ေမြးေန႔ရွင္မေလး

န႔ဟာ က်မ အသက္ ၂၀ တင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔၊ မနက္ခင္း က်မ အိပ္ယာနိုးတာနဲ႔ ရင္ခုန္ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။ ေၾသာ္၊ က်မ အလုပ္လား။ က်မက ဟိုတယ္တခုက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားပြဲထိုးတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အဂၤါေန႔ဆိုေတာ့ ဆိုင္က လူပါးမွာပါ။ တခါတေလ တေန႔လုံးေနတာေတာင္ လူဆယ္ေယာက္ မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႔ တူတူေတာ့ ၾကားရက္ေတြဆို ဆိုင္ပိတ္ထားလိုက္တာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မက ေန႔စားေလ၊ လူမလာေပမဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ထားေတာ့ က်မ ပိုက္ဆံရတာေပါ့။

စားပြဲထိုးဝတ္စုံက သိၾကတဲ့အတိုင္း အျဖဴအနက္ပါပဲ၊ ရင္ေစ့ ဘေလာ့စ္၊ ဒူးဖုံး႐ုံ စကဒ္နဲ႔ ကုဒ္အက်ီအနက္။ အဝတ္အစားကို လွေအာင္ ျပင္ဆင္လို႔ မရေပမဲ့ အနက္ေရာင္ ဇာဘရာနဲ႔ ဝမ္းဆက္ ပင္တီ အနက္ကိုေတာ့ ဝတ္လာခဲ့တယ္။ ဒါကလဲ က်မ ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ ဆက္ရန္ အစီအစဥ္ေတြ ရွိေနလို႔ပါ။

ညဘက္က် ဂ်ဴတီထြက္ရင္ … က်မ ရည္းစား ေအာင္ထြန္းနိုင္နဲ႔ တခုခု ထြက္စားဖို႔ ခ်ိန္းထားတယ္။ စားၿပီးရင္ေတာ့ … သူက်မကို နားပူနားဆာ လုပ္ေနတာေလး တခုရွိတယ္ေလ။ က်မက မူေနတာ အေတာ္ၾကာေနၿပီ။ က်မေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ဆိုၿပီး သူက စသလို၊ ေနာက္သလိုေတာ့ ခဏခဏ ေျပာေနတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီညထပ္ၿပီး ပူဆာရင္ေတာ့ က်မ မူမေနေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္၊ အဲဒါကို သူလဲ သိပုံရတယ္။ အဲဒါ … အဲဒါေၾကာင့္ ဇာဘရာနဲ႔ ပင္တီ ဝမ္းဆက္ကို က်မ ဝတ္လာတာ။ သူ႔အတြက္ က်မ အလွဆုံး ျဖစ္ေနေအာင္လို႔၊ သူ အံ့အားသင့္ၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ေမ့လဲမတတ္ျဖစ္သြားေအာင္လို႔။

ဒီေန႔ည အထူးအစီအစဥ္အတြက္ အေဆာင္မွာ အတူေနတဲ့ မရီကို က်မ တပါတ္ေလာက္ႀကိဳ ဖြင့္ေျပာၿပီး တိုင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္၊ သူက ဒီကိစၥေတြမွာ အေတြ႕အၾကဳံရွိတာမို႔ အႀကံေလးဘာေလးလဲ ေတာင္းရတာေပါ့။ အဲဒီမွာ မရီက လိုလိုမယ္မယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ပါကင္ဖြင့္သြားပါလားတဲ့၊ သူ႔တုန္းက ပါကင္ဖြင့္လိုက္တာ အရမ္းနာသြားလို႔ ဆက္မခံနိုင္ေတာ့ပဲ ပြဲပ်က္သြားလို႔ အဆင္မေျပခဲ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါဆို တကယ့္အခ်ိန္ေရာက္လို႔ရွိရင္ နာတာေတြ ဘာေတြ သိပ္ပူစရာမလိုေတာ့ပဲ စခန္းသြားနိုင္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔ဆီမွာ အပိုရွိေနတဲ့ အတုတေခ်ာင္း (ၾကည့္ရတာ တခုဝယ္ တခုလက္ေဆာင္ရတာျဖစ္မယ္) ကို က်မသုံးဖို႔ ထုတ္ေပးတယ္။ အႀကီးႀကီးပဲ၊ က်မ ေအာင္ထြန္းနိုင္ရဲ့ ပစၥည္းကို တခါလား၊ ႏွစ္ခါလား ျမင္ဖူးတယ္။ ဒီေလာက္ မႀကီးသလိုပဲ။

