အမွန္တကယ္ စားသုံးသူ

အလုပ္လုပ္ေနရာမွ အသင္းအမႈေဆာင္ကိုေသာင္းစိန္ႏွင့္အတူဝင္လာေသာမိန္းမလွေလးဆီမ်က္စိကေရာက္ျဖစ္သည္။
“ေအာင္သူ ဒါ မင္းနဲ႔အတူ တာဝန္က်တဲ့ အေရာင္းပဲ”
ကိုေသာင္းစိန္ကတည္တည္တန႔္တန႔္မိတ္ဆက္ေပး၏။ ေအာင္သူကသမဝါယမ ကုန္ဝယ္စာအုပ္မ်ားအစီအရီထပ္ထားေသာစာပြဲေဘး ႏွစ္ေတာင္ခန႔္ကုန္ဝယ္စာအုပ္မ်ား၏စာအုပ္ပုံေလးပုံၾကားမွခါးဆန႔္၏။

“ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး သူ႔ကို ဘာတာဝန္ေပးရမလဲ ဟင္”
“အေရာင္းပါဆို ကုန္ခ်ိန္တဲ့ဘက္ကေပါ့ဟ ညေနက်ရင္ ဥကၠဌအိမ္ကို ေခြအပ္ရင္းမင္းလာခဲ့အုံးေနာ္ ၾကားလား”
“ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဦးခင္ေမာင္။ (၅)လမ္း အဘဦးေအာင္ရွိန္ ရွိလား”
သူကဆိုင္ေရွ႕တြင္ႀကိပ္ႀကိပ္တိုးေနေသာလူအုပ္အေပၚမိုး၍ဆိုင္အတြင္းမွအသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ရင္းစာအုပ္ေထာင္ျပ၏။
“ရွိတယ္ ရွိတယ္ ဆပ္ျပာ ႏို႔ဆီ ဖေယာင္းတိုင္”
“အကုန္ယူမယ္ေျပာလဲ ၿပီးတာပဲဗ်ာ”
“ဟဲ အကုန္မယူဘူး ေငြကမေလာက္ဖူးဟဲ့”
“အခုေပးေနတာ ဆပ္ျပာ။ႏို႔ဆီ။ဖေယာင္းတိုင္သုံးမ်ိဳးပဲ ကုန္ေနၿပီး အေဒၚရဲ႕”
ေအာင္သူေဘးမွေဘာက္ခ်ာေရးေနေသာ “အမာ” ကဇီးထုပ္တစ္ထုပ္ကိုးစားရင္းမွ ေခါင္းေထာင္ၿပီးေျပာသည္။ အမာက (၁၀) တန္းေအာင္ၿပီး သမဝါယမ ဝင္လုပ္ေနသူ။တစ္ခ်ိန္က အ-ထ-က ( ) က်ာင္းတြင္ေအာင္သူႏွင့္အတူေက်ာင္းေနဘက္ျဖစ္ေသာ္လည္းရင္းႏွီးမႈမရွိခဲ့ၾကေပ။ ယခု ၿမိဳ႕သစ္ သမဆိုင္ဖြင့္မွဝန္ထမ္းအျဖစ္သိၾကရ၏။ အလုပ္ဝင္ခဲ့ၾကသည္မွာလည္းယေန႔ပါႏွင့္မွတစ္ပတ္ပင္မျပည့္ (၅) ရက္သာရွိေသးသည္။ ခြဲတမ္းခ်၊ ပစၥည္းေပး အမာႏွင့္ေအာင္သူေျခမႏိုင္လက္မႏိုင္ျဖစ္ၾကသျဖင့္။ ေအာင္သူကသမေကာ္မတီကိုအေရးေပၚအေရာင္းတစ္ေယာက္ထပ္ေတာင္း၏။ ကုန္ခဲ့ေသာညကအမႈေဆာင္အစည္းအေဝးထိုင္ၾကသည္။ ဥကၠဌကသူ႔လမ္းထဲ့စာရိတၱေကာင္းမြန္ေသာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ယာယီခန႔္ထားမည္ ဟုေျပာ၍ ယေန႔အကူအေရာင္းအျဖစ္မြန္ရည္သန႔္ျပန႔္၍ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္အခ်ိဳးက်ေတာင့္တင္းေသာ “သူ႔” ကိုေအာင္သူစတင္ေတြ႕ဖူးခဲ့ရသည္။

ဆိုင္မွာက အမာႏွင့္သူႏွစ္ေယာက္ပဲရွိသည္။ စာအုပ္ေရးလိုက္ ကုန္ေျပးခ်ိန္လိုက္ႏွင့္သူပင္ပန္း၏၊အမာကေခါက္႐ိုးမက်ိဳးေသာအဝတ္အစားႏွင့္ေဘက္ခ်ာတစ္မ်ိဳးပဲေရးတတ္၏။ မရင္းႏွီးၾကေသးသျဖင့္လည္းေအာင္သူဘာမွမေျပာပဲ အလုပ္ကိုသာကုန္းလုပ္ခဲ့သည္.။
“ေဟ့ ဒီမွာ ေအာင္သူ”
“ဗ်ာ ဦးေလး”
“သူ႔နာမည္ ၿပဳံးရီ တဲ့ ေနာ္”
“ေအာ ေအာ”
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဘာတယ္ ညာတယ္ မေျပာအားၾက။ ေအာင္သူက ၿပဳံးရီကိုလွမ္းၾကည့္သည္၊ၿပဳံးရီကသူ႔အား ပင့္မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ဝဲၿပီးေခါင္းျပန္ငုံသည္။
“အမာ ေပး အဲဒီေဘာက္ခ်ာ တစ္႐ြက္ ကဲ ဦးခင္ေမာင္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္တစ္မတ္က်တယ္”
ေအာင္သူက ေငြေတာင္း ေဒးလီရွိ(ပ္) သြင္းၿပီ
း“ကဲ မၿပဳံးရီ အဲဒီ ေဘာက္ခ်ာၾကည့္ၿပီး ပစၥည္းေပးၾကည့္ဗ်ာ”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့”
ကုန္ေပးစာပြဲ႕အသင့္စီခ်ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေကာက္ေပး၏။ သြက္လက္တိက်မႈရွိေၾကာင္းေအာင္သူအကဲခပ္မိသည္။ ခဏခ်င္း(၂၀)ခန႔္မမွားမယြင္းေပးႏိုင္သည္။ ဝင္းဝါတုတ္ခိုင္ေသာလက္ေမာင္းအိုးေလးမ်ားကအင္အားျပည့္ဝလွသည္။ ပါးလႊာေသာ္လည္းလက္စကအဂၤာ်ီေလးကိုအိေျႏၵရရေလးလွသည္။ အသက္(၁၇)ႏွစ္သာရွိေသး၍အလွေသြးတို႔အဆူႂကြဆုံးေသာၿပဳံးရီအလွကခိုင္မာခန႔္ညားသည္။ ခပ္တိုတိုဝတ္ထားေသာထမီေအာက္မွေျခသလုံးဝင္းဝင္းႀကီးမ်ားကႀကီးမားထြားႀကိဳင္းေသာအပ်ိဳဖားဖားႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသခံၾက၏။ စြံကားတစ္ရစ္ခါ။ျဖစ္ညႇစ္ျပစ္ခ်င္စရာတင္ပါးဆုံႏွစ္လုံးကေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ။ေျခကိုႂကြကာလႈပ္ရွားေနေသာအခါ။တစ္ခါတုတ္ၿပီးဆတ္ခါ ဆတ္ခါ ယမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္ကိုလဲ ေအာင္သူမ်က္လုံးကေရာက္ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူရွီေသာဝရံတာေလးနားတြင္ခ်ထားသည့္ဆပ္ျပာအပိုင္းေလးမ်ားကုန္းႏႈိက္ရာတြင္လည္းျဖဴဝင္းအိစိုေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးႀကီးကို လွ်ပ္ပ်က္သလို ရင္ၫႊန႔္ပိုင္းေလးလွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ေတြ႕ျဖစ္သည္။

“ေအာင္သူ ဒို႔စာအုပ္ေတြထမင္းစားမပိတ္မွီ ေရးေနာ္ ငါ့တူ”
ေမွာင္ခိုအေဒၚႀကီးေဒၚေဒၚသိန္းက အသံစြာစြာႏွင့္ေအာ္သည္။
“ေနအုံးဗ် မွားေပးမိေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ စိုက္မလား”
မ်က္လုံးျပဴးၿပီးျပန္ေဟာက္သည္၊မ်က္လုံးအစုံကၿပဳံးရီလႈပ္ရွားမႈေလးမ်ားကို အရသာခံျပန္ၾကည့္သည္။
“ရပါၿပီ သူ ကြၽမ္းက်င္သြားမွပါ”
အမာကတိုးတိုးေျပာလိုက္၏၊ေန႔လည္ထမင္းစားမပိတ္မီ စာအုပ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေရာင္းခ်လိုက္ႏိုင္သည္၊ေအာင္သူအေတာ္ေက်နပ္ပီတိျဖစ္သြား၏။
“ခင္ဗ်ာေရာက္လာလို႔ပဲ ႏို႔မို႔အမာနဲ႔က်ေနာ္ဆိုရင္ ညေနဆိုင္ပိတ္တာေတာင္ဒီစာအုပ္အပုံႀကီးေရာင္းကုန္မွာမဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္တယ္ကြာ။ၿပဳံးကိုသိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”
မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ၿပဳံးရီႏွင့္အမာအဖြဲ႕က်သြားသည္။ ဆိုင္အေရာင္းပိတ္ၿပီးသုံးေယာက္ထမင္းစုစားၾကသည္။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည့္မို႔ထမင္းစားရသည္မွာရႈိးတိုးရွန္းတန္းႀကီးျဖစ္ၾကသည္။ ေအာင္သူကေယာက္်ားေလးမို႔ပိုဝသည္။ ခ်ိဳင့္သုံးခုစလုံးမွဟင္းမ်ားစုံေအာင္ႏိုက္သည္။
“ၿပဳံး ဘာဟင္းလဲ ဟ”
ရင္းႏွီးေသာအသံျပဳရင္းက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ။ ၿပဳံးရီကိုၾကည့္၏။ ဆန္အိတ္လြတ္မ်ားဝိုင္းခင္းကာထိုင္စားေနၾကေသာသူတို႔ထမင္းဝိုင္းေလးကစိုေျပေနသည္။
“ငါးေျပမ ေလ အ႐ိုးေတာ့မ်ားတယ္”
“အား နံနံပင္ေလးအုပ္ထားေတာ့ေမႊးေနတာပဲ ဟဲဟဲ”
ဒါလဲႏိုင္သည္ စားသည္ ေအာင္သူအာသြက္ေန၏။
“မိမာ နင့္ဟင္းကဘာတုံး”
“ၾကက္သားနဲ႔အာလူးဆီျပန္ အၿပဳံးထဲ့စားေနာ္”
အမာကၿပဳံးရီအားခိုးၾကည့္ ခိုးၾကည္လုပ္တတ္ေသာ ေအာင္သူအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီးဟင္းပန္းကန္ကိုၿပဳံးရီေရွ႕တိုး၏။

“စားပါ ၿပဳံးမွီပါတယ္ အကို စားေလ”
ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ပီတိလႈိင္းႀကီး ေအာင္သူ ရင္ဝသို႔ “ဒိတ္” ကနဲ တက္ေဆာင့္သည္။
“ငါ့ ဟင္းက ဟိုဒင္းဟ နင္တို႔စားဘူးလားမသိဘူး”
“ဘာမို႔လဲ”
အမာကဟင္းခ်ိဳင့္ကို ၾကည့္ရင္းေမးသည္။
“ခ်နမ္းဘူး ဟင္းေလ”
“အင္း ကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်နမ္းဘူး ဟင္းလို႔ ၾကားဖူးေပါင္”
“ဟင္းကိုျမင္တာနဲ႔ ေအာက္ခ်ၿပီး နမ္းေတာင္မနမ္းခ်င္တဲ့ငပိခ်က္ကိုေျပာတာ ဟဲ ဟဲ”
ၿပဳံးရီ ထမင္းလုပ္ကေလးျပန္ခ်ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကာရီသည္။
“ထမင္းသီးမယ္အၿပဳံး သူက ေပါက္ကရ သိပ္ေျပာတာ”
႐ြမ္းလက္ေသာမ်က္ဝန္းေလးက ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ သူကိုၾကည့္ျပန္သည္။ ေအာင္သူရင္ထဲ “ဒိတ္”ကနဲ လႈိက္ခုံျပန္သည္။
“အစ္ကို အၿပဳံးဆီက အၿပဳံးေတာ္ၿပီ”
