ဝိဉာဥ္ဖမ္းေသာ ျပဇာတ္

      ရန္ကုန္ေနဟာ အညိဳးနဲ႔မ်ား

ပူေနေရာ့သလားပဲ။ ႂကြပ္ဆတ္မာေၾကာေသာ
သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားသည္ ညိဳးရိႏြမ္းပါးလာသည့္ သစ္႐ြက္အိုမ်ားကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့။တလြင့္လြင့္ ဆင္းသက္လာသည့္ သစ္႐ြက္ေျခာက္ကေလးအား
“ျဖတ္”ခနဲ ဖမ္းၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လိုျမဴးတူးခုန္ေပါက္ေနသည့္ ခ်စ္ရသူ။
ႏွစ္လိုဖြယ္ရာအၿပဳံးႏွင့္ ပါးခ်ိဳင့္ကေလး တစၡဳသာရွိသည့္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာက အျပစ္ကင္းစင္လွပသည္။

ဟန္မင္းထက္၏ နဖူးမြ ေခြၽးစီးမ်ားပင္ဆို႔ေနသည္။႐ိုး႐ိုးယဥ္ယဥ္၊ ေပါေတာေတာႏွင့္ေကလးသာသာ ေနေသာ အိသင္ဇာကိုခ်စ္သူအျဖစ္ေတာ္ထားရတာ ေပ်ာ္ရသလိုတခါတခါ ဂြတီးဂြက်ႏိုင္လြန္းသည္။အခုလည္းၾကည့္ ခ်စ္ခင္ၾကည္ႏူးဖို႔ လူျပတ္တဲ့ေနရာေလးေခၚပါတယ္ဆိုမွ သစ္႐ြက္ေႂကြဖမ္းမယ္ဆိုလို႔ ကိုယ္ကထိုင္ေနရတယ္။ ခက္ေတာ့လည္းခက္သည္။
သူကစားလို႔ေမာသြားေတ့ာ ေရဘူးေပးဆိုၿပီး ေရဘူးကို ဂလြတ္ဂလြတ္နဲ႔ ေမာ့ေသာက္၊ၿပီးေတာ့လည္း ဟန္မင္းထက္ေပါင္ေပၚ ေကလးေပါက္စလို လွဲအိပ္ေနသည္။ ဒိီလိုအျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးကို တျခားစိတ္ေတြဝင္ေပမယ့္ မထိရက္မကိုင္ရက္ ျဖစ္ေနရတာၾကာေပါ့။.
ခ်စ္သူရဲ႕ ေခြၽးစေလးေတြနဲ႔ ေရေမႊးႏုႏုေပါင္းစပ္ၿပီး ၾထကႅာတဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ဟာ ဟန္မင္းထက္ႏွာေခါင္းထဲ တိုးဝင္လာတာပဲ။

ေခြေခြေလးလွဲအိပ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ တင္ပါးေလးခပ္လုံးလုံးကို ျမင္ေတာ့ တံေတြးၿမိဳခ်ရင္းေအာက္က ဖြားဘက္ေတာ္က တင္းခနဲျဖစ္သြားတာေပါ့။အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားလို႔ အရမ္းမဆိုးေပမယ့္အဲ့ေနရာႀကီးေဖာင္းထလာေတာ့ ေခါင္းအုံးအိပ္ေနတဲ့ အိသင္ဇာက သိတာပါပဲ။ ဒီမြာပဲမေျပာမဆိုနဲ႔ ေငါက္ခနဲ ထ ထိုင္ရင္း
“. .ထ…ကိုႀကီး ထ…ျပန္ၾကမယ္..” တဲ့။
႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုေတာ့ ေၾကာင္သြားတာေပါ့။
“ခေနနဦး ေနပူတယ္ ငါးမိနစ္ေလာက္
နားၾကမယ္ေလကြာ”
ဟန္မင္းက ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ငပဲသူ
လြယ္အိတ္နဲ႔ဖုံးရင္း ႐ုပ္တည္နဲေျပာသည္။
“မရဘူး..မရဘူး..ကိုႀကိီးမလိုက္ခ်င္ေနခဲ့။
ူသမီးေကတ့ာ ျပန္မွာပဲ”
ဆိုၿပီး ရစ္ပါေလေရာ။ရစ္႐ုံနဲ႔မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေထာ္ၿပီးစိတ္ေကာက္ေနလို႔ တလမ္းလုံး ေခ်ာ့ရေသး။
ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ့
ဘယ္အခ်ိန္ ေျပသြားတယ္မသိပါဘူး။

ခ်စ္သူကလည္း ေရခဲမုန႔္ဝယ္ေကြၽးမယ္ဆိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းစိတ္ေကာက္ေျပသြားေရာ။အဲ့လိုပါဆို ဂြတီးဂြက်ေလး။
အျပန္က်ေတာ့ သမိုင္းလမ္းဆုံ
အထိပဲလမ္းကတူတယ္။အိသင္ဇာကလည္းအဲ့အထိပဲလိုက္ပို႔ခိုင္းတယ္။ သူေနတဲ့လႈိင္သာယာကိုလိုက္မပို႔ခိုင္းဘူး။ ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ဆယ္မိုင္ဖက္ကို ကားစီးျပန္တာေပါ့အိသင္ဇာတစ္ေယာက္ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနတုန္း
“ညီေမလး…အကို႔မွတ္မိလား။ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔ၾကည့္ေနတာ၊ ေသာ္တာေလးကို။ဘယ္သြားမလို႔လဲ။”
တကၠစီသမားရဲ႕ ေဖာ္ေဖာ္ေ႐ြေ႐ြႏႈတ္ဆက္သံကအိရဲ႕ နားထဲကိုသံရည္ပူေလာင္းခ်လိုက္သလိုပဲ။အတတ္ႏိုင္ဆုံးၿပဳံးၿပီး
“ဟုတ္…ကိုႀကီးအိမ္ျပန္မလို႔”
“ကိုႀကီးလိုက္ပို႔ရမလား…ပန္းလႈိင္နားမွာမလား။တက္တက္…”
“အာ..ရပါတယ္။ သမီးမလိုက္ေတာ့ပါဘူး။”

“ဒိီလူနဲ႔ဒီလူကိုကြာ..အားမနာနဲ႔တက္၊ ဒိီအခ်ိန္ကလူလည္းရတာမဟုတ္ဘူး။လာလာ..”
အတင္းတံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အားနာတာရယ္ေဘးလူေတြသတိထားမိလို႔ မ်က္ႏွာပူတာရယ္နဲ႔တက္လိုက္မိသည္။
“ခုနက ေသာ္တာ့ ေကာင္ေလးလား.။
ေခ်ာေခ်ာသန႔္သန႔္ေလးပဲ။ ေသာ္တာတို႔မ်ားကံေတာင္းတာေနာ္။”
“အဟီး..”
