တမ်ိဳးၿပီးတမ်ိဳး လိုးခဲ့သည္

ကိုကိုေမာင္ (၇)တန္းေအာင္ေတာ့ သူ႔ဦးေလးရွိရာ မႏၲေလး စိန္ပန္းရပ္သို႔ ေရာက္လာ၏။ ေစာေစာကေတာ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ စိတ္ကူးမရွိခဲ့။ ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္က ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ တာဝန္ယူသျဖင့္ သူ႔အေမ မခင္ဝင္းက သေဘာတူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္မွာ သံေရက်ိဳလုပ္ငန္းျဖင့္ ႀကီးပြားေန၏။ အလုပ္႐ုံက သတ္သတ္၊ အိမ္က သတ္သတ္ျဖစ္သည္။

ကိုကိုေမာင္ကို မႏၲေလးသို႔ပို႔ျခင္းမွာ ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ မဟုတ္ဘဲ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအလုပ္တစ္ခု သင္ၾကားရန္ျဖစ္သည္။ ဒီေရာက္မွ အစီအ စဥ္ေတြ ေျပာင္းကုန္ျခင္းျဖစ္၏။ ကိုျမင့္ဟန္ မိန္းမ မႏွင္းရီက ေငြကုန္မည့္ကိစၥမို႔ သိပ္ေတာ့မေက်နပ္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ဟန္ကို ေၾကာက္ရ သည့္အတြက္ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ေနလိုက္ရသည္။
ကိုကိုေမာင္ကလည္း သူ႔ဦးေလးမိန္းမ မေက်နပ္မွန္း ရိပ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏွင္းရီႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းရမည္ကို နားလည္ လိုက္သည္။ ေက်ာင္းဖြင့္ဖို႔က တစ္လခြဲေလာက္လိုေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္႐ုံႏွင့္ အိမ္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္လုပ္ကာ မႏွင္းရီ တာဝန္မ်ား ကို ဝိုင္းကူလုပ္ေပးသည္။ မပ်င္းမရိ မခိုမကပ္ လုပ္ကိုင္ေပးတတ္သျဖင့္ တစ္ပတ္အတြင္း မႏွင္းရီက သူ႔ကို သေဘာက်သြားသည္။ မႏွင္းရီက အိမ္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္ျဖစ္ရာ လိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို ေစ်းခ်ိဳသို႔ သြားဝယ္ေပးရသည္။

ကိုကိုေမာင္ မေရာက္ခင္က ဖတ္ဖတ္ေမာေအာင္ လုပ္ခဲ့ရေသာ မႏွင္းရီ တစ္ေယာက္ ယခုေတာ့ တဝက္မက သက္သာေနသျဖင့္ ကိုကိုေမာင့္အေပၚ သေဘာက်ၾကည္ျဖဴေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ လုပ္ကိုင္ေပးသမွ်ကို လုပ္အားခဟု သေဘာထားကာ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးအျဖစ္ ယခုကတည္းက စုေပးထား၏။
ဦးေလးျဖစ္သူ ကိုျမင့္ဟန္မွာ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အလုပ္႐ုံထြက္သည္။ ည မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာေလ့ရွိ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ည ကိုးနာရီခြဲ ဆယ္နာရီမွ ျပန္လာေလ့ရွိသည္။ သည္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ မႏွင္းရီအတြက္ အ ေကာင္းဆုံး ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ သားသမီးမထြန္းကားသျဖင့္ ကိုကိုေမာင္ကို သားတစ္ေယာက္သဖြယ္ သေဘာထား ဆက္ဆံလာသည္။

ေက်ာင္းစဖြင့္သည့္ေန႔က မႏွင္းရီကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းလိုက္အပ္သည္။ မႏွင္းရီက သူႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ ေကသြယ္မိုးႏွင့္ ကိုကိုေမာင္ကို မိတ္ဆက္ေပးၿပီး လိုအပ္ေသာ အကူအညီမ်ားေပးရန္ အတန္တန္မွာခဲ့၏။ ေကသြယ္မိုးကလည္း (၇)တန္းေအာင္ (၈)တန္းတက္ရမည့္သူ ျဖစ္ရာ ေတာသားေလး ကိုကိုေမာင္အဖို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားသည္။ မႏွင္းရီက အျပန္တြင္ ေကသြယ္မိုးကိုပါ မုန္႔ဖိုးငါးရာေပးခဲ့ သည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုစဥ္က ဆန္တစ္ျပည္ (၁၂၅)က်ပ္ ခန္႔သာရွိေသးသည္။)
ကိုကိုေမာင့္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ မုန္႔ဖိုးငါးရာရသ ျဖင့္ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္အေပၚ ငယ္ေပါင္းသဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားသည္။ လိုအပ္သည့္ အကူအညီမ်ားကို ေစတနာ ထက္သန္စြာ အကူအညီေပးသည္။ ေနာင္လည္း ရလာဦးမည့္ အခြင့္အေရးမ်ားကို ေမွ်ာ္ျမင္ကာ ကိုကိုေမာင္ကို သူ႔လူအျဖစ္ သတ္မွတ္ လိုက္ေတာ့၏။

ထိုေန႔မွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သြားအတူ စားအတူ တပူးတြဲတြဲျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့လည္း အတူတူပင္ ေကသြယ္မိုး မိဘမ်ားက သာမန္လက္လုပ္လက္စားေတြမို႔ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္႐ုံသာရွိၾက၏။ ေကသြယ္မိုး အေဖက ျမင္းလွည္းေမာင္း သည္။
ကိုကိုေမာင့္ ဦးေလး အလုပ္႐ုံက ပစၥည္းမ်ားကို ေကသြယ္မိုး အေဖကပင္ ဒိုင္ခံသယ္ပို႔ေပးရ၏။ ေကသြယ္မိုး အေမကေတာ့ ကမ္း နားေစ်းမွာ ကုန္စိမ္းေရာင္းသည္။ မႏွင္းရီႏွင့္ ႐ြာေဆြ႐ြာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မႏွင္းရီက မႏၲေလးဇာတိမဟုတ္။ အထက္ ကသာဖက္မွျဖစ္သည္။ ေစ်းေရာင္းရင္း သူ႔ဦးေလးႏွင့္ ညားၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ လူႀကီးျခင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးၾကၿပီးျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရပ္ကြက္ျခင္းျခား၏။ တစ္ျပေက်ာ္ေက်ာ္ခန္႔ေဝးသည္။ ေကသြယ္မိုးႏွင့္ ကိုကိုေမာင္တို႔မွာ တစ္ႏွစ္ထက္ တစ္ႏွစ္ ရင္းႏွီးလာၾကသည္။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး သံေယာဇဥ္ေလးေတြ ေႏွာင္ဖြဲ႕လာၾကသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္တြင္ မႏွင္းရီ တစ္ေယာက္ သားအိမ္ကင္ဆာႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားသည္။ မိဘသဖြယ္ သံေယာ ဇဥ္တြယ္ခဲ့ရသူ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ အေတာ္ေလး ႏွေျမာတသ ဝမ္းနည္းပူေဆြးခဲ့ရသည္။ ဦးေလးျဖစ္သူမွာလည္း ေသာက ပရိေဒဝ စိတ္ျဖင့္ အရက္ေတြ ဖိေသာက္လာသည္။
လုပ္ငန္းကလည္း အေတာ္ေလးျဖစ္ထြန္းသည္။ သည္ၾကားထဲ ခ်ဲက တစ္ေသာင္းဖိုး ေပါက္လိုက္ေသး၏။ ခ်ဲ တစ္ေသာင္းဖိုး ေပါက္ပုံ က ဂမၻီရဆန္၏။ မႏွင္းရီ ကြယ္လြန္ၿပီး (၄၅) ရက္ အေရာက္တြင္ ကိုကိုေမာင္ အိပ္မက္ မက္၏။ အေဒၚျဖစ္သူ မႏွင္းရီက အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ႔အေမအရင္းျဖစ္ေန၏။

အခုလို မထင္မွတ္ဘဲ သားႏွင့္ခြဲရတာကို ရင္နာလို႔မဆုံးျဖစ္ရေၾကာင္း။ သို႔ေသာ္ အေမက အၿမဲေစာင့္ေရွာက္ သြားမွာျဖစ္ေၾကာင္း။ မီးဖိုခန္း ေၾကာင္အိမ္ေအာက္ဆုံးထပ္ရွိ အံဝွက္ထဲတြင္ ေငြသုံးေသာင္းရွိေၾကာင္း။ (၂)ေသာင္းကို သံဃဒါနဆြမ္း ေလာင္း၍ က်န္တစ္ေသာင္းကို အေမေပးတဲ့ ဂဏန္းကို ထိုးျဖစ္ေအာင္ ထိုးေစခ်င္ေၾကာင္း အတန္တန္မွာၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သူ ေပးတဲ့ ဂဏန္းက (၃၄၃) (၁၆-၇-၂၀၀၆) ျဖစ္သည္။ မႏွင္းရီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါ ကိုကိုေမာင္က ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၿပီး ေနာက္က ေျပးလိုက္သည္။
