ဧည့္သည္

တစ္ညလုံးသည္းသည္းမဲမဲ႐ြာေနေသာမိုးကားမိုးလင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္းစဲသြားေခ်ၿပီ။ကလင္အိမ္အေပၚထပ္မွာ ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္ေနေသာေဒၚေကသီႏြယ္ၿခံေစာင့္ႀကီးဦးဘေမာင္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ကိုတံခါးဖြင့္ေပးေနတာကိုလွမ္းျမင္ေနရသည္။ေစာေစာစီးစီးဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္လို႔ေတြးမိသည္။ဦးဘေမာင္ကဧည့္သည္ကိုသူမတို႔တိုက္ႀကီးဆီသို႔ေခၚလာပါတယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ႔သူမတို႔အိမ္ဘက္ကိုနီးလာေသာအခါတြင္လည္းဧည့္သည္ကဦးထုပ္ေဆာင္းထားသျဖင့္မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရေသး။
ခရီးေဝးမွလာခဲ့ဟန္တူသည္။မမေလး မမေလး ဧည့္သည္ေရာက္ေနပါတယ္။သူမအိမ္ေဖာ္မေလးေခ်ာေခ်ာက အေပၚထပ္တက္လာၿပီးေျပာပါတယ္။ေအး သိတယ္ လာခဲ့မယ္ ဆိုၿပီးသူမလည္း အိမ္ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းခဲ့ပါတယ္။သူမဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနတဲ့ေစာေစာကၿခံထဲကိုဝင္လာေသာသူက ေခါင္းကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ လူ႐ြယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ၂၇ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီးေယာက်ၤားေခ်ာေခ်ာေသာသူတစ္ေယာက္။တီရွပ္လက္ျပတ္အနက္ကိုဝတ္ထားသျဖင့္အသားျဖဴျခင္းကိုပိုသိသာသည္။
အားကစားလိုက္စားသူတစ္ဦးမွန္း ထိုလူပုံစံကသက္ေသခံေနသည္။အၾကည့္မ်ားကစူးစိုက္ကာသူမရင္ထဲထိုးေဖာက္သြားသလိုခံစားရသျဖင့္ ေဒၚေကသီႏြယ္မ်က္လြာခ်ထားလိုက္ရသည္။အမက မေကသီႏြယ္ထင္တယ္။ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က စစ္ေသြးပါအမေမာင္ကိုကိုေလးသူငယ္ခ်င္းပါ။ကိုကိုေလးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းခင္ခဲ့ၾကတာပါ။ကိုကိုေလးကလြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ေလာက္ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာၿပီးကြၽန္ေတာ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္မွာရွယ္ယာဝင္ထားခဲ့တယ္။အရင္ႏွစ္က အလုပ္ေတြေအာင္ျမင္ခဲ့လို႔ဒီႏွစ္သူ႔ကိုအျမတ္ေငြေတြထုတ္ေပးဖို႔ေခၚေပမဲ့ေရာက္မလာလို႔ကြၽန္ေတာ္သူ႔ဆီလြန္ခဲ့တဲ့ ၂ လေလာက္က ဖုန္းဆက္ေပမဲ့သူကသူ႔ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚရင္းအျမတ္ေငြေတြကိုေပးပါဆိုလို႔ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာတာပါ။
ေၾသာ့္ငါ့ေမာင္က အမေမာင္ကိုကိုေလးသူငယ္ခ်င္းကိုးမင္းသူငယ္ခ်င္းက လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ကဘဲခရီးထြက္သြားတယ္ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုဗ်ာ့ဧည့္သည္ကေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။ဒုကၡပါဘဲဗ်ာကြၽန္ေတာ္က သူဝမ္းသာေစခ်င္လို႔ဖုန္းႀကိဳမဆက္ထားမိဘူး။လြဲသြားတယ္ဗ်ာ။ ဒီၿမိဳ႕မွာတည္းခိုခန္းမရွိဘူး။ရပါတယ္ငါ့ေမာင္ရယ္။ေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္းဘဲ။ဒီအိမ္မွာဘဲတည္းေပါ့။ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အမ။စစ္ေသြးက ဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဆက္လိုက္သည္။ဟဲလို ကိုကိုေလး မင္းဘယ္ေရာက္ေနလဲစပီကာဖြင့္ေျပာသျဖင့္ေကာင္းေကာင္းၾကားရသည္။ေတာင္ႀကီးမွာကြ စစ္ေသြးရ ဘာကိစၥမင္းအျမတ္ေငြေတြကြာ။ထားလိုက္စမ္းပါသူငယ္ခ်င္းရာ။ မင္းဘဲခဏကိုင္ထားေပး။မဟုတ္ဘူးကြ။ ငါက မင္းတို႔ၿမိဳ႕က မင္းတို႔အိမ္ေရာက္ေနၿပီ။မင္းမရွိလို႔။တည္းခိုခန္းကမရွိ။မင္းမမ သေဘာေကာင္းလို႔ေတာ္ေသးတယ္။ေအးပါေအးပါ ငါေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္မွျပန္လာမွာ။ငါ့အမကိုဖုန္းေပးလိုက္ဦး။ကိုကိုေလးေျပာစကားေၾကာင့္စစ္ေသြးကဖုန္းကိုေပးလိုက္သည္။ဟဲလိုေမာင္ေလး ေျပာမမ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္ထားေနာ္။
ေအးပါဟဲ့ ကိုကိုေလးရယ္။ဖုန္းစပီကာကိုျပန္ပိတ္ၿပီးေျပာေနသျဖင့္ စစ္ေသြး တစ္ေယာက္ကိုကိုေလး နဲ႔သူ႔အမဘာေတြေျပာမွန္းမၾကားရေတာ့။ဒါေပမဲ့ မေကသီႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာရွက္သြားတဲ့ပုံစံေလးေတာ့ေတြ႕ရသည္။နင္ေနာ့ျပန္လာမွေတြ႕မယ္ ကိုေလး ဟြန္းလို႔ေျပာၿပီးဖုန္းခ်လိုက္တာကိုေတြ႕ရသည္။ထိုအခ်ိန္မွာ ေခ်ာေခ်ာက ေကာ္ဖီခြက္ကိုလာခ်သည္။ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦးေမာင္ေလး့ဟုမေကသီႏြယ္ကသူ႔ေရွ႕ကိုေကာ္ဖီခြက္ကိုတြန္းပို႔ရင္းေျပာလိုက္သည္။(၃)ဟူး အိပ္ယာေပၚလွဲခ်ရင္းစစ္ေသြး အေမာေျဖေနသည္။၂ရက္ေလာက္ကားစီးလိုက္ရသျဖင့္လူၾလးည္းေညာင္းညာေနသည္။ ကိုကိုေလးတို႔ၿမိဳ႕ကိုရန္ကုန္ကေန ၂ရက္ေလာက္ ကားအတန္တန္စီးလိုက္ရသည္။ၾကားသာၾကားဖူးသည္။တစ္ခါမွမေရာက္ဖူး။ကိုကိုေလးတို႔ကဒီၿမိဳ႕မွာ အခ်မ္းသာဆုံးေတြ။မိဘေတြလက္ထက္ကတည္းကခ်မ္းသာသူေတြဟုသိရသည္။
ေက်ာင္းတုန္းကအလည္ခဏခဏေခၚေပမဲ့မလိုက္ျဖစ္ခဲ့။မ်က္လုံးမွိတ္လိုက္ေတာ့ မေကသီႏြယ္ကိုျမင္ေယာင္လာသည္။ကိုကိုေလးနဲ႔အတူတူ႐ိုက္ထားေသာဓါတ္ပုံေတြကိုျမင္ဖူးေပမဲ့ဒီေလာက္အျပင္မွာပိုေခ်ာမယ္လို႔မထင္ထား။မနက္က ျမင္ရေတာ့ဘာမွျပင္ဆင္ထားဟန္မတူ။ဝင္းဖန႔္ဖန႔္အသားအေရ။ ျဖဴႏုေနေသာမ်က္ႏွာေလးကိုသူေငးၾကည့္မိေနေသးတယ္။ဆံပင္ကခါးေလာက္ရွိဟန္တူသည္။ထုံးထားၿပီးအၿမိတ္ေလးခ်ထားတာေတာ္ေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ကိုယ္လုံးကိုဟ္ပါက္ကလည္းသြယ္သြယ္ေလး။ဘာေၾကာင့္အပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနသလဲမသိ။အသက္ ၂၉ ေလာက္ေပမဲ့ ၂၄ ေလာက္ထင္ရသည္။အလည္ေခၚေသာကိုကိုေလးကိုပင္ထိုင္ရွိခိုးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားသည္။ေယာက္ဖေရမင္းအမအရမ္းလွတယ္ကြာလို႔တိုးတိုးေလးေရ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။စစ္ေသြးကားေက်ာင္းတုန္းကေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြကိုေတြ႕တုန္းကပင္ဒီေလာက္ရင္မခုန္ခဲ့။
စိတ္လဲမဝင္စား။အခု သူငယ္ခ်င္းအမ ေကသီႏြယ္ကိုျမင္လိုက္ရမွဘာေၾကာင့္သူ႔ရင္ေတြတဒုတ္ဒုတ္ခုန္ေနတာလဲလို႔စဥ္းစားေနမိသည္။ျမန္မာဆန္ဆန္ေလးနဲ႔ယဥ္ယဥ္ေလးလွေသာ ေကသီႏြယ္ကိုစိတ္ကူးထဲမွာျမင္ေယာင္မိေနသျဖင့္ ကာစစ္ေသြးေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့။အိပ္ယာေပၚမွာတလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ည ၁၂ နာရီခန႔္မွာသာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။(၄)ေကသီႏြယ္ အခန္းထဲမွမီးကိုပိတ္လိုက္ေသာလည္း အိပ္မေပ်ာ္။တာသူမရင္ဘတ္ကိုလက္တင္ၾကည့္သည္။တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔သူမရင္ေတြခုန္ေနသည္။တစ္သက္လုံးမခုန္ဖူးေသာသူမရင္က ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။သူမမ်က္လုံးမ်ားကိုေမွးမွိတ္ထားေသာ္လည္းေမာင္ေလးသူငယ္ခ်င္း စစ္ေသြးကိုသူမျမင္ေနမိသည္။ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲမသိဘူးအၾကည့္ေတြကလဲရဲတင္းလိုက္တာ။
