by ရန္ကုန္မွ မႏၲေလးသို႔ ထြက္ခြာမယ့္ အမွတ္(၅) အဆန္ အျမန္ညရထားႀကီးရဲ႕ အိပ္စင္တြဲဆီ မီခ်ယ္ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဝတ္အစားထည့္တဲ့ အိတ္ တစ္လုံးပဲ ပါတာမို႔ ရထားျပတင္းနားက ပစၥည္းတင္စားပြဲေလးေအာက္နားမွာ အိပ္ကို ကပ္ထားလိုက္တယ္။
ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရထားထြက္ဖို႔က မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲမို႔ အိပ္ခန္းထဲရွိ အျခားခရီးသည္ေတြဟာ မိန္းကေလးေတြပဲ ျဖစ္ပါေစလို႔ စိတ္ထဲက က်ိတ္ဆုေတာင္းေနမိေသးတယ္။ တကယ္လို႔ ဒီအိပ္ခန္းထဲ ေနာက္ထပ္ဝင္လာမယ့္ သုံးဦးဟာ ဘဲႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့။
မီခ်ယ့္ ဆုေတာင္းက မျပည့္။ မီခ်ယ္ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္း အိပ္စင္ခန္းထဲကို လူလတ္ပိုင္းအ႐ြယ္ ေယာက္်ားသုံးဦး အထုပ္အပိုး ကိုယ္စီသယ္ၿပီး ဝင္လာတယ္။ မီခ်ယ့္ ရင္ထဲ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီခ်ယ္ဟာ ယင္ဖိုမွ် မသမ္းဘူးေသးတဲ့ အပ်ိဳမဒန္းေလးေတာ့ မဟုတ္ပါေခ်။ ဦးမင္းဝဠာဆိုတဲ့ ဘဲႀကီးတစ္ေပြရဲ႕ ျဖဳတ္ျခင္းကို ခံဖူးၿပီးသားပါ။
မီခ်ယ့္ဘက္ကလည္း အလိုတူ အလိုပါလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီတုန္းကလည္း မီခ်ယ္က အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ ဘာမွ သိေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ မီခ်ယ္တို႔နဲ႔ တစ္အိမ္ေက်ာ္က မမေႏြႏွင္းရဲ႕ ေယာက္်ားမိန္းမ လိင္ဆက္ဆံတဲ့ တစ္တစ္ခြခြစကားေတြကို နားေထာင္မိရင္း လက္တည့္စမ္းလိုက္မိတာေပါ့ေလ။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေယာက္်ားမရေသးရင္ မိန္းမဆိုတာ အပ်ိဳပဲေလ။ ဘယ္သူသိတာမွတ္လို႔။
မမေႏြႏွင္းေတာင္ ဘဲေပြၿပီး အခ်စ္နယ္ေတြ ဒီေလာက္လြန္ေနတာေတာင္ အပ်ိဳလုပ္ေနေသးတာကို။ မီခ်ယ္ဆိုတာ လီးတစ္ေခ်ာင္း တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲ ဝင္ၿပီး ေစာက္ပတ္ထဲ သုက္ရည္ တခါပဲ အထည့္ခံဖူးတာေလ။ မ်ားမွ မမ်ားတာ။ ရာသီလာခ်ိန္နဲ႔လည္းေဝး၊ ေဆးလည္းေသာက္လိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ကေလးအေမလည္း မျဖစ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။
တကယ္လို႔ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ရွိသြားရင္ ကိုယ္ပဲအရွက္ကြဲရမွာကို မီခ်ယ္ သိထားၿပီးသား။ ဦးမင္းဝဠာက မိန္းမရွိတယ္။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္အေဖ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးသမား။ မမေႏြႏွင္းကို လာလာျဖဳတ္ေနတဲ့ ဘဲႀကီးေပါ့။
မီခ်ယ္လည္း မမေႏြႏွင္း အဆြယ္ေကာင္းတာေၾကာင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မိုက္မဲမိခဲ့လိုက္တာ။ ၾကာပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္က အျဖဳတ္ခံရတာ ခုဆို မီခ်ယ့္ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ထဲ ဝင္လာၿပီပဲ။ ဟိုဒီေတြးရင္း မီခ်ယ္ သတိရလာေတာ့ အခန္းေဖာ္ ၃ ဦးကို မသိမသာ အကဲခတ္ ၾကည့္မိတယ္။
ရည္ရည္မြန္မြန္ လူႀကီးေတြလို႔ ေယဘုယ် ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တယ္။ အရာရွိႀကီးေတြလား စီးပြားေရးသမားေတြလား တစ္ခုခုပဲ။ အသားျဖဴျဖဴ ခပ္သန္႔သန္႔ ကိုယ္ခႏၶာတုတ္တုတ္နဲ႔လူက စကားစလာတယ္။
“သမီး တစ္ေယာက္ထဲလား”
“ဟုတ္”
“တစ္ဖက္အခန္းေတြနဲ႔ လူခ်င္းခ်ိန္းၾကည့္ပါလား မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ထဲဆို မသင့္ေတာ္ပါဘူး”