“ အေမ…အေမ…အေမေရ…အေမ…”
အခန္းထဲက ေအာ္သံၾကား၍ ကိုျမင့္ဟန္ လန္႔ႏိုးကာ ကိုကိုေမာင့္ အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ မ်က္ရည္ေတြက စီးက်ေနၿပီး အိပ္မက္ ထဲ ေယာင္ေအာ္ေနမွန္းသိသြား၍
“ ကိုကိုေမာင္…ေဟ့…ကိုကိုေမာင္…”
လက္ေမာင္းကိုပုတ္ၿပီး ႏႈိးလိုက္၏။ ကိုကိုေမာင္ ဝုန္းကနဲထထိုင္သည္။ မ်က္လုံးကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ေတာ့ ဦးေလးျဖစ္သူက ခုတင္ေပၚ သူ႔ေဘးတြင္ေရာက္ေနသည္။

“ ဟာ…ဦးေလး…အိပ္မက္ မက္ေနတာဗ်…”
ကိုကိုေမာင္က သူျမင္သမွ်ကို အျပည့္အစုံေျပာျပလိုက္သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ နံနက္ (၃)နာရီခြဲရွိေနၿပီ။ ကိုကိုေမာင့္ အိပ္မက္ ေၾကာင့္ ကိုျမင့္ဟန္မွာ သူ႔မိန္းမကို ပိုၿပီးသတိရမိသည္။ ကိုကိုေမာင္ကို ျပန္အိပ္ခိုင္းၿပီး ညကလက္က်န္အရက္ကို ေသာက္ရင္း သူ႔မိန္းမ အေၾကာင္းေတြထိုင္ေတြးရင္း မိုးလင္းခဲ့သည္။ အိပ္မက္အတိုင္း ေၾကာင္အိမ္ထဲရွာၾကည့္ရာ ေငြသုံးေသာင္း တကယ္ေတြ႕ရ၏။
မႏွင္းရီ မွာ သည့္အတိုင္း ဆြမ္းေလာင္းသည္။ ခ်ဲထိုးသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေပါက္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ကိုျမင့္ဟန္က ကိုကိုေမာင့္ အေမကို လွမ္းမွာသည္။ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ားေရွ႕ေမွာက္တြင္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းႏွင့္တကြ ကိုကိုေမာင္ကို တရားဝင္ ေမြးစား လိုက္ေတာ့သည္။ (၁၅)ရက္ခန္႔ေနၿပီး မျပန္ခင္တစ္ရက္အလို ညတြင္
“ ငါ့ေမာင္…မင္းလည္း အရက္ေတြသိပ္မေသာက္ပါနဲ႔ကြယ္…က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္ပါဦး…အမ ေရာက္ကတည္းက မင္းကို အကဲ ခတ္ေနတာ မင္းေသာက္ပုံက သိပ္လြန္လြန္းေနတယ္…အမကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳေစခ်င္တယ္…အခုမွ (၃၉)ႏွစ္ရွိေသးတာပဲ…စီးပြားေရး ကလည္း ျပည့္စုံေနတဲ့ဥစၥာ…အထိန္းအကြပ္မရွိရင္ ဒီထက္ပိုဆိုးသြားမယ္…”
ကိုျမင့္ဟန္ တစ္ေယာက္ သူ႔အမ ေျပာတာကို နားေထာင္ေန၏။ ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ၿပဳံးေယာင္သမ္းေန ၏။ ကိုကိုေမာင့္ အေမျပန္သြား၍ (၃)လေျမာက္ အေရာက္တြင္ ကိုျမင့္ဟန္ တစ္ေယာက္ မုံ႐ြာဘက္ ခရီးထြက္ရာမွ အျပန္ မိန္းမတစ္ ေယာက္ပါလာသည္။

နာမည္က မေဝေဝခိုင္ ဟုေခၚသည္။ အသက္က (၂၉) (၃၀) ဝန္းက်င္သာရွိေသး၏။ ေခ်ာေခ်ာ ေတာင့္ေတာင့္ လုံး ႀကီးေပါက္လွ။ ဦးေလးက မေဝေဝခိုင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ တျခား ဘာမွအေထြအထူးမေျပာ။ ထိုေန႔မွစ၍ မေဝေဝခိုင္သည္ ဦးေလး၏ ဇနီးမယားအျဖစ္ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့သည္။
……………………………………..
ကိုကိုေမာင္ႏွင့္ ေကသြယ္မိုးတို႔မွာ ႏႈတ္ကဖြင့္မေျပာၾကသည့္တိုင္ အတြင္းစိတ္က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾက သည္။ (၈)တန္းမွစ၍ ယခုတကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္အထိ အတူသြား အတူစား အတူလာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ႏွစ္ဖက္မိဘမ်ားကပါ သေဘာတူထားၿပီးျဖစ္သည္။
ယေန႔ က်ဴရွင္စာေတြ အျပန္အလွန္ကူးၾကရန္ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္ထံ သြားဖို႔ ဖီးလိမ္းျပင္ ဆင္ေန၏။ စိတ္ကူးေလးယဥ္ သီခ်င္းေလးတေအးေအးႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အေမႏွင့္ အေဖတို႔ကလည္း ေက်ာက္ဆည္ဖက္ ဘုရားဖူးသြား ၾကသျဖင့္ အိမ္မွာ သူတစ္ေယာက္ထဲရွိသည္။
(၁၀)နာရီအေရာက္လာခဲ့မည္ဟု ကိုကိုေမာင္ကိုမွာလိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ အခု (၉)နာရီ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ရွိေနၿပီ။ တရားဝင္ ရည္းစားမျဖစ္ေသးသည့္တိုင္ ခ်စ္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသူမို႔ ရင္ေတြခုန္မိ၏။ အခုေနာက္ပိုင္း ကိုကိုေမာင့္ အၾကည့္ေတြက ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္သည္းထိတ္စရာေတြျဖစ္သည္။
ေကသြယ္မိုးကလည္း အပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္ကာ အဖုအထစ္အရႈိက္အဝိုက္ ေကာက္ေၾကာင္းေတြက ပီျပင္ဖြံ႕ၿဖိဳး အလွေတြတိုးလွ်က္ရွိ သလို ကိုကိုေမာင္ကလည္း ရင္အုပ္ကားကားႏွင့္ မိန္းမသားေတြ စြဲမက္ေစေသာ ေယာက္်ားပီသေသာ ႐ုပ္လကၡဏာေတြ ထင္ရွားေပၚ လြင္လာ၏။ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ က်ဴရွင္စာအုပ္ေတြ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ေနစဥ္ စစ္ကိုင္းတြင္ေနေသာ သူ႔အမ ေယာက္်ား ထြန္းထြန္း ေရာက္လာ၏။
ထြန္းထြန္းက အသက္(၃၀)ခန္႔ရွိၿပီ။ သူ႔အမထက္ (၅)ႏွစ္ခန္႔ႀကီးၿပီး ေကသြယ္မိုးထက္ (၁၀)ႏွစ္ခန္႔ႀကီးသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္မို႔ ထမင္းျပင္ေပးရသည္။ သူ႔ေယာကၡမေတြ မရွိမွန္းသိ၍ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ခယ္မျဖစ္သူ ေကသြယ္မိုးကို ခပ္ရဲရဲပင္ ၾကည့္သည္။ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီမို႔ ခယ္မျဖစ္သူ တစ္တစ္ရစ္ရစ္ စြင့္စြင့္ကားကား အပ်ိဳႀကီးဖားဖားျဖစ္လို႔ေနသည္။
ေသးသြယ္ေသာ ခါးေအာက္ပိုင္းရွိ အိုးႀကီးႏွစ္မႊာမွာ ဝိုင္းစက္ကားထြက္ေနၿပီး ေနာက္ဖက္သို႔ မို႔ေမာက္လွ်က္အိစက္လုံးတစ္ေန၏။ ေျဖာင့္စင္းၿဖိဳးတုတ္ေသာ ေပါင္တံႀကီးေတြက ထြန္းထြန္း ရင္ကို လႈပ္ခတ္ေစသည္။ ေကသြယ္မိုး ဟင္းပန္းကန္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာ၏။ ဟင္းပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚ ငုံ႔ခ်ေပး၏။
လည္ဟိုက္အက်ႌအတြင္းမွ ျပည့္လွ်ံထြက္ေနေသာ ႏို႔အုံသားေတြက ျဖဴေဖြးအိေထြးေန၏။ လႈပ္ရွား မႈႏွင့္အတူ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ တသိမ့္သိမ့္ႏွင့္ လႈပ္ခါေနသည္။ ရမၼက္ႂကြစရာ ျမင္ကြင္းကို အနီးကပ္ျမင္ေနရေသာ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ရာဂေသြးေတြ ပူေႏြးလာ၏။ အျပင္သြားဖို႔ ျပင္ထား ၿပီျဖစ္၍ ေကသြယ္မိုးကိုယ္မွ ေမႊးရနံ႔ေတြ သင္းပ်ံ႕လွ်က္ရွိသည္။
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ သူ႔ကို မ႐ိုးမသားၾကည့္ေနေသာ ခဲအို၏ ရမၼက္မ်က္လုံးမ်ားကို မျမင္ေတြ႕ရေသး။ ကိုကိုေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ရ မည့္ အေရးကိုသာ ေတြးလွ်က္ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည္ႏူးလွ်က္ရွိသည္။ လည္ဟိုက္အက်ႌကိုလည္း တမင္သက္သက္ေ႐ြးဝတ္ခဲ့၏။
သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ စာက်က္ စာကူးလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဖးရွိ ပန္းစကၠဴပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ျပဳလုပ္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုပန္းစကၠဴပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ဆက္တီခုံမ်ားရွိ၏။ စားပြဲဟိုဖက္ထိပ္ ဒီဖက္ထိပ္မွထိုင္၍ စာကူးၾက၏။ စာငုံ႔ကူးလွ်င္ တင္းရင္းမို႔ေမာက္ေနေသာ သူ႔ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႏုႏုႀကီးကို ကိုကိုေမာင္ ျမင္ေတြ႕ေစရန္ လည္ဟိုက္အက်ႌကို တမင္ေ႐ြးဝတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ ေရာ့…ထမင္းအုံးေလ ကိုထြန္း…”
