by သရက္ၿမိဳ႕ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းႀကီးမွာ ၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေျမာက္စြန္း ေတာင္ကုန္းကေလး တစ္ခုေပၚ၌ သပ္ရပ္လွပမႈျဖင့္ တင့္တယ္စြာ ရွိေနပါသည္။ ေျမာက္ဘက္ေဘာလုံးကြင္း၊ တပ္ကြင္း၊ လြင္ျပင္မ်ားဆီမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပေအးမ်ားမွာလည္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ သည္ႏွင့္အမွ် ေအးျမလွသည္။
ထိုေလေျပေအးတို႔ကို တိုက္ခတ္ခံရင္း ေက်ာင္းေဘးပတ္လည္၌ ေျပးကာခုန္ကာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးသူငယ္ အ႐ြယ္ေပါင္းစုံမွာလည္း ႐ႊင္႐ႊင္ျမဳးလွ်က္ ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ေက်ာင္းေဘး ပတ္လည္တြင္ စီတန္းလွ်က္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ဇလပ္ပန္းမ်ားမွာလည္း ရာသီမေ႐ြး အပြင့္အဖူးမ်ားျဖင့္ ျဖဴျဖဴေဖြးလွ်က္ ရွိေနၾကသည္။
ေက်ာင္း၏ ေျမာက္ဘက္သို႔ ထိုးထြက္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ဇလပ္ပင္မ်ားသည္ ပိုပို၍ပင္ ပြင့္ေနၾကသည္။ အပင္တိုင္း၏ ေအာက္တြင္ ဇလပ္ပြင့္မ်ားသည္ ေႂကြက်လွ်က္ ေကာက္သူ ပန္သူမ်ားကို ငံ့လင့္လဲေလ်ာင္းကာ ရွိေနၾကသည္။ ထိုခန္းမႀကီး၏ အေရွ႕ဘက္ ကေလးမ်ား အနည္းငယ္ရွင္းရာ အုတ္ေလွခါးထစ္ေဘး ဇလပ္ပင္တြင္ ၁၂ႏွစ္ ၁၃ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမေလး ၅ေယာက္ကို ျမင္ႏိုင္ပါသည္။
၄ေယာက္မွာ အပင္မ်ားေအာက္၌ ေႂကြက်ေနေသာ ဇလပ္ပြင့္မ်ားကို ေကာက္ကာ ႀကိဳးျဖင့္ သီကုံးေနၾကသည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ မတူ အပင္ေအာက္၌ ေႂကြက်ေနေသာ အပြင့္ေလးမ်ားကို သတိပင္မျပဳ အဖက္မွ်မလုပ္ပဲ အပင္ျမင့္ထက္မွာ ရွိေနသည့္ အပြင့္မ်ားသို႔သာ အာ႐ုံျပဳရင္း ေျခဖ်ားေလးကို မမွီ႔တမွီေထာက္ကာ လွေပ့ေခ်ာေပ့ဆိုသည့္ ပန္းမ်ားကိုသာ ေ႐ြးကာခူးဆြတ္ရင္း သီကုံးေနေလသည္။ အတန္ၾကာလွ်င္ ေအာက္၌ ပန္းေကာက္ေနေသာ သူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စ ထလာၾကကာ …
“ပန္းေလးေတြကသိပ္လွတာပဲကြယ္ .. မူေတာ့အိမ္က် မမကိုေပးဖို႔ တစ္ကုံးရၿပီဆရာ .. “
“အို .. ကိုယ္ေတာ့ဆရာ ေမေမ့ကိုေပးမယ္”
“အို .. ငါေတာ့ဆရာ ဘုရားကိုတင္မွာ”
“အမယ္ .. ငါေတာ့ဆရာ . .ဘယ္သူ႔မွမေပးဘူး။ အိမ္နားကေဒၚခင္တုတ္ကို ၂ျပားနဲ႔ေရာင္းမယ္ဆရာ။ ဒါမွမုန္႔ဝယ္စားရမယ္”
၁၂ႏွစ္၁၃ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမမ်ားမွာ သူတို႔လွဖို႔ထက္ သူတို႔ႏွင့္ ပက္သက္သည့္ အႀကီးမ်ားလွဖို႔၊ ဘုရားတင္ဖိုံ႔၊ မုန္႔ဖိုးရဖို႔မွ်သာ ေတြးတတ္လွ်က္၊ တစ္ဦးစီ ကိုယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ကိုယ္ေဖာ္ျပေနၾကသေလာက္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္မွ ခူးရင္း သီကုံးေနသည့္ ကေလးမေလးကေတာ့ သူတို႔အားလုံးကို မ်က္လုံးေလးေစြၾကည့္ရင္း သူမသီကုံးၿပီးထားေသာ ပန္းကုံးကိုလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေခါင္းထက္မွာ သီကာဝိုက္ပန္လွ်က္ …
“ေဟ့ မလွလား … ၾကည့္ပန္းေတြကသိပ္လွတယ္ဆရာ၊ ေအာက္က်ၿပီးသားလဲ မဟုတ္ဘူး”
ထိုသို႔အေျပာလိုက္တြင္ အားလုံးေသာ ကေလးမမ်ားမွာ သူမဘက္သို႔ လွည့္လွ်က္ ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
“ေဟ့ . ၾကည္ကသိပ္လွတာပဲကြယ္ . ေနာ္”
မနာလိုဝန္တိုစိတ္ အလွ်င္းမရွိၾကေသးေသာ အ႐ြယ္မ်ား ျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ ဖြံ႕ဖြံ႕ကားကား ျဖဴသြယ္တန္းလွ်က္ ကေလးမေလးအလွကို ေဝကာဆင့္ေနသည့္ ပန္းကုံးကိုၾကည့္လိုက္၊ ပန္းပန္သူကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အားလုံးေသာ ကေလးမေလးမ်ားမွာ သေဘာက်ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္က ေလးအ႐ြယ္ဘာဝ အလွတြင္သာ အၿမဲမနစ္ေျမာတတ္၊ ကစားဖို႔ကလဲ ရွိပါေသးသည္။
“လာကြယ္ .. ဟိုဘက္ကစား႐ုံထဲ သြားကစားရေအာင္”
ထိုထဲမွ တစ္ေယာက္က စလိုက္သည္။
“ေအး လာသြားကစားမယ္”
ထိုတစ္ေယာက္ကို က်န္သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ ၾကည္ဆိုေသာ ကေလးမကေတာ့
ထိုတစ္ေယာက္ကို က်န္သုံးေယာက္က မဖင့္မဆိုင္း ေထာက္ခံသေလာက္ ၾကည္ဆိုေသာ ကေလးမကေတာ့
“ဟင့္အင္းကြယ္ .. ၾကည္ေတာ့မကစားခ်င္ဘူး၊ အဲဒီမွာ ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔”
သူမမွာ အပ်ိဳကေလးလိုဟန္ျဖင့္ သည္အေျပာတြင္ မ်က္လုံးကေလးက ေစြလိုက္ပါေသးသည္။
“ဒါျဖင့္ မူတို႔သြားကစားမယ္ ၾကည့္ဖာသာေနရစ္”
ကစားဖို႔ အေဖာ္စပ္တိုင္း ေကာင္ကေလးေတြကို အေၾကာင္းျပတတ္ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို က်န္ကေလးမေလး ၄ဦးမွာ ျမင္ျပင္းကတ္သလိုျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့လွ်က္ အနိမ့္ဖက္ဆီရွိ ကစား႐ုံဖက္သို႔ ကေလးမ်ားပီပီ အေျပးကေလး လာခဲ့ၾကသည္။ ကစား႐ုံနားေရာက္မွ အေျပးရပ္လွ်က္ …
“သူက ေကာင္ကေလးေတြနဲ႔ေလးဘာေလးနဲ႔ ႀကီးက်ယ္လိုက္တာ၊ သူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔မွ စကားေျပာခ်င္ေနတာဆရာ”
ထိုအထဲမွ ကေလးမတစ္ေယာက္က စ၍အေျပာလိုက္တြင္ …
“ဟုတ္ပါရဲ႕၊ သူက ရည္းစားနဲ႔ဆရာ .. “