မနက္က ေရာက္လာခါစက သူမကိုစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တာသူမတစ္ကိုယ္လုံးေပါက္ထြက္မတတ္ပင္။ဒီၾကားထဲဖုန္းေျပာေတာ့ေမာင္ေလးကစေနေသးသည္။ဘယ္လိုလဲအမ ေယာက္ဖကေခ်ာရဲလားတဲ့။ဒါေၾကာင့္သူမရွက္သြားသည္။တျခားေယာက်ၤားေလးေတြတုန္းကစတာကိုစိတ္ဆိုးေပမဲ့သူမဒီတစ္ခါေတာ့စိတ္မဆိုးမိသည့္အျပင္ရွက္ေသြးေလးမ်ားပင္ျဖာမိသြားေသးသည္။စိတ္ထဲမွာလည္းေက်နပ္သလိုလိုခံစားရသည္။စားပြဲေပၚတင္ထားေသာ သူမဖုန္းမည္လာသျဖင့္သူမေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ ေမာက္ေလးဖုန္းပင္ဖ။ဟဲလိုေျပာ ကိုယ္ေတာ္ေလးဟက္ဟက္ မမအိပ္ၿပီလားလို႔။ အင္းအိပ္ေတာ့မလို႔။
ဘယ္လိုလဲမမ ေယာက္ဖနဲ႔အဆင္ေျပရဲ႕လားဟဲ့ဟဲ့ အမနဲ႔သူနဲ႔ဘာဆညိင္လို႔လဲစမေနစမ္းနဲ႔ သူ႔အမကိုႏွေမွ်ာရမဲ့ဟာကို ၾကည့္စမ္းဟားဟား သိပါတယ္မမရယ္ဒါနဲ႔စကားမစပ္ မမလိုဘဲစစ္ေသြးကလည္းေက်ာင္းတုန္းကရည္းစားထားဘူးတာမဟုတ္ဘူးရယ္လူေအးေလ ႐ိုး႐ိုးသားသားေလး။ကိုယ့္အမကို ဒီေကာင္နဲ႔ဆိုစိတ္ခ်တယ္ ။ဟယ္နင္ဘာေတြေျပာေနမွန္းမသိဘူး ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီအမအိပ္ေတာ့မယ္။ဟက္ဟက္ ရွက္သြားတာမဟုတ္လားဖုန္းခ်ခါနီးေတာင္ေမာင္ေလးကစျဖစ္ေအာင္စလိုက္ေသးသည္။ေကသီႏြယ္တကယ္လည္းရွက္ေနမိသည္။ဖုန္းကိုခ်ၿပီး ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးျဖင္အုပ္လိုက္ေသးသည္။သူမကိုယ္သူမလည္းရယ္ခ်င္မိသြားသည္။ခိခိ ဟုရီလိုက္မိေသးသည္။ေၾသာ္ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ငယ္ေတာ့တဲ့အ႐ြယ္လဲမဟုတ္။
မနက္ ၅ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေကသီႏြယ္ႏိုးလာသည္။မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးေနာက္မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ဆံပင္မ်ားကိုၿဖီးလိုက္သည္။မ်က္ႏွာကို မိတ္ကပ္ပါးပါးေလးဖို႔ပါ သနပ္ခါးေလးကိုအေပၚမွထပ္လိမ္းလိုက္သည္။ အခန္းထဲမွထြက္ၿပီးမွ တစ္ခုသတိရသြားသည္။အဝတ္အစားလဲဖို႔။အခန္းထဲျပန္ဝင္ၿပီး အဝတ္အစားမ်ားကိုလဲၾကည့္သည္။စိတ္တိုင္းမက် ေနာက္ဆုံးေတာ့ပန္းေရာင္အက်ႌေလးႏွင့္အျပာႏုေရာင္ထမိန္ေလးမွဘဲသူမစိတ္တိုင္းက်သြားသည္။ဘာေၾကာင့္ဒီေန႔အလွျပင္ခ်င္ေနမွန္းသူမမသိ။
ေအာက္ထပ္ကစားဖိုေဆာင္ထဲမွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာကေကာ္ဖီေဖ်ာ္ထားၿပီးၿပီ။ေခ်ာေခ်ာဧည့္သည္ႏိုးၿပီလား။အေစာေလးတင္ ႏိုးလာၿပီး ၿမိဳ႕ထဲခဏသြားဦးမယ္ဆိုၿပီးသြားတယ္မမ။ေၾသာ္ ေကသီႏြယ္ကေကာ္ဖီဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္ရင္း။ေခ်ာေခ်ာ နင္ေရာတစ္ခါတည္းစားေတာ့ေလ။ေခ်ာေခ်ာက ေကာ္ဖီဝိုင္းမွာဝင္ေသာက္ရင္းမမေလးေကသီႏြယ္ကို ၾကည့္ေနသည္။ေကသီႏြယ္စိတ္ပင္မလုံမလဲျဖစ္လာသည္။ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ေခ်ာေခ်ာခိခိ မမေလးဒီေန႔အလွေတြျပင္ထားလို႔ ဘယ္သြားမလို႔လဲနဂိုကမွမလုံမလဲျဖစ္ေနသာေကသီႏြယ္ကဟြန္း သြားစရာရွိမွ အလွျပင္ရမွာလားေခ်ာေခ်ာရဲ႕ခစ္ခစ္ မမေလးက မျပင္လဲလွၿပီးသားပါ။ဒီၿမိဳ႕မွာ မမေလးကိုစိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြမွပုံလို႔။ခစ္ခစ္ေခ်ာေခ်ာရယ္ေျမာက္စရာမရွိေျမာက္ေနပါၿပီ။
တကယ္ေျပာတာ မမေလးရဲ႕မမေလးတို႔ကမ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာ ပညာကလဲတတ္မမေလးကလဲအရမ္းလွတာကိုး။ဟုတ္ပါၿပီော မိေခ်ာရယ္။နည္းနည္းေနရင္မမေလးနဲ႔အေဖာ္လိုက္ခဲ့ဦး။ၿမိဳ႕ထဲက မမေလးတို႔ ပြဲ႐ုံမွာ အလုပ္သမားေတြကိုလစာသြားထုတ္ေပးရဦးမယ္။ဟုတ္ မမေလး။ ေကသီႏြယ္ေကာ္ဖီေသာက္ေနခ်ိန္မွာပင္အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာေသာေၿခံၾကားသျဖင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ဟင္ေကသီႏြယ္ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ခုန္သြားသည္။စစ္ေသြးကားမေန႔ကေရာကလာစဥ္ကလိုပုံစံမဟုတ္။ေယာပုဆိုးအနက္ေရာင္ေလးႏွင့္လည္ကတုံးလက္တိုႏွင့္။ျမန္မာဆန္ဆန္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး။ေၾသာ္မေကသီႏိုးလာၿပီကိုး။ ကြၽန္ေတာ္ဘုရားသြားတာ။အမတို႔လမ္းထိပ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရား။
ဒီေန႔က ဗုဒၶဟူးေန႔ေလ ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔မို႔။ေၾသာ္ အမကငါ့ေမာင္ကို စစ္ေသြးဆိုလို႔အဂၤါသားထင္ေနတာ။မဟုတ္ပါဘူး အမ ကြၽန္ေတာ့္အေဖက တပ္ကဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမြးၿပီး ၂ ပတ္ေလာက္မွာတိုက္ပြဲက်သြားလို႔။ဒါေၾကာင့္ေဖေဖအတြက္နာမည္ကိုစစ္ေသြးလို႔ေမေမကမွည့္ခဲ့တာပါ။စိတ္မေကာင္းလိုက္တာေမာင္ေလးရယ္။ေမေမေရာရွိေသးလားေမာင္ေလး။ ေမေမကကြၽန္ေတာ္ငါးႏွစ္သား ေလာက္ကဘဲ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ဆုံးပါၿပီ၊မမတို႔ေဖေဖေမေမ တို႔အေၾကာင္းကိုလည္းကိုေလးေျပာလို႔သိထားပါတယ္။
စိတ္မေကာင္းပါဘုူး။ေကသီႏြယ္တို႔ကလည္းမိဘမရွိေတာ့။လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္ေလာက္ကေဖေဖေရာေမေမေရာေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္ေလ။စစ္ေသြးကသူမကိုမမလို႔ေျပာင္းေခၚလိုက္တာႀကိေကသီႏြယ္သတိထားမိသည္။မမကိုကြၽန္ေတာ္ေပးစရာရွိတယ္ခဏေနာ္။စစ္ေသြးကားေျပာရင္းဆိုရင္း အေပၚထပ္မွာ သူတည္းေနေသာအခန္းဆီသို႔ သြားေလသည္။ေကသီႏြယ္ကား ဘာမ်ားလဲလို႔ေတြးေနမိသည္။မၾကာမီမွာေတာ့စစ္ေသြးက အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုကိုင္ကာေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းသည္။မမဒါက ကြၽန္ေတာ္ဒီၿမိဳ႕မလာခင္က ကိုေလးမွာ အမတစ္ေယာက္ရွိတယ္လို႔သိထားလို႔ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ယူလာတာပါ။
အမ်ိဳးသမီး ဝတ္စုံပင္။အဟဲ ေတာ္မယ္ထင္ပါတယ္ ဓါတ္ပုံထဲကအတိုင္း ခန႔္မွန္းၿပီးဝယ္လာတာ။ အနီေရာင္ေပၚမွာေ႐ႊခ်ည္ေလးေတြထိုးထားေသာျမန္မာဝတ္စုံပင္။အိုလွလိုက္တာ။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္ေမာင္ေလး။(၇)အမၿမိဳ႕ထဲသြားမွာလား။ဟုတ္တယ္ေမာင္ေလး။ ေမာင္ေလးအိမ္မွာပ်င္းေနမယ္။မမနဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား မမတို႔ပြဲ႐ုံကို။ဟုတ္ မမ ကြၽန္ေတာ္လည္းပ်င္းေနတာနဲ႔အေတာ္ဘဲ။သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနသံကိုၾကားၿပီး ေခ်ာေခ်ာစိတ္ကူးရသြားသည္။မမ ေမ့ေနလို႔ ေခ်ာေခ်ာအခုမွသတိရတယ္။ဒီေန႔ေခ်ာေခ်ာအျပင္မွာခ်ိန္းထားတာေလးရွိလို႔မလိုက္ေတာ့ဘူး။
