by အခန်းထဲမှာ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတယ်ဆိုတာ ဦးဘသော် သိတယ်။ သိမှာပေါ့ အသံတွေ ထွက်နေတာကိုး။ ယာဉ်မောင်းမောင်စိုးသိုက်ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးထဲက ထွက်နေတာ မနီလာ အသံမှန်းလည်း သိတယ်။ “မမ ကို လိုးပါ မောင်ရယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေးနော်။ အား အား ရှီး ရှီး” ဦးဘသော် ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာခဲ့တယ်။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမ်းကြည့်ချင်တာပဲ။ အသံလေး ကြားနေတာနဲ့တင် တော်တော်စိတ်တွေ တမျိုးဖြစ်လာတာကိုး။ မဖြစ်ဘူး သူဒါကို မြင်ရမှကို ဖြစ်မယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ အိမ်ခန်းဆောင်လေးပေါ် မတက်တော့ဘဲ ဘေးကနေ ပတ်သွားလိုက်တယ်။ အသံမထွက်အောင် အသာလေး နင်းပြီး ခေါင်းရင်းကို သွားလိုက်တယ်။ ပြတင်းပိတ်ထားတယ်။ အထဲက လိုက်ကာ ပါးပါးလေး တပ်ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုက်ကာကြားထဲကနေ ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သေချာကြည့်လို့ရတယ်။ အသံကတော့ နည်းနည်းတိုးသွားတယ်။ မနီလာဟာ အသက် ၄၅နှစ်အရွယ် မြန်မာအမျိုးသမီးတို့ရဲ့ ထုံးစံ နည်းနည်းဖိုင့်ပြီး ဗိုက်ပူစ ပြုနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ တော်တော်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘသော်ဟာ မနီလာကိုကြည့်ရင် တံတွေးတွေ မျိုချလိုက်ရတယ်။ သူ့ကို ဒါမျိုး မမြင်ရတာ သူ့အသံဒါမျိုး မကြားရတာ၊ ဒါမှမဟုတ် နားမထောင်မိတာတောင် အတော်ကြာပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် အိပ်ရာပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက်က နောက်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်နဲ့ ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ပေးနေတယ်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း တုန်တုန်သွားတဲ့ နို့ကြီးတွေကို မြင်ရင်း ဦးဘသော် အောက်ကဟာကြီး မာကျောလာတာကို သတိထားမိတယ်။ သူ့ကို တစ်ယောက် ယောက်က လက်နဲ့ မဆွပေးမချင်း ခုလို ထောင်ထလာတာမျိုး မဖြစ်တာ နှစ်တော်တော်တောင် ကြာပြီ။ လက်နဲ့ ထိပ်ကို ကိုင်ကြည့်တာ အရည်တွေတောင် စိုစိလာတယ်ဟ။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း မနီလာ ကောင်းကောင်း သွားတာကို ကြည့်ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ လေးဘက်ထောက်ထားပြီး သူ့နို့ကြီးတွေကို သူပြန်နယ်နေတယ်။ “မောင် ရေ မမ အယက်ခံချင်တယ်” “ဟုတ် မမ” လုပ်နေရင်း မောင်စိုးသိုက်ဟာ ခုတင်အောက်ဘက်ဆင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်တယ်။ မနီလာက ပေါင်ကို ကားပေးထားတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ ပထမပိုင်း မနီလာရဲ့ ရင်သားတွေကို အရင်စို့ပေးနေတယ်။ မနီလာ ဟာ အော်လိုက်တာ အသံကို စုံနေတာပဲ။ တော်တော်ကောင်းနေတယ် ထင်ရဲ့။ ပြီးတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဗိုက်ကိုယက်ပေးနေတယ်။ “မမ ကျွန်တော် အဖုတ်ကြီးကို ယက်လိုက်ရမလား” “ပတ်ပတ်စက်စက် ပြောပေးပါ မောင်ရယ်။ မမ စောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ ယက်လိုက်စမ်းပါ။ အား ရှီး” မောင်စိုးသိုက်ဟာ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ နို့အုံကြီးကို ဆွဲညှစ်ထားရင်း အမွှေးမဲမဲကြီးတွေကြားထဲ ခေါင်းကို နှစ်ချလိုက်တယ်။ ခေါင်းက ငုံ့လိုက်နိမ့်လိုက်နဲ့ ယက်လိုက်၊ အစေ့ကြီးကို ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ စုပ်လိုက် လုပ်နေတာပေါ့။
“ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်။ မောင်ရယ်။ အား အား အား။ ကြိုက်တယ် ကြိုက်တယ်။ စုပ်လိုက်စမ်း စုပ်စမ်း” မနီလာဟာ ရုတ်တရက် ထလိုက်ပြီး မောင်စိုးသိုက် ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ယူစုပ်နေတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က မနီလာ ရဲ့ ခေါင်းကို ပြန်ကိုင်ထားတာပေါ့။ ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ဖီ ပြွတ် ဖီ မနီလာဟာ တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ယူပြီး တံတွေးနဲ့ ထွေးလိုက် ငုံပြီးစုပ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားမသိဘူး စိတ်ကြိုက်ကို စုပ်နေတာ။ ကောင်းလိုက်တာ မနီလာရယ်။ ဦးဘသော် ဟာ သူ့ပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းကြီးကို ဂွင်းတိုက်နေလိုက်တယ်။ သူဒီလို စိတ်ပါလက်ပါ မရှိတာ ကြာပါပြီကော။ “မမ ခဏရပ်ပါဦး ကျွန်တော် ပြီးချင်နေပြီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ်ထဲက မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းကို ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်တယ်။ “မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ ခံစားစမ်းပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ့” လို့ ပြောပြီး ပစ္စည်းကို ဆုပ်ကိုင်ပြီးတော့ ဆက်တိုက်ထုပေးတယ်။ သူ့မျက်နှာနဲ့ ပါးစပ်ဆီကိုလည်း ချိန်ထားတာပေါ့။ ပြီးတော့မယ် မမ အားအား ပြီးပြီ ပြီးပြီ အားအား မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ သုတ်ရည်များဟာ အထွေးလိုက်ကို မနီလာရဲ့ မျက်နှာကြီးပေါ် သွားစင်တယ်။ တော်တော်များများကလည်း ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မနီလာ ဟာ ပြီးသွားတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အဆာပိတ် ပြန်စုပ်နေတယ်။ အသံအကျယ်ကြီးပဲ ရှလွတ် ရှလွတ်နဲ့။ မောင်စိုးသိုက် ကတော့ အရုပ်ကြိုးပြတ်။ ဦးဘသော်လည်း ပြီးသွားတယ်။ ပုဆိုးတွေတောင် ပေကုန်တယ်။ မနီလာ ဟာ အဝတ်တွေ ပြန်ဝတ်ပြီး သူ့အိပ်ထဲက သောင်းတန်တချို့ကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ “မမ သိပ်ကို ကျေနပ်သွားတယ်မောင်ရယ်။ ကဲ မုန့်ဖိုးယူပါဦး ကိုယ်တော်လေး။ မမလည်း မင်းအဘ က မဖြည့်ဆည်းပေးတာကြာလို့ သိပ်ကို ဆာနေတာ” “မယူပါရစေနဲ့ မမရယ်။ ကျွန်တော် က မမ ကို ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာပါ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်လည်း လုပ်ချင်လို့ပါ။ ကျွန်တော် သူများ မယားကို ကြာခိုပေမယ့် ချူတော့မစားပါဘူး။ ကဲ မမပြန်တော့။ အဘ ပြန်လာတော့မယ်နော်။ ချစ်တယ်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ပါးနှစ်ဖက်ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက်တယ်။ ဦးဘသော် က တော့ ချောင်းကြည့်ရတာကို သူဘယ်လောက် ကျေနပ်သလဲဆိုတာ ပြန်ပြီး အံ့သြနေမိတယ်။ “အဘ ခေါ်တယ် ဆိုလို့ပါ” မောင်စိုးသိုက် က မတ်တပ်လေးရပ်လို့ လက်ကလေးနောက်ပစ်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “အေး မောင်စိုးသိုက် လာပါဦး ထိုင်ပါဦး” ဦးဘသော် က သူ့ဇနီး မနီလာနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့ စားပွဲဝိုင်း ကုလားထိုင်တွေထဲက လွတ်နေတဲ့ ထိုင်ခုံတစ်ခုကို ပြလိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်ခမျာ မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက်နဲ့။ သူတို့ ခိုးစားနေတာကို ဦးဘသော်ကြီး သိသွားလို့လား။ အမနီလာ ကတော့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲ။ ဘာများဖြစ်လို့ပါလိမ့်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ သူ့ကျေးဇူးရှင် ဆရာ ဦးဘသော် ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ဖြစ်နေတာကြောင့် စိတ်ထဲမှာ အမြဲတမ်း အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရတယ်။ ဦးဘသော်ပြတဲ့ ထိုင်ခုံမှာ မောင်စိုးသိုက် က ကျုံ့ကျုံ့လေး ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။ “ဘယ်လိုလဲ မင်းမမနီလာနဲ့ ချစ်ရတာ အဆင်ပြေရဲ့လား” “ဗျာ ဟို ဟို ဟိုလေ” မနီလာက ပြုံးပြီးတော့ ခေါင်းညိမ့်ပြတယ်။ “အစ်ကိုကြီးက မမတို့ နှစ်ယောက်ကို အနှောက်အယှက် မပေးပါဘူးတဲ့။ သူက မောင်စိုးသိုက် မမနဲ့ နေပေးနေတာကို ကျေးဇူးတင်ပါသတဲ့။ ဒါကြောင့် မကြောက်ပါနဲ့ မောင်လေးရဲ့” မောင်စိုးသိုက် မျက်စိလည်သွားတယ်။ လူကြီးကတော်ကို ယာဉ်မောင်းက ကြာခိုမိတာ ခုဆိုရင် မဖမ်းချုပ်တဲ့အပြင် ကျေးဇူးတောင် တင်တယ်ဆိုပဲ။ ဦးဘသော်က ဆက်ပြောတယ်။ “တစ်ခုပဲရှိတယ် မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ မင်းရဲ့ ဝန်ထမ်း လိုင်းခန်းလေးထဲမှာ တွေ့နေတာတော့ မကောင်းဘူး။ တော်ကြာ တခြားသူတွေ သိသွားရင် ကိုယ်လည်း မကောင်းဘူး။ ကိုယ်ရှိတဲ့ အချိန် မောင်ရင့်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။
