” အခ်စ္မရွိ အမုန္းမသိ ငါရင္ခုန္တာ ငါမသိ “

” ဒီလိုရွိပါတယ္ … ကိုမိုးစက္ … က်ေနာ္တို႔ကုမၸဏီက ဒီဇိုင္းသုံးရင္ ကုန္က်ေငြ တခါတည္း တြက္ေပးပါတယ္ … ခုဟာ ကိုမိုးစက္ အေဆာက္ဦးဒီဇိုင္း ပုံေပၚမွ ေဈးအၾကမ္းကို … မမေခါင္က … တြက္ေပးပါလိမ့္မယ္ “
” ေအာ္ … ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ … ကဲ … ဒါဆို က်ေနာ့္ လက္ေတာ့နဲ႔ ႀဆဲဗ္ာ … တခါတည္း က်ေနာ္ ပုံေဖၚၾကည့္ခ်င္လို႔ “
” ဟုတ္ … ရပါတယ္ … ခင္ဗ်ာ “

မိုးစက္မွာ စကားဆုံးသည္ႏွင့္ သူယူလာေသာ လက္ဆြဲအိတ္အတြင္းမွ လက္ေတာ့ပ္ အလတၥား တစ္လုံး ထုတ္ယူကာ ေရွ႕မွ စားပြဲခုံေပၚအား တင္ေပးလိုက္၏။ မိုးစက္ေျပာျပသည္ ပုံစံအတိုင္း ေနမင္းခန႔္မွာ ဂ႐ုတစိုက္ဆြဲေပးေနစဥ္ အိမ္အဝမွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ မိဘမ္ား အျပင္မွ ျပန္လာ ၾကေတာ့သည္။

” ေဟာ … ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနပါလား “
” ဟုတ္ … ေမႀကီး … ပေရာဂ်က္ အသစၱခုပါ … ႐ုံးမသြားျဖစ္လို႔ အိမ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ “
” ေအးေအး … ငါတို႔ေတာ့ ပင္ပန္းလာၿပီ … အေပၚတက္နားၿပီေဟ့ … ဧည့္သည္ေတြ ခြင့္ျပဳပါဦး “
ေဒၚနန္းသဇင္မွာ ႏုတ္ဆက္ရင္း ေနမင္းခန႔္အား ေတြ႕သြားရာ…
” ေအာ္ … ေနမင္းခန႔္ေရာ … ေရာက္ေနတာလား “
” ဟုတ္ … အႏၲီ “
ေနမင္းခန႔္ ဒီဇိုင္းစြဲေနစဥ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေအအးတစၺဴး ေဖါက္ကာ ေဘးနားခ်ထားေပးသည္။
” ကိုမိုးစက္ လည္း … ေအအး သုံးေဆာင္ပါဦး “
ေနမင္းခန႔္ေဘးနား ေအအးဗူး ခ်ေပးစဥ္ မိုးစက္မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည့္ေနသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္က စကားလွမ္းေျပာလိုက္၏။

” ဟုတ္ … မႏုႏုထြဋ္ေခါင္ “
မိုးစက္မွာ ေနမင္းခန႔္ အေအးေသာက္ေနစဥ္ ႏုႏုထဋ္ေခါင္ ကိုယ္လုံးအား စူးစိုက္ေငးၾကည့္ ေနျပန္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေအအးဗူးအား ျပန္ခ်ရင္း မိုးစက္အား အလုပ္ျပန္စရန္ ေျပာလိုက္၏။ ေနမင္းခန႔္ အသံေၾကာင့္ မိုးစက္တစ္ေယာက္ အၾကည့္မ်ားေ႐ြ႕ကာ သူလိုခ်င္ေသာ ဒီဇိုင္းအေနထားအား ေျပာျပေနသည္။ အခ်ိန္ ၄နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ မိုးစက္ေျပာေသာ ဒီဇိုင္းအား ေနမင္းခန႔္ အၾကမ္း ဆြဲၿပီးသြားေတာ့၏။ ဒီဇိုင္းၿပီးသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေဘးမွ ကုန္က်မည့္ ေငြအား တြက္ခ်က္ေနရာ ခဏအၾကာတြင္…
” ကဲ … ကိုမိုးစက္ … အေဆာက္ဦး ဒီဇိုင္းအတြက္ … ေဈးအၾကမ္းရပါၿပီ … သိန္းေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ပတ္လည္ပါရွင္ “
” ဟုတ္ … အပန္းေျဖ တိုက္ခန္းေတြက … ႏွစ္ထပ္ထဲပါ … က်ေနာ္ မွန္းထားတာနဲ႔ … ေဈးက နဲနဲ မ်ားေနသလားလို႔ပါ … ႏွစ္ခြဲေလာက္ပဲ မွန္းထားမိလို႔ “
” ဒီလိုရွိပါတယ္ … ကိုမိုးစက္ … သာမန္ ဂိုေဒါင္နဲ႔ လူေနအိမ္က မတူဘူးေလ … အေဆာက္အအုံေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္း ျပင္ဆင္မႈ႕ အျပင္ပိုင္း အလွဆင္မႈ႕အတြက္ ေဈးနဲနဲ ပိုၾသားတာပါ … ကိုမိုးစက္ရဲ႕ အခန္းနံရံေတြ နဲ႔ အိမ္အမိုးရဲ႕ အတြန႔္အတက္ ေလးေတြက ပုံမွန္ အေဆာက္အုံထက္ ထူးျခားခန္းေနတာ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထိထိမိမိ စကားေၾကာင့္ မိုးစက္မွာ ဘဝင္ ခိုက္သြားရသည္။

” က်ေနာ့္ ဒီဇိုင္းေတြက … မိုက္ေနတာလား … ခိခိ “
” ဒါေပါ့ရွင္ … သာမန္ ပလာစတာ ေခ်ာထားတဲ့အိမ္နဲ႔ … အႏုစိတ္ၿပီး အလွဆင္ထားတဲ့အိမ္ ကုန္က်စရိတ္ မတူဘူးေပါ့ … သုံးစြဲတဲ့ ပစၥည္း ကြာလတီေကာင္းရင္ ေကာင္းသလို အေဆာက္အအုံရဲ႕ အရည္အေသြးက တက္လာတာေပါ့ “
” ဟုတ္ … အေဆာက္အအုံရဲ႕ … အခင္းပိုင္းက်ေရာ “
” အဲဒါလည္း … က္မ ေျပာသလိုပါပဲ … ႐ိုး႐ိုး တ႐ုတ္ေႂကြပားခင္းတာနဲ႔ အီတလီ ဂရမ္ႏႈိက္ေက်ာက္ျပားခင္းတာ မတူဘူးေလ … ကိုမိုးစက္ သုံးမယ့္ ပစၥည္း ကြာလတီေပၚ မူတည္ၿပီး အေဆာက္အဦး တႏၹိဳး ကြာျခားလာမွာ … အိမၱံခါး ေသာ့ေတြက အစ ငါးေထာင္တန္ကေန ငါးေသာင္းေက်ာ္တန္ထိ အစားစားေပါ့ “

” ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ … က်ေနာ္ … အေကာင္းဆုံး လုပ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ “
” ဟုတ္ … က္မက … အိမ္အဝင္တံခါးဆို … ေသာ့အေကာင္း တတ္ၿပီး အိမ္ထဲ ေရခ်ိဳးခန္းလို ဟာမ်ိဳးက် ပုံမွန္ေသာ့ အမ်ိဳးအစားေပါ့ … ေနာက္ မီးပန္းဆိုင္ေတြလည္း အိမ္ေရွ႕ ေကာ္ရစ္တာကို တႏၹိဳး အသင့္အတင့္ တပ္ဆင္ၿပီး အတြင္းဘက္ အနားယူမယ့္ အခန္းမ်ိဳး အီတလီမိတၠိဳပဲ သုံးေပးမွာပါ … တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကုန္က်စရိတ္ ေခြၽေပးတာေပါ့ရွင္ “
” ကဲ … မႏုႏုထြဋ္ေခါင္ စကားနဲ႔တင္ ေဆာက္ခ်င္ ေနပါၿပီဗ်ာ … စရံခ်ဖို႔သာ စီစဥ္ပါေတာ့ “
” သိုင္းခ႐ုပါ … ကိုမိုးစက္ … က္မ … ဒီတစ္ပတ္အတြင္း … စီစဥ္ေပးပါ့မယ္ရွင္ “
အလုပ္ကိစၥ ၿပီးသျဖင့္ မိုးစက္တစ္ေယာက္ ျပန္သြားေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္လည္း အေၾကာ တခ်က္ဆန႔္ကာ ေဘးနား ထိုင္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေပါင္တန္ေပၚ လြဲခ္ လိုက္ေတာ့၏။
” အိမ္ေပၚမွာ ေမႀကီးတို႔ရွိတယ္ … ေနမင္းခန႔္ … ထဦးေအ “
ေနမင္းခန႔္မွာ အိမ္မျပန္မခ်င္း တေန႔လုံး ႏုန႔ထြဋ္ေခါင္အား နမ္းလိုက္ ဖက္လိုက္ျဖင့္ ၾကည္ႏူး ေနေတာ့သည္။

” စရံခ်တဲ့ခ်ိန္ … ကုမၸဏီ လာေပးမွာလား “
” ဒါေကတာ့ … ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ပါ … ရတယ္ “
” ဒါပဲေနာ္ … သူအိမ္ေခၚရင္ … က်ေနာ္ မသိပဲ … မၾသားရဘူး “
” ဟုတ္ပါၿပီရွင္ “
xxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေနာက္ ၁ဝရက္ခန႔္ ေနမင္းခန႔္ ႐ုံးလာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အခန္းထဲ အီစီဂလီ လုပ္ရန္ ဝင္လာခဲ့သည္။ ခါတိုင္း သူဝင္လာခ်ိန္ ႏွာေခါင္းေလးရႈံ႕ကာ အသဲယားေအာင္ လုပ္ျပတတ္ေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေမၾတ့ေရပ။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ထြက္လာရာ MD ဦးေအာင္မိုးမွ အေဆာက္အဦး ေဆာက္ရန္ လာအပ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္တစ္ဦးအား အေဆာက္အဦး ဒီဇိုင္းမ်ား ရွင္းျပခိုင္းသျဖင့္ နာရီဝက္ခန႔္ ရွင္းျပ ေနရသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္ရာ ဒီတႀကိမ္ အလုပၥားၿပဲနား ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ထိုင္ေနၾက ခုံေလးေပၚထိုင္ကာ စားပြဲေပၚ လက္တင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့သည္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ လန႔္ႏိုးကာ စားပြဲေပၚ အလွတင္ထားေသာ ဖန္ပန္းအိုးေလး ေအာက္မွ စာ႐ြတ္ေခါက္ေလး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စာ႐ြတ္ေခါက္ ေလးအား ျဖန႔္ဖတ္ရင္း မ်က္ႏွာပ်က္သြားမိသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မိုးစက္ ဖုန္းဆက္ေခၚသျဖင့္ စရံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရန္ သြားႏွင့္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း လိုက္လာခဲ့ရန္ စာေရးထားခဲ့၏။ ခ်က္ခ်င္း ကုမၸဏီမွ ကားျဖင့္ ၾထကႅာကာ စာ႐ြတ္ေလးထဲမွ လိပ္စာအတိုင္း လိုက္လာခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕တြင္း ေတနရာ ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္ တခုအတြင္း ေရာက္ရွိလာသည္။ ၿခံဝင္းက်ယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လွပခန္းနားေသာ တိုက္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ သာမန္မဟုတ္ပဲ လူခ်မ္းသာမ်ားသာ ေနထိုင္ေၾကာင္း ျမင္ေတြ႕ေနရ၏။ လူၾသားလူလာ နည္းပါးကာ ကားတစၥီးစ ႏွစ္စီးစ ေလာက္သာ ေတြ႕ရွိရသည္။ ခဏအၾကာ လိပၥာထဲမြ ၿခံဝင္းႀကီးအား ေတြ႕ရွိရာ ကားထိုးရပ္လိုက္၏။ ၿခံဝင္းထဲ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ကားေလး ရပၳားရာ လူေခၚဘဲလ္အား ႏွိပ္လိုက္ေတာ့သည္။ ၅ႀကိမ္ေလာက္ႏွိပ္ရာ မထူးျခားသျဖင့္ ေဘးဘီ အရိပ္အေျခ ၾကည့္ကာ အုတ္တံတိုင္းေပၚမွ ေက်ာ္ဝင္လာခဲ့၏။ အိမ္မႀကီး တံခါးမြာ ပြင့္ေနလ်က္ ဧည့္ခန္းတြင္း ဘဲဥပုံ ဖန္သားစားပြဲေပၚ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ပိုက္ဆံအိတ္ေလး ေတြ႕လိုက္ရသည္။

လူရိပ္လူေရာင္ ေမၾတ့ရပဲ ဧည္ခန္း ညာဘက္ျခမ္းနားမွ ေအာ္ဟစ္သံ တိုးတိုး ၾကားလိုက္မိသည္။ အသံလာရာဆီ ေကြ႕ေလွ်ာက္လာရာ မြႏၲံခါး တပ္ဆင္ထားေသာ အိပ္ခန္းတခန္းအား ျမင္လိုက္ရ၏္။ အိပ္ခန္းအတြင္းထဲမွ အသံသဲ့သဲ့ ထြက္ေပၚေနကာ အတြင္းဘက္အား မျမင္ရေပ။ မြႏၲံခါးမ္ားမြာ အထူး တပ္ဆင္ထားေသာ မွန္တံခါးမ်ားျဖစ္ကာ အတြင္းဘက္မွ ေလာ့ခ်ထားသျဖင့္ ဖြင့္မရေခ်။ တံခါးေသာ့ေပါက္ ေနရာေလးမွ ေခ်ာင္းၾကည့္ရာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ေနမင္းခန႔္ ေဒါသမ်ား ငယ္ထိပ္ တက္လာေတာ့၏။

အိပ္ခန္းနံရံအား မတ္တပ္ရပ္လ်က္ အေနထားျဖင့္ ႏုနထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေက်ာကပ္ထားရသည္။ မိုးစက္မွာ ႏုႏုထဋ္ေခါင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေျမႇာက္ကိုင္ကာ နံရံႏွင့္ ဖိကပၳား၏။ ဘယ္လက္ျဖင့္ ဖိကိုင္ရင္း မိုးစက္၏ ညာဘက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထမိန္စကပ္ အကြဲေနရာမွ လက္သြင္းကာ ေပါင္ရင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေပါင္တံမ်ားအား စိရင္ ေအာ္ဟစ္ ေနေတာ့၏။

” ရွင္ … မယုတ္မာနဲ႔ … ခုလြတ္ “
” ဒီလို အခြင့္ေရး ရေအာင္ … ႀကိဳးစားထားခဲ့ရတာ … မလြတ္ႏိုင္ဘူး ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ “
” က္မ နဲ႔ ဘာရန္ၿငိဳး ရွိလို႔လည္း … ဒီေလာက္ ယုတ္မာေနတာက … ေျပာစမ္း “
” ဘာရန္ၿငိဳးမွ မရွိပါဘူး … ေဟာဒီ မ်က္ႏွာေလးရယ္ ေဟာဒီႏို႔ႀကီးေတြရယ္ … ၿပီးေတာ့ ေဟာဒီ ေစာက္ပတ္ႀကီးရယ္ … ရွိေနလို႔ပါ “
” အ … အားးးး “
စကားေျပာရင္း မိုးစက္ ညာဘက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလးအား ဆြဲညႇစ္ ပစ္ျပန္သည္။
” ၿငိမ္ၿငိမ္ … ေနစမ္းကြာ “
” လြတ္ပါရွင္ … ေအာက္က … နာလို႔ပါ “
” ခေဏန … ေကာင္းလာမွာပါကြာ … ၿငိမ္ၿငိမ္ေနရင္ လြတ္ေပးမယ္ “
” လြတ္ေပးပါ … အေမလး … ေသပါၿပီ “
” ငါေျပာတာ လိုက္လုပ္ … မလုပ္ရင္ ေစာက္ပတ္ တျပင္လုံး ဆြဲစုပ္ပစ္မွာ “
” အားးးး … ဟုတ္ ဟုတ္ “
မိုးစက္မွာ အမိန႔္ေပးရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလးအား ထပ္ညႇစ္ ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ ေစာက္ေမႊးအုံ တစ္ခုလုံး မိုးစက္လက္ထဲ တင္းေနေအာင္ ဆြဲစုပ္ ခံထားရ၏။ အခန္းျပင္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနေသာ ေနမင္းခန႔္မွာ မွန္တံခါးခ်ပ္ႀကီး မ္ားအား တဒုံးဒုံး ထုကာ ေအာ္ဟစ္ ေနေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္ လုပ္သမွ် အတြင္းခန္းမွ ဘာမွမၾကားရေပ။ သို႔ေသာ္ ေနမင္းခန႔္ ကိုယ္လုံးအား အတြင္းဘက္မွ မိုးစက္ႏွင့္ႏုႏုထြဋ္ေခါင္တို႔ ျမင္ေနရ၏။
” ဟားဟားးး … နင့္အေကာင္ ဘာမြ မတတ္ႏိုင္ဘူး ျမင္လား … ခု … အက်ႌခြၽတ္ … လက္ေတြ အရင္ လြတ္ေပးမယ္ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ရွိရာ တံခါးေပါက္သို႔ မ်က္လုံးေလး ေဆြၾကည့္ရင္း အက်ႌ ၾကယ္သီးမ်ား ျဖဳတ္ကာ အေပၚအက်ႌလက္ျပတ္ေလးအား ခြၽတ္ေပးေနရွာသည္။ မိုးစက္လက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေပါင္ၾကားထဲမွ မထုတ္ပဲ ေစာက္ပတ္အုံအား ညႇစ္ထားလ်က္ပင္။ အေပၚအက်ႌ ကြၽတ္သည္ႏွင့္ လုံးဝန္း မို႔ေမာက္ေသာ ရင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားအား ထိန္းထားေသာ ဘရာစီယာ အနက္ေလး ေပၚလာသည္။ မိုးစက္မွာ ဗရာစီယာ အထကၷား ႐ုန္းထြက္ေနေသာ ႏို႔အုံအေပၚျခမ္းအား လွ်ာဖ်ားျဖင့္ ထိုးေၾဆန၏။ ဘယ္ညာ ထိုးဆြရင္း လည္တိုင္ ေဖြးေဖြးဆီသို႔ လွ်ာအျပားလိုက္ ပင့္ယက္ လိုက္ျပန္သည္။
