=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=

ေငြလမင္း ေရးသား၍ #ျမကြၽန္းညိဳ ဖိုရမ္တြင္ အစအဆုံး တင္ဆက္သည္။

Crd #ေငြလမင္း @ ျမကြၽန္းညိဳ
=+=+=+=+=+=
.
.
အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက..
(အစ)
“မိုးကလည္းေနာ္.. ႐ြာမွာျဖင့္ ႐ြာတာ မဟုတ္ဘူး.. အလုပ္ပ်က္႐ုံ စြက္ကယ္ စြက္ကယ္နဲ႔ တကတည္း..”
“ဘာေတြ ျမည္တြန္ေနတုန္း အဘြားႀကီးရဲ႕..”
“အဝတ္ေတြ မေျခာက္လို႔ ေတာ္ေရ.. ဒီ မိုးႏွယ္ေၾကာင့္.. ဟြမ္း..”
“ဟ.. မိုးကို အဲ့သလို မေျပာရဘူးေလ.. မင့္ႏွယ္.. လယ္ထဲကိုင္းထဲ ႀကီးခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့တိုင္းပဲ..”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ေတာ္.. ခုလို ရာသီမ်ားေတာ့ ႐ြာက အိမ္နဲ႔ ၿခံဝိုင္းပဲ သတိရမိပါတယ္.. ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမယ္ တိုက္ခန္း က်ဥ္းေလးနဲ႔ ေနၿပီး မိုးလည္း မိုးမို႔.. ေႏြလည္း ေႏြမို႔.. အဝတ္ကေလး လွန္းဖို႔ေတာင္မွ ဒုကၡကမ်ား.. အေနၾကပ္ အေသၾကပ္.. ဟင္းးး”
“ငွယ္.. ဒီမိန္းမ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး အပ္ေၾကာင္း ထပ္ေန.. တန္ေတာ့ မင့္ ၾကည့္ရတာ ၿမိဳ႕မယ္ အေနၾကာေတာ့ ႐ြာနဲ႔လယ္ေတာကို လြမ္းေနထင္ရဲ႕..”
“လြမ္းသေပါ့ေတာ္.. လြမ္းသေပါ့..”

“ေမးစမ္းပါရေစ.. မင့္ လြမ္းတဲ့ထဲ ေကာက္စိုက္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေရာ.. မပါ လား..”
“ဟမ္..”
“အေဟးေဟး.. ဘာတဲ့ အၾကင္တို႔လယ္ ေကာက္စိုက္တုန္းက.. ေမွ်ာ့ ေရးငယ့္ ေ႐ႊဖူးစာ.. အိုးဟိုးဟိုး.. ခြီး..”
“ေတာ္ႀကီးေနာ္.. ေတာ္ႀကီး.. လူကျဖင့္ အိုႀကီးအိုမ.. ႐ြ ခ်က္က ကမ္းကိုကုန္ ေရာ.. ဟြင့္..”
အဘြားေဒၚျမၾကင္တစ္ေယာက္ လင္ေတာ္ေမာင္ အဘိုးဦးသာဒြန္းကို မ်က္ေစာင္းကေလး ထိုးကာ ဖင္တုံးႀကီးႏွင့္ တုံ ကနဲ ပစ္တိုက္ရင္း အိမ္ထဲ ဝင္သြားပါေတာ့သည္။ လက္ထဲမွ အဝတ္မ်ားကို အိမ္တြင္း အဝတ္စင္တြင္ ထပ္ကာ စီကာ လွန္းလိုက္သည္။ ဇရာ၏ အေရးအေၾကာင္းတို႔ ထပ္စျပဳေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံကေတာ့ မၿပဳံးတုန႔္တုန႔္ ၿပဳံ႕တုန႔္တုန႔္ ဟန္ျဖင့္။ သည္မိုးေစြပုံႏွင့္ အဝတ္ေတြ အိမ္ေရွ႕ ထုတ္လွန္းဖို႔ လမ္း မျမင္။ သားႏွင့္ ေခြၽးမကလည္း အလုပ္က တစ္ဘက္။ ေျမးငယ္က မူလတန္း ေက်ာင္းသား။ တရားသူႀကီး အလုပ္မွ ပင္စင္ယူၿပီးသည့္တိုင္ ရပ္ကြက္ အေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားလပ္သည့္ ခင္ပြန္း ဦးသာဒြန္း။ အားလုံးက ေန႔စဥ္ အျပင္ထြက္ ေနရသူမ်ားမို႔ မိုးတြင္းဆို အဝတ္ေတြ အခ်ိန္မီေျခာက္ေရး မိုးကင္း ေစာင့္ရင္း လွန္းရတာ အလုပ္တစ္ခု။ ဘြားၾကင္ တစ္ေယာက္ ပါးစပ္က ၿပဳံးရင္း လက္က အဝတ္လွန္းကာ မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေနသည္က ဘိုးသာဒြန္း အစေဖာ္လိုက္သည့္ ေကာက္စိုက္ပြဲ။

(၁)
“မိုးေလး တေအးေအးနဲ႔ ဟန္ကေတာ့ က် ပေဟ့.. ေကာက္စိုက္သမေတြ ဖင္ အကုန္း.. ေရစိုတုန္း ဟိုဒင္းေလးေတြက အေျမာင္းလိုက္.. အေဟးေဟး..”
“မင့္ မလည္း ဒါပဲ..”
“အဟုတ္ ေျပာတာဟ သာဒြန္းႀကီးရ.. မင့္လို ၿမိဳ႕ေက်ာင္းသား ဒါေတြ မသိပါဘူးကြာ.. တခ်ိဳ႕မ်ား မိုးသည္းသည္း ေန႔ဆို ထမီေရစို ပါးပါးမယ္ အဖုတ္ေမြး ထူလျဗစ္ေလးေတြပါ ျမင္ရသာ ေမာင္..”
“ဟ.. ေနာက္က ၾကည့္တာ အဖုတ္ေမြးထိ ျမင္ရသလား.. ဒါေတာ့ မ်ားတယ္ကြာ မင့္..”
“ေရာ္.. ျမင့္ မျမင္ ကေန႔ ေစာင့္ၾကည့္ဟ ငါ့ေကာင္ရ..”
သူငယ္ခ်င္း လွေဘာ္ စကားေၾကာင့္ သာဒြန္း တစ္ေယာက္ တံေတြးတစ္ခ်က္ ဂလု ကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ ေကာက္စိုက္သမ ဖင္ကုန္းတာ အဖုတ္ေမြးပါ ျမင္ရသတဲ့လား.. မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တာ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔တေတြက ထိုးဝါးႏွင့္။ မိမိ ငယ္စဥ္က အမ( အေမ) တို႔ ေကာက္စိုက္တာ တခါျမင္ဖူးသည္။ လက္ထဲမွ ပ်ိဳးပင္ကို ထိုးဝါးတြင္ အရင္ တပ္ၿပီးမွ လယ္ေျမထဲ စြက္ကနဲ ႏွစ္ခ်ၿပီး စိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ အဖုတ္ေပၚေအာင္ ကုန္းဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ ခါးမွ်ပင္ ခ်ိဳးရသည္ မဟုတ္။ ယခုေတာ့ ၾကားရသည္က ဘယ့္ႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္..

“ထိုးဝါးနဲ႔ စူးထိုး စိုက္တာ မဟုတ္လား ေဘာ္ႀကီးရာ.. ငါ ၿမိဳ႕မယ္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား သြားေနရေပမဲ့ မင့္ ေျပာသေလာက္လည္း ႐ြာဓေလ့နဲ႔ မေဝးပါဘူး ဟ..”
“ၿပိဳင္ပြဲ ေမာင္.. ၿပိဳင္ပြဲ.. ထိုးဝါးတပ္လို႔ ပ်ိဳးပင္ ကြၽတ္က်မယ့္ အခ်ိန္ ဘယ္သူမွ မျဖဳန္းဘူး.. အကုန္ လက္နဲ႔ စိုက္မွာ..”
“ေအာ.. ဂလိုလား.. ေကာင္းေပါ့ကြာ.. ဟီဟိ..”
“ေဟာ ဟိုမယ္ လာေနေပါ့.. မင့္ ခ်စ္ႏွမ အၾကင္..”
လွေဘာ္ ၫႊန္ရာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သနပ္ခါး အေဖြးသား၊ အသင္းဝတ္စုံ တူညီေလးမ်ားႏွင့္ ခါးေမာက္ေလးေတြ ကိုယ္စီ ေဆာင္းလ်က္ ႂကြ႐ြ႐ြ ေလွ်ာက္လာသည့္ မိန္းမငယ္ေလးမ်ား။ ေရွ႕ဆုံးမွ အလွဆုံး (မိမိ ေရွ႕မို႔ ဟန္မူအပိုဆုံး)က ခ်စ္ရသူ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျမၾကင္။ ျမၾကင္ႏွင့္ သူ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာ ႏွစ္တစ္ပတ္ျဖင့္ လည္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား သာဒြန္း အဖို႔ ခ်စ္သူေလးႏွင့္ ထိေတြ႕ရခ်ိန္ နည္းပါးလြန္းလွ၏။ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေလး တိုက္ဆိုင္တိုင္း ႐ြာသို႔ အေျပးျပန္လာ။ တစ္ေခါက္ထက္ တစ္ေခါက္ တိုးသထက္တိုး ၿဖိဳးသထက္ ၿဖိဳးေနသည့္ ခ်စ္ရသူ ညိဳစိမ့္ေခ်ာ အလွကို နမ္းမဝ ခ်စ္မဝ။ ဟိုဟိုဒီဒီ ကိစၥလည္း လက္တည့္က စမ္းခ်င္။ သည္လိုမို႔ျဖင့္ ႀကဳံရာ မိန္းမနဲ႔ေတာ့လည္း မအိပ္လိုျပန္။ ခ်စ္သူ အရင္းေခါက္ေခါက္ ကလည္း ႐ိုးစင္းလွေသာ အ႐ိုင္းကေလးမို႔ မည္သို႔ ႀကံဖန္ရမည္ မသိရက္ မႀကံရက္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ သာဒြန္းနဲ႔ မယ္ၾကင္တို႔ ခ်စ္ခရီးက ပါးေလးကိုင္၊ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္၊ ႏို႔ကေလး ဖင္ကေလး မထိတထိ ပြတ္႐ုံထက္ မပိုေသး။
“က်ဳပ္တို႔ အသင္းကို အားေပးေနာ္ ကိုရင္..”

“အြမ္း.. အြမ္း ဘာ.. ဒါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ထမီကလည္း ပါးလိုက္တာ..”
“အသင္းဝတ္စုံေလ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ဘာသာ ဝတ္ခ်င္လို႔ ဝတ္တာမွ မဟုတ္ကပဲ..”
“မိုးကလည္း ႐ြာ.. မိုးကာလည္း ၿခဳံမထား.. ထမီပါးပါး ကုန္းကုန္း ကြကြနဲ႔.. ကြာ.. ထိုးဝါးေလးနဲ႔မ်ား စိုက္ပါေရာ့လား..”
“အိုေတာ္.. လက္ထက္ပဲ ထိုးဝါးက ျမန္ပါ့မလား.. မိုးကာ တကားကားနဲ႔ ဟန္ေရးလည္းျပ မေနအားဘူး ေတာ္ေရ႕.. ၿပိဳင္ပြဲပါ ဆိုေနမွ.. အႏိုင္ရဘို႔ အဓိက.. သိပလား.. ဟြမ့္..”
“ေအး.. ေအးပါ ကြာ..”
ေခါင္းကေလး တခါခါႏွင့္ ေျပာေျပာဆိုဆို ထသြားက်သည့္ ခ်စ္ရသူ။ ခ်စ္သူထမီ ဝါလဲ့လဲ့က ယခုကိုပဲ ေရစိုစိုမွာ ကပ္စျပဳၿပီ ေသးသြယ္သြယ္ ခါးေအာက္တြင္ နိမ့္တုံ ျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေသာ တင္ပဆုံ ကားကားႏွစ္ဘက္က ထမီလွပ္၍ ဖက္ကိုက္ ပစ္ခ်င္စရာ.. အို ဘယ္ႏွာ.. ဟူးး..။ သာဒြန္းးတစ္ေယာက္ ဆင္တူအေသြးႏွင့္ ႐ြာသူေလးမ်ား အၾကားတြင္လွလြန္းသည့္ပန္း၊ မနမ္းရက်ေသးသည့္ ပန္းကေလးကို ေငးရင္းကန္သင္း ထက္၌ ငူငူႀကီး က်န္ခဲ့ပါ ေလေတာ့သည္။
“ေျပာပါ့ေရာ.. မယ္ၾကင္ပါရင္ အႏိုင္ပါလို႔ အဟင္းဟင္း..”
“ဟုတ္ပါ့ေအရယ္.. ဟုတ္ပါ့.. ခိခိ..”
“ေတာ္႐ုံလည္း ေျမႇာက္စမ္းပါ ေကာင္မေတြရယ္.. အမ်ားညီလို႔ ႏိုင္တဲ့ ပြဲပါေအရဲ႕.. က်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေကာင္း႐ုံနဲ႔ ရမလား..”
“ခါးေတာင္ ျပန္မဆန႔္ဘဲ စိုက္တာ ညည္းပဲေလ မယ္ၾကင္ရယ္.. ေကာက္ငန္းထဲ ထိပ္ဆုံး ေရာက္ေနတာလည္း ညည္းပဲ.. ေျခကုတ္ ကလည္း ၿမဲခ်က္ေတာ္.. တစ္လွမ္းဆိုမွ တစ္လွမ္း.. ႐ႊံ႕ထဲ တစ္ခ်က္မွ မယိုင္တာမ်ား အံ့ပါရဲ႕..”
“ေတာင္ပိုင္းက ေကာင္မေတြ ေကာက္တစ္လိုင္းနဲ႔ ကပ္တိုးေလး က်န္ခဲ့တာမ်ား.. ခိခိ..”
“ေက်ာ့ေမ တစ္ေယာက္ ေဆြ႕ေဆြ႕ ခုန္ေနတာ ၾကည့္အေကာင္းဆုံး.. သူ႔ချမာ ကိုရင္သာဒြန္းေရာက္ေနလို႔ ဟန္ေရးျပပါတယ္ ဆိုကာမွ.. ဟီဟိ..”
“အိုေအ.. မိန္းမခ်င္းေပါင္တင္ စကားေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔.. သူ႔ဘာသာ ဘာေနေန က်ဳပ္ ကိုရင္က က်ဳပ္မွ က်ဳပ္ပါေတာ္..”
“ေကာင္မ မာန္တက္ေနတယ္ ၾကည့္စမ္း..”
“တက္တယ္ေအ တက္တယ္.. ဘာ ျဖစ္သတုန္း..”
ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးမ်ား တလြင္လြင္ႏွင့္ ပထမဆုရွင္တို႔ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ဂုဏ္ျပဳသဘင္ ဆင္ေပးမည့္ လွေဘာ္တို႔ ကာလသား အေဖာ္တစ္သင္း ကလည္း လယ္ေစာင့္ တဲေလး တြင္ ထန္းရည္အိုးႏွင့္ လယ္ႂကြက္ကင္မ်ား အသင့္။ စဲလုလု မိုးဖြဲ ေအာက္မွာပင္ ခေမာက္ကိုယ္စီႏွင့္ ဒိုးပတ္ဝိုင္းကလည္း ျမဴးႂကြ ကခုန္လ်က္။
“ေျမာက္ပိုင္းသူတို႔ လက္စြမ္းျပ.. ပထမေဟ့ ပထမ.. “
“မိုးယံတိုင္ေအာင္ စိုက္မေဟ.. ေျမာက္ပိုင္းလုံေမ သာခ်က္ ျမန္ခ်က္..”
“ေကာက္ငန္းအလုံး ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံ.. ေျမာက္ပိုင္းသားတို႔ လက္ခုပ္သံဗ်ာ့..”
“ေျမာက္ပိုင္းသူကို ယွဥ္ဖို႔ရာ.. သိၾကားပင္လ်င္ မစြမ္းေလကား”
“ေဟ့စိန်လား.. ေဟ့မြလား.. ဟေလာ ေမာင်တို႔ ဝါးးး..”
“အို႔ ဘာတဲ့.. အိုး ဘာတဲ့.. အိုး ဟိုးဟိုး ဘာတဲ့ ဘာတဲ့..”
“ေဟ့စိန်လား.. ေဟ့မြလား.. ဟေလာ မယ်တို႔ ဝါးးး..”
ေအာင္ပြဲ၏ အႏွစ္သာရ ဒိုးသံကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ၾကည္ႏူးအၿပဳံးတို႔လည္း လႈိင္လႈိင္။ ပါးထက္မွ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ သနပ္းခါးပါးကြက္ႏွင့္ ေရစိုစို ကိုယ္အလွကလည္း ေပြ႕ပိုက္ ရႈိက္နမ္းလိုစိတ္ကို ၿမိဳခ်ရတာ အႏိုင္ႏိုင္..။
“အဝတ္စားလဲၾကဖို႔ ျပင္ေလ.. အေအးေတြ ပတ္ကုန္မွျဖင့္ရယ္..”
“အမေလး ကိုရင္သာဒြန္းရယ္.. က်ဳပ္တို႔ အပတ္ေတြက ေရစိမ္ခံ.. အဲေလ.. ေကာက္စိုက္သမပါေတာ္.. ဒီအေအးေလာက္ျဖင့္ မႈ မေနဘူး..”
“အဲ့ဒီ ခင္ေမ တစ္ေယာက္ဟာေလ.. ဘယ့္ႏွာေတြ ေျပာေနတာတုန္းလို႔.. အနားမယ္ လူသူ ေလးပါးနဲ႔ဟာကိုမွျဖင့္..”
“ညည့္သာ ရွက္ရမယ့္သူ အနားရွိတာပါ အၾကင္ရယ္.. ခိခိ..”
“အို.. ေျပာေလ ကဲေလပါေရာ့လား.. မိခင္ေမေနာ္.. ဟြင့္..”
“ကဲပါေအ.. အမူပိုမေနစမ္းပါနဲ႔.. ေအးလည္း ဘာျပဳတုန္း.. ကိုရင္လွေဘာ္ႀကီး ယူလာတဲ့ ထေရ ေသာက္.. အခ်မ္း ေဖ်ာက္႐ုံေပါ့ ေအရယ္..”
“ေသာက္မွာျဖင့္လည္း ေသာက္ၾက လုံမတို႔.. မိုးရိပ္ ရွိေနေသးလို႔သာရယ္.. အခ်ိန္အတိုင္းဆို ေနက ျမင့္လာၿပီဟ.. ထန္းဖ်ားေက်ာ္ဆို ထရည္ အခ်ိဳေပ်ာက္ေတာ့မယ္ေနာ့.. သေဘာေပါက္ သေဘာေပါက္.. ဟြင္းဟြင္း..”
“သာဒြန္းႀကီးကို မူးေအာင္တိုက္.. ဒင္းက နက္ျဖန္ခါဆို ၿမိဳ႕ျပန္ရၿပီ.. မင့္တို႔ၿမိဳ႕ႀကီးမယ္ ဒါမ်ိဳး မရွိမဟုတ္လား ေမာင္..”
“ေရာ့ ေရာ့.. ဒါက အၾကင့္ကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ေဟာ သဟာက တစ္သင္းလုံးကို ဂုဏ္ျပဳတာ.. ျမဴလိုက္သာ ခ် ကြာ.. သာဒြန္းႀကီး.. ေသာက္စမ္း..”
“ေအး.. ေအးပါ.. အြမ့္..”
တစ္ေယာက္ တစ္ဖလား ဆူညံစြာ ေပ်ာ္ၾက စားၾက ေသာက္ၾက။ ေသာက္စရာ စားစရာ ကုန္ေတာ့ လူေတြလည္း အရွိန္ ေသၿပီ။ အိမ္ျပန္ရန္ အလ်ိဳလ်ိဳ ျပင္ၾကၿပီမို႔ သာဒြန္းက အၾကင့္ကို..
“ျပန္ခ်င္ၿပီလား အၾကင္..”
“ကိုရင္ေရာ..”
“အၾကင္ ပင္ပန္းေနလားလို႔ပါ.. အဝတ္ကလည္း အစိုနဲ႔.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္ေသးတာေပါ့..”
“အဝတ္က ေျခာက္လုပါၿပီ.. ႐ိုးႀကီးဘက္ သြားမယ္ေလ.. ဒီမွာက ေလစိမ္းတိုက္တယ္..”
“အြမ္း..”

(၃)
လယ္ကြင္းမ်ားႏွင့္ မနီးမေဝးတြင္ ႐ြာသားတို႔ အေခၚ ႐ိုးႀကီး ဟူေသာ ေရသြယ္ေျမာင္းႀကီး တစ္ခုရွိသည္။ ေျမာင္းထိပ္တြင္ ဆည္ေျမာင္းဌာနမွ အေဆာက္ဦးေလး တစ္ခုလည္း ရွိသည္။ လူသူမနီးေသာ ထိုေနရာေလးက ႐ြာရွိသမီးရည္းစားစုံတြဲတို႔ က်က္စားရာ နယ္ေျမေလး တစ္ခု။
“သူမ်ားလည္း ေရာက္ႏွင့္ေနဦးမယ္..”
“ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ဘယ္သူမွ မလာေပါင္ေတာ္..”
လာလည္း ျပန္လႊတ္မယ္.. ကိုရင္နဲ႔ က်ဳပ္က ေတြ႕ရခဲတယ္.. ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ ႏႈတ္မွ မေျပာျဖစ္ေတာ့။ ကဲခ်င္တိုင္း ကဲျပဖို႔ရာ မိမိမွာ မိန္းမသား ေပမို႔လားေနာ္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ႐ိုးထိပ္ရွိ အေဆာက္ဦးေလးဆီ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ လူေနအေဆာက္ဦး မဟုတ္ေသာ္လည္း အမိုးအကာႏွင့္ အုတ္တိုက္ေလး။ ျပတင္းႏွင့္ တံခါးမ်ား ပ်က္စီးေနသည္မွလြဲ၍ ၾကမ္းျပင္တြင္ ထိုင္ခ်လိုက္လ်င္ျဖင့္ လယ္ေစာင့္တဲထက္ေတာ့ လုံလုံၿခဳံၿခဳံရွိသည္။ နံေဘးတြင္လည္း ခ်ဳံႏြယ္ျမက္႐ိုင္းတို႔က လူတစ္ရပ္စာ မက ျမင့္ေနသည္မို႔ အဝင္ေပါက္ႏွင့္ ျပတင္းပ်က္တို႔ကိုပင္ လူ မျမင္ႏိုင္။ ႏွစ္ဦးသား အုတ္တိုက္ေလးထဲ ဝင္ကာ ေထာင့္ေလးတစ္ေနရာတြင္ ထိုင္ခ်အၿပီးမွ..
“အမေလး.. ကိုရင္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျခေထာက္မွာ.. ေမွ်ာ့ ေတာ့္.. ေမွ်ာ့ ေမွ်ာ့..”
“ဟာ.. ဟုတ္သားေရာ.. လာလာ ထမီ မ..”
“အီးဟီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ေမွ်ာ့ႀကီး.. ကြၽဲေမွ်ာ့ႀကီး.. အီးဟီး.. ကိုရင္ေရ.. ဟင့္ဟင့္..”
“ဖယ္ေပး ေနတယ္ေလ အၾကင္ေလး.. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနမွေပါ့.. ေအာ္ကဲ.. မင့္ လုပ္တာနဲ႔ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္သြားပလားပဲ.. ၿငိမ္ၿငိမ္ ေနပါ အၾကင္ရဲ႕..”
“ဟင္.. ဘယ့္ႏွာလုပ္ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္သတုန္း.. ဟမ္.. တြယ္ေနတဲ့ ေမွ်ာ့က အထက္ တက္တယ္လား.. ဟိုဒင္း.. အင္း.. ဟုတ္မွာရယ္ေတာ့.. အလိုေလး ကိုရင္ေရ.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ေတာ့္.. ေဟာ့္ေဟာ့္..”
“ရေတာ့မယ္.. ရေတာ့မယ္ ခဏ.. ေအာ္ ကဲ.. ၿငိမ္းၿငိမ္ ေနပါဆိုေနမင့္ အၾကင္ရယ္..”
ဒူးေကာက္ေကြးထက္မွာ ေသြးဝလုလု ေမွ်ာ့က ေနရာမေ႐ြ႕ အမိအရ ကပ္တြယ္ထား၏။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ့ကို ဇတ္ကနဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီးသည့္တိုင္ လက္ကေတာ့ ထမီေအာက္မွ ထြက္မလာႏိုင္ေသး။ ေအးစက္စက္ ေပါင္တြင္းသားေလးေတြဆီ ေမႊေႏွာက္ ပြတ္သပ္ရင္း လက္ထဲမွ အေမာင္ေမွ်ာ့ ချမာေတာ့ ညိဳတုတ္တုတ္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွာ စိစိညက္ညက္ ေက်ရွာေလၿပီ။
“ၿငိမ္ၿငိမ္မေနေတာ့ ဖမ္းရခက္ေခ်ေပါ့ အၾကင္ရဲ႕.. မွန္း.. အထက္ တက္သြားျပန္ပလား.. မေတာ္တေရာ္ေတြထဲ ေရာက္ကုန္မွ ဒုကၡ ကြာ..”
“ဟင္.. အဟုတ္ႀကီးလား ကိုရင္.. တက္သြားျပန္ပလား.. ဒီ ေမွ်ာ့ႏွယ္ ေျချမန္လွပါ့ေရာ.. က်ဳပ္ .. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္ေတာ့္.. ေျပာခါမွ ေပါင္ၿခံၾကားမယ္ ႐ြစိစိနဲ႔.. ရေအာင္ ဖမ္းေပးပါ ကိုရင္ရဲ႕.. အီးဟီး..”
အၾကင့္စကား ဆုံးေတာ့ သာဒြန္းလက္က ဟို အဝ ေရာက္ေနၿပီ။ တမလြန္ေရာက္ ေမွ်ာ့ချမာေတာ့ မိမိကို အေၾကာင္းျပဳ၍ သမီးရည္းစားစုံတြဲ အကဲပိုဟန္ကို မျမင္ႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။
“အၾကင္..”
“ရွင္..”
“အြမ္း..”
“အိုးး..”
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..”
“အို.. ကိုရင္ ရယ္..”
သနပ္ခါးနံ႔သင္းသည့္ ပါးျပင္ေလးကို ဖြဖြရႈိက္နမ္းရင္း ေျပာလိုက္၏။ ၾကာငုံေလးလို ဖူးေနသည့္ ႏႈတ္ခမ္းစုစုကို ငုံကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုပ္နမ္းသည္။ ေမွ်ာ့ဖမ္းလက္စ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကေတာ့ ျမက္႐ိုင္းမ်ား ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ကမူ မို႔မို႔ကို ဖြဖြခ်င္း တူးဆြလ်က္။ ရွက္ေသြးႏွင့္ ရမၼက္ေသြး ေရာျဖာေနသည့္ မယ္ၾကင္ေလးလည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေမွ်ာ့ေၾကာက္ဇာတ္လမ္း သူ႔အလိုလို တစ္ခန္းရပ္ေလၿပီ။ သကာရည္ စိုလူးလက္စ တြင္းဝေလးက အထဲတြင္ ေျမေအာက္ေခ်ာင္း ရွိေလသလား မသိ။ ေႏြးစိမ့္စိမ့္ စမ္းေရတို႔ သာဒြန္းလက္ထဲ စီးက်လာသည္။ က်န္ေနသည့္ လက္တစ္ဘက္ကို အက်ီခါးေအာက္ကေန လ်ိဳသြင္းၿပီး ေဘာ္လီခ်ိတ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္သည္။ သိပ္မလြယ္လွေသာ္လည္း ေျပာေလာက္ ေအာင္ေတာ့ မခက္။ ရင္စိုင္ တစ္ဘက္ လက္ထဲ ပိုင္ပိုင္ ေရာက္ခ်ိန္မေတာ့.. “ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကို.. အင္း ဟင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္..” ။ အံက်ိတ္သံေလးသဲ့သဲ့ႏွင့္ အၾကင့္ စကားအဆုံးတြင္ သာဒြန္းလက္တို႔ ပို သြက္လာသည္။ ခြၽဲက်ိႏုဖတ္ေနသည့္ ဝတ္လႊာေလးႏွစ္ခ်ပ္ အလယ္ကို အသာၿဖဲကာ တဇတ္ဇတ္ ပြတ္ေခ် ေပးလိုက္၏။ ေလးငါးခ်က္ အေမႊ႕မွာပင္ အ႐ိုင္းစံပယ္ေလး မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ခန႔္ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တြန႔္ၿပီး ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။ သာဒြန္းလက္ကေတာ့ အဖုတ္ေႏြးေႏြးေလးကို အုပ္ညႇစ္ ကိုင္ထားဆဲ။ ႏွစ္ဦးသား တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ရင္း ခ်စ္ရမၼက္တို႔ တက္ေနၾကၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ ေမွ်ာ့အေၾကာင္းေတာ့ စကားအရာမွ်ပင္ ဦးမလွည့္ျဖစ္ပါေတာ့ေခ်။
“ကို.. ကိုရင္.. ဟို.. က်ဳပ္ ဘာျဖစ္သြားမွန္း မသိဘူး..”
“ေကာင္း သြားတာေလ..”
“အို..”
“အွမ်းး.. အာ မွ..”