ဟုအားလုံးက ေထာက္ခံလိုက္သည္။ သူတို႔အ႐ြယ္တြင္ ရည္းစားဟူသည့္ စကားအဓိပၸါယ္ကို ျပည့္စုံစြာ နားမလည္ေသးေသာ္လည္း မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ေယာက္်ားေလးတစ္ဦး ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းေနမႈကိုေတြ႕လွ်င္ သို႔ေသာ္ ကေလးပီပီကစားရင္း ရင္းႏွီးစြာ ေပါင္းခ်င္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ် ဟန္ပန္မ်ားလွ်က္ ကေလးမဆန္ေသာ အမူအယာမ်ိဳးႏွင့္ ေရာေႏွာေနလွ်င္ ရည္းစားဟု မွတ္ယူစြပ္စြဲတတ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
သူတို႔အားလုံး ကစား႐ုံထဲသို႔ဝင္စတြင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ထိုင္၍က်န္ခဲ့ရာဖက္သို႔ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ေယာက္်ားေလးမ်ားသာ ကစား႐ုံထဲသို႔ မလိုက္ခ်င္ဟု ေျပာၿပီးေနခဲ့လွ်က္ သူမေဘးမွာေတာ့ ၁၄ႏွစ္အ႐ြယ္ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က ထိုင္ေနပါသည္။ ထိုေကာင္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ ပန္းၿခံတြင္း၌သာ ရွိလွ်က္ မာလီအလစ္တြင္သာ ခိုးယူရႏိုင္ေသာ ႏွင္းဆီနီရဲရဲေလး တစ္ပြင့္ကို ကိုင္လွ်က္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သို႔ လွမ္းေပးေနေလသည္။ သည္ပန္းကိုပင္ ၁၂ႏွစ္အ႐ြယ္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က မ်က္ႏွာကေလးငုံ႔ကာ မ်က္လုံးကေလးကိုေစြလွ်က္ ၾကာမူပါပါျဖင့္ လွမ္းယူေနေတာ့သည္။ ဒါကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ လူမမယ္ ကေလးဘဝ အသက္၁၂ႏွစ္ အ႐ြယ္ကပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
xxxxx
ငယ္စဥ္ကပင္စ၍ အလွႀကိဳက္မႈ အေကာင္းႀကိဳက္မႈမ်ားျဖင့္ နစ္မြန္းလွ်က္ မိဘအေျမႇာက္အစားကိုခံကာ ပ်က္စီးခဲ့ရေသာသူမ၏ ေပါ့ေလ်ာ့ေသာစိတ္ဓါတ္တြင္ ငယ္စဥ္ကပင္ ရည္းစားထားခ်င္သည့္ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ၁၄ႏွစ္ဝင္ခါစကပင္ အတန္းတူကစားဖက္ လူလွလူေခ်ာ လူခန္႔ကေလး ေမာင္ျမႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္လွ်က္ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
၁ႏွစ္၂ႏွစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ ေက်ာင္းတက္ ေက်ာင္းဆင္းရင္းျဖင့္ပင္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ တစ္လၿပီးတစ္လ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေျပာင္းလဲ၍ လာခဲ့ေခ်ၿပီျဖစ္ၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ ေမာင္ျမဦးက ၁၈ႏွစ္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ေပၿပီ။ ဒီႏွစ္ကုန္၍ စာေမးပြဲေအာင္လွ်င္ သူတို႔သည္ တကၠသိုလ္ပညာေရးကို တက္လွမ္းၾက ေပေတာ့မည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ခႏၶာကိုယ္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးကာ အလွေတြတိုးေနခဲ့ေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ယခု ၁၇ႏွစ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္တြင္ေတာ့ ငြားငြားစြင့္စြင့္ အစြမ္းကုန္ ပြင့္ေနသည့္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ႏွယ္ အလွေသြးေတြ ႂကြယ္ကာ လွခ်င္တိုင္း လွ၍ ေနေပေတာ့သည္။
သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ အ႐ြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည့္နည္းတူ သူမ၏ အတြင္းစိတ္မ်ားႏွင့္ ေသြးသားမ်ားသည္လည္း ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ေလွ်ာ ညီေထြစြာ ဖြံ႕ၿဖိဳး၍လာခဲ့ေပၿပီ။ သည္မွာတင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတတ္သည့္အတိုင္း ဆႏၵတည္းဟူေသာ အလိုရမၼက္သည္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ ေပါက္ဖြား တည္ရွိ လာေလေတာ့သည္။ သူမတင္ပဲလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္ပါ။ ျမဦးက သူမထက္ပင္ အသက္တစ္ႏွစ္မွ် ႀကီးသူျဖစ္၍ သူလည္းပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္နည္းတူ ရင္ထဲတြင္ ဆႏၵတရားတို႔သည္ ကိန္းေအာင္းျဖစ္တည္လွ်က္ ရွိေနေပသည္။
“ၾကည္ၾကည္ မေန႔က ညေနက ဘာလို႔မလာတာလဲ။ ကိုကိုဦးျဖင့္ ေစာင့္လိုက္ရတာ”
“ပ်င္းလို႔ပါ ကိုကိုဦးရာ၊ တေန႔တေန႔ ဒီစကားေတြခ်ည္း ထိုင္ထိုင္ၿပီးေျပာေနရတာ။”
“အို ကိုယ့္ရည္းစားမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး အတူထိုင္ေနရတာပဲ ၾကည္ၾကည္ရာ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္”
“ဟင့္အင္း၊ ၾကည္ေတာ့ပ်င္းတယ္။ ေနာက္ဆို ကိုကိုဦးေခၚရင္ မလာေတာ့ဘူး”
“ဟင္ .. ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ”
႐ိုးအလွသူ ျမဦီးမွာ ရင္ထဲရွိသည့္အတိုင္းပင္ ေျပာခ်လိုက္သည္။ သူ၏ရင္ထဲတြင္လည္း တကယ္ပင္ ညစ္ညဴး၍ ႀကံရာမရျဖစ္သြားရသည္။
“ကိုကိုဦးကလဲ၊ သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲဟာ .. ၾကည္သြားေတာ့မယ္”
ျမဦးကိုေက်ာခိုင္းၿပီးမွ အသံကိုႏွိမ့္၍ေျပာကာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ လွည့္၍မၾကည့္ေတာ့ပဲ ၾကည္ၾကည္ျမင့္မွာ လြယ္အိတ္ကေလး တရမ္းရမ္းျဖင့္ ထြက္ခြာသြားေလၿပီျဖစ္သည္။
“သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲဟာ” ဆိုေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏စကားေလးသည္ ျမဦး၏နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ေတြထပ္၍ ၾကားေယာင္ေနေလသည္။
