ပီေအ

းေက်ာ္ေခါင္အဖို႔ အသက္ႀကီးမွ မုတ္ဆိတ္ပ်ားလာစြဲတာ ခံရသလားေတာ့ မသိ။ သူ႔မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္၊ ငယ္ေပါင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကုမၸဏီမွာ ေခတၱခဏ ႐ုံးသြားထိုင္ဖို႔ ေျပာတုန္းက ဦးေက်ာ္ေခါင္ လုံးဝ စိတ္မဝင္စားခဲ့။ ဒါကလည္း သူ႔မွာ အေၾကာင္းရွိသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆိုသည့္ သူက အလုပ္လုပ္စရာမလိုဘဲ အခ်ိန္တန္လၽွင္ ဝင္ေငြရွိေနသူေလ။ သူ႔ကိုယ္သူ သူေဌးဟု ေခါင္းစဥ္ မတပ္နိုင္ေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ေငြေၾကးေနာက္ခံေတာ့ အေတာ္ရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ သူသည္ မိန္းမရ ကံေကာင္းသူဟုလည္း ဆိုရမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ဆုံးပါးသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔မိန္းမ ေဒၚသူဇာသည္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲမွ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားခါစတုန္းကဆို သူမဘက္က ပိုုင္ဆိုင္မႈက သူ႔ထက္ေတာင္ မ်ားသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္။

အခုေတာ့ သြားေလသူႀကီး၏ ပိုင္ဆိုင္မႈက သူ႔ဟာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဒီေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရသည္။ လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို၊ ဆိုးတာေတြ ရွိသည္။ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ ေပၚတင္လုပ္ၿပီး၊ ဆိုးတာေတြကေတာ့ ဒိုင္လၽွိုေလး လုပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီလို ကိစၥေပါင္းစုံ လုပ္ခဲ့တာထဲမွ အခုေျပာမည့္ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ သက္ဆိုင္တာကို ေရြးေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ ့၏ အလုပ္ေတြတြင္ ရွယ္ယာဝင္ထားျခင္းသာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း အေစာတုန္းက ဆိုခဲ့သလို ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မလိုဘဲ အခ်ိန္တန္လၽွင္ ဝင္ေငြရွိေနခဲ့တာပင္ ျဖစ္သည္။

ဒီလိုမ်ိဳး အလုပ္လုပ္စရာ မလိုသည့္ သူ႔ကို ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကုမၸဏီမွာ ႀကီးၾကပ္သူ အျဖစ္သြားထိုင္ေပးဖို႔ စကားအစပ်ိဳးတုန္းက ၾကားၾကားျခင္း အေတာ္ စိတ္ရႈပ္ခဲ့တာပင္။ ဦးေစာေမာင္သာ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္မေနလၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျငင္းမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။

“စဥ္းစား မေနစမ္းပါနဲ႔ ေက်ာ္ေခါင္ရာ .. မင္းကို အျမဲတမ္းလည္း လုပ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး .. ခဏတျဖဳတ္ပဲ .. ငါ ေဆး႐ုံက ျပန္ဆင္းရင္ မင္း ဆက္လုပ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး .. “

ငယ္သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ လူမမာလည္းျဖစ္သည့္ ဦးေစာေမာင္က ဒီလိုဆိုလာေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ နဂိုကတည္းက မ်က္ႏွာေၾကာတင္းသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပိုၿပီးေတာ့ တင္းေနမွာမွန္းေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေစာေမာင္၏ အၾကည့္ေတြကို ၾကာေတာ့ သူတုံ႔ျပန္ေတာင္ မၾကည့္ရဲ။ ဒရစ္ခ်ိတ္ထားသည့္ ပုလင္းထဲမွ ေဆးရည္စက္ တစ္စက္ျခင္း က်ေနသည္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေခါင္ .. ဘာေတြ ေလၽွာက္ေငးေနတာလဲ .. ငါေျပာတာေရာ ၾကားရဲ ့လား .. ခြီး မွပဲ “

ဦးေစာေမာင္ဆီမွ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္လာမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ကမန္းကတမ္း ၾကည့္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ သူ႔အၾကည့္က လူနာခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ စပါယ္ရွယ္နပ္စ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေသးသည္။ အျဖဴေရာင္ ရင္ဖုံးအက် ႌထဲမွ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြ ျဖစ္ေနေသာ ရင္သားအစုံေနရာတြင္ သူ႔မ်က္လုံးက ရပ္နားသြားသည္။

“ကဲ .. ဦးေလး .. ဒီမွာ အိုဗာတင္းရၿပီ .. ဦးေလး ေသာက္ခ်င္ရင္ အဆင္သင့္ပဲေနာ္ “

မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ေျပာေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေစာေမာင္ ေနရာတြင္ သူေရာက္ခ်င္သြားသည္။ ထိုအခ်က္က နပ္စပ္မေလးက ဦးေစာေမာင္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ေပြ႕ၿပီး အိုဗာတင္းကို ဇြန္းႏွင့္ တစ္ဇြန္းခ်င္း ယုယုယယ တိုက္ေကၽြးသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ပို၍ ေသခ်ာသြားသည္။

“ေစာေမာင္ .. မင္း အကူအညီေတာင္းလို႔ ငါလုပ္ရတာေနာ္ .. ၿပီးေတာ့မွ ငါလုပ္တာ အဆင္မေျပဘူးဆိုၿပီး ငါ့ အျပစ္မတင္နဲ႔ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ လွမ္းေျပာသံၾကားမွ နပ္စ္မေလးႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည့္ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေဖာ္ရသည္။

“မတင္ပါဘူးကြာ .. ငါလည္းပဲ တျခား စိတ္ခ်ရတဲ့သူ မရွိလို႔ပါ .. ေနာက္ၿပီး ငါ့တူမ သီတာေဆြကလဲ အခုမွ အလုပ္ဝင္ခါစဆိုေတာ့ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္တတ္ေသးလို႔ပါ .. ေက်းဇူးပဲ ကြာ ေက်ာ္ေခါင္ .. “

ဒီေနာက္ေတာ့ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကို ကုမၸဏီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ ့ကို ဆက္ရွင္းျပခ်င္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေစာေမာင္ ေျပာတာေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ နားေထာင္ခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ စပါယ္ရွယ္နပ္စ္ဆိုတာႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္အလား စပါယ္ရွယ္ ထြားၿပီး ေဖာင္းႂကြေနသည့္ ရင္သားတစ္စုံက သူ႔အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္သာ။ စိတ္ကူးႏွင့္ နပ္စ္မေလး၏ ဘေလာက္စ္ကို ခၽြတ္၊ ရင္သားထြားထြားေတြကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္၊ ထဘီအနီေရာင္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုးေဆာင့္ေနမိသည္။

“ေစာေမာင္ .. ငါ .. ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ “

ၾကာၾကာထိုင္ေနလၽွင္ ဒီထက္ ပိုၿပီး ခက္လာနိုင္တာမို႔ ဦးေစာေမာင္ကို ကမန္းကတမ္း ထႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာရသည္။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းအလုပ္မလုပ္တာ ၾကာသလို ျဖစ္ေနသည့္ ပုဆိုးေအာက္က ေကာင္က ေခါင္းျပန္မက်ခ်င္။ ကိုယ္ႏွင့္မကြာ အျမဲတမ္း ေဆာင္လာသည့္ ေယာက်္ားကိုင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပုဆိုးေရွ႕က ကာ၍ ဦးေစာေမာင္ သူ႔ကား ရပ္ထားရာသို႔ ျမန္ျမန္ ေလၽွာက္လာရသည္။

ကားထဲေရာက္လို႔ ပိုက္ဆံအတိတ္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ပုဆိုးေအာက္မွာ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း ရွိေနေသးသည္။ မင္းလဲ အလုပ္ျဖစ္ .. ငါလဲ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခု ငါႀကံပါ့မယ့္ကြာဟု ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္း ကားကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

%%%%%%%%%%%

“ႂကြပါ အန္ကယ္ .. အန္ကယ္ေစာ ေျပာထားလို႔ သမီး အန္ကယ္ လာမွာကို ေစာင့္ေနတာပါ . “
“အင္ … ေအာ္ “

GMT ဆိုသည့္ ကုမၸဏီတံဆိပ္ ရိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ မွန္တံခါး အနက္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည့္ မိန္းမလွတစ္ဦးေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာျပန္ရမွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ အံ့အားသင့္ေနသည့္ သူ႔မ်က္လုံးအစုံက တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္ဝိုင္းထဲတြင္ ျပဴးက်ယ္သြားမိမွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

“သမီးက သီတာေဆြပါ .. အန္ကယ္ေစာ တူမဆိုတာပါ .. အန္ကယ္ေစာ ေျပာထားမယ္ ထင္တာပဲ .. “

သီတာေဆြ .. ေစာေမာင္ တူမ .. ။ ႐ုတ္တရက္ ေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဦးေႏွာက္က အခုမွ ျပန္အလုပ္လုပ္လာသည္။

“ေအး .. သီတာေဆြ ဆိုတာ သမီးလား .. ေစာေမာင္ကေတာ့ ေျပာထားတယ္ .. ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ “

ပုံမွန္ အသိျပန္ဝင္လာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ညာဥ္က ဇကေလး စျပလာသည္။ ကမ္းေပးလိုက္သည့္ သူ႔လက္ကို ျပန္လည္ လက္ဆန႔္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ သီတာေဆြ လက္ကေလးကို ခပ္ၾကာၾကာေလး ကိုင္ထားမိသည္။ ျပဳံးျပဳံေလး ျဖစ္ေနသည့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး အိုးတိုးအမ္းတမ္း အမူအယာေျပာင္းသြားမွ မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

“သမီး .. အန္ကယ့္ကို မင္း အန္ကယ္ ႐ုံးခန္းေလး ျပပါဦး “
“ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ရွင့္ … သမီးေနာက္က လိုက္ခဲ့ပါ အန္ကယ္ “

ႏွစ္ေယာက္သားၾကား ေျပာစရာ စကားမရွိသလို ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားမႈကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဦးေဆာင္ၿဖိဳခြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သီတာေဆြေနာက္မွ သူကပ္ကာ လိုက္သြားသည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ မ်က္စိကမူ လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း တစ္လုံးခ်င္း စြင့္ကာ လႈပ္ရွားေနသည့္ ၃၆လက္မထက္ မနည္းနိုင္သည့္ တင္အိုးလုံးေတြဆီက မခြာ။ ေကာင္းလိုက္သည့္ အိုး .. ငါေတာ့ ရတနာပုံ ဆိုက္ၿပီ လား မသိ ..။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းတပ္တပ္ႏွင့္ေတာင္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္သလို ျဖစ္ေနသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္လႈပ္ရွားမည္ဆိုလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပင္။ ပီေအ ရာထူးေပးၿပီး ခန႔္ထားသည္ဆိုေသာ သီတာေဆြသည့္ တကယ့္အပ်ံစားပင္။ ႐ုပ္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေခ်ာၿပီး ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ေျပျပစ္သည္။ အတိုင္းအထြာေတြက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ဖြံ့ဖြံ့ၿဖိဳးၿဖိဳး ရွိသည္။ ဒီၾကားထဲ ဆံပင္အုံကလည္း ေကာင္းၿပီး ေျဖာင့္စင္းသည္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ေတြ႕ရခဲ့သည့္ ဆံရွည္မေလး။ ေက်ာလည္ကို ေက်ာ္ၿပီး တင္ပါးအထိ ေရာက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တို႔ အႀကိဳက္ပင္။

ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာစရာ မလိုသည့္ တကယ့္ အမိစား။ အမိုက္စား ..

အဲ .. သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ .. တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာ ရွိသည္။ အဲဒါကလဲ တစ္ခုဆို တစ္ခုဆိုသေလာက္ပင္။

တျခားေတာ့ မဟုတ္။ သီတာေဆြသည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႏုံအသည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းသာ …။

ဘာလိုလိုႏွင့္ ဦးေစာေမာင္၏ GMT ကုမၸဏီသို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ခမ်ာ သူ႔စိတ္ကိုသူ မနည္းထိန္းေနရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ပီေအအျဖစ္ ခန႔္ထားခဲ့သည့္ သီတာေဆြကို အခန္းထဲေခၚသြင္း၊ တံခါးပိတ္ၿပီး၊ ႐ုံးစားပြဲေပၚတင္ကာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုးေနမိမွာ ေသခ်ာသည္။

ဒါေတာင္ သီတာေဆြကို လုံးဝႀကီး လက္လြတ္ထားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထိကပါး ရိကပါး လုပ္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး သီတာေဆြကို တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခု ေခၚေခၚခိုင္းေနမိသည္။ အဲဒီလို ခိုင္းခိုင္းေနမိလို႔လဲ သီတာေဆြ အေၾကာင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပို၍ သိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးေစာေမာင္က လုပ္ငန္းေတြကို သူ မရွိလၽွင္ စိတ္မခ်သည္ကိုလည္း နားလည္လာသည္။

သီတာေဆြသည္ ေခ်ာတာေတာ့ အေတာ္ေခ်ာသည္။ သူမ ပုံစံက နာမည္ႀကီးေမာ္ဒယ္လ္ သင္ဇင္ဝင့္ေက်ာ္ႏွင့္ အိေခ်ာပိုကို ေပါင္းစပ္ထားသလိုလို။  ႐ုပ္ရည္႐ူပကာမွာ အခုေခတ္စကားသုံး ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ နိုင္းထက္ မနည္းေပ။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ နိုင္စြမ္းကေတာ့ သုံးေလာက္ေတာင္ ရွိရဲ ့လားမသိ။ ကာတြန္းဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ဆြဲထားသည့္ ကာတြန္းတစ္ကြက္ႏွင့္ ကြက္တိကို တူေနသည့္သူသာ။

ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိုးရွင္းစြာသာ ေတြးၿပီး၊ အယုံလည္း လြယ္တတ္သူျဖစ္သည္။ တျခား မၾကည့္ႏွင့္ . ဟိုတစ္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကိုပဲ ၾကည့္ဦး။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဖိုင္တစ္ခုကို သူ႔႐ုံးခန္းထဲက ဗီဒိုအေပၚတင္ေပးဖို႔ ခိုင္းသည္ကို သီတာေဆြက ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားဘဲ ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။

သံဗီဒိုက အေတာ္ျမင့္သည္။ သူမ အရပ္ႏွင့္ မမွီသည့္ေနရာမို႔ ခုံတစ္လုံး ခုရယုံမက၊ ေျခဖ်ားေတာင္ ေထာက္ရေသးသည္။ လက္ေျမႇာက္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ထားသည့္ သီတာေဆြ အေနအထားက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ မယ္ဗမာပြဲကို ေရွ႕ဆုံးတန္းမွ ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ မျခား။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ စကပ္ထဘီအနက္ေရာင္ေအာက္မွ တင္းကားထြက္ေနသည့္ အိုးႏွစ္လုံးကို ေနာက္ကကိုင္ၿပီး တဖန္းဖန္း ျမည္ေအာင္ကို အားရပါးရ ေဆာင့္ေနခ်င္မိေတာ့သည္။

ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီခြက္ ေမွာက္သြားလို႔ သုတ္ေပးပါဆိုၿပီး ခိုင္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ ေဘာပင္အနီေရာင္ ေပ်ာက္သြားလို႔ ရွာေပးပါဆိုၿပီး ခိုင္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ စသည္ျဖင့္ သီတာေဆြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခိုင္းၾကည့္သည္။ သူခိုင္းသမၽွ ဘာမွ သံသယမဝင္ဘဲ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးသည္ကို ေတြ႕သည့္အခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွာ သေဘာအက်ႀကီး က်သလို၊ ေရွ႕ဆက္ဖို႔လည္း ဆင္ႀကံႀကံေနမိသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔ကေတာ့ အႀကံေကာင္း တစ္ခု သူရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအႀကံရသည့္ အခ်ိန္က ညေနဘက္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္မရလိုက္။ အခု တနလၤာေန႔ေရာက္ၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔အႀကံအတိုင္း လႈပ္ရွားရမည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိရင္း လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ ရာဘာေဘာလုံး အေသးေလးကို အားရပါးရ ျဖစ္ညႇစ္ေနမိသည္။

“ဂြတ္ေမာနင္း .. အန္ကယ္ “
“ေမာနင္း … သီတာ “

စိတ္ေဆာၿပီး ႐ုံးကို ေစာေရာက္ေနသည့္မို႔ သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ သီတာေဆြက အရင္စႏႈတ္ဆက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တန္ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးေလးကို သီတာေဆြျမင္ေအာင္ တမင္တကာ ျပထားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္စိကေတာ့ သီတာေဆြ တကိုယ္လုံးကို အလြတ္မေပးဘဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

ဒီေန႔ သီတာေဆြ ဝတ္လာသည္က အေပၚဘက္တြင္ ဗြီရွိတ္ပုံေဖာ္ထားသည့္ ဘေလာက္စ္အျပာႏုေလးျဖစ္ၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့ စကင္နီစတိုင္လ္ဟုေခၚရမည့္ ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ အရွည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လုံး ထဘီ သို႔မဟုတ္ စကတ္အရွည္ႏွင့္ေတြ႕ရၿပီး၊ ဒီေန႔ေတာ့ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီႏွင့္မို႔ သီတာေဆြ ပုံစံက တမူထူးျခားေနသည္။ အထူးသျဖင့္ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တန္ေတြ၏ အေနအထားကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။

“စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီနဲ႔ သီတာက တယ္လိုက္တာပဲ .. “
“ေအာ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. အ ဟင္း .. ဟင္း “

ရမၼက္လွိုင္းသံ ဟပ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းလိုက္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားကို သီတာေဆြက သေဘာရိုးႏွင့္ ေတြးကာ ရယ္ျပဳံး၍ေတာင္ တုံ႔ျပန္ေနေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေတြးေတြကိုသာ သူမ သိလၽွင္ေတာ့ ေနရာမွာပင္ ေမ့လဲသြားမလား မသိ။

“ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္မ်ားမယ္ေနာ္ .. သီတာ .. ေန႔လည္ႏွစ္နာရီထိုးမွာ အေရးႀကီး မီတင္ရွိတယ္ .. “
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သမီးေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားပါ့မယ္ “

အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္လို႔လား မသိ။ သီတာေဆြ အသံက စိတ္လႈပ္ရွားသည့္ အသံသို႔ အနည္းငယ္ ေျပာင္းသြားသည္။ ဒါကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ခပ္ျပဳံးျပဳံး ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာအမူအယာကို ခ်က္ခ်င္းတည္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးကိုလည္း အဆက္မျပတ္ ညႇစ္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သီတာေဆြကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ဖိုင္တြဲတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ ဖတ္ေနလိုက္သည္။

႐ုံးခန္းဝတြင္ မတ္တပ္ကေလး ရပ္ေနသည့္ သီတာေဆြ ခနတျဖဳတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သူမ်ား ဘာေျပာဦးမလဲဟု ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္လုံးကို မသိမသာပင့္ၾကည့္လိုက္၍ ျမင္ေနရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ေနလို႔ သူ႔ဆီမွ ဘာစကားသံ မၾကားေသာအခါ တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ္ကိုယို႔၍ ျပန္ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ သီတာေဆြ ေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ၾကည့္ေနသည္ ဖိုင္ကို ေဘးသို ဖယ္ထားလိုက္သည္။ တည္ထားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တေျဖးေျဖး ျပန္၍ ျပဳံးလာခဲ့သည္။

ေန႔လည္ခင္း မီတင္ၿပီးသည္အထိေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တျခား အႀကံအဖန္ ဘာဆိုဘာမွ လုပ္ခ်ိန္မရလိုက္။ မီတင္ကလည္း တကယ္ကို အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥမို႔၊ အဲဒီထဲကို အာ႐ုံႏွစ္ထားရသည္။ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ မီတင္ၿပီးသြားလို႔ ဖိတ္ေခၚထားသည့္ လူေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္လဲ အနားရေတာ့သည္။

လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးေလးကို ဆုပ္ယူၿပီး ႐ုံးခန္း အျပင္ သူထြက္လာေတာ့ (႐ုံးဆင္းခ်ိန္ လြန္သြားၿပီမို႔) တစ္႐ုံးလုံးတြင္ သူႏွင့္ သီတာေဆြကလြဲလို႔ တျခားသူ မရွိေတာ့။ သီတာေဆြသည္ပင္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေခ်ၿပီ။ သူမထိုင္ရာ စားပြဲရွိ အံဆြဲမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ေသာ့ပိတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထြက္လာသည္ကို သီတာေဆြ မျမင္။ ေအာက္ဆုံးဘက္ရွိ အံဆြဲကို ကုန္း၍ ေသာ့လွည့္ခတ္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပးကာ ထိန္းေနသည့္ၾကားမွ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။ သီတာေဆြ နားက အျဖတ္တြင္ ရာဘာလုံး မကိုင္ထားသည့္ လက္က ၿဖိဳးစြင့္သည့္ တင္ပါး တစ္ဖက္ကို သြားပုတ္မိသည္။ ခနဆိုမွ ခနေလး ျဖစ္သည့္တိုင္ တင္းရင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ အေတြ႕က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ကို ဖမ္းစားသြားသည္။

“အေမ့ .. အိုး .. အန္ကယ္ “

အာေမဍိတ္သံျပဳရင္း သီတာေဆြ ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမ မ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန႔္သြားမႈ၊ အလိုမက်မႈ၊ နားမလည္နိုင္မႈတို႔က အစီအရီ ေပၚလာသည္။ သီတာေဆြ အမူအယာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခုခု ေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိသည္။ အရိုးခံ မ်က္ႏွာေပးကို အတတ္နိုင္ဆုံး ဖန္တီးလိုက္ၿပီး

“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. သီတာ .. ဒီေန႔ အလုပ္ႀကီးတစ္ခုၿပီးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္လုပ္တာ .. “
“ဟင္ … ေအာ္ “

သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈက ေပ်ာက္မသြား။ သူမ ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ အနည္းငယ္ေတာင္ လန႔္သြားသည္။ မ်က္ႏွာအမူအယာ မေျပာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းရင္း ေျဖရွင္းခ်က္ ဆက္ေပးရသည္။

“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နဲ႔ သီတာ .. အန္ကယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အားကစားအသင္းတစ္ခုလိုပဲ သေဘာထား .. အန္ကယ္က နည္းၿပ .. သီတာက အားကစားသမားေပါ့ .. အေရးႀကီးတဲ့ပြဲတစ္ခု ၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္အသင္းသားကို ဒီလိုမ်ိဳး ဂုဏ္ျပဳတာ မဆန္းဘူး .. သီတာ နိုင္ငံတကာ သတင္းေတြ ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ေနမွာပဲေလ .. “
“အိုး .. ဟုတ္သားပဲ အန္ကယ္ … သမီး သိတယ္ .. သူတို႔ေတြ အဲဒီလို လုပ္ၾကတာကို “

မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လင္သြားၿပီး သူ႔စကားကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံလိုက္သည့္ သီတာေဆြ အသံၾကားမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သက္ျပင္းကို အသာေလး ခိုး၍ခ်ရသည္။ ကံမေကာင္းလၽွင္ ဆက္စ္ရႉရယ္ဟာရက္စ္မန႔္ဆိုၿပီး တရားစြဲခံရမည့္ ကိစၥက သီသီေလး လြတ္သြားသည္ မဟုတ္လား။

“ဟုတ္ၿပီ .. သီတာ .. ဒါဆို အန္ကယ္ ျပန္ဦးမယ္ .. မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္ .. ဖိုက္တင္း “

ပါးစပ္က ဖိုက္တင္းလို႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေျမႇာက္ျပသည္ မဟုတ္။ သီတာေဆြ တင္ပါးရွိရာသို႔ လွစ္ခနဲ ေရာက္သြားၿပီး ဖတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ကို ပုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ သီတာေဆြကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ႐ုံးခန္းေပါက္ရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုေန႔ညက ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းသျဖင္ အေစာပိုင္းက အိပ္လို႔ေတာင္ မရ။ သီတာေဆြ၏ ပုံရိပ္မ်ားကို ျမင္ေယာင္ၿပီး သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္က မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး မေနနိုင္ေတာ့သည့္တြင္ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ ဂြင္းတိုက္လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ၿငိမ္သြားၿပီး အိပ္လို႔ရသည္။ ဒါေတာင္မွ မနက္ဘက္တြင္ အေစာႀကီး ျပန္နိုးေနသျဖင့္ အိပ္ေရး မဝတဝႏွင့္ ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ သီတာေဆြက ႐ုံးကို သူ႔ထက္ ေစာေရာက္ေနသည္။ မီးခိုးေရာင္ စလက္ခ္ေဘာင္းဘီရွည္ကို အနက္ေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ စတိုင္လ္က်သည့္ အျပင္ သူမကိုယ္အခ်ိဳးအစားႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ နိုင္ငံျခားဇာတ္လမ္းကားေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ိဳးသမီး အသြင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

ဒီေန႔လည္း မေန႔က ဇာတ္လမ္းကို ဆက္သည့္အေနႏွင့္ ထိုင္ရာမွ ထႏႈတ္ဆက္သည့္ သီတာေဆြနား အျဖတ္တြင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို လက္သရမ္းလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာ ပ်က္မသြား။ “ေမာနင္း အန္ကယ္”ဆိုၿပီး ျပဳံး၍ ႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အျပဳံးမပ်က္ေခ်။

ထို႔ေနာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အလုပ္ကို အာ႐ုံႏွစ္ထားသည့္ဟန္ ပုံဖမ္းကာ ေနလိုက္သည္။ သီတာေဆြကိုေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ေခၚ၍ ဟိုဟာလုပ္ခိုင္း၊ ဒီဟာလုပ္ခိုင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပို၍ တည္ကာထားၿပီး လက္ထဲရွိ ရာဘာလုံးကိုလည္း အဆက္မျပတ္ ဖ်စ္ညႇစ္ျပသည္။ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုသေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြနား မသိမကာ ကပ္သြားၿပီး သူမတင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို သြားသြားေဆာ့သည္။

ညေနဘက္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ တင္ပါးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ ေတာ္ေတာ္ယဥ္ပါးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့ သူတို႔ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ရွိသည့္ တျခားသူမ်ား မရွိေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ဦးေစာေမာင္၏ ႐ုံးတြင္ ဝန္ထမ္းကလည္း နည္းပါးပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္မွ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္သာ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ ရွိသည့္ လူငါးေယာက္ထဲက အျခားေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျပင္သြားေနရသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ သီတာေဆြက ႏွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန႔္သာ ႐ုံးထဲတြင္ ရွိေနသလို။

အခုလဲ သီတာေဆြႏွင့္ သူသာ ႐ုံးထဲတြင္ ရွိေနေလသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က မျပန္ခင္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ သီတာေဆြ စားပြဲနားသြားကာ သူမတင္ပါး တစ္ဖက္စီကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ပြတ္၍ လက္သရမ္းလိုက္သည္။ အိမ္ကို ရိကၡာယူသြားသည္ သေဘာ။ ဒီအေတြ႕ေလးႏွင့္ သူ႔မွာ ဂြင္းတိုက္ခ်င္ ဂြင္းတိုက္ရမွာ မဟုတ္လား။

%%%%%

ဗုဒၶဟူးေန႔ အေရာက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာခ် လိုက္သည္။ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔တြင္ တျခားသူမ်ားက ႐ုံးတြင္ရွိမေန။ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္သြားရၿပီး၊ က်န္ေနသည့္ တျခား အမ်ိဳးသမီးက ေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ခြင့္တိုင္သြားသည္။ ဒီေတာ့ သီတာေဆြႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ႐ုံးမွာ ရွိေနသည္။

႐ုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္ရႈပ္ေယာင္ ျပသည္။ သီတာေဆြႏွင့္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း စကား မေျပာျဖစ္။ သူူမကိုလဲ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ မေခၚခဲ့ေခ်။ ခါတိုင္းဆို မနက္ ႐ုံးေရာက္ၿပီဆိုလၽွင္ သူမကို တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေခၚခိုင္းေလ့ရွိသျဖင့္ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ စနိုးစေနာင့္ေတာင္ ျဖစ္မိသည္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတာ့ သိပ္မေတြးမိဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္မ်ားေနလို႔သာ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆလိုက္သည္။

နံနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အေရာက္တြင္ သီတာဆိုၿပီး သူမ နာမည္ကို လွမ္းေခၚသံၾကားသျဖင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္သြားလိုက္သည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာမ်ား ခို္င္းစရာရွိလို႔လဲ ရွင္ “

ျပဳံးခ်ိဳသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေမးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အသြင္ေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလး ျပန္တည္သြားရွာသည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာမ်ား အဆင္ .. မ ..ေျပလို႔လဲ “
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. အဆင္မေျပဘူး .. ေတာ္ေတာ္ႀကီး အဆင္မေျပဘူး .. အန္ကယ့္ရာဘာလုံးေလး ေတြ႕မိေသးလား .. “
“ရွင္ .. ရာဘာေဘာလုံး အျပာေလးလား .. ေပ်ာက္ .. ေပ်ာက္ေနလို႔လား အန္ကယ္ “
“ေအး .. ေပ်ာက္ေနတယ္ .. မေတြ႕ဘူး .. အဲဒီအလုံးေလး မရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး .. အန္ကယ္က အဲဒါေလးကို ညႇစ္ၿပီးကစားေနမွ အလုပ္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္ၿပီး လုပ္နိုင္တာ .. “
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သမီး ဝိုင္းရွာေပးမယ္ အန္ကယ္ “

ဒီရာဘာလုံးက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသည္မွန္း သီတာေဆြ သေဘာေပါက္သြားသျဖင့္ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ ရာဘာလုံး ရွာမေတြ႕လို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုလၽွင္ သူမတို႔ ကုမၸဏီအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ျပသနာပင္။ အခုတေလာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္မ်ားေနမွန္း သီတာေဆြ သိထားသျဖင့္ ဒီကိစၥသည္ သူမအတြက္ ေခါင္းဆင္နင္းခံရသေလာက္ အေရးႀကီးေနသည္။

နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ရာဘာလုံးကို ေနရာအႏွံ့ လိုက္ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေပးထားသည့္ ႐ုံးခန္းထဲေရာ၊ အျပင္ဘက္တြင္ပါ ရွာသည္။ ရွာသည္မွ စားပြဲေအာက္၊ ဗီဒိုေအာက္ေတြပါ မက်န္ ရွာရသည္မို႔ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာမ်ားတြင္ သူမ ကုန္း၍ တစ္ဖုံ၊ ေလးဘက္ေထာက္၍ တစ္သြယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြေနာက္မွ ထပ္က်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာသူ ဦးေက်ာ္ေဆြ အဖို႔ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းေတြက ရမၼက္မီးကို ပို၍ တိုးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနသည္သာ။ တင္းရင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ တင္သားေတြ၊ ဒူးဖုံယုံ စကပ္ေအာက္မွ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ ေျခသလုံးသား ဝင္းဝင္းေလးေတြ၊ ဝဲခနဲ ခါခနဲ ျဖစ္သြားတတ္သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ .. အားလုံးအားလုံးက သူ႔ငပဲအတြက္ အားျဖည့္စာေတြခ်ည္းပင္။

“မေတြ႕ဘူး အန္ကယ္ .. ေနရာလဲ စုံေနၿပီ “

ေနရာအႏွံ့ ရွာၿပီးလို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္တြင္ သီတာေဆြသည္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စားပြဲေဘးရွိ သူမထိုင္ေနၾက ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ညည္းညဴ၍ ေျပာသည္။ အေရးႀကီး ကိစၥမ်ား တိုင္ပင္လၽွင္ သီတာေဆြအေနႏွင့္ စားပြဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ မထိုင္ဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ နီးကပ္ရာ ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္ေလ့ ရွိသျဖင့္ အလိုလို ထိုင္မိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။

“ျပသနာပဲ သီတာ .. ဒီအလုံးမရွိရင္ ငါ ဘာမွ အာ႐ုံစိုက္လို႔ မရဘူး “

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက အလိုမက်မႈ အျပည့္ႏွင့္ မာထန္ေနသည္။ ထိုေလသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ညိဳးသြားၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ မဝံ့မရဲ ေျပာရွာသည္။

“ဟို .. ဟိုေလ .. သမီး ဘာလုပ္ေပးလို႔ရမလဲ .. အန္ကယ္ “

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြကို ၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္က အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီထဲမွ ၿဖိဳးၿဖိဳးေမာက္ေမာက္ ထြက္ေနသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္ေနရာတြင္ ရပ္သြားသည္။ အကၤ် ီစႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းထားရသည့္ ၾကယ္သီးေတြသည္ ရင္သားထြားထြားေတြကို အတင္းအၾကပ္ ထိန္းထားေနရဟန္ရွိသည္။ အပ္ခ်ီႀကိဳးသာ မခိုင္လၽွင္ အခ်ိန္မေရြး ပြင့္ထြက္သြားနို္င္သည့္အလား။ ေအာက္ခံဘရာ အနီကလည္း အကၤ် ီအျဖဴေရာင္ေၾကာင့္ ထင္းထင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တက္လာသည့္ တံေတြးကို အျမန္မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။

“ေျပာ .. ေျပာပါ အန္ကယ္ .. သမီး တတ္နိုင္တာ ရွိရင္ “
“ေအာ္ .. ေအး .. သမီး တစ္ခုေတာ့ ကူညီလို႔ရမယ္ “

ဒီစကားသံ ၾကားေတာ့ သီတာေဆြ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမမ်က္ႏွာအစား ရင္သားေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနသည္ကို သတိမထားမိ။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ေျပာပါ အန္ကယ္ “
“ဒီလို သီတာ .. အန္ကယ္အတြက္ လုံးဝိုင္းၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျဖစ္မယ့္ အရာတစ္ခုလိုတယ္ .. ဒါမွ အန္ကယ့္လက္က ေနသားတက်ျဖစ္ၿပီး အန္ကယ္လဲ အလုပ္ထဲကို အာ႐ုံစူးစိုက္လို႔ ျပန္ရမွာ .. ဒါကို သီတာ သိပါတယ္ .. အန္ကယ့္အတြက္ အဆင္ေျပဆုံးက ကိုင္ေနက် ရာဘာလုံး .. ဒါေပမယ့္ အခု ဒီအလုံး မေတြ႕ေတာ့ သီတာဆီက တစ္ခုခု ငွားသုံးရမွာပဲ “
“သမီးဆီက !! .. ဟုတ္လား အန္ကယ္ .. ဘာကို ငွားရမွာလဲ “

“သီတာ့ နို႔ေတြ “
“ရွင္ .. သမီးနိို႔ေတြ “

သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းသြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က အလိုလို ရင္ဘတ္ကို ယွက္၍ ကြယ္လိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. အန္ကယ္ ၾကည့္ရသေလာက္ သမီးနို႔ေတြက အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ .. ပုံပန္းသြင္ျပင္ အရ သမီးနို႔ေတြက ၀ိုင္းဝိုင္းမို႔မို႔နဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး ညႇစ္လို႔လဲ အဆင္ေျပမယ့္ ပုံစံပဲ “
“အန္ .. အန္ကယ္က သမီးနို႔ေတြကို သုံး .. သုံးခ်င္တယ္ “

စိတ္အားတက္ႂကြစြာ ေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ၾကည့္ရင္း သီတာေဆြ အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ တုံ႔ျပန္ရွာသည္။ သူမအတြက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေျဖရွင္းနည္းက အရမ္းကို ထူးဆန္းေနသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ရာဘာလုံးအစားေလ “
“အင္း .. ဟို .. ဟို “

အတင္းအၾကပ္ ျငင္းဆန္သည္ မဟုတ္ဘဲ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္ဟန္သာ ရွိသည့္ သီတာေဆြ ပုံစံေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔အႀကံ ေအာင္နိုင္သည္ဆိုတာ သိသည္။ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ထပ္မံၿပီး ေျဖာင္းဖ်သည္။

“သီတာပဲ ေျပာတယ္ .. သမီး တတ္နိုင္တာ ကူညီမယ္ဆို .. ၿပီးေတာ့ ပီေအတစ္ေယာက္ရဲ ့အလုပ္က သူ႔အထက္အရာရွိကို ကူညီဖို႔ မဟုတ္ဘူလား .. တျခားအေတြးေတြ ဝင္မေနနဲ႔ .. အန္ကယ္အေနနဲ႔ သမီးနို႔ေတြကို အလြဲသုံးစား လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး .. အလုပ္ကိစၥသပ္သပ္ပဲ “

စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြထံမွ ဘာတုံ႔ျပန္သံမွ မၾကားရ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ယဲ့ယဲ့ေလး ျပဳံးျပရွာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

“ဂြတ္ .. ေကာင္းတယ္ .. ဒါဆို အဆင္ေျပသြားၿပီ “

အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္မဆိုင္း ခ်က္ခ်င္း လႈပ္ရွားသည္။ ေနာက္မွီထိုင္ခုံကို သီတာေဆြႏွင့္ နီးကပ္ေအာင္ ေရႊ ့လိုက္ယုံမက ညာဘက္လက္ကိုလည္း သူမရင္သားေတြ ရွိရာသို႔ ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ အနီးဆုံး နို႔တစ္ဖက္ကို ထိေတြ႕သည္ႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ကေန “ဘဲရီးဂြတ္”လို႔ ထပ္ေျပာသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. ဒါေကာင္းတယ္ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသေလာက္ သီတာေဆြကမူ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ ထိုင္ကာေနသည္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း သူမ နို႔ေတြအား တစ္လုံးခ်င္း အက်အနကိုင္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ကို ငုံ႔မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည္။ စိတ္ထဲကလဲ အလုပ္အတြက္ အလုပ္အတြက္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ေနသည္။

သီတာေဆြသာ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို အဆင္ေျပေနသည္။ သီတာေဆြ႕ နို႔ေတြက သူထင္ထားသည့္အတိုင္း ကိုင္လို႔ေကာင္းမွေကာင္း။ အကၤ် ီတစ္ထပ္၊ ဘရာတစ္ထပ္ ခံေနေသးသည့္တိုင္ ႏူးညံ့တင္းထြတ္ေနမႈက အျပည့္။ တစ္ဖက္ၿပီး တစ္ဖက္ ဘက္ေျပာင္းၿပီး က်က်နန ကိုင္ၾကည့္သလို၊ သာသာေျဖးေျဖး ဆုပ္နယ္သည္။ အိစက္တင္းရင္းသည့္ အရသာက လက္ဖဝါးထဲပင္ စိမ့္ဝင္လာသလိုလို။

ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ ဆုပ္ကစားၿပီးေသာအခါတြင္ နည္းနည္း အသိျပန္ဝင္လာသည္။ အရမ္းႀကီး အရဲကိုးလို႔ မျဖစ္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးၿပီး နို႔ေတြ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒါေတာင္မွ မာေတာင္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ နို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို လက္မ၊ လက္ညိဳးသုံးၿပီး တစ္ခ်က္ဖ်စ္လိုက္ေသးသည္။

“ရၿပီ သီတာ .. အန္ကယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္တည္ၿငိမ္သြားၿပီ … အေရးႀကီး ရီိပို႔ေလး လုပ္လိုက္ဦးမယ္ .. သီတာလဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့ .. “
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. အန္ကယ္ “

သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ထရပ္ကာ ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးလို႔ ႐ုံးျပန္တက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လာပို႔ပါဆိုသျဖင့္ သီတာေဆြ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ေကာ္ဖီခြက္ကို ခ်ေပးရန္ျပင္သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနသည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္တစ္ဖက္ ေျမာက္တက္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားလိုက္။

တင္ပါးတစ္ဖက္ကို လာပုတ္သည္ကို ခံလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ သီတာေဆြ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ္ကို တြန႔္မိသည္။ လက္ကပါ အလိုအေလ်ာက္ လႈပ္ခါသြားၿပီး ေကာ္ဖီရည္ေတြက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္ေပၚသို႔ ဖိတ္က်ကုန္သည္။

“အို ##.. ေဆာ .. ေဆာရီး အန္ကယ္”

သီတာေဆြ မ်က္ႏွာက စိုးရိမ္တႀကီး အသြင္ျဖစ္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ စားပြဲေပၚရွိ တစ္ရႉးဗူးထဲမွ တစ္ရႉးရြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆြဲထုတ္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုဆိုးကို သုတ္ေပးသည္။ ဖိတ္သြားသည္က ေကာ္ဖီတစ္ဝက္ေလာက္ ျဖစ္လို႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိုသြားရွာသည္။

ေတာ္ေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေကာ္ဖီကို သိပ္အပူႀကီး မေသာက္သည့္အျပင္၊ နို႔ကိုလဲ ခပ္မ်ားမ်ား ထည့္ခိုင္းထားလို႔။ မဟုတ္လၽွင္ လဥႏွင့္ လိင္ေခ်ာင္း ျပဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားနို္င္သည္။ ဒါေတာင္မွ ပုဆိုးသားကို ေဖာက္ၿပီး ထြက္လာသည့္ ေကာ္ဖီေတြက ေတာ္ေတာ္ပူေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အတြင္းခံေဘာက္ဆာဝတ္လာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။

“ဂြၾကားကို သုတ္ .. ျမန္ျမန္ .. ပူတယ္”

ျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနကို အေကာင္းဆုံး အသုံးခ်သည့္အေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ယူလိုက္သည္။ သီတာေဆြက ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ ေပါင္ခြၾကားကို တစ္ရႉးမ်ားျဖင့္ သုတ္ေပးခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္က ကုန္းထားသည့္ သီတာေဆြ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို မိမိရရ ထပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သီတာေဆြကေတာ့ သူ႔အာ႐ုံႏွင့္သူ၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ကို သတိေတာင္ မထားမိ။

“ပုဆိုးကို ေျဖလိုက္ .. ငါ့ေအာက္ခံပါ စိုသြားတာ”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ၏ စြင့္ကားေနေသာ တင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက စတင္၍ပင္ နယ္သည္။ သီတာေဆြ ဒီေန႔ဝတ္ထားသည့္ စကတ္ထဘီ အေပ်ာ့သားမို႔ တင္သားေတြကို ကိုင္ရတာ အင္မတန္မွ အားရဖို႔ ေကာင္းသည္။ အိစက္ေနသည့္ တင္အိုးကို လက္ႏွင့္ပြတ္လိုက္၊ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ လုပ္ယုံမက ဖင္သားႏွစ္ခုၾကားထဲသို႔ လက္ကိုပါ စမ္းထိုးၾကည့္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က အလုပ္မ်ားေနသလို၊ သီတာေဆြ လက္ကလည္း အလုပ္မ်ားေနသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူမစိတ္ထဲရွိတာက ဦးေက်ာ္ေခါင္ အပူဒဏ္မွ သက္သာသြားဖို႔သာ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ခိုင္းေစမႈကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနနိုင္အား။ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ခါးပုံစကို ေျဖလိုက္ၿပီး ပုဆိုးက ေလၽွာက်သြားသည္တြင္ တစ္ရႉးရြက္မ်ားကို ထပ္မံယူ၍ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို သုတ္ေပးလို္က္သည္။

သူမလက္ႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအေတြ႕တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးႀကီးက မာတက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ လက္ကေလး တုန္သြားၿပီး ေရွ႕ဘာဆက္လုပ္ရမည္မွန္း မသိ ျဖစ္သြားရွာသည္။ အေျခအေနကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေလ့လာေနသူ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဒါက သတိထားမိၿပီး သီတာေဆြ ဖင္အိုးကို အားထည့္ညႇစ္ရင္း ထပ္ေျပာသည္။

“လုပ္ .. လုပ္ေလ သီတာ .. ျမန္ျမန္သုတ္”

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ သီတာေဆြ ကိုက္လိုက္ၿပီး၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမိန႔္အတိုင္း စိုေနသည့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို စသုတ္သည္။ ၾကားတြင္ တစ္ရႉးစႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီသား ရွိေနေသးသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီး၏ ပူေႏြးေသာ အေတြ႕က သူမလက္မွာ ရရွိေနသည္။

သီတာေဆြသည္ လိင္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေပမယ့္ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိၿပီး ထိုခ်စ္သူႏွင့္ အတူ အိပ္ဖူးခဲ့သည္။ ကာမဆက္ဆံဖူးသည္။ ဒါကလဲ သဘာဝေတာ့ က်ပါသည္။ သီတာေဆြလို မိန္းမေခ်ာမ်ိဳးကို ခ်စ္သူရည္းစား အျဖစ္ရလၽွင္ ဘယ္ေယာက်္ားမဆို တက္လိုးဖို႔ ႀကိဳးစားမွာပင္။ သီတာေဆြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမခ်စ္သူ စိတ္တိုင္းက်ေနေပးမွာ ေသခ်ာလွသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြသည္ ခ်စ္သူရည္းစား ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ရွိသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လက္ရွိ ခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္ဆိုသူမွာလည္း သူမႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကတည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္မွ ခ်စ္သူျဖစ္လာသူမို႔ သီတာေဆြသည္ ကိုဝင္းနိုင္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ကိုဝင္းနိုင္ကလည္း သီတာေဆြကို ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးထားသည္။ ဒီေတာ့ သီတာေဆြသည္ ကိုဝင္းနိုင္မွလြဲ၍ တျခားအေတြ႕အၾကဳံမရွိ။

အခုေတာ့ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ကိုဝင္းနိုင္ လီးမဟုတ္သည့္ တျခားေယာက်္ား၏ လီးႏွင့္ သူမ ေတြ႕ေနရသည္။ လိင္တန္ကို ေသခ်ာ မျမင္ရသည့္တိုင္ ထိေတြ႕မႈအရ မေသးလွသည္ကို သိေနရာ စိတ္ထဲတြင္လည္း အံ့အားသင့္ေနသည္။ တစ္ရႉးရြက္မ်ားႏွင့္ လီးတေလၽွာက္ သုတ္ေပးေနရင္း ပိုၿပီး မာမာလာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

“ဒီေလာက္ဆို .. ရ .. ရၿပီ ထင္တယ္ .. အန္ကယ္ “

မတတ္သာသည့္အဆုံး သီတာေဆြ လက္ခြာလိုက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူမကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးမ်ားသည္ နီေရာင္သမ္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အၾကည့္စူးကို မခံနိုင္သည့္ႏွယ္ မ်က္လႊာလည္း ခ်ထားသည္။

“ရၿပီ .. သီတာ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို သီတာသြားမယ္ေနာ္”

စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ သူမကိုယ္သူမေတာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေခၚသလို သီတာဟု သုံးမိသြားသည္။ တကယ္ဆို ဒီအသုံးက သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္ႏွင့္ ေတြ႕လၽွင္သာ ေျပာေလ့ရွိေသာ အသုံးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာဟု တဖြဖြ ေခၚေနသည့္တိုင္ သူမက သမီးဟုသာ ျပန္ေျပာေျပာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္အတြက္ အထူးသတ္မွတ္ထားသည့္ အသုံးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို တုံ႔ျပန္ေနမိၿပီ။

“ခနေလး .. ပုဆိုးကို ျပန္ခ်ည္ေပးသြားဦး “

ကိုယ္ကိုယို႔ထားရာမွ ျပန္မတ္မည္အျပဳ၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ေျပေလ်ာ့ေနသည့္ ပုဆိုးစကို ျပန္ဆြဲကာ အလၽွင္အျမန္ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ တကယ္ဆို ဒီကိစၥက ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ဖာသာ လုပ္လို႔ရနိုင္မွန္း သူမ သိသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဒါကို မစဥ္းစားမိေခ်။ သူမဘက္က အျပစ္လုပ္ထားသလို ျဖစ္လို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အဆင္ေျပဖို႔က ပိုအေရးႀကီးေနသည္။

“ရၿပီ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့ .. သီတာ “

ခ်ီးက်ဴးစကားႏွင့္အတူ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ သီတာေဆြ တင္သားတစ္ဖက္ကို ဖတ္ခနဲ ပုတ္လိုက္ျပန္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အမူအက်င့္ကို ယဥ္ပါးစျပဳေနသည့္တိုင္ နည္းနည္းအားပါးသည္မို႔ သီတာေဆြ ဆတ္ခနဲေတာင္ တုန္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ ဒါကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳရင္း သူ႔ေပါင္ခြၾကားကို လက္ညိဳးႏွင့္ ညႊန္ျပသည္။

“ဒီလို အေျခအေနနဲ႔ေတာ့ အလုပ္လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး သီတာ .. အန္ကယ္ အိမ္ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ .. မနက္ျဖန္ မနက္မွ ေတြ႕မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. အန္ကယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားၿပီး “ေဆာရီး”ဟု ထပ္မံေျပာကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

%%%%%%%%

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြကို ႐ုံးခန္းထဲ လွမ္းေခၚသံၾကားရသည္။

“ငါ ဒီေန႔ အရမ္း စထရပ္မ်ားေနတယ္ သီတာ .. မနက္ ၉နာရီခြဲမွာ ဘန္ေကာက္က ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္ ေျပာစရာ ရွိတယ္ .. အေရးႀကီး ကိစၥဆိုေတာ့ ငါ့စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ ျပတ္သားေနမွ ျဖစ္မယ္ .. ဒီေတာ့ သီတာ နို႔ေတြကို ေလာေလာဆယ္ ခနသုံးဖို႔ လိုေနတယ္ .. ဟုတ္ၿပီလား”

သီတာေဆြ နားလည္ေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ရွင္းျပသလို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ကားဟြန္းတီးသလို ပုံစံမ်ိဳး လုပ္ျပသည္။

မေန႔ကအျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသူ သီတာေဆြ၊ မဆိုင္းမတြပင္ ေခါင္းညိတ္ကာျပရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားကို လက္ခံလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စားပြဲေဘးရွိ ထိုင္ခုံတြင္ ကိုယ္ကိုမတ္ၿပီး ဝင္ထိုင္သည္။ ခါးကိုပင္ မသိမသာ ေကာ့ေပးလိုက္ရာ ရင္သားထြားထြား ႏွစ္ဖက္က ဝတ္ထားသည့္ ဗြီရွိတ္တီရွပ္ေအာက္မွ ေမာက္၍တက္လာသည္။

“ဟူး .. ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. ေကာင္းတာ .. အခုမွ အဆင္ေျပေတာ့တယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ပုံစံက တကယ္ကို ဖိအားမ်ားေနသည္ႏွင့္တူသည္။ သီတာေဆြနို႔ေတြ႕ကို အသုံးျပဳပုံက မေန႔ကထက္ ပိုၿပီး ၾကမ္းသည္။ နို႔ေတြကို ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ နယ္သလို၊ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကိုလဲ ပြတ္ပြတ္ဆြဲသည္။ သီတာေဆြ အတတ္နိုင္ဆုံး ကိုယ္ကိုၿငိမ္ကာထားၿပီး ထိုင္ေနရသည္။ သူမစိတ္ေတြကေတာ့ မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားေနသည္မွာ မိုးသက္ေလျပင္းထဲက ၀ါး႐ုံပင္ငယ္လိုပင္။

“ေသခ်ာတယ္ .. သီတာ .. ေသခ်ာတယ္ .. ဒီနို႔ေတြ႕က ရာဘာလုံးထက္ ပိုေကာင္းတယ္ .. ကိုင္ရတာ ပိုႏူးညံ့တယ္ .. ႏူးညံ့ၿပီး တင္းေနတာပဲ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္မွ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေယာင္ယမ္း၍ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ထိုအခိုက္ နို႔တစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားသည့္ ဦးေက်ာ္ေဆြလက္က မာတက္စျပဳသည့္ နို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ သီတာေဆြ အိုးခနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး အနည္းငယ္ မဲ့သြားသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ တကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းတက္သြားသည့္ ခံစားမႈက သူမကိုယ္အႏွံ့ ျပန႔္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဒါကို သတိမထားမိဟန္ႏွင့္

“အန္ကယ္ တစ္ခု အႀကံေပးရမယ္ဆိုရင္ သီတာ ေနာက္တစ္ေန႔ ႐ုံးလာရင္ ဘရာစီယာဝတ္မလာတာ ေကာင္းမယ္ .. ဒါမွ မဟုတ္လဲ ႐ုံးေရာက္တာနဲ႔ ခၽြတ္ထားလိုက္ .. အဲဒါဆို ကိုင္ရတာ ပိုအဆင္ေျပလိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ထားခဲ့လိုက္မယ္ေလ”
“ေကာင္းတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးလိုက္ၿပီး နို႔လုံးေတြကို ဆက္လက္ေဆာ့ကစားေနလိုက္သည္။ စုစုေပါင္း အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ၾကာသြားၿပီမွ ေတာ္ေလာက္သင့္ၿပီဟု တြက္ၿပီး လက္ကို ႐ုတ္သည္။ ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာကို နားလည္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြလည္း ထိုင္ရာမွထကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာထားသည့္အတိုင္း မနက္၉နာရီခြဲေလာက္တြင္ ဘန္ေကာက္ကေန ဖုံးလာသည္။ သီတာေဆြပင္ လက္ခံ၍ ေျဖဆိုၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းသို႔ လႊဲေပးလိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ခံ၍ စကားေျပာသည္ကို သူမ ၾကားေနရသည္။ အေစာပိုင္းတြင္ အသံတိုးတိုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခနေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံက ျမင့္လာသည္။ အလုပ္ကိစၥက အက်ိတ္အနယ္ဆိုတာကို သီတာေဆြ နားလည္သြားၿပီး စိတ္ထဲ ဘုရားတမိေနသည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ဟန္းဖုန္းျမည္သံ ထပ္ၾကားရၿပီး၊ လက္ခံ၍ ျပန္ေျဖေနသည္ကို နားစြင့္ေနသျဖင့္ သီတာေဆြ ၾကားရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္

“သီတာ .. လာဦး !! “

သံျပတ္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အသံက အခန္းတံခါးကို ေဖာက္ထြင္း၍ ထြက္လာသည္မို႔ သီတာေဆြ ထိုင္ေနရာမွာ ထကာ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လွမ္းလာခဲ့သည္။

႐ုံးခန္းတံခါး ဖြင့္ဝင္လိုက္ျခင္း ျမင္ရသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမူအရာအရ အရမ္းအေရးႀကီးေနမွန္း သီတာေဆြ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ လက္တစ္ဖက္က ႐ုံးဖုန္းကိုကိုင္ကာ ေျပာေနၿပီး၊ က်န္တစ္ဖက္က ဟန္းဖုန္းကို ပါးမွာကပ္၍ ထားသည္။ သီတာေဆြကို ျမင္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ဖက္ကို ေစာင္း၍ ဟန္းဖုန္းကို ပါးႏွင့္ပုခုံးၾကားတြင္ ညႇပ္လိုက္ၿပီး လြတ္သြားသည္ လက္ႏွင့္ ႏုတ္စာရြက္အပိုင္းတစ္ခု သူမအား လွမ္းေပးသည္။

လက္ထဲေရာက္လာသည့္ အဝါေရာင္ မွတ္စုစာရြက္ထဲမွ စာသားကို ျမင္လိုက္ရသည္တြင္ သီတာေဆြ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးႏွင့္ ေရးထားသည္က “ငါ ဆီးသြားခ်င္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖုန္းေျပာတာ ရပ္လို႔မျဖစ္ဘူး” ဆိုသည့္ စာေၾကာင္း။ ထိုစာသား၏ ဆိုလိုခ်က္ကို စကၠန႔္ပိုင္း အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ သီတာေဆြ ေတြးလို႔မရ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားခ်င္ေသာ ကိစၥသည္ သူမႏွင့္ မည္သို႔ သက္ဆိုင္သည္မသိ။ ထိုကိစၥကို သူမ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္မွန္းလည္း မသိေခ်။

သီတာေဆြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေနာက္ထပ္ မွတ္စုစာရြက္တစ္ခုကို လွမ္းေပးျပန္သည္။ သီတာေဆြ လွမ္းယူလိုက္ရာ စာေၾကာင္းတစ္ခု ေရးထားတာ ေတြ႕ရသည္။

“ပုံးတစ္လုံး ရွာခဲ့”

သီတာေဆြ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားသည္။ သူ .. သူက .. ႐ုံးခန္းထဲမွာ ဖုန္းေျပာေနရင္း ပုံးတစ္လုံးနဲ႔ ဆီးသြားခ်င္တယ္ .. ဒုကၡပဲ !!

သီတာေဆြ မ်က္လုံးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဘးနားပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး ပုံးႏွင့္တူမည့္အရာကို အေလာတႀကီး ရွာသည္။ မေတြ႕။ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္သို႔ အျမန္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္စားပြဲရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ပုံးႏွင့္တူမည့္ဟာကို လိုက္ရွာသည္။ ရွာလို႔မေတြ႕။ သီတာေဆြ နားသယ္စပ္တြင္ ေခၽြးေစးကေလးမ်ား ျပန္လာသည္အထိ စိတ္အိုက္လာသည္။

(ျပသနာပဲ .. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ)

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ သီတာေဆြ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားမိလို႔လား မသိ။ မေဟာ္ဂနီေရာင္ေတာက္ေနသည့္ အလုပ္စားပြဲႀကီး ေဘးရွိ ပလတ္စတစ္ အမွိုက္ျခင္းကို သြားေတြ႕သည္။ ဟုတ္ၿပီ … ။ အေျဖရွာေတြ႕သြားဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ဝင္းသြားၿပီး စားပြဲနားရွိရာသို႔ ျမန္ျမန္တိုးသြားသည္။

အမွိုက္ျခင္းအား ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အထဲမွာ ရွိသည့္ စကၠဴအမွိုက္စ အခ်ိဳ ့ကို ေဘးသို႔ သြန္ထုတ္သည္။ ကုန္သြားသည္ႏွင့္ ေနာက္မွွီခုံတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ေရွ႕တြင္ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမၽွကို အစအဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဖုန္းႏွစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္ကိစၥ ေျပာေနမႈကေတာ့ မၿပီးေသးပါ။

သီတာေဆြ ခ်ီတုံခ်ီခ်ႏွင့္ ခနတျဖဳတ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္နားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကိုပဲ ေက်ာေပးၿပီး ကိစၥၿပီးသည္အထိ ေစာင့္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားၿပီး ခနေနမွ ျပန္လာရမလား ေတြးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အေတြးကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထပ္မံ၍ ေပးလိုက္သည့္ မွတ္စုစာရြက္က ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။

သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း ဖတ္ၾကည့္သည္။

“အန္ကယ့္ဟာကို ထုတ္ၿပီး ပုံးနဲ႔တည့္ေအာင္ ခ်ိန္ထားေပး”

“အန္ကယ့္ဟာ” ဆိုေသာ အသုံးကို နားလည္ဖို႔ သီတာေဆြ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ စဥ္းစားလိုက္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုသည္မွန္း မွန္းဆမိလိုက္ခ်ိန္တြင္မူ သီတာေဆြေခါင္းတစ္ခုလုံး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ခံစားရသည္။ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလုံး ေသြးမရွိသလို ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္လည္း ျဖစ္သြားသည္။

(သူ .. ဆီသြားဖို႔ ငါက သူ႔ဟာႀကီးကို ထုတ္ၿပီး ကိုင္ထားေပးရမယ္ .. အမေလး .. ဒုကၡပဲ .. ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ .. သူကေရာ ငါ့ကို ဒါမ်ိဳး ခိုင္းလို႔ရလို႔လား .. လုပ္ၾကပါဦး .. သီတာ ..နင္ .. နင္ စဥ္းစားစမ္း)

႐ုံးခန္းတစ္ခုလုံးတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ဖုန္းေျပာသံကသာ အဆက္မျပတ္ ႀကီးစိုးထားသည္။ သီတာေဆြ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ထူပူလာသည့္တိုင္ သူမ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားမရ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံျမင့္လာၿပီး လက္ျဖင့္ စားပြဲေပၚရွိ မွတ္စုစာအုပ္ကို ေလးငါးခ်က္ ရိုက္ျပသည္။ သီတာေဆြကိုလည္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး စိုက္ၾကည့္သည္။

သီတာေဆြ အခ်ိန္ဆြဲလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ပုံစံက အေရးတႀကီးအသြင္ ပုံေပါက္ေနသည္။ မေန႔ကလည္း အမွားတစ္ခု သူမ လုပ္ထားသလို ျဖစ္၍၊ ဒီေန႔ ထပ္မံ၍ အမွားလုပ္လို႔ မျဖစ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ခဲကာ ကိုက္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။

သီတာေဆြ အမူအရာကို ျမင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပလိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ထကာ မတ္တပ္ရပ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဒီေန႔ေတာ့ ပုဆိုးႏွင့္ မဟုတ္၊ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြလဲ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ဘူး သေဘာထားကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္နား ကပ္သြားၿပီး ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

“အေမ့!!”

