ကၽြန္​​ေတာ္​နဲ႔မမ

ကၽြန္ေတာ္အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းကပါ။အေဖ့ဘက္ကတူမတေယာက္ဒီမွာေက်ာင္းလာတက္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔အေဖကအိမ္မွာပဲလာေနခိုင္းၿပီး
ေက်ာင္းတက္ေစလိုက္တယ္။အိမ္မွာကလဲလူဦးေရနည္းေတာ့အခန္းလြတ္ေတြကအမ်ား ႀကီးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတြဆိုေပမယ့္အေနစိမ္းတဲ့လူေတြခ်င္းအခုမွေတြ႕ၾကတာဆိုေတာ့စိမ္းေနၾကတယ္။ စကားလဲသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကဘူး၊ေရာက္စမွာေပါ့ေလ။ သူေက်ာင္းစတက္ရတဲ့ေန႔ေရာက္လာေတာ့သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ေက်ာင္းႀကိဳ၊ေက်ာင္းပို႔လုပ္ေပးဖို႔ အေဖကကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုင္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔သူေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔ကစၿပီးအႀကိဳ၊အပို႔လုပ္ေပးေနရေတာ့တေယာက္နဲ႔တေယက္ကရင္းႏွီးလာတယ္။
စကားအေျပာဆိုေလးေတြကေနၿပီးအစအေနာက္ေလးေတြရွိလာ တယ္။

အိမ္မွာကအေဖနဲ႔အေမရယ္ကတခန္း၊ညီမေလးကတခန္း၊အိမ္ေအာက္ထပ္မွာေနၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့စစကတည္းကအိမ္ေပၚထပ္ကစိ္တ္ႀကိဳက္ေရြးထားတဲ့အခန္းေလးမွာ
ေနတာေပါ့။သူေရာက္လာေတာ့ေအာက္ထပ္မွာအခန္းလဲမရွိေတာ့တာရယ္၊တေယာက္တည္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီးရယ္အိမ္အေပၚထပ္မွာသူ႔အတြက္တခန္းစီစဥ္
ေပးတယ္ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကိုသြားခ်င္ရင္ သူ႔အခန္းေရွ႕ကျဖတ္ရတယ္။ တခါတေလတံခါးေလးဟေနတာမ်ိဳးေတြ႕ေတာ့ တေစ့တေစာင္းၾကည့္မိတာမ်ိဳးရွိတယ္ေပါ့။အခန္းထဲေတာ့
့ကၽြန္ေတာ္မဝင္ပါဘူး။ေနာက္ပိုင္းရင္းႏွီးလာေတာ့ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေပၚတက္လာခ်ိန္မ်ိဳး သူ႔အခန္းဖြင့္ထားတာနဲ႔ေတြ႕ရင္ အခန္းထဲဝင္ၿပီးစကားဝင္ေျပာတာမ်ိဳးရွိလာတယ္။
ေအးေဆးပဲေလ။ အိမ္ကလူတြကလဲ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ ္ေမာင္ႏွမေတြဆိုေတာ့ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူးဆိုၿပီး ဘာမွအေထြအထူးမေျပာဘူး။

တေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အခန္းထဲကအထြက္ သူ႔အခန္းေရွ႕ကျဖတ္ေတာ့တခါးေလးဟထားတာေတြ႕ေတာ့ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘူးလား ဆိုၿပီးေမးမလို႔တခါးကိုအသာေလးတြန္းအဖြင့္
့္ျမင္လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းက သူကအခန္းဝကိုေက်ာေပးၿပီးအထက္ပိုင္းဗလာနဲ႔ေရသုတ္ေနတယ္။အဲဒီလိုျမင္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္လဲမေနနိုင္ဘူး။ တံခါးကိုျမင္ရ႐ုံေလာက္ေလးအသာျပန္စိၿပီး
ေခ်ာင္းၾကည့္ေနလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကိုတမင္ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးခ်က္ကေစ့ေအာင္မပိတ္မိလို႔ပြင့္ေနတာလား ကၽြန္ေတာ္လဲမသိဘူး။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ
အဝတ္အစားလဲေနတယ္။ ခါးေအာက္ပိုင္းမွာဝတ္ထားတဲ့ထမီေလးကိုေျဖခ်လိုက္ေတာ့ ဖင္တုန္တုန္ေလးႏွစ္လုံးကေဖြးဥေနတာပဲ။ ဘယ္ဘက္တင္ပါးထက္မွာလက္သတ္ေလးပါတာ
သတိထားမိတယ္။
ခၽြတ္ထားတဲ့ထမီကိုကုန္းအေကာက္မွာ ျပဴးထြက္လာတဲ့အဖုတ္ေလးကအေနာက္ကေနေျပးေဆာင့္ပစ္ခ်င္စရာေကာင္းေနတယ္။ မေတာ္ပါဘူးေလဆိုၿပီးစိတ္ကိုခ်ဳပ္တည္းထားေပမယ့္
သတိထားမိေတာ့ ဘယ္လိုကဘယ္လိုအခန္းထဲေရာက္ေနမိတယ္မသိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ေတာ့သူေအာ္ၿပီးေတာ့ကုတင္နံေဘးမွာေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။
အခန္းထဲကထြက္သြားဖို႔လဲသူေအာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ကိုအတင္းခ်ဳပ္ၿပီးဆြဲလွဲလိုက္တယ္။ သူကလဲအတင္း႐ုန္းရွာတယ္။မသင့္ေတာ္ပါဘူးဆိုၿပီးငိုၿပိး
ေတာင္းပန္တယ္။ကၽြန္ေတာ္လဲဘာတခြန္းမွျပန္မေျပာမိဘူး။ သူ႔ကိုအတင္းဖက္ရင္းခႏၵာကိုယ္အႏွံ့ေလၽွာက္နမ္းေနမိတယ္။

