“ေဘာနပ္စ္“

သူ႔နာမည္က ဇြဲ .. ။
နာမည္အရင္းက ဇြဲေနေအာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနေအာင္ဆိုသည္က သူ႔အေဖနာမည္ ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဇြဲဟုသာ ေခၚေဝၚသုံးစြဲခဲ့သည္။ အမ်ားကလည္း သူေျပာသလို သူ႔ကို ဇြဲဟုသာ ေခၚခဲ့သျဖင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားၾကားတြင္ သူ႔နာမည္အရင္း ဇြဲေနေအာင္ကို သိသည့္သူေတာင္ ရွားပါးလွသည္။

ဇြဲသည္ ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ .. တိတိက်က် ေျပာရလၽွင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းၿပီးခါစ အသက္၂၄ႏွစ္အရြယ္ တက္သစ္စ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဘယ္ေနရာတြင္ အသုံးတည့္မည္မွန္း ေသခ်ာမသိေသာ ဘြဲ႕တစ္ခုကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕စြန္ရွိ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွရရွိပိုင္ဆိုင္ထားေသာ လူငယ္ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ဟုလည္း ထပ္မံ၍ ျဖည့္စြက္ဆိုလို႔ရသည္။

ဇြဲသည္ ရန္ကုန္ဇာတိေတာ့ မဟုတ္။ အထက္အညာရွိ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ ့မွ ေန၍ ရန္ကုန္လာၿပီး ေက်ာင္းတက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အညာသားဟု ဆိုလို႔ရေသာ္လည္း ဇြဲက ပုံမွန္အညာသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတာ့ လုံးလုံးမွ မတူ။ ဇြဲက အသား မမည္း။ ညိဳေတာင္မွ မညိဳ။ ျဖဴတာေတာ့ မျဖဴဘဲ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ၾကည့္ေကာင္းယုံဟု ဆိုရမည့္ အသားခပ္လတ္လတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။

တကယ္လည္း ဇြဲ႐ုပ္ရည္က မဆိုး။ ကိုရီးယားမင္းသားတစ္ေယာက္လို အရမ္းႀကီးေခ်ာေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာေမာ္ဒယ္လ္ဘြိဳင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဇြဲသည္ ေက်ာင္းေနတုန္းက အတန္းသူ ေကာင္မေလးမ်ားၾကားတြင္ ေတာ္ေတာ္ေပၚျပဴလာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကေလးမေလး ေတာ္ေတာ္မ်ား၏ ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေရပန္းစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ ့ေသာ ေကာင္မလွလွေလး တစ္ေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စႏွင့္မူ ေရပန္းစားသည္သာမက သူ႔ေရႊပန္းပါ စားေစခဲ့သည့္ အျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းႏိုင္ခဲ့သည္။

သို႔ေပမယ့္ ဒါေတြက ျပန္ၾကည့္လိုက္လၽွင္ တစ္ေထာင့္တစ္ည ပုံျပင္မ်ားသာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ နားေထာင္ေကာင္းေသာ္လည္း ႀကီးေတာ့ ပုံျပင္စာအုပ္ေတာင္ လွန္ၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလွၾကခ်ည္သာ။ ဇြဲႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း ထိုနည္းအတူပင္။ ခ်စ္တုန္း ႀကိဳက္တုန္းကေတာ့ အေျခအေနတစ္မ်ိဳး၊ ၾကာလာေတာ့ အေျခအေနက တစ္မ်ိဳး …။
ဒုတိယႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ပထမရည္းစားႏွင့္ ျပတ္၊ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ မေရာက္ခင္မွာ ဒုတိယ ရည္းစားႏွင့္ လမ္းခြဲၿပီး၊ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ သုံးလၾကသည္တြင္ ေနာက္ဆုံးရည္းစားႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ဘိုင့္ဘိုင္ လုပ္ခဲ့သည္။ ဇြဲ၏ အသည္းကြဲဇာတ္လမ္းမ်ားတြင္ အဓိက တရားခံကို ေျပာျပပါဆိုလၽွင္ တစ္ဦးထဲသာ ျဖစ္သည္။ တျခားမဟုတ္။ သေဝြထိုး င ဝဆြဲဆိုသည့္ “ေငြ”သာလၽွင္ ျဖစ္ေပသည္။

ဟုတ္သည္။ ဇြဲ၏ မိဘေတြသည္ သာမန္ေတာင္သူ လက္လုပ္လက္စား သမားေတြ ျဖစ္သည္။
ဘာလုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမွ မရွိ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ထဲတြင္ သူက အႀကီးဆုံး။ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ဇြဲ ရန္ကုန္ေရာက္လာသည္ဆိုတာကလဲ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ တစ္ခုထဲ မဟုတ္။ အဆင္ေျပလၽွင္ အလုပ္တစ္ခု ရေအာင္ ရွာၿပီး သူ႔ေနာက္တြင္ အတြဲလိုက္ က်န္ေနေသးေသာ ညီႏွင့္ ညီမေလးကို ျပန္ၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇြဲသည္ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကတည္းက ရရာအလုပ္ကို ရွာလုပ္ခဲ့သည္။ အလုပ္မေရြးဘဲ လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ လစာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အဆင္ေျပသည့္ အလုပ္တစ္ခုေတာ့ လိုခ်င္ခဲ့သည္။ ခက္ေနသည္က ဒါမ်ိဳးအလုပ္ရဖို႔ ဆိုတာကလဲ ဘာမွန္းညာမွန္းတာ မသိတာ။ တကၠသိုလ္က ဘြဲ႕တစ္ခုကို အလုပ္ရွင္တိုင္းက လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုအေနႏွင့္ ေတာင္းဆိုေနၾကၿမဲ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရေသာအခါမွ နာမည္ႀကီး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရခဲ့သည္။
ဒါကလည္း ေျပာရလၽွင္ သူေတာ္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္။ လက္ရွိ သူႏွင့္အတူေနသည့္ ေဘာ္ဒါအရင္းအခ်ာ ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္၏ အဆက္အသြယ္ေၾကာင့္ဟု ေျပာရမည္။ ေကာင္းျမတ္ဟု ဆိုေတာ့မွ မနက္ဘက္ ႐ုံးမသြားခင္ အိပ္ရာထဲ ႏွပ္ေနတတ္သည့္သူ ..
အိပ္ခန္း၏ ဟိုဘက္ျခမ္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္၏ အိပ္ရာေပၚတြင္ ေစာင္တစ္ထည္သာ ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ေတြ႕ေနရၿပီး လူကိုေတာ့ မေတြ႕။ ဒီေကာင္ ေစာေစာႏိုးၿပီး အျပင္ထြက္သြားတာလား .. ဒါမွမဟုတ္ ညကတည္းက ျပန္မအိပ္တာလား .. မေသခ်ာလွေခ်။

ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲသိသည္မွာ ေက်ာင္းကတည္းက ျဖစ္သည္။ ဇြဲ၏ ဒုတိယ ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာက ဓါတ္ပုံအလွ ႐ိုက္ခ်င္သည္ဆိုၿပီး ပူဆာခဲ့ရာမွ ထိုအခ်ိန္က အေပ်ာ္တမ္း ဓါတ္ပုံဆရာ စလုပ္ေနသူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ သိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔လိုမ်ိဳး အညာသား ျဖစ္သူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ဇြဲ အဖြဲ႕က်ခဲ့သည္။ အေဆာင္ေတာင္မွ ေကာင္းျမတ္ ရွိရာ အေဆာင္သို႔ ေျပာင္းေနခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္းျမတ္က ဖိတ္ေခၚသည္ႏွင့္ သူ႔စတူဒီယိုအျဖစ္ အသုံးျပဳရန္ ငွားထားခဲ့ေသာ လမ္း၅ဝဘက္က တိုက္ခန္းတစ္ခုတြင္ သူႏွင့္အတူ လိုက္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

႐ုပ္ရည္အားျဖင့္ ဘာမွန္း မသိ .. ဂင္တိုတို .. လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္တြင္ တက္တူးအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ ေကာင္းျမတ္သည္ လူကသာ ဘာမွ မဟုတ္ေပမယ့္ .. ေတာ္ကီကေတာ့ မဆိုး။ ေနာက္ၿပီး ဇြဲကသာ အႏုပညာမ်က္စိ မရွိတာ .. သူကေတာ့ အႏုပညာေရာ အၾကမ္းပညာေရာ ေတာ္ေတာ္မ်က္စိရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သက္မဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သက္ရွိလူသားတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္က ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေပးႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဇြဲလိုမ်ိဳး ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္မရေပမယ့္ တခါတခါ တြက္ၾကည့္ရင္ သူ႔အက်ိဳးအျမတ္က ဇြဲထက္ေတာင္ သာေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။
ထိုကဲ့သို႔ အက်ိဳးအျမတ္ဆိုရာတြင္ ပိုက္ဆံတစ္ခုထဲသာ ဆိုလိုသည္ မဟုတ္။ အလွဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ကူးျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ေသာ ေမာ္ဒယ္လ္ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားရျခင္းလည္း တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည္။ အဲ .. ဓါတ္ပုံလာ႐ိုက္သည့္ မိန္းကေလးတိုင္းႏွင့္ေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တာ မဟုတ္။ ဒီေနရာတြင္ ႐ိုး႐ိုးအလွ ဓါတ္ပုံ ႐ိုက္ကူးျခင္းႏွင့္ ဆက္ဆီဟု ေခၚရမည့္ ေဘာ္ဒီအသားေပး ႐ိုက္ကူးျခင္း မတူလွသည္ကိုေတာ့ သိနားလည္ဖို႔ လိုအပ္သည္။သာမန္႐ိုး႐ိုးမဟုတ္ဘဲ ဟိုေဖာ္ ဒီေဖာ္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ လာ႐ို္က္ေသာ မိန္းကေလးမ်ားတြင္မူ ဆယ္ေယာက္တြင္ ငါးေယာက္ေလာက္က ဇာတ္လမ္းစခ်င္ စလို႔ရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ဒါေၾကာင့္လည္း ဇြဲအေနႏွင့္ ေလာေလာဆယ္တြင္ ရည္းစားမရွိတာကို ဂ႐ုမထားတာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ပါလာလၽွင္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ အဆင္ေျပ၊ သူႏွင့္လည္း အထာက်သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ ေစာ္တစ္ေဗြႏွင့္ ေကာက္အိပ္လိုက္ယုံသာ။ တစ္ခါတစ္ေလမ်ိဳးဆို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီးေတာင္ ေစာ္ကို ဆြဲခဲ့ေသးသည္။ ေစာ္တိုင္းေတာ့ ဒါမ်ိဳး ဗ်င္းလို႔ရတာ မဟုတ္။ အေျခအေနကလဲ ရွိေသးသလို၊ အခ်ိန္အခါကလဲ ရွိေသးသည္။ အားလုံးေပါင္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ရင္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေလးေတြ ဖန္တီးလို႔ရသည္။
(၀ါး .. အလုပ္သြားရမွာ ပ်င္းလိုက္တာကြာ) ..
ေသာၾကာေန႔ ေရာက္ေနၿပီမို႔ ႐ုံးသြားခ်င္စိတ္ မရွိေသးဘဲ အိပ္ရာက မထႏိုင္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ရာသီဥတုကလည္း ဒီဇင္ဘာ ကုန္ခါနီးမို႔ ခပ္ေအးေအးေလး ျဖစ္ေနရာ အိပ္ရာထဲတြင္ ဆက္ႏွပ္ခ်င္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟိုအေၾကာင္း၊ ဒီအေၾကာင္း ေလၽွာက္ေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔ဘဝျဖတ္သန္းခဲ့ပုံ အေၾကာင္း ေရာက္သြားရာမွ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ စကားေျပာခ်င္လာသျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
(ေခြးေကာင္ .. ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ေရာက္သြားတာရတာလဲ .. ဒါမွ မဟုတ္ ညတုန္းက ေစာ္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ပို႔တာမ်ားလား)
ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ခုတေလာ ႏြဲ႕ဒါလီဆိုေသာ ေမာ္ဒယ္လ္ေပါက္စေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညက္ေနသည္။ အဲဒီ ႏြဲ႕ဒါလီဆိုသည္ကလဲ ေမာ္ဒယ္လ္ႀကီး စစ္စစ္ရယ္လို႔ မဟုတ္။ ေဖ့ဘုတ္တြင္ ဆယ္ဖီ႐ိုက္ကာတင္ရင္း နဲနဲလူသိမ်ားလာရာမွ ေမာ္ဒယ္လ္လုပ္ရင္း ေကာင္းမလားလို႔ ေတြးၿပီး ဒီဘက္လိုင္းကို ေျပာင္းလာသူ။ ေကာင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကင္မရာမင္းေပါက္စအျဖစ္ အသက္ေမြးေနသူဆိုေတာ့ ခ်ိတ္အခ်င္းခ်င္း ခ်ိတ္မိၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏြဲ႕ဒါလီသည္ ႐ုပ္ကေလးကေတာ့ မဆိုး။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္အထြားစား မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဒါေတြက ႏြဲ႕ဒါလီကို ဇြဲအေနႏွင့္ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးလို႔ သိျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္႐ိုက္ေပးေသာ ဓါတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ မရွိတာကို ရွိေအာင္ ထုတ္ျပၿပီး ႐ိုက္ထားသျဖင့္ ဓါတ္ပုံတစ္ခုထဲသာ ျမင္ဖူးမည္ဆိုလၽွင္ ႏြဲ႕ဒါလီသည္ လုံးႀကီးေပါက္လွဟု ထင္စရာ အေၾကာင္းရွိသည္။ ဒါကလဲ သိပ္ေတာ့ ခက္ခဲလွသည့္ ပညာမဟုတ္။
အကယ္၍ စာဖတ္သူသာ ယေန႔ေခတ္ ဟာသစာေရးဆရာ အၾကည္ေတာ္၏ ကၽြန္မမွ အဂၤလိပ္မွ မဟုတ္တာ ေမာင္ ဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ဖူးသည္ဆိုေသာ္ ေကာင္းျမတ္တို႔လိုမ်ိဳး ဓါတ္ပုံဆရာေတြ ဘယ္လိုဓါတ္ပုံ႐ိုက္သည္ဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားေပလိမ့္မည္။ ဝမ္းကြာတားအဆင္တြင္ ႏွစ္ကုန္းတစ္ေကာ့ (ဒါမွမဟုတ္) ႏွစ္ေကာ့တစ္ကုန္း စတိုင္လ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ ျမင္လိုက္တာႏွင့္ ဖုတ္လွိႈက္ဖုတ္လွိႈက္ ျဖစ္ေစေသာ ဓါတ္ပုံေတြ ထြက္လာေလ့ ရွိသည္သာ။
ဓါတ္ပုံျမင္ယုံႏွင့္တင္ ထိုသို႔ ျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ အျပင္မွာ ေတြ႕ေနရေသာ ေကာင္းျမတ္တို႔လို လူမ်ိဳးကား ေျပာစရာ မရွိေတာ့။ မစြမ္းရင္းကလဲရွိဆိုေတာ့ ကန္ဇြန္းခင္းကလဲ ညိၿပီး .. ညိသည့္ ကန္ဇြန္းခင္းတြင္ ဒို္က္ဗင္ထိုး ဝင္လိုက္ယုံေလးပင္။ ဒါေၾကာင့္လဲ မေန႔ညက ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အေမေပးတဲ့ ကန္ဇြန္းခင္းကြက္ေလးတြင္ ဒိုက္ထိုးေနခဲ့သည္သာ။
မေန႔ညက ဇြဲအိမ္ျပန္တာ ေနာက္က်သည္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ပါတီတစ္ခုသို႔ လိုက္ပို႔ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း အၿမဲတမ္း သုံးေနက် ဒါ႐ိုက္ဘာက ေနမေကာင္းလို႔ ဆိုၿပီး ေရွာင္တစ္ခြင္ ခြင့္ယူသြားသျဖင့္ သူေဌးလူယုံလိုလို၊ အပါးေတာ္ၿမဲလိုလို ျဖစ္ေနေသာ ဇြဲက ဒါ႐ိုက္ဘာလုပ္ကာ လိုက္ပို႔ခဲ့ရသည္။ အထက္တန္းစားမ်ားသာ ဖိတ္ၾကားဧည့္ခံေသာ ပြဲမို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေနရာ သိပ္မရ။ ပါတီက်င္းပရာ ျမက္ခင္းျပင္၏ အစြန္တြင္ ရွိေသာ ေရကူးကန္ဘက္တြင္သာ တစ္ေယာက္ထဲ ငူငူေငါင္ေငါင္ထိုင္ကာ ယစ္ေရႊရည္ေလး တစ္ခြက္ျခင္း သုံးေဆာင္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရသည္။ မ်က္စိကေတာ့ ေရႊပြဲလာ ပရိတ္သတ္ထဲက ေကာင္မေလးေတြ၊ ေကာင္မႀကီးေတြကို အျမည္းသေဘာႏွင့္ သုံးေဆာင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လႈပ္ရွားလို႔ ရေလာက္သည့္ အကြက္ေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ ..။
အားလုံးကိစၥၿပီးလို႔ သူတို႔တိုက္ခန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ သန္းေခါင္ခ်ိန္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေသာ့ႏွင့္ တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ မီးထြန္းထားတာ မေတြ႕။ ေကာင္းျမတ္က သူ႔တိုက္ခန္းကို အခန္းႏွစ္ခန္း ကန႔္ထားသည္။ တစ္ခန္းက ဇြဲတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ့ အိပ္ခန္းျဖစ္ၿပီး၊ ကပ္လ်က္ ေနာက္ေဖးဘက္တြင္ စတူဒီယိုသေဘာမ်ိဳး ေနာက္ထပ္တစ္ခန္း ထပ္ခြဲထားသည္။
ခပ္ေထြေထြႏွင့္ ျပန္လာသူ ဇြဲ .. တခ်ိဳးထဲ ဝင္ေခြေတာ့မည္ဟု ေတြးၿပီး အိပ္ခန္းဘက္ ေလၽွာက္လာစဥ္တြင္ စတူဒီယိုခန္းဘက္မွ စကားသံတစ္ခ်ိဳ ့ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
“ကိုေကာင္းရယ္ .. ဘာေတြ ေလၽွာက္လုပ္ေနတာလဲ မရြံဘူးလား ..”
