ဒိုင္လွ်ဳိ

ဆရာတို႔ရဲ ့ ျမန္မာရသစာေပ အေရးအသားေတြဟာ ေခတ္စနစ္ကိုလိုက္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲ လာခဲ့တယ္ … ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းမွာ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဦးပုညက စၿပီး .. စစ္ႀကိဳေခတ္ကာလမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိုင္း .. အဲဒီေနာက္ေတာ့ လူသိမ်ားလာၾကတဲ့ ပီမိုးနင္း၊ ေသာ္တာေဆြ၊ ေရႊဥေဒါင္း အစရွိသျဖင့္ ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ .. ဒီေနာက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးကေလာင္ရွင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္ .. ခင္ႏွင္းယု၊ ေရႊကူေမႏွင္း အစရွိသျဖင့္ .. မစႏၵာတို႔ .. မိုးမိုးအင္းလ်ားတို႔လည္း ပါဝင္တာေပါ့ .. အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ယေန႔ေခတ္ေပၚ စာေရးဆရာေတြ … ဒါေပမယ့္ တပည့္တို႔ သိၾကတဲ့အတိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ တားျမစ္ပိတ္ပင္မႈေတြေၾကာင့္ စာေရးသူေတြဟာ သူတို႔စိတ္ထဲရွိသလို ေရးခြင့္မရခဲ့ၾကဘူး … အခုၾကမွသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေရးနိုင္ၿပီလို႔ ယူဆရတဲ့ အေနအထားကို ေရာက္လာတာေပါ့”

ေလယူေလသိမ္းမွန္မွန္ အသံေအးေအးႏွင့္ ရွင္းျပေနတဲ့ ကထိက ျဖစ္သူ ဦးရဲသူ၏ စကားအား ဂုဏ္ထူးတန္း တက္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား အားလုံးက စိတ္ပါဝင္စားစြာႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ေလးစားသမႈႏွင့္ ဆရာဦးရဲသူဟု သုံးႏႈန္းေခၚေဝၚၾကေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ ဦးရဲသူသည္ အသက္အားျဖင့္ ႀကီးလြန္းလွသူေတာ့ မဟုတ္။ အေနာက္တိုင္းစကားတစ္ခုမွာ ဘဝဆိုတာ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္မွ စသည္ဟု ဆိုထားသျဖင့္ ဦးရဲသူသည္ အခုမွ ဘဝစသည့္ အရြယ္ပိုင္ရွင္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဦးရဲသူသည္ ယေန႔ေခတ္ ျမန္မာစာေပေလာကတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာမ်ားထဲတြင္ အပါအဝင္ျဖစ္ၿပီး၊ ဦးရဲသူ ေနာက္ဆုံးေရးသားခဲ့ေသာ “အက်ဥ္းက် ကေလာင္တံ” ဆိုေသာ ဝတၳဳစာအုပ္သည္ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရသည္အထိ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ စာေရးဟန္ သြက္လက္ကာဆြဲေဆာင္မႈရွိျခင္း၊ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေရးသားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဦးရဲသူ၏ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ လူႀကိဳက္မ်ားလွသည္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္ၿပီဆိုတာႏွင့္တင္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အတြင္း ထိုစာအုပ္က စာအုပ္ဆိုင္မ်ား၏ စင္ေပၚတြင္ မရွိေတာ့။ ဤမၽွေလာက္ကို ဦးရဲသူ၏ ကေလာင္စြမ္းအားက ထက္လွပါသည္။

သို႔ေသာ္ .. ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခန႔္အထိသာ မွန္ကန္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ဦးရဲသူ လုံးခ်င္းဝတၳဳရွည္ဆိုလို႔ တစ္ပုဒ္မွ ဆက္လက္ထြက္ရွိလာျခင္း မရွိခဲ့။ စာစေရးကတည္းက ပ်မ္းမၽွတစ္ႏွစ္လၽွင္ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းရွည္ ႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးတတ္သူ ဦးရဲသူ .. ဘာဇာတ္လမ္းမွ ထြက္မလာျခင္းအတြက္ ျမန္မာရသစာေပေလာကတြင္ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ဂယက္ရိုက္ခဲ့ေသးသည္။ ဦးရဲသူႏွင့္ ရင္းႏွီးသူမ်ားက ဘာေၾကာင့္ စာဆက္မေရးတာလဲဟု တီးတိုးေမးခဲ့ၾကသည္။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကလည္း ဖုန္းႏွင့္တစ္မ်ိဳး၊ အင္တာနက္ေပၚက တစ္ဖုံ ေမးျမန္းၾကသည္။ ထိုအေမးမ်ားအတြက္ ဦးရဲသူ၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေျဖမွာ (က်ေနာ္ ဖီးလ္မလားလို႔) ဆိုတာသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

****************

Theater ပုံစံတည္ေဆာက္ထားေသာ လက္ခ်ာခန္း၏ အလယ္ေလာက္ရွိ ေထာင့္စြန္ အျမင့္တစ္ေနရာတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနပါသည္။ သြယ္ေျပာင္းညီညာလွေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ေဘာပင္အျပာေရာင္ တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ထားၿပီး၊ ထိုေဘာပင္အျပာေလးသည္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေပၚတြင္ ဟိုမွဒီသို႔ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ႏွင့္ လည္ပတ္လ်က္ရွိသည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္က မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလး၏ ေအာက္ဖ်ားရွိ ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ေထာက္ထားၿပီး၊ ၾကည္လင္လွသည့္ မ်က္လုံးမ်ားကမူ ဆရာ ဦးရဲသူအား ေငးၾကည့္ေနမိ၏။

သို႔ေသာ္ သူမ၏ အျမင္အာ႐ုံတြင္ စတိတ္စင္ေပၚတြင္ ဟိုမွဒီ သြားလာေနသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏ အသြင္မရွိသလို၊ အၾကားအာ႐ုံတြင္လည္း သင္ၾကားပို႔ခ်ေနခ်က္မ်ား ရွိမေနပါ။ ေရႊပိုးအိမ္၏ အေတြးေတြသည္ ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စႏွင့္ လြင့္ပ်ံလ်က္ရွိသည္။ သူမအား ေသခ်ာစြာ စူစိုက္ၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ မ်က္လုံးမ်ားသည္ ရီေဝမႈန္မွိုင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အသက္ျပင္းျပင္းရႉလိုက္မႈေၾကာင့္ ဝတ္ထားသည့္ ေဘာ္ဒီဖစ္စြပ္က်ယ္ အျဖဴေရာင္ေအာက္မွ ရင္သားေတြသည္ မို႔ေမာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ရမွာ ျဖစ္ေပသည္။

“ဟဲ့ .. မိပိုး .. ငါေျပာတာေရာ ၾကားရဲ ့လား ??”

ပုခုံးခ်င္းအတိုက္ခံရမႈႏွင့္အတူ နားထဲေရာက္လာေသာ သိဂၤ ီ၏ စကားသံေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ အေတြးပင္လယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာေနရာမွ နိုးထသြားသည္။ တူယွဥ္တြဲကာ ထိုင္ေနေသာ သိဂၤ ီအား ဘာေျပာလိုက္တာလဲဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ ေမးကိုဆတ္၍ ေမးလိုက္ရာ သိဂၤ ီက သူမတို႔ ေရွ႕က တစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ထိုင္ေနေသာ ျမလြန္းခ်ိဳအား ေမးေငါ့ကာ ျပသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ အလိုအေလ်ာက္ ျမလြန္းခ်ိဳကို ၾကည့္မိသြားသည္။

ျမလြန္းခ်ိဳကို ေရႊပိုးအိမ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ သိဆို ျမလြန္းခ်ိဳသည္ သူမနည္းတူ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အင္း … သူမနည္းတူလို႔ ေျပာလို႔ေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ျမလြန္းခ်ိဳက ဂ်ာနယ္လစ္ ျဖစ္ေနဆဲ ျဖစ္ၿပီး .. သူမကေတာ့ ..

“ဆရာ .. က်မ တစ္ခုေမးခ်င္လို႔ !!”

႐ုတ္တရက္ လက္ကေလး ေထာင္ကာေျမႇာက္ျပရင္း အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ ေျပာလိုက္ေသာ ျမလြန္းခ်ိဳအသံေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ျပန႔္လြင့္သြားခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ အေတြးေတြက ရပ္တန႔္သည္။ ခက္ေတာ့တာပဲ .. ေရႊပိုးအိမ္။ တစ္ခုခုဆို အေတြးက ဟိုေရာက္လိုက္၊ ဒီေရာက္လိုက္နဲ႔ .. ငါ စိတ္ေကာ မွန္ေသးရဲ ့လား …။

ဆရာဦးရဲသူ တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေလနဲ႔ကိုယ္ေမ်ာကာ ဇန္ဝင္ရင္း ေျပာေနရာမွ အတန္းသူ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ အေမးေၾကာင့္ စာသင္ေနမႈကို ခနရပ္လိုက္ရသည္။ လက္ကေလး ေျမႇာက္ျပထားသူက ဘယ္သူမွန္းသိလိုက္သျဖင့္ အလိုလိုရပ္သြားသည္ဟု ေျပာလၽွင္လည္း ရပါသည္။ ယေန႔နာမည္ႀကီး 24 Hours ဂ်ာနယ္တြင္ ပင္တိုင္ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးေနေသာ ျမလြန္းခ်ိဳဆိုသည့္ တစ္ေယာက္၊ ေဆာင္းပါး၏ ေဘးတြင္ ကေလာင္ရွင္ရဲ ့ဓါတ္ပုံကို ယွဥ္တြဲ ေဖာ္ျပေလ့ရွိသည္က ထိုဂ်ာနယ္၏ စတိုင္လ္တစ္မ်ိဳး။ ထိုစတိုင္လ္ေၾကာင့္ နာမည္ပို၍ ေက်ာ္ၾကားခြင့္ရလာသူကား ျမလြန္းခ်ိဳ … ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမလြန္းခ်ိဳသည္ အေတာ္ကိုေခ်ာေမာလွပသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ပင္ ..။

“ေျပာ .. ျမလြန္းခ်ိဳ .. ဘာေမးစရာ ရွိလို႔လဲ”

တစ္စကၠန႔္ .. ႏွစ္စကၠန႔္ .. သုံးစကၠန႔္ေလာက္ ၾကာလို႔ အားလုံး၏ အၾကည့္က သူမဆီသို႔ စုစည္းကာ ေရာက္ေနၿပီဆိုမွ ျမလြန္းခ်ိဳသည္ ခပ္ျပဳံးျပဳံးမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေမးလိုက္ေလသည္။

“ဆရာရဲ ့ေနာက္စာအုပ္က ဘယ္ေတာ့ထြက္မွာလဲ”

ဟာခနဲ .. ဟင္ခနဲ အသံမ်ား စာသင္ခန္းထဲတြင္ ပ်ံ ့ႏွံ့သြား၏။ ဆရာဦးရဲသူပင္ ဒီေမးခြန္းကို ေမးလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မထားသျဖင့္ အငိုက္မိသလို ျဖစ္သြားရွာသည္။ ေျခေထာက္ေတြက မသိမသာ ယိမ္းယိုင္သြားသျဖင့္ အနားရွိ လက္ခ်ာေပးသည့္ေနရာတြင္ သုံးသည့္ ေဟာေျပာစင္ရဲ ့ေဘာင္အား လွမ္းကိုင္လိုက္ရသည္။

မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏ အျဖစ္ကို ရိပ္မိသြားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျမလြန္းခ်ိဳအား လွမ္း၍ စကၠဴကိုလုံး၍ ေပါက္သူေပါက္၊ လက္သီးဆုပ္ေထာင္ျပသူက ေထာင္ျပႏွင့္ ၀ိုင္းတားၾကသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳကေတာ့ အျပဳံးတစ္ခ်က္ေလးမွ မပ်က္။ ျပဳံးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ထပ္၍ေတာင္ ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ဆရာေနာက္ေရးမယ့္ ဇာတ္လမ္းမွာ သမီးကို ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ထားၿပီး ေရးေပးပါလား”
“၀ါးးး …”
“ဟား .. ဟား”
“ေရာ …”

အတန္းသူ၊ အတန္းသားမ်ား၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံမ်ားက ျမလြန္းခ်ိဳဆီ ဦးတည္ကာ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳကေတာ့ တကယ္ကို ဂ်ာနယ္လစ္ပီသလွသည္။ သူမကို ေနာက္ေျပာင္ေနသူမ်ားအား တစ္ခ်က္ကေလးမွ အာ႐ုံမစိုက္ဘဲ ဆရာဦးရဲသူထံသို႔ စိုက္ၾကည့္ကာ ေျပာခ်င္တာေတြကို ကရားေရလႊြတ္သလို တတြတ္တြတ္ႏွင့္ ေျပာေနသည္။

“သမီးေလ .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းေတြထဲမွာ ပါခ်င္တာ ဆရာရဲ ့ငါးအုပ္ေျမာက္ ဝတၳဳကတည္းကပဲ .. အက်ဥ္းက် ကေလာင္တံ မွာလည္း ပါမလားလို႔ အေျပးအလႊား စာအုပ္ဆိုင္မွာ သြားဝယ္ခဲ့ရတာ .. မပါေတာ့ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတာပဲ သိလား ..”
“ျမလြန္းခ်ိဳ .. နင္ မရွက္ဘူးလား”
“ေတာ္ေတာ့ဟ .. ဆရာ့အားနာဖို႔ေကာင္းတယ္”
“နင္ဟာေလ”

အတန္းသားမ်ားသာမက၊ ျမလြန္းခ်ိဳအနားတြင္ ထိုင္ေနေသာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ လင္းဟန္ကပါ ဝင္တားေတာ့မွ ျမလြန္းခ်ိဳ သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနမႈ ရပ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳဆီမွ အသံတိတ္သြားမွပဲ ဆရာဦးရဲသူလည္း စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ျပန္ထိန္းလိုက္ၿပီး အသက္ကို ပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ရႉလိုက္ရသည္။

“ဒီ မိန္းမဟာ တကယ္ကို အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ မိန္းမပဲ .. ေနာ္ .. မိပိုး”

သိဂၤ ီက သူမထုံးစံအတိုင္း ပုခုံးခ်င္းတိုက္၍ ေမးလိုက္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္ ျမလြန္းခ်ိဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္ခ်က္တစ္စုံတစ္ရာ မရွိပါ။ ျမလြန္းခ်ိဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူမ တစ္ခုတည္းသာ ေျပာနိုင္ပါသည္။ အဲဒါကေတာ့ ျမလြန္းခ်ိဳသည္ ပြင့္လင္းရဲတင္းသေလာက္ ဆက္ဆီက်စြာလွပေသာ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ဆိုသည့္အခ်က္သာ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတန္းထဲရွိ ေယာက်္ားေလးမ်ား အားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ သူမထံမွာ ရွိမေနလၽွင္၊ ျမလြန္းခ်ိဳထံမွာ ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္။

တကယ္ေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္ဆိုေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးသည္လဲ ဆင္ယင္ထုံးဖြဲ႕မႈေလးသာ ပံ့ပိုးလိုက္လၽွင္ နာမည္ေက်ာ္မင္းသမီးမ်ားထက္ပင္ ပို၍ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေသာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ .. ေရႊပိုးအိမ္ .. ငါ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသမီးလုပ္ရင္ ေကာင္းမလား ….။

မ်က္လုံးမ်ားက တစ္ေနရာထဲကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ သိဂၤ ီမ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ့ကာ ႏွာေခါင္းရႈံ ့မိသည္။ ဒီဟာမနဲ႔ေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ .. အခ်ိန္တိုင္း Daydreaming ျဖစ္ေနတယ္ .. ဟင္း .. မိပိုး .. မိပိုး .. နင္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းလုပ္ရတာ အတင္းေတာင္ ေျပာလို႔ မရပါလား ဟယ္ …။

**************

အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေတာက္ေလၽွာက္ေပါက္ေသာ လမ္းသြယ္ေလးတစ္ခု၏ အတြင္းဘက္ရွိ အလကၤာစံအိမ္ဆိုေသာ စားေသာက္ဆိုင္ကေလးသည္ ဆရာဦးရဲသူတို႔အတြက္ အျမဲတမ္း ဓါတ္စာက်ေနၾက ေနရာေလးျဖစ္ပါ၏။ သူသင္ျပေပးရေသာ ရသစာေပက႑ စာသင္ခ်ိန္သည္ အျမဲတမ္း ညေနပိုင္းလိုလို ျဖစ္ေနရာ၊ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူတို႔ေတြ အားလုံး ဤေနရာေလးအား ေရာက္လာေလ့ ရွိၾကသည္။ ဂုဏ္ထူးတန္းဆိုၿပီး ျဖစ္သည့္အတြက္ စာသင္သူ၊ စာသင္သားရယ္လို႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွ။ အားလုံးေပါင္းမွ ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူတို႔အားလုံးသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးၾကသည္။ အတန္းၿပီးလို႔ ၀ိုင္းဖြဲ႕မည္ဆိုေသာအခါလည္း ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္မ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကပါသည္။

“ခ်ကြ .. ခ်ီးယား”

ဘီယာအျပည့္ထည့္ထားေသာ ဖန္ခြက္ေတြအားလုံး ေလထဲသို႔ ေျမႇာက္သြားၿပီး နီးစပ္ရာ ခြက္ေတြ တိုက္မိၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ စားပြဲ၏ ထိပ္ဆုံးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ဆရာဦးရဲသူ၏ ခြက္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ ခြက္အခ်င္းခ်င္း ထိၿပီးေနာက္ လက္ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး၊ လက္ထဲပါလာသည့္ ခြက္ကို တရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေသာ ေျမပဲေလွာ္ေစ့ ေလးငါးေစ့ကို ေကာက္ယူၿပီး ၀ါးေနလိုက္သည္။

“အဲဒီ ဒါရိုက္တာက တကယ္ ရိုက္တတ္တယ္ .. မူရင္းဇာတ္လမ္းကို မပ်က္စီးရေစဘဲ အလြမ္းအေဆြးေတြနဲ႔ ပံ့ပိုးၿပီး ရိုက္သြားတာ လုံးဝၾကည့္ေကာင္းတယ္” (ဆရာဦးရဲသူ၏ ညာဘက္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေယာက်္ားေလးႏွစ္ဦး၏ စကား)
“ငါက တစ္ေန႔က ဒစ္စေကာင့္ခ်တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ၿပီးၿပီ .. မစြံပါဘူးဟယ္ .. ေရာင္းမကုန္တဲ့ဟာေတြ ခ်ထားတာပါ”(ျမလြန္းခ်ိဳက ဆရာဦးရဲသူ၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ကပ္လ်က္ထိုင္ေနေသာ လင္းဟန္အား လွမ္းေျပာသည့္စကား)

ကိုယ့္လူႏွင့္ကိုယ္တြဲၿပီး တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေျပာေနၾကသည့္ စကားဝိုင္းေၾကာင့္ ဆရာဦးရဲသူ ဖန္ခြက္ထဲက ဘီယာကိုသာ ကုန္ေအာင္ ေမာ့ေသာက္ေနလိုက္သည္။ ဘီယာခြက္ကို ေမာ့ေနရင္းမွ သူ႔ပတ္ပတ္လည္တြင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကေသာ တပည့္မ်ားအား တစ္ဦးခ်င္းစီ ဘာရယ္မဟုတ္ လိုက္ၾကည့္မိရာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက စားပြဲအစြန္က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထံသို႔ အေရာက္တြင္ တန႔္သြားသည္။

ေရႊပိုးအိမ္သည္ ဘီယာတစ္ခြက္ကို ကုန္ေအာင္ မနည္းေသာက္ေနရင္းမွ ဆက္လက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိလာသျဖင့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္ေငးေနမိသည္။ သိဂၤ ီကလည္း စာသင္ခန္းထဲတြင္ သူမအား စကားေျပာဖို႔ ေခ်ာင္းေနသေလာက္ အခုက်ေတာ့ ဒါကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘဲ ေဖ့ဘုတ္တြင္ status update လုပ္ဖို႔သာ ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ဟိုေငးဒီေငး ၾကည့္ေနရင္းမွ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူမအား လူတစ္ေယာက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ဟု သတိထားမိသည္။ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ပင့္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမအား ေငးၾကည့္ေနသူက ဆရာဦးရဲသူ။ ေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ဝိုင္းေနာက္မွ ဆရာဦးရဲသူေတြရဲ ့မ်က္လုံးေတြက စူးရဲေနသလို ခံစားရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ထဲ ကတုန္ကယင္ျဖစ္သြားၿပီး မ်က္လႊာေလး အလိုလိုခ်မိသြားသည္။ ရင္ထဲ ႐ုတ္ခ်ည္း ဖိုလွိုက္တက္လာမႈေၾကာင့္ မေသာက္ေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားထားသည့္ ဘီယာခြက္ကိုေတာင္ ေမာ့ေသာက္မိသည္။

စကားေျပာေဖာ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိဘဲ ဟိုလူနဲ႔တစ္ခြန္းစ၊ ဒီလူနဲ႔တစ္ခြန္းစသာ ေျပာေနရလို႔၊ ဦးရဲသူ ဘီယာကိုသာ လွိမ့္ေသာက္ျဖစ္သည္။ ၾကာေတာ့ ဘီယာအဆက္မျပတ္ေသာက္ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဆီးသြားခ်င္လာသည္။ ေနရာမွ အသာထၿပီး ဆိုင္ေနာက္ေဖးဘက္သို႔ ဝင္လာသည္။ သူတို႔ ထိုင္ေနၾက အလကၤာစံအိမ္ဆိုေသာ စားေသာက္ဆိုင္သည္ ဆိုင္ႀကီးရယ္လို႔ မဟုတ္။ ရိုးရိုးႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ကို ေအာက္ထပ္မွာ ဆိုင္ျပန္ဖြင့္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သန႔္စင္ခန္းဟု သတ္မွတ္ထားေသာ ေရအိမ္က မ်ားမ်ားစားစား မရွိ။ ေယာက်္ားမိန္းမဟူ၍ ခြဲထားသည္လည္း မရွိ။ အားသည့္ေနရာ ဝင္လိုက္ယုံသာ။

ေတာ္ေသးသည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ လူသိပ္မမ်ားဘဲ သူတို႔အဖြဲ႕သာ ရွိသျဖင့္ အနီးဆုံး ေရအိမ္က လူလြတ္ေနသည္။ ေယာက်္ားေလးမ်ား အေပါ့သြားဖို႔အတြက္ သီးသန႔္လုပ္ေပးထားေသာ အိမ္အျပင္ဘက္က သန႔္စင္ခန္းေနရာကို မသြားေတာ့ဘဲ ဒီထဲပဲ ဝင္လိုက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကိစၥဝိစၥေျဖရွင္းလိုက္ၿပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ရန္ ေရအိမ္တံခါးခ်က္ကို ျဖဳတ္သည္။ တံခါးကို အျပင္ဘက္သို႔ တြန္းမဖြင့္ရခင္မွာပဲ အျပင္ဘက္မွ ဆြဲဖြင့္တာ ခံလိုက္ရသည္။ စိတ္တိုတိုႏွင့္ တစ္ခုခု ေအာ္ကာေျပာေတာ့မည္ အျပဳ .. အျပင္ဘက္တြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္လူေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးကာ စကားလုံးေတြက လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေလသည္။

“ျမလြန္းခ်ိဳ!!!”

ဦးရဲသူ အံ့အားသင့္ေနတာမွ မဆုံးေသး၊ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရအိမ္ထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ (ဘာျဖစ္ေနတာလဲ)လို႔ ေမးရန္ျပဳစဥ္မွာပင္ ျမလြန္းခ်ိဳက အထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီး ေရအိ္မ္တံခါးခ်က္ကို ေနာက္ျပန္ထိုးကာ ပိတ္လိုက္သည္။

“မင္း .. မင္း!!”

မ်က္လုံးႀကီးအျပဴးသား ျဖစ္ေနရွာသူ ဦးရဲသူ ဘာစကားမွ ထပ္မံ၍ ေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ။ ႏြဲ႕တြဲ႕တြဲ႕ျပဳံးရင္း ေရွ႕တိုးလာသူ ျမလြန္းခ်ိဳက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြအား စုပ္ကာနမ္းသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လည္း သူ႔ေက်ာျပင္ႀကီးအား သိုင္း၍ ဖက္လိုက္ရာ၊ ဘုမသိဘမသိ အနမ္းခံလိုက္ရရွာသူ ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ သူမကိုယ္လုံးေလးအား တန္ျပန္ဖက္မိသြားသည္။ ေသာက္ထားသည့္ ဘီယာအရွိန္ႏွင့္ စိတ္ကေထြသလို ျဖစ္ေနခိုက္၊ မိန္းမေခ်ာတစ္ဦးက တင္းတင္းဖက္ကာ နမ္းျခင္းကို ခံေနရရာ မိမိကိုယ္မိမိ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ ျမလြန္းခ်ိဳအား တုံ႔ျပန္နမ္းမိသည္။

ပူေႏြးေသာ အနမ္းတို႔၏ အရွိန္ႏွင့္ အေတြ႕ေနာက္သို႔ ပါကာ နစ္ေမ်ာမိေပမယ့္ ခဏၾကာေတာ့ ဦးရဲသူ သတိဝင္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ပူးကပ္ေနမႈကို လြတ္ေအာင္ ဖယ္ခြာလိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔မ်က္ႏွာအား ရီေဝစြာ စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာေလး ေမာ္၍ေျပာသည္။

“သမီး .. ဆရာ့ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ အတန္းထဲမွာ လုပ္မိသလား ဟင္?? ” (မ်က္ေတာင္ေလး တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ရင္း ျမလြန္းခ်ိဳ ေမးသည္)
“ေဆာရီးေနာ္ .. ဆရာ .. သမီး မွားသြားတာ ရွိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္” (ကႏြဲ႕ကလ်ေျပာရင္း သူမမ်က္ႏွာေလးအား ဦးရဲသူ ရင္ခြင္ထဲ အပ္လိုက္သည္)
“အာ … မဟုတ္ဘူး .. အဲဒါက အခုအခ်ိန္မွာ အေရးမႀကီးဘူး”

ရင္ခြင္ထဲရွိ သူမကို တြန္းထုတ္လိုက္ေပမယ့္ ျမလြန္းခ်ိဳက အတင္းဖက္ထားသျဖင့္ လူခ်င္းကြာမသြား။ ဆရာဦးရဲသူတစ္ေယာက္ အနည္းငယ္ ေခၽြးျပန္လာသည္။

ျမလြန္းခ်ိဳ အေၾကာင္း ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳသည္ ပြင့္လင္းရဲတင္းၿပီး ဆက္စ္ကိစၥတြင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာေတြကို လိုက္နာတတ္သူမဟုတ္။ ဂ်ာနယ္လစ္ေလာကတြင္ သူမအတြက္ ထူးျခားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ရမည္ဆိုပါက မည္သူႏွင့္မဆို အိပ္ခ်င္ေတာင္ အိပ္သည္ဟု သတင္းထြက္ေနသည္။ သူမ၏ ေပၚျပဴလာျဖစ္မႈကို မနာလိုလို႔ လူေတြကပဲ ေကာလာဟာလျဖစ္အာင္ ဖန္တီးတာလား ဘာလားေတာ့မသိ။ သို႔ေသာ္ ျမလြန္းခ်ိဳကလည္း ဒီသတင္းကို ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ ျငင္းသည္ဟူ၍ မရွိ။ ဒါ သူမအခြင့္အေရး .. ပါဆင္နယ္ကိစၥဆိုၿပီး တုံ႔ျပန္ထားသူျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ ထိုသို႔ သတင္းေမႊးေသာ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔ကို အတင္းဖက္ထားေနေခ်ၿပီ။

“ဆရာ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာလိုအပ္ေနတာလဲဆိုတာ သိလား .. သမီးေျပာျပရမလား”

ေမးေလးေငါ့ကာႏွင့္ သူ႔အား ေမးခြန္းထုတ္သလို ေျပာလိုက္သည့္ ျမလြန္းခ်ိဳေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ သူမ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္တာလဲ။ လတ္တေလာ အေျခအေနမွာ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ မေရးနိုင္တာကို ေျပာခ်င္တာလား။

ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဦးရဲသူပုံစံက ျမလြန္းခ်ိဳအတြက္ အႀကိဳက္ျဖစ္သြားေစသည္။ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းကာကိုင္ၿပီး လူကိုတြန္းလိုက္သည္တြင္ ဘိုထိုင္ေပၚသို႔ ဦးရဲသူ ဖင္ထိုင္လ်က္က်သည္။ လူက ဟန္ခ်က္ပ်က္သလို ျဖစ္သြားလို႔ မလဲေအာင္ ထိန္းသည့္အေနႏွင့္ ေဘးနံရံႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းေထာက္ရသည္။ တဒဂၤေတာ့ ျမလြန္းခ်ိဳအား တားထားနိုင္သည့္ အစြမ္းမရွိ။ ျမလြန္းခ်ိဳတစ္ေယာက္ ဒီအခ်က္ကို အျပည့္အဝသုံးၿပီး ဦးရဲသူ၏ ေပါင္ေပၚသို႔ တက္ခြ၍ ထိုင္လိုက္သည္။

“သမီးေျပာမယ္ .. ဆရာလိုအပ္ေနတာ .. အခ်စ္ .. အ နဲ႔ ခ်စ္ နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ သိလား”
“……”
“အဲဒီအခ်စ္ကို အေျခခံမွ ဆရာရဲ ့ေနာက္ထပ္ ဇာတ္လမ္းကို ဆက္လို႔ရမွာ”
“……”
“ဆရာ .. သမီး ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္”

ျမတ္စြာဖ်ားလို႔ ဦးရဲသူ ေယာင္၍တမိမလို ရွိေသး။ ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္ထားသူ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္အား တင္းက်ပ္စြာ ဖိနမ္းျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ ျမလြန္းခ်ိဳအား တြန္းထုတ္ဖယ္ရွားဖို႔ သတိမရေတာ့။ ကိုယ္ထဲ ဆူေဝတက္လာေသာ ရမၼက္လွိုင္းတို႔က သူ႔ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္အား လႊမ္းမိုးသြားရာ ျမလြန္းခ်ိဳအား တန္ျပန္ဖက္မိၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္နမ္းျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ပူးကပ္ေနၿပီး တစ္ဦး၏လၽွာကို တစ္ဦးက လိုက္ရွာေဖြကာ စုပ္နမ္းေနၾကသည္။ ကိုယ္ခ်င္းဖိကပ္ထားမႈေၾကာင့္ ျမလြန္းခ်ိဳ၏ ရင္ႏွစ္မႊာက သူ႔ရင္ပတ္အား ပြတ္တိုက္ေနရာ ဦးရဲသူ စိတ္ေတြဆူေဝ ပြက္သထက္ပြက္လာရသည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ အရင္ဆုံး အနမ္းခရီးၾကမ္းမွ ရပ္နားကာ ဖယ္ခြာသူက ျမလြန္းခ်ိဳျဖစ္သည္။ အျပင္တစ္လစ္ထြက္ေနေသာ သူမလၽွာေလးကို သိမ္းလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစိုစိုေလးအား ဖယ္ခြာသည္။ သူမအား နားမလည္နိုင္သည့္ႏွယ္ ရီေဝစြာ ေငးေမာေနသည့္ ဦးရဲသူ၏  မ်က္မွန္ဝိုင္းေနာက္မွ မ်က္ဝန္းေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က သူမအကၤ် ီရင္ဘတ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။

ေဖာက္ .. ေဖာက္ .. ေဖာက္ဆိုသည့္ အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာၿပီး ျမလြန္းခ်ိဳဝတ္ထားေသာ ႏွိပ္ၾကယ္သီးတပ္ အက် ႌရင္ဘတ္က အကုန္ပြင့္ဟသည္။ ဝင္းမြတ္ေနေသာ ရင္သားဆိုင္တစ္စုံက မရမ္းေရာင္ဘရာေလးထဲမွာ လွလွပပေလး တည္ရွိေနသည္။ ဘရာက တြန္းပို႔တင္ေသာ (Push-up) အမ်ိဳးအစားမို႔ထင္သည္။ ရင္သားေတြက အလယ္ေခါင္ေနရာတြင္ သြား၍စုေနၿပီး ေျမာင္းေနရာေလးအား နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ဦးရဲသူ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ အာေခါင္ေျခာက္ကာ ေရငတ္သလို ျဖစ္လာသည္။

“ဆရာ .. သမီး လွလား ဟင္”
“အင္း .. လွတယ္” (အာလုတ္သံႀကီးႏွင့္ ဦးရဲသူ ေျဖမိသည္)
“ဆရာ .. သမီးရဲ ့အသီးေလးေတြက ေထာင္ေနၿပီသိလား .. ပစ္မထားနဲ႔ေနာ္”

မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ေလး ညဳတုတုေျပာလိုက္ေသာ စကားအဆုံးတြင္ ဦးရဲသူမ်က္ႏွာက ရင္သားဆိုင္မ်ားေပၚ အလိုလို အပ္မိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ပါးစပ္ကို ဟ၍ ရႊတ္ခနဲ ေနေအာင္ ရင္သားေဖြးေဖြးမ်ားကို နမ္းလိုက္ရာ ျမလြန္းခ်ိဳကိုယ္ကေလး ေကာ့တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ဦးရဲသူေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို စုပ္ကိုင္ထားရင္း ျမလြန္းခ်ိဳတစ္ေယာက္ သူမကိုယ္ေလးကို တြန႔္လႈပ္ကာ ညည္းတြားေနမိသည္။ နို႔အုံေတြကို လၽွာႏွင့္ အားရပါးရ လ်က္ေနသည့္အျပင္ .. ေနရာမမွန္ေတာ့သည့္ ဘရာေၾကာင့္ အျပင္ဘက္သို႔ လြတ္ထြက္လာေသာ နို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္အား လက္ႏွင့္ဖ်စ္ေခ်ျခင္း ခံလိုက္ရေသာအခါ သူမကိုယ္အား ရမၼက္လွိုင္းေတြ ႀကီးစိုးသြားေတာ့သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဦးရဲသူေပါင္ေပၚ ထိုင္ေနရာက ကိုယ္ကိုေနာက္သို႔ ေလၽွာသည္။ ထိစပ္ေနသည့္ ဆီးစပ္အခ်င္းခ်င္း ကြာသြားသည္ႏွင့္ ဦးရဲသူ ဝတ္ထားေသာ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ၏ ခါးပတ္ေခါင္းကို ေျဖထုတ္လိုက္သည္။ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ လႈပ္ရွားသြားလိုက္ရာ မ်ားမၾကာခင္ပင္ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လီးတန္ႀကီးက အျပင္ေရာက္လာရွာသည္။

“ျမလြန္းခ်ိဳ .. ဆရာတို႔ မ .. မေတာ္”
“ရႉးးးးး”
“……..”
“ေတာ္တယ္ မေတာ္တယ္ စမ္းၾကည့္မွ သိမွာေပါ့ ဆရာ”

သူဆိုလိုခ်င္တာ ထိုသို႔ အဓိပၸါယ္မဟုတ္ေသာ္လည္း မခို႔တရို ့ႏွင့္ ေျပာေနရွာသူ ျမလြန္းခ်ိဳအား တုံ႔ျပန္ဖို႔စကား ရွာလို႔မရ။ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး၏ မ်က္္လုံးေတြက သူ႔ေပါင္ေပၚမွဆင္း၊ မတ္တပ္ရပ္၊ ကိုယ္ကေလးကိုင္းၿပီး၊ ဝတ္ထားေသာ မီနီစကပ္ေအာက္လက္လၽွိုကာ ပင္တီေလး ဆြဲထုတ္ေနသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳ၏ ေအာက္ပိုင္းသို႔သာ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ ညီညာသြယ္တန္းေသာ ေျခတန္မ်ားတေလၽွာက္ မရမ္းေရာင္ပင္တီေလးက လိပ္ကာ ပါက်လာသည္။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ၿပီး တစ္ဖက္ ႂကြ၍ ခၽြတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲပါလာသည့္ ပင္တီေလးကို ျမလြန္းခ်ိဳ လက္ညိဳးေလးေထာင္ကာ ခ်ိတ္၍ ဟန္ပါပါကိုင္ထားသည္။

“ကဲ .. ရၿပီ ဆရာ .. သမီး စမ္းၾကည့္မယ္ေနာ္ ..”
“……..”

သူ႔ေပါင္ေပၚျပန္ခြ၍ ထိုင္လိုက္သည္တြင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ေထာင္ေနေသာ လီးတန္က မီနီစကတ္ေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳက လက္တစ္ဖက္အား စကပ္ေနာက္ဖက္မွ လၽွိုကာ အတန္ႀကီးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး အဖုတ္ဝႏွင့္ ေတ့ကာေထာက္သည္။ ဦးရဲသူႏွင့္ နမ္းစုပ္ေနကတည္းက သူမစိတ္ေတြ တအားထေနရာ အဖုတ္ဝေလးသည္ အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ စိုလဲ့ေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေတ့ေထာက္မိသည္ႏွင့္ ထူးထူးေထြေထြ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူေပါင္ေပၚသို႔ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

******************

မွန္အျပည့္တပ္ဆင္ထားေသာ အလကၤာစံအိမ္ စားေသာက္ဆိုင္၏ မ်က္ႏွာစာရွိ ေလသာျပတင္းေထာင့္တြင္ ေရႊပိုးအိမ္ သိဂၤ ီႏွင့္အတူ ရွိေနပါသည္။ လက္ထဲတြင္ မီးညႇိထားေသာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို တစ္ခ်က္ရွိုက္ဖြာလိုက္ၿပီးေနာက္ ရင္ေမာဟန္ႏွင့္ သိဂၤ ီအား စကားေျပာမိသည္။

“ငါအလုပ္မထြက္ခင္က စာေရးဖို႔ဆိုတာ အဲဒီေလာက္ ခက္မယ္မွန္း မသိဘူး .. ဟိုလိုဒီလို ကြန႔္ၿပီး ေလၽွာက္ေရးလိုက္ရင္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေတာ့ ရမယ္ထင္တာ .. တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အဲ့ေလာက္ မလြယ္ဘူး .. သိဂၤ ီရယ္”

ေရႊပိုးအိမ္နည္းတူ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ရွိုက္ဖြာေနရင္းမွ သိဂၤ ီ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ စကားကို ေခါင္းညိတ္ကာ ေထာက္ခံမိသည္။ သူမ ေရႊပိုးအိမ္အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ႐ုပ္ကေလးေခ်ာသေလာက္ မာန္မာန မရွိ။ ကိုယ္ယုံၾကည္ရာကို ေခါင္းမာမာႏွင့္ လုပ္ကိုင္တတ္သည့္ ပညာတတ္မိန္းကေလး။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္သည္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးတန္းကို လာတက္ေနေပမယ့္ သူမတို႔လို ျမန္မာစာႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးထားသူ မဟုတ္။ နာမည္ႀကီး ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရာမွ စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႕လာလို႔ စာေရးသူလိုင္းကို ေျပာင္းဖို႔ဆိုၿပီး ဆုံးျဖတ္ထားသူ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဆရာဦးရဲသူ ပို႔ခ်ေနေသာ ရသစာေပေရးသားနည္း အခ်ိန္ကို လာေရာက္တက္ေနသည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

“ၾကည့္ရတာ .. ငါ့မွာ ပါရမီမ်ား မပါလို႔လား မသိဘူး” (စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာႏွင့္ ေရႊ႕ပိုးအိမ္ေျပာသည္)
“အာ .. မဟုတ္တာ .. ဒီမွာ မိပိုး .. တကယ္တမ္း နင္ လိုအပ္ေနတာ ပါရမီမဟုတ္ဘူးဟ .. သိလား .. အခ်စ္ .. အ နဲ႔ ခ်စ္နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ .. သိလား” (ေရႊပိုးအိမ္၏ ပုခုံးအား အားေပးသလို လွမ္းဖက္ရင္း သိဂၤ ီက ေျမႇာက္ပင့္ကာေျပာသည္)

ေရႊပိုးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား မ်က္လုံးျပဴးၿပီးၾကည့္သည္။ ဒီဟာမ အခၽြန္နဲ႔ေတာ့ မေနၿပီ။ ရည္းစားရယ္လို႔ အတိအက်မရွိသည့္ သူမကို ဒါ .. ေဒါက္ျဖဳတ္တာပဲ။ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာေတာ့မည္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ပါးစပ္ဟမယ္ျပဳေတာ့ သိဂၤ ီက သူမပုခုံးအား ဖက္ထားရင္း ကိုယ္ကို လွည့္လိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အလကၤာစံအိမ္၏ အဝင္တံခါးေပါက္ဆီသို႔ မ်က္ႏွာျပဳၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။

“ဒီမွာၾကည့္ ငါေျပာမယ္ .. နင့္ စိတ္ထဲမွာ ယုံၾကည္ထားလိုက္ .. ဒီတံခါးေပါက္ကေန အရင္ဆုံးထြက္လာမယ့္ ေယာက်္ားကို နင္ ဒိတ္လုပ္မယ္လို႔ .. ဖူးစာရွင္ေပါ့ဟယ္”
“အာ .. မိသိဂၤ ီ .. ေပါက္တတ္ကရေတြ ေလၽွာက္မေျပာစမ္းပါနဲ႔ဟယ္” (ရယ္ခ်င္သည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းရင္း ေရႊပိုးအိမ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား တုံ႔ျပန္မိသည္)
“……..”
“အထဲမွာ ဘယ္လိုေကာင္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ နင္ အသိပဲ မဟုတ္လား .. ေလးလုံးေတြ .. ရႉနာရွိုက္ကုန္းေတြ .. ငါက ဘယ္သူ႔ကို သြားႀကိဳက္ရမွာလဲ”
“မိပိုး .. နင္ အဲဒါေၾကာင့္ ရည္းစားရယ္လို႔ မရွိတာ .. အဲဒါေတြက အေရးႀကီးလား .. အေရးႀကီးတာ အေရးႀကီးတာေလ .. ႀကီးတာ သိတယ္ဟုတ္”

သိဂၤ ီအား ေသာက္ေကာင္မလို႔ ဆဲေတာ့မည္ ျပဳစဥ္မွာပင္ ကၽြီခနဲျမည္သံႏွင့္အတူ ပြင့္ထြက္သြားေသာ မွန္တံခါးေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးသား မ်က္လုံးမ်ား တံခါးဝဆီသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။

******************

ေနာက္က က်ားလိုက္တာခံရသည့္ႏွယ္ အေျပးအလႊားထြက္လာမိသူ ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ စားေသာက္ဆိုင္တံခါးမႀကီးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္စဥ္တြင္ သူရွိရာသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေက်ာင္းသူႏွစ္ဦးေၾကာင့္ ကိုယ္ရွိန္ကို သတ္လိုက္မိသည္။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးအဝိုင္းသားႏွင့္ ျဖစ္္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သိဂၤ ီကို ၾကည့္ကာ သူ႔ကိုယ္သူ မလုံမလဲ ျဖစ္သြားသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဝတ္ထားသည့္ အကၤ် ီကို ဆန႔္ေအာင္ ခါလိုက္ၿပီး ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ သူကပင္ စတင္ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

“ေလညင္းခံေနၾကတာလား”
“ဟုတ္ .. “
“ဟုတ္ကဲ့ ..”

မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးက အံ့အားသင့္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ၾကသည္။ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲဟု ထပ္ေမးလိုက္မည္ အျပဳ ေရႊ႕ပိုးအိမ္ဆိုေသာ မိန္းကေလးက သူ႔ကို ျပဳံးရယ္က စကားဆိုသည္။

“ဆရာ ျပန္ေတာ့မလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ .. ျပန္ေတာ့မလို႔ .. ဆရာ ေတာ္ေတာ္မွန္ေနၿပီ”

ဒီစကားၾကားေတာ့ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပဳံးသြားၾကသည္။ ဦးရဲသူလည္း သူမေလးတို႔ နည္းတူ လိုက္၍ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေက်ာေပးကာ ထြက္လာခဲ့သည္မို႔ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က သူ႔ေနာက္ကို လိုက္ၾကည့္ေနမွန္း ဦးရဲသူ သတိမထားမိခဲ့ပါ။

“မိပိုး .. မဆိုးဘူးဟ .. နင္ေတာ့ ေခါင္မိတာပဲ .. ဟိ .. ဟိ” (ဦးရဲသူအား လွမ္းေငးၾကည့္ရင္း သိဂၤ ီက လွမ္းစသည္)
“ေကာင္မ .. ပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း” (ေရႊပိုးအိမ္က သိဂၤ ီရဲ ့ပုခုံးကို သူမပုခုံးႏွင့္ တိုက္ကာ တု႔ံျပန္သည္)
“ငါ တကယ္ေျပာတာ .. အရြယ္ရွိတဲ့ မုဆိုးဖို .. ေနာက္ၿပီး နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေနာ္ .. စိတ္ကူး ..”

(မလြဲနဲ႔) ဆိုေသာ အဆုံးသတ္စကားကိုေတာ့ သိဂၤ ီေျပာခြင့္မရလိုက္ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္၏ လက္က သူမပါးစပ္ကို လာေရာက္၍ ပိတ္ဆို႔လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စကားေျပာခြင့္ မရေတာ့သည့္ သိဂၤ ီက ဒီအတိုင္းမေနဘဲ ေရႊ႕ပိုးအိမ္၏ ခါးကို သူမလက္ႏွင့္တို႔ကာ ကလိျပန္ထိုးသည္။

မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ တြန္းထိုးၿပီး တခစ္ခစ္ႏွင့္ ရယ္ေမာေနသံမ်ားသည္ ညေလျပည္ထဲတြင္ ပ်ံ ့ႏွံ့၍ သြားေလေတာ့သည္။

******************

ညတုန္းက ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်မွ အိမ္ျပန္ေရာက္သျဖင့္ ေနျမင့္မွပင္ ေရႊ႕ပိုးအိမ္ အိပ္ရာမွ နိုးလာခဲ့သည္။ ေမြးခ်င္းမရွိ၊ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သည့္အျပင္ ေရႊပိုးအိမ္ မာမီက ဒက္ဒီႏွင့္ ကြဲ(Divorced) ေနသည္ျဖစ္ရာ၊ သူမကို မာမီျဖစ္သူ ေဒၚစိုးသူဇာက လာမႏွိုးလၽွင္ ႏွိုးမယ့္လူ မရွိပါ။ ေရႊပိုးအိမ္တို႔ ေနအိမ္ရွိရာကလည္း ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္လို႔ ဆိုလို႔ရေသာ ရန္ကင္း ေက်ာက္ကုန္းဘက္ျဖစ္သျဖင့္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မည္သို႔ေသာ ဆူညံမႈမ်ိဳးမွ မရွိ။ စာေရးခ်င္ေသာ သူမအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ေနရာေကာင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမအား ခ်စ္၍ အျမဲအလိုလိုက္ေသာ မာမီက သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ အကုန္ခံ၍ ဒီတိုက္ႏွင့္ ဒီၿခံကို ဝယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

သြားတိုက္၊ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခေထာက္လက္ေထာက္ ေဆးၿပီးေနာက္ အိမ္ေနရင္း အကၤ် ီအဝတ္အစားကို ေျပာင္းလဲဝတ္ၿပီး ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ တစ္အိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ ပထမေတာ့ မာမီတစ္ေယာက္ သူမ အလုပ္တိုက္ရွိရာသို႔ ထြက္သြားၿပီးေတာင္ ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္ထပ္ ဧည့္ခန္းကို အေရာက္တြင္ မီးဖိုခန္းဘက္မွ အသံဗလံအခ်ိဳ႕ကို ၾကားလိုက္ရရာ သူမ အထင္လြဲသြားေၾကာင္း သိလိုက္သည္။

“နိုးၿပီးလား သမီး”

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ လွမ္းဝင္လာသည့္ သူမကို ျမင္သည္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမလုပ္ကိုင္ေနရာမွ လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမျပင္ဆင္ေနေသာ စားေသာက္ပန္းကန္ထဲက မုန႔္ပြဲဆီသို႔ အၾကည့္ကို ျပန္လႊဲကာ လွီးျဖတ္ထားေသာ နံနံပင္အခ်ိဳ ့ကို အေပၚကေန ထပ္အုပ္လိုက္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းစြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သူမမာမီ လုပ္ကိုင္ေနပုံကို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ သားအမိသာဆိုေသာ္လည္း ႐ုပ္ရည္ခ်င္း သိပ္ဆင္တူျခင္း မရွိပါ။ ေရႊပိုးအိမ္က ဒက္ဒီဘက္လိုက္သျဖင့္ ႐ုပ္တစ္မ်ိဳး ထြက္ေနေသာ္လည္း ေခ်ာလွတာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မိန္းမေခ်ာမ်ားပင္။ အထူးသျဖင့္ သူမထက္ ေနတာထိုင္တာ ပို၍သပ္ရပ္ၿပီး၊ စမတ္က်ေသာ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ ၾကည့္လိုက္လၽွင္ ဘယ္လိုမွ ေရႊပိုးအိမ္မာမီဟု ထင္မွတ္စရာ မရွိ။ ညီအစ္မလို႔ ေျပာလၽွင္ ရေလာက္ေအာင္ အရြယ္တင္လွသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း လင္ေယာက်္ားႏွင့္ အတိအလင္းကြဲေနသူ ေဒၚစိုးသူဇာနားတြင္ လိုခ်င္သူေတြ ၀ိုင္းေနၾကတာျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေရႊပိုးအိမ္ သိရသေလာက္ မာမီ စိတ္ဝင္စားသည့္ ေယာက်္ားသား သူမထံတြင္ ရွိမေနပါ။ ရွိလာလိမ့္မည္လို႔လဲ မထင္။ ယေန႔ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ စားေသာက္ကုန္လုပ္ငန္းေလာကတြင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနသာ လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ေဝဇယႏၲာလမ္းမႀကီးေပၚရွိ အခ်က္အျခာက်လွေသာ ၿခံဝန္းႀကီးထဲတြင္ သုံးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦးႏွင့္ ကမၻာ့အဆင့္မီ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးကို ဦးစီးကာ ဖြင့္လွစ္ထားသူ ေဒၚစိုးသူဇာအဖို႔ သူမ အထင္ႀကီးေလးစားရမည့္ ေယာက်္ားသားဆိုတာ ဤေလာကတြင္ ရွိေသးရဲ ့လား၊ ရွိလာနိုင္ေသးလားဆိုသည္မွာ မွန္းဆလို႔ မရေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုပင္။

“မာမီ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”

ထမင္းစား စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာနားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ ကႏြဲ႕ကလ်ႏွင့္ ေမးသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ ဝင္ေနသည္ဆိုလို႔ မာမီထံမွ ဟင္းနံ့၊ ထမင္းနံ့ဟူ၍ တစ္ခါမွ မရဘူးပါ။ ယခုလည္း နာမည္ေက်ာ္ ရွန္နယ္ေရေမြးနံ့က သူမႏွာဝဆီသို႔ အရင္ေရာက္လာသည္။

“ေရာ့ ..” (ေဒၚစိုးသူဇာ သူမျပင္ဆင္ထားသည့္ မုန႔္ပြဲကို လက္စသတ္ၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ဘက္ ထိုးေပးသည္)
“၀ိုး .. မိုက္တယ္ .. သမီးဖို႔ေပါ့ ဟုတ္လား”

လွပစြာျပင္ဆင္ထားသည့္ မုန႔္ပန္းကန္က သူမေရွ႕ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေျပာရင္း အနားတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ စတီးဇြန္းကို ယူကာ ခပ္စားလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည့္ မုန႔္ကို ၀ါးၾကည့္ေနရင္း သူမမ်က္ႏွာေလးက ခပ္တည္တည္ျဖစ္သြားသည္။ ဒါကို သမီးျဖစ္သူ၏ အမူအရာအား ေလ့လာအကဲခတ္ေနသူ ေဒၚစိုးသူဇာက ခ်က္ခ်င္းသိသည္။

“ဘယ္လိုေနလို႔လဲ .. သမီး .. မေကာင္းဘူးလား”
“မာမီ .. သမီး တကယ္ေျပာရမွာလား” (မဝံ့မရဲသံေလးႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ျပန္ေမးရွာသည္)
“ေျပာစရာရွိတာေျပာ .. ဒီအေမနဲ႔ ဒီသမီးပဲ ရွိတာ” (ေဒၚစိုးသူဇာက ခပ္ဆတ္ဆတ္ တုံ႔ျပန္သည္)
“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မာမီ .. ဟိုဟာေလ .. ၅% … မဟုတ္ေသးဘူး ၁၀%ေလာက္ တစ္ခုခုလိုေနသလိုပဲ”

သူမမွ ေျပာလို႔မဆုံးေသး၊ ဆတ္ခနဲ မုန႔္ပန္းကန္အား ေကာက္ယူသြားသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားျဖစ္သြားသည္။ (မာမီ ဘာလုပ္မလို႔လဲ) ဟု ေမးမည္အျပဳမွာတင္ စကားလုံးေတာင္ လည္ေခ်ာင္းထဲက တက္ခြင့္မရေသး၊ ေဒၚစိုးသူဇာက မုန႔္ပန္းကန္ကို အမွိုက္ပုံးထဲ သြန႔္ထည့္လိုက္သည္။

“မာမီ … မာမီ!!” (ေျပာမိတာကို ယူက်ဳံးမရစိတ္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ေနာင္တရမိသည္။ သူမ မနက္စာေလးေတာ့ ငတ္ရွာၿပီ)
“မာမီကေတာ့ေလ”

ေဒၚစိုးသူဇာက တခုခုေျပာခ်င္ဟန္ႏွင့္ လွမ္းေခၚေနသည့္ သမီးျဖစ္သူကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေဆာင့္နင္းကာ မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲက ထြက္သြားသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ေနာက္ကေန အေျပးအလႊားလိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကို အေပၚထပ္သို႔ တက္သြားသည့္ ေလွကားေျခရင္းတြင္ မွီလာသည္။

“မာမီ .. ေနဦး .. သမီးေျပာမယ္ .. မာမီအတြက္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ဘာလိုအပ္ေနတာလဲ ဆိုတာ သိလား .. မုန႔္အသစ္အဆန္း တီထြင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး”

သမီးျဖစ္သူ၏ စကားေၾကာင့္ ေလွကားတက္စျပဳေနသည္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေျခေထာက္ေတြ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ကိုယ္ကို လွည့္၍ ေနာက္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္က လိုက္တက္လာသူ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေလွကားထစ္ေတြေပၚတြင္ ဆုံေတြ႕သည္။

“မာမီလိုေနတာ .. အခ်စ္ .. အ နဲ႔ ခ်စ္နဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့ အခ်စ္ .. မာမီသိလား .. ပီကာဆိုက ေျပာဖူးတယ္ .. ဖန္တီးမႈေတြရဲ ့မူလအစက ပက္ရွင္ (passion) တဲ့ .. အဲဒီ ပက္ရွင္ရဲ ့မူလအစ ျမစ္ဖ်ားခံတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ အခ်စ္တဲ့ ..  အဲဒီေတာ့ မာမီ ဘာျဖစ္လို႔ ပီကာဆို ေျပာတဲ့အတိုင္း မေတြးမိတာလဲဟင္”

ျပဳံးစစမ်က္ႏွာေပးတြင္ အသည္းပုံကို လက္ဟန္ႏွင့္ ပုံေဖာ္ၿပီး ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္အား မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ၏ ညာလက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေရႊပိုးအိမ္၏ နဖူးအား ေဒါက္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေခါက္လိုက္သည္။

“မိပိုး .. ညီး ငါ့ကို ဆရာလာလာလုပ္တာ မ်ားၿပီး .. အခုတခါ ငါ့လာၿပီး အခ်စ္ရွာဖို႔ ေျပာေနတာလား .. ဒါအေမျဖစ္တဲ့သူကို ေျပာရမယ့္ စကားလား .. ညီးေျပာတဲ့ ပီကာဆိုအတိုင္း နင့္ဖာသာနင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ပဲ အိမ္ေခၚလာပါဦး .. ဟြန္း .. နာမယ္”

(နာမယ္)ဆိုေသာ စကားႏွင့္အတူ ေဒါက္ခနဲ ထပ္ေရာက္လာသည့္ လက္ေခါက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ သူမေခါင္းကေလးကို လက္ဝါးေလးႏွင့္ အေျပးအလႊား ပြတ္လိုက္ရသည္။ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုခ်ာခနဲလွည့္ၿပီး အေပၚထပ္ကို တက္သြားသည့္ အေမျဖစ္သူကို ေနာက္ထပ္စကားရွည္ၿပီးေတာ့လည္း မေျပာရဲေတာ့ပါ။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးသည့္ မာမီ၏ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္၍သာ ေခါင္းကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ခါမိပါေတာ့သည္။

***************

တေတာက္ေတာက္ ျမည္ေအာင္ သခြားသီးအား ႏုတ္ႏုတ္စင္းေနေသာ သားျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း ဦးရဲသူ လက္ထဲရွိ ကိုင္ထားသည့္ နာရီရဲ ့တိုင္မင္အား မွတ္ေနသည္။ ရဲေဝယံသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ ပါးစပ္မွ ထြက္လာမည့္ အမိန႔္ကို နားစိုက္ေထာင္ရင္း လွီးလက္စ သခြားသီး၏ ေနာက္ဆုံးအပိုင္းအား အျမန္လက္စသတ္လိုက္သည္။ အစိမ္းေရာင္သခြားသီးသည္ တိက်စြာ လွီးျဖတ္ထားသည့္ အဝိုင္းေလးမ်ားအျဖစ္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း အသြင္ေျပာင္းသြားသည္။

“ပဲသီး !!”

ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြထဲမွာ ပဲသီးေတာင့္မ်ားကို လွမ္းယူၿပီး ရဲေဝယံ ဓါးႏွင့္ တေတာက္ေတာက္ျမည္ေအာင္ ပိုင္းျဖတ္ျပန္သည္။

“မုန္လာဥ !!”

ပဲသီးၿပီးေတာ့ မုန္လာဥ။ တိုင္မင္မွတ္ကာ ၾကည့္ေနသူ ဖခင္ျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း ရဲေဝယံ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ သူ၏ လွီးျဖတ္မႈသည္ အရင္ကရွိေနေသာ စံခ်ိန္ေတြထက္ သာမွျဖစ္မည္။ အရင္ စံခ်ိန္ကို ခ်ိဳးနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္။ ဒါက သူလုပ္ခ်င္ေသာအလုပ္အတြက္ အဓိက အေထာက္အကူျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။

“ေနာက္ဆုံး ေဂၚဖီ !!!”

ဖခင္ျဖစ္သူ၏ စကားမွ မဆုံးေသာ ေဂၚဖီထုပ္ကို လွမ္းယူကာ ရဲေဝယံ လွီးျဖတ္ေနၿပီ။ ဒီေဂၚဖီထုပ္ ၿပီးသြားလၽွင္ သူ႔အတြက္ အသီးအရြက္လွီးမႈ ပရိုဂရမ္က ၿပီးသြားၿပီမို႔ စိတ္လႈပ္ရွား တက္ႂကြေနသည္။ လွီးေနရင္းႏွင့္မွ ဦးရဲသူအား လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဦးရဲသူက သူ႔ကို ျပန္မၾကည့္ဘဲ နာရီကိုသာ စိုက္ၾကည့္ရင္း တိုင္မင္မွတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“၀ိုး .. စကၠန႔္သုံးဆယ္ .. သား .. မင္း”

(စံခ်ိန္သစ္တင္နိုင္ၿပီ) လို႔ ေျပာလိုက္မည္မွ မက်န္ေသး (အား)ခနဲ သားျဖစ္သူထံမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ရဲေဝယံနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္သြားသည္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဂၚဖီထုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရဲေဝယံ၏ လက္သန္းက ေသြးမ်ားရဲေနေအာင္ ထြက္ေနေလသည္။

***************

“မင္း .. အဲဒီလို လွီးျဖတ္တိုင္းတာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ပဲ့ပါေနရင္ .. မင္းလက္ ဘာမွ က်န္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ဟာ .. အေဖကလဲ .. ဘယ္သူမွ စစခ်င္း ပါဖက္(perfect) မွ မျဖစ္တာ .. အေဖလည္း စစခ်င္း ဒီလိုပဲ ျဖစ္တာပဲ မဟုတ္လား”
“ေခြးေကာင္ .. ငါ့ ျပန္ေျပာေနတယ္ .. ငါက မင္းနဲ႔ မတူဘူး .. အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္တာ မရွိဘူး”

ရဲေဝယံတို႔ သားအဖသည္ တစ္ေလာကလုံးတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ က်န္ေတာ့သည္မို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က သားအဖႏွင့္ မတူဘဲ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပိုတူရွာသည္။ ဖခင္ျဖစ္သည့္ ဦးရဲသူကလည္း လူငယ္စတိုင္အတိုင္း ပြင့္လင္းစြာ ရဲေဝယံအေပၚ ဆက္ဆံသည္မို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တခါတရံ ကိစၥတစ္ခုအေပၚတြင္ အနိုင္မခံ၊ အရႈံးမေပး ျငင္းခုန္ၾကဆဲ ျဖစ္သည္။

“ဟုတ္လို႔လား .. အေဖရာ .. အခုက်ေတာ့ေရာ အေဖဘာေျပာမလဲ .. အေဖ့ ေနာက္စာအုပ္ေလး”

သားျဖစ္သူ၏ ရြဲ ့တဲ့တဲ့စကားကို ၾကားသည္ႏွင့္ ဦးရဲသူ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေသာ ယင္ေကာင္ရိုက္ရန္ထားသည့္ တုတ္ကေလးႏွင့္ ရဲေဝယံ၏ ေခါင္းအား လွမ္းထုသည္။

“အေဖကလည္း စာေရးသူဆိုတာ ေဝဖန္တာ ခံနိုင္ရမယ္ေလ … တကယ္ဆို အေဖလိုအပ္ေနတာ ဘာလဲ သိလား .. အခ်စ္ဗ် .. အခ်စ္မွ အႀကီးႀကီးကို လိုေနတာ ..”

ရဲေဝယံ၏ စကားေၾကာင့္ ရိုက္တံကို ကိုင္ထားေသာ ဦးရဲသူ၏ လက္က ေျမာက္တက္သြားျပန္သည္။ ရဲေဝယံက ဒါကို ျမင္ေတာ့ လက္ျပကာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တားရသည္။

“အေဖ .. ေနဦး !!! .. အေဖ့ကို က်ေနာ္ သတင္းတစ္ခုေျပာစရာ ရွိတယ္” (သူ႔စကားေၾကာင့္ ဦးရဲသူလက္က ေလထဲမွာ တန႔္သြားသည္)
“ဘာသတင္းလဲ”
“တျခားေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ၿပီးခဲ့တဲ့ အပတ္က သား အင္တာဗ်ဴးသြားတာ သိတယ္ဟုတ္”

ရဲေဝယံ၏ စကားေၾကာင့္ ဦးရဲသူ၏ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္သြားၿပီး လက္ထဲရွိ ရိုက္တံကို စားပြဲေပၚသို႔ အရင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဟန္ႏွင့္ စဥ္ႏွီးတုံးေပၚတြင္ ဓါးခုတ္ေနသည့္ပုံစံ လုပ္ျပသည္။ ရဲေဝယံက အေဖဘာေမးတာလဲဆိုတာကို သိသည့္အလား ဦးရဲသူလုပ္သလို ျပန္လုပ္ျပသည္။ ၿပီးမွ

“အဲဒါ သားအေရြးခံရတယ္ အေဖ .. မနက္ျဖန္က စၿပီး စားဖိုေခ်ာင္မွာ အလုပ္ဆင္းရမယ္ဆိုၿပီး ဟိုက ႀကီးၾကပ္သူက လွမ္းေျပာတယ္”

စကၠန႔္ပိုင္းမၽွ ၾကာသည္အထိ သားျဖစ္သူအား မယုံနိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ ဦးရဲသူ စိုက္ၾကည့္သည္။ ရဲေဝယံကလည္း အေဖနည္းတူ စကားတစ္ခြန္းမွမဆိုဘဲ ျပန္၍ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ထားသည့္အလား လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ (ေရး) ဟု အက်ယ္ႀကီး ထေအာ္္ၾကသည္။ ေျမႇာက္ထားသည့္လက္မ်ားကို ျပခ်ၿပီးေနာက္ အခ်င္းခ်င္း သုံးေလးခ်က္ေလာက္ လက္ဝါးရိုက္ၾကျပန္သည္။

တစ္လမ္းဝင္တစ္လမ္းထြက္ ပဲျပဳတ္လိုက္ေရာင္းေလ့ရွိေသာ ေဒၚၿငိမ္းသည္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာဦးရဲသူတို႔ အိမ္ေရွ႕ကအျဖတ္တြင္ (ေရး)ဆိုေသာ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္ လန႔္ဖ်ပ္သြားမိသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငုံ႔ၾကည့္၍ ငါ့ထဘီမ်ား အေပါက္မ်ားေပါက္ေနတာလားဟု မလုံမလဲေတြးသည္။ ၿပီးမွ ဆရာဦးရဲသူတို႔အိမ္ဘက္ မ်က္ေစာင္းထိုးကာ၊ ပါးစပ္မွ (မႀကီးမငယ္နဲ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ နန႔္ေၾကာဆြဲေနတယ္) ဟု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာရင္း လမ္းဆက္ေလၽွာက္သြားေလေတာ့သည္။

*******************

“ဆရာမက ဘယ္စကားမဆို တခါပဲ ေျပာတယ္ .. ႏွစ္ခါျပန္မေျပာဘူး .. ဆရာမ ဘာေျပာေျပာ ေသခ်ာ ဂ႐ုစိုက္နားေထာင္ .. ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေျပာနဲ႔ “

ေလသံမာမာႏွင့္ သူ႔ကို အထက္စီးမွ ေျပာေနသည့္ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္၏ ႀကီးၾကပ္သူျဖစ္သည့္ လဲ့ယမင္းအား ၾကည့္၍ ရဲေဝယံ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ ႐ုပ္ကေလးလွသေလာက္ အေပါက္ကဆိုးသည့္ အမ်ိဳး။ အေပၚက အေပါက္ကေတာ့ ဒီေလာက္ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ ေနပုံမ်ိဳးဆိုရင္ လုံးဝ စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိ။ ေအာက္က အေပါက္ကေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိ။ စိတ္ထဲ မသိမသာ ေတြးေနမိသည့္ အေတြးေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက လဲ့ယမင္းမ်က္ႏွာအား ၾကည့္ေနရာမွ ေအာက္ဘက္သို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ဆင္းသြားသည္။

ရဲေဝယံအလုပ္ဝင္ရမည့္ ေနရာသည္ ယေန႔မဟာရန္ကုန္ၿမိဳ ့၏ အေအာင္ျမင္ဆုံး စားေသာက္ဆိုင္မ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္ေသာ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာ့ရိုးရာအစားအစာေရာ၊ အေနာက္တိုင္းအစားအစာေရာ၊ တ႐ုတ္ ဂ်ပန္စသည့္ အေရွ ့တိုင္းအစားအစာမ်ားေရာ တစ္ေနရာထဲတြင္ ရသည့္ စားေသာက္ဆိုင္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ေပၚက လူတန္းစားမေရြးသိရွိေသာ ေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါသည္။ စားေသာက္ဆိုင္ကို လူအမ်ားသိသလို ဆိုင္၏ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚစိုးသူဇာကိုလည္း လစဥ္လတိုင္း အိမ္ရွင္မကမၻာဆိုေသာ TV Programme ေၾကာင့္ လူသိမ်ားၾကပါသည္။ ရဲေဝယံအဖို႔ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ လက္ေအာက္တြင္ လက္ေထာက္စားဖိုမႈးအျဖစ္ အလုပ္ဝင္ခြင့္ရျခင္းသည္ ဟင္းခ်က္ျခင္းကို ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ ရွားရွားပါးပါး ၀ါသနာပါခဲ့သူ သူ႔အတြက္ တကယ္ကို Dream comes true သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ဘာေတာ့မွ ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္ .. သိၿပီလား .. အျမန္တမ္း ဟုတ္ကဲ့သာေျပာ .. ၿပီးမွ နားမလည္ရင္ ငါ့ျပန္ေမးးး”

လူခ်င္းမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နီးကပ္စြာ ရွိေနတာေတာင္ အသံစူးစူးႏွင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ လဲ့ယမင္းအား ရဲေဝယံေတာ္ေတာ္ အျမင္ကပ္သြားသည္။ လူၾကည့္ေတာ့ အသက္က သူ႔ထက္ႀကီးပုံမရ။ အရပ္ကလည္း ေခါင္းတစ္လုံးေလာက္ သူ႔ထက္နိမ့္ေသးသည္။ ဒီဟာမေလးက ၾကည့္ရတာ အသက္ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ႀကီးၾကပ္သူ ျဖစ္ေနလို႔ ဘဝင္က ေကာင္းကင္ေရာက္ေနတာျဖစ္ရမည္။ နင္ေတာ့ ေတြ႕ဦးမယ္ … ဟင္း ဟင္း …

ရဲေဝယံတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကေန လဲ့ယမင္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္မကို ႀကိမ္းဝါးေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔ရွိရာ စားဖိုေဆာင္အဝဘက္သို႔ မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားသူ လဲ့ယမင္းမ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ျပာျပာသလဲ အမူအရာျဖစ္သြားသူ လဲ့ယမင္းက ရဲေဝယံႏွင့္အတူ တန္းစီရပ္ေနၾကသည့္ စားဖိုေခ်ာင္ဝန္ထမ္းမ်ား အားလုံးကို လွည့္၍ အေရးတႀကီးေျပာသည္။

“ဆရာမ လာေနၿပီ .. အားလုံးးး “

သတိေပးသံအဆုံးတြင္ ေဒါက္ဖိနပ္သံ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ပုံရိပ္လွလွတစ္ခုအား မွန္အျပည့္ကာထားေသာ စားဖိုေဆာင္၏ အျခားဘက္၌ သူတို႔ထံပါးသို႔ ေလၽွာက္လာသည္ကို ရဲေဝယံ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ရဲေဝယံ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ စတိုင္က်က်ႏွင့္ လွမ္းလာသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးထံပါးသို႔ ရစ္ဝဲကာ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္လုံးအိမ္သည္ တစ္ေနရာထဲတြင္သာ ရပ္တန႔္ေနရွာသည္။

အရြယ္ေရာက္ၿပီးသည့္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ၾကည့္ေကာင္းသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည့္ ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ ရဲေဝယံသည္ သူ႔အရြယ္ႏွင့္ေတာ့သူ မိန္းမကိစၥတြင္ ရွယ္ယာမနည္းခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ ဤမၽွေလာက္ စမတ္ၾကၿပီး ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အရြယ္ေရာက္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ အခုမွ ေတြ႕ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ အေပၚေအာက္တဆက္ထဲ အျဖဴေရာင္ ကိုယ္က်ပ္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီး စားဖိုးေဆာင္ခန္းထဲသို႔ လမ္းေလၽွာက္ဝင္လာသည္ကို တစိုက္မတ္မတ္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ေကာင္းေသာ မနက္ခင္းပါ ဆရာမ …”

ဝန္ထမ္းမ်ားအားလုံးက မနက္ခင္း ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသည့္အတိုင္း တစ္ညီတစ္ညာထဲ ႏႈတ္ဆက္သည္ကို ေဒၚစိုးသူဇာ ေခါင္းညိတ္ျပဳံးျပကာ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ သူမသတ္မွတ္ေပးထားသည့္ စားဖိုေဆာင္အဖြဲ႕ အဝတ္အစားတိုင္း ဝတ္ဆင္ထားၾကသည့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကို ေဝ့ၾကည့္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာမ်က္လုံးေတြက အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာ အၾကည့္က ရပ္သြားသည္။ ဒီေကာင္ေလးရဲ ့အဝတ္ေတြက သူမ်ားႏွင့္မတူဘဲ ထူးျခားေနသည္။

ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ သူမ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို မ်က္လႊာမခ်ဘဲ ျပန္ၾကည့္ေနသည့္ ထိုေကာင္ေလး၏ အမူအရာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ဒါ ဘယ္သူလဲလို႔ သူမ ေမးမည္ျပဳစဥ္မွာပင္ တပည့္မ လဲ့ယမင္းက အေမးထက္ဦးေအာင္ ေျဖၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေပးရွာသည္။

“ဆရာမ .. ဒါ ဟိုတစ္ေလာက အင္တာဗ်ဴးေရြးထားတဲ့ အထဲက ခန႔္လိုက္တဲ့တစ္ေယာက္ပါ”
“မဂၤလာပါဆရာမ .. က်ေနာ္ ရဲေဝယံပါ”

ျပဴငွာယဥ္ေက်းစြာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္ ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚစိုးသူဇာ ဘဝင္က်သြားသည္။ မဆိုးဘူး .. ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးပဲ။ သူမထက္ ေခါင္းတစ္လုံးေလာက္ အသာေလးျမင့္သူေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာအား တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမအၾကည့္ေတြကို အေပၚကေနေအာက္ဘက္သို႔ ေရႊ ့သြားလိုက္သည္။ အကၤ် ီဝတ္ထားတာလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္။ ခ်ီးမြမ္းစိတ္အျပည့္ႏွင့္ ေလ့လာေနမိသူ ေဒၚစိုးသူဇာ လက္ကိုယွက္ထားသည့္ ေကာင္ေလး၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို အၾကည့္အေရာက္တြင္ မ်က္ႏွာက ခပ္တင္းတင္းျဖစ္သြားသည္။

“လက္ေခ်ာင္းေတြဆိုတာ စားဖိုမႈးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသက္ေမြးမယ့္သူရဲ ့အသက္ပဲ .. ဒီပလာစတာက ဘာျဖစ္ရတာလဲ”
“ဒါ .. က .. ျပသနာမရွိဘူး ဆရာမ .. က်ေနာ္ ျဖစ္ေနၾက ..”

ရဲေဝယံ စကားမဆုံးေသး ေဘးနားရွိ လဲ့ယမင္းက သူမ၏ ေဒါက္ဖိနပ္ႏွင့္ သူ႔ညိဳ ့သက်ီးကို လွမ္းကန္လိုက္သျဖင့္ အားခနဲေအာ္ၿပီး ကိုယ္ညႊတ္က်သည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ခၽြန္ေၾကာင့္ နာသြားသည့္ ေျခသလုံးသားကို ကုန္းကာလက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း လဲ့ယမင္းအား မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ဘုၾကည့္ၾကည့္သည္။ ရဲေဝယံ ထိုသို႔ျဖစ္ေနစဥ္တြင္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အနားသို႔ တိုးလာၿပီး အနံ့ခံသလို ႏွာေခါင္းအား ရႈံ ့ပြရႈံ ့ပြ လုပ္သည္ကို သတိမထားမိလိုက္။

“ထြက္သြားစမ္း !!!”

ၾကားလိုက္ရသည့္ အမိန႔္သံေၾကာင့္ ေျခသလုံးသားကို ပြတ္ေနမိသည့္ ရဲေဝယံလက္ေတြ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ဆရာမျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား မယုံၾကည္နိုင္စြာ လွမ္းၾကည့္မိသည္။

“ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား .. အခုထြက္သြား”
“ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ” (မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ကာ ရဲေဝယံ ဘာနားလည္လို႔ နားလည္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္)
“လဲ့ယမင္း .. ငါ မင္းကို ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား .. ဒီေလာက္ ေဆးလိပ္နံ့ေစာ္ နံ့ေနတာကို မင္း ႏွာေခါင္းက အနံ့မရဘူးလား .. ဒီလိုလူမ်ိဳးကို စားဖိုေဆာင္ထဲ ေခၚလာရလား”

ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္သြားသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေနာက္ပိုင္းအား လွမ္းေငးၾကည့္ရင္း ရဲေဝယံ၏ လူငယ္ဗီဇက ထႂကြလာသည္။ လဲ့ယမင္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္မက ဆရာမႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သတိေပးထားတာ ရွိေပမယ့္ ဒါေတြကို ရဲေဝယံ ထည့္စဥ္းစားမေနနိုင္။ စားဖိုေဆာင္ေပါက္ဝသို႔ ေရာက္လုလုျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ေဒၚစိုးသူဇာၾကားေအာင္ လွမ္းေအာ္၍ ေျပာလိုက္သည္။

“ဒါ .. က်ေနာ့္ အကၤ် ီမဟုတ္ဘူး .. အေဖ့အကၤ် ီ”

ရဲေဝယံ၏ စကားေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမကိုယ္အား ေျဖညင္းစြာလွည့္လိုက္ၿပီး ရဲေဝယံအား ေမးခြန္းထုတ္သည့္အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။

“က်ေနာ္ ပထမဆုံး အလုပ္စဆင္းရမွာသိလို႔ အေဖက သူ႔အကၤ် ီအေကာင္းစားကို ငွားလိုက္တာပါ .. ေဆးလိပ္အနံ့က အကၤ် ီထဲ စြဲၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ က်န္ေနမယ္လို႔ က်ေနာ္ သတိမထားမိလိုက္ဘူး”

ဝမ္းနည္းသလို ေလသံေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ေကာင္ေလး၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ အနည္းငယ္ သနားသလို ျဖစ္သြားသည္။ မေပ်ာ့မေျပာင္း ေလသံႏွင့္ ခပ္တည္တည္ျပန္ေမးလိုက္သည္။

“ေအာ္ .. မင္းတို႔အိမ္မွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္ ရွိေနတယ္ေပါ့ .. ၾကည့္ရတာ မင္းအေမက ေတာ္ေတာ္အလိုလိုက္တယ္နဲ႔ တူတယ္”

ခနဲ႔သလိုလိုႏွင့္ ေျပာလိုက္မိေပမယ့္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး တုံ႔ျပန္ေျပာသည့္ ေကာင္ေလး၏ စကားသံက သူမနားထဲမွတဆင့္ ႏွလုံးအိမ္ထဲထိ ေရာက္ရွိလာသည္။

“က်ေနာ့္မွာ အေမ မရွိဘူး ဆရာမ .. က်ေနာ့္ အေမ ဆုံးသြားတာ ၾကာၿပီ”

ေခတၱခဏေတာ့ ေကာင္ကေလးအား ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘဲ ေဒၚစိုးသူဇာ ဆြံ့အစြာ အသံတိတ္သြားသည္။ တေအာင့္ၾကာမွ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ၿပီး

“ဟုတ္ၿပီ .. ဒါဆို အဲဒီ အက် ႌကို ခၽြတ္လိုက္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ ငါ့ စားဖိုေဆာင္ထဲ မင္း လာအလုပ္လုပ္စရာ မလိုဘူး”
“အကၤ် ီခၽြတ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္က ဘာသြားဝတ္ရမလဲ” (အေဖျဖစ္သူႏွင့္ အျမဲျငင္းခုန္ေနၾကအက်င့္အတိုင္း ရဲေဝယံ ထပ္တြန႔္တက္မိသည္)
“အာ .. ဟေရာင္ .. ငါ နင့္ကို ျပန္မေျပာနဲ႔လို႔ ေျပာထားတယ္ မဟုတ္လား”

စကားနဲ႔အတူ ေဒါက္ဖိနပ္ဦးခၽြန္က ေျခသလုံးေပၚထပ္က်လာသျဖင့္ ရဲေဝယံ စိတ္ေပါက္ကြဲထြက္သြားသည္။ (နင္ဘယ္လို လုပ္လိုက္တာလဲ)ဟု မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး လဲ့ယမင္းအား တုံ႔ျပန္မိသည္။ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး (နင္က ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ)ဟု ေမးသည္။

႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနၾကသည့္ တပည့္မႏွင့္ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ ေက်ာခိုင္းကာ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူမ၏ ေျခလွမ္းေတြသည့္ အနည္းငယ္ တက္ႂကြကာ ေပါ့ပါးေနသေယာင္ရွိသည္။ ထို႔အတူ မ်က္ႏွာလွလွေလးထက္တြင္လည္း မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ မသိ။ အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကို ဆင္ျမန္းထားရွာေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစိုးသူဇာ၏ အျပဳံးမ်က္ႏွာအား ရန္ေစာင္ေနၾကသည့္ လဲ့ယမင္းေရာ၊ ရဲေဝယံပါ ျမင္ခြင့္မရၾကပါေခ်။

******************

“ဟိုးေရွးတုန္းက ဂရိလူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုယုံၾကည္ၾကလဲဆိုရင္ ဖန္တီးမႈေတြရဲ ့တကယ္တမ္း ေနာက္ကြယ္က အႏွစ္သာရက Mimesis တဲ့ .. Mimesis ဆိုတာ တပည့္တို႔အားလုံး နားလည္ေအာင္ အလြယ္ကူဆုံးေျပာရရင္ အတုယူျခင္းပဲ .. ဆိုလိုတဲ့ သေဘာက ကိစၥရပ္တစ္ခုကို ကိုယ္တကယ္နားလည္ မကၽြမ္းက်င္ခင္မွာ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ လုပ္ထားတဲ့သူေတြရဲ ့လက္ရာေတြထဲက ေကာင္းတာေတြကို အရင္ဆုံး အတုယူရမယ္ .. ဒီေတာ့ ဆရာက်တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ ့အေရးအသားကို မွီျငမ္းကိုးကားတာ ရွက္စရာမဟုတ္ဘူး .. ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္တည္လာမယ့္ အေရးအသားအတြက္ အစပ်ိဳးျခင္းလို႔ ခံယူလို႔ရတယ္”

လက္ဟန္ေျခဟန္ႏွင့္ ေတာက္ေလၽွာက္ ရွင္းျပသြားသည့္ ဆရာဦးရဲသူ၏ စကားအား ေရႊပိုးအိမ္သေဘာက်သြားသည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ဆရာေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရမယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ သူမရဲ ့ပထမဆုံး ဝတၳဳအတြက္ အိုင္ဒီယာလိုေနတာကို အရင္ဆရာေတြ ဘယ္လိုေရးခဲ့လဲဆိုတာ ျပန္လွန္ရွာေဖြရမယ္။ ဒါဆို သူမအတြက္ ကိုးကားစရာ တစ္ခုခု ရေနမွာပဲ။ မဆိုးဘူး ဟ။ ဒီေန႔ေတာ့ daydreaming မျဖစ္ဘဲ စိတ္ပါဝင္စားစြာ နားေထာင္မိသည့္ သူမအတြက္ ဆရာရဲ ့လက္ခ်ာက တကယ္ကို အက်ိဳးရွိေနသည္။ ဦးရဲသူအား စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ျပဳံးခ်ိဳ၍ လွပေနသည္။

“ဆရာ က်ေနာ္ တစ္ခုေမးခ်င္လို႔ ??”

