ဆရာမ ေဒၚသက္

လွလွ ျပန္ၿပီလား´´ ဟုတ္ဆရာမ…အိမ္မွာ အေဖတစ္ေယာက္တည္းမို႔´´ဆရာမလွလွသည္ အမွတ္၂ ရပ္ကြက္၌ တိုက္ခန္းငွားေနသည္။အေဖေရာဂါသည္ႀကီးကိုျပဳစုရသည္။ ဆရာမလွလွမွာ အသက္၃၀ေက်ာ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာျဖစ္သည္။သူ႔အေဖသည္ အသက္၅၀ေက်ာ္ ေျခေထာက္မ်ားကိုေလျဖတ္ထားသည္။ဆရာမသည္ သေဘာေကာင္းသူျဖစ္၍အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားသူ ျဖစ္သည္။ေက်ာင္းမွ ဆရာ ဆရာမမ်ားကလည္းခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ဆရာမမ်ားေက်ာင္းအားလပ္ရပ္မ်ားတြင္ ဆရာမလွလွကိုကူညီရင္း ဆရာမလွလွအိမ္တြင္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသည္။အဘိုးႀကီးကို ဝိုင္းဝန္းျပဳစုၾကသည္။ဆရာမ၏အခင္မင္ရဆုံး မိတ္ေဆြမွာ ဆရာမေဒၚသက္ျဖစ္သည္။ ေဒၚသက္သည္ ဆရာမလွလွႏွင့္ ဘဝခ်င္းတူညီသူျဖစ္သည္။ေဒၚသက္ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ားဆုံးပါးခဲ့ရာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သူျဖစ္သည္။ယခုအခါ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္တာဝန္က်၍ အေဆာင္တြင္ ေနထိုင္ရသူျဖစ္သည္။

ေဒၚသက္သည္အျခားဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္မတူ အဆို အက မယ္ၿပိဳင္ပြဲမ်ားတြင္ ဆုရရွိသူျဖစ္၍ ေက်ာင္းပြဲမ်ားရွိလွ်င္ေက်ာင္းသူမ်ားကိုအဆိုအက သင္ေပးရသူျဖစ္သည္။ ပါးတြင္သနပ္ခါးေလးမ်ားပါးပါးလိမ္း၍ သူ၏နက္ေမာင္လွေသာဆံပင္မ်ားကို ထုံးထားသည္မွာခန႔္ညားလွသည္။ေန႔ခင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ ဆရာမေဒၚသက္၏ ကိုယ္လုံးအလွဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ၏ေက်ာင္းစိမ္းအက်ီ မၤွာအလြန္ပါးလႊာသည္။မနက္ေက်ာင္းလာလွ်င္လက္ရွည္အက်ီ အၤပါးကိုအေပၚမွ ဝတ္လာေသာ္လည္း ေန႔ခင္းအခ်ိန္တြင္ အေပၚအက်ီကႋုခြၽတ္၍ေနတတ္သည္။ ထိုအခါ ေက်ာင္းအက်ီ အၤျဖဴေရာင္ေအာက္မွာ ထင္ရွားလွေသာအနက္ေရာ္ျမန္မာေဘာ္လီႏွင့္ ဝင္းဝါလွေသာႏို႔အုံႀကီးမ်ားကို အထင္အရွားျမင္ရခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ၏ႏို႔အုံအေပၚမွ မွည့္သီးအမည္းေလးသည္လည္း ျမင္သမွ်ေယာက်ာ္းတိုင္းအား စိန္ေခၚေနသလိုျဖစ္သည္။ဆရာမေဒၚသက္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစာေမးလွ်င္ မတ္တတ္မရပ္ခိုင္းေပ။

မတ္တတ္ရပ္ရင္လည္း စိတ္ဆိုးတတ္သည္။သူ႔အခ်ိန္ပုဆိုးထဝတ္လွ်င္လည္းစိတ္ဆိုးတတ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႕တြင္စိတ္ဆိုးေသာ္လည္း ရင္ထဲတြင္ေပ်ာ္၍ေနသည္ကို တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမ်ားသတိျပဳမိၾကသည္။အဘယ္ဆို ေဒၚသက္အခ်ိန္တြင္ေက်ာင္းသားမ်ား လီးေတာင္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ေဒၚသက္သည္ေရွ႕ဆုံး စာသင္ခုံစားပြဲေပၚတတ္ထိုင္၍ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုေက်ာေပးၿပီး ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွစာမ်ားကိုေထာက္ျပေနသည္။ထိုအခ်ိန္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေတာင့္တဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အိစက္ညက္ေညာလွၿပီး စူေကာက္ေနေသာ ေဒၚသက္ဖင္ႀကီးကိုၾကည့္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ဂြင္းထုေနတတ္သည္။ဆရာမေဘးမွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္လည္း မသိမသာ ဆရာမဖင္အနီး ကပ္၍ အေငြ႕ရႈတတ္ၾကေသးသည္။ကိုယ္သင္းရနံမွာလည္း ေမႊးႀကိဳင္ေန၍ ေက်ာင္းသားတိုင္းကိုလီးေတာင္ေစသည္။ “ဆရာမ သမီးခရီးသြားရင္ သမီးေဖေဖကို တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကည့္ေပးပါဦး…´´ “ရပါတယ္ လွလွသြားရင္ေျပာေလ ဆရာမလည္း ေက်ာင္းပိတ္ရင္အလုပ္မရွိေတာ့ပါဘူး´´ “ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ ´´ ဆရာမလွလွကို တျခားနယ္မွာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေစာင့္ရန္ ေက်ာင္းမွတာဝန္ေပးလိုက္သည္။ဆရာမလွလွသည္အသက္ငယ္ၿပီး ျဖတ္လတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက အားကိုးသည္။

