စြဲ လန္း ေန တာ ရွင့္

က်ဳံ တ ညီ”႐ြာႀကီးက အိမ္ေျခ ၇၀၀ နီးပါးရွိၿပီး ၿမိဳ႕မက် ေတာမက် ဒိုင္နယ္႐ြာႀကီးတ႐ြာ ျဖစ္ေလသည္။႐ြာႀကီးက အေရွ႕ဖက္ကို မ်က္ႏွာမူ၍ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းထားေသာ ႐ြာလမ္းမႀကီးသုံးလမ္းရွိေလသည္။ ႐ြာဓေလ့အရ အေရွ႕ဖက္ဆုံးမွ ႐ြာလမ္းမႀကီးဖက္ကို အေရွ႕ပိုင္းဟုေခၚေဝၚၾကၿပီး ေနာက္ဖက္ဆုံးရွိ႐ြာလမ္းမႀကီးအပိုင္းကိုေတာ့ အေနာက္ပိုင္းဟုေခၚ၍ အလယ္ရွိ႐ြာလမ္းမႀကီးအပိုင္းကိုေတာ့အလယ္ပိုင္းဟု ေခၚေလသည္။ အလယ္ပိုင္းဟုေခၚေသာ ႐ြာအလယ္လမ္းမႀကီးတြင္အျခားလမ္းမႀကီး မ်ားနည္းတူလူေနအိမ္မ်ားမွာ ကိုယ့္ၿခံကိုယ့္ဝန္းျဖင့္ဆက္တိုက္တည္ရွိေနသည္။

တေနရာတြင္ေတာ့လူေနအိမ္ၿခံဝန္းႏွစ္ခုၾကားတြင္ လူေနအေဆာက္အဦးမရွိေသာ ေျမကြက္လပ္ႀကီးတခုရွိေနေလသည္။ ထိုေျမကြက္လပ္ႀကီးမွာ ႐ြာရွိလူငယ္လူ႐ြယ္မ်ားႏွင့္ကေလးမ်ား ေကာင္းစြာအသုံးခ်ျခင္းကို ခံေနရေလသည္။လူငယ္လူ႐ြယ္မ်ားက ေဘာလုံးေဘာလီေဘာ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္း ကစားၾကရန္အသုံးျပဳသကဲ့သို႔ ကေလးမ်ားကလည္း တုတ္စီးထိုး ဖန္ခုံ ဒိုးပစ္ကစားရန္ေကာင္းေကာင္းႀကီး အသုံးျပဳလ်က္ရွိေလသည္။ ကေလးသံမ်ားက ထိုေျမကြက္လပ္တြင္တေနကုန္မစဲတတ္။ မြန္းတည့္ ႏွင့္ေနမြန္းလြဲကာစ ေနျပင္းေသာအခ်ိန္ေလာက္သာ ကေလးသံစဲတတ္သည္။

ဒါေပမဲ့ လုံးဝႀကီး သူတို႔အသံမၾကားရေတာ့တာေတာ့မဟုတ္ေပ။ ထိုေျမကြက္လပ္ႀကီးေဘးႏွစ္ဖက္တြင္ရွိေသာ လူေနၿခံဝန္းမ်ားမွ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတြင္ခိုကပ္၍ ကစားေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားက မျပတ္ရွိတတ္ေလသည္.. ထိုေျမကြက္လပ္ႀကီး၏ ေျမာက္ဖက္တြင္ကပ္လ်က္တည္ရွိေသာ ၿခံဝန္းအတြင္းရွိ ထရံကာအိမ္မွာ အသက္၃၀ ေလာက္ရွိေသာ စန္းရီမ ဆိုသူ၏ ေနအိမ္ျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ ေယာက္်ားက ေက်ာ္သီဟ ဆိုသူျဖစ္ၿပီး ၿမိဳ႕တြင္သြားေရာက္၍ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနကာ ႐ြာတြင္မရွိတာကမ်ားသျဖင့္ေက်ာ္သီဟ၏နာမည္က မထြက္ပဲ

သူ႔မိန္းမ စန္းရီမ ကိုသာ လူသိမ်ားရေလသည္။ စန္းရီမက လူသိမ်ားတာလဲ မေျပာႏွင့္သူ႔သားဖိုးကုလား အခုေလးႏွစ္သားေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳတုန္းက ကာလသားေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနရသည့္အလွအပေတြမွာ တည္ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ေတာသူေတာင္သားဘဝ ျဖစ္သလို ဝတ္စားေနထိုင္ၾကေသာ္လည္း စန္းရီမကိုေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဆင္လိုက္လွ်င္ဗြီဒီယို မင္းသမီးလုပ္ႏိုင္သည္ဟု တ႐ြာလုံးက ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။သူမကိုေတာ့ တိုက္႐ိုက္မေျပာရဲပါ။စန္းရီမ စိတ္မထင္လွ်င္ရန္ေတြ႕ခံရမည္။အတုတ္ခံရမည္ျဖစ္သည္။

