ဆြဲ အား ေကာင္း တဲ့ ခ်စ္ ေလး

မွတ္မိေနသည္။ ပါတိတ္အဆင္အျပင္ပြင့္ေတြ… လွပေသာ လိပ္ျပာေလးမ်ား နားေနဟန္ ဒီဇိုင္းႏွင့္ ထမီကို ဝတ္ထားသည္။တင္ပါး အလုံး အထည္က. . အလြန္အမင္းႀကီးတာမ်ိဳးမဟုတ္..က်စ္လစ္လွပေသာ ဖြဲ႕စည္းမႈကို ေဖၚ ေဆာင္သည္။အရပ္အေမာင္းက.. .ျမန္မာမိန္း ကေလးထဲတြင္ ခပ္ရွားရွား အရပ္မ်ိဳး ငါးေပ ေလးလက္မခန႔္ျမင့္သည္။ အရပ္ျမင့္သျဖင့္ ေပါင္တန္ႀကီးေတြက ရွည္သြယ္ၾကသည္။ လုံးပတ္ အေတာ္ထြားႀကိဳင္းပုံက.. .အခ်ိဳးအဆစ္ ဦးစားေပး ထုလုပ္ထားေသာ ပန္းပု႐ုပ္ႏွယ္လွပေျပ ျပစ္လြန္းသည္။ ဘေလာက္စ္ အက်ႌ လက္ျပတ္ အဝါေလးေအာက္မွ မစို႔မပို႔ယဥ္ယဥ္ေလးႂကြား႐ြား ေန ေသာ ေ႐ႊရင္အစုံက ရင္သပ္ရႉေမာစဖြယ္..အထက္မွ ေအာက္သို႔ ျပန္လည္သုံးသပ္လွ်င္..မ်က္နာသြင္ျပင္၏ ႐ိုးသားတည္ၿငိမ္မႈ…အိေျႏၵသိကၡာ ျပည့္ဝမႈတို႔က စာဖြဲ႕မကုန္ေအာင္…ခန႔္ညားတည္ ၾကည္သည္။ သူ႔အလွကို ေရးဖြဲ႕ပါဟု ဆိုလွ်င္..မ်က္ခုံးေလးတစ္ဖက္ ႏွာတံေလးတစ္ေခ်ာင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးတစ္လႊာ သြားကေလးတစ္ေစ့ႏွင့္ပင္..က်မ္းစာ တစ္ေဆာင္အထိဖြဲ႕ေလာက္သူျဖစ္သည္။ အထူးေရပန္းစားေသာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္အလွကိုမူ ကဗ်ာဆရာ အခ်ိဳ႕က..ကဗ်ာဖြဲ႕ၾကသည္။ သီခ်င္းသ မားကလည္း.. သီးခ်င္းစပ္ၾကသည္။ ဗြီဒီယို သမားအခ်ိဳ႕ပင္ ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိၿပီး စကားကမ္းလွမ္းခဲ့ၾက ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက အနည္းငယ္မွ် စိတ္ဝင္စားမႈ မျပခဲ့… အလွနတ္ ဘုရား ဗီးနပ္စ္ အလွကို ကမာၻေက်ာ္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ေသာ စာေရးဆရာႀကီးသည္ စင္စစ္.. အိခိုင္ ဆိုေသာမိန္းကေလးကို မ ေတြ႕ဘူးခဲ့၍ သာ ျဖစ္သည္ဟု.. တင့္ေဆြထင္သည္။ ဗီးနပ္စ္ အ႐ုပ္ကို တင့္ေဆြ ေတြ႕ဖူးပါသည္။ အိခိုင္ ဆယ္ပုံ ပုံ၍ တစ္ပုံမမွီေသာ..ဤ႐ုပ္ထုသည္ ဘဇာေၾကာင့္ ကမာၻေက်ာ္ခဲ့သနည္းဟု ယေန႔ထိ အေျဖ မေပၚ…. အလွဘုရင္မဆိုေသာ ကလီယိုပက္ထရာ ကို သူလူကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူးခဲ့ေသာ္လည္း ..အိခိုင္ေလာက္ မလွသည္ကိုေတာ့..သူက်ိန္တြယ္ ေျပာရဲသည္။မိုနာလီဇာ ၏အၿပဳံးဆိုေသာ ပန္းခ်ီကားကလည္း ႀကံဖန္ၿပီး ေဈးေကာင္းေနသည္။ အိခိုင္..မၿပဳံးပဲ တည္တည္ကေလး ၾကည့္ေနသည္ကပင္ မိုနာလီဇာ ထက္အဆတစ္ရာ သာေလသည္။

ျမန္မာရာဇ ဝင္တြင္ ဥမၼာဒႏၲီအလွသည္..ျမင္သူတိုင္း ႐ူးသြပ္ရသည္ ဟုေလာက္သာပါသည္။ တင္ ရင္ ခါး ဘယ္မွ် အရပ္အေမာင္း အတိအက်မပါ။ ပပဝတီကိုလည္း ခုႏွစ္ေဆာင္တိုက္ခန္း မီးမထြန္းဘဲ လင္းေလာက္ေအာင္လွျပန္သတဲ့..ဘာေတြလဲ.. ရႈပ္ေနတာပဲ..။အိခိုင္အလွကို အဲဒီ.. ဒ႑ာရီေတြထဲကအလွေတြနဲ႔ မယွဥ္နဲ႔..အေရးမပါတာ မလုပ္နဲ႔…။တင့္ေဆြ..စိတ္ထဲ၌ အိခိုင္ထက္ လွသူေတာင္ အိခိုင္ေလာက္ လွမည္မထင္ပါ..။ အိခိုင္ ဆိုသည္က တင့္ေဆြဘဝ၏ ထိပ္ထားဧကရီ..။ ခန္းနားႀကီးက်ယ္လွစြာေသာ အေဆာက္အဦး မ်ားစြာဆီသို႔ တင့္ေဆြ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ၾကက္သေရရွိေသာ အဆာက္အအုံႀကီးက ေငြကုန္ေက်းက် ခံတာက လူအင္အား မခန႔္သား မလွပ။ အိမ္ တံစက္ၿမိတ္၌ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ သစ္ခြအုံေလး တစ္အုံ ကပင္ တင့္ေဆြအတြက္..ေဒၚလာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ေပး၍မေရာင္းနိင္ေသာ အရာျဖစ္သည္။ အိခိုင္စီးေသာ ဖိနပ္ကေလးကို ကာလတန္ဖိုးႏွင့္ တစ္ရာပတ္ဝန္းက်င္ သတ္မွတ္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာ္ လည္း သူကမူ ျပတိုက္တစ္ခု၌ ကတၱီပါ ခံၿပီးေတာင္ ျပထားခ်င္ေသးသည္။ အိခိုင္ အသုံးအေဆာင္ႏွင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကေလးကို မဆိုထားႏွင့္ ေနရာင္မွာက်ေသာ အရိပ္ကေလးကို ပင္ တင့္ေဆြ ေဈးမ ျဖတ္ နိင္ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးမားစြာ ထားသည္။ သို႔ေသာ္..အိခိုင္သည္ ယေန႔ထိ သူႏွင့္ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္မႈ မရွိေသးေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ ေခ်သည္။ “ေဟ့ေကာင္…ေစာက္႐ူး..ဖြန္ေၾကာင္…” “ထြန္းလြင္..အဲဒီေကာင္ ပါးစပ္ကို ရာဘာဖိနပ္နဲ႔ ေကာက္ပိတ္ထားလိုက္ စမ္း..” “ဟာ…မွားးပါတယ္ဗ်ာ…” သူငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ ဆုံမိလ်င္..ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကႏွင့္ ရယ္ေမာစရာမ်ားေျပာၾကေသာ္လည္း.. သူတို႔သုံးေယာက္လုံး ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ ၾကသည့္…ညီအစ္ကိုမ်ားလို ေနၾကသည္။ “မနက္က အိခိုင္ ေဈးသြားတာ..ေတြ႕တယ္..” “ဘယ္သူပါေသးလဲ…ေအာင္မင္း..” “သူတစ္

ေယာက္ထဲပါပဲ..ျပန္ေတာင္ေရာက္ေရာေပါ့…” ေအာင္မင္း ပါးစပ္မွ ေျပာရင္း..လက္က…ထြန္းလြင္ကိုလွမ္းကုတ္ၿပီး ေမးေငါ့ျပသည္။ ထြန္းလြင္ရယ္၍ သာေနသည္။ “လုပ္ကြာ..လက္ဖက္သုတ္မွာ..လက္ဖက္စားရင္း ေစာင့္ၾကတာေပါ့..လာေတာ့လဲၾကည့္…ၾကည့္ၿပီး ေတာ့ျပန္..ဒါပဲ..” “အင္း..မင္းအလုပ္က..ဒါပဲ မႈတ္လား..” စကားအဆုံး၌ ေအာင္မင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ထြန္းလြင္က ေခါင္းကိုခါရမ္းၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကိုရႈိက္ ကာဖြာၿပီးမွ… “မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားတာ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ..” “ခ်စ္ဖို႔ေလ…ခ်စ္ဖို႔..ဟဲဟဲ…ဟဲ” “ငါ..အေကာင္းေမးတာပါ…ခ်စ္တယ္ ဆိုတာနဲ႔ ဖိုက္တာနဲ႔…ဘာကြာလဲ..” “ဟာ…ကြာတယ္ကြ..မင္းကလဲ သေဘာႀကီးျဖစ္ၿပီး..” “ကဲ..ရွင္းစမ္းကြာ..” ဖါ…ကိုဖိုက္တာ..ခ်စ္လို႔ မႈတ္ဖူး…ဒါက တစ္အခ်က္..မတူညီတဲ့ ဖိုမလိင္အဂၤါေတြ ကာမစပ္ယွက္ တာကို အခ်စ္နဲ႔ေရာရင္..အရမ္းေသး သိမ္သြားလိမ့္မယ္..” “ေအးပါ…မင့္ အခ်စ္အဘိဓမၼာကို အနက္ဖြင့္ပါ..” “အနက္ဖြင့္ဖြင့္.. အျဖဴဖြင့္ဖြင့္ အခ်စ္ကို ငါနားလည္သလိုေျပာမယ္… ေၾကာင္ကေလးကို ခ်စ္တယ္.. ကဲ..အဲဒါ..ဖိုက္ဖို႔မႈတ္ဖူး..ဒါ..ႏွစ္အခ်က္..” တင့္ေဆြ လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး..ဒိုင္ေတြ လႊတ္ေလ၏။ ငွဲ႔ၿပီးသား ေရေႏြးခြက္ကို ယူေသာက္လိုက္ ေသးသည္။ “ပန္းတစ္ပြင့္ကို ျမတ္ႏိုးတယ္…အဲဒါ..ဖိုက္ဖို႔လား..သုံး..” “ေတာ္စမ္းကြာ.. .အဲဒါ…ဒိုင္ေၾကာင္ေတြကြ မွတ္ထား..အိခိုင္ဟာ မိန္းမ..ေခြးမဟုတ္ဘူး..ေၾကာင္မ ဟုတ္ဘူး..အဲ..ၿပီးေတာ့ ပန္းပြင့္လဲ မဟုတ္ဘူး..မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုယူၿပီး..အပုတ္ခံထားတဲ့ေကာင္ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရွိလဲ..မင္းတစ္ေကာင္ပဲရွိမယ္…တင့္ေဆြ” “တစ္ေန႔လာ ၾကည့္ၿပီးျပန္…အိမ္အထိ အနံ႔ခံၿပီးျပန္..ဒါဘာလုပ္တာလဲ..မင္းဥစၥာ..ေစာက္ေရးမပါ တာ..အခြင့္အေရးရတုံး..႐ႊီးပါဆိုမွ… ရွိူးေန႐ုံနဲ႔ၿပီးမွာလားကြ…” သူ႔အစား သူငယ္ခ်င္း ေအာင္မင္းႏွင့္ ထြန္းလြင္ အားမလိုအားမရျဖစ္ေနၾကရသည္။ ထိုစဥ္..သူတို႔ ထိုင္ေနေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕ မွ အိခိုင္..ေဈးျခင္းေတာင္းေလးဆြဲၿပီး .. ခပ္သြက္သြက္ကေလး ေလ်ာက္သြားေလသည္။ “ေဟ့..သြားၿပီ…လိုက္ဟ…အာ…ေဆးလိပ္ကို ထားခဲ့…” တင့္ေဆြ..ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ အိခိုင္ေနာက္သို႔ ထလိုက္သည္။ ဝင့္ထည္ခန႔္ညားလြန္းေသာ အလွ ဘုရားမေလးေနာက္မွ တင့္ေဆြ အ ရိပ္လို ကပ္ပါသြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ က်န္ရစ္ေသာ ေအာင္မင္းႏွင့္ ထြန္းလြင္က လက္ဖက္ရည္ဖိုးရွင္းၿပီး ၿပိဳင္တူထကာ ဆန႔္ က်င္ဘက္သို႔ ထြက္ခြါသြား ၾကသည္။ သူတို႔ေျပာလဲ ေျပာခ်င္စရာျဖစ္သည္..အိခိုင္..သူ႔အိမ္ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားသည္အထိ ကပ္လိုက္သြား သည္။ ၿပီး…အိမ္သုံးေလးလုံးေက်ာ္မွ ျပန္လွည့္လာသည္။ တင့္ေဆြ လက္ဖက္ရည္