အရွိန္ေကာင္းတုန္း ဘရိတ္အုပ္တာခံလိုက္ရသည့္ ခရီးသည္တင္ကားလို အတန္းထဲရွိ လူအားလုံး၏အၾကည့္ေရာ၊ ဆရာဦးရဲသူပါ လက္ေျမႇာက္ျပၿပီး ထေအာ္လိုက္သည့္ လင္းဟန္ဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ မခ်ိဳမခ်ဥ္ပုံစံႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ လင္းဟန္ရဲ ့မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ ဘဝင္မက်။ ခါတိုင္းဆို ဘာမွ ထေမးေလ့မရွိသည့္ေကာင္က ဒီေန႔မွ ဘာထေဖာက္ရတာလဲ …

“လင္းဟန္ေျပာ .. ဘာမရွင္းတာ ရွိလို႔လဲ”
“တျခားမဟုတ္ဘူး ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္း ဘယ္ေတာ့ ထြက္မလဲလို႔ေလ .. ဟီး ဟီး”

စာသင္ခန္းတစ္ခုလုံး ပက္ထုတ္လို႔မရေအာင္ ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားၾကသည္။ အားလုံး၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္အတူ လိုက္လံရယ္ေမာျခင္း မရွိသူက ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိသည္။ ငိုင္ေတြေတြမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ရယ္၊ ပုံမွန္ဆို အျမဲတမ္း ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း မ်က္ႏွာႏွင့္ ရွိေနတတ္သူ ဆရာဦးရဲသူသာ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မျဖစ္သင့္မွန္း သိေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ သူ႔ရင္ထဲ အလိပ္လိုက္တက္လာသည့္ ေဒါသကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ လက္ခ်ာစတန္ေနာက္တြင္ ရပ္ေနရာမွ စတိတ္စင္အစြန္းသို႔ ေလၽွာက္ထြက္သြားၿပီး၊ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေျမျဖဴခဲႏွင့္ လင္းဟန္ရွိရာသို႔ ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ လင္းဟန္က အတန္း၏ ေနာက္ဆုံးတန္း နီးပါးေလာက္တြင္ ထိုင္ေနသျဖင့္ လူကို မထိဘဲ ေဘးသို႔ က်သြားသည္။

“ဟေရာင္ .. မင္း ငါ့ကို ဘာမွတ္ေနလဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ စာမေရးနိုင္တာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ .. အဲဒါ မင္းနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ .. မင္း စီးပြားေရးကို ငါ ပ်က္စီးေနေအာင္ လုပ္ေနလို႔လား .. မင္း သိထားဖို႔က ငါမေရးခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး .. မင္းတို႔ ငါ့ကို ဘာေအာက္ေမ့ေနလဲ .. အာလာဒင္လို မီးခြက္ရွိေနတယ္ ထင္လို႔လား .. မင္းႀကီးေတာ္လို အားေနတိုင္း ထိုင္ပြတ္လို႔ ထြက္ထြက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး .. နားလည္လားးးးး”

စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူ၏ အသံေၾကာင့္ အတန္းတစ္ခုလုံး မီးကိုေရႏွင့္ျဖန္းလိုက္သလို တိတ္ဆိတ္ကာ သြားရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ လင္းဟန္က လက္ကေလး မရဲတရဲေျမႇာက္၍ စကားတစ္ခြန္းကို ထပ္ေျပာျပန္သည္။

“ဆရာ .. က်ေနာ္တို႔ အျပင္ဘက္ျမက္ခင္းျပင္မွာ ဆက္ၾကမလား .. ဟီး”

အသံတိတ္ေနသည့္ တစ္ခန္းလုံး လင္းဟန္စကားေၾကာင့္ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ပြဲက်သြားျပန္သည္။ ဦးရဲသူ မ်က္ေမွာင္ကို ကုတ္၍ တစ္တန္းလုံးကို ေဝ့ကာၾကည့္သည္။ ေခြးေကာင္ေတြ .. ေနာက္ပိုင္း လူငယ္ေတြ .. လူႀကီး လူႀကီးမွန္း မသိ၊ ဆရာ ဆရာမွန္းမသိနဲ႔၊ ဘယ္လိုမိဘေတြက ေမြးထားမွန္းကို မသိဘူး .. ေနဦးေပါ့ကြာ ..

ထိုေန႔က ဆရာဦးရဲသူ၏ စာသင္ခ်ိန္သည္ ခါတိုင္းရက္ႏွင့္မတူဘဲ တိုေတာင္းစြာျဖင့္ ၿပီးဆုံးသြားေလသည္။

***************

ဆရာဦးရဲသူ မပါသျဖင့္ အလကၤာစံအိမ္ရွိ သူတို႔ဝိုင္းေနရာ၏ ထိပ္ဆုံးေနရာသည္ လစ္လပ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ လစ္လပ္ေနျခင္းကို သတိထားမိသူက ေရႊပိုးအိမ္တစ္ေယာက္ထဲသာလၽွင္ ရွိပါသည္။ က်န္သည့္သူမ်ားကေတာ့ ကိုယ့္အုပ္စုႏွင့္ကိုယ္အဖြဲ႕က်ကာ ေရပက္မဝင္ေအာင္ စကားေျပာေနၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္တို႔ ၀ိုင္းထိုင္ေနရာ စားပြဲေပၚတြင္လည္း စားႂကြင္းစားက်န္မ်ားက ဘီယာပုလင္းခြြံမ်ားႏွင့္အတူ အစီအရီ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။

မွန္သားျပင္လို ၾကည္လင္ေနသည့္ ဘီယာပုလင္းအတြင္းမွ ပလုံစီထေနေသာ ေရဗူေဗာင္းေလးေတြကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလးက တည္ၾကည္လ်က္ရွိသည္။ သူမ၏ အေတြးထဲတြင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ တပည့္ျဖစ္သူအား တုံ႔ျပန္ေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ့ ပုံရိပ္က ဖန္ပုလင္းရဲ ့ အျပင္ဘက္တြင္ အလိုအေလ်ာက္ ပုံေပၚလာသည္။ တကယ္ဆို ဆရာေျပာတာ ဟုတ္ေနတာပဲ။ စာေရးတယ္ဆိုတာ ထင္သေလာက္ လြယ္တဲ့ကိစၥမဟုတ္။ အထူးသျဖင့္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းတစ္ပုဒ္ရဖို႔ ေခါင္းက အေငြ႕ထြက္မတက္ စဥ္းစားရတာ။ ဖတ္တဲ့သူကေတာ့ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္း လွန္ၿပီးဖတ္သြားယုံပဲ။ စာေရးဆရာအတြက္က ဒီတစ္မ်က္ႏွာရေအာင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ့ရလဲ။ ဒါေတြကို သူတို႔မွ မသိတာ။ အခုထက္ထိ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးေနတာ စာမ်က္ႏွာငါးဆယ္ေက်ာ္ကေန မတတ္နိုင္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္က ဒါကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပါသည္။ စာတစ္မ်က္ႏွာ ထိုင္ေရးရင္ ညလုုံးေပါက္ကုန္ဆုံးသြားသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြသည္ ခုေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ မေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ားျပားေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား …။

“ကဲ .. ငါတို႔ေတာ့ လိမ့္ေတာ့မယ္ .. အားလုံးပဲ တာ့တာ”

စားပြဲ၏ တျခားဘက္အစြန္းတြင္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာထိုင္ေနသည့္ လင္းဟန္ဆီမွ စကားႏွင့္အတူ ျမလြန္းခ်ိဳကပါ ထ၍ ရပ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လက္မွာပတ္ထားသည့္ ေရႊေရာင္နာရီေသးေသးေလးကို ၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္က ည၈နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ဟုတ္သားပဲ။ ဒီေလာက္ဆို သူမ အိမ္ျပန္ဖို႔ ေကာင္းၿပီ။ ညပိုင္း စာသင္ခ်ိ္န္ရွိတိုင္း မိုးခ်ဳပ္ ညဉ့္နက္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ မေကာင္းလွပါ။ မာမီျဖစ္သူက ေခတ္ဆန္သည့္ အမ်ိဳးသမီးမို႔ သမီးျဖစ္သူ ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္သြားတာ ဘာလုပ္တယ္ လိုက္ေမးေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ အျမဲတမ္း ေနာက္က်ေနသည္ေတာ့ မျဖစ္သင့္။ ေနာက္ၿပီး ဒီေန႔က သူမတစ္ေယာက္ထဲ။ သိဂၤ ီက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလို႔ ဒီေန႔ အတန္းကိုု မလာပါ။ ေရႊ႕ပိုးအိမ္ သူမအတြက္ က်သင့္ေလာက္မည္ဟု ထင္သည့္ ပိုက္ဆံပမာဏကို ေဘးနားရွိ အတန္းသားတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။

“ဟဲ့ .. ေနဦးဟ .. ငါ့ကားထဲ ေရာက္ပါေစဦး .. အို .. ခစ္ .. ခစ္”

မိမိရဲ ့ဟြန္ဒါကားေလးနားေရာက္လို႔ ကားတံခါးဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာ တျခားဘက္ကေန ၾကားလိုက္ရသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ခပ္ညဳညဳအသံေၾကာင့္ ေသာ့ကို တံခါးေပါက္ထဲ ထည့္ေနသူ ေရႊပိုးအိမ္ လက္ကေလး တြန႔္သြားရွာသည္။ ကိုယ္ကို မသိမသာလွည့္၍ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမကားႏွင့္ တစ္စီးေက်ာ္တြင္ ရပ္ထားေသာ တိုယိုတာ Belta ေလးကို ေတြ႕၏။ ယာဥ္ေမာင္းသူဘက္က တံခါးနားတြင္ေတာ့ လူရိပ္ႏွစ္ခု တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ပူးကပ္ကာ ေရာေထြးေနၾကသည္။ ကားပါးကင္တြင္ ထြန္းထားေသာ မီးအလင္းအေရာင္က ထိုေနရာသို႔ မက်ေရာက္သျဖင့္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရသည့္တိုင္ ဘယ္သူေတြလည္းဆိုတာ ေရႊပိုးအိမ္ေသခ်ာသိသည္။ ထို႔အျပင္ ဂါဝန္တိုေလးဝတ္ထားေသာ မိန္းကေလးျဖစ္သူ၏ တင္ပါးေတြအား လူခ်င္းပူးထားသည့္ ေယာက်္ားေလးျဖစ္သူက ဆုပ္ကာနယ္ေနသည္ကိုလည္း သတိထားမိသည္။

“ေကာင္စုတ္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ .. တကယ္တဲ ..”
“ဘာအခုမွ ေကာင္စုတ္လဲ .. နင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ဆရာ့ကို ငါေမးလိုက္တာပဲ .. မေတြ႕ဘူးလား ဆရာ့မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲသြားတာ .. ဟင္း  .. ဟင္း”
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ခိ ခိ  .. ဟဲ့ .. လက္က ေရာက္လာျပန္ၿပီ”

တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ လင္းဟန္ႏွင့္ ျမလြန္းခ်ိဳတို႔၏ စကားေတြအား ေရႊပိုးအိမ္ အတိုင္းသားၾကားေနရသည္။ ေအာ္ .. သူတို႔က ႏွစ္ေယာက္သားေပါင္းၿပီး ႀကံၾကတာကိုး။ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးတစ္မည္ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ေရႊပိုးအိမ္ အခ်စ္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲေနၾကသည့္ သူတို႔အတြဲအား ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ကားတံခါးဖြင့္၍သာ အထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ ေသာ့ေပါက္ထဲ ေသာ့တံထည့္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ သူမလက္ေတြသည္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ အနည္းငယ္တုန္ယင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအခ်က္ကို ေရႊပိုးအိမ္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ကားကိုသာ ေျဖညင္းစြာ ေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

******************

တည္းခိုခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ လင္းဟန္၏ လက္ေတြက ျမလြန္းခ်ိဳရဲ ့ခါးေလးကို တင္းတင္းဆြဲဖက္ကာ သူမအား ရင္ခြင္ထဲေပြ႕သြင္းလိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ မ်က္ႏွာေလးအား ေမာ့ေပးထားလိုက္ရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက အလိုအေလ်ာက္ ထိစပ္ကုန္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္စြာနမ္းေနရင္း ျမလြန္းခ်ိဳ လက္ေတြက လင္းဟန္ရဲ ့ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေခါင္းဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ကလစ္ေခါင္းကို ဖြင့္၊ ၾကယ္သီးကို ျဖဳတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လင္းဟန္ကလည္း ေျခေထာက္ေတြကိုတြန႔္ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ခါခ်သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳကပါ လက္ႏွင့္ တြန္းခ်လိုက္သျဖင့္ လင္းဟန္ေဘာင္းဘီက တံခါးဝမွာပင္ ပုံက်သြားသည္။

“ေန .. ေနဦး .. ျမလြန္းခ်ိဳ”

ကၽြတ္ၾကသြားသည့္ ေဘာင္းဘီအား ေဘးသို႔ကန္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔တီရွပ္အား ခါးစပ္မွ ကိုင္၍ မတင္လိုက္ျပန္သည္။ ေအာက္ေျခက ေဘာင္းဘီက ေျခေထာက္ေတြကိုတုပ္၊ လည္ပင္းေရာက္သြားသည့္ ေဘာ္ဒီဖစ္တီရွပ္က အေပၚဘက္ပိုင္းကိုတုပ္ႏွင့္ ရႈပ္ယွက္ခတ္သြားရာ လင္းဟန္ ျမလြန္းခ်ိဳကို ဖက္ထားရင္း လဲက်သည္။

“ေကာင္စုတ္ .. မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ နမ္းတာေတာင္ ေတာင့္ခံ မထားနိုင္ဘူး”
“ဟ .. နင္က တအား နမ္းတာကိုး .. နင္ သိမယ္”

ေပြ႕လ်က္သား လဲက်သြားသည့္ လင္းဟန္အား ျမလြန္းခ်ိဳက အျပစ္တင္လိုက္သည္တြင္ အနိုင္မခံ အရႈံးမေပးသေဘာျဖင့္ လင္းဟန္က တုံ႔ျပန္သည္။ မကၽြတ္ေသးသည့္ တီရွပ္အားလဲ ေခါင္းေပၚက ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး၊ ျမလြန္းခ်ိဳရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေလးအား အတင္းျပန္လည္စုပ္ယူသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ငုံ၍ နမ္းကာ လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးယုံမက၊ တစ္လစ္ထြက္လာသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳ၏ လၽွာေလးအားလည္း သူ႔လၽွာႏွင့္ ပတ္ကာလ်က္သည္။

“အင္း .. အာ … အိ .. အိ”
“ျမလြန္းခ်ိဳ .. နင္ အကၤ် ီခၽြတ္လိုက္ေတာ့ဟာ”

ရမၼက္အနမ္းတို႔၏ အရွိန္ေၾကာင့္ ေသြးေတြဆူပြက္လာသည့္ လင္းဟန္၊ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ဖြင့္ဟကာ ေတာင္းဆိုမိသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳက မ်က္လုံးေလး ခပ္ေမွးေမွးႏွင့္ မခို႔တရို ့ျပဳကာ လင္းဟန္ရဲ ့ ဗလာရင္ဘတ္အား လက္ညိဳးႏွင့္တြန္းကာ ေတာက္ထုတ္လိုက္သည္။

“သြား .. ကုတင္ေပၚတက္ႏွင့္ …”
“အိုေက .. ေရး”

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပးတက္သြားၿပီး ကုတင္၏ အလယ္တြင္ လင္းဟန္က်က်နန ေနရာယူလိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ၏ အိပ္မက္ေတြ တကယ္ကို အေကာင္အထည္ေပၚၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳႏွင့္ ခင္မင္ခဲ့သည့္ ကာလတေလၽွာက္လုံး သူမပင္တီထဲ သူဝင္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။ Flirt Queen လို႔ ေခၚရမည့္ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔ကို လွည့္ပတ္ကစားသည့္ အဆင့္ထက္သာ မပိုခဲ့။ လင္းဟန္ ဘယ္လိုႀကိဳးစားႀကိဳးစား ပါးတစ္ဖက္ေပၚတြင္ အနမ္းတစ္ပြင့္ ရရွိခဲ့သည့္ အဆင့္ကေန မတက္ခဲ့။ ဒီေန႔ေတာ့ ဆရာဦးရဲသူ၏ ေကာင္းမႈႏွင့္ ျမလြန္းခ်ိဳႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရေတာ့မည္။ ဆရာကို သိကၡာခ်သလို ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ သူ႔အျပဳအမူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ေနာင္တေတာ့ မရမိပါေခ်။

“၀ိုး .. မိုက္တယ္ဟ”

ခါေလးကို ႏြဲ႕၍ ကိုယ္ကိုေကြ႕ေကာက္ယိမ္းၿပီး ဆက္ဆီကႀကိဳးအသြင္ ဖန္တီးေနသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳေၾကာင့္ လင္းဟန္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေအာက္က သူ႔လီးကိုအုပ္ကာ ကိုင္မိသည္။ မ်က္စိကိုေတာ့ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီ၏ ၾကယ္သီးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္ေနသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳထံပါးမွ ေယာင္လို႔ေတာင္ မခြာမိ။ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္လို႔ ရင္ဘတ္ေနရာက ဟသြားသည္တြင္ ဆက္ဆီက်လွသည့္ အနက္ေရာင္ဘရာေလးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ိဳ၏ နို႔လုံးေတြကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ လင္းဟန္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ေတာ့။ လီးကို အတြင္းခံေပၚက အုပ္ကိုင္ရသည္ကိုက သူ႔စိတ္ကို အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစသလို ခံစားရသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ေအာက္သို႔ တြန္းပို႔ကာ ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။

“ေျဖးေျဖး လုပ္ဟ .. နင္ကတာ အရမ္းမိုက္တယ္”
“ႀကိဳက္တယ္ မွတ္လား .. ေဟာဒီမွာ ၾကည့္”(ဘေလာက္စ္အကၤ် ီကို ဖယ္ခြာၿပီးသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳက ဂါဝန္ကို ဖင္ေလးတြန႔္ကာလႈပ္ရင္း ခၽြတ္ခ်လိုက္ျပန္သည္)
“အာယိုး … ေကာင္းမွေကာင္း”
“လာၿပီ … ဒီမွာ ဘရာ” (ေနာက္ေက်ာရွိခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ကာ ခၽြတ္ၿပီးေနာက္ လက္ထဲပါလာသည့္ ဘရာအား လင္းဟန္ရွိရာသို႔ ပစ္ကာေပးလိုက္သည္)
“၀ိုး !!” (ျဖဴေဖြးလုံးဝန္းၿပီး အခ်ိဳးအစားက်လွသည့္ နို႔လုံးေတြေၾကာင့္ လင္းဟန္တစ္ေယာက္ သူ႔လီးအား ပြတ္ဆြဲမိသည္)
“အရမ္းလုပ္မေနနဲ႔ .. ထြက္သြားဦးမယ္ .. ေရာ့ ေဟာဒီမွာ”

ေပါင္တန္သြယ္သြယ္မ်ားတေလၽွာက္ ပင္တီေလးကို ဟန္ခ်က္က်က်ႏွင့္ ဆြဲကာ ခၽြတ္ၿပီးေနာက္၊ လက္ထဲပါလာသည့္ ပင္တီႏွင့္ လင္းဟန္အား ေကာက္ေပါက္လိုက္သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳတို႔ လက္ဆမွန္ခ်င္ေတာ့ ပင္တီဂြၾကားေလးႏွင့္ လင္းဟန္မ်က္ႏွာက တပ္အပ္ကို သြားက်သည္။ ခပ္ျပင္းျပင္း အနံ့ဆန္းဆန္းက သူ႔အာ႐ုံေၾကာထဲတြင္ စိမ့္ဝင္ကာ ျပန႔္ႏွံ့သည္။ လင္းဟန္တစ္ေယာက္ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး ခါးေကာ့တက္သြားသည္။

“ေကာင္စုတ္ .. သတိထားဦး .. ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ .. ငါလာၿပီ”

လင္းဟန္ရဲ ့အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး ျမလြန္းခ်ိဳ စိတ္မခ်ျဖစ္ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ အျမန္တက္လိုက္ပါသည္။ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ကို ခ်ိန္ရြယ္ထားသလို ေထာင္မတ္ေနသည့္ သူ႔လီးကို လက္ေျပာင္းယူသည္။ လင္းဟန္လီးက သိပ္ႀကီးသည္မဟုတ္ပါ။ ေသးသည္လဲ မဟုတ္ဘဲ အေနေတာ္အရြယ္ေလာက္ဟု ဆိုလို႔ရမည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျမလြန္းခ်ိဳ အေထြအထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လင္းဟန္ရဲ ့ ဆီးစပ္အေပၚ ခြထိုင္မိသည္ႏွင့္ လီးဒစ္ႏွင့္ အဖုတ္ဝေလးေတ့ကာ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။

“အား … ျမလြန္းခ်ိဳ … ေျဖးေျဖး” (စြတ္စိုအိေႏြးေသာ အတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ေတာက္ေလၽွာက္ဝင္သြားသျဖင့္ လင္းဟန္ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားသည္)
“လင္းဟန္ .. ထိန္းထားေနာ္” (လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး အဖုတ္ထဲသို႔ ဝင္ၿပီး ျမလြန္းခ်ိဳတင္ပါးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လင္းဟန္ဆီးစပ္က မိတ္ဆက္သြားသည္)
“ခန .. ခနေလး .. ျမလြန္းခ်ိဳ”

လင္းဟန္တစ္ေယာက္ ငါးဖယ္ကေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကာ ေနသည္။ မိန္းကေလးျဖစ္တဲ့ ျမလြန္းခ်ိဳက ဘာမွမျဖစ္ဘဲ သူက မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ရႈံ ့မဲ့တက္ကာ တကယ္ကို လရည္ေတြထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းထားေနရသည္။ အႏွစ္ႏွစ္လို႔ ဆိုလို႔မရေသာ္လည္း အလလေတာ့ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳရဲ ့ အဖုတ္ထဲ သူ႔လီးဝင္ေနသည္ဆိုေသာ အသိႏွင့္ပင္ လရည္က ပန္းထြက္ခ်င္ေနသည္။ တကိုယ္လုံးဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ ဆက္ဆီက်ခ်င္းတိုင္းက်ေနသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳရဲ ့ကိုယ္လုံးေလးကိုေတာင္ ရဲရဲ မၾကည့္မိ။ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အာ႐ုံေျပာင္းေအာင္ တစ္ႏွစ္သုံးေလး ေလၽွာက္ေရေနသည္။

“လင္းဟန္ … ထိန္းထား .. ငါလႈပ္ေတာ့မယ္”

ျမလြန္းခ်ိဳက လင္းဟန္၏ အေျခအေနကို ရိပ္မိသျဖင့္ ျမန္ျမန္လႈပ္ရွားဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ဟိုေကာင္ မေအာင့္နိုင္ဘဲ လရည္ထြက္သြားလၽွင္ သူမက ဆန႔္တငန႔္ငန႔္ျဖစ္က်န္ခဲ့မွာ စိုးလွသည္။ လင္းဟန္နည္းတူ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ၏ ရင္ဘတ္ကို လက္ႏွင့္သာသာေထာက္လိုက္ၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ႂကြသည္။ ႏွစ္လက္မေလာက္ ႂကြၿပီးသည္တြင္ ျပန္ထိုင္ခ်သည္။ တင္ပါးစပ္ႏွင့္ ဆီးစပ္ရိုက္မိသံက ဖတ္ခနဲျမည္သလို၊ လီးျပန္ဝင္သြားသည့္အသံ ႁပြတ္ခနဲ ျမည္သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳအတြက္ ထိုအသံမ်ားကား နားထဲတြင္ ဂီတသံမ်ားလို သာယာေနေလသည္။

“အား … ျမလြန္း … ငါ … ငါ မရေတာ့ဘူး”

ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ လႈပ္ရွားေနရာမွ အားထည့္ကာ ျမန္ျမန္စၿပီး ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ သိပ္ေတာင္မၾကာလိုက္၊ လင္းဟန္ထံမွ ရႈံ ့မဲ့မဲ့အသံက သူမနားထဲသို႔ စူးခနဲ ေရာက္လာသည္။

“ေန … ဦး … ေအာင့္ထားဦး ..” (ခပ္ေငါက္ေငါက္ေျပာလိုက္သည့္အျပင္ ရင္ဘတ္ေပၚေထာက္ထားသည့္လက္ေတြႏွင့္ လင္းဟန္၏ နို႔သီးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲလိမ္လိုက္သည္)
“အား .. ေသၿပီဟ” (စူးခနဲ နာသြားသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ လင္းဟန္ ေခါင္းႂကြတက္သည္အထိ ျဖစ္ၿပီး ေအာ္မိသည္)
“ေနဦးလို႔ .. ငါေျပာေနတယ္ .. မၿပီးနဲ႔ဦး” (သူမအဖုတ္ထဲ ဝင္ေနသည့္ လီးက ႐ုတ္ခ်ည္းမာတက္လာသည္ကို သတိထားမိလို႔ ျမလြန္းခ်ိဳ လွမ္းသတိေပးသည္)
“အား .. မရေတာ့ဘူး … ထြက္ .. ထြက္ၿပီ”
“အာ .. ေကာင္စုတ္”

အဖုတ္ထဲ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ လင္းဟန္ၿပီးသြားၿပီမွန္း ျမလြန္းခ်ိဳသည္။ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ထားရာမွ အရွိန္ႏွင့္ အျမန္ပစ္ခ်လိုက္ရင္း ခါးကိုႏြဲ႕ကာ စေကာဝိုင္းသလို ၀ိုင္းပစ္လိုက္သည္။ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကိုလည္း အာ႐ုံထည့္ကာ က်ဳံ ့ပစ္လိုက္ၿပီး လီးတန္ကို ဆြဲညႇစ္ပစ္သည္။ သည္ေတာ့မွ အဖုတ္အတြင္းပိုင္းတြင္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းေလးတစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားသလို က်င္ခနဲျဖစ္ၿပီး အရည္ေတြထြက္က်သည္။ မမွီမကမ္းႏွင့္ လိုက္၍ၿပီးလိုက္ရသည္မို႔ ျမလြန္းခ်ိဳ စိတ္တိုင္းက်မႈေတာ့ ျဖစ္မေနပါ။ မ်က္လုံးကို တင္းတင္းမွိတ္ကာ ထားသည့္ သူမရဲ ့အျမင္အာ႐ုံတြင္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ။ ျမင္ေယာင္လာသည့္ ေယာက်္ားသား၏ ပုံရိပ္သည္ ဆရာဦးရဲသူရဲ ့အသြင္သာ ျဖစ္ေနေလသည္။

*********************

ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ အိမ္ကထြက္လာတုန္းက သူ႔စာအုပ္မ်ားကို အျမဲတမ္းထုတ္ေဝေပးေနသူ လမ္းျပစာေပတိုက္ပိုင္ရွင္ ဦးေဇာ္ေမာင္ႏွင့္ သြားေတြ႕ဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ စီးလာသည့္ တက္စီ၏ ေနာက္ခန္းတြင္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္၍ လိုက္လာၿပီး၊ ေရးထားသည့္ စာမူၾကမ္းကို တစ္ရြက္ခ်င္းစီ ျပန္ဖတ္ၿပီးေနာက္ ဦးေဇာ္ေမာင္ကို သြား၍ ေတြ႕ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့။ ႏွစ္ႏွစ္တာမၽွ ကာလပတ္လုံး အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ လူပင္ပန္းခံၿပီး ေရးထားသည့္ စာမူသည္ အခုေန ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနသလို ခံစားရသည္။ အနီးစပ္ဆုံး ဥပမာေပး၍ ေျပာရလၽွင္ ဆားမပါသည့္ ဟင္းတစ္ခြက္လို ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နိုင္လွသည္။

“ေဟ့ .. ကားကို အဲဒီေရွ႕ကေနရာမွာပဲ ရပ္လိုက္ေတာ့ .. လမ္း၃၀ မသြားေတာ့ဘူး”

႐ုတ္တရက္လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူ အသံေၾကာင့္ ကားေမာင္းသမားပင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနေတာ့။ ဆူးေလဘက္ကို ဆက္ဝင္လၽွင္လည္း လမ္းကပိတ္ေနမည့္ အတူတူ၊ ဦးရဲသူ ေျပာသည့္ ေနရာတြင္သာ ထိုးရပ္ေပးလိုက္သည္။

က်သေလာက္ ကားခကို ေပးၿပီးေနာက္ ဦးရဲသူ ကားေပၚကေန စိတ္ညစ္ညဴးစြာႏွင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကိုေက်ာ္၍ ေဖာက္ထားသည့္ ဂုံးတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ေျခလွမ္းေတြက ရပ္တန႔္သြားသည္။ (ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွတာ .. သြားေပေရာ့) လို႔ ေတြးၿပီး စကၠဴအိတ္ညိဳႏွင့္ထည့္ထားေသာ စာမူထုပ္ကို တံတားေပၚကေန ပစ္ခ်ဖို႔ စဥ္းစားသည္။ စကၠဴအိတ္က တံတားေဘာင္ကိုေက်ာ္၍ ေလထဲမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။

စကၠဴအိတ္ကို ကိုင္ထားရင္း ဦးရဲသူ မမွိတ္သုန္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အိတ္၏ ထိပ္တြင္ အဖြင့္အပိတ္အျဖစ္ အသုံးျပဳဖို႔ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးစေလးသည္ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလတဟူးဟူးေၾကာင့္ တလြင့္လြင့္ခါေနသည္။ ထို႔အတူ ဦးရဲသူ၏ ႏွလုံးသားသည္လည္း တဆတ္ဆတ္ခါ၍ ေနသည္။ ႏွစ္ႏွစ္တာမၽွ ကာလပတ္လုံး သူႏွင့္ေန႔ေရာညပါ တရင္းတႏွီး ရွိေနခဲ့သည့္ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ ရတနာတစ္ခုကို လႊင့္ပစ္ရမွာလား၊ မလႊင့္ပစ္ရမွာလားဆိုတာ ေဝခြဲ၍ မရပါေခ် ….။

****************

ညကအိပ္ေရးပ်က္ထားသျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရွိလွပါ။ တစ္ညလုံး စာေရးစားပြဲခုံတြင္ ထိုင္ၿပီး စာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းက ေရွ ့ဆက္လို႔ မရ။ သူမ၏ အေတြးအာ႐ုံကို မျမင္ရသည့္ အတားအဆီးတစ္ခုက ပိတ္ဆို႔ကာ ထားေနသလို ခံစားရသည္။ ဘလက္ခ္ေကာ္ဖီ ျပင္းျပင္းေတြေသာက္၊ မာမီမသိေအာင္ စီးကရက္ကို ခိုးဖြာၿပီး အာ႐ုံခံေပမယ့္ ဘယ္လိုအေတြးမွ ထြက္မလာ။ အခုေတာ့ မ်က္ကြင္းေလးေတြ ေခ်ာင္ၿပီး ပန္ဒါမ ျဖစ္ေနသည္သာ အဖတ္တင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေရႊပိုးအိမ္သည္ ခ်စ္စရာ ပန္ဒါမေလးဆိုတာကိုေတာ့ သူမကိုယ္သူမ သတိျပဳမိပါေသးသည္။

စိတ္မၾကည္သည္မို႔ ကားကို မေမာင္းခ်င္။ အိမ္က ထြက္လာေပမယ့္ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္း မသိ။ အစတုန္းက ကန္ေဘာင္ဘက္သြားဖို႔ စဥ္းစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အခုေနာက္ပိုင္း ကန္ေဘာင္က အပန္းေျဖဖို႔ သြားသည့္ေနရာရယ္လို႔ မဟုတ္ေတာ့။ အတြဲေတြ က်က္စားရာ ေနရာျဖစ္ေနၿပီ။ သူမတစ္ေယာက္ထဲသာ သြားလၽွင္ အသည္းကြဲၿပီးလာတာလားလို႔ ခပ္ကဲကဲ ေကာင္ေလးေတြက လိုက္စေနဦးမည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ေလာေလာဆယ္တြင္ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ႏွင့္မွ စကားေျပာခ်င္စိတ္ မရွိပါ။

ဘယ္သြားရမွန္း အစီအစဥ္ရယ္လို႔ မရွိသည္မို႔ အဆုံးသတ္တြင္ ၿမိဳ ့ထဲဘက္ပဲ သြားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး တက္စီတစ္စီးတား၍ ငွားစီးလိုက္၏။ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိလၽွင္ ဒါက ေရႊပိုးအိမ္ အျမဲလုပ္ေနၾကျဖစ္သည္။ လူထူထူ ပလက္ေဖာင္းထက္မွာ လမ္းေလၽွာက္၊ ၿမိဳ ့ျပရဲ ့အရသာကို ဟိုေငးဒီေငးခံစား၊ စာအုပ္ဆိုင္ေတြ႕လၽွင္ ဝင္ေမႊတတ္သည္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ အက်င့္။ ေရႊပိုးအိမ္သည္ သစ္လြင္ခမ္းနားလွေသာ ေရွာ့ပင္းေမာလ္ႀကီးေတြထက္စာလၽွင္ ဒီလိုမ်ိဳး ေလၽွာက္သြားေနရတာကို ပိုသေဘာက်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမသည္ မိန္းကေလးေပမယ့္ မိန္းကေလး မဆန္သည့္သူဟု ဆိုရမလားမသိ။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သိဂၤ ီႏွင့္ အျပင္ေလၽွာက္လည္ဖို႔ ေနေနသာ၊ မာမီက ေရွာ့ပင္းထြက္ဖို႔ ေခၚလၽွင္ေတာင္လိုက္ခ်င္မွ လိုက္သည့္သူသာ ျဖစ္ေလသည္။

တက္စီေနာက္ခန္းထဲ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္တြင္ လက္ထဲအလိုအေလ်ာက္ ကိုင္လာမိသည့္ ဆလင္းဘတ္အိတ္ကို ဘယ္ေနရာ ထားရမွန္းမသိ။ ဆလင္းဘတ္အိတ္ဆိုသည္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ အထူးအဆန္း အသုံးအေဆာင္တစ္ခု မဟုတ္ေသာ္လည္း၊ ေရႊပိုးအိတ္အတြက္ေတာ့ အခုအေျခအေနတြင္ ခပ္စိမ္းစိမ္းသာ ေနခ်င္သည္။ အေၾကာင္းမွာ အိတ္ထဲတြင္ ရွိေနေသာ ေသေသသပ္သပ္ေခါက္၍ ထည့္ထားသည့္ စာမူထုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သူမကိုယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးေနရာတြင္ ထားခ်င္ေနသည့္တိုင္ ထိုအရာအား ေလာေလာဆယ္တြင္ မျမင္ခ်င္သည္မွာ ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈပင္။ အရင္းႏွီးဆုံးေသာ သူစိမ္းဟု ဆိုရမလား မသိ …။

****************

ဆူးေလလမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဦးရဲသူ ဘယ္ဆက္သြားရမွန္း မသိေတာ့။ မဆီမဆိုင္ ေစာဘြဲ႕မႈးသီခ်င္းထဲကလို ခိုေတြမ်ား အစာေကၽြးလိုက္ရင္ အိုင္ဒီယာထြက္လာမလားဟု ဟိုဟိုဒီဒီၾကည့္မိေတာ့လည္း ခိုစာေကၽြးသည့္ကိစၥက စီမံခ်က္ထဲတြင္ ပါေနလို႔လား မသိ။ ဘယ္သူမွ မေတြ႕။ လူပ်ိဳဘဝတုန္းက ေတြ႕ေလ့ရွိသည့္ ေရခဲေရ ေရာင္းသည့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္လို အသည္ေတြလည္း မရွိေတာ့ …။

ေရခဲေရလို႔ အေတြးေရာက္သြားေတာ့ ဦးရဲသူ ေရငတ္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ ေနပူေကာင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေတာက္ေလၽွာက္လမ္းေလၽွာက္လာခဲ့သျဖင့္ သူ႔ကိုယ္ေတြ ေခၽြးမ်ားစိုေနသည္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္ေငးလိုက္ရာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ား ရွိရာေအာက္ဘက္တြင္ ဖြင့္ထားေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္တစ္ခုကို ေတြ႕သည္။ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္သြားရင္း ဆိုင္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ေအးျမသည့္ အဲယားကြန္းေလက သူ႔ကို ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လိုက္ရာ ရင္ထဲအနည္းငယ္ ေအးသြားသလို ခံစားလိုက္ရေတာ့သည္။

ဤသို႔ျဖင့္ …

အခ်ိန္နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာေအာင္ ေကာ္ဖီေအးတစ္ခြက္ကို ဇိမ္ဆြဲကာ ေသာက္ၿပီးေနာက္ ဦးရဲသူ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ မသိေတာ့။ သူ႔မ်က္လုံးေတြက စားပြဲထက္တြင္ ေကာ္ဖီခြက္ႏွင့္အတူ တင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ညိဳဆီသို႔ ေရာက္ေနသည္။ ထိုမွတဖန္ ဆိုင္အဝင္ဝတံခါးနားတြင္ ခ်ထားေသာ သတၱဳအမွိုက္ပုံးဆီသို႔ အၾကည့္ကေရာက္သည္။ ေနာက္ဆုံး ဟူးခနဲေနေအာင္ သက္ျပင္းေမာတစ္ခုကို ရွိုက္ထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ စကၠဴအိတ္ညိဳကို ကိုင္ကာ အမွိုက္ပုံးရွိရာသို႔ ေလၽွာက္လာသည္။ အမွိုက္ပုံးႏွင့္ နီးလာေလေလ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြ ပိုျမန္လာေလေလ ျဖစ္သည္။

(ေဟာ .. ေရာက္ၿပီ .. အမွိုက္ပုံးနား)

စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ဦးရဲသူ အမွိုက္ပုံးနားတြင္ ငူငူေငါင္ေငါင္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္ေနမိေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ကာ အံကို က်ိတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ပစၥည္းကို အမွိုက္ပုံးထဲ အားႏွင့္ပစ္ထည့္လိုက္သည္ … ။

ေရႊပိုးအိမ္သည္ ေကာ္ဖီဆိုင္၏ တံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲကို ဝင္မည္အျပဳ သူမရဲ ့ညာဘက္ျခမ္းဆီမွ ဂလုံဂလြမ္ဆိုသည့္ အသံက်ယ္ႀကီး ၾကားလိုက္သျဖင့္ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ အမွိုက္ပုံးနားတြင္ ရပ္ေနသည့္သူကို ျမင္ေတာ့ သူမ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထိုလူကေတာ့ သူမအား သတိထားမိပုံမေပၚ။ အမွိုက္ပုံးထဲ စြန႔္ပစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဟိုဘက္ျခမ္းရွိ တံခါးကို တြန္းၿပီး အျပင္ထြက္မည္ျပဳသည္။

“ဆရာ ..” (႐ုတ္တရက္ ဆရာဆိုၿပီး အနီးကပ္အေခၚခံရသျဖင့္ ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္သြားသည္)
“ဟင္ .. ေရႊပိုးအိမ္ .. မင္း ဘာလာလုပ္တာလဲ” (မ်က္ႏွာေလး မသာမယာႏွင့္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ေရႊပိုးအိမ္အား အံ့အားသင့္စြာ ေမးမိသည္)
“ဆရာကေရာ .. ဘာလာလုပ္တာလဲ .. သမီးက စာေရးလို႔မရလို႔ စိတ္ပ်က္လို႔”
“ေအာ္ .. ဟုတ္လား .. ဆရာလည္း အတူတူပဲလို႔ ေျပာရမယ္”

ဘဝတူေတြမွန္း သိသြားသည္ႏွင့္ ဦးရဲသူႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကၠန႔္ေတာ္ေတာ္မ်ား စိုက္ၾကည့္မိၾကသည္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး အၾကည့္ေတြကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။

“လမ္းေလး နည္းနည္းေလာက္”