ေခြၽးေစးတို႔ စို႔ ေနသည့္ ႏွဖူးေလးကို ဖြဖြ နမ္းလိုက္သည္။ ဟူးး.. ေအာက္က ေကာင္က ထိန္းမရေအာင္ ေထာင္ေနၿပီ.. လိုး လိုက္စမ္းခ်င္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ရပါ့.. ။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ တက္လာသည့္ ရမၼက္ေဇာကို ၿမိဳခ်ဖို႔ အခက္ေတြ႕ေနဆဲမွာပင္ မယ္ၾကင္ က..
“ကိုရင္.. ဟို.. ဟိုေလ.. ေတာ့္ ပုဆိုး.. ပုဆိုးေအာက္က.. ဟိုဒင္း..”
“အြမ္း.. အၾကင္ရယ္.. ငါ ေလ.. ဟူး..”
အၾကင္တစ္ေယာက္ မ်က္လုံး႐ြဲေလးမ်ားျဖင့္ သာဒြန္းကို ေမာ့ၾကည့္ရွာသည္။ ပန္းေသြးေရာင္ ျဖာေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးက သာဒြန္း ဆက္မေျပာရက္ေသာ စကားမ်ားအား နားလည္သေယာင္။ “က်ဳပ္ ကိုင္ၾကည့္ခ်င္တယ္.. ဟိုေလ.. က်ဳပ္လည္း လုပ္ေပးမယ္ေလ ေနာ္..” သည္သူငယ္မ ရဲလွခ်ည့္လို႔မ်ား ထင္သြားေလမလား စိုးမိေသာ္လည္း ငယ္ထိပ္ တက္ေနသည့္ ခ်စ္သဒၵါ စိတ္မ်ားက ႏႈတ္ရဲေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေလၿပီ။ မိမိအားလည္း ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးထားသည့္ျပင္ ကိုယ့္ခ်စ္သူပင္ မဟုတ္ေပတကား။
“တကယ္ ေျပာတာလား အၾကင္..”
“အင္းေပါ့..”
“အြမ့္..”
“အို..”
ျဖည္ခ်လိုက္သည့္ ပုဆိုးေအာက္တြင္ ဘြားကနဲ ထြက္လာသည္က အေမာက္ေထာင္ထားေသာ ေႁမြညိဳႀကီး။ အို.. ကိုရင္ရယ္.. ဒါ .. ဒါႀကီးက.. ရွင့္ ဟို ဒင္း.. ဟိုဒင္းႀကီးေပါ့ေနာ္.. ။ ေယာက္်ားလီး မျမင္ဖူးေသးရွာေသာ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ မိမိ လင္ေလာင္း၏ ပစၥည္း၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္ေန႔တြင္ မိမိ အဖုတ္အား ဟိုဒင္းျပဳမည့္ အတံႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး.. “က်ဳပ္.. နမ္းခ်င္တယ္ ေတာ္..” ဟု လႊတ္ကနဲ ေျပာလိုက္မိ ေတာ့သည္။ ေျပာမိၿပီးမွ မိမိစကားအား ျပန္ရွက္ကာ.. ေခါင္းကေလး အသာ ငုံ႔.. အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္ႏွင့္ တုတ္ခိုင္ ထြားက်ိဳင္းေသာ အတံႀကီးအား မ်က္လုံးအၾကည့္ တဖန္ ျပန္ေရာက္.. အို ခုမွေတာ့ ထူးပါဘူး.. အြမ့္.. ဟုဆိုကာ ႐ႊတ္ကနဲ ႁပြတ္ကနဲ ငုံ႔နမ္းလိုက္ပါေလေတာ့သည္။
“ဟာ.. အ ၾကင္.. ၾကင္ေလးရယ္.. က်ဳပ္ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး.. လုပ္ခ်င္တယ္ အၾကင္ရယ္.. က်ဳပ္ကို တစ္ခါေလာက္ ေပးလုပ္ပါလားဟင္.. ေနာ္..”
စကားအဆုံးတြင္ မယ္ၾကင္တစ္ေယာက္ ပက္လက္ကေလး လွန္လ်က္သား။ သာဒြန္းပဲ တြန္းလွဲလိုက္သလား.. အၾကင္ ကိုယ္တိုင္ကပဲ လွဲခ်ေပးလိုက္သလား ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ဦးလည္း မသိလိုက္သလို မိုးနတ္မင္းလည္း သိလိုက္မယ္ မထင္ပါေခ်။ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္တာေတာ့ စူးကနဲ တစ္ခ်က္ႏွင့္ နာသလိုလို မ်က္သလိုလို.. ထိေလ ယားေလ.. ယားေလး ထိုးထည့္ေလ.. ထိုးထည့္ေလ ထပ္အထည့္ ခံခ်င္ေလ.. ထပ္ အထည့္ခံခ်င္ေလ ထြက္သြားမွာ စိုးသည့္အလား ညႇစ္ထား မိေလ.. ေနာက္ဆုံးတြင္ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ဆြဲလိုက္ေသာ တစ္ခ်က္.. ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ထိုးသြင္း လိုက္ေသာ အေတြ႕.. ဖ်ဥ္းကနဲ ဖ်ဥ္းကနဲ ေႏြးသြားေသာ အရသာ.. ၿပိဳဆင္းသြားေသာ ရမၼက္မိုးသည္းမ်ား.. တင္းတင္း ဖက္ထားသည့္တိုင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ရီဆဲ ခႏၶာ ႏွစ္ခု.. .. .. .. ….

“ကို.. ကိုရင္..” တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို စတင္ ၿဖိဳခြဲလိုက္သူက မယ္ၾကင္။
“ေမာ သြားလား အၾကင္.. နာလားဟင္..”
“ဟင့္အင္း..”
“အြမ္း.. ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္..” ဟု ဆိုကာ အနမ္းေလးမ်ားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကို အထင္ေသးသြားၿပီလား ဟင္..” ငိုမဲ့မဲ့ မ်က္ဝန္းေလးက ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးလို..
“အာ.. ဘယ္ကလာ အၾကင္ရယ္.. အလို လိုက္လို႔မို႔ ပိုေတာင္ ခ်စ္သြားေသးတာ..”
“က်ဳပ္ကို.. အတည္ေတာ့ ယူမွာပါေနာ္..” ရႈိက္သံ စြက္လုလု စကားတိုးတိုးေလး..
“အခု လိုက္ခဲ့မလား ေျပာ.. အဘနဲ႔ အမကိုေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေတာင္းခိုင္းမယ္..”
“ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ကို မထားခဲ့ရင္ၿပီးေရာ.. ကိုရင္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ တရားသူႀကီးမင္း ျဖစ္တဲ့ထိသာ ႀကိဳးစားပါ.. ၿမိဳ႕ျပန္ေရာက္လို႔ က်ဳပ္ကို ေမ့ မသြားရင္ ၿပီးေရာပါ.. ေနာ္..”
“လာ.. ထ.. ဘုရားသြား သစၥာျပဳမယ္..”
တြဲထလိုက္ေသာ လက္မ်ားက အားအင္ အျပည့္..။ လွမ္းလိုက္ေသာ ေျခလွမ္းမ်ားက ႐ိုးႀကီးထိပ္မွ ထုံးျဖဴေစတီေလးတိုင္ ဆိုေသာ္လည္း ယေန႔မွစ သံသရာဆုံးတိုင္ ဟူသည့္ နိမိတ္ပင္ မဟုတ္ပါတကား။
“ငါ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီ အၾကင္.. မနက္က် အဘနဲ႔ အမကို ဖြင့္ေျပာၿပီး နင့္အဘဆီ လာေတာင္းေစ့မယ္.. ဘာမွ အားမငယ္နဲ႔.. ဝမ္းမနည္းနဲ႔ ေနာ္ အၾကင္ေလး..”
မိုးႀကီးခ်ဳပ္လို႔ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္ပင္ လင့္ခဲ့ၿပီ။ အၾကင္တို႔ အိမ္ေနာက္ စပါးက်ီအကြယ္ ေမွာင္ရိပ္ထဲတြင္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တင္းၾကပ္စြာ ေပြ႕ဖက္ထားသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး။ လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလ မိုးဦးတုန္းက ႐ိုးႀကီးထိပ္ရွိ ခ်စ္ရိပ္ၿမဳံေလးတြင္ ရမၼက္မိုးစက္တို႔ အတူေသာက္သုံးခဲ့ၾကသည္။ အခုေတာ့ အၾကင့္ ကိုယ္ထဲတြင္ ကိုရင္သာဒြန္းရဲ႕ ေသြးသားကို ပိုက္လြယ္ ထားရေလၿပီ။ အၾကင္ တစ္ေယာက္မွာျဖင့္ ဗဟုသုတ ႏုံနဲ႔လွေသာ ေက်းေတာသူေလး ပီပီ ခ်စ္ရသူထံ ဘဝ ပုံအပ္ လိုက္ေသာ္လည္း တားဆီးအပ္ေသာ အရာဟူ၍ မသိခဲ့။ သည္လိုနဲ႔ ရက္အတန္ၾကာလာေတာ့ မနက္လင္းတိုင္း ေခါင္းက မၾကည္၊ အစားအေသာက္ ျမင္တိုင္း ပ်ိဳ႕ခ်င္သလို အန္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ႏုေထြးအိစင္းေနေသာ ဆံစတို႔မွာလည္း ဆီ အတန္တန္ လူးပါသည့္တိုင္ ေျခာက္ေသြ႕ ၾကမ္းရွလာ၏။ နထင္ခြက္ေလးမ်ား ညိဳဟန္ႏွင့္ ႏြမ္းလ်လ်ရွိလွေသာ မိမိ အမူအရာကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားပင္ ရိပ္မိစ ျပဳလာသည္။ သည္ေတာ့မွ အၾကင္လည္း မိမိ ဓမၼတာစက္ဝန္းကို လက္ခ်ိဳး တြက္မိေခ်ေတာ့.. ေလး လ.. ။ ေကာက္စိုက္ၿပိဳင္ပြဲ မတိုင္မီ ဆယ္ရက္ေလာက္ ကတည္းက ၿပီးခဲ့သည့္ ဓမၼတာ.. မလာေတာ့သည္မွာ ေလးလပင္ ရွိေလၿပီတကား..။ အၾကင္တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမည္ မသိ ႀကိမ္မီး အုံးရပါေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ခ်စ္ရသူ ကိုရင္မွတပါး အျခား အားကိုးစရာ မျမင္သည္မို႔ စာတိုေလးေရးကာ ကိုလွေဘာ္ ၿမိဳ႕အသြား လူႀကဳံ ပါးရေလေတာ့သည္။ စာေရာက္အၿပီး ၂ရက္အတြင္းမွာပင္ ျပန္ခ်လာသည့္ ကိုရင္က အခု မိမိကို ရင္ခြင္ေပြ႕ကာ အုပ္မိုး ထားေလၿပီ။
“က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ဘာလုပ္ရမလဲဟင္ ကိုရင္..”
“ဘာလုပ္စရာ ရွိမလဲ.. ငါ နင့္ကို ယူမွာေပါ့ အၾကင္ရယ္.. မနက္လင္းေအာင္ပဲေစာင့္.. ေနာ္..”
“ယူ.. ယူ ၿပီး ရင္ ေရာ.. ကိုရင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိစၥက.. အခုေရာ.. ခြင့္ယူျပန္ခဲ့တာလား.. ဟင္ ကိုရင္..”
“အဲ့သဟာေတြ ေတြးမေနစမ္းပါနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေက်ာင္းက တစ္ႏွစ္ နားလိုက္မယ္.. ငါ အခု ၿမိဳ႕မယ္ အလုပ္ပါရွာခဲ့တယ္.. ဆရာတစ္ေယာက္ ေထာင္ထားတဲ့ သတင္းစာတိုက္မယ္ လက္ႏွိပ္စက္စာေရး အလုပ္ ရလိမ့္မယ္..”
“ေကာလိပ္ ေက်ာင္းကေရာ လို႔..”
“အြမ္းး.. အဘနဲ႔ အမ ဘာေျပာလာမယ္ မသိေတာ့ ကိုယ့္အေရး ကိုယ္ေျဖရွင္းဖို႔ ႀကိဳ စီစဥ္ခဲ့တာ.. ေက်ာင္းကတစ္ႏွစ္ က်န္ေသးခ်ိန္ ခုကိစၥဝင္လာေတာ့.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ အၾကင္ရယ္.. ငါ နင့္ကို မ်က္ႏွာ မငယ္ေစ့ခ်င္ဘူး..”
မ်က္ႏွာ မငယ္ေစခ်င္ဘူးတဲ့လား ကိုရင္ရယ္.. သဟာျဖင့္ က်ဳပ္.. က်ဳပ္ကေရာ ရွင့္ကို သိမ္ငယ္ေစ့မယ္ ထင္ရက္သလား.. ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေၾကာင့္ ရွင့္တက္လမ္း.. ရွင့္မိဘ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္.. ဘာဆိုဘာမွ မပ်က္ယြင္းေစရဘူး.. ။ အၾကင္ အေတြးႏွင့္ က်လက္စ မ်က္ရည္တို႔ကို သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ခ်စ္သူရင္ခြင္မွ ေခါင္းအသာခြာရင္း ေယာက္်ားပီသလွေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္သည္။ တင္းတင္းေစ့ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္း ထူျပည့္ျပည့္၊ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ အားကိုးထိုက္ဖြယ္ မ်က္ဝန္းတစ္စုံ။ က်ဳပ္အတြက္ ျပည့္စုံၿပီ ကိုရင္.. ခုေန ရွင္က်ဳပ္ကို ထားသြားမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္..။
“က်ဳပ္ မလိုက္ခ်င္ဘူး ကိုရင္..”
“ဟမ္..”
“မဟမ္နဲ႔.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္.. ေနာ္ ကိုရင္ ေနာ္..”
“ေျပာၾကည့္.. နားပဲေထာင္တာေနာ္.. သေဘာတူမယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး.. ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥ အၾကင္ တစ္ေယာက္တည္း ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး..”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ.. က်ဳပ္ သေဘာက ကိုရင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းၿပီးထိ ေစာင့္ခ်င္တာ..”
“ေက်ာင္းၿပီးဖို႔က ၃ လေတာင္ က်န္ေသးတယ္ အၾကင္.. အဲအခ်ိန္ထိဆို မင့္အတြက္ အေရးႀကီးေနၿပီေလ.. ဒီၾကားထဲလည္း ဖုံးဖိထားဖို႔မွမလြယ္ဘဲ အၾကင္ရယ္.. လက္ထပ္ၾကၿပီး ကေလးလည္း ေဘးကင္းရန္ကင္း ေမြးဖြားၿပီးမွ ေက်ာင္းျပန္တက္.. မခက္လွပါဘူး.. စားဖို႔ေနဖို႔လည္း မပူနဲ႔.. ငါ အကုန္စီစဥ္မွာပါ.. ေနာ္ အၾကင္ေလး..”
