ေမွာ္ဆရာအခ်စ္

မေန႔က ၀ုန္းကနဲသဲခ်လုိက္တဲ့မုိးဗ်ာ အခုထိ တစ္ခ်က္မွမတိတ္ေသးဘူး။ ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္မွာ ေလဖိအားနည္းရပ္၀န္းျဖစ္ေနတယ္ဆုိလား ဘာလား မသိဘူး။ အခ်ိန္မွမဟုတ္တာ။ပိေတာက္၀ါေတြလဲ မုိးေပါက္ထိမွန္ၿပီး “လန္႔“ပြင့္ကုန္ၾကေလေရာသလားပဲ….. ၀ါ ၀ါကုိထိန္လို႔ အခ်ိန္မဟုတ္အခါမဟုတ္ တေပါင္းလမွပိေတာက္ပြင့္တာမ်ားအ့ံေရာ။ ေအးေလ ရာသီဥတုနဲ႔ပန္းေတြကလဲ အခ်င္းခ်င္း အေပးအယူရွိၾကတာဆုိေတာ့ လုိခ်င္တဲ့အပူခ်ိန္မုိးေရခ်ိန္ေရာက္ရင္ပြင့္ၾကမွာပဲ။ သစၥာမရွိဘူး၊ ဘာမရွိဘူးသြားေျပာလဲ သူတုိ႔နားလည္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ပန္းေတြရာသီမမွန္ဘဲ ပြင့္ေအာင္၊ အသီးေတြသီးေအာင္လူေတြလုပ္ၾကေတာ့……. အင္း…..လူလူခ်င္းလဲ အခ်ိန္မဟုတ္ အခါမဟုတ္ ဖူးခ်ိန္တန္ဖူး၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ဆုိသလုိမဟုတ္ဘဲ အတင္းၿပဲရဲပြင့္ခိုင္းေတာ့ ေသြးေတြ ထြက္ကုန္ ေရာဆုိတဲ့ ပ်က္လုံးတစ္ခု သတိရတယ္။

အမွန္က ရယ္စရာလုပ္ၿပီးေျပာေပမဲ့ အဲ့ဒီစကားမွန္တယ္ ကုိယ့္လူ၊ ပြင့္ခ်ိန္မတန္ဘဲ အတင္းၿဖဲပြင့္ခုိင္းခဲ့လုိ႔ ရာဇ၀င္တြင္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေလးႀကံဳတုန္းေျပာလုိက္ခ်င္ေသး။ ပုံျပင္မဟုတ္ဘူးေနာ္ က်ဳပ္က လက္ေတြ႔သမား ခင္ဗ်ား ပဲခူးလမ္းကုုိ သြားဘူးလား……….ေထာက္ႀက့ံအလြန္မွာ“လွည္းကူး“ဆုိတာရွိတယ္။ အဲ့ဒီ လွည္းကူးကေန အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေျခဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ဘဲ ေထာင္တက္သြား“သေျပအုိင္“ဆုိတဲ့ ရြာေလးကုိ ေတြ႔လိမ့္မယ္။ သေျပအုိင္ဟာ ေႏြမွာအညာဆန္ၿပီး မုိးမွာ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚရြာေလးလုိပဲ ေရေတြ၀ုိင္းေနတာ ေဆာင္းမွာေတာ့ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆုံးေဆာင္းႏွင္းမႈံေတြၾကားက ပဲခူးရုိးမမွ ေတာင္တန္းလႈိင္းတြန္႔ႀကီးေတြကုိ ေတြ႔လိမ့္မယ္။

ခင္ဗ်ားသာ စာေပသမားဆုိရင္ အဲ့ဒီရုိးမႀကီးကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး စာေတြအမ်ားႀကီးေရးျဖစ္သြားမွာ ကိ်န္းေသေျပာရဲတယ္။ လြမ္းစရာႀကီးဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ခံစားတတ္တာပဲ ရွိတာ ခင္ဗ်ားလုိဖတ္လုိ႔ေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏုိ္င္တဲ့ စာမ်ဳိးမေရးတတ္ဘူးဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္အခုေျပာမဲ့ကိစၥကုိလည္း ျဖည့္ ျဖည့္ၿပီး နားေထာင္ၾကဗ်ာ။ က်ဳပ္က အစတည္းက လိပ္ပတ္ လည္ေအာင္ စကားေျပာတတ္တာမႈတ္ဖူး။ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကတယ္ၿပီးနားလည္တာမဟုတ္ဖူး။ ထားပါေတာ့ “အဲ့ဒီ သေျပအုိင္“ဆုိတဲ့ ရြာေလးထဲကုိ အခုလုိ မုိးဦးက်ေလးမွာ၀င္ၾကည့္ရေအာင္။ အတားအဆီးမဲ့စြာ တုိက္ခတ္လာေသာ မုတ္သုန္ေလက ဧည့္သည္မိုးကုိတစ္ပါတည္းေခၚေဆာင္လာ၏။ သည္အခ်ိန္ သည္ကာလ လာေနၾကမဟုတ္ေသာ မုိးဧည့္သည္ေၾကာင့္ သေျပအုိင္ရြာေလးအတြင္းရွိ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ အိမ္ေလးမ်ား ၀ရုန္းသုန္းကား ေျပးဟယ္ လႊားဟယ္ ဖာဟယ္ ေထးဟယ္ ျဖစ္ေနၾကသည္။

ရြာက ရြာတန္းရွည္ေလးမုိ႔ရြာလယ္လမ္းတစ္လမ္းသာ ထီးထီးတည္ရွိသည္။ အသက္(-)ႏွစ္သာရွိေသးေသာ “ျမညိဳ“သည္ ထမီေလးတုိတုိ၀တ္ခါ ရုိးမကုိ ေက်ာေပးလ်က္ မုတ္သုန္ေလကုိ ဆန္တက္ခါ ရြာဆီအေျပးျပန္လာခဲ့သည္။ အေရွ႕မွ၀င္တုိက္ေနေသာေလႏွင့္ မုိးေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လုံးစုိရႊဲကာ လုံးတစ္ထြားႀကိဳင္းေသာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကုိ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ ႏုိ႔ေလးႏွစ္လုံးကေျမမွထြက္စုိ႔ကာစ မွ်စ္စုိ႔ေပါက္ႀကီးႏွယ္ပမာငုံငုံဖူးဖူး တင္းတင္းျပည့္ျပည့္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ျမညိဳ အသက္(၁၂)ႏွစ္တြင္ ဖခင္ဆုံးခဲ့၏။ အေမႏွင့္အတူ လူမမယ္ညီမေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ျမညိဳသာ က်န္ရစ္သည္။ ျမညိဳ စာမတတ္၊ စာမသင္ရ သုိ႔ေသာ္ သေျပအုိင္နဲ႔ျမညိဳ ေနထုိင္အသက္ ရွင္ေနရသမွ် အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ ျမညိဳစုိးစိမွ် မပူမိေခ်။

ယခုလုိ မုိးက်လွ်င္ မွ်စ္ခ်ဳိး၊ မႈိရွာ အတုိ႔ခူးႏွင့္၀င္ေငြလႈိင္သည္။ သားအမိ(၃)ေယာက္ အတြက္ တစ္ေန႔စာကုိ ျမညိဳေန႔တစ္၀က္ဘဲႏွင့္ရွာၿပီး စားလုိ႔ေလာက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လွည္းကူးမွ ဘႀကီးဦးေက်ာ္ေမာင္တုိ႔ ေရာက္လာလွ်င္ အ၀တ္အေဟာင္းထည္ေလးေတြပါပါလာတတ္သည္။ တစ္၀က္ေစ်းႏွင့္၀ယ္ႏုိင္သည္။ ေခါက္ထီးေပၚသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမညိဳ ၀ါးခေမာက္ႀကီးကုိပင္ခုံခုံမင္မင္ေဆာင္းက မုိးရာသီအလီလီကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ျမညိဳတြင္ လုိခ်င္တပ္မက္ေသာစိတ္ဘာတစ္ခုမွ်မရွိ။ ေအးခ်မ္းေရာင့္ရဲစြာ အသက္ရွင္ လာခဲ့သည္။ သေျပအုိင္ႏွင့္ ရုိးမေတာင္ေျခၾကား၌ ခင္တန္းႀကီးတစ္ခုရွိသည္။ လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ေသာ ကုိင္းပင္ႏွင့္ နဘူးပင္၊ ေၾကာင္ရွာပင္ ေတြလည္းရွိသည္။ အိမ္အျပန္ မုိးဦးက်ကာလ၌ ျမညိဳ ေတာထဲမွျပန္လာလွ်င္ ေၾကာင္ရွာတေပြ႔၊ ဇီးျဖဴသီးလုံးေလးျပည္ခန္႔ အၿမဲပါပါလာသည္။ ထုိအသီးအႏွံေလးေတြက ဆယ့္ေလးငါးေျခာက္က်ပ္ အၿမဲရသည္။ ေထာက္ၾက့ံသုိ႔ ႏွစ္ရက္တစ္ေခါက္၊ သုံးရက္တစ္ေခါက္သြားေနေသာ ေဒၚေလးျမခင္ရွိေနသျဖင့္ အသီးအႏွံမ်ားကုိ ေဒၚေလးျမခင္ လွည္းႏွင့္ပင္ တင္ေပးလုိက္ရသည္။
ယေန႔ေတာ့မုိးကအခ်ိန္မဟုတ္ဘဲ ရြာခ်၏။ ေျမသင္းနံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထကုန္၏။ လယ္ကြက္ထဲ ေရေတြေဖြးေဖြးထကုန္သည္။ သည္အခ်ိန္သည္ကာလဆုိသည္က မုိးမက်မွီ ျမညိဳတုိ႔ တစ္ရြာလုံး ထင္းခုတ္ၾကရသည္။ ခုတ္ ၍ရသမွ် ထင္းကုိ ေတာထဲမွာပင္ ထားရစ္ခဲ့ကာ အိမ္အျပန္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ရွာေဖြခူးကာ အိမ္ျပန္ၾကရ၏။လွည္းတစ္စီး သုိ႔မဟုတ္ လွည္းႏွစ္စီးစာရမွ ခုတ္ၿပီးထင္းမ်ား ရြာသုိ႔ သယ္ေဆာင္ရ၏။ ယခု ျမညိဳထင္းခုတ္ၿပီး ျပန္လာ၏။ လမ္းမွာမုိးရြာသည္။လူျပတ္သည့္ ခင္တန္းကုိင္းေတာကုိ မုိးထဲေရထဲျဖတ္လ်က္ရွိ၏။

