အပ်ိဳၾကီးရဲ႕အာသာေျဖ

ဒီအေၾကာင္း ကိုေျပာရမည္ဆိုရင္ “ေတာ္ဝင္ပန္း” အမ်ိဳးသမီး ေဘာ္ဒါေဆာင္က စရမည္မွာေသခ်ာ၏။ ေတာ္ဝင္ ပန္း ဆိုသည္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖုံး ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တခု၏အစြန္မွာ ရွိသည္။ တဖက္ရပ္ ကြက္ ကေတာ့ သာမန္လူတန္းစား အမ်ားစုေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ေတာ္ဝင္ပန္း တည္ရွိရာက လည္း ဟို အရင္ကဆိုရင္ သာမန္ရပ္ကြက္တခုသာျဖစ္သည္။ ေနာက္မွ လူလူသူသူ လူခ်မ္းသာ ရပ္ကြက္ဆန္ ဆန္ ျဖစ္ လာ သည့္ ေနရာတခုျဖစ္သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းကို နာမည္ႏွင့္ လိုက္သည္ဟု အရပ္ထဲမွာေရာ ဒီအနီးနား တဝိုက္မွာပါ သိၾကသည္။ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ ေလာက္ေအာင္လည္း အေဆာင္သူေတြက လွတပတ ေလးေတြမ်ားသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းမွ မိန္းကေလး ေတြ အ ေၾကာင္းေျပာပါက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ၏ အေၾကာင္းက စေျပာမွ ျဖစ္ပါ  မည္။ အကယ္၍အေဆာင္သူ မိန္းကေလး တေယာက္ကို သြားၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္း က မိန္းကေလး ေတြ လွသည့္  အေၾကာင္းသင္က ေျပာမည္ဆိုရင္ အေျပာခံရသူ မိန္းကေလးက “ဆရာမ ကမွ ပိုလွတာပါ” ဟုေျပာ မွာ မလြဲ အ ေသ အခ်ာျဖစ္သည္။ အေဆာင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ေခ်ာေခ်ာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မမွီတာ ျမင္ဖူးသူတိုင္း လက္ ခံ ၾက ရသည့္ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ေလးဆယ္ကို လပိုင္းေလာက္ေက်ာ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ဘယ္သူကမဆို သုံးဆယ္ သီသီ စြန္းစ ေလာက္ ဟုသာ ထင္ေပမည္။ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ေအာင္ အ႐ြယ္တင္ႏု ပ်ိဳသည္။ လွပေသာ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ျဖဴစင္ ဝင္း မြတ္သည့္ အသားအရည္ ရွိသည္သာမက  ထြားေသာရင္၊ က်င္ေသာခါး၊ ကား ေသာတင္ စသည့္မက္ေလာက္ စ ရာ ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာေတြ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အခုခ်ိန္ထိ အပ်ိဳႀကီး တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္း က ထူးျခားအံံ့ ၾသ ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္။

တခ်ိဳ႕ ကေတာ့ ေခ်ာလြန္းလို႔ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္တာဟု ဆိုၾက၏။ အေဆာင္သူေတြက ဆရာမ ဟုေခၚၾကသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ အရင္တုန္းကေတာ့ တကယ့္ဆရာမ တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါ၏။ နယ္က တကၠသိုလ္တခုတြင္ လက္ေထာက္ကထိကတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ မိခင္ႀကီး ၏ က်န္း မာ ေရးအေျခအေန ေၾကာင့္ အလုပ္က ႏြဳတ္ထြက္ခဲ့ရသည္။ အလုပ္ထြက္ကာ ျပန္လာၿပီးေနာက္ အေမျဖစ္သူကို လ ပိုင္း ေလာက္သာ ျပဳစုခြင့္ရခဲ့သည္။ မိခင္ႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ ျဖစ္ခဲ့ရ သည့္ ဖခင္ႀကီး ကိုျပဳစုရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့ရသည့္ အတြက္ အိမ္ေထာင္ေရးကို ျပန္လွည့္ မၾကည့္ႏိုင္တာလည္း ျဖစ္ ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔တြင္ စည္းစိမ္ဥစၥာက ျပည့္စုံၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ေဒၚ ႏုႏု ရွိန္ တကၠသိုလ္ ဆရာမ လုပ္ခဲ့တာကလည္း ဂုဏ္အတြက္ ႏွင့္၀ါသနာေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ အလုပ္မရွိဘဲ ဒီအတိုင္း မေနခ်င္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီး တႏွစ္ေလာက္အၾကာတြင္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ဖြင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာမ ဘဝတုန္းကလည္း အေဆာင္နည္းျပ၊ အေဆာင္မြဳး တာဝန္ေတြယူခဲ့ ရသူျဖစ္လို႔ အိုးမကြာအိမ္မကြာ စီး ပြားေရးျဖစ္သည့္ ဒီလုပ္ငန္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဖခင္ကလည္းအားေပးသည္။ အကယ္ ၍ သူသာ မ်က္ႏွာလြြဲခဲ့ပါလွ်င္ သမီးတေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မွာစိုးသည္။ ေဘာ္ဒါ ေဆာင္ဆိုေတာ့ စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္ ဝန္းဝန္း ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္အတြက္ လုံၿခဳံမည္ဟု ယူဆသည္။ ဒါေၾကာင့္လား မသိပါ လြန္ခဲ့ေသာသုံးႏွစ္ ခန႔္ က အဖိုးႀကီး အိပ္ေနရင္းႏွင့္ ပင္ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ဇနီးသည္ ေနာက္သို႔လိုက္ပါသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အေဆာင္က အခန္းေတြ က်ယ္ဝန္းသန႔္ျပန႔္၏။ ၿခံဝန္းကလည္း က်ယ္သည္။ ေရႏွင့္ မီးကို အၿငိဳ အ ျငင္ မရွိရသည္။ထို႔ ေၾကာင့္ေစ်းအနည္းငယ္ မ်ားေသာ္လည္း လူႀကိဳက္မ်ားသည္။ အၿမဲလို အခန္းေတြျပည့္ ေန ေလ့ ရွိ၏။ အေဆာင္သူလက္ခံရာ မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေသေသခ်ာခ်ာ စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံသည္။

မိဘမ်ိဳး ႐ိုး ႏွင့္ လက္ရွိ တက္ေနသည့္ ေက်ာင္း သို႔ မဟုတ္ လက္ရွိလုပ္ေနသည့္ အလုပ္အကိုင္ အေနအထားကိုပါ ေလ့လာ ၿပီးမွ လက္ခံျခင္းျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဆရာမပီပီ ပညာအရည္အခ်င္းျမင့္ သူကို ပိုဦးစားေပးလက္ခံသည္။ ထို႔ အျပင္ ႐ုပ္ရည္ကိုလည္း ၾကည့္သည္ဟု တခ်ိဳ႕ကေျပာၾက၏။ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တရား ဝင္ မေၾကျငာပါ။ ပညာရည္ ႏွင့္ အလုပ္အကိုင္ကို အေလးထားေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္လွစြာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွ မိန္းကေလးေတြက ခပ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြ မ်ားေနသည္။ အေဆာင္သူေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ျပဳတ္မစားခ်င္ပါကလည္း စီစဥ္ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ေပး ႏိုင္ေအာင္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ထံတြင္ ဝန္ထမ္းအင္အား ေကာင္းသည္။ မိဘေတြ ရွိစဥ္က ထဲက အတူေနခဲ့သူ ေဒၚေအးစိန္ ဦးစီးသည့္ အိမ္ေဖၚ ေလးေယာက္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ အဝတ္မေလွ်ာ္ခ်င္သူေတြ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ထံတြင္က်သင့္ေငြ ကို ေပးၿပီး အပ္လိုက္႐ုံပင္။ ထမင္းလခ ေပးထားသူ ျဖစ္ပါကလည္း ေက်ာင္းမသြားမွီ ႐ုံးမသြားမွီ ထမင္းခ်ိဳုင့္ က အ သင့္ ျဖစ္ၿပီးေလၿပီ။ ညေနဆို ေျခာက္နာရီ ေဒါင္ဆိုတာႏွင့္ ဝင္းတံခါးပိတ္လိုက္သည္။ ပိတ္ၿပီးတာ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ဖခင္ႀကီး၏ လက္ရင္းတပည့္ေက်ာ္ ကုလားအဖိုးႀကီး နာရရား က ဝင္းဝတြင္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ႏွင့္ ေနရာယူလိုက္ သည္။ သူက တညလုံး မအိပ္၊ ဂိတ္ဝ က သူ႔ အတြက္တဲေလးထဲမွာ ထိုင္လိုက္၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး တလက္ျဖင့္ ၿခံထဲမွာ ပတ္လိုက္လုပ္ေန၏။ မနက္ ေျခာက္နာရီ တံခါးျပန္ဖြင့္ ေပးၿပီးမွ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ မနက္စာ သြားစားၿပီး တဖက္ရပ္ကြက္တြင္ ရွိသည့္ သူ၏ အိမ္သို႔ ျပန္အိပ္၏။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္လွ်င္ မည္သူမွ အျပင္မထြက္ရပါ။ ဒါက အေဆာင္သူေတြ အတြက္စည္းကမ္းျဖစ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အလုပ္သမား တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိရင္ ထြက္ႏိုင္ပါသည္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ ေျခခင္း လက္ခင္းသာသည့္ ညေနပိုင္းေတြ ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တတ္သည္။ တခါတေလ ေဒၚ ေအးစိန္ပါၿပီး တခါ တေလေတာ့ သူမ တေယာက္ထဲပင္။ အျပင္မထြက္ရေသာ္လည္း အေဆာင္သူေတြ အ ေဆာင္ ထဲမွာ ေတာ့လြတ္လပ္စြာေနႏိုင္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာင္းဆရာမ ဘဝတြင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ပညာသင္သြားဖူးသည္ျဖစ္ရာ သိပ္ၿပီးေရွး႐ိုး မဆန္သည့္ အျမင္ရွိသူလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိန္းကေလး ေတြကို အုပ္ထိန္းသည့္ ေနရာတြင္ ေခတ္ႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေအာင္ ခ်ိန္ညႇိၿပီး လုပ္တတ္သူ အျဖစ္ အေဆာင္သူေလးေတြ ကလည္းသေဘာက် သည္။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ဝတ္စားဆင္ယင္မြဳက လည္း ငယ္႐ြယ္သူေတြ ႏွင့္ မျခားေခတ္မွီသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေျပာစရာ ရွိရင္ ဆိုဆုံးမစရာ ရွိရင္ေတာ့ ႏြဳတ္ေလးသူမဟုတ္ပါ။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြလို စကပ္အတို၊ ေဘာင္းဘီ အၾကပ္ေတြ မဝတ္ေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က စကပ္ အရွည္ ႏွင့္ ဂါဝန္ေလာက္ေတာ့ ဝတ္ပါသည္။ ရည္းစားသနာ ကိစၥ ကိုလည္း အေဆာင္မွာ လာေတြ႕ စကားေျပာ ႐ုံ ေလာက္ကိုေတာ့ မသိသလိုသာေန၏။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ မေျပာခ်င္ရင္လည္း ၿခံထဲမွာ ပန္းၿခံလိုလုပ္ထားသလို အရိပ္ ေကာင္း သစ္ ပင္ႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ခုံတန္းေတြထားေပး၏။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာႏိုင္သည္။ ေဆြမ်ိဳးသား ခ်င္း သို႔ မဟုတ္လူႀကီးသူမ တေယာက္ေယာက္၏ ေထာက္ခံမြဳမရွိဘဲ အျပင္ကို ညအိပ္ထြက္ခြင့္မေပးပါ။ နည္း နည္း ေဟာ့ရမ္းသည့္ မိန္းကေလး ႏွစ္ဦး သုံးဦးေလာက္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္က မိဘ ေခၚၿပီးျပန္အပ္ဖူးသည္။ ထိုသို႔ ဝန္ေဆာင္မြဳ ေကာင္းျခင္း၊ စည္းကမ္း ေကာင္းျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြ၏ မိဘအုပ္ထိန္းသူေတြ က လည္း သေဘာက်သည္။ တခ်ိဳ႕ ျပည့္စုံသူေတြ ဆိုလွ်င္ ရန္ကုန္ မွာ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္း၊ ျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျဖစ္ျဖစ္ ဝယ္ ၿပီး ထားႏိုင္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထံမွာ သမီးကို တမင္လာထားတာမ်ိဳးေတာင္ရွိသည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာ သည့္ မိန္းကေလး ေတြ ရွိသလို၊ ရာထူးႀကီးႀကီး ေတြ၏ ရင္ေသြးတခ်ိဳ႕ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီ မွာရွိသည္။ ေတာ္ ႐ုံ သင့္႐ုံ အဆင့္အတန္းမွ လာသူေတာ္ေတာ္ရွား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နဂိုထဲက အျမတ္အစြန္း ကို အဓိက ထားသူမဟုတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ေရဖိုး၊မီးဖိုး ႏွင့္ ဝန္ထမ္းစား ရိတ္ ေက်လွ်င္ေတာ္ၿပီ ဟုသေဘာထားကာ အဆင္ေျပေအာင္ျပည့္ျပည့္စုံစုံ စီမံေပးထား၏။ မီးေတြ ပ်က္တတ္ သည့္ ေႏြရာသီ ဆိုရင္ ေတာင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ မီးစက္ေမာင္းေပးသည္။ အခုဆိုရင္ အင္တာနက္လိုင္း ေတာင္ ယူဖို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္စဥ္းစားေနသည္။ ဒီမွာ ေနသူေတြ အားလုံးကလည္း တတ္ႏိုင္သူေတြ ျဖစ္ရာ အင္တာ နက္ရသည္ ႏွင့္ သူတို႔လည္း ကိုယ္ပိုင္ ကြန္ပ်ဴတာေတြ ဝယ္ၾကမည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဤမွ်ေလာက္ဆိုလွ်င္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္အေၾကာင္းႏွင့္ အေဆာင္သူတို႔ အေျခအေန ကို အ က်ဥ္းမွ် ငုံမိၿပီထင္ပါသည္။ ထပ္ေျပာရန္ ရွိသည္ကား ေဒၚႏုႏုရွိန္သည္ သူမ၏ အေဆာင္၏ အဆင့္အတန္း ျမင့္ ျခင္းႏွင့္ အတူ အေဆာင္သူတို႔၏ အေျချမင့္ျခင္း အေပၚလည္း အလြန္ဂုဏ္ယူတတ္ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူမ ကိုယ္သူ မလည္း ေခတ္ႏွင့္တသားထဲရွိသူဟု ယူဆထားခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေယာက္ မ်က္လုံးျပဴးစရာ အေၾကာင္းအရာ ေတြ တခုမက ႀကဳံရသည့္ ေန႔ကိုေတာ့ မပ်က္မကြက္ ေဖၚျပရန္လိုေပမည္။ တခုေသာ ညေနခင္းတြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿခံဝန္း အတြင္းလမ္းေလွ်ာက္ေနပါသည္။ တေနကုန္ အလုပ္ကိစၥ ေက်ာင္း ကိစၥ ႏွင့္ အျပင္ကိုေရာက္ေနၾကသည့္ အေဆာင္သူ ေတြလည္း တဖြဲဖြဲ ႏွင့္ ျပန္လာေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ သြားရင္း လာရင္း ႏွင့္ ၿခံဝန္း အတြင္းတြင္ ေဖါက္ထားသည့္ လမ္းကေလးနေဘး ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း၏ အေျခ တြင္ အာလူး ေၾကာ္လား၊ ငါးမုန႔္ေၾကာ္လား မသိသည့္ အိတ္ခြံ တခုကိုေတြ႕၍ ပန္းၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေ႐ြြတို႔ လင္မယားသိမ္း ဖို႔ က်န္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ္တိုင္သြားေကာက္လိုက္သည္။ ပုဏၰားရိပ္ပင္တန္း၏ ေရွ႕လမ္းေဘးတြင္ တ႐ုပ္စကားပင္ တပင္ရွိၿပီး အပင္ေျခတြင္ ခုံတန္းလ်ားေလး တခု ႐ိုတ္ ေပး ထားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ခုံတန္းလ်ား၌ သက္မာဆိုသည့္ မိန္းကေလးထိုင္ေနသည္။ အ သားညိဳ သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္႐ုပ္ရည္ရွိေသာ သက္မာ၏ ဖခင္သည္  ျပည္ နယ္တခုတြင္ ႀကီးႀကီးမာစတာ တေယာက္ျဖစ္သည္။ အမ္ပီဖိုး ကေလးကို နားၾကပ္တပ္ကာသီခ်င္းနား ေထာင္ ရင္း ၿငိမ့္ေနသည့္ သက္မာက သူမ၏ ေနာက္ ဖက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေန သည္ကို လုံးဝ မသိပါ။ ပုဏၰားရိပ္ ပင္တန္း အျပင္ တ႐ုပ္စကားပင္ကပါၾကားမွာ ျခားေနသည္။ သက္မာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး အိတ္ခြံေလးကို ကုန္းအေကာက္တြင္ ျမက္ခင္းစပ္၌ ေပါက္ေနသည့္ စြယ္ေတာ္ ပင္ေပါက္ေလး တပင္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျမင္လိုက္ရ၏။ ၿခံထဲမွာ စြယ္ေတာ္ပင္ မရွိပါ။ ဘယ္က ဘယ္လိုေရာက္လာ မွန္း မသိသည့္ အပင္ေလး ကို ရွင္သန္ေအာင္ စိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္၏ ဝတၱဳ ေတြ ႏွစ္ခ်ိဳက္ခဲ့ သူပီပီ စြယ္ေတာ္ပင္ ကို ေဒၚႏုႏု ရွိန္ သေဘာက်သည္။ဒီေနရာ မွာေတာ့မျဖစ္ ေနရာေ႐ြြ႕ရမည္။ ပလပ္ စတစ္ အိတ္ခြံကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနရာ အပင္ကေလး ကို ေျမႀကီး ႏွင့္ ေရာကာတူးယူၿပီး ထည့္ လိုက္လို႔ရ သည္။ ေရစက္နားမွာ ေဂၚျပားငယ္ေလး တခုသြားယူလာၿပီး တူးေနတာကိုေတာင္ သက္မာမသိပါ။ ေျမ ကလည္း ေပ်ာ့လို႔ တူးလို႔ လြယ္ပါသည္။ အျမစ္ပါေအာင္ ၀ိုက္ကာတူးၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထိပ္ဝကို ဖြင့္ကာထည့္ ေနစဥ္ သက္မာ၏ ႏြဳတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေတာ့မဟုတ္ပါ။