ဆိုင္ ျပန္ေရာက္ လာေသာအခါ.. ဟိုႏွစ္ေကာင္မရွိေတာ့ဘူး..။ တစ္ေန႔တာ ဝတၱရားကို ေက်ႁပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ၿပီးေသာ စစ္သူရဲလို.. သူ႔အိမ္သို႔ ေက်နပ္႐ႊင္လန္း စြာျပန္သြားခဲ့ေလသည္။ “ေဟာ့ေတာ့…ဖိနပ္ကလဲ..ဒုကၡပါပဲ…” အိုခိုင္ ဖိနပ္ကေလးကို ကုန္းေကာက္လိုက္သည္။ လက္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိပ္ကေလးကို ခ်ိဳင္း၌ညႇပ္ၿပီး သဲႀကိဳးျပတ္သြားေသာ ဖိနပ္ကို ကိုင္ၾကည့္ေနသည္။ “ဖိနပ္ျပတ္သြားတယ္ထင္တယ္..ဟုတ္လာ…” “အာ…အင္း…ဟုတ္ကဲ့…” “ေပး….အစ္ကိုက ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားပါ…” သားနားရည္မြန္ေသာ …လူ႐ြယ္က…အိခိုင္ ဖိနပ္ကေလးကို မေပးခင္ ဆြဲယူၿပီး အသင့္ပါလာေသာ ဖိနပ္ခ်ဳပ္အပ္ႏွင့္ ခ်ဳပ္ေပးလိုက္သည္။ “ေက်းဇူး…ေနာ္…အစ္ကို…” “ရပါတယ္…” လူ႐ြယ္က..လက္ႏွစ္ဖက္ခါၿပီး..မၿပဳံးမရယ္ ထြက္သြားသည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားက ဂ်င္းပင္ႏွင့္ တီရွပ္ႏွင့္ ေဝါ့ကင္းရႉးကို စီးထားသည္။ ဝင္ေငြ ေကာင္းလို႔လားမွ မသိတာ..အခိုင္ အမွတ္တမဲ့ပင္ က်ဴရွင္မွ ျပန္ခဲ့သည္။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမားကို ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ထားလိုက္၏။ “အို…ဒုကၡပါပဲ..မိုး႐ြာေနတဲ့..အထဲ…” ထီးကိုင္းက က်ိဳးျပန္သည္။ သူေရာက္လာျပန္သည္။ “ထီးကိုင္း က်ိဳးသြားတာလား…ခဏေလးေနာ္…အစ္ကိုက ထီးျပင္သမားပါ…မၾကာပါဘူး..” လြယ္ထားေသာ သားေရကင္ဘတ္ထဲမွ ကရိယာမ်ားထုတ္ၿပီး ထီးကိုင္းကို ျပင္ေပးလိုက္သည္။ “ဟို..ေလ….ဟိုတစ္ခါ…” “ေအာ္…အင္း…ရပါတယ္..” အိခိုင္ရဲ႕စိတ္ကို ဖမ္းစားစ ျပဳလာသည္။ ဘယ္သူလဲ..ဘာလဲ…ဘာေၾကာင့္ အိခိုင္ အခက္ေတြ႕တိုင္း သူေပၚေပၚလာရတာက…အိခိုင္ေနာက္ ကို အၿမဲလိုက္ေနတာမ်ားလား…ဟုတ္မွာ.. “အစ္ကို…နာမည္က…ဘယ္သူလဲဟင္….” “လိုအပ္လို႔လား…ညီမရယ္..” “လိုအပ္တာေပါ့…ေက်းဇူးရွင္ပဲ…ဥစၥာ..” မ်က္ေစာင္းေလးထိုး..ႏႈတ္ခမ္းေလးစူေဆာင့္ ေစာင္းကာ ေျပာလိုက္ေသာ မ်က္နာလွလွေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးမွ…သူက ..ရယ္သည္။ ၿပီး… အေအးဖိုးကို သူရွင္းေပးလိုက္သည္။ “ေနာက္တခါေတြ႕ရင္..အစ္ကို ေျပာမယ္ေနာ္…ညီမ…” “ၾကည့္ပါလား..အစ္ကိုဟာေလ…တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ…” သူ႔မ်က္နာ၌ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေသာ အၿပဳံးတစ္ခုကို ၿပဳံးရင္း ဟြန္ဒါဆိုင္ကယ္ကေလးေပၚသို႔ ခြစီးကာ ေဝါကနဲ ထြက္သြားေလသည္။ “ဖိနပ္ ခ်ဳပ္ေပးတာ..ထီးျပင္ေပးတာေလးေတြက ရင္းႏွီးမႈကို ရယူလိုက္တာ..နာမည္ေမးတာကို မေျပာ ပဲနဲ႔..ထြက္သြားတာက စိတ္ဝင္ စားမႈ ပိုေအာင္လို႔” “ေတာ္ပါတယ္ဗ်ာ…ေတာ္ပါေပတယ္..” “အဲဒီေတာ့ အခ်စ္ဟာ စိတ္ဝင္စားေအာင္ လုပ္နိင္မႈကလဲ စတင္ေပါက္ဖြားလာနိင္တယ္..အဲဒါ..ပထမ ဆုံး..အေျဖ” က်န္ႏွစ္ေယာက္က အထင္မႀကီးစြာ..ရယ္ျပသည္။ “ေအးလ…ဇတ္သိမ္းေအာင္ေတာ့ ၾကည့္ေသးတာေပါ့…” “ဟင့္….အိခိုင္ကို…အဲလို…မလုပ္နဲ႔ကြာ…မေနတတ္ဘူ..” “ခ်စ္လို႔ပါ…အိခိုင္ေလးရယ္…” “ခ်စ္တာနဲ႔… ဒါကိုင္တာနဲ႔ ..ဘာဆိုင္လဲ…လို႔…” ရဲရဲနီေန

ေသာ မ်က္နာေလးကို သူက ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။ “ေျပာေလ..ဘာဆိုင္လို႔လဲ…ကဲ…” “ဆိုင္တာေပါ့..အိခိုင္…ဖိုမ..ဆက္ဆံမႈဆိုတာ..အခ်စ္ရဲ႕ .. အထိေရာက္ဆုံး သက္ေသေတြပဲေပါ့..အခ်စ္ ရယ္..” “သြားပါ.. .သူလိုရာဆြဲေျပာ…ေနတာ..ခစ္ခစ္..” သူ႔မ်က္နာသည္ အိုသလို ညိဳမႈိင္းသြားသည္။ သူငိုင္သြားေတာ့လည္း…အိခိုင္..မေနတတ္..မၾကည့္ ရက္..။ “ကဲ..ခ်စ္ေလ…ဘာလို႔မ်က္ႏွာႀကီးက အို သြားရတာလဲ..” “အိုခိုင္ကမွ…အစ္ကို႔အလိုကို မလိုက္တာ..” “အစ္ကို႔အတြက္ဆိုရင္ေလ…အိုခိုင္ကိုယ္လုံး..တင္ မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုရယ္..ႏွလုံးသားကိုပါ..ေပးဝံ့ သူပါ..ယုံပါ အစ္ကိုရယ္…” ခ်စ္ရေသာ အစ္ကိုထံမွ.. . မယုံသကၤာမႈမ်ိဳးကို အိခိုင္ မလိုခ်င္ပါ…ဘာမဟုတ္ေသာ ကိစၥေလးႏွင့္ အိခိုင္ အစ္ကို႔အမုန္းမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ပါ.. အိခိုင္ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ပုဆိုးေအာက္မွ ေတာင္စျပဳ လာေသာ အစ္ကို႔ ဟာႀကီးကို အရဲစြန႔္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ကိုင္ေပး လိုက္သည္။ အစ္ကို႔ ကိုယ္လုံးသည္ ဆတ္ကနဲ ေတာင့္တင္းသြားသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ အနမ္း႐ိုင္းႀကီးမ်ားက အိခိုင္ပါးျပင္မို႔မို႔ေလးကို .. ဖိကပ္ နမ္းရႈိက္လာသည္။ အိခိုင္..လက္ဖဝါးထဲ၌..ပူေႏြးစြာ ကိုင္ထားမိေသာ အစ္ကို႔ဟာႀကီးက လက္ဆုပ္လက္ကိုင္မက ႀကီး မားသည္။ ဒါႀကီးကို ယခုကဲ့သို႔ ကိုင္ ထားရင္း အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားေပးေနရသည္ကို အိုခိုင္မွာ ရင္ တလွပ္လွပ္ခံစားရၿပီး ေမာဟိုက္ေနသည္။ “ခ်စ္…မယ္ဆို..ေမာင့္….” အစ္ကို႔ ေမးေစ့ကို ေခါင္းေလးႏွင့္ တိုးေဝွ႔ရင္း အရွက္မ်က္နာေလး ဝွက္ခါ..အသံတုန္ေလးႏွင့္ ဆို သည္။ “ေနာက္တစ္ခါေတြ႕မွ…အိမ္တစ္အိမ္ကို သြားၾကရေအာင္ေနာ္…အိခိုင္ အဲဒီမွာ ေမာင္တို႔အခ်စ္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚၿပီး … အားရေအာင္ ခ်စ္ၾကရေအာင္ေနာ္..” ေမာင့္ အသံတို႔က တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနသည္။ တစ္ခုခုကို အႀကိပ္အနယ္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ေန ရသလိုမ်ိဳး..ေမာင္သည္ ေခြၽးသီးေခြၽးေပါက္မ်ား က်လာေနသည္။ အိခိုင္က ေမာင့္မ်က္နာကို အထူး အဆန္းေငးၾကည့္မိသည္။ ေမာင္သည္ သန႔္ျပန႔္မြန္ရည္႐ုံ မွအပ လွပလြန္းသူတစ္ေယာက္ဟု မဆို နိင္ ပါ။ “ေမာင္…အိခိုင္ကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာ…ေနာ္…” ေမာင္က ၿပဳံး႐ုံေလးၿပဳံးၿပီး..ေခါင္းကိုၿငိမ့္သည္။ “ဘာကို…ခ်စ္တာလဲ…ဟင္..” “အားလုံးေပါ့..အိခိုင္…ဒါေရာ…ဒါေရာ…ဒါေရာ…” ေမာင့္ လက္ညိဳးႀကီးက အိခိုင္ ႏို႔ကိုထိုးျပသည္။ အိခိုင္ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ထိုးျပသည္။ ေနာက္ဆုံး အိခိုင္ေပါင္ၾကားမွ ဆီးခုံမို႔မို႔ေလး ကို ဖိေထာက္ထားၿပီး ခပ္႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ “အိခိုင္…ေမာင့္ကို ဘယ္လိုခ်စ္မွန္း မသိဘူးကြယ္…” တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလး မဟတဟျဖင့္ အိခိုင္..ညီးညဴလိုက္ရွာသည္။ ေမာင့္လည္ ပင္းကို ဖက္၍ ခပ္တင္း တင္းေလး ဆြဲယူသည္။ ေမာင္က လည္ပင္းႀကီး ေတာင့္ထားၿပီး တင္းခံ၏။ “ျပန္ၾကရေအာင္….အိခိုင္ရယ္…ေနာ္..” တုန္ခပ္ေသာ အသံလႈိက္လႈိက္ကို အိခိုင္ တအံ့တေၾသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ အိခိုင္ရင္ထဲ..မအီမလည္ ႀကီး ခံစားလိုက္ရသည္။ ေမာင့္ထံမွ ခ်ိဳအီသင္းထုံေသာ အနမ္းကို အိခိုင္ ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့မိရာမွ…လ်င္ျမန္စြာ ေနဝင္သြားေသာ အေပ်ာ္ေန႔ကေလးကို အိခိုင္ ႏွေမ်ာသတစြာ…ျဖင့္လြမ္