“ေသာ္တာ..အလုပ္လုပ္ေသးလား။အကိုလည္းညဖက္မဆြဲျဖစ္တာၾကာၿပီ။ လႈိင္သာယာဖက္ကညဖက္ဆိုအႏၲရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒီရက္ပိုင္းမိန္းမ မီးဖြားဖို႔ရွိတာနဲ႔ ညဖက္ျပန္ဆြဲမလားလို႔။
ဟာ…ငါလိုးမသားကလည္း လူလိုမေမာင္းဘူး။”
တကၠစိီသမားက စကားေျပာရင္း ေဘးကေနအရွိန္နဲ႔ေမာင္းတက္သြားေသာ ေအာက္ဆိုဒ္ကားကို ဆဲပါေလသည္။
“အဲ့ ေအာက္ဆိုဒ္ကားေတြ အရမ္းလူပါးဝတာ။တရားဝင္မဟုတ္ေတာ့လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနတာ။ရဲေတြလည္းမဖမ္းဘူးဆိုေတာ့ခက္တာပါပဲ။

အဲ ခုနကေမးတာလည္းေျဖပါဥိီး။ ေသာ္တာအလုပ္လုပ္ေသးလား။”
“မလုပ္ျဖစ္တာၾကာၿပီ….တစ္ႏွစ္ေတာ့ေက်ာ္ၿပိီ။အိမ္မွာက အေမကေဆး႐ုံကလည္းဆင္းလို႔သက္သာေနၿပီေလ။ အ႐ိုးအေၾကာဆိုေတာ့အေတာ္ကုလိုက္ရတယ္။ သမီးတို႔ညီအမသာ
မႀကိဳးစားရင္ မလြယ္ပါဘူး အကိုရယ္။ ခုေတာ့အလုပ္အိုဗာတိုင္ဆင္းရင္း အေႂကြးေလးေတြဖဲ့ဆပ္ေနရတယ္။ ျပန္လုပ္ဖို႔စဥ္းစားမိပါေသးတယ္။ ေကာင္ေလးကိုလည္းအားနာလို႔ ၿပီးေတာ့အဲ့ေငြေတြလဲ သုံးရမွာစိတ္မသန႔္ဘူး။”
အိေျပာျပသည္ကို ဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ရင္း
“ဟုတ္တာလည္းဟုတ္တယ္ ေသာ္တာေရ။အကိုတို႔လည္း ဒိီေငြေတြယူရတာစိတ္ေတာ့မသန႔္ဘူး။ဒါေပမယ့္လည္းကြာ တခုမဟုတ္တခုေတာ့ရင္းရတာပဲမလား။ သေင္ၻာတက္ရင္အသက္ရင္းရတယ္။ မိသားစုနဲ႔ပစ္ၿပီးေနရတယ္။
ႀကီးပြားခ်င္ေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီးလုပ္ၾကတာပဲမလား။ ေသာ္တာေလးမေျပာပါနဲ႔ အကိုတိုေတ့ာင္ လူေတြက လိုတုန္းသာ မလိုရင္
ေစာက္ျပစ္ေျပာေစာက္တင္းတုတ္ၾကတာကြ၊ဒါေတာင္ ေသာ္တာတို႔ဆီက ျဖတ္မစားဘူးေနာ္။
ေသာ္တာတို႔က ခႏၶာကိုယ္နဲ႔သိကၡာနဲ႔ရင္းရသလို
အကိုတို႔လည္း နာမည္ေတြ သိကၡာေတြရင္းရတာပါပဲကြာ။ စိတ္ဓာတ္ေတာ့မက်နဲ႔။စိတ္လည္းမညစ္နဲ႔ ကိုယ္တို႔မွာက ရင္းစရာဆိုေတာ့ ဒါေတြပဲရွိတာမလား။ သူမ်ားေတြလိုသိန္းတစ္ရာ တစ္ေထာင္မွမရင္းႏိုင္တာ။
အို..ဆယ္သိန္းေတာင္ ကိုင္မသုံးဖူးပါကြာ။ဒီဆင္းရဲတြင္းထဲက ထြက္ဖို႔ေနေနသာအသက္ရွင္ဖို႔ကိုေတာင္ မနည္း႐ုန္းကန္ေနရတာ။…ဟူး…”
တက္ကစီသမားက တရစပ္ မရပ္မနား
စကားအရွည္ႀကီးေျပာရင္းသက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်ေတာ့ အိလည္း ဟူးခနဲ႔ သက္ျပင္းခ်ကာစဥ္းစားမိေနသည္။

သူေျပာတာလည္းဟုတ္တယ္။ အေႂကြးေတြ၊အိမႅခ ေရဖိုးမီးဖိုး၊ အေမသာတခုခုထပ္ျဖစ္ရင္ေပါင္စရာႏွံစရာမရွိေတာ့ဘူး။ အခုစက္႐ုံကလည္း ထမင္းနပ္မွန္႐ုံသာသာပဲ။စုထားေဆာင္းထားတာ
ရွိဖို႔ေနေနသာ ေအမ အရင္ေဆး႐ုံတက္တုန္းကအေႂကြးေတာင္မေၾကေသး။ သိန္းသုံးဆယ္ေက်ာ္ က်န္ေသးသည္။ ညီအမႏွစ္ေယာက္ ဟိုဆြဲဒိိီဆြဲနဲ႔ ဆြဲထားၾကတာ။ ဒါေတာင္ ႏွစ္ေယာက္သား ရရာနည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာၾကလို႔ မဟုတ္ရင္
အေမေသတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့ရမည့္
ဘဝ။
“ေသာ္တာေရ..ေရာက္ၿပီ အကိုအိမ္ယာေရွ႕မွာပဲခ်ေပးမယ္ေနာ္။ ကားလမ္းက ျပင္ေနေတာ့
ေအာက္ဖက္လမ္းကပတ္တက္ရမွာ။
အလုပ္ျပန္လုပ္လည္းေျပာ အကို႔ဖုန္းက
အရင္ဖုန္းပဲ။ ေအးေဆးစဥ္းစားကြာ။
အကိုလည္း အတင္းမတိုက္တြန္းပါဘူး။
ငါ့ညီမတို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသားေတြမို႔ခင္ေနတာ။
မင္းအမ စႏၵာကိုလည္းေမးလိုက္ဦး
ကိုႀကီးကႏႈတ္ဆက္တယ္လို႔။.”
ေျပာေျပာဆိုဆို တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ႏႈတ္ဆက္မွအိသင္ဇာလည္း အသိျပန္ဝင္လာသည္။ဟူး….ခက္လိုက္တာကြယ္။ အျပန္လမ္းက်မြ
ေနက ပိုပူေနသည္ထင္ရတာပဲ။ ေျခလွမ္းေတြေႏွးေကြးေလးလံၿပီး ပစ္လွဲခ်င္စိတ္ကိုအားတင္းအိမ္ကိုအျမန္ေလ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ။
ေလာကဘုံမွ လမ္းဆုံမ်ား

      ဆိုင္ကယ္သံေတြ၊ေအာ္ဟစ္ဆဲဆို

ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္သံေတြ ကားဟြန္းသံေတြကို ေနာက္ခံေတးလိုဖြင့္ဆိုၿပီး ေနမင္းႀကီးက
တ႐ုတ္ပိုင္ စက္႐ုံႀကီးေတြေနာက္မွာ
ခပ္႐ြံ ့႐ြံ ့ေလး ပုန္းခိုေနေလၿပီ။
ေအးျမေနာက္က်ိေသာ တြင္းေရကို ဂ႐ုတစိုက္
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလာင္းခ်ိဳးရင္း ေဈးေပါေပါ
ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာကို ထဘီရင္ရွားေပၚမွ
ေသခ်ာတိုက္၊ လမ္းသြားလမ္းလာကို ဂ႐ုမစိုက္အားပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ခပ္သြက္သြက္ အ႐ြကၠိဳ
ဖက္နဲ႔ထုပ္ရင္း ေရခ်ိဳးရသည္။
ေငြတိုးေခ်စားေသာ အိမ္ရွင္အေဒၚႀကီး
ဒီအခ်ိန္ဆို ပိုက္ဆံထုတ္ႀကီးပိုက္လို႔
တစ္ေလာကလုံးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ
စည္ပိုင္းႀကီးလွိမ့္သလိုလို လုံးလုံးကားကားႀကီး
ခ်ီတက္လာၿပီ။အပိုင္လူမိုက္ရဲ႕မိန္းမျဖစ္တဲ့အျပင္
ႏႈတ္ၾကမ္းအာၾကမ္း မိန္းမၾကမ္းႀကီးဆိုေတ့ာ