စန္းရီမကလည္း ဒီလိုစြာလန္က်ဲေသာ မိန္းမစားမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ၏လင္ျဖစ္သူေက်ာ္သီဟက တလကိုတႀကိမ္ေလာက္သာ အိမ္သို႔ျပန္လာေလ့ရွိသည္။တည ႏွစ္ညအိပ္ၿပီး ျပန္သြားတတ္သည္။ေက်ာ္သီဟ ရေသာလုပ္အားခက ႏွစ္အိုးခြဲ စားေနရသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္စန္းရီမတို႔သားအမိအတြက္ မေလာက္မငွျဖစ္ရေသာေၾကာင့္စန္းရီမမွာ သူ႔ၿခံေရွ႕႐ြာလမ္းမေဘးတြင္ဝါးတန္းထိုး၍ မုန႔္ဟင္းခါးေရာင္းသည္။တေန႔ကိုတေထာင္ေလာက္ျမတ္ေတာ့စန္းရီမတို႔သားအမိ ေက်ာ္သီဟေပးေသာေငြႏွင့္ေပါင္းကာ ဝတ္ကာစားကာျဖင့္တိန္တိန္ျမည္ေနသည္။ အခုလည္း ႐ြာမွ မ်က္ႏွာဖုံး ဦးဘရီ၏ ေျမးေလးရွင္ျပဳရွိသည္။အလႈရက္က ၄ ရက္မွ်သာလိုေတာ့သည္။ဒါေၾကာင့္အေနာက္ပိုင္းရွိအပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစက္တြင္ အပ္ထားေသာ အဝတ္အစားမ်ားကိုယူရန္စန္းရီမ အိမ္မွထြက္လာခဲ့သည္။စန္းရီမက ပြဲလမ္းသဘင္အလႈအတန္းသြားေလ့မရွိ။

အခု ဦးဘရီအလႈမို႔သာ မသြားမျဖစ္၍ စီစဥ္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္. ဦးဘရီကလည္း စန္းရီမကို လာျဖစ္ေအာင္လာရန္ေခၚထားသည္မဟုတ္ပါလား။ စန္းရီမ အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစက္သို႔ထြက္၍အလာၿခံဝေရာက္မွတဖက္ေျမကြက္သို႔ ေခါင္းငွဲ႔ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႔သားဖိုးကုလား ဘုတ္စုတို႔အုပ္စုႏွင့္ဒိုးပစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္စိတ္ခ်လက္ခ် ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ “ဟယ္….မမစိန္…..အက်ႌက ခါးတင္ေလးခ်ဳပ္ထားတယ္….ဒုကၡဘဲ က်မေျပာတာ ခါးရွည္ေလ…..” စန္းရီမ အက်ႌကို ျဖန႔္ၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေျပာလိုက္မိသည္။ “စန္းရီမကလဲ…..အမက ေကာင္းမယ္ထင္လို႔လုပ္လိုက္တာပါ….ညည္းက တင္ကားေတာ့ခါးတင္ေလး ဝတ္ရင္တင္ပါးအလွေပၚတာေပါ့ဟဲ့….” “အာ……မမစိန္ကလဲ ……အဲဒါႀကီးကို ဝိုင္းၾကည့္ေနမွာေၾကာက္တာ….” “ဘာ….ဘယ္လို….ဟင္း..ဟင္း…..ဟင္း….ဟင္း….” “အဟင္း…..ဟင္း….” ေျပာရင္းက ႏွစ္ေယာက္သား တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္၍ ရီလိုက္ၾကမိေလသည္။

ကဲပါ….အက်ႌခြၽတ္လိုက္ၿပီး ဝတ္ၾကည့္လိုက္ပါအုံး…..တခါထဲလိုတာရွိလဲ လုပ္ေပးလိုက္ရေအာင္….လာ…အထဲကို….” အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီေခၚရာ အတြင္းခန္းထဲသို႔စန္းရီမလိုက္ပါလာသည္။အထဲေရာက္ေတာ့ အေပၚမွဝတ္ထားေသာ အက်ႌကို စန္းရီမက ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ဟယ္….ငါ့ညီမက ကေလးအေမသာဆိုတယ္…..ရင္ဘတ္ကလွတုံးေတာ့…” စန္းရီမ၏ေဘာ္လီအက်ႌထဲမွ ျပည့္တင္း၍ အစ္ထြက္ေနေသာ တင္းတင္းရင္းရင္းရင္သားအစုံကိုၾကည့္ရင္း မစိန္မွီက ေျပာသည္။ “ဖိုးကုလားဘဲ ……ေလးႏွစ္ထဲေရာက္ေနၿပီ…..ေနာက္ၿပီး ကိုစိန္ဦးကလဲ ဒီမွာေနတာမွ မဟုတ္တာ….” “….ဘာဆိုင္လို႔လဲေအ့…..” “မမစိန္တို႔အပ်ိဳႀကီးေတြ…….မသိပါဘူး…..” “ထားပါေတာ့…..ထားပါေတာ့….ကဲပါ…..အက်ႌကိုဝတ္လိုက္ပါအုံး…” ေတာသူေတာင္သားလဲျဖစ္အပ်ိဳႀကီးလဲျဖစ္ေသာ မစိန္မွီတစ္ေယာက္ဒီေလာက္ပင္ ႐ိုးအလွသည္။အပ်ိဳႀကီးမစိန္မွီစကားအဆုံး စန္းရီမက လက္ထဲမွအက်ႌအသစ္ေလးကို ေကာက္၍ ဝတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

