by လက္ပတ္ နာရီကို ခြၽတ္ရင္း မခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီ ထိုးေနၿပီ။
နာရီကိုေဘးက စားပြဲေပၚ အသာအယာ တင္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္လိုက္တယ္။ အျဖဴေရာင္ ေႂကြျပားႀကီးေတြ ကာထား ၿပီး မီးခိုးေရာင္ ၾကမ္းခင္းထားတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း ဟာ သန္႔ရွင္း ၿပီး ေျခာက္ေသြ႕ေနတယ္။ သပ္ရပ္ရွင္းလင္းလြန္းေနတဲ့ အတြက္ ဒီအိမ္ရဲ႕ အိမ္ရွင္မဟာ အေတာ့္ကို ရပ္ရပ္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ေနတတ္တာပဲလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ အက်ႌကို အရင္ဆုံးခြၽတ္ ေရညႇစ္ၿပီး ေဘဆင္ေဘာင္ေပၚ တင္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္ဘီကို ခြၽတ္လိုက္တယ္။ ေဘာင္းဘီက ထူေတာ့ ေရမညႇစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလိပ္လိုက္ကေလး ေခါက္ၿပီးဖိလိုက္ေတာ့ ေဘစင္ထဲ ေရစက္အခ်ိဳ႕ ထြက္က်သြားတယ္။ အက်ႌေဘး ေဘာင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာကို ခြၽတ္ ေနာက္ အတြင္းခံ ကိုပါခြၽတ္လိုက္တယ္။ ပက္ကိုခြာလိုက္ၿပီး အမႈိက္ပုံးထဲ ပစ္မယ္ႀကံေတာ့ မသင့္ေလ်ာ္ပါဘူးေလ လို႔ ေတြးမိတယ္။ ဘယ္ပစ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့တာနဲ႔ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီထဲ လိပ္ၿပီး ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ အိမ္သာ ဘိုထိုင္ အထိုင္ျပားကို အသာ ခ်လိုက္ၿပီး ထိုင္ကာ အေပါ့သြားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ တေတာက္ေတာက္က်လာတဲ့ အသံ ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲ ျဖစ္သြားသလိုပါပဲ။ သူစိမ္းဆန္တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ စကၠဴလွမ္းယူေတာ့ စကၠဴလိပ္ရဲ႕ ထိပ္ကေလးကို ဟိုတယ္ေတြမွာလို အခြၽန္ေလးျဖစ္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေခါက္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ သန္႔ရွင္းေရး ဆက္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေရဆြဲခ် လိုက္တယ္။ ေျခရာလက္ရာ မပ်က္ေစခ်င္ဘူးေလ။ ေနာက္ ေရခ်ိဳး တဲ့ အကန္႔ထဲကို ကူးလိုက္ၿပီး လိုက္ကာကို အသာယာ ဆြဲကာလိုက္တယ္။ ေရပူေရေအးကို လိုခ်င္တဲ့ အေနအထား ရေအာင္ညႇိလိုက္ၿပီး ေရပန္းကို အေပၚဘက္ ခ်ိတ္မွာ ခ်ိတ္လိုက္တယ္။ ဖြားခနဲက်လာတဲ့ ေရပန္းေအာက္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးကို စိုစြတ္ေစမိလိုက္တယ္။
“ဟဲ့ …. နင္ၿပီးရင္ ငါ့ အိမ္လိုက္ခဲ့ေလ။ အဲ့ဒိမွာပဲ ေရခ်ိဳးၿပီးမွ ျပန္ေပါ့ … “
သူက အဲ့ဒိလိုေျပာလာေတာ့ ကြၽန္မက ျငင္းဆန္အုံးမလို႔ပါပဲ။ ေနာက္မွ ေရစက္စက္က် စိုေနတဲ့အဝတ္အစားနဲ႔ ဘစ္စကားစီး ၿပီးအိမ္ျပန္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွဘူး ဆိုတာ ကိုေတြးလိုက္မိတယ္။ လိုရမယ္ရ အဝတ္အပိုတစ္စုံ ယူခဲ့ေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ လဲဖို႔ ေနရာက အမ်ိဳးသမီးသန္႔စင္ခန္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါလည္း လူအမ်ားနဲ႔ တန္းစီၿပီး ဝင္ရမွာ မို႔ အခ်ိန္ကလည္း ၾကာအုံးမယ္။ ၿပီးေတာ့ အတြင္းမွာလည္း ညစ္ပတ္ ေပပြေနမွာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အိမ္ကလည္း အနီးနားတင္ပဲ ဆိုတာေတြးမိတာနဲ႔ “ေအး..” လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။
“သူ” ဆိုတာက ေမာင္ေမာင္ဦး ပါ။ “သူတို႔” ဆိုတာက ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ သိဂႌေမာ္ တို႔လင္မယား။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ သူငယ္ခ်င္း။ ေနရာကျမန္မာ႐ိုးရာ သၾကၤန္ပြဲ က်င္းပေနနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပင္ပက တစ္ေနရာ။ ဒီကိုလာရင္း ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ စုံမိတယ္။ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ မေတြ႕ျဖစ္တာ ေျခာက္လေလာက္ရွိၿပီ။ သူကလည္း တစ္ေယာက္တည္း။ နင့္မိန္းမေရာ လို႔ ေမးေတာ့ သူ႔ေယာကၡမ ေနမေကာင္းလို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္ေနတာ ေလးလေလာက္ရွိၿပီ လို႔ ေျဖတယ္။ အခု သူတို႔အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္းေပါ့။ သူတို႔အိမ္က အိမ္ဆိုတာထက္ ကြန္ဒိုမီနီယံတိုက္ခန္းလို႔ လို႔ေျပာရမွာပါ။ ဒီအခန္းကို ကြၽန္မ မၾကာခဏ ေရာက္ဖူးတယ္။ ပြဲတစ္ခုခုရွိလွ်င္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလုံးက ဖိတ္တာကိုး။ ဒီၿမိဳ႕မွာ လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းအရင္းဆိုလို႔ သူတို႔လင္မယားနဲ႔ ကြၽန္မ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတေလ သူတို႔တိုက္ေအာက္မွာ ဘာဘီက်ဴး လုပ္စားၾက ရင္းေရကူးၾကတယ္။ စားေသာက္ၿပီး ညေနေစာင္းမွ ပဲ ျပန္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေျခာက္လ ေတာက္ေလ်ာက္ သိဂႌ နဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းေျပာျဖစ္တာကလြဲလို႔ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ သူျမန္မာျပည္ ခဏျပန္သြား တာလည္း မသိလိုက္ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔အိမ္ကို ကြၽန္မလိုက္သြားလိုက္တယ္။ ကြန္ဒိုနားေရာက္ေတာ့ လုံၿခဳံေရးဂိတ္ကို ျဖတ္ရမွာပါလား ဆိုတာ ေတြးမိလိုက္တယ္။ သိဂႌမရွိတဲ့ အခ်ိန္ သူ႔ေယာက္်ားတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အခန္းကို ကြၽန္မလာသြားတယ္ ဆိုၿပီး တစ္စုံတစ္ေယာက္က သတင္းေပးလိုက္မွျဖင့္ လို႔ ေတြးမိတယ္။ မသင့္ေလ်ာ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေမာင္ဦး ကအေရွ႕ မိန္းဝင္ေပါက္ကေန မဝင္ဘဲ ကြန္ဒိုကို အေနာက္ဘက္ လူဝင္ေပါက္ကိုေခၚသြားတယ္။ ဒီဝင္ေပါက္ရွိမွန္း ကြၽန္မ အမွတ္တမဲ့ပါပဲ။ ကြၽန္မလာတိုင္း အသြားအျပန္ ဘစ္စကားမွတ္တိုင္ နဲ႔မလွမ္းမကမ္းတင္ပါပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲ ျမင္တဲ့သူမရွိလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ ေတြးမိလိုက္တယ္။ အရွ႕ဘက္က ဆိုရင္ လုံၿခဳံေရးဂိတ္ေပါက္ကို ႀကိမ္းေသျဖတ္ရမွာပါ။