႐ိုးအလွေသာ ျမဦးကေတာ့ သူမ်ားသမီးရည္းစား ေတြသည္ သူႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ ကဲ့သို႔ပင္ ရွိလိမ့္မည္ဟု သူက ေတြးထင္ထားခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စကားကို မၾကားဖူးစဥ္ကေတာ့ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ အမ်ားတကာ အတြဲေတြလို ဘာမွဆန္းျပားစြာ ရွိလိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့။ ခုေတာ့ သူမသိေသာ အခ်က္ကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ေထာက္၍ျပသြားခဲ့ေလၿပီ။
“ဘာေတြမ်ားထူးျခားလို႔ပါလိမ့္” ဟူေသာ ဆန္းစစ္မႈအေတြးက ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္၍လာခဲ့ရသည္။ ဒါဆိုရင္ သူမ်ားသမီးရည္းစားေတြသည္ သူတို႔သမီးရည္းစားထက္ ဘာေတြထူးျခားေနသည္ဆိုသည္ကို ျမဦးတစ္ေယာက္ သိရွိရန္လိုလာေပသည္။ သိခ်င္လာတာႏွင့္အမွ် သိေအာင္လုပ္ရေပေတာ့မည္။
ထိုသို႔အေတြးရႈပ္ယွက္ခတ္ကာေနစဥ္မွာပင္ ျမဦး၏ေခါင္းထဲသို႔ အလင္းေရာင္တစ္ခ်က္ ထြက္ေပၚ၍လာရသည္။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ႏွင့္အနီးစပ္ဆုံး သမီးရည္းစားစုံတြဲျဖစ္သည့္ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔စုံတြဲပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ျမဦးသည္ ကိုဘသိန္းႏွင့္မခင္တိုးတို႔ စုံတြဲကို သြား၍သတိရလိုက္မိစဥ္မွာပင္ ေန႔လည္က သူႏွင့္သံေခ်ာင္းတို႔ အတူေလွ်ာက္လာစဥ္ ကိုဘသိန္းႀကီးက သံေခ်ာင္းကို မခင္တိုးထံသို႔ ေစခိုင္းသံၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီည ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုးဆီသြားမယ္တဲ့ … သံေခ်ာင္းက ျမဦးကို အာေခ်ာင္ၿပီးျပန္ေျပာတာကေတာ့ မခင္တိုးႀကီးအိမ္က လူႀကီးေတြအလစ္မွာ ၿခံထဲကို ည၉ နာရီေလာက္ ဆင္းခဲ့ရန္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုးကို ေျပာခိုင္းသည္ဟု ျမဦးသိထားရသည္။ ဒါဆိုရင္ ၾကာပါတယ္၊ ဒီညပဲ သူတို႔အတြဲေတြ ဘယ္လိုဆိုတာကို ျမဦးစုံစမ္းဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
မခင္တိုးတို႔အိမ္ဆိုသည္မွာလည္း တျခားေဝးေဝးလည္းမဟုတ္။ ျမဦးတို႔အိမ္၏ ေနာက္ဖက္တြင္ကပ္လွ်က္ျဖစ္သည္။ ၿခံစည္း႐ိုးကလည္း ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိသည္မဟုတ္ေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ ၉နာရီထိုးသည္ႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ၿခံဖက္ကို ေမွာင္ရိပ္ခို၍ အသာေလးဝင္လာခဲ့သည္။
မခင္တိုးတို႔တအိမ္လုံးမွာ မီးေရာင္ဆို၍ ဘာမွ်မျမင္ရ။ လူႀကီးေတြပဲ မရွိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္ပဲ အိပ္ကုန္ၾကလို႔လားေတာ့မသိ၊ တအိမ္လုံး တိတ္ဆိတ္၍ ေနသည္။ လဆန္း၁၂ရက္၏ ည၉နာရီထိုး လေရာင္က သစ္႐ြက္ေတြၾကားမွာ ဝိုးတဝါးထိုးက်၍ေနသည္။ ေတြ႕ပါၿပီ၊ ၿခံထဲရွိ ပိေတာက္ပင္ပတ္လည္တြင္ ဝိုင္း၍႐ိုက္ထားေသာ ျဗက္ ၂ေပခြဲေလာက္ရွိေသာ ခုံေပၚတြင္ ကိုဘသိန္းတစ္ေယာက္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ထိုင္၍ေနသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တစုံတစ္ဦး ေလွ်ာက္၍လာသည္ကို
ျမဦးတစ္ေယာက္ ကိုဘသိန္းကိုလွမ္း၍ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည့္ တခဏမွာပင္ ျမဦး၏ေဘးဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ တစုံတစ္ဦး ေလွ်ာက္၍လာသည္ကို သတိထားမိလိုက္ျဖင့္ အနီးတြင္ရွိေသာ စံပယ္႐ုံေဘးရွိ ေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ ေျပး၍ကပ္ကာ ပုေနလိုက္ရသည္။ လွမ္း၍ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေလွ်ာက္လာသူမွာ မခင္တိုးပင္ျဖစ္သည္။
မခင္တိုးသည္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္၍လာရင္းက ကိုဘသိန္းရွိရာပိေတာက္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးတည္၍သြားေတာ့ရာ ျမဦးကလဲ ခါးေလးကိုကုန္း ဇက္ေလးကိုပုၿပီး ေမွာင္ရိပ္ကို အကာအကြယ္ယူကာ ပိေတာက္ပင္ႀကီးေဘးရွိ ဇီဇဝါပန္းၿခဳံ ၾကား ေဘးေမွာင္ရိပ္ထဲသို႔ တိုး၍ဝင္လိုက္သည္။ ျမဦးေရာက္ရွိသြားေသာ ေနရာမွာ ကိုဘသိန္းထိုင္ေနရာႏွင့္ဆိုေလွ်င္ ၅ေပခန္႔သာ ေဝးေပမည္။ ထို႔ျပင္ သူေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာမွာ ပိေတာက္ပင္းႀကီး၏ အရိပ္ကလည္း ထပ္ဆင့္ ထိုးက်၍ေနၿပီး ဇီဇဝါပန္း႐ုံ၏ အရိပ္ကလည္း ရွိေနေလရာ အေတာ္ေလးပင္ ေမွာင္မည္း၍ ေနေလသည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ဇီဇဝါပန္း႐ုံႀကီး ေဘးေရာက္လာစဥ္မွာပင္ မခင္တိုးကလဲ ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ေရွ႕သို႔ ေရာက္၍လာခဲ့ေခ်ၿပီ။
“ေစာင့္ေနေတာ ၾကာၿပီလား ကိုသိန္း”
“အင္း အတိုးကလဲ ၾကာလိုက္တာကြာ၊ လာမွ လာပါ့မလားလို႔။”
“လူႀကီးေတြအိပ္ေအာင္ ေစာင့္ရေသးတယ္ အကိုသိန္းရဲ႕”
မခင္တိုးက ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ကိုဘသိန္း၏ေဘးသို႔ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္လွ်င္ ကိုဘသိန္းႀကီးက ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ မခင္တိုးကို ဖက္၍ ပါးေလးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ေမႊးကာၾကဴ၍ ေနေလေတာ့သည္။ မခင္တိုးေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ အသက္ရႉေနတာပင္ ရပ္သြားမတတ္ ျဖစ္၍သြားရသည္။ အလဲ့ … မခင္တိုးကလဲ အာဂပင္၊ သူမ၏လက္တစ္ဖက္က ကိုဘသိန္းႀကီး၏ ခါးကိုပင္ ျပန္၍ဖက္ထားလိုက္ေသးသည္။
ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ မ်က္ႏွာေလးကို ေမႊးၾကဴရ႐ုံျဖင့္ အားရပုံမေပၚေသး၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးျဖင့္ မခင္တိုး၏ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္၍ စုပ္နမ္းေနေတာ့ရာ က်န္ေနေသာ မခင္တိုး၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ကပါ ကိုဘသိန္း၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍၍ထားၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အတင္းပင္ တိုး၍ ဖက္လိုက္ၾကသည္ကို ျမဦးက သဲကြဲစြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ မခင္တိုး၏ မ်က္လုံးေတြကလဲ မွိတ္၍သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ေသာ ျမဦးတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္လာသည္မသိ၊ တကိုယ္လုံး ထူပူ၍လာရာက နတ္က်သလို တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္၍လာရေတာ့သည္။
ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ျမဦးသတိထားမိလိုက္တာက သမီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ရင္ စကားေတြ ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ေျပာသည္ ဟု သူသိထားသည္မွာ မွားယြင္း၍ ေနပါၿပီေကာ။ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔ စကားေတြဘာမွ် မေျပာလိုက္၊ တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္းသာ ေျပာလိုက္သည္ကို သူၾကားလိုက္ရသည္ဟု ေတြးေတာလိုက္မိသည္။
ျမဦးၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက မခင္တိုး၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလြတ္တမ္း ငုံခဲထားရင္းကပင္ သူ၏လက္ႀကီးတဖက္က မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံေတြကို အက်ႌေပၚမွပင္ ဆုတ္နယ္ေျခမႊ၍ ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဘသိန္းႀကီးက မခင္တိုး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ခါးမွေပြ႕ကာ ခံတန္းေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္၍ ခ်လိုက္ေလသည္။ မခင္တိုးတစ္ေယာက္ ပက္လက္ေလးျဖစ္သြားစဥ္မွာပင္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေပၚမွ ပါ၍သြားေသာ ကိုဘသိန္းႀကီးသည္ လက္ဖက္က မခင္တိုး၏ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ျဖဳတ္လိုက္ရာက အက်ႌရင္ဘတ္ ႏွစ္ျခမ္းကို ဘယ္ညာဟ၍ ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ကိုဘသိန္းေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ၊ ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး သူ၏မ်က္လုံးေတြကိုပင္ မ်က္ေတာင္ခတ္ရန္ ေမ့သြားရေလသည္။ ေဘာ္လီအက်ႌအတြင္းမွ ျပည့္အံကာထြက္ေနသာ မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံသားေတြသည္ အိေဖာင္း၍ လေရာင္ေအာက္မွာ ေဖြးႏွစ္၍ေနေလသည္။ မက္ေမာစရာေကာင္းလွလြန္း၍ ကိုဘသိန္းသည္ ေခါင္းႀကီးကိုငုံ႔ၿပီး တရႈံ႕ရႈံ႕ နမ္းေနေတာ့သည္။
ကိုဘသိန္း၏ လက္ကလည္း အၿငိမ္မေနပဲ မခင္တိုး၏ ေဘာ္လီအက်ႌအေနာက္က ခ်ိတ္ေတြကိုပါ ျဖဳတ္ေနေလသည္။ ခ်ိတ္မ်ားအကုန္ ျပဳတ္သြားၿပီး ေဘာ္လီအက်ႌကို လွန္တင္လိုက္ကာ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္လုံးကို လက္ျဖင့္ဆုတ္၍ နယ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ လေရာင္ေဖြးေဖြးတြင္ ျဖဴဝင္း၍ေနသည္။ ကိုဘသိန္းက စိတ္ေတြအလြန္ပင္ ထႂကြလာပုံျဖင့္ မခင္တိုး၏ႏို႔ေတြကို အတင္းငုံ႔၍ စို႔ေလေတာ့သည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ေတာ့ မတ္တတ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့၊ ဒူးေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာေပၿပီ။ ၿပီးေတာ့ တခါမွမျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးေသာ ခံစားမႈေတြကလဲ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းရွိန္းဖိန္းဖိန္း ျဖစ္ေပၚေနလ်က္ ပုဆိုးတြင္းမွ ဖြားဘက္ေတာ္ႀကီးကလဲ ေတာင္မတ္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနေလသည္။
ကိုဘသိန္းကေတာ့ တရႉးရႉးတရွဲရွဲျဖစ္၍ လာရာက မခင္တိုး၏ ထဘီကိုပင္ လွန္၍တင္လိုက္ရာက သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားတြင္ဝင္၍ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ေလေတာ့သည္။ မခင္တိုး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြမွာလည္း လေရာင္ေအာက္တြင္ ျဖဴေဖြး၍ေနၿပီး တလုံးတခဲႀကီးျဖစ္ကာ တပ္မက္စရာႀကီးပင္။ သူတခါမွ မျမင္ဘူးေလေသာ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးမိန္းတစ္ေယာက္၏ မျမင္အပ္ေလေသာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမဦးသည္ တစ္ခုခ်င္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေနရေလၿပီ။ ဒါ့အျပင္ ယခုသူ႔ေရွ႕ ျမင္ကြင္းကလဲ သူၾကားဖူးနားဝသာ ရွိခဲ့ဖူးၿပီး မျမင္ဖူးခဲ့ေလေသာ ျမင္ကြင္းပင္တည္း။
