ညေစာင့္

၂၀၁၆ခုႏွစ္မွ စ၍ အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲခဲ့သည့္ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ျပည္ပနိုင္ငံမ်ား၏ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားေၾကာင့္ေရာ၊ ျပည္တြင္းရွိ အသိပညာရွင္ အတတ္ပညာရွင္တို႔၏ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ပါ ႏွစ္ကာလ သိပ္မၾကာလိုက္ အရွိန္အဟုန္ႀကီးစြာႏွင့္ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ နိုင္ငံတကာ၏ အကူအညီျဖင့္ တစ္တိုင္းျပည္လုံး အလိုက္ စီမံကိန္းႀကီးမ်ားလည္း ျဖစ္ေပၚလာရာ လုပ္သားတိုင္း အဆင့္အတန္းရွိေသာ အလုပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္လာၾကသည္။ ထိုသို႔ လူ႔စြမ္းအားအရင္းအျမစ္မ်ား ဖြံ့ၿဖိဳးတိုးတက္လာသလို၊ တိုင္းျပည္တြင္ ရွိေနဆဲျဖစ္ေသာ သယံဇာတအရင္းအျမစ္မ်ားကိုလည္း စည္းစနစ္က်က်ႏွင့္ ထုတ္ယူသုံးစြဲလာခဲ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ သယံဇာတမ်ား မျပဳန္းတီးေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္လာခဲ့ရာတြင္ နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ဖြံ့ၿဖိဳးမႈကို ဦးစားေပးလာခဲ့သည္။ ဟိုးအရင္ကလို ဓါတ္ေငြ႕မ်ားကို ထုတ္ယူ၍ သူမ်ားနိုင္ငံသို႔ ေရာင္းစားမည့္အစား၊ ကိုယ္တိုင္ ဓါတ္ေငြ႕သုံး လၽွပ္စစ္ဓါတ္အားေပးစက္႐ုံကို တည္ေထာင္ၿပီး ပိုလၽွံသည့္ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အားကိုသာ ျပန္ေရာင္းခ်မည္ဆိုေသာ ဦးတည္ခ်က္ကို ခ်မွတ္ခဲ့သည္။ ထိုလမ္းစဥ္အတိုင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာခဲ့ရာ သုံးႏွစ္ခန႔္အၾကာတြင္ ႀကီးစြာေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ၾကဳံခဲ့ရသည္။

ထိုသည္ကား အျခားမဟုတ္။ ျမန္မာနိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းရွိ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ရဲ ့မလွမ္းမကမ္း အကြာတြင္ ယူေရနီယံ ဓါတ္သတၱဳေၾကာကို ရွာေဖြ႕ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္နီးခ်င္း နိုင္ငံႀကီးမ်ားသာမက၊ တစ္ကမၻာလုံးကပါ ထိုသတင္းေၾကာင့္ ျမန္မာနိုင္ငံကို ပို၍ အေရးေပးလာၾကသည္။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာမွ ကမ္းလွမ္းမႈမ်ား ေရာက္ရွိလာၾကရာ၊ ထိုအထဲမွ ဂ်ပန္နိုင္ငံရဲ ့အကူအညီကို ရယူၿပီး ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ပထမဦးဆုံးေသာ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုကို ပခုကၠဴၿမိဳ ့နားတြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ ရရွိသည့္ စြမ္းအင္ျဖင့္ ျမန္မာတစ္နိုင္ငံလုံးသည္ ၿမိဳ႕ရြာမ်ား မေျပာႏွင့္၊ ေက်းလက္ေဒသမ်ားပါ မက်န္ ၂၄နာရီ မီးမွန္စြာ ရရွိခဲ့သည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္း ယခင္အခါက ေဆာင္ထားေလ့ရွိသည္ အင္ဗက္တာမ်ားႏွင့္ ဘက္ထရီအိုးမ်ားကို အမွိုက္သိမ္းကားမ်ားထံ အပ္ႏွံၾကသည္။ မီးအားျမႇင့္စက္မ်ားကို ျပတိုက္ပို႔ဖို႔ ႀကံစည္ၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာမ်ားတြင္ သုံးေလ့ရွိသည့္ ယူပီအက္စ္မ်ားကို ထိုင္ခုံမ်ား၊ ကုတင္မ်ား ေထာက္က်ိဳးလၽွင္ ခုဖို႔အတြက္ အသုံးျပဳၾကသည္။ ေရခဲေသတၱာမ်ားတြင္ သုံးေလ့ရွိသည့္ ေဆာ့ဖ္ဂတ္မ်ားကိုမူ ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ ျပသည့္ အေရာင္ေျပး မီးလုံးေလးမ်ားသဖြယ္ ကစားစရာျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။

ဤသို႔လၽွင္ ျမန္မာနိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖိုမွ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အား ထုတ္ယူသုံးစြဲေသာ နိုင္ငံမ်ားရဲ ့စာရင္းတြင္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေဖာ္ျပျခင္း ခံခဲ့ရေလေတာ့သည္။

သကၠရာဇ္ ၂၀၂၆ခု … ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႔ …

မွန္ထဲတြင္ ေပၚေနသည့္ မိမိပုံရိပ္အား ကိုျမင့္ေမာင္ေသခ်ာျပန္ၿပီးၾကည့္သည္။ ခုနေလးတင္မွ ေသခ်ာက်နစြာ Gillette ကိုသုံးၿပီး ရိပ္ထားသျဖင့္ သူ႔ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္စလုံးသည္ စိမ္းျမၿပီး ေျပာင္ရွင္းေနသည္။ မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးသိုင္းေမြး ထူလပ်စ္ေတြႏွင့္ စာရင္ေတာ့ နဲနဲပိုၾကည့္ေကာင္းသည့္ အသြင္ေပါက္ေနသည္။ ကိုယ့္ဟာကို သေဘာက်သြားသည့္ အေလ်ာက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလး ခၽြန္ထုတ္၍ ေတးသြားတစ္ခုအလိုက္ ေလခၽြန္မိသည္။ ၿပီးေနာက္ မွန္တင္ခုံေဘးက ပလတ္စတစ္ျခင္းေလးထဲတြင္ ရွိသည့္ ဘီးကို ေကာက္ယူ၍ သူ႔ဆံပင္ ဘိုေကကို အေၾကာင္းေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ဖီးလိုက္သည္။ စိတ္တိုင္းက်သည္ အထိ ဖီးၿပီးမွ ဘီးကို ျပန္ခ်၍ မွန္ကို ျပန္ၾကည့္ရာ သူ႔ႏႈတ္မွ ထြက္ေနသည့္ ေလခၽြန္သံတီးလုံးက ရပ္သြားသည္။

“ေသစမ္းကြာ … ဒီဆံပင္ေတြက ဆိုးထားတာမွ မၾကာေသးဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ျပန္ျဖဴေနျပန္ၿပီ”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေရရြတ္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ၾကည့္မွန္ထဲက ပုံရိပ္ကို ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေရွ႕ဘက္သို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ဧည့္ခန္းက တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ဆိုင္ကယ္ေသာ့တြဲႏွင့္ ဦးထုပ္ကို ဆတ္ခနဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႏႈတ္မွမူ

“ျမင့္ေမာင္ .. ျမင့္ေမာင္ .. သိပ္လွခ်င္မေနစမ္းနဲ႔ .. မင္းလုပ္ရတဲ့အလုပ္ကေရာ အလွျပင္ဖို႔ လိုေနလို႔လား .. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိစမ္းပါ”

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆုံးမသလိုနဲ႔ မေက်မခ်မ္း ေျပာၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္ထားသည့္ ယမဟာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႔ ခြထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းကာ တရၾကမ္း ေမာင္းထြက္လာခဲ့သည္။ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ရဲ ့မိန္းလမ္းမႀကီး တေလၽွာက္ သူ႔ဆိုင္ကယ္အိတ္ေဇာမွ တဒီးဒီး ျမည္သံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ အေနျဖင့္ သူ႔လုပ္သက္ေလးႏွစ္အတြင္း အလုပ္ကို ေနာက္က်ဖူးသည္ဟူ၍ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးေသးပါ။ ဒီစံခ်ိန္ကိုေတာ့ သူအျမဲ ထိန္းသိမ္းရေပလိမ့္မည္။ ဒါကလည္း သိပ္ခက္ခဲေသာ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အား အလုပ္မသြားဖို႔ရန္ ေနာက္ကေန၍ လိုက္လံဆြဲထားမိသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ကား အသက္၄ဝေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ေသာ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာက္သာ …။

ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ျပည့္စြမ္းအားလို႔ အမည္ေပးထားေသာ ျမန္မာနိုင္ငံရဲ ့ ပထမဆုံးေသာ ႏူးကလီယားဓါတ္ေပါင္းဖို စက္႐ုံတြင္ ညေစာင့္အျဖစ္ အလုပ္ဝင္ခဲ့သည္မွာ စက္႐ုံစလည္ပတ္ကတည္းကျဖစ္သည္။ ဒီမတိုင္ခင္က ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ပခုကၠဴၿမိဳ ့ေပၚက မီးေသြးဖုတ္သည့္ အလုပ္႐ုံတြင္ ႀကီးၾကပ္သူ အလုပ္သမားေခါင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို ရွိလာၿပီးေနာက္ သူတို႔လို မီးေသြးဖုတ္သည့္သူ မေျပာႏွင့္၊ မီးစက္ေရာင္းသည့္ သူေတြေတာင္ အလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရသည္ျဖစ္ရာ သူလည္းပဲ ထိုအထဲတြင္ အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူက တျခားသူေတြထက္စာလၽွင္ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္။ ျပည့္စြမ္းအား စက္႐ုံမႈး ျဖစ္သူရဲ ့ေထာက္ခံခ်က္ႏွင့္ ညေစာင့္အျဖစ္ အလုပ္ရခဲ့လို႔ ျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ထဲသမား ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ ဒီလစာက ေလာက္ငွသည္ဟု ေျပာလၽွင္ ေျပာလို႔ရပါလိမ့္မည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒီအလုပ္က ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလြန္းလွပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတစ္ေယာက္ထဲ ညေစာင့္အျဖစ္ လုပ္ရသည္ဟူ၍လည္း မဟုတ္ပါ။ သူႏွင့္တြဲလၽွက္ သစ္ထြန္းဆိုသည့္ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူကသာ ခ်ာတိတ္လို႔ ေခၚေပမယ့္ သစ္ထြန္းကလည္း သူ႔အသက္ႏွင့္သူေတာ့ ငယ္သည္ဟူ၍ ေျပာလို႔မရ။ အသက္၂၅ႏွစ္ကို ေက်ာ္လာၿပီမွန္း ဟိုတစ္ေန႔ကတင္ သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ စင္တင္စားေသာက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္ကို ႏွစ္ေယာက္သား သြားခဲ့ၾကလို႔ မွတ္မိေနေသးသည္။ သူ႔လိုမ်ိဳး တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္သည့္ သစ္ထြန္းသည္ သူ႔အား ခင္တြယ္ေနၿပီး တျခားမွာေတာင္ အလုပ္သြားမရွာဘဲ ညေစာင့္ျဖစ္ သုံးႏွစ္တိတိ အတူလုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပသည္။

တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ သစ္ထြန္း တျခားေနရာသို႔ ထြက္မသြားသည္ကိစၥက သူ႔အားခင္တြယ္ယုံတြင္ မကဘဲ၊ အလုပ္က ေအးေဆးေရသာခိုလို႔ ရေနလို႔ဟု ေျပာလၽွင္လည္း ရနိုင္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သိသေလာက္ ျပည့္စြမ္းအားစက္႐ုံတစ္ခုလုံးတြင္ တပ္ဆင္ထားသည့္ လုံျခဳံေရးစနစ္ အားလုံးသည္ Automatic System မ်ားသာ။ ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ႏွင့္ တံခါးမႀကီးမ်ား၊ သတၱဳရွာေဖြစက္၊ CCTV၊ အခ်က္ေပး Alarm စနစ္၊ အားလုံး .. အားလုံးသည္ သိၾကသည့္အတိုင္း ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္သာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ သစ္ထြန္း လုပ္ရသည့္ အလုပ္က ထူးထူးျခားျခားရယ္လို႔ မဟုတ္။ Reactor (ႏူးကလီးယားဓါတ္ေပါင္းဖို)ႏွင့္ ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ဝင္ရာ မိန္းတံခါးမႀကီးေဘးနားရွိ လုံျခဳံေရးခန္းေလးထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး CCTV screen ကို ၾကည့္ေနယုံသပ္သပ္သာ ျဖစ္ရွာသည္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူတို႔စက္႐ုံထဲတြင္ လာေရာက္လုယက္ၿပီး ယူစရာ ပစၥည္းရယ္လို႔ ကိုျမင့္ေမာင္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရပါ။ စက္႐ုံက လြင္တီးေခါင္ထဲတြင္ ရွိယုံမက၊ ေရာက္ဖို႔ကလဲ လမ္းမႀကီးကေန သပ္သပ္ လမ္းခြဲေလးအတိုင္း ေတာ္ေတာ္ေမာင္းလာရေသးသည္။ ဒီေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လုပ္သက္တေလၽွာက္ လုံျခဳံေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္ရြက္ဖူးတာဆိုလို႔ ပခုကၠဴ အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္က ရြာသူရြာသားေတြ ေျမသိမ္းခံရလို႔ဆိုၿပီး ဆႏၵလာျပတာရယ္ (ဒါကလဲ NGO အမည္ခံအဖြဲ႕ေတြက ေျမႇာက္ေပးလို႔ ျဖစ္မွန္း သူက ပခုကၠဴၿမိဳ႕သားမို႔ သိေနသည္)၊ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဆိုလား ဘာလား ညာလား မသိတဲ့ လူတစ္စု ဆိုင္းဘုတ္ေတြကိုင္ၿပီး စက္႐ုံေရွ ့လာေအာ္တာရယ္၊ ဒီေလာက္ပဲ သူၾကဳံဖူးပါသည္။

ဆိုင္ကယ္ကို ရပ္ေနၾကေနရာတြင္ ထိုးထားခဲ့လိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ေနရာေလးျဖစ္ေသာ Security Room ဆီသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔က ခရစ္စမတ္ေန႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခြင့္ယူၾက၊ ခရီးသြားၾကႏွင့္မို႔ စက္႐ုံဝင္းထဲတြင္္ လူအေတာ္ရွင္းေနသည္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ သတိထားမိသည္။ လုံျခဳံေရးအခန္းထဲတြင္ေတာ့ သစ္ထြန္းက သူ႔ထက္ေစာ၍ အထဲမွာ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။

“ေဟး .. အကိုႀကီး .. ညတုန္းက ေဘာပြဲၾကည့္လိုက္ေသးလား” (ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားရာ ခုံေပၚကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန႔္တင္ထားရင္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲပုံ ေပါက္ေနေသာ သစ္ထြန္းက သူ႔ကို လွမ္းေမးသည္)
“ၾကည့္တယ္ .. မန္ယူကေတာ့ နည္းျပထပ္လဲဦးမွာလား မသိပါဘူးကြာ” (ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကို သူထိုင္ရာခုံရဲ ့ေရွ႕က အံဆြဲထဲ လွမ္းထည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေျဖလိုက္သည္)
“ဟုတ္တယ္ေနာ္ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မသိဘူးဗ် … ေမာ္ရင္ဟိုကလဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ႏွစ္ႏွစ္ပဲ ခံလား မသိဘူး .. သူ႔ခန႔္လိုက္တဲ့ ဒုတိယႏွစ္မွာ ဖလားရတယ္ .. ၿပီးေတာ့ ဇယားေအာက္ ထိုးက်သြားလို႔ ဂြာဒီယိုလာ ေရာက္လာတယ္ .. အခုအတိုင္းဆို ဂြာဒီယိုလာလဲ ပ်ားတုတ္ေနၿပီ”
“သူပ်ားတုတ္တာ မတုတ္တာ အေရးမႀကီးဘူးဟ .. ငါ ငါးပုလင္းေလာက္ ရႈံးသြားတယ္”
“ဟုတ္လား .. အကိုႀကီးက ေလာဘႀကီးတာကိုး .. ဒါေပမယ့္ ရႈံးလဲ ျပသနာ မရွိပါဘူး .. အကိုႀကီးမွာ စားမယ့္အေပါက္က တစ္ေပါက္ပဲ ရွိတာ”
“ေခြးေကာင္ .. မင္း ငါ့ကို ေဒါက္ျဖဳတ္စရာလား .. ေအေဘေလး”
“ဟီး … ဟီး”

မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္က သစ္ထြန္းအား လွမ္းဆဲလိုက္ေပမယ့္ ဟိုေကာင္က မျဖဳံပါ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေန႔ ၁၂နာရီ အနည္းဆုံး ေတြ႕ေနၾကရသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ညီရင္းအစ္ကိုလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္ မဟုတ္လား။ သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနသည့္ သစ္ထြန္းရဲ ့စားပြဲေပၚက ေျခေထာက္အား လွမ္းကန္ဖို႔ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္၌ တီဆိုသည့္ လၽွပ္စစ္ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ေမာ္နီတာ ရွိရာသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကသည္။

သူတို႔ရွိရာ ႏူးကလီးယားစက္႐ုံရဲ ့ အဓိက ဓါတ္ခြဲခန္းသို႔ ဝင္ရာ မိန္းတံခါးေပါက္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ျဖဴလႊသည့္ Lab Coat ကို ဝတ္ၿပီး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးမ်ား ေစ့မထားမႈေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာ ဝတ္လာသည့္ ေအာက္ခံ ရင္ေစ့ရွပ္အင္းက်ီအျဖဴေရာင္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ ႐ုံးဝတ္စကပ္တိုေလးကို ေသခ်ာစြာ ျမင္ေနရသည္။ ထို႔အျပင္ CCTV ကင္မရာ ဆင္ထားသည့္ အေနအထားကလည္း အျမင့္ေနရာမွ ျဖစ္သျဖင့္ ေမာ္နီတာေပၚက ျမင္ကြင္းတြင္ ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ အင္းက်ီေအာက္မွ ရင္သားႏွစ္မႊာရဲ ့အေပၚပိုင္း မို႔မို႔အသားေလးေတြႏွင့္အတူ၊ စကပ္အသား ကင္းလြတ္ေနေသာ သြယ္လ်ေျပျပစ္ေသာ ေျခတန္ဝင္းဝင္းေလးမ်ားကို စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေတြ႕ေနရျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင့္ ဂလုခနဲ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ

“ေဒါက္တာဝင့္သူ .. ေက်းဇူးျပဳၿပီး Access Card ကို Scanner ေပၚတင္ေပးပါ”

အင္တာကြန္းမွ တဆင့္လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ စကားအဆုံးတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူဟု ေခၚေသာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ အမ်ိဳးသမီးသည္ ကုတ္အကၤ် ီထဲမွ ကတ္ျပားတစ္ခုကို ထုတ္ယူသည္။ မိန္းတံခါးႀကီးရဲ ့ေဘးနားက ေဘာင္တြင္ တပ္ထားေသာ Scanner ေရွ ့သို႔ ကတ္ကို ေဝွ႕ယမ္းၿပီး ျပလိုက္သည္။ ထိုလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူမရဲ ့ရင္သားမို႔မို႔ေတြ အကၤ် ီေအာက္မွ ယိမ္းခါသြားသည္။

“ေသာက္က်ိဳးနဲ နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး … ဝင့္သူေလးကေတာ့ ပိုပိုၿပီးေတာ့ Hot လာတယ္ ဟ .. သစ္ထြန္းရ”
“ဟုတ္တယ္ .. အကိုႀကီး” (ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို သစ္ထြန္းက ခပ္တိုးတိုးႏွင့္ ေထာက္ခံလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေျခာက္ေသြ ့လာသလို ျဖစ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြအား လၽွာႏွင့္သပ္သည္)

တီခနဲ လၽွပ္စစ္အသံထပ္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဝင့္သူရပ္ေနရာ ေရွ ့က သံလိုက္ဓါတ္သုံးေသာ့ (Magnetic Lock) က ပြင့္ၿပီး မိန္းတံခါးမႀကီး ပိတ္ထားရာမွ ဟသြားသည္။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ အနက္ေရာင္ေလးကို စီးထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ႂကြႂကြရြရြေလး အထဲသို႔ ေလၽွာက္လွမ္းဝင္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ ရွိရာ Security အခန္းသို႔ အျဖတ္တြင္ မွန္ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရသည့္ သူတို႔အား ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည့္ အျပဳံးႏွင့္ လွမ္းျပဳံးျပရင္း ႏႈတ္ဆက္သည္။

“ၾဆာတို႔ .. ေအးေဆးပဲဟုတ္ ..”

႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတစ္ေယာက္ ရႈံးနိုင္လွသည့္ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေလးအား ကိုျမင္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္း အငမ္းမရၾကည့္ရင္း ျဖစ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေျပာမိဘဲ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနၾကသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူတို႔ကို တစ္ခ်က္သာ ၾကည့္ၿပီး ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းရွိရာသို႔ ေလၽွာက္သြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေကာ္ရစ္တာတေလၽွာက္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္မွ ထြက္သည့္ အသံကိုသာ စည္းခ်က္က်က် ၾကားေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္ သစ္ထြန္းတို႔ရဲ ့ဆာေလာင္ေနသည့္ အၾကည့္မ်ားကမူ ကုတ္အကၤ် ီဖုံးထားသည့္တိုင္ အရိပ္အေယာင္ေလး လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားကို မ်က္စိတစ္ဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနသည္သာ …။

“တကယ္ဗ်ာ .. ဒီလိုမ်ိဳး ထူးခၽြန္တဲ့ ဦးေႏွာက္ရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္မွာ ဒီေလာက္လွတဲ့ ကိုယ္လုံးရွိလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ ထင္ကို ထင္မထားဘူး” (ေဒါက္တာဝင့္သူ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည့္ေနာက္ သစ္ထြန္းက ေထာင္မတ္လာသည့္ သူ႔လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ေနရာျပန္ခ်ရင္း မစားရဝမခမ္း ညည္းသည္)
“ဟေရာင္ .. ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေျပာ .. မင္းေျပာေနတာ ငါ့ဇနီးေလာင္းေနာ္” (ကိုျမင္ေမာင့္က ျပန္ေနာက္ရင္း သစ္ထြန္းအားစသည္)
“ဟုတ္ပါၿပီ .. တစ္ေန႔က်ရင္ အစ္ကိုႀကီး အႀကံအဖန္လုပ္ၿပီး ကိုင္မလို႔ စဥ္းစားေနတာ မွတ္လား”

မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ သစ္ထြန္းစကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္အေတြးက လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခန႔္တုန္းက စက္႐ုံသို႔ လူၾကဳံလာပို႔သည့္ အျဖစ္အပ်က္ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စက္႐ုံထဲက ဝန္ထမ္းအရာရွိတစ္ေယက္ဆီ ပစၥည္းလာပို႔သည္ဆိုေသာ ေကာင္မေလးသည္ ရွိလွမွ အသက္၁၈ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အတိုင္းအထြာေတြက ၁၈ႏွစ္မက။ ေခ်ာတာကလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေခ်ာသည့္အထဲပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတို႔စက္႐ုံေတြရဲ ့လုံျခဳံးေရးအထာေတြကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးအႀကိဳက္ေပါ့။

ခပ္တည္တည္ႏွင့္ လုံျခဳံေရးအေၾကာင္းျပၿပီး ေကာင္မေလးရဲ ့တင္ေတြေရာ၊ ရင္ေတြပါ ဟိုစမ္းဒီစမ္းႏွင့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ လက္ကစားခဲ့သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးကလည္း အူတူအတေလးမို႔လို႔လား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ ႐ုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ သူမကိုယ္အား ကိုယ္တြယ္ေနသည္ကို ၿငိမ္ခံခဲ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့ ေမ့လို႔မရသည့္ ေန႔တစ္ေန႔ပင္။

အခု သစ္ထြန္းက ျပန္ေျပာင္းေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ေကာင္မေလးေနရာတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူကို အစားထိုး ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူမရဲ ့ၿဖိဳးေမာက္တဲ့ ရင္ေတြႏွင့္ တင္သားဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကို ႏွိုက္ကာ ကိုင္လိုက္ရရင္ ျဖင့္ … ရွလြတ္ ..။ အင္း … ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေကာင္းလို႔မွ အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေဒါက္တာဘြဲ႕ ရထားတာပဲ။ သူ႔ရဲ ့ဒီအႀကံအဖန္က ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ဆို ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္။ ဟူးခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ မႈတ္ထုတ္ရင္း စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနေသာ အားကစားဂ်ာနယ္တစ္ခုကိုသာ ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဘာမွထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘဲ ပ်င္းစရာေကာင္းလွသည့္ ညတစ္ညက အလိုလို ေရာက္ရွိလာသည္။ ည၈နာရီထိုးေလာက္အေရာက္တြင္ သစ္ထြန္းက ထိုင္ေနရာမွထသည္။ အကိုႀကီး .. က်ေနာ္ နဲနဲ patrol လွည့္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး အျပင္ကို ထြက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ အပိုအလုပ္ေတြဟု တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ရင္း ထိုင္ရာမွ မထဘဲ က်န္ခဲ့သည္။ တကယ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးကိစၥက အပိုအလုပ္ေတြပါ။ သူတို႔ စက္႐ုံတည္ရွိရာေနရာတြင္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာသည္ဆို၍ ေခြးတစ္ေကာင္ေၾကာင္တစ္ၿမီးမွ ရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား …။

သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဆုံလည္ထို္င္ခုံရဲ ့ေနာက္ေက်ာကို က်က်နနမွီလိုက္သည္။ ကိုယ္ကိုေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲ အေနအထား ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ေရွ ့စားပြဲခုံေပၚ ဆန႔္တင္ရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္လုံးေလးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ကာ စိတ္မွန္းေလးႀကံဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားသည့္ သူ႔အေတြးအာ႐ုံထဲတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ တူးပိစ္ဘီကီနီအဝါေရာင္ေလး ဝတ္ကာ (မြ) ဆိုၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စု၍ လုပ္ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္တစ္ဖက္က ထိုင္ခုံေဘး တြဲလြဲက်ေနရာမွ တေျဖးေျဖး ေရြ႕ၿပီး ေပါင္ဂြၾကားကို အုပ္မိလိုက္စဥ္တြင္ တီခနဲ အသံက်ယ္ႀကီးကို မိန္းဂိတ္တံခါးဝဆီမွ ၾကားလိုက္ရသည္။

“ဟိုက္ .. ဧည့္သည္ပါလား !!”

