ဇာတ္ရံလား

ဒီေန႔ဟာ က်မ အသက္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔၊ မနက္ခင္း က်မ အိပ္ယာႏုိးတာနဲ႔ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေၾသာ္၊ က်မ အလုပ္လား။ က်မက ဟုိတယ္တခုက စားေသာက္ဆုိင္မွာ စားပြဲထုိးတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤါေန႔ဆုိေတာ့ ဆုိင္က လူပါးမွာပါ။ တခါတေလ တေန႔လံုးေနတာေတာင္ လူဆယ္ေယာက္ မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တူတူေတာ့ ၾကားရက္ေတြဆုိ ဆုိင္ပိတ္ထားလုိက္တာ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မက ေန႔စားေလ၊ လူမလာေပမဲ့ ဆုိင္ဖြင့္ထားေတာ့ က်မ ပုိက္ဆံရတာေပါ႔။ စားပြဲထုိးဝတ္စံုက သိၾကတဲ့အတုိင္း အျဖဴအနက္ပါပဲ၊ ရင္ေစ့ ဘေလာ့စ္၊ ဒူးဖံုးရံု စကဒ္နဲ႔ ကုဒ္အက်ီအနက္။ အဝတ္အစားကုိ လွေအာင္ ျပင္ဆင္လုိ႔ မရေပမဲ့ အနက္ေရာင္ ဇာဘရာနဲ႔ ဝမ္းဆက္ ပင္တီ အနက္ကုိေတာ့ ဝတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါကလဲ က်မ ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ ဆက္ရန္ အစီအစဥ္ေတြ ရွိေနလုိ႔ပါ။ ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ … က်မ ရည္းစား ေအာင္ထြန္းႏုိင္နဲ႔ တခုခု ထြက္စားဖုိ႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စားၿပီးရင္ေတာ့ … သူက်မကုိ နားပူနားဆာ လုပ္ေနတာေလး တခုရွိတယ္ေလ။ က်မက မူေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ က်မေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ဆုိၿပီး သူက စသလုိ၊ ေနာက္သလုိေတာ့ ခဏခဏ ေျပာေနတယ္။ တကယ္လုိ႔ ဒီညထပ္ၿပီး ပူဆာရင္ေတာ့ က်မ မူမေနေတာ့ဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္၊ အဲဒါကုိ သူလဲ သိပံုရတယ္။ အဲဒါ … အဲဒါေၾကာင့္ ဇာဘရာနဲ႔ ပင္တီ ဝမ္းဆက္ကုိ က်မ ဝတ္လာတာ။ သူ႔အတြက္ က်မ အလွဆံုး ျဖစ္ေနေအာင္လုိ႔၊ သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေမ့လဲမတတ္ျဖစ္သြားေအာင္လုိ႔။ ဒီေန႔ည အထူးအစီအစဥ္အတြက္ အေဆာင္မွာ အတူေနတဲ့ မရီကုိ က်မ တပါတ္ေလာက္ႀကိဳ ဖြင့္ေျပာၿပီး တုိင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ဒီကိစၥေတြမွာ အေတြ႕အၾကံဳရွိတာမုိ႔ အၾကံေလးဘာေလးလဲ ေတာင္းရတာေပါ႔။ အဲဒီမွာ မရီက လုိလုိမယ္မယ္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ပါကင္ဖြင့္သြားပါလားတဲ့၊ သူ႔တုန္းက ပါကင္ဖြင့္လုိက္တာ အရမ္းနာသြားလုိ႔ ဆက္မခံႏုိင္ေတာ့ပဲ ပြဲပ်က္သြားလုိ႔ အဆင္မေျပခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆုိ တကယ့္အခ်ိန္ေရာက္လုိ႔ရွိရင္ နာတာေတြ ဘာေတြ သိပ္ပူစရာမလုိေတာ့ပဲ စခန္းသြားႏုိင္မွာလုိ႔ ေျပာတယ္။