” ကဲ … ဗရာ ပါ … ခြၽတ္ဟာ ၾကာတယ္ “
မိုးစက္ စကားအဆုံး ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လေကၠလး ႏွစ္ဖက္ တုန္ရင္စြာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ေရာက္ကာ ဗရာစီယာခ်ိတ္အား ျဖဳတ္ေပးလိုက္ရ၏။ ခ်ိတ္ျပဳတ္သည္ႏွင့္ လက္ေမာင္း တုတ္တုတ္ေလးမ်ား အလိုက္သင့္ ေလွ်ာခ်ကာ ဗရာစီယာအား ခြၽတ္ခ်ေနသည္။ ဗရာစီယာေအာက္မွ ဘြားကနဲ႔ ေပၚလာေသာ ႏို႔အုံႀကီးအား ၾကည့္ရင္း မိုးစက္မွာ ညာဘက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးအား ဖိစုပ္လိုက္ေတာ့၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ခ်စ္သူေရွ႕ သူစိမ္းေယာက်င္ား တစ္ဦးက အက်ပ္ကိုင္ ႏို႔စို႔ေနရာ ဝမ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္မ်ား က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ မိုးစက္မွာ မတ္တပ္ရပ္လ်က္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနထားျဖင့္ ႏုႏုထဋ္ေခါင္ အဖုတ္ေလးအား ညႇစ္ကိုင္ရင္း ႏို႔သီးေခါင္း နီတာရဲေလးမ်ားအား တဖက္ၿပီးတဖက္ ဖိစို႔ေန၏။ ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ထမိန္စကပ္ႏွင့္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအား ထပ္ခြၽတ္ ခိုင္းလိုက္ ျပန္သည္။
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား နံရံဘက္ လွည့္ခိုင္းရင္း ခါးေသးက်ဥ္ေလး ေအာက္မွ ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္ႀကီးအား တျဖန္းျဖန္း ပိတ္႐ိုက္ပစ္သည္။ ဖင္သားစိုင္ႀကီးမ်ားမွာ ႐ိုက္ခ်က္အတိုင္း တုန္ခါလာၿပီး ခဏအၾကာ လက္ဝါးရာမ်ား နီရဲျစာ ေပၚလာေတာ့၏။ မိုးစက္မွာ ဖင္အား ပစ္႐ိုက္ရင္း ေခါင္းေလးေမာ့ကာ တအားအားေအာ္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာေလးအား ေဘးတိုက္ၾကည့္ကာ အားရ ေက်နပ္လ်က္ရွိသည္။ နံရံလက္ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီး ေကာ့ေပးထားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ေနာက္ဘက္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ျပန္၏။ ဖင္သားစိုင္ႀကီးေပၚမွ လက္ဝါးရာ မ္ားအား လွ်ာျဖင့္ အျပားလိုက္ ယက္ေပး ေနသည္။
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ခုန နာက်င္သမွ် စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနေသာ သူမဖင္ႀကီးအား မိုးစက္မွ လွ်ာေႏြးေႏြးေလးျဖင့္ ျပန္ယက္ေပးသျဖင့္ နာက်င္မႈ႕မ်ား ေပ်ာက္ကာ ေဖၚမျပ တတ္ေသာ ခံစားမႈ႕ေလး ရရွိေနသည္။ ဖင္သားစိုင္ တျပင္လုံး ယက္ေပးေနေသာ လွ်ာေႏြးေႏြးေလး၏ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ မထင္မွတ္ပဲ သူမ ဖင္ဝေလးထဲ ေရာက္လာရာ ေပါင္တံမ်ား အလိုအေလ်ာက္ ၿဖဲေပးရင္း ခါးေလးခြက္ကာ ဖင္အား ရသေလာက္ ေကာ့ေပးေနရွာသည္။ မိုးစက္မွာလည္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဖင္ႏွင့္ မခြာတမ္း မ်က္ႏွာအပ္ကာ ဖင္ေပါက္အား ကလိေပးေနသည္။ အေတြ႕ႀကဳံမရွိေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ ျငင္းဆန္ေသာ စိတ္မ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ကာ တခါမြ မခံစားဘူးေသာ ကာမ အထိအေတြ႕ ေအာက္ ေမ်ာပါေနရသည္။
အျပင္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနေသာ ေနမင္းခန႔္မွာ တခဏတြင္း ေျပာင္းလဲသြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား နားမလည္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရ၏။ ေနမင္းခန႔္ ၾကည့္ေနစဥ္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ဆီမွ ခပၥဴးစူး ညည္းသံမ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ေပါင္တံမ်ား တဇပ္ဇပ္တုန္ရင္း ေစာက္ရည္မ်ား ေနာက္ျပန္ ပန္းထုတ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေစာက္ေခါင္းဝမွ ေနာက္ျပန္ ပန္းထုတ္ေသာ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ အစပိုင္း ခပ္ျပင္းျပင္း အရွိန္ျဖင့္ မိုးစက္မ်က္ႏွာအား ပန္းမိရာ တျဖည္းျဖည္း အရွိန္ေလ်ာ့လာရင္း သူမေပါင္ၾကားထဲ စီးက္လာ၏။ မိုးစက္မွာ အဖုတ္အား မထိပဲ ဖင္ဝေလး ကလိကာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေစာက္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေပါင္သားမ်ား တဇပ္ဇပ္တုန္ေနၿပီး ခဏအၾကာတြင္ ခါးေလး ဆက္ကနဲ႔ ဆက္ကနဲ႔ တြန႔္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးေကြး ထိုင္ခ်ရင္း အသက္မွ်င္းရႈ ေနေတာ့၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အနားယူစဥ္ မိုးစက္မွာ သူ႔ခႏၶာကိုယ္မွ အဝတၥားမ္ား ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ခႏၶာကိုယ္မွာ ႂကြက္သား အေျမႇာင္းလိုက္ျဖင့္ ေပါင္ၾကားထဲ ငိုက္ဆင္း ေနေသာ လီးမြာ ဒစ္ႀကီး ကားထြက္ေန၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္လုံးဖြင့္ၿပီး လွည့္အၾကည့္ သူမ မ်က္ႏွာေရွ႕ ရမ္းေနေသာ လီးႀကီးအား ျမင္လိုက္ရာ မ်က္လုံးေလး ျပဴးေနရွာ၏။ သို႔ေသာ္ ၾကာၾကာ မၾကည့္လိုက္ရေပ မိုးစက္မွာ သူမကိုယ္လုံးအား ႀဆဲမကာ နံရံျပန္ကပ္ရင္း ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္ ပစ္လိုက္သည္။
