မမ မရွိရင္ ဘဝပ်က္သြားႏိုင္တယ္

သူရတစ္ေယာက္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းကမွဗိုက္ထဲကဆာလာသလိုလိုျဖစ္လာသည္။ ျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္စာစားၿပီးကတည္းကအခုထိဘာမွမစားရေသး။ သူရ မမေ႐ႊစင္ကိုအားနာတာနဲ႔ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ့ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာခဲ့သည္။ မီးဖိုခန္းထဲ၀င္ၿပီး ေၾကာင္အိမ္ကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ မီးဖိုေဘးနားကအိုးေတြကိုလွန္ၾကည့္ေတာ့ ထမင္းအိုးတစ္လုံးခ်က္ထားတာပဲေတြ႕သည္။ ေဒၚေလးျမႏွင္းဆီသတိတရနဲ႔ ထမင္းအိုးတစ္လုံးတည္သြားေပးတာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမည္ျဖစ္သည္။ သူရ ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ၾကက္ဥေတြေတြ႕သည္။ အသားခန္းထဲမွာ ေအးခဲထားတဲ့ ၀က္သားတုံးႀကီးတစ္တုံးေတြ႕သည္။ ေအာက္ဆုံးထပ္က အသီးအ႐ြက္အကန္႔ထဲမွာေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္၊ င႐ုတ္သီးနဲ႔ အျခားတိုလီမုတ္စေလးေတြေတြ႕သည္။

အင္း…။ ရွိတာနဲ႔ပဲ စားလို႔ေကာင္းေအာင္လုပ္ရမွာပဲ။ သူရ ေအးခဲေနတဲ့ ၀က္သားတုံးႀကီးကိုဇလုံထဲထည့္၊ ေဘစင္မွာေရနဲ႔ေဆးလိုက္သည္။ ၀က္သားကို အတုံးေသးေသးေလးေတြလွီးၿပီး ေၾကာ္ရမည္။ သူရ ဂက္စ္မီးဖိုကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး မီးဖိုေပၚ ဒယ္အိုးတင္၊ ဆီထည့္ထည့္လိုက္သည္။ “ေမာင္….။ ဟင္းခ်က္မလို႔လား။ ေမာင္ခ်က္ေရာခ်က္တတ္ရဲ႕လားေမာင္ရဲ႕။ မ ပဲလုပ္လိုက္ပါ့မယ္ေမာင္ရယ္။” “ေမာင္ခ်က္တတ္ပါတယ္မမရဲ႕။ မ ပင္ပန္းေနတယ္မဟုတ္လား။ ခဏေလးပဲေစာင့္။” မမေ႐ႊစင္ သူရကိုၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အၾကည့္မွာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း ၊ ေက်နပ္ျခင္း တို႔နဲ႔ ျပည့္စုံေနတာကိုေတြ႕သည္။ သူရလဲ မမေ႐ႊစင္ကိုအၿမဲပဲေပ်ာ္ေအာင္ထားခ်င္ပါသည္။

“မမ….။ အသားနဲ႔ကပ္ေၾကာ္ဖို႔ ဂ်ဳံမႈန္႔ရွိလား။” ဂ်ဳံမႈန္႔ ရွိရင္ ၀က္သားကို႐ိုး႐ိုးမေၾကာ္ပဲ ဂ်ဳံမႈန္႔နဲ႔ကပ္ၿပီး ၀က္စဥေၾကာ္လုပ္စားမယ္လို႔ သူရေတြးလိုက္သည္။ “ရွိတယ္ေမာင္။ ဒီမွာ။” ေ႐ႊစင္ ဂ်ဳံမႈန္႔ထုတ္ကို ယူၿပီး သူရနားသြားေပးလိုက္သည္။ သူရ ဂ်ဳံမုန္႔ကို ၀က္သားေသးေသးေလးေတြတုံးထားတဲ့ ဇလုံ ထဲထည့္သည္။ ေရခဲေသတၱာထဲက ၾကက္ဥကိုအလယ္ကခြဲ၊ အခြံႏွစ္ခုၾကားမွာ ၾကက္ဥအႏွစ္လုံးေလးကို ဟိုဘက္ဒီဘက္ပို႔လိုက္ေတာ့ ၾကက္ဥအကာသပ္သပ္အႏွစ္သတ္သတ္ရသည္။ ၾကက္ဥအကာကို ဂ်ဳံမႈန္႔နဲ႔ ၀က္သားနယ္တဲ့ထဲထည့္ရသည္။ အႏွစ္ကိုပါေရာထည့္ၿပီးနယ္ရင္ ေၾကာ္လိုက္တဲ့ အခါ ၀က္စဥေၾကာ္က ခဏေလးနဲ႔ နီရဲၿပီးတူးသြားတတ္သည္။ ဆားထည့္ ၊ င႐ုတ္ေကာင္းမုန္႔ထည့္ၿပီး ေစာေစာကတည္ထားတဲ့ ဆီပူပူမွာထည့္ၿပီးေၾကာ္လိုက္သည္။

ေစာေစာက ဂ်ဳံနယ္ရင္းေဖာက္ထားတဲ့ ၾကက္ဥအႏွစ္ေလး၂လုံးကိုပါ ၀က္သားေၾကာ္ရင္း အိုးထဲမွာေရာေၾကာ္လိုက္သည္။ ၀က္စဥေၾကာ္ကိုဆယ္ဖို႔ မမေ႐ႊစင္ကအလိုက္တသိနဲ႔ ေႂကြပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္လာေပးသည္။ သူရ ပန္းကန္လာေပးတဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို မ်က္လုံးတစ္ခ်က္မွိတ္ျပလိုက္ၿပီး ” ေမာင့္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲလား၊ ဟုတ္လား မမ” “မခ်စ္ပါဘူး။ ဒီက ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့ဟင္းခ်က္ေနတာကို သနားလို႔လာကူညီတာ။ လူကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔ လာစေနတယ္။” မမေ႐ႊစင္ပန္းကန္ကို သူရလက္ထဲ ထိုးေပးၿပီး မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာထြက္သြားသည္။ သူရ ၀က္သားလုံးေၾကာ္ကိုဆယ္ရင္းရယ္ေနလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္က သူ႔ကိုေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္နဲ႔စရင္ေတာ့ စိတ္ေကာက္တတ္ပါသည္။

အၾကာႀကီးေကာက္တာလည္းမဟုတ္ပဲ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္လုပ္ေနပုံက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္လို႔ သူရထင္သည္။ ၀က္သားေၾကာ္ၿပီးေတာ့ ကန္စြန္း႐ြက္ကို ၾကက္သားမႈန္႔ ၊ ခ႐ုဆီတို႔နဲ႔ အေရစပ္စပ္ေလးေၾကာ္လိုက္သည္။ ဟင္းခ်ိဳအျဖစ္ကေတာ့ ေရခဲေသတၱာထဲမွာေတြ႕တဲ့ စြန္တန္႐ြက္ေျခာက္နည္းနည္းကို ယူ ၊ င႐ုတ္သီးစိမ္း၊ ၾကက္သြန္ျဖဴတို႔ကို ဓားျပားနဲ႔႐ိုက္ၿပီး ေရေႏြးဆူဆူမွာၾကက္သားမႈန္႔ခတ္ကာ ထည့္ၿပီး စြန္တန္ဟင္းခ်ိဳလုပ္လိုက္သည္။ သူရ ဟင္းခ်ိဳကို ဟင္းရည္ေသာက္ေႂကြဇလုံႀကီးနဲ႔ထည့္ၿပီး စားပြဲေပၚခ်ေတာ့ မမေ႐ႊစင္က ထမင္းခူး၊ ဇြန္းတပ္ၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။ သူရမေျပာပဲ နဲ႔ င႐ုတ္သီးအခ်ိဳေဆာ့စ္ပန္းကန္ေလးပါအဆင္သင့္ထည့္ထားသည္။ သူရလည္း ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းစားပြဲမွာတစ္ခါထဲ၀င္ထိုင္ၿပီးစားလိုက္သည္။

