ခ်ဥ္မထားတဲ့ႀကိဳး (အစ/အဆုံး)

ႏိုင္ထူး တကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ သူမႏွင့္ စၿပီး ဆုံေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ နာမည္က ႏွင္းပြင့္။ နာမည္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ အသားက ညိဳသည္။ မေခ်ာေပမယ့္ လွသည္။ လူပ်ိဳေျခတက္ေလး ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ထူး တစ္ေယာက္ ႏွင္းပြင့္ကို ခိုးခိုး ၾကည့္ရသည္က အေမာ။ စာသင္ခန္းေဟာလ္ထဲတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည့္ထဲမွ သူမကိုသာ ၾကည့္မိေနသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမသည္ ႏိုင္ထူး ထိုင္ေနက် ခုံတန္းေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ အေနာက္ ခပ္က်က် ေနရာ ခုံတန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူ ထိုင္တတ္သည္။ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံရင္ ရင္ခုန္ရတာက ႏိုင္ထူး။ ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြတိုင္း သူမကို ၾကည့္သည္။ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံေနေအာင္ကို ၾကည့္တာပါ။ ေက်ာင္းမွာ ကြင္း (အလွဘုရင္မ) မျဖစ္ေပမယ့္ သူမသည္လည္း နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တုန္ေနေအာင္ အထက္၊ ေအာက္ လႈပ္ခါသြားေသာ သူမ၏ တင္ပါးေတြကိုလည္း တပ္မက္စြာ ခိုးၾကည့္တတ္ၿမဲ။ ရင္ခုန္တတ္စအ႐ြယ္ ႐ူးေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေပမယ့္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ရင္းႏွီးေအာင္လည္း မႀကိဳးစားခဲ့ေပ။ သူမသည္ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးထဲက ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ထူးမွာ သာမာန္မိသားစုေလးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ အနားသို႔ မခ်ည္းကပ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ သို႔ႏွင့္ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ျပန္ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ အနားသို႔ လုံးဝ ကပ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ ၾကားရတဲ့ သတင္းက သူမသည္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္။ ရည္းစားမ်ားသည္။ အဆိုးဆုံးက သူမ သေဘာက်လွ်င္ ကုန္းေပးသည္တဲ့။ ၾကားၾကားခ်င္း လုံးဝ မယုံေပ။ သူမ မ်က္ႏွာက အျပစ္ကင္းတာကိုး။ ျဖဴစင္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ သူမ အသိုင္းအဝိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို မသိမသာ စုံစမ္းေတာ့မွ သတင္းက သဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္ေပါ့ေလ။ ဒီအ႐ြယ္မွာ၊ အခ်စ္ကို စၿပီး ကိုးကြယ္တဲ့ အ႐ြယ္မွာ၊ မိန္းမေတာင္ တစ္ေယာက္မွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အ႐ြယ္မွာ၊ ကိုယ္ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးက ရည္းစားမ်ားသည္ (တနည္း ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ အိပ္ဖူးသည္) ဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္ ကုန္သြားသည္။ တနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဒါကို အခ်စ္လို႔ ေခၚ၊ မေခၚ ႏိုင္ထူးေတာ့ မသိ။ သူမ်ားေတြ ေျပာသည့္ အခ်စ္ဆိုတာ လိုးတာ.. လိုးတာဆိုတာလည္းအခ်စ္ ဆိုတာလည္း သေဘာမေပါက္။ သူ သိထားတာက သူႏွင့္ ခ်စ္ေသာသူသည္ သူႏွင့္သာ အရင္ဆုံး လုပ္ဖူးရမည္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ စာသင္ႏွစ္ေတြလည္း ကုန္၊ ေက်ာင္းလည္းၿပီး၊ ဘြဲ႕လည္း ရေတာ့ သူမႏွင့္လည္း ေဝးခဲ့သည္ေပါ့။ တခါတေလေတာ့ သတိရေသးသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ရင္ခုန္သံ အဦးဆုံးေလးကိုး။

ပထမဆုံးခ်စ္သူ
ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့၊ အလုပ္ စဝင္ လုပ္ရၿပီေပါ့။ အရင္ဆုံးက ကိုယ္တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ photoshop လုပ္နည္းေလးနဲ႔ပဲ အသက္ေမြးရတာေပါ့ေလ။ ဘာလုပ္ရတာလဲဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ လုပ္တဲ့ ကုမ္ပဏီေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ ေၾကာ္ျငာခ်င္တဲ့ ပစ္စည္းပိုင္ရွင္ေတြက လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေျပာျပတာကို၊ ကိုယ္က ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံကို ျပင္ေပးရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ့္လို လုပ္တဲ့သူက ၅ ေယာက္ ရွိတယ္။ အလုပ္ စဝင္လုပ္ခ်င္းကေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ေလ။ လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာက ပိုဆိုးတယ္။ သင္တန္းမွာ တတ္ေျမာက္ခဲ့တာနဲ႔ တကယ္ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကြဲျပားတာေပါ့။ စိတ္ေတြလည္း ရႈပ္ေပါ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္မွီ ၿပီးရမယ္ ဆိုတဲ့ ဖိအားကလည္း ဖိထားေတာ့ လူကသာ ထိုင္ၿပီး လုပ္ရတာ၊ စိတ္ေတြက ကဆုန္ေပါက္ေျပးပဲ။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ေဘးနားမွာ အတူ ထိုင္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ပဲ။

သူမ နာမည္က ဝတ္ရည္။ သနပ္ခါးကို ပါးျပင္ အျပည့္လိမ္းထားသည္။ ထူးျခားခ်က္က ဆံပင္က တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ အထိ ရွည္သည္။ ဆံပင္အရွည္ကို အဲ့ေလာက္ မျမတ္ႏိုးေပမယ့္ သူမႏွင့္ ထိုနက္ေျပာင္ေနေသာ ဆံပင္အရွည္ႀကီးက လိုက္ဖက္သည္ဟု ထင္သည္။ တခါတေလမွာ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားတတ္ၿပီး ဆံထုံးလိုမ်ိဳး ေခါင္းမွာ ပတ္ရစ္ထားသည္။ တခါတရံက်ေတာ့ ဆံပင္ကို အေထြးလိုက္ စုၿပီး ရစ္ပတ္ထားတတ္သည္။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံပင္ စီးထားေသာ္လည္း အလုပ္မွ အသြားအျပန္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆံပင္ကို ဖားလ်ားခ်ထားသည္။ သူမသည္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ အသက္တူေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ထိုအလုပ္ကို လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာ တပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သူမရဲ႕ ေဘးနားမွ လွမ္းၾကည့္ကာ သင္ျပေပးမႈေၾကာင့္ အလုပ္ပိုင္းမွာ ကြၽမ္းက်င္လာသည္။ ဝတ္ရည္က ႏိုင္ထူးကို ေခၚတာက ေမာင္ႏိုင္ တဲ့။ ဘယ္ေၾကာင့္ ေခၚလဲ ေမးေတာ့ နင္က ငါနဲ႔ ႐ြယ္တူေပမယ့္ ငါက နင့္ဆရာမေလ ဒီေတာ့ ဆရာမေတြ ေခၚသလို ေမာင္ဆိုၿပီး တပ္ေခၚမယ္ တဲ့။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူမကို စတင္ စိတ္ဝင္စားေနေတာ့သည္ ဆိုေတာ့လည္း သည္းခံရမွာေပါ့ေလ။