“မရြံပါဘူး .. ဒါလီဟာေလးက နီနီသန႔္သန႔္ေလးေလ ..”
ခ်က္ဆို နားခြက္မီးေတာက္သည္မို႔ ဘာသံေတြလဲဆိုတာ ဇြဲ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ဒါ .. ဟိုေကာင္ .. ႏြဲ႕ဒါလီနဲ႔ အလုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ အသံေတြပဲ။ ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ တြဲတာမွ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသး။ ေတာ္ေတာ္ လက္သြက္တဲ့ေကာင္။ အခုေတာ့ စတူဒီယိုထဲမွာ ေခၚျဖဳတ္ေနၿပီနဲ႔ တူတယ္။ ဘာေတြေလၽွာက္လုပ္ေနလို႔ ရြံတာေတြ၊ မရြံတာေတြ ျဖစ္ေနရတာလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လာတာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ မဝင္ျဖစ္ဘဲ စတူဒီယိုအခန္းဘက္ ေလၽွာက္လာမိသည္။
ပုံမွန္ဆို ဇြဲ .. ဒါမ်ိဳးကိစၥေတြကို ေခ်ာင္းဖို႔ စိတ္မဝင္စားပါ။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ေစာ္တစ္ေဗြ ျဖစ္သည့္ ကိစၥက အထူးတေလ ေခ်ာင္းေနစရာ မလိုအပ္ေပ။ သေကာင့္သားက တခါတခါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခန္းတြင္ သူရွိေနတာ မရွိေနတာေတာင္ ထည့္စဥ္းစားေနတာ မဟုတ္။ သူႏွင့္ အထာညက္ေနေသာ ေစာ္ကို ေခၚၿပီး သူ႔ဘက္ျခမ္းက အိပ္ရာေပၚတြင္ ျဖဳတ္ခ်င္ျဖဳတ္ေနတာ ျဖစ္သည္။ တမင္တကာ ေခ်ာင္းစရာ မလိုဘဲ လွမ္းၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ျမင္ေနရၿမဲ။
တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ ဇြဲႏွင့္ ေကာင္းျမတ္က သိပ္ၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အထာေတြ၊ အကန႔္ေတြ မရွိ။ ေကာင္းျမတ္တစ္ေကာင္ ဇြဲရွိေနခိုက္ အခန္းထဲ ေစာ္ေခၚသြင္းၿပီး ဖိေနလို႔လဲ (ငါ့ ေၾကာလွခ်ည္လား)လို႔ ဇြဲဘက္က မေတြး။ ထို႔အတူ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ညိေနေသာ ေစာ္ကို ဇြဲက စိတ္ပါလို႔ တက္ဖိလၽွင္လဲ ဟိုေကာင္က (ဒီငနာ ျဖတ္ခုတ္သြားတယ္)လို႔ မေတြး။ ဆိုခဲ့သလို တခါတေလ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းေတာင္ ေစာ္ကို တက္ဆြဲခ်င္
ဆြဲၾကေသးတာမို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္က Win Win situation – က မ်ားေလသည္။ (ဟိုက္ .. မသာေကာင္ .. ဟုတ္လွခ်ည္လား)
စတူဒီယိုခန္း၏ တံခါးက တမင္တကာပဲ ဖြင့္ထားတာလား၊ ပိတ္ဖို႔ပဲ ေမ့ေနတာလား မသိ။ တံခါးရြက္က တစ္ဝက္သာသာေလာက္ ပြင့္ေနသျဖင့္ အခန္းထဲကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေနရသည္။ ထိုသို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ပိုျမင္ရန္ ထပ္ပံ့ပိုးေနသည္က ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ ဆလိုက္မီးႀကီး ႏွစ္လုံးကို ေကာင္းျမတ္က ဖြင့္ထားလို႔ ျဖစ္သည္။ ဆလိုက္မီးထိုးထားသည့္ ဇာတ္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးကေတာ့ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ရာတြင္ သုံးတာလား၊ မသုံးတာလား မသိသည့္ မို႔ရာတစ္ခုေပၚတြင္ ဝတ္လစ္စလစ္ ဝတ္စုံႏွင့္ လုံးေထြးေနသည္။
(ဟ .. ဒီဟာမေလးက မဆိုးဘူးပဲ .. လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလး)
အခန္းတံခါးဘက္သို႔ ေက်ာေပးၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပးထားေသာ ႏြဲ႕ဒါလီထံသို႔ ဇြဲအၾကည့္က အရင္ေရာက္သည္။ မီးအလင္းအေရာင္ေၾကာင့္ အရွင္းသား ျမင္ေနရေသာ ပကတိတကိုယ္လုံးကို မ်က္စိက စကန္ဖတ္သလို အေသးစိတ္ၾကည့္မိသည္။ ကုန္းေပးထားသည့္ ပိုစရွင္ေၾကာင့္ လက္တစ္ဝါးအုပ္ေလာက္ ရွိမည့္ ႏို႔ေလးေတြက လုံးလုံးက်စ္က်စ္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ စူထြက္ေနသည္။ အသက္ငယ္ငယ္ အပ်ိဳအရြယ္ေလးမို႔ တင္းတင္းရင္းရင္း ျဖစ္ေနရာ အခ်ိဳ႕ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမႀကီးေတြလို စင္ထိုးထားေသာ ဗူးသီးေတြအလား တြဲက်ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္မေန။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ခါးေလးကလဲ ေသးေသးသြယ္သြယ္ေလး ျဖစ္ၿပီး ေကာင္းျမတ္ မ်က္ႏွာအပ္ထားေသာ တင္ပါးေလးေတြကမူ လုံးလုံးေကာ့ေကာ့ေလး။
“မလုပ္နဲ႔ဆို .. ကိုေကာင္းရယ္ .. ခက္ေတာ့တာပဲ .. ရြံလဲ မရြံဘူး”
ညဳတုတု ခရာသံေလးႏွင့္ လွမ္းေျပာၿပီး ဖင္ေလးကို ဘယ္ညာယမ္းလိုက္မွ ဟိုေကာင္ ေကာင္းျမတ္ ဘာလုပ္ေနသည္ဆိုတာ ဇြဲ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ဟ .. ဒီေကာင္ ေနာက္ေပါက္ဖြင့္ဖို႔မ်ား ႀကံေနတာလား မသိ။ ဇြဲေနရာက လွမ္းၾကည့္လၽွင္ ေကာင္းျမတ္ေခါင္းႏွင့္ ကြယ္ေနသျဖင့္ ခုနက ဘာကိုလ်က္ေနသည္ဆိုတာ မျမင္ရတာ ျဖစ္သည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာကို ဖင္ၾကားက ခြာလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထိုေရာအခါ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အဖုတ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။
(ဟ .. လူသာငါတာ အဖုတ္က မငယ္ပါလား)
အရည္ေတြတလက္လက္ႏွင့္ စိုေနေသာ အဖုတ္ႀကီးက တကယ္ကို မေသး။ ကာမဆိပ္တက္ေနသည့္ အခ်ိန္မို႔လား မသိ။ ေဖာင္းကားကာ ျပဴးထြက္ေနသည္။ ရီေဝေဝႏွင့္ မွန္လာခဲ့သည့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြေတာင္ ဖ်ဥ္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ကိုယ္အပူရွိန္က တမဟုတ္ျခင္း တက္လာၿပီး ေပါင္ၾကားက ဒုတ္က အလိုလို မာေတာင္လာသည္။
“ကိုေကာင္း .. အတတ္မဆန္းနဲ႔ကြာ .. ေနာ္ ေနာ္ .. ႐ိုး႐ိုးပဲ လုပ္ပါ ..”
ႏြဲ႕ဒါလီ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ေနာက္ ေနရာယူၿပီး ေကာင္းျမတ္က သူ႔ဒုတ္ႏွင့္ လွမ္းေထာက္လိုက္သည္ကို
လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ ငနဲသားက ဖင္သားႏွစ္ျခမ္းကို လက္ျဖင့္ က်က်နၿဖဲထားရာ စအိုဝ နီနီေလးက တကယ္ကို စူစူပြပြေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဇြဲကိုယ္တိုင္ ေကာင္းျမတ္လို ေစာ္ေတြကို ဖင္ခ်ေလ့ ရွိသူျဖစ္ရာ ဒီျမင္ကြင္းတြင္ စိတ္ေတြ ဆူေဝတက္လာသည္။ ဝတ္ထားသည့္ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီသားကို ေထာက္၍ ကန္တက္လာသည့္ သူ႔ေကာင္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းအုပ္ကိုင္မိသည္။
“ဟင့္အင္း .. ဟင့္အင္းကြာ .. မလုပ္နဲ႔ “
“ဒါလီကလဲ .. ခနေလးပါ .. နဲနဲေလး စမ္းထည့္ၾကည့္မယ္ .. မခံႏိုင္မွ ျပန္ထုတ္လိုက္မယ္ ..” “ဟင့္အင္းကြာ .. ဒါလီ ဖုတ္ဖုတ္ကိုပဲ လုပ္ေပးဦး .. ေနာ္ ကိုေကာင္း .. ေနာက္မွ ..”
လီးထိပ္ဖူးႏွင့္ စအိုဝေလးကို လွမ္းေထာက္ခံရေသာ ေကာင္မေလးခမ်ာ လန႔္ျဖန႔္သြားဟန္ တူသည္။ ေခါင္းကေလး ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းျမတ္ကို အသားနာခံရွာသည္။ ေကာင္းျမတ္က စကားနားမေထာင္ဘဲ ထပ္ဖိထည့္ေနသည္တြင္ ေလးဘက္ေထာက္ထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္၍ လီးကို ေပါင္တန္ႏွစ္ဖက္ၾကားမွ လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။
“ကိုေကာင္း .. ဒီဟာပဲ လုပ္ကြာ .. အားးးးး !!!”
စအိုဝစူစူေလးကို ရန္ရွာသလို လုပ္ေနေသာ ေကာင္းျမတ္လီးကို လွမ္းဆြဲၿပီး ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေျပာင္းေတ့ေပးလိုက္သည္တြင္ ေကာင္းျမတ္က တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ က်င္းဝင္ေအာင္ သြင္းပစ္လိုက္သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ ခါးကေလးကုန္းကာတက္ၿပီး၊ ေခါင္းေမာ့ထြက္သြားသည္။ ပါးစပ္က က်ယ္က်ယ္ေလာင္ကို ေအာ္ညည္းသည္။ သို႔ေသာ္ နာလို႔ ညည္းသံ မဟုတ္တာေတာ့ ဇြဲေရာ၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေနသူ ေကာင္းျမတ္ပါ ရိပ္မိပါသည္။
ႏြဲ႕ဒါလီ အဖုတ္အေနအထားႏွင့္က ေကာင္းျမတ္ လီးကို ေကာင္းေကာင္းခံႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ေကာင္းျမတ္လီးက ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ သိပ္အႀကီးစားႀကီးမွ မဟုတ္တာ။ သာမန္အရြယ္အစားေလာက္ပဲ ရွိသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ျဖစ္ၿပီးေသာ ေစာ္တစ္ခ်ိဳ ့ ဇြဲႏွင့္ဆက္ျဖစ္လၽွင္ သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုႀကိဳက္သြားၾကတာ မ်ားသည္။ ေကာင္းျမတ္ကေတာင္ တခါက ေနာက္ေတာက္ေတာက္ႏွင့္ သူေျပာဖူးသည္။ (ေဟ့ေကာင္ .. ဇြဲ .. မင္းခ်ၿပီးတဲ့ ေစာ္ဆိုရင္ .. ငါကေတာ့ ဖင္ပဲ ခ်ခ်င္ေတာ့တယ္ .. အဖုတ္ကလုပ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ဘူး) ဆိုပဲ ..။
“အီး .. ေကာင္းတယ္ .. ကိုေကာင္း .. ေဆာင့္ ေဆာင့္ .. အင့္ .. အင့္ ..”
ႏြဲ႕ဒါလီ ေကာ့လန္ပ်ံကားၿပီး ေအာ္ညည္းေနတဲ့အသံေနာက္မွ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ အသက္႐ႉသံျပင္းျပင္းနဲ႔ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင့္ေနတဲ့ အသံေတြက ကပ္လ်က္လိုက္ပါေနသည္။ ဒါမ်ိဳး အလိုးအေဆာင့္တြင္မူ ေကာင္းျမတ္က ဆရာက်သည္။ သက္လုံေကာင္းသည္။ မနားတမ္းပင္ အခ်က္ ေလးငါးဆယ္ေလာက္ အသာေလး ဆြဲႏိုင္သည္။ အခုလဲၾကည့္။ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး သြင္းထည့္လိုက္၊ ဒစ္ပိုင္းေလာက္ပဲ က်န္ေအာင္ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ႏွင့္ အသားကုန္ကို က်ဳံးေနသည္။ ေသခ်ာသာ ၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ထူထူႀကီးႏွစ္ဖက္ သည္ လီးတန္ႏွင့္အတူ လိပ္လိပ္၍ ဝင္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရမည္သာ။ အရည္ၾကည္ျမဳပ္ ျဖဴျဖဴေတြကေတာ့ ေျပာမေနႏွင့္ေတာ့။ ေအာက္ကခံထားေသာ မို႔ရာေပၚသို႔ တေပါက္ေပါက္ႏွင့္ပင္ က်ေနသည္။
ဇြဲကေတာ့ ဘာအကာအကြယ္မွ မပါဘဲ နိခ္ခ်ည္းသပ္သပ္ ကစ္ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္အစား အသည္းယားမိသည္။ ခံစားမႈ ဖီလင္က ဘာမွ မပါလၽွင္ ပိုေကာင္းသည္ဆိုတာ သိေပမယ့္ ႏြဲ႕ဒါလီလိုမ်ိဳး ေစာ္ႏွင္ေတာ့ အတင့္မရဲသင့္ဟု ထင္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဒါက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာေသာအေတြး။ ထိုအေတြးကို ေကာင္းျမတ္ေနရာတြင္ ဝင္အစားထိုးၿပီး ႏြဲ႕ေဒၚလီကို ေဆာ္ခ်င္သည့္ စိတ္က လႊမ္းမိုးသြားသည္။ လက္ကအလိုလို ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္မိၿပီး၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို ေဘးသို႔ တြန္းဖယ္ၿပီး လီးကို ထုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ အလိုလို ပြတ္မိသြားသည္။
“အင့္ …. ကို .. ေကာင္းလာၿပီး .. ဒါလီ ၿပီးေတာ့မယ္ .. ေဆာင့္ေပး .. ေဆာင့္ေပး”
“အီး .. ကိုလဲ ၿပီးေတာ့မယ္ .. လာ .. လာၿပီ”
ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ တရၾကမ္းေဆာင့္ေနမႈေၾကာင့္ ႏြဲ႕ဒါလီက အရင္ၿပီးသြားပုံရသည္။ တအားအားႏွင့္ ကုန္းေအာ္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားတာ ေတြ႕ရသည္။ အဲဒီေနာက္ ေကာင္းျမတ္က ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ထပ္ေဆာင့္ၿပီး သူ႔ဒုတ္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အျမဳပ္ရည္ေတြ ရႊဲေနေသာ အဖုတ္ဝက ေဆာင့္ခ်က္ၾကမ္းၾကမ္းမ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ၿပဲလန္ၿပီး က်န္ခဲ့တာ ေတြ႕ရသည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ေကာင္းျမတ္က သူ႔ဒုတ္ကို ဖင္သားေျမာင္းၾကားေပၚ ထပ္တင္ၿပီး လက္ႏွင့္ ဂြင္းအဆက္မျပတ္ တိုက္သည္။
“အာ့ .. ၿပီး .. ၿပီးၿပီ !!”
ပထမဆုံး ပန္းထြက္လာသည့္ သုတ္ရည္တန္းက ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ခါးစပ္တြင္ ထိုးထားေသာ အေတာင္ပံပုံ တက္တူးကိုေတာင္ ေက်ာ္၍ ေက်ာျပင္ ဝင္းဝင္းေလးေပၚက်သည္။ ေနာက္ထပ္ဆက္ထြက္လာသည္ကေတာ့ အရင္ဆုံးဟာေလာက္ အရွိန္မျပင္းေတာ့ဘဲ တက္တူးပုံ ေပၚက်သည္။ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္မ်ားကေတာ့ ဖင္သားလုံးလုံးေဖြးေဖြးမ်ားေပၚတြင္ ..
“ရွီး .. ေကာင္းလိုက္တာ .. ဒါလီရယ္ ..”