“ဟာ မဟုတ္တာ ေပး”
“ကိုေအာင္သူဟာေလ အရွက္ကို မရွိဘူး”
မိမာကေအာင္သူ ကိုမ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာ၏။

“ဒို႔ တစ္ေတြေမာင္ႏွမေတြလိုရင္းႏွီးေနမွ အလုပ္လုပ္ရတာစည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ အမာ ရဲ႕”
ေအာင္သူကအလုပ္ဆန္ဆန္စကားလုံးခပ္ထြားထြားကိုေျပာ၏၊ထိုစဥ္ကကာတြန္းစံေ႐ႊျမင့္ေခာတ္စားေနခ်ိန္လည္းျဖစ္ေလရာ။ေအာင္သူ႔စကားကို မိမာက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္႐ြဲ႕ျပၿပီး။
“သူ႔ကိုသူ စံေ႐ႊျမင့္ မ်ားမွတ္ေနလားမသိဘူး”
ဟုဆို၏၊ၿပဳံးရီ ကို ၿပဳံးေသာရီေသာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ စတင္သိကြၽမ္းရင္းႏွီးခဲ့ၾကေသာ္လည္း။ ေ၀ဝါးမႈသိေသာအတိတ္ဆီမွ အသိခပ္ဝါးဝါးက အၿပဳံးကို တစ္ေနရာမွာျမင္ဖူးေနသကဲ့သို႔ရင္းႏွီးၿပီးသားျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာင္သူစိတ့္ ထင္ေနမိခဲ့သည္။
“ေအာင္သူ မင္းအေရာင္းမေလးက ေတာ္လွခ်ည္လား”
“ဥကၠဌေက်းဇူးေလ ဟဲ ဟဲ”
ေအာင္သူတို႔ၿမိဳ႕သစ္ေလးတြင္ သမ(၂)ဆိုင္ရွိသည္၊ဆိုင္(၁)တြင္ ကိုပါတီ(နာမည္ရင္းပီတာကိုေျပာင္းျပန္ တစ္ရပ္ကြက္လုံးကေခၚေသာကုလားစစ္စစ္)က ကိုင္သည္၊အေရာင္းအကူအျဖစ္မႏွင္းၾကည္ကကိုင္သည္။ အသက္(၃၀)ေက်ာ္ခန႔္ မႏွင္းၾကည္ကအိမ္ေထာင္သည္၊ကိုပါတီက လူပ်ိဳလူလြတ္ ဝန္ထမ္းမ်ားကသူတို႔ကိုအၿမဲစၾက ေနာက္ၾကသည္၊မႏွင္းကသေဘာေကာင္းသည္းခံတတ္သကဲ့သို႔ ကိုပါတီကလည္းဆက္ဆံေရးအရမ္းျပည့္သည္။ ဆိုင္(၁)တြင္တစ္လေနလို႔ျပႆနာတစ္ခုမၾကားရ။ ဆိုင္(၂)တြင္မူ ေအာင္သူက ဒုတိယႏွစ္လုပ္သားတက္ေနစဥ္မို႔ေက်ာင္းသို႔ဆိုင္မပိတ္မီေျပးသည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္က်န္ခဲ့တာ။ ထိကပါးရိကပါးေျပာခံရတတ္၏။

“အေရာင္းခ်င္းလဲမယ္ကြာ ေဟ့ေကာင္ ငါအလိုက္ေပးမယ္”
“ဘာလဲ မင့္ႏွမ ကုလားမေလး အဆစ္ထဲ့မွလား”
“ေခြးမသား ငါ့ႏွမက အေမႊးေတာင္မစုံေသးဘူး”
“ေဟ မင္းျမင္လို႔လား”
“ဟ တစ္အိမ္ထဲေနတာ အိပ္ေနတုန္းျမင္တာေပါ့ ဟ”
“ေခြးကုလား ဟား ဟား ဟား”
ကိုပါတီကအေနာက္ခံသည္။ အဆြဲခံသည္။ စိတ္မဆိုးတတ္။
“ေတာ္ေတာ္လွတာကြ ေနာ္”
“အင္း ငါသူ႔ကို ျမင္ဖူးသလိုပဲ ပီတာ”
“တစ္ရပ္ကြက္ထဲပဲကြာ သြားရင္းေတြ႕ဖူးမွာေပါ့။ မင္းကရာထူးတက္တာ”
“မင္းေမထဲမွာ ရာထူးတက္လို႔လား”
“ဟ အၿပဳံး မင္းဆိုင္ကိုေရာက္လာေတာ့ ဘဲေတြဝိုင္းလာမယ္။ အဲ အဲဒီမွာ မင္းကကာကြယ္ရမယ္။ေနရင္းထိုင္ရင္း ဒရဝမ္ရာထူးရတယ္ေလ ဟား ဟား”
“ေခြးကုလား ခြားကေလး မင္းပါးစပ္ပိတ္ ဟိုမွာလာေနၿပီ”
လယ္ဂ်ာစာအုပ္ေလးတဘက္ပိုက္၍ထမင္းခ်ိဳင္းကေလးလက္မွကိုင္ကာ။ ထမီအျပာႏု အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ကေလးမ်ားဝတ္ဆင္ထားေသာအၿပဳံးအလွကေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္၊ေျမနီလမ္းေလးအတိုင္းခပ္သြက္သြက္လွမ္းလာ၏။ ျဖဴႏုဝင္းမြတ္ေသာ ပါးျပင္ထက္သနပ္ခါး ခပ္ပါးပါးကိုပြတ္ထား၏။ နက္ေမွာင္ပါးလႊာေသာဆံႏြယ္ေလးကရွည္လ်ားစြာေက်ာမွဝဲေန၏။ အလုံးအထစ္ အဖုအခ်ိဳင့္ကေလးမ်ားျဖင့္ဖြဲ႕စည္းထားေသာရင္ၫႊန႔္ေလးဆီဝယ္။ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြကို လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႏွင့္ေရာေပြ႕ထား၏။ လက္ညႇိဳးေလးတြင္ ဆိုင္ေသာ့ကြင္းေလးကိုကိုင္ထား၏။ က်န္တစ္ဖက့္မူလထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္အတူခဲတံနီျပာေလးတစ္ေခ်ာင္းေရာကိုင္ထားသည္။ ျပည့္ဝန္းႀကီးမားစြာလႈပ္ရွားေနေသာတင္ပါးမ်ား၊စကားသံမ်ားတိတ္ခါဇက္ေတြလည္ၿပီးလိုက္ၾကည့္ရသည္ထိဆြဲေဆာင္မႈရွိေလ၏ေအာင္သူဝင့္ႂကြားေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အၿပဳံးရွိရာသို႔ထြက္ခဲ့သည္။
“ဆိုင္ေသာ့တခါတဲ ယူလာခဲ့လား အၿပဳံး”
“ေအးေလ မေန႔ကအကိုပဲယူခဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့”
မ်က္နက္ဝန္းေလးပင့္ကာ တိုးတိတ္စြာျပန္ေျပာသည္၊ ေအာင္သူအၾကည့္က သူမရင္ၫႊန႔္ဆီမွာမို႔ ရွိန္းကနဲျဖစ္၏။
“အိမ္မွာ ေဆာင္ေတာ္ကူးေတြအရမ္းပြင့္လို႔ မိမာအတြက္ယူလာတာ”
မလုံမလဲေလးလက္ကိုကြယ္ရင္းေျပာ၏။
“နင့္တို မိန္းကေလးေတြ ဆိုင္ထဲမွာ အမႈိက္ရႈပ္အုံးမယ္”
“အံမယ္ ေနာ္ ပန္ေတြပဲဥစၥာ အစ္ကိုေဆးလိပ္တိုေတြ ဥကၠဌ ေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူမ်ား သိမ္းသိမ္းေနရတာ ဥကၠဌက ဆိုင္မီးေလာင္ရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူအျပစ္တဲ့”
ဆိုးေဆးမကူနီစုစုႏႈတ္ခမ္းေလးမဟတဟျဖင့္ေျပာေန၏။ ၊ၿပဳံးရီႏွင့္ယွဥ္ေလ်ာက္ရင္း။ သူ႔ရင္တြင္း ပီတိေတြလႈိင္ေန၏။
“အစ္ကိုက တက့သိုလ္ေက်ာင္းလဲတက္တယ္ေနာ္”
“အင္း အေဖနဲ႔အေမက စီးပြားေရးက်လာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ေက်ာင္းေျပာင္းလိုက္ရတာ”
“ၿပဳံးရီ အေမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းရတယ္အစ္ကို ဟင္းဂလာပင္ေတြစိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ဖတ္ထည္ေရာင္းတာ”
“ေအးေပါ့ဟာ ဒို႔တလွည့္လုပ္ေကြၽးရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီပဲ”
တစ္ေယာက္အတြင္းေရးတစ္ေယာက္ကိုေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဘဝတူ ဟူေသာအသိႏွင့္လြတ္လပ္ ရည္တူေသာစိတ္မ်ားကေအာင္သူရင္တြင္းျမဴးတူးမိၾကသည္။
“အၿပဳံးက ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ ဟင္”
“ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ပါ အကို (၄) တန္းပဲေအာင္တာ”
႐ိုးသားပြင့္လင္းေသာ ၿပဳံးရီဝယ္ခ်စ္စရာသေဘာထားေလးမ်ားသာမက မက္ေမာဖြယ္အလွတို႔ျဖင့္လည္းျပည့္ဝေနသည္၊။
“ဟင္ အအား ဆရာ ရယ္ ေသပါၿပီကြယ္ ကြၽတ္ကြၽတ္”
ေအာင္သူ။လွဝင္းႏွင့္ေပါက္ေခါင္းတို႔သုံးဦးတံခါးအကြယ္တြင္ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ထြန္းရွိန္ သူ႔တပည့္မေလးတစ္ေယာက္ကိုျဖဳတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ ေကာင္မေလးမွာက်ဴရွင္ၿပီးသြားေသာ္လည္းမျပန္ပဲ ထြန္းရွိန္ႏွင့္စကားေျပာက်န္ရစ္ရာမွ လက္လြန္ ေျခလြန္ျဖစ္ကုန္ၾကေလၿပီ။
“လွဝင္း ဂဲါေလးက ဘယ္ကလဲ ကြ”
“ရွစ္လမ္းလဲကတဲ့ ငါလဲမသိဘူး ေတာင့္တယ္ကြ”
“ေတာက္… ျမင္ရရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္”
“တိတ္ တိတ္ ေဆာ္ၿပီ ဟ”
ေအာင္သူနားစြင့္ရင္းအံႀကိပ္ခါ လက္ညႇိဳးေထာင္ၿပီးေျပာ၏။
“အာ အာ အဲလိုႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔ဆရာရယ္ အ နာတယ္”
“အစမို႔ပါ ညီမရယ္ ခဏေလး ေအာင့္ခံေနာ္”
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္”
“ဟအ နာတယ္ နာတယ္ မခံႏိုင္ဘူးဆရာ”
“စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ႁပြတ္ စြတ္စြတ္”
ထြန္းရွိန္အသံမၾကားရေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ကသာသြက္သြက္ႀကီးထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။
“အဟီး အဟင့္ အီး ဟီး ဆရာ မညႇာဘူး အူး ဟူး”
“ဟာ ေရာဂါပဲ ဂြဲေလး ေအာ္ငိုၿပီး ေရာဂါပဲ”
လွဝင္းေျခမကိုင္လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားသည္။ က်ဴရွင္ဖြင္းထားေသာအိမ္ကသူ႔အိမ္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။ ထြန္းရွိန္အသက္ရႉကျပင္းသထက္ျပင္းလာသည္၊ထူထဲေသာ ပိတ္ျခင္ေတာင္ႀကီးက ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေန၏၊ကုတင္ေလးကလည္း တကြၽိကြၽိျမည္ကာခါယမ္းေနသည္။