သူ႔အတုနဲ႔ပဲ ၃ – ၄ ရက္ႀကိဳၿပီး က်မ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ပါကင္ ဖြင့္လိုက္တယ္။ နာတာထက္ ေအာင့္ၿပီး ေနရခက္တာက ပိုသလိုပါပဲ၊ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီလိုမ်ိဳးႀကီးဆိုရင္ ပြဲပ်က္ခ်င္ ပ်က္သြားမွာ။ ဒီမနက္က်ေတာ့ က်မ ပါကင္ဖြင့္ထားတာကိုေတာင္ ေမ့ေနၿပီ။

က်မ ဆိုင္မဖြင့္ခင္ နာရီဝက္ႀကိဳၿပီး အလုပ္ဝင္ရတယ္။ က်မနဲ႔ စားဖိုက ဦးမင္းနဲ႔ေပါ့။ က်မက စားပြဲေတြသုတ္၊ သူက မီးဖိုထဲမွာ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ဦးမင္းက က်မကို ၾကည့္ၾကည့္ေနတာ အရင္ကတည္းက သတိထားမိေပမဲ့ သူက လက္ လုံးဝ မသရမ္းဘူး။ ဒီေတာ့လဲ ၾကည့္ေနတာ ပဲ့ပါသြားတာမွ မဟုတ္တာရွင္၊ ၾကည့္ပါေစေပါ့။ က်မကလဲ တခါတခါေတာ့ သူၾကည့္ေနတာ က်ိတ္ၿပီး ရင္ခုန္သလိုေတာ့ ျဖစ္မိသား။ ဦးမင္းက ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစနဲ႔ တ႐ုတ္မင္းသားလိုလို ခပ္ေခ်ာေခ်ာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ က်မထက္ အသက္က ႏွစ္ဆနီးပါးႀကီးတယ္။

စားပြဲခင္းေတြ ခင္းၿပီး မီးဖိုထဲ က်မ ဝင္သြားေတာ့ ဦးမင္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ “Happy Birthday ေကသီ” လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္ေပၚတင္ထားတဲ့ အိုးေတြ ေအာက္ခ်ေပးပါလားတဲ့။ စင္က အေတာ္ျမင့္တာ၊ ခါတိုင္းဆို ဦးမင္းကို ကူေနက် ေယာက္်ားလၽွာမေလး ေအးေအးလြင္ရွိေပမဲ့ ဒီေန႔က်မွ သူကလဲ ေနာက္က်ေနတယ္။ သူကေတာ့ အရပ္ျမင့္လို႔ ဒီစင္ကို မွီတယ္။ က်မကေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အေတာ္ႀကိဳးစားမွ မွီတာ။ ဒီလူႀကီး ငါ့ေပါင္ေတြ ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္မယူဘူးလို႔ သိလိုက္ေပမဲ့ က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ယူေပးလိုက္ပါတယ္။

အိုးကို လက္အလွမ္းမွာ က်မ စကဒ္လန္တက္သြားၿပီး ပန္တီကလဲ ေလၽွာက်သြားတယ္။ ဘယ္သူရွိရမလဲ၊ ဦးမင္းလက္ခ်က္ေပါ့။သူ႔လက္ေတြက က်မ တင္ပါးေတြကို ကိုင္ေနတယ္။

“ဦးမင္း ဘာလုပ္တာလဲ”

က်မ စိတ္တိုတိုနဲ႔ အတင္းလွည့္ရန္ေတြ႕လိုက္တယ္။ သူက ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ က်မရဲ့ ပူစီေလးကိုပါ လာကလိေနေသးတယ္၊ လာကလိတာမွ အေတာ္ေလး ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ပဲ။ က်မက ပူစီ အကိုင္မခံဖူးတဲ့သူေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရည္းစားရွိတာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳး တိုက္ရိုက္ေတာ့ တခါမွ အကိုင္မခံဖူးတာ၊ ေအာင္ထြန္းနိုင္ကို က်မက ပန္တီလုံးဝ ေပးမခၽြတ္ဘူးေလ။

