ဆရာမရဲ႕ အားေပးမႈ ( စ/ဆုံး )

ဒီေန႔ ေနာင္ရဲ တစ္ေယာက္ အထက္တန္းတုန္းက ကိုယ့္ကို ဂိုက္လုပ္ဖူးေသာ အစ္မတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည္။ အခုေတာ့ ေနာင္ရဲလည္း ဘြဲ႕ရၿပီး၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ အထက္တန္းတုန္းကေတာ့ ဂိုက္မမ မွာ ရည္းစား ရွိသည္။ တခါတေလ ဂိုက္မမကို လာႀကိဳတတ္သည္။ ေနာင္ရဲသည္ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္မို႔လို႔၊ နီးစပ္ရာ ဆရာမကို အရမ္း စိတ္ဝင္စားသည္။ ဆရာမသည္ အဲ့တုန္းက အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း တက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းဆင္းဆင္းခ်င္း ေနာင္ရဲကို စာလာသင္ရရင္ သူတို႔ေက်ာင္းက ယူနီေဖာင္းဝတ္စုံႏွင့္မို႔ ဆရာမက အရမ္းၾကည့္ေကာင္းသည္။ အနီးကပ္ ထိုင္ရေသာေၾကာင့္ ဆရာမရဲ႕ ေခြၽးနံ႔ ႏွင့္ ေရေမႊးနံ႔ ေရာထားေသာ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက ေနာင္ရဲကို တအား စြဲေဆာင္သည္။ လူပ်ိဳေပါက္အ႐ြယ္ ေတြ႕လို႔လည္း ကိုယ္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ ေျပာင္းလဲပုံက အစ ဆရာမက အစ္မသဖြယ္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့သည္။ ေနာင္ရဲႏွင့္ ဆရာမသည္ အသက္အားျဖင့္ ၅ ႏွစ္ေလာက္သာ ႀကီးသည္။ ဆရာမရဲ႕ အနီးကပ္ သင္တန္းပို႔ခ်မႈေၾကာင့္ အထက္တန္းကို ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး၊ ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေခတ္ေရွ႕ေျပး ၾကည့္တတ္ေသာ ဆရာမေၾကာင့္လည္း ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္အျပင္ တျခား ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း တက္ဘို႔ အႀကံေပးခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဘြဲ႕လည္း ရၿပီမို႔ အလုပ္ခြင္ဝင္ရမည့္ အေရးကို ေနာင္ရဲ ေၾကာက္ေနသည္။

ေနာင္ရဲသည္ ငယ္စဥ္ထဲက မိဘေတြ အိမ္ေထာင္ကြဲျခင္းေၾကာင့္ အေမႏွင့္သာ ေနခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အားငယ္စိတ္ေတြ၊ ပူပင္စိတ္ေတြ၊ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြ ၾကားမွာ ေနသားက်ကာ ဘာမဆို လုပ္ရမွာ ေၾကာက္ေနသည္။ တခုခု ကို စလုပ္ရမည္ဆိုလွ်င္ ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္တတ္သည္။ တကၠသိုလ္ စတက္တုန္းကဆို ဆရာမ ႏွင့္ အေမပါ ေက်ာင္းကို လိုက္ပို႔ရသည္။ တစ္ပတ္ေလာက္ ေနသားက်မွ လိုက္မပို႔ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။ အခုလည္း လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ရမည္ဆိုသည္ႏွင့္ ေနာင္ရဲမွာ ေၾကာက္ေနမိသည္။ အေမကလည္း ဆရာမကို ဆက္သြယ္ကာ တစ္ခုခု ကူညီေဖးမေပးပါဦးဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ဒီေန႔ သူမ ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕လယ္ထဲက အထပ္ျမင့္ တိုက္ခန္းေလးဆီသို႔ ခ်ိန္းဆိုထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ေနာင္ရဲ အိမ္က ထြက္ထဲက စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ အစ္မႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ ၃ ႏွစ္နီးပါး ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖုန္းျဖင့္သာ အဆက္အသြယ္ ရသည္။ အစ္မ ဘယ္လိုမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနၿပီလဲ။ အစ္မ ရည္းစားနဲ႔ အတူတူ ေနၿပီလား။ စေသာ ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ အစ္မရဲ႕ တိုက္ခန္းေလးဆီ တက္လာခဲ့သည္။ အထပ္ျမင့္လို႔သာ ေျပာၿပီး ဓါတ္ေလွကားလည္း မရွိေသာ ေျခာက္ထပ္တိုက္ေပၚသို႔ တက္ခဲ့သည္။ အစ္မရဲ႕ မိဘေတြက နယ္ဘက္မွာ ျဖစ္ၿပီး၊ အစ္မတစ္ေယာက္ထဲ ရန္ကုန္မွာ အေျခခ်ေနထိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမေတြက ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟိုဘက္အိမ္၊ ဒီဘက္အိမ္ သူစိမ္းမဆန္တာလည္း ပါေသာေၾကာင့္ အစ္မႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ေျပာရဲဆိုရဲျခင္း ျဖစ္သည္။
“တင္း… ေတာင္…”
“ေဟာ… ေနာင္ရဲ ေရာက္ၿပီပဲ… ခဏေလး… အစ္မ တံခါးဖြင့္ေပးမယ္…”
“ဟုတ္… အစ္မ…”
“မင္းေတာင္ မေတြ႕ရတဲ့ အေတာအတြင္း ဝၿဖိဳးၿပီး ၾကည့္ေကာင္းလာတာပဲ…”
“ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္မေတြ႕ခင္ စားလိုက္ အိပ္လိုက္မို႔ပါ… တကယ္ေတာ့ အစ္မက ပိုလွလာတာဗ်…”
“ဒီေကာင္ေလးကေတာ့… အစ္မ မုန္႔ေကြၽးမွာပါကြ… လာ… ထိုင္…”
“ဟုတ္ကဲ့…”
“ကဲ… ေကာင္ေလး… ဘာစားမလဲ… ဘာေသာက္မလဲ… အဲ့လိုေမးလို႔ မင္းစားခ်င္တာ အစ္မဆီမွာ မရွိရင္ ျပသနာ… ဒီေတာ့ အစ္မ မုန္႔ဟင္းခါး ခ်က္ထားတယ္… အေၾကာ္ေတာ့ မန္းေၾကာ္နဲ႔ အီၾကာေကြးပဲ ရွိတယ္ကြာ… အိုးဘဲဥေတာ့ အိုးထဲမွာ ရွိဦးမယ္… စားမလား… ေကာ္ဖီလည္း ရွိတယ္ ဆိုေတာ့… စားေသာက္ရင္း တို႔ေတြ စကားေျပာတာေပါ့…”
“ဟုတ္… အစ္မ… အစ္မ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္တာလား… စားၾကည့္ဦးမွပဲ…”
“ေအး… ျမည္းၾကည့္လိုက္… ေနဦး… မင္း အစ္မအိမ္ကို လာတာ လမ္းမွတ္မိရဲ႕လား…”
“မွတ္မိပါတယ္… အစ္မ… ဘာလို႔လဲ…”
“အစ္မ ခ်က္တဲ့ မုန္႔ဟင္းခါး စားၿပီး မင္း အားလုံးကို ေမ့သြားမွာ စိုးလို႔…”
“ဟားဟားဟား…”
တျခားသူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ ႏႈတ္ေစးေနသလို၊ ပါးစပ္က လႈပ္လို႔မရ။ ဘာစကားလုံးမွ ေျပာမထြက္သေလာက္။ အစ္မႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနမိသည္။ အစ္မသည္ လုံးဝ မေျပာင္းလဲ။ သူ႔အေပၚ အရင္အတိုင္း ခင္ခင္မင္မင္ ေျပာဆိုသည္။ ေျပာင္းလဲတာက အစ္မ နည္းနည္းေလး ျပည့္လာသည္။ လွၿမဲ လွဆဲ ဆိုတာထက္ လွသထက္ လွေနသည္ ဆိုတာက မွန္မည္။ မုန္႔ဟင္းခါး အတူတူစားၿပီး၊ ေကာ္ဖီေသာက္ကာ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြႏွင့္ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ႀကဳံရပုံမ်ားကို ေျပာျဖစ္သည္။ အစ္မကလည္း သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပသည္။ အစ္မက အခု MBA တက္ေနသည္။ သူက လွ်ပ္စစ္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာမို႔လို႔ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား ေရာင္းရာ ေနရာေတြ ပညာရွင္ အျဖစ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း MBA ၿပီးပါက စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းသို႔ ေျပာင္းကာ ရာထူးတိုးလာႏိုင္သည္။ သူ႔ရည္းစားအေၾကာင္း ေမးေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကို ျပန္ထိန္းကာ ရည္းစားႏွင့္ အဆင္မေျပ ျဖစ္လို႔ ျပတ္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ အစ္မ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ အျပည့္အစုံ မေမးလိုေတာ့။ ေနာင္ရဲအတြက္ အခြင့္အေရး ရသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။

“ကဲ… မင္းက ေနာက္လက စၿပီး အလုပ္ဝင္ရေတာ့မွာ ဆိုေတာ့… စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အဆင္ေျပၿပီလား…”
“ဟုတ္… အစ္မ… က်ေနာ္ အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖတုန္းကေတာ့ အစ္မေျပာသလို စိတ္ကို ျပင္ဆင္ၿပီး သြားတာပဲ… ေတာ္ေသးတာက ဟိုမွာ က်ေနာ့္ကို ဗ်ဴးတာက အန္ကယ္လ္ႀကီးေတြ အန္တီႀကီးေတြ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာရဲဆိုရဲ ျဖစ္သြားလို႔…”
“ေနပါဦး… ေကာင္ေလး… မင္းက တကယ့္ကို ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာလို႔ မရတာလား… မေျပာရဲတာလား…”
“ဟို… အဲ့ဒါက က်ေနာ္ ေျပာဘို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္… အစ္မ… စကားလုံးေတြ လုံးဝကို ထြက္မလာတာ…”
“ဒါဆို အစ္မကို က်ေတာ့ ဘာလို႔ ေျပာလဲ…”
“အဲ့ဒါလည္း က်ေနာ္ မသိဘူး… က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း စဥ္းစားရင္ အံ့ၾသမိတယ္…”
“ဒါဆို မင္း ရည္းစား မထားဖူးဘူးေပါ့…”
“အစ္မရယ္… မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္းေတာင္ မရွိတာ…”
“ဒါဆို လက္ေရာ ကိုင္ဖူးလား…”
“ဟင္… မရွိပါဘူးဆိုမွ…”
“မဟုတ္ဘူးေလ… မေတာ္တဆ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုင္ဖူးလား ေမးတာ…”
“အင္း… ကိုင္ဖူးတာထက္ ထိဖူးတာဆိုလို႔ အစ္မလက္ပဲ ရွိတယ္…”
“ဟုတ္ၿပီ… ဒါဆို အဲ့တုန္းက ဘယ္လို ခံစားရလဲ…”
“မေျပာတတ္ဘူး… ရင္ထဲ လႈိက္ကနဲပဲ ဓါတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတာ…”
“ခိခိ… မင္းကေတာ့ တကယ့္ေကာင္ပဲကြာ… ဒါဆို အစ္မလက္ကို အခု ကိုင္ခ်င္လား…”
“တကယ္လား… အစ္မ… ဟီး.. ကိုင္ခ်င္တာေပါ့…”
“အိုေခ… ေပးကိုင္မယ္… ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္း မရဘူး… ဂိမ္းေဆာ့မွ ရမယ္… လာ… လိုက္ခဲ့…”
