ခံစားမူ႔တဖတ္

ဝဏၰ ဘဝ၏ ဒီအခ်ိန္မွာ ဓာတ္အပ်က္ဆုံးကာလႏွင့္ရင္ဆိုင္ရျခင္းျဖစ္သည္။ စုစုေအာင္ သည္ သူ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမျဖစ္လာသည္။ ေဒါက္ဖိနပ္ေပၚမွ သူမကို စျမင္ကတည္းက သူ႔စိတ္ကလြဳပ္ရွားသည္။ ၁၈ ႏွစ္သား သူ႔ထက္ သူမက နည္းနည္း အသက္ႀကီးသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအေနအရ သူ႔အား ဆုံးမႏိုင္သည့္အ ခြင့္ အေရး ရွိေနသည္။ သူ႔ အားကစားႏွင့္ အျခား ေက်ာင္းတြင္း လုပ္ငန္းေတြကို သူမက အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ အေရးထားရမည့္ေက်ာင္းသားစာရင္းမွာလည္း သူမပါေတာ့။ သူ႔ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြေတြ႕ေအာင္ သူမလုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံး သူေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ရသည္ အထိ။ ေထာင္မက် ေအာင္ သူ႔မွာ တပ္ထဲဝင္လိုက္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမသည္ သူ၏ မႏွစ္သက္ဆုံး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုခ်ိန္က သူ႔အတြက္ အသာယာဆုံးျဖစ္လာသည္။ သူမကို ေနာက္ဆုံးျမင္လိုက္ရသည္က ရပ္ကြက္႐ုံးမွာ။ သူက်ဴးလြန္ခဲ့တာေတြအတြက္ သူမက ရပ္ၿပီး တိုင္ၾကားေနသည္။ ျပန္ေတြးတိုင္း ဒီကိစၥအတြက္ သူ႔ေဒါသက ေတာက္ေလာင္ဆဲ။ ဘဝမွာ သူလုပ္ခဲ့တာအမ်ားႀကီးထဲမွာ မိန္းကေလးေတြကို မတရားက်င့္တာ မရွိခဲ့။ ခု အေျခအေနကေတာ့ သူ မရည္႐ြယ္ေသာ္လည္း ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူအမွန္တကယ္ က်ဴးလြန္ခဲ့ေသာအမြဳျဖစ္၍ လက္ခံခဲ့ရသည္။ ေထာင္က်ရမည့္ကိန္း။ သို႔ေသာ္ မုဒိန္းက်င့္ရန္က်ိဳးစားမြဳျဖင့္ အခ်ဳပ္ထဲမဝင္ ရေအာင္ တပ္ထဲဝင္ခဲ့ရျခင္း သည္ လုံးဝမေက်နပ္ဖြယ္။

သူက သူမကို နံရံမွာ ဖိကပ္၍ အဖုတ္ကိုႏႈိက္ခဲ့ပုံ ကို မ်က္ရည္လည္႐ြြဲႏွင့္ တိုင္ ေနေသာ သူမအား ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တစ္ခါတည္း လည္ပင္းညႇစ္သတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့သည္။ စေတြ႕သည္မွစ၍ သူ႔ကို အျမင္မၾကည္၊ သူ႔ဖက္ကေတာ့ သူမအေၾကာင္းေတြးမိတိုင္း ရမၼက္စိတ္က ႂကြလွ်က္။ သူ႔အေပၚ ခပ္ထန္ထန္ ေျပာေသာ စကားသံသည္ တျခားသူသာဆိုလွ်င္ ခ်ီးထြက္ေအာင္ကန္ေၾကာက္ပစ္မိမည္ျဖစ္သည္။ သူႀကိဳက္ေနမွန္းလည္း သူမသိသည္။ တျခားလူေတြလည္းသိသည္။ သူ႔အေပၚ စိတ္ၫြြတ္ေအာင္လည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ဖခင္မရွိသည့္ တိုင္းရင္းေသြး ပါသူ ဝဏၰ အတြက္ ဒီလိုၿမိဳ႕ေလးမွာ မိန္းမယူႏိုင္မည့္ အသက္ေမြးေၾကာင္းအလုပ္တစ္ခုရဖို႔ကမလြယ္။ သို႔ေသာ္သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။ အျခား ေ႐ြးခ်ယ္စရာမိန္းကေလးမ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူက တစိုက္မတ္မတ္။ တစ္ေန႔တာ့ သူ ေက်ာင္းဝန္းအတြင္း ေဆးေျခာက္ေရာင္းေနသည္ကို သူမ မိ သြားသည္။ တျခားလူဆိုလွ်င္ သတိေပးခံရမည္သာျဖစ္သည္။ ဒီအလုပ္ကို သူအႀကိမ္ႀကိမ္လုပ္ဘူးၿပီ။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အတန္းထဲမွာ သူမ ထိုင္ထိုင္ ေနတတ္သည္ကို ေန႔တိုင္း သူသတိထားမိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီအတြက္ သူ႔ကို အျပစ္ေပးခံရမည္ဟု ထင္မထားခဲ့ေပ။ “ဒါ မင္းကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ သတိေပးျခင္းပဲ ဝဏၰ,” ဆရာမက ေလသံမာမာျဖင့္ ဆိုသည္။ “မင္းဟာ ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အမွားအမွန္ကို သိသင့္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ ေနာက္တစ္ခါ ခုလို ဥပေဒနဲ႔မကင္းတာေတြလုပ္ရင္ ေက်ာင္းက အၿပီးထုတ္ခံရမယ္။ ငါေျပာတာ ရွင္းတယ္ေနာ္” ဆရာမကို မခိုးမခန႔္ အၾကည့္ျဖင့္ ဝဏၰ ၿပဳံးသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ” သူလက္ခံလိုက္သည္။ “ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသမိတယ္။ ဆရာမ ဒါေလာက္ တင္းမာေနတာ ေနာက္ခံေကာင္းေကာင္းပဲရွိေနလို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုတဲ့သေဘာလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း ျဖစ္တယ္ ဆိုတာ သိပါတယ္ေနာ” စုစုေအာင္ ထိတ္လန႔္ပုံမရ။ “ဒီအခ်ိန္ဟာ ငါ့ကို ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပန္ခြတ္ ရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး ဝဏၰ” “ငါ့မွာ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။ မင္းနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနဖို႔အခ်ိန္မရွိဘူး” “ေအာ. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ဟုတ္လား” ဝဏၰ ျပန္ေအာ္သည္။ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္ခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားသည္။ သူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေျပေျပလည္လည္ မျဖစ္ ႏိုင္မွန္း လည္း သတိထားမိသြားသည္။ သူထရပ္လိုက္ၿပီး အခန္းေရွ႕ဖက္ ေလွ်ာက္သြားသည္။ “ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာဖို႔ မတူဘူး မတန္ဘူး ေပါ့ဟုတ္လား” “မင္းထင္ခ်င္သလိုထင္ေလ” သူမျပန္ေျပေျပာသည္။ “မင္းႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွ သြားေအာ္။ သြား” ဝဏၰက ဒါေလာက္နဲ႔မရ။ သူမဖက္သို႔ လွည့္၍ ရင္ဆိုင္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးက နီရဲေနသည္။ စုေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ အခန္းနံရံႏွင့္ ေက်ာ ကပ္ မိေသာ အခါ သူမ ေရွာင္၍မရေတာ့။ ဝဏၰ ေရွ႕တိုးလာသည္။ သူမႏွင့္ ရင္ျခင္းႏွင့္ ထိမိသည္အထိ အတင္းကပ္သည္။ သူမပါးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ သူ႔ပါးစပ္က သူမကို ထိေတာ့မတတ္။ ေဒါသေၾကာင့္ အသက္႐ြဴသံျပင္းထန္လွ်က္ အေတာ္ၾကာၾကာ ဒီပုံစံအတိုင္း ရပ္ေနသည္။ သူမက မလြဳပ္၊ ေအာ္လည္းမေအာ္ သလို တြန္းဖယ္ပစ္ျခင္းလည္းမျပဳေပ။ ႐ိုး႐ိုးပင္ ရပ္ေနသည္။ သူ ဘာလုပ္လုပ္ ခံမည္ဆိုသည့္ ပုံႏွင့္ ရပ္ေနသည္။

သူမ အသက္႐ြဴသံက မမွန္။ ကိုယ္လုံးက အနည္းငယ္ တုန္ခါေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ဘာမွျပန္မလုပ္။ သူမကို ေကာင္းစြာ ဆန႔္က်င္ျပၿပီးၿပီမို႔ ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ဖို႔ေတာ့ စဥ္းစားပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ဤမွ် လုပ္တာႏွင့္ပင္ သူ ေက်ာင္းထုတ္ခံရဖို႔က လုံေလာက္ ေနေလၿပီ။ ဝဏၰ ေျခလွမ္းတစ္ဝက္ထပ္တိုးလိုက္သည္။ “ေဆာရီးပဲ” သူ တိုးတိုးေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔လက္မ်ားက စုေအာင္၏ ပါးေပၚမွ ေလွ်ာ ခ် သြားသည္။ “ေဆာရီးပဲေနာ္” သူ အခန္းထဲက ထြက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္။ ဒီေလာက္ႏွင့္ သူေတာ့ အထုတ္ခံရၿပီဟု ေတြးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက စကားတစ္ခြန္းမွ မဟခဲ့။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူ တအံ့တၾသ ျဖစ္ကာ သူလုပ္ခဲ့တာကို သူမေက်နပ္ေနခဲ့ေလသလားဟု စဥ္းစား ျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ုံးေရွ႕မွာ ထြက္ဆိုသံၾကားေတာ့မွ ဒီလို စဥ္းစားခဲ့တာကို အရွက္ရမိေတာ့သည္။ နမ္းမိေတာ့မတတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ ရက္သတၱပတ္ အေတာ္ ၾကာမွာ သူမ ခိုင္းထားေသာ ေက်ာင္းစာ အလုပ္ မၿပီးေသးတာကို ဆူပူဖို႔ သူ တို႔ စာသင္ခန္းထဲေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါ သူက ထြက္ေျပး ရမည့္အလွည့္။ စာက မၿပီးႏိုင္။ သူ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လစ္ေျပးခဲ့တာ ေက်ာင္းက ဘြဲ႕ပင္ရေတာ့မည္။ စာၿပီးေအာင္လုပ္ၿပီး တင္ေပးဖို႔ သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလာေသာအခါ သူစိတ္ညစ္သည္။ အရွိန္ေသသြားေသာ စိတ္က ျပန္ထလာသည္။ ဝဏၰ အသာထေျပးၿပီး ေက်ာင္းေနာက္ဖက္ လူရွင္းသည့္ အခန္းဖက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒါဆို သူမလိုက္လာမည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္။ သူမက လိုက္လာသည္။ ဘာျဖစ္ခ်င္လို႔လိုက္လာတာလဲ ေတြးမိရသည္။ လူမရွိေသာ အခန္းထဲ သူမ ဝင္လာေတာ့ ဝဏၰ က အခန္းတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္သည္။ လက္ေမာင္းမ်ားကိုဆြဲယူၿပီး ဘယ္ဖက္လက္ျဖင့္ ဆြဲ ခ်ဳပ္ ထားကာ ညာဖက္လက္က သူမ ေမးေစ့ကို ကိုင္သည္။ ပါးစပ္ကို မလြဳပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားသည္။ ဒီတစ္ခါ သူ ေတြေဝမေနေတာ့။ ပါးစပ္ျဖင့္ ကပ္ကာ အတင္းနမ္းသည္။ သူမ ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားသည္ မလိုင္လိုခ်ိဳသည္။