သူ႔ဆီမွာ အပုိရွိေနတဲ့ အတုတေခ်ာင္း (ၾကည့္ရတာ တခုဝယ္ တခုလက္ေဆာင္ရတာျဖစ္မယ္) ကုိ က်မသံုးဖုိ႔ ထုတ္ေပးတယ္။ အႀကီးႀကီးပဲ၊ က်မ ေအာင္ထြန္းႏုိင္ရဲ႕ ပစၥည္းကုိ တခါလား၊ ႏွစ္ခါလား ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ မႀကီးသလုိပဲ။ သူ႔အတုနဲ႔ပဲ ၃ – ၄ ရက္ႀကိဳၿပီး က်မ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ပါကင္ ဖြင့္လုိက္တယ္။ နာတာထက္ ေအာင့္ၿပီး ေနရခက္တာက ပုိသလုိပါပဲ၊ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီလုိမ်ဳိးႀကီးဆုိရင္ ပြဲပ်က္ခ်င္ ပ်က္သြားမွာ။ ဒီမနက္က်ေတာ့ က်မ ပါကင္ဖြင့္ထားတာကုိေတာင္ ေမ့ေနၿပီ။ က်မ ဆုိင္မဖြင့္ခင္ နာရီဝက္ႀကိဳၿပီး အလုပ္၀င္ရတယ္။ က်မနဲ႔ စားဖုိက ဦးမင္းနဲ႔ေပါ႔။ က်မက စားပြဲေတြသုတ္၊ သူက မီးဖုိထဲမွာ ျပင္ဆင္ေပါ႔။ ဦးမင္းက က်မကုိ ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ အရင္ကတည္းက သတိထားမိေပမဲ့ သူက လက္ လံုး၀ မသရမ္းဘူး။ ဒီေတာ့လဲ ၾကည့္ေနတာ ပဲ့ပါသြားတာမွ မဟုတ္တာရွင္၊ ၾကည့္ပါေစေပါ႔။ က်မကလဲ တခါတခါေတာ့ သူၾကည့္ေနတာ က်ိတ္ၿပီး ရင္ခုန္သလုိေတာ့ ျဖစ္မိသား။ ဦးမင္းက ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ တရုတ္မင္းသားလုိလုိ ခပ္ေခ်ာေခ်ာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်မထက္ အသက္က ႏွစ္ဆနီးပါးႀကီးတယ္။ စားပြဲခင္းေတြ ခင္းၿပီး မီးဖုိထဲ က်မ ၀င္သြားေတာ့ ဦးမင္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ “Happy Birthday ေကသီ” လုိ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အုိးေတြ ေအာက္ခ်ေပးပါလားတဲ့။ စင္က အေတာ္ျမင့္တာ၊ ခါတုိင္းဆုိ ဦးမင္းကုိ ကူေနက် ေယာက္်ားလွ်ာမေလး ေအးေအးလြင္ရွိေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ သူကလဲ ေနာက္က်ေနတယ္။ သူကေတာ့ အရပ္ျမင့္လုိ႔ ဒီစင္ကုိ မွီတယ္။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အေတာ္ႀကိဳးစားမွ မွီတာ။ ဒီလူႀကီး ငါ႔ေပါင္ေတြ ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ကုိယ့္ဟာကုိယ္မယူဘူးလုိ႔ သိလုိက္ေပမဲ့ က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ယူေပးလုိက္ပါတယ္။ အုိးကုိ လက္အလွမ္းမွာ က်မ စကဒ္လန္တက္သြားၿပီး ပန္တီကလဲ ေလွ်ာက်သြားတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ ဦးမင္းလက္ခ်က္ေပါ႔။သူ႔လက္ေတြက က်မ တင္ပါးေတြကုိ ကုိင္ေနတယ္။ “ဦးမင္း ဘာလုပ္တာလဲ” က်မ စိတ္တုိတုိနဲ႔ အတင္းလွည့္ရန္ေတြ႕လုိက္တယ္။ သူက ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ က်မရဲ႕ ပူစီေလးကုိပါ လာကလိေနေသးတယ္၊ လာကလိတာမွ အေတာ္ေလး ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ပဲ။ က်မက ပူစီ အကုိင္မခံဖူးတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရည္းစားရွိတာပဲေလ။