မီခ်ယ္ အဲဒီလူႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ စဥ္းစားေပးတဲ့ စကားေၾကာင့္ နည္းနည္း စိတ္ေအးသြားသလိုရွိမိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ေဘးကပ္ရက္ အခန္းေတြဆီ ကူးၿပီး အကူအညီေတာင္း ၾကည့္ေတာ့ အဆင္မေျပ။ တစ္ခန္းက မိသားစုလိုက္မို႔ လဲမေပးႏိုင္ပါတဲ့။ ေနာက္တစ္ခန္းက အားလုံး မိန္းကေလးေတြခ်ည္းမို႔ လဲခိုင္းဖို႔ရာ အဆင္မေျပ။ ရွိပါေစေတာ့ေလ။
မီခ်ယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေစာေစာကေလာက္မွ စိတ္မပူေတာ့တာ။ မီခ်ယ့္ကို စကားစေျပာတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးက ဦးသိမ္းပိုက္ တဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဦးေလာ႐ုံတဲ့။ က်န္တစ္ေယာက္က ဦးျမင့္ၾကည္ ဆိုပဲ။
“ဟုတ္ကဲ့သမီးက မီခ်ယ္ပါ။ ဦးတို႔ သမီးအရင္းလို သေဘာထားၿပီး သြန္သင္ဆုံးမပါရွင့္”
မီခ်ယ္က တတ္ႏိုင္သမွ် စကားတံတိုင္း ကာလိုက္တာပါ။ တစ္ဖက္က လူႀကီးေတြကို ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ လွမ္းခ်ဳပ္ၾကည့္လိုက္တာ။ ရထားႀကီးက ထြက္ၿပီ။ အရွိန္အဟုန္ျပင္းျပင္း ေဒါမာန္တႀကီး ေလထုထဲကို ခြင္းဝင္ရင္း သံလမ္းေပၚမွာ မေကာင္းဆိုးဝါးအသံကုန္ဟစ္ေနသလို တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းခုတ္ေနတယ္။
“သမီးအေပၚအိပ္စင္မွာတက္အိပ္ေပါ့ကြယ္”
မီခ်ယ္က ကိုယ့္အေဖအ႐ြယ္ ေယာက္်ားတစ္ဦး ရဲ႕ အထက္မွာ မအိပ္လိုေပမယ့္ သူတို႔ေျပာစကားက သင့္ေလ်ာ္ေနေတာ့ မျငင္းမိေတာ့။ ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္တယ္။ ေနလုံးဝင္ၿပီ။ ည မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္ၿပီ။ အေရွ႕ဘက္ အဇဋာမွာ ေဘာ္ေငြစႏၵာက တိမ္အမွ်င္စေတြကို တြန္းဖယ္ရင္း မျပဴ႕တျပဴ လင္းပ လာခဲ့ၿပီ။ ဘူတာက ဝယ္လာတဲ့ ညစာေဖာ့ထမင္းဗူးကို မီခ်ယ္ ဖြင့္စားလိုက္တယ္။
“အန္ကယ္တို႔ စားပါဦး”
“စားစား သမီး အန္ကယ္တို႔က ထမင္းစားလို႔မရေသးဘူး။ ဪ ဒါနဲ႔ အန္ကယ္တို႔ကို နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္ခြင့္ျပဳပါ သမီး”
“ရပါတယ္ရွင့္ သမီးကို အားမနာပါနဲ႔။ ေသာက္ပါ”
ဒါကေတာ့ အလိုက္အထိုက္ လိုက္ေျပာလိုက္ရတာျဖစ္ၿပီး တကယ္ေတာ့ သူတို႔ အရက္ေသာက္ၾကမွာကို မီခ်ယ့္အေနနဲ႔ သေဘာမေတြ႕လွ။ မေတာ္လို႔မ်ား အရက္တန္ခိုးနဲ႔ ငါ့ကိုဆိုတဲ့ အေတြးက ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထေစတယ္။ တစ္ဖက္က ယဥ္ေက်းစြာ ခြင့္ပန္လာတာကို ခါးခါးသီးသီး အကဲဆတ္ေနလို႔ မသင့္မွန္း သိေနလို႔သာ မီခ်ယ္ ေခါင္းညိတ္ျပရျခင္းသာပါ။ သူတို႔ အရက္ေသာက္ၾကတယ္။
ေလးေထာင့္ပုလင္းေလး တစ္လုံးပဲ။ မသိမသာ ခိုးဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဂိုးလ္ေလဘယ္ဆိုလားပဲ။ မီခ်ယ္က ဖုန္းကိုဖြင့္ၿပီး ေဖ့ဘြတ္ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ (သတိ။ မီခ်ယ့္ရဲ႕ ေဖ့ဘြတ္ အေကာင့္ ကို မစုံစမ္းရ။ လုံးဝ မေျပာျပႏိုင္ဘူး) သတင္းေတြလည္း တက္လာတယ္။
မုဒိမ္းမႈတခ်ိဳ႕ဆို မထင္ရက္စရာ သိကၡာရွိ သမာဓိရွိလိမ့္မယ္ ထင္ရသူေတြရဲ႕ လီးသရမ္းမႈေတြ။ မီခ်ယ္ နည္းနည္း ေက်ာခ်မ္းလာတယ္။ သူတို႔ ေသာက္ခါစကေတာ့ ဣေျႏၵရရပဲ။ ပုလင္း တစ္ဝက္လည္းက်ိဳးလာေရာ သူတို႔အသံေတြက အာေလးလွ်ာေလး ျဖစ္လာၾကၿပီ။ မူမမွန္ခ်င္ေတာ့။ မိန္းမအဂၤါေဝါဟာရကို အသုံးျပဳၿပီး ဆဲေရးတိုင္းထြာသံေတြက စိပ္လာတယ္။
မီခ်ယ္ မအိပ္ခ်င္ေသးေပမယ့္ အေပၚတက္လွဲေနတာ ေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိၿပီး ဖုန္းကိုပိတ္၊ ကိုယ့္ေက်ာပိုးအိတ္ကို အေပၚထပ္ အိပ္ရာဆီ လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ အမေလး ။ အိတ္က ေလးလည္းေလးတာမို႔ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပင့္ရတယ္။ မမွီ႔တမွီမို႔ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး အေပၚဘက္အိပ္စင္ အခန္းနံရံဆီထိ တြန္းအပို႔ ေျပေလ်ာ့ေနတာကို သတိမထားမိတဲ့ ခါးက ထမီေလးဟာ ေလွ်ာကနဲ ကမာၻႀကီးရဲ႕ ဆြဲအားမွာ ကြင္းလုံးပုံသြားတယ္။