သူ႔ စိတ္က ပိုထန္လာေစသည္။ ေမးေစ့ကိုကိုင္ထား ေသာ လက္မ်ားကို ေလွ်ာခ်ကာ သူမရင္သားမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ လွ်ာခ်င္း ကလိေနရင္း သူမ အသာညည္းသည္ကို ခံစားမိသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို သူအသာေခ် သည္။ သူမ အနည္းငယ္ တြန႔္သြားသည္။ သူလြြတ္ေပးမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိသာသြားသည္။ သူ႔လက္က သူမအက်ႌ ထဲဝင္သြားကာ ႏို႔ကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ သူမ ေခါင္းကို ဝဏၰ ႏွင့္ ေဝးရာသို႔လွည့္ရင္း မ်က္ႏွာက နီရဲလာသည္။ အရသာေတြ႕ေနပုံ က သိသာသည္။ “ငါ မင္းကို လုပ္ခ်င္တယ္ကြာ” ဝဏၰ တိုးတိုးႏွင့္ ခ်ိဳသာစြာေျပာသည္။ လက္တစ္ဖက္က တင္ပါးဆုံ မွသည္ ေပါင္ၾကားမ်ားအထိ ေလွ်ာဆင္း သြားသည္။ ဆရာမကို ဆက္နမ္းေနရင္း လက္တစ္ဖက္က လုံခ်ည္ေအာက္မွ အတြင္းခံထဲထိေရာက္သြားသည္။ သူမညည္းရင္း အသာ႐ုန္း သည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းက သူမ ပစၥည္းထဲကိုအသာေလးတိုးဝင္ကာ လွည့္ပတ္ေနရင္း လက္မက အေစ့ကို ပြတ္ေပးေနသည္။ သူမ တအင္း အင္း ႏွင့္ ေကာ့ေပးလာေနသည္။ စုေအာင္ လွ်ာကို ဝဏၰ ဆီမွ ဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး အသက္႐ြဴမွန္ေအာင္ႀကိဳးစားသည္။ သူက သူမ လည္တိုင္ကို စုတ္သည္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ “ငါ သြားေတာ့မယ္” သူမ တိုးတိုးေျပာသည္။ သူက လည္တိုင္ကို ဖမ္းဆြဲထားသည္။ “လြတ္ပါ။ ဝဏၰ” ဝဏၰ ကိုယ္ကို ဆန႔္လိုက္ၿပီး လက္ကို စုေအာင္၏ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအတြင္းမွ အသာထုတ္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမ မ်က္ႏွာကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းကပ္ၾကည့္သည္။ “ငါ့ကို မႀကိဳက္ဘူးလား။ ေျပာေလ” သူမ ခါးကို ျပန္ဆုတ္ရင္း ေျပာသည္။ “မင္းဟာ ေက်ာင္းသားပဲ ဝဏၰ” သူမ တီးတိုးေရ႐ြတ္သည္။ “ၿပီးေတာ့ ငါ က မင္းဆရာမေလ။ ငါ အလုပ္ျပဳတ္သြားမွာေပါ့။ ကဲ ငါသြားပါရေစ။ ဖယ္ေတာ့” သူ လြြတ္ေပးလိုက္သည္။ စာသင္ခန္းထဲျပန္လာခဲ့သည္။ သူမ ဘာလို႔ ဒီလို ျပန္ေျပာသည္ကို သူနားမလည္။ သူစိတ္ေျပေအာင္ လြတ္လမ္း ရွာရင္းေျပာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့မလြယ္။ မုဒိန္းက်င့္ရန္ႀကံစည္မြဳ။ ကာယိေျႏၵဖ်က္မြဳ ဘယ္ဟာနဲ႔ပဲ သူ႔ကို တိုင္တိုင္ သူ႔ ဘဝကမလြယ္ခဲ့ေပ။ ခုေတာ့ ၁ဝႏွစ္အၾကာမွာပါ။ ဝဏၰ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ လူ ၂ ဦး ၿခံရံၿပီး သူ႔စားပြဲေရွ႕မွာ သူမ ဝင္ထိုင္ေနသည္။ သူမ ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လြဳပ္ေနသည္။ သူသည္ ႏွိပ္စက္ ညႇင္းပန္းျခင္းမ်ားကို စိတ္မပါခဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒီတစ္ခါေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမကို မေတြ႕ေတာ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္။ ဆံပင္က ခပ္ညိဳညိဳ။ သြယ္လ် ေျပာ့ေျပာင္း သည္။

သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ရွိေနခဲ့ေသာ ဆံပင္ထက္ နည္းနည္းတိုသြားသည္ဟုထင္ရသည္။ ခန႔္ညားသြယ္လ်ေသာ ကိုယ္ခႏၶာက မေျပာင္း။ တစ္ေပါင္ မွ်ပင္ ပိုလာမည္မထင္။ သို႔ေသာ္ လွပေသာ မ်က္ဝန္းညိဳမ်ားတြင္ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္လန႔္ျခင္းမ်ားျပည့္ေနသည္။ ဒါကို သူက သေဘာက်ေနသည္။ စုေအာင္ သည္ အရင္ပုံစံမေျပာင္းေသာ္လည္း ဝဏၰ ကေတာ့ သိသိသာသာပင္ အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ေပ။ သူသည္ သူမ ေက်ာင္းတုန္းက သိခဲ့သလို လမ္းသရဲဂိုဏ္း ေတြနဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့။ သူႀကီးျပင္းလာၿပီ။ ကိုယ္ခႏၶာကပင္ သူ႔ေရွ႕မွာ ဝင္ထိုင္သူတို႔ ခန႔္ညားရ ေလာက္ ေအာင္ ေျပာင္းသြားသည္။ တိုင္းရင္းသား လူမိုက္ပုံ မွသည္ ရင့္က်က္လာၿပီ။ ဆံပင္က သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ညႇပ္ထားသည္။ မ်က္လုံး မ်ားက ေတာ့ ေတာက္ပေနဆဲပင္။ ခုေတာ့ သူသည္ သူမဘဝကို ေခ်မြ ပစ္ႏိုင္ေနၿပီ။ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း သူသည္ ခိုင္မာေသာ ေမွာင္ခိုအုပ္စုႀကီးတစ္ခုကို ထူေထာင္ထားႏိုင္ခဲ့ သည္။ လူမိုက္ေတြ ေမြးထားေသာ သူတို႔အုပ္စုသည္ မာဖီးယား ဂိုဏ္းပမာ ဒီေဒသ ကို ခိုင္ခန႔္စြာ ခ်ဳပ္ကိုင္လြြမ္းမိုးထားႏိုင္ၿပီ။ သူသည္ ဒီၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာအႀကီးဆုံး လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သလို မဟုတ္တာအကုန္လုပ္ေသာ လူ တစ္ရာေက်ာ္ က သူျဖစ္ခ်င္တာအားလုံးကို လုပ္ေပးႏိုင္ေနေလၿပီ။ “ငါေစာင့္ေနတာၾကာပါၿပီ” ဝဏၰ တိုးတိုးေျပာသည္။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေသာအသံသည္ စုေအာင္ ၏ အေၾကာက္တရားကို တိုးပြားေစသည္။ “သတိထားပါ ဝဏၰ…” သူ မ စေျပာသည္။ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သူ႔ မ်က္လုံးေအာက္မွ ဘယ္လို လြတ္ႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားေနသည္။ သူမ အေတာ္ပင္ ထိတ္လန႔္ေနၿပီ။ သူ႔ကို ေခြးေဟာင္သလို မေဟာင္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ ၿခံဝန္းအတြင္းဝယ္ ခ်က္ျခင္း ေက်မြသြားေတာ့ မည့္ ပုံ။ “ငါ့ကို ဝဏၰ လို႔ ေခၚတဲ့သူမရွိတာ ၾကာၿပီေလ” သူ ျဖည္းျဖည္းေျပာသည္။ သူမ သိပါသည္။

