အငတ္ျပသနာ

ာက္ဖ ေယာက္ဖ ေဟ့ မညစ္နဲ႔၊ မညစ္နဲ႔၊ ေဖါင္း ေဖါင္း ဒါ ေဖါင္းေဘာ”
“မေဖါင္းဘူး မေဖါင္းဘူး ငါ ေနာက္ကလုတာ မေဖါင္းဘူး”

အိမ္ေနာက္ကားဂိုေဒါင္ေရွ႕ ဘတ္စ္စကက္ေဘာ တိုင္ေအာက္တြင္ ကိုရဲေနာင္ႏွင့္ သူ႔ခယ္မ ခင္မာရီတို႔ တေယာက္ခ်င္း အႀကိတ္အနယ္ဘတ္စ္စကက္ေဘာယွဥ္ၿပိဳင္ ကစားေနသည့္ အသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဘာလုံးပုတ္ေနသည့္ ခင္မာရီကို ကိုရဲေနာင္ အေနာက္က အတင္းကပ္ရင္း ဝင္လုသည္။ ကိုရဲေနာင္ ေနာက္ကဝင္လုသည္ကို ခင္မာရီက ခါးကုန္းကာ ကာထားသည္၊ ကိုရဲေနာင္က မေလၽွာ့၊ ကုန္းေနသည့္ ခင္မာရီကို ေနာက္မွ အတင္းဝင္ပူးရင္း လက္ဖက္က ခါးကိုဖက္ၿပီး ခင္မာရီ ဖင္ကို သူ႔ ေပါင္ၾကားထဲ အတင္းဆြဲကပ္ကာ ေနာက္လက္ဖက္က ပုတ္ေနသည့္ ေဘာလုံးကို လုသည္။ ခင္မာရီက ကိုရဲေနာင္ အတင္းကပ္ေနသည္မို႔ လႈတ္မရျဖစ္ေနကို ေဖါင္း ေဖါင္းႏွင့္ ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ သူမေဖါင္းမွန္း အတင္းညင္းေနသည္။ ခင္မာရီကလည္း တေဖါင္းေဖါင္း ေအာ္ရင္း လက္တဖက္ကေဘာ္လုံးကို ပုတ္ရင္း လက္တဖက္က လာလုသည့္ သူ႔ေယာက္ဖ လက္ကို တားေနသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ မေလၽွာ့၊ ခါးကို ဖက္ထားသည့္ လက္က ႐ုတ္တရက္ အရွန္လြန္လာသလိုလိုျဖင့္ ရင္သားကို ေရာက္လာသည္။ ရင္သားကို ကိုင္မိသည္ႏွင့္ ခင္မာရီက ႐ုတ္တရက္ အားျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ကို ကိုယ္လုံးျဖင့္ အေနာက္သို႔ အတင္းဖိတြန္းလိုက္သည္။ တြန္းသည့္ အရွိန္ေၾကာင့္ ကိုရဲေနာင္ ကြာအသြားမွာ ခင္မာရီက ကမန္းကမတမ္း ေဘာ္လုံးကို ဂြင္းထဲ ျပစ္ထည့္လိုက္သည္။

“ဂိုး . . . အိပ္  .  ဖိုက္၊ ငါ နိုင္ေနၿပီေနာ္ ေယာက္ဖ ဟား ဟား”