သူမ၏ ေပါင္ျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္လုံးၾကားတြင္ ကိုဘသိန္းက ဝင္၍ထိုင္လိုက္ရာက ဒူးေထာက္၍ သူ၏ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္ႏွင့္ မခင္တိုးသည္လည္း သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍ ေထာင္လိုက္ ေလေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာပင္ ကိုဘသိန္းက သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ကိုင္၍ လီးတန္ႀကီးထိပ္ႏွင့္ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုလုံးကို ထိကာ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္သပ္ ေပးေနေလသည္။
“အ … အကိုသိန္း … ဟင့္ … ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူႀကီးေတြ ႏိုးလာရင္ ခက္မယ္ … ဟင့္ …”
မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ဝတြင္လည္း ေစာက္ရည္မ်ားမွာ စိမ့္၍ ထြက္ေနေခ်ၿပီ။ မခင္တိုးမွာ ဒိထက္ပိုၿပီး စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ အေနရ အထိုင္ရ ေတာ္ေတာ္ခက္ေနပုံရသည္။ မခင္တိုး တစ္ေယာက္တည္းပင္ ေနရထိုင္ရခက္လွသည္မဟုတ္၊ ျမဦးသည္လည္း ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသျဖင့္ မတ္တပ္ပင္ မရပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ရသည္။ ေဟာ ခုတစ္ခါ ထိုင္၍ ၾကည့္ရသည္မွာလည္း အားမရသျဖင့္ ျမဦးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ထရပ္ကာ ၾကည့္ေနျပန္ေလၿပီ။ မခင္တိုး၏ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေလေသာ ကိုဘသိန္းကလည္း လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုေပၚတြင္ လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ အသာေလး ဖိကာၿဖဲလိုက္ၿပီး သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေတ့ကာဖိ၍ လိုးသြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။
“အ … အမေလး … ဟင္း … အရမ္း … အရမ္းႀကီးဘဲ .. အကိုသိန္းကလဲ … ဒီမွာ နာသြားတာပဲ .. ဟြန္း”
မခင္တိုးက သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ခြၽတ္ကာ မူမူစူစူေလး ေျပာလိုက္သည္။
“ေတာ္ေတာ္နာသြားလားဟင္ … အကို ေလာႀကီးသြားလို႔ပါ”
“နာတာေပါ့ .. ေျဖးေျဖးလုပ္လဲ ရတာပဲဟာ”
“ခုေရာ .. ဆက္ၿပီးနာေနေသးလား”
“ကဲပါ .. မနာေတာ့ပါဘူး။ လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့။ လူႀကီးေတြ ႏိုးကုန္ရင္ ခက္မယ္”
သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္ ကိုဘသိန္း၏ လီးတန္ႀကီးမွာ တဆုံးဝင္လ်က္ တစ္လစ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္လွ်က္ လီးတန္ႀကီးကလဲ မလႈပ္မရွားပဲ ၿငိမ္ေနေသာအခါ အဆမတန္ ရမၼက္စိတ္ေတြ ျပင္းျပလာရေသာ မခင္တိုးက ကိုဘသိန္း ျမန္ျမန္လိုးေစရန္ လူႀကီးေတြကို အေၾကာင္းျပလ်က္ ေလာေဆာ္လိုက္ေလသည္။ ဒါကိုပင္ ျမဦးက မေယာင္မလည္ျဖင့္ အိမ္ႀကီးဆီဘက္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။
ကိုဘသိန္းကေတာ့ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ညင္သာစြာ ဆြဲ၍ထုတ္လိုက္ရာက စ၍ လိုးေနခ်ၿပီ။ ၁၀ခ်က္မွ် ခတ္ေျဖးေျဖး လုပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အားမရႏိုင္ျဖစ္၍ လာရေသာ ကိုဘသိန္းသည္ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္၍ လိုးေတာ့သည္။ မခင္တိုး ခမ်ာမွာေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံး စုံမွိတ္ထားရင္း ဟင့္ကနဲ အင့္ကနဲပင္ ျဖစ္ေအာင္ အားပါးတရႀကီးကို ေကာ့၍ေပးေနေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ မခင္တိုးက သူမ၏ ဒူးေကြးကာ ေထာင္ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္ကို ကုန္း၍႐ုန္း၍ လိုးေနေသာ ကိုဘသိန္း၏ တင္ပါးေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ေပၚသို႔ ခ်ိတ္ကာတင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာကထက္ပင္ တိုး၍ ေကာ့ေပးေနျပန္ပါသည္။ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ အေတာ္ပင္ ႐ႊဲစိုေနၿပီျဖစ္ေသာ မခင္တိုး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေၾကာင့္ ‘စြပ္’ ကနဲ ‘ႁပြတ္’ ကနဲ ‘ဖြတ္’ ကနဲ အသံေတြမွာလည္း တေျဖးေျဖး သိသိသာသာ ေပၚထြက္လာေတာ့သည္။ ျမဦးခမ်ာေတာ့ ဆက္လက္၍ၾကည့္ဖို႔ရာ မစြမ္းေတာ့ေပ။ သူ၏ တကိုယ္လုံးရွိ အားအင္ေတြမွာလည္း ဘယ္ကို ေရာက္သြားသည္မသိ၊ တကိုယ္လုံး ခ်ိနဲ႔ေနေလၿပီ။ ဒါတင္မကေသး၊ ရင္ထဲတြင္လည္း ဟာတာတာ ဆာတာတာျဖင့္ အသက္ရႉရတာလဲ ရင္ေမာကာ ၾကပ္ေနေလသည္။ ဒါ့အျပင္ ရင္ေတြလည္း တဒိန္းဒိန္းခုန္၍ ေနၿပီး ကိုဘသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ လႈပ္ခါေနေသာ မခင္တိုး၏ ႏို႔အုံႀကီးေတြကိုပင္ ေျပး၍ ညႇစ္ကိုင္ပစ္လိုက္ ခ်င္လာေလသည္။ သူ၏အာ႐ုံထဲမွာေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ ကေလးကိုသာ ေျပးျမင္ေယာင္မိေနေတာ့သည္။