က်ဳပ္နာမည္ ေရႊေဒါင္း။အလုပ္က ဖဲလည္ရုိက္သည္။ ၾကက္တုိက္တယ္။ ေလးေကာင္ဂ်င္ကစားတယ္။ မေန႔က ကုိသာေအး တာ၀န္ယူဖြင့္ေသာ အာ၀ါေဒး ကစားပြဲကုိ “ဘုရားငုတ္တုိ“ရြာ၏အေနာက္ ေတာထဲ၌ျပဳလုပ္၏။ က်ဳပ္လုိပင္ ဖဲလည္ရုိက္ေသာ အမ်ဳိးေကာင္းသားေတြပါ အာ၀ါေဒးမွာ ဆုံၾကသည္။ အာ၀ါေဒးကုိ ေရာက္မဲ့သာေရာက္သြားသည္။ ေရႊေဒါင္း၌ ပုိက္ဆံေျခာက္က်ပ္ပဲပါသည္။ သည့္အရင္ တစ္ရက္ေစာၿပီးဖဲ႐ႈံးထားသည္က ျဖဴခါ ျပာခါက်ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေရႊေဒါင္းတုိ႔က မွင္ေမာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖဲ၀ုိင္းမွာထုိင္သည္။ ဒုိင္ ကုိကုလားကေရႊေဒါင္းႏွင့္ရင္းႏွီးသည္။ လက္ခုပ္ပင္ရြာသားျဖစ္သည္။ ေရႊေဒါင္းႏွင့္လည္း စပ္တူစပ္ဖက္ ရုိက္ဖူးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သုံးပင္တစ္ပင္ေက်ာ္ကာ ကစားေသာ ေရႊေဒါင္း ဖဲျမဴးေနပုံကုိၾကည့္၍ “ႀကိဳး“ဆြဲကစားသည္။ သေဘာကေရႊေဒါင္းႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စပ္တူရုိက္ၾကသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒုိင္လုပ္သူ ကုိကုလားကလည္းလက္ဗလာျဖင့္ ၀ုိင္းတည္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိးသားေတြသိကုန္သည္။

သုံးေလးလွည့္ အေရာ္အစားက်န္ေသာအခါ ပူညံ ပူညံျဖစ္လာကာ ၀ုန္း၀ုန္း…..၀ုန္း၀ုန္း…..ဒုတ္ဆြဲ ဓါးဆြဲျဖစ္သည္။ထုိအခါ ေရႊေဒါင္း အနီးရွိ မက်ည္းပင္စုက က်င္သိန္းကုိ ေရႊေဒါင္းက ၀ုိင္းအလယ္မွအေကာက္ပန္းကန္ျပား (ေႂကြပန္းကန္ႀကီး) ႏွင့္မ်က္ႏွာကုိ ထခုတ္သည္။ ကုိက်င္သိန္း မ်က္နွာေသြးမ်ား ျဖာက်၏။ ကုိကုလားက ခါးပုံစထဲမွ ဓါးတုိေလးထုတ္ေနစဥ္ သူ႔လက္ဖ်ားတြင္ထုိင္ေနေသာ ႀကီးေငြ (ဘုရားငုတ္တုိ) ရြာသားက ထၿပီးလုံးသည္။ ၀ရုန္းသုန္းကား………..။ေနာက္မွ ဘာေတြျဖစ္က်န္ခဲ့သည္ကုိ ေရႊေဒါင္းမသိ ၀ုိင္းအလယ္မွ ေလာင္းေၾကး ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္ကုိ သိမ္းႀကံဳးယူကာ ထြက္ေျပးသည္။ ေက်ာျပင္ကုိ ပူခနဲ က်င္ခနဲလာေရာက္မွန္ေသာ ေလးဂြဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ကုိ တစ္ခ်က္ေလးမွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခကုန္သုတ္ေျပးသည္။ ေရႊေဒါင္းေနာက္မွ အမဲဖ်က္မည့္ လူအုပ္ႀကီးက ဒုတ္ေတြ ဓါးေတြႏွင့္ သူရဲမရဲစီးကာ ေျပးလုိက္ၾကသည္။

ေရႊေဒါင္းကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သေျပအုိင္အေနာက္ေတာနား အေရာက္ အခ်ိန္အခါ မဟုတ္ဘဲ မုိးက သဲသဲမဲမဲ ၀ုန္း၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္းရြာခ်လုိက္သည္။ေနာက္ကလူအုပ္ သူ႔ကုိေက်ာ္ကာ မန္က်ည္းပင္စု ရြာဖက္သုိ႔ ဆက္လုိက္သြားၾကသည္။ေရႊေဒါင္း ၀ပ္ေနခဲ့သည္။ ၀ပ္က်င္းက သေျပအုိင္ႏွင့္ ရုိးမေတာတန္းၾကားရွိ ခင္တန္း ကုိင္းေတာ မုတ္သုန္ေလသည္။ ခင္တန္းရွိ ကုိင္းပင္မ်ား ေၾကာင္ရွာပင္မ်ားခါးျပတ္ေအာင္ျဖတ္တုိက္ေနသည္။ နဘူးပင္ႏွင့္ ေၾကာင္လွ်ာပင္မ်ား အနီးေရာက္ေသာအခါ “ျမညိဳ“လက္ထဲက ဓါးေလးကုိ ေျမ၌ခ်ကာ ထမီျပင္၀တ္သည္။ ထမီက ဒူးေက်ာ္ကာ ၀င္း၀ါတင္းအိေသာ သလုံးသားေလးေတြေပၚေန၏။ ကုန္းမုိ႔မုိ႔ဆင္ေျခေလ်ာေဘး တစ္ေနရာ၌ေပါက္ေနေသာ ေၾကာင္လွ်ာပင္တြင္ ရွည္လ်ားအျပားႀကီးေသာ ေၾကာင္လွ်ာတြဲႀကီးမ်ားရွိေနသည္။
ၿမိဳ႕သူေတြလုိ ခပ္ႏြဲ႔ႏဲြ႔မဟုတ္ေသာ ျမညိဳက ကုိင္းေတာထဲတုိး၀င္ကာ ဓါးတုိေလး ဟုိရမ္းဒီရမ္းျဖင့္ ေၾကာင္လွ်ာပင္ႀကီးအနီးေရာက္ေအာင္တုိးလာ၏။ မုိးက ရြာသြန္းဆဲ။ ေရႊေဒါင္းက ယခုအခ်ိိန္တြင္ ေျခသံၾကားရုံျဖင့္ ဂုတ္ယားေနသူမုိ႔ ျမညိဳ ေတာတုိး၀င္လာသံၾကားေသာအခါ ၿငိမ္ၿပီး အသက္ေအာင့္ထားမိသည္။ ျမညိဳ ေၾကာင္လွ်ာပင္ႀကီး အနီးေရာက္လာေသာအခါ ေရႊေဒါင္းလူလုံးကြဲစြာ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သေျပအုိင္ရြာက မေခြးမသမီး ျမညိဳပဲဟု သိလုိက္မွ စိတ္ေအးသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလး မႏွစ္က အလွဴပြဲတြင္ ကြမ္းေတာင္စကုိင္ရ သည္ကုိ ေရႊေဒါင္းသတိထားမိသည္။ သေျပအုိင္သူ မေအးခင္ႏွင့္ ေရႊေဒါင္း သမီးရည္းစားျဖစ္စဥ္ ျမညိဳကုိ ၾကက္ေတာင္စည္းေလးႏွင့္ ရြာလမ္းတြင္ ဖန္ခုန္ေနျခင္းကုိ အၿမဲေတြ႔ရေလသည္။ ေကာင္မေလး အထြားျမန္သည္။
မေအးခင္ႏွင့္ လွည္းကူးက စာေရးကုိခင္ေမာင္တုိ႔ညားသြားေသာအခါ ေရႊေဒါင္း သေျပအုိင္ကုိစိတ္ အနာႀကီးနာကာ လုံး၀ ေျခဦးမလွည့္ခဲ့ေတာ့။ ယခု သုံးႏွစ္ခန္႔အတြင္း ျမညိဳ အပ်ဳိႀကီးဖားဖားျဖစ္ေနသည္ကုိ တအ့ံတၾသ ေတြ႔ရေလသည္။ ဒီေကာင္မေလး သူ႔ကုိေတြ႔လုိ႔မျဖစ္။ ရြာထဲတြင္ သတင္းပ်ံ႕သြားလွ်င္ အသက္ႏွင့္ ကုိယ္ခႏၶာအုိးစားကြဲသြားႏုိင္သည္မို႔ အသံမေပးၿငိမ္ေန၏။ ေရစုိအ၀တ္အစားေတြႏွင့္ ျမညိဳ တင္ပါးႀကီး ဟုိကူး သည္လွမ္း လႈပ္ရွားေလတုိင္း တုံခနဲ သိမ့္ခနဲ လႈပ္ခါ လႈပ္ခါသြားပုံႀကီးမွာ ငုတ္ေနေသာ ကာမစိတ္ကုိႏႈိးဆြသလုိႀကီး ခံစားရ၏။ သုိ႔ေသာ္ မေခြးမ ဆုိသည္ကလည္း ေရႊေဒါင္းႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းလုိ ေနလာခဲ့သူျဖစ္သျဖင့္ မေခြးမသမီးျမညိဳေလးသည္ စင္စစ္ ေရႊေဒါင္း သမီးအရြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတုိ႔ကပင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမည့္ ကေလးမ်ားပင္ မဟုတ္ပါလား။
ေကာင္းစိတ္၊ မေကာင္းစိတ္ ႏွစ္ျဖာျဖင့္ ျမညိဳ ေၾကာင္လွ်ာပင္ခြတက္သည္ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ျမညိဳက သစ္ပင္တက္လည္း ကၽြမ္းသည္။ ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ေၾကာင္လွ်ာပင္ ပင္စည္အား ညႇပ္ကန္ၿပီး ဖက္တက္သည္မုိ႔ ဒူးႏွစ္ဖက္က ေဘးသုိ႔ကားထြက္ေန၏။ တုိန႔ံနံ႔ေလး၀တ္ထားေသာ ထမီေၾကာင့္ ဖင္ကမလုံဘဲ ၀င္း၀င္းအိအိ ေဖာင္းေဖာင္းမုိ႔မုိ႔ အသားျပင္ေလးကုိ ျဖတ္ခနဲ လက္ခနဲ ေတြ႔ရ၏။ ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ဆန္႔ကန္သြားတုိင္း အေပၚတစ္ဆစ္ေရာက္ၿပီး ဖင္ႏွင့္ဖေနာင့္ေမွးကာ ေခတၱနားေသာအခါမ်ိဳးတြင္မူ……။ဆယ္ေက်ာ္သက္ ျမညိဳ၏ ရႊန္းစုိမွည့္အိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္၀င္း၀င္းေလးမွာ အေမႊးအေတာင္ပင္ မစုံေသးဘဲရွိေနေၾကာင္း ေရႊေဒါင္းကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ႀကီးေတြ႔ရေလသည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္ေဘးကုိ ၿဖဲကားထားသလုိ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ျမင္ကြင္းက ရွင္းလင္းက်ယ္၀န္းေန၏။ သစ္ပင္တက္သည္ ဆုိကတည္းက တစ္ဖက္တည္းမွ တသမတ္တည္းတတ္၍ ရသည္မဟုတ္။
အလုိက္သင့္ေလးလည္လည္သြားၿပီး အေရွ႕၊ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္နွာမွ တြယ္တတ္ရေသာေၾကာင့္ ေရႊေဒါင္းျမင္ကြင္းေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္မွအေပၚသုိ႔ပင့္ၾကည့္ရသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဖင္ပုိင္းေက်ာပုိင္းကုိ ျမင္ရျပန္ေသာအခါ ျမညိဳ ဟုပင္ေရႊေဒါင္း မထင္ေတာ့ေခ်။(၂၀)၀န္းက်င္ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္၏ တင္ပါးႀကီးမ်ားအလား ႀကီးမားျပန္႔ကားလ်က္ တစ္ထြက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျမညိဳ အသက္အရြယ္ႏွင့္ ခႏၶာကုိယ္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈက မည္သုိ႔မွ်လုိက္ေလ်ာညီေထြမႈ မျဖစ္ေခ်။
“အ……အေမ့“ျမညိဳထံမွ လႊတ္ခနဲ ေအာ္သံေလးၾကားရၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေၾကာင္လွ်ာသီးႀကီးသုံးေလးေတာင့္ကုိကုိင္ထားကာ ပင္စည္ကိုဖက္ရင္းတစ္ျခားလက္တစ္ဖက္က ခႏၶာကုိယ္အႏွ႔ံအျပားပုတ္ခါခ်ေန၏။ေကာင္မေလးခါခ်ဥ္ထုပ္နွင့္တုိးေနဟန္တူသည္။ ေၾကာင္လွ်ာပင္တြင္ခါခ်ဥ္ထုပ္စြဲေလ့မရွိေသာ္လည္း ေဘးတြင္ကပ္ေပါက္ေနေသာ ၀ါးရုိင္းပင္ငယ္မ်ား နဘူးပင္မ်ားမွ ကူးလာဟန္တူသည္။ အတန္ၾကာပုတ္ခါၿပီးမွ မခံႏုိင္ေတာ့ဟန္ျဖင့္သစ္ပင္ေပၚမွ ဒေရာေသာပါးေလ်ာခ်လာသည္။ မုိးက တသဲသဲရြာခ်ေနစဥ္ သစ္ပင္ကလဲ ေခ်ာေနစဥ္မုိ႔ျမညိဳ ဆယ္ေပခန္႔အကြာမွ ျပဳတ္က်လာသည္။ ထမီေအာက္စႏႈတ္ခမ္းေလးက သစ္ပင္အစြန္းတစ္ခုႏွင့္ ၿငိကာ ဆြဲလွန္လုိက္သလုိႀကီးျဖစ္သြားကာ ေစာက္ပတ္အယ္အယ္မုိ႔မုိ႔ႀကီးကုိ ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေသာ ေရႊေဒါင္းသည္ မေကာင္းဆုိး၀ါး အပူးခံလုိက္ရသလုိတုန္ရီသြားရသည္။
လူျပတ္ေသာ ခင္တန္းေတာထဲ၌ ဆူၿဖိဳးေသာ မွ်စ္စုိ႔ေပါက္ႀကီးပမာ တင္းထစ္ေနသည့္ ျမညိဳအား မလုံမလဲ အေနအထားေတြ႔ရေသာေရႊေဒါင္းသာမဟုတ္ မည္သည့္ ပုရိသေယာက်ၤားမဆုိ လုိးခ်င္ ျဖဳတ္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြ တားမရ ဆီးမရ ၀င္လာမည္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။သစ္ပင္ေျခရင္း ကုိင္းေတာစပ္ေလးထဲသုိ႔ ေထြးကနဲ ျပဳတ္က်သြားေသာ ျမညိဳအား ေရႊေဒါင္းတစ္စုံတစ္ရာ ကူညီေပးရန္ အေျပးအလႊားေရာက္သြားေလသည္။ ျမညိဳ ေခြေခြေလးလဲကာ ေမ့ေမ်ာေနရွာသည္။ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားကေရစုိလ်က္ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေပၚသုိ႔ ဖရုိဖရဲျပန္႔က်ဲက်ေနသည္။ မုိးဒဏ္ေလဒဏ္ေၾကာင့္ အသားအေရေလးမ်ားျပာႏွမ္းကာ ခ်မ္းေနရွာဟန္တူသည္။ လက္ထဲတြင္ ေၾကာင္လွ်ာသီးသုံးေလးေတာင့္က တင္လ်က္အေနအထားႏွင့္ပင္ ေတြ႔ေနရသည္။ ဂရုဏာသက္စရာ ေကာင္းေသာ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာျမညိဳေဘး၌ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လုိက္သည္။
သူမႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေျမ၌စုိက္ထားေသာ ဓားတုိေလးကုိၾကည့္၍ ထင္းခုတ္ျပန္လာတာပဲဟု ေရႊေဒါင္းသိလုိ္က္ရသည္။ သုိ႔ဆုိလွ်င္အေဖာ္မ်ားမည္သည့္ေနရာတြင္ က်န္ရစ္ခဲ့သနည္းဟူေသာ အေတြးမ်ားႏွင့္ ဟုိသည္ လည္ကုိဆန္႔၍ၾကည့္၏။ မုိးသံေလသံမ်ားမွအပ၀န္းက်င္သည္ တသဲသဲလႈပ္ခတ္ေနၿပီး ဘာမွမျမင္ရ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ကုန္းကမူေလးကလည္း လူသြားလမ္းႏွင့္ကတစ္ေခၚမက ေ၀းသည္။ ေရစုိေလးျဖင့္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ အတြင္းပစၥည္းေလးမ်ားကုိ အရွိကိုအရွိတုိင္းျမင္ေနရေသာ ျမညိဳကုိယ္လုံးကုိ အေပၚမွစီးမုိးကာ သူၾကည့္ေနသည္။ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာသည္။ ေအးစက္ေနေသာ ရာသီဥတုၾကားမွပင္ သူ႔ရင္ေတြပူေလာင္လာၾကသည္။
ေခါင္းငုံ႔ထားကာ ျမညိဳအေပၚမွစုိက္ၾကည့္ေနေသာ ဆံပင္မ်ားမွ မုိးေရစက္တုိ႔ ျမညိဳကုိယ္ေပၚ တစ္ေပါက္ေပါက္က်၏။ ျမညိဳ ဒူးတစ္ဖက္က ေဘးသုိ႔ကားလ်က္ ေကြးေန၏။ က်န္တစ္ဖက္ကမူ ပုံမွန္အတုိင္းဆန္႔ထားသည္။ ထမီေလးက ဆန္႔ထားေသာ ဒူးေခါင္းကုိေက်ာ္၍ ေပါင္လည္သုိ႔ေရာက္ ေနသည္။ ေပါင္သားတစ္တစ္ႀကီးမ်ားတြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ပြတ္တုိက္မိေသာ အစင္းရာႀကီးမ်ားကုိေတြ႔ရသည္။အျခားဘယ္ေနရာ ဒဏ္ရာေသးလဲဟု သူက စုိးရိမ္တႀကီးေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ေကြးထားေသာဒူးထိပ္တည့္တည့္၌ က်ပ္ျပားခန္႔ အေရျပားေလးကြင္းထြက္ကာ ေသြးစုိ႔ရုံစုိ႔ကာ ေဖြးေနဆဲရွိသည္။ မၾကာခင္ေသြးမ်ားထြက္လာႏုိင္သည္။ ထမီေလးက ေဒါင့္တန္ေလး ကြဲဟေနသျဖင့္ အတြင္းပုိင္းကုိ မပီ၀ုိးတ၀ါး ေမွာင္ေမွာင္ျမင္ရ၏။ ေရႊေဒါင္း အသက္သာ(၃၀)ေက်ာ္လာသည္။ မိန္းမအဂၤါကုိအနီးကပ္ ဟုတ္တိပတ္တိမျမင္ဘူးေသး။ သူ႔အသိ သူ႔ျမင္ကြင္း၌ ဖဲပြင့္မ်ားႏွင့္ တုိက္ၾကက္လည္ေျပာင္ႀကီးမ်ား ရိပ္သြင္သာ ႀကီးစုိးေနခဲ့ၾက၏။
နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငုတ္လွ်ဳိးေနခဲ့ေသာ ကာမစိတ္က လူမုိက္ႀကီး ေရႊေဒါင္းႏွလုံးအိမ္မွ လူးလြန္႔ႏုိးထလာ၏။ မေကာင္းမႈသည္ အခ်ိန္အခါအေျခအေနေပးသည္ႏွင့္ က်ဴးလြန္ရန္အတြက္ လူတုိင္းအသင့္ရွိေနသည္ ဆုိေသာ သုိးေဆာင္းစကားပုံေလးက ေရႊေဒါင္း၏အျဖစ္ကုိတင္ႀကိဳသိရွိ ထုတ္ႏႈတ္ေရးသားထားဟန္တူ၏။ ေရႊေဒါင္းလက္တစ္ဖက္က တင္းေနဟေနေသာထမီေလးအေပၚစကို အသာဆြဲမတင္ၾကည့္သည္။ ေပါင္လည္ေရာက္ေနေသာ ထမီေလးက ျမညိဳ၏ အပ်ဳိရုိင္း ရတနာဂူကုိ လုံျခံဳစြာကာကြယ္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။အကြဲေၾကာင္းထင္းထင္းေဘးႏႈတ္ခမ္းသားတင္းတင္းႏွင့္စင္းစင္းႀကီး ကားထားေပးေသာ ေပါင္ၾကားမွ ျမညိဳ၏အထြဋ္အထိပ္ကေလး ေမာက္မာ၀ါႂကြားေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ေရႊေဒါင္းေငါက္ခနဲမတ္ေတာင္လာသည္။
က်ားသဘာ၀အေလ်ာက္ေစာက္ပတ္ ျမင္လွ်င္က်ားလိင္အဂၤါႀကီးက ေခါင္းေထာင္လာတတ္ၾကစၿမဲျဖစ္၏။ ပန္းေသ ပန္းညိဳးျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ မိန္းမအဂၤါ မၾကာခဏ ထိေတြ႔ဆက္ဆံလ်က္ ရုိးေနေသာသူမ်ားမွအပ ယင္းသုိ႔“ဒုိင္း“ကနဲမတ္သြားတတ္ၾကသည္က က်ားသဘာ၀ပဲျဖစ္သည္။ လူသူကင္းေ၀းေသာဤခင္တန္းေလးအတြင္း၌ ယခုေန ျမညိဳအား သူျပဳက်င့္ရသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ျပႆနာဆုိသည္ကုိ ေရႊေဒါင္း မစဥ္းစား။ ရသည္ ဟုပဲေတြးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမီစေလးကုိ အထက္သုိ႔တြန္းကာဆြဲလွန္လုိက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစဟုသိစိတ္က ခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံးကုိစက္ယႏ ၱရားႀကီးတစ္ခုစတင္ လႈပ္ႏႈိးေမာင္းႏွင္လုိက္သလို တုန္ခါလာသည္။ ဒူးေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။မုိးေရစက္တုိ႔ထိမွန္ ေနေသာ မ်က္နွာျပင္ႀကီးက ဘာမွမသိေတာ့ေသာ အသိမဲ့ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္မ်က္ႏွာႀကီးပမာ ျမညိဳ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကုိ တစုိက္မတ္မတ္ႀကီး စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မလို စုိက္ၾကည့္ေန၏။