CCTV ေမာ္နီတာေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အံ့ၾသသြားယုံမက၊ မ်က္လုံးမ်ားပင္ ျပဴးက်ယ္ကုန္သည္။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္သည္က ရိုးရိုးေတာင္ မဟုတ္။ ဝတ္ထားစားထားတာ ပ်ံလန္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္။ အမ်ိဳးသမီးမွ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေတာင့္ေျဖာင့္သည့္ မိန္းမဆိုတာ စကရင္ထဲမွေန၍ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ႏွင့္ အေတာ္ေခ်ာသည့္ အမ်ိဳးသမီးသည္ အေပၚဘက္တြင္ေတာ့ ျဖဴလြလြကိုယ္က်ပ္ ဘေလာက္စ္ကို ဆက္ဆီက်စြာ ဝတ္ဆင္ထားၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့ သြယ္လ်ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတန္မ်ားကို ျမင္နိုင္ေသာ သားေရစကပ္အက်ပ္အနက္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ ့တကိုယ္လုံးတြင္ အေရွ ့အလယ္ပိုင္းေနရာက အၿဖိဳးအေမာက္ဆုံး ျဖစ္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ အျမဲသြားရည္က်ေနရသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့နို႔ႀကီးမ်ားထက္ေတာင္ ပို၍ ႀကီးမည့္ဟန္ရွိသည္။

အခ်က္ေပးခံရသည့္ႏွယ္ အလိုလို ေထာင္မတ္လာသည့္ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ အဆင္ေျပေအာင္ ေနရာျပန္ခ်ရင္း စားပြဲေပၚရွိ မိုက္ကရိုဖုန္းခြက္မွ ခလုတ္ကို ႏွိပ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္ လွမ္းေျပာသည္။

“အခုေရာက္ေနတာ ဘယ္သူပါလဲ .. ဘာကိစၥလဲဆိုတာ ေျပာပါ”
“က်မ နာမည္ လင္းလင္းထက္ပါ .. ေဒါက္တာဝင့္သူနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ခ်ိ္န္းထားလို႔ပါ”

လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္ အမ်ိဳးသမီးရဲ ့အေျပာေၾကာင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ တင္ထားေသာ ဧည့္သည္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္သားပဲ။ ေဒါက္တာဝင့္သူက ဒီေန႔အတြက္ ဧည့္သည္ေနရာတြင္ လင္းလင္းထက္ဆိုၿပီး ေရးထားသည္။ ဘယ္အခ်ိန္လဲဆိုတာေတာ့ အတိအက် ေျပာမထား။ ကိုုျမင့္ေမာင္ စာအုပ္ကို ျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး အင္တာကြန္းရွိရာသို႔ ျပန္ေလၽွာက္လာသည္။

“အခုပဲ တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္မယ္ … အထဲကို ေလၽွာက္ဝင္လာခဲ့ပါ”

စားပြဲခုံေပၚတြင္ ရွိေသာ ကြန္ထရိုးပင္နယ္ခလုတ္မွ အနီေရာင္အလုံးတစ္ခုကို ဖိခ်ေပးလိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ေရွ ့က တံခါးမႀကီးက ဂ်ီးခနဲ အသံႏွင့္အတူ ဟသြားသည္။ ပြင့္သြားသည့္ တံခါးေပါက္ဆီသို႔ လင္းလင္းထက္ ေလၽွာက္သြားေသာအခါ အလတ္စားကၽြဲေကာသီးတစ္လုံးကို ထက္ပိုင္းျဖတ္ကာ တင္ထားသလား ထင္ရသည့္ နို႔ႀကီးေတြက အထက္ေအာက္ လႈပ္ခါျပန္သည္။ ဤျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လီးက ေဘာင္းဘီထဲမွ တစ္ခ်က္ ထခုန္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို ဂ႐ုမစိုက္နို္င္အားဘဲ အထဲဝင္လာသည့္ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ေတြ႕ရန္ Security Room ထဲမွ အျပင္ကို ထြက္လိုက္သည္။

“မလင္းလင္းထက္ .. ဒီဘက္မွာ ရွိတဲ့ အနီေရာင္မ်ဥ္းေပၚကို ႂကြပါ”

အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ကို ေမးခြန္းထုတ္သလို မ်က္လုံးေလး လွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ညႊန္ျပသည့္ ၾကမ္းျပင္တြင္ မ်ဥ္းနီတားထားသည့္ ဘက္ကိုေလၽွာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က ေနာက္ကလိုက္လာရင္း

“ျပည့္စြမ္းအား စက္႐ုံမွာ ျပဌာန္းထားတဲ့ လုံျခဳံေရးစည္းကမ္းေတြ အတိုင္း က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားမွာ လက္နက္ ဒါမွမဟုတ္ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ပါမပါစစ္ေဆးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္”

ဟန္ကိုယ္ဖို႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားၾကားေတာ့ လင္းလင္းထက္က မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ကို ျမင့္ရင္း (ေဖာက္ခြဲပစၥည္း .. ဟုတ္လား) ဟု မယုံသကၤာဟန္ႏွင့္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. မလင္းလင္းထက္ .. နဲနဲေတာ့ ထူးဆန္းတယ္လို႔ ထင္ရေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ စက္႐ုံကို အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗုံးခြဲမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းက အျမဲတမ္းရေနလို႔ပါ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔”

႐ုပ္တည္တည္ႏွင့္ ေဖာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ နတ္မင္းႀကီးေတြ၊ နတ္မင္းေလးေတြကို အေျပးအလႊား တမိသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီဒိုင္ယာေလာ့ႏွင့္ ပစၥည္းလူၾကဳံလာပို႔သည့္ ေကာင္မေလးကို ေကာင္းေကာင္းႏွိုက္လိုက္ရသည္။ အခု ထိုေကာင္မေလးထက္ ဆယ္စနီးပါးသာမည့္ လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြက တအားကို တက္ႂကြေနသည္။ ဘေလာက္စ္က်ပ္က်ပ္ထဲမွ ႐ုန္းထြက္ေနသလို ဆူၿဖိဳးစြာရွိေနေသာ နို႔ႀကီးေတြအား တအားစိုက္မၾကည့္မိေအာင္ မနည္း သတိထားေနရသည္။

“အၾကမ္းဖက္သမား ??” (လင္းလင္းထက္ရဲ ့ လွပစြာ ျပင္ဆင္ထားေသာ မ်က္ခုံးေမြးတန္းေလးက ေကာ့တက္သြားသည္)
“ဟုတ္တယ္ .. မလင္းလင္းထက္ သိမွာပါ .. ဒီဟာ ႏူးကလီးယား ပါ၀ါပလန႔္ဆိုေတာ့ေလ”
“ေအာ္ .. ဒီလိုလား” (ကိုျမင့္ေမာင္အေျပာကို လင္းလင္းထက္က လက္ခံလိုက္ဟန္ရွိသည္)

သူ႔အႀကံေအာင္ျမင္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ရင္ထဲ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အကၤ် ီလက္ႏွစ္ဖက္ကို အနည္းငယ္ မတင္ရင္း လင္းလင္းထက္နားဆီသို႔ တိုးလာသည္။ သူ႔အျပဳအမူကို ၾကည့္ရင္း လင္းလင္းထက္က လက္ဝါးေလးျဖန႔္၍ ေထာင္ျပသည္။

“ခန .. ဟို .. ဟိုေလ .. သတၱဳရွာေဖြေရးစက္လား .. အဲဒါမ်ိဳး .. လက္ကိုင္နဲ႔ဟာ မရွိဘူးလား”
“ေအာ္ .. ဒါလား .. ရွိေတာ့ရွိတယ္ … “

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အၾကည့္က ခပ္လွမ္းလွမ္းက နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ လက္ကိုင္ႏွင့္ သတၱဳရွာေဖြေရးစက္ (Metal Detector) ဆီသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ သူျမင္သလို လင္းလင္းထက္ကလည္း ျမင္ေနမွန္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွေတာ့ သူ မေလၽွာ့နိုင္ပါ။ ဒီေလာက္ ေမာင္းတင္ထားၿပီးမွေတာ့ ရေအာင္ကို ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မည္။ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ပင္

“ဒါေပမယ့္ အဲဒီဟာက ေလာေလာဆယ္ ပ်က္ေနလို႔ .. Manually ပဲ က်ဳပ္ရွာရမွာ .. အဲဒါမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မလင္းလင္းထက္ကို အထဲ ဆက္ဝင္ခြင့္ျပဳနိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“အိုး .. ဒါျဖင့္ ၿပီးတာပဲေလ .. ရွာေတာ့” (လင္းလင္းထက္က ပုခုံးတစ္ဖက္ တြန႔္ျပသည္)
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး မလင္းလင္းထက္ .. လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္ထားေပးပါ” (စြင့္ကားေနသည့္ တင္သားေတြကို မ်က္စိကစားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဘက္ကေန ခ်ဥ္းကပ္သည္)

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္က အရင္ဆုံးအေနႏွင့္ ဆန႔္တန္းထားသည့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လက္ဖ်ားေလးမ်ားကို ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ ဆိုၿပီး စစမ္းသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခ်င္သည္က ဒီေနရာေတြ မဟုတ္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ကိုယ္ေပၚတြင္ ဆူၿဖိဳးေမာက္ထြက္ေနသည့္ ေနရာႏွစ္ေနရာ .. အေရွ႕ဘက္ရွိ မို႔ဝန္းေနသည့္ နို႔လုံးႀကီးေတြႏွင့္ ေနာက္ဘက္ပိုင္းရွိ တင္းမာေမာက္တက္ေနသည့္ တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးမ်ားကိုသာ။

ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က သူမရဲ ့လက္ေတြကေနတဆင့္ နံေစာင္းႏွစ္ဖက္ထံသို႔ ဆင္းသက္လာသည္။ ရင္ဘတ္ေနရာကို အျဖတ္တြင္ နို႔အုံေတြရဲ ့အရင္းပိုင္းကို ဘရာေပၚမွ အနည္းငယ္စမ္းမိသည္။ သူ႔လက္က မဆိုစေလာက္ေလး တန႔္ခနဲ ျဖစ္သည္။ ၿပီးမွ ခါးသြယ္သြယ္ေလးဆီသို႔ ဆက္သြားၿပီး တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာစမ္းရင္း ေပါင္တန္ေတြအား ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ၾကည့္သည္။

စကပ္စလြတ္ေနသည့္ ေျခတန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား ကိုျမင့္ေမာင္လက္က စမ္းသပ္သလိုႏွင့္ အသာအယာကိုင္တြယ္ေပမယ့္ လင္းလင္းထက္ထံမွ တစ္စုံတစ္ခု ထူးျခားဟန္မျပပါ။ ဘာအဝတ္အစားမွ ဖုံးကြယ္ထားသည္ မဟုတ္လို႔ ဒီေနရာေတြက စမ္းသပ္ဖို႔ မလိုမွန္း လူၿပိန္းတစ္ေယာက္ေတာင္ သိနိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မေျပာပါ။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္သည့္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးေလး မသိမသာလွန္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို မဆိုစေလာက္ ကားထားသျဖင့္ သူ႔ေနရာက ၾကည့္လၽွင္ ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေပါင္တန္မ်ားရဲ ့အတြင္းပိုင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို မီနီစကပ္တိုေလးေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီးသာ ေပါင္တန္အတြင္းသားေတြကို စမ္းသပ္ခ်င္ေတာ့သည္။ မျဖစ္ေသးဘူး .. ျမင့္ေမာင္ .. ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔ .. အဓိက တားကတ္ေနရာပဲ သြားစမ္းပါ …။

ေျခာက္ေသြ႕လာသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းအား လၽွာျဖင့္သပ္ရင္းမွ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို စကပ္ေအာက္နားစေပၚ တင္လိုက္သည္။ အေပၚဘက္သို႔ မသိမသာ ေရႊ ့သြားရင္း တင္သားအိအိႀကီးမ်ား ထိမိသည္တြင္ လက္ျဖင့္ ညႇစ္ၾကည့္သည္။ လင္းလင္းထက္က ေနာက္ဘက္လွည့္ၿပီး သူ႔ပါးမ်ား ျဖန္းခနဲ ရိုက္လိုက္မလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ထားေပမယ့္ ထိုသို႔ မျဖစ္ေပ။ ၿငိမ္ခံေနသည့္ လင္းလင္းထက္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အတင့္ရဲလာၿပီး ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ဖင္သားႀကီးေတြကို ေျပာင္လက္ေနသည့္ စကပ္ေပၚမွ ညႇစ္ကာကိုင္သည္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အိုးေတြ .. လက္ထဲ စီးေနတာပဲ … က်န္းမာေရးေကာင္းလွခ်ည္လား ..

“ၿပီးခါနီးပါၿပီ”

လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ေနာက္ဘက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ေတြကို တင္ပါးေတြေပၚမွ ကမန္းကတန္း႐ုတ္ရင္း ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္က သူ႔ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ ေရွ႕ဘက္ ျပန္လွည့္သြားသည္။ ဒီလိုျပန္လွည့္သြားလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ လီးကို လင္းလင္းထက္ ေတြ႕သြားမွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ေဘာင္းဘီသားကို မတရားကန္ေထာက္ေနသည့္ လီးအား ေနရာ အျမန္ျပန္ခ်ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေနာက္ဘက္သို႔ သိသိသာသာ ကပ္လိုက္သည္။ သူ႔ႏွာဝႏွင့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဦးေခါင္းက နီးကပ္သြားရာ သင္းပ်ံ ့သည့္ ေမႊးရနံ့ကို နီညိဳေရာင္ဆိုးထားသည့္ ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထံမွရသည္။ မသိမသာ ခိုးရႉလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ဆုံးပစ္မွတ္ကို ရေအာင္ စကားဆိုသည္။

“မလင္းလင္းထက္ .. စိတ္မရွိပါနဲ႔ .. အေပၚဘက္ကို နဲနဲစမ္းမယ္ေနာ္”

စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးမ်ားကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ ပင့္ကာ ကိုင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ ကိုယ္ကေလးက မဆိုစေလာက္ တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္စုံတစ္ရာေတာ့ ထုတ္ေျပာျခင္း မရွိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ အႀကိဳက္ေပါ့။ သူ႔လက္က နို႔အုံေတြရဲ ့ေအာက္ပိုင္းကို စမ္းကာ ကိုင္ထားရင္းမွ မသိမသာ လက္ကိုျဖန႔္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကို ႀကီးမားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ဝါးျဖန႔္ၿပီး အုပ္ကိုင္သည့္တိုင္ အကုန္လုံးကို မထိ။ အိအိစီးစီး ရွိသည္ကလည္း တကယ္ကို ရွိလွသည္။ ေအာက္ခံဘရာကလည္း lace အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပုံရသည္။ မာေခါက္ေခါက္ မဟုတ္ဘဲ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့အသား ျဖစ္သျဖင့္ နို႔အုံသားေတြကို အဝတ္မပါဘဲ ကိုင္ေနရတာႏွင့္ မျခား။ နို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားေတာင္ စမ္းမိေသးသည္။

“ဒီမွာ !! .. ရွင္ ရွာလို႔ မၿပီးေသးဘူးလား”

အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မႈေၾကာင့္ အေတြ႕ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စိတ္ကူး ဆပ္ျပာဗူးေဗာင္းေလး ေပါက္သြားရွာသည္။ နို႔အုံေပၚ တင္ထားသည့္ သူ႔လက္ေတြကို မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္လိုက္ရသည္။

“အာ .. မလင္းလင္းထက္ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. အထဲမွာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိတာ”
“ရွင္ မသိေပမယ့္ က်မ သိတယ္ .. အထဲမွာ နို႔ကလြဲလို႔ ဘာမွ မရွိဘူးးး ” (လင္းလင္းထက္က မၾကည္သလို မ်က္ေထာင့္နီႏွင့္ ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျဖသည္)
“ေအာ္ .. ဟုတ္ဘူးေလ .. က်ဳပ္က ေသခ်ာေအာင္ ေျပာတာပါ .. တတ္နိုင္ရင္ ဘေလာက္စ္ကို နဲနဲဖြင့္ျပပါလား”(ကိုျမင့္ေမာင္က မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ႏွင့္ ရွင္းျပသည္)
“ကဲ .. ဒါပဲမွတ္လား .. ရွင္တို႔ လုံျခဳံေရးစနစ္ကလဲ လြန္လြန္းတယ္”

ဘဝင္မက်ဟန္ျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အဆိုအတိုင္း လိုက္ေလ်ာစြာျဖင့္ သူမရဲ ့ဘေလာက္စ္အင္းက်ီ အေပၚပိုင္းက ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးကို စျဖဳတ္သည္။ နို႔ႀကီးေတြက ဆူၿဖိဳးလွသည့္အျပင္ တင္းက်ပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားျခင္း ခံရရာ ၾကယ္သီးျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ၿပိဳးခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္လုံးမ်ား ပုဇြန္တစ္ေကာင္လို ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ တံေတြးကို ဂလုခနဲေတာင္ မ်ိဳခ်မိသလား မသိ။

“နဲနဲ စမ္းၾကည့္မယ္ ဗ်ာ .. အထဲမွာ ဗုံးေတြဘာေတြ ရွိေနမွာစိုးလို႔”
“ဘာ !!! .. ေတာ္ပီ .. ဘာမွ မရွိဘူးဆိုတာ အရွင္းႀကီး ရွင္ျမင္ေနတာပဲ .. က်မကို အထဲ ဝင္ခြင့္ေပးေတာ့ .. ခ်ိန္းထားတာ ေနာက္က်ေနၿပီ”

လင္းလင္းထက္က ေလသံမာမာႏွင့္ ျပတ္ျပတ္သားသား တုံ႔ျပန္လာသည့္အတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္ အေလၽွာ့ေပးလိုက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီေလာက္ထိ လႈပ္ရွားခြင့္ရသည္ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရဦးမည္ မဟုတ္လား။ သြားလို႔ရပါၿပီဆိုၿပီး ခြင့္ျပဳလိုက္သည္တြင္ လင္းလင္းထက္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္မၽွ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ဦးတည္ကာ ေလၽွာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္သာ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ျဖင့္ ယမ္းခါသြားသည့္ တင္သားေတြကို ေငးေမာရင္း က်န္ခဲ့ရွာေလသည္။

ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီ ဂြၾကားကို နင္းကန္၍ ေထာက္ေနသည့္ လီးအား အဆင္ေျပေအာင္ ျပန္ေနရာခ်ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လုံျခဳံေရးအခန္းထဲသို႔ ေလးကန္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ျပန္ဝင္လာရွာသည္။ ကိုယ့္ခုံမွာကိုယ္ျပန္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္စဥ္တြင္ မ်က္စိက စားပြဲေပၚရွိ ေမာ္နီတာမ်ားထံသို႔ အၾကည့္ေရာက္သည္။ ထိုေရာအခါ စက္႐ုံအျပင္ဘက္ဝင္းကို ရိုက္ျပေသာ CCTV ႏွစ္ခုအား ျပသေနသည့္ စကရင္ေပၚတြင္ ဘာမွ မေပၚဘဲ အျဖဴအမည္း အစက္အေျပာက္မ်ားသာ ေပၚေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဟ .. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ??”

အိမ္က တီဗီတြင္ ဒီလိုမ်ိဳး ျဖစ္လၽွင္ လုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေမာ္နီတာကို ထုၾကည့္သည္။ ပုံမွန္ဆို ဒါမ်ိဳး ထုရိုက္လိုက္လၽွင္ ေမာ္နီတာက တဂ်ီးဂ်ီးျမည္ၿပီး ျမင္ကြင္းက ျပန္ေပၚလာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး မရ။ ငါလေခြး … ေသာက္ျပသနာပဲ …

မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အျပင္ဘက္တြင္ ပက္ထရိုလွည့္ေနေသာ သစ္ထြန္းအား ေဝါ့ကီေတာ္ကီႏွင့္ ေခၚရန္ ျပင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မိန္းတံခါးမႀကီး ရွိရာသို႔ ရိုက္ျပထားသည့္ စီစီတီဗီ ျမင္ကြင္းက ျဖတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားျပန္သည္။

“ေစာက္က်ိဳး .. နဲ!!”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ဆဲဆိုေရရြတ္သည့္ အသံေတာင္ မဆုံးလိုက္ .. ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံက က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚသည္။ ထိုအသံႏွင့္အတူ မိန္းတံခါးမႀကီးကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည့္ သံလိုက္ေသာ့ (Magnetic Lock) က ေပ်ာက္သြားၿပီး တံခါးႀကီး ပြင့္ထြက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ေခါင္းျပဴၿပီး အခန္းထဲက ၾကည့္မည္အျပဳ တံခါးေနာက္ကြယ္မွ ေပၚလာသည့္ လူႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။

“အိုး .. ရွစ္ !!”

ဒရၾကမ္းေျပးဝင္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ထဲတြင္ ရွိေနတာက ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ တစ္လက္စီ။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေခါင္းထဲတြင္ အႏၲရာယ္အခ်က္ေပး ေခါင္းလာင္းသံမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟီးသည္။ ႐ုတ္တရက္ ထူပူၿပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သတိရလို႔ ေဘာင္းဘီတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ ေသနတ္ကို ထုတ္မည္အျပဳ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံ ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က လုံျခဳံေရးအခန္းထဲ တမဟုတ္ခ်င္း ေရာက္လာသည္။ သူ႔အား ေသနတ္ေတြႏွင့္ ထိုးခ်ိန္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္ အခန္းအလယ္ရွိ သံစားပြဲႀကီး ဟိုဘက္ျခမ္းသို႔ ဒိုင္ဗင္ပစ္ထိုးရင္း အျမန္ပုန္းလိုက္ရသည္။

“ေဟ့လူ .. မေသခ်င္ရင္ ေသနတ္ကို ခ်ၿပီး စားပြဲေနာက္ကထြက္ခဲ့”

ခပ္မာမာႏွင့္ အမိန႔္ေပးသည့္ အသံက အခန္းထဲေရာက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္ဆီမွ ထြက္လာသည္။ အသံလာရာသို႔ မသိမသာ ေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ေရႊအိုေရာင္ ဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးရဲ ့ မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိသည္ကိုလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ အႏၲရာယ္ၾကားမွ သတိျပဳမိေသးသည္။

“ႏွစ္ခါ ေျပာမေနဘူး .. အခု ခ်က္ခ်င္း ထြက္ခဲ့”

ညာဘက္ျခမ္းရွိ ေရႊအိုေရာင္ ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္အား ရွိုးေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွ အသံထြက္လာရာသို႔ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူ ပုန္းေနရာ ေနရာသို႔ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ ရန္သူေတာ္ အမ်ိဳးသမီးေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ျပန္သည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကမူ ညာဘက္က တစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္ ေခါင္းကဆံႏြယ္ေတြကို အနီေရာင္ဆိုးထားသည္။ ဆံပင္အေရာင္သာ ဤသို႔ကြဲေပမယ့္ မ်က္ႏွာေပါက္က်ပုံက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ခပ္ဆင္ဆင္ရွိလွသည္။ ေရႊအိုေရာင္လိုပင္ မိန္းမေခ်ာေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ခုထူးျခားတာက ထိုညီအစ္မလို ႏွစ္ေယာက္သည္ ခုနကေတြ႕လိုက္ရေသာ လင္းလင္းထက္လို ရင္သားေတြ ထြားသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္ၾကားဝတ္စုံေအာက္မွ ေမာက္ကာ ထြက္ေနသည္။ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းကမ်ားလား မသိ …။

“ေတာက္ !! .. ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ .. ခ်ကြာ”

ဘာမဟုတ္သည့္ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ကို အရႈံးေပးရရင္ျဖင့္ ရာဇဝင္ရိုင္းေပေတာ့မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မိုက္မိုက္ကန္းကန္းပင္ ေတြးၿပီး ပစၥတိုေသနတ္ကို စားပြဲစြန္းေပၚ တင္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ိဳးသမီးေတြက လၽွင္လွသည္။ ပစၥတိုေျပာင္းဝ ျပဴထြက္လာသည္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္ခလုတ္ကို ျဖဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ တေဝါေဝါ တဒိုင္းဒိုင္းႏွင့္ က်ည္ဆန္ေတြက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာ ေျပးဝင္လာသည္။ သူကြယ္ထားသည့္ စားပြဲႀကီးကို တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ မွန္သလို၊ စားပြဲေပၚက စာရြက္ေတြ၊ အျခားေသာ ပစၥည္းပစၥယေတြကိုလည္း ထိမွန္သည္။ အကုန္လုံး မြစာက်ဲကုန္သည္။

ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ပစၥတိုကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ပစ္ခ်ိန္မရ။ ေခါင္းေတာင္မွ မျပဴရဲဘဲ အသာဝပ္ေနရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္းသိသျဖင့္ ကိုယ္ကိုကုန္းၿပီး ေနာက္သို႔ အသံမၾကားေအာင္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေရႊ ့သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ အႀကံက သူ႔ေနာက္တြင္ ရွိေနေသာ မလြယ္ေပါက္ကေန ဓါတ္ခြဲခန္းဘက္သို႔ ေျပးရန္ျဖစ္သည္။

ရိုင္ဖယ္သံေတြ တဒက္ဒက္ႏွင့္ ဆူညံေနသည္။ ဖင္တေရႊ ့ေရႊ ့ႏွင့္ သြားေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ အေပါက္ဝနားသို႔ ေရာက္စျပဳၿပီ။ ဟိုဘက္ျခမ္းမွ အဆက္မျပတ္ထြက္ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ ခနရပ္သည္။ အခြင့္ေကာင္းကို အသုံးခ်ၿပီး ပစၥတိုျဖင့္ ဆြဲပစ္ရင္း ေျပးမည္ျပဳစဥ္တြင္ ေနာက္ဘက္မွ စကားသံတစ္ခုကိုၾကားရသည္။

“ေသနတ္ခ်လိုက္စမ္း .. လူစြမ္းေကာင္းႀကီး”

အံ့ၾသတႀကီးႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လင္းလင္းထက္ကို ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ အတူ ေတြ႕ရသည္။ ရိုးရိုးတန္းတန္းေတာ့ မဟုတ္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္လိမ္ကာ ဖမ္းထားသလို၊ သူမရဲ ့လည္တိုင္အားလည္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ ေထာက္ထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႕သည္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာေလးသည္ ေသြးဆုတ္ကာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနသည္။

“ခ်ေလ .. ေဒါက္တာဝင့္သူ ေသသြားေစခ်င္လို႔လား”
“အိုေက .. အိုေက”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္အား ႏွစ္ခါ မေျပာလိုက္ရပါ။ ကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ကို ခ်က္ခ်င္း သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္ရင္း ပုန္းေနရာမွ ေျဖးညႇင္းစြာ ထသည္။ လင္းလင္းထက္ လက္ထဲက ပစၥတိုေရာ၊ ေျပာက္ၾကားမႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ ရိုင္ဖယ္မ်ားကပါ သူ႔ကို ေသခ်ာစြာ ခ်ိန္ထားသည္။

“ခင္ဗ်ားဆီမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေသနတ္ ရွိေနတာလဲ”

သူ႔အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည့္ လင္းလင္းထက္အား ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ နားမလည္နိုင္စြာျဖင့္ ေမးမိသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္ဆီမွ ေလွာင္ေျပာင္ဟန္ျဖင့္ ျပန္ေျဖစကားကို ၾကားရေသာအခါ ေသစမ္းဟဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲမိသည္။

“ရွင္ .. က်မ လက္ကိုင္အိတ္ကိုမွ မရွာတာ .. ရွင့္လက္ေတြေရာ .. မ်က္လုံးေတြေရာ တျခားဟာနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတာေလ”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ျဖစ္သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား လင္းလင္းထက္က မခိုးမခန႔္ႏွင့္ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းျဖင့္ နံရံဘက္ဆီသို႔ ျပသည္။ သူမလက္ျဖင့္ ခ်ဳပ္ထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူအားလည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ အခုလို က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကိုျမင့္ေမာင္သည္မူ ဗီဇကိုေတာ့ မေဖ်ာက္နိုင္။ တြန္းလိုက္သည့္အရွိန္ျဖင့္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ေရာက္လာသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္းထိန္းလိုက္သည္။ သူ႔ရဲ ့လက္ေတြက ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးေတြႏွင့္ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ မိတ္ဆက္သြားေသးသည္။

“နီနီ ကြန္ပ်ဴတာကိုၾကည့္ .. ထိန္းခ်ဳပ္စနစ္ကို Disable လုပ္ .. ၀ါ၀ါ ငါတို႔ပစၥည္းေတြ သြားယူ”

နီနီ ဆိုၿပီး အေခၚခံရသည့္ မိန္းမက ဆံပင္အနီေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး၊ ၀ါ၀ါကေတာ့ ေရႊအိုေရာင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ နာမည္အရင္းေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါ။ ထို႔အျပင္ သူတို႔သုံးေယာက္တြင္ လင္းလင္းထက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ သူမထံမွ အမိန႔္သံၾကားသည္ႏွင့္ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ဟုတ္ကဲ့ .. မလင္းလို႔ သံၿပိဳင္ေျဖၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ လႈပ္ရွားၾကသည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ အခန္းထဲက ေပ်ာက္သြားၿပီး နီနီက Main Computer ေရွ႕တြင္ ထိုင္ခုံကိုဆြဲ၍ ထိုင္သည္။

လင္းလင္းထက္က သူမလက္ထဲရွိ ပစၥတိုေသနတ္ေျပာင္းကို တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးကပ္လာသည္။ ပုံမွန္သာဆိုလၽွင္ မ်ဥ္းေျဖာင့္တစ္တန္းတည္းေပၚ ေလၽွာက္သလို ကႏြဲ႕ကလ်ႏွင့္ ေလၽွာက္လာသည့္ သူမရဲ ့အသြင္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ ကာမစိတ္ကို ႏွိုးဆြမွာ အမွန္ပင္။ အခုေတာ့ မည္းေျပာင္ေနသည့္ ေသမင္းတမန္ ေသနတ္ေျပာင္းဝေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေက်ာရိုးထဲ စိမ့္လာသလို ခံစားရသည္။

ေသနတ္ေျပာင္းဝကို သူ႔ႏွလုံးသားေနရာ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားရင္း က်န္သည့္လက္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေမးအား ပင့္၍ကိုင္သည္။ ေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္ေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္လုံးအိမ္တည့္တည့္ကို လင္းလင္းထက္က စိုက္ၾကည့္ရင္း ေမးေစ့ ကိုင္ထားသည့္လက္က သူ႔ကိုယ္ေပၚသို႔ ေလၽွာဆင္းသြားသည္။

“ကဲ ဒီတစ္ခါေတာ့ က်မကတျပန္ ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြ ရွိမလား စမ္းဦးမွ”

ႏြဲ႕တဲ့တဲ့ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းလင္းထက္စကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ေတာင္ နဲနဲ က်ယ္ခ်င္သြားသည္။ လင္းလင္းထက္ လက္က သူ႔ဗိုက္ကို ေက်ာ္ၿပီး ဆီးစပ္ကို ျဖတ္ကာ ေပါင္ဂြၾကားကို ဆုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္ကေန အင္းခနဲပင္ ထုတ္ညည္းျဖစ္သည္။

“အိုး … ဒီမွာ လက္နက္ႀကီး ရွိေနတာပဲ .. ခိ ခိ”

ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္ေဖာ္ေဆာင္မွန္း မသိသည့္ ရယ္သံႏွင့္ လင္းလင္းထက္ ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး ရယ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ လီးေရာ၊ ေဂြးဥေတြပါ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ရဲ ့လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ခံရမႈေၾကာင့္ ဘယ္လိုေနရမွန္း မသိ။ ေကာင္းတာပဲ ေျပာရမလား၊ နာတာပဲ ေျပာရမလား မသိသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ ေနရထိုင္ရခက္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္က သူမလက္ကို သူ႔ဂြၾကားမွ မခြာဘဲ ဆက္ကိုင္ထားရင္း တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ဆုပ္ဆုပ္ညႇစ္သည္။ စိတ္ထိန္းထားသည့္ၾကားမွ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက မာတက္လာသည္။

“မလင္း .. အေျခအေန မေကာင္းဘူး”
“ဘာျဖစ္တာလဲ??”