ကုန္လုလုျဖစ္ေသာ ထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ထမင္းငုံ႔ထည့္ေပးလိုက္စဥ္ ဝင္းမြတ္ႏုထြတ္ေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္မႊာကို တဝင္းဝင္း တလက္လက္ ေတာက္ပေနေသာ ရမၼက္မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးဝါးဝါးႀကီးၾကည့္ေနေသာ ခဲအိုျဖစ္သူ ထြန္းထြန္းကို ဖ်ပ္ကနဲျမင္လိုက္၏။ ေကသြယ္မိုး မသိ ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။
ေသခ်ာသည္ထက္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းသပ္လို၍ ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ေရအိုးစင္ရွိရာသို႔ ေရသြား ခပ္သည္။ သူမ၏ ထြားကားဝိုင္းစက္ေသာ ဖင္ဆုံႀကီးကို တမင္လႈပ္ခါေအာင္ လုပ္ျပသည္။ ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ ကာမရာဂေတြ တဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ၾကည့္ေနမည္ကို စိတ္က အလိုလိုသိေန၏။ ပို၍ေသခ်ာေအာင္
“ ကိုထြန္း…ထမင္းထည့္အုံးမလား…”
ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ အငိုက္မိသြား၍ ႐ုတ္တရက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
“ အဲ…အဲ…ေတာ္…ေတာ္ၿပီဟ…”
ထမင္းနင္သံႀကီးျဖင့္ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ေျပာလိုက္မိသည္။
“ ဦးေလးတို႔က ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမွာလဲ…”
“ ဟင့္အင္း…ဒီေန႔ ျပန္မလာဘူး…ညအိပ္မွာ…”
ထြန္းထြန္း ရင္ထဲ ဘုရားပြဲလွည့္သြား၏။ အေသအခ်ာၾကည့္ေလ စြဲမက္စရာေကာင္းေလျဖစ္ေနသည့္ ခယ္မကို ထြန္းထြန္း တဝႀကီး ၾကည့္လိုက္၏။ သူ႔မိန္းမအပ်ိဳတုန္းကထက္ သာလြန္ေသာအလွပစၥည္းေတြ တစုတေဝးႀကီးရွိေနေၾကာင္း အကဲခတ္မိ၏။ ထိုစဥ္ ေကသြယ္ မိုးမွာ ခ်ာတိတ္ရွိေသးသည္။
“ ကဲ…ကိုထြန္း ထမင္းစားၿပီးရင္ ေအးေအးေဆးေဆး နားအုံး…က်ေနာ္ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ စာသြားကူးအုံးမယ္…”
“ ေအးေအး…သြားသြား…”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ လြယ္အိတ္လြယ္၍ ကိုကိုေမာင့္ထံ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ကပ္ပါလွ်က္ရွိေသာ အဖုအထစ္ အမို႔အေမာက္ အစြင့္အကား အသားအုံအသားဆိုင္တို႔၏ တန္ဖိုးႀကီးမားလွပုံကို လက္ေတြ႕သိလိုက္၍ အလွမာန္ဝင့္ကာ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ ေမာ့ႏွင့္ ဘဝင္ျမင့္လွ်က္ရွိပါေတာ့သည္။ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၁၁)နာရီခြဲၿပီ။
“ ေဟာေတာ့…(၁၀)နာရီ ခ်ိန္းထားတာ ဒုကၡပါဘဲ…”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ခပ္သြက္သြက္သုတ္ေျခတင္လိုက္ပါေတာ့သည္။
…………………………………
ကိုကိုေမာင္ က်ဴရွင္ကျပန္လာေတာ့ (၉)နာရီ (၄၅)မိနစ္ ရွိၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေကသြယ္မိုးကို ရည္းစားစကားေျပာမည္။ အခြင့္သာလွ်င္ ျဖဳတ္မည္။ ေကသြယ္မိုး၏ အေျပာအဆို အၾကည့္အရႈအမူအယာေတြက သူဘာလုပ္လုပ္ သေဘာတူၾကည္ျဖဴမည့္ လကၡဏာေတြ ျပသ လွ်က္ရွိ၏။ လက္ေႏွးလို႔မျဖစ္။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဝင္းတံခါးမွာ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ သူ႔မိေထြးဝမ္းကြဲ မရွိေၾကာင္း ေသခ်ာ၏။ ဦးေလး ျဖစ္သူက အလုပ္႐ုံမွာသာေနသည္မို႔ ဒီအခ်ိန္အိမ္မွာေနေလ့မရွိ။
ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ သူ႔စိတ္ကူး အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေတာ့ မည္မို႔ အူျမဴးေနသည္။ ေကသြယ္မိုး၏ တင္းတင္းမို႔မို႔ ႏို႔အုံႏွစ္မႊာႏွင့္ ျပည့္တင္းစြင့္ကားေသာ တင္ဆုံထြားထြားတစ္တစ္ႀကီးကို ျမင္ေယာင္ မိကာ သူ႔ေပါင္ၾကားက ဒုတ္တန္ႀကီးမွာ မတ္ကနဲ ေတာင္ထလာသည္။ ဘဝေပးကုသိုလ္အရ ေယာက္်ားပီသစြာ ေခ်ာေမာ႐ုံမွ်မက စံခ်ိန္မွီ ေသာ ဒုတ္ႀကီးကိုပါ ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
သူ႔ ဒုတ္တန္ႀကီးမွာ အရွည္ (၇)လက္မခြဲ လုံးပတ္ (၄)လက္မခြဲမို႔ အားရေက်နပ္စရာေကာင္းလွသည္။ ေကသြယ္မိုး ခံႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ရွာေဖြမွတ္သားထားေသာ ကာမဗဟုသုတတို႔ျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ႏႉးႏွပ္၍ ျဖဳတ္ရမည္သာ။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း လီးႀကီးက ႂကြ သထက္ႂကြ မတ္သထက္မတ္ေတာင္လာ၏။ ကိုကိုေမာင္ သူကိုင္ေသာ ေသာ့ျဖင့္ တံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ပိတ္၏။ ေကသြယ္မိုး လာလွ်င္ ဘဲလ္တီးေနက်ျဖစ္သည္။
အေပၚထပ္တက္၍ ၾကာၾကာလိုးႏိုင္ေအာင္ ညေစ်းက အသင့္ဝယ္ထားေသာ လီးႀကီး ေဆးကို လိမ္းလိုက္သည္။ ေသာက္ေဆး ကိုေတာ့ ေကသြယ္မိုးလာမွ ေသာက္မည္။ ပထမဆုံး စတင္ဖိုက္ရမည့္ပြဲမို႔ ေယာက္်ားအစြမ္း သတၱိျပႏိုင္မွျဖစ္မည္။ ၾကာၾကာစိမ္လိုးႏိုင္ေလ မိန္းမစြဲေလဟူေသာ စကားကို ကိုကိုေမာင္ သိထား၏။
နဂိုကပင္ ေတာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ေဆးလိမ္းလိုက္ေသာအခါ သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာေက်ာလာသည္။ ဒစ္ဆံ ၿပဲႀကီးကလည္း ဝင္းေျပာင္တင္းကားေန၏။
“ ကရင္…ကရင္…ကရင္…”
ကိုကိုေမာင္ ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာဝတ္၍ အေပၚထပ္မွဆင္းလာ၏။ တံခါးဝသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေကသြယ္မိုး မဟုတ္ဘဲ မိေထြးဝမ္း ကြဲ မေဝေဝခိုင္ ျဖစ္ေန၏။ တံခါးဖြင့္၍ ေသာ့ျဖဳတ္႐ုံမွ်သာရွိေသး မေဝေဝခိုင္က တံခါးကိုဆြဲဟကာ အေလာတေကာ ဝင္လိုက္သည္။
သည္ေတာ့ ရပ္လွ်က္ရွိေသာ ကိုကိုေမာင့္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ မေဝေဝခိုင္ ကိုယ္လုံးမွာ ထိထိမိမိႀကီး ပြတ္တိုက္သြား၏။ မေဝေဝခိုင္၏ ႀကီးမား စြင့္ကားေသာ ဖင္ဆုံသားႀကီးက ကိုကိုေမာင္၏ ေပါင္ရင္းကို အိကနဲ ဖိမိသြား၏။ ထို႔အတူ ဆူၿဖိဳးတင္းအိေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္မႊာကလည္း ကိုကို ေမာင္၏ နံေစာင္းကို ေႏြးေထြးအိစက္စြာ ဖိကပ္သြားသည္။
မေဝေဝခိုင္ အေတာ္ၾကာသည္အထိ ဖိကပ္ထား၏။ ၿပီးမွ အိမ္ထဲသို႔ ခပ္သြက္ သြက္ ဝင္သြားသည္။ ေစာေစာကပင္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ စိတ္ေတြထေနသျဖင့္ ကိုကိုေမာင္ တကိုယ္လုံးရွိန္းဖိန္းတုန္လႈပ္သြား၏။ လိမ္းေဆးကလည္း တရိပ္ရိပ္သတၱိျပလွ်က္ရွိ၏။ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ေကသြယ္မိုးကိုေမ့သြား၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘာကိုမွသတိမရေတာ့ဘဲ မေဝေဝခိုင္ ေနာက္သို႔လိုက္ခဲ့သည္။ တံခါးကိုလည္း သည္အတိုင္းဖြင့္ထားခဲ့မိသည္။ ၿခံဝင္းႏွင့္ အိမ္မႀကီးက ေပ (၄၀)ေလာက္ ကြာသည္။ ကိုကိုေမာင္ အိမ္တြင္းေရာက္သြား ေတာ့ မေဝေဝခိုင္က ဖိနပ္ကိုကုန္းေကာက္ရင္း အခန္းထဲဝင္သြားသည္။ ကုန္းလိုက္သည့္အခိုက္တြင္ ဖင္ဆုံထြားထြားႀကီးက အစြမ္းကုန္ စြင့္ကားသြားသည္။
ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုကိုေမာင့္ ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးမွာ တင္းကနဲ တင္းကနဲျဖစ္သြားသည္။ နိမ့္ခ်ီ ျမင့္ခ်ီျဖင့္ စည္းခ်က္က်က် လႈပ္ခါသြားေသာ ဖင္ဆုံႀကီးက ကိုကိုေမာင့္ မ်က္စိထဲစြဲသြားသည္။ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ သူ႔ဦးေလးႏွင့္ မေဝေဝခိုင္ တို႔ လိုးၾကတာကို ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကည့္ဖူး၏။ မေဝေဝခိုင္က အေပးေကာင္းသည္။ ရခါစကေတာ့ ဦးေလးကလည္း အေတာ္လိုးႏိုင္သည္။
မေဝေဝခိုင္၏ အေပးေကာင္းျခင္း၊ အျပဳစုေကာင္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဦးေလးျဖစ္သူ ေသာကမွာ ပါးလွ်စျပဳလာသည္။ အရက္ကိုလည္း အတိုင္းအဆႏွင့္ေသာက္ေတာ့၏။
မႏွင္းရီေလာက္ မခ်စ္သည့္တိုင္ သူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူ မေဝေဝခိုင္အေပၚမွာ သာယာတပ္မက္လာ သည္။ တစ္ေန႔ ဦးေလးအေစာႀကီး အိမ္ျပန္လာသည္။ ခါတိုင္း သည္အခ်ိန္ျပန္လာေလ့မရွိ။ မ်က္ႏွာေၾကာလည္း တင္းေနသည္။ အေပၚ ထပ္ အခန္းထဲစာက်က္ေနေသာ ကိုကိုေမာင့္ထံ ေရာက္လာသည္။
“ ကိုကိုေမာင္…မေဝ မေရာက္ေသးဘူးလား…”
“ ဟုတ္ကဲ့…ဦးေလး…”
“ ေတာက္…ဒီဖာသယ္မေတာ့…သိၾကေသးတာေပါ့ကြာ…”
ည (၉)နာရီထိုးေတာ့ မေဝေဝခိုင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။ ဦးေလးက အခန္းထဲကေစာင့္ရင္း အရက္ေသာက္ေနသည္။ အေျခအေန ထူးျခားေတာ့မည္ကိုသိ၍ ကိုကိုေမာင္ကလည္း အေပၚထပ္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။ ဦးေလးကိုေတြ႕ေတာ့ မေဝေဝခိုင္ အံ့ၾသသြား၏။ သို႔ ေသာ္ ဟန္လုပ္၍
“ ဟင္…အကိုႀကီးက အေစာႀကီးေရာက္ေနတယ္…”
ဦးေလးက ဘာစကားမွမေျပာဘဲ အရက္ေသာက္ရင္း ခပ္တည္တည္ၾကည့္ေနသည္။ မေဝေဝခိုင္က ဦးေလးေရွ႕မွာပင္ အဝတ္အစား လဲသည္။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘရာစီယာသာက်န္ရွိေနစဥ္ ဦးေလးထံသို႔လာၿပီး ေဘးကပူးကပ္ထိုင္လိုက္သည္။
“ ဒီေန႔…ဆာၿပီနဲ႔တူတယ္…ဟုတ္လား…”
ေျပာေျပာဆိုဆို ပုဆိုးကိုလွန္၍ ဦးေလး လီးတန္ႀကီးကို ပြတ္သပ္ဆုတ္ဆြေပးသည္။ ဦးေလးက မလႈပ္။ အရက္ကိုသာ ဆက္ေသာက္ ေန၏။ ဦးေလး၏ မတုန္မလႈပ္အမူအယာေၾကာင့္…
“ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲကြာ…ခပ္တည္တည္ႀကီး…ၾကည့္ပါလား ေငါင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ လႈပ္လည္း မလႈပ္ဘူး…”
မေဝေဝခိုင္က ေငါင္စင္းစင္းျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ဖဝါးေပၚတင္၍ (၂)ခ်က္ (၃)ခ်က္ ဆုတ္ရင္းေျပာသည္။
“ မင္း…ေန႔လည္က ဘယ္သြားေသးလဲ…”
“ ၿမိဳ႕သစ္က ညီမဆီပါ…”
“ တစ္ေယာက္ထဲလား…”
“ တစ္ေယာက္ထဲေပါ့ အကိုႀကီးကလဲ…”
“ မင္း သြားတဲ့အိမ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အိမ္မွာ ေန႔လည္က ငါ ပစၥည္းသြားပို႔တယ္…မင္းကို ေကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာ ေတြ႕လိုက္တယ္…အဲဒါ အကိုပါလို႔ေတာ့ မေျပာနဲ႔…ခါးဖက္ၿပီး လိုက္သြားတာ အေသအခ်ာျမင္လိုက္တယ္။ မင္း…ငါနဲ႔ မေပါင္းခ်င္ရင္ အခု ဆင္းသြားလို႔ရတယ္ေနာ္…”
“ အဟင္း…ဟင္း…အကိုပါလို႔ မေျပာနဲ႔ဆိုေပမယ့္ ေျပာရမွာပဲ အကိုႀကီးေရ…အဲဒါ အကိုဝမ္းကြဲအစစ္ပါ…”
မေဝေဝခိုင္က ဆက္တီခုံေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ဒူးတုတ္ထိုင္လွ်က္ ဦးေလးလီးႀကီးကို ပါးစပ္ျဖင့္ မႈတ္ေပးေနသည္။ ဦးေလးကမူ ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ သူလုပ္သမွ် အသာၿငိမ္ခံေနသည္။ အေတာ္ၾကာေတာ့ လီးႀကီးက မေတာင္ခ်င့္ ေတာင္ခ်င္ ေတာင္လာသည္။
မေဝေဝခိုင္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ ဘရာစီယာကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဦးေလးလက္ကို သူ႔ႏို႔အုံႀကီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ ဦးေလးက ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို တလွည့္ စီ ဆုတ္ေခ်ေပးေန၏။ မေဝေဝခိုင္က ဒစ္ႀကီးကို ၿပဲသထက္ၿပဲေအာင္ၿဖဲၿပီး ပါးစပ္ျဖင့္ ေတ့စုပ္ေပးသည္။
ဦးေလး ပုံစံၾကည့္ရသည္မွာ သိထားသေလာက္မေျပာေတာ့ဘဲ အေခ်ာင္ရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အေခ်ာင္လုပ္ရသလိုမ်ိဳး ေပၚ လြင္ေနသည္။ ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ ဦးေလးႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲလိုက္ခ်င္သည္။
ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း မေနႏိုင္ေတာ့၍ ဂြင္းတိုက္လိုက္ ၏။ လေရေတြက ဗ်င္းကနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မခ်စ္သည့္တိုင္ ေသြးသားဆႏၵအရ ထႂကြလာပုံရ၏။ မေဝေဝခိုင္ကို ခုတင္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ပက္လက္အိပ္ခိုင္းၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင့္ေထာင္ၿဖဲကားၿပီး မတ္တပ္ရပ္၍ ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ (၃)မိနစ္ ေလာက္အေရာက္တြင္ ၿပီးသြားပုံရ၏။
ဦးေလး သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲက ထြက္လာသည္ႏွင့္ လီးတန္ႀကီး က ေပ်ာ့ေခြငိုက္ဆင္းေနေတာ့၏။ အရက္တစ္ခြက္ေသာက္ၿပီး ခုတင္ေပၚတက္အိပ္ေတာ့သည္။ မၾကာခင္ ဦးေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွ ေစာေစာက ဆက္တီခုံေပၚျပန္ထိုင္ၿပီး သူ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို သူ႔ဖာသာ ဆုတ္ေခ်ေန၏။
(၁၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ ခုတင္ေျခရင္းရွိ ဘီ႐ိုဆီသို႔သြား ၿပီး ဘီ႐ိုေအာက္လက္ႏႈိက္သည္။ လက္ထဲတြင္ အဝတ္ႏွင့္ပတ္ထားေသာ ပစၥည္းတစ္ခုပါလာသည္။ ခုံေပၚျပန္ထိုင္ၿပီး အဝတ္ကိုေျဖလိုက္ သည္။ ရာဘာလီးတုႀကီးျဖစ္ေန၏။ ကိုကိုေမာင္ အံ့ၾသသြားသည္။ မေဝေဝခိုင္က ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲကာ လီးတုႀကီးကို သူ႔ေစာက္ဖုတ္ ထဲ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ အသြင္းအထုတ္ျပဳလုပ္ပါေတာ့သည္။
(၂၅)မိနစ္ခန္႔ အေရာက္တြင္ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ဆန္႔တန္းလွ်က္ တဆတ္ဆတ္တုန္လႈပ္ကာ ၿငိမ္သက္သြားေတာ့သည္။ ထိုေန႔ကပင္ ကိုကိုေမာင့္ စိတ္ထဲ မေဝေဝခိုင္ကို လိုးခြင့္ရွိေၾကာင္း လိုးလို႔ရေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ေကသြယ္မိုး မ်က္ႏွာကို ျမင္ေယာင္မိ၍ မလိုးျဖစ္ခဲ့ပါ။ သူ ေကသြယ္မိုးကို တကယ္ ခ်စ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ပါသည္။
ယေန႔….ငဲ့ကြက္မႈတံတိုင္းႀကီး ၿပိဳက်သြားခဲ့ၿပီ။
…………………………………….