ထင္မွတ္မထားဘဲ ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာသည့္ လီးႀကီးေၾကာင့္ သီတာေဆြ အနည္းငယ္ လန႔္သြားသည္။ ေယာက်္ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေတြ႕အၾကဳံမရွိတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ လီးဆိုသည္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ရည္းစားျဖစ္သူ ကိုဝင္းခိုင္ဟာမွ လြဲ၍ သီတာေဆြ တျခား မျမင္ဘူးပါ။ အခုလဲ သူမ စိတ္ထဲ ထင္ထားသည္က ဦးေက်ာ္ေခါင္က အတြင္းခံေတာ့ ဝတ္ထားမည္ဟု။ ေဘာင္းဘီဇစ္ဖြင့္ၿပီးလၽွင္ အတြင္းခံ ရွိေနဦးမည္ဟု တြက္ထားခ်ိန္တြင္ ထင္ထားသလို မဟုတ္လို႔ အံ့အားသင့္မိသည္။ ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။

သီတာေဆြ မရဲတရဲႏွင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မသိမသာ တုန္ေနေသာ လက္သည္ ေခ်ာေမြ႕ေသာ အေရျပားညိဳညိဳကို ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ပို၍ တုန္တက္သည္။ ဖုန္းေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ထိုအခိုက္ ခန ရပ္သြားသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးက သိပ္ၿပီးေတာ့ ရွည္လ်ားသည္ မဟုတ္။ သီတာေဆြ ရင္းႏွီးေနသည့္္ ကိုဝင္းခိုင္ အေခ်ာင္းႏွင့္စာလၽွင္ နည္းနည္းပဲ ပိုရွည္မည့္ အသြင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လီးလုံးပတ္ကေတာ့ အေတာ္ တုတ္မည့္ သေဘာရွိသည္။ အခုလိုမ်ိဳး မေပ်ာ့တေပ်ာ့ ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဝင္းခိုင္ အေခ်ာင္း မာေနသေလာက္ကို ထြားသည္။

အို .. ငါ ဘာေတြ ေလၽွာက္ေတြးေနမိပါလိမ့္ … မဆီမဆိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ကိုဝင္းခိုင္အား ႏွိုင္းယွဥ္မိသြားသျဖင့္ သီတာေဆြ ထိုအေတြးကို ေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီး လုပ္ေပးစရာရွိတာ ဆက္လုပ္သည္။ ဒီကိစၥက ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမွ ျဖစ္မည္။ လက္ႏွင့္ ထိမိသြားသည့္ လီးကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေရွ႕က ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ထားေပးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားခ်ိန္တြင္ ေဘးဘက္ကို ဖိတ္စင္မသြားဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ထားရသျဖင့္ သီတာေဆြ အၾကည့္ေတြသည္ လီးတန္ႀကီးထံမွ လႊဲလို႔ မရေခ်။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ သီတာေဆြ အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်ေနသည္။ လီးအား ႏူးည့ံလွေသာ သီတာေဆြ လက္ဖဝါးကေလးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ခံေနရေလရာ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းေနရသည္။ လီးကိုလည္း အတတ္နိုင္ဆုံး အခုထက္ပို၍ မာတတ္မလာေအာင္ သတိထားရသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ သံသယ မဝင္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ ဆီးသြားခ်င္သည္ဟု ေျပာထားသည့္အတိုင္း ရေအာင္ ဆီးသြားမွ ျဖစ္မည္။ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းၿပီး ဆီးသြားဖို႔အတြက္ အေၾကာေတြကို ေလၽွာ့လိုက္သည္။

လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ အသားေခ်ာင္းညိဳညိဳႀကီးက တစ္ခ်က္တုန္သြားသည္တြင္ သီတာေဆြ ေယာင္ၿပီးေတာင္ ညည္းမိသည္။ ဘာမွန္း မသိခင္မွာပင္ လိင္တန္ထိပ္အကြဲေၾကာင္းေလး ေနရာမွ ေရပန္းတစ္ခု ထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြ တကိုယ္လုံး ဘာျဖစ္မွန္း မသိ ထူပူသြားသည္။ သတိကို အနိုးၾကားဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ထားၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ကိစၥၿပီးသည္အထိ သူမ ဆက္ကိုင္ထားသည္။ အသက္ေတာင္ သူမ ရႉမိရဲ ့လား မသိ။ အလၽွင္မျပတ္ ထြက္ေနသည့္ အတန္းက တေျဖးေျဖး အရွိန္နည္းၿပီး ကုန္သြားမွ သီတာေဆြ အသက္ကို ဝဝလင္လင္ ရႉရသည္။

ကိစၥၿပီးၿပီ ထင္သျဖင့္ သီတာေဆြ လက္လႊတ္မည္ဟု ေတြးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ထပ္ေပးျပန္သည္။ သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း ဖတ္ၾကည့္ရာ “လႈပ္ၿပီးခါေပး” ဆိုၿပီး ေရးထားတာေတြ႕သည္။ သီတာေဆြ ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အစက္တစ္ခ်ိဳ ့ ထြက္က်သည္ကို ေတြ႕သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာ တြက္လိုက္သည့္ သီတာေဆြ လိင္တန္ကို ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ျပင္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ေခ်ာင္းဟန႔္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရၿပီး သူ႔လက္ထဲ ကိုင္ထားသည့္ မွတ္စု (Pad) ကို စားပြဲႏွင့္ ရိုက္ျပသည္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ လႈပ္ေပးဖို႔ ေျပာမွန္း သီတာေဆြ နားလည္လိုက္သျဖင့္ လီးကို မလႊတ္ရဲေသးဘဲ ဆက္ခါေပးသည္။ အခုအႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္ထြက္မလာ။ သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်နပ္သည္အထိ လႈပ္ခါေပးေနမိသည္။ လႈပ္ရင္း ခါရင္းႏွင့္ လက္ထဲရွိ လီးက အနည္းငယ္ ပိုၿပီးထြားတတ္လာသည္ကို သူမ သတိျပဳမိသည္။

သီတာေဆြ အနည္းငယ္လန႔္သြားၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမကို မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ျဖဳတ္ေပးတာ ခံရသည္။

“ထိပ္ကို သုတ္လိုက္”

ဘာၿပီးလၽွင္ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို အစီအစဥ္တက် စဥ္းစားထားနိုင္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေတြးေခၚဉာဏ္ကို သီတာေဆြ က်ိတ္ကာခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ အန္ကယ္။ သူမသာဆိုလၽွင္ ဒီလိုမ်ိဳး စဥ္းစားနိုင္မွာ မဟုတ္။

မွာၾကားသည့္အတိုင္းလုပ္ဖို႔ စားပြဲေပၚရွိ တစ္ရႉးဗူးကို လွမ္းယူမည္ျပင္ေတာ့မွ သီတာေဆြ အခက္ေတြ႕သည္။ ခါတိုင္းရွိေနၾက ေနရာတြင္ ဘာတစ္ရႉးဗူးမွ မေတြ႕။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္မ်ား မွတ္စုစာရြက္ထပ္ေပးမလားဆိုၿပီး အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ အခက္အခဲကို သတိမထားမိဘဲ ဖုန္းႏွစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

အႀကံတစ္ခုခုမ်ား ရနိုင္မလားဆိုၿပီး သီတာေဆြ အခန္းပတ္လည္ကို မ်က္စိကစားမိသည္။ အေထာက္အကူ ျပဳနိုင္ေလာက္သည့္ အရာ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕။ သန႔္စင္ခန္းသို႔ ေျပးၿပီး အိမ္သာသုံးစကၠဴ အခ်ိဳ ့သြားယူလၽွင္ ေကာင္းမလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ လီးကို ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရမွာ ျဖစ္သည္။ မေတာ္ အေရတစ္ခ်ိဳ ့က်န္ေနလို႔ ေဘာင္းဘီသားကို သြားေပလၽွင္ ျပသနာ ျဖစ္ဦးမည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ထံမွာ အတြင္းခံမွ မရွိ္တာ …

(ဟူး .. မတတ္နိုင္ပါဘူး) သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ရဲရဲခ်လိုက္ၿပီး လီး မကိုင္ထားသည့္ တျခားလက္ႏွင့္ စိုထိုင္းထိုင္း ထိပ္ဖူးကို လွမ္းသုတ္လိုက္သည္။ ဒါကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေတာ္ပင္ အ့ံအားသင့္သြားသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ ထုတ္မေျပာ။

လက္ဖဝါးျပင္ႏွင့္ ထိပ္ဖူးအား သုတ္ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ လီးတန္ကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး ေဘာင္းဘီထဲသို႔ သီတာေဆြ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဇစ္ပါ ျပန္ဆြဲတင္ေပးၿပီးေနာက္ အမွိုက္ပုံးကို ေကာက္ကိုင္၍ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ထြက္လာမိေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ထံမွ မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ေရာက္လာနိုင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ဘာညႊန္ၾကားခ်က္မွ ေနာက္ထပ္ မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။

သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ထြက္သြားသည့္ သီတာေဆြ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို လိုက္ၾကည့္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိသည္။ သူ႔အႀကံသည္ ထင္ထားတာထက္ပင္ ေအာင္ျမင္ေနခဲ့သည္ေလ …။

က်န္သည့္ ေန႔တစ္ပိုင္းလုံး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ ဘာဆိုဘာမွ ထပ္မံ၍ မလႈပ္ရွားေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိုင္ပင္ထားသည့္အလား ဆီးသြားသည့္ကိစၥကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္စကားစ၍ မေျပာခဲ့ၾကေခ်။ အခုအခ်ိန္တြင္ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ နို႔လုံးေတြအား စထရပ္စ္ေလၽွာ့ျခင္းအတြက္ အသုံးျပဳတာ၊ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ သေဘာမ်ိဳးဆိုၿပီး တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား လက္ေဆာ့ကစားတာ ဒါေတြကိုေတာ့ ႐ုံးမဆင္းခင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နည္းနည္း ထပ္လုပ္ခဲ့ေသးသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ႐ုံးကို သီတာေဆြ မေရာက္ခင္မွာပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ဆင့္ တက္ရန္ သူက ႀကံထားခဲ့သည္။

ပုံမွန္ ႐ုံးတက္ခ်ိန္အေရာက္တြင္ သီတာေဆြ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဗြီပုံလည္ပင္းေပါက္ပါ ဘေလာက္စ္အနီအက်ပ္ကို၊ ဒူးဖုံးယုံ အနက္ေရာင္စကတ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္လာသည္။ ကိုယ္တိုင္းႏွင့္အတိ ကပ္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းမို႔ အခ်ိဳးက်လွေသာ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးအား အတိုင္းသား လွစ္ဟျပေနသည့္ အလား။ ေသြးလည္ပတ္မႈ ျမန္လာေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မဆိုင္းမတြပင္ သီတာေဆြ အနားသို႔ တိုးသြားသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ဆန႔္လိုက္ၿပီး အနီေရာင္ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ေမာက္ႂကြေနသည့္ ေတာင္ပူစာႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

ေဟး .. ဟုတ္လွခ်ည္လား (ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိ္တ္ထဲမွ ဝမ္းသာသြားသည့္ အေတြး)
“ေတာ္တယ္ .. သီတာ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့ .. ဘရာ ဝတ္မလာဘူး”

ခါတိုင္းႏွင့္မတူဘဲ လက္ထဲတြင္ အိခနဲ စီးခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ အျပည့္အဝ ရရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဒီအေတြ႕တြင္ သာယာမေနနိုင္အားပါ။ ဒီထက္အေရးႀကီးသည့္ အႀကံကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ရွိေနသျဖင့္ ဘေလာက္စ္သားအေပၚတြင္ အနည္းငယ္ အရာထင္သလို ျဖစ္ေနေသာ နို႔သီးစူစူေလး ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ ဆြဲၿပီး လႊတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာကို တည္တည္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔႐ုံးခန္းထဲသို႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ဝင္သြားေလသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ အနားမွ ေပ်ာက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ မေန႔က အတိုင္း နိုင္ငံျခားကုမၸဏီ တစ္ခုထံမွ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္တစ္ခု ထပ္မံ၍ ဝင္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီသို႔ သီတာေဆြ လႊဲေပးလိုက္ၿပီး သူမ နားစြင့္ကာ ေထာင္ေနမိသည္။ အစပိုင္းတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုံမွန္ေလသံႏွင့္ ေျပာေနေပမယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ေလသံက တေျဖးေျဖးျခင္း ျမင့္တက္လာသည္ကို ၾကားရျပန္သည္။

ထို႔ေနာက္ မိနစ္ပိုင္းမၽွ ထပ္ၾကာသြားၿပီးေနာက္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အသံဝါ၀ါႀကီးကို လွမ္းၾကားရသည္။

“သီတာေရ .. ငါ ဆီးသြားခ်င္ျပန္ပီ”

သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းရွိရာသို႔ ေလၽွာက္လွမ္းသြားမိသည္။ ႐ုံးခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမအတြက္ အဆင္သင့္ျပင္ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ စားပြဲေနာက္ရွိ ေနာက္မွီခုံတြင္ ကိုယ္ကိုေလၽွာကာ ထိုင္ေနၿပီး ဝတ္ထားသည့္ စတိုင္ေဘာင္းဘီကို တင္ပါးလြတ္ေအာင္ ဆြဲခၽြတ္ထားသည္။ ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလဲ ဖယ္လ်က္သားျဖစ္ၿပီး လီးႏွင့္ လီးဥမ်ားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚထြက္ေနသည္။ သီတာေဆြ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ၿပီး ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ရပ္မေနနဲ႔ေလ သီတာ .. ျမန္ျမန္လုပ္ !!”

ေလသံမာမာႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အသံေၾကာင့္ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ အသိဝင္လာသည္။ ေျခလွမ္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္နား တိုးသြားၿပီး ခ်ဲကားေပးထားေသာ ေျခေထာက္နားတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သီတာေဆြသာ ေသခ်ာ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားလၽွင္ ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဖုန္းတစ္လုံးသာ ကိုင္၍ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြးမိမွာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ကိစၥသူ ေျဖရွင္းနိုင္သည္သာ။ အခုေတာ့ ဒီအခ်က္ကို သီတာေဆြ လုံးဝကို မေတြးမိ၊ သတိမထားမိေခ်။

စားပြဲေအာက္ေျခနားတြင္ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ အမွိုက္ျခင္းကို သီတာေဆြ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရွ႕တြင္ မေန႔ကအတိုင္း ခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမလက္က မေပ်ာ့တေပ်ာ့ အေနအထား ျဖစ္ေနေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ စိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ သီတာေဆြ လက္ထဲရွိ လီးတန္ညိဳညိဳႀကီးသည္ မေန႔က အေနအထားထက္ ပိုၿပီး မာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းထားသည္ ဆိုေစကာမူ သူ႔အႀကံကို သူအားရမိၿပီး စိတ္တက္ႂကြေနရာ ငပဲကပါ လိုက္တက္ႂကြေနသည္ေလ။

သီတာေဆြက လီးကို အလိုက္တသိ လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔အႀကံ တစ္ဝက္ေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္သည္။ ဖုန္းေျပာေနရာမွ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ကိုင္းလိုက္သည္။ လြတ္ေနသည့္ လက္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ နို႔တစ္ဖက္ကို ဘေလာက္စ္ေပၚမွ အုပ္ကာ ကိုင္သည္။ အိစက္ေႏြးေထြးေသာ ရင္သားဆိုင္မ်ားဆီမွ အရသာက လက္ဖဝါးထဲသို႔ စိမ့္ဝင္လာျပန္သည္။

လီးတန္အား သီတာေဆြ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ အရသာ၊ နို႔လုံးမို႔မို႔မ်ားအား လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲ၍ ေဆာ့ေနရေသာ အရသာ .. ဒီအရသာ ႏွစ္ခု ေပါင္းစုံလာေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဟန္ေဆာင္မႈကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့။

(ဟင္ .. ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္)

သူမလက္ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ခ်ိန္ထားေပးသည့္တိုင္ ဆီးသြားသည္ကို မေတြ႕ရလို႔ သီတာေဆြ ေတြေဝသြားသည္။ လီးအေရျပား မဖုံးတဖုံး ျဖစ္ေနေသာ ထိပ္ဝကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္မိသည္။ ဆီးသြားရမ်ား ခက္ေနသလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ဖြဖြေလး ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို အနည္းငယ္ လႈပ္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ ထြက္က်မလာဘဲ လက္ထဲရွိ အသားေခ်ာင္းႀကီးသာ ထြား၍ မာတက္လာသည္ကို အထိတ္တလန႔္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သီတာေဆြ ေတာ္ေတာ္စိတ္အိုက္သြားၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတာင္ ကုတ္မိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဖုန္းအေရးတႀကီး ေျပာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥေလးေတာင္မွ သူမ အေနႏွင့္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္နိုင္။ အန္ကယ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အႀကံတစ္ခု ရသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ လီးကို အေပၚေအာက္ဆြဲကာ လႈပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိပ္ဖူးေနရာရွိ အေရျပားသည္ ျပဲသြားလိုက္၊ ျပန္စုသြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။

သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားဖို႔ ကိစၥႏွင့္ လုံးပန္းေနခ်ိန္တြင္၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေႁမြတစ္ေကာင္အလား လမ္းရွာကာ ဗြီပုံလည္ပင္းေပါက္ဝမွ အထဲသို႔ က်ဴးေက်ာ္ဝင္လာသည္။ ခါတိုင္းလို အကၤ် ီအေပၚကေန ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ပကတိရင္သားဆိုင္မ်ားကို ထိေတြ႕လာသည္မို႔ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ ဒီအေတြ႕က သူမအတြက္ ေနသားတက် ျဖစ္မေန။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိဟန္ ရွိိပုံမေပၚ။ ဖုန္းကိုသာ အေရးတႀကီး ဆက္ေျပာေနသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဇိမ္က်လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သီတာေဆြ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးက လီးကို ပြတ္ဆြဲေပးေနၿပီး၊ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရင္သားဆိုင္ တစ္စုံကို စိတ္ႀကိဳက္ ဆုပ္နယ္လို႔ ရေနသည္ေလ။ အားရပါးရ နယ္ရင္း အရွိန္ရလာသည္တြင္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ နို႔သီးေလးမ်ားကို လက္ညိဳး၊ လက္မသုံးကာ ပြတ္ေခ်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္အရွိန္ႏွင့္ သီတာေဆြ စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာသည္။ သူမ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ခပ္ေမွးေမွးေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ေနသည္။

“ဟာကြာ .. ဘာလဲဟ !!”

သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဖီလင္အနည္းငယ္ ျဖစ္လာသူ သီတာေဆြ .. ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေအာ္ေငါက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္မႈေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။

ဘာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ရသည္ကို သီတာေဆြ နားမလည္။ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဘာမ်ား ျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု အသည္းအသန္ စဥ္းစားသည္။ ထိုေရာအခါ သူမ သတိျပဳမိသည္က သူမလက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးႀကီးသည္ အဆမတန္ မာေတာင္ေနသည္ ဆိုတာကို။ ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ေအာက္ဘက္သို႔ ခ်ိန္ထားနိုင္ဖို႔ ေဝးစြ။ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ကိုပင္ ဒုံးက်ည္တစ္စင္းလို ခ်ိန္ရြယ္ထားေနသည္။ သီတာဆို အိုခနဲ ေရရြတ္မိၿပီး လက္ကို လီးေပၚမွ လႊတ္လိုက္သည္။

“မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ သီတာ .. ၾကည့္စမ္း !!”

နီရဲေနေသာ ထိပ္ဖူးႏွင့္အတူ၊ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လီးႀကီးကို မယုံနိုင္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း သီတာေဆြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သူမ စိတ္ထဲတြင္ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစုံက ျဖတ္ေျပးေနေသာ္လည္း ပါးစပ္ကမူ ဘာစကားသံမွ ထုတ္ေဖာ္လို႔မရပါ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သာ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။

“ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္က ပ်က္သြားၿပီ .. ငါလဲ ဆီးသြားလို႔မရဘူး .. မင္းကြာ .. သီတာ .. ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်တာပဲ”
“သီတာ .. သီတာ” (သီတာေဆြ ဘာလို ျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ အသံေလး တုန္ဝင္သြားသည္)
“ေဆာရီး ..”

ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ရင္မဆိုင္ရဲသည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ ေခါင္းေလး ငုံ႔က်သြားသည္။ သူမ စိ္တ္ထဲတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားလို႔ မရျခင္းသည္ သူမ အျပစ္လား၊ တျခားေၾကာင့္လားဆိုတာ အခုထက္ထိ ေတြးလို႔ မရေသးေခ်။

“ေဆာရီး .. ဟုတ္လား ?? … ေဆာရီးတစ္လုံးနဲ႔ ၿပီးသြားမွ ကိစၥလား .. မရဘူး .. မင္းစခဲ့တဲ့ ျပသနာ .. မင္းၿပီးေအာင္ရွင္း”
“ၿပီးေအာင္ရွင္း ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စကားကို နားမလည္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေရရြတ္မိသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. မာေနတာကေန ေပ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ခိုင္းတာ နားလည္လား”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံကို အနည္းငယ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကာျပၿပီး ဂြင္းတိုက္သည့္ပုံစံ လုပ္ျပသည္။ ဒီလိုပုံစံကို တခါတေလ ကိုဝင္းခိုင္အား လုပ္ေပးေနၾကမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာဆိုလိုသည္ကို သီတာေဆြ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူမ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းသြားရျပန္သည္။

“အန္ .. အန္ကယ္ဆိုလိုတာက ..”
“ဟ .. ဟုတ္တယ္ .. စကားရွည္မေနနဲ႔ .. ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြအား စဥ္းစားခ်ိန္ မေပးနိုင္အား။ အခုအခ်ိန္သည္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်ိန္။ အကယ္၍ သီတာေဆြသာ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားနိုင္လၽွင္ ရိုက္ထားသည့္ ဂြင္က အႀကီးအက်ယ္လြဲသြားနိုင္သည္ မဟုတ္လား။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြကလဲ သီတာေဆြပင္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေျပာသည့္ စကားေတြကသာ သူမအေတြးကို ႀကီးစိုးထားၿပီး သူမေၾကာင့္ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္ ပ်က္သြားရသည္ဟု အေတြးေရာက္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ အမွားတစ္ခုကို လုပ္မိၿပီဟု ေနာင္တရေနရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမိန႔္စကားဆုံးသည္ႏွင့္ လက္က လီးႀကီးကို ျပန္ဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..

သီတာေဆြ၏ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးႏွင့္ ပြတ္တိုက္မိေၾကာင့္ ဖိန္းရွိ္န္းတက္လာေသာအရသာက လီးတန္ႀကီးမွတဆင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တကိုယ္လုံးသို႔ ျပန႔္ႏွံ့လာသည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. သီတာ .. ျမန္ျမန္ေလး”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာဆိုသည့္အတိုင္း သီတာေဆြ လက္ကို အရွိန္တိုး၍ လႈပ္ရွားသည္။ နီရဲေနသည့္ ထိပ္ဖူး၏ အကြဲေၾကာင္းေလးမွ တဆင့္ သုတ္ရည္ၾကည္မ်ား စိမ့္ထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက လီးဒစ္အရင္းပိုင္းေနရာမွ ကိုင္ထားသည္ ျဖစ္ရာ လက္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း အရည္ၾကည္တစ္ခ်ိဳ ့က လက္ဖဝါးထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ လီးတန္ကို ဆီသုတ္လိမ္းသလို ျဖစ္ၿပီး သီတာေဆြ လက္ထဲ ေခ်ာေမြ႕လာသည္။ လႈပ္ရွားရတာ အဆင္ေျပလာသည့္တိုင္ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ စနိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ ထုတ္မေျပာေပ။

“ေကာင္းတယ္ … လုပ္လုပ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ ဇိမ္အက်ႀကီး က်ေနေလၿပီ။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမႈကို မ်က္လုံးမွိတ္ ေခါင္းေမာ့ကာ ၿငိမ္ခံေနသလို၊ သူမ နို႔ႀကီးမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆြဲ၍ ေဆာ့ေနသည္။ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္းသို႔ ႏွိုက္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည့္တိုင္ အခုအခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြအတြက္ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္မေနေတာ့ေပ။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခုလို သူမ ယူဆလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. မရပ္နဲ႔ .. လုပ္ လုပ္ … အား”

အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ စိမ့္သြားသလို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ လီးတန္ႀကီးက အတင္းမာဆုံး ျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္သည္ဆိုတာကို သီတာေဆြ သိလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ထိပ္ဖူးဝမွ သုတ္ရည္ျဖဴမ်ား ျပစ္ခနဲ ပန္းထြက္လာသည္။ ပထမဦးဆုံး အသုတ္က အရွိန္ျပင္းသည္။ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ အမွိုက္ပုံးကို ေက်ာ္၍ ေအာက္ခံေကာ္ေဇာေပၚအထိ စင္က်သည္။ ေနာက္ထပ္ ထြက္လာသည့္ အသုတ္မ်ားကမူ အရွိန္ သိပ္မရွိေတာ့။ ပုံးထဲသို႔ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္က်ၿပီး၊ က်န္သည့္ အရည္မ်ားက ထိုင္ခုံအစြန္းႏွင့္ သီတာေဆြ လက္ဖမိုးေပၚတြင္သာ တင္၍ က်န္ေနခဲ့သည္။

ဆုံလည္ခုံမွ ဖင္ႀကီးႂကြတက္လာသည္အထိ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခနေနမွ တင္ပါးကို ျပန္ထိုင္ခ်နိုင္သည္။ သံေခ်ာင္းလို႔ ေျပာမရသည့္တိုင္ ရာဘာေခ်ာင္းအမာႀကီးလို တင္းေနခဲ့ေသာ လီးသည္လည္း အခုမွ စတင္၍ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္။

ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္ၿပီမို႔ လီးကိုင္ထားေသာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြ သူမလက္ကိုသုတ္ဖို႔ တစ္ရႉးဗူးကို လိုက္ရွာသည္။ တစ္ရႉးဗူးက ရွိေနၾကေနရာတြင္ ရွိမေနျပန္။

“ရၿပီ သီတာ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရွာက္ေပကုန္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး”

အသက္ကို ပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရႉေနရင္းမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ၾကမ္းျပင္ေကာ္ေဇာေပၚရွိ္ သုတ္ရည္ကြက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး ေျပာသည္။ သီတာေဆြ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးကို မသိမသာကိုက္ၿပီး ေခါင္းေလး ငုံ႔လိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သိပ္မေက်နပ္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ ဒီေပပြကုန္သည့္ကိစၥက သူမေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲရွိသည့္အေတြးကိုေတာ့ သီတာေဆြ ႏႈတ္ကေန ထုတ္ေဖာ္၍ ေျပာမေနေတာ့ပါ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔လီးကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ဆြဲထည့္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။

“ကဲ .. သီတာ .. အန္ကယ္ေတာ့ အျပင္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ .. ဒီေပေနတာေတြ သီတာ ရွင္းထားလိုက္ .. ဟုတ္ၿပီလား”

မွာစရာရွိသည္ကို မွာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးမႈေၾကာင့္ ၿပီးလိုက္ရသည္မို႔ ကိုယ့္လက္ကိုသုံးရတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေက်နပ္အားရသည့္ အသြင္ရွိေနသည္။ သီတာေဆြကေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာကို မျမင္လိုက္။ စားပြဲနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူမ အာ႐ုံထဲတြင္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေပက်န္ေနသည့္ ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။

%%%%%%

ညေနပိုင္း သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ လုပ္ငန္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ိဳ ့ကို သံဗီဒိုတစ္လုံး၏ ေအာက္ဆုံးအကန႔္ထဲသို႔ ထည့္ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျပန္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားမိ။ သားေကာင္ကို က်ားေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကသာ သီတာေဆြကို လွမ္းျမင္သည္။ သူ႔ဘက္သို႔ ေက်ာေပးကာ ကုန္းထားသလို ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ ေနာက္ဘက္သို႔ အလိုလို တိုးကပ္သြားသည္။ တင္ရင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္သားမ်ားကို အနက္ေရာင္စကတ္ထဲမွ ေဖာင္းကားထြက္မည့္ဟန္ႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။

“သီတာ .. အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား”
“အေမ့!!”

အနားနားတိုးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း ခံရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္တက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ မည္ကဲ့သို႔ တုံ႔ျပန္စကားဆိုရမည္ မသိ။ မနက္တုန္းက ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္က ဦးေႏွာက္ထဲမွ အခုထက္ထိ မထြက္ေသးေလရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလဲ မ်က္ႏွာပူေနသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္သလို၊ ကုန္းထားရာမွလည္း ကိုယ္ကို ျပန္မမတ္မိေခ်။

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပလို္က္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ တင္ပါးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ လက္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေလၽွာဆင္းသည္။ စကတ္က ဒူးဖုံးယုံသာ ရွည္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြယ္လ်ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေျခတန္အေပၚပိုင္းကို စမ္းမိသည္။ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ကို အထဲသို႔ လွန္ထိုးကာ အေပၚဘက္သို႔ ဆြဲတင္သည္။ စကတ္ေနာက္ပိုင္းက အေပၚသို႔ ေရြ ့တက္သြားၿပီး ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ား၏ အတြင္းပိုင္းကို စမ္းမိသည္။

“အင္း ..”
“အီး ..”

ႏွစ္ဦးစလုံး ႏႈတ္မွ ညည္းသံထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ ညည္းသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ ရမၼက္စိတ္ႏွင့္ ညည္းမိတာျဖစ္သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း သီတာေဆြ စကတ္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးခ်င္ေနသည္။ တဲတဲေလးက်န္ေနေသာ အသိစိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းေနရသည္။ မနက္ကတစ္ခ်ီ ေကာင္းေကာင္းၿပီးထားသည့္တိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္ခ်င္စျပဳၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွ ေခ်ာ့ေနရသည္။

လက္ကို စကတ္ေအာက္လၽွိုလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ ကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လွမ္းကိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ ဒီေလာက္ထိေတာ့ အရဲကိုးဖို႔ မသင့္ဟု စဥ္းစားမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ပင္တီပါးပါးေလး အုပ္ေနတဲ့ တင္ပါးဆိုင္မ်ားကို စမ္းမိသည္ဆိုယုံႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္သည္။ ပင္တီေအာက္ကိုေတာင္ လက္လၽွိုမေနေတာ့ဘဲ အေပၚမွသာ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္လိုက္သည္။

“အားရစရာႀကီး .. ေတာက္”

ဘယ္ဘက္တင္အိုးေရာ၊ ညာဘက္တင္အိုးေရာ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က က်ိတ္မနိုင္ခဲမရ ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြနားမွ ခြာကာ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ လိပ္တင္ေနသာ စကတ္ႏွင့္၊ ကုန္းလ်က္အေနအထားအတိုင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲဝင္သြား၍ တံခါးပိတ္သံၾကားမွ သူမကိုယ္ကို ျပန္မတ္မိသည္။ တြန႔္လန္ေနသည့္ စကတ္ကိုလဲ ျပန႔္သြားေအာင္ လက္ျဖင့္ ျပန္ဆြဲခ်ရသည္။

ညေန၄နာရီေလာက္တြင္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုထံမွာ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ဝင္လာျပန္သည္။ နိုင္ငံျခားေကာလ္ဟု သိလိုက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ကအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေလးလံလ်က္ရွိသည္။ ဆက္ၿပီးထိုင္ေနရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိမသာေလး ႐ုံးမွ လစ္ထြက္သြားရမလား ေတြးေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မက်ခင္မွာပင္ အခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လွမ္းေခၚသံ ၾကားရျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လွမ္းေခၚလိုက္သည့္စကားက (ငါဆီးသြားခ်င္လို႔ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့) ဆိုတာ။

သီတာေဆြ သြားရမလို၊ မသြားရမလို ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ၿပီး ေပကပ္၍ ရပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေစာေမာင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္က မွာၾကားသြားေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကုမၸဏီတြင္ အေရးႀကီးကိစၥမ်ား ရွိနိုင္ၿပီး သူမအေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား တတ္နိုင္သမၽွ အကူအညီ ေပးရန္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ အသက္ကို ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။

ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္မိၿပီးေသာအခါ သူမလက္ႏွင့္ ယဥ္ပါးသလို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ရေသးပါလ်က္ႏွင့္ လီးႀကီးသည္ ရာဘာဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလို မာတင္းတက္ေနသည္။ သူမ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို မ်က္လုံးေလးလွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းတစ္ခု လွမ္းေပးတာ ခံရျပန္သည္။

“အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္”

ဘာလုပ္ေပးရမည္ဆိုတာကို သိေနသျဖင့္ ပါးမို႔မို႔ေလး ႏွစ္ဖက္ အနည္းငယ္ နီျမန္းသြားသည္အထိ သီတာေဆြ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ထဲကိုင္ထားမိေသာ လီးကိုေတာ့ အေပၚေအာက္ဆြဲလႈပ္ၿပီး စတင္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးႏွင့္ သူမလက္ ထိေတြ႕ေနမႈသည္ တစ္ႀကိမ္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီမို႔ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြအတြက္ စိမ္းေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူ ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္း ႏွိုက္ၿပီး နို႔အုံေတြကို ေဆာ့ကစားေနသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းရင္းခ်ာ ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသားက်ေနသလို ခံစားေနရသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ေနာက္ထပ္ ျပသနာတစ္ခုႏွင့္ ထပ္မံ၍ ရင္ဆိုင္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သုတ္မလႊတ္နိုင္ျခင္းပင္။ ညာလက္ႏွင့္ သူမ ဂြင္းတိုက္သည္။ လက္ေညာင္းလာလို႔ သူမ ဘယ္လက္ေျပာင္းသည္။ ဒါလည္း မၿပီးေသး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္အဆုံး လက္တစ္ဖက္က လီးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတုန္း၊ က်န္တစ္ဖက္က လဥမ်ားကို ရြရြေလးပြတ္ကာေပးသည္။ ဒါကေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခိုင္းလို႔မဟုတ္။ ျမန္ျမန္အရည္ထြက္မွ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမွာလို႔ သီတာေဆြ ေတြးထားသျဖင့္ တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

အခ်ိန္က ၾကာသထက္ ၾကာလာသည္။ သီတာေဆြ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြပင္ နာလာသလို ျဖစ္လာသည္။ လက္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။

ေတာ္ေသးသည္။ သီတာေဆြ စိတ္သက္သာစရာ သတင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔လက္အား နို႔ကိုႏွိုက္ေနရာမွ ႐ုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းခြက္ကို လက္ဝါးႏွင့္ပိတ္၍ ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။

“သီတာ .. အန္ကယ္ၿပီးေတာ့မယ္ .. သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ကလို ေပပြကုန္တာ မျဖစ္ေစနဲ႔ေတာ့”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အဆုံးသတ္စကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားသည့္ သီတာေဆြ ခ်က္ခ်င္းကို စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူမထိုင္ေနရာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္မ်ား ဦးေက်ာ္ေခါင္သုတ္ရည္ကို ခံထားနိုင္မလား လိုက္ရွာသည္။ အမွိုက္ျခင္းကိုေတာ့ ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တုန္းက ထြက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ ပမာဏအတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ဒီပုံးတည့္တည့္ထဲ ဝင္ေအာင္ ထိန္းထားနိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင္မိသည္။

ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္အတြက္အေလ်ာက္ လုုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ သူမထံမွ အၾကည့္ကို လႊဲမသြားပါ။ သီတာေဆြ ဘာေမးခ်င္သည္ကို တပ္အပ္သိေနသည့္အလား သူ႔ပါးစပ္ကို ဟကာျပရင္း အတြင္းဘက္သို႔ လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပသည္။

သီတာေဆြ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း အေျပးအလႊား စဥ္းစားရျပန္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း သိလိုက္ေသာအခါတြင္မူ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားရျပန္သည္။ ဟင္ … သူက .. ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ အရည္ေတြကို ဖမ္းခိုင္းထားတာပါလား .. ကြိဳင္ပဲ

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္တစ္ဖက္က ဆန႔္တန္းထြက္လာၿပီး သီတာေဆြေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ လာကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳနိုင္ခင္မွာပင္ ေခါင္းကို ေရွ႕ဘက္သို႔ဆြဲယူ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တားဆီးဖို႔ သီတာေဆြ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေခ်။

သီတာေဆြ ပါးစပ္ႏွင့္ လီးတန္ထိပ္ဖူးအား ငုံမိသြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အီးခနဲ ေက်နပ္အားရသံႀကီး ထြက္ေပၚၿပီး လူက ဆုံလည္ခုံေပၚမွ ႂကြတက္သည္။ လီးဥမ်ားထံမွ လၽွံတက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေျပးထြက္လာၿပီး သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ တေျဗာေျဗာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ဖမ္းထိန္းကာ ကိုင္ထားသည္မို႔ သီတာေဆြ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္းထြက္လို႔မရ။ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပန္းက်လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို မတတ္နိုင္သည့္အဆုံး တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်လိုက္ရေတာ့သည္။

အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထြက္လာေသာ လရည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းအား ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္မေပးပါ။ တင္းတင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက အာေခါင္ထဲေရာက္သည္အထိ ထိုးထည့္ထားသျဖင့္ သီတာေဆြလဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္လုံးမ်ားကို အတင္းလွမ္းတြန္းၿပီး ေနာက္ထပ္ထိုးမထည့္ေအာင္ ေတာင့္ခံထားရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ပါးစပ္ထဲသို႔ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။

“အား … ေကာင္းတယ္ .. အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိတာ”

ေက်နပ္အားရေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြေခါင္းေနာက္မွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္။

“အဟြတ္ .. အဟြတ္”

