လ က္ေတြ႕ ပို့ ခ် သူ

ကိုပြႀကီး ထံသို့လူပ်ိဳေပါက္ ခ်ာတိတ္ င ေအာင္ ႏွင့္ င စိုး တို့အလာစိပ္ေနသည္။ ည တိုင္း ေရာက္လာ၊ ကိုပြႀကီး ရႊီးသမၽွနားေထာင္ ၊ ၁၀ နာရီေလာက္မွ ျပန္ၾက ေတာ့ကြာ ဆိုမွ ဒယိ ဒရြတ္ ထ ျပန္သည္။ ကိုပြႀကီး က အ ရႊီးေကာင္းသည္။ ဟို အ ေနာက္ ပိုင္းက ေကာင္ မႀကီး– သိတယ္ မို့လား။ အပ်ိဳဘဝက ငါ ခနခန တက္ အုပ္ေနၾက ေပါ့။ အရမ္းေကာင္းသကြ။ ေအာက္က ေန ေကာ့ ေကာ့ေပးတာမ်ားကြာ ရက္စက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာလယ္က ျဖဴျဖဴ ေခ်ာေခ်ာ – လည္း ငါ သုံးခ်ီ တိတိ ေဆာ္ဘူးတယ္။ တညက ငါ မူးမူးနဲ႔ ေလးဘက္ ကုန္းခိုင္းၿပီး ႏႊာထည့္လိုက္တာ ေကာင္ မ ငိုယူရ တယ့့့့္။ သည္ ရြာမွာ ကိုပြႀကီး လုပ္ဘူးတဲ့ မ်ားလွ၏။ င ေအာင္ ငစိုးတို့က သူ႔ကို အထင္ႀကီး ေနၾက သည္။ လူပ်ိဳေပါက္စ ေတြ ဆိုေတာ့ ဒီလိုစကား မ်ိဳးေတြကို လႊတ္ နားေထာင္ခ်င္ သည္။ ထို့ေၾကာင့္လည္း သူတို့ႏွစ္ေယာက္က ညစဥ္ လာတိုင္း ကိုပြႀကီးႀကိဳက္တတ္ေသာ ထန္းေရ ႏွင့္ အမဲသားေျခာက္ ဖုတ္က ေလး ပါ ယူလာၿပီး လာဘ္ထိုးၾက၏။ ဒီမွာ လူပ်ိဳ့လက္ ဝက္ၿမီး တဲ့ကြ။ မင္းတို့အရြယ္ လူပ်ိဳေပါက္ ဆိုတာ သြက္ေနရ တယ္။ ည အ ေမွာင္ ထဲ ေကာင္ မ ေတြ႕ရင္ ဘိုး ဘတ္ ဆို ဝင္ လုံး။ နို့ေတြ ဘာေတြ ကိုင္။ ေပါင္ ၾကား ႏွိုက္ ။ မ ေအာ္ဘူးရယ္။ အိုေက လို့က ေတာ့ သ ေဘာရွိ ႏွံ ေပ ေတာ့။ ဟီ ဟီ။ ထို့ေနာက္ သူတို့နား ကပ္၍ တိုးတိုးေလး ဟိုဘက္အိမ္က အပ်ိဳမ တရွင္း နိပ္လိုက္တာကြာ။ အႀကီးမက နို့ႀကီးေတြ အယ္ေနတာဘဲ။ အငယ္မ က်ေတာ့ ဖင္ႀကီးတယ္။ ခုံ ေကာင္းတယ္။ ဒါမ်ိဳး ေဆာ္လို့ တအားေကာင္းေပါ့။

ညည သူတို့၂ ေယာက္ထဲ အိပ္ၾကတာကြ။ သူတို့အ ေမ အဘြားႀကီးက မ်က္ေစ့ မွုန္၊ နား မ ေကာင္းေတာ့ဘူး။ ငါ ငယ္ငယ္က ဆို ဒါမ်ိဳး ဝင္ တြယ္ၿပီးတာ ၾကာေပါ့။ မင္းတို့ညံ့လြန္းတယ္။ သည္အခိုက္ ျခင္ေထာင္ ထဲအိပ္ေန ေသာ သူ႔ မိန္းမ မမစိန္ ထြက္လာ၏။ ကိုပြႀကီး။ ေတာ္ က ေလးေတြကို မဟုတ္ တ႐ုပ္ ဘာေတြ ေျမႇာက္ေပးေနတာလဲ။ ေတာ္ၾကာ ဗယု တ္သုတ္ခ လုပ္ ရင္ က်ဳပ္တို့ပါသက္ေသလိုက္ေန