ထႂကြေနတတ္သည္

ႏႈတ္ေဆာ့မိမွေတာ့ မထူးေတာ့ေပ။ သူကလည္း စိန္ေခၚၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ဘြာခတ္ေနလို႔ ညံ့ရာက်သြားမွာေပါ့။ ဤသို႔ပင္ ‘တိုးေအာင္’ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေသြးက စကားေျပာလာသည္။ ေသြးဆိုတာက လူပ်ဳိေသြး။ တိုးေအာင္အသက္က ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။ ဆန္႔က်င္ဘက္မိန္းမေတြရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္ေတြကို အငမ္းမရ ၾကည့္တတ္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အသံေတြေျပာင္းလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏုႏုေလးေတြ ခပ္ေရးေရးေပါက္လာၿပီ။ ‘မာစတာေဘးရွင္း’ ေခၚ ဂြင္းတိုက္တတ္လာၿပီ။ အားလုံးၿခံဳလိုက္လွ်င္ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပဲ လူပ်ဳိျဖစ္လာၿပီ။ ႀကီးေကာင္ဝင္လာၿပီဟုု ေျပာရေပေတာ့မည္ ။ မနက္ပိုင္းက သူ႔အေမကို ျမစ္ဆိပ္သို႔ လွည္းႏွင့္လိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္တြင္ မတင္လွႏွင့္ ေတြ႔၏။ ေတြ႔ေသာေနရာက ရြာႏွင့္အေတာ္လွမ္းေသာ ေတာင္ၾကားလမ္းတစ္ေနရာမွာ ျဖစ္သည္။ မတင္လွဆိုတာက အသက္ ၂၉-၃၀ ဝန္းက်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ ျဖစ္သည္။

တစ္သားေမြးတစ္ေသြးလွ ဆိုသည့္အတိုင္း မတင္လွတစ္ေယာက္ ႏွစ္သားေမြးေတာ့ ႏွစ္ေသြးလွေန၏။ ပင္ကိုက အခ်ဳိးအစားက်နၿပီးသား ခႏၶာကိုယ္မွာ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားသြားလာေနရသည့္အတြက္ ေအ႐ိုးဗစ္ကသူေတြထက္ပင္ စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနေသးေတာ့၏။ သူမေယာက္်ား ကိုဘထြန္းက သူ႔ထက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ႀကီး၏။ စီးပြားေရးအရွာေကာင္းေသာ္လည္း လူ႐ိုးလူအတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္၏။ ႏြားေကာင္ေရ ၃၀ ေက်ာ္သည့္အတြက္ ေတာင္ အေရွ႕ဘက္ကရြာသို႔ အၿမဲတမ္း ႏြားႏို႔သြားပို႔ရသည္။ ယခုလည္း မတင္လွ ႏြားႏို႔ပို႔ၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္းတစ္လုံး ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး တိုးေအာင္လွည္းေရွ႕ ေပ ၁၀၀ အကြာေလာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ သြားေန၏။ တိုးေအာင္က တံျပာႏွင့္ ႏြားဖင္ကို တို႔လိုက္ရာ လွည္းက ေစာေစာကထက္ ေျပးႏႈန္းသြက္သည္။ စြင့္ကားေသာ တင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးအစုံက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ စည္းခ်က္က်လ်က္ ရွိ၏။

တိုးေအာင္က ပို၍သြက္ေအာင္ တံျပာႏွင့္ တို႔လိုက္ျပန္၏။ “ေတာက္….ဟဲ့ …..အို” အသံလည္းေပး တံျပာႏွင့္လည္း အတို႔ခံရေသာအခါ ႏြားႏွစ္ေကာင္က ခပ္သြက္သြက္ ေျပးေတာ့သည္။ မတင္လွက လွည္းေရွာင္ရန္ ေဘးသို႔ကပ္ရင္း…. “အယ္…ငါက ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔….” “လာေလ အမ…တက္…” “ေအး…ေအး…” တိုးေအာင္က လွည္းရပ္ေပးလိုက္သည္။ “ေခါင္းေပၚကေတာင္း …ဒီကိုေပးလိုက္ေလ…” “ရတယ္..ေနာက္ကပဲ တင္လိုက္မယ္…” မတင္လွက သူ႔ေခါင္းေပၚကေတာင္းကို လွည္းေနာက္ၿမီးမွာ တင္လိုက္၏။ ေခါင္းမီးစုတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလည္ပင္းတဝိုက္ကို သုတ္သည္။ ရံတိုင္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ကာ လွည္းေနာက္ၿမီးကို ေျခတစ္ေခ်ာင္းတင္မည္ျပဳစဥ္ ႏြားေတြက လန္႔ၿပီး ဝုုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ေမွာက္ရက္လဲ၍ က် က်န္ခဲ့သည္။ “အမေလးဟဲ့…ငါ့ ေစာက္ဖုတ္…” မတင္လွႏႈတ္က ေယာင္လိုက္ေသာအသံကို တိုးေအာင္ ၾကားလိုက္သည္။

ႀကိဳးကို ခပ္တင္းတင္း ေဆာင့္ဆြဲကာ လွည့္ကို တန္႔လိုက္သည္။ ရံတိုင္ကို ကမန္းကတမ္းခ်ည္ၿပီး လွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာာ လဲက်ေနေသာ မတင္လွဆီသို႔ အေျပးေရာက္သြားသည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ဒူးတုပ္အေနအထားျဖင့္ ေမွာက္ရက္ႀကီး ပုံလဲေန၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္ ၿပံဳးစိစိႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွေဘးတြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး ခ်ဳိင္းေအာက္လက္လွ်ဳိလွ်က္ ေပြ႔ထူလိုက္သည္။ တိုးေအာင္ေပြ႔လိုက္စဥ္က သတိမထားမိေသာ္လည္း မတင္လွ ကိုယ္လုံးမတ္လာသည့္အခါ သူ႔လက္က ႏို႔အုံႀကီး တည့္တည့္ေပၚ ဖက္ေပြ႔မိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ “ေတာ္ေတာ္နာသြားလား မမ…” အိစက္တင္းမို႔ေသာ ႏို႔အုံေပၚက သူ႔လက္ကို မဖယ္ေသးဘဲ ေမးလိုက္၏။ “အင္း…ဒူးေခါင္းနဲ႔ ေမးစိ နည္းနည္း နာသြားတယ္…” “မွန္း…ေမာ့စမ္းပါ…” တိုးေအာင္ မတင္လွ ေမးစိကို လက္ႏွင့္ဆြဲေမာ့၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ သိသိသာသာ ပြန္းပဲ့သြား၏။