အျပင္က ျပန္လာသည့္ သူမ၏ ေဘးခန္းက ပပ ကို ႏြဳတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ သည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ လုံးႀကီးေပါက္လွ ႏွင့္႐ုပ္ရည္လည္းေခ်ာသည့္ ပပက  သက္မာႏွင့္ အခန္းခ်င္းကပ္လွ်က္ ျဖစ္သလို ေက်ာင္းမွာလည္း တတန္းထဲတက္ေနသည့္ ဂုဏ္ထူးတန္းေက်ာင္းသူေတြ ျဖစ္သည္။ နားမွာနားၾကပ္ တပ္ၿပီး စကားေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ရာသက္မာ အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္၏။ “ေကာင္မ၊ ကုံးကြ လာပါလား၊ နင့္ကို မ်ိဳးကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေဆာ္လြြတ္လိုက္လဲ” ေနာက္မွာ ရွိသည့္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ကို ႏွစ္ေယာက္လုံး မျမင္ၾကပါ။ ပပ ခုံတန္းမွာဝင္ထိုင္လိုက္သံၾကားရသည္။ “သက္မာရယ္ နင့္အသံႀကီးက က်ယ္လိုက္တာ၊ နားၾကပ္ခြၽတ္ၿပီး ေျပာစမ္းပါ” “ေအးပါ၊ ေအးပါ ခြၽတ္လိုက္ပါၿပီ၊ နင့္ၾကည့္ရတာ ေျခေထာက္ေတာင္ မနည္းသယ္ေနရတယ္၊ ဘယ္ႏွစ္ခါေတာင္ လုပ္လိုက္လို႔တုန္း” “မွတ္ေတာင္ မမမွတ္မိပါဘူး သူငယ္ခ်င္းရာ” ပပ၏ အသံက ႏြမ္းေဖ်ာ့ ေနသည္။ “မ်က္လုံးေတြလဲ စင္းလို႔ အခုထိ ဖီးတက္ေနတုန္းလား၊ ဘယ္မွာတုန္း၊ ခါတိုင္းလို မ်ိဳးကို သူငယ္ခ်င္းအခန္း ပဲ လား” “မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔ သူတို႔ဖဲဝိုင္းရွိလို႔တဲ့၊ မရမ္းကုန္း ဖက္က Inn တခုကိုသြားတာ” “ဘယ္လိုလဲ၊ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိရဲ႕လား” “ရွိပါတယ္၊ လူလဲရွင္းတယ္၊ နာမည္ေတာ့ ငါလဲ မဖတ္မိဘူး” ခ်စ္သူႏွင့္ ဆိတ္ကြယ္ရာတခုသို႔ သြားသည့္ အေၾကာင္းကို ထမင္းစားေရေသာက္ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေျပာေနသည့္ သူ ငယ္မ ႏွစ္ေယာက္၏ စကားကို နားေထာင္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္လာသည္။ ထိုင္ရာကေန ထရပ္လိုက္ ရင္ ျမင္သြားၾကမွာစိုးၿပီး မလြဳပ္မယွက္ ဆက္၍ထိုင္ေနရသည္။ နဖူးမွာ ေခြၽးေတြစို႔လာတာကို ေတာင္ သုတ္မပစ္ ႏိုင္ရွာပါ။ “ဘယ္သူေျမႇာက္ေပး လိုက္တယ္မသိပါဘူး သက္မာရယ္၊ အားေဆး အေကာင္းစားတဲ့၊ အဲဒါေသာက္ၿပီးေတာ့ ငါ့ ကို ဒုကၡ ေပးေတာ့တာပဲ၊ တခါၿပီး ဖို႔ တနာရီေလာက္ၾကာတယ္၊ လူလဲေသခ်င္ေစာ္နံလာတာပဲ၊ အခုထိနာေနတုန္း ပဲ၊ ဗိုက္ေတာင္ေအာင့္တယ္” “မွတ္ၿပီလား၊ ရဲမင္းစိုးကို မျဖတ္ပါနဲ႔ လို႔ငါတားရဲ႕သားနဲ႔ နင္နားမွ မေထာင္တာ၊ မ်ိဳးကို ႐ုပ္ကိုက ထန္တဲ့ ႐ုပ္” “ေဆးေသာက္လိုက္လို႔ပါဟယ္၊ အရင္ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ေျပာခဲ့တယ္၊ ေရခ်ိဳး လိုက္ဦးမယ္ ဟာ၊ ဒီညေတာ့ TV ေတာင္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး” “ေဟ့ ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာေတြ အတင္းတုတ္ေနတာလဲ” “ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး မမစႏၵာ” ပပ ေလးတြဲ႕သည့္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အေဆာင္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားသည္။ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ စႏၵာက ေတာ္ဝင္ပန္း ၏ ၀ါရင့္ အေဆာင္သူျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူဘဝကထဲက ေနခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီ ႀကီးတခုမွာ ေဒၚလာအမ်ားႀကီးရသည့္ မန္ေနဂ်ာမေလး တေယာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

အနည္းငယ္ ပိန္သေယာင္ရွိ ေသာ္လည္း သူ႔တိုင္းအတာႏွင့္ သူၾကည့္ေကာင္းသူေလး ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ အရင္းႏွီးဆုံး အေဆာင္ သူ လည္းျဖစ္သည္။ “မိပ က ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ေလတိုက္ရင္လဲမယ့္ ပုံနဲ႔၊ သူ႔ခ်စ္ခ်စ္ ဆီက ျပန္လာတာလား” “ေသခ်ာတာေပါ့ မမရယ္၊ မ်ိဳးကို ဆိုတဲ့ ငနာလက္ခ်က္ေပါ့၊ အဲဒီေကာင္သိပ္မြြန္တာ” “အင္းေပါ့၊ ပပ လိုအလုံးအထည္နဲ႔ ေတာင္ယိုင္ဆင္းလာတာပဲ၊ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ သက္မာခ်စ္ခ်စ္ကေရာ ဘယ္လိုလဲ” “ၿငိမ္းခ်မ္း က ေအးေဆးပါ၊ သက္မာ သေဘာမတူပဲ ဘာမွမလုပ္ဘူး” “ဒါေပမယ့္ သက္မာက လည္းအၿမဲသေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား” ရယ္သံေလးေတြ လြင့္လာေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမွာမခ်ိဳပါ။ အေဆာင္မွာ အသက္အႀကီးဆုံး၊ ၀ါအရင့္ဆုံး ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ ဒီကေလးမေတြ ကို မဆိုမဆုံးမသည့္ အျပင္ မိမိ ကိုလည္း ဒီလိုမ်ိဳးေတြ ရွိေနတာကို အသိမေပး သည့္ စႏၵာ ကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။ “သက္မာ တို႔က တခါတေလ မွပါ မမရယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ႀကဳံတာမ်ိဳးမွ တညင္ေက်ာက္တန္း ဖက္ကို ကား ေမာင္းထြက္ၾကတာေလာက္ပါ၊ ဟီး …ဟီး” “တခါ တေလ ဆိုေပမယ့္ မေပါ့နဲ႔ေနာ္၊ ၿငိသြားရင္ခက္မယ္” “ၿငိမ္းခ်မ္းက သက္မာထက္ေတာင္ေၾကာက္တတ္ေသးတယ္၊ ဆိုင္ကယ္စီးရင္ အၿမဲတမ္း ဦးထုပ္ေဆာင္းတယ္” “ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သက္မာ အလုပ္မ႐ြဳပ္ေတာ့ဘူး” “အင္း …. ပပ ကေတာ့ေဆးထိုးတယ္၊ ညီမေတာ့ ေဆးခန္း မသြားရဲေပါင္၊ ရွက္စရာႀကီး၊ တကယ္ေတာ့ ရည္းစား ထားရတာလဲ ႐ြဳပ္ပါတယ္၊ မမစႏၵာလို အတုႀကီးသုံးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။” “ေဟာေတာ္ … ရွင္က ဘယ္လိုသိတာတုန္း၊ ေခ်ာင္းစရာ အေပါက္လည္း မရွိပါဘူး ရွက္လိုက္တာ” “ကိုယ့္ညီမေလးပဲ မရွက္ပါနဲ႔၊ သက္မာ ကလည္း မမအခန္းထဲမွာ ကပ္ေၾကးလာရွာရင္း မေတာ္တဆေတြ႕တာပါ၊ ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘူး၊ စိတ္ထဲမွာပဲထားတယ္” စႏၵာလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါလားဆိုသည့္ အေတြးေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္ေနမိသည္။

“ငါ့ ညီမေလး လိမ္မာတယ္၊ ညက်ရင္ လဘက္သုတ္ေကြၽးရမယ္” “ဒါနဲ႔ မမ အဲဒါကို ဘယ္ကသြားဝယ္တာလဲဟင္” “လက္ေဆာင္ရတာ၊ မ တို႔ဆီကို project နဲ႔လာတဲ့ ေဖာ္ရိန္နာမ တေယာက္လက္ေဆာင္ေပးသြားတာ၊ သူက စႏၵာ နင့္မွာရည္းစားရွိလားတဲ့၊ အရင္ကရွိတယ္ အခုမရွိဘူး ဆိုေတာ့ ဆက္စ္ ကိစၥ စိတ္ျဖစ္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ သလဲ ေမးတာနဲ႔ အဆင္ေျပသလိုေပါ့ လို႔ေျပာလိုက္တာ ျပန္ခါနီး အဲဒါႀကီး ေပးသြားတာပဲ” “သူသုံးတာလား” “အသစ္ပါ၊ သူက ႏွစ္ခုေတာင္ယူလာတာတဲ့” “အႀကီး ႀကီးပဲေနာ္၊ မမ မနာဘူးလား” “ဂ်ယ္ သုံးရတာေပါ့၊ အမယ္ေလး သူျပန္ယူသြားတဲ့ ဟာႀကီး ညီ မေတြ႕ရင္ လန႔္မယ္၊ အထစ္အထစ္ အရစ္အရစ္ ေတြ နဲ႔ ေၾကာက္စရာႀကီး၊ သူကေျပာေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးမွ ပိုထိတာတဲ့” “သက္မာ လဲ ၿငိမ္းခ်မ္းနဲ႔ ျပတ္ရင္ မမ လမ္းစဥ္ လိုက္ရင္ေကာင္း မလားမသိဘူး” “အတုက အစစ္ေလာက္ဘယ္ေကာင္း မလဲ ညီမရယ္၊ တို႔ က ႀကိဳက္မယ့္လူမရွိလို႔” “မမ ေျပာဖူးတဲ့ စလုံးက လူႀကီးကေရာ” “ဟိုမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ၊” “မမ က ႏွစ္မ်ိဳးလုံးႀကဳံဖူးေတာ့ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္၊ အတုနဲ႔ အစစ္ ေတာ္ေတာ္ကြာသလား” “ကြာတာေပါ့၊ အတုကို အစစ္နဲ႔ ဘယ္ေလာက္တူေအာင္လုပ္ထားလုပ္ထား အစစ္ကို မမွီဘူး” “အင္း … မမ ဆီက ဟာကေတာ့ တကယ့္ အစစ္အတိုင္းပဲေနာ္၊ ေသြးေၾကာေတြ ေတာင္ပါတယ္” “ဒါေပမယ့္ အထိအေတြ႕က်ေတာ့ ကြာတယ္ ညီမရဲ႕၊ လူ က်ေတာ့ အေပြ႕အဖက္ အနမ္းေလးေတြပါတယ္ ေလ၊  အတုက်ေတာ့ စိတ္မေကာက္ဘူး၊ သဝန္မတိုဘူး၊ သုံးၿပီးတာနဲ႔အိပ္ယာေအာက္ ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ၊ ကဲပါ ေမွာင္ ေတာင္ ေမွာင္ေတာ့မယ္ အထဲဝင္ရေအာင္၊ သိခ်င္ ညက်မွ ဆက္ေမး ဟုတ္လား” စႏၵာ ႏွင့္ သက္မာ အသံေတြေဝးသြားသည္ အထိ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငူငူႀကီး ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမွာင္လာေတာ့ မွထမိ၏။

