by “ ဘာမွန္းလဲမသိဘူး…”
လက္ထဲက စာ႐ြက္ပိုင္းေလးကို ေခါက္လိုက္ရာက ေဘးဘီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက စာလာေပးေသာ (၁၉) ႏွစ္ (၂၀)ႏွစ္ေလာက္အ႐ြယ္ ေကာင္ေလးကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ဒီေန႔သင္တန္းပိတ္ရက္ျဖစ္လို႔ ေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ ခါတိုင္း သင္တန္းပိတ္ရက္မ်ားကလို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သီတာ့ဆီ သြားဖို႔ မနက္စာကို ေစာေစာေလးစားၿပီး ထြက္၍အလာမွာ ဒီစာတိုေလးကို လမ္းထိပ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရရွိလိုက္ရတာျဖစ္သည္။ ဒါဆို သီတာ့ဆီ ငါေနာက္က်မွ ေရာက္သြားရင္…အို ခုမွပဲ သတိရ တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ သင္တန္းပိတ္ရက္တုန္းက သီတာ့ဆီ အလည္သြားရင္း သီတာ ေျပာလိုက္သည္။ ဒီေန႔ သူ႔အိမ္ကေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဘုရားဖူး လိုက္သြားျဖစ္မွာဆိုေတာ့ သူ အိမ္မွာမရွိတဲ့အေၾကာင္းကို က်မ ခုမွသတိရလိုက္သည္။ သင္တန္းပိတ္ရက္တိုင္း သီတာတို႔အိမ္ သြားလည္ေနက်ျဖစ္တာမို႔ သီတာ သူ႔အိမ္ကေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ဘုရားဖူးလိုက္သြားျဖစ္ ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္ကို ေမ့သြားခဲ့ရတာပဲျဖစ္ပါသည္။
“ အင္း…ေတာ္ေသးတာေပါ့…ဒါဆို ဟိုတစ္ေယာက္မွာတဲ့ ေအာင္ခင္တို႔အိမ္ကိုပဲ သြားေတာ့မယ္….”
က်မလည္း ဆုံးျဖတ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
မင္းမင္း ဆိုတာက က်မရဲ႕ရည္းစား ေက်ာ္မင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔က အခုအဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို အတူတက္ေနတဲ့ တစ္တန္းထဲသားေတြပါ။ သူတစ္ခါမွ က်မကို ဒီလိုမမွာဘူးလို႔ က်မစိတ္ထဲမွာလည္း စဥ္းစားရၾကပ္သြားပါ တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ က်မဟာ ခပ္သြက္သြက္ေလး လွမ္းလိုက္မိပါတယ္။ ေအာင္ခင္တို႔ လမ္းေထာင့္ကို မေရာက္တေရာက္မွာေတာ့ က်မေနာက္ကေန က်မ ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး တက္သြားတဲ့ စက္ဘီးတစ္စီးဟာ က်မရဲ႕ေရွ႕နားမွာပဲ ရပ္လိုက္တာေၾကာင့္ က်မ က လွမ္းၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ စက္ဘီးနင္းလာတဲ့သူက ေအာင္ခင္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ကထိုင္လိုက္တဲ့သူကေတာ့ ေက်ာ္သန္းျဖစ္ ပါတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သင္တန္းအတူတက္ေနၾကတဲ့ တစ္တန္းထဲသား သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။ က်မရဲ႕ေရွ႕နားကို ျဖတ္ေက်ာ္ ၿပီး အေရာက္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး စက္ဘီးေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး ေအာင္ခင္က…
“ ဟင္…ေဆြေဆြ ဘယ္လဲ….”
“ အင္…”
က်မ ေအာင္ခင္ကို မ်က္လုံးျပဴးၿပီးၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ က်မက ေလွ်ာက္လက္စ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္လာတာမို႔ သူတို႔ နားအေရာက္မွာပဲ ေစာေစာက စာ႐ြက္ေလးကို ထုတ္ျပလိုက္ပါတယ္။
“ ဟာ…ငါ့ အိမ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုပါလား….ဒီေကာင္ ဘာျပႆနာေတြမ်ားတက္ေနလို႔ပါလိမ့္….”
မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ ေျပာလိုက္ေသာ ေအာင္ခင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ က်မလည္း စိတ္ထဲမွာ ပူသြားရပါတယ္။
“ ကဲ လာသြားၾကမယ္….”
ေအာင္ခင္ကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး က်မတို႔ သုံးေယာက္စလုံး ေအာင္ခင္တို႔အိမ္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းလို႔ ေရာက္ခဲ့ ရပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘသားေခ်ာက အရက္ေတြ မူးေနသည္။
“ ဟင္….မင္းမင္း အရက္ေတြ ေသာက္ထားတယ္….”
မူးတာကေတာ့ မင္းမင္းက တကယ့္ကိုမူးေနတာ သူ႔ကိုယ္သူ မဟန္ႏိုင္ဘူး…က်မ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေအာင္ခင္က…
“ ကဲ…ေဆြေဆြ နင္ပဲ ဒီေကာင့္ကို အိပ္ခန္းထဲ တြဲပို႔ထားၿပီး သိပ္ထားႏွင့္ ငါတို႔က ေက်ာ္သန္းအေဖခိုင္းထားတာရွိလို႔ သြားရအုံးမွာ…ဒီေကာင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ…ေဟ့ေကာင္ မင္းမင္း ထေရာ ထႏိုင္ရဲ႕လား….”
“ ရ…ရ…ပါတယ္…”
မင္းမင္းက လွ်ာေလးအာေလးႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ေအာင္ခင္နဲ႔ ေက်ာ္သန္းလည္း ထြက္သြားပါတယ္။
ေအာင္ခင္ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ က်မလည္း မင္းမင္းကို အိပ္ခန္းထဲ တြဲပို႔မိတယ္။ တြဲတယ္ဆိုေတာ့လည္း က်မရဲ႕ လက္ တစ္ဖက္က သူ႔လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့ က်မရဲ႕လက္တစ္ဖက္က သူ႔ရဲ႕ေက်ာေနာက္ကေနသိုင္း ၿပီး သူ႔ခ်ိဳင္းေအာက္ဖက္နားကို ဖက္ၿပီး တြဲထားမိပါတယ္။ သူ႔လက္ႀကီးတစ္ဖက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ခါးေလးကို က်စ္က်စ္ပါ
ေအာင္ ဆြဲၿပီး ဖက္ထားပါတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီလိုနီးနီးစပ္စပ္ မေနဖူးတဲ့ က်မဟာ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္ၿပီး တကိုယ္လုံး တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ကာ ခံစားေနရပါတယ္။ အိပ္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚကို သူ႔ကိုထိုင္ခိုင္းၿပီး တင္ေပးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ မင္းမင္းက က်မကို ကုတင္ေပၚဆြဲလွဲပစ္လိုက္သည္။ က်မလိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔သြားရပါတယ္။
“ မင္းမင္း…နင္ ဒါဘာလုပ္တာလဲ…ဟင္…လႊတ္စမ္း….”
က်မက ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ ေဒါသကလည္းထြက္နဲ႔ မင္းမင္းရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီးကို လွမ္းၿပီး တြန္းပစ္လိုက္မိပါ တယ္။ မူးေနတဲ့ မင္းမင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ တစ္ပတ္လည္ၿပီး ထိုးၿပီးက်သြားရပါေတာ့တယ္။
“ ဒုတ္…”
“ အား…”
က်မလည္း ႐ုတ္တရက္ေတာ့ ေၾကာင္သြားမိပါတယ္။ ေနာက္မွ မင္းမင္းရဲ႕ နဖူးမွာရဲကနဲျဖစ္သြားတဲ့ ေသြးေတြကို က်မ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
“ မင္းမင္း…မင္းမင္း…အရမ္းနာသြားသလား ဟင္…”
မင္းမင္းက နဖူးကိုလက္တစ္ဖက္နဲ႔ပိတ္ရင္း က်မကို တအံ့တၾသၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့…
“ ေဆြ…သိပ္ရက္စက္တယ္…” လို႔ ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာတယ္။ က်မေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မင္းမင္းဟာ က်မကို ဘယ္တုန္းကမွ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ဆက္ဆံခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးခ်စ္သ လို တန္ဖိုးလည္းထားရွာပါတယ္။ က်မ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ကုတင္ေပၚျပန္တင္ေပးလိုက္ရာက ေခါင္းက ဒဏ္ရာကို အဝတ္စ တစ္စနဲ႔ သုတ္ေပးေနမိပါတယ္။
က်မရဲ႕ႏို႔ႏွစ္လုံးဟာ မင္းမင္းရဲ႕ မ်က္စိေရွ႕မွာ မ်က္စိစပါးေမႊးစူးစရာျဖစ္ေနမွန္း က်မ မသိဘဲ ၾကင္နာစိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ ေတြနဲ႔ သူ႔နဖူးကဒဏ္ရာေလာက္ကိုသာ ဂ႐ုတစိုက္လုပ္ေပးေနမိတုန္းမွာ က်မဝတ္ထားတဲ့ ရွပ္လက္တိုအက်ႌေအာက္က ခါ ယမ္းလႈပ္လဲ့ေနတဲ့ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တအားဆုတ္ကိုင္နယ္ဖတ္ပစ္လိုက္တယ္။
“ ဟဲ့…မင္းမင္း…အို…”