အစ္မသည္ သူတို႔ တိုက္ခန္းေလးရဲ႕ ဝရံတာနားက စက္တီခုံမွာ သြားထိုင္သည္။ တိုက္ခန္းက အျမင့္ ျဖစ္သည့္အျပင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း အဲ့ေလာက္ အျမင့္ တိုက္ခန္း မရွိေသာေၾကာင့္ လင္းရွင္းေနေပမယ့္ မိမိတို႔ကို အလြယ္တကူ မျမင္ႏိုင္သည့္ အေနအထားပင္။ ေနာင္ရဲလည္း အစ္မရဲ႕ ေဘးနားမွာ သြားထိုင္လိုက္သည္။ အစ္မက ေနာင္ရဲဘက္ကို လွည့္ထိုက္သျဖင့္ ေနာင္ရဲလည္း လွည့္လိုက္ရာ စက္တီခုံေပၚတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထား ျဖစ္သြားသည္။
“ကဲ… ေကာင္ေလးငယ္… အစ္မလက္ကို ကိုင္ရမယ္… ဒါေပမယ့္ ဂိမ္းကစားရေအာင္…”
“ဟုတ္… အစ္မ… ဘယ္လို ကစားရမွာလဲ…”
“အစ္မလက္ကို ဒီမွာ ထားထားမယ္ (အစ္မရဲ႕ ရင္ဘတ္အေရွ႕မွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကို ေထာင္ကာ ျဖန္႔ရင္း) … အဲ့ဒါကို မင္းက လိုက္ဖမ္းရမွာ…”
“ဟုတ္ၿပီေလ… ဒါဆို ေလာင္းေၾကးကေရာ…”
“ဟိတ္… မင္း အစ္မလက္ကို ကိုင္လို႔ ရၿပီေလကြာ…”
“အစ္မကလည္း ဒီအတိုင္းက ကစားလို႔ မေကာင္းဘူး… ကစားနည္းတိုင္းဟာ ေလာင္းေၾကးရွိမွ ကစားလို႔ ေကာင္းတာ…”
“ဟုတ္ၿပီေလ… ႏိုင္တဲ့သူ က ႀကိဳက္တာ တစ္ခု ေတာင္းဆိုေၾကး…”
“အိုေခ… စိမ္လိုက္ေလ…”
“အစ္မက ၁ ၂ ၃ ေအာ္မွ ဖမ္းရမွာေနာ္…”
“ဟုတ္ကဲ့…”
“စမယ္ေနာ္… ၁ ၂ ၃”
ေနာင္ရဲသည္ အစ္မရဲ႕ ၃ မတိုင္ခင္မွာပင္ အစ္မရဲ႕ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ တဒဂၤအတြင္း ကမာၻႀကီး ရပ္သြားသလို၊ ေလာကႀကီး တိတ္သြားသလို၊ အစ္မ တစ္ေယာက္ပဲ လင္းလက္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“ဟိတ္… လူညစ္ေလး… အစ္မ ေအာ္တာ ၃ ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး…”
“ဟီး… စိတ္ေလာသြားလို႔ပါ… အစ္မ… ျပန္စေနာ္…”
“အိုေခ… ျပန္စမယ္ေနာ္…”
“၁ ၂ ၃”
ဒီတေခါက္ေတာ့ ေနာင္ရဲ လက္ေႏွးသြားသည္။ အစ္မ လက္ကို မမိေတာ့။ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာလည္း မမိဘူး။ မမိေလ၊ အစ္မက စေလ ဆိုေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ ေနာင္ရဲသည္ အစ္မရွိရာ အေရွ႕ကို နည္းနည္း တိုးလိုက္သည္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ မလြတ္ေစရဘူးေပါ့… အစ္မရာ။
“ကဲ… ေကာင္ေလးငယ္… စၿပီေနာ္…”
“၁ ၂ ၃”
ေႂကြးေၾကာ္ထားသလို မျဖစ္လာခဲ့။ အစ္မလက္ကို လြတ္သြားျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာင္ရဲ မိလိုက္တာ ရွိသည္။ အစ္မရဲ႕ ရင္သား ႏွစ္မႊာကို။ တိတိပပ ေျပာရရင္ အဝတ္သား ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားေသာ ဘရာ ကို ဝတ္ထားသည့္ အစ္မရဲ႕ ႏို႔ ၂ လုံးကို။ အရွိန္ႏွင့္ အုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လက္အေနအထားက ကြက္တိပင္ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ လက္ကေန တဆင့္ ခံစားရတဲ့ က်င္တက္သြားေသာ ခံစားမႈေလးသည္ ႏွလုံးသားကို ျဖတ္ကာ ဦးေႏွာက္သို႔ သတင္းပို႔ေလသည္။ ႏွလုံးသားကို ျဖတ္လာေသာေၾကာင့္ ႏွလုံးသားက သတင္း အေမွာင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီေတာ့ ဦးေႏွာက္က ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပဲ၊ လက္သည္ အစ္မရဲ႕ ႏို႔ကို အုပ္လို႔ေကာင္းတုန္း၊ ကိုင္လို႔ ေကာင္းတုန္း။