“ဒါလီလဲ ေကာင္းတယ္ .. ကိုေကာင္း .. ကိုက သိပ္ေတာ္တာပဲ .. ႁပြတ္”
ႏြဲ႕ဒါလီက ခပ္ညဳညဳေလး ခၽြဲကာေျပာရင္း သူ႔အေပၚကုန္းက်လာသည့္ ေကာင္းျမတ္၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ဆီး၍ နမ္းသည္။ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ႁပြတ္ၿပီးသည္တြင္ ေကာင္းျမတ္က မို႔ရာေဘးသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါ သူ႔အၾကည့္က အိပ္ခန္းတံခါးဝသို႔ ေရာက္လာရာ တံခါးဝနားတြင္ ကိုယ္တစ္ျခမ္းနီးပါးေပၚေအာင္ ရပ္ေနမိသူ ဇြဲႏွင့္ တည့္တည့္တိုးေတာ့သည္။
(ဟိုက္!! .. ေသၿပီ .. ၾဆာ)
လီးထုတ္၊ ဂြင္းတိုက္ေနသည့္ အျဖစ္ကို ေကာင္းျမတ္ ျမင္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေသာက္ရွက္ေတာ့ ကြဲၿပီဟုေတြးမိၿပီး ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေတြ ထူပူသြားသည္။ ကမန္းကတမ္း လီးကို ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ကိုယ့္အိပ္ခန္းဘက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ သူ႔အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး
ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာႏွင့္ မခိုးမခန႔္ လွမ္းၾကည့္ေနေသာ ေကာင္းျမတ္ပုံစံကို ျမင္ေယာင္ေနသည္ …။ လဒေကာင္ .. မသာဂ်ီး .. >:( >:(
“၀ါး … အူးးးး”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေစာင္ေအာက္က ထုတ္ၿပီး ေခါင္းေပၚေျမႇာက္တင္ ကိုယ္ကိုတြန႔္၍ ဇြဲ ပ်င္းေက်ာဆြဲလိုက္သည္။ အိပ္ရာေခါင္းရင္းဘက္ရွိ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ရနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ မထလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ေဘာ့စ္ျဖစ္ေနလို႔ ႐ုံးမသြားတာက ျပသနာမရွိ။ ဇြဲအေနနဲ႔ကတာ့ မေန႔ညက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ေရာက္ ႐ုံးသြားမွကို ျဖစ္မည္။ မဟုတ္လၽွင္ HR က အေပါက္ဆိုးဆိုး ဘြားေတာ္က သူေဌးလူယုံေတြ၊ ဘာေတြ ဂ႐ုစိုက္ေနတာမဟုတ္။ ရက္ပ်က္ေၾကးဆိုၿပီး ဖ်က္လိုက္ရင္ ေဘာနပ္စ္ေတာင္ မရေသး။ ကိုယ့္လခထဲက အရင္ ကြိသြားဦးမည္။ မျဖစ္ေသး .. မျဖစ္ေသး ..။
ေစာင္ကိုဖယ္ၿပီး အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္မွ သူမႏိုးခင္ကတည္းက ႏိုးေနေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို သတိျပဳမိသည္။ (ေနပါဦး .. ညီေလးရာ .. မင္းအတြက္ ျဖစ္လာမွာေပါ့) လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ဖို႔ သဘက္ဆြဲ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေကာင္းျမတ္၏ စတူဒီယိုခန္းနားေရာက္လို႔ အနည္းငယ္ ဟတတျဖစ္ေနေသာ တံခါးေပါက္ကိုအေတြ႕၊ အထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မ်က္လုံးျပဴးစရာ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဆလိုက္မီးေတြ မပိတ္ဘဲ ထြန္းထားဆဲျဖစ္ေသာ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္းျမတ္က ရွိမေနပါ။ ညတုန္းက ေတြ႕ခဲ့ရသူ ႏြဲ႕ဒါလီကေတာ့ ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ပုံမွန္ အေနအထားႏွင့္ ရွိေနတာ မဟုတ္။ သစ္သားကုလားထိုင္ တစ္လုံးတြင္ တုပ္ေႏွာင္ခ်ည္ထားလ်က္ႏွင့္ ရွိေနတာျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပုံမွန္အဝတ္အစားမ်ား ရွိမေနဘဲ .. ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားတြင္ ျမင္ရေလ့ရွိေသာ လည္သာအနက္ေရာင္ ကိုယ္က်ပ္ဝတ္စုံကို Lingerie သဖြယ္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေျခတန္ႏွစ္ဖက္အား
ကုလားထိုင္၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တြဲခ်ည္ထားၿပီး၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ ေခါင္းေပၚက ေျမႇာက္ကာ လက္ေနာက္ျပန္ခ်ည္ထားသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္လည္း ေဘာဂက္လို႔ ေခၚသည့္ ႀကိဳးႏွင့္ဆက္ထားေသာ ေဘာလုံးအနက္ေလးကို ထည့္ပိတ္ထားသည္။
Spoiler
“အူး .. အီး … အယ္ … အာ … အုံး … အီ … အီ … ေအး … အာ”
ေကာင္းျမတ္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူးမႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မီးထိုးျပ၊ ဆက္တင္ျပင္ ဘာညာ လိုက္လုပ္ဖူးလို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေမာ္ဒယ္လ္ဝတ္စုံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျမင္ဖူးပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီလိုမ်ိဳး ကိုယ္က်ပ္သားေရအနက္ ပုံစံ .. ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ဒီဇိုင္းမ်ိဳးကိုေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါ။ ဒီဇိုင္းက မိုက္သည့္အျပင္၊ လက္ေနာက္ျပန္ေျမႇာက္ၿပီး ထိုင္ေနရမႈေၾကာင့္ ရင္ဆိုင္ေတြက မို႔ၿပီးေတာ့ကို ေကာ့ထြက္ေနသည္။ ျမင္လိုက္တာႏွင့္ ေသြးဆူဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇြဲ ေနရာမွာ ဆက္ရပ္ေနမိရာ အခန္းဝသို႔ မ်က္လုံးကစားေနသူ ႏြဲ႕ဒါလီက ျမင္သြားရွာသည္။ ဘာေတြမွန္း မသိေအာ္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းေျပာေနသည္။
ဇြဲ အခန္းပတ္လည္ကို အရင္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေသခ်ာသည္။ ဟိုေကာင္ ေကာင္းျမတ္ ရွိမေန။ ၾကည့္ရတာ
ေစာေစာစီးစီး ႏိုးေနၿပီး ႐ႉတင္ဝင္ဖို႔လုပ္ရင္း ကိစၥတစ္ခုေပၚလာလို႔ ထြက္သြားတာ ျဖစ္ရမည္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ေနမိသည့္ ဇြဲ၏ အေတြးက ညတုန္းက လူမိခံလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။
“လဒေကာင္ .. ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့”
စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာအသြင္ ေျပာင္းသြားၿပီးေနာက္ ဇြဲ အခန္းထဲသို႔ ခပ္တည္တည္ ဝင္လာသည္။ သူဝင္လာသည္ကို ျမင္ေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီက အားတက္သြားဟန္ႏွင့္ တဝူးဝူးတဝါးဝါး ထပ္ေျပာသည္။ ဇြဲ ႐ႉးဆိုၿပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္ ႏႈတ္ခမ္းနားကပ္ကာ လုပ္ျပလိုက္သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ အသံေလး တိတ္သြားၿပီး သူမ ေဘးနားေရာက္လာသည့္ ဇြဲအား အားကိုးတႀကီး မ်က္ႏွာႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားဟန္ ရွိေသာ ေဆးဆိုးပန္း႐ိုက္မ်က္ႏွာေလးက မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဝင္းဝင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။
“ဘာမွ မေျပာနဲ႔ ႏြဲ႕ဒါလီ .. ကို ေမးတာကို ေၿဖ .. ဟုတ္ရင္ေခါင္းညိတ္ၿပ .. မဟုတ္ရင္ ေခါင္းခါၿပ ..”
ဇြဲ ဒီစကားေျပာၿပီးေနာက္ ႏြဲ႕ဒါလီ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ သူထင္ထားသလို ႏြဲ႕ဒါလီက ေခါင္းကို သာသာေလး ညိတ္ျပသည္။ ဒီေလာက္ဆို မဆိုး။ ေရွ႕ဆက္တက္ဖို႔ ရႏိုင္သည္ဆိုတာ ဇြဲ ရိပ္မိလိုက္သည္။ အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ေနသျဖင့္ ရင္စီးေနရာအထက္ပိုင္းတြင္ ဝင္းစိုေနေသာ ႏို႔လုံးေဖြးေဖြးတို႔၏ ထိပ္ပိုင္းအား လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာက ျပဳံးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္သြားၿပီး လက္က မို႔ေမာက္ေနသည့္ ထိုအပိုင္းအား လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။
“အူး … အူး … အ “
ဇြဲလက္ထဲ အိအိစီးစီးေလး ျဖစ္သြားသေလာက္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ကိုယ္ကေလးက တီကို ဆားႏွင့္တို႔လိုက္သလို တြန႔္သြား၏။
“မ႐ုန္းနဲ႔ေလ … ဒါလီ .. ဒီဟာေတြကေန လႊတ္ခ်င္တယ္ ဟုတ္ ..”
“အု .. အု”
ဇြဲစကားေၾကာင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ ျပန္ၿငိမ္သြားၿပီး သူ႔ကို မ်က္လုံးေလးဝင့္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ဇြဲက မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလိုက္ေတာ့၊ မ်က္ေစာင္းေလး တစ္ခုျပန္ထိုးသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမပါးစပ္ကို ေမာ့ျပရင္း ပါးစပ္ထဲဝင္ေနေသာ ေဘာလုံးကို အမူအရာႏွင့္ ထုတ္ခိုင္းသည္။ ဇြဲ ဒီတစ္ခုေတာ့ လိုက္ေလ်ာလိုက္သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ထိန္းကိုင္ၿပီး သားေရႀကိဳးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ပါးစပ္ထဲမွ ေဘာလုံးက ကၽြတ္ထြက္လာသည္။
“ကိုဇြဲ .. လုပ္ပါဦး .. ဒါလီကို ဒီဟာေတြ ေျဖေပဦး”
စကားေျပာႏိုင္သြားသည္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ သူ႔အား အေျပးအလႊား ေျပာရွာသည္။ႏြဲ႕ဒါလီ ဓါတ္ပုံလာ႐ိုက္သည့္ တစ္ရက္က ဇြဲက ေကာင္းျမတ္ကို ၀ိုင္းကူေပးထားသျဖင့္ သူ႔တို႔သိေနၾကတာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲက ႏြဲ႕ဒါလီ စကားကို
ဂ႐ုစိုက္မေန။ သူ႔မွာလဲ သူ႔အႀကံႏွင့္သူ။ ညတုန္းက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္သြားေသာ ေကာင္းျမတ္ကို ပညာေပးရမည္။
“ေျဖေပးမယ္ .. ဒါလီ .. ဒါေပမယ့္ ဒါလီကလဲ ကိုယ့္ကို ျပန္ေျဖေပးရမယ္”
“ဟင္ .. ဘာေျဖရမလဲ လို႔ ..” (ႏႈတ္ခမ္းစူကာ ညဳတုတုအသံေလးႏွင့္ ေမးသည္)
“ဒါကို ေျဖေပးရမွာ “
ဇြဲက ပါးစပ္ႏွင့္သာမက လက္ျဖင့္ပါ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ညဝတ္ပိတ္ေဘာင္းဘီကို သားေရႀကိဳးေနရာမွ ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ အီးလိုေျပာရင္ မနက္ခင္းသစ္သားတန္းလို႔ဆိုရမယ့္ အေခ်ာင္းႀကီးက မားမားမတ္မတ္ ေထာင္လ်က္ ထြက္လာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား လက္သြားၿပီး၊ ပါးစပ္ေလးက ၀ိုင္းဝိုင္းေလး ဟသြားရွာသည္။ ထြက္လာသည့္ အသံကေတာ့ အိုခနဲဆိုေသာ အာေမတိတ္သံ ..။
ႏြဲ႕ဒါလီတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားသြားရသည္။ ဇြဲဆိုသည့္တစ္ေယာက္ကို ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ကတည္းက သိေနသည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ဗလေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္ ဇြဲက ေကာင္းျမတ္ထက္ စာရင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းသည္မို႔ ျမင္ျမင္ျခင္း စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္သာ။ အခုေတာ့ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေတာင့္ေျဖာင့္သည္ဆိုတာ ႐ုပ္ကေလးပဲ မဟုတ္ဆိုတာ ၊ သူမ မ်က္ႏွာနားတြင္ ဝဲေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးေၾကာင့္ သိလိုက္ရသည္။ ရင္ထဲ ဖိန္းခနဲ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္လာသည္။
“ဘယ္လိုလဲ စုပ္ေပးမယ္ မွတ္လား .. မစုပ္ေပးဘူးဆို … ဒီအတိုင္း ထားခဲ့လိုက္မယ္ .. ေကာင္းျမတ္ျပန္လာတာကို ေစာင့္”
ႏြဲ႕ဒါလီ ေဝခြဲမရ ျဖစ္ေနသလို စိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္း သိလို႔ အၾကပ္ကိုင္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ လူကိုယ္လဲ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္ေတာ့မည္ဟန္ ကိုယ္ေယာင္ျပသည္။ ဇြဲ ထင္သည့္အတိုင္း။ ႏြဲ႕ဒါလီထံမွ အေလာတႀကီးႏွင့္ တုံ႔ျပန္သံကို ၾကားရသည္။
“မသြားနဲ႔ .. ကိုဇြဲ .. တကယ္ပဲ .. စိတ္ညစ္တယ္ေနာ္ .. လာ .. လာခဲ့ … လူကို အႏိုင္ကို က်င့္တယ္ .. ဟြန္း”
မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထပ္ထိုးလိုက္သည့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ႏႈတ္ခမ္းနီတာရဲေလးထံသို႔ ဇြဲက သူ႔အေခ်ာင္းႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည္။ အဆင္ေကာ ေျပပါ့မလားဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ ျဖစ္ေနသူ ဇြဲ .. ႏြဲ႕ဒါလီ ပါးစပ္ေလး ဟကာငုံလိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္မွပဲ စိတ္တစ္ဝက္ ေအးသြားရသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ မေတာ္ ျဖတ္ကိုက္လၽွင္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာ္မေကာင္း၊ ၾကားမေကာင္းေသာ ဒဏ္ရာႏွင့္ ဒီဇင္ဘာလႀကီး အနားယူေနရမည္ မဟုတ္လား။
ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ၿပီး သူမပါးစပ္ထဲသို႔ ဝင္လာသည့္ ထိပ္ဖူးလုံးႀကီးကို ႏြဲ႕ဒါလီ ေကာင္းေကာင္း စုပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိပ္ဝေလးအား လၽွာေလးႏွင့္ထိၿပီး ကလိေပးလိုက္သည္တြင္ ကိုဇြဲတစ္ေယာက္ သေဘာက်သြားပုံႏွင့္ မ်က္လုံးေတြပါ မွိတ္သြားသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေကာင္းေနသလို ႏြဲ႕ဒါလီအတြက္လဲ ဒီအသားေခ်ာင္းႀကီးကို စုပ္ရတာ အားရစရာ ေကာင္းေနသည္။ အတန္ႀကီးက ထြားထြားႀကီး၊ ထိပ္ဖူးကလဲ မနည္းမေနာ။ ေရႊငွက္ေပ်ာသီးႀကီး ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာသလို ေတြ႕ၾကဳံေနရသည္။
“အီး … ေကာင္း .. ေကာင္းလိုက္တာ .. ဒါလီရယ္ .. အဲ့လို မ်ိဳးေလး .. အား ..”
လီးဒစ္ေအာက္က ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာေလးအား လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ပြတ္တိုက္ခံရသည္တြင္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေျခဖေနာင့္ေတြပင္ ႂကြတက္သြားရသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူမေခါင္းကို ေရွ႕ေနာက္လႈပ္ရွားရင္း လီးကို အဝင္အထြက္ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည္။ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့ .. ႏြဲ႕ဒါလီ ၾကည့္ရတာ ပေလြပညာကို ေတာ္ေတာ္အဆင့္ျမင့္ျမင့္ တတ္ေျမာက္ထားပုံရသည္။ အသက္ကေလး ငယ္ေပမယ့္ ပညာကမငယ္။ ပါးကေလးမ်ား ပိန္လိုက္၊ ေဖာင္းလိုက္ ျဖစ္လာသည္အထိ ႀကိဳးစား စုပ္ေပးသလို၊ လၽွာကေလးကို ေကာင္းေကာင္း အသုံးခ်ၿပီး လီးကို ကလိေနသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ကိုယ္ကို မနည္းပင္ မတ္မတ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားရသည္။
“အီး .. ေကာင္းတာ .. ဒါလီရယ္ .. စုပ္စုပ္ .. အား .. အား”
လက္တစ္ဖက္က ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ေခါင္းအား ထိန္းကိုင္ၿပီး သူမပါးစပ္ကို ေအာက္သို႔ပိုဖိခ်မိသလို၊ က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္လဲ နက္ေျပာင္ေနေသာ သားေရသားေအာက္မွ မို႔ေမာက္ေနသည့္ ရင္သားလုံးလုံးတစ္ဖက္ကို လွမ္းဆြဲသည္။ ႏို႔သီးရာေလး ထင္းေနသည့္ ေနရာကို လက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး လက္ညိဳး လက္မသုံးကာ ဖိေခ်ေပးလိုက္သည္။
“အူး … အိ … အိ”
အဓိက အခ်က္ေနရာကို အဆြခံရေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီလဲ ေသြးသားေတြ ဆူပြက္လာရသည္။ အစတုန္းကေတာ့ ထိုင္ခုံမွာ တုပ္ေႏွာင္ၿပီး ခ်ည္ထားခံခဲ့ရေသာ ဘဝက လြတ္ခ်င္လို႔။ အခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ လီးစုပ္ရတာကို အရသာေတြ႕သထက္ေတြ႕ေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္၊ ေျခႏွစ္ဖက္ မလႈပ္ႏိုင္သည္ကိုေတာင္ ေမ့ၿပီး၊ လႈပ္ႏိုင္သည့္ ပါးစပ္ကို သုံးၿပီး အားရပါးရ ထပ္စုပ္သည္။ ဇြဲဟာႀကီးကလဲ တကယ္ကို အားရေလာက္ေအာင္ ႀကီးသည္မို႔ သူမ စိတ္ေတြဆူေဝပြက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလဲ ေဖာင္းတက္ၿပီး အရည္ၾကည္ေတြ အလိုလို စို႔လာရွာသည္။
“အူး .. မရေတာ့ဘူး .. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ!!”