ေကသီႏြယ္ ေခ်ာေခ်ာအဲ့လိုေျပာတာကို ေက်းဇူးတင္သလိုလိုျဖစ္သြားသည္။အလိုက္သိလွတဲ့ေခ်ာေခ်ာ။ဒါဆိုရင္ သြားၾကမယ္ေလေမာင္ေလး။ေမာင္ေလးကိုလည္းမမတို႔ၿမိဳ႕အႏွံအလည္ပို႔တာေပါ့။ဆိုင္ကယ္နဲ႔ဘဲသြားတာေပါ့။ကားမယူေတာ့ဘူး။ေကသီႏြယ္က ဆိုင္ကယ္ေသာ့ကိုယူၿပီး စစ္ေသြးလက္ထဲေပးလိုက္သည္။ ေရာ့ ေမာင္ေလး စီးတတ္တယ္ဟုတ္။စီးတတ္ပါတယ္မမ။ဆိုင္ကယ္စက္ႏိုးၿပီးသည္ႏွင့္ေကသီႏြယ္ကဆိုင္ကယ္ေပၚေနာက္မွ တင္ပါးလြဲဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ဆိုင္ကယ္စထြက္ေတာ့အရွိန္ျမင့္သြားတာမို႔ေကသီႏြယ္စစ္ေသြးခါးကိုလွမ္းဖက္လိုက္သည္။ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနာ္ေမာင္ေလး မမေၾကာက္တတ္တယ္။
ေကသီႏြယ္သို႔ပြဲ႐ုံသြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး ေကသီႏြယ္ကိုယ္ေလးနဲ႔စစ္ေသြးေက်ာကထိကပ္ေနေဆာ့စစ္ေသြးရင္ေတြခုန္လာတယ္။မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ သနပ္ခါးရနံ႔ေလးနဲ႔ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးေတြကိုရေနတာလည္းပါတာေပါ့။ၿပီးေတာ့ၿမိဳ႕ကက်ဥ္းလို႔ထင္။လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးသူတို႔ႏွစ္ဦးကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔။ေကသီႏြယ္ကိုႏႈတ္ဆက္သူမ်ားလဲေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။(၈)ပြဲ႐ုံေရာက္ပါၿပီ။ေကသီႏြယ္တို႔ကဒီနယ္တစ္ဝိုက္ကထြက္ေသာ စပါး ပဲ ႏွမ္းစတာေတြကိုအကုန္ ဝယ္သည္။ျီပီးေတာ့စတိုးဆိုင္ ၂ ဆိုင္လည္းရွိသည္။ေဈးႏႈန္းမွန္မွန္ကန္ကန္ျဖင့္ဝယ္ယူေရာင္းခ်သျဖင့္ ေအာင္ျမင္တယ္ေလ။ ပြဲ႐ုံေရွ႕သို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။ေမာင္ေလးေရာက္ၿပီ။ ေကသီႏြယ္ကတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ပြဲ႐ုံကမန္ေနဂ်ာကေကသီႏြယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းနႏၵာရဲ႕ေမာင္ေလးကိုၿဖိဳးေလ။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး အလုပ္မရွိျဖစ္ေနေသာကိုၿဖိဳးကိုနႏၵာရဲ႕အကူအညီေတာင္းမႈေၾကာင့္ေကသီႏြယ္အလုပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုၿဖိဳးကလဲ ေကသီႏြယ္ကိုေက်းဇူးရွင္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီးအလုပ္ေတြကိုေသခ်ာစြာေစတနာပါပါလုပ္ေပးသျဖင့္ပိုတိုးတက္လာတာအမွန္။
ဟာအမ့ ကိုယ္တိုင္လာခဲ့တာလား ေခ်ာေခ်ာလြတ္လိုက္ၿပီးေရာအလုပ္ရႈပ္ေနေသာကိုၿဖိဳးကားေကသီႏြယ္ဝင္လာသျဖင့္ျပာျပာသလဲျဖစ္သြားသည္။မေကသီႏြယ္ေဘးမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ေယာက်ၤားပီသသည့္ပုံစံႏွင့္ သူ႔ထက္ ၂ႏွစ္ခန႔္ႀကီးမည္ဟု ယူဆရေသာလူတစ္ေယာက္ပါလာသည္။ေၾသာ္ေမာင္ေလးမိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္။ဒါက စစ္ေသြးတဲ့ ကိုၿဖိဳးရဲ႕။ မင္းအကို ကိုေလးသူငယ္ခ်င္း။ရန္ကုန္က အလည္လာတာ။ေမာင္ေလးဒါက ကိုၿဖိဳး အမတို႔ပြဲ႐ုံမန္ေနဂ်ာ။ေၾသာ္ ဟုတ္ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ညီေလး။ဟုတ္ အကို အမတို႔ ကိုေလးတို႔မိတ္ေဆြဆိုေတာ့ကြၽန္ေတာ့္မိတ္ေဆြဘဲေပါ့။မသိပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္က မမရည္းစားမ်ားေခၚလာတာလားလို႔။ကိုၿဖိဳးေနာက္လိုက္တာေၾကာင့္ စစ္ေသြးပင္မ်က္ႏွာပူသြားပါတယ္။
ေကသီႏြယ္လဲရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖစ္သြားပါတယ္။အို ကိုၿဖိဳးရယ္ဧည့္သည္ကိုအားနာစရာ။ဟိဟိ ေနာက္တာပါ မမရယ္။ကိုၿဖိဳးကားေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေျပာရင္းကဲအမကို စာရင္းေတြရွင္းျပမယ္ ဟုဆိုကာဝင္ေငြ ထြက္ေငြစာရင္းမ်ားကို ေကသီႏြယ္အားရွင္းျပေနသည္။(၉)ေတာက္ အိုက္ပန္က ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္ရင္းအရက္ခြက္ကိုစားပြဲေပၚေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။တပည့္မ်ားပင္ထိတ္လန႔္သြားသည္။အဲ့ေကာင္ဘယ္သူလဲ က်ားေလးတပည့္ေက်ာ္ က်ားေလးကားေန႔လည္ကၿမိဳ႕ထဲသြားေတာ့ေကသီႏြယ္ကိုေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ခဲ့တယ္တဲ့။ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အိုက္ပန္ကဒီၿမိဳ႕မွာဆရာတစ္ဆူပင္။ေငြလည္းရွိသည္။
တပည့္လူမိုက္ေတြလည္းရွိသည္။သူေကသီႏြယ္ကိုပိုးေနတာၾကာၿပီ။တစ္ခါမွအဆင္မေျပခဲ့ဘူး။ယခုဘယ္ကေရာက္လာမွန္းမသိေတာ့လူစိမ္းတစ္ေယာက္။သူ႔အတြက္ စိတ္မၾကည္စရာပင္။အဲ့ေကာင္က မေကသီေမာင္ ကိုေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလို႔သိရတယ္ဆရာ။ ရန္ကုန္ကေနအလည္လာတာတဲ့။ဒီေကာင့္ကိုပညာေပးလိုက္ရမလားဆရာ။ေနပါေစ ခဏေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦး။လိုအပ္ရင္ေျပာမယ္။ညေနက်လွ်င္ေတာ့ေကသီႏြယ္တို႔အိမ္အလည္သြားရင္းေလ့လာမွလို႔ အိုက္ပန္ေတြးလိုက္ပါတယ္။အိုက္ပန္ကားေကသီႏြယ္မိဘမ်ားလက္ထက္ကတည္းကေကသီႏြယ္အေဖအေမတို႔ျဖင့္ရင္းႏွီးသျဖင့္ေကသီႏြယ္တို႔အိမ္ကိုမၾကာခဏသြားလည္ေလ့ရွိပါတယ္။သူေကသီႏြယ္ကိုခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္ၿပီးဖြင့္ေျပာလိုကတိုင္း ေကသီႏြယ္ကျငင္းေနတာမို႔သူက်ိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနရပါတယ္။
ေနရာကားေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းအတြင္း။အရမ္းခ်စ္တာဘဲ ခေလးရာ။ကိုကိုေလးလက္ေတြက ႏိုႏိုလြင္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုအသားကုန္ဖက္ထားသည္။လြတ္ပါဦးကိုကိုရယ္ ႏိုႏို အသက္ရႈက်ပ္လွၿပီ။တကယ္ေတာ့ကိုကိုေလးတစ္ေယာက္ႏိုႏိုလြင္ရွိရွာေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔အရဲစြန႔္ၿပီးလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ႏိုႏိုလြင္ကားကိုကိုေလးထက္ငယ္သည္။လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္ေလာက္က ႏိုႏိုလြင္ကိုကိုေလးတို႔ၿမိဳ႕မွသူမဦးေလးတို႔လင္မယားထံအလည္လာရင္းကိုကိုေလးနဲ႔ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အမျဖစ္သူမသိေအာင္ လက္မွတ္ထိုးၿပီးယူထားၿပီးၿပီႏိုႏိုလြင္ကို။ႏိုႏိုလြင္ရဲ႕မိဘေတြလည္းဒါကိုမသိၾက။ကိုကိုေလးရဲ႕လက္ေတြက ႏိုႏိုရဲ႕သားျမတ္ေတြကိုဆုတ္နယ္ေနသည္။ႏိုႏိုအဖို႔လဲခ်စ္ေသာကိုကိုကိုင္တြယ္တာမို႔ၾကည္ျဖဴစြာခံယူပါသည္။ႁပြတ္ အို ႏိုႏိုသားျမတ္ေလးကို ကိုကိုစို႔ေတာ့ႏိုႏိုအသည္းေတြယားသြားသည္။အိုကိုကိုငယ္ငယ္တုန္းကေကာင္းေကာင္းမစို႔ခဲ့ရလို႔ပါ။အို ကိုကိုေနာ္ ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ ႏိုႏိုရွက္တယ္။ရွက္တယ္လို႔သာေျပာတယ္ ႏိုႏိုရင္ကိုပင္ပိုေကာ့ထားမိသည္။ခ်စ္တဲ့ကိုကိုစို႔တာဘဲေလ စို႔ေပ့ေစေပါ့။ႏိုႏိုရဲ႕ေပါင္ခြၾကားကိုလဲ ကိုကိုက လက္ျဖင္ပြတ္ေပးေနသျဖင့္ႏိုႏိုရင္ထဲဖလပ္ဖလပ့္ျဖစ္လာသည္။