းက်န္ရစ္သည္။ “ေနာက္…ဘယ္ေတာ့မွ…ေတြ႕မွလဲ …ေမာင္..” “အိုခိုင္…အားတဲ့ တစ္ေန႔ေပါ့…အိခိုင္” “အိခိုင္က…ေမာင့္အတြက္ဆို..အၿမဲ အားေနသူပါေနာ္…” “ငါ…ငါ…မင္းကို မယုံဘူး…ထြန္းလြင္…” ထြန္းလြင္…အေဝးသို႔ ေနာင္တႀကီးစြာရေသာ မ်က္နာျဖင့္ေငးေနမိသည္။ ရင္၌..နာၾကင္ေၾကကြဲရ သည္။ အလွေပါင္းစုံေသာ အလွ႐ုပ္မ ကေလး..အိခိုင္ထံမွ… အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း တင့္ေဆြက.. အိခိုင္႐ူး႐ူးေနရွာေသာ…အိုခိုင္၏ ဘဝဧကရီသခင္ျဖစ္ထိုက္ေသာ တင့္ေဆြက..ထြန္းလြင္ကို..မယုံ… “ငါေျပာသလိုသာလုပ္ပါ…တင့္ေဆြရာ…မင္း…အိခိုင္ကို ..မင္းရရေစ့မယ္..ဒါေပမယ့္..ခ်စ္လာေအာင္ ေတာ့…မင္း ႀကိဳးစားရမွာေနာ္…” “ထြန္းလြင္…ဒါ..ဗြီဒီယို ႐ိုက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးကြ..မျဖစ္နိင္တာေတြ..ေလ်ာက္မလုပ္နဲ႔..” “တင့္ေဆြရာ…ဒါဟာ ဗြီဒီယိုဆိုရင္ ကဒ္ လို႔ေအာ္ၿပီး..႐ိုက္ကြင္းကို ဖ်က္ျပစ္လိုက္တာ ၾကာၿပီ..မင္းသိ ရဲ႕လား…ေတာက္” သူတို႔ႏွစ္ဦးကို ၾကည့္ၿပီး..ေအာင္မင္း သက္ျပင္းခ်သည္။ ထြန္းလြင္၏ နီရဲေနေသာ ေဒါသမ်က္နာကို ၾကည့္ၿပီး… “မင္းဟာက…အပ်က္အပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ကုန္ၿပီ..ထင္တယ္..ထြန္းလြင္..” “အလႈပ္ရွားဆုံး အပိုင္းကို ေက်ာ္လြန္သြားရင္ ဇတ္လမ္းဆိုတာ…ဇတ္ရွန္က်သြားတတ္တာပါပဲ…ၿပီး ေတာ့.. ဇတ္ေပါင္းျပစ္လိုက္…ဟား ဟား ဟား…” “ေမာင္…အိခိုင္ကို..ဘာလုပ္မလို႔ ေခၚလာတာလဲ ဟင္…” “အိခိုင္… သိေနပါတယ္… မႈတ္ဖူးလား…” “သြား…မသိပါဘူး…ဘာလဲ မသိဘူး..” “ေမာင္…ေျပာရမလား..တကယ္…” “ေျပာ…တကယ္ေျပာ..” လက္ကိုင္ပုဝါ ေဒါင့္စြန္းေလးကို ဆြဲဆန႔္..ေရွ႕သြားေလးႏွင့္ ကိုက္ရင္း ေျပာသည္။ “လိုး…မလို႔….အိခိုင္ကို..ေမာင္က..လိုးမလို႔…ကဲ..” “အယ္…သြား…ေမာင္…ညစ္ပတ္…” အိခိုင္ မ်က္နာေလး ရဲရဲနီေနၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲကို တိုးေဝွ႔မိသည္။ ေမာင့္ပုဆိုးစကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ကိုင္ တြယ္ရင္း ရင္ေတြခုံေနသည္။ ေမာင့္…ထြက္သက္ မႈတ္သံႀကီးက ျပင္းထန္လာ၏။ ေႏြးေထြးေသာ ေလသံမ်ားက အိခိုင္လည္ဂုတ္ သားေလးကို တိုးေဝွ႔သည္။ ေမာင့္ေပါင္ၾကားမွ..မတ္ေတာင္လာေသာ ပစၥည္းႀကီးကို..အိုခိုင္..မသိမ သာေလး..ငွဲ႔ေစာင့္ၾကည့္သည္။ မၾကာမီ…ဒါႀကီးသည္ အိခိုင္၏ အပ်ိဳစင္ေ႐ႊရတနာ လႈိင္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ထိုးေဖါက္ၿပီး ေမႊေႏွာက္ ေတာ့မွာပါလား ဟူေသာအသိက အိခိုင္..ရင္အစုံကိုေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ခုန္ေစသည္။ အိခိုင္..လက္ဖ်ား ေတြ ေအးစက္လာသည္။ ေသြးဆုတ္ခ်င္လာသည္။ ေမာင့္အတြက္ အိခိုင္..ခ်စ္ေသာေမာင့္အတြက္ အိခိုင္ သတၱိေမြးရပါမည္။ “အထဲ…သြားမယ္…ေမာင္ရယ္ေနာ္…” “ခဏေနပါအုံး…အိခိုင္ေလးရယ္…ေမာင့္ရင္ေတြ တုန္လြန္းလို႔ပါ…” ေမာင့္အေျပာကို အိခိုင္…တခစ္ခစ္ရယ္

ရင္း ေမာင့္ရင္အုပ္ႀကီးကို လက္သီးဆုတ္ ႏုႏုေလးျဖင့္ထု႐ိုက္ လိုက္သည္။ “ဆန္ၾကမ္းႀကီးက စီးအုံး…စီးအုံး…ကဲကဲ…” “အား…အား….အိခိုင္..” “ဟင္…ေမာင္…ဘာျဖစ္တာလဲဟင္..” “နာလို႔…အိခိုင္ရဲ႕…ရင္ဘတ္မွာ အနာစိမ္းေပါက္ေနတယ္…” “ဟယ္…ေမာင္ရယ္…အနာစိမ္းက ရင္ဘတ္မွာ ေပါက္ရသလား..အိခိုင္မသိလို႔..ထုမိတာပါ ျပစမ္းပါ အုံး” ေမာင့္…တီရွပ္ အက်ႌကို ဆြဲလွန္လိုက္သည္။ ပထမဆုံး…စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ အေမႊး မွ်င္ေလးမ်ားက ခ်က္ေအာက္နား တြင္ ေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ အိခိုင္..မသိဟန္ေဆာင္ကာ..ရင္အုပ္ ကို ပြတ္သပ္ၾကည့္သည္..အနာစိမ္းမေတြ႕.. “ဘယ္မွလဲ..သြား…မရွိပဲနဲ႔…ေမာင္ဉာဏ္ႀကီးပဲ…” “အိခိုင္…ဘာေတြ႕လဲ…ေျပာေလ..” “ဘာမွ..မေတြ႕ပါဘူး…ဟြန္း…ေမာင္ညာတာ” “စဥ္းစားပါဦး…အိခိုင္ေတြ႕ပါတယ္ေလ…” “အေမႊးေတြပဲ ေတြ႕တယ္…အေမႊး…ကဲကဲ…ကဲ” ေမာင့္ရင္ကို ထပ္ထုရင္း…မတ္ေတာင္ေနေသာ ေမာင့္ဟာႀကီးေပၚသို႔ ကိုယ္လုံးေလးကို ျပစ္လွဲခ် လိုက္သည္။ ညာလက္ေမာင္းေလး က…ေမာင့္ဟာႀကီးကို ထိေတြ႕မိေနသည္။ လုံးမာေသာ အထိအ ေတြ႕ေၾကာင့္ အိခိုင္ အလြန္အမင္း လိုလားလာေသာ ဆႏၵမ်ား တဖြား ဖြားေပၚလာသည္။ “ကဲ..သြား..အျပင္မွာ..ရွက္စရာႀကီး..” “အိပ္ခန္းထဲက်ရင္..ဘာလုပ္မွာလဲ…အိခိုင္..” “အာ…မသိဘူး…မသိဘူး..” ႏႈတ္ခမ္းကို ခြၽန္ေနေအာင္ စူျပစ္ရင္း အိခိုင္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ကေလးပင္ ေအာ္လိုက္ေလသည္။ မ်က္ နာေလးက အိုထားေသာ္လည္း မ်က္လုံးေလးမ်ားက ရိပ္ရိပ္ေလးၿပဳံးေနၾကသည္။ “အိခိုင္ကို…မညႇင္းဆဲပါနဲ႔…ေမာင္ရယ္…” “ေမာင္သိပါတယ္…အိခိုင္ေလးရယ္…ကဲထ..ထ..အိခိုင္..ေရခ်ိဳးအုံးေနာ္…ေမာင္လဲခ်ိဳးမွာ..” “တူတူ..ခ်ိဳးမယ္ေလ..” ေလသံ မပြင့္တပြင့္ေလးျဖင့္ အိခိုင္ေျပာလိုက္သည္။ ေမာင့္မ်က္နာသည္ ေၾကကြဲျခင္းမ်ားျဖင့္ ဆို႔နင့္ ေနသည္။ “ေမာင္က…ရွက္တတ္လို႔ပါ…” “ၾကည့္ပါလား..သူ႔ဘက္ကခ်ည္း နာေနေသးတယ္..” သည္တစ္ခ်ီ ထုဟန္ျပင္ေသာ လက္ကေလးအစုံကို ဆြဲယူၿပီး ထူေပးလိုက္သည္။ “ေျပာင္ေအာင္..ပြတ္ခဲ့ေနာ္…” “ဟိတ္…သြားကြာ…” မၾကည့္ရဲေတာ့..ေမာင္ျပေပးေသာ ေရခ်ိဳးခန္းေလးထဲသို႔ အေျပးကေလး ဝင္ခဲ့သည္။ ေမာင္သည္.. အိခိုင္အေပၚ၌ တန္ဖိုးထားတတ္သည္။ အိခိုင္ဤမွ် ၫြတ္ေျပာင္းေနသည့္တိုင္ အလြယ္တကူ..မေခြၽ ခူး..။ အိခိုင္..ထမီေလး ရင္လ်ားၿပီးမွ တစ္စုံတစ္ရာကို သတိရသည္။ ေရလဲထမီ မပါဘူး…ေရခ်ိဳးခန္းက က်ယ္ဝန္းသည္။ အိပ္ယာႏွင့္ တြဲထားၿပီး… ဆယ္ေပခန႔္ ရွစ္ေပခန႔္ က်ယ္သည္။ တစ္ႀကိမ္မွ်..ကိုယ္ တုံးလုံးမခ်ိဳးဖူးေသးေသာ္လည္း..ထမီ..ေရစိုမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ထမီေလးကို ေျခမွေက်ာ္၍ ခြၽတ္ လိုက္သည္။ ျဖဴဝင္းေတာင့္တင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္အလွသည္ ရက္ရက္စက္စက္ လွပလြန္းလွသည္။ အိမ္သာတံခါး ကိုဟ၍ ေစာစီးစြာ ဝင္ေရာက္ေနေသာ တင့္ေဆြက ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ထြန္းလြင္ ၫႊန္ၾကား သည့္အတိုင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌ အဝတ္မဲ့စြာျဖင့္ သူအရင္ေရာက္ႏွင့္ေနရျခင္းျဖစ္ သည္။ အိခိုင္၏ မိေမြး တိုင္း ဖေမြးတိုင္းအလွကို ျမင္ေနရသည္။ ေစာက္