ဂြင္းထဲ တန္းဝင္သြားသျဖင့္ ခင္မာရီက ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖင့္ ေအာ္ကာ အမွတ္ေရရင္း ရဲေနာင္ကို မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာသည္။ ရဲေနာင္ ေဘာလုံးရလၽွင္လည္း ထို႔ အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ခင္မာရီက ညစ္သည္။ အတင္း ဝင္လုံးသည္။ ကိုရဲေနာင္ ဂိုးသြင္းမရေအာင္ အတင္းဖက္ထားသည္၊ ဆြဲထားသည္။ တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ အနိုင္မခံ အရႈံးအေပး။ ညစ္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ျငင္းၾကသည္။ ခႏၲာကိုယ္ခ်င္း ထိမိ ကိုင္မိ ၾကသည္ကို အေရးမထားေတာ့။ အနိုင္ရဘို႔သာ အဓိကျဖစ္သည္။ ဤမၽွ ကိုရဲေနာင္ ႏွင့္ ခင္မာရီကား တေယာက္ကို အလြန႔္အလြန္ ရင္းႏွီးၿပီး အနိုင္မခံ မရႈံးမေပး ခ်င္ၾကေသာ ခဲအို ႏွင့္ ခယ္မ တို႔ပင္ျဖစ္သည္။

ကိုရဲေနာင္ မိန္းမ တင္မာရီ ကား ကိုယ္ဝန္ ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ဝန္ ရွိစကတည္းက မအီမသာျဖစ္ေနသျဖင့္ ညီမ ျဖစ္သူ ခင္မာရီကို အေဖၚေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ခင္မာရီကာ ေယာက္က်ားနဲနဲဆန္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကို ေယာက္ဖ ဟုေခၚကာ နင္ နဲ႔ ငါနဲ႔ ေျပာသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသည္။ ကိုရဲေနာင္ အေပၚရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံသည္။ ကိုရဲေနာင္ကလည္း ခင္မာရီ ကား ခဲအို ႏွင့္ ခယ္မ မဟုတ္ဘဲ သူငယ္ခ်င္း မ်ားလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မွ နဲနဲေနာေနာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းမဟုတ္။ နင့္အမ ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်မွာ စိုးလို႔တဲ့ ငါ့ကို အနားေတာင္ အကပ္မခံဘူး ကစၿပီး တင္မာရီ ကိုယ္ဝန္ရွိကတည္းက ကိုရဲေနာင္ အနားအကပ္ မခံသည္ကိုပါ ခင္မာရီကို ေျပာျပသည့္ အထိ ပြင့္လင္းသည္။ တင္မာရီက ကိုယ္ဝန္ရွိသည့္ အခ်ိိန္တြင္ ဆက္ဆံမိပါက ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်မည္ကို စိုးရိမ္သည္။ ေဆးပညာအရ မျဖစ္နိုင္ေသာ္လည္း တင္မာရီ စိုးရိမ္မႈ႔က ခိုင္လုံသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္ လက္ခံေနရသည္။ ဤသည္ကို တဖ်စ္ဖ်စ္ျဖင့္ ခင္မာရီကို တိုင္ေျပာလို႔မဆုံး။ ငါ မလုပ္ပါဘူး ဖက္အိပ္႐ုံပါဆိုေတာေတာာင္ နင့္အမ က လက္မခံဟု ပင္ ေျပာသည္။ ကိုရဲေနာင္ အျဖစ္ကို ခင္မာရီ စိတ္မေကာင္း။ ေယာက္က်ားမ်ား အလိုမျပည့္ပါက အျပင္တြင္ အေပ်ာ္ရွာတတ္သည္ကို ခင္မာရီသိသည္။ သူ႔ေယာက္ဖ အျပင္တြင္ အေပ်ာ္ရွာမည္ကို ခင္မာရီ စိုးရိမ္သည္။ သူ႔အမကိုလဲ သူမေျပာရဲ။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူ႔ေယာက္ဖ အျပင္တြင္ အေပ်ာ္မရွာေအာင္ သူမ်က္ေျခအျပတ္မခံ။ သူ႔ေယာက္ဖနား အျမဲသူကပ္ေနသည္။ တခါတခါ သူ႔ေယာက္ဖကို သူႀကိမ္းဝါးသည္။ ေယာက္ဖ နင္ေနာ္ ငါ့အမအနားမကပ္ရလို႔ အျပင္မွာ အေပ်ာ္ရွာဘို႔ မစဥ္းစားနဲ႔၊ ငါ သိတာနဲ႔ နင့္ကို ငါသတ္မယ္ ဘာညာျဖင့္ ခ်ိမ္းေျခာက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ ဒါေတာ့ ငါ အာမမခံဘူး။ ငါက ငတ္ေနတာ၊ ငတ္တဲ့သူကေတာ့ ဘာရရ အကုန္စားမွာဘဲ၊ နင္လဲ ငါစားတဲ့အထဲ ပါသြားမယ္ ဘာညာ ျဖင့္ စသလို ေနာက္သလို ေျပာတတ္သည္။ ထိုအခါ ခင္မာရီက ေယာက္ဖ နင့္ေနာ္နင္ ငါ့ကို စားရဲစားၾကည့္ပါလား၊ ငါ့လက္နဲ႔ နင္အသက္ထြက္သြားမယ္ လို႔ ျပန္ႀကိမ္းဝါးကာ လက္သီးျဖင့္ ထိုးသည္။ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီထိုးသည္ကို တဟားဟားရယ္ကာ ေရွာင္သည္၊ တိမ္းသည္၊ ထို႔ေနာက္ ထြက္ေျပးသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ကိုယ္ဝန္သက္က ရင့္သထက္ ရင့္လာသည္။ ခင္မာရီႏွင့္ ကိုရဲေနာင္တို႔ ဘစ္စကက္ေဘာပြဲလဲ ၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာသည္။ ကိုရဲေနာင္လဲ ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမၽွ ေဘာ္လုံးကို အဓိက မထားေတာ့ဘဲ လူကို မဲလာသည္။ မဲခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္လည္း ခင္မာရီက အိုးပင္း ဖြင့္ေပးထားသည္။