မင်းနဲ့ မမ နီလာနဲ့ အိမ်ကြီးပေါ်မှာပဲ တွေ့ကြပေါ့” လူကြီးအိမ်ထဲက ထွက်လာတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေတယ်။ အဘ က သူ့ကို စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် သူရှိတဲ့အချိန် လာတွေ့ခွင့်တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်။ ဘယ်လိုပါလိမ့်။ ညပိုင်း အလုပ်ဆင်းချိန်ရောက်တော့ မောင်စိုးသိုက်ကို မမနီလာက ဖုန်းနဲ့လှမ်းခေါ်တယ်။ အိမ်ကြီးထဲကို ပြန်သွားရတာပေါ့။ အိမ်ကြီးထဲက ဝန်ထမ်းတွေ တစ်ယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ အားလုံးက အလုပ်သမားတန်းလျားကို ပြန်ကုန်ကြပြီ။ မောင်စိုးသိုက် ဝင်လာတော့ မနီလာက ထမင်းစားခန်းထဲကို လှမ်းခေါ်တယ်။ ထမင်းဝိုင်းပေါ်မှာ အကောင်းစားအမြည်းတွေ ပြည့်လို့ပါလား။ ဘာတံဆိပ်မှန်းတောင် မသိတဲ့ နိုင်ငံခြား အရက်ပုလင်းကြီးလည်း ထောင်ထားတယ်။ “ကဲ မောင်စိုးသိုက် မင်း နည်းနည်းပါးပါး သောက်တတ်တယ်မဟုတ်လား ချကွာ။ ဒီပုလင်းက ငါ့ကို တပည့်တစ်ယောက် လာကန်တော့ထားတာ။ အစစ်ကွ” “ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့အဘ” နို့အုံဖြူဖြူကြီးကို တမင်မပေါ်ပေါ်အောင် ဇာပါးပါးလေး ဝတ်ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ကို အရက်ငှဲ့ပေးတယ်။ ဦးဘသော်နဲ့ မောင်စိုးသိုက် ဟာ အရက်လေးသောက်လိုက် ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်လေးတွေ ပြောလိုက်နဲ့ အရက်ဝိုင်းက အရှိန်လေး တက်လာနေတယ်။ မနီလာက မောင်စိုးသိုက် နားထိုင်ပြီး လက်မောင်းလေးကို နမ်းလိုက်။ အောက်ကနေ ဂွေး ကို နိူက်လိုက် လုပ်နေတော့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မျက်နှာတွေပူလို့။ ဦးဘသော် က တော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ “ကဲကဲ မင်းတို့ နှစ်ယောက် သွားနားကြတော့။ ကိုယ်နဲ့ မနီလာရဲ့ အခန်းမှာ နားလို့ရတယ်။ တံခါးတော့ ဖွင့်ထားကွာ။ ကိုယ်အသံလေးတွေ ကြားရတာပေါ့။ မီးပိတ်ချင်ပိတ်ကြပါတဲ့။ မနီလာကတော့ ကလေးမလေး တစ်ယောက်လို မောင်စိုးသိုက်လက်ကို ဆွဲပြီး သွက်သွက်လေး ရှေ့က ဦးဆောင် ထွက်သွားတယ်။ “လာမောင် မမ နောက်လိုက်ခဲ့တဲ့” ဦးဘသော် နဲ့ မနီလာ တို့ရဲ့ အိပ်ခန်းဟာ အိမ်တစ်လုံးစာလောက်ရှိတယ်။ အိပ်ရာကြီးကလည်း ၁၅ ပေ ပတ်လည်လောက်များ ရှိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုနေရာမျိုးပေါ်က မနီလာ ဟာ လူလစ်တိုင်း သူ့ရဲ့ အလုပ်သမား တန်းလျားအခန်းလေးကို ရောက်ရောက်လာတာ အံ့သြမိပါရဲ့။ ပိုအံ့သြဖို့ကောင်းတာက သူ့လို ယာဉ်မောင်း တစ်ယောက်ကို ဦးဘသော်က သူ့အိပ်ရာပေါ်ကို သူ့ဇနီးနဲ့ လွှတ်ပေးတာပဲ။ မသောက်ဖူးတဲ့ အကောင်းစား အရက်ပုလင်းရဲ့ သင်းသင်းလေးမူးနေတာရော၊ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရော၊ ဇာဂါဝန်အတိုလေး နဲ့ လုပ်ချင်စရာ ဖြစ်နေတဲ့ မနီလာကြောင့်ရော မောင်စိုးသိုက် ဟာ ဒါတွေကို မစဉ်းစားတော့ဘူး။ မနီလာရဲ့ ခါးကနေ သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး လည်ပင်းကို စစုပ်တော့တယ်။ မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ကို သိပ်ကြိုက်တာပဲ။ ရေမွှေးအကောင်းစားနံ့နဲ့ ချွေးနံ့လေး ရောနေတာ။ လည်ပင်းကို စုပ်ထားရင် လျှာကြီးနဲ့ လည်ပင်းကြောတစ်လျှောက် လိုက်သပ်ပေးလိုက်တယ်။ ၂ မိနစ်လောက် ပြင်းပြင်းလေး လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကို ဖက်ထားတဲ့ မနီလာရဲ့ လက်တွေက တင်းကျပ်လာပြီး လိုက်ကုပ်ခြစ်တော့တယ်။ “အား အား အား အမလေးနော် အား အား” သူ့ယောင်္ကျား အပြင်ကနေ ကြည့်နေမှန်း သိလို့လား၊ အလုပ်သမား တန်းလျားထဲမှာထက် ပိုလွတ်လပ်လို့လား မပြောတတ်ဘူး။ မနီလာဟာ ပိုပြီး ထန်ပြနေသလိုပဲ။ မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ လည်ကုပ်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ငုံ့ကျလာတဲ့ မောင်စိုးသိုက် မျက်နှာအနှံ့လိုက်နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လျှာပါ ထွက်လာပြီး လိုက်ယက်တော့တာပဲ။