႐ုတ္တရက္ နားရင္းပါးရင္းေတြ ထူပူၿပီး လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူႀကီး ၃ ေယာက္ မ်က္လုံးေတြက ရမၼက္ခိုးေတြ သမ္းေနၿပီ။ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငုံ႔ရင္း ထမီကို ျပန္ဆြဲအတင္
“မဝတ္ပါနဲ႔ေတာ့ သမီး ”
“ရွင္ အို ေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးကို ခ်မ္းသာေပးပါ အန္ကယ္တို႔ရယ္ ”
“ဟားဟားဟား သမီးကို ဦးတို႔က ခ်မ္းသာေပးမွာပါ ကာမခ်မ္းသာေလ ဟားဟားဟား သမီး သေဘာက်မွာပါ”
“ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း သမီးက မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပါ”
“ေအးပါ ဒါေၾကာင့္ တေလးတစား လိုးေပးမလို႔ပါ ေစာက္ပတ္လည္း ယက္ေပးမယ္”
ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားက လူယဥ္ေက်းေတြတဲ့လားလို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္စဖြယ္။
ကေလကေခ်စကား ဆန္လိုက္တာ။ ထမီ ထက္ဆင္စကို ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့လူႀကီးက မိမိရရ ဖမ္းကိုင္ထားတာေၾကာင့္ မီခ်ယ္ခမ်ာ အရွက္လုံၿခဳံမႈ မရေသး။ ထမီက ေျခသလုံးအဖ်ားကေန ဒူးအထက္ထိ မတက္ႏိုင္။ မီခ်ယ့္မွာ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီမဝတ္လာမိျခင္းကို ေနာင္တ ေတာ္ေတာ္ရမိသြားတယ္။
ဘဲႀကီးတစ္ေပြရဲ႕ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ်သာ အပ်ိဳရည္ပ်က္႐ုံ လိုးတာခံဖူးတဲ့ မီခ်ယ့္ ေစာက္ပတ္ကေလးကို သူတို႔ ျမင္သြားၾကတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဘာမွမျဖစ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ျဖစ္ရင္ေတာ့ ျဖစ္ၿပီပဲ။ ေဘာင္းဘီရွည္ ဝတ္မလာဘဲ ေစာက္ပတ္႐ြၿပီး ထမီဝတ္လာမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္ မဆုံးေတာ့။ ခြန္အားခ်င္းက မမွ်တ။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေယာက္်ားႀကီး သုံးေယာက္ လြန္ဆြဲပြဲမွာ မီခ်ယ္ ရႈံးပါတယ္။ ပါးစပ္မွာ ဆိုလာတိတ္အဝါ ကပ္ၿပီး ပိတ္ျခင္း ခံလိုက္ရတယ္။ ထမီဟာ ရထားၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ကြင္းလိုက္ကေလး။ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ အဖုတ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ မီခ်ယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ႐ုန္းကန္ၾကည့္ပါေသးတယ္။ မရ။ ေအာ္လို႔လည္းမရ။ မ်က္ရည္ျပည့္လွ်မ္းတဲ့ မ်က္လုံးအၾကည့္တို႔ျဖင့္သာ ေတာင္းပန္ေနရတယ္။ ဒါကိုလည္း ကာမမုဆိုးႀကီး ၃ ေယာက္က ဥေပကၡာျပဳထားဆဲ။
“႐ုန္းရင္ ကန္ရင္ ေအာ္ရင္ ဟစ္ရင္ သမီးကို အန္ကယ္တို႔က သတ္ပစ္မယ္။ ၿငိမ္ခံရင္ သမီးအက်ိဳးရွိမယ္။ ဒါ ဘယ္သူမွ သိတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းလုပ္လို႔ သူမ်ားေတြ ရိပ္မိကုန္ရင္ ငါတို႔က မင္းကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး ေခၚခ်တာလို႔ ေလွ်ာက္ေျပာမယ္။ မင္း ဖာသည္မ ျဖစ္သြားမယ္။ ဦးတို႔က သမီးကို ခ်မ္းသာေပးမလို႔ပါ။ ကာမခ်မ္းသာ ေပးမလို႔”
သူက ေျပာရင္းဆိုရင္း ရထားျပတင္းကို ထပိတ္တယ္။ မွန္တံခါးေရာ သံတံခါးေရာ ပိတ္တယ္။ မီခ်ယ္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ႐ုံးေရာက္ ဂတ္ေရာက္ဆို ကိုယ္က တေယာက္ထဲ။ ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းသိတာ မဟုတ္။ ခုေခတ္က ေငြမ်ား တရားႏိုင္တာ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ မီခ်ယ္က အပ်ိဳစင္မွ မဟုတ္တာ။ ထူး နစ္နာစရာ ဘာမွမရွိဘူး။ မီခ်ယ္ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။