ရဦးမယ္။ အိမ္ခ်င္းက စည္းရိုးေလး ျခားတာ။ သြား သြား ေကာင္ေလးေတြျပန္ၾက ေတာ့။ ေနာက္ ၅ ရက္ၾကာ။ လကြယ္ည။ င ေအာင္ နဲ႔ ငစိုး ေခ်ာင္ က်ေသာ တ ေနရာမွာ တီးတိုး တိုင္ ပင္ေန၏။ င ေအာင္ က ငစိုးထက္ ၁ ႏွစ္ႀကီးသည္။နဲနဲလည္း သတၱိ ပိုေကာင္း၏။ ေဟ့ေကာင္ ။ ငါ ဒီည အႀကီးေကာင္ မ ႀကီး ဝင္ ေဆာ္ မယ္။ အဲဒါ မင္းလည္း လိုက္ခဲ့။ ငစိုးက ” ဟာ မလိုက္ ရဲပါဘူးကြာ။” ေအ ေပး။ င ေၾကာက္။ မင္းက အခန္းထဲ လိုက္ မ ဝင္ ရပါဘူးကြ။ အိမ္ခါးပန္းအျပင္ က ေစာင့္ေပး ႐ုံပါ။ တကယ္လို့ ငါက အိုေက ရင္ အငယ္ မကို မင္း ဝင္ ေဆာ္ေပါ့။ ဒါမ်ိဳးက တ ေယာက္ ခံေနရင္ ေနာက္ တ ေယာက္လည္း ခံခ်င္ လာတာဘဲတဲ့။ ငစိုးလည္း င ေအာင့္ကို ေၾကာက္တာေၾကာင့္ေရာ ေခ်ာင္း နားေထာင္ ခ်င္ တာေၾကာင့္ေရာ ေခါင္း ညိတ္လိုက္ပါသည္။

ည ၁၀ နာရီေက်ာ္ေလာက္ တရြာလုံး အိပ္ခ်ိန္ တြင္ င ေအာင္ သည္ အိမ္စည္းရိုး ကို ေက်ာ္နင္း ကာ အိမ္ဝင္းထဲဝင္၏။ ငစိုးကား ေနာက္လိုက္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ င ေအာင္ သည္ တကယ့္သူရဲေကာင္း။ အပ်ိဳမ ႏွစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းနား ေျခသံလုံလုံ ကပ္ သြားနိုင္ၾက၏။ င ေအာင္ က ကၽြမ္းက်င္ စြာ ကပ္ထ ရံ ကို ျဖဲ၍ အထဲဝင္ ေလ၏။ ငစိုးကား ေၾကာက္၍ တုန္ေနသည္။ အသက္ျပင္းျပင္းပင္ မရွူဝံ့။ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အခန္းထဲက ဂုံးဂုံးဂြမ္း ဂြမ္း အသံေတြ ထြက္လာသည္။ အႀကီးေကာင္ မ၏ ဆဲသံေပၚလာသလို တခုခုနဲ႔ေပါက္လိုက္၍ ထရံကို ဘုန္း ကနဲလာမွန္သည္။ မၾကာ ကပ္ေပါက္ကို ဗ်င္းကနဲ ေဆာင့္တိုးကာ င ေအာင္ေျပးထြက္လာ၏။ မဟန္ဘူးေဟ့ ။ ေျပးေတာ့ ။ လို့ငစိုးကို ေျပာၿပီး သူက ဝင္းတံခါးဆီ ေျပးထြက္သြားသည္။ ငစိုးကား လဲေသလုေအာင္ ေၾကာက္ေခ်ၿပီ။ အ ေဝးရွိ ဝင္းေပါက္ဆီထိ မ ေျပးဝံ့ သျဖင့္ နီးရာ ကိုပြႀကီး အိမ္ ဘက္သို့ဆူးစည္းရိုးကို တိုး၍ေျပး ရပါေခ်သည္။

