ညီမေလး ခမ္းစုမီ

ညီမေလး (၁)

ဝါက်င့္က်င့္ ညအိပ္ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြ အုပ္မိုးေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက အရက္ရွိန္ နဲ႔ နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳလဲ့လဲ့ႀကီးေတြက အရည္လဲ့ၿပီး ရီေဝေနတယ္။ ေရွ႕မွာခ်ထားတဲ့ ငါးကင္ ခပ္ႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ဟာလည္း ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးရဲရဲေလးေတြၾကားမွာ အစအန ေပ်ာက္သြားၿပီ။

ကုတင္ေျခရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ေနရင္း ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေခါင္းငုံ႔ထားၿပီး အစားစားလိုက္ ဘာမွ မေရာဘဲ ေရခဲနဲ႔ on the rock စပ္ထားတဲ့ ဘလက္ေလဘယ္ကို ဒီတိုင္း ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေပးေသာက္ေပမယ့္ အၿမဲတမ္း လစ္မစ္ထားၿပီး သူ႔ဖို႔ သတ္မွတ္ေပးထားတာကုန္ရင္ ရပ္ခိုင္းတာပဲ။ အဲဒီမ်က္လုံး ႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ထပ္ထည့္ေပးေစခ်င္တဲ့ ပုံျပရင္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ ဇက္ေလးပုသြားၿပီး ထပ္မေတာင္းရဲေတာ့ဘူး။

ဒီညေတာ့ ထပ္ေတာင္းဖို႔ မေျပာနဲ႔ သူ႔ဖန္ခြက္ထဲမွာ အရက္က်န္ေသးလား ကုန္သြားၿပီလားဆိုတာေတာင္ သိပုံမေပၚပါဘူး။ ခြက္ကိုေတာင္ မၾကည့္ဘဲ ေကာက္ေကာက္ ေမာ့ေနတာ။ က်ေနာ္လည္း သူေသာက္ပါေစေလ ဆိုၿပီး အရက္လည္း မျပတ္ေအာင္ တအားလည္း မ်ားမသြားေအာင္ သတိထားၿပီး ထပ္ထပ္စပ္ေပးေနရတယ္။

ညနက္လာတာနဲ႔အတူ တျဖည္းျဖည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာတယ္။ ေဆာင္းဦးပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ေတာင္ႀကီးေဆာင္းက ဒီႏွစ္ အဝင္ေစာတယ္။ က်ေနာ္ ျပတင္းေပါက္ေတြကို ထပိတ္လိုက္တယ္။ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ တီရွပ္ေလးနဲ႔ လြတ္ေနတဲ့ လက္ေမာင္းသားေတြမွာ ၾကက္သီးေလးေတြ ထေနတာ ျမင္ရတယ္။ အေႏြးထည္ရွာေတာ့ သူ႔အဝတ္ေတြအကုန္လုံးက သူ႔လက္ဆြဲ ေသတၱာထဲက မထုတ္ရေသးဘူး။ က်ေနာ့္ ဂ်ာကင္တစ္ထည္ကို ယူၿပီး ၿခဳံေပးထားလိုက္တယ္။ လူကေသးေသးေလးဆိုေတာ့ အက်ႌထဲမွာေပ်ာက္ေနတယ္။

ခုခ်ိန္ထိ စကားေကာင္းေကာင္း မေျပာေသးဘူး။ မေျပာေပမယ့္ အရက္ကို Red bull မေရာ ဘာမေရာ က်ိတ္မွိတ္ ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္း ခါတိုင္းလို ရႈံ႕မဲ့မသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဒီအရက္ထက္ ပိုပူၿပီး ပိုခါးတဲ့ ေသာကေတြ ရွိေနမယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။

ႏွစ္ေယာက္တည္း ၿဖိဳေနတာ ပုလင္းတစ္လုံး ကုန္ခါနီး အခ်ိန္မွာ သူအန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေတာင္ မသြားႏိုင္ဘူး ေနရာမွာတင္ အန္တာ။ သူ႔အဝတ္အစားေတြ ေပၚမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြ ေပကုန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တြဲေခၚသြားၿပီး ႏွိပ္ေပးရင္း သက္သာသြားတဲ့ထိ အန္ခိုင္းလိုက္တယ္။ သူ႔အဝတ္ေသတၱာ ေသာ့နံပါတ္လည္း က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူကလည္း အဲဒီဂဏန္းမေျပာနဲ႔ သူ႔နာမည္သူေတာင္ မွတ္မိပုံ မရေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္ တီရွပ္ အေဟာင္းတစ္ထည္ပဲ ေပးၿပီး တံခါးခဏ ပိတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ဒီေလာက္ မူးေနတဲ့ၾကားက ဘယ္လိုလဲလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး ခဏေန သူထြက္လာေတာ့ လဲၿပီးေနၿပီ။ တီရွပ္လက္ရွည္ကို လက္ႏွစ္ဘက္လုံး လိပ္ၿပီး ဝတ္ထားတယ္။ သူနဲ႔က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စာေလာက္ပြၿပီး ဒူးေလာက္ထိကို ရွည္တယ္။ အိပ္ရာနားထိ ယိုင္ထိုးယိုင္ထိုးနဲ႔ေလွ်ာက္လာၿပီး ေမွာက္က်သြားတယ္။

ကုတင္စြန္းမွာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတင္ၿပီး ေမွာက္ရက္သားေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူက ေပါင္ ၁၀၀ ေတာင္ မျပည့္ဘူး၊ အသာေလး ေကာက္ခ်ီၿပီး သူ႔အခန္းထဲ သြားပို႔ထားေပးလို႔ ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ညထပ္အန္ေနရင္ ဒုကၡေရာက္မွာမို႔ ဒီညေတာ့ ဒီမွာပဲသိပ္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚပဲ တင္ၿပီး ေစာင္ၿခဳံေပး ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း နည္းနည္းမူးေနၿပီမို႔ ကုတင္ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။

နားနားမွာကပ္ၿပီး ညည္းတြားေနသံ တစ္ခုေၾကာင့္က်ေနာ္ ႏိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္ေရာက္ၿပီး ဘာျဖစ္ေနမွန္း မသိဘူး။ သိတာက ႏွစ္ခုပဲ၊ ရင္ခြင္ထဲက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုရယ္ ခါးေအာက္ပိုင္းဆီက မနက္တိုင္း ျဖစ္ေနက် မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈ တစ္ခုရယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုက မနက္မဟုတ္ေသးဘူး။ အိပ္ရာေဘးက နာရီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလးနာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေရာက္ေနတာက ရည္းစားမဟုတ္သလို ညငွက္မေလး တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္ညီမ ခမ္းစုမီ ။ အရင္း မဟုတ္ေပမယ့္ (၇) ႏွစ္ သမီးေလာက္ကတည္းက က်ေနာ္နဲ႔ ေမာင္ႏွမလို ေနလာတဲ့ အေဖ့ ဒုတိယဇနီး အန္တီခမ္းဝါရဲ႕ သမီးေလး။

လူေကာင္ေသးေပမယ့္ လုံးဝန္းျပည့္တင္းတဲ့ ရင္သားေလးေတြက တီရွပ္မထူမပါး တစ္ထပ္ပဲျခားၿပီး က်ေနာ့္ ရင္ဘတ္နဲ႔ ကပ္ေနတယ္။ ေအးလို႔ထင္တယ္၊ ထိပ္ဖ်ားေလးႏွစ္ခုက မာေတာင္ၿပီး ခြၽန္ေနတာ အထိအေတြ႕နဲ႔ သိရတယ္။ သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ခဏခဏ ခ်ီလည္း ခ်ီဖူးတယ္ ဖက္လည္း ဖက္ဖူးတယ္၊ ႀကီးလာတဲ့ထိလည္း ဖက္လဲတကင္း ေနတုန္းပဲ။ သူ တကၠသိုလ္ သြားတက္ေနတဲ့ ႏွစ္ႏွစ္မွသာ က်ေနာ္နဲ႔ နည္းနည္းစိမ္းသြားတာ။

ဒီလိုပူးကပ္မႈမ်ိဳးက က်ေနာ္နဲ႔ သူ႔ၾကားမွာ အဆန္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို သူနဲ႔ထိရင္ စိတ္တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ျဖစ္လာတာေတာ့ တစ္ခါမွ မႀကဳံဖူးဘူး။ ခုလည္း တျဖည္းျဖည္း ဒါငါ့ညီမပဲဆိုၿပီး အသိဝင္လာေတာ့ ကိုယ့္ေကာင္က က်သြားပါတယ္။ ေစာေစာက အရက္ရွိန္ေရာ သတိလြတ္သြားတာေရာ ပါမယ္ထင္တယ္။ သူ႔ကို မႏိုးေအာင္ အသာေလး တြန္းဖယ္ၿပီး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္တယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနလိုက္တာ ကေလးေလး က်ေနတာပဲ။ ခုလိုက်ေတာ့ ေစာေစာက စိတ္ေသာကေတြ မရွိေတာ့ဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာ ႏုႏုနယ္နယ္ေလးက ၾကည္လင္ေနတယ္။

ဘာလို႔လည္း မသိဘူး က်ေနာ္ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚက လက္က်န္အရက္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္ တစ္ခြက္ကို သြားယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲ မွာထိုင္ရင္း ဆက္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။

ညီမေလး (၂)

ကုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲမွာ သူ႔ဘက္လွည့္ထိုင္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ဝီစကီခြက္ကို နည္းနည္းခ်င္း မွ်င္းေသာက္ရင္း သူအိပ္ေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ငိုထားလို႔ မ်က္ႏွာေလးက မို႔အစ္ေနတာပဲ။ မ်က္ေတာင္ အရွည္ႀကီးေတြက ေကာ့ပ်ံမေနဘဲ ခပ္စင္းစင္း။ ျဖဴဝင္းေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးေတြက ႏုေထြးေနတယ္။

ပါးေလးေတြမွာ ဆံခ်ည္မွ်င္ေသြးေၾကာစိမ္း ျပာျပာေလးေတြ ျမင္ေနရတယ္။ ပါးအို႔ေလးေတြက နီရဲေနတယ္။ ေစာင္အထူႀကီးေအာက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလးဟာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္စိတ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ အခ်ိန္က ဒီလိုညမ်ိဳး တစ္ညဆီကို ခရီးႏွင္သြားတယ္။

အဲဒီညက အန္တီခမ္းဝါ က်ေနာ္တို႔အိမ္ကို ေျပာင္းလာၿပီးရင္ ပထမဆုံး ဒီအိမ္မွာ အိပ္တဲ့ည။ အေဖဟာ အေမဆုံးကတည္းက ေနာက္အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ေနလာလိုက္တာ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္လည္းေရာက္ေရာ မုဆိုးမ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ အေၾကာင္းပါတယ္။ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ဝန္းက်င္ မုဆိုးမသာျဖစ္တာ အန္တီခမ္းဝါက ေခ်ာတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ရွမ္းတ႐ုတ္မ။ ရင္ေတြ တင္ေတြ ႀကီးၿပီး ႐ုပ္ကလည္း က်ေနာ့္ဦးေလးေတြ အေျပာအရဆိုရင္ ႏႈတ္ခမ္းေမြးေရးေရး၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူနဲ႔ တဏွာရမၼက္ထန္မယ့္႐ုပ္တဲ့။

ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပုံရတယ္။ အေဖနဲ႔ လက္ထပ္မယ္၊ ဒီအိမ္ကို ေျပာင္းလာမယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္မယ့္ မဂၤလာအခန္းအျပင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္အခန္းကို သတ္သတ္ျပင္တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ လိုခ်င္ပုံ မရဘူး။ သူ႔မွာ ခမ္းစုမီဆိုတဲ့ ၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ပါလာတာ။ သူေလးက သူ႔အေမလို မထြားဘဲ ေသးေသး ေကြးေကြးေလး။ ၇ ႏွစ္နဲ႔ကို ေက်ာလယ္အထိ အရွည္ထားထားတဲ့ ဆံပင္ညိဳညိဳ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြနဲ႔၊ မ်က္ေတာင္ရွည္ရွည္စင္းစင္းေလးေတြနဲ႔ မ်က္လုံးညိဳညိဳ႐ြဲ႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းပန္းႏုေရာင္ေလးေတြနဲ႔ အ႐ုပ္မေလးနဲ႔တူတယ္။

အဲဒီေန႔က အိမ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔အတြက္ ျပင္ေပးထားတဲ့ ခ်ယ္ရီပန္းပုံ နံရံကပ္စကၠဴေတြနဲ႔ ပန္းေရာင္ Princess အိပ္ရာေလးနဲ႔ အ႐ုပ္အသစ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပုံရတယ္။ Teddy bear အညိဳေလးကို သူအႀကိဳက္ဆုံးပဲ။ လက္ထဲကကို မခ်ဘူး။ ညက်ရင္ ဒီအခန္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ခြဲအိပ္ရေတာ့မွာကို နည္းနည္းေလးမွ သိရွာပုံမေပၚဘူး။

အေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ကန႔္ကြက္စရာလည္းမရွိ၊ မိေထြးကို လိုလားတယ္ မလိုလားဘူးလည္း မရွိေပမယ့္ လူသစ္ေတြ ေရာက္လာခါစဆိုေတာ့ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ မိုးကလည္း တစိမ့္စိမ့္ ႐ြာေနေတာ့ အျပင္ထြက္လို႔ မေကာင္းဘူး။ အဲဒါနဲ႔ ညေနခင္းကတည္းက အခန္းေအာင္းေနမိတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ ဘာမွလုပ္စရာ မရွိေပမယ့္ အိပ္လည္းမေပ်ာ္ဘူး။ မိုးေတြသည္းၿပီး လွ်ပ္စီးေတြ မိုးႀကိဳးေတြပါ ပါလာေတာ့ ပိုၿပီးႏိုးႏိုးၾကားၾကားျဖစ္လာတယ္။ အိပ္လို႔ကိုမရေတာ့တာ။

တစ္ေယာက္တည္း အခန္း ခြဲအိပ္ေနရတဲ့ ကေလးမကိုပါ ေၾကာက္ေနမလား စိတ္ပူမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေမေတာင္ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကအထူးတလည္ စိတ္ပူစရာ မလိုပါဘူးေလ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေစ့ထားတဲ့ က်ေနာ့္အခန္းတံခါးက တျဖည္းျဖည္း ပြင့္လာတာကို အိပ္ရာထဲက လွမ္းျမင္ရတယ္။ ဝင္လာတာကေတာ့ ေမြးပြ ပဂ်ားမား ဝတ္စုံေလး ဝတ္ထားၿပီး လက္ထဲမွာ တက္ဒီ႐ုပ္ေလးကို တြဲေလာင္းဆြဲထားတဲ့ ခမ္းစုမီ။ ဆံပင္ညိဳညိဳေလးေတြ ဝဲျဖာက်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးက ငိုမဲ့မဲ့။ က်ေနာ့္ ကုတင္ေျခရင္းအထိ ေလွ်ာက္လာၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းေလးရပ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး သူ႔ပခုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး ငုံ႔ေမးလိုက္တယ္။

“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေၾကာက္လို႔လား။”

က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းႀကီးေတြနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း တျဖည္းျဖည္း မ်က္ရည္ေတြ လည္လာၿပီး တိမ္ဝင္ေနတဲ့ အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေျဖတယ္။

“မိုးႀကိဳးေတြပစ္တာ မီေၾကာက္တယ္။ ေမေမတို႔အခန္းကို သြားေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတယ္၊ ေခၚလို႔လည္း မရဘူး။”

ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြက ပါးေပၚကို ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔အေမကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္တိုသြားတယ္။ ကေလးက အသက္မငယ္ေတာ့တာမို႔ ေနာက္ေယာက်္ားယူတဲ့အခါ အခန္းခြဲသိပ္တာကို အျပစ္မတင္ေပမယ့္ အနည္းဆုံး ကိုယ့္ကေလး ဘာျဖစ္ေနလည္းေတာ့ မၾကာမၾကာ လာၾကည့္သင့္တာေပါ့။

က်ေနာ္ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို လက္နဲ႔ သုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ သူက က်ေနာ့္ပခုံးေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဘက္နဲ႔ က်ေနာ့္ေက်ာကို သိုင္းဖက္ထားၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေတာ့တာပဲ။ ပခုံးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စိုလာတဲ့ ခံစားခ်က္က တမ်ိဳးႀကီးပဲ။