…..ေဟ့……သံခဲ…..” “….ဘာလဲကြ…..ေခြးေလး….” “မင္းသိၿပီးၿပီလား……ဦးဘရီႀကီး မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆိုတာ…..” ဒီစကားသံသဲ့ကနဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ၿခံစည္း႐ိုးအနီးအဝတ္ထိုင္ေလွ်ာ္ေနေသာ စန္းရီမက ေဘးမွေျမကြက္လပ္ဖက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျမကြက္လပ္ထဲတြင္အသက္ဆယ့္သုံးေလးႏွစ္ခန႔္ရွိေသာ ေကာင္ေလးသုံးေယာက္ၿခံစည္း႐ိုးေဘး သစ္ပင္ရိပ္တြင္ထိုင္ကာ ေလာက္စာလုံး လုံးေနၾကသည္။ “ေခြးေလးရာ…..ဟုတ္မွလဲ…..လုပ္ပါကြာ…..ဦးဘရီႀကီးကအသက္လဲႀကီးလွၿပီဥစၥာ….ေနာက္ပီး သူ႔ေျမးကိုေတာင္ဟိုေန႔ကပဲ သကနၤ္းစည္းလိုက္ေသးတာ…” “မဟုတ္ဘူး……သံခဲရ….ဦးဘရီက အသက္ငါးဆယ္ေလာက္ပဲရွိေသးတာ…ငါ့အေဖနဲ႔ အသက္အတူတူပဲကြ…..” ဒီတခါဝင္ေျပာလိုက္တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရန္႐ြံ႕တုံးေလးေတြ ေတေပးေနသူ ခ်က္စူျဖစ္သည္။ “မင္းကို….ဘယ္သူကေျပာလို႔လဲ…..ေခြးေလးရ……” ဒီေမးခြန္းၾကားလိုက္ရေတာ့….ဆတ္ကနဲေခါင္းေထာင္ကာ နားစြင့္လိုက္သူကေတာ့ စန္းရီမပင္ျဖစ္ေလသည္။ “….မေန႔က ငါတို႔အိမ္ကို ဦးဘရီႀကီးလာတယ္ကြ….ၿပီးေတာ့ သူအိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း….ငါ့အဖိုးကိုေျပာတာ….ငါၾကားလာခဲ့ရတာ …သံခဲရ….” “မင္းအဖိုးကို……သူကဘာကိစၥလာေျပာရတာတုံး….” ႐ြာက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ခုႏွစ္တန္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သံခဲက ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမးသည္။

“အဖိုးက ငါတို႔ကိုတခါကေျပာဖူးတယ္……သူတို႔ဒီ႐ြာကို ငယ္ငယ္ကေျပာင္းလာၾကတုံးက အဲဒီဦးဘရီႀကီးရဲ႕အေဖနဲ႔ အတူတူလို႔ေျပာတယ္….. အရင္ကလည္းဝါကြၽတ္ရင္ဦးဘရီက အဖိုးကို လာလာကန္ေတာ့တယ္ကြ……..” ေခြးေလး၏စကားေၾကာင့္သံခဲက ဘာမွအတြန႔္မတက္ေတာ့ေပမဲ့ ေဘးမွ ခ်က္စူက ဝင္၍ေမးသည္..ဦးဘရီက ဘယ္သူကိုယူမွာမို႔လဲကြ…..” ဒီစကားၾကားေတာ့စန္းရီမလက္ထဲကအဝတ္ကို ဇလုံထဲပစ္ခ်ကာ ေကာင္ေလးေတြရွိရာ ဖက္လွဲ႔၍ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္လိုက္သည္။ “ငါေျပာလိုက္ရင္……မင္းတို႔အံ့ၾသသြားမွာပဲ….” “ေျပာမွာသာေျပာစမ္းပါကြာ…..” “ဦးဘရီနဲ႔ယူမွာက ဟိုအပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီေလကြာ…..” “….ဟင္…” ဒီတခါ ‘ ဟင္‘ လိုက္တာက စန္းရီမျဖစ္ၿပီး ဟင္ကနဲ အာေမဋိတ္သံျပဳကာ ဆတ္ကနဲထ၍ အိမ္ေပၚသို႔တက္သြားေလေတာ့သည္။ ကေလးေတြ စကားမို႔ယုံရတာခက္ေပမဲ့ ယုံခ်င္စရာေကာင္းေအာင္လည္း အေၾကာင္းအခ်က္က ခိုင္လုံေနေလသည္။