ကိုကို လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ေလ။မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားရင္းရွက္ရွက္နဲ႔ တိုးတု္းေလးေျပာလိုက္ေသာအသံေလးကို ကိုကိုေလးၾကားရၿပီးေနာက္မွာေတာ့။ခ်စ္ေသာ ကိုကိုရဲ႕လက္ေတြကႏိုႏိုထမိန္ေလးကိုဆြဲခြၽတ္ေနတာကိုခံစားရသည္။ ကိုကိုခြၽတ္ရလြယ္ေအာင္သူမတင္ပါးေလးေတြကိုအသာႂကြေပးလိုက္သည္။ကိုကိုကထမိန္ကို ကုတင္ေနာက္ဖက္ကိုပို႔လိုက္ၿပီ။သူမေျခေထာက္ေလးကိုကားေပးလိုက္ခ်ိန္မွာကိုကိုကပုဆိုးကိုခြၽတ္လိုက္ေတာ့ ကိုကိုရဲ႕ေပါင္ၾကားကဒုတ္ႀကီးတန္းေနတာကိုျမင္ၿပီး ႏိုႏိုရွက္တာေၾကာင့္မ်က္လုံးကိုမွိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။အေတြ႕အႀကဳံရၿပီးသားဆိုေပမဲ့ႏိုႏိုအဖို႔ ရင္ေတြခုန္လာပါတယ္။
အေမ့ႏိုႏိုေပါင္တံေလးေတြကိုၿဖဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာႏိုႏိုကလည္းကိုကို႔ေက်ာကိုဖက္ၿပီးကိုကိုခါးကိုသူမေျခေထာက္နဲ႔ခ်ိတ္လိုက္ပါတယ္။ကိုကို႔ဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္အဝကိုေတ့လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာသူမရင္ေလးတဖိုဖိုျဖစ္သြားပါတယ္။အင့့္ကိုကိုဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္ႏွစ္ျခမ္းကိုထိုးေဖာက္ၿပီး အထဲကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္လာပါတယ္။သူမနာက်င္သေယာင္ခံစားရေပမဲ့ကိုကိုဒုတ္ႀကီး့ဖည္းျဖည္းခ်င္းထိုးသြင္းေနတာကိုအားမရေတာ့ပါဘူး။ကိုကိုကို႔ဖက္ၿပီးခါးကိုေကာ့လိုက္ပါတယ္။ျမန္ျမန္လုပ္ေပးပါေတာ့ကိုရယ္ ႏိုမေနတတ္ေတာ့ဘူး။ကိုကိုေလးကလည္းသူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုႏိုႏိုရဲ႕က်ဥ္းက်ပ္လွတဲ့ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးထဲကိုသြင္းလိုက္ထုပ္လိုက္နဲ႔အစြမ္းကုန္သမေတာ့တာေပါ့။စီးက်ပ္ေနတဲ့ႏိုႏိုရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳပ္အသားမွ်င္ေတြကလည္းသူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုအတင္းကိုဆြဲစုပ္ေနပါတယ္။
အခ်က္ ၄၀ ေလာက္မွာ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္ေတြကပိုသြက္လက္လာသလိုႏိုႏိုရဲ႕လက္ေတြကလည္းသူ႔ေက်ာျပင္ေတြကိုဖက္တြယ္တာပိုအားပါလာၿပီး ကုတ္ျခစ္လာပါတယ္။ႏိုႏိုေရာသူေရာၿပီးခါနီးၿပီျဖစ္လို႔အားကုန္ေဆာင့္ရင္းေနာက္ထပ္အခ်က္ ၅၀ ေလာက္အေရာက္မွာႏိုႏိုခါးေကာ့တက္လာၿပီးတအင္းအင္းညဥ္းညဴသံေလးထြက္ေပၚလာသလိုသူလည္းသူ႔ဒုတ္က အခ်စ္ရည္ေတြကို ႏိုႏိုေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းနံရံေတြကိုျဖန္းပက္ေနပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားခ်ိန္မွာအခန္းထဲမွာရွိေနတဲ့တီဗြီက သတင္းမွာ အထူးသတင္းတစ္ရပ္လာေနတာကိုႏွစ္ေယာက္လုံးမသိလိုက္ပါဘူး။ထိုသတင္းကေတာ့ေလးစားအပ္ပါေသာမိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား မိုးေလဝသ အေရးေပၚသတင္းတစ္ရပ္ကိုေၾကျငာပါမယ္။
အမည္ရွိ မုန္တိုင္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုစတင္ဝင္ေရာက္လာၿပီျဖစ္ၿပီး။ေနာက္ ၇၂ နာရီအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း အလယ္ပိုင္းေဒသေတြကိုဝင္ေရာက္လာမွာျဖစပါတယ္။ဒါေၾကာင့္မုန္တိုင္းျဖတ္သန္းႏိုင္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့* ၿမိဳ႕မ်ား။ ၿမိဳ႕သာၿမိဳ႕တို႔မွာေနထိုင္ၾကတဲ့မိဘျပည္သူမ်ားအေနနဲ႔မုန္တိုင္းသတိရွိၾကဖို႔–—တကယ္လို႔မ်ားကိုကိုေလးသာထိုသတင္းကိုနားေထာင္မိရင္မုန္တိုင္းျဖတ္မဲ့ၿမိဳ႕ေတြမွာ သူ႔ၿမိဳ႕ပါေနတာကိုသိခဲ့ရင္ျဖင့္။(၁၂)စစ္ေသြးက ဘုရားေပၚမွဆင္းခဲ့သည္။မေကသီႏြယ္တို႔လမ္းထိပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝင္းထဲမွာရွိတာျဖစ္တယ္။သူညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပန္းအၿမဲကပ္ျဖစ္တာေပါ့။မေကသီႏြယ္တို႔ရပ္ကြက္ကလူရွင္းၿပီးၿမိဳ႕စြန္က်သည္။ၿခံေတြကလည္းက်ယ္ေတာ့တစ္ၿခံႏွင့္တစ္ၿခံေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရသည္။သူေတြးရင္းေငးရင္းလမ္းေလွ်ာက္လာစဥ္သူ႔ေရွ႕မွာဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးကပိတ္ရပ္လိုက္သည္။ဘာလဲဟလို႔သူေတြးလိုက္သည္။ဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္းလာေသာလူ(၄)ေယာက္။
ဒီမွာ…ေကသီႏြယ္အိမ္မွာတည္းေနတာမင္းလား။ဟုတ္ပါတယ္ ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲမသိဘူးခင္ဗ်။ပုံစံေတြၾကည့္ရတာေတာ့သိပ္မဟုတ္ခ်င္။သူ႔နားကပ္လာသည့္ပုံကိုမသကၤာ။အႏၲရာယ္အေငြ႕အသက္ကိုသူရေနၿပီ။လက္ခနဲျမင္လိုက္ရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္မို႔သူေရွာင္ေသာ္လည္းလက္ေမာင္းကိုဓါးကပြတ္ဆြဲသြားသည္။ေသြးမ်ားျဖာထြက္သြားသည္။သူ႔ေသြးမ်ားဆူသြားၿပီ။တကယ္ေတာ့စစ္ေသြးကလည္းေခသူမဟုတ္ပါ။ေနာက္ကလူသူ႔ဆီဝင္အလာမွာ ေရွာင္လိုက္ၿပီး ဒူးျဖင့္ပစ္တိုက္လိုက္သည္။အြတ္ခနဲမည္သံႏွင့္အတူထိုလူေမွာက္သြားသည္။တစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုေျပးကန္စဥ္ေရွာင္လိုက္ၿပီး မ်က္ခြက္ကိုတံေတာင္ႏွင့္ေကြၽးလိုက္သည္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္သူ႔ကို တစ္ေယာက္က ဒုတ္ျဖင့္ဝင္႐ိုက္လိုက္သည္။
သူ႔ေျခေထာက္ေတြေခြၫြတ္ၾကသြားသည္။ေခါင္းမွေသြးစက္မ်ားက်ဆင္းကာမူးေဝလာသည္။မင္း..ေနာက္တစ္ခါ.ေကသီႏြယ္နဲ႔ေဝးေဝးေနဆိုေသာစကားကိုၾကားလိုက္ရသည္။တစ္ေလာကလုံးအေမွာင္က်သြားၿပီ။သူသတိမလစ္ခင္သူ႔ဆီေျပးလာေသာေျခသံမ်ားႏွင့္ထိုလူဆိုးမ်ားဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ထြက္ေျပးသည့္အသံ။(၁၃)မမ နားခ်င္နားလိုက္ေတာ့ေလရတယ္ ေခ်ာေခ်ာအမဘဲဆက္ေစာင့္လိုက္မယ္။ဆရာဝန္ႀကီးကစိတ္ခ်ရေသာအေျခအေနသို႔ေရာက္ရွိသြားၿပီလို႔ဆိုတာေတာင္မွ စိတ္ပူေနေသးေသာ မမေကသီႏြယ္ကိုၾကည့္ၿပီးေခ်ာေခ်ာ ရီလည္းရီခ်င္မိသည္။သနားလည္းသနားမိသည္။
ကိုစစ္ေသြးကိုလမ္းထိပ္မွာ႐ိုက္ခံရသည္လို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွလူေတြလာေျပာကတည္းက မမေကသီႏြယ္စိတ္ေတြအလြန္အမင္းလႈပ္ရွားေနတာသူမသိသည္။ကိုစစ္ေသြးကသတိမရေသးေပမဲ့စိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိေတာ့။ေဆးရွိန္ေၾကာင့္ျဖစ္မည္။ေကာ္ဖီသြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ မမ။ေကာင္းသားဘဲ ေခ်ာေခ်ာေရ။ေခ်ာေခ်ာက ေဆး႐ုံဝင္းအျပင္ဖက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာေကာ္ဖီသြားဝယ္ေနသည္။ေကသီႏြယ္ကားစစ္ေသြးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ေနသည္ ေခါင္းမွာပတ္တီးစီးထားေသာ္လည္း စစ္ေသြးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ရင္းသူမကိုယ္သူမဘာလုပ္မိလိုက္မွန္းမသိ။