“ေပါက္ေခါင္း ေတာ္ေတာ့လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ကြာ”
“ရမလား ဟ အရွိန္တက္ေနတဲ့ဟာကို”
“ေစာက္ရမ္းႀကီးလုပ္လို႔သူ႔မိဘေတြသိကုန္ရင္ အဲဒါအကုန္ေထာင္ထဲေရာက္မွာ ဟ”
ေအာင္သူကေတာ့ၿငိမ္ေနသည္၊ေကာင္မေလး၏ဖ်တ္ဖ်တ္လူးေအာ္သံကိုနားစြင့္ေနသည္၊ရင္ထဲတြင္လည္း ကတုံကရီႏွင့္ အသက္႑ႉမဝသလိုႀကီးျဖစ္လာသည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာရယ္ နာလွၿပီ အီးဟီး ကြၽတ္”
“ၿပီးပီ ၿပီးပီ အင္ အင္ အင္”
“ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္”
ၾကမ္းသည္။ျခင္ေထာင္ႀကီးျပတ္က်မတတ္။ ထြန္းရွိန္ၾကမ္းသည္။အံႀကိပ္ထား အသက္ေအာင့္ထားရင္းမွ ၿငီးဍဴသံေလးကေအာင္သူ႔ ရင္တြင္းသို႔စူးစူးနစ္နစ္ ဝင္ေရာက္ခံစားရ၏။
“ေတာ္ပီ ေတာ္ပီ အား က်မ ေအာ္လိုက္မွာ”
“ဟာ”
အေျခအေနႀကီးက မိုးေလဝသ မေကာင္း လွဝင္းတစ္ေယာက္လက္သီးက်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေန၏။
“အကုန္လုံးေတာ့ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ငါ့လီး”
လွဝင္းတိုးတိုးႀကိပ္ၿပီးထြန္းရွိန္ကိုေဒါကန္ေန၏။
“ႁပြတ္ ဟင္း ဟင္း ဟင္း အ ရွီး အ”
“နာေသလား ဟင္ ညီမ”
“အင္း အင္း ၾကပ္တပ္တပ္ ႀကီးကြယ္”
“ဟူး ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕”
ေပါက္ေခါင္းကမ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီးသက္ျပင္းခ်ျပသည္။ လွဝင္းကေခါင္းကိုခါရင္း အျပင္ထြက္ၾကရန္ အခ်က္ျပ၏။ သုံးေယာက္သား “သေျပ” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ၾကသည္။ ထြန္းရွိန္အသက္ (၃၀) ခန႔္ (ကလယ္) လူမ်ိဳးျဖစ္သည္၊။ ေအာင္သူထက္စီနီယာက်ၿပီး သခ်ၤာအဘာသာယူထားေသာတက့သိုလ္ေက်ာင္းသားလည္းျဖစ္သည္။ ေအာင္သူက ျမန္မာစာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား။
“ဂြဲေလးက အသက္ငယ္ငယ္ေလးဟ ဒီေကာင္တင္းတက္ျဖဳတ္ေနတာ။ ငါေျပာတယ္ မလုပ္ နဲ႔မလုပ္နဲ႔ လို႔”
လွဝင္းကေရေႏြးၾကမ္းငွဲ႔ရင္းေဘးသို႔မ်က္လုံးကစားရင္းခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
“မင္းကလီးျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကိုလာေခၚတာလား”
“ဟ ေကာင္မေလးမေတာ္တဆ ေသရင္သက္ေသေပါ့ ဟ”
“ေခြး လိုးမသား”
ေပါက္ေခါင္းက ေခြးေျချဖင့္ကိုင္႐ြယ္သည္၊ ေအာင္သူကဒူးယားတစ္လိပ္မီးညႇိရင္း ေခါင္းခါသည္။
“ထြန္းရွိန္ဒင္နဲ႔စေတြ႕တဲေဆာ္ေတာ့ကြဲမွာပဲကြ ထြန္းရွိန္က အုန္းေတာစီးကရက္ဗူးေတာင္ကြဲတာ”
ထိုစဥ္က ဆယ္လိပ္ဝင္ အုန္းေတာစီးကရက္ဗူးမ်ားထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လ်က္ရွိေသးသည္။
“ေအး အဲဒါေတာ့ ငါလဲမ်က္ျမင္ပဲ သူတို႔ၿခံထဲမွာတစ္ခါ ဒို႔စာေမးပြဲရက္ စာက်က္တုန္းကဒီေကာင္လုပ္ျပတာ ေတြ႕ဖူးတယ္”
ဟုေပါက္ေခါင္းကေထာက္ခံသည္။
“ေတာက္ ဒီကိုယ္ေမကိုယ္လိုးလုပ္တာနဲ႔ကို ဖါခ်ရေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီး ဟင္းဟင္း”
ေအာင္သူကသူ႔ေပါင္ၾကားကိုလက္ႏႈိက္ၿပီး တေငါက္ေငါက္႐ုန္းကန္ေနေသာ ဘြားဘက္ေတာ္ကိုဂုတ္ခ်ိဳးထားရ၏။
“မင္း ေက်ာင္းက ေဆာ္က မပီဘူးလား”
အတြင္းသိေပါက္ေခါင္းကေအာင္သူကိုေမးလိုက္သည္။
“စိုးစိုး လား အင္းလိုက္တဲေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးကြ”
“ဟ ေဆာ္ပဲ လိုက္တဲ့လူရွိမွာေပါ့ ဒါအဆန္းလား”
လွဝင္းကမွာထားေသာလက္ဘက္ရည္မ်ားေရာက္လာ၍ တစ္ေယာက္စီေရွ႕ လိုက္ခ်ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္၊ စိုးစိုးမွာ နာမည္ေက်ာ္စာေရးဆရာႀကီးတစ္ေယာက္၏ သမီးျဖစ္ၿပီး ေအာင္သူႏွင့္ နဝမတန္းမွ ဒုတိယႏွစ္အထိ အတူေက်ာင္းေနလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ႐ိုးသားသိမ္ေမြ႕အိေျႏၵရွိ လွၿပီး ေအာင္သူစာမ်ားကိုထာဝစဥ္လက္ခံလ်က္ဘာမွ်မတုန႔္ျပန္ခဲ့သူျဖစ္သည္၊ေအာင္သူ(လုပ္သားေကာလိပ္)ေျပာင္းခဲ့ၿပီးမွလည္းတစ္ခါမွ်ိဆုံဆည္းျခင္းမရွိၾကေတာ့။
“မလြယ္ပါဘူးကြာ စိုးစိုးကိုခ်စ္တာ လမင္းႀကီးကိုေငးၿပီးခ်စ္ေနရသလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ”
“ဟယ္ ေသနာေကာင္ ကဲဟာ”
လွဝင္းကေအာင္သူဖင္ပိတ္ကန္သည္၊ေပါက္ေခါင္းကရယ္ရင္းေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္သည္။
“ခ် ခ် မေအလိုး ခ်ေပးမွ အလကားေကာင္ ထြန္းရွိန္ နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့ ကြာ”
“အစ္ကို အစ္ကို လို႔ဆို”
“ဟင္ ေအာ္ ဘာလဲ ၿပဳံးရီ”
“မေန႔က လက္က်န္စာရင္းေတြ လာျပအုံးေလ ပစၥည္းနဲ႔တိုက္ၾကည့္ရေအာင္”
“အင္း ဟုတ္သားပဲ”
ေအာင္သူ စိတ္ကူးထဲမွလြင့္ေမ်ာျခင္းလိပ္ျပာကိုျပန္လည္သိမ္းယူၿပီးအေရာင္းေကာင္တာမွ ဆိုင္ေနာက္အတြင္းခန္းသို႔ဝင္ခဲ့သည္။
“ဆန္ အိတ္ ေလးရာႏွစ္”
“အင္း ဟုတ္တယ္ ၿပီးေတာ့”
“ပုဇြန္ငပိ ရွစ္အိတ္တစ္ပိုင္း”
“မွန္တယ္ အကို”
“ဖေယာင္းတိုင္ႀကီး-ေျခာက္။ေသး-ငါး ေသတၱာ”
“အင္း အင္း ေနအုံး အဲ ဟုတ္ပီ”
“သၾကားခုႏွစ္အိတ္အတိ အဲဒါ ခြဲတန္းမခ်ရေသးဘူး။ဆီ-ဆီကိုနင္ခ်ိန္ၾကည့္လား လက္က်န္”
“ေသရခ်ည္ရဲ႕ အစ္ကိုရယ္ ပီပါ တစ္ဝက္လုံး”
“ေအးပါ ဒါေတြက ကုန္မွခ်ဳပ္လို႔ရမွာ။ႏို႔ဆီေကာ”
“ႏို႔ဆီလဲ ခြဲတမ္းမခ်ရေသးဘူး(၂၁)လုံးအတိ”
“၂၁လုံးမေျပာနဲ႔။၂၁ေသတၱာေျပာပါ ငါေခါင္းႀကီးလိုက္တာ”
“ခစ္ ခစ္ သူမ်ားမေျပာတတ္လို႔ပါ အစ္ကိုကလဲ”
“ဂုန္နီအိတ္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္”
“အဲဒါမေရးရေသးဘူး ခဏေလးေနာ္”
ဂုန္နီအိတ္အထပ္ႀကီးကို ၿပဳံးရီကုန္းၿပီးေရတြက္ေနသည္၊ႀကီးမားစြံကားေသာတင္ပါးႀကီးမ်ားက ေနာက္သို႔ျပစ္ထြက္ေန၏။ အထပ္လိုက္ဆြဲလွန္ေနေသာဂုန္နီအိတ္ခြံမ်ား။ ကုန္းၿပီးလွန္ေနေသာၿပဳံးရီ ရင္သားႏွစ္မႊာကို ေအာင္သူတဝႀကီးျမင္ရသည္။
“အို”
သူခိုးလူမိသြားသည္၊ ၿပဳံးရီကအကô်လယ္ဟိုက္ေလးကိုကမန္းကတန္းလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ဖုံးသည္၊ေအာင္သူလယ္ဂ်ာစာအုပ္ႀကီးကိုကိုင္ၿပီးေငးေနသည္၊။
“ဘယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ဟင္”
“အဲ အင္း ဟို ဘယ္ေလာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး”
တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ၿပဳံးရီ ဂုန္နီအိတ္မ်ားထပ္ေရျပန္သည္၊သည္တခါေတာ့ေအာင္သူမ်က္ႏွာကိုအျပင္သို႔လွည့္ထားသည္၊အျပင္သို႔ေဈးသြားဝယ္ေသာမိမာကလည္းျပန္မေရာက္ေသး။ ခြဲတမ္းမခ်ေသး၍ဆန္တစ္မ်ိဳးမွအပ အေရာင္းအဝယ္မရွိ။ ဆိုင္အတြင္း့ ၿပဳံးရီ ႏွင့္ ေအာင္သူႏွစ္ေယာက္ထဲ။
“ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္အိတ္”
ၿပဳံးရီကဆန္မႈံမ်ားကပ္ေနေသာသူ႔လက္ကေလးကိုခါရင္းအသံအက္အက္ကေလးျဖင့္ေျပာသည္။
“အဲဒါ အိတ္တစ္လုံးနဲ႔ သြတ္ထားလိုက္”
“ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္သြတ္ရမလဲ လို႔”
“ေအး ဟုတ္သားပဲ ႏွစ္ေယာက္မွ သြတ္လို႔ရမွာပဲ”
“ရွင္”
ၿပဳံးရီ သူ႔ကိုမ်က္လုံးေလးျပန္ၾကည့္၏။ သူဘာမွျပန္မေျပာ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကိုဆန္အိတ္တစ္အိတ္ေပၚအသာတင္ၿပီးဂုန္နီအိတ္တစ္လုံးကိုကိုင္ၿပီးၿဖဲေပးလိုက္သည္၊ၿပဳံးရီက ဂုန္နီအိတ္အထပ္လိုက္ကိုလုံးၿပီးလိပ္ေနေသာ္လည္း မရာတြင္မႏိုင္ေတာ့။
“ကဲ ေရာ့ နင္ကိုင္ထား”
ၿပဳံးရီကဂုန္နီအိတ္ခြံကိုကိုင္လ်က္အဝကိုၿဖဲေပးထားသည္၊ေအာင္သူက(၂၅)လုံးအထပ္တစ္ထပ္လိပ္ၿပီးမလိုက္သည္။
“နဲနဲ ၿဖဲထား ဟ မဝင္ဘူး”
“ၿဖဲ ထားတာပဲဥစၥာမဝင္တာ မတတ္ႏိုင္ဘူး”
“အခုန ပြေနလို႔ ဟ”