ထိုင္ေနတုန္းက မသိေသာ္လည္း ထလိုက္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်ဥ္ေနသည္။ လက္စ ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ပင္ေလး ကို အေဆာင္အဝင္ဝ၏ ညာဖက္နားက လြတ္ေနသည့္ေနရာမွာ သြားျပန္စိုက္ လိုက္ၿပီး အနားေရာက္လာသည့္ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို ေရေလာင္းခိုင္းကာ အိမ္ထဲဝင္ခဲ့ သည္။ “ဆရာမ …ဆရာမ” လမ္းမွာေတြ႕သည့္ အေဆာင္သူမိန္းကေလး တေယာက္က ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဖက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။ “ဘာလဲ သမီး” “ဆရာမ ထမိန္ ေနာက္မွာ ကြက္ေနတယ္” လက္ႏွင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ စိုစိစိ ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ျဖစ္ေန၍ အခန္းထဲ ျမန္ျမန္ေျပးဝင္ၿပီး မီးေရာင္ႏွင့္ ျဖန႔္ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ေလးလက္မ ပတ္လည္ေလာက္ရွိမည့္ အကြက္ႀကီးတကြက္ကို ျမင္ရသည္။ ေသြးလည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ကလာသနည္း ဟု စဥ္းစားေနဆဲ မသိစိတ္၏ ေစ့ေဆာ္မြဳ ေၾကာင့္ေပါင္ၾကားကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံး ေအးစက္ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ သူမ၏ မိန္းမအဂၤ ါ အဝတြင္ ႐ြြဲ႐ြြဲစိုေနသည္ကို စမ္းလိုက္မိသည္ႏွင့္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္ၿပီး အိပ္ခန္းႏွင့္ တြဲထားသည့္ အိမ္သာထဲသို႔ အေျပးဝင္လိုက္မိ ပါေတာ့သည္။ သူမ အလြန္ဂုဏ္ယူဝံ့ႂကြားခဲ့ရသည့္ အေဆာင္သူတခ်ိဳ႕၏ လိင္မြဳကိစၥ အေပၚသေဘာထား ႏွင့္ လုပ္ေဆာင္က်င့္ သုံးေနမြဳကို အမွတ္မထင္သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ကို အလြန္အေနွာက္အယွက္ေပးသည္ ကို အထူး ေျပာရန္လိုမည္ မထင္ပါ။ သူမ ခမ်ာ အရမ္း လည္းထိတ္လန႔္တုန္လြဳပ္မိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေတြ ၾကား ရၿပီးကထဲက ေခါင္းထဲမွာ ဒါကိုပဲ ေတြးေနမိသည္။ “good morning ဆရာမ၊ မဂၤလာပါ” တက္ႂကြလန္းဆတ္သည့္ အသြင္ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္လာၿပီး ႏြဳတ္ဆက္သည့္ စႏၵာ့ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏြဳတ္ မဆက္မိေသးပဲ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိပါသည္။ အိပ္ေရးမဝ လို႔ ငူငူ ေငါင္ေငါင္ျဖစ္ ေနသည့္ သူမႏွင့္ ဆန႔္က်င္ စြာပင္ စႏၵာက ၾကည္လင္ဖ်တ္လတ္ေန၏။ “ေအာ္ …ေအး …မဂၤလာပါကြယ္” မီးခိုးေရာင္ရင့္ရင့္ ကုတ္ႏွင့္ စကပ္ရွည္ကို ဆင္စြယ္ေရာင္ကိုယ္ၾကပ္ျဖင့္ တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ ထားသည့္ စႏၵာက ျပန္ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ထမင္းစားပြဲမွာဝင္ထိုင္သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္းက မနက္ စာေတာ့ စီစဥ္မေပးပါ။ အေဆာင္သူေတြက ေဒၚေအးစိန္၏ ေကာင္မေလးေတြကို မုန႔္ဖိုးပဲ ဖိုးေပးၿပီး စီစဥ္ ခိုင္းတာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိသလိုပင္ ေနပါ ၏။ အခုလည္း စႏၵာက ေကာင္မေလး ေတြ ဝယ္ေပးထားသည့္ မုန႔္ဟင္းခါးစားေနသည္။

ဟိုတေလာကမွ ၂၈ ႏွစ္ျပည့္သည့္စႏၵာက တေဆာင္လုံးကို မုန႔္ေကြၽးတာျပန္မွတ္မိသည္။ လူက ပိန္ပိန္သြယ္ သြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း စႏၵာ့ရင္သားေတြကေတာ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးသည္ကို အခု မွေဒၚ ႏုႏုရွိန္ သတိထားမိပါသည္။ ဒါေတြက သူမ၏ ခ်စ္သူအတြက္ ကစားကြင္းေကာင္းတခု ျဖစ္ ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ့ေပလိမ့္မည္။ အခုေတာ့ လိင္တံအတု ျဖင့္ စိတ္ ေျဖေနသည္ ဆိုသည့္စႏၵာ့ ကို နားမလည္ႏိုင္သလို ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရသနည္းဟု သိခ်င္စိတ္လည္းျပင္း ျပ မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆယ့္ေလးႏွစ္သမီးမွာ အပ်ိဳျဖစ္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုရင္အသက္ေလးဆယ္ျပည့္ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ ဆို သည့္ကာလတခုမွာ လိင္ကိစၥကို ဘာေၾကာင့္ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သ လို ေနခဲ့ပါလိမ့္ဟုလည္းေတြးမိ၏။ အ႐ြယ္ ေရာက္ သည္စမွၿပီး ေယာက္်ားသားေတြ၏ လိုခ်င္တပ္မက္မြဳေတြ ပိုင္ဆိုင္လိုမြဳေတြ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကဳံ ခဲ့ၿပီး သည့္အတြက္ မိမိ လွသည့္ အေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိပါသည္။ လက္တြဲေဖၚေယာက္်ားသား တေယာက္ ရဖို႔ ဘယ္ လိုမွ မခက္ပါ။ ခုအ႐ြယ္ အထိတိုင္ေအာင္ ကမ္းလာသည့္ လက္ေတြကို ေရွာင္ဖယ္ ေနရသည္ မဟုတ္ပါ လား။ ရတာမလို လိုတာမရဟု အပ်ိဳႀကီးေတြကို ေျပာစမွတ္ရွိၾကေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ ကေတာ့ လိုခ်င္သူ မ်ားလြန္းျခင္းေၾကာင့္ တေယာက္ထဲ  ျဖစ္ရျခင္းလို႔ ဆိုမယ္ဆိုရင္ဆိုႏိုင္ ပါသည္။ မ်ားျပားသည့္ ကမ္းလွမ္းမြဳ  ေတြ ၾကားမွာ ဘာကိုေ႐ြးရမွန္း မသိႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ ရ သည္။ မ်က္စိမွိတ္ေ႐ြးခ်င္စိတ္ေပါက္ေလာက္ေအာင္ လည္း  ဘယ္သူ႔ကိုမွ မတပ္မက္မိခဲ့။ အခ်စ္ဆိုသည့္ အရာက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွလုံးသားတံခါးကို ျဖတ္ေက်ာ္ဝင္လာဖို႔ အသာ ထား၊ တံခါးေခါက္သံေလးပင္ မေပးခဲ့ေပ။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ အလွဆုံးႏွင့္ အေတာက္ပဆုံးအခ်ိန္မွာ မိဘစကားနားေထာင္ သည့္ သမီးအလိမၼာ ဘဝမွာ ေက်နပ္ေနခဲ့မိသလို အထင္ႀကီးအားက်သည့္ ဆရာမ ဘဝ ကို ေရာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ စာႀကိဳးစားဖို႔ကို သာစိတ္သန္ခဲ့၏။ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ဆရာမျဖစ္ခ်င္ သူက လူမြဳေရးပိုင္းမွာသန႔္ရွင္းဖို႔ လိုသည္ဟု ေတြးခဲ့မိ တာ ေၾကာင့္လည္းပါသည္။ တကၠသိုလ္ဆရာမ ျဖစ္လာျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာမ ငယ္ငယ္လွလွေလးကို အ႐ိုအေသ မတန္ ေစရန္ အိေျႏၵႀကီး တခြဲသားႏွင့္ ေနရသလို တကၠသိုလ္ အသိုင္းအဝိုင္း ထုံးစံ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ ရဖို႔ အေရး အတြက္စာေတြပိုႀကိဳးစားရျပန္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာေရးမွာလစ္ဟင္းရျပန္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားက ရ သည့္ဘြဲ႕၊ လက္ေထာက္ကထိက ဆို သည့္ရာထူးႏွင့္ ျပည့္စုံလာျပန္ေတာ့လည္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ မိခင္ႀကီး၏ က်န္းမာေရးက ဝင္ လာသည္။

တန္ဖိုးထားခဲ့သည့္ ဆရာမအလုပ္ကိုစြန႔္ၿပီး ျပဳစုခဲ့သည့္တိုင္ မိခင္ကိုဆုံးရျပန္ေသာအခါ ဖခင္ ကိုလည္း တဦး ထဲ ပစ္မထားႏိုင္လို႔ အေဖနားမွာပဲ ေနရင္း ေနာက္ေတာ့ အေဆာင္ ဖြင့္ျဖစ္သည့္အခါ အေဖတလွည့္ အေဆာင္တ လွည့္ အခ်ိန္ေပးရင္း အခ်ိန္ေတြကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ ဖခင္ မရွိေတာ့သည့္ အခါမွာလည္း နာမည္ရေနသည့္ အ ေဆာင္ကို ႀကိဳးစားေစာင့္ေရွာက္ ေနရသျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေထြလီကာလီ စိတ္မ်ားခ်ိန္မရခဲ့ပါ။ အခုေခတ္ကာလမွာ သမီးရည္းစား စံႏြဳံးေတြ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၿပီလားဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဇေဝ ဇဝါ ျဖစ္ရသည္။ ဆိတ္ ကြယ္ ရာမွာ သြားၿပီး လိင္ဆက္ဆံၾကျခင္းက ဟိုတုန္းက အတြဲေတြ ပန္း ၿခံသြားၾကသလို ႐ုပ္ရွင္သြား ၾကည့္ၾက သလို သာမန္ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥတခုလို႔ သတ္မွတ္ ထားလိုက္ၾကၿပီထင္ပါသည္။ မိန္းကေလး သိကၡာ၊ အပ်ိဳစင္ ဂုဏ္ျဒဒ္၊ စသည့္ သတ္မွတ္ ခ်က္ေတြလည္း ေပ်ာက္ဆုံးသြားခဲ့ေလၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာမ မဟုတ္ေတာ့သည့္တိုင္ ဆရာမစိတ္၊ ဆရာမက်င့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာက္မ သြားပါ။ အေဆာင္သူေတြ ဆိုတာကလည္းသူမ၏ ေက်ာင္းသူတပည့္ေလးေတြ၏ အ႐ြယ္ သာျဖစ္ရာ တပည့္ေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားမိ ပါသည္။ ကိုယ့္ဥယ်ာဥ္ တြင္းက ပန္းက ေလးေတြလို သေဘာထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္စိတ္၊ ပ်ိဳးေထာင္ခ်င္စိတ္ အၿမဲရွိခဲ့သည္။ သူမ၏ ပန္းကေလးေတြ လွပၾကပါသည္။ လန္းဆန္းတင့္တယ္ၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အေတြး အျမင္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္ႏွင့္ မ်ားစြာျခားနား ခဲ့ၿပီမွာ အမွန္ျဖစ္ ေတာ့၏။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ မိန္းကေလးေတြက အလုပ္ခြင္မွာ ေက်ာင္းစာမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကပါ သည္။ ရည္းစား ထား ေသာ္လည္း၊ ရည္းစားႏွင့္ အိပ္ေသာ္လည္း စိတ္ေလၿပီး ဆုံး႐ြဳံး တာမ်ိဳး လည္း ရွိမေနၾကျပန္။ အိပ္ေရးမဝလို႔ ရီေဝ ေနသည့္ ေခါင္းကို ခပ္သာသာခါရင္း ဘာကိုနား လည္ရမွန္း မသိသည့္အျဖစ္ကို ေတြးေနမိ၏။ သက္မာ၊ ပပ ႏွင့္ စႏၵာတို႔ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အပ်ိဳမစစ္ၾကေတာ့တာ သိၿပီးျဖစ္သည္။ က်န္သည့္မိန္းကေလး ေတြေရာဘယ္လိုလဲဟု သိခ်င္လာမိသည္။ အားလုံးေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အ ေဆာင္က မိန္းကေလး တဝက္ေလာက္ေတာ့ သက္မာတို႔ အတိုင္းျဖစ္ေလာက္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။သိခ်င္စိတ္ ကိုမထိန္းႏိုင္ေတာ့သည့္ အခါ အေဆာင္မွာ မိန္းကေလး တေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေန႔ လည္ခင္းတခုမွာ အ ခန္းေတြထဲဝင္ရွာမိေတာ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အခန္းတိုင္း၏ ေသာ့ေတြရွိေနသည္ကို ဘယ္သူမွမသိၾကပါ။

ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကလည္း လိုလိုမယ္မယ္ သိမ္းထားေသာ္လည္း တခါမွထုတ္မသုံးခဲ့ ဖူးပါ။ ဒီတခါမွ ထုတ္ သုံးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။  အေဆာင္ က အိမ္မ ႏွင့္တဆက္ထဲျဖစ္သည္။ အေပၚထပ္ကျဖစ္ေစ ေအာက္ထပ္ကျဖစ္ေစ အေဆာင္ ဝရံတာ သို႔ တန္း ဝင္ႏိုင္သည္။ အဂၤလိပ္စာလုံး L ပုံစံျဖစ္ေအာင္ အိမ္၏ ေျခရင္းဖက္ အျခမ္းကို ၿဖိဳၿပီး ႏွစ္ထပ္တန္းလ်ား ရွည္ ႀကီး ႏွင့္ တဆက္ထဲ လုပ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မီးဖိုႏွင့္ ထမင္းစားခန္း ကိုေတာ့ အိမ္မ ထဲမွာထည့္ထား၏။ အခန္း ေျခာက္ခန္းပဲ ရွိသည့္ ေအာက္ထပ္ကို အရင္ဝင္ၾကည့္သည္။ ေအာက္ထပ္က မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕က ဒီ ႏွစ္မွ ေရာက္လာသည့္ လူသစ္ကေလးေတြ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲ ျဖစ္ရေသာ္ လည္း အားတင္းၿပီး ေလ့လာ မိ၏။ သာမန္မိန္းကေလး ေတြ၏ အခန္းမ်ိဳးသာ ျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။ တံမ်က္စည္း လွည္း ဖို႔ ေတာ့ ဒီကေလး မေတြပ်င္းပုံရသည္။ အေပၚကိုတက္သည့္ အခါက်ေတာ့ အရင္ဆုံး နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့ရသည့္ သက္မာ၏ အခန္း ႏွင့္ ပပ၏ အခန္းကို ရွာသည္။ ရွာသည္ဆိုတာ က လည္း လက္ရာေျခရာ မပ်က္ရေအာင္သတိထားၿပီး ၾကည့္ရတာျဖစ္ သည္။ အိပ္ယာေပၚ စားပြဲေပၚ ႏွင့္ ေသာ့ခတ္ မထားသည့္ ဘီ႐ိုမ်ား အံဆြဲမ်ားကို ဖြင့္ၾကည့္ျခင္း မ်ိဳးေလာက္ပဲ လုပ္ႏိုင္သည္။ ေသာ့ ခတ္ထားတာေတြ ဆိုရင္ ေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေပ။ သက္မာႏွင့္ ပပ ဆီမွာ ဘာမွထူး ျခားတာ မေတြ႕သျဖင့္ က်န္တဲ့ အခန္းေတြ လိုက္ ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းသူေလး တေယာက္၏ အံဆြဲထဲတြင္ ကြန္ဒြန္ ႏွစ္ခုသုံးခု ေတြ႕သည္။ တျခား တေယာက္ ဆီမွာေတာ့ ပဋိသေႏၶ တားေဆးကဒ္ ေတြ႕၏။ ဒါဆိုရင္ သူ တို႔လည္း ပပ တို႔ ႏွင့္ လိုင္းတူလို႔ သတ္မွတ္ ႏိုင္သည္။ က်န္အခန္းေတြ မွာေတာ့ အဝတ္ေတြပြ႐ြဳပ္ေနတာ၊ သုံး ၿပီးသား လစဥ္သုံးဂြမ္းထုပ္ ကို ေတြ႕ရာစကၠဴ ႏွင့္ ပတ္ၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ဒီတိုင္းပစ္ထားတာ၊ ေနၾကာေစ့၊ ဆီး ထုပ္ အခြံေတြ မ်ားေနတာ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရသည္။ စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ အျပင္ဖက္ အက်ဆုံး အေပၚထပ္ေထာင့္ စြန္းမွာဆိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ဆုံးမွဝင္ျဖစ္၏။ အခန္းေတြ အားလုံးထဲမွာ စႏၵာ့ အခန္းက အလင္းေရာင္အရဆုံး အေကာင္းဆုံး အခန္းျဖစ္သလို အသန႔္ရွင္းအ သပ္ရပ္ ဆုံး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ စႏၵာက အၿမဲသန႔္ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္သလိုသူမ၏ အခန္းက လည္း အခန္းရွင္ အတိုင္း ပင္ျဖစ္ေနသည္။

သက္တမ္းရွည္ အေဆာင္သူျဖစ္ေနလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က အေကာင္း ဆုံးအခန္း ကိုေပးခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္မွာ အိမ္မႏွင့္ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာေတြ ႏွင့္ ေဝးသည္မွ အပ ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းၿပီး အလင္းေရာင္ရသည့္ အခန္းကို သေဘာက်လို႔ စႏၵာ မေနေတာ့ရင္ေျပာင္းေန ခ်င္ပါသည္ ဟု ႀကိဳေျပာထား သူေတြေတာင္ရွိပါသည္။ အခန္းထဲမွာ လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားထဲတြင္“ ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ယာေအာက္ကို ထိုးထည့္လိုက္႐ုံပဲ” ဆိုသည့္ စႏၵာစကားကို ၾကားေယာင္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေမြ႕ယာကို အသာေလး မၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေျခရင္းဖက္ မွာ ဘာမွမေတြ႕၍ အလယ္ေလာက္ကို မလိုက္ေတာ့မွ အျဖဴလိုလို မီးခိုးလိုလိုအေရာင္ျဖင့္ ရာဘာအေခ်ာင္းႀကီး ဘြားကနဲ ထြက္လာသည္။ စကၠဴ တ႐ြက္ႏွင့္ ပတ္ထားေသာ္လည္း အားလုံးကို ငုံမိေအာင္မအုပ္ႏိုင္။ ထိပ္ဖ်ားႏွင့္ အရင္းဖက္ က အျပားဝိုင္းဝိုင္းတခုက အျပင္သို႔ထိုးထြက္ေနသည္။ ထုပ္ထားသည့္ စကၠဴမွာ ေရအနည္းငယ္စိုစြတ္ေနသည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားဆဲ ေမြ႕ယာ ကို ျပန္ခ်ဖို႔ေမ့ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သတိ မ ထားမိပါ။ ေယာက္်ားတေယာက္၏ တန္ဆာက ဒီေလာက္အ႐ြယ္ အစားရွိသလား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းမျမင္ ဖူး သည့္အတြက္ ထူး ဆန္းေနသည္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး စႏၵာ့ ၏ ကိုယ္ေလးထဲသို႔ ဒါႀကီးထိုးထည့္လို႔ ရသည္ဆိုတာ ကို လည္းအံံ့ၾသေနမိပါသည္။ ၾကည့္ေနရင္း အသက္႐ြဳျမန္လာၿပီး ေမြ႕ယာကိုင္ထားသည့္လက္ေတြ တုန္ေနေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိျပဳလိုက္ မိ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အနားစပ္ကေန ပင့္မထားမိသည့္ ေမြ႕ယာ ကိုလြြတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္း အ နား စေလးေတြကို ညီညီညာညာ ျဖစ္သြားေအာင္ ျပန္လုပ္ေပးရင္း လူက ကတုန္ကရီျဖစ္ေနသည္။ လက္ဖဝါး ေတြမွာ ေခြၽးျပန္ ေနၿပီး နဖူးစပ္မွာလည္းေခြၽးေတြသီးေန၏။ အသက္မဲ့သည့္ ေယာက္်ားအဂၤ ါ အတုတခုကို ျမင္ရ သည့္အ စား သက္ရွိအဆိပ္ျပင္းေႁမြ တေကာင္ကိုျမင္ေတြ႕ရသလို တုန္လြဳပ္ေမာပန္း ေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ သက္မာက အ စစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းခဲ့သည့္ အရာကို တပိုင္းတစသာျမင္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္မပ်က္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ အကဲခတ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့သည့္ တိုင္ေအာင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္တုန္မ ေပ်ာက္ေသးပါ။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး တေယာက္ကို သံပုရာရည္ ေဖ်ာ္ခိုင္းၿပီး ေသာက္လိုက္ရသည္။ တေန႔ လုံး လည္း အခန္းေအာင္းေနမိ၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေစ်းဝယ္ဖို႔ ကားေမာင္းပို႔မည္ေျပာထားတာကိုေတာင္ မထြက္ ခ်င္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေဖၚတ ေယာက္ထည့္ေပးၿပီး တကၠဆီ ႏွင့္သြားခိုင္းလိုက္ရသည္။

အခန္းသာေအာင္းေနေသာ္လည္း ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ စာဖတ္လိုက္၊ အိပ္ ယာ ထဲမွာလွဲလိုက္ ႏွင့္ အ ခ်ိန္ေတြကုန္သြားသည္။ ယေန႔ေခတ္ မိန္းကေလးေတြ အေၾကာင္းလည္း စဥ္းစားေနမိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တို႔ေခတ္က ရည္းစားဘဝ မွာနယ္ေက်ာ္ျခင္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ထင္၏။ တေလာ တုန္း က သူငယ္ ခ်င္းဆရာမ တေယာက္ အလည္လာစဥ္ေျပာျပသြားသည့္ သူမ၏ တပည့္ေတြက ေယာက္်ားေလး ေရာမိန္းကေလးပါ တအိမ္ထဲတူတူငွားေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ၾကသည့္ အေၾကာင္းေျပာသြားစဥ္က သိပ္မယုံခ်င္ သ လိုျဖစ္ခဲ့ တာကိုျပန္ေတြးမိသည္။ “နင္တို႔က မေျပာဘူးလား” “ေျပာလဲရမွာမွ မဟုတ္တာ၊ ငါတို႔တုန္းကလို အစိုးရေက်ာင္းေဆာင္ေတြလဲ မရွိေတာ့ဘူးဆို ေတာ့ သူတို႔ဖာသာ အျပင္မွာေနခ်င္သလို ေနေနၾကတာ တို႔လဲ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ” ႏိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေတာ့ သမီးရည္းစား အတူတူေနၾကတာမဆန္းပါ။ ဒါသူတို႔ ယဥ္ေက်းမြဳ႕ လို႔ပဲ နားလည္ခဲ့ သည္။ အခုေတာ့ ဒီကိုလည္း ထိုယဥ္ေက်းမြဳ ကူးစက္ လာသည့္ အေနအထားျဖစ္ေနသည္။ မိိမိ အ ေဆာင္က မိန္းကေလးေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ ဟု ထင္ထားမိတာ အလြဲႀကီးလြဲေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ ရ ပါသည္။ အေဆာင္မွေန ေက်ာင္း သို႔မဟုတ္ အလုပ္ကို ထြက္သြားၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အေဆာင္ျပန္ဝင္လာမွ သူမတို႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ရေပမည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဆာင္မွာမဟုတ္တ႐ုတ္လုပ္မေန ရင္ၿပီးတာပဲဟု စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ စႏၵာ့လို ကိစၥမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္နားလည္ရမည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မေတြးတတ္ျပန္ပါ။ အေဆာင္ စည္း ကမ္းကိုေဖါက္ ဖ်က္ၿပီး ေယာက္်ားေခၚလာျခင္းလည္း မဟုတ္၊ သက္မဲ့ပစၥည္းတခုကို အသုံးခ်ၿပီးသူမ၏ ဆႏၵကို ေျဖေဖ်ာက္ျခင္းသာျဖစ္ရာ တားျမစ္ခ်င္ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ တားျမစ္ရမည္ မွန္းလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေျဖမ ထုတ္ႏိုင္ပါ။ “ေတာ္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၾကေတာ့၊ ငါ့ အေဆာင္မထိခိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲ” ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ြဳပ္ေထြးေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွင့္ တေနကုန္ေညာင္းခ်ိေနသည့္ ကိုယ္ခႏၶာကို ေျဖေလ်ာ့ရန္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အဝတ္အစားခြၽတ္ရင္း မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ ၀ါဝင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက ခရမ္းေရာင္ဘရာစီယာထဲက အျပင္ကိုအတင္းတိုးထြက္ေနၾကသည္။ ဘရာ စီ ယာကို ခြၽတ္လိုက္လို႔ ခြက္ထဲကေန ထြက္လာသည့္ တိုင္ ရင္သားေတြက ေလွ်ာက်သြားျခင္းမရွိဘဲ တင္းတင္း ရင္းရင္း ေနရာ တက်ျဖစ္ေနသည္။ အသက္ေလးဆယ္ ရွိသည့္တိုင္ ေလ်ာ့တြဲျခင္း မရွိေသးသည့္ရင္သား ေတြကို လက္ႏွင့္အသာမၾကည့္မိသည့္ အခါတြင္တကိုယ္လုံးၾကက္သီးေမြးညင္းေတြ ထလာ သလိုခံစားရသည္။ ရင္သားေတြသာမဟုတ္ ပုခုံးသား၊ လက္ေမာင္းသာေတြက လည္းတင္းရင္းစိုေျပေနဆဲပင္။

အဆီပိုမရွိပါ။ ဗိုက္ ေခါက္ကလည္း႐ြယ္တူ မိန္းမေတြလို ထူထူေမာက္ေမာက္မဟုတ္ဘဲ ေယာင္ေယာင္ေလးသာမို႔ သေယာင္  ရွိေန သည္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ထမိန္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဆီးခုံမို႔မို႔ေအာက္တြင္ အေမြြးေတြ နည္းနည္းျပန္ရွည္ ေန ၾကသည္။ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ရိတ္လို႔ မျဖစ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အပ်ိဳျဖစ္လာစမွာ အေမြြးေလး ေတြ ထြက္လာေတာ့ ရွက္စိတ္ျဖင့္ ကပ္ေၾကးႏွင့္ ညႇပ္ပစ္ခဲ့၏။ အေမြြးၾကမ္းၾကမ္း ေတြရွည္ ထြက္လာေတာ့ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ ျမင္ရထိရရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ က သူမ၏ အေမြြးေတြကို မွန္မွန္ရိတ္ေပးသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရာမွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ရိတ္ျဖစ္သြားသည္။ အခုေတာ့ အက်င့္ျဖစ္သြားၿပီး နည္းနည္း ျပန္ရွည္လာတာ ႏွင့္ မေနတတ္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္ ျပန္ မၾကည့္ရဲေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရိတ္္ရဲ ပါ။ ေျခတုန္လက္တုန္ႏွင့္ ရွကုန္ရင္ခက္မည္။ မ်က္ လုံးထဲမွာ စႏၵာ့ေမြ႕ယာ ေအာက္က အ ေခ်ာင္းႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည့္ အခါ တကိုယ္လုံးတုန္သြား၍ အလန႔္တၾကား ျဖင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသုံး တ ဘက္ႀကီးျဖင့္ တ ကိုယ္လုံးလုံေအာင္ပတ္ထားလိုက္မိသည္။ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္မည့္ဇာတာပါသူပီပီ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွာ ေနာက္ထပ္ဇီဇာ ေၾကာင္တာ တခုရွိေသးသည္။ အတြင္းခံကို နည္းနည္းေလး ေဟာင္းသြားတာႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွ မဝတ္ေတာ့။ အိမ္က ေကာင္မေလးေတြကိုျဖစ္ျဖစ္၊ ၿခံအလုပ္ သမားကိုလွေ႐ြြ၏ မိန္းမ ကိုျဖစ္ျဖစ္ေပး ပစ္လိုက္သည္။ ဝတ္ရင္လည္း အဖိုးအတန္ေသာ၊ လွပေသာ အတြင္းခံ မ်ိဳးေတြပဲ ဝယ္ဝတ္တတ္သည္။ သူ၏ အက်ေတြရသည့္ သူေတြက လည္း ထိုအက်င့္ကို သေဘာက်ၾကသည္။ အတြင္းခံ အသစ္လွလွေလး ဝယ္လာျဖစ္ၿပီဆိုရင္ အိမ္ေရာက္တာ ႏွင့္ မွန္ေရွ႕မွာဝတ္ၾကည့္တတ္သည္။ အေပၚ ကအက် ႌထပ္ဝတ္လိုက္ရင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာမွန္း သိရက္ႏွင့္ လွတာကိုပဲမက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေစ်းႀကီး ႀကီး ဝယ္ဝတ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ႀကိဳက္တာေတြ႕ရင္လည္း အၿမဲဝယ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီမွာ အတြင္းခံေတြ ပုံေနတတ္သည္။ အတြင္းခံလွလွေလးဝတ္ထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ရတာ ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ေပ်ာ္သည္။ လူတိုင္း၊ ေယာက္်ားတိုင္း တပ္မက္စြာၾကည့္ၾကသည့္ ခႏၶာကိုယ္ မိမိ မွာရွိမွန္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ ကိုယ္ အဝတ္မပါဘဲျမင္ဖူးသည့္ အႀကိမ္ေတြတိုင္း စိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေနခဲ့ ဘဲဒီေန႔မွ ထူးျခားစြာရွက္႐ြံ႕ေနသည့္ အျဖစ္ကိုေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ခါတိုင္းလို ပင္ေရခ်ိဳးရင္း ကိုယ္ကို ပြတ္သပ္သန႔္စင္ ျခင္းကိုပင္ မလုံမလဲ ျဖစ္ ေနရသည္။ ေပါင္ၾကား ထဲကို ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္မွာပင္႐ြ႐ြေလးသာပြတ္မိ၏။ စိတ္ထဲ ဂေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖစ္ေနသည္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေရခ်ိဳးတာကို အျမန္ လက္စသတ္ၿပီး အ ျပင္ကိုထြက္လာမိသည္။ ေရသုတ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲေတာ့လည္း မွန္ကို မၾကည့္မိေအာင္သတိထားေနမိသည္။ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံဝတ္ၿပီး ေခါင္းၿဖီး ေတာ့မွသာ မွန္ျပန္ၾကည့္သည္။