က်ေနာ့္အသက္ ငါးႏွစ္ေလာက္မွာ အေမဆုံးသြားကတည္းက ဘယ္လို ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈမ်ိဳးနဲ႔မွ အကြၽမ္းတဝင္ မရွိတဲ့ က်ေနာ္ဟာ မေခ်ာ့တတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္လုံး ေသးေသးေလးကိုပဲ အသာအယာ ျပန္ဖက္ထားၿပီး ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ရႈိက္သံက တျဖည္းျဖည္း တိုးလာၿပီး အႀကိမ္ေရ က်ဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ခြန္းမွ မေခ်ာ့လိုက္ရဘဲ သူအငို တိတ္သြားတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚ ေခၚတင္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးမွာ သိပ္ထားလိုက္တယ္။

သူ႔ဘက္ကို ေစာင္းအိပ္ၿပီး ေခါင္းေလးကို နည္းနည္းပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေတာင္စင္းလာတယ္။ ခဏေနေတာ့ သူအိပ္သြားၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို လွိမ့္လာတယ္။ လက္ေမာင္းေပၚ တင္သိပ္ထားၿပီး ေစာင္အႀကီးႀကီးကို ႏွစ္ေယာက္လုံး လုံေအာင္ ၿခဳံထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲက ေႏြးေႏြးအလုံးေလးရဲ႕ အထိအေတြ႕ဟာ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္ကိုေပးတယ္။

က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ဒီကေလးေလး အငိုတိတ္သြားတာရယ္၊ ေစာေစာက သူခံစားခဲ့ရတဲ့ ေၾကာက္လန႔္မႈေတြ မရွိေတာ့ဘဲ က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ေပ်ာ္သြားတာရယ္ဟာ အရမ္းေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲ။ က်ေနာ့္အသက္ ၁၆ ႏွစ္အထိ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အထီးက်န္မႈေတြ၊ မိခင္မဲ့ဘဝရဲ႕ တျခားသူေတြနားမလည္ႏိုင္တဲ့ ခါးသီးမႈေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ခမ္းစုမီ ဆိုတဲ့ ကေလးမေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္သာလာခဲ့တယ္။

မိုးမလင္းခင္မွာ သူ႔ကိုခ်ီၿပီး သူ႔အိပ္ရာထဲ ျပန္ပို႔ထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ေတာ့ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ ညက သူ႔သမီးဘာျဖစ္ခဲ့မွန္း စိတ္ေတာင္ကူးမိပုံ မရပါဘူး။ ဒီကေလးကို ဝတၱရားရွိတဲ့အေလ်ာက္ထက္ပိုၿပီး ခ်စ္ပုံလည္းမရဘူး။ ေယာက်္ားေသကတည္းက ဆုံးရႈံးခဲ့တဲ့ လိင္မႈဘဝ ျပန္ရၿပီး အေဖ့ရဲ႕စည္းစိမ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ အရာရာသာယာစိုျပည္လာတဲ့ သူ႔ဘဝကိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ခံစားေနပုံရတယ္။ အဲဒါေတြၾကည့္ၿပီး ဒီကေလးဘာလို႔ ႏႈတ္နည္းေနတယ္၊ ဘာလို႔ အလိုလိုေနရင္း အားငယ္တဲ့ ပုံေလးေပါက္လာတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္နားလည္လာမိတယ္။

အဲဒီတစ္ညကစၿပီး က်ေနာ့္ဘဝထဲကို ခမ္းစုမီ ဝင္လာခဲ့ေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြလည္း သူေၾကာက္တဲ့အခ်ိန္ က်ေနာ့္အခန္းကို လာအိပ္တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူလာခ်င္တဲ့အခ်ိန္ လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေလာ့ခ္ခ်မထားဘူး။ ေန႔ခင္းေတြဆိုရင္ သူက ေက်ာင္းသြားရတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆယ္တန္း ေအာင္စာရင္း ေစာင့္ေနတုန္းမို႔ မသြားရဘူး။ သူေက်ာင္းကျပန္လာရင္ က်ေနာ့္ကို တန္းရွာတာပဲ။

ဘယ္က တတ္လာသလဲ မသိဘူး၊ က်ေနာ့္ကို ကိုကိုလို႔ ေခၚတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ သမီးကလို႔ မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔အေမေခၚတဲ့အတိုင္း မီကေလ၊ မီကေလနဲ႔ ထည့္ထည့္ေျပာတယ္။ ညေနခင္းေတြဆို တစ္ခါတစ္ခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ DT ဆိုက္ကယ္နဲ႔ ဆိုက္ကယ္စီး ထြက္ၾကတယ္။ ဟိုင္းေဝးလမ္းအတိုင္း ၿမိဳ႕ျပင္ထိ စီးသြား၊ လယ္ကြင္းအစပ္တစ္ခုမွာရပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေနလုံးႀကီးဝင္သြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ သူအရမ္းသေဘာက်တာ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသက္အ႐ြယ္မတူေပမယ့္ အထီးက်န္ေနတဲ့ ဒီကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒီလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ဟာ တိုးလာတယ္။ က်ေနာ္ အစက ဒီအိမ္ဒီပတ္ဝန္းက်င္မွာ မေနခ်င္လို႔ တကၠသိုလ္ကို မႏၲေလးမွာ တက္ဖို႔ စဥ္းစားထားရာက အဓိကသူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္က ႐ိုး႐ိုးေမဂ်ာတစ္ခုကို ေ႐ြးလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔အသက္က ၁၁ ႏွစ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္က စကၤာပူကို ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို မခြဲခ်င္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔ ဆက္ဆံေရးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေအးစက္႐ုံမကဘူး နားလည္မႈေတြ လြဲတတ္ၾကတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေန႔စဥ္ဘဝထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ မြန္းက်ပ္လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ သုံးႏွစ္တန္သည္ေတာ့ ဒီပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ႐ုန္းကန္ၾကည့္ခ်င္မိတယ္။

သူကလည္း ဒါေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ ျမင္ေနၾကားေနရတာကို ခံစားမိပုံေပၚတယ္။ တစ္ညမွာ က်ေနာ့္အခန္းထဲကို လာၿပီး အၾကာႀကီး ဘာမွမေျပာပဲ ထိုင္ေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ၾကာေတာ့မွ စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္။ ကိုကိုသြားပါ၊ မီ့ဖို႔ အ႐ုပ္ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တဲ့။ ကေလးလုပ္ၿပီး သိတတ္လြန္းတဲ့ သူ႔ကို သနားစိတ္နဲ႔ က်ေနာ္ဖက္ထားမိတယ္။ ငိုမလားထင္ေပမယ့္ သူမငိုဘူး။

ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ စကၤာပူထြက္ျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာငါးႏွစ္ ေလာက္ အေဖ့ အေထာက္အပံ့ မယူဘဲ အလုပ္လုပ္ၿပီး ဘဝကို ႐ုန္းကန္ခဲ့တယ္။

ညီမေလး (၃)

စကၤာပူေရာက္ခါစက ညီမေလး ခမ္းစုမီကို တအားသတိရတာပဲ။ အလုပ္ပင္ပန္း၊ အစားအေသာက္ဆင္းရဲ၊ သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္သြားတာ အလုပ္က တစ္ေယာက္ တစ္ေနရာဆိုေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း မရွိနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိေၾကာင့္လည္း အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ သူ႔အေမ ေဒၚခမ္းဝါဟာ သူ႔ကို မခ်စ္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သိပ္လည္း သံေယာဇဥ္ မရွိလွဘူး။ အေဖ့ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လိုခ်င္တာအကုန္ဝယ္ေပးေပမယ့္ ထိန္းေက်ာင္းယုယဖို႔ သူ႔မွာ စိတ္ကူးလည္းမရွိ အခ်ိန္လည္းမရွိဘူး။

အေဖ့နားကပ္ဖို႔ရယ္၊ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သြားလာ စားေသာက္ ေပ်ာ္ပါးဖို႔ရယ္၊ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ ျပင္ဆင္ျခယ္သဖို႔ရယ္ပဲ စိတ္ကူးရွိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔သမီးက က်ေနာ္နဲ႔ အေနမ်ားတဲ့ အေပၚ ဘာမွ ၿငိဳျငင္တာ ပိတ္ပင္တာ မရွိတဲ့အျပင္ သူအထိန္းရလြတ္လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေတာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ပုံပဲ။

ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ထြက္လာတာလည္း ေကာင္းေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ဒီအိမ္ ဒီပတ္ဝန္းက်င္ကို သာယာစိုေျပေစေပမယ့္ သူ႔အတြက္က မေကာင္းဘူး။ နဂိုကတည္းက စကားနည္းတဲ့သူ႔မွာ ကေလးသဘာဝ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစား မုန႔္စား အိမ္လည္သြားတာမ်ိဳးကို မရွိေတာ့ဘူး။

ေက်ာင္းျပန္လာရင္ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ က်ေနာ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဆိုက္ကယ္ထြက္စီး၊ ကားေလွ်ာက္ေမာင္း၊ TV ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကဝတၳဳဖတ္ရင္သူက ကာတြန္းတစ္အုပ္ဖတ္၊ တိုက္ေခါင္မိုးေပၚတက္ၿပီး ၾကယ္ေတြၾကည့္၊ အဲလိုဟာေတြပဲ လုပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေနၾကတာ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဆုံတယ္ဆိုတာ တစ္ပတ္တစ္ခါ ႏွစ္ပတ္တစ္ခါပဲ။

အဲလိုေန႔ေတြဆို သူက အခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းကုပ္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိဘူး။ အိမ္ကလူေတြ TV ၾကည့္ မုန႔္စား စကားေျပာၾကတဲ့ ဧည့္ခန္းဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အနားေတာင္မသီတဲ့ေနရာ။ ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီလိုသီးျခားျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝဟာ ေျခာက္ကပ္လြန္းတယ္။ က်ေနာ္မရွိရင္ အနည္းဆုံး ေက်ာင္းက သက္တူ႐ြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး သူ႔ဘဝေလး တျခားကေလးေတြလို ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္လာမယ္ ထင္တာပဲ။

အစပိုင္းမွာ တစ္ပတ္တစ္ခါ မွန္မွန္ ဖုန္းဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက စကားဟက္ဟက္ပက္ပက္ မေျပာဘူး။ က်ေနာ္က စိတ္ေကာက္ေနတယ္ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရက္မွာ သူကေျပာတယ္။

“ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕ရမွာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ စကားမေျပာခ်င္ဘူး။ ေျပာၿပီးရင္ ကိုကို႔ကို ပိုသတိရတယ္” တဲ့။

အဲဒါေျပာၿပီးေတာ့ သူရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္ သြားတုန္းကေတာင္ မငိုခဲ့တဲ့ ကေလးက အခု ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဖုန္းကိုင္ထားရင္း မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ အဲဒီညက အရက္မူးေအာင္ ေသာက္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း အေၾကာင္းမရွိဘဲ အိမ္ကို ဖုန္းမဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

အလုပ္က အစပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္အဆင္မေျပဘူး။ ေမဂ်ာတစ္ခုနဲ႔ ဘြဲ႕ရထားတာကလြဲၿပီး တျခားဘာကြၽမ္းက်င္မႈမွ မရွိတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လခနည္း ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ပဲရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းရတယ္။ ေျပာင္းတဲ့အလုပ္မွာ သူေဌးနဲ႔ အမွတ္မထင္ ရင္းႏွီးသြားတာကေနၿပီး အေျခအေနေတြက အေကာင္းဘက္ကိုေရာက္လာတယ္။ အသစ္ေတြ သင္ယူခြင့္လည္းရတယ္။ လုပ္ငန္းသေဘာ သဘာဝေတြလည္း နားလည္လာတယ္။

ဒီကို ေရာက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနသားထိုင္သားက်ၿပီး ဘဝက ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတယ္။ ေငြျပန္ပို႔စရာလည္း မလိုတဲ့အတြက္ စုႏိုင္ေဆာင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကိုေတာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီလို ဘဝအေျခက်စျပဳလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအမီနဲ႔ က်ေနာ္ဆုံၾကတာပဲ။

ေအမီနဲ႔ ဇာတ္လမ္း ဘယ္လိုစသလဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထဲက စတယ္လို႔ ေျပာရမွာ။ ပုံမွန္ အမ်ားသူငါလိုတစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ အစဥ္လိုက္သြားၿပီး အိပ္ရာထဲေရာက္တာနဲ႔ ဇာတ္သိမ္းတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ Casual ဆက် လို႔ေခၚတဲ့ ထသြားထလာ စိတ္ေျပ႐ုံအတူေနတာကေန သံေယာဇဥ္တြယ္တဲ့ အပိုင္းကို ေရာက္သြားတာ။

အဲဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ္က အစိမ္းသက္သက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္းစားဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ တစ္ခါမွ မထားခဲ့ဖူးဘူး။ ေတာင္ႀကီးမွာတုန္းက ေလးငါးေျခာက္ႀကိမ္ အျပင္မွာ အေတြ႕အႀကဳံရွိခဲ့တယ္။ ဒီေရာက္ေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္းမွာ casual ဆက် ေတြအတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေတာ့ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကဳံဖူးသမွ်ထဲမွာ ေအမီ့လို ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳး တစ္ေယာက္မွ မပါတာ အမွန္ပဲ။

ေအမီလို႔သာေခၚတာ တကယ္တမ္းက် သူကက်ေနာ့္ထက္ ၄ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ အစက စဂၤပိုးရီးယန္းထင္တာ တကယ္ေတာ့ က်ိဳင္းတုံဘက္က ထိုင္းဗမာ ကျပား ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီမွာအေနၾကာေနတာ။ အရပ္ ၅ ေပ ၅၊ ကိုယ္လုံးက J Lo တို႔လို ကိုယ္လုံးမ်ိဳး။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ၊ မ်က္လုံးလွလွနဲ႔ အသားက ျဖဴတာထက္ ေ႐ႊေရာင္သန္းၿပီး ဝင္းမြတ္ေနတာ။ က်ေနာ္တို႔ ႐ုံးနဲ႔ အဆက္အစပ္ရွိတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာ။ ဒီလိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံေနက်ဆိုေတာ့ ခင္သာမခင္တာ ရင္းႏွီးေနတာၾကာၿပီ။

တစ္႐ုံးလုံးကေကာင္ေတြကလည္း ေအမီလာၿပီဆိုရင္ သူ႔ပစၥည္းေတြကို အၿပိဳင္အဆိုင္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ၾကည့္ၾကငမ္းၾကတာခ်ည္းပဲ။ ေပၚတင္ေတာ့ မၾကည့္ရဲဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရတာ အမ်ားဆုံးဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြက က်ေနာ့္ကို အားက်လိုက္တာ ဘာညာစၾကတယ္။

တစ္ရက္ သူေဌး႐ုံးခန္းထဲမွာ အလုပ္ကိစၥေျပာေနၾကတယ္။ သူေဌးက မရွိဘူး၊ တျခားဧည့္သည္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေန႔လည္စာထြက္စားေနတယ္။ ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ ေအမီက ထေျပာလိုက္တယ္။

“တာရာ၊ မင္းဒီည အစ္မနဲ႔ ညစာ အတူတူ လိုက္စားပါ့လား” တဲ့။

က်ေနာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လိုမိန္းမလွလွ တစ္ေယာက္နဲ႔ ညစာထြက္မစားခ်င္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ အဲဒါနဲ႔ စားျဖစ္ၾကတယ္။ သူက လည္ပင္းဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ဒူးအထက္နားေလာက္ထိရွည္တဲ့ ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးဝတ္လာတယ္။ ညစာစားတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကေန သူ႔ရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေတြကို ဖ်တ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ျမင္ေနရတယ္။

ညစာစားၿပီးေတာ့ ဘားတစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာပဲေသာက္တယ္။ သူက မာဂရီတာ တစ္ခြက္ မွာေသာက္တယ္။ ေသာက္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမွ သူ႔အေၾကာင္းကိုသိရတာပဲ။

