by “ေမာင္ ..ယမင္းေလေမာင့္ေမြးေန႔မွာ
ဘုရားမွာပန္းလႉၿပီးကုသိုလ္ဒါနျပဳ
ပါတယ္ေမာင္၊ေမာင္စိမ္းကားပစ္ခြာ
သြားေပမယ့္ယမင္းေလေမာင့္ကို
ခ်စ္ေနဆဲပါေမာင္၊ေမာင္တစ္ေယာက္အသက္ရွည္လို႔ဘုန္းႀကီးပါေစ၊
သြားေလရာခုလုတ္မထိစူးမၿငိပါေစ
နဲ႔ေမာင္ရယ္”
ဘုရားမွာေမာင့္အတြက္ရည္စူးၿပီး
စပါယ္ပန္းေတြကပ္လႉးရင္းဆု
ေတာင္းကာဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးဘုရား
ရင္ျပင္ေပၚကေန ယမင္းတစ္
ေယာက္ဆင္းလာခဲ့ေတာ့တယ္။
ဘုရားေပၚတက္လာတဲ့ဦးေအာင္
ေမာင္းတစ္ေယာက္ယမင္းကို
ျမင္ၿပီးၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနလိုက္ကာ
သားအတြက္ဘုရားပန္းႏွင့္ဆြမ္းကပ္
လႉလိုက္တယ္
“မိုက္လိုက္တဲ့သား၊မင္းအတြက္
ကေလးမေလးကဘုရားမွာလာဆု
ေတာင္းေနတယ္သား”
မိန္းကေလးအတြက္စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ကာသားကိုစိတ္ထဲကေဒါသ
ထြက္မိတယ္။ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ
ဒီ႐ြာသား၊ဒီ႐ြာရဲ႕သူႀကီး ၊အားလုံး
ကေလးစားရတဲ့လူ၊အခုေတာ့သား
လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ဦးေအာင္ေမာင္း
ယမင္းႏွင့္သူမမိခင္ကိုမ်က္ႏွာ
ပူေနမိတယ္။ဦးေအာင္ေမာင္းဟာ
ညီျဖစ္သူအစာဆိပ္ျဖစ္ၿပီးမ်က္စိ
ေရွ႕မွာေသဆုံးခဲ့တာကိုျမင္ခဲ့ရတဲ့အ
တြက္ သားျဖစ္သူကိုဆရာဝန္ျဖစ္ရ
မယ္ဆိုတဲ့ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔မလႈိင္
မွာသားကိုေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား
ထားကာပညာသင္ေစခဲ့လူ၊မိမိ႐ြာကို
တိုက္နယ္အဆင့္အထိျဖစ္ေအာင္
ႀကိဳးစားၿပီးေဆး႐ုံတစ္႐ုံရဖို႔ႀကိဳး
စားေနတဲ့လူ၊႐ြာသားတိုင္းကဦး
ေအာင္ေမာင္းရဲ႕ေစတနာကိုနား
လည္ေတာ့ေလးစားၾကရတယ္။မိမိ
ေငြကိုအကုန္ခံၿပီးအစိုးရဆီမွာေဆး
႐ုံရဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေတာ့အစိုးရရဲ႕ေစ
တနာနဲ႔ဆယ့္ေျခာက္ကုတင္ဆန္႔
ေဆး႐ုံေလးတစ္႐ုံကိုတည္ေဆာက္
ၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ဆရာဝန္ကေတာ့မရွိေသးပါဘူး၊ေဆးေက်ာင္းၿပီးလာတဲ့
သားကို႐ြာကိုျပန္လာခိုင္းေပမယ့္
သားေလးခန္႔ထက္ေက်ာ္ကအၿမဲေနမယ္မေျပာတဲ့အခါ၊အလည္တစ္
ေခါက္ေတာ့လာဖို႔ေခၚတာေၾကာင့္
သားျဖစ္သူ႐ြာကိုလာခဲ့တယ္။အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲယမင္းတစ္ေယာက္
လွည္းေပၚကအဆင္းေျခေခါက္လဲ
တာေၾကာင့္လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္တဲ့
အခါမွာ
“အား ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္”
“ေဟ့ယမင္း နင့္ေျခေထာက္က
အရမ္းေရာင္ေနတယ္”
“ေအးဟယ္တင္တင္ရယ္၊ေဆးခန္း
ျပဖို႔ကလဲၿမိဳ႕ကအေဝးႀကီး၊ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေတာ့ပါဘူးဟယ္”
“ေနဦးယမင္း၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္း
သား႐ြာေရာက္ေနတယ္ဟဲ့၊အဲဒါ
ငါသြားေခၚလိုက္မယ္”
“ဘာေၾကာင့္ဘႀကီးဦးေအာင္မင္း
သားကိုေခၚရမွာလဲတင္တင္ရဲ႕”
“သူကဆရာဝန္ေလ”
“ဟုတ္လားတင္တင္
ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းမွာသား
တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုေတာ့ယမင္းသိပါတယ္၊ဒါေပမယ့္ဆရာဝန္ျဖစ္
မွန္းေတာ့မသိခဲ့ပါ။ယမင္းတို႔အေဖ
တပ္မွာတိုက္ပြဲက်ေတာ့အေမကသူ
ေမြးဖြားခဲ့ရာဒီ႐ြာေလးမွာျပႏ္ုပီးအ
ေျခခ်ခဲ့တာမို႔ဒီ႐ြာေလးကိုေရာက္ရွိ
ရျခင္းျဖစ္တယ္။႐ြာသူဆိုေပမယ့္
ယမင္းဟာအလွပေဂးတစ္ေယာက္
ပါပဲ။လုံးႀကီးေပါက္လွေပါ့။ခုေခတ္
စကားအရအကိတ္ပါ။ေသးတဲ့မ
ေလ်ာ္ညီစြာတင္သားလုံးလုံးႀကီး
ေတြနဲ႔အိုးကားပါတယ္။ရင္သားက
ေတာ့အရမ္းမႀကီးပါဘူး။႐ြာကကာ
