အရုန္းခတ္

“လာ.. မမ ေရာက္ၿပီ တက္ရေအာင္..” “အင္.. ဘယ္ကို တက္ရမွာတုန္း..” “မြန္း ေျပာတဲ့ဆိုင္က ဒီတိုက္ေလ မမ.. မျမင့္ပါဘူး ပထမထပ္မွာ..” “ေအာ္.. မမက ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ေျမညီပဲ ထင္တာေလ.. ရပါတယ္ မြန္းရဲ့.. ျမင့္လည္း ျမင့္ေပါ့.. မမ တက္နိုင္ပါတယ္..” “ဟုတ္.. လာ မမ..” ခင္မင္သူမ်ားက မြန္း ဟု ခ်စ္စနိုးေခၚၾကသည့္ ေငြလမင္း ဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တိုက္ခန္း ေလွခါးကို ေရွ႕မွ တက္သြားသည္။ အသက္ (၂၀) အရြယ္၊ အရပ္ (၅)ေပ ျပည့္႐ုံကေလးႏွင့္ လူေကာင္ကလည္း က်စ္က်စ္ သြယ္သြယ္ေလး၊ ပုခုံး ထိ ေရာက္႐ုံ ဆံပင္ ေျဖာင့္စင္းစင္းေလးကို ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ စု ခ်ည္ စည္းထားတတ္သည့္ သူမ ပုံစံေလးက မသိလၽွင္ ကေလးသာသာ အရြယ္ဟု ထင္မွတ္ မွားစရာ။ သူမ ေနာက္မွ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ လွုပ္စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့္ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကိုယ္ေနဟန္ ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ပုရိသတို့ မက္ေမာေလာက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ အသက္အားျဖင့္ (၃၀) ပတ္လည္ ဆိုေသာ္လည္း Admin officer ဆိုေသာ ရာထူးႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာထားတို့ေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါကို တစ္႐ုံးလုံးက ခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသၾကသည္။ မြန္းက မမဝင့္ ၏ လက္ေအာက္မွ Admin staff ဝန္ထမ္းမေလး ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းႏွင့္ စနစ္ဇယား ႀကီးလြန္းေသာ မမဝင့္ ေခၚ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ၊ ေတာ္႐ုံ လက္ေအာက္ငယ္သားႏွင့္ လမိုင္း ကပ္ခဲသည္။ လုပ္ငန္းသေဘာထက္ ပို၍ တြဲသြားတြဲလာ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပင္။ ဇီဇာေၾကာင္ အပ်ိဳႀကီးဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကသည့္ ဝင့္၊ Admin ဌာနသို့ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မြန္း ေရာက္လာေတာ့ ပုံစံ နည္းနည္း ေျပာင္းသြားသည္။

သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ သူသိသူတတ္ ေနရာတကာပါ၊ ဘာခိုင္းခိုင္း ဖင္ေပါ့ေပါ့ႏွင့္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္ မြန္းကို သူမ သေဘာက်သည္။ မြန္းက အလိုက္လည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ခု အားသာသည္က မြန္းတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ မရွိ။ အျခား အမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္းေတြလို ဘဲနဲ႔ ကဲဘို့ အခ်ိန္ေပးစရာ မလိုသလို မီးဖြားခြင့္ ယူမွာလည္း စိုးရိမ္ဘို့ မလို။ ဒါကေတာ့ သည္ကေလးမ ရည္းစားသနာ မရခင္ ခၽြင္းခ်က္ အေျခအေနေပါ့ေလ။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားအရေတာ့ အလုပ္ အေရးႀကီးလၽွင္ ႀကီးသလို ေန႔ေန႔ညည ပိတ္ရက္ နားရက္ ဘာမွ မေတြးဘဲ ခိုင္းသမၽွ အကုန္ လုပ္သည္။ မြန္း အိမ္က ႐ုံးႏွင့္လည္း မေဝး။ ေျမာက္ဒဂုံ မွ ၿမိဳ့ထဲသို့ ႐ုံးတက္ရသည့္ ဝင့္အဘို့ မြန္းက တကယ့္ ေျချမန္ေတာ္ လက္ပါးေစ။ သည္လိုသည္လို အားသာခ်က္ေတြႏွင့္ ယာယီ အလုပ္သင္ ဝန္ထမ္းမေလး မြန္းကို Admin ဌာန၏ အျမဲတမ္း ဝန္ထမ္း၊ တနည္း မိမိ လက္ေထာက္အျဖစ္ ဝင့္ ကိုယ္တိုင္ ေခၚယူလိုက္သည္။ ႐ုံးတြင္ ထို စာ ထုတ္သည့္ေန႔က အမ်ားက အံ့ၾသၾက၏။ တခ်ိဳ့လည္း ေျပာၾကသည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ သူ႔ေလာက္ မလွလို့ မြန္းကို သူ႔လက္ေထာက္အျဖစ္ ေခၚယူျခင္းဟု။ တကယ္ ထင္လည္း ထင္စရာပင္။ အလွႀကိဳက္သည့္ မမ အပ်ိဳႀကီး၊ မြန္း ႏွင့္ တြဲသြားလၽွင္ မိမိ လွတာ ပိုမို ေပၚလြင္သည္ပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဝင့္ အေတြးက သည္သို့ မဟုတ္ပါေခ်။ မြန္းကို ဝန္ထမ္း တစ္ဦး ဆိုသည္ထက္ ခ်စ္စရာ ကေလးမေလး လို့ ျမင္မိျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ အျမဲလိုလို လိုတာထက္ပို၍ တင္း ထား ေနရသျဖင့္ မာေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနသည့္ မိမိ မ်က္ႏွာထား၊ မြန္း၏ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ရယ္စရာ စကားမ်ား ေၾကာင့္ ရယ္ရေမာရသည္။ မ်က္ႏွာေက်ာ ေျပရသည္ေပါ့ေလ။ သည္လို သံေယာဇဥ္ေလး အရင္း တည္လာေတာ့ မိမိ အတြက္ တိုလီမိုလီ အသုံး အေဆာင္ စသည္ေလးမ်ား ဝယ္ျဖစ္တိုင္း မြန္း ဘို့ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ပါေအာင္ ဝယ္ေပးတတ္၏။ ခုလည္း သည္ေနရာကို ေရာက္လာျခင္းက ေဘာ္လီ ခ်ဳပ္ဘို့။ ေရွ႕လထဲတြင္ ႐ုံးမွ မန္ေနဂ်ာ တစ္ဦး မဂၤလာ ေဆာင္မည္။ ထိုသူက ဝင့္ ကို ခ်စ္ေရး ဆိုဖူးသူ။ တနည္း ဆိုရပါလၽွင္ မိမိ အိုက္တင္ခံ လြန္သြား သျဖင့္ သူမ်ားေနာက္ ပါသြားသူ။ သို့ျဖစ္၍ အႏွီ မန္ေနဂ်ာ၏ မဂၤလာပြဲတြင္ မိမိက သတို့သမီး ရွုံးေအာင္ လွေနဘို့ လိုသည္ မဟုတ္ပါလား။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ဆံစ မွသည္ ေျခဖ်ားတိုင္ေအာင္ ျပစ္ခ်က္ မရွိေအာင္ အလွဆင္ေရး စီမံကိန္း ဆြဲရေတာ့၏။ သည္ စီမံကိန္းတြင္ မြန္းက ဒါရိုက္တာ။ သူမကိုယ္တိုင္ေတာ့ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မေနတတ္ပါဘဲ အုပ္ရွိမမ လွဘို့အေရး ဘယ္က ဘယ္လို ရွာေဖြလာမွန္း မသိသည့္ အခ်က္အလက္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ အလွ စီမံကိန္း အေကာင္ထည္ ေဖာ္ေတာ့သည္။ ကုပ္ကုပ္ ကပ္ကပ္ စုေဆာင္းလာသည့္ ပိုက္ဆံမ်ားလည္း ကုန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို့ေသာ္ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ မႏွေျမာပါ။ နည္းနည္းေလးမွ မႏွေျမာပါ။ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သည္ပြဲအတြက္ သူမ ဝယ္ျခမ္းသမၽွ မြန္း အတြက္ ဘာမွ ဝယ္မေပးနိုင္။ အလိုက္သိေသာ မြန္းကလည္း ေပးလၽွင္ စိတ္ဆိုးမည္ဟု ေျပာရွာပါသည္။ ေနာက္မ်ားမွပဲ လုပ္ငန္းထဲမွ အႀကံအဖန္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးအတြက္ ေဘာနပ္စ္ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္မည္ဟု ေတြးထားလိုက္၏။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ဆံပင္၊ အဝတ္အစား၊ အသားအေရ အလွအပႏွင့္ ေျခသည္းလက္သည္းပါ မက်န္ မိုင္ကုန္ လက္ကုန္ အစြမ္း ကုန္ေအာင္ စီစဥ္ၿပီး သကာလ၊ ညေနခင္း ဒင္နာပြဲတက္ ဝတ္စုံ ဆက္ဆီက်ဘို့အေရး အတြင္းခံ ေဘာ္လီက အခရာ က်သည္ ဟူေသာ ဆရာမႀကီး မြန္း၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ အစီစဥ္ အတိုင္း နံမည္ႀကီး ေဘာ္လီ ခ်ဳပ္ဆိုင္သို့ ႏွစ္ဦးသား ခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။