မ်က္ႏွာလြဲၿပီး ျငင္းဖို႔ စဥ္းစားလိုက္စဥ္ မိုးစက္ လက္တဖက္မွာ သူမႏို႔အုံႀကီးအား ညႇစ္ေခ်လာသျဖင့္ ႏို႔အုံလာကိုင္ေသာ လက္အား ဆြဲမိျပန္သည္။ႏူတ္ခမ္းခ်င္း အလိုက္သင့္စုပ္ကာ ႏို႔အုံ ညႇစ္ေခ်ေသာ လက္အား ဆြဲခ်ပစ္ရာ ပိုဆိုးၾသားရ၏။ မိုးစက္လက္မွာ ႏိုအုံအား ညႇစ္ေပးေနရာမွ ေအာက္ဖက္ ဆင္းသြားရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေစာက္ပတ္ေလးအား ဖိအုပ္ လိုက္ေတာ့သည္။ ဒီတႀကိမ္ အဖုတ္ေလးအား မညႇစ္ပဲ အဖုတ္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း လက္ခလယ္ျဖင့္ ထိုးၿခဲကာ အစိေလးအား ခ်ိတ္ဆြဲ ေပးေန၏။ ထို႔ေနာက္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လက္ေလးအား ႀဆဲယူကာ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲရွိ လီးေပၚ တင္ေပး လိုက္ျပန္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလး စုပ္လိုက္ ေစာက္စိေလး ေခ်ေပးလိုက္ႏွင့္ ခဏအၾကာတြင္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ဆီမွ မသိမသာေလး တုန႔္ျပန္ လာေတာ့သည္။
လီးအား ညႇစ္ကိုင္ ပြတ္သပ္ရင္း သူမႏို႔အား စို႔ေနေသာ မိုးစက္ ေခါင္းအား ချပၹျဖ ပြတ္ေပးေန၏။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ မိုးစက္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္အား ဖိခ္ကာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခိုင္း လိုက္ျပန္သည္။ ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ႏူတ္ခမ္းေလးထဲ လီးထိပ္ ေတ့ေပးလိုက္၏။ ႏူတ္ခမ္းေလး စိကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ေခါင္းေလးလြဲရင္း ေနမင္းခန႔္ရွိရာ တံခါးေပါက္ဖက္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ မိုးစက္ဆီမြ စကားသံ ခပၱိဳးတိုး ထြက္ေပၚလာကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာေလးအား ဆြဲ႕လွည့္လိုက္၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မိုးစက္အား ေမာ့အၾကည့္ ေဟေနသာ ႏူတ္ခမ္းေလးထဲ ဒစ္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ ဝင္ေရာက္ လာေတာ့သည္။
” ဟာ … မလုပ္နဲ႔ … မမေခါင္ … ထုတ္ ထုတ္ … မစုပ္ေပးပါနဲ႔ … အဲဒါ က်ေနာ္ အျမတ္တႏိုး နမ္းေနတဲ့ … ႏူတ္ခမ္းေလးပါဗ်ာ “
ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ ခ္စ္သူ ႏူတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးထဲ ဝင္ထြက္ေနေသာ မိုးစကႅီးအား ၾကည့္ကာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မ်က္လုံးေလး စင္းကာ ပါးစပ္ထဲ ေနရာအျပည့္ ယူထားေသာ မိုးစက္လီးတံႀကီးအား မက္မက္ေမာေမာ စုပ္ေပးေနရာ ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနရင္း ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲ႔ျဖစ္ကာ လဲက်သြားေတာ့၏။
…………………………………………………
( ဇတ္သိမ္း )
” ဝြီးးး … ဘုတ္ … အြပ္ …… အေမလးဗ္ “
” ေဟာေတာ္ … အိပ္ရင္းတန္းလန္း … ျဖစ္ရမယ္ “
” ဟာ … မမေခါင္ … ဘာမြ မျဖစ္ဘူးေနာ္ “
” ေခါင္က … ခုံတစ္လုံး ယူထိုင္ေနရတာေလ … မင္းက … ေခါင္ ခုံေပၚ အိပ္ေနတာ ၾကာေပါ့ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ စကားအဆုံး ေနမင္းခန႔္လည္း ထရပ္ရင္း ႏူတ္ခမ္းနား နမ္းၾကည့္ေနရွာ၏။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေယာင္ၿပီး ႏူတ္ခမ္း စူေပးထားရာ အလုပ္ခန္း တံခါးဝ ၾကည့္မိမွ ေခါင္းေလး ေနာက္ျပန္ ဆုတ္လိုက္ေတာ့သည္။
” ဟဲ့ … ေနမင္းခန္း … မင္းနဲ႔ ဒုကၡပဲ … ဘာလုပ္ေနတာလဲ … ဒါ ႐ုံးခန္းေလ … အိမၼဟုတၻဴး “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ တံခါးေပါက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ ေနမင္းခန႔္ မ္ကၷာအား ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ ျမင္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနရွာသည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ႏူတ္ခမ္း နမ္းၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အက်ႌေစလးအား ဆြဲၾကည့္ေန၏။
” မမေခါင္ … အက်ႌ လဲထားေသးလား “
” ဘာလို႔လဲရမွာလည္း … မနက္ထဲက ဒီအက်ႌနဲ႔ ဒီထမိန္ပဲ “
ေနမင္းခန႔္မွာ သူ႔အိပ္မက္ထဲက ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဝတ္ေသာအက်ႌႏွင့္ ခုဝတ္ထားေသာ အက်ႌ မတူသျဖင့္ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ျပန္ေျဖမွ စိတ္ထဲ အပူလုံး က္ၾသားရ၏။
” ဟူးးးးးးးး … ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ “
” အြန္ “
” က်ေနာ္ … အိပ္မက္ မက္ေနတာဗ် “
” အင္း … ေခါင္ … အိမ္ခဏျပန္ၿပီး ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာေတာ့ … မင္း ဒီခုံေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ … MDက ႏိုးမလို႔ … ေခါင္က … တညလုံး မင္းအိမ္မွာ အလုပ္ခိုင္းထားတယ္ ေျပာလို႔ … မႏိုးေတာ့တာ “
” က်ေနာ္ ပထမ တစ္ေခါက္လာေတာ့ မမေခါင္ မရွိဘူးဗ် … ေနာင္တစ္ေခါက္ ဒီထဲေရာက္ေတာ့ ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ “
” ဒါနဲ႔ … မင္းက … ခုံေပၚအိပ္ရင္း ျပဳတ္က်ၿပီး … ဘာလို႔ ငါ့ပါးစပ္ လာနမ္းတာတုန္း “
” အဲဒါ … ဟိုဟာ ဗ္ာ “
////////////////////////////
” ေဒါက္ … ေဒါက္ … ေဒါက္ “
ေနမင္းခန႔္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္တို႔ စကားေျပာစဥ္ အခန္းျပင္မွ တံခါးေခါက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။
” ဝင္ခဲ့ပါ … တံခါး ေစ့ထားပါတယ္ “
” ကြၽီ … ကြၽိ “
” ေအာ္ … MD ပါလား … ဘာရွိလို႔လဲ ရွင့္ “
” မမေလးနဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္လူ … ေရာက္ေနလို႔ အဲဒါ “
” ဟုတ္ … စာခ်ဳပ္ ေရးၿပီးပါၿပီ … လြတ္လိုက္ပါ “
” ၿပီးေတာ့ … က်ေနာ္ ခြင့္ယူခ်င္လို႔ … မေမလး “