က်မ အျပည့္အစုံျငင္းဆန္႐ုန္းဖယ္မိတဲ့ စကားဟာ အဲဒါပါပဲ…ဒီထက္က်မ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ အ ေၾကာအခ်ဥ္ေတြဟာ ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖင္းျဖင္းနဲ႔ ဒူးေတြေခြယိုင္ၿပီး အင္အားေတြ ဆုတ္ယုတ္သြားသလိုပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္သူမင္းမင္းရဲ႕ အာသာငမ္းငမ္း အနမ္းေလးဟာ က်မႏႈတ္ခမ္းမွာ ဖိကပ္ကာ က်ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုတင္ ေပၚမွာလုံးလားေထြးလားျဖစ္ေနတုန္းမွာပဲ မင္းမင္းက သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို က်မရဲ႕ ရွပ္အက်ႌေလးကို ဆြဲမၿပီး လည္ပင္းအထိ ဆြဲတင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ က်မရဲ႕ဘရာစီယာကိုပါ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ စမ္းၿပီး ခြၽတ္ေနပါတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္း က်မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚက မခြာပါဘူးရွင္…။ က်မရဲ႕ ရင္သားေတြေပၚက ဘရာစီယာေလးဟာ ဘယ္အခ်ိန္က ကြာသြား တယ္ဆိုတာ က်မ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္သြားရေပမယ့္ က်မသိလိုက္တာကေတာ့ သူ႔လက္ဟာ က်မရဲ႕ ရင္သားေတြေပၚကို အုပ္ၿပီး ကိုင္လိုက္ရာက ႏို႔သီးေလးကို ဖိၿပီး ပြတ္လိုက္တာကိုပါပဲ…က်မျဖင့္ တြန္႔ကနဲေတာင္ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ က်မရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြေပၚက အသာေလးႂကြၿပီးတက္သြားပါတယ္။ ဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေလးကို ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔အၾကည့္ေတြက က်မျဖင့္ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ က်မ တကိုယ္လုံး အရည္ ေပ်ာ္သြားမတတ္ပါပဲရွင္…။
“ ခ်စ္တယ္…ေဆြရယ္…သိပ္ခ်စ္တယ္…”
ဆိုၿပီး ဂမူးရႉးထိုး ေျပာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ က်မရဲ႕ ႏို႔ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးေတြကို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ငုံ႔ၿပီးစို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ထိတ္လန္႔ေျခာက္ျခားတဲ့ စိတ္၊ ရွက္တဲ့စိတ္ေတြ စုၿပဳံတိုးဝင္လာေပမယ့္ ခ်စ္သူရဲ႕ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း အကိုင္အတြယ္နဲ႔ အနမ္းဆိုး ေလးေတြက အရာအားလုံးကို အႏိုင္ယူပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်မ မင္းမင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို လုံးဝမၾကည့္ရဲေတာ့ပါဘူး။ မ်က္လုံးအစုံကို စုံမွိတ္ထားလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္တုန္ေနေအာင္ ခံစားေနရပါတယ္။ ေၾကာက္တာ ရွက္တာနဲ႔ သာယာၾကည္ႏူးတာေတြ ေရာေထြးသြားပါတယ္။ မင္းမင္းက က်မရဲ႕ ေပါင္ရင္းခြဆုံကို သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔ ကတုံကရီ ႏႈိက္ပြတ္ ေတာ့ က်မ မ်က္လုံးေတြ ျပာသြားရပါတယ္။ သူ႔လက္ကို အေပၚက အုပ္ကိုင္ၿပီး ထားမိတာကလြဲရင္ က်မ သူ႔ကို တားဆီးပိတ္ ပင္ျခင္း မျပဳမိခဲ့ပါဘူးရွင္။ ကန္႔လန္႔ကာ တစ္ခ်ပ္လို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တြန္းတြန္းတက္လာတဲ့ ထဘီေလးဟာ ေပါင္လည္ေလာက္ ေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ က်မရဲ႕ အသက္(၂၂)ႏွစ္အ႐ြယ္ ႏုပ်ိဳလတ္ဆတ္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးဟာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ႀကီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အက်ယ္ျဗက္က ေပါင္ရင္းႏွစ္ဖက္ၾကားမွ ေျခာက္လက္မခန္႔က်ယ္ၿပီး ဒုက လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ ေဖာင္းႂကြ၍ ေနသည္။ အကြဲေၾကာင္းေလးထဲမွ စိုစိေစးကပ္ေသာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား ယိုစီးက်ဆင္းေနပုံက ကဗ်ာဆန္ ေအာင္ လွေစရန္ ဖန္တီးထားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္ရွင္။
မင္းမင္းသည္ ေဆြေဆြ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို စားေတာ့မည့္အလား သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကို နီးကပ္စြာ တိုးေဝွ႔၍ ၾကည့္သည္။ အေပၚယံအေရျပား ျဖဴျဖဴေလးမ်ား၏ ၾကက္သီးဖုေသးေသးေလးမ်ားက အစုလိုက္အၿပဳံလိုက္ေလး ေဖာင္း၍ ထေနသည္။ ေစာက္ပတ္ႀကီးက ပန္းႏုေရာင္ မရင့္တရင့္ အသား အနားစပ္ေလးက အပ်ိဳမေလး ႏႈတ္ခမ္းႏွယ္ မဟတဟေလး ျဖစ္ေန သည္။ ေပါင္ရင္းရွိ ေသြးေၾကာမႀကီးတစ္ေခ်ာင္းကမူ ေဖါက္ကနဲ ေဖါက္ကနဲ ေသြးတိုးေနသည္ကို အတိုင္းသား အထင္းသား အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ေနရသည္ျဖစ္ရာ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနေၾကာင္း သိသာေနေပသည္။
“ မင္းမင္း…ျပန္ၾကရေအာင္ဟယ္…ေက်နပ္ေတာ့ေနာ္…”
ေဆြေဆြ၏ အသံက ငိုသံပါေနသည္။ မင္းမင္း၏ ရင္ဘတ္ႀကီးကိုလည္း စုံတြန္းထား၏။ မင္းမင္းက ေဆြေဆြ၏ ထဘီေလးကို ဆြဲလွန္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ ေဖြးေဖြးခုံးခုံးႀကီးကို ပြတ္ေနသကဲ့သို႔ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးတို႔ကိုလည္း တျပန္စီ စို႔၍ေနေခ်ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဆြေဆြက အသက္ကသာ (၂၂)ႏွစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဖြံ႕ၿဖိဳးဆုံး အစြင့္ကားဆုံး ေရေဆးငါးႀကီးဟူေသာ ေဝါဟာရ သည္ ေဆြေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးအတြက္ပင္လားမသိ။ ရင္ေတြက တလွပ္လွပ္နဲ႔ ေမာဟိုက္ေနသည္မို႔ အသက္ရႉသံေတြက ျပင္းထန္၍ ေနသည္။ က်မလည္း တခါမွ ဒီလိုေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ခႏၶာကိုယ္ေပၚကို တက္ခြၿပီး ႏို႔ႀကီးေတြကို ကိုင္ တြယ္ ဆုတ္ညႇစ္တာမ်ိဳး ခံဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ က်မရဲ႕စိတ္ေတြ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနရသည္။ မေတာ္ဘူး၊ မသင့္ဘူးဆို တာလဲ က်မ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းက အဲဒီလို က်မထဘီေလးကို လွန္ၿပီး ေစာက္ပတ္ကို ပြတ္လိုက္တာနဲ႔ က်မရဲ႕ အသိအာ႐ုံေတြဟာ မႈန္ဝါးၿပီး လြင့္ပါးသြားရပါတယ္။ ေစာက္ပတ္ကို လာထိတဲ့ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕က ခႏၶာ ကိုယ္အတြင္းရွိတဲ့ အေသြးအသားနဲ႔ အေၾကာအခ်ဥ္ေတြကို တျဖင္းျဖင္း လူးလြန္႔သြားေအာင္ ခံစားလိုက္ရေတာ့ က်မရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းမင္းကို ဖက္မိရက္သား ျဖစ္သြားပါေလေရာ…။
မီးဆိုတာ မေလာင္ခင္ကတားမွဆိုတဲ့ သမ႐ိုးက်ေရွးစကားဟာ သိပ္မွန္တယ္။ မီးေလာင္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဟိုကို သတ္ ရင္ ဒီကေတာက္၊ ဒီကိုသတ္ရင္ ဟိုကေလာင္နဲ႔ ဗ်ာမ်ားၿပီး လာရပါေတာ့တယ္။ က်မအျဖစ္လည္း ဒီလိုပါပဲ။ မင္းမင္းကို က်မ ခ်စ္တယ္။ က်မ ဒါပဲသိပါတယ္။ မင္းမင္းဟာ က်မရဲ႕ႏို႔ႀကီးေတြကို ပင့္ကိုင္ၿပီး ဆူႂကြတင္းေထာင္လာတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ ကလိေပးေနတာလည္း က်မၿငိမ္ခံေနမိတယ္။ က်မကို မင္းမင္း သိပ္ၿပီးလိုးခ်င္ေနတယ္ဆိုတာကို က်မသိတယ္။ ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔လီးႀကီးက က်မေပါင္တဖက္ကို မာမာတင္းတင္းႀကီး ေထာက္မိေနတယ္ေလ။
“ ခ်စ္တယ္…ေဆြရယ္…သိပ္ခ်စ္တယ္…”
ေက်ာထဲစိမ့္စိမ့္သြားေအာင္ သူ႔ရဲ႕ ကတုံကရီအသံႀကီးၾကားရေလ က်မက ငါေတာ့ အလိုးခံရေတာ့မယ္ဆိုတာ ေသ ခ်ာသိေလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းမင္းကို က်မ မျငင္းရက္ပါဘူး။ ဒါက လူ႔သဘာဝျဖစ္စဥ္ပဲမို႔လား။ က်မကို တဏွာႀကီးတဲ့မိန္းမ လို႔ ေျပာရင္လည္း ခံရမွာပါ။ အခုဟာက တစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္က လိုးဖို႔ႀကံစည္ေနတာမဟုတ္ဘဲ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ လုံးမွာ ကိုယ္နဲ႔ လက္တြဲမယ္လို႔ အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ ေ႐ြးထားတဲ့ခ်စ္သူ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္က လိုးဖို႔ႀကံစည္ေနတာေလ။ က်မက မသာယာဘဲေနပါ့မလား။ ေအာ္ဖို႔ ကုတ္ဖဲ့ထု႐ိုက္ဖို႔ ေဝးလိုက္တာ။ ခ်စ္သူအျဖစ္ လက္ခံ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးၿပီဆိုကတည္းက ဒီလူလိုးတာကို ခံရေတာ့မယ္လို႔ ယတိျပတ္ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွ လက္ခံခဲ့ၾကတာပဲမို႔လား။ မင္းမင္းကို က်မဘာေၾကာင့္ ခ်စ္တာလဲဆိုတာကို ဝန္ခံရရင္ မင္းမင္းက ေအာက္ပိုင္းေတာင့္တယ္။ ေဘာသမားဆိုေတာ့ ေပါင္လုံးႀကီး ေတြက တုတ္ခဲေနတာ။ သင္တန္းၿပီးတိုင္း သင္တန္းနားက ေဘာလုံးကြင္းမွာ မင္းမင္း ေဘာကန္တိုင္း က်မအၿမဲေတြ႕ေနရ တယ္။ က်မ မင္းမင္းကို ခ်စ္တာ အဲဒီေအာက္ပိုင္း ေတာင့္တာလည္းပါခ်င္ပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုေအာက္က လုံးတစ္ ဖုတုတ္ေနတဲ့ အေျမႇာင္းလိုက္ သူ႔ပစၥည္းကိုလည္း အမွတ္မထင္ က်မေတြ႕ဖူးတယ္။ မင္းမင္း က်မကို စကားလိုက္ေျပာတုန္း က က်မရင္ေတြပန္းေတြ တုန္ေနတဲ့ၾကားက အဲဒီဟာေတြကို လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ျပန္ၿပီးျမင္ေယာင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အခုမင္းမင္း နဲ႔ က်မ စီစဥ္စိတ္ကူးထားတဲ့ အခ်ိန္ကာလထက္ေစာၿပီး ေတြ႕ၾကျဖစ္ၾကတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔က တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ႀကဳံလာမွာပါ။
