သာဂိ

စာေရးသူ – za++
ဒီ သာဂိက ကၽႊန္ေတာ္ ဆိုက္ဘာမွာ ဗညားပိစိ နစ္ႏွင့္ ေရးခဲ့တာပါ။ အခု အဲဒါေလးကို ဆက္ခ်င္လို႔ ေရွ့စာမ်က္ႏွာေတြကို အရင္ ကူးလိုက္တယ္ေနာ္။ အဲဒီအတြက္ ျမန္မာဆိုက္ဘာကို ေက်းဇူး အမ်ားၾကီးတင္ပါတယ္။

ဒီေန႔ဗ်ာ..လမ္းမွာ သာဂိႏွင့္ေတြ႔လို႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတာႏွင့္ နားေထာင္ခဲ့ရတယ္။ ဆိုက္ဘာထဲေရာက္ေတာ့ ဇာတ္လမ္း သစ္မထြက္တာ နည္းနည္း ၾကာေနသလား ထင္တာႏွင့္ တစ္ခုခု ေရးဖို႔ သတိရျပန္ေရာ..တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ေန႔လည္ကလည္း ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ လူရွိေတာ့ ေရးမယ္ဟဆိုၿပီး ေရးလိုက္တာ။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေခ်ာရင္လည္း အေရးမေကာင္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ပုဒ္ႏွင့္ တစ္ပုဒ္ နည္းနည္း ၾကာေနရင္လည္း အပ်င္းႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။ တစ္ကယ္လား ဇာတ္လမ္းလား ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူးဗ်ာ။ သာဂိကေတာ့ တစ္ကယ္ေျပာကြ.. အဟုတ္ပါလို႔ ေျပာတာပဲ။ ေနာက္ၿပီး သူက ေနာက္ထပ္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတာပဲဗ်ာ။ သူေျပာျပရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီမွာ ျပန္ေရးဖို႔ ဇာတ္လမ္းရတာေပါ့။ ဒီဟာကိုေတာ့ ရြာက သာဂိ အမွတ္တစ္ လို႔ပဲသေဘာထားလိုက္ၾကတာေပါ့ ေနာ…
ရြာက သာဂိ
က်ဴပ္က ရြာက သာဂိပါ။ ေနတာကေတာ့ အရင္တုန္းက ဟိုး ေျမလတ္ပိုင္းက ရြာတစ္ရြာမွာ..အခုေတာ့ မေလးစီးယားမွာ.. အင္း..ေရာက္တာလည္း မၾကာေသးပါဘူး။ ေျပာရရင္ စကားေတာင္ သိပ္ တတ္လွေသးတာမဟုတ္ဘူး။ တရားဝင္ေတြ တရားမဝင္ေတြ မေမးပါႏွင့္ဗ်ာ။ အဓိကက အဓိက မဟုတ္လားဗ်။ အလုပ္လား..အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခုမေကာင္းတစ္ခုေျပာင္းေပါ့။ အခု အင္တာနက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွာ ဝင္လုပ္ေနတာ။မဆိုးပါဘူး။ တစ္ေန႔ ၃၀ ေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒါေျပာခ်င္လို႔။ က်ဴပ္ အရင္ အလုပ္တစ္ခုကေန နားၿပီး ဒီအလုပ္ထဲ ဝင္ေတာ့သိပ္ေတာ့ ေနတတ္တာ ဟုတ္ဘူးရယ္။
အရင္တုန္းက ေလာင္းကစားဒိုင္ မွာဆိုေတာ့ ရတဲ့ လခကသာ ဘာမွ မဟုတ္တာ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ က်ဴပ္လက္ထဲမွာ ေထာင္ႏွင့္ေသာင္းႏွင့္ ခ်ီ ရွိတာဗ်။ ကိုယ္႔ပိုက္ဆံေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကိုယ့္လက္ထဲ ကိုင္ ထားေတာ့ ကိုယ့္ဟာလိုလို ဘာ
လိုလိုေပါ့။

အခု ဒီဆိုင္က တစ္နာရီမွ ႏွစ္က်ပ္၊ တစ္ေနကုန္ ေနမွ ေငြေလး ေလး၊ ငါးရာဝင္တယ္။ က်ဴပ္အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ.. ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့အပ်င္းေျပစရာေလး သြားေတြ႔ေရာ ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီေန႔က မွတ္မွတ္ရရ တ႐ုတ္မ တစ္ေယာက္ဗ်.. ဝင္လာတာ။ ရုပ္က သိပ္ အလန္းႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။ ေဘာ္ဒီကေတာ့ မဆိုးဘူး။ ေတာင့္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ.. စလင္း ဆိုလား.. ပုလင္း ဆိုလားအဲဒါမ်ိဳးဗ်ာ။ အရပ္ကလည္း မိန္းကေလးထဲမွာ ျမင့္တယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ၅ ေပ ၁၁ လက္မ ရွိတဲ့ က်ဴပ္အရပ္ကိုမဆိုစေလာက္ေလးပဲ ေမာ့ၾကည့္ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေအာက္မွာသူစီးထားတာ စလစ္ပါဗ်။ အသက္ကေတာ့ မွန္းၾကည့္ရရင္ ၂၅ ဝန္းက်င္ထင္တာပဲ။
သူႏွင့္ စေတြ႔တဲ့ေန႔ကေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ။ သူလည္း သူ႔ဟာသူ အင္တာနက္ၾကည့္။က်ဴပ္လည္း က်ဴပ္ဟာက်ဴပ္ လုပ္စရာရွိတာလုပ္။ သူ႔ကိုလည္း ဒီလိုပါပဲ။ သာမန္ကာလွ်ံကာ ငမ္းၿပီး ဒီလိုဘဲ ကိုယ့္ ကက္ရွာခန္းထဲဝင္ထိုင္ေနလိုက္တာပဲ။ အဲ ထူးတာက စေနေန႔မွဗ်။ အဲဒီေန႔က ေန႔လည္ကတည္းက ႐ံုးေတြ ပိတ္ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ လာေနၾကလူေတြကအေစာႀကီးလာၿပီး အေစာႀကီးျပန္သြားၾကတယ္။ သူက ည ကိုးနာရီေလာက္က်မွ ေရာက္လာတာ။ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဖြင့္ေပးလိုက္တာေပါ့။ တစ္ခုသတိထားမိတာက သူ႔မ်က္ႏွာက ခါတိုင္းႏွင့္ မတူဘူး။ နည္းနည္း ရဲေနတယ္။အသားျဖဴေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္ထေနတာ သိသာတယ္။ ေသာက္လာတယ္ ထင္ပါ့။ အင္းေလ.. သူ႔ဟာသူ ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ မေသာက္ခ်င္မေသာက္ ကိုယ္ႏွင့္ ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔။ တစ္နာရီ ၂ က်ပ္ေပးရင္ ၿပီးတာပဲ။

မၿပီးတာက သူက ၁၀နာရီထိုးတာေတာင္ မျပန္ေသးတာပဲ။ က်ဴပ္တို႔ ဆိုင္က ၁၀ နာရီပိတ္တယ္ေလ။ စာႀကီး ကပ္ထားတာျပဴးလို႔။ အဲဒါ ဒင္းက ေပကပ္ကပ္ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ က်ဴပ္လည္းအနားယူခ်င္ၿပီေလဗ်ာ။ အလုပ္လုပ္ရတာ မပင္ပန္းေပမယ့္ တစ္ေနကုန္ ၁၂ နာရီတိတိ ဒီထဲမွာ ထိုင္ေနရတာ ၿငီးေငြ႔တာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေသာက္လည္း ေသာက္ခ်င္ေနၿပီေလ..ဟီးဟီး က်ဴပ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားသား အေထြေထြ အလုပ္သမား နင္းျပားေတြအဖို႔အပန္းေျဖစရာက ဒါေလးပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ခ်င္ေနၿပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း အရိပ္ေယာင္ျပတဲ့အေနႏွင့္ သူနားကျဖတ္ေလွ်ာက္၊ အမိႈက္လွည္းသေယာင္ေယာင္ ဖုန္သုတ္သေယာင္ေယာင္ လုပ္ျပေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘာသြားေတြ႔လဲ သူၾကည့္ေနတဲ့ဆိုက္က တ႐ုတ္ ေအာ ဆိုက္ဗ်။ သူက စာဖတ္ေနတာ။ က်ဴပ္က တ႐ုတ္စာတတ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္သူေဌးႏွင့္လုပ္တုန္းက သူေဌး က ေျပာျပထားလို႔ပါ။
အံမယ္ ဒင္းက က်ဴပ္ မသိဘူး အထင္ႏွင့္။ ခပ္တည္တည္ ဆက္ဖတ္ေနတာ။ အင္းေလ .. သူ႔ဟာသူ
ဖတ္ခ်င္လည္း ဖတ္ေပါ့။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ပဲ ဟာ။ တစ္နာရီ ေလာက္ ဆက္ထိုင္ေနၿပီးမွျပန္သြားတာဗ်။ က်ဴပ္ကေတာ့ စိတ္ေတြ ညစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အရက္ေသာက္ခ်ိန္မွာ မေသာက္ရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ တင္းတာေပါ့။ ေနာက္အဲဒီတ႐ုတ္မ လာၿပီဆို အလိုလိုမွတ္မိတယ္။ ေၾသာ္ .. ေအာစာအုပ္ ဖတ္တဲ့ တ႐ုတ္မ လာၿပီဟ ဆိုၿပီးမွတ္မိသြားတာေပါ့။ မွတ္မိေတာ့ ၾကည့္ျဖစ္တာေပါ့ဗ်ာ။ ၾကည့္ေတာ့ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုတာေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုတာ ၾကာေတာ့ခလုတ္ေတြ တိုက္ေရာ ဆိုပါေတာ့။
ရယ္ရႊင္ျပံဳးတံု႔၊ မျပံဳးတံု႔ လုပ္ေနမွေတာ့ ဒါ တစ္ဝက္ေတာ့ ပါၿပီထင္တာပဲေလ။ အဲဒါႏွင့္ စေနေန႔ တစ္ရက္ ထပ္ေရာက္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔လည္း သူေနာက္က်တာပဲ။ ၉ နာရီေလာက္မွ ေရာက္လာတာ။ထံုးစံအတိုင္း သူၾကည့္တာေတြ ၾကည့္ုၿပီး ျပန္မယ္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းေတာ့
“ဆိုင္ေရွ႕မွာ ခဏေစာင့္ေပးပါလား”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူကျပန္ေမးတယ္။
“ဘာကိစၥလဲ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္က ခဏေလးေစာင့္ေနာ္။ အေရးႀကီးလို႔ပါ အဲ့က်ေတာ့ ေျပာျပမယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ထြက္သြားတယ္။ အမွန္တစ္ကယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လို ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က သူတို႔လိုႏိုင္ငံသား အဲေလ ႏိုင္ငံသူတစ္ေယာက္ကို ဒီလို စကားေျပာဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားရမယ့္ အေျခ အေနပါ။ ခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္း ေကာင္းေနတယ္ေလ.. အဟဲ.. ေန႔ခင္းက အစ္ကို လာၿပီး ဘီယာတိုက္သြားတာႏွင့္ ေသြးေတြက ေႏြးေနတာကိုး…
အဲဒါႏွင့္ ဆိုင္တံခါးပိတ္ၿပီး အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕ပလက္ေဖာင္းမွာ သူ ေစာင့္ေနတယ္ဗ်။ အံ့ၾသသြားသလို ဝမ္းလည္းသာရတာေပါ့။ ကိုယ္က စကားအျဖစ္သာ
ေျပာလိုက္တာတစ္ကယ္ေစာင့္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ဘယ္ထင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ေရွ႕ သြားရပ္လိုက္ေတာ့ သူက “ဘာေျပာ မလို႔လဲ”တဲ့..
ကၽြန္ေတာ္ အပြင့္လင္းဆံုး ေျပာလိုက္တယ္။
“မင္းႏွင့္ ဒီည လိုက္အိပ္ ခ်င္တယ္၊ ရမလား”
သူက ရယ္တယ္။ၿပီးေတာ့
“မရဘူး၊ အိပ္လို႔မရဘူး၊ ၁၂ နာရီ အထိပဲ ရမယ္”တဲ့။
အဲဂလိုႏွင့္ သူႏွင့္ ပါသြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူက ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ကြန္ဒိုမွာပဲ ေနတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကေျမညီထပ္မွာ။ လူေနခန္းေတြက အေပၚမွာ ဓာတ္ေလွကားႀကီးႏွင့္ တက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ လံုျခံဳေရးေတြလည္း ရွိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္ရတာေပါ့ေလ။ ဒီအခန္းေတြေပၚတက္ဖို႔ဆို အိုင္စီ ကဒ္ထုတ္ျပမွ ဝင္ခြင့္ရတာကလား။ ခုေတာ့ မေ႐ႊတ႐ုတ္မ ေကာင္းမူႏွင့္ အေစာင့္ ဘကုန္းေတြ၊နီေပါေတြကို ခပ္ရင့္ရင့္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားတယ္။
၁၄ ထပ္ေရာက္ေတာ့မွ မေခ်ာရဲ ့ အခန္းကို ေရာက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ အခန္းထဲဝင္ေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ သပ္ရပ္သားနားတဲ့ အခန္း တစ္ခုပါ။ နည္းနည္းေတာ့ က်ဥ္းသလို ထင္ရတယ္။
မေခ်ာကကၽြန္ေတာ့္ကို ဧည့္ခန္းက ဆိုဖာေပၚထိုင္ခိုင္းၿပီး သူက အထဲ ဝင္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ တစ္ဘက္ႀကီး ပတ္ၿပီးျပန္ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ရပ္ၿပီး …
“ဖုန္း ေပးပါ” တဲ့ ..
တစ္မ်ိဳး မထင္ႏွင့္။ သူ က်ဴပ္ ဟန္းဖုန္းကို ေတာင္းေနတာ။ က်ဴပ္လည္း ထုတ္ေပးလိုက္ေရာ ဇတ္ဆိုယူၿပီး ဖတ္ဆို အံဆြဲ တစ္ခုထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေသာ့ပါ ခတ္ပစ္လိုက္ေရာဗ်။ ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ဘက္လွည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ သူေရခ်ိဳးဦးမယ္တဲ့။ ပ်င္းရင္ ေရခဲ ေသတၱာထဲမွာ ဝိုင္ပုလင္း ရွိတယ္။ ယူေသာက္ပါတဲ့။ အံမယ္..ဆက္ေျပာေသးတယ္။ အကုန္မေသာက္နဲ႔ေနာ္.. နင္တို႔ ဗမာေတြက အေသာက္ၾကမ္းတယ္ ဆိုပဲ.. နည္းနည္းေတာ့ ေတြးသြားတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဴပ္ေရွ့မွာ ဗမာ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီလဲ မဆိုနိုင္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆက္ေတြးမိတာက အင္း..ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟိုဟာထက္ေတာ့ သာမွာပါပဲလို႔ေလ။

သူေရခ်ိဳးတာကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ၾကာတယ္ဗ်။ က်ဴပ္လည္း ဝိုင္ေလး ဖန္ခြက္ထဲ ငွဲ႔ထည့္ ေသာက္ရင္းသူ႔ကို ေစာင့္ရင္း ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ေပါ့။ ေျပာရဦးမယ္။ သူက အိပ္ခန္းတံခါးပါ ေသာ့ခတ္သြားတာဗ်။ တံခါးမႀကီးကိုလည္း စတီးေရာင္ ေသာ့ႀကီးနဲ႔ ခတ္ထားေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္ မီးထေလာင္ရင္ က်ဴပ္ေတာ့ ဘယ္ေျပးရမယ္မွန္း မသိဘူးလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိေသးတယ္ဗ် ဟားဟား …
ခဏေနေတာ့မွ သူေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာတယ္။ မင္းလည္း ခ်ိဳးေလတဲ့။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ တံဘက္ေတြရွိတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ရတာေပါ့။ သူ႔ေရခ်ိဳးခန္းက က်ဥ္းသေလာက္ မ်ားလိုက္တဲ့ ဗူးေတြဆိုတာရႈပ္ယွက္ ခတ္ေနတာပဲ။ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေတြေရာ၊ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာ၊ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ဗူးေတြေရာ ဘာေတြ မွန္းကို မသိဘူး။ မသိလည္း သိေအာင္ စာေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးမိေတာ့ပါဘူး။ အခ်ိန္က အေရးႀကီးတယ္ မဟုတ္လားဗ်..ဟဲဟဲ..အဲဒါနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ေရခိ်ဳးၿပီး သူ႔လိုပဲ သန္ဘက္ႀကီး ပတ္ၿပီးအျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ သူက ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္ဗ်။
ဝိုင္ထည့္ထားတဲ့ ဖန္ခြက္ေလးကို မွ်င္းၿပီး စုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မခို႔တရို႔ လွမ္းၾကည့္ေနတယ္။ က်ဴပ္ သူ႔ေဘးနား အသာေလး ကပ္ၿပီး သြားထိုင္လိုက္ေတာ့ သူက က်ဴပ္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းေပၚ မွီႏြဲ႔ႏြဲ႔ေလး မထိတထိ ထိလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ရစ္မရွိတဲ့ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြက က်ဴပ္ကို တစ္ခုခု လုပ္ဖို႔ ေျပာေနသလိုပဲ။ ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိဘူးဗ်ာ။ ျပန္ေျပာရတာ ခက္တယ္။ ျမဴသလိုလို ၾကည့္တယ္လို႔ ေျပာရမလားပဲ… က်ဴပ္လဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးေတြကို ငံုခဲပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟာ ေရခ်ိဳးၿပီးစမို႔ ထင္ရဲ႕။ ေအးစက္စက္ေလးနဲ႔ ေမႊးေမႊးေလး.. သူႏႈတ္ခမ္းနီလည္း ဆိုးထားတယ္ ထင္တယ္။
ခဏေနေတာ့ သူက က်ဴပ္ကို အသာတြန္းတာနဲ႔ က်ဴပ္လည္း လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ သူက ဝိုင္ခြက္ကို ယူၿပီး ငံုလိုက္တယ္။ ေနာက္နည္းနည္း ၿမိဳခ်ေသးလား မဆိုနိုင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး
က်ဴပ္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထိလာတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ က်ဴပ္လည္း ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္ရမွန္း မသိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ သူ႔ကိုပဲ ျပန္နမ္းရမလား.. ဝိုင္ကိုပဲ အရင္ေသာက္ရမွာလား..ဘာကို အရင္လုပ္ရမယ္မွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါမ်ိဳး ရုပ္ရွင္ထဲပဲ ျမင္ဖူးတာကိုးဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ပါးစပ္ထဲ ဝင္လာတဲ့ ဝိုင္ေတြကို အရင္ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဝိုင္လည္း ကုန္ေရာ သူ႔လွ်ာေလးက က်ဴပ္ခံတြင္းထဲ ဝင္လာျပန္ေရာ.. အဲဒီမွာလည္း ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိျပန္ဘူး … ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ။ က်ဴပ္တို႔ ရြာမွာတုန္းက ဒီလို နမ္းတာမွ မဟုတ္တာ။က်ဴပ္က ဘယ္သိမလဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲေတာ့ လွ်ာႀကီးေတြ ထြက္ထြက္လာၿပီး နမ္းၾကတာေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ထဲမွာက်ေတာ့ အဲဒီလွ်ာေတြဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်ဴပ္မွ မျမင္ရတာ။ ဘယ္လို အတုခိုးရမွန္း ဘယ္သိမလဲ ေနာ…
အဲဒါနဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတဲ့ က်ဴပ္က သူ႔လွ်ာေလးကို သြားနဲ႔ ဖြဖြေလး ခဲထားလိုက္ေတာ့ သူက က်ိဳးမင္းငါး …လို႔ တိုးတိုးေလး ေအာ္တယ္။ က်ဴပ္လည္း ရယ္ခ်င္လာတာနဲ႔ သူ႔လွ်ာေလးကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အားရပါးရ ရယ္မိတယ္။ သူကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႔ လိုက္ရယ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူက ဖတ္ဆို က်ဴပ္ေပါင္ႏွစ္လံုးေပၚ တက္ခြထိုင္လိုက္ျပန္တယ္။ ခုဆို သူနဲ႔ က်ဴပ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရင္ခ်င္းအပ္လို႔။ သူ႔ကိုယ္ေလးက ေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ အိစက္စက္ေလးဗ်။
အဲလိုနဲ႔ သူက က်ဴပ္ေပါင္ေပၚထိုင္ၿပီး ဝိုင္ကို ငံုလိုက္၊ သူတစ္ဝက္ေသာက္လိုက္၊ က်ဴပ္ကို တစ္ဝက္တိုက္လိုက္နဲ႔ သံုးခြက္ေျမာက္ေလာက္က်ေတာ့ က်ဴပ္က စိတ္အရွည္ေတာ့ဘူးရယ္..ဟုတ္တယ္ ေအာက္ကငပဲကလည္း ထေနတာ ၾကာၿပီေလဗ်ာ။ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို အတင္းဖက္ ႏို႔အံုေတြကို ဖ်စ္ညွစ္နယ္ရင္း လည္တိုင္ေလးေတြ၊ ပခံုးစြန္းေလးေတြကို အတင္းနမ္း႐ႈံ႕မိတယ္။ သူက တစ္ခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ရင္း ရုန္းတယ္ဗ်။ အရုန္းေကာင္းေတာ့ သူ႔တစ္ဘက္ႀကီးေျပက်သြားေရာ။
သူက လွမ္းဆြဲေသးတယ္။ မွီေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဴပ္လက္က သူဖံုးမယ့္ေနရာ ေရာက္ေနမင့္ဟာပဲ။ အဲဒါနဲ႔ သူက ရွက္သလိုလို ဘာလိုလို ပံုေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ေပါင္ေပၚက ထၿပီး အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ေျပးသြားတယ္။ စိတ္ထေနလို႔လား မသိပါဘူး။ ခပ္ပိန္ပိန္ တ႐ုတ္မရဲ႕ ဖင္လံုးလံုးေလးေတြ တုန္တုန္ တုန္တုန္နဲ႔ က်ဴပ္မ်က္ စိထဲေတာ့ အမိုက္စားႀကီးေတြထက္ေတာင္ လွေနသလိုပဲ။
အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔အခန္းထဲ လိုက္ဝင္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။ သူက ခုတင္ေပၚမွာ ပံုပံုေကြးေကြး တစ္ေစာင္းေလး လွဲေနတယ္ဗ်။ က်ဴပ္လည္း သူ႔ေဘးနား အသာေလး ဝင္လွဲရင္း သူ႔လက္ေမာင္းေလးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ သူတြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္ သူ႔လက္ေမာင္းလံုးလံုးေလးကို အသာေလး ဖြဖြေလးပြတ္ေပးရင္း သူ႔နားရြက္ေလးကို နမ္းလိုက္တယ္။ သူ ေခါင္းေလး ေစာင္း ပခံုးေလး က်ဴံ ႔သြားတယ္။ ေနာက္ က်ဴပ္လက္က လက္ေမာင္းေလးေတြကေန ႏို႔အံုေလးေတြဆီ နယ္ခ်ဲ႕လိုက္တယ္။ က်ဴပ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ သူ႔နားရြက္ကားကားေလး ထဲမွာပဲ အလုပ္ေပးထားတယ္။ တစ္ေစာင္းေလးျဖစ္ေနတဲ့
သူ႔ဖင္လံုးလံုးေလးေတြကိုလည္း ေနာက္ကေန ငပဲ နဲ႔ ဖိကပ္ေပးထားတယ္။
ဘယ္လက္ကေတာ့ တံေတာင္ေထာက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို ေဖးကိုင္ ထားရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ သူ ပက္လက္လွန္လိုက္တယ္ဗ်။ အဲေတာ့ က်ဴပ္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သူ႔ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဆီ ေနရာေျပာင္းရေတာ့တာေပါ့။ ညာလက္ကေတာ့ မူရင္းေနရာကေန တစ္လက္မ မွ မေ႐ြ႕ေစရဘူး။ ေနာက္ သူက က်ဴပ္ေခါင္းကို ေအာက္ကိုဆြဲတြန္းခ်ေနတယ္ဗ်။
က်ဴပ္ သိပါတယ္။ သူ ဘာလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ။ သူ႔အလိုက်အတိုင္း ေျဖးေျဖးခ်င္း က်ဴပ္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေအာက္ဘက္ကို စုန္ဆင္းေစတယ္။ ေတာင္ပူစာ မို႔မို႔ေလးႏွစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ေတာ့ သူက မ်က္လံုးေလး ေမွးၿပီး က်ဴပ္ကို ၾကည့္ေနတယ္ဗ်။ က်ဴပ္က သူ႔ ဝန္းဝန္းမို႔မို႔ ႏို႔အံုေလးရဲ႕ ထိပ္သီးေခါင္းေလးကို အသာေလး လွ်ာေလးနဲ႔ထိုးၿပီး စို႔လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ဝန္းေလးေတြ လံုးဝစင္းက်သြားတယ္။ အံမယ္..ေတာသားေပမယ့္ က်ဴပ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ တတ္ပါတယ္ဗ်။ ႐ုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တာ အလကား မွတ္လို႔။ ၾကံဳလို႔ေျပာရ
ေနာက္ က်ဴပ္ကို ဘာေတြမွန္းမသိဘူး ေျပာတယ္။ အဲေလာက္ႀကီးက်ေတာ့ က်ဴပ္ကနားလည္ေတာ့ဘူး။ ဆူမ်ားေနတာလားလို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္ အူေၾကာင္က်ား ျဖစ္ေန တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဟုတ္ဘူးဗ်။ သူက စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ပံုႏွင့္ က်ဴပ္ကို ေမြ႔ယာေပၚ တြန္းလွဲလိုက္တယ္။
ေၾသာ္..ပက္လက္လွန္ခိုင္းတာကိုး…..
ၿပီးေတာ့ က်ဴပ္ အေပၚကို ဒူးေထာက္ၿပီး တက္ခြပါေလေရာ။ က်ဴပ္လည္းျငိမ္ၿပီးၾကည့္ေနရတာေပါ့။သူက က်ဴပ္ဟာကို ညာလက္ေလးႏွင့္ကိုင္ၿပီး သူ႔ စအိုဝေလးနဲ႔ေတ့တယ္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆိုသလို ထိုင္ခ်တယ္ဗ်။ ဘယ္ကလာ..အဆံုးထိ ေရာက္မလဲ။ ဒ- ္ ေခါင္းေတာင္မျမဳပ္ဘူး။ ထိပ္ဖူး သာသာရယ္။ အဲေလာက္ေလးဝင္႐ုံ ရွိေသး နည္းနည္း ျပန္ၾကြျပန္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္နည္းနည္းေလး လုပ္ၿပီး သူ႔ဖင္ေလးကို ဖိခ် ျပန္တယ္။ ခုနထက္ေတာ့ ပိုဝင္သလိုပဲ။
ဒါေပမယ့္ ေခါင္းမျမဳပ္ေသးပါဘူး။ ေခါင္းသာ မျမဳပ္ေသးတာ ဆရာေရ.. က်ဳပ္ ငပဲကေတာ့ လက္နဲ႔အတင္းညႇပ္ဆြဲထားတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူ႔ခမ်ာလည္း သိပ္ေတာ့ သက္သာရွာမယ္ မထင္ဘူး။ ေပါင္လံုးႀကီးေတြ မ်ား တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္လို႔။ အဲ လႈပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တုန္တယ္ ေခၚရမလား မသိဘူး။ ဟုတ္တယ္။ သူ႔ ေပါင္လံုးႂကြက္သားေလးေတြေရာ..ဗိုက္သားေလးေတြပါ လိႈင္းထသလို တုန္ေနတာ။
ေနာက္ သူ အဆံုးထိထြက္ေအာင္ ႂကြလိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ဖိဖိေလး ထိုင္ခ်တယ္။ “အိုက္..ယား”
ကၽြတ္..ကၽြတ္..နည္းနည္း ပိုဝင္သြားတယ္ ထင္တယ္။ က်ပ္လိုက္တာဗ်ာ။ က်ဥ္ေတာင္ က်ဥ္တယ္။ က်ဴပ္လည္းပက္လန္လွန္ေနရာကေန ေခါင္းေထာင္ထၿပီး ေယာင္ေတာင္ ေအာ္မိပါေလေရာ။ အဲေတာ့ သူက
ေၾကးနီေရာင္ ဆံပင္ေလးေတြ ေခၽြးစိုၿပီးကပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ျပံဳးၾကည့္တယ္ဗ်။ ျပံဳးသာ ျပံဳးတာပါ။ သူလည္း ပ်ိဳင္းေနေလာက္ ၿပီ။ အံမယ္..ဇြဲကေတာ့ မေသးဘူးဗ်ိဳ ႔။ နားေတာ့ မနားဘူးဗ်။
နည္းနည္းျပန္ႂကြၿပီး သူ႔ခါးေလးကို ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ျပန္တယ္။ က်ဴပ္ ငပဲကေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ ကစားစရာေလးလိုပဲ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးေစးေလးေတြႏွင့္ ေျပာင္လက္လို႔။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ဖိၿပီး ထိုင္ ျပန္တယ္။က်ဴပ္ မွာ ပါးစပ္ျဖဲ သြားေစ့ၿပီး ရွိီးကနဲ ေအာ္မိမလိုျဖစ္လို႔မနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဒီတစ္ခါ ေတာ္ေတာ္ေလး ဝင္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေတာ့ ျမဳပ္ေသးဘူးရယ္။
သူလည္း နည္းနည္း ေမာသြားပံုရတယ္။ အဲဒိီအတိုင္းေလး ခဏနားေနတယ္။ အဲလိုက်ေတာ့လည္း က်ဴပ္က ေနတတ္ျပန္ဘူးဗ်။ ဟုတ္တယ္။ ငပဲက တစ္ဆစ္ဆစ္ႏွင့္ ေသြးေတြ အရမ္းတိုးေနၿပီ။ ေအာက္ကေန ပင့္ေဆာင့္လိုက္ရ ေကာင္းမလား ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ သူ႔အလိုက် လုပ္ပါေစ ဆိုၿပီး လႊတ္ထားလိုက္တယ္။
ခဏေလးေနေတာ့ သူျပန္စတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဝင္သေလာက္ေလး စေကာဝိုင္းသလို လုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ “ဟားးးးး…. ” ဝင္သြားပါၿပီဗ်ာ။ “ဖလြတ္” ဆိုတဲ့ အသံေတာင္ ၾကားလိုက္ရလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ သူက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုင္အခ်မွာ က်ဴပ္ ငပဲ ေခါင္းဟာနစ္ျမဳပ္ ဝင္သြားတယ္။ ေခါင္းဝင္ ကိုယ္ဆံ့ဆိုတာမ်ိဳးမွာ ဒါေရာ ပါသလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေခါင္းဝင္သြားတာႏွင့္ ေအာက္ပိုင္း အတံဟာ တအိအိႏွင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုက္ဝင္သြားလိုက္တာ အဆံုးထိေရာက္ကေရာပဲ။
အရသာ ခံရမလားမွတ္တယ္။ က်ဴပ္ရင္ဘတ္ေပၚတင္ထားတဲ့သူ႔ ဘယ္လက္က က်ဴပ္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ပစ္လိုက္တာဗ်ာ။က်ဳပ္ ညာဘက္ နို႔သီးဆို သူ႔လက္သည္းေတြေတာင္စိုက္လို႔။ မနာဘဲ ေနမလားဗ်။ နာတာေပါ့။ ေသြးေတာင္စို႔တယ္။ အဟီး..ဒါေပမယ့္ ..ခဏပဲဗ်။ အာ႐ံုက ေအာက္ပိုင္းျပန္ေရာက္သြားေရာ။
က်ဴပ္ငပဲဟာ တင္းတင္း က်ပ္က်ပ္ႀကီးဗ်ာ။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆီသုတ္ၿပီး အတင္းညႇစ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ။ ဟိုပစၥည္းႏွင့္ မတူတာက ဒိဟာက နည္းနည္း ပိုၿပီးေတာ့ ပူတယ္ဗ်။ အာ႐ံုေတြ ခံစားလို႔မွ မၿပီးေသးဘူး။သူက က်ဴပ္ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ရက္ႀကီး ျပဳတ္က်လာပါေရာ။ ဘာျဖစ္တယ္ေတာ့ သိဘူးရယ္။
အသက္ျပင္းျပင္းရႈရင္း က်ဴပ္ေပၚမွာ ၿငိမ္ေနတာဗ်။ လႈပ္ကို မလႈပ္ေတာ့ဘူး။ အဲလိုႀကီး ေနေနတာ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ က်ဴပ္ကဘယ္ရေတာ့မလဲ။ လုပ္ခ်င္ၿပီေလ။ ေအာက္က ငပဲက လႈပ္ပါ၊လုပ္ပါ ဆိုၿပီးေအာ္ဟစ္ေနသလိုပဲ။ “ဒုတ္..ဒုတ္…..ဒုတ္..ဒုတ္” နဲ႔ ေသြးေတြ တိုးေနတာ။
အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔ကို ဖက္ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ရတယ္။ သူကေတာ့ အ႐ိုးေတြ မရွိေတာ့တဲ့ အတိုင္း ေပ်ာ့ေခြေခြေလး ပါလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျဖးေျဖးေလး ေမြ႔ယာေပၚ လွဲခ်ေပးလိုက္တယ္။ ပစၥည္းကေတာ့ မကၽြတ္ေစရဘူးေပါ့။ သူ ပက္လက္ကေလး အထိုင္က်သြားသြားမွ က်ဴပ္က နည္းနည္းခ်င္း
ဆြဲထုတ္ၾကည့္တယ္။ က်ဴပ္ ငပဲက တထစ္ထစ္ႏွင့္ ျပန္ထြက္လာတယ္။ ဟာ..သူေသြးေတြ ထြက္ေနပါလား။ ေသြးစေလးေတြဟာ ရဲေနေအာင္ က်ဴပ္ ငပဲထိပ္နဲ႔ ေဘးပတ္လည္မွာ ပါလာၾကတယ္။ ဒစ ္ေခါင္း ေအာက္ေျခမွာ ဝါဝါအဖတ္ေလးတစ္ခ်ိဳ ႔လည္း ကပ္ၿငိလို႔။အင္း..ဟိုဟာေတြ ေနမွာေပါ့။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ရြံပါဘူးဗ်ာ။ ဆက္လုပ္ဖို႔ပဲ အာ႐ံုရွိတယ္..ဟီးဟီး..
အဆံုးထိ ဆြဲထုတ္ၿပီး အစကေန ျပန္သြင္းၾကည့္တယ္။ သူ ခါးေလး ေကာ့တက္သြားတယ္။ လက္ကေလးေတြကသူ႔ေပါင္ကို ကိုင္ထားတဲ့ က်ဴပ္လက္ေတြကို အတင္း ဆုပ္ညႇစ္လို႔။ “အား..ပါး..ပါး..” ဒီတစ္ခါလည္း ထိျပန္တာပဲဗ်ိဳ ႔။ က်ဴပ္ဒစ ္ေခါင္းကို လက္ညိဳး၊ လက္မႏွင့္ ညႇပ္ၿပီး အတင္းျဖဲခ်လိုက္သလိုပဲ။ ေကာင္းခ်က္က ..သာဂိ ဟတ္ေတြထိ ၿပီး ခဏေတာင္ နားရတယ္။ ၿပီးမွ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆက္သြင္းတာေပါ့။
ခုမွ သတိထားမိတယ္။က်ပ္တာက အေပါက္ဝနား တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္ပဲဗ်။ အထဲေရာက္ေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီး မက်ပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါေသခ်ာခ်င္လို႔ ေလး၊ငါးခါ ေလာက္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အစ၊အဆံုး သြင္းထုတ္ လုပ္ၾကည့္ေတာ့ဟုတ္တယ္ဗ်။ က်ပ္ေနတာက အေပါက္ဝနားတင္။ သူကေတာ့ ေကာင္းေနၿပီ ထင္တယ္။ မ်က္လံုးကို လံုးဝ မွိတ္ထားၿပီး တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ခါးေလးေကာ့လိုက္၊ လက္ကေလးေတြက က်ဴပ္လက္ေတြကို လွမ္းဆုပ္လိုက္၊တစ္ခါတစ္ေလ အိပ္ရာခင္းကို ဆုပ္ေခ်ပစ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္ေနတယ္။
က်ဴပ္လည္း ေလ့လာေရး ၿပီးတာႏွင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း အဝင္၊ အထြက္ လုပ္ေနလိုက္တယ္။ လုပ္ရင္း တန္းလန္း ေအာက္ ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ ကြဲေၾကာင္းေလးက ဟတတေလးဗ်။ အရည္ေတြေတာ့ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေျခာက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။ အဲဒါႏွင့္ ဒူးေထာက္ လုပ္ေနရင္းကေန ညာလက္နဲ႔ သူ႔ေပါင္လံုးေလးကို ေက်ာ္ၿပီး ကြဲေၾကာငး္ေလးကို စမ္းလိုက္တာ သူတြန္႔ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ အျပင္ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ျဖဲၿပီး အေစ့ေလးကို လိုက္ရွာေတာ့ ေတြ႔တယ္ဗ်။ ပန္းႏုေရာင္ ေသးေသး ရွည္ရွည္ေလးရယ္။
အဲဒါေလးကို လက္ညႇိဳး၊ လက္မၾကားထဲ ထည့္ၿပီး ဖြဖြေလး ေခ်ၾကည့္တာ။ အံမယ္ေလး..လန္႔ေတာင္ လန္႔တယ္။ ၿငိမ္ေနရာကေန ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေဘး၊ ဘယ္ညာေစာင္းရင္း ထေအာ္ပါေလေရာ.. သူ႔ စအိုေလးကလည္း ဇိ..ဇိ.. နဲ႔ ေနေအာင္ကို က်ဴပ္ ငပဲကို ညႇစ္တာဗ်ာ။ ေရွ႕တိုး၊ ေနာက္ဆုတ္ေတာင္ လုပ္လို႔ ရေတာ့ဘူး။
အရည္ေတြလည္း ထြက္လာတယ္ဗ်။ ေရွ႕ကေရာ၊ ေနာက္ကေရာ။ ေရွ႕က ထြက္တဲ့ အရည္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ႐ႊဲလို႔။ ေနာက္ကထြက္တဲ့ အရည္ကေတာ့ ခပ္နည္းနည္း ပဲဗ်။ အဲ သူက အရည္ဆိုတာထက္ အဆီႏွင့္ ပိုတူမယ္ထင္တယ္။ အဲဒါေတြ ထြက္လာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္မွာ နည္းနည္း အေနေခ်ာင္တယ္။
လက္မေလးႏွင့္ ကြဲေၾကာင္းေလးကို လက္ေျပာင္းျပန္လုပ္ၿပီး ပြတ္ဆြဲရင္း ငပဲကိုလည္း အဝင္အထြက္ လုပ္ရတယ္။သူကေတာ့ ဒူးေခါင္းေလးႏွစ္လံုးကို ရင္ဘတ္ႏွင့္ ထိလုမတတ္ ေကြးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုက္ထားတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ေကြးထားတဲ့ ေျခေထာက္ေလးက ေျခမေလးေတြကို ကုပ္ထားလိုက္တာ
ေျဖာင့္စင္းလို႔။
သူက ဒူးကို ေကြးပစ္လိုက္ေတာ့ လက္မႏွင့္ အေစ့ကို ပြတ္ရတာ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါႏွင့္ လက္ကို ေပါင္အျပင္ျပန္ထုတ္ၿပီး ေကြးထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ေနာက္သား အရင္းေလးကို ကိုင္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ အရသာယူတဲ့ အေနႏွင့္အားရပါးရ စမ္းၾကည့္ပါတယ္။ ေဆာင့္ၾကည့္တာလို႔ ေျပာတာဗ်။ သူခံႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မေနဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၾကမ္းတာကို သိပ္ႀကိဳက္ပံုမရဘူး။ အားရပါးရေဆာင့္ေနတဲ့ က်ဴပ္ရင္ဘတ္ကို သူ႔ေျခဖ်ားေလးေတြႏွင့္ လွမ္းတြန္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ဴပ္လည္း သူ႔အႀကိဳက္ တစ္ဆံုးထုတ္၊ အကုန္သြင္းကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္လုပ္ရတယ္။ အင္း..သူက အဲဒါမ်ိဳးမွ သေဘာက်တာ ထင္တယ္။
ပိုသေဘာက်ေအာင္ ကြဲေၾကာင္းေလးထဲ လက္မေလး ႏွစ္ထည့္လိုက္ေတာ့ သူ က်ဴပ္ ကို ဘာေတြလဲ မသိဘူးလွမ္းေျပာတယ္။ လက္မေလးကို ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္ေလွ်ာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္၊ အေပါက္ဝနားေရာက္ရင္ က်င္းစိမ္လိုက္၊ အေစ့ေလးနားေရာက္ေတာ့ ဖြဖြေလး ေခ်လိုက္ႏွင့္ ေပါက္ကရ လုပ္ရင္း ေအာက္က ငပဲကိုပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္း လႈပ္ေပးလိုက္တာ သူ႔မ်က္ဝန္းေထာင့္ေလးေတြကေန မ်က္ရည္ေလးေတြ စီးက်လာပါေရာ..လူကေတာ့ ခါးေလးေကာ့ၿပီး လက္ကေလးေတြကို အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆုပ္ထားတယ္။
က်ဴပ္လည္း အဲဒီ အမူအယာေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ရည္စေလးေတြ ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ပဲ ဘယ္လိုမွ ထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ေလး ငါးခ်က္ေလာက္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္ခ်မိရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္ပါေလေရာ..ခုနက တစ္ျဗင္းျဗင္းႏွင့္ ထြက္တာဆိုရင္ ဒီတစ္ခါ ရွိသမွ် အကုန္ ထြက္တာဗ်ိဳ႔။
ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ဘူး။ သူ႔အေပၚေမွာက္ၿပီး တစ္ဟူးဟူး၊တစ္ဟဲဟဲႏွင့္ က်ဴပ္မွာ ေမာေနေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိမ္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနတာ အိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ေတာ့မလို႔။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း တြန္းဖယ္မွ သတိျပန္ဝင္လာတယ္။ အဲဒါႏွင့္ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္ေတာ့ သူက ေျဖးေျဖးခ်င္း ထၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ထြက္သြားတယ္။ သူ ထသြားတဲ့ ေနရာ အိပ္ယာခင္းေပၚမွာေတာ့ အရည္ေတြဟာ အကြက္လိုက္ႀကီးေတြ၊ တစ္ခ်ိဳ႔ ေနရာေတြဆို အနီေရာင္ေလးေတြ အဝါေရာင္ေလးေတြေတာင္ ေရာယွက္လို႔။ ေဟးေဟး..ဘာထူးလဲ..က်ဴပ္ ငပဲ မွာလည္း ဒိလိုပဲ။
သူ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့မွ က်ဴပ္လည္း ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ရင္း တစ္ခါတည္း ေရခ်ိဳးပစ္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာေတာ့ သူက အိပ္ယာခင္းေတြ ဘာေတြ လဲၿပီး ညအိပ္ အက်ီ ၤေလးႏွင့္ ကုတင္ ေပၚမွာ လွဲေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဝတ္စားဝတ္တာကို သူက စိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ၾကည့္ေနေသးတာ။ အဲလို ႀကီး ၾကည့္တာ တစ္ခါမွ မခံဘူးေတာ့ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ ေနေတာင္ မေနတတ္ဘူး ..အဟီး..။
အဝတ္စားဝတ္ၿပီးေတာ့ သူက ဓာတ္ေလွကားနားထိ လိုက္ပို႔တယ္ဗ်။ ဖုန္းကိုေတာင္ အဲဒီ ဓာတ္ေလွကားထဲေရာက္မွ ျပန္ေပးတာ ဆရာေရ..က်ဴပ္ အေဆာင္ေလးထဲေရာက္ေတာ့ တစ္နာရီ ခြဲၿပီ။
မနက္ အလုပ္ဆင္းရဦးမယ္ဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ တစ္ညလံုးတစ္ေရးေတာင္ မနိုးဘူး။ 10 နာရီထိုးမွ ကမန္းကတမ္း မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေတာ့ ေရမခ်ိဳးလိုက္ရဘူး။ က်ဴပ္မွာဗ်ာ တစ္ေနကုန္ ယားလိုက္တာ ဆိုတာ မေျပာပါႏွင့္။ လူလစ္တိုင္း ကုပ္ဖဲ့ေနရတယ္။
မေန႔ညက သူ႔ဆီက ထြက္တဲ့ အရည္ေတြက က်ဴပ္ေဂြးဥမွာ ေပေနတာကလား။ ခုမနက္က်ေတာ့ အဲဒါေတြက ေျခာက္ကပ္ၿပီး ျဖဴျဖဴ အဖတ္ေလးေတြျဖစ္လို႔။ က်ဴပ္အေမႊးေတြ ၾကားထဲမွာေပါ့။ အဲဒါေတြက လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ တိုင္း၊ လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း တစ္ပင္ႏွင့္ တစ္ပင္ ဆြဲခြာလိုက္ ကပ္လိုက္နဲ႔ က်ဴပ္မွာ ေနမထိထိုင္မသာ ယားေနေတာ့ တာပဲဗ်ိဳ႕။ ေနာက္ဆို သူလို႔ အသားျဖဴမ်ိဳး ခ်ၿပီးရင္ ေရစင္ေအာင္ ခ်ိဳးရေတာ့မယ္။
သူႏွင့္ေကာ..အင္း..သူဆာတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ လာလာေခၚတတ္ပါတယ္။ ဗ်ာ..ဖုန္းနံပါတ္လား။ ဆိုး ေဆာရီးပါဗ်ာ။ သူ က်ဳပ္ကို ေပးမထားဘူးဗ်။ က်ဴပ္ဆီကိုလဲ တစ္ခါမွ ဖုန္းမဆက္ဖူးဘူး။ နာမည္..နာမည္လဲ မသိဘူးဗ်။ဒိကိစၥမွာ နာမည္က အေရးႀကီးလို႔ဗ်ာ.. ဟဲဟဲ..ခင္ဗ်ာ.. ကၽြန္ေတာ္
ဘယ္မွာေနတာလဲ..ဟုတ္လား.. ခင္ဗ်ား နည္းနည္းလြန္လာၿပီ ထင္တယ္ေနာ္..ဒါပဲဗ်ာ..က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္။ သာဂိက အဲလိုေျပာၿပီး ယိုင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ထြက္သြားပါေၾကာင္း…
(1) END

သာဂိ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးသြားလား မသိဘူးဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဲမေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ အရက္ဆိုင္မွာ ျပန္ေတြ႔ေတာ့ သူက နည္းနည္းမွန္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္စကားေျပာရင္း အရွိန္ေလးရလာေတာ့ သူ ရင္ဖြင့္ပါေလေရာ.. ….. သာဂိ တို႔ ႏွစ္ ေပါ့ဗ်ာ။

က်ဴပ္က ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီလို ႏိုင္ငံျခား ထြက္လာတယ္ ဆိုတာကလည္း သူမ်ားေတြလို ႀကီးပြားခ်င္လို႔၊ အရင္းႏွီးရွာဖို႔တို႔၊ ပညာရခ်င္လို႔တို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရြာက အမ်ိဳးေတြက လက္မခံေတာ့တာႏွင့္ ေပ်ာ္ရာမွာေနရင္း ဆိုသလို ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ က်ဴပ္ကို ေမြးတာ “ပင” ဆိုတဲ့ ရြာမွာဗ်။ ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ … ပင ဆိုတာေတာင္ မသ္ိဘူးလား။ သံျဖဴဇရပ္ နားမွာေလဗ်ာ..ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါပဲ။ စာအုပ္ထဲပါတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြေျပာရင္ ” ေၾသာ္” ဆိုၿပီး ျဖစ္ေရာ..ေရာက္ဖူးတာလည္း မဟုတ္ပဲႏွင့္။ အင္း..အဲဒီရြာမွာ ေမြးတာ..ေက်ာင္းတက္ေတာ့ သံျဖဴဇရပ္ သြားတက္တာေပါ့ဗ်။ ဒါေပမယ့္ အလယ္တန္းေလာက္ ထိပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တာႏွင့္ အေဖက ရန္ကုန္က အေဒၚဆီပို႔ ေက်ာင္းထားတာပဲ။
မိေဝးဘေဝးႏွင့္ အေဒၚ့လက္ေအာက္မွာ ေနရခဲ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာေတာ့ မငယ္ခဲ့ပါဘူး။ အေဒၚက အဲဒီတုန္းက အလယ္တန္း ေက်ာင္းအုပ္ေလ.. သူ႔ေယာက်္ားလည္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာပဲ..သူကေတာ့ ဟိုး သန္လ်င္ဘက္မွာ။ က်ဴပ္အေဒၚကေတာ့ ရန္ကုန္.. အဲ ရန္ကုန္ဆိုေပမယ့္ ၿမိဳ႕ထဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕နားလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕စြန္ေပါ့ဗ်ာ။ မဂၤလာဒံု နဲ႔ ေထာက္ၾကန္႔ ၾကားထဲက ေနရာတစ္ခုဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အေဒၚ့ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းေနရင္း အေဒၚ့ရဲ႕ ေဘာ္ဒီဂတ္လုပ္ရင္း ၊ ဦးေလးလာရင္ ေရွာင္ေပးလိုက္ရင္း က်ဴပ္လည္း အရြယ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ဴပ္ ဘဝကို တစ္ဆစ္ခ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလည္း ေပးသလို ျဖစ္သြားတာ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာဗ်…………
(၁)
သာဂိ ဒီေန႔ က်ဴရွင္ မတက္။ တက္ရမည့္ ဘာသာခ်ိန္ေတာ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မတက္။ မတက္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကလည္း ခိုင္မာသည္။ ဒီေန႔ သန္လ်င္က ဦးေလးလာမည္။ ခါတိုင္း ဒီလို တနဂၤေႏြရက္မ်ိဳး ဦးေလးလာလွ်င္ က်ဴရွင္အျပန္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရန္ မုန္႔ဖိုးမ်ားပင္ ပိုရတတ္သည္။ ဒီေန႔ကေတာ့ ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ဦးေလးတြင္ သန္လ်င္က သူ႔တပည့္မ်ား ေပးလိုက္သည္ဆိုေသာ လယ္ပုဇြန္ေတြပါလာသည္။ အဲဒါေတြကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ ၿပီး ၿမိဳ႕မွာေန၊ ၿမိဳ႕မွာႀကီးသည့္ အေဒၚက မကိုင္တတ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီတာဝန္သည္ ရြာက သာဂိ တာဝန္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သာဂိအတြက္ ဒီလုပ္ငန္းမ်ိဳးက အေသးဖြဲေလာက္သာ။ ရြာမွာရွိစဥ္ ေခ်ာင္းႀကိဳ ေျမာင္းၾကား၊ လယ္ကြင္း၊ယာကြက္ေတြၾကား ေမႊတုန္းကႏွင့္စာလွ်င္ ဒီလယ္ပုဇြန္ေလး ၁၀ ေကာင္၊ ၁၅ ေကာင္သည္ မျဖစ္စေလာက္။ ဒါေပမယ့္ ဥိီးေလးလုပ္သူ ေက်ာင္းဆရာႀကီးက အထူးဟင္းလ်ာ၊ အျမည္းလို႔ သေဘာထားေတာ့ သူကလည္း လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရေပမည္။
သူ ဂဏန္းေတြကို ေရေဆး၊ နည္းနည္း သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး အခြံမာေတြ၊ ေရယက္ေတြ ဖယ္ထုတ္။ ခပ္လတ္လတ္ ၁၀ေကာင္ကို ဖယ္ထားၿပီး က်န္တာေတြ ကို ျပဳတ္လိုက္သည္။ ထို ၁၀ေကာင္ကမူ ေၾကာ္ဖို႔ အတြက္ျဖစ္သည္။ ညေနေစာင္းလွ်င္ ဦးေလးနည္းနည္း ပါးပါးေသာက္သည့္အခါ ျမည္းဖို႔ အတြက္ ခြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ လက္မေတြကိုေတာ့ နည္းနည္းေထာင္းရသည။္ ဒါမွ ဦးေလး ကိုက္သည့္ အခါ အလြယ္တစ္ကူ ကိုက္နိုင္မည္။ ေၾကာ္တာကေတာ့ ေဒၚေလးက သူေၾကာ္မည္ ေျပာသည္။ သာဂိတာဝန္က ရြာခ်က္ ခ်ဥ္စပ္တစ္ခြက္ ျဖစ္ဖို႔သာ။ သာဂိအတြက္ေတာ့ လြယ္မွလြယ္ပင္။ ၾကက္သြန္ျဖဴနီဂ်င္း ေထာင္းၿပီး င႐ုတ္႐ြက္ႏွင့္ေရာလို႔ ခတ္၊ မန္က်ီးသီး ေလာက္စာလံုးေလာက္ ထည့္လို႔ ဆားထည့္ၿပီးေသာအခါ ဂဏန္း ခ်ဥ္စပ္ တစ္အိုး အလြယ္ျဖစ္လာေတာ့၏။
ဟင္းခ်က္ၿပီးေသာ သာဂိသည္ ေၾကာ္ဖို႔ခ်န္ထားေသာ လယ္ပုဇြန္မ်ားကို ေၾကာင္အိမ္ထဲ ထည့္သိမ္း၏။ ထို႔ေနာက္ အခ်ိန္ေတြ ပိုေနသျဖင့္ ေဘာလံုးကန္ရန္ စဥ္းစားမိ၏ သာဂိတို႔ တိုက္ခန္းေလးသည္ ဒုတိယထပ္၊ သံုးလႊာမွာ ျဖစ္၏ တိုက္တန္းလ်ားမွာ ေနၾကသူမ်ား အားလံုးသည္လည္း ဝန္ထမ္းမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ တိုက္တန္းလ်ားတစ္ဝိုက္ ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ ဘုစုခရုအေပါင္းသည္ လမ္းမမ်ားေပၚတက္လို႔ ေဘာကန္သူကန္၊ ထုပ္ဆီးတိုးသူတိုး ျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္ကို သံုးစြဲၾက၏။ ယခုလည္း တိုက္တန္း ဘုစုခရုထဲတြင္ အႀကီးတန္းဝင္စ သာဂိလည္း ေဘာကန္ရန္ သတိရလာလို႔ အဝတ္လဲဖို႔
သူ႔အခန္းရွိရာသို႔ သြား၏။ သူ႔အခန္းမွာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းတို႔ ထံုးစံ အေဒၚ့အခန္းႏွင့္ မ်က္ႏ်ာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္၏ သူ႔အခန္းဝ ေရွ႕သို႔ အေရာက္..
