လြင့္ထြက္သြားေသာ ႏွင္းဆီပန္း

ဇာတ္လမ္း – ေနာင္ရဲ

ညေနခင္းတစ္ခုဝယ္ ဆူညံပြက္ေလာထေနေသာ ညကလပ္တစ္ခုတြင္ ေနာင္ရဲတစ္ေယာက္ ေအးေဆးစြာ ဝီစကီ အြန္ေရာ့ခ္ကို တစ္ငုံခ်င္း စုပ္ေနသည္။ ညေန ခပ္ေစာေစာအခ်ိန္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း လူသိပ္ မစည္လွေသး။ ဒုံးခ်ပ္ခ်ပ္တီးလုံးႏွင့္အတူ ေနာင္ရဲေဘးနားတြင္ ကေနေသာ ညပ်ိဳျဖဴမ်ားကိုလည္း စိတ္မဝင္စား၊ အေရွ႕တြင္ စကားေျပာေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားရဲ႕ စကားဝိုင္းထဲလည္း ဝင္မေျပာမိ။ ႏႈတ္ဆိတ္စြာ ဝီစကီကို အရသာခံ ေသာက္ေနသည္။ ေခါင္းထဲတြင္မွာေတာ့ ရီေဝေဝ အေတြးမ်ားေအာက္မွာ သူခ်စ္ရတဲ့ ေကာင္မေလး အေၾကာင္းသာ။

ဘာ့ေၾကာင့္ ေနာင္ရဲ အရက္ေသာက္ေနရသနည္း။ အေျဖမွာ မနက္ဖန္ညေနခင္းတြင္ သူခ်စ္ရေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ ညီအစ္ကိုပမာ ခ်စ္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ရဲရင့္ေသြး တို႔ မဂၤလာေဆာင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

အေတြးေတြက အတိတ္သို႔ ေနာက္ျပန္လည္သြားသည္။ ဇာတ္လမ္းေတြထဲကလို အျဖဴ၊ အမည္းလည္း မဟုတ္၊ ကာလာနဲ႔လည္း မဟုတ္ေပ။ သူတို႔ သုံးေယာက္မွာ ငယ္ငယ္ေလးထဲက အတူသြား၊ အတူလာ၊ အတူစား၊ အတူကစားခဲ့ၾကသည့္ ငယ္ေပါင္းေတြ ျဖစ္သည္။ ႀကီးလာေတာ့လည္း တကၠသိုလ္အသီးသီး ကြဲသြားေပမယ့္ အဆက္အသြယ္မျပတ္။

ေနာင္ရဲက ေဆးတကၠသိုလ္၊ ေကာင္မေလးက ကြန္ျပဴတာတကၠသိုလ္၊ ရဲရင့္ေသြးက နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပင္ သတၱိေကာင္းလွစြာ စစ္တကၠသိုလ္သို႔ ဝင္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေမြးေန႔တိုင္းတြင္ေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ဆုံတတ္ၾကသည္။ ရဲရင့္ေသြးကေတာ့ နယ္ဘက္ေတြ တာဝန္က်ေနလွ်င္ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းတတ္သည္။ ေကာင္မေလးႏွင့္ ရဲရင့္ေသြးက ေက်ာင္းအရင္ၿပီးေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အလုပ္ေတြႏွင့္ေပါ့။ ေနာင္ရဲ တစ္ေယာက္သာ ေက်ာင္းမၿပီးေသးေသာ ေက်ာင္းသားႀကီး အျဖစ္ႏွင့္။ အားလုံးေပါင္း စာသင္ႏွစ္ ၆ ႏွစ္ ရွိေသာ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝကို တခါတေလ မုန္းတီးတတ္လာသည္။ ဒါေတြထားပါေလ။