က်မတကိုယ္လုံးဟာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အဝတ္အစားေတြ တစမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ က်မေလ ရွက္လည္းရွက္ သာယာတာ ကိုလည္း မျငင္းဆန္ခ်င္ ေစာက္ပတ္ထဲကို ထိုးေမႊေနတဲ့ မင္းမင္းရဲ႕လက္ႀကီးကိုေတာင္ က်မက အေပၚကအုပ္ကိုင္ၿပီး ဇြတ္ကနဲ ေစာက္ပတ္ထဲကို ခပ္နာနာေလး ေဆာင့္ပစ္လိုက္မိတယ္။ မွတ္ေရာ…ဟင္း။
ေဆြေဆြတကိုယ္လုံး လက္တဝါးစာမွ်ေသာ အဝတ္အစားမရွိေတာ့သလို မင္းမင္းတြင္လည္း စြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ ေလးသာရွိၿပီး သူ၏လုံခ်ည္က ကုတင္ေအာက္ေရာက္၍ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မင္းမင္းက ေဆြေဆြ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသာေလးဆြဲၿဖဲကာ မုဆိုးဒူးေထာက္ဝင္ထိုင္သည္။ ေဆြေဆြက ေခါင္းကို ခ်ာကနဲ ေစာင္းပစ္လိုက္ကာ မ်က္ႏွာေလးကို သူမ ၏ လက္ဝါးေလးႏွင့္ အုပ္ထားလိုက္ရွာသည္။ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးေလးမ်ားက သူမခႏၶာကိုယ္ တစ္ခ်က္လူးလြန္႔သြားတိုင္း တုံကနဲ တုံကနဲ လႈပ္ခါ၍သြားရသည္။ ျဖဴဝင္းအိစက္ေသာ ႏို႔အုံသားေအာက္ အသားေဖြးေဖြးေလးမ်ားနားမွ ရင္ေခါင္းခ်ိဳင့္ဝွမ္းေလးက ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲ ခုန္ေနသည္ကို အတိုင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။ မင္းမင္းက ရီေဝေဝ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေဆြေဆြ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ေစာက္ေမႊးဘုတ္စုေလးက ေျခာက္ေသြ႕ကာ ခ်စ္စဖြယ္ေလး ရႈပ္ေထြးေန၏။ ေစာက္ ေမႊးႏုႏု နီက်င္က်င္ေလးေတြက ေၾကးနီေရာင္အဖ်ားဆြတ္ကာ ၾကည္လဲ့ၿပီး အေရာင္ေတာက္ကာ အရင္းပိုင္း အေမႊးႏုမွာမူ အနက္ေရာင္ အေမွာင္ႏုႏုဘက္သို႔ လုစျပဳေနၿပီျဖစ္သည္။ အသက္(၂၅)ေက်ာ္သြားလွ်င္ ေစာက္ေမႊးေလးမ်ား ၾကမ္းေထာ္လာ ေတာ့မည့္ လကၡဏာျဖစ္ေပသည္။ မင္းမင္းက သူမေစာက္ပတ္ကို ေငးၾကည့္ေနမွန္း ေဆြေဆြသိေတာ့ သူမလက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ေလးကို မလုံမလဲေလး ဖုံးအုပ္လိုက္ရွာသည္။ ေဆြေဆြက ေစာက္ဖုတ္ကိုလက္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္ကာမွ မင္းမင္းက သတိဝင္လာသလိုျဖင့္ ေဆြေဆြ၏ လက္ကို ဆြဲဖယ္ကာ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းၾကားသို႔ သူ႔လီးထိပ္ဖူးလုံးေခ်ာႀကီးကို ေတ့ကာ ခပ္နစ္နစ္ေလးစိုက္ၿပီး ေအာက္ဖက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္ေလသည္။
“ အ…အဟင့္…အိုး…အိုး…ကြၽတ္…”
ေဆြေဆြခႏၶာကိုယ္ေလးက ဓာတ္လိုက္သြားသကဲ့သို႔ က်င္တက္သြား၏။ ႀကီးမားျပင္းထန္ေသာ လီးတန္ႀကီး၏ စြမ္းပ ကားကို အံ့မခန္းခံစားထိေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အသဲထဲက ေအးကနဲျဖစ္သြားကာ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး မ်က္စိႏွစ္လုံးအေပၚ သို႔ လက္ေမာင္းေလး ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ကာ တအားဖိၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနရွာသည္။ မင္းမင္း၏ လီးတန္ႀကီးက ေဆြေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းအၾကား၌ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံေလးမွ်သာ ဝင္လိုက္ရေသးေသာ္လည္း လီးတန္မွတဆင့္ မင္းမင္း၏ ခႏၶာ ကိုယ္အႏွံ႔အျပားသို႔ ေစာက္ပတ္ေလး၏ ႏူးညံ့အိစက္ေသာ အထိအေတြ႕ ဆန္းျပားစြာခံစားရေသာ ကာမအရသာကို ပို႔လႊတ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစလိုက္ရာ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတကိုယ္လုံးက ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ တုန္ခါသြားသည္။ ထိုအခါက်မွ မင္းမင္းသည္ ေအာက္ ဖက္ဆီသို႔ ေ႐ြ႕လ်ားခြဲဆင္းလာေသာ လီးတန္ႀကီး၏ ထိပ္ဖူးကို လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ထိ အထူရွိေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္း သားမ်ားကို လႈိင္းကေလးသဖြယ္ လႈပ္ရွားေဖာင္းႂကြသြားေစၿပီး လီးထိုးမိေသာ လမ္းေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္က ေဖာင္းသြားၿပီး က်န္ေနရာမ်ားက ပုံမွန္အေနအထားသို႔ က်ဆင္းက်န္ရစ္ၾကသည္။ ေစာက္ပတ္အဝ၌ လီးက အေပါက္ကြၽံသကဲ့သို႔ ဇတ္ကနဲ နိမ့္ကြၽံဆင္းသြားေလသည္။
“ ႁဗြတ္…ျဗစ္…အေမ့….”
လီးဒစ္ႀကီး ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ကြၽံဝင္သြားသည္ႏွင့္ ေဆြေဆြ၏ ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္သြားကာ အေမ့ဟုလည္း လန္႔ေအာ္ေလး ေအာ္လိုက္သည္။ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း မင္းမင္း၏ ရင္ဘတ္ကို အင့္ကနဲေနေအာင္လွမ္း၍ ေထာက္ ကန္ထားမိသည္။ ဒစ္ေခါင္းႀကီးက အလုံးထြားသျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဇတ္ကနဲ ဝင္ရာ၌ ေျဖးေျဖးညင္းညင္းဝင္သြားသည္ မဟုတ္ေလရာ ေဆြေဆြ လန္႔သြားျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးဒစ္ႀကီး ျမဳပ္ဝင္သြားသည္ႏွင့္ မင္းမင္း၏ လီးတန္ႀကီးက အေၾကာေတြ တျဗင္းျဗင္းတင္းကာ တေျဖးေျဖးပို၍ မာေတာင္လာကာ သံေခ်ာင္းႀကီးတစ္ေခ်ာင္းအလား ႀကီး ထြားလ်က္ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္သြားသည္။ မင္းမင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေဆြေဆြ႕ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲကိုင္ထားကာ ေျဖး ေျဖးခ်င္းဆြဲလ်က္ ေရွ႕သို႔တိုးတိုးၿပီး လီးတန္ႀကီးကို ဖိ၍ သြင္းခ်ေပးလိုက္သည္။
“ ျဗစ္…ဘြပ္….ဘြပ္….ျဗစ္….”
“ ဟ….အား….ကြၽတ္….ကြၽတ္….”
ေဆြေဆြမ်က္လုံးထဲတြင္ မီးဝင္းဝင္းေတာက္သြားကာ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး က်င္ကနဲ စိမ့္တက္သြားသည္။ ဖင္စအို အထိဝင္လာေသာ ထိုခံစားမႈက ေစာက္ေခါင္းထဲရွိ လီးတန္ႀကီးကို ရန္ေတြ႕လိုသျဖင့္ ေစာက္စိေလးက ေခါင္းေလး တေထာင္ ေထာင္ျဖစ္သြားသည္။
“ ၾကပ္…ၾကပ္တယ္…မင္းမင္းရဲ႕…အ…”
ေဆြေဆြအသံက ငိုသံရွက္သံေလးျဖင့္ အစ္တစ္တစ္ ရွတတေလး ျဖစ္ေနရွာသည္။ ေထာက္ကန္ထားေသာ မင္းမင္း၏ ရင္ဘတ္မွ သူမ၏ လက္အစုံက မင္းမင္း၏ ရင္အုံႀကီးကို ကုတ္တြယ္ထားသည္။ သာမန္အခ်ိန္ ယင္းသို႔ ဆုတ္ကိုင္ ကုတ္တြယ္ျခင္းေၾကာင့္ အသားထဲသို႔ လက္သည္းရွည္ေလးမ်ား စိုက္ဝင္သြားသည္ျဖစ္ရာ အလြန္တရာ နာက်င္မိမည္ျဖစ္ ေသာ္လည္း ယခုမူ ထူးထူးျခားျခား မင္းမင္း၌ နာက်င္မႈမျဖစ္မိ။ နာက်င္မႈ မျဖစ္႐ုံမက ေဆြေဆြသူ႔ကို ကုတ္ထားသည္ကိုပင္ လုံးဝ သတိမထားမိေပ။ ေကြးၫြတ္သြားေသာ သူ႔လီးႀကီးကိုသာ ျဖဴေဖြးၿပဲအာေနေသာ ေဆြေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲ ေျဖာင့္ ေျဖာင့္တန္းတန္းဝင္ေစရန္ ဂ႐ုစိုက္၍ ထိုးသိပ္လိုးသြင္းေနမိသည္။
“ မင္း…မင္းမင္း…ၾကပ္တယ္ဟာ နင္ကလဲ…”
ေဆြေဆြ မ်က္ရည္ေတြဝဲသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုံကာ ပါးသားေလးမ်ားလႈပ္ေနရွာသည္။
“ တေအာင့္ နာတာပါဟ…”
မင္းမင္း ႏွစ္သိမ့္ပုံက ရွည္လ်ားလြန္း၏။ ဒါဘဲျဖစ္သည္။ သူအေရးတႀကီးဂ႐ုစိုက္ေနသည္က သူ႔လီးမဲမဲတုတ္တုတ္ ႀကီး ေဆြေဆြ႕ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ အဆုံးဝင္ေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲရွိ အသားႏုေလးမ်ားက လီးထိပ္ႀကီးကို မႏိုင္ မနင္း ပိတ္ဆို႔တားဆီးၾက၏။ လီးတန္ႀကီးတဝက္ေက်ာ္ ဝင္လာသည္။ ႏုနယ္ေသာ ေစာက္ပတ္အသားႏုေလးမ်ား ေဘးလန္ ကုန္သည္။ ဒစ္ေခါင္းႀကီးက အလုံးထြားသျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ ဝင္ရာ၌ ေျဖးေျဖးသာသာဝင္သြားျခင္း မဟုတ္ေလ ရာ လီးလမ္းေၾကာင္းေပၚ၌ ပါးပါးတင္းတင္းႏွင့္ ေခါင္းေၾကာမာေသာ အပ်ိဳေမွးေလးက ေဆြေဆြ၏ အပ်ိဳရည္အျဖစ္ မားမား မတ္မတ္ရပ္ကာ လီးထိပ္ႀကီးတိုးဝင္လာရာ၌ ေရွ႕မွေန၍ ကာကြယ္လိုက္သည္။ မင္းမင္း၏ လီးထိပ္ႀကီးက ေဆြေဆြ၏ အပ်ိဳ ေမွးကို ဇြတ္တ႐ြတ္ဝင္၍ တိုးသည္။
“ အ…နာတယ္….နာတယ္….အား…”
ဆတ္ဆတ္ခါသြားေသာ ခံစားမႈေဝဒနာေၾကာင့္ ေဆြေဆြက မင္းမင္း၏ ရင္ဘတ္ကို ဘယ္တြန္း ညာတြန္း ဘယ္ျပန္ တြန္း ညာျပန္တြန္း အမ်ိဳးမ်ိဳးတြန္းလိုက္ေသာ္လည္း လီးတန္ႀကီးက အရွိန္မသပ္…အပ်ိဳေမွးပါးပါးႀကီးကို ဇြတ္တိုးကာ ဝင္ျပန္ သည္။ ပို၍ တင္းသြားရျပန္သည္။
“ အား…ဟ…အေမ့…အမေလး….”