လသားေတြႀကိဳက္က်ေပမယ့္အေန
တည္တဲ့ယမင္းကိုမစရဲၾကဘူး။မု
ဆိုးမသမီးေပမယ့္ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေနတဲ့ယမင္းရဲဂုဏ္သတင္း
ဟာအစြန္းအထင္းမဲ့ၿပီးေလးစားရတဲ့အေနအထားပါပဲ။
“ယမင္းေရ “
“လာေလတင္တင္”
တင္တင္နဲ႔အတူအမ်ိဳးသားတစ္
ေယာက္ပါလာတယ္။ထိုအမ်ိဳးသား
ကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ယမင္းရင္ထဲေႏြး
ေထြးတဲ့ခံစားမႈ႕့တခုကိုရရွိလိုက္ရ
တဲ့ယမင္းပါးျပင္မွာရွက္ေသြးရယ္
ျဖာထြက္မိေတာ့တယ္။တစ္ခါမွမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးတဲ့ခ်စ္စိတ္ဟာခုမွျမင္ဖူး
တဲ့လူတစ္ေယာက္အေပၚယိုဖိတ္စီး
ဆင္းခဲ့ရတယ္။
“ယမင္းေရ၊ဒီမွာဆရာေလး ခန္႔ထက္ေက်ာ္ပါလာၿပီ”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ႂကြပါရွင္”
“ေျခေထာက္နာေနလို႔ဆို”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္”
“က်ေနာ္ ခဏ ကိုင္ၾကည့္မယ္ေႏွာ္”
“အိုး အားနာစရာ”
“ဘာမွအားမနာနဲ႔က်ေနာ္ဆရာဝန္
ပါ”
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္”
ဆရာေလးကယမင္းရဲ႕ေျခေထာက္
ကိုအေသအခ်ာကိုင္တြယ္စမ္းသပ္
ၿပီးေနာက္ေတာ့
“သိပ္ေတာ့စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး။
ေျခေခါက္လဲၿပီးအေၾကာေတြ
ေယာင္ရမ္းေနတာ၊ေဆးလိမ္းေဆး
ေသာက္လုပ္ရင္ေပ်ာက္ပါတယ္။
က်ေနာ္ေဆးလိမ္းၿပီးေဆးေတြေပး
ခဲ့ပါ့မယ္”
ယမင္းမွာေတာ့ဆရာေလးရဲ႕ကိုင္
တြယ္စမ္းသတ္မႈ႕မွာရင္ခုန္သံေတြ
ျမန္လာေတာ့ဆရာေလးမသိေအာင္
ဟန္ေဆာင္ကာေနရေတာ့တယ္။
ေျခေထာက္ကိုေဆးလိမ္းၿပီးပတ္
တီးစည္းေႏွာင္ေပးကာလက္ေဆး
ၿပီးေသာက္ေဆးေတြေပးပါတယ္။
“ကဲက်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္”
“ဆရာရယ္ေျခႂကြခေလးယူသြား
ပါရွင့္”
“ေနပါေစဗ်ာ၊တစ္႐ြာတည္းသား
ခ်င္းေတြမယူပါရေစနဲ႔”
“ေက်းဇူးတင္လို႔ပါဆရာရယ္၊ဆရာ့
ကိုၿမိဳ႕မျပန္ခင္ထမင္းတစ္နပ္ေတာ့
ဖိတ္ေကြၽးခြင့္ျပဳပါရွင္”
“ေျခေထာက္သက္သာသြားရင္
ေကြၽးပါဗ်ာ”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာေလး”
ဆရာေလးအိမ္ေပၚကဆင္းသြား
ေတာ့ဆရာေလးေက်ာျပင္ကိုေငး
ေမာၾကည့္ၾကည့္ၿပီးက်န္ခဲ့ရတဲ့ယ
မင္းမွာေဝဒနာတစ္ခုခံစားရျပန္
တယ္။ဒီလိုနဲ႔သုံးရက္ေလာက္မွာယ
မင္းေျခေထာက္သက္သာလာတယ္။
“ယမင္းေျခေထာက္သက္သာ
ၿပီမဟုတ္လား”
“ေအးတင္တင္”
“သက္သာရင္႐ြာမွာလုပ္အားေပး
ဖို႔ေခၚမလို႔”
“ဟင္ ဘာလုပ္အားေပးရမွာလဲ”
“နင့္ဆရာေလးေလ ခု႐ြာကလူေတြ
ကိုဘႀကီးေအာင္ေမာင္းအိမ္ကေနၿပီးေဆးကုေပးေနတာ၊လူလိုတယ္”
“နင္သြားၿပီးလုပ္အားေပးလိုက္ေလ”
“ငါလဲလုပ္ေပးေနတာ၊နီးနားပတ္
ဝန္းက်င္ကလူေတြပါေရာက္လာလို႔
မႏိုင္ဘူး၊အခုေဆး႐ုံကိုေ႐ႊ႕ၿပီးကုသေပးေနရတယ္၊အဲဒါနင့္လာေခၚတာ”
“ေအးပါဟယ္၊ငါကူညီပါ့မယ္”
ယမင္းႏွင့္တင္တင္မွာေဆး႐ုံကိုသြားၿပီးအကူအညီသြားေပးၾကရတယ္။
ဘႀကီးဦးေအာင္ေမာင္းတစ္ေယာက္
မ်က္ႏွာမွာအေပ်ာ္ေတြနဲ႔ျမင္ရေတာ့
ယမင္းစိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္။
“ဟာ ယမင္းလိုက္လာတယ္”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ၊လူလိုတယ္ဆိုလို႔”
“ေျခေထာက္သက္သာသြားၿပီလား”
“သက္သာသြားၿပီဆရာ”
“ဟုတ္ကဲ့ေက်းဇူးပါဗ်ာ”
ဆရာဝန္ေလးဟာလူနာေတြတစ္
ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္စမ္းသတ္
ကုသေပးေနတယ္။ယမင္းတို႔က
ေတာ့လူနာကိုအလွည့္က်ေခၚေပး
တယ္။ဆရာဝန္ေလးေျပာတဲ့ေဆး
ေတြကိုေပးတယ္။ေန႔လည္က်ေတာ့
ခနနားၾကတယ္။ဦးေအာင္ေမာင္း
အိမ္ကစားစရာေတြလာေပးေတာ့
စားေသာက္ၾကရင္း
“ယမင္းတို႔လာကူညီေတာ့အားရွိ
တယ္ဗ်ာ။အေဖကသူ႔႐ြာကိုေရာက္
ေတာ့လူနာေတြေဆးကုေပးခဲ့ပါဆို