အသက္ေလးဆယ္ ေရာက္မွ ဘာ ေၾကာင့္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ မေလးတေယာက္လို ျဖစ္ေနရသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ နားလည္ ဖို႔လဲ မလိုဟုေတြးေနမိပါသည္။ ညေနအေဆာင္သူေတြ ျပန္ေရာက္လာၾကခ်ိန္တြင္ အရင္ရက္ေတြကလို ဟိုေလွ်ာက္ဒီသြား ႏွင့္ မ်က္ႏွာျပလူစစ္ မေနေတာ့ဘဲ ေျခာက္နာရီ ထိုးခါနီးမွ လူစုံမစုံ ေဒၚေအးစိန္ကိုၾကည့္ ခိုင္းလိုက္သည္။ လူစုံသည္ ဆိုေတာ့မွ နာရာ ရား ကို တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္၏။ သူတို႔ေလး ေတြ မရွိခိုက္ အခန္းထဲဝင္ၾကည့္မိသည့္ အျဖစ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာ ပူေနမိျခင္း ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္သူေတြ၏ အခန္းထဲကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ဝင္ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပိုင္ရွင္ရွိသည့္ အခ်ိန္ မ်ိဳးမွသာ အေၾကာင္းကိစၥတခုခု ျဖစ္သြားစကားေျပာျခင္း၊ ေနမေကာင္းဟု ဆိုရင္သြားၾကည့္ခ်င္း ေလာက္သာ ျဖစ္ သည္။ စိတ္မလုံသည့္ အတြက္ သူတို႔ညစာစားေနၾကခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရီ ၿခံျပင္ကိုထြက္လာခဲ့၏။ “ေကာင္မေလး ဘယ္တုန္း” ငယ္စဥ္ကထဲက သိခဲ့သည့္ ကုလားအဖိုးအို အတြက္ေဒၚႏုႏုရွိန္ သည္ ေကာင္မေလးသာျဖစ္၏။ “ဟိုနား ဒီနားပါပဲ” ေဒၚေအးစိန္ အလုပ္႐ြဳပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တေယာက္ထဲပဲ အနီးတဝိုက္မွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ေနမိပါသည္။ သိ သည့္သူေတြက လည္းႏြဳတ္ဆက္သြားၾက၏။ ညီအကို မသိတသိ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ လည္း သတိ မထား မိပါ။ အလိုက္သင့္ ျပန္ႏြဳတ္ဆက္ လိုက္႐ုံသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေဝးလာေတာ့မွ ျပန္လွည့္လာခဲ့၏။ “ဆရာမ၊ အေတာ္ပဲ” အိမ္နားမေရာက္မွီ လမ္းခ်ိဳးထဲက ထြက္လာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က အနားကပ္လာသည္။ မီးေရာင္မွာ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ရသည့္ အသားညိဳညိဳ ႏွင့္ ဒီအမ်ိဳးသမီး ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေကာင္းစြာသိပါသည္။ “ေအာ္ …မစိုးစိုးႏြယ္” “ကြၽန္မ ကို ျပခိုင္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ ရွိလို႔ ဆရာမဆီလာျပမလားလို႔” “တေလာက တင္ဝယ္ေသးတယ္ေလ၊ မယူႏိုင္ေသးပါဘူး မစိုးစိုးႏြယ္ရယ္” “ဝယ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရဲ႕၊ ႀကိဳက္တာေတြ႕ခ်င္လဲ ေတြ႕မွာေပါ့” မစိုးစိုးႏြယ္က လိုင္းစုံရသည့္ ပြဲစားျဖစ္သည္။ အိမ္ၿခံေျမႏွင့္ စိန္ေ႐ြြရတနာမွသည္ အိမ္ေဖၚအထိ ပြဲစားလုပ္၏။ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အိမ္က အိမ္ေဖၚကေလး တေယာက္က မစိုးစိုးႏြယ္ေခၚေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဒီလိုအရပ္ ပြဲစား ႏွင့္ အဖိုးတန္ပစၥည္း ဝယ္ေလ့ မရွိပါ။ ၿပီးေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေ႐ြြထည္ေတြကလည္း သိပ္ၿပီးအရည္ေကာင္း လွသည္ မဟုတ္။တေလာကမွ အိမ္က အေဖၚေကာင္မေလးေတြ အတြက္ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ဆြဲႀကိဳးေလးေတြ သူမ ထံမွ ဝယ္ေပးျဖစ္ခဲ့သည္။ “ဗိုက္နာလို႔ ထုတ္တာတဲ့၊ ပစၥည္းေကာင္းေတြပါ၊ ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္၊ မနက္ျဖန္လာခဲ့ မယ္ေနာ္” ၿခံဝ လဲ ေရာက္ေန ၿပီျဖစ္လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္က ခပ္လြယ္လြယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။

“သြားမယ္ေနာ္ ဆရာမ၊ ေနာက္ေတာင္က်ေနၿပီလား မသိဘူး” ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ႏြဳတ္ဆက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ အရင္ကဆိုရင္ ဆင္မယဥ္သာလို႔ ေျပာ ရမည့္ ေျခလွမ္းမ်ိဳးႏွင့္ ညက္ညက္ကေလးသြားတတ္သူက ဒီေန႔ေတာ့ အရင္လိုေနပုံရသည္။ ေနာက္က ေန က်ားလိုက္လာသလို သုတ္ေျခတင္ ေန၏။ သူမ ဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာသည့္ ေရေမြြး နံ႔ ျပင္းျပင္းက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီလြင့္ လာ၏။ သူ႔ အထြာႏွင့္သူ ေငြေၾကးျပည့္စုံပါလွ်က္ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ ေရေမြြး ေကာင္း ေကာင္း မသုံးသနည္းဟု ေဒၚႏု ႏု ရွိန္ေတြးေနမိသည္။ “အဲဒီ ေကာင္မေလး ေနာ္၊ ညေနဆိုရင္ ဟိုဖက္ကို သြားၿပီ၊ အဲဒီမွာ သူ႔ရည္းစား ရွိလိမ့္မယ္” နာရရား က တံခါးဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။ “မဟုတ္တာ နာရရားရယ္၊ သူ႔မွာ ေယာက္်ားရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္ရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ” “သူ႔ေယာက္်ားေနာ္ ေသေတာ့မယ္၊ သူအခု အသစ္ရွာေနတာ” “ကဲ ..ကဲ ၊ သူ႔ဖာသာ ဘာရွာရွာ၊ နာရရားကို လာမရွာရင္ ၿပီးေရာေပါ့” မုဆိုးဖို ႀကီး နာရရားကို သူ႔နဖူးသူ႐ိုတ္ က်န္ခဲ့ေအာင္ေျပာထားခဲ့ ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ထမင္းစား ခန္း ဖက္ကို တခ်က္သြားေခ်ာင္း လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္သည္။ အားလုံးၿပီးသြား မွပဲ ညစာကို ေအး ေအးေဆး ေဆး တေယာက္ထဲ သြားစားေတာ့မည္။ – ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေတြတုန္ေနသည္။ဒီပစၥည္းႀကီးကို ဘာလို႔ အိတ္ထဲကေနထုတ္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာရသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္းနားမလည္ႏိုင္ရွာေပ။ တုန္ရီေသာလက္ေတြႏွင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ အသက္ေအာင့္ ထား မိသည္။ ထေပါက္ေတာ့မည့္ ေႁမြတေကာင္ကို ကိုင္ ထားရသလို သတိႀကီးစြာ ျဖင့္ ပင့္ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္၏။ ရာ ဘာသား၏ ေခ်ာေမြ႕ မြဳေၾကာင့္ ေခြၽးေစးေတြ ျပန္ေနသည့္လက္ထဲကေနေခ်ာ္ၿပီး လြတ္က်မသြားေအာင္ ခါး လည္ ကေန တင္းတင္း ညႇစ္ဆုပ္ထားမိသည္။ ထိပ္ဖ်ားက ထြက္ျပဴလာစ မႈိပြင့္ႀကီးတပြင့္ အလားပင္။ အရစ္၏ ေနာက္တြင္ေအာက္ကိုျပန္ခ်ိဳင့္ ၿပီး ဆင္း လာ သည့္ တေလ်ာက္တြင္ ေသြးေၾကာလိုေျမာင္း ေတြဖုထေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ တထြာ မကေအာင္ရွည္လ်ားသည့္ လိင္တံက လက္ႏွင့္ဆုပ္လို႔ မႏိုင္ေအာင္ႀကီးထြားသည္။ ပိန္ပိန္းပါးပါး စႏၵာတေယာက္ဒီ ေလာက္ႀကီးသည့္ ဟာ ႀကီးကို သူမ၏ပစၥည္းေလးထဲသို႔ ဝင္ ေအာင္ဘယ္လိုသြင္းသနည္းဟု ေတြးၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ေတြတဒိန္း ဒိန္း ခုန္လာသည္။အသက္႐ြဴရတာလည္း မမွန္ေတာ့ဘဲ အလိုလိုေမာလာ၏။ ကိုင္ၾကည့္တာေတာင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္ရလွ်င္ အထဲကိုသာထည့္လိုက္လို႔ကေတာ့ အသက္႐ြဴရပ္သြားႏိုင္သည္ဟု ထင္မိသည္။ မရည္႐ြယ္ပါပဲ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တဖက္က သူမ ေပါင္ၾကားထဲေရာက္သြားသည္။ ထမိန္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ပါး ပါးမွာ အတြင္းခံ လည္းမပါလို႔ အရည္ေတြ႐ြြဲေနသည့္ ေဖါင္းေဖါင္းမို႔မို႔ ရတနာတြင္းကို တိုက္႐ိုတ္ နီးပါးစမ္းမိသည္။ ဘာေၾကာင့္ အရည္ေတြထြက္ေနရသနည္းဟု ေတြးရင္း ရွက္႐ြံ႕စြာျဖင့္ လက္ ထဲက ဟာႀကီးကို အိတ္ထဲျပန္ ထိုး ထည့္ၿပီး သူ႔ေနရာ သူျပန္ထားလိုက္သည္။

စႏၵာ့ အခန္းထဲက ျပန္ထြက္လာသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေျခလွမ္းေတြက ယိမ္းယိုင္ေလးလံေနသည္။ ေခါင္းေတြ က လည္း ရီေဝေနာက္က်ိေန၏။ “ႏုႏု ေန မေကာင္းဘူးလား” “ေကာင္းပါတယ္” လမ္းမွာ ေတြ႕သည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ အေမးကို တိုးတိမ္စြာေျဖလိုက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္ လာခဲ့သည္။ ကုတင္းေဘး မွန္တင္ခုံက မွန္မွာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမသာ မယာႏွင့္ မိမိ ကိုယ္မိမိ ျပန္ျမင္ရသည္။ “စိတ္ညစ္လိုက္တာ” ပါးစပ္က ဖြင့္ဟ ညည္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ပ်က္ေနရပါသည္။ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ မဟုတ္မဟပ္ ပစၥည္းတခု၊ အေၾကာင္းအရာတခုႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရ သည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အိပ္ ယာေပၚေခြေခြေလး လွဲခ်လိုက္ရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို စမ္းမိျပန္သည္။ စိုစြတ္သည့္ အထိအေတြ႕က ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ ရင္ခုန္သံေတြကို ျမန္ ေစျပန္၏။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ရွိတာ ႏွင့္ စိုေနသည့္ အရည္ေတြကို ထမိန္ႏွင့္ ပြတ္ကာ သုတ္လိုက္ ၏။ ေျပာင္စင္သြားၿပီဟု ထင္လိုက္မွ နားလိုက္သည္တြင္ လူကလည္းေမာေနသည္။ အေမာေျဖနားေနရင္း မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ အာ႐ုံက ေပါင္ၾကားထဲ မွာပဲ ရွိေနသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ လိင္တံ အတုႀကီးကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္ တြင္ မိမိ၏ သဘာဝတြင္းေလး ထဲ မွာလည္း အရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာျပန္သည္ဟု ထင္ မိသည္။ စိတ္႐ြဳပ္႐ြဳပ္ႏွင့္ ထမိန္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ၿပီး လက္ႏွင့္ထိုးစမ္းမိသည္။ လမ္္းတဝက္မွာ တြန႔္သြားေသးေသာ္လည္း  စိတ္ကိုတင္းၿပီး ေအာက္ကို ထိုးဆင္းလိုက္ ရ၏။ ေခ်ာ္က်ိက်ိ ႏြဳတ္ခမ္းသားေတြက ႏြဳးညံ့လြန္းသည္။ အကြဲေၾကာင္းထိပ္က အဖုေလးကို ဖိမိေသာ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တြန႔္သြားသည္။ မိန္းမေတြ၏ အေစ့ ဆိုတာဒါကိုေခၚေၾကာင္း အရင္ထဲ က သိေပမယ့္ တခါမွလက္ႏွင့္ တို႔ထိမ ၾကည့္ ဖူးပါ။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ရင္း ထိမိ တိုက္ မိတာေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒီအခါေတြတုန္းက ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မွာမရွိခဲ့သည့္ေနရာက အခု က်မွ တို႔ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကက္သီးေတြ တဖ်န္းဖ်န္းထသြားရသည္။ “အာ …အင္” လက္ညိဳးထိပ္ဖ်ားေလး ႏွင့္ သုံးေလးႀကိမ္ထပ္ပြတ္ၾကည့္လိုက္မိၿပီးေနာက္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ ထဲက တလႈိက္ လႈိက္တက္လာသည့္ ေဝဒနာေၾကာင့္ ပါးစပ္က ခပ္ဖြဖြေလး ညည္းလိုက္မိသည္။ ထိုလႈိက္ေမာဖြယ္ရာခံစားမြဳက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ယာေပၚတြင္ တေစာင္းေကြးေကြးေလး လွဲရင္း အဖုေလးကို အဆက္မျပတ္ ပြတ္ေနမိသည္။ “အင္း …..အင္း …..အင္း…..အ….အား” လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကိုရပ္တန႔္လိုက္ဖို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွာ ခြန္အားမရွိေတာ့ပါ။