အဓိက အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ရန္ကုန္တြင္ က်န္ေနရစ္ေသာ ေနာင္ရဲႏွင့္ ေကာင္မေလးက အေနပိုနီးသည္ဟု ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္ကေန ရင္ခုန္သံ ေပါင္းဖက္ကာ အေရာင္ဆိုးဘို႔ လြန္ခဲ့ေသာလ ကမွ ေနာင္ရဲ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဘြဲ႕ရၿပီးေသာေၾကာင့္လည္း အားလပ္ေနေသာ ေနာင္ရဲအတြက္ ေကာင္မေလးကို အခ်ိန္ပိုေပးျဖစ္သည္။ သံေယာဇဥ္ကို အေျခခံေသာေၾကာင့္လည္း ေကာင္မေလးဆီက အေျဖကို တစ္ပတ္အတြင္းျပန္ရခဲ့သည္။ ေနာင္ရဲတို႔ ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားတာ ဘယ္သူမွ မသိလိုက္။ ရဲရင့္ေသြးကိုလည္း သူ ခြင့္ရလို႔ ရန္ကုန္ျပန္လာမွ ေျပာရမည္ေပါ့။

ေပ်ာ္လို႔မွ အားမရေသးခင္ သတင္းဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ၂ ေယာက္သား တုန္လႈပ္စြာ ေျခာက္ျခားခဲ့ၾကသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ႀကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အဲ့ဒီေန႔ကို မွတ္မိေသးသည္။ ေနာင္ရဲအိမ္သို႔ ရဲရင့္ေသြး လာလည္ေသာ အခိုက္ျဖစ္သည္။

“ေဟ့ေရာင္… ေနာင္ရဲ…. ငါ… မင္းကို ေျပာစရာရွိတယ္ကြ”

“ဟာ….. ငါလည္း ေျပာမလို႔ကြ… မင္းသတင္းက ဘာသတင္းလဲ…. သတင္းထူးလား”

“ငါ့အတြက္ေတာ့ ထူးတာေပါ့ကြ….. ငါ အရင္ေျပာမယ္ကြာ… မင္းေနာက္မွ ေျပာ”

“ေအးပါကြာ…. မင္းက အခုမွ အားလပ္တာဆိုေတာ့ မင္းကို ဦးစားေပးပါတယ္”

“ဒီလိုကြ… ငါ့အေဖနဲ႔ အေမက ငါ့ကို ၾကယ္စင္ခနဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္ေနတယ္ကြ”

ဟင္….. ဒါ ေကာင္မေလး နာမည္ပဲ……. သူမ်ားေတြ ေခၚေနေသာ နာမည္၊ အေဖ အေမ ေပးထားေသာ နာမည္ကို မေခၚပဲ “ေကာင္မေလး” ဟုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚခဲ့ေသာ ၾကယ္စင္ခ ဆိုေသာ ေကာင္မေလး။ ထိတ္လန႔္မႈ၊ စိုးရိမ္မႈကို မ်က္ႏွာတြင္ မေပၚေအာင္သာ ထိန္းထားလိုက္သည္။

“ဟ…. မင္းကို အခုမွ ေျပာတာလားကြ… ဒီေလာက္ အေရးႀကီးတာကို မင္းကို ႀကိဳေျပာထားသင့္တာေပါ့”

“ေအးကြာ… ငါလည္း တာဝန္က်ရာ နယ္ဘက္မွာဆိုေတာ့ အိမ္က ငါ့ကို အသိမေပးပဲ စီစဥ္ၾကတာတဲ့…. ငယ္ငယ္ေလးထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့လည္း ျငင္းမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့”

“မင္းဘက္ကေကာ ဘယ္လိုလဲကြ….. ေကာင္…. အဲ…. ၾကယ္စင္ခကို ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ”

“ဟဲဟဲ… ငါက အရင္ထဲက သူ႔ကို ခ်စ္ေနတာကြ…. အခု အိမ္ကစီစဥ္ေပးမယ္ ဆိုေတာ့လည္း ငါဘာမွ လုပ္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ..”

“မင္းကလည္း ျဖစ္ရေလ…”

ရဲရင့္ေသြး လက္ေမာင္းကို ခပ္ပါးပါးေလး ထိုးလိုက္သည္။

“အဲ့ဒါကို ၾကယ္စင္ခေကာ သိၿပီလား…”

“မေျပာတတ္ဘူးကြ… ငါလည္း သတင္းၾကားၾကားခ်င္း မင္းဆီကို ထြက္လာတာ… အခု သူ႔အိမ္သြားဘို႔ မင္းလိုက္ခဲ့ကြာ…”

“ဒါဆို ခဏေစာင့္ကြာ… ငါ အက်ႌလဲလိုက္ဦးမယ္….”

“ေနဦး…. မင္းခုဏက ငါ့ေျပာမယ္ဆိုတာ ဘာလဲကြ….”