ကဲ လျှာခြင်း နမ်းတာ စပါပြီ။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ လျှာကြီးနဲ့ ထိလိုက်တိုင်း ရူးမတက်အောင် ထန်လာတယ်။ တစ်ယောက်လျှာကို တစ်ယောက် ပလွတ် ပလွတ်နဲ့ စုပ်နေတာ ၁၀ မိနစ်လောက်တောင် ကြာမလား မသိဘူး လျှာတွေတောင် ညောင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။ မီးရောင်ဖျဖျ လေး လင်းနေတဲ့ အခန်းထဲကို အပြင်ကနေ ဦးဘသော် တစ်ယောက် ကြည့်နေတယ်။ တကယ်တော့ သူကုတင်ဘေးကနေ သွားကြည့်ချင်တာ။ ဒါပေမဲ့ မောင်စိုးသိုက်နဲ့ မနီလာ အနှောက်အယှက် ဖြစ်မှာ စိုးလို့ အခန်းအပြင်ကနေပဲ ဒရင်းဘတ်လေးပေါ် လှဲရင်း မိန်ဖျဖျမြင်ကွင်းကို လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ဒါကို ကြည့်နေရတာ သူ့ ကိုယ်ထဲမှာ စူးစူးနစ်နစ်ကို ကြိုက်တယ်။ အလုပ်များလှတဲ့ တာဝန်ကြီးသူ ဦးဘသော်ဟာ ခုလောက် လိင်စိတ်မပေါ်မိတာ ကြာပြီ။ ခုတော့ သိပ်အရသာ ရှိတာပဲ။ ကြည့်ပါလား မောင်စိုးသိုက်ဟာ သူ့မိန်းမ ရဲ့ နို့ကြီးတွေကို အားရပါးရ နယ်နေပြီ။ အစကတည်းက ထန်တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ့ အသံစုံတွေနေတယ်။ နယ်နေရင်း အားမရဖြစ်လာတဲ့ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို ညှစ်ထားပြီး တစ်ဖက်ကို အားရပါးရ စို့လေရဲ့။ “မောင် အရမ်းကြိုက်တယ်။ မောင်ရေ။ မမ ကြိုက်တယ်။ အားကုန်စို့လိုက်ပါ။” နို့စို့ခံနေရင်း မနီလာဟာ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ပုဆိုးအပြင်ကနေ ကိုင်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ မနီလာဟာ ကုတင်အောက်ကို ဆင်းပြီး ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်တယ်။ မောင်စိုးသိုက်က မတ်တပ်ရပ်လျက်ပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင်စိုးသိုက် ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးကို စုပ်ပေးရင်း ရှေ့တို့နောက်ဆုတ် လုပ်လေရဲ့။ ခေါင်းကြီးကို ပေါင်ရင်းအောက်ဝင်ပြီး ဥတွေကိုပါ လိုက်စုပ်တာ။ “မောင် မမ ပါးစပ်ကို လိုးပါနော်” မောင်စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ လုပ်နေပါပြီ။ဇစ် ဇစ် ဇစ် ဇစ် နဲ့ အသံတွေ တောင်ကြားရတယ်။ ဦးဘသော် မနေနိုင်တော့ဘူး။ ထုပြီလေ။ “မောင် လိုးပေးပါတော့” မနီလာ က ပြောလိုက်တယ်။ “မောင် စောက်ဖုတ်ယက်ဦးမယ်လေ မမရဲ့” “နောက်မှ ယက်တော့ ကလေးရယ်။ မမ တအားကို ဖြစ်နေပြီ ခုပဲ လိုးပါတော့” ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ မနီလာ ဟာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲပေးလိုက်တယ်။ မနီလာ ဟာ ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် ဝပေမယ့် လူကြီးကတော်ပီပီ ရုပ်ကလည်းချော၊ မင်းကြိုက်စိုးကြိုက် အသားအရေကြီးနဲ့ ဆိုတော့ ခုန်အုပ်ချင်စရာကြီးပေါ့။ မောင်စိုးသိုက်ဟာ မချွတ်ရသေးတဲ့ သူ့အင်္ကျီကို အကုန်ချွတ်ပြီး လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပေါ်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းတံကြီးကို မနီလာရဲ့ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး တောနက်နက် အဖုတ်ကြီးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ “အား အား အား မောင်ရယ် ဘယ်တော့မှ မရိုးဘူး” မောင်စိုးသိုက် ဟာ အပေါ်ကနေ လှေကြီးထိုးနဲ့ပဲ တစ်ချက်ခြင်း ဖြည်းဖြည်းညှောင့်လိုက်၊ ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက် လုပ်နေတယ်။ အထဲက မနီလာရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက ညှစ်ပေးတာကြောင့် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေပုံ ပေါ်တယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ပုံစံ ပြောင်းကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် က အောက်နေလှဲလိုက်တယ်။ မနီလာက အပေါ်ကနေ မောင်စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အထက်အောက် ခါရင်း လုပ်ပေးနေသလို့ မောင်စိုးသိုက်ကလည်း အောက်နေ ပင့်ပင့်ပြီး ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အပေးအယူ ညီလိုက်ကြတာ။ မနီလာက အပေါ်တက်ခုန်ပေးနေတော့ သူ့ရဲ့ နာမည်ကျော် နို့ကြီးနှစ်လုံးက တုန်တုန်နေတာပေါ့။ “မောင်ရေ မမ ပြီးချင်လာပြီ။ တူတူပြီးရအောင်နော်” မောင်စိုးသိုက်က အပေါ်က ပြန်တက်ပြီး မနီလာကို အားရပါးရ ပြန်ဆောင့်ပြန်ပြီ။ ဗြွတ် ဗြွတ် ဗြွတ်နဲ့ အသံတွေ အားအား အီးအီး အသံတွေက အခန်းလုံးညံလို့ပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက် ၅မိနစ်လောက် စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ပြီးတဲ့အခါ နှစ်ယောက်လုံး ခြေပစ်လက်ပစ် ပြီးသွားကြတယ်။ မောင်စိုးသိုက် ရင်ခွင်ထဲကို ဝင်ရင်း မနီလာ အမောဖြေနေလေရဲ့။ “မမ ရေ။ အဘ ဘယ်လိုနေမလဲမသိဘူး” “သူလည်း ခုလောက်ဆို ပြီးသွားလောက်ပြီ ကလေးရဲ့” မီးရောင်ဖျဖျလေးနဲ့ အခန်းထဲမှာ လူသားနှစ်ယောက် ဝတ်လစ်စလစ်နဲ့ ။ အခန်းပြင်မှာလည်း ကျေနပ်စွာ ပြုံးနေတဲ့ လင်သားတစ်ယောက်။ ပြီးပါပြီ။
(Zawgyi)
အခန်းထဲမွာ လူတစ်ယောက် ရောက်နေတယ္ဆိုတာ ဦးဘေသာ် သိတယ်။ သိမွာပေါ့ အသံတြေ ထြက်နေတာကိုး။ ယာဉ်မောင်းမောင္စိုးသိုက် ရဲ့ အိမ္ခန်းဆောင်လေးထဲက ထြက်နေတာ မနီလာ အသံမွန်းလည်း သိတယ်။ “မမ ကို လိုးပါ မောင်ရယ်။ ကြမ်းကြမ်းလေးနော်။ အား အား ရွီး ရွီး” ဦးဘေသာ် ရင်တြေ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာခဲ့တယ်။ သူသိတာက သူ ဒါကို အရမ်း ကြည့္ခ်င္တာပဲ။ အသံလေး ကြားနေတာနဲ့ တင် တော်တ္စောိတ်တြေ တမိုးျဖစ္လာတာကိုး။ မျဖစ္ဘူး သူဒါကို ျမင်ရမွကို ျဖစ္မယ်။ မောင္စိုးသိုက် ရဲ့ အိမ္ခန်းဆောင်လေးပေါ် မတက်တော့ဘဲ ဘေးကေန ပတ်သြားလိုက္တယ်။ အသံမထြက်အောင် အသာလေး နင်းပြီး ခေါင်းရင်းကို သြားလိုက္တယ်။ ျပတင်းပိတ္ထားတယ်။ အထဲက လိုက္ကာ ပါးပါးလေး တပ္ထားတယ်။ ဒါပေမဲ့ လိုက္ကာကြားထဲကေန ဘာတြေ ျဖစ်နေတယ္ဆိုတာကို သေခ်ာကြည့္လို့ရတယ်။ အသံကေတာ့ နည်းနည်းတိုးသြားတယ်။ မနီလာ ဟာ အသက် ၄၅နွစ်အရြယ် ျမန္မာအမိုးသမီးတို့ရဲ့ ထုံးစံ နည်းနည်းဖိုင့်ပြီး ဗိုက္ပူစ ျပုနေပြီ။ ဒါပေမဲ့ တော်တ္ဆောြဲဆောင္မှုရွိတဲ့ပုံစံပဲ။ ဦးဘေသာ်ဟာ မနီလာကိုကြည့်ရင် တံတြေးတြေ မိုခ်လိုက်ရတယ်။ သူ့ကို ဒါမိုး မျမင်ရတာ သူ့အသံဒါမိုး မကြားရတာ၊ ဒါမွမဟုတ် နားမေထာင္မိတာတောင် အေတာ်ကြာပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင္စိုးသိုက် အိပ်ရာပေါ်မွာ လေးဘက်ထောက္ထားတယ်။ မောင္စိုးသိုက္က နောက္ကေန ဒူးထောက္ထိုင်ပြီး ရွေ့တိုး နောက္ဆုတ္နဲ့ ခပ္ဆတ္ဆတ် ဆောင့်ပေးနေတယ်။ တစ္ခ်က်ဆောင့္လိုက္တိုင်း တုန္တုန်သြားတဲ့ နို့ကြီးတြေကို ျမင်ရင်း ဦးဘေသာ် အောက္ကဟာကြီး မာကေ်ာလာတာကို သတိထားမိတယ်။ သူ့ကို တစ်ယောက် ယောက္က လက္နဲ့ မဆြေပးမခ်င်း ခုလို ထောင္ထလာတာမိုး မျဖစ္တာ နွစ်တော်တော်တောင် ကြာပြီ။ လက္နဲ့ ထိပ္ကို ကိုင်ကြည့္တာ အရည်ေတြေတာင် စိုစိလာတယ်ဟ။ တစ္ခ်က်ဆောင့္လိုက္တိုင်း မနီလာ ကောင်းကောင်း သြားတာကို ကြည့်ရတာ အရသာပဲ။ မနီလာ ဟာ လက္တစ္ဖက္တည်းနဲ့ လေးဘက်ထောက္ထားပြီး သူ့နို့ကြီးတြေကို သူျပန္နယ်နေတယ်။ “မောင် ရေ မမ အယက္ခံခ်င္တယ်” “ဟုတ် မမ” လုပ်နေရင်း မောင္စိုးသိုက်ဟာ ခုတင်အောက္ဘက္ဆင်းပြီး ထိုင္ခ်လိုက္တယ်။ မနီလာက ပေါင္ကို ကားပေးထားတယ်။ မောင္စိုးသိုက် ဟာ ပထမပိုင်း မနီလာရဲ့ ရင်သားတြေကို အရင္စို့ပေးနေတယ်။ မနီလာ ဟာ အ္လောိုက္တာ အသံကို စုံနေတာပဲ။ တော်တော်ကောင်းနေတယ် ထင်ရဲ့။ ပြီးတော့ ျဖည်းျဖည်းခ်င်း ဗိုက္ကိုယက်ပေးနေတယ်။ “မမ ကြျန်တော် အဖုတ်ကြီးကို ယက္လိုက်ရမလား” “ပတ္ပတ္စက္စက် ေျပာပေးပါ မောင်ရယ်။ မမ စောက္ဖုတ္ကို အားရပါးရ ယက္လိုက္စမ်းပါ။ အား ရွီး” မောင္စိုးသိုက်ဟာ လက္နွစ္ဖက္နဲ့ နို့အုံကြီးကို ဆြဲညှစ္ထားရင်း အေမွှးမဲမဲကြီးတြေကြားထဲ ခေါင်းကို နွစ္ခ်လိုက္တယ်။ ခေါင်းက ငုံ့လိုက္နိမ့္လိုက္နဲ့ ယက္လိုက်၊ အေစ့ကြီးကို ြပြတ္ကနဲ ြပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက် လုပ်နေတာပေါ့။