“ဦးမင္း … လြန္ေနၿပီေနာ္။ ဖယ္”

ဦးမင္းက မဖယ္ပါဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ကလိေနတယ္။ က်မ လက္ထဲက အိုး လြတ္က်တာ ဂလုံ ဂလြမ္နဲ႔။ အကာအကြယ္ေပးမဲ့ ပန္တီမရွိေတာ့ အရမ္းႀကီးကို ထိသလိုပဲ၊ ပန္တီခံမေနေတာ့ အထဲထိ ႏွိုက္လို႔ရတာလဲ ပါမွာ။

ဒီည ေအာင္ထြန္းနိုင္လဲ က်မကို ဒီလိုကိုင္မွာလို႔ ေတြးမိေတာ့ ရင္ဖိုသြားမိတယ္၊ စိုလဲ ပိုစိုလာသလို စိတ္ေတြလဲ လႈပ္ရွားလာတယ္။ ဦးမင္း ကလိေနတာေၾကာင့္လဲ ပါတယ္။ က်မ အသက္ရႉသံေတြ တျဖည္းျဖည္း ျပင္းလာတယ္၊ ဦးမင္းကိုေတာင္ ရန္မေတြ႕နိုင္ပဲ ေမာေမာနဲ႔ လုပ္သမၽွ ခံေနရတယ္။

ဦးမင္းက က်မပူစီကို လႊတ္လိုက္ၿပီး က်မကို ဆြဲလွည့္လိုက္ေတာ့မွ က်မ အေမာေျဖရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက က်မေပၚ အုပ္မိုးၿပီး ရပ္ေနတာဆိုေတာ့ က်မ ထြက္ေျပးလို႔မရဘူး။ က်မ စကဒ္ကို ဆြဲလွန္ၿပီး ေအာက္စကို ခါးပတ္ၾကားထဲ ထိုးထည့္ေနတယ္။ က်မ ဘာလုပ္ရမယ္မသိပဲ မွင္တက္မိရင္း ေအာက္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ ပန္တီက ၾကမ္းေပၚမွာ ပုံေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ဦးမင္းက က်မကို ဆက္ကလိရင္း သူ႔ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ေနာက္လက္တဘက္နဲ႔ ျဖဳတ္တယ္။

မရီရဲ့ အတုကို က်မက ႀကီးလွၿပီထင္တာ မွားမွန္း အခုမွ သိရေတာ့တယ္။ဦးမင္းရဲ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ငပဲဟာ မရီရဲ့ အတုေခ်ာင္းထက္ ပိုႀကီးတာ။

“ရွင္ႀကီးေနာ္ … ဒါ ဒါ ဘာသေဘာလဲ။”

“ေအးေဆးေနစမ္းပါ။”

က်မ ဘာျပန္ေျပာရမယ္ မသိဘူး။ အဆြခံထားရလို႔ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနေပမဲ့ ဒီဆိုဒ္ႀကီးကိုေတာ့ ေၾကာက္တယ္ရွင့္။ ေနာက္ၿပီး သူက သူစိမ္းေလ။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဟင့္အင္း ဟင့္အင္းပဲ ေအာ္ေနမိတယ္။ က်မ တကယ္က ဒီလူႀကီးကို လည္ပင္းညႇစ္ပစ္ရမွာ၊ အခုက လည္ပင္းမညႇစ္ပဲ ေပ်ာ့ေခြေနတဲ့လက္ေတြက က်မ မွီေနတဲ့ ေကာင္တာေပၚေထာက္ထားၿပီး သူ႔ငပဲနဲ႔ က်မပူစီ ပြတ္မိတိုင္း တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြမလိုပဲ ျဖစ္ေနတယ္။

က်မ ဟင့္အင္းေနေပမဲ့ သိပ္မထူးပါဘူး၊ ဦးမင္းကမွ ဂ႐ုမစိုက္တာ။ သူ႔လက္ေတြနဲ႔ က်မေပါင္ကို အသာျဖဲရင္း သူ႔ငပဲေခါင္းက က်မထဲကို အတင္းတိုးဝင္လာတယ္။

“ဟာ … ရွင္ေနာ္။ ေတာ္ၿပီ”