အိေႏြးပူစက္သည့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္အတြင္းသားေလးမ်ားက ေပးသည့္ အရသာကို မခံႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး ဇြဲတစ္ေယာက္ ေက်ာ့ေကာ့၊ ဖင္ေကာ့ တက္သြားသည္။ လီးႀကီးက ေဖာင္းကားတက္ၿပီး ထိပ္ဝကေနမူ သုတ္ရည္ပူေတြ ပန္းထုတ္မိသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီကိုယ္တိုင္လဲ လည္ေခ်ာင္းထဲကို ထိုးက်လာေသာ သုတ္ရည္ပ်စ္ပ်စ္မ်ားေၾကာင့္၊ စိတ္ထဲတြင္ ေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး အဖုတ္ကေန အရည္ၾကည္ေတြ စိမ့္က်သည္။ သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ အေသးစား ကလိုင္းမက္စ္တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရသည္။
“အား .. ေကာင္းလိုက္တာကြာ .. ေက်းေက်းပဲ .. ဒါလီ ..”
သုတ္ရည္ေတြ ေျပာင္စင္ေအာင္ ကုန္သြားေတာ့ သူ႔လီးကို ႏြဲ႕ဒါလီ ပါးစပ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးအား လက္ႏွင့္ လိမ္ဆြဲၿပီး ေျပာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူ႔အား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ထိုးရင္း တုံ႔ျပန္သည္။
“ဒါ .. ဒါဆို ဒီဟာေတြ ေျဖေပးဦး .. ေကာင္းျမတ္က ဘာမွန္း မသိဘူး .. ဓါတ္ပုံဆန္းဆန္း႐ိုက္ရေအာင္ ေျပာၿပီး သူမ်ားကို ခုံမွာ ခ်ည္သြားတယ္ ..”
“ေျဖေပးရမွာေပါ့ .. ေနဦး .. ႀကိဳးစက ဘယ္နားမွာပါလိမ့္ ..”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ျပန္ခ်ည္ထားေသာ ႀကိဳးစအား ရွာေဖြရန္ ဇြဲျပဳသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ဝင္းလက္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲက တစ္ခုခုကို အေရးတႀကီး အမွတ္ရဟန္ႏွင့္ စတူဒီယိုခန္းရွိ နံရံတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ တိုင္ကပ္နာရီကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
“အာ .. ေဆာရီး … ဒါလီ .. ကိုယ္ ႐ုံးသြားဖို႔ အခ်ိန္ေနာက္က်ေနပီ .. ေျပးရဦးမယ္ … ေနာက္ .. ေနာက္မွေနာ္ ..” “ဟင္ !! .. ဇြဲ .. ဇြဲ .. ခင္ဗ်ား .. ဒါဘာလုပ္တာလဲ ??? >:( >:(“
အခန္းဝသို႔ လွည့္ထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ဇြဲကို ႏြဲ႕ဒါလီက အသံစူးစူးႏွင့္ေအာ္ကာ လွမ္းေမးသည္။ သူမကိုယ္ကို လႈပ္ခါၿပီးလဲ ႐ုန္းသည္။ ထိုင္ခုံႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေဆာင့္သံ တဒုန္းဒုန္း ထြက္လာသည္။ ဇြဲ ႏြဲ႕ဒါလီအား လွည့္ၾကည့္၍ ႐ႉးဆိုၿပီး လုပ္ျပသည္။ သူမနားသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ခုနက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်ထားေသာ ေဘာဂက္ကို ျပန္ေကာက္ယူသည္။
“တိတ္တိတ္ေလး ေနၿပီး .. ေကာင္းျမတ္ ျပန္လာတာေစာင့္ေနာ္ .. ဒါလီက လိမၼာပါတယ္ .. ေရာ့ .. ပါးစပ္ေလး ဟလိုက္ဦး .. အာာာာာ …”
ႏြဲ႕ဒါလီတစ္ေယာက္ ေဒါသထြက္ ခံျပင္းေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သူ႔အား မ်က္လုံးျပဴးၾကည့္ေနေပမယ့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ မမႈေတာ့ပါ။ စပ္ၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ေရခ်ိဳးဖို႔ရန္ ေနာက္ေဘးဘက္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေအာ္သံက တံခါးပိတ္ထားခဲ့ေသာ စတူဒီယိုခန္းထဲမွာ က်န္ေနခဲ့ေတာ့သည္။
ဇြဲ ႐ုံးတက္ရသည့္ေနရာက ၿမိဳ ့လည္ေခါင္ရွိ အဆင့္ျမင့္အေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္ေျမာက္ အလႊာတြင္ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူ၏ အဓိက ႐ုံးခန္းအျဖစ္ အဆိုပါအေဆာက္အဦးႀကီး၏ ၁၅ထပ္တစ္ခုလုံးကို အပိုင္စီးထားသည္။ ဒီေလာက္ဆိုလၽွင္ ဇြဲ၏ သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းရဲ ့ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈကို စာဖတ္သူ အနည္းငယ္ မွန္းဆမိမည္ ထင္ပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ ျမန္မာျပည္၏ နာမည္ေက်ာ္ သူေဌးႀကီးမ်ားထဲမွ တစ္ဦးအပါအဝင္ ခ႐ိုနီ အႀကီးစား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။
ေန႔စဥ္ လာေန႔ၾကအတိုင္း ၿမိဳ႕ထဲဘက္ေရာက္မည့္ ဘတ္စကား တစ္စီးကို စီး၍ ႐ုံးလာခဲ့သည္။ ပန္းဆိုးတန္းထိပ္ ေရာက္ေတာ့ ကားက ႏြားလွည္းအသြင္ ေျပာင္းသြားၿပီး ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ႏြံနစ္သလို တစ္ဘီးျခင္း လွိမ့္ေနရွာသည္။ ဇြဲလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ အဆုံး ဘတ္စကားေပၚမွ ဆင္းၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
႐ုံးအေဆာက္အဦးရွိရာ ေအာက္ထပ္ရွိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံနားေရာက္ေတာ့ မနက္ဘက္ သူလုပ္ေနၾက ထုံးစံအတိုင္း Bakery ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီႏွင့္ မုန႔္ဝင္ဝယ္သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ဝယ္ေနၾက ျဖစ္လို႔ အေရာင္းေကာင္တာမွ
ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ေတာင္ ဇြဲ ေတာ္ေတာ္သိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ (ကိုဇြဲ .. ထုံးစံပဲ မွတ္လား)ဆိုၿပီး လွမ္းေမးသည့္ ေကာင္မေလးကို (ဟုတ္တယ္ .. အသဲေလးရယ္) လို႔ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ေျဖလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ဟြန္းဆိုၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေပမယ့္ မ်က္ဝန္းမ်ားကမူ ျပဳံးစစ ျဖစ္ေနသည္။ အသဲေလးဟု ေခၚလိုက္ေသာ ထိုေကာင္မေလး နာမည္က သဲသဲခ်ိဳဆိုတာ ဇြဲသိေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား ..။
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေနာက္က်ေနၿပီဟု ေတြးထားေသာ ဇြဲ .. ႐ုံးခန္းထဲ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သူ႔သူေဌး ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ေရာက္မလာေသးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေသးသည္။ သူေဌးထက္ ေစာေရာက္ေနလို႔။ မဟုတ္လၽွင္ ကားပိတ္လို႔ ဘာညာဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးျခင္းကို လက္မခံေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ အဆူအေဟာက္ကို ခံခ်င္ခံေနရမွာ ျဖစ္သည္။
ေဘာ့စ္ ဆိုၿပီး ေခၚရေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ အသက္အားျဖင့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလာက္ရွိသည္။ ဇြဲႏွင့္ဆိုလၽွင္ ႏွစ္၂ဝနီးပါးေလာက္ ကြာဟသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူေဌးပီပီ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲ႐ွိႈင္းေနသူမို႔ ႏုပ်ိဳေနသည့္ဟန္ ေပါက္သည္။ ဆိုးေဆး သုံးထားမႈေၾကာင့္ ဆံပင္ျဖဴရယ္လို႔ မရွိေသာ ေခါင္းက အၿမဲနက္ေမွာင္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ပင္ကိုယ္႐ုပ္သန႔္ေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ဝတ္စားဆင္ယူမႈႏွင့္ ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ တကယ္ကို လူႀကီးလူေကာင္း ဂ်န္တမန္း စတိုင္ထြက္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပဲလား မသိ .. ဦးမိုးလုံးဟိန္းတြင္ အျခား ေယာက်္ားသားမ်ား အားက်ခ်င္စရာေကာင္းေသာ ဇာတ္လမ္းေတြက မ်ားလွေလသည္။
ဇြဲတစ္ေယာက္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းထံတြင္ အလုပ္ဝင္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ ကာလတြင္ သူ႔ေဘာ့စ္ ပတ္သက္ခဲ့ေသာ မိန္းမေတြက မနည္းလွပါ။ အႀကိမ္တိုင္း အႀကိမ္တိုင္းတြင္ သိလာခဲ့ရေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တ႐ုတ္စကားပုံ တစ္ခုအတိုင္း ေတာင္တစ္လုံးထက္ တစ္လုံးပိုျမင့္သလိုမ်ိဳး တင္စားလို႔ရႏိုင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ေရွ႕ကတစ္ေယာက္ထက္၊ ေနာက္ေပၚလာသည့္ တစ္ေယာက္က ပိုေခ်ာ၊ ပိုလွေနလို႔ျဖစ္သည္။ လက္ကီးဘတ္စတတ္ဆိုေသာ အသုံးအႏႈန္းသည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ေရြး၍ ေျပာထားဟန္ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္း ေျပာရမည္ဆို ဦးမိုးလုံးဟိန္းကို ဇြဲ လုံးလုံး နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေသာ္ သူေဌးကေတာ္ ျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံကို ဇြဲတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္း သိေနလို႔ ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္သူ ေက်ာင္းတြင္းေပါင္းမ်ားစြာကို ပိုင္ဆိုင္ေသာ သူေဌးႀကီးတစ္ဦး၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမုံသည္ ဇြဲအျမင္တြင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ က်က္သေရ အရွိဆုံး၊ ဆြဲေဆာင္မႈ အရွိ္ဆုံး၊ အေခ်ာေမာဆုံးဟု ဆိုရမည့္သူ ျဖစ္သည္။
ေဒၚနန္းယမုံဟု ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ အျပင္မွာ နန္းယမုံကို ေတြ႕လၽွင္ ဘယ္လိုမွ ေဒၚတပ္ေခၚခ်င္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ေအးျမသည့္ ရာသီဥတုတြင္ ေနထိုင္က်င္လည္လာေသာ ေတာင္ေပၚသူလဲ ျဖစ္၊ ဘက္ဂေရာင္းေတာင့္သည့္ သူေဌးမေလး တစ္ဦးလဲ ျဖစ္ေသာ နန္းယမုံသည္ အသက္အားျဖင့္ သုံးဆယ္ေက်ာ္လာသည့္တိုင္ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ေလးေလာက္ ထင္ရသည္။ အျပစ္အနာအဆာ ကင္းေသာ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးအား ပုခုံးေက်ာ္႐ုံ ရွည္ေသာ ေကာ္ဖီေရာင္ ဆံႏြယ္မ်ားႏွင့္ လွပစြာ ဝန္းရံထားသည္မွာ Photoshop effect သုံးကာ ျပင္ထားသည့္အလား ထင္ရသည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျခေမြးမီးမေလာင္၊ လက္ေမြးမီးမေလာင္ ေနလာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည့္အျပင္၊ ဇြဲ သိထားသည့္အခ်က္အရ ေယာဂလဲ အၿမဲေလ့က်င့္သည္ဆိုေသာ ေဒၚနန္းယမုံသည္ တကိုယ္လုံး
အခ်ိဳးအစားေျပျပစ္ကာ ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္။ အခုေခတ္ ခ်ာတိတ္မေလးမ်ိဳးလို ပိန္ပိန္လွီလွီ ေသးေသးေကြးေကြးလဲ မဟုတ္။ ငါးေပေျခာက္လက္မဆိုေသာ အရပ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေသာ အခ်ိဳးစားက်နသည့္ ကိုယ္လုံးကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ အလုံးစုံကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာလိုက္ရလၽွင္ နန္းယမုံသည္ ႏိုင္ငံျခား ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး Charlize Theron ႏွင့္ နင္လားငါလား ေခ်ာေမာသူပင္။ ဆံပင္အေရာင္ေလးသာ ေရႊအိုေရာင္ ဆိုးလိုက္လၽွင္ ျမန္မာျပည္ရဲ ့ Charlize Theron လို႔ ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါသည္။
ဒါေၾကာင့္လဲ ဇြဲ .. သူ႔ေဘာ့စ္ျဖစ္သူကို နားမလည္ႏိုင္တာျဖစ္သည္။ သူသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေနရာမွာ ဆိုလို႔ကေတာ့ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ဖက္အိပ္ၿပီး တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးေအာင္ လိုးေနမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။
(အင္း .. လူေတြ .. လူေတြ .. ကိုယ့္မွာ ရွိတာက်ေတာ့ အဟုတ္ မထင္ၾကဘူး .. ခက္ေတာ့တာပဲ)
သံေဝဂရသလို ညည္ညည္းညဴညဴ ေတြးေနမိေသာ ဇြဲ၏ အေတြးက သူေဌးကေတာ္ ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီသို႔ ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ တခါတခါ ေဘာ့စ္ကို မၾကည္ေသာ အခ်က္မွာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းသည္ ကလိမ္ကက်စ္ က်ခ်င္ေသာ ဗီဇေလး ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဒါမ်ိဳးက စီးပြားေရးလုပ္သူမ်ားတြင္ မကင္းသည္မို႔ ဇြဲ နားလည္ေပးလို႔ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တခါတခါ သူႏွင့္ လာပတ္သက္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္လာရေသာအခါ ထိုအခ်က္က ဇြဲ မေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဥပမာ အေနနဲ႔ ဆိုရလၽွင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာေကာင္မေလးမ်ားအတြက္ အသုံးကို ဇြဲက ကုမၸဏီရဲ ့စာရင္းတြင္ မလွိမ့္တပတ္ႏွင့္ ထည့္ေပးထားရသည္။ တကယ္တမ္း ထိုစာရင္းကို ကုမၸဏီ၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေသာ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ရွင္းရေတာ့ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဝင္ကူသည္မဟုတ္။ ဇြဲသာ ရင္ထဲ ဘုရားတရားတရင္း ေဒၚနန္းယမုံ မ်က္စိလည္ေအာင္ ရွင္းျပရင္း ေျဖရွင္းရတာ ျဖစ္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံကလဲ ေျပာရလၽွင္ ခပ္တုံးတုံး ခပ္အအ သမားေတာ့ မဟုတ္။ ေအာ္ဇီရွိ နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းက ဘြဲ႕တစ္ခု ရထားသူျဖစ္လို႔ တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားတြင္ သူမက ဇြဲထက္ေတာင္ ပိုအျမင္က်ယ္ေသးသည္။ ဇြဲအတြက္ေတာ့ တကယ္ကို ရွိရွိသမၽွ တန္ခိုးရွင္မ်ားအား တရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။
အခုရက္ပိုင္းအတြင္း ဇြဲ သူ႔ေဘာ့စ္ကို မၾကည္သည္က ေနာက္တိုးစပြန္ဆာ ကိစၥတစ္ခုက သူႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္လာလို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လက္ရွိ ရွိေနေသာ စပြန္ဆာေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ အျပင္၊ သိပ္မၾကာေသးခင္က Miss ဘြဲ႕ရခဲ့ေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို စပြန္ဆာ ထပ္ေပးသည္။ ပုံမွန္အတိုင္းဆို ဇြဲ ဘာမွ ေျပာမိမွာ မဟုတ္ေသာ္လည္း .. ခက္သည္က အဲဒီတစ္ေယာက္ စပြန္ဆာကိစၥကို သူက လိုက္ဖန္တီးေပးရတာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ အဲဒီအသစ္တစ္ေယာက္သည္ သူ႔ရည္းစားေဟာင္း နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သည္။ ဇြဲတို႔ ေက်ာင္းထဲက ျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ ေျပာရလၽွင္ ဇြဲအတြက္ မ်က္ႏွာပူစရာလိုလို၊ မ်က္ႏွာနာစရာလိုလို ခံစားခဲ့ရသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥအတြက္ သူလိုက္လုပ္ေပးရတာ တကယ္ကို မေက်နပ္ ..။ သို႔ေသာ္ သူ႔မွာ No Choice !!