ဒါေၾကာင့္ဒီလူႀကီး အလႈမတိုင္မီတပတ္ေလာက္ထဲက မေတြ႕ ေတာ့တာ။အခုအလႈ ၿပီးလို႔ငါးရက္ထိပင္ျဖစ္သည္ဟု စန္းရီမေတြးလိုက္မိသည္။ၿပီးေတာ့ ဟုတ္မဟုတ္ကိုလည္း ဆက္၍စုံစမ္းၾကည့္ရန္စန္းရီမ စိတ္ကူးလိုက္မိေလသည္ ေနာက္တေန႔မနက္…“စန္းရီမ မုန႔္တပြဲအေၾကာ္မထည့္နဲ႔…..” စန္းရီမ ဟင္းရည္အိုးေမႊေနရာက လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့အသက္၅၀ ေလာက္ရွိေသာ ေဒၚၫြန႔္ဆိုသူျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။အသံၾကား၍ မုန႔္စားေနေသာ မၿမိဳင္ဆိုေသာ မိန္းမႀကီးကလည္း ေဒၚၫြန႔္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္..“…..မၫြန႔္…..ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ….” “ေအာ္………ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔မၿမိဳင္ကိုး……” ေျပာလဲေျပာ မၿမိဳင္ေဘး ဝါးတန္းလ်ားတြင္ေဒၚၫြန႔္ကဝင္ထိုင္သည္။ “ေရာ့…….အေဒၚ…….မုန႔္ပန္းကန္…..” စန္းရီမ လွမ္းေပးလိုက္ေသာ မုန႔္ဟင္းခါးပန္းကန္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေဒၚၫြန႔္က မၿမိဳင္ဖက္သို႔ လွည့္၍ၾကည့္သည္။

“……မၿမိဳင္……နင္ကိုဘရီသတင္းၾကားၿပီးသ ြားၿပီလား….” စန္းရီမ ရင္ေတ ြ ဒိန္းကနဲခုန္သြားသည္။ “…..ဘာၾကားရမွာတုန္း….မၫြန႔္ရ….မေန႔ကတင္သူ႔သားခင္ေအာင္အိမ္က ထြက္လာတာ…..ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္……” “…..ဘရီက စိန္မွီနဲ႔ …..ယူမလို႔တဲ့ေအ့……” “……ေဟ…..ဟုတ္လို႔လား…..” မၿမိဳင္ပါးစပ္နားေရာက္ေနေသာ မုန႔္ဇြန္းကို ပန္းကန္ထဲသို႔ျပန္၍ခ်လိုက္သည္။ၿပီးမွ မၿမိဳင္က မုန႔္ဇြန္းကိုျပန္ကိုင္လိုက္ၿပီး….. “….တပင္လဲလို႔တပင္ထူတာပဲေအ….ဘရီမိန္းမ ေအးတင္ဆုံးတာေတာင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီပဲ…..” “….မၿမိဳင္ရာ….ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်မွ….မယူဘဲေနလိုက္ေတာ့ဘာျဖစ္မွာမို႔လဲ….” “…..ေအာ္….အသက္ႀကီးေတာ့လဲ….ေဆးေပးမီးယူေပါ့ေအ့….” ‘ဒင္းေတာ့ေနဦးေပါ့’ ဟု စိတ္ထဲမွ ႀကဳံးဝါးရင္း စန္းရီမက မုန႔္ဟင္းခါးဟင္းရည္အိုးအဖုံးကို ဂ်ိဳင္းကနဲျမည္ေအာင္ပိတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

သန္းေခါင္ၾကက္တြန္ၿပီ။စန္းရီမ မအိပ္ေသးပါ။ အိပ္မေပ်ာ္သည္မဟုတ္။ တမင္ကို မအိပ္ေသးတာျဖစ္သည္။သည္လိုပဲ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေအာင္ မအိပ္ပဲေနခဲ့တာ တပတ္ေက်ာ္ေပၿပီ။ အခုသန္းေခါင္ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့စန္းရီမအိပ္ပစ္လိုက္ရန္ စဥ္းစားလိုက္ခိုက္မွာပင္‘ေဖါက္’ဆိုေသာ အသံေလးတစ္ခ်က္အိမ္ေရွ႕မွ ၾကားလိုက္ရသည္။ စန္းရီမ အိပ္ယာမွလူးလဲထကာ ေဘးတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားျဖစ္သူ ဖိုးကုလားကို ၾကည့္လိုက္သည္။တေန႔လုံး ေဆာ့ခ်င္တိုင္းေဆာ့ထားသျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။စန္းရီမ အသာထ၍ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေဘးသို႔အသာကပ္၍ လမ္းဖယ္ေပးခိုက္လူတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲသို႔လွစ္ကနဲဝင္လာသည္။ စန္းရီမ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ျပန္ေစ့ကာ ပိတ္ရင္းအိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္နားရွိ စဥ့္အိုးေပၚတြင္တင္ထားေသာ ဒန္ေရဖလားကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ေစာေစာက ေဖါက္ဆိုေသာအသံကထိုေရဖလားကိုလက္ျဖင့္ခပ္ျပင္းျပင္း ေတာက္လိုက္ေသာအသံျဖစ္ေလသည္။ စန္းရီမ တံခါးကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္သို႔အလွည့္အထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ဦးဘရီက သူမ၏ပုခုံးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ “…..ဘာလုပ္တာလဲ…….ဖယ္ပါ….” စန္းရီမက လက္ျဖင့္အသာပုတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိနပ္ခြၽတ္မွေန၍ အိမ္ေပၚသို႔လွမ္းတကက္ .သြားေတာ့ဦးဘရီကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။စန္းရီမ၏ မပ်က္စီးေသးေသာ ေနာက္ပိုင္းအလွကို အာသာငမ္းငမ္းၾကည့္၍ ေနာက္မွေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။…..စန္းရီ…..နင္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ….” “…..ဘာျဖစ္ရမွာလဲ …..ရွင္လုပ္တာရွင္သိမွာေပါ့….” ေျပာရင္း စန္းရီမက အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ပင္ရပ္၍ ဦးဘရီကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။