လင္းလင္းထက္ လက္က သူ႔လီးေပၚမွ ႐ုတ္သြားၿပီး နီနီကို လည္ကေလး ေစာင္းၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကိုေတာ့ မလြတ္။ ဒီအမ်ိဳးသမီး ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို ၀ါရင့္ေသနတ္သမား ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။

“ကြန္ပူတာမွာ စကရင္ေဆ့ဗာတက္ေနၿပီ … ပတ္စ္ေဝါ့ ရမွ ျဖစ္မယ္”

လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ ျပန္လွည့္လာသည္။ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ေအးစက္စက္အၾကည့္ႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို ခါျပသည္။

“ေျပာစမ္း .. ပတ္စ္ေဝါ့က ဘာလဲ”
“က်ဳပ္ မသိဘူး”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အေျဖေၾကာင့္ လင္းလင္းထက္ မ်က္ႏွာက ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တင္းမာသြားၿပီး ေသနတ္ေျပာင္းဝႏွင့္ သူ႔နဖူးကို လွမ္းေထာက္သည္။ ေအးစက္ေနသည့္ သံေျပာင္းရဲ ့အေတြ႕ေၾကာင့္ နဲနဲမာခ်င္သလို ျဖစ္သည့္ သူ႔လီးက အလိုလို ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ ဖ်ားဖ်ားလို႔ အလိုလို ေရရြတ္မိသည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ !!”
“က်ဳပ္ တကယ္ မသိဘူး”

ဖန္းခနဲ ေသနတ္သံမ်ား ထြက္လာၿပီလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ့ရြံ ့ေတြးသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေမာင္းကြင္းကို ကိုင္ထားသည့္ လက္ညိဳးကေလး လႈပ္ရွားသြားတာ မေတြ႕။ မေက်မခ်မ္း ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္ရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို နဖူးမွ ျပန္ခြာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို မသိမသာ အသံမျမည္ေအာင္ မႈတ္ထုတ္ရသည္။

“နီနီ .. မင္း hack လို႔ မရဘူးလား .. မင္းေျပာေတာ့ ပတ္စ္ေဝါ့အတြက္ ျပသနာ မရွိဘူးဆို”

နီနီက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ ေခါင္းခါျပသည္။

“Screensaver တက္ေနရင္ က်မ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူး .. bypass tools ေတြလဲ သုံးလို႔မျဖစ္ဘူး .. ပုံမွန္ဆို ဒီဟာက မိနစ္၉၀ ဘာမွမထိဘဲ မကိုင္ဘဲေနမွ ေပၚရမွာ .. ရထားတဲ့ သတင္းအရဆိုရင္ အေစာင့္ေတြက အနည္းဆုံး နာရီဝက္တစ္ခါေတာ့ system diagnostics ျဖစ္ျဖစ္၊ camera test ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ကိုလုပ္ရမွာ .. အခုေတာ့ ဒီငတေတြက ညတစ္ပိုင္းလုံး ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္မွ မထိဘဲ ထိုင္ေနတာ ျဖစ္ရမယ္”

နီနီရဲ ့ ေျဖရွင္းခ်က္ အဆုံးတြင္ လင္းလင္းထက္က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ သူ႔မဟုတ္သလိုပင္ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖန႔္ကာ ေထာင္ၿပီး ပုခုံးကို တြန႔္ျပသည္။

“system ကို ျပန္ restart လုပ္လို႔ မရဘူးလား .. နီနီ” (လင္းလင္းထက္က အႀကံေပးျပန္သည္)
“မရဘူး မလင္း .. shutdown လုပ္လိုက္တာနဲ႔ emergency team ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာလိမ့္မယ္”
“ဖက္ခ္ !!”

စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စြာႏွင့္ လင္းလင္းထက္ က်ိန္ဆဲရင္း ေသနတ္ေျပာင္းကို ကိုျမင့္ေမာင္ဘက္ကေန ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာရွိေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူဘက္လွည့္သည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ ေပး ..”
“က်ဳပ္ တကယ္မသိတာ … ခင္ဗ်ား ေဘာ္ဒါေျပာသလိုပဲ .. က်ဳပ္ shift တစ္ခုလုံး ကြန္ပ်ဴတာကို ထိေတာင္ မထိဘူး” (နီနီရဲ ့စကားကို နင္းၿပီး လိုက္ေျပာေနေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ထဲ ေဒါက္တာဝင့္သူအတြက္ အေတာ္ကို စိတ္ပူေနပါသည္)
“ပတ္စ္ေဝါ့ ေပးမလား .. သူ႔ကို အေသခံမလား” (လင္းလင္းထက္ဆီမွ တင္းမာသည့္ ၿခိမ္းေျခာက္သံကို ထပ္ၾကားရသည္)
“တကယ္မသိတာဗ်ာ ..”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာအား လင္းလင္းထက္က စူးစမ္းသလို ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္သည္။ သူမစိတ္ထဲ သူ႔စကားအား ယုံရမလား၊ မယုံရမလား ေဝခြဲမရ။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ လင္းလင္းထက္ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားသလို ၿငိမ္သြားသည္။ ခနေနေတာ့ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ေသနတ္ေျပာင္းအား ေအာက္ဘက္သို႔ နိမ့္ခ်လိုက္သည္။ သူမေနာက္ဘက္ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ေသနတ္အား လွမ္းတင္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္နားသို႔ မခို႔တယို႔ႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာသည္လည္း အေစာကလို မဟုတ္ဘဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီး၊ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းႀကီးေတြကမူ စပါးႀကီးေႁမြတစ္ေကာင္လို ညိဳ ့ျမဴေနသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ကိုျမင့္ေမာင္အား အၾကမ္းကိုင္လို႔ မရလို႔ တြက္လိုက္ဟန္ရွိသည္။

လူခ်င္းထိစပ္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္မွ မလိုေတာ့သျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္စိတ္ေတြ ေတာ္ေတာ္လႈပ္ရွားသြားရသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ထင္ရွားေသာ အမွတ္အသားျဖစ္သည့္ နို႔အုံႀကီးေတြကို ငုံ႔မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိေပးေနရသည္။ ဒါေတာင္ မ်က္ဆံေလးက ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ ့ၿပီး ၾကည့္မိေသးသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဘေလာက္စ္က အျဖဴေရာင္အပါးစားမို႔ အထဲမွာ ရွိေနသည့္ အနီေရာင္ဘရာေလးရဲ ့ပုံရိပ္က ထင္းခနဲ ျဖစ္ေနသည္။ ေမာက္မို႔ေနေသာ နို႔ႀကီးေတြကမူ တကယ္ကို အားရစရာေကာင္းေအာင္ ထြားလွသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးအိမ္ကို ကမန္းကတန္း အေပၚဘက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္တင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္က သူ႔မ်က္ႏွာကို တရံမျပတ္ လိုက္ၾကည့္ေနလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ အေတြးက ဘယ္ကိုေရာက္ေနမွန္းသိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြး၍ ဆက္ဆီက်စြာ ျပဳံးသည္။

လင္းလင္းထက္ရဲ ့မ်က္ႏွာက ကိုျမင့္ေမာင္ရွိရာသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး သူ႔ပုခုံးကိုေက်ာ္ကာ နားရြက္တစ္ဖက္ဆီသို႔ သူမရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး ေရာက္ရွိသြားသည္။ လူခ်င္းစေတြ႕တုန္းက ရခဲ့သည့္ သင္းပ်ံ ့သည့္ေမႊးရနံ့က ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အနံ့အာ႐ုံကို ျပန္လည္၍ ႏွိုးဆြလာျပန္သည္။ လင္းလင္းထက္ ႏွာတံဝမွ ေလေႏြးေႏြးေလးက သူ႔နားဆီသို႔ လာထိသည္။ ၿပီးေနာက္ ခုနတုန္းက ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ားႏွင့္ တျခားစီျဖစ္သည့္ ႏူးည့ံျငင္ေသာ ေလသံႏွင့္ သူ႔အား ေျဖာင္းျဖသည္။

“က်မတို႔နဲ႔ ရွင္လက္တြဲပါလား .. ရွင့္အတြက္ အက်ိဳးမယုတ္ေစရပါဘူး”

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားက သူ႔လည္ဂုတ္ရွိ ဆံစအခ်ိဳ ့ကို နမ္းရွိုက္သလို ထိေတြ႕သြားေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံး ရွိန္းခနဲ ဖိန္းခနဲျဖစ္သည္။ လူခ်င္း ပူးကပ္ေနတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ႀကီးမားဆူၿဖိဳးလွသည့္ နို႔ႀကီးေတြေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဘတ္ႏွင့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့စေနႏွစ္ခိုင္ ထိပ္ပိုင္းက ထိေတြ႕သလို ျဖစ္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စဥ္းစားဉာဏ္မ်ား တစတစ ေဝ၀ါးလာသည္။ တကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေတြက ေပါင္ဂြၾကား၌ တစတစ သြားစုေလရာ လီးက အလိုလိုတင္းမာလာသည္။

“က်မ ဘယ္ေလာက္အထိ လိုက္ေလ်ာနိုင္တယ္ဆိုတာ ရွင္ မသိခ်င္ဘူးလား”

နားနားကပ္ေျပာရင္း လင္းလင္းထက္က ထပ္မံဆြဲေဆာင္ျပန္သည္။ ဒါတြင္မက သူမရဲ ့လက္တစ္ဖက္က မနက္ခင္းတုန္းကမွ ရိတ္ထားသျဖင့္ စိမ္းျမေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးတစ္ဖက္ကို ျငင္သာစြာ ပြတ္ေပးသည္။ သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့ေလး ထြက္ေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးႏွင့္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေမးေအာက္ပိုင္းကို ဖြဖြေလး ပြတ္နမ္းသည္။ သူမအနမ္းက သူ႔အေရျပားကို ႏူးညံ့လွသည့္ ငွက္ေမႊးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေစသည္။

လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေျခတန္တစ္ဖက္က ေရွ႕ကိုေရာက္လာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲ တိုးဝင္လာသျဖင့္ အဝတ္မဲ့ေနသည့္ သူမရဲ ့သလုံးသားေလးႏွင့္ ပြတ္မိျပန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ သူ႔လီးကို ထိန္းထားလို႔ မရေတာ့။ မာေတာင္တက္လာသည့္ လီးက သိသိသာသာပင္ ယူနီေဖာင္းေရွ ့မွာ ဖုဖုႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေပါင္ၿခံကို ထိကပ္ခ်င္ဟန္ႏွင့္ အတင္းကုန္းထေနသည္။

“ပတ္စ္ေဝါ့ေလး ေျပာပါလား ရွင္ရယ္”

ေနာက္ထပ္တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္ယုံမက၊ လင္းလင္းထက္ရဲ ့လၽွာနီတာရဲေလးက ခၽြန္ထြက္လာၿပီး ကိုျမင့္ေမာင့္ရဲ ့နားသံသီးေလးကို လွမ္းလ်က္သည္။ ေတာင္းတင္းဆူၿဖိဳးသည့္ သူမကိုယ္ကလည္း ထိုအခ်ိန္၌ ကိုျမင့္ေမာင္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီမို႔ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းခ်င္း ပူးကပ္ေနရာ လီးက သူမရဲ ့အဂၤါစပ္အား လုံးလုံးကို ေထာက္ေနသည္။

ႏႈတ္မွညည္းသံလိုလို ဘာလိုလိုႏွင့္ မသဲမကြဲအသံျပဳရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္စုံတစ္ခု ေျပာမည့္ဟန္ျပဳသည္။ထိုစဥ္တြင္ အခန္းရဲ ့အျပင္ဘက္ေနရာကေန ဝုန္းဆိုသည့္ အသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။

လင္းလင္းထက္ကိုယ္က ကိုျမင့္ေမာင္ထံမွ ခ်က္ခ်င္းကြာသြားၿပီး အသံလာရာသို႔ အံ့ၾသတႀကီး လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမနည္းတူ အံ့အားသင့္သည့္ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေၾကာင္၍ အခန္းဝမွ တန္ျပန္ၾကည့္ေနသူကား တျခားမဟုတ္။ ပက္ထရိုလွည့္ရန္ ထြက္သြားသည့္ သစ္ထြန္းျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွ ရွိရွိသမၽွ လူေတြ ထင္မွတ္မထားသည့္ အျဖစ္ေၾကာင့္ ၾကက္ေသေသၿပီး စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

ပထမဆုံး အသိဝင္လာသူက လင္းလင္းထက္ ျဖစ္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ပစၥတိုကို ေကာက္ယူသည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ ၿပိဳင္တူလႈပ္ရွားသူက နီနီ။ သူမရဲ ့ရိုင္ဖယ္ေျပာင္းက သစ္ထြန္းရွိရာ ေျမာက္တက္သြားသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …

႐ုတ္ခ်ည္း အေပါက္ဝက နံရံကို ကြယ္ၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည့္ သစ္ထြန္းရွိရာသို႔ က်ည္ဆံေတြ ပလူပ်ံသလို တိုးထြက္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေၾကာက္အားလန႔္အားႏွင့္ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး သူမလက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ နားေတြကိုပိတ္သည္။ သူမရဲ ့ေအာ္သံေၾကာင့္ အသိဝင္လာသူက ကိုျမင့္ေမာင္။ တျခားဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္တစ္ဖက္ကို ဖမ္းဆြဲၿပီး ေနာက္ဘက္ရွိ မလြဲေပါက္ရွိရာသို႔ တအားကုန္ေျပးသည္။ လင္းလင္းထက္တို႔က သစ္ထြန္းရွိရာသို႔ မဲေနသျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အား သတိမမူမိေခ် ..။

တဒိုင္းဒိုင္း တဒက္ဒက္ႏွင့္ ျမည္ေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားက တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးတြင္ေဖာက္ေသာ ေဗ်ာက္အိုးမ်ားထက္ပင္ အဆက္မျပတ္ ဆူညံစြာ ေပၚထြက္ေနသည္။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့မည္ဆိုတာကို ကိုျမင့္ေမာင္ မစဥ္းစားရဲပါ။ သူ႔ကို ကယ္ဖို႔ဆိုတာကလည္း ေသခ်ာစြာ ေလ့က်င့္ထားသည့္ဟန္ ရွိေသာ အၾကမ္းဖက္သမားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္ လူစြမ္းေကာင္း မလုပ္ရဲေခ်။ သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါေစဟုသာ ဆုေတာင္းရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လက္ကို မလႊတ္တမ္းဆြဲကာ ဓါတ္ခြဲခန္းမ်ားရွိရာဘက္သို႔ တဟုန္ထိုးေျပးသည္။

ေကာ္ရစ္တာ တေလၽွာက္ေျပးလာရင္းမွ ေနာက္ထပ္ သံတခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဓါတ္ခြဲခန္း ရွိရာသို႔ ေရာက္သည္။ မ်က္စိကို အျမန္ကစားရင္း ပုန္းကြယ္ဖို႔ရာ ရွာေနစဥ္မွာပင္ သူတို႔ ေျပးလာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္မွ အသံမ်ားကို ၾကားရသည္။

“ျမန္ျမန္ .. ကိုျမင့္ေမာင္ ..”

သူ႔ထက္စာလၽွင္ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိလဲဆိုတာ သိေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူက အခန္းတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ Storage Room ဆိုၿပီး တံခါးဝရွိ Label က ျပေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ အႀကံအတိုင္း စတိုခန္းထဲ ေျပးဝင္သည္။ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ဓါတ္ခြဲခန္းသုံး ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ပြေနသည္။ ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ မတိုက္မိေအာင္ သတိထားေလၽွာက္ရင္း အခန္းေထာင့္နားရွိ သံဗီဒိုတစ္လုံးဆီသို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရာက္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က ဗီဒိုတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရင္း ေဒါက္တာဝင့္သူအား အထဲသို႔ တြန္းထည့္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေနာက္ကလိုက္ဝင္သည္။

“အသံမထြက္နဲ႔ .. တိတ္တိတ္ေန”

ေဒါက္တာဝင့္သူအား သတိေပးေျပာရင္း သူမလက္တစ္ဖက္အား ေနာက္ဖက္မွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ သံဗီဒိုက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းျဖစ္သည့္အတြက္ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ေနရာက သိပ္မရွိ။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေနာက္ပိုင္းႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေရွ႕ပိုင္းက အလိုလိုထိၿပီး ပူးကပ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒါကို ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အား။ အျပင္ဘက္တြင္ ေပၚလာသည့္ အသံမ်ားကိုသာ နားစြင့္ေနမိသည္။

တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ စတိုခန္းထဲ ဝင္ပုန္းၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္။ ေသနတ္သံမ်ား ရပ္စဲသြားၿပီး ေကာ္ရစ္တာတေလၽွာက္ ေျခသံေတြ ၾကားလာရသည္။ ခနအၾကာတြင္ စတိုခန္းတံခါးက ဝုန္းခနဲ ပြင့္သြားသည္။ လူတစ္ေယာက္ အခန္းထဲ ဝင္လာသလို ထင္ရသည္။ ဗီဒိုထဲပုန္းေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ အသက္ေတာင္ ျပင္းျပင္း မရႉရဲ။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္ေလးေလးက မသိမသာေလး တုန္ခါေနၿပီး၊ ကိုျမင့္ေမာင္ကမူ နားသယ္စပ္တြင္ ေခၽြးေစးမ်ားျပန္လာသည္။

သို႔ေသာ္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းပါသည္။ ဝင္လာသူက စတိုခန္းထဲတြင္ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ပြေနလို႔လား မသိ။ ေသခ်ာစြာ စစ္ေဆးၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ခဏအၾကာတြင္ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ အသံေတြ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔ကမူ မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ပူးကပ္စြာ ရွိေနထားဆဲပင္ ..။

အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမၽွ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည့္ ေသာကက အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြားသည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ ပူးကပ္ေနသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးႀကီးမ်ားကို သတိျပဳမိသြားသည္။ သူသတိျပဳမိသလို ဘယ္လိုေၾကာင့္မွန္းမသိ အခုအခ်ိန္ထိ မာန္က်ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိသည့္ လီးႀကီးကလည္း သိေနသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့တင္ပါးဝိုင္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ၾကားရွိ အဓိကေနရာကို သြား၍ ေထာက္ထားသည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူကိုယ္ေပၚတြင္ Lab coat ေတာ့ ရွိေနပါသည္။ ကုတ္အကၤ် ီေအာက္တြင္ business skirt ကလည္း တစ္ထပ္ ထပ္ရွိေနသည္သာ။ သို႔ေသာ္လည္း အျမဲတမ္း သြားရည္က်ခဲ့ရေသာ စိတ္ကူးထဲက နတ္မိေလးရဲ ့တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို လီးႏွင့္ေထာက္ထားရသည္ ဆိုေသာ အေတြးေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းလို႔မရ။

ဗီဒိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ကပ္သတ္၍ ေနေနရသည့္တိုင္ သူ႔ခါးကို မေတာ္တဆႏွယ္ တြန႔္မိသည္။ ထိုေရာအခါ လီးတန္က ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ဖင္ၾကားတေလၽွာက္ ေလၽွာတိုက္ေျပးသည္။ အဝတ္ေတြသာ ခံမေနလၽွင္ ေသခ်ာေပါက္ သူ႔လီးက ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့အဖုတ္အား ေျပးေထာက္ေပလိမ့္မည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေသြးေတြ ဆူပြက္လာသည္။ အခုမွ သတိျပဳမိသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ကိုယ္မွ ပ်ံ ့လြင့္လာေသာ ေရေမႊးနံ့က သူ႔nerve ေၾကာေတြကို အစြမ္းကုန္ ႏွိုးဆြေနသည္။

“က်မတို႔ တံခါးဖြင့္လို႔ ရၿပီလား ကိုျမင့္ေမာင္”

ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ခန႔္မၽွ ၾကာေသာအခါ သူမရဲ ့တင္ပါးအိအိႀကီးမ်ားအား သိသိသာသာ ပြတ္တိုက္ေနသည့္ လီးေၾကာင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ အေနရခက္လာဟန္ ရွိသည္။ ေအာင့္အီး၍ မေနနိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး သူမမ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဘက္သို႔ အသာငဲ့ေစာင္း၍ ေမးသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏွာဝမွ ထြက္ေသာ ေလေႏြးေႏြးမ်ားက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ပါးတစ္ဖက္ကို က်ီစယ္သလိ္ုျဖစ္သည္။

ကိုျမင့္ေမာင္အေနႏွင့္ကလည္း ေဒါက္တာဝင့္သူ ၿငိမ္ခံေနလို႔သာ ကဲရတာ ျဖစ္သည္။ သူမက အခုလို ထုတ္ေမးလာမွေတာ့ သူလည္းပဲ ဆက္မပြတ္ရဲပါ။

“ရၿပီ ထင္တာပဲ” (ဝမ္းနည္းသံတစ္ဝက္ႏွင့္ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ သေဘာတူလိုက္ရသည္)

ႏွစ္ေယာက္သား သံဗီဒိုထဲမွ အသံမၾကားေအာင္ တိတ္တဆိတ္ ထြက္လာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ဘာသံမွ မၾကားရသည့္တိုင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြရဲ ့ အႏၲရာယ္ေၾကာင့္ အရဲမစြန႔္ရဲပါ။

“အျပင္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး ထင္တယ္” (ေဒါက္တာဝင့္သူကပဲ အျပင္ဘက္ကို နားစြင့္သလို လုပ္ရင္း စကားစသည္)
“အင္း .. ဒါနဲ႔ .. ေဒါက္တာဝင့္သူ .. အထဲမွာ ထိမိသလို ျဖစ္ေနတာ ေဆာရီးပဲ … ခင္ဗ်ားလဲ ျမင္မွာပါ .. ဟိုအမ်ိဳးသမီးက က်ဳပ္ဟာကို ေရလည္ကိုင္ၿပီး ႏွိုက္ေနတာကို”

သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေျပာရင္း မတရားကို တင္းမာတက္ေနသည့္လီးေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဂြၾကားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ထားရသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူ႔့ပုံစံကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ပ်က္သည့္ အမူအရာ ျပသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေအာက္ပိုင္းကို တစ္ခ်က္သာၾကည့္ၿပီး ဆက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားသည္။

“ရတယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ .. အခု က်မတို႔ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ” (စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေအာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူကပင္ အစေဖာ္ေပးမိသည္)
“မသိဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ အခုေလာေလာဆယ္ ဘာမွ ေတြးလို႔မရဘူး .. ဒီမွာ မတရားတင္းေနတာဗ်”

ကိုျမင့္ေမာင္ခမ်ာလည္း တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သနားဖို႔ ေကာင္းသည္။ တစ္ညလုံး ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေျခအေနအရပ္ရပ္တြင္ သူ႔လီးက ဓါးစားခံလို ျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္ အေျခအေနေပးလို႔ လီးေထာင္လာခဲ့သည္ျဖစ္ရာ အခုက်ေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္းျပန္ကို မက်ေတာ့။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီလည္း နဂိုကတည္းက ဝတ္တတ္သည့္သူ မဟုတ္လို႔ မာေတာင္ေနသည့္ လီးထိပ္က အရည္ၾကည္မ်ားေတာင္ ထြက္ေနရွာသည္။ ေဘာင္းဘီသားကို အတင္းေထာက္ထားသည္ျဖစ္ရာ ဆီးစပ္ေရွ ့ပိုင္းတြင္ စိုတိုတိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေနရထိုင္ရ ခက္ေနရာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ဘဲ လီးကို အသာပြတ္မိသည္။