ကိုပြႀကီး အိမ္ က အကာအရံ မလုံသည္မို့အိမ္ ထဲ ထိဝင္ ၊ ကုတင္ ေအာက္ စြတ္တိုး၏။ ဟဲ့။ ဘသူလဲ။ ကိုပြႀကီး မိန္းမ မမစိန္၏ တိုးတိုးအသံ။ အ အမ ။ က်ေနာ္ ငစိုးပါ။ ဟိုေကာင့့့့့္။ ေတာ္ေတာ့ ငါသိၿပီ။ နင္ တို့ကိုပြ မရွိဘူး။ သူ႔ညီ အလွူ ထမင္းခ်က္ ညအိပ္ သြားတယ္။ လာ ဒီအထဲ လာပုန္း။ အဲဒီ ဆိုရင္ ဟိုက မီးနဲ႔ထိုး ရွာရ င္ ျမင္ လိမ့္မယ္။ ငစိုး ေၾကာက္ ေနၿပီ။ င ေအာင္ လို အ ေဝးထိ မ လစ္ခဲ့မိတာ မွားၿပီ။ မတတ္နိုင္ ။ မမစိန္ ျခင္ေထာင္ ထဲ ဝင္ ပုန္းရ ေလၿပီ။ ဟိုဘက္အိမ္ဆီက လက္ႏွိပ္မီးေရာင္ တဝင္းဝင္း ျမင္ ရ၏။ မမစိန္ အဲသည္ဘက္ ဘသူလာလဲ။ ေတြ႕မိလား။ မမစိန္က အိပ္မွုံစုံမႊား အသံနဲ႔။ ဟဲ့ ဘသူမွ မလာဘူး။ နင္တို့ေတာင္ ဘက္ တံခါး ဆီ က ေတာ့ ခၽြမ္း ကနဲၾကားတယ္။ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ တံခါးဆီ သြားၾကည့္ၾကသည္။အငယ္မက လက္ထဲမွာ ဝါးရင္းတုတ္ႀကီးႏွင့္။ သူတို့ညီအမက လွမ္းေမးေတာ့ မမစိန္ က ငစိုး ကို သူမ ေစာင္ျခဳံထဲ ဆြဲ သြင္းလိုက္ျပန္သည္။ လွမ္း ထိုးလိုက္ေသာ မီးေရာင္ျဖႇင့္ မမစိန္၏ ျဖဴေဖြး ႀကီး မားေသာ နို့ႀကီး ႏွစ္လုံးကို ငစိုး မ်က္ ႏွာႏွင့္ ကပ္ လ်က္ ျမင္ လိုက္ ရသည္။

ငစိုး မလွုပ္ဝံ့ပါ။ အပ်ိဳ ညီအမ တရားခံကို မမိ၍ စိတ္ေလၽွာ့ ျပန္အိပ္ သြားၾက ေပမဲ့ ငစိူးက ေတာ့ မမစိန္ ေစာင္ျခဳံထဲမွာ ေခၽြးျပန္လ်က္။ မမစိန္က သူ႔ကို ရင္ ခြင္ ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး ေၾကာက္ေနတုန္းဘဲလား။ မမကို ျပန္ဖက္ထားေလ တဲ့။ ေျပာရင္း ငစိုးလက္ကို ဆြဲကာ သူမ ကိုယ္ေပၚ တင္ ေပးသည္။ မမစိန္ ကိုယ္ေပၚ အဝတ္အစားမရွိ။ အိပ္တုန္းက ရင္ လ်ားထားေသာ လုံခ်ည္သည္ ကၽြတ္က်သြား သည္လား ခၽြတ္ခ် လိုက္တာလား မသိ။ တုန္ယင္ေန ေသာ ငစိုးလက္ကို သူမကဘဲ ကိုင္၍ သူမ ဖင္ႀကီးေပၚ တင္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ငစိုး မရဲ တရဲ လက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္၏။ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့ေသာ္ လည္း တင္းလွသည္။ မမစိန္ က ငစိုးေခါင္းကို သူမ နို့ႀကီး ေတြၾကားဆြဲ သြင္း ဖိကပ္လိုက္ျပန္ေတာ့ ငစိုး ပါးစပ္က နို့သီးတ ခုႏွင့္ ထိ၏။ မစို့ရဲ။ မမစိန္ကဘဲ ပါးစပ္ေပါက္ ေတ့ ေပးျပန္သည္။ စို့ေလ ေမာင္ ေလးရဲ့။ ဘာလဲ မႀကိဳက္ဘူးလား။ ခစ္ ခစ္ မင္းက မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ေလးေပါ့။ မမစိန္က သူ႔ပုဆိုးကို ခၽြတ္ၿပီး ေပါင္ၾကားကဟာ ကို ကၽြမ္းက်င္ စြာကိုင္ သည္ ။ ထ ေအာင္ ဆြသည္။ အာ အား ။ ငစိုး လူးခါသွား၏။ ေကာင္းလိုက္တာ မမရယ္။ မမစိန္သည္ ေပါင္ တ ေခ်ာင္းကို ငစိုးေပၚတင္ၿပီး ငစိုးဟာကို သူမ ဟာထဲ ေဘးေစာင္းမွာပင္ ရ ေအာင္ ထည့္ေပးသည္။

ထို့ေနာက္ ငစိုးကို ေပြ႕ဖက္ လ်က္ ပက္လက္လွန္ ရင္း သူမက အ ေပၚက ေရာက္ေစ သည္။ တပ္လ်က္ ဝင္ လ်က္ အ ေနအထားမပ်က္။ မမစိန္ က အ ေပၚက တက္လိုက္သျဖင့္ ငစိုးဟာ က မမစိန္ဟာထဲအဆုံးထိျမဳပ္ဝင္ သြားၿပီး ပိုေကာင္း လာသည္။ မမစိန္က အရမ္းကို ေကာင္းေန ေအာင္ေပးသည္။ အ ေပၚက ေဆာင့္ေနရင္း ေဘးတိုက္ ၊ ပတ္လည္ လွည့္သည္။ ငစိုးက မ ေနနိုင္ ၍ ျပန္ပင့္သြင္းေတာ့ ဟဲ့။ အသာၿငိမ္ေန ။ မင့္က ၿပီးသြားလိမ့္မယ္။ မမ ကဘဲ လုပ္ေပးမယ္ ဟုဆိုသည္။ ထို့ေနာက္ စိတ္တိုင္းက် အပီအျပင္ လုပ္ေပး၏။ အထိုင္ ခ်ိန္မွာ ငစိုးဟာႀကီး တ ေခ်ာင္းလုံး ျမဳပ္ဝင္ သြားသည္ မွာ ေအာက္ က ခုံေတာင္ လိုက္ဝင္ မလို ထင္ ရသည္။ ေကာင္းလိုက္တာ မမ ရယ္။ အရမ္းကို ေကာင္းေန ၿပီ။ မမစိန္က ငစိုးလက္ေတြကို ဆြဲယူကာ သူမ နို့ႀကီး ေတြ ကိုင္ခိုင္း၊ အသီးေလးေတြကို လက္ညႇိုးလက္ မ ညႇပ္၍ ဖြဖြ ေခ်ေစသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ ေမၽွာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ေသာဂြင္ မွာ အသည္းအသန္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္လိုက္ ၾကသည္။နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ငစိုးက အရင္၊ မမစိန္က ေနာက္ ဆက္တိုက္ၿပီး၏။ ငစိုးက ျပန္ခါနီး မမစိန္ကို တအားဖက္ ကစ္ ေပးရင္းမမရယ္။ မမသင္ တာက ကိုပြႀကီးသင္ တာထက္အရမ္း အရမ္းကို ပိုေကာင္းတာဘဲ။ ဟုေျပာသည္။ မမစိန္က မ်က္ေစာင္းထိုး၍ ေအာ္ ! မင့္ မို့ေျပာတတ္တယ္။ ဒီက လက္ေတြ႕ အရည္လည္ေအာင္ ကိုယ္ဖိရင္ ဖိ သင္ ေပးရတဲ့ ဟာကို ခိခိ။ …ၿပီးပါၿပီ

