မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း

န္း အိန္း အိန္း”

ေသနတ္သံ သုံးခ်က္ဆက္တိုက္ ၾကားလိုက္ရၿပီး ခဏအၾကာ စိမ္းစိုေနေသာ ေတာတန္းေလးထဲက မာန္ဟုန္ ထြက္လာတာ ဝင္ဒီ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မာန္ဟုန႔္ပုခုံးထက္မွာ တလုံးျပဴး ပန႔္အက္ရွင္ ေသနတ္ကို ထမ္းလာသည္။ လက္တဘက္မွာက ေရဘဲေလးေကာင္ကို ေျခေထာက္ေတြကေန စုကိုင္လာသည္။ ဝင္ဒီ ကားထဲက ဆင္းသည္။

“မာန္ … ေလးေကာင္ေတာင္ ရလာတယ္ … ေဟး”
“ဒီညေန ကင္စားၾကမယ္”

ဝင္ဒီက မာန္ဟုန႔္လက္ထဲက ေရဘဲေတြကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး trash bag အမွိုက္အိတ္အမဲေရာင္ထဲ ထည့္ၿပီး ကားအေနာက္ခန္းမွာ ထည့္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္က ေရွာ့ဂန္းကို ေသနတ္အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ ေသနတ္အိတ္ကို ေစာေစာက ဝင္ဒီ ထည့္လိုက္တဲ့ ေရဘဲေတြ ထည့္ထားတဲ့ ပလပ္စတစ္ အမွိုက္အိတ္ႀကီးေဘး ကားေနာက္ခန္းမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားသည္။

“မာန္ဖိနပ္ ေျပာင္းလိုက္အုံး မာန႔္ဘု(တ္)စ္မွာ ရႊံ့ေတြခ်ည္းဘဲ”

ဟုတ္သည္။ ေရဘဲေတြ က်တာက ရႊံ့ႏြံေတြ ထူထပ္တဲ့ ေနရာမွာမို႔ သူ႔ဖိနပ္တခုလုံး ရႊံ့ေတြေပေနသည္။ ဒါကိုသိလို႔ အိမ္ကထြက္ကထဲက သူ ဖိနပ္အပို ယူလာသည္။

“ညေန ေနေနက ဘယ္အခ်ိန္ ေရာက္မွာလဲ … မ”
“ေလးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရာက္မယ္ထင္တယ္”

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္သည္။ အင္း … ဟိုးတုံးကဆိုရင္ မဟာ ေတာပစ္ဝါသနာ အရမ္းပါခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္။ အခု ဒီနိုင္ငံေရာက္ၿပီးေနာက္ မသည္ ေသနတ္ကို မထိေတာ့။

မာန္ဟုန္က အေရးရယ္ အေၾကာင္းရယ္ လိုအပ္လာရင္ သုံးနိုင္ဖို႔ က်င့္ထားပါ ဆိုၿပီး သူ ေသနတ္ပစ္ကြင္း သြားရင္ ေခၚေခၚသြားၿပီး မကို အတင္းအက်ပ္ ပစ္ခိုင္းက်င့္ခိုင္းသည္။ ဒီတိုင္းျပည္မွာက လူတိုင္း လူဆိုး စာရင္းဝင္ ျပစ္မႈေဟာင္း ရွိခဲ့သူေတြက လြဲၿပီး ေသနတ္ကိုင္ေဆာင္ခြင့္ ရွိတာမို႔ ေသနတ္ေပါမ်ားၿပီး လူဆိုးသူခိုးေတြမွာလဲ ေသနတ္ရွိၾကလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ဖို႔ေတာ့ ေလ့က်င့္ထားသင့္သည္။

မသည္ တခ်ိန္က နိုင္းမီလီမီတာ ခါးထိုးထားၿပီး ေရႊႀတိဂံနယ္ေၿမ မွာလက္နက္ကိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္လာတဲ့ တနယ္လုံးက ဖိန႔္ဖိန႔္ တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ၾကရတဲ့ မိန္းမတေယာက္။ မသည္ ဘဝေဟာင္းကို လုံးဝ ဇာတ္ျမႇပ္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္ကသာ ေသနတ္ ကိုင္ဆဲ အပစ္ ေလ့က်င့္ေနဆဲ အမဲပစ္ ဘဲပစ္ လုပ္ေနဆဲ။ ဒီမွာ ေသနတ္ကိုင္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ နယ္စပ္ေဒသမွာ တုံးကလို ကိုင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တရားဝင္ ကိုင္ေဆာင္တာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ညေနက်ရင္ ဝင္ဒီရဲ့တူမ ေနေနရွိန္း လာမယ္ဆိုလို႔ ကင္ေကၽြးဖို႔ ေရဘဲလာပစ္ၾကတာပါ။ ေနေနရွိန္းသည္ သူတို႔နဲ႔ မိုင္ ၂ဝဝေလာက္ ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ သင္တန္းေက်ာင္းတခု တက္ေနသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ သူတို႔ရွိရာၿမိဳ႕ကို လာလည္ေလ့ရွိသည္။ မာန္ဟုန္သည္ ကားစတီရာရင္ကို ဘယ္လက္နဲ႔ ကိုင္ေမာင္းရင္း ဝင္ဒီ ကမ္းေပးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကို ညာလက္နဲ႔ ယူကာ ေမာ့ေသာက္သည္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီေလး။ ေမႊးေနသည္။ အိမ္က ထြက္မလာခင္ မ ေဖ်ာ္ၿပီး ဓါတ္ဘူးနဲ႔ ထည့္လာတာ။

လမ္းေပၚမွာ ကားရွင္းေနသည္။ သူတို႔ ေရဘဲ လာပစ္တဲ့ေနရာနဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ေနရာက သိပ္ မေဝးလွဘူး။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ဒီနိုင္ငံကို ေရာက္လာၿပီးေနာက္ နံမည္အသစ္ေတြနဲ႔ မထင္မရွား ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတခုမွာ ဇာတ္ျမဳပ္ကာ ေနထိုင္ေနၾကသည္။ သူတို႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ ဒီျပည္နယ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ နိုင္ငံျခားသား သိပ္မရွိလွ။ အေမရိကန္ မ်က္ႏွာျဖဴေတြဘဲ မ်ားသည္။ မာန္ဟုန႔္နံမည္က ေမာင္ေမာင္ ဝင္ဒီ့နံမည္က မေအး လို႔ ဒီနိုင္ငံဝင္လာကထဲက ေျပာင္းထားသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမမွာ ဆက္မေနဘဲ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ဖို႔ ဘဝအသစ္တခု ျပန္စဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကၿပီး ထိုင္းနိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ခဏေနၿပီး ၾသစေၾတလ်ားျဖစ္ျဖစ္ အေမရိကန္ ျဖစ္ျဖစ္ ကို ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ ဘယ္နည္းနဲ႔ ရနိုင္မလဲ အႀကံထုတ္ နည္းလမ္းရွာေဖြေနခိုက္ ဘန္ေကာက္ကို တိုးရစ္စ္အျဖစ္ လာေသာ ဟယ္သာဝိတ္ဖီးလ္ ဆိုတဲ့ အေမရိကန္မ တေယာက္နဲ႔ အရမ္း ခ်စ္ခင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားခဲ့ၾကၿပီး ဟယ္သာ Heatherရဲ့ အကူအညီနဲ႔ အေမရိကန္ျပည္ထဲကို ဝင္ခြင့္ရရွိလာၾကေပသည္။ ဟယ္သာဝိတ္ဖီးလ္လဲ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ကို သူ႔ဇာတိျဖစ္တဲ့ ဒီၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ အေျခခ်ေနထိုင္ဖို႔ အစစ ကူညီမစခဲ့သည္။

မဟန္ကေတာ့ သူတို႔ ထြက္လာခ်ိန္ နယ္စပ္မွာဘဲ သူလက္ထပ္ၿပီး ယူလိုက္တဲ့ သူ႔တပည့္ေကာင္ေလး စိုင္းႏြတ္နဲ႔ အရင္အလုပ္ေဟာင္းကိုဘဲ ဆက္လုပ္ၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ဝင္ဒီက မဟန္ကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထြက္ခဲ့ပါလား ေခၚေပမဲ့ မဟန္က တေန႔ေန႔ေတာ့ လာမည္ ဆိုၿပီး လိုက္မလာျဖစ္။ လက္နက္ကိုင္ေတြလဲ (ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လက္နက္လဲ) ကုန္ၾကသလို ဘိန္းခင္း ဘိန္းခ်က္စက္႐ုံေတြလဲ အစိုးရက စစ္ဆင္ေရးေတြ ဆင္ႏႊဲၿပီး ရွင္းလင္းပစ္ေနေတာ့ မဟန္တို႔ လင္မယားလဲ အရင္အလုပ္ေတြကို ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထိုင္းနိုင္ငံထဲမွာ ဟိုတယ္ရီေဇာ့တခုဝယ္ၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကသည္လို႔ သတင္းရရွိေလသည္။ ဝင္ဒီကေတာ့ မဟန္ကို သူနဲ႔ လာေနေစခ်င္သည္။ မဟန္ လာေနမယ္ဆိုရင္ အားတအားဘဲေလ။ မဟန္က သူနဲ႔အျမဲ အတူတူေနခဲ့တဲ့ အမဝမ္းကြဲတေယာက္ မဟုတ္လား။ မဟန္က လာခ်င္သည္ ႀကိဳးစားမည္လို႔ ေျပာသည္။

“မာန္ ညေနက်ရင္ ဟယ္သာ Heather ေရာ လာမယ္တဲ့လား”
“ေခၚေတာ့ ေခၚထားတာဘဲ လာမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတယ္”
ဝင္ဒီက မာန္ဟုန္ရဲ့ ပုခုံးမွာ ေခါင္းေလးမွီၿပီး “ဟယ္သာ ဆီကို မာန္ အျမဲ သြားရဲ့လားဟင္ သူ လိုတာေတြ အျမဲ လုပ္ေပးပါ မာန္ရယ္ သူ႔ေၾကာင့္ မတို႔ ဒီေရာက္ၿပီး ခုလို ေအးေအးေဆးေဆး ေနၾကရတာ ဟယ္သာ့ေက်းဇူး ႀကီးပါတယ္” လို႔ ေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ဟယ္သာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ၾကၿပီး ဟယ္သာ အစပ္အခ်ဥ္ေတြ စားၿပီး အေပၚလွန္ေအာက္ေလ်ာ ျဖစ္သည္။ ေနမေကာင္းခ်ိန္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔က ဟယ္သာ့ကို အရမ္း ျပဳစုေပးခဲ့ၾကသည္။ ဟယ္သာလဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အတူတူ ဆက္ေနျဖစ္ေတာ့ မာန္ဟုန္နဲ႔ ၿငိၾကသည္။ အိပ္ရာထဲမွာ မိန္းမေတြကို စြဲေအာင္ ဘယ္လိုေတြ လုပ္ရမည္ကို ကၽြမ္းေသာ မာန္ဟုန္သည္ ဟယ္သာကို သူမဘဝမွာ တခါမွမရဘူးတဲ့ (ၿပီးျခင္း) ေတြဆီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တက္လွမ္းေရာက္ရွိေစခဲ့သည္။ မာန္သည္ အိပ္ခန္းထဲက မထြက္စတမ္း ေန႔ေရာ ညပါ ဟယ္သာ့ကို ေက်နပ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ ဟယ္သာ့ဆႏၵေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ မသည္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဟယ္သာ ျဖစ္ၾကတာကို စိတ္မဆိုး႐ုံမက သူမလဲ တခါတေလ သုံးပြင့္ဆိုင္ (သရီးဆမ္း) ဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။ ဒီလို ႏွစ္ေယာက္တေယာက္ ခ်စ္တလင္းေတြ ေခၚခဲ့ၾကၿပီး ပိုပို ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္လာၾကသည္။ ဟယ္သာလဲ သူတို႔ကို အရမ္း သံေယာဇဥ္တြယ္သြားၿပီး သူတို႔အေပၚ ယုံၾကည္စိတ္ခ်သြားသလို သူတို႔သည္ ဘဏ္ေတြမွာ ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတာလဲ သိသြားခဲ့တာ မို႔ ယူအက္စ္ကို ေခၚယူခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး မေတာင့္တင္းေသာ လူေတြကို ေခၚယူတာထက္ ေငြေၾကးေတာင့္တင္းေသာ လူေတြကို ေခၚယူေပးရတာက ပိုမိုလြယ္ကူတာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ဟယ္သာ ေခၚေပးခဲ့ေလသည္။ ဒီေရာက္ေတာ့လဲ ဟယ္သာနဲ႔ အတူတူ မေနၾကေပမဲ့ ဟယ္သာရဲ့အိမ္နဲ႔ သူတို႔အိမ္က တမိုင္ေတာင္ မေဝး။ မာန္ဟုန္သည္ ဟယ္သာ့ကို တျခားကိစၥေတြမွာ ကူညီမစသလို လိင္ကိစၥမွာလဲ အပ်ိဳႀကီးဟယ္သာရဲ့ ဆႏၵကို အျမဲ ျပည့္ဝေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့သည္။ ဝင္ဒီသည္ ထိုင္းနိုင္ငံကေန အျမန္ဆုံး ထြက္ေရးကို ကူညီမစခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကို သူခ်စ္တဲ့ မာန္ဟုန္ကို ေဝစားမၽွစား လုပ္ခဲ့သည္။ အခုလဲ လုပ္ေနဆဲ။

ဘန္ေကာက္မွာ ေနတာက သူတို႔အတြက္ စိတ္မခ်ရေသးဘူးေလ။ အခ်ိန္မေရြး အရင္က ရန္ညႇိုးရန္စေတြေၾကာင့္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္တာ ခံရနိုင္သည္။ ျမန္မာျပည္ဘက္ က ရဲေတြ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက လဲ ေျခခ်င္းလိမ္ ေနသည္ မဟုတ္လား။
ဟယ္သာရဲ့ အကူအညီနဲ႔ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔သည္ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ မထိေတြ႕ရဘဲ ဝင္ေငြရရွိ နိုင္တဲ့ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံတာေတြ လုပ္ထားၾကတာမို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနနိုင္ၾကသည္။ ဟယ္သာသည္ အိမ္ေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္သည္။ သူပိုင္အိမ္ေတြကို ငွားစားတာနဲ႔တင္ ဟယ္သာ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ေနနိုင္သည္။ ဟယ္သာသည္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အလုပ္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး လိုက္လုပ္ေနသည္။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ဝင္ဒီကိုလဲ အိမ္ႏွစ္လုံး ငွားထားဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့သည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဝင္ဒီလဲ အိမ္အေနာက္ဘက္ ၿခံထဲမွာ မေန႔ထဲက ဒိန္ခ်ဥ္တစ္ကားTikka မဆလာ ဆား င႐ုတ္ေကာင္းနဲ႔ နယ္ထားတဲ့ ၾကက္သားေတြကို စကင္သည္။ ဟိုး အရင္တုံးက သူ ပစ္ထားၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ဆတ္သားေတြကိုလဲ ေရခဲခန္း (ဖရီဇာ) ထဲက ထုတ္ထားၿပီး မဆလာနဲ႔ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ နယ္ထားခဲ့လို႔ ဒီဆတ္သားေတြကိုပါ သူကင္မည္။
မာန္ဟုန္က သူပစ္လာတဲ့ ေရဘဲေတြကို အေမြးႏုတ္သည္။ ကင္ဖို႔ လုပ္သည္။ ေနေနရွိန္းက ေရဘဲကင္ ႀကိဳက္သည္။ ဝင္ဒီက ဟယ္သာကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လာမွာလား ေမးသည္။ ဟယ္သာက လာမည္ဆိုလို႔ ဝင္ဒီ ဟယ္သာ ေသာက္ေနက် ၀ိုင္အနီပုလင္း ျပင္ဆင္ေနသည္။

ဒီတိုင္းျပည္ကို ေရာက္ၿပီး သူတို႔ ေနေနရွိန္းကို လွမ္းေခၚသည္။ ဟယ္သာဘဲ အစစ ကူညီခဲ့တာေပါ့။ ေနေနရွိန္းကို သူတို႔ ေက်ာင္းတက္ခိုင္းသည္။ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္ တခ်ိန္က မာန္ဟုန္ ရန္ကုန္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားတုံး ေနေနနဲ႔ ညိစြန္းခဲ့ၾကတာ ဒီေန႔အထိ ဝင္ဒီသည္ တကယ္ဘဲ မသိတာလား မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တာလားေတာ့ မသိ။ ဘာမွသိတဲ့ပုံ မရွိ။

ေနေနရွိန္းသည္ ဝင္ဒီအလစ္မွာ မာန္ဟုန႔္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕လိုသည္လို႔ ေျပာသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဟိုတုံးက ဝင္ဒီ့ကြယ္ရာမွာေတာ္ေတာ့္ကို တျခားေဆာ္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဘူးေပမဲ့ အတိတ္ကို ထားပစ္ခဲ့ၿပီး လူသစ္ နံမည္သစ္ စိတ္သစ္နဲ႔ ့အေျခခ်ေနၿပီမို႔ လက္တြဲေဖၚ ဝင္ဒီ့အေပၚ သစၥာမမဲ့ခ်င္ေတာ့။ ဝင္ဒီသည္ မာန္ဟန္ကင္တဲ့ အကင္ေတြနဲ႔ စားဖို႔ သစ္သီးေတြ အခြံႏႊာ ေခါက္ဆြဲေတြ သုတ္သည္။ ဟယ္သာသည္ ဝင္ဒီ မာန္ဟုန္တို႔နဲ႔ ေနတာမ်ားလို႔ အတူတူစားေနလို႔ ျမန္မာ ေခါက္ဆြဲသုတ္လိုဟာေတြ ႀကိဳက္ေနၿပီ။ နဂိုထဲက ဟယ္သာသည္ ထိုင္းအစားအစာေတြကို ႀကိဳက္သူ စားသူ ျဖစ္သည္။ အားလုံး ျပင္ဆင္အၿပီး ေနေနနဲ႔ ဟယ္သာတို႔ မေရာက္လာခင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဝင္ဒီသည္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အဝတ္ေတြ အားလုံးခၽြတ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ ေရဖြင့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္မွာ လူတေယာက္ ေရာက္ေနလို႔ ဝင္ဒီ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။

“အို႔ အို ဟင္ မာန္ … ”

မာန္ဟန္သည္ ေတာက္ေျပာင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဝင္ဒီ့ေနာက္ပိုင္း အလွအပေတြကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဝင္ဒီက မာန္ ဘာလိုခ်င္ေနသည္ဆိုတာကို ရိပ္မိလိုက္သည္။

“မာန္ ေနေနနဲ႔ ဟယ္သာ လာေတာ့မွာ မ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္”
“မာန္လဲ ခ်ိဳးမယ္ မနဲ႔ အတူတူ”

ဝင္ဒီ ဖ်တ္ကနဲ သူ႔ကိုယ္အေရွ႕ဖက္ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ဟယ္ မာန္ရယ္ သူ႔ဟာႀကီး သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးလိုဘဲ မတ္မတ္မာမာႀကီး ေထာင္ေနသည္။ အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ေထာင္ထေနတဲ့ မာန႔္လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက မေတြ႕တာ ၾကာလို႔လား မသိဘူး။ အရမ္းတုတ္ၿပီး ရွည္သလိုဘဲ။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန္နဲ႔ ခ်စ္ပြဲ မဝင္ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ ၾကာေနၿပီဆိုတာ သတိထားမိသည္။ အင္း … မာန္ ေတာင့္တဆာေလာင္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ့။ မာန္ဟုန္သည္ ဝင္ဒီ့တင္ပါးႀကီးေတြကို သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ အုပ္ၿပီး ကိုင္ေနသည္။ ပြတ္ေနသည္။ ဒီတင္ပါးႀကီးေတြကို သူ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုင္ခဲ့သည္။ ဆုတ္ညႇစ္ခဲ့သည္။ ဖန္းကနဲ ဖန္းကနဲ ရိုက္ဘူးခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ရိုးမသြားဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကိုင္တြယ္ ဘူးေပမဲ့ ထပ္ ကိုင္ခ်င္ေနဆဲ။ ကိုင္ေနဆဲ။ လွလိုက္တဲ့ ဖင္တုံးေတြ။ ဆားငံေရကို ေသာက္မိတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေဟာင္းႀကီးတခုလိုေပါ့။