“ရွင္ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ရွင္ security guard မဟုတ္ဘူးလား .. ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား”
“က်ဳပ္ မရေတာ့ဘူး ေဒါက္တာဝင့္သူ .. လီးကို အျပင္ထုတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေျပာသမၽွကို ဂ႐ုမစိုက္နိုင္အားဘဲ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲမွ ဆြဲထုတ္ဖို႔ျပင္သည္)
“အာ .. ရွင္ .. မလုပ္နဲ႔”

ေဒါက္တာဝင့္သူ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ အျမန္ကန႔္ကြက္၏။ သို႔ေသာ္ သူမစကားေတြက ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ မထိေရာက္ေတာ့ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္က ယူနီေဖာင္း ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး အထဲမွ တင္းမာေနသည့္ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္လုံးမ်ားသည္ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္သလို ေျဖာင္းခနဲ ထြက္လာသည့္ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ အေစာကထက္ မ်က္လုံးပိုျပဴးသြားရရွာသည္။

ကိုျမင့္ေမာင္သည္ ႐ုပ္ကေတာ့ ပုံမလာေပမယ့္ လူကေတာ့ လုံျခဳံေရးအေစာင့္ ဆိုသည့္အတိုင္း ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ရွိသည့္ ဗလေတြထက္ ပိုေတာင့္သည့္ အရာက သူ႔လီးျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးက အေတာ္ကို ႀကီးသည္။ ထို႔အျပင္ အသားညိဳသည့္လူေတြရဲ ့ထုံးစံအတိုင္း လီးၾကေတာ့ ညိဳယုံမက မည္းနက္သည့္အထဲ ေရာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္းပုံက အေရာင္မြဲမြဲႏွင့္ မည္းတာမဟုတ္၊ စိုေျပဝင္းၿပီး ျမင္လိုက္သည့္ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္အား ရင္ထဲတြင္ ဖိုလွိုက္သြားေစသည့္ အမည္းမ်ိဳး။

အခုလို လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဆြတာခံရၿပီး ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ တင္းမာေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ႔လီးက လီးေမြးေတြၾကားထဲမွ ရွင္းရွင္းႀကီး ထိုးေထာင္ၿပီး ထြက္ေနေလရာ ဒုံးက်ည္တစ္စင္းႏွင့္ေတာင္ တူလွသည္။ လီးထိပ္အေရးျပားကလည္း ျဖတ္ထားသည္ ျဖစ္၍ အရည္ၾကည္စို႔ၿပီး မာလုံးေနသည့္ ထိပ္ဖူးက ခရမ္းခ်ဥ္သီးတစ္လုံးကို ေရေဆးထားသလို ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေနသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ပါးစပ္ေလး ၀ိုင္းစက္ကာ ဟသြားသည္။

“ရွင့္ဟာႀကီးက တကယ္မာေနတာပဲ”
“ရွီး .. အခုမွပဲ ေနရာထိုင္ရ အဆင္ေျပေတာ့တယ္” (ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသူလို ထုတ္ေဖာ္ညည္းရင္း ေလပူတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္)
“ရွင္ ဘာမွ မေတြးနိုင္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္” (အေစာပိုင္းတုန္းက ကိုျမင့္ေမာင္ ေအာက္ပိုင္းကို မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာလႊဲထားသေလာက္ အခုေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူ မ်က္ဝန္းေတြက လီးတန္ႀကီးဆီမွ မခြာနိုင္ပါ)

“ဒီအေျခအေနက လြတ္ေအာင္ က်ဳပ္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္ .. ဒါေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္မွာ က်ဳပ္ဟာႀကီး ၿငိမ္သြားေအာင္ လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”
“ရွင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို ခပ္ေရးေရးျဖင့္ ေထာက္ခံမိသည့္တိုင္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ေသခ်ာေတာ့ နားမလည္ေခ်)
“က်ဳပ္ လီးအေထာင္သားနဲ႔ ေလၽွာက္ေျပးေနလို႔မွ မျဖစ္တာ ေဒါက္တာရဲ ့”

“ဒါဆိုလည္း ေရေအးနဲ႔ ေလာင္းလိုက္ေလ” (တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ အႀကံေပးၾကည့္ေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဆိုလိုခ်င္တာ ဒီလိုမဟုတ္မွန္း ေဒါက္တာဝင့္သူ ထင္ျမင္မိသည္)
“ေရေအး လိုက္ရွာဖို႔ အခ်ိန္မွ မရွိတာ .. သူတို႔ေတြ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ေရာက္လာနိုင္တယ္”
“ဒါဆို ရွင္ေျပာခ်င္တာ မာစတာဘိတ္လုပ္ဖို႔လား”
“မွန္တယ္ ေဒါက္တာ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ဆို ၾကာေနလိမ့္မယ္”
“အလိုေတာ္ .. ရွင္က .. က် .. မ .. ကို .. မာစတာဘိတ္လုပ္ခိုင္းခ်င္ေနတာလား”

ကိုျမင့္ေမာင္က မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသလို ျဖစ္ေနသူ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာ လွလွေလးကို ၾကည့္၍ ေခါင္းခါျပသည္။

“ေဒါက္တာ စုပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္လိမ့္မယ္”
“စုပ္ေပးရမယ္ !! ကိုျမင့္ေမာင္ .. ရွင္ေခါင္းမွ ေကာင္းေသးရဲ ့လား .. က်မ ရွင့္လီးကို ဘယ္လိုမွ မစုပ္ေပးနိုင္ဘူး”

ပထမဦးဆုံး အေနျဖင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေလသံက ျမင့္တက္သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္အား ကက္ကက္လန္ ရန္ေတြ႕သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေျပာရခက္လိုက္တာဟူေသာ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းကို ယမ္းခါရင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခု မႈတ္ထုတ္သည္။ ၿပီးမွ

“ဒီမွာ ေဒါက္တာဝင့္သူ .. ခင္ဗ်ား ေခါင္းကေရာ ေကာင္းေသးလား .. က်ဳပ္တို႔မွာ အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ား အသိသားပဲ .. ဟိုဟာမေတြက က်ဳပ္ဆီက ပတ္စ္ေဝါ့မရမျခင္း လိုက္ရွာေနမွာ .. အခ်ိန္မေရြး ရင္ဆိုင္ရနိုင္တယ္ .. က်ဳပ္လီးကိစၥကို ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ မေျဖရွင္းနိုင္ရင္ ေသာက္ျပသနာက အႀကီးအက်ယ္ တက္မွာပဲ .. ဟုတ္တယ္ .. ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့အတိုင္း က်ဳပ္ဖာသာက်ဳပ္ ဂြင္းတိုက္လို႔ရတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဂြင္းတိုက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ပါ့မလား .. က်ဳပ္က ဘာကို အာ႐ုံသြားျပဳရမွာလဲ .. အဲဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က အဆင္ေျပေအာင္ ခင္ဗ်ားကို စုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတာ .. က်ဳပ္မွာ က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔က်ဳပ္ ရွိတယ္ .. ခင္ဗ်ား က်ဳပ္အႀကံထက္ေကာင္းတာ စဥ္းစားမိရင္ေျပာ .. မဟုတ္ရင္ေတာ့ လီးစစုပ္ေတာ့ဗ်ာ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္”

တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ပါးစပ္ဟလိုက္ေပမယ့္ သူမ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္အား တုံ႔ျပန္ဖို႔ ဘာစကားမွ ရွာလို႔မရ။ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ လီးေထာင္ေနေပမယ့္ ဒီေလာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္းက်လွသည့္ စကားရွည္ႀကီးကို ေျပာသြားဖိုေတာ့ မခက္ခဲလွသည္ကို ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့PhD ဦးေႏွာက္က မေတြးမိလိုက္ပါ။ သူမတို႔ ၾကဳံေနရသည့္ အခက္အခဲေၾကာင့္ Over stressed ျဖစ္ၿပီး ေက်ာခ်မ္းေအာင္ ေသြးပ်က္ေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားက ဆီေလ်ာ္သည္ဟု ျမင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွလဲ မပတ္သက္ဖူးသည့္ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ ့လီးကို စုပ္ရမွာေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူ သေဘာမက်။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသမင္းႏွင့္လက္တစ္လုံးျခား ျဖစ္ေနသည့္ အခုအေျခအေနတြင္ေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူအတြက္ တျခားဘာမွ အေရးမႀကီးပါေခ်။ သူမလို ငယ္ငယ္လွလွ မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ ဒီအသက္အရြယ္ႏွင့္ေတာ့ မေသခ်င္ေသးပါ။

“ေကာင္းၿပီ .. ကိုျမင့္ေမာင္ .. က်မ ရွင့္လီးကို စုပ္ေပးမယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်မ တစ္ခုမွာထားမယ္ .. ဒီကိစၥကို က်မရည္းစား ျပန္မၾကားေစနဲ႔ .. ရွင္ အဲဒါေတာ့ လိုက္နာပါ”
“အာ .. စိတ္ခ် .. မဝင့္သူ”

ဝမ္းသာလုံးဆို႔သြားရွာသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ကတိအျမန္ေပးလိုက္ရင္း သူတို႔ေရာက္ေနသည့္ အခန္းကို ပတ္ခ်ာလည္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းဆိုသည့္ ထုံးစံအတိုင္း ပစၥည္းပစၥယေတြႏွင့္ ရႈပ္ပြေနသည္။

“ဒီေနရာပဲ အဆင္ေျပမယ္ မဝင့္သူ  … စိတ္မရွိနဲ႔ ..  ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေထာက္လိုက္ေနာ္”

မတတ္တာသည့္ အဆုံး ေဒါက္တာဝင့္သူ ကိုျမင့္ေမာင္ ေျပာသည့္အတိုင္း သူ႔ေရွ႕က သမံတလင္းေပၚ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရသည္။ တခ်ိန္လုံး ေထာင္မတ္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးက သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူ စိတ္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းမသိ။ အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနသည့္ လီးတန္ႀကီးရဲ ့ပုံကိုၾကည့္ကာ သူမစိတ္ေတြ ေထြျပားစျပဳသည္။

“ကဲ .. မဝင့္သူ ေရ.. က်ဳပ္ကို တတ္နိုင္သမၽွ ေကာင္းေအာင္ စုပ္ေပးေတာ့ .. Clock is ticking ေနာ္ ေဒါက္တာ”

အနည္းငယ္ ရႊင္ျမဴးေနဟန္ရွိေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားအဆုံးတြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းေလးက အလိုလို ဟသြားရွာေတာ့သည္။

ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆီေလး ဆိုးထားသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလး အက်ယ္ဆုံးအေျခအေနႏွင့္ ဟသြားၿပီး လီးထိပ္ကို ငုံလိုက္သည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ မေအာင့္နိုင္ပဲ အီးခနဲ ေအာ္ကာ ညည္းမိသည္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းက ျပန္ဆုတ္သြားၿပီး သူ႔အား ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေမာ္ၾကည့္သည္။ စတိုခန္းတံခါးဝကို မ်က္စပစ္ကာ ျပရင္း ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ က်ိတ္ဆူသည္။

“တိုးတိုး လုပ္ ကိုျမင့္ေမာင္  … အျပင္ဘက္ကေန အသံေတြ ၾကားမွဟုတ္ပယ့္ ျဖစ္ေနမယ္”
“ေဆာရီး .. မဝင့္သူ .. ရတယ္ .. ျပန္စုပ္ .. က်ဳပ္သတိထားပါ့မယ္”

ေဒါက္တာဝင့္သူ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္း မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ေတာင္ ဒိုင္းခနဲ ထိုးမိသည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာေရွ ့ျခမ္းကို ဖုံးသလို ျဖစ္သြားသည့္ ဆံႏြယ္တစ္ခ်ိဳ ့ကို နားရြက္ေနာက္ဘက္သို႔ လက္ကေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ သပ္တင္လိုက္ၿပီး လီးထိပ္ဖူးကို ျပန္ငုံသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္ တင္းမာေနသည္မို႔ လက္ျဖင့္ထိန္းၿပီး ပင့္ထားစရာေတာင္ မလို။ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့မ်က္ႏွာ ေရွ႕ကို တိုးသြားတိုင္း လီးထိပ္ဖူးက ပါးစပ္ထဲကို မဆန႔္မျပဲ ဝင္လာသည္။ သူမရဲ ့လၽွာႏွင့္လည္း လီးထိပ္ေအာက္ေျခလုံးပတ္ကို အလိုလို ပြတ္ကာ ဆြဲျဖစ္သည္။

“ေကာင္းတယ္ .. ဝင့္သူ .. စုပ္ .. စုပ္  … တအာား ေကာင္းတယ္ကြာ .. ရွီီး”

ကိုျမင့္ေမာင္ တစ္ေယာက္ အသက္ရႉျမန္လာသည့္ ၾကားမွ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ လွမ္းအားေပးသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းေစ့ထားရင္း သူမေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ စတင္၍ လုပ္သည္။ လီးတန္ႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္တိုက္၍ အဝင္အထြက္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္တိုင္းလည္း ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့လၽွာကေလးက လီးဒစ္ရဲ ့ေအာက္ေၿခ ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာကို မျပတ္တမ္း လ်က္ေပးသည္။

ေဘးတိုက္သာၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ လွပသည့္ ေဒါက္တာမေလးရဲ ့ပါးႏွစ္ဖက္သည္ တရံမျပတ္စုပ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ ခ်ိဳင့္ခြက္၍ ဝင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရမွာျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ အေနႏွင့္ကေတာ့ မၾကဳံဖူးေအာင္ ကာမအရသာ အေကာင္းစားကို ခံစားေနရသည္္။ ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ေတာင္ လီးစုပ္တတ္္လိမ့္မည္ဟု သူဘယ္လိုမွ ထင္မထားပါ။ အေစာတုန္းက ေဒါက္တာဝင့္သူ လီးစုပ္ေပးမႈကို ဇိမ္ႏွင့္ခံဖို႔ စဥ္းစားထားေပမယ့္ ခံစားမႈအရွိန္က ျမင့္တက္လာေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလို႔ မရေတာ့ပါ။

ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး ႏွစ္ဖက္ လီးကိုအားႏွင့္ စုပ္လိုက္တိုင္း ခြက္ဝင္သြားျခင္း၊ လီးတန္လုံးပတ္အား လၽွာေလးျဖင့္ ပြတ္ကာလ်က္ေပးျခင္း။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ အာေခါင္သားႏုႏုေလးမ်ားႏွင့္ လီးထိပ္ျဖင့္ ထိုးမိျခင္း .. စသည့္ အခ်က္မ်ားအျပင္ ေဒါက္တာဝင့္သူလို ႏုနယ္ေသာ မိန္းမေခ်ာတစ္ေယာက္ လီးအရင္းကိုေတာင္ ထိန္းမကိုင္ဘဲ လက္အလြတ္ျဖင့္ လီးစုပ္ေပးေနသည္ဆိုေသာ အခ်က္ပါ ထည့္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္လို ရိုးရိုးသာမန္ ညေစာင့္တစ္ေယာက္အဖို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေကာင္းကင္ဘုံသို႔ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ မျခားေပ။

“ေတာက္ .. အား .. ရွီး .. ဝင့္သူ .. မင္းပါးစပ္က စုပ္အားေကာင္းလွခ်ည္လား”

လီးကိုဝင္နိုင္သမၽွ ဝင္ေအာင္ ဆထက္တပိုး စုပ္ေပးေနရာ တစ္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူ ႏွာတံခၽြန္ေလး ထိမိမလို ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးတန္မည္းမည္းနက္နက္ႀကီး တိုးဝင္ေနသည့္ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အံကိုႀကိတ္ကာ ညည္းမိသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူကေတာ့ တႁပြတ္ႁပြတ္ အသံေလးေတြ အစီအရီထြက္လာေအာင္ကို ဆက္၍ စုပ္ေပးေနသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ သူမပါးစပ္ထဲမွ တံေတြးရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ေမးေစ့ခၽြန္ခၽြန္ေလးကို ျဖတ္၍ တစ္ခ်ိဳ ့က ရင္ဘတ္ေနရာသို႔ေတာင္ ေရာက္သည္။

လီးစုပ္တာ အရွိန္ရၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ခရီးေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာဝင့္သူက ႐ုတ္ခ်ည္း သူမပါးစပ္ကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္ရာ လီးတန္ႀကီးက ႁပြတ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အျပင္သို႔ ထြက္က်သည္။ လုံးပတ္တေလၽွာက္ တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေနလို႔ ဆီလိမ္းထားသလို ျဖစ္ရာ မဲေျပာင္ၿပီး တက္ေနသည္။ ျမင္ရတာႏွင့္ အသည္းေရာ အဖုတ္ေရာ ယားစရာေကာင္းေနသည္။

“ဒီအတိုင္းဆို ၾကာလိမ့္မယ္ ကိုျမင့္ေမာင္ .. ရွင္ ျမန္ျမန္ၿပီးခ်င္ရင္ က်မပါးစပ္ကို လိုးပါလား”

ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့စကားကို ကိုျမင့္ေမာင္ ေက်ညက္စြာ မစဥ္းစားမိခင္မွာ လီးက အလိုလို တုံ႔ျပန္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ႏွစ္ခ်က္ဆက္တိုက္ ထခုန္သည္။ ထို႔အတူ ႏႈတ္မွလည္း (ရွီး)ဆိုၿပီး ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံထြက္သည္။ တကယ္လည္း ကိုျမင့္ေမာင္သာ ႏွလုံးေရာဂါအခံရွိပါက အခုအခ်ိန္တြင္ အေပ်ာ္လုံးဆို႔ၿပီး ဂန႔္သြားမလားေတာင္ မသိ။ ဒီလိုမ်ိဳး ေဒါက္တာဝင့္သူထံမွ ကမ္းလွမ္းမႈကို ရရွိဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ ဆုလာဒ္ မဟုတ္ပါလား ..။

ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းကို ညႇပ္ကာကိုင္လိုက္သည္။ အားယူကာ ေရွ ့သို႔ဆြဲလိုက္သည္ႏွင့္ ေဒါက္တာဝင့္သူက ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆုံးဟကာ လီးတန္ကို ဖမ္းငုံသည္။ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းသားႏုႏုေလးကို ပြတ္တိုက္ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အာေခါင္ထဲထိ ေတာက္ေလၽွာက္ဝင္သည္။ ေလလုံေအာင္ တင္းတင္းေစ့ၿပီး ငုံထားသည့္ၾကားမွ (အု .. အိ) ဆိုသည့္ အသံေလးမ်ား ေဒါက္တာဝင့္သူ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္က်လာသည္။

“ရွစ္ .. ေကာင္းလိုက္တာ .. ဝင့္သူ .. မင္း ပါးစပ္က တအားေကာင္းတာပဲ”

ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ ေခါင္းကို ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ကို  အားရပါးရ လိုးေဆာင့္သည္။ ၾကည့္ရတာ ေဒါက္တာဝင့္သူသည္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ စုပ္ေပးျခင္း (ဒိသ႐ုတ္)ႏွင့္ မစိမ္းသည့္ သေဘာရွိသည္။ လည္ေခ်ာင္းသားေလးေတြကို ေျဖေလၽွာ့ေပးထားရာ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက အရင္းအထိေရာက္ေအာင္ သူမပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ေနသည့္တိုင္ အသက္ရႉမွားတာမ်ိဳး မျဖစ္။ လီးအဝင္တြင္ အသက္ကို ေအာင့္ထားၿပီး၊ လီးအထြက္တြင္ အသက္ကို ရႉသည္။ လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ သူ႔လီးတန္ေအာက္ပိုင္းအား ပြတ္ဆြဲေနမႈအားလည္း မပ်က္ေစရ။

ဒီေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္လို ဆက္စ္ကိစၥ ျပတ္လတ္ေနသူအတြက္ ဘာခံနိုင္ေတာ့မည္နည္း။ ကြန္ကရစ္ေတြကို ထိုးသည့္ jackhammer တစ္ေခ်ာင္းႏွယ္ သူ႔လီးအား သေဘာထားကာ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းကို ညႇပ္ဆြဲရင္း အားကုန္လိုးသည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အျပင္းထန္ဆုံး ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္တြင္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းတက္ကာ လႈပ္ရွားၿပီး အၾကမ္းပတမ္းကို ၿပီးသည္။ လီးထိပ္မွ အရင္ဆုံး ထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္ေတြက ပူေႏြးၿပီး ျပစ္ခၽြဲေနသည္။ အရွိန္ကလည္း တအားကို ျပင္းထန္သည္။

ေဒါက္တာဝင့္သူတစ္ေယာက္ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ၿပီးခါနီးေနမွန္း သိလိုက္ေပမယ့္၊ ခုလိုမ်ိဳး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မထားပါ။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က လီးေခ်ာင္းအႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ ရွိေနသည့္ ေဂြးေစ့လုံးႀကီးမ်ားထဲတြင္ လရည္ေတြ ဒီေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနလိမ့္မည္ဟုလည္း တြက္ဆမထားမိ။ ဒီေတာ့ သူမခမ်ာ အငိုက္မိသလို ျဖစ္သည္။ လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရာက္ေနသလို ျဖစ္သည့္ ထိပ္ဖူးထဲမွ လရည္ေတြ တေဖ်ာေဖ်ာႏွင့္ ထြက္လာသည္တြင္ ဘာမွလုပ္လို႔ မရဘဲ ၿမိဳသာခ်လိုက္ရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ choke ျဖစ္ၿပီး သူမ မ်က္ျဖဴလန္ဖို႔သာ ရွိသည္။

“ေကာင္းတာ .. ဝင့္သူရယ္ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ .. ေက်းဇူးပဲ”

တစ္စက္မက်န္ လရည္ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ၿပီးေတာ့မွ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခါင္းအား ဖမ္းကိုင္ထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တခ်ိန္လုံး ေတာက္ေလၽွာက္မာေနသည့္ လီးက အခုေတာ့ သူ မဟုတ္သလိုပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္သြားသည္။ ေဒါက္တာဝင့္သူက သူမပါးစပ္ႏွင့္ ေမးေစ့တေလၽွာက္ ေပကပ္ေနသည့္ အရည္မ်ားအား လက္ခုံျဖင့္ သုတ္ရင္း ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္သည္။

“က်မ အေႂကြး ရွင့္ေပၚမွာ ရွိသြားၿပီေနာ္ ကိုျမင့္ေမာင္”

ေဒါက္တာဝင့္သူက ဟန္အမူအရာပိုပိုႏွင့္ မ်က္စေလးဝင့္ကာ ေျပာလိုက္ရင္းမွ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို လၽွာျဖင့္ အေပၚေအာက္တစ္ခ်က္စီ သပ္သည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ အခုထက္ထိ မေပ်ာက္နိုင္ေသးသည့္ ငံက်ိက်ိအရသာကို ေပ်ာက္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၿပီး တံေတြးမ်ိဳခ်သည္။ သူမရဲ ့ထိုအျပဳအမူက ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ အရမ္းကို ဆက္ဆီက်လြန္းသည္။ လီးေတာင္မွ ျပန္ေထာင္ခ်င္လာသလို ျဖစ္ရာ အျမန္ပင္ ေဘာင္းဘီထဲထည့္ၿပီး ဇစ္ျပန္ဆြဲကာ ဝွက္လိုက္ရသည္။

“ရွင္ ေသခ်ာမွတ္ထားေနာ္ .. ဒီကိစၥကို ဘယ္သူမွ သိလို႔ မျဖစ္ဘူး” (ေဒါက္တာဝင့္သူက လီးမစုပ္ေပးခင္က ေျပာခဲ့ေသာစကားကို ထပ္မံ၍ emphasize လုပ္ၿပီး သတိေပးျပန္သည္)
“အာ .. စိတ္ခ် .. ဝင့္သူ”  (ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တုံ႔ျပန္လိုက္ယုံမက ကိုျမင့္ေမာင္က ခပ္ျပဳံးျပဳံးမ်က္ႏွာျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္ကို ဇစ္ဆြဲၿပီး ပိတ္သည့္ဟန္ လုပ္ျပသည္)
“အိုေက .. ဒါဆို အခု က်မတို႔ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲ??” (ေဒါက္တာဝင့္သူက ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စပ္ၿဖီးၿဖီးပုံစံကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ လက္ရွိရင္ဆိုင္ရမည့္ကိစၥကိုသာ ဦးတည္လိုက္သည္)
“လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး .. ဝင့္သူ .. လူအင္အားခ်င္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ .. သူတို႔ကသာေနတယ္ .. ေနာက္ၿပီး သူတို႔မွာက ေသနတ္ေတြနဲ႔ .. က်ဳပ္တို႔မွာ ဘာမွ မရွိဘူး”
“ဒါဆို ရင္ .. ဘယ္ .. ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ” (ေဒါက္တာဝင့္သူက အေျခအေနကို ျပန္သုံးသပ္မိသြားၿပီး အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေမးမိသည္)

ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား မတုံ႔ျပန္နိုင္အားေသးဘဲ အခန္း၏ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ အခန္းေထာင့္တြင္ တစ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ ရွည္မည့္ သံပိုက္လုံးတစ္ေခ်ာင္းကို သြားေတြ႕သည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သြားေကာက္ယူလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေဒါက္တာဝင့္သူ ဘက္လွည့္ကာ သံပိုက္လုံးကို ေထာင္ျပသည္။

“က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အရင္ဆုံး လူခြဲၾကရေအာင္ .. က်ဳပ္ တိတ္တိတ္ေလး လုံျခဳံေရးအခန္းကို ျပန္သြားမယ္ .. ဟိုမွာ က်ဳပ္ေဘာ္ဒါ က်န္ခဲ့ေသးတယ္ .. အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားရမွာပဲ .. စက္႐ုံထဲ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဝင္ေနတယ္လို႔ Emergency Team ကိုလည္း ရေအာင္ အေၾကာင္းၾကားရမယ္ ..  မဝင့္သူ ဒီမွာပဲ ေနခဲ့ေပါ့”
“ေကာင္းၿပီ”

ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ reasonable ျဖစ္လွေသာ အႀကံကို ေဒါက္တာဝင့္သူ ခပ္သြက္သြက္ပင္ သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ကိုျမင့္ေမာင္အား အထင္ႀကီးသလိုလို၊ အားကိုးသလိုလို ျဖစ္မိသည္။ အနည္းဆုံးေတာ့ လီးစုပ္ေပးလိုက္ရတာ အက်ိဳးမယုတ္ဟု ခံစားမိသည္။

“သြားၿပီး မဝင့္သူ .. ေသခ်ာ ပုန္းေနဦး”
“ဟုတ္ .. ဂြတ္လပ္ခ္ ကိုျမင့္ေမာင္”

လက္ထဲတြင္ရွိေသာ သံပိုက္လုံးအား တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ တပ္မက္ဖြယ္ကိုယ္လုံးေလးအား ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္ ေသခ်ာၾကည့္သည္။ သူ႔အိပ္မက္ထဲက နတ္သမီးေလးျဖစ္ရွာသည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူရဲ ့ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ သူ႔လရည္ေတြ တျပဳံလိုက္ ရွိေနသည္ဆိုေသာအခ်က္ကို ကိုျမင့္ေမာင္ အခုထက္ထိ မယုံရဲေသးပါ။ သြားသုံးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္း နီးပါး ေပၚလာသည္အထိ ဟီးခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္မိၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဝင့္သူအား ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ စတိုခန္းတံခါးကို ေျဖညင္းစြာ တြန္းဖြင့္၍ အျပင္ထြက္သည္။ ေကာ္ရစ္တာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ လုံျခဳံေရးအခန္းရွိရာဘက္သို႔ ပုန္းလၽွိုးကြယ္လၽွိုးႏွင့္ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။