” ဟား…ဟင္း…အင္း..”
သာဂိ ႐ုတ္တရက္ ေျခလွမ္းတံု႔သြားသည္။ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလး၊ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚ ဘာေတြ လုပ္ေနသနည္း။ သိခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာ၏
တံခါးကေခ်ာင္းၾကည့္ဖို႔ရန္ကေတာ့ မလြယ္ေခ်။ အေဒၚသည္ ဆရာမႀကီးပီသစြာ စံနစ္တက် တံခါးကို ပိတ္မည္မွာ အေသအခ်ာပင္။ ဒီေတာ့ စပ္စုခ်င္ေသာ သာဂိသည္ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ၿပီး ေအာက္သို႔ အလ်င္ျမန္ဆင္း၏။ (ထိုေခတ္အခါတုန္းက ရန္ကုန္ရွိထိုကဲ့သို႔ေသာ ေနရာမ်ိဳးတြင္ ေသာ့ခတ္စရာ မလိုေသးေခ်။ တံခါးေစ့ထားခဲ့လွ်င္ပင္ လံုျခံဳၿပီ ျဖစ္သည္။) ထို႔ေနာက္ တိုက္ေဘးတြင္ေပါက္ေနေသာ ဗံဒါပင္ ေပၚသို႔တက္သည္။ ထိုအပင္သည္ တတိယထပ္ေက်ာ္သည္အထိ ျမင့္ေသာ အပင္ျဖစ္သည္။ အပင္ေျခရင္းတြင္ တန္းလ်ားပံုစံ ကြက္ပ်စ္တစ္ခုလည္း ရွိေနသည္။ ယခု ထိုအပင္ေပၚသို႔ သာဂိ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ထင္သည့္အတိုင္း အေဒၚသည္ ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္မထားေခ်။ ရန္ကုန္ေန၏ တိုက္ခိုက္လာေသာ ေလပူမ်ားကို က်္ ဗံဒါရြက္မ်ားက အဲကြန္းျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေပးနိုင္သည္ဟု ဆိုကာ အေဒၚသည္ ျပတင္းေပါက္ကို သံတိုင္မ်ားကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိုက္တပ္ၿပီး အျမဲတမ္း ဖြင့္ထားသူ ျဖစ္သည္။ က်္အခ်က္ကို တူအရင္း သာဂိကလည္း သိေပရာ ယခုဂြင္ၾကံဳႏွင့္ တိုးေပၿပီ။ ဗံဒါရြက္မ်ားနဲ႔ သံတိုင္မ်ားအၾကားမွ အခန္းတြင္းကို လွမ္းအၾကည့္တြင္ သာဂိ ရင္ေတြ တစ္ဒိုင္းဒိုင္း ျဖစ္ကုန္၏။
ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚသည္ အဝတ္စား မရွိၾကေပ။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္တံုးလံုးႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေလာက္ေကာင္ေတြလို လံုးေထြး ေနၾကသည္။ ဦးေလးကား အေပၚက၊ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လက္ေထာက္ၿပီး အေဒၚ့ကို မိုးမိုးၾကည့္သည္။ အေဒၚက ေအာက္ကေန လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လိုက္လွ်င္
ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ႂကြကာ၊ႂကြကာ လုပ္လို႔ နင္းေဆာင့္ေလသည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ အေဒၚ့ခမ်ာ တစ္ဟင့္ဟင့္၊ တစ္အင့္အင့္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးႀကီး ရမ္းခါေနတတ္သည္။ ၾကည့္ေနေသာ သာဂိမွာ ေအာက္က ငုတ္စိေလးက ေထာင္ထလာသလို စိတ္ထဲတြင္ အေဒၚ့ဘက္က မခံခ်င္သလိုလည္း ျဖစ္မိ၏ ၾကည့္ …. ဦးေလးသည္ ခ်စ္လို႔ယူထားေသာ သူ႔မိန္းမ သာဂိအေဒၚကို မညွာမတာ ေဆာင့္ေနသည္မွာ ကုတင္ေပၚမွာ တန္းနဲ႔ လႊားထားေသာ ဇာျခင္ေထာင္ေတာင္ ျပဳတ္က်လုလု ျဖစ္ေန၏ အေဒၚေျခရင္းတြင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေခါက္သိမ္းေနက် အညာေစာင္ေလးေတြကား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဖရိုဖရဲ။ အေဒၚ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚရွိ အလွတရားတို႔သည္လည္း ျပဳတ္ထြက္လုမတတ္ခါရမ္းလ်က္…
သာဂိ ေခါင္းေတြႀကီးလာသလို ထင္ရသည္။ နားရြက္ဖ်ားေတြ ထူပူလာသည္။စၾကည့္မိကတည္းက တစ္ဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ေနေအာင္ ခုန္ေနေသာရင္သည္ ဦးေလး၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားနဲ႔ စည္းဝါးကိုက္ လႈပ္ရွားေနသလိုလို…ဆက္ၾကည့္သင့္သလား၊ သာဂိ မေဝခြဲတတ္။ မ်က္ႏွာလႊဲၾကည့္သည္။မရ။ သာဂိ စိတ္အစဥ္သည္ ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရႈဖို႔သာ ေတာင့္တေနေခ်ေတာ့သည္။ သာဂိ သစ္ကိုင္းခြဆံုတြင္ ထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္ထဲ ရွက္ေနမိ၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္လံုးမ်ားကေတာ့ ျပတင္းေပါက္က ျမင္ကြင္းကို
ၾကည့္မိလွ်က္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
ဦးေလးသည္ ေခၽႊးတလံုးလံုးျဖင့္ မနားတမ္း လည္းလႈပ္ရွားျမဲ လႈပ္ရွားလွ်က္ ၊ အေဒၚ သည္ ဦးေလး၏ လႈပ္ရွားခ်က္မ်ားနဲ႔ အညီ ယမ္းခါတုန္ယင္လွ်က္…သာဂိ ေအာက္က ေထာင္ေနေသာ လ ီးေငါက္ေတာက္ေလးကို လက္ႏွင့္ အုပ္ကိုင္မိသည္။ ေဘာင္းဘိီအေပၚက အုပ္ကိုင္ရင္း အတံေပၚ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြတ္အဆြဲ၊ အခန္းထဲက ေဒၚေလး ညည္းသံက အထြက္.. “ဟာ..” ကနဲေနေအာင္ သာဂိလန္႔သြားသည္။ အတံထဲက အရည္ေတြ ထြက္လာသည္။ ဆီးနဲ႔ မတူမွန္း သာဂိသိသည္။ ဆီးသြားလွ်င္ အလြန္ဆံုး ၾကက္သီး ထရံု။ ယခု တစ္ကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို ျဖစ္ျပိီး ထြက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ဆီးမဟုတ္။ ေဘာင္းဘီေလးကို ဟၾကည့္သည္။ ဟာ..ျပည္ေတြ..။ သာဂိ အႀကီး အက်ယ္ လန္႔သြားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အနာျဖစ္လို႔ ျပည္တည္ေနရသနည္း။ သာဂိ မစဥ္းစားတတ္။ ယခုေသခ်ာျဖဲၾကည့္ေတာ့လည္း မနာ။ ေစာနက ဦးေလး ကိုအလိုမက်သလို ျဖစ္ေနေသာ စိတ္မ်ား၊ အေဒၚ့ကို အမ်ိဳးခ်င္းမို႔ သနားသလို ျဖစ္မိသည့္စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကာ နည္းနည္း ေၾကာက္လာမိသည္။
သာဂိ တစ္ေယာက္ ကတုန္ကယင္ႏွင့္ အပင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာသည္။ အပင္ေျခရင္း ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚထိုင္ရင္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္ေနမိျပန္သည္။ ထိုစဥ္ ျပဴးက်ယ္ ေဘာလံုးပိုက္ၿပီးေရာက္လာ၏။ ျပဴးက်ယ္ နာမည္ရင္းက ခ်စ္ကိုကို ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ကေလးအားလံုးက ေဘာ္ဒါအခ်င္းခ်င္း ျပဴးက်ယ္ ဟုသာ ေခၚၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္ တြင္ အစ္ကို ေလးေယာက္ရွိ၏ သူက အငယ္ဆံုး၊အေထြးဆံုး။ အလည္ဆံုးျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ သည္ကြတ္ပ်စ္ ေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ သာဂိကို ေသခ်ာၾကည့္၏ ထို႔ေနာက္ မစိုတစိုေလး စိုေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရယ္ပါေတာ့သည္။
သာဂိ အႀကီးအက်ယ္ လန္႔ျဖန္႔သြားသည္။ သူ႔ ငယ္ပါတြင္ အနာျဖစ္ေနသည္ကို ျပဴးက်ယ္ ဖြေတာ့မည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏ သာဂိ ျပဴးက်ယ္ ပါးစပ္ကို အတင္းလိုက္ပိတ္၏ ျပဴးက်ယ္က အပိတ္မခံ။ ကိုင္ထားေသာ ေဘာလံုးကို လႊတ္ခ်ကာ အတင္း႐ုန္းသည္။ သာဂိကလည္း မလႊတ္။ ရြယ္တူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ သာဂိက ပိုသန္သည္။ ရြာတြင္ေနစဥ္ ထင္းခုတ္၊ ျမက္ေပါက္ လုပ္လာခဲ့လို႔ သန္စြမ္းမူမွာ ျပဴးက်ယ္ထက္ပိုသည္။ သို႔ေသာ္ ျပဴးက်ယ္ ႐ုန္းပံုကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိ။ သူ႔ကို သံပူႏွင့္ကပ္မွာ စိုးသည့္အလားကဲ့သို႔ ႐ုန္းျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္ေနစဥ္ ေဘာကန္ရန္ ေရာက္လာၾကေသာ ျပဴးက်ယ္အစ္ကိုမ်ား လူခြဲေပးမွသာ ကြဲၾကေတာ့၏ သာဂိလက္မွ လႊတ္သည္ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ တစ္ေအ့ေအ့၊ တစ္ေဝါ့ေဝါ့ လုပ္ကာ ထီြ ကနဲ တြံေတြးေထြးရင္း
” သာဂိ..ငညစ္ပတ္၊ ကြတ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ၿပီး ဂြင္းထုတယ္”
“ဟာ..ငါ မထုပါဘူးကြာ”
“အံမယ္..မင္း..မလိမ္ႏွင့္၊ မင္း ေဘာင္းဘီက ဘာေတြလဲ”
” ဟင္…အဲဒါ…ဟိုဒင္း..”
“ဟားဟားဟားဟား..သာဂိ..အရည္စို..အရိုေစ..အရည္စို..အရိုေစ..ဟားဟား”
ျပဴးက်ယ္၏ ဟားတိုက္သံတြင္ သာဂိ ေခါင္းမေဖာ္ဝံ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ အစ္ကိုႀကီးဆံုး ကိုေမာင္ႀကီး ၏ အျပံဳးေအာက္တြင္ သာဂိ အရွက္ေျပရ၏ထိုမွ တဖန္ ကိုေမာင္ႀကီး၏ သြန္သင္မူႏွင့္ပင္ သာဂိသည္ ဂြင္းကို စံနစ္တက် တိုက္သြားတတ္ျပန္သည္။ ကိုေမာင္ႀကီး၏ သင္ၾကားမူမ်ားက ဤသို႔ျဖစ္၏….
” မရွက္ပါႏွင့္ကြ..သာဂိရ..အဲဒါ လူတိုင္းလုပ္ေနၾကတာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ့္…ကၽြန္ေတာ့္လိုေရာ ျပည္ေတြထြက္လားဟင္..ကၽြန္ေတာ္က ျပည္ေတြပါ ထြက္တာ” ကိုေမာင္ႀကီးက ျပံဳးလွ်က္…
“အဲဒါ ျပည္မဟုတ္ပါဘူး.. သာဂိရာ ..သုတ္ရည္ပါ။ လြယ္လြယ္ လေရ လို႔ေခၚၾကတာေပါ့၊ အဲဒါ တို႔ ေယာက္က်ားတိုင္း ထြက္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီျပင္လူေတြ ျမင္ရင္ေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့ကြာ၊ ေနာက္ဆို လူျမင္နိုင္တဲ့ ေနရာမွာ မလုပ္ရဘူးေနာ္။ အိပ္ခါနီး အိပ္ယာထဲက်မွ လုပ္မယ္ ဆိုရင္ မင္းကိုငါ ေကာင္းတာေလးေတြ သင္ေပးမယ္”
“ကိုေမာင္ႀကီးတို႔ေရာ အဲလိုျဖစ္တယ္”
“ျဖစ္တာေပါ့ကြ။မင္း ျပဴးက်ယ္ဆို တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါ ျဖစ္ခ်င္ေနလို႔ တားေနရတယ္” “…..”
“ေအး၊ အဲဒီလိုပဲကြ..ဒီကိစၥမ်ိဳးက ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းလည္း
ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ပဲဟာ..အခ်ိန္တန္ မိန္းမယူဦး မွာပဲ၊ မယူခင္ေတာ့ ဒါေတြလုပ္ျဖစ္ေနမွာပဲေလ၊ မင္းကို ကိုႀကီးေျပာမယ္၊ ညက် အိပ္ခါနီး အိပ္ယာထဲေရာက္ရင္ မင္း လ ီးကို ဆီေလးနည္းနည္းသုတ္၊ ဒါႏွင့္ မင္း ဒစ ္ေရာ ျပဳတ္ၿပီလား “
“ဗ်ာ..ဘာျပဳတ္တာ”
“ဒစ ္ေလကြာ၊ မင္း မသိဘူးထင္တယ္၊ မွန္းျပစမ္း”
“ဟာဗ်ာ..ကိုႀကီးကလဲ”
“အံမယ္ ၊ ရွက္မေနစမ္းႏွင့္၊ အေကာင္းႏွင့္ ေျပာမလို႔ ဟာကို၊ ေနာက္မွ ေကာင္းမွန္းသိၿပီး အျမဲတမ္း တစ္စိုစို ျဖစ္ေနမယ့္ေကာင္က၊ ဟင္း”
ကိုေမာင္ႀကီးက စိတ္နည္းနည္းထြက္ဟန္ျဖင့္ ခတ္ဆတ္ဆတ္ေျပာေတာ့ သာဂိလည္း မျငင္းဝံ့ေခ်။ ကိုေမာင္ႀကီးသည္ လိႈင္ေကာလိပ္ (RC 2) တြင္ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး သာဂိတို႔ တိုက္တန္းတြင္ကား ကာလသားေခါင္း ျဖစ္၏သို႔ျဖင့္ သာဂိခမ်ာ ခပ္ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေဘာင္းဘီတိုေလး လွန္ျပရ၏။ ကိုေမာင္ႀကီးက ၾကည့္ၿပီး..
“ထင္သားပဲ၊ မင္း ဒစ ္မျပဳတ္ေသးေလာက္ပါဘူးလို႔၊ ဒါဆို ဆီမစြတ္ႏွင့္ဦး၊ ညက်ရင္ မင္း ဟာကို ေျဖးေျဖးခ်င္း အေရျပားကို ေအာက္ဆြဲခ်၊ အရမ္းႀကီး မဆြဲႏွင့္ေနာ္၊ သူ႔ေအာက္မွာ အသားတစ္ နီနီေလးေတြ ရွိတယ္ကြာ၊ အဲဒါေလးေပၚလာေအာင္ ဆြဲရမွာေနာ္၊ အဲဒါေပၚၿပီဆို ငါ့ကို ျပန္ေျပာ ဟုတ္လား၊ ခုေတာ့သြား
ေဘာင္းဘီလဲေခ်ဦး”
ဤသို႔ျဖင့္ သာဂိတစ္ေယာက္ ညစဥ္ အိပ္ယာဝင္တိုင္း လိင္တံထိပ္အေရျပားကို ေအာက္ဆြဲခ်၊ ျပန္အေပၚတင္ ေလ့က်င့္ခန္းအား အားႀကိဳးမာန္တက္ က်င့္ေတာ့၏။ အစက ဒီေလာက္စိတ္မပါလွေသး။ ေလး၊ငါးရက္ ခန္႔ လုပ္အၿပီးတြင္ေတာ့ သာဂိတစ္ေယာက္ ညအိပ္ယာမဝင္လည္း ေလ့က်င့္ခ်င္ေနမိေတာ့၏။ အထူးသျဖင့္စာက်က္ရန္ စားပြဲတြင္ထိုင္တိုင္း အတန္းေဖာ္ ေကာင္မေလးမ်ားအား ျမင္ေယာင္ၿပီး လက္က အလိုလို လုပ္မိ၏။ လုပ္ၿပီး အရည္ထြက္သြားလွ်င္ကား သာဂိတစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚေမွာက္လို႔ အိပ္ငိုက္ေနေတာ့သည္။
သံုးပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္မေတာ့ သာဂိ စာၾကည့္စားပြဲတြင္ ထိုင္ရင္း စာက်က္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ကာ ကုလားထိုင္ေပၚ ဖေႏွာင့္တင္လို႔ ဒူးေထာင္ထိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေန၏။ တစ္ခ်က္ အမွတ္မထင္ လက္က အဆြဲလြန္သြားရာ ဖ်တ္ကနဲ အေရျပား ေအာက္ေလွ်ာက်သြားသည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ သာဂိ လန္႔ၿပီး ပုဆိုးေလးလွန္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ လိင္တံအေရျပားသည္ ဒစ ္ေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေအာက္ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ ဒစ ္ဖ်ားေအာက္ေျခနား တစ္ဝိုက္တြင္ ျဖဴျဖဴ အဖတ္ေလးေတြလည္း ကပ္ေန၏ လန္က်ေနေသာ အေရျပားကလည္း ရဲတြတ္ေနျပန္သည္။ သာဂိ ဆက္ၿပီး ဂြင္းမတိုက္ရဲေတာ့။ တိုက္ေတာ့ တိုက္ခ်င္ေသးသည္။ လေရက မထြက္ေသး။ ္ ကိုေမာင္ႀကီးက အေရျပားလန္လွ်င္ သူ႔ဆီ လာေျပာဖို႔မွာထားသည္ကို သတိရ၏။သို႔ေသာ္ ညဥ့္နက္ၿပီျဖစ္လို႔ အေဒၚက ေအာက္ဆင္းခိုင္းမည္ မဟုတ္။ ကိုေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္ေနေသာ သာဂိသည္ ဤတစ္ညကို ခက္ခက္ခဲခဲပင္ ေက်ာ္ျဖတ္ရေလသည္။
မနက္မိုးလင္း၍ စာၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ သာဂိ တစ္ေယာက္ ကိုေမာင္ႀကီးထံေျပးေတာ့သည္။ အေဒၚက..
” ဟဲ့..သာဂိ၊ မနက္စာ မစားဘဲ ဘယ္သြားမလို႔တုန္း၊ ေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္က်မယ္ေနာ္ ” ဟုလွမ္းေအာ္၏။ သာဂိ ေျခလွမ္းေတြကို မရပ္ပဲ
” ကို ေမာင္ႀကီးေခၚထားလို႔ ေဒၚေလးေရ … ” ဟု ေအာ္ေျပးေျပးရင္း ကိုေမာင္ႀကီးတို႔ အိမ္ဘက္သို႔ သုတ္ေျခတင္၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုေမာင္ႀကီးကား အိမ္တြင္ မရွိေတာ့။ ေက်ာင္းကားေစာင့္ရန္ လမ္းထိပ္သို႔ ထြက္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပဴးက်ယ္က ဆို၏။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လာသည္ဆိုသည္ကို ရိပ္မိေသာ ျပဴးက်ယ္က သာဂိကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာ၏။
” သာဂိ..မင္း ဒစ ္ျပဳတ္ၿပီ မဟုတ္လား၊ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ ငါ သင္ေပးမယ္၊ ဆရာလို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေခၚကြာ”
သာဂိ ျပဴးက်ယ္ကို စိတ္မဝင္စား၊ ျပဴးက်ယ္ကလည္း ဆရာသာ အေခၚခံၿပီး အေကာင္းသင္ေပးမယ့္လူ မဟုတ္ဟု သာဂိထင္၏ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္အား မၾကည္ၾကည့္သာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကိုေမာင္ႀကီး ကားေစာင့္သည့္ လမ္းထိပ္ဖက္သို႔ သုတ္ေျခတင္ျပန္သည္။ သာဂိ ကံေကာင္း၏ ကားမွတ္တိုင္တြင္ လြယ္အိတ္ကို ဖုထံုးေလးထံုး၍ ပခံုးတစ္ဖက္တြင္ လြယ္ထားေသာ ကိုေမာင္ႀကီးကို ေတြ႔ရသည္။ သို႔ရာတြင္
ေဘးနားမွာ ေက်ာင္းသူ အစ္မႀကီးမ်ားလည္း ရွိေနျပန္သည္။ ကိုေမာင္ႀကီးက သူ႔ကို ေတြ႔သြားသည္။ ျပံဳးၾကည့္သည္။ သာဂိက မဝံ့မရဲ အိုးတိုး အတ ႏွင့္ ဖင္ကုတ္ ေခါင္းကုတ္ လုပ္ေနေသာအခါ ကိုေမာင္ႀကီးက လက္ယပ္ၿပီး လွမ္းေခၚသည္။
အနားေရာက္ေတာ့ သာဂိေခါင္းေလးကို ပြတ္၍ ..
” ညေန ငါေစာေစာ ျပန္လာမယ္၊ ေဘာလံုး မကန္ခင္ ဗံဒါပင္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေန ၊ဟုတ္လား ” ဟုဆို၏။ သာဂိ စပ္ျဖဲျဖဲျဖင့္ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရေတာ့သည္။
ညေန ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သာဂိ လြယ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚ ပစ္တင္၊ အဝတ္စားလဲၿပီးသည္ႏွင့္ ဗံဒါပင္ေအာက္ ကထိုင္ေစာင့္ေတာ့သည္။
ကိုေမာင္ႀကီးကလည္း ကတိတည္ပါသည္။ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မေစာင့္ရေခ်။ ခဏမွ် အၾကာတြင္ပင္ ေရာက္လာသည္။ ကိုေမာင္ႀကီး၏ နည္းလမ္းမ်ားကား ဤသို႔ ျဖစ္သည္။
” အိပ္ခါနီးက်ရင္ ဆီ လိမ္းရမယ္ကြ “
” ဘာဆီလဲ ကိုေမာင္ႀကီး “
” မင္းမွာ အုန္းဆီေတာ့ ရွိမွာေပါ့ “
” ရွိတယ္ “
” ေအး၊ အုန္းဆီလည္း ရတယ္၊ အဲဒီ အုန္းဆီကို မင္း လက္မွာ စြတ္ၿပီး ခါတိုင္း ဂြင္းထုသလိုပဲ ထု၊ ခါတိုင္းထက္ ပိုေကာင္းတယ္ကြ၊ ေနာက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း မင္းမိန္းမယူတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ျမန္ျမန္မထြက္ေတာ့ဘူး၊ အေကာင္းဆံုးက မုန္ညင္းဆီကြ၊ ငါ့မွာ ကုန္ခါနီးေနလို႔ မင္းကို မေပးတာ၊ မနက္ျဖန္ ဝယ္ေတာ့မွ မင္းဖို႔ ပိုဝယ္ခဲ့မယ္၊ ဒီညေတာ့ အုန္းဆီႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေပါ့၊ ဟုတ္လား”
ဤသို႔ျဖင့္ သာဂိ အိပ္ယာထဲေရာက္ေတာ့ အုန္းဆီေလး ဆြတ္ၿပီးစမ္းၾကည့္သည္။ ထိပ္ဖ်ားကို ႏွစ္ခ်က္လား၊ သံုးခ်က္လားပဲ ဆြဲလိုက္ရသည္။ သာဂိ အရည္ေတြ ထြက္ကုန္၏။ ေကာင္းခ်က္ကလည္း ေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ ခါတိုင္း လက္ခ်ည္းသက္သက္ လုပ္ရတာႏွင့္မ်ား တစ္ျခားစီျဖစ္ေန၏။ သာဂိ ေက်နပ္စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏ ထိုေန႔က ဘုရား မရွိခိုးျဖစ္။
သာဂိ တစ္ေယာက္ အတတ္ေကာင္းတတ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း မ်က္တြင္းေတာ့ နည္းနည္းက်သည္။ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြကို ၾကည့္ရတာလည္း သူတို႔ အမ်ားႀကီး လွလာသည္ဟု ထင္လာမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ထပ္ခန္းက မိျဖဴ၊ မိျဖဴႏွင့္ သာဂိသည္ အေပၚထပ္ေအာက္ထပ္၊ အခန္းခ်င္း နီးသလို ေက်ာင္းတက္ေတာ့လည္း တစ္ခန္းထဲ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းက သူတို႔ တိုက္တန္း၏ ေရွ႕နားေလးမွာတင္ ျဖစ္၏ ေျခလွမ္း ၁၀၀ ေလာက္လွမ္းရသည့္
ခရီးအတြက္ သူႏွင့္ မိျဖဴသည္ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ေတာ့ျဖစ္မလာၾကေပ။ ဇတ္ဇတ္ၾကဲ မိျဖဴႏွင့္ အေဆာ့သန္၊ အစသန္ေသာ သူသည္ ရန္ဖက္ေတြသာ ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ခါတိုင္း သူၾကည့္မရေလ့ရွိေသာ မိျဖဴသည္ ခုတစ္ေလာ လွလာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေက်ာင္းမွာဆိုလွ်င္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို မႈန္မႈန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္လာသည္မသိ။ သာဂိကေတာ့ ၾကည့္ရင္း အသဲေတြ ယားမိသည္။
အသဲယားမိေသာ သာဂိသည္ မိျဖဴကို မၾကည့္ပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္မိလို႔ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုလွ်င္လည္း ေျပာင္ျပမိသည္ခ်ည္း ျဖစ္၏။ ထိုအခါ မိျဖဴကလည္း အယုတၱ၊ အနတၱဆဲနည္းေပါင္းစံုျဖင့္ တုန္႔ျပန္တတ္သည္။ ခုတေလာ သူ မိျဖဴကို ပို၍ တိုးစမိသည္။ တစ္ရက္ သူ ေက်ာင္းသြားရန္ ေလွကားမွ အဆင္း မိျဖဴကလည္း လြယ္အိပ္ေလး လြယ္၍ သူတို႔ အိမ္တံခါးကို အပိတ္ သူႏွင့္ ဆံုမိၾကသည္။
ပါးျပင္ ဝင္းဝင္းမို႔မို႔ေလးေပၚတြင္ တင္ထားေသာ သနပ္ခါးကြက္ေလးသည္ တစ္ဝက္စို၊ တစ္ဝက္ေျခာက္လ်က္၊ မ်က္ေတာင္ ေကာ့ေလးမ်ားဝန္းရံခေနေသာ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးမ်ားက သူ႔ထံသို႔ ေမာ္ၾကည့္ေနသည္။ တံခါးပိတ္ရက္ ကိုယ္လံုးေလးကို တစ္ေစာင္းေလး လိမ္ၿပီး သာဂိကို ၾကည့္ေနမိ္ေသာ မိျဖဴသည္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသကဲ့သို႔။ ခါးတို ရင္ဖံုးေလး ဝတ္ထားေသာ မိျဖဴ၏ ကိုယ္အထက္ပိုင္းသည္ သာဂိအျမင္တြင္ မယ္ျမန္မာ ထက္လွသည္။ ေက်ာင္းစိမ္းထမီေလးႏွင့္ ပ်ိဳမ်စ္ေနေသာ မိျဖဴသည္ သာဂိအတြက္ေတာ့ ဖိုဘီကိတ္ပံုေတြ လႊင့္ပစ္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။
မိျဖဴကလည္း အမွတ္တမဲ့ ေမာ့ၾကည့္မိရင္း သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းအစံုႏွင့္ အေတြ႔ေခတၱ မွိန္းေမာသြားဟန္ ရွိသည္။ ခဏေလာက္ေလး ေၾကာင္ၿပီး သာဂိ ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိ၏။ သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းေတြကလည္း မိျဖဴ၏ မ်က္ႏွာမွ တစ္ပါး….
ခဏအၾကာ အရင္ဆံုး သတိျပန္ဝင္လာသူက မိျဖဴျဖစ္သည္။ ဂုတ္ဝဲရံုေလး ညႇပ္ထားေသာ ဆံပင္တိုတိုေလးမ်ား ဝဲကနဲျဖစ္ေအာင္ ခါရမ္းလိုက္ရင္ ေလွကားမွ ဆင္းေျပးေတာ့သည္။ သာဂိ နိမ့္တံု၊ ျမင့္တံု ျဖစ္ေနမည့္ မိျဖဴ၏ တင္ပါးဆံုမ်ားကို လိုက္မေငးေမာအားပါ။ တစ္ဒိတ္ဒိတ္ေလး တိုးေနေသာ ေသြးတို႔ႏွင့္ တစ္ဆတ္ဆတ္ေလး လႈပ္ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးကို ညာလက္ႏွင့္ ဖိမိရင္း ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာေတြးေနဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္မရေပ။ ေက်ာင္းခ်ိန္နီးၿပီ ျဖစ္သည္။
အတန္းထဲတြင္ ခါတိုင္း အေဆာ့သန္လွေသာ သာဂိ ကေန႔ၿငိမ္ေန၏။ သူ႔ေနရာ ေနာက္ဆံုးတန္း၏ ဘယ္အစြန္တြင္ ထိုင္ရင္း သူငယ္ခ်င္း မ်ားနဲ႔ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေနေသာ မိျဖဴကိုသာ ေငးေနမိသည္။ မိျဖဴကား သာဂိႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ ခါတိုင္း စာအုပ္တစ္အုပ္အုပ္ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနတတ္ေသာ မိျဖဴသည္ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ဆိတ္ေလး စကားမ်ားလြန္းသည္ ထင္သည္။ သူ႔ေဘးဘယ္ညာ ေရွ႕ေနာက္တင္မက တစ္တန္း ေက်ာ္ ႏွစ္တန္းေက်ာ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုပါ စကားလွမ္းလွမ္းေျပာေန၏။ သူ႔ကို ေငးေနမိေသာ သာဂိေတာင္ ေခါင္းမူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။
ဒါေပမယ့္ သာဂိ ေငးေမာစဲ။ မနက္တုန္းကလို အၾကည့္ေလးမ်ား ျပန္ရမလား ေမွ်ာ္လင့္စဲ။ မိျဖဴသည္ ဒီေန႔က်မွ သာဂိကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္။ အဲ..မၾကည့္ဘူးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးေတာ့ လွည့္မၾကည့္။ ညာဘက္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္ဘက္မ်က္ဝန္းနက္ေလးက ရံဖန္ရံခါ ေစြ၍ ေစာင္း၍ သာဂိဘက္ ေရာက္လာတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ေလး အၾကာတြင္ဖ်တ္ကနဲ ဆိုသလို သာဂိ ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္၏။ ေနာက္ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္မွ်အခ်ိန္တြင္း တစ္ျခားဘက္ လွည့္သြားျပန္၏။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း ေထာင့္စြန္းေလးေတြ ျပံဳးေနသလား..
ေသေတာ့ မေသခ်ာေပ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဒီလို အၾကည့္ေလးတစ္ခ်က္ရဖို႔ သာဂိမိနစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင့္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထပ္ၿပီး ေသခ်ာသည္က သာဂိတြင္ မိျဖဴကို ခါတိုင္းလို ေျပာင္ျပလိုစိတ္ မရွိေတာ့ျခင္းပင္။
ညေနေက်ာင္းဆင္းေသာ အခါတြင္လည္း ခါတိုင္းလို အိမ္ကို ဒုန္းစိုင္း မေျပးေတာ့။ အေဖာ္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရင္း လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေလးလွမ္းေနေသာ မိျဖဴေနာက္နားကသာ ကပ္လိုက္လာမိသည္။ မိျဖဴကလည္း သိပံုရသည္။ မ်က္ေစာင္းေလး ေဝ့ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၾကည့္တတ္သည္။ တိုက္ခန္းေလွကားနားေရာက္ေတာ့မွ မိျဖဴကို ေက်ာ္တက္ၿပီး ဒုတိယထပ္ႏွင့္ တတိယထပ္ၾကား ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳးေကြ႔ေလးတြင္ ရပ္ေစာင့္သည္။ မိျဖဴ ေလွကားက တက္လာသည္။ ခါတိုင္း ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ႏွင့္ေျပးလႊားတက္ဆင္းေနၾကေလွကားကို မိျဖဴသည္ တစ္လွမ္းခ်င္းတက္ေနသည္။ အေပၚကိုကား ေမာ့မၾကည့္။ သာဂိရင္ေမာလာသည္။ မနက္တုန္းကလိုမ်ိဳး အၾကည့္ေလးမွ ရပါ့မလား…
သူတို႔ အခန္းႏွင့္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း နီးလာ၏။ သာဂိ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္လာသည္။ သူ ငါ့ကို မၾကည့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ ဟု ေတြးမိလာသည္။ ေဟာ..သူ အခန္းဝ ေရာက္ၿပီ။ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္သည္။ သာဂိ ရင္ထဲတြင္ မိုးတိမ္ေတာင္တို႔ ၿပိဳေတာ့မလို အံုမိႈင္းလာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ မိျဖဴသည္အခန္း ထဲ လွမ္းဝင္လိုက္၏။ သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ မိျဖဴသည္ ေအာက္ဘက္ ေျခေထာက္က အခန္းထဲသို႔ လွမ္းရက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးကို နည္းနည္းေလးေစာင္းၿပီး သာဂိကို လွစ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္၏။ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ႔ခႏၵာကိုယ္ေလးက
အခန္းတြင္းဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ ခဏေလးမွ တစ္ကယ့္ ခဏေလး..သို႔ေသာ္ သာဂိ၏ မွတ္ဥာဏ္ မ်က္ဝန္းတြင္ ထိုအၾကည့္သည္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ထားသကဲ့သို႔။
ေစာေစာက အံုမိႈင္းေနေသာ မိုးတိမ္ေတာင္ထုႀကီးသည္ ေလျပင္းတိုက္ခတ္ခံလိုက္ရသလို လႊင့္စင္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုေနရာတြင္ေက်းငွက္ငယ္တို႔ ေအာ္ျမည္သံမ်ား အစားထိုးလာၾကသည္။ သာဂိ အလိုလို ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ေလေလးတစ္ခၽြန္ခၽြန္ျဖင့္ အေဒၚ့ကို အိမ္အလုပ္ေတြ ဝိုင္းကူေပးေတာ့ အေဒၚက မုန္႔ဖိုးရွိေသးရဲ႕လားဟု ေမးသည္။ ရယ္စရာ မဟုတ္ပါပဲ ရယ္ေမာမိရင္း ရွိပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖရသည္။
ဒီလိုႏွင့္ သာဂိႏွင့္ မိျဖဴသည္ မ်က္လံုးခ်င္းရင္းႏွီးမူ ပိုလာၾကသည္။ သာဂိက ခုဆိုလွ်င္ ျပံဳးေတာင္ျပတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။သာဂိအျပံဳးကို ျမင္လွ်င္ မိျဖဴက ရွက္ျပံဳးေလးႏွင့္ ေခါင္းငံု႔သြားတတ္သည္။ ဒီဆင့္ကေနေတာ့ သာဂိ မတက္ရဲေသးေခ်။ အေဒၚ့အိမ္မွာေနရင္း အေဒၚအုပ္ခ်ဴပ္သည့္ေက်ာင္းမွာ ရည္းစားထားမိလွ်င္ ေနာင္ေရးမေကာင္းႏိုင္ေၾကာင္း သာဂိသိသည္။ ထို႔ျပင္ ရည္းစားထားတာ ၁၀ တန္းေအာင္မွ ထားရတယ္ကြ ဆိုေသာ ကိုေမာင္ႀကီး၏ဆံုးမစကားကိုလည္း သေဘာက်သည္။
သေဘာက်တာထက္ မလြန္ဆန္ရဲတာလည္း ပါမည္ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ရည္းစားစာခိုးေရးတာ မိသြားစဥ္က ကိုေမာင္ႀကီးသည္ျပဴးက်ယ္ကို လက္ခ်ာ တစ္နာရီေလာက္ေပးသည္ဟု ၾကားသည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ဆိုသည္။
” ေနႏွင့္ဦး။ အိမ္ႏွင့္ေဝးတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးေရာက္မွ ရည္းစားေတြ ပတ္ထားပစ္မယ္ “
သာဂိကေတာ့ ရယ္ေနလိုက္သည္။ ျပဴးက်ယ္ေျပာတာကေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာပင္။ သူတို႔ရပ္ကြက္သည္ ယခုမွ ရပ္ကြက္ဟု သံုးႏႈန္းျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဟိုးယခင္က ရြာနာမည္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ကားဂိတ္နာမည္ကို အစြဲျပဳ၍ သူတို႔ ေနရာေလးကို ေခၚေဝၚေနၾကသည္။အထက္တန္းေက်ာင္း မရွိေပ။ အလယ္တန္း ေအာင္သည္ႏွင့္ ေထာက္ၾကံ့ အဝင္ က ေက်ာင္းသို႔ ေျပာင္းတက္ၾကရသည္။ ေဝးေတာ့ အရမ္းႀကီး မေဝးလွေပ။ ဘတ္စ္ကားစီးလွ်င္ ေလး၊ငါးမိနစ္ခန္႔၊ စက္ဘီးႏွင့္ဆိုလွ်င္ မိနစ္ ၂၀၊ နာရီဝက္ခန္႔သာသာ ခရိ္ီး ပင္ျဖစ္သည္။ သာဂိလည္း ျပဴးက်ယ္လို ေတြးမိသည္။ ၉ တန္းတက္လို႔ ေက်ာင္းႀကီး ေရာက္လွ်င္ရည္းစား ထားမည္ဟူ….
သို႔ရာတြင္ တစ္ကယ္တမ္း ၉ တန္းတက္ေသာ အခါတြင္မူ ျပဴးက်ယ္ ရည္းစားထားခ်ိန္ မရလိုက္ရွာ။ သာဂိလည္း အတူတူ ျဖစ္သည္။ အစ္ကို ကိုေမာင္ႀကီး၏ ဦးေဆာင္မူႏွင့္ ေဘာလံုးကန္ေနက် သူတို႔သည္ ေက်ာင္းလက္ေရြးစင္မ်ား ျဖစ္လာၿပီး ထရိန္နင္ ဆင္းျခင္းၿပိဳင္ပြဲမ်ား ဝင္ကန္ျခင္း၊ ရံဖန္ရံခါ ခ်ိန္းပြဲမ်ားကန္ျခင္းႏွင့္ မအားႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနၾကသည္။
သူမိျဖဴအေပၚ ေသြးနည္းနည္းေအးသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ လံုးလံုးစိတ္ မဝင္စားတာေတာ့ မဟုတ္။ ညမအိပ္ခင္ ဂြင္းတိုက္ျဖစ္ေသာ အခါမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ရံဖန္ရံခါ အိမ္မက္မ်ားထဲတြင္ လည္းေကာင္း မိျဖဴက စိုးမိုးႏိုင္ဆဲ ျဖစ္သည္။ မိျဖဴ မိဘမ်ားကလည္း သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကို အားကိုးသည္။ သူတို႔ေနရာကေန ေက်ာင္းအေရာက္ စက္ဘီးႏွင့္ သြားရေသာ ခရီးသည္ အေဝးႀကီး မဟုတ္သလို နီးနီးေလးဟုလည္း မဆိုႏိုင္ေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အိမ္ေျခက်ဲပါးေသာ ေနရာမ်ားလည္း ရွိေနသည္။
ထိုအခါ မိန္းမေဖာ္မ်ားထက္ အားကိုးရမည္ထင္ေသာ အခန္းနီးခ်င္း သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္တို႔က ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရန္ မိျဖဴမိဘမ်ားက အပ္ႏွံထားၾကေလကုန္သည္။ သာဂိႏွင့္ျပဴးက်ယ္တို႔ကလည္း ေစာင့္ေရွာက္ပါမည္ဟု အာမဘေႏၱ ခံၿပီးကာမွ ေဘာလံုးဘက္အာရံုေရာက္၍ အတူတူ အသြားအျပန္ မလုပ္ျဖစ္သည္မွာပင္ ၾကာေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မိျဖဴႏွင့္ေတြ႔၍ မ်က္နွာခ်င္းဆံုလွ်င္ကား သာဂိ
တစ္ေယာက္ မိျဖဴကို အငမ္းမရ ေငးေမာမိဆဲျဖစ္၏ ။ စိတ္ထဲတြင္လည္း မိျဖဴသည္ ငါ့အတြက္သာ လို႔ သာဂိ ထင္ထားမိသည္။ ရိပ္မိေနၿပီျဖစ္ေသာ ျပဴးက်ယ္ကမူ ..
