by ေရးသားသူ – ?????
ေဇယ်သီရိ တကၠသိုလ္မွာ လက္ေထာက္ ပါေမာကၡ ဟန္နရီ ရာဇ၀င္ ဘာသာရပ္ကို လာျပေနသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ။
ပေရာ္ဖက္ဆာဟု ဆိုေသာ္လည္း ဟန္နရီမွာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ ၄၀ မျပည့္ေသး၊ အသက္က ငယ္ငယ္ အားကစားလိုက္စားသူျဖစ္၍ ဗလေတာင့္ေတာင့္၊ ပါးသိုင္းေမႊးခပ္ေရးေရးႏွင့္ ဟန္နရီမွာ ေက်ာင္းဆရာႏွင့္မတူပဲ ဘိုင္စကုပ္ ဓာတ္ရွင္မင္းသားႏွင့္ ပိုတူေနသည္။
အမွီအခိုမရွိ၊ လူပ်ိဳလူလြတ္မို႔ ရသည့္လခက ေလာက္င႐ုံမက ပိုလွ်ံသည္ဟု ဆိုရမည္၊ သို႔ေသာ္လည္း ဝါသနာအေလွ်ာက္ ဓာတ္ပုံတိုက္ႏွင့္ ပန္းခ်ီသင္တန္း ဖြင့္ထားေသးသည္။ တကိုယ္တည္းသမားမို႔ တိုက္ခန္းသီးသန႔္ ငွားမေနေတာ့ပဲ ဓာတ္ပုံတိုက္တြင္ပင္ ဟန္နရီ ေနသည္။
႐ုံးခန္းထဲမွာ သူရိယ သတင္းစာကို ဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရသျဖင့္ ဟန္နရီ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ ထသြားရသည္။ သမိုင္းပါေမာကၡပီပီ ေရွးေခတ္ ဗမာစာအျပင္ ေခတ္သုံး ဗမာစာကိုပါ ေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္သည့္ ဟန္နရီမွာ ေဇယ်သီရိမွာ အေနၾကာသျဖင့္ ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ္ေတာင္ အေတာ္ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ ေျပာတတ္ေနၿပီ။
တံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒုတိယႏွစ္ ဥပေဒ ေက်ာင္းသူ မကလ်ာေဝ၊ ကုန္သည္ႀကီး ဦးေဝခန္း၏ ေျမး တ႐ုတ္ေသြး တမတ္သားပါသည္ မကလ်ာေဝ။ သူမအဖိုး ဦးေဝခန္းက ကုန္သည္အလုပ္အျပင္ တိုက္ခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ဝယ္ထားကာ ငွားသည့္အလုပ္လဲ လုပ္သည္၊ ၿမိဳ႕လည္က သူ႔ဓာတ္ပုံတိုက္ေတာင္ ဦးေဝခန္းဆီက ငွားထားတာ ျဖစ္သည္။
ကလ်ာ့ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဟန္နရီ စိတ္က ေထာင္းကနဲ တိုသြားသည္။ သူသင္သည့္ သမိုင္းကို မယူမေနရ ဘာသာမို႔ အတန္းထဲ ၀င္ထိုင္ေန႐ုံႏွင့္ ဂုဏ္ထူးထြက္မည့္အလား ေပါ့ပ်က္ပ်က္သေဘာထားသည့္ ေက်ာင္းသူ၊ အဆိုင္းမန႔္ေပးလွ်င္ အခ်ိန္မီ မတင္၊ အၿမဲေနာက္က်သည့္ ေက်ာင္းသူ၊ ၃ ခါေျမာက္တြင္ေတာ့ သူ စိတ္တိုတိုႏွင့္ ကလ်ာ့ အဆိုင္းမန႔္ကို သုညေပးပစ္လိုက္သည္၊ အဲဒါမွ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ ရွိသြားမွာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသျဖင့္ ဟန္နရီ စိတ္ျပန္တိုလာျခင္းပင္။
“ဆရာ … က်မ ဆရာ့ကို ေျပာစရာ ရွိလို႔။”
ေျပာေျပာဆိုဆို ကလ်ာက ႐ုံးခန္းထဲ၀င္ကာ သူ႔စားပြဲေရွ႕က ကုလားထိုင္တြင္ ေစြ႕ကနဲ ၀င္ထိုင္သည္။ သူ တံခါးပိတ္ၿပီး သူ႔ထိုင္ခုံမွာ ျပန္လာထိုင္ေတာ့ …
“ဆရာ … က်မ သမိုင္းကို ဂုဏ္ထူးပါမွ ရမယ္ ဆရာ”
“ဂုဏ္ထူးက မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဖိုင္နယ္မွာ အမွတ္ျပည့္ရရင္ေတာင္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။”
သမိုင္းက အဆိုင္းမန႔္အမွတ္ေတြကိုပါ ယူသည့္ဘာသာ၊ အဆိုင္းမန႔္ေတြမွာ အမွတ္နည္းနည္းေလ်ာ့တာ မေထာင္းသာေသာ္လည္း သုညတလုံးပါလွ်င္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးမထြက္ႏိုင္ေတာ့။
ေနာက္ၿပီး သမိုင္းစာေမးပြဲမွာ အမွတ္ျပည့္ရတာ ဘယ္မွာ ရွိႏိုင္လို႔တုန္း။
“က်မ က်ဴတိုရီယယ္ေတြမွာ အကုန္ အမွတ္ျပည့္ရတယ္ေလ”
“အင္း … အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်တယ္ေလ၊ ဒီေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“ဆရာရယ္ … တရက္ထဲကို”
“တရက္လဲ ေနာက္က်တာပဲ၊ ေဆာရီး မကလ်ာေဝ။ နင္ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“ဆရာ … က်မ ေအာ္နာ မ၀င္လို႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေအာ္နာ မ၀င္ရင္ အဘိုးက က်မကို ေယာက္်ား ေပးစားေတာ့မွာ။ က်မ ေအာ္နာ၀င္ရင္ ဘိလပ္မွာ မဟာဘြဲ႕ ဆက္တက္ခ်င္လို႔ပါ”
“ေဆာရီး … ငါ မကူညီႏိုင္ဘူး”
“ဆရာ က်မ မနက္ျဖန္ ထပ္လာခဲ့လို႔ ရမလား”
“အိုေကေလ … ထပ္လာလဲ နင္ ဂုဏ္ထူးေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
ေနာက္ေန႔ ဟန္နရီ ႐ုံးကိုေရာက္ေတာ့ ႐ုံးခန္းေရွ႕မွာ သူ႔ကိုေစာင့္ေနသည့္ ကလ်ာ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အရပ္ ငါးေပေျခာက္ေလာက္ရွိမည့္ ကလ်ာေဝ ဒီေန႔ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ မဝတ္စဖူး ဝတ္ထားသည္။
အက်ီကလဲ မွန္ႏိုင္လြန္အသားကို ဇာေဘာ္လီအနက္၊ ပိုးထမီေပ်ာ့ အဝါႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသျဖင့္ သူမကိုယ္လုံးအလွကို ေပၚလြင္ေနေစသည္။ ႐ုံးခန္းထဲ ေခၚထိုင္ၿပီး ကလ်ာ့ကို ဟန္နရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာလဲ မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အေဖြးသား၊ မႈန္ေနေအာင္ လိမ္းထားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကလဲ ရဲရဲနီလို႔။
စားေနက် ေၾကာင္ဖားႀကီးေလာက္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေတြ႕အႀကဳံမရွိတာ မဟုတ္သည့္ ဟန္နရီ ဒီေကာင္မေလး ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းသည္ကို နားခြက္မီးေတာက္သြားသည္။ ဒါေပမဲ့လဲ ထိုေျခလွမ္းကို ဘယ္ႏွလွမ္း၊ ဘယ္ခရီးစခန္းေရာက္သည္အထိ လွမ္းမည္ကို မသိေသးသည္ႏွင့္ အသာဆက္ အကဲခတ္ေနလိုက္သည္။
“ဆရာ က်မ ေယာက္်ားမယူခ်င္ေသးဘူး၊ က်မကို ကူညီပါ ဆရာရယ္”
တ႐ုတ္ေတြက ဒီလိုပဲ၊ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆို ေယာကၡမအိမ္မွာ ကြၽန္သာသာရယ္။ ေယာကၡမႏွင့္ လင္သား အျမင္က်ဥ္းလွ်င္ က်ဥ္းသေလာက္ ပညာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အိမ္တြင္းပုန္းျဖစ္ေပေရာ့။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ေခတ္ပညာတတ္ တ႐ုတ္ မိန္းကေလးေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳရမွာ ေသမေလာက္ ေၾကာက္ၾကသည္။
“က်မ အဲ … ဟိုဟာ အဆိုင္းမန႔္တခု ထပ္လုပ္ရင္ေရာ၊ ဆရာ”