ခဏေနေတာ့ကၽြန္ေတာ္လဲသတိဝင္လာေတာ့သူ႔ကို လြတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ကုတင္ထက္ကထမီကိုကမန္းကတန္းျပန္ဝတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေဒါသထြက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဆဲဆိုပါေတာ့တယ္။ သူငိုလဲငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲမွားၿပီဆိုတာသိလိုက္ေတာ့အေတာ္ယူၾကဳံးမရျဖစ္သြားတယ္။
သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်လိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးခ်င္တဲ့အျပစ္သာေပးပါ။အေဖနဲ႔တိုင္မယ္ဆိုရင္လဲတိုင္လိုက္ပါ။ေပးသမၽွအျပစ္ကိုခံယူပါ့မယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္တကယ္ေနာင္တရစြာနဲ႔
သူ႔ကိုေတာင္းပန္တယ္။

အေတာ္ၾကာတဲ့အထိဘာစကားမွသူ႔ဆီကထြက္မလာေတာ့ ငုံ႔ထားတဲ့ေခါင္းကိုေမာ့္ရင္း သူ႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေမာင္းကိုဆြဲထူရင္းေျပာတယ္။
မမခြင့္လြတ္လိုက္ပါၿပီ၊စိတ္ထဲဘာမွမထားနဲ႔ေတာ့ေနာ္စိတ္ေအးေအးထား၊ အိမ္ကိုလဲမတိုင္ဘူးလို႔ သူေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခုတင္ထက္မွာအတူတူထိုင္မိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းကိုမေမာ့္ရဲဘူး။ ပါးစပ္ကလဲတတြတ္တြတ္ေတာင္းပန္ေနမိတယ္။ကၽြန္ေတာ္အရမ္းမွားသြားၿပီ။မသင့္ေတာ္တာကိုမွလုပ္မိေလျခင္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္က
ုိယူၾကဳံးမရျဖစ္မိတယ္။
ခဏေနေတာ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္ထိုင္ေနရာကေနသူကကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ဖ်ားေလးကိုလာနမ္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တြန႔္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ကိုအံ့ၾသသလိုေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျပဳံးၿပီးျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ခုနတုန္းကဘာေတြေတြ႕လိုက္ရလဲလို႔ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေျဖဘူး။ သူ႔ဘာသာသူပဲေျပာတယ္။ မမဟာေတြကိုအကုန္လုံးေတြ႕လိုက္ရတယ္မလားတဲ့၊ သူအဲလိုေျပာေတာ့ ေစာနကေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ငုပ္သြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္- ီးကျပန္ေတာင္လာတယ္။ ခဏေလးၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနေနာ္ဆိုၿပီး သူ အခန္းအျပင္ကိုထြက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲဘာမွန္းမသိပဲထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။သူျပန္ဝင္လာေတာ့ကုတင္ထက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာမတ္တပ္လာရပ္တယ္။ ကၽြနေတာ့္လက္တဖက္ကိုဆြဲယူရင္း သူ႔နို႔ေပၚ္ကိုတင္ေပးၿပီးပြတ္ေစတယ္။ထမီရင္လ်ားလ်က္နဲ႔ေပါ့။ကၽြန္ေတာ္လဲနို႔ႏွစ္လုံးကိုဘယ္ပြတ္လိုက္ညာပြတ္လိုက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ အားမရျဖစ္လာေတာ့ စည္းထားတဲ့
ထမီစေလးကိုေျဖမလို႔ လက္ကလွမ္းလိုက္ေတာ့သူမတားဘူး။ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႔ထမီကိုေျဖခ်လိုက္တယ္။ ထမီက ေျခရင္းမွာပုံက်သြားတဲ့ေနာက္ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ေနရာေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔တတန္းတည္းျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မတ္တပ္ထရပ္ရင္းသူ႔ကိုကစ္ဆင္ဆြဲပစ္လိုက္တယ္။သူလဲတုံ႔ျပန္နမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကသူ႔နို႔ေတြေပၚမွာ သူ႔လက္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ငပဲေပၚမွာ…