“ေၾသာ္… ေအး… ငါလည္း ေမ့ေတာ့မလို႔… ငါ ေက်ာင္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ေရွ႕ဆက္ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ မင္းအေဒၚနဲ႔ တိုင္ပင္မလို႔ကြ..”

တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးေသာ အေတြးမ်ားပင္။ ရဲရင့္ေသြးရဲ႕ အေဒၚက ေဆးပညာပါရဂူႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ ေနာင္ရဲကိုလည္း စာသင္ေပးဖူးေသာေၾကာင့္ပင္။

“ဘာမ်ားလဲလို႔ကြာ… မင္းအားတဲ့အခ်ိန္ေျပာ…. ငါ့အဒၚအားတာနဲ႔ မင္းကို သူ႔ဆီေခၚသြားမယ္…. ဘာမွ စိတ္မပူနဲ႔… မင္းနဲ႔ ခင္ေနတာပဲကို…”

“ေအးပါကြာ…. သူ႔တူ ပါလာေတာ့ ငါေျပာအား ပိုရွိသြားတာေပါ့ကြ….”

“ေအးပါ… ျမန္ျမန္… ၾကယ္စင္ခ ေစာင့္ေနေတာ့မယ္…. ငါ မင္းဆီကို မလာခင္ ဖုန္းႀကိဳဆက္ထားတာကြ… မင္းကိုပါ ေခၚလာမယ့္အေၾကာင္း”

“မင္းကလည္း မယူရေသးဘူး…. ေၾကာက္ေနၿပီ… ဟားဟား…”

“မေၾကာက္ပါဘူးကြာ… ခ်စ္တာ… ဟားဟားဟား…”

ေကာင္မေလးအိမ္ကို ေရာက္ေတာ့ ၿခံထဲက ဒန္းေလးေပၚတြင္ ထိုင္ကာ သူတို႔ကို ေစာင္ေနေသာ အျဖဴေရာင္ဝမ္းဆက္ ဂါဝန္ကားကားႀကီးကို ဝတ္ထားေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ေကာင္မေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ရင္ထဲ နင့္ေနတာပဲ ေကာင္မေလးရယ္။ ေကာင္မေလး မ်က္ဝန္းေတြကလည္း မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ ခုဏကမွ တေရးအိပ္ၿပီးကာစမို႔လို႔ ဆိုေသာ စကားမွာလည္း ရဲရင့္ေသြးကို ေျပာသလိုႏွင့္ ေနာင္ရဲကို ေျပာမွန္းသိသည္။

“ကဲ… မင္းတို႔ ၂ ေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာၾက… ငါ ႀကီးႀကီးကို သြားႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦးမယ္”

ဟုဆိုကာ ေကာင္မေလး အေမကို ႏႈတ္ဆက္ရန္ အိမ္ထဲသို႔ ဝင္သြားလိုက္သည္။ ေကာင္မေလး အေမႏွင့္ကလည္း အတြင္းအစင္း အကုန္သိေသာေၾကာင့္ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းလိုပင္။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူ႔ကိုမွ သားမက္အျဖစ္ မေ႐ြးတာလဲ ေနာင္ရဲ သိခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မေမးျဖစ္ေပ။ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း၊ မိသားစုေရးရာ အေၾကာင္းတို႔ႏွင့္ပင္ စကားဝိုင္းကို အဆုံးသတ္လိုက္သည္။

သို႔ေသာ္ ေနာင္ရဲကို အားနာေနဟန္၊ သနားေလဟန္ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ဟု ထင္သည္။ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အၾကာမွာပင္ ေကာင္မေလးတို႔ အိမ္ထဲဝင္လာၾကသည္။ ရဲရင့္ေသြး မ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးေပါ့။ သူမ်ားေတြ မျမင္ႏိုင္ေအာင္ လက္မေထာင္ျပသည္။ သြားၿပီေပါ့ကြာ… ဒါဆို ေကာင္မေလးက သူ႔ကို လက္ခံလိုက္သည့္ သေဘာပင္။ အေျပာင္းအလဲျမန္လိုက္တာ ေကာင္မေလးရယ္။