ၿပဳံးရီကိုင္ထားေသာဂုန္နီအိတ္အလြတ္ထဲသို႔ ေအာင္သူက အလိပ္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီးထည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္လိပ္ၿပီး ခံေနသည္။
“ဒုကၡပါပဲ မဝင္ေသးဘူး တစ္ေနတယ္”
“ဒီဘက္က ၿဖဲမွေပါ့ ဟ ေအး ကဲ ဝင္ၿပီးလား”
“အင္း ဝင္သြားၿပီး အာ အရမ္းပဲ အစ္ကိုမေကာင္းဘူး”
“ဘာလဲ ဟ”
“အရမ္းေဆာင့္တာကိုးလို႔ လက္ေမာင္းကိုေအာင့္သြားတာပဲ”
“ဟ ဒါမွ သယ္လို႔ေကာင္းတာ”
မ်က္ႏွာခ်င္းနီးကပ္ၿပီးၿပဳံးရီပါးမွသင္းႀကိဳင္ေသာသနပ္ခါးနံ႔စစ္စစ္ေလးကို ရႉ႑ိ+က္လိုက္ရသ ျဖင့္ရင္ေတြခုံေမာေနသည္၊ လႈပ္ရွားေသာစိတ္အစဥ္က ကစင့္ကလ်ားျဖစ္ခ်င္ေန၏။ ပုခုံးခ်င္းထိ လိုက္ရင္ျခင္းအပ္လုနီးပါးျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာၿပဳံးရီထံမွ ရင္ခုံသံသဲသဲကိုလဲၾကားေနသလိုလို။
“ကဲ ေနာက္တစ္အိတ္ တစ္ခါထဲသြားထားရေအာင္”
“အင္း သြတ္ေလ”
အသံေလးကတိုးတိုး တုန္တုန္
“ၿပဳံးရီ”
ေအာင္သူကအသံထိန္းေခၚသည္။
“ရွင္ အစ္ကို”
လိုလိုလားလားထူးရွာသည္။
“မိမာလာမွပဲ လုပ္ကြာ ေနာ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္”
“ဟာ ဟို အဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေငြစာရင္းခ်ဳပ္ရအုံးမယ္ ညေနေငြအပ္ရမွာ”
“အမေလး အစ္ကိုကလဲ တစ္ေနလုံးစာအုပ္ေလး။ေလးငါးအုပ္ေရာင္းထားတဲ့ေငြမ်ား ကဲပါလုပ္ပါ”
“လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ဒါေလးမ်ားအစ္ကိုကလဲ”
ေအာင္သူ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ေကာင္တာစာပြဲသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွ
“ငါ့စိတ္ ငါမႏိုင္ဘူး ေနာ္”
ဟုေျပာခ်င္ေနသည္။
“အင္းေပါ့ေလ တက့သိုလ္ေက်ာင္းသားဆိုေတာ့။ဒါမ်ိဳးဘယ္လုပ္ခ်င္ပမလဲ။ အၿပဳံးတို႔ေတာ့လုပ္ရမယ္ေတာ္ေရ လုပ္ရမယ္”
ဂုန္နီအိတ္မ်ားကိုၾကမ္းျပင့္ လွဲၿပီးအိတ္ႏွင့္စြတ္သည္။
“ကဲဘယ္သူမွေအာက္ေက်ေနစရာမလိုဘူး ၿပီးသြားတာပဲ”
မထိတထိ ႐ြဲ႕ေျပာေနေသာ ၿပဳံးရီစကားမ်ားကိုမၾကားဟန္ျပဳရင္း။ လမ္းမဖက္သို႔ေငးေနမိသည္၊ရင္ထဲ့ တဒိတ္ဒိတ္ ခံေနဆဲျဖစ္သည္၊ၿပဳံးရီရယ္ အဲဒီေန႔ကအျဖစ္ဟာငါတစ္ညလုံးအိပ္မရတဲ့အထိစိတ္ေတြလႈပ္ရွားခဲ့ရတာ နင္သိရဲ႕လား။နင္ရဲ႕႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ႏုလုံးသားကို မ႐ိုးမသားနဲ႔ငါ့စိတ္ေတြျပစ္မွားေနတာနင္သိရဲ႕လားၿပဳံးရီတို႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္မလာေသးခင္မွာငါေလနင့္ေၾကာင့္အေလးမက်င့္ရက္ေတြလဲပ်က္ခဲ့ရတယ္။
“ဟား ကိုထြန္းရွိန္ ခင္ဗ်ားကအေလးမ မလို႔ ဟာဟ”
“ဟဲဟဲ လက္ေမာင္းေလးနဲနဲပါးပါးကားမလို႔ပါ”
ကလယ္ထြန္းရွိန္ေအာင္သူအိမ္မွာအေလးလာမသည္။
“လုပ္မေနပါနဲ႔ ကိုထြန္းရွိန္ရာ အလကားေနမွာပါ ဟဲဟဲ”
“ေအးလကြာ ေနာ ဟုတ္တယ္ ငါ့အေၾကာင္းမင္းသိတာပဲ”
“ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဟို တပည့္မေလးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”
ကစားၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးကိုတဘက္ပြးႀကီးႏွင့္ေခြၽးသုတ္ေနေသာေအာင္သူကလွည့္မၾကည့္ပဲေမးသည္၊ထြန္းရွိန္ထံမွအသံထြက္မလာသျဖင့္လွည့္ၾကည့္သည္၊သူ႔အားေငးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာထြန္းရွိန္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္၊သူ႔ေမးခြန္းကိုနားမလည္ဟုထင္ကာထပ္ေမးသည္။
“ခင္ဗ်ား လွဝင္းတို႔အိမ္က်ဴရွင္မွာ ဖိုက္တဲ့ဟာေလး”
“ၾကာပါၿပီ”
ထြန္းရွိန္ကအကô်ေကာက္ဝတ္ၿပီးဒါပဲေျပာကာထြက္သြား၏၊မေရွ႕မေႏွာင္းတြင္ကိုပါတီအိမ္ေရာက္လာ၏။
“ေဟ့ေအာင္သူ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔ဝိတ္ပဲလွိမ့္မမေနနဲ႔ညေနကိုထမင္းစာဖိတ္တဲ့အိမ္ရွိတယ္”
“အမယ္ တယ္ႀကီးပြားေနပါလား ဘယ္အိမ္ကလဲ”
“မႏွင္းၾကည္တို႔အိမ္ကကြ ကုသိုလ္လုပ္တာ ဝန္ထမ္းေတြအားလုံးဖိတ္ထားတယ္။လုပ္ကြျမန္ျမန္”
“ဟေနပါအုံး ေရခ်ိဳးပရေစအုံး”
“ျပန္လာမွခ်ိဳးေဟ့ေကာင္လူစုံေနၿပီး”
ေအာင္သူကဗ်ာကသီ။ပုဆိုးအကô်လဲဝတ္ၿပီး
“အေဖ သားကိုပီတာနဲ႔လိုက္သြားအုံးမယ္ေနာ္”
“ေအး ေအး မကိုမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ မင္းအေမႀကိဳရအုံးမွာ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ”
ညေနအေမေဈးမွအျပန္ မီးသတ္ေရွ႕မွႀကိဳေပးရအုံးမယ္။ညီျဖစ္သူကကိုးတန္းေရာက္ေနၿပီမို႔က်ဴရွင္ညေနပိုင္းတက္ေနရသည္။
“အမေလး မင္းသားရယ္ သြားပင့္ရတယ္”
မႏွင္းကအိမ္ေပၚမွဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ေျပာသည္။
“မမႏွင္းတို႔က ခုမွကပ္ေျပာတာကိုဗ်”
“ဟိုးရွစ္လမ္းကလူေတြေတာင္သိတယ္။နင္နဲ႔ငါနဲ႔ကတစ္လမ္းနဲ႔ႏွစ္လမ္း။နင္မသိခ်င္လို႔ေနတာ”
”ကဲတက္ေအာင္သူလာကြာ ပီတာ”
မမႏွင္းေယာက္်ားကိုထြန္းၾကည္ကသေဘာေကာင္းေဖၚေ႐ြ၏
“ဟယ္ အငယ္ေတြအရင္ေရာက္ေနတယ္ ဟား ဟား”
“ေအာင္မာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ခ်ည္းပဲေနမွာ”
ေအာင္သူ႔စကားကိုမိမာကေခ်ပလိုက္ရာဝိုင္းရယ္ၾက၏၊အိပ္ခန္းထရံေလးေဘး့က်ဳံ႕က်ဳံေလးထိုင္ေနေသာၿပဳံးရီကမ်က္လႊာေလးခ်ကာၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးေနသည္။
“ကဲ လာေလ ဝိုင္းၾက”
ေျခာက္ေယာက္ခံႀကီးတြင္ေလးေယာက္ဝိုင္းၾကသည္၊ပီတာႏွင့္ေအာင္သူကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေအာင္သူလက္ဝဲ့ကပ္လ်က္ၿပဳံးရီထိုင္သည္။
“စားေနာ္ ဒါမဂၤလာအႀကိဳထမင္းပြဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာ”
မမႏွင္းကဟင္းခ်ိဳခ်ေပးရင္းေျပာသည္၊
“သြား မမႏွင္းက ဘာမွန္းလဲမသိဘူး”
“စားပါသူငယ္ခ်င္းရယ္ သူဖါသူဘာေျပာေျပာ မွန္တာေျပာတာပဲ”
“ဟာကြာ မိမာေနာ္”
ေအာင္သူႏွင့္ကိုပါတီမေရာက္ခင္ေလး မမႏွင္းတို႔ကၿပဳံးရီကိုေအာင္သူႏွင့္စထားၿပီးျဖစ္သည္၊ဒါကိုမသိေသာကိုပါတီက
“ဘယ္သူမဂၤလာအႀကိဳပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွိပ္မွာပဲ ေဟ ေဟ့”
“ကိုပါတီေနာ္ ဘာမိသ ညာမသိ”
ၿပဳံးရီကမ်က္ေစာင္းထိုးကာလွမ္းေျပာသည္၊
“ႏွိပ္ ႏွိပ္ပါတီ ငါ့ မဂၤလာပြဲလို႔သေဘာထား”
ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ေအာင္သူဝင္ေျပာမိသည္၊
“အာ မစားဘူး မစားေတာ့ဘူး”
ၿပဳံးရီခေလးေလးလို႔စိတ္ေကာက္ၿပီးထသြားသည္၊မမႏွင္းကအတင္းလိုက္ဆြဲၿပီးျပန္ထိုင္ခိုင္းသည္၊
“ေဟေဟ့ မစားရင္ေန ဒို႔ကေတာ့ တဝႀကိပ္မွာဗ်ား စိတ္ေကာက္တာတို႔ ဘာတို႔လဲလိုက္ေခ်ာ့ဘူး”
ေအာင္သူကသူႏွင့္စထားမွန္းမသိပဲဆက္ေျပာ၏၊ၿပဳံးရီ ေအာင္သူကိုဆတ္ကနဲတင္းတင္းေလးၾကည့္သည္။
“ကဲ ေရာ စား စား အကုန္စား”
သူမပန္းကန္ေလးထဲမွ ထမင္းႏွင့္ဟင္းလ်ာမ်ားေအာင္သူပန္းကန္ထဲပုံထဲ့ၿပီးေနာက္ေဖးထသြားသည္။
“စားတယ္ စားတယ္ ဘာရမလဲကြ ဟင္းဟင္း”
ေအာင္သူဝက္သားဟင္းမ်ားအား။အားရပါးရခပ္စားသည္၊မိမာ ေနာက္ေဖးသို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းတိုးတိုးေလးေျပာသည္
“က်ေနာ္တို႔ကခင္ဗ်ားနဲ႔ေနာက္ထားတာ”
“အြပ္”
ေအာင္သူဖားသံႏွင့္ေအာ္လိုက္၏၊မမႏွင္း မီးဖိုထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္၊ မ်က္ႏွာကမၿပဳံး မရီ
“ၿပဳံးရီငိုေနတယ္ ေတာ့ နင္တို႔ကတအားေနာက္တာကိုး။ ဟဲ ေအာင္သူသြားေခ်ာ့လိုက္”
“ဟာ ဟာ ဆိုင္တာ”
“ဘာမဆိုင္ရမွာလဲ သြားနင့္ေၾကာင့္ နင့္ေၾကာင့္”
ကိုပါတီကဂုတ္ဆြဲထုသည္၊မမႏွင္းကတြန္းလႊတ္သည္၊ၿပဳံးရီတက္အဆင္းေလးတြင္ ေျခေထာက္ေလးခ်။လက္ႏွစ္ဘက္ပြတ္ငိုေန၏၊
“ၿပဳံးရီ ငါ့ကိုစိတဆိုးသြားတာဆို”
