by ေဇယ်သီရိ တကၠသုိလ္မွာ လက္ေထာက္ ပါေမာကၡ ဟန္နရီ ရာဇ၀င္ ဘာသာရပ္ကုိ လာျပေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။ ပေရာ္ဖက္ဆာဟု ဆုိေသာ္လည္း ဟန္နရီမွာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၄၀ မျပည့္ေသး၊ အသက္က ငယ္ငယ္ အားကစားလုိက္စားသူျဖစ္၍ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ပါးသုိင္းေမႊးခပ္ေရးေရးႏွင့္ ဟန္နရီမွာ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္မတူပဲ ဘုိင္စကုပ္ ဓာတ္ရွင္မင္းသားႏွင့္ ပုိတူေနသည္။ အမွီအခုိမရွိ၊ လူပ်ဳိလူလြတ္မုိ႔ ရသည့္လခက ေလာက္ငရံုမက ပုိလွ်ံသည္ဟု ဆုိရမည္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ဝါသနာအေလွ်ာက္ ဓာတ္ပံုတုိက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီသင္တန္း ဖြင့္ထားေသးသည္။ တကုိယ္တည္းသမားမုိ႔ တုိက္ခန္းသီးသန႔္ ငွားမေနေတာ့ပဲ ဓာတ္ပံုတုိက္တြင္ပင္ ဟန္နရီ ေနသည္။
ရံုးခန္းထဲမွာ သူရိယ သတင္းစာကုိ ဟုိလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသျဖင့္ ဟန္နရီ တံခါးေပါက္ဆီသုိ႔ ထသြားရသည္။ သမုိင္းပါေမာကၡပီပီ ေရွးေခတ္ ဗမာစာအျပင္ ေခတ္သံုး ဗမာစာကုိပါ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ ဟန္နရီမွာ ေဇယ်သီရိမွာ အေနၾကာသျဖင့္ ဗမာစကားကုိလဲ ပီပီသသမဟုတ္ေတာင္ အေတာ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ တံခါးကုိ ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ ဥပေဒ ေက်ာင္းသူ မကလ်ာေ၀၊ ကုန္သည္ႀကီး ဦးေဝခန္း၏ ေျမး တရုတ္ေသြး တမတ္သားပါသည္ မကလ်ာေ၀။ သူမအဖုိး ဦးေဝခန္းက ကုန္သည္အလုပ္အျပင္ တုိက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ထားကာ ငွားသည့္အလုပ္လဲ လုပ္သည္၊ ၿမိဳ႕လည္က သူ႔ဓာတ္ပံုတုိက္ေတာင္ ဦးေဝခန္းဆီက ငွားထားတာ ျဖစ္သည္။
ကလ်ာ့ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ ဟန္နရီ စိတ္က ေထာင္းကနဲ တုိသြားသည္။ သူသင္သည့္ သမုိင္းကုိ မယူမေနရ ဘာသာမုိ႔ အတန္းထဲ ၀င္ထုိင္ေနရံုႏွင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္အလား ေပါ႔ပ်က္ပ်က္သေဘာထားသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ အဆုိင္းမန႔္ေပးလွ်င္ အခ်ိန္မီ မတင္၊ အၿမဲေနာက္က်သည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ၃ ခါေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ စိတ္တုိတုိႏွင့္ ကလ်ာ့ အဆုိင္းမန႔္ကုိ သုညေပးပစ္လုိက္သည္၊ အဲဒါမွ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ရွိသြားမွာ။ အခုလဲ အဲဒါကုိ သတိရသျဖင့္ ဟန္နရီ စိတ္ျပန္တုိလာျခင္းပင္။
“ဆရာ … က်မ ဆရာ့ကုိ ေျပာစရာ ရွိလုိ႔။”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကလ်ာက ရံုးခန္းထဲ၀င္ကာ သူ႔စားပြဲေရွ႕က ကုလားထုိင္တြင္ ေစြ႕ကနဲ ၀င္ထုိင္သည္။ သူ တံခါးပိတ္ၿပီး သူ႔ထုိင္ခံုမွာ ျပန္လာထုိင္ေတာ့ …
“ဆရာ … က်မ သမုိင္းကုိ ဂုဏ္ထူးပါမွ ရမယ္ ဆရာ”
“ဂုဏ္ထူးက မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ ဖုိင္နယ္မွာ အမွတ္ျပည့္ရရင္ေတာင္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။”
သမုိင္းက အဆုိင္းမန႔္အမွတ္ေတြကုိပါ ယူသည့္ဘာသာ၊ အဆုိင္းမန႔္ေတြမွာ အမွတ္နည္းနည္းေလ်ာ့တာ မေထာင္းသာေသာ္လည္း သုညတလံုးပါလွ်င္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးမထြက္ႏုိင္ေတာ့။ ေနာက္ၿပီး သမုိင္းစာေမးပြဲမွာ အမွတ္ျပည့္ရတာ ဘယ္မွာ ရွိႏုိင္လုိ႔တုန္း။
“က်မ က်ဴတုိရီယယ္ေတြမွာ အကုန္ အမွတ္ျပည့္ရတယ္ေလ”
“အင္း … အဆုိင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
“ဆရာရယ္ … တရက္ထဲကုိ”
“တရက္လဲ ေနာက္က်တာပဲ၊ ေဆာရီး မကလ်ာေ၀။ နင္ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
“ဆရာ … က်မ ေအာ္နာ မ၀င္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေအာ္နာ မ၀င္ရင္ အဘုိးက က်မကုိ ေယာက္်ား ေပးစားေတာ့မွာ။ က်မ ေအာ္နာ၀င္ရင္ ဘိလပ္မွာ မဟာဘြဲ႕ ဆက္တက္ခ်င္လုိ႔ပါ”
“ေဆာရီး … ငါ မကူညီႏုိင္ဘူး”
“ဆရာ က်မ မနက္ျဖန္ ထပ္လာခဲ့လုိ႔ ရမလား”
“အုိေကေလ … ထပ္လာလဲ နင္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
ေနာက္ေန႔ ဟန္နရီ ရံုးကုိေရာက္ေတာ့ ရံုးခန္းေရွ႕မွာ သူ႔ကုိေစာင့္ေနသည့္ ကလ်ာ့ကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ အရပ္ ငါးေပေျခာက္ေလာက္ရွိမည့္ ကလ်ာေ၀ ဒီေန႔ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ မဝတ္စဖူး ဝတ္ထားသည္။ အက်ီကလဲ မွန္ႏုိင္လြန္အသားကုိ ဇာေဘာ္လီအနက္၊ ပုိးထမီေပ်ာ့ အဝါႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသျဖင့္ သူမကုိယ္လံုးအလွကုိ ေပၚလြင္ေနေစသည္။ ရံုးခန္းထဲ ေခၚထုိင္ၿပီး ကလ်ာ့ကုိ ဟန္နရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသား၊ မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလဲ ရဲရဲနီလုိ႔။ စားေနက် ေၾကာင္ဖားႀကီးေလာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတြ႕အၾကံဳမရွိတာ မဟုတ္သည့္ ဟန္နရီ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းသည္ကုိ နားခြက္မီးေတာက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့လဲ ထုိေျခလွမ္းကုိ ဘယ္ႏွလွမ္း၊ ဘယ္ခရီးစခန္းေရာက္သည္အထိ လွမ္းမည္ကုိ မသိေသးသည္ႏွင့္ အသာဆက္ အကဲခတ္ေနလုိက္သည္။
“ဆရာ က်မ ေယာက္်ားမယူခ်င္ေသးဘူး၊ က်မကုိ ကူညီပါ ဆရာရယ္”
တရုတ္ေတြက ဒီလုိပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆုိ ေယာကၡမအိမ္မွာ ကြၽန္သာသာရယ္။ ေယာကၡမႏွင့္ လင္သား အျမင္က်ဥ္းလွ်င္ က်ဥ္းသေလာက္ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အိမ္တြင္းပုန္းျဖစ္ေပေရာ့။ ဒါ႔ေၾကာင့္လဲ ေခတ္ပညာတတ္ တရုတ္ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ၾကသည္။
“က်မ အဲ … ဟုိဟာ အဆုိင္းမန႔္တခု ထပ္လုပ္ရင္ေရာ၊ ဆရာ”
သူခပ္မဆိတ္ပင္ ေနေနေတာ့ ကာျခယ္ေတြ ဆုိးထားေသာ မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ အသနားခံၾကည့္ရင္း ခပ္ညဳညဳေလး လာေျပာေနသည္၊ ဒီေလာက္ႏွင့္ ေႂကြသြားရေအာင္ ဟန္နရီက မေန႔တေန႔ကမွ စာစသင္သည့္ ေက်ာင္းဆရာ ေပါက္စမွ မဟုတ္တာပဲ။
“ေနာက္အပါတ္ပဲ ဖုိင္နယ္ေျဖေတာ့မွာ။ မကလ်ာေ၀ … ေဆာရီး … ငါ ဒါ မတတ္ႏုိင္ဘူး”