“ရွင့္ဟာႀကီး မထည့္ပါနဲ႔”

“မထည့္နဲ႔ … ျပန္ထုတ္ဆို”

“ဖယ္ဆိုေနာ္”

က်မ ပါးစပ္က ျငင္းဆန္ေနေပမဲ့ လူကေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး အသာၿငိမ္ေနမိတယ္။ ဝတၱရားအရပဲ ျငင္းဆန္ေနသလိုပဲ၊ မသိစိတ္ထဲကေတာ့ သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔ က်မ အခ်စ္ခံလိုက္ရရင္ဆိုၿပီး ေတြးေနမိလို႔လားမသိ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္လို႔ မသိ၊ က်မ အတင္းမ႐ုန္းမိဘူး။ က်မ ငုံ႔ၾကည့္ေတာ့ သူ႔ဟာႀကီး ဝင္လိုက္၊ ထြက္လိုက္ကို ျမင္ေနရတယ္။ အစပိုင္းေတာ့ ေခါင္းပိုင္းေလးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း အထဲကို ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်မ ကိုယ္ထဲမွာ သူ႔ငပဲႀကီး ဝင္လာတာ က်မ သိေနတယ္၊ က်မကို ဆြဲျဖဲေနသလိုပဲ။ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ ေနရလဲ ခက္တယ္။ တဆုံးထည့္လိုက္၊ ထုတ္လိုက္ လုပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ က်မ အေဖ၊ အေမ၊ ဘုရား အကုန္တေနရပါေတာ့တယ္။

က်မ ဦးမင္းမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္မိတယ္။

“စိတ္ေလၽွာ့ထား ေကသီ၊ တင္းမထားနဲ႔။”

ဘယ္လို … တင္းမထားရဘူး၊ ဟုတ္လား။ က်မရဲ့ ပထမဆုံးက ေအာင္ထြန္းနိုင္နဲ႔ ျဖစ္ရမွာရွင့္၊ ရွင္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ဘူး။

ဦးမင္းကေတာ့ အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္လုပ္ေနပါၿပီ။ ခံစားခ်က္က ထူးဆန္းၿပီး က်မအတြက္ အရမ္းအသစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆြဲအထုတ္မွာ တမ်ိဳး၊ ျပန္အထည့္မွာ တမ်ိဳး။ ခဏၾကာေတာ့ က်မ သူနဲ႔ အလိုက္သင့္ လိုက္လႈပ္ေနမိလာတယ္။ သူအထည့္မွာ က်မ သူ႔ဘက္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးမိတယ္။ က်မ အသက္ရႉေတြလဲ မွားၿပီး ပါးစပ္က ေပါက္ကရ အသံစုံထြက္ေနမိၿပီ။ ျငင္းဆန္တဲ့အသံနဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ မတူဘူးရွင့္။

သူတျဖည္းျဖည္း ပိုပိုျမန္လာတယ္၊ က်မကလဲ အလိုက္သင့္ပဲ ေကာ့ေပးေနမိတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်မ ဒီအရသာထူးကို ထပ္ထပ္ၿပီး ငတ္မေျပေလာက္ေအာင္ လိုခ်င္ေနတယ္ဆိုတာပဲ။ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ဦးေဏွာက္က သိေပမဲ့ အထိအေတြ႕က က်မကို လႊမ္းမိုးသြားၿပီ။ က်မ သူ႔စည္းခ်က္ကို အတင္းအမီလိုက္ၿပီး ေကာ့ေပးရင္း ပါးစပ္က တဟီးဟီးနဲ႔ ညည္းေနမိတယ္။

သူအားရပါးရ ေဆာင့္ေနၿပီ။ က်မ ေလကို မနည္းလုရႉရေအာင္ ေမာေနတယ္၊ အထဲကလဲ တခ်က္တခ်က္ ေအာင့္ေအာင့္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔စည္းခ်က္အတိုင္း မပ်က္မကြက္ ေကာ့ေပးေနမိဆဲပဲ။ ဟင့္ … ဟင့္ နဲ႔ ရွိုက္ရင္း ေကာ့ေကာ့ေပးေနတဲ့ က်မကို …

“ေကသီ … ေနာက္တဆင့္ တက္မယ္။” လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။

သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ကို က်မ သိလိုက္ရပါၿပီ။ ေကာင္တာေပၚ က်မကို တြန္းတင္ၿပီး ခါးကကိုင္လို႔ က်မကို တဖုန္းဖုန္းေဆာင့္တာ သူေျပာတဲ့ ေနာက္တဆင့္ပါပဲ။ ေစာေစာကထက္ အရမ္းပိုျမန္တယ္၊ အရမ္းပိုျပင္းတယ္။ က်မ လႈပ္မရ၊ ႐ုန္းမရပဲ တဆုံးဝင္၊ တဆုံးထြက္၊ သူျပဳသမၽွ ေအာက္က ႏုရတာ။ ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာကို က်မ ထိန္းမရေတာ့ဘူး၊ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း က်မ တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြထြက္သြားတာ။ က်မ ဇတ္မခိုင္ေတာ့ပဲ လည္တိုင္က ညာဘက္ကို ေစာင္းက်သြားလိုက္၊ ဘယ္ဘက္ကို ေစာင္းက်သြားလိုက္နဲ႔ ေခါင္းကို ခါရမ္းေနရတယ္။ နာေပမဲ့ အထဲက တအား ယားတက္လာတာက ပိုဆိုးတယ္၊ က်မ မခံနိုင္ဘူး။ သူ႔ရင္ဝကို က်မ တြန္းတယ္၊ တြန္းမရေတာ့ သူ႔ပခုံးေတြကို ခံစားရတဲ့ ေဝဒနာ ေျပလိုေျပညား က်မ ကုတ္တယ္၊ ဖဲ့တယ္။ ပါးစပ္က အသံေတြ သိပ္မက်ယ္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားတယ္၊ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ေကြးထားတယ္။ က်မ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားေပမဲ့ ယားတက္လာတဲ့ အရသာထူးကို က်မ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ဘူး။

က်မ ၿပီးသြားတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းဖိကိုက္၊ တကိုယ္လုံး တုန္ခါရင္း ေခၽြးေစးေတြထြက္ၿပီး ၿပီးသြားတာ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ က်မကို လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။ က်မ အိမ္သာထဲေျပးသြားၿပီး ေဆးေၾကာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ က်မတို႔ ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ ဦးမင္းေရာ ၿပီးသြားသလား၊ မၿပီးသလား က်မ သတိေတာင္ မထားလိုက္မိပါဘူး။ ၿပီးသြားတယ္ပဲ ထင္ပါတယ္၊ မၿပီးရင္ က်မကို ဘယ္လႊတ္ေပးမွာလဲ။ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္တုန္းက အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြ အထဲက ထြက္လာတယ္၊ ေတာ္ေသးတာက ရက္က လြတ္တာမို႔ ဗိုက္ေတာ့ မႀကီးနိုင္ေလာက္ပါဘူး။

ဘာမွမျဖစ္သလို သီခ်င္းတေအးေအးနဲ႔ မီးဖိုက ပုံမွန္အလုပ္ေတြကို ဇယ္ဆက္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဦးမင္းကို မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ရဲလို႔ က်မ ဆိုင္ထဲက စားပြဲေတြနားမွာပဲ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလၽွာက္ေနမိတယ္။ ဒီေန႔ ဧည့္သည္လဲ မက်ပါဘူး၊ မက်ဆို တေယာက္မွကို မရွိတာ။ ခါတိုင္းဆို ဒီလိုမ်ိဳး ဧည့္သည္ပါးရင္ က်မ မီးဖိုထဲမွာ ဦးမင္းတို႔နဲ႔ စကားသြားေျပာေနတတ္တာ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး သူ႔ကို ရွိန္ေနတာနဲ႔ ဆိုင္ေရွ႕မွာပဲ ေနျဖစ္တယ္၊ မီးဖိုထဲ မဝင္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေျပာရမွန္းလဲ က်မ မသိဘူး၊ ရန္ပဲ ေတြ႕ရမလား။ က်မကို ယူပါပဲ ေျပာရမလား။ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိတယ္။

