သမီးကိုခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ေမေမ(အျပာအက္ေဆး)

ေမာင္ေမာင္ျပာ
မဲညစ္ေနတဲ့ထမင္းအိုးကိုၾကည့္ၿပီး ဇင္ေမတစ္ေယာက္သက္ပ်င္း
ေမာႀကီး အႀကိမ္ႀကိမ္ခ် မိေနသည္။ဒီထမင္းအိုးကိုပဲ သုံးလာတာ
ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆိုတာဇင္ေမ မမွတ္မိေတာ့။
မဲညစ္ေနၿပီးေခ်းအလိမ္းလိမ္းတတ္ေနသည္မွာ ျမင္မေကာင္း။
ဒါေပမယ့္ ဒီအိုးေလး သက္ဆိုးရွည္ေနတာကိုပဲ
ေက်းဇူးတင္ရမည္။တကယ္လို႔ ဒီအိုးေလးသာ
ပ်က္စီးသြားရင္ျဖင့္။ အို…ဇင္ေမ မေတြးရဲေတာ့။ထမင္းခ်က္လည္း
ဒီအိုး။ဟင္းခ်က္လည္းဒီအိုး။ေနာက္ဆုံးထမင္းစားရင္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ပန္းကန္မေလာက္လို႔ ဒီအိုးေလးထဲပဲ ထည့္စားရတယ္မဟုတ္လား။ ဒီထမင္းအိုးေလးသာ ပ်က္စီးသြားရင္ျဖင့္ ဇင္ေမတို႔ ထမင္းငတ္ရခ်ည္ရဲ႕။
ဇင္ေမတစ္ေယာက္အေတြးလြန္ေနတာနဲ႔ ထမင္းအိုးဆူေတာ့မွပဲ
သတိျပန္လည္လာေတာ့သည္။ အဖ်ား ပဲ့ေနတဲ့
သစ္သားေယာင္းမကို ယူၿပီး နည္းနည္းေမႊလိုက္ေတာ့မွ
ထမင္းအိုး ေဝ ေနတာ အနည္းငယ္ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။
ထမင္းအိုးႏွပ္ရင္း ညေနက ေတာစပ္နားက ခူးလာတဲ့
မန္က်ည္း႐ြက္ေတြသင္ၿပီး သုတ္ဖို႔အဆင့္သင့္လုပ္ရမည္။
ညစာအတြက္ မန္က်ည္း႐ြက္သုတ္ နဲ႔
ထမင္းရည္ေလး ဆားခတ္ၿပီး အရည္ေသာက္လုပ္မည္ဟု
စိတ္ကူးထားသည္။

အျပင္မွာ ေမွာင္စပ်ိဳးလာၿပီ။အလင္းေရာင္အားသိပ္မရွိေတာ့။
ခဏေနဆို ေဖေဖ ျပန္လာေတာ့မယ္။ေဖေဖ ျပန္မလာခင္
ညစာ အၿပီးျပင္ထားမွ ျဖစ္မည္။
ေမာင္ေလးကိုထမင္းအရင္ေကြၽးရဦးမည္။ဇင္ေမရဲ႕တစ္ဦး
တည္းေသာေမာင္ေလးက ညစာေစာေစာစားၿပီး ေစာေစာအိပ္
တတ္တဲ့အက်င့္ရွိသည္။ေမာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီးဇင္ေမ အားက်မိသည္။ဘာအပူအပင္မွ မရွိ ကေလးအ႐ြယ္ဆိုေတာ့စားမယ္ ေဆာ့မယ္ပဲ။ဇင္ေမလည္း ေမာင္ေလးလို ဘာအပူအပင္မွမရွိတဲ့
ကေလးဘဝကိုသာ ျပန္ေရာက္လိုက္ခ်င္သည္။
ဇင္ေမတို႔မွာ အေမမရွိေတာ့။အေမဆုံးသြားတာျဖင့္
ေလးငါးႏွစ္ရွိေရာ့မယ္။ပန္းနာရင္က်ပ္နဲ႔အေမာေဖာက္ၿပီးဆုံးတာ။
ဆင္းရဲေတာ့ အေမ့ကို ဘာေဆးမွ မကုႏိုင္။ဇင္ေမကေတာ့
အေမဆုံးတာ ေရာဂါေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။ဆင္းရဲလို႔ အေမေသ
ရတာလို႔ပဲေတြးတယ္။အေမဆုံးတာေမာင္ေလး
တစ္သက္ပဲဆိုပါေတာ့။

ဇင္ေမတို႔မွာ သံေယာဇဥ္တြယ္စရာဆိုလို႔ ဒီသားအဖ
သုံးေယာက္ထဲရွိေတာ့တာမဟုတ္လား။
ဇင္ေမ အေတြးလြန္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္မသိ။