ကၽြန္ေတာ္အက်ီကိုခၽြတ္ပစ္လိုက္တယ္။လက္ေမာင္းနဲ႔ရင္ဘတ္ေပၚကတက္တူးေတြကိုျမင္ေတာ့သူလန႔္သြားတယ္။အိမ္မွာေနလာခဲ့တဲ့ေတာက္ေလၽွာက္သူမျမင္ဖူးခဲ့ဘူူးကိုး။
ေနာက္ေတာ့ဝတ္ထားတဲ့ဂ်င္းေဘာင္းဘီကိုလဲကၽြေန္တာ္ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေတာ့အတြင္းခံမဝတ္တတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ကဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားတဲ့ခႏၵာကိုယ္ႏွစ္ခုကခုတင္ထက္မွာ
အထက္ေအာက္စုန္ဆန္လူးလြန႔္ေနၿပီ။နို႔ေလးေတြကိုစို႔ေပးလိုက္ဝမ္းျပင္းသားေလးေတြဆီကိုဆင္းသြားလိုက္နဲ႔အစြမ္းကုန္ျပဳစုလိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီကညည္းသံေလးေတြၾကားလာရတယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းကထြက္လာခါစခႏၵာကိုယ္ေလးဆီကဆပ္ျပာရည္နံ့သင္းသင္းေလးကိုရတယ္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲျဖစ္ေပၚလာတဲ့ဆႏၵကိုခ်ိဳးႏွိမ္ေနရင္းေနာက္ေတာ့ရဲရဲဝံ့ဝံ့
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ဝမ္းျပင္းသားေလးဆီကေနကၽြန္ေတာ့္လၽွာဖ်ားကိုေလၽွာဆင္းလိုက္ေတာ့ အေမြးေရးေရးေလးၾကားထဲကပိပိအကြဲေၾကာင္းေလးတေလၽွာက္ လၽွာဖ်ားကိုေနရာပို႔လိုက္မိတယ္။

ဒါေတာ့မလုပ္ပါနဲ႔လို႔သူတားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြမရေတာ့ဘူး။ အစိေလးကိုဆြဲစုပ္လိုက္ေတာ့ အားးးးရွီးးးးဆိုတဲ့ညည္းသံေလးနဲ႔အတူ လက္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ဆံပင္ေတြကိုဆြဲဆုပ္ထားတယ္။ကၽြန္ေတာ္လဲစိတ္ေျပနေၿပ ဂ်ာပစ္လိုက္ေတာ့ ညည္းတြားရင္းသူၿပီးသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းမွာေပသြားတဲ့အရည္ေတြကို လက္ခုံနဲ႔
ဆြဲသုတ္ရင္း သူ႔ေပါင္ၾကားထဲေနရာဝင္ယူလိုက္တယ္။ ငပဲကိုအစိေလးေပၚ ေလး၊ငါးခါေလာက္ပြတ္ဆြဲရင္းလက္တဖက္နဲ႔အေပါက္ဝကိုျဖဲထားၿပီးထည့္လိုက္ေတာ့
ပါကင္မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာသိလိုက္တယ္။ စီးၾကပ္ၾကပ္ေလးရွိေသးတဲ့အဖုတ္ကတခ်က္ခ်က္မွာငပဲကိုအထဲကဆြဲစုပ္လိုက္ရင္လူတကိုယ္လုံးမ်ားဝင္လိုက္သြားေတာ့မလားလို႔ထင္ရတယ္။
ပိုေဇရွင္သုံးခုေလာက္ေျပာင္း အၿပီးမွာ ၿပီးခ်င္လာတာနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လဲျမန္ျမန္ေလးအသြင္းအထုတ္လုပ္ရင္း ကုတင္ေပၚမွာဒူးေထာက္လ်က္အေနအထါးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုသုတ္ရည္ေတြ
ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။သူလဲခဏေလးမွိန္းေနၿပီးေတာ့ခုတင္ေပၚကဆင္းလာၿပီးအဝတ္ ေဟာင္းတထည္နဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚကသုတ္ရည္ေတြကိုလိုက္ရွင္းလင္းေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာကိုယ္လုံးတီးေလးျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၵာကိုယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္းထလာျပန္တာနဲ႔ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားနဲ႔ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာပဲတခ်ီထပ္ဆြဲျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္။ ၿပီးလဲပီးသြားေရာ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာေမွာက္လ်က္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္သားဝပ္လ်ားထိုးေမွာက္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေတာ္ၿပီေနာ္ ေနာက္ေတာ့ထပ္ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႔ သူႏွစ္သိမ့္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ သူ႔ကို အနမ္းနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ရင္း ၾကမ္းျပင္ထက္ကအဝတ္ေတြကိုေကာက္ယူ လူအရိပ္အေျခကိုၾကည့္ၿပီး ဝတ္လစ္စလစ္ခႏၵာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အခန္းဆီျပန္ေျပးလာလိုက္ေတာ့တယ္