ေမႊး နီက်င္က်င္ေလးမ်ားက ေျပာင္းဖူးေမႊးေလးမ်ား ႏွယ္..လက္ ထ..ေနၾကသည္။ အိခိုင္က .. ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ ေရလက္ကိုင္ပိုက္ေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး..ေရပန္းထည့္ေနသည္။ “ၿဖီးၿဖီး…ၿဖီးၿဖီး..” ေရပန္းထည့္သံႏွင့္အတူ အိခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ငုံ႔၍ၾကည့္ရင္း ေဆးေက်ာသုတ္ သင္ေနသည္။ အသင့္ေတြ႕ ရေသာ လပ္(စ္) ဆပ္ျပာတုံးအသစ္ကို စကၠဴခြါျပစ္လိုက္သည္။ ၿပီး..တစ္ ကိုယ္လုံးကို ႏွံ႔စပ္ေအာင္ ပြတ္သပ္တိုက္ခြၽတ္ေလေတာ့သည္။ လွပေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက အလြန္ အမင္းကိုင္တြယ္ စုပ္ယူခ်င္စဖြယ္..မာတင္းေနသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းကေလးမ်ားကို ေသခ်ာပြတ္ေခ်သည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္ တိုက္ခြၽတ္ေနျပန္ရင္း…ႏို႔ႏွစ္လုံးကိ နယ္ဖတ္ ဆုတ္နယ္ေနေလသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္က..ေစာက္ေခါင္းကေလးထဲသို႔ ထိုးဆြေမႊ ေနာက္ေပးေနၿပီး..မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားေမွးစင္းေနတာ..တင့္ေဆြ ေတြ႕ျမင္ေနရေလသည္။ “တိတ္ဆိတ္လြပ္လပ္တဲ့ေနရာမွာ..မိန္းမဟာ ေဖါက္ျပန္ဖို႔အလြယ္ဆုံးပဲ…တင့္ေဆြ..” ထြန္းလြင္စကားအခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၾကားမိသည္။ အိခိုင္က ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ကေလးက ၿပဲဟ သြားၿပီး လုံးခြၽတ္ေသာ ေရပိုက္ေခါင္း ကေလးကို အေပါက္ဝေလးထဲသို႔ အနည္းငယ္ ထိုးသြင္းလိုက္ သည္။ တဖြားဖြားပန္းထြက္ေနေသာ ေရပိုက္ေခါင္းမွ ေရပန္းေလးမ်ား ေပ်ာက္သြားၿပီး ေစာက္ေခါင္း ေလးထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ၿပဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ ေရမ်ားက တပြက္ပြက္က် လာသည္။ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ေရပိုက္ေခါင္းထိုးထည့္ၿပီး ေဆးေက်ာေနေသာ အိခိုင္ကိုၾကည့္ ၿပီး တင့္ေဆြအသားမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုံေအာင္ လိုးခ်င္စိတ္က.. အျပင္းအထန္ေပါက္ကြဲထြက္လာ သည္။ ေထာင္းကနဲ…ေထာင္းကနဲ…ထန္ေနေသာ တင့္ေဆြ၏ ပစၥည္းႀကီးက ခပ္တြဲတြဲ ငိုက္က်ေနသည္။ ရွည္ လ်ားလြန္း၍ ခက္မနိင္သလို တြဲ က်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပဲလန္ေနေသာ ထိပ္ႀကီးက တင္းေျပာင္နီရဲေန သည္။ ဆႏၵျပင္းစြာ လႈပ္ရွားလာေသာအခ်ိန္၌ တင့္ေဆြ..အိမ္သာတံခါးကို ဖြင့္ၿပီးဆင္းလိုက္သည္။ “အို……ရွင္….ရွင္….ကိုတင့္ေဆြ…” အိခိုင္က ေစာက္ပတ္ထဲမွ ေရပိုက္ေခါင္းကို ဆြဲထုတ္ၿပီး..ထရပ္ရင္း…အထိတ္တလန္ကေအာ္သည္။ မ်က္လုံးေလးအစုံက ေထာင္ေျခာက္ မိေသာ သမင္မေလးႏွယ္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနရွာသည္။ လက္က ေလးအစုံက ေစာက္ဖုတ္ကို တစ္ဖက္ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္ဖက္ ဖုံးကြယ္ရွာသည္။ တင့္ေဆြက …စကားေျပာစက္ ထည့္မထားေသာ အီလက္ထ႐ြန္နစ္ စက္႐ုပ္ႀကီးအလား..နံရံတြင္ ေက်ာကပ္ေနေသာ အိခိုင္ႏွင့္ ရင္ခ်င္း ကပ္ ထိုးကပ္သြားသည္။ “ေမာင္…ေမာင္ေရ…လာပါအုံး…အမေလး…” ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္သံကို ဧည့္ခန္း၌ စီးကရက္ေသာက္ေနေသာ ထြန္းလြင္ၾကားရသည္။ “ေမာင္…အိခိုင္ကို..ကယ္ပါဦး” မ်က္ရည္မ်ား ဝိုင္းလာေလသည္။ ေမးေၾကာႀကီး ေထာင္ေအာင္ အံႀကိတ္လိုက္ေတာ့ ေသာက္လက္စ စီးကရက္က ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ေဒါက္ကနဲျပဳတ္က်သြားသည္။ “ေမာင္…ေမာင္ေရ…အား” အသံက…စူးနစ္ေနရာမွ…တိမ္ဝင္သြား

ရွာသည္။ ထြန္းလြင္နဖူး၌…ေခြၽးသီးႀကီးမ်ား စို႔ထြက္လာသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေအာင္လည္း တုံလႈပ္ေနမိသည္။ “ခြမ္း…ဂလြမ္…ခြၽမ္း..ဂေလာင္…ေလာင္…” ေရခ်ိဳးခန္းအတြင္း ဆူညံေသာ တြန္းထိုး႐ုန္းကန္ေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္..တစ္ခ်က္.. “ေမာင္…ေရ” ဟု အားကိုးတႀကီး ေခၚသံယဲ့ယဲ့ကို ထြန္းလြင္ၾကားရပါသည္။ ထြန္းလြင္မ်က္လုံးအိမ္မွ မ်က္ရည္အုမ်ား လိမ့္ဆင္းလာသည္။ ပါးျပင္ကို ျဖတ္၍ေမးေစ့၌ မ်က္ရည္ စက္က ခိုေနေတာ့သည္။ အတန္ၾကာမွ မ်က္ရည္စက္က…ေပါက္ကနဲ..ေပါက္ကနဲ..ေပါင္ေပၚက်လာ သည္။ “ေမာင္…ေမာင္..ေရ….တံခါးဖြင့္ေပးပါအုံး…ေမာင္ရယ္…” အသံက ..ေမာဟိုက္ေနရွာသည္။ ေလွာင္အိမ္ထဲ၌ ပိတ္ေလွာင္ျခင္းခံရေသာ ယုန္မေလးကို ေႁမြႀကီးက ၿမိဳရန္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ခ်ဥ္းကပ္ေန ပုံမ်ိဳး မ်က္လုံးသူငယ္အိမ္၌ ထင္ဟပ္လာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ခပ္ထားခဲ့ေသာ အိမ္သာ တံခါးေသာ့ကိုမၾကည့္ရဲ…အိခိုင္ရယ္…ေမာင့္ကိုခြင့္လြတ္ပါ.. ကေလးရယ္ ေမာင္ဟာ..မႏု သေထာင္ေျခာက္…မုဆိုး..ေမာင္ဟာ…တကယ့္လူယုတ္မာႀကီးပါ..ခေလး. ေမာင့္ကို မုန္းလိုက္ပါ..ေမ့လိုက္ပါ..။ ေမာင္ဟာ အရက္ စက္ဆုံးလူသားေတြထဲက..သရဖူေဆာင္းနိင္ ေလာက္ေအာင္ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝတဲ့ ..အကုသိုလ္ေကာင္… “အိခိုင္…ေရ…အိခိုင္…အိခိုင္…ရယ္..” ထြန္းလြင္ရင္၌ ႀကိပ္ၿပီး ေပါက္ကြဲေနရသည္။ ေခြးေသာ္မွပင္..ေခ်ာင္ပိတ္အ႐ိုက္ခံရေသာအခါ ျပန္ ကိုက္တတ္ေသးသည္…အိခိုင္.. ထိတ္လန႔္ရွက္႐ြံ႕ျခင္းတို႔အစား ခုခံအင္အားကို ရင္၌ေမြးလိုက္သည္။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းကားၿပီး ရပ္သည္။ တင့္ေဆြက..မႈိင္းမိေနေသာ ဖုတ္သူရဲကဲ့သို႔ အိခိုင္နားသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ကပ္လာေနသည္။ အစြမ္းကုန္ လွပဖြံ႕ထြားေသာ အိခိုင္ကိုယ္ ခႏၵာေလးကို မမွိတ္မသုံ စိုက္ၾကည့္ၿပီး လီးႀကီးက တစ္ခါခါ..တရမ္းရမ္း ႏွင့္ တိုးကပ္လာေလသည္။ အိခိုင္..ေရခြက္မ်ား..ဆပ္ျပာခြက္မ်ားႏွင့္ ျပစ္ေပါက္ဟန႔္တားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အရာမထင္ ႀကီးမားေသာ လွ်ပ္စစ္စြမ္းအားႀကီးကို ဝါးၿမိဳ စားေသာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕ဖ်က္ သတၱဝါႀကီး ၿမိဳ႕တြင္းကို ဝင္လာေသာ ေျခလွမ္းမ်ိဳးျဖင့္ တစ္လွမ္းခ်င္း…တိုးကပ္လာေလသည္။ “က်…က်မကို…သနားပါ…ကိုတင့္ေဆြရယ္…က်မ…အ” အိခိုင္ စကားမဆုံးခင္ အဝတ္မဲ့ ခႏၵာႏွစ္ခု ပူးကပ္သြားသည္။ ေႏြးေထြးေသာ အသားခ်င္းထိကပ္ျခင္း အရသာကို ႏွစ္ဦးစလုံး ခံစား လိုက္ရသည္။ ေရစက္..ေရေပါက္ကေလးမ်ား တြဲခိုေနေသာ အိခိုင္ ႏို႔ကေလးႏွစ္လုံးကို ခ်ိဳၿမိန္စြာ စို႔ယူလိုက္သည္။ အိခိုင္ ေျချပစ္ လက္ျပစ္..ထိတ္လန႔္စြာ ၿငိမ္ေနမိသည္။ တဒိန္းဒိန္းႏွင့္ ခုန္ေနေသာ ရင္အစုံမွ လႈပ္ ရွားမႈသည္ အျပင္သို႔ထြက္အံလာေနသည္။ လည္ ပင္းမွ ဆြဲျပားေလးက ရင္ၫႊန႔္ကေလး ေဖါက္ကနဲ ေဖါက္ကနဲ ရင္ခုန္သံႏွင့္အတူ လိုက္ခုန္ေနသည္။ ျဖဴဝင္းအိစိုေသာ ခႏၶာကိုယ္ေလး ဝင္းဝင္းေလးကို ပိုင္ပိုင္ႀကီးဖက္ၿပီး ဆီးခုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္ဖိထားလိုက္သည္။ အိခိုင္ လက္ဖဝါးႏုႏုေလး အစုံက တင့္ေဆြ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို အစြမ္းကုန္ တြန္းထားရွာသည္။ တင့္ေဆြ ၏ေက်ာျပင္မွ ႂကြက္သားႀကီးမ်ား က အေျမာင္းေျမာင္းႂကြတက္လာသည္။ သန္မာ က်စ္လစ္ေသာ တင့္ေဆြလက္၌ အိခိုင္သည္ အဆိပ္မဲ့ေသာ ေရေႁမြမေလးႏွယ္..လူး႐ုံ..လြန႔္႐ုံ သာသာ ႐ုန္းကန္ေနရရွာသည္။ အိခိုင္ လႊတ္ခ်ခဲ့ေသာ ေရပိုက္ေခါင္းမွ ေရမ်ားတဖြားဖြား ပန္းထြက္ လ်က္ရွိသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း ၾကမ္းျပင္၌..ပါးလႊာေသာ ေရပ်ဥ္ျပား မွန္ သားေလးတစ္ခ်ပ္ ခင္းထားသလို ရွိသည္။ တင့္ေဆြ၏ မဲနက္မာေက်ာေသာ လိင္တန္ရွည္ႀကီးက အိခိုင္ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းေလးေအာက္ မွ အလွ်ားလိုက္ လွ်ိဳဝင္ၿပီး တဒိတ္ ဒိတ္ ေသြးခုန္ေနသည္။ အထိအေတြ႕က ရက္စက္လြန္း၍ အိခိုင္ ကိုယ္လုံးေလး သြက္သြက္ခါေအာင္ တုန္ရီေနသည္။ ရွက္လြန္း၍လည္း မ်က္နာေလးလြဲၿပီး မ်က္ရည္ေပါက္ ႀကီးငယ္က်ေအာင္ ငိုေနမိသည္။ တင့္ေဆြက ေတာ့ ဘာမွ နားမလည္..သူ႔ဘဝ၏ ဧကရီ ထိပ္ထားသခင္မေလးကို ..ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ ေတြ႕ေနၿပီမို႔ စားဘို႔ ၿမိဳဘို႔သာ စဥ္းစား စိတ္ေစာေနေလသည္။ “အခ်စ္ဆိုတာ…ဖိုက္ဖို႔ ခ်စ္တာကြ…” လို႔ ထြန္းလြင္ေျပာခဲ့စဥ္က…အခ်စ္…အဘိဓမၼာႀကီးတစ္ခုကို ဖြင့္ဆိုခဲ့ေလသည္။ လက္ေတြ႕၌..သူ ဖိုက္ဖို႔တစ္ခုပဲ သတိရေနသည္။ အိမ္မက္ထဲမွ အလွဧကရီကို စိတ္တိုင္းက် ပြတ္သပ္ဆုပ္ႏွယ္ရင္း..တစ္ကိုယ္လုံးအႏွံ႔..နမ္းရႈိက္ေနမိ သည္။ ႏို႔သီးေလးေတြက ေပါင္မုံ႔ သားေလးမ်ားႏွယ္ တင္းမာႏူးညံ့လြန္းေနသည္။ က်ပ္ျပားဝိုင္း ေလာက္ အမဲကြက္ကေလးေပၚ၌ ေငါက္ေတာက္ကေလးျဖစ္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို တႁပြတ္ ႁပြတ္ စို႔ေနသည္။ မိန္းမသားျဖစ္သူ..ကာမရာဂစိတ္ ႂကြေစရန္ စို႔ေပးျခင္းမ်ိဳးႏွင္မတူပဲ…ႏို႔ဆာေနေသာ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ အငမ္းမရ စို႔ေနျခင္း မ်ိဳးႏွင့္တူေနသည္။ အိခိုင္မွာ..ထိတ္လန႔္တၾကား ရွက္႐ြံ႕ျခင္း နာက်ည္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ေဝဒနာေပါင္းစုံ ဖိစီးမႈကို စုၿပီးခံေနရ သည္။အိခိုင္..ဒူးမ်ား..ၫြတ္က်ခ်င္ လာသည္။ တင့္ေဆြ၏ ပူေလာင္ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားက အိခိုင္