သူ႔သတင္းမ်ားကို သူမ ၾကားေနရသည္။ သူ႔ကို မေလးစားေသာ္ျငား ေၾကာက္႐ြံ႕႐ိုေသၾကရသည္။ ဦးေစာဝဏၰ သည္ ဒီ ၿမိဳ႕တြင္ ခုလို အတင္းမ်ား၏ ရင္းျမစ္ျဖစ္သည္။ “ေဆာရီး” သူမ ေတာင္းပန္သည္။ ေပါင္ေပၚမွာ လက္မ်ားကို ကန္ေတာ့သလို ဆုတ္ထားသည္။ “ဦးေစာဝဏၰ။ တို႔မွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ဘူးဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါ ငါ ဘာမွ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာ ငါ အမွန္အတိုင္းေျပာခ်င္ပါတယ္။” “ဟင္။ တကယ္လား” သူကေမးသည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ဝမ္းသာ စိတ္ႏွင့္ ျပဴးသြားသည္။ “တကယ္ပါ” စုေအာင္ ထပ္ေျပာသည္။ ဦးေစာဝဏၰသည္ အသာထလိုက္ၿပီး ခဏ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ခုလို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပင္ ခုခ်ိန္မွာ သူကေလးဘဝက ထက္ပင္ သူမကို လိုခ်င္ေနေသးမွန္း သတိထားမိသည္။ သူ႔ အတန္းပိုင္ဆရာမျဖစ္ခဲ့ၿပီး သူ႔ဘဝကို ေခ်မြဳန္းခဲ့ သူကို ခုခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္ မေျမႇာက္ရပဲ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေခ်မြ ပစ္ႏိုင္ေနေလၿပီ။ “ငါ့ ကို ခုလိုမ်ိဳးအေျခအေနမို႔ ခြင့္လြြတ္ ေပးႏိုင္ၿပီေပါ့။ ဟုတ္လား ” သူ တိုးတိုးေျပာသည္။ သူမကို အရွက္ရေလာက္ေအာင္ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေန သည္။ “ဟုတ္ဘူးလား” သူမ ၿငိမ္သြားသည္။ “ပထမတစ္ခ်က္ က မင္းကိုမင္း ကယ္ဆယ္ဖို႔အတြက္ ငါ့ဘဝကို ခ်ိဳးဖ်က္ ပစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ ေျခေထာက္ေအာက္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ အဲေတာ့ မင္း လုပ္ခဲ့တာ မမွားဘူးဆိုရင္ ငါ့ကို ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလို ျပန္လုပ္ေလ။” စုေအာင္ ၏ မ်က္လုံးမ်ားက သူေလွာင္ေျပာင္ေနမွန္းသိ၍ မည္းေမွာင္သြားသည္။ “အဲလို မဟုတ္ပါဘူးဟယ္” သူမ တီးတိုးေရ႐ြတ္သည္။ စားပြဲကို လက္ႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္သည္။ “ရွင့္ကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကြၽန္မ ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးရွင္။ ႀကိမ္ဆို ႀကိမ္ရဲပါတယ္” “ဟ ငါ ဘယ္လိုလုပ္ယုံရမွာလဲ” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္။ အသံက အရွိန္အဝါႀကီးသည္။ သူမတုန္ခါေနမွန္း သူသိသည္။ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း က ပူးေနသည္။ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ သူမ ရမၼက္စိတ္ေတြ ထေနေလၿပီလား။ “မေကာင္းဘူးေလ” စုေအာင္ ရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ “ရွင့္ကို ကြၽန္မက ဖ်ားေယာင္းခဲ့တာမွမဟုတ္ပဲ။ ဒီတိုင္းေနခဲ့ရင္ အဲလို အဓိပၸာယ္ ေပါက္သြားမယ္ေလ” မွန္ပါသည္။ သူလုပ္ခဲ့တာ မေကာင္း။ “ဦးေစာဝဏၰ” ကို သူမ ဖ်ားေယာင္းလို႔ မရႏိုင္ေတာ့ေပ။ သူ႔ရည္းစားက ေမွာင္ခို သူေဌးအုပ္စုတစ္ခု ထံမွ ေငြေခ်း ေသာအခါ သူမ ဝမ္းမသာႏိုင္ခဲ့။ အထူးသျဖင့္ ေငြထုတ္ေပးသူမွာ ဝဏၰမွန္း သိေသာအခါ။ သူမ အိမ္ကို ေပါင္ထားမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ျပန္လည္း မဆပ္ႏိုင္ ေသာအခါ… ဦးေစာဝဏၰ ကို သူ႔အျဖစ္အား ရွင္းျပသည္။

သူမ၏ ေျဖရွင္းခ်က္ ဆုံးသည္အထိ ဘယ္လို ဒုကၡမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို သေဘာ မေပါက္ ႏိုင္ေသး။ ဦးေစာဝဏၰ သည္ ဒီဇာတ္လမ္းကို ေကာင္းစြာသိၿပီးျဖစ္သည္။ ဒါေတြကို ေသခ်ာမသိပဲလည္း ဒီလို ခ်မ္းသာလာမည္ မဟုတ္ေပ။ သူမအိမ္အားေပါင္၍ ပိုက္ဆံေခ်းမည္ကို သူသိခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ခုအေျခအေနေရာက္လာခဲ့ၿပီ။ ပိုက္ဆံကို သူစိတ္မဝင္စား။ သူမကို လက္ေျမႇာက္လာေစရန္သာ စဥ္းစားခဲ့သည္။ အေျခအေနက စုေအာင္ ဖက္မွာ မရွိေတာ့မွန္းသိသည္မို႔ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည္။ မ်က္ရည္ေတာ့မက်။ ဦးေစာဝဏၰ ဘာလုပ္မည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုပင္။ သူ ဘာေတြးေနမည္ကို သူမမသိ။ ေက်ာင္းသားဘဝက သူမကို စိတ္ဒုကၡေပးခဲ့ေသာ ဒီ လူငယ္ေလးသည္ အရင္လို လုံးဝမဟုတ္ေတာ့ေပ။ သတ္ယတ္စြာ ဝတ္စားထားသည္။ မိမိကိုယ္ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်မြဳက အေရာင္ေတာက္လ်က္ရွိသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ခုံမွာျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ စုေအာင္ တစ္ေယာက္ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သြားမွန္း သိ၍ ေက်နပ္ေနသည္။ ခုေတာ့ သူသနားမြဳကို ခံယူရမည့္အေျခအေန။ “ငါ့ေငြကို မင္း ဘယ္လို ျပန္ေပးဖို႔ စိတ္ကူးထားလဲ” အသာေမးသည္။ သူမ ပါးစပ္ဟ၍ ဒီေငြကို သူမေခ်းခဲ့တာမဟုတ္မွန္းေျပာဖို႔စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ အေျခအျမစ္မရွိမွန္းသိ၍ မေျပာႏိုင္။ “စိတ္ကူးမရွိဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အေႂကြးတင္ေနၿပီမွန္းလည္း မသိဘူးမဟုတ္လား” သူ ဆက္ေျပာသည္။ “သိန္း ေလးရာရွိၿပီ ကေလးမ။ မင္း အိမ္ကို ငါပိုင္ေနၿပီ။ ငါ ယူလိုက္ဖို႔ပဲရွိေတာ့တယ္။” စုေအာင္ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္မ်ားလိမ့္ဆင္းလာသည္။ အိမ္ကိုသာသိမ္းလိုက္လွ်င္ သူမမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့။

တစ္သက္ လုံး လုပ္ခဲ့တာေတြ ကုန္ေတာ့မည္။ သူမ ေခါင္းကို လက္ႏွင့္ အုပ္ ၿပီး ငိုက္စိုက္ခ်၍ တိုးတိုးေျပာသည္။ “အဲလို မလုပ္ပါနဲ႔ ဝဏၰရယ္။ မတရားပါဘူး” “ဘာမတရားလို႔လဲ” သူေမးသည္။ “ငါ့ကို မုဒိမ္းမြဳနဲ႔ တိုင္တုန္းကေရာ မတရားဘူးလို႔ မထင္ခဲ့ဘူးလား။ ငါ့ဘဝ တစ္စစီျဖစ္သြားတယ္ေလ။ ငါ အဲေလာက္ ထိ မလုပ္ေသးလို႔ မတရားဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာလား” “ကြၽန္မ အဲလိုမရည္႐ြယ္ခဲ့ပါဘူး ဝဏၰ၊ ရွင္သိပါတယ္” စုေအာင္ “ရွင္က ကြၽန္မ လက္ေတြကို ကိုင္ၿပီး နံရံနဲ႔ကပ္ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ အဲဒါေတြပဲ ေျပာခဲ့တာေလ” “မင္းအဲဒီတုန္းက ေနခဲ့တဲ့ပုံနဲ႔ ဘယ္လိုမွ မဟုတ္ဘူး ေခြးမရဲ႕” ဦးေစာဝဏၰ ဆက္ေျပာသည္ “ဖာသည္မလို ပဲ မင္း ညည္းညဴေနတယ္။ အဲဒါေကာ မဟုတ္ဘူးလား။ သြားပါရေစလို႔လည္းေျပာတယ္။ ငါ က လြြတ္လိုက္မိတယ္။ မင္း သေဘာက်လက္ခံခဲ့တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြကို သူမ်ားသိမွာ။ ငါေလွ်ာက္ေျပာမွာစိုးလို႔ ကိုယ့္ဖင္ကိုယ္ ကယ္ခ်င္တာနဲ႔ငါ့ကို ငရဲေရာက္ေအာင္ပို႔ခဲ့တာမဟုတ္လား” စုေအာင္ အၾကာႀကီးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေနာက္ တုန္လြဳပ္စြာ သက္ျပင္းခ်ၿပီး “အခု ကြၽန္မဆီက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ ဦးေစာဝဏၰ?” ေမးသည္ “ဘာပဲလိုခ်င္လိုခ်င္ ေပးပါ့မယ္ရွင္။ ခုေတာ့ သြားပါရေစေတာ့” ဦးေစာဝဏၰ အဓိပၸာယ္ရွိစြာၿပဳံးသည္။ “ငါ့ဆီက ထြက္သြားဖို႔ အဲေလာက္ လြယ္မယ္ထင္လို႔လား ကေလးမရဲ႕” “ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ မင္းလက္ခ်က္နဲ႔ ငါ ဒုကၡေတြေရာက္ခဲ့ၿပီး အသာေလးလြတ္ေပးလိုက္လိမ့္မယ္လို႔ မင္းထင္ေသးလား”အသံကို အသာႏွိမ့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ အသံမွာ ရမၼက္သံေတြလြြမ္းေနသည္။ စုေအာင္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ “အဲေတာ့…” သူတိုးတိုးေျပာသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕မြဳျဖင့္ အသံက တုန္ေနသည္။ “ရွင္ ဘာမ်ား…?” “သိန္းေလးရာေလာက္ကို ငါ ဂ႐ုစိုက္မယ္ထင္လို႔လား ဟင္” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္။ စုေအာင္ နားမလည္။ “ငါက ေငြလိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့။ မင္းကို ခံစားေစခ်င္တာ။ မင္းခံရတာ ျမင္ခ်င္တာ။ မင္းခံေစရမယ္။ မင္းငါ့ကို မုဒိမ္းေကာင္လို စြတ္စြဲတုန္းက ငါခံခဲ့ရသလို နိမ့္က်ေစရမယ္။ ငါေျပာသလို လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္း မေသ ေသးဘူးေပါ့ေလ။” စုေအာင္ တိတ္ဆိပ္စြာထိုင္ေနသည္။ စိတ္ၾကပ္တည္းမြဳကို သူမ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အခါ “အဲေတာ့ ဘာလုပ္မွာလဲဟင္” သူမ အသာ ေမးသည္။

