ဗလရွိတယ္…ဇရွိတယ္

သူ႔ကို တ႐ြာလုံးက ငထြားဟု ေခၚၾကသည္။ သူ႔နံမယ္ရင္းကို မည္သူမွ် မသိၾကေပ။ သူ႔ပုံစံကလည္း ငထြား ဟူေသာ နာမည္ႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ သူ႔အရပ္က ေျခာက္ေပေလာက္ ရွိမည္။ သူ႔ကိုယ္လုံးက ကာယဗလ သမားေတြ ပုံစံမ်ိဳး။ ငထြား ရင္အုပ္ႀကီး ေတြ လက္ေမာင္းႀကီးေတြ၊ ေပါင္လုံးႀကီးေတြက အယ္ေနသည္။ အသားေရာင္က မဲခ်ိတ္ေနသည္။ မ်က္လုံးက အနည္းငယ္ ျပဴးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ခပ္ထူထူ ျဖစ္သည္။ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ထုံထုံ ခပ္ထိုင္းထိုင္း၊ ေပါခ်ာခ်ာ ပုံစံမ်ိဳးမွန္း သိသာလွသည္။ ငထြား သရက္ပင္ ထိပ္႐ြာသို႔ ေရာက္လာပုံက ခပ္ဆန္းဆန္း ျဖစ္သည္။ ႐ြာအေနာက္ပိုင္းက ထင္းခုတ္ သမားႀကီး ဦးခ်စ္ေၾကာင့္ ငထြားသည္႐ြာသို႔ ေရာက္လာရျခင္း ျဖစ္သည္။ သရက္ပင္ဆိပ္႐ြာဆိုတာက ဘိုကေလးၿမိဳ႕ အပိုင္ထဲတြင္ျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္က ပင္လယ္စပ္ ဘိုကေလးျမစ္ဝအနီး သစ္ေတာထဲတြင္ ထင္းခုတ္ၿပီး ၿမိဳ႕တက္ ေရာင္း ေနသူျဖစ္သည္။ ဦးခ်စ္တြင္ စပါးတင္းတစ္ရာပါ စက္တပ္ သမၺာန္ႀကီး တစ္စီးရွိသည္။

ယင္းသမၺာန္ႏွင့္ သူ၏တပည့္ မဲေလးႏွင့္ အတူ ထင္းသယ္ပို႔ေနက် ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတြင္ေတာ့ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ထင္းခုတ္အသြား ေနဝင္ ရီသေရာ အခ်ိန္ ျမစ္ဝနားေရာက္၍ ထင္းေတာကို ေတြ႕ရ႐ုံ ရွိေသးသည္။ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်လာကာ သမၺန္ စက္ရပ္ကာ ေမ်ာေတာ့သည္။ မိုးကလည္း ခ်ဳပ္၊ မိုးသက္ေလျပင္းမ်ား က်ေနသည္မို႔ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္း မသိ၊ တစ္ညလုံး ေမ်ာခ်င္တိုင္း ေမ်ာေနခဲ့သည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ မိုးက စဲသြားေသာ္လည္း ေလကမရပ္။ လႈိင္းကလည္း ႀကီးလွသည္။ နံနက္ ေရာင္နီပ်ိဳးလာခ်ိန္တြင္ မိုးက တစ္ခါ သည္းလာျပန္သည္။ အလင္းေရာင္ ထြက္လာၿပီျဖစ္၍ သူတို႔ ပင္လယ္ထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္ကို ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ကမ္းစပ္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္ၿပီး မေဝးလွေသး။ ကမ္းစပ္ ေတာတန္းကို ျပျပေလး လွမ္းျမင္ေနရေသးသည္။ ဦးခ်စ္တို႔ ကံေကာင္းသည္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလက ကမ္းတစ္ဖက္သို႔ ဦးတည္ၿပီး တိုက္ခတ္လာသျဖင့္ ဦးခ်စ္တို႔ သမၺာန္မွာ ကမ္းစပ္သို႔ ဦးတည္ၿပီး ေမ်ာေတာ့သည္။ မိုးကသည္းသည္း၊ ေလက ထန္ထန္၊ လႈိင္းကလည္း ႀကီးလွသည္။ ကမ္းစပ္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕လာရေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ၿဗဳံးကနဲ ဝုန္းဟူေသာ အသံႀကိး ထြက္ေပၚလာၿပိး သမၺာန္ထဲ ေရေတြ ဒလေဟာ ဝင္လာေတာ့သည္။ သမၺာန္မွာ ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္ တိုက္မိၿပီး ကြဲ၍ ေရေတြ ဝင္လာၿပီး မၾကာမီပင္ သမၺာန္ နစ္ျမဳပ္ေတာ့မည္။ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ အသက္လုရေတာ့သည္။ ေရထဲသို႔ ခုန္ခ်ၿပီး ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ဦးတည္ ကူးခပ္ေတာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မလြယ္လွပါ။ ေခ်ာင္းထဲျမစ္ထဲတြင္ ေအးေအးလူလူ ကူးရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ မိုးထဲ၊ ေလထန္ လႈိင္းႀကီးေနသည့္ၾကားထဲ ကူးခတ္ေနရေတာ့ ခရီးက မတြင္လွေပ။

လႈိင္းျဖင့္ ေမ်ာပါသြားေနသျဖင့္ ျမင္ေနရေသာ ကမ္းစပ္ဆီ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေရာက္ႏိုင္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ကမ္းစပ္ေလးပင္ ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားသည္။ ကူးခတ္လိုက္၊ ေရစီးအတိုင္း ေမ်ာပါသြားလိုက္ျဖင့္ ဦးခ်စ္တို႔ ဆရာတပည့္ ႏွစ္ေယာက္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်လာေတာ့ကာ ေနာက္ဆုံး သတိလစ္ ေမ့ေျမာသြားရေတာ့သည္။ သတိျပန္ရလာေတာ့ ဦးခ်စ္ တဲတစ္လုံးထဲတြင္ ေရာက္ေနတာကို သတိျပဳမိသည္။ သူ႔တပည့္ မဲေလးကို မေတြ႕ရ။ သူ႔ကို ကမ္းစပ္ေသာင္ေပၚတြင္ ေတြ႕၍ ေခၚလာကာ ျပဳစုထားသူက မဲမဲသဲသဲ လူေကာင္ထြားထြားႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထိုလူထြားႀကီးကေတာ့ ငထြားပင္ ျဖစ္သည္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ထင္းသမၺာန္ေမွာက္ ၍ ေရထဲေမ်ာလာေသာ ဦးခ်စ္အား လပြတၱာ ျမစ္ဝ ကိုင္းေသာင္မွ တစ္ေကာင္ႂကြက္ ငထြားက ကယ္ဆယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္ ဦးခ်စ္ ႐ြာသို႔ ျပန္လာေတာ့ တေကာင္ႂကြက္ ငထြား တခါတည္း ပါလာသည္။ ဦးခ်စ္ကလည္း သမၺာန္လည္း မရွိေတာ့၊ အသက္ေဘးလည္း ႀကဳံခဲ့ရေသးသျဖင့္ ထင္းခုတ္သည့္အလုပ္ကို စြန႔္လႊတ္ၿပီး လယ္သမားဘဝျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ေတာ့သည္။ ငထြားကေတာ့ ဦးခ်စ္ရဲ႕ သူရင္းငွားေပါ့။ ဦးခ်စ္နဲ႔ပဲ အတူေနခဲ့ကာ ေသလား ရွင္လား မသိရေသာ မဲေလး၏ ေနရာတြင္ အစားဝင္လာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ပထမေတာ့ ႐ြာထဲက လူေတြက ငထြားကို ရွိန္ၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ ငထြားက သူ႔ခြန္အား ဗလေတြႏွင့္ ႐ြာထဲမွာ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ထင္းေပါက္၊ ေျမာင္းတူး၊ ေကာက္လႈိင္းသယ္ စတာေတြကို မေနတတ္ မထိုင္တတ္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္သည္။ အေနၾကာလာေတာ့ ငထြားကို တစ္႐ြာလုံးက ခင္လာၾကေတာ့သည္။ သူ႔ကို တစ္႐ြာလုံးက တစ္႐ြာသား ငထြားဟု ေခၚၾကသည္။ အခ်ိန္ကာလက ဘာမွပင္ မၾကာလိုက္။ ငထြား႐ြာကို ေရာက္လာၿပီး တစ္ႏွစ္ပင္ မျပည့္တတ္ေသး။ တစ္ သက္ပတ္လုံး ေတာတက္လာခဲ့ေသာ ဦးခ်စ္တစ္ေယာက္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ဆုံးသြားေတာ့သည္။