လူႀကီး ၃ ေယာက္ ဝိုင္းလိုးမွာကို ေအာ့ႏွလုံးနာစြာ ၾကည္ျဖဴေပးရေတာ့မယ္။ ကိုယ္က အလိုးခံဖူးသူမို႔ အဲဒီအရသာဟာ စြဲမက္စရာေကာင္းေၾကာင္းေတာ့ သိတယ္။ ႐ုန္းကန္ရွက္႐ြံ႕ေနမယ့္အစား ကာမခ်မ္းသာကိုပဲ လိုလိုလားလား ခံစားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ တကယ္တမ္း မညာတမ္းေျပာရရင္ မီခ်ယ္ဟာ အလိုးခံရတာကို စြဲမက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြေၾကာင့္ ဆႏၵကို မ်ိဳသိပ္ေနရျခင္းမွ်သာ။ ဦးမင္းရာဇာသူ႔ကိုျဖဳတ္ၿပီး ေနာက္ရက္ေတြမွာ မီခ်ယ္ေတာင္ စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ဦးမင္းဝဠာရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚသြယ္ဇင္ျမင့္ကို ကပ္ဖားၿပီး ေစာက္ပတ္ေတြ ဘာေတြ မ႐ြံမရွာ ယက္ေပး၊ အိမ္အလုပ္ကူလုပ္ေပး၊ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကူထိန္းေပးၿပီး မယားငယ္ခံမလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတာ။
ဒါေပမယ့္ အရွက္က ခြင့္မျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့။ ခုေတာ့ ၅ ႏွစ္တာ ေဝးကြာေနခဲ့ရတဲ့ လီးအရသာကို ျပန္ခံစားရေတာ့မွာပါလား။
“အဲဒလို လိမၼာမွေပါ့ ခ်စ္ေလးရယ္”
ဟြန္းမုန္းတာ။ ဦးသိမ္းပိုက္ဆိုတဲ့ လူႀကီးေပါ့။ သူ အတင္းဆြဲၿဖဲေနတဲ့ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေတာင့္မထားေတာ့ဘဲ ေလ်ာ့ေပးလိုက္လို႔ အလြယ္တကူ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း ကြာအသြားမွာ ေရ႐ြတ္တဲ့ စကား။ ဘာတဲ့။ ခ်စ္ေလးတဲ့။ သူ႔မွာ သမီး မရွိဘူးလားမသိဘူး။ သမီးအ႐ြယ္ေလးကို မယားျပဳရက္တယ္။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ။ အို ေယာက္်ားေတြ အကုန္ပါပဲ။ ၃၇၆ ေၾကာက္လို႔သာ။ မဟုတ္ရင္ ပုပု႐ြ႐ြႏုႏုလွလွ ျမင္သမွ်မိန္းမ လိုက္လိုးေနၾကမလား မသိ။
အင္း ငါေရာ ဘာထူးလဲ။ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာရဲ႕ ကန္႔သတ္မႈေၾကာင့္သာ အရွက္ကိုငဲ့ၿပီး မေသာင္းက်န္းရဲတာ။ လီးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေစာက္ပတ္နဲ႔ တက္ငုံပစ္ခ်င္တာမ်ား ႐ြစိကိုထိုးလို႔။ ဟင့္အင္းကြာ ဘာညာ ဟန္ေဆာင္ျငင္းရင္း ေပါင္တံခါးႀကီး ပြင့္သြားပါၿပီ။ ေပါင္ၾကားမွာ ဘာရွိသလဲ။ ေပါင္ၾကားမွာ အနက္ေရာင္ က်ဲပါးပါး ေစာက္ေမြးေကာက္ေကာက္လိမ္လိမ္ေလးေတြ ၿခံရံထားတဲ့ သဘာဝ အသားစိုင္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး ရွိပါတယ္။
အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ (ပူစီ) လို႔ေခၚၿပီး ျမန္မာလို ေစာက္ပတ္ သို႔မဟုတ္ ေစာက္ဖုတ္လို႔ ေခၚတဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ရတနာလႈိင္ဂူကေလးပါ။ စကားမစပ္ ေစာက္ပတ္လို႔ ဘာလို႔ ေခၚလဲ သိၾကလား။ ေခ်ာက္ကမာၻးလို နက္ေစာက္တဲ့ တြင္းလိုျဖစ္ေနလို႔ လို႔ “ေစာက္” ကိုယူတယ္။ အသားႏုႏုေလးေတြက တြင္းကို ပတ္ထားလို႔ “ပတ္”ကို ယူတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ပါ။
ေစာက္ဖုတ္ကလည္း ရွင္းပါတယ္။ ေျမျပင္မွာ ကပ္ေပါက္တဲ့ ျမက္ အနည္းငယ္ကို ျမက္ဖုတ္လို႔ေခၚတာ ယူတို႔ ၾကားဖူးၾကတယ္မလား။ ေစာက္ေမြးေတြက ျမက္ဖုတ္ကေလးလို တည္ရွိေနတာမို႔ ေစာက္ဖုတ္လို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ လီးဆိုတာေတာ့ မီခ်ယ္လည္း မသိဘူး။ ရွိတဲ့သူေတြပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေတြးၾကေတာ့ ။ မီခ်ယ္လည္း ကိုယ့္ရွိတာပဲ ေတြးတတ္တယ္။
ရထား အိပ္စင္အခန္းေလးထဲမွာေတာ့ အရက္နံ႔ေတြ တလႈိင္လႈိင္ အဆီတျပန္ျပန္ မ်က္ႏွာႀကီးေတြက ရထားမထြက္ခင္တုန္းက လူႀကီးလူေကာင္း ၃ ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ သလိုပဲ။ သူတို႔ဟာ လူ႔အသြင္ထက္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဘီလူး သဘက္ အသြင္ ပိုေဆာင္လာၾကတယ္။