သူ႔မွာ ေလးႏွစ္ေလာက္ တြဲလာတဲ့ ရည္းစားရွိတယ္။ ႐ြယ္တူပဲ။ အဲဒီလူက ျမန္မာမဟုတ္ဘူး။ ထိုင္း။ ေနာက္ပိုင္း သူကဒီမွာ အလုပ္အကိုင္ အဆင္မေျပဘူး။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို ျပန္ခ်င္တယ္။ ေအမီ့ကိုပါ ေခၚတယ္။ ေအမီက လက္ရွိအခ်ိန္မွာ အလုပ္အဆင္ေျပေနတယ္၊ ဝင္ေငြလည္း ေကာင္းေနတယ္ဆိုေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ေသးဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္ၿပီးကြဲၾကတယ္။

ခု အဲဒီလူက ဟိုမွာ မိန္းမယူေတာ့မယ္။ ေအမီက သူ႔ကို ေမ့ႏိုင္ေအာင္ ရည္းစားထပ္ထားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ႀကိဳက္လို႔မရဘူး၊ ယုံလို႔လည္းမရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထြက္ေပါက္ေပးဖို႔ casual ဆက် ကိုစမ္းၾကည့္မယ္လို႔စိတ္ကူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူသိထဲက သူလည္းသေဘာက်ႏိုင္ၿပီး ရည္းစားလည္းမရွိတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေ႐ြးလိုက္တာပဲ။

သူ႔ရဲ႕ ပြင့္လင္းလြန္းတဲ့ စကားအဆုံးမွာ က်ေနာ္ အံ့ၾသၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါကို သူက အဓိပၸါယ္ေကာက္ လြဲသြားပုံရတယ္။

“တာရာ အစ္မကို စိတ္မဝင္စားဘူးဆိုလည္း အစ္မနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အားနာစရာ မလိုဘူး။”

“မဟုတ္ဘူး မေအမီ၊ အစ္မလိုလွတဲ့ မိန္းကေလးကို ဘယ္သူက စိတ္မဝင္စားဘဲ ေနမွာလဲ။ က်ေနာ္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိလို႔ပါ။”

သူက ေကာ့ေတးခြက္ကို ေကာက္ေမာ့ၿပီး သက္ျပင္းေလးခ်တယ္။ ေနာက္တစ္ခြက္ ထပ္မွာတယ္။ က်ေနာ္က ဘီယာေလာက္နဲ႔ မရေတာ့ဘူး။ ဒီအေျခအေနကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ ပိုျပင္းတဲ့ဟာနဲ႔မွရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စေကာ့ခ်္တူးပက္ မွာလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ေရာ သူေရာ အေတာ္အသင့္ မူးေနၿပီ။ ဘားထဲက ထြက္လာၿပီး Taxi တစီးတားတယ္။ သူ႔အခန္းကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ဆံႏြယ္အေခြေခြ အလိပ္လိပ္ေတြေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ အရက္မူးေနတဲ့ မိန္းမလွတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီေဝေဝ မ်က္ႏွာေလးဟာ ညအိပ္မီးေရာင္ေအာက္မွာ အရမ္းကို နမ္းခ်င္စရာေကာင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္သူ႔ကို ေခါင္းေလးဆြဲေမာ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ရဲရဲေလးေတြကို အေပၚေအာက္တလွည့္စီစုပ္ၿပီး တေမ့တေမာ နမ္းပစ္လိုက္တယ္။

ညီမေလး (၄)

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ အေခြအလိပ္ေတြကို လက္နဲ႔သပ္ဖယ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီနီေထြးေထြးေလးေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက ေသာက္ထားတဲ့ မာဂရီတာ ထဲက သံပရာနံ႔ရယ္ ႏႈတ္ခမ္းနီနံ႔ရယ္ ေပါင္းၿပီး ထြက္လာတဲ့ အနံ႔ေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးေနတယ္။ အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တလွည့္စီစုပ္ယူၿပီးနမ္းေနရင္း လွ်ာခ်င္းထိတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔လွ်ာကေလးရဲ႕ အထိအေတြ႕က ပါးလွပ္ေခ်ာမြတ္ေနတယ္။

အၾကာႀကီး နမ္းေနၾကရင္း ညာလက္က သူ႔ေခါင္းကေလးကိုထိန္းကိုင္ၿပီး ဘယ္လက္က ပြင့္႐ိုက္ဂါဝန္ေလးရဲ႕အေပၚကေန သူ႔ရင္သားတစ္ဖက္ကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ ခပ္သာသာေလး ညႇစ္ေနရင္း ဆက္နမ္းေနတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးအသက္ရႉသံေတြပိုျမန္လာတယ္။ သူ႔လက္ေတြက က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာကို တင္းတင္းဖက္ထားတယ္။

ႏို႔တစ္ဖက္ကို အေပၚက ဆုပ္နယ္ေနရင္း အားမရေတာ့ဘူး။ နမ္းတာကိုရပ္ၿပီး သူ႔ဂါဝန္လည္ပင္းထဲကို လက္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္ၿပီး လုံးဝန္းတဲ့ႏို႔ကေလးနဲ႔ ႏို႔သီးေခါင္း မာမာတင္းတင္းေလးကို စမ္းမိတယ္။ အေပၚကို အုံလိုက္ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကို ပါ ႏႈိက္ၿပီး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အက်ႌလည္ပင္းေပါက္နဲ႔ခံၿပီး ပင့္တင္ထားသလိုျဖစ္ေနလို႔ နကိုကတည္းက ခပ္ႀကီးႀကီးျဖစ္တဲ့ ႏို႔ႏွစ္ဖက္က ျပဴးထြက္ေနတယ္။ နီညိဳေရာင္ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ေနတယ္။

သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ ခပ္သာသာတြန္းၿပီးထိုင္ခိုင္းရင္း သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညိဳးနဲ႔ လက္မညႇပ္ၿပီးေျခေပးတယ္။ ေတြ႕ဖူးတဲ့ တခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြက ႏို႔ကိုင္တာကိုႀကိဳက္ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕က သိပ္ၿပီး အထူးတလည္ႀကိဳက္ပုံမရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေအမီကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ပုံရွိတယ္။ မ်က္စိေလးကိုမွိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီးေခါင္းကို ေနာက္လွန္ထားရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရႉၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ ေ႐ႊေရာင္ဝင္းဖန႔္ေနတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာေလးဟာ ရမၼက္ေသြးနဲ႔ နီျမန္းေနတယ္။

က်ေနာ္လည္း ဒီေလာက္လွတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏို႔ထြားထြားေတြကို စိတ္ရွိတိုင္း အားရပါးရကိုင္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေအာက္ကေကာင္က အၿငိမ္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီထဲမွာ မာေတာင္ထလာတာ အရမ္းကိုတင္းက်ပ္လာတယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကို သူ႔ႏို႔ကခဏခြာရင္း ဂ်င္းေဘာင္းဘီၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ေအာက္ေလွ်ာခ်လိုက္တယ္။ ေအာက္က စပီဒို ကိုပါေလွ်ာခ်လိုက္ေတာ့မွပဲ ကိုယ့္ေကာင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္ထလာေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏူးညံ့တဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က က်ေနာ့္လက္ေတြကိုဆြဲယူၿပီး ႏို႔ေတြေပၚ ျပန္တင္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း အလိုက္သင့္ျပန္ကိုင္လိုက္တုန္းမွာပဲ အဲဒီလက္ကေလးေတြက က်ေနာ့္လိင္တံကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး ထိပ္ဖူးကိုလွ်ာေလးနဲ႔ပတ္သိမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲငုံလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္က အတံေခ်ာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း က်န္တဲ့တဖက္က ဥေတြကို သာသာေလးဆုပ္နယ္ေပးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့တျဖည္းျဖည္း အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ ငုံလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အတံထိပ္ဖူးက သူ႔လည္ေခ်ာင္းဝထိေတာင္သြားေထာက္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ စုပ္ေပးတယ္။

နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားလို႔ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေႏြးေႏြးေလးထဲမွာ စုပ္တာကို ခံေနရင္း ႏို႔ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း စုံကိုင္ေနရတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ႏို႔ေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္း႐ႊံ႕ေစးလိုပဲ။ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စုပ္ေပးေနရင္း တျဖည္းျဖည္း ပိုျမန္ၿပီး ပိုအားပါလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ႏို႔ေတြကို ပိုၿပီးဖ်စ္ညႇစ္မိတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ညႇပ္ေခ်လိုက္ရင္ သူက လႊတ္ခနဲေအာ္တယ္။ က်ေနာ္ကိုင္ေနတာ သူနာေတာ့နာမွာ။

ဒါေပမယ့္ မလႊတ္ခိုင္းတဲ့အျပင္ စုပ္တာ ပိုၿပီးေတာင္ၾကမ္းလာေသးတယ္။ ေျခာက္မိနစ္ ခြန္ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ရွိေတာ့ အရွိန္တအားျမင့္လာတယ္၊ က်ေနာ္လည္း ပိုၿပီးေတာင္တင္းမာေတာင္လာရင္း ၿပီးခ်င္လာတယ္။ လက္တစ္ဖက္ကိုလႊတ္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ထိန္းကိုင္ရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္နဲ႔ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုတလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေနတယ္။ အရွိန္တအားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထဲကႏို႔ကို အတင္းဆုပ္ေျခမိတယ္။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့မယ္ဆိုတာသိလို႔ သူ႔ပါးစပ္ထဲကဆြဲထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ သူကအထုတ္မခံဘူး။

ေနာက္ဆုံး ထုတ္ဖို႔မႀကိဳးစားပဲ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာပဲ ၿပီးလိုက္တယ္။ သူ႔ေခါင္းကိုလႊတ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အားနဲ႔ဆုပ္ညႇစ္ထားရင္း သူ႔ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အေၾကာအခ်င္ေတြထဲစိမ့္သြားတဲ့အထိ အရမ္းေကာင္းလို႔ ဒီတိုင္းပဲတစ္မိနစ္ေလာက္ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။

ပထမဆုံး သတိဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ က်ေနာ့္လိင္တံက တပ္လ်က္သားႀကီး။ ေတာ္ေတာ္အားနာသြားၿပီး ဆြဲခြၽတ္ရင္း သူ႔ပခုံးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ၿပီး ဆြဲထူေပးလိုက္တယ္။ သူက ထသြားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းက ေဘစင္ထဲမွာ ေထြးထုတ္ရင္း ပါးစပ္ေဆးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ရပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ဖက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရတယ္။ က်ေနာ္ကသာ ၿပီးသြားတာ သူက မၿပီးေသးဘူးေလ။

သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚျပန္တြဲေခၚၿပီး ေစာေစာက က်ေနာ္ညႇစ္ထားတဲ့ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ေပ်ာ့ဖတ္ၿပီး နီရဲေနတယ္။ ႏို႔သီးထိပ္ေလးေတြကေတာ့ မေပ်ာ့မမာေလးေတြ။ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးရင္း သူ႔ေရွ႕မွာဒူးေထာက္ခ်ၿပီး ႏို႔ေလးတစ္ဖက္ကို ညင္ညင္သာသာ စို႔ ေပးတယ္။ သူ႔မ်က္ေတာင္ေလးေတြ စင္းက်သြားၿပီ ခပ္တိုးတိုးညည္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ဖက္ေျပာင္းစို႔။ စို႔ရင္း သူ႔ဂါဝန္ေအာက္လက္ႏႈိက္ၿပီး အတြင္းခံပင္တီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။

ဂါဝန္ကို မလွန္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကို ေဂ်လိုစံခ်ိန္မီတဲ့ သူ႔ေအာက္ပိုင္းအလွကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲလက္ႏႈိက္ၿပီးစမ္းလိုက္ေတာ့ သူ႔အကြဲေၾကာင္းေလးက အရည္ေတြနဲ႔စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတယ္။ သူကေပါင္ေတြကို အလိုက္သင့္ကားေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြတေလ်ာက္ လက္ခလယ္နဲ႔ပြတ္ဆြဲရင္း အေစ့ေလးကိုရွာေတြ႕သြားတယ္။ ႏို႔ကိုင္လိုက္၊ စို႔လိုက္နဲ႔ အေစ့ေလးကို ကစားေပးလိုက္တာ ဆယ္မိနစ္မၾကာဘူး သူၿပီးသြားတယ္။ ေျခမေလးေတြေကာ့တက္ၿပီး အံႀကိတ္ေအာ္ညည္းရင္းၿပီးသြားတဲ့ သူ႔ပုံစံေလးကိုၾကည့္ရတာ ဘယ္လိုေက်နပ္မိမွန္းမသိဘူး။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚမွာေရာက္ေနၾကတယ္။ ေအမီက က်ေနာ့ရင္ခြင္ထဲမွာ ႏိုးတစ္ဝက္နဲ႔ လက္ေမာင္းကိုေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတယ္။ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးၿပီး ရႈိက္ဖိုႀကီးငယ္အသြယ္သြယ္နဲ႔ မိန္းမဆန္လြန္းလွတဲ့ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ အိအိေထြးေထြးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားရင္း ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၿပီး မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိတယ္။

အဲဒီေန႔ညက ဘာမွထပ္မလုပ္ျဖစ္လိုက္ဘဲ ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ မေက်ပြဲ ထပ္ခ်ိန္းၾကေသးတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တကယ္အပီအျပင္ အေနအထားမ်ိဳးစုံနဲ႔ ညတဝက္ေလာက္ အတူေနျဖစ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိင္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္စိတ္အားထက္သန္တယ္ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူမွ်တယ္ဆိုတာ သိလာရတယ္။

ေနာက္လည္းထပ္ၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသိလာရတာက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာမ်ိဳး မဟုတ္ၾကတာရယ္၊ အသက္နည္းနည္းကြာတာရယ္ကလြဲၿပီး က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္ေတာ္လိုက္ဖက္ညီၾကတယ္ ဆိုတာပဲ။

ေအမီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ အခ်က္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဆီက သူေပးႏိုင္တာထက္ ဘာမွပိုၿပီး မေတာင္းဆိုဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္ေနတာမို႔ အေနအထိုင္ ဆင္ျခင္စရာ မလိုဘူး၊ အေပါင္းအသင္း ကိစၥ ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး၊ စစ္လားေဆးလား ေမးလား ျမန္းလား မလုပ္ဘူး၊ ေငြေၾကးအေထာက္အပံ့ယူဖို႔ဆိုတာေဝး၊ သူကေတာင္က်ေနာ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ဝင္ေငြပိုမ်ားေသးတယ္။ အပိုေတြလည္း တီတီတာတာ ေျပာေနစရာမလိုဘူး၊ ခ်စ္ပါတယ္ႀကိဳက္ပါတယ္လည္း ညာေျပာေနစရာမလိုဘူး။

သူနဲ႔ခ်ိန္းတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ကိုအျပည့္အဝအာ႐ုံစိုက္ရင္၊ ၾကင္ၾကင္နာနာ ေျပာဆိုဆက္ဆံေပးရင္ ေက်နပ္ေနၿပီ။ လက္ေဆာင္ေတြဘာေတြ တစ္ခါတစ္ရံေပးရင္ အရမ္းေပ်ာ္ေနတာ။ ၿခဳံေျပာရရင္ သူ႔အနားမွာေနရတာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတယ္။ ကိုယ္လုပ္ေပးသမွ် အေသးအဖြဲကေလးကအစလည္း တန္ဖိုးထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ မေပးႏိုင္တဲ့ကတိေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေတာင္းဘူး၊

အဲဒီလိုနဲ႔ casual ဆက် အျဖစ္ရည္႐ြယ္ခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုဟာ ထင္မွတ္မထားဘဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ relationship တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အလုပ္ရယ္ ေအမီရယ္နဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ေန႔စဥ္အခ်ိန္ဇယားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕နဲ႔ ညီမေလးခမ္းစုမီကို သတိရစရာ အခ်ိန္သတ္သတ္မပါဘူး။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ သတိရတုန္းပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဒီဘက္ဘဝမွာ အသားက်လာတာနဲ႔အမွ် ဟိုဘက္ဘဝနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေဝးကြာလာသလိုပဲ။

ညီမေလး (၅)