ဦးခ်စ္တြင္ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ ဇနီးသည္ မသန္းျမင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဦးခ်စ္တို႔မွာ သမီးတစ္ေယာက္သာ ရွိၿပီး ၿမိဳ႕ရွိ မသန္းျမင့္၏ အစ္မထံတြင္ ငယ္ငယ္ထဲက သြားေန၍ ေက်ာင္းတက္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ဆုံးသြားတဲ့အခ်ိန္က နယုန္လ ဆိုေတာ့ လကုန္ခါနီးမွာ ထြန္တုံးပိတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မို႔ လယ္ေတြကလည္း တန္းလန္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ငထြားကပဲ ဆက္ၿပီး လုပ္ေပးခဲ့ရသည္။ ဦးခ်စ္မရွိေတာ့သည့္ေနာက္ပိုင္း ငထြားက ခါတိုင္း ထက္ ပိုၿပီး အလုပ္ကို ႀကိဳးစား အပင္ပန္းခံကာ လုပ္သကဲ့သို႔ မသန္းျမင့္ကလည္း ငထြားအေပၚ ခါတိုင္းထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ေကာင္းလာခဲ့သည္။ ေႏြေပါက္၍ စပါးေပၚၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ညီမျဖစ္သူ မသန္းျမင့္ကို ႐ြာတြင္ တစ္ေယာက္တည္း မထား လိုေတာ့ ၿမိဳ႕တြင္ေနသူ မသန္းျမင့္၏ အစ္မက လာ၍ေခၚသည္။ ဒီေတာ့ မသန္းျမင့္မွာ လယ္ကိုေရာင္း၍ ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းသြားေတာ့သည္။ မသန္းျမင့္၏ လယ္မ်ားကို ဝယ္လိုက္သူကေတာ့ ကန္သင္းတစ္ဆက္တည္း လုပ္ေနသူ ေသာင္းစိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ လယ္ေတြကို ဝယ္လိုက္ေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့ ငထြားမွာ ေသာင္းစိန္ထံ ပါလာသည္။ မူလကတည္းက ငထြားႏွင့္ ေသာင္းစိန္က လယ္ထဲတြင္ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သည့္အျပင္ ငထြား၏ လုပ္ရည္ ကိုင္ရည္ကိုလည္း ေသာင္းစိန္က သေဘာက်ၿပီးသား ဆိုေတာ့ ငထြားကို ေသာင္းစိန္က လိုလိုလားလားပင္ လက္ခံ ခဲ့သည္။ နဂိုကတည္းက ႐ြာထဲတြင္ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ဆိုေတာ့ ေသာင္းစ္ိန္ႏွင့္ ငထြားမွာ သူရင္းထိုင္ႏွင္ သူရင္းငွားပုံစံမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြလို ျဖစ္ေနၾကသည္။ ငထြားေရာက္လာ၍လည္း ေသာင္းစိန္တို႔ အေတာ္ႀကီး သက္သာသြားသလို ငထြား၏ လုပ္အားေၾကာင့္လည္း ေသာင္းစိန္အဖို႔မွာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းခဲ့ေလသည္။ ငထြားမွာ လယ္အလုပ္၊ ႏြားအလုပ္သာ မဟုတ္၊ ေသာင္းစိန္မိန္းမ ေ႐ႊရီက ကေလးတစ္ဖက္ႏွင့္မို႔ အာ႐ုံတက္ ထမင္း ခ်က္ရေသာ အလုပ္ကိုပါ ငထြားက တာဝန္ယူထားရသည္။ ဒီအခ်ိန္က ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔၏ သမီးေလး ဘုတ္အိမွာ ေလးႏွစ္အ႐ြယ္သာ ရွိေသးသည္။ ဒီလိုႏွင့္…… ငထြား ေသာင္းစိန္တို႔ထံ ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ငါးလခန႔္ ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။

တစ္ညတြင္ေတာ့…. “ ဒုတ္…ဒုတ္ ..ဒုတ္…….ဒုတ္…….” ဟူေသာ ဆက္တိုက္ ထြက္လာသည့္ အသံမ်ားေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕တြင္ အိပ္ေနေသာ ငထြားမွာ လန႔္ႏိုးလာ ခဲ့သည္။ ငထြား နားစြင့္လိုက္ေတာ့ အသံေတြက ေသာင္းစိန္တို႔ အိပ္ေနသည့္ဖက္က ထြက္ေပၚလာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငထြား စဥ္းစားလိုက္သည္။ မိုးက ကုန္ေသးသည္ မဟုတ္။ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္ (ႁမႊေ) မ်ား အိမ္ေပၚတက္ လာၿပီး အစာကိုက္ေနသလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေနာက္ေဖးက စပါးပုတ္ထဲကို ႂကြက္ေဖာက္ေနသလား ဆိုၿပီး ေတြးကာ ငထြား အိပ္ေနရာမွ အသံမထြက္ေအာင္ ေျဖးညႇင္းစြာ ထလိုက္သည္ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယား အိပ္ေနရာက အိမ္အတြင္းပိုင္းတြင္ ထရံပါးေလးျဖင့္ အခန္းဖြဲ႕ထားသည္။ အခန္း တံခါးကေတာ့ တပ္၍ မထားေပ။ ငထြား အသံမၾကားေအာင္ ညင္သာစြာ ထ၍ ၾကားေနရေသာ အသံကို နားစြင့္ရင္း ထ၍ အလာ ေသာင္းစိန္တို႔ အခန္းေရွ႕အေရာက္ အသံက ယင္းအခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚေနေသာ အသံမွန္း သိလိုက္ရ သျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ အသာ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္သည္။ ငထြား တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္သြားသည္။ ဖြင့္ထားသည့္ ေခါင္းရင္းဘက္ ျပဴတင္းေပါက္မွ ဝင္ေနေသာ လေရာင္ျဖင့္ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယား ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ဝါဝင္းေနေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးႀကီးေပၚတြင္ ေသာင္းစိန္က ေမွာက္လ်က္သား၊ ၿပီးေတာ့ ေသာင္းစိန္၏ ဖင္ႀကီးက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္သြားတိုင္း ေစာေစာက သူၾကားေနရေသာ တဒုတ္ဒုတ္ အသံက ထြက္၍လာသည္။ ငထြား ခဏၾကာေအာင္ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ငထြားၾကည့္ေနသည္က အေပၚမွ လိုးေနေသာ ေသာင္းစိန္ကို မဟုတ္၊ ေအာက္မွ ေန၍ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ ဆန႔္ခ်ထားၿပီး မ်က္ႏွာက တအား အားျဖင့္ ရႈံ႕ကာမဲ့ကာ ျဖစ္လိုက္၊ တအင္းအင္း ညည္းညဴလိုက္ျဖင့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ခံေနေသာ ေ႐ႊရီကိုပင္ျဖစ္ သည္။

ၾကည့္ရင္း ငထြား ေနရထိုင္ရ ခက္လာသည္။ ဒါေၾကာင့္ အသံမထြက္ေအာင္ သူ႔အိပ္ရာသို႔ ျပန္လာခဲ့ၿပီး လွဲ အိပ္ေနလိုက္သည္။ အသံေတြကေတာ့ ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့မည္ဟု ႀကံ႐ြယ္၍ မ်က္လုံး ကို မွိတ္လိုက္ေတာ့ ငထြားအာ႐ုံထဲ မသန္းျမင့္က ေရာက္လာသည္။ မသန္းျမင့္က ေ႐ႊရီထက္ အသက္အမ်ားႀကီး ႀကီးသည္။ မသန္းျမင့္က အသက္(၄၀) ေလာက္ရွိၿပီး ေ႐ႊရီက အခုမွ အသက္(၂၆) ႏွစ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္။ ကေလးရတာ တစ္ေယာက္ခ်င္း တူေပမဲ့ ေ႐ႊရီသမီးက (၄)ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ မသန္းျမင့္ သမီး ေဌးေဌး က အပ်ိဳေပါက္ေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ငထြားစိတ္ထဲ မသန္းျမင့္၏ ခႏၶာကိုယ္က ပို၍ ထြားသည္ဟု ေတြးမိ လိုက္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္၍ ေရာက္တတ္ရာရာမ်ား စဥ္းစားေနမိၿပီး သူႏွင့္ မသန္းျမင့္တို႔ ပတ္သက္ခဲ့ရပုံ အေၾကာင္း မ်ားဆီ အာ႐ုံေရာက္သြားေတာ့သည္။ * * * * * ႐ြာတြင္ မသန္းျမင့္ တစ္ေယာက္တည္း ရွိ၍ ၿမိဳ႕တြင္ ေနေသာ မသန္းျမင့္ သမီး ေဌးေဌးမွာ အသက္ (၁၄) ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ အဲဒီေန႔က ငထြား ကြင္းထဲမွ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္တာ ေနာက္က်သည္။ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ ေတာ့ မသန္းျမင့္ အဆင္သင့္ျပင္ေပးေသာ ထမင္းကို စားသည္။ ငထြား အျပန္လမ္းတြင္ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးဆိုင္တြင္ ဝင္၍ ခ်က္အရက္တစ္ပိုင္း ေသာက္လာခဲ့ေသးသည္။ ငထြား ထမင္းစားေနတုန္း မသန္းျမင့္က လွမ္း၍ ေျပာသည္။