အေပါက္ဝကို ပိတ္၍ ရပ္ေနမိသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေစ်းဝယ္သူတစ္ေယာက္က ျပဳံးစိစိႏွင့္ လွမ္းေျပာမွ သတိဝင္လာၾကသည္။ ကိုယ္ကိုကမန္းကတမ္း ေဘးသို႔ယို႔၍ လမ္းဖယ္ေပးလိုက္ၾကသည္။

“ဒီလိုလုပ္ပါလား ေရႊပိုးအိမ္ ..  ဆရာက စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေအာင္ ႐ုပ္ရွင္ဝင္ၾကည့္မလို႔ .. အဲဒါ”
“ေကာင္းသားပဲ ဆရာ .. သမီးလည္း ၾကည့္မယ္ .. အခုတင္ေနတဲ့ကား မွတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ .. အဲဒီကား .. မနက္ျဖန္ဆို ဒီကားက မရွိေတာ့ဘူး .. ေနာက္ကား လဲေတာ့မယ္”
“အိုေကေလ ဆရာ .. ၾကည့္တာေပါ့”

*************

႐ုပ္ရွင္ကားက နိုင္ငံျခားကား ျဖစ္သည့္အျပင္ ဒရမ္မာ ဇာတ္လမ္းရွည္မို႔လို႔လား မသိ၊ ႐ုံထဲတြင္ ေနရာသိပ္မရွိပါ။ အတြဲခုံေတြ လြတ္ေနသည့္တိုင္ ဦးရဲသူ ထိုေနရာတြင္ေတာ့ မဝယ္ျဖစ္။ ရိုးရိုးတန္း အလယ္က ခုံတြင္သာ ႏွစ္ခုံဆက္၍ ဝယ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ႐ုပ္ရွင္ျပေတာ့ သူတို႔ေရွ႕ေရာ၊ ေနာက္ဘက္တြင္ေရာ ဘယ္သူမွ မရွိ။ ေဘးဘီဝဲယာတြင္ေတာင္ လူမရွိသျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ သီးသန႔္လို ျဖစ္ေနသည္။

“႐ုပ္ရွင္က ေကာင္းေတာ့ေကာင္းမွာပါ” (မလုံမလဲ ျဖစ္ေနသည့္ ဦးရဲသူအား ေရႊပိုးအိမ္က အားေပးသလို ေျပာရွာသည္)
“ဟုတ္လား .. ဇာတ္လမ္းေကာင္းဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး” (ရင္ထဲရွိ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ဦးရဲသူ အသံက အနည္းငယ္ ေဆြးေျမ့သံေပါက္ေနသည္)
“အဲ့လို မေတြးပါနဲ႔ ဆရာရယ္ … ဆရာ့ ဇာတ္လမ္းေတြက တကယ္ေကာင္းပါတယ္ .. ဝတၳဳတိုင္းကို ျပန္ရိုက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြက ေအာင္ျမင္တာပဲ မဟုတ္လား” (ထပ္မံအားေပး၍ ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ သိဂၤ ီထံမွ အက်င့္ကို ကူးေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ ဦးရဲသူ ပုခုံးအား သူမပုခုံးႏွင့္ ခပ္သာသာတိုက္လိုက္သည္)
“ဟုတ္ပါၿပီ .. ေရႊပိုးအိမ္ .. အားေပးတဲ့ စကားအတြက္ ေက်းဇူးပဲ” (အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးႏွင့္ အားေပးသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ရင္ထဲ အနည္းငယ္ ေအးျမသြားၿပီး သားျဖစ္သူအား တုံ႔ျပန္ေနၾကအတိုင္း ႏွစ္ေယာက္ၾကား လက္တန္းေပၚတင္ထားသည့္ သူမ၏ လက္အား သူ႔လက္ႏွင့္ အေပၚကေန အုပ္မိုးကာ ဆုပ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္သည္)
“စကားအျဖစ္ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္ .. သမီးက တကယ္ဆိုလိုတာပါ”

ဦးရဲသူဘက္ကို ကိုယ္ေလးအား မွီလိုက္သလို လက္ႏွစ္ဖက္အား ဆရာရဲ ့ေပါင္တစ္ဖက္ေပၚ အသာအုပ္တင္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးႏွင့္ တုံ႔ျပန္မိျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူက သူမအား ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ မမွိတ္သုန္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္သာ မ်က္မွန္ေနာက္ကေန စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“တကယ္ေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ဆရာလိုအပ္ေနတာ ..”
“ေတာ္ေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္”

စကားမဆုံးေသး ျဖတ္ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူ အသံေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္ခမ္းေလး ဆြံ့အသည့္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္သြားရွာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို မသိမသာ စူ၍ မ်က္ေစာင္းထိုးမည္အျပဳ ဦးရဲသူက မ်က္ႏွာအား ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားဘက္ လွည့္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၾကည့္ရတာ သူမကို စိတ္ဆိုးသြားတာလား မသိ။ ဦးရဲသူ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ လက္ေတြကို မသိမသာ ျပန္႐ုတ္လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ဦးရဲသူအၾကည့္က သူမဆီ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ေဆာရီး .. ေရႊပိုးအိမ္ .. အဲဒီ စကားကို ခုရက္ပိုင္း ၾကားရတာ မ်ားေတာ့ .. ဆရာ့ စိတ္ထဲ ..”
“ရပါတယ္ ဆရာ .. သမီးလည္း ဘာေျပာရမွန္း မသိေတာ့လို႔ .. တကယ္ဆို လိုအပ္ေနတာက ဆရာ မဟုတ္ဘဲ သမီးလို႔ေတာင္ ေျပာရမလား မသိဘူး”

ေတြးေတြဆဆ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္၏ မ်က္ႏွာေလးအား ၾကည့္ရင္း ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ ဒီေကာင္မေလး ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ဒီေလာက္ အသက္ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ အပူသည္တစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနရတာလဲ။ တစ္ခုခုကို ထပ္ေမးေတာ့မည္ဟု ပါးစပ္ကို ဟလိုက္ေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ဝန္းေတြက ျပသေနသည့္ ႐ုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ ေရာက္ေနသည့္အတြက္ ဦးရဲသူ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္ နည္းတူ ပိတ္ကားဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလိုက္ၿပီး ဇာတ္လမ္းအား အာ႐ုံစိုက္ကာ ၾကည့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

ဇာတ္လမ္းက ဒရမ္မာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းမို႔လို႔လား မသိ၊ ျပသၿပီးလို႔ သိပ္မၾကာလိုက္ မင္းသား မင္းသမီး၏ အခ်စ္ခန္းက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းၾကမ္းပါလာသည္။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေျငာင္းေျငာင္း တီးလုံးေလးကို ေနာက္ခံထားၿပီး အုံးစက္ရာ ေမြ႕ရာထက္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ဦးရဲသူ စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာရသည္။ မလုံမလဲႏွင့္ မ်က္လုံးကို အသာေစြ၍ ေရႊပိုးအိမ္ကို ၾကည့္မိေတာ့ သူမမ်က္ႏွာေလးက ပိတ္ကားကိုသာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး ေခ်ာတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာတာပဲ .. ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အလွအား အသိအမွတ္ျပဳသလို ေတြးမိလိုက္သည့္အေတြးေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ကတုန္ကရီ ျဖစ္သြားရွာသည္။ ဒီလိုဆက္ေတြးလို႔ မျဖစ္ဆိုၿပီး အၾကည့္ကို မ်က္ႏွာကလႊဲ၍ ေအာက္ဘက္သို႔ ေရႊ ့လိုက္မိရာ ပို၍ ကတုန္ကရီ ျဖစ္လာရသည္။

ေရႊပိုးအိမ္သည္ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိဘဲ အိမ္ကထြက္လာသည္မို႔ ထူးထူးေထြေထြ ဝတ္လာသည္မဟုတ္ဘဲ ခပ္ရိုးရိုး ခ်ည္သားဂါဝန္ေလးကိုသာ ဝတ္ဆင္လာခဲ့သည္။ ဂါဝန္က အေပၚေအာက္ တဆက္တည္းျဖစ္သည့္အျပင္ လက္ျပတ္အမ်ိဳးအစား။ ဗြီရွိတ္ပုံ ေဖာက္ထားသည့္ ရင္ေနရာကလည္း ခပ္ဟိုက္ဟိုက္မို႔ ရင္သားမို႔မို႔ေတြ၏ အေပၚပိုင္းက ျမင္ေနရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္သည္ ခပ္သြယ္သြယ္ မိန္းကေလးမို႔ တင္ေတြ၊ ရင္ေတြ သိပ္အထြားစားႀကီး မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ၾကည့္ေကာင္းသည့္ အခ်ိဳးအစားကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။ အခုေတာ့ ထိုၾကည့္ေကာင္းသည့္ အရာေတြထဲမွ လပ္ဖ္ဆင္း (love scene) အရွိန္ႏွင့္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ျဖစ္ေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာထံ ဦးရဲသူ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။

“တကယ္ေတာ့” (စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္မို႔ ဦးရဲသူ စကားစလိုက္ရာ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းအား ေငးေနသူ ေရႊပိုးအိမ္ သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္)
“ဆရာလည္း မင္းေျပာတဲ့အရာကို လိုအပ္ေနတာ သိေနခဲ့တယ္”
“တကယ္ … သမီးက ဆရာဘာလိုအပ္ေနမွန္း ေျပာမယ္လို႔ ထင္ေနတာလဲ .. တကယ္တမ္း ဆရာလိုေနတာ”

ခပ္ျပဳံးျပဳံး အမူအရာေလးႏွင့္ စကားတစ္လုံးခ်င္း ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္၊ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ဆရာဦးရဲသူက သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြအား ေရွ႕တိုး၍ ငုံနမ္းလိုက္သည္ကို ခံလိုက္ရသည္။ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့မို႔ သူမ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမွန္း မသိ။ လက္ႏွင့္ေတာင္ ေယာင္ဖယ္၍ မတြန္းမိ။ ဦးရဲသူက ထိုအခ်က္ကို အျပည့္အဝ အသုံးခ်ၿပီး ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေသးေသး ဖူးဖူးေလးကို အားရပါးရ ငုံကာနမ္းစုပ္သည္။ ႁပြတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ နမ္းစုပ္ၿပီးေလာက္ ကိုယ္ကို႔ယို႔ကာ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သည္။

“ဆရာ .. ဒါ .. ဒါ !!”

က်ိန္းစပ္စပ္ေလး ျဖစ္သြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးအား လက္ခုံေလးႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသသည့္ မ်က္ဝန္းေတြႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ဦးရဲသူအား ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူက ေရႊပိုးအိမ္အား အေျဖတစ္စုံတစ္ရာ ထုတ္ေဖာ္၍ ေျပာမေနပါ။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ သူ႔မ်က္ႏွာက ေရႊပိုးအိမ္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးအား ဖိနမ္းလိုက္ျပန္သည္။

ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လုံးေတြျပာေဝသြားမတ္ ခံစားရၿပီး ရင္ထဲတြင္ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ လွိုက္ခုန္သည္။ ျပင္းထန္ေႏြးေထြးသည့္ ဦးရဲသူရဲ ့အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ သူမကိုယ္သည္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းႏွင့္ ေတြ႕ထိလိုက္သည့္ႏွယ္ က်င္ခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားထံမွ တဆင့္ တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္မ်ား ဆရာ့ထံသို႔ စီးဝင္သြားသလို ခံစားရသည္။ အသည္းေတြ၊ အူေတြ၊ ေက်ာက္ကပ္ေတြ ပါးစပ္ထဲကေန စုပ္ယူသြားသလား မသိ။

ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို မလြတ္တမ္း စုပ္ယူထားရင္း ဦးရဲသူ လက္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ဂါဝန္ေအာက္ေျခေလးထဲ တိုးဝင္သြားသည္။ အနမ္းခံရမႈကို ႐ုန္းဖယ္ဖို႔ ေမ့ေနေပမယ့္ သူမ၏ အဓိကေနရာထံသို႔ ဆရာ့လက္ တိုးဝင္လာသည္ကိုေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္ သတိျပဳမိသည္။ ဂါဝန္ေအာက္ကို ေရာက္လာသည့္ လက္အား အတင္းပင္ တြန္းထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူလက္က တစ္လွမ္းဦးေနသည္မို႔ လြယ္ေတာ့မလြယ္။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို ျဖစ္လာသည့္ ပင္တီေအာက္က အဖုတ္ေလးႏွင့္ မထိေအာင္သာ တားထားနိုင္သည္။

လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းကန္ကာထားရင္း မ်က္ႏွာကို အတင္းဖယ္႐ုန္းလိုက္သျဖင့္ ဆရာ့ႏႈတ္ခမ္းက သူမထံမွ ကြာသြား၏။ ေပါင္ၾကားသို႔ အတင္းတြန္းေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ့လက္လည္း ထိုခနတြင္ ရပ္တန႔္သည္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရႉရင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မမွိတ္မသုန္ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ စိုက္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဦးရဲသူရဲ ့မ်က္ဝန္းေတြက အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳးကို ေဖာ္ေဆာင္ေနၿပီး၊ ထိုအဓိပၸါယ္ကို ေရႊပိုးအိမ္ နားလည္သလို ခံစားလိုက္ရသည္။

“ဆရာ ..”

အျမဲတမ္း ေခၚေနၾကျဖစ္သည့္ အသုံးအႏႈန္းႏွင့္ သူ႔ကို ေခၚလိုက္ေပမယ့္ ထိုအေခၚအေဝၚသည္ အခုေတာ့ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တာေဝးေျပးပြဲတစ္ခုကို အခ်က္ျပဖြင့္လွစ္လိုက္သည့္ အသံႏွင့္ ဆင္တူေနသည္။ ေရွ႕ကို ၿပိဳင္တူ တိုးလာၾကသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ဦးရဲသူတို႔ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ လမ္းခုလတ္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိေတြ႕မႈႏွင့္ ေပါင္းစုံသြားသည္။

သူ႔ေက်ာျပင္အား သိုင္းဖက္လာသည့္ လက္အစုံေၾကာင့္ ဦးရဲသူလက္က ေရွ႕တိုး၍ ရသြားသည္။ အရင္ဆုံး ပင္တီေအာက္က ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း အရာေလးႏွင့္ေတြ႕သည္။ ပူေႏြးကာ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနသည္။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ေနရာခ်ၿပီး လက္ခလယ္ႏွင့္ အေၾကာင္းေလးေနရာကို စမ္းသည္။ ပင္တီသားက ခပ္ပါးပါးမို႔ အဖုတ္ကို တိုက္ရိုက္ကိုင္ေနရသည္ႏွင့္ မျခား။ အကြဲေၾကာင္းေလးတေလၽွာက္ လက္ခလယ္ကို ေလၽွာတိုက္ကာ ကုတ္လိုက္ရင္း အစိေလးကိုစမ္းကာ ဖိပြတ္လိုက္သည္။

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ပူးကပ္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ ပါးစပ္ထဲမွ တစ္ခုခုကို ေအာ္ညည္းသည့္အသံ ထြက္လာသည္။ အၾကားမလပ္ ထိကပ္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းအစုံေၾကာင့္ အသံက ဘာမွန္းမသိလိုက္ဘဲ ဦးရဲသူ ပါးစပ္ထဲမွာ ေလလုံးတစ္ခု အျဖစ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ဖီလင္တက္သြားသည္ဆိုတာ ရိပ္မိသည့္ ဦးရဲသူ လက္ေခ်ာင္းေလးႏွင့္ ထပ္၍ ပြတ္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ ေပါင္တန္မ်ား ပိုပိုကားကား ထြက္သြားသလို၊ သူ႔လက္ေခ်ာင္းထိပ္ႏွင့္ ထိစပ္ေနသည့္ ပင္တီစသည္လည္း အရည္ေတြပို၍ပို၍ စိုလိုက္လာေလသည္။

႐ုပ္ရွင္႐ုံႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္သည့္ တည္းခိုခန္းတစ္ခုဆီသို႔ အေရာက္တြင္ ဦးရဲသူႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ အခ်စ္ဒီဂရီက ေတာ္ေတာ္ျမင့္တက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ တည္းခိုခန္းတံခါးကို ေသာ့ထိုးထည့္ကာ ဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ဦးေဆာင္၍ ေခၚသြားသည္ မသိ။ အခန္းအလယ္ရွိ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ မို႔ရာႀကီးေပၚသို႔ ဖက္လ်က္သား ပစ္က်သြားသည္။ ေရႊပိုးအိမ္က ေအာက္တြင္ပက္လက္၊ ဦးရဲသူက အေပၚမွ ေမွာက္လ်က္ ..

“ဆရာ အဝတ္ေတြ ခၽြတ္ ..”
“မင္းလဲ ခၽြတ္ေလ”

မနက္အိမ္က ထြက္လာကတည္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး အထူးတလည္ ဝတ္စားလာတာမဟုတ္သျဖင့္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း သူတို႔အသီးသီး ဗလာက်င္းသြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ တစ္ေယာက္ရဲ ့ကိုယ္ကို တစ္ေယာက္ တပ္မက္ေသာ အၾကည့္မ်ားျဖင့္ ေခတၱခဏစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။

ဦးရဲသူရဲ ့အၾကည့္က ႀကီးမားသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မို႔ဝန္းေနသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးမ်ား၊ ခ်က္နက္နက္ကေလး ရွိေနသည့္ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးႏွင့္၊ ႀတိဂံပုံသဏၭာန္ရွိ အေမႊးမဲမဲစုေလးရဲ ့ေအာက္ဖက္ရွိ ခ်စ္စရာအကြဲေၾကာင္းေလး။ ဒီေနရာေတြမွာ က်က္စားေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္က ပက္လက္အိပ္ေနေပမယ့္ ေပါင္တန္မ်ားကို ေစ့ကာထားသည္မို႔ အဖုတ္ဝေလးကိုေတာ့ ေသခ်ာမျမင္ရေပ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လွပေခ်ာေမာသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ပကတိ ကိုယ္လုံးဆိုတာ ဦးရဲသူလိုအရြယ္ရွိ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ရမၼက္ႂကြဖြယ္ရာ ဆြဲေဆာင္နိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းပင္။ ေပါင္ၾကားရွိ ဖြားဖက္ေတာ္က ဘာမွ မလုပ္ရဘဲ အလိုလို ေထာင္မတ္လာသည္။

ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အၾကည့္က သူမခါးစပ္နားတြင္ ထိုင္ကာေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ့တကိုယ္လုံးကို ခ်ဳံငုံကာ ၾကည့္မိေနသည္။ အသက္ႀကီးေပမယ့္ ဦးရဲသူသည္ မပ်က္စီးေသး။ အဆီပိုရယ္လို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မရွိေသး။ ရင္အုပ္ေတြက မို႔ေမာက္ေနသည္။ ဗိုက္ကေတာ့ အနည္းငယ္စူခ်င္သလို ျဖစ္ေသာ္လည္း သိသိသာသာႀကီး ထြက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ထက္ပို၍ သူမ မ်က္လုံးေတြကို ဖမ္းစားထားသည့္က လီးေမႊးမဲမဲမ်ားေအာက္မွ ရွည္လေမ်ာ အေခ်ာင္းႀကီး။ နည္းတာႀကီးမဟုတ္။ သိဂၤ ီေျပာတဲ့ အေရးႀကီးတာ ႀကီးတာဟုတ္ဆိုသည့္ စကားကို ျပန္သတိရသည္။ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေျခာက္လာသလို ျဖစ္သည္။ လၽွာေလးထုတ္ကာ သပ္မိသည္။

“အေမ့ .. အို႔ .. ဆရာ”

အခ်ိဳးက်လွပသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္လုံးေလးအား စိုက္ၾကည့္ေနစဥ္၊ ေကာင္မေလးက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးကို လၽွာျဖင့္ သပ္ျပလိုက္ရာ ဦးရဲသူ စိတ္ေတြေပါက္ကြဲထြက္သြားရသည္။ အေပၚကေန ဒိုက္ဗင္ပစ္ကာ ထိုးခ်လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေသးေသးဖူးဖူးေလးအား ဖိကပ္ကာ နမ္းပစ္သည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အားပါပါ စုပ္နမ္းၿပီး လၽွာႀကီးကို ထုတ္ကာ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့တေလၽွာက္ လ်က္ရင္း ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္။

“ဆရာ … ယားတယ္ … အို .. ယားတယ္ …  အင္”

ရင္ညႊန႔္သား ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းမ်ားအား လၽွာႏွင့္ထိုးဆြၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို ညာဘက္ျခမ္းသို႔ အရင္ေရႊ ့ကာ နီရဲေနသည့္ နို႔သီေလးကို ငုံစုပ္သည္။ အသီးအဖုေလးက ပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္ကာေပ်ာက္သြားသလို နို႔ကြင္းဝိုင္းေနရာေလးကပါ ပါးစပ္ႏွင့္ဖိကပ္ထားျခင္း ခံရသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္ေလးလုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ဦးရဲသူရဲ ့ဆံပင္မ်ားကို လာဆုတ္ကိုင္သည္။ ရီေဝေဝႏွင့္ ငုံ႔ၾကည့္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့မ်က္ဝန္းမ်ားကို မ်က္လုံးလွန္ကာ ၾကည့္ရင္း လြတ္ေနသည့္ တျခားရင္စိုင္သီးေလးကို လက္ႏွင့္ေခ်ကာ ေဆာ့ေပးလိုက္သည္။

“အာ့ .. ဆရာ”

မ်က္ႏွာေလးနီရဲကာ အခ်စ္ခိုးေတြ ပ်ံေနသလို ျဖစ္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ပုံစံက တစ္စုံတစ္ခုကို အလြန္အမင္း ေတာင့္တေနဟန္ ေပါက္သည္။ ဦးရဲသူ နို႔သီးမ်ားေပၚတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေန။ ထပ္မံ၍ ႏွိုးဆြဖို႔က ေနာက္ဆုံးတစ္ခုသာ က်န္ေတာ့သျဖင့္ လၽွာႀကီးကို ဗိုက္သားျပင္တေလၽွာက္ ပြတ္ဆြဲ၍ ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။

“ဆရာ .. မ .. မလုပ္နဲ႔”

သူမကို ဘာလုပ္ေပးေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနသည္မို႔ ေရႊပိုးအိမ္ ပါးစပ္ကေန မတင္မက် တားမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူ သူမေပါင္ႏွစ္ဖက္အား ကားထုတ္လိုက္ၿပီး အဖုတ္ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္လိုက္ေသာအခါ ထိုအေတြးက သူမစိတ္ကူးထဲမွာ ရွိမေနေတာ့ပါ။ အထူးသျဖင့္ အကြဲေၾကာင္းေလး တေလၽွာက္ လၽွာကို အျပားလိုက္ထားၿပီး လ်က္ေပးလိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေရႊပိုးအိမ္တစ္ေယာက္ တိမ္ေတြေပၚ ေျပးတက္သြားသလို ခံစားရသည္။ တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းညဴရင္း ဦးရဲသူ ေခါင္းကို ကိုင္ထားေပးယုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့သည္။

သစ္လြင္လတ္ဆတ္သည့္ အနံ့ေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို စိမ္ေျပနေၿပ လ်က္ေနလိုက္သည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္း လ်က္ေနရာမွ အားမရသည့္ႏွယ္ ခံစားရေသာအခါ တင္ပါးလုံးလုံးေလးေတြေအာက္ လက္ကိုထိုးသြင္း၊ ပင့္တင္မရင္း အဖုတ္ဝေလးႏွင့္ ပါးစပ္ မလြတ္တမ္းထိကာ လ်က္သည္။ လၽွာကို တတ္နိုင္သမၽွ ခၽြန္ေအာင္လုပ္ၿပီး အဝနီတာရဲေလးသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္လုံးေလး ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရွာသည္။

“ဆရာ … ေတာ္ၿပီ … ဆက္ မလ်က္နဲ႔ေတာ့ .. သမီးကို လုပ္ေပးေတာ့”
“အိုေက .. ဒီအတိုင္းပဲ စမယ္ေနာ္ ..”
“ဟုတ္ .. ဆရာ .. ေျဖးေျဖးေတာ့ လုပ္ေနာ္”

ဒီစကားက ဟန္ကို႔ဖို႔ဆိုၿပီး မူၿပီးေျပာသည္ စကားမဟုတ္။ ဆရာဦးရဲသူရဲ ့ပစၥည္းက တကယ္ကို စံခ်ိန္မီဆိုတာ မာေက်ာႀကီးထြားေနသည့္ လီးႀကီးကို ျမင္ေနရသျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မိသည္။ ဒါႀကီးဝင္လာလၽွင္ ဘယ္ေလာက္ အရသာရွိမယ္မွန္းလည္း မွန္းဆလို႔ ရေနရာ၊ ခံခ်င္စိတ္ကလည္း တအားျဖစ္ေနသည္။ တတ္နိုင္သေလာက္ အဆင္ေျပေအာင္ဆိုၿပီး ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၁၈ဝဒီဂရီနီးပါး ျဖစ္ေအာင္ ကားေပးလိုက္သည္။

ခပ္ဟဟျဖစ္သြားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ အဝိုင္းေပါက္္ေလးေနရာတြင္ ဦးရဲသူ အက်အန ေနရာယူသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လီးဒစ္ျပဲႀကီးကို ေထာက္ကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ အီး .. အာ ဆိုသည့္ ညည္းသံႏွင့္အတူ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာေလးက မဲ့တဲ့တဲ့ ျဖစ္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္လည္း ဦးရဲသူရဲ ့ဗိုက္သားေတြကို လာေထာက္သည္။ ဦးရဲသူ ခနနားလိုက္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္အား ၾကည့္ကာ အားေပးစကားေျပာသည္။

“လက္ေတြကို ေပါင္တန္ေတြပဲ ထိန္းကိုင္ထား .. ဆရာ ေျဖးေျဖးပဲ သြင္းမွာ”
“အင္း .. တကယ္ေနာ္ .. ဆရာ .. ဆရာ့ဟာက အႀကီးႀကီးမို႔”

ဒီစကားက ဦးရဲသူအဖို႔ ၾကားရတာ သိပ္မဆန္းေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံမွ ၾကားရျခင္းက ရင္ထဲတြင္ လွိုက္ခုန္၍သြားသည္။ ထိုခံစားခ်က္ရဲ ့ေနာက္ဆက္တြဲ အေနနဲ႔ အဖုတ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ လီးဒစ္ႀကီးကို ေရွ႕တိုးေအာင္ ထပ္ထိုးထည့္မိသည္။ တင္းရင္းေနသည့္ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲ အတြင္းသား အိအိေလးေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး တိုးဝင္ျပန္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာေလးက ထပ္မံ၍ မဲ့သြားသည္။ သို႔ေသာ္ နာတယ္၊ က်င္တယ္ေတြေတာ့ ဘာမွ မေျပာပါ။ မေျပာသည့္အျပင္ မ်က္လုံးေလးမ်ား မွိတ္ကာက်သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဦးရဲသူ အခ်ိန္ယူကာ တေျဖးေျဖးျခင္း လီးကို ဆက္သြင္းသည္။ ထိစပ္ေနသည့္ လိင္အဂၤါမ်ားထံမွ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ ျဖစ္တည္လာသည့္ အရသာက ႏွစ္ဦးစလုံးကို တစစတိုးကာ လႊမ္းမိုးစျပဳသည္။

“အဆင္ေျပလား .. ေရႊပိုးအိမ္”
“ေျပတယ္ .. ဆရာ .. လုပ္ .. လုပ္ေတာ့”
“ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ .. ေရႊပိုးအိမ္”
“အာ .. ဆရာကလဲ သိသားနဲ႔ .. ေဆာင့္ ေဆာင့္ေပးေတာ့လို႔ ေျပာတာ”
“ဒီလိုမ်ိဳးလား”

စကားေျပာေနရင္း ပိုစက္ရွင္ကို ဦးရဲသူ ျပင္လိုက္သည္။ ဒိုက္ထိုးသလိုမ်ိဳး လူကို ေနလိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေရႊပိုးအိမ္ ပုခုံးေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေသခ်ာေထာက္သည္။ ေျခဖ်ားေတြကိုမူ ေရျမဳပ္ေမြ႕ရာအား ကန္ထားလိုက္ၿပီး လီးအား ဆတ္ခနဲေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ အားပါလွသည့္ ေဆာင့္ခ်က္မို႔ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့တင္ပါးေလးေတြ ေရျမဳပ္ေမြ႕ရာႏွင့္အတူ အထဲသို႔ ျမဳပ္ဝင္သည္။

“အာပါးပါး … ထိ .. ထိတယ္ ဆရာ”

ေရႊပိုးအိမ္တစ္ေယာက္ အသံကုန္ကို ေအာ္ကာညည္းမိသည္။ တျခားအခန္းေတြမွာ လူရွိေနလၽွင္ သူမရဲ ့ေအာ္ညည္းသံေတြကို ေကာင္းေကာင္းၾကားရမွာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လတ္တေလာ အခ်ိန္တြင္ သူမ ဒါေတြကို ထည့္တြက္မေနနိုင္အား။ ရင္ထဲရွိ အသည္းဆိုင္မ်ားသို႔ ေရာက္လာသည့္ႏွယ္ ထိုးခြဲဝင္လာသည့္ လီးတန္ႀကီးက ေပးသည့္အေတြ႕က သူမကို အ႐ူးအမူး ဖမ္းစားထားသည္။ ဦးရဲသူ ေျပာသည့္အတိုင္း ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း ေကာ့ကာေကာ့ကာႏွင့္ တုံ႔ျပန္မိသည္။

ဦးရဲသူရဲ ့လီးတန္ႀကီးသည္ ေညာင္ေစးက်သလို ျဖဴျဖဴအရည္ေတြ စိုရႊဲေနေသာ အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ တရွိန္ထိုးပင္ ဝင္ထြက္ေနသည္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းတြင္ တဖတ္ဖတ္ဆိုေသာ အသံႏွင့္ စပရိန္မို႔ရာရဲ ့တကၽြိကၽြိဆိုေသာ အသံက ကပ္လ်က္လိုက္ပါေနသည္။ ဦးရဲသူ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ မ်က္လုံးစုံမွိတ္၍ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည္။ မည္းေမွာင္ေနသည့္ အျမင္အာ႐ုံတြင္ ေရာင္စဥ္လွိုင္းေတြ လင္းလာသလို ခံစားရသည္။

“ဆရာ .. ဆရာ … သ .. သမီး … ထြက္ …”
“ၿပီး …. ၿပီး … ၿပီးၿပီ … အား”

ထူးကဲလြန္းလွသည့္ အရသာကို ႏွစ္ေယာက္စလုံး အတူတကြခံစားရင္း တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ အတူတူၿပီးသြားၾကသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ပိတ္ဆို႔ထားသည့္ ရွန္ပိန္ပုလင္းတစ္လုံးကို အဖုံးဖြင့္ထုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အရည္ေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ပန္းထြက္သည္။ ဦးရဲသူ တကိုယ္လုံး ပူထူရွိန္းဖိန္းၿပီး အဖုတ္ထဲ အဆုံးထိဝင္ေနသည့္ လီးတန္ႀကီးက တစစ္စစ္ႏွင့္ လႈပ္ခါေနသည္။ ဦးရဲသူ နည္းတူ ေရႊပိုးအိမ္သည္လည္း တကိုယ္လုံး လွိုက္ဖိုရင္ေမာစြာ တုန္ခါေနၿပီး အဖုတ္က ရႈံ ့ပြရႈံ ့ပြျဖစ္ကာ အရည္ေတြ ထြက္သည္။

ဇာတ္လမ္းဆက္ေရးလို႔မရျခင္းေၾကာင့္ မိမိတို႔ကိုယ္ထဲတြင္ ေလွာင္ပိတ္ေနသလို ျဖစ္တည္ေနေသာခံစားခ်က္အား ဖြင့္ဟကာ ထုတ္လိုက္သည့္ႏွင့္ သူတို႔ေတြ ခံစားမိၾကသည္။ အဖုတ္ေျမာင္း က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးသည္ အဆုံးသတ္တြင္ ႏွစ္ဦးေပါင္း အရည္မ်ားကို လက္မခံနိုင္ေတာ့ပါ။ အဝေလးကို လီးလုံးပတ္က တင္းက်ပ္စြာ ပိတ္ဆို႔ထားေပမယ့္ ေအက္ေျခမွတဆင့္ အျပင္ဘက္သို႔ ျဖည္းညင္းစြာ စိမ့္က်ေနေလသည္။

*****************

ေစာေစာစီးစီး ဘယ္သူမွ မေရာက္ခင္ မီးဖိုေဆာင္သို႔ ေရာက္ကာ ျပင္ဆင္ေနသည့္ ရဲေဝယံ၊ အေပါက္ဝမွ လူရိပ္ေၾကာင့္ ေဂၚဖီကို လွီးဖို႔ လုပ္ေနရာမွ လွည့္ၾကည့္သည္။ ၾကည့္လိုက္မိၿပီးမွ ဘယ္သူဆိုတာ သိလိုက္လို႔ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ ျဖစ္သြားသည္။

“ေရာ့ .. ဒီစာရင္းထဲမွာ ပါတဲ့ ingredients ေတြ အားလုံး မနက္ျဖန္အတြက္ အသင့္ ျဖစ္ေနပေစ .. နားလည္လား”

ဆရာမႀကီး ေလသံႏွင့္ ေျပာကာ သူ႔လက္ထဲ စာရြက္ေတြ ထိုးေပးၿပီးေနာက္ လဲ့ယမင္း မီးဖိုေဆာင္မွ လွည့္ထြက္မည္ျပဳသည္။ စကပ္တိုတိုေလး ဝတ္ထားသည့္ လဲ့ယမင္းအား ရဲေဝယံ ေသာက္ျမင္ကပ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ လိုက္ၾကည့္မေနမိပါ။ ေအဖိုးစာရြက္ေတြေပၚမွာ ေရးထားသည့္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ စာရင္းကို ဖတ္ေနလိုက္သည္။

“ဟင္ .. ဒါေတြက ဆရာမရဲ ့စာအုပ္အေဟာင္းထဲက ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေတြမွာ သုံးတဲ့ စာရင္းပဲ”

ရဲေဝယံ စကားေၾကာင့္ လွည့္ထြက္သြားေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည့္ လဲ့ယမင္း ဦးတည္ခ်က္ ေျပာင္းသြားၿပီး၊ သူ႔အနားကို ေဆြ႕ခနဲ ေရာက္လာသည္။ ရဲေဝယံ ေရွ ့ရွိ စားပြဲတြင္ တင္ထားသည့္ ခရမ္းသီး တစ္လုံးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေခါင္းကို လွမ္းထုမည္ ျပဳသည္။

“နင္ ဘာေျပာတယ္ .. နင့္ အဆင့္နဲ႔ ဆရာမရဲ ့ဟင္းခ်က္နည္းကို ေဝဖန္စရာလား”
“အာ .. ေဝဖန္တာ မဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းေတြက အနည္းဆုံး ေလးငါးႏွစ္ ရွိေနၿပီေလ .. ေနပါဦး .. နင္က ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ ကိုင္ထားတာလား”
“ေခြးေကာင္ .. နင္ကမ်ား”

ခံပက္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း အနိုင္ပိုင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ခရမ္းသီး ကိုင္ထားသူ လဲ့ယမင္း ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္သြားသည္။ ရဲေဝယံ၏ မမွီသည့္ေခါင္းကို ခရမ္းသီးႏွင့္ထုဖို႔ ေျခဖ်ားကို အစြမ္းကုန္ ေထာက္လိုက္သည္။

“အတိအက် ေျပာရမယ္ဆို ငါးႏွစ္ပဲ”

႐ုတ္တရက္ဆိုသလို တံခါးဝမွ ေပၚလာသည့္ အသံေၾကာင့္ လဲ့ယမင္း ကိုယ္ဟန္ေလးပ်က္ၿပီး လဲက်မလိုေတာင္ ျဖစ္သည္။ ခရမ္းသီးကို ကမန္းကတမ္း စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ရၿပီး စားဖိုေဆာင္ထဲ ဝင္လာသူ ေဒၚစိုးသူဇာအား အရိုအေသ ေပးမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမကို ရွိသည္ဟုေတာင္ သတိမထား။ ရဲေဝယံကို ၾကည့္၍သာ ေလၽွာက္လာရင္း တစ္ခြန္းခ်င္း ေျပာေနသည္။

“ဒီနည္းကို ပထမဦးဆုံး စတင္ေဖာ္ျပခဲ့တာ xxx ခုႏွစ္မွာ စားဖိုမႈးေတြ စုေပါင္းထုတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ .. တို႔နာမည္နဲ႔ အဲဒီထဲမွာ ဟင္းခ်က္နည္း ဆယ္မ်ိဳးကို ေရးခဲ့တယ္ .. ဟုတ္တယ္ မွတ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္ .. ဆရာမ” (ရဲေဝယံ မဝံ့မရဲ ေလသံေလးႏွင့္ တုံ႔ျပန္ရွာသည္)
“တီဗြီပရိုဂရမ္အတြက္ အသုံးျပဳဖို႔ ေပးထားတဲ့ ဟင္းခ်က္နည္းက အျမဲတမ္း အသစ္ျဖစ္ေနစရာ မလိုပါဘူး .. အေရးႀကီးတာက ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္၊ ဟင္းခ်က္တာကို စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြ၊ အိမ္ရွင္မေတြ အလြယ္တကူနဲ႔ လိုက္ခ်က္နိုင္ဖို႔ေလ … ဒါေပမယ့္ အသစ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာ့ ဆရာမ မျငင္းပါဘူး”

ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ နည္းလမ္းက်က် ရွင္းျပေနသည့္ ဆရာမ ေဒၚစိုးသူဇာစကားကို ရဲေဝယံ ေခါင္းညိတ္ကာ ျပရင္း ေလးေလးစားစား မွတ္သားလိုက္သည္။ ဆရာမ ေဒၚစိုးသူဇာလို အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံသည့္ အမ်ိဳးသမီး သူ႔ျဖင့္ တျခားမွာ ျမင္ကိုမျမင္ဘူးခဲ့ပါ။ ဝန္ထမ္းေတြကို ဆက္ဆံရာတြင္ သမာသမတ္က်သလို၊ သေဘာထားျပည့္ဝစြာျဖင့္ ကြပ္ကဲနိုင္သည္မွာလည္း သူ႔လက္ေတြ႕ပင္။ ဒီထက္ပိုၿပီး သူ႔စိတ္ကူးေတြကို တခါတခါ ဖမ္းစားထားသည္က အရြယ္ေရာက္ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ ့ က်က္သေရရွိမႈႏွင့္အတူ ေတာင့္တင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ ကိုယ္လုံး။ ခပ္သြယ္သြယ္ခါးေလး၍ အေပၚဘက္ႏွင့္ေအာက္တြင္ အခ်ိဳးက်က် ရွိလွသည့္ ေဖာင္းႂကြေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၊ ႀကီးမားဝိုင္းစြင့္ေသာ တင္သားႏွစ္ဖက္။ သူ႔ေဘးနားက ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ လဲ့ယမင္းႏွင့္ေတာ့ ဆီႏွင့္ေရ ပင္ ..။

“သူက တီဗြီပရိုဂရမ္ေတြ ဘာေတြ ေသခ်ာမသိေသးလို႔ ေလၽွာက္ေမးေနတာပါ ဆရာမ .. က်မ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဆုံးမ”
“မလိုဘူး လဲ့ယမင္း .. ေမးခြန္းဆိုတာ လိုအပ္ရင္ ေမးရတာပဲ … မင္းသာလၽွင္ ဘာေမးခြန္းမွ မေမးဘူးတာ .. အဲဒါကိုသာ မင္းျပင္နိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား”

ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာကာ လွည့္ထြက္သြားသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာေၾကာင့္ လဲ့ယမင္း မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲ ပ်က္သြားရွာသည္။ ဆရာမထံမွာ အလုပ္ဝင္ခဲ့သည့္ ေလးႏွစ္တာ ကာလပတ္လုံး သူမကို ဒါပထမဦးဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ တင္းမာစြာ အေျပာခံရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါ . ဟိုေကာင့္ေၾကာင့္ .. ။

တင္းေျပာင္ေနသည့္ အနက္ေရာင္ စကပ္က်ပ္ေအာက္မွ ဘယ္ညာယိမ္းခါသြားသည့္ တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို လိုက္လံေငးေနမႈေၾကာင့္ လဲ့ယမင္းက စားပြဲေပၚရွိ ခရမ္းသီးအား ျပန္လည္၍ ေကာက္ယူလိုက္သည္ကို ရဲေဝယံ မျမင္လိုက္ပါ။ သူမထံမွာ အာ႐ုံမရွိဘဲ ဆရာမအား လိုက္ေငးေနသည့္ ရဲေဝယံအား လဲ့ယမင္း ေတာ္ေတာ္ ခ်ဥ္သြားသည္။ ေျခဖ်ားကို ေထာက္နိုင္သမၽွေထာက္ၿပီး ခရမ္းသီးႏွင့္ ရဲေဝယံေခါင္းအား ထုထည့္လိုက္သည္။

“ဟ .. ဘာလုပ္တာလဲ ??”