ဒီကိစၥ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ကိုကိုေမာင္ ရိပ္မိခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ႀကီးမားစြင့္ကားလွတဲ့ ဖင္ဆုံသားအိအိႀကီးျဖင့္ သူ႔ေပါင္ကို တမင္ဖိပြတ္ သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆူၿဖိဳးတင္းအိလွေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကလည္း သူ႔နံေစာင္းကို ပြတ္တိုက္သြားသည္။ ေစာေစာကပင္ ေကသြယ္မိုးကို အျပတ္လိုးရန္ လီးႀကီးေဆးေတြလိမ္းထားၿပီး ၾကာၾကာလိုးႏိုင္သည့္ေဆးကိုပါ ေသာက္ထားသည္။
သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ေတာ့ပါ။ ဤမွ်အထာေတြ ျပေနပါလ်က္နဲ႔မွ ကိုကိုေမာင္ ၿငိမ္သက္ေနလွ်င္ ေယာက္်ားမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႏြားသတၱဝါ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။ ကဲ ေသဖို႔ သာျပင္ေပေတာ့ မေဝေဝခိုင္ေရ။ စိတ္ထဲကႀကိမ္းဝါးလွ်က္ မေဝေဝခိုင္ အခန္းထဲစြတ္ဝင္လိုက္သည္။
မေဝေဝခိုင္က ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ အစားေတြကို တစ္ခုမက်န္ခြၽတ္ၿပီး အဝတ္အစားလဲရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ အခန္းထဲစြတ္ဝင္လာေသာ ကိုကိုေမာင့္ကို ျမင္ေတာ့ ထမီတစ္ ထည္ကို ကပ်ာကယာစြတ္ၿပီး ၿခဳံထားလိုက္၏။ ကိုကိုေမာင္က အခန္းတံခါးကို ဂ်က္ထိုးပိတ္လိုက္သည္။ မေဝေဝခိုင္က သူလုပ္သမွ်ကို ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ေက်နပ္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။
မေဝေဝခိုင္ ၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ ပုဆိုးႏွင့္အက်ႌကို ခြၽတ္ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚပစ္တင္လိုက္သည္။ ရင္အုပ္သားေတြက ေယာက္်ားပီသ စြာ ဖုထစ္ေနၿပီး က်စ္လစ္သန္စြမ္းေသာ ကိုယ္လုံးက မေဝေဝခိုင္ကို ဖမ္းစားထားသည္။
ထို႔ထက္ သည္းထိတ္ရင္ဖိုစရာ ျမင္ကြင္းက ကိုကို ေမာင့္ ေပါင္ၾကားရွိ တဆတ္ဆတ္ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ လီးတန္ႀကီးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေသြးေၾကာ ႀကီးေတြက အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ ဖုေဖါင္းေနသည္။ မေဝေဝခိုင္ တဏွာရာဂအားႀကီးေၾကာင္း ကိုကိုေမာင္ သိထားၿပီးျဖစ္သည္။ ဦးေလးႏွင့္ လိုးတာအားမရတိုင္း လီးတုႏွင့္ စခန္းသြားရတာကိုလည္း သိၿပီးျဖစ္သည္။
သံမဏိေခ်ာင္းႀကီးကဲ့သို႔ မာေက်ာသန္စြမ္းလွေသာ လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို တပ္မက္စြာၾကည့္ေနေသာ မေဝေဝခိုင္၏ ကာမရာဂ စိတ္မ်ား တစတစျပင္းထန္လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း တင္းမာေဖါင္းကားလာသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝတေလွ်ာက္မွာ လည္း တ႐ြ႐ြႏွင့္ျဖစ္လာသည္။ သူမရင္ထဲ ၿဖိဳးကနဲ ဖ်င္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲက စစ္ကနဲ ယားယားတက္လာသည္။ ကိုကိုေမာင့္ လီးတန္ႀကီးကို အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။
“ ကဲ…ၾကာပါတယ္ ေမာင္ေလးရယ္…မမ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…မင္းလီးႀကီးကို တအားခံခ်င္လာၿပီ…လိုးေပးေတာ့ေနာ္…”
မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ မြတ္သိပ္ေတာင့္တစြာ ေျပာရင္း ခုတင္ေဘာင္ေပၚလက္ေထာက္ကာ ဖင္ကုန္းေပးေတာ့သည္။ ျပဴးဝင္း အက္ကားေနေသာ ဖင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးႏွစ္မႊာက ကိုကိုေမာင့္ကို တဒဂၤအသက္ရႉရပ္သြားေစသည္။
ဖင္အိုးႀကီးႏွစ္မႊာၾကားမွ ေနာက္ သို႔ကန္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးေတြက အညိဳေရာင္သမ္းေနၿပီး အတြင္းပိုင္းမွာမူ နီရဲေန၏။ ကိုကိုေမာင္ ေစာက္ ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဝါးႏွင့္ ပင့္၍သုံးေလးခ်က္ ပြတ္ေပးလိုက္ရာ မေဝေဝခိုင္ဖင္ဆုံႀကီးက အထက္သို႔ေျမာက္တက္လာသည္။ သူ႔လက္ဖဝါး မွာ ေစာက္ေရေတြစို႐ႊဲသြားသည္။
ထို႔ေနာက္ ဒစ္ၿပဲႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ေတ့ထားလိုက္ၿပီး ခါးႏွစ္ဖက္ကို အက်အနဆုတ္ကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ပူေႏြးရွိန္းျမေသာ အေတြ႕က တကိုယ္လုံးကို ဆိမ့္တက္သြားေစသည္။
“ ဇြိ…ဇြစ္…ျဗစ္…ျဗစ္…ဗရစ္…ျဗစ္…ဖြတ္….”
လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ တထစ္ျခင္းနစ္ဝင္သြားသည္။ မေဝေဝခိုင္ ဖင္အိုးႀကီးႏွစ္မႊာက ႂကြတက္ခါရမ္းသြား၏။ အားရ ေက်နပ္ေသာ စိတ္ေတြက သူမ တကိုယ္လုံးလႊမ္းဖုံးသြားေတာ့သည္။ ကိုကိုေမာင္က ခါးကိုမတ္မတ္ထားၿပီး ပူေႏြးႏူးညံ့ေသာ ေစာက္ဖုတ္ ႀကီးထဲကို လီးတန္ႀကီးျမႇဳပ္သြင္း၍ ေခတၱစိမ္ထားလိုက္သည္။ ႏူးညံ့သေလာက္ ညႇစ္အားစုပ္အား ေကာင္းလွေသာ ေစာက္ဖုတ္အေတြ႕က ကိုကိုေမာင့္ ရာဂမီးကို အလွ်ံႀကီးစြာ ေတာက္ေလာင္ေစ၏။
တဏွာရာဂအားႀကီးလွေသာ မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲ သို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး နစ္ဝင္ေနေသာ လီးအရသာကို မိန္းမူးေက်နပ္စြာ ခံစားေနစဥ္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ အူထဲအသဲထဲ ယားယားတက္လာသည္။ ဖင္ဆုံကတဆင့္ ေက်ာျပင္ႏုႏုဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေက်ာျပင္မွတဆင့္ ေအာက္သို႔လွ်ိဳဝင္ကာ ႏု႐ြတင္းအိေန ေသာ ႏို႔အုံမို႔မို႔ႀကီးကို ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြေပးသည္။
အားရေက်နပ္သည္အထိ ဆုတ္ေခ်ပြတ္ဆြၿပီးမွ အုံအရင္းကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဖင္ေက်ာႀကီးကို ရႈံ႕ခြက္၍ လီးႀကီးကို ျပန္ႏႈတ္ သည္။ ႏို႔အုံႀကီးကို ခပ္ဖြဖြေလးေခ်ေပးရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျပန္ဖိသြင္းသည္။
“ ျဗစ္…ျဗစ္…ႁပြတ္….ဗလစ္….ဖြတ္…ျဗစ္…ဖြတ္….ျဗစ္….”
“ အင့္…အေမ့….အား….အား….အီး….အင္း….ရွီး….ကြၽတ္…..ကြၽတ္…..”
လီးႀကီးကို အရွိန္ႏွင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္သျဖင့္ မေဝေဝခိုင္ တကိုယ္လုံး ဆတ္ကနဲေကာ့တက္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ပူ ရွိန္းက်င္တက္သြားသည္။
“ ရွီး….အီး…ဟီး…ကြၽတ္ ကြၽတ္….သာသာလုပ္ပါ….ေမာင္ေလးရယ္…..အီး….ဟင္း….အင္း….မင္း….လီးႀကီးနဲ႔ အဲ့သလိုသာ ေဆာင့္ ထိုး ေနရင္ မမ အသက္ထြက္လိမ့္မယ္…..”