တစ္ကိုယ္လုံးကို စိုစြတ္သြားေအာင္ ပြတ္သပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးရင္း ဆပ္ျပာတိုက္ဖို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စင္ေပၚမွာ စီရရီတင္ထားတဲ့ ေယာက္်ားသုံး နဲ႔ မိန္းမသုံး ကိုယ္တိုက္ ဆပ္ျပာရည္ဗူးႏွစ္ဗူး နဲ႔ မိန္းကေလး သန္႔စင္ရည္ပုလင္းေလး တစ္ခုကိုေတြ႕တယ္။ အေတာ့ကို က်စ္လ်စ္တဲ့ ေသသပ္တဲ့ သိဂႌပဲလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆပ္ျပာပဲ ယူတိုက္ရေတာ့မွာပဲေလ။ ဆပ္ျပာယူၿပီး လက္ႏွစ္ဘက္ကို ပြတ္တိုက္ ေနာက္လည္ပင္း။ ဒီကမွ ရင္ဘတ္နဲ႔ ရင္သားေတြကို ဆက္တိုက္လိုက္တယ္။ လက္က ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ပြတ္တိုက္မိေတာ့ ႐ုတ္တရက္ ၾကက္သီးျဖန္းခနဲျဖစ္သြားၿပီး ရင္သားကတင္းမာသြားတယ္။ အသာေလး ကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ခုက ေတာင့္ေတာင့္ေလးေတြ ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ကြၽန္မက အိမ္ေထာင္က်ဖူးသူ တစ္ေယာက္ပါ။ မုဆိုးမ တစ္ေယာက္လို႔ ဆိုရင္ပိုတိက်ပါမယ္။ ေမာင္နဲ႔ ကြၽန္မ အိမ္ေထာင္သက္ သုံးႏွစ္အတြင္းမွာ သားသမီးမယူခဲ့ၾကဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာ မိသားစု တစ္ခု တည္ေထာင္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ အရင္းအႏွီးကို အလုပ္လုပ္ရင္း အရင္ဆုံး ရွာၾကမယ္ေပါ့။ ၿပီးမွ အိမ္ေလးတစ္လုံး ဝယ္မယ္၊ သားသမီးယူမယ္၊ ျပည့္စုံတဲ့ မိသားစုတစ္ခု တည္ေဆာက္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ မျပည့္ခဲ့ပါဘူး။ ကားမေတာ္တဆ မႈ႕တစ္ခုနဲ႔ “ေမာင္” ႐ုတ္တရက္ ဆုံးသြားတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ေမာင့္ ကို ကြၽန္မ ခ်စ္ပါတယ္။ သိပ္လည္း သတိရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုလည္း အမွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ္ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳဖို႔ ဆိုတာကို ကြၽန္မ မေတြးခဲ့ဘူး။ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္လာမယ့္ အေျခအေနေတြကို မလိုခ်င္ေတာ့တာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ အိမ္ေထာင္ မႈ႕ အရသာကို ရယူ ခဲ့ဖူးသူ အ႐ြယ္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ ေသြးသား စိတ္ဆႏၵ ကရွိတာပဲေပ့ါ။ တစ္ကိုယ္ရည္ေျဖသိမ့္ မႈ႕ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ မၿပီးျပည့္စုံပါဘူး။
တင္းမာလာတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕ေသြးသားဆႏၵ ေတာင္းဆိုေနတယ္ ဆိုတာ သိေနတယ္။ အခုမွ သူတို႔ လင္မယားရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို ပထမဆုံးေရာက္ဖူးတာပါ။ ဒီေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုေရာေပါ့။ အခန္းထဲ ဝင္လိုက္ကတည္းက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိတဲ့ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ အိပ္ယာ ရယ္ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ စီစီ ရီရီ တင္ထားတဲ့ အလွျပင္မွန္တင္ခုံရယ္ကို ျမင္ကတည္းက ကြၽန္မစိတ္ ထဲ တစ္မ်ိဳးေန တယ္လို႔ ထင္မိသား။ လင္နဲ႔ မယား ႏွစ္ေယာက္ သားအတြက္ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္ဆိုတဲ့ အသိက ေခါင္းထည္း ေရာက္လာတာေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ ကိုသိလိုက္ၿပီ။ ရင္သားေတြကို ညႇစ္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ဖိလိုက္ ပြတ္လိုက္နဲ႔ အသာသာေျဖေနမိတယ္။ ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚကို တေတာက္ေတာက္ က်ေနတဲ့ ေရမႈန္ေရမႊား ေလးေတြကလည္း အားေပးေနသလိုပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ဖေယာင္းကပ္ ထားတဲ့ အတြက္ မိန္းမကိုယ္က ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတယ္။ မ်က္လုံးကိုမွိတ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတဲ့ အဲ့ဒိ ေနရာကို လက္နဲ႔ ပြတ္ေန လိုက္မိတယ္။
႐ုတ္တရက္ ကိုယ့္ရဲ႕အိမ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သတိရလိုက္မိၿပီး ထရပ္လိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာ ျဖစ္ၿပီး ေမာဟိုက္ေနသလိုပဲ။ ေရျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ခ်ိဳးၿပီး ျပန္မွျဖစ္မွာပါ လို႔ေတြးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအတြက္ တစ္ကိုယ္ ရည္အာသာ ေျဖျခင္းဟာ အေလ့အက်င့္ တစ္ခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုလို အခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္တိတ္ ဆိတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကိုပဲ တမ္းတလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ တစ္ကိုယ္လုံးကို ဆပ္ျပာ ခပ္ျမန္ျမန္ တိုက္လိုက္တယ္။ ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ ေရသုတ္မယ္ လုပ္မွ ခုဏက အေပါ့သြားရင္း သန္႔ရွင္းေရး မလုပ္ရေသးတာကို သတိရလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ စင္ကေလး ေပၚမွာ အသင့္ ရွိေနတဲ့ သန္႔စင္ေဆးရည္ကိုပဲ သုံးၿပီး တစ္လက္စတည္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္တယ္။ ဗူးေတြကို သူ႔မူလ အေနအထား အတိုင္း ပုံမပ်က္ေအာင္ ျပန္တင္ထားလိုက္တယ္။
ေရစိုေနတဲ့ အဝတ္ေတြကို အသင့္ပါလာတဲ့ ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲထည့္ ၿပီး ပါလာတဲ့ အဝတ္အစားေတြကို ထုတ္ဝတ္လိုက္တယ္။ ပါလာတဲ့ တဘက္နဲ႔ ေရစင္ေအာင္သုတ္၊ ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ေတြကို ေျခာက္ေအာင္ dryer ခပ္သြက္သြက္ မႈတ္လိုက္ၿပီး မိတ္ကပ္ အနည္းငယ္လိမ္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီ စိုးလိုက္တယ္။ ေနာက္ကိုယ့္ ပစၥည္း စစၥယ ေတြကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး အခန္းအျပင္ထြက္လာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးက ထမင္းစားခန္းစားပြဲမွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဝိုင္နီ တစ္ပုလင္း။
“ဟဲ့ … လာ.. ေႏြးသြားေအာင္ နဲနဲ ေသာက္လိုက္” ။ သူက ဖန္ခြက္အလြတ္ တစ္ခုထည္း ဝိုင္အနည္းငယ္ ငွဲ႔ထည့္ရင္း ကြၽန္မကို လွမ္းေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ သူနဲ႔ ေထာင့္ခ်ိဳးက ကုလားထိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး တစ္ငုံစီ ေသာက္လိုကေတာ့လူကေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အရင္ကတည္းက ေရကူးၿပီးတိုင္း ကြၽန္မတို႔သုံးေယာက္ ေသာက္ေနက်ေလ။
“နင္က ငယ္ငယ္က အတိုင္းပဲ .. “ ဆိုၿပီး သူက ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့ သူက ကြၽန္မ ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ရီရီေဝေဝနဲ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို တမ္းတေနတယ္လို႔ ထင္လိုက္မိတာပဲ။ ကြၽန္မစိတ္ထဲလည္း အခုလို အၾကည့္ခံရတာကို ရွက္႐ြံ႕ မိတယ္။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ယင္း “အသက္က မငယ္ေတာ့ပါဘူးဟာ ေနာက္ႏွစ္လ ေလာက္ဆို သုံးဆယ္ ျပည့္ၿပီ…. ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာမယ့္ဟန္ ျပဳၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး ဝိုင္ ကိုပဲ တစ္ႀကိဳက္ခ်င္း ေသာက္ေနတယ္။ စိတ္ထဲမွာ သူတို႔လင္မယား အဆင္မေျပျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး .. “နင္တို႔ လင္မေယား အဆင္ျပရဲံလား .. “ လို႔ ေမးလိုက္ယ္။