အလုပ္ထဲလည္း အတူတူ ေဘးနား ကပ္ထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ရၿပီး၊ အသက္တူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ၿငိၾကေတာ့တာေပါ့။ ရည္းစားျဖစ္သြားေတာ့လည္း သူမ်ား စုံတြဲေတြ နည္းတူ၊ အလုပ္ပိတ္ရက္ဆို ပန္းၿခံသြားၿပီး ထီးေလး ကြယ္ကာ အနမ္းေႁခြတာတို႔၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ သြားၿပီး ေပါက္စီ နံျပား အီၾကာေကြး ျမည္းတာကေတာ့ လုပ္ေနက်ေတြေပါ့။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ၂ လ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္က အလုပ္ေျပာင္းသြားသည္။ သူမက အဝတ္အစား အခ်ဳပ္အလုပ္ ဒီဇိုင္းသင္တန္း ကို စိတ္ဝင္စားေသာေၾကာင့္ နာမည္ႀကီး ဒီဇိုင္နာ မမ တစ္ေယာက္ဆီမွာ တပည့္ခံကာ အလုပ္သင္အေနနဲ႔ ဝင္လုပ္သည္။ ႏိုင္ထူးကလည္း အားေပးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ခ်င္း မတူတာေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး မေတြ႕ရပဲ အလုပ္ ပိတ္ရက္ေတြမွသာ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခ်စ္ပညာ သင္ၾကားမႈ
တစ္ရက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း ဝတ္ရည္ကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာလာေသာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကိုလည္း နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ ဝင္မွီေနေသာ သူမကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြင့္အာဖူးငုံေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံႏွင့္ ရီေဝေနေသာ စူးရွရွ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးကို ငုံၿပီး စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ ေရငတ္ေနေသာ လူတစ္ဦးက ေရဗူးထဲမွ ေရကို အဆုံးထိ စုပ္ယူေသာက္သလို ႏိုင္ထူးသည္ ဝတ္ရည္၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးမ်ားကို စုပ္ယူနမ္းလိုက္သည္။ အသက္ရႉသံမ်ား ျမန္လာသလို၊ လ်ာ အခ်င္းခ်င္း ထိမိကာ က်ီစယ္ေနသည္က ပါးစပ္ ၂ ခု အတြင္း ဓါးေတြ ခုတ္သည့္ႏွယ္။ ဘယ္မွ ညာ၊ အေပၚမွ ေအာက္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ ထိုစဥ္ မ်က္ဝန္းေလး မွိတ္ကာ မိန္းေမာေနေသာ ဝတ္ရည္က အနမ္းေတြကို လက္စသတ္ေစၿပီး ႏိုင္ထူးရဲ႕ နားကို ကပ္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။

“ေမာင္… ႐ုပ္ရွင္ၿပီးရင္ ေမာင္ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာ သြားေနာ္… ဝတ္ရည္ လိုက္မယ္..”
ႏိုင္ထူး ေၾကာင္သြားသည္။ သူ႔ကို ေမာင္ ဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ၂ လ ၾကာတာေတာင္ ေမာင္ႏိုင္ ဟုပင္ ေခၚေနေသာေၾကာင့္ တခါတေလ သူမ်ား စုံတြဲေတြလို ေမာင္ သို႔မဟုတ္ ကိုကို ေခၚခိုင္းေသာ္လည္း မေခၚေသာ ဝတ္ရည္က ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲအေၾကာင္းအရာက သူ႔ကို ပိုၿပီး ရင္ခုန္သြားေစသည္။ ႏိုင္ထူး သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို သြားခိုင္းတာ။ ဒါဟာ မီးစိမ္းျပတာေပါ့။ ဝတ္ရည္ကို တည္းခိုခန္း ေခၚလိုက ေခၚႏိုင္ေၾကာင္း၊ တနည္း သူမကို လုပ္လို႔ ရၿပီ ဟု အခ်က္ ျပျခင္းပင္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္၊
“ဝတ္ရည္ … ငါ့ကို ေမာင္ လို႔ ေခၚလိုက္တာလား… နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ… ျပန္ေခၚပါဦး…”
“ေမာင္…”
“ငါ အရမ္းေပ်ာ္တယ္… အဲ… ေမာင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္… ေမာင္ ေခၚရာ တကယ္ လိုက္မွာေနာ္…”
“အင္းပါ… ေနာက္တစ္ခါ မေမးနဲ႔… ရွက္တယ္…”
ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္ရဲ႕ နဖူးကို နမ္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္လုံးေလးကို တအား ဖက္ထားကာ ႐ုပ္ရွင္ ဆက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီေန႔က ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ဘာကား ၾကည့္သလဲ ဆိုတာေတာ့ နည္းနည္း ရိပ္မိသည္။ အရင္ကဆို ဘာကား ျပလို႔ ျပမွန္း ၂ ေယာက္သား မသိၾကဘူးေလ။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ နီးစပ္ရာ တည္းခိုခန္းကို ေျပးၾကတာေပါ့။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္မို႔ ၂ ေယာက္သား ရွက္ေနၾကသည္။ တည္းခိုခန္းကို ဝင္မယ့္ အေရး၊ အေရွ႕ ကေန ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္တာ က အႀကိမ္ေပါင္း မနည္း။ ႏိုင္ထူးလည္း မိန္းမ လုပ္ရမယ့္ အေရး အားတင္းကာ မ်က္ႏွာနီရဲရဲ ႏွင့္ ေကာင္တာကို ဝင္ေမးေတာ့သည္။ ေကာင္တာကလည္း ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ ရွက္လို႔ ေခါင္းႀကီးကို ငုံ႔ထားေလရဲ႕။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကို အခ်ိန္ပိုင္း အခန္းယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ႏိုင္ထူးရဲ႕ အသံေတြက တုန္ေနသည္။ မွတ္ပုံတင္ကဒ္ ေပးကာ ေငြေခ်ေပးၿပီး အခန္းဆီကသို႔ ျမန္ျမန္သြားလိုက္သည္။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလး အသံက ၾကားခ်င္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးသည္။ ေအးေဆးစြာ အနားယူႏိုင္ပါေစရွင္ တဲ့။ ဘယ္လိုလုပ္ ေအးေဆးမွာတုန္းကြယ္။

အခန္းထဲ ဝင္သည္ႏွင့္ တံခါးကို ပိတ္ကာ ေလာ့ခ္ခ်ၿပီး ဝတ္ရည္ကို အငမ္းမရ နမ္းေတာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းစုပ္ေနၿပီး၊ လက္ ၂ ဘက္ကလည္း ဝတ္ရည္ရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္လိုက္၊ ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္၊ တင္ပါးကို ပြတ္လိုက္ႏွင့္၊ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္မွန္းမသိေအာင္ ဗ်ာမ်ားေနသည္။ လူပ်ိဳလက္ ဝက္ျမႇီး ဆိုသလိုေပါ့။ နမ္းရႈိက္ေနရင္းက ၂ ေယာက္သား အဝတ္အစားေတြ အျပန္အလွန္ ခြၽတ္ၾကသည္။ ခန္ဓါကိုယ္ေပၚ အဝတ္ အကုန္စင္သည္ႏွင့္၊ နမ္းေနတာကို ခဏ ရပ္လိုက္ၿပီး၊ လက္တစ္ကမ္း အကြာကို အေနာက္ ဆုတ္လိုက္ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္လုံး အလွကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ ပန္းၿခံထဲမွာ ႏိုင္ထူး ခဏခဏ နယ္ဆုတ္ ထားေသာ ရင္သားကို လင္းလင္းရွင္းရွင္း ျမင္ရေတာ့သည္။ လက္တစ္ဆုတ္စာေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း တင္းတင္းရင္းရင္းႏွင့္၊ ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ပန္းႏုေရာင္ ေျပးေနၿပီး၊ ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္လွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းအသားႏွင့္ အျပည့္ေလာက္ေလးပင္။ ညီမေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း အေမႊးေတြက မည္းမည္း အုပ္လိုက္ႀကီး ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနသည္။ ဝတ္ရည္ကလည္း ႏိုင္ထူးရဲ႕ ေငါေငါႀကီး ေထာင္ထြက္ေနတဲ့၊ ေသြးခုန္ႏႈန္းအတိုင္း တဆက္ဆက္ တုန္ေနတဲ့ ညီေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