ဦးေစာဝဏၰ ထရပ္လိုက္ၿပီး စုေအာင္ ၏ ခုံဖက္သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမကို ဆြဲရပ္လိုက္ၿပီး နံရံႏွင့္ ကပ္မိသည္အထိ တြန္းသြားသည္။ “ကဲ။ ကေလးမ” သူခ်ိဳသာစြာ တိုးတိုးေျပာသည္။ လက္က ေမးေစ့ကို ကိုင္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္ၾကည့္သည္။ “ငါ လိုခ်င္တာအားလုံး မင္းလုပ္ေပးရမယ္။ ငါ လုပ္ခ်င္သေလာက္ထိ မင္းေနရမယ္။ ငါေက်နပ္တဲ့အထိပဲ။ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း အတိအက် မလုပ္ပဲ အတြန႔္တက္ မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခ်ီးထြက္ေအာင္႐ိုက္ၿပီး လုပ္ေအာင္ ခိုင္းမွာပဲ။ နားလည္လား” စုေအာင္ ဦးေစာဝဏၰ ကိုယ္ခႏၶာအနီးကပ္လ်က္ တိုးတိုးညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းက နာခံစြာ ၿငိမ့္သည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ မလြတ္ႏိုင္။ တျခားနည္းလမ္းမရွိ။ သူက ၿပဳံးသည္။ နံရံကို ေက်ာမွီေစၿပီး လက္မ်ားကို ေနာက္ပစ္ေစသည္။ “အရင္အတိုင္းပဲေပါ့” ေျပာၿပီး သူ႔လက္မ်ားက သူမရင္သားမ်ားကို ဆုတ္ကိုင္သည္။ စုေအာင္ မ်က္လုံးမ်ားကို ေၾကာက္႐ြံ႕စြာမွိတ္ထား သည္။ အရင္အတိုင္းေတာ့ဟုတ္သည္။ အရင္ထက္ ဆိုးပါသည္။ ဆယ္ႏွစ္ အၾကာတုန္းက သူမသည္ လူအမ်ားရွိရာ ေက်ာင္းဝန္းမွာမို႔ လြတ္လမ္းအမ်ားႀကီးရွိသည္။ ခုေတာ့ သူမသည္ ဦးေစာဝဏၰ၏ သနားမြဳမွလြဲ၍ လြတ္လမ္းမရွိ။ သူကလည္း သနားမည္မဟုတ္။ သူ႔ကိုယ္ခႏၶာက မာေက်ာေနသည္။ သူမကို ေကာင္းစြာလြြမ္းမိုးထားႏိုင္သည္။

႐ုန္းလို႔လည္း ဘယ္လိုမွမလြတ္ႏိုင္။ “ငါက မုဒိမ္းေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ မိန္းကေလး” သူတိုးတိုးေျပာသည္။ လက္မ်ား က ႏို႔ကို နာလာသည္ထိ ညႇစ္ထားသည္။ “ငါက အဲဒီဘဝ မွာ ေပ်ာ္တတ္ေနၿပီ” သူမကို အသာနမ္းသည္။ တစ္ခ်ိန္က အရသာမ်ိဳးပင္ ျပန္ရေသးသည္။ သူမ ညည္းသည္။ သူ႔ ပစၥည္းႀကီးက သူမဗိုက္ကို ထိုးေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က လွ်ာကို စုေအာင္၏ လည္မ်ိဳဆီပို႔လိုက္ၿပီး ဆက္နမ္းေနကာ လက္မ်ားက ရင္အုံမွသည္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီဆီ ေ႐ြြ႕သြား သည္။ အေစ့ကို လက္မႏွင့္ ပြတ္ရင္း လက္ ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အတြင္းထဲႏႈိက္ကာ ျဖည္းျဖည္းေမြြ႕ေနသည္။ အကုန္လုံးက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့သည့္အတိုင္းပင္။ “ငါ့ကို ေတာ္ပါေတာ့လို႔ ေျပာအုံးမလား ကေလးမ” စုေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္မ်ား ႐ြဲက်လာသည္။ သူမသည္ ျဖစ္သင့္သည္ထက္ပို၍ ရမၼက္ ထေနမွန္း သတိထားမိသျဖင့္ အလြန္ရွက္မိသည္။ သူက သိေနသည္။ အေစ့ကို လက္မျဖင့္ ပြတ္သတ္မြဳက သူမကို ႐ူးသြတ္ေစသည္။ သူ႔ပါးစပ္က လည္တိုင္ကို စုတ္ေနဆဲ။ စုေအာင္ ရမၼက္ အျမင့္ဆုံးသို႔ေရာက္ေတာ့မတတ္ျဖစ္၍ ညည္းသံ ထြက္လာသည္။ ဦးေစာဝဏၰ၏ ပြတ္ေနေသာ လက္မ်ားအတိုင္းျပန္လြဳပ္ခါ ေပးေနမိသည္။ သူမ ၿပိဳလဲမက်သြားေအာင္ လွ်ာကို ကိုက္ထားမိသည္။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ား ႐ုတ္တရက္ ဆြဲထုတ္သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားေသာအခါ ဟာကနဲျဖစ္သြားသည္။ ခုေတာ့ သူမသည္ သူ႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီ။ ဦးေစာဝဏၰ က ဆြဲ လုပ္ပစ္ခ်င္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ ေစာင့္ခဲ့သည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မိနစ္အနည္းငယ္ေတာ့ ေစာင့္ႏိုင္ပါေသးသည္။ သူမကို ပိုမို အရွက္တကြဲႏွင့္ မအီမသာ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရဦးမည္။ သူမ အသက္မ႐ြဴႏိုင္။ ေက်နပ္ေနေသာမ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသႏွင့္ ရွက္ေၾကာက္မြဳတို႔ လြြမ္းသြားသည္။ သူမ၏ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္မြဳ ေျမလွိမ့္ ငိုေကြၽးမြဳကို လိုခ်င္သည္မဟုတ္။ အဲလိုျဖစ္၍ သူဘာမွ မရ။ စားပြဲဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာၿပီး သူ႔ အေပၚဝတ္ ဂ်က္ကက္အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္ သည္။ နကၠတိုင္ကို ျဖဳတ္သည္။

အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္သည္။ အက်ႌကို အသာခြၽတ္လိုက္ၿပီမွ စုေအာင္ မ်က္ႏွာဖက္ ျပန္လွည့္ လိုက္သည္။ “ဒီကိုလာ” သူ တိုးတိုးညင္သာစြာေျပာသည္။ သူမ ခဏေတြရပ္စဥ္းစားေနသည္။ သူမသည္ သူေျပာသမွ် ကြၽန္တစ္ေယာက္လို မလုပ္လို။ သူမကို အရွက္ပိုရေအာင္ လုပ္ေနမွန္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ေ႐ြးစရာလမ္းမရွိေပ။ ေရွ႕သို႔အသာေလွ်ာက္ၿပီး နာခံမြဳကိုျပသည္။ သူက မအံ့ၾသ။ “လာေလ” ထပ္ေျပာသည္။ အသံက မာလာသည္။ သူသည္ ႏွစ္ႀကိမ္ေျပာေလ့မရွိ။ မ်က္လုံးမ်ား ေတာက္လာသည္။ စုေအာင္ တံေတြးမ်ိဳခ် ရင္း အမိန႔္အတိုင္းလုပ္သည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က သူမလည္ပင္းနားရွိ ဆံပင္ကို ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေစရန္ ဆြဲႏွိမ့္ခ်လိုက္သည္။ သူဘာလုပ္ေစခ်င္မွန္းသိသာေသာ္လည္း စုေအာင္ က ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ပဲေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ ေမးေစ့ကို ဆြဲညႇစ္ၿပီး သူ႔မ်က္လုံး ႏွင့္ ဆိုင္မိေအာင္ လုပ္သည္။ “မင္းမွာ ေ႐ြးစရာ ႏွစ္မ်ီဳးရွိတယ္” သူ တင္းတင္းေျပာသည္။ “ငါ့ကို မြဳတ္ေပးမလား။ မလုပ္ပဲေနမလား။ မလုပ္ေပးဘူးဆိုရင္ေတာ့ မင္းေနာင္တရ လိမ့္မယ္။ သေဘာပဲ” သူမကိုေ႐ြးစရာ အခြင့္အေရးေပးပါသည္။ သို႔ေသာ္ မလုပ္သည့္ဖက္ေ႐ြးလ်င္ သူမ ႏွိပ္စက္ခံရမည့္သေဘာ။ (ခံရၿပီးလွ်င္ လည္း လုပ္ေပးရ မည့္သေဘာပင္ျဖစ္သည္။) စုေအာင္ ေမးေစ့ကို ေျမႇာက္ၿပီး ဒီတိုင္းရပ္ေနသည္။ မလြဳပ္။