သူခပ္မဆိတ္ပင္ ေနေနေတာ့ ကာျခယ္ေတြ ဆိုးထားေသာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ အသနားခံၾကည့္ရင္း ခပ္ညဳညဳေလး လာေျပာေနသည္၊ ဒီေလာက္ႏွင့္ ေႂကြသြားရေအာင္ ဟန္နရီက မေန႔တေန႔ကမွ စာစသင္သည့္ ေက်ာင္းဆရာ ေပါက္စမွ မဟုတ္တာပဲ။
“ေနာက္အပါတ္ပဲ ဖိုင္နယ္ေျဖေတာ့မွာ။ မကလ်ာေဝ … ေဆာရီး … ငါ ဒါ မတတ္ႏိုင္ဘူး”
ကလ်ာၿငိမ္က်သြားသည္၊ ဟန္နရီ ေခါင္းမာလြန္းသည္။ ခဏၾကာေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ တခုခုကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ …
“ဆရာ … က္ေမလ … ဟို …”
ဟန္နရီက ေခါင္းကို ျငင္သာစြာပင္ ယမ္းရင္း …
“ေဆာရီးပါ”
” … ဆရာ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ က်မ ကိုယ္ဟန္ျပေပးရင္ေရာ … အပို အဆိုင္းမန႔္အျဖစ္နဲ႔ေလ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို က်မ လာေပးမယ္ေလ။”
ဟန္နရီ မ်က္လုံးေတြ ၀င္းကနဲ လက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ခပ္ေအးေအး ေလသံႏွင့္ …
“ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတာလား”
… ဟုျပန္ေမးေလသည္။
“ဟုတ္တယ္၊ က်မ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္ေပးမယ္။ ဒီမွာၾကည့္ … က်မ မလွဘူးလား”
ဟန္နရီ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္၊ ဒီေကာင္မေလး ဒီေလာက္ ရဲတင္းလိမ့္မည္ဟု သူမထင္ထားခဲ့။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ကလ်ာ ထိုင္ခုံမွ ထရပ္ကာ ရင္ဖုံးအက်ီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဟန္နရီ မွင္သက္ေနရာမွ သတိ၀င္လာေသာ္လည္း ႏႈတ္က ဘာမွ မေျပာႏိုင္။
သူ႔အတြင္းစိတ္က လြန္ဆြဲေနသည္။ တဘက္က သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္သလို ျဖစ္ေနတာကို ခံျပင္းေနမိသလို တဘက္ကလဲ ဒီေကာင္မေလး ခြၽတ္ျပတာကို ဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာသံမွ ထြက္မလာ၊ ၾကည့္ရတာ ၾကည့္ခ်င္စိတ္က အႏိုင္ရသည့္ႏွယ္။
ကလ်ာက သူ႔အလုပ္သူ ဆက္လုပ္သည္၊ ေဘာ္လီခ်ိတ္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ရင္ကို ဟင္းလင္းဖြင့္လိုက္သည္။ သူမရင္သားေတြက ေခါမျပည္က ဗီးနပ္စ္ေက်ာက္႐ုပ္လို … ႀကီးသည္၊ လုံးသည္၊ ျပည့္သည္ … ဒီေလာက္လွတာ သိပ္ရွားတာပဲ ဟန္နရီသိသည္။ ဗီးနပ္စ္လို … ထ႐ြိဳင္ၿမိဳ႕က ဟယ္လင္လို။
ဒါ့ေၾကာင့္ ထ႐ြိဳင္စစ္ႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာဟု ဟန္နရီ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟန္နရီ ဆြံ႕အေနသည္ကို ကလ်ာကလဲ သိသည္၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ္ထူးမွတ္ရဖို႔ သူမအတြက္ ေသေရး ရွင္ေရးမို႔ ဒီေလာက္ႏွင့္ ရပ္မထားႏိုင္။ ဂုဏ္ထူးေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ ခါးက ထမီကိုပါ ေျဖခ်လိုက္သည္။
ဟန္နရီ႕အသက္ရႉသံေတြ ပိုပိုျပင္းလာရသည္။ ကလ်ာ့မွာ အတြင္းခံလုံး၀ မပါ။ ႐ုံးခန္းက အလုံျဖစ္သည့္အျပင္ မနက္ပိုင္းေစာေနေသးသည့္အတြက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလဲ သိပ္မရွိလို႔ ဟန္နရီ အသက္ရႉေခ်ာင္ရသည္။
ဒီေကာင္မေလး အတြင္းခံမပါပဲ ေက်ာင္းကိုလာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ဆီမလာခင္ကမွ ခြၽတ္လာခဲ့တာလားဟု ေလွ်ာက္ေတြးေနမိေသးသည္။ ေဘာ္လီကိုပါ ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခါးေထာက္၊ ဒူးေကြး၍ သူမေကာက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚလြင္သည္ထက္ ပိုမိုေပၚလြင္ေအာင္ ကိုယ္ဟန္ျပေနသည္။
မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနေသာ ကလ်ာ့ကိုယ္ထည္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြသည္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေၾကာင့္ အလွပိုေနသည္။ ႐ုံးခန္းတခုလုံး ကလ်ာ့ဆီမွ အေမႊးနံ႔သာနံ႔မ်ား ထုံမႊန္းေနၿပီး ဟန္နရီ၏ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းမွတပါး ဘာသံမွမၾကားရပဲ တိတ္ဆိတ္လွ်က္ရွိသည္။
သားေကာင္ကို ညိဳ႕ယူဖမ္းစားတတ္သည့္ နဂါးမယ္ေလးႏွယ္ ကလ်ာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ဟန္နရီ႕ကို ၾကည့္ရင္း ေဘးကို ေစာင္း၊ ေနာက္ … ဟန္နရီ႕ကို ေက်ာေပးၿပီး သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ ျပန္သည္။
ကလ်ာေဝ့ေက်ာဘက္ကလဲ ဟန္နရီ႕အတြက္ ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာမရွိ ေခ်ာမြတ္ေသာ အသားအေရ၊ တ႐ုတ္ေသြးစပ္၍ အသားက ၀င္းဝါေသာ္လည္း တ႐ုတ္မစစ္စစ္ေတြလို မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းႏွင့္ မဟုတ္၊ မ်က္လုံးေတြက တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္ေနသည္၊ မြန္/ကရင္ေသြးပါေသာေၾကာင့္ထင့္၊ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္ အခ်ိဳးအဆက္က မယ္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္လို႔ ရေလာက္သည္၊ ေသခ်ာ တိုင္းမၾကည့္ရေသာ္လည္း ၃၃ – ၂၆ – ၃၅ သဲနာရီ ရွိတ္ဟု ဟန္နရီ ခန႔္မွန္းမိသည္။
ေခါမ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ေလးႏွယ္၊ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ လွပသည့္ ကိုယ္လုံး ကိုယ္ေပါက္၊ ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ထ၍ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သူမ်က္စိကိုပင္ သူမယုံႏိုင္၊ အိပ္မက္မ်ား မက္ေနသလား စဥ္းစားေနတုန္း ကလ်ာေဝဆီက အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ … က်မ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္လို႔ ကြာလဖိုင္းရဲ႕လား။”
ဟန္နရီ ထိုင္ရာမွ ျဖည္းညႇင္းစြာ ထရသည္။ ၿပီးေတာ့ ကလ်ာ့အနားကို နမူးနမိုင္းႏွင့္ ေလွ်ာက္လာမိသည္။ လွသေလာက္ ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ဟာမေလး။ သူစိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေပးလိုက္မိသည္။ ေနဦး … မ်က္ႏွာက တမ်ိဳးျဖစ္ေနသလိုပဲ။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႔မထင္ေသာ ကလ်ာ့အလွကို ဖ်က္ေနတာ ဘာလဲ ဟန္နရီ သတိထားမိသြားသည္။