“ကောင်းလိုက္တာ မောင်ရယ်။ မောင်ရယ်။ အား အား အား။ ကြိုက္တယ် ကြိုက္တယ်။ စုပ္လိုက္စမ်း စုပ္စမ်း” မနီလာဟာ ရုတ္တရက် ထလိုက်ပြီး မောင္စိုးသိုက် ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို တြပြတ်ြပြတ္နဲ့ ယူစုပ်နေတယ်။ မောင္စိုးသိုက် က မနီလာ ရဲ့ ခေါင်းကို ျပန္ကိုင္ထားတာပေါ့။ ြပြတ် ြပြတ် ြပြတ် ြပြတ် ဖီ ြပြတ် ဖီ မနီလာဟာ တဆတ္ဆတ်တောင်နေတဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ယူပြီး တံတြေးနဲ့ ထြေးလိုက် ငုံပြီးစုပ္လိုက် လုပ်နေတယ်။ ၄ မိနစ်လောက် ကြာမလားမသိဘူး စိတ်ကြိုက္ကို စုပ်နေတာ။ ကောင်းလိုက္တာ မနီလာရယ်။ ဦးဘေသာ် ဟာ သူ့ပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းကြီးကို ဂြင်းတိုက်နေလိုက္တယ်။ သူဒီလို စိတ္ပါလက္ပါ မရွိတာ ကြာပါပြီကော။ “မမ ခဏရပ္ပါဦး ကြျန်တော် ပြီးခ်င်နေပြီ။ အား အား” မနီလာ က ပါးစပ္ထဲက မောင္စိုးသိုက် ပစ္စည်းကို ျပန္ထုတ်ပေးလိုက္တယ်။ “မောင်လေး စိတ်ကြိုက်သာ ခံစားစမ်းပါ။ မမ ကို အားမနာနဲ့” လို့ ေျပာပြီး ပစ္စည်းကို ဆုပ္ကိုင်ပြီးတော့ ဆက္တိုက္ထုပေးတယ်။ သူ့မ်က္နွာနဲ့ ပါးစပ္ဆီကိုလည်း ခိန္ထားတာပေါ့။ ပြီးတော့မယ် မမ အားအား ပြီးပြီ ပြီးပြီ အားအား မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ သုတ်ရည္မ်ားဟာ အေထြးလိုက္ကို မနီလာရဲ့ မ်က္နွာကြီးပေါ် သြားစင္တယ်။ တော်တ္မော်ားမ်ားကလည်း ပါးစပ္ထဲ ဝင်သြားတယ်။ မနီလာ ဟာ ပြီးသြားတဲ့ မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို အဆာပိတ် ျပန္စုပ်နေတယ်။ အသံအက်ယ်ကြီးပဲ ရွလြတ် ရွလြတ္နဲ့။ မောင္စိုးသိုက် ကေတာ့ အရုပ်ကြိုးျပတ်။ ဦးဘေသ္လာည်း ပြီးသြားတယ်။ ပုဆိုးေတြေတာင် ပေကုန္တယ်။ မနီလာ ဟာ အဝတ်တြေ ျပန်ဝတ်ပြီး သူ့အိပ္ထဲက သောင်းတန္တခို့ကို ထုတ်ပေးနေတယ်။ “မမ သိပ္ကို ကေ်နပ်သြားတယ်မောင်ရယ်။ ကဲ မုန့္ဖိုးယူပါဦး ကိုယ်တော်လေး။ မမလည်း မင်းအဘ က မျဖည့္ဆည်းပေးတာကြာလို့ သိပ္ကို ဆာနေတာ” “မယူပါရေစနဲ့ မမရယ်။ ကြျန်တော် က မမ ကို ခ်စ္လို့ လုပ်ပေးတာပါ။ ပြီးတော့ ကြျန်တ္လောည်း လုပ္ခ်င္လို့ပါ။ ကြျန်တော် သူမ်ား မယားကို ကြာခိုပေမယ့် ခ်ူတော့မစားပါဘူး။ ကဲ မမျပန်တော့။ အဘ ျပန္လာတော့မယ်နော်။ ခ်စ္တယ်” မောင္စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ပါးနွစ္ဖက္ကို မွှေးမွှေးပေးလိုက္တယ်။ ဦးဘေသာ် က တော့ ခေ်ာင်းကြည့်ရတာကို သူဘယ်လောက် ကေ်နပ်သလဲဆိုတာ ျပန်ပြီး အံ့ြသေနမိတယ်။ “အဘ ခေါ်တယ် ဆိုလို့ပါ” မောင္စိုးသိုက် က မတ္တပ်လေးရပ္လို့ လက္ကေလးနောက္ပစ်ရင်း ေျပာလိုက္တယ်။ “အေး မောင္စိုးသိုက် လာပါဦး ထိုင္ပါဦး” ဦးဘေသာ် က သူ့ဇနီး မနီလာနဲ့ အတူ ထိုင်နေတဲ့ စားပြဲဝိုင်း ကုလားထိုင်တြေထဲက လြတ်နေတဲ့ ထိုင္ခုံတစ္ခုကို ျပလိုက္တယ်။ မောင္စိုးသိုက္ခမ်ာ မ်က္စိပ်က် မ်က္နွာပ်က္နဲ့။ သူတို့ ခိုးစားနေတာကို ဦးဘေသာ်ကြီး သိသြားလို့လား။ အမနီလာ ကေတာ့ ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင္ပဲ။ ဘာမ်ားျဖစ္လို့ပါလိမ့်။ မောင္စိုးသိုက် ဟာ သူ့ကေ်းဇူးရွင် ဆရာ ဦးဘေသာ် ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ျဖစ်နေတာကြောင့် စိတ္ထဲမွာ အမြဲတမ်း အျပစ်ရွိသလို ခံစားနေရတယ်။ ဦးဘေသာ်ျပတဲ့ ထိုင္ခုံမွာ မောင္စိုးသိုက် က က်ုံ့က်ုံ့လေး ဝင္ထိုင္လိုက္တယ်။ “ဘယ္လိုလဲ မင်းမမနီလာနဲ့ ခ်စ်ရတာ အဆင်ေျပရဲ့လား” “ဗ်ာ ဟို ဟို ဟိုလေ” မနီလာက ပြုံးပြီးတော့ ခေါင်းညိမ့်ျပတယ်။ “အစ္ကိုကြီးက မမတို့ နွစ်ယောက္ကို အေနွာက်အယွက် မေပးပါဘူးတဲ့။ သူက မောင္စိုးသိုက် မမနဲ့ ေနေပးနေတာကို ကေ်းဇူးတင္ပါသတဲ့။ ဒါကြောင့် မေကြာက္ပါနဲ့ မောင်လေးရဲ့” မောင္စိုးသိုက် မ်က္စိလည်သြားတယ်။ လူကြီးကေတ္ကာို ယာဉ်မောင်းက ကြာခိုမိတာ ခုဆိုရင် မဖမ်းခ်ုပ္တဲ့အျပင် ကေ်းဇူးတောင် တင္တယ္ဆိုပဲ။ ဦးဘေသ္ကာ ဆက်ေျပာတယ်။ “တစ္ခုပဲရွိတယ် မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ မင်းရဲ့ ဝန္ထမ်း လိုင်းခန်းလေးထဲမွာ တြေ့နေတာတော့ မေကာင်းဘူး။ တော်ကြာ တျခားသူတြေ သိသြားရင် ကိုယ္လည်း မေကာင်းဘူး။ ကိုယ်ရွိတဲ့ အခိန် မောင်ရင့္ကို လွမ်းခေါ်လိုက္မယ်။
