ငယ္ကခ်စ္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ

လူတိုင္းမွာ ႏွလံုးသားတခုစီ ရွိၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီမွာ ရွိတဲ့ ႏွလံုးသားကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ႏွလံုးသားမရွိရင္ အသက္ဆက္မရွင္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာသိေပမဲ့ က်မ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ။ ဒီလို ေဆာင္းေလျမဴးတဲ့ ညခ်မ္းအခါမ်ဳိးဆို သာေတာင္ ဆိုးလွပါသည္။ ခုတင္ေတြးရင္ ႏွလံုးသားထဲ တဆစ္ဆစ္နာလွ၏။ တသက္မွာ တေယာက္သာ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြမို႔ က်မ လံုး၀ယံုၾကည္ခဲ့ၿပီ။ ယေန႔ထက္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ သူ႔ရဲ႕စကားသံေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အနံ႔အသက္ေလးေတြ၊ သူ႔ရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြက က်မ ကိုယ္ခႏာၱနဲ႔ ႏွလံုးသားကို လွည့္ပတ္ေလွာင္ၿမိဳက္လို႔ ေကာင္းေနတုန္း။ ပူေလာင္လြန္းလွတယ္ ေျပာမလား၊ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဘ၀ကို စိတ္ကုန္ေစတာလား ဆိုတာေသခ်ာမသိ။ ယခုမွာေတာ့ သာ၍သာ ဆိုးေနေလၿပီ။ က်မဘ၀မွာ သတိရ အမွတ္ရစရာ ညအခ်ိန္ေတြက မ်ားသမို႔ ခုလိုညခ်မ္းမေတာ့ က်မႏွလံုးသားကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မတက္ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္။ အေတြးေတြ လြန္ေနတာႏွင့္ နံနက္အစာခံစာအတြက္ ႀကိဳခ်က္ေနေသာ ထမင္းအို ေ၀က်ေနတာေတာင္ မျမင္ေတာ့ေပ။ ထမင္းအိုးဖံုးကို လတ္ႏွီးမပါပဲ ေမ့ေလ်ာ့ခါ လွမ္းဖယ္လိုက္၏။

တခ်ိန္က ဒီေနရာ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ခုလိုအပူေလာင္ခဲ့တုန္းက ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူ႔လက္တစံုက ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၿပီး ေအးလွတဲ့ သူ႔နားရြက္ကို ကပ္ခါ အပူသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမီးဖိုေခ်ာင္ေလးမွာ သူႏွင့္ က်မခိုးခ်ိန္းခဲ့တယ္။ ခိုးခ်ိန္းတယ္ ဆိုတာထက္ သူ အတင့္ရဲစြာ ခိုး၀င္ျခင္းျဖစ္သည္က ပိုမွန္၏။ မနက္ ငါးနာရီေလာက္ လယ္ထဲဆင္းဖို႔ရန္ အစာခံစာအတြက္ ညထဲက ခ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ က်မ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်မတို႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း သံုးလတြင္ေပါ့။ ခ်စ္သူေတြဆိုေပမဲ့ သူမ်ားေတြလို ခ်စ္လား အေျဖေတာင္း ခ်စ္တယ္ အေျဖေပး ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ႏွလံုးသားျခင္း နီးခါ နားလည္မႈႀကီးစြာ ခ်စ္ၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အဲ့ဒိေန႔ညက အေဖႀကီးနဲ႔ အေမႀကီးကလဲ တေန႔လံုး စပါးရိတ္သိမ္းၾကက်ရတာမို႔ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အိပ္ေမာက်ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ က်မ တေယာက္ထဲသာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ခ်က္ျပဳပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ထမင္းအိုး ေ၀က်လို႔ အမွတ္တမဲ့ လတ္ႏွင့္ လွမ္းယူလိုက္ပူသြားတာကို သူဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေရာက္ေနတယ္ မသိ။ က်မလတ္ကို ကိုင္ခါ သူ႔နားတြင္ အပ္ထားေလ၏။ လတ္က အပူဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေတာ့။ က်မ ထိတ္လြန္လြန္းလို႔ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ျဖစ္သြား၏။ က်မေလ တကယ္ပါ။ က်မဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးနဲ႔ ရင္အခုန္ဆံုးေန႕ရယ္ပါ။ က်မမွာလဲ အိမ္အေပၚမွာ ေဖႀကီးႏွင့္ ေမႀကီးရွိ၍ ေၾကာက္ကလဲ ေၾကာက္သမို႔ သူ႔ကို အတင္းႏွင္လြတ္၏။ မရ။ က်မမွာ အသံလဲ မထြက္ရဲ။ မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ မငိုရံုတမယ္ ဟန္ျပဳခါ ျပန္လြတ္ေသာ္လည္း မရ။ အံ့မယ္ ၿမိဳ႕ႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသြားသြားသင္ေနတဲ့သူက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာပါပဲ။ က်မရဲ႕ ပုခံုးေလးကိုကိုင္လိုက္ ေနာက္ၿပီး လတ္ႏွစ္ဖက္က လိႈင္းေလးေတြလို လုပ္ျပၿပီး တိုးတိုးေလးေျပာေနတယ္။