ဇာတ္လမ္းဆက္မေရးခင္ စကားေလး နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီရက္ပိုင္း က်ေနာ္ အျပင္မွာ အလုပ္မ်ားေနတဲ့အျပင္၊ ပင္လယ္ထဲက စိတ္အခန႔္မသင့္ ျဖစ္စရာ တစ္ခုေၾကာင့္ စာေရးဖို႔ေတာင္ စိတ္ပ်က္သြားမိတာ အမွန္ပါ။ 
က်ေနာ္ ဒီလိုမ်ိဳး စာေတြေရးတာ တျခား ဘာရည္ရြယ္ခ်က္မွ မရွိပါဘူး။ ကိုယ့္စာဖတ္သူ ပရိတ္သတ္ က်ေနာ့္စာဖတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ (သာယာေစဖို႔) တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က ဤကဲ့သို စိတ္ထားတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔လည္း ညီမၽွတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးပဲ ျပန္ရခ်င္ပါတယ္။ 
က်ေနာ္ အလုပ္နဲနဲ အားရင္ ပင္လယ္ထဲေတာ့ ဝင္ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္လမ္းေရးတဲ့ဆီေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ဘူူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေရာက္တိုင္း အေပၚက ေနာက္ဆုံးပို႔စ္က သန႔္က်ဴေပးထားတဲ့ စာရင္းကို အျမဲတမ္း ကလစ္ၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ေတြးတယ္။ ေအာ္ .. ဒီလူေတြ .. ကေလာင္အသစ္ေတြ၊ အေဟာင္းေတြ မခြဲဘဲ ကိုယ္စာဆက္ေရးဖို႔ အားေပးထားတာပဲလို႔။ အဲဒါေလး ေတြးၿပီး ကိုယ့္စိတ္ဓါတ္ေလးကိုယ္ ျပန္တည္ေဆာက္ၿပီး ဇာတ္လမ္းေရးတဲ့ဘက္ေရာက္ေအာင္ အားစိုက္ခဲ့ရပါတယ္။
စာမေရးတဲ့ ပထမတစ္ရက္မွာ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ မင္ဘာေတြက အားေပးခဲ့တယ္။ ဒုတိယတစ္ရက္မွာ ၁၅ဝေက်ာ္ၿပီး၊ တတိယတစ္ရက္ အကူးမွာ ၁၇၀ နီးပါးေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ဒီေန႔မနက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုေပါႀကီးေတာင္ က်ေနာ္ ေရွာက္ေဘာက္မွာ ေအာ္ထားတာ ေတြ႕လို႔လား (ဒါမွမဟုတ္) ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္ဖတ္ၿပီးလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ၁ရဝေျမာက္ မင္ဘာအျဖစ္ သန႔္က်ဴေပးသြားေသးတယ္။  😀 😀
အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
It is easier said than done !!! 
Directionless
***********************
လုံျခဳံေရးအခန္းရွိရာသို႔ အသြားလမ္းတြင္ လင္းလင္းထက္တို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္မ်ား ရင္ဆိုင္ရမလားလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ထင္ထားေပမယ့္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေအာင္ပင္ မည္သူႏွင့္မွ မေတြ႕။ သူတို႔ေရာက္ေနရာ ဓါတ္ခြဲခန္း အတြင္းတြင္ တပ္ဆင္ထားေသာ ဖုန္းတစ္လုံးကိုအေတြ႕ အျပင္ဘက္သို႔ အေၾကာင္းၾကားရန္ ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ လင္းလင္းထက္တို႔ အဖြဲ႕က လၽွင္လွသည္မွန္း သြားေတြ႕ရသည္။ ဖုန္းလိုင္းေတြကို ျဖတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘာမွမတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ လုံျခဳံေရးအခန္းဆီသို႔သာ ဆက္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
မလြယ္ေပါက္တံခါးနား အေရာက္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ထားၿပီး အသက္ကို ဝေအာင္ရႉသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ သံပိုက္လုံးကိုလည္း က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ထပ္ဆုပ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အနည္းငယ္ဟေနသလို ျဖစ္သည့္ တံခါးဝမွ အထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ 
အရင္ဆုံး သတိထားမိသည္က သစ္ထြန္းေပၚလာရာ လုံျခဳံေရးခန္း၏ အဓိက တံခါးေပါက္နားတြင္ ေသြးကြက္မ်ား အိုင္ေနသည္ကို။ ဒီျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံးရွိ ေသြးေတြ ဆူပြက္ထြက္ၿပီး ေမးေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္အထိ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္သည္။ သစ္ထြန္း၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ေတာ့ မေတြ႕။ သို႔ေသာ္ ဒီေသြးေတြက သူ႔ခ်ာတိတ္ဆီက ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ၁ဝဝရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးက အခန္းထဲတြင္ ရွိေနသည့္ ရန္သူဆီသို႔ စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ ေရာက္သြားသည္။
လုံျခဳံေရးခန္းထဲတြင္ ရွိေနသူက သုံးေယာက္ေပါင္းလာသည့္ အဖြဲ႕ထဲမွ ကိုုျမင့္ေမာင္ ေသခ်ာ မသိေသးသည္ ဆံပင္ေရႊအိုေရာင္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ လင္းလင္းထက္က ပစၥည္းေတြ ျပန္ယူဖို႔ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေသာ ၀ါ၀ါဆိုသည့္ တစ္ေယာက္။ စစ္တပ္တြင္ အသုံးျပဳေလ့ရွိသည့္ အစိမ္းပုတ္ေရာင္ သံေသတၱာတစ္လုံးကို စားပြဲေပၚသို႔ လွမ္းတင္ေနသည္။ သူမ မတ္တပ္ရပ္ေနရာ နားတြင္လည္း ေနာက္ထပ္ သံေသတၱာႏွစ္လုံးေလာက္ ရွိေနေသးသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ နီနီထိုင္ခဲ့သည့္ ေနရာရွိ မိန္းကြန္ပ်ဴတာကို လွမ္းၾကည့္သည္။ စကရင္ေဆ့ဗာက ရွိေနေသးရာ လင္းလင္းထက္တို႔ရဲ ့အႀကံအစဥ္ အထမေျမာက္ေသးမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ၀ါ၀ါမွလြဲ၍ က်န္သည့္ ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း ကိုျမင့္ေမာင္ မွန္းဆလို႔ မရပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္ အခန္းထဲကို ေလ့လာအကဲခတ္ေနစဥ္ ၀ါ၀ါက ေအာက္တြင္ခ်ထားေသာ ေသတၱာတစ္လုံးကို ကုန္း၍ လွမ္းေကာက္သည္။ ဆိုခဲ့သလို ၀ါ၀ါေရာ နီနီပါ ေျပာက္က်ားစစ္ဝတ္စုံကို ဝတ္ဆင္ထားၾကတာေတာ့ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ဖြံ့ၿဖိဳးၿပီး အခ်ိဳးက်လွသည္ျဖစ္ရာ ကုန္းကာထားသည့္ ပိုစရွင္တြင္ အသက္ရႉမွားေလာက္သည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့တင္ပါးအိအိႀကီးေတြကို စစ္ေဘာင္းဘီက မဖုံးကြယ္နိုင္ပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံး ႏွစ္လုံးက ထိုေနရာတြင္ အလိုလို သြားစုသည္။
ေသတၱာကို ေကာက္ယူၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါက စားပြဲေပၚတြင္ တင္သည္။ ေသတၱာအား ခတ္ထားသည့္ ေသာ့ခလုတ္ႏွစ္ခုကို ေထာက္ခနဲ ဖြင့္ၿပီး အဖုံးကို လွန္တင္လိုက္သည္။ အထဲတြင္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာလိုလို စကရင္တစ္ခုက ရွိေနၿပီး ထိုအေပၚတြင္ လၽွပ္စစ္လွိုင္းမ်ား ေျပးေနေလသည္။ ဒါကို ျမင္လိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဘာမွန္း ေသခ်ာမသိေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ဆိုတာ ေတြးမိသည္။ သစ္ထြန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း လက္စားေခ်ဖို႔ စိတ္ဓါတ္က ျပင္းျပေနရာ၊ ၀ါ၀ါႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းတြင္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ ရွိေနသည့္တိုင္ သူ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ေတာ့။ 
ဝုန္းခနဲ မလြယ္ေပါက္ တံခါးကို တြန္းဖြင့္သံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ ၀ါ၀ါက ေဘးနားရွိ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို အျမန္လွမ္းေကာက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူမထက္ျမန္ပါသည္။ လက္ထဲရွိ သံပိုက္လုံးက အရွိန္ျဖင့္ ေျမာက္တက္သြားသည္။ ဒုတ္ခနဲ အသံကို ခပ္အုတ္အုတ္ ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါ့ကိုယ္ေရွ႕ပိုင္းက စားပြဲေပၚတြင္ ဟက္ထိုးေမွာက္ကာ ျပဳတ္က်သည္။
(မင္း .. ဘာတတ္နိုင္ေသးလဲ)
ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲမွ ၾကဳံးဝါးၿပီး ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ႏွာတံဝကို လက္ညိဳးျဖင့္ ထိၾကည့္သည္။ သူ႔လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တစ္ခ်က္ထဲေမ့သြားေပမယ့္ အသက္ရႉေနေသးတာ ေတြ႕သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္သြားသည္။ ဒါဆိုလၽွင္ ဒီေကာင္မကို ဖမ္းထားၿပီး စစ္ေမးလို႔ရနိုင္သည္ဆိုၿပီး သူတြက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ တစ္ပိုင္း၊ ေအာက္တြင္ တစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည့္ ၀ါ၀ါ့ကိုယ္အား စားပြဲေပၚ လုံးလုံးေရာက္ေအာင္ ဂ်ိဳင္းတစ္ဖက္စီမွ ဆြဲမသည္။ ထိုေရာအခါ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ သတ္မွတ္ထားသည့္အေလ်ာက္ ထြားမြတ္သည့္ ရင္ဆိုင္မ်ားႏွင့္ သူ႔လက္ထိေတြ႕သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာမိသည္။
၀ါ၀ါ့ကိုယ္က စားပြဲေပၚတြင္ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး ျဖစ္ကာ ရွိေနသည္။ အခုလို ပက္လက္အေနအထားတြင္ သူမရဲ ့ရင္သားဆိုင္ေတြက သိသိသာသာကို ကိုယ္ေပၚမွ ဖြံ့ထားစြာ ေထာင္တက္ေနသည္။ နည္းတာႀကီးေတြ မဟုတ္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ဂလုခနဲ တံေတြးကို မ်ိဳခ်ၿပီး အၾကည့္ကို လႊဲရသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္းဟု ေခါင္းကို အလုပ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ၀ါ၀ါ ကုန္းေကာက္ေနသည့္ ေသတၱာကို သြားၾကည့္သည္။ 
သံေသတၱာမ်ားထဲတြင္ ရွိေသာ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို နားမလည္ေပမယ့္ ယမ္းေတာင့္မ်ားကို ၀ါယာႀကိဳးေတြႏွင့္ ဆက္သြယ္ထားသည္ကိုေတာ့ ေတြ႕့သည္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ ဒီဟာမေတြ အၾကမ္းဖက္သမေတြ။ ႐ုပ္ကေလးေတြ ေခ်ာသေလာက္ အႀကံပက္စက္လွသည့္ အမ်ိဳး။ သူတို႔ စက္႐ုံကို ဗုံးခြဲဖို႔ပဲလား၊ အၾကမ္းဖက္သိမ္းပိုက္ဖို႔ပဲလား .. တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းသည့္ အႀကံမဟုတ္မွန္းေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။
စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္လာသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါ့အနား ျပန္ေရာက္လာသည္။ သတိေမ့ေနတာ မွန္ေပမယ့္ ဒီဟာမကို အလစ္ေပးလို႔ မရမွန္း သူသေဘာေပါက္သည္။ လင္းလင္းထက္ႏွင့္ စေတြ႕စဥ္အခါတုန္းက ငမ္းမိလို႔ တစ္ခ်ီခံလိုက္ရၿပီမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့ အငိုက္မိလို ့မျဖစ္ဆိုၿပီး ေတြးသည္။ သူႏွင့္ နီးစပ္ရာ စားပြဲစြန္းတြင္ ရွိေနေသာ ၀ါ၀ါရဲ ့ေျခတန္ေတြကို လက္ျဖင့္စမ္းၿပီး လက္နက္တစ္ခုခု ရွိေနမလားဆိုၿပီး စရွာသည္။ 
ေျခဖ်ားပိုင္းမွ စစမ္းသြားေသာ သူ႔လက္ေတြသည္ ခါးစပ္အေရာက္တြင္ေတာ့ လက္နက္အစား တင္ပါးအိအိၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြကို စမ္းမိသည္။ ထိုသို႔ စမ္းမိမွ ကိုျမင့္ေမာင္ ပို၍ အံ့အားသင့္မိသည္။ ၀ါ၀ါဆိုေသာ အၾကမ္းဖက္သမသည္ ပင္တီအစား ဂ်ီစထရင္းသာ ဝတ္ထားသည္ကို သတိထားမိလို႔ျဖစ္သည္။ ဘာလက္နက္မွ မေတြ႕သည္တိုင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ေတြက အရသာရွိလွသည့္ တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြေပၚက ခ်က္ခ်င္း မခြာနိုင္ေပ။
(အင္း … ေအာက္ဘက္မွာ ဘာမွ မရွိတာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ.. အေပၚဘက္ကို ဆက္စမ္းရမွာပဲ)
ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဖာသာသူ အဆိုတင္သြင္း၊ သူ႔ဖာသာသူ ေထာက္ခံၿပီး သူ႔ဖာသာသူပင္ အႀကံကို စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္သည္။ စားပြဲအလယ္ေဘးဘက္သို႔ ေလၽွာက္သြားၿပီး လက္တစ္ဆုပ္စာမကသည့္ နို႔လုံးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရပင္ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ 
(ဟ  .. ဒီဟာမ ဘရာ ဝတ္မထားပါလား) 
ကိုျမင့္ေမာင္ မတရားကို အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ ထင္ထားသည္က ၀ါ၀ါသည္ အနည္းဆုံးေတာ့ လင့္လင္းထက္လို ဘရာသား ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတာ့ ဝတ္ထားလိမ့္မည္ဆိုတာကို။ အခုေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဝတ္ထားတာ မဟုတ္မွန္း၊ တင္းရင္းအိစက္သည့္ အသားဆိုင္မ်ားကို အခုအခံမရွိ စမ္းမိေနလို႔ သိလိုက္ရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔မူလ ဦးတည္ခ်က္ကိုေတာင္ ေမ့သြားသည္။ ဘရာရယ္လို႔ မရွိသည့္ ၀ါ၀ါ့နို႔ႀကီးေတြထဲတြင္ ဘာလက္နက္မွ ဝွက္ထားစရာ မရွိဆိုတာ မသိသည့္အလား ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ကို ႏွိုက္ကာ စမ္းသည္။ ေတာ္ေတာ္ အရြယ္ႀကီးမည့္ ထင္ရသည့္ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကိုေတာင္ လက္ျဖင့္ စမ္းမိေသးသည္။
(ေတာက္ !!! … အားရစရာႀကီးေတြ)
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ထဲရွိ နို႔ႀကီးေတြက တကယ္ကိုႀကီးလွသည္။ မသိလၽွင္ ဆီလီကြန္ထည့္ထားသည္လို႔ေတာင္ ထင္စရာရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ႀကီးေပမယ့္ သားသည္အေမေတြလို ေပ်ာ့အိတြဲေနတာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္။ ေလထိုးထားသည္ ေဘာလုံးတစ္လုံးလိုပင္ တင္းတင္းရင္းရင္းရွိေနရာ ကိုင္ရတာ မတရားကို ေကာင္းၿပီး ဇိမ္ရွိလွသည္။ တင္းရင္းအိစက္မႈက ဘာႏွင့္မွ မလဲနိုင္ပါ။
စစခ်င္းတုန္းကေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါတို႔ အဖြဲ႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ လုံျခဳံေရးအခန္းကို ျပန္ေရာက္လာနိုင္သည္ကို ေတြးမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္တြင္ ထိုအေတြးက ဦးေႏွာက္၏ ေနာက္ဆုံးအကန႔္သို႔ အလိုလို ေရာက္သြားၿပီးသားျဖစ္သည္။ တစ္သက္တာတြင္ တစ္ႀကိမ္သာ ၾကဳံနိုင္မည့္ အခြင့္အေရးတြင္ အလိုအေလ်ာက္ သာယာသြားမိၿပီး ေလာေလာဆယ္ ဘယ္လိုအေျခအေနႏွင့္ ၾကဳံေနရသည္ေရာ၊ သူ႔စက္႐ုံ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကိုပါ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ၀ါ၀ါ ဝတ္ထားသည့္ ေျပာက္က်ားစစ္ဝတ္စုံရဲ ့ အေရွ ့ဘက္ဇစ္ဆီ ေရာက္သြားသည္။
(၀ိုး … ရွစ္)
တဇြိဇြိႏွင့္ ဇစ္ကို ခါးစပ္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်လိုက္သည္တြင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ စစ္အကၤ် ီ ေရွ႕ျခမ္းက အလိုလိုဟသြားသည္။ ထို႔အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ ပါးစပ္လည္း အေဟာင္းသား ျဖစ္ကာ ဟသြားရွာသည္။ ဟုတ္ပါသည္ … မွန္ပါသည္။ ၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္ တကယ္ကို ဘာဆိုဘာမွ အထဲတြင္ ခံဝတ္ထားျခင္း မရွိပါ။ ျဖဴေဖြးဝင္းဝါၿပီး ႀကီးမားဖြံ ့ထားသည့္ နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက symmetrical က်စြာႏွင့္ အၿပိဳင္အဆိုင္ လဲေလ်ာင္းေနၾကသည္။
ဘာေျပာေကာင္း မနည္း။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္က ျဖဴေဖြးတင္းရင္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ထပ္ကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ အကာအကြယ္ မရွိဘဲ ပကတိ ထိမိေနသည့္ နို႔လုံးေတြသည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ေႏြးေထြးၿပီး ႏူးညံ့လွသည္။ ႀကီးမားသည္ဆိုတာကေတာ့ အထူးတလည္ ထပ္ေျပာေနစရာကို မလိုပါ။ ကိုျမင့္ေမာင္လို လက္ဝါးဆိုက္ ႀကီးသည့္သူေတာင္ အျပည့္အဝအုပ္ကိုင္နိုင္ျခင္း မရွိ။ နို႔တစ္လုံးလုံးကို ဧရိယာကုန္ cover ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အနည္းဆုံးေတာ့ ႏွစ္ခါေလာက္ လက္ကို ေနရာေရႊ ့မွျဖစ္သည္။ 
တစ္ခုအံ့ၾသဖို႔ ေကာင္းတာက လင္းလင္းထက္မွစ၍ ၀ါ၀ါအဆုံး Terrorists သုံးေယာက္စလုံးသည္ ျဖဴေဖြးကာ သန႔္ျပန္ေခ်ာေမာသည့္ မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားျဖစ္သည္။ အခုလည္း ၀ါ၀ါရဲ ့ နို႔ေတြက တျခားေနရာက အသားေတြထက္ပင္ ပိုၿပီးျဖဴေဖြးသေယာင္ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ေခ်ာင္း ညိဳညိဳမည္းမည္းမ်ားက နို႔လုံးျဖဴျဖဴေတြေပၚ ေလၽွာက္သြားေလရာ ပင့္ကူတစ္ေကာင္ မ်က္ႏွာက်က္အျဖဴကို တြယ္ကပ္ေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနသည္။
(ေစာက္က်ိဳးနဲ .. နို႔သီးေတြ စူထြက္ေနပါလား)
ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးက သူ႔လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္မႈေၾကာင့္ တင္းမာတက္လာသည့္ နို႔သီးညိဳညိဳေတြဆီသို႔ ေရာက္သည္။ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ရမၼက္အေရာင္ ေတာက္လာၿပီးေနာက္ ေခါင္းက အလိုလိုနိမ့္က်သည္။ ပါးစပ္ကို အက်ယ္ဆုံးဟၿပီး ဟတ္လိုက္သျဖင့္ ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔အုံသား ေတာ္ေတာ္မ်ား သူ႔ပါးစပ္ထဲ ပါလာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသည့္ နို႔အုံသားေတြကို အားျပင္းျပင္းျဖင့္ စုပ္သည္။ နို႔သီးေခါင္းကိုလည္း လၽွာျဖင့္ ထိုးကာ အဆက္မျပတ္လ်က္သည္။ 
သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက နို႔ကို ေက်နပ္အားရသည္အထိ စို႔ၿပီးေသာအခါ ညာဘက္ျခမ္းက နို႔ကို စို႔ျပန္သည္။ အရသာက ရွိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ နို႔အုံႀကီးေတြက အိေထြးကာ ႏူးညံ့ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဖက္စီ စို႔ရတာ အားမရသည့္ႏွယ္ နို႔အုံႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွ လက္ျဖင့္တြန္းလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔ေတြက ဟဲဗီးလ္ဆိုက္ေတြမို႔ ဒီလိုတြန္းလိုက္ေသာအခါ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုက အလယ္မွာ သြားစုသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ ပါးစပ္ကို က်ယ္နိုင္သမၽွ က်ယ္ေအာင္ ဟရင္း တစ္ခ်ိန္ထဲ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုကို ရေအာင္စို႔သည္။
(ေတာက္ … ေစာက္ရမ္း ေကာင္းတယ္ကြာ)
ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာလို႔ နို႔စို႔တာ ဝသြားသည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ပါးစပ္ကို ၀ါ၀ါရဲ ့နို႔ေတြေပၚက ခြာလိုက္ရင္း ႀကိတ္မနိုင္ခဲမရ ထုတ္ညည္းသည္။ အားရပါးရ စို႔ခဲ့သည့္ နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြကား သူ႔တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ ေျပာင္လက္ေနသည္။ ၀ါ၀ါ့နို႔ေတြကို နယ္ဖတ္ေနစဥ္ကတည္းက ျပန္လည္ေထာင္မတ္လာသည့္ လီးသည္ အခုေတာ့ ေဒါက္တာဝင့္သူႏွင့္ သံဗီဒိုထဲမွာ ပုန္းေနခဲ့ရစဥ္ကလိုပင္ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီသားကို အတင္းအက်ပ္ နင္းကန္ ေထာက္လၽွက္ရွိသည္။
(မထူးေတာ့ပါဘူး … ဒီဟာမ အဖုတ္ကို လိုးလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္)
ရမၼက္လွိုင္းေတြသာ ႀကီးစိုးထားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဦးေႏွာက္က ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ မ်က္စိေရွ႕တြင္ ျမင္ေနရသည့္ ေရေဆးငါးႀကီးလို ဆူၿဖိဳးသည့္ ၀ါ၀ါ့ရဲ ့ကိုယ္ကို သုံးေဆာင္ဖို႔သာ တိုက္တြန္းသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ပထမဆုံး ေျခလွမ္းအေနႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲမွ လီးကို ဇစ္ျဖဳတ္၍ ဒီေန႔ညအဖို႔ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
လီးက ေျဖာင္းခနဲပင္ လွံတစ္ေခ်ာင္းလို တန္းမတ္၍ ထြက္လာသည္။ ထုံးစံအတိုင္း တင္းမာေထာင္တက္ေနၿပီး Adrenaline မ်ား စုေဝးေနမႈေၾကာင့္ မသိမသာေတာင္ တုန္ခါေန၏။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးအား ဘယ္လက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး၊ ညာလက္က ၀ါ၀ါရဲ ့ေျပာင္းက်ားေဘာင္းဘီရွိ္ ၾကယ္သီးကို လွမ္းျဖဳတ္သည္။ ၾကယ္သီးျပဳတ္၍ ေဘာင္းဘီစႏွစ္ခု ဟသြားသည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွင့္စမ္းတုန္းက သတိထားမိသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္း အနက္ေရာင္ေလး ေပၚလာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္ၿပီး ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ပင္ ခုန္သည္။
“ဟ .. ေစာက္ေမႊးေတာင္ မရွိပါလား”
ေဘာင္းဘီကို ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ဆြဲခ်လိုက္ေသာအခါ အဖုတ္ကို မလုံ႔တလုံ ဖုံးထားသည့္ ႀတိဂံပုံ ဂ်ီစထရင္းသာ က်န္ေတာ့သည္။ ေျပာင္လက္ေနသည့္ အစက ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည့္အျပင္ ကိုျမင့့္ေမာင္ လက္ႏွင့္စမ္းကတည္းက ေနရာတက် ရွိမေနေတာ့ရာ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူမ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ လက္ညိဳးတစ္လုံးစာေလာက္ေတာင္ ရွိမလား မသိသည့္ အသားဖတ္မ်ားသည္ ပကတိေျပာင္ရွင္းၿပီး တင္းတင္းေစ့ကာ ရွိေနရာ အဖုတ္ဝကိုေတာင္ ေသခ်ာမျမင္ရ။
“ကဲ .. အခ်ိန္ၾကာတယ္ကြာ .. လာေလေရာ့”
ပုံမွန္အခ်ိန္သာ ဒါမ်ိဳးႏွင့္ ၾကဳံလၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဖာင္းဥေနသည့္ အဖုတ္ကို ကုန္း၍ လ်က္မိမွာ ေသခ်ာပါသည္။ အခုေတာ့ မတရားတင္းမာေနသည့္ လီးကို ေျဖေရွာ့ဖို႔ကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္လိုက္သည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့ေျခတန္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျခက်င္းဝတ္မွ စုကိုင္ၿပီး အေပၚသို႔ ေျမႇာက္တင္သည္။ ေပါင္တန္ႏွစ္ေခ်ာင္း ပူးကပ္သြားၿပီး ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ တစ္တီတူး ပုံစံ ျဖစ္သြားသည္။ ေျခတန္ေတြကို ထိန္းကိုင္ထားရင္း က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ေပါင္တန္ေတြကို ေပြ႕ဆြဲလိုက္ရာ ၀ိုင္းစက္သည့္ တင္ပါးႀကီးေတြက စားပြဲစြန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။
“ထြီ … ထြီ”
ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လက္ဝါးထဲသို႔ တံေတြးကို ႏွစ္ခါေလာက္ ေထြးထည့္သည္။ လီးဒစ္ထိပ္ပိုင္းကို လက္ဝါးျဖင့္ အုပ္ၿပီး တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုရႊဲေအာင္ ပြတ္္သည္။ ပူေႏြးေနသည့္ လိင္တန္သည္ တံေတြးအစြမ္းႏွင့္ အနည္းငယ္ ေအးစိမ့္သြားရာ ေနသာထိုင္သာ ရွိသည္။ ဒီထက္ေကာင္းတာ မင္း အခုပဲ ခံစားရေတာ့မွာပါကြာ ဟု ကိုယ့္လီးကိုယ္ လွမ္းေျပာရင္း အဖုတ္ေပၚက အနက္ေရာင္ပိုးသားစကို လုံးလုံးေဘးေရာက္သြားေအာင္ ဆြဲဖယ္သည္။ 
၀ါ၀ါရဲ ့ အဖုတ္က ေတာင့္တင္းဆူၿဖိဳးေသာ လူေကာင္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ႀကီးမားလွသည္။ အဖုတ္ေအာက္ေျခတြင္ ရွိသည့္ စအိုေပါက္ နီနီေလးႏွင့္ေတာင္ ထိစပ္မိအလား ရွည္လ်ားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ တံေတြးတစ္ခ်က္ကို ဂလုခနဲ ျမည္ေအာင္ မ်ိဳခ်မိၿပီး အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔ သူ႔လီးႏွင့္ ေထာက္သည္။ ျဖဴေဖြးႏုအိေနသည့္ အဖုတ္၏ ေနာက္ခံဘက္ဂေရာင္းတြင္ သူ႔လီးတန္ မည္းမည္းႀကီးက ထင္ရွားစြာ ေပၚထြက္ေနရာ ေဆးသားေကာင္းသည့္ လက္ရာေျမာက္ ဘလက္ခ္အန္ဝွိုက္ ဓါတ္ပုံတစ္ခုႏွယ္ ရင္ခုန္လွိုက္ေမာဖြယ္ ေကာင္းေနသည္…။
“အီး … အားပါး .. က်ပ္လွခ်ည္လား”
လီးထိပ္ကို အဖုတ္ေအာက္ေျခအဝႏွင့္ ေတ့ၿပီး သြင္းလိုက္သည္တြင္ ထင္မွတ္မထားသည့္ တုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အံ့အားသင့္မိသည္။ အားအရွိန္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း သုံးလိုက္သည္မို႔ ဒစ္ဖူးက အထဲေတာ့ ဝင္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ တင္းက်ပ္စီးပိုင္ေနမႈေၾကာင့္ ေရွ႕ဆက္တိုးလို႔မရ။ မာေက်ာၿပီး သံေခ်ာင္းလို ျဖစ္ေနေသာ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးတန္ေတာင္ ေကြးသြားမည့္သေယာင္ ျဖစ္သည္။ 