ျမဦးသည္ ရပ္၍ၾကည့္ေနရာမွ အသာလွည့္ၿပီး ေမွာင္ရိပ္ခိုကာ လာလမ္းအတိုင္း ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ေျပာသည့္ “သူမ်ား သမီးရည္းစားေတြဆို သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ” ဆိုတာ ဒါကိုပဲေျပာတာလားမသိ .. အို .. ဒါပဲရွိတာပဲ၊ ဒါကိုပဲေျပာတာ ေသခ်ာပါတယ္၊ ကိုဘသိန္းတို႔ လုပ္ၾကသလိုမ်ိဳး ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္။ သူေျပာတာ ဒါပဲျဖစ္မွာပါ၊ ေသခ်ာပါတယ္ … အင္း ဒီညကေတာ့ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး။ မနက္ျဖန္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိမ္က လူႀကီးေတြ ေဈးဆိုင္ထြက္ၾကမွာဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ပဲ ရွိမယ္။ ငါမနက္ျဖန္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားရမယ္ ဟု တစ္ကိုယ္တည္းေျပာကာ ေနေလသည္။
အမွန္ေတာ့ ကိုဘသိန္းႏွင့္ မခင္တိုးတို႔သည္ ကိုဘသိန္းက အသက္ ၂၄ ႏွစ္၊ မခင္တိုးက အသက္ ၂၂ ႏွစ္ရွိၾကၿပီး သမီးရည္းစား ျဖစ္ၾကသည္မွာလည္း ၆ ႏွစ္မွ် ရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ခုလို လင္မယားမက် ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိေနၿပီဆိုသည္ကိုေတာ့ ျမဦးတစ္ေယာက္ မသိရွာပါေပ။ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ ၂ေယာက္မွာေတာ့ ျမဦးက ၁၈ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္၊ ျမင့္ျမင့္ၾကည္က ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ခါနီးမွ်သာ ရွိေနေသးသည္ကို ျပန္လည္ မဆန္းစစ္မိခဲ့ေခ်။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ကာမကိစၥကို ယခု လက္တည့္စမ္းရန္ ႀကံ႐ြယ္႐ုံသာ ရွိၾကေသးၿပီး ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားကိုပင္ တခါမွ မေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးေပ။ ခုေတာ့ျဖင့္ အတုျမင္ အတတ္သင္ဆိုတာမ်ိဳးလို ျမဦးတစ္ေယာက္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ၏ရင္တြင္ ဂယက္လႈိင္းမ်ားသည္ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ႐ိုက္ခတ္ေနရၿပီ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ထို႔ေနာက္ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ကာ သံေခ်ာင္းကိုရွာ၍ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံ စာသဝဏ္ ပါးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္ခ်လက္ခ်ျဖင့္ အေမေပးလိုက္ေသာ မုန္႔ဖိုးျဖင့္ ဘာဘူႀကီးဆိုင္တြင္ လက္ဘက္ရည္ဝင္ေသာက္ ေနေလသည္။
ေန႔လည္၁၂နာရီမထိုးမီမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ အိမ္ရွိရာသို႔ ထြက္၍ လာခဲ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔အိမ္မွာ တိုက္ခံႏွစ္ထပ္အိမ္ ျဖစ္သည္။ သူေရာက္သြားေတာ့ အိမ္ေရွ႕တံခါးမွာ အဆင့္သင့္ဖြင့္ထားသျဖင့္ ခါတိုင္းလိုပင္ ျမဦးသည္ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္၍ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမရွိသျဖင့္ ျမဦးသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ပင္ ရွိေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
ျမဦးတစ္ေယာက္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ပါၿပီ။ တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ လက္ျဖင့္အသာတြန္းၾကည့္ရာ တံခါး႐ြက္၂ခ်ပ္သည္ ေစ့ထားသျဖင့္ အလိုက္သင့္ပင္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္၍ သြားေလသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကို မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္၍ အလွျပင္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးခါစေတာ့ ဟုတ္မည္မထင္။ တံခါးဝကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ေနာက္ေက်ာေပး၍ ထိုင္ေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံသို႔ ျမဦး၏ အၾကည့္ေတြက ေရာက္သြားၿပီး တခဏေလးမွာပင္ မို႔မို႔ေလး ေဖာင္း၍ေနေသာ သူမ၏ ရင္အုံေလးႏွင့္ ကား၍ အိေဖာင္းကာ ျပည့္တင္းေနေသာ သူမ၏ တင္သားေတြဆီသို႔ ျမဦး၏ အၾကည့္ေတြက ေရာက္ရွိသြားခဲ့ရေလၿပီ။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ မခင္တိုးေလာက္ေတာ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးေသာ္လည္း သူ႔ဟာႏွင့္သူေတာ့ အေတာ္ေလးလွ၍ ေနသည္ဟု ျမဦးက မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိရင္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ လွမ္း၍ ဝင္လိုက္ရာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ သူ႔ဆီသို႔ လွည့္အၾကည့္ျဖင့္ ဆုံၾကေလသည္။
“လာ … ကိုဦး … ထိုင္ေလ”
“အင္း”
အခန္းထဲတြင္ ထိုင္စရာေနရာရွာလိုက္ေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အိပ္သည့္ ကုတင္ေလးတစ္လုံးသာ ရွိေလသည္။ ျမဦးကလဲ အရင္ျမဦးမဟုတ္ေတာ့သျဖင့္ ခပ္တည္တည္ပင္ ဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္။
ကုတင္ေလးေပၚသို႔ ျမဦးတစ္ေယာက္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္တည္း ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ မွန္ေရွ႕မွထလာကာ ေမးလိုက္သည္။
“ကိုဦးက ၾကည့္ကို ၂ေယာက္တည္းေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို?”
“အင္းေလ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ?”