စိတ္ေလ်ာ့စိတ္ေလ်ာ့ ဘာမွမျဖစ္ဖူး။ အသက္ကို ပံုမွန္ရႈတဲ့။ သူေျပာတဲ့အတိုင္း က်မလုပ္ၾကည့္ပါသည္။ နည္းနည္းေတာ့ တည္ၿငိမ္လာတယ္ ဆိုေပမဲ့ ေဖႀကီးနဲ႕ ေမႀကီးသိမွာ ေၾကာက္တာထက္ ေယာက္်ားသားတေယာက္နဲ႔ ဒီလိုညႀကီး ႏွစ္ေယာက္ထဲဆိုတာမ်ဳိးက က်မႏွလံုးသား ေျဗာင္ဆန္းေအာင္ ခုန္ေနလို႔ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္တည္ရာမရ။ ေနာက္ထပ္ ပိုဆိုးသည္က ပါးေလးကို နမ္းလို႔ရမလားတဲ့။ တားေသာ္လည္းမထူး.. နမ္းၿပီး ျပန္မွာလားဆိုေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္နမ္း ဆိုလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးပိတ္ထားတဲ့။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္ပါတယ္။ သူနမ္းေတာ့မွာကို သိလို႔လားမသိ.. က်မ တကိုယ္လံုးထူအမ္းေနၿပီး ေျခႏွင့္ေျမေတာင္ မထိခ်င္ေတာ့ၿပီး။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႕ အနမ္းကို မိန္းမသားျဖစ္တဲ့ က်မ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးမို႔ ရင္ခုန္ေၾကာက္ရြံ႕လွသည္။ခႏာၱကိုယ္တခုလံုးမွာလဲ ေသြးေလမဲ့သလိုလုိ နားထဲလဲ ဘာအသံမွလည္း မၾကားရေတာ့ၿပီး။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကာသြားတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္။ နမ္းႏိုးနမ္းႏိုးႏွင့္ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မနမ္းေသး။ မ်က္စိကို မဖြင့္ပဲ သူ႔အနမ္းကို ထပ္ေစာင့္ေနလိုက္ေသး၏။ ေနာက္ဆံုး မနမ္းေသးဘူးလားဆိုၿပီး မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မရဲ႕ ေရွ႕တူရႈအေရွ႕ဘက္တြင္ ရပ္လ်က္သူမရွိေတာ့။

ဟင္.. သူ နမ္းမယ္ ဆိုၿပီး ဘယ္ေရာက္သြားၿပီးလဲ။ သူ႔ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားၿပီးလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်မ သတိကပ္မိတာ.. ရပ္လ်က္သာ က်မ ေျခေထာက္ေတြ ေဆာင္းေလးတို႔ တိုးခပ္မႈေၾကာင့္ ေအးေနတယ္ ဆိုတာပဲ။ က်မ ေအာက္ကို ငံုၾကည့္ေတာ့ က်မ မ်က္လံုးေတြ ပ်ာကနဲျဖစ္သြားသည္။ ေအးပါတယ္ ဆိုလို႔ …သူ ရယ္ေလ… သူ က်မ ထမကို မခါ တဖက္ ေရနံဆီမီးခြက္ မီးအလင္းေရာင္ေလးနဲ႔ က်မ အေမြးၿပိဳင္းၿပိဳင္းထူေနတဲ့ ေရႊခရုေလးကို ၾကည့္ေနျခင္းပါပဲ။ က်မထင္သ္ည ပထမေတာ့ သူေလ… က်မ မတ္တပ္ရပ္လ်က္သား အနည္းကားသာသာ ကားေနတဲ့ေျခေထာက္ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျခဖမိုးအရင္းကေန ထမီေလးက အသာလပ္လို႔ ၾကည့္ေနမွာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ က်မ မ်က္စိမဖြင့္မဖြင့္မိ ထမီကို ဒူးေက်ာ္သည္ ထိကို မခါ ၾကည့္ေနလိုက္တာ။ က်မ ခ်က္ခ်င္းႀကီး တားမဆီးခင္ စြန္႔အစြာ က်က္ေသေသမိေန၏။ ေနာက္မွ ဘာလုပ္တာလဲ နင္… နင္.. ဟူေသာ ဟန္အမႈယာျပ ေလသံျဖင့္ စိတ္ဆိုးအားႀကီးစြာ ဖိဖံုးလိုက္၏။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ မသိ။ က်မရဲ႕ ဒူးေတြ ညြန္႔ကနဲ႔ ေခြက်လဲွေလရေတာ့သည္။ အသင့္ဆိုသလို သူက ဒူးေထာက္ခါ က်မအားလွဲလ်က္သား ေပြ႔ဖက္ထားရင္း က်မပါးေတြကို နမ္းပါေတာ့။ က်မနဖူးေတြေကာ က်မရဲ႕ လည္ပင္းေတြကိုေကာ။ ေနာက္ၿပီး က်မရဲ႕ ရင္သားေတြကို ဆုတ္ႏွယ္လ်က္ေပါ႔။ က်မ ေဆးမိထားတဲ့ သူတေယာက္လိုလို က်မရဲ႕ ခြန္အားေတြကို ဆုတ္ထုတ္လြတ္ပစ္လိုက္သလုိုလို အင္အားတဆက္မွ မရွိေတာ့ခါ သူျပဳသမွ်ကုိ ႏုရေတာ့၏။ က်မထင္တယ္ ဒါ ႏွလံုးသားက ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵမဟုတ္။ က်မ ခႏာၱကိုယ္က ေတာင္းတတဲ့ ဆႏၵဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ က်မတို႔ အပ်ဳိဖ်န္းေလးေတြၾကား တူတူခ်င္း စံုၾကရင္ျဖင့္ ၾကားေနၾက ရင္ခုန္ဖြယ္ ဒီကိစၥစကားေတြမို႔ က်မ တကယ္ပဲ က်င္နာယုယမႈကို ခံခ်င္ပါသည္။ ယခုေတာ့ျဖင့္ အေၾကာင္းႀကီးငယ္လဲ မရွိႏုိင္။ က်င္နာယုယသူမွာလဲ ခ်စ္လြန္းသူမို႔ ၿငိမ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။