ၿပီးမွ အိုလို႔သူမဘာသာေရ႐ြက္လိုက္ပါတယ္။ဟုတ္ပါတယ္ သူမစစ္ေသြးမ်က္ႏွာေလးကိုအနမ္းေပးလိုက္မိတာပါ။သူမကိုယ္သူမလည္းဒါမ်ိဳးလုပ္မိလိုက္တဲ့အေပၚရွက္မိသြားပါတယ္။ေကာ္ဖီဝယ္ၿပီးျပန္လာတဲ့ေခ်ာေခ်ာဟာမေကသီႏြယ္ ကိုစစ္ေသြးမ်က္ႏွာကို အနမ္းေပးလိုက္တာကိုျမင္လိုက္ရပါတယ္။အဟမ္း့ႈအေမ့ ႐ုတ္တရက္ေခ်ာင္းဟန႔္သံေၾကာင့္ေကသီႏြယ္တစ္ကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားပါတယ္။ေခ်ာေခ်ာရယ္ အသံမေပးဘာမေပးနဲ႔။ခစ္ခစ္ အားလုံးျမင္လိုက္တယ္ မမေကသီ။အို မမေကသီႏြယ္မ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္သြားပါတယ္။ရွက္မေနပါနဲ႔မမရယ္ ေခ်ာေခ်ာနားလည္ပါတယ္မမေကသီသူ႔ကိုခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာ။အို ရွက္လိုက္တာေနာ္ ေကသီႏြယ္စိတ္ထဲကေ႐ြက္လိုက္ပါတယ္သူခိုးလူမိတဟ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့လို႔လဲ ေတြးလိုက္မိပါတယ္။(၁၄)သူမသိပါေစနဲ႔ေနာ္ေခ်ာေခ်ာစိတ္ခ်ပါမမရဲ႕။မမ ဒီေန႔ညမုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္တယ္မမ။
မေန႔ကမိုးေလဝသသတင္းမွာပါတယ္။ဟုတ္လား ေခ်ာေခ်ာဟုတ္တယ္မမ ဦးဘေမာင္တို႔ရွိပါတယ္မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ေကသီႏြယ္ကားစိတ္ေအးသြားပါၿပီ။ညေနက်ရင္ အိမ္မွာ သိမ္းစရာေလးေတြသိမ္းဖိုေခ်ာေခ်ာျပန္လိုက္မယ္မမ။ေခ်ာေခ်ာကားမမေကသီႏြယ္ထံခြင့္ေတာင္းလိုက္သည္။ခြင့္ျပဳခ်က္လဲရတာနဲ႔သူမလည္း သူမအိမ္ကိုတန္းမျပန္ျဖစ္ေသး။တကယ္ေတာ့ေခ်ာေခ်ာကလည္းရည္းစားရွိသည္။သူမရည္းစားက သူမတို႔လမ္းထဲကပင္။ကိုမင္းေမာင္တဲ့။ဒီၿမိဳ႕မွာတာဝန္က်ေနေသာဝန္ထမ္းတစ္ဦးပင္။ေခ်ာေခ်ာေဈးသြားတိုင္းကိုမင္းေမာင္ကလည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္သည့္အခ်ိန္တိုက္ဆိုင္ေနသည္။ပထမေတာ့မရင္းႏွီးပါ။ေနာက္ေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းရင္းႏွီးရာမွအစ ခင္မင္ၿပီးအဆင့္တက္ကာသမီးရီးစားအျဖစ္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။
ဒီေန႔ကိုမင္းေမာင္ကလဲ ႐ုံးပိတ္ရက္ေလွ်ာက္လည္ၾကရန္ခ်ိန္းထားသည္။ေခ်ာေခ်ာကားဆႏၵေတြေစာေနၿပီ။သူမစိတ္ထဲမွာ ကိုစစ္ေသြးေရာ မမေကသီႏြယ္ေရာညမုန္တိုင္းတိုက္ႏိုင္သည္ဆိုတဲ့သတင္းေရာအားလုံးေမ့သြားၿပီ။သူမသိေနတာတစ္ခုဘဲရွိသည္ခ်စ္ေသာကိုမင္းေမာင္ဆီ ျမန္ျမန္သြားၿပီး ၿမိဳ႕အႏွံေလွ်ာက္လည္ဖို႔ေလ။(၁၅)ေခ်ာရယ္ ကိုယ္တို႔အတူတူေနခ်င္ၿပီဟင္းေနာ္ လူဆိုးကိုမင္းေမာင္ႀကီးက ေျပာလည္းေျပာရင္းသူမရင္သားေတြကိုလည္းသူ႔လက္နဲ႔ဆုပ္နယ္ေနတာကိုး။ေနရာကၿမိဳ႕ကအတြဲေတြ က်က္စားရာနယ္ေျမ။အရိပ္ေကာင္းၿပီးအကာအကြယ္ေကာင္းသည့္ေနရာဆိုေတာ့လူသူသိပ္မျမင္ႏိုင္။
ေခ်ာေခ်ာရင္ခုန္သံျမန္လာၿပီ။အိုကိုကို မေကာင္းဘူးကြာ။ခ်စ္လို႔ပါ ေခ်ာရယ္။မင္းေမာင္ကားေခ်ာေခ်ာရဲ႕ေနာက္မွဖက္လိုက္ၿပီး ေခ်ာေခ်ာရဲ႕ထမိန္ၾကားထဲလက္ႏႈိက္ကာေပါင္တံေတြကိုပြတ္ေပးေနသည္။ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္မွာဖိုႏွင့္မထိေတြ႕လွ်င္ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာသေဘာသဘာဝအတိုင္း။မၾကာမီအခ်ိန္မွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာရဲ႕ကိုယ္ေလးကသစ္ပင္ကိုမွီေနၿပီးကိုမင္းေမာင္က သူမအေပၚမွမိုးကာအို ကိုမင္းေမာင္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳတ္ထဲမွာတစ္ဆုံးစိုက္ဝင္ေနၿပီ။ေခ်ာေခ်ာႏွင့္အနမ္းခ်င္းဖလွယ္ရင္းမင္းေမာင္က အားကုန္ႀကဳံးေတာ့သည္။အင္းအင္း စြပ္စြပ္ ရွီးရွီး ဘတ္ဘတ္မင္းေမာင္ ဒုတ္ႀကီးႏွင့္ေခ်ာေခ်ာေ႐ႊၾကဳတ္ထိေတြ႕သံကစည္းခ်က္မွန္မွန္ထြက္ေပၚေနသည္။
၁၅ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ေခ်ာေခ်ာလက္ေတြကမင္းေမာင္ေက်ာကိုအသားကုန္ဖက္လာၿပီးမင္းေမာင္ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းသူမကလည္းေအာက္မွခါးကိုေကာ့ေကာ့လာတာေတြ႕ရသည္။ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ႏွစ္ဦးသား တအင္းအင္းညဥ္းညဴသံမ်ားနဲ႔အတူ ေခ်ာေခ်ာမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕သြားကြာအအ ဆိုေသာအသံေလးထြက္ေပၚလာသည္။တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ႏႈတ္ခမ္းျခင္းေတ့ကာနမ္းေနၾကၿပီးမင္းေမာင္က ထရပ္ကာပုဆိုးကိုျပင္ဝတ္လိုက္သလိုေခ်ာေခ်ာကလည္း ေျပေလ်ာ့ေနေသာဆံပင္ေတြနဲ႔တြန႔္ေက်သြားေသာ ထမိန္အက်ီမ်ားကိုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနသည္။ထို႔ေနာက္ထိုေနရာမွႏွစ္ဦးသားထ၍ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၾကေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးထြက္ခြာသြားၿပီးတစ္နာရီခန႔္အၾကာမွာေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးမဲေမွာင္လာၿပီးေလျပင္းေလးေတြတျဖည္းျဖည္းတိုက္ခတ္လာသည္။
မိုးစက္မိုးေပါက္ေတြက်ဆင္းလာၿပီးေနာက္ပိုမိုျပင္းထန္လာေသာ ေလျပင္းမ်ားကားဒီၿမိဳ႕ေလးဆီသို႔က်ေရာက္လာေခ်ၿပီ။(၁၆)ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး မဲေမွာင္သြားသည္။သစ္ပင္သစ္ကိုင္းက်ိဳးက်သံ ၿပိဳလဲသံေတြထြက္ေပၚလာပါတယ္။ေကသီႏြယ္လည္းအခန္းျပဴတင္းတံခါးေတြပိတ္လိုက္ပါတယ္။ေကသီႏြယ္လည္းေၾကာက္လာပါတယ္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးဘာမွမျမင္ရပါဘူး။ေကသီႏြယ္လည္းေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လူနာကုတင္ေပၚကစစ္ေသြးကိုယ္ကိုအတင္းဖက္ထားမိပါတယ္။စစ္ေသြးလည္း သတိရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိပါဘူး။ဒါေပမဲ့ခဏတြင္းမွာဘဲ သူအေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းက်ေနတာပါ။ေတာ္ေတာ္အားေကာင္းတဲ့မုန္တိုင္းတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာသိလိုက္ပါတယ္။
ေဆး႐ုံတစ္ခုလုံးလည္းေအာ္သံေတြငိုသံေတြဆူညံေနပါတယ္။စစ္ေသြးအားယူၿပီးထလိုက္ပါတယ္။ေကသီႏြယ္က စစ္ေသြးကိုယ္ကိုတြဲၿပီးထိုင္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ေျဖးေျဖးထေနာ္ေမာင္ေလး။ဝုန္း အေမ့ေကသီႏြယ္တို႔ယူထားတဲ့သီးသန႔္လူနာခန္းေပၚကို သစ္ကိုင္းအႀကီးတစ္ခုက်ိဳးၿပီး လာ႐ိုက္တာေၾကာင့္ ေကသီႏြယ္လန႔္သြားတာပါ။အသားေလးေတြတုန္ၿပီးေၾကာက္ေနတဲ့မမေကသီႏြယ္ကိုၾကည့္ၿပီးစစ္ေသြးစိတ္ထဲမွာဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ မမေကသီႏြယ္ကိုဖက္လိုက္ၿပီးမမ အရမ္းေၾကာက္ေနလားလို႔ေမးလိုက္ပါတယ္။ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာရင္ထဲရွိတာေတြျဖစ္တတ္တဲ့အတိုင္းေကသီႏြယ္ကလဲ စစ္ေသြးရဲ႕ရင္ကိုမ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး။ေမာင္ရွိေနရင္ မမမေၾကာက္ပါဘူးလို႔ေျပာလိုက္ပါတယ္။စစ္ေသြးလဲ မမေကသီႏြယ္ကိုယ္ေလးကိုပိုတိုးဖက္လိုက္ၿပီး မမေကသီႏြယ္ေခါင္းက ဆံႏြယ္ေလးေတြကိုလက္နဲ႔အသာအယာပြတ္ေပးေနပါတယ္။
မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ပါးကသနပ္ခါးရနံ႔ေလးေတြနဲ႔ကိုယ္သင္းရနံ႔ေလးေတြက သူ႔စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစပါတယ္။သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ဖက္တြယ္ရင္းအျပင္မွာတိုက္ေနတဲ့ ေလမုန္တိုင္းကိုယာယီေမ့သြားပါတယ္။(၁၇)မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးေနာက္တစ္ပတ္ခန႔္အၾကာ.။ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ ညဘက္တစ္ေရးႏိုးလာစဥ္ မမေကသီႏြယ္အခန္းမွအသံမ်ားအနည္းငယ္ထြက္လာသျဖင့္ မမေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္လို႔ဒီအခ်ိန္ႀကီးမမေလးဘာလုပ္ေနပါလိမ့္ဟု ေတြးလိုက္မိသျဖင့္အခန္းဘက္သို႔သူမအသာသြားလိုက္သည္။သို႔ေသာ္အခန္းထဲမွထြက္ေပၚလာေသာအသံေၾကာင့္သူမေျခလွမ္းရပ္သြားသည္။
အခန္းထဲမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံကားခ်စ္လိုက္တာမမရယ္…အို ေမာင္ေနာ္အရမ္းကဲတာဘဲသိလား။ခ်စ္လို႔ပါမမရယ္။ေခ်ာေခ်ာႏိုးသြားလိုက္မယ္…ေမာင္ရဲ႕။ႏိုးႏိုး…အမ္ ကိုစစ္ေသြးအသံဘဲ။ခ်က္ဆိုနားခြက္ကမီးေတာက္ေသာ ေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ဒီအေျခအေနကိုသေဘာေပါက္သြားသည္။ဒါေသြး႐ိုးသား႐ိုးအေျခအေနမဟုတ္ေတာ့။ခ်စ္လို႔ မဝေသးဘူးလားေမာင္…ေန႔လည္ကလဲ….ခစ္ခစ္။မမေလးအသံကလည္း ညဳတုတု အသံေလးေပါက္ေနသည္။အိေျႏၵႀကီးေသာ မမေလးတစ္ေယာက္ကိုစစ္ေသြးႏွင့္မွ ဈာန္ေလွ်ာသြားသည့္သေဘာရွိသည္။ေခ်ာေခ်ာလည္း ဒီကိစၥမွာအေတြ႕အႀကဳံရွိသည့္သူဆိုေတာ့ဧည့္ခန္းမွ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရေအးေအးေလးထုတ္ေသာက္မည္ဟူေသာစိတ္ကူးက သူမေခါင္းထဲမွေပ်ာက္သြားသည္။အခန္းထဲကို ဘယ္လိုေနရာကေနေခ်ာင္းရမလဲဆိုတာ လိုက္ရွာေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမစိတ္ကူးရသြားသည္။မမေလးအခန္းေဘးမွကိုကိုေလးရဲ႕အခန္းထဲသို႔။အခန္းက သစ္သားေတြနဲ႔ကာရံထားေသာေၾကာင့္ မၾကာမီမွာပင္ေခ်ာင္းၾကည့္ရန္အေပါက္ေသးေသးေလးတစ္ေပါက္ကို ေခ်ာေခ်ာရွာေတြ႕သြားေလသည္။(၁၈)ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းကေခ်ာေခ်ာရင္ကိုစိတ္လႈပ္ရွားေစသည္။မမေလးရဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုစစ္ေသြးႏွင့္ မမေလးေကသီႏြယ္ကားႏွစ္ေယာက္လုံး မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းပင္။မမေလးကား တစ္ကိုယ္လုံးခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာမမေလးရဲကခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ကိုစစ္ေသြးရဲ႕ ေယာက်ၤားပီသေသာခႏၶာကိုယ္ကိုယ္ႏွစ္ခုပူးကပ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့လင္မယားလုပ္တမ္းကစားေနၾကၿပီဆိုတာ ေခ်ာေခ်ာသိလိုက္သည္။ဒါမ်ိဳးကေခ်ာေခ်ာကလည္းကစားေနၾကေလ။
ကိုမင္းေမာင္ႀကီးနဲ႔။အိုေမာင္..ဘုန္းနိမ့္လိုက္မယ္ကြယ္…ခ်စ္လို႔ပါမမရဲ႕.။မမေလးေကသီႏြယ္ရဲ႕ ဝင္းဝါစိုေျပေနတဲ့ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားကိုကိုစစ္ေသြးမ်က္ႏွာအပ္လိုက္တာကိုေခ်ာေခ်ာျမင္ရပါတယ္။ခဏဘဲရွိေသးတယ္..မမေလးမ်က္ႏွာေလးရႈံ႕သြားၿပီးေပါင္တံကိုစိလိုက္တာျမင္ရပါတယ္။ေတာ္…ေတာ္.ပါေတာ့ေမာင္ရယ္…မမ..အ.အဆိုတဲ့အသံေလးထြက္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ဒါေပမဲ့ကိုစစ္ေသြးရဲ႕လက္ေတြက မမေလးေပါင္တံေတြကို ဖိထားၿပီးမမေလးရဲ႕ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို ေသခ်ာကိုမႈတ္ေပးတဲ့အခါမွာမမေလးတစ္ေယာက္ ကိုစစ္ေသြးဆံပင္ေတြကို အတင္းဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားၿပီးႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း ေပါက္လုမတတ္ကိုက္ထားတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။မမေလးေပါင္တံေတြ နဲ႔ တင္ပါးေတြကလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။မမေလးမေျပာနဲ႔.ေဘးအခန္းကေခ်ာင္းေနတဲ့ေခ်ာေခ်ာေတာင္မွအသည္းထဲစိမ့္သြားၿပီး ဆီးသြားခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ မမေလးရဲ႕ျဖဴေဖြးေနတဲ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကအေၾကာစိမ္းေလးေတြေတာင္ေထာင္ထလာၿပီးကိုစစ္ေသြးေခါင္းကိုအသားကုန္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ေနတဲ့ေပါင္တံေလးေတြၿငိမ္သက္သြားကာေခါင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ေျပေလွ်ာ့သြားတာေၾကာင့္မမေလးၿပီးသြားၿပီဆိုတာကို ေခ်ာေခ်ာသိလိုက္ပါတယ္။(၁၉)ဟူး စစ္ေသြးကား အနည္းငယ္ေမာသြားသည္။မမေကသီႏြယ္ကို သူစိတ္ပါလက္ပါပင္မႈတ္ေပးခဲ့တာေလ။ဝင္းဝါစိုေျပေနေသာ မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအလယ္ကေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို သူမ႐ြံမရွာပင္ မႈတ္ေပးခဲ့သည္။မမက ရွက္ေနေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္။
ေမာင္…မေကာင္းဘူးကြယ္..လို႔သူ႔ကိုတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္ပါတယ္။ဟင္း..ဟင္း..ဒါအစဘဲရွိေသးတယ္..မမရဲ႕အို…ေကသီႏြယ္ကား သူမေ႐ႊၾကဳပ္အဝကို လာေတ့ေနေသာစစ္ေသြးရဲ႕ ဒုတ္ႀကီးကို ၾကည့္ရဲ႕ သူမဆီးသြားခ်င္သလိုလိုပင္စိမ့္တက္သြားသည္။ေန႔လည္က သူမသူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ခ်ိန္းေတြ႕ရင္း ဒီဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳပ္ေလးပါကင္ကို ဖြင့္သြားခဲ့သည္။ပါးပင္ အနမ္းမခံခဲ့ရဘူးေသာ သူမအဖို႔ စစ္ေသြးနဲ႔က်မွစိစိညႇက္ေက်႐ုံမက ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးပါကင္ပါ အဖြင့္ခံလိုက္ရသည္။
သို႔ေသာ္ သူမအရမ္းကိုေက်နပ္ပါသည္။ခ်စ္ေသာ ေမာင့္အတြက္ လိုက္ေလ်ာေပးခဲ့ရတာကို။အေမ့..သူမႏႈတ္မွအသံေလးထြက္သြားသည္။ေမာင့္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးက သူမေ႐ႊၾကဳပ္ထဲကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္လာေနသည္။သူမေ႐ႊၾကဳပ္အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္မႈေၾကာင့္ က်င္လာသည္။သူမေ႐ႊၾကဳပ္ ႏွစ္ျခမ္းရဲ႕ အေၾကာမွ်င္ေလးမ်ားကလည္း ဒုတ္ႀကီးကိုအလိုလိုညႇစ္ထားက ဆြဲစုပ္ေနမိသည္။ေမာင္က သူမေ႐ႊၾကဳပ္တစ္ဆုံးကို ဒုတ္ႀကီးကိုနစ္ျမဳပ္ထားလိုက္ၿပီး။သူမကိုငုံ႔ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္လိုက္သည္။ေကသီႏြယ္လည္းအျပန္အလွန္နမ္းရင္း မၾကာမီမွာစစ္ေသြးက သူမသားျမတ္ကို စို႔လိုက္သည္။