ကလ်ာျငိမ္က်သြားသည္၊ ဟန္နရီ ေခါင္းမာလြန္းသည္။ ခဏၾကာေအာင္ ျငိမ္သက္ေနၿပီးမွ တခုခုကုိ ဆံုးျဖတ္လုိက္ဟန္ႏွင့္ …
“ဆရာ … က်မေလ … ဟုိ …”
ဟန္နရီက ေခါင္းကုိ ျငင္သာစြာပင္ ယမ္းရင္း …
“ေဆာရီးပါ”
” … ဆရာ ပန္းခ်ီဆြဲဖုိ႔ က်မ ကုိယ္ဟန္ျပေပးရင္ေရာ … အပုိ အဆုိင္းမန႔္အျဖစ္နဲ႔ေလ၊ ဆရာ့ စတူဒီယုိကုိ က်မ လာေပးမယ္ေလ။”
ဟန္နရီ မ်က္လံုးေတြ ၀င္းကနဲ လက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ေအးေအး ေလသံႏွင့္ …
“ေမာ္ဒယ္လ္ထုိင္ေပးမယ္လုိ႔ ေျပာတာလား”
… ဟုျပန္ေမးေလသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ က်မ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ေမာ္ဒယ္လ္ထုိင္ေပးမယ္။ ဒီမွာၾကည့္ … က်မ မလွဘူးလား”
ဟန္နရီ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္၊ ဒီေကာင္မေလး ဒီေလာက္ ရဲတင္းလိမ့္မည္ဟု သူမထင္ထားခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကလ်ာ ထုိင္ခံုမွ ထရပ္ကာ ရင္ဖံုးအက်ီကုိ ခြၽတ္ခ်လုိက္သည္။ ဟန္နရီ မွင္သက္ေနရာမွ သတိ၀င္လာေသာ္လည္း ႏႈတ္က ဘာမွ မေျပာႏုိင္။ သူ႔အတြင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနသည္။ တဘက္က သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္သလုိ ျဖစ္ေနတာကုိ ခံျပင္းေနမိသလုိ တဘက္ကလဲ ဒီေကာင္မေလး ခြၽတ္ျပတာကုိ ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာ၊ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အႏုိင္ရသည့္ႏွယ္။
ကလ်ာက သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္သည္၊ ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္လုိက္ၿပီး ရင္ကုိ ဟင္းလင္းဖြင့္လုိက္သည္။ သူမရင္သားေတြက ေခါမျပည္က ဗီးနပ္စ္ေက်ာက္ရုပ္လုိ … ႀကီးသည္၊ လံုးသည္၊ ျပည့္သည္ … ဒီေလာက္လွတာ သိပ္ရွားတာပဲ ဟန္နရီသိသည္။ ဗီးနပ္စ္လုိ … ထရြိဳင္ၿမိဳ႕က ဟယ္လင္လုိ။ ဒါ႔ေၾကာင့္ ထရြိဳင္စစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာဟု ဟန္နရီ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟန္နရီ ဆံြ႕အေနသည္ကုိ ကလ်ာကလဲ သိသည္၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ္ထူးမွတ္ရဖုိ႔ သူမအတြက္ ေသေရး ရွင္ေရးမုိ႔ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္မထားႏုိင္။ ဂုဏ္ထူးေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ ခါးက ထမီကုိပါ ေျဖခ်လုိက္သည္။
ဟန္နရီ႕အသက္႐ႉသံေတြ ပုိပုိျပင္းလာရသည္။ ကလ်ာ့မွာ အတြင္းခံလံုး၀ မပါ။ ရံုးခန္းက အလံုျဖစ္သည့္အျပင္ မနက္ပုိင္းေစာေနေသးသည့္အတြက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလဲ သိပ္မရွိလုိ႔ ဟန္နရီ အသက္႐ႉေခ်ာင္ရသည္။ ဒီေကာင္မေလး အတြင္းခံမပါပဲ ေက်ာင္းကုိလာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဆီမလာခင္ကမွ ခြၽတ္လာခဲ့တာလားဟု ေလွ်ာက္ေတြးေနမိေသးသည္။ ေဘာ္လီကုိပါ ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚတင္လုိက္ၿပီး ခါးေထာက္၊ ဒူးေကြး၍ သူမေကာက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚလြင္သည္ထက္ ပုိမုိေပၚလြင္ေအာင္ ကုိယ္ဟန္ျပေနသည္။
မိေမြးတုိင္း ဖေမြးတုိင္းျဖစ္ေနေသာ ကလ်ာ့ကုိယ္ထည္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြသည္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အလွပုိေနသည္။ ရံုးခန္းတခုလံုး ကလ်ာ့ဆီမွ အေမႊးနံ႔သာနံ႔မ်ား ထံုမႊန္းေနၿပီး ဟန္နရီ၏ အသက္႐ႉသံျပင္းျပင္းမွတပါး ဘာသံမွမၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။ သားေကာင္ကုိ ညိဳ႕ယူဖမ္းစားတတ္သည့္ နဂါးမယ္ေလးႏွယ္ ကလ်ာ မ်က္လံုးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ဟန္နရီ႕ကုိ ၾကည့္ရင္း ေဘးကုိ ေစာင္း၊ ေနာက္ … ဟန္နရီ႕ကုိ ေက်ာေပးၿပီး သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။
ကလ်ာေဝ့ေက်ာဘက္ကလဲ ဟန္နရီ႕အတြက္ ရင္သပ္႐ႈေမာျဖစ္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာမရွိ ေခ်ာမြတ္ေသာ အသားအေရ၊ တရုတ္ေသြးစပ္၍ အသားက ၀င္းဝါေသာ္လည္း တရုတ္မစစ္စစ္ေတြလုိ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ မဟုတ္၊ မ်က္လံုးေတြက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္၊ မြန္/ကရင္ေသြးပါေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ကုိယ္လံုး ကုိယ္ေပါက္ အခ်ဳိးအဆက္က မယ္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္လုိ႔ ရေလာက္သည္၊ ေသခ်ာ တုိင္းမၾကည့္ရေသာ္လည္း ၃၃ – ၂၆ – ၃၅ သဲနာရီ ရွိတ္ဟု ဟန္နရီ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ေခါမ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ေလးႏွယ္၊ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ လွပသည့္ ကုိယ္လံုး ကုိယ္ေပါက္၊ ဟန္နရီ ထုိင္ရာမွ ထ၍ ကုိင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကုိ မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သူမ်က္စိကုိပင္ သူမယံုႏုိင္၊ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလား စဥ္းစားေနတုန္း ကလ်ာေဝဆီက အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ … က်မ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္လုိ႔ ကြာလဖုိင္းရဲ႕လား။”
ဟန္နရီ ထုိင္ရာမွ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့အနားကုိ နမူးနမုိင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ လွသေလာက္ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ဟာမေလး။ သူစိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္မိသည္။ ေနဦး … မ်က္ႏွာက တမ်ဳိးျဖစ္ေနသလုိပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျပစ္မ်ဳိးမွဲ႔မထင္ေသာ ကလ်ာ့အလွကုိ ဖ်က္ေနတာ ဘာလဲ ဟန္နရီ သတိထားမိသြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထက္က ထီမထင္သည့္ အျပံဳးစ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ဟန္နရီ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္လုိ႔ရတယ္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ေနသည့္ အျပံဳးစ။ ဒီဟာမေလးကုိ ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း သိသြားေအာင္ မာန္ခ်ေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု သူေတးထားလုိက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လုိအခ်ိန္မ်ဳိးဆုိလွ်င္ မာန္မာနကင္းစင္တတ္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္ေလ။