အလြန္အင္မတန္မွ အရသာရွိလိုက္တဲ့ ရွိခ်င္းနယ္။ သူ႔ရဲ႕ အနမ္းေတြ အကိုင္အတြယ္ေတြ၊ အထိအေတြ႔ေတြက ကမာၻေပၚမွာ အဆန္းက်ယ္ဆံုး အေကာင္းဆံုးလို႔လားေတာင္ ထင္ရ၏။ ခ်စ္လြန္းသူ သူ႔ကိုလဲ စိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သည္။ နမ္းေတြတုန္း သူ႔လတ္ေတြက က်မအတြင္းရင္သားေတြကို စုပ္နမ္းဖုိ႔ထင္ အေပၚအက်ီကို လပ္ခါ သူ႔လတ္ကို အတင္းလ်ဳိထည့္ေတာ့သည္။ ခက္ၿပီ ခက္ၿပီ.. က်မပါးစပ္ေျပာေနခ်င္းသာ ျဖစ္သည္။ ေႏြးေထြးလွတဲ့ သူ႔လတ္ေတြက က်မရင္ႏွစ္စံုေျပာင္းျပန္ လွန္မတက္ ေအာင္စုန္ဆန္နယ္ေနေတာ့သည္။ တခါတခါ က်မရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်လိုက္တိုင္း တကိုယ္လံုး ဓာတ္လိုက္သလို က်င္ကနဲ႔ တက္သြား၏။ က်မ သူ႔လတ္ေမာင္းကို တင္းၾကပ္စြာသာ ဖတ္ထားမိေတာ့သည္။ ပထမဆံုးခ်ိန္းေတြ႕သည့္ ေန႔၌ ဒီတင္ပဲ တခန္းရပ္ၿပီ မထင္နဲ႔။ သူ႔လတ္ေတြက က်မေရႊခရုေလး ရွိရာဆီကို ေရြ႕လ်ားလာလို႔ ေနၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ မရပါ။ က်မရဲ႕ စိတ္ေတြကို အတက္ႏိုင္ဆံုး ထိန္းလိုက္ရင္း သူ႔လတ္ေတြကို ကိုင္ခါ ေတာ္သင့္ၿပီ ေက်နပ္ပါေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ မ်က္နာေလးတခ်က္ပ်က္ရင္း က်မကို ေသခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ က်မ ဆီးခံုေပၚက သူ႔လတ္ကေလးကို ရုတ္ရင္း သက္ပ်င္းကေလး ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေလးလ်ၿပီး သနားစဖြယ္ မ်က္နာငယ္အသံေလးနဲ႔ ေျပာတယ္ ကိုင္ဖူးတယ္ ရွိေအာင္ ကိုင္ၾကည့္ပါရေစ ေတာင္းပန္ပါတယ္တဲ့။ က်မ အံ့ၾသသြားတယ္။ က်မ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ အမႈအယာႏွင့္ ကိုင္ရင္ ဟိုထင္းစင္ေပၚက ဓားမနဲ႔ကို ခုတ္သတ္မွာလို႔ ဟန္လုပ္ခါ ေျပာလိုက္တယ္။

မ်က္နာငယ္ေလးနဲ႔ပါပဲ သူထပ္ၿပီး ေတာင္းဆိုးတယ္။ အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္ခြင့္ေတာင္းထဲက က်မေရႊခရုေလးမွာ ဗေလာင္ဆူ ဗ်ာဘာခက္ေနၿပီေလ။ ကိုင္တာေလာက္ေတာ့ ေသမသြားႏုိင္ပါဘူး။ က်မ ကိုယ္၌ကကို အကိုင္ခ်င္ခံ အပြတ္သပ္ခံခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား။ ကဲပါေလ.. ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာကို ခပ္တင္းတင္းထား မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္လ်က္ ကိုင္ၿပီးရင္ ျပန္မွာလား။ သူ ေခါင္းၿငိမ့္၏။ ကဲ.. ကိုင္ေတာ့။ အံ့မယ္ သူၿပံဳးၿပီး က်မရဲ႕ ပါးေလးကိုနမ္းတယ္။ က်မေလ ရင္ထဲ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဘ၀မွာ ပထမဆံုးႏွင့္ အေပ်ာ္ဆံုးေပတည္း။ ဒူးေထာက္ထိုင္လ်က္ ရွိေနတဲ့ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ ေခါင္းေလးတင္မွီလ်က္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို စင္းခါ ကားထားလိုက္ေလ၏။ ေနာက္ သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးေလး မိတ္ထားတဲ့။ က်မ မွိတ္လိုက္မိတယ္။ သူလတ္က က်မထမီကို လွန္ခါ ေရႊခရုေလးကို ကိုင္မယ္ အလုပ္။ က်မ နည္းနည္းစိတ္ခုခါ သူ႔အား စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း ထမီမလွန္နဲ႔ အေပၚကပဲ ကိုင္ လို႔ အန္က်ိတ္ခါ ခပ္တင္းတင္းတိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူက ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အမႈအယာနဲ႔ လတ္ေလးကာျပရင္း ဟုတ္ၿပီးတဲ့ မ်က္လံုးျပန္မိတ္လိုက္ တဲ့။ က်မေရႊခရုေလးကို ထမီေပၚကပဲ ထိေတြကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ ေရႊခရုေလးရဲ႕ အက္ကဲြေၾကာင္းေလးၾကား သူလတ္ေလးေတြက လ်ဳိခ်ီတလွည့္ ႏိုတ္ခ်ီတလွည့္မို က်မ အသက္ဘယ္က ထြက္ရမည္ဆိုတာကို မသိ။ သူ႔ကို က်မေရႊခရုေလးအား အခ်ိန္မည္မွ်မည္၍ ေပးကိုင္လိုက္သည္ကို မဆိုထားႏွင့္ အခ်ိန္ေတြကို ကုန္မွာကို က်မေၾကာက္ေနသလိုလို။ ဒုတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ခ်င္းႏုယ္။ လွဲေသသြားႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ပါပဲ။ ခံလို႔ အလြန္ ေကာင္းလြန္းလွတယ္။