အေနာက္မွာ ရွိေနေသာ ကုတင္ေပၚကို ဝတ္ရည္ကို တြန္းတင္လိုက္သည္။ ႏိုင္ထူး လုပ္သမွ်ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနေသာ ဝတ္ရည္။ ႏူးႏွပ္ရန္ကိုပင္ မစဥ္းစားပဲ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးကို ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္က ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ေပါင္ေလး ကားထားေပးကာ သူမရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ေတာ့မယ့္ ႏိုင္ထူး ညီေလးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တာကေတာ့။
“ျဖည္းျဖည္း ထည့္ေနာ္ ေမာင္…”
ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းကို ၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ညီမေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ရန္ ညီေလးကို အရင္းကေန ကိုင္လိုက္သည္။ ညီမေလးကိုလည္း ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနသည္။ အေပါက္ဝကို ေသခ်ာ ရွာရသည္။ အျပင္မွာ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ေတာ့ ညီေလးက ပိုၿပီး ေတာင္လာသည္။ အဖ်ားကို ထိုးထည့္ၾကည့္သည္။ မရ။ နည္းနည္းေလး က်ဥ္သြားသည္။ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တအား တက္လာသည္။ ထည့္ခ်င္စိတ္ေတြ တအား ျဖစ္လာသည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မဝင္ပဲ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ ညီေလးက အေပၚကို ေခ်ာ္ထြက္သြားေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ ရသာဖူးကို ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဝတ္ရည္ တစ္ေယာက္ ‘အ’ ဆိုၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေအာ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြက ငယ္ထိပ္ တက္ေဆာင့္ေလၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ညီေလးရဲ႕ အလယ္နားေလာက္ထိကို ေသခ်ာကိုင္ကာ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ ညီမေလးရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးရဲ႕ ေဘးဘက္ကို နည္းနည္း ၿပဲအာၿပီး ညီေလးရဲ႕ ကြမ္းသီးလုံးက ဝင္သြားေတာ့သည္။ ကြမ္းသီးလုံး ေအာက္ဘက္မွာ ရွိေသာ ညီေလးရဲ႕ ရသာဖူးေနရာက က်ဥ္တက္သြားၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းကာ ႏိုင္ထူးတစ္ေယာက္ မထိန္းႏိုင္ပဲ အခ်စ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။ အဆုံးထိလည္း မဝင္ထားေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလး ႏႈတ္ခမ္းသား တဝိုက္မွာ ႐ႊဲနစ္သြားေတာ့သည္။ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေသာ ခ်စ္သူကို ၾကည့္ကာ၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္ဟန္ မျပပဲ ဝတ္ရည္ကေတာ့ ရယ္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးလည္း အားတုံ႔အားနာ အၿပဳံးေလး ၿပဳံးကာ ဝတ္ရည္ေဘးနားကို ခဏ ဝင္လွဲလိုက္သည္။ အခ်စ္ရည္ေတြ ထြက္သြားေပမယ့္ ညီေလးက ခဏအတြင္း ျပန္ၿပီး ေထာင္မတ္လာသည္။ ေထာင္မတ္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္ ဝတ္ရည္ေပၚကို တက္ခြကာ ျပန္ထည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ လူပ်ိဳေလ။ လိင္စိတ္က ထိပ္ဆုံးေရာက္ေနတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ ညီမေလးထဲကို အဝင္ အထြက္ လုပ္ေနတဲ့ ညီေလးကို ျပန္ငုံၾကည့္ၿပီး ေရလည္ ဖီးလ္တက္သြားသည္။ ဖုန္းကို ယူလိုက္ၿပီး စက္ကန္႔ ၃၀ စာေလာက္ ဗြီဒီယို ႐ိုက္လိုက္ကာ ဝတ္ရည္ကို ျပန္ျပသည္။ ဝတ္ရည္လည္း အလုပ္ခံေနရင္း မိမိရဲ႕ ညီမေလးထဲကို ဒီဟာႀကီး ဝင္ေနပါလား ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အရွိန္တက္လာကာ “ေမာင္ေရ ေဆာင့္၊ ေဆာင့္” ဟုပင္ ေအာ္ေနေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးလည္း တျဖည္းျဖည္း ႏွဲ႔ၿပီး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနရာမွ အားသုံးကာ အရွိန္ျဖင့္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ၂ ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္း ဆုံၿပီး ရမက္ျပင္းျပင္းျဖင့္ အေပးအယူ မွ်ကာ ႏိုင္ထူးရဲ႕ အခ်စ္ရည္ေတြကို ဝတ္ရည္ ညီမေလးထဲကို ပန္းထည့္လိုက္သည္။ ညီမေလးထဲ တိုးဝင္လာသည့္ ခပ္ေႏြးေႏြး ရွိေသာ အရည္ေတြေၾကာင့္ ဝတ္ရည္လည္း တကိုယ္လုံး တုန္တက္ကာ ၿပီးေျမာက္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ ဝတ္ရည္ နဖူးေပၚကို က်လာတာက ႏိုင္ထူးရဲ႕ အနမ္း တစ္ပြင့္။ အဲ့ဒီေန႔က ၃ နာရီ အခ်ိန္ပိုင္း အတြင္း လုပ္လိုက္၊ နားလိုက္ႏွင့္ ၃ ေခါက္ ထပ္လုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ တည္းခိုခန္းက ျပန္ထြက္ေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးႏႈတ္ခမ္းသားက က်ိန္းစပ္ေနကာ ဗိုက္ကလည္း ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အနီးနားက မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္စားျဖစ္ၾကသည္။ ဗိုက္ကလည္း တအား ဆာလာၿပီး ပုံမွန္ထက္ ပိုစားျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက ခဏ ဟု ဆိုကာ တျခားေနရာ ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ သူ႔ကို ေဆးတိုက္သည္။ ဘာေဆးဆိုသည္မွာ ေျပာျပရန္ မလိုေပ။ ၁၂ နာရီ ျခားရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေသာက္ေနာ္ဟုပင္ မွာလိုက္ေသးသည္။ အိမ္အျပန္ကို ဘက္စ္ကား စီးေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ထူးက ဒီေန႔ေတာ့ တက္စ္စီနဲ႔ ျပန္ေနာ္ဟု ဆိုကာ အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ေပးသည္။ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘာမွ မေျပာပဲ ပုခုံးမွီထားကာ ေနေနၾကသည္။ ၂ ေယာက္သား ပိုခ်စ္လာသည္ဟုလည္း ထင္လာသည္။ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးေလးကေတာင္ အေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန တဆင့္ ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ထူးကို ၿပဳံးျပသြားသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီေလ။ ညီေလးလည္း က်ိန္းေနၿပီေပါ့။