ဟန္နရီ ကလ်ာေဝ့အနားသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေပးကုိ မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဟန္နရီ့စိတ္ထဲ အမွတ္မထားႏုိင္၊ သူ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မႏွစ္က ဘိလပ္က သူ႔ခ်စ္သူ လက္ထပ္သြားကတည္းက မိန္းမအထိအေတြ႕ကုိ သူမရခဲ့။ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ ခြဲေဝတတ္သည့္ ဆင္ျခင္တံုတရားေတြ၊ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြ ေနထိႏွင္းလုိ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ။ ကလ်ာ့ကုိ ခ်စ္ႏွစ္သက္သည္၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သည္တုိ႔ထက္ သူ႔ရမၼက္မီးကုိ ေလာင္စာထည့္ေပးဖုိ႔ ဟန္နရီ႕အတြက္ ပုိအေရးႀကီးေနသည္။ အခြင့္အေရးဆုိတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး ဟန္နရီ။ အထူးသျဖင့္ ေခါမရုပ္လုိ လွတဲ့ ကုိယ္ခႏၵာကုိ ကုိက္ဖဲ့ဖုိ႔ အခြင့္အေရးမ်ဳိးဟာ ႏွစ္ခါ မလာဘူး။
ႏွစ္ခါမလာေသာ အခြင့္အေရးမုိ႔ ကလ်ာ့လည္တုိင္ကုိ သူ႔လက္ေတြ ဆုတ္ကုိင္လုိက္သည္၊ ထုိမွ ေဖာ့ဖေယာင္းလုိ ျဖဴေဖြး ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ပခံုးသားမ်ား၊ ထုိမွ ေအာက္ဘက္ဆီသုိ႔။ ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ကလ်ာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကုိ လွ်ာျဖင့္ သပ္လုိက္သည္ကုိ ဟန္နရီ ျမင္လုိက္သည္။ ဟန္နရီ႕ျဖစ္အင္က မိန္းမ မျမင္ဖူးသည့္ လူပ်ဳိေပါက္ကေလးႏွယ္မုိ႔ ကလ်ာေက်နပ္ျပံဳး ျပံဳးမိသည္၊ သူမ အားထုတ္မႈ ေအာင္ျမင္ၿပီ။
ကလ်ာ့ဖုိ႔ လိင္ကိစၥဆုိသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္လွ။ နန႔္ယန္း အထက္တန္းေက်ာင္းက သာသနာျပဳ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြႏွင့္စာလွ်င္ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းၾကပ္လွဟု ဆုိရမည္။ ၇ တန္းေအာင္ကတည္းက ကလ်ာ ရည္းစား ထည္လဲ ထားခဲ့ၿပီး သူမ၏ ရည္းစားမ်ားကလဲ အခြင့္အေရးကုိ ႏွစ္ခါလာမည္ဟု ထင္မွတ္သူ တေယာက္မွ် မပါခဲ့ဘူးေလ။ အေတြ႕အၾကံဳ ရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကလ်ာေဝသည္ ေယာက္်ားသူက ျပဳသမွ် ႏုမည့္ အပ်ဳိဖ်န္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ပါေမာကၡ ဟန္နရီလုိလူကုိပင္ ညိဳ႕ယူဖမ္းစားႏုိင္သည့္ အေျခေရာက္ေနၿပီဟု မိမိကုိယ္ထင္မွားမိသည္။
ဟန္နရီက ဒါေတြကုိ မျမင္ေတာ့၊ ဂရုမထားေတာ့။ သူ႔လက္မ်ားက ရင္ၫြန႔္မွသည္ ကလ်ာ့ရင္သား လံုးလံုးေလးေတြကုိ အုပ္ကုိင္ထားၿပီ။ ဒီေလာက္ ေႂကြရုပ္ကေလးလုိ၊ ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္ကေလးလုိ လွတာမ်ဳိး သူ႔တသက္ မရႏုိင္ဟု ဟန္နရီ မူလက ထင္မွတ္ထားသည္မွာ ပါစင္ေအာင္ လြဲေတာ့သည္မုိ႔ ရသည့္အခြင့္အေရးကုိပဲ လက္ထဲမွ မခ်ႏုိင္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဝမ္းဗုိက္၊ ထုိမွ အေဝ့အဝုိက္၊ အေကာက္အေကြ႕တုိ႔ျဖင့္ တင့္တယ္သည့္ ခါး၊ တင္ပါးတုိ႔ကုိ အသာပြတ္သပ္ေနသည္။
“ခိခိ ၾကည့္လွခ်ည္လား ဆရာရဲ႕ … “
ညဳတုတု စကားသံကုိ ဟန္နရီ မၾကား၊ နားမစုိက္အား။ ေက်ာင္းသူမေလး၏ ေရွ႕တြင္ သူဒူးေထာက္ခ်လုိက္သည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းႏွင့္ တတန္းထဲတြင္ ခ်က္ကေလး၊ ဗုိက္က အဆီပုိမရွိတာေၾကာင့္ ခ်က္ကေလးလဲ လွေနတာပဲ။ သူ႔လက္က ကလ်ာ့ တင္သားေတြ ေပၚမွာ။ ဟန္နရီ႕အၾကည့္ေတြက တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ ေအာက္ကုိ ဆင္းသြားၿပီး ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီမွာ။ အေမႊးေတြက မၾကာမၾကာ ရိတ္ေပးပံုေပၚသည္၊ သိပ္ၿပီး မမ်ားလွ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိသည္။ ထုိစဥ္ သူ႔ေခါင္းကုိ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးတခုက ေနာက္မွ ဖိတြန္းသည္ကုိ ဟန္နရီ သိလုိက္သည္။
အရမ္းအားထည့္ ဆြဲစရာမလုိပဲ ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီကုိ သူ အလုိက္သင့္ေလး ငုိက္က်လာသည္။ သူမ လုိခ်င္တာ ရဖုိ႔ အေတာ္ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပူစီႏွင့္ ေယာက္်ား၊ ေယာက္်ားႏွင့္ ပူစီ … ပူစီျမင္လွ်င္ ဘယ္ေယာက္်ားမွ မူမေနႏုိင္ဆုိတာ ကလ်ာသိသည္။ ဆီးခံုေလးေပၚကုိ အနမ္းေတြ ေႁခြခ်ေနေသာ သူ႔ကုိ အတင္းေအာက္သုိ႔ ကလ်ာ တြန္းပုိ႔လုိက္သည္။ သူ႔လွ်ာရဲ႕အထိအေတြကေၾကာင့္ ကလ်ာ့ အေၾကာအျခင္ေတြ သိမ့္ကနဲ၊ ျငိမ့္ကနဲ။ သူ႔လွ်ာေလးနဲ႔ အစုန္အဆန္ တုိ႔ထိ ကစားေပးေတာ့ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကုိ ကလ်ာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲပစ္လုိက္သည္။
ကလ်ာ့မွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ရွိတာ မွန္ေသာ္လည္း သူမ အေတြ႕အၾကံဳေတြက ဟန္နရီ႕လုိ ပူစီကုိ မစားခ်င္ၾက၊ စားသည့္တုိင္ ဟန္နရီ႕လုိ မကြၽမ္းက်င္။ ဒါေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ့အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရသည္။ ကလ်ာ့ အစိကေလးကုိ လွ်ာျဖင့္ ဟန္နရီ ဘယ္လုိလုပ္သလဲ မသိ၊ သူ႔လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ ခရီးေတြ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ကလ်ာႏႈတ္မွ ညည္းသံေတြ ထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ ဟန္နရီ႕ေခါင္းကုိ တင္းတင္းဆုတ္ကုိင္ကာ ပူစီႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆံုးကုိ ေရာက္သြားသည္။ ဒူးေတြအကုန္ ေပ်ာ့ေခြၿပီး မတ္တပ္ပင္ မရပ္ႏုိင္ေတာ့။ ကလ်ာ့ တသက္တာတြင္ အျမန္ဆံုး ၿပီးျခင္းပင္။
… ဆရာ့ကုိ သိပ္အထင္ေသးလုိ႔ မရပါလား ဆရာရယ္။