“ ကိုထြား……. က်မ အေနာက္ပိုင္းမွာ ေႂကြးသြားေတာင္းရအုံးမယ္..” “ နင္ကလဲ….မနက္မွ သြားေရာေပါ့… ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ကို……” “ ဒါနဲ႔…ေဌးေဌးေရာ……….” “ နင့္တူမ တစ္ေနကုန္ တစ္႐ြာလုံး ေလွ်ာက္ေဆာ့ၿပီး ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေနၿပီ…” “ အေနာက္ပိုင္းကို မနက္မွ သြားလို႔ မရဘူးဟ..သူတို႔က မနက္ ၿမိဳ႕သြားၾကမွာတဲ့…” “ တားမရလည္း သြားဟာ…ငါ့လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ယူသြား….” “ ေပး….ေလ…ယူသြားမယ္..” မသန္းျမင့္ ထြက္သြားသည္။ ငထြား ထမင္းစားၿပီး၍ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနစဥ္ သူစိတ္ထဲ ဘယ္က ဘယ္လို အတြင္းခန္းထဲ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌးထံ ေရာက္သြားသည္ မသိေပ။ ထိုအခိုက္ပင္ အတြင္းခန္း ထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေဌးေဌး၏ ညည္းသံကို “ အင္း..အင္း..” ဟူ၍ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေကာင္မေလးေတာ့ တစ္ေနကုန္ ႐ြာထဲ ေလွ်ာက္ေဆာ့ၿပီး ပန္းဖ်ား ဖ်ားၿပီလား မသိဘူးဟု ေတြးကာ ငထြား ထိုင္ရာမွ ထၿပီး ေဌးေဌး အိပ္ေနရာသို႔ သြားၾကည့္သည္။ ေဌးေဌးကို ျမင္ရေတာ့ ငထြား ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ကား၍ ပိုးစိုးပက္စက္ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌး၏ စကပ္ေလးမွာ ခါးသို႔ လန္တက္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထြန္းထားေသာ ဘက္ထရီ မီးအလင္းေရာင္က ေဌးေဌးကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရသည္။ အေမႊးႏုႏုေလးေတြ ေပါက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္၊ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ ၏ ေစာက္ပတ္ေလာက္ကို ရွိေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲၿဖဲထားသလို ျဖစ္ေနၿပီး အပ်ိဳေပါက္ ေစာက္ပတ္က ဟမေနေပမဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္က ေဘးႏွစ္ဖက္သို႔ တင္း ကာထိပ္မွ လက္သန္းဖ်ား ေလာက္ ေစာက္ေစ့ကေလးက ျပဴးျပဴးေလး ေပၚေနသည္။ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ေစာက္ပတ္အဟန႔္ႀကီးပုံ၊ ေစာက္ေစ့အ႐ြယ္တို႔ကို ၾကည့္၍ ဒီေကာင္မ ေလး ႀကီးလာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လွမွာပဲဟု ငထြားေတြးရင္း သူ႔ဟာသူ သတိမထားမိဘဲ ေဌးေဌးအနား ေရာက္၍ လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ငထြား ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေဌးေဌး မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ ၿပီးေတာ့မွ လက္တစ္ဖက္က ေဌးေဌး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ယုယုယယေလး ကိုင္ၿပီး ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလိုက္မိေတာ့ လက္ဖဝါးက ေစာက္ေစ့ေလးကို ခလုပ္တိုက္၍ အသြား ေဌးေဌး တစ္ခ်က္ တြန႔္၍ လႈပ္သြားကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ပို၍ ကားသြားသည္။ ေဌးေဌး အပ်ိဳေတာ့ ျဖစ္ေန ၿပီဟု ဟိုတေလာက သားအမိႏွစ္ေယာက္ တိုးတိုး တိုးတိုးႏွင့္ ေျပာၿပီး ထမီစေတြ ၿဖဲေနသံကို ၾကားခဲ့ရသည္။ အပ်ိဳေပါက္ေလး၏ ေစာက္ပတ္ႏုႏုေလးကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ပြတ္ရင္း ငထြား၏ စိတ္ေတြက ေထာင္းခနဲ ထလာသည္။ အပြတ္ခံေနရေသာ ေစာက္ပတ္ႏုႏုႀကီးကလည္း ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ရဲလာကာ တေျဖးေျဖး ႏႈတ္ခမ္း သားႀကီးေတြ ေဖာင္းတင္းလာၿပီး အေရၾကည္ေလးေတြ စိုလာသည္။ ေကာင္မေလး ႏိုးေနၿပီး ၿငိမ္ခံေနတာကို ငထြား သတိထားမိလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္.. ငထြားက ဇ ရွိသည္။ ဇ ေၾကာင့္ပင္ အိုးပစ္အိမ္ပစ္၊ မိဘညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို စြန႔္ခြာကာ လိုင္းေပါက္တြင္ ဇာတ္ျမဳပ္ေနထိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလး ႏိုးေနမွန္း သိ၍ ငထြား ပို၍ လက္ရဲလာသည္။ ေစာက္ေစ့ေလးကို လက္ညိဳးလက္မႏွင့္ ညႇပ္ကာ ပြတ္ေပးၿပီး အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္ညိဳးထိပ္ျဖင့္ ထက္ ေအာက္ စုန္ဆန္ ဆြဲေပးသည္။ ေကာင္မေလး အရည္ေတြက ႐ႊဲသထက္ ႐ႊဲ၍ လာသည္။ ငထြား တစ္ခ်က္ စဥ္းစားကာ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေဌးေဌး၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို မ၍ ေထာင္လိုက္သည္။ ဤအခိုက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕မွ ေျခေဆးေနသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေဌးေဌးအပါးမွ ငထြား ႐ုတ္ကနဲ ထ၍လာခဲ့သည္။ ငထြား အိမ္ေရွ႕အေရာက္ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာေသာ မသန္းျမင့္ႏွင့္ ပက္ပင္းတိုးသည္။ “ ဘယ္ႏွယ့္…ေႂကြး ရခဲ့ရဲ႕လား……….” “ ေတာ္ေသးတယ္.. တစ္ဝက္ေတာ့ ရခဲ့တယ္…ဟင္း…….” မသန္းျမင့္ ျပန္၍ေျပာရင္း ငထြား သူမကို ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္ေတြက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနသည္ကို သတိထား မိသည္။ “ ငါ… သြားအိပ္ေတာ့မယ္….” ငထြားက အိမ္ေပၚတြင္ မအိပ္၊ အိမ္ေရွ႕ ကြင္းထဲတြင္ အိပ္သည္။ သူအိပ္ေသာ ေနရာကို ဝါးထရံမ်ားျဖင့္ ကာရံထားသည္။ ငထြား လွည့္ထြက္မည္အလုပ္ဗလရွိတယ္..