သူရလက္ရာကို ျမည္းၿပီးေတာ့ မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္သြားပုံရသည္။ “မ ေတာ့ ရည္းစားေ႐ြးတာမွန္သြားၿပီကြာ။ ႐ုပ္လဲေခ်ာတယ္၊ စာလဲေတာ္တယ္၊ ဟင္းခ်က္လဲေကာင္းတယ္ ဘာမွကိုမလိုေတာ့ဘူး။” “ဟိုဟာလုပ္တာလဲေတာ္တယ္မဟုတ္ဘူးလားမမရ။” သူရ သူ႔ အက်င့္အတိုင္း မမေ႐ႊစင္ကိုစလိုက္သည္။ “ေမာင္မညစ္ပတ္နဲ႔ကြာ။ ဒီမွာထမင္းစားေနတာကို။” ေ႐ႊစင္ အမူပိုပိုနဲ႔ေျပာလိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူရေမးတာကို ေရွ႕ဆုံးကထားၿပီး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးဆိုေတာ့ အရွက္နည္းသလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔မေျပာတာပါ။ ေ႐ႊစင္ သူရနဲ႔ေတြ႕မွ မိန္းမေတြဘာလို႔ ေယာက္်ားယူလဲဆိုတာ အျပည့္အ၀နားလည္ခဲ့ရသည္။ ေ႐ႊစင္ သူရလက္ရာကို စားလို႔ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ ထူးထူးျခားျခားထမင္းႏွစ္ပန္းကန္ကုန္သြားသည္။ သူရနဲ႔ အားရပါးရခ်စ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အင္နာဂ်ီေတြေလာင္ကြၽမ္းၿပီး ဗိုက္တအားဆာေနတာေၾကာင့္လဲပါ ပါသည္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ သူရ ကပန္းကန္ေတြသိမ္းသည္။

“ေမာင္မသိမ္းနဲ႔ …။ စာသြားက်က္ေတာ့ေလ။ စာေမးပြဲနီးေနၿပီမဟုတ္လား ။ ပန္းကန္ေတြေဆးရမွာနဲ႔ တလက္စထဲ မမပဲ သိမ္းလိုက္ေတာ့မယ္။” သူရ အိမ္ေရွ႕က စာအုပ္သြားယူၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာပဲ စာထိုင္က်က္ေနလိုက္သည္။ ေဘစင္မွာမတ္တပ္ရပ္ရင္း ပန္းကန္ေဆးေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအလွကို သြားသြားၾကည့္မိေနလို႔ စာထဲမွာပဲစိတ္ကိုႏွစ္ၿပီးက်က္ေနရသည္။ ပန္းကန္ေတြေဆးၿပီးေတာ့ တစ္ေယာက္ခါးတစ္ေယာက္ဖက္ရင္း မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အိပ္ခန္းကိုသြားၾကသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ထိုင္ၿပီးစာက်က္ေနလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ကေတာ့လက္ေတာ့တစ္လုံးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနသည္။ စာရင္းေတြ႐ိုက္ေနတာလား ၊ ႏိုင္ငံျခားက၀င္လာတဲ့ေမးလ္ေတြစစ္ေနတာလားမသိေပ။ ည ၁၁နာရီေက်ာ္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ အလုပ္ၿပီးလို႔လက္ေတာ့ပိတ္လိုက္ေသာ္လည္းမအိပ္ေသးပဲ သူရ စာက်က္တာကိုထိုင္ေစာင့္ေပးေနသည္။

“မမ…။ အိပ္ေတာ့ေလ။ မနက္ျဖန္အလုပ္သြားရဦးမွာမဟုတ္လား။ ေမာင္လဲ ေနာက္ထပ္ ၁နာရီေလာက္က်က္ၿပီးရင္အိပ္ေတာ့မွာ။” မမေ႐ႊစင္ဘာမွမေျပာပဲ သူရကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးၾကည့္ၿပီး စာကိုသာဆက္က်က္ပါဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေမးကိုဆတ္ျပသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး အသည္းယားလာတာနဲ႔ က်က္လက္စ စာအုပ္ကိုခ်ထားၿပီး မမေ႐ႊစင္ရွိရာ ကုလားထိုင္နားကို သြားလိုက္သည္။ အို႔ … ေမာင္ရာ၊ စာက်က္ပါဆိုကြာ။ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ သူရ ၊ မမေ႐ႊစင္ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ကုတင္ေပၚကိုေခၚလာခဲ့လိုက္သည္။ အိပ္ပါဆိုတာကို ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ခ်င္တဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို အိပ္ေဆးတိုက္ရမည္။ …….. သူရ မ်က္လုံးေလးဝိုင္းကာ ၾကည့္ေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ကို ကုတင္ေပၚပက္လက္ကေလးတင္ေပးလိုက္သည္။ သူရ ည၀တ္ ဂါ၀န္ရွည္ေလး၀တ္ထားေသာမမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။ “အို႔…. ေမာင္ရယ္… စာက်က္ပါဆိုကြာ။” “က်က္ပါတယ္မမရဲ႕။ မမက ေမာင္စာက်က္လို႔မရေအာင္လွေနတာကိုး။

” “သြား… စကားတတ္တိုင္းေလ်ာက္ေျပာေနတယ္။ ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္။ မမ ဟိုဟာလဲက်ိန္းေနၿပီ။ ေမာင္လုပ္ထားတာ။” “ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္ပဲလုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္။ ခဏေလးပါမရယ္။” မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဂါ၀န္ရွည္ကိုခါးအထိလွန္တင္လိုက္ေတာ့ အတြင္းခံ၀တ္မထားတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကေပၚလာသည္။ သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို နာနာေလးလ်က္ေပးလိုက္သည္။ အစိေလးကို ဆြဲစုတ္လိုက္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားသလို အဖုတ္ထဲမွာလဲ အရည္ၾကည္ေလးေတြလဲ့လာသည္။ သူရ အခ်ိန္မဆိုင္းေတာ့ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမွာေတ့လိုက္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္သည္။ အရည္အနည္းငယ္ထြက္ၿပီးသားမို႔ အခက္အခဲမရွိပဲ၀င္သြားသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုၿဖဲကားထားၿပီး ခါးကို ဆြဲကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးပင္လုပ္လိုက္သည္။ ေအာက္က မမေ႐ႊစင္ကေတာ့ မ်က္လုံးေတြေမွးစင္းၿပီး ခပ္တိုးတိုးညည္းေနသည္။

မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္က အိပ္ရာခင္းကို ခပ္တင္းတင္းကိုင္ထားသည္။ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္က အရည္ေတြ႐ြဲလာသည္။ သူရညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ၀င္သံထြက္သံ တဖြတ္ဖြတ္နဲ႔ ဆီးခုံခ်င္း႐ိုက္သံတစ္ေဖာင္းေဖာင္းက ခပ္မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ ဂါ၀န္ရွည္ေအာက္မွာ ဘာမွအခုအခံမ၀တ္ထားတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုလည္း ဆြဲဆြဲေခ်လိုက္ေသးသည္။ မိနစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ မမေ႐ႊစင္ အငမ္းမရေကာ့ေကာ့ေပးလာၿပီး ပါးစပ္ကလဲ တရွီး ရွီးညည္းသံေတြထြက္လာသည္။
“အ… ခပ္ျမန္ျမန္ေလးေမာင္… မၿပီးေတာ့မယ္…။” သူရ ေဆာင့္ေနတဲ့အရွိန္ကိုထပ္ျမင့္ၿပီး ခပ္စိပ္စိပ္ေလးဖိေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ “အ… ျမန္ျမန္…. ၿပီးၿပီ… …. အား….” မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္အသံရွည္ထြက္ၿပီး ေကာ့ျပန္သြားသည္။ “ကြၽတ္…. အား… ေမာင္လဲ ၿပီးၿပီ….” အခန္းထဲမွာ ၿငီးညဴသံမ်ားအဆုံးမွာေတာ့ သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္ထဲ တဆုံးျမဳပ္ကာ လရည္မ်ားကိုပန္းထုတ္လိုက္သည္။ သူရ ပန္းထုတ္လိုက္တဲ့အရည္ေတြက မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကို ထိထိမိမိပင္ပန္းထုတ္မိသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကလဲ သူရရဲ႕ အရည္ေတြကိုအငမ္းမရနဲ႔ စုတ္ယူသည္