“အဟင္း… အဟင္း… ေကာင္ေလးငယ္… သတိထားပါဦး…”
“ဟာ… အစ္မ… ေဆာရီး… က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္သြားတယ္…”
“ခိခိ… ေအးပါဟယ္… မင္းကလည္း အရွိန္နဲ႔ကို အုပ္ကိုင္ေတာ့တာပဲ…”
“ဟီး…”
“ဘယ္လိုလဲ… ဘယ္လို ခံစားရလဲ…”
“ဟဲ… မေျပာတတ္ဘူးဗ်…”
“မင္းလည္း အဲ့ မေျပာတတ္ဘူးဆိုတာခ်ည္းပဲ ေျပာေနတယ္…”
“ကဲ… ဂိမ္း ျပန္ကစားမွာလား…”
“ကစားမယ္… အစ္မ…”
“ဒီတခါေတာ့ သတိထားေနာ္… စၿပီ… ၁ ၂ ၃”
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အစ္မက အေလ်ာ့ေပးလိုက္သည္ ထင္သည္။ အစ္မလက္ကို အလြယ္တကူ ဖမ္းဆုတ္မိသြားသည္။ အစ္မလက္ေတြသည္ ထင္ထားသည္ထက္ ပိုႏူးညံ့ေနသည္။ သြယ္လ်ေျပျပစ္သည္။
“ကဲ… က်ေနာ္ ႏိုင္သြားၿပီ… က်ေနာ္ လိုခ်င္တာ ေတာင္းဆိုလို႔ ရၿပီလား…”
“ခိခိ… ေအးေပါ့… သနားလို႔ ေလွ်ာ့ေပးလိုက္တယ္ မွတ္ပါ…”
“ဘာျဖစ္ျဖစ္… က်ေနာ္ႏိုင္တယ္… ဒါပဲ… က်ေနာ္ လိုခ်င္တာက…”
“အင္း… ေျပာေလ…”
“တကယ္ေျပာရင္ အစ္မ စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္…”
“ေျပာပါ… မင္း ေတာင္းဆိုမႈေပၚ မူတည္ၿပီး ဆုံးျဖတ္ရမွာပဲ…”
“ဟို… ဟို… အစ္မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းခ်င္တယ္…” (ေျပာၿပီး… အစ္မကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲတာေၾကာင့္ ေခါင္းငုံ႔ေနရသည္)
“ခိခိ… မင္းကေတာ့လည္း တုံးတာလား… ရဲတာလား… မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး…”
“အစ္မ စိတ္မဆိုးဘူး မလား…”
“မဆိုးပါဘူးၾကာ…”
“ဒါဆို…”
“ေနပါဦး… အစ္မ ေျပာဦးမယ္… မင္းရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို အစ္မလက္ခံတယ္… ႁခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ အစ္မ ေျပာတဲ့ အတိုင္း လုပ္ရမယ္… ဘယ္လိုလဲ…”
“ရတယ္… အစ္မ… ဘယ္လို ျဖစ္ျဖစ္…”
“ဟားဟား… မင္းကေတာ့ တကယ့္ေကာင္ကြာ… ေနဦး…”
အစ္မသည္ ထိုင္ခုံေပၚကေန ထလိုက္ၿပီး ထမင္းစား စားပြဲခုံဘက္ကို ထြက္သြားသည္။ အစ္မကို အေနာက္ကေန ျမင္ရတဲ့ အစ္မေကာက္ေၾကာင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ေနာင္ရဲရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္နတ္သမီးေလးရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းပါ။ ထမီ ဝတ္ထားေသာေၾကာင့္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးေအာက္မွာ နိမ္တုံျမင့္တုံနဲ႔ လႈပ္ေနတဲ့ တင္ပါးေတြက အရမ္းႀကီးကို မိုက္ေနသည္။ အစ္မသည္ ထမင္းစားပြဲကေန တစုံတခုကို ေကာက္ယူၿပီး ျပန္လွည့္လာေတာ့ ေနာင္ရဲႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံသြားသည္။ ေနာင္ရဲလည္း ရွက္သလို ျဖစ္သြားကာ ေခါင္းကို ျပန္ငုံ႔ထားလိုက္သည္။ အစ္မဆီက ရယ္သံလြင္လြင္ေလး ၾကားရသည္။
“ေရာ့… ဒါနဲ႔ အုပ္…”
“ဟင္… microwave မွာ အပူျပန္ေႏြးရင္ သုံးတဲ့ wrapping ႀကီးပါလား…”