မင်းနဲ့ မမ နီလာနဲ့ အိမ်ကြီးပေါ်မွာပဲ တြေ့ြကေပါ့” လူကြီးအိမ္ထဲက ထြက္လာတော့ မောင္စိုးသိုက်ဟာ အူကြောင်ကြောင်ျဖစ်နေတယ်။ အဘ က သူ့ကို စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင် သူရွိတဲ့အခိန် လာတြေ့ခြင့်တောင် ပေးလိုက်သေးတယ်။ ဘယ္လိုပါလိမ့်။ ညပိုင်း အလုပ္ဆင်းခိန်ရောက်တော့ မောင္စိုးသိုက္ကို မမနီလာက ဖုန်းနဲ့လွမ်းခေါ်တယ်။ အိမ်ကြီးထဲကို ျပန်သြားရတာပေါ့။ အိမ်ကြီးထဲက ဝန္ထမ်းတြေ တစ်ယောက္မွ မရွိတော့ဘူး။ အားလုံးက အလုပ်သမားတန်းလ်ားကို ျပန္ကုန်ကြပြီ။ မောင္စိုးသိုက် ဝင္လာတော့ မနီလာက ထမင်းစားခန်းထဲကို လွမ်းခေါ်တယ်။ ထမင်းဝိုင်းပေါ်မွာ အေကာင်းစားအျမည်းတြေ ျပည့္လို့ပါလား။ ဘာတံဆိပ္မွန်းတောင် မသိတဲ့ နိုင်ငံျခား အရက္ပုလင်းကြီးလည်း ထောင္ထားတယ်။ “ကဲ မောင္စိုးသိုက် မင်း နည်းနည်းပါးပါး သောက္တတ္တယ္မဟုတ္လား ခ်ကြာ။ ဒီပုလင်းက ငါ့ကို တပည့္တစ်ယောက် လာကန်တော့ထားတာ။ အစစ္ကြ” “ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ္ကဲ့အဘ” နို့အုံျဖူျဖူကြီးကို တမင္မေပါ်ပေါ်အောင် ဇာပါးပါးလေး ဝတ္ထားတဲ့ မနီလာက ဦးဘေသ္နာဲ့ မောင္စိုးသိုက် ကို အရက်ငွဲ့ပေးတယ်။ ဦးဘေသ္နာဲ့ မောင္စိုးသိုက် ဟာ အရက်လေးသောက္လိုက် ရွေးဟောင်းနွောင်းျဖစ်လေးတြေ ေျပာလိုက္နဲ့ အရက်ဝိုင်းက အရွိန်လေး တက္လာနေတယ်။ မနီလာက မောင္စိုးသိုက် နားထိုင်ပြီး လက်မောင်းလေးကို နမ်းလိုက်။ အောက္ကေန ဂြေး ကို နိူက္လိုက် လုပ်ေနေတာ့ မောင္စိုးသိုက်ဟာ မ်က္နွာတြေပူလို့။ ဦးဘေသာ် က တော့ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ “ကဲကဲ မင်းတို့ နွစ်ယောက် သြားနားြကေတာ့။ ကိုယ္နဲ့ မနီလာရဲ့ အခန်းမွာ နားလို့ရတယ်။ တံခါးတော့ ဖြင့္ထားကြာ။ ကိုယ်အသံလေးတြေ ကြားရတာပေါ့။ မီးပိတ္ခ်င္ပိတ်ကြပါတဲ့။ မနီလာကေတာ့ ကေလးမေလး တစ်ယောက္လို မောင္စိုးသိုက္လက္ကို ဆြဲပြီး သြက်သြက်လေး ရွေ့က ဦးဆောင် ထြက်သြားတယ်။ “လာမောင် မမ နောက္လိုက္ခဲ့တဲ့” ဦးဘေသာ် နဲ့ မနီလာ တို့ရဲ့ အိပ္ခန်းဟာ အိမ္တစ္လုံးစာလောက်ရွိတယ်။ အိပ်ရာကြီးကလည်း ၁၅ ပေ ပတ္လည်လောက္မ်ား ရွိမလားမသိဘူး။ ဒီလိုနေရာမိုးပေါ်က မနီလာ ဟာ လူလစ္တိုင်း သူ့ရဲ့ အလုပ်သမား တန်းလ်ားအခန်းလေးကို ရောက်ရောက္လာတာ အံ့သြမိပါရဲ့။ ပိုအံ့သြဖို့ကောင်းတာက သူ့လို ယာဉ်မောင်း တစ်ယောက္ကို ဦးဘေသ္ကာ သူ့အိပ်ရာပေါ်ကို သူ့ဇနီးနဲ့ လွှတ်ပေးတာပဲ။ မေသာက္ဖူးတဲ့ အေကာင်းစား အရက္ပုလင်းရဲ့ သင်းသင်းလေးမူးနေတာရော၊ ပတ်ဝန်းက်င်ရဲ့ ဆြဲဆောင္မှုရော၊ ဇာဂါဝန်အတိုလေး နဲ့ လုပ္ခ်င္စရာ ျဖစ်နေတဲ့ မနီလာကြောင့်ရော မောင္စိုးသိုက် ဟာ ဒါတြေကို မစဉ်းစားတော့ဘူး။ မနီလာရဲ့ ခါးကေန သိုင်းဖက္လိုက်ပြီး လည္ပင်းကို စစုပ်တော့တယ်။ မောင္စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့ကို သိပ်ကြိုက္တာပဲ။ ေရေမွှးအေကာင်းစားနံ့နဲ့ ခြျေးနံ့လေး ရောနေတာ။ လည္ပင်းကို စုပ္ထားရင် လွ်ာကြီးနဲ့ လည္ပင်းကြောတစ်လွေ်ာက် လိုက်သပ်ပေးလိုက္တယ်။ ၂ မိနစ်လောက် ျပင်းျပင်းလေး လုပ်ပေးလိုက်တော့ သူ့ကို ဖက္ထားတဲ့ မနီလာရဲ့ လက်တြေက တင်းက်ပ္လာပြီး လိုက္ကုပ်ျခစ်တော့တယ်။ “အား အား အား အမေလးနော် အား အား” သူ့ယောက်ၤား အျပင္ကေန ကြည့်နေမွန်း သိလို့လား ၊ အလုပ်သမားတန်းလ်ားထဲမွာထက် ပိုလြတ္လပ္လို့လား မျေပာတတ္ဘူး။ မနီလာ ဟာ ပိုပြီး ထန်ျပေနသလိုပဲ။ မနီလာဟာ မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ လည္ကုပ္ကို သိုင်းဖက္လိုက်ပြီး ငုံ့က်လာတဲ့ မောင္စိုးသိုက် မ်က္နွာအနွံ့လိုက္နမ်းတယ်။ ပြီးတော့ လွ်ာပါ ထြက္လာပြီး လိုက်ယက်တော့တာပဲ။