“အု” ေပါင္တံခါးႀကီး ဖြင့္ထားလို႔ အတိုင္းသား ျမင္ေနရတဲ့ မီခ်ယ့္ရဲ႕ မိန္းမအဂၤါ လႈိင္ဂူအဝနား ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့ လူႀကီး မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တခ်က္ နမ္းရႈပ္လိုက္ခ်ိန္ မပီဝိုးတဝါး မီခ်ယ့္ အသံကေလး ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ဆိုလာတိတ္အဝါႀကီးေၾကာင့္ အသံသိပ္မက်ယ္။ ဆိုင္လင့္ဆာတပ္ထားတဲ့ ေသနတ္ေျပာင္းဝက က်ည္ထြက္သလို ခပ္အုပ္အုပ္သာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ မီခ်ယ္ သိတယ္။ ကိုယ့္ေစာက္ပတ္ကို ကိုယ္ သိတယ္။
ေစာက္ပတ္ကလည္း အၿမဲတိုက္ခြၽတ္ေဆးေၾကာေနၾကမို႔ အနံ႔အသက္ ကင္းေနမွာမွန္းသိတယ္။ ရထားမတက္ခင္ကေလးကမွ ေရမိုးခ်ိဳးလာခဲ့တာဆိုေတာ့ ဆပ္ျပာနံ႔ေလးေတာင္ က်န္ခ်င္က်န္ဦးမွာ။ သန္႔စင္ေဆး လည္း သုံးတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ေစာက္ပတ္ကေလးဟာ ေမႊးႀကိဳင္မေနဘူးဆိုေတာင္ နံေစာ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
“မင္း အလိုးခံဖူးလား—ခ်စ္ေလး–”
“အု—အု—-”
“ဪေဟာ္—ဟုတ္သားပဲ။ ေဟ့ ျမင့္ၾကည္ တိပ္ျပန္ခြာေပးလိုက္ပါကြာ။ သူ႔ကို ငါတို႔ ကာမခ်မ္းသာ ေပးၾကမွာ ဆိုေတာ့ အေႏွာင္အဖြဲ႕နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူး သူလည္း အရသာ ရွိရွိ ခံစားပါေစ—တိပ္ ခြာေပးလိုက္”
“ ေဟး သဲေလး မင္း မေအာ္ဖူးမို႔လား ေခါင္းညိတ္ျပ”
မီခ်ယ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။ တိပ္ကို ခြာေပးတယ္။ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ဦးသိမ္းပိုက္ ႏွာတံႀကီး က်မ အကြဲေၾကာင္းၾကားထဲ နစ္ျမဳပ္လာၿပီး ရႈးခနဲ နမ္းတယ္။ စိုစိစိ ေစးကပ္ကပ္ အရည္ေလးေတြ ေစာက္ပတ္ထဲမွာ ရွိေနေတာ့ ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့ ဘဲႀကီး ခမ်ာ မီခ်ယ့္ အရည္ေတြ သူ႔ႏွာေခါင္းမွာ ေပက်ံသြားမွာပဲ။
သူက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေစာက္ပတ္ကို ဆြဲၿဖဲတယ္။ အတြင္းမွာ ေစာက္စိျပဴးျပဴးေလး ရွိေနမွာမွန္း ဒီဘဲႀကီး မသိဘဲ ေနမလား။ လွ်ာဖ်ားအခြၽန္ကေလးနဲ႔ မီခ်ယ့္ေစာက္စိကိုမွ ေဂါက္႐ိုက္တံနဲ႔ ေဂါက္သီး႐ိုက္သလို တခ်က္ ခတ္ထုတ္တယ္။ လူတကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားတယ္။
“အူး—” ေစာက္ပါးစပ္ကလည္း တားမရဆီးမရ ညည္းသံေလး သဲ့သဲ့ ထြက္သြားေစတယ္။ သူက မီခ်ယ့္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေဘးနား ေပါင္ရင္း အတြင္းဘက္ကို ကစ္ဆင္႐ိုက္တယ္။ အကြဲေၾကာင္းကို သူ႔ လက္တဘက္နဲ႔ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ဆြဲျပန္တယ္။ မီခ်ယ့္ရင္ထဲ အသည္းႏွလုံးေတြ တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ဆြဲျဖဳတ္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မ်က္လုံးေတြ စင္းက်သြားတယ္။
ေအာက္အိပ္စင္ေပၚ အလ်ားလိုက္ လွဲေပးထားရင္း ကားေပးထားတဲ့ ေပါင္ၾကားမွာ ဆံပင္ျဖဴစျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း သန္စြမ္းက်မ္းမာတဲ့ ဘဲႀကီး ရဲ႕ ဘာဂ်ာအင္ထ႐ိုက မီခ်ယ့္ကို ေဆြမ်ိဳး ေမ့ေစတယ္။ ရထားသံတဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းၾကားမွာ မီခ်ယ့္ ညည္းသံေလးဟာ စည္းခ်က္ညီညီ ထြက္ေပၚေနေတာ့တယ္။ ခဏေနေတာ့ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႏူးညံ့စိုစြတ္တဲ့ တစုံတခု လာထိမွန္း သိလိုက္ေတာ့ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။