ပထမထပ္ တိုက္ခန္း ေရွ႕ေရာက္၊ ဘဲလ္ တီးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထြက္ႀကိဳသည္။ မြန္းက သြက္သြက္လက္လက္ ဝင္ခ်သြားသည္။ အမဝမ္းကြဲမ်ားႏွင့္ သြားေနက် ဆိုင္မို့ မြန္း အတြက္ မစိမ္း။ ႏွစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ဖူးလၽွင္ပင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လို ရင္းႏွီး သြားတတ္သည့္ မြန္း၏ စရိုက္ေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးပါမက စက္ခ်ဳပ္သမကေလးမ်ားႏွင့္ပင္ ခင္ေနၿပီ။ အလုပ္ဝင္ၿပီးေနာက္၊ ခုတေလာေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ “ေအာ.. ဘယ္သူလဲ မွတ္တယ္.. သမီးက ဟို.. အဲ.. ေနစမ္းပါဦး.. ပါးစပ္ဖ်ားတင္ နံမယ္ ေမ့ေနတယ္ဟဲ့..” အန္တီႀကီးက မြန္းကို ၾကည့္ၿပီး ႏွုတ္ဆက္သည္။ မမဝင့္အတြက္ ထိုင္ခုံတစ္လုံး ဆြဲယူေပးလိုက္ရင္း အန္တီႀကီးကို ျပန္ႏွုတ္ဆက္လိုက္၏။ “မြန္းေလ.. အန္တီ.. ေငြလမင္းေလ.. မွတ္မိဘူးလား..” “မြန္း.. ေငြလမင္း.. အယ္ မွတ္မိၿပီ.. ၾကည့္စမ္း.. မြန္း မလာတာ ၾကာၿပီေကာ.. ဟိုတေလာက မယုတို့ လာလို့ေတာင္ ေမးမိေသးတယ္..” “ဟုတ္.. အန္တီ.. မြန္း အလုပ္ ဝင္ေနၿပီေလ.. အာ့မို့..” “ေအာ.. ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္..” “ဒါ မြန္းရဲ့ အထက္အရာရွိ မမေလ.. မမက အေရးႀကီးတဲ့ ပြဲတစ္ခု တက္ရမွာ.. အာ့ ပြဲတက္ ဝတ္စုံအတြက္ အန္တီ့ဆီ လာခဲ့တာ..” “အပ္ခဲ့ဘို့လား ညီမ.. အပ္ထည္ဆို ၾကာမွာ..” “ဆိုဒ္ရွိရင္ တခါတည္း ယူသြားမွာ အန္တီရဲ့.. မမကို မြန္း ေျပာျပၿပီးၿပီ.. မမယုတို့လိုမ်ိဳးပဲေလ.. ခုတိုင္း ခုယူ..” “ေအာ္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို တိုင္းလိုက္ရေအာင္ေလ ေနာ.. လာ ညီမေလး..” အန္တီႀကီး ညႊန္ျပရာ ကန႔္လန႔္ကာ ေနာက္ဘက္သို့ ဝင့္ ဝင္သြားလိုက္၏။ မြန္းလည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္လာသည္။ အေနာက္မွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေပႀကိဳးႏွင့္ စာအုပ္ေလး ကိုင္ၿပီး လိုက္ ဝင္လာသည္။ ဝင့္ ဝတ္လာသည္က ဘေလာက္စ္ အက်ီရင္ေစ့ေလး။ သိပ္အၾကပ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုံက်က် ကိုယ္တိ အက်ီမို့ ေဘာ္လီတိုင္းဘို့ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ္တိုင္း ယူလို့ေကာင္းေအာင္ မိမိ စိတ္တိုင္းအက်ဆုံး ပုံက် သပ္ရပ္သည့္ အက်ီကို တမင္ ေရြးဝတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အန္တီႀကီးက ေကာင္မေလး လွမ္းေပးေသာ ေပႀကိဳးကို ယူလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက စာအုပ္တြင္ ေရးမွတ္ရန္ ျပင္သည္။ မြန္းက ေနာက္ နည္းနည္း ဆုတ္ေပးၿပီး ရပ္ေနသည္။ အန္တီႀကီး လုပ္ငန္း စ ၏။ ေပႀကိဳး သိုင္း၍ ရင္ကို တိုင္းသည္။ (၃၆) လက္မ.. ဒီဆိုဒ္ေတြေတာ့ ရွိတယ္.. ခဏေစာင့္ယူလို့ ရေလာက္တယ္ ဟု ကိုယ္တည္း ေရရြတ္သလို ေျပာလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ နည္းနည္း ဆုတ္ၿပီး “ၾကယ္သီး ျဖဳတ္လိုက္ ညီမ..” “ရွင္..” “အက်ီၾကယ္သီး ေလ..” “ရွင္..” ဒုတိယမိ ရွင္ လိုက္ရင္း မြန္းကို လွမ္းၾကည့္မိ၏။

သူငယ္မ မြန္းက ႏွုတ္ခမ္းေစ့လၽွက္ပဲ အသားကုန္ ျပဳံးျပသည္။ smiling face icon ေလးႏွင့္ တူေသာ သူမ အၿပံဳးက မိမိကို ေနာက္ေနသလိုပင္။ ေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို့ ကိုယ္တိုင္းယူတာ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး ျဖဳတ္ျပရမွာလား။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည့္ ဝင့္၊ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မြန္း အပါအဝင္ ေဘးလူအားလုံးက ပုံမွန္ပင္။ အင္းေလ.. ေဘာ္လီကိုယ္တိုင္း ဆိုေတာ့လည္း အက်ီေပၚက တိုင္းလို့ မတိက်နိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ တျခား ဆိုင္ေတြေရာ သည္လိုပဲလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သည္ဆိုင္ကပဲ တမူထူးျခင္းေလလား။ ဒါေၾကာင့္ပဲလည္း အင္မတန္ ပုံက်ေသာ ေဘာ္လီရယ္လို နံမည္ ႀကီးေပတာေပါ့ေလ။ စကၠန႔္ အနည္းငယ္အတြင္း ဝင့္ အေတြးတို့ ကမၻာ ပတ္ကုန္သည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ေဘာ္လီကို တစ္ခါမၽွ တိုင္းမဝတ္စဖူးမို့ ေဘာ္လီအပ္လၽွင္ ကိုယ္တိုင္း ဘယ္လိုယူလည္း တကယ္မသိပါေခ်။ ေပကလပ္ကလပ္ လုပ္ျပေနသည့္ မြန္းကေတာ့ ေမးဆတ္ကာ မ်က္လုံးႏွင့္ အခ်က္ျပ၏။ ခၽြတ္လိုက္ေလ မမရဲ့ ဟူသည့္သေဘာ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ အာေခါင္ထဲမွ ေလတစ္ခ်က္ ဂလု ကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ ရင္ဖြင့္ျပရရွာၿပီ။ အေရးထဲ ပန္းထိုး ၾကယ္သီးေလးက ကြင္းထဲတြင္ တစ္ေနေသး၏။ လက္ဖ်ားေလးေတြ ေအးစက္စက္ ျဖစ္လာသည္။ ငါ့ ႏွယ္ေနာ္.. အက်ီရင္ဘတ္ေလး ခၽြတ္ျပခိုင္းတာပဲ ေျခတုန္ လက္တုန္ ျဖစ္ရတယ္လို့.. မိန္းမခ်င္းပဲ.. ဘာ ျဖစ္သတုန္းးး.. ဒီ ေသာက္ ၾကယ္သီးကလည္း တစ္ တစ္ရန္ေကာ.. ျမန္ျမန္ ကၽြတ္တာ မဟုတ္ဘူး.. ။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ၾကယ္သီးကို အလိုမက် ေတြးေတာေရရြတ္ရင္း ၾကယ္သီးကို အံက်ိတ္၍ ေဆာင့္ ဆြဲသည္။ အင့္.. ကၽြတ္ၿပီ တစ္လုံး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး သုံးလုံး ျပဳတ္သြား၏။ ရေရာေပါ့ သည္ေလာက္ဆို..။ လက္ႏွစ္ဘက္ ေဘးခ်ၿပီး ခါးဆန႔္ ရပ္ေပးလိုက္၏။ ဟူးး.. သက္ျပင္း ပိစိေကြးေလးေတာ့ ခ်မိသြားသည္။ “အကုန္ ျဖဳတ္ေလ ညီမ.. တိုင္းရတာ အဆင္ေျပေအာင္..” “ရွင္..” ဒါက တတိယေျမာက္ ရွင္ ရျခင္း။ ကဲေလ.. ထူးပါဘူး.. အကုန္ ဆိုလည္း အကုန္ေပါ့။ မြန္းကို လွည့္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ဘူးသီး လက္သည္းစိတ္ မ်က္လုံးေလးႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက နားရြက္ ခ်ိတ္လုနီးပါး ျပဳံးျပျပန္၏။ ခါတိုင္းေတာ့ သည္ကေလးမ၏ ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ အၿပံဳးေလးက ခ်စ္ဘို့ေကာင္းပါသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ ထိပ္ေခါက္ခ်င္စရာ မ်က္ခြက္ ေျပာင္စပ္စပ္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံး ထပ္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ အက်ီရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္သြား၏။