ကဲ လွ်ာျခင်း နမ်းတာ စပါပြီ။ မောင္စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ လွ်ာကြီးနဲ့ ထိလိုက္တိုင်း ရူးမတက်အောင် ထန္လာတယ်။ တစ်ယောက္လွ်ာကို တစ်ယောက် ပလြတ် ပလြတ္နဲ့ စုပ်နေတာ ၁၀ မိနစ်လောက်တောင် ကြာမလား မသိဘူး လွ်ာေတြေတာင် ညောင်းလာတယ်။ ပြီးတော့ အိပ်ရာပေါ် လွဲခ်လိုက္တယ်။ မီးရောင္ဖ်ဖ် လေး လင်းနေတဲ့ အခန်းထဲကို အျပင္ကေန ဦးဘေသာ် တစ်ယောက် ကြည့်နေတယ်။ တကယ်တော့ သူကုတင်ဘေးကေန သြားကြည့္ခ်င္တာ။ ဒါပေမဲ့ မောင္စိုးသိုက် နဲ့ မနီလာ အေနွာက်အယွက် ျဖစ္မွာ စိုးလို့ အခန်းအျပင္ကေနပဲ ဒရင်းဘတ်လေးပေါ် လွဲရင်း မိန္ဖ်ဖ်ျမင္ကြင်းကို လွမ်းကြည့်နေတယ်။ ဒါကို ကြည့်နေရတာ သူ့ ကိုယ္ထဲမွာ စူးစူးနစ္နစ္ကို ကြိုက္တယ်။ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ တာဝန်ကြီးသူ ဦးဘေသာ်ဟာ ခုလောက် လိင္စိတ္မေပါ်မိတာ ကြာပြီ။ ခုတော့ သိပ်အရသာ ရွိတာပဲ။ ကြည့္ပါလား မောင္စိုးသိုက်ဟာ သူ့မိန်းမ ရဲ့ နို့ကြီးတြေကို အားရပါးရ နယ်နေပြီ။ အစကတည်းက ထန္တဲ့ မနီလာဟာ တအီးအီး တအားအား နဲ့ အသံစုံေတြေနတယ်။ နယ်နေရင်း အားမရျဖစ္လာတဲ့ မောင္စိုးသိုက်ဟာ မနီလာရဲ့ နို့ကြီးတစ္ဖက္ကို ညှစ္ထားပြီး တစ္ဖက္ကို အားရပါးရ စို့လေရဲ့။ “မောင် အရမ်းကြိုက္တယ်။ မောင်ရေ။ မမ ကြိုက္တယ်။ အားကုန္စို့လိုက္ပါ။” နို့စို့ခံနေရင်း မနီလာဟာ မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းကြီးကို ပုဆိုးအျပင္ကေန ကိုင်ပေးနေတယ်။ နောက်တော့ မနီလာဟာ ကုတင်အောက္ကို ဆင်းပြီး ဒူးထောက် ထိုင္လိုက္တယ်။ မောင္စိုးသိုက္က မတ္တပ်ရပ္လ်က်ပေါ့။ မနီလာ ဟာ မောင္စိုးသိုက် ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးကို စုပ်ပေးရင်း ရွေ့တို့နောက္ဆုတ် လုပ်လေရဲ့။ ခေါင်းကြီးကို ပေါင်ရင်းအောက်ဝင်ပြီး ဥတြေကိုပါ လိုက္စုပ္တာ။ “မောင် မမ ပါးစပ္ကို လိုးပါနော်” မောင္စိုးသိုက် ဟာ မနီလာရဲ့ ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရွေ့တိုးနောက္ဆုတ္နဲ့ လုပ်နေပါပြီ။ဇစ် ဇစ် ဇစ် ဇစ် နဲ့ အသံတြေ တောင်ကြားရတယ်။ ဦးဘေသာ် မေနနိုင်တော့ဘူး။ ထုပြီလေ။ “မောင် လိုးပေးပါတော့” မနီလာ က ေျပာလိုက္တယ်။ “မောင် စောက္ဖုတ်ယက်ဦးမယ်လေ မမရဲ့” “နောက္မွ ယက်တော့ ကေလးရယ်။ မမ တအားကို ျဖစ်နေပြီ ခုပဲ လိုးပါတော့” ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ့ မနီလာ ဟာ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ပက္လက္လွန် ပေါင္နွစ္ဖက္ကို ဖြဲပေးလိုက္တယ်။ မနီလာ ဟာ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့် ဝေပမယ့် လူကြီးကေတ္ပာီပီ ရုပ္ကလည်းခေ်ာ၊ မင်းကြိုက္စိုးကြိုက် အသားအေရကြီးနဲ့ ဆိုတော့ ခုန်အုပ္ခ်င္စရာကြီးပေါ့။ မောင္စိုးသိုက်ဟာ မခြျတ်ရေသးတဲ့ သူ့အက်ႌကို အကုန္ခြျတ်ပြီး လွှင့္ပစ္လိုက္တယ်။ ပြီးတော့ အေပါ်ကေန ဒူးထောက္ထိုင်ပြီး သူ့ ပစ္စည်းတံကြီးကို မနီလာရဲ့ ျဖူျဖူဖြေးဖြေး တောနက္နက် အဖုတ်ကြီးထဲ ျဖည်းျဖည်းခ်င်း ထိုးသြင်းလိုက္တယ်။ “အား အား အား မောင်ရယ် ဘယ်တော့မွ မရိုးဘူး” မောင္စိုးသိုက် ဟာ အေပါ်ကေန လွေကြီးထိုးနဲ့ပဲ တစ္ခ်က်ျခင်း ျဖည်းျဖည်းညှောင့္လိုက်၊ ဆောင့်ဆောင့္ခ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ အထဲက မနီလာရဲ့ ပစ္စည်းကြီးက ညှစ်ပေးတာကြောင့် အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေပုံ ပေါ်တယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ ပုံစံ ေျပာင်းကြတယ်။ မောင္စိုးသိုက် က အောက်နေလွဲလိုက္တယ်။ မနီလာက အေပါ်ကေန မောင္စိုးသိုက်ရဲ့ ပစ္စည်းထောင်ထောင်ကြီးပေါ် ထိုင္ခ်လိုက္တယ်။ အထက်အောက် ခါရင်း လုပ်ပေးနေသလို့ မောင္စိုးသိုက္ကလည်း အောက်နေ ပင့္ပင့်ပြီး ဆောင့်ပေးနေတယ်။ အေပးအယူ ညီလိုက်ကြတာ။ မနီလာက အေပါ်တက္ခုန်ပေးေနေတာ့ သူ့ရဲ့ နာမည်ကေ်ာ် နို့ကြီးနွစ္လုံးက တုန္တုန်နေတာပေါ့။ “မောင်ရေ မမ ပြီးခ်င္လာပြီ။ တူတူပြီးရေအာင်နော်” မောင္စိုးသိုက္က အေပါ်က ျပန္တက်ပြီး မနီလာကို အားရပါးရ ျပန်ဆောင့်ျပန်ပြီ။ ြဗြတ် ြဗြတ် ြဗြတ် နဲ့ အသံတြေ အားအား အီးအီး အသံတြေက အခန်းလုံးညံလို့ပေါ့။ သူတို့နွစ်ယောက် ၅မိနစ်လောက် စိတ်ရွိလက်ရွိ ဆောင့်ပြီးတဲ့အခါ နွစ်ယောက္လုံး ေျခပစ္လက္ပစ် ပြီးသြားကြတယ်။ မောင္စိုးသိုက် ရင္ခြင္ထဲကို ဝင်ရင်း မနီလာ အေမာေျဖေနေလရဲ့။ “မမ ရေ။ အဘ ဘယ္လိုနေမလဲမသိဘူး” “သူလည်း ခုလောက္ဆို ပြီးသြားလောက်ပြီ ကေလးရဲ့” မီးရောင္ဖ်ဖ်လေးနဲ့ အခန်းထဲမွာ လူသားနွစ်ယောက် ဝတ္လစ္စလစ္နဲ့ ။ အခန်းျပင္မွာလည်း ကေ်နပ္စြာ ပြုံးနေတဲ့ လင်သားတစ်ယောက်။ ပြီးပါပြီ။