“တို႔ သမီးရည္းစားေတြပဲဟာ … ၂ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိတာေပါ့”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးစစေလး ျဖစ္၍သြားရာကပင္ ျမဦး၏ေဘးသို႔ ထိုင္၍ခ်လိုက္သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ထံမွ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ သင္းရနံ႔တို႔သည္ ျမဦးဆီသို႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ပင္ ဝင္ေရာက္၍ လာရာက ျမဦး၏ ရင္ကို ထိုးဆြ၍ေနေခ်ၿပီ။ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ရွိရာဖက္သို႔ ငဲ့ေစာင္းကာ ၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဒီေန႔မွပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခါတိုင္းေက်ာင္းသြားစဥ္ထက္ပင္ ပို၍လွေနေသးသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကို ဂ႐ုတစိုက္ျဖင့္ အလွျပင္ထားပုံ ရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏မ်က္ႏွာေလးက ငုံ႔လွ်က္ ကုတင္ေဘးၾကမ္းျပင္ကို စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမဆိုမိၾကပဲ ၿငိမ္သက္၍ ေနၾကေလသည္။ တခ်က္တခ်က္တြင္ အခန္းျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္၍လာေသာ ေလေျပေလးမ်ားကသာ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ကို တိုးေဝွ႔ျဖတ္သန္း သြားၾကသည္။
ျမင့္ျမင့္ၾကည္ႏွင့္ ယွဥ္တြဲထိုင္ေနရာက စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာေသာ ျမဦး၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ပုံခုံးထက္ဆီသို႔ က်ေရာက္၍သြားရာက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏုေထြးေသာ ပုခုံးလုံးလုံးေလးကို သူ၏လက္ဖဝါးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း
“ၾကည္ ကိုဦးကို ခ်စ္လား … ဟင္”
ျမဦး၏ စကားသံကပုံမွန္ထက္ပင္ တုန္ခါ၍ေနရသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မို႔ေမာက္ေမာက္ေလး ျဖစ္ေနေသာ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာသည္လည္း နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ေလး ျဖစ္၍လာေလသည္။ ျမဦး၏ တုန္လႈပ္လႈိက္ဖိုေသာ အေမးစကားကို ၾကားရေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ ေႏြး၍သြားရကာ ျမဦးကိုလည္း အံ့ၾသ၍သြားရသည္။
“အင္း …”
ဟု ျမင့္ျမင့္ၾကည္က တိုးတိုးေလး ေျဖလိုက္ရင္းက ရီေဝေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ျမဦးကို လွည့္၍ ၾကည့္လိုက္သည့္ ခဏမွာပင္ ျမဦးႏွင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တို႔ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုမွာ ထိလုမတတ္ ကပ္၍သြားခဲ့ရၿပီး မ်က္လုံးခ်င္းလဲ ဆုံမိၾကေလသည္။
က်န္ေနေသာ ျမဦး၏လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ထပ္မံက်ေရာက္လာၿပီးလွ်င္ ခဏခ်င္းမွာပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲယူေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္း ျဖဴျဖဴမို႔မို႔ေလးမ်ားအား ေမႊးၾကဴလိုက္ေတာ့သည္။
ခ်စ္စရာ့အသြင္ မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့၍ေပးလိုက္ရင္းကပင္ ရင္ထဲမွ ျပင္းျပလာေသာ ပီတိအဟုန္တို႔ေၾကာင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ ျမဦး၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျပန္၍ ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး ဒီလိုအျပဳအမူမ်ိဳးကို စိတ္ကူးယဥ္ကာ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ရေလေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ သူမ၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပည့္စုံခဲ့ရေပၿပီ။ သူမသည္ ျမဦးကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္စြာျဖစ္လ်က္ အံ့ၾသေၾကနပ္၍လည္း ေနမိသည္။ ျမဦး နမ္းသည္ကို အားရေၾကနပ္စြာ အနမ္းခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးသည္ပင္ ၿပဳံးေယာင္ေလးသန္း၍ ေနေလသည္။
ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ကိုသာမက နဖူးဆံစပ္ေလးမ်ားႏွင့္ ေမးဖ်ားေလးကိုပင္ ေမႊးၾကဴကာ နမ္းေနပါေသးသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ျမဦးက သူ၏မ်က္ႏွာကို အသာခြာကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိမ္းစိမ္းေလး တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေတာ့မွ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးေတြေပၚသို႔ ဖိကပ္ကာ စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။
ႏွစ္ဦးလုံး၏ အစိမ္းသက္သက္သာ ရွိေလေသာ ေသြးသားတို႔သည္ ဟုန္းကနဲ ႏိုးႂကြကာ ထ၍လာခဲ့ရခ်ၿပီ။ ဒီလိုနမ္းေနရင္းမွပင္ ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို တေျဖးေျဖး အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်ရင္း တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားမိသလို ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ ျမဦး၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို အတင္းပင္ သိမ္းႀကဳံး၍ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္မိပါသည္။
အတုျမင္ အတတ္သင္ ဆိုသလိုပင္ ျမဦးသည္ သူဖိထားေလသည့္အတိုင္း လက္ေတြကလဲ အၿငိမ္မေနပဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ တကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္ေန႐ုံမွ်မက တင္သား လုံးလုံးေဖာင္းေဖာင္းေတြကိုပါ ဆုတ္နယ္ေပးေနျပန္ပါသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မွန္းပင္ သူမကိုယ္သူမ မသိ၊ ျဖင္းကနဲ ရွိန္းကနဲ ျဖစ္သလို ခံစားေနရာမွ တကိုယ္လုံး အားအင္ေတြ ဆုတ္ေလ်ာ့၍ လာရသလို ႏြမ္းနယ္၍ လာရပါေလေတာ့သည္။
ျမဦးသည္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ဝတ္ထားေသာ အက်ႌေလးအေပၚမွပင္ သူမ၏ စူစူမို႔မို႔ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာကို ဖိကပ္ကာ နမ္းေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ရင္ေစ့အက်ႌေလးကို ၾကယ္သီးေတြ တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ကာ တဆက္တည္းမွာပင္ ေဘာ္လီအက်ႌေလးကိုပါ ၾကယ္သီးေတြ ဆက္၍ ျဖဳတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ ပက္လက္ေလး လွန္ကာ ရီေဝေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ျမဦးကိုၾကည့္လ်က္ ေမာင့္မ်က္ႏွာ တစ္႐ြာထင္ ဆိုတာလို ျမဦးျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည့္အသြင္ႏွင့္ ပက္လက္ေလး လွဲေနေလသည္။ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံး ၿငိမ္သက္၍ေနသ္ာလည္း သူမ၏ အတြင္းစိတ္မ်ားမွာေတာ့ လႈပ္ရွား၍ ေနသည္ဆိုသည္ကိုေတာ့ လက္ဖ်ားႏွစ္ဖက္ဆီမွ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခ်ိဳးေနသည္ကို ျမင္ရျခင္းျဖင့္ သိသာႏိုင္ေလသည္။