ေအမီနဲ႔တြဲတာ ၾကာလာေလေလ၊ က်ေနာ့္ထက္ အသက္နည္းနည္း ပိုႀကီးတာကလြဲၿပီး သူ႔မွာ တျခားဘာျပစ္ခ်က္မွကို ေျပာပေလာက္စရာ ရွာမေတြ႕ဘူးဆိုတာ ေတြ႕လာရေလေလပဲ။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ရည္ေရာ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေရာ၊ အေျပာအဆို အမူအက်င့္ေရာ ျပည့္စုံေကာင္းမြန္တဲ့မိန္းမဆိုတာ ဝတၳဳေတြ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာပဲ ရွိမယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အၿမဲလိုလို နားလည္မႈလည္း ေပးႏိုင္ၿပီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမရွိဘူး။ ေတာ္႐ုံသေဘာထားမတိုက္ဆိုင္ၾကရင္လဲ ျငင္းခုန္အႏိုင္လုတဲ့ထိဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး ညႇိႏႈိင္းၿပီး ၿပီးသြားတာပဲ။

မိန္းမဆန္သင့္တဲ့ေနရာမွာဆန္ၿပီး အိမ္ေထာင္မႈလဲ ႏိုင္နင္းတဲ့အျပင္ အဲလိုအားလုံးျပည့္စုံ႐ုံမကဘူး အိပ္ရာထဲမွာလဲ အေပးအယူမွ်ၿပီး အၿမဲ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနတယ္။ မ႐ိုးအီရေအာင္ အသစ္အဆန္းေတြကိုလဲေပးစြမ္းႏိုင္တယ္။

ခက္တာက relationship တစ္ခုဟာ အဲဒီေလာက္ႀကီး ဘက္စုံအဆင္ေျပေကာင္းမြန္ေနေတာ့ စင္းလုံးေခ်ာႀကီးျဖစ္ေနၿပီး ပုံစံခြက္ႀကီးတစ္ခုထဲမွာ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ကို ၿငီးေငြ႕တာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာ ၿငီးေငြ႕စရာ စိတ္ကုန္စရာလဲ တစ္ကြက္မွမရွိဘူး။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အလုပ္သြားမယ္၊ တစ္ေနကုန္လုပ္မယ္၊ ညေနအခန္းကိုျပန္လာမယ္၊ သူနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စကားေတြေျပာၾကမယ္၊ အျပင္ထြက္စားရင္စား၊ မစားရင္ အိမ္မွာစားမယ္။ ၿပီးရင္ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကမယ္။

ပိတ္ရက္ဆို သူ႔အေပါင္းအသင္း ကိုယ့္အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ဆုံၿပီး သြားလာစားေသာက္တာတစ္လွည့္၊ အိမ္မွာေနၿပီးခ်က္ျပဳတ္စား၊ TV ၾကည့္၊အနားယူတာတစ္လွည့္။ ဘဝႀကီးက ဒါၿပီးဒါပဲျဖစ္ေနတာ။ ဘယ္လိုတင္စားရမလဲဆိုရင္ ကားအေကာင္းစားတစ္စီးနဲ႔ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးတဲ့ပတ္လမ္းေလးတစ္ခုေပၚမွာ ေမာင္းေနရသလိုပဲ။ ေမာင္းလို႔လဲေကာင္းပါရဲ႕၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလမ္းကိုပဲ တစ္ပတ္ၿပီးတစ္ပတ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအမီ့အေပၚ က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္ခဲ့ဘူး၊ ေအမီ့ကိုလဲ က်ေနာ့္စိတ္အေျခအေနကို တစြန္းတစ မသိေစခဲ့ရဘူး။ သူ႔ကိုမခ်စ္ေပမယ့္၊ ဒီေန႔စဥ္ဘဝကိုလဲ မေပ်ာ္လွေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ အဆင္ေျပေနတဲ့ဒီဘဝထဲမွာ ဒီတိုင္းေလး ေရစုန္ေမွ်ာၿပီးေတာ့ေနခဲ့တယ္။ ႏွစ္ခ်ီၿပီး ေနလာလိုက္တာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ဝင္လာခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔အထိပဲ။

“ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါ။”

“ကိုကို၊ ညီမေလးပါ၊ ခမ္းစုမီ”

“ညီမေလး၊ ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ၊ ေျပာ”

“ေမေမ ေသသြားၿပီ ကိုကို…”

သူက ရႈိက္ရႈိက္ၿပီးေတာ့ ငိုေနတယ္။ က်ေနာ္လဲ အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ မိဘေတြ တစ္ေန႔ဆုံးပါးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အသက္အမ်ားႀကီး ပိုငယ္ၿပီး ပိုက်န္းမာတဲ့ သူ႔အေမထက္ ေသြးတိုး ႏွလုံးေတြရွိၿပီး ပိုအသက္ႀကီးတဲ့ ကိုယ့္အေဖက အရင္ေသမယ္ပဲ ထင္ေနခဲ့တာ။

“ကားေမွာက္တာ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မူဆယ္တက္တုန္း လမ္းမွာ ကားေမွာက္တာ… အခု အေမလဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ကိုကိုလဲ မရွိဘူး၊ မီတစ္ေယာက္ထဲ…”

သူ႔အသံေလးက ငိုရင္းတိမ္ဝင္သြားတယ္၊ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ကိုေခ်ာ့စရာ စကားလုံး မရွိဘူး။ အန္တီခမ္းဝါနဲ႔ သူနဲ႔ၾကားမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေႏြးေထြးတဲ့ ဆက္ဆံေရးမရွိခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အေမဟာ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ ေသြးရင္းသားရင္းပဲ။ ခုေတာ့သူတစ္ေယာက္တည္း အိမ္ႀကီးထဲမွာ၊ သူ႔ေဘးမွာ စကားေတာင္ ေသခ်ာမေျပာဖူးတဲ့ အေဖရယ္၊ အပတ္အသက္ မရွိခဲ့ဖူးသေလာက္ျဖစ္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြရယ္၊ အိမ္က အလုပ္သမားေတြရယ္ပဲရွိမယ္။ ဘယ္ေလာက္အထီးက်န္ဆန္ရွာလိမ့္မလဲ။

ဒီအေျခအေနမွာ ဘာကိုေတြးၿပီးစိတ္ေျဖဖို႔ ေျပာရမွာလဲ၊ က်ေနာ့္မွာ ေျပာစရာမရွိဘူး။ သူအဆင္ေျပေနတယ္လို႔ပဲ အေပၚယံေတြးၿပီး ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္တိတိ ပစ္ထားခဲ့မိတဲ့ က်ေနာ့္အတၱကိုပဲ ထပ္ခါတလဲလဲ အျပစ္တင္ေနမိတယ္။

“ကိုကိုျပန္လာခဲ့မယ္၊ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒီက အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ တန္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနပါ။”

ခမ္းစုမီ ကိုဘယ္နည္းနဲ႔မွ တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့တာမို႔ က်ေနာ္ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။ အလုပ္ကို တစ္လႀကိဳၿပီး notice ေပးရတယ္။ သူေဌးက က်ေနာ္သြားမွာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေအမီ့ကို ထားခဲ့ရမွာ အားနာေပမယ့္ သူကေတာ့ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ တာရာ တစ္ေန႔ အိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပါ လို႔ပဲ ေျပာရွာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေနာက္လူမေတြ႕မခ်င္း က်ေနာ္ဟာ သူ႔ရည္းစားပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ သူကျပန္ေျပာရွာတယ္။

က်ေနာ္က facebook မသုံးေတာ့ gmail ကတဆင့္ ဆက္သြယ္ဖို႔နဲ႔ အပတ္စဥ္ဖုန္းေျပာၾကဖို႔စီစဥ္တယ္။ ျပန္လာခါနီးမွာ စားပြဲေပၚက ေၾကးနီေရာင္ ေဘာင္ကြပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္တပိုင္းပုံေလးကို က်ေနာ့္ေသတၱာထဲ ေကာက္ထည့္ ယူလာခဲ့တယ္။ ႏႈတ္ဆက္အခ်စ္ပြဲေတြလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ႏႊဲခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါေလာက္ လာလည္ဖို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္အေျခက်တဲ့အခ်ိန္ သူတစ္ေခါက္ေတာ့ လာလည္ဦးမယ္လို႔ ကတိေပးတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ျပန္ရမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ေအမီ့ကို လိုက္မပို႔ခိုင္းေတာ့ဘူး။ Changi ေလဆိပ္မွာ လိုက္ပို႔သူမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္လာခဲ့သလို ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာလဲ လာႀကိဳမယ့္သူ မရွိဘူး။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ျဖတ္ခိုင္းထားတဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ေတာင္ႀကီးကို ခရီးဆက္လာခဲ့တယ္။ အထူးကားဆိုေတာ့ အိမ္အေရာက္ လိုက္ပို႔တယ္။

ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေမလ မနက္ခင္းက ေနေရာင္မပြင့္ေသးဘဲ ေနလို႔ေကာင္း႐ုံ စိမ့္စိမ့္ေလးေအးေနတယ္။ ကားသံၾကားေတာ့ အိမ္က အလုပ္သမားတခ်ိဳ႕ ထြက္လာၿပီး အထုပ္လာသယ္ၾကတယ္။ လူေဟာင္းေတြေရာ၊ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြေရာပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္က လိုက္ထြက္လာတာက ညီမေလးခမ္းစုမီ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ ခမ္းစုမီေတာ့ မဟုတ္။ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။

ႏွစ္ေယာက္သား ၿခံထဲမွာရပ္ၿပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ သူက ခုလိုျမင္ရတာကို မယုံႏိုင္သလို ျပန္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးသလို မ်က္လုံးမခြာစတမ္း ၾကည့္တယ္၊ က်ေနာ္က သူ႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔အတူ ေခါင္းအစေျခအဆုံး ေျပာင္းလဲသြားတာေတြကို အံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ က်င့္သားရေအာင္ၾကည့္္တယ္။

ဆံပင္ေတြက အရင္ကလို ႏူးညံ့ၿပီး အညိဳေရာင္ လႈိင္းတြန္႔ေလးေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနတုန္းေပမယ့္ ပိုထူလာတယ္ ပိုၿပီးလဲ အေရာင္ေတာက္လာတယ္။ လႈိင္းေလးေတြကလဲ ေကာက္သားပိုေပၚလာတယ္။ အရင္လို မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးႀကီးေလးေတြနဲ႔ ကေလးမ်က္ႏွာေလးအစား လိုင္နာအနက္ ထူထူကို အဖ်ားမွာ အေကာ့ ေလးနဲ႔ဆိုးထားၿပီး မက္စ္ကာရာ အနက္တင္ထားတဲ့ မ်က္လုံးလွလွ၊ ပိုၿပီးေပၚလြင္လာတဲ့ႏွာတံ၊ ႏူးညံ့အိေထြးေနတုန္းေပမယ့္ ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ လစ္ပ္ဘမ္း ေလးဆိုးထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ မက္မြန္သီးေရာင္ ပါးအို႔ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးဆန္လာတဲ့ မ်က္ႏွာအသစ္တစ္ခုကို ေတြ႕ရတယ္။

တီရွပ္ပန္းႏုေရာင္၊ ဂ်င္းအေပ်ာ့ မိုးျပာေရာင္ေလးနဲ႔ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ ဂ်ာကင္အနက္ေအာက္က ကိုယ္လုံးဟာလဲ က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ တေျဖာင့္တည္း ကေလးကိုယ္လုံး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ မိန္းမပ်ိဳ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္လုံး ျဖစ္လာတယ္။ အားလုံးၿခဳံေျပာရရင္ ခမ္းစုမီေတာ့ ခမ္းစုမီပဲ၊ အရင္နဲ႔ လုံးဝမတူဘူးလို႔ ေျပာလို႔မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲႏိုင္သမွ် အစြမ္းကုန္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ခမ္းစုမီ။

မေတြ႕ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေတြထဲမွာ သူအ႐ြယ္ ေရာက္လာမယ္လို႔ သာမန္ ေတြးမိေပမယ့္ ေတြးမိတဲ့ အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ အေရးမပါဆုံး အေတြးမို႔ ေသခ်ာအာ႐ုံ မစိုက္ခဲ့မိဘူး။ ခုလို လူႀကီးပုံစံ လုံးလုံးေပါက္သြားတာေတြ႕ရေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားမိတာ။

အရင္က်ေနာ့္ အခန္းကိုပဲ သူတို႔ရွင္းထားေပးၾကတယ္။ လူမေနတာ ၾကာေပမယ့္ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ၿပီး အနံ႔အသက္ ေကာင္းေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကို ထားေပးၿပီးေတာ့ အလုပ္သမားေတြ ထြက္သြားၾကတယ္။ အေဖက အိမ္မွာရွိပုံ မရဘူး။ သူနဲ႔က်ေနာ္ပဲ အခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း သူ႔မ်က္လုံး ညိဳႀကီးေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီသိုင္းဖက္ၿပီး ပခုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ငိုပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းၿပီး တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ ဟိုးအရင္ သူနဲ႔စေတြ႕တဲ့ မိုးတစ္ညကလို ႏူးညံ့ၿပီး ေႏြးေထြးတုန္း။ သူ႔ရႈိက္သံေလးဟာ အားကိုးရာမဲ့တုန္း။

ထူးျခားလာတာဆိုလို႔ သူဆီက ရတဲ့အနံ႔ေလးဟာ ခါတိုင္းလို ေဘဘီလိုးရွင္းနံ႔ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေရေမႊးနံ႔ သင္းသင္းေလး ျဖစ္လာတာတစ္ခုပဲ။ ရွိသမွ် စိတ္ခံစားခ်က္ေတြ၊ အထီးက်န္မႈ ဝမ္းနည္းမႈေတြကို ဖြင့္ထုတ္ၿပီးငိုရင္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါလာတယ္။ ဒီတစ္ခါလဲ က်ေနာ္ မေခ်ာ့ျဖစ္ဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးရင္း အငိုတိတ္မယ့္ အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ေနမိတယ္။

ညီမေလး (၆)

ညီမေလး ခမ္းစုမီမွာ မေျပာင္းလဲေသးတဲ့ အခ်က္ တစ္ခုကေတာ့ ခုခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ဟုတ္တိပတ္တိ မရေသးတာပဲ။ သူကလဲ ပင္ကို စကားနည္းတဲ့အျပင္ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ရွိတာကို ထုတ္ေျပာတာထက္ သူ႔အျပဳအမူေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာေပးကို ၾကည့္ၿပီးမွ သိႏိုင္တာမ်ိဳး။

အခု သူက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးလို႔ ေအာင္စာရင္း ေစာင့္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အားေနတယ္၊ အေဖကလဲ က်ေနာ္ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ၿခံေတြဘက္ လွည့္သြားၿပီး ႐ြာဘက္ပိုင္းမွာပဲ ေနေနတယ္။ ျပန္မလာသေလာက္ပဲ။ က်ေနာ္လည္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ အေဖ့အလုပ္တခ်ိဳ႕ကို ၾကည့္ရႈစီမံေပးရတာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြ အားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ခမ္းစုမီကို အခ်ိန္ေပးမယ္၊ ေဝးခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ အတိုးခ်ၿပီး အနားမွာေနေပးမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတဲ့စိတ္ကူးဟာ အေကာင္အထည္ေပၚလာတယ္။

သူ႔အႀကိဳက္ေလးေတြ၊ စိတ္ဝင္စားတဲ့ဟာေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူ႔ကို အစကစၿပီး ျပန္ေလ့လာေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။က်ေနာ္ ေနာက္ဆုံးသိခဲ့တဲ့ ၁၁ ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသက္ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းမပ်ိဳေလး ျဖစ္ေနၿပီ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္အေပၚ စိမ္းမသြားဘဲ အရင္လိုခ်စ္ခင္ တြယ္တာေနတုန္းပဲမို႔ ဝမ္းသာရတယ္။ ဟိုမွာ အဆက္အသြယ္ျပတ္လုလု ေနခဲ့တာကိုလဲ စိတ္ဆိုးမေနဘူး။ က်ေနာ္ ျပန္ေရာက္လာတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီးေတာ့ အရင္လိုပဲ က်ေနာ့္ေဘးမွာ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတယ္။ ေန႔ခင္းဆို အလုပ္နဲ႔ အျပင္ထြက္လဲ သူပါတယ္၊ ထမင္းလဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ အတူတူစားၾကတယ္၊ ညေနခင္းေတြဆို အရင္လို ဆိုက္ကယ္ပတ္စီး၊ ၿမိဳ႕ျပင္ကားထြက္ေမာင္းျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆက္ဆံေရးက Wuthering Heights (ေလထန္ကုန္း) ထဲက ကက္သရင္းနဲ႔ ဟိသ္ကလစ္ဖ္ လိုပဲ အထီးက်န္ လူသားႏွစ္ေယာက္ အခ်င္းခ်င္း တြယ္တာေနၾကသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ညဦးပိုင္းဆို က်ေနာ့္ အခန္းထဲမွာ အတူတူ TV ၾကည့္၊ စကားေျပာ၊ မုန႔္စားရင္း ေနၾကတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ လူခ်င္းခြဲျဖစ္ၾကတယ္။