အင္း ဟုတ္သား…နည္းနည္း ပြန္းသြားတယ္.. မတင္လွ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေက်နပ္ေသာ အရိပ္လိႈင္းမ်ား ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ရႊန္းစိုေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ တိုးေအာင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ “ရပါတယ္…အိမ္က်မွ ဒဏ္ေၾကေဆးနဲ႔ လိမ္းလိုက္မယ္” မတင္လွက ထရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္…. “အင္း…ကၽြတ္..ကၽြတ္….” ပါးစပ္က စုပ္သပ္လ်က္ ဒူးေခါင္းကို လက္ႏွင့္ဖိကာ ျပန္ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ ဒဏ္ရာက ေျပာေလာက္ေအာင္ မနာပါ။ ဆႏၵရာဂအားႀကီးလွေသာ မိန္းမပီပီ မာယာပရိယာယ္ ဆင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ တိုးေအာင္ ေပြ႔ဖက္လိုက္စဥ္က သူ႔ႏို႔အုံႀကီးေပၚ ေပြ႔ဖက္မိသည္ကို အလြန္သာယာေက်နပ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေမးကို ဆြဲေမာ့ကာ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္သြားပုံကိုလည္း အရမ္းသေဘာက် ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္လာေသာ တိုးေအာင္၏ အေနအထား။ ဒီေကာင္ေလးစိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမည္မသိ၊ မတင္လွကေတာ့ ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္ ရႊင္ျမဴးသြား၏။

ကာမဆႏၵ အျပည့္အဝ မခံစားရေသာ မိန္းမပီပီ အခြင့္သာလွ်င္ သာသလို သူမစိတ္ေတြက အၿမဲတမ္း ထႂကြေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမေက်ာ့ကြင္းႏွင့္ ေထာင္ဖမ္းရန္ ပရိယာယ္ဆင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ လီးအေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ လူပ်ဳိသိုးတစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဖမ္းေသာနည္းလမ္းေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ “ေန…ေန..က်ေနာ္ ထူေပးမယ္…” တိုးေအာင္အသံေတြက သိသိသာသာ ပ်က္ေန၏။ မည္မွ်ပင္ ဟန္ေဆာင္ထားေစကာမူ မၿငိမ္သက္ေသာ အတြင္းစိတ္က မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ထူအမ္းနီျမန္းေနသည္။ ေစာေစာက မရည္ရြယ္ပဲ ကိုင္လိုက္မိေသာေနရာက တကယ္ ႏို႔အုံႀကီးတည့္တည့္ ျဖစ္ေန၏။ တင္းရင္း မို႔ေမာက္ေသာ ႏို႔အုံႀကီး၏ အိစက္ႏူးညံ့ေသာ အေတြ႔ဓာတ္က သူ႔စိတ္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခါသြားေစသည္။ စိတ္ကို ထႂကြေစေသာ အျမင္အာ႐ုံက အဆင့္ဆင့္ ဓာတ္ခိုက္ကာ ရမၼက္ေသြးေတြ ပူေႏြးဆူႂကြလာၿပီး။

ဒုတ္ႏွင့္ အတို႔ခံရေသာ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ သူ႔ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးမွာ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ မတ္ေတာင္လာသည္။ ယခင္က မည္သို႔မွ် မထူးျခားလွေသာ္လည္း သဘာဝအားျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အနံ႔ကို ခံတတ္လာေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ေစာက္ဖုတ္အနံ႔ ရလာၿပီျဖစ္၍ ထိန္းခ်ဳပ္တားဆီး၍ မရႏုိင္ေအာင္ ပို၍လြန္ကဲလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနရာကလည္း တကယ့္ကို လူသူကင္း တိတ္ဆိတ္သည့္ ေတာင္ၾကားလမ္းတစ္ေနရာ..။ တိုးေအာင္ ရင္ေတြပူ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာ၏။ ဂလုခနဲ တံေတြးကို မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး တုန္ရီအက္ကြဲေသာ အသံျဖင့္… “ကဲ…မမ …ထ..” တိုးေအာင္က မတင္လွ ေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ မတင္လွ ဆန္႔တန္းေပးေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲမထူေပး၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေတာ့မည့္ အေနအထား အေရာက္တြင္… “အမေလးဟဲ့… ငါ့ေစာက္ဖုတ္…” နဂိုကပင္ ကၽြတ္လုကၽြတ္ခင္ ျဖစ္ေနေသာ ထဘီက ကြင္းလုံးကၽြတ္ ပုံက်သြားသည္။ ထမီ ေလ်ာ့ရဲေနမွန္း သိေသာ္လည္း တမင္သက္သက္ ဒီအတိုင္းထားျခင္းျဖစ္ရာ။

အခုေတာ့ သူမ ဆင္ထားသည့္အတိုင္း ကြက္တိ ဝင္လာသည္။ ျဖဴေဖြးတုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ အရင္းစပ္ရွိ ျဖဴဝင္းေသာ ဆီးခုံမို႔မို႔ႏွင့္ နက္ေမွာင္ တြန္႔လိပ္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးက ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမွာ ေအာက္သို႔ ငိုက္ဝင္ေနသည္ျဖစ္၍ မျမင္ရ။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ တိုးေအာင္တစ္ကိုယ္လုံး ရမၼက္အခိုးအလွ်ံေတြ ဟုန္းခနဲ ထလာသည္။ ဝင္းေျပာင္ခုံးမို႔ေနေသာ ဆီးခုံႀကီးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ဆုိင္းထားေသာ ေစာက္ေမႊးအုံမဲမဲႀကီးကို ၾကည့္ကာ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ဖြတ္ေမ့ပဒတ္ေမ့ ေမ့သြား၏။ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူလာသည္။ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားမတတ္ တဝင္းဝင္း ေတာက္ပလွ်က္ရွိေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးရဲရဲႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ တိုးေအာင္ အၾကည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ထသြားသည္။

လက္လႊတ္အုံးေလ… သည္ေတာ့မွ တိုးေအာင္ သတိဝင္လာကာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ မတင္လွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မိ၏။ မတင္လွက ပုံက်ေနေသာ ထမီကို ကုန္းေကာက္၍ ဝတ္လိုက္သည္။ မတင္လွ မ်က္ႏွာလည္း ရွက္ေသြးျဖန္းကာ နီျမန္းေနသည္။ ထမီဝတ္ရင္းက မ်က္လုံးက တိုးေအာင္ေပါင္ၾကားဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ပုဆိုးကို ထြင္းေဖာက္မတတ္ တန္းမတ္ေနသည္။ အေတြ႔အႀကံဳအရ အေတာ္ရွည္မည့္လီးမွန္း သိလိုက္သည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႀကီးထြားမည့္လီးမွန္း သေဘာေပါက္သည္။ တခ်ဳိ႕က လီးတန္ရွည္ေသာ္လည္း လုံးပတ္က ေသးတတ္သည္။ “ဟဲ့… ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ…လွည္းေပၚတင္ေပးအုံးေလ…” မတင္လွက လက္တကမ္းတြင္ရွိေနေသာ တိုးေအာင္ကို လက္ႏွင့္လွမ္းပုတ္ရင္း ေျပာ၏။ တကယ္ေတာ့ လက္ႏွင့္ပုတ္သေယာင္ျပဳကာ ပုဆိုးစကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရာဂမီးလွ်ံက တရွိန္ရွိန္ေတာက္ေလာင္ေနၿပီမို႔။

တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ဘာကိုမွ် သဲသဲကြဲကြဲ မသိေတာ့၊ ကၽြတ္က်သြားေသာ ပုဆိုးစကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ္လည္း မမွီေတာ့။ ပုဆိုးကၽြတ္က်သြားသည္ႏွင့္ မာန္ဟုန္ျပင္းေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ဒုံးက်ည္ႀကီးတစ္စင္းပမာ အထက္သို႔ ေထာင္ေကာ့ကာ ေတာင္မတ္ေနသည္။ လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မတင္လွမ်က္လုံးေတြက ကိေလသာအေရာင္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပေန၏။ လုံးပတ္က ၆ လက္မအေနအထားရွိၿပီး အရွည္က ၇ လက္မခန္႔ရွိေၾကာင္း အတတ္သိလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္လိႈဏ္ေခါင္း မကိန္းေအာင္းဖူးေသးေသာ ေအာ္ရဂ်င္နယ္လီးမို႔ ဝါညိဳေရာင္သမ္းေန၏။ အေရျပား မလန္ေသးပဲ ေတာင္ပို႔မိႈႀကီးပမာ ငုံထြားထြားႀကီး ျဖစ္ေန၏။ လီးတန္ႀကီးကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မတင္လွ ေစာက္ေခါင္းထဲ လိႈက္ခနဲ ႂကြတက္လာ၏။ လီးအေၾကာင္း ေနာေက်ေအာင္ သိထားေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အရသာ မခံစားဖူးေသးေသာ လီးတို႔၏။ ကာမစစ္ပြဲမွာ ျပင္းထန္စြာ ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့မည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနေလၿပီ။

တိုးေအာင္က ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး … “မမ…က်ေနာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ…” တုန္ခါအက္ကြဲေသာ အသံႀကီးျဖင့္ ေတာင္းဆိုလာသည္။ ၿပီးေတာ့ မတင္လွကို တအားႀကံဳးဖက္လိုက္သည္။ “အယ္…က်စ္…. လမ္းလည္ေခါင္ႀကီးမွာ…” မတင္လွက ခြင့္ျပဳျငင္းဆန္ေသာ အသံအစ္အစ္ျဖင့္ ေျပာ၏။ တိုးေအာင္ မတင္လွကို ဖက္ထားရင္းကပင္ ဟိုဟိုဒီဒီေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔၏ ညာဘက္ေတာင္ေစာင္းတြင္ ဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ႀကီးရွိ၏။ အေပၚစီးက က်သျဖင့္ သူ႔လွည့္ကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ “လာဗ်ာ…ဟိုဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ဆီ သြားမယ္…” တိုးေအာင္က မတင္လွကို ဖက္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ၿပီး လက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚ၏။ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ႏြားငတ္ေရက် အငမ္းမရျဖစ္ကာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနပုံကို ၾကည့္၍ မတင္လွစိတ္ထဲ က်လိတိတိ ျဖစ္လာ၏။ မိန္းမပီပီ မူလိုက္ ကလိလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ “အမယ္…အဲဒီသြားၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ..” “ဟို…ဟို…ဟာ…ဟိုဟာဗ်ာ…”။

တိုးေအာင္ႏႈတ္က လိုး ဟူေသာ စကားလုံးကို ထြက္ရခက္ေန၏။ ရမၼက္ေဇာထန္လ်က္ရွိေသာ္လည္း မိန္းမအေတြ႔အႀကံဳ လုံးဝမရွိေသးေသာ လူပ်ဳိ႐ိုင္းေလးပီပီ ရွက္ေသြးကလည္း မႊန္ေနျပန္သည္။ ဤမွ်ဆိုလွ်င္ သူ႔သတ္ကြင္းေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ေသခ်ာေပါက္ဝင္လာၿပီမို႔ မတင္လွ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ “ဟဲ့…ေျပာအုံးေလ…အဲဒီဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ဆီသြားၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ လို႔…” ၾကာမ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္ရင္း ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ ခၽြဲတဲတဲ ေျပာေနေသာ မတင္လွအမူအယာကိုၾကည့္၍ တိုးေအာင္ အူယားလာသည္။ သူတို႔၏ ကာမဆရာႀကီး ကိုထြန္းေအးစကားကို ၾကားေယာင္မိသည္။ “မိန္းမဆိုတာ အမူမ်ဳိးကြ…ခံခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ဟန္လုပ္ၿပီး ျငင္းခ်င္ျငင္းေနတာ..ဒါကို အဟုတ္မမွတ္နဲ႔…ေအး..ျငင္းေလ ခံခ်င္ေလသာ မွတ္…သူတို႔က အခံမ်ဳိး လုပ္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ခံမွာပဲ…ေစာက္ဖုတ္ဆိုတာ လီးအလိုးခံဖို႔ သဘာဝက ဖန္တီးေပးထားတာပဲ…လီးက လုပ္တတ္တဲ့သဘာဝ ရွိတယ္..ေစာက္ဖုတ္က ခံရမဲ့ သဘာဝရွိတယ္..။

ခံရမဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ရွိပါလ်က္နဲ႔ လီးက မလိုးတတ္ဘူးဆိုရင္ အဲဒါ လီးဖ်င္းလီးညံ့ပဲ..၊ အဲဒီလီးဖ်င္းလီးညံ့ႀကီး ကိုယ့္ေပါင္ၾကားမွာ ကပ္ေနရင္ ပုဆိုးခၽြတ္ၿပီး ထမီသာဝတ္ထားေတာ့ေမာင္… အဲဒါ ေယာက္်ားမပီသတဲ့ အလကားဖြတ္က်ားဘဲ…” တိုးေအာင္ သတၱိေတြ ဝင္လာသည္။ ေယာက္်ားစိတ္ ေယာက္်ားသတၱိေတြ ဝင္လာၿပီမို႔ သူ႔ထက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးေသာ မတင္လွကို သူ႔လက္ခုပ္ထဲကေရပမာ ထင္မွတ္လာသည္။ ဖေအတူသားမို႔လားမသိ၊ တိုးေအာင္က အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ထြားႀကိဳင္း၏။ ႀကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္း၏။ ထို႔ထက္ပို၍ အားရေက်နပ္စရာေကာင္းတာက သူ႔ေပါင္ၾကားထဲက လီး။ လီးက အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႀကီးထြား၏။ လုံးပတ္ ၆ လက္မ၊ အရွည္ ၇ လက္မဆိုေသာ လီးမွာ လူရာဝင္႐ုံမွ်မက လူရာပင္ လြန္ေနေပၿပီ။ အသက္သာႀကီး၏။ သူ႔ေယာက္်ား ကိုဘထြန္းလီးမွာ ၄ လက္မခြဲေက်ာ္႐ုံသာ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမာေရာဂါရွိသျဖင့္ သူမဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ လိုးေပးႏိုင္စြမ္းမရွိ။