“ဒီဟာမွ အဖုတ္က အပ်ိဳနဲ႔ မျခားပါလား .. ေကာင္းကြာ .. ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့”
ကိုျမင့္ေမာင္ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ကာ ၾကဳံးဝါးရင္း ေဆာင့္ထည့္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ လီးထိစပ္ထားရာမွ တဗ်စ္ဗ်စ္ဆိုေသာ အသံ အက်ယ္ႀကီး ျမည္ၿပီး လီးက တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ အဖုတ္လမ္းေၾကာင္းတေလၽွာက္ ေျပးဝင္သည္။
“အိုး … ရွစ္ … အား ပါးပါး”
လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ျပဳတ္တူႏွင့္ ညႇပ္ထားသည့္အလား တင္းက်ပ္စီးပိုင္လွသည့္ အရသာေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေခါင္းေမာ့၍ပင္ ညည္းညဴယူရသည္။ လီးတန္လုံးပတ္တေလၽွာက္လုံးလည္း ပူခနဲ ေနေအာင္ ခံစားရသည္။ ေသခ်ာပါသည္။ ဒီ ၀ါ၀ါဆိုသည့္ ဟာမသည္ ေယာက်္ားအေတြ႕အၾကဳံ ရွိဖူးပုံမရ။ အပ်ိဳအေျမႇးပါးေတာ့ ရွိမေနသည့္တိုင္ အဖုတ္သည္ လီးဝင္ဖူးတာ ခံဖူးထားပုံမေပၚ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုျမင့္ေမာင္လို လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ အလိုးခံထားဖူးပုံ မရ။ တင္းက်ပ္တာမွ စပယ္ရွယ္ကို က်ပ္ေနသည္။ အဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးေတြက သူ႔လီးတန္အား တအားကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသည္။
“ျဗစ္ … ဇြိ … ဇြိ … ျဗစ္ … ဇြိ … ဇြိ … ဖတ္”
ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာကိုင္ထားရာမွ လက္ႏွင့္ေပြ႕ထိန္းရင္း ပခုံးတစ္ဖက္ေပၚ ထမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ခါးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေျပာင္းကိုင္ၿပီး အားရပါးရကို လိုးေဆာင့္ေတာ့သည္။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္ အညီ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္ေနသာ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ကေလး စားပြဲေပၚတြင္ အေပၚေအာက္ ေရြ႕လ်ားေနသည္။ သတိေမ့ေနလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ေဆာင့္ပုံမ်ိဳးႏွင့္ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ အခုလို အသံတိတ္အေနအထားႏွင့္ ေအာင့္ခံနိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
“ဖုံး … ဇြိ …. ဖတ္ …. ဖုံး … ဇြိ …. ဖတ္ …. အီး … ရွီး …  ရွီး”
ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ တကယ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲေနသည္။ ခါးအားေရာ၊ ေျခတန္ေတြရဲ ့အားပါ သုံးၿပီး အၾကမ္းပတမ္းကို ေဆာင့္ေနသည္။ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ေလး တင္ထားသည့္ စားပြဲခုံသည္ အားအရွိန္ေၾကာင့္ တက်ိက်ိႏွင့္ေတာင္ ျမည္စျပဳသည္။ စားပြဲခုံေထာက္ေတြကို ဝက္အူႏွင့္သာ မစုတ္ထားလၽွင္ ဝုန္းဆိုၿပီး ေရြ ့သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။ ျဖဴေဖြးေနသည့္ နို႔လုံးႀကီးေတြသည္မူ ပရမ္းပတာကို ရမ္းခါေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က တုန္ခါေနသည့္ နို႔ေတြကို အေပၚကေန ထပ္ကိုင္ရင္း လက္ျဖင့္ ဖိညႇစ္သည္။ နို႔သီးေခါင္းေတြကို လက္ျဖင့္ ဖ်စ္ဆြဲရင္း ဆက္တိုက္လိုးသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဒီေရလွိုင္းမ်ား အလား .. တစတစ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာသည္ … ။
“အား … ထြက္ … ထြက္ၿပီ ဟ”
ကိုျမင့္ေမာင္ ႏွႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ကာ ထားရင္း မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။ ေမွာင္မည္းေနသည့္ အျမင္အာ႐ုံတြင္ ၾကယ္ေတြၿပိဳးျပက္ထြက္သလို အလင္းတန္းေတြ ျဖတ္ေျပးသည္။ လူတကိုယ္လုံး ထူူပူတက္ၿပီး အဖုတ္ထဲ ဝင္ေနသည့္ လီးကမူ အတင္းမာဆုံး အေျခအေနသို႔ ေရာက္သည္။ နို႔လုံးႀကီးႏွစ္ဖက္တြင္ လက္ရာ အနီေၾကာင္းေတြ ထင္လာသည္အထိ အားကုန္ဆြဲထားရင္း ဆီးစပ္ခ်င္း တအားကို ပူးကပ္ထားသည္။ သားအိမ္သို႔ ေရာက္မိမတတ္ တိုးဝင္ေနသည့္ ဒစ္ထိပ္မွ လရည္္ေတြ တထုတ္ထုတ္ႏွင့္ ပန္းထြက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လရည္မ်ားႏွင့္ ျပည့္လၽွံသြားသည္။
“ငါ .. ဘယ္လို ျဖစ္သြားတာပါလိမ့္”
တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြ ၀ါ၀ါရဲ ့အဖုတ္ထဲ စီးဝင္သြားသလို ခံစားရသည့္အတြက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဒူးေတာင္မွ ေခ်ာင္ခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ လရည္ေတြႏွင့္ စိုရႊဲေနသည့္ အဖုတ္ထဲမွ သူ႔လီး ကၽြတ္ထြက္လာေသာအခါ စားပြဲစြန္းကိုေတာင္ လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္ထားရသည္။ 
တေအာင့္ေနမွ လက္ရွိကမၻာထဲ ကိုျမင့္ေမာင္ အေတြးအာ႐ုံက ျပန္လည္ေရာက္ရွိသည္။ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္သြားေသာ လီးကို ခ်ိတဲ့တဲ့လက္ျဖင့္ကိုင္၊ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ဇစ္ဆြဲပိတ္သည္။ အိုေကၿပီဆိုၿပီး ၀ါ၀ါ့ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရင္ဘတ္က ေဟာင္းေလာင္း၊ အဖုတ္က ေဟာင္းေလာင္း အေနအထားႏွင့္ ျဖစ္္ေနသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ဒဏ္ေၾကာင့္ နီရဲေနသည့္ အဖုတ္ႏွႈတ္ခမ္းသားမ်ား တေလၽွာက္ လရည္ျဖဴျပစ္ျပစ္ေတြကလည္း စိမ့္ၿပီး စီးထြက္ေနသည္။ 
မျဖစ္ေသးပါဘူးဟု ကိုျမင့္ေမာင္ ေတြးၿပီး ေဘးကိုဆြဲဖယ္ထားသည့္ ဂ်ီစထရင္းအစႏွင့္ ျပန္အုပ္ေပးလိုက္ယုံမက၊ ေဘာင္းဘီကိုပါ ခါးထိေရာက္ေအာက္ ျပန္ဆြဲတင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လူကို တေစာင္းျဖစ္သြားေအာင္ ေဘးကို တြန္းထုတ္သည္။ ဒါမွ ၀ါ၀ါရဲ ့တပ္မက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ ကိုယ္လုံးေလးကို သူ အာ႐ုံထဲက ေဖ်ာက္လို႔ရမည္ျဖစ္သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဒီဟာမကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လီးျပန္ေထာင္လာမွာလား ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ မေသခ်ာ။ လီးေထာင္လာလၽွင္ ဘာမွ စဥ္းစားလို႔မရဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စရိုက္ပင္ မဟုတ္ပါလား …။
“မလႈပ္နဲ႔ .. အဲ့ဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း !!”
ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ရႈပ္ေနလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ ၀ါ၀ါရဲ ့ရိုင္ဖယ္ကို ေကာက္ယူဖို႔ ေမ့ေနသည္။ သတိရလို႔ ကြန္ပ်ဴတာခုံတြင္ တင္ထားသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို သြားယူမည္လုပ္ေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္က်ေနေခ်ၿပီ။ လုံျခဳံေရးအခန္းေပါက္ဝတြင္ ေပၚလာသည့္ နီနီက သူ႔ကို တင္းမာသည္ ေလသံႏွင့္ အမိန႔္ေပးရင္း ပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ တည့္မတ္စြာ ခ်ိန္ထားသည္။
“ရွစ္!!”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲရင္း မတတ္တာသည့္ အဆုံး ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္လိုက္ရသည္။
အခန္းထဲသို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ ဝင္လာသည့္ နီနီရဲ ့အၾကည့္က စားပြဲခုံေပၚတြင္ အသက္မဲ့သည့္ႏွယ္ လဲေလ်ာင္းေနသည့္ ၀ါ၀ါရဲ ့ကိုယ္ကို ေတြ႕သည္။ 
“ေဟ့ေကာင္ … မင္း .. ငါ့ ေဘာ္ဒါကို ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ??” (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္အား ေအာ္ေငါက္ကာ ေမးရင္း အနားတိုးလာသည္)”က်ဳပ္ မသိဘူး … ဒီအတိုင္း သူ႔ကို ေတြ႕တာပဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ ထုံးစံအတိုင္း ဘူးခံ၍ ျငင္းသည္)
ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို နီနီက ယုံၾကည့္သည့္ အသြင္မေပၚပါ။ သူ႔အား ေဒါသအေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ တျခားဘာမွ ထပ္မေမးေသးဘဲ သူမခါးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ေဝါ့ကီေတာ့ကီကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။
“မလင္း .. နီနီ ေျပာေနတယ္””ေျပာ .. နီနီ” (လင္းလင္းထက္ရဲ ့တုံ႔ျပန္သံက ေဝါ့ကီေတာ့ကီထဲမွ ခ်က္ခ်င္းထြက္လာသည္)”နီနီ တစ္ေယာက္ မိထားတယ္ .. ဟိုလဒူေကာင္ .. ေဒါက္တာမေတာ့ မေတြ႕ဘူး”
“ဘာ!!” (လဒူေကာင္ဆိုသည့္ အသုံးေၾကာင့္ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ႏႈတ္မွ မေက်နပ္သံ ထြက္လာသည္)”ေအး .. ေကာင္းတယ္ .. မင္း အဲဒီေကာင္ဆီက ပတ္စ္ေဝါ့ရေအာင္ေတာင္း .. ငါ ေဒါက္တာမကို လိုက္ရွာလိုက္ဦးမယ္”
လင္းလင္းထက္ရဲ ့ေလသံက လွိုဏ္သံပါေနသည္။ ၾကည့္ရတာ စက္႐ုံရဲ ့အတြင္းပိုင္းကိုမ်ား ေရာက္ေနတာလား မသိ။ ကိုျမင့္ေမာင္အား နီနီရဲ ့လက္ ဝကြပ္အပ္သလို မွာၾကားသြားၿပီးေနာက္ သူမအသံက ေပ်ာက္သြားသည္။ နီနီက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ကာထားရင္း ေဝါ့ကီေတာ္ကီကို ခါးမွာ ျပန္ခ်ိတ္သည္။
“ဒီမွာ မနီနီ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ကိစၥထဲ က်ဳပ္ဝင္မပါဘူးဗ်ာ .. က်ဳပ္ကို လႊတ္လိုက္ပါလား”
ကိုျမင့္ေမာင္ အေနႏွင့္ နီနီတို႔ အဖြဲ႕ထဲမွ လင္းလင္းထက္ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္တာျဖစ္သည္။ အခုလည္း လင္းလင္းထက္က စက္႐ုံတစ္ေနရာတြင္ ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ နီနီဆိုသည့္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အေပးအယူလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္၏ မ်က္ဝန္းတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး လက္ထဲခ်ိန္ထားသည့္ ေသနတ္ျဖင့္ ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို ညႊန္ျပသည္။
“အဲဒီမွာ ထိုင္”“က်ဳပ္ေျပာတာ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ .. နဲနဲ စကားေျပာၾကည့္ရေအာင္လား မနီနီ” (က်ိဳးႏြံသည့္ အမူအရာႏွင့္ ထိုင္ခုံတြင္ ဖင္ခ်ထိုင္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ထပ္မံ၍ ေျဖာင္းျဖၾကည့္သည္)“ေကာင္းၿပီ .. ဒီလိုလုပ္မယ္ … နင္ .. ငါ့ကို ပတ္စ္ေဝါ့ေပးလိုက္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ နင့္ေဘာလ္ တည့္တည့္ကို ငါ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္ .. ဘယ္လိုလဲ”(ဟိုက္) 
ကိုျမင့္ေမာင္ အတြက္အခ်က္မွားသြားသည္။ နီနီက သူတို႔ေခါင္းေဆာင္ လင္းလင္းထက္ထက္ပိုဆိုးေန၏။ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း ေလသံမာမာႏွင့္ ဖိႀကိမ္းရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ဂြၾကားသို႔ ေသနတ္ေျပာင္းကို ေရႊ ့ကာခ်ိန္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ တကိုယ္လုံး ေခၽြးေစးမ်ား ျပန္လာၿပီး လူက အသားေတြေတာင္ တုန္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းကိုမူ တင္းတင္းေစ့ကာ ထားသည္။
“ဟာ .. ဒီေကာင္ !!”
နီနီ၏ လက္က လၽွပ္ျပက္သလိုကို ျမန္ဆန္လြန္းလွ၏။ ပစၥတိုေသနတ္ကို အျပားလိုက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေျမာက္တက္သည္။ ေအာက္ျပန္က်လာသည့္ ေသနတ္ရဲ ့သံကိုယ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ေခါင္းက ခြပ္ခနဲေနေအာင္ မိတ္ဆက္၏။ ဘာမွန္း မသိခင္မွာပင္ နားထင္ရင္းတြင္ ပူခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အသည္းခိုက္ေအာင္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ အားခနဲ ေအာ္မိသည္။
“ပတ္စ္ေဝါ့??” (ပစၥတိုကို သူ႔ေပါင္ဂြၾကားအား ျပန္ခ်ိန္ထားၿပီး ေလသံျပတ္ႏွင့္ ထပ္ေမးျပန္သည္)“ေန .. ေနဦး!!” (ကိုျမင့္ေမာင္ အလန႔္တၾကားႏွင့္ တားရသည္)“ေပးမွာလား ပတ္စ္ေဝါ့”“ေပးမယ္ … ဒါ .. ေပမယ့္”
“ဘာ ဒါေပမယ့္လဲ” (ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို အလိုမက်ဟန္ျဖင့္ ေသနတ္ကိုင္ထားသည့္ သူမလက္က ထပ္မံ၍ ေျမာက္တက္မည့္ဟန္ ျပသည္)“ပတ္စ္ေဝါ့ေပးမယ္္ .. ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို တစ္ခုလိုက္ေလ်ာရမယ္” (လက္ႏွစ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာေရွ ့ကာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ စကားကို အလုအယက္ေျပာသည္)“ဘာလိုက္ေလ်ာရမွာလဲ .. နင့္ကို ျပန္လႊတ္ဖို႔လား ေဝးေသး”“အိုေက .. မလႊတ္ဘူးဆိုလည္း ျဖစ္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ နဲနဲေတာ့ သက္သက္ညႇာညႇာ စဥ္းစားဦးဗ်ာ”“အို .. ဘာမွ မစဥ္းစားနိုင္ဘူး .. ပတ္စ္ေဝါ့ေပး .. မေပးရင္ ပစ္ထည့္လိုက္မယ္”
စိတ္ရႈပ္သည့္ အသံႏွင့္ နီနီ ေအာ္ထည့္လိုက္ရင္း ေသနတ္ကို ဂြၾကားသို႔ တဆဆလုပ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲ ေက်ာခ်မ္းသလို ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ခုကိုလည္း တြက္ဆေနသည္။ သူ႔အက်င့္အတိုင္း မ်က္ခုံးေမႊးေပၚ စၾကၤန္ေလၽွာက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္သည္ …။ နီနီ အသံေတာင္ မေပ်ာက္ေသး သူကလည္း ေလသံမာမာႏွင့္ တုံ႔ျပန္ၿပီးသာျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ နီနီ .. ခင္ဗ်ားဖာသာ ပစ္ခ်င္တဲ့ေနရာပစ္ .. ရိုက္ခ်င္တဲ့ေနရာရိုက္ .. ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္ .. က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အေပးအယူကို သေဘာမတူရင္ ပတ္စ္ေဝါ့ မေပးနိုင္ဘူး”“ဘာအေပးအယူလဲ??” (နီနီရဲ ့ေသးသြယ္ေသာ မ်က္ခုံးေမႊးတန္းေလး ႏွစ္ခု အလယ္ေခါင္သို႔ က်ဳံ ့သြားၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေမးသည္)“လြယ္လြယ္ေလးပါ … က်ဳပ္ကို ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္းသာ ဆက္ဆံ .. ေအာက္တာေငါက္တာေတြ မလုပ္နဲ႔ဗ်ာ .. နဲနဲေလး pleasure ရရင္ ေက်နပ္ၿပီ”
မခ်ိဳမခ်ဥ္႐ုပ္ႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားေတြက ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နီနီ သေဘာေပါက္လိုက္ေသာအခါ သူမမ်က္ႏွာ ခပ္ပ်က္ပ်က္ျဖစ္သည္။ ဒီညေစာင့္ ဘိုးေတာ္သည္ ဒီေလာက္ေတာင္ ေဟာ္နီျဖစ္လိမ့္မည္ဟု သူမ ဘယ္လိုမွ ထင္မထားပါ။
“ခင္ဗ်ား ဘာမွ မနစ္နာပါဘူး ဗ်ာ .. ပတ္စ္ေဝါ့ကို က်ဳပ္ တကယ္ေပးမွာပါ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတာင္မွ က်ဳပ္ကို ဘယ္လိုဆက္ဆံလည္း  ျမင္ခဲ့တာပဲ .. သူႏွင့္ယွဥ္ရင္ ခင္ဗ်ားက အပုံႀကီးပိုသာပါတယ္ .. ႐ုပ္ရည္ေရာ .. ေဘာ္ဒီေရာ အပ်ံစားပဲ”“ေတာ္ .. ေတာ္ .. ရွင္ အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔”
ပထမဦးဆုံး အေနႏွင့္ နီနီထံမွ မိန္းမသံ ဆန္ဆန္ အေျပာကို ၾကားလိုက္ရ၏။ ကိုျမင့္ေမာင္ နီနီ ဘာလုပ္မလဲဟု သူမအမူအရာအား အကဲခတ္ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လက္ထဲရွိ ေသနတ္ကို ေဘာင္းဘီေနာက္သို႔ ထိုးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္အား အလြတ္မေပးဘဲ ၾကည့္ရင္းက သူတို႔ေတြ၏ ပစၥည္းေတြထဲမွ အိတ္တစ္အိတ္ရွိရာသို႔ သြားသည္။ အိတ္ရဲ ့ရႈံ႔ႀကိဳးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ႏွိုက္သည္။ သူမလက္ျပန္ထြက္လာေသာအခါ လက္ထဲပါလာသည္က စတီးလက္ထိပ္တစ္ခု …။
“က်ဳပ္ကို သနားပါဦး နီနီရာ … အၾကမ္းပတမ္းေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ .. ဟင္း ဟင္း”
လက္ထိပ္ျဖင့္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္အား ေနာက္ျပန္ခတ္လိုက္သည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္က နီနီအား ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ လွမ္းစသည္။ နီနီက သူ႔အား ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ လက္ထိပ္ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေပါင္ေပၚသို႔ ေျခတန္ေတြကို ခြဲ၍ ထိုင္ခ်သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာႏွင့္ နီနီရဲ ့ ဖြံ့ၿဖိဳးလွသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္သည္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေရာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္ အနည္းငယ္က်ယ္လာသည္။ နီနီရဲ ့ညာလက္က ေပါင္ဂြၾကားသို႔ ဆင္းသက္လာၿပီး လီးကို အုပ္ကိုင္လာသည္တြင္ေတာ့ မ်က္လုံးအိမ္က ပို၍ ျပဴးထြက္သည္။ ႏွစ္ခ်ီ ဆက္တိုက္ ၿပီးထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ လီးတန္က ေခါင္းေထာင္ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။
“ဒီမွာ ကိုညေစာင့္ .. ရွင္ လိုခ်င္တဲ့ သာယာမႈကို က်မေပးမယ္ … က်မ လိုခ်င္တဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ကို ေပးဖို႔သာ မေမ့ပါနဲ႔”“အာ .. မေမ့ဘူး .. စိတ္ခ်”
နီနီရဲ ့လက္က ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး လီအား ဆြဲထုတ္လိုက္သည္တြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ အားတက္သေရာပင္ ကတိေပးလိုက္သည္။ ၀ါ၀ါ့အား လိုးၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ဒီအတိုင္း ျပန္ထည့္ထားသျဖင့္ လီးတန္တေလၽွာက္ အရည္အခ်ိဳ ့က ေပက်ံကာ ရွိဆဲျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ နီနီက လီးဒစ္ေအာက္ပိုင္းမွေန၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အေပၚေအာက္ဆြဲကာ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္တြင္ အရည္ေတြႏွင့္ လီးအားပြတ္လိမ္းသလို ျဖစ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ရွိၿပီး အရသာလည္း ေကာင္းလွသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ နီနီရဲ ့လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးထဲတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္လီးက အလမၼာဆရာရဲ ့ပုေလြသံေၾကာင့္ ပါးပ်ဥ္းေထာင္လာသည့္ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ႏွယ္ အလိုလိုေခါင္းေထာင္ တက္လာသည္။
“မနီနီ .. ဒီလိုမ်ိဳး ဂြင္းတိုက္ေပးတာကေတာ့ က်ဳပ္ဖာသာ လုပ္လဲ ရပါတယ္”
ေခ်ာကၽြိကၽြိ အရည္မ်ားေၾကာင့္ ေခ်ာဆီသုတ္လိမ္းသလို ျဖစ္ၿပီး မဲနက္တင္းေျပာင္းလာသည့္ လီးအား ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေစာဒက တက္ျပန္သည္။
“လဲေသလိုက္ .. လီးစုပ္ေပးဖို႔ ဆိုရင္ေတာ့ နိုးပဲ”
နီနီက သူ႔ကို စိတ္ရႈပ္ေထြးသည့္ဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ရင္း လွမ္းေငါက္သည္။ မတတ္တာလို႔ ဒီလို လုပ္ေပးေနရေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ႏွင့္ သူမ အခုလို နီးနီးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနတာကို လုံးဝ သေဘာမက်။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွာဘူးေကာင္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ လိုက္ေလ်ာမိသည္ဆိုတာ သူမကိုယ္သူမ စဥ္းစားလို႔မရ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အေျဖရွာမရသည့္ သူမ ဦးေႏွာက္က ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူ လင္းလင္းထက္ကိုသာ လႊဲခ်လိုက္သည္။ ပတ္စ္ေဝါ့ကို ရေအာင္ေတာင္းဆိုလို႔ သူမ လိုက္လုပ္ရသည္လို႔သာ ဆင္ေျခေပးလိုက္သည္။ 
နီနီတစ္ေယာက္ အေတြးေတြႏွင့္ ရႈပ္ေထြးေနရာ လက္ျဖင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာ အနည္းငယ္ အရွိ္န္ေႏွးသြား၏။
“အာ .. ညႇိႏွိုင္းေနတုန္း ရွိေသးတာ .. မရပ္နဲ႔ေလ”“ကၽြတ္!!” (စိတ္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ စုတ္သပ္လိုက္ေပမယ့္ ခုနကအတိုင္း ျပန္လည္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ေဖာင္းအိေနသည့္ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားရဲ ့ၾကားတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးက ႀကီးသထက္ႀကီးလာသည္)
နီနီက လီးစုပ္ေပးသည့္အေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေခါင္းထဲတြင္ ရွိသည္က အဲဒါမဟုတ္။ သူ႔အေနႏွင့္ လီးစုပ္ေပးတာ မေျပာႏွင့္ ၀ါ၀ါ့ေစာက္ဖုတ္ကိုေတာင္ အပီအျပင္လိုးခဲ့ၿပီးၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သူသာ နီနီကို ပတ္စ္ေဝါ့ ေပးလိုက္ၿပီးလၽွင္ ဒီဟာမက သူ႔ကို ဘယ္လိုတုံ႔ျပန္မည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ ေသခ်ာေတြးလို႔မရ။ အသက္ကို ဖက္ႏွင့္ထုတ္ထားရသည့္ ပမာ ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ တန္ေအာင္ေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မည္။
“လီးမစုပ္ေပးခ်င္လဲ ရတယ္ မနီနီ .. ဒီေလာက္ တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ကို အဖုတ္နဲ႔ လဲမယ္ဆိုရင္ေရာ”“ေသဦးမယ္ ..” (နီနီ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးက နီရဲသြားၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည့္ လက္က အလိုလိုရပ္သြားျပန္သည္)“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး .. က်မ ဘာေဆးမွ ေသာက္ထားတာ မဟုတ္ဘူး … ရွင့္လို ညေစာင့္လီးေၾကာင့္ေတာ့ ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး”
ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ထဲမွ ေသာက္ေကာင္မလို႔ က်ိန္ဆဲမိသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကေတာ့ (လီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးဦးေလ) ဟုသာ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ နီနီက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး လီးကို အေပၚေအာက္ဆြဲရင္း ဂြင္းျပန္တိုက္ေပးသည္။ ဒီငနာေကာင္ရဲ ့လီးကလည္း ဘာေတြလုပ္ထားမွန္း မသိ။ ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာလာၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ လရည္ထြက္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျပ။
“ဗိုက္မႀကီးခ်င္ဘူး ဆိုရင္ ေနာက္ေပါက္ကို လုပ္လို႔ရတာပဲ ..”“ေရာ… ကိုညေစာင့္ .. ရွင္ဟာေလ မလြယ္ပါလား” (နီနီ ကိုျမင့္ေမာင္ကို တကယ္ကို မယုံနိုင္သည့္အသြင္ႏွင့္ ၾကည့္၏)“ခနပဲ ၾကာမွာပါ .. ခင္ဗ်ားရဲ ့ဖင္ႀကီးေတြက လုံးဝန္ၿပီးကားေနတာဆိုေတာ့ဗ်ာ … ဟင္း .. ဟင္း”“ဖက္ခ္ ယူ .. လုံးဝ နိုးပဲ … လုပ္ခ်င္ရင္ က်မ နို႔ေတြကို လုပ္ .. အဲဒါထက္ ပိုမလိုက္ေလ်ာနိုင္ဘူး .. ဒါပဲ”
ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို နီနီသာ စိုက္ၾကည့္မေနဘူးဆိုရင္ ပါးစပ္ကို နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေအာင္ပင္ ျပဳံးမိမလား မသိ။ သူ႔ကံၾကမၼာအေျပာင္းအလြဲကိုလည္း မယုံေရးခ်မယုံ ျဖစ္မိသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းက နီနီရဲ ့ေသနတ္ေျပာင္းေအာက္တြင္ အသက္ေပ်ာက္မလို ျဖစ္ေနသည့္ သူက၊ အခုေတာ့ ဖြ႕ံထြားမို႔ေမာက္ေနသည့္ သူမရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကိုေတာင္ လိုးရဦးမယ္တဲ့။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္မွာဆိုရင္ ဒီခရစ္စမတ္ေန႔သည္ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ အေကာင္းဆုံးေန႔ဟုလို႔ေတာင္ သတ္မွတ္လို႔ ရနိုင္ပါသည္။ အင္း .. သစ္ထြန္းတစ္ေယာက္ ေသသလား ရွင္သလား မသိတာကလြဲလို႔ေပါ့ ..