ရပ္တန႔္ဖို႔စိတ္ကူး လည္းေပၚမလာပဲ ခံစားမြဳေနာက္ကိုသာ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားမိသည္။ အားေန သည့္ လက္ျဖင့္ ေခါင္းအုံး အစြန္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆြဲလိမ္ရင္း ေအာ္ညည္းေနမိ၏။ ေပါင္ ၾကားဆီ ကေနတကိုယ္လုံးကို ျပန႔္လြင့္တက္လာသည့္ ေဝဒနာက မိန္းမူး ဖြယ္ေကာင္းလြန္းလွ သည္။ ခံစားမြဳ ဒီေနျမင့္တက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေအာ္ညည္း သံက ပိုက်ယ္ေလာင္ လာသည္။ ဒါကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ ေတြသာျမင္ သည္။ တိမ္စိုင္ေတြၾကားမွာနိမ့္တခါ ျမင့္တလွည့္ျဖင့္ ညင္ညင္သာသာေလး ေ႐ြ႕လ်ားေနသလို စိတ္မွာ ခံစားရ၏။ “အီး ..ေကာင္းလိုက္တာကြယ္……အား ….အင္း” ခံစားခ်က္ အသစ္အဆန္းတခုက ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို အျပင္းအထန္ဖမ္းစားလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ခုေန အနားကိုလူတ ေယာက္ ေရာက္လာ ရင္ေတာင္ေဒၚႏုႏု ရွိန္မသိေတာ့။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ရင္သားေတြ တင္းမာလာတာကိုေတာ့ သိသည္။ လႈိက္ေမာရျခင္း ႏွင့္ အတူရင္က လည္းမြန္းၿပီး ၾကပ္ေနသည္။ မေတာ္သည့္ ဘရာစီယာ ၾကပ္ၾကပ္ကို ဝတ္ ထားရသလို ရင္သားေတြက မလြတ္မလပ္ႏွင့္ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးစြန္း ကို ဆြဲ ထား သည့္လက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကို ညႇစ္မိသည္။ အက် ႌ ႏွင့္ ဘရာစီယာခံေနလို႔ ညႇစ္ရတာမေကာင္းပါ။ ပိုၿပီး လြတ္လပ္သြားေစရန္ ၾကယ္သီးေတြကိုပါ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ဘရာ စီ ယာ ခြက္ကိုပါ အေပၚပင့္တင္လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့မွ လြတ္လပ္စြာဆုပ္နယ္ ႏိုင္သြား သည္။ ၾကက္သီး ထသလို တင္း မာေနသည့္ ႏို႔သီးဖ်ားကေလး ကို ညႇစ္ရင္း ေအာက္ကို ပြတ္ရတာ ပိုထိသည္ကို သြားေတြ႕၏။ “အား …ဘယ္လို ႀကီးလဲ” ခံစားမြဳ ေရခ်ိန္က တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ ျမင့္တက္လာသည္။ သူမ၏ ရတနာတြင္းေလး ထဲက ႂကြက္သား ေတြ ႐ြဳံ႕ခ်ည္ပြ ခ်ည္ ျဖစ္လာတာကိုလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္သိေန၏။ “ေအာင္ မယ္ေလး….” ေလထဲသို႔ လြင့္ေျမာက္တက္သြားၿပီးခ်ာခ်ာလည္၍ ျပန္က်လာသလို စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ ရၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ သူမ၏ တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္ လုံးဝ မရွိေတာ့ဘဲ ၀ါဂြမ္းစေလး တခု ေလထဲမွာ လြင့္ေမ်ာေနသလို တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ လြင့္ေန၏။ ေမာ လည္းအရမ္းေမာေနသည္ အသက္ကိုပင္ ေျဖးေျဖးေလး ႐ြဴ ႏိုင္သည္။ အေစ့ကို လည္း မပြတ္ ႏိုင္ေတာ့၊ ရင္သားကိုလည္း မညႇစ္ႏိုင္ေတာ့။ “ႏုႏု ….အိပ္ေပ်ာ္ေနလား” တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တမူးမူးခံစားမြဳ တြင္မိန္းေမာေနခိုက္ ေနာက္ေက်ာဖက္က ေဒၚေအးစိန္၏ အသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က ႏိုး သလို ဆတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ ဝင္ေပါက္ကို ေက်ာ ေပးထားလို႔ အေျခအေန အရပ္ ရပ္ ကို ေဒၚေအးစိန္မျမင္ႏိုင္ပါ။

တံခါးကို ခ်က္မခ်ခဲ့ မိျခင္း ႏွင့္ ေဒၚစိန္ရီ ဝင္လာတာကို မသိလိုက္ျခင္း အတြက္ ကိုယ့္ဖာသာ က်ိတ္၍ အျပစ္တင္ရင္း ေခ်ာ္လဲ ေရာထိုင္ အိပ္ေနသလို ဆက္ၿပီးဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ပြင့္ဟ ေန သည့္ရင္ဘတ္ ကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္ၿပီး ကြယ္ထားလိုက္၏။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဒီဖက္ကို မလာပါ အိပ္ ေနသည္ထင္ၿပီး ျပန္လွည့္ထြက္သြား၏။ တခါးပိတ္သံၾကားလိုက္ၿပီးသည့္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္မထေသးပါ။ စိတ္ခ်ရသည့္ အခ်ိန္ေရာက္ ေအာင္ေစာင့္ ေနမိ၏။ မိမိ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သနည္းဟု အံ့ၾသစြာျပန္ေတြးရင္း အရင္တုန္းက ၾကား ဖူး႐ုံသာၾကားဖူးၿပီး တခါမွ မ လုပ္ဖူးသည့္ မာစတာေဘးရွင္းေခၚ တကိုယ္ေရအာသာေျဖျခင္းကို ျပဳလုပ္မိခဲ့ၿပီဟု သိလိုက္သည္။ ဒီအတြက္ ရွက္စိတ္ မျဖစ္မိသည္ကိုလည္း အံ့ၾသေနမိသည္။ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝ တုန္းက ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ႏွင့္ ပြင့္ လင္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သူမ ဒီလိုလုပ္တတ္ေၾကာင္း ဝန္ခံဖူးတာကို သတိရသည္။ အခုေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းမလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ေနာက္တႏွစ္ဆို သမီးပင္ တကၠသိုလ္ ေရာက္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကေတာ့ အခုမွ ဒီခံစားမြဳကို ျမည္းစမ္း ျဖစ္၏။ နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ အိပ္ယာက ထၿပီးတံခါးကို ခ်က္သြားထိုးလိုက္၏။ ဘရာစီယာခြက္ကို ေနရာ ျပန္ခ်ၿပီး အက် ႌၾကယ္သီးေတြျပန္တပ္ရင္း ဒူးေတြ ေခ်ာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေန တာကို သတိထား မိ သည္။ ထမိန္ကို လွည့္ ဝတ္လိုက္ေတာ့ တင္ပါး တျခမ္းဖက္မွာ ႐ြြဲ႐ြြဲစိုေနတာေတြ႕ရသည္။ တ ေစာင္းေကြးေကြး ေလးလုပ္ေနရင္း အရည္ ေတြက ေအာက္ ဖက္ေရာက္ေနသည့္ အျခမ္းကို စီးက် တာျဖစ္ရမည္။ လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါင္ရင္း ခြဆုံသာမက စအိုဝ မွာပါ ႐ြြဲ ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဝတ္လက္စ ထမိန္ႏွင့္ပဲ အရည္ေတြကို ေျပာင္စင္ ေအာင္ သုတ္လိုက္ၿပီး ထမိန္အသစ္ အထည္လဲလိုက္ရသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႀကဳံေတြ႕လိုက္ရသည့္ အေတြ႕ အႀကဳံသစ္ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးတမည္ ျဖစ္ရသည္က ေတာ့ အမွန္ျဖစ္သည္။ ဒီ႐ြယ္ေရာက္မွ ဒီလိုလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု လုံးဝ မထင္ခဲ့မိပါ။ ေသြးသားတက္ႂကြသည့္ ပ်ိဳ ႐ြယ္ ခ်ိန္ေတြတုန္းက ပင္စိတ္မကူး ခဲ့သည့္ အရာကို လုပ္ခဲ့မိသည္။ အရင္က ဒီလိုလုပ္ရတာ ရွက္စရာဟု ေတြး ခဲ့ မိေသာ္လည္း အခုေတာ့ မေတြးခ်င္သလိုျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္သူမွမသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မထိခိုက္သည့္ အျဖစ္ မ်ိဳးလို႔သာ သတ္မွတ္မိသည္။ ကိုယ့္စိတ္က ဘယ္လိုဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိခ်င္မိသည္။

ပဲေစ့တျခမ္းေလာက္သာ ရွိသည့္အသားဖု ေလးတခုက လူတကိုယ္လုံးကို သိမ့္သိမ့္ လူးေအာင္စြမ္းေဆာင္ ႏိုင္သည့္ အျဖစ္က အံ့ၾသစရာလည္း ေကာင္းလွ သည္။ စႏၵာ၊ သက္မာႏွင့္ ပပ တို႔ကေတာ့ သူတို႔ဆရာမ သူတို႔ေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကဳံသစ္၊ ခံစားမြဳ အသစ္ေတြ ရရွိ သြားရတာကို သိၾကမည္ မထင္ေပသိရင္လည္း အရမ္းအံ့ၾသၾကမွာေသခ်ာသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္း စႏၵာ့အခန္းကို ရက္ျခားေလာက္ေရာက္သည္။ စႏၵာ့ အတုႀကီးကို လည္း ေတြ႕ ၿမဲေနရာမွာေတြ႕သည္။ တခါတေလ ကြၽတ္ကြၽတ္အိတ္ ႏွင့္ တခါ တေလ လည္းစကၠဴႏွင့္ ပတ္ထားသည္။ တခါတရံ လည္း စႏၵာ အလုပ္မသြားခင္ စိတ္ေျဖသည္ထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ အဆီတဝင္းဝင္း အရည္တစိုစို ႏွင့္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြ႕ရသည္။ အဲလိုေန႔ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုင္မၾကည့္ေတာ့ပါ။ တေန႔မွာေတာ့ စႏၵာ့ အခန္းထဲ ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဝင္ၾကည့္ ႏိုင္ဖို႔ အေၾကာင္း တခုဖန္လာသည္။ ညီမ ျဖစ္ သူ ၏ မဂၤလာပြဲ ကိုတက္ေရာက္ ရန္စႏၵာ အိမ္ခနျပန္ ဖို႔ ျဖစ္လာ၏။ စားပြဲေပၚလာတင္သည့္ စာအိတ္ကို ကိုင္ၾကည့္ ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အံၾသသြားသည္။ အိတ္ပုံစံက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာႏွင့္တူေနသည္။ ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို စႏၵာက ၿပဳံးျပ လိုက္ရင္း “ဆရာမ အထင္ မႀကီးနဲ႔ေနာ္၊ ဒါညီမေလး မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ” “ေအာ္ ….ဘယ္ေတာ့တုန္း” “ေနာက္အပတ္တနဂၤေႏြ ဆရာမ၊ အဲဒါျပန္ဖို႔ ဆရာမကိုလဲ ခြင့္တိုင္တာ” စႏၵာ့ ေနရပ္က ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းအစြန္ကျပည္နယ္ တခုမွာျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မတက္ ေရာက္ႏိုင္ မွန္းသိ သိ ႏွင့္ ဖိတ္စာေပးျခင္းက သူမ ျပန္မည့္အေၾကာင္းကို ခိုင္လုံေသာ အေထာက္ အထားျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ “စႏၵာျပန္မွာေပါ့” “ဟုတ္ကဲ့၊ ေနာက္အပတ္ထဲ ျပန္မယ္၊ ႐ုံးကလဲ ခြင့္ေပးတယ္ေလ၊ ပီးတာနဲ႔ ျပန္လာမွာပါ၊ ေစာၿပီး သြားလိုက္ မယ္ေလ” အနားကို ေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ဖိတ္စာကိုလွမ္းယူၿပီးဖြင့္ဖတ္ၾကည့္သည္။ “ေနာက္ကကားေတြ ေတာင္ေက်ာ္ကုန္ပါပေကာလား စႏၵာရဲ႕” “တေယာက္ထဲပဲ ေကာင္းပါတယ္ ႀကီးႀကီးစိန္ရယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္၊ ဆရာမ လိုပဲ အ ပ်ိဳႀကီးလုပ္မလားလို႔ …ဟဲ..ဟဲ” စႏၵာက အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဟို အတုႀကီးနဲ႔သာေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ့မည္ထင္သည္။ သူမကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ခဲ့ရသည္ကိုေတာ့ စႏၵာသိမည္ မဟုတ္ပါ။ အခုဆိုရင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ၿပီးစိတ္ေျဖသည့္ အလုပ္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတာ္ေတာ္ ကြၽမ္း က်င္ေနၿပီျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ပါတိုင္းလုပ္ျဖစ္၏။

လုပ္ၿပီးတိုင္း ႏြမ္းနယ္ ျခင္း ဒါဏ္ကို ခံစားရေသာ္ လည္း စိတ္ထ လာရင္ မေနႏိုင္ပါ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကေတာ့ ခုတေလာေဒၚႏုႏုရွိန္ အခန္း ေအာင္းလြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ေတာ့ အၿမဲလိုလုပ္ျဖစ္သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အ ဝတ္ေတြခြၽတ္ တိုင္း စိတ္ က တဖ်င္းဖ်င္း ထလာ၏။ မွန္ထဲမွာ အဝတ္မပါသည့္ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ျပန္ၾကည့္ၿပီး လုပ္ရသည္မွာ အရသာ တမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိ ရင္လည္း အရည္ တစို စိုျဖစ္ရၿပီး မေနႏိုင္ပဲ လုပ္မိျပန္သည္။ တေန႔ ဘယ္ ႏွစ္ခါ လုပ္မိသည္ကိုေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ အရင္တုန္းက ညဖက္ဆို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဂုဏ္ေတာ္ပုတီးစိတ္တတ္သည္။ ခုေတာ့ မစိတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သာယာမြဳေလး ရွာၿပီး ႏြမ္းလ်စြာအိပ္ေမာက်သြားရျခင္း ကို သေဘာက်ေနမိသည္။ ဒါလုပ္ၿပီးမွ ပုတီးစိပ္လို႔ လည္း မေကာင္း သလို၊ ပုတီး စိပ္ ၿပီးမွ ဒါလုပ္ရင္လည္း မသင့္ဟု ထင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပုတီး မစိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ယာထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထမိန္ကိုလွန္ကာ အားရပါးရပြတ္ၿပီးမွ အိပ္ရတာပိုၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ေပ်ာ္၏။ ဒီအျဖစ္ ကို သြယ္ဝိုက္ၿပီး ေရာက္ေစခဲ့သူကေတာ့ စႏၵာလို႔ပဲ ဆိုႏိုင္ပါမည္။ “စႏၵာျပန္မယ့္ ေန႔ေျပာေလ၊ တို႔လက္ဖြဲ႕ေပးလိုက္မယ္” “ဆရာမ ကလဲ မဟုတ္တာ၊ သမီးက ျပန္မယ့္ကိစၥခြင့္တိုင္ဖို႔ သက္ေသျပတာပါ၊ အေထာက္အထား ျပရမယ့္ စည္းကမ္း အတိုင္းလုပ္တာပါ။ လက္ဖြဲ႕ေတာ့ မေပးပါနဲ႔၊ အားနာစရာ ႀကီး” “ေအာ္ …စႏၵာနဲ႔က မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနမွပဲ၊ မေပးလို႔ ေကာင္းမလား၊ ဘာမွ မေျပာနဲ႔ေတာ့” စႏၵာႏွင့္ ေျပာရင္း ေအာက္က အရည္စိုခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာသတိထားလိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ အတြက္ တႀကိမ္မွ မလုပ္ရေသးပါ။ ခံစားမြဳအရသာကို ေသြးသားေတြက ေတာင္းဆို လာသည့္ အခါ စကားကိုျမန္ျမန္ ျဖတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အခန္းထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီလို လုပ္ရသည့္ အရသာကို မူးယစ္ေဆး စြဲသလိုစြဲေနၿပီ မွန္းေတြးမိေသာ္ လည္း ဆက္ မလုပ္ဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ အခန္းတံခါးကို ခ်က္ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ဖိတ္စာေလးကို စားပြဲေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ လုပ္ရတာကပိုေကာင္းေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနပါၿပီ။ ခြၽတ္ၿပီးသည္ႏွင့္  မွန္ တင္ ခုံဖက္သို႔ လွည့္ကာ ေပါင္ၿဖဲၿပီး ကုတင္ေပၚ မွာ ထိုင္လိုက္သည္။

