စားေကာင္းလို့ စားတာ

“နင္ကလဲ ေမာေနၿပီလား၊ လုပ္ပါအုံးဟ၊ ငါဒီမွာေကာင္းတုန္း” လုပ္ေနရင္း တန္းလမ္း သူ႔ကိုယ္ေပၚပိက်လာေသာ ကိုရဲေနာင္ကို လွမ္းဖက္ရင္း ခင္မာရီကေျပာလိုက္သည္။ ခု ေနာက္ပိုင္း ခင္မာရီ ႏွင့္ သူ ဒီကိစၥ အေပးအယူ တည့္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမႏွင့္ လားလားမွ မတူ။ ခင္မာရီက ဒီကိစၥ စိတ္ပါသည္။ သူႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိသည္။ ဒါကို ကိုရဲေနာင္ကလဲ ႀကိဳက္သည္။ သူ႔ မိန္းမဆီက မရသည့္ အရာကို ခင္မာရီဆီမွ အျပည့္အဝ ရေနသည္။ “ေမာတယ္ဟ၊ ငါဒီမွာ မနားတမ္းလုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ေသေရာေပါ့၊ ခန နားအုံးမယ္ဟာ၊ နင္မေစာင့္နိုင္ရင္ ငါ့ အေပၚက တက္လုပ္” ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာသည့္ ေလသံကိုက ေမာသံေပါက္ေနသည္။ မေမာခံနိုင္ရိုးလား၊ ေအာက္က ဇိမ္ယူေနသည့္ ခင္မာရီက တအအ နဲ႔ ေကာင္းလိုက္တာ လုပ္လုပ္ ဆိုၿပီး သူေကာင္းေနတိုင္း အားမနာတမ္း လုပ္ခိုင္းေနတာမို့ ကိုရဲေနာင္က မနားတမ္းဆက္တိုက္ေဆာ္ေနရာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့။ ကိုရဲေနာင္က သူ ခ်က္ျခင္း မၿပီးနိုင္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။

ေစာေစာက ခင္မာရီ အစုတ္ေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ ပါးစပ္ေအာက္မွာ တခ်ီ ၿပီးထားၿပီးၿပီမို့ ခု တခ်ီ အခ်ိန္ၾကာမယ္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိေနသည္။ “ဟာ နင့္အေပၚက မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ငါက ေအာက္က ခံရတာ ပိုၾက္ိုက္တယ္၊ နင့္အေပၚတက္လုပ္တာ ငါ့ေျခေထာက္ေညာင္းတယ္” “ကဲ အေပၚက မလုပ္ခ်င္ရင္ ကုန္းေပး၊ ငါေနာက္ကေန လုပ္ေပးမယ္၊ ဒါဆို ငါ သိပ္မေမာဘူး” “အာ ေယာက္ဖကလဲ ငါက ေအာက္က ဇိမ္နဲ႔ ခံခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ လာေျပာေနတယ္။ မေန႔က နင့္ အႀကိဳက္ အကုန္ ငါလုပ္ေပး ၿပီးၿပီ၊ ဒီေန႔ နင့္ အလွည့္” “ေအး ဒါဆို ငါ ခန နားအုံးမယ္။ ငါလဲ ေမာတာေပါ့ဟ၊ ငါသိတယ္ နင္ေစာေစာက ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔ တခါၿပီးသြားေသးတယ္မို့လား” “အင္း၊ ၿပီးေပမဲ့ ခံလို့ မဝေသးဘူးဟာ၊ ၿပီးေတာ့ နင္က ဆက္လုပ္ေနတာနဲ႔ ျပန္တက္လာတာ ခုေကာင္းေနတုန္း ရွိေသးတယ္ နင္က ရပ္လိုက္တာ၊ ဖီးေတာင္ေအာင့္သြားတယ္” “ဖီးလ္ မေအာင့္ေအာင္ ငါ့ ဟာ သြင္းထားတာဘဲ၊ နင္ငါ့ကို ေသခ်ာ ခြထားေလ” “ခြထားတာဘဲ” “ေကာ့ၿပီး နင့္ေျခေထာက္နဲ႔ ငါ့ကို ေသခ်ာညႇပ္ထားေလ နင့္ဟာနဲ႔ ငါ့ဟာ ကပ္ေနေအာင္ညႇပ္” ကိုရဲေနာင္အေျပာေၾကာင့္ ခင္မာရီက ေကာ့ရင္း သူ႔ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေသခ်ာတင္းေနေအာင္ ကိုရဲေနာင္ ခါးကို ညႇပ္လိုက္သည္။