လက္တစ္ဖက္က ဆန္႔ထားေသာ ျမညိဳ၏ေျခက်ဥ္း၀တ္ေလးကုိကုိင္ကာ တစ္ဖက္ေကြးေနေသာ ဒူးကဲ့သုိ႔ပင့္တင္ကာ ေကြးေပးလုိက္သည္။ ျမညိဳ၏ဒူးႏွစ္ဖက္လုံးက ၿပဲၿပဲကားကားႀကီး ေကြးသြားကာ ေပါင္တန္ေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားက ဆြဲၿဖဲထားသလုိ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ၿပဲထြက္ေနၾကသည္။ ေကာင္မေလး အေမႊးပင္မစုံရွာေသး။ ဆီးခုံႏုႏု မုိ႔မုိ႔ေလးတြင္ ထူးထူးျခားျခား လက္ႏွစ္ဆစ္ခန္႔ရွည္ေသာ ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္ကုိ အနီးကပ္ျမင္ရၿပီး က်န္ဆီးခုံတစ္ျပင္လုံးက အေမႊးႏုေလးမ်ားရွင္သန္ရန္ အားယူေန ဆဲရွိေသး၏။
အသက္အရြယ္က ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေနေသာ္လည္း ေယာနိအဂၤါႀကီးက ေရႊေဒါင္း ကုိက္စားခ်င္စရာႀကီးျဖစ္ေလာက္ ေအာင္၀င္းအိမို႔ေမာက္ေန၏။ ေယာက်ၤားႀကီးလက္တစ္၀ါးပမာ ဗ်က္တစ္က်ယ္၏။ က်ယ္၀န္းေသာ ဆီးခုံလြင္ျပင္ အထက္ပုိင္း(ခ်က္ေအာက္အရစ္)ေလးမွ ေအာက္ဖက္သုိ႔ ရႈးဆင္းသြားသည္။ ႀတိဂံပုံမ်က္ႏွာျပင္ႀကီးအလယ္တြင္ ထူအမ္းထူထဲေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္လုံးက ကၽြဲေျမာ့ႀကီးႏွစ္ေကာင္ေဘးခ်င္းယွဥ္ပူးကပ္ေနသည္ ထင္ရသည္။ ထုိအကြဲေၾကာင္းေလးက ဖင္ၾကားႏွင့္ဆက္သည္။အကြဲေၾကာင္းႏွင့္ဆက္လ်က္တစ္သားတည္း ေကြး၀င္သြားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္မျမင္ဘူးေသာ ေရႊေဒါင္း အရမ္းအ့ံၾသ အ့ံအားသင့္သြားသည္။
၀တစ္ေသာဖင္ၾကားအေရးအေၾကာင္းေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္အကြဲႏွင့္ တစ္ဆက္တစ္စပ္တည္းျဖစ္ေနဟန္ရွိေၾကာင္းေရႊေဒါင္းမသိ။ ဒီေကာင္မေလးဟာႀကီးက ဘယ္လုိႀကီးလဲဟု ၀ုိးတုိး၀ါးတားစဥ္းစားသည္။ စာေရးခင္ေမာင္ႏွင့္ယူသြားသည့္ ေအးခင္ႏွင့္ငယ္စဥ္က အတူကစားရင္း ထုိးဖူးသည္။ ထုိစဥ္က ျမင္ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ေအးခင္ေစာက္ပတ္မွာ ဒီေလာက္အကြဲေၾကာင္း မရွည္ပါဘူးဟုထင္သည္။သူကေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကုိၿဖဲၾကည့္ခ်င္၏။ ထိုသုိ႔ၿဖဲၾကည့္မွ အေပါက္၀ဘယ္နားမွာ ရွိသည္ကုိ အတိအက်သိကာ သူ႔လိင္တန္ႀကီးကုိထုိးသြင္းလုိးထည့္ရန္ အဆင္ေျပမည္။ သူက တုန္ခါေနေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ဆန္႔ရင္း ျမညိဳ ေယာနိအဂၤါစပ္ႀကီးအေပၚခ်ိန္ရြယ္လုိက္၏။
“ျမညိဳ……. ေဟး ျမညိဳ“ ေရႊေဒါင္း တစ္ကုိယ္လုံး ဂုတ္မွကုိင္ကာ ဆြဲခါပစ္လုိက္သလုိတုန္ခါသြားသည္။ ဆတ္ခနဲလက္ကုိ ျပန္ရုတ္လုိ္က္သလုိ ထမီေလးကုိကမမ္းကတန္းဆြဲအုပ္ၿပီး ေစာေစာက မိမိပုန္း၀ပ္ေနခဲ့ေသာ ကုန္းကမူဆင္ေျခေလွ်ာေအာက္ဖက္သုိ႔ ဆင္းလုိက္ရ၏။ စကားေျပာသံေတာတုိးသံမ်ားႏွင့္အတူ သေျပအုိင္မွ ေမာင္က်င္၊ ေရခ်မ္း၊ မိဖဲ၊ မစုိးျမင့္၊ မိသိန္း တုိ႔ကုိ ဓားကုိယ္စီႏွင့္ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ေရႊေဒါင္း ေခါင္းကုိ၀ပ္ခ်လုိက္သည္။
“ဟုိမွာ ျမညိဳ သတိလစ္ေနတယ္““ငါထင္သားပဲ…..ေၾကာင္လွ်ာေတာ တုိးေနတာပါလုိ႔“မစုိးျမင့္က “ငါထင္သားပဲ“ဟု သူ႔၀သီအတုိင္း ေျပာ၏။ ေမာင္က်င္က ခါးတြင္စည္းထားေသာ ၀ါတာဖလူး(ပလပ္စတစ္မုိးကာ)ကုိျဖဳတ္ၿပီး ျမညိဳကုိအုပ္ေပးသည္။ ေဘးတြင္က်ေနေသာ ေၾကာင္လွ်ာေတာင့္မ်ားကို မစုိးျမင့္ကတစ္ေတာင့္ခ်င္းလုိက္ေကာက္၏။ မိဖဲအလန္႔တၾကားေအာ္လုိက္သံႏွင့္အတူ ေရခ်မ္းကက်ားတစ္ေကာင္လုိ လႊားခနဲ ျမညိဳအနားေရာက္ခါ ေပြ႔ခ်ီလုိက္သည္။ မိဖဲႏွင့္မိသိန္းတုိ႔က ျမညိဳထမီကုိ လုံလုံျခံဳျခံဳျဖစ္ေစရန္ဆြဲဖုံးေပးၾကသည္။ “နင္ ကလဲ အေရးထဲ“ဟု မိဖဲက မာန္မဲသည္။“ျမန္ျမန္ထမ္းခဲ့ေဟ့……ေရခ်မ္း အေအးမိသြားမယ္“ မိဖဲက ေျပာၿပီး သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ ရြာအျပန္လမ္းကုိေလွ်ာက္သြား ၾကေလသည္။
အခန္း(၂)
ေရႊေဒါင္း…….တည္ၿငိမ္ခန္႔ညားေသာ မ်က္ႏွာႀကီးျဖင့္ သေျပအုိင္ရြာအတြင္း ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ သႀကၤန္မတုိင္မီ ရြာခဲ့ေသာမုတ္သုန္မုိးကဖုံမႈံမ်ားကုိသိပ္ကာ အမႈိက္သရုိက္ေတြ သန္႔စင္ေစသျဖင့္ ရြာလမ္းေဘးရွိ သစ္ပင္ပန္းမာန္မ်ား စိမ္းစုိရႊန္းလက္ကာ ေနေရာင္ ေတာက္ေတာက္ထၿပီး စုိလြင္ေန၏။ ေရႊေဒါင္း အေနာက္မွကပ္လ်က္ပါလာေသာ မိဖဲ၊ ေမာင္က်င္ႏွင့္ ေရခ်မ္းတုိ႔လက္ထဲတြင္ ေဆးအိတ္ပါလာၾကသည္။ ေရႊေဒါင္းက မေခြးမအိမ္သုိ႔သြားေနၾက လာေနၾက လူတစ္ေယာက္လုိပင္ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး၀င္သည္။
ေမာင္က်င္၊ မိဖဲႏွင့္ ေရခ်မ္းတုိ႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ ပါးစပ္ေတြဟသြားၾက၏။“ကုိေရႊေဒါင္း ႀကီးက မေခြးမ အိမ္ကုိသိလုိ႔လား ဟင္“ “သိလို႔ ေနမွာေပါ့ဟ“တုိးတုိးတိတ္တိတ္ ႀကိပ္ေျပာရင္း ကုိေရႊေဒါင္းအေနာက္ကပ္လုိက္လာၾကသည္။“ေအာ္….ကုိေရႊေဒါင္း အဲ ဆရာ လာလာ““ရပါတယ္…..မေခြးရယ္ ဒုိ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ေခၚခ်င္သလုိသာ ေခၚပါ။ ဖဲသမားေရႊေဒါင္းလုိ႔ မသတ္မွတ္ၾကရင္ပဲ ငါေက်နပ္ပါၿပီ““ကၽြန္မတုိ႔လဲ ဆရာေရႊေဒါင္း ပေရာဂကုတယ္ ဗိေႏၶာဆရာလုပ္တယ္ဆုိလုိ႔ အ့ံၾသေနတာ“ဆရာေရႊေဒါင္း ေရႊကုိင္းမ်က္မွန္ကုိပင့္တင္ကာ အိမ္ေခါင္းရင္းတြင္ အဆင္သင့္ခင္းက်င္းထားေသာ သင္ဖ်ဴးဖ်ာေပၚ တင္ျပင္ေခြထုိင္ရင္း။
“ဥ…ပါဒ္….တီ…..တင္.ျဖစ္တည္…ပ်က္ေလာကႀကီးမွာ ဘာမွမၿမဲဘူးဟ…..မေခြး…အၿမဲဆုိးေနလုိ႔လဲ အဲ့ဒီလူဟာ လူဆုိးဘ၀နဲ႔ဇာတ္သိမ္းခ်င္မွသိမ္းတာ….ကဲ စမ္းမႀကီးရြာက ေရႊေအာင္ဆုိဘယ္လုိလုပ္မလဲ…. ရုိးလုိက္တာမွ ေအးလုိက္တာမွ တစ္ရြာလုံးလဲသိတစ္နယ္လုံးသိ…ေဟာ..ျဖစ္မဲ့ျဖစ္ေတာ့ မရီးမမယ္ခင္ကုိ ျမက္ခုတ္ဓါးနဲ႔ တစ္ခ်က္တည္းပုိင္းၿပီး ေထာင္နန္းစံပါေရာလား““ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေရႊေအာင္ လူသတ္မႈက်ဴးလြန္တယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွမယုံဘူး“ေရခ်မ္းက ေရေႏြးအုိးႏွင့္ကြမ္းအစ္လာခ်ရင္းေျပာ၏။
“အင္း…ကံ….ကံ၏အကိ်ဳးေပါ့….ေရွးကုသုိလ္အထုံ ေရစက္ပါရမီေၾကာင့္လြဲခ်ိန္ေရာက္ေတာ့လဲ အလုိလုိ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာပါပဲ။က်ဳပ္ေဆးဆရာျဖစ္လာတာလဲ ဘယ္သူမွမယုံဘူးေလ…….ဒီလုိေပါ့“ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေရႊေဒါင္း ဘုရားစင္ဖက္လွည့္ကာဦးခ်ၿပီး မဖဲလက္ထဲမွေဆးအိပ္ကုိယူကာ အင္းတစ္ခ်ပ္ထုတ္ကုိင္ၿပီး အာရုံျပဳသည္။လူနာက ေျခပုိင္းမွာဒဏ္ရာ ရေနတယ္ေနာ္။“ရွင္““ဒူးေခါင္း….အင္း….၀ဲဘက္ဒူးမွာ က်ပ္ျပား၀ုိင္းေလာက္ အသားေလးထြက္ၿပီး အနာျဖစ္ေနတယ္……ယာဘက္ေပါင္မွာ အစင္း….အစင္း….ေအာ္….သစ္ပင္ေပၚက က်တာကုိး“