ေမာင္ေလးေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပါေရာလား။ျပင္မွာ မိုးစုန္စုန္း
ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ ေရနံဆီ မီးခြက္ကို မီးထြန္းၿပီး အေဖ့အတြက္
ထမင္းပြဲအျမန္ျပင္ရေတာ့သည္။
ခဏေနရင္ အေဖျပန္ေရာက္ေတာ့မွာေလ။ပိုက္ဆံရလိုရျငားဆိုၿပီး
မနက္တည္းကထြက္သြားတာ ခုထိျပန္မလာေသးဘူး။
အိမ္ျပင္ကိုတစ္ခ်က္ေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး ေရခ်ိဳးဖို႔ ဇင္ေမဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ညေနထဲက ထဘီေရလွ်ားနဲ႔မို႔ ေရခ်ိဳးမယ္ဆိုေတာ့ နည္နည္းေတာ့
ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာသည္။အိမ္ေနရင္းနဲ႔ ဇင္ေမအက်ီ မၤဝတ္တတ္။
အက်င့္ပါသြားတယ္လို႔ဆိုရမလား။ဇင္ေမမွာ အေမခ်န္ထားခဲ့တဲ့
ရင္ဖုံးအက်ႌတစ္ထည္သာရွိေတာ့သည္။ထဘီဆိုလည္း ခါးမွာ
ေရလွ်ားထားတဲ့တစ္ထည္သာ။

ဇင္ေမ ေရလွ်ားထဘီကိုဖ်ည္ခ်လိုက္သည္။တစ္ကိုယ္လုံးေအးခနဲ။
မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း။ဒါေၾကာင့္ပဲ ဇင္ေမ ညေမွာင္မွေရခ်ိဳးတာ။
ေန႔ခင္းဘက္ လင္းအားႀကီးဆို ရွက္ဖို႔ဘယ္ေလာက္ေကာင္း
လိုက္ေလမလဲ။ဇင္ေမ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္တာၾကာၿပီလို႔ဆိုရမယ္။
ရာသီေသြးစလာေတာ့ ၁၂ ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။
အေမနဲ႔တူလို႔လားမသိ။လူက ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား။လုံးႀကီးေပါက္လွရယ္။
ႏို႔ေတြဆိုတာႀကီးလြန္းလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္
ျပန္ရွက္ရတယ္။ဒါေပမယ့္ ဒီအ႐ြယ္ထိ ဘယ္ေယာက်ၤားနဲ႔မွ
မထိေတြ႕ဘူး။

အေတြးလြန္ေနတာကိုျဖတ္ၿပီး ဇင္ေမ ထဘီကိုခပ္ျမန္ျမန္ေလး
ေလွ်ာ္လိုက္သည္။အက်ီ ကႋုပါ ထဘီနဲ႔အတူတစ္ခါတည္း
ေရာေလွ်ာ္လိုက္ေတာ့သည္။
ေရခ်ိဳးၿပီးေတာ့ ဇင္ေမ မွာဝတ္စရာမရွိေတာ့။အေဖ့မွာလည္း
ခါးဝတ္ပုဆိုးတစ္ထည္သာရွိသည္။အပိုရွိရင္လည္းဇင္ေမ
ယူမဝတ္ပါ။ေဖေဖ ဘုန္းနိမ့္မွာကို ဇင္ေမ မလိုလားေပ။
ေဖေဖ အသက္ကအခုမွ ၄၀နားရွိေသးတယ္။
အျပင္ဘက္ကိုၾကည့္ေတာ့ မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္ေနၿပီ။ဒီၾကားထဲ
မိုးကလည္း႐ြာလိုက္ေသး။ဇင္မတစ္ေယာက္ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔
ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္လာသည္။ေဖေဖလည္းျပန္မလာေသး။