ႁပြတ္..အို…..ၾကည့္စမ္း..လူဆိုးေလး..ငယ္ငယ္ကႏို႔မစို႔ခဲ့ရဘူးထင္တယ္။ဒါေပါ့…မမရဲ႕…ေန႔တိုင္းစို႔မွာ..အြန္း…ေၾကာက္စရာႀကီး….ဟင္းဟင္းေၾကာက္စရာက အခုမွလာမွာ….သူမေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ေမာင့္ခါးကိုခ်ိတ္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာေမာင္ကလည္း သူမေ႐ႊၾကဳပ္ထဲကို ဒုတ္ႀကီးကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ေဆာင့္ေတာ့သည္။ေမာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေမာင့္ေဘာႏွင့္ သူမဆီးခုံေလးကတဘတ္ဘတ္႐ိုက္ခတ္ေနသလို…သူမတစ္ကိုယ္လုံးလဲတိမ္ေတြထဲမွာ လြင့္ေမွ်ာေနသလို ခံစားရသည္။မၾကာမီမွာေတာ့ ေမာင္ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း သူမကလည္းေအာက္မွာ ခါးေလးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ခံေပးေနမိသည္။တစ္ဖက္အခန္းမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ေခ်ာေခ်ာလည္း စိတ္ေတြမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္ကာ သူမထမိန္ထဲသို႔လက္ကိုထိုးထည့္ကာသူမပိပိကိုပြတ္ေပးေနရင္း သူမဝတ္ထားေသာထမိန္မွာ အရည္ၾကည္ေတြစိမ့္ထြက္မွႈေၾကာင့္စို႐ြဲသြားၿပီး အကြက္ႀကီးျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။
မမေကသီႏြယ္ကား ဒီေန႔ပြဲ႐ုံခဏသြားသည္။စစ္ေသြးဒီေန႔ေတာ့လိုက္မသြားျဖစ္။ရန္ကုန္မွ သူ႔အလုပ္ေတြကိုလည္းပစ္ထားတာၾကာၿပီ.။တပည့္ျဖစ္သူက သူ႔ကို အီးေမးလ္ျဖင့္ စာရင္းမ်ားပို႔ထားသျဖင့္ၿမိဳ႕ထဲက ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာသြားထုတ္ရမည္။ၿပီးေတာ့ ရဲစခန္းကလည္းေခၚထားေသးသည္။သူ႔ကို ႐ိုက္နက္သြားေသာတရားခံမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ဖြင့္ထားသည့္အမႈကိစၥ။ဒါေၾကာင့္မို႔သူမလိုက္သြားျဖစ္.တူတူ…အိပ္ေထာင္ထဲထည့္ထားေသာ ဖုန္းမည္လာသျဖင့္စစ္ေသြးက ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ဘယ္သူပါလိမ့္…ေၾသာ္..ကိုကိုေလးဖုန္းဘဲဟ။ကိုကိုေလး..ေျပာ.စစ္ေသြး မမ အလုပ္သြားၿပီလား။သြားၿပီဟ…ဒါနဲ႔မျပန္လာေသးဘူးလား ကိုကိုေလးရ.။ဟီးဟီး..အဲ့ဒါဘဲေျပာမလို႔ကြ။
အမွန္က ငါ့ေဆာ္ဆီသြားတာ. အခုျပန္လာရင္တစ္ခါတည္းေခၚခဲ့မယ္။ဟိုေန႔က တည္းခိုခန္းမွာ ႏွပ္ေနတုန္း သူ႔အကိုေတြနဲ႔ရပ္ကြက္ကဝိုင္းဖမ္းလို႔ငါတစ္ခါတည္းယူလိုက္ရတယ္။ဟား…မင္းကေတာ့ျဖစ္ရမယ္ကြာ.အဲ့ဒါ…ကြာ။ ငါ့အမကို မေျပာရဲလို႔ဟ.ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိဘူး.။ေအးေလ..ဒီအေျခအေနေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ မင္းမမကို.။ဒါနဲ႔…ကိုေလးေရ..ငါလည္းမင္းကို ေတာင္းပန္စရာရွိတယ္။မင္းကို…မင္းၿမိဳ႕ကို လာတုန္းကငါလဲ အလည္လာရင္းၿပီးေတာ့ မင္းရဲ႕ ရွယ္ယာအျမတ္ေငြေတြလဲေပးရင္းဆိုၿပီးလာခဲ့တာ။အခုေတာ့ ငါလဲ…မင္းၿမိဳ႕မွာအေခ်ာအလွေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ၿပီးမျပန္ႏိုင္ျဖစ္ေနၿပီ။ဟား….ဘယ္သူလဲကြဆိုစမ္းပါဦး။ေအးကြာ…ငါ့ထက္ေတာ့ ႀကီးတယ္…မမေပါ့.။
နာမည္က…ေကသီႏြယ္တဲ့…။ေကသီႏြယ္..ေကသီႏြယ္…ဟာကြာ…စစ္ေသြး။ေတာင္းပန္ပါတယ္…ေယာက္ဖရာ…ဟာကြာ..ဟာကြာ.ရွက္လိုက္တာကြာ..ငလူးမသား။အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္…လုပ္ထားပါ..လုပ္ထားပါ။ကိုကိုေလးကစစ္ေသြးဖုန္းကိုနားေထာင္ရင္း မ်က္ႏွာႀကီးၿပဳံးသြားသည္။ဒီလိုျဖစ္ေစခ်င္လို႔ဒီအကြက္ကိုသူဆင္ခဲ့တာေလ။သူ႔အမကို စစ္ေသြးလိုလူမ်ိဳးႏွင့္မွသူစိတ္ခ်သည္။ၿပီးေတာ့စစ္ေသြးကသူ႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေလ။ဟဲလို..ဟဲလို..သူငယ္ခ်င္းစိတ္ဆိုးသြားလား….။ေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ..ငါတို႔ကိုသေဘာတူေပးပါေနာ္…ဟား..စစ္ေသြးရာ…ဒီတစ္ခါေတာ့မင္းညံ့သြားၿပီကြ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ..မင္းသေဘာမတူဘူးလား…တစ္ဖက္က စစ္ေသြးရဲ႕စိုးရိမ္တႀကီးေျပာသံကို ကိုကိုေလးၾကားၿပီး ရီခ်င္စိတ္ကိုေအာင့္ထားကာ။
ကဲ…ကိုေ႐ႊေယာက္ဖစစ္ေသြးေရ..မင္းကိုငါ့အမနဲ႔ညားေစခ်င္လို႔…ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚလိုက္တာ…သိၿပီလား….လို႔ေျပာၿပီး ဖုန္းကိုခ်လိုက္ေတာ့သည္။စစ္ေသြး အထပ္ထပ္ျပန္ေခၚေပမဲ့သူမကိုင္ေတာ့ဘဲ တခိခိရီေနေတာ့သည္။(၂၁)တရားခံကေတာ့ မိခါနီးေနပါၿပီ ကိုစစ္ေသြးေရ။မိတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ကိုစစ္ေသြးကို ဆက္သြယ္ပါမယ္။စခန္းမႉးရွင္းျပသည္ကို စစ္ေသြးကဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေနသည္။ထိုအခ်ိန္မွာ စခန္းမႉး႐ုံးခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္လာေသာေျခသံကိုၾကားရသည္။ဗိုလ္ႀကီး ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပါၿပီ။ဗိုလ္ႀကီးစုံစမ္းခိုင္းထားတဲ့ကိစၥသိရပါၿပီ။အမႈလိုက္အရာရွိျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူႏွင့္အသက္မတိမ္းမယိမ္းခန႔္ရွိမည္။ကိုစစ္ေသြးကို ႐ိုက္သြားတဲ့သူေတြက ၿမိဳ႕ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးဝါးေတြျဖန႔္ျဖဴးေနတယ္လို႔သံသယရွိတဲ့က်ားေလးတို႔အုပ္စုလို႔သိရပါတယ္။သူတို႔ဆရာ အိုက္ပန္က ေဒၚေကသီႏြယ္ကို ပိုးပန္းေနတာၾကာပါၿပီ။
ကိုစစ္ေသြးနဲ႔ တြဲသြားတြဲလာလုပ္တာကို မႀကိဳက္လို႔သူ႔တပည့္ေတြကိုခိုင္းတဲ့သေဘာရွိပါတယ္။ အခ်က္အလက္ပိုခိုင္မာေအာင္လုပ္ေနပါတယ္။ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စစ္ေသြးဖုန္းကမည္လာသျဖင့္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။မေကသီႏြယ္တို႔အိမ္ကပင္…ဟဲလို…ကိုစစ္ေသြးလား….ေခ်ာေခ်ာရဲ႕အသံေမာဟိုက္သံႏွင့္ ငိုသံေတြေရာေထြးေနသည္။ဘာျဖစ္လို႔လဲ..ေခ်ာေခ်ာ…မမေလးကိုေလ….မမေလးကိုေျပာစမ္းပါမမေလးဘာျဖစ္လို႔လဲ…မမေလးကို ဦးအိုက္ပန္တို႔ ဖမ္းသြားတယ္။ဒီေန႔ ပြဲ႐ုံကအျပန္မွာ သူ႔တပည့္ေတြနဲ႔ ဖမ္းေခၚသြားတာတဲ့။ျမင္တဲ့သူေတြကဖုန္းဆက္ၿပီးလွမ္းေျပာလို႔…လုပ္ပါဦးကိုစစ္ေသြး။မမကို ကယ္ပါဦးေနာ္။စစ္ေသြးရင္ထဲ မီးေတာင္ေပါက္ကြဲသလိုျဖစ္သြားသည္။ဘာျဖစ္လို႔လဲ…ကိုစစ္ေသြး။
စခန္းမႉးကေမးလိုက္ေတာ့ စစ္ေသြးကဗိုလ္ႀကီးလုပ္ပါဦး မေကသီႏြယ္ကို ဦးအိုက္ပန္တို႔လူစုဆြဲေခၚသြားတယ္တဲ့။ဒီေန႔ပြဲ႐ုံက အျပန္လမ္းမွာ ဆြဲသြားတာတဲ့။ဟာ….ဒါဆိုခ်က္ျခင္းလိုက္မွျဖစ္မယ္…စခန္းမႉးက သူ႔လူေတြကို ေခၚလိုက္ၿပီး ေနာက္တြင္…။(၂၂)ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကိုအိုက္ပန္ခ်စ္လို႔ပါ ေကသီႏြယ္ရယ္ဟင္းဟင္းအိုက္ပန္က တံခါးကိုအခန္းတံခါးကိုပိတ္လိုက္ေခ်ၿပီ။ေကသီႏြယ္လဲ တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုတ္လာလိုက္တာအခန္းေဒါင့္မွာကပ္ေနၿပီ။အိုက္ပန္ကား တုန္ယင္ေနေသာ ေကသီႏြယ္ ကိုၾကည့္ရင္းရမၼက္ေဇာေတြႂကြတြက္လာၿပီး။ရွင္ မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္ ကယ္ၾကပါဦးေအာ္ေလ မင္းႀကိဳက္သလိုေအာ္ ဘယ္သူမွမၾကားဘူးအိုက္ပန္ကားေကသီႏြယ္ကိုကုတင္ေပၚတြန္းလွဲလိုက္ၿပီးအေပၚမွဖိထပ္လိုက္သည္။