“ဟင့္အင္း.. ဟင့္..”
“ငိုစရာလား အၾကင္ရယ္.. ဘာကိုဝမ္းနည္းသြားတာလဲ.. ဘာလဲ တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ မဂၤလာမေဆာင္ဘဲ ခိုးမယ္ ဆိုလို႔လားဟင္ အၾကင္ေလး..”
“ႀကံႀကီးစီရာ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ငိုတာ ဝမ္းနည္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး.. ေပ်ာ္လို႔ပါ..”
“အြမ္း.. ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ေပ်ာ္ေစ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”
“ဟင့္အင္း.. က်ဳပ္ေျပာသလိုပဲ ၃ လ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ ကိုရင္ရယ္.. ဒီကိစၥ ေပၚမလာခဲ့လည္း ေနာက္ ၃လဆို က်ဳပ္တို႔ မနီးရမွာမွ မဟုတ္ဘဲေကာေလ..”
“ခုလည္း ေစာ သြားတာပဲ ရွိတာေလ အၾကင္ရယ္..”
“မတူဘူး ကိုရင္.. ေျဖာင့္ေနတဲ့လမ္းမွာ အထစ္ေငါ့တစ္ခု ျဖစ္သြားရင္ အားလုံး လြဲကုန္တာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တယ္.. က်ဳပ္.. က်ဳပ္ ကိုရင့္ေလာက္ စာမတတ္ေပမင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြကိုေတာ့ သိတယ္ ကိုရင္ရယ္.. ဒီတစ္ခါသားေတာ့ က်ဳပ္ေျပာတာ နားဝင္ေပးပါ.. ေနာ္..”
“အဲ့ဒီေတာ့..”
“မနက္က် ၿမိဳ႕ျပန္ေလ.. ေနာ္..”
“အာကွာ.. ဟူးးးး..”
“ေတာ့္မ်က္ႏွာႀကီး အာ့လိုျဖစ္မွ က်ဳပ္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္တာေနာ္.. ဟင့္.. ဟင့္..”
“ဟင္းးး.. ေအးပါ.. ေအးပါ.. ငိုေတာ့ မငိုနဲ႔ အၾကင္ရယ္.. ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္မယ္.. စိတ္ပူတယ္..”
ခ်စ္သူကို တင္းၾကပ္စြာေပြ႕ထားရင္း ကိုရင္သာဒြန္း အံတင္းတင္း က်ိတ္ထားမိသည္။ တကယ္လည္း ခုေန မိန္းမခိုးလိုက္ရင္ အဘနဲ႔အမ ေက်နပ္မယ္ မေက်နပ္ဘူး မေသခ်ာ။ ေက်ာင္းရပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း စီစဥ္ခဲ့ေပမဲ့ တကယ္ အဆင္ေျပ မေျပက လုပ္ၾကည့္မွ သိမည္။ မိမိက ဒုကၡ ခံႏိုင္ေစဦးေတာ့ ကေလးလြယ္ထားရသည့္ အၾကင္ေလး ဆင္းရဲဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္ ႏိုင္ပါ့မလား။ တကယ္လို႔မ်ား အၾကင္ေျပာသလို ကံၾကမၼာ အလွည့္ေျပာင္း ျဖစ္သြားခဲ့ပါလ်င္ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ အေရးကေရာ။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီအေတြးမွ်ျဖင့္ အၾကင့္ကို ၃လတိတိ မ်က္ကြယ္ျပဳထားဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒါဆို အဘနဲ႔ အမကို ေျပာၾကည့္ရင္ေရာ..
“အဘနဲ႔ အမကိုလည္း ေျပာၾကည့္ဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔ေနာ္ ကိုရင္..”
“ဟင္..” အၾကင္ တစ္ေယာက္ မိမိ ရင္ထဲကစကားကို ဘယ့္ႏွာမ်ား ၾကားသြားေလေရာ့သလား။
“သူတို႔ လက္ခံ စီစဥ္ေပးရင္ေတာ့ ေက်ာင္းမနားရဘဲ အဆင္ေျပသြားႏိုင္တယ္ေလ အၾကင္ရယ္.. အနည္းဆုံးေတာ့ မိသားဖသားပီပီ ေတာင္းရမ္းေပးၾကရင္ ငါလည္း နင့္ စိတ္ခ်ရတာေပါ့ဟာ.. ေနာ္..”
“လက္မခံခဲ့ရင္ေရာ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ေၾကာက္တယ္..”
“ဟင္းးး..” လက္ခံခဲ့ရင္ေတာင္ အၾကင့္ကို မ်က္ႏွာမငယ္ေစဘူးလို႔ေတာ့ အာမ မခံႏိုင္တာ အမွန္။ သားမာန္ တက္လြန္းေသာ မိမိ မိခင္အေၾကာင္း မိမိ အသိဆုံး။ ဒါကို အၾကင္လည္း ေကာင္းေကာင္း သေဘာ ေပါက္ပုံရသည္။ သာဒြန္းတစ္ေယာက္ သက္ျပင္းသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိေတာ့၏။
“စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ ေစာင့္မယ္.. ေက်ာင္းၿပီးမယ့္ ၃လ က်ဳပ္ေစာင့္မယ္.. ေနာ္ ကိုရင္ေနာ္..”
“…..”
တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ညေလးက ႏွစ္ဦးသား၏ အသက္ရႈသံ အျပင္ ပိုးသံ ပရစ္သံမ်ားသာ က်န္ေတာ့၏။ ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲ ေခါင္းတိုးဝင္ရင္း သက္ျပင္း ေသးေသးေလး မသိမသာ ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ မိမိရင္ထဲမွ စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ အေၾကာက္တရားတို႔ကို ခ်စ္ရသူ ကိုရင္ မသိေစလို မျမင္ေစလိုပါ။ သူ မိမိကို တာဝန္ မယူလိုတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိမိ ဗိုက္ထဲမွ ကေလးကလည္း လင္ေကာင္ မေပၚတဲ့ ကေလးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ၃လတာ အခ်ိန္ေလးအတြင္ ခ်စ္သူ၏ ဘဝလမ္းေၾကာင္း အလွည့္အေျပာင္း မျဖစ္ဖို႔အေရး မိမိ သတၱိေကာင္းျပလိုက္ခ်င္သည္။ ပညာေရး ဆုံးခန္းတိုင္ၿပီ ဆိုလ်င္ျဖင့္ မာန္မာနႀကီးေသာ ကိုရင့္ မိဘမ်ား အေနနဲ႔လည္း မၾကည္ျဖဴလ်င္ေတာင္ အၿငိဳျငင္ေတာ့ သက္သာေကာင္း သက္သာ ေပလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါလား။ ကိုရင္သာဒြန္း တစ္ေယာက္ မိုးလင္းလုဆဲ အခ်ိန္မွပင္ လွေဘာ္အိမ္သို႔ သြားကာ ခဏ လွဲမိသည္။ အေတြး ေပါင္းစုံျဖင့္ အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့၏။
ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းေတာ့ ကိုရင္သာဒြန္း ၿမိဳ႕အျပန္ကို အၾကင္ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း စကားၾကာၾကာ မေျပာျဖစ္။ ယုံၾကည္ခ်က္ျပည့္ဝေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ႏွင့္ ၿပဳံးျပရင္း “က်ဳပ္ကို စိတ္ခ်ပါ ကိုရင္.. က်ဳပ္လည္း စိတ္ခ်မယ္.. ေနာ္..” ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္ခြာသြားေသာ ခ်စ္သူ၊ ျမင္ကြင္းမွ ကြယ္သြားမွသာ က်လာသည့္ မ်က္ရည္ကို သုတ္ရင္း.. “မိန္းမသားတို႔ သတၱိေပါ့ ကိုရင္ရယ္.. ခ်စ္သူရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းကို အဟန႔္တား မျဖစ္ေစလိုတဲ့ သတၱိေပါ့..” ဟု စိတ္ထဲမွ ေရ႐ြတ္မိသည္။ အိမ္အျပန္လမ္းဆီ ေျခဦးအလွည့္.. ဗိုက္ထဲမွ ျဖတ္ကနဲ လႈပ္သလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ၄လ ဆိုေသာ ကိုယ္ဝန္က အပ်ိဳဗိုက္မို႔ အျမင္အားျဖင့္ မသိသာေသးေသာ္လည္း အထဲမွကေလး အသက္ဝင္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ တုန္ရီေနေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ဗိုက္ေလးကို အသာအုပ္ကိုင္ရင္း.. “ကေလးရယ္.. ေဖေဖ ျပန္လာမွာပါ.. ေမေမနဲ႔ကေလး ေစာင့္ၾကရေအာင္.. သတၱိရွိရွိနဲ႔ ေစာင့္ရေအာင္ေနာ္.. မင့္ေဖေဖ ေရွ႕ေနႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါေစ.. ေမေမတို႔ အေႏွာက္ယွက္မေပးဘဲ ေစာင့္ၾကရေအာင္ပါ..” ဟု တီးတိုး ေရ႐ြတ္မိလိုက္ျပန္ေတာ့သည္။
“ပင္ပန္းသြားပလား အၾကင္ေလး.. အဝတ္အစားလဲၿပီး တေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ေနာ္..”
အၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးျဖင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။ သည္ကေန႔က အၾကင္တို႔ မဂၤလာပြဲ။ ဗိုက္ (၇)လ ႏွင့္ က်င္းပရေသာ မဂၤလာပြဲ။ ခ်စ္သူ ကိုရင့္ ေရွ႕ေရး မေႏွာင့္ေႏွးေစလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္း အၿပီးထိ ေစာင့္ခဲ့ပါေသာ္လည္း အၾကင္ေလးချမာ မ်က္ႏွာေကာင္း မရရွာ။ သာဒြန္း တစ္ေယာက္ မယ္ၾကင္ ဗိုက္ႀကီးသြားလို႔ ယူလိုက္ရတာ ဆိုသည့္ စကားမ်ားကလည္း နားႏွင့္ မဆန႔္။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းႀကီးမွ ဘြဲ႕ဒီဂရီ ရေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ မိဘကိုမွ မေထာက္၊ လင္ေထာင္ ဖမ္းရက္သည့္ မိန္းမ ဟူေသာ စကားမ်ားကလည္း မိုးလုံး အႏွံ႔။ မိန္းမသားရယ္လို႔မွ တစ္စက္ကေလး အိေျႏၵမရ၊ အေနပက္စက္လို႔သာ လင္မယူခင္ ဗိုက္ႀကီးတာေပါ့ ဟူသည့္ စကားမ်ားကလည္း ေျမျပင္ တျပန႔္။
မိမိအား တစ္ခ်က္ကေလးမွ် စကားပင္ မေျပာေသာ္ျငား သားဆႏၵကို အတင္းၾကပ္ မပိတ္ပင္ပါေသာ ေယာကၡမတို႔ကို အားနာစြာ ေက်းဇူးတင္ရင္း ကိုရင့္ မိဘအိမ္သို႔ အၾကင္ ေရာက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဘုန္းႀကီးငါးပါး အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ကာ သူႀကီး အပါအဝင္ ရပ္မိရပ္ဖအခ်ိ႕ႏွင့္ ေရွ႕ ရအိမ္ ေနာက္ ရအိမ္ဖိတ္၊ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ေကာက္ညႇင္းဆီထမင္း ႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ တို႔ျဖင့္သာ ဧည့္ခံေသာ အက်ဥ္း႐ုံး မဂၤလာပြဲေလးက အၾကင့္လို ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ိဳေခ်ာအတြက္ အညတရ ဆန္လြန္းလွ၏။ သို႔ေသာ္လည္း အၾကင္ ေပ်ာ္ပါသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ ရင္ခြင္ မဟုတ္ပါလား။ ကုတင္ ေျခရင္းတြင္ ခ်ထားေသာ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ အဝတ္တစ္စုံ ထုတ္လိုက္သည္။ ကုတင္ေဘးရွိ ကြၽန္းဘီဒိုႀကီး ေပၚမွ မွန္ခ်ပ္ထဲတြင္ အၾကင့္ပုံရိပ္ေလး။ လူပ်ိဳ႕အိပ္ခန္းေဟာင္းမို႔ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္ မွန္တင္ခုံ စသည္တို႔ မရွိ။
သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ သမီး တစ္ဦး မဂၤလာ ေဆာင္စဥ္က ခန္းဝင္ပစၥည္း ဆိုေသာ အေဆာင္အေယာင္မ်ားကို အၾကင္ ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကြၽန္းကုတင္ႀကီးႏွင့္ ဘီဒို၊ သနပ္ခါး ေက်ာက္ပ်ဥ္ တင္ေသာ မွန္တင္ခုံ တစ္လုံး။ မွန္တင္ခုံ၏ ဘဲဥပုံ မွန္ခ်ပ္ဝိုင္းႀကီးေရွ႕တြင္ အၾကင္တို႔ အပ်ိဳတစ္သိုက္ တြန္းထိုးၾကည္စယ္ရင္း ရယ္ေမာခဲ့ၾကဖူးသည္။ ယခုေတာ့ မိမိ ေရွ႕ရွိ ဘီဒိုတံခါး႐ြက္မွ ျပဒါးျပယ္လုလု မွန္ခ်ပ္ကို ၾကည္လို ၾကည္ျငား ၿခဳံထားသည့္ ပုဝါပိုင္းေလးႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္၏။ အေနာက္မွ ေရာက္လာသည့္ ကိုရင္က “အြမ္းးး.. ဘီဒိုမွန္က ဝါးေနၿပီရယ္.. အၾကင့္ဖို႔ မွန္တင္ခုံေလး တစ္လုံးေလာက္ အပ္ေပးဦးမွပါ..” ဟု ေျပာရင္း အေနာက္ဘက္မွ ၾကင္နာစြာ သိုင္းဖက္လိုက္သည္။ “မလိုပါဘူး ကိုရင္ရယ္.. က်ဳပ္ျဖင့္ နက္ျဖန္ သဘက္ ဆိုရင္ပဲ ကေလးအေမ ျဖစ္ၿပီ ဟာကို..” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။ တကယ္လည္း မလိုခ်င္ပါ။ လင္သားအေပၚ အားနာျခင္း၊ ေယာကၡမအား ေၾကာက္ရျခင္း၊ မိမိေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ မ်က္ႏွာေအာက္က်ရွာသည့္ မိဘမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္း ရျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ အားငယ္စိတ္တို႔ ျပည့္လွ်ံေနသည့္ မိမိမ်က္ဝန္းမ်ားကို ၾကည္လင္စြာ ျမင္ရေစမည့္ မွန္ တစ္ခ်ပ္ အၾကင့္အတြက္ မလိုပါေလ..။
သာဒြန္း တစ္ေယာက္ ဇနီးအလိမၼာေလးအား ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ထားရင္း နားထင္စပ္ႏွင့္ ဆံစေလးမ်ားကို ဖြဖြ ရႈိက္နမ္းေနသည္။ အၾကင္ ဝတ္ထားသည့္ မဂၤလာဝတ္စုံဟု ေျပာရမည့္ ပဒုံမာခ်ည္ အက်ီကေလးမွ ၾကယ္သီးတံမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ျဖဳတ္လိုက္၏။ အေပၚအက်ီ ကြၽတ္သြားေတာ့ ေခြၽးခံ အက်ီေအာက္တြင္ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလး။ သားလား သမီးလား မသိရေသးသည့္ လူသား ပိစိေလးတစ္ဦး ထိုဗိုက္ထဲတြင္ သေႏၶ တည္ေနၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ေျပာစကားႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔၏ မၾကည္လင္မႈမ်ားကို ေခါင္းငုံ႔ခံရင္း မိမိမ်က္ႏွာ တစ္ကမာၻျပဳကာ လိုက္လာရွာသည့္ ဇနီးသည္ေလး ျမၾကင္။ ထိုမိန္းကေလးကို အၾကင္နာဆုံး ဆက္ဆံၿပီး အေကာင္းဆုံး ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု သာဒြန္း ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
“ေခြၽးခံပါ လဲပါလား အၾကင္.. မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သနပ္ခါးေလး လူးခ်င္လား.. အေမ့ အခန္းမွာေတာ့ ေက်ာက္ပ်ဥ္ ရွိတယ္.. သြားယူလိုက္မယ္ေလ..”