ရင္ထဲက ခပ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ဖီလင္ေလး ပ်က္သြားသည့္အတြက္ ရဲေဝယံ လဲ့ယမင္းအား ဘုၾကည့္ၾကည့္သည္။ လဲ့ယမင္းကလည္း မေခ။ နင္ကမ်ား ငါ့ကို ေျပာရေသးတယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ေငါက္ကာ ခရမ္းသီးႏွင့္ ထပ္ထုရန္ ႀကိဳးစားသည္။ ဒီေကာင္မေလးႏွင့္ ဖက္ၿပိဳင္ျဖစ္ေနလို႔ အလကားပဲဟု ရဲေဝယံေတြးကာ သူမနားမွ လြတ္ေအာင္ လွစ္ခနဲ ေနာက္ဆုတ္ေရွာင္သည္။ လဲ့ယမင္းက အေလၽွာ့မေပးဘဲ လိုက္ထုေလရာ မီးဖိုေဆာင္ထဲတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပးရင္းလႊားရင္းႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနၾကေလသည္။

ေဒၚစိုးသူဇာသည္ ရဲေဝယံထံမွ ျပန္ယူလာသည့္ Ingredients စာရြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကာကိုင္ထားသည္။ တပည့္မ်ား ေရွ႕တြင္ ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆိုၿပီး သူတို႔ေတြ လက္ခံေအာင္ ရွင္းျပခဲ့ရေပမယ့္ ေကာင္ကေလး ျဖစ္သူရဲ ့စကားေတြက သူမနားထဲမွ မထြက္ပါ။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးကေတာင္ သူမရဲ ့ဟာကြက္ကို ေထာက္ျပေနနိုင္ေသးလၽွင္ အေတြ႕အၾကဳံရင့္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ တီဗြီပရိုဂရမ္ ရိုက္ကူးသူေတြက သူမကို သာ၍ေတာင္ ေျပာနိုင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ အခုအခ်ိန္ထိ သူမ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္း မျဖစ္ရျခင္းသည္ လတ္တေလာ ေအာင္ျမင္ေနသည့္ သူမရဲ ့အရွိန္အဝါေၾကာင့္သာ။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္သာ သူမအေနႏွင့္ ဟင္းခ်က္နည္း အသစ္အဆန္း ထပ္၍ မတီထြင္နိုင္ဘူးဆိုလၽွင္ ျမန္မာျပည္ရဲ ့ထိပ္တန္း စားဖိုမႈးဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္က ေျမာင္းထဲ လႊင့္ပစ္ရမည့္ သေဘာသာ ရွိသည္။

“သြားစမ္းဟာ  .. သြားစမ္းးး”

ေဒၚစိုးသူဇာလက္ထဲ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ စာရြက္မ်ားသည္ အပိုင္းပိုင္း အမႊာမႊာျဖစ္ကာ စုတ္ျပဲသြားသည္။ တစစီ ျဖစ္သြားေသာ ဟင္းခ်က္နည္း စာရင္းကို အနားရွိ သတၱဳအမွိုက္ပုံးထဲတြင္ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚထပ္ရွိ သူမရဲ ့သီးသန႔္နားေနခန္းဆီသို႔ ေလွကားထစ္မ်ားကို နင္းျဖတ္ကာ တက္လာခဲ့ေလသည္။

*****************

ဒီတစ္ပတ္အတြက္ အလွည့္က်သည့္ အိမ္ရွင္မကမၻာရဲ ့ပထမပိုင္း အစီအစဥ္ ၿပီးဆုံးသည္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ဘယ္သူမွ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ဘဲ ရိုက္ကူးေရးခန္းမထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ထည့္လာခဲ့သည္။ လဲ့ယမင္းက က်န္ေနေသးသည့္ ဒုတိယပိုင္း အစီအစဥ္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားလိုက္မယ္ေနာ္ ဆရာမဟု လွမ္းေျပာသည္ကိုလည္း တုံ႔ျပန္၍ မေျပာခဲ့။ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သူမအတြက္ သီးသန႔္ေပးထားေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားဌာနရဲ ့ေလးထပ္ရွိ နားေနေဆာင္ထဲသို႔သာ အျမန္ျပန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။

Myanmar Entertainment ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္ လႊင့္ထုတ္ေနသည့္ တီဗီခ်န္နယ္တစ္ခုရဲ ့ အိမ္ရွင္မကမၻာ အစီအစဥ္အတြက္ ေဒၚစိုးသူဇာ ရွစ္မိုင္ဘက္က ရိုက္ကူးေရးဌာနသို႔ ေရာက္ရွိေနတာ ျဖစ္သည္။ ဒီအစီအစဥ္က ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ထုတ္လႊင့္ေနၾက အစီအစဥ္ျဖစ္ၿပီး တီဗီခ်န္နယ္ သက္တမ္း ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ပရိုဂရမ္မ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္လႊင့္သည္က ႏွစ္ပတ္တစ္ခါ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့Busy schedule ေရာ၊ ရိုက္ကူးသူမ်ားရဲ ့မအားလပ္မႈေရာ .. ဒါေတြေၾကာင့္ တစ္ခါရိုက္လၽွင္ ႏွစ္ပိုင္းစာ အျမဲရိုက္ေလ့ရွိသည္။ တစ္ပိုင္းႏွင့္တစ္ပိုင္းၾကားတြင္ေတာ့ အနားယူဖို႔ဆိုၿပီး အခ်ိန္တစ္နာရီစာေလာက္ ျခားထားေပးသည္။

ေခတၱအနားယူဖို႔ ေပးထားေသာအခန္းထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ အလွျပင္မွန္ခ်ပ္ႀကီးနားက ထိုင္ခုံတြင္ အားအင္ကုန္ခမ္းစြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူမနားထဲတြင္ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူ ကိုေဝၿဖိဳးရဲ ့စကားက မထြက္။ ပထမပိုင္း အစီအစဥ္ ၿပီးလို႔ ရိုက္ကူးတာ နားေတာ့မည္ဆိုသည့္ အခ်ိန္တြင္ အားလုံးၾကားေအာင္ လွမ္းေျပာလိုက္တဲ့စကား။ (ေနာက္ထပ္ ရိုက္မည့္ခ်က္နည္းက တို႔ေနလည္စာအတြက္ မွာထားတဲ့ ၾကက္ကုန္းေဘာင္ မဟုတ္လား) ဆိုၿပီး ခပ္ေထ့ေထ့ လွမ္းေျပာသည့္ စကား။ ဒီစကားက ဘာဆိုတာ တျခားသူေတြ မရိပ္မိေပမယ့္ သူမ ေကာင္းေကာင္း ရိပ္မိသည္။ ဒါက .. သူမရဲ ့ဟင္းခ်က္နည္းေတြက ဘာမွ မထူးဆန္းပါဘူးဆိုၿပီး ေဒါက္ျဖဳတ္သည့္စကား။ ေတြးရင္းေတြးရင္းနဲ႔ ေဒၚစိုးသူဇာ စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္လာသည္။ ခါတိုင္းလည္း ဝတ္ေလ့ဝတ္ေထ့ရွိသည့္ ဘေလာက္စ္ႏွင့္ ဒူးဖုံးယုံစကပ္တိုသည္ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ က်ပ္လာသလို ခံစားေနရသည္။

“ေဒါက္ .. ေဒါက္ .. ေဒါက္”

တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ မွန္ထဲရွိ သူမပုံရိပ္ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာ အခန္းဝဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ေစ့ထားသည့္ တံခါးရြက္က ပြင့္သြားၿပီး ႏုငယ္သည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္သည္ ဟင္းပန္းကန္၊ ထမင္းပန္းကန္မ်ားကို စတီးလင္ဗန္းထဲထည့္ၿပီး သယ္လာသည္ကို မွန္ထဲကေန ေတြ႕ရသည္။

“ဆရာမ .. ဆရာမအတြက္ ေန႔လည္စာ လာပို႔တာပါ .. ဘယ္နားထားလိုက္ရမလဲ”
“အဲဒီစားပြဲေပၚမွာ ထားထားလိုက္”
“ဟုတ္ကဲ့”

ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေျဖရင္း လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ လင္ဗန္းထဲက ပန္းကန္ေတြကို စားပြဲေပၚ ေသသပ္စြာ ခ်ေနသည့္ ရဲေဝယံအား ေဒၚစိုးသူဇာ စူးစိုက္၍ ၾကည့္မိသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ဒီေကာင္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခု ခံစားမိေနတာ ၾကာလွၿပီ ျဖစ္သည္။ လူေကာင္ကႀကီးသေလာက္ ကေလးေလးလို မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ရဲေဝယံသည္ ရည္းစားေရာ ရွိရဲ ့လားမသိ။ ေယာက်္ားေလး တန္မယ့္ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔ ၀ါသနာပါသည့္ ဒီေကာင္ေလးကို သူမ သေဘာက်သလို ျဖစ္ေနမိသည္။

ဟင္းပန္ကန္ေတြအား တစ္ခုခ်င္း ေခါင္းငုံ႔ကာ ခ်ေနရင္း ရဲေဝယံ စိတ္ထဲ သူ႔အား ဆရာမက ေစာင့္ၾကည့္ေနသလို ခံစားရသည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းမွ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရဲေဝယံ ရင္ထဲ ကတုန္ကရီ ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ဆုံး က်န္ေနသည့္ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္ကို စတီးလင္ဗန္းထဲမွ အခ်၊ စားပြဲေပၚ မေမွာက္ေအာင္ေတာင္ သတိႀကီးစြာ ထားလိုက္ရသည္။

အားလုံးၿပီးသြားလို႔ ဆရာမ ဘာခိုင္းဦးမလဲဟု အလိုက္တသိႏွင့္ ေမးမည္အျပဳ၊ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမထိုင္ေနရာ ထိုင္ခုံေပၚကေန ေနာက္ထပ္ထိုင္ခုံတစ္လုံးေပၚသို႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ လွမ္းတင္လိုက္သည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒူးဖုံယုံရွိသည့္ စကပ္က အေပၚသို႔ လိပ္၍ တက္သြားရာ ျဖဴေဖြးျပည့္ၿဖိဳးေသာ ေပါင္တန္သား တစ္ဖက္က အျပင္ေရာက္လာသည္။ ရဲေဝယံ ခ်က္ခ်င္း အာေခါင္ေတြေျခာက္ကာ ေရငတ္သလို ျဖစ္သည္။

“တစ္နာရီေလာက္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရလို႔လား မသိဘူး .. ေျခေထာက္ေတြ တင္းေနတာပဲ”

ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ လက္ကေလးက ဝင္းမြတ္ေနသည့္ သလုံးသားေလးေပၚတြင္ ဟိုမွဒီ ေျပးလႊားေနသည္။

“က် .. က်ေနာ္ ႏွိပ္ေပးရမလား .. ဆရာမ” (မဝံ့မရဲေလသံေလးႏွင့္ ရဲေဝယံ တြန႔္ဆုတ္စြာ ေမးမိသည္)
“တကယ္ .. မင္း ႏွိပ္ေပးမယ္ဆို ေကာင္းတာေပါ့” (ေဒၚစိုးသူဇာက မဆိုင္းမတြ တက္တက္ႂကြႂကြႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္)

ရဲေဝယံ ေျခလွမ္းေတြကို မမွားေအာင္ သတိထားေလၽွာက္ရင္း ဆရာမျဖစ္သူ ထိုင္ေနသည့္ ခုံေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ဆရာမျဖစ္သူရဲ ့ေပါင္တန္တစ္ဖက္သည္ ေရျပင္ညီအေနအထားအတိုင္း တစ္တန္းတည္း ရွိေနေလသည္။

ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္ေနေသာ သလုံးသားေလး၏ ေအာက္ပိုင္းကို ထိမိလိုက္သည္ႏွင့္ ရဲေဝယံ လက္ဖဝါးေတြ ဖိန္းရွိန္းသလို ခံစားရသည္။ ရင္ထဲ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲစျပဳေနေသာ ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ဟန္ကို႔ဖို႔ဆိုၿပီး ဆရာမအား စကားစကာ လွမ္းေျပာမိသည္။

“တီဗီေပၚမွာ ၾကည့္ေတာ့သာ လြယ္တယ္လို႔ထင္တာ .. တကယ္တမ္း ရိုက္ကူးေတာ့ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဘူးေနာ္”

ဒီစကားက သူမရင္ထဲရွိ ခံစားခ်က္ကို ထင္ဟပ္ေနသျဖင့္ ေကာင္ကေလးအား သေဘာက်သြားသည္။ မိမိရဲ ့ေျခသလုံးသားကို ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေပးေနသည့္ ရဲေဝယံရဲ ့လက္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ တုံ႔ျပန္ေျပာမိသည္။

“အင္း .. ဒါေပမယ့္ ဒီနည္းေတြပဲ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္လား”
“ေဆာရီးပါ ဆရာမ .. က်ေနာ္ မွားပါတယ္ .. ဟင္းခ်က္နည္းအသစ္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ အေရးပါေပမယ့္ တီဗီၾကည့္ေနတဲ့ ပရိတ္သတ္ လြယ္လြယ္ကူကူ လိုက္လုပ္နိုင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ သေဘာေပါက္မိပါၿပီ .. မေန႔က ေျပာမိတဲ့ စကားအတြက္ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ဟင့္အင္း .. ေတာင္းပန္ဖို႔ မလိုပါဘူးကြယ္ ..” (ရဲေဝယံစကားကို သေဘာက်မိသည့္အေလ်ာက္ ေဒၚစိုးသူဇာ ေလသံခပ္ႏြဲ႕ႏြဲေလးႏွင့္ တုံ႔ျပန္ရွာသည္)
“ဆရာမ .. က် .. က်ေနာ္ေလ ဆရာမကို အားက်တယ္” (ရင္ထဲက သူေျပာခ်င္သည့္ စကားကို ေခါင္းေမာ့ကာထားရင္း အရဲစြန႔္၍ ရဲေဝယံ ေျပာသည္)
“ဟြန႔္ .. မင္းက လူတိုင္းကို အားက်ေနတာလား”
“ဟီး .. ဟီး”

ရယ္က်ဲက်ဲ ႐ုပ္ကေလးႏွင့္ ေခါင္းျပန္ငုံ႔သြားသည့္ ရဲေဝယံေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံးတြင္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရယ္မိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူမထိုင္ေနသည့္ ပုံစံက အေနအထား တစ္မ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ကို သတိမျပဳမိလိုက္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဝယံက ထိုအခ်က္ကို ေသခ်ာသတိထားမိသည္။ ဆင္စြယ္ေရာင္ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ အနည္းငယ္ကြာသြားမႈႏွင့္အတူ ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္လိုက္ရေသာ ပင္တီစ ျဖဴျဖဴေလးေၾကာင့္ …။

ရဲေဝယံအား ငုံ႔ၾကည့္ေနသည့္အတြက္ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ဘယ္နားေရာက္ေနသည္ဆိုတာ ေဒၚစိုးသူဇာ သတိျပဳမိသည္။ သို႔ေသာ္ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ျပန္ေစ့လိုက္ဖို႔ သူမ လုံးလုံး မစဥ္းစားမိပါ။ ထိုသို႔ မေတြးမိသည့္အျပင္ ေကာင္ေလးရဲ ့လက္က မသိမသာႏွင့္ ေျခသလုံးကို ဆုပ္နယ္ေပးရာမွ အေပၚတက္လာသည္ကိုလည္း လ်စ္လ်ဴရႉထားသည္။

အစင္းေၾကာင္းေလးမ်ားေတာင္ ေသခ်ာမရွိသည့္ ဒူးေခါင္းေနရာအား ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ရဲေဝယံလက္က ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးရဲ ့အစပိုင္းဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆရာမက အခုထက္ထိ သူ႔ကို ဘာမွမေျပာေသး။ ရဲေဝယံ အသက္ရႉႏႈန္းေတြ ျမန္လာၿပီး လက္ကို ေပါင္တန္ရင္းအတြင္းဘက္သို႔ ေနရာေရႊ ့ကာ စကပ္ေအာက္သို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ အြန္းခနဲ အသံခပ္သဲ့သဲ့ကို ၾကားရၿပီး ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔လက္အား စကပ္ေပၚကေန ဖိကာတားသည္။ ရဲေဝယံ ဆရာမျဖစ္သူကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔ကို မ်က္လုံးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

လက္အားကို ျဖည့္ၿပီး ေပါင္ၿခံကို ေရာက္ေအာင္ ရဲေဝယံ ေရွ႕ဆက္တိုးသည္။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔လက္အား တြန္းထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဝယံက ေပါင္တံေလးကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားႏွင့္ ရြရြေလးပြတ္၍ ေရွ ့ဆက္သည္တြင္ ဆရာမလက္က အားကေလ်ာ့သြားသည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ ေပါင္တြင္းသားႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္ရင္း သူ႔လက္က မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္း အရာဆီသို႔ ဦးတည္ကာေရြ ့သည္။ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြႏွင့္ ထိုးမိသည္တြင္ လက္ကို အျပားလိုက္လွန္၍ ေျပးကပ္သည္။ တစ္ခ်ိန္ထဲ တစ္ၿပိဳင္ထဲဆိုသလို ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့လက္က ထိုင္ခုံရဲ လက္တန္းမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသားျဖစ္သည္။

ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကနဲ႔ အင္းခနဲ ဟင္းခနဲ ညည္းသံေတြ ထိန္းမရေအာင္ ထြက္လာသည္အထိ ေဒၚစိုးသူဇာ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနသည္။ ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာ ေမ့ထားခဲ့ရသည့္ အရသာတစ္ခုကို ရဲေဝယံလက္ဖ်ားမွ တဆင့္ ရရွိလာေသာအခါ သူမ မ်က္ႏွာေလးက အလိုလို ေမာ့သြားသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို ဖြင့္၍ ထားသည့္တိုင္ သူမအျမင္အာ႐ုံတြင္ တျခားဘာဆိုဘာမွ မျမင္ေတာ့။ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို တတ္နိုင္သေလာက္ ကားေပးထားရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ ေနာက္လန္ကာ က်သြားေလသည္။

ေတာ္ေသးသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့ေနာက္ဘက္တြင္ ထိုင္ခုံတစ္လုံးက အရန္သင့္ရွိေနရာ သူမကိုယ္ေလး ေအာက္သို႔ ျပဳတ္က်မသြား။ ထိုင္ခုံႏွစ္လုံး ဆက္လ်က္သားတြင္ ေက်ာခင္းကာ အိပ္ေပးသလို ျဖစ္သည္။ ေပါင္တံၿဖိဳးၿဖိဳး ႏွစ္ေခ်ာင္းကေတာ့ အလိုအေလ်ာက္ ေထာင္သြားၿပီး စကပ္က ေပါင္ရင္းအထိ လိပ္တက္သည္။ ရဲေဝယံ အဖို႔ေတာ့ ဒါက အကြက္ပင္။ သူ႔လက္ႏွင့္ထိမိထားသည့္ ပင္တီျဖဴျဖဴေလး ဖုံးအပ္ထားသည့္ ဆရာမရဲ ့အဖုတ္ကို ေသခ်ာရွင္းလင္းစြာ ျမင္လိုက္ရလို႔ ျဖစ္သည္။

ရဲေဝယံ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ဇာပင္တီျဖဴေလးရဲ ့ဂြၾကားေနရာကို သူ႔မ်က္ႏွာေျပးအပ္သည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ အဖုတ္ဝေနရာေလး ထိေတြ႕သည္ႏွင့္ လၽွာကို အျပားလိုက္ထားကာ ျပတ္ခနဲ လ်က္သည္။ (အေမ့ … အင္း .. ဟင္း) ဟု ေအာ္ညည္းမိလိုက္ၿပီးမွ ေဒၚစိုးသူဇာ သူမတို႔ ေရာက္ေနရာကို သတိျပဳမိၿပီး လက္ဝါးႏွင့္ ပါးစပ္ကို အျမန္ပိတ္ရသည္။ ေကာင္ေလးကေတာ့ သူမ ဒီလို ျဖစ္သြားသည္ကိုပဲ သေဘာက်သြားသလား မသိ။ အမဲနံ့ရသည့္ က်ားရိုင္းတစ္ေကာင္လို သူ႔လၽွာႀကီးႏွင့္ တျပတ္ျပတ္ ထပ္လ်က္သည္။ အစိေလးကို ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ကိုက္ငုံၿပီး စုပ္လိုက္သည္တြင္ အသည္းေတြ၊ အူေတြ ေျဗာင္းဆန္သြားသလို ေဒၚစိုးသူဇာ ခံစားလိုက္ရသည္။

“သား … ဆရာမ .. မ .. မေနနိုင္ေတာ့ဘူး”

ေပါင္ၾကားထဲကေန ရဲေဝယံေခါင္းကို အတင္းဆြဲထုတ္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ ရမၼက္လွိုင္းသံအျပည့္ႏွင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရဲေဝယံကလည္း ဒီေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ အကင္းပါးသည္။ ဆရာမရဲ ့ကိုယ္ကို ဖက္ၿပီး ဆြဲေပြ႕လိုက္ရာ၊ ေဒၚစိုးသူဇာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ခါးကို ခ်ိတ္ရင္း ႂကြတက္လာသည္။ ရဲေဝယံ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ ဆရာမကို ေပြ႕ထားရင္း အနားက မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ တင္ပါးေတြကို တင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔ဝတ္ထားသည့္ apron ကို ေျဖ၊ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ေလၽွာခ်ၿပီး ေထာင္မတ္စျပဳေနသည့္ လီးကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ ထုတ္သည္။

“သား .. ေျဖးေျဖးေနာ္ .. ဆရာမ မလုပ္တာ ၾကာၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဆရာမ”

မမာတမာျဖစ္ေနသည့္ အရြယ္မွာေတာင္ စံခ်ိန္မီ လွသည့္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေဒၚစိုးသူဇာ အသည္းယားသြားသည္။ သူမ ဘဝတြင္ ရွိစုမဲ့စု ျမင္ဖူးခဲ့သည့္ ေယာက်္ားတန္ဆာရယ္လို႔ မ်ားမ်ားစားစား မရွိခဲ့။ ေယာက်္ားေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကီးၾကသည္ ဘာညာဆိုတာ စာအုပ္ေတြေလာက္ပဲ ဖတ္ဖူးသည္။ အခုေတာ့ ထိုစာအုပ္ေတြထဲတြင္ ေရးေလ့ရွိသည့္ လီးႀကီးဆိုသည့္အေခၚအေဝၚက ရဲေဝယံထံတြင္ တပ္အပ္ရွိေနေလသည္။

“ဆရာမ ထည့္လိုက္မယ္ေနာ္ ..”
“အင္း .. ထည့္”

ေကာင္ေလးက ပင္တီကိုေတာင္ ဆြဲခၽြတ္မေန၊ ေဘးဘက္သို႔သာ လက္ျဖင့္ တြန္းဖယ္ၿပီး အဖုတ္ဝ ေပၚလာေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ အေမႊးအမွင္ မရွိေအာင္ ရွင္းလင္းထားသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ေပၚလာသည္တြင္ ရဲေဝယံရဲ ့လည္ဇလုတ္က လႈပ္ရွားသြားသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ ေက်ေက်နပ္နပ္ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ထပ္၍ ကားေပးလိုက္သည္။ ဒါကပင္ ေကာင္ေလးကို ဖိတ္ေခၚလိုက္သလိုမ်ိဳးျဖစ္ကာ ရဲေဝယံက မဆိုင္းမတြ သူမေပါင္ၾကားထဲသို႔ သူ႔ခါးကို တိုးကပ္သည္။

လ်က္ေပးထားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ အဖုတ္က အေရေတြရႊဲေနရာ လီးဒစ္က အဆင္ေျပေျပႏွင့္ အထဲသို႔ တိုးဝင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒစ္ျမဳပ္ၿပီးသည့္ေနာက္ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔ မရသလိုမ်ိဳးျဖစ္ကာ တင္းခံေနသည္။ ရဲေဝယံ အံ့အားသင့္မိသည္။ သူထင္ထားသည္က ေဒၚစိုးသူဇာ အဖုတ္သည္ သူ႔လီးႏွင့္ ဖစ္ဆိုက္ျဖစ္မည္လို႔။ အခုေတာ့ ဆရာမဟာက အဖုတ္ကသာ ႀကီးတာ အထဲမွာ ေတာ္ေတာ္က်ပ္ေနေလသည္။

“ေန .. ေနဦး .. သား  .. ေအာက္ဘက္နဲနဲ ေလၽွာထိုး”

အလိုးမခံရတာ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီၿပီး ၾကာေနသည္မို႔ သူမအဖုတ္က အပ်ိဳေလးသဖြယ္ ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ညႊန္ၾကားရင္း ကိုယ္ကိုလည္း မွန္ဘက္သို႔မွီကာ ခပ္ေလၽွာေလၽွာေနေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ လီးဒစ္က ေအာက္ဘက္သို႔ ပို၍စိုက္သြားၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း တိုးကာဝင္လာသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. ဆရာမရယ္ .. တအားက်ပ္တာပဲ”
“သားဟာႀကီးလဲ ေကာင္းတယ္ .. အႀကီးႀကီးပဲ”
“ဆရာမႀကိဳက္လား”
“ႀကိဳက္တယ္ .. ထိုး .. ထပ္ထိုး”

တထစ္ထစ္နဲ႔ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိစြာ ရဲေဝယံလီးက အထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ လိင္အဂၤါ အခ်င္းခ်င္း ထိေတြ႕မႈမွ ျမစ္ဖ်ားခံကာ ရရွိလာသည့္ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေသာ အရသာက ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ဖမ္းစားထားသည္။

“လုပ္ လုပ္ .. သား .. ေဆာင့္ .. အားမနာနဲ႔”
“အင္း .. ဒီလိုလား .. ဆရာမ”
“အိုး … ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. လုပ္”

ထို႔ေနာက္ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာ ရဲေဝယံအား ေနာက္ထပ္ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ ဘာဆိုဘာမွ မေပးနိုင္ေတာ့ပါ။ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနသည့္ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ေအာ္မညည္းမိေအာင္ လက္ခုံကို သြားႏွင့္ဖိကိုက္ကာ က်ိတ္မွိတ္ခံေနရသည္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ဝင္လာတိုင္း အဖုတ္တစ္ခုလုံး ပူထူဆင္းသည္။ ေကာင္းလိုက္သည္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ ေနာက္ထပ္တီထြင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ ဟင္းခ်က္နည္းသာ ဒီေလာက္ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ သူမ ေသေပ်ာ္မလားေတာင္ မသိ။ လိုခ်င္တပ္မက္မႈ အျပည့္ႏွင့္ သူမကို ၾကည့္ရင္း လိုးေဆာင့္ေနသည့္ ေကာင္ေလးရဲ ့အၾကည့္မ်ားအား ညိဳ ့အားျပင္းသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ တုံ႔ျပန္ကာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ဆရာမ က်ေနာ့္ကို ဖင္ကုန္းေပး”
“ဟင္ .. မင္း .. မင္းေလးက မနိုင္ပါလား … ဟြန႔္”

ေကာင္းလြန္းသမၽွ ေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အခ်ီႀကီးေတာင္းဆိုလိုက္သည့္ ရဲေဝယံရဲ ့စကားေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ခ်စ္မ်က္ေစာင္း တစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ရဲေဝယံက သူမကို ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ လုပ္ျပရင္း လီးႀကီးကို ဆြဲထုတ္သည္။ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးသည္ အရည္ေတြႏွင့္ စိုလက္ေနရာ ေဒၚစိုးသူဇာ စိတ္ေတြ ဆူေဝသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မွန္တင္ခုံတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ေအာက္သို႔ ဆင္းၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ျခားကာ ကုန္းေပးလိုက္သည္။

သူ႔ဆရာမျဖစ္သူက ရက္ရက္ေရာေရာ ကုန္းေပးထားမွေတာ့ ရဲေဝယံအဖို႔ ဖီလင္တက္ႂကြသည္မွာ ဘာေျပာေကာင္းမနည္း။ ခ်က္ခ်င္းကို ဖင္တုံးေဖြးေဖြးႀကီးေတြေနာက္ ေနရာယူၿပီး လီးႀကီးအား အဖုတ္ထဲသို႔ ထိုးႏွစ္သည္။ (အိုး .. ရွီး) ဟု ေအာ္ၿပီး ေဒၚစိုးသူဇာ ညည္းသည္။ သားရဲမရဲ စီးသလို ျဖစ္ေနသည့္ ရဲေဝယံအား မွန္ခ်ပ္ႀကီးထဲမွ ျမင္ေနရရာ၊ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပင္ သူမ စိတ္ေတြတအား ျဖစ္လာသည္။

“သား .. ေဆာင့္ .. နာနာေဆာင့္ .. ဆရာမ ၿပီးေတာ့မယ္”

ရဲေဝယံ ေဆာင့္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘာကိုဘာမွ ေလၽွာ့ေပးမေနေတာ့ဘဲ ဆရာမရဲ ့ခါးေလးကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တအားကိုေဆာင့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကလည္း ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ခါရင္း ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို ထိထိမိမိျဖစ္ေအာင္ တုံ႔ျပန္သည္။

“ဆရာမ .. က် .. က်ေနာ္ ၿပီး ..ၿပီးၿပီ”

အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ Non-stop ဆြဲလိုက္ၿပီးေနာက္ ရဲေဝယံ လရည္ေတြ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့အဖုတ္အတြင္းပိုင္း အက်ဆုံးတြင္ ပန္းထုတ္ပစ္သည္။ လီးဒစ္ဖူးက သားအိမ္ကိုေတာင္ ေထာက္ေနသလိုျဖစ္ရာ အရည္ေတြက အထဲထိေတာင္ စိမ့္ဝင္သြားသလား မသိ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဲေဝယံကေတာ့ သူ႔လီးကို ျပန္ႏႈတ္ပစ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ တတ္နိုင္လၽွင္ ဆရာမအဖုတ္ထဲ အျမဲစိမ္ထားခ်င္ေနေတာ့သည္။

ထိုေန႔က တီဗြီပရိုဂရမ္ရဲ ့ဒုတိယပိုင္း အစီအစဥ္တြင္ ေဒၚစိုးသူဇာတစ္ေယာက္ အလိုလိုေနရင္း ေမာေနသလို ခံစားရသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မတ္တပ္ရပ္ေနရာမွ ေနရာေရႊ ့လိုက္သည္တြင္ အဖုတ္ထဲက ယားက်ိက်ိျဖစ္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ အစီအစဥ္ ျမန္ျမန္ၿပီးပါေစဟု က်ိတ္ဆုေတာင္းရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာက္ခံပင္တီေလးႏွင့္သာ ကာဆီးထားရသည့္ အဖုတ္ထဲမွေန၍ ရဲေဝယံရဲ ့သုတ္ရည္မ်ား ေျဖးညင္းစြာ စိမ့္က်ေနလို႔ျဖစ္သည္။

(ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ကေလး .. သုတ္ကလည္း သန္လိုက္ပါဘိ .. ဟင္း .. ဟင္း)

***************

P.S: ပုံမွန္ေရးေနေပမယ့္ သန႔္က်ဴ ရတဲ့ ပမာဏေလး နည္းသြားေတာ့ ေရးရတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ အားနည္းသြားတယ္။ Holidays ရက္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ဆိုၿပီးပဲ ခံယူထားလိုက္ပါတယ္ (ပုံမွန္အျမဲေပးေနတဲ့သူေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္က ေက်းဇူးျပန္တင္ပါတယ္ ဗ်ား)။ စာေရးဖို႔ ၀ါသနာပါလို႔ ေရးေနေပမယ့္ အားေပးတဲ့သူ သိပ္မရွိေတာ့ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ေရးဖို႔ စဥ္းစားထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ စကရင္ေပၚ ေရာက္ပါ့မလား မသိဘူး  :-[

ဦးရဲသူတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ဘာစာမွ မေရးနိုင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ့္ဆီမ်ား ကူးသြားမွာလား မသိ။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ေတာ့ မပါပါရေစနဲ႔ဗ်ာ .. ေနာ့ .. ကူညီၾကပါဦး

“ဆရာ .. က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာက ဇာတ္လိုက္လုပ္တဲ့ေကာင္ ေတြ႕တဲ့ ကမ္းေျခက ေသတၱာက ေမွာ္ဝင္ေနၿပီး .. လျပည့္ညတိုင္းမွာ အဲဒီေသတၱာထဲကေန တစ္ခုခု ထြက္လာတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ .. အဲ့လို ဇာတ္လမ္းဆင္ရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ ဆရာ”

တပည့့္ျဖစ္သူ ေက်ာ္ထူးရဲ ့စကားကို ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ကာ နားေထာင္ရင္း ဦးရဲသူရဲ ့အၾကည့္က စားပြဲရဲ ့တျခားစြန္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္က မသိမသာ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“ဆရာ .. ဒီေန႔သင္တဲ့လက္ခ်ာအတိုင္းဆို သမီး ဆရာ့ဇာတ္လမ္းေတြကို ေကာ္ပီလုပ္လို႔ ရမလား ဟင္ ..”

ခၽြဲခၽြဲပစ္ပစ္သံႏွင့္ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ေမးလိုက္သည့္ ျမလြန္းခ်ိဳအသံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ သူမကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဒီေကာင္မေလးဟာ တကယ္မလြယ္တဲ့ မီးခဲေလး .. ႐ုပ္ေလးလွသေလာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ သူ႔ကို လာလာတိုင္ပတ္ခ်င္ေနတာလဲ မသိ။ တကယ္ဆို ျမလြန္းခ်ိဳေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနသည့္ လင္းဟန္ဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္က သူမႏွင့္ ပို၍ လိုက္ဖက္ညီသည္သာ။ ၾကည့္ပါလား .. ဟိုေကာင္ေလးရဲ ့မ်က္လုံးေတြက ခပ္ဟိုက္ဟိုက္လည္ပင္းေပါက္ေၾကာင့္ ျပဴထြက္ေနသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးေတြဆီ အၾကည့္ေရာက္ေနသည္။ ဦးရဲသူ မ်က္လုံးေတြကို ခ်က္ခ်င္းလႊဲဖယ္ၿပီး ဘီယာပုလင္းကို တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။

“ျမလြန္းခ်ိဳ .. နင္ဟာေလ .. ဆရာ့ကို အလြတ္ကိုမေပးဘူး” (ဦးရဲသူႏွင့္ ကပ္လ်က္ထိုင္ေနသည့္ ေက်ာ္ထူးက သူ႔အစားဝင္ေျပာသည္)
“ဘာျဖစ္လဲ .. ငါတကယ္ေျပာတာ .. ဆရာ့အေရးအသားကို တအားသေဘာက်တာ”
“ေအးပါ .. နင္သေဘာက်တာ ငါတို႔ သိပါတယ္ .. ဆရာကသာ နင့္ကို သေဘာမက်တာ”
“ေကာင္စုတ္!!!”

ျပန္ပက္လိုက္သည့္ ေက်ာ္ထူးစကားေၾကာင့္ ျမလြန္းခ်ိဳ မ်က္ႏွာေလး ရဲခနဲျဖစ္သြားၿပီး၊ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ တစ္ရႉးစႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းေပါက္သည္။ ေက်ာ္ထူးက မထိေအာင္ ေရွာင္လိုက္ၿပီး ျမလြန္းခ်ိဳအား လၽွာထုတ္ကာ ေျပာင္ျပသည္။

“အားလုံးပဲ .. က်မ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ .. ဒီေန႔ အိမ္မွာ အမွတ္တရပြဲေလး လုပ္တာ ရွိလို႔ .. ေနာက္အပတ္မွ ျပန္ဆုံၾကမယ္ေနာ္ .. တာ့တာ”

ျမလြန္းခ်ိဳအား ၀ိုင္းကာေလွာင္ေနၾကသည့္ အသံမ်ားသည္ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေျပာၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေသာ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ေခတၱခဏရပ္တန႔္သြားသည္။

“အာ .. သူက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ .. အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲရွိတာလား”

အားလုံးက သူမကို လွမ္းစေနာက္၍ ေျပာေနေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္ မသိက်ိဳးကၽြံျပဳရင္း စားပြဲဝိုင္းမွ ထလာခဲ့သည္။ ဆရာဦးရဲသူက ေရႊပိုးအိမ္ ထသြားသည္ႏွင့္ လက္က်န္ဘီယာပုလင္းကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး စားပြဲအလယ္ေခါင္သို႔ ေျမႇာက္တင္လိုက္သည္။

“ကဲ .. အားလုံးပဲ .. ခ်ီးယား .. ပုလင္းထဲမွာ မက်န္ေစနဲ႔ေနာ္”

ေဟးေဟးဟားဟား ေအာ္ဟစ္သံမ်ားႏွင့္ ပုလင္းခ်င္း ထိရိုက္သည့္အသံမ်ား သူတို႔ဝိုင္းအတြင္း ဆူညံသြားသည္။ ဦးရဲသူက ေၾကညာလိုက္သည့္အတိုင္း လက္ထဲရွိ ပုလင္းထဲမွ ဘီယာကို ကုန္ေအာင္ ေမ့ေသာက္ၿပီး ပုလင္းခြံကို စားပြဲေပၚသို႔ ဒုန္းခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္သည္။

“တပည့္ေတြ .. ဆရာလည္း လစ္ရေတာ့မယ္ .. မနက္ျဖန္မွာ အေရးႀကီးကိစၥနဲ႔ ေစာေစာထစရာ ရွိလို႔ .. ေနာက္က်လို႔ မျဖစ္ဘူး .. ေဆာရီး .. ေဆာရီး”

ျမလြန္းခ်ိဳအပါအဝင္ ၀ိုင္းထိုင္ေနၾကသူ အားလုံး ပြစိပြစိႏွင့္ ၀ိုင္းဆြဲေနၾကေပမယ့္ ဦးရဲသူ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္မေနေတာ့ပါ။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေရွ ့ကထြက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေနာက္ အမွီလိုက္ဖို႔သာ ရွိေနသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ဒီေန႔မွ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ဖက္ရွင္က်က်ႏွင့္ အေပၚေအာက္တဆက္ထဲ ဂါဝန္အနက္ေရာင္အက်ပ္ကို ဝတ္ဆင္လာသည့္ ေရႊ႕ပိုးအိမ္ရဲ ့အသြင္က မထြက္ျဖစ္ေနသည္။ ညရဲ ့မဟူရာ အခ်စ္နတ္သမီးေလးကို အလြတ္ခံလို႔မျဖစ္။

ကသိုက္ကရိုက္ထြက္သြားသည့္ ဆရာဦးရဲသူအား ၾကည့္၍ ျမလြန္းခ်ိဳစိတ္ထဲ တစ္ခုခုကို ဘဝင္မက်။ ဂ်ာနယ္လစ္လုပ္လာသည့္ အေတြ႕အၾကဳံႏွင့္ ဆရာတစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနသည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ဘာထူးျခားတာလဲဟု ဆက္၍ စဥ္းစားမည္အျပဳ သူ႔ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ စကားလွမ္းေျပာလိုက္သည့္ လင္းဟန္ေၾကာင့္ အာ႐ုံပ်က္သြားရေလသည္။

**************

အစတုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကို လူလည္က်ၿပီး သပ္သပ္ညႇင္းေနသည္ဟု ဦးရဲသူ ယူဆထားခဲ့မိသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး ထင္လည္းထင္ခ်င္စရာပင္။ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ .. ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဦး။ တည္းခိုခန္းထဲေရာက္လို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဝတ္အစားေတြေတာင္ ခၽြတ္ၿပီးလို႔ ကိုယ္ေပၚတြင္ အတြင္းခံေလးရယ္လို႔ က်န္ေတာ့မွ သူ႔လက္ထဲ စာေရးစကၠဴရြက္ေတြ ထိုးေပးၿပီး စာမူဖတ္ခိုင္းသည္တဲ့။ ၾကားၾကားလို႔မွ ေကာင္းေသးရဲ ့လား။ ကိုယ္ေပၚတြင္ အနီရဲရဲ ဘရာေလးႏွင့္ အေရာင္တူအတြင္းခံေလးသာ က်န္ေတာ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံမွ မ်က္လုံးက ဘယ္လိုမွ ခြာလို႔မရ။ သူ႔အား လွမ္းေပးလိုက္သည့္ စာမူကို ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ယူလိုက္ၿပီး မနည္းပင္ အာ႐ုံထည့္ကာ ဖတ္ေနရသည္။

စစဖတ္ခ်င္းတုန္းကေတာ့ ၿပီးခ်င္ေဇာႏွင့္ ျမန္ျမန္ဖတ္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသးသည္။ ေက်ာင္းကလူေတြ မသိေအာင္ အလကၤာစံအိမ္ထဲကေန ခိုးကာထြက္လာၾကရသည္မို႔ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဦးရဲသူရဲ ့ေခါင္းထဲတြင္ ဘာဝတၳဳ၊ ဘာဇာတ္လမ္းမွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ရွိမေန။ ငတ္ျပတ္ေနသလို ျဖစ္ေနသည့္ အရသာေလးကို သြယ္လ်လွပသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ကိုယ္လုံးေလးေပၚက အျပည့္အဝယူဖို႔သာ စိတ္ကူးထဲရွိေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမရဲ ့စာမူကို ေလးငါးမ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ဝင္စားကာ အနားတြင္ ပဆစ္တုပ္ေလးထိုင္ကာ ေစာင့္ေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေတာင္ အာ႐ုံထဲမွ ေမ့သလို ျဖစ္သြားရွာသည္။

ေနာက္ဆုံးပိတ္ စာရြက္ကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ဦးရဲသူ ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္ဝိုင္းကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ဆရာျဖစ္တဲ့သူ စာဖတ္ေနစဥ္ ေဘးနားကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ကာ ေတာက္ေလၽွာက္ေစာင့္ေနခဲ့သည့္ ေရႊပိုးအိမ္က မဝံ့မရဲေလသံေလးႏွင့္ လွမ္းကာေမးသည္။

“ဆရာ .. ဘယ္လိုျမင္လဲ ဟင္ .. မေကာင္ဘူးလား”
“ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. တခ်ိဳ႕ေနရာေတြက ေကာင္းတယ္ .. တခ်ိဳ႕ေနရာေတြကေတာ့ မေကာင္းဘူး”

ေဝဖန္သူတစ္ေယာက္ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး အလိုလိုညိဳက်သြားသည္။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ေလးက ပို၍ေတာင္ ရွည္သြားသလားမသိ။ ဦးရဲသူက ေရႊပိုးအိမ္အား မၾကည့္ဘဲ ဆက္လက္၍ ေျပာေနသည္။

“အားမနာတမ္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ..”