“ဗ်ာ….““ရွင္……..“ဆရာေရႊ႔ေဒါင္း အင္းခ်ပ္ကုိနဖူးေပၚကပ္တင္ထားၿပီး ပါးစပ္မွတစ္စုံတစ္ရာတတြတ္တြတ္ရြတ္ဆုိ၏။“က်တာ….ေၾကာင္လွ်ာပင္““ဟင္““ဟာ““ေတာ္ေသးတာေပါ့ ….ေအာက္မွာစုိက္ထားတဲ့ ထင္းခုတ္ဓါး အသြားေပၚမက်လုိ႔““ေဟာဗ်ာ““သြားထမ္းခဲ့ၾကတာ…က်ားႏွစ္ မသုံး စုစုေပါင္း ငါးေယာက္““အုိ….ဘုရား……ဘုရား“မဖဲက က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထုိင္ေနရာမွ ေနာက္သုိ႔တြန္႔သြားရာ မေခြးမႏွင့္ပူးကပ္သြားသည္။
“ဒီအထိေတာ့…..မလြဲပါဘူးေနာ္““ဟာ…..မလဲြဘူး….မလြဲဘူး….အားလုံးကြက္တိ““ဘာကြက္တိလဲ….ငက်င္ ဆရာနဲ႔စကားေျပာတာက““မွန္တယ္ေျပာတာပါ…..မဖဲရဲ႕“ အားလုံး မသိမသာေလးျပံဳးစိစိျဖစ္ကုန္၏။“ခေလးမေလးက သုိက္ က မေခြးရဲ႕““ဘုရားေရ….သုိက္က““ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒီအနားမွာ ကုန္းကမူေလးရွိလိမ့္မယ္ သြားေခၚတဲ့လူေတြေတြ႔ခဲ့လား““ဟုတ္တယ္…..ဟုတ္တယ္…..ေတြ႔ခဲ့တယ္“ေရခ်မ္းက လူေရွ႕တုိးထြက္ၿပီး က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထုိင္ကာေျပာလုိက္သည္။
“အင္း…..ခက္တာပဲ ကေလးမေလး ကေယာင္ကတမ္း ေအာ္ေနတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီေနာ္““ဟုတ္တယ္……ဆရာ“ မေခြးမ ေျဖသည္။“ကိစၥမရွိပါဘူး“အေအးမိၿပီး နမုိးရီးယား၀င္ေနသည္ကုိ ေရႊေဒါင္းက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္သမားပီပီသိ၏။ လြယ္အိတ္ထဲမွ အပူက်ေဆးႏွင့္အကုိက္အခဲေပ်ာက္ေဆးျပားေလးမ်ားထုတ္လုိက္သည္။“ဒါ အဂၤလိပ္ေဆးျပားပုံစံလုပ္ထားတဲ့ ဆရာရဲ႕က၀ိဗေႏၵာေဆးျပားပဲ တုိက္လုိက္……ခုတုိက္လုိက္ေနာ္““ဟုတ္ကဲ့““ညေန….အေကာင္းပကတိ ျဖစ္မွာပါ….စိတ္ခ်““ဟုတ္ရဲ႕လားဆရာ……ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ“ဆရာေရႊေဒါင္းကုိ ေမး၏။ ဆရာေရႊေဒါင္း ေအးေဆးစြာၿပံဳးရင္း…..။
“ဘုရားဂုဏ္…..သမားဂုဏ္ေပါ့ကြာ…..ေစာင့္ၾကည့္““ေရခ်မ္းကလဲ ဘာေတြေလွ်ာက္ေမးမွန္း မသိဘူး“မေခြးမက ဆရာ့ကုိအားနာဟန္ ၀င္တားသည္။ ေရခ်မ္းက မဖဲႏွင့္အတူ ျမညိဳအခန္းထဲသုိ႔၀င္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္သည္။“မင္းက ဒါ ဘယ္ကုိလဲ““ျမညိဳကုိ ေဆးသြားတုိက္မယ္ေလ““မိဖဲ သြားပေစ မင္းအလုပ္လား““အဲ….ဟုတ္သား“ဟုေျပာကာ မေခြးမထံသုိ႔ တစ္ခ်က္ကြက္ၾကည့္ၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ဘက္သုိ႔ထြက္သြားသည္။“ဒီကေလးက ဘယ္သူ႔သားလဲ မေခြး““ကုိစိန္ေအး သား ေရခ်မ္းေလ…..ျမညိဳနဲ႔က ေမာင္ႏွမေတြလုိ ျဖစ္ေနၾကတာ“ဆရာေရႊေဒါင္းနားထဲ၌ “ေမာင္ႏွမေတြလို“ဆုိေသာစကားကုိ ခ်န္လွပ္ၿပီး“ျဖစ္ေနၾကတာ“ဟုၾကားသြားကာ မ်က္လုံးထဲတြင္ေအးစက္ေသာ အရိပ္စိမ္းမ်ားယွက္သန္း သြားၾကသည္။
“ျမညိဳ သုိက္ကဆုိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆရာ….ဟင္“မေခြးမက ေရွ႕သုိ႔အနည္းငယ္ ထပ္တုိးကာ ေမး၏။“အင္း….အဲ့ဒါကေတာ့ ငါလဲ မလုပ္တတ္ဘူး….မေခြး ငါက အထက္ဂုိဏ္း သက္သက္ဆုိေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ မလုပ္တတ္ဖူး….. မလုပ္တတ္ဖူး““ဒုကၡပါဘဲ……အဲ့ဒါ ဘာေတြျဖစ္တတ္လဲ ဟင္““မုိးရြာတုန္းက ေလေတြတုိက္ေနတုန္း ဒီခင္တန္းကုန္းကုိ သူအေရာက္တုိး၀င္သြားတာပဲ ၾကည့္ေပါ့…..ဆုိင္ရာ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ျပန္ေခၚခ်င္လုိ႔ဆုိတာ ထင္ရွားတယ္ေလ““အမယ္ေလး….ဘုရား….ဘုရား….“ယုံလြယ္ေၾကာက္လြယ္ေသာ သေျပအုိင္မွာေမြး၊ သေျပအုိင္မွာပဲ ႀကီးျပင္းကာ၊ သေျပအုိင္မွာပဲ အိမ္ေထာင္ၾကၿပီး၊ သေျပအုိင္မွာပင္ေခါင္းခ်ရန္ ေျခလွမ္းစေနေသာ မေခြးမအတြက္ ဆရာေရႊေဒါင္းေျပာသမွ် အမွန္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္ေနရသည္။
ေမာင္က်င္ ေဆးေပ့ါလိပ္ကုိတစ္ခ်က္ရႈိက္ရင္း ၀င္ေျပာသည္။“ဆရာ လူနာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ဦးမလား ဆရာ““ရပါတယ္ ေနပါေစ ေနေကာင္းလာမွ သူ႔အေျခအေနၾကည့္ရတာေပါ့…မႈတ္ဖူးလား““ကုိင္း…ဒါျဖင့္လဲ…အျပင္ေခၚခဲ့ေလကြယ္“ ဆရာေရႊေဒါင္းက ဘာမွမထူးျခားသလုိ ေဆးလြယ္အိတ္ကုိ ဘုရားစင္ေအာက္ေရႊ႕ထားလုိက္ရင္း ေျပာလုိက္ရေသာ္လည္း….“ျမညိဳ“ကုိ ျမင္ရေတာ့မည္ဆုိေသာအခါ ရင္ထဲ“လႈိက္“ခနဲ ဖု တက္သြား၏။ဆရာ ရင္ခံျခင္းျဖစ္ပါသည္။
“မဖဲေရ….ျမညိဳကုိ အျပင္ခဏေခၚခဲ့ပါကြယ္….ေစာင္ထူထူျခံဳလာခဲ့ေနာ္…..““ဟုတ္ကဲ့ အရီးေလး“ဆရာေရႊေဒါင္း ဘုရားစင္ေပၚရွိပန္းအုိးထဲမွ ဂမုန္းရြက္ပန္းအုိးတစ္အုိးကုိ သူ႔ေရွ႕သုိ႔ယူခ်ကာ ကုိင္တြယ္ျပဳျပင္သလုိလုပ္သည္။ထုိအခုိက္ ျမညိဳ တုံတုံရီရီေလး အျပင္သုိ႔ မဖဲႏွင့္ အတူထြက္လာ၏။ မ်က္ႏွာေလးနီရဲကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တုံေနရွာ၏။ အဖ်ားကေတာ္ေတာ္မ်ားဟန္တူသည္။ ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ မ်က္ခုံးတန္းေလးေအာက္မွ မ်က္၀န္းညိဳႀကီးမ်ားက အဖ်ားဒဏ္ေၾကာင့္ ေမွးစင္းေနၾကျငားလည္း အရည္လည္ကာ လဲ့ရႊန္းေနၿမဲျဖစ္သည္။
ေျဖာင့္စင္းေသာ ႏွာတံေလးေအာက္မွ ပါးလႊာနီရဲေသာ အေပၚႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ထူအမ္းေသာေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးက မ်က္ႏွာ၏အထူးျခားဆုံး ဆြဲငင္အားကို ျဖစ္ေစေသာအရာပင္တည္း။ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ဟာမေလး။“ထုိင္…..လာ….ဒီေရွ႕တုိးပါအုန္း သမီးရဲ႕““တုိးေလ ျမညိဳ….ဆရာက ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးမွာ“မေခြးမက သူ႔သမီး ျမညိဳကုိ ေရွ႕သုိ႔တြန္းပုိ႔ေပး၏။ဆရာေရႊေဒါင္းက ဘုရားစင္ေပၚမွခ်ထားေသာ ဂမုန္းပင္အရြက္ဖားဖားႀကီးမ်ားကုိ လက္၀ဲလက္ႏွင့္ကုိင္ကာ ျမညိဳ ေရွ႕သုိ႔ခ်လုိက္သည္။
“ကုိင္း အထက္ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္တကြ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာသုံးပါး ဦးထိပ္ထားလ်က္“လူလိမ္ လူညာတုိ႔ မည္သည္ တန္ဘုိးရွိေသာ ဘုရားတရားစကားကုိ ဌာန္ကရုိဏ္းက်က်ရြတ္ဆုိတတ္ၾကၿပီး တစ္ဖက္သား ဦးညႊတ္လာေအာင္လဲ ေျပာႏုိင္စြမ္းရွိၾကေၾကာင္း သေျပအုိင္ရြာသူ ရြာသားမ်ား သိမထားၾက။ အထိတ္အေခါင္ ဂါထာစကားမ်ားကုိ ေရပက္ မ၀င္ေအာင္လုံးေစ့ပတ္ေစ့ ရြတ္ဖတ္ရာ၌လည္း နားထဲသုိ႔ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္းမသိပဲ..စီကာစဥ္ကာ ၀င္သြားလ်င္ပဲ ခ်က္ခ်င္းမီးဟုန္းဟုန္း ထေတာက္ေတာ့မွာလုိပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြယုံပစ္လုိက္ၾကသည္။