ဆက္ရပ္မေနႏုိင္ေတာ့သည္မုိ႔ ၾကမ္းေပၚ ကလ်ာဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေနေရာင္ … ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ ရံုးခန္းပတ္လည္မွာ လူသံေတြႏွင့္ တကၠသုိလ္က အသက္၀င္ေနၿပီ။ ေစာေစာက အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္ကုိ သတိရလုိက္မိေတာ့ ကလ်ာေ၀ ကပ်ာကယာထၿပီး အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္သည္။ ကလ်ာ အသက္႐ႉမမွန္၊ ပါးအုိ႔ေလးေတြ နီေနဆဲ။ ဟန္နရီက အဝတ္ဝတ္ၿပီးသည္အထိ အရသာခံ ၾကည့္ေနၿပီးမွ …
“သြားေတာ့ မလုိ႔လား”
“… အင္း”
“အဂၤါေန႔ေနာ္”
“ဘာအတြက္လဲ”
“ေမာ္ဒယ္လ္ ထုိင္ရမယ္ေလ၊ နင္ထပ္လုပ္ရမဲ့ အဆုိင္းမန႔္ေလ။”
“ဒါေပမဲ့ … ဒါေပမဲ့ အခု … ဟုိ … “
“အဆုိင္းမန႔္ ထပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏုိင္ဘူး”
“က်မ အဂၤါေန႔ အတန္းတက္ရ … “
“ဒါဆုိလဲ နင့္ မဂၤလာေဆာင္က် ငါ အရက္လာေသာက္တာေပါ႔”
ကလ်ာ ကုိယ့္အေျခအေနကုိယ္ ခုေတာ့ ရိပ္စားမိစ ျပဳၿပီ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ႔ ဘုိစုတ္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးလုိက္ၿပီး အသာျပံဳးကာ …
“ဆရာ့ စတူဒီယုိကုိလား ဆရာ”
“အင္း … မနက္ ၈ နာရီ ေရာက္ေအာင္လာ။ ညေန ၅ နာရီအထိ”
“…”
ဝက္ျဖစ္ေတာ့မွ မစင္ေၾကာက္ေနလုိ႔ မရတာပဲဟု ကလ်ာေတြးၿပီး ဟန္နရီ႕ရံုးခန္းမွ အေျပးတပုိင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ ဆရာ့ကုိ ေဒါသ မထြက္ရဲပါ၊ သမုိင္း ဂုဏ္ထူးမရလွ်င္ ကလ်ာ့ဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာၿပီ။ သမုိင္း ဂုဏ္ထူးက ဆရာ့လက္ထဲမွာ။ တမနက္ပုိင္းေလးႏွင့္ သမုိင္းဂုဏ္ထူးရေအာင္ ဆရာ့ကုိ ႀကိဳးဆြဲႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ကလ်ာ ထင္မိေသာ္လည္း ထင္သလုိ ျဖစ္မလာ၊ ဆရာ သိပ္လည္သည္။ ေအာင္စာရင္း မထြက္မခ်င္း ကလ်ာက ဆရာ့လက္ခုပ္ထဲက ေရ။ အဂၤါေန႔ မနက္ ဆရာ့ စတူဒီယုိသုိ႔ ကလ်ာ စက္ဘီးစီးလာခဲ့သည္။ လူေတြ သတိထားမိမွာ စုိးသျဖင့္ ဟုိေန႔ကလုိေတာ့ အလွျပင္မလာ၊ သာမာန္ အက်ီ၊ ထမီႏွင့္ ဆံပင္ကုိ က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ေခ်ာင္းခြဲၿပီး က်စ္ရံုသာ။ စတူဒီယုိေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး လူေတြေရာက္ေနပါလား။
ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကုိ ထြက္ႀကိဳသည္။
“လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ဆရာ … မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူးလား။”
“ဆြဲမယ္ေလ၊ ဆရာေရာ … ေက်ာင္းသားေတြပါ နင့္ကုိ ဆြဲမွာ။”
“ဆရာ့ တေယာက္ထည္းကုိ ထုိင္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။”
“လူမ်ားမ်ားဆြဲေတာ့ ထုိင္ရတာ ပုိတန္တာေပါ႔၊ ကမ္းမ္ … “
ဆရာ့အိပ္ခန္းထဲကုိ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေတာ့ ကလ်ာလုိက္၀င္သြားသည္။
“ေရာ့ … ဒီဝတ္စံုလဲ”
ဟန္နရီက ခ်ည္လံုခ်ည္ပါးပါးတထည္ ကမ္းေပးသည္။ ပါးတာကမွ ပါးပါးေလး၊ ေနေရာင္ထဲ မရပ္ပဲပင္ အထဲကုိ ရုိးတုိးရိပ္တိတ္ ျမင္ေနရသည္။
“အက်ီေကာ ဆရာ … “
“အက်ီမပါဘူး၊ အေပၚထိ ဝတ္လုိက္ … ဗြီးလစ္ဂ္် ဂဲလ္ေတြလုိ”
ဒီပါးပါးေလးကုိ ရင္လ်ားလုိ႔ကေတာ့ အထဲကဟာေတြ အတစ္လုိက္ ထြက္ေနမွာ။ ဆရာ ဒါ တမင္ ပညာျပတာ။ ကလ်ာ့မ်က္ခံုးေတြက်ံဳ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေထာ္တက္လာသည္။
“ျမန္ျမန္လုပ္ေလ … “
“ဆရာ … အရမ္းပါးတယ္၊ မျဖစ္ဖူး ….. “
ဟန္နရီ ကလ်ာ့ကုိ တခ်က္ စုိက္ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးဝကုိ ၾကည့္ျပန္သည္။ ဆရာ ဘာဆုိလုိသည္ကုိ ကလ်ာသိသည္။ မလုပ္ႏုိင္လွ်င္ ျပန္၊ ျပန္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္၊ ဒီထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ဆက္လုပ္ဖုိ႔သာ ရွိသည္။ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူးရဖုိ႔က ကလ်ာ့အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ ဆရာ သိပ္ညစ္စုတ္သည္။ ဆရာအျပင္ထြက္ေပးေတာ့ မလဲခ်င္ လဲခ်င္ႏွင့္ ကလ်ာ ခ်ည္ထမီကုိ ရင္လ်ားလုိက္ရသည္။
ကလ်ာ စတူဒီယုိထဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၈ ေယာက္ ႏွင့္ ဟန္နရီ႕ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေရွ႕မွာ ကင္းဗတ္စ္ခံုႏွင့္ သူတုိ႔ လက္ထဲမွာက မီးေသြးေတြ၊ ခဲတံေတြ၊ စုတ္တံေတြႏွင့္။ မိန္းကေလးက ပုိမ်ားသည္၊ ေယာက္်ားေလးက ၂ ေယာက္သာပါသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ကလ်ာ့ကုိ မျမင္ဖူးသလုိ စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
“သိပ္ေတာ့လဲ စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ကလ်ာ။ သူတုိ႔အားလံုး ႏုဒ္ပံုေတာင္ ဆြဲဖူးၾကၿပီးသားပါ။ ဟုိနားမွာ ထုိင္”
အတန္းေရွ႕က စင္ကေလးေပၚမွာ ကလ်ာ ဒူးတုတ္ထုိင္ရသည္။ ဟန္နရီက သူလုိခ်င္ေသာပံုကုိ ကလ်ာ့ကုိ ျပေပးသည္။ ဒူးတုတ္ထုိင္ၿပီး ခါးေကာ့ကာ တင္ေတြ၊ ရင္ေတြ အကုန္ေပၚေစတဲ့ ပံုစံ။ စိတ္တုိင္းက်ၿပီဆုိေတာ့မွ ဟန္နရီက ေဘးမွာ အသင့္ရွိေသာ ေရပံုးငယ္ျဖင့္ ကလ်ာ့ကုိ ပက္လုိက္သည္။ ထမီက ပါးသည့္အျပင္ ေရစုိၿပီး အသားမွာ ကပ္ေနလုိ႔ ကလ်ာ့ တကုိယ္လံုး ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြက အဝတ္မပါသည္ႏွင့္ မျခားေတာ့။ ဟန္နရီက ရင္ၫြန႔္နားက ကလ်ာ့ ထမီကုိ ေျဖခ်လုိက္ၿပီး ေအာက္ေလွ်ာမက်ေစရန္ ကလ်ာ့ လက္တဘက္ႏွင့္ ထိန္းထားခုိင္းသည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္လက္တဘက္က သူမ ဒူးေပၚမွာ။
ေက်ာင္းသူေတြက ကလ်ာ့ပံုကုိ စၿပီး ေရးျခစ္ေနၾကေသာ္လည္း ႏုဒ္ပံုဆြဲဖူးသည္ဆုိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးက်ယ္ၿပီး ပန္းခ်ီတခါမွ မဆြဲဖူးသူမ်ားလုိ ရပ္ေနၾကေလသည္။ ကလ်ာရွက္ၿပီး ေခါင္းငံု႔လုိက္ေတာ့ …
“ဆရာ … ေမာ္ဒယ္လ္က လႈပ္တယ္ရွင့္၊ ျငိမ္ခုိင္းပါ”
… ဟု ေက်ာင္းသူတေယာက္က လွမ္းတုိင္တာနဲ႔ ေခါင္းကုိ အရင္အတုိင္း ေမာ့ထားေပးရျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ပါးမုိ႔မုိ႔ေလးေတြမွာ ရွက္ေသြးႏွင့္ ခ်င္းခ်င္းနီေနေတာ့သည္။