။ သူရ ညီေတာ္ေမာင္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္းညႇစ္ရင္းအရည္ေတြကုန္ေအာင္ ညႇစ္ထုတ္လိုက္ၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုယ္ေပၚကိုလွဲခ်လိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္လည္း ေ႐ႊရင္အစုံနိမ့္တုံျမင့္တုံနဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ “ကဲ… ေမာင္ … စာသြားျပန္က်က္ေတာ့။ ေမာင္လိုခ်င္တာေပးၿပီးၿပီ။ မမလဲအိပ္ေတာ့မယ္။” “အိုေက….။ မမ…..။” မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးတစ္စုံကို ခပ္ဖြဖြေလးနမ္းစုတ္လိုက္ၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုယ္ေပၚမွလူးလိမ့္ထလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ခါးအေပၚထိေရာက္ေနတဲ့ ည၀တ္ဂါ၀န္ရွည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲခ်ေပးလိုက္သည္။ “မမ ေရသြားေဆးမေနနဲ႔ေတာ့ တစ္ခါထဲအိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္။” သူရ ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္ခါထဲေစာင္ပါၿခဳံေပးလိုက္သည္။ အဲကြန္းေအးေအးမွာ ေစာင္ၿခဳံၿပီးအိပ္ရတဲ့ အရသာကို သူရ ႀကိဳက္သလို မမေ႐ႊစင္လဲ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မည္ထင္ပါသည္။

သူရ လဲ ေနာက္ထပ္တစ္နာရီေလာက္စာဆက္က်က္ၿပီး အိပ္ဖို႔ ျပင္သည္။ မအိပ္ခင္ တေစာင္းေနအထားနဲ႔ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ မ်က္ႏွာလွလွကို ခပ္ၾကာၾကာေလးေငးၾကည့္ေနမိသည္။ “ခ်စ္လိုက္တာမမရယ္ ။” သူရ ခပ္တိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္ရင္း မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ပါးေလးကိုခပ္ဖြဖြနမ္းၿပီး အိပ္ယာ၀င္လိုက္သည္။ အိပ္ယာေျပာင္းတာေၾကာင့္လားမသိ။ သူရ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ သိပ္မၾကာခင္စာေမးပြဲေျဖရမည္။ စာေမးပြဲၿပီးတာနဲ႔ ကာကြယ္ေရးႏွင့္လူမႈေရးေဆးပညာဌာနကလႊတ္တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ကြင္းဆင္းေလ့လာရမည္။ အဆင္ေျပပါ့မလားမသိ။

သူရအဖို႔ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခြဲရတဲ့အတြက္အဆင္ေျပမည္မထင္ပါ။ ရည္းစားျဖစ္တာမွမၾကာေသး မမေ႐ႊစင္နဲ႔ခြဲရဦးမည္။ ကြင္းဆင္းလို႔ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာင္းတစ္လပိတ္လို႔အိမ္ျပန္ရမည္။ အိပ္ျပန္ရင္း တစ္ခါထဲအိမ္ကိုကား၀ယ္ခိုင္းဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ‘ဘာကား၀ယ္ရပါ့လိမ့္….။ ၿပိဳင္ကား၀ယ္ခိုင္းရမည္။’ သူရလိုခ်င္တဲ့ကားနာမည္ေတြကို စဥ္းစားရင္းပဲ ေခါင္းေတြမူးေနာက္လာၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ . ဒီရက္ပိုင္းေတြမွာ သူရတစ္ေယာက္ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕အႏွံ႔အစားအစာေတြေလ်ာက္စားျဖစ္သည္။ စာေမးပြဲနီးတာေၾကာင့္ သူရ ေက်ာင္းမသြားေတာ့ ပဲ မမေ႐ႊစင္အိမ္မွာပဲ ကုပ္ၿပီးစာက်က္ျဖစ္သည္။ မမေ႐ႊစင္ကိုေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းအလုပ္သြားပို႔ ၊ သြားႀကိဳျဖစ္သည္။ ထူးျခားတာတစ္ခုက သူရတစ္ေယာက္ေက်ာင္းမသြားတာနဲ႔ စားဖိုမႈးတာ၀န္ကို လုံးလုံးလ်ားလ်ားယူျဖစ္တာပဲျဖစ္သည္။
မမေ႐ႊစင္အတြက္ ေန႔လည္စာကို ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ထည့္ၿပီးသြားေပးရသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ စိတ္ဆင္းရဲေနသူမ်ားအတြက္ ကုန္ခဲလြန္းေသာ္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနထိုင္ရသူေတြအတြက္အခ်ိန္ကုန္တာျမန္လြန္းလွသည္။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္အခ်ိန္ေတြကုန္လာလိုက္တာ သူရစာေမးပြဲေျဖတဲ့ရက္ကိုေရာက္လာသည္။ မမေ႐ႊစင္ အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက သူရကို ဂ႐ုတစိုက္ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းႀကိဳလုပ္ေပးရွာသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ အၿပဳံးတစ္ခ်က္က စာေမးပြဲေျဖၿပီး ပင္ပန္းလာတဲ့ သူရကို အေမာေတြေျပေစသည္။ စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ သုံးရက္ေလာက္သာျခားၿပီး သူရ ခရီးထြက္ဖို႔ျပင္ဆင္ရျပန္သည္။ ခရီးမထြက္ခင္ သုံးရက္လုံးလုံး တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလို မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။
အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ မမေ႐ႊစင္ကို သူရ ကုတင္ေပၚမွာတစ္မ်ိဳး၊ စားပြဲေစာင္းမွာကုန္းၿပီး တစ္ဖုံ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ မမေ႐ႊစင္ ေရခ်ိဳးေနတုန္း ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေခါက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာပဲ အားရပါးရခ်စ္ျဖစ္သည္။ ညဘက္ တီဗီၾကည့္ရင္းလည္း ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ျဖစ္သည္။ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္႐ိုးမသြားႏိုင္နဲ႔ မမေ႐ႊစင္ကို သူရ တိုးတိုးၿပီးသာခ်စ္ေနမိသည္။ သူရ ခရီးထြက္ခါနီး ေနာက္ဆုံးည မမေ႐ႊစင္ သူရ ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ရင္းမ်က္ရည္ေတြဝဲေနတာေတြ႕သည္။

”မမရယ္ … ဘာလို႔ ငိုတာလဲဟင္။” ”မမေလ…။ ေမာင့္ကိုမခြဲႏိုင္ဘူး။ ေမာင္သာ တျခားေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ပါသြားရင္မမေတာ့႐ူးမွာပဲ သိလား။” ”အို.. မမရယ္။ ေမာင္ကဘာလို႔တျခားမိန္းကေလးနဲ႔ပါရမွာလဲ။ ေမာင္ေျပာၿပီးသားပဲ။ မ က ေမာင့္အတြက္ တစ္ေယာက္ထဲေသာ အခ်စ္ဆုံးမိန္းကေလးပါဆိုေန။ မငိုရဘူးကြာ… တိတ္ေတာ့…။” သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာစီးက်ေနတဲ့ မ်က္ရည္ေလးေတြကို ဖြဖြေလးသုတ္ေပးရင္းေခ်ာ့ေပးေနမိသည္။ သူရလဲ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ခြဲရမွာမို႔၀မ္းနည္းပါသည္။ ၀မ္းနည္းတယ္ဆိုတာထက္ငိုခ်င္သလိုႀကီးျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ပိုမွန္မည္ထင္သည္။ သူရ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္မို႔ မငိုခ်င္ပါ။

သူရသာငိုလွ်င္ မမေ႐ႊစင္တစ္ေယာက္ပိုၿပီး ခံစားရမွာျဖစ္သည္။ သူရ ၀မ္းနည္းတဲ့စိတ္ကို ခ်ဳပ္တီးၿပီး မမေ႐ႊစင္ကိုသာ ပိုဂ႐ုစိုက္ၿပီးေခ်ာ့ေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းခ်င္းကုန္ဆုံးလာသည္။ သူရ ခရီးထြက္ရေတာ့မည္။ ညေနငါးနာရီကားနဲ႔ သြားရမည္။ သူရ အေဆာင္ျပန္ၿပီး အထုတ္အပိုးေတြျပင္ဆင္ရသည္။ မမေ႐ႊစင္ အထုတ္အပိုးေတြကိုကားနဲ႔ တင္ၿပီး သူရ ကားထြက္မဲ့ ဆုံရပ္ကိုလိုက္ပို႔သည္။ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွမေျပာျဖစ္ပဲ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ မုန္တိုင္းမလာခင္ၿငိမ္သက္ေနျခင္းမ်ိဳးလားမသိေပ။ သူရ ကားေမာင္းရင္းမမေ႐ႊစင္ရွိရာ Lover seat ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မမေ႐ႊစင္ကားမွန္ျပတင္းေပါက္ကေနအျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ညိဳးေရာ္ေနသည္။ မ်က္၀န္းေတြက အရင္လိုအေရာင္မေတာက္ပဲ ခပ္မႈိင္းမႈိင္းျဖစ္ေနသည္။ ေ႐ႊစင္ သူရေမာင္းတဲ့ ကားေပၚလိုက္စီးရင္း ကားေမာင္းေနတဲ့ သူရရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ခိုးခိုးၾကည့္မိသည္။ ေ႐ႊစင္ စိတ္ထဲမွာအရမ္းငိုခ်င္ေနသည္။