ခႏၶာကိုယ္ေလးကို အေရေဖ်ာ္ျပစ္ရန္ ႀကိဳးစားေနေသာ ငရဲမီးလို အထိအေတြ႕မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ေတြ…ထလာသည္။ ႂကြလာသည္။ လိုးခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္မႈေၾကာင့္ လီးထိပ္မွ သုတ္ေရမ်ား စိမ့္ထြက္ ခ်င္လာေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ထိန္းကြပ္ခ်ဳပ္တည္းထားရသည္…တင့္ေဆြအတြက္ အိခိုင္ သည္ အခ်စ္ျဖစ္သည္။ အိခိုင္သည္ ႏွလုံးသားျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ အိခိုင္ သည္ ဖိုက္ဖို႔ ျဖစ္ေနသည္။ အိခိုင္အတြက္မူ…ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္၏ ထိေတြ႕မႈအာ႐ုံကို မလူးသာ မလြန႔္သာ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ ခံစားေနရသည္။ ေမာင့္ကို သတိရသည္။ ဘယ့္အတြက္ႏွင့္ သည္ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အိခိုင္ကို ပိတ္ေလွာင္ေပးခဲ့ရ သည္ ကိုလဲ စိတ္က ျပင္းျပစြာ သိခ်င္ေနသည္။ “ရက္စက္လိုက္တာ…ေမာင္ရယ္..” မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ အားနည္းစြာ ငိုယိုၿငီးတြား႐ုံမွ လြဲ၍ ဘာမွမတတ္နိင္ေခ်။ တင့္ေဆြ လက္ဖဝါးႀကီးက…အိခိုင္ ဖင္ၾကားမွ ပြတ္ဆြဲၿပီး အေပၚသို႔ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ အိခိုင္ ၏ ထြားႀကိဳင္းဖုထစ္ေနေသာ တင္ပါးႀကီးအစုံက တုန္ခါသြား၏။ ေျခာက္ျခားစြာ တုန္လႈပ္သြားေလ သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း တင့္ေဆြလက္ကို ခပ္တင္း တင္းေလး ဆုပ္ကိုင္မိေလသည္။ တင့္ေဆြ လက္သည္ သိသိသာသာ တုံေနသည္။ အလားတူ အိခိုင္၏ လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္လည္း ဆက္ဆတ္ခါ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။ တင့္ေဆြလက္တစ္ဖက္က အိခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို..ကိုင္ စမ္းမိၿပီး..သူ႔လီးႀကီးကို အေပၚသို႔ ခပ္ေကာ့ေကာ့ေလး ေမာ့ေထာင္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လိုး သြင္းလိုက္သည္။ မတ္တတ္ႀကီး… “ႁပြတ္…ျဗစ္….စြတ္…” “အင္း…အင္း…အေမ့…” အိခိုင္၏ ႏွလုံးသား အိမ္အတြင္း ေမာင္သည္ ေခတၱလြင့္စင္သြားသည္။ အရာခပ္သိမ္း တဒဂၤေလး ငုတ္ လွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ပစၥကၡ အေျခအေန၌ ပူေႏြးေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ပတ္အဝကို ေတ့ ကပ္မိကတည္းက အိခိုင္အသံမ်ားက ခပ္ဝါးဝါးသာ ျဖစ္ရသည္။ ေပါင္ထိပ္မ်ား ႏွစ္ဖက္စလုံးက က်င္တက္သြား၏။ မပီသေသာ ညီးတြားျခင္းမ်ားကို ႏႈတ္မွတဖြဖြၿငီး တြားမိေလသည္။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ ေႏြးေထြးစြာ ဝင္ေရာက္သြားေသာ လိင္တန္ႀကီး၏ အ ထိအေတြ႕က ဆန္းျပားခ်ိဳအီလွသည္။ တင့္ေဆြလည္ပင္းကို အိခိုင္က ဘယ္အခ်ိန္က တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္မိမွန္းလည္း မသိေတာ့ေခ်။ “မိန္းမဆိုတာ ခ်ိပ္ပဲ တင့္ေဆြ…ဖေရာင္းတိုင္မီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္…မီးခြက္မီးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီး ဆိုတာနဲ႔..ေတြ႕ရင္ ခ်ိပ္ဆိုတာ အရည္ေပ်ာ္ၾကတာပဲကြ” ဘာဂ်ာထြန္းလြင္ ေျပာဘူးေသာ စကားကို ထြန္းလြင္ ျမင္ေစခ်င္သည္။ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနၿပီ ထြန္းလြင္..။ က်င္ေခ်ာင္းမွတဆင့္ ခ်ိဳအီေသာ ကာမအရသာသည္ တင့္ေဆြတစ္ကိုယ္လုံးကို ႏွံ႔ျပားစြာလြမ္းၿခဳံသြား မိသည္။ ေရေဆးထားေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဆပ္ျပာေမႊးႏွံ႔ႏွင့္ သုတ္ေရႏွံ႔ေလးေရာေနၿပီး လႈိက္ ထြက္လာေသာ အႏွံ႔အသက္ကေလးကို တင့္ေဆြ မက္ေမာစြာ ရႉရႈိက္လိုက္မိသည္။ ခပ္တင္းတင္းဖက္ထားေသာ အိခိုင္ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ၾကား၌ တင့္ေဆြ..ေခါင္းမွာ ျမဳပ္ဝင္ေန သည္။ အသတ္ခံရမည္ကိုသိေသာ သားေကာင္ကဲ့သို႔ အိခိုင္ခႏၶာကိုယ္ကေလး မရပ္မနား ဆတ္ ဆတ္တုံေနသည္။ “ႁပြတ္…စြတ္…ႁပြတ္….ဖြတ္…ႁပြတ္…” အမေလး…ကိုတင့္ေဆြရယ္…အ…အ…အ..အ” ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ လိင္တန္ႀကီးက အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ ေအာက္မွပင့္ေကာ္ သြင္းလိုက္ေသာ လိင္တန္ႀကီး ပင့္ အားေၾကာင့္ အိခိုင္ခႏၶာကိုယ္ေလး ၾကမ္းျပင္မွ ေျမာက္တက္သြား သည္။ အိခိုင္ ခါးေလးကို စုံကိုင္ဖက္ရင္း ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေဆာင့္လိုက္ေသာ လိင္ေခ်ာင္းႀကီးက အိခိုင္.. ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔…ေခြေခါက္ၿပီး ၿပဳံ ဝင္သြားသည္အထိ ေဆာင့္အားျပင္းသည္။ “ဟင္း…အ…ထိတယ္….ကိုတင့္ေဆြရယ္..” ႐ုတ္တရက္ ဖြင့္ဟညီးတြားလိုက္ေသာ အိခိုင္အသံေလးက ကိုတင့္ေဆြကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳ သည္။ “မိန္းမေတြဟာ..သစၥာႀကီးမားၾကတယ္..ဒါေပမယ့္..သစၥာတရားထက္..ႏွာႀကီးၾကျပန္တယ္