အိမ္တံခါးပိတ္ မီးၿငိမ္းၿပီး ဇင္ေမအိပ္ယာထဲလွဲေနလိုက္
ေတာ့သည္။ဇင္ေမတို႔တဲက ၈ေပ ၄ေပ ေလာက္က်ယ္တာ။
ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ သားဖ ႏွစ္ေယာက္အတူအိပ္ဖို႔မသင့္ေတာ္ေပမယ့္
ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္။ေမာင္ေလးကို အလယ္ကထားအိပ္မည္
ဟုေတြးၿပီး ဇင္ေမအိပ္ယာျပင္လိုက္သည္။ေစာင္ကရွိတာမွ
ဒီသားအဖသုံးေယာက္အတြက္တစ္ထည္တည္း။ဇင္ေမ
ကိုယ္ေပၚကို အနည္းငယ္ဖုံး႐ုံေလာက္ေလး ၿခဳံၿပီး
ဇင္ေမ မ်က္လုံးကိုသာ မွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

ေစာင္ေအာက္မွာ ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးေတာ့
ျဖစ္မိသည္။ေစာင္းၿပီးအိပ္ေနတာေၾကာင့္ တင္ပါးသည္လည္း
ေစာင္အျပင္ကိုေကြးေကာက္ထြက္ေနေသးသည္။
တင္းပါးေတြေအးလွခ်ည္ရဲ႕။လက္နဲ႔တင္းပါႏွစ္ဖက္ကို
အသာပြတ္မိေတာ့ ဇင္ေမ ရင္ဖိုရျပန္သည္။တင္ပါးေတြက
ႀကီးလြန္းေတာ့ လက္နဲ႔မဆန္႔။
ဇင္ေမတစ္ေယာက္ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနမွန္း
ေသခ်ာမသိ။အလကားေန ရင္ဖိုေနသည္။
ႏို႔ေတြကို စမ္းမိျပန္သည္။ႏို႔ႏွစ္လုံးကလည္းႀကီးလြန္းေတာ့
လက္နဲ႔မဆန္႔။
အို…ေတြးရင္းနဲ႔ဇင္ေမစိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္လာမွန္း
မသိ။ရင္ေတြဖိုၿပီး ႏွလုံးခုန္သံေတြ ျမန္လာလိုက္တာဆိုတာ။
မသိစိတ္ကပဲေစ့ေဆာ္တာလားမသိ။အို……မသိဘူး။

ဇင္ေမ ဘာမွ မသိေတာ့ဘူး။ လက္က အလိုအေလွ်ာက္
စဖုတ္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္မိသည္။အေမႊးႏုေလးေတြရဲ႕
အထိအေတြ႕မွာသာယာမိျပန္သည္။ၿပီးေတာ့
စဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း စမ္းၾကည့္သည္။
အရည္ေတြ ထြက္ၿပီးေခ်ာၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္ေနပါေကာလား။
လက္ညႇိဳးနဲ႔ စဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလးအတိုင္း အေပၚေအာက္
ဆြဲမိတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ဇင္ေမ ပါးစပ္က တအားအား နဲ႔
အသံကေလးေတာင္ၿငီးမိလိုက္ပါေသးတယ္။ၿပီးေတာ့
အတြင္းထဲကို လက္ညႇိဳးေလးနဲ႔ထိုးၾကည့္သည္။အရည္ေတြ
ဒလေဟာ ထြက္လာျပန္သည္။စဖုတ္က စီးက်ထြက္လာတဲ့
အရည္ေတြက ဖင္ဝအထိ တသြင္သြင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ရင္ထဲမွာလည္း ဟာလာသည္။ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာသည္။
ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့။ဘာကိုမွလည္းမသိေတာ့။