“…..နင္ကလဲဟာ…ဘာျဖစ္ရတာတုန္း…..ငါဘာလုပ္မိလို႔တုန္း……” “အပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီကို….ယူေတာ့မလို႔ဆို……” ဦးဘရီရင္ထဲက အလုံးႀကီးက်သြားပုံျဖင့္ ၿပဳံးလိုက္သည္။စန္းရီမ၏မ်က္ႏွာကေတာ့ သုန္မႈန္စူပုတ္၍ .ဒါဆိုက်မဆီမလာနဲ႔ေတာ့…..မမစိန္ဆီကိုသာသြား….…ေအာ္…….စန္းရီက သဝန္တိုေနတာကိုး……ရွင့္ကိုမ်ား…..က်မက…သဝန္တိုေနမွာလား….ေဝးေသး…..ဒါဆို….ငါ…စိန္မွီကိုယူမွာ နင္မႀကိဳက္ဘူးေပါ့…..…ဘယ္သူက မႀကိဳက္ဖူးေျပာလဲ…..ဒါဆို…..ဘာလို႔….နင့္ဆီမလာနဲ႔လို႔ေျပာရတာလဲ…….ရွင့္မွာ…..မမစိန္….ရွိေနၿပီပဲ …..ငါက….စိန္မွီကိုသာယူမွာ…

.ဒါေပမဲ့….ငါက နင့္ကိုပဲစြဲလန္းေနတာဟ….. သူနဲ႔ယူၿပီးလဲ…..နင့္ဆီလာေနမွာဘဲ……ဒါဆိုလဲ……ဘာလို႔ယူရေသးလဲ…..” စန္းရီမ၏ေဒါသသံက တျပားသားမွေလွ်ာ့၍ မသြားေပ။ အမွန္ေတာ့ဦးဘရီက မုဆိုးဖို။စန္းရီမက ေက်ာ္သီဟဆိုေသာ လင္ႀကီးငုတ္တုတ္နဲ႔ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၾကတာက တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။ လွေသာ စန္းရီမကို ေၾကာင္ဖါးႀကီးဦးဘရီက ႀကံသည္။လင္သားႏွင့္ေဝးေနေသာ စန္းရီမက ဦးဘရီ၏ၫြတ္ကြင္းထဲဝင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ေလသည္။အခုေတာ့ဦးဘရီက အပ်ိဳႀကီး မစိန္မွီကိုယူေတာ့မည္ဆို၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။

မိန္းမေတြမ်ား သူ႔မွာလင္ႀကီးငုတ္တုတ္ႏွင့္ကိုတဖက္သားကဘာမွမေျပာရွာေပမဲ့ တဖက္သားက်ေတာ့သဝန္ေၾကာင္တတ္ၾကေလသည္။ “…..အသက္ႀကီးလာေတာ့ေဆးေပးမီးယူေပါ့ဟာ…..ကဲ…..ရွင္…ျပန္ပါေတာ့…….စန္းရီမ….ဒါဆိုငါတစ္ခုေျပာမယ္…ငါနင့္ကိုယူမယ္…. .ေက်ာ္သီဟကိုကြာၿပီး… .ငါ့ကို ယူမလား…….ဘာ….ရွင့္….” စန္းရီမ သိသိသာသာငိုင္က်သြားသည္။ခက္ထန္စူပုတ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားက သိသိသာသာႀကီး ေလ်ာ့က်သြားသည္။ဦးဘရီကိုေၾကာင္၍ၾကည့္ေနရင္းမွ သူ႔မ်က္လုံးအၾကည့္က ၾကမ္းျပင္ဆီသို႔ငိုက္က်သြားသည္.. စန္းရီမ အရႈိက္ထိသြားေပၿပီ။ၿငိမ္က်သြားေသာ စန္းရီမကိုဦးဘရီက ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကိုေမႊးၾကဴလိုက္သည္။