ဝင္ဒီ့လက္ေလးက သူ႔လိင္တန္ကို ဖြဖြေလး လာေရာက္ ကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့ မာန္ဟုန႔္ရင္ထဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဟိုးတုံးက မနဲ႔ သူ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္သတိရမိသည္။ ၾကက္သီး ဖ်န္းကနဲ ထသြားသည္။ ဝင္ဒီသည္ မာန္ဟုန္ရဲ့လိင္တန္ ထိပ္ဖူးပိုင္းကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ လိင္တန္သည္ တစတစ ထြားလာသည္။ မာသထက္မာ ရွည္သထက္ ရွည္လာသည္။ ဝင္ဒီ ဒူးေလးတုတ္ ထိုင္လိုက္ၿပီး သူမ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးနဲ႔ ငုံလိုက္သည္။

“အို အာ မ ရယ္ … အား”

လိင္တန္ထိပ္ဖူး ခ်ိဳင့္ၾကားထဲကို ဝင္ဒီ့လၽွာေလး ပြတ္လွိမ့္ထိုးေမႊသြားလို႔ မာန္ဟန္ ဆတ္ဆတ္ခါ သြားရသည္။ မက သိပ္လုပ္တတ္တာဘဲ။ မသည္ သူ႔လိင္တန္ကို ပညာပါပါ စုတ္ေပးေနတုံးလဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ေနေသးသည္။ သူ ႀကိဳက္ရဲ့လား ဆိုတာကို သူမ မ်က္လုံး ေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔ အကဲခတ္တာ။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန႔္ကို ပစ္ပယ္ထားတာ ၾကာၿပီ။ မာန္ဟုန္ ႀကိဳက္တာေတြကို မေပးတာ မေကၽြးတာ ၾကာေနၿပီ။ မာန္ဟုန္ကလဲ ဝင္ဒီ့ကို အတင္းအၾကပ္ ဘယ္တုံးကမွ မေတာင္းဆိုဘူး။ ဟယ္သာကလဲ မာန္ဟုန္ကို တခါတခါ ေခၚေခၚၿပီး အိပ္သည္။ ဝင္ဒီလဲ သူတို႔ကို ဘဝတမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တဲ့ ဟယ္သာကို ၾကည္ျဖဴသည္။ မာန္တေယာက္ ဟယ္သာနဲ႔လဲ လုပ္ျဖစ္ေနမွာပါ ဆိုၿပီး ဝင္ဒီ မာန႔္ကို လိင္မဆက္ဆံခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ အခုေတာ့ မာန႔္ကို သူႀကိဳက္တဲ့ အစုတ္အနမ္းေတြ ေပးေနရသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဟိုးတုံးကလိုဘဲ မာန႔္ကို လ်ာသုံးၿပီး ထိထိမိမိ စုတ္ခ်က္ေတြ ေပးမိလိုက္သည္။ မာန္ ညည္းတြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ သူမေခါင္းကို အားမလိုအားမရနဲ႔ လွမ္းကိုင္သည္။ ဝင္ဒီလဲ မာန္ အရသာ ေကာင္းေနမွန္းသိေတာ့ ပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ လၽွာေလးနဲ႔ ထပ္ ကလိေပးသည္။

“မ …ေတာ္ …ေတာ္ၿပီၿပီးသြားလိမ့္မယ္”

ဝင္ဒီလဲ သူ ဝင္ဒီ့ ပါးစပ္ထဲၿပီးခ်င္လဲၿပီးပါေစ ဆိုၿပီး ဆက္စုတ္ေနသည္။

“မေတာ္ၿပီ မကို ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္”

ဝင္ဒီလဲ မာန္ဟုန္ရဲ့ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးကို အစုတ္ ရပ္သည္။

“ကဲ ဒါျဖင့္ အိပ္ခန္းထဲ သြားစို႔”

အိပ္ခန္းထဲက ဝင္ဒီ့ ကုတင္ဆီကိုအေရာက္ “မာန္ အိပ္လိုက္ မ အေပၚက ေနမယ္” လို႔ ဝင္ဒီက ေျပာလို႔ မာန္ဟုန္ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ လွဲအိပ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဝင္ဒီ သူ႔အေပၚကို ခြၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ့ လက္တဖက္ တင္ပါးအိအိႀကီးေတြ ၾကား ေထာင္ရက္ႀကီးေရာက္ေနတဲ့ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ဖမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး လမ္းမွန္ကို တည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးထိန္းၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တင္းစီးစီးနဲ႔ ဝင္ဒီ့အထဲကို သူ႔လိင္တန္ ဝင္ေရာက္သြားတဲ့ အီဆိမ့္တဲ့ အရသာေၾကာင့္ မာန္ဟုန႔္စိတ္ေတြ ေထာင္းကနဲ ထလာၿပီး တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို ဆုတ္ညႇစ္ကာ ေအာက္မွ ပင့္ပင့္ ေပးပါေတာ့သည္။

“အာ အာ အင္ အင္ မာန္ မာန္”

ဝင္ဒီလဲ ဖင္ႀကီးတႂကြႂကြ တရမ္းရမ္းနဲ႔ မာန္ဟုန႔္အေပၚက ျမင္းစီးေနၿပီ။ ဝင္ဒီ့ လုံးဝန္းေသာ ရင္သားစိုင္ေတြ တုန္ခါလႈပ္ရမ္းေနသည္။ မာန္ဟန္လဲ သူမ ဖိဖိေဆာင့္တိုင္း ေအာက္မွ ပင့္ထိုးေပးသည္။ သူမ ခါးေလးကေန ဆုတ္ကိုင္ကာ အားနဲ႔ ပင့္ထိုးသည္။

“အင္ ဟင္ အိုး မာန္ မာန္ အီး ရွီး”
“မ မ အိုေကလား နာလို႔လား”
“ဟင့္အင္း ေကာင္းလို႔ ေကာင္းလို႔ မာန္နဲ႔ မလုပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီကြယ္ မာန္ မာန္ မ ကို ခ်စ္လားဟင္”
“ခ်စ္တယ္ မ ခ်စ္တယ္ …”
“ေကာင္းလား”
“ေကာင္းတယ္ မေရာ”
“အရမ္း အရမ္း”

မ အားရပါးရ ျမင္းစီးၿပီးေသာအခါ မာန္ဟုန္လဲ မ ကို ပက္လက္အိပ္ေစၿပီး မရဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို သူ႔ပုခုံးေပၚ ထမ္းတင္ၿပီး အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ ေဆာင့္ေလသည္။

“အို အို အို ေဆာင့္ ေဆာင့္ တအား ေဆာင့္ မာန္”

ဝင္ဒီသည္ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါၿပီး တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာေနသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ထည့္သည္။ မသည္ ဆက္ဆံတိုင္း အရည္ အရမ္းရႊဲသည္။ လိင္အဂၤါႏွစ္ခု ဝင္ထြက္ ပြတ္တိုက္ေတာ့ အသံေတြ ျမည္သည္။

“မာန္ တအား တအား တအား ေဆာင့္ ေဆာင့္”

ဝင္ဒီရဲ့ ရင္သားစိုင္ေတြကို တအားဆုပ္ညႇစ္ၿပီး ေဆာင့္ထည့္ရာ ဝင္ဒီ လမ္းဆုံး ေရာက္ၿပီးသြားသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ဆက္တိုက္ ဆိုသလို လမ္းဆုံး တက္လွမ္းသြားရသည္။ ခဏမၽွ ၿငိမ္ကာ ေနၾကၿပီးမွ ဝင္ဒီက “ေနေနတို႔ ဟယ္သာတို႔ လာၾကေတာ့မွာ ေရခ်ိဳးၾကစို႔” လို႔ ေျပာၿပီး ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သည္။ ဝင္ဒီရဲ့ အဝတ္မဲ့ အေနာက္ပိုင္း ျမင္ကြင္း အလွ ကို မာန္ဟုန္ ၾကည့္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို လိုက္ပါ သြားသည္။ မရဲ့ ဖင္ေတြက စြင့္ကားေတာင့္တင္း လွပဆဲ။

ေနေနရွိန္း တိုယိုတာ စီလီကာ ကားေလးနဲ႔ ေရာက္လာသည္။ ေနေနရွိန္းသည္ က်န္းမာေရးလိုက္စားၿပိး သူမကိုယ္ကို အရမ္းဂ႐ုစိုက္ပုံေပၚသည္။ ကိုယ္လုံး အရမ္းလွေနသည္။ ဝင္ဒီက “ေနေန ညည္း ဘဲရေနၿပီလား” လို႔ ေမးသည္။ ေနေနရွိန္းက “ဝက္ေကာက္work out လုပ္ စာက်က္နဲ႔ ဘာဘဲမွ မထားျဖစ္ပါဘူး အန္တီေလးရယ္” လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ ကို ေလၽွာက္သြားသည္။ ေနေနရဲ့ ခါးေလးက အရမ္းကစားထားလို႔ ေနေန႔ခါးေလးက ေသးလြန္းၿပီး ဘိုက္ေလးက ရွပ္ေနသည္။ ဒီခါးေလးေအာက္က တင္ေတြက ေနေန လမ္းေလ်ာက္ တဲ့အခါ လႈပ္ခါသည္။ ဗရမ္းဗတာ လႈပ္ခါတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ေနေန႔ ေပါင္တန္ေတြကလဲ အခ်ိဳးက်သည္။ တကယ္ေတာ့ ဝင္ဒီနဲ႔ ေနေနရွိန္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံး ဂ႐ုစိုက္ သတိထားသူေတြမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ္လုံးေတြက အရင္လိုဘဲ လွပေတာင့္တင္းဆဲ။

မာန္ဟုန္ လဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္ က သူ မဆလာနဲ႔ ဒိန္ခ်ဥ္နဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ နယ္ၿပီး ႏွပ္ထားတဲ့ ဆိတ္သား ဒုတ္ထိုးကင္ ေတြကို ေရခဲေသတၳာ ထဲက ထုတ္လာရင္ ေနေန သူ႔ေရွ႕က ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ေနေန႔ ကိုယ္လုံးေတြကို ေဘးတိုက္ အေနအထားနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေနေနရွိန္းဒီဇိုင္းက အလန္းစားဆိုတာ ေတြ႕လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္ အသားကင္တဲ့ ဂေရလ္ေပၚကို ဆိတ္သားအတုံးေလးေတြနဲ႔ ထိပ္မွာ ၾကက္သြန္အနီစိပ္ေလး ထိုးထား သည့္ ဒုတ္တန္ေလးေတြကို တန္းစီၿပီး တင္ေနခ်ိန္ ဝင္ဒီ ေရာက္လာသည္။

“မာန္ ေနေန႔ကို ေရဘဲကင္ ေကၽြးလိုက္ပါအုံး”

ေရလဲကင္ေတြက ေစာေစာထဲက ကင္ထားတာ ဆိုေတာ့ စားလို႔ ရေနၿပီ။ ေနေနရွိန္းက “ကိုမာန္ ဘာ ဘီယာ ရွိလဲ” လို႔ မာန္ဟုန္ အသားကင္ေနတဲ့ ေနရာကို လာၾကည့္ရင္း ေမးသည္။

“ဟင္နီကင္ ရွိတယ္ ဇင္ေတာင္ ရွိတယ္ ေနာက္ၿပီး ကရိုနာအိပ္စရာ ရွိတယ္ ေနေန”

ေနေနရွိန္း ေရဘဲကင္ကို ဟင္နီကင္ဘီယာနဲ႔ ျမည္းေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဟယ္သာ ေရာက္လာသည္။ ဟယ္သာသည္ အရင္ကထက္ နဲနဲ ဖိုင့္လာသလို ထင္ရေပမဲ့ ပုံေတာ့ မပ်က္ေသး။ တင္ပါးေတြ ပိုႀကီး ထယ္လာတာ ျဖစ္မည္။ ၾကည့္ေကာင္းေနဆဲပါဘဲ။ လမ္းေလ်ာက္ တဲ့ အခါ မသိမသာ တုန္ခါသြားၾကတဲ့ တင္သားေတြကို မာန္ဟုန္ ေတြကေနရသည္။

“ေဟး အနံ့ တယ္ေမႊးပါလား ငါ ဆာလာၿပီ ဟိဟိ”

အသားကင္အနံ့က ၿခံထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။

“ဝင္ဒီ မင္းတို႔ ႏွင္းဆီပင္ေတြက ေတာ္ေတာ္သန္တာဘဲ လွလိုက္တာ”
“မာန္ဘဲ အားလုံးစိုက္ ဂ႐ုစိုက္ေနတာဘဲ ဟယ္သာ မင္းအိမ္မွာ မာန႔္ကို လုပ္ခိုင္းေလ”

အေနာက္ဘက္ ၿခံထဲမွာ စားၾကေသာက္ၾကရင္း ထိုင္စကားေျပာၾကတုံး ဖုန္းလာလို႔ ဝင္ဒီ ကိုင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ့မ်က္ႏွာ အရမ္းပ်က္သြားတာ အားလုံး ေတြ႕လိုက္ၾကသည္။

“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ မဟန္ရယ္ အင္း အင္း အျမန္ဆုံး လိုက္ခဲ့မယ္”

တခုခုေတာ့ ျဖစ္ၿပီ။ ဟယ္သာ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္တို႔ ဝင္ဒီ ဖုန္းခ်ၿပီးရင္ ဘာျဖစ္လဲဆိုတာ ေျပာျပမွာကို စိတ္ေစာေနၾကသည္။ ဟယ္သာသည္ ျမန္မာစကား နားမလည္ေပမဲ့ ဝင္ဒီ့မ်က္ႏွာ မေကာင္းျဖစ္သြားတာ အသံေတြ တုန္ရီလာတာ ေတြ႕တာနဲ႔ တခုခု မေကာင္းသတင္းျဖစ္မည္ ဆိုတာကို ရိပ္မိသည္။ ဝင္ဒီ စေျပာမွာကိုေတာင္ မေစာင့္နိုင္တဲ့ ေနေနရွိန္းနဲ႔ မာန္ဟုန္က ၿပိဳင္တူ ေမးမိၾကသည္။

“ဘာျဖစ္လဲ မ မဟန္ ဘာျဖစ္လဲ”
“အန္တီေလး ဘာေတြ ျဖစ္လဲ”
“မဟန္ ေယာက်ၤား စိုင္းႏြတ္ အသတ္ခံလိုက္ရတယ္ အရင္ ရန္စအေဟာင္းေတြဘဲ ေနမွာ”
“ဟာ … …”
“အို”

ဟယ္သာက ဘာေတြျဖစ္မွန္းမသိလို႔ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ “ဘာေတြ ျဖစ္ၾကလဲ” ေမးသည္။ ေနေနရွိန္းက အေၾကာင္းစုံ ရွင္းျပသည္။

“ဘယ္လို အသတ္ခံရတာတဲ့လဲ မ”
“ဆိုင္တဆိုင္ထဲက အထြက္ပစ္တာ ေၾကးစားဘဲျဖစ္မွာေပါ့ အခုေနာက္ပိုင္း ဒီနယ္ေျမမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တာဘဲ”
ဝင္ဒီက “မာန္ မ မဟန္ဆီ လိုက္သြားလိုက္မယ္ သူ တေယာက္ထဲ အားငယ္ေနတယ္ ဟိုကဟာေတြ တေယာက္ေယာက္ကို လႊဲလိုက္ၿပီး မဟန္ကို ဒီကို ေခၚခဲ့ဖို႔ လုပ္မယ္ ဟယ္သာ့ကိုလဲ တိုင္ပင္ရအုံးမယ္” လို႔ ေျပာသည္။ ဟယ္သာကို ဝင္ဒီ ျဖစ္ပ်က္တာေတြ ေျပာျပသလို မဟန္ကို ဒီကို ေခၚယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ မဟန္ကို ဘယ္လို ေခၚနိုင္မလဲ ဟယ္သာက အႀကံမ်ားေပးသည္။
“မ ဒါဆို ဘယ္ေတာ့ သြားမလဲ”
“As soon as possible ေပါ့ မာန္ အခုဘဲ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ေခၚေမးမယ္”
“မ အတြက္ က်ေနာ္ စိတ္ပူတယ္ က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့ရမလား”
“ဒီမွာ မာန္ လုပ္စရာေတြ ရွိေနတယ္ ဟယ္သာနဲ႔ ဝယ္မယ္ လုပ္ထားတဲ့ ဓါတ္ဆီဆိုင္ေတြ ကိစၥရွိေနတာ မ သိတယ္ စိတ္ပူစရာ မရွိပါဘူး မ ပဲ သြားလိုက္မယ္”
“ေန႔တိုင္း ဖုန္းေခၚေနာ္ လိုအပ္ရင္ က်ေနာ္ လိုက္ခဲ့မယ္”

*** *** ***

ဝင္ဒီ့ကို ေလဆိပ္ကို မာန္ဟုန္နဲ႔ ေနေနရွိန္း လိုက္ပို႔ၾကသည္။ ဝင္ဒီက ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ဖုန္းေခၚလိုက္မည္လို႔ ေျပာသည္။ ေနေနရွိန္းကိုလဲ သူ မရွိတုံး လိုအပ္တာရွိရင္ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာဖို႔ မွာေနသည္။ ဝင္ဒီ့ေလယာဥ္ပ်ံ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ေနေနရွိန္း ေလဆိပ္ကေန အိမ္အျပန္ ေနေနရွိန္းသည္ မာန္ဟုန႔္လက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး “ကိုမာန္ ေနေနေလ ကိုမာန္နဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ခ်င္ေနမိတာ ၾကာၿပီ” လို႔ ေျပာၿပီး မာန္ဟုန္ရဲ့ ပုခုံးစြန္းမွာ ေခါင္းေလး မွီလိုက္သည္။

“ကိုမာန္”
“ေနေန”
“ေနေလ ဘယ္သူနဲ႔မွ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူး ကိုမာန္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္”
“အို ေနေန ရယ္”

ေနေနရွိန္းသည္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို သူမ လက္သဲေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ကုတ္ျခစ္သည္။ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ မာန္ဟုန္ ေနေနရွိန္းကို သူ႔အခန္းထဲ ေခၚခဲ့သည္။ ေနေနရွိန္း သိပ္လွေနသည္။ ေနေနရွိန္းသည္ ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္ၿပီးမွ ကိုယ္လုံး ပိုေပၚလာသည္။ ပိုၿပီး အခ်ိဳးက်လာသည္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္ၿပီး အဆီမ်ားတာေတြ ေထာပတ္ ဒိန္ခဲေတြေၾကာင့္ ပုံပ်က္သြားတတ္ၾကေပမဲ့ ေနေနရွိန္းသည္ ၈်င္မ္ မွန္မွန္သြား ေလ့က်င့္ခန္းမျပတ္ လုပ္တာေၾကာင့္ ကိုယ္လုံးက ထိပ္တန္း အလန္းစား ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာတုံးထက္ေတာင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္။ မာန္ဟုန္သည္ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ လဲၿပိဳလာေသာ ေနေနရွိန္းကို ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေဖါင္းေဖါင္ေလးကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ ဖိကပ္ခါ စုတ္လိုက္သည္။ ေနေနရွိန္းက အငမ္းမရ ျပန္စုတ္သည္။ ေနေနရွိန္းသည္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း စုတ္နမ္းေနတုံး လက္ေတြက မာန္ဟုန႔္ ေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ ဇစ္ကို ဆြဲခ်ကာ ေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္သည္။ က်န္ရွိေနတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးကို ထပ္ခၽြတ္သည္။ ေျဗာင္းကနဲ ေပၚထြက္လာတာက မာန္ဟုန္ရဲ့ စံခ်ိန္မွီ လိင္တန္ႀကီး။ ေနေနရွိန္း ဒီလိင္ေခ်ာင္း လွလွႀကီးနဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ၾကာလွၿပီမို႔ အငမ္းမရဘဲ ဆုတ္ကိုင္ဖ်စ္ညႇစ္ေလသည္။ ျပတ္လပ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မာန္ဟုန္လဲ ေနေနရွိန္းက ဖ်တ္ကနဲ သူ႔ေရွ႕ ထိုင္ခ်လိုက္လို႔ မာန္ဟန္ သိလိုက္ၿပီ။ ေနေန သူ႔ကို ပုေလြကိုင္ေပးေတာ့မည္ဆိုတာ။ သူ႔အေကာင္ႀကီးကလဲ အပါးႀကီး။ ေနေနရွိန္းလဲ လက္ကေလးနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ေရာ ပိုၿပီးေတာင္ ထြားတက္လာသလိုဘဲ။ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ထလာသည္။

“ကိုမာန္ ေန နမ္းေပးမယ္ ေနာ္”

ေနေနရွိန္းရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး သူ႔လိင္တန္ကို ငုံလိုက္ၿပီ။ အထဲကို ေရာက္တာနဲ႔ ေနေနရွိန္းရဲ့လၽွာက သူ႔လိင္တန္ ထိပ္ဖူးႀကီးကို လာထိေတြ႕ၾကည္ဆယ္ေတာ့တာဘဲ။