စကားမဆက္ဘဲ ရပ္သြားသည့္ ဦးရဲသူေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ခမ်ာ စက္ရွင္တရားသူႀကီးရဲ အမိန႔္ကို ေစာင့္နားေထာင္ေနသည့္ တရားခံတစ္ေယာက္လို ခံစားေနရသည္။

“တကယ္ကို ေကာင္းတယ္ ကြာ … အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ဆရာေတာင္ မင္းေရးတာကို အားက်မိတယ္”

လက္မေထာင္ကာျပရင္း အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူစကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္မ်က္ႏွာေလး ငပုတ္ဖမ္းရာမွ လြတ္လာသည့္ ေငြစႏၵာလို ဝင္းလက္သည္။ ေရးခနဲ ထေအာ္ၿပီး ဦးရဲသူရဲ ့လည္တိုင္အား သိုင္းဖက္သည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ နမ္းသည္။

“ေန .. ဦး .. ဆရာက အဲ့လိုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သား .. ဒါေပမယ့္”

ထင္မွတ္မထားသည့္ ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္စကားေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္အေတာ္တိုသြားသည္။ လည္တိုင္ကို ဖက္တြယ္ထားသည့္လက္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး မၾကည္သလို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။

“အာ .. ဆရာေနာက္မေနနဲ႔ .. ဒါက ေနာက္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး .. သမီး ဒီဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းေနတာ သိလား”
“စိတ္ပင္ပန္းတယ္ ဟုတ္လား ..”
“ဟုတ္တယ္ .. ပင္ပန္းတယ္ .. ပင္ပန္းတယ္”(ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးႏွင့္ ႏွစ္ခါဆက္တိုက္ ေျပာထည့္လိုက္သည္)
“ဒါဆို ဟိုကိုၾကည့္စမ္း”

ဦးရဲသူ ညႊန္ျပသည့္ ကုတင္ေျခရင္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ သူမကိုယ္ေလးအား ေနာက္မွ တြန္းျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။ ဘာလုပ္တာလဲဟု လွမ္းေမးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးရဲသူ ကိုယ္ကေနာက္ကေန ပိက်လာသည္။ ဝမ္းလ်ားေလးေမွာက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ေပၚတြင္ ဦးရဲသူရဲ ့အဝတ္မဲ့ကိုယ္က ထပ္ေနသည္။ အတြင္းခံေအာက္မွ ထြားက်ိဳင္းသည့္အေကာင္ႀကီးသည္ သူမရဲ ့တင္ပါးလုံးလုံးေလးေပၚ ေထာက္ကာေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စိတ္ေတြ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။

“အာ .. ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. စာေၾကာင္းေပေၾကာင္း ေဆြေႏြးေနတာ ဒါမ်ိဳး မလုပ္နဲ႔” (ကိုယ္ကေလးကို တြန႔္၍ ႐ုန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူက သူမလက္ေတြကို ခ်ဳပ္၍ ဖိထားရာ ႐ုန္းထြက္လို႔မရေခ်)
“တကယ္ေတာ့ မင္း ေရးတာ ေကာင္းပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖီလင္မပါသလိုပဲ .. စာအျဖစ္ေရးေနတယ္ဆိုတာပဲ ရွိတယ္ .. စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘူး .. မင္းရဲ ့ဘဝလိုပဲ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ျဖစ္ေနတယ္”

ဒီစကားက သူမရင္ထဲကို ကိုင္လႈပ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ၿငိမ္က်သည္။ ဦးရဲသူက ဒီအခ်က္ကို အျပည့္အဝအသုံးခ်ကာ သူမကိုယ္ေလးအား ေက်ာျပင္တေလၽွာက္ တရႊတ္ရႊတ္နမ္းရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ေက်ာ္၍ တင္ပါးလုံးလုံးေဖြးေဖြးနား အေရာက္တြင္ ပင္တီေလးအား အရင္လိပ္ခ်သည္။ ၿပီးမွ ႏူးညံ့လွသည့္ တင္သားတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကို နမ္းရင္း ဖင္ၾကားကေျမာင္းေလးအတိုင္း လၽွာျပားကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အာ့ … ဆရာ .. မလုပ္နဲ႔ .. မရြံမရွာနဲ႔ ကြာ” (ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရႉသံျမန္လာၿပီး ျငင္းဆန္သည့္အသံက အားမပါေတာ့ေပ)
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေန အဲဒီအတိုင္း” (တင္ပါးလုံးလုံးေလး ႏွစ္ဖက္အား ခြ၍ ဖိထို္င္လိုက္ရင္း ဦးရဲသူေျပာသည္)
“ဆရာ အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္”
“မလုပ္ဘူး .. ေဟာဒီမွာ သာသာေလး” (ဖင္ၾကားကေန ျပဴတစ္တစ္ ေပၚေနသည့္ အဖုတ္ဝေလးအား လီးဒစ္ကိုေထာက္ရင္း ဖိသြင္းလိုက္သည္)
“အာ့ .. ဒါလား သာသာေလး … အထဲမွာ ေအာင့္သြားတယ္”
“လၽွာရွည္မေနနဲ႔ .. နားေထာင္ .. ဒီမွာ အႏွစ္ေတြေပးေတာ့မွာ”
“အာ့ .. ဘာ .. အာ့ .. အႏွစ္လဲ”

“ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ သုံးမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဇာတ္ေကာင္ရဲ ့ကာရိုက္တာကို အဆုံးစြန္ေရာက္ေအာင္ ေမာင္းေပးရတယ္ .. လုံးဝ ထြက္ေပါက္မရွိတဲ့ အထိပဲ .. ဒါေပမယ့္ မင္းဇာတ္လမ္းမွာ ဇာတ္ေကာင္မေျပာနဲ႔ .. စာေရးသူကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူဘာေရးခ်င္ေနလဲဆိုတာ မသဲကြဲဘူး .. ဇာတ္လမ္းက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတာ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ..”
“ဆရာ ေနာက္မွ ေျပာေတာ့ .. ေဆာင့္ .. ေဆာင့္ေပး .. အာ့” (ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ဝင္လာသည့္ အတန္ႀကီးေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္စိတ္ေတြ ဆူေဝတက္လာသည္)

“တိတ္တိတ္ေန .. မင္း သိထားဖို႔ သမၼာက်မ္းစာထဲက စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာမယ္ .. ဘုရားသခင္ က Laodicea Churchမွာ ေျပာဖူးတယ္ .. မင္းတို႔ဟာ ေအးတာလည္းမဟုတ္၊ ပူတာလည္း မဟုတ္ဘဲ .. ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနရင္ ပါးစပ္ထဲကေန ေထြးထုတ္ပစ္ရမွာပဲတဲ့ .. အဲဒီေတာ့ ဆရာ ေျပာခ်င္တာက .. အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဆိုမွေတာ့ .. လူသတ္ဖို႔ေနရာမွာ အဆိပ္ကိုပဲ သုံးရမွာေပါ့ .. ဒါမွ သဘာဝက်မွာ ..ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ပတ္ခ်ာလည္ စဥ္းစားၿပီး ေဝခြဲမရ ျဖစ္မေနေစခ်င္ဘူး .. သေဘာေပါက္လား ေရႊပိုးအိမ္”

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ … အာ့ .. အာ့” (ဦးရဲသူရဲ ့ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္လာသည့္အတြက္ ေရႊပိုးအိမ္ အသက္ရႈသံေတြ မွားလာသည္)
“ဘုရားသခင္က ဘာေျပာလဲ” (အားႏွင့္ တစ္ခ်က္ခ်င္း pile driven လုပ္သလို လီးႀကီးကို ဖိဖိသြင္းသည္)
“ပူပူ .. ေအးေအး .. ထြက္ေအာင္ .. ထုတ္ .. ထုတ္ပစ္ရမယ့္တဲ့ …. အာ့ အာ့”
“ဟုတ္တယ္ … အား … ထြက္ .. ထြက္ၿပီ”

ေရႊပိုးအိမ္ တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေတြနဲ႔ သူ႔ဆီးစပ္ တဖတ္ဖတ္ရိုက္မိေအာင္ တရမ္းၾကမ္း ဖိေဆာင့္ရင္း ဦးရဲသူ အေကာင္းႀကီးေကာင္းသြားသည္။ သူ႔လီးႀကီးအား ရစ္ပတ္ထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အဖုတ္အတြင္းသားေတြသည္လည္း အဆက္မျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ အင္အားျပင္းသည့္ လွိုင္းတံပိုးႏွစ္ခု ေပါင္းဆုံသလို ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ ့အရည္မ်ားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အဖုတ္အတြင္း၌ ျပည့္လၽွံကာ ရွိေနေလသည္။

*****************

စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ့ အေပၚဆုံးထပ္ရွိ သီးသန႔္စားဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ရဲေဝယံတစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ေသသပ္က်နစြာ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ထမင္းလိပ္လုံးေလးမ်ားကို ပန္းကန္ထဲတြင္ အသည္းပုံေပၚေအာင္ အစီအရီ ထည့္သည္။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္းႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာက သူႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရွိ စားပြဲခုံက်ယ္ေပၚ ေမးေထာက္ရင္း သူ႔အား ေငးၾကည့္ေနသည္။ တစ္ပတ္လၽွိုဆံထုံးေလး ထုံးထားသျဖင့္ ရွင္းသန႔္ေနေသာ ဆရာမရဲ ့မ်က္ႏွာေလးသည္ ဝင္းပေနၿပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းေတြက ရႊန္းလဲ့ေနသည္။ ရဲေဝယံ ရင္ခုန္ႏႈန္းေတြ ျမန္လာၿပီး ဆရာမစားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည့္ အလုပ္ကို ျမန္ျမန္လက္စသပ္သည္။

ရဲေဝယံႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာသည္ တီဗြီပရိုဂရမ္ ရိုက္ကူးရာဌာနတြင္ အမွတ္မထင္ အစြမ္းကုန္ ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဖြင့္ဟ မေျပာေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳး ရစ္တြယ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသား ဖိုႏွင့္မ ျဖစ္သည့္အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အခ်စ္ကိစၥတြင္ အေတြ႕အၾကဳံရွိၿပီးသားမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပြင့္လင္းမႈက ျမန္ဆန္လွသည္။ ဆက္စ္ကိစၥသည္ အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္မေနေတာ့။ ရဲေဝယံက စလၽွင္စ၊ မစလၽွင္ ေဒၚစိုးသူဇာက အစျပဳသည္သာ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ အခက္အခဲကား ဘယ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ၾကမလဲဆိုတာပင္။ ေဒၚစိုးသူဇာ အဆင့္ႏွင့္က ဟိုတယ္ေတြ ဘာေတြမွာ ခ်ိန္းေတြ႕ဖို႔ ခက္ခဲသည္မို႔၊ လတ္တေလာတြင္ အဆင္ေျပဆုံးအျဖစ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္လုပ္ရာ စားေသာက္ဆိုင္တြင္သာ က်ိတ္ပုန္းခုတ္ခဲ့ၾကသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္က စားပြဲႀကီးေပၚတြင္ ေဒၚစိုးသူဇာကို တင္၍ လိုးခဲ့ၿပီးသလို၊ ဝန္ထမ္းမ်ား ေရခ်ိဳးဖို႔ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ အခန္းထဲတြင္လည္း လိုက္ကာႀကီးကို ဆြဲပိတ္ၿပီး အခ်စ္နလံထျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။

ႏွစ္ေယာက္သားက ပိပိရိရိ ရွိလွသျဖင့္ အခုထက္ထိေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့အေနအထားကို ဘယ္သူကမွ မရိပ္မိပါ။ တခါတရံတြင္ ေဘးနားတြင္ လူရွိေနလၽွင္ေတာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က မသိမသာႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ဟိုႏွိုက္ဒီႏွိုက္လုပ္ၾကေသးသည္။ ထိုသို႔ ပါပလစ္ (Public)တြင္ ဆက္စ္လုပ္ရသည္က ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ ဆန္းသစ္ေသာ အေတြ႕အၾကဳံကို ဖန္တီးေပးေနသည့္အျပင္၊ လူမ်ား မိသြားမလားဆိုသည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈက ရွိေနရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုအရသာတြင္ မက္ေမာစြာခုံမင္ေနသည္ဟု ဆိုလၽွင္လည္း ရေပလိမ့္မည္။

“ဘယ္လိုလဲ ဆရာမ .. စားလို႔ေကာင္းလား … အရသာက??”

ထမင္းလိပ္တစ္ခုကို တူႏွင့္ညႇပ္ကာ ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ပါးစပ္ထဲထည့္ အရသာခံကာ ၀ါးေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာအား ၾကည့္ရင္း ရဲေဝယံ မေအာင့္နိုင္ဘဲ ေမးခြန္းထုတ္မိသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက အေသအခ်ာ ၀ါးေနရင္းမွ သူ႔အား မ်က္လုံးအရင္ ျပဴးျပသည္။ ဘာသေဘာလဲဟု မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၿပီးၾကည့္ေနစဥ္ ဆရာမရဲ ့လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး လက္မေလး ေထာင္ျပသည္။ ရဲေဝယံ ေဟးခနဲ ထေအာ္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား သေဘာက်သလို ျပဳံးရယ္ကာ ၾကည့္ရင္း ထိုင္ရာမွထလာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထမင္းစားပြဲနားတြင္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည္။

“အရမ္းေတာ္တာပဲ သားက .. ဆရာမက ထမင္းလိပ္ကို ဒီလိုလုပ္လို႔ရမယ္မွန္း စဥ္းကို မစဥ္းစားမိဘူး”
“မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမရယ္ .. က်ေနာ္က ဒီလိုနည္းကို စဥ္းစားမိတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းမွ ေသခ်ာေတြးမိတာပါ”
“ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ??”

ရဲေဝယံ စကားကို နားမလည္စြာႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးသည္။ သူမကို ၾကည့္ေနသည့္ ရဲေဝယံ မ်က္ႏွာက ျပဳံးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူမစိတ္ထဲ သို႔ေလာသို႔ေလာ ျဖစ္သြားသည္။ အခုတေလာ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္ေနသလို ေဒၚစိုးသူဇာ ခံစားေနရရာ အလိုလို ႏႈတ္ခမ္းစူသည္။ မ်က္ေစာင္းတစ္ခုကို ဒိုင္းခနဲေနေအာင္ ထိုးသည္။ ရဲေဝယံက ဆရာမပုံစံအား သေဘာက်သလို ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုတ္ကာ သူ႔အိုင္ဒီယာရသည့္ အေတြးကို ရွင္းျပသည္။

“ထမင္းလိပ္ရဲ ့အထဲမွာ က်ဴနာငါးအသားနီနီေလးကို ထည့္ထားတာ မဟုတ္လား .. ဆရာမေသခ်ာၾကည့္ေလ .. ေဘးနားက အဖတ္ေလးႏွစ္ခုနဲ႔ အလယ္ေခါင္က နီနီရဲရဲေလးဆိုေတာ့ ..”

ရဲေဝယံက ဆက္ရွင္းမျပသျဖင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ့၍ အေျပးအလႊား စဥ္းစားမိသည္။ သူေျပာခ်င္တာ ဘာမွန္း သိသြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမမ်က္ႏွာေလး တစ္ခုလုံး ေဆးနီႏွင့္ျဖန္းသလို ရဲတြတ္သြားသည္။

“အယ္ .. ေကာင္စုတ္ေလး  .. ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ .. မင္းမို႔လို႔ ရွာရွာေဖြေဖြ ေတြးတယ္ .. မေကာင္းဘူး .. မေကာင္းဘူး .. လူဆိုးေလး ..”

ရွက္ရမ္းရမ္းစြာ ေျပာမိသည့္အျပင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေျမာက္တက္သြားၿပီး ေဒါက္ခနဲျမည္ေအာင္ ရဲေဝယံ နဖူးကိုေခါက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကေလးလွည့္ၿပီး ခ်ာခနဲ သူ႔အနားမွ ထြက္သြားမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဝယံက လက္သြက္လွသည္။ နဖူးထိပ္ကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ပြတ္ေနေပမယ့္ က်န္သည့္လက္က ဆရာမအား လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကိုယ္ကေလး တန႔္သြားၿပီး ေနာက္ျပန္လန္က်သည္။ ရဲေဝယံက အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနသည္မို႔ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းရင္းရင္း ကိုယ္လုံးေလး ေရာက္လာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး တစ္ပတ္လၽွို ဆံထုံးေလးေၾကာင့္ ရွင္းသန႔္ေနသည့္ လည္တိုင္ေလးကို ဖိနမ္းသည္။

“အာ .. ေကာင္ေလး .. ဘာလုပ္တာလဲ??” (မ်က္ႏွာေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာသည္)
“ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဆရာမ သိသားနဲ႔ .. ဘာလဲ မေပးခ်င္ဘူးလား” (ဂ်ီက်သည္စတိုင္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အတင္းဖိကပ္ထားသည္)
“ဟြန္းေနာ္ .. မင္းေလး .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္”
“ဆိုးတဲ့ေကာင္ကို ေပ်ာ့သြားေအာင္ ဆုံးမရမွာ ဆရာမ အလုပ္မဟုတ္လား”

စကားအျဖစ္ ေဒၚစိုးသူဇာကို ျပန္ေထာက္လိုက္သလို၊ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ၾကား ေထာက္စျပဳေနသည့္ သူ႔အေကာင္ႀကီးေပၚသို႔လည္း သူမလက္ကို ဆြဲ၍ တင္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာမရဲ ့လက္က ခ်ည္သားေဘာင္းဘီပြေအာက္မွ မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို စမ္းမိသြားတြင္၊ ရဲေဝယံက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေရွ႕ဘက္ပိုင္းက ရင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို လွမ္းဆြဲသည္။

“ေကာင္ေလး .. အကၤ် ီေတြေၾကမယ္ေနာ္ .. တအား မလုပ္နဲ႔ဦး”
“အင္းပါ .. သိပါတယ္ .. လည္ပင္းေပါက္ကေနပဲ ႏွိုက္မယ္ .. ဆရာမနို႔ႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ ေကာင္းလို႔”
“ဟြန္း .. မင္း ကိုင္ဖို႔ လည္ဟိုက္ဘေလာက္စ္ ဝတ္လာတာ က်ေနတာပါပဲ”
“အာ .. ဆရာမကလဲ .. က်ေနာ္ ကိုင္ဖို႔မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူကိုင္ဖို႔လဲ .. ဒါဆို က်ေနာ့္ဟာလည္း မကိုင္နဲ႔”
“ေကာင္ဆိုးေလး .. ဒီလို ဂ်ီက်ရလား .. ဟြန္း”

မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ေနာက္ျပန္လွည့္၍ ထိုးလိုက္သည္တြင္ အကြက္ေခ်ာင္းေနသည့္ ရဲေဝယံ ႏႈတ္ခမ္းနီေလး ရဲေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖမ္း၍ငုံလိုက္သည္။ သင္းပ်ံ ့သည့္ အနံ့ႏွင့္အတူ ခ်ိဳျမသည့္ အနမ္းရဲ ့အရသာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ပါးစပ္ျခင္းမခြာမိ။

“ေတာ္ေတာ့ကြာ .. သား လုပ္ခ်င္လဲ ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့”

ေသြးႂကြဖြယ္ အနမ္းရဲ ့အရွိန္ႏွင့္အတူ လက္ထဲကိုင္မိထားသည့္ တုတ္ခိုင္မာေၾကာေသာ လီးႀကီးရဲ ့အေတြ႕ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီျဖစ္သည့္ ေဒၚစိုးသူဇာကပင္ ဖြင့္ဟကာ ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ရဲေဝယံကလည္း အလိုက္တသိႏွင့္ ဆရာမျဖစ္သူရဲ ့ကိုယ္ကေလးကို ဖက္ထားရင္း စားပြဲဘက္သို႔ တြန္း၍ ေနရာေရႊ ့လိုက္ရာ၊ ေဒၚစိုးသူဇာ စားပြဲစြန္းတြင္ လက္ေထာက္လ်က္သားျဖစ္သည္။ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ခပ္ကားကား ခြဲေပးမိသည္။ ရဲေဝယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့စကပ္ကို မကာ ခါးေပၚတင္သည္။

ဇာအနားသပ္္ ကြပ္ထားေသာ ပင္တီပါးပါးေလးက ႀကီးမားသည့္ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကို လုံျခဳံစြာ ဖုံးမထားနိုင္ရွာ။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ဖူးခဲ့ေပမယ့္ ဒီျမင္ကြင္းက ရဲေဝယံ စိ္တ္ထဲတြင္ ရိုးမသြား။ သူ႔စိတ္ကို အျမဲလႈပ္ရွားေအာင္ ဖမ္းစားေနျမဲမို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ပင္တီစထဲ လက္ထိုးထည့္ကာ ဆြဲမရင္း ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ျခမ္းေပၚသို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ျပဴးထြက္လာသည့္ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး လီးကို တံေတြးဆြတ္သည္။ ၿပီးတာႏွင့္ အဝကိုေတ့၍ ေထာက္ကာ ေကာ့သြင္းလိုက္သည္။

“အား … တအားပဲကြာ … အင္း … အင့္ .. လုပ္ … လုပ္”

အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးထဲ သူ႔လီးႀကီး အဝင္အထြက္ျဖစ္ေနသည္ကို အရသာခံကာၾကည့္ရင္း ရဲေဝယံ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္သည္။ တက္သုတ္ရိုက္ၿပီး လုပ္ရသည္မို႔ အခ်ိန္ဆြဲေနဖို႔ မႀကိဳးစား။ စတာလႊတ္ကတည္းက အရွိန္ကိုျမႇင့္တင္ထားသည္မို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့တင္ပါးသားေတြက လွိုင္းလုံးမ်ားလိုေတာင္ လႈပ္ခါေနသည္။

“ငရဲ ..  ငရဲ .. နင္ ဘယ္မွာလဲ .. ဒီအေပၚက မီးဖိုခန္းထဲမွာလား”

အျပင္ဘက္စၾကၤ ံဆီမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံေၾကာင့္ ရဲေဝယံတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ ျဖစ္သြားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ရွိေနသည္ကို လဲ့ယမင္းသိသြားရင္ ျပသနာအႀကီးႀကီးတတ္နိုင္သည္။ ကုန္းေပးထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ဖယ္လိုက္သည္။ ျဗစ္ဆိုၿပီး ကၽြတ္ထြက္လာသည့္လီးကို ရဲေဝယံ ေဘာင္းဘီထဲ အျမန္ထည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာကေတာ့ ပုန္းဖို႔ေနရာရွာသည္။ အေရးထဲ ဒီမီးဖိုခန္းထဲတြင္ ပစၥည္းပစၥယက မ်ားမ်ားစားစား မရွိသျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ပုန္းနိုင္မည့္ ေနရာရယ္လို႔ မရွိ။ အျပင္ဘက္မွ ေျခသံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီးလာသည္။ ႀကံရာမရသည့္ အဆုံး ေဒၚစိုးသူဇာ ရဲေဝယံ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို လွီးျဖတ္ေနသည့္ စားပြဲႀကီးေအာက္ ငုံ႔ကာဝင္လိုက္သည္။

“ငါ ေခၚေနတာ မၾကားဘူးလား .. ငရဲ .. နင္ နားပင္းေနလား”

ေဂၚဖီထုပ္တစ္လုံးကို လွီးေနသည္ဟန္ ျပဳလုပ္လိုက္ေသာ ရဲေဝယံက လဲ့ယမင္းအား ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ လဲ့ယမင္း မီးဖိုခန္းထဲ ဆက္ဝင္မလာဖို႔ ဆုေတာင္းေနသည္။ ဆရာမျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ခါးေအာက္တြင္ စားပြဲႏွင့္ကြယ္၍ ပုန္းေနမွန္း သိေနရာ ရင္ထဲတြင္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ရဲေဝယံ ဆုေတာင္းမျပည့္ပါ။ လဲ့ယမင္းက မီးဖိုခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး စားပြဲ၍ တျခားဘက္တြင္ ရပ္ကာ သူ႔ကို စူးစမ္းသလို ၾကည့္သည္။

“နင္ ငါ့ကိုစကားမေျပာခ်င္လဲ ေန .. ငါ ေမးစရာတစ္ခု ရွိတယ္ .. နင္ ဆရာမကိုေတြ႕ေသးလား”
“ခု .. န .. ကေတာ့ ျဖတ္သြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္ .. ဘာလုပ္ .. ”

ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟု ေမးမည္အျပဳ သူ႔ေဘာင္းဘီိဂြၾကားကို လာထိသည့္ လက္အစုံေၾကာင့္ စကားမဆက္နိုင္ဘဲျဖစ္သည္။ ထိုလက္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို အသာဆြဲ၍ ဖြင့္လိုက္သည္တြင္ လဲ့ယမင္းကို အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ေနမိေသာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက အလိုလိုျပဴးသြားသည္။

“ငရဲ .. နင္ ငါ့ကို ဘာလို႔ မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္ေနတာလဲ .. ဆရာမအေၾကာင္းေမးတာ ဘာထူးဆန္းေနလို႔လဲ .. ကဲပါ မထူးပါဘူး .. နင့္ကိုပဲ ေျပာလိုက္မယ္ .. မနက္ျဖန္ ငါကိစၥတစ္ခုရွိလို႔ အျပင္သြားစရာ ရွိတယ္ .. အဲဒါ မီးဖိုေခ်ာင္သန႔္ရွင္းေရးကို နင္ႀကီးၾကပ္ၿပီး လုပ္လိုက္”

ရဲေဝယံ အႀကီးႀကီး မေက်နပ္ျဖစ္သြားသည္။ ပုံမွန္ဆို ဒီအလုပ္က သူလုပ္ေနစရာမလိုပါ။ ဆိုင္တစ္ဆိုင္လုံးရဲ့ ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ တာဝန္ယူထားသူ လဲ့ယမင္းလုပ္ရမည့္ကိစၥ။ အခုေတာ့ ဒီဟာမက သက္သက္လူလည္က်ၿပီး သူ႔ကိုခိုင္းျခင္းျဖစ္သည္။

“ဒါမ်ိဳး မလုပ္နဲ႔ !!”

စူစူပုပ္ပုပ္ႏွင့္ သူ႔အား မခိုင္းဖို႔ဆင္ေျခေပးမည္အျပဳ ေဘာင္းဘီထဲကေန အျပင္ေရာက္သြားသည့္ လီးအား ဆရာမက ပါးစပ္ႏွင့္ ဖမ္းငုံလိုက္ရာ ရဲေဝယံမ်က္ႏွာက မခ်ိမဆန႔္အသြင္ အလိုလိုေျပာင္းသည္။ ရဲေဝယံမ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာက ေအာက္ကေန ေမာ္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ျမင္ေနရသည္။ သူမစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္ေနသလို၊ ဒီေကာင္ေလးကို ထပ္၍လည္း ကလိကာစခ်င္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္လာသည့္ ထိပ္ဖူးကို ပါးကေလးမ်ားခြက္သည္အထိ အားႏွင့္စုပ္လိုက္ၿပီး လၽွာႏွင့္ထိပ္ဖူးဝကို ထိုးဆြသည္။ ရဲေဝယံ မ်က္ႏွာ ရႈံ ့မဲ့တက္သြားသည္။

“ဟေရာင္ … ငရဲ .. မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာလဲ .. ဘာလဲ နင္က မေက်နပ္ဘူးလား”

“မ .. မေက်နပ္” (ဆရာမျဖစ္သူက လၽွာႏွင့္ထိုးဆြေပးေနယုံမက သူ႔ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္အားျပဳၿပီး ပါးစပ္ထဲ လီးကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေနရာ ရဲေဝယံ လဲ့ယမင္းအား ဘာစကားမွ ပီပီျပင္ျပင္ေျပာလို႔မရေခ်)
“ေကာင္စုတ္ .. နင့္ဖာသာနင္ မေက်နပ္လဲ လဲေသလိုက္ .. ငါ့လာၿပီး အံႀကိတ္ျပမေနနဲ႔” (လဲ့ယမင္းကေတာ့ ရဲေဝယံ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို မသိဘဲ သူမကို စိန္ေခၚသည္ဟုထင္က အပီပြဲၾကမ္းေနသည္)
“အာ … အင္း”
“အင္းေတြ အဲေတြ လုပ္မေနနဲ႔ … နင္မေက်နပ္ရင္ ငါနဲ႔ အခုရွင္းမယ္ ..” (လက္သီးဆုတ္တစ္ဖက္ကို တျခားလက္ဖဝါးထံ ဖတ္ခနဲထိုးျပၿပီး လဲ့ယမင္းက တုံ႔ျပန္သည္)
“ရ .. ရတယ္ … ေတာ္ပီ … မ .. မရွင္း .. ေတာ့ .. ဘူး”
“ဟြန္း … ေၾကာက္ရင္ေၾကာက္တယ္ ဝန္ခံ … ဘာမွ စကားေတြ ထစ္ျပေနစရာမလိုဘူး .. သြားၿပီ”

ေတာ္ပါေသး၏။ အတင္းအၾကမ္းကို အာေခါင္ထဲေရာက္မတတ္ ငုံထားၿပီး စုပ္ေပးေနသည့္အရွိန္ေၾကာင့္ ရဲေဝယံ သုတ္ေတြထိန္းမထားနိုင္ဘဲ ပန္းထြက္သည္။ သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာ ထြက္သြားၿပီမို႔ မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံး ဖီးလ္တက္ၿပီး ရႈံ ့မဲ့သြားသည္ကို မျမင္လိုက္ပါ။ မဟုတ္လၽွင္ သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းထပ္ျပသနာ ရွာေနဦးမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ရဲေဝယံ သူ႔အား ျပဳံးစစ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမအား ငုံ႔ၾကည့္ကာ စိတ္ထဲက ေကာင္းေကာင္းႀကီး ၾကဳံးဝါးေနေလသည္။

“ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ .. ေတြ႕မယ္ .. ဖင္လွန္ၿပီးေတာ့ကို ထပ္လိုးပစ္ဦးမယ္ .. ဟင္း ဟင္း”

******************

အတန္းၿပီးလၽွင္ ထိုင္ေနၾကထုံးစံအတိုင္း အလကၤာစံအိမ္တြင္ သူတို႔အားလုံး ၀ိုင္းစုမိၾကသည့္တိုင္ ဦးရဲသူစိတ္က စားေသာက္သည့္အထဲတြင္ ေရာက္မေနပါ။ အတန္းၿပီးလၽွင္ၿပီးခ်င္း ေနမေကာင္းလို႔ အိမ္ေစာေစာျပန္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး အားလုံးၾကားေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ထံတြင္ ေရာက္ေနသည္။ အလကၤာစံအိမ္ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖုန္းထဲဝင္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္ေၾကာင့္လည္း ေနရထိုင္ရပိုခက္ေနသည္။ မခက္ခံနိုင္ယိုးလား။ မက္ေဆ့ခ်္ထဲတြင္ ေရးထားသည္က ဟိုနာမည္ေက်ာ္မင္းသမီေလးရဲ ့ဒိုင္ေလ။ ကိုႀကီးေနရာတြင္ ဆရာဆိုသည့္ နာမ္စားသာလြဲသည္။ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတယ္ကေတာ့ လုံးဝဆင္တူပင္။

“ဆရာ ေသာက္ေလ .. ဘာေတြ ေတြးၿပီးေငးေနတာလဲ”
“ေအာ္ … အင္း .. ေသာက္မယ္ .. ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”

ေဘးနားတြင္ ထိုင္ေနသူ ေက်ာ္ထူးရဲ ့အေျပာကို ေငးတိေၾကာင္ေတာင္ အမူအရာႏွင့္ တုံ႔ျပန္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚရွိ ဘီယာပုလင္းကို ေကာက္ကိုင္ကာမသည္။ ပုလင္းထက္ဝက္က်ိဳးေအာင္ေလာက္ တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ၿပီးလို႔ စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္အခ်တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ေနရာယူထားသူ ျမလြန္းခ်ိဳက သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ဦးရဲသူ မလုံမလဲျဖစ္သြားၿပီး ျမလြန္းခ်ိဳအား တန္ျပန္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚက အႂကြပ္ေၾကာ္ပန္းကန္ဆီ လက္လွမ္းသည္။

“ဆရာ .. ဆရာ့ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေဝသူဆီ ေပးလိုက္ၿပီဆို .. ဟုတ္လား”
“ျမလြန္းခ်ိဳ .. နင္က စျပန္ၿပီ ..”

အားလုံးက သူ႔အား အားနာသလို ျမလြန္းခ်ိဳအား ၀ိုင္းဟန႔္ၾကေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးရဲသူ တပည့္ေတြကို ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္းရွိသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ တကယ္လည္း သူ႔ရဲ ့ေနာက္ဇာတ္လမ္းကို ထုတ္ေဝသူျဖစ္သူ ဦးေဇာ္ေမာင္အား ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေက်ာ္က ေပးအပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက စာမူၾကမ္းကို ဖတ္ေနရင္း သူ႔အား အံ့အားတႀကီးႏွင့္ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ရဲ ့အသြင္ကို အခုထက္ထိ ျမင္ေယာင္ေနေသးသည္။ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းပိုင္းကို ဖတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ဦးေဇာ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနနိုင္ဘဲ သူ႔လက္ကိုဆြဲ၍ ကြန္ဂရက္က်ဴးေလးရွင္းလုပ္သည္။ ဒါက ဆရာ့ရဲ ့ masterpiece ျဖစ္မွာ .. အမ်ိဳးသားစာေပဆုေတာ့ က်ိန္းေသပဲဆိုသည့္ စကားကို သူ႔နားထဲက မထြက္ေတာ့ေပ။

“ဟုတ္တယ္ ေပးလိုက္ၿပီ … ဘာဇာတ္လမ္းလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ .. စာအုပ္ထြက္မွသာ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့”

ဝံ့ႂကြားသည့္ ေလသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ ဦးရဲသူအား ျမလြန္းခ်ိဳက မ်က္ေစာင္းလည္းထိုး၊ ႏွာေခါင္းလည္း ရႈံ ့ျပသည္။ ေသခ်ာသာၾကည့္လၽွင္ ထိုပုံစံက တျခားေသာေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြင္ ရင္ထဲထိသြားနိုင္သည့္ စတိုင္လ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဦးရဲသူ ရင္ထဲ မတိုးပါ။ သူ႔ရင္ထဲ အေတြးထဲတြင္ ရွိေနသည္က သူ႔အား Inspiration ေပးခဲ့သူ၊ သူ႔စာမူအား ဖတ္ရႈၿပီး ေဝဖန္ေထာက္ျပေပးခဲ့သူ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့အသြင္သာ ရွိသည္။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ အလကၤာစံအိမ္နားက တည္းခိုခန္းတြင္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ခ်္ ပို႔ထားသူ ခ်စ္တပည့္မေလး ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ပကတိ ကိုယ္လုံးေလး …

တင္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ထပ္မံဝင္လာသည့္ မက္ေဆ့ခ်္သံေၾကာင့္ ဦးရဲသူ ဖုန္းစကရင္က ေလာ့ခ္ဘားကို ေဘးတိုက္ဆြဲရင္း ဖြင့္လိုက္သည္။ စကရင္ေပၚတြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ ့ကိုယ္လုံးကို ဆယ္ဖီရိုက္ထားသည့္ ပုံေၾကာင့္ ရင္ေတြဒိန္းခနဲ ခုန္သည္။ မ်က္ႏွာမပါေပမယ့္ ဒါဘယ္သူ႔ကိုယ္လုံးလဲဆိုတာ ဦးရဲသူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ထို႔အျပင္ တမင္တကာ ဝတ္လာတာျဖစ္ရမည့္ အျဖဴေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ Lingerie ဝတ္စုံက သူမကိုယ္ကို ပို၍စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဖန္တီးေပးေနသည္။ ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ပင္ လည္ေခ်ာင္းထဲတက္လာသည့္ တံေတြးကို မ်ိဳခ်ရသည္။

“ဆရာ .. ဒီေန႔အလုပ္မ်ားေနတာလား .. ဘီယာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေသာက္ဘူး”
“ေအာ္ .. ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. အေရးႀကီး အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ေခါင္းထဲရွိေနတာေရာ .. လူလည္းသိပ္ေနမေကာင္းတာနဲ႔ ..”