“အိုေခ .. ပတ္စ္ေဝါ့နဲ႔ မင္းရဲ ့ နို႔နဲ႔ လဲမယ္ .. ေရာ့ပတၱျမား ေရာ့နဂါးပဲ .. ငါ့ နဂါးက မင္းလက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ .. မင္းရဲ ့ပတၱျမားခဲေတြသာ ျပေတာ့”
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ခပ္ရႊင္ရႊင္စကားေၾကာင့္ နီနီေတာင္ ေရာေယာင္ၿပီး ျပဳံးမိမလို ျဖစ္၏။ ထိုအခ်က္ကို သူမဟာသူမ သတိျပဳမိသြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ လန႔္သြားသည္။ မ်က္ႏွာကို မနည္းပင္ တင္းေအာင္ျပန္ထားလိုက္ၿပီး အလုပ္သေဘာေနာ္ အလုပ္သေဘာဟု ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ေျပာရင္း ေျပာက္က်ားအကၤ် ီရဲ ့အေရွ႕ဘက္ျခမ္းရွိ ဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္၏။
ကိုျမင့္ေမာင္ တြက္ဆထားသည့္ အတိုင္းပင္။ နီနီသည္လည္းပဲ ဘာအတြင္းခံ ဘရာစီယာမွ ဝတ္ထားျခင္း မရွိပါ။ ဝင္းခနဲ ေပၚလာသည့္ နို႔ႀကီးေတြက ၀ါ၀ါႏွင့္ မျခား ႀကီးထြားဆူၿဖိဳးသည္။ ထို႔အျပင္ ကိုျမင့္ေမာင္ တင္စားလိုက္သည့္ ပတၱျမားခဲဟူေသာ အေခၚအတိုင္း နီနီရဲ ့နို႔သီးေတြက ၀ါ၀ါလို႔ မဟုတ္ဘဲ နီတီတီေလးေတြ ျဖစ္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္တို႔အတြက္ေတာ့ အႀကိဳက္ေတြပင္ …။
“ေသာက္ရမ္း မိုက္တယ္ !!” (မေနနိုင္သည့္အဆုံး ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ ခ်ီးက်ဴးသည္။ နီနီကသာ သူ႔ကို လက္ထိပ္ခတ္မထားလၽွင္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဒီနို႔ႀကီးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ညႇစ္မိမွာ ေသခ်ာပါသည္)
နီနီဆီမွ ဘာမွ တုံ႔ျပန္သံ မၾကားပါ။ တုံ႔ျပန္သံအစား သူမရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ နို႔ႀကီးေတြကို ေအာက္ကေန ပင့္ကိုင္ၿပီး ညႇစ္ျပရွာသည္။ နို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြၾကား ရင္ၾကားေျမာင္းက နက္ရွိုင္းစြာ ေပၚလာၿပီး နို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ခုက တစ္ခုခုႏွင့္ ထိမကပ္ နီးစပ္သြားသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လည္ဇလုတ္ႀကီး လႈပ္ရွားၿပီး တံေတြးကို ဂလုခနဲ မ်ိဳခ်သည္။ မ်က္လုံးေတြထဲတြင္ေတာ့ ရမၼက္ခိုးေတြက အလိုလို ေဝတက္လာသည္။
ထိုင္ခုံေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားသို႔ တြန္းခြဲကာဝင္ၿပီး နီနီက ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ နို႔ႀကီးေတြကို ပူးကာတြန္းထားမႈကို အားျပန္ေလၽွာ့လိုက္ရာ အလယ္ေခါင္ ရင္ၾကားေျမာင္းေနရာက အနည္းငယ္ဟသည္။ ထိုဟသြားသည့္ ေနရာတြင္ ညႇပ္ၿပီး အဖမ္းခံလိုက္ရသူကား ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ မာေတာင္ေနသည့္ လီးတန္မည္းမည္းႀကီး။ ေႏြးေထြး ႏူးညံ့သည့္ ရင္သားဆိုင္ ျဖဴျဖဴမ်ားၾကားထဲတြင္ သူ႔လီးက ေပ်ာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးေလးသာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ထြက္ေနသည္။
“အား … ရွီး” (ဆန္းျပားသည့္ အေတြ႕အၾကဳံသစ္ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္၍ ညည္းသည္)
နီနီက သူမနို႔ႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ထိန္းကာ တြန္းထားရင္း လီးတန္ႀကီးေပၚတြင္ အပင့္အခ် စတင္ျပဳလုပ္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ ရင္သားဆိုင္ေတြမွ ရသည့္ အေတြ႕က incredible feeling ျဖစ္ရာ ကိုျမင့္ေမာင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္မေနနိုင္ပါ။ လက္ထိပ္ခတ္ထားလို႔ လႈပ္ရွားဖို႔ အဆင္မေျပသည့္တိုင္ ဖင္ႀကီးကို ထိုင္ခုံေပၚမွ ႂကြၿပီး နို႔အုံၾကားကို လိုးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
“ႀကိဳက္တယ္ေပါ့ ဟတ္လား” (နီနီက ကိုျမင့္ေမာင္ အျဖစ္ကိုေတြ႕ၿပီး မထိတထိ လွမ္းစသည္။ နို႔ႀကီးေတြ အေပၚေအာက္ လႈပ္ရွားမႈကိုလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ေပးသည္)“အား … ေကာင္းတယ္ … လိုး .. လိုး …  နို႔ေတြနဲ႔ လိုးးးး” (ကိုျမင့္ေမာင္အဖို႔ေတာ့ စကၠန႔္တိုင္း၊ မိနစ္တိုင္းက အားရေက်နပ္စရာႀကီးသာ)
တစ္ခ်က္တြင္ .. နီနီက နို႔ႀကီးေတြႏွင့္ လီးကို ညႇပ္ကာ လိုးေပးေနရင္းမွ ေအာက္သို႔ ေဆာင့္အခ်၊ ကိုျမင့္ေမာင္က ခုံေပၚမွ ဖင္ႀကီးႂကြၿပီး လီးကိုေကာ့တင္လိုက္ရာ သူမ မ်က္ႏွာကို လီးျဖင့္ တက္ထိုးမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးကို ေထာက္ခနဲ ထိၿပီး ေက်ာ္ထြက္ကာ ပါးတစ္ဖက္ကို လီးထိပ္ျဖင့္ သြားရိုက္သည္။
“ေဟ့လူ .. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ??”
စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္အား ေအာ္ေငါက္ရင္း နို႔ႀကီးေတြအား တြန္းထားသည့္ လက္ကိုလႊတ္လိုက္သည္။ သူမပါးျပင္တြင္ ေပေရသြားသည္ လီးရည္ၾကည္ ခၽြဲခၽြဲကို လက္ခုံျဖင့္ သုတ္သည္။ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ ကင္းမဲ့သြားသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးတန္ႀကီးကေတာ့ တင္းမာေထာင္တက္ေနသည္မ်ား ျမင္တာႏွင့္ေတာင္ အသည္းယားစရာ ေကာင္းေနသည္။ လီးတန္လုံးပတ္တေလၽွာက္ အေၾကာႀကီးေတြက ေဖာင္းလို႔၊ လီးထိပ္ဖူးကလည္း အရည္ေတြစို႔ၿပီး နီရဲလို႔ ..။
“ရွင္ မၿပီးနိုင္ေသးဘူလား!!”“ဟင့္အင္း .. လိုေသးတယ္ … ျပန္လုပ္ေလဗ်ာ .. ရပ္မထားနဲ႔”“ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာလဲ” (နီနီက ထပ္မံ၍ ေငါက္လိုက္ျပန္ေပမယ့္ ပါးျပင္ကို သုတ္လိုက္သည္လက္ျဖင့္ပင္ လီးကို ျပန္လည္၍ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ပြတ္ေပးသည္)“လက္ထိတ္ခတ္ထားတာကို ျဖဳတ္ေပးၿပီး မင္းနို႔ေတြ႕ကို ကိုင္လို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၿပီးတာ ပိုျမန္လိမ့္မယ္”“ဟား .. ဟား … ဒါမ်ိဳး ရမေနဘူး” (နီနီက သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ေလသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္သည္)“မင္းနို႔ေတြေပၚမွာ က်ဳပ္လက္ရွိေနမွာေလ .. မင္းလက္နဲ႔့ ေသနတ္ကို ကိုင္ထား … ရတာပဲ”
နီနီရဲ ့ေကာ့ညႊတ္ေနသည့္ မ်က္ခုံးေမႊးတန္းေလးႏွစ္ခု စုသြားေအာင္ပင္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို စဥ္းစားမိသည္။ မတတ္တာလို႔သာ လိုက္ေလ်ာရေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးကို နို႔ေတြႏွင့္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လိုးမေပးခ်င္။ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔ဟာသူ လုပ္မယ္ဆိုလၽွင္ ဒါက အေကာင္းဆုံးျဖစ္လိမ့္မည္။ (အိုေခ)လို႔ သေဘာတူၿပီး ထိုင္ေနရာမွထကာ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ထိပ္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။ 
လက္ထိပ္ကြင္းေၾကာင့္ နီရဲသလို ျဖစ္ေနေသာ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကို ကိုျမင့္ေမာင္ ပြတ္ၾကည့္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ နီနီက သူမခါးေနာက္တြင္ ထိုးထားေသာ ပစၥတိုေသနတ္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး သူ႔အား ခ်ိန္သည္။ ပစၥတို မကိုင္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ နို႔ႏွစ္လုံးကို အလယ္ေခါင္ေနရာမွ မ၍ ေရွ႕သို႔ တိုးေပးသည္။ 
အကၤ် ီရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္ကာ နို႔ႀကီးေတြ အေဖြးသားျဖစ္ေနသည့္ အၾကမ္းဖက္သမ မိန္းမေခ်ာက ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည့္ ျမင္ကြင္း .. အဖမ္းဆီးခံထားရေသာ လုံျခဳံေရး ညေစာင့္က ထိုမိန္းမရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို ထိုင္ခုံေပၚမွာ ထိုင္၍ လိုးရမည့္ ကိစၥ .. ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ရယ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္။ 
“ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ကဗ်ာဆန္တာပဲ ေနာ္ .. အဟဲ”
ကိုျမင့္ေမာင္ ခပ္ရြဲ႕ရြဲ ့မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ၿပီး ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ နီနီရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္လွမ္းကိုင္သည္။ တင္းရင္းအိေႏြးသည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ႏႈတ္က ညည္းသံ ခပ္စိတ္စိတ္ထြက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ႏွင့္ သူမနို႔ေတြ အထိတြင္ နီနီက လက္တစ္ဖက္ကို ျပန္႐ုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရင္ဘတ္ကို ေရွ႕သို႔ ေကာ့ေပးထားသည္ကိုေတာ့ မပ်က္။ ကိုျမင့္ေမာင့္လက္က နို႔ေတြေပၚ ေျပးလႊားၿပီး နို႔သီးနီနီေလး ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ပြတ္ၾကည့္သည္။ သူမကိုယ္သူမ သတိထားေနသည့္ ၾကားမွ နီနီကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲႏွင့္ တုန္သည္။
“မင္းနို႔ေတြက တကယ္ထြားတာကြာ .. ေျမာင္းေလးဆို နက္ေနတာပဲ”“ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ … ရွင္လိုးမယ္ဆိုလဲ ျမန္ျမန္သာလိုး” (ကိစၥၿပီးျပတ္ခ်င္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ နီနီက အေလာတႀကီး တိုက္တြန္းရွာသည္)“ဟုတ္ကဲ့ပါ .. ဗိုလ္ႀကီးမမ”
ကိုျမင့္ေမာင္ ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ ေျဖလိုက္ၿပီး နို႔ႏွစ္ဖက္ကို နီနီလုပ္သလို ေဘးႏွစ္ဖက္ကေန တြန္းသည္။ အလယ္ေခါင္ေျမာင္းေနရာတြင္ေတာ့ သူ႔လီး ျမဳပ္ကာ ညပ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း နို႔ေတြကို အေပၚေအာက္ဆြဲဖိကာ လိုးသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္က ထိုင္ခုံေပၚမွ ထိုင္လ်က္၊ နီနီက ေအာက္ကေန ဒူးေထာက္ထားလ်က္ဆိုေတာ့ angle က သိပ္မမွန္ခ်င္။ အဆင္မေခ်ာ ..
“က်ဳပ္ မတ္တပ္ထၿပီး လုပ္ရင္ ပိုအဆင္ေျပမယ္နဲ႔ တူတယ္”“အိုေခ .. လုပ္ခ်င္တာလုပ္ေတာ့ ေမးမေနနဲ႔ေတာ့”
စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ နီနီက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ သေဘာတူလိုက္သည္။ သူမေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ဒူးေထာက္ထားရာမွ ေသနတ္ႏွင့္ ေမာ့ကာခ်ိန္ထားသည္။
ကိုျမင့္ေမာင္ အရင္ဆုံး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႈပ္ရွားလို႔ရေအာင္ ယူနီေဖာင္းေဘာင္းဘီကို ခၽြတ္ျပစ္သည္။ ၿပီးမွ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသည့္ နီနီရွိရာ ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္ၿပီး လီးကို ညာလက္ျဖင့္ အရင္းမွကိုင္သည္။ ေဖြးအိလုံးဝန္းေနသည့္ နို႔ႀကီးေတြၾကားထဲကို ထည့္လိုက္မည္ျပဳၿပီးမွ စိတ္ကူးတစ္ခုရသျဖင့္ လီးတန္ႏွင့္ နို႔အုံတစ္ဖက္ကို ဖတ္ခနဲ ရိုက္သည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးကႀကီးလဲႀကီး၊ ရွည္လဲရွည္၊ မာလဲမာေနသျဖင့္ ရာဘာတုတ္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အရိုက္ခံရသလိုမ်ိဳးျဖစ္သည္။ နီနီကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားၿပီး အရိုက္ခံရသည့္ ေနရာက အသားက နီရဲ၍ပင္ တက္သည္။
“ဒါ .. ဘာလုပ္တာလဲ”“ေဆာရီး … စိတ္ထသြားလို႔”“ေပါက္တတ္ကရေတြ လုပ္မေနနဲ႔ .. က်မ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး”
နီနီက ေလသံတင္းတင္းျဖင့္ ေျပာယုံမက ေသနတ္ကိုပါ ဆျပလို႔ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးမကိုင္ထားသည့္ လက္ကို ေတာင္းပန္သလို လက္ဝါးေလးေျမႇာက္ျဖန႔္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ သေဘာအတိုင္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ နို႔အုံၾကားကို လိုးရေအာင္ လီးကို ရင္သားေျမာင္းေနရာေရာက္ေအာင္ ဖိတြန္းသည္။ အခုလို အေနအထားတြင္ ကိုျမင့္ေမာင္က မတ္တပ္မို႔၊ နီနီက လီးဝင္လာေအာင္ ေနာက္သို႔ကိုယ္ကို အနည္းငယ္ လွန္ေပးရသည္။
ဒီေတာ့ သူမလက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္မွ အဆင္ေျပမည့္ဟန္ ရွိသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္က လီးကို နို႔ႀကီးေတြ ယိမ္းခါေအာင္ပင္ အားအင္အျပည့္ျဖင့္ ေလၽွာတိုက္လိုးသည္တြင္ နီနီ ဘယ္လိုမွ သူမကိုယ္ဟန္ကို မထိန္းနိုင္ေတာ့။ ပစၥတိုေသနတ္ကို ေဘးၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ ႀကံ့ႀကံ ့ခံထားရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လီးက လႊတစ္ေခ်ာင္းလိုပင္ နို႔အုံသားေတြကို ျဖတ္ေတာ့မတတ္ အတင္းအၾကမ္းပင္ ေလၽွာတိုက္ကာ ပြတ္ေနသည္။
“အား … ရွစ္ … မနီနီ .. မင္း .. တစ္ခါမွ မဝတ္ဖူးေသးမယ့္ ပုလဲလည္ဆြဲႀကီး လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္မယ္ … အားးး … လာ … လာေတာ့မယ္ .. ၿပီး”
“ရွင္ … ဒါ .. ဘာ!!!” 
ေနာက္ထပ္ သုံးမိနစ္ခန႔္ ၾကာၿပီးေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ရင္ေခါင္းသံပါေအာင္ ႀကိမ္းဝါးရင္း နီရဲေနသည့္ နို႔သားေတြၾကားထဲက လီးကို ျပန္ထုတ္ၿပီး လက္ျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ဂြင္းတိုက္သည္။ မွိုပြင့္ႀကီးလို အရည္ေတြလဲ့ၿပီး ရဲအာေနသည့္ လီးဒစ္ႀကီးသည္ နီနီမ်က္ႏွာႏွင့္ တစ္တန္းတည္း ျဖစ္ေနသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အႀကံက ဘာဆိုတာ နီနီ သိမိလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴးႏွင့္ အလန႔္တၾကား တားသည္။ သို႔ေသာ္ …
ကိုျမင့္ေမာင္တစ္ေယာက္ ႏွာတျဖားသာသည္ဟု ေျပာရမလား၊ လီးတျဖားသာသည္ဟုပဲ ေျပာရမလား မသိ။ အီးခနဲ ႏႈတ္မွ အသံက်ယ္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္ညည္းမိသည့္အဆုံး လီးဒစ္ထိပ္အကြဲေၾကာင္းမွ လရည္ေတြ ဗ်စ္ခနဲ ပန္းထြက္သည္။ ဆက္တိုက္ႏွစ္ခ်ီေတာင္ ၿပီးထားသည္ ျဖစ္သည့္တိုင္ လရည္ထြက္မႈက ျပင္းထန္ဆဲ ျဖစ္သည္။ ႁပြတ္ႏွင့္ထိုးသလို တန္းခနဲ ထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္တန္းက နီနီရဲ ့ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားသည့္ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ကို ခ်ိန္သားကိုက္ထိသည္။ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး နီနီတစ္ေယာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ မ်က္စိကို စင္သြားသည့္ လရည္ေတြကို သုတ္သည္။
ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ ဒီဟာက အကြက္ပင္။ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး ရွိသမၽွ အားကိုသုံး၍ နီနီရဲ ့ေမးရိုးကို ထိုးခ်သည္။ ခြက္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ လက္ေတာင္ အနည္းငယ္နာသည္။ နီနီဆိုတာကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ အသံေတာင္ မထြက္နိုင္ဘဲ တခါထဲ မ်က္ျဖဴလန္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ဆန႔္ဆန႔္ႀကီး လဲက်သြားေတာ့သည္။
စိတ္သက္သာရာရသြားသည့္အေလ်ာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ ဟူးခနဲ ေလပူတစ္ခ်က္ကို အက်ယ္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ နီနီရဲ ့နို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လိုးေနစဥ္ကာလအတြင္း နဖူးျပင္တြင္ ရစ္သိုင္းလာသည့္ ေခၽြးေစးမ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ သုတ္ရင္း သူ႔လက္ခ်က္ႏွင့္ ေမ့ေမ်ာေနသည့္ Terrorist ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္သည္။ တစ္ေယာက္က အဖုတ္ထဲတြင္ သူ႔လရည္ေတြႏွင့္ အျပည့္ျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္က မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလုံး လရည္ေတြႏွင့္ ေပက်ံေနသည္။
“ျမင့္ေမာင္ .. မင္းေတာ္တယ္ .. သုံးေယာက္ထဲက ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေဒါင္းသြားၿပီး .. မဆိုးဘူး .. မဆိုးဘူး .. ကဲ .. ဟိုနို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္ေဆာင္နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ပဲ ရွိေတာ့တယ္ ..”
ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ တျခားကိစၥေတြ အရင္မလုပ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနေသာ နီနီရဲ ့ပစၥတိုကို အရင္ေကာက္ယူသည္။ ၿပီးမွ သူ႔လီးတြင္ ေပက်ံေနသည့္ လရည္အႂကြင္းအက်န္ေတြကို နီနီရဲ ့ေျပာက္က်ား အကၤ် ီအစႏွင့္ သုတ္သည္။ ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္သည္။ အားလုံး အဆင္ေျပသြားၿပီးေနာက္ စက္႐ုံမႈးထံ အၾကမ္းဖက္သမားေတြအေၾကာင္း ေျပာမွျဖစ္မည္ဆိုၿပီး အံဆြဲထဲ ထည့္ထားေသာ သူ႔ဖုန္းကို သြားရွာသည္။ 
သို႔ေသာ္ ဖုန္းကို ထားေနၾက ေနရာတြင္ မေတြ႕။ အံဆြဲတစ္ခုလုံးရွိ ပစၥည္းေတြလည္း ရႈပ္ပြကာ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္ေနသည္။ နီနီတို႔က ပတ္စ္ေဝါ့ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သံလြန္စရေအာင္ အကုန္လိုက္ရွာထားသည္ ထင္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ သူ႔နားထဲတြင္ တေဒါက္ေဒါက္ဆိုေသာ အသံေတြကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။
ဒီအသံက ဘာေၾကာင့္ထြက္လာသည္ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္ နားလည္လိုက္သည္မို႔ အသံထြက္လာရာ ေကာ္ရစ္တာဘက္က မိန္းတံခါးေပါက္ဝနားတြင္ ကိုယ္ကိုကြယ္ကာ ပုန္းသည္။ ခါးၾကားထိုးထားသည့္ ေသနတ္ကို အသင့္ထုတ္ကိုင္ထားၿပီး ေခါင္းကို တံခါးဘက္သို႔ ေစာင္း၍ ၾကည့္ေနလိုက္၏။
ထင္သည့္အတိုင္းပင္။ အခန္းတံခါးပြင့္ၿပီး အရင္ဆုံးေပၚလာသည္က အနီေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေလး စီးထားေသာ ျဖဴလြလြ ေျခတန္တစ္စုံ၊ ထိုေျခတန္မ်ားရဲ ့ေနာက္မွ ကိုယ္လုံးေပၚလာသူက လင္းလင္းထက္ ..
“What the ဖက္!!”
အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည့္ နီနီနဲ႔ ၀ါ၀ါရဲ ့ပုံစံကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင္ လင္းလင္းထက္ အလန႔္တၾကား ေရရြတ္ရင္း ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲရပ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ဘာမွ ထပ္မလႈပ္ရွားနိုင္ခင္မွာပင္ သူမရဲ ့လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ဆီသို႔ ေအးစက္သည့္ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ ေထာက္ထားျခင္း ခံရသည္။
“ေသနတ္ခ်လိုက္ လင္းလင္းထက္ ..”“ရွစ္ !!”
နေမာ္နမဲ့ နိုင္လြန္းလွသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို က်ိန္ဆဲရင္း လင္လင္းထက္ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ပစၥတိုေသနတ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ခ်လိုက္ရသည္။ ေဒါက္ခနဲ ျမည္ၿပီး က်သြားသည့္ ေသနတ္ကို ကိုျမင့္ေမာင္က ေျခေထာက္ျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ ခတ္ထုတ္သည္။
ထို႔ေနာက္ လင္းလင္းထက္အား ေသနတ္ႏွင့္ ေထာက္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ သူမကိုယ္ကို ေနာက္ေက်ာမွ တြန္းကာ security ေမာ္နီတာမ်ား ရွိရာသို႔ ေခၚလာခဲ့သည္။ 
“မင္း လက္ေတြကို ခုံေပၚမွာ တင္ထား .. နဲနဲေလးမွ လႈပ္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔”
လင္းလင္းထက္က သူေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္တာေတြ႕ရသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ သူမကို ေသနတ္ႏွင့္ ခ်ိန္ထားရင္းမွ နီနီ အသုံးျပဳခဲ့သည့္ လက္ထိပ္ကို ေကာက္ယူသည္။ စားပြဲခုံ၏ သံေထာက္တစ္ခုတြင္ လက္ထိပ္ကို အရင္လၽွိုလိုက္ၿပီးမွ နီနီရဲ ့လက္တစ္ဖက္ဆီကို အေသအခ်ာ ခတ္သည္။ စိတ္ခ်ရၿပီ ဆိုမွ သူ႔လက္ထဲက ေသနတ္ကို ျပန္႐ုတ္ကာ ခါးၾကားထိုးလိုက္သည္။ နီနီတစ္ေယာက္ စားပြဲေပၚ လက္ေထာက္ကာ ရွိေနၿပီး သူမကိုယ္က ကိုျမင့္ေမာင္ ရွိရာဘက္သို႔ ေက်ာေပးထားသည္။
“ငါးပ်ံတစ္လွည့္ ဗုံလုံတစ္လွည့္ဆိုတဲ့ စကား သိပ္မွန္တာပဲ မဟုတ္လား လင္းလင္းထက္”
ခပ္ေထ့ေထ့ ျပဳံးကာေျပာရင္း ေနာက္ေက်ာဘက္မွေန၍ လင္းလင္းထက္ဆိုေသာ အၾကမ္းဖက္သမရဲ ့ေနာက္ပိုင္းကို ကိုျမင့္ေမာင္ စိတ္ႀကိဳက္ ရႈစားေနမိသည္။ ေပါင္လည္ေလာက္အထိပဲ ရွည္သည့္ သားေရစကပ္အနက္က တင္းေျပာင္ၿပီး တင္သားၿဖိဳးၿဖိဳးေတြေပၚ ေျပးကပ္ေနသည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ စကပ္သားေၾကာင့္ ေကာ့စြင့့္ကာထြက္ေနေသာ တင္သားမ်ား၊ ေတာင္တင္းရွည္လ်ားၿပီး သြယ္လွသည့္ ေျခတန္မ်ား .. အားလုံးလိုလိုသည္ incredible လို႔ ဆိုရမည္ .. very ဆက္ဆီ !!!
“သိန္းငါးဆယ္ !!” (ေက်ာေပးထားသည့္ လင္းလင္းထက္ထံမွ စကားသံထြက္လာသည္)“ဘာေျပာတယ္” (တင္သားေတြကို ငမ္းေနမိသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ့ၿပီး ျပန္ေမးသည္)“ရွင္ အခုခ်က္ခ်င္း ဒီေနရာက ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ က်မ ရွင့္ကို သိန္းငါးဆယ္ေပးမယ္”“ေအာ္ .. ဒီလိုလား .. ေနစမ္းပါဦး .. ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူလဲ .. ေနာက္ၿပီး ဒီေဖာက္ခြဲပစၥည္းေတြက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ??” (ကိုျမင့္ေမာင္ ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္ ရႈံ ့ရင္း ေမးခြန္းျပန္ထုတ္သည္)