“…..ဘယ္ႏွယ့္လဲ…..စန္းရီမ…..အကိုႀကီး…..နင့္ကိုယူမယ္ေလ….” ဦးဘရီ၏ရင္ခြင္ႀကီးကို စန္းရီမ မ်က္ႏွာေလးအပ္ၿပီး ဘာသံမွထြက္မလာ။ ေက်ာ္သီဟကိုသူမကြာၿပီး ဦးဘရီကိုသူမယူလိုက္လွ်င္ေဆြမ်ိဳးအားလုံးႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံးကို ရင္ဆိုင္ရမည္။သားက ပေထြးနဲ႔ေနရမည္။ေျပာမဲ့သာ ေျပာရသည္။ေက်ာ္သီဟကိုသူကြာဖို႔ရာလြယ္ပါ့မလား။လြယ္တယ္ပဲထားအုံး။ ဦးဘရီေနာက္သူပါသြားလွ်င္ဦးဘရီဘက္က အမ်ိဳးေတြက သူမကိုစက္ဆုပ္စြာ ဆက္ဆံၾကမည္။စသည္….စသည္ျဖင့္အေတြးသံသရာထဲေရာက္ေနခိုက္ လက္သြက္ေသာဦးဘရီက သူမ၏ႏို႔အုံတဖက္ကိုလက္ျဖင့္အုပ္၍ညႇစ္ရင္း သူမကို လက္တဖက္ျဖင့္ဖက္ထားရာမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ေလး ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္အၿပီး စန္းရီမက တဆက္တည္းပက္လက္ လွန္ခ်လိုက္သည္။

ဦးဘရီက ပက္လက္ေလးျဖစ္ေနေသာ စန္းရီမ၏ေပါင္တံႀကီးေတြကို ထဘီေပၚမွပင္လိုက္လံဆုတ္နယ္ပြတ္သပ္ေနခိုက္စန္းရီမက သူမ၏ကိုယ္အေပၚပိုင္း ကရင္ေစ့အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ားျဖဳတ္ကာ ေအာက္မွေဘာ္လီအက်ႌကို ဆြဲလွန္တင္လိုက္ေတာ့ဝင္းမွည့္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ထြက္ေပၚလာေတာ့ရာ ဦးဘရီက ငုံ႔၍အငမ္းမရစို႔သည္။စန္းရီမ မ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္၍ၿငိမ္ေနသည္။ ဒီအေတြ႕ ဒီအရသာကိုသူမေတာင့္တေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။ ဦးဘရီက စန္းရီမ၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားျဖင့္ညႇစ္၍ ထိပ္ကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ထိုးရင္းက စန္းရီမ၏ထဘီကိုလွန္တင္လိုက္ေသာ သူ႔လက္ကို စန္းရီမက လက္တဖက္ျဖင့္အုပ္၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္. “…..အကိုႀကီး…..စန္းရီကို….ျပစ္မထားရဘူးေနာ္….” ဦးဘရီက ႏို႔သီးကိုႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ မလႊတ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ဒီေတာ့မွ စန္းရီမက သူ႔လက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရာ ထဘီကိုဆက္၍လွန္တင္လိုက္သည္။

အုံေကာင္းေသာ အေမႊးနက္မ်ားကိုလက္ဖဝါးျဖင့္ပြတ္လိုက္ေတာ့ ဇီးကင္းေလာက္ေစာက္ေစ့ေလးက ထင္းကနဲေပၚလာသည္။ လက္ညႇိဳးထိပ္ေလးျဖင့္ ဦးဘရီတို႔ထိလိုက္သည္။စန္းရီမ တြန႔္ကနဲတခ်က္ျဖစ္သြားၿပီး စအိုေလးကို ရႈံ႕လိုက္မိသည္။ ေစာက္ေစ့ေလးက ေပ်ာ့၍မေန။မာ၍ ေတာင့္ေတာင့္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ဆက္ၿပီး ေအာက္ဖက္ကိုလက္ဖဝါးထိုး၍ပြတ္လိုက္ေတာ့ တင္းတင္းေလးေဖါင္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားမွအရည္ၾကည္ေလးေတြက စို႔ထြက္ေနၾကၿပီ။ ဦးဘရီပုဆိုးကိုေခါင္းေပၚမွ လွန္ခြၽတ္လိုက္ေတာ့စန္းရီမ မ်က္လုံးအစုံက ဝင္းကနဲလက္သြားသည္။ဦးဘရီအသားက မမဲေပမဲ့လီးႀကီးက မဲမဲႀကီး ေထာင္ထေနသည္။၉၀ ဒီဂရီေတာ့မတ္၍မေနပါ။အသက္အ႐ြယ္ရေနၿပီမို႔၄၅ ဒီဂရီေလာက္ေတာ့ေထာင္၍ေနသည္။ဒါေပမဲ့ဒါႀကီးက ဘယ္ေလာက္မာေက်ာေၾကာင္း စန္းရီမ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။