ဒီေန႔ က်မရဲ့အျဖစ္က အေပ်ာ္ဖတ္ အျပာဝတၳဳဇာတ္လမ္းေတြေလာက္ေတာင္ ယုတၱိမတန္လိုက္တာ။ အလိုမတူပဲ အတင္းႏွိုက္၊ အတင္းတက္ၿပီး သားမယားက်င့္တာကို မ႐ုန္း၊ မေအာ္၊ မေျပးနိုင္တဲ့အျပင္ မိန္းကေလးဘက္က ကိစၥၿပီးတဲ့အထိ ျဖစ္သြားတာ ထူးဆန္းေနမိတယ္။ က်မ ငိုင္ေတြေတြနဲ႔ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အေတြးေတြ ေတြးေနတုန္း …

“ေကသီ … အခန္း ၂၀၀၅ ကို ဒါေတြ သြားပို႔စမ္း”

ဆိုတဲ့ ဦးမင္းရဲ့ အသံၾကားမွ သတိဝင္ေတာ့တယ္။ က်မတို႔ စားေသာက္ဆိုင္က ဆိုင္မွာ လာစားတဲ့သူေတြအျပင္ ဟိုတယ္မွာ အခန္းယူတဲ့သူေတြကိုလဲ Room Service ေပးရေတာ့ ဖုန္းဆက္မွာရင္ က်မတို႔ထဲကပဲ သြားပို႔ရတယ္။ ဒီေန႔မွ ေအးေအးလြင္ေရာ၊ စားပြဲထိုးလုပ္တဲ့ ရန္နိုင္ပါ မလာၾကဘူး။ က်မကလဲ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္ေငါင္ေနလို႔ ဖုန္းျမည္သံေတာင္ မၾကားလိုက္ဘူး။

အခန္း ၂၀၀၅ ကို ေခါက္လိုက္ေတာ့ ခါးမွာ တဘက္တထည္ ပတ္ထားတဲ့ ကိုက်ားငယ္ လာဖြင့္တယ္။ က်ားငယ္ဆိုတာ သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ဘူး၊ သူ႔ပခုံးမွာ က်ားေပါက္စေလး႐ုပ္ တက္တူး ထိုးထားလို႔ထင္တယ္၊ သူ႔ကို က်ားငယ္လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေကာင္မေလးေတြ ထည္လဲနဲ႔ လာလာအိပ္ေနက်မို႔ အစားအေသာက္ပို႔ရတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတယ္။ သူက ဘယ္လို သိတယ္မသိ။

“Happy Birthday ေကသီ”

… လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ တဆက္ထဲ …

“အထဲဝင္”

… ဆိုၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့ အစားအေသာက္ဗန္းကို အခန္းထဲက ေကာ္ဖီစားပြဲေပၚ ဝင္တင္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္မယ္အလုပ္ …

“ေမြးေန႔ဆိုေတာ့ မင္းကို ခါတိုင္းထက္ ေဘာက္ဆူးေကာင္းေကာင္း ေပးရမွာေပါ့” ဆိုတာနဲ႔ က်မ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္မိတယ္။ ခါတိုင္းလဲ သူ႔ကို အစားအေသာက္ ပို႔ေပးရင္ မုန႔္ဖိုး ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ရေနက်ေလ။

သူ႔ခါးက တဘက္က ေအာက္ကို ေလၽွာက်သြားတယ္။ ေခါင္းေလး ငုံ႔ထားတဲ့ က်မ ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ႔ရဲ့ ငပဲက မတ္မတ္ႀကီး။ ဦးမင္းကို ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ မွားမွန္း နာရီပိုင္းအတြင္း သိခဲ့ရတယ္။ ေသြးေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ တုတ္တုတ္ ခိုင္ခိုင္ႀကီး။

က်မကို အလွျပင္ခုံေပၚ ဆြဲၿပီး ေမွာက္လိုက္တာ “အီး …” လို႔ တခ်က္ပဲ က်မ ေအာ္နိုင္တယ္။ က်မကို ပခုံးက တဘက္ကိုင္ၿပီး ခါးလယ္ပိုင္းကို လက္နဲ႔ ဖိထားေတာ့ က်မ လႈပ္မရေတာ့ဘူး။ ပခုံးက လက္က က်မ စကဒ္ကို ဆြဲတင္ၿပီး ပန္တီကို ဆြဲခ်တယ္။ ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း က်မ ႀကိဳးစားၿပီး ႐ုန္းတယ္။ အားခ်င္းမမၽွေတာ့ ႐ုန္းမရပါဘူး။