ဒါကလဲ အစပုိင္းမုိ႔သာ ျဖစ္သည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္လဲ သူ႔တုိ႔ စုတ္တံ၊ ခံတံေတြႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနသလုိ ဟန္နရီကလဲ တေယာက္ခ်င္း၏ ပံုေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ကာ လုိတာေတြ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးၿပီး ပန္းခ်ီဆရာစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကလ်ာလဲ အရင္လုိ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ေနတတ္သြားသည္။ နာရီဝက္တခါ ကလ်ာ့ကုိ အေညာင္းေပးဆန႔္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေရေျခာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြ ရန္ျပန္ပက္၊ အဝတ္အစားေလးေတြ ျပန္ျပင္ႏွင့္ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေလး နီရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ စစခ်င္းတေခါက္ကေလာက္ မဆုိးေတာ့၊ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ကလဲ ေခၚေတာ တသိန္းအားႏွင့္ မၾကည့္ေတာ့တာလဲ ပါမည္။
ေနာက္ဆံုးတေခါက္ထုိင္ၿပီး အတန္းျဖဳတ္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ထုိးလုၿပီ။ ဆရာက တုိက္ေဘးက ဆုိင္ကေန ေၾကးအုိးႏွင့္ အသားကင္ေတြ ထြက္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကလ်ာ အဝတ္လဲႏွင့္ေနၿပီ။
“ျပန္ဝတ္မေနနဲ႔၊ ခဏေန ထပ္ထုိင္ရဦးမွာ”
“ဟာ … ဆရာကလဲ”
“ငါးနာရီအထိေလ၊ တမိနစ္မွ မေလွ်ာ့ဘူး။ မလုပ္ႏုိင္ရင္လဲ … “
ႏႈတ္ခမ္းကုိစူကာ ကလ်ာ အဝတ္ေတြ ျပန္ခြၽတ္ရသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြႏွင့္ ဟန္နရီ ပတ္သက္ေလ့ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာေဝက ထူးျခားသည္၊ အျခား ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလုိ မဟုတ္။ သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည့္ မာနခဲ ေက်ာင္းသူ၊ သူ႔ဘာသာကုိ ေပါ႔ပ်က္ပ်က္ထားသည့္ ေက်ာင္းသူမုိ႔ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပညာေပးဖုိ႔ လုိသည္။ ဓာတ္ျပားကုိ သံပတ္ေပးဖြင့္ၿပီး ကလ်ာ့အနား ေလွ်ာက္လာသည္။
ဆရာ့ကုိ စိတ္ေတြ တုိေနေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္က စိတ္ဆုိးျပလုိ႔ မရသည့္ အခ်ိန္မွန္း ကလ်ာနားလည္သည္မုိ႔ စိတ္ကုိေလွ်ာ့ကာ ဆရာ့ကုိ ျပံဳးျပလုိက္ရသည္။ အဝတ္မပါသည့္ ကလ်ာ့ကုိ ျမင္ေနရသည္မုိ႔ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီက ေပါင္ျခံမွာ ဖုေဖာင္းေနသည္။ ကလ်ာ ဆရာ့ကုိ ဆြဲဖက္လုိက္သည္။
အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ကလ်ာ့ကုိ တင္ၿပီး ဆရာ အနမ္းေတြ ေႁခြသည္။ ထံုးစံအတုိင္း အနမ္းေတြက မ်က္ႏွာ၊ လည္တုိင္၊ ရင္ၫြန႔္ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကုိ ဆင္းလာသည္။ ကလ်ာ့ ပူစီကုိ လွ်က္ေပးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆရာ ဟန္နရီ ႏြားသုိးႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကလ်ာ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြအကုန္လံုး ဟန္နရီ၏ လွ်ာဖ်ားမွာ ကပ္ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ကလ်ာသိတာ တခုတည္း ရွိေတာ့သည္၊ ကာမပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔။
မိနစ္ပုိင္းမွ်သာ ၾကာမည္၊ ကလ်ာ ပန္းတုိင္ေရာက္လုနီးနီး။ ညည္းသံေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္ေနတုန္းမွာ ဆရာ မတ္တပ္ထရပ္သည္။
“ဟင့္ … ဆရာ၊ ဘာလုိ႔ ရပ္လုိက္တာတုန္း။”
ဆရာက ဘာမွ် မေျပာ။ ကလ်ာ့ကုိ စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန ဆြဲထူသည္။ ကလ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ထရပ္လုိက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ပခံုးကေန ေအာက္ကုိ ဖိတြန္းသည္။ ေနရာလဲခ်င္တာမွန္း ကလ်ာသေဘာေပါက္လုိက္သျဖင့္ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခ်လုိက္သည္။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ ေသြးတုိးစမ္းခ်င္ေသးသည္မုိ႔ …
“ဗုိက္ဆာၿပီ ဆရာရယ့္”
“အလကားေတာ့ စားလုိ႔ ဘယ္ရမလဲ။ မကလ်ာေ၀ အလုပ္လုပ္ရမယ္ေလ။”
အတင္းႀကိဳးစားျပံဳးေနရေသာ ကလ်ာ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီကုိ ခြၽတ္ေပး၍ သူ႔အလုိ လုိက္ရျပန္သည္။ ကလ်ာ မႈတ္ေပးဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကုိယ္လံုးအလွကုိ မ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္နရီ စိတ္တုိင္းက်မွ သူမ လုိခ်င္ေသာ ဂုဏ္ထူးရမည္ျဖစ္၍ အစြမ္းကုန္ သည္းခံေနရသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကုိလဲ ကလ်ာ အခါခါ သံုးခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့ နာစရာ မရွိပါေခ်။
ကလ်ာသည္ အရြယ္ႏွင့္ မလုိက္ေအာင္ပင္ ပုေလြမႈတ္ ကြၽမ္းက်င္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ယခင္ကတည္းက သူမ လုိခ်င္တာရွိလွ်င္ ပုေလြႏွင့္ လဲပစ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ အထူး ကြၽမ္းက်င္ေနသည္။ ယခု ကလ်ာ့လက္ထဲက ၆ လက္မေက်ာ္ ၇ လက္မနီးနီး အေခ်ာင္းႀကီးက ေႏြးေထြးၿပီး ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြႏွင့္ ဆရာ့ကုိ ေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ရမၼက္ေဇာေတြႏွင့္ ဆရာက သူမကုိ ငံု႔ၾကည့္ေနပါသည္။
ဆရာ့ကုိ စခ်င္လာတာနဲ႔ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးေအာက္ဘက္က ေမးသုိင္းႀကိဳးကုိ လွ်ာျဖင့္ မထိတထိ တုိ႔ေပးလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကုိ ေလနဲ႔ မႈတ္သည္။ ဟန္နရီက ဘာမွ မေျပာ၊ စုိက္သာၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ့ကုိ ျငင္းဆဲရမည္ဟု ေတြးၿပီး တေခ်ာင္းလံုးကုိ ပါးစပ္ထဲ မထည့္လုိက္ပဲ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ဟုိတုိ႔ ဒီတုိ႔ အခ်ိန္ဆြဲလုပ္ေနလုိက္သည္။ အေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဆရာမရုိးမရြ ျဖစ္လာဟန္တူမွ တေခ်ာင္းလံုးကုိ ပါးစပ္ထဲထည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ တင္းတင္းဖိကာ ျပန္ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ဆရာ့ သက္ျပင္းခ်သံက ဓာတ္စက္သံၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ခပ္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚလွ်က္ရွိသည္။