လက္ညႇိဳးကိုလည္း စဖုတ္တစ္ေလွ်ာက္ခပ္ျမန္ျမန္ေလး
ပြတ္ဆြဲေနမိသည္။ဇင္ေမတင္ပါးကို ႂကြၿပီးစဖုတ္ကို
အားရပါးရ ပြတ္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တအင္းအင္းနဲ႔ညီးရင္း
ရင္ထဲမွာ ေမာပန္း ႏုံးခ်ိၿပီး ၿငိမ္က်သြားေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို ကိုယ္ျပန္ေတြးမိၿပီး ရွက္ ရင္ဖိုစြာနဲ႔ပင္
ၿပဳံးမိလိုက္ပါသည္။
ဇင္ေမေအာက္ပိုင္းမွာ စဖုတ္က ထြက္ထားတဲ့
အရည္ေတြေၾကာင့္ စို႐ႊဲေနသည္။မတတ္ႏိုင္ေတာ့။
လူကေမာေနသည္။မိုးကလည္း႐ြာေနတာေၾကာင့္
ဒီအတိုင္းပဲ အိပ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
ဇင္ေမဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိ။
လန္႔ႏိုးလာေတာ့ ကိုယ္မွာေပၚေစာင္မရွိေတာ့။ကိုယ္လုံးတီး
ျဖစ္ေနၿပီ။ဟင္……ဇင္ေမ စဖုတ္ေလးကိုတစ္ေယာက္က
လွ်ာနဲ႔လ်က္ေနပါလား။ဇင္ေမ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း
အားရပါးရၿဖဲထားလိုက္တာ။ၿပဲေနတဲ့ ဇင္ေမ
စဖုတ္ ကို တပ်က္ပ်က္ နဲ႔အသံထြက္တဲ့အထိ အားရပါးရ
လ်က္ေနတာ။ဘယ္သူလဲလို႔မေမးရဲ။

ဇင္ေမ ခ်က္ခ်င္းသတိရလိုက္သည္။
ေဖေဖေကာဟင္။ေဖေဖျပန္ေရာက္ၿပီလား။
ဇင္ေမ လက္နဲ႔ အသာစမ္းၾကည့္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း
ခပ္ေကာက္ေကာက္ ဆံပင္ေတြကိုစမ္းမိသည္။
ဟင္……ေဖေဖ……ဇင္ေမ စဖုတ္ေလးကို အားရပါးရ
ရက္ေနတာ တျခားသူ မဟုတ္ဘူး။ဇင္ေမ ေဖေဖ။
ဇင္ေမ အသံမထြက္ရဲ။လႈတ္လည္းမလႈတ္ရဲ။ေၾကာက္တဲ့
စိတ္။ဝမ္းနည္းတဲ့စိတ္။တျခားအမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔
ေရာေထြးၿပီး ရင္းထဲမွာဗေလာင္ဆူေနသည္။
ဇင္ေမ အသက္ကို မနည္းဝေအာင္ရႉ ေနရသည္။
ႏွလုံးခုန္ရပ္သြားမလားဟုပင္ထင္ရသည္။
ေဖေဖကေတာ့ ဇင္ေမ စဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို
သူ႔လွ်ာႀကီးေတြနဲ႔ အားရွိပါးရွိ လွ်က္ေနတုန္းပဲ။
ဇင္ေမ စဖုတ္အတြင္းထဲကေန အရည္ေတြ ဒလေဟာ
ထြက္လာၾကျပန္သည္။ဇင္ေမ စဖုတ္တစ္ခုလုံး ေဖေဖ
ပါးစပ္က တံေတြးေတြနဲ႔ ဇင္ေမ ေစာက္ရည္ေတြ နဲ႔ေရာၿပီး
ေပပြေနေတာ့တာပဲ။
ေဖေဖက ဇင္ေမ စဖုတ္အေခါင္းထိပ္ကို
ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး စုတ္လိုက္တာ။အို…ဇင္ေမ စဖုတ္ထဲက
အရည္ေတြ ဒလေဟာ ထြက္လာၿပီး ေဖေဖ ပါးစပ္ထဲ
ဝင္ကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဇင္ေမလည္း ပါးစပ္ကေန အသံထြက္
ညည္းမိတဲ့အထိပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ ကုန္းထလာၿပီး ဇင္ေမ့လက္နဲ႔ေဖေဖလီးကို