ညစာကို ေကာင္မေလးတို႔ႏွင့္ အတူစားကာ အိမ္ျပန္လာၾကသည္။ အျပန္ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ရဲရင့္ေသြး မျမင္ေအာင္ ဖုန္းဆက္မည္ဟု လက္ႏွင့္ ျပသြားသည္။ ဘယ္လိုျငင္းခ်က္ ထုတ္ခ်င္တာလဲ…. ဘယ္လို ေျဖရွင္းဦးမွာလဲ…. လုပ္ေပါ့ကြာ…. မင္းကို ခ်စ္ေတာ့လည္း မင္းလုပ္သမွ် ေက်နပ္ေနရမွာေပါ့။

……………………………………

“ဟယ္လို… ေနာင္ရဲ…. မအိပ္ေသးဘူးလား…”

“နင္ ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနတာေလ….”

“ငါ နင့္ကို ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူးဟာ…”

“အင္း… ေျပာၾကည့္ေလ…”

“ေနာင္ရဲရယ္… နင္ ငါ့ကို မ႐ြဲ႕ပါနဲ႔…. ငါ နင့္ကို တကယ္ခ်စ္တာပါ…”

“ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႔ ရဲရင့္ေသြးနဲ႔ ယူဘို႔ သေဘာတူရတာလဲ…. ရွင္းပါဦး… မမရယ္”

“နင္.. ငါတို႔ အိမ္အေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔… သမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ အေမမုဆိုးမႀကီးကို ရဲရင့္ေသြးတို႔ မိသားစုက ေစာင့္ေရွာက္လာတာေလဟာ…. အခု သူ႔ အေမက ငါနဲ႔ သူ႔သားကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္တယ္ဆိုၿပီး လာေျပာေတာ့ ငါ့အေမက ဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ… နင္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါ့အေမ သိပါတယ္ဟာ… ဒီေန႔ နင္တို႔ ျပန္သြားေတာ့လည္း နင့္အေၾကာင္း ေျပာရွာတယ္…. သူလည္း နင့္ကို သနားေပမယ့္… တစ္ဘက္ကို မလြန္ဆန္ရဲလို႔ပါတဲ့…. ငါလည္း ပထမတုန္းက ငါ့အေမကို ျငင္းပါေသးတယ္…. ဒါေပမယ့္ အေမ့မ်က္ဝန္းကက်တဲ့ မ်က္ရည္ကို ငါမလြန္ဆန္ရဲဘူးဟာ…. အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ လက္ခံလိုက္ရတာပါ…”

“နင္ ငါ့ကို ဘာ့ေၾကာင့္ ႀကိဳမေျပာတာလဲ ေကာင္မေလးရယ္….”

“ငါလည္း တေန႔ကမွ သိတာ…. ငါ့စိတ္ေတြလည္း ရႈပ္ေထြးေနလို႔ မေျပာျဖစ္တာပါဟာ…. ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါဟာ…”

“ငါ… နင့္ကို ခြင့္လႊတ္ၿပီးသား…. ေကာင္မေလး…. ဒါေပမယ့္ ဆက္ခ်စ္ခြင့္ေတာ့ေပး… ငါ… နင့္ကို တအားခ်စ္တာ…”

သို႔ႏွင့္ တစ္ပတ္အတြင္း မဂၤလာေဆာင္ရန္ စီစဥ္ရေတာ့လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေသာ ေနာင္ရဲကပင္ အစစအရာရာ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ရသည္။ အခ်ိန္မလင့္ေစရန္အတြက္လည္း ရဲရင့္ေသြး အိမ္မွာပင္ အိပ္လိုက္သည္။ အားလုံး ၿပီးစီးသေလာက္ ျဖစ္ေတာ့မွ မနက္ဖန္ မဂၤလာပြဲ အစီအစဥ္မ်ားကို ပြဲစီစဥ္သူက ႀကိဳေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ ေကာင္မေလးႏွင့္ ရဲရင့္ေသြးကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သူသြားေနၾကျဖစ္ေသာ ညကလပ္သို႔ ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ဟန္ေဆာင္စြာ ေနႏိုင္ခဲ့ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ျပဳဘို႔ေပါ့။

ထိုစဥ္ ပုခုံးကို အားပါပါ ဆြဲလႈပ္လိုက္ေသာ လက္တစ္စုံေၾကာင့္ အေတြးကမာၻထဲကေန လက္ရွိ အရက္ဝိုင္းေလးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအရမ္းခ်စ္ရေသာ ေကာင္မေလးပင္ ျဖစ္သည္။