သူရ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာလည္းသူရရဲ႕မ်က္ႏွာလွလွကိုၾကည့္ၿပီးငိုရသည္မွာအေမာ။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီးႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲတြဲရေသးခ်ိန္မွာ ႏွစ္လေလာက္ခြဲရတာ မို႔ သူရနဲ႔မခြဲခ်င္ေသးတာလည္းပါသည္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အတူတူသြားရမဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္တာမို႔ သူရနဲ႔ ႐ြယ္တူေကာင္မေလးေတြ ညိသြားမွာလည္းစိုးရိမ္မိသည္။ ေ႐ႊစင္ အေတြးေတြလြန္ေနတုန္း ကားထိုးရပ္သြားမွ သူရတို႔ အဖြဲ႕သားေတြ ဆုံဖို႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ဆုံရပ္ကိုေရာက္ေနတာေတြ႕ရသည္။ တူညီ၀တ္စုံေလးေတြနဲ႔ ဓာတ္ပုံ အ႐ိုက္ခံေနၾကသူမ်ားထဲမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြပါတာ ေတြ႕ေတာ့ေ႐ႊစင့္ရင္ေတြပိုၿပီးပူေလာင္လာသည္။ ”မမ… ဆင္းေလ။” သူရ ကားတံခါးလာဖြင့္ေပးရင္းေျပာသည္။