႐ုန္းကန္ေနေသာေကသီႏြယ္လက္မ်ားကိုသူ႔လက္ျဖင့္ဖိၿပီးခ်ဳပ္ကိုင္ လိုကေတာ့ ေကသီႏြယ္မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့။ေကသီႏြယ္ထမိန္လည္းကြၽတ္ေနၿပီ။ထိုအခ်ိန္မွာအခန္းတံခါးကိုေဆာင့္ကန္ဖြင့္သံၾကားရၿပီးတံခါးပြင့္သြားသည္။အိုက္ပန္ျပာျပာသလဲထရပ္ေသာ္လည္းအခ်ိန္မမီေတာ့။လူယုတ္မာ ဟူ်သာအသံႏွင့္အတူ သူ႔ပါးခ်ိတ္ကိုလက္သီးေကြၽးခံလိုက္ရသျဖင့္ ယိုင္နဲ႔သြားသည္။စစ္ေသြးက အိုက္ပနါကိုယ္ေပၚခြစီးၿပီးဘယ္ျပန္ညာျပန္ေကြၽးေတာ့သည္။ခြပ္ခြပ္ အ အေတာ္ေလာက္ပါၿပီကိုစစ္ေသြး။
လက္လြန္မယ္။ စခန္းမႉးနဲ႔သူ႔တပည့္မ်ားကညးေဒါသတႀကီးျဖစေနေသာစစ္ေသြးကို အိုက္ပန္ကိုယ္ေပၚမွ မနညးဆြဲခြာရသည္။ေကသီႏြယ္ကားစစ္ေသြးရင္ဘတ္တြင္မ်က္ႏွာအပ္ကာတရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေတာ့သည္။ယစစ္ေသြးကမမေကသီႏြယ္ကိုယ္လုံးေလးကိုဖက္ထားရင္းႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။အိုက္ပန္ႏွင့္သူ႔တပည့္မ်ားကိုစခန္းမႉးတို႔အဖြဲ႕မွအခ်ိန္မီထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီျဖစ္ပါတယ္။မငိုပါနဲ႔ေတာ့မမရယ္စစ္ေသြးကေကသီႏြယ္ပခုံးေလးကိုတြဲထားရင္းမငိုပါနဲ႔ေတာ့ မမရယ္လို႔ေျပာၿပီးႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။(၂၃)ကိုကိုေလး ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုခ်လိုက္သည္။လာေလ ႏိုႏို…။
ႏိုႏိုလည္းကိုကိုေလးေခၚရာေနာက္သို႔လိုက္ပါလာသည္။အိမ္ထဲမွာလဲလူကမေတြ႕။မိေခ်ာေရ မိေခ်ာ….။ေခ်ာေခ်ာက ကိုကိုေလးေခၚသံၾကားသျဖင့္ အေနာက္ခန္းမွ ကပ်ာကယာထြက္လာသည္။ကိုကိုေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီကိုး…..ဒါနဲ႔သူက…အဟဲ…ကိုကိုေလးေျပာေျပာေနတဲ့မမႏိုႏိုဆိုတာမဟုတ္လား။တစ္ခါတည္းခိုးလာတာထင္တယ္။ဟုတ္ပါ့…ဒါနဲ႔နင့္မမေလးေရာ….မမေလး…ကေလ..မမေလးက..ေခ်ာေခ်ာက ေခါင္းကိုကုတ္လိုက္သည္။ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိ။ဟဲ့ ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ..ဒီေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့….တူတူ..တူတူ..ကိုကိုေလးလက္ကိုင္ဖုန္းကမည္လာျခင္းျဖစ္သည္။စစ္ေသြးရဲ႕ဖုန္းပင္…။ဟဲလို..စစ္ေသြးသူငယ္ခ်င္း…ငါ့ကိုေစာင့္ရတာၾကာလို႔စိတ္ပ်က္ေနၿပီလား။အဟဲ..ငါျပန္သြားၿပီကြကိုေလးရ…အလည္ေခၚတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ။ဟာ..မင္းငါ့ကိုေတာင္မေစာင့္ဘူူး။
ဟက္ဟက္…မင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ရေအာင္..ပါကြာ။မင္းႏိုႏိုဆိုတဲ့ေကာင္မေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့(၃)ရက္ေလာက္ကဘဲတရား႐ုံးမွလက္ထပ္လိုက္တယ္ဆိုတာငါသတင္းအတိအက်ရၿပီးသား။ေတာင္ႀကီးက မင္းသက္ေသေခၚသြားတယ္ မင္းထြန္းကဖုန္းဆက္ေျပာၿပီးသား။ဒါနဲ႔မင္းကဘာကိစၥငါ့ကိုေက်းဇူးတင္ေနရတာတုန္း။အဟား ကိုေလး မင္းကိုေခ်ာေခ်ာကေျပာမျပဘူးလား..။မေမးရေသးဘူးကြ…ငါလည္းခုမွေရာက္တာ။အဲ့ဒါဆိုရင္ေတာ့…သူငယ္ခ်င္းေယာက္ဖေရ….။မင္းမမေကသီႏြယ္ကို ငါခိုးသြားၿပီ…ဟာ…ကိုကိုေလးဖုန္းေျပာရင္းပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားသည္။ငါ့ကိုခြင့္လြတ္ပါသူငယ္ခ်င္းရာ..မင္းကိုမ်က္ႏွာပူလို႔ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔…ဟာ…ေခြးသူေတာင္းစား..ဘာလဲ..မင္းကသေဘာမတူလို႔လားသူငယ္ခ်င္းရာ…။ကိုကိုေလးကား ဖုန္းဆက္ရင္းမွ တစ္ျဖည္းျဖည္းၿပဳံးလာသည္။ၿပီးေနာက္ရီလိုက္သည္။။။
အဟား…မင္းဒီတစ္ခါေတာ့ညံ့သြားၿပီ ေမာင္စစ္ေသြးေလးေရ…။ငါ့မမကို ဘယ္သူနဲ႔မွစိတ္မခ်လို႔…မင္းနဲ႔နီးစပ္ေစခ်င္လို႔….ၿမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚလိုက္ၿပီး သက္သက္ေရွာင္ေနတာဟသိပလား…..ကဲ.။ကိုကိုေလးက ဖုန္းဆက္တာကို႐ုတ္တရက္ရပ္လိုက္ၿပီး…ပါဝါကိုပါပိတ္လိုက္ေတာ့သည္။(၂၄)ဟာကြာ…စစ္ေသြးကား ဖုန္းကိုကိုင္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရီခ်င္လာသည္။သူ႔လက္ထဲမွ ဖုန္းကို မမေကသီႏြယ္ကဆြဲယူၿပီး ကုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚပစ္တင္ကာစစ္ေသြးကိုဆြဲလွည့္လိုက္သည္။ဆက္မေနပါနဲ႔ေတာ့..ေမာင္ရယ္။ဒါဆို….ကဲ..စစ္ေသြးကမမေကသီႏြယ္ကို ဖက္လိုက္ၿပီး။သူမရဲ႕ပါးေတြကိုနမ္းေနသည္.။အခုမွဘဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္တစ္ဝႀကီးခ်စ္လို႔ရေတာ့မယ္ေလ.။အို…သူသိပ္ဆိုးတာဘဲၾကည့္စမ္း…။
မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ထမိန္ကို သူဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္ကိုပို႔လိုက္ေတာ့ မမေကသီႏြယ္က ညဳတုတုေလးေျပာလိုက္သည္။ႁပြတ္….အို…မမေကသီႏြယ္ရဲ႕ အိစက္ေနတဲ့ႏို႔လုံးလုံးေမာက္ေမာက္ေလးေတြကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆုပ္ညစ္ၿပီး သူ႔ႏုတ္ခမ္းနဲ႔ ငုံကာ တစ္ႁပြတ္ႁပြတ္စို႔ေပးလိုက္သည္။အို..ေမာင္ရယ္…စို႔လို႔ကိုမဝႏိုင္ဘူးေနာ္…ငယ္ငယ္ကဝေအာင္မစို႔ခဲ့ရဘူးထင္တယ္။ဒါေပါ့မမရဲ႕..စို႔ဦးမွာ….သူ႔သေဘာသူ႔သေဘာ…ခစ္ခစ္…စို႔စို႔ေကသီႏြယ္ကား စစ္ေသြးႏို႔စို႔ေပးေနတာကို ရင္ခုံစြာခံယူေနသည္။ေမာင္က သူမေပါင္ကိုၿဖဲေတာ့ အလိုက္တသိပင္ကားေပးလိုက္သည္။အို..ေမာင့္ဒုတ္ႀကီးက တစ္ေန႔တစ္ျခားပိုပိုႀကီးလာသလိုဘဲ.။
အို..ခုနကလည္း တစ္ခါလုပ္ၿပီးၿပီ…မဝေသးဘူးလား…ေမာင္မမေၾကာက္လာၿပီ။ေၾကာက္လာၿပီလို႔သာေျပာတယ္ ေကသီႏြယ္ကား ခ်စ္ေသာေမာင္ရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကို ကိုင္လိုက္ၿပီး သူမေ႐ႊၾကဳတ္အဝနဲ႔ ေတ့ထားၿပီးေခ်ၿပီ။ဟင္း..ဟင္း…ဒီေန႔ညေတာ့ မမကိုမအိပ္ဘဲကို တစ္ညလုံးလုပ္မွာ။အမေလး…ေကသီႏြယ္အမေလးပင္ဆုံးေအာင္မတႏိုင္လိုက္ပါ။စစ္ေသြးရဲ႕ဒုတ္ႀကီးကသူမေ႐ႊၾကဳတ္ထဲကိုတစ္ဆုံးစိုက္ထည့္လိုက္ၿပီေလ.။
စြပ္စြပ္..ဒုတ္ဒုတ္…အအ…အင္းအင္း…အအ…ေမာင္…ေမာင္….စစ္ေသြးကား ေကသီႏြယ္ရဲ႕ ေ႐ႊၾကဳပ္ေလးကို သူ႔ဒုတ္ႀကီးကိုစိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ေကသီႏြယ္ဖင္ေလးတုန္တုန္တက္သြားၿပီးတစ္အအေအာ္ေနရသလို…ခါးေလးကလည္းေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။အအ..သြက္သြက္လုပ္ပါေမာင္ရယ္…မမေကာင္းေနၿပီ..အိုးအိုးအင္းအင္းးး။။စြပ္စြပ္ဒုတ္ဒုတ္ဘတ္ဘတ္….အိုးအိုးေကသီႏြယ္ရဲ႕ တအိုးအိုး တအင္းအင္းညဥ္းညဴသံေလးႏွင့္အတူႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီးကလည္း တက်ီက်ီအသံမ်ားပင္ထြက္လာေလေတာ့သည္။ေမာင့္ကိုေကသီႏြယ္အစြဲႀကီးစြဲသြားမိၿပီေလ။
ၿပီးပါၿပီ