“ေနာင္ရဲ… နင္ဘာလို႔ အရက္ေတြ ေသာက္ေနတာလဲ…”

“နင္ကေကာ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီကိုလိုက္လာတာလဲ…”

“ငါ နင့္ကို စိတ္မခ်လို႔ေပါ့ဟ…. ရဲရင့္ေသြး အိမ္ကေန ငါျပန္လာေတာ့ နင့္အိမ္ဖုန္းဆက္တာ ျပန္မလာေသးဘူးတဲ့… အဲ့ဒါနဲ႔ နင္ရွိတတ္မယ့္ ေနရာေတြ ငါလိုက္ရွာတာ.. ေနာင္ရဲ… ငါ အခု ရဲရင့္ေသြးကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ေပမယ့္ …. ငါ နင့္ကိုခ်စ္တယ္… ဒီစကားက မေျပာသင့္ေပမယ့္ နင့္ကို ငါ တအားခ်စ္တယ္… ငယ္ငယ္ေလးထဲက အားငယ္တတ္တဲ့ ငါ့ကို၊ ငယ္ငယ္ေလးထဲက တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့ကို၊ သူငယ္ခ်င္းလို တစ္မ်ိဳး၊ အစ္ကိုလို တစ္ဖုံ၊ ျပဳစုခဲ့တဲ့ ယုယခဲ့တဲ့ နင့္ကို အခ်စ္ဆုံး.. ငါ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေတာ့ နင္ေနပါဟာ… ငါစိတ္ခ်ရေအာင္ေတာ့ နင္ေနပါ….”

“အခု ဘယ္ႏွစ္နာရီလဲ…”

“၇ နာရီ ထိုးၿပီဟ….”

ေဒါင္ခ်ာဆိုင္းေနေသာ ေခါင္းက မစဥ္းစားပဲ စကားတစ္ခြန္း လႊတ္ကနဲ ထြက္သြားသည္။

“နင္ ငါ့ကို အဲ့ေလာက္ခ်စ္ရင္ ငါနဲ႔ အခုဟိုတယ္ လိုက္မလား…”

မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ စကားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာင္မေလး မွင္သက္ေနသည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ေနာင္ရဲလက္ကို ေကာက္ဆြဲကာ အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္သြားသည္။ ေဘာ္ဒါေတြကိုလည္း မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေတာ့။ ေကာင္မေလးက တကၠစီျဖင့္ သူ႔ဆီ လိုက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ကလပ္ထဲက ထြက္ေတာ့ ကားေသာ့ကို ေနာင္ရဲ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲက ႏႈိက္ယူၿပီး ကိုယ္တိုင္ ေမာင္းေတာ့သည္။ ေျပာလိုက္ေသာ စကားအတြက္ မွန္လား မွားလား ပတ္ခ်ာ႐ိုက္ေနကာ ေကာင္မေလး ေခၚရာေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားသည္။

သတိထားမိခ်ိန္မွာ ဟိုတယ္အခန္းထဲသို႔ပင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ေကာင္မေလးကပင္ စကာ ေနာင္ရဲ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရငတ္ေနသူပမာ အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ ေတာ့သည္။ ႏူးညံ့လိုက္တာဗ်ာ….. ဖူးငုံငုံ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကေန ခ်ိဳျမျမ အရသာက တသက္မေမ့စရာပင္။ ႏႈတ္ခမ္း စုပ္နမ္းေနရင္းမွပင္ ေနာင္ရဲရဲ႕ အက်ႌကို ခြၽတ္ေနေတာ့သည္။

ေနာင္ရဲရဲ႕ လက္ႏွစ္ဘက္ကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ ေကာင္မေလးရဲ႕ တင္ပါးကို ပြတ္ရာမွတဆင့္ စကပ္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ အျပန္အလွန္ နမ္းေနရင္းပင္ အဝတ္ေတြ အကုန္ခြၽတ္ခ်လိုက္ၾကသည္။ အကုန္ကြၽတ္က်သြားေတာ့မွ ေကာင္မေလးက ကုတင္ေပၚ အေျပးခုန္တက္ကာ ေစာင္ၿခဳံေနသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ…”

“ရွက္လို႔ေပါ့ဟာ….. ငါတို႔ ဘယ္တုန္းက အခုလို ေနဖူးလို႔လဲ….”