ေ႐ႊစင္ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဘာမွမေျပာႏိုင္ေသးပဲ သူရမ်က္ႏွာကိုသာ ခပ္ေတြေတြစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ေ႐ႊစင့္ မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြဝဲေနမည္ဆိုတာ ေ႐ႊစင္ကိုယ္တိုင္လည္း သိပါသည္။ ”မမရယ္.. ဘာလို႔ငိုတာလဲ။ ႏွစ္လေလာက္ပဲ ဟာကို ။ သၾကၤန္ၿပီးၿပီးခ်င္းျပန္လာခဲ့မယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။” ”အင္းပါ။ မ ဆီ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ေနာ္ေမာင္။ ၿပီးေတာ့ တျခားေကာင္မေလးေတြနဲ႔လည္း ပူးပူးကပ္ကပ္မေနရဘူးသိလား။” ႏႈတ္ခမ္းေလးစူၿပီး ကေလးေလးလို တြတ္တီးတြတ္တာေျပာေနေသာ မမေ႐ႊစင္ကို ၾကည့္ရင္း သူရ အခ်စ္ေတြပိုလို႔ေနမိသည္။ ”ေအာ္…။ မက အဲဒါကို စိတ္ပူေနတာကိုး။ ဟားဟား… ။ အပ်ိဳႀကီးေတာ္ေတာ္ေႂကြေနတယ္ဟုတ္လား။” သူရ မမေ႐ႊစင္ စိတ္မပူေအာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲျပန္ေျဖေပးလိုက္သည္။ ”ေမာင္ေနာ္… ။ အၿမဲတမ္း အဲလိုပဲ။ ကပ်က္ကေခ်ာ္နဲ႔။ မ ကအေကာင္းေျပာတာကို။” ”အယ္..။
ေမာင္လည္းအေကာင္းေျပာတာပဲေလ။ အပ်ိဳႀကီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေရလည္ေႂကြၿပီး စိတ္ေတြပူေနတယ္ဆိုတာ မဟုတ္လို႔လား။” ”ေတာ္ၿပီကြာ။ ေမာင္နဲ႔ ယွဥ္ေျပာတိုင္း မ ဘယ္ေတာ့မွမႏိုင္ဘူး။ သြားေတာ့မယ္။ လိမ္လိမ္မာမာေန၊ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္…။” ”ဘိုင္…. ေမာင္…။” ”ဘိုင္… မမ။” သူရ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဖုန္းဆက္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ လက္မနဲ႔ လက္သန္းကို နားမွာကပ္ၿပီး ဖုန္းေျပာတဲ့ဟန္လုပ္ျပလိုက္သည္။ မမေ႐ႊစင္ ကားကိုေမာင္းထြက္ရင္း တာ့တာျပသြားသည္။ သူရ မမေ႐ႊစင္ကားကို မ်က္စိေအာက္ကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ မ်က္စိတစ္ဆုံးလိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဟူး….။ ခ်စ္ရတဲ့ မမႀကီးနဲ႔ လပိုင္းေလာက္ခြဲရဦးမည္။ မမေ႐ႊစင္သူ႔ကိုလြမ္းသလို သူရလည္း ခရီးလမ္းတစ္ေလ်ာက္လြမ္းေနမွာပဲျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ေတြးလိုက္တာ ေနာက္ကေန ပုခုံးကို လာပုတ္မွ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သည္။ ”လာေလကြာ…။ မင္းမလည္း အလြမ္းသယ္ေနတာနဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။ ငါတို႔က မင္းကိုေစာင့္ေနတာ။ ဒီမွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ဘာမွလုပ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။”
”ေအးပါကြာ။ လာပါၿပီ။” သူရ စိတ္ကိုတစ္ခ်က္တင္းၿပီး အလုပ္ေတြကို ဆက္ၿပီးလုပ္လိုက္သည္။ ကားငွားတာ၊ ကားသမားနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာ၊ ခရီးစဥ္ေ႐ြးတာေတြအားလုံး သူရ တစ္ေယာက္ထဲ ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္ထားတာျဖစ္လို႔ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူရမပါလို႔မၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုင္ခုံေနရာေတြအားလုံးခ်ထားေပးၿပီးေတာ့ က်န္တဲ့ ယူစရာရွိတာေတြ အားလုံးမေမ့က်န္ခဲ့ေအာင္ အကုန္လုံးလိုက္စစ္ရသည္။ သူရ တို႔သြားရတဲ့ ၿမိဳ႕က မြန္ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ အနီးၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ ပိုၿပီးတိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ မိုင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ သူရတို႔ အဲဒီၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ ေဆး႐ုံအုပ္က အစည္းအေဝးရွိလို႔ ေနျပည္ေတာ္သြားတာ ငါးရက္ေလာက္ၾကာမည္ေျပာသည္။
သူရတို႔လည္း လုပ္စရာအလုပ္ေတြ မပုံေသးခင္ ခဏနားၿပီး အနားတစ္ဝိုက္ေလ်ာက္လည္ဖို႔ျပင္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကို တစ္ရက္သြားလည္ၾကမည္။ ၿပီးေတာ့ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားဖူးမည္။ အျပန္မွာ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္ကို၀င္၊ ဘုရားဖူးၿပီး ေနာက္ဆုံး စက္စဲကမ္းေျခမွာ စခန္းခ်ၾကမည္ လို႔ အစီအစဥ္ေတြဆြဲထားသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ခရီးပန္းတာရယ္၊ အဖြဲ႕သားအားလုံးစည္းစည္းလုံးလုံးရွိေအာင္ရယ္ေၾကာင့္၊ သုံးရက္ေလာက္ ေဆး႐ုံကေပးတဲ့အေဆာင္မွာပဲနားေနၾကသည္။ အလာတုန္းက လမ္းမွာ ခရီးတစ္ေထာက္နားရင္း ထမင္းစားေတာ့ သူရတို႔ အဖြဲ႕ထဲက အေခ်ာဆုံးရွမ္းမေလးက သူရကို မၾကာမၾကာ ခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။ သူရ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္းဘာသိဘာသာေနခဲ့သည္။ ဟိုကိုေရာက္မွ အဖြဲ႕သားအားလုံးထမင္းတူတူစား၊ အတူတူသြား၊ နီးနီးကပ္ကပ္ေနေတာ့မွ နန္းကလ်ာခမ္း အရမ္းေခ်ာေၾကာင္း သူရ သိရေတာ့သည္။ အသားေလးေတြက ျဖဴေဖြးဆြတ္ေနၿပီး၊ပါးအို႔ေလးေတြကနီရဲေနသည္။ ႏွာေခါင္းခြၽန္ခြၽန္ေလးႏွင့္ ႏွင္းဆီေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးတို႔က ျမင္သူတိုင္းကို ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာေစႏိုင္သည္။
ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္းေျပာဖြယ္ရာမရွိ။ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးပီပီ ရင္သားအစုံက ဘေလာက္အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေအာက္မွာ တင္းမို႔ေနသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ေအာက္က တင္သားထြားထြားကလည္း ျမင္ရသူေယာက္်ားေလးတိုင္း ႏွစ္ခါျပန္ၿပီးလွည့္ၾကည့္ေလာက္သည္။ ဒီေလာက္ ႐ုပ္ကလည္းေခ်ာ၊ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္လည္းေတာင့္တင္းတဲ့ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကို သူရဘာလို႔ရင္မခုန္ခဲ့မိမွန္း သူရကိုယ္တိုင္လည္းျပန္ၿပီးအေျဖရွာလို႔မရခဲ့ေပ။ တစ္ခုရွိတာ နန္းကလ်ာခမ္းက ေယာက္်ားေလးေတြကိုဖုန္းနဲ႔ အီတတ္တယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြမၾကာခဏေျပာတာကိုၾကားဖူးတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အာ႐ုံမလာတာပဲျဖစ္မည္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့လည္း သူရ မမေ႐ႊစင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲက အသံခ်ိဳခ်ိဳေအာက္မွာပဲ မဂၤလာရွိတဲ့ ေန႔ရက္သစ္ေတြကို ျဖတ္သန္းျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ ထမင္းစားနားခ်ိန္မွာလည္းတစ္ခါဖုန္းဆက္သည္။ ညဘက္ဆိုရင္ ေဆး႐ုံေရွ႕က ခုံတန္းေလးမွာပဲ လမင္းႀကီးရဲ႕ အလွအပေတြကိုခံစားရင္း မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ ဒုတိယေန႔မွာ မမေ႐ႊစင္နဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးလို႔ ခုံတန္းေလးမွာ သူရတစ္ေယာက္ထဲထိုင္ေနမိသည္။ ”ဟိတ္… တစ္ေယာက္ထဲဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။
” စကားေျပာသံနဲ႔ အတူ ည၀တ္အက်ီေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေဘးမွာလာထိုင္သည္။ သူရ ေဘးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လေရာင္ေအာက္မွာ လွခ်င္တိုင္းလွေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္း။ ”နန္းကလ်ာခမ္း၊ နင္မအိပ္ေသးပဲ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲ။ ညဥ့္နက္ေနၿပီ။ သြားအိပ္ေတာ့။” ”နင္ကလဲ…၊ ငါအိပ္မေပ်ာ္ေသးလို႔ပါဟ၊ ငါ့ကို နန္းကလ်ာခမ္း ၊ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔မေခၚပါနဲ႔။ သူငယ္ခ်င္းေတြေခၚသလို ကလ်ာလို႔ ပဲ ေခၚစမ္းပါဟာ။” ”မေခၚခ်င္ပါဘူးဟာ။ ကလ်ာဆိုတာ ငါၾကားဖူးတဲ့ ေသြးေဆးနာမည္ႀကီး၊ ခြိ…။” ”အမ္…။ နင္ေျပာမွ ငါ့နာမည္အလန္းေလးလည္း ေသြးေဆးျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဒါဆိုလည္း ငါ့အိမ္က ေခၚသလို ခမ္းေလး လို႔ပဲေခၚေလ။ ဟုတ္ၿပီလား။” ”ခမ္းေလး၊ ခမ္းေလး။ ေအး… မဆိုးဘူး။ ငါနင့္ကိုခမ္းေလးလို႔ပဲေခၚမယ္။” ”ေအး….။ ၿပီးတာပဲ။ သူရ နင္ငါ့ကိုေသြးေဆးနာမည္ႀကီးလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြေရွ႕မွာ မေခၚရဘူးေနာ္။’