“ဟင့္အင္း.. အဝတ္လဲၿပီး ခဏ လွဲမယ္ေလ.. ေညာင္းလို႔..”
“အြမ့္ အြမ့္.. ဒါေလးလဲဖို႔လား..”
“ဟုတ္.. အယ္.. ထမီႀကီး ခ်ထားပါ ကိုရင္ရဲ႕.. က်ဳပ္ဘာသာ ယူမွာေပါ့.. ဘယ့္ႏွယ္..”
“အာ.. လာစမ္းပါ.. လုပ္ေပးခ်င္လို႔ဟာကို..”
“ေအာ္.. ခက္ရခ်ည့္.. က်ဳပ္ဘာသာ လဲမယ္လို႔ ဆို..”
“ခြၽတ္ ခြၽတ္.. ထမီေရာ.. ေခြၽးခံက ဝတ္မေနနဲ႔ေတာ့ေလ.. ဗိုက္ထဲက ကေလး အေနမခက္လား..”
“က်ဳပ္မွ မေနတတ္ဘဲေတာ္.. ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ဟာကို.. ဖယ္ပါ ကိုရင္ရယ္.. ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ အတင္း လိုက္ခြၽတ္ေနတုန္း..”
“ဟ.. ငါ့ မိန္းမ ငါ ခြၽတ္တာ.. ဘာျပဳတုန္း.. မွန္းစမ္း.. ဒါ ဘာေလးလဲလို႔.. ဘာ ေပေနတုန္း ဒါ.. ဟြမ္ မိန္းမေလး..”
“အို.. ဘယ့္ႏွာ.. ဘာေပရမတုန္း.. မွဲ႔ ဟာကို..”
“အီးးး.. မွဲ႔က အနီေရာင္လည္း ရွိသလား.. လွလိုက္တဲ့ မွဲ႔ေလး အၾကင္ရယ္.. ေစာေစာ မျမင္မိတာ နာေလခ်င္း..”
“ဟြင့္.. အပိုင္ျဖင့္ ရေနမင့္ ဟာကို..”
“အြမ္းး.. အြမ္းေနာ္.. အၾကင္က ငါ့ မယားျဖစ္ေနမွဟာပဲ.. အခ်ိန္မေ႐ြး လွပ္ၾကည့္႐ုံ..”
“ေပးစမ္းပါလို႔ အဲ့ အက်ႌကို.. တကတည္း..”
“အြမ့္ အြမ့္.. ေအာက္က ေခြၽးခံ မဝတ္နဲ႔ေတာ့.. အက်ႌေလးပဲ ဝတ္ၿပီး လွဲရေအာင္လား..”
“ဟြင့္.. ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး..”
“လက္နဲ႔ အုပ္ေပးထားမယ္ေလ.. ေဟာသလို..”
“အို႔..”
သားသည္ အေမေလာင္းမို႔ နကိုထက္ ဆူၿဖိဳးေနသည့္ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဆဆ ညႇစ္ရင္း သာဒြန္း စိတ္ေတြ ထႂကြ ဆူေဝလာသည္။ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ မိန္းမသားကို သံဝါသျပဳလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ မေတာ္တဆမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္သြားလွ်င္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ျဖစ္ရခ်ည့္ေလ။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္က ထိန္းမရ။ ဝင္းဝါစိုေျပေသာ ႏို႔အုံ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလး ထက္မွ ခ်စ္စရာ မွဲ႔နီနီေလးက သာဒြန္း အာ႐ုံကို ဖမ္းစားေနသည္။ မိမိစကားကို နားေထာင္ရွာေသာ မယားေလးက အတြင္းခံ အက်ႌ ျပန္မဝတ္ဘဲ အေပၚအက်ီေလးသာ ထပ္ဝတ္ၿပီး ထမီလဲရန္ျပင္ေနသည္။ နားထင္စပ္တြင္ ဆံႏုေလးမ်ား ကပိုကယို၊ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးတြင္ သူ႔အေမ ဆင္လိုက္ဟန္တူသည့္ ကေဒါင္းပုံ ဆြဲသီးႏွင့္ ေ႐ႊႀကိဳးကေလး။
“လက္ေမာင္း အုံးလွဲ႔..”
“ဟုတ္..”
“အြမ္းးး.. ဟိုဘက္လွည့္ မိန္းမ.. ေနာက္က ဖက္ခ်င္လို႔..”
လင္ျဖစ္သူ ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းတိုးေဝွ႔ကာ အိပ္စက္လိုပါေသာ္လည္း ေစာဒဂ မတက္ျဖစ္။ လွည့္ ဆိုသည့္တိုင္း လွည့္ေပးလိုက္ျဖစ္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ အနမ္းမ်ား အၾကင့္ေခါင္းထက္ဆီ တဖြဲဖြဲ က်လာ၏။ ကိုရင့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ႌေအာက္ထဲ လွ်ိဳဝင္လာသည္။ ဆူၿဖိဳးေသာ ႏို႔အုံႏွစ္ဘက္ကို တစ္လွည့္စီ အုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ရင္း အၾကင့္နား႐ြက္ဖ်ားေလးကို ဖြဖြနမ္းျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္မွ လည္တိုင္ရွိ အရစ္ကေလးမ်ားကို လွ်ာျဖစ့္ စုပ္လ်က္လိုက္၏။ အၾကင့္ ကိုယ္ေလး တြန႔္ သြားၿပီး “ယားတယ္လို႔ ကိုရင္ရဲ႕..” ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာခါမွပဲ ႏို႔အုံကို အုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ညႇစ္ကာ ေခ်ျပန္သည္။ လည္တိုင္ကို စုပ္ကာ စုပ္ကာ နမ္းရင္း ပုခုံးသား အိအိေလးမ်ားကို တဇတ္ဇတ္ ကိုက္ေနျပန္၏။ ရင္ေစ့ အက်ႌကေလး၏ ၾကယ္သီးတံကို ျဖဳတ္ရန္ ျပင္သည္။ ဥႆဖရား ၾကယ္သီးေလးမ်ားက ၾကယ္သီးႀကိဳးကြင္း ၾကပ္ၾကပ္ထဲတြင္ အံက်ေနသည့္ အျပင္ ျဖဳတ္ေနက် မဟုတ္သည့္ ကိုရင့္ အဖို႔ အလြယ္တကူမရွိလွ။ စိတ္မရွည္ေတာ့ၿပီမို႔ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲ လိုက္ေတာ့သည္။ ျဖတ္ကနဲ ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးေလးက ဂေလာက္ ဟူေသာအသံေလးသာ ၾကားလိုက္ရၿပီး ဘယ္နား က်သြားၿပီမသိ။ ေနာက္တစ္လုံး ထပ္ျဖဳတ္မည့္ ကိုရင့္လက္ကို ျဗာကသီ ဆြဲလိုက္ၿပီး..
“ဘယ္ႏွယ္ လုပ္တာတုန္း ကိုရင္ရဲ႕.. သည္လိုသာ ေဆာင့္ဆြဲမွျဖင့္ အကုန္ ကုန္ရခ်ည့္..”
“ျဖဳတ္မွ မရဘဲကိုးကြ.. စိတ္မရွည္စရာ..”
“က်ဳပ္ဘာသာ ျဖဳတ္ေပးပါ့မယ္ေတာ္.. အေမ့(အဖြား) အေမြ ဥႆဖရား အစစ္ ေတာ္ရဲ႕.. အစစ္..”
“ဟီး.. ေအးပါဟ.. ၾကမ္းပ်ဥ္ က်သြားတာပါ.. ျပန္ရွာေပးမယ္ ၿပီးမွ.. မေတြ႕လည္း ငါ အသစ္ ဆင္ပါ့မယ္ အၾကင္ရယ္..”
“ဟြင္းးး..”
မ်က္ေစာင္းေလး လွည့္ထိုးရင္း ၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုရင္က ရင္ဘတ္ဟၿပဲ ျဖစ္သြားသည့္ အၾကင့္ အက်ႌေလးကို အကုန္မခြၽတ္ဘဲ ပုခုံးသားမ်ား ေပၚသာ႐ုံ လွပ္လိုက္၏။ အၾကင့္ လည္တိုင္ရင္းတြင္ ေ႐ႊဆြဲႀကိဳးေလးက အေရာင္လက္လက္။ ကေဒါင္း႐ုပ္ပုံ ဆြဲသီးေလးက ရင္ႁမႊာႏွစ္ခုၾကား အညႇာတည့္တည့္။ ဆြဲသီးေလးႏွင့္ ထိေနသည့္ ရင္အုံတြင္ မွဲ႔နီနီေလးက ထင္းေနေသးသည္။ ကိုရင္တစ္ေယာက္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ အၾကင့္ လည္တိုင္ အရင္းသားေလးကို ဆြဲႀကိဳးပါ ပါေအာင္ ငုံခဲက ဂ်ိကနဲ ကိုက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွ ေသြးစုပ္ ဖုတ္ေကာင္ႀကီး အလား အားျပင္းျပင္းႏွင့္ စုပ္ျပန္ေလသည္။ ႏို႔အုံကို နယ္ဖတ္ေနသည့္ လက္ကလည္း အလ်ဥ္မျပတ္။ အၾကင္လည္း ေျခဖ်ားေလးပင္ ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္ တြန႔္တြန႔္ လူးသြားရ၏။ သားျမတ္တြင္းရွိ အေၾကာအခ်င္ အားလုံး တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ေသြးတိုးလာေတာ့သည္။ ကာမ ရမၼက္ လႈိက္တက္လာသည္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္ဟု အၾကင္ ေတြးမိလိုက္သည္။ ဇက္ကေလး ေစာင္းလိမ္ကာ ပုတုေကြးရင္း ရမၼက္စိတ္ကို အံႀကိတ္ တင္းရသည္မို႔ ေခါင္းအုံး ေထာင့္စြန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိသည့္ လက္သီးကေလးပင္ ဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၿပီ။ လက္ဖ်န္တြင္လည္း ေမြးညင္းမ်ား ေထာင္၍ ေနသည္။
“ထမီ ေလွ်ာ့ အၾကင္..” ေျပာလည္းေျပာ လုပ္လည္းလုပ္မို႔ အၾကင့္မွာ ကိုယ္တိုင္ ခြၽတ္မေပး လိုက္ရသလို တားခ်ိန္လည္း မရလိုက္။ ခ်စ္လင္၏ လက္တစ္ဘက္က ထမီကြၽတ္ကို ေပါင္လည္ဆီ အထိ ဆြဲခ်ၿပီး စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ကေလးကို ပြတ္သပ္ ေခ်ာ့ျမႇဴေနေလၿပီ။ လင္ျဖစ္သူ၏ အထိအေတြ႕မ်ား ေအာက္တြင္ ေျဗာင္းဆန္လာသည့္ ေသြးသား ေတာင့္တမႈကို အၾကင္ ေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့။ ကိုရင္ကေတာ့ သူ႔အတံ မာေတာင္ေတာင္ႀကီးကို အၾကင့္ တင္လုံးႏွစ္ခု ၾကားေျမာင္းထဲ ညႇပ္ၿပီး ဖြဖြ ေညႇာင့္ေနၿပီ။ ဟိုသင္းထဲ ထိုးထည့္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု ေတာင့္တမိေသာ္လည္း အၾကင္ မေျပာရဲ။ ပဋိသေႏၶ လြယ္ထားရသည့္ မိန္းမသား တစ္ဦး အေနႏွင့္ ကာမ၏ အရသာကို ခံစား လိုလာျခင္းက အျပစ္ေရာ ကင္းပါရဲ႕လား။ မိမိထက္ စာတတ္သည့္ ကိုရင္ကေတာ့ သိနားလည္မည္ ထင္ပါသည္။
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ႏို႔ႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေဒါင္းဆြဲသီးေလး ညပ္ေနတာ.. ၾကည့္ေကာင္း လိုက္တာ..” ဆြဲႀကိဳးရာေလး ထင္ေအာင္ လည္ပင္းကို ကိုက္လိုက္ ကို လွ်ာျဖင့္ လ်က္လိုက္ စုပ္လိုက္ လုပ္ရင္း ေျပာမိသည္။ “က်စ္ က်စ္.. နာတယ္လို႔.. သူ႔အသား မဟုတ္တိုင္း..” ေဒါင္းဆြဲသီးေလးကို အလယ္တည့္တည့္ ထားၿပီး ႏို႔အုံႏွစ္ခုကို ပူးကပ္ ညႇစ္ေတာ့ အၾကင္ေလး ခပ္တိုးတိုး ညည္းသည္။ တကယ္လည္း ႏို႔ႏွစ္ဘက္ၾကားတြင္ ေဒါင္းၿမီးရာ ထင္ေနၿပီ။
“ေနာက္ဆို ေဒါင္းဘယက္ႀကီး လုပ္ေပးဦးမွာ.. ႁပြတ္စ္.. ဂ်ိ.. ဂိ..”
“အာ.. ရွီးး.. ဟင့္..”
“ခ်စ္တယ္ အၾကင္ရယ္.. ငါ.. ငါ တအား လုပ္ခ်င္တာပဲ..”
“အို..”
“ၿငိမ္ၿငိမ္ေန.. ခဏပဲ..”
“က်ဳပ္.. ေၾကာက္တယ္ ကိုရင္.. အထဲက ကေလးက လႈပ္.. လႈပ္ေနတယ္..”