“ဆိုးတာေပါ့ ဘာလို႔ငါ့ မဂၤလာေဆာင္လို႔ေျပာလဲ”
“ဟာ နင္ကလဲ ဘာမွန္းမသိပဲေနာက္တာပဲဟာ နင္မႀကိဳက္ရင္မေနာက္ေတာ့ဘူး။ လာထမင္းစားရေအာင္”
“စား ဘူး”
ႏႈတ္ခမ္းစူပါးေဖါင္းရင္း ေခါင္းခါ၏၊
“ခက္လိုက္တာဟာ ကေလးလဲ မႈတ္ဘဲနဲ႔ ထဆို”
“ဟင့္အင္း ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ဝေအာင္စား”
“လာပါဟယ္ မမႏွင္းတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္”
“မစားဘူးလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ”
ေအာင္သူေထာင္းကနဲစိတ္ထြက္လာသည္၊ဖက္ေဆးဇလုံတြင္ လက္ကိုေဆး၏၊လုံခ်ည္ႏွင့္သုတ္ၿပီး။ၿပဳံးရီေဘးထိုင္လိုက္သည္၊ၿပဳံးရီကတစ္ဖက္သို႔ဆတ္ကနဲတိုး၏၊
“နင္ ငါ ေဒါသထြက္ေအာင္လုပ္ေနတာလား”
“အမယ္ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဟင္း”
“ေအး မဆိုင္လို႔ နားလည္လား ဆိုင္သာဆိုင္ရင္ နင့္အခ်ိဳးကိုေျပာင္းျပစ္လိုက္မယ္သိရဲ႕လား”
“ဘာေျပာတယ္”
ရင္ကေလးခ်ီ စူးဝင္းေသာမ်က္ဝန္းအစုံႏွင့္ေအာင္သူဘက္သို႔ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္လွည့္လိုက္သည္၊မ်က္ႏွာႏွစ္ခုသည္ တစ္ထြာခန႔္သာေဝးကြာေတာ့သည္၊သနပ္ခါးနံ႔။ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးမ်ားေအာင္သူႏွာဝတိုးဝင္၏၊မ်က္လုံးခ်င္းစူးစိုက္ၾကည့္မိၾကသည္၊ႏွစ္ဦးသားရင္းခုန္သံသည္။အျပင္သို႔လြင့္စင္ထြက္လာ၏၊ေအာင္သူ။ၿပဳံးရီပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုတင္းကနဲစြဲညႇစ္သည္၊ေမးကေလးေမာ့ရင္ကေလးေကာ့လာေသာ ၿပဳံးရိ၏ပါးေလးကိုဒလၾကမ္းနမ္းသည္၊ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ နမ္းသည္၊ႏႈတ္ခမ္းခ်ီခ်ီေလးကိုၾကာရွည္စြာစုပ္ယူသည္၊ၿပဳံးရီလက္သီးႏုႏုေလးမ်ားကေအာင္သူ႔ေပါင္ကိုထုသည္။
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ အင္း”
“အလာလာ ကြၽတ္ကြၽတ္”
ေအာင္သူေပါင္ၾကားကိုလက္ဝါးအုပ္ၿပီးေအာ္၏၊ၿပဳံးရီအမွတ္မထင္ထုလိုက္ေသာလက္သီးတစ္ခ်က္က မာတင္းေတာင္ထေနေသာေအာင္သူပစၥည္းတဲ့တဲ့ထုခ်မိျခင္းျဖစ္၏။
“အိုး”
ၿပဳံးရီ ထေျပးသည္၊ေအာင္သူမထႏိုင္ အသက္ေအာင့္ၿပီးျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္ကိုင္ၿပီးက်န္ခဲ့သည္၊ကိုပါတီဝင္လာသည္၊
“အိုေက သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္း”
“မင္းဘြားေအ အိုေက ဒီမွာေဂြးတက္ေနၿပီး”
“ျမန္ျမန္လုပ္ပါပီတာရယ္ ငါေၾကာက္လို႔ပါ”
“စိတ္ခ်ရပါတယ္ ခင္ဗ်ားကလဲ”
“ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ္ဖူးဟာ ႐ိုး႐ိုးပဲလုပ္”
ဆိုင္ပိတ္ထားေသာတံခါးကိုအသာတြန္းဝင္လိုက္ေသာေအာင္သူေျခလွမ္းမ်ားတုံ႔ကနဲျဖစ္သြားသည္၊အေရာင္းေကာင္တာေနာက္မွေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေၾကာ္ျငာအေနာက္အလ်င္အျမန္ဝင္ကပ္ရသည္၊မမႏွင္းက ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးေပၚတြင္ကားယားႀကီးၿဖဲထိုင္ကာ။ ပီတာကဒူးေထာက္လိုးေနၾကျခင္းျဖစ္၏၊မမႏွင္း၏ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဧရာမ ေဖါင္းကားေန၏၊ပင့္လွန္ထားေသာဘရာစီယာကဗိုက္ေပၚစုပုံေနၿပီး ေအာက္စက ဖင္ေအာက္တြင္ပိေနသည္၊
“စိတ္ညစ္လိုက္တာဟယ္”
မမႏွင္းကထိုင္းသြင္းေပးရင္းေဘးဘီသို႔ၾကည္၏၊လူမိသြားမည္ကိုစိုးရိမ္ေနျခင္းျဖစ္သည္၊ပီတာလီးမွာမဲနက္ၿပီးအေမႊးမ်ားကထူၿပိန္းေနသည္၊လုံးပတ္ႀကီးမွာေႁမြေဟာက္ႀကီးအလားေျပာင္တင္းေန၏၊ၿပဲလန္ေနေသာဒစ္ႀကီးအဝ့ ေတ့မိသြားသည္၊
“ျမန္ျမန္လုပ္ပါပီတာရယ္”
မမႏွင္းအသံမွာသိသိသာသာႀကီးတုန္လႈိက္ေမာဟိုက္ေန၏၊ပီတာကဖင္မဲမဲႀကီးကိုခပ္သာသာႂကြၿပီးဖိသြင္းလ်က္မွတစ္ၿပိဳင္တည္း။မမႏွင္းႏို႔ႀကီးမ်ားကိုဆြဲလွန္ကာစုပ္ေလသည္၊
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ အု အင္”
လီးႀကီးကေလ်ာကနဲနိမ့္ဝင္စူးစိုက္က်သြားသည္၊မမႏွင္း ေခါင္းကိုေနာက္လွန္ခ်လိုက္သည္၊ပါးစပ္ကိုဟ၍
“တအင္းအင္း”
ၿငီးတြားရင္းဖင္ႀကီးကို စေကာဝိုင္းႀကီးလႈပ္ခါယမ္းေပးေနသည္၊ပီတာကလဲအဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးေနရင္း ႏို႔ႀကီးမ်ားကိုစို႔သည္၊
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္ သြပ္”
ေစာက္ေခါင္းႀကီးမွာ အေတာ္က်ယ္ပုံရသည္၊အေရမ်ား႑ႊဲနစ္ၿပီးႀကီးမားေသာကုလားလီးဝင္သြားတိုင္း အသံက်ယ္ႀကီးမ်ားက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္၊မမႏွင္းေယာက္်ားကိုထြန္းၾကည္မွာပန္းနာသည္ျဖစ္ၿပီး မမႏွင္းကိုအားရေအာင္မျဖဳတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်၊ယခုကဲသို႔ကုလားပီတာ၏ႀကီးမားေသာလီးႀကီးဝင္လိုက္တိုင္း ဖိန႔္ဖိန႔္တုန္ေအာင္ခံ၍ေကာင္းေနဟန္တူသည္၊
“ေကာ့ေပး မမႏွင္းရဲ႕ ေကာ့”
“ေကာ့ေနတာပဲဟဲ့ ေသရေတာ့မယ္ အင္း ဟင္း ဟင္း”
“အ အား ေကာင္းလိုက္တာမမႏွင္းရယ္ အီး”
“ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ဖြတ္”
“အ အ အမေလး ေကာင္းလိုက္တာပီတာရယ္ ဟင္း အား”
မမႏွင္းကေကာ့ထိုးလိုက္။စေကာဝိုင္း ဝိုင္းေပးလိုက္ျဖင့္ တြန႔္လိမ္ေကာက္ေကြးေနသကဲ့သို႔။ ကုလားပီတာမွာလည္းအားပါးတရႀကီးေဆာင့္ထည့္ေနေပသည္၊ေအာင္သူရပ္ေနရာ ေၾကာ္ျငာဘုတ္အျပားအေနာက္ႏွင့္ေပ(၂၀)ခန႔္အကြာတြင္ဆန္အိတ္ကြယ္ရွိ အျခားဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္းလိုးေနၾကျခင္းျဖစ္၏၊မမႏွင္းေပါင္ႀကီးကေဖြးေဖြးဥဥႏွင့္ႀကီးမာထည္ဝါလွ၏၊ဖင္သားႀကီးမ်ားကေဘးသို႔ကားထြက္ေနသည္၊ကုလားပီတာ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း အိကနဲ အိကနဲျပားခ်ပ္သြားတတ္သည္၊ဖင္ၾကားတြင္ခပ္ရွည္ရွည္အေမႊးတစ္ပင္ႏွစ္ပင္ကထူးထူးခြၽန္ခြၽန္လာေပါက္ေနေသးသည္၊မမႏွင္းစအိုဝမွာရႈံသြားလိုက္။ၿပဲကနဲျဖစ္သြားလိုက္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္၊ႀကီးမားေဖါင္းအိေနေသာေစာက္ဖုတ္ခုံးခုံးႀကီးပိျပားသြားသည္အထိ ပီတာအဆုံး အဆုံးထည့္သြင္းေန၏။
“အီး အ အီး အ အီး အ”
မမႏွင္းေအာ္ပုံကဆန္းသည္၊ပါးစပ္ကိုေစ့ၿပီး အီးကနဲေအာ္သည္၊ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းေအာ္ျခင္းျဖစ္သည္၊ ကုလား ဘုရားပြဲေတြ႕ေနေလၿပီး၊တကယ္တမ္းဆိုလွ်င္လည္း ပီတာဆိုသည့္အေကာင္ကမိန္းမ မရွိေသးေသာ္လည္း။မိန္းမေပါင္းစုံကို ခ်ဘူးေနသူျဖစ္သည္၊တ႐ုတ္မ။ကုလားမ။ေတာသူမ သာမကေတြ႕ကရာမေရွာင္ႀကဳံရာျဖဳတ္တတ္သူျဖစ္သည္၊သူ၏ပစၥည္းကိုလည္းစံခ်ိန္မီႀကီးထြားသန္မာေစရန္အျမ။ဲသေနသူျဖစ္သည္ဟိုမုန္းေဆးဆိုသည္ကလည္းဘာသုံးစြဲသလားမေမးႏွင့္ ထိုသို႔ျပင္းထန္ေသာကုလားပီတာႏွင့္ကေလးေလးေယာက္အေမ လင္ကပန္းနာသည္ မႏွင္းၾကည္တို႔ေတြ႕ဆုံၾကေသာအခါ။ျပင္းထန္စြာခုတ္ေမာင္းလာေသာမာမရထားႏွစ္စင္းအရွိန္ျပင္းျပင္းဝင္၍ထိပ္တိုက္ေဆာင့္မိၾကသည္ထက္ျပင္းထန္စြာေပါက္ကြဲေလာင္ကြၽမ္းၾက၏၊ႀကီးမားေဖါင္းကားေနပါသည္ဆိုေသာ မမႏွင္းေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ။ခံစစ္အေနအထားမွတျပားသားတိုးမလာႏိုင္ရွာေခ်၊ ပီတာကလည္း စီမံကိန္းႏွင့္ေမြးျမဴ၍တသသလုပ္ထားေသာသူ၏ကုလားအေျမာက္ႀကီးျဖင့္ မမႏွင္းခံတပ္ႀကီးအတြင္းအရွိန္ျပင္းစြာထိုး ထိုးသြင္းေနပုံမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနမိေသာ ေအာင္သူအဘို႔ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာပင္ ရင္ေတြပူေလာင္ေန၏။