‘ ”မေခၚပါဘူးဟာ…။ နင္ကလည္း ….။ ” သူရ တစ္ေယာက္ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလး နဲ႔ ညတစ္နာရီထိုးေလာက္ထိ စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူရ မိဘေတြအေၾကာင္း၊ ခမ္းေလးရဲ႕မိဘေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ႀကိဳက္တတ္တဲ့အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာစကားေျပာၾကည့္မွ နန္းကလ်ာခမ္းသည္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာေသာ္လည္း မာနမႀကီးပဲ ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သူရသိခဲ့ရသည္။ အဲဒီည က နန္းကလ်ာခမ္းကို သူတို႔အိပ္တဲ့ အေဆာင္တံခါး၀အထိလိုက္ပို႔ေပးရသည္။ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္က ေယာက္်ားေလးအေဆာင္နဲ႔ ေဝးၿပီး ေဆး႐ုံေနာက္နားထိေတာ္ေတာ္ေလးေဝးသည္။ သူရတို႔ေနတဲ့ေဆး႐ုံက ဘာမွလိုေလေသးမရွိပဲ အစစအရာရာျပည့္စုံသည္။
တစ္ခုပဲရွိသည္။ မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာမပါပဲ အိမ္သာသြားခ်င္ရင္ ေဆး႐ုံေနာက္မွာရွိတဲ့ အိမ္သာကိုသြားရတာျဖစ္သည္။ အိမ္သာက မိန္းကေလးအေဆာင္နဲ႔ ေပငါးဆယ္ေလာက္ေဝးၿပီး ညဘက္ဆိုရင္ မီးမရွိတာေၾကာင့္ မိန္းကေလးေတြညေရးညတာ သြားခ်င္ရင္ သုံးေလးေယာက္စုၿပီး သြားၾကရသည္။ သရဲေၾကာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ တခါတေလ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္ကိုဖုန္းဆက္ ေခၚတတ္သည္။ ေယာက္်ားေလး ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္စီ အလွည့္က်သြားသြားေစာင့္ေပးရတာ တာ၀န္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနသည္။ သူရ ညတိုင္းလိုလို နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေတြေျပာျဖစ္သည္။ စကားနည္းနည္းဝဲေပမဲ့ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးရဲ႕ စကားသံေတြၾကားမွာ သူရ အရည္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။
လက္ဟန္ေျခဟန္ေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတတ္သည့္ နန္းကလ်ာခမ္းသည္။ လေရာင္ေအာက္မွာ နတ္သမီးေလးတစ္ပါးလိုပင္လွပေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္း စကားေျပာတာကိုနားေထာင္ရင္း သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို စုပ္ၿပီးနမ္းခ်င္စိတ္ကိုမနည္းေအာင့္အီးထားရသည္။ သူ႔မွာ အသည္းနင့္ေအာင္ခ်စ္ရတဲ့ မမေ႐ႊစင္ရွိၿပီးၿပီမဟုတ္ပါလား။ နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ ညဥ့္နက္ေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြေျပာၿပီးတိုင္း မိန္းေလးေတြေနတဲ့ အေဆာင္ေရွ႕အထိ နန္းကလ်ာခမ္းကို သူရလိုက္ပို႔ရသည္။ ”သူရ….. ခဏေလး။” ”ဟင္…။ ဘာလို႔လဲ ခမ္းေလး။” ”ငါအေပ့ါသြားမလို႔ လိုက္ေစာင့္ေပးပါလား။ မေန႔ညက ငါျပန္ေရာက္ေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြက အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကၿပီ။ ငါလဲမႏိုးခ်င္တာနဲ႔ ေအာင့္ၿပီး အိပ္လိုက္ရတယ္။”
”ဟုတ္လား။ အဲဒါဆို နင္ မေန႔က ေအသင္ခ်ိဳေဆြျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဟုတ္လား။” ”ဘာလဲ။ ေအသင္ခ်ိဳေဆြဆိုတာ။” ခမ္းေလးကေမးသည္။ ”ေအာ္… ေအသင္ခ်ိဳေဆြဆိုတဲ့သီခ်င္းလိုေလ။ တင္းတယ္ တင္းတယ္… ၊ တင္းတယ္ … တင္းတယ္ေဟ့ ဆိုတာ။ နင္လဲ တစ္ညလုံးတင္းေနမွာေပါ့ ။ ဟီးဟီး…” ”ဟြန္း…. နင္ပဲအရမ္းေျပာတတ္တယ္။ ဓာတ္မီးေပး၊ အေဝးႀကီးမသြားနဲ႔ေနာ္။ ဒီနားမွာပဲေစာင့္ေန။” ”ေအးပါ။ ခမ္းေလး.. တင္းေနတာေတြအားရေအာင္သာေလ်ာ့ခဲ့ေတာ့။” နန္းကလ်ာခမ္း သူရကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီး အိမ္သာထဲ၀င္သြားသည္။ နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲမွာထိုင္ရင္း သူ႔ကိုအျပင္မွာေစာင့္ေပးေနတဲ့သူရအေၾကာင္းေတြးမိသည္။ သူရအေၾကာင္းေတြးလိုက္တိုင္း နန္းကလ်ာခမ္း ရင္ခုန္သံေတြျမန္လာစၿမဲပင္။ ဒီညလဲ သူရနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္စကားေျပာရင္း သူရ မ်က္လုံးေတြက သူမည၀တ္အက်ီေလးေအာက္က ရင္သားလုံးလုံးေလးေတြကို မၾကာမၾကာခိုးခိုးၾကည့္တာေတြ႕သည္။ သူရ သူမႏို႔ေတြကို ခိုးခိုးၾကည့္တာသိေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေနခဲ့သည္။
သူမႏို႔ေတြကလည္း သူရခိုးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ သူမ်ားထက္ပိုၿပီးႀကီးေနတာကိုး။ ရာသီလာခါနီးမို႔လို႔ ႏို႔သီးေတြတင္းမာၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကလည္းေကာ့ခြၽန္ေနသည္။ ေဘာ္လီၾကပ္ၾကပ္၀တ္ရင္ နာသလိုလိုရွိတာေၾကာင့္ ေဘာ္လီ ပါးပါးေပ်ာ့ေပ်ာ့ နဲ႔ ေခ်ာင္တာကိုေ႐ြးၿပီး ၀တ္ခဲ့သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ အရင္ေန႔ေတြထက္ သူမရင္သားေတြက ပိုႀကီးသလိုျဖစ္ၿပီး သူရ လိုက္ၾကည့္ေနတာလားမသိေပ။ သူမႏို႔ေတြကို သူရခိုးၾကည့္တာသိေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္း အလိုလိုပင္စိတ္ေတြႂကြလာမိသည္။ နန္းကလ်ာခမ္း အိမ္သာထဲက ထြက္ခါနီး ည၀တ္ေဘာင္းဘီေလးရဲ႕ ပိပိေနရာေလးကိုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ေဘာင္းဘီဂြၾကားမွာ အရည္ေလးေတြစိုေနတာေတြ႕သည္။ သူမ ရာသီလာခါနီးတိုင္း ဒီလိုပဲ စိတ္ေတြႂကြလာတတ္သည္။ သူရ နန္းကလ်ာခမ္း အေပါ့သြားတာကို အိမ္သာအျပင္မွာေစာင့္ရင္း စိတ္ေတြႂကြေနမိသည္။ ဒီေန႔ နန္းကလ်ာခမ္း၀တ္လာတဲ့ အက်ီကေတာ္ေတာ္ေလးပါးသည္။ ေအာက္ကႏို႔သီးေခါင္းေနရာေလးေတြမွာ ဖုေနတာေလးကို လေရာင္ေအာက္မွာေတြ႕ရသည္။
နန္းကလ်ာခမ္းနဲ႔ စကားေျပာရင္း သူရေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆႏၵျပေနသည္။ ညီေတာ္ေမာင္လဲ နားေနရတာေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ အလုပ္လုပ္ခ်င္ၿပီထင္သည္။ တင္းနဲ႔တဲ့ညီေတာ္ေမာင္ကို လက္နဲ႔ဘဲေလ်ာ့ေပးလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားထားသည္။ ညီမေလးရဲ႕အထိအေတြ႕ေတြကို ခံစားဖူးတာေၾကာင့္ ညီေတာ္ေမာင္ကို ညီမေလးနဲ႔ ေပးမေလ်ာ့ပဲ လက္နဲ႔ပဲ ေလ်ာ့ရမွာေတာ့ အားနာမိသလိုလိုခံစားရသည္။ ေခ်ာက္… ခနဲ တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ နန္းကလ်ာခမ္းထြက္လာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းသူရကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးျပရင္း သူရအနားကိုခပ္သြက္သြက္ေလ်ာက္လာသည္။ ”ခမ္းေလး…။ နင္တင္းေနတာေတြ ေလ်ာ့ၿပီးသြားၿပီလား။” ”ေအး.. ေလ်ာ့ၿပီးၿပီ။ နင္လဲေလ်ာ့ခ်င္ေလ်ာ့ေလ။ ငါေစာင့္ေပးမယ္။” ”ေလ်ာ့ခ်င္တာေပါ့ဟာ။ ေလ်ာ့ခ်င္တာမွ နင့္ညီမေလးထဲကို အဆုံးထိသြင္းထားၿပီး အားရပါးရေလ်ာ့လိုက္ခ်င္တာ။” သူရစိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ခ်င္းသာျဖစ္သည္။ အျပင္မွာေတာ့… ”ငါတို႔ အေဆာင္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါၿပီးသားေလ။
နင္တို႔လို တကူးတကသြားၿပီးေလ်ာ့ဖို႔မွမလိုတာခမ္းေလးရ..။ ဟဲဟဲ” ”ဟြန္း… သူရ…။ နင္ အခ်င္းခ်င္းေတြကို လာႂကြားေနတယ္။ ေဆး႐ုံအုပ္ႀကီးျပန္လာမွ အေဆာင္ခ်င္းလဲခိုင္းမယ္။” နန္းကလ်ာခမ္း တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ဓာတ္မီးကိုင္ၿပီးေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားသည္။ သူရကေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းေျပာတာကို ၾကားတစ္ခ်က္၊မၾကားတစ္ခ်က္နဲ႔ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္လုံးလုံးေလးေတြကို ၾကည့္ရင္းေနာက္ကလိုက္လာသည္။ ”ေအာင္မယ္ေလး….” နန္းကလ်ာခမ္းဓာတ္မီးကိုပစ္ခ်ၿပီး ေနာက္ကေနလိုက္လာတဲ့ သူရကို လွည့္ၿပီးဖက္သည္။ သူရလည္း ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ တအားဖက္လာတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ”ခမ္းေလး…။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။” ”မသိဘူး။ အေကာင္ႀကီး ငါ့ေျခေထာက္ေပၚကျဖတ္သြားတယ္။ ေႁမြထင္တယ္။ ငါေၾကာက္တယ္သူရ….။”