“ေျပပါတယ္ဟ… “ လို႔ျပန္ေျဖတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ၿပီး “ေဝးေနတာ လနဲ႔ခ်ီေနၿပီေပါ့ လြမ္းတာေပါ့.. ဟ.. ဟ “ လို႔ ေျပာတယ္။ ေခါင္းထဲမွာ သိဂႌ ေျပာတဲ့ စကား တစ္ခြန္း က ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ကို သားသမီး မယူဘူးလားလို႔ ေမးတုန္းက ေျပာခဲ့တာ။ တစ္ရက္ျခား တစ္ခါေလာက္ လင္မယား အတူေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ကြၽန္မက သားသမီးယူခ်င္ရင္ မ်ိဳးဥေႂကြတဲ့ အခ်ိန္ မွာ အတူေနရတယ္ဆိုၿပီး ေတာ့ေတာင္ ဆရာလုပ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီေကာင္ သူ႔မိန္းမနဲ႔ အတူမေနရလို႔ ငတ္ေနၿပီလို႔ စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ “ ငါသိပါတယ္ နင့္မိန္းမကို လြမ္းတာထက္ မအိပ္ရတာကို ပိုလြမ္းတယ္ မဟုတ္လား.. .. နင္တို႔ ေယာက္်ားေတြကေလ .. “ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲ့ဒိ စကားဟာ ပိတ္ထားတဲ့ ေသာ့ေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္မိမယ္မွန္း ကြၽန္မ မသိလိုက္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ဦးနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ ၾကားက ဆက္ဆံေရးက သာမာန္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အေနအထားထက္ အနည္းငယ္ ရႈပ္ေထြးပါတယ္။
“ဟဲ့ ငဦး၊ နင္ ခဏ ေနအုံး ငါေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္” လို႔ စာသင္စားပြဲ ဝိုင္းမွာ ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ေနတဲ့ ေမာင္ေမာင္ဦးကို ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မတို႔ အိမ္မွာ ဝိုင္းက်ဴရွင္လုပ္ တယ္ေလ။ ေန႔လယ္ပိုင္း သခ်ၤာ ၿပီးသြားၿပီး ညေနပိုင္း ႐ူပကို ဆက္သင္ရမွာ။ ႏွစ္ဝိုင္းစလုံးကို တက္တာ ကြၽန္မနဲ႔ ေမာင္ေမာင္ဦးပဲ ရွိတဲ့ အတြက္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးသြားလို႔ အျခားသူေတြျပန္သြားရင္ သူနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ေလ့ ရွိတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမေရာ ေဈးဆိုင္ထြက္ေနၾကတယ္။ အစ္မက ကေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ေပါ့။ အေဖနဲ႔ အေမကလည္း ေဈးက ဆိုင္မွာ။ ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ ကြၽန္မတို႔က မူလတန္းကတည္းက ေက်ာင္းအတူတူ တက္ခဲ့ ၾကတဲ့ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ က်ဴရွင္ခ်ိန္ ႏွစ္ခု ၾကား တစ္နာရီေလာက္ ၾကာတဲ့ အခ်ိန္ မွာ သူက အဲ့ဒိစားပြဲမွာပဲ မပ်င္းမရိထိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မက အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ေလ့ရွိတယ္။
ေရခ်ိဳးၿပီးလို႔ သနပ္ခါးလိမ္းေနတုန္း အိမ္ေရွ႕က ေန “ဟာ မီးျပတ္သြားၿပီဟ … ” လို႔ ေမာင္ေမာင္ဦး က လွမ္းေအာ္တာ ၾကားလိုက္တယ္။ အခန္းထဲမွာ မီးလင္းေနဆဲမို႔ အိမ္ေရွ႕က မိးေခ်ာင္းလြတ္သြား ျပန္ၿပီ ဆိုတာသိလိုက္တယ္။ အဲ့ဒိလို ျဖစ္တိုင္း အေဖက မီးေခ်ာင္းေဘးက စတတ္တာေလးကို လွည့္လိုက္ နဖားေလးေတြကို ဖိလိုက္လုပ္ၿပီး ျပန္အဆင္ေျပေအာင္လုပ္ေပးတတ္တယ္။ အေဖ မီးေခ်ာင္းကို ျပင္တာၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မတို႔လည္း ျပင္တတ္ ေနၿပီေလ။ မီးေခ်ာင္းက အျမင့္ႀကီးမွာ ခ်ိတ္ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ စာပြဲေပၚ တက္ၿပီး ေျခဖ်ား ေထာက္လိုက္တာနဲ႔ မီတာကိုး။
ဒါနဲ႔ပဲ “မီးမျပတ္ဘူးဟာ လြတ္သြားတာေနမယ္။ ငါလုပ္ေပးမယ္ ” လို႔ ေအာ္ေျပာရင္း ထမီရင္လွ်ားကို ၾကပ္ေအာင္စည္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာလိုက္မိတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မီးျပန္ရေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ဆိုတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ပဲ ရွိပါတယ္။
သူ႔ေရွ႕တင္ စားပြဲေပၚက စာအုပ္ေတြကိုရွင္း၊ ကုလားထိုင္ေပၚတက္၊ ေနာက္ စားပြဲေပၚ အသာတက္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး စတတ္တာကို အသာေလး လွည့္လိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ စတတ္တာမွာ မီးေလး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပြင့္သြားၿပီး မီးေခ်ာင္းကလည္း ျဖတ္ခနဲ ျပန္လင္းလာတယ္။ အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ ပဲ ေျခဖ်ားေထာက္ လက္ကိုဆန္႔ၿပီး မီးေခ်ာင္းကို ကိုင္ေနတဲ့အတြက္ထင္ပါရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာစည္းထားတဲ့ ထမီအထက္ဆင္က ေခ်ာင္ခ်ိ သြားသလို ျဖစ္သြား တာကိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ အထက္ဆင္ကို ကြၽန္မလက္နဲ႔ ဖမ္းအုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္မ ေနာက္က် သြားတယ္ေလ။
လက္က ရင္ဘတ္အေပၚ ပိုင္းကိုအုပ္လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထမီက ေျခရင္းမွာ ကြင္းလုံးကြၽတ္ေရာက္သြားပါၿပီ။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို အုပ္မိေအာင္ လက္ကို ျပင္လိုက္မိေပမယ့္ ကြၽန္မ ဆီးစပ္က အကာအကြယ္မဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ။ အံ့အားသင့္ေနတဲ့ သူမ်က္ႏွာနဲ႔ ျပဴးေနတဲ့ သူ႔မ်က္လုံးအစုံ ကို မွတ္မွတ္ရရ ျမင္လိုက္ရတယ္။ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ကြၽန္မလည္း ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ထမီကို ေကာက္စြပ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲ ေျပးဝင္ လိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚကေန ခုန္ဆင္းလိုက္သလား ဘယ္လိုဆင္းလိုက္သလဲ ကြၽန္မ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စားပြဲေတြ ခုံေတြက ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတဲ့ အတြက္ ဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္း အသံထြက္သြားၿပီး စာအုပ္ေတြလည္း ၾကမ္းေပၚ က်ကုန္တယ္။ သူ႔ကေတာ့ ဘယ္လိုက်န္ရစ္ခဲသလဲ မသိေပမယ့္ ကြၽန္ကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ ေသမတတ္ပါပဲ။ ခဏေနေတာ့ အေျခားေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ဆရာ ေရာက္လာတယ္။ သူက ပုံစံပ်က္သြားတဲ့ စားပြဲနဲ႔ စာအုပ္ေတြကို ေနသားတက် ျပန္ျပင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္မလည္း ဟန္မပ်က္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒိေန႔က စာထဲ စိတ္ကို မဝင္စားသလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုလည္း ေစ့ေစ့ မၾကည့္ရဲဘူး။ အဲ့ဒိေန႔ညက အိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ သူမ်ားေတြကို သူေလ်ာက္ေျပာရင္ အရမ္းရွက္စရာ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့။
ေနာက္ရက္ေတြ မွာေတာ့သူက ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ပုံမွန္ နင္ ငါ ေျပာဟယ္ ဆိုရယ္ပဲ။ သူေရာ ကြၽန္မေရာ အဲ့ဒိေန႔က အေၾကာင္းကို စကားမစ ၾကပါဘူး။ သူ႔ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္မစိတ္ခ် လိုက္မိတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးေတာ့ သူ႔အေဖက နယ္ေျပာင္းရတယ္။ သူတို႔လည္း လိုက္သြား ၾကရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္သူက စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ အထိ သူ႔ အဖြားအိမ္မွာပဲ ေနခဲ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ စာေမးပြဲေျဖၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႔ ပဲ လိုက္သြားဖို႔စီစဥ္ထားတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲ ေျဖဖို႔ နီးလာတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မတို႔လည္းစာကို ပိုၿပီး အာ႐ုံစိုက္ရတာေပါ့။ တစ္ရက္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ခါတိုင္းလို သူနဲ႔ ကြၽန္မနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ခ်ိန္ေပ့ါ။ ထုံးစံအတိုင္း ကြၽန္မေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ ၿပီး အိမ္ေရွ႕သြားထိုင္ၿပီးစကား ေျပာၾကတယ္။ ႐ုတ္တရက္ စကားစ ျပတ္သြားပီး ခဏေနေတာ့ သူက .. “ဟဲ့ ငါနင့္ကို တစ္ခုေျပာစရာ ရွိတယ္ဟ… နင္စိတ္မဆိုးနဲ႔.. “ ဆိုၿပီးေျပာတယ္ေလ။