ႏႈတ္ခမ္းထက္က ထီမထင္သည့္ အၿပဳံးစ၊ ဒီေလာက္နဲ႔ ဟန္နရီ႕ဆီက အမွတ္ဝယ္လို႔ရတယ္ဟု ေသြးနားထင္ေရာက္ေနသည့္ အၿပဳံးစ။ ဒီဟာမေလးကို ေက်ာင္းမွန္းကန္မွန္း သိသြားေအာင္ မာန္ခ်ေပးမွ ျဖစ္မည္ဟု သူေတးထားလိုက္သည္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ိဳးဆိုလွ်င္ မာန္မာနကင္းစင္တတ္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္ေလ။
ဟန္နရီ ကလ်ာေဝ့အနားသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေပးကို မႀကိဳက္ေသာ္လည္း ဟန္နရီ႕စိတ္ထဲ အမွတ္မထားႏိုင္၊ သူ ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ မႏွစ္က ဘိလပ္က သူ႔ခ်စ္သူ လက္ထပ္သြားကတည္းက မိန္းမအထိအေတြ႕ကို သူမရခဲ့။ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ ခြဲေဝတတ္သည့္ ဆင္ျခင္တုံတရားေတြ၊ အရွက္အေၾကာက္တရားေတြ ေနထိႏွင္းလို ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၿပီ။
ကလ်ာ့ကို ခ်စ္ႏွစ္သက္သည္၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သည္တို႔ထက္ သူ႔ရမၼက္မီးကို ေလာင္စာထည့္ေပးဖို႔ ဟန္နရီ႕အတြက္ ပိုအေရးႀကီးေနသည္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ႏွစ္ခါမလာဘူး ဟန္နရီ။ အထူးသျဖင့္ ေခါမ႐ုပ္လို လွတဲ့ ကိုယ္ခႏၵာကို ကိုက္ဖဲ့ဖို႔ အခြင့္အေရးမ်ိဳးဟာ ႏွစ္ခါ မလာဘူး။
ႏွစ္ခါမလာေသာ အခြင့္အေရးမို႔ ကလ်ာ့လည္တိုင္ကို သူ႔လက္ေတြ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္၊ ထိုမွ ေဖာ့ဖေယာင္းလို ျဖဴေဖြး ေခ်ာမြတ္ေနေသာ ပခုံးသားမ်ား၊ ထိုမွ ေအာက္ဘက္ဆီသို႔။
ေအးစက္ေသာ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ထင္သည္၊ ကလ်ာ သူမ ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ သပ္လိုက္သည္ကို ဟန္နရီ ျမင္လိုက္သည္။ ဟန္နရီ႕ျဖစ္အင္က မိန္းမ မျမင္ဖူးသည့္ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးႏွယ္မို႔ ကလ်ာေက်နပ္ၿပဳံး ၿပဳံးမိသည္၊ သူမ အားထုတ္မႈ ေအာင္ျမင္ၿပီ။
ကလ်ာ့ဖို႔ လိင္ကိစၥဆိုသည္မွာ အဆန္းမဟုတ္လွ။ နန႔္ယန္း အထက္တန္းေက်ာင္းက သာသနာျပဳ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းေတြႏွင့္စာလွ်င္ စည္းကမ္း သိပ္မတင္းၾကပ္လွဟု ဆိုရမည္။ ၇ တန္းေအာင္ကတည္းက ကလ်ာ ရည္းစား ထည္လဲ ထားခဲ့ၿပီး သူမ၏ ရည္းစားမ်ားကလဲ အခြင့္အေရးကို ႏွစ္ခါလာမည္ဟု ထင္မွတ္သူ တေယာက္မွ် မပါခဲ့ဘူးေလ။
အေတြ႕အႀကဳံ ရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ကလ်ာေဝသည္ ေယာက္်ားသူက ျပဳသမွ် ႏုမည့္ အပ်ိဳဖ်န္းကေလး မဟုတ္ေတာ့၊ ပါေမာကၡ ဟန္နရီလိုလူကိုပင္ ညိဳ႕ယူဖမ္းစားႏိုင္သည့္ အေျခေရာက္ေနၿပီဟု မိမိကိုယ္ထင္မွားမိသည္။
ဟန္နရီက ဒါေတြကို မျမင္ေတာ့၊ ဂ႐ုမထားေတာ့။ သူ႔လက္မ်ားက ရင္ၫြန႔္မွသည္ ကလ်ာ့ရင္သား လုံးလုံးေလးေတြကို အုပ္ကိုင္ထားၿပီ။
ဒီေလာက္ ေႂကြ႐ုပ္ကေလးလို၊ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ကေလးလို လွတာမ်ိဳး သူ႔တသက္ မရႏိုင္ဟု ဟန္နရီ မူလက ထင္မွတ္ထားသည္မွာ ပါစင္ေအာင္ လြဲေတာ့သည္မို႔ ရသည့္အခြင့္အေရးကိုပဲ လက္ထဲမွ မခ်ႏိုင္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ ဝမ္းဗိုက္၊ ထိုမွ အေဝ့အဝိုက္၊ အေကာက္အေကြ႕တို႔ျဖင့္ တင့္တယ္သည့္ ခါး၊ တင္ပါးတို႔ကို အသာပြတ္သပ္ေနသည္။
“ခိခိ ၾကည့္လွခ်ည္လား ဆရာရဲ႕ … “
ညဳတုတု စကားသံကို ဟန္နရီ မၾကား၊ နားမစိုက္အား။ ေက်ာင္းသူမေလး၏ ေရွ႕တြင္ သူဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ဝန္းႏွင့္ တတန္းထဲတြင္ ခ်က္ကေလး၊ ဗိုက္က အဆီပိုမရွိတာေၾကာင့္ ခ်က္ကေလးလဲ လွေနတာပဲ။ သူ႔လက္က ကလ်ာ့ တင္သားေတြ ေပၚမွာ။
ဟန္နရီ႕အၾကည့္ေတြက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီမွာ။ အေမႊးေတြက မၾကာမၾကာ ရိတ္ေပးပုံေပၚသည္၊ သိပ္ၿပီး မမ်ားလွ။ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိသည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ေခါင္းကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလးတခုက ေနာက္မွ ဖိတြန္းသည္ကို ဟန္နရီ သိလိုက္သည္။
အရမ္းအားထည့္ ဆြဲစရာမလိုပဲ ကလ်ာ့ ပူစီေလးဆီကို သူ အလိုက္သင့္ေလး ငိုက္က်လာသည္။ သူမ လိုခ်င္တာ ရဖို႔ အေတာ္ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပူစီႏွင့္ ေယာက္်ား၊ ေယာက္်ားႏွင့္ ပူစီ … ပူစီျမင္လွ်င္ ဘယ္ေယာက္်ားမွ မူမေနႏိုင္ဆိုတာ ကလ်ာသိသည္။
ဆီးခုံေလးေပၚကို အနမ္းေတြ ေႁခြခ်ေနေသာ သူ႔ကို အတင္းေအာက္သို႔ ကလ်ာ တြန္းပို႔လိုက္သည္။ သူ႔လွ်ာရဲ႕အထိအေတြကေၾကာင့္ ကလ်ာ့ အေၾကာအျခင္ေတြ သိမ့္ကနဲ၊ ၿငိမ့္ကနဲ။ သူ႔လွ်ာေလးနဲ႔ အစုန္အဆန္ တို႔ထိ ကစားေပးေတာ့ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ကလ်ာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲပစ္လိုက္သည္။
ကလ်ာ့မွာ အေတြ႕အႀကဳံေတြ ရွိတာ မွန္ေသာ္လည္း သူမ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဟန္နရီ႕လို ပူစီကို မစားခ်င္ၾက၊ စားသည့္တိုင္ ဟန္နရီ႕လို မကြၽမ္းက်င္။
ဒါေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ့အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ရသည္။ ကလ်ာ့ အစိကေလးကို လွ်ာျဖင့္ ဟန္နရီ ဘယ္လိုလုပ္သလဲ မသိ၊ သူ႔လွ်ာစြမ္းေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္းမွာ ကလ်ာ ခရီးေတြ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။
ကလ်ာႏႈတ္မွ ညည္းသံေတြ ထြက္လာၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ ဟန္နရီ႕ေခါင္းကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ကာ ပူစီႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးကို ေရာက္သြားသည္။ ဒူးေတြအကုန္ ေပ်ာ့ေခြၿပီး မတ္တပ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ ကလ်ာ့ တသက္တာတြင္ အျမန္ဆုံး ၿပီးျခင္းပင္။
… ဆရာ့ကို သိပ္အထင္ေသးလို႔ မရပါလား ဆရာရယ္။
ဆက္ရပ္မေနႏိုင္ေတာ့သည္မို႔ ၾကမ္းေပၚ ကလ်ာဒူးေထာက္က်သြားသည္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ေနေရာင္ … ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနၿပီ။ ႐ုံးခန္းပတ္လည္မွာ လူသံေတြႏွင့္ တကၠသိုလ္က အသက္၀င္ေနၿပီ။
