အရင္းအႏွီ(စ/ဆုံး)
by ဦးျမတ္ေက်ာ္ထိုင္ေနေသာႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးမွာ မီမီေက်ာ္က လာကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး“အေဖ–မနက္ျဖန္သမီးေမြးေန႔ေလ–ဘာလက္ေဆာင္ေပးမွာလဲ”“သမီးက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ”“စိန္နားကပ္ေလးလိုခ်င္တယ္”“စိန္နားကပ္?”“ဟုတ္တယ္အေဖရဲ႕–႐ုံးမွာ မိုးမိုးခိုင္က ေက်ာက္စိမ္းနားကပ္ေလးဝတ္လာၿပီးလာလာႂကြားေနတာ–သမီးကမဝယ္ႏိုင္ေတာ့မ်က္ႏွာငယ္တာေပါ့–ဝယ္ေပးေနာ္အေဖ ေနာ္–အရမ္းအမ်ားႀကီးထဲကမဟုတ္ပါဘူး–ငါးသိန္းတန္ေလာက္ဆိုေတာ္ပါၿပီ–ေနာ္အေဖ့”ေျပာရင္းႏွင့္ ဦးျမတ္ေက်ာ္လက္ေမာင္းကို သူမလက္ကေလးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ကာလႈပ္ရမ္းရင္း ႏို႔အုံျဖင့္မသိမသာထိလိုက္သည္။႐ုံးသြားရန္ျပင္ဆင္ထားၿပီးေသာ လွပေမႊးႀကိဳင္ေနသည့္ မီမီခိုင္က တမင္လာထိမွန္းသိလိုက္ေသာ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ သန္မာဆဲဦးျမတ္ေက်ာ္၏လီးက ခ်က္ခ်င္းမာခ်င္လာသည္။မိန္းကေလးကေတာင္ စ ေသးတာ ဘာျဖစ္လဲကြာ ဟူေသာအေတြး႐ိုင္းတို႔ဝင္လာသည္။ေသခ်ာေအာင္စူးစမ္းဖို႔ေတာ့လိုသည္။ “အဲ့ဒါဆိုသမီးက ဘာျပန္ေကြၽးမွာလဲ”“အေဖစားခ်င္တာေကြၽးမယ္ေလ”လက္ေမာင္းကို ရင္သားထိပ္ေလးျဖင့္ထိထားရာမွ အိကနဲဖိကပ္လိုက္ၿပီး မခို႔တ႐ို႕အၿပဳံးေလးျဖင့္ေမာ့ၾကည့္ေနေသာမီမီေက်ာ့္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္ခ်င္စိတ္ပင္ေပါက္သြားသည္။မျဖစ္ေသး။“သမီးတကယ္ေသခ်ာတယ္ေနာ္”“အေဖသာဝယ္ေပး–အေဖစားခ်င္တာသမီးတကယ္ေကြၽးမယ္”“အင္း–အဲ့ဒါဆိုဒီေန႔ဝယ္ထားလိုက္မယ္”“ေဟး–အာ့ေၾကာင့္အေဖ့ကိုခ်စ္တာ”မီမီခိုင္က …