“ေအးေလ… ပလတ္စတစ္ အပါးေလးဆိုေတာ့ မင္းနဲ႔ အစ္မနဲ႔လည္း တိုက္႐ိုက္ႀကီး ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့… ၿပီးေတာ့ မင္းဆႏၵအတိုင္း အစ္မႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းၿပီးသား ျဖစ္တာေပါ့…”
“ဟာ… အစ္မကေတာ့ လူလည္က်တယ္ကြာ…”
“ခိခိ… ဘာလဲ… မလုပ္ဘူး ဆိုလည္း ရတယ္ေနာ္… အစ္မက ဒါေတာင္ မင္းမို႔လို႔ လိုက္ေလ်ာထားတာ…”
“ဟီး… မရ ရတာ ယူရမွာပဲ… နမ္းမယ္…”
“ခိခိ… တကယ့္ေကာင္…”
အစ္မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္း တဝိုက္ အ႐ြယ္အစားအတိုင္း ပလတ္စတစ္အလႊာေလး ကို ျဖတ္ၿပီး အစ္မႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္မႏႈတ္ခမ္းသားအေပၚမွာ မင္းမူေနတဲ့ ပလတ္စတစ္ေလးကိုပဲ ေနာင္ရဲ နမ္းလိုက္သည္။ အစ္မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားသာ ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ႏူးညံ့မည္နည္း။ အစ္မရဲ႕ ႏွာေခါင္းဝဆီကေန ထြက္လာတဲ့ ေမာဟိုက္ေနတဲ့ ေလေျပညႇင္းေတြကလည္း ေနာင္ရဲရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို လာတိုးသည္။ ေနာင္ရဲ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္လာသည္။
“ကဲ… ေကာင္ေလးငယ္… ေတာ္ၿပီ… မင္း… အခုဆို မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ထိေတြ႕လိုက္တာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆိုရင္ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ ေျပာရဲၿပီမလား…”
“က်ေနာ္ေတာ့ မထင္ဘူး… အစ္မ… ႀကိဳးစားၾကည့္ရမွာပဲ…”
“မင္းကလဲ… အစ္မက ဒီေလာက္ လုပ္ေပးထားတာေတာင္… မင္းက စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်ျဖစ္ေနပုံပဲ…”
“က်ေနာ္ ေနာက္ထပ္ ေတာင္းဆိုခ်င္တာေလး ရွိေသးတယ္…”
“တကယ္လို႔… မင္းအခု ေတာင္းဆိုတာကို အစ္မက လိုက္ေလ်ာရင္ မင္းအေနနဲ႔ ေနာက္ဆိုရင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာရဲလာၿပီလို႔ အာမ ခံႏိုင္လား…”
“မက်ိမ္းေသေပမယ့္ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားမယ္လို႔ေတာ့ အာမ ခံႏိုင္တယ္… အစ္မ…”
“မင္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ တတ္လည္း တတ္ႏိုင္တဲ့ ေကာင္ပဲ… ကဲ… ေျပာ… ဘာ ဆက္လုပ္ခ်င္လဲ…”
“က်ေနာ္… က်ေနာ္… အစ္မရဲ႕ ေခြၽးနံ႔သင္းေနတဲ့… ပင္တီကို ရႉခ်င္တယ္…”
“ဟာ… မင္းက တကယ့္ေကာင္ပါပဲ…”
“ဟီး… က်ေနာ့္ကို ဂိုက္လာသင္ထဲက အစ္မကို သေဘာက်ေနတာ… အဲ့အခ်ိန္ အစ္မက ေက်ာင္းဝတ္စုံေလးနဲ႔ လာရင္ အစ္မရဲ႕ ေခြၽးနံ႔ေလးနဲ႔ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက တအားေမႊးတယ္… ဘယ္လို စိတ္လဲေတာ့ မသိဘူး… အစ္မရဲ႕ ပင္တီေလးကိုသာ ရႉလိုက္ရရင္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္ က်ေနာ့္ရဲ႕… ဟိုဒင္းဟိုဟာကလည္း မတ္လာတယ္…”
“မင္းကေတာ့ တကယ္ မလြယ္ဘူးေဟ့… မိန္းကေလးေတြကို စကားမေျပာတတ္ေပလို႔ပဲ… အခုက်ေတာ့ ကိုယ့္အစ္မကို ေျပာတာ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ရဲတင္းပါလား…”