” ဟုတ္ MD … ခြင့္စာေလး … တင္ေပးထားခဲ့ပါ … ဒါနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ခြင့္ယူတာလည္း ကူညီႏိုင္တာဆို ကူညီခ်င္လို႔ပါ “
” ခြင့္က ၃ရက္ပါ … နယ္ျပန္ၿပီး အေမဆုံးတာ ႏွစ္ပတ္လည္ ဆြမ္းကပ္ၾကမလို႔ ေမာင္ႏွမေတြ မေတြ႕တာလည္း ၾကာၿပီေလ “
” ေအာ္ … ဟုတ္ဟုတ္ MD … နကၹႏႅား “
” ဟုတ္ မေမလး နက္ဖန္ မနက္ပိုင္း … သြားရမွာမို႔ပါ “
” က်မလည္း … ကုသိုလ္ ယူပါေရစ … ဒီလိုလုပ္ MD … ႐ုံးကပဲ သိန္း၂ဝထုတ္သြားပါ … က္မ စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္ေနာ္ “
” ဟုတ္ … ေက်းဇူးပါ မေမလး … စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူ ခုလြတ္လိုက္ရမလား “
” ရပါတယ္ရွင္ … လြတ္လိုက္ပါ “
” ဒါဆို … ခုကတည္းက ႏူတ္ဆက္ပါတယ္ မေမလး … နကၹႏၠ္ မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ဘူး … အိမၠပဲ တန္းသြားရမယ္ “
” ဟုတ္ … MD “
MD ဦးေအာင္မိုး ၾထက္ၾသားမြ ေနမင္းခန႔္ဘက္ လွည့္စကားေျပာေန၏။
” ေနမင္းခန႔္ … ဒီခုံလာေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ … မေကာင္းဘူး “
” ဟုတ္ “
ခုံခ်င္းခ်ိန္းထိုင္ၿပီး ခဏအၾကာ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။
” ေဟာ … ကိုမိုးစက္ … မဂၤလာပါ “
” မဂၤလာပါဗ်ာ “
” ထိုင္ပါ … ကိုမိုးစက္ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မတ္တပ္ထရပ္၍ အလုပ္စားပြဲခုံ၏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ခုံအား ၫႊန္ျပရင္း ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ေနမင္းခန႔္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ဘယ္ဖက္ ေဘးခုံတြင္ ထိုင္ေနသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ မိုးစက္တို႔ၾကား ေရာက္ရွိေန၏။ စကား အနည္းငယ္ ေျပာကာ စာခ်ဳပ္ လက္မွတ္မထိုးခင္ ေနမင္းခန႔္အား ဝန္ထမ္း ၂ေယာက္ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေနာက္ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည္ျဖင့္ စိတ္မခ်သလို ၾကည့္ကာ အလုပ္ခန္းအတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားသည္။ ခဏာ အၾကာ ဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အတူ ေနမင္းခန႔္ ျပန္ဝင္လာ၏။
” လာ … သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ … ေဟာဒီ အိပ္ထဲက … ပိုက္ဆံထုပ္ေတြ စက္နဲ႔ စစ္ေပးထား “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ မိုးစက္ ယူလာေသာ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံထုတ္မ်ားအား ဝန္ထမ္းမေလး ႏွစ္ေယာက္အား စစ္ခိုင္းရင္း မိုးစက္ႏွင့္ ထပ္မန္ စကား ေျပာေနျပန္သည္။ ေနမင္းခန႔္ မ်က္ႏွာ မအီမသာ ျဖစ္ေနသည္ကို ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ခိုးၾကည့္ရင္း ရိပ္မိေနသည္။
” မမ … အားလုံးေပါင္း တစ္ေသာင္းပါ “
” Oki … thz … သမီးတို႔ … ရပါၿပီ လုပၥရာ ရွိတာ သြားလုပ္ေတာ့ “
” ကဲ … ကိုမိုးစက္ … ဒီေနရာေလးမွာ လက္မွတ္ထိုး လက္ေဗြ ႏွိပ္ေပးပါဦး “
” ဟုတ္ “
” ဒါက စရံစာခ်ဳပ္ပါ … ကိုမိုးစက္ … ေငြအၿပီး ေခ်မွ … စာခ်ဳပ္ ထပ္ခ်ဳပ္ၾကတာေပါ့ “
” အလုပ္ခြင္ စတာနဲ႔ … က်ေနာ္ ေခ်ေပးမွာပါ … ကဲ … က်ေနာ့္ ခြင့္ျပဳပါဦး … ႏိုင္ငံျခား ျပန္ထြက္ဖို႔ လုပ္စရာရွိတာ ေလးေတြ လုပ္လိုက္ဦးမယ္ဗ်ာ “
” ဟုတ္ … See you … ကိုမိုးစက္ … ျဖည္းျဖည္း ေနာ္ “
မိုးစက္ ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မေအာက္အီးႏိုင္ပဲ ေနမင္းခန႔္အား လွည့္ေမး လိုက္ေတာ့သည္။
” ကဲ … မ်က္ႏွာက တခ်ိန္လုံး … ဘာျဖစ္ ေနတာလည္းကြာ “
” ဟူးးးး းးးးး “
” ေျပာေလ … ဘာစိတ္ညစၥရာ ရွိေနတာလည္း “
” မမေခါင္ “
” ရွင့္ “
မ်က္ႏွာ မသာမယာ ျဖစ္ေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား မ်က္ႏွာေလး ေခ်ျပရင္း ထူးလိုက္၏။
” က်ေနာ္ … မမေခါင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တာဗ်ာ “
” ဟင္ … ခုလည္း ေျပာေနတာပဲေလ … အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မင္းတန္းေျပာေနတာကို “
” ဒီမြာ … မေျပာခ်င္လို႔ေပါ့ဗ် “
” အေမလး … ေခါင့္ အသက္႐ြယ္က … ပန္းၿခံေတြ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြ … သြားရမယ့္ အ႐ြယ္မဟုတ္ဘူးေနာ္ “
” ဟူးးးးး းးးးး “
ေနမင္းခန႔္ တစ္ေယာက္ သက္ျပင္းရွည္ ခ္ကာ ၿငိမ္သြားေတာ့သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေန႔မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ရင္း ထပ္ေျပာလိုက္၏။
” ကဲ … မနကၠ ေခါင္ ျပန္ယူလာတဲ့ … ကြန္ျပဴတာ အိမ္ျပန္သည္ခဲ့ေတာ့ … အိမ္မွာပဲ ေျပာေတာ့ “
” ဟုတ္ “
ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ကားေလး ကုမၸဏီမွ ၾထၾကၡာ သြားေတာ့သည္။
” ကိုခန႔္ … MD ေခၚေနတယ္ “
႐ုံးခန္း ေရွ႕ ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္ေနခ်ိန္ ဝန္းထမ္း တစ္ေယာက္ လာေျပာသျဖင့္ MD အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့လိုက္သည္။
” ေနမင္းခန႔္ … ပေရာဂ်က္ အသစ္အတြက္ ပုံထပ္ျပင္ရမယ္ ထင္တယ္ … ကြန္ပ်ဴတာယူၿပီး မမေလးအိမ္ သြားလိုက္ဦး … ပုံအေဟာင္းေတြက အဲဒီကြန္ပ်ဴတာထဲ သိမ္းထားတာေနမွာ “
” ဟုတ္ … MD … ခုပဲ သြားလိုက္ပါ့မယ္ “
/////////////////////////////////
” ေဟာ … ေမာင္ေနမင္းခန႔္ … လာထိုင္ … ဟိုေန႔က အလုပ္ေတြ မၿပီးေသးတာလား “
” ဟုတ္ … အႏၲီ “
ေနမင္းခန႔္မွာ ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္လာရင္း ကြန္ပ်ဴတာအား စားပြဲေပၚ တင္ထားလိုက္သည္။
” အေတာ္ပဲ … အန္တီလည္း မင္းဦးေလးနဲ႔ အျပင္သြားေတာ့မလို႔ … သမီးလည္း ခုနမြ ေရာက္တာ … ကဲ စိတၡ္လကၡ္ သြားၿပီေနာ္ ေညနစာ ဒီမြာစား အႏၲီခ္ကၳားတာ ရွိတယ္ … အန္တီတို႔ လာမြ ျပန္ေနာ္ “