လို႔က်ေနာ္ကုေနရတာ”
“ကုသိုလ္ရပါတယ္ဆရာ”
“ကုသိုလ္ရတာေတာ့မွန္ပါတယ္၊အေဖက႐ြာမွာေနေစခ်င္တယ္၊ဒါေပ
မယ့္က်ေနာ္က႐ြာမွာေနရတာအ
ဆင္မေျပဘူးဗ်ာ။က်ေနာ္ကအထူးကုျဖစ္ခ်င္ေတာ့ရန္ကုန္မွာပဲအဆင္ေျပတယ္”
“ဟုတ္တာေပါ့ဆရာရယ္၊အခုလိုမ်ိဳး
က်မတို႔႐ြာမွာဆရာ့လိုေစတနာေမတၱာႏွင့္ကုသေပးမယ့္ဆရာဝန္တစ္
ေယာက္လိုအပ္ေနတာ”
“သိပါတယ္ ယမင္းရယ္”
“ဆရာ႐ြာမွာမေပ်ာ္တာၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့
ခ်စ္သူကိုမ်ားလြမ္းေနလို႔လား”
“မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊က်ေနာ္မွာလြမ္းရမယ့္သူမရွိေသးပါဘူး”
ယမင္းေမးခ်င္ေနတဲ့ေမးခြန္းကိုသိလိုက္ရၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ဝမ္းသာမိ
တယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပါဘူး၊ဆရာေလးအနားေနရတာယမင္းအရမ္းေပ်ာ္ေနမိတယ္။ဆရာေလးမ်က္ႏွာ
ကိုလည္းခနခနေငးေမာၾကည့္မိတယ္။
“ေအာ္ဆရာရယ္ မျပန္ပါနဲ႔လား၊ယမင္းဆရာျပန္သြား
ရင္လြမ္းေနရေတာ့မွာ”
ရင္ထဲကေနၿပီးေတြးေနမိတယ္။ဆ
ရာေလးကိုယမင္းခ်စ္မိေနၿပီေလ။
“ယမင္းမနက္ျဖန္ဥပုတ္ေန႔ေလ၊နင္
ဘုရားသြားဦးမလား”
“ေအးေလသြားမွာေပါ့”
“မယမင္းကဥပုတ္ေန႔တိုင္းဘုရား
သြားတာလား”
“ဟုတ္တယ္ဆရာ”
“ဘယ္သူ႔အတြက္မ်ားဆုေတာင္း
ေပးေနတာလဲ”
“ဆုေတာင္းတာေတာ့မဟုတ္ဘူး
ဆရာ၊ဥပုတ္ေန႔တိုင္းဘုရားရင္ျပင္
ကိုသန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္၊ပန္းဆီမီး
ကပ္တာပါ”
“ေအာ္ ဟုတ္လား”
ဒီလိုနဲ႔ေဆးခန္းမွာဆယ္ရက္ခန္႔ေဆး
ခန္းထိုင္ေပးၿပီးေနာက္မွာယမင္းနဲ႔
ဆရာေလးတို႔ေတာ္ေတာ္ရင္းနီးလာ
ၾကၿပီးဆရာေလးဟာယမင္းထက္
တႏွစ္ေလာက္ငယ္မွန္းသိလာတယ္။
တင္တင္ကယမင္းနဲ႔ဆရာေလးစ
ကားေျပာေနရင္မသိမသာနဲ႔ေရွာင္ထြက္ေပးတတ္တယ္။တေန႔ေတာ့
“ယမင္းက်ေနာ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဗ်”
“ရွင္ ဘာလို႔လဲဆရာ”
“က်ေနာ္ရန္ကုန္ကအထူးကုေဆး႐ုံ
ႀကီးတစ္ခုမွာအလုပ္ေလ်ာက္ထားတာရၿပီ”
“ေအာ္ ..ဆရာရယ္”
ရင္ထဲေဆြးေျမ့သြားရတဲ့သူက
ယမင္းသူဇာရယ္ပါ၊
“ဆရာကေတာ့ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ေႏွာ္”
“ယမင္းရယ္ ေပ်ာ္ရာမွာမေနရေတာ္
ရာမွာေနရမယ္မဟုတ္လား၊က်ေနာ္
ဆရာဝန္ႀကီးေတြဆီကပညာေတြ
ထပ္သင္ရအုံးမယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာ”
“ယမင္းက်ေနာ္စကားတစ္ခုေျပာ
ခ်င္လို႔”
“ေျပာပါဆရာ၊ယမင္းနားေထာင္
ေနပါတယ္”
“ယမင္းက်ေနာ့္ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေႏွာ္”
“ဆရာရယ္ယမင္းဆရာ့ကိုဘာလို႔
စိတ္ဆိုးရမွာလဲ”
“က်ေနာ္ေျပာမယ့္စကားကိုေသခ်ာ
နားေထာင္ေပးပါယမင္း”
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ”
“က်ေနာ္ယမင္းကိုခ်စ္ေနတယ္ဗ်ာ”
“ရွင္”
ယမင္းအံ့ဩသင့္သြားတယ္။မည္သို႔
အခါကမွခ်စ္ဟန္မျပခဲ့တဲ့ဆရာက
အခုက်မွယမင္းကိုခ်စ္တယ္တဲ့လား
အရမ္းလဲဝမ္းသာမိတယ္။
“ယမင္းစိတ္ဆိုးသြားၿပီလား”
“မဆိုးပါဘူးဆရာ”
“ဒီလိုဆိုယမင္းရဲ႕သေဘာထားကို
ေျပာပါဦး”
“ဆရာရယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔
အခုခ်စ္ေရးဆို၊အခုအေျဖေပးရ
တာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ဒါေပမယ့္
ယမင္းကဆရာ့ကိုအရင္ခ်စ္ခဲ့တာပါ”
“ဗ်ာ..တကယ္ေႏွာ္က်ေနာ္အရမ္း
ဝမ္းသာမိတယ္ဗ်ာ”
“ယမင္း”
“ရွင္ ဆရာ”
“ဟာဗ်ာ အခုထိဆရာပဲလားဗ်ာ”
“ယမင္းကလဲအေခၚတစ္ခုခုေတာ့
ေျပာင္းသင့္တယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါေမာင္”
“ဟာ ခ်စ္လိုက္တာယမင္းရယ္”
ေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီးက်မပါး
ျပင္ကိုနမ္းလိုက္ေတာ့ယမင္းရင္ထဲ