ဆိုင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မ႐ုတ္တရက္ ရင္ထဲလႈိက္ဖို သြားမိတာ အမွန္ပါ။ ေယာက္်ေားေလးေတြဟာ ဒီလိုစကားစၿပီးရင္ မိန္းကေလးေတြကို ခ်စ္ေရး ဆိုၾကတယ္ဆိုတာ ျမင္ဖူး ၾကားဖူးတာကိုး။ သူမ်ား ကြၽန္မကို ခ်စ္ေရးဆိုေလမလားေပါ့။ အၾကာင္းသိ ငယ္ေပါင္းျဖစ္ေနတာ့ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔ ႀကိဳက္လို႔ရမယ္ မထင္မိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ “ေျပာေလ… “ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ကြၽန္မအနား ကပ္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ “နင့္ဟာကို ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္ဟာ.. ငါ့ကိုျပပါလား.. “ တဲ့။ သူဘာကို ဆိုလိုမွန္း ကြၽန္မ နားမလည္လိုက္ဘူး။ “ဘာလဲ.. “ လို႔ ျပန္ေမးေတာ့ သူက.. “ဟို … နင့္ေစာက္ပတ္ေလဟာ… ငါၾကည့္ခ်င္လို႔…. ျပပါလား.. “ တဲ့။ ကြၽန္မ အံ့လည္း အံ့ၾသ စိတ္လဲတို ရွက္လည္းရွက္ေပါ့။ “ေစာက္ေကာင္… “ ဆိုၿပီး ဆဲလိုက္မိတယ္။ “ငါလူႀကီးေတြနဲ႔ တိုင္ေျပာမွာေနာ္.. “ ဆိုေတာ့ သူအသံတိတ္သြားတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေလးငုံ႔ၿပီး သက္ျပင္းခ်ေနေလရဲ႕။ မေရွးမေႏွာင္းဘဲ ဆရာနဲ႔ အျခားသူေတြ ေရာက္လာတာနဲ႔ စကားစျပတ္သြားတယ္ေပါ့။ အဲ့ဒိေန႔ည က ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဟာ ကိုယ္ေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ဖူးတာမဟုတ္။ သူကိုပဲ ႀကိမ္ဆဲ ေနမိတယ္။
ေနာက္ တစ္ပတ္ သခ်ၤာ အခ်ိန္ၿပီးလို႔ ကြၽန္မေရခ်ိဳးမလို႔ ထေတာ့သူက ထပ္ေျပာတယ္။ “ဟဲ့ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ… ဘာလို႔ ၾကည့္ခ်င္ေနရတာလဲ” ဆိုတာ့ သူက “ငါမျမင္ဖူးလို႔ဟ… ” တဲ့။ ႐ုပ္ကိုက သနားကမားနဲ႔။ “ေနာက္နင္တို႔နဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး.. ရင္းရင္းနီးနီးဆိုလို႔ နင္ပဲ ရွိလို႔ပါဟာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ တဲ့..”။ “ေတာ္ၿပီဟာ ထပ္မေျပာနဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး ထားခဲ့လိုက္တယ္။ “ဒီေန႔ နင္နဲ႔ ငါ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ရမယ့္ ေန႔မို႔ပါဟ ..” လို႔ သူက ေနာက္ကေန လွမ္းေျပာတယ္။ သူ႔ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ေရခ်ိဳးရင္းကြၽန္မ ေခါင္းထဲ မ်ိဳးစုံေတြးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ က်ဴရွင္က ဒီေန႔ ေနာက္ဆုံးေန႔ပါ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆို စာေမးပြဲႀကီးစၿပီေလ။ ေနာက္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိတဲ့ သံေယာဇဥ္ကလည္းရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကေတာ္ၿပီဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္မတိုးတဲ့ သူ႔ကိုလည္း ယုံၾကည္မိသလိုပဲ။ သူ႔ကို ျပလိုက္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္မွာလဲ။ မျပလည္း ရတာပဲ။ ငါသိကၡါမ်ား က်သြားမလား.. အစရွိသျဖင့္ ေပါ့။ သူဟာ ႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ သူျမင္ခ်င္တာကို ေျပာတာ ေနမယ္လို႔ ကြၽန္မ ေတြးလိုက္မိတယ္။ တကယ္လို႔ အခြင့္အေရးတ္စုံတစ္ရာ ယူခ်င္တယ္ ဆိုရင္ သူမွာ ယူႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ရွိခဲ့တယ္ေလ။ ေခါင္းထဲမွာ ေပါင္းစုံေတြး ေနတာမို႔ အဲ့ဒိေန႔က ေရခ်ိဳးခ်ိန္ နဲနဲ ၾကာသြားတယ္။
အက်ႌဝတ္ေနရင္း ကြၽန္မဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ အဝတ္အစားလဲၿပီး အိမ္ေရွ႕ကို ထြက္လာ ေတာာ့ သူက သခ်ၤာတြက္ေနတယ္။ ကြၽန္မက တံခါးေပါက္ဆီသြားၿပီး ဂ်က္ခ်လိုက္တယ္။ ရင္က တဒိန္းဒိန္းခုန္ ေနသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေဘးက ဧည့္ကုလားထိုင္ေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္ ထိုင္လိုက္ၿပီး “ဟဲ့.. နင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဆို လာၾကည့္။ နင့္လက္နဲ႔ေတာ့ မထိနဲ႔.. “ လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေဘာလ္ပင္ကို ပစ္ခ်ၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ ကြၽန္မေရွ႕ ေရာက္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔။
သူက ကြၽန္မေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္လ်က္သားထိုင္ေနတယ္။ ကြၽန္မက ေပါင္ကို အသာကားၿပီး ဂါဝန္စကို လွန္တင္လိုက္တယ္။ သူက ထူးျခားတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အဲ့ဒိေနရာကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။ “ေတြ႕ၿပီလား” ဆိုေတာ့ သူက “နင္အေမႊးေတြ ေပါက္ေနၿပီေနာ္.. တဲ့”။ ၿပီးေတာ့ “အေပါက္ကို မျမင္ရဘူးဟာ.. “ ဆိုၿပီး အထြန္႔တက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မလည္း ခါးကို နဲနဲ ေလ်ာ့ထိုင္ၿပီး လက္နဲ႔ ဆီးပုံးေမြးခပ္ပါးပါးကို အသာရွင္းၿပီး အသာၿဖဲျပလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာင္ ဘယ္လို ပုံစံလဲဆိုတာ ျမင္ရပါဘူး။ သူကေတာ့ ေခၚေတာ တစ္ေသာင္းအား မ်က္လုံးနဲ႔ စိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ “ေတာ္ၿပီဟာ.. ၿပီးၿပီ” ဆိုၿပီး ခါဝန္ကိုျပန္ခ်ၿပီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တယ္။ ရွက္တာေၾကာင့္ ျဖစ္သလို တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ မွာကို စိုးရိမ္တာလည္း တယ္ေလ။ သူလည္း သူ႔ေနရာသူ သြားထိုင္ေနေလရဲ႕။ ကြၽန္မရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ကြၽန္မ ျပန္ၾကားေနရတယ္။ တံခါးခ်က္ကို သြားဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္းပဲ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူေတြ ေရာက္လာၾကၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒိေန႔ဟာ သူနဲ႔ ကြၽန္မ ေနာက္ဆုံး စကားေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ပါပဲ။ ေနာင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ေပါ့။
“ေအး” …
သူေျပာလိုက္တဲ့ “ေအး..” ဆိုတဲ့ အသံက ခပ္ဩဩ ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္မ စကားမွားသြားၿပီဆို တာကြၽန္မသိလိုက္တယ္။
“အဲ့ဒါလည္း ပါတာေပါ့ဟာ … ဒါလည္း လိုအပ္တာပဲ ဟ..၊ စိတ္က်န္းမာေရးအတြက္ေလ” ။ သူက ဆက္ေျပာတယ္။