ကိုင္ခိုင္းတယ္။ အို……ဇင္ေမ တစ္ခါမွ မကိုင္ဘူးတဲ့ ေယက်ၤား
တစ္ေယာက္ရဲ႕လီ။ဇင္ေမ မသိေတာ့။ဘာကိုမွမသိေတာ့။
မိုးကလည္း႐ြာလြန္း သည္းလြန္းလွသည္။ဇင္ေမကေတာ့
မိုးမျမင္ေလမျမင္ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့။စဖုတ္ တစ္ခုလုံး
ေဖာင္ႂကြေနသည္။တင္ပဆုံကို ေဖေဖလီးနဲ႔
ထိႏိုင္သမွ်ထိေအာင္ တိုးႂကြေနမိသည္။ေဖေဖလီးက မာလြန္း
ေတာင့္လြန္း ႀကီးလြန္းလွသည္။ဇင္ေမ လက္ထဲမွာကို မဆန္႔။
ဇင္ေမ လက္နဲ႔ဆန္႔ေအာင္ မဆုပ္ႏိုင္။ဒီၾကားထဲ အေၾကာ
ေတာင့္တာလားမသိ။တစ္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ခုန္ေနေသးသည္။
ေဖေဖ ဇင္ေမ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ၿဖဲကားလိုက္သည္။ဇင္ေမလည္း
အလိုက္သင့္ ကားႏိုင္သမွ်ကားေအာင္။စဖုတ္ႀကီးၿပဲႏိုင္သမွ်ၿပဲ
ၿဖဲထားေပးလိုက္မိသည္။စိတ္ထဲကေန ေဖေဖ ေရ
သမီးကို ျမန္ျမန္လိုးပါေတာ့လို႔ေတာင္ေျပာမိလိုက္ေသး
တယ္။

ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဗိုက္နဲ႔ထိကပ္တဲ့အထိ ၿဖဲထားတာရယ္
ေစာန ေဖေဖ လ်က္ထားတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္
ဇင္ေမ စဖုတ္ႀကီး ဖူးေရာင္ၿပဲကားေနသည္။
ေစာင္ရည္ေတြကလည္း ႐ႊဲဆိုနစ္ေနတာ။
တင္လုံးႀကီးေတြဆိုတာ အလိုးခံခ်င္လြန္းလို႔
ေဖာင္းႂကြေနေတာ့တာပါပဲ။
ေဖေဖက သူ႔လီးႀကီးကို ဇင္ေမ စဖုတ္အဝမွာေတ့လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ဒစ္ကေလးျမဳပ္႐ုံ အသာကေလး ထိုးထည့္ၿပီး
ဖြဖြကေလး လိုးေနသည္။ဇင္ေမ ပါးစပ္မဟရဲ
ပါးစပ္ဟမိတာနဲ႔ၿငီးမိေတာ့မယ္ဆိုတာသိသည္။
ဒါေၾကာင့္ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ပါးစပ္ေပၚတင္အုပ္ထားရသည္။
ေဖေဖက လီးကို ျဖည္းျဖည္းကေလးထပ္သြင္းသည္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဇင္ေမ စဖုတ္ထဲ
ဝင္လာၿပီး။အထုတ္အသြင္း မွန္းမွန္နဲ႔ ေျဖးေျဖးေလး
လိုးေနေတာ့သည္။ဇင္ေမစဖုတ္ထဲမွာ
အရည္ေတြ႐ႊဲအိုင္ေနေတာ့ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ေဖေဖ
လီးႀကီး နဲ႔လိုးတာကိုေတာင္ ဇင္ေမ တစ္ခ်က္မနာ။
ဇင္ေမကိုယ္တိုင္က ရမၼာတ္ထန္ၿပီး အလိုးခံခ်င္ေနတာ
လဲပါမွာပါ။
အို……အေမ။ဇင္ေမ စိတ္ထဲက ညီးမိသည္။
ေဖေဖက နည္းနည္းခပ္ျမန္ျမန္ ေလးလိုးေညႇာင့္လာေတာ့
ဇင္ေမ မေန ႏိုင္ေတာ့ ေဖေဖ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္