ဒီေတာ့မွ သိသိသာသာ ကိုရဲေနာင္ပစၥည္းက ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ တိုးဝင္သြားသလို ျဖစ္သြားသည္မို့ “ဟား . . . ေကာင္းလိုက္တာ ေယာက္ဖရာ၊ ခုမွ အတြင္းကို ေသခ်ာထိတယ္၊ အဲလို အစကေျပာပါလား၊ နင္လဲ နဲနဲဖိခ်ေပး” “ေျပာစရာလိုလားဟ၊ နင္သိရမွာေပါ့။ ကဲ ကဲ ဒီေလာက္ဘဲ ဖိလို့ရမယ္၊ နင္လဲအတင္းေကာ့ေလ” အေပးအယူမၽွမၽွႏွင့္ ကိုရဲေနာင္က ဖိ၊ ခင္မာရီကေကာ့ခံကာ အားကုန္ဖက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ခနမၽွ တိတ္သြားသည္။ ခနၾကာေတာ့မွ ခင္မာရီက တအားကုန္ဖက္ထားသည္ကို ေလၽွာ့ခ်ရင္း သက္မခ်ကာ “ဟူး . . ငါေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ ေယာက္ဖရာ၊ နင္မေကာင္းဘူး” “ဟ ငါက ဘာမေကာင္းတာလဲ” “နင္လဲမေကာင္းဘူး၊ ငါလဲ မေကာင္းဘူး။ စားေကာင္းတိုင္း စားေနၾကတာ” “စားေကာင္းလို့ စားတာ မေကာင္းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အေမာေျပၿပီ၊ အလုပ္ျပန္စမယ္” “ငါ ေၾကနပ္ေနၿပီဟ၊ နင္ နားခ်င္ ခန ထပ္နားအုံးေလ” “မနားေတာ့ဘူး၊ ဒီထက္ပိုနားရင္ ငါ့ဟာေပ်ာ့သြားေတာ့မယ္” ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာရင္း ခင္မာရီ ကိုယ္ေပၚမွ ထကာ ေပါင္ၾကားထဲ က်က်နန ဝင္ထိုင္လိုက္သည္၊ ခင္မာရီက ေပါင္ကို ကားေပးရင္း ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္ကာ သူ႔ေျခေထာက္ကို ကိုရဲေနာင္ ပခုံးေပၚ လွမ္းတင္လိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ အလိုက္သင့္ ခင္မာရီ ေပါင္ကို လွမ္းဆြဲကာ ေစာေစာက အထမွာ ပလြတ္ကနဲ ကၽြတ္သြားေသာ သူ႔ ပစၥည္းကို လက္ျဖင့္ထိမ္းကာ စိုရႊဲေနေသာ ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ ရွလႊတ္ကနဲ ျပန္ထိုးထည့္ရင္း အစမ္း တခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းေလးစမ္းေဆာင့္ၾကည့္လိုက္သည္။

“အ” ခင္မာရီထံမွ အ ကနဲ အသံတခ်က္ထြက္လာသည္ကို ျပဳံးၾကည့္ရင္း … “ေကာင္းလား” ခင္မာရီက ျပန္မေျဖဘဲ သူ႔ေပါင္ကို ဆြဲထားေသာ ကိုရဲေနာင္ လက္ကို လွမ္းရိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္က ျပဳံးရင္း ကၽြတ္သြားေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္၊ ဇြပ္ကနဲ ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္နဲ႔ ထုတ္လိုက္သြင္းလိုက္ လုပ္ကစားေနသည္။ ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း ခင္မာရီ က တအအ ျဖင့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ … “ေကာင္းလားဆို” ကိုရဲေနာင္က ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ခင္မာရီက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္… “ေကာင္းလြန္းလို့ ခက္ေနၿပီ ေယာက္ဖရာ၊ လုပ္ပါဟာ၊ နင္ကလဲ ငါေကာင္းေနၿပီဆို ဒီလိုဘဲ” ခင္မာရီ အေျပာက ထန္စရာမို့ ကိုရဲေနာင္ မထိမ္းနိုင္ေတာ့၊ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ေဂြးရိုက္သံ ဆက္တိုက္ေပၚလာသလို ခင္မာရီဆီမွလည္း တအအ ႏွင့္ အ သံဆက္တိုက္ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ကိုရဲေနာင္ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းက ၂ ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက သူ႔ မိန္းမ တင္မာရီက ဒီကိစၥကို စိတ္မပါသလို တက္တက္ႂကြႂကြလည္း မရွိ။ ခ်စ္သူရီးစားျဖစ္ကာ ယူထားသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူကာ ေပးစားထားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမ ရွက္ေနသည္ဟုသာ အစက ေအာက္ေမ့မိသည္။ တစတစ ႏွင့္ ၾကာလာေသာ္လည္း တင္မာရီက က ထူးမလာေခ်။ ကိုရဲေနာင္က သူ႔မိန္းမလည္း သူ႔လို ဒီကိစၥတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ကိုရဲေနာင္က မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုကိစၥတြင္ ယူထားသည့္ မိန္းမ ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ယခု တင္မာရီက ထိုသို့ မဟုတ္၊ ထိုကိစၥကလြဲၿပီး က်န္ အိမ္မွု့ကိစၥ အားလုံး နိုင္နင္းသည္။