“အမေလး စိတ္က်န္းမာေရး အတြက္ ရွိရွိေသး။ ငတ္ရင္ ငတ္တယ္ ေျပာပါ။ ေလးလေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့” လို႔ ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ မွားမွန္းသိလ်က္နဲ႔ စြတ္နင္း ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို တားမရဘူး။
“ပြင္းပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနတာ အမွန္ပဲ။ မိန္းမနဲ႔ ေဝးလာရင္ အျခားမိန္းကေလး ျမင္တိုင္း ပစ္မွားခ်င္ စိတ္ေပၚတာပဲဟ။ ဒါနင့္မို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ။” လို႔ သူက ျပန္ေျပာၿပီး ဝိုင္ကို ေသာက္လိုက္တယ္။
က်မလည္း ဝိုင္တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ၿပီး “ဒါဆို နင္က ငါ့ကို ျမင္ေတာ့ ပစ္မွားေနတယ္ ဆိုပါေတာ့။” လို႔ ဖန္ခြက္ထဲက ဝိုင္ကို ၾကည့္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္မၾကည့္ရဲဘူး။ ကြၽန္မ ေျမာ္လင့္ထားတာက မဟုတ္ပါဘူး ဘာညာ ျပန္ေျပာမယ္ေပါ့။
“ေအး .. ဟုတ္တယ္ .. နင့္ကို ထိုင္ပစ္မွားေနတာ။ အခုအထိပဲ” တဲ့။
ပီပီသသႀကီး ထြက္လာတဲ့ သူ႔ရဲ႕စကား။ သူအဲ့ဒိလို ေျပာလိမ့္မယ္မွန္း မထင္ထားခဲ့မိဘူး။ ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ကြၽန္မ စကားျပန္ေျပာစရာ ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္မရင္ထဲ ပူသြားတယ္။ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ႏွလုံးခုန္သံကို ကိုယ္ျပန္ၾကား ေနရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေျပာစရာ စကားစ ရွာမရ သလို ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီေနရာက ထထြက္သြားမလား၊ ဆက္ေနရမလား၊ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆိုတာကို ေဝခြဲမရျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဖန္ခြဲထဲက ဝိုင္ကို ေမြ႕ရင္း တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ ထပ္ေသာက္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ထဲ ေႏြးသြားၿပီး ပူဆင္းသြားတဲ့ ဝိုင္အရသာက ကြၽန္မကို ေနသာ ထိုင္သာ ရွိသြားေစပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ သူက က်န္မလက္ေမာင္းကို အသာ အယာ လာကိုင္တယ္။
ကြၽန္မရဲ႕ အသက္ရႉသံကလည္း ျမန္ေနသလို သူ႔ အသက္ရႉသံကိုလည္း ၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ႐ုန္းကန္မိဘူး။ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကိုလည္း မဆုံးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူးး အထိအေတြ႕ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ မသိစိတ္မွာ လတ္တေလာ ေတာင့္တေနတဲ့ အရာတစ္ခုပဲေလ။
“သိဂႌ သိသြားရင္မေကာင္းဘူး .. “ လို႔ ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအသံေတြက ကတုန္ကယီ နဲ႔ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ထပ္ေျပာစရာ စကားလုံးကို စဥ္းစားလို႔ မရသလို ဘာမွ လည္းထြက္မလာဘူး။
သူက က်မလက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ကို ႐ုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္ငူငူႀကီး ျပန္ထိုင္ေနၿပီး ဝိုင္ကိုပဲ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနတယ္။ ဒီေနရာကေန အျမန္ခြာမွျဖစ္မယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မသိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္စုံတစ္ရာ က ဟန္႔တားထားသလိုနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူး။
ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တဆိတ္ ထိုင္ေနၾကတာ အေတာ္ၾကာမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကြၽန္မေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစုံနဲ႔ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္သလို သူ႔ေခါင္းထဲမွာလည္း အလုပ္ရႈပ္ေနမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အသက္ကို ဝေအာင္ ရႉသြင္းလိုက္ၿပီး လက္က်န္ဝိုင္ကို ေမာ့ ေသာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ငါျပန္ေတာ့မယ္ဟာ..” လို႔ ခပတ္တိုတိုပဲ ေျပာဆိုၿပီး ထလိုက္တယ္။ သူကလည္း “ငါလိုက္ပို႔မယ္” ဆိုၿပီး သတိျပန္ဝင္လာတဲ့ ဟန္နဲ႔ ထလာတယ္။
အိတ္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ထမင္းစားခန္းက အထြက္ မွာသူက ႐ုတ္တရက္ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ဂုတ္သားကို နမ္းတယ္။ ႏွာရွံ႕သံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ပဲ။ ေက်ာျပင္နဲ႔ တင္ပါးမွာ ခပ္ေႏြးေႏြး အေငြ႕အသက္တစ္ခုကို ခံစားရတယ္။ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းခနဲ ခံစားလိုက္ရတယ္။ အပူလႈိင္းတစ္ခု ျဖတ္သြားသလိုပါပဲ။ ကြၽန္မ တစ္ကိုယ္လုံး ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားၿပီ ဆိုတာကို သိလိုက္တယ္။
႐ုန္းကန္ၿပီး သူ႔ဘက္ကို လွည့္လိုက္တယ္။ သူ႔လက္ေတြက ေျပေလ်ာ့သြားေပမယ့္ ကြၽန္မ လက္ ေမာင္းေတြကို ခပ္ဖြဖြ ကိုင္ထားဆဲပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ ရဲဘူး။မ်က္ေစ့ေအာက္မွာ သူ႔ရင္ဘတ္ကိုပဲ ျမင္ေနရတယ္။ “သိဂႌ သိသြားရင္ မေကာင္းဘူး ဟာ…. “ လို႔ ထပ္ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက “ မသိေအာင္ ေနမယ္ေလဟာ” “နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ပဲ” တဲ့။ ကမူးရႉးတိုး ထြက္လာတဲ့ ေလသံ။
မာန္နတ္က ကြၽန္မစိတ္ကို ႀကီးစိုးသြားပါၿပီ။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ဦးတည္း ဆိုတဲ့ အသိ အျပင္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရင္ ရတာပဲ ဆိုတဲ့ အသိက တြန္းအားေပးလိုက္သလိုပဲ။ ကြၽန္မ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ ျမင္ရတာ က ရမက္ ။ ကြၽန္မ ရဲ႕ ေမာင္ ခရီးသြားၿပီး ျပန္လာတိုင္း ေတြ႕ရတဲ့ အရိပ္အေငြ႕။ သူလိုခ်င္တာ ကြၽန္မရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္။ အခ်စ္မဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္မလိုခ်င္တာလည္း သူ႔ရဲ႕ တစ္ခဏတာ အယုအယမႈ႕ ။ အေပး နဲ႔ အယူပဲ လို႔ စိတ္ထဲ မွာ ေပၚလာတဲ့ အေတြးက စိတ္ဆႏၵကို ေရွ႕တစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလာေစပါတယ္။ ထိေတြ႕ မိေနတဲ့ အထိအေတြ႕ကို မေရွာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဆိတ္ကြယ္ရာ အရပ္ မွာ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ အသိက ေခါင္းထဲမွာႀကီးစိုးေနတယ္။
သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ “နင္ အရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလား..” လို႔။ သူက မဆိုင္းမတြဘဲ “ေအး” ဆိုၿပီး ရႈိက္သံႀကီးနဲ႔ ျပန္ေျဖတယ္။ “ဒါဆို သိဂႌ မသိေစနဲ႔ … ဒီတစ္ေခါက္ပဲ.. ငါ နင့္ မယားငယ္ မဟုတ္ဘူး.. ” လို႔ကြၽန္မျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အသံက တုန္ရီ ေနပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကြၽန္မကိုဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ေတြက ဝတ္ထားတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဂါဝန္ကို ဆြဲမတယ္။ ကြၽန္မေနာက္ပိုင္း တစ္စိတ္တစ္ေနရာဟာ ဟာလာဟင္းလင္းလို ျဖစ္သြားတယ္။ ခါးထိ လိပ္တက္သြားတဲ့ ဂါဝန္ေအာက္ လွမ္းလွ်ိဳၿပီး တင္ပါးေတြကို လွမ္းကိုင္တယ္။ ခါး အသားကို ဖက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ကြၽန္မ႐ုန္းလိုက္ၿပီး “ နင္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ အုံးဟ ဒီအတိုင္းေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ကြၽန္မအသံက ခပ္ညဳညဳ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ ကြၽန္မလက္ကို ဆြဲၿပီးအခန္းထဲကို ေခၚသြားတယ္။ ကြၽန္မ လက္ထဲက ေက်ာပိုးအိတ္က ၾကမ္းေပၚကို ဘုတ္ခနဲ ျပဳတ္က် က်န္ခဲ့တယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရတဖြဲဖြဲ က်သံကို ၾကားေနရတယ္။ တံခါးကို ပိတ္မထားေတာ့ ကိုယ္တုံးလုံးျဖစ္ေနတဲ့ သူေက်ာျပင္ကို နဲနဲ ပါးပါး ျမင္ေနရတယ္။ ဝတ္ထားတဲ့ ဂါဝန္ အက်ႌကို အသာခြၽတ္ ေခါက္ၿပီး စာဖတ္ စားပြဲေပၚမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ တင္ထားလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ လိုအပ္ရင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေကာက္ယူၿပီး ျပန္ဝတ္ႏိုင္ဖို႔ ဆိုတဲ့သတိက ရွိေနတုန္းပါ။ အဝတ္အစားခြၽတ္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ေရက်သံတိတ္သြားၿပီး သူအျပင္ထြက္လာတဲ့ အသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ အခုကြၽန္မကိုယ္ေပၚမွာ ဘရာနဲ႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ပါးပါးပဲ ရွိေတာ့တယ္။ သူ႔ကို ကြၽန္မလွည့္မၾကည့္ရဲဘူး။
ဘရာ ကိုခြၽတ္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ၿပီးမွ အသက္ကို ဝေအာင္ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးမွ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ တဘက္ျဖဴႀကီးနဲ႔ ေရသုတ္ေနတဲ့ သူ႔ကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့တဘက္ကို ၾကမ္းေပၚလႊတ္ခ်လိုက္တယ္။ ဂ်င္ကစား ထားတဲ့ အတြက္ သူ႔ကိုယ္ ခႏၶာက အခ်ိးက်က် ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း ပါ။ ၿပီးေတာ့ တပိုင္းတစ ေတာင့္တင္းၿပီး တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ နိမိတ္။ ကြၽန္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္မိတာ ခဏေလာက္ ၾကာသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူက ကြၽန္မဆီ ခတ္သြက္သြက္ေလ်ာက္လာၿပီး။ “နင့္ကို ငါ အားမနာ ေတာ့ဘူးေနာ္” လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မလက္ေမာင္းေတြကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္ ကြၽန္မေျခေထာက္ကို မၿပီး အတြင္းခံကို ခပ္သြက္သြက္ပဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒိအတြင္းခံကို သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္နမ္းၿပီး ကြၽန္မ ေဘး ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ဇာနားတပ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ျဖဴျဖဴ ေလးဟာ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာေဘးမွာ ပုံခနဲ က်လာတယ္။ အေတြ႕အႀကဳံရွိထားသူမို႔ ေပါင္ကို အသာကားၿပီး ေျခေထာက္ေတြကိုေကြးထား ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ေဘး က ေခါင္းအုံးကို ယူၿပီး ေခါင္းေအာက္ ထိုးထည့္ၿပီး အုံးလိုက္တယ္။ အရာရာ ဟာ အလိုလို လုပ္မိလိုက္တာပါပဲ။ သူက ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီး ကြၽန္မ ေပါင္ရင္းကို ၿဖဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စိုက္ၿပီးၾကည့္ေနတယ္။ ကြၽန္မဟာ က စိုစြတ္ေနၿပီ ဆိုတာကို သိတယ္ေလ။ သူက ဆီးစပ္ကို လက္နဲ႔ ပြတ္သပ္ၿပီး စိုစြတ္ေနတဲ့ ကြၽန္မဟာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ စုန္ဆန္ ပြတ္တယ္။ ဆီးပုံးေမႊး ကိုခ်န္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေဘးသားေတြကိုပဲ ဖေယာင္းကပ္ထားခဲ့တဲ့ အတြက္ ကြၽန္မဟာ က အေမႊးအမွ်င္ကင္းၿပီး ေျပာင္ေခ်ာ ေနပါတယ္။ သူ႔ လက္မ နဲ႔ အေစ့ေနရာကို ပြတ္သပ္တဲ့အခါ ကြၽန္မရင္ထဲ လႈိက္ဖိုလာပါေတာ့တယ္။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ အဖို႔ အဲ့ဒိလို အလုပ္ခံရရင္ ျငင္းပယ္ႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ သူထိေတြ႕လိုက္တိုင္း မ်က္ေစ့ကို မွိတ္လိုက္မိတယ္။ သာယာမႈရဲ႕ နိဒါန္း နဲ႔ အတူ ေသြးသားဆႏၵကလည္း တက္ႂကြလာပါတယ္။ သူ႔လက္ကို ဆြဲၿပီး ရင္သားေတြကို ပြတ္သပ္ ဖိညႇစ္လိုက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကြၽန္မ ဝမ္းဗိုက္သားကလႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ။
႐ုတ္တရက္ သူၿဖဲၾကည့္တာကို သိလိုက္တယ္။ မ်က္ေစ့ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အၾကည့္က ကြၽန္မ မွတ္မိခဲ့တဲ့ ေခၚေတာ တစ္ေသာင္းအား။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေပါင္ တြင္းသားႏွစ္ခုကို ဖိခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကြၽန္မတင္ပါးေတြကို ပင့္ၿပီး ကြၽန္မ “ဟာ” ကို ငုံ႔ၿပီး နမ္းပါေတာ့တယ္။
သူနမ္းပုံကတစ္မ်ိဳး။ မ်က့္ေစ့ေတြကို မွိတ္ထားၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ကြၽန္မ ဟာ ကို ပြတ္တာပါပဲ။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ႐ြတ္ခနဲ မည္ေအာင္ နမ္းတယ္ ပါးေတြ နဲ႔ ပြတ္တယ္။ ေမးနဲ႔ ပြတ္တယ္။ ႏွာဖူးနဲ႔ ပြတ္တယ္။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္မိသလဲ သိလား။ ေကာ့ေပးမိၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပန္ျပန္ၿပီး ပြတ္လိုက္မိတယ္။ ႐ိုင္းသြားသလို ပဲလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ သူႏွမ္းရႈံေနတာကို ပီပီသသ မျမင္ရေပးမယ့္ တစ္ခ်က္ခတစ္ခ်က္ သူ႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ ကြၽန္မ အတြင္းသားကို တြန္းတြန္းၿပီးတိုး တာကို ခံစားေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ ကြၽန္မဟာ တစ္ခုလုံးကို အုပ္ပလိုက္တာပဲ။
သူ႔ကိုကြၽန္မ ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ေစ့ျပန္မွိတ္ၿပီး အထိေတြ႕ကိုပဲ အာ႐ုံထားလိုက္ ေတာ့တယ္။ ပူေႏြးစြတ္စိုတဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ အရာတစ္ခုက ကြၽန္မ “ဟာ” တစ္ခုလုံးကို အုပ္စြပ္ထားသလိုပဲ။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြနဲ႔ အတြင္းသားကို ထိေအာင္ပြတ္သတ္ ထိုးစြေနတဲ့ သူရဲ႕ လွ်ာၾကမ္းၾကမ္း။ ကြၽန္မ စိတ္႐ိုင္းေတြ ေပါက္ကြဲ ထြက္သြားပါၿပီ။ ဟစ္ေအာ္ၿပီး ညည္းလိုက္မိတယ္။ သူတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ငုံစုပ္ လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခါ သြားပါတယ္။ လူလည္း ေမာဟိုက္လာပါတယ္။ ရပ္ေစခ်င္သလားဆို ေတာ့ သူ႔ကို ဆက္ခါဆက္ခါ လုပ္ေစခ်င္တာပါပဲ။