အစက သူ႔ေရွ႕မွာ အက်ႌလဲတာေတြ ဘာေတြ ရႈိးတိုးရွန႔္တန႔္ ျဖစ္ျဖစ္ ေနေသးတယ္၊ အရင္လို ကေလးမဟုတ္ေတာ့လို႔။ ဒါေပမယ့္ သူကဘယ္လိုမွ မေနတာ ျမင္ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္း က်ေနာ္လဲ သိပ္ဆင္ျခင္ မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။

တစ္ရက္ေတာ့ သူ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ေအမီ့ဓာတ္ပုံကို ေသခ်ာယူၾကည့္ၿပီး ကိုကို႔ ရည္းစားလား လို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ေအမီနဲ႔က်ေနာ္ ပတ္သက္ပုံကို ဘယ္လိုမွ ရွင္းမျပတတ္တာမို႔ ဟုတ္တယ္လို႔ပဲ ၿပီးၿပီးေရာ ေျဖလိုက္တယ္။ သူက ပခုံးေလးတစ္ခ်က္ တြန႔္႐ုံကလြဲၿပီး ဘာမွမေျပာဘူး။ ေနာက္ထပ္လဲ မေမးေတာ့ဘူး။

ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ ခမ္းစုမီရဲ႕ အုပ္ထိန္းသူ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေဖ့သမီးျဖစ္ေပမယ့္ အေဖဟာ အန္တီခမ္းဝါကို တြယ္တာသေလာက္ မီ့ကိုရွိတယ္ကို မထင္ဘူး။ ေငြေရးေၾကးေရး ႏွေမ်ာတြန႔္တိုတာ မရွိေပမယ့္ လူကိုလဲ စိတ္ကို မဝင္စားဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ပဲ ပစ္ထားၿပီး သူကစိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အလုပ္ထဲပဲေနတာမ်ားတယ္။ မီဆယ္တန္းေအာင္မေအာင္ေတာင္ မေမးဘူး။

ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူဝါသနာပါတဲ့ ျမန္မာရယ္ အဂၤလိပ္ရယ္ ဂုဏ္ထူး ၂ ခုရတယ္။ ဆုခ်တဲ့ အေနနဲ႔ ေငြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မုန႔္ဖိုးေပးလိုက္ေပမယ့္ ပုံစံၾကည့္ရတာ ေအာင္ေအာင္က်က် ဘာမွခံစားခ်က္ မရွိမွန္း သိသာတယ္။ ဒါေတြကိုေတြ႕ေလ၊ က်ေနာ္ သူ႔အတြက္ရွိေနေပးရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္က ခိုင္မာလာေလပဲ။

က်ေနာ္ဟာ အေျခအေနအရသာ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ေနေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ အုပ္ထိန္းသူလုပ္ရမယ့္အရည္အခ်င္း ျပည့္မီပုံမရဘူး။ တကၠသိုလ္ဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သူလဲ က်ေနာ္တုန္းကလိုပဲ ေတာင္ႀကီးတကၠသိုလ္မွာ လြယ္လြယ္ကူကူ ေမဂ်ာတစ္ခုတက္တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြ ဘာေတြလဲ မ်ားမ်ားစားစား သိပ္တိုးမလာဘူး။ ခါတိုင္းလိုပဲ ညေနဆို က်ေနာ္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတုန္းပဲ။

တစ္ခုပိုဆိုးလာတာက သူ ၁၇ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးကတည္းက မီ ၁၈ ႏွစ္ရွိၿပီ၊ လူႀကီးျဖစ္ၿပီ ဆိုၿပီးက်ေနာ္အိမ္မွာ ဘီယာေသာက္ရင္ လာလာမ်က္ေစာင္းထိုးတယ္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးမွ ၁၈ ေခၚတာလို႔ ရွင္းျပလဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဒီအ႐ြယ္ေတြအျပင္မွာလဲ ေသာက္ေနၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္မတိုက္လဲ သူေသာက္ခ်င္ရင္ ေက်ာင္းက လူေတြနဲ႔ သြားေသာက္မွာပဲ၊ တစိမ္းေတြနဲ႔မွ ပိုဆိုးမယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး နည္းနည္းေတာ့ ေပးေသာက္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ကိုယ္ေမြးတဲ့ ေမ်ာက္မေလးက ကိုယ့္ျပန္ေခ်ာက္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္က တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဘီယာျဖစ္ျဖစ္ ဝီစကီျဖစ္ျဖစ္ ေသာက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကို ေခ်ာင္းၿပီး လာလာ ေတာင္းေသာက္တယ္။ ပါးစပ္က မေတာင္းဘူး၊ အခန္းထဲဝင္လာၿပီး က်ေနာ့္ေရွ႕ လာထိုင္ၿပီး မ်က္လုံးညိဳညိဳ႐ြဲ႐ြဲႀကီးေတြနဲ႔ သနားစရာေလး ၾကည့္ေနလိုက္ရင္ ဖန္ခြက္တစ္လုံးယူၿပီး ထည့္ေပးမိေတာ့တာပဲ။ အမ်ားႀကီးေတာ့မတိုက္ဘူး။ သူစိတ္ေက်နပ္႐ုံတိုက္ၿပီး ထပ္ေတာင္းရင္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ အဲလိုဆိုရင္ ဇက္ေလးပုၿပီး ၿငိမ္သြားတာပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတူမူးၿပီး စကားေတြ ေျပာျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ သူဒီလိုေလးထိုင္ေနတာကိုက က်ေနာ့္အတြက္ အေဖာ္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ဆိုဖာေပၚမွာ အတူတူထိုင္ၿပီး ဘီယာတစ္ေယာက္တစ္ခြက္စီစုပ္ရင္း TV ၾကည့္ေနၾကတဲ့အခါ ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးၾကည့္ရင္း ဘယ္ေန႔အထိ သူ က်ေနာ္နဲ႔ ဒီလိုေနႏိုင္ဦးမွာပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။

တျဖည္းျဖည္း အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီး အရမ္းလဲ လွလာတဲ့ က်ေနာ့္ ညီမေလးမွာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရည္းစားေတြ လက္တြဲေဖာ္ေတြ ရွိလာမွာပဲ။ က်ေနာ့္ကိုခ်စ္တာ၊ ကေလးတစ္ေယာက္လို အစစအရာရာ အားကိုးတာ မွန္ေပမယ့္ လူဆိုတာ မိဘရင္ခြင္ကိုေတာင္ အခ်ိန္တန္ရင္ ခြဲခြာရေသးတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတာ ဘာမို႔လို႔လဲ ဆိုၿပီးလဲေတြးမိတယ္။

တကယ္လဲ က်ေနာ့္အေတြးေတြ မွန္ေၾကာင္းသက္ေသျပမယ့္ တစ္ရက္ကို ေရာက္လာတာပဲ။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးလို႔ second year ေျဖခါနီးမွာ သူရည္းစားရသြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ရွားရွားပါးပါးေပါင္းတဲ့ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ အစ္ကို။ ေကာင္ေလးက မႏၲေလးမွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ရင္း အဆိုေတာ္ျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ေကာင္။ ခဏျပန္လာရင္း ေတြ႕ၾကတာ။ ျဖစ္ပ်က္သြားတာ ျမန္လြန္းလို႔ သိတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသရတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္လို ေနတာကေန သူအရမ္း ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ ေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္ေတြ ေနာက္က်လာတယ္၊ ညညဆို တစ္ခ်ိန္လုံး ဖုန္းေျပာတယ္၊ ဖုန္းမေျပာလဲ သူ႔အခန္းထဲမွာပိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေနတယ္၊ စေန တနဂၤေႏြဆို အျပင္ထြက္လာတယ္။ နဂိုကတည္းက သူ႔အေမလက္က်မို႔ အလွျပင္တတ္ အဝတ္အစားလွလွပပဝတ္တတ္တဲ့ မီဟာ အခုပိုျပင္လာ ပိုလွလာတယ္။ အရင္က ပန္းဖူးေလးဆိုရင္ အခုက ပြင့္ခါစပန္းကေလးနဲ႔ တူတယ္။ လန္းဆန္းၿပီး ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေနတယ္။

အရင္က က်ေနာ္ဟာ သူ႔စၾကဝဠာရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ဗဟိုခ်က္ဟာ စဝ္ခြန္ေနာင္ဆိုတဲ့ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႐ုတ္တရက္ အထီးက်န္သြားသလို ခံစားရတာကလြဲရင္ က်ေနာ္သူ႔အတြက္ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒီအိမ္ႀကီး တစ္လုံးထဲမွာ ပိတ္ၿပီး သူ႔ထက္အသက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ အကိုနဲ႔ ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးေစမယ့္အစား ျပင္ပေလာကမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနထိုင္တာက သူ႔အတြက္ ပိုအက်ိဳးရွိပါတယ္။

တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို မႏၲေလးမွာ ေျပာင္းတက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ၾကားရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ကိုအေဝးႀကီးကို လႊတ္လိုက္ရမွာႏွေမ်ာသလို စိတ္မခ်သလိုေတာ့ ျဖစ္မိသား။

ညီမေလး (၇)

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ခမ္းစုမီ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဝးၾကျပန္ေရာ။ အရင္တစ္ခါက က်ေနာ္ထြက္သြားတာ၊ ဒီတစ္ခါက သူထြက္သြားတာ။ စိတ္မခ်ဘူး မသြားရဘူးလို႔တားရင္ သူဇြတ္လြန္ဆန္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ မတားရက္ဘူး။ က်ေနာ္တုန္းကလဲ ဒီဥခြံေလးထဲက ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူမတားခဲ့ဘူး၊ သူလဲ ဒီကမာၻ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက ထြက္ၿပီး လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ၾကည့္ပါေစ၊ က်ေနာ္မတားေတာ့ဘူး။

ဘယ္ေလာက္ကုန္ပါေစ ေက်ာင္းေျပာင္းေပးတယ္။ မႏၲေလးကို လိုက္ပို႔ေပးတယ္၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဘဏ္အေကာင့္ထဲမွာ ပိုက္ဆံထည့္ေပးတယ္၊ စည္းကမ္းရွိၿပီး ေဈးလဲႀကီး ေနရာထိုင္ခင္းလည္းေကာင္းတဲ့အေဆာင္မွာ အခန္းငွါးေပးတယ္။ သူတို႔မိန္းကေလးေတြစီးတဲ့ Scoopy ဆိုက္ကယ္ ပန္းေရာင္ေလးတစ္စီးနဲ႔ ဦးထုပ္ေကာင္းေကာင္း ဝယ္ေပးတယ္။

က်ေနာ္လုပ္ေပးႏိုင္တာအားလုံး လုပ္ေပးၿပီးေတာ့ ေတာင္ႀကီးကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ မျပန္ခင္မွာ ခြန္ေနာင္ကိုေရာ သူ႔ကိုပါ ေ႐ႊဘဲမွာ ထမင္းလိုက္ေကြၽးတယ္။ ဆုံးမၾသဝါဒေတြဘာေတြ မေပးခဲ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လဲ ဘဝကို ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေနလာခဲ့တာပဲ။ သူတို႔လဲေနၾကပါေစ။ တစ္ခုခုဆို ခမ္းစုမီေနာက္မွာ က်ေနာ္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အသိေလးပဲ ခြန္ေနာင္ စိတ္ထဲကို ထည့္ေပးခ်င္တာ။ အကာအကြယ္မဲ့ ထားခဲ့ရတဲ့ မီ့ကို ပစၥလက္ခတ္ တစ္ခုခု လုပ္ခဲ့မွာကို စိုးတာ။

တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ကုန္သြားတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔အေဖ အတူေနလို႔သာ အဆင္မေျပတာ စီးပြားေရးလုပ္လို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အတြဲကိုက္တယ္၊ သူကၿခံမွာေန၊ က်ေနာ္က ေတာင္ႀကီးမွာေနလိုက္ မူဆယ္ ၾကယ္ေဂါင္ဘက္ဆင္းလိုက္ လုပ္ၾကတာ ဒီကာလအတြင္းမွာ အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တယ္။

ဒီၾကားထဲမွာ မီနဲ႔ ဖုန္း တစ္လတစ္ခါေလာက္ ေျပာျဖစ္တယ္။ သူ ၂ ေခါက္ အလည္ျပန္လာတယ္။ သူသြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္တယ္၊ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ဘူး၊ ခြန္ေနာင္ဆီကလဲ ဖုန္းခဏခဏလာတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပေနတဲ့ပုံမို႔ အဲဒီအေၾကာင္းလဲ မေမးျဖစ္ဘူး။

အစ္မေအမီ တစ္ေခါက္ အလည္လာျဖစ္တယ္။ ဒါကို မီလဲ သိတယ္။ အိမ္မွာပဲ တည္းတယ္၊ အတူလဲ အိပ္ျဖစ္တယ္။ အရင္လို ေသြးဆူတက္ႂကြတဲ့ အိပ္ရာထဲကဆက္ဆံေရး ရွိတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္က ဆက္ဆံေရးကေတာ့ ခ်စ္သူပုံစံထက္ သူငယ္ခ်င္းပုံစံနဲ႔ ပိုတူလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ အထီးက်န္မႈေတြကို နားလည္လာတာနဲ႔အမွ် စကားေတြ ပိုေျပာျဖစ္တယ္၊ သူ႔အတြက္ ရွိေနေပးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အခ်စ္ဆိုတာ မရွိမွန္းလည္း ပိုေသခ်ာလာတယ္။ သူေရာက်ေနာ္ေရာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ တကယ္ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္႐ုံပဲရွိတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အသားက်ေနတုန္း စာေမးပြဲ မၿပီးေသးဘဲနဲ႔ တစ္ညမွာ ညီမေလး ခမ္းစုမီ သူျပန္လာတယ္။ ဒီေန႔ညေပါ့။ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘူး၊ က်ေနာ္လဲ မေမးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ သူအရမ္း ခံစားေနရတဲ့ပုံ ေပါက္ေနတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အရက္အတူတူ ထိုင္ေသာက္ၾကတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ အဆင္ေျပတယ္။

လူတစ္ေယာက္ဟာ အိပ္လိုက္ရင္ ဘဝရဲ႕ ဒုကၡသုကၡေတြထဲက ခဏေတာ့ လြတ္ေျမာက္သြားတာပဲ။ ပိုေကာင္းတာက ႏိုးလာရင္ အဲဒါေတြကို ေစာေစာကနဲ႔မတူျခားနားတဲ့ အျမင္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး ရင္ဆိုင္ဖို႔ အင္အားေတြ ပိုရွိလာတာပဲ။

လက္ထဲက အရက္ကုန္ခါနီး ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ထိၾကည့္တယ္။ ကေလးအသားေလးလိုပဲ အေရျပားပါးပါးေလးနဲ႔ ပန္းေရာင္သန္းၿပီး ေဖာင္းတင္းႏုအိေနတယ္။

ခမ္းစုမီအတြက္ ဒီေလာက္ျပင္းထန္တဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ိဳး၊ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ိဳးက မ်ားလြန္းတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ဗ်ာ။ သူဘာေတြႀကဳံလာရလဲ ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ဘယ္လို ကိစၥမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ခြန္ေနာင္နဲ႔ ကိုယ္ဝန္ေတြ ဘာေတြရွိလာတာမ်ိဳး၊ ဟိုေကာင္က တာဝန္မယူႏိုင္တာမ်ိဳး ျဖစ္ရင္ေတာင္ မူဆယ္မွာ ေဆးခန္းရွာၿပီး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ အဆိုးဆုံးကို ႀကိဳတြက္လိုက္တယ္။ အဲလိုတြက္လိုက္မွပဲ က်ေနာ္နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားတယ္။