ေခါင္းႂကြနိုင္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ကား မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံၾကည္နိုင္စြာႏွင့္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသလို ခံစားရၿပီး၊ ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ေၾကာင္စီစီေလးျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က လီးဒစ္အား လက္ညိဳးထိုးျပသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ထိပ္မွာ က်န္ေနေသးတယ္”

စကားလုံး ရွာမရသည့္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို အသာျပန္ငုံ႔၊ လၽွာနီတာရဲေလး လွစ္ထုတ္ကာ လီးထိပ္ဖူးကို လွမ္းလ်က္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိပ္ဖူးဝတြင္ ဘာအရည္ၾကည္မွ က်န္ေနေတာ့သည္ မဟုတ္။ အားလုံးက သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ က်ဆင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သီတာေဆြ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို အလိုက္တသိႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

%%%%%%%

ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ …

ဒီေန႔ေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးလာတာ ေနာက္က်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြကို မေတြ႕။ တျခား အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းသာ ရွိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာင္ လန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ေတြးကာ ေနလိုက္သည္။ ရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ အျပင္ကိစၥတစ္ခု ဖန္တီးကာ ႀကံဖန္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးကိုလဲ ျပန္မလာဖို႔ တခါထဲ မွာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးအလာကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္နိုင္မိသည္။

သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနေသာ ေကာ္ဖီ ကုန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ သီတာေဆြ ႐ုံးထဲဝင္လာသည္ကို သူ႔အခန္းတံခါး ဖြင့္ထားသျဖင့္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သီတာေဆြသည္ မေန႔ကလို ဒူးဖုံးေအာင္ရွည္ေသာ စကတ္မီးခိုးေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က ဘေလာက္စ္ေပၚတြင္ မီးခိုေရာင္ကုတ္ကို ထပ္၍ ဝတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲဝတ္ဝတ္ သီတာေဆြသည္ ေခ်ာေမာလွေသာ သူမ႐ုပ္ရည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္တတ္သူမို႔ ပုံစံက ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္သာ။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ညိဳးငယ္ေနရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္ေနသလို၊ သီတာေဆြကလဲ သူ႔အား တန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။

“အန္ကယ္ .. သီတာ အန္ကယ္နဲ႔ တစ္ခုေဆြးေႏြးခ်င္တယ္”

ပါးနပ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ ႐ုံးခန္းဝနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သီတာေဆြ ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။

“လာေလ သီတာ … ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ .. လာလာ .. ဒီမွာ ထိုင္ေျပာရေအာင္”

ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ လူႀကီးလူေကာင္းအသြင္ ေပါက္ေနသည္။ သီတာေဆြအား ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံယုံမက လက္ျဖင့္အခန္းေထာင့္တြင္ ရွိေနေသာ ဆိုဖာခုံရွည္ႀကီးကို ထိုးျပသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးကိုယို႔ ေခါင္းကို မသိမသာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ညႊန္ျပသည့္ ဆိုဖာခုံ၏ တစ္ဖက္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံမို႔ သီတာေဆြ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က တျခားဘက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။

ဆိုဖာခုံက ခပ္အိအိမို႔ သီတာေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္လိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ အထဲသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြဝတ္လာေသာ စကတ္က ဒူးေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေပါင္တန္ဝင္းဝင္းမ်ားဆီိသို႔ လိပ္တက္သည္။ သီတာေဆြ ျပန္ဆြဲခ်မည္ဟု ျပဳစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚ လာတင္တာခံရသည္။

သီတာေဆြ အၾကည့္က ထိုလက္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေလသံႏွင့္ စေမးသည္။

“ေျပာေလ .. သီတာ … အန္ကယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“ဟို .. ဟိုေလ” (သီတာေဆြ အၾကည့္က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္တြင္သာ ေရာက္ေနၿပီး ခနေလာက္ေတာ့ စကားလုံးရွာမရန္ဟန္ႏွင့္ ထစ္အေနသည္ .. တေအာင့္ေနမွ)
“ေျပာရမွာေတာ့ အား .. အားနာတယ္ အန္ကယ္ .. သီတာ ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နို္င္ေတာ့ဘူး”

ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အားတင္းကာ ေျပာရင္း သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ စကားၾကားေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အံ့အားသင့္သြားဟန္ရသည္။ နဖူးေၾကာမ်ား တြန႔္သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ၿပီး

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ..”
“ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့”

ဒူးေခါင္းေနရာတြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေပါင္တန္အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႕လာၿပီး ခပ္ရြရြပြတ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ စကားသံ ခနတိတ္သြားရျပန္သည္။ ၿပီးမွ ေရႊရင္အစုံ႔ မို႔တက္လာသည္ အထိ အသက္ကို အားယူရႉသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ တစ္ညလုံး စဥ္းစားထားေသာ စကားကို ဆက္ေျပာရသည္။ ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးေပၚတြင္ ေျပးလႊားစျပဳေနေသာ လက္ကိုေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ သူမအာ႐ုံထဲမွ ေဖ်ာက္ထားရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ .. မ .. မ ေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ပါ”
“မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ ?? … မေန႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ပို၍ စိတ္ပူသည့္အသြင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဆိုဖာဟိ္ုဘက္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ သီတာေဆြဘက္သို႔ ထပ္တိုးလိုက္သည္။
လူခ်င္းနီးကပ္သြားမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းကာ ေျပာေနသူ သီတာေဆြ ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာရသည္။ ဖိုလွိုက္ေနေသာ ရင္သည္ အထက္ေအာက္ အတက္အဆင္း အနိမ့္အျမင့္ ျမန္ျမန္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လႊာကို အလိုလို ခ်လိုက္္မိၿပီး တိုးညင္းေသာ ေလသံႏွင့္ ဆက္ေျပာရွာသည္။

“မေန႔ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သီတာ မေက်လည္ဘူး အန္ကယ္”
“မေက်လည္ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ္လား ??.. အန္ကယ္သိသေလာက္ မေက်လည္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး .. သီတာ စိတ္ညစ္စရာလဲ မရွိဘူးေလ .. သီတာက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အန္ကယ္ကို လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ .. လုပ္ေပးတာမွ တကယ္ကို ေျပာင္ေျမာင္ေအာင္ ကူညီခဲ့တာ .. ဘရာဗိုလိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းရမွာ”

ေက်နပ္အားရသည့္ ေလသံႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေလးေပၚတြင္ ပန္းေသြးေရာင္ေတာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ “ေက်းဇူးပဲ အန္ကယ္”ဟု တုံ႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔အတြက္ ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္ေနဟန္ အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ ခနေနမွ အားတင္းလိုက္ဟန္ျဖင့္ ..

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. ဒါေပမယ့္”
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ သီတာ ..”
“ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာဆိုလိုခ်င္တာက .. သီတာ့မွာ ခ်စ္ .. ခ်စ္သူရွိတယ္”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သီတာေဆြသည္ သူမေျပာခ်င္သည့္ စကားကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။

“ခ်စ္သူ .. အဲဒါဘာျဖစ္လဲ .. သီတာ ?? .. အန္ကယ္ မင္းဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘူး”

ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ အနည္းငယ္ျမင့္တက္လာေသာ ေလယူေလသိမ္းေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးေကာင္းကင္ႏွယ္ မွိုင္းပ်သြားသည္။ မ်က္ဝန္းလွလွေလးတြင္လည္း မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲ၍လာသည္။

“သီတာေလ .. သီတာ့ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမေဖာက္ခ်င္ဘူး ..”
“သစၥာေဖာက္တယ္ !! .. ဟာကြာ .. သီတာေဆြ.. မင္း ဘာေတြ မဟုတ္ကဟုတ္က ေလၽွာက္ေတြးေနတာလဲ ..”
“မဟုတ္ဘူးေလ .. အန္ကယ္ .. မေန႔က အန္ကယ့္ဟာ ..” (သီတာေဆြ ဆက္မေျပာရဲဟန္ႏွင့္ အသံတိတ္သြားသည္။ ရွိုက္သံတစ္ခ်က္ကို အင့္ခနဲ ၾကားလိုက္ရသည္)
“ဘာ အန္ကယ့္ဟာလဲ သီတာ .. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ .. အန္ကယ့္လီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ .. အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္ေလ .. သီတာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ၿပီ အန္ကယ္ .. အင့္”

ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ သီတာေဆြ အသံက ဝမ္းနည္းသည့္ဟန္ ပို၍ ေပါက္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြအား သနားစရာသတၱဝါ တစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေခါင္းကို ေျဖညႇင္းစြာ ခါသည္။ ၿပီးမွ ခ်ိဳသာေသာ ေလသံေအးေအးႏွင့္ သီတာေဆြအား ေဖ်ာင္းဖ်ရွာသည္။

“သီတာ .. ဒီမွာ ၾကည့္ အန္ကယ္ ရွင္းျပမယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာေျပာသလို အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီတာေဖာက္ျပန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး .. ဒါ ဆက္စ္ကိစၥလဲမဟုတ္ဘူး .. အန္ကယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္သီတာက ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီတာပဲ ရွိတယ္ .. ပီေအဆိုတာ သီတာေဆြ သိတယ္ဟုတ္ .. ပါဆင္နယ္ အဆင့္စတန႔္ .. ကိုယ့္ရဲ ့ေဘာ့စ္အလုပ္ကိစၥၿပီးေျမာက္ဖို႔ ကူညီေပးတာ ပီေအေလ ..အ ဆင့္ စ တန႔္ တဲ့ ..  သေဘာေပါက္လား .. မေန႔က ကိစၥက ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ …”

စကားအရွည္ႀကီး ေျပာရင္း ေတာက္ေလၽွာက္ရွင္းျပသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ဆက္ဖို႔ စကားလုံးရွာမရဟန္ျဖင့္ လက္ဖဝါးကို ေလထဲေျမႇာက္ကာ ခါရင္း စဥ္းစားေနသည္။ သီတာေဆြကမူ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာသမၽွကို နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကာလုံး ရွာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကိုယ္တိုင္ စကားလုံး ရွာေနဟန္ျဖင့္ အသံတိတ္စဥ္းစားေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြထက္ အရင္ စဥ္းစားမိသြားပုံေပါက္သည္။ ေလထဲေဝွ႕ယမ္းေနေသာလက္က ရပ္သြားၿပီး

“ဖိအားေလၽွာ့တာ.. အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ စထရပ္ ရီလိစ္ ..”
“ဖိအားေလၽွာ့တာ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္”

ဒီစကားကို ရင္းႏွီးေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေနာက္မွ သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြ စကားကို ေထာက္ခံသည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းဟန႔္ကာ လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သီတာနို႔ေတြကို သုံးတာနဲ႔ သေဘာတရားအရ အတူတူပဲ ..”

ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည့္ သ႐ုပ္ျပသည့္ဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ နို႔ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ ရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ခံရမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ကို ႐ုန္းထြက္ျခင္းေတာ့ မျပဳလုပ္ပါ။

နို႔ေတြ႕ကို ကိုင္မိသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ခပ္မာမာအသားကို စမ္းမိသည္။ ထိုေရာအခါ အလိုမက်သည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္သည္။

“သီတာ .. ဘရာဝတ္လာတာလာ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေမးေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ မဝံ့မရဲ ေလသံႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. သီတာေလ .. စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး … ေဆာရီး”
“အခုခၽြတ္လိုက္ သီတာ ..”
“ရွင္ !!”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားမိသည္ …။

“ဟုတ္တယ္ သီတာ .. ခၽြတ္လိုက္ေလ .. အန္ကယ္တို႔ ဒီဘရာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာတူညီမႈ ရထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. ရွင့္ .. ေဆာရီးပါ အန္ကယ္”

သီတာေဆြ သူမအမွားကို သိလိုက္သည္မို႔ ေခါင္းကေလး ငုံ႔ကာ ေတာင္းပန္ရင္း ဘေလာက္စ္ေပၚက ထပ္ဝတ္လာေသာ ကုတ္အကၤ် ီကို အရင္ဆြဲဖယ္သည္။ လည္ပင္းေပါက္ေနရာမွ ကိုင္၍ ကုတ္အကၤ် ီကို ဘယ္ညာထပ္ေခါက္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာ၏ လက္တန္းတြင္ လွမ္းတင္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘေလာက္စ္ ေအာက္စႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ပင့္ခၽြတ္သည္။ ဝမ္းျပင္သား ရွပ္ရွပ္ေလးႏွင့္ ခ်က္နက္နက္ေလးက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျမင္ကြင္းထဲ အရင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မို႔ဝန္းျဖဴေဖြးေသာ စေနႏွစ္ခိုင္အား ခဲေရာင္ ဇာပြင့္မ်ားပါေသာ ဘရာႏွင့္ ထုပ္လ်က္သား ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘရာ၏ရင္ပုံက အႀကီးစား မဟုတ္သည္မို႔ နို႔လုံးအိအိမ်ား၏ အေပၚတစ္ဝက္ေလာက္က အျပင္ဘက္သို႔ လၽွံက်ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက အသက္ရႉမွားခ်င္စရာ။ ရႊီခနဲ ေလမခၽြန္မိေအာင္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ လၽွာက အၿငိမ္မေနနိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ျပန္သပ္မိသည္။

သီတာေဆြကေတာ့ ရမၼက္ခိုးေဝစ ျပဳေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ္စရာ ရွိသည့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဘရာေနာက္က ခ်ိတ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္တြန္း၍ ျဖဳတ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေရွ႕ဘက္ရွိ ရင္ပုံခြက္ႏွစ္ခုဆက္ေနေသာ အလယ္ေနရာမွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ တစ္ခါမွ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ဦး ေရွ႕တြင္ အကၤ် ီမခၽြတ္ဘူးသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနသည္။

“ဖယ္ .. ဖယ္လိုက္ေလ .. သီတာ”

အာလုတ္သံႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားအဆုံးတြင္ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္ေနေသာ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြ ေရွ႕ဘက္က လက္ကို႐ုတ္သည္။ ခဲေရာင္ဘရာလွလွေလးက သူမလက္ထဲ ပါသြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အၾကည့္ကမူ ဘရာေနာက္သို႔ ပါမသြား။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ေပၚထြက္လာေသာ ေငြလဝန္းႏွစ္ဆူကို အငမ္းမရ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက ဆန႔္တန္း ေရာက္ရွိလာသည္။

သီတာေဆြ နို႔ႀကီးေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ဖူးသည္။ ေျပာရလၽွင္ သူ႔လက္ႏွင့္ စိမ္းမေနပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိထဲတြင္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ပကတိအတိုင္း ျမင္ရသည္ကေတာ့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင္။ နို႔လုံးေတြက ႀကီးသည္၊ မို႔ေမာက္ေနသည္။ အိတြဲျခင္းေတာ့ မရွိ။ နို႔သီးေတြကမူ ခပ္ေသးေသးျဖစ္ၿပီး ဆြဲကာေဆာ့ေပးမႈေၾကာင့္လား မသိ။ ရွည္ထြက္ စူႂကြေနသည္။ နို႔သီးစူစူေလးမ်ားအား ၿခံရံထားေသာ အဝိုင္းေလးကမူ ပန္းေရာင္ေသြးေျပးေနသည္။ ခ်ဳံငုံကာေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ လွပေသာ အလွ ..။

“သီတာ .. မင္း နို႔ေတြက သိပ္လွတာပဲ .. “
“ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အားတက္သေရာ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေၾကာင္တက္တက္ေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖမိသည္။ ဘရာခၽြတ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ ဘေလာက္စ္ကို အေပၚကေန ျပန္ဝတ္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က နို႔ႀကီးေတြေပၚက မခြာေသးဘဲ ဆက္လက္ကိုင္ထားသျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။

“ကဲ .. သီတာ .. မေန႔က ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား”

ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ အသားဆိုင္ႏွစ္လုံးကို လက္ငါးေခ်ာင္းတစ္ဖက္စီႏွင့္ အားရပါးရ ဆုပ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္း ေမးသည္။ သီတာေဆြ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ .. သီတာ နားလည္သြားပါၿပီ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. အခုလို ရွင္းျပတဲ့အတြက္”
“အာ .. မလိုပါဘူးကြာ ..  ရပါတယ္ .. အန္ကယ္ ခံစားေနရတဲ့ ဖိအားေတြကို ေလၽွာ့ေပးဖို႔က သီတာ့ အလုပ္တာဝန္ဆိုတာ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္” (ပါးစပ္က အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားေနသည္)
“ဟုတ္” (သီတာေဆြ ထပ္မံ၍ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္)
“တကယ္တမ္းေတာ့ အန္ကယ္ အရမ္းဖိအားမ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆို .. ဒီဟာေတြကို သုံးတာေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး သီတာ”

ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာရင္း “ဒီဟာ”ဆိုေသာ စကားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နို႔ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဘက္ျခမ္းမွ ပင့္ကာ ပုတ္သည္။ နို႔လုံးလုံးႀကီး ႏွစ္ဖက္က ေဘာ္လီေဘာလို ခုန္တက္သြားသည္။ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဖ်င္းခနဲေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေယာင္ယမ္း၍ လည္ေခ်ာင္းကို လႈပ္ရွားၿပီး မ်ိဳခ်မိသည္။

“အခုေတာင္ .. မေန႔က ကိစၥေတြေရာ .. သီတာ အလုပ္ဆက္မဆင္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာေတြေရာ .. အကုန္ေပါင္းၿပီး အန္ကယ္ဖိအားေတြ တက္လာတယ္”
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း !!”

ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က နို႔ေတြကိုဆြဲေနရာမွ ခြာသြားၿပီး ဝတ္ထားသည့္ ပုဆိုးကို လွမ္းေျဖလိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ ခါးပုံစံေျပၿပီး ကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ဘြားခနဲ အရွင္းသား ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရရာ သီတာေဆြ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ပန္းကန္ျပားဝိုင္းေလာက္နီးနီး ျပဴးက်ယ္သြားရျပန္သည္။

“အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္ ရွင္းျပခဲ့သလို သီတာ ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္ လုပ္ရမယ့္ ဝတၱရားအတိုင္း ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့ေပးစမ္းကြယ္ .. လုပ္ လုပ္ .. သီတာက လိမၼာပါတယ္”

သီတာေဆြမ်က္လုံးမ်ားသည္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမေခါင္းအား လွမ္းဆြဲၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ဂလန္ဂဆန္ ျငင္းဆန္သည္ေတာ့ မလုပ္မိပါ။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ေတာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးကြယ္သလို ျဖစ္သြားေသာ ဆံပင္မ်ားအား နားသယ္ေနာက္သို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကလည္း အလိုက္သိပါသည္။ သီတာေဆြ လုပ္ရကိုင္ရ လြယ္ေအာင္ သူမေခါင္းအား ကိုင္မထားသည့္လက္ႏွင့္ မာေတာင္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လီးကို မတ္ေနေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားေပးသည္။ ထိုေရာအခါ ငုံ႔က်လာေသာ သီတာေဆြ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လီးဒစ္ ထိသည္။ ႏူးညံ့ေသာ ခံစားမႈလွိုင္းက ထိပ္ဖူးဝမွတဆင့္ ကိုယ္အတြင္း ပ်ံ ့ႏွံ့လာေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးကို ႂကြၿပီး အားႏွင့္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အု .. အု .. အိ”

တင္းခံမထားနိုင္သည့္အေလ်ာက္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကို ဖြင့္ဟလိုက္သည္တြင္ လီးထိပ္ဖူးႀကီးက အတင္းပင္ အထဲသို႔ ကၽြံဝင္ဆင္းလာသည္။ အထဲရွိေနေသာ လၽွာေလးအား အမႈမထားဟန္ႏွင့္ တြန္းတိုက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းဝထိ ဦးတည္သြားသည္။ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကမန္းကတမ္း ရိုက္ၿပီး အခ်က္ေပးရသည္။

“အို .. အိုေက .. သီတာ .. ေျဖးေျဖး .. အခ်ိန္ယူၿပီးမွ လုပ္ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကပင္ အေပၚစီးကေန အခ်ိန္ယူၿပီးလုပ္လို႔ ေျပာေနသျဖင့္ သီတာေဆြ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာစရာ စကားကို မစဥ္းစားနိုင္သည္ႏွင့္အတူတူ လုပ္စရာရွိတာ ၿပီးသြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္မည္ဟု ႏွလုံးသြင္းၿပီး ပါးစပ္ထဲဝင္ေနေသာ လီးကိုယ္လုံးကို လၽွာႏွင့္ပတ္ဆြဲသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. ရွီး … ေကာင္းတယ္.. သီတာ .. ဂြတ္ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့”

ႏႈတ္မွ တဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို တေျဖးေျဖးျခင္း ေပါင္ရင္းထိေရာက္ေအာင္ ဖိခ်သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ အာေခါင္သားေလးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ရေသာအရသာအျပင္ လၽွာနီတာရဲေလးက ေပးေသာ အေတြ႕ကပါ ထပ္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးက တမဟုတ္ျခင္း ႀကီးထြားတက္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းကို ထပ္ဖိခ်ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သီတာေဆြက သူ႔အႀကံကို သိေနသည့္အလား ပါးစပ္ထဲ မဝင္နိုင္ေသးေသာ အရင္းပိုင္းကို လက္ျဖင့္ အရင္လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံ မေအာင္ျမင္လိုက္။ သို႔ေသာ္ သူက ထပ္တြန႔္တက္ၿပီး သီတာေဆြကို လက္ဖယ္ဖို႔ အမိန႔္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါ။ သီတာေဆြက အလိုက္တသိႏွင့္ ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ၿပီး လီးကိုစတင္စုပ္ေပးေနလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ လီးအရင္းအား ကိုင္ထားေသာ လက္ကလဲ ဂြင္းတိုက္ေပးသလို လႈပ္ခါေပးသည္။

“အား … ရွီ .. ေကာင္းလိုက္တာ … လုပ္ လုပ္ .. အဲဒီလိုမ်ိဳး”

သီတာေဆြ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္း ရွိသည္ေတာ့ မသိ။ လီးစုပ္သည့္ ေနရာတြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ သူမ ခ်စ္သူဆိုေသာ ကိုဝင္းခိုင္ကို စုပ္ေပးေနၾက ျဖစ္ရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သီတာေဆြ၏ ထိုကၽြမ္းက်င္မႈက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အလုပ္ျဖစ္ေစေနသည္သာ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က သီတာေဆြေခါင္းအား လွမ္းၿပီး ထိန္းေပးထားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္း ၌ သိမ္းကာစုထားေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားအား ကိုင္ေပးထားယုံသာ လိုအပ္သည္။ သီတာေဆြက သူမဖာသာ သူမ ေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ ႂကြလိုက္ႏွင့္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရင္း ပါးကေလးမ်ား ေဖာင္းလာသည္အထိ အားတက္သေရာ စုပ္ေပးေနသည္။ လီးစုပ္သံ တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အသက္ျပင္းျပင္း ရႉသံ တရႉးရႉး တရွဲရွဲကသာ အခန္းထဲတြင္ ႀကီးစိုးထားသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. စုပ္စုပ္ ..”

လြတ္ေနသာလက္တစ္ဖက္က နို႔ႀကီးေတြကို လွမ္း၍ဆြဲကာေဆာ့ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ကာ သီတာေဆြ ပါးစပ္ကို စတင္၍ လိုးေဆာင့္သည္။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေျပးတက္ရသလို ဦးေက်ာ္ေခါင္ အားကုန္ထုတ္သည္။ လီးတန္ အရင္းပိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သီတာေဆြ၏ လက္သည္သာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆီးစပ္ မထိေတြ႕ရေအာင္ တားဆီထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အတားအဆီး ျဖစ္၏။ မဟုတ္လၽွင္ လီးႀကီးတစ္ခုလုံး သီတာေဆြ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။

ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ခန႔္ ၾကာေအာင္ မာရသြန္ေျပးသလို ေတာက္ေလၽွာက္ဆြဲၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးတေလၽွာက္ က်င္စိမ့္တက္လာသည္။

“ထြက္ .. ထြက္ေတာ့မယ္ … ေသခ်ာ မ်ိဳခ် .. သီတာ .. အျပင္ကို တစ္စက္မွ မက်ေစနဲ႔ “

လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးႏွင့္ သီတာေဆြ ေခါင္းအား ညႇပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ က်ားရိုင္းတစ္ေကာင္၏ အားမာန္ျဖင့္ သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ လီးတန္အား ထိုးထည့္သည္။ အားပါလွေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သီတာေဆြ လက္သည္လည္း လီးတန္အရင္းအား ဖမ္းကိုင္ထားျခင္း မျပဳနိုင္ေတာ့။ တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံစိုရႊဲေနေသာ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး သူမပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနသည္။

“အား … ရွစ္ .. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ”

ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေအာ္ညည္းၿပီးေနာက္ သီတာေဆြေခါင္းအား သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ ထိသည္အထိ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းဝကို ေက်ာ္၍ ေရာက္ေနေသာ ဒစ္လုံးႀကီးသည္ အစြမ္းကုန္ တင္းမာသြားၿပီးေနာက္ သုတ္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ဘာမွန္း မသိလိုက္ခင္မွာပင္ အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြအား သီတာေဆြ မ်ိဳခ်လိုက္ရရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနသည္။ ထို႔အတူ သီတာေဆြ၏ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးသည္လည္း ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခ်က္ေကာ့တိုင္း သီတာေဆြ တစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ေနရေတာ့သည္။

“၀ိုး .. အန္ကယ္ တကယ္ပဲ ဖိအားေတြမ်ားေနတာကိုး .. ဟူး”

တစ္စက္မက်န္ ကုန္သည္အထိ သုတ္ရည္မ်ားအား စုပ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ အေတာ္ေလးပင္ ေမာဟိုက္ေနရွာသည္။ သီတာေဆြ နည္းတူ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္လည္း ေဟာဟဲေဟာဟဲ ျဖစ္ေနသည္။ သီတာေဆြ၏ မွတ္ခ်က္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ေယာင္ေယာင္ေလးျပဳံး၍သာ ေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အျပဳံးမ်က္ႏွာသည့္ မည့္သည့္အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္ကို သူသာလၽွင္ အသိဆုံးျဖစ္ေပေတာ့မည္။

ထိုေန႔မွစ၍ ေနာက္ထပ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ သူ႔ပီေအျဖစ္သူ သီတာေဆြ၏ ေနာက္တိုးတာဝန္ ျဖစ္ေသာ လီးစုပ္ေပးျခင္းအမႈကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ေလေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းလိုလို အနည္းဆုံး ႏွစ္ႀကိမ္ ဒါမွမဟုတ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြခမ်ာ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးရသည္။ ထိုသို႔စုပ္ေပးရာတြင္ တခါတေလေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာမွဝင္ေရာက္မစြက္ဖက္။ ထိုင္ခုံတြင္ အခန႔္သား ေက်ာဆန႔္ကာထိုင္ရင္း ေျခတန္မ်ားကို ကားေပးထားလိုက္ယုံပင္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ မာေတာင္ေနသည့္ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ အထုတ္အသြင္းလုပ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး စုပ္ေပးရရွာသည္။ သီတာေဆြ ျပဳစုသမၽွ ဦးေက်ာ္ေခါင္က အလိုက္သင့္ ခံစား၊ စံစားေနယုံသာ ..။

သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ အရမ္းကိုဖိအားမ်ားသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ သီတာေဆြအား အခန္းအလယ္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းၿပီး၊ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမေခါင္းအား ညႇပ္ထိန္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္အား ေကာင္းေကာင္းလိုးေတာ့သည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဖိအားေလၽွာ့ျခင္းကိစၥသည္ လီးထိပ္ဝမွ ပန္းထြက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို သီတာေဆြ တစ္စက္မက်န္ ေသာက္မ်ိဳခ်ရျခင္းႏွင့္သာ အျမဲ ၿပီးဆုံးခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ေပက်ံျခင္း မျဖစ္ေအာင္ဆိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

အားလုံးကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိထားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆိုသူကား ဦးေက်ာ္ေခါင္ပင္။ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိၿပီး ဘဝတေလၽွာက္လုံး လည္လၽွင္လည္သလို စားသုံးလာခဲ့သည္မို႔ ဒီမၽွႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ မေက်နပ္နိုင္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ ျမက္ဆိုသည္မွာ တျခားဘက္တြင္ ပိုစိမ္းသည္လို႔ ခံယူထားသည္သာ။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူလုံးဝ စိတ္ေက်နပ္သြားဖို႔အတြက္ရန္ သီတာေဆြအား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လိုးရမလဲဆိုတာ အျမဲအာ႐ုံေရာက္ေနသည္။

တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ပင္တီကို ခၽြတ္ျပစ္နိုင္ေအာင္ သူႀကိဳးစားရမည္။ ဤသည္ကား ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အဓိကပန္းတိုင္ပင္ ..။ အီးလိုသာဆိုရလၽွင္ ultimate goal ဟု ေျပာရမလား မသိ။

ထိုင္ေနၾက ဆုံလည္ခုံေပၚတြင္ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို အေျပးအလႊား အလုပ္ေပးမိသည္။ သီတာေဆြကို ဘယ္လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အသည္းအသန္ စဥ္းစားေနရလို႔လား မသိ။ သူ႔ေခါင္းတြင္ ဆံပင္ျဖဴေတြပင္ ထပ္တိုးလာသလို ခံစားရသည္။ ဟူး .. ေက်ာ္ေခါင္ .. မင္း ႀကံစမ္း

ၿပီးခဲ့ေသာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကပင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ သစ္သားစားပြဲႀကီးေအာက္ ဒူးေထာက္ကာ ဝင္ၿပီး သူ႔လီးအား တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ စုပ္ေပးခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္လိုခ်င္ေနေသးသည္။ တကယ္ကို ရေလလိုေလ အိုတေစၧ အႀကီးစားပင္။

(ေက်ာ္ေခါင္ .. ေက်ာ္ေခါင္ .. သိပ္ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔)

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆုံးမ ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သက္ျပင္းခ်သည္။ တျခားလုပ္စရာလည္း ေလာေလာဆယ္ မရွိသျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စားပြဲအံဆြဲကို လွမ္းဖြင့္သည္။ အထဲမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ပါးစပ္အနံ့ေပ်ာက္ေဆး (မင့္)ဗူးကို လွမ္းယူၿပီး ေဆးလုံးျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ခုကို လက္ဝါးထဲ ေခါက္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ထည့္မယ္ဆိုၿပီး လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခုက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။

%%%%%%%%%

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံသစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း GMT ကုမၸဏီက အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ပို၍ဖိအားမ်ားသလို ခံစားရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားမ်ားျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးတရားကား သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ ပိုပို၍ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးလာရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဒီတစ္ပတ္ ႐ုံးဖြင့္သည့္ တနလၤာေန႔မွ စ၍ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမပါးစပ္ကို နားရသည္ဟူ၍ မရွိ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စံခ်ိန္က တိုးလာၿပီး တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး ေလးငါးခါေလာက္ လီးစုပ္ေပးေနရသည္။ ေသခ်ာသာ တြက္ၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမအလုပ္ကို သူမလုပ္ရသည္ထက္ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးကို စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားသည္ဟုေတာင္ ဆိုရမလား မသိ။

အခုလဲၾကည့္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးအား သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သည္အထိ ႐ုံးခန္းထဲ စုပ္ေပးခဲ့တာမွ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသး။ ဆယ္မိနစ္သာသာေလာက္ပဲ ရွိဦးမလား မသိ။ ႐ုံးခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ “သီတာေရ အထဲ ဝင္ခဲ့ပါဦး”ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ စိတ္ေတြ ေလးလံသြားရရွာသည္။

သီတာေဆြသည္ အေပ်ာ့သားထဘီစကတ္ အနက္ေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ ႐ုံးဝတ္ရွပ္အကၤ် ီႏွင့္တြဲ၍ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထဘီစကတ္က ေဘးခြဲျဖစ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း ျဖဴေဖြးသြယ္တန္းေသာ ေပါင္တန္တစ္ဖက္အား ဒူးအထက္ေလာက္ထိ ျမင္ေနရသည္။ မိန္းမဝတ္ရွပ္အကၤ် ီကမူ ၾကယ္သီးတပ္ျဖစ္ၿပီး မို႔ဝန္းေသာစေနႏွစ္ခိုင္အား လုံလုံျခဳံျခဳံျဖစ္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားေပးသည္။ သီတာေဆြ၏ အေတြးက ဒီလိုမ်ိဳး လုံလုံျခဳံျခဳံဝတ္ထားလၽွင္ သူမအကၤ် ီထဲသို႔ လက္ႏွိုက္ၿပီး နို႔ေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ မသုံးနိုင္ဟူေသာ အေတြး။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမပါးစပ္အား မလိုးခင္မွာ နို႔ေတြကို အကၤ် ီေပၚကေန ေကာင္းေကာင္းကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္လိမ့္မည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ ေမ့သြားခဲ့သည္။ မနက္ပိုင္း တစ္ဆက္ရွင္ၿပီးလို႔ သူမ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ခပ္ေၾကေၾကျဖစ္သြားေသာ အကၤ် ီေရွ႕ပိုင္းကို မနည္းပင္ ျပန႔္ေအာင္ ျပန္လုပ္ထားခဲ့ရသည္။

ျငင္းဆန္လို႔ရမွာ မဟုတ္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ လမ္းေလၽွာက္လာရင္း ေမးရိုးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ နမ္းစေတာ့ ပေလြမႈတ္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ပါးရိုးေတြက အေတာ္ေညာင္းေနသည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္လည္း ဒူးေခါင္းေနရာက အနည္းငယ္ နာေနသည္။ တတ္နိုင္လၽွင္ သီတာေဆြ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးအား စုပ္မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုႏႈန္းထားအတိုင္းသာ ဆက္သြားမည္ဆိုလၽွင္ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ အမ်ားဆုံး စံခ်ိန္အျဖစ္ တင္ထားခဲ့ေသာ ေျခာက္ႀကိမ္ဆိုသည့္ ႏႈန္းကို က်ိဳးမည္လား မသိ။ သီတာေဆြ စံခ်ိန္ မက်ိဳးခ်င္ပါ။

“ဒီမွာ ထိုင္ဦး သီတာ ..”

ေတာ္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေခၚတာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ဟန္ရွိသည္။ စားပြဲေရွ ့က ထိုင္ခုံကို ညႊန္ျပၿပီး ထိုင္ခိုင္းလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ လီးစုပ္ေပးရမည္ဆိုလၽွင္ သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ကို ညႊန္ျပၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းမွာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူမကို သစ္သားစားပြဲႀကီးေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပက္လက္လန္ကာ အိပ္ခိုင္းၿပီး သူက စားပြဲဟိုဘက္စြန္းမွေန၍ ပါးစပ္ကို သုံးေလ့ရွိသည္။ ဒါကလဲ တခါတေလမွ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားေလသည္။

သီတာေဆြ ထိုင္ခုံမွ ဝင္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က စကားကို ခ်က္ခ်င္းစမေျပာေသးပါ။ တစ္စုံတစ္ခုတြင္ အေတြးနစ္ေနဟန္ျဖင့္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ ေတြ႕သည္။ ခနေနမွ ..

“အင္း … သီတာေရ .. အန္ကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိဘူး”

စိတ္သက္သာသလို ျဖစ္ေနသည့္ သီတာေဆြ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲမတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာသည္။ ဘာ .. ဘာမ်ား ျဖစ္ျပန္တာပါလိမ့္ …။

“ဟိုေလ .. ေျပာရမွာ အားေတာ့နာတယ္ … သီတာ ပါးစပ္က အနံ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ .. အဲ ဒါေလး ..”
သီတာေဆြ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သြားသည္။
“သီတာ့ ပါးစပ္က အနံံ့ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. သီတာပါးစပ္က စကားေျပာလိုက္တိုင္း အနံ့တစ္မ်ိဳး ရေနတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္က ထိုစကားကိုေျပာရင္းႏွင့္ သူ႔အဆိုကို အားျဖည့္ဟန္ ႏွာေခါင္းဝကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ျပသည္။

ဒီစကားႏွင့္ အမူအရာေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ညိဳသြားရွာသည္။ မသိမသာေခါင္းေလး ငုံ႔က်သြားၿပီး ဝမ္းနည္းသည့္အသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေျပာသည္။

“သီတာလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး .. နဲနဲေတာ့ သတိထားမိတယ္ .. မေန႔ကညေနတုန္းကဆိုရင္ သီတာ့ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူကေတာင္ ေျပာေသးတယ္ .. သီတာ့ပါးစပ္က အနံ့တစ္မ်ိဳးရေနတယ္တဲ့”
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ၾကည့္ရတာ .. အန္ကယ့္အရည္ေတြကို သီတာ အျမဲမ်ိဳခ်ေနရလို႔ ျဖစ္မယ္”

သီတာေဆြ ထိုစကားကို ေခါင္းညိတ္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ဆိုတာ ျဖစ္နို္င္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူမပါးစပ္ကို ဖိအားေလၽွာ့ဖို႔ဆိုၿပီး မသုံးခင္က ဒီလိုမ်ိဳး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင္းခိုင္ကလဲ သူမႏွင့္ နမ္းစုပ္တိုင္း ဘာကြန္ပလိန္းမွ မတတ္ခဲ့ေပ။ အခုက်မွ ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမယ္မွန္း မသိ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဖိအားမ်ားသည္ဆိုသူက သူမ မဟုတ္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သာလၽွင္။ သူမက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီျခင္းသာ။ အကယ္၍သာ ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ တျခားနည္းလမ္းႏွင့္ ေျဖရွင္းလို႔ရမည္ဆိုလၽွင္ သူမဝမ္းသာမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။

သီတာေဆြ အေတြးထဲတြင္ ႏွစ္ေမ်ာေနခိုက္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွထကာ သူမနားသို႔ ေလၽွာက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သီတာေဆြ၏ ေနာက္ဘက္ေရာက္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာဆန႔္ထုတ္ရင္း သူမနို႔ေတြ႕ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ျခင္း ခံရသလိုမို႔ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးအနည္းငယ္ တြန႔္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ နားနားကပ္၍ သူစဥ္းစားထားသည္ကို ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“သီတာ့ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ စထရပ္ေလၽွာ့တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ အန္ကယ္တို႔တေတြ ရွာဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ”
“ဟုတ္ .. ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာ့လက္နဲ႔ ျပန္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးရမလား အန္ကယ္”
“မေကာင္းဘူး .. သီတာ .. အဆင္မေျပဘူး .. အဲဒီနည္းက ေပတာက်ံတာေတြ မ်ားတယ္”

သီတာေဆြ အႀကံျပဳခ်က္ကို ကန႔္ကြက္လိုက္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ႏွာဝသို႔ ျပန႔္ႏွံ့လာေသာ ကိုယ္သင္းနံ့နံ့ေလးကို ခိုး၍ ရႈလိုက္မိသည္။ သီတာေဆြသည္ ဉာဏ္ရည္ထိုင္းသေလာက္ သူမကိုယ္သူမေတာ့ ဘယ္လိုအလွျပင္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေပသည္။ ဆံေကသာအနံ့က သင္းသင္းေလးေမႊးေနသလို၊ ကိုယ္သင္းန႔ံကလဲ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ အနီးကပ္ ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရေသာ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးကို မနမ္းရွိုက္မိေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းကို စိတ္ထိန္းထားရသည္။ ရမၼက္ေဇာ၏ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သုံးလို႔ရေနေသာ နို႔လုံးအိအိေတြကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္ကာေဆာ့ပစ္လိုက္သည္။

“အန္ကယ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတာေတာ့ ရွိတယ္ .. သီတာ လက္ခံမလား မသိဘူး”
“ဟုတ္ .. ဘာမ်ားလဲ အန္ကယ္ ေျပာပါဦး”
“ဒီလိုေလ .. အန္ကယ္တို႔ ပါးစပ္အစား ေနာက္ထပ္အေပါက္တစ္ေပါက္ကို ေျပာင္းသုံးရင္ ေကာင္းမယ္”
“ေနာက္ထပ္အေပါက္ ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စကားအား နားမရွင္းမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ သူမေခါင္းေလးကို လည္ျပန္လွည့္ရင္း ေမးသည္။ နို႔ေတြအား ဆုပ္နယ္ေနသည့္ လက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေရွ႕က စားပြဲေပၚတြင္ တေစာင္းဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ စိတ္အားထက္သန္သည့္ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြအား အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔စကားကို ဆက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. ပါးစပ္မဟုတ္တဲ့ အေပါက္ .. ေစာက္ဖုတ္အေပါက္ .. ဒါမွမဟုတ္ စအိုအေပါက္”
“စအိုအေပါက္ … အာ .. မဟုတ္တာ!!”