ဝယ္လာသည့္ ေကာ္ဖီေလး ကုန္ခါနီးသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အၿမဲတမ္း ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္း .. ဒီေနေတာ့ ဖိုသီဖတ္သီ ျဖစ္ကာ ကို႔႐ိုးကားရား ပုံစံေပါက္ေနသည္။ ဇြဲသည္ပင္ အ့ံအားသင့္မိသည္မို႔ ထိုင္ခုံတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ထ၍
ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
“ဂြတ္ေမာနင္း .. ေဘာ့စ္”
“ဇြဲ .. မင္းလာဦး .. ငါ .. မင္းနဲ႔ ေျပာစရာ ရွိတယ္”
ေလသံတင္းတင္းႏွင့္ ေျပာၿပီး သူ႔႐ုံးခန္းဘက္လွည့္ထြက္သြားေသာ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေၾကာင့္ ဇြဲ စိတ္ေတြ စႏိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ မေန႔ည ပါတီမွာတုန္းက အေကာင္းႀကီး။ အခု မနက္က်ေတာ့ ပုံစံက ညတုန္းကႏွင့္ မတူ။ ဘာမ်ား ျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ဇက္ကေလးပုၿပီး ကိုယ္ကိုယို႔ကာ ေဘာ့စ္ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္လာခဲ့သည္။
အခန္းထဲေရာက္လို႔ ဦးမိုးလုံးဟိ္န္းက လက္ဟန္ႏွင့္ တံခါးပိတ္ခိုင္းလိုက္သည္တြင္၊ ဇြဲ ပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အခန္းအလယ္ရွိ စားပြဲေရွ႕က ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက တျခားဘက္ရွိ သူ႔ေနရာတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္႐ႈပ္ေထြးဟန္ႏွင့္ စေျပာသည္။
“မင္း .. ခနေနရင္ .. ေခ်ာေခ်ာဆီ သြားလိုက္”
(ဟင္) ..
“ငါေျပာတာ ေသခ်ာနားေထာင္ … ေခ်ာေခ်ာဆီ သြား .. ၿပီးရင္ သူနဲ႔မင္း သမီးရည္းစားေတြလို ဓါတ္ပုံ႐ို္က္ခဲ့ ..” “ဟင္ !!”
ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္ထဲကေနသာ မဟုတ္ဘဲ ပါးစပ္ကေနပါ (ဟင္)ဟု ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲ မရွင္းေတာ့သည္မို႔ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေျပာေနသည္ကို ျဖတ္၍ ေမးမိသည္။
“သမီးရည္းစား ဟုတ္လား .. ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ နားမလည္ဘူး??”
“ငါေျပာတာ မၿပီးေသးဘူး .. ျဖတ္မေမးနဲ႔ .. ဒီမွာေဟ့ .. ငါနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာကို ငါ့မိန္းမက မိသြားလို႔ေဟ .. အဲဒါ မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေပးဖို႔ ခိုင္းေနတာ ..”
“က်ေနာ္က .. ေခ်ာေခ်ာရည္းစား ..??”
“ဟုတ္တယ္ .. မင္းက ေခ်ာေခ်ာရည္းစား .. ဒီမွာကြာ ငါေျပာျပမယ္ .. ဘယ္ကေန ဘယ္လိုသိသြားမွန္း မသိဘူး .. ငါ့မိန္းမက ငါနဲ႔ေခ်ာေခ်ာ တြဲေနတဲ့ ဓါတ္ပုံေတြ ရထားတယ္ .. ဟိုလိုပုံေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ႐ိုး႐ိုးပုံေတြပဲ .. ဒါေပမယ့္ ဒါေတြျပၿပီး ညတုန္းက ငါ့ကို ရစ္တာ အသည္းအသန္ပဲ .. အဲဒီေတာ့ မင္းက ေခ်ာေခ်ာနဲ႔တြဲၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ထားလိုက္ .. ငါ့မိန္းမ ေမးလာရင္ မင္းရည္းစားလို႔ ေျဖလိုက္ .. ငါနဲ႔က မင္းဆီလာလည္ရင္း သိသြားတာလို႔ ေျဖေပးလိုက္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. တစ္ခါႏွစ္ခါ စကားေျပာဖူးတယ္ေပါ့ .. ဒါဆို သူယုံသြားလိမ့္မယ္ .. ဟုတ္ၿပီလား ..”
ဒီေတာ့မွပဲ အေၾကာင္းရင္းကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ဇြဲ နားလည္လိုက္သည္။ လက္စသတ္ေတာ့ သူ႔ကို ဓါးစာခံအျဖစ္ သုံးေနတာကိုး။ ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လၽွိဳခိုင္းတာႏွင့္ မထူး …။
ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ လူလည္က်မႈကို ဇြဲ သိပ္မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ အတင္းအၾကပ္ႀကီးလဲ ျငင္းဆန္လို႔က မျဖစ္။ ဒီလူက
မေက်နပ္လို႔ အခုခ်က္ခ်င္း အလုပ္ထြက္ဆိုလၽွင္ သူ႔ခမ်ာ တျခားလခေကာင္းေသာ အလုပ္ရွာဖို႔က လြယ္လွသည္ မဟုတ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခုအခ်ိန္ပိုင္းက တကယ့္ အခ်ိန္ႀကီး။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ ဒီလကုန္မွာ ရမည့္ ေဘာနပ္စ္ကို ေမၽွာ္ေနရေသးသည္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ၾကာ အလုပ္ျပဳတ္သြားလို႔ လခမရသည့္အျပင္ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေလး ရႏိုင္ေသာ ေဘာနပ္စ္ႏွင့္ လြဲသြားလၽွင္ အခက္ ..
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ႏႈတ္က လက္ခံသည့္ သေဘာထြက္လိုက္ေပမယ့္ ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ႐ႈံ႔တြေနသည္) “ေအး .. တကယ္လို႔ အရမ္းႀကီး အေခ်အတင္ ျဖစ္လာရင္ေတာ့ မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာ ကို ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းၿပီး တစ္ေနရာမွာ ေတြ႕လိုက္မယ္ .. ငါ့မိန္းမ အထင္လြဲမွာ စိုးလို႔ ေျဖရွင္းျပတဲ့ သေဘာေပါ့ .. အဲဒီေလာက္ဆို ယမုံက ယုံမွာပါ .. မင္းကို သူသိေနတာပဲ”
“လြယ္ .. လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး ထင္တယ္ .. ေဘာ့စ္” (မဝံ့မရဲသံေလးႏွင့္ ဇြဲလွမ္းေျပာရွာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ေဒၚနန္းယမုံအား လိမ္ညာရမည္ ဆိုတာကို သိပ္ၿပီးေတာ့ မလုပ္ခ်င္)
“ဟြေကာင္ .. ေတာ္ေတာ္ … ထပ္မေျပာနဲ႔ .. မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ညႇိႏွိႈင္းေနတာ မဟုတ္ဘူး .. ငါ့မိန္းမ ေမးရင္ မင္းနဲ႔ ေခ်ာေခ်ာက ရည္းစားလို႔ ေၿဖ .. ဒါပဲ … သိၿပီလား !!!”
ေဒါသထြက္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းေၾကာင့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဇက္ကေလး ပုသြားရွာသည္။ မတတ္ႏိုင္။ သူ႔ဆန္စားမွေတာ့ ရဲယုံပဲရွိေတာ့သည္။ ေနာင္ကိစၥ ေနာက္က်မွပဲ ရွင္းတာေပါ့။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဇြဲပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုံးပိတ္လက္နက္ကို ထုတ္သုံးျပန္သည္။
“ငါေျပာသလိုသာလုပ္ .. ဇြဲ .. အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ .. အဲ့လိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္း ဒီမွာ ဆက္အလုပ္လုပ္မေနနဲ႔ေတာ့ ..”
“ဗ်ာ .. က်ေနာ္!!” (မ်က္လုံးအျပဴးသားႏွင့္ အထစ္ေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ကာ ဇြဲ ျပန္ေျဖမိသည္)
“ေအး .. အဲဒါ ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲ .. မင္း လုပ္တတ္ပါတယ္ ဇြဲရာ .. ဟိုစာရင္းေတြေတာင္ လုပ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ .. စိတ္ပူမေနနဲ႔ .. ဒီတစ္ခါထဲ .. ငါ မင္းကို ေဘာနပ္စ္ ေကာင္းေကာင္းေပးမွာပါ ..”
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. က်ေနာ္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္ .. ေဘာ့စ္”
ဒီစကားၾကားေတာ့မွ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မ်က္ႏွာက ျပဳံးရႊင္သြားသည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက သူ႔ဟန္းဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္တစ္ခုကို ရွာဟန္ျပဳသည္။
“ငါ အခု ေခ်ာေခ်ာဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ .. မင္း တစ္ခါထဲ သြားလိုက္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္” (ဇြဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ႐ုံးခန္းထဲက ထြက္လာမည့္ အျပဳ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူ႔မ်က္လုံးတည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္သည္)
“ငါ မွာလိုက္မယ္ေနာ္ ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ လိုတာထက္ မပိုေစနဲ႔ .. တစ္ခုခု သတင္းျပန္ၾကားရင္ မင္း ငါ့အေၾကာင္း သိတယ္ေနာ္ ..”
“အာ .. မျဖစ္ေစရပါဘူး .. ေဘာ့စ္ .. က်ေနာ္ သိပါတယ္”
ဇြဲတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ကေန ေျဖရွင္းလိုက္ရင္း အခန္းထဲမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ အခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာပင္ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ၏ ခၽြဲပစ္ေနေသာ ေလသံကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ (ေခး ..
ႏိုးၿပီလား .. ေမာနင္း)ဆိုသည့္ အသံ။ နားကေလာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္မို႔ ေသာက္ျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲမိသည္။ ေသနာဂ်ီး .. အဲဒီေလာက္ လီးသရမ္းေနတာ ေအကိုက္ပါေစ .. ေတာ္ .. ဟြင္း .. ဟြင္း >:(
႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ အေဆက္အဦးေအာက္ထပ္သို႔ ဓါတ္ေလွကားျဖင့္ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ႐ုံးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီ ဘယ္လိုသြားရရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ေျမနီကုန္းဘက္တြင္ ေနသည္မို႔ ဇြဲတို႔ ႐ုံးခန္းကေန လိုင္းကားစီးသြားလို႔ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေဘာ့စ္ခိုင္းလို႔ သြားရတာပဲဟု အေတြးေပါက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက လာေနသည့္ တက္စီတစ္စီးကို လက္ျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ .. ဓါးခုတ္ရာ လက္ဝင္လၽွိဳရမည့္သူ .. ဒီေလာက္ေတာ့ သုံးပိုင္ခြင့္ရွိသည္ဟု ဇြဲေတြးလိုက္သည္။
(ေျမနီကုန္းက ကြန္ဒိုကို ပို႔ေပးပါ) ဟု ကားသမားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဇြဲ ေနာက္ခန္းကေန အၿငိမ့္သား ထိုင္လိုက္လာခဲ့သည္။ လမ္းေဘးဝဲယာကို ဟိုေငးဒီေငးၾကည့္ရင္း လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ .. သူ႔အေတြးေတြက ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။
ဇြဲ .. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူ႔ရည္းစားျဖစ္သူ နီနီခိုင္မာႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔သာမက၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ နီနီခိုင္မာလိုပဲ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဖို႔၊ အိုက္တင္ထုတ္ဖို႔ ၀ါသနာပါသူ ျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ေတာင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ဇြဲ ညက္သြားၿပီးေနာက္ပိုင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ သူ .. သိပ္ပတ္သက္ျခင္း မရွိခဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ဘာလုပ္၊ ဘာကိုင္ေနသည္ကို ဇြဲ ေသခ်ာ မသိခဲ့။ နီနီခိုင္မာႏွင့္ ျပတ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ေက်ာင္းထဲမွာ တစ္ခါႏွစ္ခါ ဆုံေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခြန္းစ၊ ႏွစ္ခြန္းစ ႏႈတ္ဆက္ယုံတင္ မပိုခဲ့။ ေက်ာင္းၿပီးလၽွင္ ေတြ႕စရာလည္း မရွိေတာ့ဟု ထင္ထားခဲ့သည္။
တကယ္တမ္း ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အေနအထားက ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ အေျခအေန။ နာမည္ႀကီး ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုတြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ Miss အျဖစ္ အေရြးခံရသည္က ဇြဲအတြက္ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္။ အရပ္ရွည္ရွည္တြင္ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေသာ ေျခတံေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ ေမာ္ဒယ္႐ုပ္ ထြက္ေနသည့္သူ။ ေမာ္ဒယ္တစ္ေယာက္ အသာေလး ျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေခ်ာေမာသည့္ ႐ုပ္ရွည္ကိုလည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။ ဒီေတာ့ ၂၀၁၅အတြက္ ဘာMiss .. ညာMiss ဆိုတာ အံ့ၾသစရာ ကိစၥမဟုတ္။ အ့ံၾသဖို႔ ေကာင္းသည္က သူ႔ေဘာ့စ္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဒါေလးကို စပြန္ဆာ ေပးထားၿပီး .. ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလည္း စပြန္ဆာ က်ိတ္ၿပီး လက္ခံထားသည့္ အျဖစ္သာ။
သိခါစတုန္းကေတာ့ ဇြဲမွာ ဖင္ၾကား အၿမီးညႇပ္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို မသိဘူး ထင္ၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေနဖို႔ထိုင္ဖို႔အတြက္ စီစဥ္ခိုင္းေသာအခါ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေသးသည္။ အခု ေခ်ာေခ်ာငယ္ ရွိေနမည္ဆိုေသာ ေျမနီကုန္းဘက္က ကြန္ဒိုခန္းကို ဇြဲပင္ ႐ုံးအသုံးစရိတ္ထဲထည့္ကာ ဝယ္ေပးခဲ့ရသည္။ ဟြန္ဒါ FIT ေလးတစ္စီးလည္း သပ္သပ္ ဝယ္ေပးခဲ့ရေသးသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ကိစၥ အကုန္လုံး ဇြဲပင္ လိုက္လုပ္ေပးခဲ့ရတာ ျဖစ္သည္။ မသိတဲ့သူဆိုလၽွင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကပင္ သူ႔ရည္းစား .. သူ႔ေစာ္လို ထင္မိမွာ ေသခ်ာသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေဘာ့စ္က ဒီယုန္ျမင္လို႔့ ဒီျခဳံထြင္တာ ျဖစ္ရမည္။
“ေတာက္ !! .. မစားရ အေညႇာ္ခံပဲ”
“ဟင္ .. ဗ်ာ .. ဘာေညႇာ္လို႔လဲ .. က်ေနာ္ေတာ့ ဘာအနံ႔မွ မရပါဘူး”
ႏႈတ္မွ ေယာင္ယမ္းၿပီး မေက်မနပ္ႏွင့္ ေရရြတ္မိေတာ့ ၾကားသြားသည့္ ကားသမားက အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ေမာင္းမွာသာ ေမာင္းဗ်ာ ..ဘာေညႇာ္မွ မဟုတ္ဘူးဟု ခပ္မာမာ ေျပာလိုက္မိေတာ့သည္။
ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ဖုန္းဆက္ထားသည္ ဆိုလို႔လား မသိ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ထက္ အရင္ ကြန္ဒိုခန္းကို ေရာက္ေနရွာသည္။ လူေခၚဘဲလ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ တိုက္ခန္းတံခါးကို အေျပးအလႊား လာဖြင့္ေပးရွာသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးသည္ Miss အျဖစ္ အေရြးခံရတုန္းကႏွင့္ တျခားစီ၊ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈအသြင္ေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနသည္။
“ဇြဲ .. ဘယ္လို လုပ္ၾကမွာလဲ .. ေျပာပါဦး .. ငါေတာ့ ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ ..”
ေခ်ာေခ်ာငယ္တစ္ေယာက္ ရင္ေတြတုန္ေနသလို ဇြဲကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ေတြတုန္သြားသည္။ သူ ရင္တုန္ရျခင္းက ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ သူမအိမ္ကေန ကမန္းကတမ္းမ်ား ထြက္လာသည္လား မသိ။ အိမ္ေနရင္းအဝတ္အစားလို႔ ဆိုရမည့္ ခ်ည္သားဂါဝန္ပါး တစ္ထည္သာ တစ္ခုတည္းေသာ အဝတ္အစားအျဖစ္ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဂါဝန္က ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည့္အတြက္ ရင္ဘတ္အေပၚပိုင္းက ရွင္းလင္းေနရာ၊ ေအာက္ခံဘရာႀကိဳး အနက္ေရာင္ေလးသာမက မို႔မို႔ဝင္းဝင္း ရင္သားအေပၚပိုင္းေတြပါ ျမင္ေနရသည္။ ႏို႔လုံးလုံးေဖြးေဖြးႏွစ္ခုၾကားက အလယ္ေျမာင္းေနရာသည္လဲ ပစၥည္းရွိ လူတန္းစားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထင္းခနဲကို လွစ္ဟျပေနရွာသည္။
“ေန .. ပါ .. ဦး ဟ .. ငါ အိမ္ထဲ ဝင္ပါရေစဦး”
ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ စပြန္ဆာကိစၥေၾကာင့္ ရင္းႏွီးေနခဲ့ၿပီမို႔ ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ေျပာမနာဆိုမနာ ျဖစ္ေနရွာသည္။ အိမ္ထဲသို႔ သူမေရွ႕က ေလၽွာက္ကာဝင္လာရင္း ပါေကးအျပည့္ခင္းထားေသာ ဧည့္ခန္းထဲက အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာႀကီးေပၚတြင္ အခန႔္သား ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ေနာက္က ပါလာၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေနရာက တစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံတြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္က ဒူးေခါင္းဖုံးယုံသာ ရွိသည္မို႔ ေျခသလုံးသားဝင္းဝင္းေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက တဒဂၤေတာ့ ထိုေနရာေတြမွာ ရပ္တန႔္သြားသည္။
ဦးမိုးလုံးဟိန္းထံတြင္ တျခားစပြန္ဆာေကာင္မေလးေတြ ရွိေသာ္လည္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္မို႔ တခါတေလေတာ့လဲ ဇြဲ သူမကို သနားမိသည္။ တခါတေလေတာ့လဲ သူမကို အားက်မိသည္။ သိန္းဂဏန္းအားျဖင့္ ေထာင္ေက်ာ္တန္မည့္ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းအျပင္၊ လစဥ္ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုၿပီး မွန္မွန္ရေနသည့္ ဘဝ။ ဒီၾကားထဲ အေျခအေနေပးရင္ ေပးသလို ႏိုင္ငံျခားထြက္ ေရွာ့ပင္းပတ္တာက ရွိေသးသည္။ သာယာလိုက္တဲ့ ဘဝ ..။ ေတာက္ .. ငါလဲ စပြန္ဆာ ရွာဦးမွပဲ .. ေဒၚနန္းယမုံက ငါ့စပြန္ဆာေပးလို႔ကေတာ့ မူေတာင္ မူမေနဘူး .. ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းညိတ္ပစ္လိုက္မွာ ..