“ ႁဗြတ္…ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြတ္…ေဖါက္…”
အပ်ိဳေမွးက အံေလးတင္းရင္း ေနာက္သို႔လုံးဝမဆုတ္ဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် အားတင္းခံေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ အရႈံးေပးသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ ေဆြေဆြ၏ ရင္ထဲတြင္ ဟာကနဲျဖစ္သြားသည္။ နာက်င္ျခင္းက လွစ္ကနဲ ေပၚၿပီး ဖ်တ္ကနဲ ေပ်ာက္သြားသည္။
“ ဟင့္…အင္းအင္း…ရႈး အား…ကြၽတ္…ကြၽတ္..ကြၽတ္…”
အီဆိမ့္၍ ခ်ိဳသြားသည့္အရသာ ကာမအရသာ အလိုးခံရတဲ့အရသာေၾကာင့္ ေဆြေဆြ တကိုယ္လုံးခါသြားရသည္။
“ မင္းမင္း…ေျဖးေျဖးဟာ…နာတယ္…”
“ နာေသးလို႔လား…ေဆြေဆြရဲ႕…”
“ အင္း…”
“ အဆုံးဝင္ေနၿပီ…ထပ္ထည့္ရင္ ေဂြးအုႀကီးပါ ဝင္႐ုံပဲရွိေတာ့တယ္…”
“ နင္…ေနာ္…ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာမွန္းမသိဘူး…”
ေဆြေဆြက မင္းမင္းကို မ်က္လုံးေလး ေမွးၾကည့္ရင္းမွ မေက်မနပ္ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာသည္။ သူ႔စကားက ရွက္စရာႀကီးျဖစ္ေသာ္လည္း နားေထာင္ေကာင္းသည္။
“ နင့္ေစာက္ပတ္ႀကီးက အျမင္ကသာႀကီးတာ အထဲက ေတာ္ေတာ္ၾကပ္တာ လီးကို လက္နဲ႔ ဆုတ္ထားသလိုပဲ…”
မင္းမင္းက ထိုသို႔ၿမိန္ေရယွက္ေရႀကီး ျပန္ေျပာေတာ့ ေဆြေဆြ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ဘာမွျပန္မေျပာတတ္ တဖက္သို႔ မ်က္ႏွာ ေလးကို ေစာင္းပစ္လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးမ်ား၌ အၿပဳံးစေလးမ်ား မသိမသာ ကပ္ၿငိေနသည္။
“ ႁပြတ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…”
“ အ..အား…အ..အား…အ…အား…”
မင္းမင္းက ေယာက္်ားသဘာဝဗီဇတို႔ ေစ့ေဆာ္မႈအတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာ၍ စတင္လႈပ္ရွားသည္။ ဖင္ႀကီးကို ေနာက္ဆုတ္၏။ လီးတန္ႀကီးက အရည္ေတြအ႐ြဲသားႏွင့္ ထြက္လာသည္။ ဒစ္မဆုံးခင္ ဖင္ႀကီးကို ျပန္ေဆာင့္ကာ နင့္ကနဲေန ေအာင္ ေဆာင့္ခ်သည္။ လီးတန္ႀကီး အဆုံးထိ ဆတ္ကနဲ တိုးဝင္သြားသည္။
“ ႁပြတ္…ျဗစ္…အ…အား…”
ႂကြသည္။ ေဆာင့္သည္။ ဝင္သည္။ ထြက္သည္။ တေျဖးေျဖး ျမန္ျမန္လာသည္။
“ ႁပြတ္…အင့္…ႁဗြတ္…အင့္…”
ထိုးသည္။ ေဆာင့္သည္။ ဖိ၍ေဆာင့္သည္။
“ အား…အေမ့…အမေလး…အား…အား…”
ေဆြေဆြ အသံေလး မသိမသာ က်ယ္ေလာင္သြားသည္။ မင္းမင္း၏ ဖင္ႀကီးက လ်င္ျမန္စြာ အတက္အဆင္း လုပ္ ရင္းလုပ္ရင္း ေဆြေဆြ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚသို႔ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးကို ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ ဖင္ႀကီးက တဆတ္ဆတ္ တသိမ့္သိမ့္ တုံေနသည္။ ေဆြေဆြ၏ လက္ႏွစ္ဖက္က မင္းမင္း၏ ေက်ာကုန္းကို ဖက္ထားသည္။ က်စ္ေနသည္။ က်စ္ေနေအာင္ဖက္ထား ရင္း ဖင္ႀကီးကို လိမ္လိုက္ ေစာင္းလိုက္ ေကာ့လိုက္ ငိုက္လိုက္လုပ္ေပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာဆိုဘာမွ မသိၾကေတာ့ ေပ။
“ ႁဗြတ္…ဖြတ္…ႁပြတ္…စြပ္…”
“ အား…အား…အေမ့…အား…”
ေဆြေဆြ ေျခဖဝါး ၾကမ္းၾကမ္းရွတတေလးမ်ားကို မင္းမင္း၏ ဖင္သားႏုႏုႀကီးေပၚသို႔ဖိကပ္က်လာၿပီး ပြတ္ေပးသည္။ သူမ၏ ေျခဖဝါးၾကမ္းရွရွေလး အထိအေတြ႕ကို မင္းမင္းအေၾကာထဲမ်ားထိ စိမ့္ဝင္သြားကာ လီးတန္ႀကီးကို သံမဏိေခ်ာင္းႀကီး အလား မာသထက္မာသြားေစသည္။ မင္းမင္း ေဆာင့္အားေတြ ပို၍ၾကမ္းသြားသည္။ မီးပြင့္မတတ္ ဖိေဆာင့္ရင္း လီးထိပ္မွ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္သည္။
“ အား…မင္းမင္း…အား…”
ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ေရနစ္သူလို ေတြ႕ရာအကုန္ဆြဲရင္း မင္းမင္းနာမည္ကို တစ္ခ်က္ေခၚလိုက္ေသးသည္။ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ မင္းမင္းက အရွိန္မေသ ဆက္၍ ေဆာင့္ရင္း တေျဖးေျဖး အရွိန္က်ဆင္းလာသည္။ ေနာက္ဆုံး လုံးဝဆိတ္ၿငိမ္သြားကာ အသက္ရႉသံမွ်င္းမွ်င္းေလးသာရွိေတာ့သည္။
အိမ္မွေဆြေဆြတစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သီတာဆီသြားမည္ဟုေျပာ၍ ထြက္လာေတာ့ မနက္(၁၀)နာရီ သူမ ထြက္သြားၿပီး (၂)နာရီအၾကာ မြန္းတည့္ (၁၂)နာရီတြင္ ရန္ကုန္မွ ေဆြေဆြ၏ အေဒၚျဖစ္သူ ေဒၚမိုးက ေရာက္၍လာသည္။ ခါ တိုင္းသင္တန္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ သီတာအိမ္သို႔ အလည္သြားေသာ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ မြန္းလြဲ (၁)နာရီဆိုလွ်င္ ျပန္၍ ေရာက္လာတတ္သည္။ ခု(၂)နာရီထိုးၿပီ။ အိမ္သို႔ျပန္မေရာက္ေသးေပ။ ေဒၚမိုးကလည္း သူ႔ကားႏွင့္ သူလာတာဆိုေပမယ့္ ညေန (၄)နာရီေလာက္တြင္ ပဲခူးမွ ရန္ကုန္သို႔ျပန္မွျဖစ္မည္။ တခါတရံမွ လာရသူျဖစ္သျဖင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ တူမေလးကို ေတြ႕ခ်င္သည္။ ညေန (၃)နာရီထိုးေသာ္လည္း ေဆြေဆြက ျပန္မေရာက္။ ဒီေတာ့ ေဆြေဆြ၏ဖခင္ ဦးတင့္ေဆြက စက္ဘီး တစ္စီးျဖင့္ လိုက္ရေတာ့သည္။ ပထမဆုံး သီတာ့အိမ္။ ေဆြေဆြ မလာေၾကာင္းႏွင့္ ဒီေန႔ သီတာလည္း သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ ဘုရားဖူးလိုက္သြားေၾကာင္း သီတာတို႔ အိမ္တြင္ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့သည့္ ေဒၚငယ္က ေဆြေဆြ၏ဖခင္ ဦးတင့္ေဆြကို ေျပာျပ သည္။ ဦးတင့္ေဆြတစ္ေယာက္ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားသည္။ သီတာအိမ္မွအျပန္ လမ္းတြင္ သူ႔တူဝမ္းကြဲ ခင္စိုးႏွင့္ေတြ႕၍ ေဆြေဆြကို ရွာေပးရန္ ဦးတင့္ေဆြက ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးတင့္ေဆြက အိမ္သို႔ တေခါက္လွည့္၍အဝင္တြင္ ေဆြေဆြ က အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္စိုးက ဦးတင့္ေဆြအိမ္သို႔ေရာက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ဦးတင့္ေဆြကို လက္တို႔ေခၚသြားကာ အိမ္ေရွ႕တြင္ ထြက္၍ သူတို႔ တူဝရီးစကားေျပာၾကသည္။
ခင္စိုးက ေဆြေဆြ႕ အေပါင္းအသင္းေတြ အားလုံးကိုသိသည္။ ေျခေၾကာင္းလိုက္ရင္း ေအာင္ခင္တို႔ေဘးအိမ္မွ ခင္စိုး ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ျမင့္ေငြဆီေရာက္သည္။ ဒီမွာတင္ ေဆြေဆြနဲ႔ မင္းမင္း ေအာင္ခင္တို႔အိမ္တြင္ ခ်ိန္းေတြ႕ၿပီး တေနကုန္ အဲဒီအိမ္မွာရွိေၾကာင္း ခင္စိုးသိခဲ့ရသည္။ သူသိထားသမွ် ခင္စိုးက ဦးတင့္ေဆြကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဦးတင့္ေဆြတစ္ေယာက္ ေဆြေဆြကို ဘာမွ်ပင္မေမးေတာ့ဘဲ အမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာကာ ခုလက္ရွိတက္ေရာက္ေနသည့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းကို နားၿပီး သင္တန္းေကာင္းေကာင္းမ်ားရွိေသာ ရန္ကုန္တြင္ ေဆြေဆြ သင္တန္းတက္ရမည္ဟု ေၾကညာလ်က္ ဦးတင့္ေဆြသည္ ေဆြေဆြကို အမျဖစ္သူ ေဒၚမိုးႏွင့္တပါတည္း ရန္ကုန္သို႔ ထည့္လိုက္ပါေလေတာ့သည္။