ဦးစြာပထမ လိမ္ေကာက္ရႈပ္ေထြး အုံထူထူ လေမြးေတြၾကားမွာ မဲမဲသဲသဲ လီးေကာက္ေကာက္ႀကီး။ဟင္–ဘယ္သူ႔ ဟာပါလိမ့္?? ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးျမင့္ၾကည္ ဆိုတဲ့လူ။ သူက အသားခပ္ညိဳညိဳ။ သူလီးႀကီးက ခါးလယ္မွာ ေကြးေနၿပီ အေပၚကို ေကာ့ပ်ံေနတယ္။ နည္းတာႀကီးေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မီခ်ယ့္ပါးစပ္နဲ႔ ဆန္႔ပါ့မလားေတာင္ မသိဘူး။ လီးက ေကာက္ေနလို႔သာ လီးအလ်ားက ဆန္႔လိုက္ရင္ ရွစ္လက္မ ေက်ာ္မလားဘဲ။
ဒီလီးဟာ ရထားေပၚမွာ မီခ်ယ္ ပထမဆုံး ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရတဲ့ လီးပါ။ ဦးျမင့္ၾကည္က မီခ်ယ့္ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးေလးအေပၚကို အားမနာလွ်ာမက်ိဳး မႈိပြင့္ႀကီးလို ဒစ္ညိဳညိဳႀကီးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပးေနတယ္။ ထိပ္ဖူးမႈိပြင့္အဝက အရည္ၾကည္ေလးေတြေၾကာင့္ မီခ်ယ့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ေတာက္ပ႐ႊန္းလက္လာတယ္။
ေအာက္က ဘဲႀကီးကလည္း ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကို ၿဖဲၿပီး သူ႔လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေစာက္ေစ့ကို ျခင္းသမား ျခင္းေတာ့သလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ အခတ္မွာေတာ့ မီခ်ယ့္တကိုယ္လုံး အရည္ေပ်ာ္က်သြားရတယ္။
“ရွီး—အားဟား—”
မီခ်ယ့္ ပါးစပ္အပြင့္ကို ေခ်ာင္းေနတဲ့ ဦးျမင့္ၾကည္ရဲ႕ လိင္တံႀကီးက ပလြတ္ဆို ဝင္လာတယ္။ မီခ်ယ္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြနဲ႔ ငုံေပးလိုက္တယ္။ လွ်ာဖ်ားနဲ႔ ဒစ္ကို လွမ္းလွမ္းပုတ္ေပးလိုက္မိတယ္။
“အ—အ—”
ဒါ က မီခ်ယ့္အသံ မဟုတ္။ ဦးျမင့္ၾကည္ အသံ။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ေကာ့ပ်ံသြားေအာင္ ညည္းစုပ္ႏိုင္သလား မီခ်ယ္လို႔ မေမးပါနဲ႔။ လက္ဦးဆရာ မမေႏြႏွင္းနဲ႔ ဦးမင္းဝဠာ ရွိခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ မမေႏြႏွင္းေၾကာင့္ မီခ်ယ္ ေစာက္ပတ္ယက္ေပးတတ္သလို ဦးမင္းရာဇာနဲ႔ လက္ေတြ႕သင္တန္းဆင္းခဲ့ရတာေၾကာင့္ လီးစုပ္တတ္တာလည္း ဆန္းမွ မဆန္းဘဲကို။ ေႏွာေလ။
“ေမးေနတာ ေျဖပါဦးကြာ အလိုးခံဖူးလားလို႔”
ဦးသိမ္းပိုက္က မီခ်ယ့္ ေစာက္ပတ္ဆီမွ မ်က္ႏွာ ခဏခြာရင္း ေမးတယ္။
“အြင္း–”
ပါးစပ္ထဲမွာ လီးပလုတ္ပေလာင္းနဲ႔ မီခ်ယ္ေျဖရတာပါ။ ဘယ္ပီသပါ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ နားလည္ပါတယ္။ မီခ်ယ္ အပ်ိဳမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ။
“ဖင္ေရာ ခံဖူးလား”
“အြင္း”
“မညာနဲ႔ မင္းဖင္အရာမယြင္းေသးဘူးရယ္။ ငါ မသိဘူး မွတ္လို႔လား—ငါ မိန္းမေတြကို လိုးလာတာ မင္းသက္ေစ့ေတာင္ မကေတာ့ဘူး နားလည္လား—”
အမေလး။ ဒါဆို သူ သူ မိန္းမ၂၁ ေယာက္ေက်ာ္ေအာင္ လိုးဖူးတာေပါ့။ ဒါဆို မီခ်ယ္က ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲ။ အေပါက္တကာ လွ်ိဳထားတဲ့ လီးႀကီးနဲ႔ ငါ အလိုးခံရေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ လာေနတဲ့ ဖီလင္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္ခ်င္သလိုလို ႐ြံရွာသြားမိတယ္။
ေဟာေတာ့္။ ဒါ မီခ်ယ့္ပါးစပ္ကို လိုးတာေပါ့ေနာ္။ ဦးျမင့္ၾကည္က သူ႔လီးေကာက္ေကာက္ႀကီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျပဳတယ္။ သူက ဒူးေထာက္လ်က္ အေနအထားနဲ႔ ခါးအားကို အသုံးျပဳၿပီး သူ႔လီးတံႀကီး မီခ်ယ့္ ပါးစပ္ထဲကို ေဆာင့္ေနတယ္။ မီခ်ယ္မွာ အာခံတြင္းကိုလာလာေထာက္တဲ့ ဒစ္ဖ်ားေၾကာင့္ ပ်ိဳ႕ပ်ိဴ႕တက္သြားရတယ္။
“ေလာ႐ုံ မင္းလာယက္လွည့္ဦး”