က်မ ဘယ္ေျပာျပရမလဲ။ သူလတ္ေလးနဲ႔ က်မေရႊခရုေလးကို ပြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက က်မထင္တယ္ တကမာၻလံုးမွာ က်မတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးထဲ ရွိေတာ့တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မည္မွ်ၾကာလိုက္သည္မသိ က်မ သူ႔လတ္ထဲ နစ္ေမ်ာလိုက္တာ သတိ၀င္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မထမီက က်မ ဗုိုက္ေပၚေရာက္ႏွင့္ၿပီး အသားခ်င္းထိထိ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကို ကိုင္ႏွင့္ေနၿပီ။ က်မလဲ အားတင္းခါ ရပ္သင့္ၿပီ အေတြးေၾကာင့္ ေျပာမည္ အျပဳ သူ႔ရဲ႕ အျမန္ တေစာင္းတိုက္မႈေၾကာင့္ က်မ တကိုယ္လံုးေကာ့တက္ခါ တဆက္ဆက္ တုန္ခါလာေတာ့သည္။ တခဏျခင္းပင္ ရင္ဘက္ထဲ ရင္ခုန္ျမန္ အေမာစို႔ အထြဋ္အထိပ္သုိ႔ ခါ မ်က္ျဖဴဆိုက္ရေလေတာ့သည္။ ဘ၀မွာ တတိယအႀကိမ္ အရသာ ရွိလိုက္ျခင္းႏုယ္။ တကိုယ္လံုး ေမာဟိုက္ျခင္းႏွင့္အတူ ခဏတာ မိန္းေနမိလိုက္၏။ အဲ့ဒိမွာ သတိထားမိလိုက္တာက သူက က်မရဲ႕ ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္သား။ ဒီအထိကို က်မလတ္ခိုင္ႏုိင္ေပမဲ့ သူရဲ႕ေလ.. ဟို.. ဟို အေခ်ာင္းက က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးအ၀ကို လာေတ့မွ က်မွ လန္႔ဖ်န္႔ခါ အတင္းရုန္းေလေတာ့သည္။ က်မ ပါးစပ္ကလဲ သူမ်က္နာတည့္တည့္အား လတ္ညိဳးထိုးခါ နင္ေနာ္ နင္ေနာ္.. မယုတ္မာနဲ႔ ဒီထက္ပိုၿပီး ေယာက္တက္မလာနဲ႔ …နင့္ကို ငါသတ္မွာေနာ္… နင္ေသမယ္ေနာ္.. တကယ္စိတ္ဆိုးစြာျဖင့္ ေျပာမိျခင္းေၾကာင့္ အသံအနည္းငယ္ က်ယ္သြား၏။ က်မ၏ ေဒါသသံေၾကာင့္ သူကဗ်ာကလ်ာ က်မ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး အိမ္ကဘရံခါဗန္းထပ္ကို မျမင္ရေပမဲ့ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ခါ နားစြင့္လိုက္၏။ က်မ ေဖႀကီးေဟာက္သံက မရပ္ေပမဲ့။ ေမႀကီးေဟာက္သံခဏ ရပ္သြား၏။ သူႏွင့္ က်မ ခဏၿငိမ္ေနလိုက္၏။ ခဏၾကာေတာ့ ေမႀကီးေဟာက္သံ ထပ္ၾကားရလို႔ က်မမွာ သက္ပ်င္းခ်ႏုိင္ေတာ့သည္။

ဒီတခါေတာ့ သူက ကၽြန္မအား ေတာင္းပန္းတိုးလ်ဳိျပန္၏။ ခုမွ ေျပာ၏ တကယ္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြး မနာပါဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ စံုလို႔။ ဒီအရသာကလဲ ေသာက္ေလေသာက္ငတ္မေျပ ဆိုသိအတုိင္း ထိလိုက္တာ ခ်က္ခ်င္းမီးေတာက္ သကဲ့သို႔ ရွိလာျပန္၏။ ဒါေၾကာင့္ က်မမွာလဲ အရြယ္လဲ ေရာက္ သူ႔အားလဲ ခ်စ္ခင္က်င္နာလြန္းရခါ သူ႔မ်က္နာအား ေသခ်ာ လတ္ညိဳးထိုးခါ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္မွာမဟုတ္လား ဟု ေမးလိုက္၏။ ျပန္ပါ႔မယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူက က်မေပါင္ေတြကို ၿဖဲကားလိုက္ေလတယ္။ က်မရင္ေတြ ခုန္လိုက္တာ။ က်မေလ ရွက္ကလဲ ရွက္ပါတယ္။ မရွက္ကလဲ မရွက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး.. က်မဘ၀ အကုန္ပဲ.. က်မ အရွက္အကုန္ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ တသက္နဲ႔တကိုယ္ လူပ်ဳိေယာက္်ားေလးရဲ႕ ဟိုဟာကို ျမင္ဖူးခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လား မ်က္လံုးကပဲ သူ႔အလိုလိုေရာက္ေနေတာ့လားမသိ.. သူ႔ပုဆိုးကို လွမ္းေနတုန္းၾကည့္မိ၏။ သူကေျပာတယ္ မ်က္လံုးမိတ္ထားတဲ့။ အိုး…. က်မရယ္ေလ.. ရွက္လိုက္တာ ဘယ္သို႔ပင္မရွိ.. က်မၾကည့္တာ သူေတြ႕သြားလို႔ ထင္တယ္ေနာ္။ က်မ မ်က္လံုးမိတ္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မရဲ႕ ေရႊခရုေလးႏုတ္ခမ္းမွာ ေတ့ထားတဲ့ သူ႔ဒုတ္နဲ႔ ထိုးခ်လိုက္တာမွာ။ က်မေလ က်မ… ဘယ္လိုေသာ နာက်င္မႈမ်ဳိးမွန္းမသိ။ က်မဟာ ေတာသူေတာင္သားပါ က်မၼာသန္စြမ္းတဲ့ မိန္းမတေယာက္ သာမာန္အနာတရေလာက္ ခံႏုိင္ရည္ ရွိလွပါ၏။ သို႔ေသာညားလဲ ေယာက္်ားတေယာက္ က်မ ေရႊခရုေလးကို ထိုးခဲြတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ခံႏုိင္ရည္စြမ္းအား ေတာင့္ခံႏိုင္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဆိုတာ ဘယ္မွာမွ ရွာမေတြ႕။ အသည္ခိုက္လိုက္ပါဘိ။