“ေဇာ္ဂနီ….ေဇာ္ဂနက္….ေမာက္လုံး….ေမာက္ျပား…စုန္းတေစၧ….ေျမဘုတ္ဘီလူး…မွင္စာသဘက္…“စုံေနေစ့ေနေအာင္ ရြတ္ဆုိၿပီး ျမညိဳ နဖူးမွစ၍ ရင္ ၊ ရင္မွခါး၊ ခါးမွေပါင္၊ ေပါင္မွဂမုန္းပန္းအရြက္ဖားဖားႀကီးေတြ အေပၚဆြဲကာ ဆရာေရႊေဒါင္းက လက္ယာလက္ျဖင့္ သပ္ယူသည္။“ဟာ““ဟယ္““ဘုရား….ဘုရား ဂမုန္းရြက္ဖားဖားႀကီးေတြ ကဆရာေရႊေဒါင္းဘက္သုိ႔ အကုန္ဦးညႊတ္က်လာကာ….တဆတ္ဆတ္တုန္ခါရင္း ဇက္က်ဳိးလ်က္ တန္႔ေနၾကသည္။ ဂမုန္းရြက္မ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကုိလည္းေကာင္း၊ ဆရာေရႊေဒါင္းဘက္သုိ႔ဦးညႊတ္ေနသည္ကုိလည္းေကာင္း အားလုံးအထင္ကရ ျမင္လုိက္ၾကေသာအခါ တုန္လႈပ္အံ့ၾသစြာ ဟင္ ဟာ ဟယ္ ေတြျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ဆရာေရႊေဒါင္းလိမ္ျပေနျခင္းျဖစ္၏။
ဂမုန္းပန္းအုိးကုိဘုရားစင္မွယူခ်စဥ္မွာပင္ေသးငယ္ေသာပင္အပ္ေလးမ်ားကုိအရြက္ဖ်ား မ်ားတြင္ ထုိးစုိက္ထားခဲ့သည္။ လက္ယာလက္တြင္ ၀တ္ဆင္ထား လက္စြပ္မွာ အားေကာင္းသံလုိက္တုံးကုိ ဓာတ္လုံးသဖြယ္ ကြင္း၀တ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေရႊေဒါင္း လက္၀ါးလႈပ္ရွားရာဘက္သုိ႔ လုိက္ပါလႈပ္ရွားျခင္းျဖစ္၏။ သံလုိက္စက္ကြင္း မိရုံခြာၿပီး လက္ကုိတန္႔ထားရင္လည္း ဂမုန္းရြက္ဖ်ားမ်ား ညႊတ္ၿပီးတန္႔ေနရျခင္းျဖစ္၏။
“ေအး…ေအး….သာဓု…သာဓု…ဆရာမွန္း သမားမွန္း သိတယ္ဆုိရင္ပဲ ခြင့္လႊတ္သကြဲ႕၊ ခြင့္လႊတ္သကြဲ႕…. ဟုတ္ပီ….ဟုတ္ပီ“ဂမုန္းရြက္မ်ား ျပန္လည္ပတ္သြားၾက၏။“မေခြး…နင့္သမီးကုသုိလ္ပဲဟ…..ငါ့ကုိ သုိက္နန္းပုဂိၢဳလ္ေတြက ရုိေသၾကတယ္……….ငါ ေမတၱာရပ္ခံရင္ေတာ့ ရတန္ေကာင္းရဲ႕ထင္တာပဲ“အပ္ပါတယ္……ဆရာရယ္…..အပ္ပါတယ္…..ကၽြန္မသမီးေလး အသက္ခ်မ္းသာရာရေအာင္သာ လုပ္ေပးပါရွင္“မေခြးမက တုန္တုန္ရီရီႏွင့္လက္အုပ္ေလးပင္ခ်ီကာေျပာ၏။ အခုန သံသယ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေသာ ေရခ်မ္းလဲ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးမိန္းမထုိင္ ထုိင္ကာ ထရံနားတြင္ ဆရာ့ကုိ ရုိေသေလးစားစြာ ၾကည့္ေနရွာသည္။ “အင္း….စမ္းၾကည့္ေသးတာေပါ့ေလ…..အိမ္း…ဒီအနီးအနားမွာ သံပုရာသီးျဖစ္ျဖစ္ ေရွာက္သီးျဖစ္ျဖစ္ မရႏုိင္ဘူးလားကြဲ႔““ရွိတယ္…ရွိတယ္…ေရတြင္းနားက သံပုရာပင္သီးေနတာ ႁပြတ္ေနတာပဲ…ကၽြန္ေတာ္သြားခူးခဲ့မယ္“ေရခ်မ္းက လ်င္ျမန္စြာ အိမ္ေပၚမွဆင္းသြား၏။“သုိက္ႀကိဳးျဖတ္တယ္ဆုိတာ ငရဲႀကီးတယ္ကြဲ႕…..ေကာင္းေတာ့မေကာင္းဘူး“မေကာင္းမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ျပဳလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ အထက္ဆရာႀကီးေရႊေဒါင္းကုိ ၀ုိင္းအုံၾကည့္ကာ အားလုံးၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ေရခ်မ္းသံပုရာသီး သုံးေလးလုံးကုိင္ၿပီးတက္လာ၏။ ဆရာေရႊေဒါင္းက ပလပ္စတစ္အရုိးႏွင့္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးက်ပ္တန္ သူေဌးမီးဖုိေခ်ာင္သုံး ၾကက္သြန္လွီးစတီးဓား အေသးေလးကုိ လြယ္အိတ္ထဲမွထုတ္၏။ ေရခ်မ္းလက္ထဲမွ ကမ္းေပးလာေသာသံပုရာသီးမ်ားကုိယူၿပီးဖ်ာေပၚပုံထားလုိက္ခါ၊“ကုိင္း…သုိက္နန္းရွင္မ ျမညိဳ ေဟာဒီဓားနဲ႔သံပုရာသီးကုိ ခြဲစမ္း သမီး…မေၾကာက္နဲ႔ခဲြခ်““ျမညိဳ ယူလုိက္ေလ….ခြဲလုိက္“ျမညိဳက စတီးဓားေလးကုိယူကာ သံပုရာသီးတစ္လုံးကုိခြဲခ်လုိက္သည္။ နီရဲေသာ ေသြးမ်ားျဖာဆင္းလာသည္။ “ဟယ္…ေသြးေတြ က်လာၿပီ““ဟာ…. ေသြးေတြ….ေသြးေတြ“ဆရာေရႊေဒါင္းက ေအာင္ျမင္စြာျပံဳးလုိက္ၿပီးေနာက္…တစ္လုံးထပ္ေပးသည္။ ျမညိဳလက္ေတြ သိသိသာသာႀကီးတုန္ေန၏။ ဓားကုိင္ထားေသာ လက္ကခါေနသျဖင့္ ဆရာေရႊေဒါင္းက အေပၚမွအုပ္ကုိင္ၿပီး သံပုရာသီးကုိခြဲလုိက္ျပန္၏။“အုိ….ေသြးေတြပါပဲလား“ပရိသတ္ထဲမွ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ ၿငီးျငဴသံႀကီးက ဆရာေရႊေဒါင္းကုိ ၾသဘာေပးေနသလုိပင္ ဆရာေရႊေဒါင္းကအ၀တ္စတစ္ခုကုိေရဆြတ္ခါ ဓားသြားကုိပြတ္တုိက္ပစ္သည္။ ေျပာင္လက္ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ ပြတ္တုိက္ၿပီးမွ….“ကုိင္း….ကုိင္း…ပရိသတ္ထဲမွ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ဆရာ့ကုိကူညီပါကြယ္….ဒီအေရွ႕ကုိ ခဏေလးထြက္ခဲ့ပါ“ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွထြက္လာမည့္သူမရွိ။ “ဟဲ့.. ေရခ်မ္း“ဟု တစ္ေယာက္က ေအာ္သံၾကားလုိက္ရစဥ္ ေရခ်မ္းကျမညိဳ အနားေရာက္ေနေပၿပီ။“ဟုတ္ပီ….ေရာ့…ဒီဓားနဲ႔ပဲ က်န္တဲ့သံပုရာသီးေတြကုိ ခြဲၾကည့္စမ္းကြယ္….ေသြးေတြထြက္ရဲ႕လားလို႔“ေရခ်မ္းက ျမညိဳအတြက္ဆုိလွ်င္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္မည္ဆုိေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္မာန္တင္းကာ သံပုရာသီးတစ္လုံးကုိခြဲခ်လုိက္သည္။ “ဟင္….ေသြးလည္းမထြက္ဘူး…““ေအး….ဟဲ့“ဆရာေရႊေဒါင္းက ေရခ်မ္းပုခုံးကုိ ခပ္သာသာပုတ္ၿပီး စတီးဓားေလးကုိယူၿပီးသိမ္းလုိက္သည္။“ျမင္ၾကတဲ့အတုိင္းပဲသမီးေလးျမညိဳဟာ သုိက္နန္းကလာတဲ့သူဆုိေတာ့ ထူးျခားတယ္ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကုိသုိက္ႀကိဳးျဖတ္ဖုိ႔ ဆရာဆုံးျဖတ္ၿပီး အသက္ကယ္ဖုိ႔ တာ၀န္ယူပါတယ္““သမီး….ေခါင္းအုံေနလား…..ေခါင္းကုိက္ေနလား““ေပ်ာက္သြားၿပီ ဆရာ“ျမညိဳက ညွင္းသြဲ႔သြဲ႔ေလသံေလးႏွင့္ေျဖ၏။ ေလးေယာက္အိပ္ျခင္ေထာင္ႀကီးအတြင္း ဆရာေရႊေဒါင္းႏွင့္ သုိက္နန္းရွင္မေလး ျမညိဳပဲရွိေန၏။ မေခြးမ အိမ္ေပၚ၀ယ္ ရပ္ရြာထဲမွလူႀကီးလူငယ္ဆယ္ေယာက္ခန္႔သာရွိသည္။ အိမ္၀မွစ၍ ရာဇမတ္ကာလ်က္ စည္းတားထားသည္။ အိပ္ခန္းကုိ ပတ္ပတ္လည္ကာ၊ အထပ္ထပ္ကာထားသည္။ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲမ်ားႏွင့္ အေမႊးတုိင္နံ႔ေတြကမႊန္ထူကာ တစ္အိမ္လုံး လႈိင္ေနရုံမွ်မက ရြာလမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္၌ပင္ ပ်ံ႕သင္းေနသည္။ ႏွင္းဆီ၊ စံပယ္အစရွိေသာ ပန္းေကာင္းမ်ားရနံ႔ကလည္း ေရာေထြးေန၏။“ေျခႏွစ္ဖက္ဆင္းထား….ဟုတ္ပီ““ဒီဘက္လား…..ဟုိဘက္လား….ဆရာ““ေျခရင္းဘက္ေပါ့ သမီးရဲ႕….အင္း…..အင္း…..“ ဖေယာင္းတုိင္ အတုိင္ေလးဆယ္ေလာက္ထြန္းညွိထားေသာ အိပ္ခန္းေလးထဲ လင္းထိန္လ်က္ရွိေနသည္။ ျမညိဳ ကုိယ္ေပၚ၌ ပဒုမၼာရွံသား အက်ႌေလးတစ္ထည္၀တ္ဆင္ထား၏။ ေျခဆင္းကာ စန္႔စန္႔ႀကီးတန္းေပးထားေသာ ျမညိဳ၏ေပါင္သားႀကီးမ်ား လုံးတစ္ေန၏။“ဆရာေျပာမယ္ေနာ္….ဟုတ္ခ်င္..ဟုတ္တယ္….မဟုတ္ရင္….မဟုတ္ဘူးေျပာ…ၾကားလား““ဟုတ္ကဲ့….ဆရာ““မရွက္ရဘူး…မေၾကာက္ရဘူး….ၾကားရဲ႕လား“ေန႔ခင္းက သံပုရာသီးလွီးရာတြင္ ေသြးမ်ားခ်င္းခ်င္းရဲေအာင္က်ဆင္းလာကတည္းက ဆရာ့ကုိ ျမညိဳေၾကာက္ရြံ႕ ရုိေသေနမိၿပီ ျဖစ္သည္။ အကယ္၍သာ ထုိစတီးဓါးေလး၌ ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းမွထြက္ေသာ အေစးမ်ားကုိျခစ္ယူသုတ္လိမ္းထားကာ ေနလွန္းထားမွန္းသိလွ်င္ ျမညိဳတစ္ေယာက္ ဆရာေရႊေဒါင္းကုိ နရင္းတီးခ်င္တီးမိေပမည္။ ဖားျပဳတ္အေစးႏွင့္အခ်ဥ္ဓါတ္ထိေတြ႔ေသာအခါေသြးသဖြယ္အနီေရာင္ဓါတ္ျပဳပစၥည္းမ်ား က်ဆင္းလားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ထုိအေစးမ်ားကုိ အ၀တ္ႏွင့္ေျပာင္စင္ေအာင္သုတ္သင္ၿပီး ေရခ်မ္းကုိသံပုရာသီးခြဲခုိင္းေသာအခါ ဘာေသြးမွထြက္မလာျခင္း ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း သေျပအုိင္ရြာသူ ရြာသားေတြ မသိရွာၾကေခ်။ ယခုေတာ့ ျမညိဳတစ္ေယာက္ ဆရာခုိင္းသည့္အတုိင္း ေပါင္တန္ႀကီးေတြကို ဖားေပါင္စင္းႀကီး စင္းကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေနာက္သုိ႔ေထာက္ထားရရွာေလသည္။ “မရွက္နဲ႔ေနာ္…….