စအိုေပါက္ဆိုသည့္ စကားတြင္ သီတာေဆြ ရြံရွာဟန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးမဲ့သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းခိုင္ႏွင့္ေတာင္ တစ္ခါမွ စအိုေပါက္ကို အသုံးျပဳတာ ခံဖူးခဲ့သည္ မဟုတ္။ စအိုေပါက္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးပ်က္သြားသည္ကို လူလည္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဒက္ခနဲ ရိပ္မိသည္။

“အင္း .. စအိုေပါက္ေတာ့ မသုံးတာ ေကာင္းပါတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က ထိုစကားေၾကာင့္ မတည္ၿငိမ္ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားရသည္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေက်နပ္အားရဟန္ႏွင့္ လက္ခုတ္တစ္ခ်က္တီးသည္။

“ေကာင္းၿပီ .. ဒါဆိုအဆင္ေျပသြားၿပီ”
“ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ??” (ဘာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝမ္းသာသြားသည္ကို စဥ္းစားမရဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ ေမးမိသည္)
“ဟုတ္တယ္ .. ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ”

စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး သီတာေဆြအားလဲ ထိုင္ခုံမွထေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သီတာေဆြ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္တြင္ သူမကိုယ္ေလးကို စားပြဲဘက္သို႔ တြန္းပို႔တာ ခံလိုက္ရသည္။ သီတာေဆြ လက္ႏွစ္ဖက္က စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ ေထာက္မိသြားသည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာလုပ္မလို႔လဲ??”

ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ စားပြဲဆီသို႔ တြန္းပို႔ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း လွမ္းေမးလိုက္စဥ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမတင္ပါးေနာက္တြင္ ကပ္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြအား ပါးစပ္ နားရြက္တက္ခ်ိတ္ ေလာက္မတတ္ ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေျဖလိုက္သည္က ..

အန္ကယ္ သီတာ အဖုတ္ကို သုံးမလို႔ … ဟု ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ဟင္!!”

သီတာေဆြ ထံမွ ဟင္ဆိုေသာ အသံမွမဆုံးေသး။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမေက်ာကို လက္ႏွင့္ဖိခ်လိုက္ရာ စားပြဲအစြန္တြင္ ကုန္ေပးထားေသာ ပုံစံ အလိုလို ေရာက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေနာက္မွ ကပ္၍ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ေကာ့တင္းတက္လာေသာ သီတာေဆြ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္ခုႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ ေျပးအပ္မိသည္။ ပုဆိုးေအာက္မွ မာတင္းစျပဳလာေသာ လီးႀကီးက ဖင္ၾကားကို တည့္တည့္ေထာက္သည္။ သီတာေဆြ ေယာင္ၿပီး တင္ပါးေတြ လႈပ္ခါမိသည္။

“သီတာပဲ ေျပာတာေလ .. ဖင္ေပါက္ကိုေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါေၾကာင့္ပါ”
“ေအာ္ .. အင္း” (သူေျပာတာ ဟုတ္ရွာသားဟု သီတာေဆြ အေတြးေရာက္သည္)

ဘာၿပီးလၽွင္ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာ သိေနသူ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ လက္သြက္လွသည္။ စကတ္ထဘီ၏ ေဘးခ်ိတ္ေနရာကို လက္ႏွင့္စမ္းၿပီး ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ထဘီစက ခါးေနရာမွ ကြာသြားၿပီး ေအာက္ခံပင္တီ အဝါေရာင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ စြင့္ကားလွေသာ တင္အိုးေတြက ေတာင့္ခံထားသျဖင့္ ထဘီက ေအာက္ကိုေတာ့ ေလၽွာက်မသြား။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ပင္ လက္ႏွင့္ဟိုဘက္ဒီဘက္ ထိန္းကိုင္ၿပီး တင္ပါးေတြကို ေက်ာ္ေအာင္ လိပ္ခ်လိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ထဘီအနက္ေလး ေျခရင္းမွာ ပုံသြားေခ်ၿပီ။

“အားပါးပါး .. ေတာက္!!”

ဇာပင္တီပါးေလးႏွင့္ မလုံ႔တလုံထုပ္ထားရွာေသာ တင္အိုးေတြက ျပည့္တင္းေတာင့္တင္းလွသည္။ ကားစြင့္ဝိုင္းစက္ကာလဲ ရွိေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခုအသက္အရြယ္ထိ ေရာဂါရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိလို႔။ မဟုတ္လၽွင္ ေနရာတြင္ ႏွလုံးရပ္ၿပီး ကိစၥေခ်ာသြားနိုင္သည္။ မ်က္လုံးေရာ၊ ႏွာေခါင္းပါ အပူရွိန္ေတြ တမဟုတ္ျခင္း ျပင္းလာသည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပင္တီကို ခၽြတ္ဖယ္ဖို႔ပင္ စိတ္မကူးနိုင္ေတာ့။ ပင္တီစတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး ဖင္သားတစ္ျခမ္းဖက္ေပၚသို႔ လွမ္းတင္သည္။

GMT ကုမၸဏီကို စေရာက္ခါစကတည္းက အျမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတာင့္တ ေနခဲ့ရေသာ သီတာေဆြ၏ အဖုတ္က ကုန္းေပးထားသျဖင့္ ဖင္ၾကားကေန ျပဴးခနဲ ထြက္လာသည္။

“ရႊီ ..”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝမ္းသာမႈကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလခၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ခၽြန္ျဖစ္သြားသည္။ ေလခၽြန္သံၾကားေတာ့ သီတာေဆြသည္ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ ကုန္းထားရာမွ သူ႔ကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

“အန္ .. အန္ကယ္ .. ဒီဟာက ဖိအားေလၽွာ့တာဟုတ္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..”
“ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဖိအားေလၽွာ့တာ”

ကမူးရႉးထိုး ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုဆိုးကိုေျဖခ်လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ လီးႀကီးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္အိတ္ႏွင့္လြယ္ရေတာ့မည္ကို သိေနသည္အလား ေခါင္းေထာင္စျပဳေနၿပီ။ ညာဘက္လက္ႏွင့္ လီးကို အရင္းမွလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ အျပဴးသားထြက္စျပဳေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးဆီသို႔ ထိပ္ကို ေျပးကပ္သည္။ သီတာေဆြႏႈတ္မွ အင္းခနဲ ညည္းသံထြက္သည္။

“ဖိအားေလၽွာ့တာ သိလား .. သီတာ .. တျခားေတြးမေနနဲ႔ .. အလုပ္အေၾကာင္းပဲေတြး .. ဒါအလုပ္ပဲ”

အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လီးထိပ္ႏွင့္ အဖုတ္ဝကို စမ္းကာေထာက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ပူေႏြးေနၿပီး အဝေလးကမူ ခပ္စိုစိုျဖစ္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဒစ္ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆြေပးလိုက္ၿပီး တတိယတစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ အားႏွင့္သုံးကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။

ျပစ္ခနဲ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ေပၚထြက္လာၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးထိပ္က ေစာက္ဖုတ္ဝထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ တင္းက်ပ္ေႏြးေထြးေသာ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အူးခနဲ ေရရြတ္မိၿပီး ေခါင္းေမာ့တက္သည္။

“ဖက္ခ္ . က်ပ္လွခ်ည္လား … အားပါးပါး”

စိတ္ဆႏၵျပည့္ဝသြားယုံမက တင္းရင္းၿပီးအိစက္ေနသည့္ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခိုက္ႀကီးခိုက္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။ သီတာေဆြခါးအား ထိန္းကိုင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ေနသည့္ လီးအား ပို၍ တိုးဝင္ေအာင္ ထပ္ေဆာင့္သည္။ လီးက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီတာေဆြသည္လည္းပဲ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္မွ တရွီးရွီးႏွင့္ စတင္၍ ညည္းသည္။ လုံးပတ္တုတ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးေၾကာင့္ သူမအေပါက္ေလးသည္ ကိုဝင္းခိုင္ထက္စာလၽွင္ လမ္းပိုဖြင့္ေပးရရွာသည္။ ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလွသည့္ျဖစ္ျခင္း ..။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ … အရမ္းေကာင္းတယ္ .. မင္း အဖုတ္က စပယ္ရွယ္ကိုေကာင္းတယ္”

ေကာင္းတယ္ဆိုေသာ စကားေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ဆိုရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးကုန္ေအာင္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ အားပါးလွသည့္ အခ်က္မို႔ သီတာေဆြ သူမကိုယ္စားပြဲေပၚ လဲမက်သြားေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းေတာင့္ခံထားရသည္။ လီးႀကီးကေတာ့ အဖုတ္ထဲတြင္ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ျမဳပ္ေနၿပီး တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးစပ္က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မိတ္ဆက္သြားသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..
ခါးသြယ္သြယ္ေလးအား ထိန္းကာကိုင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္မ်ားကား ပင္တီေလး မလုံ႔တလုံဖုံးေနေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။ အီးလိုသာဆိုလၽွင္ ေဂါဂ်က္စ္ဟု တင္စားေခၚဆိုရမည့္ အေကာင္းစား စံခ်ိန္မွီ လုံးဝန္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္ပါးတစ္စုံကို စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္၍ ဆုပ္ဆြဲသည္။ သီတာေဆြ အဖုတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္ေနေသာ လီးကို လိုးေဆာင့္မႈကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးမွေတာင္ မရပ္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပတ္ပတ္ဆြဲေနသလို ျဖစ္ေသာ ႏူးညံ့လွသည့္ အတြင္းသားမ်ား၏ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားရင္း ရွိရွိသမၽွေသာ အားေတြကို သုံးကာ ေဆာင့္သည္။ ဆီးခုံႏွင့္ သီတာေဆြ ေနာက္ပိုင္း ေျပးေျပးရိုက္သံသည္ အခန္းထဲတြင္ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ကို ျမည္ဟီးေနေတာ့သည္။

အခ်ိန္ၾကာလွသည္ႏွင့္အမၽွ သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္က အရည္လိုက္ၿပီး လိုးရတာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕လာသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္တိုင္လည္း ရွက္တာေၾကာက္တာေတြ ရွိမေနေတာ့ဘဲ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလၽွာ့ဖို႔ကိစၥကို တတ္နိုင္သေလာက္ ျပန္ကူညီလာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြႏွင့္အညီ သူမက ေနာက္ျပန္၍ တင္ပါးေတြကို တြန္းတြန္းေပးရာ ႏွစ္ဦးစလုံးအဖို႔ ခံစားမႈဖီလင္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးသလို ျဖစ္လာသည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အလ်င္လိုျခင္း လုံးဝမရွိ။ ေကာင္းမြန္လွေသာ အရသာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးသြားမွာကို မလိုလားပါ။

လီးကို တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အႏႈတ္တြင္ အျပင္သို႔ေရာက္ေအာင္ ခၽြတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ေကာင္းခါစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဟာခနဲေတာင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလိမ့္ဆိုၿပီး ကုန္းထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သီတာေဆြ ထိုင္ခဲ့ေသာ ထိုင္ခုံတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း သူမကို လက္ျပကာ လွမ္းေခၚတာ ေတြ႕သည္။

“လာ .. သီတာ .. တစ္မ်ိဳးစမ္းၾကည့္ေအာင္ .. အန္ကယ္ေပၚ တက္ခြလိုက္ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ေတာ့ သီတာေဆြအား ႏွစ္ခါရွင္းျပစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ထိုင္ေနသည့္ သူ႔အေပၚတြင္ တက္ခြသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အေနအထားႏွင့္ တက္ခြၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မတ္ေနေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားသည့္ လီးကို လက္ေျပာင္း၍ပင္ ယူလိုက္သည္။ တျခားေနာက္ထပ္ ဘာမွ တိုက္တြန္းစရာမလို။ အရည္ေတြရႊဲရႊဲစိုေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အဖုတ္ဝႏွင့္ ျပန္ေတ့လိုက္ၿပီး ခ်ိန္သားကိုက္သည္တြင္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔ ဖိခ်သည္။

“အိုး .. ဖက္ခ္”

သီတာေဆြ၏ ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ရမၼက္လွိုင္းသည္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ သီတာေဆြကိုယ္လုံးအထက္ပိုင္းကို ဖုံးကြယ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အကၤ် ီအား ရင္ဘတ္ေရွ႕ပိုင္းမွ စုကိုင္ၿပီးဆြဲဖြင့္သည္။ ေဖာက္ေဖာက္ဆိုေသာ အသံေတြ ျမည္္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ အကုန္ျပဳတ္ထြက္သည္။

ဘရာမပါေသာ ရင္ႏွစ္မႊာက အကာအကြယ္မဲ့စြာ ေပၚထြက္လာသည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္လုံးျခင္းစီကို ဆုပ္စြဲလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအား ရင္ညြန႔္ေဖြးေဖြးမ်ားဆီသို႔ ထိုးအပ္လိုက္ၿပီး လၽွာႀကီးကိုထုတ္ကာ စတင္လ်က္ေတာ့သည္။

“အမေလး .. အန္ကယ္ … ရွီး  .. ရွီး … အာ့ .. အား”
“အိုး … ျပတ္ … ႁပြတ္ … ႁပြတ္”

နို႔သီးစူစူေလးႏွစ္ခုအား တစ္ခုခ်င္းစီ ငုံ႔စုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုခုံးအား အားျပဳကာ အစြမ္းကုန္အေပၚစီးမွ တက္ေဆာင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္တက္ႂကြမႈ အရွိန္က သူမထံတြင္လည္း ျမင့္တက္ေနၿပီမို႔ သီတာေဆြ၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အားပါေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေတာင္ နို႔သီးေတြကို လၽွာႏွင့္ အၾကာႀကီး ငုံထားလို႔မရ။

“အင္း .. ေကာင္းတယ္ .. သီတာရယ္ .. သိပ္ေကာင္းတယ္ .. ဒီနည္းက ပါးစပ္အနံ့မရွိေစဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ ..”

အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရႉရင္းမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ စိတ္ရွင္းေအာင္ ထပ္မံ၍ရွင္းျပသည္။ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးေတးေတးျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြက ဦးေက်ာ္ေခါင္စကားကို နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ျပဳံးျပရင္း သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ကိုင္သည္။

“ေသခ်ာေအာင္ အန္ကယ္ သီတာ ပါးစပ္အနံ့ကို ခံလိုက္ဦးမယ္”

ဘာမွန္းမသိခင္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လာဖိကာ အတင္းစုပ္နမ္းျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ အြန္းခနဲ ညည္းသံထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု ခပ္ဟဟပြင့္ထြက္သြားေသာအခါ သူ႔လၽွာႀကီး အတင္းကို တြန္းထိုး၍ အထဲ ေရာက္လာသည္။ သီတာေဆြ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ သူမလၽွာေလးႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္လာသူ လၽွာႀကီးကို ဆီးပတ္၍ ေတာင့္ခံထားလိုက္သည္။

သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ေအာက္ဘက္ကို အာ႐ုံမေရာက္ဘဲ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လၽွာႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခိုက္၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဖင္ႀကီးေတြကို ေကာ့ေကာ့တင့္ၿပီး ေအာက္ကေန အျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဇယ္ဆက္သလို ဆက္တိုက္ေဆာင့္တင္လိုက္ၿပီးေသာအခါ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ျပာေဝသြားသလို ခံစားရၿပီး နားထင္ေၾကာေတြ ပြင့္ထြက္သည္။

“ဖက္ခ္ … ရွစ္ !!!”

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အတင္းဖိကပ္ထားမႈက ကြာသြားၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သည့္ႏွင့္ ထိုင္ခုံေနာက္သို႔ လန္က်သည္။ သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ နစ္ဝင္ေနေသာ လီးထိပ္ကမူ သုတ္ရည္ပူပူေတြကို မီးေတာက္ေပါက္ကြဲသည့္အလား ပန္းထုတ္ပစ္သည္။ သားအိမ္ဝတြင္ ေႏြးခနဲေနေအာင္ ခံစားရလိုက္သည့္ အေတြ႕ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေယာင္ယမ္းၿပီး အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကို က်ဳံ ့မိသည္။

“ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္”

ဒီစကားေလး ႏွစ္လုံးကိုေတာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းေရရြတ္လိုက္ရသည္။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွ ထပ္ေျပာမေနနိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားရင္း အသက္ကိုပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရႉေနရသည္။

မ်က္စိမွိတ္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိ။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလၽွာ့ျခင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အေတာ္ပင္ပန္းေစသည္သာ။ သီတာေဆြ ခနတာမၽွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နည္းတူၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီး တေအာင့္ေလာက္အၾကာတြင္ ဒီအတိုင္းခ်ည္း မသင့္ေတာ္ဘူးဟု အေတြးေပါက္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ခြထားရာမွ ေျခေထာက္ႂကြ၍ ေအာက္ဆင္းလိုက္သည္။ သီတာေဆြ အလႈပ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ပြင့္လာသည္။

“အဆင္ေျပသြားၿပီ .. သီတာ ေက်းဇူးပဲ .. ျပန္နားခ်င္နားေတာ့ … ေအာ္ ဒါနဲ႔ .. တလက္စထဲ အန္ကယ့္လီးမွာ ေပေနတာေတြ စင္သြားေအာင္ နဲနဲလ်က္ေပးသြားဦး”

ဟုတ္ေပသားပဲဟု သီတာေဆြ ေတြးလိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေအာက္သို႔ ေလၽွာ့ဆင္းကာ ႏွစ္ဦးသားအရည္မ်ား ေပေနေသာ လိင္တန္ကို လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ပါးစပ္အနံ့ မနံေစခ်င္လို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို သုံးလိုက္ရသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုမူ သီတာေဆြ ထုံးစံအတိုင္း ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိခဲ့ပါ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သီတာေဆြ၏ လၽွာအရသာေလးကို ခံစားရင္း စိတ္ထဲအေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ က်မ္းစာမ်ားထဲတြင္ သုံးႏႈန္းေသာ ေကာင္းကင္ဘုံဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အသက္ႀကီးမွ မုတ္ဆိတ္ပ်ားလာစြဲသမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕ရတာ ျဖစ္သည္။ ပ်ားေတာင္မွ သီတာေဆြဆိုေသာ ပ်ားသည္ ရိုးရိုးပ်ား မဟုတ္ .. ပ်ားဘုရင္မဟု ဆိုရမည့္ တကယ့္အမိုက္စားပင္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြသည္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ပ်ားဘုရင္မေလးဟု တင္စားေခၚရမည့္သူသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။

ဤတြင္ ပီေအ ဇာတ္လမ္း ၿပီးေလသည္ …။