“မသိဘူး… အစ္မရယ္… အစ္မနဲ႔ စကားေျပာေနရင္းနဲ႔ကို ဘယ္က ဘယ္လို ပြင့္လင္းမွန္း မသိ ပြင့္လင္းလာတာ…”
“ကဲ… ဒါဆိုလည္း လြယ္လြယ္နဲ႔ မရဘူး… ဂိမ္း ကစားဦးမယ္…”
“ခုဏကလိုလား…”
“မဟုတ္ဘူး… မင္းေက်ာကုံးေပၚကို အစ္မက လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စာေရးၿပီး ေမးခြန္း ေမးမယ္… မင္းက အဲ့ေမးခြန္းေတြကို ေျဖေပါ့…”
“လက္ဝါး မဟုတ္ဘူးလား အစ္မ… ေက်ာကုံးလား…”
“အင္း… လက္ဝါးဆိုတာက ခံစားမႈအာ႐ုံေၾကာေတြ မ်ားတယ္… ေက်ာကုံးက နည္းတယ္… ဒါေၾကာင့္ ေက်ာကုံးမွာ ေရးမွာ…”
“ဟုတ္… ႏိုင္ရင္ေတာ့ အစ္မ ပင္တီကို ရမွာေပါ့ေနာ္…”
“အင္း… ဟုတ္တယ္…”
“အစ္မ ႏိုင္ရင္ေရာ…”
“အဲ့ေတာ့မွ ေျပာမယ္ေလ…”
“အိုေခ…”
“ကဲ… ဟိုဘက္လွည့္…”
ေနာင္ရဲရဲ႕ အေပၚကဝတ္လာတဲ့ တီရွပ္ကို ခြၽတ္လိုက္ကာ အစ္မဆီသို႔ ေက်ာေပးလိုက္သည္။ အစ္မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ေက်ာကုံးကို အေပၚကေန ေအာက္ ကုတ္ျခစ္ကစားေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္သည္းခြၽန္ခြၽန္ေလး တစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ စာလုံးေတြလို ေလွ်ာက္ျခစ္ေနေတာ့သည္။ အစ္မ ေရးတာကို မသဲကြဲလို႔ ထပ္မံေတာင္းဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရးခိုင္းရသည္။
“သိၿပီ… အစ္မ… အစ္မ ေမးထားတာက… မင္း လူပ်ိဳ စစ္လား… ဟုတ္တယ္မလား… အဲ့ေမးခြန္း…”
“အင္း…”
“စစ္သမွ သိပ္စစ္ အစ္မေရ… ေရေတာင္ မေရာဘူး…”
“ခိခိ…”
“ကဲ… က်ေနာ့္ အလွည့္…”
အစ္မကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တခုခုကို စိုးရိမ္ေနဟန္ ရွိသည္။ ေနာင္ရဲ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာင္ရဲကို ဒီေမးခြန္းေမးထားေတာ့ သူ႔ကိုလည္း ဒီေမးခြန္းပဲ ေမးမည္ကို စိုးရိမ္ေနသလားလို႔ ထင္မိသည္။ အစ္မကို ၾကည့္ကာ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ဟိုဘက္လွည့္ခိုင္းလိုက္သည္။ အစ္မ လုပ္သြားပုံေလးက ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည္။ သူ႔ကို မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပၿပီးေတာ့ ဟိုဘက္ကို လွည့္ကာ သူ ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကို ေခါင္းေပၚကေန ခြၽတ္ၿပီး လက္ေနရာမွာတင္ ထားတာ ရင္ဘတ္ကို အုပ္ထားလိုက္သည္။
“ကဲ… ေကာင္ေလးငယ္… မင္း စာေရးရမွာ ေနရာ သိပ္မရွိပဲ ေနမယ္… အစ္မရဲ႕ ဘရာကို ခြၽတ္လိုက္…”
“ဟာ… တကယ္လား… အစ္မ…”
“ကဲ… အစ္မ ႏွစ္ခါ မေျပာခ်င္ဘူး…”
“ဟုတ္… ဟုတ္… အစ္မ…”
ေနာင္ရဲလည္း ဘရာကို ခြၽတ္ခ်င္ေသာ္ျငားလည္း ဘယ္လို ခြၽတ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ အစ္မက မင္းကေတာ့ တကယ့္ေကာင္ကြာ ဆိုၿပီး သူ႔ဘာသာ ခြၽတ္ေပးသြားသည္။ ဒါနဲ႔ပဲ အစ္မရဲ႕ ေက်ာကုံးေလးကို ေနာင္ရဲ လက္သည္းႏွင့္ျခစ္ကာ ေမးခြန္း ေမးလိုက္သည္။
“မရွိဘူးကြ… အခုေလာေလာဆယ္ တို႔က စင္ဂဲ ပဲကြာ…”