ဟာ…..မသန္းျမင့္.. နင့္ ေျခသလုံးမွာ………” “ အမေလး….လုပ္….လုပ္ ပါအုံး……” ေျခသလုံးသားေဖြးေဖြးမွာ ေသြးစီးေၾကာင္း တစ္ခု၊ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽတ္တစ္ေကာင္ တြယ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မသန္းျမင့္ ငထြားနား တိုးကပ္ၿပီး ငထြား ခါးကို အတင္း ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ႏုေထြးေသာ အထိအေတြ႕က ငထြား၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို သင္းပ်ံ႕ေသာ သနပ္ခါးနံ႔ႏွင့္အတူ လႊမ္းၿခဳံသြားသည္။ မသန္းျမင့္မွာလည္း ေျခသလုံးတြင္ ကြၽတ္တြယ္တာ ျမင္လိုက္ရၿပီး အလန႔္တၾကားႏွင့္ ၿဗဳံးကနဲ ငထြား ခါးကို ဖက္လိုက္ရေပမယ့္ ႏွစ္ကိုယ္ခ်င္း ထိသြားေတာ့ မာက်စ္ဖုထစ္ေနေသာ ႂကြက္သားစိုင္တို႔၏ ထိေတြ႕ရမႈေၾကာင့္ သတိ လက္လြတ္ျဖစ္ကာ ပို၍ တိုးကာ ဖက္ထားမိသည္။ မိန္းမသားပီပီ အရင္ကတည္းက ငထြား၏ ဗလႀကီးကို ၾကည့္ ၿပီး ရင္ခြင္ထဲ ဝင္လိုက္ရရင္ေတာ့ သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေႏြးေထြး လုံၿခဳံသြားမွာပဲဟု မိန္းမသား သဘာဝ မၾကာခဏ စိတ္ကူးယဥ္မိခဲ့ဖူးသည္..။ အို…… သူမခ်က္ေအာက္နားကို ေထာက္မိထားသည့္ ငထြား၏ ပစၥည္းႀကီးက သစ္သားဒုတ္တံႀကီး အလား ပါပဲလား။ “ လုပ္ပါအုံး…ငထြားရဲ႕… ျဖဳတ္ေပးပါအုံး…..“ မသန္းျမင့္ ကိုယ္လုံးကို လူးလြန႔္၍ ေျခသလုံးသားကို ငုံ႔ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။ အမွန္ေတာ့ ငထြားပစၥည္းႀကီးကို လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္လို႔ မရဲသျဖင့္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ တိုက္၍ လႈပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ငထြား ငုံ႔၍ သူမ၏ ေျခသလုံးဆီသို႔ လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မသန္းျမင့္က ငထြား ခါးကို မလႊတ္၊ ငထြား အငုံ႔ သူ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ မသန္းျမင့္ ႏို႔အုံႀကီး ကို တိုက္ထိမိေတာ့သည္။ ငထြားက မသန္းျမင့္ ေျခသလုံးမွ ကြၽတ္ကို ခြာ၍ အျပင္သို႔ လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ ကဲ….ေရသြားေဆးေတာ့….” “ ဟင့္အင္း….ေသြးေတြနဲ႔ ငါမလုပ္ရဲဘူး….” ဒါ တမင္သက္သက္ ေျပာေနမွန္း သိသည္။ ငထြား ေအာက္ဆင္း၍ ေရခပ္လိုက္ၿပီး မသန္းျမင့္ ေျခသလုံးကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ ပြတ္သပ္ေဆးေပးသည္။ အရသာခံ၍ ၾကာၾကာ ပြတ္ရင္း ေဆးေပးေနသည္။ မသန္းျမင့္ ေပါင္ခြဆုံႀကီးႏွင့္ ငထြားမ်က္ႏွာက တန္းေနသည္။ ခဏအၾကာ မသန္းျမင့္ ထမီကိုမ၍ စုဆုတ္ထားေသာေၾကာင့္ ေျခတစ္ဖက္လွမ္းလွ်င္ ေပါင္ကားလိုက္သလို ျဖစ္ေနၿပီး ထမီကလည္း ဆုတ္ဆြဲထား၍ တင္းေနသျဖင့္ ေဖာင္းမို႔ေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အထင္းသားျဖစ္ေနေတာ့ သည္။ အပ်ိဳေပါက္ ေဌးေဌး၏ အဂၤါစပ္ကို ျမင္ေတြ႕ပြတ္သပ္မိခဲ့ရာမွ စခဲ့ေသာ ငထြား၏ စိတ္မ်ား ဘယ္လိုမွ ထိမ္းမရ ေတာ့ေပ..။ ငထြား ေရခြက္ကို ေအာက္သိ ု႔ ျပန္၍ မထားေတာ့ပဲ ဖိနပ္ခြၽတ္တြင္ပင္ ထားလိုက္ကာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနရာမွ ဆတ္ကနဲ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ရင္း မသန္းျမင့္၏ ကိုယ္လုံးကို ျဗဳန္းကနဲ ေပြ႕မလိုက္သည္။ “ အမေလး…..” ျဖတ္ကနဲ လန႔္သြားေသာ မသန္းျမင့္၏ တေတာင္ႏွစ္ဖက္က ေထာင္သြားသျဖင့္ ထမီက ေပါင္ရင္းထိ လန္ သြားသည္။ ေဖြးႏွစ္စြာ ေပၚလာေသာ ေပါင္လုံးႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းကို ငထြား ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး မသန္းျမင့္ကို အိမ္ေရွ႕ခန္း ဆီသို႔ ဖိနပ္ခြၽတ္မွ ေန၍ ေပြ႕လာၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္.။ “ ဟြန႔္……ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး…..” မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္ရင္း မသန္းျမင့္၏ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးရိပ္သန္းလို႔။ ငထြားက သူမေဘးသို႔ ေဆာင့္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ မသန္းျမင့္ မၾကည့္ရဲသလို မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထား လိုက္ေတာ့သည္။ ဒူးေထာင္လွ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲကားပစ္လိုက္သည္။ အေမႊးမဲမဲေတြႏွင့္ ေစာက္ခုံႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ ငထြားက မသန္းျမင့္ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္ၿပီး တေငါက္ ေငါက္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔လီးထိပ္ႀကီးကို ခပ္ၿပဲၿပဲ ျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာ သြင္း လိုက္သည္။ “ အင္း……အင္း……..အ………..