ဝတ္ထားသည့္ ယိုးဒယားျဖစ္ ဇာေဘာ္လီေလး၊ နို့အုံ တည့္တည့္တြင္ ေခၽြးကြက္က စိုေနသည္။ ဘတ္(စ္)ကား တိုးစီးလာရသည္ပဲကိုး။ ငါ့ ကိုယ္က ေခၽြးေစာ္ေတြမ်ား နံေနေလမလား.. ဝတ္လာမိတဲ့ ေဘာ္လီကလည္း အေဟာင္း.. ဇာနားကြပ္ေလးေတြေတာင္ လိပ္ေနၿပီ.. ေခၽြးက ကြက္ေနေသး.. အန္တီႀကီးနဲ႔ ဟိုေကာင္မေလးက ထားေတာ့.. ေနာက္ ေတြ႕မွာမွ မဟုတ္ဘဲ.. ဟို သူငယ္မ မြန္းက.. အင္းးး.. မြန္းက သည္ဆိုင္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေနေသးတယ္.. ေနာက္ၾကဳံမွ အတင္း တုပ္ေနၾကမလား.. ဟူးးး.. သည္မိန္းမႀကီး တိုင္းမွာျဖင့္ တိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး.. ဘာ ေစာင့္ေနျပန္တယ္ မသိ.. ဟင္းးး ေနာ္.. ဟင္းးးး.. စိတ္ေတြမ်ား မရွည္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ.. အလုံပိတ္အခန္းထဲ ပန္ကာလည္း မရွိပါဘဲ ဘယ္ကေန ေလ ဝင္ေနသည္မသိ။ ရင္လႊာ ႏွစ္ဘက္ ေလ ဟပ္ သလို ဟာတာတာႏွင့္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကေတာ့ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ေနသည္။ ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္ဟန္တူသည့္ အန္တီႀကီး၏ လက္ ျဖဴျဖဴႀကီးက မိမိ နို့အုံကို ဗ်စ္ကနဲ အုပ္ကိုင္သည္။ ဝင့္ နည္းနည္း တြန႔္ သြား၏။ ၿမီးေညႇာင့္ရိုးနားမွ ဖင္ေၾကာ တစ္ခ်က္ ရွုံ႔သြားသည္။ နို့ကိုင္ခံတာႏွင့္ ဖင္ေၾကာက ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ရွုံ႔ရသည္ မသိ။ အပ်ိဳႀကီးမမ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ဤႏွယ္ ဖုံးကြယ္အပ္ေသာ အလွအပကို သူတပါးအား ျမင္ေစဖူးသည္ မရွိခဲ့။ အခုေတာ့ျဖင့္ ႏုျဖဴထြားထြား အိအိအယ္အယ္ ေပါက္ဆီႏွစ္လုံးမွာ ကေလးမ ငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္ ဟိုတို့ သည္ဆိတ္ႏွင့္။ အေနခက္လွေသာ္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းရ ေပေတာ့သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဇာေဘာ္လီ ရင္အုံက မိမိ၏ စံခ်ိန္မိ ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွစ္လုံးကို လုံေအာင္ မဖုံးနိုင္။ သည္တေလာ မိမိ ကိုယ္အတိုင္းကလည္း အရင္ထက္ အတန္ငယ္ ၀ လာသည္မွာအမွန္ပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ လ အတန္ၾကာက ဝယ္ထားသည့္ ေဘာ္လီမို့ထင့္၊ နို့အုံႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ ေခါင္းဝင္ေသာ္လည္း ကိုယ္မဆန႔္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ “လၽွံ ထြက္ေနတယ္..” “ရွင္..” “ေအာ္.. နို့ ႏွစ္လုံး ေျပာပါတယ္.. လၽွံထြက္ေနတယ္လို့..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္တယ္.. ဝင့္လည္း နည္းနည္း ၀ လာေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေတာ္ေတာ္ လြန္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. ငါ့ဘာငါ လၽွံထြက္တာ သူ႔အလုပ္ က် ေနတာပဲ.. ေျပာစရာလား.. စိတ္တိုတယ္ တကယ္ပဲ..။ ရင္ထဲမွ ေဒါသမီးေတာက္က ႏွာေငြ႕ ပူပူ မ်ား အျဖစ္ လြင့္ထြက္ကုန္သည္။ ဟိုကေလးမ ေငြလမင္းက လြယ္အိတ္ထဲ ဘာ ကုန္းႏွိုက္ေနသည္မသိ။ မိန္းမႀကီး ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ဟန္ မတူ၍ ေတာ္ေသးေတာ့သည္။ သို့တည္းမဟုတ္ မိမိကို အားနာ၍ မၾကားဟန္ ျပဳေပးျခင္းေလလား။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ၾကားခ်င္ၾကား မၾကားခ်င္ေန.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ္ႏွာတုန္း.. ဘယ့္ႏွာ ဘယ့္ႏွာ.. ဒီမိန္းမႀကီး ေဘာ္လီ တိုင္းေနတာလား နို့ညႇစ္ ေနတာလား.. တံေတြးက ဂလုကနဲ ၿမိဳခ် ေနလိုက္ေသးတယ္.. အို.. ဟယ္.. ညႇစ္တယ္.. ပင့္တယ္.. တြန္း တင္တယ္.. အေနရ ခက္လိုက္ပါဘိ.. ငါ့ ႏွယ္ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲ ဟယ္..။ “ညီမေလးက ရင္ျခား သိပ္ မက်ယ္ဘူးပဲ..” “ရွင္..” “ေအာ္.. ရင္ျခား ဆိုတာ သည္နို့အုံ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျပာတာေလ ညီမရဲ့.. အမတို့ စက္ခ်ဳပ္သမား အေခၚေပါ့..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့..” ရွင္းျပတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေနတာေတာ့ အျမင္ ကတ္မိသည္။ အေတာ္ ေလေက်ာရွည္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္ မလုပ္ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။ “ရင္ျခား က်ဥ္းေတာ့ အဝတ္စားဝတ္ရတာ ပိုလွတယ္ ညီမရဲ့.. တခ်ိဳ့မိန္းကေလးေတြ အပ်ိဳကတည္းက ရင္ျခားက ခပ္က်ယ္က်ယ္.. ကေလးအေမလည္းျဖစ္ေရာ နို့ႏွစ္ဘက္ ေဘးကား၊ ဘတ္ျပဲႀကီးေပါ့ကြယ္.. ငါ့ညီမက ရင္အုံႏွစ္ဘက္ ေစ့ေစ့ေလး ဆိုေတာ့ ဘာဝတ္ဝတ္ ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့..” “အဟင္းဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့ အမ..” “မြန္း မမက ကေလးအေမ ျဖစ္သြားလည္း လွဦးမွာပါ.. အန္တီရ.. အာ့ခါက် အန္တီ့ဆီ နို့တိုက္ေဘာ္လီ လာ ဝယ္မွာေပါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ္တယ္ေနာ္ မမ.. မြန္း ေၾကာ္ျငာေပးတယ္ေနာ္ အန္တီ.. ေၾကာ္ျငာခ အတြက္ မမကို ရွယ္ လုပ္ေပးရမယ္..” ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ငါ့မ်ား နို့တိုက္ေဘာ္လီ ဝယ္ခိုင္းဦးမတဲ့.. ေသေတာင္ မဝယ္ဘူး.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ရိုးရိုးတန္းတန္း ေဘာ္လီေတာင္ ခၽြတ္ျပ႐ုံမက ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္နဲ႔.. မေတာ္တဆ လင္ရၿပီး ကေလးေမြးမိလို့ နို့တိုက္ေဘာ္လီမ်ား လာအပ္မိရင္ နို့သီးေခါင္းပါ ဆိတ္ခံရမယ့္ ကိန္း..။

ဟဲ့ဟဲ့.. ေသာက္ပလုပ္တုတ္.. အလိုေတာ္.. အို အို.. ယားတယ္.. ယားတယ္.. အဟင့္.. စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..။ မိမိက နို့သီးေခါင္းအေရး ေတြးကာမွ ဘြားေတာ္ႀကီးက မ်က္မွန္းကိုင္းႀကီးပင့္၊ ကိုယ္ႀကီးကိုင္းၿပီး နို့အုံေပၚ ဖြဖြ ပြတ္ကာ နို့သီးေခါင္း ရွာေလေတာ့သည္။ ဝင့္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထ ႐ုံမက ေသးပါ ေပါက္ခ်င္လာေတာ့၏။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူး ထင္ပါသည္။ သို့ေသာ္ တကယ္ပဲ ေသးေပါက္ခ်င္လာသည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။ “အပ်ိဳ နို့ ဆိုေတာ့ နို့သီးေခါင္းက တယ္ မထြက္ခ်င္ဘူး.. ထိပ္ႏွစ္ဘက္ၾကား ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ တိုင္းရမယ္ေလ.. ညီမ နို့သီးေခါင္းေတာ့ ထြက္တယ္မဟုတ္လား.. စမ္း မမိဘူး ျဖစ္ေနလို့..” ဗုေဒၶါ.. လြန္ၿပီ.. ဒါေတာ့ လြန္သြားၿပီ.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ေတာ္႐ုံ ဆို ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ ငါ့မ်ား နို့သီးေခါင္း ထြက္ရဲ့လားေလးဘာေလးနဲ႔.. လူမ်ား ဘာမွတ္ေနတယ္ မသိဘူး.. က်မမွာ ဘာခၽြင္းခ်က္မွ မရွိဘူးရွင့္.. ထြက္သမွ ေတာင္ကနဲေတာင္ ေနေသးတယ္.. ငါ တယ္.. ခၽြတ္ျပပလိုက္ရ.. ဟြန္းး။ ရာဘာေဘာလုံးေလး ထက္ျခမ္းလွီးၿပီး ကပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ လုံးလုံးဝန္းဝန္း နို့အုံေလးထက္တြင္ တကယ္ပဲ နို့သီးေခါင္းက ေပ်ာက္ေနဟန္ တူ၏။ ဘြားေတာ္ႀကီး ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ကုန္း ပြတ္ေနသည္ကို မခံစားနိုင္ေတာ့သည့္ အပ်ိဳႀကီး မမ ေအာ့ဖစ္ဆာ ခမ်ာ မိမိ နို့သီးေခါင္းရွိရာအရပ္ကို ညႊန္ျပ ရေခ်ေတာ့သည္။ နို့အုံကို ခပ္ဖြဖြ ပင့္ၿပီး ရွက္ပုန္း ပုန္းေနသည့္ သီးလုံး ကညာအလွကို ဒါ ကြ ဟု အသာႂကြကာ ေထာက္ျပ ရေတာ့၏။ “အဟြာေလ.. ဟိုဒင္း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင္းက ဒီမွာ အမ.. အဟင္းဟင္း..” “ေအာ္.. ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ.. အမွန္ေတာ့ အဲ့လို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးက တစ္မ်ိဳး ေကာင္းတယ္ ညီမရဲ့.. အမတို့က ခ်ည္သားနဲ႔ ခ်ဳပ္ေတာ့ သိပ္ထြားတဲ့ နို့သီးေခါင္းေတြဆို အလုံးလိုက္ ေပၚေနတတ္တယ္.. အာ့က်လည္း ဒီေနရာေလးအတြက္ ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ ခ်ဳပ္ေပးရတာေပါ့ ကြယ္..” “ဟုတ္ကဲ့.. အဟင္းဟင္း..” ရွင္းးး ျပ ျပန္ ၿပီ.. အ ဟင့္.. ပါးစပ္ကေျပာ ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ နို့သီးေခါင္း အေျခပတ္လည္တစ္ဝိုက္.. လက္ညႇိုးႀကီးနဲ႔ ဝိုက္ ျပလိုက္ေသး.. ၿပီး မၿပီးနိုင္ဘူး.. မေရႊမြန္းေရ.. လင္ယူမဲ့ သတို့သမီးေတာင္ ငါ့ေလာက္ အရွက္ ကုန္ပါမလားဟယ္.. အေရးထဲ ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ.. ၾကည့္ဦး.. ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ဘယ္ဒင္းနဲ႔ ေလကန္ ေနျပန္တယ္ မသိဘူး.. အေရးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမွာ ဘြားေတာ္ကို ျမန္ျမန္လုပ္ဘို့ ဝင္ေျပာေပးပါေတာ့လား.. ေသာက္လိုက္ ကန္းဆိုးကို မသိဘူး.. ေနႏွင့္ဦး ဒင္းေတာ့လား..။ ဖုန္းတစ္လုံး နားကပ္ၿပီး ပက်ိပက်ိ တခြိခြိ လုပ္ေနသည့္ မြန္းကေတာ့ ေအာ့ဖစ္ဆာ မမ အထက္ေခၽြး၊ ေအာက္ေခၽြး ပ်ံေနရသည့္ ျဖစ္အင္ကို မသိ။ လူ ၿငိမ္ေနရလၽွင္ ပါးစပ္ အၿငိမ္မေနနိုင္သည့္ သည္ကေလးမ။ ႐ုပ္ေလးကိုက ေသာက္ျမင္ကတ္စရာ။ ဆိတ္ပါးစပ္ႏွင့္ ေမ်ာက္လက္ ဆိုတာ ဒင္းလို ဟာ မ်ိဳးးး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ပင့္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ တိုင္းလိုက္ႏွင့္ မဟာေဘာ္လီ အေတာ္အတည္ တိုင္းၿပီးသကာလ။

စာအုပ္ကေလး ကိုင္ထားသည့္ သူငယ္မကို ေခၚၿပီး ဘြားေတာ္ႀကီး ဘီဒိုဖြင့္ကာ ေဘာ္လီဆိုဒ္ ရွာေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ အပ်ိဳႀကီးမမလည္း လူေရာ နို့ပါ အနား ရေလေတာ့၏။ အေစာက ခံစားေနရသည့္ ေသးေပါက္ခ်င္ေသာ ေဝဒနာလည္း အနည္းငယ္ သက္သာသြားေလ၏။ ႏွစ္ဦးသား ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱ ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ ေဘာ္လီမ်ားက ဆိုဒ္အလိုက္ အၾကမ္းထည္သာ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ယခုလို ဝတ္မည့္သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညႇစ္ပလစ္ တိုင္းၿပီးမွ အေခ်ာ သတ္ေသာဟူ၏။ စက္ခန္းဘက္မွ တဂ်ဳံးဂ်ံဳး ခ်ဳပ္သံ ၾကားၿပီး မၾကာသကာလ ရၿပီ ညီမေရ.. လာ ဝတ္ၾကည့္ေခ်ေတာ့ ဟူသည့္ အသံကို နား နပန္းႀကီးစြာ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ “ရရင္ ယူၿပီး ျပန္မယ္ေလ မြန္း..” ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အားကိုးပါတယ္ ေကာင္မစုတ္ေလးရယ္.. ဝတ္ မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ဟု မ်က္လုံးႏွင့္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ေညာင္ညက္ညက္ အသံကို မ်က္ကြယ္ ျပဳရက္သည့္ ေငြလမင္းကေတာ့ ဆတ္ကနဲ ထကာ ကန႔္လန႔္ကာ ခန္းထဲ စြပ္ကနဲႏွင့္ သူက ဦးေအာင္ ဝင္သြားေတာ့ေလ၏။ “လာေလ မမ.. ဝတ္ရေအာင္.. လိုတာပိုတာ တစ္လက္စတည္း ျပင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မလာရေတာ့ဘူးေပါ့..” “ေအာ္.. အင္း.. အဟင္းဟင္း.. အင္းအင္း.. လာၿပီ.. အဟင္း..” သူေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေပတာပဲ။ စိတ္ႀကီးရယ္ ညစ္လွပါေသာ္လည္း ခုမွေတာ့ မထူးၿပီ။ ဟိုဟာ ျဖစ္မွေတာ့ ဟိုဒင္း ေၾကာက္ေနလို့ မရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မိမိက လွခ်င္ေပတာကိုး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ေဘာ္လီ လဲဝတ္ျဖစ္ေတာ့၏။ အဲ.. ခက္ ကၿပီ.. ေအာက္ကဟာက စကပ္ထမီ.. ေဘာ္လီ ခၽြတ္ဘို့ ဘယ့္ႏွာ ဘယ့္ႏွာ ထမီ ရင္လၽွားမလဲ.. ေသာက္က်ိဳးရယ္ နည္းပါေပါ့.. မြန္း ေရ.. အဲ့မိန္းမႀကီးကို အျပင္ ေခၚထုတ္သြားစမ္းပါဟဲ့.. ငါ့ဘာငါ လဲဝတ္စမ္းပါရေစ..။ ေဟာေတာ္.. ေဟာေတာ္.. ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔.. ဒီေကာင္မေလး.. ေအးေလ.. သူက သူစိမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ.. သူ ဝင္ကူခၽြတ္ေပးေတာ့လည္း ငါ့ေဘာ္လီ ျမန္ျမန္ ကၽြတ္သြားတာေပါ့.. ဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲ.. ငါဘာငါဆို လက္တုန္ေျခတုန္နဲ႔..။ အေတြးက မဆုံးမီ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ေငြလမင္း လက္ခ်က္ႏွင့္ ေဘာ္လီ ခ်ိတ္တို့ ကၽြတ္ေလၿပီ။ အေပၚအက်ီ ခံေနမွေတာ့ လက္ေမာင္းႀကိဳးက ဘယ့္ႏွာ့ ျဖဳတ္မတုန္း..။ ေဘာ္လီတစ္ထည္ ခၽြတ္ဘို့အေရးက ဟိုလူေတြ အုပ္စုလိုက္ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္သေလာက္ မလြယ္ပါ့လား ေနာ္..။ (ဘာမွ မဆိုင္ေသာ္လည္း စပ္ဆက္ ေတြးမိသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။) “ထူးပါဘူး မမရာ.. အကုန္သာ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ပါ.. မိန္းကေလး ခ်င္းခ်င္းပဲဟာ..” “ေအးပါ.. အင္းအင္း.. အဟင္းဟင္း..” (ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ.. အဟင့္..) “ဒီလို ညီမေလး.. ဆြဲ စိလိုက္.. အင့္.. ဒီေနရာကို အံက်ေအာင္ ခ်.. ဒါက အေရးႀကီးတယ္.. ေဟာသလို ႏွိုက္ၿပီး ပင့္တင္လိုက္.. ေဟာ ေတြ႕လား ဒီအုံႀကီး တစ္ခုလုံး ဒီလို လုံသြားမွ.. ဒီေနရာကို တင္းေပးထားတာကလည္း အေပၚကို ျမင့္ျမင့္ေလး ပင့္တက္ ေနဘို့ေလ.. အင့္.. ႏွိုက္ ႏွိုက္ ညီမ ကိုယ္တိုင္ ႏွိုက္ၾကည့္.. ဟုတ္ၿပီ.. ေခါင္းထိပ္ေလးက ဒီ အခြက္တည့္တည့္ ရွိပေစ.. ဒါမွ ေတာင္ထိပ္ေလးလို ခၽြန္းထြက္လာမယ္.. အဲ ဟုတ္သြားၿပီ.. လွလိုက္တာ ညီမရယ္.. ညီမခါးက (၂၇) လက္မတည္း ရွိတာဆိုတာ့ ကိုယ္လုံးေလးက ခ်ပ္ရပ္ ေက်ာ့ရွင္း သြားတာပဲ.. ဖေယာင္း႐ုပ္ေလးနဲ႔ေတာင္ တူေသးေတာ့.. ေနာ့ မြန္းရယ္.. ဂလု..” ေနာက္ဆုံးက ဂလုသံကေတာ့ ဘြားေတာ္ႀကီး သြားရည္ ၿမိဳခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မဟာေဘာ္လီ ပုံက်က် ဝတ္ေရးလမ္းညႊန္က ရွည္လ်ားစြာ လက္ခ်ာ ေပးလိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။ “ဟုတ္ပါ့ အန္တီရယ္.. မမ ကိုယ္လုံးက မယ္ဗမာ ရွုံးေအာင္ လွတာ.. ခုမွ ပို ေပၚလြင္သြားေတာ့တယ္.. ဂလု..” သည္ေကာင္မေလး စကားသံေနာက္က ဂလု ကေတာ့ ဘာလို့ ျမည္မွန္း ဝင့္ မေဝခြဲတတ္ပါ။ မိမိ အလွကို အားက် သြားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူမ ကိုယ္လုံးေလးက သြယ္သြယ္ေသးေသးႏွင့္ ေခြးပစ္တုတ္ေလာက္သာ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ စိတ္ေက်နပ္သြားေသာ ဝင့္လည္း ခုမွပဲ သက္ျပင္း ခ်နိုင္ေတာ့၏။ အဲ.. မၿပီးေသးဘူး.. ျပန္လဲဝတ္ရင္ ျပန္ခၽြတ္ရဦးမွာပါလား..