သမီး““ဟုတ္…..ဟုတ္ကဲ့ပါ…..ဆရာ…..“ျမညိဳတစ္ေယာက္ ရင္ေတြခုံေနသည္။ နဖူးတြင္ ေခၽြးေလးေတြစုိ႔ခ်င္ေနသည္။ ေထာက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ မသိမသာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာသည္။“သမီး ေစာက္ေမႊးမေပါက္ေသးဘူးမုိ႔လား““ရွင္…..ဘာေမႊး….““ရႈး….တုိးတုိးေျပာရတယ္…..အေမႊးအေမႊး ေစာက္ေမႊး မေပါက္ေသးဘူးမို႔လား..လုိ႔“ျမညိဳ ရွက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔စြာ အံ့ၾသသည္။ ဒီဆရာ ဒီေလာက္ကုိထုိးေဖာက္သိေနပါလားဟုေၾကာက္၏။ “ဟုတ္ပါတယ္…..ဆရာ“ျမညိဳေခါင္းေလးကုိ ငုံ႔ပစ္ရင္း ခပ္တုိးတုိးေလးေျပာ၏။“ဒါေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဆစ္ေလာက္ရွည္တဲ့ ေစာက္ေမႊးတစ္ပင္ေတာ့ရွိေနရမယ္ ဟုတ္ရဲ႕လား….“ျမညိဳ အသက္ရႈရပ္သြားမိမတတ္ ခံစားရသည္။ သူမႏွင့္နီးကပ္စြာ ဒူးေထာက္ထားရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ေပါင္ေပၚေထာက္ကာမ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး တစ္လုံးခ်င္းေျပာေနေသာ ဆရာ့စကားမ်ားက ကြက္တိမွန္ေန၏။“ဟုတ္….ဟုတ္….ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ““အိမ္း…အဲ့ဒါ သုိက္နန္းရွင္ လကၡဏာပဲကြဲ႔“ဆရာေရႊေဒါင္းလုပ္ခ်လုိက္ျပန္သည္။ ေစာက္ေမႊးမေပါက္တာ သုိက္နန္းရွင္လကၡဏာဆုိ လွ်င္ သုိက္နန္းရွင္ေတြ ေစာက္ေမႊးမေပါက္ဟုသူက အတတ္သိေနသလုိလုိ။ “ကုိင္း…ကုိင္း…ဆရာ့ကုိလဲ ကုိယ့္မိဘလိုသေဘာထား ဟုတ္လား….မရွက္ပါနဲ႔ငါ့သမီး ဆရာက သမီးကုိ အေမႊးကူးေပးလုိက္ၿပီးတာနဲ႔ငါ့သမီး အသက္ခ်မ္းသာရာရၿပီမွတ္…….ၾကားလား““ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ“အေမႊးကူးသည္ဆုိသည္ကုိ ဘာမွန္းမသိပဲ ျမညိဳက တုန္တုန္ရီရီေလး ေခါင္းၿငိမ့္လုိက္ရွာသည္။“ကဲ…….ငါ့သမီး……..ထမီေလးကုိခၽြတ္လုိက္ေတာ့““မရွက္နဲ႔……မရွက္နဲ႔…..ခၽြတ္သာခၽြတ္““ရွင္……ထမီ““ေအး…..ခၽြတ္လုိက္စမ္း….ငါအမိန္႔ေပးေနတာ….ကလန္ကဆန္ေတာ့မလုပ္နဲ႔ေနာ္…..ေန႔လယ္ကေဆးဓားနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းေသြးေဖာက္ပစ္လုိက္မွာေနာ္…..“ “ဟုတ္…..ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့“ျမညိဳ ကမန္းကတမ္းထမီေလးကုိ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ေအာက္ပုိင္းတစ္ခုလုံး ဗလာက်င္းသြား၏။ ၀င္း၀ါအိစက္ေသာ ဆီးခုံႀကီးက ေမာက္ႂကြားခုံးထလ်က္ တင္းေျပာင္ေနသည္ကုိ ဆရာေရႊေဒါင္းေတြ႔၏။ ဆရာေရႊေဒါင္း လိင္တန္ႀကီးကမတ္ခနဲ ေတာင္လာသည္။“သမီး ပက္လက္အိပ္လုိက္စမ္း….ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ၾကားလား…ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မေအာ္ရ ဘူးေနာ္…..သမီးေအာ္လုိက္လုိ႔စည္းေပါက္သြားရင္ အားလုံး….မိစာၦေတြ သရဲေတြ ၀င္လာၾကမွာ““ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့….မေအာ္ပါဘူး ဆရာ“ျမညိဳက အိပ္ယာေလးေပၚ ပက္လက္လွန္ခ်လုိက္၏။ ျမညိဳဖင္ႀကီးက ေဘးသုိ႔ျပန္႔ကားထြက္လာသည္။ “ဒီေနရာကုိ ဆရာက အေမႊးေလးေတြေပါက္လာေအာင္လုပ္ေပးရမွာကြဲ႔ ၾကားလား“လက္တစ္ဖက္ ဆီးခုံႏုႏုမြတ္မြတ္ေလးကုိ မထိတထိေလးတုိးေထာက္ျပလုိက္ေသာေၾကာင့္ ျမညိဳ ဒူးႏွစ္ဖက္ေယာင္ၿပီး ေထာင္တက္သြား၏။“ေျခေထာက္ဆန္႔ထား““ဟုတ္…….ဟုတ္ကဲ့“ျမညိဳ ဒူးႏွစ္ဖက္ျပန္ဆန္႔ခ်လုိက္၏။ ဆရာေရႊေဒါင္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကားမွ ေခၽြးေစးမ်ားသီးစုိ႔ထြက္ေနသလုိ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုံကာေမာလွပ္လွပ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ပုဆုိးကုိေခါင္းမွေက်ာ္ခၽြတ္လုိက္သည္။ ကုိင္းခရမ္းရွည္ႀကီးပမာ မဲညစ္ႀကီးထြားတုတ္ခုိင္ေနေသာလီးတန္ႀကီးက ေထာင္းကနဲကန္ထြက္လာသည္။ ျမညိဳ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ဆရာ့လီးတန္ႀကီးကုိ ျမင္ၿပီး ျပဴးက်ယ္၀ုိင္းစက္သြားသည္။ “ဘာ……ဘာလုပ္…..မလုိ႔လဲ……ဆရာ“ဆတ္ကနဲ ကုိယ္ကုိတစ္ဆစ္ခ်ဳိးထထိုင္ရင္း ျမညိဳက ထိတ္ထိတ္ျပာျပာေလး ေျပာလုိက္သည္။ မ်က္ႏွာေလးမွာလည္း နီရဲသြားသည္။“ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔ သမီးရယ္….ေဟာဒီ ဆရာ့ရဲ႕အေမႊးေတြကုိ သမီးဆီမွာေပါက္ဖုိ႔အတြက္ကို ကူးေပးရမွာ ….ဒါမွ…အဂၤါစုံတဲ့ လူမိန္းကေလး အျဖစ္နဲ႔ သုိက္နန္းကျပန္ေခၚလို႔မရေတာ့မွာ“ဆရာေရႊေဒါင္း အမွတ္တမဲ့လုိလုိျဖင့္ ျမညိဳပုခုံးစြန္းေလးကုိ ပြတ္သပ္ေပးရင္းႏွစ္သိမ့္လုိက္၏။ “ေသခ်င္လဲ ေသပါေစေတာ့ဆရာ….ကၽြန္မ ဒီလုိေတာ့အကုမခံႏုိင္ဘူး“ဆရာေရႊေဒါင္း ဒိန္းခနဲ ထူပူသြားသည္။ ခါးခါးသီးသီးေလးျငင္းဆန္ရင္း ထမီကုိျပန္၀တ္ရန္ လွမ္းဆြဲလုိက္ေသာ လက္ေလးကုိ ဆရာေရႊေဒါင္းကဖမ္းဆုတ္ၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးအား ဆုပ္ကုိင္ထားေစၿပီးမွ သူ႔လက္ျဖင့္အုပ္ထားလုိက္သည္။ ျမညိဳက သူမလက္ကေလးကုိအတင္းရုတ္၏။ ပူေႏြးမာတင္းေသာ အထိအေတြ႔က လက္ဖ၀ါးမွတစ္ဆင့္ ခႏၶာကုိယ္အႏွ႔ံသုိ႔ စီး၀င္သြားသည္။“ဆရာေျပာတာနားေထာင္စမ္း…..ျမညိဳ..အခုလုိအေျခအေနေရာက္မွ စည္းေပါက္သြားရင္ အျပင္မွရွိတဲ့ ျမညိဳအေမပါ ….အစိမ္းသူရဲေတြ ၀ါးစားပစ္ကုန္မွာ အားလုံးဒုကၡေရာက္မွာ“ဆရာ့အသံက တုံတုံလႈပ္လႈပ္ႀကီးႏွင့္ ဒေရာေသာပါးႀကီးလည္းျဖစ္လာသည္။ လက္ကြင္းေလးထဲ၌ ဆုပ္မိထားေသာ လိင္တန္ႀကီးအားျမညိဳကအသိမဲ့စြာတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ခန္႔ညွစ္လိုက္မိ၏။ ထိုအခါ ဆရာေရႊေဒါင္းက အေပၚမွအုပ္ကုိင္ထားေသာသူ႔လက္ကုိ ထက္ေအာက္လႈပ္ရွားေပးလုိက္ရာ လိင္တန္ထိပ္ႀကီးမွာ ရဲကနဲ….ရဲကနဲ ၿပဲသြား၏။“ဒါ……ဒါျဖင့္လဲ….ျမန္ျမန္လုပ္ပါေတာ့…..ဆရာရယ္““ကဲ….ကဲ….အိပ္…..အိပ္….ေပါင္ႏွစ္ဖက္ၿဖဲထား….““ၿဖဲထားရမယ္…..““ေအးေလ ဒါမွ ဆရာ့အေမႊးေတြ သမီးရဲ႕ဆီးခုံေလးေပၚကုိ ဖိကပ္လုိ႔ရမွာေပါ့““ေသသာ ေသလုိက္ခ်င္တယ္“ဟု ျမညိဳ တုိးတုိးေလးဆုိ၏။ ဆရာေရႊေဒါင္းက ျမညိဳေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသုိ႔ ၀င္ထုိင္ကာ ထူအမ္းေသာေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားသုိ႔ တုတ္တုတ္ထြားထြားႀကီးျဖစ္ေသာ သူ႔လီးႀကီးကုိထုိးသြင္းလုိက္ေတာ့၏။ “ ႁပြတ္ခနဲ“ခပ္အစ္အစ္အသံေလးႏွင့္အတူ ျမညိဳလက္ႏွစ္ဖက္က ဆရာ့လက္ေမာင္းကုိ ေယာင္ၿပီးဆုပ္ညွစ္လုိက္မိသည္။“န…..