“ သိပ္နာသလား….မမ….”
“ အင္း…ကြၽတ္…ကြၽတ္…..နာပါတယ္ဆို….”
“ ျဗစ္….ျဗစ္….ဇြိ….ျဗစ္….ဇြတ္…..”
“ အေမ့…..အင္း….အား….အမေလး…..ကြၽတ္ ကြၽတ္….”
မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ ႏႈတ္မွအမေလးတ၍ ခါးႀကီးေကာ့တက္သြားသည္။ အံ့ၾသစရာဓာတ္သေဘာက နာက်င္သေလာက္ အလြန္ အမင္း ေကာင္းလြန္းလွ၏။ ကိုကိုေမာင္က ဆက္ခါဆက္ခါ ေဆာင့္သည္။
“ ဖြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဒုတ္…..အေမ့…..အ….အင့္…..အ….ၾကည့္….ၾကည့္….အေမ့….အ….အင့္….ေျပာ…ရင္း…အင့္.….ၾကမ္း….အေမ့….ၾကမ္း….ရွီး….
အား….လာၿပီ….ကြၽတ္….ကြၽတ္….”
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္သေလာက္ အလြန္ထိမိေကာင္းမြန္သည္။ ၾကာေလေကာင္းေလ ေကာင္းေလဆိမ့္ေလမို႔ မေဝေဝခိုင္၏ ရာဂမီးမွာ အားႀကီးသထက္ အားႀကီးလာေတာ့သည္။ ကိုကိုေမာင္၏ ျပင္းထန္ေသာေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍တ မ်ိဳး ေျမႇာက္၍တဖုံ ဝိုက္၍တနည္း အခံႀကီးခံေပးေနသည္။
“ အီး…အင့္….အား….ေကာင္း….ေကာင္းလိုက္တာ…..ေမာင္ေလးရယ္….အမေလး….အား…ဟူး….ဖရႉး….အူး….အင့္….အေမ့…အင့္….အား….အီး…ဟီး…..ရွီး….
ကြၽတ္ ကြၽတ္….”
ကိုကိုေမာင္က ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို လႊတ္ထားလိုက္ၿပီး ခါးစပ္ကိုၿမဲၿမဲတင္းတင္းဆုတ္ကိုင္လွ်က္ ဒူးကိုအနည္းငယ္ ၫႊတ္ၿပီး ပင့္ပင့္ထိုးျပန္၏။ ထိုသို႔ ဒူးၫႊတ္ၿပီး ပင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာအခါ ျပဴးတင္းမတ္ေတာင္ေနေသာ ေစာက္စိငုတ္ ညိဳညိဳႀကီးကို အရွိန္ႏွင့္ ဒလစပ္ ပြတ္ထိုးေနသလိုျဖစ္သည့္အတြက္ မေဝေဝခိုင္ တစ္ေယာက္ အေကာင္းလြန္ကာ ဖင္သားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေန ၏။ ေလထဲတြင္ ေျမာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ေထာပတ္ျမစ္ထဲအစိမ္ခံလိုက္ရသည့္ႏွယ္ အီဆိမ့္သြားသည္။
“ ဖြတ္….ႁပြတ္…ျဗစ္….ပလြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….ဖြတ္…ျဗစ္…ဖြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ဒုတ္….ျဗစ္….”
“ အီး….အင့္…အ…အား….အေမ့….အား….အမေလး….အင့္….ကြၽတ္..ကြၽတ္….ရွီး….အီးဟီး….ကြၽတ္….ကြၽတ္….ေကာင္း….ေကာင္းလိုက္တာကြာ….အမေလး…..
အရမ္းထိတာပဲ…..အင့္…..အ…..”
ေဆာင့္ခ်က္ေတြက မီးပြင့္ထြက္မလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ သန္လြန္းျမန္လြန္းလွသည္။ မေဝေဝခိုင္ကလည္း အားက်မခံ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ခံသည္။ တေခါင္းလုံးရမ္းခါလွ်က္ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ငါးရံ႕ျပာလူးျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ တင္ပါးခြက္ေၾကာႀကီးေတြ ရႈံ႕ခြက္၍ ေနာက္သို႔ပစ္ပစ္ခံေနသည္မွာ ေၾကာက္ဖြယ္လိလိ ၾကက္သီးထစရာႀကီးျဖစ္သည္။
မေဝေဝခိုင္လို မိန္းမမ်ိဳးက တဏွာရာဂအားႀကီး၏။ ရမၼက္ေသြးသားေသာင္းၾကမ္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သာမန္လီးကို ၿဖဳံေလ့မရွိ။ အခု ကိုကိုေမာင့္ လီးႀကီးမွာ စံခ်ိန္မွီ႐ုံမွ်မက လြန္၍ပင္ေနေတာ့ သည္။ အလိုးအေဆာင့္အေညႇာင့္ေတြကလည္း သန္ျမန္႐ုံမွ်မက ၾကမ္းလည္းၾကမ္း၏။ မေဝေဝခိုင္ အလြန္ေတာင့္တခဲ့ရေသာ လီးမ်ိဳးကို အခုမွပင္ ခံရေတာ့၏။
ကိုကိုေမာင္က ေအာက္မွပင့္ထိုးၿပီးလိုးေနရာမွ ပုံစံကိုေျပာင္းလိုက္၏။ လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္အရင္းထိေရာက္ေအာင္ထုတ္၏။ ၿပီးမွ ခပ္ ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။
“ ဖြတ္…ဖရစ္….ဖြတ္….ျဗစ္….ဖရစ္….ဇြတ္….ျဗစ္….ဇြတ္…..ျဗစ္…..အားလား….လား…..အေမ့….အမေလး…..အမေလး….အီး…အင့္…..အား….ရွီး….က်စ္….
ကြၽတ္…..ကြၽတ္…..အ….အား….အင့္….အား…..”

မေဝေဝခိုင္ သံကုန္ညႇစ္၍ ေအာ္ဟစ္မိပါေတာ့၏။ အရွက္အေၾကာက္ဆိုတာလည္း လုံးဝမရွိေတာ့။ ပင္ကိုယ္အစြမ္း ေဆးအစြမ္း ေၾကာင့္ ကိုကိုေမာင့္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အံ့မခန္းပင္။

ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ စိတ္ကူးမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ ကြန္႔ျမဴးလွ်က္ ကိုကိုေမာင္တို႔ၿခံထဲ ေရာက္လာသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ (၁၀)နာရီ (၃၀)မိနစ္ရွိေနၿပီ။ ခ်ိန္းထားတာက (၁၀)နာရီ အခု မိနစ္(၃၀) ပင္လြန္ေနၿပီျဖစ္၍ ကိုကိုေမာင္ ေဒါေဖာင္းေနေလာက္ေရာ့မည္။ ေခ်ာ့နည္း ေတြကိုလည္း စဥ္းစားလိုက္၏။
ေကသြယ္မိုးက ကိုကိုေမာင္ ေစာင့္ေနေလာက္ၿပီအထင္ႏွင့္ အိမ္ထဲမဝင္ေတာ့ဘဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စာ က်က္ေနက်ျဖစ္သည့္ ပန္းစကၠဴ႐ုံႀကီးရွိရာသို႔ တန္းသြားသည္။
စကၠဴပန္းပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုေမာင္ မရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ဘာစာအုပ္မွမရွိ။ ပန္းေျခာက္ေတြက စားပြဲႏွင့္ ကုလားထိုင္ေပၚ တြင္ က်ေရာက္ေနသည္ျဖစ္၍ ကိုကိုေမာင္ လုံးဝမလာေသးသည္မွာ ေသခ်ာသြားသည္။
စိတ္ထဲထူးဆန္းသလို ေအာက္ေမ့မိသည္။ လြယ္ အိတ္ကို စားပြဲေပၚပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ႀကီးဆီသို႔ျပန္သြားသည္။ အဆင္သင့္ပြင့္ေနေသာ ေနာက္ေဖးေပါက္မွ ဝင္ခဲ့၏။ ကိုကိုေမာင္က အ ေပၚထပ္မွာေနသျဖင့္ ေလွကားေပၚတက္မည္အျပဳ ေလွကားႏွင့္ကပ္လ်က္ရွိေသာ မေဝေဝခိုင္ အခန္းထဲက ညီးညဴလႈပ္ရွားသံေတြ ၾကား လိုက္ရသည္။ အေပၚထပ္တက္မည့္ ေျခလွမ္းေတြက တုန္႔ကနဲရပ္ဆိုင္းသြားၿပီး အခန္းနားသို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။
အခန္းကို (၃)ထပ္သား အေကာင္းစားျဖင့္ကာရံထားသည့္အတြက္ အေပါက္မရွိေအာင္ လုံၿခဳံသည့္တိုင္ အုတ္နံရံကဲ့သို႔ ထူထူထဲထဲမရွိ႐ုံမွ်မက ေလဝင္ေလထြက္ ေကာင္းေအာင္ အေပၚပိုင္းတြင္ သံဇကာေတြတပ္ဆင္ထားသည့္အတြက္ အခန္းတြင္းက အသံေတြမွာ အတိုင္းသားၾကားေနရ၏။ ေစာေစာက ဝင္လာကာစ ျဗဳန္းကနဲမို႔ မၾကားမိေသာ္လည္း အေသအခ်ာနားေထာင္လိုက္ေသာအခါ
“ ဖြတ္….ဖြပ္….ဖြတ္….ျဗစ္…..ပလြတ္….ျပစ္….ျဗစ္….ျဗစ္…..အား….ရွီး….ကြၽတ္…..အေမ့….အား….အ….ေကာင္း….ေကာင္းလိုက္တာကြာ….အမေလး….ထိ….ထိလိုက္တာ
….ဇြ…ဇြတ္….ၿဗိ….အင့္….အင့္….အ….ေဆာင့္….အေမ့….နာ…နာေဆာင့္….အ…..မမၿပီး…ၿပီး.….ေတာ့မယ္….ျဗစ္….ၿဗိ….ျဗစ္….ဒုတ္….ျဗစ္….ဒုတ္…..ျဗစ္….ျဗစ္….အမေလး
….အား….ဟား…..ကြၽတ္….ဟုတ္….ဟုတ္ၿပီ…..အင့္…အင့္….အ….”