ဗေလာင္ဆူသြားေတာ့တယ္။မိမိခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ကမိမိကိုဖက္
ုၿပီးနမ္းရႈိက္တဲ့အခါမွာအဖိုနဲ႔ထိေတြ႕
မႈ႕မရွိတဲ့ယမင္းမွာရင္ထဲတသိမ့္သိမ့္
တုန္သြားရတာေပါ့။ေမာင့္အေနနဲ႔
ကေတာ့ထူးျခားမယ္မထင္ပါ။လူ
နာအမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုသူကအႀကိမ္
ႀကိမ္ထိေတြ႕ဖူးသူေလ။ၿပီးေတာ့
မျမင္ဝံ့ေဆးသမားေခၚတာကိုး
ယမင္းမွာျဖင့္ပိပိထဲကေတာင္စိုခ်င္
သလိုျဖစ္သြားရတယ္။
“ယမင္း မနက္ဥပုတ္ေန႔ဘုရားသြား
ဦးမွာလား”
“သြားရမွာေပါ့ေမာင္”
“ေမာင္လဲလိုက္ခဲ့မယ္ယမင္း”
“လိုက္ခဲ့ေလေမာင္”
ဘုရားကိုေမာင္နဲ႔အတူသြားလိုက္
ၾကတယ္။ၿပီးေတာ့ေဆးခန္းကိုသြား
ေတာ့ဥပုတ္ေန႔မို႔ဘယ္သူမွေဆးခန္း
ကိုမလာၾကပါဘူး။ေမာင္ႏွင့္ယမင္း
ႏွစ္ေယာက္တည္းသာရွိတယ္။တင္
တင္ကလည္းလူပါးတဲ့ရက္မို႔မလာ
ဘူးေျပာသြားၿပီးသူ႔အေဖႏွင့္အေမ
ဥပုတ္ေစာင့္မွာမို႔ဆြမ္းခ်က္ပို႔ရမွာ
လို႔ေျပာသြားတာေၾကာင့္ေဆး႐ုံမွာ
ေမာင္ႏွင့္ယမင္းသာရွိတယ္။ႏွစ္
ေယာက္တည္းရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိက
ယမင္းရင္ထဲတမ်ိဳးျဖစ္မိတယ္။ဒီ
ၾကားထဲေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီး
“ယမင္း ေမာင္အရမ္းခ်စ္တယ္”
“အို! ေမာင္လႊတ္ကြာ၊ယမင္းေမာ
လွၿပီ”
“မလႊတ္ဘူးကြာ၊ဒီေန႔မွေမာင္တို႔
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြ႕ရတာ”
“ေမာင္ကလဲအဆိုးနဲ႔ကြာ”
“ခ်စ္လို႔ပါယမင္းရယ္”
ေမာင္ကယမင္းကိုဖက္ၿပီးယမင္း
ႏႈတ္ခမ္းကိုလာနမ္းစုပ္တယ္။ယမင္း
ရင္ထဲတမ်ိဳးႀကီးခံစားရတယ္ရွင္။
တလႈိက္လႈိက္တက္လာတဲ့ရင္ခုန္
မႈ႕နဲ႔အတူပိပိအတြင္းသားေတြစိုလာ
တယ္။ဘာေၾကာင့္မွန္းရယ္မသိဘူး
ေမာင့္အနမ္းကိုယမင္းျပန္တုန္႔ျပန္
မိတယ္။ေနာက္ေတာ့ေမာင္က
ေဆးခန္းရဲ႕တံခါးကိုပိတ္လိုက္တယ္
“ေမာင္ ဘာလို႔ပိတ္တာလဲကြယ္”
“တျခားလူေတြျမင္မွာစိုးလို႔ပါ”
“အာေမာင္ကလဲလူေတြလာရင္ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ”
“ဒီေန႔မလာပါဘူးယမင္းရယ္”
ေျပာရင္းနဲ႔ယမင္းကိုေပြ႕ခ်ီကာ
ေဆးခန္းကလူနာစမ္းသပ္တဲ့ကုတင္ေပၚတင္လိုက္ကာအက်ႌၾကယ္သီး
မ်ားကိုျဖဳတ္ၿပီးေဘာ္လီခ်ိတ္ကို
ျဖဳတ္တယ္
“ေမာင္ ယမင္းေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ယမင္းရယ္”
တစထက္တစအတင့္ရဲလာတဲ့ေမာင္
ေၾကာင့္ယမင္းမွာအသက္ရႉတာ
မမွန္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ပက္လက္က
ေလးျဖစ္ေနတဲ့ယမင္းေပါင္ၾကားကို
ေမာင့္ရဲ႕လက္ကေရာက္လာတယ္။
ယမင္းတားဆီးေနေပမယ့္အားအင္
ေတြကုန္ခမ္းသလိုျဖစ္ေနရတယ္။
ပိပိကိုအေပၚကေနအုပ္ကိုင္ၿပီးပြတ္ေပးေနေတာ့ယမင္းဘယ္စိတ္ထိန္း
ထားေသာ္လည္းပိပိကေတာ့မထိန္း
ပါ။သူ႔အလုပ္ကိုသူလုပ္ၿပီးအရည္
မ်ားကအတြင္းခံေဘာင္းဘီအထိစို႐ႊဲလာသည္။ေမာင္ကအတြင္းခံ
ေဘာင္းဘီကိုဆြဲခြၽတ္ေတာ့ယမင္း
မွာမ်က္ႏွာပူၿပီးမ်က္ႏွာကိုလက္ဝါး
ႏွင့္အုပ္လိုက္မိတဲ့ခနမွာေမာင္က
ယမင္းရဲ႕ဆီးခုံႀကီးေပၚကိုမ်က္ႏွာ
အပ္ၿပီးနမ္းရႈိက္ေလေတာ့
“ဟာ ေမာင္မလုပ္ရဘူးေလ၊ဘုန္းကံ
ေတြနိမ့္ကုန္ပါ့မယ္”
စိုးရိမ္တႀကီးတားျမစ္လိုက္ေပမယ့္
ေမာင္ကယမင္းရဲ႕ပိပိကိုလွ်ာျပား
ႀကီးနဲ႔အျပားလိုက္ယက္ခ်လိုက္
တယ္။
“အိုး !ေမာင္မလုပ္ရဘူးေလကြယ္”
မည္သို႔ပင္တားဆီးေစကာမူေမာင့္
လွ်ာဖ်ားကယမင္းရဲ႕အဖုတ္အကြဲ
ေၾကာင္းထဲတိုးခ်ဲ႕၍ဝင္လာသည္။
“အာ့ ! အင္းးဟင္းးးဟင္းးး”
“အား ေမာင္ မလုပ္နဲ႔ကြာ၊အား
ကြၽတ္ ကြၽတ္”
မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးေအာ္လိုက္
သည္။ၾကက္သီးထၿပီးခါးပါေကာ့
သြားရတယ္။ပထမဆုံးပိပိယက္ခံရတဲ့ေဝဒနာကိုခံစားလိုက္ရျပန္သည္တားျမစ္ေနေပမယ့္လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