စံခ်ိန္မွီေအာင္မေထာင္ႏိုင္ေပမဲ့စံခ်ိန္မွိေအာင္ေတာ့ မာေက်ာလွသည္။ “……ခါတိုင္းလိုပဲ…..ေမွာက္ေပးပါလားဟာ…..” “…….အို…..အကိုႀကီးကလဲ….မလုပ္တာကၾကာၿပီး…..လုပ္လုပ္ျခင္းေမွာက္လိုက္ရင္…. တအားနာတာဘဲ …ပက္လက္ပဲစလုပ္လိုက္အုံးေနာ္…..” ေျပာလဲေျပာ စန္းရီမက ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုကား၍ေပးလိုက္ေတာ့ဦးဘရီက ေပါင္ၾကားထဲဝင္ကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး အေမာတေကာ လီးထိပ္ကိုေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခု ၾကားသို႔ေထာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့စန္းရီမ၏မ်က္ႏွာလွလွေလးကိုလွမ္းၾကည့္၏ ဒီလိုၾကည့္မွန္းသိေတာ့ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြခတ္ရင္း သူ႔ကို ၿပဳံးေယာင္ေယာင္ေလး မ်က္ေစာင္းတခ်က္ထိုးကာ တဖက္သို႔လွည့္သြားသည္။ ေနရင္းထိုင္ရင္း တရႈးရႈးျဖင့္အသက္ရႈျပင္းလာေသာ ဦးဘရီက လီးထိပ္ကို ၿဗဳံးကနဲဖိသြင္းလိုက္သည္။

…ျဗစ္…..ဒုတ္……..အ…..ဟ……ဟင္… စန္းရီမ လည္ပင္းေၾကာေလးေတြ ေထာင္တက္သြားၿပီး ၿဗဳံးကနဲ အသက္ေအာင့္လိုက္ရာ မွ ‘ဟင္း’ ကနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ဦးဘရီ၏လီးကေတာ့စန္းရီမ၏ေစာက္ေခါင္းထဲ တဆုံးဝင္၍သြားေခ်ၿပီ။ဦးဘရီက လီးကို အကုန္ဆြဲမထုတ္တဝက္ေလာက္ထုတ္ထုတ္ၿပီး အားပါးတရေဆာင့္၍လိုးသည္။ ၿပီးေတာ့လက္တဖက္က စန္းရီမ၏ေဘးတြင္ေထာက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က စန္းရီမ၏ႏို႔တလုံးကိုဆုပ္နယ္ေပးသည္။ စန္းရီမအလိုးခံရင္း မခ်င့္မရဲျဖစ္လာၿပီး ကားထားေသာေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္မွ ေျခသလုံးႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေထာက္ထားေသာ ဦးဘရီ၏ဒေကာက္ခြက္သို႔လွမ္းခ်ိတ္၍ အားယူကာ ေစာက္ပတ္ကို ေကာ့ေကာ့တင္သည္။ညႇစ္သည္။

ဦးဘရီအရသာေတြ႕လာၿပီး အားႀကိဳးမာန္တက္ေဆာင့္သည္။ …..စန္းရီ……ဘာလဲ……ေမွာက္ေပးေတာ့ဟာ……..အာ…ဒီမွာ…အသားက်ေနတဲ့ဟာ….…လုပ္ပါဟာ…..နင့္ဖင္ႀကီးကိုကုန္းၿပီး…..လုပ္ခ်င္လို႔ပါ……အကိုႀကီးကလဲ…ဒီမွာက….ကဲပါ….ဖယ္……” စန္းရီမ သိပ္ၿပီးစိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ဦးဘရီက ေစာက္ေခါင္းထဲမွလီးကိုထုတ္ကာ ေနာက္သို႔အဆုတ္ စန္းရီမက ဆတ္ကနဲဝမ္းလ်ားေမွာက္လိုက္ၿပီး ကုန္း၍ထသည္။ ခႏၶာကိုယ္ေရွ႕ပိုင္းကေတာ့လက္ကိုဆန႔္၍မေထာက္ဘဲ တေတာင္ဆစ္ျဖင့္သာ အားျပဳကာေထာက္ထားေလရာ ကိုယ္အေရွ႕ပိုင္းက နိမ့္၍ ေနာက္ဖက္ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးေတြက လုံးတစ္ကားစြင့္၍ ျမင့္တက္ကာ အေတာ္ပင္ မက္ေမာစရာႀကီးျဖစ္ေနသည္။