” ဟုတ္ကဲ့ “
မိဘႏွစ္ပါး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ ခဏအၾကာ အိမ္အေပၚထပ္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ဆင္းလာခဲ့သည္။မနက္က ဝတ္ထားေသာ အဝတၥားမ္ားလဲကာ အက်ႌလက္တကိုင္း အနက္ေလး ဝတ္ဆင္ထား၏။ အက်ႌေအာက္နားစမွာ ေပါင္လယ္ထိ ဖုံးသျဖင့္ ေအာက္ပိုင္း ထမိန္ မဝတ္ေတာ့ေပ။ ဆံႏြယ္မ်ားအား စုခ်ည္ကာ ေနာက္ေက်ာဘက္ ပို႔ထားရာ မ်က္ႏွာေလးမွာ သဘာဝအတိုင္း ေပၚလြင္လွပေနသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ရင္း ဧည့္ခန္းတြင္း ေနမင္းခန႔္ ထိုင္ေနေသာ ထိုင္ခုံေဘး ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ခုံရွည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကပ္ထိုင္လိုက္သျဖင့္ ေအာက္မွ ကူရွင္ေပၚ အိကားထြက္လာေသာ သူမဖင္ႀကီးမွာ ေနမင္းခန႔္ေပါင္ႏွင့္ ထိကပ္ေန၏။
” ကဲ … ေျပာပါဦး … ေခါင္လည္း ဘာမြ မလုပၼိပဲ … မ်က္ႏွာက ေဆြးေရာင္သန္းေနတာ “
” က်ေနာ့္ … အိပ္မက္ေၾကာင့္ပါ … မမေခါင္ရယ္ “
ေနမင္းခန႔္မွာ စကားေျပာရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ပုခုံးအား လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေခါင္းေလး တျခမ္းေစာင္းကာ ေနမင္းခန႔္ဘက္ မွီခ်လိုက္၏။ အက်ႌလက္တကိုင္းေလး ေအာက္မွ ရင္သား အေပၚျခမ္းေလးမွာ ႐ုန္းထြက္ ေနသေယာင္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေနမင္းခန႔္ ဘယ္လက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ညာဘက္ပုခုံးအား ဖက္ထားရင္း ေအာက္သို႔ လကၹဝါး ဆန႔္ထုတ္ရာ ညာဖက္ ႏို႔အုံထိပ္နား တိုးဝင္သြား၏။
” အာ … လကၠ … ၿငိမ္ၿငိမ္ေနကြာ … ပလိစ္ “
” ဘာလို႔လဲ … မ မ ေခါင္ ရယ္ “
စကားေျပာရင္း အသံ တိမ္ဝင္သြားေသာ ေနမင္းခန႔္ မ်က္နာေလးအား ေမာ့ၾကည့္ရာ ေဆြးေျမ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းအား ေတြ႕လိုက္ရျပန္သည္။
” ေရာ္ … အိမ့္ေရွ႕ … ဧည့္ခန္း ထဲမွာေလ … မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ “
” အိမ္မက္ထဲက အတိုင္းဆို … က်ေနာ္ ေသမွာ မမေခါင္ “
” ေျပာျပေလ ၾကာ “
” အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုမိုးစက္အိမ္ကို မမေခါင္က ပိုက္ဆံ လိုက္ယူေတာ့ … မမေခါင္ ကို ကိုမိုးစကၠ … မတ္တပ္ရပ္လ်က္ နံရံကပ္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚ ေျမႇာက္ဖိထားတာဗ် “
” အမ္ “
” ဘယ္လက္နဲ႔ မမေခါင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ထားၿပီး … ညာလကၠ … မမေခါင္ … ဟို ဟို … ေပါင္ၾကားကို ႏိုက္ေနတာ “
” အာ … ေပါက္ကရေတြကြာ “
ေနမင္းခန႔္မွာ စကားေျပာရင္း ဘယ္ဘက္လက္အား အက်ႌထဲထိ ထိုးထဲ့ကာ ႏို႔အုံႀကီးအား ဆုပ္ညႇစ္လိုက္သည္။
” အ … ဟိတ္ … နာတၾယၠ … တအား မညႇစ္နဲ႔ … ဒါ ဧည့္ ခန္း …… ထဲ … အု ဖလု … ႁပြတ္ ႁပြတ္ “
တားေနေသာ သူမ စကားမဆုံးမီ ႏႈတ္ခမ္း ဖူးဖူးေလးအား ဆြဲစုပ္ ခံလိုက္ရသည္။ဘာအေၾကာင္းရင္းမွန္း မသိရေပမယ့္ ေဆြးရိပ္ သန္းေနေသာ ခ္စ္သူအား သနားစိတ္ေလး ဝင္ကာ ႐ုတ္တရက္ မျငင္းဆန္ခ်င္ေတာ့။ စိတ္ထဲ ေျဗာင္းဆန္ေနရင္း မ်က္လုံးေလးမွာ အိမ္ေရွ႕ တံခါးေပါက္ဘက္ လွမ္းၾကည့္ေနရသည္။ မေတာ္တဆ ၿခံေစာင့္ အလုပ္သမား ဝင္လာလ်င္ ဟုေသာ ေအၾတးက ထိတ္ကနဲ႔ ျဖစ္ေနမိ၏။တသက္လုံး တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေနခဲ့သမွ် ဧည့္ခန္းထဲ ေနမင္းခန႔္မွ ႏို႔ကိုင္ကာ ႏူတ္ခမ္းအား ဆြဲစုပ္ေနသည္ကို တရွိန္းရွိန္းခံစားရင္း လူျမင္မွာ စိုးေၾကာက္လာကာ ႏူတ္ခမ္းခ်င္း ခြာပစ္ လိုက္ေတာ့သည္။
” အိမ္ေပၚ … သြားစို႔ …ဒီမြာက … ေခါင္ ေမနတတၻဴး “
ေနမင္းခန႔္မွာ ေလွကားအတိုင္း တက္သြားေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ခါးေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္ရင္း လိုက္လာခဲ့သည္။ အိပ္ခန္းထဲ ကုတင္ေပၚ အေရာက္ ဝမ္းလ်ား ေမွာက္ကာ မ်က္ႏွာေလး ေခါင္းအုံး ကပ္ထားရင္း ရင္ခုန္ေနမိသည္။ တသက္နဲ႔တကိုယ္ ေရခ်ိဳး ဆပ္ျပာတိုက္ခ်ိန္သာ ပြတ္သပ္ ကိုယ္တြယ္ေသာ ႏို႔အုံအား ညႇစ္ေခ်ခံရသျဖင့္ ခပ္ႀကိမ္းႀကိမ္းေလး ခံစားေနရေသး၏။ ေနမင္းခန႔္မွာ ေမွာက္ယက္ အေနထားေလး ျဖစ္ေနေသာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ေဘး တစ္ေစာင္း လွဲခ်လိုက္သည္။အိပ္ခန္းတြင္း ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္ေရာက္လာေသာ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ေပါင္လယ္ထိသာဖုံးေသာ အက်ႌေအာက္နားစေလး ေအာက္မွ ေပါင္သားေလးမွာ ဝင္းအိေန၏။
ေနမင္းခန႔္ ညာဘကႅကၠ ႐ုတ္တရက္ ခါးေလးေပၚ က်ေရာက္ခ်ိန္ ကိုယ္လုံးမွာ မသိမသာေလး တုန္သြားရသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ခါတိုင္း ဗိုက္သားမ္ား ဖင္သားမ်ား ဆုပ္နယ္ ပြတ္သပ္ခံရစဥ္ ဒီေလာက္ ခံစားခ်က္ မျပင္းထန္ခဲ့ေပ။ ဒီေန႔မွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေနရ၏။ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ခါးေအာက္ ဖင္သားႀကီးအား ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေမွာက္အိပ္ေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚမွ ပါးျပင္ေလးအား နမ္းရႈိက္ေနသည္။ ေကာ့ထြက္ ေနေသာ ဖင္သားစိုင္ႀကီးေပၚမွ ေပါင္တန္ဆီသို႔ ေ႐ြ႕သြားရာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမႊးမ်ား ထလာရ၏။ ဒူးဆစ္ အထကၷား အေရာက္ ေနမင္းခန႔္လက္မွာ ခဏရပ္သြားၿပီး အေပၚျပန္တက္ လာခဲ့ျပန္သည္။