လုပ္ေနေသာေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးမိပဲအားနာလွ
သည္။ဘုန္းနိမ့္မွာလဲစိုးရိမ္သြားၿပီး
အတင္းပင္ကိုေမာင့္လက္ကိုဆြဲယူ
လိုက္ရာေမာင္ကအလိုက္သင့္ပါၿပီးယမင္းရဲ႕အေပၚတက္လာကာ
ယမင္းေပါင္ႏွစ္ဘက္ကိုကားၿပီး
ဒူးေထာက္လိုက္သည္။ထိုေနာက့္
ယမင္းပိပိအဝကိုေတ့ၿပီးအသာဖိ
ထည့္ေတာ့
“ဗ်စ္ ဗ်စ္ၿဗိ”
“အာ့! ေမာင္နာတယ္”
အလိုးခံရၿပီဆိုတဲ့အသိကရင္ထဲ
လႈိက္ကနဲဝင္လာၿပီးအပ်ိဳရည္ပ်က္
ၿပီဆိုၿပီးစိတ္ထဲခံစားရၿပီးဗိုက္ႀကီး
မွာလဲစိုးရိမ္သြားရသည္။သို႔ေသာ္
ဗိုက္မႀကီးေစရန္ေဆးခန္းတြင္းအသင့္ရွိေနေသာတားေဆးအား
ေသာက္လွ်င္ရသည့္အတြက္စိုးရိမ္စိတ္ကေလ်ာ့ပါးေစသည္။ထို႔အတူ
သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ေမာင့္အတြက္ယမင္း
ရဲ႕အပ်ိဳစင္ဘဝကိုေပးဆပ္ရတာလဲေက်နပ္ပါတယ္”
ေမာင္ကယမင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္
နမ္းျပန္တယ္။စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္ရသည္ကိုနားမလည္ႏိုင္ေပ။ စိုးရိမ္စိတ္တို႔ေလ်ာ့ပါးလာၿပီးကာမ
စိတ္တို႔ျပန္သက္ေရာက္လာကာ ျပန္ၿပီးစုပ္နမ္းမိေတာ့တယ္။နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကပိပိထဲမသက္ေရာက္ေတာ့ပဲစိတ္လႈပ္ရွားမႈ႕့နဲ႔အတူပိပိအ
တြင္းသားကစုပ္ယူသလိုလႈပ္ရွား
လာေတာ့ယမင္းလဲအံ့ဩမိတယ္။
ေမာင္ကေတာ့စုပ္နမ္းၿပီးေနာက္
မွာဆတ္ကနဲ႔လႈပ္ရွားၿပီးဖိသြင္း
လိုက္တယ္
“ဗ်စ္ ဗ်စ္ ေဖာက္ ဗ်ိ”
“အာ့! အိုး အင္းဟင္းးဟင္း”
တိုးဝင္လာတဲ့လီးေၾကာင့္အပ်ိဳေမွး
ေဖာက္သြားတာကိုသိလိုက္ၿပီးယ
မင္းမွာစပ္ဖ်င္းဖ်င္းေဝဒနာကိုခံစား
လိုက္ရသလို ထူးဆန္းတဲ့အရသာ
တမ်ိဳးကိုပါပူးတြဲသိလိုက္ရတယ္။
ဆက္ၿပီးလိုးမွာကိုလဲေၾကာက္ေနတယ္။ေမာင္ကေတာ့ဆက္ၿပီးမလႈပ္
ရွားပဲလီးကိုအဆုံးထိသြင္းထားၿပီး
ယမင္းႏႈတ္ခမ္းကိုစုပ္နမ္းေနျပန္
တယ္။ေမာင့္ေၾကာင့္နာက်င္ျခင္းေဝဒနာကိုေက်နပ္စြာခံယူမိၿပီးေမာင္တ
္ေယာက္အဆင္ေျပေစဖို႔သာေတြးမိေတာ့တယ္။
တင္းက်ပ္က်ပ္တစ္ဆို႔ဆို႔ေဝဒနာႏွင့္အတူပိပိအတြင္းသားလႈပ္ရွား
လာၿပီးအရည္ေတြပိုထြက္သလိုခံ
စားရလာတယ္။တကယ္တမ္းေတာ့
ယမင္းလဲခံႏိုင္ပါၿပီသို႔ေသာ္ေမာင္ကဆက္မလႈပ္ရွားပဲယမင္းရဲ႕ႏို႔ေတြကိုပါပြတ္သပ္ေပးတဲ့အခါအလိုလို
ညည္းမိတယ္။ညည္းသံထြက္မွ
ေမာင္ကလီးကိုတေျဖးေျဖးႏွင့္ႏႈတ္
ယူၿပီးေျဖးေျဖးခ်င္းအသြင္းအထုတ္
လုပ္ေတာ့တယ္။အေစ့ကိုလဲထိသလိုအတြင္းႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကိုပြတ္
ဆြဲသြားတဲ့ေမာင့္လီးေၾကာင့္ပိပိကအရသာတမ်ိဳးကိုပါခံစားလိုက္ရ
သည္။
“ဖြတ္!ဖတ္..ဖတ္..ဖတ္”
ဆီးခုံခ်င္းတဖတ္ဖတ္႐ိုက္မိေနသလို
လီးကတဇြိ ဇြိ တဗ်ိဗ်ိ ဝင္ေနေတာ့
မ်က္လုံးကိုစုံမွိတ္ၿပီးညည္းမိေတာ့
တယ္။နည္းနည္းျမန္ေလအရသာ
ေတြ႕ေလပိုညည္းမိေတာ့တယ္။
“ဗ်စ္! ဘြတ္ !ဖတ္! ဖတ္ ဖန္းဖန္းးး”
“အင့္! အိုးးအင္းးဟင္းးဟင္းး”
ဘယ္လိုသေဘာေၾကာင့္ရယ္ယမင္းမသိေတာ့ေမာင့္ခါးကိုသာအတင္း
ဖက္ထားၿပီး ေနခ်င္ေတာ့တယ္။
ခါးကိုလွမ္းဖက္ေတာ့လိုးတဲ့အရွိန္
ေႏွးခ်ိန္မွာေတာ့ယမင္းအား
မရေတာ့ေပ။ခါးကိုလႊတ္လိုက္ၿပီး
ျမန္ျမန္ေဆာင့္ေစဖို႔သာခါးကိုလွမ္းဆြဲျပန္တြန္းတဲ့အမႈ႕ကိုမသိစိတ္ထဲကလုပ္ေပးေနမိၿပီးေမာင္ျမန္လာ
သည္ႏွင့္အမွ်
“ဖြတ္ ဖတ္ ဗ်ိ ..ဗ်စ္ဖန္းးးဖန္းဖန္း”
“အာ့!ရွီးးရွီးးး အိုးးအားအင္းဟင္းး”
ၾကားဖူးေနေသာကာမအမႈ႕ၿပီးတယ္
ဆိုတာကိုသတိရလိုက္ၿပီးအထြဋ္အထိပ္သို႔ေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္
ရေတာ့တယ္။
“ဘြတ္ ဖြတ္ ဖြတ္ ဖန္း ဖန္းးဖန္း”
“အားရွီးးရွီးးအိုးးး”
ပိပိအတြင္းလႈပ္ရွားမႈ႕မ်ားႏွင့္အတူ