ေစာေစာက အသံေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားသည္ကို သတိရလိုက္မိေတာ့ ကလ်ာေဝ ကပ်ာကယာထၿပီး အဝတ္ေတြ ျပန္ဝတ္သည္။ ကလ်ာ အသက္ရႉမမွန္၊ ပါးအို႔ေလးေတြ နီေနဆဲ။ ဟန္နရီက အဝတ္ဝတ္ၿပီးသည္အထိ အရသာခံ ၾကည့္ေနၿပီးမွ …
“သြားေတာ့ မလို႔လား”
“… အင္း”
“အဂၤါေန႔ေနာ္”
“ဘာအတြက္လဲ”
“ေမာ္ဒယ္လ္ ထိုင္ရမယ္ေလ၊ နင္ထပ္လုပ္ရမဲ့ အဆိုင္းမန႔္ေလ။”
“ဒါေပမဲ့ … ဒါေပမဲ့ အခု … ဟို … “
“အဆိုင္းမန႔္ ထပ္မလုပ္ပဲနဲ႔ေတာ့ ဂုဏ္ထူး မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“က်မ အဂၤါေန႔ အတန္းတက္ရ … “
“ဒါဆိုလဲ နင့္ မဂၤလာေဆာင္က် ငါ အရက္လာေသာက္တာေပါ့”
ကလ်ာ ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ ခုေတာ့ ရိပ္စားမိစ ျပဳၿပီ။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ဘိုစုတ္ဟု စိတ္ထဲမွ ေတးလိုက္ၿပီး အသာၿပဳံးကာ …
“ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ”
“အင္း … မနက္ ၈ နာရီ ေရာက္ေအာင္လာ။ ညေန ၅ နာရီအထိ”
“…”
ဝက္ျဖစ္ေတာ့မွ မစင္ေၾကာက္ေနလို႔ မရတာပဲဟု ကလ်ာေတြးၿပီး ဟန္နရီ႕႐ုံးခန္းမွ အေျပးတပိုင္း ထြက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ ဆရာ့ကို ေဒါသ မထြက္ရဲပါ၊ သမိုင္း ဂုဏ္ထူးမရလွ်င္ ကလ်ာ့ဘ၀ ေရစုန္ေမ်ာၿပီ။
သမိုင္း ဂုဏ္ထူးက ဆရာ့လက္ထဲမွာ။ တမနက္ပိုင္းေလးႏွင့္ သမိုင္းဂုဏ္ထူးရေအာင္ ဆရာ့ကို ႀကိဳးဆြဲႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကလ်ာ ထင္မိေသာ္လည္း ထင္သလို ျဖစ္မလာ၊ ဆရာ သိပ္လည္သည္။ ေအာင္စာရင္း မထြက္မခ်င္း ကလ်ာက ဆရာ့လက္ခုပ္ထဲက ေရ။
အဂၤါေန႔ မနက္ ဆရာ့ စတူဒီယိုသို႔ ကလ်ာ စက္ဘီးစီးလာခဲ့သည္။ လူေတြ သတိထားမိမွာ စိုးသျဖင့္ ဟိုေန႔ကလိုေတာ့ အလွျပင္မလာ၊ သာမာန္ အက်ီ၊ ထမီႏွင့္ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီး ႏွစ္ေခ်ာင္းခြဲၿပီး က်စ္႐ုံသာ။ စတူဒီယိုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေစာေစာစီးစီး လူေတြေရာက္ေနပါလား။
ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို ထြက္ႀကိဳသည္။
“လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား ဆရာ … မဆြဲျဖစ္ေတာ့ဘူးလား။”
“ဆြဲမယ္ေလ၊ ဆရာေရာ … ေက်ာင္းသားေတြပါ နင့္ကို ဆြဲမွာ။”
“ဆရာ့ တေယာက္ထည္းကို ထိုင္ေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။”
“လူမ်ားမ်ားဆြဲေတာ့ ထိုင္ရတာ ပိုတန္တာေပါ့၊ ကမ္းမ္ … “
ဆရာ့အိပ္ခန္းထဲကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားေတာ့ ကလ်ာလိုက္၀င္သြားသည္။
“ေရာ့ … ဒီဝတ္စုံလဲ”
ဟန္နရီက ခ်ည္လုံခ်ည္ပါးပါးတထည္ ကမ္းေပးသည္။ ပါးတာကမွ ပါးပါးေလး၊ ေနေရာင္ထဲ မရပ္ပဲပင္ အထဲကို ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္ေနရသည္။
“အက်ီေကာ ဆရာ … “
“အက်ီမပါဘူး၊ အေပၚထိ ဝတ္လိုက္ … ဗြီးလစ္ဂ္် ဂဲလ္ေတြလို”
ဒီပါးပါးေလးကို ရင္လ်ားလို႔ကေတာ့ အထဲကဟာေတြ အတစ္လိုက္ ထြက္ေနမွာ။ ဆရာ ဒါ တမင္ ပညာျပတာ။ ကလ်ာ့မ်က္ခုံးေတြက်ဳံ႕၊ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေထာ္တက္လာသည္။
“ျမန္ျမန္လုပ္ေလ … “
“ဆရာ … အရမ္းပါးတယ္၊ မျဖစ္ဖူး ….. “
ဟန္နရီ ကလ်ာ့ကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္သည္၊ ၿပီးေတာ့ တံခါးဝကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသည္ကို ကလ်ာသိသည္။ မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ျပန္၊ ျပန္လို႔ေတာ့ မျဖစ္၊ ဒီထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ဆက္လုပ္ဖို႔သာ ရွိသည္။ ဟစ္စထရီ ဂုဏ္ထူးရဖို႔က ကလ်ာ့အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး၊ ဆရာ သိပ္ညစ္စုတ္သည္။ ဆရာအျပင္ထြက္ေပးေတာ့ မလဲခ်င္ လဲခ်င္ႏွင့္ ကလ်ာ ခ်ည္ထမီကို ရင္လ်ားလိုက္ရသည္။
ကလ်ာ စတူဒီယိုထဲ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၈ ေယာက္ ႏွင့္ ဟန္နရီ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ေရွ႕မွာ ကင္းဗတ္စ္ခုံႏွင့္ သူတို႔ လက္ထဲမွာက မီးေသြးေတြ၊ ခဲတံေတြ၊ စုတ္တံေတြႏွင့္။ မိန္းကေလးက ပိုမ်ားသည္၊ ေယာက္်ားေလးက ၂ ေယာက္သာပါသည္။ သူတို႔အားလုံး ကလ်ာ့ကို မျမင္ဖူးသလို စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။
“သိပ္ေတာ့လဲ စိတ္မလႈပ္ရွားပါနဲ႔ ကလ်ာ။ သူတို႔အားလုံး ႏုဒ္ပုံေတာင္ ဆြဲဖူးၾကၿပီးသားပါ။ ဟိုနားမွာ ထိုင္”
အတန္းေရွ႕က စင္ကေလးေပၚမွာ ကလ်ာ ဒူးတုတ္ထိုင္ရသည္။ ဟန္နရီက သူလိုခ်င္ေသာပုံကို ကလ်ာ့ကို ျပေပးသည္။ ဒူးတုတ္ထိုင္ၿပီး ခါးေကာ့ကာ တင္ေတြ၊ ရင္ေတြ အကုန္ေပၚေစတဲ့ ပုံစံ။ စိတ္တိုင္းက်ၿပီဆိုေတာ့မွ ဟန္နရီက ေဘးမွာ အသင့္ရွိေသာ ေရပုံးငယ္ျဖင့္ ကလ်ာ့ကို ပက္လိုက္သည္။
ထမီက ပါးသည့္အျပင္ ေရစိုၿပီး အသားမွာ ကပ္ေနလို႔ ကလ်ာ့ တကိုယ္လုံး ရွိသမွ် ပစၥည္းေတြက အဝတ္မပါသည္ႏွင့္ မျခားေတာ့။ ဟန္နရီက ရင္ၫြန႔္နားက ကလ်ာ့ ထမီကို ေျဖခ်လိုက္ၿပီး ေအာက္ေလွ်ာမက်ေစရန္ ကလ်ာ့ လက္တဘက္ႏွင့္ ထိန္းထားခိုင္းသည္။ ကလ်ာ့ ေနာက္လက္တဘက္က သူမ ဒူးေပၚမွာ။
ေက်ာင္းသူေတြက ကလ်ာ့ပုံကို စၿပီး ေရးျခစ္ေနၾကေသာ္လည္း ႏုဒ္ပုံဆြဲဖူးသည္ဆိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္ၿပီး ပန္းခ်ီတခါမွ မဆြဲဖူးသူမ်ားလို ရပ္ေနၾကေလသည္။ ကလ်ာရွက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔လိုက္ေတာ့ …
“ဆရာ … ေမာ္ဒယ္လ္က လႈပ္တယ္ရွင့္၊ ၿငိမ္ခိုင္းပါ”
… ဟု ေက်ာင္းသူတေယာက္က လွမ္းတိုင္တာနဲ႔ ေခါင္းကို အရင္အတိုင္း ေမာ့ထားေပးရျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ပါးမို႔မို႔ေလးေတြမွာ ရွက္ေသြးႏွင့္ ခ်င္းခ်င္းနီေနေတာ့သည္။
ဒါကလဲ အစပိုင္းမို႔သာ ျဖစ္သည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္လဲ သူ႔တို႔ စုတ္တံ၊ ခံတံေတြႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသလို ဟန္နရီကလဲ တေယာက္ခ်င္း၏ ပုံေတြကို လိုက္ၾကည့္ကာ လိုတာေတြ ျဖည့္ဆည္း သင္ၾကားေပးၿပီး ပန္းခ်ီဆရာစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ကလ်ာလဲ အရင္လို ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္မေနေတာ့ပဲ ေနတတ္သြားသည္။
နာရီဝက္တခါ ကလ်ာ့ကို အေညာင္းေပးဆန႔္သည္၊ ၿပီးလွ်င္ေတာ့ ေရေျခာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးေတြ ရန္ျပန္ပက္၊ အဝတ္အစားေလးေတြ ျပန္ျပင္ႏွင့္ ကလ်ာ့မ်က္ႏွာေလး နီရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ စစခ်င္းတေခါက္ကေလာက္ မဆိုးေတာ့၊ ေက်ာင္းသား ၂ ေယာက္ကလဲ ေခၚေတာ တသိန္းအားႏွင့္ မၾကည့္ေတာ့တာလဲ ပါမည္။
ေနာက္ဆုံးတေခါက္ထိုင္ၿပီး အတန္းျဖဳတ္ေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ထိုးလုၿပီ။ ဆရာက တိုက္ေဘးက ဆိုင္ကေန ေၾကးအိုးႏွင့္ အသားကင္ေတြ ထြက္ဝယ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ကလ်ာ အဝတ္လဲႏွင့္ေနၿပီ။
“ျပန္ဝတ္မေနနဲ႔၊ ခဏေန ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ”
“ဟာ … ဆရာကလဲ”
“ငါးနာရီအထိေလ၊ တမိနစ္မွ မေလွ်ာ့ဘူး။ မလုပ္ႏိုင္ရင္လဲ … “
ႏႈတ္ခမ္းကိုစူကာ ကလ်ာ အဝတ္ေတြ ျပန္ခြၽတ္ရသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေမာ္ဒယ္လ္ေတြႏွင့္ ဟန္နရီ ပတ္သက္ေလ့ မရွိ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာေဝက ထူးျခားသည္၊ အျခား ေမာ္ဒယ္လ္ေတြလို မဟုတ္။ သူ႔ဆီက အမွတ္ဝယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ မာနခဲ ေက်ာင္းသူ၊ သူ႔ဘာသာကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ထားသည့္ ေက်ာင္းသူမို႔ မွတ္ေလာက္ေအာင္ ပညာေပးဖို႔ လိုသည္။ ဓာတ္ျပားကို သံပတ္ေပးဖြင့္ၿပီး ကလ်ာ့အနား ေလွ်ာက္လာသည္။
ဆရာ့ကို စိတ္ေတြ တိုေနေသာ္လည္း အခုအခ်ိန္က စိတ္ဆိုးျပလို႔ မရသည့္ အခ်ိန္မွန္း ကလ်ာနားလည္သည္မို႔ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ ဆရာ့ကို ၿပဳံးျပလိုက္ရသည္။ အဝတ္မပါသည့္ ကလ်ာ့ကို ျမင္ေနရသည္မို႔ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီက ေပါင္ၿခံမွာ ဖုေဖာင္းေနသည္။ ကလ်ာ ဆရာ့ကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။
အိပ္ခန္းထဲက စာၾကည့္စားပြဲမွာ ကလ်ာ့ကို တင္ၿပီး ဆရာ အနမ္းေတြ ေႁခြသည္။ ထုံးစံအတိုင္း အနမ္းေတြက မ်က္ႏွာ၊ လည္တိုင္၊ ရင္ၫြန႔္ စသျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။ ကလ်ာ့ ပူစီကို လွ်က္ေပးသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ဆရာ ဟန္နရီ ႏြားသိုးႀကိဳးျပတ္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ကလ်ာ့ မ်က္ႏွာေလးမွာ မာန္မာနေတြ မရွိေတာ့၊ သူမ၏ မာနေတြ၊ ေဒါသေတြအကုန္လုံး ဟန္နရီ၏ လွ်ာဖ်ားမွာ ကပ္ပါသြားခဲ့ၿပီ။ ကလ်ာသိတာ တခုတည္း ရွိေတာ့သည္၊ ကာမပန္းတိုင္ကို ေရာက္ဖို႔။
မိနစ္ပိုင္းမွ်သာ ၾကာမည္၊ ကလ်ာ ပန္းတိုင္ေရာက္လုနီးနီး။ ညည္းသံေတြ တျဖည္းျဖည္း က်ယ္ေလာင္ေနတုန္းမွာ ဆရာ မတ္တပ္ထရပ္သည္။
“ဟင့္ … ဆရာ၊ ဘာလို႔ ရပ္လိုက္တာတုန္း။”
ဆရာက ဘာမွ် မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စာၾကည့္စားပြဲေပၚကေန ဆြဲထူသည္။ ကလ်ာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ထရပ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ ပခုံးကေန ေအာက္ကို ဖိတြန္းသည္။ ေနရာလဲခ်င္တာမွန္း ကလ်ာသေဘာေပါက္လိုက္သျဖင့္ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ့ ေသြးတိုးစမ္းခ်င္ေသးသည္မို႔ …
“ဗိုက္ဆာၿပီ ဆရာရယ့္”
“အလကားေတာ့ စားလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ မကလ်ာေဝ အလုပ္လုပ္ရမယ္ေလ။”
အတင္းႀကိဳးစားၿပဳံးေနရေသာ ကလ်ာ ဆရာ့ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေပး၍ သူ႔အလို လိုက္ရျပန္သည္။ ကလ်ာ မႈတ္ေပးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကိုယ္လုံးအလွကို မ်က္စိအရသာခံ ၾကည့္ေနသည္။ ဟန္နရီ စိတ္တိုင္းက်မွ သူမ လိုခ်င္ေသာ ဂုဏ္ထူးရမည္ျဖစ္၍ အစြမ္းကုန္ သည္းခံေနရသည္။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုလဲ ကလ်ာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္၍ သိပ္ေတာ့ နာစရာ မရွိပါေခ်။
ကလ်ာသည္ အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္ ပုေလြမႈတ္ ကြၽမ္းက်င္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ယခင္ကတည္းက သူမ လိုခ်င္တာရွိလွ်င္ ပုေလြႏွင့္ လဲပစ္ေနက်ျဖစ္သျဖင့္ အထူး ကြၽမ္းက်င္ေနသည္။ ယခု ကလ်ာ့လက္ထဲက ၆ လက္မေက်ာ္ ၇ လက္မနီးနီး အေခ်ာင္းႀကီးက ေႏြးေထြးၿပီး ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြႏွင့္ ဆရာ့ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရမၼက္ေဇာေတြႏွင့္ ဆရာက သူမကို ငုံ႔ၾကည့္ေနပါသည္။
ဆရာ့ကို စခ်င္လာတာနဲ႔ သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးေအာက္ဘက္က ေမးသိုင္းႀကိဳးကို လွ်ာျဖင့္ မထိတထိ တို႔ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ေလနဲ႔ မႈတ္သည္။ ဟန္နရီက ဘာမွ မေျပာ၊ စိုက္သာၾကည့္ေနသည္။ ဆရာ့ကို ျငင္းဆဲရမည္ဟု ေတြးၿပီး တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲ မထည့္လိုက္ပဲ လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ ဟိုတို႔ ဒီတို႔ အခ်ိန္ဆြဲလုပ္ေနလိုက္သည္။
အေတာ္ၾကာသြားၿပီး ဆရာမ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္လာဟန္တူမွ တေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲထည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ တင္းတင္းဖိကာ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆရာ့ သက္ျပင္းခ်သံက ဓာတ္စက္သံၾကားမွ ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ခပ္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚလွ်က္ရွိသည္။
တကယ္တမ္းေတာ့ ေက်ာင္းသူႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ကာ အမွတ္မေရာင္းသင့္မွန္း ဟန္နရီ သိသည္။ ဒါေပမဲ့ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ ဒီမာနခဲေလးက အေၾကာမာလြန္းသည္၊ ေနာက္ၿပီး အေၾကာမာသေလာက္ လွလြန္းေနသည္။ မလုပ္သင့္ဘူးဆိုကာမွ လုပ္ေနရတာ ပိုဇိမ္ေတြ႕သလိုပဲ။ ကလ်ာကလဲ တျဖည္းျဖည္းပိုၿပီး စိတ္ပါလာဟန္တူသည္။