“ဇြဲ .. ေျပာ .. ေျပာဦး .. ငါတို႔က ဘာလုပ္ရမွာလဲ??”
ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ သူလာရင္း ကိစၥကို သတိရသြားသည္။ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလို႔ မျဖစ္။ ျမန္ျမန္ၿပီး ျမန္ျမန္ျပန္မွ။ ေတာ္ၾကာေန ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနလဲဟု ဦးမိုးလုံးဟိန္းက လိုက္ရစ္ေနဦးမည္။ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ သမီးရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ကူးရမည့္အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္မွ လြတ္ဖို႔ ဒီကိစၥက အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္ဟုလည္း ရွင္းျပလိုက္ရာ ေခ်ာေခ်ာငယ္က မဆိုင္းမတြပင္ လက္ခံသည္။ ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲ ဆယ္ဖီ႐ိုက္ဖို႔ ဇြဲထိုင္ေနရာ ဆိုဖာသို႔ သူမ ေျပာင္းၿပီးလာထိုင္သည္။
“ဘယ္လိုေနရမွာလဲ .. ဇြဲ”
လူခ်င္း ပူးကပ္သြားၿပီး ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ ေမးသည္။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ဇြဲ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို အေျဖျပန္မေပးႏိုင္။ သူ႔အၾကည့္ေတြက နီးကပ္စြာ ရွိေနေသာ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆးမဆိုးဘဲႏွင့္ သႏၲာေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ။ အင္း .. ဒီ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိၿပီး နမ္းလိုက္ရရင္ ..
“ဇြဲ !! .. ေျပာဦးေလ”
“ေအာ္ .. အင္း .. လာ .. ဒီဘက္တိုး”
သူ႔ပုခုံးကို ပုခုံးခ်င္းတိုက္ကာ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေျပာမွ ဇြဲတစ္ေယာက္ အေတြးအိပ္မက္မွ ႏိုးၿပီး ကမန္းကတမ္း ေျပာရရွာသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ သူ႔စကားအတိုင္း လူခ်င္းထိစပ္ေအာင္ တိုးထိုင္လိုက္ေသာအခါ သ႑ာန္လုပ္ သ႐ုပ္တူေအာင္ ဖက္မယ္ေနာ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က ဖက္ေလဟု ႏြဲ႕ကာ အေျပာတြင္ လက္တစ္ဖက္ကို သူမ ပုခုံးေပၚေက်ာ္၍ ဖက္လိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲပါက်လာသလို၊ သူ႔လက္ကလဲ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ လက္ေမာင္းသားတစ္ဖက္ကို စမ္းမိသည္။
“ဆယ္ဖီ ႐ိုက္မယ္ေနာ္ .. ေခ်ာငယ္ .. ဒီမွာၾကည့္ ..”
လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို ေျမႇာက္လိုက္သည္တြင္ သူေရာ၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္ပါ ဖုန္းစကရင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အခုေတာ့ ေခ်ာေခ်ာငယ္ မ်က္ႏွာက ခုနတုန္းကႏွင့္ မတူ၊ ျပဳံးစစႏွင့္ ျဖစ္ေနရာ နဂိုေခ်ာသည့္ မ်က္ႏွာေလးက ဝင္းဝင္းလွလွေလး ျဖစ္ေနသည္။ ကလစ္ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားသည့္ ပုံတစ္ပုံ ႐ိုက္ၿပီးသြားသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္႐ိုက္ဦးမယ္ဟု ဇြဲက အေျပာတြင္ ေခ်ာငယ္က ေခါင္းကေလးအသာငုံ႔ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ဇြဲခါးကို လာဖက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း ဟန္ပါပါျပဳံးသည္။ ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ဇြဲ တစ္ပုံထပ္႐ိုက္လိုက္သည္။
“ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ရဦးမယ္ မထင္ဘူး .. ေခ်ာ .. ေဒၚနန္းယမုံက ထက္တယ္ဟ ..”
“ဒါဆို ဒီဘြားေတာ္ ယုံေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ .. နင္နဲ႔ ငါ ကစ္ဆင္ဆြဲရမလား”
ေခ်ာငယ္၏ စကားေၾကာင့္ ဇြဲ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။ နားထဲတြင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း မွာလိုက္ေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ေခ်ာငယ္ဆီကသာ သတင္းျပန္ၾကားလၽွင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိန္း။ ေခ်ာငယ္ေျပာသည့္ အစီအစဥ္ကို စိတ္ဝင္စားေပမယ့္ (ဟီး) ကိုယ့္ဘက္ကိုေတာ့ လြတ္ေအာင္ အရင္ကာထားမွ ျဖစ္မည္။
“အဲဒါကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပဲ .. ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္အထင္လြဲမွာလဲ စိုးရတယ္ .. ငါ အခြင့္အေရးယူတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..”
“အာ .. ဇြဲကလဲ .. ငါ နင့္ကို ဘယ္လိုမွ မထင္ပါဘူး .. တကယ္ဆို ဒီထက္မက နင့္ကို ငါဂ႐ုစိုက္သင့္တာ .. ငါ့အေပၚ အထင္မေသးဘဲ နင္ ဆက္ဆံခဲ့တာပဲ”
“ေခ်ာငယ္ .. နင္ တကယ္ေျပာေနတာလား”
“တကယ္ပါ .. ဇြဲ ရယ္”
ဇြဲႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အၾကည့္ခ်င္း မလႊဲဘဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဇြဲ၏ မ်က္ဝန္းထဲက အၾကည့္သည္ လိုလားတပ္မက္မႈႏွင့္ ျပည့္ေနၿပီး၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ အၾကည့္မ်ားက ဖိတ္ေခၚမႈအျပည့္ႏွင့္ ရီေဝေနရွာသည္။ ဇြဲ၏ မ်က္ႏွာက ေရွ႕သို႔ တေျဖးေျဖခ်င္း တိုးသြားသည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီျပည့္ျပည့္ေလး တစ္စုံကက ေမာ့၍ ေရွ႕ထြက္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခု ေျဖးညင္းစြာ ထိေတြ႕လိုက္ျခင္းသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ အစပ်ိဳးလိုက္တာႏွင့္ တူေနေလသည္။
ႏွစ္ဦးသား ရြရြေလး နမ္းေနရာကေန ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အရွိန္တက္လာၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအဆင့္သို႔ အလိုလို ကူးေျပာင္းသြားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ လၽွာေလးကို ဇြဲက သူ႔လၽွာႏွင့္ ဆြေပးသလို၊ သူ႔လၽွာကို အ႐ုတ္တြင္ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမလၽွာေလးႏွင့္ တဖန္လိုက္ဆြဲသည္။ အေပၚဘက္ပိုင္းတြင္ ထိုသို႔ Kiss ႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြား နစ္ေမ်ာေနသလို၊ ေအာက္ဘက္တြင္လည္း ဇြဲလက္ေတြက အျပတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေခ်ာေခ်ာငယ္အား သိုင္းဖက္ထားၿပီး၊ က်န္တစ္ဖက္ကမူ ရင္သားလုံးလုံးတစ္ဖက္ကို ဂါဝန္ေပၚကေန အုပ္ကာ ေဆာ့ကစားသည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ခမ်ာေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကို လက္ယွက္ကာ ဖက္ထားရင္း ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို တအင္အင္ ညည္းေနရွာသည္။
“လာကြာ .. ဇြဲ .. အခန္းထဲ သြားရေအာင္”
“အင္း .. သြားေလ”
ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ကိုယ္လုံးအိအိေလးကို ဆြဲေပြ႕ခ်ီၿပီး ဇြဲပင္ ေရွ႕ေဆာင္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ အခန္းအလယ္ရွိ အေကာင္းစား ႏွစ္ေယာက္အိပ္မို႔ရာႀကီးကို ျမင္ေတာ့ ဟန္က်ေလျခင္းဆိုၿပီး ျပဳံးမိသည္။ ေခ်ာငယ္ကေတာင္ ဘာျပဳံးတာလဲဟု လွမ္းေမးရာ၊ ဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. ေခ်ာနဲ႔ ခ်စ္ပြဲဝင္ရလို႔ဆိုၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ သူမကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ခနဲ ကုတင္ေပၚတင္ေပးလိုက္ၿပီး ဝတ္လာသည့္ အဝတ္ေတြကို အျမန္ခၽြတ္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကလဲ အားက်မခံ သူမဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္ေလးကို ေခါင္းေပၚမွ ေျမႇာက္ခၽြတ္လိုက္သည္။
“အေမ့”
ပန္းဆီေရာင္ေတာက္ေနေသာ ဘရာေလးကို လက္ေနာက္ျပန္ေခါက္၍ ျဖဳတ္လိုက္သည္ ရွိေသး .. စိတ္ေဇာေတြ တက္ေနပုံ ရသည့္ ဇြဲက သူမကိုယ္ေပၚ ၿပိဳဆင္းလာသျဖင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေယာင္ယမ္း၍ ညည္းမိသည္။ ထူထဲေသာ ဇြဲႏႈတ္ခမ္းေတြက ဘရာမလြတ္ေသးသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္ဖက္ကို ရႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ေတာ့ သူမကိုယ္ေလး ေကာ့သြားရွာသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္က လွလိုက္တာ ေခ်ာရယ္ဆိုၿပီး ေရရြတ္လိုက္ၿပီး ရင္သားေတြအား ဖုံးထားေသာ ဘရာေလးကို ဆြဲခၽြတ္သည္။ လွပ္ခနဲေအးသြားေသာ ခံစားမႈေနာက္တြင္ ေႏြးေထြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိစုပ္ျခင္းကို သူမႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ ခံလိုက္ရသည္။
“အင္း …. ဇြဲ …. အာ့ ..”
မေသးလြန္း မႀကီးလြန္းေသာ ႏို႔သီးေလးႏွစ္ဖက္ကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စုပ္ရင္း ဇြဲ သူ႔အျဖစ္အပ်က္ကိုေတာင္ အံ့အားသင့္ေနမိသည္။ မနက္ခင္းတုန္းက မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ကို အေခ်ာင္ လိုးလိုက္ရသည္။ အခုက်ေတာ့တစ္ခါ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ျဖဳတ္ရဦးမည္။ ဤအတိုင္းသာဆို ဒီဇင္ဘာလ အကုန္မွာ ရမည္ဆိုေသာ ေဘာနပ္စ္ေတာင္ ဒီေန႔ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္တင္ ညီမၽွသြားမွာ ေသခ်ာပါသည္။ စိတ္ထဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျဖစ္သြားသည့္အေလ်ာက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္သည္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း စပြန္ဆာ (ေဘာ့စ္၏ ဘာညာသာရကာ) ဆိုတာကို ေမ့သြားၿပီး ဇြဲႏႈတ္ခမ္းက ေအာက္ဘက္သို႔ ဆင္းသြားရွာသည္။
“အင့္ … ဇြဲ … လ်က္ … လ်က္ .. ေကာင္းတယ္ .. အစိေလးလဲ စုပ္ေပးဦး … မရပ္နဲ႔ .. အာ့ .. အာ”
ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ရာႀကီး၏ တစ္ဖက္စြန္းတြင္ ပန္းဆီေရာင္ ဘရာေလးႏွင့္အတူ ပင္တီေသးေသးေလးက တြန႔္လိမ္ကာ လဲေလ်ာင္းေနသည္။ မိနစ္ပိုင္းမၽွ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု ၾကာၿပီးသြားေသာအခါ ထိုအရာမ်ားကို ထပ္၍ ဇြဲ၏ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီက ေနရာယူသြားသည္။ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ၏ ေဘးတြင္ ထပ္မံ၍ ေရာက္ရွိသြားသည္က ေထာင့္စြန္းေလး ၿပဲေနေသာ ကြန္ဒြန္းအိတ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ အၿမဲတမ္း ဇြဲ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲတြင္ လိုလိုမယ္မယ္ထည့္ေဆာင္ထားေသာ ကြန္ဒြန္းႏွစ္ခုထဲမွ တစ္ခု ..
“ေျဖး ေျဖး .. ေနာ္ .. ဇြဲ .. ဇြဲဟာႀကီးက ႀကီးတယ္”
ဦးမိုးလုံးဟိန္းဟာက ဘယ္ေလာက္ႀကီးသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ကိုယ့္ဟာႀကီးကို ႀကီးသည္ဟု အေျပာခံရလိုက္မႈေၾကာင့္ ေယာက်္ားေလးတို႔ သဘာဝ ေသြးနထင္ေတာင္ ေရာက္သြားသည္။ လၽွာႏွင့္ ေကာင္းေကာင္းေကၽြးထားခဲ့သျဖင့္ အရည္ၾကည္ေပါင္းစုံႏွင့္ ေျပာင္လက္ေနေသာအကြဲေၾကာင္းေလးေပၚသို႔ ထိပ္ဖူးကို အရင္တင္သည္။ အစြပ္စြပ္ထားသျဖင့္ တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕သည့္ အရသာေတာ့ မရေပမယ့္၊ ေက်နပ္မႈကေတာ့ အျပည့္ျဖစ္ေနရာ ထိုအေတြ႕ႏွင့္ပင္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ပြတ္ပြတ္ဆြဲေပးၿပီး၊ ခနအၾကာတြင္ ေအာက္ဘက္တြင္ ရွိေနေသာ က်ပ္ျပားဝိုင္းေပါက္ေလးထဲ ဖိသြင္းလိုက္သည္။
အူးခနဲ အားခနဲ ညည္းသံက ႏွစ္ေယာက္စလုံး ႏႈတ္ဖ်ားမွ တၿပိဳင္တည္းထြက္ေပၚလာသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားေပးထားသည့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ ေျခတန္ေတြ ပို၍ ကားထြက္သြားၿပီး၊ ဇြဲ၏ ဖင္ႀကီးကမူ ေရွ႕သို႔တိုးကာ
ေနရာထပ္ယူလိုက္သည္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ဝင္ေနေသာ လီးက အဖုတ္အတြင္းသားနံရံေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ အရမ္းႀကီး တင္းက်ပ္ေနတာမ်ိဳး မျဖစ္ေပမယ့္၊ စီးစီးပိုးပိုး ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ဝန္းေတြ တိုင္ပင္ထားသလို မွိတ္က်သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..
ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္သည္ ေျခရည္တူ ေဘာလုံးအသင္းႏွစ္ခု ေရကုန္ေရခမ္း ကန္ေနတာကို ၾကည့္ေနရသလို ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားရွာသည္။ ဒီေလးဆယ့္ငါးမိနစ္မၽွေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဇြဲသည္ ပိုစရွင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းျဖစ္သြားသည္။ ေဘာသမားစကားႏွင့္ဆိုရင္ေတာ့ ထိုးစစ္ေတြ၊ ခံစစ္ေတြ ေျပာရမွာျဖစ္သည္။ ဇြဲကအေပၚေရာက္လိုက္၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က အေပၚေရာက္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘယ္လိုအေနအထားႏွင့္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူ႔လီးႀကီးသည္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ အဖုတ္ႏွင့္ တပ္အပ္ျဖစ္ေနျခင္းသာ။ ဘယ္အခ်ိန္မွ ကြာသြားသနည္းဆိုေသာ္ သုတ္ရည္ေတြ စိတ္ရွိလက္ရွိ အဖုတ္ထဲမွာ ပန္းထုတ္လိုက္ၿပီးမွ ျဖစ္သည္။ ျဗစ္ခနဲ ျမည္ၿပီး အဖုတ္ထဲမွ လီးတန္ႀကီး ကၽြတ္ထြက္လာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားသည္လည္း အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ စိုလက္ကာ ဝင္းေျပာင္ေနသည္။ ဇြဲ မာန္ေလ်ာ့သြားေသာ သူ႔လီးကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေပ်ာ့တြဲကာ ပါလာေသာ ကြန္ဒြန္း၏ ထိပ္ပိုင္းသည္ သုတ္ရည္ေတြရဲ ့ အေလးခ်ိန္ႏွင့္ ေအာက္ကို ငိုက္စိုက္က်ေနေလသည္။
“ဒါပဲေနာ္ .. ဇြဲ .. ေရွ႕ေလၽွာက္ နင္ ငါ့ကို ပစ္မထားရဘူး”
“ပစ္မထားပါဘူးကြာ .. စိတ္ခ် .. နင္ကလဲ .. ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိစၥကို နင့္လူႀကီး မသိေစနဲ႔ ..” “ေျပာစရာလား .. ေကာင္စုတ္ရဲ ့ .. ငါ ေနရာေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ .. ဟြန္း”
မူႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚတြင္ တေတာင္ဆစ္ေလးေထာက္က ထထိုင္ရင္း ေခ်ာေခ်ာငယ္က အက် ႌျပန္ဝတ္ေနေသာ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးသည္။ ဇြဲက အကၤ် ီဝတ္ၿပီးသြားလို႔ ေဘာင္းဘီဝတ္ရန္ မို႔ရာေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို လွမ္းစသည္။ (ေအး .. ေကာင္စုတ္လုပ္ေန .. စကားေနာက္ တရားပါ ..
ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ အဲဒီေကာင္ကို စုပ္ေနရမယ္) ဟု ဆိုလိုက္ေတာ့၊ ေခ်ာေခ်ာငယ္က သူမနားရွိ ေခါင္းအုံးတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္သည္။ ဇြဲကိုေတာ့ မထိဘဲ ေဘးနားကို က်သည္။ တဟားဟားႏွင့္ ဇြဲ ေအာ္ရယ္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ … မို႔ရာေပၚမွာ က်န္ေနခဲ့ေသးသူ ေခ်ာေခ်ာငယ္ထံမွာ ေထာပနာျပဳသည့္အသံက လိုက္လာသည္။
“ေကာင္စုတ္ .. စုပ္ပါလိမ့္မယ္ .. အားဂ်ီးဂ်ီး ..”
ဇြဲ သူ႔႐ုံးျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက ရွိမေနေတာ့။ ရီစက္ရွင္(ဧည့္ႀကိဳဌာန)က တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္ထြက္သြားသည္ဟု ေျပာသည္။ ဖုန္းေခၚလၽွင္ ေကာင္းမလား၊ ေကာင္းပါ့မလားဟု စဥ္းစားေနတုန္းမွာပင္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းဆီကေန ဖုန္းဝင္လာသည္။
“ဘယ္လိုလဲ … ဇြဲ .. ငါ ခိုင္းတာ လုပ္ၿပီးသြားၿပီလား”
“ၿပီးၿပီ ေဘာ့စ္ .. အဆင္ေျပတယ္ .. အခုပဲ ႐ုံးျပန္ေရာက္တယ္”
“ေအး .. အဲဒါဆို .. မင္း ႐ုံးမွာပဲ ဆက္ေနလိုက္ .. ငါ့ မိန္းမေရာက္လာရင္ အဆင္ေျပေအာင္ ေျပာထား .. အဆင္မေျပရင္ေတာ့ မင္း သိမယ္ ..”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ေဘာ့စ္ .. အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ထားပါ့မယ္”
ႏႈတ္ကအလိုက္အထိုက္ ျပန္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး က်ိန္ဆဲေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးက ေခ်ာေခ်ာငယ္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးေလးကို ျမင္ေယာင္လာသည္တြင္ အလိုလို ျပဳံးခ်င္သြားသည္။ ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူးဟ .. ဒီလိုမ်ိဳးသာ ေဘာ့စ္စပြန္ဆာေတြရဲ ့ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ရရင္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးအျမတ္ ျဖစ္မည့္ကိန္း။ ခူးၿပီးခပ္ၿပီးသားေလး စားလိုက္ယုံပဲ .. အဟီး 😛
တစ္ေန႔ကုန္ ညေနေစာင္းသည္အထိ ဇြဲတစ္ေယာက္ ႐ုံးထဲမွာ ရွိေနေပမယ့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ခန႔္မွန္းသလို ေဒၚနန္းယမုံ ေပၚမလာပါ။ ဇြဲသာလၽွင္ ႐ုံးကိစၥ၊ ပေရာဂ်က္ကိစၥ၊ အစရွိသျဖင့္ စာရင္းေတြႏွင့္ အလုပ္ေတြမ်ားေနသည္။ ညေန သူမ်ားေတြ ႐ုံးဆင္းလို႔ ျပန္သြားတာေတာင္ သူ႔ခမ်ာ အလုပ္မၿပီးေသးလို႔ ဆက္ေနရသည္။ ညခုႏွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး .. ငါျပန္မွပဲဟု ေတြးၿပီး ထဖို႔ျပင္သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတင္ ဖုန္းက တင္ခနဲေနၿပီး မက္ဆိတ္ဝင္လာသံၾကားသည္။ ဖုန္းစကရင္ ေလာ့ခ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္သည္က သူ႔ေဘာ့စ္ဆီက။
“Tomorrow come to office” (မနက္ျဖန္ ႐ုံးသြားတဲ့)
ပုံမွန္ဆို ဇြဲတို႔အလုပ္က စေနေန႔ လာစရာမလို။ ႐ုံးပိတ္သည္။ အရမ္းအလုပ္မ်ားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္သာ အိုဗာတိုင္ သေဘာမ်ိဳး လာလာဆင္းေပးရသည္။ အင္း .. ထူးေတာ့ မထူးပါဘူး။ ငါလည္း တကယ္လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ လာလိုက္ပါ့မယ္ဟု ဇြဲ ေတြးလိုက္ၿပီး (Yes, Boss) လို႔ ျပန္႐ိုက္လိုက္သည္။ မဆိုင္းမတြဘဲ မက္ဆိတ္ျပန္ဝင္လာသည္က (I play golf with Sein Group) .. ဟင္ .. သူ႔ ေဂါ့ဖ္႐ိုက္တာ ငါနဲ႔လဲ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး အေတြးဝင္သည္မွ မဆုံးေသး .. ေနာက္ထပ္ မက္ဆိတ္တစ္ေစာင္ ထပ္ေတြ႕ျပန္သည္။ (If my wife came, explain her) ဆိုပဲ။ ေတာက္ !! .. လက္စသတ္ေတာ့ ဒီကိစၥအတြက္ သူ႔ကို ႐ုံးလာခိုင္းတာ ျဖစ္ရမည္။ ကဲပါ .. ထားလိုက္ပါေတာ့။ မဟုတ္လည္း .. အလုပ္ကိစၥအတြက္ လာရမွာပဲဟု ေတြးၿပီး ႐ုံးထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္ရေတာ့မည္ဆိုမွ မနက္ခင္းတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေကာင္းျမတ္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ေရာက္လာသည္။ ဒီေန႔တစ္ေန႔လုံး သူ႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ပုံ ေထာက္ေတာ့ ၾကည့္ရတာ ႏြဲ႕ဒါလီက သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တိုင္တန္းထားပုံ မရ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ စိတ္ဆိုးေနလၽွင္ ေခ်ာ့ဖို႔က သူ႔တာဝန္မို႔ ညစာအတြက္ ေကာင္းျမတ္ႀကိဳက္ေလ့ရွိေသာ ဘဲကင္တစ္ေကာင္ႏွင့္၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ပြဲႀကီးတစ္ပြဲကို ဝင္ဝယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေရွ႕ကပင္ ကားငွားၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။
ေကာင္းျမတ္ ရွိေနမည္ ထင္ေပမယ့္ တိုက္ခန္းျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ကို မေတြ႕။ စားစရာထုပ္ေတြကို အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပင္ တင္ထားလိုက္ၿပီး ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ဖုန္းႏွစ္ခါေခၚသည့္တိုင္ ေကာင္းျမတ္က မကိုင္သျဖင့္ (လဒေကာင္)ဟု က်ိန္ဆဲလိုက္ၿပီး အခန္းထဲသာ ဝင္လာခဲ့သည္။ နည္းနည္းေလး ေအးေတးေတး ျဖစ္ေနေသာ ရာသီဥတုဆိုေပမယ့္ တိုက္ခန္းဆိုသည့္အတြက္ ေလွာင္လွသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ဦးမွဟု ေတြးၿပီး တဘက္တစ္ထည္ဆြဲကာ ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ ဝင္လာခဲ့သည္။ စိမ္ေျပနေၿပ ေရခ်ိဳးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းဘက္ကေန စကားသံေတြ ၾကားရသည္။
“ဟြေကာင္ .. ေကာင္းျမတ္ .. ငါ့ေတာင္ မေစာင့္ဘဲ ဆြဲေနတာလား ဟ”
အိမ္ေရွ႕က ဆက္တီစားပြဲတြင္ ထားခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ထုပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနသူက ေကာင္းျမတ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ မဟုတ္။ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ႏြဲ႕ဒါလီပါ ရွိေနသည္။ အဝတ္အစားကေတာ့ မနက္ကေတြ႕ခဲ့ရသလို မဟုတ္ဘဲ တီရွပ္အနက္ေရာင္ကို၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုေလးႏွင့္ တြဲဝတ္ထားသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ထိုင္ေနရာနားတြင္မူ City Mart တံဆိပ္ႏွင့္ ပစၥည္းပစၥယအခ်ိဳ႕ကိုေတြ႕ေနရသည္။ အျပင္ကေန ေစ်းဝယ္ၿပီး ျပန္လာတာျဖစ္ရမည္။
“မင္းေတာင္မွ ငါ့ဟာကို ဆြဲေသးတာပဲ .. ေခြးေကာင္”
“ဟုတ္တယ္ .. ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးလည္း ေျဖမသြားေပးဘူး .. ကိုေကာင္း သူငယ္ခ်င္းက မေကာင္းဘူး .. ဟြန္း” “မဟုတ္ပါဘူး ဟ .. ေကာင္းျမတ္က ဘာလုပ္ဖို႔ ျပင္ထားမွန္း မသိလို႔ေလ .. ကိုယ္ထြက္သြားေတာ့ သူျပန္လာတာပဲ မဟုတ္လား”
ရန္ေတြ႕ေနသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စကားေရာေဖာေရာလိုက္ကာ သူတို႔ႏွင့္အတူ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ တူတစ္ေခ်ာင္းကို ေဖာက္ယူ၍လည္း ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြကို ႏွိႈက္ျမည္းသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီက သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္သာ ဟြန္းဆို၍ ထိုးၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာ။ သူမအၾကည့္ေတြက ေရခ်ိဳးထားသျဖင့္ စိုေျပဝင္းလက္ေနသည့္ သူ႔ကိုယ္အေပၚပိုင္းသို႔ ေရာက္ေနသည္ကိုေတာ့ ဇြဲ သတိထားမိပါသည္။
“ေဟ့ေကာင္ .. အကၤ် ီသြားဝတ္ .. မင္း ဗလေတြ ျပၿပီး ငါ့ အခ်စ္ေလးကို လာဖ်ာေရာင္း မေနနဲ႔ .. သြား .. သြား !!”
ဆက္တီစားပြဲေအာက္က Megazine စာအုပ္အေဟာင္းတစ္ခုႏွင့္ ေကာက္ေပါက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ တဟားဟားႏွင့္ ထရယ္ၿပီး ဇြဲ သူ႔အခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေနရင္းအျဖစ္ တီရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ ဦးဂ်မ္းပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး အျပင္ျပန္ထြက္လာသည္။ ဇြဲ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ခုနတုန္းက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ႏွင့္ ဘဲကင္သာ ရွိေသာ စားပြဲေပၚတြင္ မိုးမိုးမတ္မတ္ရပ္ေနေသာ အရာတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တစ္ပုလင္းသာ …။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..
ယစ္ေရႊရည္ဆိုသည္ကား လူတစ္ေယာက္၏ စဥ္းစားဉာဏ္ကို ဖုံးကြယ္သြားေစတတ္ၿပီး၊ ကိုယ္အတြင္းမွ ကိန္းေအာင္းေနေသာ ဆိုးသြမ္းသည့္စိတ္ကို အျပင္ေရာက္လာေအာင္ ထုတ္ျပတတ္ေသာ မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ဦးပင္။ ဇြဲတို႔ သုံးေယာက္လည္း ဘလက္ခ္ေလဘယ္ တန္ခိုးႏွင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ဟီးဟီးဟားဟားႏွင့္ စကားေတြေျပာ၊ ကာရာအိုေကေခြ ဖြင့္ၿပီး သီခ်င္းေတြ လိုက္ေအာ္ၾကႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရဦးမွာဆိုၿပီး အသိရွိေနေသးသူ ဇြဲက ၀ိုင္းမွ အရင္ထၿပီး အိပ္ခန္းထဲဝင္လာသည္။ ကိုယ့္အိပ္ယာကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္တြင္ တျခားဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ကာ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသိအား အမိုက္ေမွာင္က ဖုံးလႊမ္းသြားသည္။
(….. ZZZZZZZZZZ ….)
ခပ္ေဝးေဝးက လာသလို နားထဲတြင္ အသံသဲ့သဲ့ေတြကို ၾကားရသည္။ ၾကားခါစက ဘာသံေတြမွန္း မသိေပမယ့္ တစတစ အသံေတြပို၍ သဲကြဲလာသည္။ တအီးအီး တအားအားႏွင့္ ညည္းသံေတြျဖစ္ၿပီး အသံေတြက သူ႔ေဘးနားမွာပင္ ၾကားေနရသည္။ ဖိၿပီးေတာ့ အိပ္မိထားလို႔ အနည္းငယ္က်င္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို လႈပ္ၿပီး၊ ထိုလက္ျဖင့္ပင္ သူ႔မ်က္လုံးကို ပြတ္ၾကည့္သည္။ အျမင္အာ႐ုံတြင္ စူးခနဲ ျဖစ္သြားမႈေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ကို တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္လိုက္ရာ အခန္းမီးကို ဖြင့္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟိုေကာင္ .. ေကာင္းျမတ္ မီးမပိတ္ဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲဟု ခပ္ေငါက္ေငါက္ လွမ္းေမးမည္ျပဳလိုက္ေပမယ့္ ေမးခြန္းထုတ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္လိုက္ပါ။
“အင္း … ေကာင္းတယ္ … ဒါလီ .. အဲ့လိုမ်ိဳး ခါးကိုလႈပ္ေပး”
“ဒါမ်ိဳးလား .. ခိ .. ခိ”
“ဟုတ္တယ္ .. အဲ့လိုမ်ိဳး … ထိ .. ထိတယ္ကြာ”
ျမင္ကြင္းကေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ကို လွေနသည္။ ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီသည္ .. ေကာင္းျမတ္က ေအာက္ကပက္လက္ .. ႏြဲ႕ဒါလီက အေပၚက ျဖစ္ေနသည္။ ေကာင္းျမတ္ေျခရင္းကို မ်က္ႏွာမူကာ ႏြဲ႕ဒါလီက တက္ခြထားၿပီး တင္ပါးလုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးေတြက ေကာင္းျမတ္ဆီးစပ္ႏွင့္ ဖိကပ္ေနသည္။ ဇြဲၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီက သူမခါးကို ေဝ့ကာဝိုက္ကာႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေကာင္းျမတ္တစ္ေယာက္ မွီထားသည့္ ေခါင္းအုံးထက္မွ ဦးေခါင္းႂကြတက္သြားသျဖင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ဖိက်ိတ္ေပးမႈက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေစပုံရသည္ဟု ခန႔္မွန္းမိသည္။
ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ကမၻာလို႔ သတ္မွတ္ၿပီး ခ်စ္ပြဲႏႊဲေနၾကသည့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲကို ၾကည့္ရင္း ဇြဲ စိတ္ေတြထလာသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ပါးစပ္ကို မနက္က လိုးခဲ့ရသည္ဆိုေသာအခ်က္ႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖဳတ္ခဲ့ရသည္ဆိုေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႔ေၾကာင့္ ဇြဲ၏ ဆက္စ္ဒ႐ိုက္ (ကာမေမာင္းႏွင္မႈအား) က တက္ႂကြေနသည္။ ခါတိုင္း ဒါမ်ိဳးအျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ၾကဳံလၽွင္ ေကာင္းျမတ္အား ေက်ာေပး၍ အိပ္ေနလိုက္ေသာ္လည္း၊ အခုေတာ့ ထိုသို႔ မလုပ္ျဖစ္။ မလုပ္ျဖစ္သည့္ အျပင္ ကိုယ္ကိုပါ သူတို႔ရွိရာဘက္သို႔ ထပ္မံ၍ ေစာင္းလိုက္ရာ ေကာင္းျမတ္က သူႏိုးေနသည္ဆိုတာကို အရင္ဆုံး သတိျပဳမိသြားသည္။
“ဟြေကာင္ .. တေရးႏိုးလာၿပီလား .. ဟီး”
“ဟိုင္း .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ”
ၾကည့္ရတာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မွန္ေနပုံရသည္။ ေကာင္းျမတ္က အခြက္ေျပာင္ေနသလို၊ ႏြဲ႕ဒါလီကလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္မေန။ ဒီအေျခအေနက ဘာကို ဆိုလိုသည္မွန္း ဇြဲ ရိပ္မိသည္မို႔ ခပ္တည္တည္ပင္ အိပ္ေနရာက ေကာက္ထၿပီး ေကာင္းျမတ္တို႔ အတြဲရွိရာသို႔ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထေလၽွာက္လိုက္မိေတာ့ ပုဆိုးေအာက္မွ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနသည့္အေကာင္က သုံးေယာက္စလုံး သတိျပဳမိစရာအျဖစ္ ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြႏွင့္ အခ်က္ေပးေနသည္။
“ဟြေကာင္ .. အေပၚပိုင္းပဲေနာ္ .. တျခားဟာေတြ မပါဘူး”
ေကာင္းျမတ္က မွန္သာမွန္ေနေပမယ့္ ဇြဲပစၥည္း၏ အေနအထားကို သိေနသည့္အေလ်ာက္ သတိတရႏွင့္
လွမ္းတားသည္။ ဇြဲလည္း ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ၿပိဳင္၍ ေစ်းဆစ္မေန။ ေလာေလာဆယ္တြင္ တင္းမာေထာင္တက္ေနေသာ သူ႔လီး ေပ်ာ့သြားဖို႔သာ အာ႐ုံထဲရွိပါသည္။ ဘယ္အေပါက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္လို႔ရဖို႔က အဓိက။ သူ႔ကို ညဳတုတု မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ ေရွ႕သြားရပ္လိုက္ၿပီး ပုဆိုးစကို ေျဖခ်လိုက္သည္။
“၀ိုး .. ေက်ာင္းဆရာႀကီးပါလား .. ကိုဇြဲ … ခိ .. ခိ”
ပါးစပ္ကသာ ဒီလိုအသံထြက္လာေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးကို သေဘာက်မွန္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လက္သြယ္သြယ္ေလး တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖမ္းဆုပ္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဇြဲ နားလည္လိုက္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီ လက္ႏွင့္ဆြဲေခၚရာသို႔ ဖင္ကို ထပ္တိုးေပးလိုက္သည္တြင္ ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးႏွင့္ ထိပ္ဖူးနီတာရဲႀကီး နီးစပ္သြားသည္။
“အ .. အင့္ .. ကိုေကာင္း … ၾကမ္းလွခ်ည္လား .. ဒါလီ ခါးေလး က်ိဳးသြားမယ္ေနာ္ .. ခိ .. ခိ”
ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဟ၍ လီးဒစ္ကို ငုံလိုက္မည္အျပဳမွာပင္ ႏြဲ႕ဒါလီကိုယ္ကေလးက ေျမာက္တက္သြားလို႔ ခ်ိန္သားလြဲသြားသည္။ ေအာက္ဘက္မွာ ရွိေနသူ ေကာင္းျမတ္က သူ႔အစြမ္းကို ျပခ်င္သည့္ႏွယ္ ဒါလီခါးေလးကို လက္ႏွင့္ညႇပ္ကိုင္ၿပီး ပင့္ေဆာင့္လိုက္ပုံရသည္။ ဇြဲ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလး ေကြးသြားေအာင္ ျပဳံးမိသည္။ ေကာင္းျမတ္ရဲ ့ ဒီအထာေတြက ႐ိုးေနၿပီ။ ေကာင္းျမတ္ ေအာက္ကေန ဘာေတြလုပ္ေနသည္ကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ဘဲ အေပၚေအာက္ ယမ္းခါေနေသာ ႏြဲ႕ဒါလီေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္ေလးထဲ လီးတန္အား ထိုးထည့္လိုက္သည္။ (အား … ဇိမ္ရွိလိုက္တာ …)
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ …
ဇြဲႏွင့္ ေကာင္းျမတ္တို႔အတြဲ ထိုညက ေကာင္းေကာင္းႀကီး သရီးဆမ္းလိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးက ပထမဆုံး အေတြ႕အၾကဳံ မဟုတ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက အတြဲညီၾကသည္။ ပထမဆုံး အေတြ႕အၾကဳံအျဖစ္ သင္ခန္းစာေတြ တျပဳံႀကီး ရရွိသြားသူကား ႏြဲ႕ဒါလီ။ မေန႔ညက တဟင့္အင္းထဲ ဟင့္အင္းခဲ့ေသာ ေနာက္ေပါက္ေလးသည္လည္းပဲ ေကာင္းျမတ္အဖြင့္ကို ခံလိုက္ရသည္။
ေကာင္းျမတ္အတြက္ ေက်နပ္ဖို႔ ျဖစ္သလို .. ႏြဲ႕ဒါလီအတြက္လည္း ေက်နပ္စရာက အႀကိမ္ေပါင္းကို မေရတြက္ႏိုင္ေတာ့။ ဇြဲအတြက္ကမူ ေက်နပ္ခ်က္က ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ မပိုလိုက္။ ေတာ္ၿပီေလ။ တစ္ေန႔တာအတြင္း ေလးႀကိမ္ဆိုေသာ စံခ်ိန္သည္ နည္းမွ မနည္းတာ။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ ဒီေလာက္ပဲ။ မနက္ျဖန္ဆိုတာက ရွိေသးသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီက ၾကည္ျဖဴတိုင္း အသားကုန္ဆြဲလို႔ေတာ့ မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာေန ေကာင္းျမတ္က သူ႔ကို ဖုသြားမွာ စိုးရေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူက ေကာင္းျမတ္အခန္းမွာ ကပ္ခိုေနရသည္ မဟုတ္လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏြဲ႕ဒါလီ၏ အဖုတ္ကို လုပ္လိုက္ရသည့္အတြက္ ဇြဲ ေက်နပ္ပါသည္။ ႏြဲ႕ဒါလီလည္း ေက်နပ္သည္ဆိုတာ ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေအာင္ ေအာ္ညည္းၿပီး အၿပီးၾကမ္းႏွင့္ ၿပီးသြားမႈေၾကာင့္ ေသခ်ာလွပါသည္။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ အိပ္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး သူ႔ဘက္ျခမ္းကို ျပန္ကူးဖို႔ ျပင္ေတာ့ ႏြဲ႕ဒါလီက မသြားနဲ႔ဦး
ကိုဇြဲဆိုၿပီး သူ႔လက္ကို လွမ္းဆြဲေနေသးသည္။ ဇြဲက မနက္ျဖန္ ႐ုံးတက္ရမွာမို႔ အိပ္ေတာ့မယ္ .. ဂြတ္ႏိုက္လို႔ စကားျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသည္။ တကယ္လည္း ကိုယ့္အိပ္ရာျပန္ေရာက္ေတာ့ ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခဳံ၍ ထိုးအိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္းျမတ္ႏွင့္ ႏြဲ႕ဒါလီ ဘယ္လို ဆက္စခန္းသြားသည္ကို ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္အားေတာ့ ….