သူ႔အေမးကို လင္းလင္းထက္က မတုံ႔ျပန္ပါ။
ကိုျမင့္ေမာင္က လင္းလင္းထက္နားသို႔ လူခ်င္းနီးကပ္သည္အထိ တိုးကပ္ၿပီး သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးႀကီးေတြေပၚ အသာအယာ တင္လိုက္သည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ကိုယ္ကေလး မသိမသာ တုန္သြားသည္။ အေၾကာက္အကန္ ႐ုန္းျခင္းေတာ့ မရွိပါ။
“မင္း .. ဘာျဖစ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ စက္႐ုံကို ေဖာက္ခြဲခ်င္ရတာလဲ”လင္းလင္းထက္က သူ႔ကို စကားမျပန္ …။“အိုေကေလ .. မေျဖခ်င္လဲ ရတယ္ .. ငါလည္း ဒီကိစၥေတြ သိပ္စိတ္ဝင္စားတာ မဟုတ္ဘူး”
လင္းလင္းထက္ရဲ ့အႀကံကို ဆက္လက္ေမးျမန္းမေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္အႀကံကိုသာ အေကာင္အထည္ဖို႔ ေတြးလိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔ဆီးစပ္ႏွင့္ အရသာေကာင္းေကာင္း ေပးမည္ဆိုတာ သိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးေတြကို ေျပးကပ္သည္။ 
“အေစာပိုင္းတုန္းက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႔ ရပ္လိုက္ရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ကိစၥပဲ ဆက္လိုက္ရေအာင္”
ထိုသို႔ေျပာရင္း ကိုျမင့္ေမာင္က ဆီးစပ္ႏွင့္ တင္အိုးႏွစ္လုံးႏွင့္ စတင္ၿပီး ပြတ္သည္။ ေအာက္ခံ သားေရစကပ္ရွိေနသည့္တိုင္ တင္သားေတြရဲ ့အေတြ႕က ေကာင္းလြန္းလွရာ သူ႔လီးက တေျဖးေျဖးျခင္း ျပန္၍ မာလာသည္။
“ဘာလုပ္တာလဲ … ေနာက္ထပ္တစ္ခါ က်မကိုယ္မွာ ဗုံးရွာဖို႔ ႀကံေနတာလား” (မေက်မခ်မ္း ျဖစ္ေနရွာသူ လင္းလင္းထက္က အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားသည့္ အသံျဖင့္ ေမးသည္)“ဟဲ ဟဲ ဆိုပါေတာ့ .. မင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာေန .. က်ဳပ္ စိတ္ပါရင္ မင္းတို႔ အသည္းအသန္လိုခ်င္ေနတဲ့ ပတ္စ္ေဝါ့ေတာင္ ေျပာျပဦးမယ္ ..”
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတြက သားေရစကပ္ရဲ ့ေအာက္ေျခေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ေရာက္သြားၿပီး အေပၚဘက္သို႔ အသာဆြဲမတင္သည္။ တေျဖးေျဖးျခင္းႏွင့္ သားေရစကပ္က လိပ္ကာ ခါးသြယ္သြယ္ေလးေပၚတြင္ စုပုံသည္။
“ရွင္ဟာ တကယ့္ႏွာဘူးေကာင္ပဲ” (လင္းလင္းထက္က မခံခ်ိမခံသာ အသံႏွင့္ ထပ္ေျပာသည္)“ေတာက္ .. လွတယ္ကြာ”
စကပ္အခံ ကင္းလြတ္သြားလို႔ ေပၚလာသည့္ တင္သားေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္လုံးက ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ အစက္အေပ်ာက္ဆို၍ အမည္းစက္ေရာ၊ အနီစက္ေရာ တစ္ခုတစ္ေလမွ မရွိဘဲ ေႂကြသားေရာင္ေတာက္သလို ျဖဴေဖြးတင္းေျပာင္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ လင္းလင္းထက္ အတြင္းခံဟူ၍ ဝတ္ထားသည္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထဲ ရွိေသာ ဂ်ီစထရင္းသာ။ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိသည့္ လုံးဝန္းၿဖိဳးေမာက္သည့္ တင္သားႀကီးႏွစ္ခုကို ေသးငယ္လွသည့္ ေငြေရာင္ lace ႀကိဳးေလးကသာ ပိုင္းျခားထားသည္။ ေတာက္ !!!
တအားဖ်စ္ညႇစ္ဖို႔ ေကာင္းေနသည့္ တင္သားလုံးလုံးေတြေပၚ ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ခ်က္ခ်င္း ေနရာယူသည္။ လက္ဖဝါးျဖင့္ အသာအယာပြတ္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ တင္သားႏွစ္ဖက္ကို ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဆြဲရင္း ဟသြားသည့္ ဖင္ၾကားထဲသို႔ သူ႔လီးကိုကပ္ကာ တေယာထိုးသလို စတိလိုးသည္။ 
“ဒီညအဖို႔ က်ဳပ္ ေလးႀကိမ္ေျမာက္ လိုးနို္င္မလားဆိုတာ စိတ္ဝင္စားစရာပဲ”
ကိုယ့္စိတ္ကူးႏွင့္ ကိုယ္ေျပာလိုက္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ လက္က တင္အိုးထြားထြားေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားရာမွ အေပၚဘက္သို႔ ကင္းေျခမ်ားတစ္ေကာင္လို တေရြ ့ေရြ ့ႏွင့္ တက္လာ၏။ 
“က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ေတာင္ အံ့ၾသမိတယ္ .. ဒီေလာက္ေတာင္ စြမ္းလိမ့္မယ္ ထင္မထားတာ အမွန္ပဲ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ အေကာင္းဆုံးေန႔ပဲ”
ကိုျမင့္ေမာင္လက္ေတြက ဘေလာက္စ္အေပၚကေန လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာအခါ သူမကိုယ္ေလး ေတာင့္တင္းကာသြားရွာသည္။ အင္းခနဲ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္က ေက်နပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ညည္းၿပီး လက္ေတြက နို႔အုံသားေတြကို တင္းတင္းဆြဲဖ်စ္သလို၊ ဆီးစပ္ႏွင့္လည္း သူမဖင္ၾကားကို ေလၽွာတိုက္ပြတ္ေနသည္။ (ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ မင္းနို႔ႀကီးေတြက ဆြဲလို႔ေကာင္းေနတာပဲ ဟ) .. ။ လင္းလင္းထက္ဆီက ဘာသံမွ မထြက္ဘဲ ၿငိမ္ခံေနရာ ကိုျမင့္ေမာင္ ပို၍ အတင့္ရဲလာသည္။ ဘေလာက္စ္ေပၚမွ နို႔ေတြကို နယ္ဖတ္ေနရာမွ လက္ကို ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ လၽွိုကာ အထဲသို႔ ထည့္မည့္ဟန္ ျပင္သည္။ 
“ေတာ္ၿပီ .. က်မ အရႈံးေပးတယ္ .. ရွင္ က်မကို ရဲလက္ထဲ အပ္ခ်င္အပ္ေတာ့”“ေနပါဦးေလ .. ဆႏၵေတြ မေစာစမ္းပါနဲ႔ “
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ေျပာလိုက္သည့္ လင္းလင္းထက္စကားကို လ်စ္လ်ဴရႈရင္း ကိုျမင့္ေမာင္လက္က ဘေလာက္စ္အကၤ် ီရဲ ့ေအာက္နားစကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္သည္။ လက္ျဖင့္ တအားဆြဲလိုက္ရာ ၿဗိခနဲ ဆိုသည့္ အသံက အက်ယ္ႀကီး ျမည္ၿပီး ဘေလာက္စ္အကၤ် ီက လည္ပင္းေနရာထိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲထြက္သည္။
“ေစာက္႐ူးးးး .. အဲ့ဒါ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ထားရတာဟဲ့”
ၿငိမ္ခံေနသည့္ လင္းလင္းထက္ ေဒါသျဖင့္ ေပါက္ကြဲၿပီး ကုန္းေအာ္သည္။ ဘေလာက္စ္ျဖဴျဖဴေလး ရွိခဲ့သည့္ ေနရာကို ေခါင္းငုံ႔ၾကည့္မိေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ႏွစ္ဖက္က အနီရဲရဲ lacy ဘရာေလးကို အုပ္ကိုင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕သည္။ လင္းလင္းထက္ ေဒါသထြက္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သူမကိုယ္တစ္ခုလုံး ေဒါသမီးေၾကာင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနရာ လူေတာင္မွ ခ်က္ခ်င္းပင္ အခိုးအေငြ႕မ်ား ထြက္ကာ ေပ်ာက္သြားမလား ထင္ရသည္။ သူမ ဒီလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ မမႈ။ ဘရာသားတစ္ဝက္ေလာက္သာ ဖုံးထားနိုင္သည့္ နို႔ႀကီးေတြကို ေကာင္းေကာင္းနယ္ဖတ္ေနယုံမက၊ ဖင္ၾကားထဲ လီးကိုေထာက္ၿပီး လိုးေနသည္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးမွ မရပ္။ ယူနီေဖာင္း ေဘာင္းဘီသာ ခံမထားလၽွင္ သူမဖင္ေပါက္ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖုတ္ေပါက္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုထဲ လီးက တိုးဝင္ေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။
“ကဲ သြားေပေတာ့”
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကိုျမင့္ေမာင္သည္ အေနအထား မမွန္ေတာ့ၿပီျဖစ္ေသာ ဘရာနီနီေလးရဲ ့ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ဘရာႀကိဳးေသးေသးေလး ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံသားမ်ားေပၚက ေျပက်ၿပီး စားပြဲစြန္းကို ကိုင္ထားရသည့္ လက္တန္ေတြတေလၽွာက္ ေလၽွာဆင္းကာ အဖ်ားမွာ သြားစုသည္။ ဘာမွအဖုံးအကြယ္ မရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြခမ်ာ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားႏွင့္ သူမရဲ ့ရင္ဘတ္ေနရာမွ ႂကြတက္ကာ ရွိေနသည္။ နို႔သီးမာမာေလးေတြကမူ ငွားငွားစြင့္စြင့္ရွိေနသည့္ နို႔အုံႀကီးေတြ၍ ထိပ္ပိ္ုင္းအား လွပစြာ အဖ်ားသတ္ေပးထားသည္။
“ေကာင္းကြာ …”
လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ျမင္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ႏႈတ္မွ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ (မင္း နို႔ေတြက အရမ္းႀကီးၿပီး တအားလွတာပဲ) .. အေလးခ်ိန္ မနည္းလွမည့္ နို႔အုံလုံးႀကီးေတြကို ေအာက္ကေန ပင့္ကာ ကိုင္ထားရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ ထပ္ေျပာျပန္သည္။ လက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ၿပီး ညႇစ္ၾကည့္ေသာအခါ တင္းရင္းေနသည့္ အသားဆိုင္ေတြက သူ႔လက္ကိုပင္ ေတာင့္ခံထားရွာသည္။ ကိုျမင့္ေမာင္ေတာ့ သေဘာက်လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ နို႔ႀကီးဂိုဏ္းရဲ ့ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ ဘုရင္မ ပီသပါဘိ ..။
“ေတာက္ … နည္းတာႀကီးေတြ မဟုတ္ဘူး .. ဒါႀကီးေတြ ေခါင္အုံးအိပ္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္း”
ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကာကိုး ဟြန႔္ခနဲ ႏွာေခါင္းရႈံ ့၍ လင္းလင္းထက္ တုံ႔ျပန္သည္။ သူမ ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္၍ ကိုျမင့္ေမာင္က သူ႔လက္ေတြ နို႔အုံႀကီးေတြေပၚ ေျပးလႊားေနပုံကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရာ လင္းလင္းထက္ မ်က္ႏွာက တျခားကို ေစာင္းငဲ့ထားသည္။ 
“ကဲ .. က်ဳပ္တို႔ေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ေျပာရေအာင္ .. မင္းကို က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းလိုးၿပီး ေယာက်္ားလီး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ လက္ေတြ႕ျပမယ္ .. ၿပီးမွ ရဲေတြ အေၾကာင္းၾကားတာေပါ့ .. မေကာင္းဘူးလား”
လုံးဝကို ေက်နပ္မွာ မဟုတ္မွန္း သိေနေပမယ့္ လင္းလင္းထက္ဆီမွ တုံ႔ျပန္စကားကိုေတာ့ မရရွိပါ။ မ်က္ႏွာကို လႊဲျမဲအတို္င္း လႊဲထားသည္။
နို႔လုံးလုံးႀကီးေတြအား စိတ္ႀကိဳက္နယ္ဖတ္ေနမႈကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်၍ ပင္တီဆီသို႔ လက္လွမ္းသည္။ ေသးသြယ္သည့္ ခဲေရာင္ဂ်ီစထရင္းေလး သြယ္လွသည့္ ေပါင္တန္ေတြ တေလၽွာက္ ေလၽွာကာ ကဗ်ာဆန္ဆန္ က်လာေသာအခါ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔စိတ္ကိုသူ မထိန္းနိုင္။ သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ ညာဘက္ျခမ္းက ဖင္သားေဖြးေဖြးလုံးလုံးႀကီးအား ဖိကာနမ္းသည္။ လၽွာျပားလိုက္ႀကီး ထုတ္၍လည္း ရႊတ္ခနဲ လ်က္သည္။
တံေတြးရည္ စိုကာ ေျပာင္လက္သြားသည့္ တင္ပါးႀကီးတစ္ျခမ္းကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ပုတ္လိုက္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ မတ္တပ္ျပန္ရပ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ ခၽြတ္္လိုက္ယုံမက ေျခက်င္းဝတ္ထိေရာက္ေအာင္္လည္္း တြန္းခ်သည္။ အသင့္အေနအထားႏွင့္ မတ္ေထာင္ေနသည့္ လီးကေတာ့ သူ႔အတြက္ ခိုနားစရာ ခ်ိဳျမမည့္ အဖုတ္အသစ္ ဘယ္မွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိေနဟန္ျဖင့္ တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ခုၾကားသို႔ တန္းကာခ်ိန္ထားသည္။
“ေကာင္းလိုက္မယ့္ ျဖစ္ျခင္းကြာ”
အမဲနံ့ရေသာ က်ားလို ဆႏၵေဇာျဖင့္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခ်င္ေနသည့္ လီးကို ေသခ်ာ ထိန္းကိုင္ၿပီး ကိုျမင့္ေမာင္ လင္းလင္းထက္ရဲ ့တင္ပါးႀကီးေတြ ေနာက္သို႔ တိုးကပ္သည္။ အနည္းငယ္ စြတ္စိုေနသည့္ အဖုတ္ဝႏွင့္ လီးထိပ္ အရင္ထိသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့သက္ျပင္းခ်သံ သဲ့သဲ့ႏွင့္အတူ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံက ထြက္ေပၚလာ၏။ ထိုအသံႏွစ္ခုရဲ ့ေနာက္တြင္ေတာ့ အဖုတ္ထဲ လီးဝင္သြားသည့္ ျပစ္ခနဲျမည္သံက ထပ္က်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည္။
“အိုး .. ဖက္ခ္”
လီးဒစ္ အဖုတ္ေခါင္းထဲ ဝင္သြားသည္ႏွင့္ ကိုျမင့္ေမာင္လက္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းထက္ရဲ ့ပခုံးသားမ်ားကို အားျပဳသလို ဆုပ္ကိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆီးစပ္ကို ဆတ္ခနဲ ေကာ့ထိုးလိုက္ရာ လီးတန္က အဖုတ္လမ္းေၾကာင္း တေလၽွာက္ အားအရွိန္အျပည့္ျဖင့္ ေျပးဝင္သည္။ 
“မွတ္ၿပီလား .. ပါ၀ါပလန႔္ကို ဗုံးခြဲခ်င္ဦး”
ကိုျမင့္ေမာင္ကေတာ့ အပီအျပင္ကို ၾကဳံးဝါး၍ လိုးေဆာင့္သည္။ လင္းလင္းထက္ အဖုတ္က နီနီလိုမ်ိဳး တအားက်ပ္ေနသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔လီးအား အဆင္ေျပစြာ လက္ခံနိုင္သည့္အတြက္လည္း လုပ္ရတာ ပိုမိုက္သည္။ စိတ္ပါတာလား၊ မပါတာလား မသိသည့္တိုင္ သဘာဝအေလ်ာက္ ထြက္လာသည့္ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားေၾကာင့္ လီးတန္အသြင္းအထုတ္က အခက္အခဲမရွိ။ ေရွာခနဲဝင္ .. ေရွာခနဲ ျပန္ထြက္ႏွင့္ စကၠန႔္တိုင္း စကၠန႔္တိုင္းတြင္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးက အဖုတ္ထဲ လိုးဝင္သည္။
“လာခဲ့စမ္း”
လင္းလင္းထက္ရဲ ့ ပခုံးအား အားျပဳထားသည့္ လက္ေတြကိုလႊတ္၍ ဖါးလ်ားက်ေနသည့္ ဆံႏြယ္နီညိဳေရာင္ေတြကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္ဆြဲသည္။ အားခနဲ ေအာ္ၿပီး လင္းလင္းထက္ ေခါင္းက ေမာ့ၿပီး ေက်ာျပင္ေလးက အလိုလို ေကာ့တက္သည္။ ဒီအေနအထားတြင္ ခါးက ခြက္ဝင္သလို ျဖစ္ရာ၊ အဖုတ္ထဲတိုးဝင္ေနသည့္ လီးက အေနအထား တစ္မ်ိဳးေျပာင္း၍ တိုးဝင္ျပန္သည္။ 
“အိုး … ေရး”
သူ႔လီးက အိေထြးေနသည့္ အဖုတ္ထဲသို႔ အဆုံးအထိ ဝင္သြားတိုင္း၊ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီးေတြ လွိုင္းလုံးပမာတုန္ခါတက္သည္ကို ၾကည့္ရင္း ကိုျမင့္ေမာင္ အေကာင္းႀကီးေကာင္းေနသည္။ လင္းလင္းထက္ရဲ ့ဆံပင္ကို လက္ျပန္လိမ္ကာ ဆြဲထားရင္းမွ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးမၽွ တဟုန္ထိုးေဆာင့္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္ေတြကို လိမ္ဆြဲထားမႈကို ေျဖလႊတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့လက္ေတြကမူ ဆံႏြယ္ေတြအစား လင္းလင္းထက္ရဲ ့နို႔ႀကီးေတြကို ေနာက္ကေန ဖမ္းဆုပ္အားျပဳသည္။ တအားကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားရင္းမွ တဖန္းဖန္းႏွင့္ ျမည္ေအာင္ကို ေဆာင့္သည္။
“အား … ၿပီး .. ၿပီးၿပီ !!!!!!!!”
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ၾကဳံးေအာ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို ျပန္မႏႈတ္တမ္း အဖုတ္အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ထိုးထည့္ထားသည္။ အတြင္းပိုင္း အက်ဆုံးသို႔ ေရာက္ရွိေနသည့္ လီးထိပ္မွေန၍ ခၽြဲျပစ္ေနသည့္ လရည္ေတြကို အားရပါးရ ပန္းထုတ္သည္။ သုံးေလးခါထက္မနည္း လီးတန္တေလၽွာက္ ပူဆင္းသြားေအာင္ လရည္ေတြကို သြန္ထုတ္ၿပီးမွ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔လီးကို အဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္လက္ေဆာင္ အေနနဲ႔ ေသြးေရာင္သမ္းကာ နီးျမန္းေနသည့္ ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး တစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ရိုက္လိုက္သည္။
“ေကာင္းကြာ .. ဟူး … ေရလည္မိုက္တယ္”
ေနာက္ကို ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ဆုတ္ရင္း အသက္ကိုမွန္မွန္ ျပန္ရႉေနရသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ သူ႔အတြက္သူ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာျဖင့္ ေႂကြးေၾကာ္မိသည္။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္တာပဲေလ။ ျပည့္စြမ္းအား ႏူူးကလီးယားပါ၀ါပလန႔္ကို ေဖာက္ခြဲဖို႔ လာတာ ျဖစ္ရမည့္ အၾကမ္းဖက္သမ သုံးေယာက္တြင္ .. နို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သူ လင္းလင္းထက္ဆိုသည့္ လုံးႀကီးေပါက္လွ ေကာင္မက ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားသည့္ စားပြဲစြန္းကို လက္ေထာက္၍ ခပ္ကုန္းကုန္းအေနအထားႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ေနရသည္။ ဖင္သားေဖြးေဖြးေတြၾကားမွ အေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနသည့္ အဖုတ္ဝသည္မူ ကိုျမင့္ေမာင္ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ဟစိဟစိေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ နီနီရဲရဲ အသားႏုေလးေတြ အေပၚတြင္ေတာ့ တစိမ့္စိမ့္ စီးက်ေနသည့္ သုတ္ရည္ျဖဴျပစ္ျပစ္မ်ားက ေနရာယူထားသည္။ 
နို႔ႀကီးဂိုဏ္းေခါင္းေဆာင္ရဲ ့ေနာက္လိုက္ျဖစ္သည့္ ႏွစ္ေယာက္အနက္ နီနီက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ သုတ္ရည္ေတြ အေဖြးသားႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ထက္တြင္ ေမ့လဲေနၿပီး၊ ၀ါ၀ါကမူ အဖုတ္အတြင္းတြင္ သုတ္ရည္ေတြ အျပည့္ႏွင့္ စားပြဲေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိသည္။ 
ကိုျမင့္ေမာင္ မခိုးမခန႔္ေလသံျဖင့္ ဟက္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရယ္လိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဝတ္သည္။ ညဘက္ေစာေစာ အိမ္က ထြက္မလာခင္က ခၽြန္ခဲ့သည့္ Jingle Bells တီးလုံးကိုပင္ ေလကေလး ခၽြန္ရင္း လင္းလင္းထက္ရွိေနရာ ေမာ္နီတာမ်ား တင္ထားသည့္ စားပြဲနားသို႔ ေလၽွာက္လာသည္။ ထိုင္ခုံတစ္လုံးကို ဆြဲကာထိုင္ရင္း စကရင္ေဆာ့ဗာေပၚေနေသးသည့္ မိန္းကြန္ပ်ဴတာတြင္ ပတ္စ္ေဝါ့ကို စိမ္ေျပနေၿပ ရိုက္ထည့္သည္။ ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာသည့္ စကရင္တြင္ရွိေသာ Security System ကိုဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေမာ္နီတာေရွ႕က နံရံတြင္ရွိေသာ အနီေရာင္ခလုတ္ကို ႏွိပ္သည္။ Emergency Team မၾကာခင္ ေရာက္လာေတာ့မည္မွန္း ကိုျမင့္ေမာင္ေရာ၊ လင္းလင္းထက္ပါ သိလိုက္သည္။ 
“ပတ္စ္ေဝါ့က ဘာလဲ” (နာက်ည္းစက္ဆုပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ေဘးတိုက္ရွိေနသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ကို လွမ္းေမးသည္)“ပတ္စ္ေဝါ့”“ဘာေျပာတယ္”
ကိုျမင့္ေမာင္ဆီက ျပန္ေျဖသံကို ၾကားလိုက္ေပမယ့္ ဘာဆိုလိုမွန္း မသိသျဖင့္ လင္းလင္းထက္ ထပ္ေမးျပန္သည္။ ထိုေရာအခါ ေလသံေအးေအးေလးႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည့္ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့စကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ လင္းလင္းထက္ စိတ္ဓါတ္က ကုန္းေကာက္စရာမရွိေအာင္ကို က်သြားသည္။ ဒီလိုမ်ိဳး စက္႐ုံရဲ ့ညေစာင့္ အလိုးခံလိုက္ရတာေတာင္ သူမ ဒီေလာက္ မခံစားရ။ ဘာမဟုတ္တာေလးကို မေတြးမိရေကာင္းလားဆိုသည့္ သူမရဲ ့အျဖစ္ကို သူမ ဝမ္းနည္းနာက်ည္းကာ လက္ထိပ္သာ ခတ္မထားဘူးဆိုရင္ နံရံနဲ႔ ေခါင္းေျပးေဆာင့္ကာ သူမကိုယ္သူမ သတ္ေသမိမလား မသိ … ။
Terrorist အရင့္အမာႀကီး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ မ်က္လုံးအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲလာသည့္အထိ ခံစားသြားရရွာသည့္ လင္းလင္းထက္အား ကိုျမင့္ေမာင္ လွမ္းေျပာလိုက္သည့္ စကားကား ..
“ပတ္စ္ေဝါ့က ပတ္စ္ေဝါ့ပဲေလ .. p a s s w o r d .. ဒီေကာင္က system default အေနနဲ႔ လာတာ … က်ဳပ္က ဒါႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဟာသပဲဆိုၿပီး မခ်ိန္းဘဲထားတာ .. ခ်ိန္းရမွာ ပ်င္းတာလဲ ပါတာေပါ့”
ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဟန္ပါပါ တြန႔္ျပလိုက္ယုံမက လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ျဖန႔္၍ပါ သူဘာမွ မတတ္နိုင္ဘူးဆိုသည့္ အမူအရာျဖင့္ ကိုျမင့္ေမာင္ ရွင္းျပလိုက္ေသာ စကားပင္ …။
မိန္းကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ရွိ ထိုင္ခုံတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ေနရင္းမွ ကိုျမင့္ေမာင္ရဲ ့အေတြးက ဓါတ္ခြဲခန္းရဲ ့စတိုခန္းထဲတြင္ က်န္ခဲ့သည့္ ေဒါက္တာဝင့္သူဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စက္႐ုံကို ဝင္စီးသည့္ အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သူေခ်မႈန္းလိုက္ၿပီလို႔ ဝမ္းသာအားရ သြားေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏၲရာယ္မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးဘူးဟု ေဖာေရွာလုပ္ကာ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်ီေလာက္ လီးစုပ္ခိုင္းလို႔ ရမလား ေတြးလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔အဖို႔ ငါးႀကိမ္ေျမာက္အျဖစ္ လီးေထာင္လာနိုင္ပါ့မလား ဆိုတာ ကိုျမင့္ေမာင္အတြက္ေတာ့ မေသခ်ာပါေခ် .. ။
ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ကိုျမင့္ေမာင္ ေနရာမွာဆိုလၽွင္ေရာ ဘယ္လိုေနၾကမလဲဗ်ာ ….