သူ႔ကို ျပသနာရွာဖို႔ေနေနသာ သူ႔အေႂကြးနဲ႔
ကင္းတဲ့သူက ဒိီရပ္ကြက္ထဲ ခပ္ရွားရွား။
ရပ္ကြက္ဆိုေပမယ့္ အကုႏႅဳံးက က်ဴးေက်ာ္၊
အိမ္ေတြကလည္း သူ႔အပိုင္ေလးငါးဆယ္လုံး။
“ဗီ႐ိုေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြႏွစ္ေသာင္း
ထုတ္ပါဦး ေအမရ။ ေဒၚျမင့္ႀကီးလာေနၿပီ။”
အိသင္ဇာ ေရခ်ိဳးရင္း လွမ္းေအာ္ေျပာသည္ကို
“ေအး..ေအး” ဟုေျပာရင္း အ​ေမက
ပိုကၦံထုတၠာ အိမ္ေရွ႕ထိုင္ေစာင့္ေနသည္။
ေဒၚျမင့္ႀကီးအိမ္ေရွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
အေမကအိမ္ေပၚကဆင္းကာ ေပးေတာ့
ၿပဳံးခ်ိဳေသာမ်က္ႏွာျဖင့္
“အို အမရယ္ ခါကသက္သာေသးတာလည္း
မဟုတ္ပဲ ။ ကေလးေတြခိုင္းေရာေပါ့။”
“ရပါတယ္ေအ။ ေျပာမေနပါနဲ႔ သက္သာေနပါၿပီ”
“ဒါျဖင့္ က်မသြားေတာ့မယ္ေနာ္ အမ။ သတိထားဦး ထပ္ျဖစ္ေနဦးမယ္။ နလင္ေက်ာ္ေလး
ေသြးလူးေနာ္။ “
ေငြရေတာ့ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ကာထြက္သြားသည္။ ေငြသာမေပးႏိုင္လို႔ကေတာ့
မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး ခံရခက္ေအာင္ ပိုးစိုးပက္စက္ေျပာမွာ
သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးသိသည္မို႔
သူ႔၏ေလာကြတ္စကားေတြက ဟိုဘက္နားဝင္
ဒီဘက္နားကထြက္ပါပဲ။ ေဒၚျမင့္ႀကီးကို
အိမ္လခအျပင္ အေႂကြးက သုံးသိန္းေပးဖို႔ရွိေသးသည္။ အိမ္လခပုံမွန္ေပးႏိုင္ေပမယ့္ အေႂကြးကေတာ့ ငါးရက္ျခားတစ္ခါ ႏွစ္ေသာင္းႏွစ္ေသာင္းနဲ႔
ခြဲဆပ္ေနရတာေပါ့။အတိုးကလည္းဆယ့္ႏွစ္က်ပ္တိုး။
လတြင္းခ်င္း ငါးသိန္းဆပ္ႏိုင္ေပမယ့္
သုံးသိန္းကေတာ့ ဒီလိုဖဲ့ဆပ္ေနရတာပဲ။
ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့ သနပ္ခါးေလးလူးညစာခ်က္ဖို႔ ဆန္ေလးေျပးဝယ္၊ ထမင္းအိုးတည္
အ​ေမေကတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ
င႐ုတ္သီးေထာင္းေနတယ္။ အိမ္မွာကလည္း
င႐ုတ္သိီးအေလွာ္ေတာင့္ေတြကို အထုတ္လိုက္
ဝယ္ၿပီး ေထာင္းေရာင္းသည္ေလ။သူေဌးမျဖစ္ေပမယ့္ ကြမ္းဖိုးေဆးဖိုးေလးေတာ့ ေရာင္းရတာပဲ။
ညရွစ္နာရီထိုးၿပီ အမကျပန္မလာေသး။ဖုန္းဆက္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္မွာပဲအိပ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ဆို အိသင္ဇာသိသည္။
အမအလုပ္ျပန္လုပ္ေနၿပီ။ အ​ေမတာ့ သမီးကို
စိတ္ပူတဲ့စိတ္နဲ႔ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ေတာင္
အကုန်မစားႏိုင်ဘူး။ အမအတြက္ဖယ္ထားတဲ့
ၾကက္ဥေၾကာ္ေလးက ေအးစက္မာေၾကာေနၿပီ။
လမင္းႀကီးကသာယာေနသေလာက္
လမ္းမႀကီးက လူမျပတ္။ ညကိုးနာရီဆိုတာ
ဒိီရက္ကြက္ထဲ ဆိိုင္ကယ္တခ်ိဳ႕ လူတခ်ိဳ႕
ျဖတ္သြားျဖတ္လာရွိတုန္း။ အိတ္အမည္းေတြ
ကိုယ္စိီနဲ႔ အရက္ပုလင္းေတြဝယ္ၾကတာ
ပုရိသတို႔ကေတာ့ မနက္ျဖန္အတြက္ အားေဆး၊
မိန္းမေတြကလည္း ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ေရွ႕ကို
ပလတ္စတစ္ခုံေလးခ် ေထြရာေလးပါး
စကားေျပာ အတင္းတုတ္ေပါ့။
အကင္ေရာင္းသူကေရာင္း ကြမ္းယာဆိုင္တခ်ိဳ႕
လူစည္ေနဆဲ။
အေမကတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ခုံေလးခ်
ျခင္ဘတ္တံ တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ျပန္မလာတဲ့
သမီးကို ေမွ်ာ္ရင္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕။ အိမ္ေပၚက
အိသင္ဇာကလည္း ဖုန္းထဲက တကၠစီသမားရဲ႕
နံပါတ္ကိုၾကည့္ရင္း ေဝခြဲရခက္ ဆုံးျဖတ္ေနဆဲ။
ေလာကႀကီးက ဆူညံသေလာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့တာပဲ။
“ဆယ္နာရီထိုးေတာ့မယ္ ေအမရ။
အိပ္ၾကမယ္ေလ။ “
“ေအးပါဟယ္ အျပင္မွာက ေအးလို႔ပါ။”
“ေအးလို႔ေျပာတာေပါ့အေမရယ္ အေမကမာတာလည္းမဟုတ္ပဲ။”
“ငါေအမပါဟ သိပါတယ္။ နင္တို႔ဟာေလ
ဆရာကိုလုပ္တယ္။”
ေဇာင္ေဇာင့္နဲ႔တက္လာၿပီး ဝါးထားေသာ ကြမ္းကို ပလုပ္က်င္းၿပီး အိမ္တံခါးကို္ပိတ္။
ျခင္ေထာင္ထဲ ျခင္ဘတ္တံတရမ္းရမ္းလုပ္ရင္း
ဘုရားရွိခိုးလို႔ တတြတ္ တြတ္နဲ႔ဆုေတာင္းေနတာ သမီးျဖစ္သူအတြက္ဆိုတာ ၾကမ္းတေျပးထဲ
အိပ္ေနေသာ အိသင္ဇာ ၾကားေနရေတာ့
သက္ျပင္းေမာႀကီးခ်ကာ အိပ္ရပါေတာ့သည္။
“ဆင္းရဲျခင္းက တံခါးေခါက္ေသာအခါ
ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲမွ
အရွက္တရားသည္ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ
ဆင္းေျပးသည္”
ေပါက္လႊတ္ပဲစား စာေရးဆရာ ဒုန႔္လပ္ဗ္မီ
(ေခၚ)မခ်စ္ရ ဆိုတဲ့သူရဲ႕ စကားက အိရဲ႕
နားထဲမြာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ဆိုးတာက
အိပ္မက္ဆိုးေတြက ခုထိမက္ေနတုန္း။
နားထားတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္တာေတာင္
သူ႔ကို ဆကၦံခဲ့တဲ့ထဲကမြ ဆိုး႐ြားတဲ့
အေတြ႕အႀကဳံေတြကို ခုထိ မေမ့ႏိုင္ေသး။
အိကိုယ္တိုင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရတဲ့အခါေတြ
တပ္မက္ခဲ့ရတာေတြလည္း သတိရမိသည္။.
ျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း အဖုေတၠလးမြာ
စိုစိစိျဖစ္လာတာပဲ။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ရင္
လိင္တံေတြ …..လိင္တံေတြ၊
မ်က္ႏွာနားဝဲေနတဲ့ လိင္တံေတြ၊
ပါးစပ္ထဲဝင္လာတဲ့လိင္တံေတြ၊ မိန္းမကိုယ္ထဲ
မညႇာမတာ တရစပ္ဝင္ေဆာင့္ေနေသာ လိင္တံ၊
အဆီတဝင္းဝင္းမ်က္ႏွာေတြ ေခြၽးစိီးက်ေနေသာ
မ်က္ႏွာေတြ၊ သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္း
စိတ္လိုလက္ရ တင္ပါးဆုံ ေကာေကာ့ၿပီး
အငမ္းမရျဖစ္ခဲ့ပုံေတြ၊ အေမႊးေတြနဲ႔ လဥႀကီးႏွစ္လုံးကို အတင္းအၾကပ္ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္
စုပ္ေပးရခဲ့တာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြက
တစ္ခုခ်င္း တစ္ခုခ်င္း ၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရသလို
အိပ္ခါနီးတိုင္း ေပၚလာသည္။ ေပၚလာတို္င္းလဲ
မ်က္ရည္ဝဲသလို မိမိ၏မိန္းမကိုယ္မွလည္း
စို႐ႊဲလာတတ္၏။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့
ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်လိုက္မိသည္။
ဖုန္းကိုထုတ္ကာ ဟန္မင္းထက္ဆီ
မက္ေဆ့ပို႔လိုက္သည္။
“ကိုႀကီး သမီးတို႔ အဆက္အသြယ္မလုပ္ပဲ
ေနၾကရေအာင္။”
ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုပိတ္ကာ အိပ္လိုက္ပါေတာ့သည္။ အိပ္မက္ မက္ေတာ့ အထူးအဆန္း၊
ဟန္မင္းထက္က လမ္းမႀကီးေပၚမွာ
သူ႔ကို လိုက္ရွာေနသည္တဲ့။
သူက​ေတာ့ ဟိုတယ္တိုက္ေပၚကေန
ေလးဖက္ေထာက္ကုန္းလို႔ အေနာက္မွ
ဝဝတုတ္တုတ္ အသားမည္းမည္းလူႀကီး၏
မညႇာမတာ လိုးေဆာင့္ေနမႈကို ခံေနရသည္တဲ့။
ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ ဖုနိးေတြေခၚေနသည္။
အိတစ္ေယာက္ဖုန္းကိုင္ဖို႔ပင္ အားမရွိ၊
တအားအား ေအာ္ကာ ငရဲအလားခံေနရသည္တဲ့။
အိပ္မက္ကႏိုးေတာ့ မနက္ ေလးနာရီ။
အရည္ၾကည္ေတြစိမ့္ကာ ထဘီေလးလဲကြက္၊
အဖုတ္ကလည္းတင္းမာေဖာင္းႂကြေနသည္ေပါ့။
ဖုန္းေလးကို ဖြင့္ေတာ့ အေမကအိပ္ေနတုန္း။
ဖုန္းမီးေလးကို အသုံးျပဳကာ ေျခသံဖြဖြနင္းရင္း
ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္လို႔ ဝါးအိမ္သာေလးေပၚ
ကားယားခြထိုင္ရင္း အစိေလးကို လက္သုံးေခ်ာင္းနဲ႔ ပြတ္ေနမိသည္။ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆိုေတာ့
အိမ္သာတံခါးခ်က္မခ်ထားမိ။ တႁဖြတ္ႁဖြတ္နဲ႔ပြတ္ေနတဲ့အသံက ေဘးအိမ္ကၾကားခ်င္ၾကားမွာ။
ဒါေတြကို ဂ႐ုမစိုက္မိ၊ အိစိတ္ထဲ အရမ္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ ကာမမီး
ၿငိမ္းဖို႔သာ ေလာေနမိသည္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေဘးအိမ္က ကိုဝင္းထြန္း တေရးႏိုး တာနဲ႔သြားႀကဳံတာပဲ။ ၿခံေတြက
ၿခံစည္း႐ိုးလည္းမရွိဘူး။ အိမ္သာဆိုတာကလည္း ျမစ္ကိုေက်ာေပးတည္ထားတာေလ။ဟိုဖက္ဒိီဖက္က ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲသုံးလွမ္းဆိုေရာက္ေနတာ။ အ႐ုဏ္ဦးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ဖုန္းေလးကို ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ရင္း မက္စိေလးစင္းၿပီးညာလကၠ အားပါးတရ ပြတ္ေနတဲ့ အိသင္ဇာကို ဟေနတဲ့တံခါးၾကားက
ေတြ႕ရေတာ့ မုတၦိတၸ္ားၿစဲသလို ျဖစ္တာပဲ။
တံခါးဖြင့္ၿပီး တက္လိုးခ်င္ေပမယ့္
အိမ္နီးခ်င္းလဲျဖစ္ အသံတစ္ခုခုထြက္ရင္
ကေလးသုံးေယာက္အေဖဆိုေတာ့ က်န္တဲ့သူ
မသတ္ခင္ သူ႔မိန္းမကအရင္သတ္မွာေလ။
ဒီေတာ့ သူ႔ဖုန္းကိုထုတ္ၿပိး ေျခသံလုံလုံနင္းရင္း
ဟေနတဲ့တံခါးၾကားေန ဖုန္းကင္မရာနဲ႔
ဗီဒိီယိုခိုး႐ိုက္တာေပါ့။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္
ၿဖဲကားၿပီး ဇိမ္ယူေနတဲ့ အိလည္း ၾကာၾကာမခံဘူး။ ဖင္ႀကီးေကာ့ေကာ့ၿပီး အ..အ..အနဲ႔
ၿပိီးသြားတယ္။ ဗီဒိီယိုကလည္း အဲ့အထိပါ
႐ိုက္လိုက္ရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔သူလဲ လစ္တာေပါ့၊
အိေကတာ့မသိပါဘူး။ အျမန္ေရေဆး
အိမ္ေပၚမွာခဏလွဲၿပီး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ဒိီအလုပ္ျပန္လုပ္ေတာ့မယ္ေပါ့။ ။
စာအုပ္ေဟာင္းရဲ႕ စာ႐ြက္သစ္

         ၾကက္ေသြးေရာင္ ေကာင္းကင္မွာ

စက္႐ုံဆင္းေတြရဲ႕ အရိပ္သာဟပ္မယ္ဆို
ေကာင္းကင္ယံမွာ ရွစ္ေခါပဏီစစ္တပ္ႀကိီး
ခ်ီလာတယ္ထင္ရေလာက္တယ္။လူေတြ၊လူေတြ
အမ်ားႀကီးမွ တကယ့္အမ်ားႀကိီး။ အဲ့ထဲကမြ
ေခြၽးေစးက်မႈေၾကာင့္ နည္းနည္းသာက်န္တဲ့
ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔ အိသင္ဇာအပါအဝင္ပဲ။
အလုပ္ကဆင္းဆင္းခ်င္းမွာပဲ လာႀကိဳဖို႔
တကၠစိီကိုႀကိီးကိုဖုန္းေခၚထားတယ္။
ေဟာေတြ႕ပါၿပီ။ကြမ္းယာဆိုင္ကေန အိကို
လက္ကေလးလွမ္းျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။အသာအယာ ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး သြားရင္းကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားသမားကလည္းေမာင္းသြားသည္။
“ဒိီေန႔ညေတာ့၇ခြဲေလာက္ျပန္မယ္ေနာ္ကိုႀကီးအိမ္ရွစ္နာရီျပန္ရမွာ အေမတစ္ေယာက္တည္း။ေနာက္က်မယ္ေျပာထားေပမယ့္ေမွ်ာ္ေနမွာ”
“ေအးပါ…ငါသိပါတယ္။ ေဈးကေကာ
အရင္ေဈးပဲလား။”
“ဟုတ္ကိုႀကီး။ တစၷာရီ ႏွစ္ေသာင္းခြဲ။”
“အဲ့တာေျပာမလို႔၊ အဲ့ေဈးမရေတာ့ဘူး။
ညီမေလးကိုႏွိမ္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ ခုေခတ္က
တစၷာရီ ငါးေထာင္ဆိုၿပိး အသည္းသန္ေတြ
လုပ္ၾကတာ့ ေခတ္ပ်က္ေနၿပီ။ ေဖာက္သည္ေဟာင္းေတြကိုေတာ့ေျပာထားပါတယ္။ ဒိီေန႔ေတာ့ ကိုႀကိီးစိုက္ေပးမယ္။ ေနာက္ေန႔အတြက္
ေအးေဆးစဥ္းစားေနာ္”
“အာ..ကိုႀကီးကလည္း..မဟုတၱာ။ ငါးေထာငိေတာ့ မလုပ္ပါဘူး။ၿပီးေတာ့ ကိုႀကီးစိုက္ေပးစရာလည္းမလိုပါဘူး။”
“မဟုတ္ဘူးေလးကြာ။ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္ေတာင္းခိုင္းတာ။ ငါ့ညီမ​ေလးက ငါးေထာင္အစားမွမဟုတ္တာ။ၿပီးေတာ့ ကိုႀကိးကလည္းအလကားမ​ေပးပါဘူး။ ဒီည​ေတာ့အသစ္ကေလးကို ကိုႀကီးသုံးခ်င္လို႔ပါ ဟဲဟဲ။”
“အေမလး…ငါ့ကိုႀကီးကေတာ့ေလ။ သ​ေဘာ သ​ေဘာ။ ႏွစ္ေသာင္းခြဲမေပးနဲ႔ ႏွစ္ေသာင္းပဲေပး။”
“တကယ္လား။”
“တကယ္ တကယ္။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္ပဲကို”
“ဒါဆို ေပ်ာ္ၿပီေလ..ဟားဟား”
တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ေျခာက္နာရိီထိုးေနၿပီ။
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား
ကိုယ္လက္သန႔္စင္တာနဲ႔ ေျခာက္ခြဲေပါ့။.