လင္းဟန္ရဲ ့အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားကို အားျပဳၿပီး ၀ိုင္းကေနလစ္ဖို႔ႀကံသည္။ သူ႔အလာကို ေရႊပိုးအိမ္ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ ေမၽွာ္ေနမယ္ဆိုတာ သိသည့္အတြက္ တစ္စကၠန႔္ေတာင္မွ ဒီေနရာတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းမေနခ်င္ေတာ့။

“ဆရာ အရင္ျပန္လိုက္ဦးမယ္ကြာ .. ဒီေန႔ကားလဲ ယူမလာေတာ့ တက္စီနဲ႔ ျပန္ရမွာ .. မိုးခ်ဳပ္သြားရင္ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး”

ျမလြန္းခ်ိဳအပါအဝင္ တပည့္ေတြက ေနပါဦး၊ အျပန္သူတို႔ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ ဘာညာႏွင့္ တားေနေပမယ့္ ဦးရဲသူ အတင္းပင္ ဇြတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ အလကၤာစံအိမ္ၿခံ အေပါက္ဝေရာက္ေတာ့ ေနာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား လိုက္လာမလားလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသးသည္။ တစ္ေယာက္မွ အျပင္ထြက္လာသည္ကို မေတြ႕သည္တြင္ ကုတ္ေခ်ာင္းကုတ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လမ္းအတြင္းဘက္ရွိ တည္းခိုခန္းရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးလာခဲ့သည္။

တစ္ခုေတာ့ ဦးရဲသူ သတိထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ အလကၤာစံအိမ္ရဲ ့မ်က္ႏွာစာဘက္ရွိ မွန္ခ်ပ္ႀကီးေတြသည္ အျပင္ကိုထြင္းေဖာက္ျမင္ေအာင္ ဖန္တီးထားသည္ကို။ အျပင္လမ္းမက ၾကည့္ရင္သာ အထဲကို မျမင္ရေသာ္လည္း၊ အထဲကေန အျပင္ဘက္ရွိ အေျခအေနကိုေတာ့ လွမ္းျမင္နိုင္ပါသည္။ ထိုသို႔ အျပင္ဘက္သို႔ လွမ္းျမင္နိုင္သည့္ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ ့ေနာက္ကြယ္တြင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ့၍သူ႔အား လွမ္းၾကည့္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း ဦးရဲသူ လုံးလုံးကို ထင္မထားခဲ့ပါ။

*****************

တည္းခိုခန္းဆီသို႔ ေရာက္ခါနီးစဲစဲတြင္ ႐ုတ္တရက္ ထျမည္လာသည့္ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဦးရဲသူ ေကာက္ေျဖလိုက္သည္။

“လာၿပီ .. လာၿပီဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ”
“အာ … ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ားဘယ္ကို လာေနတာလဲ .. က်ေနာ့္ စာအုပ္တိုက္ကိုလား”

ဖုန္းဆက္လာသည့္သူက ေရႊပိုးအိမ္မဟုတ္ဘဲ လမ္းျပစာေပတိုက္က ဦးေဇာ္ေမာင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားသည္။ ဦးေဇာ္ေမာင္သည္ အလုပ္ကိစၥကလြဲလို႔ သူ႔ကို အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာၿပီး ဖုန္းဆက္တတ္သူမဟုတ္။ စိတ္ထဲထင့္ခနဲ ျဖစ္သည္။

“ကိုေဇာ္ေမာင္ ဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲဗ် .. ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာ”
“ဒီလိုဗ် .. ကိုရဲသူ .. ခင္ဗ်ား ပိေတာက္ရိပ္စာေပတိုက္က ကိုခိုင္မာကို သိတယ္မွတ္လား .. က်ေနာ္နဲ႔ ညီအစ္ကိုလိုခင္တဲ့သူေလ”
“ဟုတ္ .. သိတယ္ .. ကိုခိုင္မာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ကိုခိုင္မာကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး .. ျဖစ္တာက က်ေနာ္တို႔ဗ် .. ဒီလိုဗ်ာ .. မေန႔က က်ေနာ္ အားတာနဲ႔ ကိုခိုင္မာဆီ ေရာက္သြားတယ္ .. အဲဒီမွာ ကိုခိုင္မာက အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့ စာမူတစ္ခု သူရထားတယ္ .. အမ်ိဳးသမီးကေလာင္ရွင္ အသစ္တစ္ေယာက္ေရးတာတဲ့ … က်ေနာ့္ကို ဖတ္ၾကည့္မလားဆိုၿပီး ေမးေတာ့ က်ေနာ္လဲ ယူဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္ .. အဲဒီမွာ ….”
“အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲ ကိုေဇာ္ေမာင္ .. တခါထဲသာ အျပတ္ေျပာဗ်ာ” (ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ ေတြ႕ဖို႔ကိစၥကို စိတ္ေရာက္ေနသျဖင့္ ဦးေဇာ္ေမာင္ စကားရပ္သြားတာကို အလ်င္စလို ေထာက္ကာေမးမိသည္)

“ဘာျဖစ္လဲဆိုေတာ့ .. သူ႔ရဲ ့ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလုံးက ခင္ဗ်ားရဲ ့ဇာတ္လမ္းနဲ႔ သြားတူေနတယ္ .. အဓိက ဇာတ္ေကာင္က ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ဗ်ာ .. လၽွို ့ဝွက္သည္းဖိုဆန္ဆန္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းမွာ လူသတ္လုပ္ႀကံဖို႔ဆိုၿပီး အဆိပ္သုံးတာလဲတူတယ္ .. အိုဗ်ာ .. အကုန္လုံးလိုလို တူေနတယ္ .. ကြဲတာဆိုလို႔ အဓိကဇာတ္ေကာင္က မိန္းကေလးျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ .. က်ေနာ္လဲ ဖတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း မသိဘူး .. အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား တေယာက္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္း ျပလိုက္လား .. ဒါမွမဟုတ္ ဒီဇာတ္လမ္းက တျခားဇာတ္လမ္း မဟုတ္ဘဲ ရွဲဒိုးမ်ား သုံးထားတာလား .. ေဆာရီးဗ်ာ ကိုရဲသူ .. က်ေနာ္ ေမးတာ လြန္သြားရင္ …”

ဦးေဇာ္ေမာင္က ဖုန္းထဲကေန စကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ထပ္၍ ေျပာေနပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးရဲသူ ထိုစကားေတြကို မၾကားေတာ့ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔ကို ဘာမွမေျပာပဲႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္းႏွင့္ဆင္တူ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို တျခားေသာထုတ္ေဝသူတစ္ေယာက္အား အပ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ အေတြးကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ ရင္ထဲတြင္ စိတ္တိုျခင္း၊ မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ အလိုမက်ျခင္း စသည့္ ခံစားမႈေပါင္းစုံသည္ အလုံးႀကီးတစ္ခုသဖြယ္ ေပါင္းစုံသည္။ ထိုအလုံးႀကီးက ေလ်ာ့ပါးသြားျခင္း မရွိဘဲ ႀကီးသထက္ႀကီးလာရာ ေျခလွမ္းေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ျမင္ေနရၿပီျဖစ္ေသာ စြယ္ေတာ္ရိပ္ဆိုသည့္ တည္းခိုခန္းဆီသို႔ အလၽွင္အျမန္ပင္ ဦးတည္သြားေတာ့သည္။

အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားသည္ႏွင့္ တျခားသူ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာ သိေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ သဘက္ေတြဘာေတြေတာင္ ပတ္မေနေတာ့ဘဲ အတြင္းခံေလးႏွင့္ပင္ ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ သူမထင္ထားသည္က ဒီလိုမ်ိဳးစတိုင္လ္ကို ဆရာသာျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းေပြ႕ဖက္ၿပီး အငမ္းမရနမ္းမည္ဆိုတာကို။

သို႔ေသာ္ ကမူးထူးရွိုးႏွင့္ အခန္းထဲဝင္လာသည့္ ဆရာက သူမအားဖက္ရမ္းနမ္းရႈံ ့သည္ဟူ၍ မရွိ။ လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဖမ္းဆြဲၿပီး မို႔ရာႀကီးနားေခၚလာရာ ေရႊပိုးအိမ္မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ပါလာရွာသည္။

“ဆရာ .. ဘာျဖစ္လာတာလဲ .. သမီး လက္ကိုဆြဲတာလဲ တအားပဲ” (ကုတင္စြန္းနားအေရာက္ တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ေရႊပိုးအိမ္ကိုယ္ကေလး ယိမ္းကာ မို႔ရာေပၚတြင္ ထိုင္က်သည္)
“ဘာျဖစ္ရမွာလဲ .. မင္း .. မင္း ငါ့မေျပာဘဲ စာအုပ္တိုက္တစ္ခုနဲ႔ သြားၿပီး စာအုပ္ထုတ္ဖို႔ သေဘာတူထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟင္ .. ဆရာ  ဘယ္လိုသိတာလဲ” (ေရႊပိုးအိမ္ အ့ံအားသင့္သြားၿပီး မ်က္လုံေလးဝိုင္းကာ ေမးမိသည္)
“ဘယ္လိုသိရမလဲ .. အဲဒီစာအုပ္တိုက္ပိုင္ရွင္က မင္းစာမူကို ေကာင္းလြန္းလို႔ဆိုၿပီး လူတကာကို လိုက္ျပေနတယ္”
“အယ္ .. ဟုတ္လား … ဒါဆို ဝမ္း .. သာ”

“ဘာ !! .. ဝမ္းသာ ဟုတ္လား .. ေနပါဦး .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း၊ ေဝဖန္ထားတဲ့အတိုင္း အကုန္ေလၽွာက္ေရးရတာလဲ”
“ဟင္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ .. ဆရာအႀကံေပးတာ ေကာင္းေနတာပဲ” (ေရႊပိုးအိမ္ တကယ္ကို နားမလည္နိုင္သည့္အသြင္ျဖင့္ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ေမးသည္)
“ေအး .. ေကာင္းတာ .. ေကာင္းတာမွ သိပ္ေကာင္း .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအႀကံေပးထားတာကို ငါကလဲ ငါ့ဇာတ္လမ္းမွာ ျပန္သုံးထားတယ္ .. သိၿပီလား”
“ဘယ္လို ဘယ္လို !! .. ဆရာ ဘာေျပာတယ္ .. ဆရာ့ကို ျပတဲ့ သမီးဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းကို ဆရာက .. ဆရာ့ဇာတ္လမ္းထဲမွာ သုံးထားတယ္”
“ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. ငါ့ ဇာတ္ေကာင္ကလည္း ဓါတ္ခြဲခန္းပညာရွင္ပဲ ..”

သူမစာမူအား ထုတ္ေဝသူက ခ်ီးက်ဴးေနတယ္ဆိုသည့္ အေျပာေၾကာင့္ ဝမ္းသာေပ်ာ္ျမဴးေနသူ ေရႊပိုးအိမ္၊ သူမ အေပ်ာ္က မိနစ္ပိုင္းမၽွပင္ မခံလိုက္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးရဲသူ စိတ္တို၊စိတ္ရႈပ္ေနဟန္ ေပါက္ေနမွန္းလည္း ဒက္ခနဲ သိလိုက္သည္။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း သူမဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီး အျပန္အလွန္ ကိုးကားေရးထားသည္ဆိုေသာ ဆရာျဖစ္သူအား မေက်နပ္ေတာ့။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက ေမၽွာ္လင့္ခဲ့သည့္ အပင္ေလးပြင့္ဖူးလာဖို႔ လမ္းစ ျမင္ယုံေလးရွိေသး .. တျခားတစ္ေယာက္က ဒါသူ႔အပင္လို႔ လက္ညိဳးလာထိုးေနခ်ၿပီ။ ေရႊပိုးအိမ္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာၿပီး ဦးရဲသူအား ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။

“ဒါက ဆရာမဟုတ္တာဘဲ .. သမီးကို အႀကံေပးၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ သမီးဇာတ္လမ္းေပါ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ သမီးဆီက ခိုးခ်ရတာလဲ”
“ဘာ !! … ခိုးခ်တယ္ .. မင္းကမ်ား ေျပာရေသးတယ္ .. မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ဇာတ္လမ္းထဲက အေၾကာင္းအရာေတြ ယူေရးရေသးတာလဲ”
“အို .. ဒါကေတာ့ ဆရာက ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာ့ဇာတ္လမ္းကို ေပးဖတ္သလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဆရာပဲ လက္ခ်ာမွာတုန္းက ဟိုတုန္းက ဂရိေတြေတာင္ ေအာင္ျမင္တဲ့သူေတြဆီက ကူးခ်ေသးတာပဲဆို”
“မင္း .. ကြာ … ေတာက္ !!”

ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာေနသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲထိန္းထားရသည့္ ေဒါသက လက္ဖ်ားဆီသို႔ ေရာက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ေျမာက္တက္သြားသည့္ လက္ေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လုံးကေလး ၀ိုင္းစက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တဒဂၤအတြင္း ဦးရဲသူအား စိမ္းစိမ္းၾကည့္ကာ သူမပါးတစ္ဖက္ကို ေရွ႕တိုးေပးလိုက္သည္။

“ဆရာက ရိုက္မလို႔လားးး … ရိုက္ေလ … ဆရာ့လက္နဲ႔ သမီးပါးထိလိုက္တာနဲ႔ ဆရာနဲ႔သမီး အျပတ္ပဲ”

ဦးရဲသူ ငိုင္က်သြားသည္။ သားျဖစ္သူႏွင့္ စကားမ်ားေနၾကထုံးစံအတိုင္း လက္ကိုရြယ္လိုက္မိေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္အား ရိုက္ဖို႔ေတာ့ မရည္ရြယ္ပါ။ အခုေတာ့ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အားအထင္လြဲသြားေခ်ၿပီ။ မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္ ရစ္ဝဲလာသည့္ မ်က္ရည္မ်ားအား ေအာက္သို႔မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း ေရႊပိုးအိမ္ ဦးရဲသူအနားမွ ခြာကာ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္သည္။ ေရႊပိုးအိမ္ လုပ္ေနသမၽွကို လိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ဦးရဲသူ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာမိ။ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ မို႔ရာနားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။

အဝတ္ေတြျပန္ဝတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္က သူ႔အား တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ သူမရဲ ့ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးသည္ တစ္ခုခုကို ေျပာခ်င္ေနဟန္ႏွင့္ တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ တုန္ရင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုဘဲ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္၍ အခန္းထဲမွ ေျပးထြက္သြားသည္။

ဦးရဲသူ ရင္ထဲတြင္ ဟာခနဲျဖစ္ကာ အခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။

အခန္းဝကေန ေရႊပိုးအိမ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွ ဦးရဲသူ သတိဝင္လာသည္။ လႏွင့္ခ်ီၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ၾကသည့္ အခ်ိန္အေတာအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ သူသည္ လြန္စြာမွ အတြဲညီလွသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အျမဲေတြ႕ၾကလၽွင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေရကုန္ေရခမ္း ခ်စ္ပြဲႏႊဲၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ တကိုယ္လုံးတြင္ မနမ္းဘူးသည့္ေနရာရယ္လို႔ မရွိသလို၊ သူ႔တကိုယ္လုံးတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ မထိဘူးေသာ ေနရာရယ္လို႔လည္း မရွိပါ။ သူလိုသမၽွ ေရႊပိုးအိမ္က ျဖည့္ဆည္းေပးသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ ဆႏၵျပည့္ေအာင္လည္း သူက အျမဲ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။

ဆက္စ္ကိစၥတြင္ ထိုသို႔ အတြဲညီသလို၊ စာေရးသည့္ ကိစၥတြင္လည္း ႏွစ္ေယာက္သားက လက္တြဲညီလွသည္။ တကယ္ဆို ေရႊပိုးအိမ္ ေျပာတာ မမွားပါ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တစ္ေယာက္စာကို တစ္ေယာက္က ဖတ္ရႈအႀကံေပးေနမွေတာ့ အိုင္ဒီယာခ်င္းတူေနတာ အဆန္းတၾကယ္ မဟုတ္။ ဒါက ျဖစ္ျမဲျဖစ္ေလ့ရွိေသာ ကိစၥသာ။ သူမဇာတ္လမ္းႏွင့္ သူ႔ဇာတ္လမ္း တူသြားတာႏွင့္တင္ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္ လမ္းခြဲရမည္တဲ့လား။ ေရႊပိုးအိမ္လို မိန္းကေလးမ်ိဳး ဒီတစ္သက္တြင္ ေနာက္ထပ္ေရာ ေတြ႕ဖို႔ျဖစ္နိုင္ဦးမွာလား ..

ဦးရဲသူ ေျခလွမ္းေတြကို တံခါးဝဆီသို႔ ေျဖညင္းစြာ လွမ္းမိသည္။ သုံးေလးလွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီးေသာအခါ ေျဖးေျဖးျခင္း ေရြ ့ေနသည့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက အရွိန္ရလာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တည္းခိုခန္းတေလၽွာက္ ေျပးလႊားကာ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။

ေရႊပိုးအိမ္အား အင္းလ်ားလမ္းဘက္သို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလၽွာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“ေရႊပိုးအိမ္ !!!!”

သူမနာမည္အား အက်ယ္ႀကီးေအာ္၍ ေခၚလိုက္မႈေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ္လုံးေလး ဆတ္ခနဲတုန္သြားသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သူမႏွလုံးသားတစ္ျခမ္းက တိုက္တြန္းေနေပမယ့္ က်န္သည့္တစ္ျခမ္းက ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ေျခအစုံသာ ရပ္၍ ေနလိုက္သည္။ သူမေနာက္နားမွ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ ေျခသံေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ …

“အို .. ဘာလုပ္ !!”

လက္ေကာက္ဝတ္တစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ အဆြဲခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ေငါက္လိုက္မည္အျပဳ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအေပၚ အားႏွင့္က်လာသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ ရင္ေတြပြင့္ထြက္မတတ္ ခံစားရသည္။ တင္းတင္းဖက္ထားသည့္ ဆရာရဲ ့ကိုယ္လုံးႀကီးကို လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြန္းေပမယ့္ ဦးရဲသူကိုယ္က ကြာသြားျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က မကြာသလို၊ ႏႈတ္ခမ္ခ်င္း ထိကပ္ထားမႈက မကြာေလရာ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ႏွလုံးသားက ဦးေႏွာက္ကို ေက်ာ္ကာ အလိုလို ေရွ႕တန္းေရာက္လာသည္။ ဦးရဲသူရဲ ့ ပုခုံးမ်ားကို တြန္းေနသည့္လက္က ေက်ာျပင္ႀကီးအား အလိုလို သိုင္းဖက္မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကလည္း တုံ႔ျပန္အနမ္းေတြ ေပးဆပ္လာသည္။

ဦးရဲသူ လက္က ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ေက်ာျပင္ကို တင္းတင္းဖက္ထားရင္း ေအာက္ဘက္သို႔ အလိုလို ေလၽွာဆင္းသြားသည္။ တင္ပါးလုံးလုံးေလးေတြေပၚ ေရာက္သြားေသာအခါ ခပ္တင္းတင္းကိုင္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္မိသည္။ မရိုးနိုင္သည့္ တင္းရင္းအိစီးေသာ အေတြ႕က ဦးရဲသူရဲ ့လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲ စိမ့္ဝင္၍လာသည္။

“ဆရာ !!! … ဆရာ မွတ္လား”

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ စူးစူးရွရွ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာသြားသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အနမ္းေတြရပ္တန႔္ကုန္သည္။ အသံလာရာသို႔ မ်က္ႏွာမူထားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာေလး ကြက္ခနဲ အရင္ပ်က္သည္။ ေခါင္းကိုပုကာ ဦးရဲသူရဲ ့ကိုယ္ႏွင့္ သူမအား ကြယ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အနားသို႔ အေျပးအလႊား ေရာက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳတို႔ လူသိုက္ေၾကာင့္ ထြက္ေျပးဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရလိုက္ပါ။

“ဆရာ .. ရွင္းၿပ ..”
“ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူး … ဆရာတို႔က ဒီလို က်ိတ္ပုန္းခုတ္ေနတာကိုး .. အ့ံေရာ .. အံ့ေရာ .. အေရးႀကီးလုပ္စရာရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား .. လူသြားလမ္းႀကီးမွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ေနတယ္ေပါ့”

စက္ေသနတ္ပစ္သလို တဒက္ဒက္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ထြက္ရွိလာသည့္ ျမလြန္းခ်ိဳပါးစပ္က စကားေတြကို ဦးရဲသူတို႔ ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား အထင္ေသး ရႈံ ့ခ်သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည့္ တပည့္ေတြရဲ ့မ်က္ႏွာမ်ားကိုလည္း ရဲရဲရင္မဆိုင္ရဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းခ်ိတ္တြဲကာ ေခါင္းငုံ႔၍ ေျပာသမၽွ ခံေနရသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳက ဒီေလာက္ေျပာေနတာေတာင္ အားမရဟန္ႏွင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။

“ဒီတစ္ပတ္ထြက္မယ့္ ဂ်ာနယ္အတြက္ သတင္းလိုေနတာ အခုေတာ့ အေတာ္ပဲ … နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ သူ႔တပည့္မဆိုလို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္ေရာင္းေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း”
“ျမလြန္းခ်ိဳ … မင္း … မင္းးးး”

ဦးရဲသူ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ျမလြန္းခ်ိဳအား ၾကည့္မိသလို၊ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ႏွာကလည္း ေသြးဆုတ္ကာ ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳ ဒီေလာက္အထိ လုပ္လိမ့္မည္ဟု မထင္ထား။ သူမမ်က္ႏွာအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ျဖတ္ခနဲ ကာလိုက္မိသည္။ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္ ဦးရဲသူ၊ ေရႊႊပိုးအိမ္ လက္အား ျဖတ္ခနဲဆြဲ၍ တပည့္ေတြေရွ႕ေမွာက္မွ အားကုန္ထြက္ေျပးသည္။ ဆရာရဲ ့အႀကံကို နားလည္လိုက္သည့္ ေရႊပိုးအိမ္ကလည္း တူယွဥ္တြဲကာ ေျပးသည္။ ျမလြန္းခ်ိဳကမူ ဒီလိုေျပးလို႔ရမလားဟု ၾကဳံးဝါးကာ ေနာက္ကေန ေျပးလိုက္၍ လာေလသည္။

*************

ဒီတေလာအတြင္း သူ႔ဟင္းေတြကို ေကာင္းလာတယ္ဟု ခ်ီးမြမ္းထားသည့္ အေဖျဖစ္သူေၾကာင့္၊ ညေနစာအတြက္ ဆရာမႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး တီထြင္ထားသည့္ ဟင္းတစ္မ်ိဳးခ်က္ေကၽြးဖို႔ ရဲေဝယံ စဥ္းစားမိသည္။ ဒီေန႔ညေန အလုပ္က ေစာေစာျပန္လို႔ရသည္ႏွင့္ လမ္းၾကဳံတဲ့ စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းက Ocean Supermarket ကို ဝင္လိုက္သည္။ လိုအပ္သည့္ စားေသာက္ကုန္ေတြ ဝယ္ၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ဆိုကာ ထြက္လာေတာ့ မုခ္ေပါက္နားတြင္ ျပဳလုပ္ေနေသာ စာအုပ္အေရာင္းပြဲေတာ္ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕သည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ ေငးမိသြားခ်ိန္တြင္ Stand တစ္ခုေပၚတြင္ အစီအရီႏွင့္တင္ထားေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သြားေတြ႕သည္။ ရဲေဝယံ အထုတ္ေတြဆြဲလၽွက္ႏွင့္ ထိုစာအုပ္စင္နား ကမန္းကတမ္း ေရာက္သြားသည္။

“ဒါ … ဒါ .. အခုမွ ထြက္တာလား”
“ဟုတ္တယ္ အကို .. ဒီအပတ္မွ ထြက္တာ .. ထြက္ထြက္ၿပီးျခင္း တအားေရာင္းရလို႔ က်မတို႔ အေရာင္းရဆုံး စာအုပ္စာရင္းမွာ ျပထားတာေလ  .. အကို႔မွာ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြရွိရင္ လက္ေဆာင္ေပးလို႔ရတာေပါ့ .. ယူမလား”

အေရာင္းေကာင္မေလးက ရဲေဝယံရဲ ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ႐ုပ္ကို ေငးၾကည့္ရင္း အျပည့္အစုံ ရွင္းျပေနသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဝယံ မိုးျပာေရာင္ဝန္ထမ္းဝတ္စုံေလး ဝတ္ထားေသာ ေကာင္မေလးကို ျပန္ငမ္းမိဖို႔ စိတ္မဝင္စားပါ။ စာအုပ္ထဲက ဟင္းခ်က္နည္းေတြကို တစ္ရြက္ခ်င္း လွန္ၾကည့္ရင္း သူ႔နားထဲတြင္ ေကာင္မေလး ေျပာလိုက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြဆိုသည့္ အသုံးကိုသာ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ၾကားေနမိသည္။ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြကို ေပးဖို႔တဲ့လား။ ေပးစရာမလိုဘူး။ ဒီစာအုပ္ေရးတဲ့သူက ငါ့ရဲ အမ်ိဳးသမီးမိတ္ေဆြပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဒီထဲက နည္းေတြက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေဖာ္စပ္ထားတဲ့နည္းေတြပဲ။

“အကို မယူေတာ့ဘူးလား”

စာအုပ္ကို ကုန္သည့္အထိ လွန္ၾကည့္ၿပီးေလာက္ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ ျဖစ္ေနသည့္ ရဲေဝယံအား ေကာင္မေလးက နားမလည္နိုင္စြာ ေမးသည္။ ရဲေဝယံ ေကာင္မေလးကို ေဒါသထြက္ေနသည့္ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ စိမ္းစိမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလး ထိတ္လန႔္သြားၿပီး ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သည္။ ရဲေဝယံ ေကာင္မေလးရဲ ့အျပဳအမူကို သတိထားမိသြားၿပီး လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ရင္း ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္သည္။

“အကို .. ဒီမွာ အကို႔ပစၥည္းေတြ .. အကို .. အကို!!”

စာအုပ္စင္ေျခရင္းတြင္ ပစ္ခ်ထားျခင္းခံရေသာ ႂကြတ္ႂကြတ္အိတ္ထုပ္မ်ားကို လက္ညိဳးထိုးျပရင္း ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ေနာက္ကေန ေအာ္ေခၚသည္။ သို႔ေသာ္ အဝင္ေပါက္တံခါးရွိ မွန္ခ်ပ္မ်ားကို တြန္းဖြင့္ကာ ေျပးထြက္သြားသည့္ ရဲေဝယံက လုံးဝကို လွည့္ၾကည့္မေနပါ။ ေစ်းဝယ္သူ မိသားစုတစ္စုကို စူပါမားကတ္ လာပို႔ေပးေသာ တက္စီတစ္စီးရဲ ့ေနာက္ခန္းတြင္ ခပ္ျမန္ျမန္ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ေလသံျပတ္ႏွင့္ ကားေမာင္းသူကို လွမ္းေျပာသည္။

“စိုးသူဇာ စားေသာက္ဆိုင္ကို အျမန္ဆုံးပို႔ေပးဗ်ာ”

**************

႐ုံးခန္းထဲကေန ဆိုင္ရဲ ့အမိုးထိပ္ (Roof Level) သို႔ လက္ကိုဆြဲ၍ ေခၚလာတာခံခဲ့ရစဥ္က ဒီေကာင္ေလး ဘာျဖစ္လာတာလဲလို႔ တစ္ခြန္းမွ ေဒၚစိုးသူဇာ ေမးလို႔မရ။ Maintenance အတြက္ ထားသည့္ တံခါးေပါက္ကေန ထြက္ၿပီး ေရတိုင္ကီႀကီးမ်ားရဲ ့အကြယ္တြင္ ထိုင္မိေတာ့မွ ေကာင္ေလးဆီက ေဒါသတႀကီးႏွင့္ သူမအား စြပ္စြဲသည့္ စကားေတြကို ၾကားရသည္။ ဒီေတာ့မွ ေဒၚစိုးသူဇာ သေဘာေပါက္ရသည္။ ေၾကာင္ေပါက္စေလး မာန္ဖီကာ တဂီးဂီးႏွင့္ ေအာ္ေနသလို စကားေတြက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေနသည့္ ရဲေဝယံအား သူမ ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ေသး။ သူ႔ေနရာမွာ သူမဆိုလၽွင္လည္း ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္မည္ဆိုတာ သိေနသည္မို႔ ေျပာခ်င္တာမွန္သမၽွ ေျပာပါေစဆိုၿပီး လႊတ္ေပးထားလိုက္သည္။

သူ႔အား ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ စိတ္မေကာင္းသည့္ မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္သာ ရီေဝစြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာေၾကာင့္ ရဲေဝယံ ေနာက္ထပ္ဘာစကားလုံးေတြ သုံးကာ ရန္ေထာင္ရမွန္း မသိေတာ့။ သူ႔အေနႏွင့္က သူ႔အား တစ္ခုခုတုံ႔ျပန္မွ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္တတ္တာ ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ခံေနသည့္သူက်ေတာ့ ရဲေဝယံ ဆက္ေျပာစရာ စကားမရွိ။ ရင္ထဲရွိရွိသမၽွကို ေျပာခ်လိုက္ရလို႔လား မသိ။
အနည္းငယ္ေတာ့ ေက်နပ္သလို ျဖစ္သည္။ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ေထာင္လ်က္ေကြးကာ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ဝင္ထိုင္မိသည္။

“မင္းေျပာလို႔ ၿပီးရင္ .. ဆရာမေျပာမယ္ .. ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ေသခ်ာနားေထာင္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဒီစာအုပ္ထဲမွာ မင္းေျပာခဲ့တဲ့ ဟင္းခ်က္နည္းေတြ ပါတယ္ဆိုတာ အမွန္ပဲ .. အဲဒီအတြက္ မင္းနာမည္ကို နည္းစနစ္ျပဳစုသူေနရာမွာ အတူတြဲၿပီး ေဖာ္ျပသင့္တာလဲ ဟုတ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ မင္းစဥ္းစားၾကည့္စမ္း .. အဲဒီလိုသာ ဆရာမနဲ႔အတူ မင္းနာမည္ကို တြဲၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ .. လူေတြလူေတြ ေျပာၾကမယ့္ အတင္းအဖ်င္းေတြကို မင္း handle လုပ္နိုင္မလား”

ငိုက္စိုက္က်ေနသည့္ ရဲေဝယံရဲ ့ေခါင္းက ေျဖညင္းစြာ ေမာ့တက္လာၿပီး ဆရာမျဖစ္သူကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက ၾကင္နာသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၿပီး တည္ၿငိမ္စြာ ဆက္ရွင္းျပသည္။

“ပထမအႀကိမ္ထုတ္ေဝတဲ့ ဒီစာအုပ္မွာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဆရာမနာမည္ပဲ ထည့္ထားတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီဟင္းခ်က္နည္းေတြဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ ဆရာမရင္ထဲက အသိဆုံးပါ .. မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မထားပါဘူး .. “
“ဆရာမ !!” (မိခင္ရယ္လို႔ ဘဝတေလၽွာက္လုံး ေသခ်ာမသိခဲ့ေသာ ရဲေဝယံ .. ဆရာမရဲ ့စကားေၾကာင့္ ရင္ထဲၿငိမ္းခ်မ္းသြားသည္)
“ေနဦး .. ဆရာမေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး .. မင္းအေနနဲ႔က ဒီထက္မက ပိုၿပီးေတာ့ နားလည္တတ္ကၽြမ္းေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္ .. အျမဲေလ့လာေနရမယ္ .. ေနာင္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေနလို႔ မင္း လုပ္ငန္းသေဘာနားလည္လာရင္ ဒီစိုးသူဇာဆိုင္ကို မင္းဦးစီးရလိမ့္မယ္”
“ဒါ .. ဒါဆို .. လဲ့ယမင္းက??”
“ဘာ .. လဲ့ယမင္းလဲ .. မင္း အခုထက္ထိ ဒီေကာင္မေလး အရည္အခ်င္းကို သေဘာမေပါက္ေသးဘူးလား .. သူက ေနာက္လိုက္အေနနဲ႔ပဲ ေကာင္းတာ .. ေရွ႕ကိုခၽြန္ၿပီးထြက္လာနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိလို႔လား .. ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ကို အလကားသပ္သပ္ ငါအျပစ္မေျပာခ်င္လို႔သာ .. ပင္ကိုယ္အရည္အခ်င္း ဘာမွမရွိတဲ့ဟာေလး”

ေလသံျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ေတာက္ေလၽွာက္ေျပာသြားၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာ မ်က္ဝန္းေတြက ျပန္လည္၍ ရီေဝသြားသည္။ ရဲေဝယံနားသို႔ ဖင္ေရႊ ့ကာ ကပ္ထိုင္လိုက္ရင္း သူ႔ပုခုံးတစ္ဖက္တြင္ ေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို အသာတင္သည္။

“ဆရာမကို အထင္မလြဲပါနဲ႔ကြာ .. မင္းနဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ဆရာမ တကယ္တန္ဖိုးထားပါတယ္ .. မင္းေၾကာင့္ ဆရာမဘဝေလး စိုျပည္ၿပီး အိုင္ဒီယာသစ္ေတြ ထြက္လာရတာပါ သားရယ္ ..”

တိုးညင္းလွသည့္ စကားသံဆိုေပမယ့္ ရဲေဝယံရဲ ့ႏွလုံးသားထဲတြင္ေတာ့ အက်ယ္ႀကီးကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။ ပုခုံးေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ဆရာမရဲ ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေမးဖ်ားေလးကေန တဆင့္မလိုက္ေသာအခါ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ ရဲေဝယံမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဝယံ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းနီစိုစိုေလး ဆိုးထားေသာ ဆရာမရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားေပၚသို ဇတ္ကနဲ က်ေရာက္လာ၏။ ေဒၚစိုးသူဇာတစ္ေယာက္ ရဲေဝယံရဲ ့ရင္ခြင္ထဲ တင္းက်ပ္စြာ ထပ္တိုးဝင္လိုက္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ျပန္လည္နမ္းစုပ္မိသည္။

Make-up ဆက္ ဆိုေသာ ေဝါဟာရကို သင္သာလိင္ကိစၥတြင္ အေတာ္အသင့္ အေတြ႕အၾကဳံရွိလၽွင္ ၾကားဖူး၊ ၾကဳံဖူးမွာ ေသခ်ာပါသည္။ လင္မယားအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သမီးရည္းစားအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ျဖစ္ အႀကီးအက်ယ္ ကေတာက္ကဆႏွင့္ စကားမ်ားၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္အဆင္ေျပသြားပါက ထိုကိစၥက ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိသည္။Make-up ဆက္ သည္ ႏွစ္ေယာက္သားၾကားရွိ Tension ကို အျပင္းထန္ဆုံးေသာနည္းျဖင့္ ေျဖထုတ္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးလွသည္။ မိုးမျမင္ေလမျမင္ဆန္လွသည္။ (ဤသို႔ေသာ ျမင္ကြင္းကို အနီးကပ္ဆုံး ဥပမာေပးရေသာ္ Mr. and Mrs. Smith ထဲက လင္မယား ျပန္ေပါင္းထုတ္ခန္းကို ညႊန္းလိုပါ၏)

အခုလည္း ရဲေဝယံက ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အလြတ္မေပးဘဲ နမ္းသလို၊ ေဒၚစိုးသူဇာကလည္း ရဲေဝယံမ်က္ႏွာအား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ရင္း အတင္းအၾကမ္း ျပန္နမ္းသည္။ နမ္းေနရာမွ ရဲေဝယံ လက္ေတြက ဆရာမရဲ ့ဖင္သားအိအိထြားထြားႀကီးေတြဆီ ေလၽွာဆင္းသြားၿပီး အားရပါးရ ညႇစ္နယ္သည္။ စကပ္ေပၚမွ ဆုပ္နယ္ရင္း အားမရသည့္အခါ ေနာက္ဘက္မွဇစ္ကို ေျဖခ်သည္။ စကပ္ေလး ခါးစပ္မွ ေခ်ာင္၍ လြတ္သြားသည္တြင္ ေပၚလာသည့္ ပင္တီသားေပၚကေန ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္နယ္ျပန္သည္။

“ေမာင္ … “
“ဆရာမ !!”

ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့ႏႈတ္မွ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ေမာင္ဆိုသည့္ ေခၚသံေၾကာင့္ ရဲေဝယံ အံ့ၾသတႀကီးႏွင္ တု႔ံျပန္မိသည္။ မ်က္ႏွာေလး နီေရာင္သန္းေနသည့္ ေဒၚစိုးသူဇာက သူ႔အား ရွက္ကိုးရွက္ကန္း အမူအရာေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဝတ္ထားသည့္ ဘေလာက္စ္အား လက္တစ္ဖက္လၽွိုကာ ဆြဲထုတ္ရင္း ေခါင္းေပၚကေန လွန္၍ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ရဲေဝယံ အျမဲတပ္မက္ခဲ့ရေသာ နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြက အျဖဴေရာင္ေအာက္ခံတြင္ အနက္ေရာင္ဇာေျပာက္မ်ားႏွင့္ လွပစြာကြပ္ထားသည့္ ဘရာေလးထဲမွာ ထင္းခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။

ရဲေဝယံ ကမန္းကတမ္း သူ႔တီရွပ္ကို ေခါင္းေပၚကေန ဆြဲခၽြတ္ေတာ့ ေဒၚစိုးသူဇာကပါ ကူညီရွာသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ရဲေဝယံေခါင္းအား သူမရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းသည္။ ရဲေဝယံက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးတစ္ခုရဲ ့အေပၚပိုင္းကို ဆတ္ခနဲ ငုံ႔နမ္းသည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ အင္းခနဲ ညည္းၿပီး သူ႔ရဲ ့ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖြကာဆုပ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္က ဘရာခ်ိတ္ကေလးကို ေနာက္ျပန္စမ္းကာ တြန္းဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

နို႔အုံမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ထိန္းထားသည့္ ဘရာက ေခ်ာင္သြားသည္ဆိုသည္ႏွင့္ ရဲေဝယံ နို႔သီးေခါင္း နီနီညိဳညိဳေလး တစ္ဖက္ကို အားရပါးရ ဆြဲစို႔သည္။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသည့္ မိန္းမႀကီးမို႔ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့နို႔သီးေတြက ေသးေသးေလးေတြ မဟုတ္။ သူ႔လက္သန္း တစ္ဆစ္စာေလာက္ ရွိသည္။ စို႔လို႔ကေတာ့ ဘာေကာင္းသလဲ မေမးနဲ႔။ နို႔သီေလးေတြ တင္းမာစူတက္လာသည္အထိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔ပစ္လိုက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ တစ္ေယာက္ ရဲေဝယံရဲ ့ေခါင္းအား တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းေနရသည္။

“ေမာင္ .. မေနနိုင္ေတာ့ဘူး .. ေမာင့္လီးႀကီး အျပင္ထုတ္လိုက္ေတာ့”
“ဟုတ္ … ေမာင္လည္း ဆရာမကို လုပ္ခ်င္ေနၿပီ”
“ေမာင္ .. အခုထက္ထိ ဆရာမလို႔ ေခၚေနေသးတယ္ .. ဟုတ္လား”
“အင္း .. ဆရာမလို႔ ေခၚရတာ အာေတြ႕တယ္ .. ဆရာမ စိတ္မဆိုးဘူး မွတ္လား”
“မဆိုးပါဘူး .. ေမာင္ ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္ဆိုးစရာလား”
“တကယ္ .. ဒါဆို”

ရဲေဝယံက ေျပာရင္းႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို ႂကြခိုင္းၿပီး စကပ္ေအာက္ လက္ထိုးထည့္ရင္း ပင္တီေလးကို လွမ္းခၽြတ္သည္။ ေျခဖမိုး ေဖာင္းေဖာင္းေလးတစ္ဖက္မွ လြတ္သြားသည္ေနာက္ ေနာက္တစ္ဖက္ ကၽြတ္တာေတာင္ ေစာင့္မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ ဆရာမအား သူ႔ေပါင္ေပၚ ေပြ႕တင္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာ ကိုယ္တိုင္လည္း ရမၼက္လွိုင္းေတြ ျပင္းထန္ေနၿပီျဖစ္ရာ သူမလက္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲမွ ဆြဲထုတ္ထားသည့္ လီးမာမာႀကီးအား လက္သြယ္သြယ္ေလးႏွင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ အရည္ေတြရႊဲစျပဳေနေသာ အဖုတ္ဝႏွင့္ေတ့ကာ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို အေပၚကေန အားႏွင့္ဖိခ်လိုက္သည္။

“ရွီး … အာ့ … အာ့”
“အား .. ေကာင္းတာ ဆရာမရယ္”

တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ နက္နက္ရွိုင္းရွိုင္း တိုးဝင္သြားသည့္ လီးႀကီးေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေအာ္ကာညည္းမိၾကသည္။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ဒီအမိုးေပၚသို႔ တက္ေရာက္နိုင္သည့္ လူက ဝန္ထမ္းေတြေလာက္ပဲ ရွိေပရာ၊ သူတို႔ေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ရဲေဝယံတို႔ႏွစ္ေယာက္ စိတ္ႀကိဳက္ကဲလို႔ ရေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးလည္း ထိုအခ်က္ကို မစဥ္းစားေနမိပါ။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တပ္မက္မႈ ရမၼက္အရွိန္ႏွင့္ ရင္ခ်င္းအပ္ကာ ေပြ႕ဖက္ထားရင္း ကာမစိတ္မႊန္ေနၾကရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာေနသည္ဟု ေျပာလည္း ရနိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ …

လဲ့ယမင္းသည္ အလုပ္ပင္ပန္းမႈေရာ၊ အခုတေလာ ခံစားေနရသည့္ စိတ္ပင္ပန္းမႈေၾကာင့္ေရာ မြန္းက်ပ္လာသလို ခံစားရသျဖင့္ စီးကရက္ခိုးေသာက္ရန္ဆိုၿပီး အမိုးေပၚသို႔ တိတ္တဆိတ္ တက္လာခဲ့သည္။ လဲ့ယမင္း စိတ္ထဲ ဆရာမက သူမအား ဆက္ဆံသည္မွာ တအားတင္းက်ပ္လြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ဆူပူတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသာေပးျခင္းလည္း မရွိလွ။ အခုတေလာ ဆရာမႏွင့္ ပလဲနလံသင့္ေနသူက ရဲေဝယံရယ္။ တစ္ခုခုဆို ဆရာမက ရဲေဝယံကိုပဲ ခိုင္းေတာ့သည္။ ဟိုေကာင္ကလည္း သူမ ခိုင္းလၽွင္သာ မလုပ္ခ်င္တာ။ သူ႔ဆရာမမ်ား ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ပါးစပ္က စကားမထြက္ေသး ရက္စ္ဆိုသည့္ အေကာင္ …။

ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ တက္လာရသည္မို႔ အမိုးေပၚသို႔ ထြက္သည့္ Exit ေပါက္ေရာက္ေတာ့ တံခါးရြက္ကိုေတာင္ အတင္းတြန္းမဖြင့္ရဲ။ တေျဖးေျဖးခ်င္းသာ တြန္းဖြင့္ရသည္။ လူတကိုယ္စာ ထြက္ေလာက္အာင္ ဟသြားသည္ႏွင့္ ကိုယ္ကို လွစ္ခနဲ တိုးထြက္လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္သြားသည့္ လဲ့ယမင္း နားထဲတြင္ ပီပီသသ ဝင္လာသည့္ စကားသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ တကိုယ္လုံး ေအးခဲသြားသလို ခံစားရသည္။