။ ေစာေစာက ထ ထားသည့္ ၾကက္သီးတို့က ခုထိ မေျပေသး။ အနားက ခုံေပၚတြင္ ဇာေဘာ္လီ တစ္ပါတ္ႏြမ္းေလးမွာလည္း ေခၽြးအၿပိဳက္ၿပိဳက္ စိမ့္ဝင္ ထားသည္မို့ လက္ႏွီးစုတ္ေလး ေရစြတ္ထားသလို ပင္ပန္း ႏြမ္းခ်ိ ေနရွာသည္။ လွပ တင့္တယ္သည့္ ေဘာ္လီသစ္ကလည္း ကိုယ္ေပၚတြင္ ရွုမၿငီး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပန္လဲမဝတ္ေတာ့ပါဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး အေပၚအက်ီကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ ေကာက္စြပ္လိုက္ေတာ့၏။ ေဘာ္လီသစ္၏ စြမ္းပကားေၾကာင့္ အဆီပိုမ်ား က်စ္လစ္ သိပ္သည္းသြားလိုက္သည္မွာ အေစာက ကိုယ္တိ ျဖစ္ေနသည့္ ဘေလာက္စ္ အက်ီပင္ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖစ္သြားသေယာင္။ စမတ္က်တယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ျဖစ္ရမည္။ မိမိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မြန္းက လက္မ ေထာင္ျပသည္။ “ေရလည္ မိုက္တယ္.. မမရာ.. ရွယ္ပဲ.. ေအာက္က ဗိုက္ခ်ပ္ေလးနဲ႔သာ တြဲဝတ္လိုက္ရင္ လုံးးး ၀ ပြဲသိမ္း.. ေနာ္ အန္တီေနာ္..” “အင္.. ဘာလဲ ဟင္ မြန္း.. ဘယ္လို ဗိုက္ခ်ပ္လဲ..” “ဒီလိုေလ ညီမရဲ့.. အမတို့ဆိုင္မွာ ေဘာ္လီအျပင္ ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီလည္း ခ်ဳပ္တယ္ေလ.. ကိုယ္လုံး အလွ ေဘာင္းဘီေပါ့ကြယ္.. ႏွစ္ခု တြဲဝတ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ အဆင္ေျပေပါ့.. ငါ့ ညီမ အိုးၾကည့္ရတာ လက္မ (၄၀) နီးနီးေတာ့ရွိပုံပဲ..” “အမ မွန္းတာ နီးစပ္ပါတယ္.. ဝင့္ တင္က (၃၉) အမ.. အဟင္းဟင္း..” “ရင္ (၃၆).. ခါး (၂၇).. တင္က (၃၉).. အိုးးးး.. အရပ္ကလည္း ျမင့္ေသးတယ္.. ငါ့ညီမ ဝင္ၿပိဳင္ရင္ ခုေခတ္မယ္ေတြ ဘယ္ ေနရာ ရွာမလဲကြယ္.. အဟင္းဟင္း..” “အမက ေျမႇာက္ေနျပန္ပါၿပီ.. အမ ေဘာ္လီ ပုံေကာင္းလို့ပါ အမရဲ့.. အဟင္းဟင္း..” “နဂိုရွိမွ နဂိုင္းထြက္တာပါ ညီမရယ္.. ဟို မြန္းကေလး အာ့လို ဆင္ေပးၾကည့္ပါလား.. အဟင္းဟင္း..” “က်န္းးး.. အန္တီေနာ္.. ဟြမ့္.. မြန္းကို အားငယ္ေအာင္ ေျပာတယ္ေပါ့ေလ.. မြန္းက မမကို ဗိုက္ခ်ပ္ပါ ေၾကာ္ျငာ ေပးေနတဲ့ဟာကို.. သိလားမမ ဝတ္ၾကည့္မလား တစ္ခါေလာက္ေလ.. ခု ၾကဳံတုန္း တစ္ခါတည္း တိုင္း ဝယ္သြားမလား..” “တိုင္းးးး ဝယ္ ရ မယ္..” “အင္းေလ.. ခု ေဘာ္လီ ဝယ္သလိုပဲေလ.. ခု တိုင္း ခု ယူ..” “ငင္..” ငင္.. တိုင္း မယ္..။ ေတာ္…။

ေဘာ္လီ တိုင္းတာ အက်ီ ခၽြတ္.. ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ညႇစ္.. ႏွိုက္ႏွိုက္ ခၽြတ္ခၽြတ္ ပြတ္.. ခု တစ္ခါ ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့.. ေအာင္မယ္ေလး.. မေတြးရဲဘူး.. ငါ့ဘာငါေတာင္ ကုန္းမၾကည့္ဖူးတဲ့ အဖုတ္.. ကိုင္မယ္လူနဲ႔ ၾကည့္မယ္လူနဲ႔.. မေတာ္ နို့သီးေခါင္းၾကား အကြာေဝးတိုင္းသလို အဖုတ္ အလၽွားတိုင္းဘို့ ထမီခၽြတ္ၿပီး ေပါင္ခြၾကား ကား ျပ ဆိုမွ ေသာက္က်ိဳး နည္းရခ်ည့္.. ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ.. ငါ သည္ေလာက္ လွေနလို့လည္း ဟိုလူကျဖင့္ သူမ်ားလင္ ျဖစ္ေနမင့္ဟာပဲ.. “ေနာက္မ်ားမွပဲ မြန္းရယ္.. ခုေတာ့ အခ်ိန္လည္း မနည္းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား.. ေနာ္..” “အဲ ဟုတ္သား.. မမက ေျမာက္ဒဂုံထိ ျပန္ရမွာ အန္တီရ.. ညေနေတာင္ ေစာင္းၿပီ.. သြားမွ.. ေတာ္ၾကာ ကားသိပ္ၾကပ္ေနမယ္.. မမက ညဘက္ တကၠစီလည္း တစ္ေယာက္တည္း စီးရဲတာ မဟုတ္..” ေတာ္ပါေသးရဲ့ ေက်းဇူးရွင္..။ သည္လိုႏွင့္ပဲ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးၿပီး ေဘာ္လီဆိုင္မွ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေလၽွာက္ၿပီးသကာလ ဆိုင္တစ္ခုေရွ႕ အေရာက္တြင္ “မမ ဗိုက္ဆာလား..” ဟု မြန္းကေမးေလ၏။ သည္ေတာ့မွ မိမိလည္း သတိျပဳမိသည္။ ကေလးမကို မုန႔္ေလးေတာ့ ေကၽြးသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ “စားေလ မြန္း.. ဘာစားမလဲ..” ဟု စကားေထာက္ေပးေတာ့ “ဘာဂါနဲ႔ အေအး စားၾကမယ္ မမ.. ဒီဆိုင္က မြန္း ဝယ္စားေနက်.. ေကာင္းမွေကာင္း..” ဟု ေျပာကာ ဆိုင္ထဲ ဦးေဆာင္ ဝင္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ဆိုင္က လူရွင္းသည္။ ေကာင္တာသာ ရွိၿပီး စားပြဲထိုင္ခုံမ်ား မရွိ။ မိမိက ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနတုန္း ေမ်ာက္မူးလဲ မေလးက ေကာင္တာတြင္ စားစရာ မွာၿပီးေနၿပီ။ ဘယ္နား သြား ထိုင္စားရမလဲ ေတြးေနတုန္း ဘာဂါ ႏွစ္ခုႏွင့္ အေအးဖန္ခြက္မ်ားက ေကာင္တာေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ေငြရွင္းရန္ ပိုက္ဆံအိတ္ ဖြင့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လက္ထဲ ဆုပ္ထားသည္မသိသည့္ ငါးေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္ႏွင့္ သူမေလးက ဦးေအာင္ ရွင္းသည္။ “မမကလည္း.. မြန္းလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေကၽြးခ်င္ေသးတာေပါ့..” ေျပာရင္း မိမိကို ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ “လာ မမ.. ဟိုဘက္မွာ သြားထိုင္စားမယ္..” ေကာင္တာေဘးတြင္ တံခါးေပါက္ေလး တစ္ခု ရွိသည္။ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ ၿခံဝန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးႏွင့္ သီးသန႔္ ခုံေလးေတြ ခ်ထား၏။ ဆိုင္ေလးက သေဘာက်စရာပင္။ မိမိ အႀကိဳက္ကို သိႏွင့္ၿပီးသူမို့ မြန္း မွာလာသည္က ဘာဂါႏွင့္ လိေမၼာ္ရည္။ ထိုင္စားၾကရင္း ဝင့္ခမ်ာ အနည္းငယ္ အခက္ ေတြ႕ေတာ့၏။ မဟာေဘာ္လီ ၾကပ္ထုတ္ထုတ္က ဟန္လုပ္၍ပင္ စားမဝင္။ အရသာရွိလွေသာ ဘာဂါကို တစ္ကိုက္ႏွစ္ကိုက္မၽွသာ ျမည္းနိုင္ၿပီး ႏွေျမာတႆ သုံးႀကိမ္ရြတ္ဆို၍ အသာ ခ်ထားရေတာ့သည္။ အေအးေလးကိုေတာ့ျဖင့္ မဝင္ဝင္ေအာင္ က်ိတ္ၿမိဳ ၾကည့္ဦးမည္။