နဲ႔လွမ္း ကိုင္ၿပီး အားရပါးရ ဖိလိုးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနမိေတာ့သည္။
ေဖေဖကလည္း ဇင္ေမ အနားကပ္ၿပီး
သမီး ရယ္ သမီးဖင္ နဲ႔ ႏို႔ေတြက သမီးအေမနဲ႔ သိပ္တူတာပဲ သမီးအေမ လိုပဲ စဖုတ္ကလည္း လိုးလို႔ေကာင္းလိုက္တာကြယ္´ ဟုေျပာၿပီး ဇင္ေမ ႏိုးကို အားရပါးရ ညႇစ္ကိုင္။ဇင္ေမ့ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ စုတ္နမ္း။ဇင္ေမ လည္ပင္းကို ပါးစပ္နဲ႔ စုတ္ၿပီးအားရပါးရ လိုးေညႇာင့္ ေနေတာ့တယ္။ဇင္ေမလည္း စဖုတ္ကို ၿပဲႏိုင္သေလာက္ၿပဲေအာင္ၿဖဲၿပီး တင္ပါးႀကီးေတြကို ေကာ့ကာ ေကာ့ကာနဲ႔ ေဖေဖ လိုးတာကို အားရပါးရ ခံပါေတာ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဇင္ေမ စဖုတ္ထဲမွာေအးကနဲ ျဖစ္ၿပီး အရည္ေတြ ဝင္လာတယ္။ေဖေဖ လက္ရည္ေတြ။ ဇင္ေမလည္း ဖင္ကိုေကာ့ စဖုတ္ကို ညႇစ္ႏိုင္သမွ် အားရပါးရ ညႇစ္ၿပီး ေမာဟိုက္ႏုန္းခ်ိစြာ က်န္ေနရစ္ေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇင္ေမ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး အေမွာင္ထဲမွာ ေတြေဝေနမိတယ္။ ဘာျဖစ္သြားမွန္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မသိလိုက္။ အမိုက္မ နင္ဟာ အမိုက္မ ငရဲရွစ္ထပ္မွာ ဂ်ိဳးကပ္မယ့္ဟာမ´
လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ဇင္ေမ မ်က္လုံးထဲ
မွာေမ့ေမ့ မ်က္ႏွာေပၚလာတယ္။အို ေမေမ သမီးမွားၿပီ
ေမေမ ရဲ႕ လို႔စိတ္ထဲကေအာ္ေျပာေနမိတယ္။
`ဒီပုံစံနဲ႔မနက္က်ရင္ ေဖေဖကို ဘယ္လိုမ်က္နာျပရမလဲ။
ေမာင္ေလးကိုမ်က္နာဘယ္လိုျပရမလဲ။ပတ္ဝန္းက်င္ကို
မ်က္နာဘယ္လိုျပရမလဲ။အရွက္မရွိတဲ့ မိန္းမ။
အမိုက္မ နင္ဟာ အမိုက္မ ဇင္ေမ
နင္ လူမလုပ္သင့္ဘူး။နင္ လူမဟုတ္ဘူး။ေခြး ဟဲ့ ေခြးမ´
ဟု ေျပာၿပီး ဇင္ေမ ခ်က္ခ်င္း ထထိုင္လိုက္တယ္။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ေဖ့ေဖ့ကို ကန္ေတာ့ၿပီး
ဇင္ေမ အိမ္အျပင္ဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။
ညကလည္းေမွာင္လိုက္တာ။
မိုးကလည္းသည္းလိုက္တာ။
ဇင္မ တစ္ကိုယ္လုံးမိုးေရထဲမွာတုန္ေနသည္။
ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔အဝတ္အစားမပါ။
အို…အခုမွဒါေတြက ဘာအေရးႀကီးေတာ့မွာလဲ
အရွက္ကုန္ခဲ့ၿပီးၿပီ။အမိုက္ဇာတ္သြင္းခဲ့ၿပီးၿပီ။
ေခြးဇာတ္ခင္းခဲ့ၿပီးၿပီ
ဇင္ေမ ေခ်ာင္းကမ္ပါးေခ်ာက္ရွိရာကို အားကုန္အေရာက္
ေျပးသည္။ဘာကိုမွမစဥ္းစားေတာ့ဘဲ
ေခ်ာက္ကမ္းပါးထိပ္မွ ခုန္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။