ခ်စ္သူအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္
ဒီေန႔က ခ်စ္ရတဲ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ေမြးေန႔။ သူမအတြက္ ရည္စူးၿပီး လုပ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္ကလည္း လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေလ။ မနက္ပိုင္းေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားသြား၊ ပန္းကပ္၊ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ပူေဇာ္၊ ဦးခ်၊ သစ္စာဆို၊ ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကည္ႏူးခဲ့တာေပါ့။ ဘုရားကအျပန္ေတာ့ ဒင္ဆမ္း ဝင္စားျဖစ္တယ္ေလ။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲသြားၿပီး ထီးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္ အတူတူ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့ (ရသ သီခ်င္း ျဖစ္သြားၿပီ…ေဆာရီး)။ ဟက္ပီးေဝါလ္ထဲ ဝင္ၿပီး ေဆာ့ၾကတာေတာ့ အေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲ ဘဲေလွေလး စီးရတာလည္း ၂ ေယာက္ထဲ တျခားကမ္ဘာေလးထဲ ေရာက္သြားသလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ေဟာ္တယ္ကို သြားၾကတာေပါ့ေလ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရည္လဲ့လဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး အနမ္းေတြ ေႁခြၾကတာေပါ့။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး နဖူးေလးကို ဖြဖြနမ္းကာ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေမြးေန႔ေလး ျဖစ္ပါေစ ခ်စ္သူ လို႔ ေျပာလိုက္ရတာလည္း ႏွလုံးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုပဲ ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ ဝတ္ရည္ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို တင္လိုက္သည္။ သူမရဲ႕ ကားေနတဲ့ ေပါင္ၾကားေလးထဲကို ေနရာ ဝင္ယူလိုက္ၿပီး လ်ာျပားႀကီးႏွင့္ ညီမေလးကို ယက္ေတာ့သည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ညီမေလးႏွင့္ ညီေလး ထိုးထည့္ဘို႔သာ အာ႐ုံရေပမယ့္ လုပ္သက္ရင့္လာတာႏွင့္အမွ် တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေကာင္းဘို႔ လုပ္လာၾကသည္။ လ်ာျပားႀကီးႏွင့္ ယက္လိုက္၊ လ်ာခြၽန္ႏွင့္ အေခါင္းေပါက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္၊ အေစ့ကို ကလိလိုက္ႏွင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကာမစိတ္ကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္ တကိုယ္လုံး တုန္တက္လာကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ႏိုင္ထူးကို ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေစကာ သူမက တဖန္ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးကို ပါးစပ္ထဲ ငုံထည့္ကာ စုပ္ေတာ့သည္။ ထိပ္ဖူးမွ သည္ အရင္းဆီသို႔၊ တခါ အရင္းကေန ထိပ္ဖ်ားဆီသို႔၊ အားျပင္းျပင္းျဖင့္ အငမ္းမရ စုပ္သည္။ စုပ္ေနရင္းမွ ပါးစပ္ထဲကေန ႁပႊတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ညီေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လ်ာႏွင့္ ညီေလးတေလွ်ာက္ကို ယက္သြားသည္။ ဥ နားေရာက္ေတာ့ ဥကို ငုံၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး စုပ္သည္။ ဥ ကို စုပ္ေနရင္းႏွင့္ လက္တစ္ဘက္က ညီေလးကို ကိုင္ကာ ကြင္းထုေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ညီေလးရဲ႕ ကြမ္းသီးလုံးေနရာကိုပဲ ငုံၿပီး ခဲထားသည္။ လ်ာဖ်ားျဖင့္ ညီေလးအေပါက္ေလးထဲ ထိုးထိုးထည့္ကာ ကစားသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးက ၁၀၀% တင္းမတ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဝတ္ရည္သည္ ကုန္းထလာကာ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို ငုံစုပ္ၿပီး နမ္းကာ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ညီေလးကို ကိုင္ၿပီး သူမရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တစ္ရစ္ခ်င္း ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း၊ ျပန္ထုတ္လိုက္တိုင္း မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းသြားကာ အ ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတဲ့ ဝတ္ရည္က အရမ္းခ်စ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ သူမ အေပၚမွာ ေနၿပီး လုပ္ရတာကို ႀကိဳက္သည္ဟု ေျပာသည္။ သူမ လိုခ်င္တဲ့ အရွိန္၊ လိုခ်င္တဲ့ ေနရာကို ခ်ိန္ဆႏိုင္ေတာ့ သူမအတြက္ ပိုေကာင္းသည္။ အေပၚကေန ကိုယ္ခ်င္းပူးၿပီး လွိမ့္လွိမ့္ ေဆာင့္ခ်ေနရာကေန တျဖည္းျဖည္း အရွိန္တက္လာကာ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ထားၿပီး ေဒါင္လိုက္ တဘုန္းဘုန္း ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်ရန္ ကိုယ္အေနအထားကို ျပင္လိုက္သည္။ ဝတ္ရည္ကို ခဏေလး ဟု ေျပာကာ အိတ္ထဲမွ သူမအတြက္ တစုံတရာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ဟုတ္သည္။ အရင္ကဆို အကာအကြယ္ မပါပဲ ဖီးလ္ေတြ တက္တဲ့ အထိ လုပ္ၿပီးမွ ကြန္ဒုံးကို စြပ္ကာ အၿပီးထိ တက္လွမ္းသည္။ အခုလည္း ကြန္ဒုံးလို႔ သူမ ထင္မည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ထူး လက္ထဲမွာ ပါလာတာကေတာ့ ဆြဲႀကိဳးေလးပါ။ သူမက အံၾသၿပီး ဝမ္းသာတဲ့ ပီတိေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။
“ေမာင္….ဝတ္ရည္အတြက္လား…”
“ဟုတ္တယ္….ဝတ္ရည္….ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပါ့….”
“ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင္ အခုတေလာ ကပ္စီးကုတ္ေနပါတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သား…”
“ႀကိဳက္လား…ဝတ္ရည္..”
“ႀကိဳက္တယ္….ဒါေပမယ့္ ဆြဲႀကိဳးက အရွည္ႀကီးပဲေနာ္…”
“အင္း…လည္ပင္းမွာ ဆြဲဘို႔ မဟုတ္ဘူးေလ…”
“ဟင္…ဘယ္မွာဆြဲရမွာလဲ…ေမာင့္စကားက အဆန္းႀကီးပါလား..ဆြဲႀကိဳးပဲ လည္ပင္းမွာ ဆြဲရမွာေပါ့…”
“ခဏေလး…ေမာင္ ဆြဲေပးမယ္…”
ညီေလးႏွင့္ ညီမေလးက တပ္ရက္သားႀကီးေနရာမွ ႏိုင္ထူးက ကုန္းထလိုက္ၿပီး ဆြဲႀကိဳးကို ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခါးမွာ ပတ္ေပးလိုက္သည္။ ဝတ္ရည္က ပိုၿပီး အံ့အားသင့္သြားသည္။
“ေမာင္ရယ္…ႀကံႀကံဖန္ဖန္….ခါးမွာ ဆြဲႀကိဳးကို ပတ္ေပးရတယ္လို႔….”