ဦးသိမ္းပိုက္စကားအဆုံး ဦးေလာ႐ုံထလာဟန္ရွိတယ္။ အသံၾကားရတာကိုး။ သူက ပိုဆိုးတယ္။ သူ ယက္ပုံက ျငင္သာသိမ္ေမြ႕မႈ မရွိဘူး။ ဦးသိမ္းပိုက္ ဆိုတဲ့လူႀကီးက ေစာက္ပတ္ယက္တာ တယုတယေလး ယက္တာ။ ျမတ္ႏိုးမႈ အျပည့္နဲ႔ ယက္တာ။ က်မေစာက္ေစ့ေလးကိုဆို က်ေပ်ာက္ေလာက္တဲ့ ေက်ာက္႐ိုင္းပြင့္ေလးကို ဂ႐ုစိုက္သလိုမ်ိဳး သြားနဲ႔ အသာေလးဖိလိုက္၊ လွ်ာနဲ႔ ပတ္ဝိုက္ၿပီး ကေလာ္လိုက္ ခတ္လိုက္နဲ႔ မီခ်ယ့္ကို ဖင္နဲ႔ၾကမ္းျပင္ မထိဘဲ ေကာ့ပ်ံတြန္႔လိမ္ေနေအာင္ ၾကင္ၾကင္နာနာေလး ယက္တာပါ။
ဦးေလာ႐ုံကေတာ့ ကြမ္းစားထားတဲ့ လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းကို တံဇဥ္းနဲ႔ စားသလို တဖက္သတ္ ပြတ္ဆြဲတယ္။ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းကိုလည္း တလွည့္စီ ငုံၿပီး စုပ္ဆြဲလိုဆြဲ။ ေစာက္စိကို သြားနဲ႔ ဖိကိုက္ၿပီး ကြၽတ္ပါသြားရမတတ္ ပါးစပ္နဲ႔ စုပ္ယူေနေတာ့တာ။ ေစာက္စိေလး က်ိန္းစပ္လာတဲ့ အထိပဲ။ ေစာက္ပတ္ကိုလည္း ေလဆင္ႏွာေမာင္း ျဖတ္တိုက္ခံရသလို သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ တရၾကမ္း ေမႊျပန္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေစာက္ေခါင္းထဲကို သူ႔လွ်ာႀကီး ဝင္ႏိုင္သေလာက္ထိသြင္းၿပီး တဇတ္ဇတ္နဲ႔ လိုးေနေသးတာ။ မီခ်ယ္လား။ မီခ်ယ္ နတ္ျပည္ေရာက္ေနတယ္။ မီခ်ယ္ တိမ္ေတြကို ျမင္းလုပ္စီးေနရတယ္။ ၿငိမ့္ေညာင္းတဲ့ ရသ၊မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ထြန္႔ထြန္႔လူးရတဲ့ ဖီလင္။ ေစာက္ပတ္ဆိုတာ တူမတူေအာင္ အရသာေပးစြမ္းတဲ့ ေနရာမွာ ဂရိတ္ပါပဲ။
သူတို႔ရဲ႕ အာစြမ္းလွ်ာစြမ္းေတြကို မီခ်ယ္က ေစာက္ပတ္ကေန တဆင့္ တကိုယ္လုံး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ခံစားေနမိတာ။ က်မ တစ္ခ်ီၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ဖင္ႀကီးကို ေမာ္တာတပ္ထားသလို ေကာ့ေမႊၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ပန္းေပးလိုက္တယ္။ ဦးေလာ႐ုံဟာ က်မ ေစာက္ရည္ေတြကို တစက္မက်န္ အကုန္ေသာက္ေပးခဲ့တယ္။ လူလည္းေပ်ာ့ေခြႏုံးခ်ိသြားၿပီေလ။ တၿပိဳင္ထဲပဲ။
တိုင္ပင္ထားသလိုပဲ ဦးျမင့္ၾကည္က မီခ်ယ့္ ပါးစပ္ထဲကို သုက္ရည္ပန္းထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လီးကို ထုတ္မေပးဘဲ စိုက္ထားတယ္။ စိမ္ထားတယ္ေပါ့။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္တဲ့ မီခ်ယ္လည္း သုက္ရည္ေတြ ေသာက္လိုက္ရတာပါပဲ။ မီခ်ယ္ နည္းနည္း ရဲတင္းလာၿပီ။ ခုနတုန္းကလို သိပ္မရွက္ေတာ့။ ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးျခင္းဟာ အဆန္းတၾကယ္မဟုတ္။ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းရဲ႕ စည္းမ်ဥ္းေဘာင္ေတြ ေၾကာင့္သာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနေနရတာ။ ပြင့္လင္းၿပီေဟ့ဆို ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးပြဲတိုင္းဟာ အရွက္ကုန္ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ပဲ ဆိုပါေတာ့။
တကယ္ပါ အျမန္ရထား ညအိပ္စင္အခန္းကေလးတစ္ခုထဲမွာ က်င္းပတဲ့ ဒီအခ်စ္လြန္ဆြဲပြဲေလးမွာ မီခ်ယ္လည္း မထူးဇာတ္နဲ႔အတူ အျမတ္ရေအာင္ စိတ္ပါလက္ပါ ခံေပးလိုက္ဖို႔ ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို တံခါးပတၱာေခါက္ ေခါက္ေပးလိုက္ေတာ့ မီခ်ယ့္ ဒူးႏွစ္လုံးက ခုနကမွ ခြၽတ္ပစ္လိုက္လို႔ ဗလာက်င္းသြားတဲ့ ႏို႔အုံေလးနဲ႔ ထိကပ္ေနတယ္။
ဖဝါးမိုးေထာင္ေနတာကို မီခ်ယ္က လက္နဲ႔ ပိုက္သိမ္းေပးလိုက္တယ္။ ခါးနည္းနည္းေညာင္းေပမယ့္ လီး အဝင္နက္တယ္ေလ။ ေစာက္ပတ္ကေလးလည္း ၿပဲအာျပဴထြက္ေနမွာ။ လီးအရင္းထိ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း ဝင္လာႏိုင္မယ့္ ပုံစံ။
“ေက်းဇူးတင္တယ္ သမီး။ အန္ကယ္တို႔ မင္းကို ေက်းဇူးတကယ္တင္ပါတယ္ ။ သမီး ကာမခ်မ္းသာကို ထိထိမိမိ ခံစားပါ။ အန္ကယ္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္”