ေနာင္ရဲလည္း ကုတင္ေပၚသို႔ လိုက္သြားကာ ေကာင္မေလး ၿခဳံေနေသာ ေစာင္ကို အသာမကာ ေကာင္မေလးရဲ႕ ညာဘက္ေဘးနား ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ေကာင္မေလးကို ဖက္လိုက္သည္။ ဖက္လိုက္တာႏွင့္ တၿပိဳင္ထဲ ေကာင္မေလးက ေခါင္းအုံေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။

ဖက္ရက္သားေလး အလိုက္သင့္ လွဲခ်ၿပီးေတာ့မွ ခုဏက စတင္နမ္းစုပ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္ေတာ့သည္။ ညာဘက္လက္ကလည္း အလိုလို ေကာင္မေလးရဲ႕ ညီမေလးကို ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။ အေမႊးေတြက ႏူးညံ့စြာျဖင့္ ကိုင္လို႔ေကာင္းသည္။ အေပါက္ဝေနရာကို ေရာက္ေတာ့ စိုစိစိုစိ ျဖစ္ေနတာကို ေနာင္ရဲ သတိထားမိလိုက္သည္။ နမ္းေနရာကေန လႈိက္ေမာေနေသာ အသံႏွင့္။

“ေနာင္ရဲ… ငါ့ကို ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ဟာ…”

ေနာင္ရဲလည္း အသာထကာ လွဲေနေသာ ေကာင္မေလးကို ေပါင္ကားခိုင္းၿပီး ဒူးေထာင္ခိုင္းလိုက္ကာ ညီေလးကို အေပါက္ဝဆီသို႔ ထိုးထည့္ေတာ့သည္။ အေပါက္က တအားက်ဥ္းေနေသာေၾကာင့္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ မဝင္ေပ။

အတင္းထိုးထည့္ေသာ အခါမွာေတာ့ အေပါက္ေခ်ာ္ကာ အေပၚသို႔ ေခ်ာ္ထြက္ေလသည္။ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္ေတာ့ သူလုပ္တာကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ သို႔ႏွင့္ အားျပန္သြင္းကာ ညီေတာ္ေမာင္ကို လက္ႏွင့္ထိန္းၿပီး အားႏွင့္ဖိခ်လိုက္သည္။ ဝင္သြားေလၿပီ။ အဆုံးထိေတာ့ မဟုတ္။ ေကာင္မေလးဆီက အံႀကိတ္ကာ

“အ”

ဟု ေအာ္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ခဏေလး အသာၿငိမ္ကာ အသာေလး နည္းနည္းျပန္ထုတ္ၿပီး ျပန္သြင္းလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အဆုံးထိ ဝင္သြားေလၿပီ။

အတြင္းထဲမွာ ခဏေလးစိမ္ေနစဥ္အတြင္း ညီမေလးက ဆြဲဆြဲညႇစ္ေလေတာ့သည္။ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ဘယ္လိုမွပင္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေအာင္ ျဖဴပ်စ္ပ်စ္ အရည္ေတြက ညီမေလးထဲကို ပန္းထြက္ေတာ့သည္။

“ေနာင္ရဲ… နင္တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးဘူးလား…”

“အင္း… နင္က ပထမဆုံးပဲ……”

“ၾကည့္တာနဲ႔ သိပါတယ္ေအ….. နင္လည္း ငါ့ရဲ႕ ပထမဆုံးပါ…”

“ငါလည္း ၾကည့္တာနဲ႔ သိပါတယ္ဟ….”

“ဟင္…. ဘယ္လိုသိ…”

“ဒီမွာေလ…”

ညီမေလးထဲမွ ထုတ္လိုက္ေသာ ညီေတာ္ေမာင္မွာ ေသြးအျပည့္ ေပေနသည္ကို ျပလိုက္သည္။ ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ ပ်က္သြားေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာျပင္ကာ ၿပဳံးရယ္ရင္း…

“နင္ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္…. နင့္ကို ငါ ခ်စ္တယ္ဆိုတာလည္း ယုံေနာ္…. ေနာက္ ငါနဲ႔ မယူရလို႔ဆိုၿပီးလည္း အရက္ေတြ မေသာက္နဲ႔… မမိုက္နဲ႔ဟာ.. ေနာ္….”