Unicode

ကိုပွကြီး ထံသို့လူပျိုပေါက် ချာတိတ် င အောင် နှင့် င စိုး တို့အလာစိပ်နေသည်။ ည တိုင်း ရောက်လာ၊ ကိုပွကြီး ရွှီးသမျှနားထောင် ၊ ၁၀ နာရီလောက်မှ ပြန်ကြ တော့ကွာ ဆိုမှ ဒယိ ဒရွတ် ထ ပြန်သည်။ ကိုပွကြီး က အ ရွှီးကောင်းသည်။ ဟို အ နောက် ပိုင်းက ကောင် မကြီး– သိတယ် မို့လား။ အပျိုဘဝက ငါ ခနခန တက် အုပ်နေကြ ပေါ့။ အရမ်းကောင်းသကွ။ အောက်က နေ ကော့ ကော့ပေးတာများကွာ ရက်စက်တယ်။ ပြီးတော့ ရွာလယ်က ဖြူဖြူ ချောချော – လည်း ငါ သုံးချီ တိတိ ဆော်ဘူးတယ်။ တညက ငါ မူးမူးနဲ့ လေးဘက် ကုန်းခိုင်းပြီး နွှာထည့်လိုက်တာ ကောင် မ ငိုယူရ တယ့့့့်။ သည် ရွာမှာ ကိုပွကြီး လုပ်ဘူးတဲ့ များလှ၏။ င အောင် ငစိုးတို့က သူ့ကို အထင်ကြီး နေကြ သည်။ လူပျိုပေါက်စ တွေ ဆိုတော့ ဒီလိုစကား မျိုးတွေကို လွှတ် နားထောင်ချင် သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်က ညစဉ် လာတိုင်း ကိုပွကြီးကြိုက်တတ်သော ထန်းရေ နှင့် အမဲသားခြောက် ဖုတ်က လေး ပါ ယူလာပြီး လာဘ်ထိုးကြ၏။ ဒီမှာ လူပျို့လက် ဝက်မြီး တဲ့ကွ။ မင်းတို့အရွယ် လူပျိုပေါက် ဆိုတာ သွက်နေရ တယ်။ ည အ မှောင် ထဲ ကောင် မ တွေ့ရင် ဘိုး ဘတ် ဆို ဝင် လုံး။ နို့တွေ ဘာတွေ ကိုင်။ ပေါင် ကြား နှိုက် ။ မ အော်ဘူးရယ်။ အိုကေ လို့က တော့ သ ဘောရှိ နှံ ပေ တော့။ ဟီ ဟီ။ ထို့နောက် သူတို့နား ကပ်၍ တိုးတိုးလေး ဟိုဘက်အိမ်က အပျိုမ တရှင်း နိပ်လိုက်တာကွာ။ အကြီးမက နို့ကြီးတွေ အယ်နေတာဘဲ။ အငယ်မ ကျတော့ ဖင်ကြီးတယ်။ ခုံ ကောင်းတယ်။ ဒါမျိုး ဆော်လို့ တအားကောင်းပေါ့။

ညည သူတို့၂ ယောက်ထဲ အိပ်ကြတာကွ။ သူတို့အ မေ အဘွားကြီးက မျက်စေ့ မှုန်၊ နား မ ကောင်းတော့ဘူး။ ငါ ငယ်ငယ်က ဆို ဒါမျိုး ဝင် တွယ်ပြီးတာ ကြာပေါ့။ မင်းတို့ညံ့လွန်းတယ်။ သည်အခိုက် ခြင်ထောင် ထဲအိပ်နေ သော သူ့ မိန်းမ မမစိန် ထွက်လာ၏။ ကိုပွကြီး။ တော် က လေးတွေကို မဟုတ် တရုပ် ဘာတွေ မြှောက်ပေးနေတာလဲ။ တော်ကြာ ဗယု တ်သုတ်ခ လုပ် ရင် ကျုပ်တို့ပါသက်သေလိုက်နေ ရဦးမယ်။ အိမ်ချင်းက စည်းရိုးလေး ခြားတာ။ သွား သွား ကောင်လေးတွေပြန်ကြ တော့။ နောက် ၅ ရက်ကြာ။ လကွယ်ည။ င အောင် နဲ့ ငစိုး ချောင် ကျသော တ နေရာမှာ တီးတိုး တိုင် ပင်နေ၏။ င အောင် က ငစိုးထက် ၁ နှစ်ကြီးသည်။နဲနဲလည်း သတ္တိ ပိုကောင်း၏။ ဟေ့ကောင် ။ ငါ ဒီည အကြီးကောင် မ ကြီး ဝင် ဆော် မယ်။ အဲဒါ မင်းလည်း လိုက်ခဲ့။ ငစိုးက ” ဟာ မလိုက် ရဲပါဘူးကွာ။” အေ ပေး။ င ကြောက်။ မင်းက အခန်းထဲ လိုက် မ ဝင် ရပါဘူးကွ။ အိမ်ခါးပန်းအပြင် က စောင့်ပေး ရုံပါ။ တကယ်လို့ ငါက အိုကေ ရင် အငယ် မကို မင်း ဝင် ဆော်ပေါ့။ ဒါမျိုးက တ ယောက် ခံနေရင် နောက် တ ယောက်လည်း ခံချင် လာတာဘဲတဲ့။ ငစိုးလည်း င အောင့်ကို ကြောက်တာကြောင့်ရော ချောင်း နားထောင် ချင် တာကြောင့်ရော ခေါင်း ညိတ်လိုက်ပါသည်။

ည ၁၀ နာရီကျော်လောက် တရွာလုံး အိပ်ချိန် တွင် င အောင် သည် အိမ်စည်းရိုး ကို ကျော်နင်း ကာ အိမ်ဝင်းထဲဝင်၏။ ငစိုးကား နောက်လိုက်။ သူ့စိတ်ထဲ၌ င အောင် သည် တကယ့်သူရဲကောင်း။ အပျိုမ နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းနား ခြေသံလုံလုံ ကပ် သွားနိုင်ကြ၏။ င အောင် က ကျွမ်းကျင် စွာ ကပ်ထ ရံ ကို ဖြဲ၍ အထဲဝင် လေ၏။ ငစိုးကား ကြောက်၍ တုန်နေသည်။ အသက်ပြင်းပြင်းပင် မရှူဝံ့။ ၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ အခန်းထဲက ဂုံးဂုံးဂွမ်း ဂွမ်း အသံတွေ ထွက်လာသည်။ အကြီးကောင် မ၏ ဆဲသံပေါ်လာသလို တခုခုနဲ့ပေါက်လိုက်၍ ထရံကို ဘုန်း ကနဲလာမှန်သည်။ မကြာ ကပ်ပေါက်ကို ဗျင်းကနဲ ဆောင့်တိုးကာ င အောင်ပြေးထွက်လာ၏။ မဟန်ဘူးဟေ့ ။ ပြေးတော့ ။ လို့ငစိုးကို ပြောပြီး သူက ဝင်းတံခါးဆီ ပြေးထွက်သွားသည်။ ငစိုးကား လဲသေလုအောင် ကြောက်ချေပြီ။ အ ဝေးရှိ ဝင်းပေါက်ဆီထိ မ ပြေးဝံ့ သဖြင့် နီးရာ ကိုပွကြီး အိမ် ဘက်သို့ဆူးစည်းရိုးကို တိုး၍ပြေး ရပါချေသည်။