အက်ီေတြခြၽတ္ၿပီး ေသခ်ာေခါက္ထားရင္း
တံဘတ္ေလးပတ္လို႔ ေစာင့္ေနတာေပါ့။
သူေကတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ စိမ္ေျပနေျပေရခ်ိဳးၿပီး ၾထကႅာတာ အဝတ္ေတာင္မကပ္ဘူး။
ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အိကို တံဘတ္ခြၽတ္ခိုင္းတယ္။ အိလည္းခြၽတ္ေပးၿပီး လွဲမယ္အလုပ္
မလွဲနဲ႔ဦးတဲ့ ဒိီတိုင္းေလးထိုင္တဲ့။ဖင္ေျပာင္ေလး
က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ကုတင္ေပၚထိုင္ေနတာကို
သူက ေရသုတ္ေနရင္းအရသာခံၾကည့္ေနတာ။
တျဖည္းျဖည္းသူ႔ လီးက ေတာင္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူက
“ေသာ္တာ…က​ေလး..ကိုႀကီးကိုလီးစုပ္ေပးကြာ”
ဆိုလို႔
ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ၿပီး လီးေခ်ာင္းႀကီးကို
တတ္သမ္ြ အကုန္သုံးၿပီး စုပ္ေပးလိုက္တယ္။
လီးႀကီးကမာေတာင္ၿပီး ရဲတကႅာတာပဲ။
လ်ာနဲ႔ကလိတယ္ အာေခါင္ထိ ထိုးထည့္ေပးတယ္။ အို..လဥပါစုပ္ေပးတယ္။ ဒါလည္းသူကမၿပီးဘူး။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္စုပ္ေပးၿပီေတာ့ လီးက
တံေတြးေတြနဲ႔စို႐ႊဲေနၿပီ။ ဒီေတာ့မွ ေျပာတယ္။
“ေသာ္တာေလး ကုတင္ေပၚ ေက်ာခင္းလိုက္။”
အိ…ကုတင္ေပၚေက်ာခင္းပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းခ်ထားတာေပါ့။ အိရဲ႕တံေတြးေတြနဲ႔
စို႐ႊဲေနတဲ့ လီးႀကီးကို မႏႈိးမဆြရေသးတဲ့.ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ မညႇာမတာထိုးထညိ့တာပါပဲ။
အေျပာခ်ိဳသေလာက္အလုပ္ကၾကမ္းတာ။
အိ ကို အနည္းဆုံးေတာ့ ပြတ္ေပးမယ္ထင္တာ
ဘာမွေတာင္ မကလိဘူး။ ႏို႔ေတာင္မစိ့ုဘူး။
အိမြာ စိတ္ထလို႔ အရည္ၾကည္နဲနဲထြက္႐ုံပဲရွိတာ။ အဖုတ္မေဖာင္းေသးဘူး။ နာတာေပါ့။
တံေတြးေၾကာင့္သာ ေခ်ာၿပီးဝင္ေပမယ့္
့အထဲေရာက္ေလနာေလပဲ။အံႀကိတ္ခံေပမယ့္
…တဝက္အေရာက္မွာတင္ မရေတာ့လို႔
“အား…ကိုႀကီး အရမ္းနာတယ္….ခန..ခန..”
ဆိုၿပီးေအာ္ကာမွ သူက အိခါးကိုကိုင္ၿပီး
ေဆာင့္ခ်လိုက္တာ ျဗစ္ခနဲ ျမည္ၿပီး ဝင္ခ်သြားတယ္။ ေခါင္းထဲ မိုကၡနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြပါက်တယ္။ နာလြန္းလို႔။ ခနေလာက္ ဆြံ႕အသြားၿပီး
ၿပီးမွ တအီးအီးနဲ႔ငိုမိတာပါပဲ။ အိငိုေနတာကို
သူျမင္ေတာ့ ဆက္မလိုးဘူး။လီးကိုဒီတိုင္း
ထည့္ထားတယ္။အဆုံးထိပဲ…။သု႔လီးႀကီးကလည္း အိငိုေနမွ ပိုႀကီးလာတာလား။ အိအဖုတၠပဲ က်ဳံ႕လာတာလား။ မသိေတာ့ဘူး။ဒါကိုသူက
“မငိုနဲ႔ ေသာ္တာေလး တိတ္တိတ္..အသက္ဝဝရႈ လိုးေတာ့မယ္ေနာ္”
ဆိုၿပီး အဆုံးထိဝင္ေနတဲ့လီးႀကီးကို မထုတ္ပဲ
စေကာဝိုင္းလွည့္ေနတယ္။ ၿပဲေနတဲ့ေနရာေတြကိုထိရင္ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္ၿပီးစပ္လိုက္နာလိုက္တာ။
႐ုန္းလည္းမရပါဘူး။ သူကခါးကိုကိုင္ထားတာ။
လူေကာင္လည္းၾကည့္ပါဦး။ သူ႔အရပ္က ေျခာက္ေပနားရွိတယ္။ အိက ငါးေပတိတိ။ ဖင္လုံးႀကီးေပမယ့္ ရင္သားကသိပ္မႀကီး။မ်က္ႏွာေခ်ာတာေလးပဲရွိတာ။
အိအခုလို ငိုႀကီးရႈိက္ငင္ျဖစ္ေနတာကို သူက အရသာခံၾကည့္ေနတာ။ၿပီးေတာ့ ႏွယ္ေနတာ
လီးကြီးနဲ႔။ အဖုတ္ကေလးဟာ
ၾကာၾကာမေျခာက္ႏိုင္ပါဘူး။ေဖာင္းႂကြစို႐ႊဲလာတယ္။ဒါကိုသူက ဘာေျပာလဲဆို
“ၾကည့္ပါလားကြယ့္ေသာ္တာေလးက မုဒိမ္းအက်င့့္ခံရတာကို ဖီလး္တာတကယ္ပဲ။ ကိုယ္ျဖင့္
ကြားကာစကမယုံဘူး။ တကယ္တန္တယ္ကြာ။”
တဲ့။
သူေျပာကာမွ ကိုယ္လဲ ပိုထန္လာမိတယ္။ အဖုတ္ထဲအရမ္းယားေနၿပီ အရည္လည္းအေတာ္ထြက္ေနၿပီ။ ဖင္ကလည္း သူေမႊသလို လိုက္ေမႊေနမိတယ္။ ပါးစပ္ကလိုးေပးပါမေျပာ႐ုံတမယ္ပဲ။
ဒါကို ဆက္ေျပာေသးတယ္။
“ေသာ္တာေလးက ေငြလိုလို႔ ဖာခံတာမြမဟုတၱာ။ ဖင္ယားေနလို႔ ပတ္ခံေနတာပဲ။”တဲ့။
အေမလး ရွက္လိုက္တာ။ ရွက္လို႔လား ေကာင္းလို႔လားနာလို႔လားမသိ မ်က္ရည္ေတြစိီးေနသေလာက္ အဖုတ္ကလည္းအရမ္းယားေနၿပီ။အခုခ်ိန္ သူ႔လီးႀကီးဆြဲမႏႈတ္သြားေအာင္ အတင္းဖိကပ္ၿပီး ျဖစ္ညႇစ္ထားမိတယ္။
အိအေျခအေနကိုရိပ္မိတဲ့သူကလည္း
လီးကိုခ်က္ခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။..