” ဟေကာင္..သာဂိေရ..ဖူးစာဆိုတာ ဦးရာလူေနာ္..ပါသြားဦးမယ္..သတိထား ” ဟုဆို၏။
ျပဴးက်ယ္ မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သာဂိ မလႈပ္ရွားဝံ့ေခ်။ ျပဴးက်ယ္၏ တိုက္တြန္းစကားထက္ ျပဴးက်ယ္အစ္ကို၏ ဆံုးမစကားကို ေၾကာက္ေနမိသည္။ သို႔ျဖင့္ သာဂိ အေျခအေနမွာ ေရွ႕မတိုးေနာက္ဆုတ္သာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းအေျခအေနမွာ သိပ္ေတာ့ ၾကာလွသည္ မဟုတ္။ ေနဝင္ေစာေသာ ေဆာင္းဦးေပါက္၏ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ သာဂိ ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ စက္ဘီးအတူစီး၍ ေက်ာင္းမွျပန္လာၾကသည္။
မိျဖဴကား ျပန္ႏွင့္ေခ်ၿပီ။ ေက်ာင္းေကာင္စီ၊ ေမာ္နီတာ တာဝန္ ယူမထားေသာ သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္က ျပတင္းေပါက္ေတြ ခ်က္က်မက်ၾကည့္ ၊ အခန္း တံခါးေသာ့ခတ္၊ လူရွင္းမွ စက္ဘီးေလးေတြ ထုတ္၍ ျပန္လာၾကရာ သူတို႔ျပန္ခ်ိန္တြင္ လူအေတာ္ ရွင္းေနၿပီ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ေယာက္သား ေဟးလား၊ ဝါးလား ေျပာရင္း ျပန္အလာ ေညာင္ပင္ႀကီး ေအာက္ ပန္းမ်ား ေရာင္းသည့္ ဆိုင္တန္းနားတြင္ မိျဖဴႏွင့္ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏ အေျခအေနကေတာ့ ေကာင္းပံုမေပၚ။ မိျဖဴတို႔သည္ သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ အတင္းလွမ္းေခၚၾကသည္။
တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပင္ ေဘးမွ ေကာင္ေလး ေလး၊ငါးေယာက္တို႔၏ သံေသးသံေၾကာင္ ေအာ္သံမ်ားလည္း ထြက္လာ၏။ သာဂိ သိလိုက္ေပၿပီ။ မိျဖဴကို ေႏွာင့္ယွက္ေနၾကျခင္းပင္။ မိျဖဴႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းသည္ ေက်ာင္းမွေန စက္ဘီးေလးေတြကိုယ္စီ စီး၍ ျပန္အလာ ထို ငါးေယာက္က ေနာက္ကပါလာၾကသည္။ အားခ်င္းမတူ၍ လြတ္ေအာင္ နင္းမေျပးႏိုင္သည့္အဆံုး လူမ်ားရာ ဤ ေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ သာဂိတို႔အလာကို ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ အေျခအေနကို အကဲခတ္၍ ပန္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္ခန္းတြင္ သူတို႔ စက္ဘီးႏွစ္စီးကို အပ္လိုက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ မိျဖဴ၏ စက္ဘီးကို သာဂိကနင္း၍ မိျဖဴသူငယ္ခ်င္း ဥမၼာ စက္ဘီးကို ျပဴးက်ယ္ကနင္း၏။ ၿပီးလွ်င္ မိျဖဴနဲ႔ ဥမၼာကို တင္ကာ သူတို႔ ရပ္ကြက္ဘက္သို႔ နင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ဘက္နားတြင္ဟိုလူ တစ္သိုက္လည္း ကပ္လ်က္ပါလာၾကသည္။ မိျဖဴသည္ မ်က္ႏွာေလး ပ်က္ကာ နီရဲလ်က္ရွိသည္။ ေၾကာက္ေနပံုလည္းရသည္။ ေနာက္ခံုေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း သာဂိ အက်ႌစေလးကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ထားသည္။ သာဂိအဖို႔ေတာ့ ထိုအျပဳမူေလးသည္ပင္ မိုက္တိုင္ဆန္ကို စိန္ေခၚဖို႔ လံုေလာက္ၿပီး ျဖစ္သည္။
မၾကာပါေခ်။ ေနာက္ကလိုက္လာေသာ အဖြဲ႔ သာဂိတို႔ကို မွီလာသည္။ ေနာက္ သာဂိ စက္ဘီး ေရွ႕ကို ပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ သာဂိ ဆက္နင္း၍ မရေတာ့။ စက္ဘီးေပၚက အဆင္း …
” ေကာက္႐ိုးပံုေစာင့္တဲ့ ေခြးေတြ၊ ခ်ကြာ “
အဲဒီ အသံပဲ သာဂိ ၾကားလိုက္မိသည္။ သာဂိေခါင္းတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္ကာ လူက ေဘးကို ယိုင္သြားသည္။
ေခါင္းကို ကိုင္ၾကည့္မယ္ အလုပ္ ခႏၵာကိုယ္ အႏွံ႔သို႔ ထိခတ္လာေသာ နာက်င္မူမ်ား၊ သာဂိ လမ္းေပၚပံုရက္သားက်သြားသည္။ မိျဖဴ၏ စူးစူးရွရွ ေအာ္သံလို ၾကားရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေထြးေပြ႔လာေသာ ေႏြးေထြးႏူးညံ့သည့္ ရင္ခြင္ တစ္ခု၊ သာဂိ ရုတ္တရက္ ဘာေတြ ျဖစ္သြားမွန္း ေသခ်ာ မေဝခြဲႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။
ခဏေလး မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး ျပန္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ကို ေပြ႔ထားရင္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေနေသာမိျဖဴကို ျမင္ရသည္။ ေနာက္သူ႔ကို ငံုၾကည့္ေနေသာ တုတ္ကိုင္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္၊ သာဂိ မွတ္မိေခ်ၿပီ။ ဒါ မိျဖဴကို ေႏွာင့္ယွက္တဲ့ ေကာင္ေတြ၊ ခု သူ႔ကို ႐ိုက္လိုက္ၿပီ။ သာဂိ မိျဖဴ ရင္ခြင္ထဲကေန ဝုန္းကနဲ ခုန္ထၿပီး ဦးတည့္ရာတစ္ေယာက္ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ မိျဖဴ၏ အလန္႔တၾကား ေအာ္ဟစ္ တားျမစ္သံလိုလို ၾကားရသည္။ သာဂိ ဂ႐ုမစိုက္ သူ႔လက္ထဲတြင္ မိထားေသာ ေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို ညႇစ္ရန္သာ သူၾကိဳးစားသည္။ ေနာက္ေက်ာကို တစ္ဗုန္းဗုန္းႏွင့္လာထိေသာ ထိခ်က္မ်ားကို အသက္ေအာင့္ခံရင္း ေရွ႕ကေကာင္၏ လည္ၿမိဳကို သူညႇစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ျဖစ္ပ်က္ေနရာ လမ္းေဘးနားသို႔ ဘတ္စ္ကား ဒိုင္နာ တစ္စီး ထိုးရပ္၏။ သာဂိ ေမာ့အၾကည့္ ေခါင္းတြင္ ပူကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္ကာ ေဘးသို႔ လဲက်သြားျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူမ်ားသည္ ကိုေမာင္ႀကီး ဦးေဆာင္ေသာ ရပ္ကြက္ထဲက ေဘာကန္ဖက္မ်ားဆိုတာကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ ေခါင္းေတြ မူးေနၿပီး ဘာေတြ ျဖစ္မွန္း မသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သတိျပန္ဝင္ခ်ိန္တြင္ သူသည္ မိျဖဴ၏ ရင္ခြင္ထဲမွာပင္ ရွိ္ေနျပန္၏။ မိျဖဴသည္ သူ႔ကို စိုးရိမ္တစ္ႀကီးၾကည့္ေနသည္။ မိျဖဴ၏ ရင္ခြင္သည္ အိစက္လြန္းသည္။ သူ အိပ္ေနက် ေခါင္းအံုးထက္ ပိုအိရံုမက ေႏြးေႏြးေထြးေထြး လည္းရွိလွသည္။
သူမ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မိျဖဴကေနသာရဲ႕လားဟု ေမးသည္။ သာဂိ ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း လက္ေထာက္ၿပီး လူးလဲထသည္။ မိျဖဴက
” အို .. မထနဲ႔ဦးေလ..အို ..အို.. “
သာဂိ လူးလဲ အထတြင္ ေယာင္ၿပီး လက္ေထာက္မိရာ ေထာက္မိေသာ လက္ကနာသြား၍ ျပန္အယိုင္ မိျဖဴက လွမ္းအဆြဲ သာဂိ မ်က္ႏွာသည္ မိျဖဴ၏ ရင္ႏွစ္မႊာေပၚ တည့္တည့္က်သြားေလသည္။ သာဂိ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ၿပီးခဏ ၿငိမ္ေနသလို မိျဖဴလည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ျဖစ္သြားပံုရသည္။ သာဂိ လက္ေတြကေတာ့ သူ႔ေပါင္တံေလးေပၚမွာ.. ခဏမွ် ၿငိမ္ေနၿပီးေနာက္ မိျဖဴသည္ သာဂိေခါင္းကို အမွတ္မဲ့ ဆတ္ဆို တြန္းထုတ္လိုက္၏။ သတိလြတ္ မွိန္းေမာေနေသာ သာဂိ ေခါင္းႏွင့္ ကတၱရာ ေဆာင့္မိျပန္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဒီတစ္ခ်ီမွာေတာ့ သာဂိသည္ နာတယ္ မထင္ေတာ့ေခ်။
ထိုအျဖစ္ပ်က္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သာဂိႏွင့္ မိျဖဴတို႔ ပိုရင္းႏွိီးလာၾကသည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိတို႔ အေပၚထပ္သို႔ တက္တက္လာတတ္သည္။သာဂိသည္ ေခါင္းႏွစ္ခ်က္ခ်ဴပ္ရျပီး ဘယ္ဘက္လက္ဖ်ံ အရိုးအက္သြားခဲ့ရာ တစ္လေလာက္ နားေနခဲ့ရသည္။ သူ႔ကို ရိုက္သည့္သူမ်ားက အေဒၚ့ထံတြင္ လာေတာင္းပန္ၾက
သည္။ အေဒၚကလဲ ေက်ေအးေပးပါသည္။ သူကလဲ နည္းနည္း ေက်နပ္သလိုေတာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုသည္ မိျဖဴသည္ သူ႔ထံ ေန႔တိုင္းလာရ်္ စာရွင္းျပ၊ ထမင္းခြံေကၽႊး လုပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
မိျဖဴ ခဏ ခဏ တက္လာလြန္းရ်္ အေဒၚကပင္ တားယူရသည္။ သာဂိကေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ေက်နပ္ေနသည္။ တစ္ခု အ့ံၾသရသည္မွာ သာဂိကို ဝိုင္းရိုက္ၾကတာ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ရ်္ ျပဴးက်ယ္ကို ရိုက္တာ သံုးေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိမွာ ထိပ္ေပါက္ ေခါင္းကြဲေက်ာက္ပတ္တီး စည္းရျပီး ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ နံေစာင္းႏွင့္ ေက်ာကုန္း အနည္းငယ္ အညိဳ၊ အမည္း စြဲရံုမွ်သာ။ သာဂိကိုပင္ ျပဴးက်ယ္က လူမမာ လာၾကည့္ေသးသည္။ သာဂိက တအံ့တၾသေမးေတာ့ ျပဴးက်ယ္က ကိုေက်ာ္ၾကီး သင္ေပးထားလို႔ဟု ေျဖသည္။ သာဂိ သေဘာ ေပါက္သြားသည္။ ျပဴးက်ယ္ဧ။္ အစ္ကိုလတ္၊ ကိုေမာင္ၾကီးေအာက္က ကိုေက်ာ္ၾကီးသည္ အတိုက္အခိုက္ ဝါသနာပါသည္။ ဘယ္ေနရာမွာဘာသင္တန္းဆိုသည္ႏွင့္ ေရာက္ေအာင္ သြားတက္သည္။ ရန္ကုန္အႏွံ႔ သူမတက္ဖူးသည့္ သိုင္းသင္တန္း မရွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္ဧ။္
သာဂိလဲ ျပဴးက်ယ္ကို အပူကပ္ရဧ။္ သူေနေကာင္းသြားလွ်င္ ကိုေက်ာ္ၾကီးကို သိုင္းသင္ေပးဖို႔ ေျပာေပးပါဟု ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္က ျဖစ္ရေစ့မည္ဟု အာမခံသည္။ မိျဖဴက့ ေဘးနားတြင္ထိုင္ရ်္ ျငိမ္ျပီး သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပဴးက်ယ္ ျပန္သြားသည္။ အေဒၚက ေနာက္ေဖးတြင္ ထမင္းခ်က္ေနသည္။ သာဂိက အိမ္ေရွ့ ဧည့္ခန္းရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္တြင္ လွဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ မိျဖဴသည္ ျပဴးက်ယ္ျပန္သြားသည္ႏွင့္ ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းထားေသာ သူ႔လက္ကို ဖြဖြေလး ထိရင္း မ်က္ဝန္းေလးေတြ အရည္လည္လာသည္။ အဲဒီ လက္ကေလးကို သာဂိက ညာလက္ႏွင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္ေတာ့ မိျဖဴက မရုန္းေခ်။
သူ႔လက္ကေလးသည္ သာဂိလက္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေသးေကြးလြန္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ေႏြးေထြးမူသည္ သာဂိ လက္မွတစ္ဆင့္ ႏွလံုးသို႔တိုင္ စီးဆင္းသြားသည္ဟု ခံစားရသည္။ သာဂိရင္ေတြ ေႏြးလာသည္။ မိျဖဴသည္ ေခါင္းေလးငံု႔ထားသည္။ သူသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပဆစ္တုပ္ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိ အေပၚက မိုးၾကည့္ေတာ့ မိျဖဴဧ။္ ပါးျပင္ေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ လႊမ္းလာသလို ျမင္ရသည္။ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ ေလးႏွင့္ရင္ဘတ္ အစပ္နားေလာက္ဆီက ေသြးေၾကာစိမ္းေလးတစ္ခုသည္ တစ္ ထုတ္ထုတ္ႏွင့္ လႈပ္ေနသည္။ သာဂိရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာသည္။ေအာက္က အတံကလည္း ေထာင္ထလာသည္။
သာဂိ သူ႔ကို ေပြ႔ဖက္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာသည္။ လက္က ဒဏ္ရာႏွင့္ ေနာက္ေဖးက အေဒၚေၾကာင့္ အဲဒီစိတ္ကို သာဂိ မနည္းထိန္းျပီး သူ႔လက္ကေလးကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ မရုန္းေသာ္လည္း သူ႔လက္ေလးသည္ နည္းနည္း ေတာင့္တင္းေနသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ မေတာင့္သာ ေတာင့္သာ ေတာင့္ထားပံုရသည္။ သာဂိ နည္းနည္းေလး အားစိုက္ ဆြဲယူရင္း သူ႔လက္ခံုေလးကို ႏႈတ္ခမ္း အစံုႏွင့္ ဖိနမ္းလိုက္ျပီး တိုးတိုးေလး ေျပာမိသည္။
” နင့္ အတြက္ဆိုရင္ ငါ ေသသြားေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
မိျဖဴ မ်က္လံုးဝိုင္းေလးေတြႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ အို..ၾကည့္စမ္း..မိျဖဴဧ။္ မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးသည္ အရည္ေလးေတြ လည္လွ်က္ရႊန္းရႊန္းစိုကာ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္။ သာဂိ အဲဒီ မ်က္ဝန္းေလးေတြရဲ႔ ဆြဲအားဒဏ္ကို မခံနိုင္ေခ်။ ထိန္းထားတဲ့ ၾကားက လႊတ္ကနဲ ထုတ္ေျပာမိဧ။္
” တကၠသိုလ္ေရာက္ရင္ နင့္ကို ငါ ခ်စ္မယ္ေနာ္”
မိျဖဴ ေခါင္းေလး ျငိမ့္ျပဧ။္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက တစ္လႈပ္လႈပ္ တစ္ရြရြႏွင့္။ သို႔ေသာ္ ဘာသံမွေတာ့ ထြက္မလာေခ်။ ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲဟုသာဂိ ေမးရန္ ၾကံလိုက္စဥ္မွာ ေနာက္ေဖးက အေဒၚ့ အသံထြက္လာဧ။္။
”မိျဖဴေရ.. သာဂိဖို႔ ထမင္းရျပီ၊ ယူေကၽႊးလိုက္စမ္းပါဦး”
သာဂိ သည္ ယခုမွ သူလူျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။သူ႔တြင္ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသည္။ သူ တကၠသိုလ္ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္သည္။ မိျဖဴကို အားရပါးရ ခ်စ္ခ်င္သည္။ အတူတူ ေက်ာင္းတက္ၾကမည္။ ေက်ာင္းျပီးလွ်င္ လက္ထပ္ၾကမည္။ သူက အလုပ္ဝင္ရ်္ မိျဖဴ က အိမ္မွာ ……..ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္ သူ႔ၾကည္ႏႈးမူသည္ တစ္ကုိယ္လံုးကို လႊမ္းသြားသည္။
တစ္လေက်ာ္ ေလာက္ အနားယူျပီးေနာက္တြင္ သာဂိ ျပန္လည္ နာလန္ထလာဧ။္။ သို႔ရာတြင္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သင္မေပးေသးေခ်။ သူက စာေမးပြဲျပီးေအာင္ ေျဖပါဦးဟု ဆိုသည္။ သာဂိကလည္း အတင္းၾကီးေတာ့ မေတာင္းဆို။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စာက်က္ ခ်ိန္နည္းျပီး စာေမးပြဲ မေအာင္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ကလည္း ႏွစ္လေလာက္သာ လိုေတာ့သည္ကိုး။
သို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲ ေျဖျပီးမွသာ ကိုေက်ာ္ၾကီးဧ။္ သင္တန္းကို တက္ခြင့္ရသည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သင္တန္းသားသစ္ သာဂိကို ဒိုက္ထိုးခိုင္း ဧ။္ ေဘာကန္ေနက် သာဂိက ျပံဳးသည္။ ဒါကို ကိုေက်ာ္ၾကီးက ေတြ႔ေတာ့ျပဴးက်ယ္ကို နမူနာျပခိုင္းဧ။္ ျပဴးက်ယ္သည္ သံမံတလင္းေပၚ လက္သီးေထာက္ျပီး ဒိုက္ ၂၅ ခါ ထိုးျပသြားဧ။္။ ဒီအေရအတြက္ကေတာ့ သာဂိကလဲ ပ်င္းသည္ပင္။ သူလဲ ျပဴးက်ယ္လို လက္သီးေထာက္ ျပီး လိုက္ထိုးၾကည့္ဧ။္ မရေခ်။ သံုးခါေလာက္ထ ိ ိေတာင္ မနည္း ထိုးရဧ။္ လက္ဆစ္ေတြ နာသည္။ သာဂိ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဒီပညာ က ဟို ပညာလို သက္သက္သာသာေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟူရ်္…
အရင္ဆံုး သာဂိသည္ ေဘာလံုး႕ကြင္းေထာင့္က ကားတာယာေတြ ပတ္ထားေသာ သရက္ပင္ၾကီးကို လက္သီးထိုးက်င့္ရဧ။္။ ဘယ္လို ထိုးရမလဲ ဟု ကိုေက်ာ္ၾကီးကို ေမးေတာ့ ကိုေက်ာ္ၾကီးက လက္သီးဆုပ္နည္းသာ ျပေပးျပီး ထိုးခ်င္သလို ထိုးဟုဆိုဧ။္။ ကိုေက်ာ္ၾကီးေျပာသည့္ လက္သီး ဆုပ္ရန္နည္းမွာ လက္ဖဝါးကို ျဖန္႔ရ်္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို လက္ဖေနွာင့္ဘက္မွေနရ်္ ေျဖးေျဖးခ်င္း က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ျပီး လက္မကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားဧ။္
ဒုတိယဆစ္ အျပင္ဘက္တြင္ ေကြးထားရန္သာ ျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ သရက္ပင္ၾကီးကို ထိုးလိုက္၊ လက္သီးဆုပ္ရ်္ ဒိုက္ထိုးလိုက္ျဖင့္ ေန႔စဥ္က်င့္ရဧ။္ ေနာက္ေတာ့သူလဲ သံမံတလင္းေပၚတြင္ လက္သီး ဆုပ္ရ်္ ဒိုက္ထိုးနိုင္သြားဧ။္ ထို႔ေနာက္ ျမင္းထိုင္ထိုင္ရျပန္သည္။ ေျခဖဝါး ႏွစ္ဖက္ကို ပခံုး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အညီ ခပ္က်ဲက်ဲ ရပ္ရ်္ ဒူးႏွင့္ ေပါင္တံ တစ္ ေလွ်ာက္ကို မ်ဥ္းတစ္ေျဖာင့္တည္း ျဖစ္ေအာင္ ထိုင္ရေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ မရွိေသာ ေလဟာနယ္ထဲသို႔ အသက္ကို ျပင္းျပင္း ရႈထုတ္ရင္း လက္သီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးရသည္။ လက္တစ္ဆံုး ေျဖာင့္သြားလွ်င္ လက္သီးကို ခါးအထက္နားဆီ ျပန္ဆြဲရင္း အသက္ကို တစ္ဝၾကီး တစ္ကိုယ္ လံုး တုန္ခါသည္ အထိရႈရသည္။ တြန္း သို႔မဟုတ္ ထိုးထုတ္လိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္တြင္းရွိ မေကာင္းေသာ ဓာတ္မ်ား ရႈထုတ္လိုက္ေသာ ေလႏွင့္ အတူ ပါသြားၾကသည္ဟု မွတ္ရမည္၊ ဆြဲယူလိုက္ခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ လက္သီးကို ျပန္လည္ ထားခ်ိန္တြင္ ေလထဲမွ စြမ္းအားမ်ား မိမိကိုယ္တြင္း ဝင္ေ၇ာက္လာသည္ဟု မွတ္ရမည္လို႔ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သင္ျပဧ။္ အထူးသျဖင့္ မနက္ေစာပိုင္းဆိုလွ်င္ ထြက္ျပဴစ ေနလံုးၾကီးကို ၾကည့္ျပီး ေနစြမ္းအင္ မ်ား မိမိကိုယ္ထဲ ဝင္လာသည္ဟု သေဘာထားကာ က်င့္ၾကရသည္။
သာဂိ ကိုေက်ာ္ၾကီးကို ေၾကာက္ရ်္သာ လိုက္လုပ္ေနရသည္။ သူသင္ခ်င္သည္က ဒါမ်ိဳး မဟုတ္။ ဝတၳဳ ေတြထဲမွာပါသည့္ အကြက္ေတြ ျဖစ္သည္။
နဂါးနိုင္ဓားတုိ႔၊ ပိုးသိုင္း ၁၈ ကြက္တို႔ တီဗီြက လာေနခ်ိန္ျဖစ္ရ်္ ထိုအရာမ်ိဳးကို သင္ခ်င္သည္။ ျပဴးက်ယ္က လာမည္ဟုေတာ့ ဆိုသည္။ ဘယ္ေတာ့လဲေတာ့ မသိေခ်။ ေနာက္မၾကာခင္တင္ သာဂိ ေနာက္တစ္မ်ိဳး က်င့္ရျပန္ဧ။္ ေဘာ္လီေဘာေဘာလံုးကို ေျမၾကီးေပၚ လက္ဝါးႏွင့္ ၅ မိနစ္တိတိ ပုတ္ရသည္။ စပုတ္စက သာဂိ သံုးခ်က္ လားပဲ ပုတ္ရသည္။ ေဘာလံုးက ဘယ္ထြက္သြားမွန္း မသိ လိုက္ေကာက္ရသည္။ သို႔ျဖင့္ သာဂိသည္ ပုတ္လိုက္ ေကာက္လိုက္ ျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔ထိ ဘယ္၊ညာ မနားတမ္း ဆက္တိုက္ ပုတ္နိုင္လာသည္။ ေဘာလံုး ပုတ္ေနခ်ိန္တြင္လည္း က်န္ႏွစ္ခုကို ဆက္တိုက္လုပ္ရသည္။ သာဂိ သည္ ညဘက္တြင္ ပရုတ္ဆိီ လိမ္းျပီးမွ အိပ္ရေတာ့သည္။ ကိုေမာင္ၾကီးဧ။္ ေလ့က်င့္ခန္းကိုလည္း မအိပ္ခင္က်င့္ရေသးဧ။္။ မိျဖဴကိုေတာ့ အိပ္မက္ထဲေရာက္မွပင္ ေတြ႔နိုင္သည္။
မိျဖဴက သူတို႔ အဖိုး၊ အဖြားေတြ ရွိရာ မေကြးဘကိသို႔ သြားလည္ေနရ်္ ျဖစ္သည္။ တစ္မ်ိဳးေတာ့လည္း ေကာင္းသည္။ သာဂိသည္ တစ္ေနကုန္ကိုေက်ာ္ၾကီးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနရာ မိျဖဴကို သတိရဖို႔ ေမ့ေနသည္။ အိပ္ခါနီးက်မွ သတိရျပီး ဂြင္းတိုက္အျပီးတြင္ ေမာေမာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္ရာ ေနာက္ တစ္ေန႔မွ နိုးသည္။ သာဂိ ေဘာ္လီေဘာ ေဘာလံုးကို နာရီဝက္ထိ ပုတ္နိုင္ျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုေက်ာ္ၾကီးက သူ႔ကို ဝါယာလက္ဘက္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ျပဴးက်ယ္လဲ ပါဧ။္။
ကိုေက်ာ္ၾကီးက သူ႔ဆရာ ဆီသို႔ ေခၚသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေက်ာ္ၾကီး ဆရာသည္ အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္ ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ရွိျပီး တိုင္းရင္းသား တစ္ဦး ျဖစ္ပံုရသည္။ ထိုဆရာက သာဂိႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ကိုသင္တန္းေၾကးေတာင္းဧ။္။ သာဂိအိပ္ထဲတြင္ ဘတ္စ္ကားခသာသာ ၅ က်ပ္ေလာက္သာ ပါခဲ့ဧ။္။
ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိက ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ယူပါရန္ ေတာင္းပါဧ။္ ဆရာက ပိုက္ဆံ မဟုတ္။ ကတိ စကား ဟု ဆိုမွသာ သာဂိ သက္ျပင္းခ်နိုင္ဧ။္ အားကစားရံု ဆန္ဆန္ ဂိုေဒါင္တစ္ခုဧ။္ ဘုရားစင္ေရွ့တြင္ သာဂိ တို႔ ရြတ္ဆိုခဲ့၇ေသာ သင္တန္းေၾကးမွာ ေအာက္ပါ အတိုင္းျဖစ္သည္။
” ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ ယေန႔မွ စ၇်္ ဆရာ..ဧ။္ ပညာရပ္မ်ားကို သင္ၾကားပါမည္။ က်္ပညာျဖင့္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာကို ကာကြယ္ပါမည္။ က်္ပညာျဖင့္ လူေကာင္းမ်ားကို အနိုင္မယူပါ။ က်္ ပညာကို မ်က္ရည္ေပါက္ၾကီးငယ္ သံုးခါ မက်မခ်င္း ထုတ္မသံုးပါ ဟု ကတိ သစၥာ ျပဳပါသည္”
(၂)
မိုးေလး တစ္ျပိဳက္ ႏွစ္ျပိဳက္ က်လာဧ။္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့မည္။ မိျဖဴကို သာဂိ ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိျဖဴသည္ တစ္ေႏြလံုး မေကြးဘက္ အလည္သြားရာမွ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔ ႏွစ္ပတ္ခန္႔လိုမွ ျပန္ေရာက္လာဧ။္ သူ အသားနည္းနည္း မည္းသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ပိုလွလာသည္။ သူျပန္လာသည့္ေန႔က သာဂိသည္ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေက်ာ္ၾကီးဧ။္ သင္တန္းတြင္ ရွိေနသည္။ ညေနဘက္ အိမ္ျပန္လာခ်ိန့္ ဗံဒါပင္ေျခရင္း ကြတ္ပ်စ္ေလးေပၚတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးေနာက္ေက်ာကို ျမင္ေတာ့ မိျဖဴလားဟုေတာ့ ထင္မိသည္။သုိ႔ရာတြင္ ဆံပင္က ပခံုးေက်ာ္ေနရ်္ မဟုတ္ေလာက္ဘူး ထင္ျပီး ျပဴးက်ယ္ႏွင့္ စကားေျပာမပ်က္ စက္ဘီးစီးလာစဥ္ သူတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရေတာ့မွ သာဂိ ရုတ္တရက္ အသက္ရႈ ရပ္မတတ္
ျဖစ္သြားမိသည္။ နင္းလက္စ စက္ဘီးေပၚတြင္ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္ မိျဖဴကို ေငးရင္း တိုက္ခန္းကို ေက်ာ္မလို ေတာင္ျဖစ္သြားရ်္ မိျဖဴက ပါးစပ္ကို လက္ဝါးေလးအုပ္ရ်္ ရယ္သည္။ သာဂိသည္ ေခၽႊးစိုေနေသာ ခႏၵာကိုယ္ျဖင့္မိျဖဴေရွ့တြင္ ရပ္ရင္း ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ မိျဖဴက သြား ေရခ်ိဳးဦး..ငါ ဒိီမွာေစာင့္ေနမယ္ ဟုဆိုမွ သာဂိ ကမန္းကတမ္း အေပၚထပ္ေျပးတက္ ေ၇ခ်ိဳးရသည္။
ထိုေန႔က မိျဖဴ သူ႔ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီး ေျပာသည္။ မေကြးက သူ႔ အေဒၚအေၾကာင္း၊ ညီမ ဝမ္းကြဲေတြ အေၾကာင္း၊ျမသလြန္ ဘုရားအေၾကာင္း၊ ဧရာဝတီ အေၾကာင္း..ဘာအေၾကာင္း၊ ညာအေၾကာင္း သာဂိ အားလံုးေတာ့ မမွတ္မိေတာ့။ မိျဖဴေျပာသမွ် စကားတိုင္းသည္လည္း သူ႔နားထဲ ဝင္တစ္ခ်က္၊ မဝင္တစ္ခ်က္သာ။ သူ ျမင္ေန၊ သိေန၊ ၾကားေနရသည္မွာ မိျဖဴ ဧ။္ လက္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားပံု။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးဧ။္ အဖြင့္အပိတ္၊ ေခါင္းေလာင္းေသးေသးေလးေတြ စုျပီး တီးလိုက္သလို ထြက္လာေသာ အသံစာစာေလး …အဲဒါပဲ ျဖစ္သည္။ သာဂိ သည္ မိျဖဴဧ။္ လႈပ္ရွားမူ မွန္သမွ်ကို ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ ၾကည့္ရင္း မိျဖဴ ေျပာသမွ် ေခါင္းျငိမ့္ ေထာက္ခံေနသည္မွာ မိျဖဴ အေမက ထမင္းစားမယ္ေဟ့ ဟု မေအာ္မခ်င္း ျဖစ္သည္။
မိျဖဴသည္ မေအ ေခၚသံၾကားေတာ့ ငါ သြားေတာ့မယ္ဟု ဆိုကာ ဂါဝန္ေလးမရ်္ ေလွကားေပၚ အေျပးေလးတက္သည္။ သာဂိ ေနာက္က ကပ္လိုက္သြားရာ ေလွကားတစ္ဝက္ေလာက္ အေရာက္တြင္
မိျဖဴက လွည့္ အၾကည့္ သာဂိက မိျဖဴ ခါးေလးကိုဆတ္ကနဲ ဖက္ရ်္ စကားမ်ားလြန္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းလိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ မ်က္လံုးေလး အေၾကာင္သားျဖင့္ မင္တက္သြားပံု ရသည္။ သာဂိမွာ မိျဖဴဧ။္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ငံုသာနမ္းလိုက္ရေသာ္လည္း သူကိုယ္တိုင္က အေတြ႔ၾကံဳမရွိေသးသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ မိျဖဴက သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို မထားတတ္သည္က တစ္ေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ မိျဖဴသြားေလးႏွင့္ သူ႔သြား
ထိခိုက္မိသည္။
မိျဖဴ အသိဝင္လာပံုရသည္။ ဆတ္ဆို သူ႔ကို တြန္းထုတ္လိုက္ရင္း ေလွကားအတိုင္း ေျပးတက္ကာ အခန္းထဲ ဝင္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သာဂိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလွကားေပၚတြင္ ျပဳတ္မက်ေအာင္ မနည္းထိန္းလိုက္ရရင္းေယာက္ယက္ခတ္ကာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ သာဂိ အဲဒီညကလည္း ဘုရား မရွိခိုးျဖစ္။
မၾကာမွိီ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္သည္။ နတ္ၾကီးသည္ ဆိုေသာ ဆယ္တန္းကို သာဂိ တက္ေနေခ်ျပီ။ သို႔ေသာ္ သာ၈ိ မမႈပါ။ စာၾကည့္ရင္း ေခါင္းမၾကည္သလို ျဖစ္လာလွ်င္ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းေငးလိုက္သည္။ မိျဖဴကလည္း သာဂိျမင္သာ ေအာင္ အစြန္ဆံုးတြင္ ေနရာယူထားသည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ မိျဖဴႏွင့္ သာဂိၾကားတြင္ လူသြားလမ္းေလးသာ ျခားသည္။ အဲဒါကိုပင္ သာဂိက ရံဖန္ရံခါ တစ္ေမ့တစ္ေမာၾကီး ေငးေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာ စာသင္သြားရ်္ နားမလည္သည္ မ်ား၊ မမွီလိုက္သည္မ်ားကို ျပန္ေမးရသူမွာ မိျဖဴျဖစ္သည္။
ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ ထိုင္ျမဲျဖစ္ဧ။္ သူလဲ ဥမၼာႏွင့္ အဆင္ေျပေနျပီဟု ေျပာသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေလွာ္ကားဥယ်ာဥ္ ဘက္သို႔ သြားသြား ခ်ိန္းေတြ႔တတ္သည္။ သာဂိကိုလဲ အေဖာ္ေခၚေလ့ရွိသည္။ သာဂိက မိျဖဴကို မေခၚဝံ့။ ကိုေမာင္ၾကီး သိမွာစိုးသည္။ေနာက္ျပီး အေဒၚသိမွာကိုလဲ အားနာသည္။ ေနာက္တစ္ခုက ခုထိ သာဂိသည္ မိျဖဴကို ရည္းစားစကားမေျပာရေသး။ ျပဴးက်ယ္ေျမွာက္ေပးေသာ္လည္း သာ၈ိသည္ တကၠသိုလ္ေရာက္မွေျပာမည္ဆိုေသာ သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ေတာ့ေခ်။
သို႔ႏွင့္ စာေမးပြဲၾကီးနီးလာေသာ အခါ သာဂိတို႔ေတြ စာစုက်က္ၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္တြင္ ျဖစ္ဧ။ ္။ ျပဴးက်ယ္ အစ္ကိုမ်ားက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ရ်္ မသိတာဆိုလွ်င္ ေမးလို႔ရသည္။ သူတို႔ ညီအစ္ကို မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္ကို ဝါသနာတစ္မ်ိဳးစီ ျဖစ္ဧ။္ ။ မည္သို႔ပင္
ရွိေစ သူတို႔အားလံုး သေဘာေကာင္းသူမ်ားျဖစ္ရ်္ သာဂိကေတာ့ ခင္သည္။ အဲ..ခင္သည္ဆိုသည္ထက္ အစ္ကိုရင္းမ်ားကဲ့သို႔ အားကိုးမိသည္။ တစ္ေကာင္
ၾကြက္ ဆန္ဆန္ သာဂိသည္ ညီအစ္ကို၊ေမာင္ႏွမ ငတ္ေနသူ ျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ ျပဴးက်ယ္ စာက်က္ရာသို႔ မိျဖဴႏွင့္ ဥမၼာလည္း လာသည္။ အျပန္ ဆိုလွ်င္ သာဂိႏ်င့္ ျပဴးက်ယ္က မိျဖဴတို႔ကို လိုက္ပို႔သည္။ ဥမၼာက သာဂိတို႔တိုက္တန္းဧ။္ ေနာက္ဖက္ တိုက္တန္းတြင္ ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ဘာမွ ေဝးလွသည္မဟုတ္။ ထို႔ျပင္ ဒိနားတစ္ဝိုက္ သူတို႔ကို မည္သူမွ် ေႏွာင့္ယွက္မည္ မဟုတ္။ သို႔ရာ တြင္
စိုးရိမ္သည္ကို အေၾကာင္းျပရ်္ သာဂိတို႔က လိုက္ပို႔သည္။
ေနြဦးေပါက္ခ်ိန္ ျဖစ္ရ်္ ေလသရမ္းတို႔ ျမဴေဆာ့ေသာ ညခ်မ္းတြင္ သာဂိသည္ မိျဖဴႏွင့္ ေဘးခ်ငး္ယွဥ္ေလွ်ာက္ရင္း ၾကည္ႏႈးေနမိသည္။ ဓာတ္မီးတိုင္တို႔ဧ။္ တစ္ ဝက္တစ္ပ်က္ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ မိျဖဴဧ။္ မ်က္ႏွာေလးသည္ နုနုေထြးေထြး၊ ဝါဝါေျပးလွ်က္ ရွိဧ။္။ စာအုပ္ေလးေတြ ပိုက္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္ေန
ေသာ မိျဖဴသည္ ရုတ္တရက္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း…
”ဒီေန႔ လသာတယ္ေနာ္” ဟုတစ္ေယာက္ထဲ ေရရြတ္သလို သာဂိကို ေျပာသလို ေျပာဧ။္။ သာဂိလဲ ေမာ့ၾကည့္မိရာ ဟုတ္ဧ။္ ။ ေငြေသာ္တာသည္ အာကာလြင္ျပင္တြင္ ၾကယ္ညီေနာင္တို႔ကို ျခံရံလွ်က္ သာဂိကို ျဖဴဝါဝါၾကီး ျပန္ၾကည့္ေနဧ။္။ မိျဖဴက …
” လမင္းၾကီးက အရမ္းလွတာပဲ၊ တစ္ညလံုး ထိုင္ၾကည့္ေနရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္..သာဂိ” ” လမင္းက နင့္ေလာက ္မလွ ပါဘူး ၊ မိျဖဴရယ္ ”
မိျဖဴသည္ ေျခလွမ္းေလး တံု႔သြားဧ။္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးခ်င္း သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးေလးေတြသည္ ဟိုအရင္တစ္ခါ အရည္လည္သလိုမ်ိဳးေလး
လည္လာျပန္သည္။ ပါးျပင္ေလးေတြေရာ နီေနသလား။ သိပ္ေတာ့ မျမင္ရေခ်။ သူတို႔သည္ ဓာတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ၾကား အလင္း မမွိီေသာ ေနရာတြင္ ေရာက္ေန
ၾကရ်္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိျဖဴခ်စ္ေသာ ေငြလေရာင္ကေတာ့ ျဖဴလႊလႊေလး ရွိေနသည္။ သာဂိ မိျဖဴဘက္သို႔ လွည့္ရ်္ ပခံုးေလး ႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္လိုက္သည္။
မိျဖဴသည္ သာဂိမ်က္ဝန္းကို သာၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ေနသည္။ သာဂိ မိျဖဴ ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္။
သနပ္ခါးနံ႔ သင္းသင္းေလးရသည္။ သာဂိ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ မိျဖဴ ကိုယ္လံုးေလးကို သိမ္းၾကံဳးျပီး သိုင္းဖက္ထားလိုက္မိသည္။ မိျဖဴ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြ
ျပဳတ္က်သြားဧ။္ သို႔ရာတြင္ ျပန္မေကာက္ေတာ့ေခ်………
စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးေတာ့ သၾကၤန္နားပင္ ေရာက္လုၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ တစ္လေလာက္ဆို သၾကၤန္က်ေတာ့မည္။ မႏွစ္က သာဂိ ႏွင့္ ျပဴးက်ယ္သည္ ကိုေက်ာ္ႀကီး ဆရာဦးေဆာင္မူႏွင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလိုက္ေနရ၍ သၾကၤန္လည္ဖို႔ အခြင့္ေရး မရခဲ့ၾက။ ဒီႏွစ္ ေတာ့ လည္ျဖစ္ေအာင္ လည္မည္ဟု ေတးထားမိသည္။
မိျဖဴလည္း ဒီႏွစ္ ဘယ္မွ မသြားေခ်။ သူ႔အိမ္မွာ သူ႔အေမက ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ခိုင္း၍ အခ်က္သင္ရင္း ခ်က္ေနရသည္ ဟုဆိုသည္။ လမ္းထိပ္ ကားဂိတ္နားက ေစ်းတန္းေလးမွာ ေစ်းဝယ္ေနတာ ေတြ႔သည္။
သာဂိက အနားနား ကပ္၍ ..
“မိျဖဴေရ..ဒီေန႔ ၾကက္သားသုပ္ ေပးစမ္းဟာ”
“နင္..တစ္ကယ္ စားခ်င္လို႔လား၊ ဝယ္လိုက္မယ္ေလ၊ ၿပီးရင္ ငါလာပို႔ေပးမယ္”
“ငါ စားခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဟ၊ အငယ္ေကာင္က စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔၊ နင္ကလည္း ကေလးေတြကို အသားေလး၊ ဘာေလး ေကၽြးပါဦး၊ အဝတ္စားေတြခ်ည္း စြတ္ဝယ္မေနႏွင့္ ေလ” မိျဖဴသည္ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္သြားသည္။ သူသည္ သာဂိေျပာတာကို ခ်က္ခ်င္း သေဘာမေပါက္။ ေတာ္ၾကာေနမွ..မ်က္ႏွာေလး ရဲၿပီး
“သာဂိ!!!” ဟုဆိုကာ ေက်ာကုန္းကို “အုန္း”ကနဲ ထုေလသည္။ သူ႔ဟာသူ ထုၿပီး နာသြား၍ လက္ဝါးေလးတစ္ခါခါ ျဖစ္ေနသျဖင့္
သာဂိက ဥံဳဖြ လုပ္ေပးဖို႔ သူ႔လက္ကေလးကို ကိုင္ေတာ့…
“သာဂိ၊ လမ္းေပၚႀကီးမွာ..လႊတ္ဟာ..” ဟုဆိုကာ ႐ုန္းထြက္သြားသည္။ သာဂိ စပ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ ဒါမ်ိဳး ႐ိုေနၿပီဆိုရမည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြကတည္းက ဒီလမ္း၊ ဒိီေစ်း၊ ဒီေက်ာင္းနားမွာ ရန္ျဖစ္ေနၾက မဟုတ္ပါလား။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ မသိသည္မွာ ထိုစဥ္က ရန္ျဖစ္ ထု႐ိုက္ ဆဲဆိုျခင္းသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး ယခု ဆဲဆို ထု႐ိုက္ျခင္းမွာ အၾကင္နာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဆိုသည္ပင္။
သာဂိသည္ မိျဖဴကို စေနာက္ၿပီး ၾကည္ႏႈးစြာ အိမ္ျပန္လာရာ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးက …. “သာဂိေရ.. ပစၥည္းေတြ သိမ္းဖို႔ ကူစမ္းပါဦး၊ မင္းဦးေလးကလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိကို မေရာက္ႏိုင္ေသးဘူး”
သာဂိက အံ့ၾသစြာျဖင့္..
“ဘာျပဳလို႔ ..ဘာျပဳလို႔ သိမ္းတာလဲ၊ ေဒၚေလး”
ေဒၚေလးသည္ သာဂိကို ၾကင္နာစြာ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး..
“ေဒၚေလး ..ရာထူးတက္လို႔ ေျပာင္းရမယ္။ လိႈင္ၿမိဳ႕နယ္ထဲကို ေလ..သား ေက်ာင္းတက္ေတာ့ နီးသြားတာေပါ့၊ ဒီကေန တက္မယ္ဆိုရင္ သားအၾကာႀကီး ကားစီးရမွာ”
သာဂိ ေတြေတြႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေလး၏ ပစၥည္းမ်ားကို ကူသိမ္းထုပ္ပိုးေနရင္း သာဂိသည္ ငိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဒီတိုက္ခန္း၊ ဒီတိုက္တန္းတြင္ သူ႔ကို ေမြးတာမဟုတ္ေသာ္လည္း သူသည္ ဒီမွာ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္သည္။ ဒီေနရာကို သူမခြဲခ်င္၊ ေနာက္ၿပီး မိျဖဴ၊ မိျဖဴကို သူ ေန႔တိုင္းေတြ႔ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့၊ ညီရင္းအစ္ကိုလို ခင္ရေသာ ျပဴးက်ယ္တို႔ႏွင့္လည္း ကစားႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။ ေငးေငး ေငါင္ေငါင္ ျဖစ္ေနေသာ သာဂိကို ေဒၚေလးက..
“စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔ကြယ္၊ ဝန္ထမ္းဘဝ ဆိုတာ ဒီိလိုပဲ သားရဲ႕၊ ကိုယ့္ ဘဝကိုယ္ ပိုင္တာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း သား သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္သြားမွာပါ” ဟု ႏွစ္သိမ့္သည္။ ဒါေပမယ့္ သာဂိ မရႊင္ႏိုင္ပါ။ ေဒၚေလး အထက္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္သြားတာလည္း ဝမ္းမသာႏိုင္။ လဒႀကီး လည္လိမ္သလို၊ ေငါင္စင္းစင္း ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ည…၁၂ နာရီ ထိုးေတာ့မည္။ သာဂိ ေလွကားေပၚမွာ ထိုင္ေနသည္။ သူ မိျဖဴကို ညေနက ခ်ိန္းထားခဲ့သည္။ ၁၂ နာရီတိတိ ေလွကားက ေစာင့္မည္ဟူ၍ ..မိျဖဴက ေခါင္းၿငိမ့္ျပရံုသာ ျပၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာခဲ့ေခ်။ သူလည္း မ်က္ႏွာေတာ့ မေကာင္း။ ေဒၚေလး ေျပာင္းရမည့္ သတင္းၾကားၿပီး ျဖစ္ပံုရသည္။ ၁၂ နာရီ၊ ၁၀ မိနစ္..မိျဖဴ မလာေသးေခ်။ ေစာင့္ရသည့္အလုပ္သည္ ေတာ္ေတာ္ေမာရေၾကာင္း သာဂိ ခုမွ သိသည္။ ဟိုေတြး..ဒိေတြး ဟိုေငး ဒီေငးနဲ႔ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ ျခင္ေတြနဲ႔လည္း စစ္ခင္းရေသးသည္။ အေတာ္ၾကာေတာ့မွ မိျဖဴတို႔ အခန္းတံခါးေလး အနည္းငယ္ဟသြားၿပီး မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလး ထြက္လာသည္။ သာဂိသည္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိသည္။ မိျဖဴက တံခါးကို အသံမျမည္ေအာင္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ပိတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိ ေဘးက ေလွကားထစ္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီးသာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိလည္း မိျဖဴေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း..
“နင္ကလည္းဟာ..ေစာင့္ရတာ ၾကာလိုက္တာ”
“အေမတို႔ မအိပ္ေသးလို႔ဟ..ဒါနဲ႔ ေနပါဦး..နင္တို႔ ဘယ္ေန႔သြားမွာလဲ”
“အေဒၚကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္လို႔ ေျပာတာပဲ”
“နင္ တစ္ကယ္သြားမွာေပါ့ေနာ္..မသြားလို႔ မရဘူးလားဟင္..ဟို..ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္မွာေနဟာ..မုန္႔ဖိုး မရွိရင္ ငါေပးမွာေပါ့။ ငါ့မွာ စုထားတာေလ..ဗူးႀကီးနဲ႔ အျပည့္ရွိတယ္..သိလား..နင္ ဘာမွပူစရာ မလို ဘူး၊ ကိုႀကီးေမာင္တို႔ ၊ကိုေက်ာ္ႀကီးတို႔လည္း သေဘာေကာင္းတာပဲ၊ အဲဒီမွာပဲ ေနဟာ ..ေနာ္..ဟင္းေတြ မေကာင္းလို႔ မစားခ်င္ရင္ ငါတို႔အိမ္လာစားလို႔လည္း ရတယ္ေလ..အေမကလည္း နင့္ကို ခင္တာပဲဟာ၊ နင္ သာ အားနာမေနရင္ ေန႔တိုင္းစားလို႔ေတာင္ရ….”
မိျဖဴသည္ စကားေတြကို တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေလးေတြ က်လာသည္။ သာဂိ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးကို ဆြဲယူ ေပြ႔ဖက္လိုက္ရင္း ေခါင္းေလးကို ပြတ္ၿပီး.. “မိျဖဴ ရယ္..” ဟူ၍သာ ေရရြတ္မိသည္။ မိျဖဴသည္ ယခု စကားမေျပာေတာ့။ သာဂိ ရင္အံုေပၚမ်က္ႏွာ အပ္ရင္း တိုးတိုးေလး ႐ႈိက္ေနသည္။ သာဂိက သူ႔ ေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလးကိုင္ၿပီး ဆံပင္ေလး ကို သပ္ရင္း..
“ငါတို႔ ေကာလိပ္မွာ ေတြ႔လို႔ရတာပဲ။ အရင္လို ေန႔တိုင္းမေတြ႔ႏိုင္တာပဲ ရွိတာပါဟာ၊ တစ္ပတ္ ၅ ရက္ေတာ့ တို႔ေတြ ေတြ႔ေနၾကရမွာပါ၊”
မိျဖဴသည္ သာဂိရင္အံုေပၚ မွီႏြဲ႔ေနရာမွ ဆတ္ဆို ေခါင္းေထာင္လာရင္း..
“ဟင္..နင္က ငါ့ကို ေန႔တိုင္း မေတြ႔လည္း ရတယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား၊ သာဂိ၊ ငါ့မွာေတာ့ သူသြားေတာ့ မယ္ဆိုလို႔ အေမ မသိေအာင္ ခိုးငိုလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ..ဟင့္၊ ဟင့္၊ ဟင့္” သာဂိ ျပာျပာသလဲလဲ ခတ္သြားရင္း..
“ဟာ..မိျဖဴ ငါေျပာတာ အဲလိုမဟုတ္ဘူးေလ၊ ဟိုဒင္း..ဟာ မငိုနဲ႔ေလဟာ..၊ ငါက နင့္ကို အခ်ိန္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္း ေတြ႔ခ်င္ေနတာပါ၊ အျမဲတမ္း ငါ့ စိတ္ထဲမွာရွိေနတာ နင္ပါဟာ..ငါေလ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ နင့္ကို ေသးေသးေလး လုပ္ၿပီး ငါ့ အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္သြားခ်င္တာပါ”
သာဂိ မေခ်ာ့တတ္၊ ေခ်ာ့တတ္နဲ႔ ေခ်ာ့ေတာ့ မိျဖဴ မ်က္ႏွာေလး ျပန္ၾကည္လာရင္း ..” နင္ တစ္ကယ္ ေျပာတာေနာ္” ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက ေခါင္းၿငိမ့္ျပေသာအခါ မ်က္ရည္ေတြ စိုေနေသာ မ်က္ႏွာေလးသည္ ျပံဳးေယာင္သမ္းလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကာလသား အစ္ကိုႀကီးမ်ားေျပာေသာမ်က္ရည္စိုေနေသာ
မ်က္လံုးသည္ အလွဆံုး ဆိုတာကို သာဂိ လက္ခံခ်င္သြားသည္။ မိျဖဴ၏ မ်က္နွာေလးသည္ မိုးရြာသြန္းၿပီးစ ေနေရာင္ျခည္၏ ထိေတြ႔ျခင္း ခံရေသာ ပန္းပြင့္ေလးကဲ့သို႔.. မ်က္နက္ဝန္း ေလးသည္ ႏႈးညံ့ျခင္းကို အရည္ေဖ်ာ္ထားေသာ စိန္ပြင့္ေလး ကဲ့သို႔… ပါးျပင္မို႔မို႔ ေလးေပၚမွ သနပ္ခါးကြက္ေလးသည္ ေရစီးေၾကာင္းေလးေတြ ေပၚေနေသာ သဲေသာင္ျပင္ကဲ့သို႔…..သာဂိ၏ ရင္သည္ ႏႈးညံ့စြာ လႈပ္ခုန္လာသည္။
ပ်ဳိရြယ္ျခင္း၏ ေသြးသားကလည္း ဆူပြက္လာ၍ ေအာက္က ပစၥည္းကလည္း ေထာင္လာသည္။ သာဂိ မိျဖဴ၏ ကိုယ္လံုးကို သိမ္းဖက္ကာလွဲခ်လိုက္ၿပီး ေထာင္ထားေသာ ဘယ္ဘက္ေပါင္ေပၚတြင္ သူ႔ေခါင္းေလးကို တင္လိုက္သည္။ မိျဖဴသည္ သာဂိ ဆႏၵ အတိုင္း ေပ်ာ့ေျပာင္းစြာပင္ လိုက္ေလ်ာသည္။ ယခု မိျဖဴသည္ သာဂိ၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ပက္လက္ေလးလွန္လ်က္ သာဂိကို ေမာ့ေမာ့ေလး ၾကည့္ေနသည္။ မိျဖဴ၏ ၾကည္စင္ေသာ မ်က္ႏွာဝင္းဝင္းေလးသည္ သာဂိ ဘာလုပ္လုပ္ တားျမစ္ ျငင္းဆန္ျခင္း မရွိ၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းႏႈးညံ့လြန္းေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကလည္း သာဂိကို ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနၾကသည္။
သို႔ရာတြင္ မိျဖဴ၏ ရင္ႏွစ္မႊာကမူ ကန္ေရျပင္ထဲ ခဲလံုးေလး က်သကဲ့သို႔ လိႈင္းထ လႈပ္ရွားလ်က္ရွိ၏။ သာဂိက ဘယ္လက္ကို မိျဖဴ၏ ေခါင္းေလး ေအာက္ထိုးသြင္းကာ ခုေပးထားၿပီး ညာလက္က မိျဖဴ၏ မ်က္ရည္စ အၾကြင္း အက်န္ေလးမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္သည္။ မိျဖဴ မ်က္လံုးေလး မွိတ္၍ ခံယူသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို မ်က္ဝန္း ေတာက္ေတာက္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ရင္း လက္ကေလး တစ္ဘက္က သာဂိ ရင္ဘတ္က အက်ႌစကို ကိုင္ကာ “သာဂိရယ္”..ဟု ဆိုသည္။ သာဂိ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ငံု႔နမ္းလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သြားခ်င္း မထိေတာ့ေပ။ သာဂိႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းသည့္ ပညာကို တတ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငံု နမ္းရင္း လက္တစ္ဘက္က…
မိျဖဴ၏ ခါးေလးကို တင္းတင္းဖက္မိရာ မိျဖဴ ထံမွ” အြန္း” ကနဲ အသံေလးနဲ႔ အတူ ႐ုန္းထြက္လိုက္ၿပီး ….. “ေျဖးေျဖးဖက္၊ သာဂိရာ၊ အသက္ရႈက်ပ္တယ္၊ ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး”ဟု ဆိုသည္။ သို႔နဲ႔ သာဂိလည္း အားေနေသာ ညာလက္ကို ဘယ္နားထားရမွန္းမသိပဲ မိျဖဴ၏ လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။ မိျဖဴသည္ ေမာသြားဟန္ တူသည္။ မ်က္လံုးေလး စင္းရင္း အသက္ကို ျမန္ျမန္ရႈေနသည္။ သူ႔ လက္ဖ်ံေလးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ထလ်က္၊ ေမႊးညႇင္းနုေလးေတြ ေထာင္ထလ်က္ ရွိသည္ကို သာဂိ တအံ့တၾသေတြ႔ရသည္။ ထိုေမႊးညႇင္းဖုေလးေတြ တစ္ေလွ်ာက္ လက္ဝါးျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း ပြတ္လိုက္ေသာအခါ ေမႊးညႇင္းဖုေလးေတြ ေပ်ာက္မသြားသည့္ျပင္ လက္သဲခၽႊန္ခၽႊန္ေလးေတြ သာဂိေပါင္ထဲ စိုက္တဲ့အထိ သာဂိကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ေလသည္။ သာဂိ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ ေခါင္းေလးကို ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြကို တရၾကမ္း နမ္းေတာ့သည္။
မိျဖဴသည္ သာဂိ၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အရုပ္ေလး တစ္ရုပ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ မိန္းေမာစြာ ၿငိမ္ေနရင္း အသိမဲ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ထမတတ္ ဆူေနေသာ သာဂိ ေ႐ွ႕ေတာ့ ဆက္မတိုးဝံ့ေခ်။ ေအာက္က လိင္တံကလည္း တင္းၿပီး ေထာင္မတ္ေနကာ မိျဖဴခါးေလးကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့ မတတ္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိန္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ အတင္း
တရစပ္နမ္းေနမိရာမွ ခြာထုတ္လိုက္ရင္း သက္ျပင္းကိုခ်ကာ မိျဖဴ ေခါင္းေလးကို သူ႔ပခံုးစြန္းေပၚတင္ၿပီး ေနာက္ေက်ာေလးကို သိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။ မိျဖဴသည္လည္း ဘာျဖစ္သည္ မသိ၊ သက္ျပင္းေလးခ်သံ ၾကားရသည္။
ထိုေန႔ညက သာဂိသည္ မနက္ေလးနာရီထိုး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သည္ထိ မိျဖဴကို ေထြးေပြ႔ထားခဲ့သည္။ မိျဖဴကေတာ့ ကေလးေလး တစ္ဦးႏွယ္ သာဂိ ပခံုးစြန္းေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ သာဂိသည္ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မိျဖဴကို မႏိုးရက္၍ ဤပံုစံအတိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေပးခဲ့ရသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္လည္း ႐ိုင္းစိုင္းေသာ ေသြးခုန္ႏႈန္းတို႔ မရွိေတာ့။ ႏႈးညံ့ေသာ တစ္စံုတစ္ရာသည္ သူ႔ ႏွလံုးထဲတြင္ စီးဆင္းလွည့္လည္ရင္း ႏွမေလးတစ္ေယာက္ထက္ အနည္းငယ္ပိုေသာ ေမတၱာျဖင့္ဆက္လက္ေထြးေပြ႔ရင္း မိျဖဴသည္ ငါ့ညီမေလးျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးမိသြားသည္။ၿပီးေတာ့ ႏွမဆို ဒီလို ဖက္နမ္းလို႔ေတာ့ ရမွာမဟုတ္ဟု ေတြးမိျပန္ကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ က်ိတ္ရယ္မိသည္။
ထိုေတာ့မွ မိျဖဴသည္ အင္း ကနဲ အသံျပဳရင္း ႏိုးလာသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ၾကည့္ကာ “အိမ္မက္ကလည္း တစ္ကယ္လိုပဲ” ဟုဆိုကာ ျပန္အိပ္ရန္ ျပင္သည္။ သာဂိ သူ႔ကို မႏိုးရက္ေသာ္လည္း ႏိုးရေတာ့သည္။ မၾကာမီ မိုးလင္းေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။
(၃)
တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီးေနာက္ ဟီးႏိုးကားႀကီး တစ္စီးျဖင့္ သာဂိတို႔ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ရသည္။ မိျဖဴသည္ ကားေနာက္ခန္း ပစၥည္းပံုေတြေပၚ ထိုင္ေနေသာ သာဂိကို သူတို႔ ပထမထပ္ ျပတင္းေပါက္မွ လက္ကေလးေဝွ့ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ရွာသည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြကို အနီးကပ္ မေတြ႔ရေသာ္လည္း မ်က္ရည္ဝဲေနလိမ့္မည္ဆိုတာ သာဂိ ေသခ်ာေပါက္ ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါသည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ သာဂိကို ပခံုးပုတ္၍ အားေပးသည္။ ကိုေမာင္ႀကီးကေတာ့ မျမင္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ရႈတည္တည္ ရုပ္ႀကီးျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္သာ..