ခင္မာရီ ေဘာလုံးရသည္ကို ကိုရဲေနာင္က ေနာက္ကအတင္းဖက္ကာ လက္က ရင္သားအစုံကို လာကိုင္သည္။ ကုန္းေနသည့္ ခင္မာရီေၾကာကို ေနာက္မွ သူ႔ကိုယ္လုံးျဖင့္ ဖိကာ ေဘာလုံးကိုု မလုဘဲ ေခၽြးစိုေနသည့္ လည္တိုင္ကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုတ္ကာ နမ္းလိုက္သည္။

“ေယာက္ဖ နင္ ေနာ္ နင္”
“ဘာ လဲ ေဖါင္း လို႔ ေျပာအုံးမလို႔လား”
“ေဖါင္းဘဲဟာ နင္ ဒီေလာက္ ပူးထားတာ ငါ ဘယ္လိုသြင္းမလဲ”
“ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ရေအာင္သြင္းေလ နင္က ဘတ္စကက္ေဘာ ဆရာႀကီးဆို”

ကိုရဲေနာင္က သူ႔အား ရိသဲ့သဲ့ ျဖင့္ ဆရာႀကီး ဘဲ ရေအာင္သြင္း ဆိုတဲ့ အေျပာေၾကာင့္ ေဘာလုံးကို ပုတ္ရင္း အတင္းတိုက္ကာ ႐ုံးထြက္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက ေမာ့အ႐ုန္း၊ ကိုရဲေနာင္က အငုံ႔၊ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ခင္မာရီ ေနာက္ေစ့က ကိုရဲေနာင္ ႏွာႏုကို ခပ္ျပင္းျပင္း တိုက္မိသြားသည္။

“အား”

ႏွာႏုကို အတိုက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ ကိုရဲေနာင္က အားကနဲ ေအာ္ကာ ေသြးေတြ ျဖာကနဲ ဆင္းလာသည္။ ႏွာႏုကို လက္ျဖင့္ အုပ္ထားရင္း လက္ၾကားထဲမွ ေသြးမ်ား စီးက်လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ခင္မာရီမွာ