မမႏွင္း ဆံပင္ေတြေျပက်သည္၊ေခါင္း့ထိုးစိုက္ထားေသာပလပ္စတစ္ဘီးမွာလြင့္စင္ၿပီးဆန္ပုံးေဘးသို႔က်၏၊ထမီမွာခါးမွေျပေလ်ာ၍ ေဘးသို႔အစုလိုက္ပုံေနသည္၊ႀကီးမားအိပဲ့ေနေသာႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာေၾကာက္မက္ဖြယ္ခါရမ္းလ်က္။ ပီတာ၏မဲၾကဳတ္ၾကဳတ္လက္ႀကီးထဲ့ျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္ျခင္းခံေနရသည္၊မမႏွင္းအံႀကိတ္ထား၏၊ႏႈတ္ခမ္းကိုျပတ္ထြက္မတတ္ကိုက္ထားရင္း ပါးစပ္မွ
“တဟင္းဟင္း”
ၿငီး၏။မ်က္လုံးေလးမ်ာတင္းတင္းပိတ္ထားရင္းတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သာပီတာကိုၾကည့္ႏိုင္သည္၊မေမႊးထူထပ္စြာေပါက္ေနေသာပီတာေျခသလုံးႏွင့္ရင္ဘတ္ႀကီးမ်ားက ျဖဴေဖြးေသာမမႏွင္း၏ျဖဴေဖြးေသာအဝတ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ဖိကပ္ေနပုံမွာ ဝါဂြမ္းပုံႀကီးေပၚမီးေသြးခဲႀကီးတင္ထားသည္ႏွင့္တူလွေပသည္၊ကုလား လိုးပုံလိုးနည္းကပညာပါသည္၊အေမာမခံ မမႏွင္းဖီလင္တက္ေနမွန္းသိသည္ႏွင့္အသာေလးတဝက္မွ်ကိုမစို႔တပို႔ေလးလိုးသြင္းသည္၊မမႏွင္းအားမလိုအားမရျဖစ္လာသည္၊ဖင္ႀကီးကိုတအားေျမႇာက္ႂကြကာေအာက္မွ မရွက္အားေတာ့ပဲတအားႀကီးေကာ့ေဆာင့္ေဆာင့္လာသည္၊ပါးစပ္မွလည္း
“အား အမေလး အင္း ဟင္းဟင္း အို အား”
ဟူေသာ ခံစားရသည့္အေၾကာင္းျခင္းသေကၤတမ်ားကိုႏႈတ္မွတဖြဖြၿငီးတြားလိုက္သည္၊လက္ႏွစ္ဖက္ကဖင္ခုထိုင္ထားေသာဆန္အိတ္ေဒါင့္စြန္းႏွစ္ဘက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္းေနာက္ျပန္ေထာက္ထားရာ။အၿငိမ္မေနပဲခါရမ္းေနေလေေတာ့သည္။
“မမႏွင္း အေပၚကလုပ္ဗ်ာ က်ေနာ္ေမာၿပီး”
ပီတာကမမႏွင္းအားအေပၚမွတက္ခြခိုင္းၿပီးသူကဆန္အိတ္တစ္အိတ္ကိုကန႔္လန႔္ျဖတ္ေက်ာခင္း၍ပက္လက္အိပ္ခ်လိုက္၏၊
“ႁပြတ္”
ကနဲလီးႀကီးထြက္သြားကတည္းက မမႏွင္းမွာမ႐ိုးမ႐ြႀကီးျဖစ္က်န္ေနခဲ့ေလရာ မီးေလာင္ထားေသာသစ္ငုတ္တိုႀကီးမွာတုတ္ခိုင္လွေသာအေၾကာမ်ားေတာင့္တင္းေနသည့္ ပီတာလီးႀကီးကိုၾကည့္ကာမမႏွင္းမွာျငင္းပယ္မေနေတာ့ပဲ လီးႀကီးေပၚသို႔ ကားယားႀကီးခြလိုက္ေလသည္၊
“နင့္ဟာကလဲ ျမင္းလီးႀကီးက်ေနတာပဲ ပီတာရယ္”
“မမႏွင္းကလည္း အဲဒါကႀကိဳက္လို႔လား ဟင္း ဟင္း”
“ကုလားေနာ္ဟင္း ဟို ဆပ္ျပာနဲ႔ႏို႔ဆီကိစၥေတြသာေပါက္ၾကားကုန္ရင္နင့္ကိုမုဒိမ္းမႈနဲ႔စြဲမွာသိလား”
“ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ မမႏွင္းရယ္ခင္ဗ်ားလုပ္ထားတဲ့ဆပ္ျပာေသာတၱာနဲ႔ႏို႔ဆီတစ္ေသတၱာကိစၥက်ဳပ္ကလြဲၿပီးဘယ္သူမွ မသိပါဘူး ဒါဘဲေနာ္ တစ္လတစ္ခါေတာ့ခံေပးရမယ္ သိလား”
“အေမေလးေတာ က်ပ္လင္လုပ္ဖို႔လည္းထားပါအုံး”
မမႏွင္းကလီးကိုကိုင္ၿပီး သူမေစာက္ဖုတ္အာအာႀကီးထဲသို႔ေတ့ေပးရင္း ငုံ႔ၾကည့္လ်က္မွေျပာလိုက္သည္၊
“သြားစမ္းပါ ခင္ဗ်ားေယာက္်ား တစ္ခ်ီထက္မပိုႏိုင္ပါဘူး”
“အံမာ နင္ကဘယ္ႏွစ္ခ်ီမ်ားလုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ”
“တေမာေပါ့ ဟဲ ဟဲ မေမာမခ်င္း”
“ႁဗြတ္ အ အာလာလား ေထာင္ထားတဲ့သစ္ငုတ္ႀကီးဝင္သြားသလိုဘဲ နာလိုက္တာ”
“မမႏွင္းက ျဗဳန္းကနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တာကိုး ေျဖးေျဖးခ်င္းသြင္းရတယ္ဗ် ေတာ္ေတာ္နာလား”
“အီးဟီးကြဲမ်ားသြားသလားေတာင္မသိဘူးဟာဒုကၡပဲ ႑ႉး ကြၽတ္ အင္းဟင္း စပ္လိုက္တာဟယ္”
“က်ပ္လီးက အရင္းႀကီးတယ္ဗ် ခင္ဗ်ားအဆုံးအထိထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကြဲသြားတာျဖစ္မွာေပါ့”
“စိတ္ညစ္လိုက္တာ ဟင့္ ဟင့္”
“ေဆာင့္ ေျဖး ေျဖး ေဆာင့္ အိ အိ အ”
“စိတ္ညစ္လိုက္တာ”
ဟုပါးစပ္မွေျပာရင္း မမႏွင္းဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးကိုေနာက္သို႔ေကာ့ပင့္ၿပီးလိုးခ်လိုက္ျပန္သည္၊
“ႁပြတ္ ဖြတ္ စြိ”
“အို႔အိုး မမႏွင္းက ေကာ့ေဆာင့္ေတာ့အရမ္းေကာင္းပဲဗ်ာ”
ပီတာစကားအဆုံး့ မမႏွင္းသည္အဆက္မျပတ္ႀကီးေဆာင့္လိုးေပးေနသည္ကို ေအာင္သူေတြ႕ေနရ၏၊ေအာင္သူမွာ အေတာ္ကံေခသူပင္ျဖစ္သည္၊သူတပါးလုပ္သည္ကိုအၿမဲၾကည့္ေနရၿပီး တခါမွ်မလုပ္ဖူးေသးသျဖင့္ပီတာႏွင့္မမႏွင္းတို႔လိုးေနပုံမွာ ေအာင္သူ႔အတြက္ရင္ပူလႈိက္ေမာစရာႀကီးျဖစ္ေနရေပေတာ့၏၊ေပါင္ၾကားအတြင္းျဖစ္ညႇစ္ကိုင္၍ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္၊မၾကာခဏသက္ျပင္းခ်ရင္းတံေထြးမ်ားလဲၿမိဳခ်ေနမိေလသည္၊မမႏွင္းဖင္ႀကီးေျမာက္ႂကြလာလိုက္ မတ္ေတာင္ေနေသာလီးမဲမဲႀကီးက “စြတ္”ကနဲဝင္ၿပီးလေမႊးမ်ားကေစာက္ပတ္အၾကားထဲနစ္ဝင္သည္အထိဖိခ်ကပ္ထားကာ အနည္းငယ္ဖိႀကိပ္ႏွဲ႔သြင္းလိုက္ျပန္ႂကြလိုက္ျဖင့္ပညာပါပါႀကီးလိုးေပးေနေသာ မမႏွင္းအလိုးကိုလဲခံခ်င္လာ၏၊သို႔ေသာ္အျခအေနကမေပး။ပီတာႏွင့္မမႏွင့္တို႔ပထမအခ်ီအၿပီး့ပင္ေအာင္သူဆိုင္အျပင္သိုျပန္ထြက္ခဲ့ရေလသည္၊မ်က္ေစ့ထဲဝင္ ခ်စ္ေသာၿပဳံးရီ၏မ်က္ႏွာေလးကို၎ ႀကီးမားဝင္းလက္ေသာတင္ပါးႀကီးမ်ားႏွင့္က်စ္လ်စ္တင္းမာေနေသာႏို႔ႀကီးမ်ားကို၎။ျမင္ေယာင္လာကာ ၿပဳံးရီအားလိုးရန္ဘယ္သို႔ဖန္ရမည္ကိုအႀကံထုတ္ရင္းေအာင္သူျပန္လာခဲ့ရေလသည္၊ေအာ္ ၿပဳံးရီတစ္ေယာက္မ်က္ခုံးလႈပ္ရွားေရွာ့မည္၊။
“သူက တအားနမ္းတာဟ ငါလဲရွက္ရွက္နဲ႔သူေပါင္ကိုထုတာေတာ့ ဘယ္ထုမိလဲသိလားမိမာ”
“အင္း ေျပာပါအုံး”
“သူ႔ဟာႀကီးတဲ့တဲ့ ထုခ်မိတာေတာ့”
“ေဟာေတာ့ ဒါေၾကာင့္ ထိုင္ေအာ္ေနတာကိုး”
“ငါလဲ သူ႔မ်က္ႏွာမၾကည့္ရဲေတာ့ဘူးဟယ္ ဒီေန႔အထိသူ႔ကိုဘယ္လိုၾကည့္ရမွန္းေတာင္မသိဘူး”
“ေအးေလ နင္ကလဲ ထုစရာ ရွားလို႔”
“တမင္ထုတာမွမဟုတ္တာဟ သူက ငါ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစုပ္ၿပီးဖီလင္တက္လာတာေနမွာေပါ့သူ႔ဟာႀကီးက ေထာင္လာတာ ဟီဟိ ထုမိတာေတာင္နဲေသး ဟင္းဟင္း”
“သူ႔ဟာႀကီးက အေတာ္ႀကီးလား ဟင္”
“သူ႔ဟာႀကီးကိုင္ၾကည့္တာမွမႈတ္ပဲ ဘယ္သိမလဲဟ နင္သိခ်င္လို႔လား မိမာ”
“အို နင့္ဘဲကို စာမလိပ္ပါဘူး ၿပဳံးရီရာစိတ္ခ်”
“ေအးပါ ငါကလဲ နင္နဲ႔ျဖစ္လဲခြင့္လႊတ္မွာပါ ဟာဟ”
“သြား ဘာေတြေလ်ာက္ေျပာမွန္းမသိဘူး”
တိုးတိုးကေလးမ်ားေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္၊အေရာင္းေကာင္တာ့ ေအာင္သူ ေဒးလီးရွိ(ပ္)ေငြစာရင္းပစၥည္းစာရင္းမ်ား။လယ္ဂ်ာမ်ားသြင္းေနေသာ္လည္းနားကတခ်က္တခ်က္။ၾကားေနမိသလိုလို။ေေနာက္သို႔လည္းလွည့္မၾကည့္ရဲ။မ်က္ႏွာပူေနသည္၊ဆိုင္လက္က်န္ပစၥည္းမ်ားစာရင္းေကာက္ရင္းၿပဳံးရီႏွင့္အမာတြတ္ထိုးေနၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္၊
“မိမာ ေရ”
ေအာင္သူအသံမွန္ႏွင့္ေခၚသည္၊
“ေဟ ေဟ ဟာ”
“လာပါအုံး ဒီေန႔ဥက့ဌအိမ္နင္တို႔ပါေငြသားပို႔လိုက္ဟာ ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးလို႔”
ေအာင္သူကေငြအေရအတြက္စာ႐ြက္ႏွင့္ေငြထုပ္ကိုအေရာင္းစာပြဲေပၚတင္ၿပီးေျပာသည္၊
“ဟြန္း ေက်ာင္းေနာက္က်မွာစိုးတာလား ေဆာ္နဲ႔ခ်ိန္းထားတာေနာက္က်မွာစိုးတာလားမွမသိ တာ”
ၿပဳံးရီေအာင္သူၾကားေအာင္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္၊သို႔ေသာ္ေအာင္သူဘာမွျပန္မေျပာတတ္၍လွည့္မၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္၊သူငါ့ကိုစကားေျပာေနပါလား ဆိုေသာအသိေၾကာင့္ရင္ထဲေႏြးကနဲခုန္လႈိက္သြားရသည္၊
“ေအာင္သူ နင့္ကို ေျပာေနတာၾကားလား”
မိမာကခြၽန္ေပးသည္၊ေအာင္သူလွည့္မၾကည့္၊
“ေျပာပါေစ မိမာရယ္ ငါက က်င္ယုံ မဟုတ္ပဲ”
“ဘာ”
က်င္ယုံ ဆိုေသာအမည္ကိုၾကားလိုက္ေသာၿပဳံးရီက်ားမေလးတစ္ေကာင္လိုဟိန္းေဟာက္ထြက္လာသည္၊
“အစကရီးစားရွိမွန္းမသိခဲဘူးအခုေတာ့ဟင္းဟင္း ငါအေတာ္တုံးပါလားလို႔ကိုယ္ဖါသာသိလာတယ္”
“ဘာေျပာတယ္ အစ္ကို အစကရီးစားရွိမွန္းမသိဘူးဟုတ္လား ဘယ္သူကရီးစားရွိေနတာလဲ ဟင္ ကဲေျပာစမ္းပါအုံး ဘယ္ကမ်ားၾကားခဲ့တာတုန္း”