ထိုစဥ္ အနားသို့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။ မြန္း ႏွင့္ ရြယ္တူခန႔္ ရွိမည္။ မြန္းကို ႏွုတ္ဆက္သည္။ “ဟဲ့ မြန္း.. နင္ မြန္းမဟုတ္လား.. ငါ မင္းေဇာ္ေလ.. မွတ္မိဘူးလား..” “အမ္.. ေအာ္ အင္း.. မွတ္မိၿပီ..” “ငါ တူပါတယ္လို့ ၾကည့္ေနတာ.. နင္ ဆိုင္ထဲ ဝင္လာကတည္းကပဲ..” “ဟုတ္လား.. အင္း ငါကေတာ့ နင့္ မျမင္မိပါဘူး.. မျမင္လို့ကို ဝင္လာမိတာ..” “အာ လုပ္ၿပီ.. နင္ကေတာ့.. ငါတို့ မေတြ႕တာ ၾကာေပမယ့္ နင့္ပုံစံက မေျပာင္းလဲဘူးပဲေနာ္ မြန္း..” “ေအး.. ငါ့ပုံစံလည္း မေျပာင္းလဲဘူး.. ငါ့ အကိုေတြလည္း အရင္လိုပဲဟ.. ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး.. ဟဲဟဲ..” “ဟီးး.. ငါ သြားလိုက္ဦးမယ္.. ဟိုမွာ ေဘာ္ဒါေတြ ေစာင့္ေနလို့.. ဟဲဟဲ..” ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရင္း ခ်က္ခ်င္း လစ္ထြက္သြားသည္မို့ အပ်ိဳႀကီး စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ သည္ေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ မြန္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္း ရွိဖူးပုံရ၏။ ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုႏွင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့.. “မြန္းကို လိုက္ေၾကာင္ဖူးတဲ့ေကာင္ေလ မမရ.. ေတာ္႐ုံေကာင္ေလာက္က မြန္း လက္ခ်က္နဲ႔ လန္ထြက္ သြားၾကတာခ်ည္းပဲ.. ဒီေကာင္က ႐ုးသလိုေပါသလိုနဲ႔ ေၾကာင္ခ်ီး.. ေနာက္ဆုံး မြန္း အာ႐ုံေနာက္လာလို့ အကိုေတြ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္မွ ဒင္း ဂြမ္း သြားတာ..” ဒါေၾကာင့္ ငါ့အကိုေတြ ဆိုသည့္စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ ထိုသူငယ္ လစ္ေျပးသြားျခင္းျဖစ္မည္။ မြန္းတြင္ အကို ငါးေယာက္ရွိသည္။ သမီးေလး လိုခ်င္လြန္းေသာ ဖခင္ခမ်ာ တဝုန္းဝုန္း အားထုတ္ရင္း၊ မိခင္ခမ်ာ တႁဗြတ္ႁဗြတ္ ညႇစ္ထုတ္ရင္း ငါးေယာက္သာ လူျဖစ္လာသည္ အကုန္ အတံေငါက္ေတာက္ႏွင့္။ ေနာက္ဆုံး ဒါဇင္ဝက္ေျမာက္ ကိုယ္ဝန္ကို ေဆာင္ခ်ိန္မေတာ့ ဖခင္ခမ်ာ ေဒါသထြက္လၽွင္ပင္ ငါလီး ဟု မဆဲဝံ့။ မိန္းမလည္း ေသြးဆုံးလုၿပီမို့ သည္တစ္ေယာက္သာ အတံေပါက္လာလၽွင္ သမီးေခ်ာေလးရဘို့ လမ္း မရွိေတာ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမြးလိုက္ပါသည့္ သမီးေလးမွာ ေရွ႕က အတံ ငါးေခ်ာင္း လက္ေျမႇာက္ရသည့္ ေမ်ာက္ေလာင္းမေလး ျဖစ္လို့ေနေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးရယ္လို့ ပိပိျပားျပား ျဖစ္ေစလိုျခင္းငွာ မိန္းကေလး သီးသန႔္ေက်ာင္းတြင္ တက္ေစသည္။ ဤတြင္ ၿပိဳင္ကားကို ခ်ိဳေရာ အေတာင္ပံပါ တပ္ ေပးသကဲ့သို့ ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ မိန္းကေလးခ်င္း ရည္းစာစာ ေပးျခင္း၊ အခ်စ္ေတာ္ ထားျခင္း စသည္ျဖင့္ အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီးေျမာက္သည္အထိ ေသာင္းက်န္းလိုက္သည္မွာ ထို မိန္းကေလးေက်ာင္းတြင္ မြန္း လက္ခ်က္ လြတ္သည့္ ေက်ာင္းသူ ရွားလွေသာဟူ၏။ အုပ္ရွိမမ အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ဤႏွယ္ သူမ၏ တပည့္ေက်ာ္ အေၾကာင္း မသိရွာဘဲ ဘာရယ္မဟုတ္ စကား စ သည္။ “ဒီေတာ့ ညည္းေလးက ရည္းစား မထားဖူးဘူး ဆိုပါေတာ့..” “ရည္းစား ဆိုတာ ေယာက်ၤားေလးနဲ႔ကို ေျပာတာလား..” “အင္းေလ..” “ေယာက်ၤားေလးနဲ႔ေတာ့ ထားဖူးဘူး.. မိန္းကေလးရည္းစားေတြေတာ့ မြန္းမွာ အားရီးပဲ.. သက္ေစ့ေတာင္ မကဘူး..” “ဟမ္.. ဘယ္လို ဘယ္လို..” “အ ဟီး..” “မြန္း စိတ္က တမ်ိဳး မမရဲ့.. ေယာက်ၤားဆို ဘယ္ေယာက်ၤားမွ စိတ္မဝင္စားဘူး.. မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့.. ဟီးဟီး..” “ျမတ္စြာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ္ေျပာတာ မမရ.. မြန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ရည္းစားမေလးေတြ.. ရည္းစားမႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္.. ၿပီးေတာ့ အကိုေတြနဲ႔ ႀကိဳက္သမၽွ ေယာင္းမေလာင္းေတြလည္း သူတို့မစားခင္ မြန္း အရင္ ႏွိုက္ျမည္းပလိုက္တာပဲ..” “ဗုေဒၶါ..” “သိလားမမ.. မြန္း အႀကိဳက္ကေလ..” “အြန္း..” “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” “ခြီးး ဖလူးး.. အဟြပ္.. ဟြပ္..” “အယ္ မမ.. ကနိကနိ..” ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမခမ်ာ ၾကက္သီးထ႐ုံမက ေသာက္လက္စ အေအးပင္ သီးေတာ့သည္။

“အဲ့လို မိန္းမမ်ိဳး ရရင္ မြန္း အတည္ယူမွာ မမရ..” မီးဝင္းဝင္း ေတာက္ေနသည့္ ဏွာမ်က္လုံး အျပဴးသားႏွင့္ အားပါးတရ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။ ဝင့္ တစ္ေယာက္ ေဘးဘီဝဲယာသို့ မ်က္လုံး ေဝ့ၾကည့္မိ၏။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မွု ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမၽွ ခံေပးဘို့ပဲ..” ျမတ္စြာ ဘုရား.. ေျပာလိုက္သည့္ စကားတြင္ မမက မြန္းခ်စ္သမၽွ ခံေပး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ္မွလြဲေရာ သည္ေကာင္မေလး ငါ့ မ်ား.. အို အို.. ငါပဲ နားၾကားမွားတာ ေနမွာပါေလ..။ “မမပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ.. ေယာက်ၤားနဲ႔ မိန္းမ ညားရင္.. အလြန္ဆုံး ေပ်ာ္ရ တစ္လ ေပါ့.. ၿပီးရင္ သူက ေအးေဆး.. ကိုယ္က ကေလးေမြး.. သူတို့က် ေလွခါးသုံးထစ္ ဆင္ရင္ လူပ်ိဳ ျပန္ျဖစ္သတဲ့.. ကိုယ့္က် ေရပိုက္ေခါင္း တစ္ခုလုံး ထိုးထည့္ေဆးေတာင္ အပ်ိဳ ျပန္မျဖစ္ဘူး..” “……….” (ဤႏွယ္ အသုံးအႏွွုံး ေျပျပစ္မွုေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီး မ်က္လုံး လင္ကြင္းေလာက္ ျပဴး သြားပါသည္။) “တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” “ေအး.. ေအး ပါ ဟယ္.. စား စား မြန္း.. ေနဝင္လုၿပီ ဆိုေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေနဝင္လုခ်ိန္ တနည္း ႏြားရိုင္း သြင္းခ်ိန္။ ေပါက္ကရေတြခ်ည္း လႊတ္ေျပာေနသည့္ မြန္း မ်က္ႏွာေလးက အီးတီလိုလို မွင္စာလိုလို။ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္၊ လက္ေတာက္ေလာက္ရွိသည့္ ေကာင္စုတ္မေလး၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားမ်ားကို ဝင့္ နားမေထာင္ရဲေတာ့။ မိမိက ကေလး ဆိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ အေရးေပးမိသည္။ ခုေတာ့ ဒင္းက ဘာႀကီးမွန္း မသိ။ ခက္တာက သူမ ေျပာသမၽွ နားေထာင္မိၿပီး မိမိကိုယ္ထဲတြင္ ရြစိရြစိႏွင့္ အေစာက ေသးေပါက္ခ်င္စိတ္က မဆီမဆိုင္ ျပန္ဝင္လာသည္။ ဘတ္စ္ကား မစီးမီ နီးစပ္ရာ စူပါမာ့ကတ္အတြင္း ဝင္ကာ ရွူရွူး ေပါက္ရေသး၏။ ဝတ္လာေသာ ေဘာ္လီအသစ္ကလည္း ဒုကၡ ေပးေခ်ၿပီ။ ျပန္လဲဝတ္ရန္ စိတ္ကူးမိကာမွ ေဘာ္လီအေဟာင္း ျပန္ယူမလာမိမွန္း သတိရသည္။ မတတ္နိုင္ေတာ့ၿပီမို့ ေအာက္ဆုံး သုံးခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့၏။ ညေနလည္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီ။ အေပၚမွ ဘေလာက္စ္ကလည္း ေရွ႕ကြဲ အက်ီမို့ ေအာက္က ေဘာ္လီ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ထားမွန္း မသိသာ။