တကယ္တမ္းေတာ့ ေက်ာင္းသူႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ကာ အမွတ္မေရာင္းသင့္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္သင့္ဘူးဆုိကာမွ ဒီမာနခဲေလးက အေၾကာမာလြန္းသည္၊ ေနာက္ၿပီး အေၾကာမာသေလာက္ လွလြန္းေနသည္။ မလုပ္သင့္ဘူးဆုိကာမွ လုပ္ေနရတာ ပုိဇိမ္ေတြ႕သလုိပဲ။ ကလ်ာကလဲ တျဖည္းျဖည္းပုိၿပီး စိတ္ပါလာဟန္တူသည္။ သြားရည္ႏွင့္ လရည္မ်ား ရႊဲေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးကုိ ပါးစပ္အတြင္း အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္သလုိ လက္ကလဲ ဆရာဥေတြကုိ အသာညႇစ္ကုိင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အေခ်ာင္းႀကီးငံုထားလွ်က္က ညည္းသံတုိးတုိးေလး ေပးသည္။ သူမ ညည္းသံၾကားလွ်င္ အရသာမတက္ေသာ ေယာက္်ား သူမ မေတြ႕ဖူး။
ေမးရုိးေတြ ေညာင္းစ ျပဳလာသည္အထိ တျဖည္းျဖည္း ျပဳစုၿပီးမွ ျမန္ျမန္ၿပီးႏုိင္ေအာင္ ကလ်ာ အရွိန္ကုိ တင္၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေပးလုိက္သည့္အခါ ဟန္နရီ ေတာင့္မခံႏုိင္ေတာ့ပဲ က်စ္ဆံၿမီး ခ်ထားသည့္ တရုတ္မေလး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ျဖစ္၍ ကလ်ာပင္ ေယာင္မွား၍ ၿမိဳခ်မိကုန္သည္အထိ၊ ထြက္လာတာေတြကလဲ မ်ားသည္ေလ။ ဟန္နရီ႕မ်က္ႏွာက နီရဲေနသလုိ ကလ်ာ့ပါးစပ္ႏွင့္ ေမးမ်ားတြင္လဲ သုတ္ရည္မ်ားေပက်ံလွ်က္ရွိသည္။ မထူးေတာ့ၿပီမုိ႔ သူ႔အတံႀကီးကုိ တခါျပန္ငံုၿပီး ေျပာင္ေနေအာင္ စုတ္ေပးလုိက္ျပန္သည္။
“ဆရာ … ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။ က်မ ျပန္ေတာ့မယ္။”
ဟန္နရီ ေခါင္းခါ၍ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စားစရာမ်ားကုိ လက္ညိဳးထုိးကာ …
“စား … ၿပီးရင္ ေန႔ခင္း တခါ ထပ္ထုိင္ရဦးမွာ။”
မ်က္ႏွာသစ္၊ ပါးစပ္ေဆး၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဆရာဝယ္လာေသာ စားစရာမ်ားကုိ ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္ ထုိင္စားေနတာကုိ ဆရာ စုိက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိထားမိေတာ့ ကလ်ာ မေနတတ္ေတာ့။ ေယာက်ာ္းေလးေတြေရွ႕မွာ ကုိယ္လံုးတီးျဖစ္ေနတာ ကလ်ာ့အတြက္ မဆန္းေတာ့ေသာ္လည္း ဟန္နရီကေတာ့ နည္းနည္း ထူးသည္။ ေခ်ာေမာ ခန႔္ညားသည့္ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရလုိ ျဖစ္ေနရတာကုိ ကလ်ာ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ခရီးဆံုး မေရာက္ခဲ့သည့္ သူမ စိတ္ရုိင္းေတြကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေဖာက္လာေသးသည္။
“ဆရာ … မစားဘူးလား”
ေျပာရင္း အသားကင္တဖတ္ကုိ တူႏွင့္ညႇပ္ကာ ဆရာ့ကုိ ခံြ႕လုိက္သည္။ ဟန္နရီက ေဘးမွာလာထုိင္ကာ ကလ်ာႏွင့္ ေန႔လည္စာ တူတူစားသည္။ မသိလွ်င္ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏံွေတြ က်ေနတာပဲ။ ကလ်ာ ကုိယ့္အေတြးႏွင့္ကုိယ္ ရွက္သြားမိသည္။ ဟန္နရီ႕ကုိ ကလ်ာ ခ်စ္မိသြားတာလား၊ ဟင့္အင္း ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ထင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးက ဆန္ေပးမွ ဆီရဆုိသလုိ ကုိယ္လုိတာႏွင့္ ကုိယ့္မွာရွိတာကုိ အလဲအထပ္ လုပ္ၾကတာပဲဟာ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာ ေပ်ာ္ေနပါသည္။
ဗုိက္ဆာဆာႏွင့္ စားလုိက္ၾကတာ ေၾကးအုိးေတြ၊ အကင္ေတြ အကုန္ေျပာင္သြားသည္၊ ဓာတ္စက္လဲ သံပတ္ကုန္၍ ရပ္သြားၿပီ။ ဟန္နရီက သူ႔ေဘာင္းဘီသူျပန္ဝတ္ေတာ့ ကလ်ာက ေစာေစာက သူမေမာ္ဒယ္ထုိင္တုန္းက ဝတ္ခဲ့သည့္ ခ်ည္ထမီေလးဆီ လက္လွမ္းသည္။
“ထားလုိက္၊ ကလ်ာ … ဒီတခါက ႏုဒ္ထုိင္ရမွာ”
“ဟာ … ဆရာ”
“ေက်ာဘက္ပဲပါ။ ေရာ့ … “
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဟန္နရီက ဗီရုိထဲက တစံုတခုကုိ ထုတ္ေပးသည္။ ကလ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ တရုတ္သတုိ႔သမီး ဝတ္စံုက ေခါင္းေဆာင္း။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ေတြလဲ ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္းက ခပ္ရွည္ရွည္ ခါးလည္ေလာက္ ေရာက္မည္ထင္သည္၊ ဇာပါးပါးေလးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည္။
“ဒါ … ဒါေပမဲ့ က်မက စတူဒီယုိထဲ ဘယ္လုိ ၀င္ရမွာလဲလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့ … “
ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ လူစုကုိ ကလ်ာ ရွက္ပါသည္။ သူတုိ႔က သူမကုိ ဘယ္သူမွန္း သိသည္ေလ။
” … က်မ ရွက္တယ္။”
“နင္ ထုိင္ေနၿပီးမွ သူတုိ႔ ၀င္လာၾကမွာပါ။ နင့္ကုိ သူတုိ႔ မသိၾကပါဘူး။ ဓာတ္ပံု ကလပ္စ္က ေစာေစာက ပန္းခ်ီကလပ္စ္ထဲက လူမပါပါဘူး။”
“ဘြိဳင္းေတြလား၊ ဂဲလ္ေတြလား ဆရာ”
“တူး ေမးလ္ စတူးဒန႔္”
ေယာက္်ားႏွင့္ မစိမ္းဘူးဆုိေသာ္လည္း ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က သူမ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကုိ ဓာတ္ပံုဝုိင္းရုိက္မည္ကုိေတာ့ ရွက္မိပါသည္။
“ႏုဒ္မလုပ္လုိ႔ မရဘူးလား ဆရာရယ္”
ဟန္နရီက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကလ်ာ့ကုိ စတူဒီယုိထဲ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားသည္။ စတူဒီယုိက မီးေတြ မွိတ္ထားလုိ႔ ေမွာင္ေနသည္။ ကလ်ာထုိင္ဖုိ႔ ေနရာျပင္ေပးၿပီး တင္ပါးလႊဲထုိင္လုိက္ေတာ့ ကလ်ာ့ လည္တုိင္ကုိ ဟန္နရီ နမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးက ကလ်ာ့ အူေတြ အသည္းေတြကုိ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လုိက္သလုိပါပဲ။
မီးဆလုိက္မ်ားႏွင့္ လုိအပ္ေသာ အလင္းေရာင္ရေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္ၿပီး စတူဒီယုိတံခါးကုိ ဖြင့္သံၾကားရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္လာမယ္မွန္း မသိသျဖင့္ ကလ်ာ ေနာက္ကုိေတာ့ လွည့္မၾကည့္ရဲပါ။ ကလ်ာ့အထင္မွန္သည္၊ ေစာင့္ေနၾကပံုရေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္လာၾကသည္။ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္နရီက ဟန႔္သံလဲ ၾကားရသည္။
“မင္းတုိ႔ ဒီစည္းကုိ မေက်ာ္နဲ႔”
အကြာအေဝးတခုကေန ေဖ်ာက္ကနဲ ေဖ်ာက္ကနဲ ဓာတ္ပံုရုိက္သံ ႀကိဳးတုိးက်ဲတဲ ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က အခ်က္တုိင္း မီးလံုးလဲရသည့္ ကင္မရာႏွင့္ ျဖစ္ပံုရသည္။ သူရုိက္သည့္အသံက တခ်က္ႏွင့္ တခ်က္ မိနစ္အနည္းငယ္ ေဝးသည္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ပုိၿပီး ေခတ္မီသည့္ ကင္မရာမုိ႔ထင္သည္၊ ရုိက္ခ်က္ အနည္းငယ္ပုိစိတ္သည္။