သန္မာလိုက္တာ.. သူ႔ခႏာၱကိုယ္က သန္မာတာေကာ.. ေနာက္ၿပီးေလ.. သူ႔ဒုတ္က သံေခ်ာင္းတမွ် သန္မာေနတာမို႔ က်မ ကိုယ္ခႏာၱကို ထိုခဲြလိုက္သလိုပါပဲ။ က်မရုန္းကန္ခါ သူ႔ ရင္ဘက္ကို တြန္းထုတ္ေပမဲ့။ သူ႔က က်မကို သိုင္းဖတ္ခါ အုပ္မိုးခါ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မမွာေလ မငိုေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကက် က်ိတ္ခံရရွာေတာ့တယ္။ တခ်က္ထိုးအသြင္း တခ်က္ အသည္းခိုက္၊ တခ်က္ျပန္အထုတ္ တခ်က္အသည္းလိႈက္ေပါ႔။ က်မမွာ ေအာ္လဲမရ။ သူ႔ကို ရပ္ခိုင္းေတာ့လဲ မရပ္မို႔ သူ႔ေခါင္းက ဆံပင္ေတြ ေဆာင္ဆဲြ၊ လည္ပင္းကို ညစ္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး လုပ္ပါလားလို႔ ေတာင္းပန္ ေျပာရေတာ့တယ္။ ေျပာလိုက္မွပဲ သူက ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူး မ်က္နာႀကီး မဲ့ရႈံ႕ခါ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေဆာင့္လုပ္ခါ က်မေပၚကို ေမွာက္က်ေလေတာ့သည္။ သူေရာ က်မပါ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကာႀကီးၿငိမ္ေနမိတယ္။ သူျဖစ္ျဖစ္ က်မျဖစ္ျဖစ္ လႈပ္လိုက္တာနဲ႔ က်မေရႊခရုေလးက နာလွသမို႔ သူ႔မလႈပ္ေအာင္ ျပန္ဖတ္ထားမိ၏။ က်မ အျဖစ္ကေတာ့ အဲ့ဒီတညထဲတင္ စာတင္ေလာက္ပါေပတယ္။ က်မက မငိုေပမဲ့ သူက်မကို ေခ်ာ့ေနတာ နာရီ၀တ္ေလာက္ၾကာတယ္။ အဲ့ဒါ သူ႔ကို က်မက ေျပာတယ္ ျပန္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီလို႔ သူကျပန္ေျဖတယ္ မျပန္ေသးဘူးတဲ့။ ေနာက္တခါ ေလာက္ပါတဲ့ လတ္ညိဳးေလးေထာင္ၿပီး မ်က္နာငယ္ေလး လုပ္ျပျပန္တယ္။ က်မေလ အဲ့ဒီအခ်ိန္က်မွ တကယ္ပဲ ငုိခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေတာ့တယ္။ ကဲ မထူးေတာ့ၿပီ။ အမွန္ပင္ ေဒါသထြက္လာၿပီး ဒီတခါၿပီး တကယ္ျပန္မွာလား..ေမးလိုက္တယ္။ မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားေလး က်မကိုၾကည့္ၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။

က်မသက္ပ်င္းေလးခ်လိုက္ၿပီး လွဲခ်လိုက္ရာ သူက ေျပာတယ္.. မ်က္လံုးေလး မိွတ္ထားေနာ္တဲ့။ ဟြန္း… အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ တခါထဲပါ ဒီတခါထဲ ေနာက္ဆံုးဆိုၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္၊ မ်က္လံုးေလး မွိတ္ထားပါေနာ္ လို႔ေျပာလိုက္ႏွင့္ေနလာလိုက္တာ နံနက္ ငါးခ်က္တီးသည္ ထိပါပဲ။ က်မထင္တယ္.. သူ က်မပါးေလးကို နမ္းမယ္လုပ္တုန္းထဲက မ်က္စိမိွတ္ခိုင္းတာနဲ႔ နံနက္ငါးခ်က္တီးသည္ထိ မ်က္လံုးေလးမိွတ္ခိုင္းတာ ကိုးခါ ဆယ္ခါေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ အဲ့ဒိမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက က်မ ဘ၀ျဖစ္ပံုကေတာ့ ဆုတ္ပ်က္သပ္ ေပ်ာ့ဖက္ ေခြယိုင္လဲခါ သူျပဳသမွ်ကို ႏုရေတာ့တာပါပဲ ရွင္။ ဒီလို အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းေတြ ေတြးမိတိုင္း က်မစိတ္ထဲ မေန႔တေန႔ကလိုပါပဲ။ ပထမဆံုးႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးမို႔ တသက္တာ ေမ့မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကို သတိရလြမ္းဆြတ္တိုင္း အင္းအားမဲ့ ခ်ိ႕နဲ႔ေစေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ စိတ္အစဥ္က တက္ၾကြလန္းဆန္း တက္ျပန္တယ္။ ခုလို သူၿမိဳ႕က ျပန္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ က်မရင္ေတြ ခုန္လြန္းလွပါတယ္။ ထမင္းအိုးအား ထမင္းရည္ငဲ့ခါ မီးဖိုေပၚျပန္တင္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေရေလး နည္းနည္းေတာက္ခါ အဖုန္းျပန္ဖံုးထားလိုက္၏။ ေအာက္က မီးေလးေတြကို နည္းနည္းေလ်ာ့ မီးခဲေလးေတြခ်ဲေနတုန္း က်မရဲ႕ လတ္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေႏြးေထြးတဲ့ လတ္တစံုက ဖမ္းဆုတ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရ၏။ ရင္ထဲ တခ်က္ဒိန္းကနဲ႔ လန္႔သြားၿပီး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ပါ။

“ … ဟင္… ကိုၿမႀကီး …” ျပန္မေျဖပဲ က်မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ၿပီး တင္းက်ပ္စြားဖတ္ထား၏။ ဒါေပမဲ့ က်မဲ့ အတင္းရုန္းထြက္ၿပီး.. “ … ဒုကၡပါပဲ ေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြ ရွိတယ္.. ျမင္မေကာင္းဘူး မေတာ္ဘူးေတာ္.. ျပန္ပါရွင္ ျပန္ပါ …” “ … မညိဳရင္ရယ္.. က်ဳပ္ကိုလဲ သနားပါအုန္းဟယ္..မညိဳရင္မွာ က်ဳပ္ကို သနားတဲ့စိတ္ လံုး၀ မရွိေတာ့ဘူးလား …” လံုး၀အလြတ္မေပးပဲ ဖတ္ထားၿမဲဖတ္ထားျပန္၏။ “ … မေတာ္ဘူးေတာ္.. အိမ္မွာလူေတြရွိတယ္ …” “ …က်ဳပ္သိတယ္ အကုန္လံုး ေတာင္ပိုင္းက ဗီဒီယိုရံုေရာက္ေနတယ္…” သူ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. လတ္ေတြက က်မ ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ေနျပန္ၿပီ။ က်မမွာ အသက္ကို မနည္းရႈေနရၿပီေလ။ “ … ကိုျမႀကီးရယ္ မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ျပန္ပါေတာ့.. ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ အရွက္ရစရာႀကီး ျဖစ္ေနမယ္.. လြတ္ပါရွင္ …” ေျပာလိုက္မွပဲ ေအာက္ကိုပါ အတင္းႏိုက္ေနၿပီ။ ႏိုက္ေနတဲ့ သူ႔လတ္ကို က်မအတင္းဆဲြဖယ္၏။ ဒါေပမဲ့ မရ။ “ … ရွင္မလဲ …ခက္ရပါၿပီ ကိုျမႀကီးရယ္… …” မျဖစ္သင့္သည္မို႔ က်မ အားကုန္ရုန္း၏။ သူကလဲ အားကုန္ခ်ဳပ္ရင္း “ … မညိဳရင္ .. မညိဳရင္ အဲ့လို ရုန္းေနရင္ေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ …ဒီမွာ မိုးလင္းေပါက္ ေနရပါလိမ့္မယ္ …” ေဟာၾကည့္ မ်က္နာထားတင္းတင္းႏွင့္ မ်က္ခံုးတို႔ကို ပင့္ခ်ီခ်ခ်ီ လုပ္ေနတယ္။ ဒါ သူ႔အက်င့္စရိတ္ပဲ တဇြတ္ထိုး။ သူလိုခ်င္ၿပီဆို တဇြတ္ထိုး။ သူ႔စိတ္ သူ႔အက်င့္ကို သိေနေတာ့ မထူးလွၿပီမို႔ အားေလ်ာ့မိ၏။ အားေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ က်မထမီကို ၿဖီခ်ၿပီး ေရႊခရုေလးကို အတင္းႏုိတ္ေနေတာ့တယ္။ သူလုပ္ေနတာေတြကို မခံႏိုင္လို႔ သူ႔ဖခံုးေပၚလတ္ရင္ ေခါင္းကေလးမီွၿပီး ညည္းျငဴမိသည္။