အင္း…..” မသန္းျမင့္လည္း စိတ္ေတြအေတာ္ပင္ ထေနၿပီမို႔ အရည္ေတြက ႐ႊဲနစ္ေနသျဖင့္ လီးကႀကီးလြန္းေသာ္လည္း တစ္ခ်က္တည္းျဖင့္ ေျဖးေျဖးခ်င္း အဆုံးထိ ဝင္သြားသည္။ မသန္းျမင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ဆိမ့္တက္သြားကာ တုန္တုန္ရင္ရင္ပင္ ျဖစ္လာရသည္။ အားရစရာ ေကာင္းလွ သည္။ ေဌးေဌး ေမြးၿပီးကတည္းက အလိုးခံရတာ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ႀကီးျဖစ္ကာ အားမလိုအားမရျဖင့္ ခံစားခဲ့ရတာ (၁၄) ႏွစ္ရွိၿပီ။ အခုေတာ့ လင္ျဖစ္သူ ကိုခ်စ္ေသၿပီး ငထြားႏွင့္ အခုႀကဳံေတာ့မွ အထဲတြင္ ျပန္ျပည့္သိပ္ေနကာ လင္ရစက အလိုးခံရသလို အရသာရွိလွသည္။ ငထြားက အစတြင္ မၾကမ္းေသးပါ။ ေျဖးေျဖး ခ်င္းပဲ လိုးေပးေနသည္။ မသန္းျမင့္ကလည္း သူမေစာက္ပတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ေပးၿပီး မ်က္လုံးမ်ား စင္းက်ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးက ၿပဳံးလို႔ေနသည္။ “ ႁပြတ္….အား…..ႁပြတ္…ဒုတ္….ဒုတ္……အင္း…..ဟင္း……” တေျဖးေျဖး အရွိန္ရလာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းလိုးရင္း ငထြားလက္ႏွစ္ဖက္က မသန္းျမင့္ ႏို႔ေတြဆီ လွမ္း သည္။ မသန္းျမင့္ တဟင္းဟင္း အသက္ရႉသံႏွင့္အတူ သူမ၏ အက်ႌႏွင့္ ေဘာ္လီကို တစ္ခ်က္တည္းတြဲ၍ ဆြဲလွန္ ေပးလိုက္သည္။ အထင္းသား ေဖြးကနဲ ေပၚလာေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက အလပ္ႀကီး ရွိေသးသည္။ ငထြား ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းႀကီးမ်ားႏွင့္ လွမ္းဆုတ္၍ မတင္းတိမ္ႏိုင္သည့္အလား တအားပင္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္ကာ တအား ပင္ ေဆာင့္၍လိုးသည္။ “ အား..အိ…အ….အင့္..အိုး….ၿပီး……ၿပီး….အိုး..” မသန္းျမင့္ ဖင္ဆုံႀကီး ေကာ့ထိုးတက္လာၿပီး အေရေတြ ႐ႊဲနစ္ေနေအာင္ထြက္ကာ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားရေတာ့သည္။ မသန္းျမင့္ တစ္ခ်ီၿပီးသြား၍ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာေရာ ငထြားလီးတန္မွာပါ အရည္ေတြ ႐ႊဲနစ္ေနသည္။ “ ႁပြတ္…ႁပြတ္…ပ်စ္….ပလစ္….ဖြတ္…… ” အခန္းထဲတြင္ အိပ္ေနေသာ ေဌးေဌးမွာ သူမေစာက္ပတ္ကို ငထြား လာကိုင္ၿပီး ကိုင္ေဆာ့ ပြတ္သပ္ခဲ့စဥ္က ႏိုးေနခဲ့ၿပီး အခု သူမ၏အေမႏွင့္ ငထြား လိုးေနပုံကို အစမွအဆုံး အခန္းကာရံထားေသာ ထရံေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနခဲ့သည္။ ဒါကို ငထြားေရာ မသန္းျမင့္ပါ မသိၾကေပ။ “ ႁပြတ္……ဖြတ္….ႁပြတ္….ပလြတ္….ႁပြတ္……..” မသန္းျမင့္ ေနာက္တစ္ခ်ီ ၿပီးခ်င္လာျပန္ၿပီ။ ငထြားလည္း ၿပီးခ်င္ေနပုံရသည္။ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းႏွင့္ သူ႔ မ်က္လုံးျပဴးျပဴးႀကီးေတြက မသန္းျမင့္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနရင္း အတင္းနင္း ေဆာင့္၍လိုးေနသည္။ အတူတူၿပီးခ်င္ေသာ ဆႏၵေၾကာင့္ မသန္းျမင့္ ငထြားလီးကို ေစာက္ပတ္ျဖင့္ အတင္းအတင္း ညႇပ္ညႇပ္ေပးၿပီး ေကာ့ ေကာ့ပင့္ေပးသည္ ႁပြတ္…ဖြတ္…ျဗစ္….ဒုတ္…….အီး…….အ….အင္း….ဟင္း…..အား…အား…..အ…” ထြက္လာေသာ ငထြားသုတ္ရည္ေတြက ျပင္းလွသည္။ ေရပိုက္ႏွင့္ ထိုးပစ္လိုက္သည့္ႏွယ္ ျဖစ္သည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ၿပီးလာၿပီျဖစ္ေသာ မသန္းျမင့္မွာ ျပင္းထန္လွေသာ ငထြား၏ သုတ္ရည္မ်ား အထြက္ မသန္းျမင့္မွာ ေကာ့ တက္သြားသည္။ ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ မသန္းျမင့္မွာ ငယ္ထိပ္အထိပင္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ မသန္း ျမင့္ႏွင့္ ငထြားတို႔ ေဌးေဌးလစ္ရင္ လစ္သလို ေန႔စဥ္ညစဥ္ လိုးခဲ့သည္မွာ မသန္းျမင့္ လယ္ေတြေရာင္း၍ ၿမိဳ႕ေျပာင္း သြားသည္အထိပင္ ျဖစ္ေလသည္..။ * * * * * ငထြားမွာ ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရည္တို႔ လိုးေနၾကတာ ေတြ႕ရၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္လွဲေနရင္း သူႏွင့္ မသန္းျမင့္တို႔ ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားရင္း မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ငထြား အိပ္ရာမွ ထ၍ အိမ္ေနာက္ ေဖးသို႔ ဆင္းလာေတာ့ ေသာင္းစိန္တို႔ လင္မယားက ၿငိမ္သြားၿပီ။ ေသာင္းစိန္က တရႉးရႉးျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသံကိုပင္ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ စပါးငါးတင္းဝင္ ပုတ္ႀကီး ႏွစ္လုံးရွိသည္။ ထိုပုတ္ႀကီးႏွစ္လုံးၾကားမွေန၍ သြားလွ်င္ ပုတ္ ေတြလည္း လြန္ေရာ အိမ္သာကို ေရာက္သည္။ ပထမေတာ့ ငထြား အိမ္သာထဲ ဝင္သြားမည္ စိတ္ကူးၿပီးမွ ပုတ္ႏွစ္ လုံးလည္း လြန္ေရာ အိမ္သာေပၚ မတက္ေတာ့ပဲ အိမ္သာဘက္လွည့္ ပုဆိုးလွန္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သူငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔လီးႀကီးက တေငါက္ေငါက္ ေတာင္ထေနၿပီး တရမ္းရမ္း တခါခါ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ငထြား လီးကို ဆုတ္ကာ ဂြင္းထုလိုက္သည္။ ငထြားမ်က္လုံး မွိတ္လိုက္ေတာ့ သူလိုးခဲ့ဖူးေသာ မသန္းျမင့္ပုံ မေပၚလာ ဘဲ ေစာေစာက သူ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ေ႐ႊရည္ ခံေနေသာ ပုံက ေပၚလာသည္။ သူ႔ေရွ႕ အိမ္သာထဲတြင္ ေ႐ႊရည္ ရွိေနသည္ကို ငထြား မသိ။ ေ႐ႊရည္ တစ္ေယာက္ ေသာင္းစိန္လိုးတာခံၿပီး ခဏလွဲေနၿပီးမွ အိမ္သာသို႔လာၿပီး ေရေဆးျခင္းျဖစ္သည္။ ေရေဆးၿပီး ေရစစ္ေအာင္ ထိုင္ေနၿပီးမွ ထ၍ အိမ္သာထဲမွ ထြက္မည္အလုပ္ ငထြား အိမ္သာေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၿပီး ထိုင္ခ်၍ ဂြင္းတိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ငထြားလီးမဲမဲႀကီးက သစ္သားျငဳပ္က်ည္ေပြ႕ႀကီးေလာက္ ရွိသည္။ ေစာေစာကတင္ တစ္ခ်ီၿပီးခဲ့ေသာ ေ႐ႊရည္ မွာ တင္းေထာင္ထေနေသာ ငထြားလီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ကိုယ္လုံး ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္လာကာ စိတ္ ေတြ ျပန္ထလာရသည္။ အမွန္ေတာ့ ေ႐ႊရည္မွ မဟုတ္။ ဘယ္မိန္းမ မဆို တစ္ခ်ီေလာက္ႏွင့္ အားမရတတ္ၾကတာ မ်ားသည္။ ကာမ စိတ္ေတြ ထန္ကာ ဂြင္းတိုက္ေနေသာ ငထြားကို ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေ႐ႊရည္ စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ ထသ ထက္ ထ၊ ႐ြသထက္ ႐ြလာသည္။ အခုတင္ ေရေဆးၿပီးသား အဖုတ္က အရည္ေတြ ျပန္စိုလိုက္လာသည္။ ေ႐ႊရည္ ငထြားကို ၾကည့္ရင္း ေစာက္ေစ့ကို လက္ျဖင့္ ကလိရင္း ပြတ္ၾကည့္မိသည္။ ခဏအၾကာ ေ႐ႊရည္ စိတ္ေတြ မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာသည္။ ငထြားကလည္း လက္ျဖင့္ လုပ္ေနရေသာ ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကာလွ်င္ေတာ့ ၿပီးသြားေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊရည္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ ေတာ့ သူမအိပ္ရာထဲမွ မထြက္ခင္ကပင္ ေသာင္းစိန္မွာ မူးမူး႐ူး႐ူးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊရည္ အိမ္သာ တံခါးကို ေျဖးေျဖးဖြင့္ကာ ငထြားေရွ႕သို႔ ျဗဳန္းကနဲ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ ငထြား လီးေပၚမွ လက္ကို လႊတ္၍ မ်က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ဟင္….ေ႐ႊရည္
ေ႐ႊရည္ ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ငထြားေရွ႕တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “ ကိုထြား…ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ဟင္……” ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ရင္း ေ႐ႊရည္၏ လက္တစ္ဖက္က ငထြားလီးႀကီးကို လွမ္း၍ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက လက္တစ္ကိုင္ပင္ မကေပ။ ငထြား ဘာမွမေျပာပဲ ေ႐ႊရီကို ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေ႐ႊရီ၏ ကိုယ္တြင္ ထမီေလးတစ္ထည္သာ ကပိုက႐ို ရင္ရွားထားသည္။ ႏို႔အုံ အရင္းဖက္ႏွစ္ခုက အလယ္ၾကား ကားကားေလးႏွင့္ အတူ ဆူၿဖိဳးစြာ ေတြ႕ရသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ ႏုပ်ိဳလွပေနေသာ ေ႐ႊရီ႕မ်က္ႏွာေလးက နဖူးအစပ္တြင္ ေခြၽးဥေလးေတြ သီးေနကာ လွခ်င္တိုင္း လွေနေတာ့သည္။ ငထြားလီးႀကီးက ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ေ႐ႊရီ၏ လက္ကေလးအတြင္း၌ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ ေဆာင့္ ေၾကာင့္ ထိုင္ေနေသာ ငထြားက ေ႐ႊရီ႕ ေဘးသို႔ ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ကာ ထိုင္ၿပီး ေ႐ႊရီကို ဖက္ကာ အငမ္းမရ နမ္း ေတာ့သည္။ ေ႐ႊရီ ကိုယ္လုံးေလး လႈပ္ရင္း မ်က္ႏွာေလးကို ေမာ့ေပးရင္း ငထြားလီးႀကီးကို ဖြဖြေလး ဂြင္းတိုက္ေပးေန သည္။ ငထြား၏ လက္တစ္ဖက္က ေ႐ႊရီ ရင္ဘတ္ေပၚေရာက္သြားၿပီး ႏို႔အုံႀကီးေတြကို ဆုတ္နယ္သည္။ ခဏအတြင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္လာရသည္။ “ လာေလ….ထ…..” အသံေလး ကတုန္ကရင္ႏွင့္ ေျပာၿပီး ေ႐ႊရီ ထရပ္လိုက္သည္။ ငထြားလည္း မတ္တတ္ထရပ္မိသည္။ ေ႐ႊရီက ငထြားကို ေက်ာေပးကာ စပါးပုပ္ႀကီးဘက္သို႔ လွမ္းရပ္လိုက္ၿပီး စပါးပုတ္ႀကီးတြင္ တင္ထားေသာ သစ္သား ဆင့္ အစြန္းေပၚသို႔ လက္ေထာက္ကာ ကုန္းေပးလိုက္ၿပီး သူမရင္ရွားထားေသာ ထမီေလးကို ခါးသို႔ ဆြဲလွန္တင္ေပး လိုက္သည္..။ ငထြား ပုဆိုးကို ခြၽတ္၍ ကြင္းလုံး မတင္ကာ လည္ပင္းတြင္ ပတ္လိုက္ရင္း ေ႐ႊရီ၏ ေနာက္ပိုင္းကို မ်က္လုံး ျပဴးႀကီးႏွင့္ ၾကည့္သည္။ ေ႐ႊရီ႕ေစာက္ပတ္ႀကီးက ေစာက္ပတ္ ခါးေတာင္းက်ိဳက္။ ဆီးစပ္မွသည္ စအိုဝနားထိ အေျမာင္းလိုက္ ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးေတြက ေဖာင္းတင္းေနသည္။ ျဖဴေဖြးေနေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဖင္ဆုံႀကီးေတြ က မသန္းျမင့္ ဖင္ဆုံႀကီးေတြေလာက္ မႀကီးေသာ္လည္း လုံးက်စ္၍ မာတင္းကာေနသည္။ ခုလို ေ႐ႊရီက ကုန္းထားေပးေတာ့ ေစာက္ေခါင္းဝက စအိုဝႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ငထြား၏ လီးႀကီးက မာသထက္ မာလာကာ ငထြား အသက္ရႉသံေတြက ျပင္း၍လာသည္။ ငထြား သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေ႐ႊရီ႕ တင္ဆုံႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ လီးသြင္းေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာ ေ႐ႊရီက ခါးကို ေကာ့၍ တင္ပ ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍ ေနာက္ပစ္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊရီ တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ လီးအဝင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနမိသည္။ ငထြားလီး ထိပ္ေဖာင္းကားကားႀကီးက ေ႐ႊရီ ေစာက္ပတ္အဝကို ေထာက္လိုက္လ်င္ ေ႐ႊရီ မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္၍ ေခါင္းေလး ေထာင္ထားၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ နည္းနည္းတိုးကာ လီးထိပ္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ ဖိလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ စီးကနဲ ထြက္လာေသာ ေစာက္ရည္ၾကည္တစ္ခ်ိဳ႕က လီးတံထိပ္ဖူးႀကီးတစ္ခုလုံးကို စိုစြတ္သြားေစသည္။ ေ႐ႊရီ၏ တင္သားေတြကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ဆုတ္ေခ်ပြတ္သပ္ၿပီးမွ ငထြားက လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးသြင္းသည္။ “ ျပစ္…..