သြားရည္ႏွင့္ လရည္မ်ား ႐ႊဲေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးကို ပါးစပ္အတြင္း အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္သလို လက္ကလဲ ဆရာဥေတြကို အသာညႇစ္ကိုင္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္ထဲ အေခ်ာင္းႀကီးငုံထားလွ်က္က ညည္းသံတိုးတိုးေလး ေပးသည္။ သူမ ညည္းသံၾကားလွ်င္ အရသာမတက္ေသာ ေယာက္်ား သူမ မေတြ႕ဖူး။
ေမး႐ိုးေတြ ေညာင္းစ ျပဳလာသည္အထိ တျဖည္းျဖည္း ျပဳစုၿပီးမွ ျမန္ျမန္ၿပီးႏိုင္ေအာင္ ကလ်ာ အရွိန္ကို တင္၍ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စုတ္ေပးလိုက္သည့္အခါ ဟန္နရီ ေတာင့္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ က်စ္ဆံၿမီး ခ်ထားသည့္ တ႐ုတ္မေလး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္ေတာ့သည္။
႐ုတ္တရက္ျဖစ္၍ ကလ်ာပင္ ေယာင္မွား၍ ၿမိဳခ်မိကုန္သည္အထိ၊ ထြက္လာတာေတြကလဲ မ်ားသည္ေလ။ ဟန္နရီ႕မ်က္ႏွာက နီရဲေနသလို ကလ်ာ့ပါးစပ္ႏွင့္ ေမးမ်ားတြင္လဲ သုတ္ရည္မ်ားေပက်ံလွ်က္ရွိသည္။ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ သူ႔အတံႀကီးကို တခါျပန္ငုံၿပီး ေျပာင္ေနေအာင္ စုတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။
“ဆရာ … ဒီေလာက္ဆို ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္။ က်မ ျပန္ေတာ့မယ္။”
ဟန္နရီ ေခါင္းခါ၍ စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ စားစရာမ်ားကို လက္ညိဳးထိုးကာ …
“စား … ၿပီးရင္ ေန႔ခင္း တခါ ထပ္ထိုင္ရဦးမွာ။”
မ်က္ႏွာသစ္၊ ပါးစပ္ေဆး၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ဆရာဝယ္လာေသာ စားစရာမ်ားကို ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ ထိုင္စားေနတာကို ဆရာ စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိထားမိေတာ့ ကလ်ာ မေနတတ္ေတာ့။
ေယာက်ာ္းေလးေတြေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာ ကလ်ာ့အတြက္ မဆန္းေတာ့ေသာ္လည္း ဟန္နရီကေတာ့ နည္းနည္း ထူးသည္။ ေခ်ာေမာ ခန႔္ညားသည့္ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာကို ကလ်ာ ရင္ခုန္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ခရီးဆုံး မေရာက္ခဲ့သည့္ သူမ စိတ္႐ိုင္းေတြကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေဖာက္လာေသးသည္။
“ဆရာ … မစားဘူးလား”
ေျပာရင္း အသားကင္တဖတ္ကို တူႏွင့္ညႇပ္ကာ ဆရာ့ကို ခြံ႕လိုက္သည္။ ဟန္နရီက ေဘးမွာလာထိုင္ကာ ကလ်ာႏွင့္ ေန႔လည္စာ တူတူစားသည္။ မသိလွ်င္ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ က်ေနတာပဲ။ ကလ်ာ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ ရွက္သြားမိသည္။
ဟန္နရီ႕ကို ကလ်ာ ခ်စ္မိသြားတာလား၊ ဟင့္အင္း ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ဆန္ေပးမွ ဆီရဆိုသလို ကိုယ္လိုတာႏွင့္ ကိုယ့္မွာရွိတာကို အလဲအထပ္ လုပ္ၾကတာပဲဟာ။ ဒါေပမဲ့ ကလ်ာ ေပ်ာ္ေနပါသည္။
ဗိုက္ဆာဆာႏွင့္ စားလိုက္ၾကတာ ေၾကးအိုးေတြ၊ အကင္ေတြ အကုန္ေျပာင္သြားသည္၊ ဓာတ္စက္လဲ သံပတ္ကုန္၍ ရပ္သြားၿပီ။ ဟန္နရီက သူ႔ေဘာင္းဘီသူျပန္ဝတ္ေတာ့ ကလ်ာက ေစာေစာက သူမေမာ္ဒယ္ထိုင္တုန္းက ဝတ္ခဲ့သည့္ ခ်ည္ထမီေလးဆီ လက္လွမ္းသည္။
“ထားလိုက္၊ ကလ်ာ … ဒီတခါက ႏုဒ္ထိုင္ရမွာ”
“ဟာ … ဆရာ”
“ေက်ာဘက္ပဲပါ။ ေရာ့ … “
ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက ဗီ႐ိုထဲက တစုံတခုကို ထုတ္ေပးသည္။ ကလ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ တ႐ုတ္သတို႔သမီး ဝတ္စုံက ေခါင္းေဆာင္း။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေတြလဲ ပါသည္။ ေခါင္းေဆာင္းက ခပ္ရွည္ရွည္ ခါးလည္ေလာက္ ေရာက္မည္ထင္သည္၊ ဇာပါးပါးေလးႏွင့္ ခ်ဳပ္ထားသည္။
“ဒါ … ဒါေပမဲ့ က်မက စတူဒီယိုထဲ ဘယ္လို ၀င္ရမွာလဲလို႔၊ ၿပီးေတာ့ … ၿပီးေတာ့ … “
ေစာေစာက ပန္းခ်ီဆြဲသည့္ လူစုကို ကလ်ာ ရွက္ပါသည္။ သူတို႔က သူမကို ဘယ္သူမွန္း သိသည္ေလ။
” … က်မ ရွက္တယ္။”
“နင္ ထိုင္ေနၿပီးမွ သူတို႔ ၀င္လာၾကမွာပါ။ နင့္ကို သူတို႔ မသိၾကပါဘူး။ ဓာတ္ပုံ ကလပ္စ္က ေစာေစာက ပန္းခ်ီကလပ္စ္ထဲက လူမပါပါဘူး။”
“ဘြိဳင္းေတြလား၊ ဂဲလ္ေတြလား ဆရာ”
“တူး ေမးလ္ စတူးဒန႔္”
ေယာက္်ားႏွင့္ မစိမ္းဘူးဆိုေသာ္လည္း ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္က သူမ ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို ဓာတ္ပုံဝိုင္း႐ိုက္မည္ကိုေတာ့ ရွက္မိပါသည္။
“ႏုဒ္မလုပ္လို႔ မရဘူးလား ဆရာရယ္”
ဟန္နရီက ဘာမွ ျပန္မေျပာ။ ကလ်ာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးေဆာင္ ေခၚသြားသည္။ စတူဒီယိုက မီးေတြ မွိတ္ထားလို႔ ေမွာင္ေနသည္။ ကလ်ာထိုင္ဖို႔ ေနရာျပင္ေပးၿပီး တင္ပါးလႊဲထိုင္လိုက္ေတာ့ ကလ်ာ့ လည္တိုင္ကို ဟန္နရီ နမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးက ကလ်ာ့ အူေတြ အသည္းေတြကို ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။
မီးဆလိုက္မ်ားႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အလင္းေရာင္ရေအာင္ စိတ္ႀကိဳက္ျပင္ဆင္ၿပီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖြင့္သံၾကားရသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္လာမယ္မွန္း မသိသျဖင့္ ကလ်ာ ေနာက္ကိုေတာ့ လွည့္မၾကည့္ရဲပါ။ ကလ်ာ့အထင္မွန္သည္၊ ေစာင့္ေနၾကပုံရေသာ ေက်ာင္းသားေတြ ၀င္လာၾကသည္။ လက္ေခါက္မႈတ္သံ ၾကားရသည္။ ဟန္နရီက ဟန႔္သံလဲ ၾကားရသည္။
“မင္းတို႔ ဒီစည္းကို မေက်ာ္နဲ႔”
အကြာအေဝးတခုကေန ေဖ်ာက္ကနဲ ေဖ်ာက္ကနဲ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္သံ ႀကိဳးတိုးက်ဲတဲ ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က အခ်က္တိုင္း မီးလုံးလဲရသည့္ ကင္မရာႏွင့္ ျဖစ္ပုံရသည္။ သူ႐ိုက္သည့္အသံက တခ်က္ႏွင့္ တခ်က္ မိနစ္အနည္းငယ္ ေဝးသည္။ ေနာက္ေက်ာင္းသားတေယာက္ကေတာ့ ပိုၿပီး ေခတ္မီသည့္ ကင္မရာမို႔ထင္သည္၊ ႐ိုက္ခ်က္ အနည္းငယ္ပိုစိတ္သည္။