သူလဲ အသက္ေတြ ပ်င္းပ်င္းရႈလို႔ေပါ့။ ေခၽြးေတြလဲ ျပန္လို႔။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လတ္တဖက္က က်မလတ္တဖက္ကို ဆဲြၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို ကိုင္ခိုင္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ကို အၾကည့္စူးစူးနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္လုိက္တယ္။ ၿမိဳ႕က အက်င္ေကာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္တက္ခဲ့တယ္ေပါ့ ဆိုတဲ့ အေျပာမ်ဳိးၾကည့္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ သူက မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ေယာက္်ားေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္နာအမ်ဳိးမ်ဳိး လုပ္တက္တယ္။ သူ႔ကို သနားလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး က်မ လတ္က သူ႔အလိုလို လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ဟယ္ေတာ့ ကိုင္ထားတာေတာင္ ေပ်ာ့ေနတုန္း။ ခဏၾကာေတာ့ တင္းၿပီး တုတ္ခိုင္လာတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ က်မ မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ သူ႔လတ္ၾကမ္းႀကီးကလဲ တခ်က္ခ်က္ တအားပဲ အထဲထိကို ထည့္ထုိး ကုတ္ဆဲြတင္ေနေတာ့တယ္။ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္း ။ ၿပီးေတာ့ သူခဏရပ္ရင္း က်မ ေမးေစ့ေလးကို ယုယစြာကိုင္ခါ.. “ … မ်က္လံုးေလး မိတ္လိုက္ပါအုန္း မညိဳရင္…” လာၿပီ။ အဲ့ဒိ မ်က္လံုးခဏ မိတ္လိုက္တာ က်မ ဘ၀ပ်က္ေရာမွတ္လား။ “ … မမိတ္ေပါင္ ေတာ္…” “ … မိတ္လိုက္ပါ မညိဳရင္ရယ္… မ်က္လံုးမိတ္လိုက္မွ ကိုယ္တို႔ခ်င္း ရင္ခံုသံကို အတိုင္းသား ၾကားရမေပါ့လို႔…” “ … ေအာင္မေလးေတာ္.. ၾကား .. ၾကားဖူးေပါင္… မိတ္ဘူး ” “ … ဒါဆို… ဟိုဘက္လွည့္ မညိဳရင္…” “ … ဘာလုပ္မို႔လဲ …” “ … လွည့္ပါဆို …” က်မ ေက်ာေပးခါ လွည့္ေပးလိုက္ေတာ့ “ … နည္းနည္းေလး ကုန္းလိုက္ေနာ္ …” က်မ ဖင္ကုိ ကုန္းခိုင္းျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်မ ေဒါသတအား ထြက္ခါ ကဗ်ာကလ်ာ သူ႔ဘက္ျပန္လွည့္လိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ ေအာက္မွာ ပံုလက္က်ေနေသာ ထမီအား ျပန္ကုန္းေကာက္ ၀တ္လိုက္ေတာ့ က်မလတ္ေတြကို လာကိုင္၏။ က်မ သူ႔လတ္ေတြကို ပုတ္ထုတ္ ရင္း၊ သူ႔ကို ပါးတခ်က္ ရိုက္လိုက္တယ္။

“ … ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ.. ရွင္ျပန္ေတာ့ .. ရွင္က်မကို ေခြးလိုႏြားလို က်င္မို႔မွတ္လား မျပန္ဘူးလား ျပန္မွာလား ရွင့္မ်က္နာကို မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး ရြ႔ံ႕တယ္ရွင္ ျပန္ေတာ့…” က်မ အမွန္တိုင္း၀န္ခံရရင္ က်မလဲ ခံခ်င္တာေပါ့။ မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥမို႔သာ ဒီဖင္ကုန္းခိုင္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီကိစၥမျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ က်မ အေၾကာင္းျပ လုပ္လိုက္ျခင္းရယ္ပါ။ က်မမွ ပါးရိုက္ၿပီး ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ က်မကို မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားေလးနဲ႔ ေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိမ်က္လံုးအ၀ိုင္းေလးကပဲ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး.. မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္က်လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ အသံထိန္းခါ ခ်ဳန္းပဲြခ် ထိုင္ ငိုေတာ့တာပါပဲ။ ငိုကလဲငို ပါးစပ္ကလဲ က်မကို သူ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ သူ႔ဘ၀ကံၾကမၼာအေၾကာင္းေတြ… တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေ၀းရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေတာက္ေလ်ာက္သြန္ခ်ေတာ့။ က်မလဲ သူ႔ကို သနားသလို က်မကိုယ္က်မလဲ သနားတယ္။ က်မ ႏွလံုးသားမွာ နာလွတဲ့ ဒဏ္ရဒဏ္ခ်က္ႏွင့္မို႔ က်မဲ့ ၾကာၾကာမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တိုး၀င္ခါ ငိုခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ က်မ လတ္ေတြက သူ႔ကို အားကိုးတႀကီး ဖတ္ထားမိတယ္။ သူကလဲ က်မကို တင္းက်ပ္စြာဖတ္ထားတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ရင္ခြင္ဟာ တခဏေလးအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေႏြးေထြးတယ္ ဆိုတာ က်မသိလိုက္တယ္။ ဒီညရဲ႕ ငိုလိုက္တဲ့ က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ရည္ဟာ ပင္လယ္ႀကီးေလာင္ေတာင္ ရွိမယ္ထင္တယ္။