“ေယာက္ဖ ေယာက္ဖ ေသြးေတြ ေသြးေတြ”
“အား အား ငါ့ႏွာေခါင္းက်ိဳးသြားၿပီလား မသိဘူး နင္ ေစာက္ရမ္း လုပ္ရသလား”
“ေဆာရီး ေဆာရီး ေဆာရီး ေယာက္ဖ၊ မေတာ္တဆ မေတာ္တဆ၊ ဖြ ဖြ ဖြ ဖြ”

ခင္မာရီက ျပန္ေျပာရင္း ခုံတန္းေပၚက ေခၽြးသုတ္သည့္ ပုဝါကိုေျပးယူကာ ကိုရဲေနာင္ ႏွာခါင္းမွ က်ေနသည့္ ေသြးကို ဖြ ဖြ ဖြ ဖြ နဲ႔ ေအာ္ရင္း သုတ္ေပးသည္။ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ သုတ္ေပးသည္ကို ညိိမ္ခံေနရင္း ခံစားခ်က္ျဖင့္ ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။

“ငါ မထိမ္းနိုင္ေတာ့ဘူးဟာ နင့္ကို စားခ်င္လာၿပီ၊ ခု လဲ နင့္ကို စားခ်င္လို႔ ျဖစ္တာ”
“ေယာက္ဖေနာ္ ဘာေတြ လာေျပာေနလဲ။ ျဖစ္မလား၊ ေလၽွာက္ေျပာေနတယ္”
“ဘာလို႔ မျဖစ္ရမွာဘဲ၊ ငါ ဘယ္ေလာက္ငတ္ေနလဲ နင္သိတဲ့ဟာ”
“အာ”
“မ အာ နဲ႔ဟာ။ နင္ အပ်ိဳႀကီး လုပ္မွာဆို၊ ငါ့ကို ေပးစားလဲ နင္ဘာျဖစ္သြားမလဲ”
“ေယာက္ဖ နင္ ဘာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနလဲ”
“ဘာေျပာရမွာလဲ နင္ သိသိႀကီးနဲ႔”
“ဘိုက္ႀကီးသြားမွ ျပသနာ ပိုတက္မွာ”
“ဘိုက္မႀကီးေအာင္ ငါလုပ္တတ္ပါတယ္ဟ၊ နင္သာ ငါ့ကို ေပးစား”

တက်ီက်ီေတာင္းေနေသာ ကိုရဲေနာင္ ေၾကာင့္ ခင္မာရီ ေတြေဝသြားသည္။ ခင္မာရီ ေတြေဝေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ ကိုရဲေနာင္က

“လာဟာ ဂိုေထာင္ အေပၚထပ္မွာ ေရအတူသြားခ်ိဳးမယ္။ ခုေခၽြးေတြနဲ႔ နင့္တကိုယ္လုံး ငံေနတာ၊ ငါေတာင္ ေသြးတိုးတက္မယ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ လက္ကို ဆြဲကာ ကားဂိုေထာင္ ထဲလွမ္းဝင္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက ကိုရဲေနာင္ ဆြဲရာေနာက္ တန္းလန္းပါရင္း

“ေယာက္ဖ ေနာ္ ေယာက္ဖ၊ အာ ေျပာလို႔လဲ မရဘူး”

ကိုရဲေနာင္ အငတ္ျပသနာက ဂိုေထာင္အေပၚထပ္ကို မေရာက္ေတာ့၊ ဂိုေထာင္ထဲ ေရာက္သည္ႏွင့္ ခင္မာရီ ဝတ္ထားသည့္ တီရွပ္ကို ဆြဲခၽြတ္သည္။

“အိုး အိုး”
“လက္ေျမႇာက္ထားပါဟ၊ နင္ကလဲ ဒီေလာက္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ခၽြတ္ရခက္တယ္”
“ေခၽြးေတြနဲ႔ ကပ္ေနတာပါ၊ နင္ကလဲ ဘာေတြျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ေလာေနတာလဲ”
“မရေတာ့ဘူးဟာ ငါ မရေတာ့ဘူး ခၽြတ္ ခၽြတ္”