၁၅ မိနစ္မွ်ၾကာေတာ့ ဟန္နရီက သူတုိ႔ကုိ ဓာတ္ပံုသြားေဆးေတာ့ဟု စတူဒီယုိႏွင့္ တြဲထားသည့္ အေမွာင္ခန္းထဲ ပုိ႔လုိက္သည္။ မီးေတြ မပိတ္ေသးပဲ စတူဒီယုိထဲကုိ ဟန္နရီ ျပန္၀င္လာကာ …
“မကလ်ာေ၀ ဒီဘက္ျပန္လွည့္လုိ႔ ရပါၿပီ”
ကလ်ာ ေခါင္းေဆာင္းကုိ ခြၽတ္ၿပီး ဒီဘက္ လွည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာက ေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့၊ ဟန္နရီ တေယာက္ထဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ကင္မရာ တလံုးကုိ ကုိင္ထားသည္၊ ကလ်ာျမင္ဖူးေနသည့္ ကင္မရာမ်ားႏွင့္ မတူ၊ လက္ႏွင့္ လွည့္ရသည့္ လက္ကုိင္တခုပါသည္။ ဟန္နရီက ထုိလက္ကုိင္ေလးကုိ လွည့္သည့္အခါ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။
“ဆရာ … အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လက္ထဲက ဘာႀကီးလဲ”
ကလ်ာေဝ့ကုိ ရံုးခန္းမွာ အေသးစိတ္ ျမင္ရကတည္းကပင္ ဒီလုိ ေတြ႕ရခဲသည့္ ကုိယ္ခႏၵာမ်ဳိးကုိ မွတ္တမ္းယူထားဖုိ႔ ဟန္နရီ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟန္နရီ မွာယူထားသည့္ ဒီကင္မရာေလး အရင္လက ဘိလပ္ သေဘၤာႏွင့္ ပါလာသည္။ ဒီကင္မရာက ရုပ္ေသေရာ၊ ရုပ္ရွင္ပါ ရုိက္လုိ႔ရသည္၊ အေပ်ာ္တမ္းသမားေတြ အသံုးျပဳသည့္ ကင္မရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ပစၥည္းက ပံုထြက္လဲ ေကာင္းသလုိ ေစ်းလဲ ႀကီးသည္။ အခုေတာ့ ေပးရသည့္ တန္ဖုိးက တန္သြားခဲ့ၿပီ။
“ဓာတ္ရွင္ရုိက္ေနတာေလ၊ ကလ်ာက လွလြန္းလုိ႔ ျပန္ၾကည့္လုိ႔ရေအာင္လုိ႔”
ဟန္နရီတေယာက္ထဲေရွ႕မွာမုိ႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ရပ္ေနသည့္ ကလ်ာ ဒူးေတြေကြး၊ ေပါင္ေတြ ေစ့ကာ၊ လက္ေတြက ရင္သားေတြေပၚ ေရာက္ကုန္သည္။ ကာစရာ သံုးခုကုိ လက္ႏွစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ကာရသျဖင့္ အကုန္ေတာ့ လံုေအာင္ မကာႏုိင္။
“ဆရာ … ဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ လြန္တယ္ေနာ္။ မရုိက္ပါနဲ႔”
ေျပာလုိ႔မရ၊ ဟန္နရီက တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ လက္ကုိင္ကုိ လွည့္ၿပီး ရုိက္ၿမဲ ရုိက္ေနသည္။ ကလ်ာ ေျပးလဲ ထြက္မသြားရဲ၊ ဆရာ စိတ္ဆုိးၿပီး လုိခ်င္သည့္ အမွတ္မရလွ်င္ ေပးဆပ္ထားရသမွ် သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္မည္ေလ။ ေဘးကုိ ေစာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဟန္နရီက ေနရာေရႊ႕၍ အမိအရ လုိက္ရုိက္သျဖင့္ ဘာမွ မထူး။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရလာၿပီး က်ံဳ႕က်ံဳ႕ေလး ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ မ်က္ႏွာပါသြားမည္စုိးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ လက္ႏွင့္ ကာေတာ့ ရင္သားေတြကေပၚ၊ ဘယ္လုိမွ မလံုေအာင္ျဖစ္ေနသည့္ ကလ်ာေဝတေယာက္ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားမိေသာ မိမိကုိယ္သာ အျပစ္တင္ေတာ့သည္။
“ကလ်ာ … အဲလုိႀကီး လုပ္မေနနဲ႔ေလ။ ေမာ္ဒယ္လ္ထုိင္တာ လက္ကုိ ေနာက္ပစ္ထား၊ မ်က္ႏွာေမာ့”
“က်မ ရွက္တယ္။”
“မလုပ္ခ်င္ဘူးဆုိရင္လဲ … “
အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသာ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟန္နရီ႕ေရွ႕မွာ အရွက္ကုန္ေအာင္ ကုိယ္တံုးလံုးႏွင့္ ပံုစံမ်ဳိးစံု ကုိယ္ဟန္ျပေနရေလသည္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ကလ်ာ တမ်ဳိး ရင္ဖုိလာသည္။ ပုရိသအေပါင္း ရင္ဖုိေစမည့္ အေနအထားမ်ဳိးစံုကုိ မိေမြးတုိင္း၊ ဖေမြးတုိင္း ကုိယ္ဟန္ျပေနရသည္ကုိ ဖီလင္တမ်ဳိး ခံစားရသျဖင့္ ေစာေစာက စခန္းဆံုးကုိ မေရာက္ခဲ့သည့္ ပူစီကေလးကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ငုိေႂကြးလုလု။
၁၅ မိနစ္ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္ရုိက္ၿပီးမွ ဟန္နရီ ရုိက္ကူးေရးကုိ လက္စသတ္သည္။ သူမီးေတြ ပိတ္ေနတုန္း ကလ်ာ သူ႔အခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။ မီးေတြပိတ္ၿပီး ဟန္နရီကလဲ အခန္းထဲ လုိက္၀င္လာသည္။
ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကလ်ာ ဆရာ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္၊ ဒူးေတြေထာင္၊ ေပါင္ေတြကား၍။ ဟန္နရီက သူမ ေပါင္ၾကားမွာ၊ လွ်ာစြမ္းကုိ ျပေနသည္။ ထိန္းထားလုိ႔ မရသည့္ ကလ်ာ့ ေအာ္ညည္းသံေတြကလဲ တခန္းလံုး ညံေနေတာ့သည္။ ဟန္နရီက ဟုိတယ္မွာ ေရခဲမုန႔္မွာစားရသလုိ ေသခ်ာကုိ စိမ္ေျပနေျပ လွ်က္တာမုိ႔ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ပင့္သက္႐ႈိက္ေနရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ကေလးဆုိလွ်င္ေတာ့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရွည္ဆြဲ ေအာ္ရသည္အထိ။ ခဏေလးအတြင္းတြင္ ကလ်ာ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က စားပြဲေစာင္းကုိ တင္းတင္းဆုတ္၊ ဆီးခံုႀကီးတခုလံုးက ဟန္နရီ႕ပါးစပ္ႏွင့္ တင္းတင္း ဖိကပ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆံုးေရာက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ့ ပင့္သက္႐ႈိက္သံေလးမ်ား မဆံုးမီမွာပင္ သူမေပၚ မုိးရပ္ေနသည့္ ဟန္နရီ႕က သူမျမင္ကြင္းထဲသုိ႔ ၀င္လာသည္။
“ဟင့္ ဆရာ … အဟင့္ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ”
“ကလ်ာ့ကုိ မာန္ခ်ေပးဖုိ႔”
ကလ်ာ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ ဒီေလာက္အဆင့္ထိ ခရီးေရာက္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ သူမ မထင္ထားမိ။ ပုေလြေလာက္ႏွင့္ ဆရာ့ကုိ ကုိင္တြယ္ႏုိင္မည္ ထင္မိတာ မွားၿပီထင္သည္။ ျငင္းလုိ႔လဲ ရမွာမဟုတ္သည့္ အေနအထားမုိ႔ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ကာ …
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ခ်ေပးပါ။ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ခ် ပါေနာ္” ဟုသာ ေျပာလုိက္ရသည္။ သူမကုိယ္တုိင္ကလဲ ကုိယ္တံုးလံုး ကုိယ္ဟန္ျပရတာႏွင့္ ေစာေစာက ဘာဂ်ာအစြမ္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပါေနတာေၾကာင့္လဲ ပါသည္။