နို့အုံ ေအာက္ အေျခမွ ဆြဲတင္းထားသည့္ ေဘာ္လီက ေအာက္မွ သုံးခ်ိတ္ ျဖဳတ္ထားသည့္တိုင္ အဆင္ေျပေျပ ပုံက် ေနေသး၏။ ဘရာစီရာေလး ဝတ္ထားသည္ႏွင့္ တူသြားသည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ အသက္ ၀ ၀ ရွူနိုင္သြားသလို စိတ္လည္း ေပါ့ပါးသြား၏။ ရွူးေပါက္ရန္ ပင္တီခၽြတ္ေတာ့ ဂြၾကားတြင္ စိုစိစိ ျဖစ္ေနသည္။ ဖုတ္ဖုတ္ အေခါင္းေပါက္မွ ခၽြဲက်ိက်ိ ဂ်ယ္လီရည္ အမၽွင္တန္းကေလးက ေရေဆးလို့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပာင္ခ်င္။ အဖုတ္ေလးကို ေသခ်ာ ျဖဲၿပီး အေခါင္းတည့္တည့္ ထိုးေဆးရေတာ့၏။ ေရပန္း ပိုက္ေကာက္ေလးကို ကိုင္ရင္း ဟို မွင္စာမေလး ေျပာသည့္ ပိုက္ေခါင္းႀကီး ထိုးထည့္ ေဆးတာေတာင္ ဟူေသာ စကားကို သြားသတိရၿပီး ၾကက္သီး ထ မိသည္။ ေရပန္းမွ ေရအားကလည္း စူးစူးေလးႏွင့္ ခံလို့ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ေနာက္ဆုံး အပတ္ေတြ ေအးၿပီး အေအးပတ္မည့္အေရး ေတြးကာ ရပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္က တယ္ အားမရခ်င္။ အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ညေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ပီပီ ကားက ၾကပ္လြန္းသည္။ ထိုင္စရာ ေနရာ ရဘို့ ေဝးစြ၊ မတ္မတ္ပင္ အနိုင္နိုင္ ရပ္ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္က ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလး တစ္ခုသာ မိမိ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာရၿပီး ျခင္းေတာင္းကို မြန္းက ယူသြားေပးသည္။ ဝင့္ အရပ္က အေတာ္အတန္ ျမင့္ေသာ္လည္း ကားေခါင္မိုးမွ တန္းကိုေတာ့ မမွီတမွီ ျဖစ္ေနသည္။ လက္ကိုင္ ကြင္းမ်ားကလည္း တစ္ခုမွ မအား။ တန္းကိုပဲ လက္ေမာင္း ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲခိုထားရ၏။ ေျမာက္ဒဂုံအျပန္ ေနာက္ဆုံးကား မို့ထင္သည္။ ၾကပ္ေနမွန္း သိသိႏွင့္ တက္လာသူေတြက မနည္း။ ဝင့္လည္း တိုးရင္းေခြ႕ရင္း ေနာက္နားသို့ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာ၏။ ေျခကုပ္ျမဲျမဲရဘို့ မနည္း အားယူ ရပ္ေနရစဥ္ မိမိ ဖင္ေပၚ လက္တစ္ဘက္ ေရာက္လာသည္။ ငါးပိ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ၾကပ္ေနသည့္ ကားမို့ မေတာ္တဆဟု ထင္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထိုလက္က ဖင္လုံး ႏွစ္ခုၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ဝင့္ မ်က္လုံး ျပဴးသြား၏။ မိမိ မဟုတ္တာ လုပ္ခံရေတာ့မည္မွန္း သိလိုက္သည္။ ေနရာေရႊ႕ ရပ္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ မည္သို့မၽွ မရ။ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိသျဖင့္ ေနာက္တည့္တည့္သို့ မွန္းသမ္းကာ တံေတာင္ႏွင့္ ေဆာင့္တိုးပစ္၏။ ၾကပ္ပိတ္သိပ္ေနေသာ ကားေပၚတြင္ မိမိ၏ တံေတာင္ သိုင္းကြက္က မည္သို့မၽွ အရာ မထင္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထို လူစိမ္း၏ အေတြ႕ၾကဳံ ရင့္က်က္ ႂကြမ္းက်င္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကားသို့ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ၀တ္ထားသည့္ ထမီမွာလည္း အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့မို့ ႏွိုက္ရ လြယ္ေနသည္ထင့္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကား ေျမာင္းေဖာ္ေနသည့္ လက္ႀကီးမွာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဇြတ္တိုးဝင္လာၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ ကိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ အက္ကြဲေၾကာင္းေနရာ တည့္တည့္သို့ ကလိကေလာက္ လုပ္ေတာ့သည္။ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္ေသာ ဤလက္ႀကီး၏ ကလိခ်က္မ်ားက ဝင့္ကို ႐ုန္းခ်ိန္ မေပးခဲ့။ ကားကလည္း ၾကပ္သည္ထက္ ၾကပ္လာ၏။ ဝင့္ မ်က္လုံးမ်ား မူးေနာက္ ျပာေဝလာသည္။ အသိစိတ္အားလုံးက အဖုတ္ေခါင္းဝ ေရာက္ေနေတာ့၏။ မိမိ ကိုယ္ကို သတိ မထားလိုက္မိစဥ္မွာပဲ ဖင္ႀကီး ေနာက္ေကာ့ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဟဟ ကားေပးထားမိေတာ့သည္။ ေအာက္မွ အဖုတ္လည္း ဂ်ယ္လီရည္ေတြ စိုရႊဲလာေတာ့သည္။ လက္ႀကီးက ထမီေပၚမွပင္ ပြတ္ရင္း ႏွိုက္ရင္း ပင္တီၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ အႏွိုက္ ပိုင္နိုင္တဲ့သူဟုပဲ စိတ္အိုက္အိုက္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ အေစာက သည္လက္ႏွင့္ အဖုတ္ ၾကားတြင္ ထမီႏွင့္ ပင္တီ ခံေနသည္။ ခုေတာ့ သူ႔လက္က ထမီကို လုံးေထြး ထိုးထည့္ကာ ပင္တီအတြင္း ေရာက္လာၿပီ။ အပ်ိဳႀကီးမမ စိတ္ညစ္မိေသာ္လည္း သည္အရသာထူးမွ ႐ုန္း မထြက္နိုင္။ တန္းကို ခိုဆြဲထားသည့္ လက္ကို အားျပဳၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကို မသိမသာ ႂကြေပးလိုက္မိသည္။ ခါးေလးကို လိမ္ ၿပီး ဖင္ကို ေနာက္သို့ ေကာ့ေပးထားမိၿပီ။ မိမိ အလိုရွိေနၿပီမွန္း တစ္ဘက္လူက ရိပ္မိသြားၿပီမို့ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ အႏွိုက္ ခံရပါေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ ဖင္ၾကားေျမာင္းကို မာေတာင္ေတာင္ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ဖိထိုးေနမွန္းလည္း သိလိုက္သည္။ ႐ုန္းမရမယ့္တူတူ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ပါေစေတာ့ဟု ေတြးရင္း အရသာ ခံေနလိုက္ေတာ့သည္။ အိုးး… ဒီလူ႔ႏွယ္.. ႏွိုက္တတ္လြန္းပါဘိ.. အီးး.. ေကာင္းလိုက္တာ.. ထမီ ခံေနလို့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါ့မယ္ ေသရခ်ည့္.. အင္းး.. ဟုတ္တယ္.. ႏွိုက္ ႏွိုက္.. နာနာေလး ႏွိုက္ေပးစမ္းပါ… ရွီးး အမေလး.. ငါ့ အဖုတ္ထဲ သူ႔လက္ႀကီး အတင္း ထိုးထည့္ေနတယ္.. ဖင္ၾကားကိုလည္း လီးနဲ႔ ေထာက္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေနေသး.. ဒီလက္ေနရာမွာ လီးတံႀကီးမ်ားသာဆိုရင္.. သူ႔လီးႀကီး ငါ့အဖုတ္ထဲ ဝင္လာရင္.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူၾကားထဲ လက္နဲ႔ အလိုးခံေနရပါေပါ့လား.. လက္ႀကီးက ႏွိုက္ပုံေတြ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္.. ငါ့အဖုတ္ထဲ ထိုးေမႊေနတာ လက္ညႇိုးလား လက္ခလယ္လား.. အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတယ္.. ခုေန လက္မဟုတ္ဘဲ လီး အစစ္ႀကီး ဆိုလည္း ခံပစ္မွာပဲ.. အင္းးး ႏွိုက္.. ႏွိုက္.. ေအာင္မေလး.. ထမီပါ ခၽြတ္ေပးပစ္လိုက္ခ်င္လာၿပီ.. လူေတြ ငါ့မ်ား ၾကည့္ေနမလား.. အို ၾကည့္ေပ့ေစ.. ေနာက္ ျပန္ေတြ႕မယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး.. အႏွိုက္ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္အဆင့္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ လက္ႀကီးမွာ အားထည့္၍ လွုပ္ရွား ပါေတာ့သည္။