ရင္ဘတ္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားတာ။..တကယ္။
ဖင္ႀကီးတႂကြႂကြနဲ႔ပါသြားတာ။ ၿပီးတာနဲ႔သူက အိကို
“ဖင္ၿဖဲထား..ကိုႀကီးဂြင္းထုခ်င္လို႔”တဲ့
ၾကည့္ပါဦးေျပာပုံက အိကို အရမ္းထန္ေနေအာင္
လုပ္ၿပီးကာမွ လိုးေမပးပဲ ထုမယ္တဲ့။
“မရဘူး လိုးေပးကြာ။”
..ဘယ္ကဘယ္လိုထြက္လာတယ္မသိဘူး။ႏႈတ္က
ၾထကႅာတဲ့စကား။ဒါကိုသူက ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ရင္း ဘယ္ကိုလိုးကမွာလဲ ဆိုၿပိးေမးတယ္။
စိတ္မရွည္တာနဲ႔
“ေဟာဒီေစာက္ပတ္ကို လိုး..လိုး”ဆိုၿပီး
လက္နဲ႔ၿဖဲျပမိတယ္။
ဒိီေတာ့မွ သူကလည္း လီးႀကိီးထည့္ရင္း အားပါးတရေဆာင့္ေပးေတာ့တာပဲ။ ေကာင္းလိုက္တာ
ေကာင္းလိုက္တာ.. မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း ႏွစ္ခ်ီၿပိးသြားတယ္။ သူကမၿပီးေသးဘူး ဆက္ေဆာင့္ေနတယ္။ နာရီဝက္…မၿပီးေသးဘူး။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ၾကာလာတယ္ မၿပီးေသး။
အဖုတၠ ပူေနၿပီ။ အထဲကနာေနစပ္ေနၿပီ။
မၿပီးေသးဘူး။ သူကမညႇာဘူး။ ဆက္လိုးေနတုန္း ေမာရင္အရွိန္ေလ်ာ့တယ္။ ၿပီးရင္ဆက္လိုးတယ္။ အိေစာက္ဖုတ္ထဲ အေတာ္ခံရခက္တယ္။
ပူပူႀကီးနဲ႔ နာေနတာပဲရွိတယ္။ သူကလည္း
တစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ မၿပီးဘူး။လိုးေနရင္းအိငါးမိနစ္တိတိ သတိပါေမ့တယ္။ သူကလိုးေနတုန္း။ ည ၇ခြဲေတာ့မွ လီးကိုဆြဲခြၽတ္ၿပီး အိမ်က္ႏွာခြ ဂြင္းထုတာ လရည္ေတြ အိရဲ႕သနပ္ခါး က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ့ ပါးျပင္မွာ
ေပကုန္တာေပါ့။ အိလည္း မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဒါကိုသူက အတင္း အက်ီျပန္ဝတ္ခိုင္းတယ္။
အိလည္း ဝတ္ရတာပဲ။ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။
လမ္းထိပ္ကေန အိမၠိဳ ျပန္ရတာ
ဒူးေတြမခိုင္ခ်င္ဘူး။ေျခေထာက္ခပ္ႀကဲႀကဲ
လွမ္းလိုက္တိုင္း နာေနတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုး။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ေနတဲ့အေမကိုေတြ႕တယ္။ ေအမက ဘာမွေတာ့မေျပာဘူး။ထမင္းစားဦးတဲ့။
ခူးထားတယ္တဲ့ အမရဲ႕ၾကက္ဥေၾကာ္ေအးေအး
သတိရတာနဲ႔ မစားခ်င္ေပမယ့္ အေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ စားေပးရတာပဲ။ စားေနတဲ့အခ်ိန္
ေစာက္ဖုတ္ထဲကေတာ့ မီးစႀကီးထိုးသလို
တခါတခါပူစပ္ေနတုန္း။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေတာ့ ေငြငါးေသာင္းနဲ႔။ မနက္ျဖန္ေဈးဖိုးနဲ႔ သဘက္ခါ အေႂကြးေတာ့ေပးႏိုင္ၿပီေလ..။ ။
သမုဒယ ပစၥယာ ဒုကၡ

    "အတြင္းတြင္ ဘာမွမရွိေသာ သစ္အယ္သီးပင္ အခြဲခံရေသာ္ "ခြက္" ဟူ၍    အသံျပဳတတ္ေသးရာ အသိဉာဏ္ရွိေသာ

ခံစားတတ္လွေသာ လူသားမ်ားအဖို႔
မိမိတို႔၏ ေသဆုံးရျခင္းအေပၚ လြန္စြာအေလးဂ႐ုအျပဳခံလိုၾကသည္။”ဤကား နီေရွး၏အဆိုအမိန႔္ပင္တည္း။
သူရိန္ေနမင္းသည္ အေနာက္အရပ္၏
မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေနာက္တြင္ ျပဴတစ္ ျပဴတစ္လုပ္၍
ေႏြးေထြး လင္းသန႔္ေသာ ေရာင္ျခည္ဝါမ်ားျဖင့္
အလုပ္ဆင္းလာေသာ အလုပ္သမားတို႔ကို
လန္းဆန္းေစသည္။ ကားဟြန္းသံ၊ ဆိုင္ကယ္ကို
လီဗာ ခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲသံ၊ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ား၊
ၿပီတီတီမ်က္ႏွာမ်ား ၊ ဒီေန႔၏ အလုံးႀကီးက်ၿပီး
မနက္ျဖန္အတြက္ အလုံးႀကီးဆို႔ေနေသာသူမ်ား၊
ကာလသုံးပါးကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ အရက္ဆိုင္ထဲ
ဟင္းခ်ိဳတခြက္ႏွင့္ အမူးေသာက္ေနေသာ
ေယာက်ာ္းရင့္မာႀကီးမ်ား၊ဇာတ္လမ္းေတြ၊
ဝတၱဳေတြ၊ၿမိဳ႕ျပပုံျပင္ေတြ ကိုယ္စီႏွင့္
လည္ပတ္ေနေသာ လႈိင္သာယာၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ ညေနခင္းသည္ စိတ္ဝင္စားစရာအျပည့္။
ေထာင္ေသာင္းခ်ီေသာ လူအုပ္ထဲမွ
တီရွပ္အျဖဴ ထဘီအျပာႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း
ကြဲထြက္ေနသည့္ ခ်စ္သူကိုျမင္ရေတာ့ ဟန္မင္း
အေျပးသြားကာ အေရွ႕ကပိတ္ရပ္မိသည္။
“အိ… ဘာလို႔ဖုန္းမကိုင္တာလဲ။ ကိုႀကီးဖုန္းကို
ဘာလို႔ ေဘလာ့ထားတာလဲ။ အဲ့လို ျဖတ္လို႔
မရဘူးေလ။ “
မထင္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္မွာ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာသူကိုေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ဆြဲျခင္းေလးပင္
ျပဳတ္က်မတတ္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း
အိတစ္ေယာက္ မာန္ကိုတင္းကာ
“အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားခ်င္လို႔ပါ။ကိုႀကီးနဲ႔
သမီးဆက္မတြဲခ်င္ေတာ့ဘူး။”
“အဲ့လိုေတာ့မလုပ္နဲ႔ေလကြာ၊ အေၾကာင္းအရင္း
အက်ိဳးအေၾကာင္းေတ့ာေျပာဦး။”
“ဟင့္အင္း၊ အိတို႔ဒီမွာပဲရပ္ၾကရင္ေကာင္းမယ္။
ဆက္မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔ သြားေတာ့မယ္။”
အနီးနားက တကၠစီကိုတားကာ ထြက္သြားေသာ
အိသင္ဇာကိုၾကည့္ရင္း နာၾကည္းစိတ္
ေဒါသစိတ္တို႔ကို ဟန္မင္းထက္ၿမိဳခ်ကာ
ကားဂိတ္သို႔သာ လွည့္ျပန္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေကာင္ေလးကို ေရွာင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္သာ ဟိုလူ႔
တကၠစီေပၚတက္လာရတာမေန႔က ဒဏ္ရာ
အနာမက်က္ေသး။
“အလုပ္လုပ္ဦးမွာလား ေကလးမ။”
ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေမးလိုက္သံေၾကာင့္
မ်က္ရည္ထိန္းထားရေသာ အိတစ္ေယာက္
ငိုခ်ခ်င္လာသည္။ မျဖစ္ေသးဘူးေလ။
“ဟုတ္တယ္ ကိုႀကီး၊ ဒီည အိမ္မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္။”
ေအမ့ကို ဒီေန႔ ညဆိုင္းပါထပ္ဆင္းမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ေအမက ဆူပါေတာ့သည္။ အေမဆူသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး
မစိုးရိမ္မပူပန္ဖို႔ေျပာကာ ဖုန္းပိတ္ေတာ့
ကားက တည္းခိုခန္းနားေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။