ေဒၚသက္သည္ လွလွကို ဘူတာ႐ုံသို႔လိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ “ဆရာမ ေဆးေလးေတြမွန္မွန္တိုက္ေပးေနာ္ ဆရာမ……´´ “ေအးပါကြယ္ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ´´ ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ရင္းက်န္ခဲ့ေလသည္။ “ေလးေလး ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား´´ “ေအး ခုေမြသာကၳားတာ´´ အဖိုးႀကီး ကုတင္ေပၚမွာေမွးေန၍ ေဒၚသက္ကလည္း tvၾကည့္ေနသည္။ကုတင္ေပၚမွအဖိုးႀကီးကို ေဒၚသက္မၾကာမၾကာလွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အဖိုးႀကီးအိပ္ေမာၾကေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အဖိုးႀကီးပုဆိုးမ်ား ကြၽတ္ေနေလၿပီ။အလွေသြးႂကြယ္လွေသာ အသက္၃၀ေက်ာ္ ဆရာမေဒၚသက္ဖို႔ ၾကက္သီးထဖြယ္ေကာင္းေသာျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ဆရာမလဘွလွအေဖျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာ ႐ိုေသမႈျဖင့္ေလးေလးဟုေခၚျခင္းျဖစ္သည္။အမွန္စင္စစ္မွာ ႏွစ္၂၀နီးနီးသာကြာေသးသည္။ အသက္အ႐ြယ္ရွိေသးသည့္အဖိုးႀကီးအတြက္ အိပ္ေရးဝလွ်င္ ေထာင္ထြက္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ။အဖိုးႀကီးပက္လက္လန္အိပ္ေန၍ေထာင္ေနေသာ ဒစ္ႀကီးမွာလည္း ေတာင္ထြတ္ႀကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ထိုဒစ္ကားကားႀကီးသည္ လူတကာျပစ္မွားမိေသာ အားကားကားႏွင့္ အိဖက္ေနေသာႏို႔အုံပိုင္ရွင္ ေဒၚသက္ကို စိန္ေခၚသလိုျဖစ္ေနသည္။ေဒၚသက္ ထိုင္ရာမွထၿပီး ပုဆိုးျဖင့္ျပန္ဖုံးေပးလိုက္သည္။ ပုဆိုးေပၚမွေထာင္ထြက္ေနေသာဒစ္ကားကားႀကီးကို သြားေလးျဖင့္မသိမသာကိုက္သြားေသးသည္။ဒစ္ကားကားႀကီးကို အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ tvၾကည့္ေနရင္း မသိမသာေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ေလးႏွင့္ျပန္ျပန္ပြတ္ေနမိသည္။လီးကိုမျမင္ဖူးသည့္ အပ်ိဳႀကီးတစ္ေယာကတ႐ြ႐ြျဖစ္ေနေလလသည္။ အဖိုးႀကီးႏိုးလာသျဖင့္tvပိတ္၍အဖိုးႀကီးအားအစာသြားေႂကြးသည္။