ရန္ကုန္သို႔ ေဆြေဆြေရာက္ေတာ့ သင္တန္း အသြားအျပန္ကို အေဒၚျဖစ္သူက ကားျဖင့္ အပို႔အႀကိဳလုပ္သည္။ သူမကို အလစ္မေပး။ တခါတရံ ေဒၚမိုး မအားလွ်င္ ေဘးၿခံမွ ခင္ခင္ၿပဳံးကို အကူအညီေတာင္း၍ သူတို႔ကားႏွင့္ပင္ ေဆြေဆြ ကို သင္တန္း အပို႔အႀကိဳလုပ္ေပးရသည္။ ေဆြေဆြေရာက္စကပင္ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔ မိသားစုက ေဆြေဆြကို အေတာ္ေလးပဲ ခင္မင္ၾကသည္။ ေဒၚမိုးတို႔ႏွင့္ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔ဆိုတာကလည္း ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ အတူေနလာၾက ေတာ့ မိသားစုေတြလိုျဖစ္ေနသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံးမွာက ညီမမရွိ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္ကပင္ ဘြဲ႕ရ၍ မိသားစုလုပ္ငန္းထဲတြင္ ဝင္ေနေခ်ၿပီ။ နာမည္က စိုးမင္း ဟုေခၚသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔အိမ္တြင္ စိုးမင္းဆိုေသာ ေကာင္ေလးတစ္ ေယာက္ရွိေနတာကိုသိလ်က္ ေဒၚမိုးက ေဆြေဆြကို ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔အိမ္သို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားခြင့္ျပဳထားသည္။ ေျပာရ မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ေဒၚမိုး ခ်မ္းသာတယ္ဆိုေပမယ့္ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔က ေဒၚမိုးထက္ ႏွစ္ျပန္ေလာက္ ခ်မ္းသာသည္။ ၿပီးေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေအးေအးေဆးေဆးသမားေတြျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ စိုးမင္းဆိုတာကလည္း ေဒၚမိုးတို႔ လက္ေပၚတြင္ႀကီးလာရ သည္ျဖစ္ၿပီး လိမ္မာေရးျခားရွိေၾကာင္း အတြင္းသိအစင္းသိျဖစ္သည္။ အေသာက္အစား ေလာင္းကစားမရွိ။ အေပါင္းအသင္း ေတြႏွင့္ ေဟးလားဝါးလားမရွိ။ ၿပီးေတာ့ ပညာေရးအေနျဖင့္လည္း ၿပီးဆုံးၿပီးျဖစ္သည္။ အလုပ္ကေရာ မိသားစုလုပ္ငန္းတြင္ ဝင္လုပ္ေနၿပီး ေရရွည္တြင္ ဒီလုပ္ငန္းေတြ စိုးမင္းတစ္ေယာက္ထဲက ဦးစီးရမည့္ လုပ္ငန္းေတြျဖစ္သည္။
ဒီေတာ့ မေတာ္တဆ ေဆြေဆြမ်ား စိုးမင္းႏွင့္ တစုံတရာျဖစ္လွ်င္ဟု ေတြးပူစရာမလို။ ေဒၚမိုးက မျဖစ္မွာကိုပင္ စိုးရိမ္ ေနရေသးသည္။ ထို႔နည္းတူပင္ ဒီလိုလိမ္မာေရးျခားရွိေသာ တစ္ေယာက္ထဲသာျဖစ္သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာေမာင္ေလးကို လည္း ခင္ခင္ၿပဳံးက ထားစရာေနရာမရွိေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္တန္အ႐ြယ္ေရာက္လွ်င္ အိမ္ေထာင္ေတာ့ ျပဳၾက မည္သာျဖစ္သည္။ မသင့္ေတာ္တဲ့သူနဲ႔ ေတြ႕ရင္ဆိုေသာအေတြးျဖင့္ ခင္ခင္ၿပဳံးမွာလည္း စိုးမင္းအတြက္ ေန႔ရွိသလို ေတြးပူေန ရသည္သာျဖစ္ေလသည္။
ငယ္ကအခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာ ဆို႐ိုးစကားကဲ့သို႔ပင္ ငယ္ခ်စ္ဦးလည္းျဖစ္၊ သူမ၏ အပ်ိဳရည္ကို အပ္ႏွင္းခဲ့သူလည္းျဖစ္ ေသာ ေက်ာ္မင္းကို ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔မွ ေမ့မရႏိုင္ပါ။ မေဝးလွေသာခရီးျဖစ္ေပမယ့္လည္း ေက်ာ္မင္းက သူမထံသို႔ တခါတေခါက္မွ ေရာက္မလာပါ။ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆိုသလို ေဆြေဆြက ေမွ်ာ္ခဲ့ရသည္သာျဖစ္သည္။ အခုဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာ ေရး၊ ဖတ္၊ ေျပာ သင္တန္းၿပီးလို႔ သင္တန္းဆင္းလက္မွတ္ေတာင္ရရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဆြေဆြသည္ လုပ္ငန္းခြင္ ဝင္ေရာက္ရန္အတြက္ လိုအပ္သည့္သင္တန္းမ်ားကို ဆက္လက္တက္ေရာက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနရေခ်ၿပီ။ အန္တီႀကီးကလည္း ေဆြေဆြကို အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပကာ ေနာက္တက္ေရာက္ရမည့္ သင္တန္းမဖြင့္ေသးမီ အားလပ္ရက္ေလးကိုပင္ ပဲခူးသို႔ ျပန္မလႊတ္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ အေဖတို႔က ေဆြေဆြ အားလပ္ရက္တြင္ ရန္ကုန္တြင္ (၁၅)ရက္ေလာက္ လာေနေပးသျဖင့္ သူမက ပဲခူးသို႔ မျပန္ရဘဲ အေဖတို႔ႏွင့္ ေတြ႕လည္းေတြ႕ရကာ အတူလည္း (၁၅)ရက္ေလာက္ေနလိုက္ရသည္။ ပဲခူးသို႔ အေဖ တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ရန္ဆိုၿပီး အေၾကာင္းျပ၍ ေဆြေဆြ မရေတာ့။ အေဖတို႔ ရန္ကုန္မွျပန္သြားအၿပီး (၃)(၄)ရက္ေလာက္မွာပင္ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔ မိသားစု ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဘုရားစုံဖူးရန္ ဘုရားဖူးထြက္ေတာ့ ခင္ခင္ၿပဳံးက ေဆြေဆြကိုပါေခၚသျဖင့္ ေဒၚမိုးက အလြယ္တကူပင္ ထည့္လိုက္သည္။ ဘုရားဖူးခရီးစဥ္က စုစုေပါင္း(၁၈)ရက္ေလာက္ ၾကာသြားသည္။ အတူသြား အတူလာ အတူစားျဖင့္ နီးနီးစပ္စပ္ေနၾကရင္းကပင္ စိုးမင္းႏွင့္ ေဆြေဆြတို႔သည္ အေတာ္ပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီး၍သြားရသည္။ ေနာက္ဆုံး ဖြင့္မေျပာေသးသည္သာရွိေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရင္ထဲက သိေနေသာ အေနအထားသို႔ပင္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။
အမွန္ေတာ့လည္း ေဆြေဆြသည္ သူမ၏ ခ်စ္သူေက်ာ္မင္းႏွင့္ အေနေဝးတာ ကာလၾကာလာေတာ့ ေသြးေအးသြားခဲ့ ရတာျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ နာရီပိုင္းေလးလာလိုက္႐ုံျဖင့္ ေရာက္ႏိုင္ေသာခရီးကို ေက်ာ္မင္းက (၈)လ(၉)လၾကာတဲ့ ကာလအ ထိ ေဆြေဆြထံသို႔ ေရာက္မလာေတာ့ ေဆြေဆြက ေက်ာ္မင္းအေပၚ ေဒါသစြက္ရာကစ၍ နာက်ည္းစိတ္ေလးမ်ားပင္ ရင္ထဲ တြင္ ကိန္းေအာင္းလာခဲ့ရသည္။ ထို႔ျပင္ ေဆြေဆြမွာ ေလာကအေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားအေၾကာင္း၊ ေယာက္်ားအရသာကို သိခဲ့ ဖူးသူျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ခ်ိဳသည္၊ ခ်ဥ္သည္ကို ေကာင္းေကာင္းအရသာသိေနသည္။ ဒီေတာ့ ဒီအရသာကို ခုံမင္ စြဲလန္းၿပီး ဒီလိုအရသာမ်ိဳးကို ခံစားခ်င္ေသာ ဆႏၵက ျပင္းျပစြာရွိေနရေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားေၾကာင့္ နီးစပ္ရာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ျဖစ္သည့္ စိုးမင္းအေပၚတြင္ ေဆြေဆြက စိတ္ေတြတိမ္းၫႊတ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ စိုးမင္းသာ အခု ေျပာ ေဆြေဆြက အခုပင္ ေခါင္းၿငိမ့္မည့္သေဘာပင္ ရွိေနပါသည္။ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ဘုရားဖူးမွျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ပတ္ အတြင္းမွာပင္ ေနာက္တက္ရမည့္ သင္တန္းဖြင့္ၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ သင္တန္းစ၍ တက္ရေလေတာ့ရာ ေဆြေဆြမွာ လူလည္း မအား၊ စိတ္လည္း လြတ္ခ်င္တိုင္း လြတ္၍မရခဲ့ေတာ့ေခ်။ ဒါေပမယ့္လည္း ေဆြေဆြကေတာ့ စိုးမင္းတစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္တတ္ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ ညေနတိုင္းလိုလို ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔အိမ္သို႔ အလည္အပတ္ေရာက္ေန တတ္သည္သာ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
“ ေဒၚမိုးေရ…က်မလည္း ေျပာမယ္ ေျပာမယ္နဲ႔ အားနာတာလဲပါတာေပါ့…မေျပာျဖစ္ဘူး…ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ ….ေဒၚမိုးတို႔နဲ႔ဆိုတာက ေသြးသားရင္းခ်ာေတြလိုျဖစ္ေနၾကတာဆိုေတာ့ အားမနာခ်င္ေတာ့ျပန္ဘူး ေဒၚမိုးေရ…”
“ ဆိုပါအုံး…ၿပဳံးၿပဳံးရ…ဘာမ်ားလဲကြယ္…စကားေတြ ဘာေတြ ပလႅင္ခံလို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္း…ဟင္း…ဟင္း…”
“ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…ေဒၚမိုးရယ္….ၿပဳံးက ေဆြေဆြကို ေယာင္းမ ေတာ္မလားလို႔ပါ…”
“ အလိုေတာ္…က်ဳပ္တူမေလးက ခုမွ သင္တန္းေတြတက္ေနတုန္းရွိေသးတာ…သင္တန္းေတြလည္း ၿပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး…”
“ ေအာ္…ေဒၚမိုးကလည္း ဒီလိုနဲ႔ သင္တန္းေတြလည္း ဆက္တက္သြားလို႔ရတာပါပဲ…ဘာလဲ ေဒၚမိုးက ၿပဳံးတို႔ ေမာင္ နဲ႔ သေဘာမတူလို႔လား…အစိုးက ေဒၚမိုးတို႔ လက္ေပၚမွာ ႀကီးလာတာပဲ ဘာမႀကိဳက္တာရွိလို႔လဲ…”
“ ဟိုး…ဟိုး…ဒီကေျပာတာ အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး ၿပဳံးၿပဳံးရယ္…အစိုးနဲ႔ဆို သေဘာမတူစရာ မရွိပါဘူး…ဒါေပမယ့္ ေဆြေဆြက ပညာတပိုင္းတစနဲ႔မို႔ပါကြယ္…”
“ ၿပဳံးကေတာ့ ၿပဳံးေမာင္ေလးကို မဟုတ္တဲ့ မိန္းမနဲ႔ ရသြားမွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ…ေခတ္ႀကီးက ေဒၚမိုးလည္း သိသားပဲ…ၿပဳံးေတာင္ ေယာက္်ားေလးျဖစ္တဲ့ အစိုးအတြက္ ဒီေလာက္ပူေနရတာ ေဆြေဆြက မိန္းကေလးဆိုေတာ့ ေဒၚမိုးတို႔ ပိုၿပီးပူသင့္တာေပါ့…”
“ အင္း…ၿပဳံး ေျပာတာလည္း ဟုတ္တာပဲ…အဲဒီ ေဆြေဆြအတြက္ပဲ ေန႔တိုင္းပူေနရတာ…အင္း…”
ေဒၚမိုး စကားျပတ္သြားသည္။ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ မီးဖိုေဆာင္ဖက္မွ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ျဖစ္သည္။ အနားသို႔ ေဆြေဆြေရာက္သည္ႏွင့္ ေဒၚမိုးက…
“ သမီး…လက္ဖက္သုပ္က မၿပီးေသးဘူးလားကြယ္…ဒီမွာ အၿပဳံးေတာင္ ျပန္ေတာ့မယ္…”
“ အာ…ေဒၚမိုးကလည္း တျခားသူေတြမွ မဟုတ္တာ…”
ခင္ခင္ၿပဳံးက အားနာစြာဝင္ေျပာသည္။
“ အဲဒါ သမီး အန္တီႀကီးကို ေျပာမလို႔ ထြက္လာတာ လက္ဖက္သုပ္ဖို႔ အေၾကာ္ဆံေတြက မေန႔က ဝယ္လာေပမယ့္ အခု ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္…အန္တီႀကီး…ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ….”
“ ေၾသာ္…ဒါမ်ား သမီးရယ္…တခါျပန္ၿပီး နာနာေလးထပ္ေၾကာ္လိုက္…ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ေပါ့ကြယ္…”
“ ဟုတ္တယ္…ညီမေလး…ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ၿပီးသြားရင္ ပထမ ဝယ္လာတာထက္ေတာင္ ပိုၿပီးႂကြပ္႐ြသြားေသးတယ္…ပို ၿပီးစားလို႔ေကာင္းသြားေသးတယ္…”
ခင္ခင္ၿပဳံးကပါ ေဆြေဆြကို ေျပာလိုက္သည္။
“ ဟာ…ဒါဆို သြားေၾကာ္လိုက္အုံးမယ္…မမၿပဳံး…မျပန္နဲ႔အုံးေနာ္…”
“ ေအး…ေအး…ညီမေလး…”
ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ သူတို႔ေရွ႕မွေန၍ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုေဆာင္ထဲသို႔ ေရာက္ေလာက္မွ ေဒၚမိုးက…
“ ကဲ…အၿပဳံးေရ…ၿပဳံးေျပာတဲ့ကိစၥကို အန္တီ ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူးကြယ္…ေဆြေဆြ႕ အေဖ လကုန္ေလာက္ ဒီကို လာဖို႔ရွိတယ္…အဲဒီေတာ့ အန္တီက အန္တီ့ေမာင္ကို သူ႔သမီးကိစၥအတြက္ နားခ်ပါ့မယ္…ၿပဳံး စိတ္ေအးလက္ေအးသာေန ေတာ့ ဟုတ္လား…”
“ အင္း….ခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္…ေဒၚမိုးရယ္….”
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေဒၚမိုးႏွင့္ ခင္ခင္ၿပဳံးတို႔သည္ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားမ်ားဆက္၍ ေျပာဆိုေနၾကၿပီး ခဏအ ၾကာမွာေတာ့ ေဆြေဆြတစ္ေယာက္ လက္ဖက္အစ္ေလးကိုင္၍ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။
“ အန္တီႀကီးေျပာတဲ့ နည္းကလည္း ေကာင္းတယ္…မမၿပဳံး ေျပာတာလည္း ဟုတ္တယ္…ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ေလးက ပို ႂကြပ္ပို႐ြၿပီး ပိုစားလို႔ ေကာင္းသြားတယ္…ကဲ…မမၿပဳံး ျမည္းပါအုံး…”
ဟု ေဆြေဆြက ေျပာကာ လက္ဖက္အစ္ေလးကို စားပြဲေလးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။ သူမတို႔ သုံးဦးစလုံး ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ အၿပဳံးကိုယ္စီႏွင့္…
ကိုယ့္တူမအေၾကာင္း ကိုယ့္သမီးအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနေသာ ေဆြေဆြ႕အေဒၚ ေဒၚမိုးႏွင့္ ေဆြေဆြ၏ ဖခင္ ဦးတင့္ေဆြတို႔က ေဆြေဆြကို ခင္ခင္ၿပဳံး၏ ေမာင္ စိုးမင္းႏွင့္ သေဘာတူခြင့္ျပဳခဲ့ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ မိန္းကေလးရွင္ ပီပီ တန္းဖိုးရွိေအာင္လည္း တက္ေရာက္ေနသည့္ သင္တန္းမ်ားကို ၿပီးစီးသည္အထိ တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ေဆာင္႐ြက္ေပးရ မည္ဟူေသာ ကတိကိုေတာင္း၍ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ညႇိႏႈိင္းကာ ဝါမဝင္မီမွာပင္ စိုးမင္းႏွင့္ ေဆြေဆြတို႔ကို လက္ထပ္ေပးခဲ့ၾကေလေတာ့သည္။
“ ကိုစိုး…”
“ အင္…”
“ ေယာက္်ားေတြက ဘာလို႔ အပ်ိဳစစ္ကို မက္ၾကတာလဲ…ဟင္…”
“ ေအာ္…ခ်စ္ရယ္…အသစ္ကို အေဟာင္းထက္ တန္ဖိုးထားၾကတယ္ေလ…ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ကပဲ အဦးဆုံးလူျဖစ္ခ်င္ ၾကတယ္ေလ…ၿပီးေတာ့လဲ…”
“ ေျပာ…ေျပာေလ…ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ…”
“ အာ…ေဆြကလည္းကြာ…”
“ မရဘူးကြာ…မရဘူး…ေျပာ…ေျပာလို႔..ဆို…”
“ ၾကပ္လို႔…ဟဲ…ဟဲ…”
“ အာကြာ…ကိုစိုး…သြား..မေကာင္းဘူး…”
“ သူပဲ အတင္းေမးၿပီးေတာ့ ေနာက္ၿပီး…”
“ လာျပန္ၿပီ…ဒီေနာက္ၿပီး…ဘာလဲ…ဆက္ေျပာေလ…”
“ ေနာက္ၿပီး ေကာင္းတယ္ ခ်စ္ရဲ႕…သိပ္ေကာင္းတာပဲ…”
“ ဟြန္း..သူက..ဒါပဲ…ကိုစိုးကို ေဆြတစ္ခုေမးမယ္…မွန္မွန္ေျဖေနာ္…”
“ အင္း…ေမး…”
“ ေဆြက…ၾကပ္လား…”
“ အင္း…ၾကပ္တယ္…ဟား…ဟား…ဟား…”
လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အခန္းထဲမွ တတြတ္တြတ္အသံေလးေတြကို အခန္းအျပင္မွ ခင္ခင္ၿပဳံးက ေက်နပ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကားလိုက္ရသည္။
“ ဒါျဖင့္ စစ္လား…မစစ္ဘူးလား…”
“ စစ္…စစ္…သိပ္စစ္…ဟား…ဟား…ဟား…”
“ သြား…အေကာင္းေမးေနတာကို…”
“ ကိုယ့္မိန္းမဟာေလးက ေသးလည္းေသး၊ ၾကပ္လည္းၾကပ္၊ အရမ္းလည္းေကာင္း ခံစားၾကည့္တာနဲ႔ သိပါတယ္…မ စစ္ဘဲေနပါ့မလား မိန္းမရယ္…”
“ ဘြတ္…ႁပြတ္…စြပ္…”
“ ဟိတ္…အာကြာ…အရမ္းမေဆာင့္နဲ႔…အသံေတြ ထြက္ကုန္ၿပီ…အျပင္မွာ မမၿပဳံးရွိတယ္…ရွက္စရာကြာ…”
“ ဘြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…ဖြတ္…”
“ အင့္…အင့္…ၾကည့္ပါလား…အင့္…သူအရမ္းၾကမ္းတာပဲ…ေအာင့္..ေအာင့္သြားတယ္…သိလား…”
“ အထဲကို အဆုံးဝင္လို႔လား ဟင္…”
“ အိုး…ဝင္တာေပါ့…”
အခန္းအျပင္မွ ခင္ခင္ၿပဳံးတစ္ေယာက္ ရင္တခုန္ခုန္ႏွင့္ အသက္ရႉမဝသလိုႀကီးျဖစ္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္ဖိုကာ ေမာလာသည္။
“ ခုလို လုပ္တာနဲ႔ ဖင္ကုန္းၿပီး လုပ္တာနဲ႔ ဘယ္ဟာ ခံလို႔ေကာင္းလဲဟင္…”
“ ဟာကြာ…ကိုစိုးကလည္း ဘာေတြ ေမးမွန္းမသိဘူး…”
“ ကိုယ့္မိန္းမ ခံလို႔ေကာင္းတာပဲ လုပ္ေပးခ်င္လို႔ေပါ့…”
“ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲ…ဒါေပမယ့္ ဟိုေလ ကုန္းတာက်ေတာ့ ေညာင္းတာေပါ့…ၿပီးေတာ့ သိပ္မထိဘူး…”
“ ဒါျဖင့္ တစ္တီတူးေထာင္ အႀကိဳက္ဆုံးေပါ့…ဟုတ္လား…”
“ အင္း…”