*** *** ***

မဟန္ အိပ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ လန႔္ေအာ္ၿပီး ထထိုင္သည္။ သူ အေဖၚအျဖစ္ ေခၚထားတဲ့ သူ႔ဟိုတယ္မွာလုပ္တဲ့ မိန္းကေလး အိပ္ခန္းထဲ ေျပးဝင္လာသည္။

“ဆရာမ ဘာျဖစ္လဲ …”
“အိပ္မက္ … အိပ္မက္မက္တာ …”
“က်မ ဆရာမနား လာအိပ္ေပးရမလား …”
“ရတယ္ … ကိစၥမရွိဘူး … ခ်ယ္ရီ … ျပန္အိပ္ေတာ့ …”

အိပ္မက္ထဲ ဟိုညက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပန္မက္သည္။ မဟန္ အိပ္မက္ထဲ ေျပးတာ အေမာဆို႔သြားသလို အခုအိပ္ရာထဲ မဟန္ တကိုယ္လုံး ေခၽြးေတြ စိုရႊဲေနသည္။ ဟိုညက ျဖစ္တဲ့အတိုင္း အိပ္မက္ ျပန္မက္သည္။
အဲဒီည။
မဟန္နဲ႔ စိုင္းႏြတ္ သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ေလးကို စားေသာက္ကုန္ေတြ သြင္းတဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ မိတ္ေဆြက ညစာ စားဖို႔ ဖိတ္လို႔ သူတို႔ ၿမိဳ႕ေလးက နံမည္ႀကီး စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးမွာ သြားစားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔ သူတို႔ ေစာေစာထရမွာမို႔ မိတ္ေဆြကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ဖို႔ ကားရပ္ထားတဲ့ ကြက္လပ္ကို ေလၽွာက္အလာ … လူႏွစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ အေမွာင္ထဲက ေပၚလာၿပီး စိုင္းႏြတ္ကို အနီးကပ္ ေသနတ္ေတြနဲ႔ ပစ္သည္။ စိုင္းႏြတ္သည္ မ်က္ႏွာကို ေျပာင္းျဖတ္ထားတဲ့ ၁၂ဂိတ္တလုံး ထိုးေသနတ္နဲ႔ အနီးကပ္ ပစ္ခတ္တာ ခံရတာေၾကာင့္ … ဝုန္းကနဲ … ေျမေပၚကိုလဲက်သည္။

မဟန္သည္ ဒီလူေတြ စပစ္ကထဲက ကားႏွစ္စီးၾကားထဲ ဝပ္လိုက္ၿပီး … ေျပးသည္။ သူတို႔ ဘိန္း လုပ္ငန္းကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ၿပီးထဲက ေသနတ္ မေဆာင္ေတာ့။ ဟိုတယ္ လုပ္ငန္း လုပ္ေနၿပီး အရင္တုံးက လုပ္ခဲ့တာေတြကို ျပည္ဖုံးကားခ်ၿပီး သာမန္လူေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲမွာသြားလာေနၾကတာေၾကာင့္ ေသနတ္လဲ မလိုအပ္ေတာ့ဟု ထင္သည္။ စိုင္းႏြတ္က လိုလိုမယ္မယ္ ဆိုၿပီး ပစၥတိုႏွစ္လက္နဲ႔ ေအာ္တိုမက္တစ္ ရိုင္ဖယ္ႏွစ္လက္ကို အိမ္တေနရာမွာ ဖြက္ထားသည္။ လမ္းသြားရင္ေတာ့ မပါ။ ခုေတာ့ ၾကဳံရၿပီ။ ရန္သူ … ေပၚလာသည္။
စိုင္းႏြတ္ေတာ့ ေသၿပီ။ မဟန္ေျပးသည္။ လူႏွစ္ေယာက္က လိုက္သည္။ အရင္ကဆိုရင္ မဟန္သည္ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို အေသပစ္ၿပီးေလာက္ၿပီ။ အခု သူတို႔က လက္နက္နဲ႔။ သူမက လက္နက္မဲ့။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားေလး တခုထဲ ဝင္ေျပးသည္။

“မေျပးနဲ႔ … ပစ္လိုက္မယ္ …”
ရွမ္းစကားနဲ႔ ေအာ္သံ ၾကားေပမဲ့ မဟန္ အေျပး မရပ္။ အားသြန္ေျပးၿပီး ဆိုင္တခုရဲ့ အေနာက္ဘက္ေပါက္ကေန အထဲဝင္သည္။ တံခါးကို အတြင္းက ပိတ္သည္။ ကုန္စုံဆိုင္တခု ျဖစ္ေနသည္။ ဆိုင္ဝန္ထမ္းကို ရဲကို ဖုန္းဆက္ခိုင္းသည္။

မဟန္ ျပန္အိပ္လို႔ မရ။
အိပ္ရာက ထသည္။ ခုေလာက္ဆိုရင္ ဝင္ဒီသည္ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ရွိေနမည္။ မဟန္သည္ အိမ္ထဲမွာဘဲ အေဖၚနဲ႔ ေနေနသည္။ ဟိုတယ္အလုပ္ကို မန္ေနဂ်ာနဲ႔ဘဲ လႊဲထားသည္။ စိုင္းႏြတ္ ဖြက္ထားေသာ ေသနတ္မ်ား မဟန္ ျပန္ထုတ္ခါ အသင့္ထားထားသည္။ ရန္ႂကြင္းရန္စ ျဖစ္မည္။ ဘယ္သူလဲ။ ရန္သူ ဘယ္သူလဲ။ ဟိုတုံးက ဘိန္းခ်က္စခန္း တုံးက ရန္သူေဟာင္း ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ အဲဒီည မွာဘဲ မဟန္ အရင္တုံးက တပည့္ေဟာင္းတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ဖုန္းဆက္ ေခၚသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ အရင္လိုဘဲ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ ရွိေနတုံးဘဲ။ ခြန္ထြန္းေမာင္ ခ်က္ခ်င္း မဟန္ဆီ ေျပးလာသည္။

“ဆရာမ … ဘာမွ မပူနဲ႔ … က်ေနာ္ ဒီကိစၥ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လဲ ဆိုတာ စုံစမ္းမယ္ … ဆရာမဝင္ဒီ လာရင္လဲ က်ေနာ္ဘဲ ေလဆိပ္ ဆင္းႀကိဳေပးမယ္ … အစစ စိတ္ခ်ပါ … ဆရာမတို႔ အရင္က က်ေနာ္တို႔အေပၚ ေကာင္းခဲ့တာေတြ မေမ့ပါဘူးဗ်ာ …” လို႔ ေျပာသည္။

ဝင္ဒီသည္ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူ မာန္ဟုန႔္ကို မေခၚခဲ့တာ မွားမ်ားမွားသြားၿပီလားလို႔ စဥ္းစားေနသည္။ အရင္တုံးကလို ဝင္ဒီ စိတ္မျပင္းထန္ေတာ့။ ဘဝေဟာင္းကို ထားခဲ့ၿပီး ဘဝသစ္တခုကို နံမည္သစ္နဲ႔ ျပန္စေနတာ ၾကာၿပီ။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေနထိုင္ေနၿပီး မာန္ဟုန္ တိုက္တြန္းတာေတာင္ ေသနတ္ ပစ္ခတ္တာေတြ ဝင္ဒီ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ခုေတာ့ မဟန္ေၾကာင့္ အရင္နယ္ေျမကို ေျခဦးလွဲ႕ခဲ့ရျပန္ၿပီ။ ဘယ္သူမ်ား … စိုင္းႏြတ္ကို သတ္ပစ္ၿပီး မဟန္ကို ဖမ္းေခၚခ်င္သလဲ။ ဝင္ဒီသည္ လူသစ္ စိတ္သစ္ နံမည္သစ္နဲ႔ ေနေနၿပီမို႔ သူမကို ဒီအီးေအလိုအဖြဲ႕၊ အင္တာပို နိုင္ငံတကာ ပူးေပါင္း စစ္ဆင္တဲ့ ရဲမ်ား ေျခရာခံမိၿပီး အရင္ဘဝေဟာင္းက ဘိန္းဘုရင္တဆူရဲ့ တူမဆိုတာ သိသြားမွာလဲ စိုးသည္။ ခက္တာက မဟန္ကို သူမ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသည္။ မဟန္သည္ ဝင္ဒီ့အေပၚ အရမ္း အႏြံအတာခံ လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တဲ့ အမဝမ္းကြဲလဲ ဟုတ္ … ရဲေဘာ္ရဲဘက္လဲ ျဖစ္ေတာ့ … သူမ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ မလုပ္ခ်င္။

ထိုင္းနိုင္ငံ ေျမႀကီးကို ဝင္ဒီ ျပန္နင္းရျပန္ၿပီ။ ေလဆိပ္မွာ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာႀကိဳေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ အရင္အတိုင္းဘဲ။ မဟန္ အေရးၾကဳံလို႔ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာကူညီၿပီလို႔ ဝင္ဒီ သိလိုက္သည္။ အင္း … လူေဟာင္းေတြထဲက အေရးၾကဳံရင္ ေရာက္လာေသးတာ ဝင္ဒီ ဝမ္းသာေနသည္။ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ခြန္ထြန္းေမာင္က ဝင္ဒီ့လက္ထဲကို ေသနတ္တလက္ လာထည့္ေပးသည္။ ေဝၚလ္တာပီပီေက အမ်ိဳးအစား ၉ မီလီမီတာ ပစၥတို တလက္။ ဂ်ိန္းစ္ဘြန္းဒ္ကိုင္ေသာ ေသနတ္အျဖစ္ ထင္ရွားေသာ ဒီေသနတ္ကို ဝင္ဒီ မႀကိဳက္။ သို႔ေပမဲ့ ဝင္ဒီ ဘာမွမေျပာဘဲ စလင္းဘက္အိတ္ထဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။

ခြန္ထြန္းေမာင္က ဝင္ဒီနဲ႔ မာန္ဟုန္ ယူအက္စ္ကို ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ဘာေတြ ျဖစ္က်န္ခဲ့သလဲ ဆိုတာေတြ ေျပာျပေနသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဒါေတြကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ေပမဲ့ မဟန္ကိစၥမွာ သူမ ဒါေတြကို သိထားမွ ၀ိုင္းဝန္း အေျဖရွာ ကူညီနိုင္မည္ဆိုၿပီး ခြန္ထြန္းေမာင္ ေျပာတာေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ေလသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ မဟန္အိမ္ကို ေမာင္းလာခိုက္ အေနာက္မွာ ကားတစီး ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာတာ ဝင္ဒီ သတိျပဳမိသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ေျပာျပေတာ့ … “က်ေနာ့္ေကာင္ေလး ေတြပါ ဆရာမ … လိုလိုမယ္မယ္ က်ေနာ္ လိုက္ခိုင္းထားတယ္ …” လို႔ ရယ္ေမာရင္း ေျပာသည္။

မဟန္ … ဝင္ဒီ့ကို ဖက္ၿပီး ငိုသည္။

“ေရွာင္မဲ့ … ဟိုတုံးက ေခၚတုံးကသာ ငါ ယူအက္စ္ကို လိုက္ခဲ့ရင္ ခုလို စိုင္းႏြတ္ ေသမွာ မဟုတ္ဘူး … ငါ့ေၾကာင့္ … ငါ့ေၾကာင့္ပါ …”
“ျဖစ္ၿပီးတာေတြက ဒို႔ ျပန္ျပင္လို႔ မရေတာ့ဘူး … မဟန္ … ဒို႔ ေရွ႕ဘာဆက္ လုပ္ၾကမလဲဘဲ စဥ္းစားၾကရေအာင္ … မဟန္ …”

ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ ျပန္သြားၾကၿပီးေနာက္ မဟန္သည္ သူမနဲ႔ စိုင္းႏြတ္တို႔ရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို ဝင္ဒီ့ကို အားလုံး ေျပာျပသည္။ သူမ ရစရာရွိတာေတြ တာခ်ီလိတ္ … မယ္ဆိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဘန္ေကာက္က အမ်ိဳး … မိတ္ေဆြေတြဆီက ေကာက္ခံယူၿပီး လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ ဟိုတယ္ကို ေရာင္းၿပီး ဝင္ဒီ့ေနာက္ကို လိုက္မည္လို႔ ေျပာသည္။ ဝင္ဒီက မဟန္ကို သူနဲ႔ မာန္ဟုန္မွာ ေငြေၾကး အလုံအေလာက္ ရွိေနၿပီးမို႔ ဒီထိုင္းနယ္စပ္မွာ ရွိတာေတြကို ရသေလာက္ဘဲ ယူခဲ့ၿပီး သူနဲ႔ လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာသည္။

“မဟန္ … စိုင္းႏြတ္လဲ ေသၿပီ … မဟန္ကို ဝင္ဒီ အဆုံးရႈံး မခံခ်င္ေတာ့ဘူး … အျမန္ဆုံး ဒီနယ္ေျမကေန ေျပးသင့္ၿပီ”

မဟန္ စဥ္းစားေနသည္။ ဝင္ဒီ ေျပာသလို အားလုံးထားရစ္ခဲ့ဘို႔ဆိုတာကလဲ တန္ဖိုးက နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ေငြေတြ အမ်ားဆုံး ရင္းထားတဲ့ တာခ်ီလိတ္ကို ဝင္ဒီနဲ႔ သြားၿပီး ရနိုင္သမၽွ သြားယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။

ဝင္ဒီ ဒီနယ္ေျမကို တသက္လုံး ခြဲခဲ့ၿပီလို႔ ထင္ခဲ့ေပမဲ့ အခု မဟန္ေၾကာင့္ ျပန္ေရာက္ရျပန္ၿပီ။ ဝင္ဒီလဲ ျမန္မာျပည္ဘက္ကမ္းကို ျပန္မသြားခ်င္တာနဲ႔ မဟန္ ေတြ႕ဆုံရမဲ့ ဦးစိုင္းေမာင္ကို မယ္ဆိုင္ဘက္ျခမ္းကို ေခၚလိုက္သည္။ ဦးစိုင္းေမာင္က မဟန္ကို ငယ္ငယ္ထဲက ေပါင္းလာေသာ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲမ်ား ျဖစ္တာမို႔ မဟန္ကို ေပးစရာမ်ားကို တပတ္အတြင္း ျပန္ေပးမည္လို႔ ကတိေပးသည္။ ဝင္ဒီ့ကို ျပန္ေတြ႕ရလို႔လဲ အရမ္းအံ့ၾသေနသည္။ ဦးစိုင္းေမာင္ ျပန္သြားၿပီးေနာက္ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီ ဟိုတယ္မွာဘဲ ထမင္းစားၾကသည္။

မွန္က်ယ္ျပဴတင္းေပါက္ႀကီးမွ ျမန္မာျပည္ဘက္က မီးေရာင္ေတြကို ဝင္ဒီ ေငးေမာရင္း မဟန္ထည့္ေပးေသာ ၀ိုင္ဖန္ခြက္ကို ယူေသာက္သည္။ မာန္ဟုန႔္ကို သတိရေနမိသည္။ ဟိုးတုံးက သူတို႔ စခန္းႀကီးထဲ ေနခဲ့ လုပ္ခဲ့တာေတြ အားလုံး ျပန္ေျပာင္း သတိရေနသည္။

“ေရွာင္မဲ့ …”
“ဟင္ … မဟန္ …”
“ကိုမာန႔္ကို ဘာလို႔ ေခၚမလာတာလဲ …”
“ဟိုမွာက သူၾကည့္ရတဲ့ အလုပ္ေတြ ရွိေနတယ္ေလ … သူပါလိုက္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ … ဝင္ဒီ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ ဒီကို လိုက္ခဲ့နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး … တေယာက္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေရာ … အလုပ္ေတြေရာ အပ္ရမွာ …”
“ေနေန တေယာက္ေရာ … ေရွာင္မဲ့တို႔နဲ႔ အျမဲေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား …”
“အင္း … ေတြ႕တယ္ … သူ႔ကိုလဲ ေက်ာင္းထားေပးထားတယ္ … မၾကာခင္ … ေနေန ေက်ာင္းၿပီးၿပီး အလုပ္ဝင္ရင္လဲ ဝင္ဒီတို႔ဘက္မွာဘဲ ေခၚထားမွာ …”
“မဟန္ ယူခဲ့မဲ့ ေငြေတြလဲ ဝင္ဒီနဲ႔ကိုမာန္ဘဲ ရင္းႏွီးေပးေပးပါ … အတူတူဘဲ ေနမယ္ေနာ္ …”
“မဟန္ရယ္ … ဝင္ဒီနဲ႔ တသက္လုံး ေနခဲ့တာဘဲဟာ … မဟန္ ဒီမွာက်န္ခဲ့တာ … စိတ္မွမေျဖာင့္ဘဲ …”

သူတို႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ သူတို႔ေနတဲ့ ဟိုတယ္အခန္းကို ျပန္လာၾကသည္။ ကပ္ျပာေလး ထိုးထည့္ၿပီး တံခါးကို ဖြင့္ဝင္လိုက္တာနဲ႔ သူတို႔ကို လူတခ်ိဳ႕က ေသနတ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းခ်ိန္ထားတာ ေတြ႕လိုက္လို႔ ဝင္ဒီလဲ သူမ စလင္းဘက္အိတ္ထဲက ခြန္ထြန္းေမာင္ ေပးထားတဲ့ ပစၥတိုကို ဆြဲထုတ္သည္။ ဂ်ိဳင္းကနဲ အသံနဲ႔အတူ ဝင္ဒီ ေရွ႕ကို ေမွာက္ရက္လဲသြားသည္။ အေနာက္က လူတေယာက္က ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ဒင္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ဇက္ပိုးကို ထုခ်လိုက္လို႔။ မဟန္ရဲ့ေခါင္းကို ေဘးတဖက္တခ်က္က လူႏွစ္ေယာက္က ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ေထာက္ထားသည္။ ဝင္ဒီ လူးလဲထသည္။ လူႏွစ္ေယာက္က ဝင္ဒီ့ေခါင္းကို ေသနတ္မ်ားနဲ႔ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ဆိုဖါေပၚထိုင္ေနသူက ထရပ္လိုက္သည္။

“မင္းတို႔ ဘယ္သူေတြ ဆိုတာ ဒို႔သိလို႔ … ၾကည့္စမ္း … လူ ၁ဝေယာက္နဲ႔ လာဖမ္းတာ … အားလုံး ေအာ္ေတာ္မက္တစ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းဘဲေနာ္ … မပစ္ရဲဘူးလဲ မထင္နဲ႔ … ကဲ အသာတၾကည္ဘဲ ဒို႔ေခၚရာကို လိုက္ခဲ့ေတာ့ …”
“နင္တို႔ ဘယ္သူေတြလဲ … ဘယ္အဖြဲ႕ကလဲ …”
“ေလသံက မာလွခ်ည္လား … ေဒၚဝင္ဒီ … ခင္ဗ်ားဟာ တခ်ိန္က ဒီနယ္ေျမမွာ ဗိုလ္လုပ္ေနတဲ့သူဆိုေပမဲ့ အခု အေျခအေနေတြက ေျပာင္းေနၿပီ … ဟင္းဟင္း … ခင္ဗ်ားမွာလဲ ေနာက္လိုက္ မရွိေတာ့ဘူးဗ် … ဟားဟား…”

ရန္သူေတြက ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ရဲ့ ပါးစပ္ေတြကို တိတ္ေတြနဲ႔ ကပ္ပိတ္လိုက္ၿပီး … ေခါင္းကို ေခါင္းအုံးစြပ္လို အနက္ေရာင္အိတ္ေတြနဲ႔ စြပ္လိုက္ၾကသည္။

“ကဲ … သြားစို႔ …”

ဟိုတယ္ရဲ့ အေနာက္ဘက္ … ေလွခါးေလးကေန သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚထုတ္သြားသည္။ ဟိုတယ္ အေနာက္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ အလုံပိတ္ဗင္ကားတစီးထဲ တက္ခိုင္းၿပီး ထိုင္းနိုင္ငံထဲကို ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ သုံးနာရီခန႔္ ေမာင္းၿပီးေသာအခါ သူတို႔ရဲ့စခန္း ရွိရာကို ေျခလ်င္ေလၽွာက္ၾကရျပန္သည္။ ေခါင္းကို အိတ္ႀကီးစြပ္ထားၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးကလဲ တုပ္ထားလို႔ ေဘးက သူတို႔က တြဲေခၚေပးရသည္။ ခရီးမတြင္လွ။

“ကဲ ေရာက္ၿပီ …”