ေနာက္မွလည္း ေထာက္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ေကာ့ထိုးလိုက္ႏွင့္ လီးအရသာ ခံေနပါသည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ီဗိုက္ေအာက္ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝင့္လည္း စိတ္ညစ္သည့္ ၾကားမွပင္ မ်က္ျဖဴဆိုက္မတတ္ အရသာ ေတြ႕ေနပါေတာ့သည္။ သြားၿပီ.. ငါ့ဘဝေတာ့ ဆုံးၿပီ.. အင့္..ရွီးးး… ေကာင္းလိုက္တာ..။ အသက္ရွူၾကပ္လို့ ျဖဳတ္လာမိသည့္ ေဘာ္လီ ခ်ိတ္မွာ သေကာင့္သား နို့ႏွိုက္ရန္ လမ္းဖြင့္ ေပးထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ ထိုလူ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ေဘာ္လီ တစ္ထည္လုံးတြင္ အတင္းဆုံး ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည့္ နို့ေအာက္တည့္တည့္ ကန႔္လန႔္ ခ်ဳပ္ရိုးမွ ခ်ိတ္သည္ မည္မၽွကၽြမ္းက်င္ေသာ လက္ ျဖစ္ေစကာမူ တစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ျဖဳတ္မရနိုင္ပါေခ်။ သည္အတြက္ေတာ့ ေဘာ္လီခ်ဳပ္ပညာရွင္ အန္တီႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ မဟုတ္လၽွင္ လူၾကားသူၾကားထဲ အဖုတ္ပါမက နို့ပါ ရန္ရွာ ခံရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။ မည္သို့ပင္ ဆိုေစ ႐ုန္းမရသည့္ ရမၼက္၏ အရသာသည္ ကားၾကပ္ျခင္းကို တဒဂၤ ေမ့သြားေစသည္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ နို့ႏွိုက္ရန္ အခြင့္မသာေသာ လက္ႀကီးမွာ ဗိုက္သားႏုႏုကို ပြတ္ပါေတာ့သည္။ လက္ဝါးႀကီးက ၾကမ္းတမ္းလွသလို လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း တုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္ဟု ဝင့္ မွန္းမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကားဘရိတ္နင္းလိုက္ရာ ထိုလူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ လက္မ်ားက ဗိုက္ပြတ္လ်က္တစ္ဘက္ အဖုတ္ႏွိုက္ေနသည့္က တစ္ဘက္ မဟုတ္ပါလား။ ကားဘရိတ္ေၾကာင့္ ဝင့္ ကိုယ္လုံးေပၚ အားျပဳလိုက္သည္။ အႏွိုက္ခံရသည့္ အရသာ ေရဆူမွတ္နား နီးေသာ ဝင့္လည္း ရွိသမၽွ အားႏွင့္ ထိုလူကို ေတာင့္ခံေပးထားလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အေပးအယူ အလြန္အမင္း တည့္ေနၿပီမို့ ပြတ္ခ်က္မ်ား ၾကမ္းလာသလို ေထာက္အားလည္း ေကာင္းလာသည္။ ေအာက္က စပါယ္ရွယ္ ထိုးေမႊ ကေလာ္ႏွိုက္ေနသည့္ လက္လည္း ေမာ္တာ တပ္ထားသလို သြက္လာသည္။ ဝင့္လည္း အားရပါးရ အံက်ိတ္ ေအာင့္ခံရင္း မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝကာ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျမာက္တက္ သြားပါေတာ့သည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလ်င္ ဆင္းခ်င္း အနားရွိ ကြမ္းယာဆိုင္ေနာက္ ေျပးဝင္ကာ မိမိ ေနာက္ကို အထိတ္တလန႔္ ၾကည့္မိသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ထမီေနာက္ဘက္ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ဧရာမ အစိုကြက္ႀကီးႏွင့္ ထမီစမွာလည္း လုံးေထြး ေက်မြၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္ ထိုးထည့္ခံထားရမွန္း အင္မတန္မွ သိသာေနၿပီ။ မွတ္တိုင္မွသည္ အိမ္ေရာက္ေအာင္ လမ္း အတန္ငယ္ ေလၽွာက္ရဦးမည္မို့ အပ်ိဳႀကီး အခက္ ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ေမွာင္လုလု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို့ေသာ္ လမ္းမီးမ်ားက လင္းထိန္ေန၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖတ္သြားသည့္ ဆိုက္ကားတစ္စီး တားကာ အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ကိုယ္လုံးေလး က်ဳံ႕ကာ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္ပါလာမိသည္။

ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ကလီစာ တုန္သြားရျပန္သည္။ ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးမွာ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ လက္ဆစ္ႀကီးမ်ား ေဖာင္းကားၿပီး လက္ဝါးျပင္ႀကီးကလည္း မေသးလွ။ ဝင့္ စိတ္ထဲ အေစာက လက္ႀကီးလည္း ဒီဆိုဒ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပုံပဲဟုစဥ္းစားမိသည္။ အရွည္ခ်င္းေတာ့ တူမည္မထင္။ ဟိုလူ႔လက္က ထမီခံထားတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ထိထိမိမိ ႏွိုက္နိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီလူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက နဲနဲ တိုသည္။ အခုေန ဒီလက္တိုတိုတုတ္တုတ္ႀကီး မိမိ ကိုခ်ဳပ္၍ အဖုတ္ႏွိုက္မည္ ဆိုလၽွင္ မည္သို့ေနမည္နည္းဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိကာ တြန႔္ကနဲေနေအာင္ပင္ ၾကက္သီး ထသြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရပင္ မေသာက္နိုင္။ အိပ္ခန္းအတြင္း ေျပးဝင္းကာ တံခါး အလုံပိတ္၊ အဝတ္အားလုံး ခၽြတ္ခ် ပစ္လိုက္သည္။ မွန္ဝိုင္း ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္ ယူ၊ ကုတင္ေခါင္းရင္ မွီထိုင္၊ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ျဖဲကားၿပီး အဖုတ္ကေလးကို ရွုစားမိသည္။ နီတ်ာတ်ာ အတြင္းသားေလးမ်ား ပတၱျမားေသြးေရာင္ စိုလက္ေန၏။ လက္ထိပ္ကေလး အသာေတ့ၿပီး ခပ္ဖြဖြ အရသာ ခံမိသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမႊ႕ၾကည့္သည္။ အေစာက ပီပီျပင္ျပင္ရလိုက္သည့္ ဖီလင္ႏွင့္ တျခားစီမွ တျခားစီ။ မိမိဘာသာ မၾကာခဏ ပြတ္ႏွိုက္ ေဆာ့ကစား ဖူးပါေသာ္လည္း သူမ်ားလုပ္ေပးတာ ဒီေလာက္ ေကာင္းမွန္း ဝင့္ အခုေတာ့ သိခဲ့ရၿပီ။ လက္ေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းလၽွင္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔ပစၥည္းႏွင့္ သာဆို ဆိုဖြယ္ရွိမည္ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းကေလးေတြ လင္ယူၾကတာေပါ့ေလ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ တစ္ခါ မြန္း ေျပာသည့္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ဝင္လာ၏။ မိန္းမမ်ား လင္ယူရတာ မတန္ ဟု ပညာရွိမမက မိန႔္ၾကားသည္ မဟုတ္ပါလား။ ၀င့္ ေခါင္းထဲ လင္းကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြား၏။ “တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” ဟူေသာ စကား နားထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မွု ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမၽွ ခံေပးဘို့ပဲ..”။ သူမ ရည္ညႊန္းေသာ မမ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလၽွင္ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ အုပ္ရွိမမ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ လွဲခ်ၿပီး ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္၊ ေပါင္ကားကာ အဖုတ္ေႏြးေႏြးကို လက္ႏွင့္ အသာ အုပ္ကိုင္ရင္း ဇိမ္ခံေနမိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ေဘာ္လီခ်ဳပ္သည့္ အန္တီႀကီး၊ အႏွိုက္ ပါရဂူ လက္ ႀကီးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ျမင္ေယာင္မိသည္ က မိန္းမ လိုခ်င္ပါသည္ ဟူေသာ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မွင္စာမေလး၏ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ခြက္ ကေလး ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ……ၿပီးပါၿပီ။