ယမင္းမွာအရည္ေတြစီးဆင္းသြားသလိုခံစားလိုက္တယ္။ဆက္လက္
မညည္းႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္
အားအင္ကုန္ခမ္းသလိုျဖစ္သြားၿပီး
ၿငိမ္သြားရတယ္။ေမာင္ကေတာ့
မ်က္လုံးစုံမွိတ္ၿပီးဆက္လုပ္ရာ
ယမင္းလဲသူၿပီးေအာင္လုပ္ပါေစ
ဆိုၿပီးလႊတ္
ထားလိုက္တယ္။ယမင္းၿပီးၿပီး
ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါမွာေတာ့
ေမာင္ဆီက
“အင္းးအားးး ရွီးးးရွီး ဟားးး”
တႏွာသံထြက္လာၿပီးအတင္းလိုး
ေတာ့တယ္။မၾကာပါဘူး၊ပိပိထဲပူ
ေႏြးေႏြးသုတ္ေတြဝင္လာၿပီးေမာင္ကသူ႔လီးႀကီးကိုအဆုံးထိသြင္းၿပီး
ေနာက္ေကာ့ၿပီးပန္းထည့္လိုက္ရာအဖုတ္ထဲသုတ္ရည္တို႔ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္
ထိုေနာက္ေတာ့ေမာင္ကယမင္းကို
နမ္းကာ
“ယမင္းနာသြားလားဟင္”
“အရမ္းနာတယ္ေမာင္”
“ဟုတ္တယ္နာမွာယမင္း၊ေမာင္
ယမင္းသက္သာေအာင္ေဆးေပး
လိုက္မယ္”
“အေရးႀကီးတာကယမင္းအရွက္ကြဲ
မွာပဲေၾကာက္တယ္ေမာင္”
“အဲဒီအတြက္လဲမပူပါနဲ႔ယမင္း၊ဒီမွာ
ေဆးေတြရွိပါတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါေမာင္”
ေဆးေတြတိုက္ေတာ့ယမင္းေသာက္
လိုက္တယ္။ညေနေစာင္းေတာ့ယ
မင္းတို႔အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။
ေနာက္ရက္ေတာ့ေမာင္ရန္ကုန္ျပန္
သြားေတာ့လြမ္းရသူမွာ ယမင္းျဖစ္
သည္။လြမ္းရတိုင္းေမာင့္အတြက္
ရည္စူးၿပီးဘုရားတြင္ပန္းလႉၿပီး
ေမာင္တစ္ေယာက္သြားေလရာ
ခလုတ္မထိစူးမၿငိေစေၾကာင္းအခါ
ခါဆုေတာင္းမိသည္။
“ယမင္းေရ”
“လာေဟ့ တင္တင္”
“လြမ္းေနတာလား”
“ဘာကိုလြမ္းရမွာလဲ”
“ေကာင္မ ငါမသိတာက်လို႔”
ယမင္းထိတ္လန္႔သြားသည္။
ဘာေတြမ်ားတင္တင္သိေနသလဲဟူ၍ပင္
“နင္ေလ ဆရာေလးကိုခ်စ္ေနတာ
မဟုတ္လား”
“ကိုယ္ကသာခ်စ္ရေပမယ့္သူက
ကိုယ့္ကိုသတိေတာင္ရပါ့မလား၊
ၿမိဳ႕သူအေခ်ာအလွေတြနဲ႔ေပ်ာ္ေန
မွာပါဟယ္”
“အင္းေလ”
“သူကခ်စ္တယ္ဆိုပါဦးေတာ့၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းကေရာငါလိုမုဆိုးမ
သမီးႏွင့္သေဘာတူႏိုင္ပါ့မလား”
“ဒီမွာယမင္း၊ဘႀကီးေအာင္ေမာင္း
ကသူ႔သားသာ႐ြာသူတစ္ေယာက္
ေယာက္နဲ႔ႀကိဳက္ၿပီးသူ႔သား႐ြာမွာအ
ေျခခ်တာကိုလိုလားတယ္သိလား”
“႐ြာမွာလည္းပိုက္ဆံရွိအသိုင္းအ
ဝိုင္းေတြေပါတယ္ေလ”
“အမေလးသူ႔သားသာတကယ္ခ်စ္လို႔ကေတာ့ႀကိဳက္တဲ့သူနဲ႔ေပးစား
ခ်င္ေနတာဟ”
“ဟုတ္ရဲ႕လားတင္တင္ရယ္၊မိဘဆိုတာသားသမီးကိုဆင္စီးလို႔ျမင္းရံ
တာပဲျမင္ခ်င္ၾကတာေလ”
“ေအးေႏွာ္ အဲဒါလဲဟုတ္သားပဲ”
တကယ္တမ္းမွာရင္ေမာရသူက
ယမင္းပါ။ဘဝမွာေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းခ်စ္မိၿပီးေမာင့္ကိုပဲတ
သက္လုံးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္
တယ္။မိမိကိုမခ်စ္လို႔ပစ္ခြာသြား
လည္းမိမိအပ်ိဴစင္ဘဝကိုယူသြား
တဲ့ေမာင့္ကိုအျပစ္မျမင္တဲ့အခ်စ္နဲ႔
ဆက္ခ်စ္သြားမွာပါ
“ေမာင္ရယ္ ယမင္းအရမ္းလြမ္းရ
တယ္ကြာ”
ဒီလိုနဲ႔သုံးလေလာက္အထိေမာင္က
႐ြာကိုအဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲ
ေနလာခဲ့တယ္။ဒါေပမယ့္လဲယမင္း
ကေတာ့ဥပုတ္ေန႔တိုင္းေမာင့္ကိုရည္
စူးၿပီးဘုရားမွာပန္းလႉေနဆဲပါ။
တေန႔ေတာ့
“ယမာဒဒဒးေရ
“ဘာလဲတင္တင္”
“ငါရန္ကုန္ကိုခနသြားခ်င္တာ၊ငါ့
တို႔ေဒၚေလးေနမေကာင္းလို႔တဲ့လွမ္း
ေခၚတယ္၊ငါတစ္ေယာက္တည္းလဲ
မသြားရဲဘူး၊နင္အေဖာ္လိုက္ခဲ့ေပး
ပါလားဟယ္”
ယမင္းလဲေမာင့္ကိုေတြ႕ခ်င္ေနတာ
ႏွင့္
“ငါအေမ့ကိုေျပာရဦးမယ္”
“ငါလဲကူေျပာေပးပါ့မယ္ယမင္း”
တင္တင္အေဒၚေနမေကာင္းတာယ
မင္းအေမသိလို႔ယမင္းအားတင္
တင္နဲ႔အတူရန္ကုန္ကိုလႊတ္ပါတယ္။
ရန္ကုန္ကိုေရာက္ၿပီးတင္တင္အေဒၚ
တက္ေနတဲ့ေဆး႐ုံကိုေရာက္ခဲ့တယ္။တင္တင့္အေဒၚအတြက္ေဆးယူေန