မီးေရာင္ထိန္လင္းေနတဲ့ အေဆာက္အဦးထဲ ေရာက္ေတာ့ ေခါင္းမွာ စြပ္ထားတာေတြ ဖယ္ဖြင့္ေပးသည္။ လက္ေနာက္ျပန္ တုပ္ထားတဲ့ ႀကိဳးေတြကိုေတာ့ မျဖဳတ္ေပး။ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက လူငယ္တေယာက္ဘဲ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ႏွာရွည္ရွည္နဲ႔ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ လူရြယ္တေယာက္။ ေျပာက္ၾကား ပုံဖ်က္ ယူနီေဖါင္းကို ဝတ္ထားသည္။ ခါးမွာ အိတ္နဲ႔ ပစၥတိုတလက္ကို ခ်ိတ္ထားသည္။ သူ႔ေဘးမွာ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကိုင္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ ယူနီေဖါင္းဝတ္ေတြ။ အားလုံး ေလးေယာက္။

“သိေနတယ္ေလ … မဟန္ကို ထိရင္ ဝင္ဒီ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ … အခု တခါထဲနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ ရတာဘဲ…အင္း … ဝင္ဒီ့ကို ထိရင္ မာန္ဟုန္လဲ ေနမွာမဟုတ္ဘူး … မၾကာခင္ သူ႔ကိုလဲ က်ဳပ္တို႔ရမွာဘဲ … သုံးေယာက္လုံးဆုံမွ … အရင္က ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ မေကာင္းတာေတြအတြက္ တရားစီရင္ရမယ္ … ဂ်ပ္မင့္ေဒးေပါ့ … အရင္ဆုံး မာန္ဟုန္ကို ရံပုံေငြေလး ေတာင္းရအုံးမယ္ … သူ႔ ခ်စ္မမကို ထိရင္ သူ မခံနိုင္ပါဘူးေလ …”
“မာန္ဟုန္ လာရင္ေတာ့ အရွိန္အဟုန္က ျပင္းထန္လိမ့္မယ္ … ငါတို႔ကို ရလိုက္သလိုေတာ့ လြယ္မယ္ မထင္ဘူး … နင္တို႔ အားလုံးကို သူ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္မွာ…”

ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူသည္ စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ မီးညႇိသည္။
“အင္း … ဝင္ဒီ … ဝင္ဒီ …မာန္ေတြ ရွိတုံးပါလား …ခင္ဗ်ား သိဖို႔က အခုခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ လက္ခုပ္ထဲမွာ … က်ဳပ္ကို ဒီလို ေလသံနဲ႔ မေျပာနဲ႔ … က်ဳပ္ စိတ္ဆိုးလာရင္ … မလြယ္ဘူး…”
“သတ္လိုက္ေလ … ေသရဲတယ္ …”
“သတ္တာထက္ ဆိုးဝါးတာေတြနဲ႔ ညႇင္းဆဲမွာ … ဟင္းဟင္း …ေလသံ နဲနဲခ်လိုက္ …”