“ဟီး…ေမာင္…ဟိုးအရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ကားထဲမွာ မင္းသမီးက အဲ့လို ဆြဲႀကိဳးေလးကို ခါးမွာ ပတ္ၿပီး လုပ္တာ…ေမာင္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တအား ရင္ခုန္တာ…အဲ့ျမင္ကြင္းေလးကို တအား ႀကိဳက္တယ္…ခု ဝတ္ရည္ကို အဲ့လိုေလး ဆြဲေပးၿပီး လုပ္ခ်င္လို႔…”
“ေၾသာ္…ေမာင္က အႀကံနဲ႔ေပါ့ေလ…ဘယ္လိုလဲ ဝတ္ရည္ ဆြဲထားတာ ေမာင့္အတြက္ စြဲေဆာင္မႈ ရွိရဲ႕လား…”
“ရွိတယ္..ဝတ္ရည္…ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးရယ္…ရင္ဘတ္မွာ တြဲေလာင္းေလး ခိုေနတဲ့ ႏို႔ လုံးလုံးေလးေတြရယ္…ၿပီးေတာ့ ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေလးရယ္က ဝတ္ရည္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ခုန္ေနမွာေလ…အရမ္း လွတယ္…”
“ေမာင္ရယ္.. ေျပာတတ္လိုက္တာ… ဝတ္ရည္ အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာၿပီ…ျမန္ျမန္ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္…”
“ခဏေလး…စြပ္လိုက္ဦးမယ္ေလ…”
“ရတယ္…ေမာင္…ေနာက္ ၃ – ၄ ရက္ဆို လာေတာ့မွာ… ဒီေန႔ ေမာင္ ငွက္ေပ်ာသီးကို အခြံခြာ စား႐ုံပဲ…ခိခိ”
“ဟင္….ေမာင္က စားရမွာလား…”
“ခိခိ…မဟုတ္ပါဘူး…ဒီက ဝတ္ရည္က စားမွာပါတဲ့ေတာ္…”
စကားေျပာေနရင္းႏွင့္ ႏွဲ႔ကာ ႏွဲ႔ကာ လုပ္ေနေသာ ဝတ္ရည္က ကိုယ္ကို မတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေတာ့သည္။ သူမရဲ႕ ဆံႏြယ္ေလးေရာ၊ သူမရဲ႕ ႏို႔ေလးေတြေရာ၊ ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးေရာဟာ သူမေဆာင့္ခ်လိုက္တာ ခုန္ခုန္တက္သြားတာေလးက စည္းခ်က္ ညီလြန္းသည္။ ႏိုင္ထူးကို ၾကည့္ေနရာကေန မ်က္လုံးေလးက စင္းလာၿပီး မွိတ္သြားကာ အံကို ႀကိတ္ၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း ျပင္းလာသည္။ ျမန္လာသည္။ အသံရႉသံေတြလည္း ျပင္းလာသလို၊ ညီးတြားသံကလည္း က်ယ္လာသည္။ အား ၿပီးၿပီ ေမာင္ … ဝတ္ရည္ ၿပီးၿပီ ဆိုၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ကာ ဝတ္ရည္ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားျပန္သည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ကိုယ္ေပၚကို ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္လုံးက ၿပိဳလဲက်လာကာ ႏိုင္ထူးကို တအား ဖက္ထားသည္။ ဖက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တုန္တုန္တက္သြားေသးသည္။ ညီေလးႏွင့္ ညီမေလးကေတာ့ တပ္ရက္သား။ ႏိုင္ထူးလည္း မၿပီးေသးဘူးေလ။ ဒီတေခါက္ကေတာ့ ႏိုင္ထူး တာဝန္ယူရမယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ ကိုယ္ေပၚကို လာလွဲေနေသာ ဝတ္ရည္ကို ေဘးသို႔ အသာဖယ္ၿပီး ကုန္းကုန္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ အေနာက္ကို ေနရာယူလိုက္သည္။ ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ ကားကားႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဖင္တုံးႀကီးၾကားမွာ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ညီမေလးက အရည္ေတြ႐ႊဲၿပီး ၾကည္လဲ့ေနသည္။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခါးကို ကိုင္ၿပီး ဗိုက္ကို ကုတင္နဲ႔ ကပ္ေအာင္ လုပ္ၿပီးမွ တင္ပဆုံကို ေထာင္ခိုင္းလိုက္သည္။ ခါးေနရာမွာ နည္းနည္းေလး လြတ္သြားတဲ့ ေနရာကို ေခါင္းအုံးယူၿပီး ခံလိုက္သည္။ ပုံစံအေနအထားအရ ဝတ္ရည္သည္ အားစိုက္ၿပီး ဖင္ကုန္းစရာ မလိုေတာ့။ ေခါင္းအုံး ကို အားျပဳၿပီး လွဲေနကာ တင္ပဆုံးႀကီး ကားထြက္ေနေအာင္ ေထာင္ထားေပး႐ုံပင္။ ကားကားႀကီး အေနာက္ကို ထြက္ေနတဲ့ တင္ပဆုံးကို ခါးသိမ္သိမ္ေလး ေနရာကေန ကိုင္ကာ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့ ညီမေလးထဲကို ညီေလးနဲ႔ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ခါးသိမ္ကို ဆြဲဆြဲ ယူလိုက္ေတာ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ညီေလးက ညီမေလးထဲကို နစ္ကနဲ နစ္ကနဲ ဝင္သြားသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာင့္သည္။ ၂ ခ်ီဆက္ ၿပီးသြားလို႔ နားေနသည့္ ဝတ္ရည္ဆီကေန ညီးတြားသံေတြ တိုးတိုးေလး ျပန္ထြက္လာသည္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးက လည္ပင္းကုတ္ (ဂုတ္) ေနရာကေန တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ က်ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာ့ရွင္းကာ ဝင္းေနသည့္ ေက်ာျပင္ကေန တဆင့္ မိမိ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မိမိရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း တင္ပါးေလးေတြက တုန္တုန္သြားသလို ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးကလည္း လႈပ္ခါသြားသည္။ အရွိန္ ကို ျမႇင့္လိုက္သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ၾကမ္းလာသည္။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ လက္၂ဘက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ပုခုံးကို လွမ္းကိုင္ကာ အဲ့ဒီကေန တဆင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို စုခ်ည္ကာ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ေခါင္းနားကေန ကပ္ၿပီး စုခ်ည္လိုက္လို႔ ဝတ္ရည္လည္း မနာေတာ့။ ႏိုင္ထူးက ဘယ္လက္ျဖင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ထားၿပီး ညာလက္ျဖင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ တင္ပါးေတြကို ႐ိုက္ေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္လည္း လွဲေနရာမွ ေလးဘက္ေထာက္ အေနအထား ျဖစ္ကာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ား ၾကမ္းလာသည္ႏွင့္အတူ ေအာ္သံမ်ားလည္း ဆူညံလာသည္။ ႏိုင္ထူးလည္း အရွိန္တက္လာကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို မဆြဲေတာ့ပဲ တင္ပဆုံကိုသာ ကိုင္ၿပီး အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ တဒိုင္းဒိုင္း တဘုန္းဘုန္း ေဆာင့္ခ်ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲကို အရည္ေတြ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္လည္း တဆက္ဆက္ တုန္ကာ ညီမေလးအထဲမွာ ေႏြးေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အိမ္မျပန္ခင္အထိ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ ဆက္ဝုန္းလိုက္ေသးသည္။ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္ေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ တင္သား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြဟာ နီရဲတြတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အျပန္က်ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ႏွဖူးကို နမ္းကာ အရမ္းခ်စ္သည္ဟု ေျပာျဖစ္သည္။
မျမင္ႏိုင္ေသာ ကံတရား

ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္မရွိတဲ့ အလုပ္မွာ ၾကာၾကာမလုပ္ခ်င္ေတာ့။ တက္လမ္းအတြက္ အရင္ဆုံး အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း တက္ရန္ စီစဥ္ေတာ့သည္။ ၿပီးရင္ သူမ်ားတကာ သြားေနက် အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံ ကို သြားကာ အလုပ္လုပ္မည္ေပါ့။ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ သင္တန္းတက္ရန္ စုံစမ္းေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္ကလည္း အားေပးသည္။ သင္တန္း တက္ေတာ့ ရင္ခုန္သံက တဖန္ ႏိုးထလာသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ ေပါ့။ သင္တန္းတစ္ခုလုံးတြင္ သိကြၽမ္းဖူးသူ သူ ၂ ေယာက္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသြားသည္မွာ ဆန္းသည္ဟု မထင္ပါ။ အရင္တုန္းက ရည္းစားမ်ားသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ႏွင္းပြင့္သည္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္း သိပ္မရွိေပ။ ႏိုင္ထူးႏွင့္သာ သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ျဖစ္ေနသည္။ သူမရဲ႕ မိဘေတြ အလိုက် စကၤာပူတြင္ အလုပ္ သြားလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။ မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြ ကုမ္ပဏီ ဟု ေျပာသည္။ ႏိုင္ထူးက အခါအခြင့္ သင့္ရင္ မိမိပါ ဝင္လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အခ်ိန္ ခဏေတာ့ ေစာင့္ေပးရန္ႏွင့္ သူမ အရင္သြားႏွင့္ၿပီး အေျခက်မွ ေျပာေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏိုင္ထူးအေနႏွင့္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုသာ ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ၿပီး ႏွင္းပြင့္ဆီက သတင္းကိုသာ ေစာင့္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ဝတ္ရည္အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရည္းစားမထားျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ပိတ္ရက္ေတြဆို အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အတူသြားတက္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီ သြားကာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္။ တခါတရံ ဝတ္ရည္က သင္တန္းကို လိုက္လာရင္ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံကာ မုန္႔အတူ သြားစားတတ္ၾကသည္။ ၃ လ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ႏွင္းပြင့္က စကၤာပူႏိုင္ငံဆီ အရင္သြားႏွင့္ကာ အလုပ္ သြားလုပ္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးကို စိတ္မပူရန္ႏွင့္ ေျပာေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ႏိုင္ထူးအတြက္ အလုပ္ေခၚစာ ေရာက္လာသည္။ ႏွင္းပြင့္ ကူညီေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ ႏွင့္ အတူ အလုပ္ လုပ္ရမည္။ ထိုအလုပ္တြင္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ ၂ ေယာက္သာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္သည္ေလ။ ရည္းစားဦး ရွိေနေသာ္လည္း အခ်စ္ဦး (ရင္ခုန္သံ အဦးဆုံး) ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား အတူရွိမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ စကၤာပူကို မထြက္ခြာခင္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ ဝတ္ရည္တို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဝတ္ရည္ကေတာ့ အလုပ္ကေန ၂ ရက္ ခြင့္ယူကာ ေဟာ္တယ္မွာပဲ အတိုးခ် ခ်စ္ပြဲဆင္ေတာ့သည္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဝတ္ရည္က မ်က္ရည္ဝဲကာ ေျပာသည္။ ေမာင္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ တဲ့။

ေႏြမွာ က်တဲ့ ႏွင္း
ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အလုပ္ အတူ လုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း သူမႏွင့္ အေနမ်ားလာသည္။ ႐ုံးတစ္ခုထဲတြင္ မိမိတို႔ ၂ ေယာက္သာ ျမန္မာဆိုသည့္ စိတ္က သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို ပိုရင္းႏွီးေစသည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားသည္ မသိေပမယ့္ ႏိုင္ထူး စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားေနမိသည္။ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးတာပဲေလ၊ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ထိခိုက္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဝတ္ရည္ႏွင့္ကလည္း ညဘက္ေတြဆိုလွ်င္ အၿမဲ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ပြင့္လင္းၿပီးသား ရည္းစားေတြ အဘို႔ေတာ့ ဆက္ chat က အၿမဲ ေျပာျဖစ္သည္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ အျပန္အလွန္ ျပရင္းေပါ့ေလ။ အစိုးရ အလုပ္ပိတ္ရက္ရွည္ ႏွင့္ ခြင့္ယူရက္ ေပါင္းၿပီး ရက္ရွည္ရရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ကာ ဝတ္ရည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေပ်ာ္ျမဴးျဖစ္သည္။ အလုပ္ျပန္တက္ရင္ ႏွင္းပြင့္က ႏိုင္ထူးကို ပန္ဒါ ဆိုၿပီး စေနာက္တတ္သည္။ မ်က္ကြင္းႀကီးေတြ ညိဳၿပီး ျပန္လာတာကိုး။ အလုပ္ လုပ္သက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ႏိုင္ထူးသည္ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ တကယ့္ ငယ္ေပါင္းလို ျဖစ္လာသည္။ ညဘက္ အလုပ္ ျပန္ခ်ိန္တြင္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ကာ ထမင္းအတူစားၿပီး အရက္ေသာက္ကာ စကားဝိုင္းဖြဲ႕လာသည္။ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာကာ ၂ ေယာက္သား အတြင္းေရးေတြပါ ေျပာျဖစ္လာၾကသည္။ ဥပမာ ႏွင္းပြင့္က မိမိ ရင္သားမွာ စီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အီး အထိ ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလး အရွည္ လုံးပတ္အေၾကာင္း၊ သူမရဲ႕ ဆီးခုံမွာ အသဲပုံ တက္တူးေလး ရွိေၾကာင္း၊ ဝတ္ရည္ ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ထူးရဲ႕ လက္ေဆာင္ေလးအေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ထိုသို႔ စကားမ်ား ေျပာျဖစ္လွ်င္ ႏိုင္ထူး တစ္ေယာက္ အိမ္အျပန္ ေျခ ၃ ေခ်ာင္း ျဖင့္ ျပန္ေနရသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဝတ္ရည္ႏွင့္ စကားေျပာကာ ညီေလးကို အန္ထုတ္ခိုင္းရသည္။ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာေတာင္ က်တဲ့ ႏွင္းရယ္။
အေနေဝးတဲ့ အခ်စ္
အခုတေလာ ဝတ္ရည္ႏွင့္ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပပါ။ အြန္လိုင္းကေန ညတိုင္း ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္း သူမ မအားတာက မ်ားလာသည္။ ေျပာျဖစ္လွ်င္လည္း ဝတ္ရည္စကားေတြက ႏိုင္ထူးႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ကို ေလွာ္ေပးေနသလို သေဘာေတြ ပါေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိသာလာကာ ႏိုင္ထူးကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ အစားလည္း ႏိုင္ထူးဟု တခါတရံ ေခၚတတ္လာသည္။ ႏွင္းပြင့္ကို တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ျပန္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ အေျဖက ႏိုင္ထူး ထင္သလို ဝတ္ရည္ဆီမွာ တျခားတစ္ေယာက္ ရွိေနရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာပါ စဥ္းစားသြားေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဝတ္ရည္ကို အသိမေပးပဲ ျပန္လာလိုက္သည္။ သူမ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ကို ခန္႔မွန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရာ ေနရာဆီ သြားေစာင့္ေနလိုက္သည္။ မိနစ္ ၃၀ ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ၿပီးေသာ ခဏဝယ္ ဝတ္ရည္ အလုပ္ဆင္းလာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏိုင္ထူး ေတြးထင္ထားသည့္အတိုင္း ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ထားေသာ တန္ဘိုးႀကီးမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည့္ ဇိမ္ခံကားထဲသို႔ ဝင္သြားကာ ေမာင္းထြက္သြားၾကသည္။ ဝတ္ရည္ဖုန္းကို ဆက္ကာ ေမးမည္ဟု ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ရာမွ အခုခ်ိန္ ေသြးပူေနရင္ ဘာစကားမွ အရာေရာက္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ ညက်မွ ဆက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အြန္လိုင္းမွာ ႏွင္းပြင့္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူမကို ဆက္သြယ္လိုက္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ဆုံးျဖတ္ရန္သာ တိုက္တြန္းသည္။ မည္သည့္ အႀကံမွေတာ့ မေပး။ ညက်ေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ရန္ကုန္က ဖုန္းနံပါတ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဝတ္ရည္က အံ့ၾသသံျဖင့္ စကားေျပာသည္။ ေမာင္ လို႔ေတာ့ မေခၚေတာ့ ႏိုင္ထူးတဲ့။
“ႏိုင္ထူး ျပန္ေရာက္ေနတာလား…ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလဲ…ငါ့ကိုလည္း မေျပာဘူး…”
“ျပန္ေရာက္တာ ေန႔လည္ထဲက… ဝတ္ရည္ဆီကို လာေသးတယ္…”
“ဟင္ (တုန္လႈပ္သြားဟန္ျဖင့္) … ဟုတ္လား… ဝတ္ရည္လည္း မေတြ႕ပါလား..”