ႁပြတ္…..ဖြတ္….အ……အ……” ေ႐ႊရီမွာ အသံမထြက္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု တင္းတင္းေစ့ရင္း ညည္းသည္။ မဆန႔္မၿပဲ တိုးဝင္သြားေသာ ငထြား၏ ဧရာမ လီးႀကီးေၾကာင့္ ေ႐ႊရီ၏ တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ဆတ္ ခါသြားေလသည္။ လီးႀကီးက တစ္ဝက္ေလာက္ ဝင္သြားၿပီး စပါးပုတ္ေအာက္ခံ သစ္သားဆင့္အတန္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်ားကန္ေထာက္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေဆာင့္ကာ အံႀကိတ္ခံသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေမ ျဖစ္ေပမယ့္ ေ႐ႊရီ႕ ေစာက္ ေခါင္းေလးက မသန္းျမင့္ထက္ ၾကပ္လြန္းလွသည္။ အသက္ကလည္း ေ႐ႊရီက မသန္းျမင့္ထက္ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တစ္ဝက္ေလာက္ဝင္ေနေသာ ဧရာမလီးတန္ႀကီးကို ဆက္၍ မသြင္းေသးပဲ ငထြား၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေ႐ႊရီ၏ ေရွ႕ပိုင္းဆီသို႔ လွမ္းကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္တြင္ စည္းေႏွာင္ရင္ရွားထားေသာ ထမီစကို ျဖဳတ္လိုက္ ၿပီး ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကို လက္ျဖင့္ စုံလိုက္ ကိုင္၍ ဆုတ္နယ္ေခ်ညႇစ္သည္။ ေ႐ႊရီ၏ ထမီကလည္း ကုန္းထားေသာ သူမ၏ ခါးတြင္ ကြင္းလုံးစြပ္ထားသလို တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ လီးတစ္ဝက္ဝင္ကာ တစ္လစ္ႀကီးျဖစ္ေနသျဖင့္ မေနတတ္ေအာင္ ျဖစ္လာေသာ ေ႐ႊရီက အားမလို အားမရျဖင့္ လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ျဖင့္ ညႇစ္လိုက္သည္။ ငယ္႐ြယ္သူမို႔ ညႇစ္အားကလည္း သန္သည္။ ငထြား တစ္ကိုယ္လုံး ဆိမ့္တက္သြားၿပီး ေ႐ႊရီ႕ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အမိအရဆြဲကာ ဝင္ေနေသာ လီးတစ္ဝက္ကို လက္ႏွစ္လုံး ေလာက္ ျပန္ထုတ္ကာ အားယူၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို တစ္ခ်က္တည္း ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ “ ျဗစ္….ႁပြတ္….ဘြတ္….စြပ္..ဒုတ္………အ…….အီး…….” “ အ…..အမေလး….ေသပါၿပီ…..အား……အင့္……” ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေ႐ႊရီ၏ တင္းတင္းေလး ေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ ပြင့္ဟကာ အသံထြက္ လာသည္။ လီးႀကီးက တဆုံးဝင္သြားၿပီး ေ႐ႊရီ နာလြန္းသျဖင့္ ကုန္းထားေသာ ဖင္ႀကီးက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ ျဖစ္သြားၿပီး အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ လီးႀကီးကို ဒီအတိုင္း တဆုံးထည့္၍ စိမ္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီး ႏွစ္ဖက္ထဲမွ ေ႐ႊရီ၏ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကို ဖြဖြေလး ဆုတ္နယ္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးသည္။ “ ဒီလိုက်ေတာ့လဲ တတ္သားပဲ…” ဟု ေ႐ႊရီ မ်က္ရည္အဝိုင္းသားႏွင့္ ေတြးမိသည္။ တေျဖးေျဖး နာေအာင့္ေနမႈေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး လီးႀကီးမွာ ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းေနသျဖင့္ ေ႐ႊရီမွာ အား မလိုအားမရ ျဖစ္လာကာ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြႏွင့္ ညႇစ္ေပးလိုက္မိသည္။ ဒါက ငထြားကို အခ်က္ျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ငထြားက ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တဆုံးဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကို ေလွ်ာကနဲ ျပန္၍ ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ေ႐ႊရီ႕ ဖင္ႀကီးက ေနာက္သို႔ ပါလာၿပီး ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြက လန္၍ ထြက္လာသည္။ ငထြားက တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္၍လိုးသည္။ “ ႁပြတ္….ပလြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….အင္း…အင္း…..အ….အီး…….အင့္….” လီးက ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အျပည့္အၾကပ္ ျဖစ္ေနကာ အရသာ ရွိလွသည္။ ကေလးေမြးၿပီး ကတည္းက ကိုေသာင္းစိန္လုပ္တိုင္း အထဲမွာ ေခ်ာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သိပ္ၿပီးအားမရ ျဖစ္ခဲ့ရာ အခုေတာ့ ေ႐ႊရီ အားရပါးရႀကီးကို ခံေနရၿပီ။ ေ႐ႊရီ စိတ္ထဲတြင္ သူမေစာက္ေခါင္းထဲမွ ငထြား၏ လီးႀကီး ထြက္သြားမွာကိုပင္ မသိမသာ စိုးရိမ္ေနမိသည္။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္…ပလြတ္…..ဖြတ္….ႁပြတ္……” ငထြား၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖး စိပ္၍လာသည္။ စိမ့္ထြက္လာေသာ ေ႐ႊရီ႕ အဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ ကလည္း ေပါင္ၿခံႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ပင္ စီးက်လာေခ်ၿပီ။ “ ႁပြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္…….ပလြတ္……..ႁပြတ္……..”