စကားသံမ်ားက တရွဲရွဲႏွင့္ ဓာတ္ျပားအေဟာင္းထဲက အသံမ်ိဳးေတြ ထြက္ေနသျဖင့္ မနည္းအာ႐ုံစိုက္မွ အဓိပၸာယ္ သဲသဲကြဲကြဲၾကားရေအာင္ တိုးညႇင္းလြန္းေနသည္။ တခါတေလ လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္တို႔ ထိုးသြင္းဆြဲႏႈတ္သံမ်ားက က်ယ္က်ယ္ သြားသည္။
“ ဖင္ထဲကို မလုပ္နဲ႔ေတာ့ကြာ…ေအာင့္တယ္…”
“ မေကာင္းဘူးလား…”
“ ဟင့္အင္း…လိုးတဲ့အေပါက္မွ မဟုတ္တာ…”
“ လိုးတဲ့အေပါက္က ခံလို႔ ေကာင္းတာေပါ့…ဟုတ္လား…”
“ ကြယ္…ကိုစိုးကလည္း…စကားသိပ္မ်ားတာပဲ…စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး…”
“ ႁပြတ္…ဖြတ္…စြပ္…”
“ အ…အင့္…အင့္…ရွီး…အ…အား…”
ေဆြေဆြ၏ ညႇစ္၍ ညီးသံ ညင္းညင္းေလးကို ၾကားရၿပီးေနာက္ စိုးမင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ၿပီး လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြအသံမ်ား ၾကားရသည္။
“ ေတာ္ၿပီဆို…ေတာ္ေတာ့…”
ခပ္ေငါက္ေငါက္အသံေလးက က်ယ္သြားသည္။
အပ်ိဳႀကီးမမ ခင္ခင္ၿပဳံး မေနႏိုင္ေတာ့။ ေမာင္ႏွင့္ ေယာင္းမတို႔ အခန္းဘက္ကို မသိမသာ နားစြင့္ေနရင္းက ၾကည့္ခ်င္ ျမင္ခ်င္လာသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံး ကုလားထိုင္တစ္လုံးကို ဆြဲလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကုလားထိုင္ေပၚတက္ကာ ေျခစုံရပ္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းကိုကာထားေသာ အခန္းစည္းနံရံအေပၚဆုံးရွိ ျခင္လုံဇကာတပ္ထားေသာ ေနရာမွေန၍ အတြင္းသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ သည္။
အခန္းတံခါးပိတ္ထားတာပဲဟူေသာ အသိျဖင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလုံး အဝတ္အစားမ်ား အကုန္ခြၽတ္ကာ လိုး ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆြေဆြက ထဘီကို လွမ္းဆြဲသည္။ စိုးမင္းက သူမထဘီကိုဆြဲၿပီး အခန္းေဒါင့္သို႔ လြင့္ပစ္ကာ ေဆြေဆြ ၏ ထြားစြင့္တင္းမာေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္ ေညာင့္ေနျပန္သည္။
“ ေတာ္ၿပီ…အိုး…ေျပာလို႔မရဘူးလား…”
ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပူးကိုင္ကာ ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ လိုးသြင္းေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ရဲကနဲ ရဲကနဲ ေဆြေဆြ ၏ မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဝဲေနသည္။ အခန္းစည္းနံရံေပၚ ျခင္လုံဇကာေပါက္မွ ေက်ာ္ၾကည့္ေနမိေသာ ခင္ခင္ၿပဳံး၏ ေစာက္ဖုတ္မွာ ပြစိပြစိ ခံစားလာရသည္။ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ မာန္ေတြႂကြေနေသာ ေမာင္ျဖစ္သူ၏ လီးႀကီးကို အခုမွ ေတြ႕ျမင္ရ သည္ျဖစ္ရာ အသဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္ေနရသည္။ “ နည္းတာႀကီးမွ မဟုတ္ဘဲ…” ဟု စိတ္ကေရ႐ြတ္မိသည္။ ေဆြေဆြကလည္း အေကာ့အပ်ံ အတြန္႔အလိမ္မ်ားျဖင့္ ညႇစ္အား စုပ္အား မႈတ္အားမ်ားျဖင့္ အစြမ္းကုန္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ မိန္းမတို႔ တတ္အပ္ သည့္ပညာမ်ားကို ကြၽမ္းက်င္လိမၼာပုံရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စိုးမင္း၏ ပန္းႀကီးက တခ်က္ေလးမွ ငိုက္ဆင္းမသြား ေအာင္ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီမညႇိဳးပန္းႀကီးျဖစ္ေနေအာင္ မတ္ေတာင္ေနဆဲျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ီလိုးၿပီး ႐ိုးအီသြား ေသာ ေစာက္ပတ္မ်ိဳးကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ားသည္ တိုးတက္ႀကီးပြားခဲၾကသည္။ ႐ိုးသြားသည္မရွိေအာင္ ထာဝ ဇဥ္ ဆန္းသစ္ေပးႏိုင္ေနမွသာ ပုရိသတို႔၏ အသဲစြဲမယားေလးျဖစ္ကာ လိုခ်င္တာ ဖန္တီးႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ႐ိုးအီေနေသာ ေစာက္ပတ္ ေျခာက္ကပ္ေနေသာအသားအေရ ၿဖဲကားကာ အေနအထိုင္ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ ျမင္ႏိုင္ေအာင္ အတြင္းပစၥည္းမ ထိန္းသိမ္းတတ္ေသာ မိန္းကေလးမ်ိဳးကား စားေသာက္ဆိုင္မ်ား၌ လက္သုတ္ပဝါအစားသုံးေသာ တစ္ခါသုံး တစ္ရႉးစကၠဴ ဘဝမ်ိဳးႏွင့္သာ အမႈိက္ျခင္းထဲေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။ ဒါက ခင္ခင္ၿပဳံး၏ ဒႆန ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့လည္း “ဣတၳိ႐ူပံ ဓနံ” သာျဖစ္၏။ ေဆြေဆြကေတာ့ စကၠဴတစ္ရႉး ဟုတ္ပုံမရေခ်။
ေကာ့ေပးထားေသာ ဆီးခုံဝင္းဝင္းေလးအထက္မွ ဗိုက္သားေလးေပၚတြင္ စိုးမင္း၏ ေဂြးအုႀကီးက ဒ႐ြတ္တိုက္ ပြတ္ သပ္ေနသည္။ လီးတန္ႀကီးက ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားမွ အခ်က္ျပမီးတစ္ပြင့္လို ရဲကနဲ ရဲကနဲ ထြက္ထြက္လာသည္ကို လွ်ာဖ်ားေလးႏွင့္ မမွီမကမ္းေလး လွမ္းလွမ္းလ်က္ေပးသည္။ ေနာက္ေတာ့ စိုးမင္းက သူ႔လီးကို လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ပင္ ေဆြေဆြ၏ ပါးစပ္ ထဲသို႔ ထိုးသြင္းၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လိုးေနေပေတာ့သည္။ အရင္းကို စုံကိုင္ၿဖဲခ်ရင္း မ်က္ဝန္းေလးေမွးကာ အင္းကနဲ အင္းကနဲ လီးစုပ္ေပးေနေသာ ေဆြေဆြ၏ မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ေယာက္်ားမဆိုထားႏွင့္ ခင္ခင္ၿပဳံးပင္ ဂ႐ုဏာသက္ကာ ခ်စ္ခင္ စြဲလန္းသြားမိေပသည္။ အတန္ၾကာစုပ္ေပးၿပီးေသာအခါ တံေတြးမ်ားျဖင့္ ေျပာင္လက္မာေတာင္ကာ ေငါက္ကနဲ ေငါက္ကနဲ အလြန္အမင္းထန္ေနေသာ လီးႀကီးကို အရင္းမွကိုင္၍ စိုးမင္းက ဂြင္းတိုက္ေသးသည္။ လီးထိပ္ႀကီးက သာမန္လီးအမ်ိဳးအစား ေတြထက္ အပြင့္ႀကီးလြန္းသည္။
“ ဘတ္…ဖတ္…ဘတ္…ဖတ္…”
လီးႀကီးကို တုတ္တစ္ေခ်ာင္းလိုကိုင္၍ ေဆြေဆြ ေစာက္ပတ္ကို အျပစ္ရွိေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ တင္ပါး ေလးလို သေဘာထားကာ တဆတ္ဆတ္႐ိုက္လိုက္သည္။
“ အာ့…အဟင့္…ဟင့္…ဟင့္…”
ရယ္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ ခုန္ထြက္လာေသာ လည္ေခ်ာင္းေလးထဲမွ အသံေလးျဖင့္ ေဆြေဆြက ခြၽဲခြၽဲေလး အသံျပဳသည္။
“ မွတ္ပလား…ဟင္…”
“ ၾကည့္ပါလား…ေဆာ့စရာက်ေနတာပဲ…”
“ ဆုံးမေနတာေလ…ေနာက္တခါ ဒီထက္ပိုနာမယ္…”
“ ကဲ…ကဲ…ဖတ္…ဘတ္…”
“ အာ…အဟင့္…ဟင့္…သူ႔ဟာႀကီးက ရာဘာတုတ္ႀကီးက်ေနတာပဲ…အဟင့္…တကယ္ နာတယ္…ဟင့္…”
ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုသည္ ေဖာင္း၍ ႂကြတက္လာသည္။ ထိုအခါက်မွ ေစာက္ပတ္ထိပ္မွ ေစာက္ေစ့ ေလးကို ျပစ္ကနဲ တစ္ခ်က္ထိုးကေလာ္လိုက္သည္။
“ အိုး…အာ့…အား…က်င္သြားတာပဲ…”
“ ႁပြတ္…ဘြတ္…စြပ္…”
“ ဟို႔..အိုး…ကိုစိုးရယ္…အင္း…ဟင္း..ဟင္း…”
ေဆြေဆြ၏ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က စိုးမင္း၏ ဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးကို အဝတ္စအား ဆုတ္လိုက္သလို ဆုတ္လိုက္သည္။ အသားျဖဴျဖဴ စိုးမင္း၏ ဖင္သားႀကီးမ်ား နီရဲသြားသည္။ ဖင္ၾကားမွ အေမႊးမဲမဲေလးမ်ား အျပင္သို႔ ေထာင္ေထာင္ ထြက္လာ သည္အထိ ကုန္း၍ ေညာင့္လိုးလိုက္ျပန္ေလသည္။
“ ကိုစိုးက အရမ္းသန္တာပဲေနာ္…”
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ဟင္…”
“ အခု ဘယ္ႏွခါရွိၿပီလဲ…”
“ ဘာလဲ…ခ်စ္က မခံခ်င္လို႔လား…”
မ်က္ႏွာအိုအိုႏွင့္ တမင္အိုက္တင္ခံလိုက္မွန္းသိသာလွေသာ စိုးမင္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ေဆြေဆြက အၾကည္စား သန္၍ငိုေတာ့မည့္ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့သလို…