“မေတြ႕ဆို…ေဘးနားက ဘဲႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာကိုး…”
“ေၾသာ္…ႏိုင္ထူး ေတြ႕သြားၿပီကိုး..”
“ဟုတ္တယ္…အဲ့ဒါ အခု ဝတ္ရည္ဆီက ေျဖရွင္းသံ ၾကားခ်င္လို႔ … ဆက္လိုက္တာ..”
“ႏိုင္ထူးကို ေျပာမလို႔ပါပဲ…ကိုေက်ာ္စြာက ဝတ္ရည္ရဲ႕ မိဘေတြ သေဘာတူထားတာေလ… ေမေမတို႔ သေဘာထားကိုလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔…”
“ေတာ္စမ္းပါကြာ…႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေတြ လာမေျပာနဲ႔…”
“မင္း သေဘာတူမွ ျဖစ္တဲ့ဟာ… သေဘာမတူရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး..”
“တကယ္ ေျပာတာပါ ႏိုင္ထူးရယ္…”
“အိုေခ…ထားေတာ့….မင္း…ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ….ဘယ္လို စဥ္းစားထားလဲ…”
“ဟို….ဟို…..ႏိုင္ထူးနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစ္စေတြကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့…ဝတ္ရည္နဲ႔ လမ္းခြဲရေအာင္…အဟင့္..ဟင့္…ဟီး…”
“တကယ္ အဲ့လို ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီလား…ေသခ်ာလား…”
“ဟုတ္…ေသခ်ာပါတယ္…”
“ဟုတ္ၿပီေလ… ျပန္ေမးမယ္ေနာ္… ငါ့ဆီ ျပန္မလာတာ ေသခ်ာၿပီလား….”
“………”
“ေမးေနတယ္ေလ….တကယ္ကို ေသခ်ာသြားၿပီလား…”
“ဟုတ္…”
“မင္းဘက္က အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာေလ… ငါ့ကို အေတြ႕အႀကဳံအသစ္ေတြ သင္ေပးသြားလို႔ ေက်းဇူးပါ…မင္းဘဝ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ပါေစ…”
“ႏိုင္ထူး….ဝတ္ရည္ တကယ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ ယုံပါေနာ္…”
“ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီစကားေတြ ေျပာလည္း ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူးေလ… မင္းသာ တကယ္ ခ်စ္တယ္ဆို အခုခ်ိန္ ငါ့အနားမွာပဲ ရွိေနမွာေပါ့…ေတာ္ပါၿပီကြာ…ဒါပဲ…”
အေနေဝးတဲ့ အခ်စ္က ဘယ္ေလာက္ခံႏိုင္မွာလဲ။ ေသြးေအးသြားႏိုင္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ကို ခံယူတဲ့ သူေတြအေပၚမွာဘဲ မူတည္တယ္။ ႏိုင္ထူး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဝတ္ရည္ ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ႏွင္းပြင့္ကို စိတ္ထဲက အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားမိေနတာပဲ။
အခ်စ္ေဟာင္းရဲ႕ အခ်စ္သစ္
ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ထူးလည္း အလုပ္ ျပန္တက္သည္။ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ညစာအတူထြက္စားေတာ့ ရင္ထဲ ရွိရာ အကုန္ ေျပာျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေခါင္းေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီး ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္သြားမွ အခ်ိန္က ကုစားသြားမွာပါ ႏိုင္ထူး တဲ့။ ဒီစကား တစ္ခြန္းပဲ ေျပာသည္။ တကယ္ပဲ အခ်ိန္က ကုစားသြားသည္။ ေနာက္ ၆ လ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ ေရာက္လာသည္။ သူ႔ကိုလည္း လာခဲ့ဘို႔ ေခၚသည္။ မိန္းကေလး ျဖစ္သူက ေခၚမွေတာ့ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္သူ ႏိုင္ထူးက မသြားရဲစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိ။ ႏွင္းပြင့္ကိုလည္း ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အတူ ခြင့္ယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကို သြားလိုက္သည္။ သူတို႔သမီး (သတို႔သမီး) ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ႏိုင္ထူး အရင္က ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ဝတ္ရည္သည္ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ တအားလိုက္ဖက္သည္။ ရွည္လ်ားၿပီး နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ကို မထုံးပဲႏွင့္ အရွည္အတိုင္းကို ဆံညႇပ္ေလးႏွင့္ စည္းထားသည္။ တယုတယ နမ္းခဲ့ဖူးေသာ၊ အခ်စ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲတိုင္း ကိုင္ဆြဲခဲ့ဖူးေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ား။ အခုေတာ့ အေဝးက ေငးၾကည့္ေန႐ုံပင္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးတို႔က ခန္းမရဲ႕ အေနာက္ဆုံးနားမွာ ျဖစ္ေနလို႔ မေရာက္လာေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ခန္းမရဲ႕ ထြက္ေပါက္နားကို (ထုံးစံအတိုင္း) သြားကာ ျပန္ေတာ့မယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးတို႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဝတ္ရည္က သူတို႔သားျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ႏိုင္ထူးေဘးနားမွာ ႏွင္းပြင့္လည္း ပါလာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ကလည္း ဝင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္စြာ ဆိုသူက အလိုက္မသိစြာျဖင့္ ေျပာသည္။
“ကိုႏိုင္ထူးရဲ႕ ခ်စ္သူလားဗ်…. ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္ဗ်ာ.. ကိုႏိုင္ထူးေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ…”
“ဟုတ္ကဲ့ရွင့္….ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္…အခုလို ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာတာ ေက်းဇူးပါေနာ္… က်မ ေခ်ာတာက ေဟာ့ဒီက သူတို႔သမီးကို မမွီပါဘူးရွင္…”