အထက္သို႔ ေ႐ြ႕လာရင္း ေပါင္လယ္ ဖုံးထားေသာ အက်ႌ ေအာက္နားစေလးအား ခ်ိတ္ဆြဲလာခဲ့သည္။ ေပါင္အတြင္းသား မ္ားအား လက္ဝါးအုပ္ကာ ပြတ္သပ္ ဆြဲလာသျဖင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေခါင္းအုံးအား မ်က္ႏွာျဖင့္ ထပၹိကာ ခံစားခ်က္မ်ား တဖိန္းဖိန္း တရွိန္းရွိန္းေလး ျဖစ္လာရ၏။ တဆက္တည္း ေနမင္းခန႔္ စကားမ္ား ၾကားေယာင္လာကာ မိုးစကၠ သူမ ေပါင္ၾကားအား ႏိုက္ေပးေနသည့္ အိပ္မက္ ပုံရိပ္အား ခံစားမိေနသည္။ ထိုစဥ္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ အျပင္ဘက္မွ ေပါင္ဂြတည့္တည့္အား လက္ေခ်ာင္းမ်ား ထိကပ္လာသျဖင့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္အား စိလိုက္ရသည္။ ခ်က္ခ်င္း ခႏၶာကိုယ္အား ပက္လက္ လွန္ပစ္လိုက္၏။
ပက္လက္လွန္မွ သူမ ေအနထား ပိုဆိုး သြားေတာ့သည္။ ေဘးတေစာင္း အေနထားျဖင့္ ေနမင္းခန႔္ေပါင္ၾကားမွ လီးမြာ ေထာင္ထြက္ကာ သူမ ညာဘက္ ဖင္သားစိုင္အား ေထာက္မိေနျပန္၏။ အိပ္ခန္းျပင္မွ ေလႏုေအးေလး ဝင္လာကာ ျပတင္း တံခါးရွိ လိုကၠာ ခန္းစည္းစမ်ား တလြင့္လြင့္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူမမ်က္ႏွာေလး ေခြၽးအနည္းငယ္ စို႔တက္ေနသည္။ ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ပက္လက္ ေအနထား ျဖစ္ေနေသာ သူမ ေပါင္ဂြၾကား ျပန္လည္ ေရာက္ရွိလာသည္ႏွင့္ မ်က္လုံးေလး မွိတ္ကာ စကား ေျပာလိုက္မိ၏။
” ဟိတ္ … အိပ္မက္ က … အဲဒီေလာက္နဲ႔ … မင္းက ခံစား သြားရတာေပါ့ “
” ဘယ္ဟုတ္မလည္း … မမ ေခါင္ရယ္ “
ေနမင္းခန႔္ စကားျပန္ေျပာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ လက္အား ဗိုက္သားေပၚ ဆြဲတင္ လိုက္သည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ မ်က္ႏွာအား ၾကည့္ရာ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးေလး ျဖစ္ေနသျဖင့္ လက္ ေအာက္ျပန္ေ႐ြ႕ကာ အဖုတ္အုံ ေလးအား အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီ အေပၚမွ ဖိကပ္လိုက္ေတာ့၏။
” ဟိတ္ … အဲဒါ … မထိနဲ႔ေလကြာ “
မ်က္ႏွာေလး ရဲတကႅာကာ ေခါင္းေလး တရမ္းရမ္းျဖင့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္အား က်စ္ေနေအာင္ စိထားပစ္သည္။ ထိုသို႔ စိလိုက္သည္ႏွင့္ ေနမင္းခန႔္ လက္မွာ ေပါင္ၾကားတြင္းစုကာ လက္ခလယ္ႏွင့္ လက္သႂကြယ္မွာ အစိေလးအား ခပ္တင္းတင္း ဖိသလိုျဖစ္သြားရ၏။
” အာ … ဟာ ၾကာ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ကိုယ့္အတတ္ ကိုယ္စူးေနရသည္။ေနမင္းခန႔္ လက္အား ေပါင္ျဖင့္ ညႇပ္ဖမ္းထားသလို ျဖစ္ေန၏။
” ထၾကာ … အိပ္မက္ အေၾကာင္း ဆက္ေျပာေလ … ေခါင္နားေထာင္ေပးမယ္ “
” ၿပီးေရာ … ေျပာရင္း လက္ေတြ႕ျပမယ္ “
ေနမင္းခန႔္ ထထိုင္သည္ႏွင့္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္လည္း ထထိုင္လိုက္သည္။ အဖုတ္ေလးဆီမွ စိုစိစိုစိ ျဖစ္ေနသည္ကို ခံစားသိရွိကာ မ်က္ႏွာေလး အို႔တို႔အမ္းတန္း ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေနမင္းခန႔္ မြာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား ကုတင္ေပၚမွ အိပ္ခန္း အေနာက္ဖက္ ဗီဒိုေဘးနား ကပၠာ အိပ္ခန္းနံရံအား လက္ေထာက္ ကပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ ေၾကာင္ေနစဥ္ အက်ႌ ေအာက္နားစအား ခါးေပၚ လိပ္တင္ကာ ဖင္ႀကီးအား ျဖန္းကနဲ႔ ႐ိုက္ခ်လိုက္၏။
” အား … နာတယ္ … ေနမင္းခန႔္ရဲ႕ “
” ေနဦး … ေဘာင္းဘီ ခြၽတ္ရဦးမယ္ “
ေျပာလဲေျပာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအား ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီအခြၽတ္တြင္ ဂြၾကား ေနရာေလးမွာ အရည္မ်ား စိုေနေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ ေနမင္းခန႔္မွာ အိပ္မက္ထဲ မိုးစက္႐ိုက္သလို ထပ္မ႐ိုက္ေတာ့ေပ။ ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္ကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ အိကား ေကာ့ထြက္ေနေသာ ဖင္သားစိုင္ ၂ဖက္အား တရႈံ႕ရႈံ႕ နမ္းေပးေန၏။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လည္ျပန္ၾကည့္စဥ္ ကုတင္ေဘး မွန္တင္ခုံမွ ဘဲဥပုံ မွန္ဝိုင္းထဲ သူမဖင္ႀကီးအား နမ္းရႈိက္ေနေသာ ေနမင္းခန႔္ လက္တဖက္မွာ ေပါင္ၾကားထဲ ပြတ္သပ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ ေရတာ့၏။ အေတြ႕ႀကဳံ မရွိေသာ္လည္း အသက္႐ြယ္အရ ေနမင္းခန႔္မွာ သူမဖင္အား ယက္ရင္း ဂြင္းထုေနသည္ကို ခန႔္မွန္းမိလိုက္သည္။ မွန္ထဲမွ သူမတို႔ ပုံရိပ္ေလးအား ေငးၾကည့္ေနစဥ္ ဖင္ဝေလးထဲ ေနမင္းခန႔္ လွ်ာဖ်ားေလး တိုးဝင္လာ၏။
” ဟာ … အဲဒါ … ဖင္ေပါက္ႀကီး … ေနမင္းခန႔္ရဲ႕ … ဟိုအေပါက္ မဟုတၹဴး … အ ႐ြီးးးး းးးး “
တားလဲတား ဖင္ဝေလးထဲ လွ်ာေလး တိုးဝင္ ေမႊေနသျဖင့္ တကိုယ္လုံး တုန္ေနရသည္။ ေနမင္းခန႔္မွာ ဖင္ဝ နီညိဳေလးအား မရပၼနား ထိုးကလိရင္း ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အဖုတ္ဝေလးမွ အရည္မ်ား ပန္းထြက္လာခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမိသည္။ ဖင္ဝေလးအား လွ်ာျဖင့္ဝိုက္ကာ လွ်ာထိပ္ေလးႏွင့္ ထိုးထိုး ေမႊေပးေန၏။ ခဏအၾကာ ေနမင္းခန႔္ ေမ်ာ္လင့္ ထားသလို ပြက္ကနဲ႔ ပန္းထြက္လာခ်ိန္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ သူမဖင္ႀကီး ေနာက္မွ ေနမင္းခန႔္ မ်က္ႏွာအား စင္ကုန္မည္ စိုးသျဖင့္ လက္ျဖင့္ လွမ္းပိတ္ထားလိုက္၏။ ေစာက္ရည္မ်ားမွာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ လက္ၾကားထဲမွ လ္ြံၾထကၠာ ေပါင္ၿခံထဲ စီးက္ လာေတာ့သည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ ထိတ္လန႔္ေနရွာ၏။ သူမကိုယ္ သူမ ဘာျဖစ္ သြားမွန္းလည္း မသိရွိေပ။ ကုတင္ဘက္ ေျပးကာ လွဲခ်ရင္း ေမွးေနလိုက္သည္။