“ အဟင့္…အလကားစတဲ့ဟာကို…ကိုယ့္လင္မို႔လား..ဘယ္ေလာက္လိုးလိုးေပါ့…ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းစုတ္သြားလည္း ခံရမွာပဲဥစၥာ…မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း…အဟင့္…အို…ေဆာင့္ေလ…အဲလိုရပ္ထားေတာ့ မအီမလယ္ႀကီးရွင့္…သိရဲ႕လား…ခပ္ နာနာေလးေဆာင့္စမ္းပါ…”
ေဆြေဆြက စကားအိုးမေလးပင္ျဖစ္သည္။ လင့္မ်က္ႏွာကို အညႇိဳးမခံ ေကာ့၍ေကာ့၍ ခံေပးလိုက္ေသာ ေစာက္ပတ္ ေလးထဲသို႔ လီးႀကီးစိုက္ဝင္နစ္ျမဳပ္သြားသည္။ ေဆြေဆြက ဖင္ႀကီးကို ေဝ့ဝိုက္ကာ ေဝ့ဝိုက္ကာ လွဲ႔ေပးသည္။ လီးႀကီးက ဒလက္ႀကီးလို ေအာက္ေျခအဖ်ားယိုင္နဲ႔ၿပီး ပါပါသြားသည္။
“ အီး…အား…အား…အား..ဟား…ေကာင္းလိုက္တာ ကိုစိုးရယ္…အစ္ကို႔ လေမႊးေတြက ဖိႀကိတ္မိတာ အရမ္းခံလို႔ ေကာင္းသြားတာပဲ…”
“ ေဆာင့္…အင့္…အင့္…အားရေအာင္ ေဆာင့္စမ္းပါ…ေမာင္ရယ္…အလိုးေကာင္းလွခ်ည္လား…အခ်စ္ရယ္…ဟင္း.. .အင္း…အင္း…ဟင့္…အာ့…အာ့…”
ေဆြေဆြ၏ စကားလုံး အသံအနိမ့္အျမင့္ေတြက စိုးမင္းကို စြဲမက္ေစေလာက္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာ လက္နက္ ေကာင္းမ်ားျဖစ္ေနသည္ကို ခင္ခင္ၿပဳံး ေတြ႕လိုက္ရေပသည္။ ဒီေကာင္မ…ဒါေၾကာင့္ အစိုးကို ႏိုင္တာ…ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ ေပေတာ့သည္။
ၿငိမ့္ကနဲ ထိုးရပ္လိုက္ေသာ ကားစက္သံ ညင္ညင္သာသာေလးႏွင့္ ဂ်ိဳင္းကနဲ ပိတ္လိုက္ေသာ ကားတံခါးသံတို႔က ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေပၚလာေတာ့ ခင္ခင္ၿပဳံးတစ္ေယာက္ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ “ ေဟာ…သူ…” ကားေပၚမွ အက်ႌအျဖဴလည္ကတုံးလက္ရွည္ ကခ်င္ပုဆိုးတို႔ကို ေသသပ္စြာ ဝတ္ဆင္၍ထားေသာ အသက္(၃၅)ႏွစ္ခန္႔အ႐ြယ္ ျဖဴျဖဴခန္႔ ခန္႔ လူတစ္ေယာက္က ဆင္းလာသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံး သြက္လက္စြာပင္ ခင္ခင္ၿပဳံးတစ္ေယာက္ တံခါးဝဆီသို႔ ေျပးထြက္ကာ ႀကိဳ လိုက္သည္။ သူက ဦးမ်ိဳးေက်ာ္ ျဖစ္သည္။ လူပ်ိဳႀကီး။ အေတာ္ခ်မ္းသာသည္။ ၿပီးေတာ့ အပ်ိဳႀကီး ခင္ခင္ၿပဳံးကို ခ်စ္ေရးဆိုထား သူ။ ဒါ့အျပင္ လူႀကီးေတြႏွင့္လည္း စကားလမ္းေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းထားေသးသည္။
“ ဟို…အကို တစ္ေယာက္ထဲလား…လာ…ထိုင္…”
“ ၿပဳံးေရာ…တစ္ေယာက္ထဲပဲလား…”
“ အင္း…”
ဆိုဖာတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝင္၍ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။
“ အကိုလည္း လာမယ္ လာမယ္နဲ႔ မႏၲေလးဘက္ ေရာက္ေနလို႔ ၿပဳံးဆီကို မလာႏိုင္တာ…”
“ အင္း…ဟို…ၿပဳံး အေအးသြားလုပ္လိုက္အုံးမယ္ေနာ္…”
“ ေနေန…မလုပ္နဲ႔ေတာ့…အကို ခုပဲျပန္မွာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု ခ်ိန္းထားတာေလးရွိလို႔ သြားရအုံးမွာ…”
ထိုင္ရာမွ ထရန္ ျပင္ေနေသာ ခင္ခင္ၿပဳံးက ကိုယ္ရွိန္သတ္ကာ ျပန္၍ထိုင္ရင္း ဦးမ်ိဳးေက်ာ္ကို အားတုံ႔အားနာေလး လွမ္းၾကည့္သည္။ သူမပုံစံက ဆယ္ေက်ာ္သက္ ၿမီးေကာင္ေပါက္ေလးႏွယ္…။
“ ခု…အစိုးက အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆိုေတာ့…ေမာင္ေလးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနရလို႔…ဒါေတြကို မစဥ္းစားေသး ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာလို႔မရေတာ့ဘူးေနာ္…”
“ အို…အကိုကလဲ…”
“ ကိုယ္ ကမ္းလွမ္းထားတဲ့ကိစၥကို ၿပဳံး ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္ေပးပါေတာ့ ၿပဳံးရယ္..ေနာ္…”
ခင္ခင္ၿပဳံး၏ မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ကာ တိုးတိုးႏွင့္ ေျဖးေျဖးေလးေျပာလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရင္ဆိုင္မ ၾကည့္ရဲ၍ ခင္ခင္ၿပဳံးမ်က္ႏွာေလး ေအာက္သို႔ ငုံ႔သြားသည္။ ခဏေနေတာ့မွ…
“ ဝါကြၽတ္ေတာ့…အကို႔ သေဘာက်စီစဥ္ပါေတာ့ေနာ္…ၿပဳံး ဘာမွ် မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး…”
“ ေက်းဇူးပါပဲ…ၿပဳံးရယ္…”
ဝင္းလက္သြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္က မတ္တပ္ထ၍ ရပ္လိုက္သည္။ ခင္ခင္ၿပဳံးကလည္း ထိုင္ေနရာမွ ထ၍ ရပ္လိုက္သည္။ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္က သူမ၏ အနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံး၏ ရင္ထဲတြင္ တဒိတ္ဒိတ္ျဖစ္ေနရ၏။ ၿပီးေတာ့ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္က ခင္ခင္ၿပဳံး၏ မ်က္ႏွာကို မခ်င့္မရဲၾကည့္လိုက္ရင္း သူမ၏ လက္ဖ်ားေလးတစ္ဖက္ကို ဆြဲ၍ညႇစ္လိုက္သည္။
“ ကိုယ္…ျပန္ေတာ့မယ္ ၿပဳံး…ဝါကြၽတ္ရင္ လက္ထပ္မယ္ေနာ္…”
သူ႔ကို ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ခင္ခင္ၿပဳံးက ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပလိုက္ပါေတာ့သည္။
အမွန္ေတာ့ ခင္ခင္ၿပဳံး အသက္(၂၀)အ႐ြယ္ေလာက္က အိမ္မွ ကားဒ႐ိုက္ဘာတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ကားအေမာင္း သင္ရင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿငိသြားၾကကာ လိုက္၍ ေျပးဖူးသည္။ ထိုကားဒ႐ိုက္ဘာက ကေလး (၃)ေယာက္ အေဖ။ သူမ၏ အိမ္မွ အတင္းလိုက္ခြဲခဲ့သည္။ ထိုသူႏွင့္ (၃)ရက္ေလာက္ေတာ့ ခင္ခင္ၿပဳံး ေပါင္းလိုက္ရသည္။ ဒီကိစၥကို တခ်ိဳ႕ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြပင္ မသိလိုက္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ခင္ၿပဳံးကေတာ့ သူမကို သူမ သိေနသည္။ ဒီကိစၥေၾကာင့္ပဲ သူမကို သူမအားငယ္ကာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း မလုံမလဲျဖင့္ ျဖစ္ေနရသျဖင့္ မည္သူကမ္းလွမ္းတာကိုမွ လက္မခံဘဲ အခုအသက္ (၂၉)ႏွစ္ထိ အပ်ိဳႀကီး လုပ္ေနခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ဆက္ၿပီး ဒီလိုေနလို႔က မျဖစ္ေတာ့။ အိမ္တြင္ အစိုးႏွင့္ ေဆြေဆြတို႔ရဲ႕ အသဲ အသန္ ခ်စ္ပြဲဆင္ႏႊဲၾကတာကို ေန႔တိုင္းလိုျမင္ေတြ႕ကာ ခံစားေနရေသာ ခင္ခင္ၿပဳံး၏ ေဝဒနာက ေန႔ရွိသလိုျဖစ္ေနသည္။ ၿပီး ေတာ့ ခင္ခင္ၿပဳံးက အစိမ္းသက္သက္မဟုတ္။ ေရေရလည္လည္ ႀကဳံဖူးသူ။ ဒီေတာ့ ေဝဒနာကို ပို၍နင့္နင့္နဲနဲ ခံစားရသည္။ ဒီ ေဝဒနာကို ခင္ခင္ၿပဳံးမွာ ဆက္ၿပီးခံစားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ဦးမ်ိဳးေက်ာ္ကို လက္ခံသည့္အေျဖ ေပးလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
ေဆြေဆြက သူမထံ ေလွ်ာက္လာသည္ကိုေတြ႕၍ ခင္ခင္ၿပဳံးတစ္ေယာက္ အေတြးမ်ားရပ္ဆိုင္းသြားရသည္။ လက္ ဖက္အစ္ေလးကို ကိုင္လာေသာ ေဆြေဆြက အနားေရာက္သည္ႏွင့္ “ ဒီမွာ မမၿပဳံးႀကိဳက္တဲ့ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္နဲ႔ စားလိုက္အုံး…႐ြ ေနတာပဲ…” ဟုဆိုကာ လက္ဖက္အစ္ေလးကို လွမ္း၍ေပးသည္။ ခင္ခင္ၿပဳံးကလည္း…
“ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္ဆို ပိုေကာင္းတာေပါ့ ညီမရယ္…”
ဟု ၿပဳံးလ်က္ေျပာကာ ေဆြေဆြ ကမ္းေပးေသာ လက္ဖက္အစ္ေလးကို လွမ္း၍ယူလိုက္ပါေလေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။