ကိုက်ားငယ္က ေမြးေန႔မို႔ ဒီလို ေဘာက္ဆူးအေကာင္းစား ေပးတာ၊ တျခားအခ်ိန္ဆို ဒါမ်ိဳး ငိုၿပီးေတာင္းေတာင္ မရဘူးဆိုၿပီး ေျပာေနေသးတယ္။ က်မလဲ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ “ဂ်စ္ဂလိုစုတ္” ဆိုၿပီး ေအာ္ဆဲလိုက္တယ္။ ဆဲလဲ ဆဲရတာပဲ ရွိတာပါပဲ။ သူ႔လက္က က်မ မလြတ္ပါဘူး။

အခုဆို က်မ ပူစီကို တေန႔ထဲမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အကိုင္ခံေနရၿပီ။ က်မ ပူစီက သူ႔ငပဲနဲ႔ မိတ္ဆက္ခံေနရၿပီေလ။ သူက ငပဲနဲ႔ ပြတ္ရင္း လက္နဲ႔ ကလိတာ ဦးမင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုကၽြမ္းက်င္ပါတယ္။ ေကာင္စုတ္ … ဂ်စ္ဂလိုစုတ္

ဦးမင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေခ်ာ့လုပ္ေပမဲ့ ကိုက်ားငယ္ကေတာ့ မျငင္သာပါဘူး၊ တခ်က္ထဲ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တာ က်မ အသက္ရႉေတာင္ မွားရတယ္။ နာလိုက္တာလဲ လြန္ပါေရာ၊ ကြဲသြားတာပဲ ေနမွာ။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းနဲ႔။

ငါ့ကိုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာ္ေတာ့မွာပဲလို႔ က်မ ထင္လိုက္မိေပမဲ့ ကိုက်ားငယ္က တဆုံးထည့္ၿပီး ရပ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကဒ္ထဲ ထည့္စည္းထားတဲ့ ဘေလာက္စ္အက်ီကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ ျဖဳတ္တယ္။ ၾကယ္သီးေပမဲ့ သူက လက္တဖက္ထဲနဲ႔ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ျဖဳတ္သြားတာ က်မ ကိုယ္တိုင္ျဖဳတ္တာထက္ေတာင္ ျမန္ေသးတယ္။

“ကိုက်ားငယ္ … ဘာလုပ္မလို႔လဲ။”

စကဒ္ဆြဲလွန္တာက ထားပါေတာ့ … အက်ီက ဘာျဖစ္ရတာလဲ။

“နို႔ဆြဲၿပီး လိုးမလို႔။”

စကားအဆုံးမွာ က်မ ဘရာဇီယာ ခ်ိတ္ျပဳတ္သြားတယ္။

“ရွင္ … က်မကို လႊတ္ေနာ္။”

သူ႔လက္ေတြက က်မ နို႔ေတြကို လာအုပ္ကိုင္တာ ခံလိုက္ရတယ္။ ေသခ်ာကို ဆုပ္နယ္ေနတာ။

“ဆုေတာင္းေလ … ဟဲဟဲ … ေအးေဆးေနစမ္းပါ”

လာျပန္ၿပီ၊ တေယာက္။ ဘယ္လို ေအးေဆးေနမလဲ။ ငပဲအႀကီးႀကီး အထည့္ခံထားရၿပီး နို႔အနယ္ခံေနရတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္က ဘယ္လို ေအးေဆးေနနိုင္မွာလဲ။

“က်မ ေအာ္လိုက္မွာေနာ္၊ ရွင္ လႊတ္”

“ေအာ္ေလ၊ ဒီမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ရွိလဲ စုံတြဲေတြပဲ၊ သူတို႔လဲ သူတို႔အလုပ္သူတို႔လုပ္ေနတာ မင့္လာမကယ္ဘူး။”

ပိတ္ရက္ဆို လူနည္းနည္းပိုမ်ားေပမဲ့ ဒီလို ၾကားရက္က ဧည့္သည္သိပ္မရွိလို႔ နာရီပိုင္း အခန္းငွားတာေတာင္ လူက အေတာ္ပါးသည္ကို က်မသိသည္။

“က်မ ျပန္မလာရင္ ဦးမင္း လိုက္လာလိမ့္မယ္။”