“ဟဲဟဲဟဲ…”
“ကိုေက်ာ္စြာ…ေက်းဇူးဗ်ာ….က်ေနာ့္ ခ်စ္သူကို အခုလို ေခ်ာတယ္ ေျပာတဲ့အတြက္….တကယ္ေတာ့ ဝတ္ရည္က ပိုလွတာဗ်…”
“ဟားဟားဟား…ကိုႏိုင္ထူးကလည္း ေျမႇာက္တတ္သားပဲ…”
ဒီလိုနဲ႔ ကိုေက်ာ္စြာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီးမွ တေခါက္ သြားျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ ဟုပင္။ ခန္းမ အျပင္ထြက္လာေတာ့ ႏိုင္ထူးႏွင့္ သိေသာ ဝတ္ရည္ သူငယ္ခ်င္းက ႏိုင္ထူးေနာက္ကို လိုက္ကာ အိတ္ေသးေသးေလး တစ္အိတ္ လာေပးသည္။ ဝတ္ရည္က ေပးခိုင္းလိုက္တာတဲ့။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆြဲႀကိဳးရွည္ရွည္ေလး။ ေဘးနားက ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ဆြဲႀကိဳးရွည္ႀကီးကို ထုတ္ၾကည့္ေနေသာ ႏိုင္ထူးကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနေတာ့သည္။
ခ်ည္မထားတဲ့ ႀကိဳး
အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာေတာ့ ႏိုင္ထူးရဲ႕ အသဲကြဲ ေဝဒနာလည္း သက္သာလာသည္။ လုံးလုံးႀကီး ေမ့သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ၊ တိုက္ဆိုင္တိုင္းသာ သတိရတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏွင္းပြင့္ေပါ့။ သူမက ဆံပင္ အရွည္ႀကီး ထားထားသည္ေလ။ အခုဆို ေက်ာလယ္ကို ေက်ာ္လို႔ တင္ပဆုံနားကို ေရာက္ေတာ့မည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဆက္ဆံေရးကလည္း မေျပာင္းလဲပါဘူး။ အတူသြား၊ အတူစား၊ အတူေသာက္ပဲေပါ့။ သံေယာစဥ္ ရွိလာေပမယ့္ အခ်စ္ အျဖစ္ကို မေျပာင္းလဲၾကပါဘူး။ တစ္ရက္ေပါ့။ staff party ဆိုၿပီး သူတို႔ အလုပ္က စီစဥ္ေပးသည္။ အင္ဒိုနီးရွားက ကမ္းေျခကို သြားၾကတာေပါ့။ ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ ဆုေပးတာေတြ၊ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ မဲေဖာက္ေပးတာေတြ၊ ဂိမ္းကစားတာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ လူငယ္ေတြပဲ စုၿပီး အရက္ေသာက္ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက ဘီယာပဲ ေသာက္ၿပီး ႏွင္းပြင့္က ဝိုင္ေသာက္ေနသည္။ တျခားသူေတြႏွင့္ စကားေျပာသလို ၂ ေယာက္သား အခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၂ ေယာက္ထဲ သီးသန္႔ ေျပာသလို ျဖစ္လာသည္။ ႏွင္းပြင့္ ဝတ္ထားတာက အနီေရာင္ ဝမ္းပိစ္ေလး၊ ဒူးေခါင္းေအာက္ နည္းနည္း ရွည္ၿပီး ကားကားေလးေပါ့။ တင္ပါးလုံးႀကီးေတြက ဖုထစ္ေနၿပီး၊ ခါးေနရာမွာ သိမ္သြားတာက သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကို ပိုေပၚေစသည္။ ဆံႏြယ္ရွည္ႀကီးေတြကိုေတာ့ စုပတ္ၿပီး ဆံထုံး ထုံးသလို ခ်ည္ထားသည္။ ဝိုင္ခြက္ေလးကို ကိုင္ကာ ႏိုင္ထူးႏွင့္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ဝိုင္ေသာက္ေနဟန္က တမ်ိဳး ဆြဲမက္ဘြယ္ေကာင္းသည္။ ဒီဆံႏြယ္ေတြကို ျမင္ရင္ ဝတ္ရည္ကို သတိရသြားသျဖင့္ တခ်က္ တခ်က္ ငိုင္က်သြားေသာ ႏိုင္ထူးကို ႏွင္းပြင့္က ေျဖသိမ့္ေပးသည္။
“ႏိုင္ထူး….အခ်ိန္လည္း ၾကာၿပီေလ…သူ႔ကို သတိရတုန္းပဲလား…”
“အင္း…တခါတေလ သတိရတယ္….အခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…”
“ေအးေပါ့…ရည္းစားဦးဆိုေတာ့လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ေလ…ႏိုင္ထူးက ႀကိဳးသြားခ်ည္တာကိုး..”
“ဘာေျပာတာလဲ ႏွင္း…”
“ေၾသာ္…သံေယာစဥ္ႀကိဳး သြားခ်ည္မိတာကိုး…ႏွင္းကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနတယ္…ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ႏိုင္ထူးလိုမ်ိဳး ခံစားဖူးတယ္…ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မခ်စ္မိေအာင္ ေနတယ္…သံေယာစဥ္ႀကိဳး အရစ္မခံဘူးေလ…”
“အင္း…ႏွင္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ…”
“စိတ္ထဲ သိပ္မခံစားနဲ႔ေတာ့ ႏိုင္ထူး…. ႏွင္း အခန္းထဲ ျပန္ေတာ့မယ္…အျပင္မွာ ေအးလာၿပီ…”
“အိုေခ…ႏွင္း…ဂြတ္ႏိုက္ေနာ္…”
“ေၾသာ္… ဝတ္ရည္ဆီက ျပန္ရတဲ့ ႀကိဳးေလး အခု ပါလာေသးလား…”
“ပါတယ္…ႏွင္း… ဘာလုပ္မလို႔လဲ….”
“ႏွင္း…အခု ဝတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔….ႏိုင္ထူး ခြင့္ျပဳရင္ပါ….”
“အင္း…ရပါတယ္…အခန္းထဲ သြားျပန္ယူလိုက္ဦးမယ္…”
“အိုေခ….ဒါဆို ႏွင္း အခန္းထဲကပဲ ေစာင့္ေနေတာ့မယ္…. ႏိုင္ထူး ကိုယ္တိုင္ ဝတ္ေပးမယ္ဆိုလည္း သေဘာေနာ္…”
ဟု ဆိုကာ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ တင္ပဆုံက နိမ့္တုံ ျမင့္တုံႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္က ႏိုင္ထူးကို စိမ္ေခၚသြားသည့္ဟန္။ ဘာသေဘာလဲဆိုတာ ၾကာၾကာ မစဥ္းစားႏိုင္အား။ စိတ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာဆီ ေျပးလိုက္ဘို႔ ျပင္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူး အခန္းဆီကို အျမန္သြားၿပီး ဆြဲႀကိဳးရွည္ေလးကို ထုတ္ကာ လက္မွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ၿပီး ႏွင္းပြင့္ အခန္းဆီသို႔ သြားေတာ့သည္။ ဒီဆြဲႀကိဳးေလးေတာ့ ဝတ္ေပးလိုက္မည္။ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မၿငိမိေအာင္ ထားရမည္ေလ။ ဟုတ္တယ္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး။
ဒီႀကိဳးက ခ်ည္မထားတဲ့ ႀကိဳး။