“အင္းပါ.. အထဲထိ မထိုးဘူးေလ ေနာ္.. ဒီလိုေလး.. ဖင္ႏွစ္လုံး ေအာက္ေလး ညႇပ္.. ညႇပ္ ထားေပး.. ရွီးး..”
“အြင့္.. အင္း..”
တင္သားဖြံ႕သည့္ ဇနီးသည္ရထားျခင္းသည္ ကံေကာင္းမႈ တစ္ခုမ်ားလား။ ေတာင့္တင္းေနသည့္ ငယ္ပါက ဂူမေအာင္းရေသာ္လည္း တင္ၾကားေျမာင္းတြင္ ဇိမ္က်လို႔ေနသည္။ “ေပါင္ေလး က်စ္ေပးထား အၾကင္.. ညႇပ္ေပးထား ေနာ္.. ရွီးးး..” ကိုရင့္စကားဆုံးေတာ့ အၾကင္လည္း ရင္ခြင္ထဲတြင္ တေစာင္းလွဲ အိပ္ေနရာမွ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို လိမ္ခ်ိတ္ကာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္း က်စ္သည္ထက္ က်စ္ေအာင္ ေနေပး လိုက္သည္။ ေနာက္ကေန တစ္ခ်က္ခ်င္း ေညႇာင့္ေနသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ပါရမီ ျဖည့္ရင္း မိမိ ကိုယ္တြင္းမွ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မႈကိုေတာ့ မိခင္စိတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ေနရ၏။ ကေလး ထိခိုက္သြားလွ်င္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕ မဟုတ္လား။
“အၾကင္.. မိန္းမ.. မိန္းမေလး.. အု.. အီးး.. ငါ.. ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္.. အု.. အြမ့္.. အြမ္း..” ေျပာၿပီး ေညႇာင့္ခ်က္မ်ားက သြက္သြက္ႏွင့္ စိပ္လာသည္။ ညႇစ္နယ္ ကိုင္ဆုပ္ထားသည့္ ႏို႔အုံ ႏွစ္ဘက္ဆီမွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပင္ စိမ့္ထြက္လာ၏။ “ထြက္.. ထြက္ၿပီ.. အီးးး.. ရွီးးး..” အၾကင့္ကိုယ္ေလးကို တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားၿပီး လည္တိုင္တဝိုက္ကို စုပ္နမ္းမိျပန္သည္။
“ခ်စ္လိုက္တာ အၾကင္ရယ္..”
“အားရရဲ႕လားဟင္..”
“ဘာကိုတုန္း မိန္းမ.. ဟြင္.. ႁပြတ္စ္.. ႐ႊတ္..”
“အထဲမွ မထည့္ရေတာ့ေလ.. အားရရဲ႕လားလို႔..”
“အမွန္ေျပာရင္ေတာ့ ဘယ္အားရမတုန္း.. မိန္းမကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လုပ္ခ်င္တာေလ..”
“အြင့္..”
“ဒါမဲ့ ရတယ္.. ကေလးေမြးၿပီးမွ အတိုးခ် လုပ္မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ.. ခုက ဒီေလာက္ေလးပဲ ေကာင္းတယ္..”
“အြင့္..”
“မင့္ေရာ္.. ခံခ်င္မေနဘူးလား မိန္းမ.. ဟြင္.. မွန္းးး.. အာ.. တြင္းေလး စိုေနတယ္.. လာ လာ.. ေပါင္ ဟ..”
ပူးကပ္ေနသည့္ ကိုယ္ႏွစ္ခု ခြာလိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ တံေတာင္ ေထာက္လ်က္ အၾကင့္ကိုယ္ေပၚ တေစာင္း အုပ္မိုးလိုက္သည္။ ပူးက်စ္ထားသည့္ ေပါင္ေလး အသာ ဆြဲဟလိုက္ေတာ့..
“ဟင့္အင္း.. မျဖစ္ဘူးေလ.. မျဖစ္ဘူးလို႔ ကိုရင္ရဲ႕..”
“အသာေလးပဲ လုပ္ေပးမွာ.. ဟပါ မိန္းမရ.. အဲ.. ႏို႔ရည္ေလးေတြေတာင္ ထြက္ေနေပါ့ အၾကင္.. ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း.. ႏို႔သီးေခါင္းမွာ အရည္ၾကည္ေလး..”
“အို.. မဟုတ္တ႐ုတ္..”
“တကယ္ဆို မိန္းမရ.. မွန္းး.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”
“ရွီးးး..”
“အြမ့္.. ႁပြတ္စ္.. ပြတ္ေပးမယ္ေနာ္ အၾကင္ေလး.. စိတ္ေလွ်ာ့ထားၿပီး ဇိမ္ခံလိုက္..”
“အြင့္.. ရွီးး က်စ္က်စ္.. အင္းး.. အာ့နားေလး.. ဟုတ္တယ္..”
“အြမ့္.. ေကာင္းလား.. ဒီမယ္.. အစိေလးက မာေတာင္ ေနတာ.. ေဟာသလို ေဟာသလို ဖိေခ်ေပးမယ္..”
“ရွီးး.. ကို.. ကိုရင္.. အင့္ အင့္..”
“အဝေလးထဲ နည္းနည္း ေမႊေပးမယ္ အၾကင္ေလး.. ဒီလို .. ဒီလိုေလး..”
“အီးး.. က်စ္က်စ္..”
“ေကာင္းလား မိန္းမေလး ဟြင္..”
“အင္း.. ဟုတ္.. အင့္..”
“ျမန္ျမန္လား.. ျဖည္းျဖည္းလား.. ဘယ္လို ပြတ္ေပးမရလဲ မိန္းမ.. ႁပြတ္စ္..”
“သိပါဘူးဆို ကိုရင္ရယ္..”
“ေျပာပါ မိန္းမရ.. လင္ကို ရွက္စရာလား မင့္ႏွယ္.. ဒီလို.. ျဖည္းျဖည္းေလးလား.. ဒီလိုဒီလို ခပ္သြက္သြက္လား.. ဟြမ္..”
“အီးးး.. ျမန္ ျမန္.. ျမန္ျမန္ေလး..”
“အြမ့္.. အြမ့္.. မိန္းမေလး ေကာင္းေနတာ.. ၾကည့္စမ္း.. ခ်စ္လိုက္တာ.. ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္.. ငါ့မယားေလး.. ႐ႊတ္စ္..”
“အာ.. အ.. ၿပီး.. ၿပီးၿပီ.. ရပ္ ရပ္.. ကိုရင္.. ရွီးး..”
ေျခဖ်ားေလးမ်ား ေကြးကုတ္ကာ အေက်ာဆတ္ဆတ္ ဆြဲရင္း ေထာင္ထားသည့္ ဒူးေလး ေခြက် သြားရွာသည္။ ႏုံးခ်ိသြားပုံရေသာ အၾကင္ေလးကို ေပြ႕ဖက္ နမ္းရႈံ႕ၿပီး လက္တစ္ဘက္က ေ႐ႊက်ဳတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို အုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။ ၾကင္စဦးတို႔၏ မဂၤလာဦးညက သည္မွ်ေလာက္ႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ေရွ႕တြင္ကား ေလွ်ာက္ရမည့္လမ္း၊ ထမ္းရမည့္တာဝန္၊ ေစာင့္ေရွာက္ ရမည့္ အသိုက္အၿမဳံေလး မဟုတ္ပါလား။
“အလို ငါ့မိန္းမ.. အဝတ္လွန္းေနတာ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး.. ဘာေတြေတြးေနသတုန္း ဟြမ္..”
“အိုေတာ္.. ဘာေတြးရမွာ..”
“ေတြးတယ္ေတာ့ လုပ္စမ္းပါ ကြာ.. ဟဲ ဟဲ ဟဲ..”
“ဖယ္စမ္းပါေတာ္.. ဒီမယ္ အလုပ္ မၿပီးရတဲ့အထဲ..”
“ထားလိုက္စမ္းပါ.. လာ သြားမယ္..”
“ဘယ္သြားမွာတုန္း..”
“အိပ္ရာထဲေလ.. မိုးေအးေအးနဲ႔ ေကြးရေအာင္..”
“ကိုယ့္ဘာသာ သြားေကြးခ်ည္စမ္းပါေတာ္..”
“လာပါ အၾကင္ရယ္.. ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ပူးပူးကပ္ကပ္ မေနရတာ ႏွစ္မ်ားျဖင့္ ၾကာေပါ့.. လာပါ.. ဖက္အိပ္ခ်င္လို႔.. ေနာ္..”
အဘြားၾကင္၏ အိဖိုင့္ဖိုင့္ ကိုယ္လုံးကို ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ရင္း ဘိုးသာဒြန္း ေျပာလိုက္ေသာစကား။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ အသက္ ၂၀ စြန္းစ အ႐ြယ္တြင္ ဘဝခရီးကို အတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ေႏြမိုးေဆာင္း ျပကၡဒိန္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယခုဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ မဂၤလာသက္ ႏွစ္ ၄၀ ပင္ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ သားတစ္ဦးသာ ဖြားျမင္ၿပီး ေနာက္ထပ္ သားသမီး မထြန္းကားေတာ့။ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သူကို အေဖထက္ သာလြန္ ထူးခြၽန္ေစဖို႔ (မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚျမၾကင္ ကိုယ္တိုင္) ေမာင္သာထူး ဟု အမည္ ေပးျဖစ္သည္။
ေမာင္သာထူးက တကယ္လည္း ပညာခြၽန္သည္။ ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူးေတြ တသီႀကီးႏွင့္ ေအာင္ၿပီး နည္းပညာ တကၠသိုလ္ တက္ကာ ဝါသနာပါရာ ဗိသုကာ ဘာသာရပ္ျဖင့္ မဟာဘြဲ႕အထိ တက္လွမ္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ ယခုဆို ေဆာက္လုပ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနတြင္ အင္ဂ်င္နီယာမႉးႀကီး ရာထူးျဖင့္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ေနၿပီ။ မိန္းမယူေတာ့လည္း ေခြၽးမေလးက ပညာေရးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဆင္း အထက္တန္းျပ ဆရာမေလး။ ခုေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚနန္းေငြေရာင္ေပါ့ေလ။ ႐ိုးသားျဖဴစင္ၿပီး လိမၼာေရးျခားလည္း ရွိသည့္ ရွမ္းတိုင္းရင္းသူ ေခြၽးမေလးက ေဒၚျမၾကင္ေရာ ဦးသာဒြန္း အတြက္ပါ သမီးအရင္းလို ခ်စ္ရသူပင္။
တစ္ဦးတည္းေသာ အဖိုးတန္သားကို လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး ေယာကၡမ အရိပ္အခ်ည္ ၾကည့္ကာ ရွင္သန္ခဲ့ရသည့္ ေဒၚျမၾကင္၊ ေခြၽးမေလးကို မိမိကဲ့သို႔ အားငယ္စိတ္ မဝင္ရေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ေျမးေလး တစ္ေယာက္ ရလာေတာ့လည္း ေခြၽးမေလး နန္းကို အလုပ္မပ်က္ေစခဲ့။ သားအခ်စ္ ေျမးအႏွစ္ ဆိုသလို သား၊ ေခြၽးမ၊ ေျမး အားလုံးကို ရင္ခြင္ထဲထားကာ ေစာင့္ေရွာက္ရင္း ေဘးေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္သြားရရွာသူက အဘိုးဦးသာဒြန္း။ လင္ေတာ္ေမာင္၏ မ်က္ႏွာကို ေသေသခ်ာခ်ာရယ္လို႔မွ မၾကည့္ျဖစ္သည္မွာ ဘယ္မွ်ၾကာခဲ့ေခ်ၿပီ မသိ။
လက္ထဲမွ လွန္းလက္စ အဝတ္ကို ျပန္ခ်ၿပီး မိမိအားသိုင္းဖက္ထားသည့္ ကိုရင့္လက္မ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္မိသည္။ ညိဳေမာင္းေသာ အသားအေရာင္က ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ လူက ပိန္လြန္းသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း လက္ဖမိုးတြင္ေတာ့ အေၾကာမ်ားက ၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနၿပီ။ လက္ဖ်န္ထက္တြင္လည္း မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားပင္ မနည္းေတာ့။ မိမိ အပါအဝင္ သား၊ ေခြၽးမ၊ ေျမး အျပင္ ႏွစ္ဘက္ေသာ မိဘမ်ားကိုပါ လုပ္ေကြၽးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ ကိုသာဒြန္း။ ခ်စ္ရေသာ ခင္ပြန္းလင္ အိမ္ဦးနတ္သခင္ ေက်းဇူးရွင္။ လင္ေကာင္း ေယာက္်ားျမတ္ ျဖစ္ေသာ ဤသူ႔ အေပၚ ထားရွိသည့္ မိမိအခ်စ္တို႔အား သား၊ ေခြၽးမႏွင့္ ေျမးေနာက္သို႔ ပို႔မိသလို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္လည္း ရင္ခြင္ကေတာ့ ေႏြးဆဲပါလား။
အဘိုးသာဒြန္းလည္း အဘြားၾကင္လိုပင္။ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အမယ္အိုထံမွ နံ႔သာျဖဴနံ႔ေလးကို ရႉရင္း ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ မိသားစုတာဝန္၊ ႏိုင္ငံ့တာဝန္မ်ားႏွင့္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တိုင္းတြင္ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မညႇိဳးဘဲ ပါရမီ ျဖည့္ရွာပါေသာ ဇနီးမယား အၾကင္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း၊ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ သမီးရည္းစား၊ ထိုမွ တဖန္ လင္မယား။ အၾကင္သည္ကား မိမိအတြက္ မိခင္ႏွင့္တူေသာ မယား၊ ေက်းကြၽန္ႏွင့္ မျခားေသာ မယား၊ ေသအတူ ရွင္မကြာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ဆန္ေသာ မယား။ ထိုသို႔ေသာ မယားျမတ္ကို မေထြးဖက္ ျဖစ္ေတာ့သည့္ ရက္မ်ား မည္မွ်ပင္ ရွိခဲ့ၿပီနည္း။ မိမိေသြးသားကို ထည့္လြယ္ခဲ့သည့္ ဗိုက္ကေလးက ခုေတာ့ ပူေဖာင္းကားေနၿပီ။ စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္ ညႇစ္စို႔ခဲ့သည့္ မို႔ေမာက္ေသာ ရင္စိုင္တို႔က ခါးထိလုတိုင္ တြဲက်ေနၿပီ။ ခြမအိပ္ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္သည့္ တင္စိုင္ႀကီး ၂ တုံးကေတာ့ အားပါးတရ ရွိဆဲ။ တဇိဇိ ကိုက္ဆြဲ စုပ္နမ္းခဲ့သည့္ လည္တိုင္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးက အရစ္အရစ္ေသာ အေရးအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အိအိေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း အၾကင့္ ကိုယ္ရနံ႔သည္ မိမိရင္ကို ေအးၿမဲ ေအးဆဲ။ ဆံပင္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားႏွင့္ နားသယ္စပ္ေလးကို ငုံ႔နမ္းရင္း..