ကိုပွကြီး အိမ် က အကာအရံ မလုံသည်မို့အိမ် ထဲ ထိဝင် ၊ ကုတင် အောက် စွတ်တိုး၏။ ဟဲ့။ ဘသူလဲ။ ကိုပွကြီး မိန်းမ မမစိန်၏ တိုးတိုးအသံ။ အ အမ ။ ကျနော် ငစိုးပါ။ ဟိုကောင့့့့့်။ တော်တော့ ငါသိပြီ။ နင် တို့ကိုပွ မရှိဘူး။ သူ့ညီ အလှူ ထမင်းချက် ညအိပ် သွားတယ်။ လာ ဒီအထဲ လာပုန်း။ အဲဒီ ဆိုရင် ဟိုက မီးနဲ့ထိုး ရှာရ င် မြင် လိမ့်မယ်။ ငစိုး ကြောက် နေပြီ။ င အောင် လို အ ဝေးထိ မ လစ်ခဲ့မိတာ မှားပြီ။ မတတ်နိုင် ။ မမစိန် ခြင်ထောင် ထဲ ဝင် ပုန်းရ လေပြီ။ ဟိုဘက်အိမ်ဆီက လက်နှိပ်မီးရောင် တဝင်းဝင်း မြင် ရ၏။ မမစိန် အဲသည်ဘက် ဘသူလာလဲ။ တွေ့မိလား။ မမစိန်က အိပ်မှုံစုံမွှား အသံနဲ့။ ဟဲ့ ဘသူမှ မလာဘူး။ နင်တို့တောင် ဘက် တံခါး ဆီ က တော့ ချွမ်း ကနဲကြားတယ်။ ညီမ နှစ်ယောက် တံခါးဆီ သွားကြည့်ကြသည်။အငယ်မက လက်ထဲမှာ ဝါးရင်းတုတ်ကြီးနှင့်။ သူတို့ညီအမက လှမ်းမေးတော့ မမစိန် က ငစိုး ကို သူမ စောင်ခြုံထဲ ဆွဲ သွင်းလိုက်ပြန်သည်။ လှမ်း ထိုးလိုက်သော မီးရောင်ဖြှင့် မမစိန်၏ ဖြူဖွေး ကြီး မားသော နို့ကြီး နှစ်လုံးကို ငစိုး မျက် နှာနှင့် ကပ် လျက် မြင် လိုက် ရသည်။

ငစိုး မလှုပ်ဝံ့ပါ။ အပျို ညီအမ တရားခံကို မမိ၍ စိတ်လျှော့ ပြန်အိပ် သွားကြ ပေမဲ့ ငစိူးက တော့ မမစိန် စောင်ခြုံထဲမှာ ချွေးပြန်လျက်။ မမစိန်က သူ့ကို ရင် ခွင် ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ကြောက်နေတုန်းဘဲလား။ မမကို ပြန်ဖက်ထားလေ တဲ့။ ပြောရင်း ငစိုးလက်ကို ဆွဲကာ သူမ ကိုယ်ပေါ် တင် ပေးသည်။ မမစိန် ကိုယ်ပေါ် အဝတ်အစားမရှိ။ အိပ်တုန်းက ရင် လျားထားသော လုံချည်သည် ကျွတ်ကျသွား သည်လား ချွတ်ချ လိုက်တာလား မသိ။ တုန်ယင်နေ သော ငစိုးလက်ကို သူမကဘဲ ကိုင်၍ သူမ ဖင်ကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ငစိုး မရဲ တရဲ လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်၏။ နွေးထွေး နူးညံ့သော် လည်း တင်းလှသည်။ မမစိန် က ငစိုးခေါင်းကို သူမ နို့ကြီး တွေကြားဆွဲ သွင်း ဖိကပ်လိုက်ပြန်တော့ ငစိုး ပါးစပ်က နို့သီးတ ခုနှင့် ထိ၏။ မစို့ရဲ။ မမစိန်ကဘဲ ပါးစပ်ပေါက် တေ့ ပေးပြန်သည်။ စို့လေ မောင် လေးရဲ့။ ဘာလဲ မကြိုက်ဘူးလား။ ခစ် ခစ် မင်းက မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်လေးပေါ့။ မမစိန်က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ပြီး ပေါင်ကြားကဟာ ကို ကျွမ်းကျင် စွာကိုင် သည် ။ ထ အောင် ဆွသည်။ အာ အား ။ ငစိုး လူးခါသှား၏။ ကောင်းလိုက်တာ မမရယ်။ မမစိန်သည် ပေါင် တ ချောင်းကို ငစိုးပေါ်တင်ပြီး ငစိုးဟာကို သူမ ဟာထဲ ဘေးစောင်းမှာပင် ရ အောင် ထည့်ပေးသည်။

ထို့နောက် ငစိုးကို ပွေ့ဖက် လျက် ပက်လက်လှန် ရင်း သူမက အ ပေါ်က ရောက်စေ သည်။ တပ်လျက် ဝင် လျက် အ နေအထားမပျက်။ မမစိန် က အ ပေါ်က တက်လိုက်သဖြင့် ငစိုးဟာ က မမစိန်ဟာထဲအဆုံးထိမြုပ်ဝင် သွားပြီး ပိုကောင်း လာသည်။ မမစိန်က အရမ်းကို ကောင်းနေ အောင်ပေးသည်။ အ ပေါ်က ဆောင့်နေရင်း ဘေးတိုက် ၊ ပတ်လည် လှည့်သည်။ ငစိုးက မ နေနိုင် ၍ ပြန်ပင့်သွင်းတော့ ဟဲ့။ အသာငြိမ်နေ ။ မင့်က ပြီးသွားလိမ့်မယ်။ မမ ကဘဲ လုပ်ပေးမယ် ဟုဆိုသည်။ ထို့နောက် စိတ်တိုင်းကျ အပီအပြင် လုပ်ပေး၏။ အထိုင် ချိန်မှာ ငစိုးဟာကြီး တ ချောင်းလုံး မြုပ်ဝင် သွားသည် မှာ အောက် က ခုံတောင် လိုက်ဝင် မလို ထင် ရသည်။ ကောင်းလိုက်တာ မမ ရယ်။ အရမ်းကို ကောင်းနေ ပြီ။ မမစိန်က ငစိုးလက်တွေကို ဆွဲယူကာ သူမ နို့ကြီး တွေ ကိုင်ခိုင်း၊ အသီးလေးတွေကို လက်ညှိုးလက် မ ညှပ်၍ ဖွဖွ ချေစေသည်။ နှစ်ယောက်သား မ မျှော်လင့်ဘဲ တွေ့သောဂွင် မှာ အသည်းအသန် မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်လိုက် ကြသည်။နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ ငစိုးက အရင်၊ မမစိန်က နောက် ဆက်တိုက်ပြီး၏။ ငစိုးက ပြန်ခါနီး မမစိန်ကို တအားဖက် ကစ် ပေးရင်းမမရယ်။ မမသင် တာက ကိုပွကြီးသင် တာထက်အရမ်း အရမ်းကို ပိုကောင်းတာဘဲ။ ဟုပြောသည်။ မမစိန်က မျက်စောင်းထိုး၍ အော် ! မင့် မို့ပြောတတ်တယ်။ ဒီက လက်တွေ့ အရည်လည်အောင် ကိုယ်ဖိရင် ဖိ သင် ပေးရတဲ့ ဟာကို ခိခိ။ …ပြီးပါပြီ