က်မဘ၀မွာ ငိုလို႔ အေကာင္းဆံုး ညတညပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ငိုလိုက္ေတာ့ လူလဲေပါ့သြားတယ္ မ်က္ရည္လဲ ကုန္သေလာက္ရွိသြားၿပီထင္။ သူက်မကို မ်က္ရည္စေလးေတြနဲ႔ စိမ့္စိမ့္ႀကီးၾကည့္ေနတယ္။ က်မ သူ႔ရဲ႕ေမးေစ့မွာ တဲြလဲြခိုေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးကို သုတ္ေပးေနတုန္း… သူက တခ်က္ရႈိက္ရင္း… “ … ဟုိဘက္ကို လွည့္ေပးပါလား မညိဳရင္ရယ္…” က်မ သက္ပ်င္းေလး အသာခ်ရင္း လိုက္ေလ်ာ့ခ်င္စိတ္က မ်ားလာတာ၏။ ဒါေပမဲ့ က်မ မ်က္နာထားကို တည္ၿငိမ္စြာထားရင္ စိတ္မပါတဲ့ ေလသံဟန္ေဆာင္ခါ… “ … ၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ရမယ္ေနာ္ ကိုျမႀကီး …” သူ မ်က္ရည္ေလး သုတ္ရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ က်မ သိပ္မယံုခ်င္။ က်မနဲ႔ သူ စခ်ိန္းတုန္းကလဲ သူဒီလိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး မိုးလင္းေပါက္ မေသရံုတမယ္ လုပ္ခဲ့တာႀကီးရယ္ပါ။ “ … ကိုျမႀကီး ေခါင္းၿငိမ့္မျပနဲ႔ ပါးစပ္ကေျပာ က်မ မယံုေတာ့ဘူးေတာ္.. တခါပဲေနာ္ ၿပီးတာနဲ႔ ျပန္မယ္မဟုတ္လား.. ရွင္ေယာက္်ားေနာ္.. ကတိေနာ္… …” “ … တခါထဲပါ မညိဳရင္ရယ္.. ၿပီးလို႔မွ မျပန္ရင္… ေဟာ့ ဟို႔…ထင္းပံုေပၚက ဓားမနဲ႔ က်ဳပ္ဟာကို ဆင္းနီးတုံးေပၚသာ တင္ၿပီး ခုတ္ျဖက္လိုက္ပါေတာ့…” အေျပာက အဲ့ဒီလို။ သူက က်မဲ့ ခါးေလးကိုကိုင္ေျမာက္ခါ ဒူးေထာက္ကုန္းခုိင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မထမီကို လွန္ၿပီး လတ္က ေရႊခရုေလးကို ဟုိၿဖဲဒီၿဖဲလုပ္ေနတယ္။ က်မလဲ ခံခ်င္လွၿပီ။ ခုေတာ့ ယားတာလိုလို နာတာလိုလိုမို႔ က်မ တဘက္ကို လဲွခ်ရင္း… “ … ကိုျမႀကီးရယ္ လုပ္စရာရွိ လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး ဘာေတြလုပ္ေနလဲ မသိဘူး…” ေစာေစာက ငိုတဲ့ မ်က္နာေပးမဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္နာႏွင့္ က်မဖင္ကို ျပန္ဆဲြေထာင္ေနတယ္။ က်မလဲ ျပန္ကုန္းေပးလိုက္၏။ ၾကာလိုက္တာ က်မရဲ႕ ေရႊခရု အေပါက္၀နားမွာ သူ႔ ဒုတ္ကို ေတလိုက္ ျပန္ၿဖဲထိုးထည့္လိုက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။

အသက္ေတြလဲ ျပင္းျပင္းရႈသံေတြ ထပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ ညည္းျငဴသံႀကီးနဲ႔.. အိုး ဆိုၿပီး ၾကားလိုက္တယ္။ က်မ ေရႊခရုထဲ စို႔ႀကီးစို႔ထားသလို ျပည့္လွ်ံသြားေတာ့တယ္။ က်မလဲ ေကာင္းလွတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဖင္ေလးကို ခ်ဳံရင္း ညည္းမိတယ္။ ရင္ေခါင္းတခုလံုးလဲ အစာမရွိသလိုလို ခံစားရတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ.. ဘယ္လိုေကာင္းမွန္းမသိ။ ထံုးစံအတုိင္း ငတ္ေနပ်က္ေနတဲ့အတိုင္း အားကုန္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ က်မ ကိုယ္ေလး အေရွ႕ကို လြတ္မထြက္သြားေအာင္ပင္ မနည္းထိန္ေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿငီးျငဴသံႀကီးနဲ႔အတူ သူ ၿပီးသြားၿပီး ကုန္းလ်က္ က်မကိုယ္ေပၚတင္ ေမွာက္လ်က္သား။ က်မလဲ ပင္ပန္းလွသမို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျမႀကီးေပၚတင္ ဂရုမမူေတာ့ပဲ ေမွာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔လဲ သူ႔ဒုတ္ႀကီး က်မေရႊခရုေလးမွာ တပ္ရင္းတန္းလ်က္ က်မအေပၚ ေမွာက္ေနတယ္။ အခ်ိန္းေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ မိန္းေနလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ရႈိက္ႀကီးတငင္ အသက္ရႈလို႔ေပါ့။ က်မလဲ မေတြ႕တာၾကာလို႔လား မသိ ေကာင္းလြန္းလွသမို႔ မိန္းေနတုန္း.. “ … ဟယ္.. အေမတို႔ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ …” က်မ အသံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ထၿပီးလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သမီးႀကီး။ ေအာင္မေလး ေသပါၿပီ။ ဒီေမွာက္မိုက္ဇာတ္ထဲ ေမ်ာေနလိုက္တာ ပတ္၀န္က်င္ကို ေမ့၊ အိမ္သားေတြကို ေမ့ေနလိုက္တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား ဂ”ငေမ်ာက္ငေျခာက္”တန္းထ ထမီ၀တ္ ပုဆိုးျပင္၀တ္ႏွင့္ ရွက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ သားသမီးေရွ႕တင္ လူမိသမို႔ ကိုျမႀကီးနဲ႔ ကြယ္ရမလိုလို၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရမလိုလို၊ ထြက္ေျပးရမလိုလို ျဖစ္ေန၏။ ထြက္ေျပးလို႔လဲ မျဖစ္။ သမီးႀကီးကေတာ့ အ့ံၾသျခင္း၊ ေဒါသထြက္ျခင္းႏွင့္အတူ တဆက္ဆက္တုန္ေန၏။ သူ႔လတ္မွာလဲ ထမင္းဇလံုႀကီးနဲ႔… “ … ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ… အေမတို႔ မရွက္ၾကဘူးလား …” သူ႔အသံက ၿပဲလွသည္။