ေတာ္ေတာ္ေလး ပက္ပက္စက္စက္လိုးေနပုံရသည္။ ေစာက္ဖုတ္သံ၊ လီးသံ၊ ၿငီးသံေတြက တခန္းလုံးဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္ေန၏။ ေမာင္ေလးဆိုသူမွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္းမသိ။ ကိုကိုေမာင့္ မိေထြးဝမ္းကြဲ မေဝေဝခိုင္က ေပြမည့္ပြမ္မည့္ပုံစံႀကီးမို႔ သူ႔ဦးေလးမရွိခိုက္ တ ျခား ေကာင္တစ္ေကာင္ႏွင့္ ခ်ိန္းတြယ္ေနပုံရသည္။
“ နာနာေဆာင့္…..ဟုတ္ၿပီ…..ဟုတ္ၿပီ…..အမေလး….ေကာင္း….ေကာင္းလိုက္တာ…..”
“ ဖြတ္….ဖြပ္….ဖြတ္….ပလြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ျပစ္…..ျဗစ္…..”
“ မမ…ေကာင္းလားဟင္…..”
“ အင္း….အမေလး…..ေကာင္း….ေကာင္းတယ္….နာ….နာ….အင့္….”

ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ကိုကိုေမာင့္ အသံကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ တကိုယ္လုံး မိုးႀကိဳးအျပစ္ခံလိုက္ရသလို တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ ျခားသြား၏။ ႏွလုံးသားႏုႏုကို ေသာကအပူလုံးႀကီးက ဒုန္းကနဲဝင္ေဆာင့္သည္။ ျပာေဝမူးမိုက္သြား၏။ အခန္းနံရံကိုမွီ၍ မ်က္လုံးကို မွိတ္ ထားသည္။ နာၾကည္းခံျပင္းစိတ္ေတြက တရိပ္ရိပ္တက္လာသည္။ မာနတရားက ဦးေႏွာက္ထဲေရာက္လာ၏။ ေကသြယ္မိုး အံကိုတင္း တင္းႀကိတ္ရင္း ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ေစာက္ေရပူတခ်ိဳ႕ ျပစ္ကနဲထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

ထြန္းထြန္း တစ္ေယာက္ အိမ္အျပင္ဖက္ရွိ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အျပာစာအုပ္တစ္အုပ္ကို အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းထဲညႇပ္၍ ဇိမ္ႏွင့္ ဖတ္ေနစဥ္ သူ႔ကိုျဖတ္ေက်ာ္သြားေသာ ေကသြယ္မိုးကို အနီးေရာက္မွ ျမင္လိုက္၏။ ေစာေစာကလြယ္အိတ္ႏွင့္ ထြက္သြားၿပီး အခုလြယ္ အိတ္ ျပန္မပါ။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကလည္း နီျမန္းထူအန္းေနၿပီး ငိုထားပုံရသည္။ ေကသြယ္မိုးက ငုတ္တုတ္ႀကီးေတြ႕ေနရေသာ သူ႔ကို ေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ထဲတန္းဝင္သြားသည္။ ပုံစံက ရည္းစားပူမိလာေသာပုံမ်ိဳး ထြန္းထြန္း ၿပဳံးလိုက္သည္။ အျပာစာအုပ္ကို ေတာင္ သိမ္းဆည္းဖို႔ရာ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ သည္အတိုင္းညႇပ္ခဲ့ၿပီး ေကသြယ္မိုးေနာက္ ထလိုက္ခဲ့သည္။
သူ႔အခန္းေပါက္ေရာက္ေတာ့ ခယ္မေခ်ာက ေခါင္းအုံးကို မ်က္ႏွာအပ္၍ ေမွာက္ရက္ႀကီး အိပ္ေန၏။ ထမီက ဒူးေခါင္းအထက္နားထိ ေရာက္ေန၏။ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဘးသို႔ခပ္ကားကားအေနအထားျဖစ္ သည္။ ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ေသာ ေျခသလုံးသား ျပည့္ ျပည့္ေလးက စြဲမက္စရာေကာင္းလွသည္။ ဆူၿဖိဳးထြားတစ္ေသာဖင္ဆုံႀကီးက သိသိသာသာ ခုံးေမာက္ေနသည္။ မ်က္ႏွာက တဖက္သို႔ ေစာင္းထားသည္။ တခ်က္ တခ်က္ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲတုန္ခါသြားသည့္အတြက္ ငိုရႈိက္ေနေၾကာင္း သိသာ၏။
ကိုကိုေမာင့္ကို ဂလဲ့စားျပန္ေခ်ခ်င္သည္။ သူလုပ္သလို လုပ္ျပခ်င္သည္။ မနက္က သူ႔ကိုရမၼက္ၾကည့္ ၾကည့္ခဲ့ေသာ ကိုထြန္းပုံရိပ္ကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အဆင္သင့္ပင္ ကိုထြန္းတစ္ေယာက္လုံး ရွိေနၿပီ။ မိန္းမက်မ္းေက်ၿပီးျဖစ္ေသာ အိမ္ေထာင္သည္ေယာက္်ားတစ္ ေယာက္မို႔ အထူးျမဴဆြယ္စရာပင္ လိုမည္မထင္ေတာ့။ မနက္က သူ႔ကိုၾကည့္ေသာ အၾကည့္ေတြက လိုးခ်င္လို႔ၾကည့္မွန္း ေကသြယ္မိုး အ တတ္သိသည္။ ေတြ႕ႀကဳံရမည့္အေရးအခင္းအတြက္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားေန၏။ ကိုကိုေမာင္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဂလဲ့စားေခ်ရေတာ့မည္မို႔ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနသည္။
…………………………………………..
မနက္ကတည္းက ခယ္မျဖစ္သူကိုၾကည့္ၿပီး လီးေတြေတာင္ စိတ္ေတြထခဲ့ရေသာ ကိုထြန္း တစ္ေယာက္ သူ႔ေယာကၡမေတြမရွိမွန္းသိ ၍ ညမွ မီးစင္ၾကည့္ျဖဳတ္မည္ဟု ႀကံစည္ထားရာ အခုေတာ့ ကာမပြဲေတာ္အုပ္ႀကီးက သူ႔ေရွ႕ေမွာက္သို႔ တည့္တည့္ႀကီးေရာက္လာၿပီ။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ အျပာဇာတ္လမ္းကလည္း ခယ္မႏွင့္ခဲအိုဇာတ္လမ္း။
ကိုထြန္း တစ္ေယာက္ ခုတင္ေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ခယ္ မျဖစ္သူ၏ ဆူၿဖိဳးက်စ္လစ္ေသာ ကိုယ္လုံးႀကီးကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ရင္း ဘယ္ပုံခင္းက်င္းရမည္ကို အကြက္ခ်စဥ္းစားေနသည္။ ရာဂမီး ေတာင္ကလည္း တဝုန္းဝုန္းေပါက္ကြဲေနသည္။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ေကသြယ္မိုးကလည္း ယခုအခ်ိန္ထိ မလႈပ္ရွားေသးသည့္အတြက္ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနရွာသည္။
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းက လႈိက္ကနဲ လႈိက္ကနဲ လႈပ္႐ြေနသလို ဖင္ဖ်ားေတြလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ ထြန္းထြန္းက အစီအစဥ္ခ် မွတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္၍ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ လေမႊးအုံမဲမဲအုပ္အုပ္ၾကားမွ ထိုးေထာင္ထြက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ မာေက်ာက်စ္ ေတာက္ေန၏။ ထြားႀကိဳင္းေသာ အသြင္ထက္ ႀကီးမားက်စ္လစ္ေသာ အသြင္ကိုေဆာင္ေနသည္။
လုံးပတ္ (၄)လက္မ အရွည္(၆)လက္မခြဲရွိ လီးတန္ႀကီးမွာ ေသြးေၾကာႀကီးေတြ ေဖာင္းထလွ်က္ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲေတာင္မတ္ေန ၏။ ကိုထြန္းက ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲလွ်က္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားျဖစ္ေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ကန္႔လန္႔ျဖတ္အေနအထားအ ေရာက္တြင္ ေကသြယ္မိုးကလည္း ၿဗဳံးကနဲ ပက္လက္လွန္ခ်လိုက္သည္။ အံ့ၾသထိတ္လန္႔ေသာ အမူအယာႏွင့္
“ ဟင္….ကို….ကိုထြန္း…..ရွင္….ရွင္…..”