ေဆာင့္… ေဆာင့္… ကိုထြား… ေဆာင့္.. အ… အမေလး… အား… ေကာင္း… ေကာင္းတယ္… ေဆာင့္…. စမ္းပါ… အ…… အား…… အီး……” ကုန္းထားေသာ ေ႐ႊရီ၏ ဖင္ဆုံႀကီးေတြ နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္လာၿပီး သူမ ေစာက္ပတ္အတြင္းမွ သုတ္ရည္ ေတြ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ “ အ…..တအား…ေဆာင့္….ေဆာင့္…က်မ..ၿပီး……အေမ့…..အမေလး…..ၿပီးၿပီ….အီး…အင္း………” ငထြားလည္း သိပ္မၾကာခင္ပဲ အားသုံးၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္ပစ္လိုက္ရာ လီးႀကီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ရင္း ၿပီးသြားရေတာ့သည္။ * * * * * ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔မွာ ေသာင္းစိန္ လစ္ရင္လစ္သလို အလုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလကို ေက်ာ္ျဖတ္ လာခဲ့သည္။ ေသာင္းစိန္ႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔၏ သမီးေလး ဘုတ္အိေလးပင္ အသက္ (၅)ႏွစ္ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ ညဖက္ ေသာင္းစိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလွ်င္ သူတို႔ အလုပ္ျဖစ္ၾကသလို လယ္တဲသို႔ ေ႐ႊရီ ထမင္းပို႔လာသည့္အခါတြင္ လည္း ေသာင္းစိန္ လယ္ထဲ မဆင္းသည့္ ေန႔မ်ားဆိုလွ်င္ ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီ ႏွစ္ပါးသြားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ေ႐ႊရီတစ္ေယာက္ ငထြားကို စြဲေနေခ်ၿပီ။ ညဖက္ အိပ္ရာ ဝင္ခ်ိန္ ေသာင္းစိန္ လုပ္မည္ဆိုရင္ကိုမွ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၿပီး ေရွာင္ေနခဲ့သည္။ မလႊဲသာ၍ ေသာင္းစိန္ လုပ္တာကို ခံရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ေသာင္းစိန္ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေအာင္ ခပ္နာနာေလး ညႇစ္ေပးျခင္း ၊ အလိုးခံေနရင္းမွ ေအာက္မွ အားတက္သေရာ ျပန္အလိုးခံျခင္း တို႔ကို လုပ္ေပးၿပီး ေ႐ႊရီ ေသာင္းစိန္ကို ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေစသည္။ ေ႐ႊရီ ေသာင္းစိန္ လုပ္လွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီး။ ငထြားလိုးတာကို အားပါးတရခံရင္းမွသာ ၿပီးတတ္လာသည္။ အခုလည္း ၾကည့္ ငထြား ညေနစာ အစားကို ေစာင့္ၿပီး ငထြားႏွင့္အတူ ေ႐ႊရီ ထမင္းလက္ဆုံ ဝင္စားသည္။ “ ကိုထြား…. ေရာ့…အသဲအျမစ္ေလး… ရွင့္အတြက္ ခ်န္ထားတာ….” “ အစ္ကို ေသာင္းစိန္ေရာ စားၿပီးၿပီလား…” “ သူ႔ကို ထည့္မေျပာစမ္းပါနဲ႔… က်မ သူ႔ကို စိတ္ကုန္လြန္းလို႔ပါ…..” “ ဟင္း………..” ငထြားတစ္ေယာက္ ကဲကဲဆတ္ ျဖစ္ေနေသာ ေ႐ႊရီကို ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။ “ ေ႐ႊရီ…ငါတို႔ အေၾကာင္းကို … ကိုေသာင္းစိန္ သိသြားရင္ ခက္မယ္ေနာ္….” “ ေအာ္…ကိုထြားကလည္း ပူစရာ မရွိပါဘူး… ပူတတ္ရန္ေကာ ရွင္… သူသိေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲ.. က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့…ဘာလဲ…ရွင္က က်မကို ေခၚမသြားခ်င္လို႔လား….ဟင္း…ဒါပဲေနာ္….ဒီကေတာ့ သူ႔အတြက္ခ်ည္ စဥ္းစားေနတာ…” “ ေအာ္… မဟုတ္ပါဘူး…ဟာ…နင့္မွာက လူမမယ္ ကေလးေလးနဲ႔….” “ ေအာ္… ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္း သူနဲ႔ ေမြးထားတာ သူ႔ဟာသူ ဆက္ေကြၽးလိမ့္မယ္.. မဟုတ္ဘူးလား… ေရာ့… ကိုထြား .. ဒီမွာ ရွင္ႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္ဖင္ဆီဖူးေလး….စား…ေလ..” ေ႐ႊရီက ဇြန္းျဖင့္ခပ္၍ ငထြား ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးသည္။ ငထြားလည္း ေ႐ႊရီ႕ကို ၾကည္ရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖင့္ သက္ျပင္းကို အခါခါ ခ်ေနရေတာ့သည္။ ဒီေန႔ အမေတာ္ေၾကး ကိစၥရွိ၍ ေသာင္းစိန္ လယ္ထဲ မဆင္းျဖစ္။ ေ႐ႊရီ လယ္ထဲသို႔ ထမင္း သြားပို႔ရင္း ငထြား ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ “ ႁပြတ္….ပ်စ္…….ႁပြတ္….ဖြတ္……..အား…..ေဆာင့္…ကိုထြား…ေဆာင့္စမ္းပါရွင္..အားမရွိေတာ့ဘူးလား… အခုမွ စတာကို….ေဆာင့္…ေဆာင့္…က်မကို အားမနာနဲ႔… အင္း…အင္း….ဟင္း…..” ေ႐ႊရီမွာ ေအာက္မွ ဒူးထာင္ေပါင္ကား အေနအထားႏွင့္ ေပါင္ၾကားတြင္ ေဆာင့္၍လိုးေနေသာ ငထြား၏ ဒေကာက္ခြက္ကို ဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိဆြဲ အားယူၿပီး သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးသည္။ ငထြားက လည္း အားရပါးရ ေဆာင့္ ေဆာင့္လိုးသည္။ “ ႁပြတ္…ပလြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္….ေဆာင့္….ဒုတ္..ဒုတ္….အ..အ အီး.ေဆာင့္…..အေမ့…..အိုး……..အင့္…” ငထြားက လီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆြဲ၍ ထုတ္လိုက္ရာ လီးဒစ္ႀကီးႏွင့္အတူ ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ က အျပင္သို႔ စင္ထြက္ကုန္သည္။ “ အျပင္မွာ… လူ…….လူ………” ငထြား ေမာသံႀကီးႏွင့္ ေျပာသည္။ အလန႔္တၾကား ေ႐ႊရီ လူးလဲထၿပီး အျပင္သို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေျပးထြက္ သြားေသာ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္။ “ ဟင္…. ႂကြက္နီ……ဒု..ကၡ ပါပဲ…” ႂကြက္နီဆိုသည္မွာ ေသာင္းစိန္၏ အစ္မက ေမြးေသာ ေသာင္းစိန္၏ တူအရင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လယ္တဲက ဟိုဖက္ တစ္ေခၚေလာက္တြင္ ရွိသည္မို႔ တဲသို႔ ထမင္းပို႔ရင္း ႂကြက္နီ ျပန္လာတာ ျဖစ္မည္။ “ ကဲ….ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ…ေ႐ႊရီ…..” “ သူတို႔ မလာခင္…. က်မတို႔ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့…” “ ေလာေလာဆယ္ က်မ နားကပ္နဲ႔ စရိတ္လုပ္ၾကတာေပါ့…လာ…ကိုထြား…သြားၾကမယ္…” ဟု ေျပာရင္း ေ႐ႊရီက ငထြားလက္ကို ဆြဲရင္း တဲအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔မွ စ၍ တစ္႐ြာသား ငထြားႏွင့္ ေ႐ႊရီတို႔မွာ သရက္ပင္ဆိပ္ ႐ြာေလးမွ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၾကေလေတာ့သည္။