သူက သမီးေတြႀကီး သံုးေယာက္ထဲက တဦးထဲေသာ အိမ္ေထာင္က်ေနေသာ သမီးႀကီးပါ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ေတာင္ပိုင္းက သူ႔ေယာက္်ားအိမ္တြင္ လိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တခါတရံမွ လာတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ဇရိုက္ၾကမ္း အေျပာၾကမ္း၏။ ၾကမ္းဆို အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေမြးတာ ခုႏွစ္ေယာက္။ ခုအိမ္လာေတာင္ ဗိုက္ႀကီးနဲ႔။ က်န္တဲ့ သမီးလတ္ႏွင့္ သမီးငယ္ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေတြ ျဖစ္၏။ အငယ္ဆံုးမေလး ခါလယ္ေက်ာ္ေလာက္တင္ သူတို႔အေဖ အိမ္ကအတင္းေပးစားေသာ က်မရဲ႕ ေယာက္်ား ပိုးထိလို႔ ေသသြားခဲ့၏။ ကိုျမႀကီးမွာေတာ့ က်မ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႔က စလို႔ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြားတာ မေန႔တေန႔ကမွ ျပန္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္၏။ “ … တိုးတိုးေျပာပါ သမီးရယ္ ေဘးကၾကားမွ ျဖင့္…” ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔အသံကို သူထိန္းရင္း မ်က္နာထားတင္းစြာ ေရွ႕တလွမ္းတိုးၿပီး လတ္ညိဳးကလဲ ထိုးလ်က္ အံ့ကို က်ိတ္ခါ… ဆက္ေျပာတယ္.. “ … ခုၾကေတာ့ ရွက္ေသးလား.. ဟင္း.. ေအာ္.. အိမ္မွာ ထမင္းျပက္သြားလို႔ ကိုယ့္အေမအိမ္လာယူပါတယ္.. ဒီမွာ ဇာတ္ခင္းေနၾကတယ္.. အေမရယ္… ကိုယ့္အိမ္မွာလဲ သမီးအပ်ဳိႀကီးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္.. ဟင္.. ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးလဲ ေရာက္ေနၿပီ… ေျခာက္ဆယ္ေတာင္ျပည့္လို႔ တႏွစ္ေတာင္ စြန္းေနၿပီ… မရွက္ၾကဘူးလား မေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူးလား…

ဟင္ ဒီအရြယ္ႀကီးရွင္ လင္စိတ္သားစိတ္ေတြ ကုန္ၿပီမွတ္တယ္.. ဘယ့္ႏုယ့္ေတာ္.. သူမ်ားေတြသိရင္ျဖင့္.. အေမ သမီးတို႔ကို အရွက္ခဲြေနတာလား … အံ့ၾသလြန္းလို႔ မဆံုးႏုိင္ဘူး.. ဟင္.. တသက္နဲ႔ တကိုယ္ႀကံဳဖူးဘူး… ႀကံဳမဲ့ႀကံဳေတာ့လဲ ကိုယ့္ အေမ ျဖစ္ေနတယ္ အရပ္ကတို႔ေရ… အသက္အရြယ္ႀကီးေတြနဲ႔ မရွက္ၾကတာကို အံ့ၾသလြန္းလို႔ပါ…” သမီးႀကီးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေဒါသပါတဲ့ ေလသံပါ က်မကိုေျပာရင္း ကိုျမႀကီးကိုလဲ အစိမ္းစားမည့္ပံုႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။ “ … အဘကလဲ ဒီအသက္အရြယ္ႀကီးေရာက္ေနၿပီ.. မလုပ္သင့္ေတာ့ပါဘူး.. သူမ်ားအိမ္ထဲ ၀င္ၿပီးပိုေတာင္ မလုပ္သင့္ေတာ့ဘူး… ဒီမွာလဲ သမီးပ်ဳိေတြနဲ႔.. ဘာလဲ.. အဘက က်မ အေမကို အတင္းႀကံတာလား…” သမီးႀကီးကေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုျမႀကီးမွာ ပ်ာပ်ာသလဲျဖင့္.. လတ္ကာျပရင္း က်မပခံုးကို လွန္းဖက္၏။ က်မလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ အတင္းတြန္းဖယ္၏။ သို႔ေပမဲ့ မရလို႔ မ်က္နာေအာက္ခ်ခါ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ သူက ဖက္ရင္း မ်က္နာငယ္ေလးျဖင့္ သမီးႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “ … မဟုတ္ရပါ သမီးရယ္.. အဘတို႔. ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြပါ …” “ … ဘာ.. ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ဟုတ္လား… ငယ္ကခ်စ္ေဟာင္းေတြက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အသက္ကတရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေက်ာ္ေနၿပီ … သခ်ဳိင္းကုန္း တဖက္လွမ္းေနတာေတာင္ ..ခုထိ တဏွာစိတ္ေတြက ေလ်ာ့ ေလ်ာ့ႏုိင္ေသးဘူး… ၿပီးပါၿပီ