သူတို႔ သံုးေယာက္လံုး ကားေပၚတြင္ ပါလာၾကသည္။ သာမန္ဝန္ထမ္းမွ်သာ ျဖစ္ေသာ ေဒၚေလးသည္ ပစၥည္းမ်ားမ်ား စားစား မရွိရွာေသာ္လည္း လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဝယ္ထားသည့္ စာအုပ္ေသတၱာေတြက ၈-လံုးခန္႔ ရွိၿပီး အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂ၊ ဘာညာနဲ႔ ေပါင္းေသာအခါ တူဝရီးႏွစ္ ေယာက္ထဲ ပင္ပန္းမည္စိုး၍ လုပ္အားေပးရန္ ထို ညီအစ္ကိုတစ္သုိက္ လိုက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ျပန္လွ်င္ေတာ့ ပဲခူး၊ ေမွာ္ဘီ ကားတစ္စီးစီးစီး၍ ျပန္ၾကမည္ ေျပာသည္။
သာဂိတို႔ ေနရာသစ္သည္ အင္းစိန္၊လွည္းတန္း လမ္းမႀကီးနဲ႔ မနီးမေဝး တြင္ တည္ရွိသည္။ အေဒၚေနရမည့္ ေနရာသည္ လိုင္းခန္း ခ်မေပးႏိုင္ ေသး၍ ေက်ာင္းေဆာင္ ေဟာင္း တစ္ခုကို အိမ္လုပ္ေပးထားေသာ ေနရာျဖစ္သည္။ သာဂိတို႔ တူဝရီး တစ္သိုက္ အတြက္မူ က်ယ္လြန္းေနသည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ အိပ္ခန္းမ်ား ကန္႔ထားေပးသည္။ သို႔ေသာ္ သာဂိ မ်က္စိထဲတြင္မူ အရာအားလံုး
ဟာလာ ဟင္းလင္းခ်ည္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ကံေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးခ်စ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ဦးညိဳ ရွိေန၍ ျဖစ္ပါသည္။
ေရာက္စကမူ သာဂိသည္ ဦးညိဳကို ၾကည့္၍ မရေခ်။ ကြမ္းခ်ိဳးတက္၍ မည္းေနေသာ သြားတို႔ျဖင့္ အရက္ဆီျပန္ေနေသာ မ်က္ႏွာတြန္႔တြန္႔ႀကီးသည္ ဝန္ထမ္းလိုင္းခန္းကလာခဲ့သူ သာဂိအတြက္ အနားမကပ္ခ်င္စရာ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ရက္ သာဂိ မိျဖဴကို လႊမ္း၍
ေကာ္ရစ္တာေပၚထိုင္ၿပီးေငးေနစဥ္ ဦးညိဳ ေရာက္လာၿပီး…
“အလြမ္းဆိုတာ သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ”
သာဂိ လွည့္ၾကည့္ရင္း…
“ဗ်ာ.. ဘာေျပာတာလဲ.. ဦးႀကီးညိဳ”
“ဒီလိုေလကြာ..ငါတို႔ အရက္ေသာက္ရင္ အျမည္းေလးပါမွ ေသာက္ရတာ စည္းစိမ္ရွိသလို လြမ္းတဲ့ အခါမွာလည္း သီခ်င္းေလးေရး၊ ကဗ်ာေလးစပ္မွ လြမ္းလို႔ေကာင္းတာကြ ..သာဂိရ” “ကၽြန္ေတာ္မွ ကဗ်ာ မေရးတတ္ပဲ”
“အံမယ္ကြာ..လြယ္လြန္းလို႔..မင္းကေရးခ်င္စိတ္ ရွိဖို႔ပဲ လိုတာပါ ငါ့ေကာင္ရာ..မင္းသာတတ္ခ်င္ရင္ ဒီကမၻာေပၚက ဘယ္ပညာမဆို မင္း တတ္ႏိုင္ပါတယ္ကြ”
သာဂိ ဦးညိဳကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ဦိးညိဳသည္ ေက်ာင္းဝင္းထဲတြင္ သူ႔ဇနီး ေဒၚတင္ႏြယ္နဲ႔အတူ တဲထိုးေနသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ တဲအိမ္ေလးထဲသို႔ေတာ့ သာဂိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသး။ သို႔ရာတြင္ ဦးညိဳရင္တြင္းကိုေတာ့ သာဂိ လွမ္းျမင္လိုက္ရသလို ရွိသည္။
“ဒါနဲ႔ ဦးညိဳ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲဟင္..အဲဒီ အဓိပၸါယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္ ဦးႀကီးညိဳ”
“ဟားဟားဟား..မင္းဟာက ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ တတ္တယ္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ဟုတ္လို႔လားကြာ..ေလာကမွာ မသိပဲ တတ္တဲ့ ပညာဆိုတာ ရွိလို႔လားကြာ.. မွတ္ထား..သာဂိရဲ႕ ..ေဟာဒီ ကမၻာမွာ မင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာ မရွိဘူးကြ”
သာဂိ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဦးညိဳႀကီး မူးေနသည္ ထင္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းကို ေဒၚေလးနဲ႔ ဦးေလး စုေဆာင္းပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ စာအုပ္ေတြထဲတြင္ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေပါင္းစံုက နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ထုတ္ေဖာ္ထားၾကသည္။ ဒါကို ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးညိဳႀကီးက မရွိပါဘူး လုပ္ေနသည္။ အင္း..သူ ဒီေန႔ နည္းနည္း မ်ားသြားလို႔ ေနမွာပါ။ ေနာက္ေန႔မွ ဆက္ေမးရမယ္ဟု သာဂိ္ေတြးမိသည္။ မွန္သည္။ သာဂိ အတြက္ေတာ့ ဦးညိဳသည္ အရက္ေသာက္တတ္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္သည္။
ေဟာင္းႏြမ္းေနေသာ ထိုစာအုပ္ႀကီးတြင္ သေဘာေကာင္းေသာ ပိုင္ရွင္လည္း ရွိသည္။ ထိုသူက သူ႕ဇနီး အန္တီ တင္ႏြယ္ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး တအံ့တၾသ ျဖစ္ရသည္။ သူက ဦးႀကီးညိဳဟု ေခၚေသာ ဦးညိဳသည္ ရံဖန္ရံခါ အဂၤလိပ္လို ေရးထားေသာသတင္း အပိုင္းစမ်ားပါသည့္ ကြမ္းယာ ထုပ္ေသာ စကၠဴကို ေျဖရင္း ဘိုလို မႊတ္ေနေအာင္ ဖတ္တတ္သည္။ အန္တီ တင္ႏြယ္ကေတာ့ သူ႔ကို ေခၚသည့္ အန္တီဆိုသည့္ စာလံုးကလြဲလွ်င္ က်န္တာ ဘာမွ် နားမလည္ေခ်။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္
ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အသြင္မတူၾကေခ်။ အန္တီတင္ႏြယ္သည္ ႐ိုးသားေအးေဆးသူ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထိုင္ရင္းဦးႀကီးညိဳ ရွိေနလွ်င္ ျပည့္စံုေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးႀကီးညိဳကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေခ်။ “ဟေကာင္..သာဂိရဲ႕..ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝအရသာကို ဒင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ခံစားဖို႔ အခ်က္သံုးခုထဲက တစ္ခုခု လုပ္ရမယ္လို႔ ဆရာေသာ္တာေဆြ ကေျပာတယ္ကြ၊
တစ္..အရက္..ႏွစ္..မိန္းမ..သံုး..ေလာင္းကစား..မင္းေရာ ဘာဝါသနာပါလဲ၊ ငါကေတာ့ သံုးခုလံုးကြ” ဟု ဆိုသည့္လူႀကီး ျဖစ္သည္။
တစ္ခါ တစ္ခါ စိတ္လို လက္ရရွိခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္လည္း ဤသို႔ ေျပာတတ္ျပန္၏။
“
ထိုယူဆခ်က္ကို သာဂိက သေဘာမတူႏိုင္ေခ်။ ေရွးရာဇဝင္ အဆက္ဆက္ကစလို႔ ယခုခ်ိန္ထိ ယံုၾကည္စြာသံုးစြဲခဲ့ေသာ စကားေလး တစ္ခြန္းကိုဦးညိဳႀကီး စကားတစ္ခြန္းထဲနဲ႔ေတာ့ျဖင့္ လႊင့္မပစ္ႏိုင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာဒက တက္မိသည္။
“အဲဒီလို ခ်ည္းပဲေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဦးႀကီးညိဳရယ္..အခ်စ္အတြက္နဲ႔ အသက္ေတာင္ စြန္႔တာေတြ ဘာေတြ ဦးညိဳႀကီးလည္း သိတာပဲ မလား၊ ရွင္ေမြးလြန္းနဲ႔ မင္းနႏၵာတို႔၊ ႐ိုမီယိုနဲ႔ ဂ်ဴးလိယက္တို႔..အဲဒီလိုေတြက်ေတာ့ ဘာေျပာမလဲ”
ဦးညိဳႀကီးကရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့..
“သူတို႔က ႀကိဳက္ေနတာကြ..အခ်စ္မဟုတ္ဘူး..အဲတစ္ကယ္ေတာ့ အခ်စ္မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာစရာ မလိုဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ရွိကို မရွိလို႔ပဲ။ ထားပါေတာ့ေလ။ ငါဆက္ေျပာျပမယ္။ အႀကိဳက္ဆိုတာ ရမၼက္ကို အေျခခံတာကြ။ သူ႔ ေလာင္စာ အားေကာင္းေနတုန္းဆို မီးညႊန္႔က သိပ္ေကာင္းၿပီး အရွိန္က တစ္ဟဲဟဲနဲ႔ေပါ့။ အဲ..ေလာင္စာလည္း ေလွ်ာ့သြားေရာ ခုန မီးေတာက္ႀကီး ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း ကိုမသိေတာ့ဘူး။ ငါေျပာတာ သေဘာေပါက္လား။ ေအး..အႀကိဳက္ဆိုတာလည္း ရမၼက္ေတြ ျပင္းထန္ေနတုန္း မွာေတာ့ အရွိန္က ျပင္းမွ ျပင္းေပါ့။ ရမၼက္လည္း ေသြးေအးသြားေရာ အရွိန္လည္း က်ကေရာပဲ။ သူတို႔က အရွိန္ျပင္းေနတုန္း အဲလိုျဖစ္သြားၾကတာကြ။ တစ္ကယ္လို႔
ေနာက္တစ္လေလာက္ေနမွ ေပးေတြ႔ၾကည့္ အဲ့လို မျဖစ္ဘူး။”
“ဟာဗ်ာ..ဦးႀကီးညိဳကလည္း.. အဲေလာက္ႀကီး ေစာင့္လို႔ ဘယ္ရမလဲဗ်။ ဟိုက ဘုရင္ေတြ ေခတ္ေလ၊ ေယာက်္ားေပးစားပစ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။”
“မင္းကို သူခ်စ္တယ္လို႔ ယံုတယ္ဆိုရင္ သူေယာက်ၤားေပးစားခံရမွာ မင္းကဘာလို႔ ေၾကာက္ေနတာလဲ၊ သူက မင္းကို ခ်စ္တယ္ေလ။ မင္းကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔မွ မခ်စ္ဘူးေလ၊ မင္း အဲဒါကို မယံုဘူးလား”
“ဟို..အင္း..ယံုတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္…”
“ဒါေပမယ့္ ဆိုတာ သံသယ စကားကြ၊ သံသယဆိုတာ မင္းတို႔ေျပာတဲ့ ခ်စ္ျခင္း မဆိုထားနဲ႔ မိတ္ေဆြေတြမွာေတာင္ အဲဒါဝင္လာရင္ ပ်က္ေတာ့တာပဲ ငါ့ေကာင္ေရ…ဟားဟားဟား” သာဂိ ဦးညိဳႀကီးကို ႏိုင္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ဦးညိဳႀကီးေျပာတာကိုေတာ့ အကုန္လံုး မယံု။ မူးမူးနဲ႔ ရႊီးတာ မ်ားသြားသည္ဟုသာ မွတ္ထားလိုက္သည္။
သာဂိ သည္ လိႈင္ေကာလိပ္တြင္ စိတ္ပညာ ေမဂ်ာကို ရသည္။ မိျဖဴကေတာ့ ဓာတုေဗဒကို ယူသည္။ သာဂိက “နင္ အဲဒိီဘြဲ႔ႀကီး ယူၿပီး ဘာလုပ္စားမလဲ” ဟုမိျဖဴကိုေမးေသာအခါ မိျဖဴက” နင္ကေရာ..နင္လည္း အဲဒီ ဆိုက္ကိုႀကီးနဲ႔ ဘာလုပ္စားမွာလဲ” ဟု ျပန္ေမးေလသည္။ သာဂိလည္း ျပန္မေျဖတတ္။ ဝါသနာ ပါလို႔သာ ယူထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ထိုပညာနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ကိုင္စားရမယ္မွန္း ဒုတိယႏွစ္ေလာက္ထိ သာဂိ မသိေခ်။
တက္ေရာက္သင္ၾကားေနရသည့္ ပညာရပ္ကိုသာ မသိရွိမည္။ မိျဖဴကို ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမည္ဆိုတာေတာ့ သာဂိကၽႊမ္းေနၿပီျဖစ္သည္။ မိျဖဴကလည္း သာဂိကို ဘယ္လို အႏိုင္က်င့္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ နဲ႔ ဥမၼာတို႔ကေတာ့ စိတ္တူသေဘာတူ ေလာ (Law) ကို ယူၿပီး မခြဲမခြာ ရွိေနၾကသည္။
သူတို႔သည္ လိႈင္နယ္ေျမ၏ သစ္ပင္ရိပ္ႀကီးမ်ားေအာက္တြင္ အတူတူ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ အတူတူ စိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကသည္။အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူလာနဲ႔ ႏွစ္ကိုယ့္ တစ္စိတ္သဖြယ္ ေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။ စင္စစ္ ထိုအေပ်ာ္သည္ မုန္တိုင္းမလာ ခင္ တိုက္သည့္ ေလညႇင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ မရိပ္မိခဲ့ၾကေခ်။
သူတို႔ ဒုတိယႏွစ္ ေအာင္အၿပီးတြင္ လိႈင္ေကာလိပ္ကို ဖ်က္သိမ္းေၾကာင္း မေၾကာ္ျငာပဲ သူတို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းၾကရသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔က အေ႐ွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္(သန္လ်င္) သို႔ေရာက္ၿပီး အခ်ိဳ ႔က ဒဂံု တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ ကံဆိုးစြာပင္ သာဂိနဲ႔ ဥမၼာသည္ အေ႐ွ႕ပိုင္း တကၠသိုလ္ စာရင္းထဲပါသြားၿပီး ျပဴးက်ယ္နဲ႔ မိျဖဴက ဒဂံုတကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။
ထို စာရင္းထြက္သည့္ေန႔က သူတို႔ ေလးေယာက္ အင္းယားကန္ေဘာင္ေပၚတြင္ စကားမေျပာျဖစ္ပဲ မိႈင္ေနမိၾကသည္။ အရင္ဆံုး လႈပ္ရွားသူမ်ားက ျပဴးက်ယ္နဲ႔ ဥမၼာျဖစ္၍ တစ္ေနရာ သြားဦးမည္ဆိုကာ ထြက္သြားၾကသည္။ မိျဖဴသည္ ငိုေတာ့မေယာင္ မ်က္ဝန္းမ်ားနဲ႔ သာဂိကိုၾကည့္ရင္း ..
“ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ..သာဂိ..ဟင္..ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ” ဟူေသာ စကားကိုသာ ထပ္ကာထပ္ကာ ေရရြတ္ေနသည္။
သာဂိလည္း ဘယ္လို ျပန္ေျဖရမွန္း မသိေခ်။ မိျဖဴလက္ေလးကို ခပ္ေထြးေထြးဆုပ္ရင္း အင္းယားေရျပင္ကိုသာ အဓိပ္ပါယ္မဲ့ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေန႔က သာဂိ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးၿပီး ဝရံတာေပၚထိုင္ေငးေနစဥ္ ဦးညိဳ ေရာက္လာၿပီး..
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သာဂိရ..တစ္ေနကုန္ေတြ႔တာေတာင္ မင္းဟာက လြမ္းတုန္းပဲလားဟ” “မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးႀကီးညိဳရာ..သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းကြဲသြားၿပီဗ်။ သူက ဒဂံုမွာ..ကၽြန္ေတာ္က
သန္လ်င္မွာ..ေရွ႕ေလွ်ာက္ ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
” အလို..မင္းက ဘာလုပ္ခ်င္လို႔တုန္း”
“သူနဲ႔ အတူေနခ်င္တာဗ်”
“ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာလဲ”
“တစ္သက္လံုးဗ်၊ တစ္သက္လံုး”
“အံ့ပါရဲ႕..သာဂိရယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနႏိုင္တဲ့ ဘဝမွာ မေနခ်င္ပဲကိုး။ မင္း ခ်စ္တဲ့ထိေတာ့ ဦးႀကီးကဘာမွ မေျပာခ်င္ေသးဘူး။ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့ မစဥ္းစားနဲ႔ သာဂိေရ..မင္း အမွားႀကီး မွားလိမ့္မယ္”
“ဟာဗ်ာ..မွားမွားဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္။ သူ႔ကို ယူမယ္”
“ဟားဟား..ခ်စ္တယ္ တဲ့လား..အဲဒီ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို မင္း ေဂြးတန္းလန္းနဲ႔ ေျပးေနတုန္း အရြယ္ေလာက္ကတည္းကခံစားတတ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါကြ၊ လူပ်ိဳ မျဖစ္ခင္ကတည္းက ကဗ်ာေတြ ေရးလိုက္၊ ဝတၳဳေတြေရးလိုက္နဲ႔ ႀကိဳက္ရမယ့္ လူရွာၿပီး ဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါေနခဲ့တာ..ငါ့ မိန္းမ ႏြယ့္ကို
တစ္ျခားေယာက္က်ားတစ္ေယာက္က စကားေျပာေနတာမ်ား ျမင္ရင္ အဲဒီည ငါ အိပ္လို႔ကို မေပ်ာ္တာေဟ့။ သူနဲ႔သာဆိုရင္ ငါဟာ တဲအိုပ်က္ ေတာင္မလိုဘူး။ ထမင္းေရေတာင္ မလိုဘူး။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနရရင္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ ေရေသာက္ၿပီး တစ္သက္လံုး ေနႏိုင္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ပါ ..သာဂိရ..”
“အင္းေလ..ဦးႀကီးက်ေတာ့ ယူခဲ့ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္က်မွ မယူနဲ႔ဆိုေတာ့..ဦးႀကီး တရားသလားလို႔ …”
“ေအး..ငါက မင္းကို ငါ့လို မမွားရေအာင္ ေျပာေနတာကြ သာဂိရ..ဒီတြင္းႀကီးက အနက္ႀကီး ။ အထဲမွာလည္း ေရမရွိဘူးဆိုတာကို တြင္းထဲက်ေနတဲ့ငါက မင္းသိေအာင္ လွမ္းေအာ္ေျပာေနတာ၊ အဲဒါကို မင္းက မနာလိုလို႔ ေျပာတယ္ထင္လည္း မင္းသေဘာပါပဲကြာ”
ဦးႀကီး ညိဳသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ေခါင္းခါရင္း ထိုင္ရာမွ ထသည္။ ထိုစဥ္မွာ ေက်ာင္းဝင္းတံခါးေ႐ွ႕သို႔ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ေရာက္လာ၍
“ေဟ့ ဘယ္သူေတြလဲကြ” ဟု ဦးညိဳက လွမ္းေအာ္ရာ.. ထိုလူသိုက္ဆီက
“သာဂိေရ..သာဂိ..သာဂိနဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လို႔ပါ” ဟူေသာ ေအာ္သံမ်ား ထြက္လာ၏။
ကိုႀကီးေမာင္တို႔အုပ္စုပင္ျဖစ္သည္။ သာဂိ အေျပးအလႊားသြား တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ ကိုႀကီးေမာင္က ျပဴးက်ယ္ဒီိမွာလား ဟုေမးသည္။ သာဂိ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေခါင္းခါျပေတာ့ ကိုႀကီးေမာင္က သက္ျပင္းခ်ၿပီး “မင္းေကာင္ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ျပသ၁နာပဲကြာ.. ဥမၼာ့ကို ခိုးေျပးသြားၿပီ ထင္တယ္” “ခင္ဗ်ာ..”
သာဂိ ခင္ဗ်ာ တစ္လံုးသာ ရြတ္ႏိုင္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ အံ့ၾသတစ္ႀကီး ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးညိဳႀကီးက ..
“သြားၿပီ တစ္ေကာင္ေတာ့ တြင္းထဲ ျပဳတ္က်သြားရွာၿပီ” ဟုေရရြတ္လိုက္သည္။ ကိုႀကီးေမာင္က သေဘာေပါက္စြာ ရယ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို
“မနက္က်ရင္ ဒီေကာင္ သြားတတ္တဲ့ ေနရာေတြ ရွာၿပီး ေျပာပါဦးကြာ..ဥမၼာ့ကို ျပန္အပ္ရဦးမယ္လို႔၊ သူတို႔ကို ဘယ္သူကမ်ား သေဘာမတူဘူးေျပာလို႔ ခိုးေျပးရတာလိမ့္ကြာ၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ပဲ” သာဂိ ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း မနက္က် ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး ေျပာေပးပါ့မည္ဟု အာမခံလိုက္သည္။ အာမလဲ ခံရဲေပသည္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းျဖစ္ေသာ ျပဴးက်ယ္ ဘယ္ဘိမွာ နားခိုေနႏိုင္မလဲ ..ေဝးေဝး စဥ္းစားစရာမလိုေခ်။ ဒီေကာင္ လွည္းတန္းက သန္းေအးတို႔ အိမ္မွာပင္ျဖစ္ရမည္။ ေတာသူေ႒းသားမ်ား ျဖစ္ေသာ သန္းေအးနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္သည္ လွည္းတန္းတြင္ အိမ္ခန္းတစ္လံုးငွားၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထဲေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု ဒိေကာင္ေတြ ရြာျပန္ခ်ိန္အခန္းေသာ့သည္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလက္ဝယ္တြင္သာ ရွိေပလိမ့္မည္။ ဒါကို ျပဴးက်ယ္က ဂြင္ၾကံဳႏိႈက္ျခင္း ျဖစ္မည္မွာေသခ်ာသည္။ သာဂိသည္ ခ်က္ျခင္းထသြားရန္ စဥ္းစားၿပီးမွ ခုလို ခ်ိန္ႀကီး ျပဴးက်ယ္ ဘာလုပ္ေနမည္ကို စဥ္းစားရင္း ျပံဳးစိစိျဖင့္ တခြိခြိ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
သူ မနက္အိပ္ယာထေတာ့ မိျဖဴေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ူ ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲရင္း အိပ္မံႈစံုမႊား ထြက္လာေသာ သာဂိသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ေနေသာ မိျဖဴကို ျမင္ေသာအခါ ပါးစပ္ႀကီး ျပဲသြားၿပီး ..ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးခန္းဘက္သို႔ ေျပးေလသည္။ မိျဖဴကေတာ့ မ်က္ႏွာ အမ္းအမ္းေလးျဖင့္ ျပံဳးစိစိေလးျဖစ္ကာက်န္ခဲ့သည္။ သာဂိ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ ေဒၚေလးက..
“ဟဲ့..သာဂိ ထမင္းၾကမ္း စားသြားဦးေလ..သမီး..မိျဖဴေရာ တစ္ခါထဲ စားေလ..လာ” ႏွစ္ဦးသား တစ္ျပိဳင္တည္း..
“မစားေတာ့ဘူး ..ေဒၚေလး”
“အံမယ္..ေလသံကိုက…ေဟ့..ေဟ့..ေျပာထားပါရဲ႔ေနာ္..မင္းတို႔..မင္းတို႔ကို ငါတို႔က သေဘာတူၿပီးသားေနာ္..ဟို ႏွစ္ေယာက္လို ေပါက္ကရ လုပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ ၾကားလား..အလုပ္ကိုင္ေလး အတည္တက် ျဖစ္မွ စဥ္းစားၾက..ဟုတ္ၿပီေနာ္”
“ဟုတ္””ဟုတ္ကဲ့ပါ..ေဒၚေလး”
သာဂိနဲ႔ မိျဖဴသည္ ဆင္ေရတြင္းမွတ္တိုင္တြင္ ကားေစာင့္ရင္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ရမွာ မ်က္ႏွာပူသလို ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကည့္ပဲလဲ မေနႏိုင္ေခ်။ ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ မိျဖဴက
“ဘာၾကည့္တာလဲ” ဟုဆိုကာ မ်က္ႏွာနီနီေလးနဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ျပံဳးခ်င္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားနဲ႔ ကိုက္ထားေလသည္။ သာဂိက ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ ေခါင္းကုတ္ရင္း “နင္ကေရာ ဘာၾကည့္တာလဲ၊ နင္လဲၾကည့္လို႔ ငါၾကည့္တာ ျမင္တာမွတ္လား”
ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေသာ မိျဖဴသည္ သာဂိ ဗိုက္ေခါက္ေၾကာကို လိမ္ဆြဲရာ သာဂိ ထိုးထိုးထြန္႔ထြန္႔ ျဖစ္သြားေလသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ျပဴးက်ယ္နဲ႔ ဥမၼာအစား
ရင္ခုန္ေနၾကျခင္းသာျဖစ္သည္။ ညက အိပ္ယာထဲတြင္ သာဂိသည္ ျပဴးက်ယ္က ဥမၼာ့ကို ဘယ္လို
ခ်စ္မွာပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ မမက္စဖူး အိပ္မက္ထဲတြင္ သူနဲ႔ မိျဖဴ ခ်စ္ျဗဴဟာက်င္းသည္ဟု မက္မိသည္။ သူက အိပ္မက္ေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနျခင္းျဖစ္ၿပီး မိျဖဴက ဘာေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနသည္ ဆိုတာေတာ့ သာဂိလည္းမသိေခ်။
သာဂိတို႔ သန္းေအး၏ တိုက္ခန္းေရွ့ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တံခါး မဖြင့္ေသးေခ်။ သာဂိက တံခါးကို တစ္ဝုန္းဝုန္းထုရင္း အသံကိုဖ်က္၍…
“လူႀကီးမင္းတို႔..လူႀကီးမင္းတို႔ ခင္ဗ်..ဧည့္စာရင္းစစ္ဖို႔ လာပါတယ္ ခင္ဗ်..တံခါးေလးဖြင့္ေပးပါဦး ခင္ဗ်”
အတြင္းက ဘာသံမွ် မၾကားရ..ထပ္၍ တစ္ဝုန္းဝုန္း ထုလိုက္ၿပီး..အသံၾသၾသႀကီးျဖင့္.. “ေမာင္သန္းေအး..တံခါးဖြင့္ဦးကြယ့္..အိမ္လခ ကိစၥလဲ ေျပာရဦးမယ္ကြယ့္”
အထဲက ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽႊတ္ခၽႊတ္ လႈပ္ရွားသံမ်ားၾကားရသည္။ မိျဖဴကေတာ့ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးေလး အုပ္ရင္း အူတက္ေနေခ်ၿပီ။ သာဂိက ဆက္၍..
“ကဲ..ရပ္ကြက္လူႀကီးမင္းတို႔ ..တံခါးဖြင့္မေပးရင္လဲ ဖ်က္သာဝင္ပါေတာ့ဗ်ာ” ေျပာရင္း တံခါး ေမ်ာက္လက္ကို တစ္ခၽြင္ခၽြင္ ကစားလိုက္ရာ
“လာပါၿပီရွင္..လာပါၿပီ”” ဟာ..ဥမၼာ..မဖြင့္နဲ႔..ဟာ…ေကာင္းေကာင္းမေနရေတာ့ပါဘူး၊ အဲဒါ သာဂိတို႔ဟ.. အဲ့ဒီေကာင့္အသံကို ေခြးခ်ီသြားေတာင္ငါမွတ္မိတယ္”
သို႔ရာတြင္ တံခါးက ပြင့္သြားေခ်ၿပီ။ ဆံပင္ ဖရိုဖရဲေလးနဲ႔ ဥမၼာသည္ အေပါက္ဝတြင္ ရပ္ေနေသာ သာဂိနဲ႔ မိျဖဴကိုျမင္ရသည္တြင္ မ်က္လံုးေလးျပဴးသြားၿပီး ေယာင္၍ တံခါးကို ျပန္ပိတ္မည္ ျပဳသည္။ သာဂိက .. “အံမယ္..အံမယ္..ဥမၼာ..နင္က ငါတို႔ကိုေတာင္ လက္မခံခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ..”
ဥမၼာသည္ အိုးတို႔အမ္းတမ္း ျဖစ္သြားလွ်က္..
“မဟုတ္ပါဘူးဟာ..ဟို…ငါက ေယာင္သြားလို႔ပါ” ဟု ျပံဳးျဖဲျဖဲေလးနဲ႔ ေလေျပထိုးရင္း ဝင္ေလဟု ဆိုသည္။ ဥမၼာသည္ ေယာက္က်ားဝတ္ ရွပ္အက်ၤ ီလက္ရွည္ႀကီးကို ဝတ္၍ ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ထမီ လုပ္ဝတ္ထားသည္။
သာဂိက..
“ဟ.. ဥမၼာတို႔ ဖက္ရွင္က မိုက္လွခ်ည္လားဟ..နင့္ အသစ္စက္စက္ ေယာက္်ားဆင္ေပးထားတာလား “
သာဂိက ရယ္စရာေျပာတာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဥမၼာက မရယ္ပဲ ရွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းေလးငံုသြားေလသည္။ ထိုစဥ္ ဧည့္ခန္းထဲက ဖ်ာေပၚတြင္မိန္႔မိန္႔ႀကီး လွဲေနေသာ ျပဴးက်ယ္က ..
“ဟာ..ဒီေကာင္ သာဂိကေတာ့.. ေအးဟုတ္တယ္ေဟ့..ငါ ဆင္ေပးထားတာ။ အဆင္မတတ္ေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရတာပဲကြာ..ဟားဟား”
သာဂိက ျပဴးက်ယ္ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း..
“ေၾသာ္..ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိေသးတယ္ေပါ့ ..လုပ္စမ္းပါဦးဟ” ဟုဆိုေသာအခါ ဥမၼာက .. ” ျပဴးက်ယ္ေနာ္..နင္ေျပာရဲ ေျပာၾကည့္” ေျပာေျပာဆိုဆို ျပဴးက်ယ္ကို တစ္ခုခု လုပ္မည့္ဟန္ေလး
အျပင္တြင္ မိျဖဴက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ဥမၼာ့ ပခံုးေလးကို
ဖက္ၿပီး အတြင္းခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားၾကေလသည္။
ထိုအခါမွ ျပဴးက်ယ္က စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔…
“ဒီလိုကြ..သာဂိရ..မေန႔က ငါတို႔ ကန္ေဘာင္ကေန ဆင္းၿပီး ျမိဳ႔ထဲ သြားမယ္ အလုပ္မွာ စျဖစ္တာကြ” ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာနဲ႔ လက္ခ်င္းတြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဓာတ္ပံုသြားရိုက္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ဥမၼာ့ကို ေျပာျပေတာ့ ဥမၼာကလည္း သေဘာတူသည္။ သို႔နဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီး၍ လွည္းတန္းလမ္းဆံုသို႔ သြားၾကသည္။ လမ္းဆံုတြင္ ဆင္းၿပီး ဓာတ္ပံုဆိုင္ေတြဘက္ အသြားတြင္ ဥမၼာက ..
“ေစ်းမွာ ပန္းသြားဝယ္ရေအာင္ဟာ..ငါ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ရင္ ပန္းေလးေတြနဲ႔ ရိုက္ရတာ သေဘာက်တယ္ဟ..သြားဝယ္မယ္ေနာ္”
ေနာ္.. လို႔ ေျပာလို႔မွ မဆံုးခင္ ျပဴးက်ယ္က ေခါင္းျငိမ့္ၿပီးသား ျဖစ္ကာ ႏွစ္ေယာက္ လွည္းတန္းေစ်းတြင္ ပတ္ၾကျပန္သည္။ ဥမၼာသည္ ဟိုပန္း၊ဒီပန္း ေရြးရင္း ေစ်းဆစ္ရင္း တစ္ဆိုင္ကေန တစ္ဆိုင္ေျပာင္းရင္း ျပဴးက်ယ္ကို လွည့္လွည့္ၾကည့္၍ လွလားဟင္ဟု ေမးရင္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေလသည္။ ျပဴးက်ယ္ကေတာ့ ဥမၼာ ဘာလုပ္လုပ္ ျပံဳး၍ ၾကည့္ေနမိရင္း ခ်စ္စိတ္ေတါသာ တိုးေနမိသည္။
တစ္ခ်က္တြင္…ဥမၼာသည္ ေရေမႊးႏွင္းဆီေတြကို ၾကည့္ေနရင္းမွ ဟိုဘက္ဆိုင္က သစ္ခြကို လွမ္းအျမင္တြင္ အမွတ္မဲ့ ေျခလွမ္းလိုက္ရာ ေအာက္က ဗြက္အိုင္ကိုနင္းမိၿပီး ယိုင္ထြက္သြား၏။ ျပဴးက်ယ္က ျမင္၍ လွမ္းအဆြဲတြင္ သူပါ ေျခေထာက္က ေခ်ာ္ထြက္သြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဗြက္အိုင္ထဲ လဲေတာ့သည္။ ဥမၼာ သည္ ရွက္တာေရာ၊ နာတာေရာ ေပါင္း၍ ငိုမဲ့မဲ့ေလးျဖစ္ေနသည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးကား ဗြက္ေရေတြစိုလွ်က္။ မ်က္ႏွာေလးတြင္လည္း ရႊံစက္ေလး တစ္ခ်ိဳ႔ ကပ္ေပလွ်က္။ ျပဴးက်ယ္လည္း ပုဆိုးတစ္ထည္လံုး ညစ္ပတ္သြား၏။
ဥမၼာသည္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဗြက္ထဲတြင္ ထိုင္ေနရင္း ျပဴးက်ယ္ကို ထုရင္း နင္ အသံုးမက်လို႔ ဟုဆို၏။ ျပဴးက်ယ္လဲ စပ္ျဖဲျဖဲနဲ႔ ေအးပါဟာ ဟုတ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ထဦး။ နင္က ထိုင္ေနေတာ့မွာလား ဟုဆိုကာ ဆြဲထူရသည္။ ဥမၼာသည္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ထရင္း ငါ ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ေတာ့မလဲ၊ ဒိပံုႀကီးနဲ႔..ငါ ထမီ
ဝယ္ေပးမယ္ေလ..လာသြားမယ္ ဆိုကာ နီးစပ္ရာ မ်က္ေစာင္းထိုးက ဆိုင္တစ္ခုထဲ လွမ္းရန္ျပင္စဥ္ ဥမၼာက ငါမလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒီကေစာင့္ေနမယ္ဟာ..နင့္ဟာနင္ သြားဝယ္လိုက္ပါဟာေနာ္..ငါ လမ္းမေပၚမထြက္ခ်င္လို႔ပါ ..ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္လဲ ေခါင္းကုပ္ရင္း ေတြ႔ရာဆိုင္ထဲ ထမီဝင္ဝယ္ရာ ခ်ဴပ္ၿပီးသား မရွိေခ်။ ပုဆိုးတစ္ထည္လံုး ဗြက္ေတြ ေပလွ်က္ ထမီ လာဝယ္ေနေသာ ျပဴးက်ယ္ကို အေရာင္းစာေရးမေလးေတြက ၾကည့္ၿပီးတခိခိ ရယ္ၾက၏။ ျပဴးက်ယ္ ရွက္ေတာ့ ရွက္မိေသာ္လည္း သူ႔ထက္ရွက္ရွာမည္ ျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူကို ဦးစားေပးရမည္ ျဖစ္သည့္အတြက္ ရွက္ရွက္နဲ႔ပဲ ထမီစကပ္တစ္ထည္ ဝယ္လိုက္ေလသည္။
ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဥမၼာသည္ မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလ်က္ သူ႔ကို ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
ျပဴးက်ယ္သည္ဝယ္လာေသာ စကပ္ကို ဥမၼာ့လက္ထဲထိုးထည့္လိုက္ရင္း ေရာ့..ေရာ့ ..ျမန္ျမန္ လဲလိုက္ ဟုဆိုမိသည္။ ဥမၼာက မ်က္ရည္ေလး ဝဲလ်က္..ေကာင္စုတ္..ဒီမွာ လဲလို႔
ရမလားဟဲ့..အိမ္သာဘက္သြားရေအာင္ဟာ..ဆိုကာ အမ်ားသံုး အိမ္သာဘက္ သြားရန္ ျပင္စဥ္ ျပဴးက်ယ္သည္ ခ်က္ကနဲ အၾကံရၿပီး…လာ..လာ..ဥမၼာ သန္းေအးတို႔ အိမ္သြားမယ္၊ ဟိုမွာ နင္ေရခိ်ဳးလို႔ေတာင္ ရတယ္ ဆိုကာ ဥမၼာ့လက္ကိုဆြဲကာ သန္းေအးတို႔ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ ေသာ့ကား ဘယ္သူငယ္ခ်င္းမဆို အလြယ္တစ္ကူဝင္ႏိုင္ရန္ ေျခသုတ္ဖံု ေအာက္တြင္ထိုးထားေၾကာင္း မနက္က ေဘာ္ဒါေတြေျပာတာ ၾကားခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ အဆင့္သင့္ပင္ ေသာ့ေတြ႔၍ ဖြင့္ဝင္ကာ ဥမၼာ့ကို ေရခ်ိဳးခိုင္းရသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သန္းေအးတို႔ ဒိတစ္ခ်ီရြာျပန္ရာတြင္ နည္းနည္းၾကာမည္ဆိုကာ ရွိသမွ် အဝတ္ေတြ သယ္သြားၾက၍ ေရလဲပိုင္းလုပ္ဖို႔ အဝတ္မရွိျဖစ္ေနသည္။ ဥမၼာက ရတယ္..ေပေနတဲ့ ထမီကို ေလွ်ာ္ရင္း ဝတ္လိုက္မယ္ဆိုကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္မွ နင့္ ပုဆိုးေရာ ေပးေလ.. တစ္ခါတည္း ေလွ်ာ္လိုက္မယ္ဆိုေသာ အသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ပုဆိုးခၽႊတ္မည္ ၾကံၿပီးမွ ေနပါေစ.. ရတယ္.. ငါ့ဟာငါ ေလွ်ာ္လိုက္မယ္.. ဟုျပန္ေအာ္လိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ မရေခ်။ အခန္းထဲက ဥမၼာက
“ေပးစမ္းပါဟာ လွ်ာ မရွည္ပါနဲ႔ ..ဒီမွာ ငါ တစ္လက္စတည္း ေလွ်ာ္လိုက္မယ္” ဆိုေတာ့ ျပဴးက်ယ္လည္း ပုဆိုးခၽႊတ္၍ ေစာင္တစ္ထည္ပတ္ကာ ပုဆိုးေပးရန္ ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကိုဖြင့္လိုက္သည္။
ဥမၼာသည္ ေရခ်ိဳးခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပံု႔ပံု႔ေလး ထိုင္ေနသည္။ ေရစက္၊ ေရမႈန္ေလးမ်ားက ျဖဴဝင္းေသာ လက္ေမာင္း၊ လက္ဖ်ံမ်ားေပၚတြင္ ခိုသီးလ်က္၊ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီ အထက္ဆင္စ အနက္ေရာင္ေလး၏ အထက္နားတြင္ ဝင္းမို႔ေသာ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ၏ အစသည္ ေမာက္ေမာက္ကေလး ျပဴထြက္ေန၏။ ျပဴးက်ယ္ ပုဆိုးကို ကိုင္ရင္း မတ္တပ္ႀကီး ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ဥမၼာ၏ ေရစိုစို အလွတြင္ နစ္ေျမာသြားမိသည္။ ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္သြားက ပုဆိုး ကို လွမ္းေဆာင့္ဆြဲယူလိုက္ရင္း .. သြား အျပင္ကို ထြက္ဟု ေဆာင့္ေအာ္ကာမွ ျပဴးက်ယ္ ေယာင္ကန္းကန္းနဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။
သို႔ရာတြင္ သူ႔မ်က္လံုးထဲ၌ ဥမၼာ၏ ရင္လ်ားပံုသည္ မထြက္ေတာ့ေခ်။ ေရခိ်ဳးခန္းထဲကလည္း တခိခိနဲ႔ ရီသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ခုမွ ရင္ေတြ ခုန္လာသည္။ သူတို႔သည္ ခဏ ခဏ ခ်ိန္းေတြ႔ဖူးေသာ္လည္း အဆံုးစြန္ထိေတာ့ မခ်စ္ဖူးေသးေခ်။ ျပဴးက်ယ္ ေသြးတိုးႏႈန္းေတြ ျမန္လာသည္။ ေအာက္က လိင္တံကလည္း တင္းမာ ေထာင္ခ်င္လာသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရတစ္ဗြမ္းဗြမ္း ေလာင္းခ်ိဳးသံၾကားရသည္။ ျပဴးက်ယ္ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္သက္ျပင္းႀကီးကို …ဟင္း…ကနဲ ခ်ကာ မ်က္လံုးမွိတ္၍ အိပ္ရန္ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ အပူပင္ ကင္းသူ ျဖစ္သည့္ အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားစဥ္ ဥမၼာ၏ ျပဴးက်ယ္..ျပဴးက်ယ္ဟု ေခၚသံလိုလို ၾကားလိုက္ရမွ ဆတ္ကနဲ ထကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဥမၼာက အိပ္ခန္းထဲက ေခၚေနျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာလဲဟ..ဥမၼာ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..”
“နင္ ဝယ္လာတဲ့ စကပ္က မေတာ္ဘူးဟ…”
“ေဟ..ဟုတ္လား..”
“ေအး..စြပ္လို႔ မရဘူးဟ၊ နင့္ဟာက ကေလးဆိုက္ေလး”
“ဟင္..ဟုတ္လား..ငါ သြားျပန္လဲေပးမယ္၊ ဟာေနဦးဟ..ငါ့ ပုဆိုး နင္ေလွ်ာ္လိုက္ၿပီလား” “ေအး..ေလွ်ာ္လိုက္ၿပီ”
“ရပါတယ္ေလ.. ေရစိုနဲ႔ သြားလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး”
ေျပာေျပာဆိုဆို ျပဴးက်ယ္သည္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ..ဥမၼာသည္ မေတာ္ေသာ ထမီစကပ္ေလးကို သူ႔ဖင္လံုးႀကီးေတြထဲ ဝင္ေအာင္ ကိုယ္လံုးေလးကို ကိုင္းကိုင္းေလးလုပ္ရင္း ဆြဲသြင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ခႏၵာကိုယ္အေပၚပိုင္းတြင္မူ ဘရာစီယာေလးတစ္ထည္သာ ရွိေနသည္။ ဥမၼာသည္ တံခါးဖြင့္သံၾကား၍ လွည့္အၾကည့္တြင္ တံခါးဝ၌ ျပဴးက်ယ္ကို ေတြ႔ရေသာအခါ ေယာင္ၿပီး မေတာ္ေသာ စကပ္ေလးကို အတင္း ဆြဲမၿပီး ဝတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မရ ေခ်။ စကပ္ကေလး၏ အက်ယ္ႏိုင္ဆံုးေနရာသည္ ဥမၼာ၏ ေပါင္လည္ခန္႔တြင္ ဆံုးေနေလသည္။
ေနာက္မွ မေတာ္တာကို သတိရကာ ေဘးကတန္းေပၚတြင္ တင္ထားေသာ ေရစိုထမီကို လွမ္းအဆြဲ ေျခေထာက္တုပ္ၿပီး လဲေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္လည္း ရပ္ၾကည့္ေနမိရာမွ ေျပးသြားၿပီး ထူလိုက္ရာ ဥမၼာက ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္းတြန္းလႊတ္သည္။ သို႔နဲ႔ ျပဴးက်ယ္က လႊတ္အေပး ေျခေထာက္မ်ားကို စကပ္ကတုပ္ထားသလိုျဖစ္ေန၍ အေျခမခိုင္ကာ ယိုင္သြားျပန္သည္။ ျပဴးက်ယ္က ထိန္းေပးလိုက္ရျပန္သည္။ ယိုင္သြားေသာ ကိုယ္လံုးေလးကို မိရာ လွမ္းအထိန္းျပဴးက်ယ္လက္တစ္ဘက္က ဥမၼာ့ ႏို႔အံုကို သိမ္းဖက္လိုက္သလို ျဖစ္သြား၏။
ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာ့ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နမ္းဖူးေသာ္လည္း ႏို႔ေတြကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မကိုင္ဘူးေသးေခ်။ သူ႔ဘယ္လက္သည္ ႏႈးညံ့ အိစက္ေသာေပ်ာ့စိစိ အရာတစ္ခုကို အုပ္မိထားသည္။ ႏႈးညံ့ေႏြးေထြးလြန္းေသာ အာရံုတစ္ခုက သူ႔လက္မွ တစ္ဆင့္ ေသြးေၾကာေတြထဲ စီးဆင္းကာ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာမိသည္။ ဥမၼာသည္ ျပဴးက်ယ္လက္ထဲကေန ေယာင္ေယာင္ေလး ႐ုန္းရင္း… “လႊတ္ကြာ..ျပဴးက်ယ္..” ဟုဆိုသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ လႊတ္လိုက္သည္။ ကိုင္မိထားေသာ ႏို႔အံုေလးကို မဟုတ္။ သူဖမ္းထိန္းထားေသာ လက္ေမာင္းေလးကို လႊတ္ၿပီး ဥမၼာ့ ေမးေစ့ေလးကို ဆြဲမလိုက္ကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းပစ္လိုက္သည္။
ဥမၼာသည္ ခါးေလးေကာ့ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ရင္း ျပဴးက်ယ္၏ အနမ္းကို ခံယူရွာသည္။ သူ႔လက္ကေလးေတြကလည္း ျပဴးက်ယ္၏ ဇက္ကို သိုင္းဖက္လာၾကသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဘယ္လက္နဲ႔ သူ႔ခါးေလးကို ေပြ႔ဖက္ထိန္းရင္း ညာလက္က ဘယ္နိ႔အံုေလးကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေနမိသည္။
သူတို႔သည္ ခုမွ ခ်စ္ၿပီး ခုမွ နမ္းဖူးသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ စာသင္ခန္း လြတ္မ်ားထဲတြင္ လည္းေကာင္း၊ ေလွကားေထာင့္ခ်ိဳး၊ ေကာ္ရစ္တာေထာင့္ခ်ိဳး၊ ပန္းျခံစသည္တို႔တြင္ မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔ေလ့ရွိၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို နမ္းဖူးသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယခု တစ္ခါ နမ္းရသည္မွာ
ေတာ္ေတာ္ေလးရင္ခုန္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ျပဴးက်ယ္ ထင္ေနသည္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုတာေတာ့ ျပဴးက်ယ္ မေျပာတတ္ေပ။ ဥမၼာက ထမီ မရွိပဲ ဘယာစီယာေလးနဲ႔မို႔လို႔လား..ဒါမွ မဟုတ္ သူက လည္း အဝတ္စားမပါပဲ ေစာင္ပတ္ထားလို႔လား ေသခ်ာ မေဝခြဲႏိုင္။ သို႔ေသာ္ ထိေတြ႔ေနရေသာ ဥမၼာ၏
အဝတ္မရွိသည့္အသားဆိုင္မ်ားမ်ားမွာ ခါတိုင္းထက္ ေႏြးေထြး အိစက္ ရင္ခုန္ေစသည္ဟု ထင္မိသည္။
ျပဴးက်ယ္ သည္ ဥမၼာ့ႏို႔အံုေလးကို ဘရာစီယာ ေပၚမွ အုပ္ကိုင္ေနရင္းကေန ဘရာစီယာေလးကို အေပၚသို႔ တြန္းပင့္လိုက္သည္။ လိေမၼာ္သီး လံုးလံုးေလးတင္ထားသကဲ့သို႔ မို႔ေမာက္လံုးဝန္းကာ ပန္းေသြးေရာင္ထေနေသာ ႏို႔အံုေလးတစ္လံုးသည္ အခ်ဴပ္ေႏွာင္မွ လႊတ္ျခင္းခံရ၍ ေပ်ာ္ျမဴးသြားသည့္အလားဖ်တ္ကနဲ တစ္ခ်က္ ခုန္ၿပီး ေနာက္ တံုတံု တံုတံု ေလးျဖစ္လ်က္ ျပဴးက်ယ္ ေ႐ွ႕တြင္ ျပဴထြက္လာေလသည္။
ျပဴးက်ယ္သည္ ထို ႏို႔အံုေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း ထိပ္သီးေခါင္းေလးကို ကုန္းစို႔မိသည္။ ဥမၼာသည္ ျပဴူးက်ယ္ ေခါင္းကို အုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း ခါးေလးေကာ့ကာ ဘာမွန္းမသိေသာ ညည္းသံေလးကို ျပဳသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေနာက္ႏို႔သီးေလး တစ္လံုးကိုပါ လွန္လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုက္ဆာေနေသာ သားသငယ္ကဲ့သို႔ ဘယ္ညာ တစ္လွည့္စီစို႔ရင္း လက္က တစ္လံုးစီကိုင္ရင္း ဆက္တိုက္ စို႔နမ္းေနရာ ဥမၼာ့ ဗိုက္သားျပင္ေလးတြင္ၾကက္သီး ေမႊးေလးမ်ား ေထာင္ထလာသည္ အထိျဖစ္၏။
အရပ္ခ်င္း မတူသည့္ျပင္ ခါးကိုင္း၍ ႏို႔စို႔ေနရေသာေၾကာင့္ ဒူးေကြးထားရေသာ ျပဴးက်ယ္သည္ အနည္းငယ္ ေနရာေရႊ႕လိုက္ရာ ကိုယ္တြင္ ပတ္ထားေသာ ေစာင္ ေျပက်သြား၏။ သို႔ေသာ္ ျပဴးက်ယ္ ျပန္မေကာက္ေတာ့။ သတိထားလိုက္မိေသာ ဥမၼာက ..
“ေတာ္ၿပီကြာ.. ျပဴးက်ယ္ရာ.. ေတာ္ၿပီေနာ္..ေတာ္ေလာက္ၿပီဟာ..”