ခါးေလးေထာက္ အနားလာရပ္ေသာၿပဳံးရီကိုမၾကည့္ရဲ။အမွန္ကသူလုပ္ဇာတ္ေတြခင္းေနမိျခင္းျဖစ္သည္၊ၿပဳံးရီတို႔လမ္းထဲမွႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္။ကလန္ကလားႏွင့္ခါးကိုင္းကိုင္းေဆးဘဲပုံစံႏွင့္ဘဲတေဗြကၿပဳံးရီကိုငယ္စဥ္ကတည္းႀကိပ္ပိုင္းခဲ့သည္ဆိုလား။ျဖစ္ခဲ့သည္ဆိုလား၊သည္သတင္းကို ပီတာကသူ႔အားမတိမက်။စုံစမ္းေပးခဲ့သည္၊ဒါကိုသကက်င္ယုံႏွင့္ၿပဳံးရိကိုအတတ္စြပ္စြဲျဖစ္၏၊
“ကိုက်င္ယုံကိုလဲေျပာပါဗ်ာ။က်ေနာ္မသိလို႔ျပစ္မွားမိတာပါ”
သူ႔ဟန္ကမင္းသားရႈံးမေလာက္ေအာင္ေၾကကြဲျပေန၏၊
“အဲဒါ အဲဒါ အို အသိဘူး အသိဘူး”
မဟုတ္ပါဆိုသည္ကိုအၿပဳံးရွင္းျပခ်င္ပုံရသည္၊သို႔ေသာ္ဝမ္းနည္းစိတ္လႈပ္ရွားမႈႏွင့္စကားမ်ားမဆက္ႏိုင္မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးႏွင့္အုပ္၍ငိုခ်ရင္းေျပးထြက္သြား၏
“နင္ကလဲ စြတ္ေျပာတာပဲ ေအာင္သူ”
“ငါၾကားတာဘဲ မိမာ”
“က်င္ယုံ ဆိုတာ ၾကက္ၿခံအလုပ္သမားပါဟာ အလကား နင္လုပ္ပုံက ၿပဳံးရီ ေတာ္ေတာ္ရွက္ မွာ”
မိမာေငြထုတ္ကိုလြယ္အိတ္ေလးထဲေကာက္ထည့္သည္၊မိမာက႐ြမ္းစိုလဲဝင္းေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္သူ႔ကိုၾကည့္၏၊
“တကယ္လို႔ ၿပဳံးရီကနင့္ကိုမခ်စ္ဖူ္းဆိုရင္”
“ဟား လြယ္လြယ္ေလး”
“နင္ဘာလုပ္မလဲ ကဲ”
“နင့္ကိုပဲ ခ်စ္မွာေပါ့ ဟား ဟား ဟား”
“ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း ေသနာေကာင္ ကဲ ကဲ”
မိမာလက္သီးေလးမွာလမ္းတြင္ရပ္တန႔္ကာေအာင္သူ၏ဖမ္းယူျခင္းကိုခံလိုက္ရရွာသည္၊
“ဖယ္ဟယ္ လႊတ္ နင္မေကာင္းဘူး”
“အံမာ နင္ဘဲငါ့ကိုလာစၿပီးေတာ့”
“သြား နင္အလကားေကာင္ ငါးရံ႕ႏွစ္ေကာင္ဖမ္းတာ”
ၿပဳံးရီမရွိေတာ့သည္ေနာက္ကာလၾကာျမင့္စြာကမသိစိတ္မ်ားအတြင္းကိန္းေအာင္းေနေသာအခ်စ္ဝတ္မႈံရနံ႔ေလးမ်ားကထုံသင္းလႈိင္ႂကြယ္လာသည္၊
“ဟုတ္တယ္ နင့္ကိုပဲ ခ်စ္ေတာ့မယ္”
“ဟယ္ ေအာင္သူကလဲ မေတာ္ပါဘူး”
“ေတာ္ပါတယ္ လာေလစြတ္ၾကည့္ရေအာင္”
“ဘာ ဘာ ေတြေျပာမွန္းမသိဘူး”
“ခ်စ္ၾကည့္ဘို႔ေျပာတာပါ ေတာ္လား မေတာ္လား”
“ေဟ့ေအး ေဟ့ေအး လႊတ္ပါ ဆို”
ေအာင္သူရင္ခြင္အတြင္း့႐ုန္းကန္တြန္းထိုးေနရွာေသာယုန္သူငယ္မေလးမိမာခင္ဗ်ာ ေကာင္တာစားပြဲကိုေက်ာဖိကပ္ၿပီး ပက္လက္ကေလးအတြန္းခံလိုက္ရသည္၊ေအာင္သူ အတုျမင္ေတာ့ အတတ္သင္ၿပီ ကာမအတတ္သင္ေက်ာင္းမတက္ပဲ ကြၽမ္းက်င္ေနေလၿပီး။ပါးေလးကိုနမ္း။ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္ ႏွာေခါင္းခ်င္းမထိတထိေလးဖိပြတ္၊
“အာ အိုး ဘယ္လိုလဲ အာ ဒုကၡပဲ ဟင္”
မိမာ ဒါပဲၿငီးတြားႏိုင္ရွာသည္၊အပိုစကားဆို၍မိမာႏႈတ္မွမထြက္။ ၿပဳံးရီေျပာတုံးက “သူ႔ဟာႀကီး” ဆိုသည္ကိုလည္းနားထဲၾကားေယာင္ကာရင္ခုန္ေမာလႈိက္ေနသည္၊သို႔ေသာ္ မိမာ အေပါစားအျဖစ္မခံႏိုင္။စိတ္ကိုတင္းၿပီးသူ႔ကိုေဆာင့္ကန္သည္၊ကဲမွတ္ေရာ။
“ဟာ အရမ္းပဲ ပုဆိုးကြၽတ္သြားၿပီး”
ေအာင္သူပုဆိုးက ေအာက္မွာစုပုံစပ္စင္းသြားသည္၊မဲနက္ပြေယာင္းေနေသာလေမႊးအုံႀကီးကိုထင္းကနဲအရင္ေတြ႕ရ၏၊မိမာရင္ေတြ ေတေဇာဘမ္းအလိမ္းခံရသလိုပူရွိန္းၿပီးတစ္ကိုယ္လုံးေခြၽးေတြပ်ံတက္လာသည္၊ေသးေကြးမာက်စ္ေသာႏို႔ႏွစ္လုံးေလးက ဒိတ္ကနဲ ဒိတ္ကနဲ အရွိန္ျပင္းျပင္းလႈပ္ခပ္ေနေသာႏွလုံးခပ္သံေၾကာင့္သိသိသာသာေလး တုံကနဲ တုံကနဲျဖစ္ေန၏၊ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကမိုးေပၚသို႔ပစ္မွတ္ရွာေနသလို တရမ္းရမ္းႏွင့္လႈပ္ရမ္းေနသည္၊မိမာ အသက္ရႉရပ္သြားပလား ဟုပင္ကိုယ့္ဖါသာထင္မိ၏၊ႊမွ်အနီးကပ္ေတြ႕ထိရေသာေယာက္်ားတစ္ေယာက္ယလိင္အဂၤါကို မိမာ မျမင္ဖူး။မ်က္လုံးေလးမ်ားျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားၿပီးေအာင္သူ႔ရင္ဘတ္ကို ေျခာက္ျခားစြာတြန္းျပစ္လိုက္မိေလသည္၊ေအာင္သူေနာက္သို႔ေျခကားယားလက္ကားယားလန္သြား၏၊ မိမာရသမွ်အခ်ိန္ေလးအတြင္း့ရွိသမွ်ခြန္အားျဖင့္ဆိုအျပင္သို႔ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္ခဲ့မိသည္၊ၿပဳံးရီတစ္ေယာက္ဆိုင္အျပင္သို႔ကမမ္းကတမ္းေျပးထြက္သြားသည္ကို ကြမ္းယာဆိုမွကုလားမေထြးစိန္ျမင္လိုက္မိ၏၊ယခုမိမာတစ္ေယာက္ တေစၦအေျခာက္ခံရသူလိုမ်က္လုံးျပဴး ေျခာက္ျခားဟန္ႏွင့္ထြက္ေျပးလာျပန္သည္ကိုေတြ႕ရ၏၊အဲဒီေန႔ကအျဖစ္ကိုေအာင္သူျပန္ေတြးမိတိုင္းမိမိ ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်ပါလား ဟုေဒါသျဖစ္ရသည္၊
“ဟင္း ဟင္း ခုေနမ်ားျပန္ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္၊ အၿပဳံးနဲ႔မိမာ”
“မင္းအရင္ဖိုက္ေလ ေဆာ္ႀကီးက တမင္လာေပးတာကြ”
ဆိုင္ ညေစာင့္ဒလဝမ္ႀကီးဦးတုတ္မွာအသက္(၄၀)ခန႔္ဗိုက္႐ႊဲ႐ႊဲႏွင့္ သန္မာျဖတ္လပ္သူျဖစ္သည္၊နံနက္မိုးမလင္းမီ ခြဲတမ္းစာအုပ္မ်ားကိုအေပါင္ခံထားေသာေမွာင္ခို ေဒၚသိန္းေဆြမွာ ဦးတုတ္ မထိတထိေျပာဆိုမႈ။ကိုင္တြယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ခံခ်င္ေၾကာင္းအရိပ္အေယာင္မ်ားျပခဲ့သည္ ဟုဦးတုတ္ကဆိုသည္၊ထိုေၾကာင့္ေအာင္သူကယေန႔ညအေခၚခိုင္းၿပီးေဒၚသိန္းေဆြအားဦးတုတ္ျဖဳတ္ခိုင္းမည္ ဟုႀကံစည္ခဲ့မိ၏၊ေဒၚသိန္းေဆြမွာအသက္(၃၅)ႏွစ္ခန႔္လုံးႀကီးေပါက္လွ။ေမာ္လၿမိဳင္သူျဖစ္ၿပီး ဖင္ႀကီးမွာလဲသားသမီးမရပဲလင္ေသဆုံးခဲ့သျဖင့္ၿဖိဳမည့္သူမရွိပဲ ႀကီးခ်င္တိုင္းႀကီးေန၏၊အခ်ိဳးက်က်လွပစြာႀကီးထြားျခင္းမဟုတ္ေသာ္လည္းအိပဲ့ အိပဲ့ဖင္ႀကီးက လိုးခ်င္စရာေကာင္းလွသည္၊တစ္ခါတစ္ရံ ေအာင္သူကမ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးႏွင့္
“ေမွာင္ခိုစာအုပ္ေတြ သိမ္းပလိုက္မယ္ေနာ္”
ဟုစြာက်ယ္က်ယ္ေျပာလိုက္လွ်င္ ေဒၚသိန္းေဆြခမ်ာျပာေနသည္၊
“ေအာင္သူကလဲဟယ္ အေပၚကိုအရင္လုပ္ၿပီးမွတျခားစာအုပ္ေတြလုပ္ပါဟဲ့ ၿပီးမွ နင့္ကိုငါေလနန္ႀကီးသုတ္ဝယ္ေကြၽးမယ္ သိလား”
ဟုေအာင္သူပုခုံးသားေလးကိုႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးျဖင့္ပြတ္ခါ ပြတ္ခါလဲေျပာတတ္သည္၊သို႔ေသာ္အေတြ႕အႀကဳံမရွိေသာေအာင္သူကစိတ္မရဲ ဦးတုတ္ကိုေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္၊ဦးတုတ္ကလည္းေဒၚသိန္းေဆြ ဆပ္ျပာ။ႏို႔ဆီ။ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကိုဂုန္နီအိတ္တစ္လုံးႏွင့္မကုန္းမကြႀကီးထည့္သြပ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ဖင္နားတြင္ကပ္ရပ္၍လီးႀကီးျဖင့္မၾကာခဏထိုးေထာက္ခါစမ္းသပ္ခဲ့၏။
“လူႀကီးေနာ္ ဟင္း ေတာ္ေတာ္ ထ”
ဟုသမင္လည္ျပန္ခပ္တိုးတိုးေျပာတတ္သည္မွအပျပႆနာမတက္ခဲ့၊
“ဒီည လာမလား မနက္ေရာင္းမဲ့ပစၥည္းခြဲတမ္းေတြအတြက္ ခင္ဗ်ားစာအုပ္ကိုညကတည္းကေရးေပးထားမယ္”
“တကယ္လား ဦးတုတ္ရဲ႕ က်မလာရဲတယ္ေနာ္”
“ေအာင္သူနဲက်ဳပ္ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိမယ္ လာျဖစ္ေအာင္လာပါ”
သို႔ႏွင့္ေဒၚသိန္းေဆြ သမဆိုင္ အေနာက္ ဆန္အိတ္ေတြၾကားသို႔သူမ၏အေပါင္ခံစာအုပ္တထပ္ႏွင့္အတူည(၈)နာရီခန႔္တြင္ေရာက္ေနၿပီးျဖစ္သည္၊ဦတုတ္ကေအာင္သူ႔ကိုတြန္းလႊတ္၏၊
“ခင္ ခင္ဗ်ား အရင္ဖိုက္ဗ်ာ က်ဳပ္ မရဲဘူး ဟီးဟီး”
“မသာေလး ဒါေၾကာင့္နင္ ငတ္ငတ္ေနတာ ကဲငါသြားမယ္”
ဦးတုတ္ဆိုင္ေနာက္ခန္းသို႔ဝင္သြားသည္၊ေအာင္သူဆန္အိတ္ပုံႀကီးေပၚသို႔ကုတ္တက္ခါ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး အေျခအေနကိုေလ့လာအကဲခတ္သည္၊(၆၀)အားမီးလုံးတစ္လုံးက ဆန္ အလည္တည့္တည့္တြင္တစ္ညလုံးထြန္းထားၿမဲျဖစ္ရာျမင့္ကြင္းကၾကည္လင္ေန၏၊
“အလုပ္ျဖစ္မယ္ေနာ္ မသိန္း အဲ ဟဲ ဟဲ”
“အို စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေျပာပါ ရွင့္အတြက္ က်သင့္သေလာက္က်မေပးမွာေပါ့”
ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္ကိုမၾကည့္ပဲ အသံအက္တက္တက္ျဖင့္ မတုံေအာင္ထိန္းေျပာေနမွန္းသိသာ၏၊
“ဟာ က်ဳပ္တို႔က ေငြလိုခ်င္တာမွမဟုတ္ပဲ ဟဲ ဟဲ”
“ေငြမလိုခ်င္ဘာလဲ ရွင္းရွင္းေျပာေနာ္ ဟင္း”
“က်ဳပ္သေဘာမဟုတ္ပါဘူး ဆိုင္တာဝန္ခံေအာင္သူကခင္ဗ်ားကိုစိတ္ဝင္စားေနတာ ဟဲဟဲ”
ဦးတုတ္ကေအာင္သူကိုတည္ၾကက္လုပ္လိုက္ေလၿပီ။
“အလို ဘယ္မလဲေအာင္သူ ပါးကိုခ်အုံးမယ္။က်မေမြးရင္က်မသားေလာက္ရွိတာေလးက ဟင္း”
“အလုပ္မျဖစ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ က်ဳပ္ကၾကားလူပါ”
“အင္း ဟင္း ရွင္ပြဲစားေပါ့ေလ ကဲပါ ျဖစ္တယ္ လို႔ေျပာလိုက္စမ္းပါ။လာပေစအုံးမေအလိုးေလး”
ေဒၚသိန္းေဆြကဒူးႏွစ္လုံးကိုေပၚေအာင္ထမီဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး။ျပင္၍ထိုင္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးဟန္ျဖင့္ေျပာ၏၊
“ဟဲ ဟဲ က်ဳပ္ကိုလဲ ေစတနာထားပါေနာ”
“ေအာ ရွင္ကပါ ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟာ မသိန္းရယ္ မင္းေလာက္လွတာႀကီးကိုမွမလုပ္ခ်င္ အဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္အဲဒီေကာင္ဟာပန္းေသနလို႔ပဲျဖစ္မွာေပါ့ ဟီးဟီး”
“ဒါပဲေနာ္ က်မကအရွက္နဲ႔လူလုပ္တာ လူသိရွင္ၾကားျဖစ္ကုန္ရင္ ရွင္တို႔ကိုေထာင္ထဲအေရာက္ပို႔မွာ”
“အသိန္းရယ္ က်ဳပ္တို႔ဘက္ကေပါက္ၾကားလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား တကြၽန္းအထိပို႔ဗ်ာ ဟဲဟဲဟဲ”
ဦးတုတ္လွ်င္သည္ စကားအဆုံး့ ေဒၚသိန္းေဆြေဘးဂုန္နီအိတ္ပုံႀကီးေပၚသို႔ ထိုင္ခ်ကာ ပုခုံးကိုဖက္သည္၊က်န္လက္တဘက္က ဒူးေထာင္ဖင္ခ်ထိုင္ထားေသာ ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ေနရာဆီတည့္တည့္အေပၚသို႔ထမီေပၚမွ ခပ္႐ြ႐ြ ပြတ္လိုက္သည္၊
“လက္ကလဲ သရမ္းလိုက္တာ”
ေဒၚသိန္းေဆြက ကတုံကရီႀကီးေျပာ၍ ဦးတုတ္လက္ကိုဆြဲယူ ၿပီးခါထုတ္ခါ မ်က္ႏွာလြဲွၿပီး ျပင္ထိုင္သည္၊
“အလုပ္စ မယ္ေလ ကြယ္ ဟဲဟဲ”
“အို ေနစမ္းပါအုံး”
ေဒၚသိန္းေဆြ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနဟန္ရွိသည္၊တံေထြးကိုမၾကာခဏၿမိဳခ် ရင္းဦးတုတ္ေဘးမွခြဲၿပီး ေ႐ြ႕ထိုင္၏၊
“ဒီ ဂုန္နီအိတ္ ပုံေပၚမွာ အိပ္ပါလားဟင္”
ဦးတုတ္ကလည္း ေလသံေလးျဖင့္ ေဒၚသိန္းေဆြကိုပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴေနသည္ ေဒၚသိန္း ေဒၚသိန္းအသားေတြတုံေနသည္၊
“က်မေျပာတယမွတ္ထားေနာ္ ဟင္း”
“ေအးပါ အသိန္းရယ္ ဘယ္သူမွမသိေစရပါဘူး”
ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္လက္ႀကီးကိုဆြဲယူလြတ္ျပစ္ခါေမာဟိုက္တုံရီစြာေျပာလိုက္၏၊
“က်ဳပ္ အရမ္းေတာင္ေနၿပီ အသိန္းရဲ႕”
“အို အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေတာက္”
ေအာင္သူမွာ မ႐ိုးမ႐ြႀကီးျဖစ္လာသည္၊ဆန္အိတ္ပုံက (၁၂)လုံးထပ္ အတန္းႀကီးျဖစ္၍သာေတာ္ေတာ့၏၊သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအာင္သူလႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ လုပ္သည္ႏွင့္ပင္ၿပိဳက်ႏိုင္ေပသည္၊
“ကိုယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး အသိန္းရယ္”
“ကြၽတ္ ဒုကၡပါပဲ က်မလဲ ဘလိုေျပာရမွန္းမသိဘူးရွင္ ဟို ရွက္ေနတယ္”
ေအာင္သူရယ္ခ်င္စိတ္ကိုၿမိဳသိပ္ထားရင္း ႀကီးမားခိုင္ခန႔္လွေသာ သမဆိုင္ေအာက္ဆင့္မ်ားမွာသူတို႔ႏွစ္ဦး ေနရာေ႐ြး႐ုံရွိေသး တကြၽိကြၽိ ျမည္ေနၿပီး။
“မင္းလဲ အလိုးခဲဘူးတာပဲကြယ္ရွက္စရာမွတ္လို႔ မင္းရွက္ရင္ ထမီလွန္ၿပီး မ်က္ေစ့သာမွိတ္ေန”
“ဒုကၡပါပဲရွင္ က် က်မ တကယ္တမ္းက်ေတာ့မခံရဲဘူး ဦတုတ္ရဲ႕ ဟို အာ အဲလိုမလုပ္နဲ႔”
သြားၿပီေဒၚသိန္းေဆြစကားမဆုံမီ ဦးတုတ္ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိတြန္းၿပီးသူ႔ကိုလုံးႀကီးျဖင့္ ဖိခ်ကာတက္ခြလိုက္ေလသည္၊ဦးတုတ္တြန္းလိုက္ေသာအရွိန္ေၾကာင့္ေဒၚသိန္းေဆြ ေျခႏွစ္ဖက္မိုးေပၚေထာင္သြားၿပီး ထမီမွာလဲ ေပါင္ရင္းအထိလွန္ၿပီးျဖစ္သြား၏၊အို အိုး ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုေအာင္သူၾကည့္ကာ အံ့ဉတုံလႈပ္သြားရ၏၊အသားျဖဴေသာ္လည္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမးထူထူအမ္းအမ္းႀကီးမ်ားကခပ္ညိဳညိဳျဖစ္ေနသည္၊ဖါးဂုံညႇင္းႀကီးေဒါေဖါင္းေနသကဲ့သို႔လည္းပြထႂကြေန၏၊ေဒၚသိန္းေဆြကထမီကိုလက္အစုံျဖင့္ဆီးစပ္အထိတင္းဆြဲဖုံးကာ “တဟင္း ဟင္း” ျဖင့္ညီးတြားစျပဳသည္၊ဦးတုတ္ကလည္းပိုဆိုးႀကီးကိုေခါင္းေပၚမွေက်ာ္၍ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္၊
“ဟာအား ဦးတုတ္ရယ္ မနဲပါလားဗ်ာ”
ေအာင္သူဆန္အိတ္ပုံေပၚဝမ္းလ်ားေမွာက္ေနရာမွတြန႔္သြားရသည္၊ေဒၚသိန္းေဆြက ဒစ္တုံးတုံး လုံးလုံးႀကီးအပဲသားႏွင့္ ကိုင္းခရမ္းသီးႀကီးအလားနီရဲေျပာင္လက္ေနေသာဦးတုတ္လီးႀကီးကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကိုပူးကပ္၍ပါးစပ္အတြင္းသို႔စုသြင္းၿပီးအားတင္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားရွာသည္၊မီးလုံးေရာင္ျဖင့္ဝင္းလက္ေနေသာလီးထိပ္ႀကီး ကေဒၚသိန္းေဆြအား ရင္ခုန္ေမာပမ္း ေျခာက္ျခားေစျပန္သည္၊
“ဝင္ ဝင္ပမလားဟင္ ရွင့္ဟာႀကီးက ဟို”
“ကြာ လီးနဲ႔ေစာက္ပတ္မေတာ္ဘူးဆိုတာရွိမလားလို႔”
ႏွစ္ေယာက္လုံးေမာဟိုက္သံမ်ားႏွင့္စကားေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္သည္၊ေျခာင္းၾကည့္ေနေသာေအာင္သူကိုယ္တိုင္လည္းရင္ထဲလႈိက္၍ လႈိက္၍ေမာကာအာေခါင္ေတြေျခာက္ေသြာလာ၏၊မၾကာခဏတံေထြးၿမိဳခ်ရင္ေတာင္ေနေသာလီးကိုလဲ ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ထိုးၿပီးဖင္ႀကီး႐ြစိ ႐ြစိျဖင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနရသည္၊
“ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္”
“အီး အ ဝင္ သြားၿပီးရွင္ အရမ္းမဖိနဲ႔ေလ အို”
ေဒၚသိန္းေဆြ လက္မ်ားကိုဦးတုတ္ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုထိန္းကိုင္ရင္း မ်က္ေစ့ကိုတင္းတင္းပိတ္ထားခါ လည္ပင္းေလးေစာင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကိုလွ်ာျဖင့္မၾကာခဏယက္ေန၏၊
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္”
“ဟင္း အြန႔္ အ ဟင့္ အင့္ အင့္”
ဦးတုတ္ သူ႔ဗိုက္ႀကီးတုံခါသြားသည္အထိ တအားဖိေဆာင့္၍ လိုးသည္၊ေဒၚသိန္းေဆြေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ကားကနဲ ကားကနဲ ေဘးသို႔ၿပဲ ၿပဲ ထြက္သည္၊တကိုယ္လုံးေခါင္းဘက္သို႔တြန႔္တြန႔္ၿပီး ဘီးပတ္ထားေသာဆံပင္မ်ားေျပက်ကုန္သည္၊
“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္”
“အ အ ေျဖး ေျဖးလုပ္စမ္း အမဲသတ္တာက်ေနတာပဲ ဟင္း”
ေဒၚသိန္းေဆြပါးစပ္မွေျပာရင္းေခါင္းမွေျပက်သြားေသာဘီးကိုျဖဳတ္ယူၿပီး ဆပ္ျပာေသတၱာအလြတ္ေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္သည္၊ဦးတုတ္ကအေဆာင့္အလိုးမျပတ္ေခ်၊
“ေကာ့ေပးေလ အသိန္းရဲ႕”
“မေကာ့တတ္ဖူး တကတဲ ဖါသယ္မွတ္ေနလားမသိဘူး”
ဦးတုတ္ႏွင့္ေဒၚသိန္းတို႔ေမာဟိုက္တုံရီေသာေလသံႀကီးမ်ားျဖင့္အျပန္အလွန္ေျပာရင္းေဆာင့္လိုးေနၾကလရာ ဆန္အိတ္ပုံႀကီးေပၚမွေအာင္သူက်င္ေခ်ာင္းႀကီးမွ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္တိုးၿပီး ဆီးက်င္လာသည္အထိခံစားေနရေလသည္၊ ဦးတုတ္ႏွင့္ေဒၚသိန္းတို႔ကမူတဒဂၤအားျဖင့္ေလာကႀကီးကိုေမ့ေလ်ာ့ထားကာ အားပါးတရႀကီးေဆာင့္လိုးေနၾကေလသည္၊ အမွန္တကယ္စားသုံးသူမ်ားအတြက္အခ်စ္မ်ားလက္လီလက္ကားခြဲတမ္းျဖင့္ေရာင္းခ်ေပးေနပါပီ။