*******************

နားထဲဝင္လာသည့္ စကားသံေတြကို ပထမေတာ့ လဲ့ယမင္း မယုံနိုင္ေသး။ သူမမ်ား ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနတာလားဟု ေတြးလိုက္သည္။ အသံေတြလာရာ ေရတိုင္ကီမ်ားဘက္သို႔ ျမင္ရေအာင္ ကိုယ္ကို မသိမသာေရႊ႕လိုက္သည္။ ေရတိုင္ကီ ႏွစ္လုံးၾကားရွိ လြတ္ေနေသာ ေနရာေလးမွတဆင့္ တစ္ဖက္ျခမ္းကို လွမ္းျမင္ရေသာအခါ သူမ နားၾကားလြဲတာ မဟုတ္ဆိုတာ ေသခ်ာသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည့္ သူမအား သတိမျပဳမိဘဲ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနၾကသည့္ စုံတြဲေၾကာင့္ လဲ့ယမင္း ေဒါသေတြ ရင္ထဲက အလိပ္လိုက္ တက္လာရွာသည္။

“ေတာက္ .. ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ .. ငါကေတာ့ ကိုယ့္မ်ား ပစားေပးလာမလားဆိုၿပီး ဆရာမ ဆရာမနဲ႔ တဖြဖြ ျဖစ္ေနလိုက္ရတာ .. အခုေတာ့ ရွင္ႀကီး ရင္ထဲမွာ က်မက ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ မေလာက္ေလးမေလာက္စားလား .. လဲ့ယမင္းတဲ့ .. တမင္းထဲ ရွိတယ္ .. သိၾကေသးတာေပါ့”

အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ စိတ္ထဲကေန ၾကဳံးဝါးရင္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု လဲ့ယမင္းေတြးသည္။ မ်က္စိက ဟိုဟိုဒီဒီ ေလၽွာက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အဂၤေတနံရံတြင္ ဆင္ထားသည့္ အရာတစ္ခုကို သြားေတြ႕သည္။ လဲ့ယမင္း မ်က္ႏွာေလး ဝင္းခနဲ ျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းကိုယ္ကို အသာေလး တံခါးေပါက္ရွိရာသို႔ ျပန္ေရႊ ့လာၿပီး အိတ္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္သည္။

“ကိုေအးထြန္းလား”
“မေခၚစဖူး ဖုန္းေခၚေနပါလား ယမင္းရ .. ေျပာေလ .. ကိုေအးထြန္း ဘာလုပ္ေပးရမလဲ .. အလကားေတာ့ မရဘူး လက္ဖက္ရည္ကို လူကိုယ္တိုင္ လိုက္တိုက္ရမယ္”

စားေသာက္ဆိုင္ရဲ ့ Maintenance Engineer အျဖစ္ခန႔္ထားသူ ကိုေအးထြန္းက အေရးထဲ သူမကို လာၾကဴေနေသးသည္။ ေလသံတိုးနိုင္သမၽွ တိုးေအာင္ထားရင္း စပီကာေနရာႏွင့္ ပါးစပ္ကပ္ကာ သူမျဖစ္ခ်င္သည္ကို အေရးတႀကီးေျပာရသည္။

“က်မေျပာတာ လုပ္ေပးရင္ လက္ဖက္ရည္မကဘူး .. ဘီယာပါ တိုက္မယ္”
“နင္ .. တကယ္ေျပာတာလား .. ယမင္း”
“တကယ္ေျပာတာ .. ကိုေအးထြန္း .. က်မတို႔ Building မွာ ဆင္ထားတဲ့ PA system က အမိုးမွာပါ ရွိတယ္မွတ္လား”
“ရွိတယ္ေလ .. Maintenance လုပ္ရင္ အသုံးျပဳခ်င္ျပဳလို႔ရေအာင္ ဆိုၿပီး အေရွ ့ဘက္မ်က္ႏွာစာက နံရံမွာ တပ္ထားတာေလ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘာျဖစ္လဲ ေမးမေနနဲ႔ .. က်မေျပာတဲ့အတိုင္းသာလုပ္ .. ရွင့္ကို ျပဳစုဖို႔ က်မတာဝန္ထား”
“သေဘာေပါက္ၿပီ.. ယမင္း .. ဘာလုပ္ေပးရမလဲသာေျပာ”
“အဲဒီ အမိုးေပၚက စပီကာကို ဖြင့္ၿပီး ၾကားတဲ့အသံကို အေဆာက္အဦးတစ္ခုလုံးေရာက္ေအာင္ အခုလႊင့္ေပး”
“အိုေက .. ခနေစာင့္ .. ရမယ္”

******************

အေကာင္းႀကီးေကာင္းကာ အခ်ီႀကီး ၿပီးခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာႏွင့္ ရဲေဝယံ လူမသိသူမသိႏွင့္ အမိုးေပၚကေန တိတ္တဆိတ္ ျပန္ဆင္းလာၾကသည္။ ပုံမွန္ ဒီလိုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚစိုးသူဇာက စားေသာက္ဆိုင္ထဲတြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႉၿပီး လာေရာက္စားေသာက္သည့္ ကာစတန္မာမ်ားကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး လိုက္ႏႈတ္ဆက္ေနၾကျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဒုတိယထပ္တြင္ ရွိေသာ စားေသာက္ခန္းမထဲသို႔ ေလၽွာက္ဝင္လာခဲ့သည္။ ရဲေဝယံကလည္း လိုက္ပါေနၾက ထုံးစံအတိုင္း မလွမ္းမကမ္းမွ လိုက္လာခဲ့သည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ခန္းမထဲ ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ အားလုံးရဲ ့စူးစမ္းေသာ အၾကည့္မ်ားက ျမားအစင္းေပါင္းမ်ားစြာလို က်ေရာက္လာသည္။ စားပြဲဝိုင္းထိုင္ေနၾကသူ အခ်င္းခ်င္းလည္း တီးတိုးတီးတိုးႏွင့္ ေဒၚစိုးသူဇာတို႔အား ၾကည့္ရင္း စကားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ အခ်ိဳ ့ေသာ သူမ်ားရဲ ့အၾကည့္က အထင္ေသးသည့္ဟန္၊ အခ်ိဳ ့ေသာသူမ်ားရဲ ့အၾကည့္က ျပစ္တင္ရႈံ ့ခ်ဟန္ ေပါက္ေနသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီမွန္း ေဒၚစိုးသူဇာ ခ်က္ခ်င္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။

ေဒၚစိုးသူဇာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ စားေသာက္ေနသည့္ မိသားစုတစ္စုရဲ ့စားပြဲဝိုင္းနားတြင္ ရပ္ေနစဥ္ တပည့္မျဖစ္သူ လဲ့ယမင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေလၽွာက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒီအထပ္ရဲ ့ႀကီးၾကပ္သူအျဖစ္ သူမကို တာဝန္ေပးထားသျဖင့္ ဘာျဖစ္တာလဲဟု ေမးမည္ျပဳသည္။ သို႔ေသာ္ လဲ့ယမင္းက သူမကို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေဘးနားရွိ စားပြဲဝိုင္းက မိသားစုကို လွမ္းကာ ျပဳံးျပသည္။

“ျပန္ၾကေတာ့မလို႔လား .. အန္တီတို႔”
“ေအး ျပန္မယ္ေအ .. စားရတာေတာင္ မသတီေတာ့ဘူး .. ဘယ့္ႏွယ့္ေတာ္ .. ကိုယ့္အဆင့္တန္းနဲ႔မွ မလိုက္ .. အရွက္မရွိတဲ့မိန္းမ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္မွာ စားခ်င္စိတ္ကို မရွိဘူး .. ေျပာ .. ဘယ္ေလာက္က်လဲ”
“ရွင္ .. ဘာေျပာလိုက္တယ္ !!”

သူမကို ရြဲ႕ေစာင္း၍ ၾကည့္ကာ ေျပာေနမွန္း သိသျဖင့္ နားမလည္နိုင္သည့္အဆုံး ေဒၚစိုးသူဇာ ေလသံမာမာႏွင့္ စားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဘြားေတာ္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ ဘြားေတာ္က ေဒၚစိုးသူဇာကို စက္ဆုပ္ရြံရွာဟန္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူမထပ္ေမးမည္ျပဳေတာ့ လဲ့ယမင္းက သူမႏွင့္ဘြားေတာ္ၾကားတြင္ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။

“ဆရာမရယ္ .. အေျပာမခံနိုင္ရင္လည္း ကိုယ္က မဟုတ္တာမလုပ္နဲ႔ေပါ့ .. အခုေတာ့ ျဖစ္စရာေနရာရွားလို႔ အမိုးေပၚမွာေတာင္ တက္ျဖစ္ရေသးလား .. အဲဒီအမိုးမွာ ဆင္ထားတဲ့ ပီေအစစ္စတမ္က ေကာင္းေသးတယ္ဆိုတာ ေမ့သြားတယ္ မဟုတ္လား”
“လဲ့ယမင္း … နင္ … နင္”

ဘာေၾကာင့္ လူေတြအားလုံးက သူမတို႔ႏွစ္ဦးကို မ်က္လုံးစိမ္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္ဆိုတာကို ေဒၚစိုးသူဇာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ရွက္ျခင္းေၾကာက္ျခင္းႏွင့္အတူ ဆူေဝတက္လာသည့္ ေဒါသေၾကာင့္ သူမရဲ ့ညာလက္က ေျမာက္တက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္က ဦးတည္ရာသို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္မွန္း သိေနဟန္တူသည့္ လဲ့ယမင္းက သူမလက္ကို ဆီးဖမ္းထားသည္။

“အနာေပၚတုတ္က်တယ္ေပါ့ .. ဟုတ္လား .. ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ ကေလးကို မုန႔္ေပးႀကိဳက္ရတယ္လို႔ .. ေအာ္ .. မွားသြားလို႔ .. မုန႔္ေပးႀကိဳက္တာ ရွင္မဟုတ္ဘူး .. ဟို ႏြား !!”

လက္ညိဳးထိုးကာ လွမ္းေအာ္လိုက္မႈေၾကာင့္ တစ္ဆိုင္လုံးရွိ လူေတြရဲ ့အၾကည့္က ရဲေဝယံဆီသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဝယံရဲ ့အၾကည့္ထဲတြင္မူ သူတို႔ေတြ ရွိမေနပါ။ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ဆယ္ႏွစ္စာေလာက္ အိုစာသြားသည့္ ဆရာမရဲ ့မ်က္ႏွာေလးသာ ရွိေနသည္။

ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့မ်က္ဝန္းမ်ားတြင္ အလိုလိုေနရင္း မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲလာသည္။ ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္ကာ စားေသာက္ခန္းမထဲမွ တဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့သည္။

အခုေတာ့ အရာရာသည္ ၿပီးဆုံးခဲ့တာ တစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္ထိ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ရင္ထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမၽွ ကိစၥရပ္အားလုံး အနည္မထိုင္ေသးပါ။ ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သူမ အေတြးထဲကေန ဆရာ့ကို ေမာင္းထုတ္လို႔ရမည္ဆိုတာ တကယ္ကို အေျဖရွာရခက္ေသာ ပုစၧာတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ အကယ္၍ ဦးေႏွာက္ထဲကေန ဆရာ့ကို ေမာင္းထုတ္ပစ္နိုင္သည္ဆိုလၽွင္ေတာင္မွ ႏွလုံးသားထဲကေန ဆရာဦးရဲသူရဲ ့ပုံရိပ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားနိုင္ေအာင္ စြမ္းနိုင္ပါဦးမည္ေလာ။ ေရႊပိုးအိမ္ ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖကို မရွာနိုင္သလို၊ သိလိုစိတ္လည္း မရွိပါေခ်။

ဆရာႏွင့္ ပတ္သက္တာ မွန္သမၽွကို ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ဆိုေသာ အေတြးႏွင့္ သူမရဲ ့ပထမဦးဆုံးေသာ ဇာတ္လမ္းကို မထုတ္ေတာ့ဖို႔ ေရႊပိုးအိမ္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။ ျမလြန္းခ်ိဳတို႔ အဖြဲ႕ သူမႏွင့္ ဆရာ့အား ပက္ပင္းမိၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာတင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းကို ဆရာ့ကို အသိမေပးခဲ့သလို၊ သူငယ္ခ်င္းမျဖစ္သူ သိဂၤ ီကိုလည္း မေျပာျပခဲ့ပါ။ သိဂၤ ီက သူမကို ဖုန္းႏွင့္ဆက္သြယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ မအားဘူးလို႔ အေၾကာင္းျပၿပီးသာ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားခဲ့သည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ မအားသည့္ သိဂၤ ီကလည္း မဆက္သြယ္ေတာ့ပါ။ ဦးရဲသူႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သူမရဲ ့ဘဝသည္ ကန႔္လန႔္ကာခ်သလို ၿပီးဆုံးခဲ့ေခ်ၿပီ။

သူမဘဝႏွင့္ သူမျပန္ျဖစ္သြားၿပီဟု ဆိုလို႔ရေပမယ့္ ေရႊပိုးအိမ္အတြက္ အရာရာသည္ အခုေတာ့ အဓိပၸါယ္မဲ့လြန္းလွ၏။ တစ္ဦးတည္ေသာ သမီးအျဖစ္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည့္အျပင္၊ မာမီက ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ ရပ္တည္နိုင္ေအာင္ ျပဳစုထိန္းေက်ာင္းခဲ့သည္မို႔ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ဘဝတြင္ အေဖာ္ဆိုတာ တမ္းတရမွန္း မသိခဲ့ပါ။ လူမွန္းသူမွန္း သိတတ္စအရြယ္ကပင္ သူမဖာသာသူမ ဘဝကို ရွင္သန္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာဦးရဲသူႏွင့္ ဆုံေတြ႕ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ေရႊပိုးအိမ္ အေဖာ္ဆိုသည့္ စကားကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္လာနိုင္ခဲ့သည္။

ဆရာႏွင့္သူမ အဆင့္ေတြေက်ာ္ၿပီး အဆုံးစြန္ေသာ အေျခအေနသို႔ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာက္သြားခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းဆက္ေရးလို႔ မရျခင္းအတြက္ ထြက္ေပါက္ရွာရင္း နီးစပ္သြားတာဟုဆိုလည္း ေရႊပိုးအိမ္ မျငင္းခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမႏွလုံးသားက တစ္သက္မွာတစ္ခါမွ မၾကဳံခဲ့ဖူးေသာ စေကးလ္(scale) ႏွင့္ လႈပ္ရွားခဲ့သည္ဆိုတာကိုလည္း ထည့္ေျပာရေပလိမ့္မည္။ ဆရာ့ရဲ ့အနမ္း၊ အေတြ႕အထိ၊ အျပဳအစု၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အလိုးအေဆာင့္မ်ားကို သူမ တရံမျပတ္ မေမ့နိုင္ခဲ့ပါ။ စာေရးဖို႔ အစီအစဥ္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ရွိမေနေပမယ့္ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ဘယ္လိုမွ ေရႊပိုးအိမ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါေခ်။

ဒီေန႔လည္း မေန႔ညကလို အိပ္မေပ်ာ္သည့္ရက္ တစ္ရက္ ထပ္တိုးလာမွာ စိုးသည့္အတြင္း ေအာက္ထပ္ မီးဖိုေခ်ာင္က ထမင္းစားပြဲႀကီးတြင္ တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္ မာမီ သိမ္းထားသည့္ Voli Vodka ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားေနသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္မို႔ မာမီႏွင့္ေတာင္ စကားမေျပာျဖစ္။ အခုတေလာ မာမီလည္း ဘာျဖစ္သည္မသိ။ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖစ္ၿပီး အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ႏွင့္လည္း တစ္အိမ္ထဲသာ ေနသည္။ စကားကတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္းထပ္ ပိုမေျပာျဖစ္။

လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ဖန္ခြက္ေလးကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိ ေျမႇာက္ကိုင္ရင္း ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့မည္ျပဳစဥ္မွာပင္ အျပင္ဘက္မွ တံခါးဖြင့္သံၾကားသည္။ မာမီ ျပန္လာတာျဖစ္မည္။ ေရႊပိုးအိမ္ စကားေျပာခ်င္စိတ္ ကုန္ခမ္းေနသည္မို႔ အသံလွမ္း၍ မျပဳမိ။ သို႔ေသာ္ ေဒၚစိုးသူဇာက အေပၚထပ္ကို တန္း၍ တက္သြားသည္ မဟုတ္ဘဲ မီးဖိုေဆာင္ထဲ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။

“မာမီ ..”
“သမီး ..”

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ခပ္အမ္းအမ္း အမူအရာႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာက ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ေဘးက ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ သူမရဲ ့လက္ကလည္း စားပြဲေပၚတြင္ က်န္ေနေသးသည္ ဖန္ခြက္အလြတ္တစ္လုံးကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ရင္ထဲက တင္းက်ပ္ေနမႈကို ေဗာ့ကာႏွင့္ ေမ်ာခ်ၿပီးေနာက္ ေဒၚစိုးသူဇာ သမီးျဖစ္သူအား ၾကည့္သည္။ သမီးျဖစ္သူကလည္း သူမအား ေမးခြန္းထုတ္သလို ျပန္ၾကည့္ေနသည္။

“မာမီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“သမီး တကယ္ မသိတာလား .. မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာလား”
“တကယ္မသိတာ မာမီရ .. သမီးလဲ အခုတေလာ လူနဲ႔စိတ္နဲ႔ မကပ္ဘူး ျဖစ္ေနတာ”
“ဘာျဖစ္ေနတာလဲ သမီး” (ေဒၚစိုးသူဇာ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ေျပာေနေသာ သမီးျဖစ္သူအား ၾကည့္ရင္း အ့ံၾသစိတ္ႏွင့္ ေမးမိ၏)
“မာမီကေရာ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ေဒၚစိုးသူဇာရဲ ့စကားရွည္ႀကီး ဆုံးသြားသည္ႏွင့္ ေရႊပိုးအိမ္သည္ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ဒုတ္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်သည္။ မာမီျဖစ္သူအား မေက်မနပ္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး

“မာမီက အဲဒါနဲ႔ပဲ တပည့္ျဖစ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တယ္ေပါ့ .. မာမီ မလြန္လြန္းဘူးလား .. သူက သူ႔ဟင္းခ်က္နည္းေတြ မာမီကို ေပးခဲ့တာေတာင္ မာမီက သူ႔အတြက္ မစဥ္းစားခဲ့ဘူး .. ကိုယ့္ကိုယုံၾကည္တဲ့၊ အေလးထားတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္အေပၚ ဒီလိုပဲ ဆက္ဆံရသလား .. ေလာကမွာ ဆရာေတြ အားလုံး ဒီလိုခ်ည္းပဲလား”

ေလသံမာမာႏွင့္ ေတာက္ေလၽွာက္ နမ္းစေတာ့ ေျပာသြားသည့္ ေရႊပိုးအိမ္ေၾကာင့္ ေဒၚစိုးသူဇာ သမီးျဖစ္သူကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ ၾကည့္မိသည္။

“ေနပါဦး သမီး ..  တျခားတစ္ေယာက္ ရွိေသးလို႔လား”
“ေအာ္ .. မ .. ဟုတ္ပါဘူး .. ဟို ဟိုေလ” (စိတ္ထဲရွိသည့္အတိုင္း ေျပာမိၿပီးမွ ေရႊပိုးအိမ္ သူမစကားကို ျပန္ေလၽွာခ်လိုက္ရသည္)
“ဒါဆို မာမီက ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ”
“သူက မနက္ျဖန္ဆို ေအာ္ဇီသြားေတာ့မွာတဲ့ .. အဲဒါ မာမီလည္း လိုက္သြားခ်င္တယ္ .. ဆိုင္ကိုေတာ့ မာမီသူ႔ငယ္ခ်င္း ျဖစ္တဲ့ မေရႊစင္က တာဝန္ဆက္ယူၿပီး ဖြင့္ထားလိမ့္မယ္ .. အမ်ားအျမင္ေကာင္းေအာင္ေတာ့ Ownership ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ေၾကျငာထားတယ္”

“မာမီ ဒီလိုဆုံးျဖတ္ထားတာ သူက သိလို႔လား”
“ဟင့္အင္း .. သူ႔နဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေသးဘူး”
“သူက မာမီလိုက္လာတာကို လက္မခံဘူးဆိုရင္ေကာ”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့လဲ မာမီ ေလ့လာစရာရွိတာေတြ ေလ့လာယုံပဲေပါ့”
“အင္း … တကယ္လို႔ သူက မာမီကိုလက္ခံတယ္ဆိုရင္ေကာ .. မာမီ သူ႔ကို လက္ထပ္မွာလား”
“ေကာင္မေလး .. အဲဒီကိစၥ နင့္အတြက္ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးေနလား”

မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ခပ္ေငါက္ေငါက္ေျပာလိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာ လက္ထဲေရာက္ေနသည့္ ခြက္ထဲက အရည္ေတြကို တရွိန္ထိုးေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္ပါေတာ့သည္။

**************

ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္၏ ထြက္ခြာရာဌာနသည္ ခရီးသည္မ်ား၊ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ ပ်ားပန္းခတ္မၽွ လႈပ္ရွားအသက္ဝင္ေနေလသည္။

“ကဲ .. အေဖသြားၿပီ”
“ေအး .. ေကာင္းေကာင္းသြား .. ဟိုေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ဦး”
“ဆက္မွာပါ .. အေဖလဲ ေကာင္းေကာင္းျပန္ဦး”
“အမယ္ .. မင္းကပဲ ေျပာရတယ္ ရွိေသး” (ဦးရဲသူ တုံ႔ျပန္ေျပာရင္း ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသူ ရဲေဝယံရဲ ့ ပုခုံးအား လက္သီးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြထိုးသည္)
“အေဖ့ဇာတ္လမ္းကို ႐ုပ္ရွင္ရိုက္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတဲ့အခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္လာမွာပါ .. အဲဒါေတာ့ က်ေနာ္ မေမ့ပါဘူး .. ကိုယ့္အေဖ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေရးထားတဲ့ ဇာတ္လမ္းပဲေလ .. ကဲ .. သြားၿပီ အေဖ .. တာ့တာ”

လက္ကေလးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ ရဲေဝယံအား ဦးရဲသူ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ လက္ျပရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ရဲေဝယံ ေနာက္ဆုံးေျပာသြားသည့္စကားက သူ႔ရင္ထဲရွိ မက်က္ေသးသည္ ဒဏ္ရာကို အသစ္ျပန္လည္ျဖစ္တည္လာေအာင္ ႏွိုးဆြသလို ျဖစ္သည္။ သတိရတယ္ .. လြမ္းတယ္ .. ေရႊပိုးအိမ္ရယ္ .. မင္း ဘယ္မွာလဲကြယ္ ..။

“ကဲ .. သမီး မာမီသြားေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. မာမီ” (အသံငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ တုံ႔ျပန္လိုက္ရင္း ေဒၚစိုးသူဇာအား ေရႊပိုးအိမ္ သိုင္းဖက္သည္။ ေဒၚစိုးသူဇာက သူမကို ျပန္ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ကိုလက္ဝါးျပင္ႏွင့္ ႏူးညံ့စြာသပ္ေပးေလသည္)
“သမီးတစ္ေယာက္ထဲေတာ့ ျဖစ္မေနပါဘူးေနာ္”
“မျဖစ္ပါဘူး မာမီရယ္ .. စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ .. သမီး ကေလးေလး မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး”
“အဲ့ဒီ ကေလးေလး မဟုတ္လို႔ ေျပာေနရတာပဲ .. ဒါပဲေနာ္ မာမီ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ ပီကာဆိုကို ေတြ႕ခ်င္တယ္”
“အင္းပါ .. မာမီရယ္ .. သြားေတာ့ ေလယာဥ္ခ်ိန္ ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္”

ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ ထြက္သြားသည့္ မာမီရဲ ့ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္ဝန္းမ်ား မႈန္ရီေဝ၀ါးလာသည္။ မ်က္ရည္ၾကည္မ်ား ေအာက္ဘက္သို႔ လိမ့္မက်လာခင္ လက္ေခ်ာင္းေလးကို ေကြး၍ သုတ္လိုက္သည္။ မသိသည့္ လူကေတာ့ ထင္ၾကလိမ့္မည္။ မာမီျဖစ္္သူႏွင့္ ခြဲရလို႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ငိုေနသည္လို႔။ တကယ္ေတာ့ ထိုအခ်က္က မမွန္ပါ။ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့မ်က္ရည္မ်ားက မာမီေျပာသြားသည့္ ပီကာဆို ဆိုေသာ ညႊန္းဆိုခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕သလို ေဝ၀ါးေနသည့္ မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ဆရာဦးရဲသူရဲ ့ပုံရိပ္ကို အလိုလို ျမင္ေယာင္လာသည္။

“ေရႊပိုးအိမ္ !!!”
“ဟင္ .. ဆရာ !!”

သူမနာမည္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚခံရမႈေၾကာင့္ ေရႊပိုးအိမ္ မ်က္လုံးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ အတင္းပြတ္ၾကည့္သည္။ အယ္ .. ဒါ တကယ္ .. သူမ ျမင္ေယာင္ျမင္မွား ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္။ ဆရာက သူမႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ၿပီး သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ။ ေရႊပိုးအိမ္ ႏႈတ္္မွ ဆရာလို႔ ေအာ္ေခၚရင္း ေျခလွမ္းေတြက အလိုလိုေရြ႕သြားသည္။

သူမႏွင့္ တစ္ခ်ိန္ထဲတစ္ၿပိဳင္ထဲမွာပင္ ဦးရဲသူက သူမဆီသို႔ ေျပးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းခုလတ္တြင္ ဆုံၾကသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ကိုယ္ကေလးက ဦးရဲသူ ရင္ခြင္ထဲေျပးဝင္သြားသလို၊ ဦးရဲသူကလည္း သူမအား လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသည့္အလား တင္းက်ပ္စြာ ဖက္တြယ္ထားေလသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

ေလဆိပ္ေပါက္ဝသို႔ လက္ခ်င္းတြဲကာ ထြက္လာၾကသည့္ ေရႊပိုးအိမ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား ကားရပ္နားရာဌာနသို႔ သြားမည္ျပင္ေတာ့ ဦးရဲသူ သူမလက္ကို ဆြဲထားရင္း တားသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆရာ”
“ဆရာ့ကားနဲ႔ပဲ သြားၾကရေအာင္ေလ”

ေရႊပိုးအိမ္က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတာလဲဆိုၿပီး မ်က္ေမွာင္ေလးက်ဳံ ့၍ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္စဥ္ စပ္ၿဖီးၿဖီး႐ုပ္ႏွင့္ ဦးရဲသူ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးယုံမက လက္ကပါ ခါးကိုဆြဲလိမ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားေလသည္။

“ေလဆိပ္နဲ႔ အနီးဆုံး တည္းခိုခန္းမွာ စာအေၾကာင္းေပအေၾကာင္း ေဆြေႏြးရေအာင္လို႔ေလ .. ဟီး”

******************

ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန႔္ ၾကာၿပီးေသာအခါ …

“အခုလို က်ေနာ္ရဲ ့ေနာက္ဆုံးထြက္ထားတဲ့ဝတၳဳကို ႐ုပ္ရွင္အျဖစ္ ျပန္လည္အသက္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့ပြဲမွာ လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ့ ပရိတ္သတ္ႏွင့္တကြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ အေပါင္းကို ဒီေနရာကပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ အႏူးအညႊတ္ ေျပာပါရေစ .. တလက္စထဲ အခုရိုက္မယ့္ ႐ုပ္ရွင္မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္မယ့္ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ား အျပင္ အေရးပါတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို စင္ေပၚသို႔ ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္ .. အားလုံးပဲ လက္ခုပ္ၾသဘာေလး ေပးေပးၾကပါ … သူကေတာ့ ..”

စတိတ္စင္ျမင့္ေပၚကေန ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာဟန္ႏွင့္ အားရပါးရ ေျပာေနသည့္ ဦးရဲသူရဲ ့စကား ေခတၱခဏရပ္သြားသည္ႏွင့္ အမ်ိဳးသားဇာတ္႐ုံအတြင္းရွိ ထိုင္ခုံတန္းမ်ားဆီသို႔ မီးဆလိုက္ႏွစ္ခုက ဟိုမွဒီသို႔ ထိုးကာျပသည္။ စကၠန႔္ပိုင္းမၽွ လူရွာသလို ရွာေနသည့္ ဆလိုက္တန္းႏွစ္ခုသည္ ဟိုဒီေျပးေနရင္းမွ ေရွ႕ဆုံးတန္းအလယ္တြင္ ထိုင္ေနသည့္ ၾကက္ေသြးေရာင္ ပြဲတက္ဝတ္စုံရွည္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဆီမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဦးရဲသူထံမွ စကားသံကို ထပ္မံ၍ ၾကားရသည္။

“သူကေတာ့ တျခားသူ မဟုတ္ပါဘူး .. ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလုံးကို ဇာတ္ညႊန္းျပန္ဆြဲေပးထားတဲ့ တက္သစ္စ စာေရးဆရာမ ေရႊပိုးအိမ္ ျဖစ္ပါတယ္”

ေရႊပိုးအိမ္သည္ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္မည္အျပဳတြင္ ေဝါခနဲ ထြက္လာသည့္ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ားႏွင့္ ခ်ီးက်ဴးအားေပးသံမ်ားေၾကာင့္ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ားေတာင္ ထသည္။ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္မႈက ရင္ထဲကို အျပည့္အဝ လႊမ္းမိုးထားရာ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပါးစပ္ကို အုပ္၍ေတာင္ ထားရသည္။ စတိတ္စင္ေပၚ ေရာက္ရန္ ေလၽွာက္လာသည္တြင္လည္း လဲၿပိဳျခင္း မျပဳရေအာင္ မနည္းပင္ ထိန္းထားရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဆရာက သူမအား စတိတ္စင္အစြန္းထိ ထြက္ႀကိဳကာ လက္ျဖန႔္ၿပီး ေခၚလို႔ ….။

ဆရာဦးရဲသူရဲ ့လက္ကို သူမ ရဲရဲႀကီး ဆုပ္တြယ္လိုက္ေသာအခါ ပရိသတ္ရဲ ့ၾသဘာသံမ်ားက ခုနကထက္ပင္ ပို၍တိုးလာသည္။ ေရႊပိုးအိမ္ ဆရာ့အား အခ်စ္ရည္လႊမ္းသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္မိသလို၊ ဆရာဦးရဲသူကလည္း သူမအား ၾကင္နာနားလည္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ျပန္၍ စိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ …။

***************

ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းတြဲ၍ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ရင္း ခန္းမအျပင္ဘက္သို႔ ေလၽွာက္လာစဥ္ ဦးရဲသူရဲ ့ဖုန္းမွ ေခၚသံကို ၾကားရသည္။ ဦးရဲသူ ဖုန္းေျဖဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္ ေရႊပိုးအိမ္ရဲ ့ဟန္းဖုန္းမွလည္း အသံျမည္လာသည္။

ဦးရဲသူ ….. (သား .. မင္းေရာက္လာၿပီလား .. မင္းေလယာဥ္က ေနာက္က်ေနတာလား)
ရဲေဝယံ ….. (ေလယာဥ္က ေနာက္က်တာမဟုတ္ဘူး .. ကာစတမ္က ရစ္ေနလို႔ .. အေဖ့အတြက္ ယူလာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ျမင္သြားၿပီး ေတာင္းေနတာေလ … ဒါနဲ႔ ပြဲကၿပီးသြားၿပီလား)
ေရႊပိုးအိမ္ ….. (မာမီ .. အခု ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ .. သမီးတို႔ပြဲက ၿပီးေတာင္ၿပီးသြားၿပီ)
ေဒၚစိုးသူဇာ ….. (လာေနၿပီ သမီးေရ … သူ႔အေဖဖို႔ ဝယ္လာတဲ့ အရက္ပုလင္းကို ကာစတမ္က ရစ္ေနလို႔ေလ)
ဦးရဲသူ …. (ၿပီးသြားၿပီ .. ထားလိုက္ပါေတာ့ … တို႔တစ္ေတြ တိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္း Resort ကိုပဲ တန္းသြားၾကတာေပါ့)
ရဲေဝယံ …. (ေကာင္းတာပဲ အေဖ … အေဖ့ကိုလဲ သားဆရာမနဲ႔ ေသခ်ာမိတ္ဆက္ေပးလို႔ရတာေပါ့ …. သား ဘာျဖစ္လို႔ ဆရာမကို တန္းတန္းစြဲ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ အေဖ သိသြားမယ္ .. အခုပဲ ဝင္းထဲကို တက္စီဝင္လာၿပီ .. ခနေလးေစာင့္ အေဖ)

ေရႊပိုးအိမ္ …. (အခု ဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲ … အေမ့ေကာင္ေလးေရာ အတူတူလာတာ မွတ္လား)
ေဒၚစိုးသူဇာ ….. (ေကာင္ေလး မဟုတ္ဘူး .. သမီးထက္ႀကီးတယ္ေနာ္ … ဒါပဲ .. ေတြ႕ရင္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ လုပ္မေနနဲ႔ … မာမီတို႔က Resort မွာ အတူေနၾကဦးမွာ ဆိုတာ မေမ့နဲ႔ .. ခနေန ေရာက္ေတာ့မွာ)
ဦးရဲသူ …. (ေအးပါ .. ေစာင့္ပါတယ္ .. မင္း ဆရာမ ဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆိုတာလဲ ၾကည့္ပါ့မယ္ .. ငါ့တပည့္မ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာတယ္ဆိုတာလဲ မင္းကို ျပပါဦးမယ္)
ေရႊပိုးအိမ္ …. (မေနာက္ရဲပါဘူး မာမီရယ္… ကိုယ့္မာမီ ဇီဇာေၾကာင္ႀကီးရဲ ့အသည္းကို ေပ်ာ့က်သြားေအာင္ လုပ္နိုင္တဲ့သူကို သမီးကလဲ ျမင္ခ်င္ေနတာပါ … ေနာက္ၿပီး မာမီကိုလဲ သမီးရဲ ့ပီကာဆိုနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမွာ)

ေရႊပိုးအိမ္က တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ရင္း ဖုန္းခ်လိုက္သလို၊ ဦးရဲသူကလည္း တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရယ္ရင္း ဖုန္းခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္ခ်င္းျပန္ခ်ိတ္ရင္း ကဇာတ္႐ုံရဲ ့ဝင္ေပါက္က်ယ္ႀကီးဆီသို႔ ႏွစ္ေယာက္သား တြဲေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ဝင္ေပါက္နားေရာက္လို႔ အျပင္ကို ေျခလွမ္းလွမ္းမည္အျပဳ ေလွကားထစ္မ်ားမွ တက္လာၾကသည့္ စုံတြဲကို အျမင္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ေျခလွမ္းေတြ အလိုလို ရပ္သြားသည္။

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲထားရင္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တြန္းထိုးကာ က်ီစယ္လာၾကပုံ ရေသာ ထိုအတြဲသည္လည္း သူတို႔အား လွမ္းအျမင္တြင္ ေျခလွမ္းေတြရပ္တန႔္သည္။

ေလွကားထစ္မ်ားထိပ္မွ စုံတြဲတစ္တြဲႏွင့္ ေလွကားထစ္ေအာက္မွ စုံတြဲတစ္တြဲသည္ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပန္အလွန္ လက္ညိဳးထိုးရင္း မ်က္လုံးအျပဴးသား ျဖစ္ေနၾကသည္ကို လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက အထူးတလည္ ၾကည္ရႈသြားၾကသည္။ ကိုယ္စီကိုယ္စီလည္း သို႔ေလာသို႔ေလာႏွင့္ တီးတိုးစကားဆိုသြားၾကသည္။

သို႔ေသာ္ အဆိုပါ လူေလးေယာက္သည္ကား ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမျပဳမိဟန္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ညိဳးထိုးလၽွက္သာ ရွိေနၾကေလေတာ့သည္။

****************

ရန္ကုန္ၿမိဳ ့မွ အတန္ငယ္သြားရေသာ ေနရာတြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ Resort တစ္ခုရဲ ့ဘန္ဂလို တစ္ခုအတြင္း …

ကပ္လ်က္ျဖစ္ေနသည့္ အိပ္ခန္းႏွစ္ခုရဲ ့ ကုတင္အသီးသီးေပၚမွ ေန၍ အတြဲႏွစ္တြဲသည္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ စကားမ်ားေနၾကသည္။

“အေဖ … ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ .. အေဖတို႔ဘက္က တဒုန္းဒုန္းနဲ႔ ျမည္ေနရတာလဲ”
“ဒုန္း … အင့္ … အင့္ … ဒုန္း … ဆရာ … ဆရာ့ .. အာ့ .. ေကာင္းတယ္”
“ဟ .. မင္းတို႔ ဘက္ကလဲ ဘာျဖစ္လို႔ တကၽြီကၽြီနဲ႔ ဒီေလာက္ေတာင္ အသံထြက္ေနရတာလဲ”
“ေမာင္ …. အာ့ … ထိတယ္ …. အာ့ … အင္း … လုပ္ … လုပ္”

“ကုတင္ေဘာင္က နံရံနဲ႔ ကပ္ေနတာေလ .. ငါ က ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲဟ”
“သားလဲ သူတို႔ ေပးတဲ့ မို႔ရာေပၚမွာပဲ လုပ္ေနတာေလ … အေဖ့ ကုတင္ႀကီး အဆင္မေျပရင္ ေအာက္ဆင္းလုပ္ေပါ့”
“ဟင္ .. မင္း … မင္း … ကဲ .. ကြာ”
“ဒုန္း … အာ့ .. ဆရာ … အဲဒါ ပိုေကာင္းတယ္ … ေဆာင့္ … ျမန္ျမန္ … ေကာင္းတယ္ … ဒုန္း … ဒုန္း”

“သမီး … နင္ ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ … အင့္ … အာ့ … ဒီဘက္မွာ မာမီ ရွိတာလဲ .. အင့္ … သိ .. ဦး”
“အာ့ … မာမီကလဲ … ဒီမွာ သမီးေကာင္း .. အာ့ .. ေနတာကို .. ဆရာ့ဟာႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ .. တအား ထိတယ္ … မာမီ ဘာသိလို႔လဲ … အာ့”
“အို႔ … ေမာင္ .. ေဆာင့္ … ေဆာင့္ေတာ့ကြာ … အားမနာနဲ႔ … မင္းဟာႀကီးနဲ႔ ထိုးေမႊေပးေတာ့ …. အာ့ ေကာင္းတယ္ … အဲ့လို ဆက္တိုက္သာေဆာင့္ … တစ္စကၠန႔္မွာ ႏွစ္ခ်က္ရေအာင္ ေဆာင့္ … အာ့ … ဟုတ္ၿပီ”
“ဆရာ … သမီး ၿပီးေတာ့မယ္ … အာ့ … အာ့ … ျမန္ျမန္ေလး … တစ္စကၠန႔္မွာ သုံးခ်က္ရေအာင္ ေဆာင့္ေပး .. အာ့”

“ေမာင္ … တစ္စကၠန႔္မွာ ….”
“ဆရာ … တစ္စကၠန႔္မွာ …”

ေကာင္တာသို႔ လွမ္းမွာထားေသာ အစားအေသာက္မ်ားအား ဘန္ဂလိုရွိရာသို႔ အေရာက္လိုက္ပို႔ေပးသည့္ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေကာင္ကေလးသည္ ဟင္းပန္းကန္မ်ားထည့္ထားသည့္ လင္ဗန္းကို ကိုင္ထားရင္း ဒူးေတြ တုန္လာရွာသည္။ ဘန္ဂလိုေရွ႕က တံခါးဝတြင္ ရပ္ေနရင္း သူ႔ခမ်ာ ဘဲလ္ကို ႏွိပ္ရမလား၊ ဒီအတိုင္းပဲ ဟင္းပန္းကန္ေတြ အေပါက္ဝတြင္ ခ်ထားရင္း ျပန္သြားရမလား ဆုံးျဖတ္လို႔မရ။ တစတစ အထဲမွ ၾကားရသည့္ အသံေတြက အရွိန္အဟုန္ ျမင့္လာသည္တြင္ ဒူးတြင္မကဘဲ လက္ေတြပါ တုန္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေအာ္လိုက္သည့္ မိန္းမသံႏွစ္ခုတြင္ လင္ဗန္းထဲထည့္ထားသည့္ ဟင္းခ်ိဳပန္းကန္သည္ ေဘာင္ဘင္ခတ္ကာ အျပင္ဘက္သို႔  ဟင္းရည္ေတြ စင္က်သည္။

“အားးးးးးးးးးး !!!”

ေဘာင္းဘီဂြၾကားကို ေပစင္သြားသည့္ ဟင္းခ်ိဳရည္ပူေၾကာင့္ ဝန္ထမ္းေကာင္ေလး မခ်ိမဆန႔္ႏွင့္ အသံကုန္ျခစ္ေအာ္မိသည္။

တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ၿပိဳင္ပြဲဆင္ႏႊဲေနသလို ေရကုန္းေရခမ္း ႀကိဳးစားေနသည့္ ေယာက်္ားသားႏွစ္ေယာက္သည္ ဘန္ဂလို အျပင္ဘက္မွ အျခားေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ ့အားခနဲ ေအာ္သံႀကီးေၾကာင့္ လႈပ္ရွားေနမႈေတြ ရပ္ကာ ၾကက္ေသေသကုန္ၾကသည္။

ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွ နားမလည္ၾကေတာ့ပါေခ် ….။

ၿပီးပါၿပီ