စဥ္မွာဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ဆရာဝန္ႏွစ္
ေယာက္အျပင္ထြက္သြားတာကိုသ
တိထားမိတဲ့တင္တင္က
“ယမင္းဟိုမွာဆရာေလးမဟုတ္
လား”
“ဘယ္မွာလဲ”
“ဟိုမွာေလ၊ကားပါကင္ဘက္သြား
ေနတာ”
ယမင္းလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ေမာင္
မွေမာင္အစစ္ျဖစ္ေနတယ္
ေမာင္ကဆရာဝန္မေလးတစ္ေယာက္လက္ကိုကိုင္ၿပီးကားပါကင္ကို
သြားေနတယ္။ၿပီးေတာ့ကားတံခါး
ကိုဖြင့္ၿပီးေမာင္းသူေဘးကထိုင္ကာ
ဟိုဆရာဝန္မေလးကေမာင္းသူ
ဘက္ကထိုင္ကာေမာင္းထြက္သြား
ေတာ့တယ္။
ရင္ထဲမွာမခ်ိေအာင္နာမိတယ္။မ်က္
ရည္ေတြတလိမ့္လိမ့္က်လာေတာ့
“ယမင္းစိတ္ထိန္းေလယမင္း”
“ငါဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဟာ”
“ေတာက္..လုပ္ရက္တာဟာ”
“ထားလိုက္ပါတင္တင္ရယ္”
“နင္ကသာထားလိုက္ပါ၊ငါ႐ြာျပန္
ေရာက္ရင္ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းကို
ေျပာရမွာ”
“ထားလိုက္ပါတင္တင္၊ငါ့ကိစၥကို
ငါရွင္းပါ့မယ္”
“ေအးပါသူငယ္ခ်င္းရယ္”
ယမင္းကေဆးခန္းေရွ႕ကစုံစမ္းေရးေကာင္တာကိုသြားၿပီး
“ညီမေလး ေဒါက္တာခန္႔ထက္
ေက်ာ္ကဒီေဆး႐ုံမွာလုပ္တာလား”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲမမ”
“ခုနကေတြ႕လိုက္လို႔”
“မမနဲ႔ဘာေတာ္လို႔လဲ”
“မမကသူတို႔႐ြာကရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး
ေတြပါညီမေလး”
“ေအာ္ ဟုတ္လား မမ”
“ခုနကသူနဲ႔အတူပါသြားတဲ့ေဒါက္
တာကေရာ”
“သူတို႔ကခ်စ္သူေတြေလမမ”
“ေအာ္”
“မမက္မဘာကူညီရမလဲ”
“ရပါတယ္ညီမေလး၊ေက်းဇူးပါ
ညီမေလး”
ပိုေသခ်ာသြားၿပီ၊ယမင္းကိုခ်စ္တယ္
ဆိုတဲ့ေမာင္ကယမင္းအျပင္ေနာက္
တစ္ေယာက္ထားေနတာပဲ
ေနာက္တေန႔ေတာ့ယမင္းေမာင့္ကို
မေျပာမျဖစ္ေျပာမွျဖစ္မယ္ဆိုၿပီး
ေမာင္ရွိရာကိုရွာလိုက္တယ္။ေမာင့္
ကိုေမာင့္ေကာင္မေလးနဲ႔ေတြ႕တယ္
“ေမာင္”
“ဟင္ယမင္း”
“ဘာ ဘာလာလုပ္တာလဲယမင္း”
“ေမာင့္ကိုသတိရလို႔လြမ္းလို႔ေမာင့္
ကိုလာေတြ႕တာပါ”
“ကိုကိုအဲဒါဘယ္သူလဲ”
“ေဒါက္တာ ေမာင္ကအမရဲ႕ခ်စ္သူ
ပါ”
“ယမင္း မင္းးမင္းးဘာေတြေျပာေန
တာလဲ”
“ယမင္းအမွန္အတိုင္းေျပာတာပါ
ေဒါက္တာ”
“ယမင္း မင္းကြာ”
မေအာ္စဖူးေအာ္ေငါက္ေနတဲ့ေမာင့္
ကိုၾကည့္ကာယမင္းမ်က္ရည္ဝဲလာ
တယ္”
“ေမာင္ ယမင္းကိုေမ့ႏိုင္ၿပီမဟုတ္
လား၊ေမ့လိုက္ပါေမာင္၊ယမင္းက
ေမာင္ခ်စ္ခဲ့တဲ့အညတရေတာသူပါ
ေမာင္ရယ္။ေမာင္တို႔နဲ႔အဆင့္အတန္းတူတဲ့သူကိုေ႐ြးခ်ယ္တာေမာင္မွန္
ပါတယ္။ေမာင့္ကိုယမင္းမမုန္းရက္
ႏိုင္ပါဘူးေမာင္”
ယမင္းေျပာၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ဒါေပ
မယ့္ေနာက္ကအသံေတြကိုၾကားေန
ရဆဲပါ။
“ဒီမွာကိုကို ၊ကိုကိုဘာေတြရႈပ္ခဲ့တာ
လဲ၊ေ႐ႊဇင့္ကိုတမင္မ်ားအရွက္ခြဲေန
တာလားကိုကို၊ဒါမ်ိဳးေတာ့လာမေက်ာနဲ႔ကိုကို၊ကိုကိုေ႐ႊဇင့္ကိုေ႐ြးမွာ
လာ၊ဒါမွမဟုတ္အဲဒီေတာသူကိုေ႐ြး
မွာလား၊ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္၊
အဲဒီေတာသူကိုေ႐ြးခ်င္ရင္လိုက္
သြား၊ေ႐ႊဇင့္အတြက္ေယာက္်ားမရွားဘူး”
“ေ႐ႊဇင္ ေ႐ႊဇင္”
ယမင္းေနာက္ကေမာင္လိုက္မလာခဲ့
ပါ။ဒါေပမယ့္ယမင္းေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ယမင္း႐ြာျပန္ခဲ့တယ္။
ေမာင့္ကိုမုန္းမရတဲ့အျပင္ပိုလို႔ေတာင္လြမ္းမိတယ္။ဆရာဝန္မရွိတဲ့ေဆး႐ုံေ႐ႊေရာက္တိုင္းေပါ့။တႏွစ္ေတာင္
ၾကာခဲ့ၿပီေလ။အခုလဲေမာင့္အတြက္
ေမာင့္ေမြးေန႔မွာရည္စူးၿပီးဘုရား
မွာပန္းလႉၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။အေမက
ရိပ္မိၿပီးဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။
ညကိုးနာရီခန္႔ေရာက္ေတာ့
“ေဟ့ခင္လွ ခင္လွ”
ဘႀကီးေအာင္ေမာင္းကအေမ့နာ
မည္ကိုၿခံေရွ႕ကေခၚတယ္