အကြဲေၾကာင္းေလး အဝကို လက္ကေရာက္ သြားသည္ႏွင့္ အရည္ေတြက တစိမ့္ စိမ့္စိုထြက္လာ၏။ “နင္က အသားျဖဴတယ္၊ အရည္႐ြြမ္းမွာ” ဟု ေက်ာင္းတုန္း က သူငယ္ ခ်င္း မတေယာက္ေျပာတာကို ျပန္သတိရလိုက္ မိရင္း အေစ့ေလး ကို လက္ခလည္ထိပ္ႏွင့္ ခပ္ဖိဖိ ေလးပြတ္လိုက္၏။ ေယာက္်ားေတြႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က ဘာမွသိဖူး၊ ျမင္ဖူးသည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲက အစစ္ႏွင့္ အလြန္တူသည္ဟု ဆိုေသာ ဟာႀကီးကိုသာ မ်က္စိ ထဲျမင္ေယာင္ၿပီး လုပ္ရသည္။ ေန႔တိုင္းနီးပါး သြား ကိုင္ၾကည့္ေနလို႔ အ႐ြယ္ အစားႏွင့္ ပုံပန္းသ႑န္ကို အာ႐ုံထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီျဖစ္သည္။ သံခေမာက္ေဆာင္း ထားသလို ထိပ္မွာလုံးၿပီး အရစ္လိုက္ကားေနသည့္ ေခါင္း။ ဖုထစ္ေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြ၊ လက္တဆုပ္ႏွင့္ မႏိုင္သည့္ လုံး ပတ္။ မ်က္လုံးထဲမွာ ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ ျမင္ေယာင္ရင္း အံေလးခဲကာ ဖိ၍ဖိ၍ ပြတ္မိသည္။ “အား …ဟာ…”စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ ဘယ္မွမသြားဘဲ အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းႀကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။ ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ ႏိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ၿပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့၏။ တခန္းလုံးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အဝတ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္းသြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထား သည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ့မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႔ဟာႀကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ သိမ္းခဲ့ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီ႐ိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအုံးႏွင့္ ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။ စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲ ယူသြားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။

ဘီ႐ိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္းခဲ့တာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မြဳမရ။ အဲဒါႀကီးကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုၿပီး တက္တက္ ႂကြႂကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ့ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ၿပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကား ထဲက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန၏။ စိတ္မ႐ြြင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚၿပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ့ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမွ်က စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။ ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာၿပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို ေမာင္းလာခဲ့၏။ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ကႏွစ္ထစ္သုံးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ၿပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လြြဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ “ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီး ဆက္တက္ခဲ့ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သုံးလြြာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။

ဒါေတာင္မွ အခန္းဝမွာ ရပ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း “မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ” ဟုလုပ္သြားေသးသည္။ အ႐ြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆုံးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ႀကီးမည့္ မမႀကီး အ႐ြယ္လို႔ ထင္ေနပုံရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ၿပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္တက္သြားပါသည္။ “ဟာ ၾကာလိုက္တာ …ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ” အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ၿမဲတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာႀကီး ေခၚၿပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။ “ဘာလဲ ႏုႏုရဲ႕” ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပုံရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။ “ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ဝမွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ့” “အာ …ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား” “ဟုတ္တယ္” “ဒါဆို လာၿပီ၊ လာၿပီ” ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ “ကို ခန ဖယ္ဦး” ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ႐ြဳပ္ပြေနေသာ ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ႀကီးကို ကပိုက႐ို ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက ထလာပုံရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳႀကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က မိဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳႀကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလး တြဲျဖစ္ခဲ့သည္။

“နင္ အိပ္ေနတာလား” “ေအး ..ဟုတ္တယ္” “ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားၿပီေပါ့” “ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႔က တခါတေလမွ ေတြ႕ၾကတဲ့ ဥစၥာ” စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ႔ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ႔က ထူးျခားသည္။ ဒါ့ အျပင္ဘာနံ႔ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ႔၊ အရင္က ဆို ဒီ အနံ႔ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့  ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။ “နင့္ေယာက္်ားေကာ” “အိပ္ေနတယ္ေလ” “ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္” “ေအာင္မာ အပ်ိဳႀကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ …. လာပါဦး ….ႏုႏု ကေမးေနတယ္” အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မြဳန္စုံမြြား ျဖင့္ ကပို က႐ို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက ေပါင္ခြဆုံတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေဝေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့  ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလုံး ႏွင့္ ေပါင္တဝက္ကို  အထူးတလည္ မဖုံး ဖိပဲ ေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္း ဖုံး လိုက္ရ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေဝသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္ ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ႔ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာက သူတို႔ ခ်စ္တင္းေနွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ၿပီးခိုင္မာသြား ရသည္။ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏ သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘဝက လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။ အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။

အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြးဝင္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ့ ေစ့ စပ္စပ္ မသိမသာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလွ်င္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပ သည့္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။ “ဟဲ့ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ၿပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း” “ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကို ေစ်းမွာထားခဲ့တယ္၊ ျပန္ႀကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ” “ေအာ္ …ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး” “ေအးေအး” တံခါးဝ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ၿပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။ “အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား” “ႏုႏု၊ အပ်ိဳႀကီးက အပ်ိဳႀကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔” “အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ” “ဒီအပ်ိဳႀကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား” “သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို …ခန ဖယ္ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ” ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္တသိ ေစာၿပီး ထြက္လာခဲ့ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ ဝက္ေလာက္ ကားထဲမွာထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ပအခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ၿပီး ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္းစိမ္ ယူေနလိမ့္မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစုဝယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။ လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ၿပီး ရဲတင္းစြာဝတ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ၿပီးသြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊ တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အ႐ြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မြဳကိစၥကို ေတြ႕ႀကဳံ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ့္မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ  အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိႏိုင္သည္။

စႏၵာ့လို မိန္းကေလး ေတြလဲ ပါႏိုင္သည္။ ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ၿပဳံး ၿပဳံးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ဝယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္၏။ “ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား” “နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ” “တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ” “ေအာ္ …ရပါတယ္” ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေ႐ြြက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္ လည္း နည္းေနၿပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးႀကီး သည္။ “ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား” “မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ့ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ” “ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား” “သိပ္မေဝးဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္မယ္” ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေ႐ြြႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာၿပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သုံး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေ႐ြြ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ဝင္လာခဲ့ သည္။ ထမင္းစားခန္း အဝတြင္ ေတာင္းႀကီးတလုံး ႏွင့္ ေန႔လည္က ဝယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္း႐ြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆုံးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရသည္။ “ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ” “တန္လို႔ ဝယ္လာတာ ႏုႏုရဲ႕၊ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ အလုံးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္ဝယ္လာတာ” “ေအာ္ …အင္း ..အင္း” ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။ “ၿပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ႀကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔” “ေအးေအး … အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလုံးဝင္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္” “ႀကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေရေဆးၿပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္” “အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား” “ႀကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ့ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား” မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လုံးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ၿပဳံးေတာင္မၿပဳံးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ၿပီးစားမဝင္သည့္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္းဝက ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။ ေတာင္းႏြဳတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက်ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီ တလုံးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။ အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန႔္ ႏွင့္ တျခားအလုံးေတြလို ေကြ႕ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညႇာတံဖက္ဆီသို႔ ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။

အညႇာတံက ညႇိဳးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္ လိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္လုံး၍ကိုင္ကာ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ့၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလုံးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။ အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ၿပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အဝတ္ အစားေတြ မလဲရေသးတာကို သတိရသည္။ အက် ႌကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခြၽတ္ရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာၿပီးမွေတာ့ ျပန္ထား လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခြၽတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရသည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခြၽဲက်ိေနသည္။ အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး လုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ့ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္းဝေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ ေသာ္ လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။ “အား…. အင္း ….အင့္ ” အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စို႐ြြဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လြဳပ္ရွားမြဳေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက ခရမ္းသီးပုံျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းျပ ဆရာမ ဘဝတုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္မႀကဳံႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ဆိုလို႔ အေဆာင္မြဳး ႏွင့္ အတူသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူၿပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ၿပီးေအးျမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာႀကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အ႐ြယ္ အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာႀကီး၏ တဝက္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမႏိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညႇာဖက္ကေန ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကား ကို ႐ြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။ ထူးထူး ျခားျခား အနံ႔ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ႔သာရ၏။ “ေရေဆးရင္ ရတာပဲ” ႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘုံဘိုင္ေခါင္းကို အဆုံး အထိ ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင့္ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ အဝတ္သန႔္သန႔္ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုၿပီးအေရာင္လက္လာသည္။ ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ဝင္းအိေန၏။ တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလွ်ာက္ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး ေနမိသည္။ အေစ့ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ၿပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ့္လာတာႏွင့္ အမွ် အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဝေလးမွာ ေတ့ၿပီးဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းၿပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္း ကုန္ၿဖဲၿပီး ဖိလိုက္မွ အဝနားတြင္ နစ္သည္ ဆို႐ုံေလး နစ္သြားသည္။ အဝ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လုံးဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္ လာသည္။ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလုံး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။ “အား” စိတ္ ကိုတင္းၿပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏြဳတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုၿပဲသြားၿပီး လက္မဝက္ေလာက္ေတာ့ ဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အဝမွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္ တစ္ဆို႔ႀကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မဝင္ေတာ့ဘဲ တန႔္ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလို ခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားၿပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္ဝင္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္ ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လႈိက္၍လႈိက္၍ တက္လာသည္။ “အီး … အင္း ..အင္း” က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႔ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္းဝက ႂကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲဆန႔္လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။ အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္ အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။ “ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့” ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ၿပီးေျပးလိုက္ရသလို ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရမ္းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

အစိမ္းေရာင္ ညႇာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္ ညႇာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တဝက္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္ အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။ “အား …အင္း …အ” တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သုံးခ်က္၊ သုံးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီးကို  လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ၿမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး ႏွင့္ အားပါးတရ ၿငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခြၽဲေတြ ထြက္လာသည့္ အခါ လြဳပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံေတြ အလုံးစုံက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမြြေနသည့္ အ တြင္း သားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ့ေလးကိုပါ တၿပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုၿပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလဲ သိလာ၏။ “အား .. အီး …အင္း …” လႈိက္ လႈိက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရ႐ြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆုံးစြန္ဆုံး သို႔ေရာက္ရွိသြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံးက်ဥ္တက္သြားသည္။ တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန႔္လိမ္ေနမိ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရမ္းသီးကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခြၽးေတြ လည္း႐ြြဲ႐ြြဲ စိုေန၏။ ေမာလည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလြဳပ္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလုံးတည္ၿငိမ္ ဖို႔ အၾကာႀကီး မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။ “ႏုႏု ေရ ….ႏုႏု” ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူးလဲထလိုက္ရသည္။ “ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္” ခြၽတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။ “ဖုန္းလာေနလို႔ ” ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ၿပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္ လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။

“မမ စိတ္မ်ားၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ့တယ္ေလ” ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။ “ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ” အလြယ္ကူဆုံး ဆင္ေျခကိုေပးၿပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ့ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။ “ခ်သြားၿပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ့တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ့၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးႀကီး ႏုႏု ရယ္” “ေအာ္ …ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္ဝတ္လိုက္ရတာေပါ့” ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။ “ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့” တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။  ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏႈိက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္း ကႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညႇစ္ထားၾကသည္။ “ေျပာ ….သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း” “နင္က ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ့” “မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေနွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ” “အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္” “ဟဲ့ … နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ” “ဘာလဲ” “ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား” “ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” “ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔” “ဟုတ္တယ္ေဟ့ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ … နင္ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳႀကီး၊ ဒီ့ ထက္ သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္” ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလုံး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။ “ေကာင္မ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီလား” “မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား” “လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ့၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား” “ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား” ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။

မသြားခင္ေျပာခဲ့ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႔ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္ သူမ၏ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ အတိုးခ်စိတ္ေျဖေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ႏိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလုံးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေျဖသိမ့္မြဳေပး ႏိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ၿပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမြဳကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္စြဲလမ္းေနရပါၿပီ။ မနက္တႀကိမ္၊ ညတႀကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္းခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာသည္ဟု ဆိုၾက သည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖုံထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏြဳတ္ဆက္ရင္း “သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ” “ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး” “ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ” အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသုံးသူေတြ ပိန္တတ္ သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းႀကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေနာက္က်ရင္ ပိန္လာႏိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္းသီးေလး ႏွင့္ သုံးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန႔္ႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာ က ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္၊ ရက္ၾကာၾကာ အသုံးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညႇိဳးႏြမ္းလာသည္။ အညႇာတံကလည္း ကြၽတ္ ထြက္သြားသည့္ အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္းေရဝင္ၿပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။ “ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္” ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားဝယ္ဖို႔ တြန႔္ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။ “ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား” “အဆင္ေျပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္” ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ့လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လိုဝယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။

ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားၿပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။ “ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္” “ရတယ္၊ ပါတယ္” အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလုံးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလုံး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးတာ ေ႐ြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ နည္းတဲ့ ခရမ္းသီးႀကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလုံးေလာက္ရွိ သည္။ ၿပီးေတာ့သုံးလုံး ထဲသာပါသည္။ “ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ႀကီးလိုက္တာ” “မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ႕၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ၿပီး သုတ္မလားလို႔” “လုပ္လုပ္၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္” မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သုံးလုံးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ရင္လည္း ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီး ႏွင့္ ဆိုရင္ ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံႀကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ့္မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို ခဲတံခြၽန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းလုပ္ၿပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ့ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစား ရင္း ေတြ႕ရ သည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမြြးပုလင္း၊ ႏြဳတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပုံမရွိပါ။ စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြ႐ြဳပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႕၊ တျခားေနရာေတြ လည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလိုမက်မြဳ၊ အဆင္မေျပမြဳေတြႏွင့္  ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လုံး စိတ္တိုေနေတာ့၏။ နံနံပင္နံ႔ေလး သင္းၿပီး င႐ုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမြြးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္ လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားႏိုင္ပါ။ “ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ႕၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို” ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ၿပီး အိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာဟာတာ တာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ၿခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အလုပ္ခြင္က ေနေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာ သည့္ စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနႏိုင္ေပမည္။

အာ႐ုံေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲက ခုံတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိသည္။ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္ တာေတြေလွ်ာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မႏိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘဝကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ့ရင္ေကာင္းသားပဲ ဟုေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုၿပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။ “ဒါေၾကာင့္ ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္” စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရ႐ြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လြြတ္လိုက္၍ အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။ “ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ့၊ ႀကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္” အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥၿပီးၾကၿပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီအခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေန ရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ့တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခုံ မွာ ဝင္ ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလၿပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကၿပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမ စားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ စားရခက္ေန ပုံရသည္။ “ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထားလိုက္ လို႔ ႀကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ” ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားၿပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစုံတရာ ကိုသတိရၿပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။ “ေအာ္ …ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔” ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ့ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန႔္ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္႐ြဳ႕ၿပီး ဝယ္သြားသည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်းဝယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ဝယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။

အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလုံ ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။ “အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္” ႐ိုးသားသည့္ အဖိုးႀကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ၿပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ဆက္ ထိုင္ေနၿပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာ႐ုံ ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတဝခ်ိဳးလိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ဝင္သေလာက္သြားစားၿပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆုံးျဖတ္ လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါဝန္ႀကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပုံမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ၿခံစည္း႐ိုးနား ကပ္လာၿပီး အေရာင္းအဝယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေဝးသြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလွ်ာက္လာရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္ ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေ႐ြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။ ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္ ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ၿပီး အဝတ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ့ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္ ထြက္လာသည္။ “ဟင္းခ်ိဳ ေႏြြးေပးရမလား ဆရာမ” “ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ” အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႕ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပုံမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားၿပီးေတာ့ အခန္းေတြ တပတ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ “မနက္ အေစာႀကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ့ ဆရာမ” ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ့ၿပဳံးေလး ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ရွိႏိုင္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာ အခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံႀကီး ႏွင့္ အလုပ္ ႐ြဳပ္ေနလိမ့္မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေပါင္ကိုၿဖဲၿပီး ႀကီးမား သည့္ လိင္တံႀကီးကို သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လုံးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေဝေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္မြဳျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေန ၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆုံးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ မြဳတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကို လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။ စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမြဳကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလြဳပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ႀကီးမွ အရမ္းအညႇာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေ႐ြြ ပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္းညေတြလို ေက်နပ္မြဳေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မ ခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။ “စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား” ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ထၿပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ဝင္လာသည္။ “ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ႐ုံးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူႀကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ့” ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက် ႌေလး ဝတ္ ထားသည္။ ကိုယ္က အိပ္ေရးမဝလို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။ ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ့ေလးကို ပြတ္ၿပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လုံးဝ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မြဳ ရဖို႔ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ့ရ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ၿပီး ျပန္လန႔္ႏိုးရသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲႀကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။ “ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ႕ သီတင္းကြၽတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔” “ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႕လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႀကဳံတုန္းကန္ေတာ့တာ” “ေအာ္ …ေအး ေအး” စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာၿပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး မုန႔္ဝယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။ “ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ႕” သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။ “မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ဝယ္လာတာကို က်န္တဲ့ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ” “ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန႔္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ….ျပစမ္းပါဦး” ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လြဳပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္” “ဖြင့္ေလ” အေပၚဆုံးက ဖဲႀကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ၿပဲေအာင္ သတိထားၿပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအက်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္ ရင္ျပန္သုံးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။

အဖုံးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း “ဘာႀကီးတုန္း၊ အ႐ုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ” ဗူးထဲကို လက္ႏႈိက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ “ေအာင္ …မယ္ေလး …ေသာက္ေခြးေတာ္” အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံႀကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန႔္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာလိင္တံႀကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏြဳတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ႕အသြားၿပီး မ်က္လုံး အဝိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမႇာက္ၾကည့္ လိုက္ၿပီးမွ အလန႔္တၾကား လြြတ္ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ၿပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕မွာလာၾက၏။ “ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္႐ိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား” ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ဝုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို တုန္ရီဖိုလႈိက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္ႏိုင္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတာထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားႀကီး မဟုတ္ ေဂြးဥႀကီး ႏွစ္လုံးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကိုဆန႔္ၿပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးႀကီး တေခ်ာင္းကိုင္ထား၏။ “ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ လူႀကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား” မစင္တုံးကို ကိုင္သလို႐ြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံႀကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးႀကီး ျဖင့္ တဝုန္းဝုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။ “အင္ …မွတ္ၿပီလား၊ ေအးစိန္တဲ့၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး” တဝင္းဝင္းေတာက္ေအာင္ထက္ျမ သည့္ ဒါးႀကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းႀကီးက ဝက္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန႔္တန္းရင္း “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ပါးစပ္သာလြဳပ္လို႔ရသည္။ အသံက လုံးဝထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္ သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပုံလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတႀကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ၿပီး ဒါးႀကီးကို ဝင့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္ဝပ္ခ်လိုက္မိ၏။

ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။ “မလုပ္ပါနဲ႔” ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန႔္ႏိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလုံးကို စိတ္ကသိေနသည္။ လူးလွိမ့္လြန္းလို႔ တြန႔္ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမႇာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာသြားသလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အသိစိတ္က ျပန္ဝင္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ား လြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ၿပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲက ထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္အစားလဲ လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လုံးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့ႏိုးၾကၿပီထင္သည္။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္” စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပုံရ၏။ အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုႀကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလုံမလဲ အၿပဳံးႏွင့္ “ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ႕” အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုႀကီးကို အသုံးခ်ခ်င္မွခ် လိမ့္ မည္။ ခရီး မထြက္ခင္က သိမ္းသြားခဲ့သည့္ ေနရာကေန အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္ မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္ဝင္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္း စားခန္းထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလၿပီ။ စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လုံး ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝရန္တာတေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလုံး ပိတ္ၿပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူၿပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ခဲ့သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္ ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႕လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႕ရပါ။

ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အႀကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ၿပီး လက္ေလွ်ာ့ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။ အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လုံးေတြေလးလာၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏႈိးမွ ႏိုးသြား၏။ “ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု” ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။ “ကြၽန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္” မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယုံသြားသည္။ “အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား” “ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ၿပီး မွိန္းေနတာ” “ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား” “စားမယ္” “ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ့မယ္” ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ ႏိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကိုထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ၿခံထဲမွာ ကိုလွေ႐ြြတို႔ လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ၿပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏႈိက္မိေသး ေသာ္ လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ႀကိဳးစားတြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလွ်ာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။ လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ့သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ဝင္ပါ၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ၫြြန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သုံးလုံးကိုသြားေတြ႕သည္။ ႀကဳံလွီပိန္႐ြဳံ႕ၿပီး အေပြး တက္ေနသည့္ ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန႔္သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ့သည့္ ခရမ္းသီးထက္ ေတာ့ႀကီးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ၿပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက် ႌပြပြႀကီးထဲ သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။ အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အ႐ြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့ ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။  ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။

စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမား မရွည္လ်ား ေသာ္လည္း အရင္သုံးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ႀကီးေနလို႔ သုံးဖို႔ မဝံ့ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး အရင္ဆုံးေရသြားေဆးလိုက္ သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမြဳတခုသြားေတြ႕သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္ အခါ ပိုၿပီးသိသာလာ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ၿပီး အဝမွာသခြားသီးကိုေတ့ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားၿဖဲၿပီး ထိုးၾကည့္သည့္အခါအဝ တြင္တစ္ေနသည္။ နာ လည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူကာေျမႇာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။ အသက္ကို မနည္း႐ြဳေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာႀကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ၿပီ။ စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလွ်က္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ႕ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သုံးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူး၏။ ထရၿပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္ဝတ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အဝတ္လဲဖို႔ မလိုဟု ဆုံးျဖတ္ လိုက္သည္။ “ကိုလွေ႐ြြ၊ ၿခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကြၽန္မ အျပင္သြားဦးမယ္” ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားၿပီး လမ္းတေလွ်ာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ႀကီးႀကီး တဆိုင္ေတြ႕တာႏွင့္ ရပ္ၿပီးဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။ အဝနား မွာ ဂ်ယ္ ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႕ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္းဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္းဝင္ သြားၿပီး ဗူးႀကီးတဗူး ဝယ္ပစ္လိုက္ သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာၿပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။ “ေဆးသြားဝယ္တာ” ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ၿပီး အခန္းထဲတန္းဝင္လာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။ “ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း” “ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔” “ေဆးေသာက္ၿပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ” “အင္း …အင္း …ၿပီးတာပဲ” ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္းဝ မေရာက္မွီျပန္လွည့္သြားသည္။

တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလြဳပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ ဗူးကိုဖြင့္ ၿပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စို႐ြြဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားကာ သခြားသီး ကို အဝမွာ ေတ့လိုက္၏။ တဝုန္းဝုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မဝင္ခ်င္။ ႂကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေန သည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လုံးဝ႐ြြဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးၿပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ့္ လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဖ်စ္” ကနဲျမည္ သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။ “အု” ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ၿပီး ႂကြက္သားစိုင္ ေတြက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မြဳကို ဥေပကၡာျပဳ လိုက္ၿပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္းဝကို ဖတ္ ကနဲလာ႐ိုတ္သည္။ အားလုံးနီးပါးဝင္သြားေပၿပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ၿပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ဝင္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။ အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မြဳဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အိုဝကေလးပင္ တင္းၿပီးကိုက္ခဲလာသည့္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုၿပီးရင္ဖိုလႈိက္ ေမာ ရမည္မွန္း စိတ္ကသိေနသည္။ “အား ..အမယ္ေလး ….ကြၽတ္.ကြၽတ္” ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန႔္ျပန္သည္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္ မစြမ္းသာ သည့္ေဝဒနာ၏ ေစ့ေဆာ္မြဳေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုၿပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာ႐ုံထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာၿပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္ တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လုံး ကိုလြြမ္းၿခဳံထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္ ေပ်ာက္ဆုံး သြားရသည္။ စြမ္းႏိုင္သမွ်အားအင္ကိုသုံးၿပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမြဳေတြ၏ အျမင့္ဆုံးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိသြားၿပီးခ်ိန္ မွာေတာ့ လူတကိုယ္လုံး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။

ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမွ်အားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ႀကိဳးစားၿပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အားလုံးအျပင္ကို ေရာက္သြား ၿပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ ရီေဝစြာ ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။ အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ၿပီးညသို႔ ဝင္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္ႏိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။ ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာႀကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ့သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမြဳ အ ျမင့္ဆုံးကို ရရွိၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။ အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မြဳေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးႀကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီ႐ိုထဲမွာ သိမ္းၿပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အေမြြးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ၿပီး နီရဲေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ စို ေနေသး၏။ ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မြဳေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘဝအတြက္ စိတ္လြဳပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ့္မြဳတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြး မိၿပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ႂကြ႐ြြင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအး စိန္က “တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္” “ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုၿပီး မလာတာ” “ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ” စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔ဝင္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္ မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။ “ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သုံးလုံးက်န္တာပါ” မတတ္သာေတာ့လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လုံးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။ “ကြၽန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက” “ေအာ္ …ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ” ထမင္းစားၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ၿခံထဲဆင္းလာခဲ့သည္။

ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ၿခံဝသို႔ ေရာက္လာသည္။ လေရာင္က စိတ္ကိုပိုၿပီး ၾကည္ႏူး႐ြြင္လန္းေစ၏။ ၿခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ့ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။ “ႏုႏု ေနေကာင္းသြားၿပီလား” “ေကာင္းသြားၿပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ” “ေအးစိန္ေျပာတာ” နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။  ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ထမိန္ဝတ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ၿခံဝက အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿပဳံးလိုက္မိ၏။ “ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလွ်ာက္လိုက္ဦးမယ္” “ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား” ခါးၾကားက ေသာ့တြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။ “ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လို႔ပါ” ၿမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါးကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္ လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။“ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား” “ႀကိဳက္ပါတယ္” ႏွပ္တာမႀကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိႏိုင္သည့္ ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ ဝင္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္ဝင္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသုံးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သုံး လို႔ရေန ေသးသည္။ အခုဝယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။ ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကြၽးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ၫြြန္ၾကား လိုက္ၿပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလုံးထဲကို မပုတ္ သိုး မညႇိဳးႏြမ္းရေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အ႐ြယ္ အစား ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသုံးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ဝယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ႀကိဳက္က အၿမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥ မရွိပါ၊။ စင္း လုံး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာထက္ ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေျပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႕ အႀကဳံအရ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

အ႐ြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေနွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။ သီးေမြြး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေျပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္ က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာၿပီး ခြၽဲပစ္သြားသည္။ ၿပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့ ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညႇာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ၿပီး အဆုံးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေန ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခုဝယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သုံးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာသုံးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္ဝယ္လာသမွ်က လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘဝ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ တိုရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာႀကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။ ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ၿပီးေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ေကာက္ ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ဝယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း ႏိုင္ေတာ့ဘဲ စႏၵာ့ အခန္း ကို ဝင္ခဲ့မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႕သည္။ သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာႀကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္း သည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာႀကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပားဝိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြလိုက္ရၿပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခုံက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ရင္ က်ိဳးက်ၿပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာႀကီးကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု ေတြးမိသည္။

စိတ္အမွတ္မဲ့စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာ ခဲ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ႀကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေဝလာၿပီး စိတ္ညႇိဳ႕ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ၿပီးေနာက္ အဝတ္ေတြ အကုန္ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘီ႐ိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူၿပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလြဳပ္ရွားေန သည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကို႐ြြဲ႐ြြဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ႐ြြဲၿပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ႔သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။ စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုႂကြၿပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အဝ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ၿပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍ တကိုယ္လုံး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ဗ်စ္…ဗ်စ္” အေခ်ာင္းႀကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းႂကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန႔္ အတင္းတိုးဝင္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါ တင္းေတာင့္သြား၏။ “အား …နာလိုက္တာေတာ္”ဟုပင္ ျငီးလိုက္မိေလေတာ့သည္…..ျပီးပါျပီ။