*** *** ***

မာန္ဟုန္သည္ ေနေနရွိန္း ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ဟယ္သာေခၚလို႔ ဟယ္သာရဲ့ အိမ္မွာ ေရာက္ေနသည္။ ဝင္ဒီ မရွိတုံး ဟယ္သာ လိုလားေတာင့္တေနတဲ့ ကာမဆႏၵေတြကို မာန္ဟုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးေလသည္။ အခုလဲ ဟယ္သာအလုပ္က ျပန္လာၿပီး မာန္ဟုန္နဲ႔ အရက္နဲနဲ ေသာက္ၾကၿပီး ဟယ္သာက မာန္ဟုန႔္ကို စတင္ နမ္းစုပ္လာသည္။ ဟယ္သာသည္ ဆံပင္ကို ေယာက်ၤားတေယာက္လိုဘဲ တိုတိုေလး ညႇပ္ထားသည္။ ဟယ္သာ့ပုံစံက သမင္တေကာင္ကို လိုက္ေတာ့မဲ့ က်ားသစ္မတေကာင္လိုဘဲ။ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔။ ဂ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ကို အတြင္းခံမပါဘဲ ဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ဟယ္သာရဲ့ ရင္သားထိပ္သီးေလးေတြက စြပ္က်ယ္သား ပါးပါးမွာ ထင္းထင္းႀကီး ျမင္ေနရသည္။ စြပ္က်ယ္က တိုတိုေလး။ ဟယ္သာ့ဝမ္းပ်ဥ္သား ေဖြးေဖြးေတြကို ေတြ႕ေနရသည္။ ေအာက္မွာက ေဘာင္းဘီ အတိုအျပတ္ေလးနဲ႔။ ဟယ္သာနဲ႔ နမ္းစုတ္ေနစဥ္ ဟယ္သာ့ လက္တဖက္က မာန္ဟုန႔္ ေပါင္ဂြၾကားကို လာစမ္းေနသည္။ တယ္လီဖုန္း အသံ … ျမည္လာသည္။ ကြစ္က်ီ … ကြပ္က်ီ …နဲ႔။ မာန္ဟုန္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ခြာလိုက္ၿပီး ဖုန္းထူးလိုက္သည္။ 
“ဟလို…” “ကိုမာန္လား … က်ေနာ္ ခြန္ထြန္းေမာင္ပါ …” “အိုး …ကိုထြန္းေမာင္ … ေျပာ …” “ကိုမာန္ … ဆရာမဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ … လူတစု ဖမ္းသြားတာ ခံလိုက္ရတယ္ …” “ဗ်ာ … ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ … ဘယ္မွာလဲ …” “မယ္ဆိုင္က ဟိုတယ္တခုမွာ … မဟန္ ရစရာ သြားေတာင္းရင္း ျဖစ္တာ … က်ေနာ္က လိုက္ခဲ့မယ္ ေျပာတာ သူတို႔က လက္မခံဘူး …” “ေတာက္…….ဘယ္အဖြဲ႕လဲ … ဘယ္ေကာင္ လုပ္တာလဲ … သိၿပီလား …” “သိၿပီ … ေခါင္းေဆာင္က ဗိုလ္ရွမ္းေလးတဲ့ အရင္က လြယ္ေမြဘက္က စိုင္းအုံၾကာအဖြဲ႕က … မဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ မေသေစခ်င္ရင္ … ေဒၚလာ၁သန္းနဲ႔ လာေရြးဖို႔ စာပို႔တယ္ …” “ဘယ္ေတာ့ လာေရြးရမွာတဲ့လဲ …” “တပတ္အၾကာ …တဲ့” “ကိုထြန္းေမာင္ … က်ေနာ္ လာခဲ့မယ္ …” “ဟုတ္ …ကိုမာန္ …” 
ဖုံးခ်လိုက္တာနဲ႔ … “ဘာျဖစ္လဲ မာန္ … ဝင္ဒီ ဘာျဖစ္လဲ …” လို႔ ဟယ္သာ ေမးသည္။ “ဝင္ဒီကို ေတာတြင္းက ေကာင္ေတြ ဖမ္းသြားၾကၿပီ … ဟယ္သာ…” “အိုး … ဒါေၾကာင့္ ငါ ဝင္ဒီ့ကို မသြားဖို႔ တားေသးတယ္ … ခက္တာဘဲ … ဘဝေဟာင္းကို ျပန္မသြားသင့္ေတာ့ဘူး …” “ငါ လိုက္သြားမယ္ … ဟယ္သာ…” “အင္း … လိုက္ရမွာေပါ့ … ငါလဲ လိုက္ခဲ့မယ္ … မာန္ …” “မလိုက္နဲ႔ ဟယ္သာ … အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ … ငါတို႔ ျပန္လာမွာပါ …” “ငါလဲ မင္းတို႔နဲ႔ အတူ ၀ိုင္းလုပ္မယ္ေလ …” “ရတယ္ … မလိုက္ပါနဲ႔ …” 
မာန္ဟုန္ … ေနေနရွိန္းဆီကို ဖုန္းဆက္သည္။ ေနေနရွိန္းက လိုက္ခဲ့မည္ ေျပာသည္။ 
“မလိုက္နဲ႔ ေနေန … အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္ …ကိုယ္ဘဲ မနဲ႔ မဟန္ကို ရေအာင္ ျပန္လိုက္ေခၚခဲ့မယ္ …” 
မာန္ဟုန္ ေနာက္တေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ လိုက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေလးပင္ေနသည္။ ဟိုတုံးကလို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတုံးက ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ရင္ဆိုင္ပစ္ခဲ့သည္။ အခု ဘဝေအးခ်မ္းၿပီ ဆိုၿပီး … ထင္ထားၿပီးခါမွ … အရင္ က်င္လည္ခဲ့တဲ့ နယ္ေျမေဟာင္းကို ျပန္ေရာက္ရၿပီ။ ေလဆိပ္မွာ ခြန္ထြန္းေမာင္ လာႀကိဳေနသည္။ 
“ကိုမာန္ … လိုအပ္တာေတြ က်ေနာ္ ႀကိဳ ျပင္ဆင္ထားတယ္ …” 
ခြန္ထြန္းေမာင္နဲ႔ အတူ လူ ၅ေယာက္ ပါလာသည္။ မာန္ဟုန႔္ကို ၁နာရီေလာက္ ကားနဲ႔ ေခၚခဲ့ၿပီး အိမ္တလုံးထဲ ေခၚသြားၾကသည္။ “ကိုမာန္ … ဒီမွာ လက္နက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ က်ည္ကာအက်ႌ၊ မိုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး … လိုတာယူပါ …” “ဘယ္ေနရာမွာ ခ်ိန္းလဲ … က်ေနာ့္အထင္ေတာ့ ေငြလိုခ်င္တာ တခုထဲေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး … က်ေနာ္တို႔ကို လက္စားေခ်ခ်င္တာလဲ ပါလိမ့္မယ္ …” 
ခြန္ထြန္းေမာင္က ေငြလာေပးဖို႔ ေနရာကို ေျပာျပသည္။ 
“ေဒၚလာ၁သန္း ဘယ္လိုရမလဲဗ်ာ …ဘာနဲ႔ ေပးရမယ္ ေျပာလဲ …” “ဒါကေတာ့ တန္ဖိုးညီတဲ့ ေရႊေခ်ာင္း … ေပးရင္ ရလိမ့္မယ္ …” 
မာန္ဟုန္ ေသနတ္မ်ားကို ၾကည့္သည္။ AR-15…AK47 …နဲ႔ UZI ေမာင္းျပန္မ်ားနဲ႔ 45 ပစၥတိုလ္မ်ား … 357 ေျခာက္လုံးျပဴးမ်ား။ အစၥေရးနိုင္ငံလုပ္ ဒဲဇက္အီးဂဲလ္ ပြိဳင့္ဖိုးဖိုက္ တလက္ကို ေကာက္ယူသည္။ AK47 တလက္နဲ႔ က်ည္ကပ္ေတြ ယူသည္။ သံပုရာသီးနဲ႔ တူေသာ လက္ပစ္ဗုံးေလးမ်ား ယူသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္က … “က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္လူေတြလဲကိုမာန္နဲ႔အတူ ပါမယ္ … လိုတာေျပာပါ … ခိုင္းပါ …” လို႔ ေျပာသည္။ 
*** *** *** 
ရွမ္းေလး … ေဂ်ာ္နီဝါကား ဘလူးေလဘာ အရက္ကို ဆတ္သားေျခာက္နဲ႔ ျမည္းေနသည္။ သူ႔ စားပြဲေပၚက 555 စီးကရက္ဘူးထဲက စီးကရက္တလိပ္ကို ထုတ္ယူကာ မီးညႇိ ရွိုက္ေသာက္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလး … ဝစ္စကီကို အရသာခံေသာက္ရင္း … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ … မာန္ဟုန္တို႔ကို လွလွပပ လက္စားေခ်ဖို႔ စဥ္းစားေနသည္။ အရင္ဆုံး … ဒီေဆာ္ႏွစ္ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်င့္ပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမည္။ ၿပီးမွ ရက္ရက္စက္စက္ ညႇင္းပမ္းၿပီး သတ္ပစ္မည္။ ဟိုေခြးမသား မာန္ဟန္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကိုလဲ ေကာင္းေကာင္း လက္တုံ႔ျပန္ရမည္။ ဟိုးတုံးက ဒီေကာင္ သိပ္ေထာင္ခဲ့သည္။ ဝင္ဒီ့အရွိန္နဲ႔ သူက ဝင္ၿပီးစြာခဲ့သည္။ ဒီေကာင့္ကို ၾကည့္မရတာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းေလး … ဟိုတုံးက ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေဒါသေတြႀကီးလာသည္။ သူတို႔အဖြဲ႕က ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔အဖြဲ႕ရဲ့ ပစၥည္းေတြကို လမ္းက ျဖတ္လုခဲ့သည္။ မၾကာခင္ … ဝင္ဒီ … မဟန္နဲ႔ မာန္ဟုန္တို႔ သူတို႔စခန္းကို ဝင္စီးနင္းတိုက္ခိုက္ၿပီး သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းအုံၾကာကို ဝင္ဒီတို႔ ဖမ္းေခၚသြားသည္။ ရွမ္းေလးရဲ့အေဖ တိုက္ပြဲမွာ က်သည္။ ထိုစဥ္က ရွမ္းေလး အရမ္းငယ္သည္။ ေတးထားေသာ ရန္ညႇိုးရန္စကို သူ အေကာင္ႀကီးလာေသာအခ်ိန္မွာ ျပန္လက္စားေျခဖို႔ လုပ္တာဘဲ။ 
ဝင္ဒီသည္ သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းအုံၾကာကို အျပစ္ဒဏ္ေပးတာ ဆိုၿပီး လံကြတ္တီဘဲ ဝတ္ေစၿပီး သူတို႔ စိုက္ခင္းမ်ားမွာ ေရေလာင္း ခိုင္းထားတာ အၾကာႀကီး။ ေျခထိပ္ခတ္ထားလို႔ စိုင္းအုံၾကာလဲ ဘယ္ကိုမွ မေျပးနိုင္။ အခုေတာ့ နံမည္ႀကီး ဝင္ဒီသည္ သူ႔စခန္းမွာ အက်ဥ္းသားဘဝ ေရာက္ေနၿပီ။ မဟန္ေရာ … ဝင္ဒီေရာ …ကိုယ္လုံးေတြက ပ်ံေနဆဲဘဲ။ ဝင္ဒီဆိုတဲ့ ေကာင္မကို ခ်ရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီလို႔ သူတို႔ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမက လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေတြ ေျပာေျပာေနတာ သူ ၾကားေနရတာ ၾကာၿပီ။ 
သူ ဝင္ဒီ့ စြင့္ကား ေတာင့္တင္းတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ဝင္ဒီ့ကို မုဒိန္းက်င့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည္။ အခု စဥ္းစားေနတာနဲ႔ေတာင္ သူ႔ ေပါင္ၾကားက ဖြားဖက္ေတာ္က မတ္ခ်င္ေနၿပီ။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ သူ႔ကိုးမမ ပစၥတိုလ္ကို ခါးက သားေရအိတ္ထဲ ထည့္လိုက္သည္။ ေျပာေနၾကာတယ္။ ခုဘဲ သြားျဖဳတ္မယ္။ ထိုင္ရာက ထလိုက္ခ်ိန္ ေသာက္ထားတဲ့ စေကာ့ဝစ္စကီ အရွိန္ေၾကာင့္ နဲနဲယိုင္သည္။   “ကိုရွမ္းေလး …” “ဟာ … က်ားျဖဴ … ခ်စ္ေလး …” သူ႔အခန္းဝမွာ က်ားျဖဴမ …။ က်ားျဖဴမသည္ အစိမ္းပုတ္ ေျပာက္ၾကား ယူနီေဖါင္းနဲ႔ လက္ထဲမွာ Ak47 အတို တလက္ကိုင္လာသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ … သူ႔ဆီကို ဝင္လာမဲ့လူက လက္နက္ကိုင္လာခြင့္ မရွိဘူး။ က်ားျဖဴမက သူ႔ေဆာ္မို႔ မတားၾကတာ။ က်ားျဖဴမသည္ အခုေနာက္ပိုင္း သူတို႔ ေရႊႀတိဂံနယ္ေျမေဒသမွာ သူ႔အဖြဲ႕လိုဘဲ အင္အားႀကီးမားလာတဲ့ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့သမီး အႀကီးဆုံး။ က်ားျဖဴမသည္ အသက္ႀကီးလာေသာ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ဝင္ယူခဲ့တာ မၾကာေသး။ က်ားျဖဴမအဖြဲ႕နဲ႔ သူ မဟာမိတ္ လုပ္ထားသည္။ လုပ္ရျခင္းအေၾကာင္းက တျခားမဟုတ္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ညိေနလို႔။ လက္နက္ဝယ္ဖို႔ ထိုင္းနိုင္ငံရဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ကို သြားရင္း က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ေတြ႕ဆုံ … ခ်စ္ႀကိဳက္မိသည္။ တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြကို က်ားျဖဴမအဖြဲ႕နဲ႔ သူ ပူးေပါင္းလုပ္သည္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ခ်စ္သူ ျဖစ္သြားေတာ့ အဖြဲ႕ႏွစ္ဖြဲ႕ ေပါင္းလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး အင္အား ပိုႀကီးမားလာသည္။ က်ားျဖဴမက သူေစာေစာက ထိုင္ေနတဲ့ ေခြးေျခေလးေပၚကို သူ႔ကို ျပန္ထိုင္ေစသည္။ သူ ထိုင္က်သြားၿပီး က်ားျဖဴမကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ က်ားျဖဴမက သူ႔အေပၚကို ခြထိုင္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္း နီးကပ္သြားသည္။ 
“လြမ္းလား …” “အရမ္းေပါ့ …” 
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ က်ားျဖဴမ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ ပူးကပ္ထိေတြ႕ စုတ္နမ္းမိၾကသည္။ က်ားျဖဴမက သူမ အက်ႌကို ၾကယ္သီးမ်ား ဖြင့္ျဖဳတ္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းစုတ္နမ္းတာေတြ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ၾကမ္းလာသည္။ အငမ္းမရေတြ ျဖစ္လာသည္။ က်ားျဖဴမ လက္ေတြက ရွမ္းေလး လက္ေတြကို ဆြဲကိုင္ၿပီး သူမ ရင္သားေတြ အေပၚကို တင္ေပးလိုက္သည္။ ရွမ္းေလးလဲ တင္းမာဖီးထေနတဲ့ ရင္စိုင္ထြားထြားေတြကို ဆုတ္နယ္ေနသည္။ သူတို႔လၽွာေတြ လူးလွိမ့္ လိမ္ယွက္ေန ၾကသည္။ အသက္ရႈသံေတြ ျပင္းလာသည္။ ရွမ္းေလးလဲ က်ားျဖဴမကို ခါးကေနဆြဲမၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိတဲ့ ကုတင္ေလးဆီကို ေခၚလာသည္။ က်ားျဖဴမေရာ ရွမ္းေလးေရာ သူတို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနတဲ့ အဝတ္ေတြ အားလုံးကို တခုမက်န္ ခၽြတ္ပစ္ၾကသည္။ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္ေတြနဲ႔ ကုတင္ေပၚတက္ၾကေတာ့ က်ားျဖဴမက စၿပီး … ရွမ္းေလးရဲ့ ေပါင္ၾကားက တန္းတန္းႀကီး ေထာင္ထေနတဲ့ လိင္တန္ႀကီးကို လက္နဲ႔ ဆြဲကိုင္ကာ ငုံစုတ္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလးရဲ့ လိင္တန္ထိပ္ဖူးကို က်ားျဖဴမလၽွာက ပတ္ျခာလွည့္ ထိုးပြတ္ေပးေနသည္။ ရွမ္းေလး … တအားအား … ညည္းကာ … ထိလြန္းလို႔ က်ားျဖဴမ ေခါင္းကို ဆုတ္ကိုင္ထားေနမိသည္။ က်ားျဖဴမ လိင္တန္ အရင္းအထိ ငုံလိုက္ၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး လၽွာနဲ႔ ကစားေပးသည္။ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ စုတ္ယက္ေပးမႈေတြေၾကာင့္ ရွမ္းေလး … တအားေကာင္းတက္လာၿပီး….ၿပီးခါနီး … ျဖစ္လာရသည္ ….။ အား….အား….အား … က်ားျဖဴမက အားရပါးရ ဆက္ကလိေပးေနတုံးမို႔ … “ခ်စ္ေလး….ေတာ္….ေတာ္ၿပီ …” လို႔ ရွမ္းေလး တားသည္။ 
ဒီတခါက ရွမ္းေလး အလွည့္။ က်ားျဖဴမရဲ့ ေပါင္တန္သြယ္သြယ္ေတြ ၾကားထဲ ေခါင္းထိုးသြင္းကာ … က်ားျဖဴမရဲ့ ကာမေရွ႕ေျပး အေရၾကည္ေတြ စိုရႊဲေနတဲ့ အဂၤါစပ္ကို သူ႔လ်ာႀကီးနဲ႔ ဖိဖိယက္ေပးေလေတာ့ … က်ားျဖဴမလဲ … တအား.အား…ေအာ္ဟစ္ ေနရသည္။ ရွမ္းေလး လ်ာႀကီးက သူမ အဖုတ္အတြင္းထဲကို ထိုးေမႊေနသည္ …။ 
“ဟိတ္ …ေတာ္ … ေတာ္ၿပီ …သူမ်ား …မေနနိုင္ေတာ့ဘူး …သူမ်ားကို … ခ်စ္ေပးေတာ့ …” 
*** *** *** 
ဗိုလ္ခြန္မိုင္း … သမီးက်ားျဖဴမ လႊတ္လိုက္တဲ့ တပည့္ဟူးေကာင္းဆီက ၾကားရတဲ့ သတင္းကို မယုံၾကည္နိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို သူ႔သမက္ေလာင္း ရွမ္းေလးက ဖမ္းထားသည္ ဆိုတာ။ ဝင္ဒီတို႔ ေကာင္းစားတုံးက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းတို႔က သူတို႔ကို ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည္။ 
 “ဟားဟားဟား…မာန္ဟုန္ မၾကာခင္ ေရာက္လာမွာဘဲ … တခု ရွိတာက မာန္ဟုန္ကို ဒီေကာင္မ ႏွစ္ေယာက္လို အရွင္ဖမ္းလို႔ေတာ့ ရခ်င္မွရမယ္ … ရွမ္းေလးကို သတိေပးရမယ္… … ရွမ္းေလးက … မာန္ဟုန႔္အေၾကာင္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိခ်င္မွသိမယ္ … မာန္ဟုန္က ေသရမွာ မေၾကာက္ဘဲ … တဇြတ္ထိုး တိုက္ခိုက္တဲ့ေကာင္ …” 
ဟူးေကာင္းက … ျပဳံးျပဳံးႀကီး လုပ္ေနၿပီး … 
“ဗိုလ္လုံ … မပူနဲ႔ဗ် … ဗိုလ္ရွမ္းေလးက လ်င္ပါတယ္ … မာန္ဟုန္ သူ႔လက္ထဲ ကားကားႀကီး ကြိကနဲ မိမွာပါ … ခု မာန္ဟုန္ကို ဒီကိုလမ္းျပအျဖစ္ ေခၚလာမဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔က ဗိုလ္ရွမ္းေလးလူေတြဘဲ …” “ေဟ …ဟုတ္လား … ပိုင္လွခ်ည္လား …ရွမ္းေလး … ဒီေလာက္ လ်င္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး … ေကာင္းကြာ…” 
ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ဇနီးမယား ရွယ္လီ … သူတို႔အတြက္ စားစရာေတြ လာခ်သည္။ 
“ကဲ … ဟူးေကာင္း … စားကြာ …ငါ့မိန္းမက ထိုင္းမ ဆိုေတာ့ ထိုင္းဟင္းေတြက ထိပ္တန္းဘဲကြ … တုန္ရန္းယိုးဒယားဟင္းခ်ိဳနဲ႔ သေဘၤာသီးသုတ္ … ငါးခူကို ပင္စိမ္းရြက္ … င႐ုပ္သီးစိမ္းနဲ႔ ခ်က္ထားတဲ့ ငါးဟင္း …” “အရမ္းေကာင္းေပါ့ … ဗိုလ္လုံ …” 
ရွယ္လီသည္ သူတို႔ေဘးမွာ ရပ္ခါ ျပဳံးေနသည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာ ၾကာၿပီ။ ရွယ္လီ ျမန္မာစကား ေကာင္းေကာင္း နားလည္သလို ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္ေနၿပီ။ သူတို႔ ေရွ႕မွာ ျပဳံးေနေပမဲ့ ရွယ္လီ့ရင္ထဲမွာ မီးေတာက္ေနသည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းေရာ ဟူးေကာင္းေရာ မသိၾကတာက ရွယ္လီသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ မရခင္က တာခ်ီလိတ္ တဖက္ကမ္း မယ္ဆိုင္ၿမိဳ႕ဘက္ျခမ္းမွာ ၾကက္ဆီထမင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ လုပ္တဲ့ မာန္ဟုန္က ခ်စ္စနိုး (ဆိုင္းမီးစ္ကက္) လို႔ ေခၚတဲ့ ရွယ္လီ ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး ဆိုတာပါဘဲ။ မာန္ဟုန္ကို ရွယ္လီ သိပ္ခ်စ္ခဲ့သည္။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ကြဲခဲ့ရေပမဲ့ သူ႔ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ေတြဟာ ခုထိစြဲျမဲေနဆဲ။ က်ားျဖဴမသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ပထမ မိန္းမက ပါလာတဲ့ သမီး။ ရွယ္လီနဲ႔ ကေလးမရ။ ရွယ္လီ … မာန္ဟုန႔္အတြက္ အရမ္း စိတ္ပူေနသည္။ သူတို႔ မာန္ဟုန္ကို ဖမ္းၿပီး ႏွိပ္စက္ၿပီး သတ္ပစ္ၾကမွာ ရွယ္လီ မၾကည့္နိုင္ဘူး။ ခြန္ထြန္းေမာင္ဟာ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာမွ ျဖစ္မည္။ မာန္ဟုန္ ဘယ္မွာလဲ။ ဗိုလ္ရွမ္းေလးတို႔ဆီ သူ မေရာက္ခင္ ရွယ္လီ တားမွ ျဖစ္မည္။ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းကို ရွယ္လီ သူ႔အမဆီ ခ်င္းမိုင္ကို ခဏသြားမည္လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ 
“သြား … သြား … ငါ့မိန္းမ … မင္း မရွိတုံးသာ … မင္းညီမ အငယ္ဆုံးေလး … ငါ့ကို ဟင္းခ်က္ေပးဖို႔ ထားခဲ့ …” 
မာန္ဟုန္ ဘယ္မွာလဲ။ 
*** *** ***
မာန္ဟုန္သည္ မနက္ဖန္ ေငြတသန္းနဲ႔ညီမၽွတဲ့ ေရႊေခ်ာင္းေတြနဲ႔ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီ့ကိုသြားလဲလွယ္ဖို႔ တကယ္ေတာ့ သေဘာမက်။ ရန္သူသည္ သူတို႔ကို အခုလို လုပ္တာ အရင္က ရန္ေႂကြး တခုခုေၾကာင့္ လုပ္တာ ျဖစ္မည္။ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သူတို႔လိုတာ ေပးေပး သူတို႔ကို ျပန္လႊတ္လိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ေငြတသန္း ေပးလဲ တခုခု လုပ္မွာဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ျပန္မလႊတ္မဲ့ အတူတူ ဘာမွ ေပးမေနဘဲ ရန္သူရွိတဲ့ ေနရာကို ရွာၿပီး ေျခမႈန္းပစ္တာက အေကာင္းဆုံး ျဖစ္မည္လို႔ ေတြးေနသည္။ 
ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔က သူနဲ႔အတူ လိုက္မယ္ လုပ္ေနသည္။ ဒါကို မာန္ဟုန္ မႀကိဳက္။ သူ တေယာက္ထဲ ရန္သူစခန္းကို သြားၿပီး ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ကယ္ထုတ္ခ်င္သည္။ သူ မနက္ဖန္ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ ရန္သူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။ သူ လိုအပ္တာ တခ်ိဳ႕ဝယ္ဖို႔ အျပင္ထြက္ဖို႔ လုပ္ေတာ့ ခြန္ထြန္းေမာင္က သူ႔တပည့္တေယာက္ကို သူနဲ႔ အေဖၚထည့္ေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ တကယ္ဘဲ ေစတနာနဲ႔ ကူဖို႔ အေဖၚထည့္တာလား … သူ႔ကို မ်က္ေျခမျပတ္ေစဖို႔ လူထည့္တာလား … သူ မသကၤာ ျဖစ္မိသည္။ သူ ရွိေနတဲ့ မဟန္အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ့ စူပါမားကက္တခုမွာဘဲ မနက္ဖန္ ေတာထဲမွာ အေရးေပၚလိုတာေတြ သုံးဖို႔ ပစၥည္းေတြ လိုက္ဝယ္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ရဲ့ တပည့္ အိုက္ပုကို ဝယ္ၿပီးသား ပစၥည္းထုပ္ေတြ ကုန္တိုက္ေအာက္က ကားေပၚကို သြားတင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး အမဲလိုက္ဓါးေကာင္းေကာင္းတေခ်ာင္းကို ဘယ္ဆိုင္မွာ ရနိုင္မလဲ ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ မိန္းမကို ထိုင္းဘာသာနဲ႔ ေမးေနဆဲ သူ႔ပုခုံးကို တေယာက္ေယာက္က ပုတ္ၿပီး ေခၚလိုက္လို႔ လွဲ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္စိေတြကို သူ မယုံနိုင္။ အိပ္မက္မ်ားလား။ သူေတြ႕လိုက္ရတာက သူနဲ႔ ကြဲကြာခဲ့တဲ့ မယ္ဆိုင္ ၾကက္ဆီထမင္းဆိုင္က ဆိုင္းမီးစ္ကက္လို႔ သူက ခ်စ္စနိုး နံမည္ေပးခဲ့သည့္ ရွယ္လီ။ 
“ဟာ…ရွယ္လီ …” “မာန္ …” “ဘယ္က ဘယ္လို …” “လာ … မာန္ … အရင္ဆုံး … စိတ္ခ်ရတဲ့ တေနရာကို သြားရေအာင္ …” 
ရွယ္လီသည္ အရင္ထက္ နဲနဲေလး မဆိုစေလာက္ ျပည့္လာသလို ထင္ရသည္။ တင္ပါးေတြကကို ႀကီးထယ္လာသလိုဘဲ။ ျပန္ေတြ႕ၾကရေသးတယ္ ဆိုင္းမီးစ္ကက္ရယ္။ ရွယ္လီသည္ သူ႔ကို ကုန္တိုက္ အေနာက္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ မီးေလာင္ရင္ ဆင္းေျပးဖို႔ ထားတဲ့ ေၾကာင္လိန္ေလွခါးကေန ေအာက္ကို ေခၚသြားသည္။ ကုန္တိုက္ အေနာက္ဘက္မွာ ရပ္ထားတဲ့ ဗင္ကားအနက္ တစီးေပၚကို တက္ေစသည္။ ကားထဲမွာ အသက္၂ဝေက်ာ္ေလာက္ ေကာင္မေလးတေယာက္ ကားေမာင္းသူေနရာမွာ ရွိေနသည္။ 
“သူက ရွယ္လီ့တပည့္မေလးဘဲ … သူဘဲ မဟန္အိမ္ကို ရွာေပးတာ … အားကိုးရတယ္ … ေသနတ္လဲ ေကာင္းေကာင္းကၽြမ္းတယ္ … နန္းၾကာတဲ့ …” 
အရင္ဆုံး … သူ႔ကို ေျပာလိုက္ျပတာက … ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ဟာ ရန္သူ ဗိုလ္ရွမ္းေလးဘက္က ဆိုတာဘဲ။ 
“မာန္ … သူတို႔ဆီက ရတဲ့ ေသနတ္ေတြကိုလဲ မယုံနဲ႔ … မာန္ ပစ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး … တခုခု လုပ္ထားတယ္ … ဒါေၾကာင့္ … ရွယ္လီ … မာန႔္အတြက္ … ဒီမွာ ရွာလာခဲ့တယ္ …” “ထင္ေတာ့ ထင္သားဘဲ … ဒီေကာင္ေတြ တခုခုေတာ့ တခုခုဘဲလို႔ …” 
ကားေနာက္ခန္းမွာ ကင္းဘတ္အိတ္ အနက္ေရာင္ႀကီးနဲ႔ ထည့္လာတဲ့ အမ္ဖိုး ေအာ္တိုမက္တစ္ ရိုင္ဖယ္နဲ႔ ပစၥတိုလ္ေသနတ္မ်ားကို ျပသည္။ 
“မာန္ … ေတာထဲမွာ ရွမ္းေလးတို႔နဲ႔ ရင္ဆိုင္ဖို႔က သူတို႔က လူသိပ္မ်ားတာဘဲ … မာန္ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ … ရွယ္လီတို႔ ထိပ္တိုက္ Head on ဝင္တိုက္တာထက္ ေကာင္းတဲ့နည္းလမ္း ရွာဖို႔ လိုလိမ့္မယ္ …” “အင္း … အရင္ဆုံးက ႏွစ္ဘက္ခြၿပီး သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သား လုပ္ေနတဲ့ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ကို မာန္တို႔ ရွင္းပစ္ရလိမ့္မယ္ … ရွယ္လီ … ခုမရွင္းလဲ ေနာက္ေတာ့ ရွင္းရမွာ မဟုတ္လား …” 
ရွယ္လီက သူမ ယူလာတဲ့ အိတ္ႀကီးထဲက အသံထိန္းေျပာင္းပို တေခ်ာင္းကို ထုတ္ေပးသည္။ 
“ဒါဆို မာန္ ခြန္ထြန္းေမာင္ တပာ့္ အိုက္ပုနဲ႔ မဟန္အိမ္ကို ျပန္လိုက္သြားမယ္ … သူတို႔ကို အရင္ ရွင္းပစ္ရမယ္ … ရွယ္လီ မဟန္အိမ္ကို သိလား … ေနာက္တနာရီေလာက္ၾကာရင္ လိုက္ခဲ့မလား …” 
“မဟန္အိမ္ကို ရွယ္လီ အရင္ ေခ်ာင္းေနခဲ့တာ … မာန္ စူပါမားကက္ကို ထြက္လာေတာ့ အေနာက္က ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ခဲ့တာ … ေကာင္းၿပီ … မာန္ … ျပန္ေတြ႕မယ္ . .” 
မာန္ဟုန္ ကားေပၚက ျပန္ဆင္း … ဟိုတယ္ေပၚ ျပန္တက္ … ဓါတ္ေလွခါးက ဆင္းၿပီး အိုက္ပု ေစာင့္ေနေသာ ကားဆီကို သြားသည္။ 
“ေဟး … အိုက္ပု … မင္း … ေစာင့္ရတာ ၾကာသြားလား . .” “မၾကာပါဘူး အာစရိ … က်ေနာ္လဲ ညတုံးက အိပ္ပ်က္လို႔ ခဏမွိန္းေနတာ …” “ကဲ သြားစို႔ …” “ကိုမာန္ … လိုတာ အားလုံးရခဲ့ၿပီလား …” “အင္း ရခဲ့ၿပီ … မနက္ဖန္က်ရင္ က်ေနာ္တေယာက္ထဲသြားမယ္ … ခင္ဗ်ားတို႔ မလိုက္ခဲ့နဲ႔ …” “ဟာ … မဟုတ္တာႀကီး …ကိုမာန္ … သူတို႔က အမ်ားႀကီး …ကိုမာန္ ခံသြားရမွာေပါ့ …ကိုမာန္ လမ္းလဲ သိမွာ မဟုတ္ဘူး …” “မဟုတ္ဘူး …ကိုမာန္က နိုင္ငံျခား ထြက္သြားၿပီး … ဒီက လမ္းေတြနဲ႔ အထာေတြ မသိေတာ့ဘူး … က်ေနာ္တို႔ပါမွ ျဖစ္မယ္ … ရွင္းရွင္း ေျပာမယ္ဗ်ာ … ဒီကိစၥမွာကိုမာန္ ေခါင္းေဆာင္ မဟုတ္ဘူး …ကိုမာန္က ေနာက္လိုက္ … က်ေနာ္က ေခါင္းေဆာင္ … ဟုတ္ၿပီလား … သေဘာေပါက္ …” 
ခြန္ထြန္းေမာင္သည္ ေျပာရင္း ဇာတိ႐ုပ္ေပၚလာသည္။ မင္းသားေခါင္းစြပ္ ကၽြတ္သြားၿပီ .။ ဘီလူး႐ုပ္ ေပၚထြက္လာသည္။ 
“ဒါကို သေဘာမတူဘူး ဆိုရင္ေကာ … ခြန္ထြန္းေမာင္ … မာန္ဟုန္ အေၾကာင္း ခင္ဗ်ား မသိေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ …” “ထြတ္ … မင္းက ဘာေကာင္မို႔လဲ … မင္းက ဘာမွ မဟုတ္ဘူး … ဝင္ဒီ့ကို မွီၿပီး ေထာင္ေနတဲ့ေကာင္ …” “ခြန္ထြန္းေမာင္ … မင္းစကားေတြ လြန္ေနၿပီ …” မာန္ဟုန္က သူ႔ခါးၾကားထဲထိုးထားတဲ့ ပစၥတိုကို ထုတ္လိုက္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္ၿပီး … “လုပ္မေနနဲ႔ … ေသနတ္ေတြက ပစ္လို႔ မရတဲ့ မီးက်ိဳးေမာင္းပ်က္ေတြ …” လို႔ ေျပာသည္။ မာန္ဟုန္ကို သူ ေပးထားေသာ ေသနတ္ ထင္ေနလို႔။ မာန္ဟုန္လဲ ရွယ္လီ ေပးထားေသာ အသံထိန္းေျပာင္းပိုကို ထုတ္ၿပီး တပ္ဆင္လိုက္သည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ကို ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။ 
“ခြန္ထြန္းေမာင္ … မင္းကိုမင္း လည္လွၿပီ မထင္နဲ႔ … ငါ့ကို ရန္သူလက္ထဲ ထိုးေရာင္းဖို႔ အႀကံပက္စက္တဲ့ မင္းကို အရွင္မထားဘူး …” 
ခြန္ထြန္းေမာင္လဲ သူ အသံထိန္းေျပာင္းပို မေပးခဲ့လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔လူေတြက အထဲခန္းမွာ ရွိေနသည္။ အျပင္မွာက အိုက္ပု ကားနားမွာ ရွိေနသည္။ ခြန္ထြန္းေမာင္ မိုက္မိုက္မဲမဲ လႈပ္ရွားလိုက္သည္။ သူ႔ခါးမွာ ထိုးထားေသာ ေသနတ္ကို ဖ်တ္ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ မာန္ဟုန္က ခ်ိန္ထားၿပီးေနတဲ့ လူ။ ေျဖာက္ကနဲ … လက္ခုပ္တီးလိုက္တဲ့ အသံမ်ိဳး ၾကားလိုက္ရၿပီး ခြန္ထြန္းေမာင္ ေခါင္းက နားထင္တျခမ္း ပဲ့ထြက္သြားသည္။ ဝုန္းကနဲ ၾကမ္းျပင္ကို ျပဳတ္က်ေသာ ခြန္ထြန္းေမာင္ရဲ့ကိုယ္ႀကီးေၾကာင့္ အတြင္းခန္းက သူ႔တပည့္သုံးေယာက္ ေျပးထြက္လာသည္။ စိန္သန္း၊ ျမေမာင္နဲ႔ စိုင္းေနဝင္း။ ဒီေလာက္ ျဖစ္ပ်က္မယ္ ထင္မထားၾကလို႔ ေသနတ္ေတြကိုယ္စီ ရွိၾကေပမဲ့ ခါးမွာ ထိုးထားေနဆဲ။ မာန္ဟုန္က ေသနတ္ခ်ိန္ထားရက္ႀကီး ရပ္ေနၿပီး သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ ခြန္ထြန္းေမာင္ ေမွာက္ရက္ႀကီး လဲေနတာေတြ႕ေတာ့မွ ေသနတ္မ်ား ဆြဲထုတ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ေနာက္က်သြားၿပီ။ 
မာန္ဟုန္ရဲ့ ေသနတ္က ၄၅ဘို႔ ေဟာလိုးပြိဳင့္ က်ည္မ်ား ဆက္တိုက္ ခုန္ကန္ထြက္လာၾကသည္။ စိန္သန္းနဲ႔ ျမေမာင္ရဲ့ နဖူးမွာ ေဘာက္ကနဲ … ေဘာက္ကနဲ ထိမွန္သည္။ စိုင္းေနဝင္းက မိုက္မိုက္မဲမဲ သူ႔ေသနတ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မာန္ဟုန္က လက္ဦးသြားသည္။ စိုင္းေနဝင္း ဘယ္ဘက္ရင္အုံမွာ မာန္ဟုန္ ပစ္တဲ့ က်ည္ဆံမ်ား … ထိမွန္သြားၿပီး စိုင္းေနဝင္းလဲ သူ႔အေဖၚေတြ ေနာက္ကို လိုက္သြားသည္။ တိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ ခြန္ထြန္းေမာင္တို႔ လူစုကို ရွင္းပစ္လိုက္နိုင္ၿပီ လို႔ ေက်နပ္ေနတဲ့ မာန္ဟုန္ … အေနာက္က အသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ အိမ္အျပင္က အိုက္ပု ဝင္လာတာ။ 
“လက္ထဲက ေသနတ္ခ်လိုက္ …” 
မာန္ဟုန္ကို ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ရြယ္ကာ အိမ္ထဲ ဝင္လာေသာ အိုက္ပုသည္ ေနာက္ထပ္ ေျခတလွမ္းဘဲ လွမ္းေသးသည္။ ဝုန္းကနဲ ၾကမ္းျပင္ေပၚလဲက်သြားသည္။ မာန္ဟုန္ တံခါးဝမွာ ရွယ္လီနဲ႔ နန္းၾကာ ဆိုေသာ သူ႔တပည့္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔တပည့္မေလး လက္ထဲမွာ အသံထိန္းေျပာင္းပါတဲ့ ပစၥတိုတလက္ ရွိေနသည္။ နန္းၾကာက မာန္ဟုန္ကို ခ်ိန္ထားတဲ့ အိုက္ပုကို အေနာက္မွ ပစ္ေပးလိုက္တာ။ 
“ေက်းဇူးဘဲ … နန္းၾကာ …” “ကိုမာန္ … ဒီေကာင္ေတြ အေလာင္းေတြကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ရအုံးမယ္ … နန္းၾကာ … ဗင္ကားေပၚ ဒီအေလာင္းေကာင္ေတြ တင္မယ္ …ကိုမာန္ … ဗင္ကားကို နန္းၾကာ ၿမိဳ႕ျပင္ တေနရာကို ေမာင္းသြားၿပီး … မီးရွို႔ဖ်က္ဆီး ပစ္ေပးလိမ့္မယ္ …ကားက ခိုးကား …” 
မာန္ဟုန္ သူေတြ႕ေနရတာေတြကို အိပ္မက္လား ထင္မိရသည္။ ရွယ္လီသည္ မယ္ဆိုင္မွာတုံးက အင္မတန္မွ ရိုးေအးေသာ ဆိုင္ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္။ အခုေတာ့ ကားခိုးလာရတာနဲ႔ အေလာင္းေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ စီစဥ္ရတာနဲ႔ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲ …” မာန္ဟုန႔္ မ်က္ႏွာကို ရွယ္လီက သိလိုက္သည္။ 
“ကိုမာန္ … ရွယ္လီလဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ေတာ့ ဒီလိုဘဝေတြထဲ က်င္လည္ခဲ့ရတယ္ …” “ဘာ … ရွယ္လီက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းနဲ႔ … ေတာက္ …” “ဟုတ္တယ္ကိုမာန္…ရွယ္လီ့အမ်ိဳးေတြက ဘန္ေကာက္က သူေဌး ဆိုၿပီး လက္ထပ္ေပးလိုက္တာက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းဘဲ … သူက ဘန္ေကာက္မွာ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနတဲ့ လူဘဲေလ …” “ခြန္မိုင္းမယား ျဖစ္ရတာေတာ့ … ငါ အသဲနာတယ္ …” 
ရွယ္လီလဲ နန္းၾကာနဲ႔ အေလာင္းမ်ားကို အိပ္ရာခင္းမ်ားနဲ႔ ပတ္ၿပီး … မာန္ဟုန႔္အကူအညီနဲ႔ ကားေပၚကို တင္သည္။ အားလုံး တင္ၿပီးေတာ့ နန္းၾကာက ဗင္ကားကို သြားေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ထြက္သြားခ်ိန္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ရွယ္လီတို႔ ရွာထိုးၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ စြန္းထင္းေနသည့္ ေသြးကြက္တခ်ိဳ႕ကို ေရစို အဝတ္နဲ႔ သုတ္သင္လိုက္ၾကသည္။ 
“အင္း … လူေတြလဲ ညစ္ပတ္ေပေရကုန္ၿပီ …ကိုမာန္ … ဒီအိမ္ကေန လစ္စို႔ … ရွယ္လီ တျခားၿမိဳ႕က ဟိုတယ္တခုမွာ ဒီည ခိုေအာင္းဖို႔ လုပ္ထားတယ္ …” “နန္းၾကာကေကာ …” “သူ႔ကို ဘယ္ကို လိုက္လာရမလဲ ေျပာၿပီးၿပီ …ကိုမာန္ … သူ လိုက္လာလိမ့္မယ္ …” “ဟုတ္ၿပီေလ … ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ … ရွယ္လီရယ္ …” “ကိုမာန႔္ကို ရွယ္လီ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္သလဲ ျပခြင့္ရတာကို ဝမ္းသာလွၿပီ …” 
အရင္က ျမန္မာစကား တလုံးစ ႏွစ္လုံးစ သာ တတ္ေသာ ဆိုင္းမီးစ္ကက္ေလးသည္ အခုေတာ့ ျမန္မာစကားကို ေျပာေနလိုက္တာမွ … ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္နဲ႔ …။ မာန္ဟုန္နဲ႔ ရွယ္လီ … တက္ဆီကားနဲ႔ ရွယ္လီ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ဟိုတယ္ေလးကို သြားၾကသည္။ ကားေပၚမွာ ရွယ္လီသည္ တခ်ိန္လုံး မာန္ဟုန႔္ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ ဟိုတယ္ အခန္းကို ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အတူတူ ေရခ်ိဳးဖို႔ လုပ္သည္။ မာန္ဟုန္လဲ ကြဲကြာသြားရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ 
“အိုး …ကိုမာန္ … ေရခ်ိဳးလိုက္ရေအာင္ကြယ္ … ေစာေစာက ဟိုအေကာင္ေတြရဲ့ အေလာင္းေတြကို သယ္ထားတာ ေသြးေတြ ေပက်ံထားတယ္ …” 
မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကိုယ္မွာ ပတ္ထားတဲ့ ရွယ္လီက မာန္ဟုန႔္လက္ကို ဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို ေခၚသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ရွယ္လီသည္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးကို ဖယ္ခြာကာ ေရခ်ိဳးကန္ထဲကို လွမ္းဝင္လိုက္ေသာ အခါ မေတြ႕ရတာ ၾကာေနတဲ့ ရွယ္လီ့ အဝတ္မဲ့ကိုယ္ေတြကို မာန္ဟုန္ ျမင္လိုက္ရသည္။ 
“လာေလ …ကိုမာန္ … အတူတူ ခ်ိဳးရေအာင္ …” 
ရွယ္လီက ေခၚသည္။ မာန္ဟုန္လဲ သူ ့ကိုယ္မွာတခုထဲ ရွိေနတဲ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလးကို ခၽြတ္သည္။ ဆပ္ျပာျမဳပ္မ်ားနဲ႔ ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာ ရွယ္လီက မာန္ဟုန႔္ကို ပြတ္သပ္ ေခ်းတြန္းေပးသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ရွယ္လီ့ အကိုင္အတြယ္မ်ား ေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ျပင္းထန္ နိုးႂကြလာရသည္။ ေရခ်ိဳးအၿပီး … ရွယ္လီက သူ႔တကိုယ္လုံးကို မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးတခုနဲ႔ သုတ္ေပးခ်ိန္မွာ မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္ ဟာ … အေပၚကို မတ္ေနေအာင္ ေထာင္ေနၿပီ။ အေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္ထကာ မာေက်ာသန္မာလြန္းေနတဲ့ လိင္တန္ကို ရွယ္လီ့လက္ကေလးက အသာအယာ ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး … “အရင္လိုဘဲေနာ္ … သူ႔ကို ရွယ္လီ လြမ္းတယ္ သိလား …” ဆိုၿပီး ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပး ေလသည္။ ဖ်တ္ကနဲ ရွယ္လီ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ထိပ္ဖ်ားကို ငုံလိုက္သည္။ ႁပြတ္ကနဲႁပြတ္ကနဲ … စုတ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ရွယ္လီ့ လ်ာေလးက ဟိုေျပးဒီထိုးနဲ႔ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ ထိပ္ဖူး တခုလုံးကို ပတ္ျခာလွည့္ေနေတာ့တာဘဲ။ “အို … ရွယ္လီ ရယ္ …” မာန္ဟုန္ သူမ ေခါင္းေလးကို လက္ေတြနဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ညည္းျငဴေနရသည္။ ရွယ္လီ့ လ်ာေလးက ထိထိမိမိ အရသာထူးေတြ ေပးေနလို႔။ ရွယ္လီသည္ ကြဲကြာခဲ့ရတဲ့ သူမခ်စ္သူကို အတိုးခ်ၿပီး ခ်စ္သက္ေသၿပ ေနသလားမသိ။ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္ကို က်က်နန စုပ္ေပးလ်က္ ရွိသည္။ 
မာန္ဟုန္မွာ အရသာအေတြ႕ထူးကဲလွတာေၾကာင့္ ရွယ္လီ့ ပါးစပ္ထဲမွာၿပီးသြားမွာစိုးၿပီး ရွယ္လီ့ကို အစုပ္ ရပ္ခိုင္းေလသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္ကို ကုတင္ေပၚ လွဲအိပ္ေစၿပီး … မာန္ဟုန႔္ အေပၚကို တက္ခြထိုင္လိုက္သည္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေဝးကြာခဲ့ရေပမဲ့ အခုလို ျပန္ေတြ႕ၾကေတာ့ ခ်စ္သူကို သူမ အတတ္နိုင္ဆုံး ျပဳစုေပးလိုက္ခ်င္ေနသည္။ လင္ရသြားေပမဲ့ ေခ်ာဆဲ လွဆဲ ဆိုင္းမိစ္ကက္ကို ၾကည့္ၿပီး မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္သည္ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ကာမစိတ္ အရွိန္ေၾကာင့္ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပုံနဲ႔ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္ရဲ့ လိင္တန္ကို လက္ေလးနဲ႔ ဆြဲယူကာ သူမ အဂၤါစပ္မွာ ေတ့လိုက္ၿပီး အသာ ဖိထိုင္ခ်ၾကည့္သည္။ 
ဆိုင္းမီးစ္ကက္သည္ မယ္ဆိုင္မွာ သူနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တုံးက လိုဘဲ ႏုဖတ္ျဖဴေဖြးၿပီး ေတာင့္တင္းစိုေျပဆဲဘဲ …။ စိုရႊဲေနေသာ သူမ အဂၤါစပ္ထဲ မာန္ဟုန႔္ လိင္တန္သည္ စီးစီးတင္းတင္း ဝင္ေရာက္သြားေသာအခါ ရွယ္လီသည္ ႏွင္းဆီေရာင္ေသြး ႏႈတ္ခမ္းေလး ဖတ္ကနဲ ဟသြားၿပီး မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းက်သြားသည္။ သတိရ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတမိခဲ့ရတဲ့ ခ်စ္သူရဲ့ အရင္က သူမ ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ရေသာ လိင္တန္ကို သူမ ျပန္လည္ၾကဳံေနရၿပီမို႔။ ရွယ္လီ တင္ပါးႀကီးေတြကို ႂကြလိုက္သည္။ လိင္တန္ ထိပ္ဖူး နားအထိ ႂကြၿပီးမွ ေျဖးေျဖး ျပန္ထိုင္ခ်သည္။ မာန္ဟုန္က ရွယ္လီ့ တင္ပါးေတြကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ ဒီေန႔ည ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာရတာကိုေတာ့ အျမဲသတိရေနမွာဘဲ။ 
ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္အေပၚမွာ ေနၿပီးေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ လုပ္ေပးေနၿပီးေသာအခါ မာန္ဟုန႔္ကို အလွည့္ေပးသည္။ မာန္ဟုန္လဲ ပထမဆုံး … ရွယ္လီ့ကို ေလွႀကီးထိုး ရိုးရိုး ပုံနဲ႔ဘဲ စိတ္ရွိလက္ရွိ ဆက္ဆံၿပီး မွ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းကာ လုပ္ေလသည္။ ရွယ္လီလဲ သူမ ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ထားေသာ မာန္ဟုန္နဲ႔ အခုလို စိတ္တိုင္းက် ခ်စ္ပြဲဝင္ရလို႔ ၾကည္ႏုးအားရလို႔ မဆုံးေတာ့။ သူတို႔ ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်စ္ပြဲဝင္ ကာမ စပ္ရွက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ရွယ္လီ့တပည့္မေလး နန္းၾကာ ျပန္ေရာက္လာသည္။ နန္းၾကာက ၿမိဳ႕ျပင္ တေနရာမွာ … အေလာင္းေတြ ပါတဲ့ဗင္ကားကို မီးရွို႔ၿပီးေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ 
“ကဲ … နန္းၾကာ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံး …” 
*** *** ***
ရွယ္လီက ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ကယ္ဖို႔ ရန္သူစခန္းကို ဘယ္လိုဝင္မယ္ဆိုတာ မာန္ဟုန႔္ကို ေျပာျပသည္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ ရွမ္းေလးရဲ့ စိတ္သဘာဝနဲ႔ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အက်င့္ေတြကို ေျပာျပသည္။ ရွယ္လီက သူတတ္နိုင္သမၽွ ကူညီမည္လို႔ ေျပာသည္။ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တုံးကလို ၾကက္ဆီထမင္း ေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘိန္းဓါးျပတေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ မယားဘဝ ေရာက္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေတာေတာင္ထဲမွာ လုပ္စားေနတဲ့ လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ အတူတူေန အတူတူစားခဲ့တာမို႔ တပည့္တပန္းေတြလဲ ရွိလာ  … . ေသနတ္လက္နက္ေတြနဲ႔လဲ ရင္းႏွီးအကၽြမ္းဝင္ေနၿပီ။ 
*** *** *** 
ရွမ္းေလးသည္ က်ားျဖဴမ သူနဲ႔ ရွိေနလို႔ က်ားျဖဴမနဲ႔ဘဲ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္မ်ားေနသည္။ လိင္ဆက္ဆံၾကတာ တခုထဲ မဟုတ္။ က်ားျဖဴမက ယုန္ပစ္၊ ေတာၾကက္ပစ္ၿပီး ကင္စားခ်င္သည္ ဆိုရင္လဲ ရွမ္းေလး  … . က်ားျဖဴမ ျဖစ္ေစခ်င္တာ အားလုံးကို လုပ္ေပးသည္။ က်ားျဖဴမသည္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီနယ္တဝိုက္မွာ လူသိမ်ားလာသည့္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ တပည့္ေတြေရွ႕ မိုက္ျပတတ္သည္။ အေၾကာင္းမဲ့ ေသနတ္ ပစ္ေဖါက္တာတို႔ ေက်းရြာလူထုေတြကို ႏွိပ္စက္တာတို႔ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ က်ားျဖဴမနဲ႔ သူ ညိၾကၿပီ ဆိုေတာ့ က်ားျဖဴမသည္ သူ႔အရွိ္န္နဲ႔လဲ ပိုေထာင္လာသည္။ က်ားျဖဴမ သူ႔ဆီလာတာ သူ ျဖဳတ္တာကို ခံခ်င္လို႔ တခုထဲ ဟုတ္ဟန္မတူ။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ကို သူ ဖမ္းထားတယ္ဆိုတာ သိလို႔ လာၾကည့္တာလဲ ျဖစ္နိုင္သည္။ ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ဒီ့ကို မုဒိန္းက်င့္ခ်င္လို႔ ထႂကြေနတဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ က်ားျဖဴမကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖဳတ္လိုက္ရလို႔ နဲနဲ ေျပသြားသလိုဘဲ။ ရွမ္းေလးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ တဏွာစိတ္ႀကီးသူ ဆိုတာလဲ သိသည္။ သူသည္ မိန္းမ ၀ါသနာႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ ညက က်ားျဖဴမကို သူ ပီပီျပင္ျပင္ အခ်ီေပါင္းမ်ားစြာ ျဖဳတ္ခဲ့သည္။ မနက္က်ားျဖဴမ ႏွိုးလို႔ သူနိုးလာသည္။ က်ားျဖဴမသည္ အဝတ္အစားေတာင္ လဲၿပီးေနၿပီ။ 
“ခ်စ္ေလး … ဘယ္သြားမလို႔လဲ  … ” “ဟိုဘက္ ေခ်ာင္းထိပ္က ရြာကို သြားမလို႔  … ” “ဘာသြား လုပ္မွာလဲ  … လိုက္ခဲ့ရမလား  … ” “မလိုက္ပါနဲ႔ … အေႂကြးသြားေတာင္း႐ုံ သက္သက္ ပါ … ” 
က်ားျဖဴမသည္ ၉မမ ပစၥတို ပါေသာ စစ္သုံး ခါးပတ္ျပားႀကီးကို ခါးမွာ ပတ္လိုက္သည္။ နံရံမွာ ကပ္ေထာင္ထားေသာ သူမရဲ့ ၉မမ အမ္ပီဖိုက္ ေသနတ္ကို က်ည္အိမ္ထဲ က်ည္စစ္  … ေမာင္းတင္  … လုံျခဳံေရး ခလုပ္ခ်ၿပီး လြယ္လိုက္သည္။ 
“ဘယ္သူေတြ ေခၚသြားမလဲ … ” “ေကာင္ေလး ငါးေယာက္ေလာက္ ပါမယ္  … ကဲ … သြားၿပီ … ညေနေလာက္မွ ျပန္ခဲ့မယ္ … ” 
ရွမ္းေလး အိပ္ရာက ထသည္။ တံခါးဝ ကေန က်ားျဖဴမတို႔ စခန္းထဲက ထြက္သြားတာ ရပ္ၾကည့္ေနသည္။ 
“ေဒဝီ … ” “ရွင္  … ဘာလိုခ်င္လဲ … ဗိုလ္ႀကီး … ” 
အသက္၃ဝခန႔္ အနက္ေရာင္ထမိန္၊ အနက္ေရာင္အက်ႌ ဝတ္ထားေသာ အသားျဖဴျဖဴ လုံးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမတေယာက္ ေျပးဝင္လာသည္။ 
“ငါ ဆာတယ္ဟာ … ဘာရွိလဲ  … ယူခဲ့ … ” “ေကာက္ညႇင္း ရွိတယ္ ဗိုလ္ႀကီး  … ယုန္သားကင္တို႔ ဂ်ီသားကင္တို႔လဲ ရွိတယ္ … က်မသြားယူလိုက္အုံးမယ္  … ” 
ရွမ္းေလး မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေဒဝီသည္ စားေသာက္စရာေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ ေစာင့္ေနၿပီ။ 
“ေဒဝီ … ” “ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး . .” “ဒါ ဘာေတြလဲ … ” “ေအာ္ … ဒါ  … ဆိတ္ကတုံးသား” “ဘာ … ထြီ … ဘာလို႔ ငါ့လာေကၽြးတာလဲ  … ဘယ္က ရလာတာလဲ … ” “ဆရာမ က်ားျဖဴမတို႔ ယူလာတာ  … ” 
က်ားျဖဴမ နံမည္ ပါသြားလို႔ ေဒဝီ သက္သာသြားသည္။ မဟုတ္ရင္ ရွမ္းေလးဆိုတဲ့ ေကာင္က စိတ္မထင္ရင္ ပါးရိုက္တတ္သည္။ 
“ေဒဝီ … ေနာင္ကို ေခြးသား ငါ့ဘယ္ေတာ့မွ လာမေကၽြးနဲ႔ … ၾကားလား  … ေရာ့  … အျပင္ယူသြားစမ္း  … ” “ဟုတ္ကဲ့ … ဗိုလ္ႀကီး . .” 
ရွမ္းေလး ေကာက္ညႇင္းနဲ႔ ယုန္သားကင္မ်ား ပလုပ္ပေလာင္း စားေနတုံး ေဒဝီ ျပန္ဝင္လာသည္။ ေဒဝီရဲ့ ရင္ဘတ္ေနရာက လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔မို႔ ရွမ္းေလး ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနသည္။ 
“ေဒဝီ… ” “ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး … ” “လာစမ္း … ဒီနား … နင္ ေအာက္မွာ ဘာမွ ခံဝတ္မထားဘူးလား  … ” “ဟီး … ဟုတ္ကဲ့  … ဘရာစီယာ ေလၽွာ္ထားလို႔  … ” “ဟ … နင့္ဟာက တထည္ထဲ ရွိလို႔လား…  … ျပစမ္း … နင့္ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ေနတာဘဲ … ” 
ရွမ္းေလးသည္ ေဒဝီရဲ့ အက်ႌေပၚကေန သူမ ရင္သားေတြကို စမ္းေနသည္။ 
“ေဒဝီ  … ” “ရွင္ … ဗိုလ္ႀကီး…  … ” “နင္… စိုင္းေမာင္ ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ေကာင္နဲ႔ ျဖစ္ေသးလဲ  … ” “မျဖစ္ပါဘူး  … ” “နင္ … ေသခ်ာလား  … ” “အဟုတ္ပါ … ဗိုလ္ႀကီး…” “နင္… လင္မရွိေတာ့ … မဆာဘူးလား  … မလိုခ်င္ဘူးလား … ” “အာ … ဗိုလ္ႀကီးကလဲ … ဘာေတြ လာေမးေနလဲ မသိဘူး  … ” 
ေဒဝီက ရွက္သလိုနဲ႔ ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။ ရွမ္းေလးက ရင္သားစိုင္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ေနသည္။ 
“ေဒဝီ  … နင္ ပုေလြကိုင္ဘူးတယ္ မဟုတ္လား … ” “ဟုတ္ … ” “နင့္နို႔ေတြ ကိုင္ၾကည့္တာ ငါ … ေတာင္လာၿပီ … ငါ့ကို ပုေလြကိုင္ေပးစမ္းဟာ  … လာ… ” 
ရွမ္းေလး … သူ႔ေဘာင္းဘီကို ေလ်ာ့ခ်သည္။ ဒစ္ျပဲျပဲနဲ႔ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးက မတ္မတ္ေတာင္ေနသည္။
ေဒဝီလဲ လိင္တန္ကို အရင္းကေန ဆုတ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ ငုံကာ စုတ္ေပးလိုက္သည္။ “အိုး … ေကာင္းတယ္ … ဟူး … နင္ … နင္ … တယ္စုပ္တတ္ ပါလား …” 
ေဒဝီသည္ သူ႔လိင္တန္ ထိပ္ဖူးကို လ်ာနဲ႔ ရစ္ပတ္လွိမ့္ေနသည္။ အင္း … ဒါေၾကာင့္ … ရွမ္းေလး အေတြ႕အၾကဳံရွိတဲ့ မိန္းမေတြကို သေဘာက်တာ။ ေဒဝီ့ ပါးစပ္ထဲကို သူ႔လိင္တန္ကို ထိုးထိုးသြင္းေနသည္။ 
ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္သည္ သူတို႔ကို ထည့္ထားေသာ အခန္းထဲေတာ္ေတာ္ အခက္အခဲေတြ႕သည္။ သူတို႔ ေရာက္ခါစမွာ ဆီးခ်ဳပ္ ဝမ္းခ်ဳပ္ ျဖစ္ၿပီး ေနလို႔မေကာင္း ျဖစ္ၾကရသည္။ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေသာ အေစာင့္ေကာင္ ရွိေနတာနဲ႔ ဆီးသြား … ဝမ္းသြားဖို႔ မလုပ္ခ်င္ၾကတာနဲ႔။ ေရာက္ၿပီး သုံးရက္မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို တခန္းထဲ အတူတူ မထားေတာ့။ တေယာက္ တခန္း ထားသည္။ ေရမခ်ိဳးဘဲ ၾကာလာေတာ့လဲ ညစ္ပတ္နံေစာ္လာသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ကလဲ ခက္သည္။ ၿပီတီတီနဲ႔ ေဘးကေန လာၾကည့္ေနေသာ ရွမ္းေလးနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြ ေၾကာင့္ … ။ မာန္ဟုန္ တေယာက္ေတာ့ ခုေလာက္ ဆိုရင္ သူတို႔ကို လာကယ္ဖို႔ ဒီနိုင္ငံနယ္စပ္ကို ေရာက္ေနမည္လို႔ ခန႔္မွန္းေနၾကသည္။ သူတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ အေစာင့္ မရွိတာနဲ႔ ဝင္ဒီ ေရပတ္တိုက္ဖို႔ ျပင္သည္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါ အေသးစားတခုကို ေရဆြတ္ၿပီး ကိုယ္အႏွံ့ လိုက္သုတ္တာ။ သူမ ေဆးေၾကာသန႔္စင္ေနခိုက္ ေျခသံၾကားရလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ … ရွမ္းေလးသည္ တဏွာခိုး ေဝေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ 
“ေတာက္ … လွတယ္ … လွတာ အရမ္း … ဟူး … စိတ္ေတြ ထိန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး …” 
ရွမ္းေလး … .. ဝင္ဒီ့ကို ထည့္ထားတဲ့ အခန္းေလးထဲ ဝင္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီ သူမကိုယ္သူမ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါနဲ႔ ဖုံးကာလိုက္သည္။ ရွမ္းေလး … ဝင္ဒီ့ကို အတင္း ဝင္ဖက္ကာ နမ္းသည္။ ကိုင္သည္။ 
“ေဟ့ေကာင္ … မလုပ္နဲ႔ … လႊတ္ …” 
ရွမ္းေလးသည္ ဝင္ဒီ့ကို ကုတင္ေပၚကို တြန္းလွဲလိုက္သည္။ 
“ဝင္ဒီ …. ခင္ဗ်ားကို သေဘာက်ေနတာ ၾကာၿပီ … ကဲပါ … ႐ုန္းမေနနဲ႔ … ခင္ဗ်ား … က်ဳပ္ကို … ႀကိဳက္သြားမွာပါ … ဒီမွာၾကည့္ … ဘန္ေကာက္မွာ ခြဲစိတ္ထားတာ …” 
သူ႔ ေဂၚလီမ်ား ထည့္ထားေသာ လိင္တန္ရွည္ႀကီးကို ျပသည္။ 
“ေကာင္စုတ္ … ထြက္သြား … နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ငါႀကိဳက္မွာ မဟုတ္ဘူး …” “ဟားဟား … မသိရင္ ခက္မယ္ … ခင္ဗ်ားကို ေလာ္ပန္ႀကီး ဖမ္းေခၚသြားတုံးက ေလာ္ပန္ႀကီး လုပ္တာကို ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္သြားဘူးတယ္ေလ … အားလုံး … သိထားၿပီးသား … ကဲ လာ … လုပ္ၾကရေအာင္ …” 
ရွမ္းေလး အၾကမ္းဖက္ၿပီ။ အတင္း တက္ခြ ကာ က်င့္ဖို႔ ႀကိဳးစား ေလၿပီ။ ဝင္ဒီက ေျခေထာက္နဲ႔ကန္ … လက္သဲနဲ႔ကုတ္ … ေအာ္ဟစ္ လုံးေထြးၾကၿပီ။ 
“ဗိုလ္ႀကီး …” 
အခန္းေပါက္က ေခၚသံေၾကာင့္ ရွမ္းေလး လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔တပည့္ … ကြန္းလုံ။ “ေဟ့ေကာင္ ဘာလဲ … ဘာလဲ …” 
ရွမ္းေလး … ဖင္အေျပာင္သား ေဂြးတန္းလန္းနဲ႔မို႔ … ကြန္းလုံကို အရမ္း စိတ္ဆိုးသည္။ 
“ဗိုလ္ႀကီး … ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့မိန္းမ မရွယ္လီနဲ႔ အဖြဲ႕ ေရာက္ေနတယ္ …” “ေဟ … ဘယ္မွာလဲ …” 
ရွမ္းေလး ကဗ်ာကရာ ထသည္။ ေဘာင္းဘီ ျပန္စြတ္သည္။ 
“က်ေနာ္တို႔ ကင္းအဖြဲ႕ကို သူတို႔ ေက်ာ္လာၿပီ … ေရာက္ေတာ့မယ္…” “ေဟ … သူတို႔ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ … ေတာက္ … ဘာလာလုပ္သလဲ မသိဘူး …” “သူတို႔ အားလုံး ရွစ္ေယာက္ … ဗိုလ္ႀကီး … လားေလးေကာင္နဲ႔ …” 
ရွမ္းေလး … ဝင္ဒီ့ အခ်ဳပ္ခန္းကို ျပန္ပိတ္ … ေသာ့ခတ္ၿပီး စခန္းေရွ႕ကို ထြက္သည္။ မၾကာခင္ မရွယ္လီနဲ႔အဖြဲ႕ သူ႔ေရွ႕ ေရာက္လာသည္။ မရွယ္လီနဲ႔ ငယ္သား ခုနစ္ေယာက္။ မိန္းမတေယာက္ … ေယာက်ၤားေျခာက္ေယာက္။ 
“ဟား … မရွယ္လီ … ကိုယ္တိုင္ လာပုံေထာက္ေတာ့ ဘာမ်ား အေရးႀကီးသလဲဗ် … ..” “က်ားျဖဴမေရာ … ရွမ္းေလး …” “အခု မနက္ဘဲ … ဟိုဘက္ေခ်ာင္းထိပ္က ရြာကို သြားတယ္ … ေႂကြးသြားေတာင္းတယ္ ေျပာတာဘဲ …” “ေအး … က်ားျဖဴမကို အေရးတႀကီး ေျပာစရာရွိလို႔ လိုက္လာတာ …” “သူ ညေနေစာင္းရင္ ျပန္ေရာက္မယ္ … မရွယ္လီ …”   ရွမ္းေလးသည္ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းက က်ားျဖဴမရဲ့ အေဖမို႔ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၿပီး မရွယ္လီကလဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ ဇနီးမယားမို႔ ေလးစားေလသည္။ 
“ဒီအထိ မေစာင့္နိုင္ဘူး … ရွမ္းေလး … တတ္နိုင္ရင္ အမ က်ားျဖဴမေနာက္ လိုက္သြားခ်င္တယ္ …” “အင္း … မရွယ္လီ သေဘာဘဲ … လိုက္သြားခ်င္ရင္ က်ေနာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ …”   မရွယ္လီက သူ႔လူေတြကို လားေတြေပၚက တခ်ိဳ႕အထုပ္ေတြကို ခ်ခိုင္းသည္။ 
“ရွမ္းေလး … အမတို႔ ဆတ္သားေတြ ပါလာတယ္ … ဒို႔ က်ားျဖဴမဆီ လိုက္သြားတုံးကို အမ တပည့္တခ်ိဳ႕ကို မင္းတို႔မီးဖိုမွာ ခ်က္ခိုင္းခဲ့လို႔ ျဖစ္မလား … ညေန ျပန္လာရင္ … ဆတ္သားဟင္းနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ညစာစားရေအာင္ က်ားျဖဴမေလးက ဆတ္သားဟင္း … သိပ္ႀကိဳက္တာ …” “အမသေဘာဘဲ … ခ်က္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ …” 
ရွမ္းေလး … က်ည္ကပ္မ်ား ပါေသာ စစ္ခါးပတ္ ပတ္လိုက္ၿပီး … သူကိုင္ေနက် ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ “ကြန္းလုံ … မရွယ္လီဆီက ထမင္းခ်က္မဲ့ လူေတြကို ျပေပးလိုက္ … က်န္တဲ့ … စစ္က်န္တို႔ လူစု … ေရွ႕ေျပးကင္း စထြက္ … ဒို႔ေခ်ာင္းထိပ္ရြာကို ထြက္မယ္ …” “ဟုတ္ … ဗိုလ္ႀကီး …” 
မရွယ္လီလဲ ရွမ္းေလးနဲ႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လိုက္သြားသည္။ သူမတပည့္ နန္းၾကာနဲ႔အဖြဲ႕က ထမင္းခ်က္ဖို႔ က်န္ခဲ့သည္။ သုံးေယာက္ဘဲ သူတို႔ ဆရာမနဲ႔ လိုက္ပါသြားသည္။ ရွမ္းေလးရဲ့ တပည့္ဆယ္ေယာက္ခန႔္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ပါသြားသည္။ တဏွာအားႀကီးေသာ ရွမ္းေလးသည္ မရွယ္လီဟာ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းရဲ့ မယားသာ မဟုတ္ခဲ့ရင္ အလြတ္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး။ မရွယ္လီလို ျဖဴေဖြးေက်ာ့ရွင္းတဲ့ မိန္းမကို သူ ဘာဂ်ာမႈတ္ခ်င္ေၾကာင္း … အရက္မူးတဲ့အခါတိုင္း … တပည့္ေတြကို ေျပာေလ့ရွိသည္။ 
ကြန္းလုံသည္ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံ ယူနီေဖါင္း ဝတ္ထားတာေတာင္ … ေတာင့္တင္းလွတဲ့ တင္ပါးႀကီးေတြက သိသိသာသာႀကီး ေကာ့ထြက္ေနတဲ့ နန္းၾကာရဲ့ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးေမာရင္း … မီးဖို လုပ္ထားေသာ တဲေလးကို လိုက္ျပေလသည္။ နန္းၾကာက စိုင္းဘိုဘို ဆိုတဲ့ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္နဲ႔ လူကို ဆတ္သားမ်ား ယူခဲ့ဖို႔ ခိုင္းလိုက္သည္။ စိုင္းဘိုဘိုဆိုတဲ့ လူကို ကြန္းလုံ တခါမွ မျမင္ဘူး။ လူသစ္ ထင္သည္ … ။ စိုင္းဘိုဘိုက လားေပၚက ေက်ာပိုးအိတ္ေတြနဲ႔ ထည့္လာေသာ ဆတ္သားေတြကို သယ္ခ်လာသည္။ 
“လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ပါလား … ဘယ္တုံးက ပစ္တာလဲ …” “ဒီေန႔ မနက္ေစာေစာဘဲ … ဆရာမရွယ္လီ ပစ္တာ … သာတီး အို စစ္ … နဲ႔ …” 
နန္းၾကာက စင္းနီတုံးႀကီး အေပၚမွာ ဆတ္သားေတြ ခုတ္ထစ္ရန္ ျပင္ခိုက္ … စိုင္းဘိုဘိုက … သစ္ပင္စုစု ရွိေနတဲ့ဘက္ ေလ်ာက္သြားလို႔ … ကြန္းလုံက … “ေဟး … ဘယ္လဲ … ဘယ္သြားမလို႔လဲ …”လို႔ လွမ္းေမးသည္။ စိုင္းဘိုဘိုက … ဘိုက္ကို ႏွိပ္ျပသည္။ ျခဳံတိုးဖို႔လို႔ သေဘာေပါက္သြားေသာ ကြန္းလုံက “ေဟး … အိမ္သာအထဲမွာ ရွိတယ္ … ျခဳံထိုင္တာ က်ဳပ္တို႔ ဗိုလ္ႀကီးက မႀကိဳက္ဘူး … အထဲသြား …” လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာသည္။ စိုင္းဘိုဘိုလဲ ေဆာရီးဘဲဆိုၿပီး အေနာက္ဘက္ အေပါက္ကေန အေဆာက္အဦးထဲကို ဝင္သည္။ 