ဦးေစာဝဏၰ မ်က္ခုံးပင့္ၾကည့္သည္။ “ေ႐ြးမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” “မင္းငါ့လီးကို စုတ္ေပး။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အျပင္မွာရပ္ေနတဲ့ လူဆယ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ခ်င္းစုတ္ေပးၿပီးမွ ငါ့ကို စုတ္ေပး။ ရတယ္။ ငါ့ကိုမစုတ္ခင္ ေလ့က်င့္ေရးဆင္းခ်င္တယ္လို႔ ထင္ရင္လည္း သေဘာပဲေလ။” စုေအာင္ မ်က္ႏွာ မည္းေမွာင္သြားသည္။ သူမ မလုပ္ပဲေနဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ သို႔ေသာ္ လူအမ်ားေရွ႕တြင္ ပို၍ အရွက္ကြဲရမည့္ အေျခအေန။ သူ႔ကိုေ႐ြးခိုင္းသည္မွာ အဆိုးႏွင့္ ပို၍ ဆိုးေသာအေျခအေနကို ေ႐ြးခိုင္းျခင္းသာ။ သူမ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားကို အသာပြတ္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ခါးပါတ္ကို အသာ ျဖည္ လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရသည္။ စဥ္းစားရင္းပင္ တံေတြးမ်ိဳခ်သည္။ သူ႔ပစၥည္းက အေတာ္ႀကီးသည္။ စုေအာင္ ေတာ့ အတြက္ ေတာ္ေတာ္ခက္ေတာ့မည္။ ေပါင္ၾကားထဲ သို႔ လက္ကိုျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး အသာ ဂြင္းထုေပးသည္။ အေရျပားေအာက္က ႂကြက္သားမ်ားအား ခံစားေနသည္။ သူ႔အဝတ္အစားသည္ ပြေယာင္း ေယာင္း မျဖစ္။ သူ႔ေျခေထာက္မ်ားကလည္း လွပသည္။ စုေအာင္ လက္ဖဝါးကို တံေတြးဆြတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ ပစၥည္းႀကီးကို သုတ္လိမ္း လိုက္သည္။ သူမအား အားေပးလိုက္ေသာ ညည္းသံကို စုေအာင္ ၾကားရသည္။ သူ႔လီးႀကီးေအာက္ေျခမွ ထိပ္ဖ်ားထိ လွ်ာႏွင့္ပြတ္ဆြဲလိုက္သည္။ ဥမ်ား ကို အသာ လ်က္လိုက္ၿပီး မွ လထစ္ ထိပ္ဖ်ားကို လွ်ာႏွင့္ ကလိသည္။ လီးႀကီးကို စုေအာင္ စ စုတ္လိုက္သည္ႏွင့္ အရသာ၏ တုန႔္ျပန္မြဳအျဖစ္ ဦးေစာဝဏၰ ခ်ိဳသာစြာညည္းျငဴသည္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဆံပင္ႏွင့္ ကုတ္ပိုးကို အသာ ပြတ္ေပးသည္။ ယခုလို ခ်မ္းသာလာသည္အထိ သူရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသာ ေအာင္ျမင္သည့္ တိုက္ပြဲမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ သူ႔ အႀကီးဆုံးၿပိဳင္ဖက္ကို သူ႔လက္ႏွင့္ သတ္ခဲ့ႏိုင္သည္ တို႔ထက္ ယခု ရရွိေသာ ခံစားခ်က္က ပို၍ သာသည္။

မ်က္လုံး မ်ားကို ေမွးမွိတ္ၿပီး စုေအာင္ က သူ႔ဥမ်ားကို စုတ္ရင္း ညႇစ္ေပးေနသည္ကို ဖီလင္ယူေနသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ျမန္ျမန္ သူ အရည္ထြက္ၿပီး ၿပီးသြားေအာင္ သူမလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတအံ့တၾသျဖစ္သည္။ သူမ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရပ္သည္။ သူမေမးေစ့ေပၚက်ေနေသာ သုတ္ရည္ စက္တခ်ိဳ႕ကို လက္ျဖင့္ သုတ္ၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ စုတ္ယူသန႔္ရွင္းလိုက္သည္။ လရည္ ကို အရသာခံေနပုံရသည္။ ဒီလိုႏွင့္ၿပီးပါ့မလား။ ဦးေစာဝဏၰ က အခန္းအျပင္က လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သျဖင့္ စုေအာင္ အလန႔္တၾကားအသံထြက္သြားသည္။ ဝင္လာသူမွာ သူမကို အိမ္မွာ လာေခၚခဲ့သူတစ္ဦး ျဖစ္သျဖင့္ ျမင္ဘူးၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူမအိမ္သို႔ အတင္းဝင္လာၿပီး သူမကို ဒူးေထာက္ခိုင္းခဲ့သည္။ သူမပါးကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ခိုင္းခဲ့ဘူးေသာသူျဖစ္သည္။ အရပ္က ဝဏၰထက္ရွည္သည္။ သိပ္ေတာ့ မထြား။ ဦးေစာဝဏၰ က ေဇာ္ဦးကို ဝင္လာခိုင္းလိုက္ၿပီး စုေအာင္ မၾကားေအာင္ တိုးတိုး ကပ္ေျပာသည္။ သူမ မၾကားခ်င္ေသာစကား လည္း ျဖစ္မည္ မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ စုေအာင္ ဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာကာ ေနာက္ေက်ာမွဆြဲယူၿပီး နားနားကပ္ေျပာသည္။ “မင္း ပါးစပ္က သိပ္ေကာင္းတာပဲ ကေလးမ” ခ်ိဳသာစြာေျပာသည္။ လက္တစ္ဖက္က သူမေမးေစ့ကို ကိုင္ထားသည္။ “မင္း ပုေလြမြဳတ္ ေပးတာက ငါ့ရဲ႕ ေဒၚလာတစ္ေထာင္တန္ ဖာသည္မေတြအတိုင္းပဲ။ ငါ့လထစ္ကို စုတ္ရင္း မင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ညည္းေနတာလည္း ၾကားလိုက္တယ္။” စုေအာင္ သူ၏ အလြန္႐ိုင္းျပေသာ စကားေၾကာင့္ တုန္သြားမိသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ကၿပဳံးေနသည္။ စကားထပ္မေျပာခင္ သူမ နား႐ြက္ ဖ်ားကို အသာပြတ္သည္။ “ေဇာ္ဦးကို မင္းမွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ဒီကို ေခၚလာခဲ့တာေလ” စုေအာင္ အသာေခါင္းၿငိမ့္သည္။ “ဟုတ္ၿပီ။ သူက ငါ့ရဲ႕ လက္ယာရံ ပဲ။

ငါ့ မိန္းမထက္ေတာင္ ပိုယုံၾကည္ရတဲ့သူ” ဘာအဓိပၸာယ္ပါလိမ့္ “ငါ့အတြက္ ဆို အေသအလဲ ႀကိဳးစားလုပ္ေပးတဲ့သူတစ္ေယာက္ပဲ” ဝဏၰ ဆက္ေျပာ သည္။ “ႀကိဳးစားတဲ့သူဆိုေတာ့ဆုခ်ရသင့္တာေပါ့ ဟုတ္လား” “ဒီမနက္ သူ မင္းကို ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံတယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္တစ္ေယာက္က မင္း မ်က္ႏွာကို လိုးမလို႔လုပ္ေနတာကို သူက တားေပးခဲ့တယ္ေလ။ တန္ပါတယ္။” တစ္ေယာက္က သူမ လက္မ်ားကို ခ်ဳပ္ၿပီး ထခိုင္းခဲ့သည္။ သူမက ေပါင္ၾကားကို ပိတ္ကန္ကာ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္ခဲ့သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူမကို တြန္းလွဲၿပီး ပါးစပ္ထဲ လိုးထည့္ဖို႔ႀကံေနတုန္း ေဇာ္ဦး ေရာက္လာၿပီး တစ္ခြန္းတည္းႏွင့္ တားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “ေက်းဇူးတင္စကားမေျပာေတာ့ဘူးလား” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသျဖင့္ စုေအာင္ ေခါင္းကို အသာခါသည္။ ဒီျပန္ေပးသမားမ်ားကို သူမ ေက်းဇူး တင္စရာမရွိပါ။ “ခု က ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ပဲဟ” သူမ တုန္ယင္စြာ သက္ျပင္းခ်သည္။ “ကဲ ငါ့ကို လုပ္သလိုပဲ သူ႔ကို လုပ္ေပးလိုက္ပါ။ ဒီထက္မပိုပါဘူး။ နင့္ ပါးစပ္ရဲ႕ အစြမ္းကို ျပ႐ုံေလးပဲ” ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္ ကို သူ႔ဆီ အသာတြန္းလိုက္သည္။ သူမ ဦးေစာဝဏၰ ၏ စားပြဲကို မွီရပ္ ေနေသာ ေဇာ္ဦးထံ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရ သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ကို ပေလြ မြဳတ္ေပးရသည္ထက္ပင္ ပိုရွက္မိသည္။ ဒီလူက သူမ လုံးဝမသိေသာ အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္ပါလား။ သူ႔ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ဒူးေထာက္ၿပီး စုတ္ေပးရမည္မွာ နိမ့္က်လြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ သူမမွာ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိ။ တစိမ္းတေယာက္ဆီ ေလွ်ာက္သြား၊ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ေပးၿပီး ပုေလြမြဳတ္ေပးရမည္မွာ မဟုတ္ေသးဘူးဟု ထင္သည့္အတြက္ စုေအာင္ ဒူးမေထာက္မွီ ေဇာ္ဦး၏ ရင္ပတ္ကို ပြတ္လိုက္ကာ ေခါင္းေမာ့ၿပီး နမ္းလိုက္သည္။ သူ႔ႏြဳတ္ခမ္းမ်ားက အံ့ၾသဖြယ္ ႏူးညံ့ေၾကာင္း သိလိုက္ရ ၿပီး သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြရင္း ျပန္နမ္းလိုက္သျဖင့္ ညည္းတြားမိသြားသည္။ သူမလက္မ်ားကို အသာေလွ်ာခ်ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ျဖည္ေပးေနသည္။