၈ နာရီထိုးၿပီ။ ခုတင္ေဘးကထၿပီး ခန္းဆီးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚက်လာတဲ့ ေနေရာင္ေႏြးေႏြးေအာက္မွာ သူမ်က္လုံးဖြင့္လာတယ္။ ေစာင္ေႏြးေႏြးထဲမွာ လူးလြန႔္ရင္း ေၾကာင္မေလး အေညာင္းဆန႔္သလို လက္ေလးေျခေထာက္ေလးေတြဆန႔္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္အိပ္ရာထဲ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ၊ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္အက်ႌေရာက္ေနတဲ့အတြက္ေရာ ဘာမွ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနတာမရွိဘူး။ ေအးေအးလူလူပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ကိုယ္လက္သန႔္စင္ေနတယ္။

××××××××××××××××××××

ကားကို လမ္းမႀကီးေဘး ဖဲ့ဆင္းၿပီး ရပ္ထားရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ေနမိၾကျပန္ၿပီ။ ၾကားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္စိမ္းသြားသြား အဲဒီလို လုပ္ေနက်အလုပ္ေလးေတြ အတူတူလုပ္မိရင္ သူနဲ႔က်ေနာ္ ျပန္ၿပီး နီးစပ္သြားသလိုပဲ။ ေဖ်ာ့ေတာ့တဲ့ ညေနခင္းေနေရာင္ေအာက္မွာ ပန္းဆီေရာင္၊ ေ႐ႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြရယ္၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာလြင္လြင္ ေနာက္ခံရယ္၊ ေတာင္တန္းေတြေနာက္ကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ငုပ္လ်ိဳးသြားတဲ့ ေနလုံးနီနီႀကီးရယ္ကို စကားမေျပာဘဲ အတူရပ္ၾကည့္ေနရင္း ဘဝမွာ အရာရာၿပီးျပည့္စုံေနသလို ခံစားရတယ္။

ေဘးနားမွာရွိတဲ့ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးေပၚ ခဏထိုင္ခ်လိုက္ရင္း စီးကရက္တစ္လိပ္ ထုတ္ၿပီး မီးညႇိရႈိက္ဖြာလိုက္တယ္။ သူေညာင္းေနမလားဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူကလဲ ေဆးလိပ္နံ႔ရလို႔ လွည့္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မေျပာမဆိုနဲ႔ က်ေနာ္ေသာက္လက္စေဆးလိပ္ကို ဆြဲယူၿပီး ဆက္ေသာက္ေနတယ္။ ဆည္းဆာေနေရာင္ထဲမွာ ျမင္ရတဲ့ သူ႔ေကာင့္ေၾကာင္းေလးနဲ႔ ဆံႏြယ္အေခြအလိပ္ေလးေတြရယ္၊ ေဆးလိပ္ေငြ႕ေတြရယ္ ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ ပန္းခ်ီကားေလး က်ေနတာပဲ။

သူက က်ေနာ့္ေဆးလိပ္ကို ရပ္ေနရာကမေ႐ႊ႕ဘဲ လက္ဆန႔္ၿပီး လွမ္းျပန္ေပးတယ္။ သစ္ျမစ္ဆုံ ႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာမို႔ က်ေနာ္ ေဘးကိုနည္းနည္းေ႐ႊ႕ထိုင္ေပးၿပီး သူ႔ကိုလာထိုင္ဖို႔ ေနရာေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုဆြဲၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္ေတာ့ သစ္ျမစ္ဆုံေပၚ မက်ဘဲ က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚ ထိုင္က်သြားတယ္။ သူက ေနရာမေ႐ႊ႕ဘဲ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုယ္လုံး ေသးေသးေကြးေကြး ေႏြးေႏြးေလးကို ဆက္ၿပီး ေပြ႕ပိုက္ထားရင္း တဝက္ေလာက္ဝင္ေနတဲ့ ေနလုံးႀကီးကို ဆက္ၾကည့္ေနတယ္။

ပတ္ဝန္းက်င္က သိသိသာသာ ေအးၿပီး တိတ္ဆိတ္လာတယ္။ ငွက္ေအာ္သံေတြ ၾကားရတယ္။ သူေသာက္ထားတဲ့ ေဆးလိပ္က စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ ဘမ္းနံ႔ေလးရေနတယ္။ သူကက်ေနာ့္လက္ထဲက ေဆးလိပ္ကို တလွည့္ယူၿပီး ရႈိက္ဖြာေနတယ္။ အားသြားတဲ့ က်ေနာ့္လက္က သူ႔ခါးကို ဖက္ထားတဲ့ လက္တဖက္ရဲ႕ အေပၚက ထပ္ပိုက္လိုက္တယ္။ ႏူးညံ့အိစက္တဲ့ သူ႔ရင္သားေလးေတြကို ပိုက္မိတယ္။ မစဥ္းစားႏိုင္ခင္ဘဲ ရင္သားထြားထြားေလးတစ္ဖက္ကို အက်ႌေပၚက ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။

သူကမ႐ုန္းဘူး၊ ေဆးလိပ္ကိုရႈိက္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးခံေနတယ္။ က်န္တဲ့လက္တစ္ဖက္ကလဲ ေနာက္ရင္သားတစ္ဖက္ကို ကိုင္မိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အေနအထားက သူက က်ေနာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ေနာက္က ဖက္ထားရင္း ႏို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံကိုင္ထားသလိုျဖစ္သြားတယ္။ လက္ထဲမွာ ေႏြးၿပီးအိေနတယ္။

မနက္က သူ႔ေဘးမွာအိပ္ေနရင္း မထင္မွတ္ဘဲ ေတာင္ေနတာကို သတိရၿပီး က်ေနာ့္ေကာင္က ေခါင္းေထာင္ ထလာျပန္တယ္။ ေဘာင္းဘီေအာက္ကေန သူ႔တင္ပါးလုံးလုံးအိအိေလးၾကားကို သြားေထာက္တယ္။ က်ေနာ္မလႈပ္ရဲဘူး။ လႈပ္လိုက္လို႔ သူသတိဝင္သြားၿပီး ဒီအေျခအေနေလး ပ်က္သြားမွာကိုေၾကာက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဘးတိုက္ခိုးၾကည့္ေတာ့ မ်က္စိေလးမွိတ္ထားတယ္။

က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွမေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ သူ႔ႏို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို စုံ ဆုပ္နယ္ေပးမိတယ္။ သူက ေဆးလိပ္ကိုပဲ သည္းႀကီးမည္းႀကီးရႈိက္ၿပီး မ်က္စိေလးမွိတ္ၿပီး မွိန္းေနတယ္။ ဂ်ာကင္ေအာက္ကေပၚေနတဲ့ လည္ကုပ္သားဝင္းဝင္းေလးကို ငုံ႔ကိုင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ဖိကပ္နမ္းမိတယ္။ က်ေနာ္ပဲထင္မိတာလား တကယ္လားမသိဘူး သူ႔တင္ပါးေလးက က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားကို ပိုဖိကပ္လာတယ္။ ေဆာင့္လိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ စီးကရက္အစီခံကို မီးေလာင္တဲ့ေညႇာ္နံ႔ရလာတယ္။ သူက လက္ထဲကေဆးလိပ္တိုကို ေတာက္ထုတ္ၿပီး ထရပ္ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔နင္းသတ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ္လဲ သတိဝင္လာၿပီး သူနဲ႔လိုက္ထရတယ္။ ထပ္ဖက္ခ်င္ေပမယ့္ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ေတြးမိတယ္။ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ သူက က်ေနာ့္ညီမပဲေလ။ သူ႔အေပၚမွာ အခြင့္အေရး မယူခ်င္ဘူး။

ေနကလုံးဝ ဝင္သြားၿပီ၊ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလုံး ခ်က္ခ်င္းေမွာင္လာတယ္။ ကားထဲျပန္ဝင္ၿပီး အိမ္ဘက္ ျပန္ေမာင္းလာၾကတယ္။ နကိုကတည္းက စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္တဲ့ သူနဲ႔က်ေနာ္ ဒီအျပန္လမ္းမွာေတာ့ ပိုၿပီးတိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

ညီမေလး (၈)

ဟိုေန႔ညေနက အျဖစ္အပ်က္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ခမ္းစုမီအေပၚ က်ေနာ္ တသက္လုံးျမင္ခဲ့တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို၊ ညီမအရင္းတစ္ေယာက္လိုအျမင္ဟာ ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ တစ္မိုးတည္းေအာက္မွာ နီးနီးစပ္စပ္ အတူေနတဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ဆန႔္က်င္ဘက္ လိင္တစ္ေယာက္ပါလားဆိုတဲ့ အျမင္သစ္တစ္ခုနဲ႔ ျမင္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဲဒီအျမင္ကို ျပန္ေဖ်ာက္လို႔ မရေတာ့ဘူး။

သူ႔အေပၚ အခြင့္အေရးယူသလို ျဖစ္သြားမလား၊ စိတ္ဆိုးေနမလား စိတ္ပူမိေပမယ့္ မီကေတာ့ခပ္ေအးေအးနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလိုပဲ ဆက္ဆံေျပာဆိုေနတယ္။ မရည္႐ြယ္ဘဲ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥတစ္ခုမို႔ သူ႔လိုပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ေနလိုက္တာေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အရင္လိုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနတယ္။ ခက္တာက ေဘးမွာသူရွိေနတဲ့အခါ အရင္လို သက္ေတာင့္သက္သာ မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္ထဲမွာ ဟိုေန႔ညေနကိုပဲ သတိရေနမိတာပဲ။

အဲလိုေတြ ျဖစ္ေနရင္း တစ္ညေန က်ေနာ့္အခန္းထဲမွာ တီဗီ ၾကည့္ျဖစ္ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာေပၚမွာ အတူထိုင္ၿပီးတ႐ုတ္ ဘီယာေအးေအးေလး တစ္ေယာက္ တစ္ပုလင္း စုပ္ရင္း Sherlock ဇာတ္လမ္းတြဲကို ၾကည့္ေနၾကတာ။ စိတ္ကို ႏႈိးဆြတဲ့အခန္းမ်ိဳးေတြ ဘာေတြလဲ မပါဘဲနဲ႔ ေဘးမွာ သူရွိေနတာနဲ႔တင္ကို က်ေနာ့္စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲ စိတ္ဝင္စားေနတဲ့ သူ႔ကို မ်က္လုံးေထာင့္က ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိတယ္။

ၾကည္လင္ႏူးညံ့တဲ့ အသားအေရနဲ႔ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးမွာ ပါးေလးေတြက မက္မြန္သီးေရာင္သမ္းေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ႏုေထြးၿပီး ရဲရဲတြတ္တြတ္ေလးေတြ။ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးမွာ ေသြးေၾကာ စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ေပၚေန႐ုံတင္ မကဘူး ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ေသြးျပန္ေၾကာေလးတစ္ခု ႏွလုံးခုန္တဲ့ စည္းခ်က္နဲ႔အညီ လႈပ္လႈပ္သြားတာကိုပါ ျမင္ေနရတယ္။

အဲဒီ လည္တိုင္ေလးကေန ေအာက္ကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ပန္းႏုေရာင္ ခ်ယ္ရီပြင့္ေလးေတြပါတဲ့ ေမြးပြ ညဝတ္အက်ႌေလးရဲ႕ေကာ္လာ။ ၿပီးေတာ့ ညဝတ္အက်ႌပြပြရဲ႕ေအာက္မွာေတာင္ မို႔မို႔ေလးျဖစ္ေနတဲ့ ရင္သားအစုံ။ ဘီယာေသာက္ေနရင္းနဲ႔ကို ကြၽန္ေတာ္အာေျခာက္လာတယ္။ တံေတြးကို ႀကိဳးစားမ်ိဳခ်ရင္း လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ပုလင္းကုန္ေအာင္ ေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းထဲမွာျဖစ္လာတဲ့ ျပင္းျပတဲ့ ဆႏၵေတြက ဘီယာနဲ႔အတူ ေမ်ာမသြားဘူး။

အာ႐ုံလႊဲမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူ႔ကိုလဲ ဇာတ္လမ္းၾကည့္ေနရင္း တဝက္တပ်က္နဲ႔ ျပန္လႊတ္လိုက္လို႔ မေကာင္းဘူး။ Sherlock ဆိုတာလဲ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ တစ္ပိုင္းတစ္ပိုင္းကို အၾကာႀကီး။ စက္ထဲမွာ Season တစ္ခုလုံးပါတဲ့ DVD ထည့္ထားတာဆိုေတာ့ သူသာ ဆက္ၾကည့္ေနဦးမယ္ဆို သန္းေခါင္ေက်ာ္တဲ့ထိေတာင္ ၿပီးမွာမဟုတ္ဘူး။

အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံး သူဆက္ၾကည့္ခ်င္လဲ ၾကည့္ပါေစ က်ေနာ္ေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီး အိပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဝီစကီထစပ္ၿပီး ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ျမန္ျမန္မူး ျမန္ျမန္အိပ္ ေအးေရာဆိုၿပီး ဖန္ခြက္အရွည္နဲ႔ကို ေသာက္ေနတာ။

“ကိုကို၊ အဲေလာက္ အမ်ားႀကီး ေသာက္ရင္ မူးကုန္မွာေပါ့၊ ဇာတ္ကား ဘယ္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။”

က်ေနာ့္ဘက္ကို ငုံ႔ကိုင္းရင္း ေျပာလိုက္တဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုျမင္မွ အျဖစ္ေတြ ပိုဆိုးလာေတာ့တာပဲ။ မ်က္လုံးညိဳညိဳ႐ြဲ႐ြဲႀကီးေတြရယ္ ႏႈတ္ခမ္း နီနီေထြးေထြးေလးရယ္နဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာဟာ တစ္ေပေတာင္ မကြာေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္မိမွန္း မသိခင္မွာ သူ႔ကိုဆြဲဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို နမ္းလိုက္မိတယ္။

သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဒီတစ္ခါလဲ မ႐ုန္းဘူး။ ႏူးညံ့တဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို အထက္ေအာက္ တလွည့္စီ စုပ္နမ္းမိတယ္။ စေတာ္ဘယ္ရီ လစ္ပ္ဘမ္း အနံ႔နဲ႔ ဘီယာနံ႔ရတယ္။ သူ႔လွ်ာဖ်ားေလးကို က်ေနာ့္လွ်ာနဲ႔ တို႔ထိပြတ္သပ္ၿပီး ကစားမိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တေမ့တေမာနမ္းၿပီးေတာ့ ေမး႐ိုးတေလွ်ာက္ကေန လည္ပင္းသား ႏုႏုေလးဆီအထိ ဆက္တိုက္ နမ္းမိတယ္။

နမ္းရင္း လက္တဖက္က သူ႔ကို ေပြ႕ပိုက္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္က သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနတယ္။ ညဝတ္ အက်ႌ ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ သုံးလုံး ျပဳတ္သြားေတာ့ သူ႔ကို ဆိုဖာေပၚ အသာေလးတြန္းဖိ မွီထားေပးရင္း အက်ႌရင္ဘတ္ကို ဆြဲဟလိုက္တယ္။ ဟိုေန႔က မျမင္လိုက္ရတဲ့ ႏုအိဖြံ႕ထြားတဲ့ ႏို႔ေလးေတြ ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။

ပန္းႏုေရာင္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက အေအးေၾကာင့္လား ေစာေစာက နမ္းထားတဲ့ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္လား မသိဘူး ေထာင္မတ္ေနတယ္။ ႏို႔ေလးႏွစ္ဖက္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ပင့္လိုက္ရင္း ဘယ္ဘက္က ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔လိုက္မိတယ္။ သာသာေလး ဆုပ္ေျခေပးေနရင္း တစ္မိနစ္ေလာက္စို႔ၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ ေျပာင္းစို႔တယ္။

အခုအခ်ိန္အထိ သူၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ခံေနတုန္းပဲ။ အသက္ရႉသံေလးေတြ ျမန္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေလး ကိုက္ထားတယ္။ မ်က္လုံးေလးေတြကို မွိတ္ထားတယ္။ က်ေနာ္ ႏို႔စို႔တာကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဘယ္လက္နဲ႔ သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို တလွည့္စီ ဆုပ္နယ္ေပးေနရင္း ညာလက္က အိမ္ေနရင္းဝတ္ အားကစားေဘာင္းဘီရဲ႕ ေမွ်ာ့ႀကိဳးကို ဆြဲခ်ၿပီး ကိုယ့္ေကာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္မိတယ္။ အသင့္အေနအထားနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီမို႔ ထိပ္ဖ်ားမွာ အရည္ၾကည္ေတြ ႐ႊဲေနတယ္။ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ျပန္သုတ္လိုက္ရင္း သူ႔လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲၿပီး အတံေပၚကို တင္ေပးလိုက္တယ္။

အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္တယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ လက္ကိုလႊတ္လိုက္ေတာ့ သူကရပ္မသြားဘဲ ဆက္လုပ္ေပးေနတယ္။ အရင္လုပ္ဖူးမွန္း သိသာေနတဲ့ လက္လႈပ္ရွားမႈကို ခံစားေနရင္း က်ေနာ့္ေသြးေတြ ဆူေဝလာတဲ့ အထိကို ေကာင္းေနတယ္။ အရင္ကတည္းက ဒီလို ပတ္သက္မႈမ်ိဳးေတြ ရွိၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ ခြန္ေနာင္ကိုလဲ ဒီလိုပဲ ကြင္းတိုက္ေပးခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသြားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ႏွေျမာသလိုလို တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ။

ခုခ်ိန္မွာ သူကဆိုဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနၿပီး က်ေနာ္က ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ေကာင္ဟာ သူ႔မ်က္ႏွာနားမွာ ဝဲေနတယ္။ ကတၱီပါလို ႏူးညံ့ၿပီး စိုစြတ္ပူေႏြးတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္လာမိတယ္။ အဲဒီဆႏၵနဲ႔အတူ ေရေႏြးပူနဲ႔ပက္သလို ဖ်န္းခနဲ ေနာင္တစိတ္ ဝင္လာတယ္။ တသက္လုံး ညီမေလးလို ေနလာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကို လိင္စိတ္ ေျဖေဖ်ာက္ဖို႔အတြက္ အသုံးခ်ေနမိတာပဲ။ ေနာင္တရလာေပမယ့္ ဆႏၵကေတာ့ က်မသြားဘူး။

စိတ္ထဲမွာ အျပစ္ရွိသလို ခံစားရတာကသတ္သတ္၊ အေၾကာထဲ စိမ့္ေနေအာင္ ေကာင္းေနၿပီး ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလုံးက ေသြးေတြ ပြက္ပြက္ဆူေနတာက သတ္သတ္ပဲ။ က်ေနာ္ အလြန္ဆုံး ထိန္းလို႔ရတာက သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ေနရာမွာတင္ လုပ္မပစ္ မိေအာင္ရယ္၊ ပါးစပ္ေလးထဲကို ထိုးမထည့္မိေအာင္ရယ္ပဲ ထိန္းလို႔ရမယ္။

ၿပီးခါနီးလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ့္လိင္တံထဲ ေသြးေတြ ပိုေရာက္လာၿပီး ေဖာင္းႂကြ တင္းမာလာတယ္၊ သူ႔လက္ထဲကျပန္ ဆြဲယူရင္း စိတ္ကိုတင္းၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္မိတယ္။ ဘယ္လက္က သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရင္း ညာလက္က ကြင္းတိုက္ေနလိုက္တာ သုံးမိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာ က်ေနာ္ၿပီးသြားတယ္။ ခံစားခ်က္က အရမ္းျပင္းထန္ၿပီး မူးေနတဲ့ အရွိန္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေလထဲ ေမ်ာလြင့္ေနသလိုပဲ။ တကယ္ လုပ္ခဲ့ရသမွ်ေတြထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းေနသလို ခံစားရတယ္။

အထြဋ္အထိပ္ ေရာက္ေနတဲ့ ခံစားခ်က္ တျဖည္းျဖည္း က်လာတဲ့ အခါမွ က်ေနာ္ သတိဝင္လာတယ္။ ဆိုဖာေပၚမွာ အက်ႌရင္ဘတ္ ပြင့္ေနတဲ့ ညီမေလး ခမ္းစုမီက မွီလွဲရင္း ပက္လက္ကေလး။ လႈပ္ဖို႔ အားမရွိေတာ့သလို ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့ေလး။ က်ေနာ္က လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့စျပဳလာတဲ့ လိင္တံကို ကိုင္ထားၿပီး မတ္တပ္။ ဆိုဖာေထာင့္စြန္းမွာ ေစာေစာက ပန္းထုတ္ထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြ။

TV မွာ Sherlock က ေနာက္တစ္ပိုင္း လာေနၿပီ။ အကုန္သုတ္သင္သန႔္ရွင္း၊ သူ႔ကိုၾကယ္သီးတပ္ေပး။ TV ပိတ္ၿပီး အိမ္သာထဲ ခဏဝင္သြားလိုက္တယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ခမ္းစုမီက က်ေနာ့္အိပ္ရာေပၚမွာ ခုတင္စြန္းေလးမွာ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေနတယ္။

က်ေနာ္ ကုတင္ေပၚတက္ၿပီး သူ႔ကို ဆြဲယူေပြ႕ပိုက္ထားရင္း ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ အရက္ရွိန္က အခုမွပိုတက္လာတယ္။ ဘာကိုမွ ေသခ်ာမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မီဘာလို႔ ျပန္လာတာလဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီေလာက္ စိတ္ညစ္လာတာလဲ၊ သူနဲ႔ခြန္ေနာင္နဲ႔က ျပတ္လာတာလား မျပတ္ေသးဘူးလား၊ က်ေနာ္နဲ႔ မီနဲ႔ကေရာ အခုဘာေတြလဲ။ ေမးခြန္းေတြသာ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလည္ေနေပမယ့္ အေျဖမရွိဘူး။

သူ႔လက္ေလးတဖက္က က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီ လွမ္းဖက္တယ္။ သူ႔ကို ပိုတိုးၿပီး ဖက္ထားရင္း ေခါင္းေလးကို က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ အတူရွိေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ၿပီး က်န္တာေတြ မနက္ျဖန္မွစဥ္းစားေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။

ညီမေလး (၉)

“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္”

“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာ ကိုတာရာ၊ ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ ေရာက္ေနတယ္။”

ထမင္းခ်က္ အိမ္ထိန္း အေဒၚႀကီး မနန္းပုံရဲ႕ အခန္းတံခါးကို ဆက္တိုက္ ေခါက္သံနဲ႔အတူ ၿခံေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကို အဆက္မျပတ္ တီးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လန႔္ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္ လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီး အိပ္ေနတဲ့ ခမ္းစုမီလဲ မ်က္လုံးပြင့္လာတယ္။

“မနန္းပုံ၊ မနက္အေစာႀကီး ဘယ္က ဧည့္သည္လဲဗ်။”

“ခမ္းစုမီ ရည္းစား ဟိုအဆိုေတာ္ ေကာင္ေလး ေရာက္ေနတာ။”

က်ေနာ္ ဝုန္းဆိုၿပီး ခုတင္ေပၚက ခုန္ဆင္းလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ေလွ်ာက္လမ္းကေန ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေသာ့တြဲကို ယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ၿခံဝမွာ သံပန္းတံခါးကိုကိုင္လႈပ္လိုက္၊ ဘဲလ္တီးလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလဲ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္အိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚ ခ်ထားတယ္။ ခုမွ ကားေပၚက ဆင္းလာၿပီး အိမ္ေတာင္ မျပန္ရေသးတဲ့ပုံပဲ။ က်ေနာ္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးရင္း ေမးလိုက္တယ္။

“ခြန္ေနာင္၊ မင္း ဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရပါတယ္။”

က်ေနာ္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ ေပးလိုက္ခ်င္းပဲ ခြန္ေနာင္က ဝုန္းကနဲ ေျပးဝင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ ပစ္ထိုးလိုက္တယ္။

“ခြပ္”

“စိုင္းတာရာေမာင္၊ ဒါေတြအားလုံး ခင္ဗ်ားေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ား ဇာတ္လမ္းရႈပ္လို႔ ျဖစ္ရတာ။”

အလစ္မို႔ ကာခ်ိန္မရဘဲ ခံလိုက္ရတယ္။ လက္သီးက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေနရာကို က်လာၿပီး မ်က္စိထဲမွာ မီးပြင့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ငန္က်ိက်ိအရသာ ရလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အသားနာသြားတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္တည္း စဥ္းစားခ်ိန္ မရလိုက္ဘဲ ခြန္ေနာင့္ဂ်ာကင္ေကာ္လာကို စုကိုင္ၿပီး မ်က္ခြက္ကို ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းကိုထိၿပီး ေသြးေတြက်လာတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ခမ္းစုမီရယ္ မနန္းပုံရယ္၊ ၿခံေစာင့္အိမ္ထဲက ျမက္ခုတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္း ဆြဲၿပီးထြက္လာတဲ့ မနန္းပုံေယာက်္ား ဗဟာဒူးရယ္ ၿခံဝကို ေရာက္လာၾကတယ္။

“ခြန္ေနာင္ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ”

ခမ္းစုမီက အံႀကိတ္ထားတဲ့ၾကားက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ ေမးတယ္။

“နင့္ကို ငါ လာေတာင္းပန္တာ။”

“ငါအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးခဲ့တုန္းက နင္အသည္းမာမာနဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခဲ့ၿပီး အခုမွ လိုက္လာရသလား။ မလိုေတာ့ဘူး ခြန္ေနာင္။”

“ငါအခု ဆုပန္႐ြယ္ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီ စုမီ။ နင့္ကို ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ နင့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနပါေစ ငါလက္ခံမယ္။ ျပသနာ မရွာေတာ့ဘူး။”

ခြန္ေနာင္က ႏွာေခါင္းဝက ေသြးေတြကို ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္နဲ႔ သုတ္ရင္း ေျပာတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ္ အျပည့္အဝ နားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကားထဲမွ ရွင္းဖို႔လိုေနတဲ့ ျပသနာတစ္ခု ရွိေနမွန္း သိတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ တံေတြးနဲ႔ ေရာေနတဲ့ ေသြးေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း မနန္းပုံနဲ႔ ဗဟာဒူးကို ေတာ္ရာသြားေနဖို႔ လက္ျပလိုက္တယ္။

“မရဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းကို နင္ျဖတ္ခဲ့တာ။ အခုမွ ျပန္ဆက္ဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ် နင္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ႕စြပ္စြဲမႈေတြေအာက္မွာ ငါအရမ္း စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ိတ္မွိတ္ ေနခဲ့ပါတယ္။
နင္တက္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း မႏၲေလးကိုလည္း ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ဒါကို နင္က မေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ အၿမဲတမ္း ျပႆနာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွာတယ္။ မေက်မနပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါနင့္အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ လုပ္တယ္။ အဲဒီလိုေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ ေခၚတာကို ငါဘယ္လို လိုက္ရမလဲ။”

ခမ္းစုမီ မ်က္ႏွာေလးက နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာတယ္။

“ခြန္ေနာင္၊ မင္းတို႔ ျပႆနာေတြ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခမ္းစုမီကို မင္း စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးတာေတြ ထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေတာ့ စိတ္ဒုကၡမေပးပါနဲ႔။”

“ဟားဟားဟား…”

က်ေနာ္ ဝင္ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ခြန္ေနာင္က ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ခ်ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ သြားေတြေပၚမွာ ေသြးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ သူ႔ပုံစံက အ႐ူးတစ္ေယာက္နဲ႔ တူေနတယ္။

“ဒီမွာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ စုမီႏွစ္ေယာက္တည္းရွိရင္ ေလာကႀကီးက သာသာယာယာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားရွိလို႔ ရႈပ္ေနတာ။ ခမ္းစုမီကို တေလွ်ာက္လုံး စိတ္ဒုကၡအေပးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင္ဗ်ားပဲ။”

“ခြန္ေနာင္၊ နင္ ကိုကို႔ကို ဒီလိုမေျပာနဲ႔”

“ငါေျပာတာ အမွန္ေတြ မဟုတ္ဘူးလား။ ဟိုက နင့္ကို ရွိတယ္ထင္လား။ နင္ကသာ တဖက္သတ္ ႀကိဳက္ေနတာ။ ညီမလို ဂ႐ုစိုက္တာကို သာယာေနတာ။ သူက အခ်ိန္တန္ရင္ စင္ကာပူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔သူ ယူသြားမွာ။ နင့္ကို ထားခဲ့မွာ။ ဒါကို နင္က သံေယာဇဥ္ မျပတ္ႏိုင္ဘူး။ ငါနဲ႔ ႀကိဳက္တာေတာင္မွ သူက နင့္ကိုတြဲမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလို႔ စိတ္ေလၿပီး တြဲခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလား။”

ၾကားရတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ခြန္ေနာင္ ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲ။

“အတိတ္က ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ငါဘယ္လို တတ္ႏိုင္မွာလဲ။ နင္နဲ႔ တြဲကတည္းက နင့္အေပၚ ငါတကယ္စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ နင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလဲ တတ္ႏိုင္သမွ် လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အဲဒါကို နင္က မေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ အၿမဲတမ္း ျပသနာရွာေနခဲ့တာ။ အခု အ႐ြဲ႕တိုက္ၿပီး တျခားမိန္းမနဲ႔ ႀကိဳက္တယ္။ ငါအသည္းလဲ ကြဲရတယ္၊ အရွက္လဲ ကြဲရတယ္။ “

“မရွာဘဲ ဘယ္လို ေနရမွာလဲ။ နင့္စိတ္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္သာေျပာတာ နင္ဟိုေကာင့္ကို မသိစိတ္ထဲကေမွ်ာ္လင့္ေနတာ သိေနတာပဲ။ တေလွ်ာက္လုံး ငါ့မွာ ခံစားခဲ့လိုက္ရတာ။ ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးခါနီး လက္မွတ္ထိုးထားမယ္ ဆိုတာလဲ ထိုးႏိုင္ရမွာေပါ့။ နင္က ခါးခါးသီးသီးပဲ။”

“ငါ့အသက္ ၂၀၊ ေယာက်္ားယူရမယ့္ အ႐ြယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ “

ခြန္ေနာင္က အ႐ူးလို ထပ္ရယ္ျပန္တယ္။ ခမ္းစုမီရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲခါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းလိုက္တယ္။ မီ့ကို က်ေနာ့္ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ပို႔ထားလိုက္တယ္။

“ဒီမွာစုမီ၊ နင္အပိုေတြ မေျပာနဲ႔။ နင့္စိတ္ နင္ျပန္ၾကည့္။ ငါနဲ႔ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္တဲ့။ စိုင္းတာရာေမာင္ကသာ နင့္ကို ယူမယ္ဆိုရင္ နင္ယူမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ မလိမ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖ။”

ခမ္းစုမီ ငိုေနၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးက နီစုတ္ၿပီး မ်က္ခြံေတြ မို႔ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားၿပီး က်ိတ္က်ိတ္ၿပီး ရႈိက္ေနတယ္။

“ဟုတ္တယ္၊ သူကသာ ယူမယ္ဆိုရင္ ယူမွာ။ ငါ့ဘဝမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတာ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ သူ႔ကို ငါခ်စ္တယ္။ နင့္ကို ေျပာင္းခ်စ္ဖို႔ ငါႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က စိတ္မလုံၿခဳံဘဲ ငါ့ကိုအၿမဲ သဝန္တိုခဲ့တယ္။ နင္အဲလိုလုပ္တာေတြက ငါ့ကိုေဝးေအာင္ တြန္းပို႔ေနသလိုပဲ။ အခု ငါသိၿပီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔မရဘူး။ နင္နဲ႔ငါ ဇာတ္လမ္းၿပီးၿပီ၊ နင္ျပန္ေတာ့။”

ခမ္းစုမီက ခ်ာကနဲလွည့္ၿပီး အိမ္ထဲကို ေျပးဝင္သြားတယ္။ ခြန္ေနာင္က ေျပးလိုက္ဖို႔ ျပင္တယ္။ လက္ေမာင္းတဖက္က လည္ပင္းကို ေနာက္ေက်ာကေန ဖက္ညႇစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့ လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပူးကိုင္ၿပီးခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။

“ဒီမွာ ခြန္ေနာင္၊ ျဖစ္ခဲ့တာ အကုန္လုံးအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္သူမွ တမင္တကာ လုပ္ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥေတြမို႔ မင္းလည္း ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲလို႔ ရေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ ငါခမ္းစုမီကို အရင္က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အခုရည္းစားလို ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းျပန္ပါေတာ့။ ရည္းစားအသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ။”