သူ႔ ေဝယ်ာဝစၥ မွန္သမၽွ လိုေလေသးမရွိ။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ ထိုကိစၥ သူ႔မိန္းမ စိတ္ပါလာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆြဲေဆာင္သည္။ သို့ေသာ္ ညဘက္ သူအနားကပ္ကာ သူ႔မိန္းမ ကို ဖက္လိုက္သည္ႏွင့္ တင္မာရီ ခႏၲာကိုယ္က ေတာင့္တင္းေနေလၿပီ။ ကိုရဲေနာင္ အနမ္းကို မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ခံသည္။ ကိုရဲေနာင္ ျပဳသမၽွ အံက်ိတ္ကာ ခံသည္။ တုန္႔ျပန္မွု့ဆိုသည္မွာ ေဝလာေဝး။ ကိုရဲေနာင္က အတတ္နိုင္ဆုံး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို သုံးကာ တင္မာရီကို စည္းလုံးသည္။ မရ။ လက္မထပ္ခင္က တင္မာရီတြင္ ခ်စ္သူရီးစား ရွိခဲ့ကာ သူ႔ကို လက္မခံခ်င္ဟု ထင္မိကာ ေနာက္ေၾကာင္းကို စုံစမ္းသည္။ တင္မာရီတြင္ မည္သည့္ ေယာက္က်ား အေတြ႕အၾကဳံမၽွ မရွိ။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တင္မာရီ ဒီကိစၥကို စိတ္မဝင္စားသည္ကို ကိုရဲေနာင္ နားမလည္သလို ျဖစ္ေနသည္။ တင္မာရီ ပုံစံကား ခု ကိုယ္ဝန္ရွိတာကိုပင္ ထြက္ေပါက္ ရသြားသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ညီမ ခင္မာရီကား တင္မာရီႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနသည္။ သူလိုအပ္ေနသည့္ အရာအားလုံး ခင္မာရီဆီက ရေနသည္။ ခင္မာရီက သူ႔ႏွင့္ ဒီကိစၥ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသည္။ ဒီကိစၥ ဒီေလာက္ေကာင္းမွန္း သူ အခုမွ သိသည္ဟု သူ႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသလို၊ သူလိုခ်င္သည္ကိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာင္းတတ္သည္၊ ကိုရဲေနာင္ကိုလဲ လိုခ်င္သည္ကိုလည္း လိုလိုလားလားျဖည့္ေပးသည္။

တျခားအိမ္မွု့ကိစၥကေတာ့ ရွပ္ျပာျပာ ျဖင့္ အခ်ိဳးမက်။ မီးပူေတာင္ ေျဖာင့္တန္းေအာင္ တိုက္တတ္သူ မဟုတ္၊ ကိုရဲေနာင္ကား သူတို့ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းမွ ျပည့္စုံသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ခင္မာရီကို မခြဲနိုင္သလို တင္မာရီကိုလည္း မျပစ္နိုင္။ ဒီပုံႏွင့္ သူႏွင့္ ခင္မာရီ ကိစၥ သိပ္မၾကာခင္ တင္မာရီ သိမွာ သူသိေနသည္။ သူတို့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း လြန္ကိုလြန္သည္။ စားေကာင္းတိုင္း စားေနၾကည္မွာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ျဖစ္ေနသည္။ တင္မာရီ သိလၽွင္ ကိုရဲေနာင္ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမည္ကို မသိေတာ့။ ဒီကိစၥ ခင္မာရီ ႏွင့္ စကားစမိတိုင္း ေယာက္ဖေနာ္ နင္ရွင္း။ ငါ နင့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး ဟု ငိုသံႀကီးႏွင့္ အျမဲေျပာသည္။ သူ ခင္မာရီကိုလည္း သနားသည္။ ဘာမွ မသိသည့္ ခင္မာရီကို သူက စထားသည္မို့ သစ္စိမ္းခ်ိဳး မခ်ိဳးခ်င္။ ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္မွန္း မသိေတာ့။ ထိုကိစၥ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ အနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင္မာရီကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက အင္း ကနဲ႔ အသံျပဳကာ သူ႔ကို ျပန္ဖက္ရင္း ေျခေထာက္ကပါ သူ႔ကို ခြလိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို့ အျပဳအမူမ်ိဳး တင္မာရီထံမွ သူတခါမွ မရဘူးေခ်။ ခင္မာရီကား သူ႔အတြက္ မရွိလၽွင္ မျဖစ္သလို တင္မာရီကလည္း သူ႔အတြက္ မရွိလၽွင္ မျဖစ္။ ….ၿပီး