ဒါေပမဲ့ ဒီလုိမ်ဳိး တုိက္ရုိက္ေတာ့ တခါမွ အကုိင္မခံဖူးတာ၊ ေအာင္ထြန္းႏုိင္ကုိ က်မက ပန္တီလံုး၀ ေပးမခြၽတ္ဘူးေလ။ “ဦးမင္း … လြန္ေနၿပီေနာ္။ ဖယ္” ဦးမင္းက မဖယ္ပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကလိေနတယ္။ က်မ လက္ထဲက အုိး လြတ္က်တာ ဂလံု ဂလြမ္နဲ႔။ အကာအကြယ္ေပးမဲ့ ပန္တီမရွိေတာ့ အရမ္းႀကီးကုိ ထိသလုိပဲ၊ ပန္တီခံမေနေတာ့ အထဲထိ ႏႈိက္လုိ႔ရတာလဲ ပါမွာ။ ဒီည ေအာင္ထြန္းႏုိင္လဲ က်မကုိ ဒီလုိကုိင္မွာလုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ရင္ဖုိသြားမိတယ္၊ စုိလဲ ပုိစုိလာသလုိ စိတ္ေတြလဲ လႈပ္ရွားလာတယ္။ ဦးမင္း ကလိေနတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။ က်မ အသက္႐ႉသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာတယ္၊ ဦးမင္းကုိေတာင္ ရန္မေတြ႕ႏုိင္ပဲ ေမာေမာနဲ႔ လုပ္သမွ် ခံေနရတယ္။ ဦးမင္းက က်မပူစီကုိ လႊတ္လုိက္ၿပီး က်မကုိ ဆြဲလွည့္လုိက္ေတာ့မွ က်မ အေမာေျဖရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မေပၚ အုပ္မုိးၿပီး ရပ္ေနတာဆုိေတာ့ က်မ ထြက္ေျပးလုိ႔မရဘူး။ က်မ စကဒ္ကုိ ဆြဲလွန္ၿပီး ေအာက္စကုိ ခါးပတ္ၾကားထဲ ထုိးထည့္ေနတယ္။ က်မ ဘာလုပ္ရမယ္မသိပဲ မွင္တက္မိရင္း ေအာက္ကုိ ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ပန္တီက ၾကမ္းေပၚမွာ ပံုေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးမင္းက က်မကုိ ဆက္ကလိရင္း သူ႔ေဘာင္းဘီဇစ္ကုိ ေနာက္လက္တဘက္နဲ႔ ျဖဳတ္တယ္။ မရီရဲ႕ အတုကုိ က်မက ႀကီးလွၿပီထင္တာ မွားမွန္း အခုမွ သိရေတာ့တယ္။ဦးမင္းရဲ႕ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ငပဲဟာ မရီရဲ႕ အတုေခ်ာင္းထက္ ပုိႀကီးတာ။ “ရွင္ႀကီးေနာ္ … ဒါ ဒါ ဘာသေဘာလဲ။” “ေအးေဆးေနစမ္းပါ။” က်မ ဘာျပန္ေျပာရမယ္ မသိဘူး။ အဆြခံထားရလုိ႔ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနေပမဲ့ ဒီဆုိဒ္ႀကီးကုိေတာ့ ေၾကာက္တယ္ရွင့္။ ေနာက္ၿပီး သူက သူစိမ္းေလ။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္းပဲ ေအာ္ေနမိတယ္။ က်မ တကယ္က ဒီလူႀကီးကုိ လည္ပင္းညႇစ္ပစ္ရမွာ၊ အခုက လည္ပင္းမညႇစ္ပဲ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့လက္ေတြက က်မ မွီေနတဲ့ ေကာင္တာေပၚေထာက္ထားၿပီး သူ႔ငပဲနဲ႔ က်မပူစီ ပြတ္မိတုိင္း တကုိယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြမလုိပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ က်မ ဟင့္အင္းေနေပမဲ့ သိပ္မထူးပါဘူး၊ ဦးမင္းကမွ ဂရုမစုိက္တာ။ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ က်မေပါင္ကုိ အသာၿဖဲရင္း သူ႔ငပဲေခါင္းက က်မထဲကုိ အတင္းတုိး၀င္လာတယ္။ “ဟာ … ရွင္ေနာ္။ ေတာ္ၿပီ” “ရွင့္ဟာႀကီး မထည့္ပါနဲ႔” “မထည့္နဲ႔ … ျပန္ထုတ္ဆုိ” “ဖယ္ဆုိေနာ္” က်မ ပါးစပ္က ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ လူကေတာ့ အလုိက္သင့္ေလး အသာျငိမ္ေနမိတယ္။ ဝတၱရားအရပဲ ျငင္းဆန္ေနသလုိပဲ၊ မသိစိတ္ထဲကေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔ က်မ အခ်စ္ခံလုိက္ရရင္ဆုိၿပီး ေတြးေနမိလုိ႔လားမသိ။

ဘာေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ မသိ၊ က်မ အတင္းမရုန္းမိဘူး။ က်မ ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဟာႀကီး ၀င္လုိက္၊ ထြက္လုိက္ကုိ ျမင္ေနရတယ္။ အစပုိင္းေတာ့ ေခါင္းပုိင္းေလးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အထဲကုိ ပုိပုိေရာက္လာတယ္။ က်မ ကုိယ္ထဲမွာ သူ႔ငပဲႀကီး ၀င္လာတာ က်မ သိေနတယ္၊ က်မကုိ ဆြဲၿဖဲေနသလုိပဲ။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ေနရလဲ ခက္တယ္။ တဆံုးထည့္လုိက္၊ ထုတ္လုိက္ လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ အေဖ၊ အေမ၊ ဘုရား အကုန္တေနရပါေတာ့တယ္။ က်မ ဦးမင္းမ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္မိတယ္။ “စိတ္ေလွ်ာ့ထား ေကသီ၊ တင္းမထားနဲ႔။” ဘယ္လုိ … တင္းမထားရဘူး၊ ဟုတ္လား။ က်မရဲ႕ ပထမဆံုးက ေအာင္ထြန္းႏုိင္နဲ႔ ျဖစ္ရမွာရွင့္၊ ရွင္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဦးမင္းကေတာ့ အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ခံစားခ်က္က ထူးဆန္းၿပီး က်မအတြက္ အရမ္းအသစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆြဲအထုတ္မွာ တမ်ဳိး၊ ျပန္အထည့္မွာ တမ်ဳိး။ ခဏၾကာေတာ့ က်မ သူနဲ႔ အလုိက္သင့္ လုိက္လႈပ္ေနမိလာတယ္။ သူအထည့္မွာ က်မ သူ႔ဘက္ကုိ ေကာ့ေကာ့ေပးမိတယ္။ က်မ အသက္႐ႉေတြလဲ မွားၿပီး ပါးစပ္က ေပါက္ကရ အသံစံုထြက္ေနမိၿပီ။ ျငင္းဆန္တဲ့အသံနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ မတူဘူးရွင့္။ သူတျဖည္းျဖည္း ပုိပုိျမန္လာတယ္၊ က်မကလဲ အလုိက္သင့္ပဲ ေကာ့ေပးေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ဒီအရသာထူးကုိ ထပ္ထပ္ၿပီး ငတ္မေျပေလာက္ေအာင္ လုိခ်င္ေနတယ္ဆုိတာပဲ။ မျဖစ္သင့္ဘူးလုိ႔ ဦးေဏွာက္က သိေပမဲ့ အထိအေတြ႕က က်မကုိ လႊမ္းမုိးသြားၿပီ။ က်မ သူ႔စည္းခ်က္ကုိ အတင္းအမီလုိက္ၿပီး ေကာ့ေပးရင္း ပါးစပ္က တဟီးဟီးနဲ႔ ညည္းေနမိတယ္။ သူအားရပါးရ ေဆာင့္ေနၿပီ။ က်မ ေလကုိ မနည္းလု႐ႉရေအာင္ ေမာေနတယ္၊ အထဲကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေအာင့္ေအာင့္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စည္းခ်က္အတုိင္း မပ်က္မကြက္ ေကာ့ေပးေနမိဆဲပဲ။ ဟင့္ … ဟင့္ နဲ႔ ႐ႈိက္ရင္း ေကာ့ေကာ့ေပးေနတဲ့ က်မကုိ … “ေကသီ … ေနာက္တဆင့္ တက္မယ္။” လုိ႔ လွမ္းေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ကုိ က်မ သိလုိက္ရပါၿပီ။ ေကာင္တာေပၚ က်မကုိ တြန္းတင္ၿပီး ခါးကကုိင္လုိ႔ က်မကုိ တဖုန္းဖုန္းေဆာင့္တာ သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ပါပဲ။ ေစာေစာကထက္ အရမ္းပုိျမန္တယ္၊ အရမ္းပုိျပင္းတယ္။ က်မ လႈပ္မရ၊ ရုန္းမရပဲ တဆံုး၀င္၊ တဆံုးထြက္၊ သူျပဳသမွ် ေအာက္က ႏုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကုိ က်မ ထိန္းမရေတာ့ဘူး၊ ေဆာင့္ထည့္လုိက္တုိင္း က်မ တကုိယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြထြက္သြားတာ။ က်မ ဇတ္မခုိင္ေတာ့ပဲ လည္တုိင္က ညာဘက္ကုိ ေစာင္းက်သြားလုိက္၊ ဘယ္ဘက္ကုိ ေစာင္းက်သြားလုိက္နဲ႔ ေခါင္းကုိ ခါရမ္းေနရတယ္။