“အို .. အကို…”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ မ်က္လုံးေလးႏွစ္ဘက္ကို စုံမွိတ္လိုက္ရင္း သူမ၏ မ်က္ႏွာေလးကိုလဲ တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းငဲ့ကာ လႊဲလိုက္ေလေတာ့သည္။ ေမြးညင္းႏုေလးမ်ား စိမ္းျမျမျဖင့္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွစ္ခု ၿပဲဟသြားေလေသာ အခါတြင္ေတာ့ နီရဲလွ်က္ အထပ္ထပ္ အလႊာလႊာ ပန္းပြင့္ပမာျဖစ္၍ ေနေလေသာ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားသည္ စိမ့္ထြက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ ေျပာင္လက္႐ႊမ္းစိုစြာျဖင့္ ထြက္ေပၚလာခဲ့ေလသည္။ ထိပ္ဘက္နားဆီမွ ေစာက္ေစ့နီနီရဲရဲေလးကလဲ အသည္းယားစဖြယ္ ေငါက္ေတာက္ေလး ေထာင္၍ ေနေတာ့သည္။
ေျပာင္တင္းကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္၍ေနေသာ ျမဦး၏ လီးတန္ထိပ္ဖူးႀကီးသည္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝ အတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားကို ပူေႏြးစြာျဖင့္ ေတြ႕ထိလာေလေတာ့သည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ အသက္ကို ဝေအာင္ ရႉလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္း၂ဘက္ကို တင္းတင္းေလးေစ့ကာ မာန္တင္းလိုက္မိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ရမၼက္ေဇာေတြ ျပင္းျပကာ စိတ္ေတြမထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ျမဦးသည္ သူ၏ သီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းႏုႏုေလးထဲသို႔ တအားပင္ ဖိ၍ သြင္းလိုက္ေလသည္။
“ဗ်စ္ .. ဗ်စ္ .. အား ..အမေလး .. ေသပါၿပီ … ကြၽတ္ ကြၽတ္ ကြၽတ္”
ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ သူမ၏ ခါးေသးေသးေလးသာ ေကာ့တက္သြားသည္မဟုတ္ သူမ၏ ေက်ာျပင္ေလးပါ ေကာ့၍ သြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့ အသားေတြလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေစာေစာက ေစာင္းငဲ့ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ေမာ့၍လာေပမယ့္ ရႈံ႕မဲ့ေနေလသည္။ ျမဦးသည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာျဖစ္သြားၿပီး ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖင့္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနေလသည္။
ၿပိးေတာ့မွ ျမဦးသည္ သတိရသြားၿပီး လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲခြၽတ္ေတာ့မလိုလုပ္ၿပီးမွ စိတ္ေျပာင္းကာ မခြၽတ္ေတာ့ပဲ လီးတေခ်ာင္းလုံးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ တဆုံးသြင္းထားလွ်က္ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေထြးေနေအာင္ ဖက္ကာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔၍ ေပးေနေလေတာ့သည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အေတာ္ပင္ နာေအာင့္၍ သြားရေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္သည္ နဂိုကပင္ ရမၼက္ထန္ တဏွာႀကီးေသာ ဗီဇက ပါလာ၍လားမသိ။ နာလြန္း၍ ေအာ္ဟစ္က ညီးတြားလိုက္ရေသာ္လည္း သူမ၏ ေအာ္ဟစ္ ညီးတြားသံအဆုံးတြင္ ထိုကဲ့သို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲ နာက်င္၍ ေအာင့္သြားရသည္ကိုပင္ ရင္ထဲတြင္ ေက်နပ္၍ သြားရေလသည္။
အရွက္တရားဆိုသည္ကေတာ့ သူမ၏ ရင္ထဲတြင္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား မရွိေတာ့ေပ။ ၾကည့္ပါဦး၊ ႏို႔စို႔ေနေသာ ျမဦးထံသို႔ သူမ၏ ႏို႔ေလးေတြကိုပင္ ေက်ာေလး ေကာ့ကာ ေကာ့ကာျဖင့္ ပင့္ကပ္ကာ ေပးေနသလို တတ္ကြၽမ္းမႈ မရွိေသးသျဖင့္လည္း သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ခ်ာင္းကို ကားသထက္ကားကာ ေစာက္ပတ္ေလးကို ျမဦး၏ လီးတန္ႀကီးအရင္းသို႔ အတင္းပင္ ဖိကပ္၍ ေပးေနမိေခ်သည္။ လက္တဖက္ကေတာ့ ျမဦး၏ ေက်ာျပင္ႀကိးကို သိမ္းႀကဳံး၍ ဖက္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က ျမဦး၏ ဦးေခါင္းမွ ဆံပင္ေတြကို သြယ္လွ် ျပည့္ေဖာင္း၍ ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ထိုးဖြ၍ ေနေလသည္။
ျမဦးမွာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ နာလြန္း၍ ေအာ္သျဖင့္သာ အရွိန္သတ္လိုက္ရသည္၊ သူ၏ စိတ္ေတြကေတာ့ အဆမတန္ ရမၼက္ေတြထန္ေနရေလသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားလာေသာ ျမဦးက ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ အေျခအေနကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ နာေသးလား ဟု ေမးရန္ စိတ္ကႀကံလိုက္ေသးေပမယ့္လည္း ပါးစပ္က ေျပာမထြက္၊ ျမင္ရေသာ အေျခအနကေတာ့ ျမင့္ျမင့္ၾကည္တစ္ေယာက္ နာက်င္ပုံမရေတာ့။
ဆြဲထုတ္လိုက္ပါၿပီ၊ ျမဦးသည္ သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လီးတန္ႀကီးကို ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ေသာအခါ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့၍ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ဝေလးမွာ လီးတန္ႀကီးေနာက္သို႔ လိုက္ပါလာသေယာင္ပင္ ရွိေနေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့မွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို ျပန္၍ သြင္းကာ ေဆာင့္၍ ေဆာင့္၍ လိုးေလေတာ့သည္။
ျမဦး၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အင့္ကနဲ တခ်က္ျဖစ္သြားရေသာ္လည္း မာေၾကာလြန္းေသာ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ သူမ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းသား ေလးမ်ားမွာ အီစိမ့္၍ သြားရသလို ရင္ထဲတြင္လည္း ေက်နပ္သြားေလသည္။ ျမဦးကလဲ ညႇာတာရေကာင္းမွန္း မသိေတာ့ပဲ အတင္းပင္ ေဆာင့္၍ လိုးေပေတာ့ရာ ေစာက္ပတ္အသစ္စက္စက္ ပါကင္ေလးျဖင့္ အလိုးခံေနေသာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္မွာ နာက်င္မႈကို ပူးတြဲခံစားေနရေသာ္လည္း ဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္တာကိုပင္ သူမ၏စိတ္ထဲမွာ အားရေက်နပ္ေနေလသည္။
ျမဦးကေတာ့ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကိးကို သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွႂကြကာ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ ကိုယ္လုံးေလး ေဘးတဖက္စီတြင္ လက္ကိုေထာက္၍ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္ေနသျဖင့္ ျမဦး၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားမွာ အထူးပင္ ျပင္းထန္လွကာ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ တခါမွ မႀကဳံခဲ့ဖူးေလေသာ ထူးျခားလွသည့္ အရသာကို တေမ့တေမာႀကီး ခံစားေနရေလသည္။ ျမင့္ျမင့္ၾကည္၏ စိတ္ထဲရင္ထဲတြင္လည္း ျမဦးကို ခင္တြယ္သည့္စိတ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္မ်ား ပို၍ပို၍ တိုးပြားလာရသလို ျမဦးကလဲ ျမင့္ျမင့္ၾကည္အေပၚတြင္ ၾကင္နာစိတ္မ်ား ခ်စ္စိတ္မ်ား ပို၍ တိုးလာေလေတာ့သည္။
မၾကာလိုက္ပါေခ်၊ ျမဦး၏ လိးတန္ႀကီးက သူမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ အတင္းေဆာင့္ကာ လိုးသြင္းၿပီး ဖိကပ္လိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ျမင့္ျမင့္ၾကည္ကလဲ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ကို အတင္းပင္ ေကာ့တင္ေပးကာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလုံး၏ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုသည္ တလြန္႔လြန္႔လူး၍ တြန္႔ကာ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ေရာက္သြားရပါေလေတာ့သည္။