သဘာႀကီး ထြန္းလြင္ ေျပာသမွ် ကြက္တိ… “အ…အင္း…အင္း…အလယ္လယ္…အိုး…ကြၽတ္..ကြၽတ္..ကြၽတ္..” အညီးအတြား၌ မိန္းကေလးမ်ားကို ခိုမ်ားပင္ နိင္မည္မထင္ဟု တင့္ေဆြက ျဖည့္စြက္၍ သီအိုရီတစ္ ပုဒ္ ထုတ္လိုက္မိသည္။ “ဟင္း…အင္း…အ….အား….ထြက္ကုန္ၿပီ” အိခိုင္ လန႔္ေအာ္ကေလး ေအာ္လိုက္သည္။ အသံက ပထမ…အခ်ီေခါင္းေလာင္သံႏွယ္..သာယာ ခ်ိဳေအး၏။ “ေမာသြားၿပီလား..အိခိုင္..” “အင္း….” အရွက္၏ မပြင့္တပြင့္…အာ႐ုံသည္ အိခိုင္ကို လြမ္းမိုးဆဲျဖစ္သည္..တင့္ေဆြက..ဒုတိယအခ်ီအတြက္ ပုံစံခ်…ျပဳျပင္ယူသည္။ “အာ…အဲ့လို…မေနတတ္ပါဘူးေနာ္…” “ခဏေလးပါ…အိခိုင္ရယ္…ေနာ္…” အိခိုင္…ေလးဘက္ေလး ကုန္းေပးထားစဥ္ တင့္ေဆြ လိင္တန္ႀကီးက ..ဖင္ၾကားေပၚ၌ ေမးတင္လ်က္ မွိန္းေန၏။ ရွည္လ်ားေသာ အိခိုင္ ဆံႏြယ္မ်ားက ေရစိုေသာၾကမ္းျပင္၌ ကပ္ေနၿပီး ေရစီး၌ လူးလြင့္ေမွ်ာေနသည္။ ဒူးေထာက္ထားေသာ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေလး က အီတာလွ်ံ ေက်ာက္ျပားမ်ားျဖင့္ ေခ်ာေနသည္။ တင့္ေဆြက…လီးႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ျပဴးထြက္ေနေသာ အိခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ႁပြတ္ကနဲ ထိုးသြင္းလိုက္ စဥ္ အိခိုင္..ဒူးႏွစ္ဖက္သည္ ေဘး သို႔ ကားထြက္သြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ျပန္ေစ့ကပ္ရန္ ႀကိဳးစား၍မရ။ “အ..အင့္…ကိုတင့္ေဆြ…ေနအုံး…ေနအုံးဆို…အ..အ…အ..အင့္…..ဟင့္…အ..အ” အိခိုင္ ေနအုံးဟာ ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားမွ တင့္ေဆြ မနားတမ္းေဆာင့္လိုးျပစ္လိုက္ေလသည္။ ေလးဘက္ေထာက္ထားသျဖင့္ လိုးရ သည္မွာ အရသာျပည့္ဝလွေပသည္။ တင္းတင္းကားကား ဖင္ သားႀကီးမ်ားႏွင့္ တင့္ေဆြဆီးခုံမွ လေမႊးႀကီးမ်ား ဖိကပ္ပြတ္ႀကိတ္မိသည္အထိ..ေဆာင့္လိုးသြင္း လိုက္ သည္။ လီးထပ္မွ…သိမ့္ကနဲ…က်င္တက္သြားၿပီး က်င္ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး တုန္က်င္သြားသည္။ “အား….အား….နာတယ္…အား…” ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသာ အိခိုင္၏အသံေလးက ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး အျပင္ကိုေဖါက္ထြက္သြား သည္။ ထြန္းလြင္…မ်က္နာ၌ ေက်နပ္ျခင္း ေၾကကြဲျခင္း ခံစားေနရေသာ ေဝဒနာႏွစ္ရပ္ကို ေအာင္မင္း ရွာ ေတြ႕သည္။ “မင္း….ခံစားေနရၿပီလား…ထြန္းလြင္…” “ငါမလိမ္ပါဘူး…အိခိုင္ကို ငါခ်စ္မိတယ္ကြာ..” “အဟင္း..အခ်စ္ဆိုတာ..ဖိုက္ဖို႔ဆိုကြ…အခု မင္းေျပာတဲ့..မဖိုက္ရပဲ..ခ်စ္ေနပါလား..ထြန္းလြင္..ဟဲဟဲ. တင့္ေဆြ..သီအိုရီကို မင္းက ခံရၿပီး မင့္သီအိုရီကိုေတာ့ တင့္ေဆြက ခံရတာေပါ့ကြာ…” အဓိပၸါယ္ေလးနက္လြန္းေသာ ေအာင္မင္းစကားမ်ားကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတခ်က္ႏွင့္ရွိသည္။ “ေဆာင့္…နာနာေလးေဆာင့္ပါ…ကိုတင့္ေဆြရယ္..” အသံက အခ်ိတင္ကဲ အားမလိုအားမရေလး..တိုးတိုးေလး ။ ထြန္းလြင္သာ မဟုတ္ ေအာင္မင္းလဲၾကား ၏။ “မိန္းမေတြဟာ ခ်ိပ္လိုပဲ…နီးရာမီးမွာ အရည္ေပ်ာ္တတ္တယ္ ဆိုတာ မွန္သြားၿပီေနာ့..” ေဗဒင္ဆရာႀကီး ထြန္းလြင္၏ မခ်ိၿပဳံးကို ေအာင္မင္းက မၾကည့္ရက္… “ကဲ…ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ဖြင့္ထားခဲ့ …ဒို႔ျပန္ႏွင့္မယ္…” ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးေသာ့ကို ထြန္းလြင္ထံမွ ယူၿပီး ေအာင္မင္း ေသာ့ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ တံခါးကို ခပ္ ဟဟလွပ္ၿပီး အထဲသို႔ ၾကည့္ လိုက္မိသည္။ျဖဴဝင္းေတာင့္တင္းေသာ အိခိုင္ကေလး ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းေန႐ုံသာမက ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုအစြမ္း ကုန္ ကားေပး ထားေလရာ..ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ၿပဲအာေနသည္။ မဲနက္ေျပာင္ေခ်ာေသာ အေရခြံႏွင့္ ႁမႊေေဟာက္ႀကီးတစ္ေကာင္လို သန္မာသည္ဟု ဆိုနိင္ေသာ တင့္ေဆြ၏ လီးဒစ္ႀကီးက အိခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ ဟက္တက္ႀကီး သပ္႐ိုက္ထားသလို တစ္ဆို႔ႀကီး ဝင္ေနသည္။ တင့္ေဆြ လက္ႏွစ္ဖက္က အိခိုင္တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျဖးေျဖးနဲ႔မွန္မွန္လိုးသြင္းေနသည္။ အိခိုင္လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကိုေထာက္ထားၿပီး တန္းလန္းက်ေနေသာ ဆြဲျပားေလးက ႏို႔ ႏွစ္လုံးၾကားဝယ္…ေရွ႕ေနာက္..ယမ္းခါေနသည္။ တင့္ေဆြ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း တင္ပါးႀကီးအစုံ လႈိင္းထသြားကာ ..ႏို႔ႏွစ္လုံးက တန႔္ကနဲဆက္ တုန္ေနၾကသည္။ေပ်ာ့အိပ်င္း တြဲမေနေသာ ႏို႔ကေလးမ်ားက လုံးမာက်စ္ေနသည္။ “အားရပါးရ..ေဆာင့္စမ္းပါ…ရွင္ရယ္

အိခိုင္ မ်က္ေစ့ေလးစုံမွိတ္ၿပီး ..အံေလးတင္းတင္းႀကိပ္ခါ….ထိတယ္..ဟုေအာ္ေနစဥ္ ေအာင္မင္း လွည့္ ထြက္ခဲ့သည္။ ထြန္းလြင္ မ်က္နာက တိမ္ဖုံးေသာ လမင္းႏွယ္ မႈံပ်က္ေနသည္။ “ထြန္းလြင္…သူငယ္ခ်င္း..” “ဘာလဲကြာ…” “အခ်စ္နဲ႔ ဖိုက္တာကို ..ခြဲေျပာသူေတြ..တြဲေျပာသူေတြ..လက္ေတြ႕သခၤန္းစာရဘို႔..မင္းႏွလုံးသားကို အရင္းတည္ရတာေတာ့ သိပ္မႏွိပ္ဘူးထင္တယ္..ကြာ.” “ဒါ…ခဏပါ..ေအာင္မင္း…ဟင္းဟင္း..ဘာေဝဒနာမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ေဆးဝါးမွ မေပ်ာက္ေပမဲ့ အခ်ိန္ ဆိုတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကုစားမႈေအာက္မွာ..အမာ႐ြတ္မက်န္ေအာင္ ေပ်ာက္ကင္းတတ္ၾကျပန္တယ္” “လာျပန္ၿပီ…တစ္မ်ိဳး” “အသစ္အဆန္းေတြ မဟုတ္ပါဘူး..ေအာင္မင္း ဒါေတြဟာ..ေရွးပေဝသဏီကတည္းက ရွိၿပီးသား နိယာမ တရားေတြပဲ…ဖိုမ..လိင္ ဆက္ဆံတာလဲ…မဆန္းပါဘူး ယဥ္ေက်းမႈ..ဟိရီၾသသပၸ ဆိုတဲ့ အရွက္ အေၾကာက္တရားေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထိန္းသိမ္းထားလို႔ေပါ့… ဒါေတြမရွိရင္လဲ လူဟာ..လမ္းေတြ ေပၚမွာ ေခြးေတြဖင္ပူးသလို လုပ္ကုန္ၾကမွာေပါ့…ေအာင္မင္းရာ..” “မင္း..စကားေတြကို သေဘာေပါက္ပါတယ္…ေတြးေခၚတတ္သူေတြလဲ သေဘာေပါက္မွာပါ..ဒါေပ မယ့္ ပညာမဲ့ စဥ္းစားညဏ္မဲ့ အသက္ရွင္ေနတဲ့ လူတန္းစားကိုေတာ့ ခြၽင္းခ်က္ထားရမွာေပါ့ေလ..။ “စဥ္းစားညာဏ္ ကင္းေလာက္ေအာင္ အသိဉာဏ္မဲ့သူဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးကိုေျပာတာလဲ..ေဖေဖ..” ဦးထြန္းလြင္..ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားလိုက္၏။ “သားေမေမ..ရွိလား…” “ရွိတယ္…ေဖေဖ..ေမေမေရ…ေဖေဖက ေခၚေနတယ္…ခဏ..လာပါအုံးတဲ့…” ခဏလာအုံးဟု ဦးထြန္းလြင္ မေျပာပါ..သို႔ေသာ္ သားကျဖည့္စြက္ ေျပာေပးလိုက္သည္..ဦးထြန္းလြင္ ဘာမွမေျပာ.. “ဘာလဲ…ကိုကို..ေမႊး…ဟင္းအိုးတည္ေနတာ..” “ခဏေလးပါ..မိန္းမရယ္…ဟိုမွာ..သားေလးေမးေနလို႔…” “ဘာေမးေနလို႔လဲ..ကိုကို..” “အသိဉာဏ္မဲ့သူ ဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးလဲတဲ့…ကိုကိုက … ႏွင္းျမအေၾကာင္း ေျပာျပမလို႔..” “ေအာ္..ေျပာပါ…သားလဲ ဗဟုသုတ ရွာတဲ့အ႐ြယ္ကို ေရာက္ေနၿပီပဲ ကိုကိုရဲ႕ ေျပာျပလိုက္ပါ..ဒါပဲေနာ္.” “ေအာ္…ေမႊး…” “ရွင္.…ကိုကို…ဘာလဲဟင္..” “ထမင္းစားၿပီးရင္…ေမႊးကို ေမာင္…လုပ္စရာရွိေသးတယ္ေနာ္..” “ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္ လုပ္စမ္းပါ..သားေရွ႕မွာ…” “အဲ.…ေအး…သိရင္ ၿပီးေရာကြာ..ဟဲဟဲဟဲ…” “ေမာင္ဟာေလ….ဟြန္း….” ခ်စ္မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ ခ်စ္ဇနီးေမႊး၏ ၿဖိဳးအိေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ား ကို ၾကည့္ကာ…ဦးထြန္းလြင္ ေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္ေလသည္။ တစ္ခါက အသဲကြဲသမားေလး တစ္ေယာက္..ဟိုး…ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚက ထိန္ကုန္းဆိုတဲ့ ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ကို ျပန္သြားခဲ့တယ္..အဲဒါ.. သူ႔႐ြာ မဟုတ္ဘူး..သူ႔အေမရဲ႕ ဇာတိ႐ြာ ..ဆိုပါေတာ့ကြာ။ “အသဲကြဲသမားနာမည္က..ဘယ္သူလဲ ေဖေဖ..” “ဟိုဒင္းကြာ…ေဇာ္ေဇာ္ပဲ..ထားလိုက္ပါေတာ့..” “အဲဒီေကာင္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲၿပီး အဲဒီေတာ႐ြာမွာပဲ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရင္း ဘဝကို ျမဳပ္ႏွံ႔ထား ေတာ့မယ္လို႔ ဆိုၿပီး ဆုံးျဖတ္ ထားခဲ့တယ္..၃ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့..ေတာမွာသူ ေနတတ္ထိုင္တတ္ လာတယ္။ အဲဒီမွာ ႐ြာအျပင္တဲ တစ္ခုရွိတယ္။ တစ္႐ြာလုံးက..ဝိုင္းပယ္ထားတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္းဆိုပါေတာ့..အိမ္စု ကေလး ၅ အိမ္ေလာက္ရွိမယ္ေပါ့…။ ဒီ…တဲစုေလးထဲမွာ…မေအမရွိ ဖေအမရွိနဲ႔ အင္မတန္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့..၁၈ ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္… ထိန္ကုန္းတစ္႐ြာလုံးမွာ အစုတ္ျပတ္ဆုံး မိသားစုေလး။ သူ႔မွာလူ မမယ္ ေမာင္ေလးနဲ႔…ညီမေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ ေက်ာင္းထားခ်ိန္ အ႐ြယ္ေရာက္ေပမယ့္..မထားနိင္ဘူး ..အစ္မျဖစ္သူနဲ႔ ထင္းေခြ..မႈိရွာ…မွ်စ္တူး လိုက္ရတယ္။ ေဇာ္ေဇာ္ဟာ တစ္႐ြာ လုံးက ခင္မင္တဲ့ ကာလသားေခါင္းလည္းျဖစ္တယ္..ဒီေကာင္မ ေလးကို လူရာသြင္းခ်င္တယ္..လူလိုသူလို…ဝင္ဆန႔္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵလဲရွိတယ္…။ တိုတိုေျပာရရင္ ေဇာ္ေဇာ္ကအသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေနၿပီ..အဲဒီႏွင္းျမက ၁၈ ႏွစ္…ျဖစ္…မျဖစ္ကို သူစဥ္းစား ခဲ့ေသးတယ္..ဒါေပမယ့္..ေကာင္မေလး က ဦးေလး ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက သေဘာတူၾကတယ္.. စီစဥ္ေပးၾကတယ္..။ မဂၤလာေဆာင္ျဖစ္ၾကတယ္ေပါ့…အဲဒါဟာ..ပဏာမအေနနဲ႔ စၿပီးမွားလိုက္တဲ့ အမွားပဲ…ေကာင္မေလး ကလည္း ဒီလူႀကီးကို အားကိုးအား ထားမရွိလို႔သာ ယူခဲ့တယ္..မခ်စ္ဖူး…တဲ့…။ “နင္…ဘာေျပာတယ္…ႏွင္းျမ…ျပန္ေျပာစမ္း..” “မခ်စ္ဘူး…ခင္ဗ်ားကို…လုံးဝ…မခ်စ္ဘူး…” ေဇာ္ေဇာ္ဟာ အခ်စ္အတြက္ ႐ြက္ဝါလို လြင့္လာတဲ့ ေလအကူမွာ ေခြၽယူသလို ေႂကြလြင့္ခဲ့ရတဲ့ ေဇာ္ေဇာ္ တစ္ေယာက္ အႏွယ္ထိုင္..ေန သားက်႐ုံရွိေသးတယ္…ေလေပြၾကမ္းကို ရင္ဆိုင္ရတယ္..ဒါ ေပမယ့္..သူ႔ႏွလုံးက မာတယ္..။ “ဒါဆိုလဲ ….မဂၤလာပြဲ..ဖ်က္လိုက္..” “အို…ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်…နာမည္ပ်က္မွာေပါ့…” အဲတာေလာက္ေတာ့ ႏွင္းျမ..ေတြးတတ္ေသးတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ သူတို႔ျပသနာ တက္ၿပီ… “ခင္ဗ်ား…ဖာသာ အျပင္မွာအိပ္…” “မင္းကို ငါယူတာ…အလွၾကည့္ဖို႔မွ မဟုတ္တာ..” “အိုး…နာမလည္ဘူး…ဒါဆို က်မအျပင္မွာအိပ္မယ္..” “ဟိတ္…ဒီမွာ…မင္း အိမ္ေထာင္ေရး နားမလည္ဘူးလား..” “ဟြန္း…သိပ္နားလည္တာေပါ့..နားလည္လို႔ေျပာေနတာ…အခုက်မ..ေသြးေပၚေနတယ္ဗ်..ကဲ..သိပ လား..” ဘာတတ္နိင္မွာလည္း ပညာမဲ့လူတန္းစား စာရင္းမွာ ထည့္သြင္းထားတဲ့ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ မိန္း ကေလးက လိမၼာပါးႏွပ္တဲ့နည္းနဲ႔ မဂၤလာဦးညကို ေရွာင္ျပစ္လိုက္တယ္…အဲဒါ..တစ္ည။ ေနာက္တစ္ညက်ေတာ့..ေဇာ္ေဇာ္က မေနနိင္ဘူး သူ႔မယားကိုဖက္ၿပီး..ႏူးတယ္ ႏွပ္တယ္ေပါ့။ တိုးတိုး ေမးတယ္.. “မၿပီးေသးဘူးလား..မိန္းမရယ္…” “ဟင့္အင္း…သုံးရက္မွ မေစ့ေသးတာ..” ကိုင္း..သုံးရက္ကို ေက်ာ္သြားျပန္ပါေလေရာ…။

ေစာက္ေရးမပါတာ…အဲဒါ မင္းညံ့လို႔ကြ” ႏွင္းျမ ဦးေလးေတာ္သူ ကိုဘာဘူက…အရက္မူးမူးျဖင့္ေျပာသည္။ “ဟာ…ဦးေလးကလဲ…” ဒီေကာင္ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဒါပဲ ေျပာျဖစ္တယ္…ရွင္းျပခြင့္လည္း မသာဘူး…ထိန္ကုန္းကာလသားဝိုင္းက တိုး တိုးသတင္းအေနနဲ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား တာေပါ့…ႏွင္းျမနဲ႔ တို႔ကာလသားေခါင္း ညားၿပီး ငါးရက္ျပည့္တာ ေတာင္မွ မျဖစ္ေသးဘူးတဲ့..အေတာ္ဂြက်တာ..လူေတြ…လူေတြ…။ တိုးတိုးေလးေျပာရင္း…တစ္႐ြာလုံး ႏွံ႔ျပားကုန္ေရာ။ “ခင္ဗ်ား…႐ြာထဲ…ဘာေတြ ေလ်ာက္ေျပာေနတာလဲ” “အလိုဗ်ာ…ဘာကိစၥကို ေျပာရမွာလဲ..” “ညားၿပီးတာေတာင္…ဘာမွမျဖစ္ေသးဘူးလို႔..ေျပာတယ္ဆို..ခင္ဗ်ား…အရွက္မရွိဘူးလား..” “ဘာကြ…မင္းလိုေကာင္မက…ငါ့ကိုေျပာတဲ့ စကားလား..” ဒါက..ပထမဆုံး သူေဒါသထြက္တာေလ..စဥ္းစားၾကည့္..အသက္က ထက္ဝက္ကြာတယ္..မညားခင္ က သူ႔ေရွ႕ လက္ကေလးပိုက္ၿပီး ေခါင္းငုံ႔သြားတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးက… ဒီေတာ့..သူရွက္သြားတယ္…အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာက သူ႔ကို ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္ေပး တယ္….အဲဒီညဟာ ႏွင္းျမတို႔လင္မ ယား..လူသံမၾကားရပဲ…ဝုန္ဒိုင္းႀကဲတဲ့ ညေပါ့…။ “ဝုံး..ဒုံး…ဂြၽမ္း…ခလြမ္း…ခြၽမ္…ဘုံးဘုံး” “ဟာ…ေဆာ္ကုန္ပေဟ့…” ပတ္ဝန္းက်င္က အသံေတြၾကားေပမယ့္..လာမၾကည့္ၾက… အခ်ိန္ကလဲ ညဥ့္နက္ေနၿပီ ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ ဒီအခ်ိန္မွထၿပီး ျပသနာျဖစ္ တတ္တာက ေစာက္ျပသနာပဲ ေစာက္ျပသနာကို ၾကားလူဝင္ လို႔မရဘူး..မဟုတ္လား…။ လုံးေထြး သတ္ပုတ္ရင္း…ႏွင္းျမ..ၿငိမ္သြားသည္။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ အာခံလို႔ဘယ္နိင္မွာလဲ..မဟုတ္ ဘူးလား…ေယာက္်ားေတြဟာ.. တကယ္ အင္အားမသုံးၾကလို႔ သူတို႔မာန္တက္ေနၾကတာ…။ မ်က္နာကို လက္သီးနဲ႔ တစ္ခ်က္ေကာင္းပဲ စြတ္ထိုးအုံး တစ္လေလာက္..အီးပိတ္သြားမွာ မသိၾကဘူး လား။ အခုေတာ့ ႏွင္းျမ….ၿငိမ္သြားရေလၿပီ…။ ၿငိမ္ရမွာေပါ့..အညႇာကို ကိုင္ထားၿပီပဲ..၊ “ညိမ္ညိမ္ေနစမ္း…ႏွင္းျမ…” သူ႔အသံက သတ္ပုတ္ထားရလို႔ ေမာလြန္းေနသည္။ ႏွင္းျမလည္း ေမာဟိုက္ပါသည္။ ေမာျခင္းႏွင့္ ထိတ္လန႔္စိုး႐ြံ႕ျခင္းတို႔ေရာေထြး ခံစားေနရျခင္းတို႔လည္းပါသည္။ “နင္…ဘာလို႔..ဒါေလာက္ ႐ုန္းေနရတာလဲ..လင္မယားဆိုတာ…လိုးမွေပါ့ဟ..နင္မသိဘူးလား…” ႏွင္းျမ မ်က္နာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိအုပ္ရင္း…တဟင္းဟင္း…လုပ္ေနသည္။ ငိုတာေတာ့မဟုတ္.။ “ပက္လက္လွန္…” ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကိုင္တြယ္တတ္တဲ့ လူေတြလက္ထဲၾကေတာ့လဲ မိန္းမေတြဟာ သနားစရာ။ “ေပါင္..ကားထားေလ..ထမီခြၽတ္…” “ခင္ဗ်ား…ဖာသာ..ခြၽတ္ပါလား…” မေျပာသာေျပာသာ…ႏွင္းျမ ျပန္ေအာ္ရင္း ေျပာေသးသည္။ သူက…ထမီကို ဆြဲခြၽတ္သည္။ ဝင္းဝါေသာ ဗိုက္သားေလးထက္မွ နက္ ရႈိင္းေသာ ခ်က္ေပါက္ေလးကို အရင္ျမင္ရသည္။ခ်က္ကေလးေအာက္သို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလ်ာဆင္းက်ေသာ ထမီစေလးက..ခပ္ဖုဖု.. မို႔ေမာက္ေသာေနရာ၌ ရပ္တန႔္သြားရသည္။ “ဟင့္….အင္း…ဟင့္အင္း..ရွက္တယ္..” ထမီစကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆြဲတင္ ျပစ္လိုက္ျပန္သည္။ သူ…ေဒါကန္သည္..မ်က္နာႀကီး နီလာေအာင္ ေဒါ ကန္သည္။ မ်က္နာေက်ာႀကီး တင္းကနဲ မာသြားၿပီး ႏွင္းျမ ကိုယ္လုံးေလးေပၚသိုက တက္ခြလိုက္ သည္။ ေလးလံေသာ ဖိအားေၾကာင့္ ႏွင္းျမ အင့္ကနဲ ပါးစပ္မွ ျမည္သြားသည္။ သူက ႏွင္းျမ နားဝသို႔ကပ္၍ တတြတ္တြတ္ စကားေတြေျပာေန သည္။ “လင္မယားျဖစ္ရင္…အလိုးခံရမယ္ဆိုတာ နင္မသိဘူးလား..” “သိ…တယ္..” ေျဖသံက တကယ္ကို တိုးတိုးေလး။ သူက အားမလိုအားမရ ႏွင္းျမ..ပါးမို႔မို႔ေလးကို ဖိနမ္းလိုက္သည္။ ဒါကိုေတာ့ ႏွင္းျမ ၿငိမ္ခံေန သည္။သူ႔လက္တစ္ဖက္က ႏွင္းျမ ႏို႔အုံေလးကို ဆြဲယူကိုင္လိုက္ရင္း ေပ်ာ့အိအိ.. ေႏြးေထြးေနေသာ အပ်ိဳမ ေလး၏ ႏို႔ေလးက အရသာ ရွိစြာ ဆုတ္ႏွယ္ေနသည္။ “ႏို႔….မကိုင္ပါနဲ႔…မေနတတ္ဘူူးဗ်…” အဆုံးမ…အသြန္အသင္ကင္းမဲ့ခဲ့ေသာ ..မိဘမဲ့…မိန္းကေလးတစ္ေကာင္ႂကြက္ဘဝမို႔..မယားဝတၱရား ကိုမသိ လင့္အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ရမွန္းလည္းနားမလည္…အသက္ကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ျဖစ္ ေနျပန္ေတာ့ ..အခက္။ သူ ..ဇတ္ၾကမ္း…ကရ ေတာ့သည္။ ႏွင္းျမ ေပါင္ အတင္းၿဖဲၿပီး…သူ႔ပုဆိုးလွန္ကာ…ေတာင္ေနေသာ ဧ ရာမလီးႀကီးကို ေစာက္ ဖုတ္ေခ်ာမြတ္မြတ္ကေလးေအာက္ လိုးသြင္းသည္။ လိင္တန္ႀကီး၏ အထိအ ေတြ႕ကိုေတာ့ ဂ်စ္တူးမေလး..အာမခံနိင္…။ “အ…အာ….ဟင္းဟင္းဟင္း…” မိန္းမ ပီသေသာ ၿငီးသံေလးထြက္လာသည္။ မိန္းမပီသစြာလဲ ေပါင္ကိုၿဖဲေပးလိုက္သည္။ အမွန္က မသိစိတ္ႏွင့္ ဗီဇဉာဥ္တို႔က လႈံ႕ေဆာ္၍သာ ျပဳမူ လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ လိင္တန္အရင္းမွ ..လေမႊးထူထူ..အအုံလိုက္ႀကီးက ႏွင္းျမဆီးခုံကို ပြတ္ႀကိတ္မိၾကသည္။လိင္တန္ႀကီးက ႏွင္းျမ ေယာနိဝ၌ ေတ့ကပ္ေနဆဲ..မဝင္ေသးဘဲ..ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ႏွင္းျမ ခႏၵာကိုယ္ အထက္ပိုင္း၌ သူ႔လက္ႀကီးမ်ား လႈပ္ရွားေန၍ျဖစ္သည္။ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္ခန္ ေပါင္မုံ႔ႏွယ္ခုံး ေမာက္ေနေသာ ႏို႔ကေလးမ်ားက လက္ထဲ၌ တဆိတ္သာသာပဲ ရွိသည္။ မာတင္း ေထြးအိေနေသာ အပ်ိဳစင္ ႏို႔ကေလး၏ အထိအေတြ႕ကိုေတာ့ သူ သေဘာက်လွသည္။ “အာ…အသက္႐ူၾကပ္တယ္..ဗ်ာ…” ႏွင္းျမ…လက္ေတြကို ကုတ္ျခစ္ ဖယ္ထုတ္သည္။ ခႏၵာကိုယ္ေလးက…ငလ်င္မိသလို တုန္ခါေန သည္။ ျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္ႏွယ္ျခင္း ခံေနရေသာ ရင္သားေလးကို မကိုင္မတြယ္ ခံရျခင္းကိုက တစ္မ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ တင္းမာေသာ သူ႔မ်က္နာကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး..ႏွင္းျမ..အနည္းငယ္ေတာ့ တြန႔္သည္။ “လက္ဖယ္…ထမီ လွန္ထား…” သူက….တစ္လုံးေျပာ…တစ္ခ်က္လႈပ္ရွားရင္း…ေမႊးပါးေလးမ်ားသာ ရွိေသာ သူမေစာက္ဖုတ္ခုံးခုံးေလး ကို ႐ြ႐ြေလးပြတ္လိုက္ သည္။ ႂကြေမာက္တက္လာေအာင္ ဆြေပးေနမွန္းေတာ့ ႏွင္းျမ သိသည္။ ခါးေလးကို မသိမသာေလး…ေကာ့ေပးလိုက္သည္။ ေစာက္ပတ္ႀကီး အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ခုံးထၿပီး ေဖါင္းကားေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ႏွင္းျမ ရွက္သည္။ မိမိ အဂၤါဇတ္ကို ယခုလို ေယာက္်ားမေျပာႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ ရဲရဲမၾကည့္ဖူးခဲ့ သည္ျဖစ္ေပ ရာ…ေစာက္ဖုတ္အကိုင္ခံ…အပြတ္ခံရၿပီ ဆိုကတည္းက အသဲတုန္ အူတုန္ ခံစားရသည္။ ေသြးထြက္မတတ္လည္း ရွက္ရလြန္းသည္။ သူက…လက္ညႇိဳး..လက္မကို အသုံးျပဳလ်က္ ေစာက္ပတ္အဝေလးကို အသာၿဖဲလိုက္သည္။ “ျပလစ္” ကနဲ ပလပ္စတစ္ဘူးစို႔ တစ္ခုဖြင့္လိုက္ေသာ အသံမ်ိဳးထြက္လာသည္။ သန႔္ရွင္းမႈနည္းပါး ေသာ ေတာသူ ေတာင္သား ဘဝမို႔…ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အႏွံ႔ဆိုး

ဆိုးတစ္ခုကို…သူ ရႉရႈိက္လိုက္ရသ ျဖင့္ ..အနည္းငယ္ ဖီလင္ေအာက္သြားရသည္။ခပ္ဟဟ …ျဖစ္ခါ ၿပဲသြားေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းႀကီးအတြင္းသို႔ လီးထိပ္ႀကီးကို ေတ့ေပးလိုက္ ၿပီး ႏွင္းျမ ကိုယ္လုံးေပၚသို႔..ေမွာက္ျပစ္ လိုက္ေလသည္။ “ႁပြတ္….ၿဗိ…စြတ္….ႁပြတ္….စြတ္….ႁပြတ္….” ႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေနသည့္ၾကားမွ ေစာက္ေရမ်ားစို႐ႊဲေနေသာ ႏွင္းျမ…ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးႀကီးက ေလ်ာကနဲ…ကြၽံဝင္သြားသည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး လိုးရေသာ အရသာ၏ ပမာဏ…ခံစားရျခင္းကို စတင္ခံစား လိုက္ရသည္။ ႏွင္းျမ…ေစာက္ဖုတ္ႀကီး အိပဲ့ပဲ့ႀကီး…ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္။ လီး…လုံးပတ္ႏွင့္အဝ…ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား လိပ္ဝင္သြားၾက သည္။ ႏွင္းျမ စအိုေလးထဲမွ…ခံ၍ေကာင္းေသာ အရသာကို ေစာက္ ပတ္မွ ကူးယူခံစားရသည္။ “ႁပြတ္…စြတ္…ႁပြတ္…အိ…စြတ္…” “အ…အား…ေျဖး…ေျဖးေျဖး…ဗ်….အိုး….အိုး…” ႏွင္းျမ ခါးေလးသိမ္ဆင္းသြားသည္။ ဖင္ကေလးႂကြတက္လာသည္။ ရမၼက္၏ စြမ္းအင္ေစ့ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ ႏွင္းျမ လက္ႏွစ္ဖက္က .. သူ႔ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး အလိုလိုဖိခ်…ေပးေနမိသည္။ ႁပြတ္…ဖတ္…စြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….” “အင့္….အင္….အင့္…..အ…..ဟင့္….” ႏွင္းျမ…ဇြဲရွိသည္။ တန္႐ုံေဆာင့္လိုး၍မွ တစ္ခါတစ္ရံ…သားအိမ္ေခါင္းကို လီးထိပ္ႀကီးက ျပင္းထန္စြာ ထိုးေထာက္မိမွသာ.. “ အိုအိုး” ဟု ေအာ္တတ္သည္။ သူ႔ဖင္ႀကီးက အရွိန္မျပတ္..ႏွိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ လႈပ္ရွားေဆာင့္သြင္းေနသည္။ အဂၤါႏွစ္ခုၾကားမွ ျဖစ္ညႇစ္ထြက္ လာေသာ အသံမ်ားက …ေခါင္း ရင္းအိမ္ကေသာ္ ၎…ေျခရင္းအိမ္ကေသာ္ ၎….ျပတ္သားၾကည္ လင္စြာ ၾကားေနၾကရေလသည္။ “ဟဲ့….မယ္ခင္…ႏွင္းျမတို႔ဒီည…ျဖစ္ၿပီ…” “အဲဒါ…ေတာ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ…ကေလးကလား..” ႏွင္းျမ ဦးေလး ဘာဘူက အသံေတြၾကားေနရသျဖင့္..အူျမဴးသံႀကီးႏွင့္ေျပာသည္။ သူ႔မိန္းမ မမယ္ ခင္ က ..ေဟာက္သည္။ ဘုတ္ဆုံ….ဘုတ္ဆုံ…ၾကားလားဟ” ေျခရင္းအိမ္မွ…ကိုပိန္က…သူ႔မိန္းမ မဘုတ္ဆုံကို လက္တို႔ၿပီး တိုးတိုးေျပာသည္။ ၾကားပါတယ္…ရွင့္မလဲ…ဝါသနာကို ႀကီးတယ္” “ဝါသနာ ႀကီးတာမဟုတ္ဘူး…ဟိုေကာင္ႀကီး မလုပ္ရတာကို ..စိတ္မေကာင္းလို႔..ဟဲ…ဟဲ..ဟဲ…” “ေတာ္စမ္းပါ..ရွင့္ဝါသနာ ..မသိတာမွတ္လို႔…” “ဟဲ….ဟဲ…..ဘုတ္ဆုံကလဲ…ဟဲ….ဟဲ” ဟဲဟဲ…ဟဲဟဲ” ႏွင့္ ကိုပိန႔္ လက္တစ္ဖက္က မဘုတ္ဆုံ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ထိုးႏႈိက္ေနလိုက္သည္။ “အ….အာ..လန႔္သြားတာပဲ…ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး…” မဘုတ္ဆုံ၏ ၾကည့္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕ေသာအသံ..ကိုပိန္၏ ဆီမန္း…မန္းသံ

တတြတ္တြတ္…..။ “ေဖကလဲ….ဒါနဲ႔ပဲ…ႏွင္းျမက …ပညာမဲ့ေရာတဲ့လား…” “ေအး…အဲသလို…တစ္လေလာက္ ေပါင္းၿပီးမွ ႏွင္းျမထြက္ေျပးတာကို ေျပာတာ…” “ေဟာဗ်ာ…..ဘာလို႔ထြက္ေျပးတာလဲဟင္…ေဖေဖ” “အခ်စ္ေလ….အခ်စ္မွ မပါပဲ…လက္ခံခဲ့တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ…ဘာၾကာမွာလဲကြာ….” “အမယ္ေနာ္…ေမႊး…ကိုကို႔ကို ယူခဲ့တုန္းက မခ်စ္ပါဘူးေနာ္…ဟင္းး…” “ေအး….ဒါ…ဟုတ္တယ္…ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္တာလဲ….” “ဒီသားေလးေမြးၿပီးမွ….ေမႊး. ကိုကို႔ကို ခ်စ္တာ…” “ေအး…မိန္းမစိတ္ကို ..ငါ..က်မ္းျပဳအုံးမယ္…” “ေနပါအုံး…ေဖေဖရဲ႕…အဲဒီဦးေဇာ္က ေနာက္ ဘာျဖစ္သြားလဲ…ေျပာအုံးေလ…” “ေနာက္…အဲဒီ..ဦးေဇာ္က…မင္းအေဖျဖစ္လာေရာ…မင္းအေမ..မေမႊးကို ေယာကၡမႀကီး ေဒၚရင္ေ႐ႊမင္း တို႔အဖြားက ေပးစားခဲ့လို႔ ညားေရာ” “ေဖေဖေက …မခြၽင္းမခ်န္ေျပာတယ္ေနာ္…” “ဒါေပါ့…ဒါေပါ့…” အရွက္မွ မရွိဘဲ…ကိုကို …ဟာေလ…” ဦးထြန္းလြင္…သူ႔မိန္းမ ေမႊးမ်က္ႏွာေလးကိ ေငးရင္း…ရင္ထဲမွ..စကားလုံးမ်ားကို တစ္လုံးျခင္း ႐ြတ္ ဆို ေနမိသည္။ “ေမႊးရယ္….အိခိုင္ကို ခ်စ္မိခဲ့တဲ့ ဘာဂ်ာထြန္းလြင္ဆိုတာ…ကိုယ္ပါ..ေယာကၡမျဖစ္လာမယ့္.. ေဒၚရင္ ေ႐ႊကို တက္ႏွိပ္ခဲ့တာလဲ ကိုယ္ပဲေလ…. သားက မခြၽင္းမခ်န္ေျပာတယ္လို႔ ထင္တယ္…ဘယ္ဟုတ္မ လဲသားရယ္…။ ေျပာလို႔မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ… ဒီကမာၻႀကီးဒမွာ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ေလ။တကယ္လို႔သာ ေမႊးေမေမ…မရင္ေ႐ႊနဲ႔..ကိုထြန္းလြင္တို႔…အႀကီးအက်ယ္ ဖိုက္ခဲ့ဖူးပါတယ္လို႔ ဖြင့္ေျပာ လိုက္ရင္…. ဟဲ…ဟဲ….ဟဲ…ဘယ္ျဖစ္မလဲေနာ့….လူ႔ေလာကႀကီးမွာ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရတာေတြ… တပုံႀကီးဗ်….“ တစ္ပုံႀကီး…..။