ဒါ့အျပင္ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေဖါင္းေဖါင္းႀကီးေတြက စူ၍ထြက္ေနျပန္ေတာ့ဦးဘရီတေယာက္ဘဝင္ခိုက္၍ ေရွ႕သို႔ၿဗဳံးကနဲ တိုးကာ ဖင္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္စုံကိုင္လိုက္သည္။ “….လုပ္မွာ…လုပ္ေလ…အကိုႀကီးရာ…..” စန္းရီမက သံရွည္ျမႇင္းျမႇင္းေလးဆြဲ၍ ညဳေျပာေလးေျပာကာ ဖင္လုံးႀကီးကိုလည္း တခ်က္လႈပ္လိုက္သည္။ ဦးဘရီလက္တဖက္က စန္းရီမ၏ခါးကိုကိုင္ၿပီး၊က်န္လက္တဖက္က သူ႔လီးကိုကိုင္ၿပီး ေနာက္သို႔စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားသို႔လီးကိုေတ့ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ “…….ျဗစ္…..ဖြတ္…ဖြတ္…..အေမ့…..ဟင္း…..အရမ္းႀကီးဘဲ….ကြၽတ္….ကြၽတ္……”

“…….နာလို႔လား….စန္းရီ…….” “……ကဲပါ……လုပ္မွာသာလုပ္စမ္းပါ….” ဟုတ္တယ္ေလ။စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ေစာေစာကအရသာေတြ႕ေနတုန္း သူမကို ေမွာက္ခိုင္း၍လီးခြၽတ္လိုက္ရေတာ့အရသာပ်က္သြားသည္။အခုလည္း ဇိမ္ဆြဲေနသည္။ ဦးဘရီက စန္းရီမ၏ခါးကိုဆြဲ၍ ဆြဲ၍ေဆာင့္လိုးသည္။ စန္းရီမကလည္း ဖင္ႀကီးကိုလုံးက်စ္၍ ေနာက္သို႔ထိုးထိုးေပး႐ုံမွ်မက အားႏွင့္လည္း ရသမွ်ညႇစ္ညႇစ္ ေပးသည္။ ဦးဘရီကေတာ့သေဘာေတြ႕ မေနာေခြ႕ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ တခုလပ္နဲ႔အပ်ိဳစင္ဘယ္ဒင္းသာလို႔ဟန္လို႔ဆိုတာေပါ့လို႔ ဦးဘရီေတြးမိသည္။စန္းရီမက တခုလပ္မဟုတ္ေပမဲ့ လီးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းသိ၏။ ဘယ္လိုခံရမည္ကိုသိေနေသာသူျဖစ္သည္။

“……ပလြတ္…..ပလြတ္…..ဖြတ္….ဒုတ္….အင့္….အင့္…အ….အား… …ပလြတ္….ဇြတ္…..ဗြတ္……ျဗစ္…..အင့္…..ပလြတ္……….” “……ေကာင္းလား…..စန္းရီ….” “…..မေမးနဲ႔လို႔ေျပာထားတာမမွတ္မိဘူးလား……” ဦးဘရီအသံတိတ္ကာ အံႀကိတ္ၿပီး အားပါးတရခါးကိုကိုင္ကာ ေဆာင့္၍လိုးသည္။ ေဆာင့္အားေၾကာင့္တုန္တုန္သြားေသာ စန္းရီမ၏ဖင္သားလုံးမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ဦးဘရီမွာေစာက္ပတ္ညႇစ္အားကလည္း ေကာင္းလွသည္မို႔ ၿပီးခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ထိုအခိုက္မွာပင္စန္းရီမကလည္း ေရွ႕ဖက္ကေထာက္ထားေသာ တေတာင္ဆစ္ႏွစ္ဖက္ ကိုက်ားကန္၍ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကိုေနာက္သို႔ပစ္ကာ တန္ျပန္ေဆာင့္ကာ သိသိသာသာႀကီး ျပန္ေဆာင့္ေပးလာသည္။

စန္းရီမၿပီးခါနီးလွ်င္ဒီအတိုင္းျဖစ္လာတတ္သည္ကို ဦးဘရီက သိၿပီးသား။ သူကလည္း ၿပီးခ်င္လာၿပီမို႔မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီး စန္းရီမ၏ခါးကိုညႇစ္ကာ အသာကုန္ အခ်က္(၂၀)မွ် ဆက္တိုက္ႀကီးေဆာင့္လိုက္ၿပီး သုတ္ေရမ်ားကို စန္းရီမ၏ေစာက္ေခါင္း ထဲသို႔ပန္းသြင္းလိုက္စဥ္ စန္းရီမ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းမွ ႂကြက္သားမ်ားကလည္း ဦးဘရီ၏လီးထိပ္ႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းညႇစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ဦးဘရီလီးတန္ႀကီးကို တခ်က္၊ႏွစ္ခ်က္မွ် ေဆာင့္လိုက္၍စန္းရီမ၏လက္ႏွစ္ဖက္မွာလည္း ေကြးကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး သူမ၏ကိုယ္ႀကီးမွာ ေရွ႕သို႔တိုး၍ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ၿငိမ့္ကနဲေမွာက္လ်က္ က်သြားပါေတာ့သည္…..ၿပီး