ကလ်ာ့ ပူစီေလးက အရည္ေတြ ရႊဲေနၿပီး ျဖစ္တာမုိ႔ ဟန္နရီ့ အရွည္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပဲ တဝက္ေလာက္ ၀င္သြားသည္။ အသာ ျပန္ထုတ္ၿပီး ထပ္ဖိသြင္းလုိက္ရာ အဆံုးထိ ေလွ်ာကနဲ ၀င္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ညည္းသံ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာသည္။ တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနတုန္း ဟန္နရီက တရုတ္မေလး၏ ရင္သားလံုးလံုးေလးေတြကုိ ငံု႔နမ္းသည္။ ကလ်ာကလဲ ဘိလပ္သား ခ်စ္သူအသစ္၏ ေက်ာျပင္ကုိ လက္သည္းရာေလးေတြ ေပးေနသည္။ သူ႔ရွပ္အက်ီက ႐ႈပ္ေနသည္မုိ႔ ေက်ာေပၚကုိ လွန္တင္လုိက္ၿပီး ေၾကာင္မေလးတေကာင္လုိ သူ႔ေက်ာကုိ ကလ်ာ စိတ္ႀကိဳက္ ကုတ္ျခစ္လုိက္သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာကုိ မကုတ္ေတာ့ပဲ ဟန္နရီ႕တင္ပါးေတြကုိ လက္ႏွင့္လွမ္းဆုတ္ကာ သူမဘက္ကုိ ဖိဖိဆြဲေနသည္။ ကလ်ာ့အဖုိ႔ အရသာေတြက အသစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ ဘာေတြ လုပ္မိမွန္း သူမကုိယ္တုိင္ပင္ အံ့အားသင့္ရေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိေတာ့။ အရင္ အေတြ႕အၾကံဳေတြက ဒီေလာက္ မနက္နဲခဲ့။
ဟန္နရီမွာလဲ ကလ်ာ့ ပူစီ၏ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕က သူထင္ထားတာထက္ ပုိေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ခဏေလးႏွင့္ ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းအံႀကိတ္ကာ ထိန္းထားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အၾကံရကာ မၾကာခဏ သူ႔အရွည္ႀကီးကုိ အျပင္ကုိ ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ထုတ္ၿပီး နားသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ထည့္ရသည္။ ကလ်ာေ၀၏ တံု႔ျပန္မႈက နတ္ဘံုအရသာေပပဲ။
ကလ်ာကလဲ ဆရာ့ကုိ အလုိလုိက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရသည့္ အလုပ္သေဘာမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ စိတ္ပါလက္ပါပင္ တံု႔ျပန္ေနမိသည္။ အရသာေတြက တကယ္ကုိ မၾကံဳစဖူးေတြ ျဖစ္ေနတာမုိ႔လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ အေတြ႕အၾကံဳ အျပဳအစုေတြက သူမ ၾကံဳဖူးတာေတြထက္ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ကုိ ကလန္ကဆန္ လုပ္လုိတာ၊ မေထမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ ကုိင္တြယ္ခ်င္တာေတြ ကလ်ာ့မွာ မရွိေတာ့၊ မာန္မာန ကင္းစင္သည့္ ပီဘိ ကေလးေလးပမာ ဆရာ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရလုိ ျဖစ္ေနရတာ၊ ဆရာ့အလုိကုိ ျဖည့္ေနရတာကုိ ကလ်ာ ေက်နပ္ေနမိသည္။
ရုတ္တရက္ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အခန္းဝမွ အသံၾကားရသလုိလုိမုိ႔ …
“ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ”
“ဓာတ္စက္သံပတ္က အသံပါ၊ ကလ်ာ ေမွာက္လုိက္”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဟန္နရီက သူ႔အရွည္ႀကီးကုိ ဆြဲထုတ္ကာ ကလ်ာ့ကုိ စားပြဲေပၚ ေမွာက္လုိက္သည္။ ေအးျမေသာ ေလ၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည့္ ကလ်ာ့ ပူစီထံသုိ႔ ဟန္နရီ၏ ပူပူေႏြးေႏြး အရွည္ႀကီးက တုိး၀င္လာျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ႏုိ႔လံုးလံုးေလးေတြကုိ ဟန္နရီ လွမ္းဆုတ္ကုိင္သည္။ အဆံုးသတ္ကုိ ေရာက္သြားမွာကုိ ဟန္နရီ ႏွေမ်ာေနေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသား အဆံုးသတ္ကုိ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ေနၾကေလသည္။
ဟန္နရီ႕ ေဆာင့္ခ်က္တုိင္း ကလ်ာ့ႏႈတ္က အားကနဲ ေအာ္ညည္းသံႏွင့္ တံု႔ျပန္ေနသည္။ သူမ ဆံပင္ေတြက ေခြၽးေတြႏွင့္ စုိစြတ္ေနၿပီး သူမ ေက်ာျပင္ကလဲ ေခြၽးေတြႏွင့္ ရႊဲစုိ ေျပာင္လက္ေနသည္။ စားပြဲေပၚကုိ တံေတာင္ႏွင့္ အားျပဳရင္း ဟန္နရီ ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ကုိ ေတာင့္ခံေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကလ်ာ့ ေအာ္သံႏွင့္ ဟန္နရီ႕ မာန္သြင္းသံမွတပါး တခန္းလံုးဘာသံမွ် မထြက္။
ရုတ္တရက္ ကလ်ာ့ တင္ပါးေပၚ လက္ဝါး ရုိက္ခ်က္ တခ်က္ က်လာသည္။
“ကလ်ာ … နင္ ေနာက္ကုိ အဆုိင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်ဦးမွာလား”
ကလ်ာ ၾကာၾကာ ေၾကာင္မေန၊ ခ်က္ခ်င္း တံု႔ျပန္သည္။
“အား ေနာက္ … အင့္ …. မက်ေတာ့ပါဘူး အား”
“ဆရာက ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ ေျပာတာ၊ နားလည္လား။ အခု လိမၼာမွာလား”
“အင့္ … သိ … သိ … အု … ပါတယ္ရွင့္ …. အား …. ေနာက္ … က်မ အာ့ …. လိမၼာပါ႔မယ္ အီး …”
ေမးပင္ေမးေသာ္လည္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မေလွ်ာ့သည္မုိ႔ ဗလံုးဗေထြး ပင္ ေျဖရသည္။
“မာန္ေထာင္ဦးမွာလား”
“က်မ … အ အ … မာန္ က်ပါၿပီ အူး မာန္က်ပါၿပီ ရွင့္ ငင့္”
ကလ်ာ့ အေျဖအဆံုးတြင္ ဟန္နရီ ေျခတဖက္ကုိ စားပြဲေပၚတင္လုိက္သည္။ သူ႔အရွည္ႀကီး ၀င္လာပံုက တမ်ဳိး တဖံု ေျပာင္းသြားသည္။ ေဆာင့္ထည့္လုိက္တုိင္း ကလ်ာအဖုိ႔ ထူးသည္ထက္ ထူးေသာ အရသာျဖစ္သြားသည္။
” … ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေအာင္ ေနမွာလား”
“အင္း … အင့္ … ငင့္ …. ဟင့္ အင့္”
ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ ေမာ္ဒယ္လ္ကုိ ေျပာတာလား၊ စံျပ ေမာ္ဒယ္လ္ကုိေျပာတာလား ကလ်ာ မသိေတာ့၊ သိလဲ ဆရာ့ကုိ ကလ်ာ ျပန္မေျဖႏုိင္ေတာ့။ လက္သီးေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရင္း သူမ ဇာတ္က်ဳိးက်သြားၿပီ။ ၆ လက္မ ေက်ာ္ အရွည္ႀကီး၏ အရသာကုိ တဆံုး သိရွိသြားၿပီေလ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာက ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ဖုိင္နယ္ေျဖ၊ ေအာင္စာရင္းမ်ား မထြက္မခ်င္း ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကုိ တပါတ္ တခါ၊ တခါတေလ ႏွစ္ခါေလာက္ ႏွစ္ကုိယ္ၾကား ေကာင္းေကာင္း ေခၚဆံုးမသည္။ ကလ်ာကလဲ ဆရာ ဆံုးမတာကုိ လုိလုိလားလား ရွိေနပါၿပီ။ ဆရာ ဟန္နရီ၏ ဆံုးမမႈမ်ားေၾကာင့္ ကလ်ာေဝသည္ အရင္လုိ ေက်ာင္းစာကုိ အေလးအနက္မထားပဲ ဆရာေတြကုိ မရုိမေသလုပ္တတ္သည့္ ေက်ာင္းသူဆုိးမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ပဲ စာႀကိဳးစားၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ စံျပေက်ာင္းသူ model student ျဖစ္ေနပါၿပီ။
(ၿပီးပါၿပီ)