“လာကြာ.. သြားရေအာင္ပါ အခန္းထဲ.. လူလစ္တုန္းေလ မိန္းမ.. ေနာ္..”
“အိုေတာ္.. အြင့္ အြင့္.. လာ..”
၂၅ေပ – ၃၅ေပ က်ယ္ဝန္းေသာ တိုက္ခန္းျဖစ္သည္မို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း ဧည့္ခန္း၊ ဘုရားခန္း၊ ထမင္းစားခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္ ႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာတို႔အျပင္ အိပ္ခန္းက်ယ္ တစ္ခန္းႏွင့္ တစ္ေယာက္အိပ္သာသာ အခန္းက်ဥ္း တစ္ခန္းသာပါသည္။ သား မိသားစုကို အိပ္ခန္းက်ယ္ ေပးထားေတာ့ တစ္ေယာက္ အိပ္ခန္းငယ္က အဘြားၾကင္ အခန္း ျဖစ္သြားၿပီး ဘိုးဘိုးႀကီး သာဒြန္းကေတာ့ ဘုရားခန္းတြင္ ေခါက္ကုတင္ေလးႏွင့္။ သို႔ျဖစ္၍ အဘိုးႏွင့္အဘြား ဖက္မအိပ္ရသည္မွာ သားျဖစ္သူ အိမ္ေထာင္က် ကတည္းကဟုပင္ ဆိုႏိုင္ေပသည္။ ယခုေတာ့ အိမ္တြင္ လူရွင္းတုန္း အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီး ငယ္မူျပန္ကာ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကမည္။
“ေအာက္မယ္ ခင္းလိုက္ရမလား.. ကုတင္က က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔..”
“ထပ္ အိပ္မယ္ေလ ငယ္ငယ္ကလို.. က်ဥ္းပါဘူး မိန္းမရ..”
“ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတာ္.. အဘိုးႀကီးေနာ္ အဘိုးႀကီး.. ဟြင့္..”
“ဘာ အဘိုးႀကီးတုန္း.. မင့္ကလည္း.. ေခၚစမ္းပါကြ ငယ္ငယ္ကလို.. ကိုရင္လို႔ ေခၚစမ္းပါ.. အာမြ.. ႁပြတ္စ္..”
“အို.. ကိုရင္.. ခိခိ.. ဘယ္ႏွယ္ ျဖစ္ေနတာ.. ယားတယ္ေတာ့္.. ခက္ပါ့..”
“အြမ့္ မြမ့္.. မြမ့္.. နမ္း.. နမ္းပါဦး မိန္းမရဲ႕..”
“အိုေတာ္.. ခိခိ.. ႁပြတ္စ္.. ခိခိ.. ႐ႊတ္.. မြ..”
ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ေထာ္ေပးၿပီး အနမ္းခိုင္းေနသည့္ ဘိုးသာဒြန္းကို ဘြားၾကင္ ျပန္နမ္းလိုက္သည္။ အဘြားအို၏ အိပ္ခန္းေလးထဲ ရယ္သံလြင္လြင္ႏွင့္ အနမ္းေလးမ်ား ပလူပ်ံသြား၏။ ခံစားခ်က္က အုပ္ထိန္းသူမ်ား မရွိခ်ိန္ ရည္းစားအား အိပ္ခန္းထဲ ေခၚသြင္းလာသည့္ အပ်ိဳေပါက္မေလးလို။ ၃ေပခြဲသာ က်ယ္သည့္ ကုတင္ေလး အစြန္းတြင္ ႏွစ္ဦးသား ထိုင္လိုက္ၾက၏။
အဘိုးသာဒြန္း လက္တို႔က ဘြားၾကင္ အက်ီၾကယ္သီးမ်ားဆီ ေရာက္ေနၿပီ။ ေခတ္ စနစ္တို႔ ဆယ္စုေပါင္း မ်ားစြာ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အဘြားၾကင္ကေတာ့ ႀကိဳးကြင္းတပ္ ဥႆဖရား ၾကယ္သီးေလးမ်ား ကိုပင္ ျမတ္ႏိုး ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ဝတ္ဆင္ၿမဲ။ တစ္လုံးခ်င္း ျပဳတ္သြားသည့္ ၾကယ္သီးကြင္းေလးမ်ားကို ငုံ႔ၾကည့္ရင္း အဘြားၾကင္ ရွက္ေသြးေတြ စိုလာသည္။ ဟင္းလင္းပြင့္သြားသည့္ အက်ီေအာက္တြင္ ေခြၽးခံ တစ္ပတ္ႏြမ္းေလးျဖင့္ လုံၿခဳံစြာ ဖုံးအုပ္ထားသည့္ ရင္သားစိုင္ ၂ ခု။ သားျဖစ္သူကို ၃ ႏွစ္အထိ ႏို႔ခ်ိဳ တိုက္ေႂကြးခဲ့သည့္ သားျမတ္ တစ္စုံ၊ ေျမးကေလးက ယေန႔တိုင္ ကလိကေလာက္ ကိုင္ေဆာ့တတ္သည့္ သားျမတ္ တစ္စုံ၊ ဘိုးသာဒြန္း စိတ္ႀကိဳက္ ညႇစ္ခဲ့ စို႔ခဲ့သည့္ သားျမတ္တစ္စုံ။
“ခြၽတ္.. ခြၽတ္.. ဒီေခြၽးခံ ၾကည့္ရဆိုးလြန္းတယ္..”
“အာ.. ၿပဲ ကုန္ေတာ့မွာပဲ ကိုရင္ရယ္.. ခြၽတ္ပါ့မယ္.. ဘယ္လို ျဖစ္ေနတာ.. ဟြင့္..”
“မျမင္ရ မကိုင္ရတာ ၾကာေပါ့.. မွန္း.. ငါ စို႔ခဲ့တဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြ.. ရွီးး.. မွဲ႔နီေလးက ခုထိ ရွိတုန္းဟ.. ဒီမယ္ ၾကည့္စမ္း မိန္းမ..”
“ခိခိ..”
“ထ ထ .. ထမီပါ ခြၽတ္..”
“အို ေတာ္..”
“အိုစမ္းပါေစ.. ငါ့မိန္းမ ငါ ၾကည့္စမ္းပါရေစ.. ခြၽတ္ပါ အၾကင္ရဲ႕..”
“ခိခိ.. မရွက္ဘူးလား ကိုရင္ရယ္.. မႀကီးမငယ္ အိုႀကီးအိုမနဲ႔..”
“ဘယ္သူ႔ ရွက္ရမွာ..”
“အိမ္ေစာင့္နတ္ကိုေပါ့ ေတာ့္..”
“အာ.. လဖြတ္..”
“ဟုတ္တယ္ေလ.. မနက္မိုးလင္းေတာ့ျဖင့္ ဘုရားေတြ ရွိခိုးေနတာမွ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္..”
“ဘာ ဆိုင္တုန္းဟ.. ခြၽတ္ပါ ျမန္ျမန္..”
“အြင့္ေတာ္.. ကဲ.. ဟြင့္..”
ေျပာေျပာဆိုဆို ထမီေလး အသာ ခြၽတ္ခ်ေတာ့ စူပုံ႔ပုံ႔ ဗိုက္ႏွင့္ ဖင္တုံးအယ္စတုံႀကီးက ဘြားကနဲ ေပၚလို႔လာသည္။ အမယ္အို၏ သက္တမ္း ၆၀ ေက်ာ္ ရတနာေ႐ႊက်ဳတ္ထက္တြင္ ေငြေရာင္ ေရာယွက္ေနသည့္ အေမြးတို႔က က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ။ “လွဲေခ်စမ္း မိန္းမ..” ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘြားမယ္ၾကင္ ေစာဒက မတက္ျဖစ္။ ကုတင္ေပၚ အသာလွဲခ်လိုက္သည္။ ဘိုးသာဒြန္းက ေဘးမွေန၍ တေစာင္း လွဲအိပ္လိုက္သည္။ တင္းတိပ္ မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ပါးျပင္ကို ငုံ႔နမ္းလိုက္၏။ အညိဳေရာင္ပ်ယ္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ မ်က္ဆံတို႔တြင္ အရင္လို ရမၼက္ေသြး မလႊမ္းေတာ့ ေသာ္လည္း ၾကည္ႏူးရိပ္ကေတာ့ သန္းေနဆဲ။
ေမးႏွစ္ထပ္ ျဖစ္ေနသည့္ ပါးေဖာင္းေဖာင္း ေအာက္က လည္တိုင္သည္ ငယ္စဥ္ကလို တင္းရင္း မေနေတာ့။ အသားပို အသီးေလးမ်ားပင္ထ ေနသည့္ လည္တိုင္ကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္ေတာ့ အဘြားၾကင္ တြန႔္သြားၿပီး “ကိုရင္ေနာ္..” ဟု တိုးတိုးေလး ေရ႐ြတ္သည္။ ေဘးႏွစ္ဘက္ဆီ ဘတ္လပ္ တြဲက်ေနသည့္ ရင္စိုင္ ၂ ခုကို ဖြဖြ႐ြ႐ြ ပြတ္ေပးလိုက္၏။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္မ်ားက သည္ရင္စိုင္ ၂ ခုၾကားသို႔ အတံႀကီး ညႇပ္ထည့္ၿပီး အရသာ ခံခဲ့ဖူးသည္။ “ခ်ိဳင္း ေျမႇာက္စမ္း မိန္းမ..” ေျပာလည္းေျပာ ဆြဲလည္း ေျမႇာက္လိုက္၏။
လက္ႏွစ္ဘက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္ဆန႔္ေျမႇာက္ကာ ပူးကိုင္ၿပီး ေအာက္က တလစပ္ ေညႇာင့္သည့္ ဆက္ဆံပုံကို မယ္ၾကင္ အလြန္ႏွစ္သက္တာ ကိုရင္ အသိဆုံး။ ထိုစဥ္က ေျဖာင့္စင္း တင္းရင္းခဲ့သည့္ လက္ေမာင္းအိုး လွလွေလးမ်ားက ယခုေတာ့ လက္ျပင္းက်ကာ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ရွိေခ်ၿပီ။ အေမြးအမွ်င္ ကင္းစင္သည့္ ခ်ိဳင္းလွလွေလးကို လွ်ာႏွင့္ တျပပ္ျပပ္ လွ်က္တိုင္း တြန႔္လိမ္လူးကာ ယားတတ္ရွာသည့္ ပုံရိပ္ေလးကို ျပန္လြမ္းရင္း နံ႔သာျဖဴ သနပ္းခါးေလးမ်ားျဖင့္ ေခ်းေၾကာင္းေလး ထင္ေနသည့္ အမယ္အို၏ ခ်ိဳင္းေလးကို ႁပြတ္ကနဲ စုပ္လိုက္၏။
“အိုးး.. ဘယ့္ႏွာ.. ကိုရင္.. ရွင္ဟာေလ..”
“ဟဟ.. ယားတုန္းလား ငါ့မိန္းမ.. ဟြမ္.. ႁပြတ္စ္.. ႁပြတ္စ္..”
“အို႔.. အာ.. ေတာ္ၿပီလို႔.. အဘိုးႀကီးေနာ္..”
စုပ္ရင္း လ်က္ရင္း ခ်ိဳင္းေအာက္ဘက္ကို ဆက္ဆင္းၿပီး ဘတ္လပ္က်ေနသည့္ ႏို႔တစ္ဘက္ကို ငုံခဲလိုက္သည္။ အဘိုးအို၏ ႏွာေခါင္းရွည္ရွည္ႀကီးႏွင့္ ေမႊ႕ကာပင့္ကာ နမ္းလိုက္ တႁပြတ္ႁပြတ္ စို႔လိုက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ ေဆာ့ကစားျပန္သည္။ အဘြားၾကင္လည္း မတားမိေတာ့။ ကိုယ္လုံး ဖိုင့္ဖိုင့္ႀကီးကို အိပဲ့အိပဲ့ လူးလြန႔္ရင္း လင္ေတာ္ေမာင္ ျပဳသမွ် ႏုရျပန္ေလသည္။ လင္ေရာ သားေရာ ေခြၽးမ အျပင္ ေျမးေလးအတြက္ပါ အစာအာဟာရတို႔ ခ်က္ျပဳတ္စီမံရွာသည့္ အဘြားၾကင္။ နန္းက လြဲၿပီး က်န္ သုံးေယာက္လုံးက အစားေ႐ြး ေခ်းထူၾကသူမ်ားမို႔ ပိုလွ်ံသမွ် ႏွေျမာစာမ်ား စားရင္း ႐ႊဲက်လာသည့္ ဗိုက္ေခါက္ႀကီးက ခ်စ္စဖြယ္ အိဖိုင့္ေန၏။ ငယ္ငယ္က တင္းတင္းက်စ္က်စ္ရွိခဲ့သည့္ ခ်က္တြင္းကေလးမွာလည္း အေရးအေၾကာင္း ပတ္လည္ႏွင့္ ေျမက်င္းေဟာင္း တစ္ခုလို အလွကင္းေနၿပီ။ အခ်စ္ မျပယ္ႏိုင္ေသးသည့္ အဘိုးအိုကေတာ့ ေျမက်င္းေဟာင္းကေလးကိုပဲ လွ်ာဖ်ားႏွင့္ ထိုးေမႊကာ ေဆာ့ျပန္၏။
အဆီျပင္တို႔ တြဲလ်ဲက်ေနသည့္ ေပါင္လုံး အိအိ ႏွစ္ဘက္ကို ပြတ္မိျပန္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အလုပ္ပင္ပန္းခ်ိန္၊ မိန္းမ ေပါင္ၾကား လေခ်ာင္းညႇပ္ထားၿပီး ဇိမ္ခံခဲ့ဖူးတာေလး သတိရမိျပန္သည္။ မိန္းမလည္း လိုခ်င္ေနရွာမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း လိုးမေပးႏိုင္သည့္ ညမ်ား မနည္းမေနာ ရွိခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါလား။ မိခင္ႏွင့္ တူေသာ မယားကေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ အၿပဳံးမပ်က္ခဲ့ပါေပ။ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားက ကုန္းကမူ မို႔မို႔၊ ယခင္ နက္ေမာင္႐ႊန္းစိုေသာ ေတာအုပ္ကေလးက ေငြမွင္ေရာင္ ပင္အိုတို႔ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္လို႔ေနၿပီ။
“ဒူးေထာင္.. ေပါင္ကို ကားလိုက္ မိန္းမ..”
“ဗုေဒၶါ.. မဟုတ္တ႐ုတ္ ကိုရင္ရယ္.. အိပ္မွာျဖင့္လည္း အိပ္ေခ်ပါေတာ့..”