တည္းခိုခန္းေထာင့္ေလးက အရိပ္ေလးမွာ
ကားအေကာင္းစားႀကီးရပ္ထားၿပီး
အသင့္ေစာင့္ေနပုံရတဲ့ ရွပ္အက်ီအျဖဴနဲ႔ ဗိုက္ပူပူလူႀကီးကို တက္ကစိီဆရာက ဆင္းၿပီး
စကားေတြေျပာေနပုံရသည္။မၾကာခင္မွာပဲျပန္လာၿပီး အိကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
“ေသာ္တာေရ..ႏိုက္ကို တစ္သိန္းခြဲနဲ႔ ညႇိေပးခဲ့တယ္။ မေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ေအးေဆး။”
ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုင္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းရင္း
သူ႔ဆီသြားေတာ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔ကားေပၚမွာ
ပစၥညိးေတြထားခဲ့ဖို႔ေျပာသည္။ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာ
ဆြဲျခင္းေရာထားၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္နဲ႔ ဖုန္းေလးသာ ပါလာသည္ေပါ့။
တည္းခိုခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဘိုးေတာ္က အခ်ိန္မဆြဲဘူး။ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲလို႔ သူ႔ရဲ႕
စတိုင္ပင္ကို ဆြဲခြၽတ္ခ်ၿပီး လီးစုပ္ေပး
ဆိုၿပီးေျပာသည္။အိလည္း မျငင္းဆန္ႏိုင္။
အက်ီမခြၽတ္ရေသးပဲ လီးအရင္စုပ္ရတာဆိုေတာ့
ရင္ထဲေတာ့တမ်ိဳးႀကီး။ အဘိုးႀကီးက အသက္၆ဝ
ေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။လိင္တံက
ေတာ္႐ုံမာမလာဘူး။ အိစုပ္ေပးရတာ
အာေခါင္ေတြပါေျခာက္လာတယ္။သူ႔လီးက မာမလာဘူး။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္စုပ္ၿပီးေတာ့
နည္းနည္းမာလာတုန္း-
” ပါးစပ္ကိုလိုးမယ္ေနာ္ သမီး”
ဆိုၿပီး အိရဲ႕ ဆံပင္ဂုတ္ဝဲေလးေအာက္က
ဂုတ္သားေဖြးေဖြးေလးကို ဆြဲကိုင္လို႔
လက္ေနာက္တစ္ဖက္က အိရဲ႕ေခါင္းကို ကိုင္၊
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖင္ကိုလိုးသလို ပါးစပၠိဳ
လိုးတာေပါ့။ အိပါးစပ္ထဲ လီးႀကီးဝင္ထြက္ေနတာ စိတ္ထဲ လုံးဝမသန႔္ဘူး။ ခါတိုင္းစုပ္ေပးယက္ေပးဖူးေပမယ့္ ပါးစပ္ကိုလိုးတာကေတာ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲ။ အဲ့ေတာ့ ပ်ိဳ႕တက္လာတယ္။ ဗိုက္ထဲ အစာမရွိေတာ့ ပိုေမာသလိုပဲ။ အဘိုးႀကီးေပါင္ၾကား
ေခါင္းတိုးဝင္ရင္း ပါးစပ္ကို ဖင္လိုးသလိုအလိုးခံေနရတဲ့အခ်ိန္ အိရဲ႕ေကာင္ေလး ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ အဲ့တည္းခိုခန္းနားက ဘီယာဆိုင္မွာ တခြက္ၿပီးတခြက္ေသာက္ေနတာ…အငမ္းမရ။
ိုးႀကီးက အိပါးစပ္ကိုလိုးလို႔ဝေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ လီးကိုထိုးထည့္သည္။
မညႇာမတာပါပဲ။ ႏႈ်ိးဆွေပးခြင်းမရွိ၊ အစိေလးကိုေတာင္ မပြတ္ေပး။ အိခမ္ာ မ်က္ႏွာႀကီး
ရႈံ႕မဲ့ေအာင္ နာက်င္ခံစားေနရသည္။ ဒါကို
သူက အလြန္သေဘာေတြ႕သြားပုံရသည္။
အဘိုးႀကီး၏ မုဒိမ္းက်င့္မႈေၾကာင့္ နာက်င္ေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေက်နပ္ေနသလို၊
အိကိုသူ စိတ္တိုင္းက် ပုံစံမ်ိဳးစုံလုပ္ၿပီးေတာ့
ညရွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။ထိုစဥ္ တီတီတီ ႏွင့္
သူ႔လက္ကိုင္ဖုန္းေလးမွ ဖုန္းဝင္လာေသာေၾကာင့္ လိုးလက္စႀကီးကို ဆက္မလုပ္ပဲ လီးကိုစိမၳားကာ ဖုန္းေျပာေနသည္။
“အိုေက အိုေက၊ အကိုခုလာခဲ့မယ္။”
….
“အကို႔ စက္႐ုံတစ္ခု မီးလွန႔္လို႔တဲ့ ။ ခဏသြားၾကည့္ဦးမယ္။ ညဆယ္နာရိေလာက္ျပန္လာခဲ့မယ္။ေရာ့ တစ္သိန္း။ မနကၠ္မြ တစ္သိန္းထပ္ယူ။”
ေျပာေျပာဆိုဆို လီးႀကီးဆြဲထုတ္ၿပီး အက်ီဝတ္ကာ
အျပင္ထြက္သြားေသာသူ႔ကို ကုတင္ေပၚမွ
ပကႅေကၠလး ၾကည့္ေနရင္း
အိအရမ္းစိတ္ညစ္ေနမိသည္။
ဗိုက္ဆာလာတာနဲ႔ အတြင္းခံေတာငိမဝတ္ပဲ
အဝတ္ေလးေတြ ဝတ်ပြိီး အခန္းေသာ့အပ္လို႔
နီးစပ္ရာဆိုင္ရွာေတာ့ တ႐ုတ္စားေသာက္ဆိုင္
တစ္ဆိုင္ကိုေတြ႕ရတယ္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေလး
စားဦးမွဆိုၿပီး မွာေနတုန္း ဟန္မင္းထက္နဲ႔တိုး.
“အိ…..”
“ဟင္…ကိုႀကီး”
“ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လာဝယ္တာလား။”
“အင္း..”
“ဘယ္မွာေနတာလဲ”
“ဒီနားပါပဲ။အိသြားတာ့မယ္။”
ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ယူၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္ တည္းခိုခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔
ဗိုက္ထဲ ေခါက္ဆြဲတပြဲဝင္သြားေတာ့ နည္းနည္း
ေမွးခ်င္လာသည္။ ထိုစဥ္ေတာင္ခနဲ မက္ေဆ့
ဝင္လာလို႔ၾကည့္ေတာ့..ဟန္မင္းထက္.
“အဆင္ေျပရဲ႕လား…”
ဖုန္းကိုပိတ္ရင္း အိပၡ္လိုကၱာ အေတာ္ၾကာတယ္ထင္ရတယ္။ အခန္းတံခါးလာေခါက္မွ
လန႔္ႏိုးသည္။တံခါးထဖြင့္ေပးေတာ့
ဟိုလူႀကီး။ အခ်ိန္က ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထိုးေနၿပီ။
“ေတ္ာေသးတယ္ မီးမကူးဘူး။ အခ်ိန္မီသြားလို႔။”
“. ..”
“ကဲ… ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္။ သမီးလည္းမခ်ိဳးရေသးဘူးမလား။ လာလာ တူတူခ်ိဳးၾကတာေပါ့။”
“. ….”
အျပန္အလွန္ တိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာရင္း
ေရေႏြးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိဳးရေတာ့ ပထမ ရွက္သလိုလို ျဖစ္ေပမယ့္ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြေျပ လန္းဆန္းလာၿပီး စိတ္လည္းနည္းနည္းႂကြလာမိသည္။
အိက စိတ္ႂကြတုန္းရွိေသး သူ႔ရဲ႕ ပစၥည္းႀကီးက
အေတာ္မာတင္းေနၿပီ။
ဆပ္ျပာရည္ကို လက္ဝါးေပၚတင္ၿပီး လိင္တံကို
ေသခ်ာ တိုက္ခြၽတ္ေပးရင္း ဂြင္းထုေပးေတာ့
မ်က္စိႀကီးမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနသည္ေလ။
ၾကာၾကာဇိမ္မယူ…အိကို ေရခ်ိဳးဇလုံထဲပလက္လွန္ခိုင္းၿပီး ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ အျမဳပ္ထေနတဲ့ လီးတံႀကီးကို ကိုင္ရင္း ေသခ်ာၾကည့္ကာ ဂြင္းထိုင္ထုေနပါေတာ့သည္။ ေခ်ာေမာေျပျပစ္ေသာ အိသင္ဇာရဲ႕ မ်က္ႏွာေလး၊ ျဖဴဝင္းေသာအသားအရည္၊