ခမ္းသီသည္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက မဟန္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မဟန္သည္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ တိရစၧာန္႐ုံထဲက က်ားႀကီးလိုဘဲ။ မဟန္ရဲ့ ခါးေသးေသးေအာက္က စြင့္ကား လုံးဝန္းတဲ့ တင္ပါးလွလွႀကီးေတြက တုန္ခါသြားေနတာကို ခမ္းသီ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနတာ။ မဟန္ရဲ့ မ်က္ႏွာက စူပုတ္ေနသည္။ ခမ္းသီ တဖက္ခန္းဘက္ ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ဝင္ဒီကို ေခ်ာင္းျပန္သည္။ အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ တာဝန္က်တာ ခမ္းသီအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျဖစ္ေနရသည္။ မိန္းမေခ်ာႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းထားတာမို႔။ တညမွာ ဝင္ဒီ ေသးေပါက္ေနတာကို သူ ျမင္လိုက္ရသည္။ တခါလဲ မဟန္ ေရပတ္တိုက္ေနတုံး … မဟန္ရဲ့ ရင္သားထြားထြားေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဝင္ဒီသည္ ကုတင္ေပၚမွာ ေခြလွဲေနသည္။ သူမရဲ့ အခ်ိဳးက်တဲ့ ေပါင္တန္သြယ္ေတြနဲ႔ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းကို ခမ္းသီ တပ္မက္ဖြယ္ ျမင္လိုက္ရလို႔ ေငးေနမိသည္။ ေျခသံၾကားလိုက္လို႔ ခမ္းသီ သူ႔ခါးမွာ အိတ္နဲ႔ ထည့္ခ်ိတ္ထားေသာ ေသနတ္ဆီကို လက္ေရာက္သြားသည္။ လူတေယာက္။ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးထူလပ်စ္နဲ႔။ ေျပာက္ၾကား ပုံဖ်က္ ယူနီေဖါင္းနဲ႔။ 
“ဟိတ္ … ဒါ ဘယ္လဲ …” ခမ္းသီ ေမးသည္။ “ဟို … ဟို … အိ္မ္သာ … ..” “ဒီဟာ ကန႔္သတ္ နယ္ေၿမ … လာခြင့္မရွိဘူး … မင္း ဘယ္ကလဲ …” “ဟီး … က်ဳပ္ ဆရာမ ရွယ္လီအဖြဲ႕ … အဲ ဗိုလ္ခြန္မိုင္းအဖြဲ႕က …” “ျပန္လွည့္ … ဒီနားကို လာခြင့္မရွိဘူး …” 
ခမ္းသီ ဟုတ္မဟုတ္ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ခ်င္လို႔ ဘယ္ဘက္ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လမ္းေလၽွာက္ စကားေျပာစက္ကို ထုတ္လိုက္သည္။ မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးနဲ႔လူ ဖ်တ္ကနဲ ခမ္းသီဆီကို ပူးကပ္လာၿပီး ခမ္းသီရဲ့လည္ပင္းကို ဓါးတေခ်ာင္းနဲ႔ ထိုးစိုက္လိုက္သည္။အငိုက္မိသြားၿပီ။ ခမ္းသီ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ … လဲက်သြားရသည္။ အခန္းထဲက ဝင္ဒီ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကို အစအဆုံး ျမင္လိုက္သည္။ 
“ဟင္ … မင္း … မင္း … ဘယ္သူလဲ … အို … မာန္ … မာန္ဟုန္ …” “ဟုတ္တယ္ … မ … ကဲ … လစ္ၾကမယ္ …” 
မုတ္ဆိတ္ပါးသိုင္းေမြးဗလပ်စ္နဲ႔ လူက ခမ္းသီခါးက ေသာ့တြဲ ျဖဳတ္ၿပီး အခ်ဳပ္ခန္း တံခါးေတြကို ဖြင့္သည္။ မဟန္ ေျပးထြက္လာၿပီး ခမ္းသီခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ယူသည္။ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးထြက္ခါ အသက္ေပ်ာက္ေနေသာ ခမ္းသီကို တံေတြးနဲ႔ ေထြးကာ …“ႏွာဘူးေကာင္ … ေသးေပါက္တာ အျမဲေခ်ာင္းတယ္ …” လို႔ ေရရြတ္လိုက္သည္။ ဝင္ဒီသည္ ဖ်တ္လတ္စြာ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ေျပးထြက္လာၿပီး မာန္ဟုန္ လွမ္းေပးေသာ ေသနတ္ကို ယူသည္။ 
နန္းၾကာသည္ ဆတ္သားတုံးေတြကို မဆလာနဲ႔ ဆားနဲ႔ နယ္ၿပီးတာေၾကာင့္ သူမ ၾကက္သြန္လွီးခိုင္းထားေသာ ကြန္းလုံကို …“ဆီ ရွိတယ္ မဟုတ္လား …”လို႔ လွမ္းေမးသည္။ ကြန္းလုံလဲ သူ႔ေသနတ္ကို နံရံမွာ ေထာင္ထားၿပီး ၾကက္သြန္အနီ အခြံခြာ ပါးပါးလွီးေပးေနသည္။ 
“ရွိတယ္ … ဘယ္ဘက္က စားပြဲေအာက္မွ ဆီပုံး …” “ဟုတ္ … ေတြ႕ၿပီ …” “အခ်ိဳမႈန႔္ေရာ ရွိလား …” “အာ … အင္း … ဒီမွာေတာ့ မရွိဘူး … က်ဳပ္ သြားယူေပးနိုင္တယ္ … ဟိုဘက္ တဲႀကီးမွာ ရွိမယ္ …” ကြန္းလုံ … ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ ဓါးကို စင္းနီတုံးေပၚခ်ကာ တဲေလးထဲက ထြက္ဖို႔ျပင္ခိုက္ … “ထုတ္ေဖါက္ …” ဆိုၿပီး နန္းၾကာက အသံထိန္းေျပာင္းတပ္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ ေနာက္စိကို ေတ့ျဖဳတ္လို႔ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ ေခြက်သြားရသည္။ နန္းၾကာ ကြန္းလုံရဲ့ ေအေက၄၇ ေသနတ္ကို ေကာက္ၿပီး ေက်ာမွာ လြယ္လိုက္သည္။   “အိုး … သူတို႔ ထြက္လာၾကၿပီ …” 
မာန္ဟုန္ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ စခန္းႀကီးထဲက ထြက္လာေနၿပီ။ မာန္ဟုန္က နန္းၾကာဟာ သူတို႔လူဆိုတာ မဟန္နဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ကို ေျပာျပေနသည္။ နန္းၾကာက ဦးေဆာင္ၿပီး … လားမ်ား ထားေသာ တင္းကုတ္ဘက္ကို သြားသည္။ လားတင္းကုတ္မွာ နန္းၾကာတို႔အဖြဲ႕က ရွယ္လီ့တပည့္မ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းမိသြားသည္။ လားေတြေပၚတင္လာေသာ အာရ္ပီဂ်ီ ေရာ့ကက္ေလာင္ျခာနဲ႔ အမ္ရ၉ ေလာင္ျခာေတြကို သူတို႔ ထုတ္ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ နန္းၾကာက 
“ဒို႔ ဒီစခန္းထဲက ထြက္မယ္ … ဆရာမ ရွယ္လီနဲ႔က သုံးေယာက္ ပါသြားတယ္ … ဆရာမရွယ္လီနဲ႔ ေသမင္းေတာင္ကုန္းမွာ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္ … စိုင္းစံထြန္း … ကင္းေတြကို စနိုက္ပါနဲ႔ ရွင္း …” လို႔ သူ႔လူေတြကို ေျပာရင္း … သူတို႔ လားတင္းကုတ္ေတြ အေနာက္ဘက္ ၿခံစည္းရိုးကို ေဖါက္ထြက္ၾကသည္။ စိုင္းစံထြန္းရဲ့ အသံတိတ္ေျပာင္းတပ္ မွန္ေျပာင္းတပ္ ရိုင္ဖယ္က စခန္းအျပင္က ကင္းသမားေတြကို တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္ … ။ သူတို႔လူစု ရွမ္းေလးရဲ့ စခန္းနဲ႔ ေဝးရာကို သုတ္ေျခတင္ၾကခ်ိန္ … အတြဲေလာက္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ေမာင္းျပန္ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံသြားသလို … က်ည္ဖူးမ်ားက ဝစ္ကနဲ … ဝစ္ကနဲ … သူတို႔အနားက ျဖတ္သြားသည္။ 
“ေနရာယူ … ….” 
မာန္ဟုန္လဲ သစ္ပင္ႀကီးတပင္မွာ အကာအကြယ္ယူလိုက္ၿပီး က်ည္ဆံမ်ား လာရာဘက္ကို သူ႔လက္ထဲက အမ္၁၆ေသနတ္နဲ႔ တဒုန္းဒုန္း ပစ္ခတ္လိုက္သည္။ စခန္းက ရန္သူမ်ား သူတို႔ ထြက္ေျပးတာ သိသြားၿပီး လိုက္လာတာဘဲ။ မဟန္ … ဝင္ဒီ … နန္းၾကာတို႔ဆီက ေမာင္းျပန္ေတြ တေဝါေဝါ ပစ္ခတ္တာေၾကာင့္ ရန္သူဘက္က နဲနဲ အသံတိတ္သြားသည္။ 
“မ … မဟန္ … လၽွိုထဲ ဆင္း … မာန္ ခံပစ္ထားမယ္ … ..” 
မာန္ဟုန္နဲ႔ နန္းၾကာတို႔ ရန္သူဘက္ကို ေအာ္တိုနဲ႔ ဒလစပ္ ပစ္ခတ္ေပးေနတုံး … ဝင္ဒီ မဟန္နဲ႔ နန္းၾကာတို႔အဖြဲ႕က လူေတြ လၽွိုထဲ ဆင္းၾကသည္။ နန္းၾကာက အာရ္ပီဂ်ီတလုံး ပစ္လႊတ္လိုက္သည္။ ေပါက္ကြဲသံနဲ႔ အတူ ဖုံလုံးႀကီး ဝုန္းကနဲ ထႂကြၿပီး … သစ္ကိုင္းမ်ား က်ိဳးပဲ့ ျပတ္လြင့္ကုန္သည္။ ရန္သူမ်ားဘက္က ပစ္ခတ္သံ ရပ္သြားသည္။ 
“ေျပး … ေျပး … ဆုံရပ္ကို ေျပး … ေသမင္းေတာင္ကုန္းက ဒီဘက္တဲ့တဲ့မွာ …” 
နန္းၾကာက ရန္သူရွိရာဘက္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ ေနာက္ျပန္ ေျပးေနရင္း … လက္ညႇိုးညႊန္ျပသည္။ 
*** *** *** 
ရွယ္လီသည္ က်ားျဖဴမနဲ႔ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ ဆုံေသာအခါ လုပ္ႀကံ ဇာတ္လမ္းတခုကို ေျပာဆိုေလသည္။ က်ားျဖဴမလဲ ရွယ္လီ ေျပာတာကို ယုံၾကည္ၿပီး … ရွမ္းေလးစခန္းကို ျပန္မလိုက္ေတာ့ဘဲ … ရွယ္လီနဲ႔ သူ႔အေဖ ဗိုလ္ခြန္မိုင္း ေစာင့္ေနတယ္ ဆိုတဲ့ ေတာင္ေပၚရြာေလးကို လိုက္မည္လို႔ ေျပာကာ ရွမ္းေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲၾကသည္။ ရွမ္းေလးလဲ သူ႔လူေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္ၿပီး သူ႔စခန္းဘက္ကို ျပန္သည္။ ရွယ္လီနဲ႔ သူ႔လူသုံးေယာက္ … က်ားျဖဴမနဲ႔ သူမ တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ … ဆန႔္က်င္ဘက္အရပ္ကို ထြက္ သည္။ က်ားျဖဴမက …“ဆတ္သားဟင္းနဲ႔ ဒီညေန လြဲသြားတာေပါ့ …” လို႔ ရွယ္လီ့ကို ေျပာသည္။ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ ေန႔လည္စာ စားေတာ့ က်ားျဖဴမ … ဝစ္စကီေတြ တအားနင္း ေသာက္ထားလို႔ မူးေနသည္။ သူတို႔ေခါင္းေပၚက သစ္ပင္အျမင့္ႀကီးေတြက ေမ်ာက္အုပ္ေတြ တပင္ကေန တပင္ကို ကူးလူးေနၾကတဲ့ အသံေတြက ဆူညံေနသည္။ သားေကာင္ပစ္ ၀ါသနာပါေသာ က်ားျဖဴမ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး … သူမ လြယ္ထားတဲ့ အမ္ပီဖိုက္ေသနတ္နဲ႔ ေမ်ာက္ေတြကို ပစ္ခတ္သည္။ တေျဖာင္းေျဖာင္း ၉မမ အမ္ပီဖိုက္ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ လမ္းေလၽွာက္ စကားေျပာစက္ကေန ရွမ္းေလး အသံေပၚလာသည္။ 
“ေဟး … ဘာျဖစ္လဲ …” 
က်ားျဖဴမက စက္နဲ႔ …“ေမ်ာက္ပစ္တာ … ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔ …” လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ ေမ်ာက္ေတြ သစ္ပင္ဖ်ားကေန ဘုတ္ကနဲ … ဘုတ္ကနဲ … ျပဳတ္က်လာသည္။ 
ရွယ္လီလဲ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး သူ႔တပည့္ သုံးေယာက္ကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သည္။ ရွယ္လီ့ တပည့္မ်ားလဲ က်ားျဖဴမ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ပစၥတိုမ်ားနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ပစ္ခတ္ေလသည္။ က်ားျဖဴမ ေၾကာင္ေနသည္။ သူမ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ ေသၿပီ။ ရွယ္လီက က်ားျဖဴမရဲ့ အမ္ပီဖိုက္နဲ႔ ခါးက ပစၥတိုကို သိမ္းယူလိုက္သည္။ တပည့္တေယာက္က က်ားျဖဴမကို လက္ျပန္ႀကိဳး တုတ္လိုက္သည္။ ရွမ္းေလးလဲ က်ားျဖဴမ ေမ်ာက္ပစ္တာဘဲဆိုၿပီး စိတ္ပူပုံမရ။ စက္နဲ႔ “ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရလဲ” ေမးသည္ … ။ ရွယ္လီက ႏွစ္ေကာင္ က်တယ္ …” လို႔ ျပန္ေျဖသည္။ ရွမ္းေလးက“က်ားျဖဴမေကာ” လို႔ ေမးသည္။ ရွယ္လီ က …“ေမ်ာက္ေသြးနဲ႔ ရမ္ စပ္ေနတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ ရွမ္းေလး သေဘာက်ေနသည္။ 
က်ားျဖဴမသည္ သစၥာေဖါက္ေသာ ရွယ္လီ့ကို ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တာေတြ ဆဲေနသည္။ ရွယ္လီက သူမ တပည့္တေယာက္ကို က်ားျဖဴမပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန႔္ တမ်က္ႏွာထဲနဲ႔ ဒါေတြ လုပ္ေနတာ။ မာန္ဟုန႔္ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ သူမေရွ႕ေရးကို ထည့္မတြက္ဘဲ လိုက္လုပ္ေပးေနတာပါ။ ဆုံရပ္ ျဖစ္တဲ့ ေသမင္းေတာင္ကုန္းဆီကို ခရီးျပင္းႏွင္ေနၾကၿပီ။
ရွမ္းေလးသည္ ေခ်ာင္းထိပ္ရြာမွာ က်ားျဖဴမနဲ႔ ဝစ္စကီေသာက္ခဲ့တဲ့ အရွိန္နဲ႔ စခန္းအျပန္ ဒယိမ္းဒယိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ စခန္းျပန္ေရာက္ရင္ … ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္ကို ရေအာင္ က်င့္မည္လို႔ စိတ္ထဲ ၾကဳံးဝါးေနသည္။ သူတို႔စခန္း ဝင္ခါနီး သူ႔ကင္းအဖြဲ႕ကို မေတြ႕။ လက္ေခါက္မႈတ္လဲ ျပန္အသံမျပဳဘူး။ 
“စစ္က်န္ … စက္နဲ႔ ေခၚၾကည့္စမ္း . .” 
က်ားျဖဴမကို မရွယ္လီ ေခၚသြားတာလဲ ရွမ္းေလး စိတ္ထဲမွာ သေဘာက်ေနသည္။ က်ားျဖဴမ ရွိေနလို႔ ဝင္ဒီတို႔ကို သူ အတင္းၾကမ္းဖို႔ မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ 
“ေခၚလို႔ မရဘူး … ” “ေဟ … ကင္းသမားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ …” “တခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီ … စစ္က်န္ …” “ဟာ … ကင္းသမားေတြ ေသေနတယ္ … ” “ေဟ … ဘယ္လို ျဖစ္သလဲ …” 
စခန္းက စက္နဲ႔ ေခၚၿပီ။ ဝင္ဒီနဲ႔ မဟန္တို႔ မရွိေတာ့ဘူး … မရွယ္လီနဲ႔ ပါလာတဲ့ နန္းၾကာနဲ႔ အဖြဲ႕လဲ မရွိေတာ့ဘူး … ကြန္းလုံလဲ ေသေနတယ္ … အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ ခမ္းသီလဲ ေသေနတယ္ဆိုတာ သတင္းပို႔သည္။ ဟား …မရွယ္လီ … သစၥာေဖါက္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။ “ဟာ … ဒါဆိုရင္ … က်ားျဖဴမလဲ ခံရၿပီလား မသိဘူး …” 
ရွမ္းေလးလဲ စခန္းထဲက က်န္တဲ့လူအားလုံး လိုက္ခဲ့ဖို႔ ေျပာၿပီး … ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ မရွယ္လီတို႔ေနာက္ကို လိုက္ေလသည္။ မၾကာခင္ ခပ္ေဝးေဝးက အတြဲလိုက္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ ေသနတ္သံမ်ား … ၾကားရသည္။ သူ႔စခန္းက ထြက္လိုက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ဝင္ဒီတို႔ကို ေခၚထုတ္သြားတဲ့ နန္းၾကာတို႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ၿပီ ထင္တာဘဲ။ ေသနတ္သံၾကားတဲ့ဘက္ဆီကို ဦးတည္ၿပီး လိုက္သည္။ အုန္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံႀကီးတခု ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ 
မာန္ဟန္တို႔လူစု တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေတာင္ကုန္းေလးတခုေပၚ တက္ခဲ့သည္။ နန္းၾကာက … ေသမင္းေတာင္ကုန္းဆိုတာ ဒါဘဲ. …လူေတြ႕ရင္ စြတ္မပစ္နဲ႔ ဆရာမရွယ္လီတို႔ ျဖစ္ေနမယ္ … ဒီမွာ ဆုံဖို႔ ခ်ိန္းထားတာ … ” လို႔ ေျပာသည္။ နန္းၾကာက ခ်ိဳးကူသံလို အသံေပးၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာသံမွ ျပန္မၾကားေသး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သစ္ပင္ျမင့္ေတြေပၚက ေမ်ာက္အုပ္ေတြ တကြီးကြီးေအာ္သံေတြဘဲ ၾကားေနရသည္။ မဟန္က … “ကိုမာန္ေရ … ေက်းဇူးတင္တယ္ … ကိုမာန္ကို ဘယ္သူေတြ ကူလဲ … ခြန္ထြန္းေမာင္ေကာ … ” လို႔ေမးသည္။ 
“ခြန္ထြန္းေမာင္ သစၥာေဖါက္တယ္ … ဒီေကာင္က ရွမ္းေလးဘက္က … ” “ေဟ … အခု ဒီေကာင္ေရာ …” “က်ေနာ့္ကို ႏွစ္ေပါက္တေပါက္ရိုက္ၿပီး ရွမ္းေလးလက္ အပ္မလို႔ လုပ္တာ … က်ေနာ္ ရွင္းပစ္လိုက္ၿပီ … ” “ဟာ …မာန္ကေတာ့ ပိုင္တယ္ေဟ့” 
ဝင္ဒီက သေဘာက်သြားၿပီး မာန္ဟန႔္ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ နန္းၾကာက ခ်ိဳးကူသံ ေပးျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ ခပ္ေဝးေဝးက ခ်ိဳးကူသံ ျပန္ေပးတာ ၾကားလိုက္ရသည္။ 
“ေဟာ … ဆရာမ ရွယ္လီတို႔ ထင္တယ္ … သတိေတာ့ထား … ေဟ့ … ဂ်ိဳတင္းနဲ႔ ဆိတ္ေလး … ေရွ႕တက္ၾကည့္စမ္း … ဆရာမတို႔ မဟုတ္ဘဲ ရန္သူ ျဖစ္ေနမယ္ … မေသခ်ာဘဲ ဘာမွ မပစ္နဲ႔ေနာ …” 
နန္းၾကာနဲ႔အဖြဲ႕ ေသနတ္မ်ားကို ထိုးခ်ိန္ကာ ဖ်တ္လပ္စြာ အေရွ႕တက္သြားၾကသည္။ ဝင္ဒီသည္ ဖ်တ္လပ္ ေတာကၽြမ္းတဲ့ နန္းၾကာကို ၾကည့္ကာ သေဘာက်ေနသည္။ ဟိုးတုံးက သူမ ဒီနယ္ေျမမွာ က်င္လည္ခဲ့စဥ္က နန္းၾကာလို ေကာင္မေလးေတြ ဝင္ဒီ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ဘူးသည္။ 
“မာန္ …” “ဟင္ … ဘာလဲ … မ” “နန္းၾကာက ဘယ္အဖြဲ႕ကလဲ … ရွယ္လီဆိုတာက ဘယ္ရွယ္လီလဲ …မာန္နဲ႔ တိတ္တိတ္ ညိခဲ့တဲ့ မယ္ဆိုင္က ရွယ္လီလား …” 
မာန္ဟုန္ ဒိုင္းကနဲ ထူပူသြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ဒီအခ်ိန္မွာ နီျမန္းေနလိမ့္မည္လို႔ မာန္ဟုန္ ထင္သည္။ သူနဲ႔ ရွယ္လီ ညိခဲ့တာေတြ ဝင္ဒီ မသိဘူးလို႔ သူ ထင္ေနခဲ့တာ။ ဝင္ဒီသည္ ဒါေတြ သိရက္နဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာဘဲကိုး။ 
“ဟုတ္တယ္ …မ … သူက ဗိုလ္ခြန္မိုင္းဆိုတဲ့ ေကာင္နဲ႔ ရေနတယ္ …ရွယ္လီက မနဲ႔ မဟန္တို႔ကို ရွမ္းေလး ဖမ္းထားတယ္ ဆိုတာ သိရတာနဲ႔ မာန႔္ကို လာဆက္သြယ္ၿပီး မတို႔ကို ခုလို လာကယ္ထုတ္ဖို႔ လုပ္ေပးတာဘဲ …” မဟန္က … “ဒါဆို ရွယ္လီလဲ အခု သူ႔လင္ဆီ ျပန္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ … ကိုမာန္ …” လို႔ ေျပာသည္။ ဝင္ဒီက “အင္း … ရွယ္လီက သူ႔ဘဝ အဆုံးခံၿပီး မာန႔္ကို ကူတာဘဲ … မတို႔ ခုလို လြတ္လာတာ ရွယ္လီ့ေၾကာင့္ဘဲ … ရွယ္လီ့ကိုလဲ ဒို႔ အပါေခၚသြားမွ ျဖစ္မယ္ …” လို႔ ဝင္ေျပာသည္။ 
“ေဟာ … နန္းၾကာ … ဟိုးေရွ႕မွာ … ေတြ႕ေနၾကၿပီ … ကဲ … ဟိုမွာ …ရွယ္လီ …” 
ရွယ္လီသည္ မာန္ဟုန္တို႔ ဆီကို ေျပးလာသည္။ 
“ကိုမာန္ …အားလုံး အဆင္ေခ်ာတယ္ ေနာ …” “အိုေကတယ္ …ရွယ္လီ …ဒီမွာ … ဒါ … ဝင္ဒီ … ဒီဘက္က မဟန္ …” “ဝမ္းသာတယ္ … အမတို႔ကို ေတြ႕ရတာ . .” “အစစ အတြက္ ေက်းဇူးတင္တယ္ …ရွယ္လီ … ”ြင္ “ရတယ္ အမ … ” “ရွယ္လီက ျမန္မာစကား အရမ္းမႊတ္သြားၿပီ ေနာ္ … ” 
ရွယ္လီက ျပဳံးသည္။ အမ္၁၆ ေမာင္းျပန္ကို အသင့္အေနအထား ခ်ိန္ကိုင္ရင္း ေရွ႕က သြားႏွင့္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ နန္းၾကာတို႔ အေနာက္ကို လိုက္ရန္ျပင္သည္။ 
“ကဲ အေနာက္က ရွမ္းေလးတို႔ လိုက္လာေနၿပီ … ရွယ္လီတို႔ … အျပင္းအထန္ လစ္ၾကမွ ျဖစ္မယ္ … ” 
နန္းၾကာက လမ္းကၽြမ္းသူမို႔ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ ေတာတိုးေလၿပီ။ သူတို႔ကား ရွိေနတဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံဘက္ျခမ္းက ရြာႀကီးဆီကို အေရာက္ ျဖတ္လမ္းတခုကေန သြားၾကရမွာ။ 
“က်ားျဖဴမ ဆိုတာ ဟိုဟာဘဲ … ရွမ္းေလးရဲ့ ေကာင္မ … ” 
ရွယ္လီက လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ … ပါးစပ္ကို အဝတ္ဆို႔ထားတဲ့ က်ားျဖဴမကို မာန္ဟန္တို႔ကို ျပသည္။ က်ားျဖဴမသည္ လက္ျပန္ႀကိဳး အတုတ္ခံထားရလို႔ လမ္းျမန္ျမန္ မေလၽွာက္နိုင္။  ရွယ္လီရဲ့ တပည့္တေယာက္က က်ားျဖဴမရဲ့ လက္ေမာင္းကေနကိုင္ကာ ဆြဲေခၚေပးေနသည္။ ရွယ္လီ့ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ က်ားျဖဴမရဲ့ လမ္းေလၽွာက္စကားေျပာစက္ အသံျမည္လာသည္။ ရွမ္းေလးရဲ့ အသံ။ ရွယ္လီက ရွမ္းေလးကို ေနာက္က လိုက္မလာဖို႔ ေျပာသည္။ လိုက္လာရင္ က်ားျဖဴမကို သတ္ပစ္မည္ … လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ညစ္ညမ္းစြာ ဆဲေရးတိုင္းထြာလိုက္ေသာ ရွမ္းေလးရဲ့အသံ ၾကားလိုက္ၾကရသည္။
ျပီးပါျပီ….ပန္းရိုင္းေရးသည္…..