နာေပမဲ့ အထဲက တအား ယားတက္လာတာက ပုိဆုိးတယ္၊ က်မ မခံႏုိင္ဘူး။ သူ႔ရင္ဝကုိ က်မ တြန္းတယ္၊ တြန္းမရေတာ့ သူ႔ပခံုးေတြကုိ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာ ေျပလုိေျပညား က်မ ကုတ္တယ္၊ ဖဲ့တယ္။ ပါးစပ္က အသံေတြ သိပ္မက်ယ္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ ကုိက္ထားတယ္၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကုိ ေကြးထားတယ္။ က်မ ဘယ္လုိပဲ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ယားတက္လာတဲ့ အရသာထူးကုိ က်မ ဘယ္လုိမွ မထိန္းႏုိင္ဘူး။ က်မ ၿပီးသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းဖိကုိက္၊ တကုိယ္လံုး တုန္ခါရင္း ေခြၽးေစးေတြထြက္ၿပီး ၿပီးသြားတာ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ က်မကုိ လႊတ္ေပးလုိက္တယ္။ က်မ အိမ္သာထဲေျပးသြားၿပီး ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတုိ႔ ဆုိင္ဖြင့္တယ္။ ဦးမင္းေရာ ၿပီးသြားသလား၊ မၿပီးသလား က်မ သတိေတာင္ မထားလုိက္မိပါဘူး။ ၿပီးသြားတယ္ပဲ ထင္ပါတယ္၊ မၿပီးရင္ က်မကုိ ဘယ္လႊတ္ေပးမွာလဲ။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တုန္းက အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ အထဲက ထြက္လာတယ္၊ ေတာ္ေသးတာက ရက္က လြတ္တာမုိ႔ ဗုိက္ေတာ့ မႀကီးႏုိင္ေလာက္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္သလုိ သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ မီးဖုိက ပံုမွန္အလုပ္ေတြကုိ ဇယ္ဆက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးမင္းကုိ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆုိင္ရဲလုိ႔ က်မ ဆုိင္ထဲက စားပြဲေတြနားမွာပဲ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ ဧည့္သည္လဲ မက်ပါဘူး၊ မက်ဆုိ တေယာက္မွကုိ မရွိတာ။ ခါတုိင္းဆုိ ဒီလုိမ်ဳိး ဧည့္သည္ပါးရင္ က်မ မီးဖုိထဲမွာ ဦးမင္းတုိ႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနတတ္တာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ကုိ ရွိန္ေနတာနဲ႔ ဆုိင္ေရွ႕မွာပဲ ေနျဖစ္တယ္၊ မီးဖုိထဲ မ၀င္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေျပာရမွန္းလဲ က်မ မသိဘူး၊ ရန္ပဲ ေတြ႕ရမလား။ က်မကုိ ယူပါပဲ ေျပာရမလား။ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ က်မရဲ႕အျဖစ္က အေပ်ာ္ဖတ္ အျပာဝတၳဳဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ေတာင္ ယုတိၱမတန္လုိက္တာ။ အလုိမတူပဲ အတင္းႏႈိက္၊ အတင္းတက္ၿပီး သားမယားက်င့္တာကုိ မရုန္း၊ မေအာ္၊ မေျပးႏုိင္တဲ့အျပင္ မိန္းကေလးဘက္က ကိစၥၿပီးတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ က်မ ငုိင္ေတြေတြနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေတြးေတြ ေတြးေနတုန္း … “ေကသီ … အခန္း ၂၀၀၅ ကုိ ဒါေတြ သြားပုိ႔စမ္း” ဆုိတဲ့ ဦးမင္းရဲ႕ အသံၾကားမွ သတိ၀င္ေတာ့တယ္။ က်မတုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္က ဆုိင္မွာ လာစားတဲ့သူေတြအျပင္ ဟုိတယ္မွာ အခန္းယူတဲ့သူေတြကုိလဲ ဆားဗစ္ ေပးရေတာ့ ဖုန္းဆက္မွာရင္ က်မတုိ႔ထဲကပဲ သြားပုိ႔ရတယ္။ ဒီေန႔မွ ေအးေအးလြင္ေရာ၊ စားပြဲထုိးလုပ္တဲ့ ရန္ႏုိင္ပါ မလာၾကဘူး။

က်မကလဲ ကုိယ့္အေတြးနဲ႔ ကုိယ္ေငါင္ေနလုိ႔ ဖုန္းျမည္သံေတာင္ မၾကားလုိက္ဘူး။ အခန္း ၂၀၀၅ ကုိ ေခါက္လုိက္ေတာ့ ခါးမွာ တဘက္တထည္ ပတ္ထားတဲ့ ကုိက်ားငယ္ လာဖြင့္တယ္။ က်ားငယ္ဆုိတာ သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ပခံုးမွာ က်ားေပါက္စေလးရုပ္ တက္တူး ထုိးထားလုိ႔ထင္တယ္၊ သူ႔ကုိ က်ားငယ္လုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဟုိတယ္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ထည္လဲနဲ႔ လာလာအိပ္ေနက်မုိ႔ အစားအေသာက္ပုိ႔ရတဲ့ က်မတုိ႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္။ သူက ဘယ္လုိ သိတယ္မသိ။ “Happy Birthday ေကသီ” … လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တဆက္ထဲ … “အထဲ၀င္” … ဆုိၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အစားအေသာက္ဗန္းကုိ အခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚ ၀င္တင္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္မယ္အလုပ္ … “ေမြးေန႔ဆုိေတာ့ မင္းကုိ ခါတုိင္းထက္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္း ေပးရမွာေပါ႔” ဆုိတာနဲ႔ က်မ ရပ္ေစာင့္ေနလုိက္မိတယ္။ ခါတုိင္းလဲ သူ႔ကုိ အစားအေသာက္ ပုိ႔ေပးရင္ မုန႔္ဖုိး ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ရေနက်ေလ။ သူ႔ခါးက တဘက္က ေအာက္ကုိ ေလွ်ာက်သြားတယ္။ ေခါင္းေလး ငံု႔ထားတဲ့ က်မ ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ ငပဲက မတ္မတ္ႀကီး။ ဦးမင္းကုိ ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္မယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့တာ မွားမွန္း နာရီပုိင္းအတြင္း သိခဲ့ရတယ္။ ေသြးေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ တုတ္တုတ္ ခုိင္ခုိင္ႀကီး။ က်မကုိ အလွျပင္ခံုေပၚ ဆြဲၿပီး ေမွာက္လုိက္တာ “အီး …” လုိ႔ တခ်က္ပဲ က်မ ေအာ္ႏုိင္တယ္။ က်မကုိ ပခံုးက တဘက္ကုိင္ၿပီး ခါးလယ္ပုိင္းကုိ လက္နဲ႔ ဖိထားေတာ့ က်မ လႈပ္မရေတာ့ဘူး။ ပခံုးက လက္က က်မ စကဒ္ကုိ ဆြဲတင္ၿပီး ပန္တီကုိ ဆြဲခ်တယ္။ ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ရုန္းတယ္။ အားခ်င္းမမွ်ေတာ့ ရုန္းမရပါဘူး။ ကုိက်ားငယ္က ေမြးေန႔မုိ႔ ဒီလုိ ေဘာက္ဆူးအေကာင္းစား ေပးတာ၊ တျခားအခ်ိန္ဆုိ ဒါမ်ဳိး ငုိၿပီးေတာင္းေတာင္ မရဘူးဆုိၿပီး ေျပာေနေသးတယ္။ က်မလဲ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ “ဂ်စ္ဂလုိစုတ္” ဆုိၿပီး ေအာ္ဆဲလုိက္တယ္။ ဆဲလဲ ဆဲရတာပဲ ရွိတာပါပဲ။ သူ႔လက္က က်မ မလြတ္ပါဘူး။ အခုဆုိ က်မ ပူစီကုိ တေန႔ထဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အကုိင္ခံေနရၿပီ။ က်မ ပူစီက သူ႔ငပဲနဲ႔ မိတ္ဆက္ခံေနရၿပီေလ။ သူက ငပဲနဲ႔ ပြတ္ရင္း လက္နဲ႔ ကလိတာ ဦးမင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပုိကြၽမ္းက်င္ပါတယ္။ ေကာင္စုတ္ … ဂ်စ္ဂလုိစုတ္ ဦးမင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခ်ာ့လုပ္ေပမဲ့ ကုိက်ားငယ္ကေတာ့ မျငင္သာပါဘူး၊ တခ်က္ထဲ ေဆာင့္ထည့္လုိက္တာ က်မ အသက္႐ႉေတာင္ မွားရတယ္။ နာလုိက္တာလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြဲသြားတာပဲ ေနမွာ။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။ ငါ႔ကုိေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာ္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ က်မ ထင္လုိက္မိေပမဲ့ ကုိက်ားငယ္က တဆံုးထည့္ၿပီး ရပ္သြားတယ္။

ၿပီးေတာ့ စကဒ္ထဲ ထည့္စည္းထားတဲ့ ဘေလာက္စ္အက်ီကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္တယ္။ ၾကယ္သီးေပမဲ့ သူက လက္တဖက္ထဲနဲ႔ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ျဖဳတ္သြားတာ က်မ ကုိယ္တုိင္ျဖဳတ္တာထက္ေတာင္ ျမန္ေသးတယ္။ “ကုိက်ားငယ္ … ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ။” စကဒ္ဆြဲလွန္တာက ထားပါေတာ့ … အက်ီက ဘာျဖစ္ရတာလဲ။ “ႏုိ႔ဆြဲၿပီး လုိးမလုိ႔။” စကားအဆံုးမွာ က်မ ဘရာဇီယာ ခ်ိတ္ျပဳတ္သြားတယ္။ “ရွင္ … က်မကုိ လႊတ္ေနာ္။” သူ႔လက္ေတြက က်မ ႏုိ႔ေတြကုိ လာအုပ္ကုိင္တာ ခံလုိက္ရတယ္။ ေသခ်ာကုိ ဆုပ္နယ္ေနတာ။ “ဆုေတာင္းေလ … ဟဲဟဲ … ေအးေဆးေနစမ္းပါ” လာျပန္ၿပီ၊ တေယာက္။ ဘယ္လုိ ေအးေဆးေနမလဲ။ ငပဲအႀကီးႀကီး အထည့္ခံထားရၿပီး ႏုိ႔အနယ္ခံေနရတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္က ဘယ္လုိ ေအးေဆးေနႏုိင္မွာလဲ။ “က်မ ေအာ္လုိက္မွာေနာ္၊ ရွင္ လႊတ္” “ေအာ္ေလ၊ ဒီမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ရွိလဲ စံုတြဲေတြပဲ၊ သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔အလုပ္သူတုိ႔လုပ္ေနတာ မင့္လာမကယ္ဘူး။” ပိတ္ရက္ဆုိ လူနည္းနည္းပုိမ်ားေပမဲ့ ဒီလုိ ၾကားရက္က ဧည့္သည္သိပ္မရွိလုိ႔ နာရီပုိင္း အခန္းငွားတာေတာင္ လူက အေတာ္ပါးသည္ကုိ က်မသိသည္။ “က်မ ျပန္မလာရင္ ဦးမင္း လုိက္လာလိမ့္မယ္။” ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖင့္ ကုိက်ားငယ္ကုိ က်မ ေျခာက္ၾကည့္သည္။ “လာပေစေပါ႔။ သူလာရင္ သူပါ တလွည့္ ၀င္လုိးမဲ့ သေဘာမွာရွိတယ္။ ေခၚေပးရမလား။” “ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း” ကုိက်ားငယ္ ဇာတ္လမ္း စပါၿပီ။ တဆံုးထုတ္ၿပီး တဆံုးထည့္တာ။ ဦးမင္းနဲ႔ မတူ၊ အခ်ိန္မယူ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္တင္လာတာ မဟုတ္ပဲ ၀င္၀င္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆုိသလုိ စကတည္းက အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေတာ့ က်မ ေအာ္ေနရသည္။ ကုိက်ားငယ္က က်မ ႏုိ႔ေတြကုိ အုပ္ကုိင္ကာ ညႇစ္လုိက္၊ ႏုိ႔သီးေခါင္းေတြကုိ ဆြဲလုိက္ျဖင့္ တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ လုပ္တာ က်မမွာ အလူးအလိမ့္ပါပဲ။ သူေဆာင့္လုိက္တုိင္း က်မ ေျခေထာက္က ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ လြတ္သြားၿပီး က်မကုိယ္လံုးက မွန္ဘက္ကုိ ေရြ႕သြားသည္မုိ႔ မွန္ကုိ လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ တြန္းထားရတယ္။ ႏုိ႔အကုိင္ခံရင္း အလုပ္ခံရသည္မွာ မနက္ကထက္ ပုိအရသာရွိသလုိပဲ။ က်မ ေရွ႕က မွန္ထဲမွာ ကာမဆိပ္တက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတာကုိ ျမင္တယ္။ ဒါ က်မပံုရိပ္ပဲ၊ ဒါက်မပဲ။

ဆံပင္ေတြ ဖရုိဖရဲၾကားမွ က်မ မ်က္ႏွာေတြ နီေနတာ။ က်မေနာက္က ကုိက်ားငယ္က သူ႔ကုိ က်ားလုိက္သည့္အလား နည္းနည္းမွ အရွိန္မေလွ်ာ့ပဲ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္ေတြ က်သည္အထိ ဝရုန္းသုန္းကား လုပ္ေနေတာ့တယ္။ ႏုိ႔ကုိလဲ အကုိင္ခံရ၊ အားရပါးရလဲ အေဆာင့္ခံရေတာ့ နာေပမဲ့ စိတ္ေတြ ပုိလႈပ္ရွားရတာမုိ႔ က်မ ျမန္ျမန္ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ ကုိက်ားငယ္လဲ ၿပီးသြားတာပဲ။ ဘယ္လုိသိလဲေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိဘူး၊ က်မ ထင္တာက အထဲမွာ ၿပဲစိစိနဲ႔ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားလုိ႔ သိတယ္ ထင္တာပဲ။ ကိစၥၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းမွာပဲ က်မ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ရတာေပါ႔။ ေရခ်ဳိးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ဘယ္လုိမွ မဟန္ႏုိင္ပဲ သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ အသာ၀င္လွဲမိျပန္ေရာ။ ေမွးကနဲေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသလုိပဲ၊ ျပန္ႏုိးလာေတာ့ ကုိက်ားငယ္က က်မကုိ ငါးရာတန္တအုပ္ လက္ထဲ ထည့္ေပးတယ္။ ညေနက်ေတာ့ ေအာင္ထြန္းႏုိင္ က်မကုိ လာေခၚတယ္။ တေန႔ထဲမွာ ေယာက္်ား သံုးေယာက္နဲ႔ ကာမအမႈျပဳရတယ္ဆုိေတာ့ က်မက အခ်စ္တကၠသုိလ္က ဇာတ္လမ္းတခုခုထဲမွာ ေရာက္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ မင္းသမီးလား၊ ဇာတ္ရံလား တခုခုပဲေနမွာ။ သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ငပဲ ေသးေသးေလးကုိ သူထုတ္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မ ရယ္လုိက္မိပါေတာ့တယ္…ၿပီးပါၿပီ။