ျပဴးက်ယ္က ဘာမွ ျပန္မေျပာေခ်။ စို႔ေနေသာ ႏို႔အံုေလးမ်ားဆီမွ မ်က္ႏွာကို ခြာၿပီး ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ဥမၼာ၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ ထကာ နီေဆြးေဆြး ျဖစ္လ်က္ အနည္းငယ္ ေမာေနဟန္ျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟလွ်က္ရွိ၏ ျပဴးက်ယ္သည္ ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာနဲ႔ ဥမၼာ့ကို ေကာက္ေပြ႔ခ်ီလိုက္ကာ ကုတင္ေပၚ တင္လိုက္သည္။ ဥမၼာသည္ ေ႐ွ႕ဘာဆက္ျဖစ္ေတာ့မည္ကို ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။ မ်က္လံုးေလးေတြကို စံုမွိတ္၍လက္ဝါးေလး ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ အုပ္ထားသည္။
ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာ၏ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတြင္ ခုထိ တစ္ေနေသးေသာ စကပ္ကိုဆြဲခၽႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ စကပ္နဲ႔တုပ္ေန၍ ေစ့ထားသလို ျဖစ္ေနေသာ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ ဟသြားေသာ ေပါင္လံုးေလးမ်ားၾကားတြင္ မည္းကနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ထိုေနရာေလးကို လက္ဝါး နဲ႔ အုပ္၍ ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဥမၼာ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေပါင္လံုးေလးေတြ လိမ္ပစ္လိုက္ရာ ျပဴးက်ယ္လက္ ညႇပ္ေနသည္။ ထိုအခါ ျပဴးက်ယ္က က်န္သည့္လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ယွက္လိမ္ထားေသာ ေပါင္လံုးႀကီးကို ဆြဲခြာသည္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရေခ်။ ဥမၼာက ေတာင့္ထား၍ အလြယ္နဲ႔ ခြာမရ
ျဖစ္ေနျပန္သည္။ အတင္းလုပ္ျပန္လွ်င္လည္း ဥမၼာ နာသြားမွာ စိုးသည္။ မလုပ္ျပန္လွ်င္လည္း သူဘာမွ ေ႐ွ႕ဆက္လို႔ ရေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်။
ျပဴးက်ယ္သည္ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္အေနျဖင့္ ဥမၼာ့ ေပါင္လံုးေလးေတြကို နမ္းလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ထိ႐ံုရွိေသး ၊ ေပါင္တံ အတြင္းသား တစ္ေလွ်ာက္ ၾကက္သီးဖုေလးေတြ တန္းစီ ထသြားကာ အေမႊးနုေလးေတြ ျဖိဳးျဖဳးဖ်င္းဖ်င္း ေထာင္ထလာသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေပါင္တံတစ္ေလွ်ာက္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ပြတ္နမ္းရင္း အထက္သို႔ တက္သြားရာ ဥမၼာ့ မ်က္ႏွာေလးဆီ အေရာက္၌ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ငံုခဲလိုက္သည္။ လက္က နိ႔သီးေခါင္း ထိပ္သီးေလးတစ္ခုကို ဖြဖြေလး ေခ်မိရာ ဥမၼာ နာလို႔လား မသိ၊ ခါးေလးေကာ့ရင္း ေပါင္လံုးေလး နည္းနည္းဟသြားရာ ျပဴးက်ယ္က သူ႔ေပါင္ႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ဥမၼာလည္း ျပန္သတိရၿပီး သူ႔ေပါင္တံေလးေတြကို ျပန္ေစ့ရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း ၾကားထဲတြင္ ခံေနေသာ ျပဴးက်ယ္ေပါင္တံႀကီးကို တြန္းမဖယ္ႏိုင္ ရွာေတာ့ေပ။
ျပဴးက်ယ္သည္ ဝင္လို႔ရေနေသာ ေပါင္လံုးေဘးတြင္ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ထပ္ထည့္ရင္း ဥမၼာ့ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာယူလိုက္သည္။ ဥမၼာ၏ ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္လံုးသည္ ၾကားထဲတြင္ ျပဴးက်ယ္၏ ခႏၵာကိုယ္ႀကီး ဝင္ေရာက္လာ၍ ေတာ္ေတာ္ေလး ဟေပးလိုက္ရရာ မိန္းမကိုယ္ေလးမွာ ပို၍ျပဴးျပဴးျပဲျပဲေလး ေပၚလာေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ သူ၏ ငယ္ပါကို ကိုင္ၿပီး ဥမၼာ၏ မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝတြင္ ေတ့လုိက္သည္။ ဥမၼာေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ နည္းနည္း ဖိသြင္းလိုက္သည္။ မဝင္ေခ်။ဥမၼာသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင့္ထားေသာ ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္က ခါးအားနဲ႔ လိင္တံကို ဖိအသြင္းတြင္ ဥမၼာ၏ ေပါင္တံေလးေတြကို တြန္းေရႊ႔သလို ျဖစ္ၿပီး ကိုယ္လံုးေလးက အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႔ကနဲတက္သြားသည္။ ဝင္သာ မဝင္ေသာ္လည္း ထိပ္ဖ်ားက မိန္းမကိုယ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္သြား၍ ဥမၼာ့တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီး တစ္ျဖန္းျဖန္း ျဖာသြားေလသည္။
ေတာ္႐ံုနဲ႔ စိတ္မေလွ်ာ့တတ္ေသာ ျပဴးက်ယ္သည္ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ မရျပန္ေခ်။ ေရြ႔သြားျပန္သည္။ ကလိခံေနရသလို ျဖစ္လာ၍ ဥမၼာ့မိန္းမကိုယ္ထဲမွ အရည္ၾကည္မ်ား ႐ႊဲထြက္လာသည္။ ျပဴးက်ယ္ အားနည္းနည္း တက္သြားသည္။ သူသည္ တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသာ္လည္း ၾကားဖူးနားဝ အေတြ႔အၾကံဳေတာ့ ရွိသည္။ ဒီလို အရည္ေတြ ထြက္လာလွ်င္ လုပ္ရ ကိုင္ရ လြယ္ေတာ့မည္။ ျပဴးက်ယ္ ဘယ္လက္နဲ႔ ဥမၼာ့ ေခါင္းေအာက္ကို လွ်ိဳကို ပခံုးတစ္ခုလံုးကိုဖမ္းခ်ဴပ္လိုက္သည္။ ညာလက္က ငယ္ပါကို ကိုင္ၿပီး မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝတြင္ ေတ့သည္။ ဒူးေခါင္း ႏွစ္လံုးကို ေမြ႔ယာေပၚ ခပ္ၾကဲၾကဲ ေထာက္ၿပီး ဥမၼာ့ေပါင္တံေတြကို ပိုကားေစလိုက္သည္။ ေနာက္ .. တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိခ်လိုက္သည္။
အိကနဲ ဆိုသလို ကြမ္းသီးေခါင္း ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ ဥမၼာ ေမးေလးေကာ့ထိုး၍ ျပဴးက်ယ္ ပခံုးစြန္း ႏွစ္ဘက္ကို အတင္းဆုပ္ထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ ထပ္ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။ မဝင္ေခ်။ တစ္ခုခု ခံေနသလိုလို.. အတြင္းတြင္ တစ္ခုခုက တားထားသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ဥမၼာသည္ ကုတင္ ေခါင္းရင္းက တန္းကို လက္ေနာက္ျပန္ လုပ္၍ အတင္းဆုပ္ၿပီး ေတာင့္ခံထားသည္။ ျပဴးက်ယ္ ခါးကို နည္းနည္း ျပန္ၾကြၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။
ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ ဝါရွာကြင္းတြင္းသို႔ မတန္တရာ မူလီ ထည့္လိုက္သည့္အလား တစ္ခ်က္ တင္းကနဲ ခံေနၿပီး ” ပလြတ္” ကနဲ အသံ ၾကားလိုက္သလား ထင္ရေအာင္ တိုးဝင္သြားသည္။
ဥမၼာသည္ ေခါင္းေလးေထာင္ထလာရင္း..
“နာတယ္..ျပဴးက်ယ္..နာတယ္ဟာ..နင္အရမ္းလုပ္တာပဲ..နာတယ္ဟာ” ဟု တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနသည္။ ျပဴးက်ယ္ ဥမၼာ့ကို သနားသြားမိသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူမသည္ သူ႔ခ်စ္သူျဖစ္သည္။ မနာက်င္ေစခ်င္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ဒိကိစၥသည္ တစ္ေန႔ မဟုတ္ တစ္ေန႔ ၾကံဳကိုၾကံဳရမည့္ ကိစၥလည္း ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ခ်စ္သူကို ႏွစ္သိမ့္သည့္ အေနျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိနမ္းလိုက္သည္။ ဥမၼာသည္ မည္သို႔မွ် တုန္႔ျပန္ လႈပ္ရွားျခင္း မရွိ္ေပ။ အေတြ႔ၾကံဳသစ္ေၾကာင့္ မိန္းေမာေနသလား.. နာက်င္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြေဝေနသလား မဆိုႏိုင္။ လံုးဝ မလႈပ္မယွက္ မ်က္လံုးေလး စံုမွိတ္ထားသည္။
ျပဴးက်ယ္ ခါးကို ျပန္ႂကြလိုက္သည္။ က်ပ္တည္းေသာ အသားဆိုင္မ်ားက ဝိုင္းညႇပ္ထား၍ ထိပ္ဖ်ားတစ္ခုလံုး က်ိန္းေနေအာင္ အားစိုက္ၿပီး ျပန္ထုတ္ရသည္။ ေနာက္ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ေလး ကပ္ၿပီး တစ္လက္မခန္႔သာ အဝင္ အထြက္လုပ္ရင္း ေညႇာင့္ေနမိသည္။ ဥမၼာ့ ကိုယ္လံုးေလးသည္ လိႈင္းၾကက္ခြပ္ေလးထဲတြင္ ေရလႊာစီးသကဲ့သို႔ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး လႈပ္ေန၏။ ေအာက္က မိန္းကကိုယ္ကလည္း အရည္ေတြ ပိုထြက္လာသျဖင့္ ျပဴးက်ယ္အဖို႔ လုပ္ရတာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ျပဴးက်ယ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ၿပီးခ်င္လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိန္းဖို႔လည္း သူမႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤအၾကိမ္သည္ သူ႔အတြက္လည္း ပထမဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ျပဴးက်ယ္ ခပ္မွန္မွန္ လုပ္ေနရာမွ ေလးငါးခ်က္ခန္႔ တရၾကမ္း ေဆာင့္ခ် မိသည္။ ဥမၼာ့ တင္ပါးခြက္နဲ႔ သူ႔ဆီးခံု႐ိုက္မိ၍ ေဖာင္းကနဲ ေဖာင္းကနဲ မည္ေအာင္ကို ေဆာင့္မိျခင္းျဖစ္ရာ ဥမၼာသည္ ပခံုးေလး တစ္ဘက္ေစာင္းၿပီး ကိုယ္လံုးေလးလိမ္လွ်က္ တစ္အင့္အင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ထလာေသာ ရာဂစိတ္၏ ခိုင္းေစမူကို မျငင္းဆန္ႏိုင္ေတာ့ပဲ နာက်င္မူမွ သက္သာရာ ရလိုရျငား ကိုယ္လံုးေလး ေစာင္းထားေသာ ခ်စ္သူ၏ပခံုးကို အတင္းဆြဲၿပီး ဆက္တိုက္ ခ်လိုက္ရင္း လေရေတြ တစ္ျဗင္းျဗင္းထြက္လွ်က္ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
သူ႔ အေရေတြသည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ဥမၼာ့ကိုယ္တြင္းသို႔ ပန္းဝင္သြားၾကၿပီးမွ မိန္းမအေရေတြကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ျပန္ထြက္လာကာ ဥမၼာ့ ဖင္ၾကားတစ္ဝိုက္နဲ႔ တပ္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနေသာ ျပဴးက်ယ္ ေဂြးဥေတြပါ မက်န္ ေပေရျဖတ္သန္းစီးဆင္းလ်က္ ေမြ႔ယာအခင္းေလးေပၚတြင္ အကြက္လိုက္ႀကီး ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္ နည္းနည္း ေမာသြားသျဖင့္ ဥမၼာ့ကိုယ္ေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္ႀကီး အေမာေျဖေနစဥ္ တစ္ဟင့္ ဟင့္ နဲ႔ ငိုသံကို ၾကားမွ သတိဝင္လာၿပီး ခ်စ္သူကို ၾကည့္မိစဥ္ သူကား ငိုေနေလၿပီ။ မ်က္ရည္ေလးေတြ ေတြေတြက်လ်က္ တိုးတိုးေလးငို႐ႈိက္ေနေသာ ဥမၼာ့ကို ျမင္ေသာအခါ ျပဴးက်ယ္သည္ေဘးသို႔ လွိမ့္ဆင္းလိုက္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေလးေတြကို သုတ္ေပးမိသည္။
ထိုအခါက်ေတာ့မွ ဥမၼာသည္ ျပဴးက်ယ္ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ ကေလးငယ္ တစ္ဦးလို ေခါင္းထိုးဝင္လာရင္း တစ္သိမ့္သိမ့္ငိုပါေလေတာ့သည္။ ျပဴးက်ယ္ ကို္ယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါသည္။ သူ ႏွစ္ရွည္လမ်ား
အျမတ္တႏိုးထိန္းသိမ္း ယုယလာေသာ ပန္းပြင့္ေလး ယေန႔ ခူးယူခံလိုက္ရ၍ ဝမ္းနည္းလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ် မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ရင္အံုေပၚတြင္ မွီတြယ္ရင္း ငို႐ႈိက္ေနေသာ ခ်စ္သူ ေခါင္းေလးကိုသာ ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေခ်ာ့ျမဴေနမိသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ဥမၼာ့႐ႈိက္သံေလးေတြ တိုးတိုးလာၿပီး သူ႔ကို …
“ျပဴးက်ယ္..နင္ ငါ့ကို လက္ထပ္ရမယ္ေနာ္”
ျပဴးက်ယ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ သူမက မျမင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပဴးက်ယ္ကို အလန္႔တၾကား ေမာ့ၾကည့္ရင္း.. “နင္ ငါ့ကို လက္မထပ္ခ်င္ဘူးလား..ဟင္..ျပဴးက်ယ္”
” ဒီမွာ ငါ ေခါင္းၿငိမ့္ျပေနတယ္ေလဟာ..”
“ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္မွာလဲလို႔”
“ေအးပါဟာ..ေဆာရီး..ငါ နည္းနည္း ေမာသြားလို႔ပါ”
“ေအာင္မယ္..နင္က ေမာ႐ံုတင္၊ ငါဘယ္ေလာက္ နာလဲ၊ နင္သိလား၊ နင့္ကို ခ်စ္လို႔သာ၊ ႏို႔မို႔ဆို ငါ ထြက္ေျပးတယ္”
ျပဴးက်ယ္သည္ ခ်စ္သူကို သနားစိတ္ျဖင့္ ျမတ္ႏိုးစြာ ေထြးဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ဥမၼာက သူ႔ ရင္အံုေပၚတြင္ မွီတြယ္ရင္း..
“နင္ ေက်နပ္ၿပီ မဟုတ္လားဟင္..နင္ေက်နပ္ဖို႔ဆို ငါ ဘာမဆို လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္ ျပဴးက်ယ္ရယ္” “ျပဴးက်ယ္..မင္း အဲဒီ တစ္ခါထဲ လုပ္တာလား”
“ေအး”
“အဲဒါနဲ႔မ်ား ဘာလို႔ အိမ္မျပန္တာလဲ၊ အရမ္းစြဲသြားလို႔လား”
“စြဲတာေတာ့ စြဲတာေပါ့ကြာ၊ ငါတို႔လည္း ျပန္ဖို႔ပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကလို႔ကြ၊” “ေဟ..”
“ေအး..ဟုတ္တယ္၊ ေမွးကနဲ ေပ်ာ္သြားတာကြ၊ ႏိုးလာေတာ့ ၁၂ နာရီေလာက္ ရွိၿပီေလ..အဟီး” “ဟ..မင္းကလည္း..ဒီေလာက္ႀကီးေတာင္ အိပ္ရတယ္လို႔….ေဟ့ေကာင္
မင္းမွန္မွန္ေျပာ..ေနာက္တစ္ခ်ီ ဆြဲေသးတယ္ မလား..”
“အဟီး..ေအးကြ..ပထမတစ္ခါ ခ်ၿပီး ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ စိတ္ပါလာတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ လုပ္ျဖစ္ေသးတယ္..ဟီး
“မင္းကေတာ့ေလ..ကဲ ..ထားပါေတာ့..မင္းကို ကိုႀကီးေမာင္က မွာလိုက္တယ္၊ ဥမၼာ့ကို ျပန္အပ္ရဦးမယ္တဲ့၊ ျပန္လာခဲ့ပါတဲ့၊”
“ေနဦးကြာ..ဒီမွာေနဦးမယ္၊ ဒီမွာက လူရွင္းတယ္ကြ၊ ဟီးဟီး”
“ေခြးေကာင္ ၊ဒါပဲ စဥ္းစားေန..ကိုႀကီးေမာင္ကို ဘာေျပာလိုက္ရမလဲ”
” တစ္ပတ္၊ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ ျပန္လာမယ္ ေျပာလိုက္ကြာ၊ ခုခ်ိန္ သူ႔ကို ျပန္အပ္လိုက္ရင္ ျပန္ေတာင္းရမွာနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ရမွာနဲ႔ တစ္လေလာက္ခြဲေနရမွာကြ၊ ခြဲခ်င္ေသးဘူးကြာ” ” ႏွာဘူး..၊တဏွာရူး”
“ေအာင္မယ္..မင္းေရာ ဘာထူးလို႔လဲ”
“ဟားဟားဟားဟား….”
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သေဘာက်စြာ ရယ္မိစဥ္မွာပင္ အိပ္ခန္းထဲကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြ ၾကားရသည္။ ထို႔ေနာက္ သာဂိက ျပဴးက်ယ္ကို အိပ္ထဲက ပိုက္ဆံရွိသမွ်ကို ကားခသာခ်န္၍ ထုတ္ေပးသလို မိျဖဴကလည္း စလင္းဘတ္အိပ္ထဲတြင္ ထည့္လာေသာ အဝတ္ႏွစ္စံုကို ဥမၼာအား ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျပဴးက်ယ္တို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ အေတြးအာရံုတြင္ လန္းဆန္း ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာ ျပဴးက်ယ္တို႔ စံုတြဲကို ျမင္ေယာင္ကာ တိတ္တိတ္ေလး အားက်လွ်က္ရွိေနၾကသည္။
သာဂိသည္ မိျဖဴကို သူမ ကားစီးမည့္ ျပည္လမ္းမဘက္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။ သူသည္ နဖူးေၾကာရံႈ႔ေအာင္ ေတြးရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရာ ေဘးက မိျဖဴကိုပင္ ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ မိျဖဴကလည္း ဘာမွ်မေျပာေခ်။ ကားလမ္းကို ျဖတ္ကူးေတာ့မွ မိျဖဴလက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္စဥ္ မိျဖဴသည္ သူ႔လက္ကို တင္းကနဲေနေအာင္ တစ္ခ်က္ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။ မိျဖဴဘာေျပာခ်င္သနည္း၊ အားက်ေနမိေသာ သူ႔ကို စိတ္မပ်က္ဖို႔ ေျပာတာလား ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ကို အတုယူလိုက္ဖို႔ ေျပာတာလား ဘာမွန္းမေဝခြဲႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ မိျဖဴမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း သူမမ်က္ႏွာေလးသည္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ကန္ေရျပင္ကဲ့သို႔ ပကတိ တည္ၿငိမ္လွ်က္။ သာဂိ ရင္ထဲက ေလပူေတြကို ” ဖူး” ကနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း ေခါင္းထဲက အေတြးေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးရွင္ ေဒၚေလးစကားကိုေတာ့ နားေထာင္ရေပမည္။
ႏွစ္ပတ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ျပဴးက်ယ္တို႔ လက္ထပ္သည္။ သူတို႔ တိုက္တန္းဘက္ရွိ ဥမၼာ့ မိဘမ်ား အိမ္တြင္ပင္ အေကၽြးအေမြးနဲ႔ ဧည့္ခံပြဲလုပ္သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ဥမၼာတို႔အိမ္တြင္ လိုက္ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ ဥမၼာ့မိဘမ်ားက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးကို မခြဲႏိုင္သကဲ့သို႔ ျပဴးက်ယ္တို႔ အိမ္က်ေတာ့လည္း ညီအစ္ကိုတစ္စုျဖင့္ လူမ်ားေနျပန္သည္ ျဖစ္ရာ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ အေျခေန ေၾကာင္း ေပါင္းစံု၍ ျပဴးက်ယ္သည္ ေယာကၡမအိမ္တက္ သားမက္ ျဖစ္သြားေလသည္။
(၄)
သာဂိသည္ ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီေရာက္ဖို႔ မနက္ ၆ နာရီခန္႔ထရေလသည္။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ဇိမ္ယစ္၍ ေနဖင္ထိုးသည္အထိ မွိန္းမေနႏိုင္။ ကမန္းကတမ္း ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီးသည္နဲ႔ ညကတည္းက ေဒၚေလးထည့္ေပးထားေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲကာ ဖယ္ရီ အမွီေျပးရေလသည္။ သူတို႔တက္ရေသာ ေက်ာင္းေရာက္ဖို႔ ကားေပၚတြင္ ႏွစ္နာရီခန္႔ အိပ္ငိုက္ၿပီး ပါသြား၏။ ဒုန္းဒုန္း ဒိုင္းဒိုင္း ဂလံုးဂလြမ္း သံၾကားလွ်င္ မ်က္စိ မွိတ္ထားလွ်က္က သိ၏။ တံတားေပၚေရာက္ၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုး ယိမ္းထိုးသြားေအာင္ ေကြ႔လိုက္ ဂီယာခ်ိန္းသံ တဂီးဂီး သံေပၚလိုက္ ဆိုလွ်င္ သံလ်င္ ေရာက္ၿပီ။ ေက်ာင္းေရာက္၍ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ခန္႔ျငားထည္ဝါစြာ သူ႔ကို ျပံဳးျဖီးျဖီးႀကီး ငံုၾကည့္ေနတာေတြ႔ရသည္။ သာဂိက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို စိုးရြံေလးစားစြာ ျပန္လည္
ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ၾကံလိုက္ေသာ္လည္း ဆိုးရြားလွေသာ အနံ႔ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ ႏွာေခါင္းပိတ္လိုက္ရသျဖင့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္ေတာ့ေပ။
ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးသည္ ခန္႔ညားေသာ္လည္း ေရမခ်ိဳးေသာေၾကာင့္ အနံ႔ဆိုးထြက္သည္ ထင္သည္။ သာဂိသည္ ႐ုတ္တရက္မို႔ အဆင္မေျပျဖစ္သြားေသာ္လည္း ေတာကလာတဲ့ ရြာသားေပပဲ။ ခဏခ်င္းဆိုသလို လယ္ေတာေဘးက ခ်ံဴပုတ္တို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားေတာ့သည္။ အႏၱရာယ္သည္ လြယ္ထားလို႔ရေကာင္းေသာ အရာမဟုတ္ေခ်။ မလြယ္ႏိုင္ေသာ အႏၱရာယ္ကို ထုတ္အန္ၿပီးေသာ အခါတြင္လည္း သန္႔စင္ျခင္းမလုပ္ျပန္က သာဂိကို ဘယ္ကားသမားကမွ တင္ေခၚမည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုႏွစ္က သာဂိ ဗလာစာအုပ္ အမ်ားအျပားကုန္သည္။
ထိုသို႔ သာဂိတစ္ေယာက္ ဆူးျခံဳ၊ခရာ ၊ဗလာစာအုပ္၊ အိပ္ငိုက္ျခင္းတို႔နဲ႔ လံုးေထြးရင္း ရံဖန္ရံခါ ဖယ္ရီမမွီေသာ ရက္မ်ားဆိုလွ်င္ ခ်စ္သူရွိရာ ဒဂံုသာသို႔ ၾကြလွမ္းေတာ့သည္။ ဒဂံုကေတာ့ အဝင္ကတည္းက မဆိုးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ မူရင္းဌာန လိႈင္ နယ္ေျမကို မမွီဟုထင္ေသာ္လည္း သူတို႔ သန္လ်င္ထက္ေတာ့ ေနခ်င္စဖြယ္ရွိ၏ ဟုထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သာဂိ မေပ်ာ္မိေခ်။ ခ်စ္သူကို ေကာ္ရစ္တာ ေထာင့္စြန္း ေခၚထုတ္ၿပီး စကားေျပာမည္ ၾကံေသာ္ ဆရာမ ငယ္ငယ္ေလးက တိုက္ခ်င္းပစ္ ဒံုးက်ည္ထက္ ျပင္းေသာ မ်က္ေစာင္း ဒံုးက်ည္ျဖင့္ ဒိုင္းကနဲ ထိုးလႊတ္သည္။ သာဂိ လန္႔သြားၿပီး ေသေဖာ္ညႇိဖို႔ ေဘးဘီဝဲယာ ၾကည့္ေတာ့ ေကာ္ရစ္တာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သူတစ္ဦးတည္းသာ ရွိ၏။

သာဂိ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေခါင္းေလးငံု႔၍ ကင္းတင္းေျပးရေတာ့သည္။ သာဂိသည္ စာထဲတြင္ စိတ္မပါေတာ့ေခ်။ အရင္တုန္းကေရာ စိတ္ပါသလားဆိုေတာ့ အရင္တုန္းကလည္း သိပ္ေတာ့ပါလွသည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္စိတ္ဝင္စား၍ ယူထားေသာ ဘာသာျဖစ္၍ ႏွစ္သက္ေသာ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးဆိုပါက သာဂိ အေက်အလည္ သေဘာေပါက္သည္အထိ သင္ၾကားေဆြးေႏြးတတ္သည္။ ယခု
ထိုစိတ္မ်ိဳးေပၚမလာေတာ့ေခ်။ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ဖယ္ရီေပၚက ပါလာေသာအိပ္ခ်င္စိတ္သည္ သာဂိကို ဆက္လက္ မင္းမူထားဆဲျဖစ္ကာ လက္ခ်ာခ်ိန္တိုင္းသာဂိသည္ ငုပ္တုပ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။
တစ္ေန႔ သာဂိ အတန္းထဲတြင္ ထိုင္ငိုက္ေနစဥ္ ျပဴးက်ယ္ေရာက္လာ၏။ ျပဴးက်ယ္၏ မ်က္ႏွာသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ ဘာျဖစ္သည္ ဆိုတာေတာ့ သာဂိ မသိေခ်။ ျပဴးက်ယ္သည္ သာဂိကို ကင္းတင္းသြားရေအာင္ ဆိုသည္။ သာဂိလည္း အလြယ္တကူပင္ ထလိုက္လာခဲ့၏။ ကင္းတင္းေရာက္ေတာ့ က်စိမ့္ ႏွစ္ခြက္မွာၿပီး ျပဴးက်ယ္ကို ၾကည့္သည္။ ျပဴးက်ယ္သည္ ေတာ္ေတာ္ အခက္ခဲ ေတြ႔ေနဟန္ရွိသည္။ ေတာ္ေလးၾကာမွ…
“သာဂိ ငါ တစ္ခုေျပာမယ္”
“ႏွစ္ခုေျပာကြာ”
“မင္း မေနာက္နဲ႔၊ ငါ အေကာင္းေျပာမလို႔”
“အေကာင္း ဒီေန႔ေက်ာင္းမတက္ဘူး၊ အတယ္ ေနမေကာင္းလို႔တဲ့”
“ဟာကြာ…မင္း ကြာ …”
ျပဴးက်ယ္သည္ ေခါင္းကို ကုပ္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိက ရယ္ၾကဲၾကဲနဲ႔ … “စတာပါ သူငယ္ခ်င္းရာ..မင္းၾကည့္ရတာ စိတ္ညစ္ေနပံု ေပါက္လို႔
ေပ်ာ္သြားေအာင္ပါ..ကဲ..ေျပာ..ေျပာ..”
“ငါ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး..မင္း ကိစၥကြ”
“ေဟ..ငါ့ ကိစၥ…”
“ေအး..မင္းကို ငါ ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားပါေသးတယ္၊ ေနာက္ဆံုး မင္းသိေအာင္ေတာ့ ေျပာျပထားသင့္တယ္ ထင္လို႔ ငါလာေျပာရတာ”
“မင္းဥစၥာက ႀကီးက်ယ္လွခ်ည္လားဟ..ဘာကိစၥတုန္း..မင္း မိန္းမ ဥမၼာက ငါ့ကို
သတိရေနသတဲ့လား..အဲ…ေနဦး..မင္းေျပာမွာ မိျဖဴကိစၥလား”
“ေအး..ဟုတ္တယ္”
“မိျဖဴ ..မိျဖဴ ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ငါတို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ကေတာင္ ေတြ႔ေသးတယ္”
“အင္း..မိျဖဴ ခုတေလာ ေက်ာင္းအသြားအျပန္ ဘာနဲ႔ သြားေနလဲ ..မင္းသိလား”
“ေအး..သိတယ္ေလ..သူ႔ သူငယ္ခ်င္း ကားနဲ႔တဲ့၊ ဘာလဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက ရွစ္မိုင္နားမွာ ေနတယ္ဆိုလား၊ ဘာျဖစ္လဲကြာ..မိန္းကေလးခ်င္းပဲ”
“အဲဒီကား ဘယ္သူေမာင္းလဲ သိလား”
“ဟင့္အင္း ၊ မသိဘူး”
“သူ႔ အစ္ကိုေမာင္းတာကြ၊ သူ႔ အစ္ကိုေမာင္းတာ “
“ေအးေလ..ဘယ္သူ ေမာင္းေမာင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေမာင္႐ံု ေမာင္းတာဆို မင္းကို ငါ တကူးတက လာေျပာေနဖို႔ လိုမလားကြာ၊ သူတို႔က ႐ို႐ိုပံု မဟုတ္လို႔ေပါ့။ မနက္ဆို ဟိုေကာင္က ငါတို႔ တိုက္တန္းနားထိ တစ္ေယာက္ထဲ ကားေမာင္းလာရင္း လာႀကိဳတာ၊ အျပန္ဆို မိျဖဴသူငယ္ခ်င္း သူ႔ညီမကို အိမ္မွာထားခဲ့ၿပီးမွ ရပ္ကြက္ကို လိုက္ပို႔တာ၊ မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ဒါ ႐ို႐ိုသားသား အျပဳအမူလား၊ ေနာက္ၿပီး တစ္ရက္ထဲ မဟုတ္ဘူးေနာ္..ေန႔တိုင္းကြ..၊ မိျဖဴအေမကေတာင္ အဲဒီေကာင္ကို သား၊ သားနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ၊ “
“မိျဖဴ..မိျဖဴကေရာ..မိျဖဴကေရာ ဘယ္လိုေနလဲ”
သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ဘေလာင္ဆူေခ်ၿပီ။ ရည္းစားလူလု အူႏုကၽြဲခတ္ ၊ အူႏုကို ကၽြဲအခတ္ခံရပါက ဘယ္လိုေနမည္ဆိုသည္ကို သာဂိ မသိေခ်။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ရည္းစား၏ သတင္းကို ဤသို႔ ၾကားရေသာအခါ သာဂိ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာသည္။ ငါ့ ခ်စ္သူဆိုေသာ ငါပိုင္ ပစၥည္းေလး လက္လႊတ္ရေတာ့မည္ေလာဟု ေတြးကာ ေလာဘစိတ္၏ ေၾကာင့္ၾကျခင္းျဖင့္ ေဒါသေတြပါထြက္လာေတာ့သည္။ ေဒါသ၏ စီးမိုးျခင္း ခံရေသာအခါ ဘာမွ်စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ကင္းတင္းေဘးက ဖုန္းဆိုင္သို႔ ေျပးသြားေလသည္။ ျပဴးက်ယ္က လွမ္းေအာ္၏။
“ေဟ့ေကာင္ ..ေသာက္ရူး..မိျဖဴမွာ ဟမ္းဖုန္းရွိလို႔လား..ဒီအခ်ိန္က
ေက်ာင္းခ်ိန္ႀကီးေလကြာ..အိမ္ေရာက္ခ်ိန္ေလာက္မွ ဆက္လို႔ရမွာေပါ့”
သာဂိ သည္ေတာ့မွ ေျခလွမ္းတံု႔သြားရင္း…
“သြားမယ္ကြာ..ဒဂံုသြားရေအာင္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကားဂိတ္ဘက္ ထြက္ျပန္သည္။ ျပဴးက်ယ္က လွမ္းဆြဲရင္း..
“ဒီေကာင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ၿပီ၊ နာရီလည္း ၾကည့္ဦးေလကြာ..၂ နာရီေတာင္ထိုးေနၿပီ၊ အခုမွ ဒဂံုကိုသြားရင္ မင္းေက်ာင္းေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ေမွာင္ေနၿပီကြ”
“ျပဴးက်ယ္..ငါ..ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ..ငါ သူ႔အေပၚ သစၥာ မမဲ့ခဲ့ဘူးေလ..သူ
ဒီလိုလုပ္ရသလား..ဟာ..မိျဖဴရာ..နင္..”
သာဂိသည္ စကားကို ေ႐ွ႕မဆက္ႏိုင္ေတာ့။ ကင္းတင္းထဲတြင္ စားပြဲေပၚမ်က္ႏွာမူၿပီး ဇက္က်ိဳးလ်က္ ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ က်စိမ့္ေသာက္ၿပီး မူးသြားေလၿပီ။ ဥမၼာလည္း ေရာက္လာ၏။ သာဂိ အေျခအေနကို ျမင္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာ…
“သာဂိရာ..နင္ဒီေလာက္ႀကီးလည္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔၊ မိျဖဴက ခဏတစ္ျဖဳတ္ စိတ္ကစားသြားတာ ေနမွာပါဟာ..နင္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သူသိတာ
ပဲ၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔ပံုကလည္း သိပ္ အလြန္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး၊ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ဟာ၊ ငါတို႔လည္း မိျဖဴကို ေျပာေပးမွာေပါ့” ဆိုသည္။
သို႔ရာတြင္ သာဂိေခါင္းသည္ ျပန္မတ္မလာေတာ့ေခ်။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေတြးေနမိသည္။ မိျဖဴသည္ စိတ္ကစားတာလား၊ ဦးေဏွာက္ကစားတာလား…..
ထိုေန႔က သာဂိအိမ္ေရာက္လို႔ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာ္လည္း လန္းမလာေတာ့ေခ်။ သူ႔ ထံုးစံအတိုင္း စိတ္ရႈပ္လွ်င္ ထိုင္ေနၾက ေကာ္ရစ္တာေပၚ တက္ထိုင္ေနမိျပန္သည္။ သာဂိ ေက်ာင္းက ျပန္ေရာက္ကတည္းက သာဂိမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနခဲ့ေသာ ဦးညိဳလည္း ေရာက္လာ၏။ ၿပီးေတာ့ သာဂိေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း.. “ဘာျဖစ္ရျပန္တုန္း သာဂိရဲ႕..ဒီတစ္ခါေရာ ေက်ာင္းေျပာင္းျပန္ၿပီလား”
“မဟုတ္ပါဘူး..ဦးႀကီးညိဳ..ဒါေပမယ့္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သစၥာေဖာက္ေတာ့မယ္ ထင္တယ္၊သူ တစ္ျခားလူနဲ႔ တြဲေနၿပီ”
“ေဟ..ဟားဟား..မင္းတို႔ေျပာတဲ့ အခ်စ္က သစၥာေဖာက္တာေရာ
ပါျပန္သတဲ့လားကြ..ဟက္ဟက္..ေနပါဦး..သာဂိရဲ႕..သူက မင္းကို ျဖတ္ၿပီလို႔ ေျပာၿပီလား” “မေျပာေသးပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာေတာ့မယ္ထင္တယ္။ သူ အခုတြဲေနတဲ့လူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ ယွဥ္လို႔မရဘူးေလ..သူက သေဌးသား၊ ကၽြန္ေတာ္ကအေဒၚ အိမ္မွာ ကပ္ေနရတဲ့ေကာင္၊ သူ ေရြးတာလည္း မွန္ပါတယ္ေလ….၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုပဲ ေရြးမိမွာပါပဲ၊ ဟုတ္တယ္ မလား ဦးႀကီးညိဳ” “အကုန္ မမွန္ဘူးကြ၊ ေနပါဦး ..ငါ ေမးပါဦးမယ္၊ မင္း သူနဲ႔ ဆက္ဆံဖူးလား..မင္းကလည္း လိင္ဆက္ဆံတာကို ေျပာတာကြာ..မဆက္ဆံဖူးဘူး၊ နမ္းေရာ နမ္းဖူးသလား၊ အင္း..နမ္းဖူးတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိ နမ္းလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခ်ိန္းေတြ႔ဖူးလဲ ေမးတာကြာ .. ဘာ .. တစ္ညလံုးနီးပါး .. အံ့ပါရဲ႕ .. တယ္ထိန္းႏိုင္တဲ့ ေကာင္ကိုး .. ကိုယ္လံုးေတြေရာကိုင္သလား .. နည္းနည္းပါးပါး ကိုင္တယ္ ..
အင္း.. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းလိုေကာင္ကို သူျဖတ္ေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္”
“အင္းေလ..ကၽြန္ေတာ္ေျပာသားပဲ..သူ ျဖတ္ေတာ့မွာပါဆို..ဟိုေကာင္က သူေဌးသားပဲဟာ ..” “ေအး..အဲ့ေကာင္..သူေဌးသားဆိုတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေတာ့ တစ္ေၾကာင္းေပါ့ကြာ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းေကာင္မေလး မင္းကို ျဖတ္ေတာ့မယ့္ ကိစၥမွာ ပိုက္ဆံဟာ အဓိက မက်ဘူးကြ၊” “ဗ်ာ..ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္…”
“ခံစားခ်က္က အဓိကက်တယ္ကြ”
“ဟာ..ဒိအခ်က္ေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာရဲတယ္၊ ဟိုေကာင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ မိျဖဴကို ခ်စ္သလို လံုးဝမခ်စ္ႏိုင္ဘူး၊ ေသခ်ာတယ္”
“အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကို ဟိုး အေစာႀကီးထဲက ငါေျပာတာေပါ့။ ေလာကမွာ မသိပဲ တတ္တဲ့ပညာ မရွိပါဘူးလို႔၊ မင္းက အခ်စ္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိပဲ ခ်စ္ခ်င္ေနတာကိုး၊ မွတ္ထား..သာဂိရဲ႕၊ အခ်စ္မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ၊ နားလည္မူေတြလို အရာေတြတင္ မကဘူး၊ ဆက္ ဆတဲ့ အထိအေတြ႔ကလည္း အေရးႀကီးတဲ့တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ ပါတယ္ကြ၊ အဲဒီ ႏွစ္မ်ိဳးဟန္ခ်က္ညီေနတာကို အခ်စ္လို႔ေခၚတယ္ကြ၊ မေသမခ်င္း မွတ္ထား..ဟားဟား”
“ေအး..ငါဆက္ေျပာျပမယ္..သာဂိရဲ႕၊ မင္းက ေကာင္မေလးကို မထိတထိ ႐ိုးတိုးရြတ ျဖစ္ေအာင္ သြားသြားစေပးတာကိုး၊ ၿပီးေတာ့ တန္းလန္းႀကီး ထားခဲ့ျပန္ေရာ၊ ဟုတ္တယ္မလား..” “ကၽြန္ေတာ္က..ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို မဂၤလာဦးညက်မွ..ဟိုဒင္း….”
“အင္းေလ..မဂၤလာဦး ညက်မွဆိုရင္ ဘာလို႔ ဟိုကိုင္ ဒီကိုင္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တုန္း၊ မဂၤလာဦး ညက်မွ လုပ္ပါလား၊ ခုေတာ့ သြားစထားတာ၊ သူက သူ႕ဟာသူ အဆံုးသတ္ေပးမယ့္လူ ရွာရေတာ့တာေပါ့..သာဂိရဲ႕၊ အဲဒါ ေကာင္မေလး အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ မင္းအျပစ္ကြ” “ဗ်ာ …. “
သာဂိသည္ ဦးညိဳႀကီး ေျပာတာကို လက္ခံသင့္၊ မခံသင့္ တစ္ညလံုး စဥ္းစားေနမိသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္အထိ သူသည္ အေျဖ မရေခ်။ ေရာင္နီ၏ ပ်ိဳ႕အန္သံနဲ႔အတူ တရစ္ရစ္ထလာေသာ ေက်းငွက္တို႔၏ ေလွာင္ေျပာင္သံေအာက္တြင္ သာဂိသည္ အိပ္ယာေပၚတြင္ ဆက္လက္ လွဲေလ်ာင္းျခင္းငွာ မတတ္သာေတာ့ပဲ ကားဂိတ္ဘက္သို႔ ထြက္ခဲ့၏ သူသည္ မိျဖဴက ထိုသို႔ ျပဳမူသည္ ဆိုျခင္းကို လံုးဝ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပဲခူး..ပဲခူး..ဟု ေအာ္ေနေသာ
ဟိုင္းလပ္တစ္စီးေပၚတက္ထိုင္လိုက္မိသည္။
ကားေလးသည္ အျမန္ယဥ္ျဖစ္၍ အေမာင္းျမန္ေသာ္လည္း အထေတာ့ေႏွးရွာေပသည္။ တစ္ခါရပ္ၿပီးလွ်င္ ျမန္ျမန္ေတာ့ ျပန္မထြက္ႏိုင္ရွာေပ။ သို႔ရာတြင္ သာဂိက ေဒါမထပါ။ သူသည္ အရာအားလံုးကို အဆံုးစြန္ထိ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔ႏွလံုးသားသည္ သူ၏ မိုက္မဲမူ ျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူဖို႔ အသင့္ရွိေနသည္။ အဆံုးစြန္ေျပာရလွ်င္ မိျဖဴသည္ ထိုကိစၥေၾကာင့္ အပ်ိဳစင္ မျဖစ္ေတာ့သည္ ထားဦး..သူၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါသည္။ တစ္ၾကိမ္ တစ္ခါ မွားျခင္း အတြက္အျပစ္တင္ရန္ သူ႔တြင္ စကားလံုးမရွိပါ။ သူ ေၾကာက္သည္မွာ တစ္ခုသာ ရွိသည္..မိျဖဴက သူ႔ကို စြန္႔ပစ္လိုက္မွာ စိုးသည္။
သူ က်င္လည္ခဲ့ဘူးေသာ ေနရာေဟာင္းေလးသို႔ အေရာက္တြင္ သူကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ ရန္ကုန္ေနသည္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းေအာက္တြင္ပင္ ရွိေနေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ သူလာေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရာင္ျခည္လိႈင္းေလးမ်ား လႊတ္၍ အသံေပးေနသည္။ သာဂိ ကားဂိတ္ထဲတြင္ ငုပ္တုပ္ထိုင္ေနမိသည္။ မနီးမေဝးက ေစ်းတန္းေလးသည္ အလင္းဖ်ဖ်ေအာက္တြင္ ခပ္ဝပ္ဝပ္ကေလး ေကြးေနသည္။ ဟိုးသစ္ပင္ေအာက္က အေၾကာ္တဲေလးသာ မီးခိုးတလူလူျဖင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနသည္။ မိျဖဴသည္ေရာ..ဒီအခ်ိန္ ဘာလုပ္ေနမည္နည္း..ငယ္ငယ္တုန္းကလို စကပ္ေလးျခံဳ၍ ေကြးေနမည္လား..
သာဂိသည္ ႐ုတ္တရက္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ တိုးတိုးေလး ရယ္မိသည္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ မိျဖဴနဲ႔ သူသည္ ေနာက္ဆို သူစိမ္းေတြမ်ား ျဖစ္ေတာ့မွာလားဟု ေတြးမိကာ ဘယ္ဘက္ရင္ဘတ္က ေအာင့္တက္လာသည္။ သာဂိ လက္ဝါးျဖင့္ ဖိၿပီး သက္သာလို သက္သာျငား ပြတ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ ဟိုး တိုက္တန္းဘက္ဆီက ကားမီးေရာင္တန္း တစ္ခုဖ်ပ္ကနဲ ထိုးထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ခ်က္ခ်င္း ျပန္ပိတ္သြားသည္။ ကားသမားသည္ ညဘက္ ေမာင္းလာစဥ္ မီးႀကီးမ်ားကို ဖြင့္ထားခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ခုမနက္ ကားစက္ႏိႈးေတာ့ ညက မပိတ္ခဲ့ေသာ မီးက လင္းလာ၍ ပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာဂိ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ သူ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ဤတိုက္တန္းတစ္ဝိုက္တြင္ ကားစီးႏိုင္သူ မရွိခဲ့ပါ။ ယခု ေမာင္းလာသူသည္ ဘယ္သူမ်ားနည္း။ ခပ္ေဝးေဝးက လာေနေသာ ကားသည္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေသာ ကားျဖစ္သည္။ သိန္းေအးေျပာဖူးသည့္ သိန္း ၅၀ ေက်ာ္ေပးရသည္ ဆိုေသာ ဆပ္ဖ္(SURF) အမ်ိဳးအစားကားျမင့္ တစ္စီးျဖစ္၍ သာဂိ ပိုအံ့ၾသသြားသည္။ (ထိုေခတ္ကားေစ်း) ေမာင္းလာသူကို သာဂိ မသိ။ သာဂိ မျမင္ဖူးေသာ လူျဖစ္သည္။ ေမာင္းလာသူ၏ ေဘးတြင္ထိုင္ေနသူကိုကား သာဂိသိသည္။ သာဂိ ျမင္ဖူးေသာ လူျဖစ္သည့္ မိျဖဴျဖစ္သည္။ မိျဖဴသည္ ကားေမာင္းသူဘက္လွည့္၍ စကားေတြေျပာေနသည္။
သူမ၏ ထံုးစံအတိုင္း ခ်စ္စဖြယ္ လက္ကေလးေတြကို ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနေအာင္ လႈပ္ရွားရင္း စကားေတြ အမွ်င္မျပတ္ေျပာေနသည္။ ဟိုလူက ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း ကားကိုေမာင္းေနသည္။ ကားဂိတ္ မွတ္တိုင္နား အေရာက္တြင္မူ ေကြ႔ဖို႔ ေဘး ဘယ္ဘက္ကို အၾကည့္ ကားဂိတ္ထဲမွ
သာဂိမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆံုသည္။ ထိုလူ မ်က္ခံုးနည္းနည္းေတာ့ တြန္႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ မထူးဆန္းသလို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီး ကားကို ေထာက္ၾကံ့ ဘက္သို႔ ေမာင္းႏွင္ သြားေတာ့သည္။ သာဂိသည္ ခဏခ်င္းအတြင္း အေဝးသို႔ေရာက္ရွိ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာ မျမင္ရေတာ့သည့္ ကားေနာက္ပိုင္းကို ေငးရင္း ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္လာျပန္သည္။
ဒီတစ္ခါေတာ့ လက္ဝါးနဲ႔ ပြတ္လည္း သက္သာမလာေတာ့ေခ်။ အထဲတြင္ စို႔နဲ႔ တစ္ခ်က္ခ်င္း ႐ိုက္ေနသကဲ့သို႔ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ ထိုး၍ ေအာင့္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ရပ္တည္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေတာ့ေပ။ ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္၏ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေခြေခြေလး လွဲခ်ရင္း အနာသက္သာသလို ေနၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္ ဟင္းရြက္ေတာင္းႀကီး ရြက္လာေသာ အေဒၚႀကီးတစ္ဦးက
“ဟဲ့..ဟိုေကာင္ေလး..ေနမေကာင္းဘူးလား၊ ေၾသာ္..ဆရာမႀကီး တူေလးပဲ..ေဆးခန္းသြားမလား၊ အန္တီ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ” ဟုဆိုသည္။ သာဂိသည္ ခံုေပၚျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း ရတယ္ဆိုေသာ သေဘာျဖင့္ လက္ဝါးေလး ကာျပသည္။
ေစ်းတန္းေလးတြင္ ေစ်းသည္တစ္ခ်ိဳ႔ ဆိုင္ခင္းေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ရင္ဘတ္ကို ဖိရင္း ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းႀကိဳက္၍ ဖိနပ္ကို ခါးၾကားထိုးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကတၱရာ လမ္းအတိုင္း မဂၤလာဒံု ဘက္သို႔ တစ္ဟုန္ထိုး ေျပးေတာ့သည္။ သာဂိ ၏ ေျခဖဝါးတို႔သည္ ကတၱရာနဲ႔ ထိဖန္မ်ားေသာ အခါ ပဲ႔ရြဲ႔၍ ေသြးစို႔လာၾကသည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူေတြနဲ႔ ကားစီးခရီးသည္ အခ်ိဳ ႔က သာဂိကို အထူးဆန္းသဖြယ္ၾကည့္သြားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ပုဆိုးခါးေတာင္းႀကိဳက္ကာ ေျခဗလာနဲ႔ ေျပးေနေသာလူကို ျမင္ဖူးဟန္မတူေခ်။
ထိုလူေတြကဲ့သို႔ပင္ ျမင္ဖူးဟန္မရွိေသာ ေခြးတစ္အုပ္က သာဂိကို ဝိုင္းေဟာင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ အတင့္ရဲေသာ ေခြးမ်ားက ဝင္ဆြဲမည့္ဟန္၊ ကိုက္မည့္ဟန္ ျပဳသည္။ သာဂိကေတာ့ အေျပးမရပ္၊ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ေခြးကိုမျမင္ေခ်။ အမွန္အတိုင္းဆိုလွ်င္ ကားလမ္းကို ေသာ္မွ အမွတ္မဲ့စိတ္ျဖင့္ျမင္ေနပံုရၿပီး သူ၏ အာရံု အလံုးစံုသည္ ကားေပၚက မိျဖဴ၏ လက္ကေလးမ်ားၾကားတြင္ ပါသြားၿပီး ျဖစ္၏။ တုန္႔ျပန္မူ မရွိေသာ သာဂိကို အေၾကာက္တရားမရွိသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္က ေနာက္မွေန၍ ေျခသလံုးကို ဝင္ဟပ္သည္။ သာဂိ တံု႔ကနဲျဖစ္ၿပီး ယိုင္လဲသြားသည္။ ေခြးသည္ သာဂိ ေျခသလံုးကို မိမိရရ ခဲရင္း ဆြဲခါေနသည္။ သာဂိ ထိုေခြး၏ ပါးစပ္ကို အထက္ေအာက္ တစ္ဘက္စီ ကိုင္၍ ဆြဲျဖဲလိုက္သည္။ ေခြးကလည္း ႐ုန္းသည္။ သူ႔ ေျခသည္း လက္သည္းမ်ားသည္ သာဂိ ရင္ဘတ္နဲ႔ ေပါင္ေတြကို ေသြးစီးေၾကာင္းရာ ထင္သြားေစသည္။
သာဂိ ေခြးႏႈတ္သီးကို စံုကိုင္ရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္တစ္ေကာင္က သာဂိ ေျခေထာက္ကို ဝင္ ဆြဲမည့္ ဟန္ ျပျပန္သည္။ သာဂိ ထိုေခြးဘက္သို႔ လွည့္၍ လက္ထဲက မိထားေသာ ေခြးကို စံုကိုင္ ေျမႇာက္ကာ ကတၱရာ နဲ႔ ဖြတ္ခ်လိုက္သည္။ ေခြးထံက တစ္ဂိန္ဂိန္ ျမည္သံထြက္လာသည္။ က်န္ေသာေခြးေတြ ေနာက္တြန္႔သြားၾကသည္။ သာဂိ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္၍ ဖြတ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ ေခြး သည္ ဂိန္ နဲ႔ အိုင္ကို ေပါင္း ေအာ္သည္။ က်န္ေခြးေတြ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိကို ၾကည့္၍ အူၾကေတာ့သည္။ သာဂိ လက္ထဲက ေခြးကို ေလေပၚ ေျမႇာက္လိုက္သည္။ ေခြးသည္ ေလထဲတြင္ အဆန္႔သား ဝဲတက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ကားယားႀကီး ျပန္ အက် သာဂိ ၏ အသားေတြ ပဲ့ေနေသာ ဘယ္ေျခေထာက္ ေျခေစာင္းက ေခြးရင္ဝကိုတည့္ ထိသည္။ ေခြး ေျမႀကီးေပၚ ဖုန္းကနဲ ေနေအာင္ လြင့္စင္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဂိန္ဂိန္ေအာ္ရင္း ဖင္သီကာ ေျပးေတာ့သည္။
သာဂိသည္ လမ္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ေခြးခဲသြားေသာ ဒဏ္ရာက အသားေတြပဲ့သြားကာ ေသြးေတြ ထြက္ေနသည္။ ထို႔ျပင္ ေျခဖဝါးေတြကလည္း ခုမွက်ိန္းစပ္လာကာ အထိမခံႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ သာဂိ ၏ ရင္ဘတ္ထဲက အနာသည္ ထိုခဏေတာ့ ေပ်ာက္ေနေခ်သည္။ သာဂိသည္ လာေနေသာ
ဘတ္စ္ကားတစ္စီးကို တားကာ တက္လိုက္သြားသည္။ ဝါယာလက္ အေရာက္တြင္ ကားေပၚကဆင္း၍ အေဒၚ့ဆီ စိတ္မပူဖို႔ ဖုန္းဆက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာ့ အိမ္ဘက္သို႔ ေထာ့နင္း ေထာ့နင္း ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ သာဂိ ရြာျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္မိ၍ ဆရာ့ကို ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ဖို႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာသည္ သာဂိကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆီးႀကိဳသည္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ေျပာသည္။ သာဂိက လက္မခံ။ ေက်ာင္းဆိုေသာ အရာကို သူနည္းနည္းမွ စိတ္မဝင္စားေတာ့။ ရြာျပန္ၿပီး လယ္လုပ္မယ္ခ်ည္း ေျပာေနသည္။ ဆရာသည္ သာဂိကို စဥ္းစားပါဦးဟုဆိုကာ စဥ္းစားခိုင္းရင္း သူ႔အိမ္မွာေနေစသည္။ ေနာက္ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ သူ႔ညီ လာမည္ဟု ေျပာသည္။ သူေရာက္လာလွ်င္ မင္းေပ်ာ္မွာပါဟုလည္း ဆိုသည္။ သာဂိသည္ မိန္းမမရွိေသာ ဆရာ၏ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ဝင္ေရာက္ခ်က္ျပဳတ္ေပးရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။ ေခြးခဲထားေသာ ဒဏ္ရာအတြက္လည္း ကာကြယ္ေဆးထိုးရသည္။ နည္းနည္းေတာ့ နာသည္။ သို႔ရာတြင္ ရင္ဘတ္ထဲကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေခ်။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဆရာ့ညီ ကိုသန္႔ဆိုသူ ေရာက္လာသည္။ ထိုလူႀကီးတြင္ သေဘာေကာင္းပံုရေသာ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ ဆင္ၾကည့္ၾကည့္တတ္ေသာ မ်က္ဝန္းတစ္စံုရွိသည္။ သူသည္ ဘယ္ကိစၥမဆို စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔အေရး မ်က္ဝန္းၾကံဳ ႔ကာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာတတ္သည္။ စီးပြားေရးသမား ပီသစြာအက်ိဳး၊ အျမတ္ တြက္သလား မဆိုႏိုင္။ ရယ္စရာ ေမာစရာ ကိစၥမ်ားမွ လြဲလွ်င္ သူ႔အစ္ကို ဆရာ့ကိုေတာင္ ထိုသို႔ ဆက္ဆံတတ္သည္။ သူ႔ အေျပာအရေတာ့ရင္ဝကို ထိုးမည့္ ဓားကို ကာကြယ္ျခင္းဟု ဆိုသည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကိုသန္႔သည္ သာဂိအတြက္ ခင္ဖို႔ေကာင္းေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔ က သာဂိအေၾကာင္းၾကားၿပီးေသာအခါ ရြာျပန္မယ့္ အစား သူနဲ႔ အလုပ္လိုက္လုပ္မလား ဟုေမးသည္။ သာဂိက လိုက္မည္ဟု ဆိုေသာ အခါ ကိုသန္႔က..