ထို႔ေၾကာင့္ လိုးႏိုင္ေအာင္ အရက္ေသာက္ခုိင္းသည္။ အစပထမ၌ ဟုတ္၏။ ေနာက္ေတာ့ ဒုန္ရင္းအတုိင္းပင္ ၊ အရက္စြဲသြားတာပင္ အဖတ္တင္၏။ အခုေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ထက္ အရက္ကို ပိုမက္သြားသည္။ သူ႔အတတ္ႏွင့္သူ စူးေသာလုပ္ရပ္မို႔ မတင္လွ မေျပာသာ၊ အသာၾကည့္ေနရသည္။ တစ္ရက္..ကိုဘထြန္းေနမေကာင္း၍ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာသြားရ၏။ ကိုဘထြန္းညီ လွျမင့္ကလည္း သူ႔မိန္းမ ေမြးခါနီးမို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာလာသည္။ အေမြဆိုင္ေျမေတြမို႔ တဲခ်င္းက နီးသည္။ လွျမင့္ကလည္း မိန္းမဗိုက္ႀကီးေန၍ ေစာက္ဖုတ္ငတ္ေနသည့္အခ်ိန္။ မတင္လွကလည္း ကာမဆႏၵ မျပည့္ဝ၍ လီးငတ္ေနသည့္အခ်ိန္။ အငတ္ အငတ္ခ်င္း ေပါင္းသင္းမိ၍ အားရပါးရ လိုးခဲ့ၾကသည္။ သူ႔မိန္းမ ကေလးမေမြးမခ်င္း အေတာ္ၾကာၾကာ လိုးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အားရေက်နပ္ပါသည္။ ဆႏၵလည္းျပည့္ဝပါသည္။ ဤသို႔ ေနာက္မီးလင္းဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းေနစဥ္ လွျမင့္ ပိုးထိ၍ ဆုံးသြားသည္။

အဲဒီေန႔က မတင္လွ ေတာမလိုက္ျဖစ္၍ ကံေကာင္း၏။ ျပန္သင့္ခ်ိန္ ျပန္မလာ၍ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္မွ လူအုပ္ႏွင့္ သြားၾကရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းခ်ိန္းလိုးၾကေသာ ေနရာတြင္ အဆိပ္တက္၍ တစ္ကိုယ္လုံး ညိဳမဲေတာင့္တင္းၿပီး ေမွာက္ရက္ႀကီး ေသေန၏။ မတင္လွတစ္ေယာက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီးေနာက္မီးလင္းရမွာ ေၾကာက္သြားသည္။ သူ႔ကို အားရေက်နပ္ေအာင္ လိုးေပးႏိုင္ေသာ လွျမင့္လီးသည္ပင္ တိုးေအာင္လီးႏွင့္စာလ်င္ ေသးေနေသး၏။ လွျမင့္ကလည္း အရွည္က ၅ လက္မခြဲခန္႔သာ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အႏိႈက္အဆြ အပြတ္အသပ္ ေကာင္း၏။ ေနာက္မီးလင္းရမွာ ေၾကာက္ေသာ မတင္လွတစ္ေယာက္ တိုးေအာင္လီးႀကီးကို အလြတ္မခံႏုိင္။ ေႁမြမကလို႔ နဂါးပင္ ၿမိဳၿမိဳ၊ အားရပါးရႀကီး အလိုးခံေတာ့မည္။ ေကာင္ေလးက အေတြ႔အႀကံဳ လုံးဝရွိပုံမရ။ ကိစၥမရွိ ဒီကိစၥမ်ဳိးက သင္လွ်င္ တတ္လြယ္သည္။ အလုိးခံရင္း သင္ေပးသြားမည္။ အေတြးျဖင့္ေတြေနေသာ တိုးေအာင္ကို မတင္လွက ၾကာမ်က္စခ်ီလ်က္ ေမးျပန္သည္။

ဟဲ့ ..ေျပာေလ…အဲဒီဝါး႐ုံပင္အုပ္ဆီသြားၿပီး ဘာလုပ္ၾကမွာလဲလို႔….”“ေဟာဒီ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လိုးမွာဗ်ာ…၊ ေဟာဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေဟာဒီလီးႀကီးနဲ႔ လိုးမွာဗ်ာ… ကဲ…ေက်နပ္ပလား…” တိုးေအာင္က ပါးစပ္ျဖင့္ ေျပာ႐ုံတင္မက ထမီကို ပင့္လွန္၍ မတင္လွေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို သုံးေလးခ်က္ ကုတ္ထဲ့ပစ္လိုက္သည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ တြန္႔ခနဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “ကဲ…ၾကာတယ္ဗ်ာ…လာ….” တိုးေအာင္က ခပ္ရဲရဲပင္ လက္ကိုအတင္းဆြဲလ်က္ ဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ေတြရွိရာ ေတာင္ကုန္းေလးဆီသို႔ ေခၚလာခဲ့၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ဝါး႐ုံပင္ေအာက္ေျခမွာ ရွင္းေျပာင္ေန၏။ ဂုံနီအိတ္တစ္လုံးပါ အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ အဝင္လမ္းတစ္ဖက္သာရွိၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ လုံၿခံဳမႈအျပည့္ရွိသည္။ ထိုစဥ္ ကာမလက္ဦးဆရာႀကီး ကိုထြန္းေအးစကားကို ၾကားေယာင္လာ၏။ “လိုးတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ကမာၻဦးကထဲက ရွိခဲ့တာကြ…. ၾကည့္ရတဲ့ပုံက ကမာၻဦးက ေယာက္်ားမိန္းမေတြဟာ အဝတ္အစားဝတ္ပုံမရဘူး…။

အစေတာ့ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ လိုးရေကာင္းမွန္း မသိဘူးေပါ့ေလ… ဒီလိုနဲ႔ ကာလၾကာေတာ့ သူ႔ေပါင္ၾကားကိုယ္ၾကည့္… ကိုယ့္ေပါင္ၾကားသူၾကည့္နဲ႔ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ႏိႈက္ၾကကိုင္ၾက ဆြၾကနဲ႔ တူပါတယ္…။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတယ္ကိုး…ဒီလိုနဲ႔ ႏိႈက္ရင္းဆြရင္းနဲ႔ လီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္ထိုးတဲ့အထိ အဆင့္တက္သြားေတာ့တာဘဲ… ပိုေကာင္းမွန္းသိသြားတယ္…ငါေျပာခ်င္တာက ဒီအခ်က္မဟုတ္ဘူး…မိန္းမနဲ႔ေယာက္်ား လိုးၾကတဲ့ေနရာမွာ ကမာၻဦးက ဥပေဒသအတုိင္း တုံးလုံးခၽြတ္လိုးဖို႔ဘဲ…ကိေလသာဆိုတာ ညစ္ညမ္းတဲ့သေဘာကိုေခၚတာ…ညစ္ညမ္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္မွေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ညစ္ညမ္းႏိုင္မွသာ အရသာရွိမွာေပါ့… ေအး ..အဲဒီေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ ဒီေခတ္မွာ အရွက္ဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈလိုျဖစ္လာတယ္…အရွက္နဲ႔ရမၼက္ဟာ ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲ..ဒီေတာ့ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာကို ပထမေရြးရမယ္… ေသခ်ာစိတ္ခ်ရၿပီဆုိရင္ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ လိုး႐ုံပဲ…ဒါမွ ကာမအရသာကို အျပည့္အဝရေတာ့မွာေပါ့…။