သူရ အနီးပတ္၀န္းက်င္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔ေတြ႕လိုက္ရတာက ဖားဂုန္ညင္းေလး တစ္ေကာင္။ ”ေႁမြမဟုတ္ပါဘူးဟာ…။ ဖားပါ၊ နင္ကလဲေၾကာက္တတ္လိုက္တာ။ ဟားဟား…” ဖားေပါက္စေလးကိုေၾကာက္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ၾကည့္ရင္း သူရ ရယ္မိသည္။ ”ဘာရယ္တာလဲ။ ဒီကတကယ္လန္႔သြားတာကို ဟာသလာလုပ္ေနတယ္။” နန္းကလ်ာခမ္း သူရရင္ခြင္ထဲကေန ကမန္းကတန္းခြာလိုက္ရင္း ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။ သူရလည္း ႏႈတ္ခမ္းကိုစူၿပီး ျပန္ေျပာေနေသာ ရွမ္းတ႐ုတ္မေခ်ာေခ်ာေလးကိုျပန္အၾကည့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံသြားၿပီး အာေခါင္ေတြေျခာက္ကပ္လာသည္။ သူရ ေရွ႕အနည္းငယ္တိုးၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လုံးလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္။ ”သူရ…. ဘာလုပ္တာလဲဟာ။ လူေတြျမင္…. ျမင္…. ” နန္းကလ်ာခမ္းစကားဆုံးေအာင္မေျပာလိုက္ရေပ။ သူရ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ငုံၿပီးစုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေရခ်ိဳးတဲ့အုတ္ကန္ႀကီးရွိရာကို ေျခဦးလွည့္လိုက္သည္။ ေဆး႐ုံေနာက္က အုတ္ကန္ႀကီးက အေတာ္ႀကီးသည္။ အုတ္ကန္ႀကီးရဲ႕ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ သံမံသလင္းခင္းထားသည္။ အုတ္ကန္ေထာင့္နားေလးမွာ အ၀တ္ေတြတင္ေလ်ာ္ဖို႔ အဂၤေတေလာင္းထားတဲ့ေက်ာက္ဖ်ာႀကီး တစ္ခ်ပ္ရွိေနသည္။ သူရ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးနန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပၚသို႔ အသာအယာခ်ေပးလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေက်ာျပင္က ေက်ာက္ဖ်ာေပၚက်သြားၿပီးၿပီးခ်င္းပဲ သူရရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နန္းကလ်ာခမ္းဆီသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ႏုႏုဆီသို႔….။
အမိုးမရွိတဲ့ ေက်ာက္ဖ်ာထက္က လေရာင္ေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ေဖြးေဖြးႏုႏုကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးစုပ္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လည္ပင္းမွာ သူရလက္ခ်က္နဲ႔ အနီကြက္ေလးေတြျဖစ္သြားသည္။ သူရလက္တစ္ဖက္ကလည္းအၿငိမ္မေနပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ည၀တ္အက်ီပါးေလးေအာက္က ႏို႔သီးလုံးလုံးေလးေတြကို ပြတ္ေနမိသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက ေထာင္ၿပီးတင္းမာေနတာကို အက်ီေပၚကပြတ္ေနရင္းနဲ႔ သူရ သိရသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္ေတြထေနၿပီ။ သူရ လက္ကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားဆီကိုပို႔လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီဂြၾကားေလးက႐ႊဲ႐ြဲစိုေနသည္။ ”ျဖဴ႐ႊဲ ၊ ညိဳစီး” ဆိုတဲ့စကားလိုပဲျဖစ္မည္။ နန္းကလ်ာခမ္းက အသားျဖဴေတာ့အရည္ေတာ္ေတာ္႐ႊမ္းသည္။ သူရဘာမွေတာင္မလုပ္ရေသး..။ နန္းကလ်ာခမ္းကအရည္ေတြ႐ႊဲေနၿပီ။ ”ခမ္းေလး… နင္ေအာက္မွာအရည္ေတြ႐ႊဲေနၿပီေနာ္…။”
”အာ…. သူရ …. ေကာင္စုတ္….။” နန္းကလ်ာခမ္းရွက္ရွက္နဲ႔ သူရ ရင္ဘတ္ကို ခပ္ဖြဖြထုမိသည္။ ဒီအေျခအေနထိေရာက္မွေတာ့ သူရကိုျငင္းဆန္ဖို႔ နန္းကလ်ာခမ္းစိတ္မကူးေတာ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္က လိုလိုလားလားပင္ခြင့္ျပဳခ်င္စိတ္ေပါက္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား။ သူရတစ္ေယာက္နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးေပၚမွာ အုပ္မိုးထားရင္း နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အက်ီေလးကို အေပၚဆြဲတင္လိုက္သည္။ အျပာေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ဘရာေလးေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏို႔သီးအစုံက တင္းၿပီးမို႔ေနသည္။ ဘရာေလးကေသးေသးေလးျဖစ္ၿပီး ႏို႔အုံထြားထြားကို မႏိုင္မနင္းအုပ္မိုးေနရသလိုျဖစ္ေနသည္။ သူရ ဘရာကို အေပၚသို႔လွန္တင္ဖို႔မႀကိဳးစားပါ။ ရင္သားထြားေသာ မိန္းကေလးေတြမွာအေပၚလွန္တင္ရင္ ႏို႔အုံနဲ႔ ထစ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္တတ္ေၾကာင္းသူရ သိသည္။
အဲဒါေၾကာင့္ ဘရာေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းေဘးကေန ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ဆီကို တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အျပစ္ေျပာစရာမရွိတဲ့ ရင္သားေဖြးေဖြးတစ္စုံက ေပၚထြက္လာသည္။ ျဖဴေဖြးဥေနတဲ့ ရင္သားတစ္စုံကို သူရ ခပ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္မိသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြေထာင္ထေနပုံက အသည္းယားစရာ..။ သူရ ေခါင္းငုံၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းတစ္စုံကို တစ္လွည့္စီေျပာင္းရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းငုံၿပီး စုပ္လိုက္သည္။ ”အား… ရွီး….။” နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ႏို႔ေတြကို ငုံၿပီးစုပ္ေနတဲ့ သူရ ဆံပင္ေတြကို ဖြရင္းခပ္တိုးတိုးၿငီးမိသည္။ သူရ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အားရေအာင္စို႔ၿပီးေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေအာက္ကို ဆင္းလာသည္။ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးကို လွ်ာေလးနဲ႔ အသာယက္ရင္း ခ်က္ေပါက္ေလးဆီေရာက္ေတာ့ သုံးေလးခ်က္ကလိလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဗိုက္ေလး အေပၚကိုျမင့္တက္လာၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ေလးက အေပၚသို႔ ႂကြတက္လာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္ေလးႂကြလာတာကို သတိျပဳမိတာနဲ႔ သူရ တစ္ေယာက္ခ်က္ေလးကို ဆက္ကာဆက္ကာ လွ်ာေလးနဲ႔ ထိုးထိုးဆြလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးႂကြလာတုန္း ည၀တ္ေဘာင္းဘီေလးကိုခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။
ည၀တ္ေဘာင္းဘီေအာက္က ပန္းေရာင္အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလးက ေသးေသးေလး….။ သူရ ရွမ္းမေလးရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ဖို႔ မႀကိဳးစားေတာ့ပဲ အဖုတ္ေလးေနရာမွာ ေဘာင္းဘီစကို ေဘးကို တြန္းၿပီးေပၚလာတဲ့ အဖုတ္ေလးကို လွ်ာနဲ႔ အသာေလးယက္လိုက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားက စိေနၿပီး အသည္းယားစရာေကာင္းလွသည္။ သူရ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္စုတ္သလို ရႈးခနဲ႔ တစ္ခ်က္စုတ္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဖင္ေလးႂကြတက္လာျပန္သည္။ အဖုတ္ေလးကို အသာၿဖဲရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြကို လွ်ာနဲ႔ လွည့္ပတ္ကလိလိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ေယာက္ ပိုၿပီး ႂကြတက္လာသည္။ ”သူရ…. လုပ္ေတာ့ကြာ….။
တို႔မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးသိလား….။” နန္းကလ်ာခမ္း ပါးစပ္မွပင္ထုတ္ေျပာမိသည္။ သူရ ေဘာင္းဘီကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ေခါင္းေထာင္ေနတဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က အားရ၀မ္းသာထြက္လာသည္။ သူရ ကားကားေလးျဖစ္ေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ေပါင္ၾကားထဲမွာ အသာေလးေနရာယူရင္း ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားကို နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ ဆယ္ခ်က္ေလာက္ပြတ္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့ အရည္ၾကည္ေလးေတြနဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ရဲ႕ထိပ္ဖ်ားကို စိုစြတ္ေအာင္လုပ္ၿပီးတာနဲ႔ အဖုတ္အဝေလးကို ေတ့ၿပီး အသာထိုးထည့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ေႏြးၿပီးစိုအိေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးက ႏူးညံ့ၿပီး စီးစီးေလးျဖစ္ေနသည္။ အဖုတ္ေလးရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ အရသာကိုခံစားရင္း တစ္ရစ္ရစ္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးထည့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းမ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး ပါးစပ္ကလည္း တရႈးရႈးနဲ႔ အသံေလးေတြထြက္ေနသည္။