“ေလလးေလး ေဆးေသာက္ဦး´´ “ေသာက္ၿပီးၿပီေလလ´´` “ဒါကေနာက္တမ်ိဳး ေလးေလလးရဲ႕´´ “ေအးေအး ေပး´´ ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ၿပဳံးေနရွာသည္။အဖိုးႀကီးေဆးေသာက္ၿပီး ၅မိနစ္ေလာက္အၾကာတြင္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ေဆးမွာ အျခားေဆးမဟုတ္ အိပ္ေဆးမ်ားသာျဖစ္သည္။အဖိုးႀကီးပက္လက္လန္ေနသည္။ ေဒၚသက္သည္ အဖိုးႀကီးပုဆိုးၾကားထဲကို႔လက္ကေလးဝင္ ၍ လီးအုံႀကီးကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ပုဆိုးကိုတျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆြဲလွန္လိုက္ေသာအခါ ညိဳမဲေနေသာ လီးတန္ႀကီးက “ေဒါင္´´ခနဲ ေထာင္ထြက္လာသည္။ေဒၚသက္တစ္ေယာက္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္လလာသည္။ အဖိုးႀကီးလက္ကိုယူၿပီး သူ႔ေအာက္ခံေဘာင္းဘီၾကားထဲသို႔ထိုးထားသည္။အဖိုးႀကီး၏ အဝတ္မ်ားကိုလည္းခြၽတ္လိုက္သည္။“အား……အား……အင္း………´´ အဖိုးႀကီးလက္ညိဳးေလးကိုသူ႔အဖုတ္ၾကားထဲထည့္လိုက္သည္။ “ဗ္စ္´´ “အား ………အား……´´ အရည္မ်ားလည္းထြက္လာသည္။ သူ၏အဝတ္စားမ်ားကို ခြၽတ္ၿပီးအဖိုးႀကီးေပၚသို႔ေျပာင္းျပန္ကုံန္းထိုင္လိုက္သည္။သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို အဖိုးႀကီး ပါးစပ္ေပၚျဖည္းျဖည္းျခင္းပြတ္ေန္သည္။ အဝါေရာင္သန္းေနသည့္ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းသူ၏ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ အဖိုးႀကီးသြားႏွင့္ဖိပြတ္လလိုက္သည္။ “အား……………´´ ခါးမ်ားေကာ့တတ္သြားသည္။အဖိုးႀကီးလီးကိုလည္းလက္တစ္ဖက္မွ ကိုင္ညႇစ္၍ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ဆံထုံးႀကီးကိုၿဖီခ်လိုက္သည္။ေဒၚသက္တစ္ေယာက္အဖို႔ အဝလိုးမည့္ဟန္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ဆရာမေဒၚသက္ အားမရေတာ့သျဖင့္ လီးတန္ေပၚမွအေရျပားေလးကိုေနာက္သို႔စုတ္၍ ကားထြက္ေနေသာဒစ္ႀကီးအား အတင္းကုန္းစုတ္ေလေတာ့သည္။ ႐ႊလႊတ္……ႁဗြတ္ ႁဗြတ္´´ အဖိုးႀကီးမ်က္ႏွာေပၚမွ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ပြတ္ဆြဲေနသည္။ေစာက္စိႀကီးကလည္း အဖိုးႀကီး ႏွာတန္ေလးႏွင့္ ပြတ္သြားသည္။ေဒၚသက္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ျမန္ဆန္လာေလၿပီ။

“အား……´´ “မေရတာ့ဘူး ……မေရတာ့ဘူး……´´ တစ္ေယာက္တည္းညီးသံမ်ားျဖင့္ဆူညံေနသည္။ေဒၚသက္ကုန္းထလိုက္သည္။အဖိုးႀကီးလီးတည့္တည့္ေပၚတြင္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတအားၿဖဲၿပီး ေဆာင့္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ “အြန္း……အား အား……´´ တအားဖိ၍ေဆာင့္ေနသည္။ေနာက္မွ ေထာက္ထားေသာလက္မ်ားကလလည္း ေစာင္မ်ားကိုစြဲစုပ္ထားသည္။ႏို႔အုံႀကီးကလည္း အေပၚေအာက္ရမ္းေနရင္း ေကာ့ေကာ့တတ္လာသည္။အရွိန္မ်ားလည္းျမင္ျ့လလာသည္။လီးတန္ႀကီးကို အေပၚေကာ့၍ေစာက္စိႏွင့္ ဖိဖိပြတ္ေနသည္။ေလး ငါးခ်က္ ဖိၿပီးေစာင့္ပြတ္လိုက္သည္။ “အား အား အား အား´´ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း အရည္မ်ား႐ႊမ္းသြားသည္။အင္အားမ်ားလည္းကုန္ခမ္းသြားသည္။ညည္းသံမ်ားႏွင့္အတူ အဖိုးႀကီးေပၚမွ ေဒၚသက္ကိုယ္လုံးႀကီးကလည္း ေရ႕ေနာက္ပြတ္ဆြဲရင္း အရွိန္မ်ားေႏွးေကြးသြားေတာ့သည္။ ဆရာမေဒၚသက္လီးေထာင္မတ္ေသာလီးႀကီးကိုေက်နပ္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ၿပဳံး၍ပီတိျဖစ္ေနေတာ့သည္ အေတြ႕ထိမရွိေသးေသားေဒၚသက္အဖို႔တေလာကလုံးကိုေမ့ေလ်ာ့ေနသကဲ့သို႔ခံစားေနရသည္ ေသခ်ာပါသည္ဆရာမေဒၚသက္ေနာက္ေန႔ေနာက္ေန႔ေတြမွာလည္းဒီလို႔အရသာမ်ိဳးထပ္ၿပီးခံစားေနမွာအမွန္ပါ ဆရာမေဒၚလွလွျပန္မလာမခ်င္းေပါ့ ခုေတာ့ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးလည္းနီျမန္းၿပီးအရည္မ်ာ႐ႊဲလ်က္ပီတိျဖစ္ေနပါသည္