အေတာ္ၾကာေတာ့ သူကရပ္လိုက္ၿပီး အပၚပိုင္းကိုတက္လာတယ္။ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ငုံၿပီး စို႔ပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ကြၽန္မ ပါးေတြကိုလာနမ္းတယ္။ ကြၽန္မ “ဟာ” ရဲ႕ အနံ႔ကို ကြၽန္မ ျပန္ရလိုက္တယ္။ သူ႔ ႏွာမႈတ္လိုက္တဲ့ေလက ကြၽန္မမ်က္ႏွာကိုလာထိေနတယ္။ အနမ္းေတြရပ္သြားလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကလည္းကြၽန္မကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီးပြတ္သပ္လိုက္မိတယ္။ ငတ္ျပတ္ေနသလိုပဲ။ ဒါနဲ႔ “နင္ အရမ္းငတ္ ေနသလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မ အသံက ခပ္ညဳညဳ ျဖစ္ေနသလိုပါပဲ။ သူကလည္း “ေအး” ဆိုၿပီးျပန္ေျဖတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ စကားသံေတြက ေမာဟိုက္ေနတယ္။
သူကကိုယ္ကိုမတ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မေပါင္ၾကားမွာ ေနရာယူလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္ သတိရမိတာနဲ႔ “ဟဲ့ နင့္ဟာေတြ ငါ့အထဲ မထည့္နဲ႔ေနာ္ ကေလးရသြားမယ္” လို႔ စိတ္ပူၿပီး ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူ႐ုတ္တရက္ တန္႔သြားတယ္။ စိတ္အေႏွာင့္အေယွက္ ျဖစ္သြားဟန္ပဲ။
သူက ကုတင္ေပၚက ဆင္းၿပီးေတာ့ အိပ္ယာေဘး ခုံေအာက္က အံဆြဲကိုဖြင့္လိုက္တယ္။ တစ္စုံတစ္ခုကို ထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ကြၽန္မဗိုက္ေပၚ ပစ္တင္လိုက္တယ္။ အနီေရာင္ ကြန္ဒြန္အိတ္ကေလး တစ္ခု။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မ ေပါင္ရင္းေတြကိုဖီၿပီး သူ႔ ဟာ ကို ကြၽန္မ ဟာ ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
သူ႔တံေတြးေတြနဲ႔ စိုစြတ္ေခ်ာေမြ႕ေနတဲ့ ကြၽန္မ ဟာ အထဲကို ႐ုတ္တရက္ တိုးဝင္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရလိုက္တဲ့ ခံစားမႈ႕က အရာရာကိုလြတ္ထြက္ သြားေစပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားလိုက္မိသလို ညည္းညဴ ေအာ္ဟစ္သံပင္ ထြက္သြားမိတယ္။ ဆီးစပ္ႏွစ္ခု တစ္ခဏေလာက္ ထိထားၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ သူက အားသြန္ခြန္စိုက္ လုပ္ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္နဲ႔ ခ်ီၿပီး မရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ႏူးညံ့တဲ့ ပြတ္တိုက္ မႈ႕ေတြဟာ ကြၽန္မကို မိန္းေမာ သြားေစခဲ့ပါတယ္။ အဖန္ဖန္ ပြတ္တိုက္တဲ့ အရွိန္ဟာ တိုးျမင့္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ရပ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လစ္ဟာ သလိုျဖစ္သြားလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူက ဒူးေထာက္ၿပီး ရပ္မိုးေနတယ္။ ေတာင့္တင္းၿပီးခါရမ္းေနတဲ့ သူ႔ဟာကို အိပ္ယာဖုံးျဖဴျဖဴနဲ႔ ဆြဲသုတ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မ ဗိုက္ေပၚက ကြန္ဒြန္အိပ္ကို လွမ္းယူလိုက္ပါတယ္။
႐ုတ္တရက္ ေမာင့္ ရဲ႕ အျပဳအမူကို အမွတ္ရလိုက္မိတယ္။ သားသမီးမလိုခ်င္တဲ့ အခါ ကြၽန္မတို႔က ကြန္ဒြန္သုံးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ က အလႊာျခားတာ မကိုက္ဘူးတဲ့ေလ။ သူစိိတ္ေက်နပ္ခါနီးအထိ သဘာဝအတိုင္းပဲ။ ၿပီးခါနီးၿပီဆိုမွ သူက ကြန္ဒြန္ကိုစြပ္တယ္။ ဒါဟာ ကြၽန္မအတြက္ ေတာ့ စိတ္ကို ႏွစ္ထားလိုက္ ေတာ့ ဆိုတဲ့ အမွတ္သေကၤတပါပဲ။
သူက ကြၽန္မအထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ကြၽန္မအေပၚ ေမွာက္လ်က္ မိုးလိုက္တယ္။ ကြၽန္မလည္တိုင္ နဲ႔ ပါးေတြကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ၿပီး ေျပာတယ္။ “ေကာင္းလား.. “ တဲ့။ ေယာက္်ားေတြဟာ ဒီစကားကို အၿမဲေမးတတ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ။ မဂၤလာဦးညမွာ စကားကို ပထမဆုံးဒီ စၾကားဖူးတဲ့ အခ်ိန္က ကြၽန္မမ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ၿပီး တုံဏွိဘာေဝ ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အလ်င္းသင့္သလို ျပန္ေျပာမိတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ ရလာေတာ့လည္း စိတ္ထဲရွိတဲ့ အမွန္အတိုင္းျပန္ေျပာ တတ္သြားတာပါပဲ။
“… ေကာင္းတယ္.. “ လို႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “နင္ အရမ္းငတ္ ေနသလား.. “ လို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ထပ္ေမးလိုက္တယ္။ ဒီစကားကို ဘာ့ေၾကာင့္ ကြၽန္မ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာမိမွန္း မသိဘူး။ အျခားေျပာခ်င္စရာ စကားလည္း မရွိဘူး။ သူက ကြၽန္မကို စူးစိုက္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မေဘးက နားကို နမ္းၿပီး ကပ္ေျပာတယ္။ “နင့္ကို – ခ်င္ေနတာ .. နင့္ဟာကို စျမင္ကတည္း က.. သိလား “ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ေဆာင့္ခနဲ ျပန္ထည့္ပါတယ္။ သူ႔ေပါင္ရင္း ႏွစ္ခု ခတ္ သံက ေဖါင္းခနဲထြက္လာတယ္။ ကြၽန္မပါးစပ္က “အ” ခနဲအသံထြက္သြားတယ္။ ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ပြတ္တိုက္မႈ႕ဟာ အထြဋ္ထိပ္ အရသာကို ေပးလိုက္တာပါပဲ။ “နင့္ – က – လို႔ အရမ္း ေကာင္းတယ္ .. “ ဆိုၿပီး ထပ္ေျပာတယ္..။ ထပ္ေဆာင့္တယ္။ ေဖါင္းခနဲ မည္သံနဲ႔ အတူ စြတ္ခနဲ ဝင္လာတဲ့ အထိအေတြ႕ဟာ ကြၽန္မကို စြံ႕အ ေနေစပါတယ္။ ကြၽန္မဘာမွျပန္မေျပာ ေတာ့ဘဲ သာယာမႈ႕ကိုပဲ အာ႐ုံစိုက္ ေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ “နင့္ကို တစ္ဆုံး… မယ္” တဲ့.. ။ .. အဲ့ဒိ တစ္ခြန္းေျပာလိုက္ ၿပီးေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြဟာ ျမန္ဆန္ၿပီး ျပင္းထန္လာပါတယ္။ တေဖါင္းေဖါင္း မည္ေနတဲ့ အသံ၊ သူ႔ရဲ႕ အားျပဳသံ၊ သူ႔ပါးစပ္က ေျပာေနတဲ့ အယုတၱအနတၱ ေတြနဲ႔ ကြၽန္မရဲ႕ ညည္းသူသံ ေတြက နားထဲ ဝင္တလွည့္ မဝင္တလွည့္ပါပဲ။ ေနာက္ဆုံးပန္းတိုင္ေရာက္ သည့္တိုင္ သူခရီးႏွင္ၿပီဆိုတာ အေတြ႕အႀကဳံအရ သိေနတဲ့ အတြက္ ကြၽန္မလည္း စိတ္ကိုလႊတ္ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အတန္ၾကာေတာ့ သူ႔က ေအာ္ဟစ္ ၿပီး သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါသြားပါတယ္။ ကြၽန္မအထဲကို သူဟာကို အတင္းဖိသိပ္ထည့္ထား ၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကြၽန္မလည္း ေအာ္လိုက္မိတယ္ ထင္ပါတယ္။ အတြင္းမွာ ျပည့္က်ပ္ၿပီး ေနရာယူထားတဲ့ သူ႔ဟာနဲ႔ အတူ ဖ်စ္ခနဲ ဖ်စ္ခနဲ နဲ႔ စီးဆင္းလာတဲ့ ခံစားမႈ႕ကို ခံစား ေနရတယ္။ တင္ပါးေအာက္မွာ ခံထားတဲ့ေခါင္းအုံးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ညႇစ္ကိုင္ထားရင္း သူ႔ဟာကိုလည္း ဆက္ခါဆက္ခါ ညႇစ္ ေနလိုက္မိတယ္။ တ “အင္း…” အင္း.. နဲ႔ အသံထြက္မိသည္ပါပဲ။ သည့္ေနာက္မွာေတာ့ အိပ္ခန္း တစ္ခန္းလုံးကို လူသား ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရႉသံ ျပင္းျပင္းပဲ မင္းမူေနပါေတာ့တယ္။
အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ အထိ ေမာဟိုက္ မိန္းေမာသြားမိမွန္း မမွတ္ မိေတာ့ဘူး။ အေမာေျပလို႔ မ်က္ေစ့ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္မကိုယ္ေပၚမွာ အိပ္ယာခင္းျဖဴ တစ္ခုက တစ္ပိုင္းတစ္စ ေရာက္ေနတယ္။ ေဘးကိုလွည့္ႀကီးလိုက္ေတာ့ သူက ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ ပက္လက္ႀကီး မွိန္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ဘတ္ႀကီးက နိမ့္လိုက္ ျမင့္လိုက္နဲ႔ ရွိေနတုန္းပဲ။ သူ႔ဟာ ႀကီးကေတာ့ ေပ်ာ့ေခြေနပါၿပီ။ ျပန္သင့္ၿပီဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကုတင္ေပၚက ေနအသာထလိုက္တယ္။ တုပ္ခ်ည္ထားၿပီး သုတ္ရည္ျဖဴျဖဴေတြ ျပည့္ေနတဲ့ ကြန္ဒုံးက ၾကမ္းေပၚမွာ ။ အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ သူ႔သုတ္ရည္ပမာဏ မနည္းဘူးဆိုတာ ရယ္ ခဲျပစ္ေနတဲ့ အတြက္ အေတာ္ၾကာၿပီဆိုတာရယ္ကို အတတ္သိလိုက္တယ္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္လိုက္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ေရေလာင္းခ်လိုက္တယ္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး သူ႔ဟာ အကြၽင္းအက်န္ေတြမ်ား က်န္အုံးလိမ့္မလားဆိုၿပီး ညႇစ္ခ်ၾကည္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွ ထြက္မလာဘူး။ ကြန္ဒုံးသုံးခိုင္းမိလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ျပန္ထ လိုက္ေတာ့ ေပါင္တြင္းသားေတြက ေတာ့ ႀကိမ္းေနတယ္။ စိတ္ထဲက “ေစာက္ေကာင္” လို႔ ႀကိမ္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ေမာင့္ကို သတိရလိုက္မိတယ္။ “ခ်စ္ အတြက္ အျပည့္စု ထားတယ္” ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ အတူ ေမာင့္ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ အခ်စ္ ၾကမ္းၾကမ္းေတြက ကြၽန္မကို တုန္လႈပ္ခဲ့ ေစဖူးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုဒိမ္း အက်င့္ခံေနရသလားလို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ ေမာင့္ရဲ႕ ၾကမ္းတမ္းမႈ႕ေတြ၊ ရႈပ္ပြ လြတ္လပ္ တဲ့ ဟိုတယ္အခန္း၊ နာက်င္မႈ႕ ေရာယွက္ေနတဲ့ သာယာမႈမိန္းေမာမႈ႕ ေတြ၊ လမ္းေလ်ာက္ရ ခက္ေလာက္ေအာင္ ႀကိမ္းစပ္ေနတဲ့ ေစးကပ္ကပ္ ေပါင္တြင္းသားေတြ၊ ေနာက္ေန႔ မနက္ အိပ္ေယာထ တဲ့ အခါ ကြၽန္မ ဟာ ထဲက ျပန္ထြက္က်လာတဲ့ ေမာင့္ ရဲ႕ ခဲျပစ္ေနတဲ့ ဟာေတြ နဲ႔ ညႇီစို႔စို႔ အနံ႔ျပင္းျပင္း ေတြ ဟာ တစ္သက္စာ အမွတ္ရစရာ ျပားရည္ဆမ္း ေန႔ရက္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကြၽန္မ ေရခ်ိဳးခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူက ကုတင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ဟာက ခပ္မတ္မတ္ျပန္ျဖစ္ေနတာကို သတိျပဳလိုက္မိတယ္။ သူ စြမ္းႏိုင္ ေနတုန္းပဲ လို႔ အေတြ႕အႀကဳံက ေျပာျပတယ္ေလ။ ကြၽန္မ မဂၤလာဦး ညတုန္းက ေမာင္က ေလးခ်ီေလးေမာင္း အစြမ္းျပတာကို ႀကဳံခဲ့ဖူးတာကိုး။
“ဟဲ့ လက္စလက္နေတြ ရွင္းလိုက္အုံး” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ အဝတ္အစား ေတြကိုယူလိုက္တယ္။ သူ႔ကို ေက်ာေပးရင္း အရင္ဆုံးဝတ္မိတာတာ ဘရာစီယာပါ။ ကြၽန္မေနာက္ေက်ာကို သူၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို ဝတ္ၿပီးေတာ့ သားေရႀကိဳးကို အသာဆြဲၿပီး ဖတ္ခနဲမည္ေအာင္ ျပန္လႊတ္လိုက္မိတယ္။ ဂါဝန္ အက်ႌကို စြပ္ဝတ္လိုက္ၿပီး မွန္တင္ခုံဘက္ကူးကာ ေခါင္းၿဖီးၿပီး အလွအနည္းငယ္ ျပင္လိုက္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္အထိ သူက ကုတင္ေပၚမွာ ပဲ ထိုင္ၿပီး ကြၽန္မလုပ္သမွ်ကို အရသာခံၾကည့္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကို သိေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို ကြၽန္မ ျမဴဆြယ္မိမွန္းမသိ ျမဴဆြယ္ေနလိုက္ မိတယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္မ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ ေက်ာေပးထား ေပမယ့္ သူစိတ္ ထ ေနတုန္းပဲ ဆိုတာကို သိေနတဲ့ အတြက္ ေနာက္ကေနမ်ား ငါ့ကို ဆြဲဖက္လိုက္ေလ မလား ရယ္လို႔ ေတြးမိပါ ေသးတယ္။ သူက ဘာမွ မလႈပ္ရွားခဲ့ပါဘူး။ သူက လႈပ္ရွားခဲ့ လွ်င္လည္း …
“ငါျပန္ေတာ့မယ္” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကလိုက္ပို႔ေပးမယ္ဆိုၿပီး အဝတ္အစား ထဝတ္တယ္။ ကြၽန္မလည္း ဧည့္ခန္းထဲ ထြက္ၿပီး သူ႔ကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ သူထြက္လာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ စၾကၤန္လမ္းတစ္ေလ်ာက္ သူ ကြၽန္မေနာက္က တိတ္တဆိတ္လိုက္လာခဲ့တယ္။ တင္ပါးအတြင္းသား ေတြဟာ ႀကိမ္းေနတဲ့ အတြက္ လမ္းကို ပုံစံမပ်က္ေအာင္ သတိထားေလ်ာက္ ေနရပါတယ္။ ဓါတ္ေလွခါးထဲ ကထြက္လို႔ အျပင္တံခါးဝေရာက္သည္အထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာ မိၾကသလို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ၾကဘူး။ တံခါး ဖြင့္ေပးတဲ့ အခါက်မွ သူက ကြၽန္မကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။ “ငါ.. နင့္အိမ္ အထိ ကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ….“ တဲ့။ ကြၽန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး မပတ္သက္ခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပါ။ “မပို႔နဲ႔ ရတယ္၊ ဘစ္စကားနဲ႔ ဆို ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ.. “ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ တစ္ခဏတာ မ်က္လုံးခ်င္း စုံမိလိုက္ခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ သတိျပဳလိုက္မိတာက သူ႔မ်က္ဝန္း ထဲက ေတာင့္တမႈ႕ေတြပါ။ ေနာက္ျပန္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ဘစ္စကားဂိတ္ဘက္ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကားကလည္း အခန္႔သင့္ေရာက္လာတာနဲ႔ မီေအာင္ ေျပးတက္ၿပီး ရတဲ့ ေနရာထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ကားက အေတာ္ေခ်ာင္ပါတယ္။
မွန္ျပတင္းကေန တရိပ္ရိပ္ ေျပးလႊားေနတဲ့ အိမ္ေတြနဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို ေငးၾကည့္ရင္း ခံစားမႈ႕ ေပါင္းစုံကို ခံစားေနရပါတယ္။ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈ႕ ကိုလည္းခံစားရသလို ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္မႈ႕ကိုလည္း ခံစားရတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္သား တစ္ေယာက္လို လည္း ခံစားမိသလို လြတ္လပ္ မႈ႕ကိုလည္းခံစားေနရတယ္။ သိဂႋ့ ကိုလည္း အရမ္းပဲ အားနာမိတယ္။ ကြၽန္မ သစၥာပ်က္မိၿပီလား။ သူတို႔ တေတြ အဆင္ေျပၾက ပါေစ လို႔ တိတ္တစိတ္ ဆုေတာင္းလိုက္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ခဏ တာ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဘယ္လိုမွ မေျမာ္မွန္းထားတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္လိုက္မိ တာကို ကြၽန္မကိုယ္ ကြၽန္မအံ့ဩ မိတာပါပဲ။ ေဆာင့္စည္းမႈ႕ေတြ သစၥာတရားေတြ နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡါ ေတြ ဟာ အခ်ိန္တိုတြင္း ေၾကမြ ေပ်ာက္ပ်က္ သြားခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္တ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနာင္မွာ သူ႔ကို ေရွာင္ရ ေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ ထားပါတယ္။
သတိရမိတာနဲ႔ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ညေန ငါးနာရီ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္…. ေတာင္ ရွိၿပီပဲ။
ၿပီးပါၿပီ