သူမ၏ ႏွာေခါင္းမ်ားက သူ႔ လေမြြးမ်ား ႏွင့္ ထိမိသည့္တိုင္ေအာင္ လီးႀကီးကို စုတ္မ်ိဳလိုက္ေသာအခါ ေဇာ္ဦး တအင္းအင္းႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းကိုျပန္ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၿပီး လထစ္ေအာက္ပိုင္းကို လွ်ာႏွင့္လ်က္ေပးေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က အရင္းကို ဆုတ္ကိုင္ကာ အားတက္သေရာ စုတ္ေပးေနသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာသည္ႏွင့္ ေဇာ္ဦးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းသတိထားမိသြားသည္။ “ေအာင္မယ္ေလး ကေလးမရယ္” ညည္းတြားရင္း စုေအာင္၏ ဆံပင္မ်ားကို ထိုးဖြရင္း အတင္းတိုးကပ္ကာ “ငါၿပီးေတာ့မယ္ အင္း အင္း……” သူ၏ လရည္မ်ားသည္ စုေအာင္၏ လည္မ်ိဳ အတြင္းသို႔ ေျပးဝင္သြားကာ သူမက လည္း ပို ဖီးလ္ တက္ေအာင္ အားစိုက္စုတ္ယူလိုက္သည္။ ေဇာ္ဦးကလည္း သူမေခါင္း ကို အတင္း ဖိထားလိုက္ၿပီးမွ သူမ အသက္႐ြဴရခက္ေနမွန္းသတိထားမိသြားသျဖင့္ ျပန္ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိမ္း မတ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ ေဇာ္ဦး အခန္းထဲကထြက္သြားသည္။ စုေအာင္ က ဦးေစာဝဏၰဖက္ ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ သူမသည္ ကလဲ့စားေခ်ခံရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီဟု ျပလိုက္သည့္သေဘာ။ သူသည္ ဇိမ္က်ေသာ ကုလားထိုင္ႀကီးတြင္ ထိုင္ရင္း မွီေနကာ မ်က္ႏွာထားကို မမွန္းတတ္ေအာင္ရွိသည္။ သူ႔အနားလာရန္ မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သျဖင့္ စုေအာင္ ေရွ႕တိုးသြားလိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္ကေတာ့ တုန္ခါေနသည္။ အနီးသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ဦးေစာဝဏၰ က ဆြဲယူလိုက္ ရာ စုေအာင္ သူ႔ ေပါင္ေပၚတြင္ ဖင္ထိုင္မိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။ စုေအာင္ တစ္ေယာက္ ဦးေစာဝဏၰ ေပၚထိုင္မိၿပီး သူ႔ ပစၥည္းႀကီး၏ ေႏြးေထြးမာေက်ာမြဳက သူမ ႏွလုံးခုံႏြဳန္းႏွင့္ အသက္႐ြဴသံကို ျမန္ေစသည္။

သူမ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ေတာင့္တင္းလ်က္ သူ႔ေပၚဖိထိုင္ရမည္လား အသာဖြ ေနရမည္လား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ “ဇိမ္က်ေနလား ကေလးမ” စုေအာင္၏ ဆံပင္မ်ားကို ဖြရင္း ဦးေစာဝဏၰ ကေမးသည္။ “ေဟ။ ငါ့အတြက္ ထန္ေနတုန္းပဲလား” စုေအာင္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလြြဲဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္မလွည့္ႏိုင္ရန္ ဦးေစာဝဏၰ က ဆံပင္မ်ားကို ဆြဲထားသည္။ “႐ြြဲေနတုန္းလား” တိုးတိုးထပ္ေမးသည္။ “မသိဘူး” စုေအာင္ မေျဖခ်င္သျဖင့္ လြြဲေျပာသည္။ သူမ ပါးတို႔ နီရဲတြတ္ေနသည္။ မ်က္ရည္မ်ားလည္း ဝဲလ်က္။ ဦးေစာဝဏၰ ၿပဳံးရင္း စုေအာင္ နား႐ြက္နားကပ္ေျပာႏိုင္ေအာင္ ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ “အခ်စ္ေလး” သူေရ႐ြတ္သည္။ စုေအာင္ ေသြးတို႔ ဆူလာသည္။ “ငါ မင္းကို ဆြဲခ်ၿပီး လီးနဲ႔ အဖုတ္ထဲကို အသက္မ႐ြဴႏိုင္ေအာင္ လိုးမယ္ကြာ။ ငါ့ဖက္က စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ လိုးေပးမယ္။ ဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” ဦးေစာဝဏၰ ၏ စကားသံေနာက္တြင္ စုေအာင္ ရႈိက္မိသည္။ ရႈိက္သံသည္ ခါးကို ေအာက္က ေဆာင့္တင္လိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ငိုသံသို႔ ေျပာင္းလဲသြားသည္။ သူမတကိုယ္လုံးတုန္ခါေနသည္။ သူ႔ကို မည္သို႔တုန႔္ျပန္ရမည္မွန္းမေဝခြဲတတ္ႏိုင္။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သူမေသြးေၾကာမ်ားတေလွ်ာက္ အရွက္တရားတို႔ ေလာင္ၿမိဳက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ လက္မ်ားက သူမလုံျခည္ေအာက္သို႔ တို႔းဝင္လာကာ အေစ့ကို လက္မႏွင့္ အသာပြတ္သည္။ သူမ တင္ပါးက သူ႔ဖက္သို႔ ပိုတိုးလာသည္ႏွင့္ ပြတ္ခ်က္က ပို ျမန္ပိုၾကမ္း လာသည္။ အသာညည္းမိျခင္းႏွင့္အတူ သူမကိုယ္ခႏၶာမွ အလိုအေလ်ာက္တုန႔္ျပန္ေနမြဳကို မည္သို႔မွ် မထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့မွန္း ကိုယ္တိုင္ သေဘာေပါက္လာရသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ဆရာမေလးကို ေပြ႕ခ်ီရင္း ထိုင္ခုံမွထသည္.။ သူမကို စားပြဲပုံတြင္ အသာခ်ၿပီး တင္ပါးကို ခုံစြန္းတြင္ က်ေနေအာင္ ေ႐ြြ႕ကာ ေျခေထာက္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္သို႔ တြဲေလာင္းက်ေနေစသည္။

ထို႔ေနာက္ ေပါင္ၾကားကိုပြတ္သတ္ရင္း အတြင္းခံကိုဖိကာ ေျခေထာက္ကို ကား ေစသည္။ လက္ဖဝါးျဖင့္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ ပြတ္ေနျခင္းျဖင့္ စုေအာင္သည္ သူမ၏ လုပ္သမွ် ခံရမည့္ အေနအထားကို သတိထားမိသြားသည္။ သူ႔လက္မက အေစ့ကိုၾကမ္းၾကမ္းဖိသည္။ သူမေျခေထာက္မ်ားကို ေစ့ၿပီး သူ႔ကို တြန္းရန္ႀကိဳးစား ျခင္းကို သူၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ကႀကီးခေခြးေရးေနျခင္းေၾကာင့္ စုေအာင္တစ္ေယာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုံးဝ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ အေျခအေနတည္း။ လက္မျဖင့္ အေစ့ကို လက္မျဖင့္ပြတ္ရင္း လက္ခလယ္ျဖင့္ အဖုတ္တြင္းသားမ်ားကို ေမြြ႕ေနသည္။ အတြင္းထဲသို႔ ထိုးသြင္း လိုက္ရာ သူမ၏ ေလာင္ၿမိဳက္မြဳမ်ား ႐ုတ္တရက္ ၿငိမ္းသြားသလိုခံစားရ၍မွ်မၾကာမီ ခ်က္ျခင္းျပန္ထုတ္သြားပီး အျပင္ႏြဳတ္ခမ္းမ်ား ကို ပြတ္ေနျပန္သည္။ သူမ၏ မခ်င့္မရဲသံေၾကာင့္ ဦးေစာဝဏၰ ၿပဳံးၾကည့္ေနသည္။ သူမဘာလိုေနမွန္းသူသိေသာ္လည္း အလိုလိုက္မည္ မဟုတ္ေပ။ ဆက္လက္ ႏွိပ္စက္ရင္း သူ႔လီးကို တ လာသည္အထိ ေစာင့္ေနေပသည္။ ဦးေစာဝဏၰ ေနာက္ဆုံး အေလွ်ာ့ေပးသည့္အေနျဖင့္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးကာ စုေအာင္ အထဲသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ ခါးကို တြန႔္ထုတ္ ကာ လက္ကို ပိုနက္နက္ဝင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က ၿပဳံးရင္းႏွင့္ပင္ လက္မ်ားကို လွည့္သည္။ စုေအာင္ ခါးကို ပိုကိုင္းလိုက္ၿပီး ေက်ာကုန္းပါ ေနာက္ တြန္းကာ ေနာက္ျပန္လိုးသည္။ သူက အလိုက္အထိုက္ပင္ လက္ကို ပိုနက္ေအာင္ သြင္းေပးလိုက္ၿပီး မွ အသာဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ခါးကိုၫြြတ္လိုက္ၿပီး စုေအာင္ အေစ့ေလး လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ေထာင္တက္လာသည္အထိ ေပါင္ၾကားတစ္ေလွ်ာက္ လက္ဖဝါးျဖင့္ တြန္းခ်ဲလိုက္သည္။ ေခါင္းကို အသာေလးၫြြတ္ကာ လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ အေစ့ထိတ္ဖ်ားကို ညင္သာစြာ ထိလိုက္သည္။ “အင္း.. ဘုရားဘုရား…” စုေအာင္ ညည္းသံထြက္လာသည္။