“အင္းပါ…. နင္နဲ႔ တသက္မေပါင္းရေပမယ့္ နင့္အနားမွာ တသက္လုံး ရွိေနခြင့္ေတာ့ေပးဟာ…. ေနာ္…”

“အင္း… ေနာင္ရဲ…… ငါ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ ၈ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့….”

“ငါျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္…”

“ေက်းဇူးပါ.. ေမာင္… ငါ့တသက္မွာ တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ေခၚမယ္ဆိုတဲ့ ငါ့စိတ္ကူးထဲက နာမ္စားအသုံးအႏႈန္းပါ… နင့္တစ္ေယာက္ထဲကိုပဲ ေခၚခဲ့မယ္…. ၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူမွ မေျပာရဘူးေနာ္… ကတိေပးဟာ”

“အင္းပါ… စိတ္ခ်…”

ထို႔ေနာက္ ေကာင္မေလးကို အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔ကာ ရဲရင့္ေသြး အိမ္သို႔ျပန္လာသည္။

“မင္းကြာ… ၾကာလိုက္တာ… ဘယ္သြားေနတာလဲ….”

“ဟဲဟဲ… မေသာက္ရတာ ၾကာလို႔ သြားေသာက္တာကြ…. မင္းကိုေတာ့ မနက္ဖန္မွ ႏွိပ္စက္ေတာ့မယ္….”

“ဟားဟား…. မင္းကေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘူး… ေအးပါ… ေအးပါ… မနက္ဖန္ မင္းသေဘာရွိ စားေသာက္ေပါ့…. ညဘက္ တျခားသူေတြ မပါပဲ ငါတို႔ သုံးေယာက္ထဲ ဝိုင္းဖြဲ႕ၾကတာေပါ့…”

“ေအးပါ… ေနာက္ေတာ့မွ ငါ့ကို အေစာႀကီး ျပန္လႊတ္မေနနဲ႔ဦး….”

“ဟားဟားဟားဟား”

ေနာက္တစ္ေန႔ မဂၤလာေဆာင္မွာ ေကာင္မေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး လွပါသည္။ ရဲရင့္ေသြးႏွင့္လည္း လိုက္ဖက္သည္ဟု ထင္သည္။ မေန႔က ကိစၥအတြက္ ေကာင္မေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ ဖိန္းတိန႔္တိန႔္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ၾကာေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ေကာင္မေလး လမ္းေလွ်ာက္တာ မသိမသာေလး ကြတတျဖစ္ေနသလို။ ရဲရင့္ေသြးကေတာ့ ေျပာသြားသည္။

“ၾကယ္စင္ခတစ္ေယာက္ေတာ့ကြာ…. အခုတေလာ ဝလာလို႔တဲ့… ၿပီးေတာ့ မေန႔က တစ္ညလုံး လမ္းေလွ်ာက္က်င့္ေနရင္းနဲ႔ ေပါင္ရွလာတယ္တဲ့ေဟ”

“ဟားဟား… ျဖစ္ရေလ…. ညက်ေတာ့မွ ေပါင္ရွတာကို ဥဳံဖြ လုပ္ေပးလိုက္ေပါ့ကြာ…”

“ဟားဟားဟား”

ေနာင္ရဲကို ထိုးလိုက္တဲ့ ေကာင္မေလး မ်က္ေစာင္းေတြက မသိမသာျဖစ္ေပမယ့္ စူးရွသည္။ ရင္ဘတ္ကို နင့္ကနဲပဲ။

အခ်ိန္ၾကာေသာအခါ ေယာက်္ားေလး ေမြးသည္။ တိုက္ဆိုင္တာပဲလား။ တမင္ ရည္႐ြယ္တာပဲလားေတာ့ မသိ။ ကေလး နာမည္က ေမးၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးကိုယ္တိုင္ မွည့္ထားတာ “ရဲရင့္ေနာင္” တဲ့။ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း နာမည္လည္း ပါေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ဟု သိရသည္။

အခု ေနာင္ရဲလား။ ကေလးထိန္းေနသည္။ ေသြးနီးလား ေဝးလား မသိေသာ ဒူးမနာသားေလးကိုေပါ့။

အဟက္ဟက္။

ၿပီးပါၿပီ ။ ။
ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္