၁၅ မိနစ္မွ်ၾကာေတာ့ ဟန္နရီက သူတို႔ကို ဓာတ္ပုံသြားေဆးေတာ့ဟု စတူဒီယိုႏွင့္ တြဲထားသည့္ အေမွာင္ခန္းထဲ ပို႔လိုက္သည္။ မီးေတြ မပိတ္ေသးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟန္နရီ ျပန္၀င္လာကာ …
“မကလ်ာေဝ ဒီဘက္ျပန္လွည့္လို႔ ရပါၿပီ”
ကလ်ာ ေခါင္းေဆာင္းကို ခြၽတ္ၿပီး ဒီဘက္ လွည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက ေက်ာင္းသားေတြ မရွိေတာ့၊ ဟန္နရီ တေယာက္ထဲ။ လက္ထဲမွာလဲ ကင္မရာ တလုံးကို ကိုင္ထားသည္၊ ကလ်ာျမင္ဖူးေနသည့္ ကင္မရာမ်ားႏွင့္ မတူ၊ လက္ႏွင့္ လွည့္ရသည့္ လက္ကိုင္တခုပါသည္။ ဟန္နရီက ထိုလက္ကိုင္ေလးကို လွည့္သည့္အခါ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။
“ဆရာ … အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ လက္ထဲက ဘာႀကီးလဲ”
ကလ်ာေဝ့ကို ႐ုံးခန္းမွာ အေသးစိတ္ ျမင္ရကတည္းကပင္ ဒီလို ေတြ႕ရခဲသည့္ ကိုယ္ခႏၵာမ်ိဳးကို မွတ္တမ္းယူထားဖို႔ ဟန္နရီ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၿပီးသား။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဟန္နရီ မွာယူထားသည့္ ဒီကင္မရာေလး အရင္လက ဘိလပ္ သေဘၤာႏွင့္ ပါလာသည္။
ဒီကင္မရာက ႐ုပ္ေသေရာ၊ ႐ုပ္ရွင္ပါ ႐ိုက္လို႔ရသည္၊ အေပ်ာ္တမ္းသမားေတြ အသုံးျပဳသည့္ ကင္မရာျဖစ္ေသာ္လည္း၊ ပစၥည္းက ပုံထြက္လဲ ေကာင္းသလို ေစ်းလဲ ႀကီးသည္။ အခုေတာ့ ေပးရသည့္ တန္ဖိုးက တန္သြားခဲ့ၿပီ။
“ဓာတ္ရွင္႐ိုက္ေနတာေလ၊ ကလ်ာက လွလြန္းလို႔ ျပန္ၾကည့္လို႔ရေအာင္လို႔”
ဟန္နရီတေယာက္ထဲေရွ႕မွာမို႔ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ရပ္ေနသည့္ ကလ်ာ ဒူးေတြေကြး၊ ေပါင္ေတြ ေစ့ကာ၊ လက္ေတြက ရင္သားေတြေပၚ ေရာက္ကုန္သည္။ ကာစရာ သုံးခုကို လက္ႏွစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ကာရသျဖင့္ အကုန္ေတာ့ လုံေအာင္ မကာႏိုင္။
“ဆရာ … ဒါေတာ့ မေကာင္းဘူး၊ လြန္တယ္ေနာ္။ မ႐ိုက္ပါနဲ႔”
ေျပာလို႔မရ၊ ဟန္နရီက တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ လက္ကိုင္ကို လွည့္ၿပီး ႐ိုက္ၿမဲ ႐ိုက္ေနသည္။ ကလ်ာ ေျပးလဲ ထြက္မသြားရဲ၊ ဆရာ စိတ္ဆိုးၿပီး လိုခ်င္သည့္ အမွတ္မရလွ်င္ ေပးဆပ္ထားရသမွ် သဲထဲ ေရသြန္ျဖစ္မည္ေလ။ ေဘးကို ေစာင္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဟန္နရီက ေနရာေ႐ႊ႕၍ အမိအရ လိုက္႐ိုက္သျဖင့္ ဘာမွ မထူး။
ေနာက္ေတာ့မွ သတိရလာၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာပါသြားမည္စိုးသျဖင့္ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္ ကာေတာ့ ရင္သားေတြကေပၚ၊ ဘယ္လိုမွ မလုံေအာင္ျဖစ္ေနသည့္ ကလ်ာေဝတေယာက္ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားမိေသာ မိမိကိုယ္သာ အျပစ္တင္ေတာ့သည္။
“ကလ်ာ … အဲလိုႀကီး လုပ္မေနနဲ႔ေလ။ ေမာ္ဒယ္လ္ထိုင္တာ လက္ကို ေနာက္ပစ္ထား၊ မ်က္ႏွာေမာ့”
“က်မ ရွက္တယ္။”
“မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္လဲ … “
အိမ္ေထာင္မျပဳခ်င္ေသာ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟန္နရီ႕ေရွ႕မွာ အရွက္ကုန္ေအာင္ ကိုယ္တုံးလုံးႏွင့္ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ကိုယ္ဟန္ျပေနရေလသည္။ အရွိန္ရလာေတာ့ ကလ်ာ တမ်ိဳး ရင္ဖိုလာသည္။ ပုရိသအေပါင္း ရင္ဖိုေစမည့္ အေနအထားမ်ိဳးစုံကို မိေမြးတိုင္း၊ ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္ဟန္ျပေနရသည္ကို ဖီလင္တမ်ိဳး ခံစားရသျဖင့္ ေစာေစာက စခန္းဆုံးကို မေရာက္ခဲ့သည့္ ပူစီကေလးကပါ စိတ္ပါလက္ပါ ငိုေႂကြးလုလု။
၁၅ မိနစ္ေလာက္ စိတ္ႀကိဳက္႐ိုက္ၿပီးမွ ဟန္နရီ ႐ိုက္ကူးေရးကို လက္စသတ္သည္။ သူမီးေတြ ပိတ္ေနတုန္း ကလ်ာ သူ႔အခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။ မီးေတြပိတ္ၿပီး ဟန္နရီကလဲ အခန္းထဲ လိုက္၀င္လာသည္။
ေနာက္မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ကလ်ာ ဆရာ့စာၾကည့္စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္၊ ဒူးေတြေထာင္၊ ေပါင္ေတြကား၍။ ဟန္နရီက သူမ ေပါင္ၾကားမွာ၊ လွ်ာစြမ္းကို ျပေနသည္။ ထိန္းထားလို႔ မရသည့္ ကလ်ာ့ ေအာ္ညည္းသံေတြကလဲ တခန္းလုံး ညံေနေတာ့သည္။
ဟန္နရီက ဟိုတယ္မွာ ေရခဲမုန႔္မွာစားရသလို ေသခ်ာကို စိမ္ေျပနေျပ လွ်က္တာမို႔ ကလ်ာေဝတေယာက္ ဟင့္ကနဲ ဟင့္ကနဲ ပင့္သက္ရႈိက္ေနရသည္။ တခ်က္တခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ကေလးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရွည္ဆြဲ ေအာ္ရသည္အထိ။
ခဏေလးအတြင္းတြင္ ကလ်ာ့ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က စားပြဲေစာင္းကို တင္းတင္းဆုတ္၊ ဆီးခုံႀကီးတခုလုံးက ဟန္နရီ႕ပါးစပ္ႏွင့္ တင္းတင္း ဖိကပ္ရင္း ကလ်ာ ခရီးဆုံးေရာက္သြားေတာ့သည္။
ကလ်ာ့ ပင့္သက္ရႈိက္သံေလးမ်ား မဆုံးမီမွာပင္ သူမေပၚ မိုးရပ္ေနသည့္ ဟန္နရီ႕က သူမျမင္ကြင္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။
“ဟင့္ ဆရာ … အဟင့္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ”
“ကလ်ာ့ကို မာန္ခ်ေပးဖို႔”
ကလ်ာ အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ ဒီေလာက္အဆင့္ထိ ခရီးေရာက္ရလိမ့္မယ္လို႔ သူမ မထင္ထားမိ။ ပုေလြေလာက္ႏွင့္ ဆရာ့ကို ကိုင္တြယ္ႏိုင္မည္ ထင္မိတာ မွားၿပီထင္သည္။ ျငင္းလို႔လဲ ရမွာမဟုတ္သည့္ အေနအထားမို႔ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ကာ …
“ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ ခ်ေပးပါ။ ဆရာ့စိတ္ႀကိဳက္ ခ် ပါေနာ္” ဟုသာ ေျပာလိုက္ရသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ္တုံးလုံး ကိုယ္ဟန္ျပရတာႏွင့္ ေစာေစာက ဘာဂ်ာအစြမ္းမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ပါေနတာေၾကာင့္လဲ ပါသည္။
ကလ်ာ့ ပူစီေလးက အရည္ေတြ ႐ႊဲေနၿပီး ျဖစ္တာမို႔ ဟန္နရီ႕ အရွည္ႀကီးက ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴပဲ တဝက္ေလာက္ ၀င္သြားသည္။ အသာ ျပန္ထုတ္ၿပီး ထပ္ဖိသြင္းလိုက္ရာ အဆုံးထိ ေလွ်ာကနဲ ၀င္သြားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ညည္းသံ ၿပိဳင္တူ ထြက္လာသည္။
တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေနတုန္း ဟန္နရီက တ႐ုတ္မေလး၏ ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြကို ငုံ႔နမ္းသည္။ ကလ်ာကလဲ ဘိလပ္သား ခ်စ္သူအသစ္၏ ေက်ာျပင္ကို လက္သည္းရာေလးေတြ ေပးေနသည္။ သူ႔ရွပ္အက်ီက ရႈပ္ေနသည္မို႔ ေက်ာေပၚကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး ေၾကာင္မေလးတေကာင္လို သူ႔ေက်ာကို ကလ်ာ စိတ္ႀကိဳက္ ကုတ္ျခစ္လိုက္သည္။
ခဏၾကာေတာ့ ေက်ာကို မကုတ္ေတာ့ပဲ ဟန္နရီ႕တင္ပါးေတြကို လက္ႏွင့္လွမ္းဆုတ္ကာ သူမဘက္ကို ဖိဖိဆြဲေနသည္။ ကလ်ာ့အဖို႔ အရသာေတြက အသစ္ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလို႔ ဘာေတြ လုပ္မိမွန္း သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အံ့အားသင့္ရေလာက္ေအာင္ မမွတ္မိေတာ့။ အရင္ အေတြ႕အႀကဳံေတြက ဒီေလာက္ မနက္နဲခဲ့။
ဟန္နရီမွာလဲ ကလ်ာ့ ပူစီ၏ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕က သူထင္ထားတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္ဟု ထင္ေနမိသည္။ ခဏေလးႏွင့္ ထြက္မသြားေအာင္ မနည္းအံႀကိတ္ကာ ထိန္းထားရသည္။ ေနာက္ေတာ့ အႀကံရကာ မၾကာခဏ သူ႔အရွည္ႀကီးကို အျပင္ကို ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ထုတ္ၿပီး နားသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ထည့္ရသည္။ ကလ်ာေဝ၏ တုံ႔ျပန္မႈက နတ္ဘုံအရသာေပပဲ။
ကလ်ာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ေနရသည့္ အလုပ္သေဘာမွ်သာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ စိတ္ပါလက္ပါပင္ တုံ႔ျပန္ေနမိသည္။ အရသာေတြက တကယ္ကို မႀကဳံစဖူးေတြ ျဖစ္ေနတာမို႔လဲ ပါမည္။ ဆရာ့ အေတြ႕အႀကဳံ အျပဳအစုေတြက သူမ ႀကဳံဖူးတာေတြထက္ ထူးကဲေကာင္းမြန္ေနတာေၾကာင့္လဲ ပါမည္။
ဆရာ့ကို ကလန္ကဆန္ လုပ္လိုတာ၊ မေထမဲ့ျမင္လုပ္ခ်င္တာ၊ ထိန္းခ်ဳပ္ ကိုင္တြယ္ခ်င္တာေတြ ကလ်ာ့မွာ မရွိေတာ့၊ မာန္မာန ကင္းစင္သည့္ ပီဘိ ကေလးေလးပမာ ဆရာ့ လက္ခုပ္ထဲက ေရလို ျဖစ္ေနရတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ျဖည့္ေနရတာကို ကလ်ာ ေက်နပ္ေနမိသည္။
႐ုတ္တရက္ တဂ်စ္ဂ်စ္ႏွင့္ အခန္းဝမွ အသံၾကားရသလိုလိုမို႔ …
“ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ”
“ဓာတ္စက္သံပတ္က အသံပါ၊ ကလ်ာ ေမွာက္လိုက္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဟန္နရီက သူ႔အရွည္ႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ ကလ်ာ့ကို စားပြဲေပၚ ေမွာက္လိုက္သည္။ ေအးျမေသာ ေလ၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားသည့္ ကလ်ာ့ ပူစီထံသို႔ ဟန္နရီ၏ ပူပူေႏြးေႏြး အရွည္ႀကီးက တိုး၀င္လာျပန္သည္။ ကလ်ာ့ ႏို႔လုံးလုံးေလးေတြကို ဟန္နရီ လွမ္းဆုတ္ကိုင္သည္။ အဆုံးသတ္ကို ေရာက္သြားမွာကို ဟန္နရီ ႏွေမ်ာေနေသာ္လည္း ႏွစ္ဦးသား အဆုံးသတ္ကို တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္ေနၾကေလသည္။
ဟန္နရီ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ကလ်ာ့ႏႈတ္က အားကနဲ ေအာ္ညည္းသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေနသည္။ သူမ ဆံပင္ေတြက ေခြၽးေတြႏွင့္ စိုစြတ္ေနၿပီး သူမ ေက်ာျပင္ကလဲ ေခြၽးေတြႏွင့္ ႐ႊဲစို ေျပာင္လက္ေနသည္။ စားပြဲေပၚကို တံေတာင္ႏွင့္ အားျပဳရင္း ဟန္နရီ ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ကို ေတာင့္ခံေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ ကလ်ာ့ ေအာ္သံႏွင့္ ဟန္နရီ႕ မာန္သြင္းသံမွတပါး တခန္းလုံးဘာသံမွ် မထြက္။
႐ုတ္တရက္ ကလ်ာ့ တင္ပါးေပၚ လက္ဝါး ႐ိုက္ခ်က္ တခ်က္ က်လာသည္။
“ကလ်ာ … နင္ ေနာက္ကို အဆိုင္းမန႔္ေတြ ေနာက္က်ဦးမွာလား”
ကလ်ာ ၾကာၾကာ ေၾကာင္မေန၊ ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္သည္။
“အား ေနာက္ … အင့္ …. မက်ေတာ့ပါဘူး အား”
“ဆရာက ေကာင္းေစခ်င္လို႔ ေျပာတာ၊ နားလည္လား။ အခု လိမၼာမွာလား”
“အင့္ … သိ … သိ … အု … ပါတယ္ရွင့္ …. အား …. ေနာက္ … က်မ အာ့ …. လိမၼာပါ့မယ္ အီး …”
ေမးပင္ေမးေသာ္လည္း ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မေလွ်ာ့သည္မို႔ ဗလုံးဗေထြး ပင္ ေျဖရသည္။
“မာန္ေထာင္ဦးမွာလား”
“က်မ … အ အ … မာန္ က်ပါၿပီ အူး မာန္က်ပါၿပီ ရွင့္ ငင့္”
ကလ်ာ့ အေျဖအဆုံးတြင္ ဟန္နရီ ေျခတဖက္ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ သူ႔အရွည္ႀကီး ၀င္လာပုံက တမ်ိဳး တဖုံ ေျပာင္းသြားသည္။ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း ကလ်ာအဖို႔ ထူးသည္ထက္ ထူးေသာ အရသာျဖစ္သြားသည္။
” … ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ေအာင္ ေနမွာလား”
“အင္း … အင့္ … ငင့္ …. ဟင့္ အင့္”
ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ ေမာ္ဒယ္လ္ကို ေျပာတာလား၊ စံျပ ေမာ္ဒယ္လ္ကိုေျပာတာလား ကလ်ာ မသိေတာ့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလ်ာ ျပန္မေျဖႏိုင္ေတာ့။ လက္သီးေလးေတြ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ထားရင္း သူမ ဇာတ္က်ိဳးက်သြားၿပီ။ ၆ လက္မ ေက်ာ္ အရွည္ႀကီး၏ အရသာကို တဆုံး သိရွိသြားၿပီေလ၊ ဘာပဲေျပာေျပာ ကလ်ာက ေမာ္ဒယ္လ္ေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ဖိုင္နယ္ေျဖ၊ ေအာင္စာရင္းမ်ား မထြက္မခ်င္း ဟန္နရီက ကလ်ာ့ကို တပါတ္ တခါ၊ တခါတေလ ႏွစ္ခါေလာက္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေကာင္းေကာင္း ေခၚဆုံးမသည္။ ကလ်ာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရွိေနပါၿပီ။ ဆရာ ဟန္နရီ၏ ဆုံးမမႈမ်ားေၾကာင့္ ကလ်ာေဝသည္ အရင္လို ေက်ာင္းစာကို အေလးအနက္မထားပဲ ဆရာေတြကို မ႐ိုမေသလုပ္တတ္သည့္ ေက်ာင္းသူဆိုးမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ စာႀကိဳးစားၿပီး လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ စံျပေက်ာင္းသူ model student ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ၿပီးပါၿပီ….။