နာတယ္….ဆရာ….““ခဏ….ေလးေအာင့္ခံ သမီး….ခဏေလး….“ျမညိဳ အသိစိတ္ေတြ လြင့္စင္ကုန္သည္။ ဖ်င္းကနဲ ပူထူသြားကာ ငယ္ထိပ္မွေျခဖ၀ါးထိတုိင္ေအာင္ လႊမ္းျခံဳသြားေသာ ေ၀ဒနာႀကီးကျမညိဳကုိအာေစးထည့္လုိက္သလုိ၊ ညိႈ႕တံႀကီးႏွင့္ေထာက္လုိက္သလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ ဆရာေရႊေဒါင္း နဖူးျပင္၀ယ္ ဇီးကင္းခန္႔ေခၽြးသီးႀကီးမ်ား စုိ႔ထြက္လာသည္။ ေထာင္ထားေသာ ျမညိဳေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္လုံးက အၿငိမ္မေန ၿပဲလုိက္ စုလုိက္ျဖင့္ ေ၀ဒနာကုိခံစားေနရ ဟန္တူ၏။ “ျပစ္……ပလပ္….ျပစ္““ေအာင့္…..မေလး…အေမ…ကၽြတ္ကၽြတ္….“ က်ပ္၀ုိင္းေလာက္ပင္ မရွိေသာ ျမညိဳေစာက္ပတ္အ၀ေလးထဲသုိ႔ ႀကီးမားဖုထစ္ေသာ လီးႀကီးက အတင္းထုိး၀င္လုိက္ေသာအခါမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့ၿပီး ေခါင္းေလးကုိ ဘယ္ညာ…ခါရမ္းလ်က္ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးေအာ္လုိက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကမူ ဆရာေရႊေဒါင္း လက္ေမာင္းကုိ ေနရာမေရြ႕ပဲ အတင္းဆုပ္ကုိင္ထားဆဲပင္။ “ျပစ္….ျပစ္…. ႁပြတ္““အိ…..အ….မရဘူး…..မရဘူး….မ၀င္ဘူး….အ“ျမညိဳ ဆရာေရႊေဒါင္းရင္ဘတ္ႀကီးကုိ ထုရုိက္ၿပီးတြန္းသည္။ ေျခဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကုိ ဒုံးခနဲ ဒုံးခနဲေနေအာင္ေစာင့္ခ်လုိက္သည္။“အံမာ….အစိမ္းသရဲမက…..ငါ့ကုိ အာခံလုိ႔…..ကဲကြာ….ကဲကြာ….ကဲကြာ…..““ေအာင္မေလး…..ေအာင္မေလးေတာ့…အေမေရ….““ဟိတ္…မဆုိင္သူ….စည္း၀ုိင္းထဲ မ၀င္ေစနဲ႔ ေဟ့ …ဆရာေရႊေဒါင္းတဲ့ကြ…အင္..အင္“အျပင္မွ မေခြးမအပါအ၀င္ အေျခအေန နားေထာင္ေနေသာ လူမ်ားနားရြက္ေတြေထာင္လာၾက၏။ သတိထားေနေသာ ေရခ်မ္းကအိမ္ေလးသိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ တုန္သြားသည္ကုိသတိထားလုိက္မိ၏။ “ၾကမ္းၿပီကြ…..ဥစၥာေစာင့္မနဲ႔ ဆရာနဲ႔ ခ်ၿပီ““ဟုတ္ၿပီ…….ခ်ကုန္ၿပီ“လူငယ္ေတြက ဆရာေရႊေဒါင္းမွာထားသည့္အတုိင္း ျခံ၀မွစည္းတားထားေသာ ကန္ေတာ့ပြဲကုိ လွမ္းၾကည့္ကာ ဓါးကုိယ္စီအသင့္ျပင္ထားသည္။ ေရခ်မ္းကလည္း လက္ထဲတြင္ ကုိင္ထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးႀကီးအားပုိ၍ တင္းၾကပ္လ်က္ရွိေနသည္။“အျပင္က ဘယ္သူမွမလာေစနဲ႔ေဟ့….အေရးႀကီးေနၿပီ ၾကားၾကရဲ႕လား…““ဟုတ္ကဲ့…….ၾကားပါတယ္ ဆရာ“လူငယ္ေတြက ၿပိဳင္တူအသံျပဳလုိက္စဥ္ အိမ္တစ္ခုလုံး သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ ဆက္တုိက္တုန္သြား၏။ မေခြးမ မ်က္ႏွာသည္ ေခၽြးေစးေတြျပန္ကာ ျဖဴေရာ္ေနၿပီး ပါးစပ္မွတတြတ္တြတ္ႏွင့္ဆုေတာင္းေန၏။ ဘႀကီးသာဖန္က ေရခ်မ္းမ်က္ႏွာကုိစုိက္ၾကည့္ေနရင္း အိမ္တုန္ခါပုံကုိစဥ္းစားေနသည္။ ငယ္ရာမွႀကီးလာေသာ ဘႀကီးသာဖန္က သည္လုိတုန္ခါမႈကုိ တတ္အပ္သိေနသလုိလုိခံစားရသည္။ စဥ္းစားေနစဥ္မွာပင္ သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲႏွစ္ခ်က္ဆက္တုိက္တုန္သြားျပန္သည္။ “အ….အု…..အု….အင့္…..အင့္……“ခပ္အုပ္အုပ္ ပါးစပ္ကုိအ၀တ္ႏွင့္ဆုိ႔ထားရာမွထြက္လာေသာအသံမ်ဳိးဟုထင္ေနသည္။ ဒီဆရာ ဘယ္လုိမ်ားကုေနလဲဟု စဥ္းစား၏။ဆရာေရႊေဒါင္းကေတာ့ အပ်ဳိေမွးေလးႏွင့္ထုိးေထာက္မိေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကုိအတြင္းသုိ႔ထုိးေဖာက္၀င္ေရာက္ေအာင္ ၾကံဳးလုိက္ျပန္၏။“ျပြတ္….ေဖာက္ “အုိး…..အုိး…..ကၽြတ္….ကၽြတ္“အခက္အခဲဆုံး အပ်ဳိေမွးအတားအဆီးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိက္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ နာက်င္ေသာေ၀ဒနာမ်ား လ်ပ္တျပက္ေပ်ာက္ကင္း သြားသည္။ အီဆိမ့္ေအာင့္သက္ေသာ ေ၀ဒနာႏွစ္ရပ္ေပါင္းကာ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ထူးျခားေသာအရသာကို ျမညိဳခံစားလုိက္ရေလသည္။
ဆရာေရႊေဒါင္းက လက္ႏွစ္လုံးခ်န္ က်န္ေနေသာလိင္တန္ႀကီးကုိ အဆုံးထိဖိသြင္းရန္ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း ေနရာျပင္ထုိင္ကာေရွ႕တုိးလုိက္၏။ျမညိဳ၏ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က လက္သီးဆုတ္ေလးေတြဆုတ္ခါ ဆရာေရႊေဒါင္း ရင္ဘတ္ကုိတြန္းထားျဖစ္ေသာ္လည္း အားေပ်ာ့ေနၿပီ။ မ်က္လုံးေလးအစုံကုိ ေမွးစင္းထား၏။ သြားႏွစ္ခုၾကား ရွီး ရွ ၀ူးဆုိေသာ ေလထြက္သံေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေခါင္းကုိ ဘယ္ညာခါရမ္းလ်က္ ေအာင့္ခံထားရဟန္ရွိေလသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္က ေမာ္ေတာ္ကားဘရိတ္နင္းသလုိ ဖိနင္းလုိက္ ဖေနာင့္ေလးဖိေျခဖ်ားေလးႂကြလုိက္ျခင္းျဖင့္ မနားတမ္းလႈပ္ရွားေနသည္။
“ ႁပြတ္…… ႁပြတ္….ဘြတ္…ဘြတ္““အား…..အား….“အရင္းအထိေဆာင့္လုိးသြင္းလုိက္ ဆတ္ခနဲ ဒစ္ခ်န္ရုံဆြဲႏႈတ္လုိက္သျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလးထုိးလုိက္ေသာအခါ စီးစီးပုိင္ပုိင္ျဖင့္လီးတန္ႀကီးကုိစုပ္ထားသလုိ ညွစ္ထားေသာေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ား လီးတန္ႀကီးႏွင့္အတူ လိပ္၀င္သြားလုိက္ လီးတန္ႀကီးစူအထြက္၌အျပင္အထိကပ္ၿငိပါလာကာရဲခနဲ ၿပဲသြားလုိက္ျဖစ္ေနသည္ကုိ ျမင္ေနရ၏။
“ဆရာ…..ဆရာ….အထဲမွာ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္လာၿပီ……““ေအာင့္မထားနဲ႔ ပန္းထုတ္ပလုိက္…..သမီး““အင့္….အင္း…..အင့္…..အင္း…..အင္း….အင္…အင္း….ရႈးကၽြတ္““အား….အား….ဟူး…ဟူး….ကၽြတ္….ကၽြတ္…အမေလး နာလုိက္တာ ဆရာရယ္…..“အခ်ိန္မဲ့ ရြာခဲ့ေသာမိုးေန႔က ဆရာေရႊေဒါင္း အေသအလဲ၀ါးခ်င္ခဲ့ေသာ ကြမ္းေတာင္ကုိင္မေလး ျမညိဳ၏ေစာက္ပတ္အထဲမွ သုတ္ရည္မ်ား ဒလေဟာပန္းျဖာထြက္လာေသာအခါ ဆရာေရႊေဒါင္း လိင္တန္ႀကီးထိပ္မွလည္း ျပင္းထန္ေသာအရွိန္ျဖင့္ လေရမ်ားပန္းထည့္လုိက္ေပေတာ့သည္။ ျမညိဳက ေပ်ာ့ေခြႏုံးခ်ိစြာ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိေဘးသုိ႔ဆန္႔လ်က္ ပစ္ခ်ျပစ္လုိက္မိေလသည္။ ဆရာေရႊေဒါင္းက ျမညိဳပါးေလးကုိ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏုိးေလး ႏႈတ္ဆက္နမ္းလုိက္ေလသည္ အျပင္တြင္ အစိမ္းသရဲမ်ားကုိ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးမ်ား၊ လွံမ်ား၊ ၀ါးခၽြန္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ေနၾကေသာ ကာလသားမ်ား ျမညိဳ၏ အေသြးအသားမ်ားကုိ ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး စားေသာက္၀ါးမ်ိဳသြားေသာ အစိမ္းသူရဲ ေရႊေဒါင္းအိမ္အေနာက္ဖက္အေပါက္မွဆင္းသြားသည္ကုိမသိလုိက္ၾကေခ်။
ၿပီးပါၿပီ