” မင္း..ငါ နဲ႔ ေပါင္းမယ္ ဆိုရင္ စကားကို အဲလို အလြယ္ေျပာတဲ့ အက်င့္ေဖ်ာက္ရမယ္။ ငါ ကဘာလုပ္သလဲ မင္းမေမးဘူး၊ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရမွာလဲ မစံုစမ္းဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ ..ဒါေတြ မလာဘူး။ အဲလိုသာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ မင္းသာ မိန္းမ ဆိုရင္ ဟိုအတန္းေရာက္တယ္။ ေယာက္က်ားဆိုေတာ့ ေဂ်းထဲ ေညာင္းဖို႔ မ်ားတယ္ သာဂိေရ ……. အရင္ဆံုး မင္းလုပ္ရမွာက စကားတစ္ခြန္းၾကားရရင္ စဥ္းစားဖို႔နဲ႔ စကားတစ္ခြန္းေျပာခါနီး စဥ္းစားဖို႔ပဲ”
သာဂိသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို ေတာ္ေတာ္က်င့္ယူရေလသည္။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ လႊတ္ကနဲ ေျပာခ်င္တိုင္း ေျပာခဲ့ေသာ သူသည္ စဥး္စားဖို႔ကို ေမ့ေမ့ေနတတ္သည္။ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာ အနာေဖး တက္လုလုအခ်ိန္တြင္ သာဂိသည္ ထိုေလ့က်င့္ခန္းကို ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ကိုသန္႔သည္ သာဂိကို ေစာ္ဘြားႀကီးကုန္း အေဝးေျပးကားဂိတ္သို႔ ေခၚသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သံလြင္ ဆိုသည့္ ဘတ္စ္ကားငယ္ေလးေပၚတင္ေပးလိုက္ရင္း …
“ငါ ေပးတဲ့ လိပ္စာအတိုင္းသြား၊ ထြန္းႏိုင္ဆိုတဲ့လူကို ငါ့စာေပးလိုက္၊ ငါ ပိုက္ဆံလႊဲၿပီးမွ လိုက္လာခဲ့မယ္၊” ဟုဆိုကာ ျပန္ထြက္သြားသည္။
သာဂိသည္ သံလြင္ဆိုသည့္ စာတမ္းပါ အင္မတန္ စိတ္ျမန္ေသာ ကားဆရာ၏
ေမာင္းႏွင္ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ဟိုၾကည့္၊ဒီၾကည့္ျဖင့္ လိုက္ပါသြားသည္။
ေလးနာရိီခန္႔ ဟိုေငး၊ ဒီေငး ေငးၿပီးခ်ိန္တြင္ လွပစိမ္းျပာေနသည့္ ဧရာဝတီသည္ သာဂိ မ်က္ဝန္းေ႐ွ႕တြင္ ကႏြဲ႔ကလ်ေလးေပၚလာေလသည္။ တိုးတက္ျခင္း၏ လကၡဏာတစ္ရပ္အျဖစ္ ျမစ္ကူးတံတားႀကီး တစ္စင္းကိုလည္း ကန္႔လန္႔ႀကီး ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ ဟိုေငး၊ဒီေမာ လုပ္ေနစဥ္ စပါယ္ယာေလး၏ လမ္းမေတာ္မွာဆင္းမယ့္လူေတြ ၊ဘူတာ မွာဆင္းမယ့္လူေတြ၊ ေက်ာက္ရဳပ္ေရာက္ၿပီ..ဆင္းလို႔ရၿပီ ဆိုေသာ အသံကိုၾကားရသည္။ သာဂိ လြယ္အိပ္ကေလးလြယ္၍ ဆင္းလိုက္သည္။ကားေပၚက ဆင္းဆင္းခ်င္း ေတြ႔ရသည္မွာ ေ႐ွ႕ေျခတစ္ဘက္ႂကြထားေသာ ျမင္းေပၚက ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔က မွာထားသည္။ လမ္းမေတာ္မွာဆင္း၊ ဆိုက္ကားငွားၿပီးသြား ဟု။ တ႐ုတ္ဆိုင္ႀကီးမ်ားၾကိီးစိုးေသာ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ သာဂိ ေငးေမာေနစဥ္ ဆိုက္ကားဆရာက ေရာက္ၿပီဟုဆိုသည္။
ပြဲရံုလား၊ ဘာလား မေျပာတတ္သည့္ ကုန္ေလွာင္႐ံုလိုလို ၊ဆိုင္ခန္းလိုလို တိုက္ခန္းတစ္ခုေ႐ွ႕တြင္ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္နဲ႔လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ သာဂိ ထိုလူ႔ထံ သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကိုထြန္းႏိုင္နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လိုပါ ဟုဆိုေတာ့ ထိုလူက ဘာကိစၥလဲ ဟုျပန္ေမးသည္။ သာဂိက ကိုသန္႔ေပးလိုက္ေသာ စာေလး ထုတ္ေပးေသာအခါ ထိုလူက ယူဖတ္၏။ ထြန္းႏိုင္ဆိုေသာလူသည္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္နဲ႔ ဝသလိုရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗိုက္မ႐ႊဲေခ်။ လည္ပင္းတြင္ စက္ဘီးခ်ိန္းႀကိဳးေလာက္ရွိေသာ ေရႊဆြဲႀကိဳးႀကီးကို ဆြဲထားသည္။ စာကိုဖတ္ေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခပ္တည္တည္၊ ခပ္တင္းတင္းရွိသည္။ သေဘာေကာင္းပံု မရေခ်။ သာဂိက ထြန္းႏိုင္ကို ၾကည့္ရင္း ထြန္းႏိုင္ေနာက္က ျမင္ကြင္းကို စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ ထြန္းႏိုင္၏ ပြဲရံုေဘးတြင္ အမ်ိဳးသမီး သီးသန္႔ဟု ေရးထားေသာ အလွျပင္ဆိုင္ ရွိေနေလသည္။
ထိုဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သည္ ဒါန္းစီးရင္း စာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ေနသည္။ ထိုေကာင္မေလးသည္ ဖိုဘီကိတ္နဲ႔ ဆင္သလိုလို ရွိသည္။ သူမေလးသည္ ေနၾကာေစ့ကိုက္ရင္း ေမာ့အၾကည့္ သူ႔ကိုေငးေနေသာ သာဂိမ်က္ဝန္းကို ေတြ႔ေသာအခါ ႏွာေခါင္းေလးရံႈ ႔ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို စာအုပ္နဲ႔ ကြယ္လိုက္သည္။ သာဂိ ရင္ခုန္လာသည္။ သူသည္ သူ႔ႏွလံုးသားကို ေသသြားၿပီဟု ထင္တာ မွားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ခုမွသိသည္။ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးသည္ အႏွစ္ မရွိေသာ ပင္ေပါင္ေဘာလံုးကဲ့သို႔ အခြံႀကီးသာ ျဖစ္သည္ဟုထင္တာ လြဲျပန္ၿပီျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ ကိုထြန္းႏိုင္၏ ပြဲ႐ံုမ်က္ႏွာက်က္ေပၚတြင္ ေနရာရသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ဟုဆိုေသာ္လည္း ကိုထြန္းႏိုင္သည္ အေတာ္ေလးေတာ့ ျပင္ဆင္ထားသည္။ ထိုအေပၚတြင္ ေရခဲေသတၱာ၊ အေပၚစက္၊ ေအာက္စက္၊ ပန္ကာ၊ ကက္စက္ စသည့္ လူသံုးကုန္ ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ ထိုေန႔ညက သာဂိသည္ ေနရာစိမ္းကို ရင္ခုန္ရင္း ညေနက မ်က္ႏွာႏုနုေလးကို တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွ စ၍ သာဂိသည္ ဆိုင္ကယ္စီးသင္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ေလးသည္ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္
ေလာ္ဂ်ား 110 အမ်ိဳးအစားျဖစ္ၿပီး သာဂိနဲ႔ ခဏခ်င္းပင္ ရင္းႏွီးသြားခဲ့သည္။ သာဂိသည္ အလုပ္လုပ္ဖို႔ လာျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆိုင္ကယ္ခ်ည္း စီးေနရသည္။ သူၿမိဳ႕ထဲ လမ္းမ်ားေပၚတြင္သာမက မင္းႀကီးေတာင္လမ္း၊ တစ္ဘက္ကမ္း ပန္းေတာင္းဘက္ရွိ လမ္းမ်ား ကိုပါ အစီးက်င့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ေခါက္ကဆိုလွ်င္ ေပါင္းတလည္၊ ေပါက္ေခါင္းမွ တဆင့္ ပဲခူး႐ိုးမလမ္းေတြေပၚအထိ တက္စီးခဲ့ရသည္။
ေနာက္ မၾကာခင္တင္ သာဂိသည္ ပုသိမ္၊ မံုရြာ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ စတင္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ပုသိမ္ဘက္က ေအာ္ဒါမွာလာေသာ ဆိုင္ကယ္မ်ားကို ကိုထြန္းႏိုင္က ဖုန္းလက္ခံၿပီးသည့္ေနာက္ အင္ခ်ပ္တစ္ဦးပါသည့္ အဖြဲ႔ျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီ ႐ိုက္ေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ျပည္မွ ပုသိမ္ထိ ဆိုင္ကယ္စီးေပးခ ငါးေထာင္ရသည္။ ျပည္မွ ဆိုင္ကယ္စီးသြားလွ်င္ လူညီမူေပၚမူတည္၍ အခ်ိန္ နာရီ ေျခာက္နာရီမွ ရွစ္နာရီ အတြင္း ပုသိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ပုသိမ္သို႔ေရာက္လွ်င္ လက္ခံမည့္သူက အထိခိုက္အနာအဆာ စစ္ေဆး၍ ေက်နပ္ၿပီ ဆိုသည္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ျပန္လာၾကသည္။ သာဂိတို႔က ကားေပၚတြင္ အိပ္ၿပီး လိုက္ၾကသည္။ ျပည္ေရာက္လို႔ ကိုထြန္းႏိုင္ေ႐ွ႕ေရာက္လွ်င္ ပုသိမ္က လက္ခံသူ၏ အထိခိုက္ အပြန္းပဲ့ သတင္းစကားမ်ား မရွိပါက စရိတ္ၿငိမ္း ငါးေထာင္ခိုင္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ရံဖန္ရံခါ လမ္းတြင္ ဘီယာ အေသာက္လြန္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ လဲ၍ ပြန္းရာ ျခစ္ရာ ထင္လာလွ်င္မူ အထိခိုက္ေပၚမူတည္ၿပီး တစ္ေထာင္မ်ိဳး ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳး အေလွ်ာ့ခံၾကရသည္။
မည္သို႔ပင္ ဆိုေစကာမူ သာဂိသည္ ပိုက္ဆံရွာတတ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔လည္း ရံဖန္ရံခါ ေရာက္လာတတ္သည္။ ကိုသန္႔က ဆိုင္ကယ္ လုပ္ငန္းတြင္ ရွယ္ယာသာဝင္ၿပီး ကိုယ္တိုင္မပါေခ်။ ကိုယ္တိုင္လုပ္သူက ကိုထြန္းႏိုင္ျဖစ္သည္။ ကိုသန္႔က ဇီးေစ့ေကာက္ျခင္း၊ ဘုမၼာရာဇာ ေကာက္ျခင္းနဲ႔ ပို႔ျခင္းကို အဓိက ထားသည္။ ရံဖန္ရံခါ သူ႔ထံတြင္ လိပ္နဲ႔ သင္းေခြခ်ပ္ေတြပါ ေတြ႔ရတတ္သည္။ သာဂိသည္ ကိုသန္႔လူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုသန္႔လုပ္ငန္းကို စိတ္မဝင္စားေခ်။ သူသည္ လမ္းေပၚက ဆိုင္ကယ္ အလုပ္ကိုသာ အာရံုလာေနသည္။ ယခုဆိုလွ်င္ သာဂိ၏ ေခါက္ေရသည္ ဆယ္ေၾကာင္းေက်ာ္မွာ ရွိၿပီးျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ပိုက္ဆံမစုႏိုင္။ သားမယား မရွိပါပဲ ကုန္စရာ ရွိေနသည္မွာ ေႏြးေႏြးတို႔ ညီအမေၾကာင့္က တစ္ေၾကာင္း၊ သာဂိ၏ အင္ခ်ပ္ ကိုႏိုင္းႏိုင္း ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ျဖစ္ရပါသည္။
ေႏြးေႏြးဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ သာဂိ ေနထိုင္ရာ ကိုထြန္းႏိုင္ပြဲ႐ံုေဘးတြင္ ဖြင့္ထားသည့္ အမ်ိဳးသမီး အလွျပင္ဆိုင္မွ ျဖစ္သည္။ သူမေလးသည္ ျပည္ေကာလိပ္တြင္ အေဝးသင္တက္ရင္း အစ္မဝမ္းကြဲျဖစ္သူ၏ အလွျပင္ဆိုင္တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းႏိုင္တို႔နဲ႔လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အစ္မဝမ္းကြဲ ျပည့္ျပည့္သည္လည္း သူမနဲ႔ အစ္မရင္းေတာ္သည္ ထင္ရေလာက္ေအာင္ရုပ္ဆင္သူျဖစ္သည္။ သာဂိအေပၚတြင္လည္း ခင္မင္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ သာဂိ တတိယႏွစ္နဲ႔ ေက်ာင္းထြက္လာသည္ကို သိေသာအခါက သူမသည္ သာဂိ အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ခံေပးမည္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ပါ ဟုဆိုခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ (ထိုစဥ္က) ျပည္ေကာလိပ္မွာ သာဂိတက္ခဲ့ေသာ စိတ္ပညာ ေမဂ်ာ မရွိေသးေခ်။ အမွန္ေတာ့ သာဂိကလည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ ခ်င္ေတာ့သည္ မဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ျပည့္ ေက်နပ္ေစရန္ စိတ္ပါသည့္ ေမဂ်ာ မရွိ၍ ဆိုကာ အေၾကာင္းျပခဲ့ရသည္။
သာဂိ၏ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားသည္ ထိုဆိုင္ေလးအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး
ႏွစ္ဦးတည္းရွိ္ေသာဆိုင္ေလးသည္ သိပ္ေတာ့ နာမည္ေက်ာ္လွသည္ေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ျပည့္၏ ေစတနာပါေသာ ဝန္ေဆာင္မူမ်ားက လာေရာက္သူမ်ားကို ေနာက္တစ္ခါ လာဖို႔ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။ ထို႔ျပင္ အျခားဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကဲ့သို႔ ေယာက္က်ားေလး အဝင္အထြက္ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ မရွိသည္ကလည္း သူတို႔ ဆိုင္ေလး၏ နာမည္ဂုဏ္သတင္း တစ္ခုျဖစ္သည္။ ယခုတစ္ေလာ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္ ဝင္ထြက္ေနသူမွာ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္သည့္ သာဂိသာ ျဖစ္သည္။ ကိုႏိုင္းႏိုင္းကေတာ့ သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္းႏိုင္းဟုေခၚမွန္း သာဂိလံုးဝမစဥ္းစားတတ္ေခ်။ ဘယ္ေနရာကေန ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္ မ်က္ႏွာ၊ဟန္ပန္၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ စကားေျပာပံု ရုပ္ရွင္ မင္းသား ႏိုင္းႏိုင္းနဲ႔ တစ္ေနမွ် မတူေခ်။
သို႔ရာတြင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းမွာ ထာဝစဥ္ရႊန္းစို ေတာက္စားေနကာ ရီေဝေဝျဖစ္ေနေသာ အရည္လဲ့ေနသည့္ မ်က္ဝန္း တစ္စံုရွိသည္။ စေတြ႔ခါစကဆိုလွ်င္ သူ႔ကို ဖီးလ္သမားႀကီးဟု သာဂိထင္ခဲ့သည္။ မဟုတ္ေခ်။ အမွန္ကမူ သူသည္ သူႀကိဳက္သည့္ ႏိုင္းတီးႏိုင္း ဝီစကီအား အျမဲ လစ္မစ္ျဖည့္ေန၍ အျမဲေကာင္းေနေသာ လူေကာင္းႀကီးသာ ျဖစ္သည္။ သာဂိတို႔ ကယ္ရိီ႐ိုက္စ လမ္းေၾကာင္း မကၽႊမ္းေသးခင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက သင္ျပေပးခဲ့ရသည္။ လမ္းေၾကာင္း ကၽႊမ္းသည့္ ေနရာတြင္ေတာ့ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက ဆရာ တစ္ဆူျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ ဆရာ ေခၚထိုက္ေသာ ေနာက္တစ္ခ်က္လည္း ရွိေသးသည္။ သူသည္ ခရီးသည္ရွာရာတြင္လည္း ကၽြမ္းက်င္လွသူ ျဖစ္သည္။
ကိုထြန္းႏိုင္၏ ကိုသန္႔လူကြ .. ၾကည့္ရႈသင္ေပးလိုက္ကြာ ဆိုေသာ စကားေအာက္တြင္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းသည္ သာဂိအေပၚ အနည္းငယ္ေတာ့ အေရးထားပါသည္။ တစ္ေန႔ ဥသွ်စ္ပင္စားေသာက္ဆိုင္မွ အထြက္ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက လူတစ္ေယာက္ လမ္းၾကံဳတင္ေခၚသြားပါ ဆိုကာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ေပၚ တစ္ေယာက္တင္ေပးသည္။ ၾကည္ေတာ္ထိဆိုေတာ့ သိပ္လည္းမေဝး လမ္းကလည္း ေကာင္းသည့္ျပင္ လူပံုၾကည့္ရတာလည္း ေပ်ာ့ႏြဲ႔ႏြဲ႔ဆိုေတာ့ အႏၱရာယ္ျပဳႏိုင္မည္ မဟုတ္ဟု ယူဆကာ လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါက ကိုႏိုင္းႏိုင္း၏ ဖန္တီးေပးခ်က္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ႔ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရန္ စိတ္မရွည္ၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားနဲ႔ အလ်င္လိုေသာ ခရီးသည္မ်ားကို လမ္းၾကံဳတင္ျခင္းအားျဖင့္ ျမိဳးျမိဳးမ်က္မ်က္ေလး ရတတ္သည္။ အဂၤပူထိေလာက္ဆိုလွ်င္ ငါးေထာင္ခန္႔ ရတတ္သည္။ ယခု ၾကည္ေတာ္ ဆိုေတာ့ ေထာင့္ငါးရာ၊ ႏွစ္ေထာင္ေတာ့ ေအးေဆး၊ ဘီယာဖိုးအတြက္ သာဂိ ပူစရာမရွိၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဒီလို တင္ေခၚရတာ အႏၱရာယ္ေတာ့မ်ားသည္။ တစ္ေလာက သာဂိတို႔လို ကယ္ရီတစ္ေယာက္ ဤကဲ့သို႔ ခရီးသည္ တင္လာရာ လူျပတ္ေသာေနရာ အေရာက္ ေနာက္ကေန ဓားနဲ႔ေထာက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္လုသြား၍ ဆိုင္ကယ္ ဖိုးေလ်ာ္လိုက္ရဖူးသည္။
ယခု လူကိုၾကည့္ရတာေတာ့ လူဆိုး၊လူမိုက္ လူၾကမ္းပံု မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ သတိေတာ့ ထားရသည္။ လြယ္ေနက် လြယ္အိပ္ကို ခပ္တိုတိုတင္းတင္းလြယ္လိုက္ၿပီး စတား စကူ ဒ႐ိုင္ဘာ(ဝက္အူလွည့္) တစ္ေခ်ာင္းကို အျပင္အိပ္ဘက္တြင္ ဇစ္ဟ၍ ထည့္ထားလိုက္သည္။ ငါးစာ၏ ေနာက္တြင္ ငါးမွ်ားခ်ိပ္ ရွိ၊ မရွိ ကိုယ္က ျမင္ရသည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ အထင္လဲြေခ်ၿပီ။ သာဂိ၏
ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ ထိုလူသည္ သာဂိကို လိုသည္ထက္ တိုးဖက္ထားသည္ ထင္မိသည္။ သူ႔လက္ေတြက သာဂိခါးကို ဖက္ရမည့္အစား ေပါင္ေပၚေရာက္ေနသည္။ သာဂိနည္းနည္းေတာ့ အေနရခက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာမိေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႔က ေၾကာက္တတ္သည္။ သာဂိတို႔က စီးေနက်ျဖစ္၍ ကီလို ၈၀၊ ၁၀၀ ခန္႔ကို ဘယ္လိုမွ် မေနေသာ္လည္း မစီးဘူးသူ အဖို႔ေတာ့ ေလတိုးဒဏ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ လည္းေကာင္း မ်က္ရည္ေတြက်ကာ အတင္းဖက္ထားတတ္သည္ကို သာဂိ ၾကံဳခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
သို႔ရာတြင္ ဒီလူေၾကာက္ပံုက နည္းနည္းေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္ဟု ထင္မိသည္။ ထိုလူ၏ လက္ေတြသည္ သာဂိ ဝတ္ထားေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပၚတြင္ တစ္ရြရြ လႈပ္ေနသည္။ ေနာက္ ဂြဆံု အရင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ သာဂိ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြား၍ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ ယိုင္သြားသည္။ ထိုလူ ရယ္လိုက္သလား.. သာဂိ သိပ္ေတာ့ မသဲကြဲေခ်။ သဲကြဲသည္က ေအာက္ကေကာင္ ေထာင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ ဆက္စီး၍ မရေတာ့ လမ္းေဘး ထိုးဆင္းလိုက္ၿပီး ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္က လူက မဆင္း၊ သာဂိ ၏ ဂြၾကားက ေဘာင္းဘီ ဇစ္ကို ျဖဲရင္း လက္ထိုးႏိႈက္ေနသည္။
သာဂိ မရေတာ့။ စိတ္က အရမ္းပါလာျပိီ ျဖစ္သည္။ မတ္တပ္ရပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုလူက သာဂိကို မလွမ္း မကမ္းက ျခံဳပုတ္ထဲ ဆြဲေခၚသြား၏။ သာဂိ ဆိုင္ကယ္ ေသာ့ကို ကမန္းကတမ္း ခတ္လိုက္ရရင္း ပါသြားသည္။ ျခံဳအကြယ္ေရာက္ေတာ့ ထိုလူသည္ သာဂိ၏ ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလွ်ာခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီေပၚကေန လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ အေျမႇာင္းလိုက္ ပြတ္ဆြဲရင္း သူ႔ေခါင္းႀကီးက ေပါင္ၾကားေအာက္ ဝင္ကာ ေဂြးဥေတြကို ခပ္ဖြဖြသြားနဲ႔ ျခစ္လိုက္ လွ်ာနဲ႔ထိုးလိုက္ ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ စုပ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ သာဂိ တစ္ကိုယ္လံုး က်င္တက္သြားသည္။ ေဂြးဥႀကီးေတြ အထဲကို ၾကံဳ ႔ ဝင္ကာဗိုက္ထဲ ျပန္ဝင္ေတာ့မည္ေတာင္ ထင္ရေအာင္ ေအာင့္တက္လာသည္။ လိင္တံထိပ္ဖ်ားသည္ ေသြးတို႔စုစည္းလာၿပီး
ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မတတ္ တင္းလာသည္။ သာဂိ သည္ ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ် မၾကံဳဖူးေသး။ ဒိလူ႔ကို ရႊံသလိုလို ရွိေနေပမယ့္ စိတ္ကလည္း ထန္ေနေခ်ၿပီ။
ေနာက္ေတာ့ သာဂိသည္ အတြင္းခံကို ဆြဲလွန္ကာ ဒစ ္ကို ဆြဲထုတ္၍ ထိုလူ႔ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ထိုလူသည္ ကၽႊမ္းက်င္စြာျဖင့္ သာဂိ၏ လိင္တံထိပ္ဖ်ားကို စုပ္ယူလိုက္သည္။ သာဂိ က်င့္ေနက် ဆီစြပ္ေလ့က်င့္ခန္းပင္ မကယ္ႏိုင္။ ထိုလူ၏ လွ်ာနဲ႔ အာခံတြင္းသည္ ပရက္ရွာေကာင္းလွေသာ စုပ္ခြက္ႀကီးကဲ့သို႔ သာဂိ၏ ဒစ ္ေခါင္းတစ္ခုလံုးအား ငံု၍ စုပ္ယူလိုက္သည္ ဆိုလွ်င္ပဲ သာဂိ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖ်င္းကနဲ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။ ထိုလူသည္ သာဂိ၏ လေရေတြကို ျမိဳခ်ရင္း လွ်ာက ထိပ္ဖ်ားကို လာလာထိုးေနရာ သာဂိမွာ ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ ထိုလူ႔ ေခါင္းကိုသာ စြတ္ကိုင္ထားရေတာ့သည္။
ထိုလူသည္ သာဂိ အေရထြက္ေနခ်ိန္သာ ခဏေစာင့္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ေ႐ွ႕တိုးေနာက္ဆုပ္လုပ္၍ စုပ္ျပန္သည္။ သူ႔ လွ်ာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြသည္ သာဂိ၏ လိင္တံကို လံုးဝ အလြတ္မေပးေခ်။ ေတာ္ေနၾကာ စုပ္ေပးၿပီးေသာ အခါ ထိုလူသည္ တစ္ဘက္လွည့္ ဖင္ကုန္း၍ သာဂိလိင္တံကို သူ႔ထဲ ဆြဲထည့္မည္ ျပဳသည္။ ဒါေတာ့ သာဂိ စိတ္မပါေခ်. ျငင္းဆန္ရင္း ေခါင္းခါေတာ့ ထိုလူက တစ္ခါ ျပန္ထိုင္ကာ စုပ္ျပန္သည္။ ထိုေန႔က ထိုလူသည္
သာဂိကို သံုးခ်ီခန္႔ ဆက္တိုက္ ၿပီးေအာင္ စုပ္ရ၍ လေရေတြ ေသာက္သြားေလသည္။
သာဂိ ထိုေန႔က ဖီးေတြတက္ၿပီး အရသာေကာင္းသည့္ျပင္ ေငြႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္လည္း ရခဲ့သည္။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဆိုးသည့္ကိစၥက ေနာက္ ငါးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ ျဖစ္လာသည္။ သာဂိ လိင္တံထဲမွ ျပည္လို ျဖဴဝါဝါ အရည္မ်ား ထြက္လာျခင္းပင္။ သာဂိ အနည္းငယ္ လန္႔ မိေသာ္လည္းနာျခင္း၊ က်င္ျခင္း မရွိ၍ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေနမိရာ ေနာက္သံုးရက္ခန္႔ အၾကာတြင္ သာဂိ ဆီးသြားရမွာပင္ ေၾကာက္ေနမိေအာင္ တစ္ဆစ္ဆစ္နဲ႔ နာေနေတာ့သည္။ လိင္တံထဲမွ ထြက္ေနေသာ ျပည္စေတြမွာလည္း တစိမ့္စိမ့္နဲ႔ မတိတ္ေတာ့ေခ်။
သာဂိ လန္႔ေနမိသည္။ လူကလည္း ေနလို႔ထိုင္လို႔ မေကာင္းေခ်။ ကိုယ္ေတြ ပူလာသည္။ ေမာသည္။ လိင္တံကို အထိမခံႏိုင္။ နာေနသည္။ ပုဆိုးနဲ႔ ထိတာေတာင္ နာသည္။ဆီးသြားလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ ဆီး တစ္စက္ ထြက္ဖို႔ မ်က္ရည္က်မတတ္ ညွစ္ရသည္။ ဆီးဆိုသည္မွာ မသြားပဲ ေနလို႔ ရေသာ အရာ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆီးသြားတိုင္း သာဂိ ဒုကၡႏ်င့္ လွလွေတြ႔ရင္း ထိုင္သာ ငိုေနခ်င္မိေတာ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကံေကာင္းသည္ ဆိုရမည္။ သာဂိကို အကဲခတ္မိေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက မင္း ..ထိသြားၿပီမလား ၊ မင္းတို႔က ေရွာင္မွ မေရွာင္တာ၊ က်ိဳးမွာေပါ့..ဘာညာနဲ႔ နည္းနည္းပါးပါး ဆူပူၿပီး ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးသြားဝယ္ေပး၏ ျပန္လာေတာ့ ရဖာဒင္း ႏွစ္လံုးနဲ႔ အန္ပယ္နယ္စီလင္ ေလးလံုးပါလာသည္။
ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဆးေတြကို ႏွစ္ခါခြဲေသာက္၊ ေပ်ာက္ဟုဆိုကာ သာဂိကို ေပး၏။ ဆိုးေတာ့ မဆိုး သူ႔ေဆးေသာက္ၿပီး သာဂိ အနာေပ်ာက္သြားသည္။သာဂိသည္ ခုမွ လန္းဆန္းစြာ ဝမ္းသာ ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟားပိစ္ နတ္ဆိုးသည္ ခဏပုန္းေနတာသာ ျဖစ္ၿပီး သာဂိကိုယ္တြင္းကို္ ထိုးႏွက္ရန္ အလစ္ေခ်ာင္းေနတာ ျဖစ္ေၾကာင္း သာဂိ မရိပ္မိခဲ့ေခ်။
သာဂိ သည္ ထိုအရာမ်ိဳးကို ေၾကာက္သြားမိသည္။ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက ေျပာသည္။ မေပ်ာက္လွ်င္ ျဖတ္ပစ္ရမည္ ဆိုသည္။ သူတစ္ကယ္ေျပာတာလား ေနာက္ေျပာတာလား၊ ေျခာက္ေျပာတာလား သာဂိမသိ။ မသိလဲ ေနာက္ထပ္ေတာ့ မစမ္းဝံ့။ သူေျပာတာ မွန္ေနက ျဖတ္ရမည္ဆုိလွ်င္.. သာဂိ အသဲေတြ ယားသြားသည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားက လာေနေသာ ကုန္းကုန္းးေတြကို ျမင္ေယာင္သည္။ ေစ်းထဲ အလွျပင္ဆိုင္က အလွဖန္တီးရွင္မ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။ သာဂိ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ မွတ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔မွ စ၍ သာဂိသည္ “အေဖာ္” ေဆာင္သည္။
ကယ္ရီ မရွိသည့္ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ သာဂိသည္ ေႏြးေႏြး၏ ဒရိုင္ဘာျဖစ္သည္။ အစ္မျပည့္၏ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္သည္။ ထိုအတြက္ လခ့ တစ္ျပားမွ မရသည့္ျပင္ သာဂိသည္ ကိုယ့္အိပ္ထဲက ဝယ္ထားေသာ ဓာတ္ဆီျဖင့္ သြားလိုသမွ် လိုက္ပို႔ခဲ့သည္ခ်ည္း၊ ခိုင္းသမွ် သြားဝယ္ေပးသည္ ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ ေပ်ာ္သည္။ ေႏြးေႏြး၏ ဂ်စ္ကန္ကန္ အၾကည့္ေလးေအာက္တြင္ လည္းေကာင္း၊ အစ္မျပည့္၏ ၾကင္နာေသာ
အျပံဳးေအာက္တြင္ လည္းေကာင္းသာဂိသည္ ေပ်ာ္ဝင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
ကို ႏိုင္းႏိုင္းကေတာင္ ေမးဖူး၏။ မင္းက ညီမ လား.. အစ္မ လား ..ဟူ၍.. သာဂိလည္း မေျဖတတ္။သူ ဘယ္သူ႔ကို ခ်စ္ေနမွန္းလဲ မသိေခ်။ ဦးႀကီးညိဳ စကားအရ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကိဳက္သည္ ဟု ေျဖရေပမည္။ မွန္သည္။ သာဂိ ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကိဳက္သည္။ တစ္ေယာက္ ကို ေျပာလိုက္လို႔ က်န္တစ္ေယာက္နဲ႔ စိမ္းသြားမည္ကို စိုးသည္။ မေျပာျပန္လွ်င္လည္း အရင္တစ္ခါလို သူမ်ားေနာက္ ပါမွာ ေၾကာက္သည္။ ေျပာရေအာင္ကလည္း သူတို႔က ရိုးရိုးသားသား ခင္ေနတာဆိုလွ်င္ အားနာစရာ ျဖစ္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။
တစ္ေန႔…ထိုေန႔က မီးပ်က္သည္။ အဲ..မဟုတ္။ မလာေသးတာျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ မ်က္ႏွာက်က္ ျပဴတင္းေပါက္ေလးမွ အျပင္ကို ေငးေနမိသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လကလဲ သာေနသည္။ သာဂိသည္ သာခ်င္တိုင္းသာေနေသာ ဖိုးေရႊလကို ေငးရင္း မိျဖဴကို ဖ်ပ္ကနဲ သတိရမိျပန္သည္။ မိျဖဴ ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို သတိရမိ္သည္နဲ႔ သူ႔ရင္သည္ ခုခ်ိန္ထိ လိႈက္ကနဲ ခုန္ခ်င္တုန္း ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သိန္း ၅၀ေက်ာ္တန္ ကားႀကီးေပၚက မိျဖဴကို ျမင္ေယာင္မိေသာ အခါတြင္မူ သူ႔ ရင္ဘတ္က ေအာင့္လာျပန္သည္။ ထိုေဝဒနာကို သက္သာလို သက္သာျငား ေရခဲေသတၱာထဲက ကိုထြန္းႏိုင္၏ ဘီယာဗူးေတြ ယူၿပီး ေဖာက္ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ေဝဒနာသည္ ေလွ်ာ့မသြားသည့္ျပင္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္သကဲ့သို႔ ရွိသည္။
သာဂိ ဘာလုပ္ရမည္ မသိေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘီယာ ေနာက္တစ္ဗူး ထပ္ေဖာက္စဥ္ ဟိုဘက္ တိုက္ခန္းဘက္က ..ဝူး..ဝူး ..ဝါး..ဝါး..ေအာ္သံၾကားရသည္။ သာဂိ ခဏေသခ်ာေအာင္ နားစြင့္ေနၿပီးေနာက္… အစ္မျပည့္..ေနြးေႏြး..ဘာျဖစ္တာလဲ…ဟုလွမ္းေအာ္ေမးလိုက္သည္။ ေႏြးေႏြး၏ အသံ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္။ “ကိုသာဂိ.. လာပါဦး.. အျမန္လာပါ.. “အဲဒီ အသံနဲ႔ အတူ အစ္မျပည့္၏ “ေမာင္သာဂိေရ.. လာပါဦးကြယ္… ” ဆိုေသာ အသံတုန္တုန္ေလးကိုလည္း ၾကားရသည္။ သာဂိ ႐ုတ္တရက္ စိုးရိမ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္သနည္း။ ေမွာင္ေမွာင္ မဲမဲ နဲ႔ လူ ကပ္သလား..ထင္ကာ နံရံတြင္ ေထာင္ထားေသာလွံတံကို ကိုင္၍ ေျပးသြားမိသည္။
တံခါးေပါက္သို႔ ေရာက္ေသာ္လည္း ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လံုးက တံခါး ဖြင့္မေပးေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိ က တံခါးကို ထုရင္း
“ေႏြးေႏြး.. အစ္မျပည့္… ကၽြန္ေတာ္ သာဂိပါ..” ဆိုေတာ့.. အေပၚ မ်က္ႏွာက်က္ အခန္းက ျပဴတင္းေပါက္ေလး ပြင့္လာၿပီး ေႏြးေႏြး မ်က္ႏွာေလး ေပၚလာကာ ….
“ကိုသာဂိ.. ေရာ့.. ေသာ့.. ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဖြင့္ ဝင္လိုက္ေနာ္.. အေပါက္ဝမွာေလ.. ေတာက္တဲ့ႀကီး.. အႀကီးႀကီးပဲ… အဲဒါ ေႏြးေႏြးတို႔ ေၾကာက္လို႔ ဖယ္ေပးပါေနာ္ … ” ဟုဆိုသည္။ ထိုအခါမွ သာဂိလည္း ကိုယ့္လက္ထဲက လွံႀကီး ဘယ္ေနရာထားရမွန္း မသိျဖစ္ကာ ျပံဳးစိစိျဖစ္ရျပန္သည္။ ၾကာၾကာျပံဳးေနလို႔ေတာ့ မရေခ်။ အထဲက အစ္မျပည့္၏..ေမာင္သာဂိ ဆိုသည့္ အသံတုန္တုန္ေလးက သူ႔ကို
ေခၚေနျပန္၍ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အထဲ ဝင္လိုက္ရသည္။ မွန္သည္။သူတို႔ ေၾကာက္မည္ဆိုလွ်င္လည္း ေၾကာက္စရာ၊ ေတာက္တဲ့က ေတာ္ေတာ္ႀကီးသည့္ အေကာင္ ျဖစ္သည္။ သာဂိ လက္နဲ႔ မွန္းၾကည့္တာေတာင္တစ္ထြာခြဲခန္႔ ရွိသည့္ ေကာင္ႀကီးျဖစ္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ အုန္းတံျမက္စည္း တစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္ရင္း ေတာက္တဲ့နဲ႔ ေပ
ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အကြာမွာ သတၱိျပေနသည္။ သူက အစ္မႀကီးမို႔ ဦးေဆာင္ျပရသည္ ထင္သည္။ မဟာသတၱိရွင္ ေႏြးေႏြးကေတာ့ ေတာက္တဲ့ ရွိသည့္ အလွျပင္ခန္းထဲေတာင္ မေန။ အေပၚ မ်က္ႏွာက်က္ေပၚ တက္ေသာ ေလွကားေပၚတြင္ ဓာတ္မီးကိုင္ရင္း အသင့္အေနအထားနဲ႔ ရွိေနသည္။
သာဂိ ရင္ခုန္သြားမိသည္။ ေတာက္တဲ့ေၾကာင့္ မဟုတ္။ အစ္မျပည့္သည္ ညအိပ္ခါနီးမို႔ထင္သည္။ စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ေလးကို ေဘာင္းဘီရွည္ခပ္ပြပြနဲ႔ တြဲဝတ္ထားသည္။ သူမ၏ ျဖဴဝင္းေသာ လက္ေမာင္းသားေလးမ်ားသည္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေအာက္တြင္ ဝင္းဝင္းဝါ လ်က္ရွိသည္။ စြပ္က်ယ္က ဖံုးမေပးႏိုင္ေသာ အသားစိုင္မွန္သမွ်တို႔သည္ လည္း အလားတူ ေရႊေရာင္ထလ်က္ ရွိၾကကုန္၏။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္လား မဆိုႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခုန္ေနေသာ အစ္မျပည့္၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း စြပ္က်ယ္ျဖဴေလး၏ ခပ္ပါးပါး လြမ္းျခံဳမူေအာက္တြင္ ခပ္ရိပ္ရိပ္ေလး လိႈင္းထေနၾကသည္။
လွံႀကီးကိုင္၍ ေငးေနမိေသာ သာဂိကို အစ္မျပည့္က .. ” ဟဲ့..” ဟုတစ္ခ်က္ေအာ္လိုက္မွ သာဂိ သတိျပန္ဝင္လာသည္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေႏြးေႏြးကို ၾကည့္မိေတာ့ ေႏြးေႏြးက ေမးေလး ေငါ့၍ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း တစ္ဘက္ လွည့္သြားသည္။ သာဂိထိုေန႔က ေတာက္တဲ့ကို အျပင္ဘက္ ေျခာက္ထုတ္ၿပီး ျပန္လာသည့္တိုင္ အစ္မျပည့္ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ခုနေလးက လြမ္းေနမိေသာ မိျဖဴ.. ဘယ္ေခ်ာင္ကို ေရာက္သြားၿပီနည္း။ သာဂိလည္း မသိေတာ့ေခ်။
ေနာက္ေန႔ ကို ႏိုင္းႏိုင္းက လမ္းေၾကာင္းရွိသည္ ဆိုကာ လာေခၚ၍ သာဂိ လိုက္သြားရာ ေနာက္တစ္ရက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ အျပန္လမ္း လက္ပံတန္းတြင္ဘီယာအေသာက္မ်ားသြားေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းက သာဂိကို လက္ေဆာင္ တစ္ခုေပးသည္။ သူေျပာေတာ့ မိန္းမ ခ်စ္ေဆးဟု ဆိုသည္။ ဒီေဆးကို ကိုယ္ခ်စ္ခ်င္ေသာ မိန္းမ စားေသာက္မည့္ အရာတစ္ခုခုထဲ ထည့္ေပးလိုက္လွ်င္ နာရီဝက္ ခန္႔အၾကာမွာ ကိုယ္လိုရာ ဆႏၵသို႔ သူလိုက္ေလ်ာလိမ့္မည္ဟု ဆိုသည္။
သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ သေဘာက်သြားသည္။ တစ္ေန႔ညက အိမ္မက္ခဲ့ရေသာ အစ္မျပည့္ကို ဒီေဆးတိုက္လိုက္လွ်င္ ဘယ္လိုေနမည္နည္း…. သာဂိ သိခ်င္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ၿပီး ညဘက္ ၇ နာရီ ထိုးခန္႔ခ်ိန္တြင္ တစ္ဘက္ခန္းသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ၾကည္လင္ ရႊင္ပ်ေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ သာဂိကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ သာဂိက
“အစ္မျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ ဗိုက္ဆာတယ္” ဆိုေတာ့..
“ထူးထူးျခားျခား ကိုယ္ေတာ္က ေစာေစာ စီးစီး ထမင္းစားမလို႔လား၊ ေနာက္ေဖးမွာ အစ္မဖို႔ ေၾကာ္ထားတဲ့ မုန္ညင္းေတြရွိတယ္၊ စားလိုက္ေလ၊ ေႏြးေႏြးကေတာ့ ၾကက္သားေၾကာ္ထားတယ္ ထင္တယ္ ငပိရည္က ေၾကာင္အိမ္ထဲမွာ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ထည့္စားေတာ့ကြယ္၊ အစ္မ မအားဘူး” ဟုဆိုသည္။
သာဂိက “ရတယ္.. အစ္မျပည့္… ရတယ္.. ” ဆိုရင္း ေနာက္ေဖးထဲ ဝင္သြားသည္။ အစ္မျပည့္က သတ္သတ္လြတ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ေသာ္လည္း အသီးရြက္ကို အစားမ်ားသည္။ ဟိုေကာင္မေလး ေႏြးေႏြးကေတာ့ ၾကံဳတာ အကုန္စားသည္။ သာဂိသည္ ပန္းကန္လြတ္တစ္ခုထဲသို႔ မုန္ညင္းရြက္ေၾကာ္ကို နည္းနည္းခပ္ထည့္လိုက္ၿပီးမွ အိပ္ထဲထည့္လာေသာ ကိုႏိုင္းႏိုင္းေပးသည့္ ေဆးမႈန္႔ကို ျဖဴးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရာသြားေအာင္ အနည္းငယ္ ေမႊၿပီး ျပန္ထြက္လာကာ
“အစ္မျပည့္ေရ..ဟင္းယူသြားၿပီ..ဟိုမွာပဲ စားေတာ့မယ္”
“ေမာင္သာဂိ..ငါ ခ်က္ထားတာ ဟင္းေနာ္..အျမည္း မဟုတ္ဘူး”
သာဂိ တစ္ဟဲဟဲနဲ႔ သြားျဖဲရယ္ျပကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရင္ေတြကေတာ့ ခုန္ေနသည္မွာ တစ္ဒိန္းဒိန္းနဲ႔ေတာင္ ေနသည္။ ခါတိုင္း ကိုယ္ဝင္ထြက္ေနက် ေနရာသည္ ယခုေတာ့ တရားရံုး စင္ျမင့္ ဝက္ျခံထဲ ေရာက္ေနသကဲ့သို႔။ မၾကာမွိီ အစ္မျပည့္၏ ဆိုင္ပိတ္သံ၊ ေႏြးေႏြး၏ စာက်က္သံ မ်ားကို ၾကားရသည္။ သာဂိသည္ ေအာက္စက္ထဲ ေအာကားတစ္ေခြ ထည့္၍ ၾကည့္ရင္း ဘီယာေသာက္ကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္။ ၁၂ နာရိီထိုးၿပီ။ သာဂိ အသာေလး ေအာက္ ဆင္း လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္ခန္း အစ္မျပည့္တို႔ ဆိုင္ခန္း တံခါးကို ဖြင့္သည္။ သူ႔တြင္ ေတာက္တဲ့ ကပ္သည့္ေန႔ကတည္းက ေႏြးေႏြး ေပးထားေသာေသာ့ သည္ ရွိေနသည္။ေသာ့လွည့္လိုက္၍ တံခါးပြင့္သြားေသာ ခ်က္ကနဲ အသံသည္ ညေမွာင္ေမွာင္တြင္ က်ယ္လြန္းသည္ ထင္ရသည္။
သာဂိ တံခါးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ပိတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေလာ့ခ္ခ်ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ေတာ့ .. အစ္မျပည့္သည္ အေပၚထပ္ မ်က္ႏွာက်က္တြင္မအိပ္ပဲ.. ေခါင္းေလွ်ာ္ေသာ စင္ေပၚတြင္ အိပ္ေနသည္။ သူမသည္ ဟိုေန႔ကကဲ့သို႔ စြပ္က်ယ္ကိုပင္ ဝတ္ထားၿပီး ေအာက္တြင္ ဝါဝန္လိုလို စကပ္လိုလိုဟာကို ဝတ္ထားသည္။ သာဂိ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အနားတိုးသြားရာ အစ္မျပည့္၏ ေဘးသို႔တိုင္ ေရာက္လာသည္။ အစ္မျပည့္သည္ ဒူးေခါင္းေလးတစ္ဘက္ကို ေထာင္၍ ေပါင္ေလးကို နည္းနည္းေလး ကားထားရာ လြတ္ေနေသာ ေအာက္စေၾကာင့္ မဲေမွာင္ေနေသာ အေမႊးမ်ား ဖံုးလႊမ္းရာ ေပါင္ရင္းေလးကို ျမင္ေနရသည္။ သာဂိအာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ေရ ငတ္ သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ တံေတြးၿမိဳခ်ခ်င္သည့္တိုင္ သူ႔ပါးစပ္ထဲတြင္ တံေတြး မရွိသလို ျဖစ္ေနသည္။
အစ္မျပည့္၏ ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေလးသည္ အသက္ရႈလိုက္တိုင္း နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏို႔အံုေလးမ်ားေပၚတြင္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ယွက္၍ ပိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ႏို႔အံုေလးေတြကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ။ ေက်ာ့ရွင္း ေသာ လည္တိုင္ထက္မွ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းဆီေရာင္တို႔ျဖင့္ ဖူးဖူးထလ်က္ရွိသည္။ ႏွင္းဆီေသြးႏႈတ္ခမ္းငံုတို႔က တစ္စံုတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနသလို ခပ္ဟဟေလး ပြင့္အာေနၾကသည္။ ေကာ့စင္း ေသးမွ်င္ေသာ မ်က္ခံုးေမႊး ေကြးေကြးေလးေအာက္က မ်ကိေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ တစ္ခ်က္လႈပ္သြား သလား… သာဂိေသခ်ာေတာ့ မျမင္လိုက္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ မွ်င္းၿပီးရႈေနေၾကာင္း သာဂိ ရိပ္မိသည္။ အစ္မျပည့္၏
ဝမ္းဗိုက္ျပားျပားေလးသည္ ေျဖးေျဖးခ်င္း မို႔တက္လာၿပီး ျဖည္းျဇည္းခ်င္း နိမ့္ဆင္းေနသည္။
ေသခ်ာၿပီ။ အစ္မျပည့္သည္ ႏိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်က္စိမွိတ္၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာသာ ျဖစ္မည္။ သာဂိ နည္းနည္းရဲလာသည္။ အစ္မျပည့္၏ ေထာင္ထားေသာ ေပါင္လံုးေလးကို ဖြဖြေလးကိုင္ၾကည့္သည္။ ႏႈးညံ့အိစက္ေသာ အထိအေတြ႔သည္ သာဂိလက္ဖဝါးကို ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားေစသည္။ သာဂိ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးျဖင့္ ေပါင္လံုးေလးတစ္ေလွ်ာက္ ဖြဖြေလး ပြတ္ဆြဲၾကည့္သည္။ အစ္မျပည့္က “အင္း” ကနဲ အသံေလးျပဳကာ ပိုက္ထားေသာ လက္ေတြကို ျဖဳတ္၍ ကိုယ္လံုးေလးေဘးတြင္ခ်သည္။ သူမ ဘာမ်ားေျပာမလဲ ဆိုၿပီး လန္႔သြားေသာ သာဂိ နည္းနည္းရင္ေအးသြားရံုမက ပိုမို ရဲတင္းလာ ကာ ေျခသလံုးသားေလးကေန စၿပီး ဟိုးေပါင္ရင္းထိ လက္ေခ်ာင္းထိပ္မ်ားျဖင့္ မထိတထိေလး ထိကာ ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည္ ေထာင္ထားေသာ အစ္မျပည့္၏ ေပါင္တံႀကီးတင္မက ေအာက္မွာလွဲထားေသာ ေပါင္တံပါ ေဘးကိုအနည္းငယ္ ကားကနဲ ျဖစ္သြားသည္။
သာဂိ အစ္မျပည့္၏ ႏႈတ္ခမ္းငံုေလးကို ထိကာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို သြားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြ ျခစ္ရင္း ငံုနမ္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ကေတာ့ ယတ္ထားေသာ ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိသည္ ေခါင္းေလွ်ာ္စင္ေပၚတက္ကာ အစ္မျပည့္၏ ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကားထဲ ဝင္ေနရာယူလိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ မသိမသာေလး ေပါင္တံေလးေတြကို ကားေပးသည္။ သာဂိ သည္ နမ္းေနရာမွခြာကာ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေသခ်ာၾကည့္ရင္း သူ႔လိင္တံ ထိပ္ဖ်ားကို အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝႏွင့္ ေတ့လိုက္သည္။ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ဆံေလးေတြသည္ မွိတ္ထားေသာ မ်က္ခြံပါးပါးေလး၏ အေၾကာမွ်င္မ်ားေအာက္တြင္ လႈပ္ေနၾကသည္။ သာဂိ လိင္တံကို ဖိခ်လိုက္သည္။ မဝင္ေခ်။
အေတြ႔ၾကံဳမရွိေသးေသာ သာဂိသည္ မိန္းမကိုယ္ကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ရာတြင္ အေပၚကေန တည့္ထဲ့ရမည္ဟုထင္ေနသည္။ အေပါက္ဝမွာ ေအာက္ဖက္ခပ္ေစာင္းေစာင္းတြင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ အေပၚကတည့္တည့္ ဖိထိုးလိုက္ေသာ သာဂိလိင္တံသည္ အေမႊးမ်ားႏွင့္ မိန္းမကိုယ္ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို ပြတ္ဆြဲသြားရင္း ေအာက္က ေခါင္းေလွ်ာ္စင္ သားေရဖံုးကို သြားထိုးမိသည္။ သာဂိ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည္။ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ အေမႊးမဲမဲမ်ားဖံုးအုပ္ထားေသာ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသေယာင္ ရွိ္သည္။ သာဂိ ဖင္ႀကီးကို နည္းနည္းႂကြ၍ ထပ္ဖိခ်ျပန္သည္။ မဝင္ျပန္ေခ်။ ေအာက္ကို ေခ်ာ္ထြက္သြားျပန္သည္။ အစ္မျပည့္၏ လက္ေလးႏွစ္ဘက္သည္ သာဂိခါးကို လာဖက္သည္။
သာဂိ နည္းနည္းတင္းလာသလို စိုးရိမ္စိတ္လည္း ဝင္လာသည္။ ေဆးရွိန္ပ်ယ္သြားၿပီး ထေအာ္ပါက ဒုကၡေရာက္ေတာ့မည္ျဖစ္သလို… အေပၚထပ္မွာ အိပ္ေနေသာ ေႏြးေႏြးသိသြားမွာလည္း ေၾကာက္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမူေၾကာင့္ ထင္သည္။ သာဂိ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌေလးမွာ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုလာသည္။ သာဂိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒိတစ္ခါ ဖိအထည့္တြင္ သာဂိခါးကို ကိုင္ထားေသာ အစ္မျပည့္ လက္ကေလးေတြသည္ ေအာက္ဘက္ကို တြန္းခ်ေပးသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖိခ်ေသာ သာဂိ ခါးအားကို
မလြန္ႏိုင္သျဖင့္ သူတြန္းတာ အရာမေရာက္လွေပ။ သာဂိ သတိထားမိသြားသည္။ ေအာက္ေနေန ပင့္ထည့္ရမွာလား…. သာဂိ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ရာ နဖူးက ေခၽြးစက္သည္ ေတာက္ကနဲအစ္မျပည့္ ပါးျပင္ေလးေပၚက်သည္။ အစ္မျပည့္ မ်က္လံုးေလး ပြင့္လာသည္။ သာဂိ ရင္တုန္သြား၏။ ေဆးရွိန္ ပ်ယ္ၿပီလား….