သူရ တစ္ရစ္ခ်င္းထိုးထည့္လိုက္တာ ညီေတာ္ေမာင္က အဖုတ္ေလးထဲ အဆုံးထိ၀င္သြားၿပီ။ သူရ တင္ပါးကို ႂကြၿပီးညီေတာ္ေမာင္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းအသြင္းအထုတ္လုပ္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္ပါးေတြက ႂကြႂကြလာၿပီး သူရ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အားမလိုအားမရေကာ့ေကာ့လာသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းက ျမန္ျမန္လုပ္ေစခ်င္တာပဲျဖစ္မည္။ သူရ ၾကမ္းၿပီ။ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးထဲက အဆုံးထိနီးပါးဆြဲထုတ္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေဆာင့္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္အတြင္းသားေတြက တစ္ရစ္ရစ္ဆြဲယူသည္။ သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏို႔သီးေခါင္းေကာ့ေကာ့ခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြကိုငုံစုပ္ရင္း ေအာက္ကလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ေဆာင့္လိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက ထြက္တဲ့အရည္ေတြနဲ႔ အသံေတြက တစ္ဖတ္ဖတ္ထြက္ေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေတြက သူရ ခါးကို အလိုက္သင့္ဖက္ရင္း တင္ပါးႀကီးေတြကို ေကာ့ကာ ေအာက္ကေနေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ သူရ အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္လိုက္ေတာ့ နန္းကလ်ာခမ္းဆီက အငမ္းမရ ေကာ့တင္မႈနဲ႔ အတူ အသံရွည္ညည္းၿပီး ရွမ္းမေလး ၿငိမ္သြားသည္။
နန္းကလ်ာခမ္း တစ္ခ်ီၿပီသြားၿပီ။ သူရ လည္း စိတ္ကိုႏွစ္ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္လိုက္တာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္အတြင္းသားထဲ တစ္ဆုံးထိုးထည့္ရင္း တစ္ပတ္ေလာက္ေအာင္းထားတဲ့ သုက္ရည္ေတြကို ရွမ္းမေလးအဖုတ္ထဲ ပန္းထည့္လိုက္သည္။ မလုပ္တာၾကာၿပီျဖစ္လို႔ သုတ္ရည္ေတြက တစ္ခါႏွစ္ခါနဲ႔ မၿပီးပဲ ေလးငါးခ်က္ ေလာက္ပန္းထြက္သည္။ သူရ သုတ္ေတြပန္းထုတ္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို ျပန္မထုတ္ေသးပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာစိမ္ထားရင္း အဖုတ္အတြင္းသားေလးေတြ တ႐ြ႐ြညႇစ္ေနတာကို အရသာခံေနလိုက္သည္။ သူရ ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ပူေလာင္ေနေသာ ကာမစိတ္ေတြေျပေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သူရကို ႐ုပ္ေခ်ာသေဘာေကာင္းၿပီး အရည္အခ်င္းရွိသူဟု နန္းကလ်ာခမ္းသိခဲ့သည္။
အခုမွ သူရရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြထဲမွာ ဟိုဟာလုပ္တာ ေတာ္ေၾကာင္းပါ နန္းကလ်ာခမ္းတစ္ေယာက္ေသခ်ာသိရေတာ့သည္။ အခုလည္းၾကည့္ တစ္ခါၿပီးသြားေသာ္လည္း သူရ အတန္ႀကီးက ေပ်ာ့မသြားပဲ အဖုတ္ထဲမွာ မာမာႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ကလ်ာ့အဖုတ္ေလးထဲမွာ သပ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလ်ိဳထားသလိုမ်ိဳး ျပည့္ၾကပ္ၾကပ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ”အို….။” သူရ လာၿပီးနမ္းျပန္ၿပီ။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြကို ငုံစုပ္ရင္းသာသာေလးနမ္းေနျပန္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးစပ္ထဲကို သူရလွ်ာက တိုး၀င္လာသည္။ ကလ်ာ့ပါးစပ္တစ္ခုလုံးေနရာလပ္မက်န္ရေအာင္ သူရ လွ်ာက ေမႊေႏွာက္ေနသည္။ သူရအနမ္းေတြေအာက္မွာ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ စိတ္ေတြ တစ္ခါထပ္ၿပီးထႂကြလာရသည္။ ”ခမ္းေလး… ခဏထ…။” နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခ်ိဳင္းႏွစ္ဖက္ကို အသာထူမရင္း သူရေျပာသည္။
နန္းကလ်ာခမ္းေဆးမိေနသူတစ္ေယာက္လို သူရထူေပးတာခံရင္းမတ္တပ္ေလးျဖစ္ေနသည္။ ”ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ကန္ေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ထားေနာ္။” သူရ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ လက္ေလးေတြကို ေနရာခ်ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းဆိုတဲ့ ရွမ္းမေလးတစ္ေယာက္ ဖင္ေလးအေျပာင္သားနဲ႔ အုတ္ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းကုန္းေလးျဖစ္ေနသည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ခါးကို ခြက္ခြက္ေလးျဖစ္ေအာင္ လက္နဲ႔အသာဖိခ်ရင္း ေအာက္ကလည္း ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက အဖုတ္ေလးကို ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ ေတ့ေထာက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္သည္။ သူရ လေရာင္ ေအာက္မွာ ကန္ေဘာင္ကို လက္ေထာက္ၿပီးဖင္ကုန္းေပးထားတဲ့ ရွမ္းမေခ်ာေခ်ာေလးရဲ႕ ဖင္သားႀကီးေတြကို ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ လုပ္သည္။ ပထမတစ္ခါၿပီးထားတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အရည္ေတြနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနသည္။ သူရ အားမနာေတာ့ပဲ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကို စုကိုင္ၿပီး ေဆာင့္သည္။
လက္တစ္ဖက္က ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ထားသလို ေနာက္လက္တစ္ဖက္ကလည္း တင္သားလုံးလုံးေလးကို တျဖန္းျဖန္း႐ိုက္သည္။ သူရ ရဲ႕ လက္ငါးေခ်ာင္းရာက ေဖြးဥေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ ဖင္သားေတြေပၚမွာထင္ေနသည္။ ပထမတစ္ခါၿပီးထားတာေၾကာင့္ သူရ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာပင္လုပ္ႏိုင္သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ တင္သားေတြကို ဆုတ္ေခ်ကာ ေဆာင့္ေနရင္း…… ”သူရ…. မၿပီးေသးဘူးလားဟာ…။ ငါေတာ္ေတာ္ေညာင္းေနၿပီ။” နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ႏြမ္းလ်တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ေျပာတာကိုၾကားရသည္။ ”ေအးပါဟာ….။ ငါၿပီးေတာ့မွာပါ..။ လာ….. ဒီမွာပဲ လာအိပ္လိုက္။” ေရကန္ေဘာင္မွာ လက္ေထာက္ၿပီးကုန္းေနတဲ့ နန္းကလ်ာခမ္းကို ေက်ာက္ဖ်ာေပၚမွာ အသာလွဲၿပီးအိပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အသာမၿပီး ဗိုက္နဲ႔ ကပ္ထားလိုက္သည္။ ”ခမ္းေလး … ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ကိုင္ၿပီးထိန္းထားေနာ္။’
‘ နန္းကလ်ာခမ္း သူမရဲ႕ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ဗိုက္နဲ႔ ကပ္ၿပီးထားၿပီးတာနဲ႔ သူရလည္း နန္းကလ်ာခမ္းေပၚမွာ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ညီေတာ္ေမာင္ကို အဖုတ္ေလးနဲ႔ ေတ့ၿပီး ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ ”အ….။” နန္းကလ်ာခမ္းထံမွ ညည္းသံေလးထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ သူရ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာ ဒိုက္ထိုးသလို ခ်ထားၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းဆိုတဲ့ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးရဲ႕ အဖုတ္ကို အေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ခ်သည္။ နန္းကလ်ာခမ္းကေတာ့ မ်က္ႏွာေလးအသာမဲ့ၿပီး ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ထိန္းကိုင္ရင္း သူရေဆာင့္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ အလူးအလဲခံေနရသည္။
နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ပါးေလးကို နမ္းလိုက္၊ လည္တိုင္ေလးကို နမ္းလိုက္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ပင္ေဆာင့္ခ်ေနသလို ေအာက္ကလည္း ခပ္သြက္သြက္ေကာ့တင္ေပးေနသည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေဆာင့္အၿပီးမွာေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျမန္လာၿပီး နန္းကလ်ာခမ္းရဲ႕ အဖုတ္ေလးထဲမွာပဲညီေတာ္ေမာင္ကို ထိုးသြင္းၿပီး သုက္ရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ”အား….. ရွီး…. ေကာင္းလိုက္တာခမ္းေလးရယ္….” ” တို႔လဲတူတူပါပဲ သူရ ရယ္…” ႏွစ္ေယာက္သား ကိစၥၿပီးသြားေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပင္ၿပီး သူရ နန္းကလ်ာခမ္းကို မိန္းကေလးေတြေနတဲ့အေဆာင္ထိလိုက္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ခါနီး နန္းကလ်ာခမ္းက သူရကို မ်က္လုံးတစ္ဖက္မွိတ္ျပၿပီး ဖလိုင္းကစ္ ေပးသြားသည္။