ရွက္႐ြံ႕နီရဲေနေသာ ပါးအို႔အို႔ေလး၊ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ အားလုံးကို အရသာခံရင္းေသခ်ာဂြင္းထုေနတဲ့အသံ တဖတၹတၠ
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ပဲတင္ထြက္ေနသည္ေပါ့။
အိလည္း စိတ္ပါလာၿပီး အဖုတၠိဳ ပြတ္ျပေနမိသည္။ လက္ခလယ္ထိုးထည့္ျပေတာ့ သူအေတာ္ ေက်နပ္သြားသည္ထင္ရဲ႕ အရွိန္ျမန္လာ၏။
သူျမန္လာသလို အိလည္းျမန္လာတာေပါ့။
အိေရဇလုံထဲက ေရေတြက ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၿပီ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ သူကလည္း တျဖည္းျဖည္း အိမ်က္ႏွာနား လိီးတံကြီးတိုးလာ၏။
အိရဲ႕ ပါးႏုႏုေလးကို လီးနဲ႔ဖိထိုးေတာ့ အိလည္း
အ…အ….အ. နဲ႔ ၿပီးသြားမိသည္။ အိၿပီးတာျမင္ေတာ့သူ႔လရည္ေတြကို မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး
ေပ သြားေအာင္ ပန္းထုတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ဟန္မင္းထက္ကေတာ့ မက္ေဆ့ပို႔လို႔ေကာင္းတုန္း။
မနက္ခင္းရဲ႕ေနေရာင္ျခည္က လိုက္ကာေတြကို တိုးမဝင္ႏိုင္ေပမယ့္
အခန္းေလးကို ျပျပကေလး လင္းေစ၏။
ႏိုးႏိုးခ်င္းသတိရမိေတာ့ ကိုယ့္မွာ အဝတ္အစားမပါ၊ ညက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၿပဲ ၾကမ္းခဲ့ၾကလည္း ပင္မမွတ္မိေတာ့၊ ေရခ်ိဳးပီးပီးခ်င္း
ဘီယာတူတူထိုင္ေသာက္ၾကတာပဲမွတ္မိတယ္။
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ဘယ္ေလာက္ေသာက္လိုက္တယ္မသိဘူး၊ ဘာမွမမွတ္မိ။ အေတာ္ပြဲ ၾကမ္းခဲ့တာေတာ့ ေအသအခ္ာ။ ေခါင္းအုံးေတြကလည္း ၾကမ္းျပင္မွာ ေစာင္ကလည္း တူတူပဲ။ အဘိုးႀကီးကေတာ့ အိကို ဖက္ထားတယ္။ အိတကိုယ္လုံး
ကိုင္႐ိုက္ထားသလိုနာက်င္ကိုက္ခဲလို႔။
အဖုတ္ကေလးထဲကလည္း စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔
တဆစ္ဆစ္နာေနဆဲ။ အဝတ္အစားေတြကလည္း ေတာင္တစ္ခု ေျမာက္တစ္ခု။ ကြန္ဒုံးအေဟာင္း ေလငါးခုေတာင္ေတြ႕ရသည္။
ေမာေမာနဲ႔ ျပန္အိပ္မယ္အလုပ္မွာပဲ
ဘိုးေတာ္ကႏိုးလာၿပီး အိကို တယုတယနမ္း၏။
“သိပ္ ခ်စ္ ဖို႔ေကာင္းတဲ့ကေလးမ၊ ငါးေသာင္းမုန႔္ဖိုးပိုေပးခဲ့မယ္။ တစ္သိန္းယူ။ေနာက္လည္း
ဆက္သြယ္မယ္။”
အဘိုးႀကီးကနမ္းၿပီးၿပီးခ်င္းေျပာေျပာဆိုဆို အက်ီ
ေကာက္ဝတ္လို႔ ပိုက္ဆံတစ္သိန္းထုတ္ ပစၡ္ကာ။
“လိုက္မပို႔ေတာ့ဘူးေနာ္။ တကၠစီနဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္ေတာ့။ ဒီေန႔တစ္ရက္စာပါ ရွင္းေပးခဲ့တယ္။
အိပ္ခ်င္အိပ္ဦး။”
သူ႔ပစၥည္းေတြသူယူကာ ျပန္သြားေတာ့ အိခမ္ာ ထဖို႔ေတာငိအႏိုင္ႏို္င္။ သန႔္စင္ခန္းထဲသြားၿပီး အေပါ့သြားဖို႔ေတာင္္လမ္းမေလ်ာက္ႏိုင္ဘူး။
ကြတကြတနဲ႔။ ခေနေနတာ့ အဝတ္အစားေလးေတြ ျပန္ဝတ္ၿပီး ေဟာက္စ္ကိပင္းေခၚရွင္းခိုင္းတယ္။ ကိုယၠ မလႈပ္ႏႈိင္ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနရတုန္း။ ေဟာက္စ္ကိပင္းေကာင္ေလးက ကြန္ဒုံးေတြသိမ္း တံပတ္ေတြ အဝတ္ေတြ ခါ။ ေလာင္ဒရီထဲ
ထည့္ရမွာေတြ သိမ္း။ အကုန္ၿပီးေတာ့ ငို္င္ေနတဲ့
အိကိုၾကည့္ရင္း ၿပဳံးခ်ိဳစြာေျပာသည္။
“အမ.ျပန္ခ်င္.ျပန္လို႔ရၿပီေနာ္။
ေအာက္မွာ ထမင္းခ်ိဳင့္
ယူသြားဦး။”
“. ..ခေန႔လး..တကၠစီငွါးေပးဦးေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့အမ။”
တကၠစီေပၚေရာက္ေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္ပဲ
ေက်ာမွီလွဲရင္းနဲ႔ အနားယူေနရင္း အသကၠိဳ
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရႉေနမိတယ္။
ဖုန္းကအဲ့က်မွ မက္ေဆ့ထပ္ဝင္တယ္။
“ေတြ႕ရေအာင္..”တဲ့။
ပို႔ထားတဲ့စာေတြကလည္းအမ်ားႀကီး။
ေမာလိုက္တာကြယ္။
“သမီးတို႔ျပတ္ၿပီမလား မဆက္သြယ္ပါနဲ႔ေတာ့။”
စာျပန္ပို႔ရင္း ဖုန္ကိုပါဝါပိတ္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ႏွစ္သိန္းအုပ္ကို ကိုင္ေနမိတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဒၚျမင့္ႀကီးတို႔အိမ္ကိုပဲသြားလို႔ က်န္တဲ့ ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္းမွာ ႏွစ္သိန္းဆပ္လိုက္တယ္။ ေဒၚျမင့္ႀကီးၿပီးရင္
ေပးစရာသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။
အမက တျခားသူေတြကို အေႂကြးဆပ္ဖို႔
တာဝန္ယူထားတယ္။ ကိုယ္က ေနာက္ထပ္
တစ္ေယာက္ပဲဆပ္ရေတာ့မယ္။တစ္သိန္းပဲေလ။ လစာထုတ္ရင္ ဆပ္ႏိုင္ပါၿပီ။ဒီအလုပ္ကိုလဲ နားရမလား…မနားရဘူးလား။ အျပန္လမ္းမွာ စဥ္းစားေနမိတာပဲ။ စုမိေဆာင္းမိမရွိေသးေတာ့လဲ….
“ကိုႀကီး…ေသ္ာတာ.ပါ…..။.. ဟုတ္..ဟုတ္.. အဆင္ေျပတယ္။ သမီးတစ္ရက္ေလာက္နားမလို႔။ သဘက္ခါမွခ်ိန္းေပးေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့…ေျပပါတယ္။ ဟုတ္။သမိုင္းမွာပဲ
လာႀကိဳေပးေနာ္။ ဟုတ္..႐ုံးပိတ္ရက္ေလ။
တစ္ေနကုန္လား..ဟုတ္ကဲ့..႐ုံးဆင္းခ်ိန္ျပန္ဖို႔
ေျပာေပးထားေပါ့။ ဟုတ္…တျစၡဲပါပဲ။ မနက္၉
ည၄ေပါ့။ ဟုတ္..ေက်းဇူးကိုႀကီး။ ဒါပဲေနာ္။”
ဖုန္းကိုခ်ရင္း အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္လမ္းေလ်ာက္လာတာပဲ။ ေအမေကတာ့
အိမ္ေရွ႕မွာ ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာရင္း သမီးကို
ျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲကအလုံးႀကီး က်သြားပုံပါပဲ။
“ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္။ စားဦး မပူခင္ေလး”
“ဟုတ္..ေအမ။”
“ေန႔ဆိုင္းပဲဆင္းပါေအ။ အိုဗာတိုင္မဆင္းစမ္းနဲ႔။”
“ဟုတ္..ေအမ။ ဒီလပါပဲ ၿပီးရင္ အေႂကြးေၾကၿပီ။”
“ေအးပါ…စားဦး ၿပီးမွ ေရမိုးခ်ိဳးၿပိးနားေတာ့။
ငါလည္း ကုန္စိမ္းေလးသြားေရာင္းဦးမယ္။
လမ္းသြားလမ္းလာေလးရွိတုန္း။
အိမ္တံခါးေလးပိတ္ထားၾကားလား။”
“ဟုတ္..ေအမ..”
ေအမ်ဖစ္သဴ ကုန္စိမ္းဗန္းကို
ရွက်ပြိီး တ ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕ ထြက္သြားတယ္။
ထမင္းေၾကာ္ပူပူေလး စားၿပီးေတာ့
အိမ္မႈကိစၥလုပ္၊ ေရမိုးခ်ိဳးလို႔ ေတရးတေမာ
အိပ္တာေပါ့။ ေမ့ျဖစ္ေအာင္ေမ့တာက
အိမ္တံခါးကို ပိတ္ပါရဲ႕ အေရွ႕တံခါးပဲ
ပိတ္ခဲ့တယ္။ ေအနာကၱံခါးက
ဖြင့္ရက္သားႀကီး….။ ။