သူမကို တစ္ႀကိမ္ထပ္လ်က္ေလမလားဟု ကိုယ္ကို ေျမႇာက္ၿပီး ႀကိဳသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေစာဝဏၰ က မလြဳပ္ေတာ့။ “အင္း..လုပ္ပါရွင္” သူ ၿပဳံးသည္။ ၿပီးေတာ့ စို႐ြြဲေနေသာ အဖုတ္ေလးကို ေလႏွင့္ အသာမြဳတ္သည္။ ေခါင္းကို အသာၫြတ္ျပန္ကာ အေပါက္ဝကို လွ်ာႏွင့္ တပတ္လွည့္ၿပီး အေစ့ကို တစ္ခ်က္ လ်က္လိုက္ျပန္သည္။ အဖုတ္တစ္ခုလုံးကို လ်က္ မေပးခင္အထိ ဤပုံစံအတိုင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာလုပ္သည္။ ဦးေစာဝဏၰ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက အဖုတ္ကို လိုးေမြြ႕ေနရင္း ပါးစပ္ႏွင့္ လွ်ာက အေစ့ကို ဆက္တိုက္စုတ္ ကစား ေနေသာအခါ စုေအာင္ ၏ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး ကြၽမ္းထိုးေမွာက္ခုံ ျဖစ္ေနေတာသည္။ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားႏိုင္။ အသက္ပင္မ႐ြဴႏိုင္၊ သူမ ၿပီးေတာ့မည္ ဆိုေသာ အသိက လြဲ၍ ဘာမွ မသိေတာ့။ ေခါင္း ကို အသာပင့္ၿပီး ဦးေစာဝဏၰကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ သက္ျပင္းေလးေလးခ်လိုက္မိသည္။ သူမမ်က္လုံးထဲတြင္ လုံးဝ မတူေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေနသည္။ တစ္ဦးက သူမဘဝကို အေနွာင့္အယွက္ေပးရင္း သူမက တစ္ျပန္ ဘဝပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ေသာ လူငယ္ေလး။ ဒီအေၾကာင္းေတြးၿပီး အလြန္အမင္းရွက္မိသည္။ ဒုတိယတစ္ဦးအေနျဖင့္မူ ဒီၿမိဳ႕တြင္ ၾသဇာ အရွိဆုံးလူတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဦးေစာဝဏၰ။ သူ႔ကို စာနယ္ဇင္းမ်ားကေရာ ၿမိဳ႕လူထုကပါ ေၾကာက္႐ြံ႕ေလးစားရသည္။ သူႀကိဳက္တာ အကုန္ လုပ္ႏိုင္သည္။ လိုခ်င္တာ အကုန္ရေအာင္ တတ္ႏိုင္သည္။ မႀကိဳက္တဲ့သူကို ခ်က္ျခင္း ရွင္းပစ္ႏိုင္သည္။

အဆိုပါ ဦးေစာဝဏၰ သည္ သူမေပါင္ၾကားမွာ ဒူးေထာက္ရင္း သူမကို စား သုံး ေနသည္။ ေၾကာက္႐ြံ႕မိသလို အားကိုးရာမဲ့စိတ္မ်ားေပၚကာ ေက်ာျခမ္းသြားမိသည္။ ဒီအေတြးတို႔ဝင္ေသာအခါ စုေအာင္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္လြဳပ္ရသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူမအေတြးတို႔ ပစၦကၡ ၌ ဦးေစာဝဏၰ၏ လွ်ာႀကီး သူမအဖုတ္တြင္း ေလွ်ာဝင္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ သူက ေဘာင္းဘီ ကိုေလွ်ာခ်ထားၿပီး အတြင္းခံ မခြၽတ္ ပဲ သူမကို ေညႇာင့္ေနသည္။ စုေအာင္ တအင္းအင္းႏွင့္ လက္တစ္ဖက္က ဦးေစာဝဏၰ၏ ဆံပင္မ်ားကို ဖြလ်က္ ေနာက္တစ္ဖက္က တင္ပါးကို ဆြဲကုတ္သည္။ သူက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေညႇာင့္ရင္း သူမလည္မ်ိဳကို အသာစုတ္သည္။ စုေအာင္ ဖင္ကို ေျမႇာက္ေပးလာျပန္သည္။ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္းက ဦးေစာဝဏၰ ပါးစပ္ကို ေအာက္ဆြဲခ်ကာ အက်ၤ ီကို အသာလွန္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကို စုတ္ယူရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမကို သူလုပ္ခ်င္ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ သူမေပးခဲ့ေသာအရသာ ႏွင့္ တရား႐ုံး တို႔အေၾကာင္း သတိရ လာေသာအခါ စိတ္ကမတည္ၿငိမ္ႏိုင္ေတာ့။ ခု ဆိုလွ်င္ သူမက သူ႔လက္ထဲမွာ။ လိုသေလာက္ ညႇစ္ထုတ္ယူႏိုင္ေနၿပီ။ သူ ႐ုတ္တရက္ သူမ အနားမွခြာလိုက္ၿပီး အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို လုံးဝခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ စုေအာင္က သူ႔ေနာက္သို႔ လိုက္လာသည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ေတာ့ စုေအာင္ သူ၏ လီးႀကီးကို သူမ၏ ႏွာေခါင္းဖ်ားႏွင့္ ဦးေစာဝဏၰ၏ ဝမ္းဗိုက္တို႔ ထိသြားသည္အထိ ငုံစုတ္ယူလိုက္ သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေတာ့သည္။ သူ အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ မည္တမ္းသည္။ “အိုး။ ငါလိုးမ” သူ႔ကိုသူ ခ်က္ျခင္း ၿပီး မသြားေအာင္ ထိမ္းခ်ဳပ္ေနရသည္။ သူမ အလိုးခံရျခင္းမွ လြတ္ေအာင္ သူ႔ကို အၿပီး စုတ္ေနျခင္းမ်ားလား မေဝခြဲတတ္။ သို႔ေသာ္ ဒီလို ေတာ့ အျဖစ္ ခံ မည္ မဟုတ္။ ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ လက္ေကာက္ဝတ္မ်ားကို ဆြဲယူကာ သူမေခါင္းေပၚ ဆြဲတင္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၿပီး နားနားသို႔တိုးကပ္ကာ “မင္း က အစုတ္ေကာင္းတယ္ ကေလးမ” “ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါထပ္မြဳတ္ရင္း ၿပီးေအာင္ လုပ္လို႔ ရမယ္ မထင္နဲ႔။

မင္း က အလိုးခံရအုံးမွာ” ေနာက္ဆုံး စကားလုံးမ်ားႏွင့္ အတူ တင္ပါးဆုံမွ အားမ်ားျဖင့္ တဆုံး လိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ၏ မွီတြယ္ရာမဲ့ အျဖစ္၊ ျပင္းထန္ေသာ လိုးခ်က္မ်ား ႏွင့္ သူမကိုယ္ကို ေလာင္ၿမိဳက္ေအာင္ သုံးလိုက္ေသာ စကားလုံးၾကမ္းၾကမ္းမ်ား အားလုံးေပါင္းၿပီး စုေအာင္ ေသြးေတြ ဆူေနသည္။ သူမသည္ ဒီကိစၥႏွင့္ ကင္းသူမဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သူမကို ခ်က္ျခင္း သတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးႀကဳံရမည္ဟု မေမွ်ာ္မွန္း ခဲ့ ဘူးပါ။ အမ်ိဳးသမီး၏ တုန႔္ျပန္မြဳကို ဦးေစာဝဏၰ ခံစားမိသည္။ သူမသည္ လြြမ္းမိုးခံရမြဳကို ႀကိဳက္ေနၿပီ။ သူ႔အသံကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ခ်ၿပီး သူ၏ တိုင္းရင္းသားသံ ဝဲဝဲႏွင့္ နားနားကပ္ေျပာျပန္သည္။ “မင္းေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ ငါ့လီးႀကီး တစ္လက္မခ်င္း တိုးဝင္ေနတာ သိေနေစရမယ္။ မင္း အသက္မ႐ြဴႏိုင္လို႔ ေတာင္းပန္မွ ရပ္ေပးမယ္။ ၿပီးရင္ ေဆာင့္လိုးေပးမယ္။ သိလား ကေလးမ။ ၾကယ္ေတြလေတြ ျမင္သြားေစရမယ္ကြ” စုေအာင္ သူ႔စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတြ ရဲလာသည္။ ေစာက္ ႏွင့္ ခ်ီေျပာ ေသာစကားကို သူမ မုန္းသည္။ ဦးေစာဝဏၰ က သိသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပင္ ေ႐ြးသုံးျခင္းျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ လည္း တုန႔္ျပန္မြဳရသည္။ သူမတကိုယ္လုံး တုန္ရီလာသည္။ ကိုယ္ခႏၶာက တုန႔္ျပန္ေနမြဳကို သူမ အလြန္ အမင္း ရွက္မိေသာ္လည္း ရပ္တန႔္မရႏိုင္။ သူမတြင္ ရပ္ခ်င္စိတ္လည္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လို႔မရ။ သူမသည္ ၾကမ္းသည္ ႐ိုင္းသည္ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္က ခန႔္ထည္သည္။ အရွိန္အဝါႀကီးၿပီး လိုတာရႏိုင္သူလည္းျဖစ္ေနသည္။

ခုလည္း သူမ ကို လိုးခ်င္ေနသည္။ သူမ ကိုယ္ခႏၶာကို အရသာ ခံခ်င္ေနသည္။ သူမညည္းတြားသံ တားမရပဲထြက္လာသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ျခင္းလား။ ေက်နပ္ျခင္းလား မေသခ်ာ။ မိန္းကေလး၏ ကိုယ္ တုန္ခါလာသည္ႏွင့္အမွ် ဦးေစာဝဏၰ လည္း ေပါက္ကြဲလုျဖစ္လာသည္။ သူခါးကို အသာလြဳပ္ၿပီး ေညႇာင့္သြင္းေနသည္။ သူမ မိန္းမကိုယ္ထဲမွ အရည္မ်ားက သူ႔ ဖြားဘက္ေတာ္ကို ျပဳတ္ဆြဲယူေနသည္။ အထုတ္အသြင္းမွာ လထစ္ကိုပင္ ေခ်ာ္ထြက္ေစေနသည္။ သူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်ာက္တုံးလိုမာေက်ာ သည္ဟု မွတ္ခဲ့ရာ ခုေတာ့ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း မေတြးႏိုင္ေတာ့။ သူမ ေမးေစ့ကို ဆုတ္ကိုင္ လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းဆုံေအာင္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ “မင္းလိုခ်င္တယ္ မဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” သူ႔ကိုယ္ေအာက္မွ အမ်ိဳးသမီးကို တီးတိုးေျပာသည္။ “မလိုခ်င္ဘူးလား” စုေအာင္ အင္းအင္း အဲ့အဲ့ ညည္းသည္။ အေျဖမထြက္။ ဦးေစာဝဏၰ ေဒါသျဖင့္ သူ႔ပစၥည္းကို ဆြဲထုတ္ေနာက္ဆုတ္ လိုက္သည္။ ခါးကို ေရွ႕ျပန္တိုးကာ သူ႔ ပစၥည္းကို စုေအာင္ အေပါက္ဝထိသာဝင္ေအာင္ အသာ ထည့္ထားလိုက္သည္။ စုေအာင္ ညည္းတြားသည္။ ႐ုန္းသလို ဖယ္သလိုႏွင့္ ပိုဝင္ သြားေအာင္ တိုးသည္။ သို႔ေသာ္သူက အဝင္မခံ။ “ေျဖေလ ေကာင္မ” သူမ၏ အဝကို ထိုးေမြြ႕ေနသည္။ “တစ္ညလုံး မၿပီးေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ရမလား ဟင္။ မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္” စုေအာင္ မေနႏိုင္ေတာ့။ သူမ တစ္ကိုယ္လုံး ေလာင္မီးက်ေနသည္။