သူ႔နားနားကို ကပ္ၿပီး ေလသံ ေအးေအးနဲ႔ ေျပာရင္း ၿခံျပင္ကို ဆြဲထုတ္လာခဲ့တယ္။ ၿခံတံခါးေက်ာ္ေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္ထဲေကာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ခြန္ေနာင္က အိတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး နီရဲေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အံႀကိတ္ၿပီး ၾကည့္တယ္။ ၿခံတံခါးကို ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ေဆာင့္ကန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက ဆိုက္ကယ္တက္စီ ဂိတ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။

တံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ရင္း က်ေနာ့္အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ မီနဲ႔ ခြန္ေနာင္ ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ခါမွ မထင္ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီက်ေနာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနလိမ့္မယ္လို႔ သိကို မသိခဲ့ဘူး။ အိမ္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလထဲမွာေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔အခန္းထဲ ေျပးၾကည့္မိတယ္။

ပန္းႏုေရာင္ အိပ္ရာခင္းေတြနဲ႔ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခုတင္ေလးေပၚမွာ အေမြးပြေစာင္ကို အလုံးလိုက္ေလးၿခဳံထားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုျမင္မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကိုဖက္ထားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ကလိုပဲ က်ေနာ့္ပခုံးမွာ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စို႐ႊဲသြားတယ္။

ညီမေလး (ဇာတ္သိမ္း)

ပခုံးေပၚကို စီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စဲသြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ၊ ရႈိက္သံေလးေတြ က်ဲသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားေပးမိတယ္။

“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ မီရယ္။”

သူ႔ေခါင္းထိပ္ကေလးကို နမ္းရႈိက္ရင္း ႏူးညံ့တဲ့ ဆံပင္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထဲကို ခပ္တိုးတိုး ေျပာမိတယ္။

“သိခဲ့ရင္… ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ကိုကို႔မွာ မေအမီ ရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့… မီ့အေပၚ… ကိုကို ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ သေဘာထားတာ… မီသိပါတယ္။”

သူက ရႈိက္သံေလးတဝက္နဲ႔ ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းေလးေျပာတယ္။ ေအမီနဲ႔ ဆက္ဆံေရးကို သူ႔ကို ရွင္းမျပခဲ့မိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေနာင္တရမိတယ္။

“ညီမေလး ထင္သလို မဟုတ္ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ႔ ေအမီက အဲလို ဆက္ဆံေရးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မွ ရွင္းျပမယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ ေအမီဟာ ဘာေႏွာင္ႀကိဳးမွ မရွိဘူးဆိုတာ မွတ္ထားေပးပါ။”

သူ႔ရႈိက္သံေလးေတြ ျပန္စိပ္လာျပန္တယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကိုယ္လုံးေႏြးေႏြးေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါေနတယ္။

“မီ့ကို… ခ်စ္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ ေဖေဖကလဲ… မီမွတ္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေသသြားၿပီ။ ေမေမကလဲ… သူ႔ကိုယ္သူပဲ ခ်စ္တယ္။ မီကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။ အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ေန႔ ကိုကိုနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး… မီ့ကိုခ်စ္မယ့္သူ ရလာတယ္။ အဲဒီေန႔က ကိုကိုဖက္ထားေပးတာ ခုထိ မွတ္မိေသးတယ္။ အခု…ဖက္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။ ကိုကို ႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့ အခ်ိန္က…အရမ္းဝမ္းနည္းတာ။ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔ စကားေျပာရရင္ ပိုလြမ္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္… ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းမေျပာေတာ့ဘူး။”

“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာလို႔ မတားခဲ့တာလဲ။ “

“မီ မႏၲေလးမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မွာ ကိုကို မတားသလိုပဲေပါ့။ မတားရက္ဘူး… ကိုကို႔ ဘဝကို ခ်ဳပ္မထားခ်င္ဘူး။”

သူ႔ေမးေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြစို႐ႊဲ မို႔အစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ေနရာအႏွံ႔ နမ္းမိတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ပါးနဲ႔ သုတ္လိုက္၊ လက္နဲ႔သုတ္လိုက္၊ မ်က္ရည္ေပစြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ပါးေလးေတြ၊ နဖူးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းလိုက္နဲ႔ သူအငိုတိတ္စ ျပဳလာတယ္။

က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေႏြးေႏြးစိုစိုေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ျပန္နမ္းတဲ့အခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ သူ႔ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္အနမ္းပဲ။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို မထိတထိ ကပ္ထားရင္း သူကဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံေလးကို အနီးကပ္ ၾကားရ႐ုံမကဘူး ႏႈတ္ခမ္းကပါ အသံလႈိင္းရဲ႕တုန္ခါမႈေလးကို ခံစားရတယ္။

“ကိုကို ျပန္လာေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ဟိုမွာ ရည္းစားက်န္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကို တစ္ေန႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာပဲ၊ မီတစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးဝင္လာတယ္။ ကိုကိုနဲ႔ အတူ အရမ္းေပ်ာ္ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ တစ္ေန႔မွာ အဆုံးသတ္သြားမွာ ေတြးမိတိုင္း အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မီလည္း ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။ မီ့တသက္လုံးမွာ အႀကီးဆုံး အမွားပဲ။ ကိုကို႔ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔ မရဘူး။”

သူ႔ရဲ႕ တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ တစ္ခြန္းခ်င္း စကားသံေလးကို နားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အေမ ဆုံးကတည္းက တစ္ခါမွ ထပ္မက်ခဲ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လုံးထဲမွာ အိုင္ဖြဲ႕လာတယ္။

” အခု အစားထိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစက သိခဲ့ရင္ ညီမေလးကို ဒီဟာေတြအားလုံးကို ေတြ႕ႀကဳံျဖတ္သန္းရေအာင္ နာက်င္ရေအာင္ လုံးဝအျဖစ္ခံခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ မီ့ကို ကိုကို ခ်စ္တယ္။ အရင္က ကေလးလို ခ်စ္တယ္၊ အခု ကေလးလိုေရာ ခ်စ္သူလိုေရာ ခ်စ္တယ္။”

ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေနာက္တစ္ခါ နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာက အနမ္းက ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ နမ္းတဲ့အနမ္း။ အခုတစ္ႀကိမ္က ေမတၱာေရာ ရမၼက္ပါ ေရာႁပြမ္းတဲ့ အနမ္း။ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပန္းေသြးေရာင္ ဖူးဖူးေလးေတြကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေၾကမြမတတ္ နမ္းစုပ္မိတယ္။

က်ေနာ့္မ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲကို လွ်ာကိုထိုးသြင္းၿပီး ပါးလွစ္ခ်ိဳျမတဲ့ သူ႔လွ်ာေလးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ကစားရင္း ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ ပါးေစာင္ေလးေတြ၊ ညီညာတဲ့ သြားတန္းေလးေတြ၊ သြားဖုံးသားေလးေတြကို စူးစမ္းမိတယ္။

နမ္းေနရင္း က်ေနာ့္လက္က ညကျဖဳတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညဝတ္အက်ႌရင္ဘတ္ ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္ခါ ထပ္ျဖဳတ္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔အက်ႌေလးကို တစ္ခါတည္း ခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ႏို႔သီးထိပ္ပန္းႏုေရာင္ေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတဲ့ ႏုအိတဲ့ ရင္သားထြားထြားတစ္စုံကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္ရျပန္တယ္။

သူကလည္း က်ေနာ့္ တီရွပ္လက္ရွည္ကို ခါးကေန ကိုင္ၿပီး မခြၽတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အလိုက္သင့္ ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၾကတဲ့အခါ ညက မခြၽတ္ရက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ အားကစားေဘာင္းဘီကိုလည္း ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔အိပ္ရာေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနဲ႔ ကမာၻဦးက လူသားႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဝတ္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံက်ေနတယ္။

သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို က်ေနာ့္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ထဲမွာ ဆုပ္နယ္ေပးေတာ့ သူခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီစို႔ရင္း လွ်ာနဲ႔ဝိုက္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ ႏို႔အုံသား ဝင္းဝင္းေလးေတြကိုပါ နမ္းစုပ္မိတယ္။ သူ႔အသားက ႏုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ေသြးခ်ည္ဥၿပီး ရဲလာတယ္။ ညကလို အျပစ္ရွိတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ခံစားခ်က္ေတြဟာ ပိုေကာင္းၿပီး ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။

အသက္မရႉစတမ္း နမ္းစုပ္ေနၿပီး ေမာလာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခဏခြာလိုက္တဲ့အခါ သူက မထင္မွတ္တာတစ္ခုကို လုပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး က်ေနာ့္ ႏို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို စို႔ေပးတယ္။ သူ႔တံေတြးေလးေတြနဲ႔ စို႐ႊဲေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းကို လွ်ာေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ လ်က္ေပးတဲ့အခါ ဓာတ္လိုက္သလို ခံစားခ်က္ဟာ ေပါင္ၾကားထဲအထိ က်ဥ္တက္သြားတယ္။

ႏွစ္ဖက္လုံးကို စို႔ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ပိုၿပီး မမာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့အထိ မာေတာင္လာတယ္။ ရမၼက္လႈိင္းေတြဟာ ဒီေရလိုတရိပ္ရိပ္တိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ညကတည္းက လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပုံမွန္စိတ္နဲ႔ဆို လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္မိတယ္။

ခုတင္ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သူ႔ကို ခုတင္စြန္းမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္တဲ့ အေနအထားေရာက္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ခုတင္က နိမ့္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ လိင္တံကို ကိုင္ၿပီး ေစာေစာက နမ္းထားတဲ့ အရွိန္နဲ႔ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ထူအမ္းေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ သူက မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ေလးဟေပးတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ေဖာင္းကားတင္းမာေနတဲ့ က်ေနာ့္ထိပ္ဖူးဟာ ဆံ့တယ္ဆို႐ုံေလးပဲ။

ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့စိုစြတ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို တိုးဝင္ရတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး။ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိပ္ဖူးအရစ္ကို ပတ္ခ်ာလည္ လ်က္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကလိ ေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲက အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ဟာ စိမ့္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ၿပီး အတံသုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္အထိ ထိုးသြင္းလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္သုံးမိနစ္ေလာက္ သူ႔ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ စုပ္ေပးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒီလိုဟာမ်ိဳးပဲလို႔ က်ေနာ္ေသခ်ာသြားတယ္။

ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚ သာသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူကလဲ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး သူ႔အေပၚ ဆြဲေမွာက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မိတ္လိုက္ေနတဲ့ ေႁမြႏွစ္ေကာင္လို ခဏတာ ပူးယွက္တြန႔္လိမ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ တစ္ခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက အဂၤါဇာတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ အညိဳေရာင္ အေမြးႏုေလးေတြနဲ႔ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး။

ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြဟာ ပန္းညိဳေရာင္ သမ္းေနတယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ဖတ္လုံး စိုလက္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ႏႈိက္ကစားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးေအာက္မွာ သူတြန႔္လိမ္ညည္းတြားေနတယ္။

“ကိုကို…ကိုကို… ” လို႔ေခၚေနတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနတယ္။

က်ေနာ္ သူ႔ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို နည္းနည္းထပ္ၿပီးဆြဲကားလိုက္ရင္း ၾကားထဲက လြတ္သြားတဲ့ ေနရာမွာ ဒူးေထာက္ေနရာ ယူလိုက္တယ္။ လက္တစ္ဖက္ကို ေထာက္ထားရင္း လိင္တံကို က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲက လမ္းေၾကာင္း အဝေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ စီးပိုင္ၿပီး ေႏြးေႏြးက်ပ္က်ပ္ေလး ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အရည္ေလးေတြေရာ၊ က်ေနာ့္အရည္ၾကည္ေတြေရာေပါင္းၿပီး ေခ်ာဆီလိုျဖစ္ေနလို႔ ထိပ္ဖူးေတာ့ ဝင္သြားတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ဒုတ္ခနဲ တိုးမိၿပီး က်ေနာ္တန႔္သြားတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ၿပီး ဆက္တိုးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္း ခုန္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ ျပာလာသလိုပဲ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းထဲက အႏိုင္ႏိုင္ ထြက္လာတဲ့ အသံက ျပတ္ေတာင္းၿပီး အက္ကြဲေနတယ္။

“ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခါမွ….”

ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ အသက္ကို အေမာတေကာ ရႉေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ေလးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လႈိင္းထေနတယ္။

“တျခားဟာေတြ လုပ္ဖူးတယ္…တစ္ခါမွ…ဒီအထိ မေရာက္ဖူးဘူး။”

တိုးတိတ္တဲ့ ေျဖသံေလး အဆုံးမွာ က်ေနာ္သူ႔ကို ငုံ႔ၿပီး နမ္းလိုက္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ရင္း သူ႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။ နမ္းၿပီးသြားေတာ့ ကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးဖက္ထားရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို ေထာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးရဲ႕ေရွ႕မွာ တားဆီးေနတဲ့ အေျမႇးပါးေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။

ဒုတ္ခနဲ ေဆာင့္မိသြားၿပီး “အ…” ဆိုတဲ့ အံႀကိတ္ညည္းတြားလိုက္သံေလးနဲ႔အတူ အတားအဆီးဟာ က်ိဳးျပတ္သြားတာကို ခံစားလိုက္မိၿပီး က်ပ္တည္းတဲ့ ကတၱီပါ လႈိဏ္ေခါင္းေလးထဲကို က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေလွ်ာဝင္သြားတယ္။ ခဏနားထားၿပီး သူ႔ကို ပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴရင္း စၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။

သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ လူးလြန႔္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညည္းတြားသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ ခါးေလးကို ပင့္ၿပီးေကာ့ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က လက္သည္းေလးေတြဟာ က်ေနာ့္အသားထဲကို နစ္ဝင္ေနတယ္။ သူ႔ႏို႔ေလးေတြ၊ ခါးေသးေသးေလး၊ တင္ပါးေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္း႐ႊံ႕ေစးလိုပဲ။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ၿပီးဆုံးျခင္းဟာ နီးကပ္လာတယ္။ လိင္တံဟာ ပိုေတာင့္တင္းလာၿပီး အထဲမွာ သုတ္ရည္ေတြ ေ႐ြ႕လ်ားလာတာကို ခံစားမိလာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔အေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဆီးခုံခ်င္းပူးကပ္ရင္း ေသြးေတြစီးဝင္ၿပီး ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အေစ့ေနရာေလးကို လိင္တံနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဆက္လုပ္တယ္။ ထိလိုက္လြတ္လိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူလည္း ၿပီးဆုံးဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတာကို ခံစားမိတယ္။

က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ျပင္းထန္လာတယ္။ သူနာမွာေတြ မနာမွာေတြ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆႏၵအတိုင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရ ထိုးေဆာင့္ရင္း အဆုံးစြန္ေရာက္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး သူ႔ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲကို သုက္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေက်ာထဲကို နစ္ေနတဲ့ လက္သည္းရွည္ေလးေတြဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက္ဝင္လာၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားၿပီး တိရစာၦန္႐ိုင္းမေလး တစ္ေကာင္လို မသဲမကြဲ အသံတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေအာ္ညည္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ႕ မိန္းမကိုယ္ႂကြက္သားေတြဟာ က်ေနာ့္လိင္တံကို ညႇစ္လိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း လႈိင္းေတြကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးၿပီး ကမာၻႀကီးရဲ႕ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန တျဖည္းျဖည္းျပန္က်လာတဲ့အခါမွ သူေရာက်ေနာ္ေရာ သတိဝင္လာၾကတယ္။ ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚက wet tissue ဘူးကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ကိုေရာ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ေရာ သုတ္သင္ သန႔္ရွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေမြးပြေစာင္ေလးကို အတူတူၿခဳံရင္း လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ပခုံးနဲ႔လည္ပင္းၾကားမွာ ဖြက္ထားၿပီး က်ေနာ္က ရွမ္ပူနံ႔ သင္းပ်ံ႕တဲ့ သူ႔ဆံပင္ ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။

က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီအခိုက္အတန႔္ေလာက္ အရာရာျပည့္စုံေနတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခါမွ မရွိဖူးဘူး။

ၿပီးပါၿပီ။