“လုပ္ပါကြာ.. မျမင္တာၾကာလို႔ ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ.. ၿဖဲစမ္းပါ.. ေဟာသလိုေလး..”
“အို႔ အို႔.. ပလုတ္တုပ္.. ငုတ္တုပ္.. အသာလုပ္ပါေတာ့ ဘယ့္ႏွာ.. အေၾကာတင္သြားမွျဖင့္ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ကိုရင္ရယ္..”
ေပါင္အယ္စတုံႀကီး ႏွစ္ဘက္ကို နင္းကန္ ၿဖဲကားလိုက္ေတာ့ ဂြၽတ္ကနဲပင္ ျမည္သြားေသးသည္။ မေလွ်ာ့ရတာ ၾကာၿပီ ျဖစ္ရွာသည့္ မယ္ၾကင့္ ေပါင္တြင္းေၾကာမ်ား မည္မွ်ပင္ တင္းေနရွာမည္နည္း။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ အခါတုန္းကေတာ့ အႏွီ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲႏိုင္သေလာၿဖဲ၊ ျပားေနေအာင္ ကားၿပီးမွ လီးတဆုံး ထိုးစိုက္ကာ က်ိတ္ေဆာင့္ျခင္းကို အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ အၾကင္။ ဖားျပဳတ္ေက်ာကုန္းလို ေဖာင္းကား ေနသည့္ အဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးရဲ႕ အတြင္းပိုင္းက ခုေတာ့ ေရမရွိေတာ့ေသာ တြင္းေဟာင္းလို ေျခာက္ကပ္ေနေလမလား။
ႏႈတ္ခမ္းထူထူၾကားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ ပြင့္ဖတ္ေလး ႏွစ္ခ်ပ္ကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ၿပီး ခပ္ဖြဖြေလး ဆြဲၾကည့္လိုက္သည္။ ေျခာက္ေသြ႕ ေစ့ကပ္ေနသည့္ အကြဲေၾကာင္းကို ဆြဲဟကာ ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခရမ္းရင့္ေရာင္ သစ္ခြတစ္ပြင့္ ေပၚလာသည္။ စိတ္ႀကိဳက္ လွ်က္ခဲ့ နမ္းခဲ့ တဇတ္ဇတ္ကိုက္ကာ စုပ္လိုက္ ေထြးလိုက္ႏွင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည့္ ပြင့္ခ်ပ္ေလးမ်ားက ပန္းေသြးေရာင္ျပယ္ကာ ခရမ္းျပာေရာင္ ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ႏုတ္ခမ္းပန္းနား တြန႔္တြန႔္ေလးႏွင့္ ေပ်ာ့တြဲတြဲ ၿပဲကားေနသည္မွာ ခ်စ္စရာပင္ ေကာင္း ေကာင္းေသးေတာ့၏။ မ်က္ႏွာ အပ္ကာ ပလပ္လပ္ ျမည္ေအာင္ လ်က္ပစ္လိုက္ေတာ့ အဘြားႀကီး အလန႔္တၾကား ထ ေအာ္ေတာ့သည္။
“အလိုေလး.. ေတာ့္ ကိုရင္.. ရွင္ႀကီးေနာ္.. ရွင္ႀကီး..”
“အသာ ေနစမ္းပါ မိန္းမရယ္.. မင့္ေစာက္ဖုတ္ေလးက အိုေနေပမဲ့ အရင္လို ခ်ိဳတုန္း ဟ..”
“အို.. ခက္ပါဘိေတာ္.. မအပ္မရာ ကိုရင္ရယ္..”
အဖုတ္အိုေလးကို ၿဖဲကာ လ်က္ရင္း လွ်ာဖ်ားက အေနာက္ေပါက္ကို ရွာစမ္းမိသည္။ တင္ပဆုံးကားကား မတရား ထြားလြန္းေနၿပီမို႔ အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ ၾကားက အေတာ္ပင္ လွမ္းလွပါေရာ့လား။
“ဘာေတြ လုပ္ေနသတုန္းလို႔ ကိုရင္ရဲ႕.. ခက္တယ္ေနာ္ ခက္တယ္..”
“ဖင္ေပါက္ကေလး ျမင္စမ္းခ်င္လို႔ပါ မိန္းမရယ္.. ငါ အလိုရွိတိုင္း ခံေပးရွာတဲ့ မင့္ ဖင္ကေလးေလ.. အဲ့သာေလး ျမင္ၿပီးရင္ ေတာ္ပါ့မယ္.. ေနာ္ မိန္းမ..”
“ရွင္ႀကီးဟာေလ.. အိုႀကီးအိုမ အထိေတာင္ ဖင္ခံစားခ်င္တုန္းလား..”
“ေဟ့ေဟ့.. ေလသံ မွန္ေအာင္ ေျပာပါဟ.. ဘယ့္ႏွယ္ ဖင္ခံစားခ်င္ရမတုန္း.. မိန္းမဖင္ကို အရသာ ခံစားခ်င္တာ.. အဲ့သလို ေျပာစမ္းပါ..”
“ခိခိခိ.. ေတာ္ဟာေလ..”
“ႂကြ ႂကြ.. ဖင္ေလး နည္းနည္း ႂကြေပး..”
“က်ဳပ္ဖင္ က်ဳပ္ မႏိုင္ဘူးေတာ့္.. ဘယ့္ႏွာ လူကို အသက္ ၂၀ သူငယ္မေလး မွတ္ေနေရာ့လား..”
“အိမ္း ဒါလည္း ဟုတ္သဟ.. ေနဦး.. ေဟာ.. ေဟာဟိုက ေခါင္းအုံး လာစမ္း.. ခါင္းေအာက္မယ္ သလိုေလး ေခါင္းအုံး ခုလိုက္.. ေအး.. ရၿပီ.. ရၿပီ.. ဟုတ္သြားၿပီ.. ျမင္ရၿပီ မိန္းမ.. ငါ ခံစားခဲ့တဲ့ မင့္ ဖင္ေလး.. အေဟးေဟး..”
အားပါးတရ ေျပာရင္း ညိဳရင့္ရင့္ ခေရေလးကို လက္ထိပ္ႏွင့္ တို႔ကာ ေမႊကာ ေဆာ့ျပန္ပါေလသည္။ ပန္းခေရတို႔ သဘာဝ လန္းရာမွ ေျမခေႂကြ၊ ေျခာက္ေလသည့္တိုင္ ေမႊးရနံ႔ မပ်ယ္သလိုပင္ ငယ္စဥ္က လန္းဆန္းခဲ့သည့္ အၾကင့္ ခေရပြင့္ေလးမွာလည္း ယေန႔တိုင္ လွေနဆဲ။ ထုံအီအီ ရနံ႔ေလး တစ္မ်ိဳးျဖင့္ အဘိုးအိုရင္ကို အခ်စ္တိုးေအာင္ စြဲေဆာင္ေနဆဲ။ စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိကေလာက္လုပ္ရင္း အတိတ္ကို စားၿမဳံ႕ျပန္ကာ ၾကည္ႏူးမဆုံးႏိုင္ ျဖစ္ေနသည့္ အဘိုးသာဒြန္း တစ္ေယာက္..
“က်ဳပ္ ခ်မ္းလာၿပီေတာ့္ ကိုရင္ရဲ႕.. ဟပ္.. ဟပ္.. ဟပ္ ခ်ိဳး..”
“ဟာ.. အၾကင္.. မိန္းမ.. ငါ့ မယားေလး.. မင့္ အဖုတ္က.. ၾကည့္စမ္း..”
“ဘာတုန္းေတာ့္ အလန႔္တၾကား.. ဟပ္.. ခ်ိဳးးးး..”
“အဲ.. တကယ္ဟ.. မင့္ မအိုေသးဘူး မိန္းမ.. ခုေန ငါ တက္လိုးရင္ အဆင္ေျပႏိုင္ေသးတယ္ဟ.. သည္မယ္ စိုလာတယ္.. အဟုတ္ စိုလာတယ္.. ငါ ဆြ ေနတာ ေကာင္းလို႔ေနမယ္..”
“ဘာ ဘာ..”
“မင့္ အဖုတ္ေလးေလ.. အဲ အဖုတ္ႀကီးေပါ့ကြာ.. ငါ လိုးခဲ့တဲ့ အဖုတ္ႀကီး.. အခု စိုလာတယ္လို႔..”
“စို မေပါ့ ေတာ့.. ႏွာေခ်လိုက္လို႔ ေသး ထြက္သြားတဲ့ဟာမင့္ကို..”
“ဟမ္..”
“ဖယ္စမ္းပါ.. ဒလေဟာ ထြက္က်ကုန္မွ အိပ္ရာခင္း ေသးစိုလို႔ အခက္.. မိုးက ဆက္ေနတာ ေလွ်ာ္လို႔ လွမ္းလို႔ အဆင္ေျပတာ မဟုတ္..”
“ေဟ.. အဲ့သဟာ ေသးလား.. ဟားဟားဟား..အြမ္း အြမ္း.. ျဖည္းျဖည္းထ မိန္းမ.. ဟားဟားဟား..”
ဘိုးသာဒြန္း တစ္ေယာက္ ဇနီးျဖစ္သူ၏ အိဖိုင့္ဖိုင့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အသာထူေပးရင္း တဟားဟား ရယ္မိရေတာ့သည္။ ႏွာေခ်လို႔ ေသးထြက္တာကို အဖုတ္ စိုလာတယ္ ထင္ၿပီး တက္ခြရန္ ႀကံမိေသာ မိမိ အျဖစ္ပါတကား။ အဘြားၾကင္ တစ္ေယာက္ ခြၽတ္ခ်ထားသည့္ ထမီကို ကျပာကယာ ေကာက္စြပ္ၿပီး ေသးေပါင္ရန္ အိမ္သာေျပးရ ရွာေလသည္။ အေတာ္ လက္ကျမင္းတဲ့ ေယာက္်ားဟု တိုးတိုးကေလး ႐ြတ္ကာ မ်က္ေစာင္း ႐ြယ္သြားေသးသည္။ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္သာ အကူးမွာပင္ ႏွာေခ်တာ စိပ္လာၿပီး မထိမ္းႏိုင္သည့္ ေသးတို႔က ေပါင္တေလွ်ာက္ စီးက်လာေတာ့သည္။ အဘြားၾကင္ချမာ ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ တခိခိ ရယ္ရင္း ေပါင္ၾကားထဲ ထမီလုံးထိုးကာ ၾကမ္းျပင္ ေသးမစိုေအာင္ ထိန္းၿပီး မတ္တပ္အတိုင္း ခပ္သာသာ ေပါက္ခ်ရေတာ့၏။ ၿပီးမွ အိမ္သာဆီသြားကာ ေဆးေၾကာ၊ ထမီလဲ၊ အက်ီေလးပါ ျပန္ေကာက္စြပ္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ျပန္ဝင္လာေတာ့ ကိုရင္သာဒြန္းက ကုတင္ေပၚတင္ တေစာင္းေလး လွဲလို႔ မွိန္းေနၿပီ။
ကုတင္ေစာင္းေလး အသာ ေမွးထိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ေစ့ မွိတ္လ်က္ကပဲ လက္ေမာင္းကို ပုတ္ျပ၏။ လာအုံးအိပ္ ဟူသည့္ သေဘာ။ ဘြားၾကင္လည္း အလိုက္သတိပင္ လင္ျဖစ္သူ ကိုသာဒြန္း ရင္ခြင္တြင္ ေက်ာအပ္၍ ပူးကပ္ကာ ဝင္လွဲလိုက္၏။ ဘိုးသာဒြန္း လက္တစ္ဘက္က ဘြားၾကင္ အက်ီေအာက္မွ လွ်ိဳကာ ရင္အုံႏွစ္လုံးၾကား ထိုးႏႈိက္လာသည္။ သည္လို ပူးကပ္ ေပြ႕ဖက္ၿပီး သည္လို ႏႈိက္မယ္မွန္း သိေနသည့္ အဘြားၾကင္လည္း ခ်ိဳင္းကေလး ဟကာ ဝင္လာသည့္ လင့္ လက္ကို အသာျပန္ ဖိညႇပ္ထားေပးလိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္း ဆိုသလိုပင္ ဖင္တုံးထြားထြားႀကီးေပၚ ေျခတစ္ဘက္ ကားရားတင္ ခြလာျပန္သည့္ အၾကင့္ခ်စ္လင္။ ငယ္ငယ္ကလို လတံေခ်ာင္းႀကီး ဖင္ၾကားညႇပ္ အိပ္ဦးမလားဟု ေတြးမိေသာ္လည္း မေမးျဖစ္။ ဖင္ေဟာင္းေလာင္ အိပ္ရင္းက ႏွာေခ်လွ်င္ ေသးဆို႔တတ္လာၿပီ ျဖစ္သည့္ မိမိ အသက္အ႐ြယ္ကို သူလည္း သိသြားၿပီပဲေလ ဟုေတြးရင္း ေႏြးေႏြးကေလး ၿပဳံးမိေတာ့သည္။
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ႐ြာသူမေလး က်မ ျမၾကင္.. ေကာက္စိုက္ပြဲ အၿပီးမွာ ႏႊဲခဲ့တဲ့ ခ်စ္ပြဲက စလို႔ ဘဝထဲ ဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ.. ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတက္ သတို႔သားနဲ႔ အညတရ ေတာသူဘဝမို႔.. ဘယ္အခ်က္ကမ်ား ေဝးေစမလား ဆိုၿပီး စိုး တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ရွင့္လက္ကို ဆုပ္ ထားမိခဲ့.. သားေလး ေမြးၿပီးသည့္တိုင္လည္း က်မ စိုးစိတ္ေတြ မျပယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး.. ေတာအရပ္ကို ခြာ.. ၿမိဳ႕မွာ လာ ဘဝခရီးဆက္ေတာ့.. ရွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရွင့္အသိုင္းဝိုင္းၾကား ေတာသူမ အ႐ိုင္းမို႔ ထားရစ္ေလးမလား ေတြးရျပန္တယ္ ကိုရင္ရယ္.. တည္ၾကည္တဲ့ လင္သား.. တာဝန္ေက်တဲ့ လင္သား.. သစၥာတရား ႀကီးမားစြာနဲ႔ ညႇာတာတတ္တဲ့ လင္သားေပမို႔ ခုေတာ့ က်မ ရတက္ေအးရပါၿပီ.. ရွင္နဲ႔ က်ဳပ္ ေဝးရစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕.. ရွင္နဲ႔က်ဳပ္ၾကား ကြဲေအာင္ ခြဲႏိုင္မယ့္ အရာ ဆိုလို႔လည္း မရွိေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..
က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ အေၾကာင္းဆိုလို႔ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕..
က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ အေၾကာင္းဆိုလို႔..
က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာေလာက္စရာ..
က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္..