ေဘးတစ္ေစာင္း လွဲေနေသာ သူမေပါင္သားႀကီးအား ေနမင္းခန႔္မွ ႀဆဲလြႏၠာ ပက္လက္အေနထား ျဖစ္သြားစဥ္ ေပါင္ဂြဆုံအား မ်က္ႏွာ အပ္လိုက္ေတာ့၏။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဖုတ္ေလး အယက္ ခံလိုက္ရျပန္သည္။ ေစာက္ပတ္ေလးအား တသက္လုံး ေသးေပါက္႐ုံ သက္သက္ အသုံးျပဳလာရာ ခုမြ သူမအား ေဖၚမျပႏိုင္ေသာ အရသာမ္ား ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ကို သိရွိလိုက္ရေတာ့၏။ အဖုတ္ အက္ကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း လွ်ာျဖင့္ ထိုးခြဲခံရၿပီး အစိေလး စုပ္ခံရစဥ္ အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။ ေနမင္းခန႔္ ပါးစပ္ထဲမွ အစိေလး ျပန္ထြက္လာတိုင္း ေနာက္တႀကိမ္ စုပ္ႏိုင္ရန္ လိုက္ေတ့ ေပးေနမိ၏။အရွက္ႏွင့္ သိကၡာ ေပ်ာက္ဆုံးကာ ကာမစည္းစိမ္ ေနာက္ လိုက္ပါ ေနမိေတာ့သည္။
” အ …… အားးးး …… မထုတ္နဲ …… စုပ္ စုပ္ …… ဆြဲစုပ္ေပးကြာ ‘
ခဏအၾကာ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ေအာ္သံေလး အိပ္ခန္းတြင္း ထြက္ေပၚလာ၏။ ကာမ ပင္လယ္အား အဆုံးထိ ကူးခပ္စဥ္ ညည္းသံမ်ား အသားခ်င္း ထိ႐ိုက္သံမ္ား စူးစူးဝါးဝါး ၿပိဳင္ေအာ္ ေနၾကသည္။ အိပ္ခန္းတြင္း အသက္ရႈသံ တိုးတိုးမြ အပ ၿငိမ္သက္ေနလ်က္ နာရီဝက္အၾကာတြင္ စည္းခ်က္ က္က္ အသားခ်င္း ႐ိုက္သံမ္ား ထပ္မန္ ေပၚထြက္ လာျပန္သည္။ ဒီတႀကိမ္တြင္ ပထမ အႀကိမ္ထက္ ေအပးယူ တည့္လာကာ အံႀကိတ္သံေလးမ်ားပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္လာခဲ့၏။ နာရီဝက္ျခား တခါ အသံေပါင္းစုံ ေပၚထြက္ကြာ ဆူညံလ်က္ရွိသည္။
” အားလားလားးး … ျဖစ္ပါ့မလား ေနမင္းခန႔္ရယ္ … ေယာင္ကား ေနၿပီဟာ “
” ျဖစ္ပါတယ္ … မမေခါင္ရဲ႕ … ဒါမ်ိဳးက … ထပ္လုပ္ေပးမွ အေယာင္က်တာဗ် “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္၏ ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ႏွာေလးအား တခ်က္ၾကည့္ကာ ေနမင္းခန႔္မွာ ေပါင္ၾကားတြင္း ေနရာ ယူလိုက္ျပန္သည္။ ညည္းသံမ်ား ေတာင္းဆိုသံမ်ား ဆူညံေနရင္း ညရနာရီ ေလာက္တြင္ တခန္းလုံး ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့သည္။ ေနလုံးႀကီး အေနာက္ဖက္ ငုတ္ရႈိး ေပ်ာက္ကြယ္သြားစဥ္ အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာရ၏။
//////////////////////
ေနမင္းခန႔္ ေလွကား လက္တန္းလ်ားေလး ကိုင္ရင္း တထစ္ခ်င္း ေအာက္ဆင္းလာရာ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္မွာ ေနမင္းခန႔္ ပုခုံးေပၚ လက္တင္ အားျပဳရင္း ပါလာခဲ့သည္။ ေလွကား ေအာက္ေျခသို႔ အေရာက္ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ကြတကြတျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္း ေလွ်ာက္လာစဥ္ မိဘႏွစ္ပါးမွာလည္း အျပင္က ျပန္ေရာက္ လာေတာ့၏။
” ဟဲ့ … သဲေလး … ကြတကြတနဲ႔ … ဘာျဖစ္တာလဲ “
” ရွင္ … ေမႀကီး … ဟို ဟို … အဲ အဲဒါ … အိမ္ေပၚမွာ ေခ်ာလဲလို႔ “
မိခင္ျဖစ္သူအား ျပန္ေျဖရင္း ေခါင္းေလး ငုံ႔ထား လိုက္ရသည္။ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ဧည့္ခန္းတြင္း ခုံေပၚထိုင္လိုက္စဥ္ ေနမင္းခန႔္မွာ ႐ုတ္တရက္ ေဒၚနန္းသဇင္တို႔ လင္မယားေရွ႕ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္၏။
” ဟင္ … ဘာျဖစ္တာလဲ … မင္းက “
ေဒၚနန္းသဇင္မွာ နားမလည္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ေနမင္းခန႔္အား ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္သည္။
” က်ေနာ့္ကို … မမေခါင္ နဲ႔ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ “
” ေဟ “
” ဟမ္ “
ေဒၚနန္းသဇင္တို႔ လင္မယားမွာ ရိပ္မိေနေသာ္လည္း ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး ခြင့္ေတာင္းလာမည္ဟု ထင္မွတ္မထားေပ။
” အႏၲီ သိသေလာက္ေတာ့ … မေစာလြန္း ဘူးလားကြယ္ “
” ခု … မေစာေတာ့ ဘူး … အႏၲီ “
” အမ္ … ဘာလို႔ “
” ဟုတ္ … နားနဲ႔မနာ … ဖဝါးနဲ႔ နာပါခင္ဗ်ာ … ဟို ဟို … မမေခါင္ … ေခ်ာ္လဲလို႔ပါ “
” အေမလး …… ဖ္ား ဖ္ားးး ဖ္ားးးး … အႏၲီ သေဘာေပါက္ၿပီ …… ေနမင္းခန႔္ “
” ဟုတ္ကဲ့ … က်ေနာ္ …… ရွင္း … ရွင္း ျပ … “
” မလိုပါဘူးကြယ္ … မင္းမိဘ ေတြ ဖြင့္ ေျပာၿပီး … အျမန္ဆုံးသာ လာေတာင္းလွည့္ပါ “
” နန္းရယ္ … ေခ်ာလဲ႐ုံနဲ႔ … ကေလးေတြ ကိစၥ … အေလာတႀကီး မဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔လား “
ေဒၚနန္းသဇင္ စကားအဆုံး ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွ ဝင္ေျပာ ေနရွာသည္။
” ေတာ္ ဘာနားလည္လို႔လဲ … ေအးေဆးေနပါ … က္မ စီစဥ္မွာ “
” ကဲ … သဲေလး … ေခ်ာလဲတာက … အိပ္ခန္းထဲက ကုတင္ေပၚလား … ၾကမ္းျပင္ေပၚလား “
ခင္ပြန္းသည္အား ေျပာရင္း သမီးျဖစ္သူ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္အား လွမ္းေမး လိုက္ျပန္၏။
” ကုတင္ေပၚမွာပါ … ေမႀကီးရ “
” ကဲ … ေတာ္ၾကားတဲ့ အတိုင္းပဲေနာ္ … က်မတို႔တုန္းကလည္း … ကုတင္ေပၚ ေခ်ာလဲၿပီး လက္ထပ္ခဲ့ၾကတာပဲ မလား “
” ဟာ … ကေလးေတြ ေရွ႕ … နန္းရယ္ “
” အိုရ္ … ေမႀကီးကလည္း “
” ကဲ … ေနမင္းခန႔္ … အျမန္ဆုံးသာ လူႀကီးစုံရာနဲ႔ … လာခဲ့ “
” ဟုတ္ … အႏၲီ … ဒီက ေရာက္ေရာက္ခ်င္း … အိမၠိဳ ေျပာမွာပါခင္ဗ်ာ … မမေခါင္ … သြားၿပီေနာ္ “
ေနမင္းခန႔္မွာ ၿပဳံး႐ႊင္ေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ ႏုတ္ဆက္က ထြက္လာခဲ့သည္။ အိမၱံခါးဝ အေရာက္ ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ အသံေလး ထြက္ေပၚလာေတာ့၏။
” ေနမင္းခန႔္ “
” မမ ေခါင္ “
” ခဏ … အ … ကြၽတ္ကြၽတ္ “
ႏုႏုထြဋ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ ႐ုတ္တရက္ ထရပ္ၿပီး ေနမင္းခန႔္ဆီ အၾသား ေပါင္ၾကားမွ စူးကနဲ႔ နာက်င္သြားသျဖင့္ ခပၱိဳးတိုး ညည္းလိုက္ရ၏။
” အိမ္ေရာက္ရင္ … လူႀကီးေတြ ေသခ်ာေျပာျပၿပီး … အျမန္ဆုံး လာေနာ္ “
” အင္းပါ … မမေခါင္ ရယ္ “
” ၾကည့္လိုက္ ေဖႀကီးေရ … ေတာ့္သမီး ေခ်ာ္လဲတာ အရွိန္ ျပင္းပုံပဲ “
” ဟာ …… ေမႀကီးေနာ္ “
” ခ္ခ္ ခ္ခ္ ခ္ခ္ “