ကေယာင္ေခ်ာက္ျခားျဖင့္ ကိုက်ားငယ္ကို က်မ ေျခာက္ၾကည့္သည္။

“လာပေစေပါ့။ သူလာရင္ သူပါ တလွည့္ ဝင္လိုးမဲ့ သေဘာမွာရွိတယ္။ ေခၚေပးရမလား။”

“ဟင့္အင္း … ဟင့္အင္း”

ကိုက်ားငယ္ ဇာတ္လမ္း စပါၿပီ။ တဆုံးထုတ္ၿပီး တဆုံးထည့္တာ။ ဦးမင္းနဲ႔ မတူ၊ အခ်ိန္မယူ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္တင္လာတာ မဟုတ္ပဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းဆိုသလို စကတည္းက အားျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေတာ့ က်မ ေအာ္ေနရသည္။

ကိုက်ားငယ္က က်မ နို႔ေတြကို အုပ္ကိုင္ကာ ညႇစ္လိုက္၊ နို႔သီးေခါင္းေတြကို ဆြဲလိုက္ျဖင့္ တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ လုပ္တာ က်မမွာ အလူးအလိမ့္ပါပဲ။ သူေဆာင့္လိုက္တိုင္း က်မ ေျခေထာက္က ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ လြတ္သြားၿပီး က်မကိုယ္လုံးက မွန္ဘက္ကို ေရြ႕သြားသည္မို႔ မွန္ကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ တြန္းထားရတယ္။ နို႔အကိုင္ခံရင္း အလုပ္ခံရသည္မွာ မနက္ကထက္ ပိုအရသာရွိသလိုပဲ။

က်မ ေရွ႕က မွန္ထဲမွာ ကာမဆိပ္တက္ေနသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္တယ္။ ဒါ က်မပုံရိပ္ပဲ၊ ဒါက်မပဲ။ ဆံပင္ေတြ ဖရိုဖရဲၾကားမွ က်မ မ်က္ႏွာေတြ နီေနတာ။ က်မေနာက္က ကိုက်ားငယ္က သူ႔ကို က်ားလိုက္သည့္အလား နည္းနည္းမွ အရွိန္မေလၽွာ့ပဲ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ က်သည္အထိ ဝ႐ုန္းသုန္းကား လုပ္ေနေတာ့တယ္။

နို႔ကိုလဲ အကိုင္ခံရ၊ အားရပါးရလဲ အေဆာင့္ခံရေတာ့ နာေပမဲ့ စိတ္ေတြ ပိုလႈပ္ရွားရတာမို႔ က်မ ျမန္ျမန္ပဲ ၿပီးသြားတယ္။ ကိုက်ားငယ္လဲ ၿပီးသြားတာပဲ။ ဘယ္လိုသိလဲေတာ့ ေသခ်ာ မမွတ္မိဘူး၊ က်မ ထင္တာက အထဲမွာ ျပဲစိစိနဲ႔ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားလို႔ သိတယ္ ထင္တာပဲ။

ကိစၥၿပီးေတာ့ သူ႔အခန္းမွာပဲ က်မ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ရတာေပါ့။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ပဲ သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ အသာဝင္လွဲမိျပန္ေရာ။ ေမွးကနဲေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသလိုပဲ၊ ျပန္နိုးလာေတာ့ ကိုက်ားငယ္က က်မကို ငါးရာတန္တအုပ္ လက္ထဲ ထည့္ေပးတယ္။

ညေနက်ေတာ့ ေအာင္ထြန္းနိုင္ က်မကို လာေခၚတယ္။ တေန႔ထဲမွာ ေယာက္်ား သုံးေယာက္နဲ႔ ကာမအမႈျပဳရတယ္ဆိုေတာ့ က်မက အခ်စ္တကၠသိုလ္က ဇာတ္လမ္းတခုခုထဲမွာ ေရာက္ေနတာပဲ ျဖစ္ရမယ္။ မင္းသမီးလား၊ ဇာတ္ရံလား တခုခုပဲေနမွာ။

သူ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ငပဲ ေသးေသးေလးကို သူထုတ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ … က်မ ရယ္လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

(ၿပီးပါၿပီ)
Nite.Gal ေရးသည္….SHARE