စစ္ေၾကျငာတာမ်ားလား။ အန္ကယ္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္တဲ့။ ေဟာဒီက ခံစစ္ေၾကာင္းကလည္း အသင့္ျပင္ၿပီးသားပါ။ တံေတြးေတြေရာ ေစာက္ရည္ေတြေရာ ေရာသမေမႊ ႐ႊဲစိုေနတဲ့ ေစာက္ပတ္က ရွင္တို႔လီးႀကီးေတြကို ေႁမြက ဖားကိုၿမိဳသလို ၿမိဳပစ္မွာပါရွင့္။ သိၾကရဲ႕လား။
တကယ္ေတာ့ ရွင္တို႔ လီးေတြက ေစာက္ပတ္ရဲ႕ အၿမိဳကို မရႈမလွ ခံၾကရတဲ့ သနားစရာ အေခ်ာင္းအတံႀကီးေတြပါ။ ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ဖဝါးေအာက္ ေရာက္ရသလို လႈိင္းဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေလွေအာက္ ေရာက္ရသလို လီးဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေစာက္ပတ္ထဲမွာ ကူကယ္ရာမဲ့ နစ္ျမဳပ္ရမွာပါ။ မယုံမရွိပါနဲ႔။ လီးက ေစာက္ပတ္ထဲကို ဝင္လာရပုံမွာ ညစာခိုးစားမယ့္ကိုရင္ က်က္သေရတိုက္ဆီ လွမ္းသလို မရဲတရဲ ခိုးေၾကာင္ ခိုးဝွက္ ႏိုင္လြန္းလွတယ္။
ဦးသိမ္းပိုက္ရဲ႕ လီးဟာ မီခ်ယ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ကေလးထဲကို တထစ္ခ်င္း တိုးဝင္ေနတယ္။ လီးႀကီးဟာ ဘူတာမွ ထြက္စရထားလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္ယူေနတယ္။ ေစာက္ပတ္တဆုံး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တထစ္ထစ္ တိုးဝင္သြားတယ္။ သြားရည္ေစာက္ရည္ေရာေႏွာစို႐ႊဲေနတဲ့ ေစာက္ပတ္မို႔ လီး အဝင္က ခပ္ၾကပ္ၾကပ္ဆိုေပမယ့္ သိပ္မခက္ခဲ။ လီးတဆုံး ေစာက္ပတ္ထဲအဝင္မွာေတာ့ မီခ်ယ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ကာမဂီတအသံေလးေတြ ပ်ံ႕လြင့္ကုန္တယ္။
ေယာက္်ားမိန္းမ လိုးပြဲတိုင္းမွာ မိန္းမကသာ ညည္းတြားရႈိက္ငင္ရတာမလား။ ညည္းသံေလးက အသံလုံ ရထားအိပ္စင္ခန္းထဲမွာ သန္းေခါင္ယံ ဂီတပါပဲ။ ေစာက္ပတ္ကေလးဟာ သူ႔အထဲတိုးဝင္လာတဲ့ လီးတံႀကီးကို ရစ္ပတ္ဆြဲငင္ႏိုင္သေလာက္ ဆြဲငင္ေနတာမို႔ ျပန္အထုတ္မွာ ေစာက္ပတ္အတြက္းသားႏုႏုေလးေတြက လန္လန္ၿပီးပါလာတယ္။ လီးျပန္အဝင္မွာလည္း ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြပါ လိပ္ဝင္လိုက္ပါသြားၾကတယ္။
“အားအား ဇြပ္ ဇြပ္ဇြပ္ဖန္းဖန္း”
ဆီးခုံခ်င္း ပစ္႐ိုက္ၾကတယ္။ လိင္အဂၤါႏွစ္ခုက နက္ရႈိင္းစြာ ေပါင္းစည္းမိၾကတယ္။ လီးအဝင္ဟာ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိလွတယ္။
ေစာက္ပတ္ကလည္း ဧည့္သည္ေတာ္ အေခ်ာင္းအတံႀကီးကို ဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္ ဧည့္ခံတယ္။ ေစာက္ေခါင္းနံရံေတြက လီးကို တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ႀကိဳဆိုတယ္။ ေစာက္စိေလးဟာ သူ႔ကို လီးေခ်ာင္းႀကီး ဝင္ထြက္ပြတ္တိုက္သြားတိုင္း ေစာက္ပတ္ပိုင္ရွင္မေလးအတြက္ နတ္ခ်က္တဲ့ အာဟာရေတြ တကိုယ္လုံးကို တိုက္ေကြၽးေနေတာ့တယ္။
မီခ်ယ္လည္း ဘယ္ႏွစ္ခါမွန္းမသိ ၿပီးေနရသလို ဘဲႀကီးသုံးေပြဟာလည္း တလွည့္စီ ဝိုင္းလိုးလိုက္ၾကတာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလုံး တေမ့တေမာပါပဲ။ သာစည္အဝင္မွာပဲ ကာမဂုဏ္သား လူသား၄ေယာက္ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ မႏၲေလးေရာက္ေတာင္ မႏိုးဘူး။ ရထားတြဲေစာင့္က တက္ႏႈိးမွ ႏိုးၾကတဲ့ အထိပါ။
မီခ်ယ္ ရထားေပၚက ဆင္းေတာ့ ဟိုဘဲႀကီး၃ေပြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲကို တစ္ေသာင္းတန္တစ္အုပ္ မရမက ထည့္ေပးသြားတယ္။ သမီးကို ေက်းဇူးဆပ္တာပါတဲ့။ ေစာက္ေကာင္မ မီခ်ယ္ရယ္။ ညည္းမလဲ ျဖစ္လိုက္ရင္ အေဖအ႐ြယ္ေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ သက္တူ ႐ြယ္တူ ပါေျဖာင့္ေျဖာင့္ ဟိုဒင္းစံခ်ိန္မီတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ မလုပ္ခ်င္ဘူးလားလို႔ တေယာက္ေယာက္က ေမးလာခဲ့ရင္ မီခ်ယ္ ေျဖပါ့မယ္။
“သြား နားရွက္စရာ ဘာေတြ လာေျပာေနမွန္း မသိဘူး”လို႔။
ၿပီးပါၿပီ။