အစ္မရဲ႕ စကားလုံးေတြ သုံးႏႈန္းတာ ေျပာင္းသြားသည္။ ဒီတခါေတာ့ ေနာင္ရဲ အလွည့္။ အစ္မ ေရးျခစ္လိုက္သည္က ေနာင္ရဲပင္ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေမးရွိက အေျဖ ရွိရမည္ေလ။
“၅ လက္မ ခြဲ ရွိတယ္… မ…”
ေနာင္ရဲလည္း သူ႔ကို မ လို႔ တစ္လုံးထဲ ေခၚလိုက္သည္။ ဒီတခါ ေနာင္ရဲ အလွည့္ေပါ့။ ဘာေမးရမွန္း မသိ။ ဒါနဲ႔ပဲ အသဲပုံေလး ဆြဲေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့ သူ႔ဘက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွည့္လာကာ၊
“တို႔ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေျပာကြာ…”
“မ ကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္…”
“ခ်စ္တယ္ ဆိုတာက သကာလိမ္းထားတာပဲကြ… အဓိက အေၾကာင္းရင္းကို ေျပာကြာ…”
“မ ကို က်ေနာ္ လိုးခ်င္တယ္…”
“ခိခိ… မင္းကေတာ့ တကယ့္ေကာင္ပဲကြာ… ကဲ… တို႔ ေမးအလွည့္… ဟိုဘက္လွည့္…”
“ဟုတ္…”
ဒီတခါေတာ့ အစ္မ ေရးတာက အဂၤလိပ္ စာလုံးေလးေတြ။ အစဦးဆုံးက ေအ… ၿပီးေတာ့ အက္စ္… ေနာက္တစ္ခုက ယူ… ၿပီးေတာ့ အစဥ္လိုက္အတိုင္း အယ္လ္.. အိုင္.. ေခ.. အီး…။ ဒါဆို အစ္မ ေျပာခ်င္တာက as u like ေပါ့။ ေနာင္ရဲလည္း အစ္မဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရင္ဘတ္မွာ အုပ္ထားတဲ့ အက်ႌ ကို ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ႏို႔ အႀကီးႀကီးေတြ ေပၚလာသည္။ ထမီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။
“ဟိတ္… တို႔အိတ္… အိပ္ခန္းထဲမွာ ရွိတယ္… အဲ့ထဲမွာ မင္းအတြက္ဆိုၿပီး ဝယ္ထားတာ ရွိတယ္… သြားယူလိုက္…”
အစ္မ ေျပာသည့္အတိုင္း အစ္မအိတ္ကို သြားရွာေတာ့ ကြန္ဒုံး အတြဲလိုက္ ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမဟၤသာ တဲ့။ ဆြဲၿပီေလ။ ဝရံတာ နားက ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး အခ်စ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ တကယ္လို႔မ်ား အခုေခတ္လိုသာ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ေတြ မ်ားလာလွ်င္ ေနာင္ရဲတို႔ စုံတြဲလည္း အဲ့လို လုပ္လို႔ရမည္ မထင္ေပ။
ေနာက္ ၅ ႏွစ္ ခန္႔ ၾကာေသာ္…
“မေရ… ေမာင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်မယ္ေနာ္… အလုပ္ကိစၥ စကားေျပာစရာ ရွိတယ္… ၿပီးရင္ သူတို႔နဲ႔ အတူ စားရင္းေသာက္ရင္း ကာရာအိုေက သြားက်မယ္ ေျပာတယ္…”
“ေမာင္… အိုေခေလ… ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့ဦး… သားေလးက ဒီေန႔ အေမတို႔ အိမ္မွာ အိပ္မယ္တဲ့… ေနခဲ့တယ္…”
“ဟုတ္လား… ျပန္လာခဲ့မယ္…”
“ေၾသာ္… ေမာင္… အိတ္ထဲမွာ ကြန္ဒုံးပါတယ္မလား… ေမာင့္ကို ဘာမွ မပိတ္ပင္ဘူးေနာ္… မ အတြက္ အားေလးသာ နည္းနည္း ခ်န္လာခဲ့… ခိခိ…”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ… မ… မ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ… ေမာင္ မိန္းမေတြ အားလုံးကို ရင္ဆိုင္သြားႏိုင္တာ…”
“ခိခိ… ျပန္လာရင္ ေက်းဇူးဆပ္… ဒါပဲ…”
(ၿပီးပါၿပီ…..။)