သူက ေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ႏိုင္မွန္းလည္း သိသည္။ သူမ တုန္တုန္ ရီရီႏွင့္ “ဟုတ္ကဲ့ပါ” ဦးေစာဝဏၰ မ်က္ႏွာတြင္ ေက်နပ္သည့္ အရိပ္မေတြ႕ရသျဖင့္ ျဖည့္ေျပာသည္။ “ကြၽန္မ လိုခ်င္ပါတယ္” “ငါ့လီးႀကီးကို မင္း ရဲ႕ ႐ြြဲေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္လွလွေလးက လိုခ်င္ေနတာမဟုတ္လား” စကားလုံးမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ ဆရာမေလး၏ မ်က္ႏွာ တြင္ ျဖစ္လာေသာ လြဳံ႕ေဆာ္မြဳအေပၚ ေက်နပ္စြာျဖင့္ “မင္း အလိုးခံခ်င္ေနတာမဟုတ္လား” စုေအာင္ ေနာက္ထပ္ တိုးတိုး ဟုတ္ကဲ့ဟု ေျပာသည္။ ပါးေပၚသို႔ မ်က္ရည္ မ်ားက်မလာေအာင္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ဖို႔ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရေတာ့။ ဦးေစာဝဏၰ က ေမးကို ဆြဲထားၿပီး မ်က္လုံးကို ၾကည့္ေနသည္။ “မင္း ငါ့ကို လိုးေစခ်င္ေနတယ္မဟုတ္လား ကေလး။ ဟင္” စုေအာင္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မ်က္ရည္မ်ားက ပို၍ က်လာသည္။ “လိုတယ္ဆိုရင္ ေျပာေလကြာ” ဦးေစာဝဏၰ တင္းတင္းေျပာသည္။ “ေျပာစမ္း” စုေအာင္ စကားလုံးမ်ားကို စဥ္းစားရင္းပင္ တုန္ရင္လာသည္။ သူမ မေျပာပဲလည္း မေနႏိုင္ေတာ့။ အသက္ကို တုန္ရီစြာ ရွိက္သြင္းလိုက္ၿပီး “ကြၽန္မကို လိုးပါေတာ့ ဦးေစာဝဏၰရယ္” သူ အသာၿပဳံးသည္။ သို႔ ေသာ္ဒီထက္ပိုၾကားခ်င္ေသးသည္။ “ကြၽန္မ ..ကြၽန္မ ထဲကို ရွင့္လီးႀကီး သြင္းတာ အရမ္း ႀကိဳက္ပါတယ္” ဦးေစာဝဏၰ စုေအာင္၏ နားနားကပ္ရင္း “လာထား ကေလးမ။ မင္းဒီထက္ ပိုေျပာႏိုင္ပါေသးတယ္။ ငါေျပာသလိုေျပာစမ္း။

ကြၽန္မေစာက္ဖုတ္ထဲကို ရွင့္လီးႀကီးထည့္ လိုးေပးပါ…လို႔။ တစ္ေၾကာင္းထဲပဲေနာ္ ။ လုပ္စမ္း” စုေအာင္ တကိုယ္လုံး ကို နားနားကပ္ေျပာေသာ ဦးေစာဝဏၰ ၏ စကားလုံးတိုင္းက ႐ိုက္ခတ္သြာသည္။ သူ႔အသံ၏ ၾသဇာက သူမ ကိုယ္ကို မထိပဲ ထားေသာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ဆူပြက္ေစသည္။ နားနားကပ္ေျပာေတာ့လည္း သူမစိတ္လုံခ်ဳံမြဳ အတန္အသင့္ရၿပီး တိုးတိုး ျပန္ေျပာရဲလာသည္။ “ကြၽန္မ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ရွင့္လီးႀကီး ထည့္ၿပီး လိုးေပးပါရွင္” ဦးေစာဝဏၰ ေသြးေတြႂကြလာၿပီး ဥေတြျမဳတ္သြားေတာ့မတတ္ လီးအဆုံး ထိုး ထည့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို တားမရေတာ့။ “ေက်နပ္ ေစရမယ္ အခ်စ္ေလး။ သိလား” “အိုး.. ဟုတ္..။ အိုး… လုပ္ပါ လုပ္လုပ္” စုေအာင္၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သူ႔လက္ျဖင့္ဆြဲကားလိုက္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ေနာက္ထပ္ တစ္လက္မ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမမ်က္ႏွာ မွ တစ္ဝက္တပ်က္နာက်င္မြဳကို အရသာ ခံ၍ ၾကည့္သည္။ သူမ ကိုယ္လုံးက တုန္ခါလာၿပီး ေနာက္ထပ္ အသြင္းကို ငံ့လင့္လာသည္။ သူက ဆက္သြင္းသည္။ လီးႀကီး တစ္လက္မခ်င္းဝင္ေနမြဳကို သူမ ကိုယ္တြင္းမွ ခံစားသိရသည္။ လီးထိပ္ဖ်ားသည္ သူမ သားအိမ္ႏွင့္ ထိသြားေသာ္ လည္း သူ႔ ဥမ်ားက သူမ ဖင္ကို မထိေသး။ သူ ဆက္တိုးသည္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္လမ္းေၾကာင္း ပိုဆြဲစန႔္လာေအာင္ ျမႇင္းၿပီးဆြဲသည္။ သူမညည္းတြားရင္း ေနာက္ထပ္ ဝင္ေစလိုေဇာျဖင့္ ကိုယ္ကို ဆန႔္ထုတ္သည္။ “ဘယ္လိုေနလဲ ေကာင္မေလး” “ငါ့လီးႀကီး မင္း ေစာက္ပတ္ ပူပူထဲမွာ ဘယ္လိုေနလဲဟင္” “အူး… အင္း..အင္း” စုေအာင္ အသက္ပင္မ႐ြဴႏိုင္။ စကားလုံးကို ကြဲျပားေအာင္ မနည္းေျပာေနရသည္။ “အိုး…ဘုရား” “ဘယ္လို အရသာရွိလဲ ေျပာ” သူ႔လက္က သူမလည္မ်ိဳကို အသာဆုတ္ကိုင္သည္။

သူမအတြက္ေတာ့ ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ခံရသလိုျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ေျပာခိုင္း ေနသည္။ “ေႏြးေႏြးႀကီး” သူမ ေလသံျဖင့္ “ၿပီးေတာ့ မာမာႀကီး။ ၿပီးေတာ့…အိုး…ဘုရား… ေကာင္းတယ္ ဦးေစာဝဏၰရယ္ လုပ္ပါ” “ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေကာင္မေလး” သူမ ဘာလိုေနမွန္းသူသိသည္။ ဒီအတြက္ ေတာင္းပန္တာကို လိုခ်င္သည္။ “လုပ္ပါ .. ဦးေစာဝဏၰ” စုေအာင္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္ “ကြၽန္မကို လိုးပါ” ဦးေစာဝဏၰ ထိပ္ဖ်ားသာ က်န္သည္အထိ တစ္ဆုံးဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျမန္ျမန္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္း ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ သူမ အင့္ကနဲ ျဖစ္သြား သည္။ နာက်င္မြဳျဖင့္ ငိုညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခါးက ျပန္ပင့္ေပးသည္။ ကိုယ္ခႏၶာက ထပ္ေတာင္းဆိုေနသည္။ “မင္းလို ခ်င္တာ အဲဒါမ်ိဳးလား ေကာင္မေလး” ဦးေစာဝဏၰ ေမးသည္ “ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေပါ့။ ဟုတ္လား အခ်စ္ေလး” “အမေလး. ဘုရားေရ။ အင္း.. ဟုတ္ကဲ့” သူမညည္းရင္း လွ်ာကို အသာကိုက္ထားသည္။ နာက်င္မြဳႏွင့္ အရသာတို႔ ေရာႁပြန္းလ်က္ သူႏွင့္ ထိေတြ႕ေနမြဳကို လြတ္မသြားေအာင္ အတင္း လိုက္ကပ္သည္။ သူ႔လွ်ာႀကီးတိုးဝင္လာသျဖင့္ သူမ ႏြဳတ္ခမ္းကို ဟေပးၿပီး စုတ္ယူလိုက္ သည္။ ဦးေစာဝဏၰ ႐ြဴး႐ြဴးရွဲရွဲျဖင့္ သူ၏ ငယ္ငယ္က ဆရာမေလးကို ႏွစ္ႀကိ္မ္ဆက္တိုက္ၿပီးေအာင္ လိုးၿပီးမွ ကိုယ္ထဲသို႔ လရည္မ်ား ပန္းထြက္ သြားသည္။ သူမကို ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလိုးလိုးရန္ ရည္႐ြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ ကိုယ္မွ ေက်နပ္စိတ္ျဖင့္ အငန္းမရတုန္ခါေနျခင္း အေပၚ သေဘာ ေတြ႕သြားကာ ဒီအတိုင္းပင္ သုတ္ပိုးမ်ား ထိုးသြင္းလိုက္ကာ စုေအာင္ေပၚ ပုံလ်က္သား က်သြားသည္။ ဝဏၰ သူ၏ ဆရာမေလးကို ပညာေကာင္းေကာင္း ေပးလိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတည္းနဲ႔ေတာ့ လုံေလာက္ျပည့္စုံၿပီဟု ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ ……… ၿပီးပါၿပီ။