ေကသြယ္မိုး စကားပင္ဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရ ကိုထြန္းက ထမီကိုဆြဲလွန္ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲလွ်က္ ရင္ဘတ္ဆီဖိတြန္းလိုက္ သည္။ ဖင္အုံေဖြးေဖြးႀကီးက ခုတင္ေစာင္းႏွင့္ အံက်ကြက္တိျဖစ္ေန၏။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းေပးရင္း က်န္ လက္တစ္ဖက္က သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္ကာ ေဖာင္းႂကြၿပဲလန္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ တရွိန္ထိုးသြင္းထည့္လိုက္သည္။ လိုး ေနက်မို႔ လီးက ဟိုေခ်ာ္ ဒီေခ်ာ္လုံးဝမျဖစ္ဘဲ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီးဝင္သြား၏။
“ ဖြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဖြတ္…..ဖရစ္….ျဗစ္…..ျဗစ္…”
“ အီး…..အမေလး….အား…..အား….ေသ….ေသေတာ့မယ္…..အေမ….အား….အမေလး…..အမေလး……”
တုတ္ခိုင္ရွည္လ်ားၿပီး မာေက်ာေသာ လီးတန္ႀကီးက တရွိန္ထိုးဝင္လာသည့္အတြက္ ေစာက္ဖုတ္အုံတခုလုံး ၿဖိဳးကနဲ ဖ်င္းကနဲ က်င္ ကနဲ ဆိမ့္ကနဲျဖစ္သြား၏။ ေပါင္တန္ေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးမွာလည္း ေဘးသို႔အစြမ္းကုန္ကားထြက္သြား၏။ ေက်နပ္ျခင္း အားရျခင္း နာ က်င္ျခင္းေဝဒနာေတြကို တၿပိဳင္တည္းခံစားလိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကိုလည္း တင္းေနေအာင္ကိုက္ထားလိုက္မိသည္။
ေစာက္ေရေတြက စို႐ႊဲေနၿပီျဖစ္ရာ နာက်င္သည့္တိုင္ အလြန္ေကာင္းေန၏။ ကိုထြန္းက ဆီးခုံခ်င္းထိကပ္သည္အထိ ဖိသြင္းထားရာမွ ျပန္ဆြဲႏႈတ္သည္။ ေစာက္ေရေတြက စို႐ႊဲေနၿပီျဖစ္၍ အေဆာင့္ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုကုန္း၍ ေကသြယ္မိုးခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္အတြင္း သူ႔လက္ကိုလွ်ိဳသြင္းကာ ပခုံးသားႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုတ္ဖက္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသား ကုန္ ႀကဳံး၍ ေဆာင့္ေတာ့သည္။
“ ဖြတ္….ျပစ္….ျဗစ္….ဖြတ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ဖြတ္….ျဗစ္….”
“ အား….အား……အမေလး…..အား…..ကြၽတ္ ကြၽတ္…..”
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က တအားအားေအာ္ဟစ္ရင္း နာေကာင္းလွေသာ ကာမအရသာထူးႀကီးကို မ်က္လုံးစုံမွိတ္ရင္း အံ ႀကိတ္ခံသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရပ္အနားမရွိ ျပင္းထန္လွသည္။ စစ္ဦးကို ဒလၾကမ္းၿဖိဳေသာနည္းျဖစ္သည္။
ၾကာၾကာစိမ္လိုးႏိုင္သူမွ သာ ဤနည္းဗ်ဴဟာကို သုံးသင့္သည္။ လေရထြက္လြယ္သူတို႔ ဤနည္းကိုသုံးလွ်င္ ဗုံးဗုံးလဲက်ရႈံးတတ္သည္။ ထိုအခါ မိန္းမျဖစ္သူ၏ အ ထင္ေသးျခင္းကို ခံရတတ္၏။ ထို႔ေနာက္ တစ္သက္လုံးလင္ႏိုင္မိန္းမဘြဲ႕ကို ယူေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား စည္းခ်က္ညီညီ လိုးေနၾက စဥ္……
ကိုကိုေမာင္ တစ္ေယာက္ မေဝေဝခိုင္ကို (၃)ခ်ီတိုင္တိုင္ အားရေအာင္လိုးၿပီးေနာက္ မေဝေဝခိုင္ ဖလပ္ျပသြားသည့္အတြက္ ရပ္နား လိုက္သည္။ သည္ေတာ့မွ ေကသြယ္မိုးႏွင့္ စာအတူက်က္ရန္ ခ်ိန္းထားသည္ကို သတိရ၏။ ပက္လက္ႀကီးမွိန္းေနေသာ မေဝေဝခိုင္ကို ထားခဲ့၍ ပုဆိုးကပ်ာကယာဝတ္ကာ စာက်က္ေနက် ပန္းစကၠဴ႐ုံသို႔ အေသာ့ကေလးထြက္ခဲ့သည္။
ေကသြယ္မိုး ‘လြယ္အိတ္ကေလး’ က စားပြဲခုံေပၚေရာက္ေန၏။ ဟိုဟိုဒီဒီရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕။ အိမ္ထဲျပန္ဝင္သည္။ ဘာအရိပ္အေရာင္မွ မေတြ႕။ ဟား….သြားၿပီ သူႏွင့္ မေဝေဝခိုင္တို႔ လိုးေနတာကို ေကသြယ္မိုး သိသြားၿပီ။ ကိုကိုေမာင္ ေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ရသြားသည္။ ပန္းစကၠဴ႐ုံသို႔ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ သြား၏။ ေကသြယ္မိုး လြယ္အိတ္ကေလးကို ေကာက္လြယ္လွ်က္ ေကသြယ္မိုး အိမ္ဖက္ထြက္ခဲ့သည္။ ေက်နပ္သည္အထိ ေခ်ာ့ရေပ ေတာ့မည္။
ေကသြယ္မိုးတို႔အိမ္မွာ လူသူအရိပ္အေယာင္ကင္းမဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူႀကီးေတြလည္း ရွိပုံမရ။ စိတ္ထဲပူသြားသည္။ နာၾကည္း ခ်က္ေၾကာင့္ ႀကိဳးဆြဲခ်ေသေနမွျဖင့္ တစ္သက္လုံး ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရေတာ့မည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ေတြ႕ခဲ့ သည္။ ေကာက္မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့သည္။ ေကသြယ္မိုး အခန္းဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။ အခန္းနားအေရာက္တြင္….
“ သြယ္ေလး….ေကာင္းလားဟင္….”
“ အင္း….အင္း…..အမေလး….ေကာင္း….ေကာင္းတယ္…..ကိုထြန္း….အမေလး…..ေဆာင့္….ေဆာင့္….နာ…နာေဆာင့္……အင့္……အ….ကြၽတ္….ကြၽတ္…..”
ၾကားလိုက္ရေသာအသံက ကိုကိုေမာင့္ရင္ဝကို လွံအစင္းေပါင္းတစ္ရာႏွင့္ တစ္ခ်က္တည္းအထိုးခံလိုက္ရသလို စူးနစ္ပူေအာင့္သြား ၏။ ေကသြယ္မိုး အခန္းက ထရံႏွင့္ကာထားသည္မို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္စရာအေပါက္ကေလးေတြရွိႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသား မင္းသမီးပုံေတြ အျပည့္နီးပါးကပ္ထားသျဖင့္ အေပါက္ကိုမေတြ႕ဘဲျဖစ္ေနသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ေထာင့္စြန္းတစ္ခုကြာၿပဲေနေသာေနရာမွ အ တြင္းသို႔ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။
ေကသြယ္မိုး တစ္ေယာက္ ခုတင္ေပၚတြင္ အဝတ္အစား လုံးဝမရွိဘဲ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားအေနအထားျဖင့္ ပက္လက္ႀကီးအလိုးခံကာ ဒူးေထာက္လွ်က္ လိုးေပးေနေသာ သူ႔ခဲအို၏ခါးကို တင္းက်စ္ေနေအာင္ ဖက္ထားသည္ကို ဘြားကနဲ ျမင္လိုက္ရ၏။
“ အား….အမေလး…..ေကာင္းလိုက္တာ ကိုထြန္းရယ္…..ညလည္း အခုလိုလိုးေပးအုံးေနာ္…..”
“ ေအးပါကြာ….စိတ္ခ်….”
ကိုကိုေမာင့္ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြား၏။ ရင္ထဲနာက်င္စူးေအာင့္သြားသည္။ အသာေလးအခန္းနားက ခြာခဲ့သည္။ ပက္လက္ကုလား ထိုင္နားေရာက္ေသာအခါ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို လွန္ၾကည့္သည္။ အျပာစာအုပ္တစ္အုပ္ ထြက္လာ၏။ အျပာစာအုပ္ကို မဂၢဇင္းေပၚတင္လွ်က္ ထိုအေပၚမွ ေကသြယ္မိုး လြယ္အိတ္ကေလးကို တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေႏွးေကြးေသာေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ထြက္ခဲ့၏။
ႏွစ္ေယာက္သား လိုးအားရေသာအခါ အဝတ္အစားမ်ားျပန္ဝတ္၍ အျပင္ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုထြန္းလည္း ၿမိဳ႕ထဲသြားမည္ဟုဆိုကာ ထြက္သြား၏။ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္မည္အျပဳ သူမလြယ္အိတ္ကေလးကို ေတြ႕ လိုက္ရသည့္အတြက္ ႏွလုံးေသြးေတြ ေခ်ာက္ ျခားမတတ္ ထိတ္လန္႔သြား၏။ ပန္းစကၠဴပင္ေအာက္မွာ သူမ ေမ့က်န္ခဲ့ေသာ “ လြယ္အိတ္ကေလး ”…………။
ၿပီးပါၿပီ….။