မဟုတ္ေခ်။ အစ္မျပည့္သည္ ေခၽြးစက္တို႔ စိုေနေသာ သာဂိ နဖူးကို သူ႔လက္ဝါးေလးျဖင့္ သုတ္ေပးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းေတြသည္ အရက္မူးေနေသာလူတစ္ေယာက္၏ မ်က္လံုးမ်ားကဲ့သို႔ ရီေဝေနကာ ငိုေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကေတာ့ ျပံဳးေနေပသည္။ သာဂိ နည္းနည္းအားတက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ခါးကို ေအာက္ဘက္ နည္းနည္း ေလွ်ာဆင္းၿပီး အေပါက္ဝဘက္မွန္းကာ ပင့္ထည့္လိုက္ျပန္သည္။ မဝင္ေခ်။ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွ ေခ်ာ္ထြက္ကာ အေစ့ေလးကို ပြတ္ထိုးၿပီး ေဂြးဥေတြႏွင့္ မိန္းမကိုယ္ ရိုက္မိသြားသည္။ အစ္မျပည့္သည္ မ်က္ေမွာင္ေလးက်ံဴ ႔ ၍ မ်က္စိေလးျပန္မွိတ္သြားသည္။
သာဂိနည္းနည္းေတာ့ ေမာခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ စိတ္လည္းတိုလာသည္။ ခုထက္ထိ မဝင္ႏိုင္ေသးခ်။ အစ္မျပည့္၏ ကိုယ္လံုးေလးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ရင္း ခဏၿငိမ္ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ ေလးလံလွေသာ သာဂိကိုယ္လံုးႀကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္ပဲ အသက္ကို ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းႏွင့္ ခက္ခဲစြာ႐ွဴေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဖယ္ပါဟုေတာ့ မေျပာေခ်။ သာဂိ ကိုယ္လံုးႀကီးေပၚမွ ေခၽြးစက္တို႔သည္ အစ္မျပည့္၏ ျဖဴဝင္းေသာ အသားဆိုင္ေပၚ ေရာက္ရွိ ေပရည္ကာ ဝင္းဝင္းေျပာင္ေျပာင္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ခဏေနၿပီးေနာက္ သာဂိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားျပန္သည္။ ဒိတစ္ခါေတာ့ ခါးကို ေအာက္နည္းနည္းေလွ်ာဆင္းၿပီး ခုနလို ေကာ့မထိုးဘဲ တည့္ထိုးၾကည့္သည္။ ” ဝိုး…” သာဂိ စိတ္ထဲတြင္ အရမ္းေပ်ာ္သြားမိသည္။ ဝင္သြားေလၿပီ။ သာဂိ လိင္တံထိပ္ဖ်ားကြမ္းသီးေခါင္းသည္ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ထဲသို႔ နစ္ဝင္သြားေခ်ၿပီ။
ေႏြးေထြး ႏႈးညံ့ေသာ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ သာဂိ၏ လိင္တံ့ကို အသာတစ္ၾကည္ပင္ ဧည့္ခံႀကိဳဆိုၾကသည္။ အရည္ေလးေတြ မစို၊ တစိုသာထြက္ေသး၍ သိပ္ေတာ့ ေခ်ာင္လည္ျခင္း မရွိေပ။ သာဂိ ခါးအားကို သံုးကာ ထပ္သြင္းလိုက္သည္။ ထိုအခါ သာဂိ၏ လိင္တံသည္ တစ္ထစ္ထစ္ႏွင့္ အစ္မျပည့္၏ မိန္းမကိုယ္ထဲသို႔ အဆံုးထိဝင္သြားေတာ့သည္။ သာဂိ၏ လိင္တံကို ရစ္ပတ္ လႊမ္းျခံဳထားေသာ ႏႈးညံ့ေႏြးေထြးျခင္းသည္ သာဂိ ႏွလံုးသား ကိုသာမက တစ္ကိုယ္လံုးကိုပါ ေက်နပ္ႏွစ္သက္ေစသည္။ သာဂိ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္၍ အထုတ္အသြင္း မွန္မွန္ ေလးျပဳကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေညႇာင့္ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ ေပါင္လံုးႀကီးေတြကို ေထာင္ကာ ကားထားၿပီး ေျခဖ်ားေလး ႏွစ္ခုက သာဂိ ဒေကာက္ခြက္ထဲ ထည့္ထားၾကသည္။ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္သည္ သာဂိ ဖင္လံုးႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း တစ္ခ်က္ခ်က္ ညႇစ္ပစ္ေသးသည္။
ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ သာဂိ ဒူးေခါင္းေတြ ပူလာသည္။ ေအာက္က သားေရဖံုးသည္ ပြတ္တိုက္ဖန္မ်ားေသာ သာဂိ ဒူးေခါင္းကို ေကာ္ပတ္စားသလို စားေနၾကသည္။ အေရခြံေတြ လန္လာသည္။ လန္သြားေသာ
အေရခြံထဲသို႔ ေခၽြးစက္မ်ား စိးဝင္ေသာ အခါ အနည္းငယ္ စပ္သည္။ သာဂိ လိင္တံကို ခၽြတ္ၿပီး ေျခဆင္းထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္မျပည့္ကို ဆြဲထူကာ သူ႔ေပါင္လံုးႀကီးေတြေပၚ တင္လိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ အလိုက္သင့္ေလးပါလာရင္း သာဂိေပါင္ေပၚတြင္ ထိုင္သည္။ သာဂိက ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို သူ႔လက္ႀကီးေတြႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ဖက္ရင္း အနည္းငယ္ ေျမႇာက္ကာ ေအာက္က လိင္တံႏွင့္ ေတ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္း ခါးေလးကို ဖိခ်လိုက္သည္။ “စြီ” ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ကို ျမည္ရင္း လိင္တံသည္ အစ္မျပည့္ ကိုယ္ထဲဝင္သြားျပန္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်လာေသာသရီးစတပ္ဖ္ပံု ဆံပင္ေလး၏ ဆံႏြယ္ဖ်ားမ်ားကို လက္ႏွင့္ သိမ္းဖယ္ရင္း သာဂိ ဘယ္ဘက္ ပခံုးေပၚ မ်က္ႏွာေလးတင္ရင္း လည္တိုင္ႀကီးကို ဖက္ထားသည္။
သာဂိကေတာ့ ခါးေလးကို စံုကိုင္ကာ အတင္းခ်ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္၏ ရင္ႏွစ္မႊာသည္ သာဂိ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္ ထိကာျပားကပ္ေနၿပီး ျပည့္တင္းေသာ အသားစိုင္တို႔သည္ ေဘးကို ကားထြက္လာၾကသည္။ အစပိုင္းသာလွ်င္ သာဂိက သူမ ခါးကိုကိုင္ကာ ေျမွာက္ခ်ီ၊ ခ်ခ်ီ ျပဳရေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ဖာသာသူ ခါးေလးကို ကစားရင္း ႂကြလိုက္ ထိုင္လိုက္လုပ္ေနေတာ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္သည္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ေခ်။ ခဏၾကာလွ်င္ပင္ သူမသည္ သူမခါးကို ေအာက္ကေန အေပၚသို႔ ပြတ္ဆြဲသလို လႈပ္ရွားရင္း တစ္အင္းအင္း အသံထြက္ကာ သာဂိလည္ပင္းကို တစ္အားဖက္ရင္း ျငိမ္က်သြားသည္။ သာဂိသည္ ျငိမ္သြားေသာ အစ္မျပည့္ကို ခဏေစာင့္ၾကည့္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ပခံုးေပၚတြင္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈရင္း ၿငိမ္ေနသည္။ သာဂိက သူမ ကိုယ္လံုးေလးကို အသာေလး ခြာထုတ္လိုက္ေတာ့ သူမသည္ သာဂိကို အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လံုးမ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္သည္။ သာဂိ သေဘာေပါက္သလို ရွိသည္။ သူမ ေမာသြားၿပီဟု။
သာဂိ သူမကိုယ္ေလးကို ေထြးဖက္ရင္း စင္ေပၚ လွဲေပးလိုက္ေသာ အခါ သူမသည္ တစ္ဘက္သို႔ လွည့္၍ တစ္ေစာင္းေလး ေကြးကာမွိန္းသြားသည္။ သာဂိ ေခါင္းကုပ္ကာ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ သူက မၿပီးေသးေခ်။ လုပ္ခ်င္ေသးသည္။ အစ္မျပည့္က တစ္ဘက္လွည့္၍ အိပ္တာလားမသိ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေရွ့ထားၿပီး ဂြင္းတိုက္ရေအာင္ကလည္း အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိသည္ ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနေသာ အစ္မျပည့္၏ ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ဝင္ေကြးလိုက္ကာ သူမ ဒူးေခါင္းေတြကို ထပ္ေကြးေစလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေအာက္ဖက္ပိုင္းက မိန္းမကိုယ္ေလးသည္ ျပဴးျပဴးႀကီး ေပၚလာေတာ့သည္။ သာဂိက ထိုအခါက်မွ လိင္တံကို ကိုင္ကာ အထဲထည့္ရသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အခက္ခဲ သိပ္မရွိလွေခ်။ အစ္မျပည့္၏ မိ္န္းမကိုယ္သည္ အရည္ေတြႏွင့္ စိုေနၿပီး ျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ ေဘးတစ္ေစာင္းေလးလွဲေနေသာ အစ္မျပည့္ဧ။္ ခါးေလးကို စံုကိုင္၍ အားရပါးရ လုပ္ေနမိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ေျခေထာက္ေလးေတြကို သာဂိေျခထာက္ေတြၾကားထဲ ထည့္လိုက္သည္။ သာဂိသည္ ထိုအခါမွ ကုပ္တြယ္စရာ ရသြားသည့္ အလား သူ႔ ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ အစ္မျပည့္ ေျခေထာက္ေလးေတြကို ခ်ိတ္ဆြဲရင္း အားကုန္ေဆာင့္ေတာ့ရာ အစ္မျပည့္ကို္ယ္လံုးေလးသည္ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ ျဖစ္ၿပီး ခါးေလးေကာ့ေကာ့ သြားသည္။ သာဂိသည္လည္း သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ ေဆာင့္ႏိုင္သည္ မဟုတ္။ ေလး၊
ငါးမိနစ္ခန္႔ ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ အရည္ေတြ ထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ သာဂိသည္ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ဆြဲမထုတ္ပဲ အဲဒီအတိုင္းႀကီး တပ္ရက္ အေမာေျဖေနမိသည္။ အစ္မျပည့္ကေတာ့မူ ေနတတ္ဟန္မတူေခ်။
သူမသည္ ခါးေလးကိုေကာ့ ဖင္ေလးႂကြကာ ေရွ႕နည္းနည္းတိုးရင္း စိမ္ထားေသာ လိင္တံႀကီးကို ခၽြတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေနာက္ျပန္စမ္း၍ သာဂိ ဘယ္လက္ကို ရွာေဖြဆြဲယူကာ ေခါင္းေလးအံုးၿပီး မွိန္းေနသည္။ သာဂိသည္ ရင္ခြင္ထဲက အစ္မျပည့္ဧ။္ ခါးေလးကို ညာလက္နဲ႔ ဖက္ထားရင္း ေႏြးေထြးႏူးညံ့မူႏွင့္ ေက်နပ္ျခင္းကို ေမာဟိုက္စြာ ခံစားေနမိသည္။
သာဂိသည္ ေသာက္ထားသည့္ ဘီယာရွိန္ႏွင့္ ေမာပန္းမႈ ေပါင္းကာ တစ္ခ်က္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ သူ႔ ဘယ္လက္ေမာင္းေပၚက ျငင္သာေသာ လူးလြန္႔မူကို ခံစားလိုက္ရမွ ဖ်ပ္ကနဲ အသိဝင္လာၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူမဧ။္ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ ႏႈးညံ့ျငင္သာေနရံုမွ်မက အရည္ေလးေတြပါ လည္ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သူမသည္ ေဆးပ်ယ္သြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာ မေက်မနပ္ ျဖစ္သည့္ ပံုမ်ိဳးေတာ့ မရွိ။ သာဂိ သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနမိစဥ္ အစ္မျပည့္က…
“သာဂိ..မင္း ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတာပဲ..ငါ့ကို ခ်စ္စကားလဲ မေျပာပဲနဲ႔… မင္း..ငါ့ကို
မေတာင္းပန္ေတာ့ဘူးလား”
သာဂိသည္ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည့္ စကားလံုးမ်ားကို ေရြးရင္း ခဏစဥ္းစားေနမိသည္။ ၿပီးမွ…
“ကၽြန္ေတာ္ အစ္မျပည့္ကို စေတြ႔ကထဲက ခ်စ္ေနတာပါ..အဲဒါ
ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိလို႔ …ေနာက္ၿပီး ခုနကေလ ..ကၽြန္ေတာ္က အစ္မကို ဒီေလာက္ႀကီးထိခ်စ္ခြင့္ရဖို႔ အိမ္မက္ေတာင္ မက္ဖူးတာ မဟုတ္ပါဘူး..ခုဟာက..ခုဟာက ..ကၽြန္ေတာ္ အစ္မမ်က္ႏွာေလး ၾကည့္ရရင္ ေတာ္ၿပီဆိုၿပီး ခိုးဝင္လာတာ..အစ္မနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ..ဟိုဒင္း…စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္ၿပီး…” “စိတ္မထိန္းႏိုင္တာနဲ႔ တက္လုပ္ေရာ ဆိုပါေတာ့ ..ဟုတ္လား”
ေျပာေျပာဆိုဆို အစ္မျပည့္သည္ သာဂိေခါင္းကို ေဒါက္ကနဲ ေနေအာင္ ေခါက္ေလသည္။ သာဂိသည္ ေခါင္းပူသြားလို႔လား မသိ။ ျပဴးက်ယ္ ေျပာတုန္းက ပံုစံႏွင့္ မတူသည္ကို သတိရမိလိုက္သည္။ “အစ္မျပည့္..အစ္မ ရည္းစား ထားဖူးလား ဟင္”
အစ္မျပည့္ျပည့္သည္ မ်က္ႏွာေတာ့ တစ္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ ၿပီးမွ ေခါင္းျငိမ့္ရင္း… “ဟုတ္တယ္..ထားဖူးတယ္။ အစ္မဝန္ခံပါတယ္။ အစ္မ အလွျပင္သင္တန္းတက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာေလ.. အေပ်ာ္ထားခဲ့တာပါ။ ျပတ္သြားတာလဲ ၾကာမွပဲကြယ္၊ သူဆို ခု ကေလးေတြ ဘာေတြေတာင္ ရေလာက္ေရာေပါ့၊ စိတ္ထဲလဲ ဘာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ေမးတာလဲ ေမာင္သာဂိရဲ႔” “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ အစ္မ.. ဒီအရြယ္ဆိုေတာ့ ရည္းစားထားဖူးမွာပဲ ဆိုၿပီး
ေမးၾကည့္လိုက္တာ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူး”
ေျပာေျပာဆိုဆို သာဂိသည္ အစ္မျပည့္ဧ။္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခုလံုးကို ငံုခဲရင္း နမ္းလိုက္ရာ အစ္မျပည့္သည္
ေမးေလးေမာ့၍ မ်က္လံုးေလး စင္းသြားသည္။ သာဂိ လက္ေတြသည္ ခုနတုန္းက မကိုင္လိုက္ရေသာ ႏို႔အံုေလးေတြကို ေလွ်ာက္ကိုင္ေနမိသည္။ သာဂိ စိတ္ေတြ ထလာျပန္သည္။ ေအာက္က လိင္တံသည္ တင္းမာ ေထာင္တက္လာကာ အစ္မျပည့္ဧ။္ ဗိုက္သားေလးကို သြားေထာက္သည္။ အစ္မျပည့္က မ်က္လံုးေလး ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း သာဂိ လိင္တံကို ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဂြင္းတိုက္ေပးသလို ခပ္ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္းရင္း ….
“အစ္မ..နာေနၿပီကြယ္…လက္နဲ႔လုပ္ေပးမယ္ေနာ္၊”
ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ ခပ္ဖြဖြေလး လုပ္ေပးသည္။ သာဂိ ဟတ္မထိေခ်။ သူက ကိုင္ထားသည္မွာလည္း ဖြဖြေလးျဖစ္သည့္ျပင္ လက္ကေလးကလည္း ေသးေနျပန္ေတာ့ သာဂိ အားမရ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမ ကိုယ္လံုးေလးကို သူ႔ဖက္ပါေအာင္ ဆြဲယူလိုက္ရင္း တက္ခြလိုက္သည္။ အစ္မျပည့္သည္ ေအာက္မွေန မ်က္ေစာင္းေလးထိုးရင္း “လူဆိုး” ဟုသာ တစ္ခြန္းထဲ ေျပာရွာသည္။
သာဂိ ထိုေန႔ညက ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခ်ီ ဆြဲခဲ့ေသးသည္။ ဒါေတာင္ အစ္မျပည့္က မိုးလင္းေတာ့မယ္ ျပန္ေတာ့ ျပန္ေတာ့ ဟု ဇြတ္ႏွင္၍သာ ႏို႔မို႔ထပ္ဆြဲခ်င္ေသးသည္။ သာဂိသည္ အိပ္ထဲတြင္ သိမ္းထားေသာ ေဆးမႈန္႔ထည့္သည့္ အိပ္ခြံကို ကိုင္၍ ျမိဳ ႔ အႏွံ႔ ေဆးဆိုင္မွန္သမွ် ေမႊသည္။ ဘယ္ေဆးဆိုင္မွာမွ မရွိ။ တစ္ခ်ိဳ
႔ဆိုင္ေတြကေတာ့ ေျပာသည္။ ဒါက တရုပ္ထုတ္၊ ေစ်းေပါသည္။ အာမခံခ်က္ မရွိ။ သန္႔ခ်င္မွလဲ သန္႔မည္။ အာနီသင္ျပခ်င္မွလဲ ျပမည္။ ပိုခ်င္လဲ ပိုသြားႏိုင္သည္။ သူတို႔ဆိုင္တြင္ ဂ်ာမနီထုတ္ ေဆးေတြရွိသည္။ ဆရာဝန္ ေထာက္ခံခ်က္ပါလွ်င္ ေရာင္းေပးႏိုင္မည္ဟု ဆိုသည္။ သာဂိက ကပ္ညွိၾကည့္ေသးသည္။ ေစ်းပိုေပးပါ့မယ္။ ေရာင္းေပးပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာပါ၊ ဆရာဝန္ လက္မွတ္မရွိပါဟု.. ေဆးေရာင္းသူက ေခါင္းခါသည္။ သူ႔ထမင္းအိုး တုတ္နဲ႔ မထိုးပါႏွင့္ဟု ဆိုသည္။ ဆက္ၿပီးေျပာလိုက္ေသးသည္။
“ကိုယ့္ ဆရာ..အဲဒါေတြကို ေန႔တိုင္း သြားမတိုက္နဲ႔ေနာ္၊ ေနာက္ဆို အဲဒါမရွိရင္ ဆရာ့ ေကာင္မေလး အနား ဆရာ ကပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုသည္။
သာဂိ နားမလည္ေခ်။ ထိုလူက ရွင္းျပသည္။ လူဧ။္ ခႏၵာကိုယ္တြင္ လူက အားစိုက္မထုတ္ရပါပဲ သဘာဝအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ ဇီဝ တုန္႔ျပန္မူေတြရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ဥပမာ..ဝမ္းသြားျခင္း၊ လူက ျပဳျပင္လို႔ မရေခ်။ က်င့္ယူလို႔ေတာ့ ရႏိုင္သည္။ ဒိလို ကိစၥမ်ိဳးတြင္ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ပါပဲ အပူထုတ္သည္ ဆိုကာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားသူေတြ ရွိ္သည္။ စားခါစ ဘာမွ မျဖစ္။ ႏွစ္ေတြ ၾကာလာေသာအခါ ဇာတ္လမ္းစသည္။ ဝမ္းႏႈတ္ေဆး မစားလွ်င္ ဝမ္းမသြားတတ္ေတာ့ေခ်။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ လိင္ကိစၥသည္လည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဘာသာသူ စိတ္လာမွ ထႂကြရမည့္ ကိစၥကို ေဆးတန္ခိုးနဲ႔ အတင္းထခိုင္းေသာအခါ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘာမွ် မျဖစ္၊ ၾကာလာလွ်င္၊ မ်ားလာလွ်င္ကား ဝမ္းႏႈတ္ေဆးမွ မစားရလွ်င္ ဝမ္းမသြားႏိုင္ေတာ့သကဲ့သို႔ အလားတူျဖစ္ေပေတာ့မည္ဟု ဆိုသည္။
သာဂိ စိတ္ေတာ့ နည္းနည္း ညစ္သြားသည္။ ဒီလို ေဆးဆိုင္ေတြက မေရာင္းလွ်င္ ဘယ္ေနရာက ေရာင္းေနသနည္း။ သာဂိ စဥ္းစားရင္း အာရံုေတြ ေနာက္လာကာ မနီးမေဝးက ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ ကြမ္းသြားဝယ္သည္။ ထိုအခါမွ သာဂိ မ်က္လံုးျပဴးရသည္။ သူရွာေနေသာ ေဆးေတြသည္ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲတြင္ အထုပ္လိုက္၊ အစည္းလိုက္ ရွိေနသည္။ ရွိသမွ အရည္၊ အမႈန္႔၊ ေဆးေတာင့္၊ ပီေက၊
စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးစားလဲ စံုလွဧ။္ ေစ်းကလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး။ သာဂိ ေရဆူေဆးျပား ၅ျပားေလာက္ အားေပးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာယာသည့္ ေဆးေရာင္းသူက ေျပာသည္။
“စိတ္ခ် လက္ခ်သာ သံုး၊ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာ လံုးဝမပါ ” တဲ့။
သာဂိသည္ သူ႔ ေရဆူေဆးျပားမ်ား အသံုးျပဳခြင့္ရမည့္ အခ်ိန္ကို ေခ်ာင္းေနသည္။ အစ္မျပည့္ အတြက္မဟုတ္။ အစ္မျပည့္ကို ေဆးတိုက္စရာ မလိုေတာ့ေခ်။ ညစဥ္လိုလို ဆိုရေအာင္ပင္ သူသည္ အစ္မျပည့္နဲ႔ အိပ္ျဖစ္ေနသည္။ ယခုဆို အစ္မျပည့္သည္ သူ႔အိပ္ခန္းကို ေအာက္ထပ္တြင္ ဖြဲ႔ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ေဆးေတြက ေႏြးေႏြး အတြက္ျဖစ္သည္။ ေႏြးေႏြးသည္ သူနဲ႔ အစ္မျပည့္ကို ရိပ္မိပံုရဧ။္။ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာျခင္းေတာ့ မရွိ။ သို႔ရာတြင္ အေျပာအဆို အေနအထိုင္ခပ္ တန္းတန္း ျဖစ္သြားသည္။ သိပ္ေက်နပ္ပံုေတာ့ မရေခ်။ ကိစၥမရွိ။ သာဂိတြင္ နည္းရွိၿပီ ျဖစ္သည္။
သာဂိ ေခ်ာင္းေနေသာ ရက္သည္ သိပ္မၾကာခင္တင္ ေရာက္လာသည္။ အစ္မ ျပည့္သည္ ခုတစ္ေလာ သိပ္ေနမေကာင္းဟု ဆိုသည္။ ဘာျဖစ္တယ္ေတာ့ သာဂိ မသိ။ သူတို႔ မိန္းမ သဘာဝသာ ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္မိသည္။ သာဂိ ေၾကာက္သည္မွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိသြားမွာ တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစ္မျပည့္ကို မသိမသာ ေမးၾကည့္ေတာ့ အစ္မျပည့္က ..
“သာဂိရယ္.. နင္ကလဲ ငါအဲေလာက္ တံုးပါ့မလား၊ လက္မထပ္ရေသးပဲ
ဗိုက္ႀကီးရဲေလာက္ေအာင္ ငါ သတၱိမရွိပါဘူးကြယ္” ဆိုသည္။
ဒီေလာက္ဆို သာဂိ စိတ္ခ်ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အစ္မျပည့္ေရာဂါက ဘာေရာဂါမွန္းေတာ့ မသိ။ ေနပံုထိုင္ပံု သိပ္မလန္းသည့္ျပင္ ညဘက္ေတြလည္း သာဂိကို အေတြ႔မခံေတာ့ေခ်။ ေနမေကာင္းဟုသာ ဆိုသည္။
သာဂိကေတာ့ ေကာင္းမွန္းသိ သာအိ တစ္စိုစို ဆိုသလို အစ္မျပည့္ေနမေကာင္းေတာ့ ညီမေႏြးေႏြး ရွိတာပဲဟု ေအာင့္ေမ့ရင္း သူ႔အလစ္သာ ေခ်ာင္းေနမိသည္။ ေခ်ာင္းသာေခ်ာင္းရ ဒီေကာင္မေလးက ေဆးခပ္ဖို႔ သိပ္လြယ္တဲ့အထဲေတာ့ ပါတာမဟုတ္ေခ်။ သူ႔ဟာသူ ၾကက္သားေတြ ေၾကာ္ၿပီးမွ လက္ဖက္သုတ္နဲ႔ စားခ်င္ စားတတ္သည္။ ပဲဟင္းခ်က္ၿပီးမွ ဗူးသီးေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းစားခ်င္စားေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို ေဆးတိုက္ဖို႔ ကိစၥသည္ လြယ္မလိုလိုနဲ႔ ခက္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အၾကာႀကီး ခက္ေနသည္ေတာ့ မဟုတ္။ လြယ္မည့္တစ္ေန႔သည္ သိပ္မၾကာခင္ ေရာက္လာေလသည္။
ထိုေန႔က ေႏြးေႏြးသည္ က်ဴတိုရီရယ္ေျဖဖို႔ ရွိသည္ဆိုကာ စာေတြကူးေနတာ ေတြ႔သည္။ည ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ သာဂိကို တစ္ဘက္ခန္း ျပဴတင္းေပါက္ကေန လွမ္းေခၚၿပီး လက္ဘက္ရည္ သြားဝယ္ခိုင္းသည္။ သာဂိတို႔ေဘးနားမွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိေသာ္လည္း ဒင္းေလးက ေတာ့ပ္စတားဆိုင္ကမွ ေသာက္ခ်င္သည္။ သာဂိလဲ ဆိုင္ကယ္ေလးထုတ္ၿပီး သြားဝယ္ေပးသည္။ ဝယ္ၿပီး ျပန္အလာတြင္ေတာ့ လက္ဘက္ရည္ထုပ္ေလးထဲ ေရဆူေဆးျပား ႏွစ္ျပား ထည့္ေပးလိုက္ေလသည္။ ေဆးျပားႏွစ္ျပားသည္ အျမဳပ္တစ္စီစီ ထလ်က္ ခဏခ်င္းပင္ လက္ဘက္ရည္ထုပ္ေလး အတြင္း ေပ်ာ္ဝင္သြားသည္။
ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သာဂိ ေအာက္ကေန ေအာ္ေခၚကာ မ်က္ႏွာက်က္မွ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးတြင္ တြဲခ်ည္ေပးလိုက္ရာ ေႏြးေႏြးက အေပၚကေန ဆြဲယူသြားၿပီး ေက်းဇူးဟု ဆိုကာ ေပ်ာက္သြားသည္။ သာဂိကေတာ့ ေနေသးသပ ညက်မွေတြ႔မယ္ဟု ေတြးရင္း က်ိတ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးေတာ့ သာဂိ လုပ္ငန္းစဖို႔ တစ္ဖက္ခန္းကို ကူးသည္။ ဝင္ေနက်လို ျဖစ္ေန၍ သိပ္မေၾကာက္ေတာ့ေပ။ အစ္မျပည့္၏ အခန္းေလးသည္ ေစ့ေစ့ ပိတ္ထားသည္။ ဟိုတစ္ေလာက ဆိုလွ်င္ ထိုအခန္းသည္ ေန႔ဘက္သာပိတ္၍ ညခ်ိန္ဆို ပြင့္ေနေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ အစ္မျပည့္
တစ္ေယာက္ေဆးေသာက္ၿပီး အိပ္ေမာက်ေနေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ ခၽြတ္နင္းရင္း မ်က္ႏွာက်က္ေပၚတက္သည့္ ေလွကားငယ္အတိုင္း တက္သည္။ အေပၚတြင္ တံခါး ဘာညာ တပ္မထားေခ်။ ေႏြးေႏြးသည္ တစ္ဘက္ နံရံဘက္ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ ပက္လက္ကေလး အိပ္ေနသည္။ ေဘးက စာၾကည့္ စားပြဲတြင္ စာအုပ္ေတြလည္း ျပန္႔ၾကဲလ်က္။ မီးလံုးေတြေရာ၊ မီးေခ်ာင္းေတြေရာ တစ္ခုမွ ပိတ္မထားေခ်။ စာၾကည့္ေနရင္း ဖီးလ္တက္လာကာ ကုတင္ေပၚတြင္ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ား နဲ႔ လူးလွိမ့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပံုရသည္။ သာဂိ၏ အထင္မွန္ေၾကာင္းကို ခါးေပၚထိလိပ္တက္ေနေသာ ညဝတ္ဂါဝန္ႀကီးက ေထာက္ခံေနသည္။ ေႏြးေႏြးသည္ အေမႊးေတာင္ သိပ္မစံုေသးေခ်။ ေရးေရးထက္ နည္းနည္းပိုေသာ ရိပ္ရိပ္မွ်ရွိ႐ံု အေမႊးႏုေလးတို႔ႏွင့္ မိန္းမကိုယ္သည္ ျဖဴဝင္းႏုနယ္ေသာ ေပါင္လံုးေလးၾကားတြင္ တင့္တယ္စြာ ရွိေနသည္။
သာဂိ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ေႏြးေႏြးကိုယ္လံုးေလးကို ေပြ႔ဖက္ရန္ အနားသို႔ တိုးကပ္အသြား ေနာက္မွ .. “ေမာင္သာဂိ” ဆိုေသာ အသံကို ၾကားလိုက္ရရာ သာဂိ တစ္ကိုယ္လံုး
တုန္တက္သြားေအာင္ လန္႔သြားမိသည္။ ေနာက္ သာဂိ မရဲ တရဲ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ဟုတ္သည္။ အစ္မျပည့္ … အစ္မျပည့္သည္ ျဖဴေလ်ာ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္း၊ အေရာင္မဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ သာဂိကို ၾကည့္ေနသည္။ စကားေတာ့ တစ္ခြန္းမွ်မေျပာေခ်။ သို႔ရာတြင္ ေျပာသည္ထက္ပိုေသာ စကားလံုးေပါင္းမ်ားစြာသည္ အစ္မျပည့္၏ မ်က္ဝန္းမွ လွ်ံက်ေနသည္။ သာဂိ အစ္မျပည့္၏ အင္အား မရွိေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ရင္မဆိုင္ရဲေခ်။ သာဂိ ေခါင္းကို ငံု႔ရင္း အစ္မျပည့္ေဘးမွ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းကာ ကိုယ့္အခန္းေလးသို႔ ျပန္ခဲ့ရသည္။ထိုညက သာဂိ တစ္ေရးမွ် အိပ္လို႔ မရလိုက္ေခ်။
သာဂိ ႏိုးလာေသာ အခ်ိန္သည္ ေအာက္ထပ္ပြဲ႐ံုတြင္ အလုပ္သမားမ်ား ကုန္တင္ေနေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ က်ိန္းစပ္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ကိုယ္လက္ သုတ္သင္ၿပီးေနာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ အထြက္တြင္ အစ္မျပည့္ကို သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ ဒါန္းေလးေပၚ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သာဂိ တစ္ခ်က္မွ်သာ ေဝ့ကနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္ရဲၿပီး ခါတိုင္းလို ႏႈတ္ဆက္တာမ်ိဳး မလုပ္ဝံ့ပဲ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ဆက္သြားရန္ ျပင္စဥ္ အစ္မျပည့္က ..
“ေမာင္သာဂိ..လာပါဦး” ဟုဆိုသည္။ သာဂိသည္ ေတာင္းပန္ေခ်ာ့ေမာ့ရန္
စကားလံုးမ်ားကို ေ႐ြးခ်ယ္စဥ္းစားရင္း အစ္မျပည့္ ေရွ႕သို႔ အေရာက္ အစ္မျပည့္သည္ မပ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး
သာဂိ ပါးကို “ျဖန္း” ကနဲေနေအာင္ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သာဂိသည္ ထိုမွ်ေလာက္ထိ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ အစ္မျပည့္က ႐ိုက္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ စာ႐ြက္ႏွစ္႐ြက္ သံုး႐ြက္ခန္႔နဲ႔ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ပစ္ေပါက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့
“မင္းမ်က္ႏွာကို ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႔ရပါေစနဲ႔” ဟုဆိုရင္း ခ်ာကနဲ လွည့္ကာ ဆိုင္ခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့သည္။
သာဂိသည္ လမ္းေပၚတြင္ မတ္တပ္ႀကီး ေမ့ေနသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ လူေတြကလည္း သူ႔ကို ဝိုင္းၾကည့္ေနသည္။ ပြဲ႐ံု အလုပ္သမားေတြကဆိုလွ်င္ တီးတီးတိုးတိုးေျပာဆိုရင္း အတင္းတုပ္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ေျမႀကီးေပၚ က်ေနေသာ စာ႐ြက္ေလးေတြကို ေကာက္ယူကာ ထြက္လာခဲ့မိ့သည္။ သာဂိ ယူခဲ့ေသာ စာ႐ြက္မ်ားအနက္ တစ္႐ြက္မွာ ေဆးစာ႐ြက္ ေသြးစစ္ခ်က္ မွတ္တမ္း တစ္ခုျဖစ္ၿပီး လူနာေနရာတြင္ အစ္မျပည့္၏ နာမည္ေရးထားသည္။ ျပည့္ျပည့္သည္ ညက သာဂိကိစၥကို စဥ္းစားရင္း ဒီလို စည္းမေစာင့္သည့္ လူသည္ ဘာကိုမွ် ထိန္းမည့္လူမဟုတ္ဟု ယူဆမိကာ ေၾကးစားမ်ားႏွင့္လည္း သူသည္ ပတ္သက္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒါဆို ယခင္က ဘာေရာဂါမွ် မရွိေသာ သူမသည္ ယခု သာဂိနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီးမွ အျဖဴေတြဆင္းသည္။ မအီ မသာ နဲ႔ ထိုင္းမိႈင္းေလးလံေနသည္။ ဒီေတာ့ ဒီေရာဂါသည္ သာဂိေပးေသာ လက္ေဆာင္ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ကာ မနက္ေစာေစာထ၍ ေသြးသြားစစ္ရာ ထင္သည့္ အတိုင္း ဂႏိုရီးယား ေခၚ ဆီးပူေညာင္းက် ေရာဂါ ျဖစ္ေနေၾကာင္း စစ္ခ်က္ထြက္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိကို ထိုသို႔ ဆက္ဆံလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ ေဆးစာ႐ြက္ကို ဖတ္ေသာ္လည္း ေဆးဖက္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရမ်ားကို နားမလည္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးဆိုင္တစ္ခုသို႔ သြားျပေတာ့မွ အစ္မျပည့္ ဘာေရာဂါ ျဖစ္ရသည္ကို သိေတာ့သည္။ သူစိတ္မေကာင္းေခ်။ သို႔ရာတြင္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေခ်ၿပီ။ ထို႔အတူ အစ္မျပည့္ႏွင့္ သူ၏ ဇာတ္လမ္းသည္လည္း တစ္ခန္း ရပ္သြားေခ်ၿပီ။ အစ္မျပည့္သည္ သူ႔ဆိုင္ကို လံုးဝ ပိတ္ပစ္လိုက္ကာ ေရႊေတာင္ဘက္သို႔ ေျပာင္းသြားေလသည္။ သာဂိသည္ မိန္းမေတြကို ဘယ္လိုခ်စ္ရမွာမွန္း ခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးေခ်။ အေတြ႔ႏွင့္ ဆက္ဆံကာ ေျပလည္သြားမည္ဟု ထင္သမွ်သည္ ေရစုန္ေမ်ာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိ သည္ ေဆးတိုက္တစ္ခုတြင္ ေသြးစစ္ၿပီး ေဆးကုတာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေတာ့ၾကာသည္။ ဆရာဝန္သည္ သာဂိကို အေကာင္းဆံုး ရွင္းျပသည္။ မိမိအိမ္ေထာင္ဖက္ မဟုတ္သူႏွင့္ လိင္ဆက္ဆံတိုင္း ကြန္ဒံုးသံုးဖို႔၊ ေရာဂါျဖစ္ခဲ့လွ်င္လည္း ေဆးခန္းလာျပရန္ မရွက္ဖို႔၊ ေဆးဆိုင္က ေဆးျမီးတိုမ်ားသည္ အရွင္းေပ်ာက္ႏိုင္ေခ်မရွိပဲ ထိန္းခ်ဴပ္႐ံုသာ ေခတၱ ထိန္းခ်ဴပ္ထားကာ ေသြးထဲတြင္ ပိုးရွိေနႏိုင္၍ ေသြးစစ္ၾကည့္မွ အရွင္းေပ်ာက္ မေပ်ာက္ သိႏိုင္သည့္ အတြက္ ေသြးစစ္ၾကည့္ဖို႔ စသည္ စသည္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။
သာဂိသည္ ေခါင္းႀကီး ငိုက္စိုက္ခ်ရင္း နားေထာင္ေနမိသည္။ ကိုထြန္းႏိုင္သည္ သူ႔အမ်ိဳးေတြႏွင့္ သာဂိ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို သိပံုေတာ့ရသည္။ လူမူေရး ကိစၥမို႔လို႔ လားေတာ့ မသိ။ ဘာမွ် မေျပာေခ်။ သို႔ေသာ္ ေရခဲေသတၱာထဲက ဘီယာဗူးေတြေတာ့ ျပန္ယူသြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ကံေကာင္းတာ တစ္ခုရွိေသး၏။ သာဂိ
ေရဆူေဆးျပားဝယ္ခဲ့ေသာ ကြမ္းယာဆိုင္ကို ရဲေတြ ဝင္ဖမ္းရာ ေဆးဝယ္ေနသူေတြပါ ပါသြားသည္ဟု ၾကားသည္။ ထိုလူေတြကို တရား႐ံုးက စြဲဆိုေသာ ပုဒ္မသည္ ေတာ္ေတာ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းေသာ ပုဒ္မျဖစ္သည္။ တရားခံေတြဘက္က လိုက္ေပးမည့္ ေရွ႕ေနမရွိဟု ၾကားရသည္။ သာဂိ ခုမွ ရင္ဘတ္ဖိကာ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ ဟု ေရ႐ြတ္မိသည္။ သူသိသည္။ သူသာ ထိုသို႔ ျဖစ္ပါက ကိုသန္႔ေရာ၊ ကိုထြန္းႏိုင္ကပါ လွည့္ၾကည့္မည္ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
စိတ္ညစ္ေနမိေသာ သာဂိသည္ ဘီယာေတြသာ တိုးေသာက္မိသည္။ တစ္ေန႔ ကမ္းနားဘက္က ဆိုင္ေတြဘက္ လွည့္ရင္း ဘန္းဘူးေဟာက္စ္ ကို ဝင္ထိုင္မိသည္။ ဘန္းဘူးေဟာက္သည္ ခပ္လတ္လတ္ဆိုင္ေလး တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ စင္တင္ေတြ၊ ေကတီဗြီေတြ မရွိပါ။ စည္းကမ္းခ်က္ႏွင့္ အညီ အမ်ိဳးသမီးစားပြဲထိုးလည္းမထားပါ။ သို႔ေသာ္ အျမည္းတစ္ပြဲ မွာလိုက္လွ်င္ ေဘးမွာ လာထိုင္ေပးမည့္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အလိုလို ေရာက္လာသည္။ စကားစျမည္ ေျပာႏိုင္သည္။ လက္ေလး ဘာေလးကိုင္ႏိုင္သည္။ ထို႔ထက္ပိုခ်င္လွ်င္ေတာ့ ေနရာမွာ ညႇိ၊ ေျပလည္လွ်င္ ဂိုးႏိုင္၍၊ မေျပလည္လွ်င္ ေအးေဆးျပန္။ စားပြဲထိုးမ်ားသည္ လူမ်ား႐ံုသာမက လက္သြက္ေျခသြက္လည္း ရွိတတ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ထိုဆိုင္မွာ ထိုေန႔က စေတြ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ ႏွင့္ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ ကေလးျဖစ္ၿပီး ခ်စ္စဖြယ္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က သာဂိသည္ ျမန္မာ ဘီယာ ႏွစ္လံုးႏွင့္ ငါးေၾကာ္တစ္ေကာင္ မွာကာ ထိုင္ေစာင့္ေနစဥ္ သူဝင္ထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ျမင္ေသာ္လည္း အေရးမလုပ္မိေခ်။ ထိုေကာင္မေလးသည္ လည္ဂုတ္သာသာ ဆံပင္တိုေလးေတြ မ်က္ႏွာဖံုးေအာင္ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဝင္ထုိင္ေနျခင္းျဖစ္ရာ သိပ္ဆြဲေဆာင္မူ မရွိလွသလို သာဂိကလဲ ဒါမ်ိဳး စိတ္မဝင္စားခ်င္ေတာ့ သျဖင့္ မျမင္ခ်င္ေယာင္သာ ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ႏွင္ေတာ့ မထုတ္ျဖစ္။ ႏွင္ထုတ္လိုက္ပါက သူနဲ႔ စကားေျပာ အဆင္မေျပျဖစ္၍ ဟု ယူဆကာ ဆိုင္ရွင္က သူမ ေကာ္မရွင္ခေလးေတြ ျဖတ္ခ်ပစ္မည္ ျဖစ္သည္။
သာဂိ ဘီယာ တစ္လံုးကုန္သည္ အထိ သူမသည္ စကားမေျပာေခ်။ ဒီအတိုင္း ေခါင္းငံု႔ၿပီးသာ ထိုင္ေနသည္။ တစ္ျခားေကာင္မေလးေတြ ဆိုလွ်င္ ေပါက္ကရ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးေနာက္ အေအး ေသာက္မယ္ေနာ္ တို႔၊ ထမင္းမစားရေသးလို႔ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ထုပ္သြားမယ္ေနာ္တို႔ ႏွင့္ ရသမွ် ကပ္လွီးတတ္သည္။ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့ ေရာက္ကတည္းက ေခါင္းငံု႔ ထိုင္ေနကာ စကားလဲ တစ္ခြန္းမွ မေျပာသလို၊ အျမည္း ႏိႈက္စားတာလဲ မရွိ။ သာဂိ ငါးေၾကာ္ ပန္းကန္ကို သူမဘက္တြန္းေပးလိုက္ၿပီး ..”ေဟ့..စားေလ” ဟုေျပာမိသည္။ သူမသည္ မ်က္ဝန္းေလး လွန္၍ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းေလး ယမ္းျပၿပီးေအာက္ျပန္ငံု႔ သြားျပန္သည္။ သာဂိ နည္းနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။
စိတ္ရႈပ္လို႔ ျမစ္ကမ္းေဘး သြားအထိုင္ သပြတ္အူ ေမ်ာလာတာနဲ႔ တိုးဆိုသလို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ညစ္ေနရတဲ့ အထဲ ဘာေလးမွန္း မသိတာနဲ႔ လာဆံုေနသည္။ ကဲ..သူ႔ကို ဘာမွ အေရးမလုပ္ေတာ့ပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္
ေသာက္စရာ ရွိတာေသာက္ေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ လို႔ေတြးကာ ေအးေအးေဆးေဆး ေသာက္ေနမိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သာဂိ ဘီယာႏွစ္လံုး ကုန္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ေတမိမေလးဆီက အသံထြက္သည္။ “ဦး..ေသာက္ဦးမလား” တဲ့..။ အသံကလဲ တိုးတိုးေလး ျဖစ္သလို၊ဦးလို႔ အေခၚခံလိုက္ရသည့္ သာဂိ စိတ္ထဲမွာလဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဘဝတြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ဦးလို႔ အေခၚခံရျခင္းလဲ ျဖစ္သည္။ ေနရ ထိုင္ရတာ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ သူ႔အသက္ကို ယွဥ္ၾကည့္မိေသာအခါ အင္းေလ..ေခၚလို႔ ရတာပါပဲ ဟုေတြးရင္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ ျပလိုက္သည္။ သူမသည္ ေကာင္တာဘက္သို႔ ထြက္သြားကာ ဘီယာမွာၿပီး ေဘာင္ခ်ာ တစ္ေစာင္ကိုင္လာကာ သူ႔ကို ေပးသည္။ သာဂိယူၿပီး စားပြဲေပၚတင္လိုက္စဥ္မွာပင္ လမ္းမဘက္မွ “အစ္မ..ၿငိမ္းၿငိမ္း..အစ္မ ” ဆိုေသာ ေခၚသံၾကားရသည္။
သာဂိသည္ စပ္စပ္စုစု လိုက္ေငးေနမိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းက ေခါင္းေလးကုပ္၍ သူ႔ကို ခြင့္ေတာင္းသလို တစ္ ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ထသြားသည္။ အျပင္က လွမ္းေခၚ ေနေသာ ညစ္စုတ္စုတ္ ခ်ာတိတ္ေလးမွာ မူလတန္း အ႐ြယ္သာသာပဲ ရွိပါလိမ့္မည္။ ထိုေကာင္ေလးက သူ႔အစ္မျဖစ္ဟန္တူေသာ ေကာင္မေလးကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း စကားေျပာေနသည္။ စကားေျပာရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပခံုးေပၚက ေလွ်ာက်လာေသာ စြပ္က်ယ္ သိုင္းႀကိဴးကိုလည္း ဆြဲတင္ရေသးသည္။
ဘာေတြေျပာတယ္ေတာ့ မၾကားရေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးက နားမွာပန္ထားသည့္ နားကပ္ကို ခၽြတ္ေပးလိုက္တာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ျပန္လာထိုင္သည္။ ဘာေတြ အခက္ခဲ ျဖစ္ေနသည္ေတာ့ မသိ။ မ်က္ႏွာေလးေတာ့ မေကာင္းေပ။ သာဂိ လွ်ာရွည္မိျပန္သည္။ “ဘာအခက္ခဲရွိလို႔လဲ၊ ငါ လုပ္ေပးႏိုင္တာရွိလား” လို႔ေမးမိသည္။သူမေလးသည္ သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သူမမ်က္ဝန္းေလးသည္ ႏုပ်ဳိျခင္းႏွင့္ ထံုမႊမ္းေသာ ၾကည္စင္ ရႊန္းလဲ့ျခင္းရွိေသာ္ျငားလည္း မိျဖဴငယ္ငယ္တုန္းကလို ေတာက္ပျခင္းေတာ့ မရွိ။ အင္း..သာဂိသည္ ဘယ္ သူ႔ကို ျမင္ျမင္ မိျဖဴႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ ေနမိျခင္း အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူလည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။
“အေမ..ေနမေကာင္းလို႔ပါ” ေကာင္မေလးက ေခါင္းေလး ငံု႔လိုက္ရင္း ေျဖသည္။ သာဂိ ကူညီလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိသည္။ ကူညီလိုက္လွ်င္ ဒီ ေကာင္မေလးက ျပန္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ ဆပ္လိမ့္ မည္။ အင္း.. ႐ုပ္ေလးကလည္း ဆိုးေတာ့ မဆိုး။ အသားညိဳ၍ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ မလွဟု ထင္ရေသာ္လည္း ေသခ်ာၾကည့္ျပန္ေတာ့ ညိဳညက္ညက္ေလးႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ တစ္စိမ့္စိမ့္ ထိုင္ၾကည့္ခ်င္ စရာေလးျဖစ္သည္။ သာဂိ ..ဘီယာရွိန္ တက္ လာတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလး ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ေနသလား ဆိုတာေတာ့ သိေအာင္ အရင္လုပ္ရေပမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးၾကည့္မိသည္။
“မင္းက ေဆးခန္းလိုက္ မပို႔ဘူးလား”
“ပိုက္ဆံ မထုတ္ရေသးလို႔”
“ေၾသာ္..ပိုက္ဆံက ဘယ္ေတာ့ ထုတ္..”
“ခု ဆိုင္ပိတ္ရင္”
“ေၾသာ္..ေၾသာ္..ဒါႏွင့္ မင္းတစ္ေန႔ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရလဲ”
“မသိဘူး၊ သမီးက ဒီေန႔မွ စဝင္တာ၊ အစ္မေသာ္တာကေတာ့ ေျပာတယ္၊ ၁၀%တဲ့” “၁၀% ဆိုတာက ..”
“ခု..ဦးေနာက္ထပ္ ေသာက္တဲ့ ဘီယာ ႏွစ္လံုးရယ္၊ ငါးေၾကာ္ ရယ္က ၂၁၀၀ က်တယ္။ အဲေတာ့ သမီး ၂၁၀ ရမွာေပါ့”
“ေၾသာ္..ဒီလိုလား..ဒါႏွင့္ မင္း ဒီေန႔ ဘယ္ႏွဝိုင္းရၿပီလဲ”
“တစ္ဝိုင္း”
“ေဟ..ဒါဆို မင္းက အဲဒီ ၂၁၀ႏွင့္ ေဆးခန္းသြားမွာေပါ့ ..ဟုတ္လား..ဟားဟား”
သာဂိက ရယ္မိေတာ့ ေကာင္မေလးသည္ သာဂိကို မ်က္လံုးျပဴးေလးႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ “မဟုတ္ပါဘူး၊ဦးရယ္..ေဆးခန္း မသြားပါဘူး၊ ေဆးဆိုင္မွာ ေဆးဝယ္႐ံုပါပဲ”
ေလသံေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာ အမူအယာကို ၾကည့္၍ သာဂိ အားနာသြားမိသည္။
“ေဆာရီးကြာ..ဒါႏွင့္ မင္းနာမည္က ၿငိမ္းၿငိမ္းလား”
သူမ ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။
“မင္းကို ငါ ကူညီခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလကား မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ျပန္ဆပ္ရမယ္၊ ကဲ..မင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာစမ္းပါဦး”
သူမသည္ သာဂိကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ သာဂိက ေျပာင္သလို ေနာက္သလိုႏွင့္ အတည္ေျပာလိုက္ျခင္းအေပၚ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳေလးႏွင့္ စူးစမ္းေနပံုရသည္။ သူက ဘာျပန္ဆပ္ရမွာလဲ ဆိုတာကိုပါ ေတြးေနပံုရသည္။ ေနာက္ သူ႔ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး ငံု႔ၾကည့္ေနေသာ သာဂိ၏ ရီေဝေဝ မ်က္လံုးကို ရင္မဆိုင္ရဲစြာ ေခါင္းေလး ငံု႔သြားရင္း သူ႔အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပေနေတာ့သည္။
သူမ၏ နာမည္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းျဖစ္သည္။ နာမည္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ မၿငိမ္းခ်မ္းေသာ သူမ ဘဝသည္ သူမ ၆ တန္းႏွစ္ အေရာက္တြင္ စတင္ခဲ့သည္။ ကုန္တင္ကားေမာင္းသမား တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဖခင္သည္ ရွမ္းျပည္ဘက္တြင္ ကားေမွာက္ၿပီး ဆံုးပါးခဲ့သည္။ မိခင္က အေၾကာ္ေရာင္း၍ သူမႏွင့္ ေမာင္ေလးကို ရွာေဖြေကၽြးခဲ့သည္။ မိခင္၏ ရွာေဖြရသမွ်သည္ စား႐ံုေလာက္သာရွိၿပီး ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ေတာ့ မလံုေလာက္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ မိခင္ကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းက ကူသည့္ အေနျဖင့္ ေဆးလိပ္ဝင္လိပ္ခဲ့ရသည္။ ေမာင္ေလးကလည္း ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္၊ ေတာတန္းတစ္႐ိုး ဖားရွာ၊ ငွက္ပစ္ ျဖင့္ သူမတို႔ကို ကူညီရွာ သည္။ သူတို႔ မခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ ထမင္းစားရသည္။ ေန႔စဥ္ ရပ္ကြက္ထဲက ဗီြဒီယို ႐ံုမွာ ၾကည့္ ႏိုင္သည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ လကေတာ့ အေမ ေနမေကာင္းျဖစ္ကာ အိပ္ယာထဲလဲသည္။ ေခ်ာင္းေတြဆိုးၿပီး ေမာသည္ ဟု ဆိုသည္။ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား လုပ္ၿပီးတိုင္း အေမသည္ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႈရင္း ေဟာဟဲ ဆိုက္ေနတတ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းဘာလုပ္ရမွန္း မသိေခ်။ ေဆးလိပ္ခံုက ရေသာ ဝင္ေငြသည္ တစ္ေထာင္
ဝန္းက်င္ခန္႔သာ ရွိသည္။ စားဖို႔ ၊ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး ႏႈတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ထဲတြင္ ဘာမွ် မက်န္ေတာ့။ ထို႔ ေၾကာင့္ အပိုဝင္ေငြ ရေစရန္ အလုပ္ထပ္ရွာေတာ့ မေသာ္တာ ႏွင့္ ေတြ႔သည္။ ညစဥ္ ညေန ၆ နာရီမွ ၁၀ နာရီထိ စားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္ေပး႐ံုသာလုပ္ရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ဒီမွာ လာအလုပ္ဝင္သည္ ဟုဆိုသည္။
သာဂိ ရင္ထဲတြင္ ေမာသြားသည္။ သူ ေသာ္တာကို သိပါသည္။ ေသာ္တာသည္ ဘန္းဘူးေဟာက္စ္၏ ညမင္းသမီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေရႊဟသၤာ ေနာက္ေပါက္နားတြင္ ေနသည္။ ေရႊဟသၤာရပ္ကြက္ ဆို၍ အထင္တစ္ႀကီးျဖစ္ၾကဦးမည္။ ေသာ္တာေနသည္မွာ ေရႊဟသၤာေနာက္ေပါက္၏
ေနာက္ဘက္သခ်ိဳၤင္းကုန္းအေက်ာ္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မ်ား ရွိရာေနရာ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ပြဲလန္႔တုန္း ဖ်ာဝင္ခင္းခ်င္သည့္ စိတ္ကို ခဏေအာင့္ထားလိုက္သည္။ ေသာ္တာ့ကို လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီးေမးမိသည္။ “ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔ အိမ္က နင္တို႔ နားမွာလား”
“ဟုတ္တယ္ေလ..ဘာလဲ လိုက္ပို႔မလို႔လား၊ ဒီလိုေတာ့ မရဘူးေနာ္..ကၽြန္မတို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္းက အသန္႔ေလး..လိုင္းမဝင္ရေသးဘူး၊”
“ကၽြတ္..ေသာ္တာကလဲ..ငါက သူ႔ကို ကူညီခ်င္လို႔ပါ”
“အံမယ္ေလး..ဆိုင္ကယ္ပြဲစားရယ္..ဒီလိုဆို ေသာ္တာလဲ အကူညီေတာင္းမယ္ေနာ္..” “ဒါက….ဟို..”
“ဟင္း..ဟင္း…ရွင္ကူညီခ်င္တာ ကၽြန္မ
သိပါတယ္ကြယ္…ဟားဟား..ေနာက္တာပါ..ကိုသာဂိရယ္၊ ကဲ..ေျပာ..ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ” “ေၾသာ္..ငါ မနက္ျဖန္က်ရင္ သူ႔အေမကို ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးမလို႔၊ အဲဒါ အိမ္မသိလို႔၊ နင့္ဆီ အရင္ဝင္မယ္လို႔ ေျပာမလို႔”
ေသာ္တာသည္ တစ္ခ်က္ေတြသြားရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္း
“ကိုသာဂိ..ၿငိမ္းၿငိမ္းက ေသာ္တာတို႔လို မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေနာက္ၿပီး ေသာ္တာတို႔လိုလဲ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ကိုသာဂိ သိမွာပါ။ ေသာ္တာ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ ကိစၥကို ကိုသာဂိက လုပ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ေက်းဇူးေတာ့တင္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါအတြက္နဲ႔ေတာ့ အခ်ဴပ္မခံဘူးေနာ္”
ေနာက္တစ္ေန႔ သာဂိ ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမသည္ အသက္ ၄၀ခန္႔ရွိၿပီး အသားခပ္ညိဳညိဳႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ အသက္ ၅၀၊၆၀ ခန္႔ရွိၿပီ ထင္ရသည္။ ႐ိုးသားပံုရေသာ္လည္း ငယ္ရာက ႀကီးလာသူပီပီ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ သူ႔အေနအထားကို နားလည္ပံုေတာ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာမွ်ေတာ့ မေျပာေခ်။ ထိုေန႔က ၿငိမ္းၿငိမ္းအေမ ေဒၚေအးႏွင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ဆိုက္ကားတစ္စီး ငွားၿပီး မ်ိဳးသုခ ေဆး႐ံုသို႔ သြားျပေစခဲ့သည္။ ေဒၚေအးသည္ အဆုတ္တီဘီ ေရာဂါ ျဖစ္ေနသည္။ ေဆးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဝယ္ရသည္။ ဝယ္ရသည္မွ ၆ လစာေတာင္ ျဖစ္သည္။ သာဂိလဲ ေသာင္းဂဏန္းေလာက္ ထိသြားသည္။(ထိုစဥ္က စရိတ္မွ်ေပး မရွိေသးသလို၊ တီဘီေရာဂါ တိုက္ဖ်က္ေရးဌာနလည္း မေရာက္ေသး)
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိကို အားနာေနပံုရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးသည္ သာဂိမ်က္ႏွာကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနပံုရသည္။ ေဆး႐ံုကလည္း ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ဂ႐ုတစိုက္ႏွင့္ ေဆး႐ံုတင္ဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ရက္ ၅၀၀ ဆိုေသာ ဂဏန္းသည္ ေဒၚေအးကို တေစၦတစ္ေကာင္လို ေျခာက္လိုက္ပံုရသည္။ ေဒၚေအးသည္ သူ႔ဟာသူ တုန္တုန္ခ်ိခ်ိႏွင့္ အခန္းထဲက ထြက္သြားၿပီး ဆိုက္ကားေပၚ သြားထိုင္ေနသည္။ သာဂိ ကအတင္းျပန္ေခၚေသာ္လည္း မလိုက္ေတာ့ေခ်။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကမူ တက္ပါဟု မတိုက္တြန္းသလို၊ မတက္ပါႏွင့္ ဟုလည္း မေျပာေခ်။ သူမသည္ မေအ ျဖစ္သူကိုသာ မ်က္ရည္ေလးေတြ ဝဲၿပီး ေငးၾကည့္ေနသည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေခၚမရေသာ ေဒၚေအးကို သာဂိ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရကာ တစ္ပတ္တစ္ခါ လာျပပါမည္ဆိုၿပီး ညႇိႏိႈင္းရသည္။ သို႔ႏွင့္ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းတို႔အိမ္ေလးဧ။္ အခြင့္ထူးခံ ဧည့္သည္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့သည္။ သူတို႔ အိမ္ေလးမွာ အိမ္ဟုသာ ေျပာလိုက္ရသည္။အမွန္ေတာ့ ေျခတံရွည္ တဲပံုမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္ဟုေခၚရမည့္ ေျမႀကီးထပ္တြင္ ကြပ္ပ်စ္က်ယ္ႀကီး တစ္ခုခင္းထားၿပီး အငယ္ေကာင္ ဒိုးလံုးဧ။္ အိပ္ယာလည္း ျဖစ္သည္။ မီးဖိုခန္းလို႔ ဆိုရမည့္ ထမင္း၊ဟင္းခ်က္ရာ သြပ္ျပားေဟာင္းမ်ားကာထားသည့္ ေနရာႏွင့္လည္း တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္သည္။ အကာေတာ့ မရွိေခ်။ အေပၚထပ္တြင္ေတာ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ေနသည္။ ဘုရားစင္ေလးႏွင့္ ဆက္ေနေသာ အခန္းသည္ ဧည့္ခန္းဟု ဆိုရမည္။ လိုက္ကာႏွင့္ ကာထားေသာ အခန္းကေတာ့ အိပ္ခန္းသာျဖစ္ေပမည္။ ေခါင္ေတြကို သြပ္မိုးထားေသာ္လည္း မ်က္ႏွာက်က္ မရွိ၍ နည္းနည္းေတာ့ ပူသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိကို တစ္ကယ့္ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးလို သေဘာထားေန၍ သာဂိမွာ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေတာင္ ျဖစ္ရသည္။ ေဒၚေအးကလည္း သူေတာ္ေကာင္းေလး သာဓုပါကြယ္ ဟုဆိုေသာ အခါ သာဂိ အိမ္ေလးေပၚကေန သြားစရာရွိသည္ ဆိုကာ ဆင္ေးျပးေတာ့သည္။ တစ္ကယ္ေတာ့ သာဂိဧ။္ အကူအညီသည္ ျဖဴစင္ျခင္း မရွိလွတာ သာဂိဘာသာ သာဂိ သိေနမိသည္ မဟုတ္ပါလား။
သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေရာက္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ညေနေစာင္း တစ္ပက္၊ ႏွစ္ပက္ ေသာက္ၿပီးခ်ိန္ ေသြးပူလာလွ်င္ ဆိုင္ကယ္ဦးကထိုရပ္ကြက္ဘက္သို႔ အလိုလို လွည့္သြားတတ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို သာဂိက ဘန္းဘူးေဟာက္စ္တြင္ အလုပ္မဆင္းခိုင္းေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ သာဂိေသြးပူခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္း အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို ခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာမွ် ႀကိဳးစားျခင္း မရွိေသးေခ်။ မလုပ္ခ်င္လို႔ မဟုတ္။ သူက စိတ္ေတြပါၿပီး စမည္ ၾကံကာ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံေရာက္လွ်င္ သူတို႔သားအမိက တစ္ကယ့္ လူႀကီးလူေကာင္းလို ဧည့္ဝတ္ျပဳ ဆက္ဆံေန၍ အေနခက္ကာ ေျပာမထြက္ဝံ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ ဆက္ဆံေရးေတြ တိုးတက္လာသလို စီးပြားေရးလည္း အဆင္ေျပလာသည္။ ခုဆို သူသည္ ကိုထြန္းႏိုင္အရင္းေထာင္ေပးေသာ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္ေလး တစ္စီးကို ရင္းကာ ဝယ္လိုက္ ေရာင္းလိုက္ ျပဳရင္း ကိုထြန္းႏိုင္ အေႂကြးကို ဆပ္ၿပီး႐ံုသာမက ယိုးဒယား viva တစ္စီး၊ ေလာ္ဂ်ား 125
တစ္စီးႏွင့္ ကမ္ဘို 110 သံုးစီး လက္ဝယ္တြင္ အပိုင္ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ အိမ္ပိုင္ဝယ္မည္ ဆိုလွ်င္ေတာင္ ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သာဂိ မဝယ္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ သူ႔အိမ္မက္ထဲသို႔ ရံဖန္ရံခါ ဝင္လာတတ္ျမဲ ျဖစ္ေသာ မိျဖဴသည္ စကၤာပူေရာက္ကာ ေယာက္က်ားရေနၿပီ ဆိုေသာ သတင္း ၾကားရ၍ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ အိမ္ဝယ္မည္ဆိုလွ်င္ ရွစ္မိုင္က အိမ္ကိုသာဝယ္လိုသည္။ သူသည္ မိျဖဴကို ခုထိ သတိရေနမိ၊ နာေနမိသည္မွာ ဘာေၾကာင့္ မွန္း စဥ္းစား၍ေတာ့ မရေခ်။
သို႔ရာတြင္ သတိရမိသည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ သတိရျခင္းသည္ စိတ္ႏွင့္ ပစ္မွားျခင္း ဆိုပါက သာဂိသည္ ကာေမသုမိစၦာကို ထိုသတင္းၾကားရခ်ိန္ေလာက္က ေန႔တိုင္း က်ဴးလြန္ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အၾကာႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သူ႔အခန္း မ်က္ႏွာက်က္ေလးေပၚသို႔ တက္မလာခင္ထိသာ ျဖစ္သည္။ သာဂိသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံ မေရာက္ျဖစ္သည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္၊ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ရွိၿပီ။ မိျဖဴ သတင္းၾကားရၿပီးကတည္းက တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ႔စိတ္ႏွလံုးသည္ ေဟတီ ေျမလႊာလို သြက္သြက္ခါေနခဲ့သည္။ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေသာ စိတ္အလ်င္ကို ျပန္လည္ စုစည္းဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း လက္ေတြက ဝီစကီ ပုလင္းကိုသာလွမ္းမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းလာေသာ ထိုေန႔က သာဂိသည္ မူးေနသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းေရာက္လာခ်ိန္သည္ သာဂိ အျမည္းကုန္သြား၍ ဘယာေၾကာ္ ဆင္းဝယ္ၿပီးစ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သာဂိ တီဗီြေရွ႕တြင္ထိုင္ရင္း သီခ်င္းစာသားႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မပတ္သက္ေသာ ဇာတ္ေဆာင္မ်ားဧ။္ လႈပ္ရွားမူကို အဓိပ္ပါယ္မဲ့ၾကည့္ရင္း လက္ထဲက ခြက္ကို ေမာ့လိုက္ ၊ ဘယာေၾကာ္ဝါးလိုက္ လုပ္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသည္။ အလုပ္သမား တစ္ေယာက္ေယာက္ ပစၥည္း က်န္ခဲ့၍ လာယူတာ ျဖစ္မည္ဟု ထင္ကာ ဆင္းဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ တံခါးေရွ႕တြင္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ စတီးခ်ိဳင့္ သံုးဆင့္ခ်ိဳင့္ေလး တစ္လံုးကို ကိုင္ထားကာ သူ႔ကို ျပံဳးျပၿပီး… “ဦး ..ေနမေကာင္းဘူး ထင္လို႔ လာၾကည့္တာ” ဟုဆိုသည္။ သာဂိက..
“ငါ ေနေကာင္းတယ္၊ စိတ္က သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဘာလို႔ လာတာလဲ၊ အန္တီေအး
တစ္ခုခုျဖစ္သလား”
ၿငိမ္းၿငိမ္းက မ်က္ႏွာေလးကို မဲ့လိုက္ၿပီး..
“ဦးကလည္း … လူကို ဒုကၡသည္က်ေနတာပဲ၊ ဦးစားဖို႔ ငါးရွဥ့္ေၾကာ္ လာပို႔တာပါ၊”
“ေအး..အေတာ္ပဲ၊ မစားရတာၾကာၿပီ” ဆိုကာ ခ်ိဳင့္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
ခ်ိဳင့္ယူၿပီးေသာ္လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းက မျပန္ေသးေခ်။ သာဂိက “ျပန္ေတာ့ေလ” ဆိုေတာ့ “ဟိုဒင္း..ခ်ိဳင့္က ငွားလာတာ၊ ျပန္ေပးရမွာ” ဟုဆိုသည္။ “ေတာ္ေတာ္ ရႈပ္တာပဲ” ဟုေရ႐ြတ္ရင္း သာဂိ အခန္းထဲ ဝင္ေတာ့ သူမကပါ လိုက္ဝင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သာဂိ လက္ထဲက ခ်ိဳင့္ကို ဆြဲယူရင္း “သမီး လုပ္လိုက္ပါ့မယ္” ဟုဆိုသည္။ သာဂိ ဘာမွ မေျပာေတာ့။ လႊတ္ေပးထားလိုက္ရင္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆက္ေသာက္ေနမိသည္။ ခဏေနေတာ့ သာဂိေရွ႕တြင္ ငရွဥ့္ေၾကာ္ တစ္ပန္းကန္ ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ႀကီးေၾကာ္ႏွင့္ မတူေသာ္လည္း
ေစတနာ ပါ၍လားမသိစား၍ ပိုေကာင္းသည္။ သူမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သာဂိ၏ ေထြးလံုးပစ္တင္ထားေသာ အဝတ္မ်ားကို သိမ္းၾကံဳးစုေနတာ ေတြ႔ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းတန္းေပၚတြင္ လွနး္ထားေသာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြပါ ဆက္ယူေနျပန္၍ “ေဟ့..ေဟ့..အဲဒါ ဘာလုပ္မလို႔လဲ” ဆိုေတာ့ “ေလွ်ာ္မလို႔” ဟု တစ္ခြန္းထဲ ေျပာရင္း ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းႏွင့္ အိမ္သာက ေအာက္မွာပဲ ရွိေလသည္။
သာဂိ နည္းနည္းေတာ့ အေနရ အထိုင္ရ ခက္သည္။ ဘာေလးမွန္းလဲ မသိ။ ကိုယ့္ဟာကို အသဲ ကြဲတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မကြဲရ။ ဒင္းေလးက လာေႏွာင့္ယွက္ေနသည္ ဟု ထင္ကာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒါကို အသက္ပင္ ငယ္ေသာ္လည္း ဘဝက သင္ေပးၿပီး ျဖစ္ေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းက သိပံုရသည္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ မေနေခ်။ အဝတ္ေလွ်ာ္ၿပီး၍ လွန္းတာေတာင္ သာဂိေရွ႕က မေလွ်ာက္။ သာဂိ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ မဆံုႏိုင္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္သာ ေလွ်ာက္လွန္းေနသည္။ သာဂိ သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့။ ကိုယ့္ဟာကို္ယ္ ကာရာအိုေက ဆိုမည္ဟု ေတြးကာ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းႏွင့္ ေကာ္နီ၏ အတြင္းေၾကကို ဖြင့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္က်ားသံႀကီးႏွင့္ လိုက္ေအာ္သည္။ ဘယ္လိုမွ နားေထာင္မေကာင္း။ ၿငိမ္းၿငိမ္းထံက “ခိ” ကနဲ ရယ္သံၾကားရသည္။ သာဂိ လည္ေခ်ာင္းရွင္းဖို႔ ဝီတစ္ခြက္ ထပ္ထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆတ္ကနဲ ေမာ့အခ်..ရင္ထဲက “ေအ့” ကနဲ ပ်ိဳ ႔ တက္သည္။
သာဂိ မ်ားေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မ်ားဆို အိပ္ယာႏိုးကထဲက ေသာက္ေနသည္မွာ ဂရင္းရိြဳင္ရယ္ တစ္ေတာင့္ကုန္၍ ေနာက္တစ္ေတာင့္ တစ္ဝက္က်လုၿပီ ျဖစ္သည္။ သာဂိ မခံႏိုင္ေတာ့။ စားထားသမွ် ဘယာေၾကာ္ေတြ အကုန္ ျပန္ထြက္ကုန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အေျပးေလးေရာက္လာၿပီး သာဂိ၏ ေက်ာကုန္းေတြကို ထုေပးသည္။ ဇက္ေၾကာေတြကို ႏွိပ္သည္။ သာဂိသည္ အန္လို႔ မၿပီးႏိုင္ေသးေခ်။ ႏွာေခါင္းထဲဝင္လာေသာ ခ်ဥ္စုပ္စုပ္ အန္ဖတ္အခ်ိဳ ႔သည္ သူ႔ကို ိပုိ၍ မူးေအာင္ျပဳေနသည္။ အန္ၿပီးသည္ႏွင့္ သာဂိသည္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ပက္လက္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။ မေနတတ္ရွာေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိ၏ ေပပြေနေသာ မ်က္ႏွာကိုသန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးသည္။
ထို႔ေနာက္ အက်ႌကို လဲေပးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သာဂိ၏ ခႏၵာကိုယ္ႀကီးကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ မ၍္ တြဲထူၿပီး လက္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ထုတ္ကာ အက်ႌကို ရေအာင္ ခၽြတ္သည္။ ဒိလို အဝတ္လဲတဲ့ ေနရာတြင္ သူမသည္ မေအႀကီးကို လဲေပးေနက် အက်င့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ မေအႀကီးနဲ႔ မတူသည္မွာ အေမက ၿငိမ္ေနျပိး သာဂိက လႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သာဂိ ေခါင္းသည္ ထူမျပိး သူမ ပခံုးစြန္းေလးေပၚ မီွိတြဲေပးထားေသာ္လည္း အၿငိမ္ေနသည္ မဟုတ္။ ဟိုဘက္ေစာင္းလိုက္၊ ဒီဘက္ လည္က်လာလိုက္ႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ သူမ ႏို႔အံုေလးကိုပင္ ထိလု မတတ္ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ အက်ႌ အကုန္ ခၽြတ္ၿပီး အဝတ္ေျခာက္တစ္ထည္ ျပန္ဝတ္ေပးသာ အခါတြင္မွ သာဂိ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္၍ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေတာ္ေသးရဲ႔ ဟု ေရ႐ြတ္မိသည္။
သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ေတာ္ေသးရဲ႔ သည္ ဘုရားတသံ အျဖစ္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာဂိက သူမတစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသာမိျဖဴဆိုေသာ နာမည္ကို သူ႔အားၾကည့္၍
ေခၚေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ သာဂိ၏ မ်က္ဝန္းေတြသည္ အရမ္းကို ရီေဝလြန္းသည္ ဟု ၿငိမ္းၿငိမ္းထင္ေနမိသည္။ထိုမ်က္ဝန္းမ်ား၏ ညႇိဳ႕ငင္မႈေနာက္သို႔ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေခတၱ ေမ်ာပါသြားစဥ္ သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္ေလးသည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွဲခ်ခံလိုက္ရၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ဆက္လက္ မိန္းေမာမလို ျဖစ္ေနသာ ခံစားမူေလးသည္ သာဂိ၏ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေခၚလိုက္ေသာ “မိျဖဴ” ဆိုသည့္ စကားသံ ေအာက္တြင္ လံုးဝ ျပိဳကြဲျပိဳက်သြားေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ မ႐ုန္းမိေပ။ သာဂိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေစမည့္ အျပဴအမူ မွန္သမွ်ကို လံုးဝ မလုပ္ဖို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္း ၿငိမ္ေနမိစဥ္ သာဂိ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူႀကီးေတြ သူမ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငံုလာၾကသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္း စိတ္ေတြ ေမ်ာလြင့္သြားျပန္သည္။ ပူေႏြးစြတ္စိုေသာ ထိုႏႈတ္ခမ္းႀကီးမ်ား၏ ေအာက္တြင္ ညိဳ ႔ငင္ စြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ မည္သည့္အရာေတြမ်ား ထည့္ထားေလသနည္း၊ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဆက္လက္ေတြးေတာရန္ အခ်ိန္ မရပါ။ သူ႕လက္ေတြသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္အံုေလးေတြကို ထိကိုင္လာျပန္သည္။ တစ္သက္လံုးယုယုယယ ေနမထိေလမခ ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ေသာ အရာေလးေတြကို သာဂိလက္ႀကီးေတြက အုပ္ကိုင္ေနၿပီ ျဖစ္ရာ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေတာ္ေတာ္ကို မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ကိုယ့္ႏို႔အံုေလးေတြကိုယ္ ကိုင္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့စဖူး။ယခု သာဂိလက္ဖဝါးႀကီးေတြႏွင့္ ထိေတြ႔မူသည္ၿငိမ္းၿငိမ္း တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကက္သီး ဖ်င္းဖ်င္း ထသြားေစသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရမ္းေၾကာက္လာသလို ေျပာမျပတတ္ေသာ ခံစားမူတစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္လာသည္။
ဘာရယ္ဆိုတာေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္း မေျပာတတ္။ ေျပာတတ္သည္က ေအာက္ပိုင္းတြင္ စိုစိစိေလး ျဖစ္လာျခင္းပင္တည္း။ သာဂိသည္ ထပ္၍ တိုးလာျပန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ၏ အေပၚက ဘေလာက္စ္အက်ႌေလးႏွင့္ေအာက္ခံ ရွင္မီး အက်ႌေလးကိုပါ ဗိုက္သားေနရာေလာက္ကေန အေပၚကို ပင့္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္တစ္ခုလံုး ေအးကနဲ ျဖစ္သြားသလို ထင္ရသည္။ မၾကာပါ။ သာဂိ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြ သူမ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေပၚ ေရာက္လာေသာ အခါတြင္မူ အသဲေတြပါ ပူေႏြးသြားသလား ထင္ရေအာင္ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားကာ သူ႔အာခံတြင္းမူ စီးဆင္းလာေသာ စြတ္စိုမူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ကိုပါ ကူးစက္လာေစသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ သူမသည္ ေၾကာက္လဲ ေၾကာက္သည္။ သာဂိ ယခု လုပ္ေနတာေတြကို ရပ္ပစ္လိုက္ေစခ်င္သည္။ သူမ ႏွလံုးသားေတြ ခုန္ရလြန္း၍ ေမာလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ရပ္လဲ မရပ္ေစခ်င္ေပ။ သူမသည္ ထိုသို႔ ရင္ခုန္ေနရတာကိုပင္ ၾကည္နႈးေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ် ထုတ္မေျပာမိေခ်။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ေမာဟိုက္စြာ အသက္ရႈရင္း သာဂိကို မ်က္လံုးေလး ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အို..သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ရီေဝ စူးရွလြန္းလွေခ်သည္ တကား။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သာဂိ မ်က္ဝန္းေတြကို ရင္မဆိုင္ဝံ့ေခ်။ ဆက္ၾကည့္မိလွ်င္ သူမ အသဲႏွလံုးေတြ
ျပဳတ္က်သြားေတာ့မည္ဟုေတာင္ထင္မိသည္။
သာဂိ၏ လက္ေတြသည္ ပိုမို နယ္ခ်ဲ႔လာသည္။ ခါးမွာ ဝတ္ထားေသာ ထမီေလးကို ေပါင္လည္ေလာက္ကေန
လိပ္ၿပီး ဆြဲတင္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အသဲေတြပါယားလာသည္။ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိေခ်။ သူ႔လက္ႀကီးေတြႏွင့္ ေပါင္ကို လာထိျခင္းသည္ လွ်ပ္စစ္တစ္ခု စီးဆင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေဟာ..ထမီ တစ္ထည္လံုး ခါးေပၚလိပ္တင္ၿပီး ေရာက္လာသည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးသည္ ရွက္စိတ္တို႔ျဖင့္ ေအးစက္ရမည့္ အစား ေသြးတိုးႏႈန္းသာ ျမင့္လာၿပီး ၾကက္သီးေတြသာ တစ္ဖ်ငး္ဖ်င္းထလာမိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္လံုးေလးေပၚ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး တက္ဖိလိုက္သည္ ထင္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း “အင့္”ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ အဆုပ္ထဲကေလေတြ ထြက္သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးသည္ ေလးလံ လြန္းေသာ္လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္း မ႐ုန္းမိေခ်။
ၿငိမ္းၿငိမ္း ခံစားမိေနသည္မွာ သူ႔ေပါင္လံုးေလး ႏွစ္လံုးၾကားတြင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ပူေႏြးေသာ အရာ ကို ျဖစ္သည္။
ေနာက္ေတာ့ ထိုအရာႀကီးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ မိန္းမကိုယ္ အေပါက္ဝေလးကို လာထိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဆတ္ကနဲ တုန္သြားမိသည္။ အဲဒီဟာႀကီး ၿငိမ္းၿငိမ္း အထဲဝင္လာလွ်င္ ဘာျဖစ္မည္နည္း၊ နာမွာလား…၊ ေလာကစည္းစိမ္ ေတြ႔မွာလား ၊ ၿငိမ္းၿငိမ္းမသိ၊ ေလာေလာဆယ္ ၿငိမ္းၿငိမ္း သိသည္မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရမ္းေၾကာက္ေနမိသည္။ ဦးလို႔ ေခၚသည့္ သာဂိကိုလား…မဟုတ္ဘူး ထင္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဦးသာဂိကို မေၾကာက္။ ဒါျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဘာကိုေၾကာက္ေနမိ သနည္း။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ဘယ္ဟာကို ေၾကာက္ေနမိမွန္း မသိေအာင္ကို ေၾကာက္ေနမိသည္။
ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ႐ုန္းၾကည့္ေသးသည္။ သာဂိဖိထားေသာေၾကာင့္ လႈပ္လို႔ပင္မရ။ ေအာက္ပိုင္းေလးကား ပို၍ ဆိုးသည္။ သာဂိ ခါးႀကီးႏွင့္ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေပါင္ၾကားထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္။ ထိုခႏၵာကိုယ္ႀကီး ဝင္သာေအာင္ ေပါင္ေလးေတြ ကားေပးထားရ သျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအာက္ပိုင္းသည္ ဘယ္ညာ လူးလြန္႔လို႔ေတာင္ မရ။ ထို႔ျပင္ ကားထားရေသာ ေပါင္ အတြင္းေၾကာေတြ နည္းနည္း နာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ေပါင္ကို အဲေလာက္ထိေအာင္တစ္ခါမွ မကားဘူးေခ်။
ထိုစဥ္ သာဂိက သူ႔လိင္တံကို ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း အေရျပားေတြ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ လန္႔ၿပီး မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ထားသည့္ၾကားက ထပ္ၾကံဳ ႔လိုက္ရင္း သာဂိ လက္ေမာင္းရင္းကို တြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သာဂိ လိင္တံသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ မိန္းမကိုယ္ေလး အေပါက္ဝတြင္ တစ္ေနသည္။ ထိုဟာႀကီးသည္ ေရွ့ေတာ့ ဆက္မတုိးေသး။ သို႔ေသာ္ တိုးလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းသိသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အရမ္းေမာလာသည္။ ေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနရင္းကို ေမာေနသည္။ အသက္ရႈရတာလဲ မဝသလို ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္ေလးဟ၍ အသက္ရႈမိရာ သာဂိက ဘယ္လိုထင္သည္ မသိ။ ဟေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႀကီးေတြႏွင့္ လာငံုၿပီး နမ္းသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ အသက္ကို ဘယ္လို ရႈရမွန္း မသိေတာ့ေခ်။ ေနာက္ၿပီး သူ႔လက္ႀကီးေတြက ရင္အံုေလးကို
ဖ်စ္ညွစ္ေနျပန္သည္။ ေအာက္မွာလည္း သူ႔ဟာႀကီးသည္ အဝတြင္ စိုက္လ်က္ရွိေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ရင္ေတြ ဘယ္လို ခုန္ရမွန္း မသိေတာ့။ ရင္ခုန္ျခင္းသည္ လူက ထိန္းခ်ဴပ္တာမဟုတ္ေသာ္ျငား သိေတာ့ သိေနသည့္ ခံစားမူ ျဖစ္သည္။ ယခု ၿငိမ္းၿငိမ္းျဖစ္ေနသည္မွာ ရင္ခုန္ျခင္းကို မသိရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခုန္ေနမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးႏွင့္ အဖိ ခံထားရ၍ အသက္ရႈမဝ၊ ေမာေနမိ၍ ပါးစပ္ေလးဟ
အသက္ရႈပါသည္။ သူက အသက္ရႈေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ပိတ္ပစ္ေသာ အခါ ၿငိမ္းၿငိမ္းအသက္ရႈေတြ မွားသြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ဒုကၡ ခံေနရသည္ဟု ထင္လာသည္။
ထုိစဥ္ ေအာက္က တစ္ခ်က္ တင္းကနဲ ျဖစ္သြားျပန္ကာ သူ႔ဥစၥာႀကီး တိုးဝင္လာတာကို ခံစားမိသည္။ “ကၽြတ္..ကၽြတ္..” ၿငိမ္းၿငိမ္း စုတ္သပ္မိသည္။ နာသည္။ ထိုအရာႀကီးသည္ ဘယ္ေလာက္ ပမာဏရွိသည္ ဆိုတာ ၿငိမ္းၿငိမ္းမသိ။ သို႔ရာတြင္ လက္ညိဳးႏွင့္ေတာင္ ႏိႈက္မေဆးဘူးေသာ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးႏွင့္ မတန္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ႐ုန္းကန္ရင္း ထထိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားသည္။ သူက ၿငိမ္းၿငိမ္း ေခါင္းေလးကို ငယ္ထိပ္ကေန အုပ္ကိုင္ၿပီး ထိန္းလိုက္ရာ ၿငိမ္းၿငိမ္း မထနိ္ုင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ရလိုရျငား လက္ကေလးေတြႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္ၿပီး ထၾကည့္သည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ဟာႀကီးက ထပ္ၿပီး တိုးဝင္လာျပန္သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း မ်က္လံုးေတြ ျပာကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မီးပြင့္ေလးေတြ ျဖာထြက္သြားသည္ကို ပါ မ်က္လံုးထဲတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ေအာက္ပိုင္းရွိ တစ္ခုေသာ ေနရာတြင္ သူ႔ဟာႀကီးက လာေထာက္ေနကာ အတင္းတိုးေနသည္။ တိုးေလ နာေလ ျဖစ္လာေသာအခါ ၿငိမ္းၿငိမ္းမခံစားႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ရည္ေလးေတြက်လာသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ဟာႀကီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သက္သာရာရသြားသည္။ စိတ္နည္းနည္းေလ်ာ့ သြားသလုိျဖစ္ကာ အသက္ရႈလိုက္စဥ္မွာပင္ .. “ဖေလာက္” ကနဲ အသံထြက္ေအာင္ သူ႔ဟာႀကီးသည္ ထိုအရာေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ တိုးဝင္သြားသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္း အသက္ရႈေနရင္း တန္းလန္း ဆက္မ႐ွဴႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားရင္း ေခါင္းေလးကို ေစာင္းကာ ႐ုန္းဖယ္ၾကည့္မိသည္။မရေခ်။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခု လံုးသည္ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ဝမ္းေခါင္းတစ္ခုလံုးတြင္ တစ္စံုတစ္ရာသည္ တံစို႔ထိုးထား သလိုႀကီး ဝင္ေနသည္။ နာသည္။ ကိ်န္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ပူသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း လုပ္မိလုပ္ရာ သူ႔ပါးစပ္နားရွိ သာ၈ိ ပခံုးစြန္းကို ဖက္ၿပီး ကိုက္ထည့္လိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္ႀကီး တြန္႔ ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေအာက္မွာတပ္ထားကိုေတာ့ မခၽႊတ္။ မခၽႊတ္သည့္ ျပင္ လႈပ္စိလႈပ္စိျဖင့္ ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ လုပ္ေနပါေတာ့သည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ လိႈင္းစီးေနရသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူမကိုယ္လံုးေလးသည္ သာဂိ၏ ရင္ခြင္ေအာက္တြင္ တစ္ၿငိမ့္ၿငိမ့္ လႈပ္ယမ္းေနသည္။ သူ႔ဟာႀကီးသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း၏ ကိုယ္ေလးအတြင္း ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ အထဲတြင္ ပူေႏြးမူႏွင့္ က်ိန္းစပ္မူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို တစ္လွည့္စီ ေဝဒနာေပးေနသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူ႔ဟာႀကီးေအာက္က တြဲပါေနေသာ ေဂြးဥေတြက စအိုဝေလးနားကို ထိခတ္မိလွ်င္ ၿငိမ္းၿငိမ္း အူေတြ လိပ္တက္လာမိသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သူ႔ဗိုက္သားက အေစ့ေလးကို ပြတ္မိလွ်င္ အာရံုေၾကာေတြ ဖ်င္းကနဲ ေနေအာင္ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ ထူးဆန္းလွေသာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစံုကို ခံစားရင္း ၿငိမ္းၿငိမ္းေမ့ေမ်ာေနသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ သူသည္ လႈပ္ရွားမူေတြ ျမန္လာသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းကို္ယ္ထဲကလည္း အရည္ေတြ အထြက္မ်ားလာသျဖင့္ “ပလြတ္၊ ႁပြတ္” ဆိုေသာ အသံေတြပါ ထြက္လာသည္။ ခဏၾကာ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို အတင္းဖက္ရင္း အေပၚတြင္ တစ္ဆတ္ဆတ္ လႈပ္ေနသည္။
တစ္ၿပိဳင္တည္း မွာပင္ ပူေနြးေသာ အရာေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ထဲ ဝင္လာၾကသည္။ ထိုအရာေတြ၏ ပူေႏြးမူသည္ ဟိုး ရင္ေခါင္းထဲတိုင္ေအာင္ ေရာက္ရွိသြားသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကို အတင္းဖက္ထား၍ ၿငိမ္းၿငိမ္း အရိုးေတြ က်ိဳးကုန္ေတာ့မည္ဟုေတာင္ ထင္လာသည္။ အသက္႐ွဴ လို႔လဲ မရျပန္ေတာ့၇်္ တစ္အင့္ အင့္ ျဖစ္ေနရျပန္သည္။ သ္ို႔ေသာ္ သူသည္ ခဏမွ်သာ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေလးကို ဖ်စ္ညွစ္ထားၿပီးေနာက္ မၾကာခင္တင္ ေပ်ာ့ဖတ္ေခြက်သြားသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုယ္ေပၚတြင္ လူေသေကာင္ႀကီးလို မလႈပ္မယွက္ႀကီး ၿငိမ္ေနသည္။ ခုနက မုန္တိုင္းတိုက္သလို
လႈပ္ရွားခဲ့သူမွာသူမဟုတ္ေတာ့သည့္ အလား ၿငိမ္က်သြားသည္။
ၿငိမ္းၿငိမ္းသူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးကို အားစိုက္ၿပီး တြန္းဖယ္ၾကည့္သည္။ ရသည္။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္း ညာဘက္ကို လိမ့္ဆင္းၿပီး ပက္လက္ႀကီး အိပ္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ခုမွ အသက္ကိုဝဝ ႐ွဴရင္း ငုတ္တုပ္ေလး ထိုင္လိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္ထဲက အရည္ေတြသည္ တစ္စိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚ စီးက်သြားသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းမ်က္ရည္ေတြ က်လာမိသည္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိ ။ၿငိမ္းၿငိမ္း ငိုခ်င္ေနမိသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမူကသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ ငိုရင္း ရိႈက္ရင္း အဝတ္စားေတြကို ျပဳျပင္သည္။ ရႈပ္ပြသြားေသာ ဆံပင္ေတြကို ျပန္လုပ္ရသည္။ ေပပြေနေသာ မိန္းမကိုယ္ေလးကို ေဆးေၾကာသည္။ ေရေဆးေနရင္း ထပ္ငိုမိျပန္သည္။ သူမ တစ္ကိုယ္လံုးနာေနသည္။ ခုနက မသိသာခဲ့ေသာ နာက်ဥ္မူမ်ားသည္ အခုမွ ေပၚလာၾကသည္။ ခါးေတြ ေအာင့္ေနၿပီး ႏို႔အံုေလးေတြ အထိမခံႏိုင္ေအာင္ နာေနသည္။ ေပါင္အတြင္းေၾကာေတြကလည္း ဆြဲဆန္႔ခံထားရသလို ျဖစ္ကာ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ခပ္ကြကြ ေလွ်ာက္ေနရသည္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ မိန္းမကိုယ္ထဲက ျဖစ္သည္။ ကိ်န္းေနတာလား၊ နာေနတာလား၊ ဟာေနတာလား ၿငိမ္းၿငိမ္း မေဝခြဲႏိုင္၊ တစ္မ်ိဳးႀကီးေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္မွာ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ေအာင္ပင္။ိသုိ႔ရာတြင္ သူမ ခံစားေနရသမွ်သည္ အျပစ္ကင္းစြာ အိပ္ေမာက်ေနေသာ သာဂိ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိေသာအခါ ေနလာႏွင္းေပ်ာက္သကဲ့သို႔ လြင့္စင္သြားၾကျပန္သည္။ သာဂိသည္ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ၍ တိုးညွင္းစြာ ေဟာက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းသည္ကားယားႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔ကို ေခါင္းအံုးေလး ခုေပးကာ ေစာင္ပါးေလး ျခံဳေပးလိုက္သည္။ သူသည္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္လို ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း သူ႔ရင္အံုႀကီးေပၚ ေခါင္းေလး မွီအံုးၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္သည္ ေႏြးေထြးလြန္းသည္။ထိုစဥ္သူ႔ လက္ႀကီး တစ္ဘက္က ၿငိမ္းၿငိမ္းကိုသိုင္းဖက္လာသည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းစိတ္ထဲတြင္ ေစာင္အႀကီးႀကီး တစ္ထည္ အျခံဳခံလိုက္ရသလို ေႏြးေထြးလံုျခံဳသြားမိသည္။
(၅)
မိျဖဴသည္ သူ႔ကို ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ သူ႔အျပံဳးသည္ နုနယ္ လတ္ဆတ္လြန္းေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေမာ့ေမာ့ေလးၾကည့္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းေတြသည္ ရႊန္းလဲ့စိုဝင္း ႏူးညံ့လြန္းသည္။ သာဂိ သူမကို ေျဖးျဖးခ်င္း ေထြးေပြ႔လိုက္သည္။ ႐ုတ္ခ်ည္း သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတြင္ အစြယ္ျပဴးျပဴးေတြ ထြက္လာၾကသည္။ သာဂိ တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနမိစဥ္မွာပင္ မိျဖဴသည္ သာဂိ ၏ ပခံုးကို ကိုက္ၿပီး ေသြးစုတ္လိုက္သည္။ လက္သဲရွည္ႀကီးေတြ ထြက္ေနေသာ လက္ကေလးတစ္ဘက္က သာဂိ ရင္ဝထဲကို ထိုးႏိုက္သည္။ သာဂိ လန္႔ၿပီး ေနာက္သို႔ ဆုတ္လိုက္ေသာ္လည္း အခ်ိန္ မမွိီေတာ့။ သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ သာဂိ ရင္ထဲသို႔ ထိုးႏိႈက္ကာ ႏွလံုးသားကို ဆြဲႏႈတ္သြားသည္။ သာဂိ ရင္ေတြေအာင့္ၿပီး ပူထြက္သြားသည္။ အလန္႔တၾကား ထထိုင္ရင္း ေအာ္ဟစ္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။
ၿပီးေတာ့ သာဂိ ေဘးဘယ္ညာကို ထိတ္လန္႔တၾကားၾကည့္သည္။ သူသည္ သူ႔မ်က္ႏွာက်က္ခန္းေလး ေပၚတြင္သာ ရွိေနသည္။ သူအိမ္မက္ မက္ေနျခင္းသာ။ရင္ေတြကကေတာ့ တစ္ကယ့္ကို ပူေနသည္။ ပခံုးစြန္းက လည္း တစ္ဆစ္ဆစ္ႏွင့္ နာေနသည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရပုလင္းကို ထုတ္ယူေမာ့ရင္း နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၁၂ နာရီ ေက်ာ္ေနေခ်ၿပီ။ သူဘယ္လို အိပ္ေပ်ာ္သြားသနည္း။ သာဂိ စဥ္းစားရင္း ညေနကို ျပန္တူးေဖာ္ေတာ့.. အား..ညေနက ၿငိမ္းၿငိမ္းလာသည္။ သူ သိၿပီ။ သူသည္ ၿငိမ္းၿငိမ္းႏွင့္ မိျဖဴကို မွားၿပီး ခ်စ္လိုက္မိၿပီ ထင္သည္။ သူ႔အာရံုထဲမွာ မိျဖဴကို ခ်စ္သည္ဟုသာ ထင္ေနခဲ့သည္။ ၿငိမ္းၿငိမ္း ဘယ္လို ျပန္သြားသလဲ.. သူ အဲဒါေတာ့ မသိေတာ့။ ေနာက္ၿပီး ပခံုးစြန္း လက္ေမာင္းရင္းတြင္ သြားရာ အကြင္းလိုက္ေလးလဲ ရွိေနသည္။ ဟုတ္ၿပီ။ ဟိုေကာင္မေလး ကိုက္သြားတာ ျဖစ္မည္။ မနက္က်လွ်င္ သူ႔ကို ဘယ္လို စကားေျပာရမလဲ.. သာဂိ ဆက္မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ခုန ေရေသာက္လိုက္သည္မွာ အရွိန္ျပန္တက္လာသည္ ထင္သည္။ မူးလာျပန္သည္။ သာဂိ ၾကမ္းျပင္က ေခါင္းအံုးႏွင့္ ေစာင္ကို ယူကာ ကုတင္ေပၚ တက္လွဲလိုက္သည္။ သူ႔ ေခါင္းအံုးတြင္ တစ္ထြာ သာသာ ဆံပင္ေလးေတြ ကပ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္။ သူျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
မည္မွ် ၾကာေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ။ သူ႔ကို အတင္း လႈပ္ႏိုးရင္း”ေဟ့ေကာင္ ထေတာ့ကြ၊ ေနဖင္ထိုးေနၿပီ၊ ထေတာ့၊ ထ ..ထ .. ” ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတင္း လႈပ္ႏိႈးကာ ခံလိုက္ရေတာ့မွ သူႏိုးလာသည္။ မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ျပဴးက်ယ္။
“ဟာ.. ျပဴးက်ယ္ ၊ မင္း ဘယ္တုန္းက ေရာက္လဲ “
“ၾကာၿပီကြ၊ ဟိုက မနက္ ၆ နာရီကားႏွင့္ လိုက္လာတာ၊ မင္းကြာ ၁၂ နာရီ ထိုးေနၿပီ၊ ခုထိ အိပ္တုန္းလားဟ”
“ေအးကြာ.. ညက နည္းနည္း မ်ားသြားလို႔၊ ခဏေစာင့္ဦး၊ သူငယ္ခ်င္း၊ ငါေရခ်ိဳး
လိုက္ဦးမယ္”
သာဂိ ေရခ်ိဳးၿပီး လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သို႔ အတူသြားၾကသည္။ မေတြ႔ၾကသည့္ ဒီ ႏွစ္ပိုင္းအတြင္း သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနသည္။ သာဂိသည္ သူ႔လုပ္ငန္း အေျခေနကို ေျပာသလို ျပဴးက်ယ္က သူ႔ အိမ္ေထာင္ေရး အေျခေနကို ေျပာျပသည္။ ျပဴးက်ယ္ႏွင့္ ဥမၼာသည္ သိပ္