ကိုရဲေနာင္ ျပာျပာသလဲ ျဖစ္ေနသည့္ ေရာဂါက ခင္မာရီကိုပါ ကူးစက္သြားသည္ဟု ထင္ရတယ္။ သင့္သည္ မသင့္သည္ ခင္မာရီ မသိေတာ့၊ ကိုရဲေနာင္ ခၽြတ္မရသည့္ သူ႔ တီရွပ္ကို သူ႔ဖာသာ ကမန္းကတမ္း ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ခင္မာရီ တီရွပ္ခၽြတ္ေနတုန္း ကိုရဲေနာင္ကလည္း ခင္မာရီ ဝတ္ထားသည့္ ေဘာင္းဘီတိုကို ၾကယ္သီးျဖဳတ္ကာ လွမ္းခၽြတ္သည္။ ေဘာင္းဘီကို ဒူးေလာက္ထိ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး တဆက္တည္း အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီပါ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူဝတ္ထားသည့္ အားကစားေဘာင္းဘီကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီပါ အတူတြဲၿပီး ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္၊ ငတ္ျပတ္ေနသည့္ ကိုရဲေနာင္ ညီေလးက အစာအနံ့ရသလို ေခါင္းေထာင္ေနသည္။ ထိုေနာက္ ခင္မာရီကို အတင္းဖက္ကာ ေအာက္မွ ပင့္ထိုးေတာ့သည္။

“ဟဲ့ ဟဲ့

အေခ်ာင္းႀကီး သူ႔ေပါင္ၾကားလာထိုးသည္ကို အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသည့္ ခင္မာရီ က တဟဲ့ဟဲ့ နဲ႔ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ မတ္တတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ကိုရဲေနာင္ကလည္း ထိုးလို႔ အဆင္မေျပ။

“နင့္ေပါင္ကားထားေလဟာ”
“ဘယ္လိုကားမလဲ ေဘာင္းဘီနဲ႔ တုတ္ေနတဲ့ဟာ”
“ခၽြတ္လိုက္ဟာ”

ခင္မာရီက ဒူးေလာက္တြင္ တုတ္ေနသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေျခႏွစ္ဖက္ လႈတ္ကာေလၽွာခ်ၿပီး က်လာသည့္ ေဘာင္းဘီကို ေျချဖင့္နင္းကာ ခၽြတ္လိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ သူ႔ ေဘာင္းဘီကို ခင္မာရီ ခၽြတ္သလို ခၽြတ္သည္။ ေျခေထာက္ေတြ လြတ္လပ္သြားေတာမွ ကိုရဲေနာင္က ခင္မာရီ ေျခတဖက္ဆြဲပင့္ကိုင္ကာ ခါးကို ဖက္ရင္း အဆင္နဲနဲေျပသြားသည္။

“အ  အ ေယာက္ဖ ေျဖးေျဖး ဟ ေျဖး ေျဖး”
“ေအးပါဟ နင့္ ေဖ်ာ့ထားေပး အတင္းေတာင့္ မေနနဲ႔”
“နာ တယ္ နာ တယ္”
“ခန ခန ဝင္ေနၿပီ ဝင္ေနၿပီ”

ကိုရဲေနာင္က ေျပာလဲေျပာ ဆတ္ကနဲ အကုန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အား”
“ေအး အကုန္ဝင္သြားၿပီ”

ကိုရဲေနာင္ စကားအဆုံးမွာေတာ့ ခင္မာရီ ကိုယ္က ေပ်ာ့သြားကာ သူ႔ကို ဖက္တြယ္လာသည္။

“ေကာင္းလိုက္တာဟာ”

ကိုရဲေနာင္ စကားကို ခင္မာရီ မၾကားေတာ့။