ေနာက္ေက်ာမလုံပဲ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ လိုးရရင္ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မလဲ… ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဂြင္းတိုက္ပစ္ေတာ့မယ္ …ေမာင္…” ကိုထြန္းေအးစကားေတြက တိုးေအာင္နားထဲမွာ နားရည္ဝေနၿပီးသားမို႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အရာကို အလုိလို လုပ္မိလ်က္သားျဖစ္ေန၏။ ဝါး႐ုံပင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ တိုးေအာင္က ဂုံနီအိတ္စုတ္ကို ခါလိုက္ၿပီး ျပင္ခင္းသည္။ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မထီတရီရပ္ေနေသာ မတင္လွကို ဂုံနီအိတ္ေပၚ ေပြ႔လွဲလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္မိၾကေသာအခါ တိုးေအာင္က အတင္းႀကံဳးဖက္ထား၏။ မတင္လွက သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေက်ာေပးအေနအထားမို႔ တိုးေအာင္၏ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ဖင္ၾကားသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ေထာက္မိေနသည္။ လူပ်ဳိသုိးတိုးေအာင္တစ္ေယာက္ အသက္႐ွဴသံေတြ ျပင္းထန္ကာ ပ်ာယာခတ္ေနပါေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ႏုိ႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးကို ဆုပ္နယ္ေခ်မြေပး၏။ ႏို႔အုံႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္ေခ်ေပးရသည္မွာ အရသာရွိလြန္းလွ၏။

ကာမေဇာေတြ ျပင္းထန္ေနၿပီျဖစ္၍ သူ႔ပုံစံက မဟားဒယားႏိုင္လြန္းလွသည္။ ႏြားမကိုလိုးရန္ အသဲအသန္ျဖစ္ေနေသာ ႏြားသိုးကဲ့သို႔ တ႐ွဴးရွဴး တဟူးဟူး ျဖစ္ေနသည္။ ထူးဆန္းေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္မ်ဳိးမို႔ မတင္လွတစ္ေယာက္လည္း ရမၼက္ပိုးေတြ တရြရြ ထကာ ျမဴးႂကြေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္သားက်ၿပီးေသာ အအိုမမို႔ တိုးေအာင္ေလာက္ေတာ့ ဣေႁႏၵမမဲ့ပါ။ သို႔ေပျငား ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာမူ လိႈက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ႂကြႂကြတက္လာၿပီး ေစာက္ေရၾကည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနသည္။ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာကို ပြတ္သပ္ဆုတ္ေခ်ေပးတိုင္း ေစာက္ဖုတ္အုံအတြင္းက အေၾကာမွ်င္ေတြ ဖ်င္းခနဲ ဖ်င္းခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကာမဆႏၵေတြ မျပည့္ဝခဲ့သမွ် မီးကုန္ယမ္းကုန္ ကမ်င္းေၾကာထခ်င္ေနသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွကိုယ္အထက္ပိုင္းကို အနည္းငယ္လွန္လိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကိုငုံ႔၍ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္လိုက္သည္။ အရွိန္ရေနၿပီျဖစ္ေသာ ရမၼက္မီးေတာက္ထဲ ကိေလသာဓာတ္ဆီေလာင္းသလိုျဖစ္ကာ။

ရမၼက္မီးလွ်ံက ဟုန္းခနဲ ထေတာက္ေတာ့သည္။ ေဆးမဆိုးရပဲ ပင္ကိုသဘာဝအတုိင္း နီေထြးထူအမ္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္၏။ မတင္လွကလည္း ျပန္စုပ္၏။ မတင္လွက သူ႔လွ်ာကို တိုးေအာင္ပါးစပ္ထဲ ထုိးထည့္ေပးသည္။ တိုးေအာင္ကလည္း တမွ်င္းမွ်င္း စုပ္ေပးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္ ကာမအရသာကို ခံစားေနၾကသည္။ “ပလြတ္…ပလပ္…ပလပ္…” “ဟင္း…ဟင္း…ဟား…ေတာ္…ေတာ္ပါအုံးကြာ… မမ ေမာ..ေမာလိုက္တာ…” မတင္လွက ေမာဟိုက္တုန္ခါေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ သည္ေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေတြက အခ်က္ျပထားသည့္ႏွယ္ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ျဖဳတ္သည္။ ဟင္းလင္းပြင့္သြားေသာအခါ ျဖဴဝင္းတင္းမို႔ေနေသာ ႏို႔အုံထြားထြားႀကီးက အတြင္းခံဘရာစီယာထဲမွ ႐ုန္းထြက္ေတာ့မတတ္ တင္းကန္ျပဴလာသည္။ တိုးေအာင္က အိစက္ညက္ထြားေသာ ႏို႔အုံႀကီးေပၚ လက္ဝါးကိုျဖန္႔အုပ္၍ ဖြဖြမြမြေလး ပြတ္ေခ်ေပးျပန္သည္။

မတင္လွႏႈတ္က တဟင္းဟင္းညည္းညဴလ်က္ ရင္ဘတ္ႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေပးထား၏။ “မမ… ခ်ဳိခ်ုိ စို႔ခ်င္တယ္…” ႏို႔အုံေဖြးဥဥႀကီးကို တ႐ွဴး႐ွဴး ငုံ႔နမ္းေနရာမွ တဏွာ႐ူးသံျဖင့္ ညဳတုတုေျပာလိုက္သည္။ “ဟင့္… သိပ္အလုပ္႐ႈပ္တာပဲ…” မတင္လွက ေဒါမာန္ထဟန္ျဖင့္ ေျပာသည့္တိုင္ သူ႔ကိုယ္ကို ေရွ႕ကုန္း၍ လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ကာ ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေထာက္ခနဲ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ ခ်ိတ္ျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ႏို႔အုံႀကီးက ကန္ ထြက္လာသည္။ ဘရာစီယာ ေျပေလ်ာ့သြားၿပီျဖစ္၍ ႏို႔အုံႀကီးကို ထိထိမိမိ ညွစ္၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ အလြန္ထူးျခားေသာ အေတြ႔ဓာတ္က တိုးေအာင္တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ ျဖတ္သန္းသြား၏။ လီးတန္ႀကီးကလည္း ပို၍တင္းမာလာသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွကိုယ္လုံးႀကီးကို ဂုံနီအိတ္ေပၚသို႔ အသာလွဲသိပ္လိုက္သည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ညိႇဳ႕ေဆးမိထားေသာသူပမာ တိုးေအာင္ျပဳသမွ် ဘာတစ္ခုမွ မျငင္းဆန္မိပဲ ေနလိုက္ရသည္။

ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္အေနအထားျဖစ္သြားေသာအခါ တိုးေအာင္က ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္အေနအထားျဖင့္ ေဖာင္းတင္းစူတက္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းကို စို႔ပါေတာ့သည္။ “ပလပ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…ပလြတ္..ပလြတ္ ႁပြတ္…” ပါးစပ္ႏွင့္လည္းစို႔၊ လွ်ာႏွင့္လည္း ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေပးျပန္ရာ… “အင္း…ရွီး….ကၽြတ္ကၽြတ္…အား ဟင့္…ဟင္း…အဟင့္…အင့္…ကၽြတ္..ကၽြတ္” မတင္လွတစ္ေယာက္ အူထဲအသည္းထဲကပါ ယားတက္လာသျဖင့္ တြန္႔လိမ္ေကာ့ထိုးေန၏။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းလိႈဏ္ေခါင္းထဲကပါ လိႈက္ထက်ဥ္တက္လာ၏။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း စိုရႊဲအိုင္ထြန္းလာၿပီး ဖင္ၾကားထဲသို႔ စီးက်လာသည္။ တအားခံခ်င္လာၿပီ။ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံခ်င္လာသည္။ သည့္ထက္ပို၍ အဆြခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့။ တဏွာရာဂ ထန္လွပါသည္ဆိုေသာ မတင္လွတစ္ေယာက္ လူပ်ဳိသုိးေလးတိုးေအာင္၏ ကလိဆြက်ီစားဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါ။

ဟင္း ..အင္း..ဟင့္ ဟင့္… အင့္…ေတာ္…ေတာ္ပါေတာ့ကြာ… မ..မ..မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး..အား အင္း…အဟင့္…လိုး…လိုးပါေတာ့ေနာ္… ၾကာရင္ ေသ ..ေသ လိမ့္မယ္…အင္း…တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ အငမ္းမရစို႔ေနေသာ တိုးေအာင္မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ႏို႔အုံႀကီးကို တအားဖိကပ္ထားမိသည္။ မတင္လွ သူ႔ကို ဇြတ္လိုးခိုင္းေနသည္။ သူမ၏ကာမဆာေလာင္ေတာင့္တေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးက တိုးေအာင္၏ ရာဂစိတ္ကို ပိုမိုျပင္းထန္ထႂကြေစသည္။ တိုးေအာင္ ႏို႔အုံေပၚမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ မတင္လွ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပခုံးေပၚ မတင္လိုက္ၿပီး ထမီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေအာက္ျပန္ခ်၍ ကြင္းလုံးကၽြတ္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေဘးနားခ်ထားလိုက္သည္။ ျဖဴဝင္းစိုေျပေသာ ေပါင္တံေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက ရာဂမီးေတာက္ကို အရွိန္အဟုန္ ႀကီးမားေစသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင့္တင္ၿဖဲကား၍ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။

နက္ေမွာင္လိမ္ေကာက္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးေအာက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေဖာင္းကားၿပဲဟေန၏။ နီညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးႏွစ္မႊာက ေဘးသို႔ အနည္းငယ္လန္ေနၿပီး အတြင္းသားေတြက နီရဲႏုထြတ္ေနသည္။ တိုးေအာင္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ ေစာက္ေရေတြက သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္တြင္ ေပပြကုန္၏။ ညႇီစို႔စို႔အနံ႔ႏွင့္ ငါးေဖာင္႐ိုးနံ႔ေတြက တရွိန္ရွိန္လိႈင္ထေနသည္။ တိုးေအာင္စိတ္ထဲ ရြံစရာဟု လုံးဝမထင္မွတ္ေပ။ ဤရနံ႔ေတြက သူ၏ရာဂစိတ္ကို ပိုမိုႏိုးႂကြေစသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို နမ္းလို႔အားရေသာအခါမွ လက္ႏွင့္ အေသအခ်ာၿဖဲ၍ လွ်ာကိုထိုးသြင္းသည္။ ၿပီးမွ ပင့္လွန္ကုတ္ယက္လိုက္သည္။ မတင္လွ ဖင္ဆုံႀကီးမွာ ေလထဲသို႔ ေျမာက္တက္လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အစြမ္းကုန္ေကာ့ေပးသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ၿဖိဳးခနဲဖ်င္းခနဲ လႈပ္ခတ္သြားသည္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ မိန္းမမို႔။

ေစာက္ေရေတြ ပန္းထြက္ေတာ့မည္ကို သိလိုက္သည္ အီး ဟီး…ဟီး…အဟင့္…အီးဟီး အား…လိုး…လိုးပါေတာ့ကြာ.. အီး ..အဟင့္ ဟင့္…အမေလး…အီး ဟီး.. ဟင့္..ဟင့္..” မတင္လွတစ္ေယာက္ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ တိုးေအာင္က လွ်ပ္တျပက္အတြင္း သူ႔ပုဆိုးကို ခၽြတ္ပုံလိုက္သည္။ သည္မွ် အခ်ိန္ဆြဲထားသည္ကို မေက်နပ္သည့္အလား လီးတန္ႀကီးက ေဒါသူပုန္ထကာ ေကာ့ေကာ့မတ္မတ္ႀကီး ေတာင္ေန၏။ တိုးေအာင္က မတင္လွေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အနည္းငယ္ၿဖဲကားလိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနားေရာက္ေအာင္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ဖိတြန္းထားလိုက္၏။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အထက္သို႔ႂကြတက္လာ႐ုံမွ်မက ပို၍ျပဴးကန္ထြက္လာသည္။ အက်အန ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး အထက္သို႔ ေကာက္၍ မတ္ေတာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ဖိ၍ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ကာ တရွိန္ထုိး သြင္းထည့္လိုက္သည္။

“ျဖစ္..ဖြစ္…ဖြစ္…ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြစ္…ပလြတ္…ဖြတ္…အ….အား..အား..အ. အေမ့…အင့္…အား အမေလး…အေမ့…အင့္ အိ…အား …ကၽြတ္…ကၽြတ္…ရွီး…အီး ဟီး…အ…” မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံး ထူပူဖိန္းရွိန္းသြားၿပီး မီးပြင့္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ပါးစပ္ကိုဟ၍ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴေနရ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးဖူးထားေသာ အအိုေစာက္ဖုတ္ေတာင္ နင့္ခနဲ ခံလိုက္ရသည္။ တရွိန္ထုိး တိုးဝင္လာေေသာ အဟုန္က ျပင္းထန္လြန္းသည့္အတြက္ တစ္ကိုယ္လုံး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လူးခါသြားရ၏။ တိုးေအာင္က အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ဖိသြင္းထားေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေခတၱစိမ္ထားၿပီး ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ေစာက္ဖုတ္အေတြ႔ကို ခံစားၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဘာမမႈ အံတုသည့္သေဘာျဖင့္ ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ တိုးေအာင္ သူ႔ဖင္ေၾကာႀကီးကို႐ႈံ႕၍ လီးႀကီးကို ဒစ္အရင္းေရာက္သည္အထိ ဆြဲႏႈတ္၍ တရွိန္ထုိး သြင္းထည့္သည္။

ဤသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ျပင္းျပင္း ေလးငါးခါေလာက္လုပ္ၿပီးေနာက္ မတင္လွကိုယ္လုံးေပၚက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာ္ခြေထာက္ကာ အသားကုန္ႀကံဳးေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ “ဖြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…ျဗစ္..ဒုတ္…ဖြတ္..ပလြတ္…….ႁပြတ္…ျဗစ္…ဒုတ္…အင့္..အ…အေမ့…ကၽြတ္…အ..အ…အင့္… အ..အေမ့…အင့္….အ…” အားမာန္ပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရပ္အနားမရွိ ဒလစပ္ သြင္းေဆာင့္ေနသည္။ မတင္လွကလည္း ပါးစပ္က တအင္းအင္းအသံေပးလ်က္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ ခံသည္။ မတင္လွ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေဘးသို႔ ကား၍ ရမ္းခါေနသည္။ ထိုစဥ္ သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက တိုးေအာင္ခါးကို ကုတ္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေထာက္ထားေသာ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကုတ္လိုက္မိသည္။ ‘အီး’ ကနဲ အသံႀကီးထြက္ကာ ဓာတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားသည္။ ပူေႏြးေသာ ေစာက္ေရေတြက ဗလြတ္ခနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္။

ေႏြးေထြးရွိန္ျမေသာ အေတြ႔တစ္မ်ဳိးကို ခံစားလိုက္ရေသာ္လည္း တိုးေအာင္က အရွိန္မျပတ္ ဆက္ေဆာင့္ေနသည္။ ေစာေစာကထက္ပို၍ ေဆာင့္ေကာင္းသည္။ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ရွိလြန္းလွသည္။ လိုးရင္းလိုးရင္းျဖင့္ပင္ သူ႔ဒစ္ငုံႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွာ ၿပဲလန္သြားသည္။ ဒစ္ဆံႀကီးတစ္ခုလုံး ပူရွိန္းေနသည္။ လေခ်ာင္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ယားတက္လာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အတြင္းညႇစ္အားတို႔ ေတြ႔ဆုံခိုက္ဝယ္ က်ဥ္ဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းသြားၿပီး သုတ္ေရပူေတြကို ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့၏။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားသည္။ ဂြင္းတိုက္လို႔ေကာင္းတာႏွင့္ လားလားမွမတူေသာ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆုံး အရသာႀကီးကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တိုးေအာင္က ဆီးခုံခ်င္းထိေအာင္ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး မတင္လွဗိုက္ေပၚေမွာက္ကာ မွိန္းေနလိုက္သည္။ လေရေတြက ယခုအခ်ိန္ထိ ဖ်စ္ခနဲ ဖ်စ္ခနဲ ထြက္ေနတုန္း။ ထြက္တိုင္းထြက္တိုင္း သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။

မတင္လွကလည္း တိုးေအာင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို သိုင္းဖက္ထားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာသည္အထိ ၿငိမ္သက္စြာ မွိန္းေနၾကသည္။ တိုးေအာင္လီးက တျခားလီးေတြလို ေပ်ာ့ေခြမသြားဘဲ တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနေသးသည္ကို မတင္လွ သတိထားမိသည္။ အာဂေယာက္်ားပင္။ ဘယ္တုန္းကမွ မျပည့္ဝဖူးေသာ ကာမဆႏၵေတြ ယေန႔ တလုံးတဝႀကီး ျပည့္ခဲ့ရၿပီ။ ေစာက္ေရပူေတြ ဒလေဟာထြက္၍ ေက်နပ္အားရစြာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ မေက်နပ္ႏိုင္ခ်င္ေသး။ သည္လီးမ်ဳိးနွင့္ သည္အခြင့္အေရးမ်ဳိး ရဖို႔မလြယ္။ ေစာက္ဖုတ္အုံတစ္ခုလုံး ေပါက္ကြဲစုတ္ျပတ္သည္အထိ ခံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ တဏွာရာဂ ဓာတ္ခံအား ျပင္းထန္လွေသာ မတင္လွအဖို႔ ဤမွ်ေတြး႐ုံႏွင့္ ရာဂစိတ္က လိႈင္းထလာရျပန္သည္။ ရာဂလိႈင္းထလာသည္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေဖာင္းႂကြလာျပန္သည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ..ကိုယ္ေတာ္ေလး… အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး ဘုန္းဘုန္းလဲသြားပလား…။

အဟင္းဟင္း…ဒီေလာက္ေတာ့ မဖုရားက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္…အဟင္းဟင္း…ခစ္ခစ္…” မတင္လွက တိုးေအာင္ကို ကလိလိုက္သည္။ တိုးေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က စိန္ေခၚရင္ တိမ္ေပၚထိ လိုက္မည့္ေကာင္မ်ဳိး။ “ဟိတ္….ေျပာေနတာ မၾကားဖူးလား….” မတင္လွက သူ႔ကိုယ္လုံးကို လႈပ္ခါ၍ ေမး၏။ တိုးေအာင္က ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ “ဒါပဲေလ…ေျပာေတာ့ ေလႀကီးမိုးႀကီး…ဟင္း…တစ္ခ်ီေလးလိုး႐ုံနဲ႔ ဖလက္ျပသြားၿပီ…အဟင္းဟင္း…” မတင္လွက တိုးေအာင္ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဖိကပ္ထားေသာ သူ႔ႏို႔အုံႀကီးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ ေမးျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္း တိုးေအာင္လီးႀကီးမွာ တင္းတင္းလာ၏။ မတင္လွဗိုက္ေပၚေမွာက္လ်က္ မွိန္းေနရာမွ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးကို လုံးဝမႏႈတ္ပဲ သည္အတုိင္း ေစာက္ေခါင္းထဲ ျမႇဳပ္ထားသည္။ မတင္လွမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သုံးေလးခ်က္ခန္႔ ေဆာင့္ျပလိုက္သည္။ မတင္လွက ကိေလသာေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ၾကာၾကည့္ ၾကည့္ကာ မဲ့ျပ၏။

ဟင္း…ဒီေလာက္မ်ား…ပ်င္းေသးတယ္ေနာ္… မတင္လွအေျပာကို တိုးေအာင္က မေခ်ပပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ရွိလွတာ…ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့…ဟူေသာ ေယာက္်ားမာန္သတၱိေတြက ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေန၏။ မတင္လွ၏ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးကို အေျခမွ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆင့္ေဆာင့္လိုးျပန္၏။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…..ဖြစ္…ဖြစ္…ဖြတ္..ျဗစ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္….ပလြတ္…ဖြစ္…..” မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ေရေရာ လေရပါ အုိင္ထေနသျဖင့္ သံစဥ္က တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားသည္။ မတင္လွမ်က္ႏွာက မၿဖံဳသည့္သေဘာျဖင့္ မခို႔တ႐ုိ႕ေလး ၿပံဳးေနသည္။ တိုးေအာင္က အရွိန္မျပတ္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနရာမွ ႏို႔အုံႀကီးကို ညႇစ္၍ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔ေပးသည္။ လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္လည္း တို႔ထိေပး၏။ ရစ္ပတ္၍လည္း ယက္ေပးသည္။ ထိုသုိ႔လုပ္ေပးတိုင္း မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲက ရြစိရြစိျဖစ္လာ၏။ ကိုထြန္းေအးစကားကို သတိရ၍ ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ။

ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးနား ဖိကပ္ကာ အေသအခ်ာ ေဆာင့္လိုးသည္။ ႏို႔အုံကိုလည္းစို႔၊ ေစာက္စိႏွင့္ ထိမိေအာင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးေသာအခါ မတင္လွ စိတ္ေတြ ထႂကြလာသည္။ “ဖြတ္…ဖြပ္…ဖြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္….အင့္…အင့္….အင့္..အ….အား…အင့္..ဟင့္…..” တအင့္အင့္ႏွင့္ သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ခံသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔တြင္ မတင္လွ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ ေလဟာျပင္ထဲ ေရာက္သြားသလို တသိမ့္သိမ့္ခံစားရသည္။ တိုးေအာင္က အရွိန္မေလွ်ာ့ပဲ ဆက္လိုးသည္။ ႏို႔အုံႀကီးကို နမ္း၏။ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးတဝုိက္ကို လွ်ာျပားျဖင့္ ယက္၏။ ႏို႔သီးေခါင္းကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔၏။ ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ထိမိေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္လိုးသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေက်ာ္လာေသာအခါ မတင္လွ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့၊ တဟင္းဟင္း ၿငီးလာသည္။ မၾကာခင္ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ေသြးဆုတ္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။ လိႈင္းစီးရသလို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခံစားေနရ၏။

မတင္လွ တစ္ခ်ီၿပီးသြားျပန္ၿပီ။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ထူပူက်ိန္းစပ္လာ၏။ ဖူးေယာင္ႂကြတက္လာ၏။ တိုးေအာင္ အရွိန္မျပတ္ ဆက္ေဆာင့္သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေတြမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခါလ်က္ ေက်ာ႐ိုးတေလွ်ာက္ စိမ့္တက္လာသည္။ တိုးေအာင္က ေစာက္စိနားကို အေသအခ်ာဖိကပ္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္လိုးသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး တင္းကားလာၿပီး က်င္ခနဲ ဆိမ့္တက္သြား၏။ တစ္ခ်ီၿပီးသြားျပန္သည္။ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေမ်ာ့လုေမ်ာ့ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုစဥ္ တိုးေအာင္လေခ်ာင္းထဲမွ လေရပူေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္လာသည္။ မတင္လွ ေလးခ်ီၿပီး၍ တိုးေအာင္ ၂ ခ်ီၿပီး၏။ တိုးေအာင္လည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ မတင္လွ ရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း ႏုံးခ်ိသြား၏။ မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲက ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ညင္သာစြာ လႈပ္ေန၏။ အေတာ္ၾကာၾကာ မွိန္းေနၾကၿပီးမွ မထခ်င္ထခ်င္ ထလိုက္ၾကသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အသံေတြ ဆိတ္ေနၾကသည္။ ေႏွးေကြးေသာ လႈပ္ရွားမႈေတြျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုံၿခံဳေအာင္ ျပန္ဖုံးၾကသည္။ မတင္လွက ဦးစြာထြက္သြားသည္။ သူသြားပုံက ကြတတ။ ထို႔ေနာက္မွ တိုးေအာင္လိုက္လာသည္။ သူ႔ဟန္ပန္က ေလးတိေလးကန္။ လွည္းေမာင္းၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာနားေရာက္ခါနီးတြင္ မတင္လွ ဆင္းေနရစ္၏။ ႏြမ္းလ်ေသာ အၿပံဳးျဖင့္ တိုးေအာင္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မ်က္လုံးျဖင့္ စကားေျပာ၏။ တိုးေအာင္ နားလည္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သူတို႔ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ နဘူးၿခံဳထဲက အရက္သည္ မခင္လွ ထြက္လာသည္။ ဝါး႐ုံပင္ၾကားတြင္ ညႇပ္ထားေသာ တိုးေအာင္ဦးထုပ္ကို လွမ္းယူၿပီး ဆူးပုတ္ရြက္ေတြ ထည့္ထားေသာ အိတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ မခင္လွမ်က္ႏွာက ၿပံဳးေန၏။ တိုးေအာင္ႏွင့္ မတင္လွတို႔ ပက္ပက္စက္စက္လိုးေနတာကို နဘူးၿခံဳထဲက အစအဆုံး ျမင္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပံဳးတာလား၊ တျခားေၾကာင့္ ၿပံဳးတာလား ဆိုတာ သူမွတစ္ပါး မည္သူမွမသိႏိုင္။

မခင္လွႏွင့္ မတင္လွက အရြယ္တူ ဆိုက္တူ ညီမဝမ္းကြဲ။ “မိန္းမလိုးလို႔ အားျပတ္သြားရင္ အရက္နဲ႔ၾကက္ဥ စပ္ေသာက္ရတယ္ကြ…၊ မၾကာခင္ အားျပန္ျပည့္တယ္…ဒီေတာ့ ထပ္တြယ္ေပါ့ကြာ…ဟား ဟား…” ကိုထြန္းေအးစကားကို သတိရ၍ အရက္ေသာက္ရန္ မခင္လွအိမ္ဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ မခင္လွတို႔ အရက္ဖိုက ထေနာင္းေခါက္အရက္ ေကာင္းေကာင္းရသည္။ ၾကက္ဥလည္း ေရာင္း၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မခင္လွ ၿပံဳးျပသည္။ အရက္ဆုိင္မွာ လူရွင္းေနသည္။ ဆုိင္ေထာင့္တြင္ မတင္လွေယာက်္ား ကိုဘထြန္းက ပုလင္းေထာင္ေန၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ လွမ္းေခၚ၏။ “ေဟ့…ဖုိးတိုးေအာင္…ဒီလာကြာ…စကားေျပာရေအာင္…” တိုးေအာင္ မ်က္ႏွာပူသြား၏။ မနက္က သူ႔မိန္းမ ဝါး႐ုံေတာထဲမွာ ၾကာခိုခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ “အင့္…ခ်ကြာ..” ကိုဘထြန္း ငွဲ႔ေပးေသာ အရက္ခြက္ကို တိုးေအာင္က တရွိန္ထုိး ေမာ့ခ်သည္။ ပူဆင္းသြားသည္။

အင့္…ထပ္ခ်…ထိုစဥ္ မခင္လွ ေရာက္လာသည္။ တစ္လုံးပဲလားဟု ေမး၏။ တိုးေအာင္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မခင္လွက အရက္တစ္လုံးႏွင့္ ၾကက္ဥႏွစ္လုံး ယူလာသည္။“ကိုဘထြန္း… တိုးေအာင္ကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ေနာ္… ေတာ့္ထက္သာတယ္…” “ဟဲဟဲ…ဟုတ္တာေပါ့ဟ…သူတို႔က…တိုးေအာင္ကိုး…” “ေဩာ္…ေမ့ေနလိုက္တာ…” မခင္လွက ေျပာေျပာဆိုဆို အခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ဦးထုပ္တစ္လုံး ပါလာသည္။ “ဒါ နင့္ဦးထုပ္ မဟုတ္လား” တိုးေအာင္ အံ့ဩသြားသည္။ ဟုတ္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ မခင္လွက အဓိပၸာယ္ေပါင္းမ်ားစြာပါေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္၏။ “အားလား…ညက်ရင္ ေတာင္ဘက္ရြာ ဘီးနဲ႔ လိုက္ပို႔စမ္းပါ…” “ဟုတ္…” တိုးေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္တတ္ဘူးေလ…ျပီးပါျပီ။