စေနေန႔မနက္ ႐ုံးသြားရျခင္းကို သင္သာ အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ဆိုလၽွင္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ဇြဲလည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္ကိစၥေတြ ရွိေနသည့္အျပင္ ေဘာ့စ္ရဲ ့မိန္းမကိစၥကလည္း ရွိေနသျဖင့္ က်ိတ္မွိတ္ကာ ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့ရသည္။ ဇြဲ ထင္ထားသည့္အတိုင္း ႐ုံးေရာက္ေတာ့ တစ္႐ုံးလုံးတြင္ သူႏွင့္ ေငြစာရင္းဌာနက ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ထိုတစ္ေယာက္ကလည္း ဖိုင္တစ္ခု ႐ုံးမွာ က်န္ခဲ့လို႔ ျပန္လာယူတာသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ဖိုင္ေတြ႕ၿပီးေနာက္ နာရီဝက္အၾကာတြင္ ျပန္ေတာ့မည္ဆိုၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။ ဇြဲသာလၽွင္ စာရင္းရွင္းတမ္းမ်ားႏွင့္ နပန္းလုံးလ်က္ က်န္ခဲ့ရွာသည္။
ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ အာ႐ုံေရာက္ၿပီး ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ လုပ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္မည္မၽွ ၾကာသြားမွန္း ဇြဲ သတိမထားမိပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလည္း ေမ့ေလ်ာသလို ျဖစ္ေနရာ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံထြက္လာမွ အသံလာရာဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ထိုေရာအခါ ဇြဲတစ္ေယာက္ အသက္႐ႉဖို႔ရန္ ေမ့ေလ်ာ့သြားေစႏိုင္ေသာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုအား ေတြ႕လိုက္ရသည္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႐ုံးခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ အသံမွန္မွန္ထြက္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သူကား တျခားမဟုတ္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ဦးမိုးလုံးဟိန္း၏ မိန္းမ ေဒၚနန္းယမုံ လမ္းေလၽွာက္လာရာမွ စီးထားသည့္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္၏ အသံသာ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ အသက္႐ႉရန္ ေမ့ေလ်ာသြားေစသည့္ အေၾကာင္းကား ေဒၚနန္းယမုံ၏ အျပင္အဆင္ေၾကာင့္ဟု ရွင္းျပရလိမ့္မည္။ ေဒၚနန္းယမုံ လွသည္၊ ေခ်ာသည္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုကား ေယာက်္ား၊မိန္းမ အေယာက္တစ္ရာတြင္၊ တစ္ရာလုံး ေထာက္ခံၾကမည္သာ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အထူးရွင္းျပေနရန္ လိုလိမ့္မည္ မထင္ပါ။
ေဒၚနန္းယမုံသည္ ျမင္႐ုံႏွင့္ ေစ်းႀကီးေပးဝယ္ရလိမ့္မည္ဟု သိသာေသာ ေဘာ္ေငြေရာင္ Halter Dress ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဝတ္စုံ၏ အရွည္က ဒူးအထိေတာင္ မေရာက္သျဖင့္ အျပစ္အနာဆာကင္းကာ ေျဖာင့္စင္းသြယ္တန္းေနေသာ ေပါင္တန္မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ အေပၚဘက္တြင္မူ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့အား သိုင္းပတ္ထားေသာ အစႏွစ္စေနရာမွ လြဲ၍ က်န္သည့္ေနရာမ်ားက အကာအကြယ္မဲ့ေနရာ ေက်ာ့ရွင္းေသာ ပုခုံးသားဝင္းဝင္းေလးႏွင့္အတူ၊ မို႔ေမာက္ျပည့္ၿဖိဳးေသာ ရင္သားေတြ၏ အေနအထားကို အေဝးကပင္ သိသာစြာ ေတြ႕ေနရသည္။ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ မီးေတြ ဖြင့္ထားတာ ျဖစ္သည့္တိုင္ ေဒၚနန္းယမုံ လမ္းေလၽွာက္လာတိုင္း ထိုေနရာတစ္ဝိုက္တြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္သြားသလို ဇြဲ၏ မ်က္လုံးထဲတြင္ ခံစားျမင္ေယာင္ေနသည္။ Spoiler
“ရွင့္ ေဘာ့စ္ ရွိေနလား”
အနားေရာက္လာသည့္ ေဒၚနန္းယမုံက ႐ုံးအတြင္း မ်က္စိေဝ့ကာ ကစားလိုက္ၿပီး သူ႔ကို ခ်ိဳသာစြာပင္ ေမးလိုက္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံ၏ ပုံစံ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ရွိေနေသာ္လည္း ဇြဲကမူ ေဘာ့စ္ေျပာခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္မို႔ စိတ္ထဲမသက္မသာ ျဖစ္မိသည္။ မလုံမလဲႏွင့္ ထိုင္ေနရာမွ
ထ၍ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မိသည္။
“မ .. မရွိဘူး .. ဆရာမ .. ေဘာ့စ္ ေဂါ့ဖ္သြား႐ိုက္မယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္”
ေဒၚနန္းယမုံ၏ အၾကည့္က စြန္ရဲတစ္ေကာင္ႏွယ္ သူ႔မ်က္ဝန္းေတြေပၚ က်လာသျဖင့္ ဇြဲ မ်က္လႊာကို အျမန္ခ်လိုက္ရသည္။ စားပြဲေပၚရွိ စာရင္းစာရြက္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဘာရယ္မဟုတ္ ညီသြားေအာင္ ျပန္စီေနလိုက္သည္။
“အင္း .. ေကာင္းၿပီေလ .. ဒါဆို ရွင္နဲ႔ က်မေျပာစရာ ရွိတယ္ .. က်မေနာက္က လိုက္ခဲ့”
ဇြဲတစ္ေယာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ၿပီး ေရွ႕ကေလၽွာက္သြားသည့္ ေဒၚနန္းယမုံေနာက္မွ ကပ္ကာ လိုက္လာခဲ့သည္။ ဟန္ခ်က္ညီညီႏွင့္ ေလၽွာက္သြားေသာ ေဒၚနန္းယမုံ၏ လက္ထဲတြင္ အေဆာင္အေယာင္မ်ားအျဖစ္ Prada အိတ္အေကာင္းစားႏွင့္ Mercedes တံဆိပ္ပါ ကားေသာ့ကို ကိုင္ဆြဲထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ ထိုအရာေတြကို စိတ္မဝင္စားပါ။ သူ စိတ္ဝင္စားေနသည္က ခါးက်င္က်င္ေလးေအာက္မွ စြင့္ကားလုံးထြက္ေနေသာ တင္သားမ်ားကို။ ဘာပင္တီႀကိဳးအရာမွ မေတြ႕ရသျဖင့္ ေဒၚနန္းယမုံ ေအာက္ခံမ်ား ဝတ္ထားရဲ႕လားလို႔ စိတ္ထဲကေန အေျဖရွာေနမိသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ီစထရင္းမ်ား ဝတ္ထားတာလား။ ျဖဴေဖြးလုံးဝန္းေနမည့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားၾကားတြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ဂ်ီစထရင္းႏွင့္ဆိုေသာ္ ..
“ဇြဲ !!”
“ဗ်ာ … ဆရာမ”
ညိဳ႕ငင္ကာ အေခၚခံရသည့္ႏွယ္ လိုက္ပါလာသည့္ ဇြဲ .. ေဒၚနန္းယမုံထံမွ ခပ္တင္းတင္း ေခၚသံေၾကာင့္ အိပ္မက္က လန႔္ႏိုးသူလို ပ်ာပ်ာသလဲ ထူးမိသည္။ ေဒၚနန္းယမုံက ေဘာ့စ္၏ ႐ုံးခန္းထဲက အလုပ္စားပြဲႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ေလၽွာက္သြားေနသည္။
“တံခါး ပိတ္လိုက္ဦး ေျပာေနတာ မၾကားဘူးလား .. ဇြဲ”
“ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့”
ဘာခိုင္းလိုက္သည္ကို သိလိုက္သည္မို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည့္ ႐ုံးခန္းတံခါးကို အလ်င္အျမန္ သြားပိတ္သည္။ အျပင္ဘက္သို႔ ေဖာက္ထြင္းျမင္ႏိုင္ေသာ မွန္ခ်ပ္ႀကီးအား ကာရံထားေသာ လိုက္ကာလိပ္က မေန႔ကတင္ ခ်ထားသျဖင့္ အလုံပိတ္႐ုံးခန္းထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိေနသည္ကို မည္သူမွ သိႏိုင္မွာမဟုတ္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တက္လာသည့္ တံေတြးကို မသိမသာ မ်ိဳခ်ၿပီး အခန္းဘက္ မ်က္ႏွာျပန္မူလိုက္သည္တြင္ ေဒၚနန္းယမုံက စားပြဲေနာက္ရွိ ဆုံလည္ခုံတြင္ မထိုင္ဘဲ ေရွ႕ဘက္စားပြဲစြန္းတြင္ တင္ပေခြလႊဲ ဝင္ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူမလက္ထဲတြင္ေတာ့ A4 အရြယ္ ရွိမည့္ စကၠဴအိတ္အညိဳတစ္လုံးကို ထုတ္၍ ကိုင္ထားသည္။
“ဇြဲ .. ဒီကို လာဦး .. မင္းကို အရမ္းဆိုးတဲ့ ကိစၥတစ္ခု ျပစရာရွိတယ္”
ဦးမိုးလုံးဟိန္းေျပာထားသည့္ ကိစၥေတာ့ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ဇြဲသိလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းစြာ ရင္ခုန္သံမမွန္သလို ခံစားေနရသည္။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူအတြက္ လိမ္ညာထြက္ဆိုဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ေဒၚနန္းယမုံႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကို ေတြးမိလိုက္ေတာ့ စားပြဲစြန္းမွာ ထိုင္ေနသျဖင့္ တြဲလြဲက်ေနေသာ ေျခတန္လွလွေလးေတြအား မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည္။ ဒါေတာင္မွ ေရႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္လွလွေလး ထိပ္ပိုင္းမွ ထိုးထြက္ေနေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြသည္ ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အလွပုံေဖာ္ထားသည္ကို သတိျပဳမိေသးသည္။
“ေရာ့ .. စိတ္ကို ခိုင္ခိုင္ထားၿပီး .. အဲဒီမွာ ၾကည့္ၾကည့္ ..”
ေဒၚနန္းယမုံက သူမလက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ရွည္ထဲမွ ဓါတ္ပုံတစ္ခုကို ထုတ္ၿပီး ငုံ႔ကာ လွမ္းေပးသည္။ လက္ျဖန႔္ကာ လွမ္းယူလိုက္ေသာ ဇြဲ မ်က္လုံးေတြက ဓါတ္ပုံေပၚမွာ ရွိမေနပါ။ ကိုယ္ကိုကိုင္းလိုက္မႈေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ေနရာမွ အက် ႌစကြာသြားသျဖင့္ ေမာက္ႂကြေနသည့္ ေဒၚနန္းယမုံ၏ အေရွ႕ပိုင္းကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္မိသြားသည္။ တစြန္းတစျမင္ေနရေသာ ဆက္ဆီဘရာျဖဴျဖဴေလးထဲမွ ေဖာင္းထြက္ေနသည့္ ႏို႔လုံးေတြက ျဖဴေဖြးဥႏုေနသည္။
မနည္းကို အရွိန္လြန္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားအား ဘရိတ္ဖမ္းကာ အုပ္ရင္း လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ဓါတ္ပုံကိုၾကည့္မိသည္။ ဦးမိုးလုံးဟိန္း ေျပာထားသည့္အတိုင္းပင္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္ ဦးမိုးလုံးဟိန္းက သူမအတြက္ ဝယ္ထားေပးေသာ ကြန္ဒို၏ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ၿခံဝင္းတြင္ တူယွဥ္တြဲကာ ေလၽွာက္လာသည့္ ပုံျဖစ္သည္။ လက္ခ်င္းတြဲထားသည္လည္းမဟုတ္၊ ခါးကိုဖက္ထားသည္လည္းမဟုတ္လို႔ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္သက္သာရာ ရသည္။ ဒီေလာက္ဆို လိမ္ေျပာရဖို႔ သိပ္မဆိုး။ မ်က္ႏွာက အံ့အားသင့္သည့္ပုံကို ဖန္တီးလိုက္ၿပီး ေဒၚနန္းယမုံကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ ေဒၚနန္းယမုံက သူ႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္သလို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ဒါ .. ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”
“အင္း … တို