“လာၿပီ၊လာၿပီကိုႀကီးေအာင္ေမာင္း၊ဘာကိစၥမ်ားအေရးတႀကီးရွိလို႔ည
ႀကီးမင္းႀကီး”
တံခါးဖြင့္ရင္းအေမကေမးတယ္
“ေအးအေရးႀကီးတယ္၊ဘယ္မွာလဲ
နင့္သမီးယမင္းသူဇာ”
“ရွင္ ဘႀကီးသမီးရွိတယ္”
“ခနလာခဲ့ဦးသမီး”
“ဟုတ္ကဲ့ဘႀကီး”
ယမင္းသူဇာ ၿခံဝဘက္ကိုထြက္
လိုက္ၿပီးဘႀကီးကိုေတြ႕တယ္။
“မခင္လွ”
“ရွင္ကိုေအာင္ေမာင္း”
“ငါတစ္ခုေျပာမယ္၊နင့္ကိုအားမနာ
လို႔မဟုတ္ဘူးေႏွာ္”
“ရွင္ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲကိုေအာင္
ေမာင္း”
“ငါလူဆိုးဖမ္းလာတယ္”
“ဟင္ဘယ္မွာလဲလူဆိုး”
အထိတ္တလန္႔နဲ႔ေမးလိုက္တယ္
“ေဟ့ေကာင္လာခဲ့စမ္း”
“ဟုတ္ကဲ့အေဖ”
ဘႀကီးေနာက္ကအသံထြက္လာၿပီး
အိတ္တစ္လုံးႏွင့္ေမာင့္ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ေမာင့္ပုံကညင္းသိုးသိုးပုံ
ျဖစ္ၿပီးဆံပင္မ်ားပင္ရွည္ေနတယ္။
“ဟင္ ေမာင္”
“မခင္လွျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းကို
ငါနင့္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာက္
မွလူႀကီးစုံရာႏွင့္လာေတာင္းပန္ပါ့
မယ္”
“ဟုတ္ဟုတ္”
ဘာမွန္းမသိပဲအေမကတဟုတ္ဟုတ္ျဖစ္ေနရွာတယ္။
“သမီးယမင္း၊ဒီေကာင္အရက္သ
မားျဖစ္ေနၿပီသိလား၊အရင္ကအ
ေၾကာင္းေတြကိုခြင့္လႊတ္ၿပီးငါ့သား
ကိုျပဳျပင္ေပးဖို႔သမီးဆီငါအပ္တယ္၊
ေဟ့ေကာင္သမီးကိုေတာင္းပန္လိုက္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါအေဖ”
“မခင္လွ ငါ့သားကိုဒီမွာပဲသိပ္လိုက္
ေတာ့မနက္ျဖန္ငါ႐ြာကရပ္မိရပ္ဖ
ေတြကိုေျပာၿပီးမဂၤလာရက္ျမန္းမယ္”
“ရွင္”
“အမေလးကိုေအာင္ေမာင္း၊ဒီကိစၥ
ဆိုတာဟင္း႐ြက္ကန္စြန္း႐ြက္ဝယ္
သလိုမ်ိဴးမဟုတ္ဘူးေႏွာ္၊သမီးသ
ေဘာထားကိုေမးဦး”
“ယမင္းသမီးသေဘာထားက
ဘယ္လိုလဲ”
“သမီးေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္ေမေမ”
“ေအးၿပီးေရာ၊ရၿပီကိုေအာင္ေမာင္း၊
မနက္ျဖန္သာလူႀကီးစုံရာနဲ႔လာခဲ့
က်မျပင္ဆင္ထားလိုက္ပါ့မယ္”
“ေအးေက်းဇူးပါမခင္လွ၊ငါစိတ္ခ်
လက္ခ်ထားခဲ့ၿပီ”
ဦးေအာင္ေမာင္းကထြက္သြားေတာ့
ၿခံဝမွာသုံးေယာက္သားက်န္ခဲ့တယ္
“သမီး အိမ္ထဲဝင္”
“ဟုတ္ကဲ့ေမေမ”
ယမင္းစိတ္မခ်စြာေမာင့္ကိုၾကည့္
ေနေတာ့
“သားလဲလိုက္သြားေလ”
“ဟုတ္ကဲ့အေမ”
အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့
“သားထမင္းစားၿပီးၿပီလား”
“မစားရေသးဘူးအေမ”
“သမီးနင္ေယာက္်ားရၿပီ၊နင့္ကိစၥ
နင္ရွင္းေတာ့ငါေတာ့အိပ္ၿပီ”
အေမ့ကိုယမင္းမ်က္ႏွာပူမိတယ္။
အေမကလဲရိပ္မိပုံေပၚပါတယ္။ဒါ
ေၾကာင့္ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာထဲဝင္သြားေတာ့တယ္။
“ေမာင္ေရခ်ိဳးေလ”
“ဘယ္မွာခ်ိဳးရမလဲယမင္း”
“ယမင္းျပမယ္”
ယမင္းေမာင္ေရခ်ိဳးမယ့္ေနရာကို
လိုက္ျပေတာ့
“ယမင္းေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးဘူးလား”
“မဆိုးပါဘူးေမာင္ရယ္”
“ေမာင့္ကိုခြင့္လႊတ္ပါယမင္း၊ေမာင္
ေလယမင္းအေပၚသစၥာရွိစြာနဲ႔တ
သက္လုံး႐ိုးေျမက်ခ်စ္သြားပါ့မယ္”
“ယမင္းယုံပါတယ္ေမာင္၊ေရအရင္
ခ်ိဳးလိုက္ေႏွာ္ေမာင္၊ျမန္ျမန္ခ်ိဳးအ
ေအးမိမယ္၊ယမင္းေမာင့္အတြက္
တမင္းပြဲျပင္လိုက္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါယမင္း”
ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီးရင္စားဖို႔ထမင္းပြဲ
ျပင္လိုက္တယ္။ေမာင္ေရခ်ိဳးၿပီး
အဝတ္အစားလဲကာထမင္းစား
တယ္။ထမင္းစားၿပီးေတာ့
“အိပ္ၾကမယ္ယမင္း”
“ဟုတ္ကဲ့ေမာင္”
ယမင္းအိပ္ခန္းထဲကိုပဲေမာင့္ကိုေခၚ
လိုက္ေတာ့ေမာင္ကၿပဳံးၿပီးတစ္ခါမွမပိတ္ဖူးေသာယမင္းအိပ္ခန္းတံခါး
ကိုပိတ္ၿပီးမီးမွိတ္လိုက္ေတာ့တယ္။
က်န္တဲ့အပိုင္းကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတြး)
